Ἄρθρα σημειωμένα ὡς ἀλήθεια
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΛΕΓΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ .«Τὸ νὰ κρύβεται ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν κορωνοϊὸ δὲν εἶναι μόνον ἁμάρτημα, εἶναι καὶ ἀνοησία». (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 25 Νοέμβριος 2020
Ὁ χριστιανὸς λέγει πάντα τὴν ἀλήθεια
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
. – – – – – – – – . Ὁ χριστιανὸς λέγει πάντα τὴν ἀλήθεια. Πρέπει νὰ λέγει τὴν ἀλήθεια. Ἀλλιῶς δὲν εἶναι χριστιανός. Αὐτὸ δὲν εἶναι μία ἐντολὴ κάποιας ἰδεολογίας, δὲν εἶναι ἕνας νόμος ποὺ ἐπιβάλλεται, εἶναι βίωμα, εἶναι ἀγάπη πρὸς τὸν Ἰησοῦ καὶ πρὸς τὸν πλησίον. Ὁ Χριστὸς εἶναι σαφής: Ὅσοι τὸν ἀκολουθοῦν, πρέπει νὰ γνωρίζουν καὶ νὰ λένε τὴν ἀλήθεια, γιατί μόνο αὐτὴ τοὺς ἐλευθερώνει. Ὅταν δὲν λένε τὴν ἀλήθεια, δὲν Τὸν ἐκφράζουν, ἐκφράζουν τὸν ἑαυτό τους.
. – – – – – – – – . Οἱ γραμμὲς αὐτὲς γράφονται γιατί σὲ αὐτὴ τὴν περίοδο τῆς πανδημίας οἱ χριστιανοὶ βρίσκονται σὲ μία πολὺ κρίσιμη περίοδο δοκιμασίας. Δοκιμάζονται, ποὺ οἱ ἐκκλησιὲς εἶναι κλειστές, δοκιμάζονται, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κοινωνήσουν, δοκιμάζονται ποὺ εἶναι χωρὶς ποιμαντικὴ καθοδήγηση, δοκιμάζονται ἀπὸ ἐνίοτε μεροληπτικὲς ἀποφάσεις τῆς ἐξουσίας, δοκιμάζονται ἀπὸ τὴν ἀπόρριψη καὶ τὴν ἀπαξίωση ποὺ δέχονται.
. – – – – – – – – . Ὅλες αὐτὲς οἱ δοκιμασίες εἶναι ἀπὸ ἐξωτερικοὺς παράγοντες. Ὅμως ὑπάρχουν καὶ δοκιμασίες γιὰ τὸν χριστιανό, ποὺ εἶναι προσωπικές. Ἡ πρώτη εἶναι νὰ ἐκπειράσει τὸν Χριστό, νὰ τοῦ πεῖ εἶμαι δικός Σου, δεῖξε μου τὴν παντοδυναμία Σου, δεῖξε πὼς ὅταν εἶμαι κοντά σου, εἶμαι ἄτρωτος ἀπὸ ἀσθένειες. Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἐκπειράζεται, οὔτε ὑποκύπτει στὴν πρόκληση νὰ δείξει τὴν παντοδυναμία Του καὶ νὰ ὑποχωρήσει σὲ ἕνα, στὴν οὐσία του, ἐγωιστικὸ αἴτημα πιστοῦ. Ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ νιώθει ὅτι ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἔχει σάρκα ὑποκείμενη στὴ φθορὰ καὶ στὴν ἀσθένεια, ποὺ τοῦ δίνεται «ἵνα μὴ ὑπεραίρεται» (γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανεύεται) καὶ νὰ νιώθει τὸ πεπερασμένο τοῦ παρόντος βίου. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν προσεύχεται ὑπὲρ τῆς ὑγείας του καὶ ὅταν ἀσθενήσει, δὲν ζητάει μὲ ταπείνωση καὶ πίστη τὴν ἀποθεραπεία του.
. – – – – – – – – . Ἡ δεύτερη δοκιμασία εἶναι χειρότερη, ὅταν ἐπειδὴ φοβεῖται τὴν κριτικὴ τῶν ἀθέων, ἢ γιὰ νὰ μὴν κλονιστεῖ ἡ πίστη του, θέλει νὰ ἀποκρύψει ὅτι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας ἐπλήγησαν ἀπὸ τὸν κορωνοϊό. Ὅταν δὲν λέγει τὴν ἀλήθεια. Πρόσφατα ἐφημερίδα, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, ἔγραψε πρωτοσέλιδα ὅτι «ἡ πανδημία εἶναι μία ἤπια ἕως μέτρια ἴωση, ποὺ ἡ θεραπεία της δὲν ἀπαιτεῖ νοσηλεία σὲ Νοσοκομεῖο». Γιὰ νὰ πείσει ἐπικαλεῖται τὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ὑγείας καὶ βάζει καὶ μία φωτογραφία ἀπὸ κείμενό του. Ὅμως στὴν ἐν λόγῳ φωτογραφία φαίνεται ὅτι ὁ ΠΟΥ δὲν ἔγραψε μόνο αὐτό, ἀλλὰ πὼς «στὸν γηραιότερο πληθυσμὸ καὶ αὐτὸν μὲ ὑποκείμενα νοσήματα, ὅπως καρδιοαγγειακά, διαβήτη, χρόνια ἀναπνευστικὰ καὶ καρκίνο εἶναι πολὺ πιθανὸ νὰ ἀναπτύξει σοβαρὴ ἀσθένεια». Ἡ ἴδια ἐφημερίδα κάνει πιὸ σοβαρὸ ἀτόπημα, ὅταν γράφει ὅτι «ὁ κορωνοϊὸς δὲν εἶναι θανατηφόρος» καὶ στὴν 8η σελίδα ἀναφέρει ὅτι ὁ Μητροπολίτης Μαυροβουνίου «ἐκοιμήθη ἀπὸ ἀνακοπὴ καρδίας καὶ ὄχι ἀπὸ κορωνοϊόν, ὡς μεταδίδουν διάφοροι». Οἱ «διάφοροι» εἶναι τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας, ποὺ στὸ Ἀνακοινωθέν του, τῆς 7ης Ὀκτωβρίου 2020, ἀναφέρει: «Ὁ Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Ἀμφιλόχιος εὑρέθη θετικὸς στὸν COVID-19 καὶ μετεφέρθη εἰς Clinic Center τῆς Ποντγκόριτσα».
. – – – – – – – – . Τὸ ἴδιο Πατριαρχεῖο ἀνακοίνωσε ἐπίσης: «Ὁ Πατριάρχης Εἰρηναῖος προσεβλήθη ἀπὸ COVID -19 καὶ εἰσήχθη στὸ Νοσοκομεῖο». Ὁ 90ετής Πατριάρχης ἀπεβίωσε τὴν Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου. Πῆγε στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ Μητροπολίτου Μαυροβουνίου Ἀμφιλοχίου, χωρὶς νὰ κρύψει τὸν κίνδυνο ποὺ θὰ διέτρεχε. Ὁ ἑλληνομαθὴς ἱερομόναχος Ἱερόθεος, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχαγγέλων Κόβιλ Σερβίας, ἔγραψε σχετικά: «Ὁ Πατριάρχης μας πῆγε στὴν κηδεία τοῦ Μητροπολίτου Ἀμφιλοχίου ξέροντας ὅτι μπορεῖ νὰ πιάσει τὸν κορωνοϊό. Εἶπε: “Θὰ πάω ἐκεῖ, ἀκόμη καὶ ἂν πεθάνω”. Ἔπρεπε νὰ πάει στὸ Μαυροβούνιο νὰ ἐπιβεβαιώσει τὴν ἑνότητα τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν πραγματικὸς ποιμένας, ὁ ὁποῖος ἔδωσε τὴ ζωή του γιὰ τὰ πρόβατά του. Αἰωνία ἡ μνήμη του».
. – – – – – – – – . Ὅσοι πιστεύουν στὸν Χριστὸ δὲν κρύβουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τὰ κρούσματα τοῦ κορωνοϊοῦ, ἀποδέχονται τὶς ἐπιστημονικὲς ἀνακοινώσεις, δέχονται μὲ ταπείνωση τὶς ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν της Ἐκκλησίας, ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους, παραδέχονται τὶς δικές τους εὐθύνες γιὰ τὴν κατάσταση, καὶ ζητοῦν τὴ συγγνώμη καὶ τὸ ἔλεός Του. Σήμερα μάλιστα, μὲ νεκροὺς τὸν Πατριάρχη τῆς Σερβίας, Μητροπολίτες καὶ ἱερεῖς εἰς ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία, καὶ μὲ ἑκατοντάδες κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς νὰ ὑποφέρουν στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου, τὸ νὰ κρύβεται ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν κορωνοϊὸ δὲν εἶναι μόνον ἁμάρτημα, εἶναι καὶ ἀνοησία.-
Η ΑΛΗΘΕΙΑ καὶ ὁ ΠΙΛΑΤΟΣ
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 25 Ἀπρίλιος 2019
Ἡ ἀλήθεια καὶ ὁ Πιλάτος
Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
. Ὁ Κύριος, μετὰ τὴν ἀγωνία τῆς Γεθσημανῆ καὶ τὶς ἐξαντλητικὲς ὁλονύχτιες ἀνακρίσεις ἐνώπιον τῶν ἀρχιερέων Ἄννα καὶ Καϊάφα, ὁδηγεῖται μπροστὰ στὸν Ρωμαῖο ἡγεμόνα, τὸν Πιλάτο.
. Κατὰ τὴν ἀνακριτικὴ διαδικασία ὁ Κύριος διαβεβαιώνει τὸν Πιλάτο ὅτι δὲν εἶναι κανένας ἐπικίνδυνος δημεγέρτης, ποὺ ξεσηκώνει σὲ ἐπανάσταση τὸν λαὸ γιὰ ἀνατροπὴ τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας. Ἀποστολή Του στὸν κόσμο εἶναι νὰ γνωστοποιήσει τὴν ἀλήθεια. «Δὲν εἶμαι Βασιλιὰς μιᾶς κοσμικῆς βασιλείας, ὅπως ἐσὺ τὴν ἀντιλαμβάνεσαι. Ἐγὼ γι᾿ αὐτὸ γεννήθηκα καὶ γι᾿ αὐτὸ ἦλθα στὸν κόσμο, γιὰ νὰ ἀποκαλύψω καὶ νὰ κηρύξω τὴν ἀλήθεια, καὶ μ᾿ αὐτὴν νὰ κατακτήσω πνευματικῶς τὸν κόσμο: «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰω. ιη´ [18] 37). Πράγματι, ὁ Κύριος κατὰ τὴ δημόσια δράση Του δίδαξε τὴν ἀλήθεια καὶ φανέρωσε μὲ τὴν ὅλη ζωή Του ὅτι Αὐτὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Αὐτοαλήθεια, ἡ Αὐτοζωή.
. Μὲ ἀφορμὴ αὐτὸν τὸν λόγο τοῦ Κυρίου ὁ Πιλάτος ἔθεσε μὲ διάθεση μᾶλλον ἀδιάφορη ἕνα ἐρώτημα: «Τί ἐστιν ἀλήθεια;». Τὸ ἐρώτημα ἦταν σημαντικό, ὁ Πιλάτος ὅμως τὸ ἔθεσε χωρὶς ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον νὰ μάθει, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπομακρύνθηκε ἀμέσως ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὸ Πραιτώριο, τὸ δικαστικὸ μέγαρο. Μὲ τὸ βιαστικὸ ἐρώτημά του ἁπλῶς ἐξέφραζε σκεπτικισμὸ καὶ ἀπογοήτευση, ἀφοῦ, κατὰ τὴ γνώμη του καὶ τὴν ἀντίληψη τῶν πολλῶν, κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ὁρίσει τί εἶναι ἡ ἀλήθεια.
. Κι ὅμως, ἐκείνη τὴν ὥρα βρισκόταν μπροστὰ στὸν μοναδικὸ συνομιλητή του ποὺ ἦταν σὲ θέση νὰ τοῦ δώσει πλήρη καὶ σωστὴ ἀπάντηση. Ἀλλὰ δὲν ἐκμεταλλεύθηκε τὴν εὐκαιρία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος σιωπᾶ. Δὲν δίνει ἀπάντηση στὸ ἀδιάφορο ἐρώτημα τοῦ Πιλάτου. Σιωπᾶ, γιατὶ στὴν πραγματικότητα ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι κάποια ἀφηρημένη ἔννοια, ἀλλὰ εἶναι τὸ ἴδιο τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί, ἂν μποροῦσε κάπως ὁ Πιλάτος νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ αὐτό, δὲν θὰ ρωτοῦσε: «Τί ἐστιν ἀλήθεια;», ἀλλά: «Τίς ἐστιν ἡ ἀλήθεια;», «Ποιός εἶναι ἡ ἀλήθεια;». Καὶ τότε θὰ ἐλάμβανε τὴ μόνη σωστὴ ἀπάντηση: «Ἐγώ εἰμι ἡ… ἀλήθεια» (Ἰω. ιδ´ [14] 6).
. Πράγματι, ἡ σωστὴ ἀπάντηση εἶναι ὅτι «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Θεὸς γιὰ νὰ φέρει στὸν κόσμο τὴν Ἀλήθεια ποὺ εἶναι ὁ Ἴδιος. «Ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (Ἰω. α´ 17). Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια, ὅλη ἡ ἀλήθεια. Δὲν εἶναι μισὴ ἀλήθεια ποὺ πρέπει νὰ συμπληρωθεῖ ἀπὸ δῆθεν ἄλλες ἀλήθειες ἄλλων συστημάτων καὶ θρησκειῶν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξισωθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη μας μὲ ἄλλες θρησκεῖες, ὁμολογίες καὶ φιλοσοφικὲς ἀντιλήψεις. Κάτι ποὺ δυστυχῶς ἐπιδιώκεται στὶς μέρες μας μὲ τὸ σύνθημα: «Πίστευε ὅ,τι θέλεις, μόνο μὴ διεκδικεῖς ἀποκλειστικότητα. Μὴ θεωρεῖς δηλαδὴ ὅτι μόνο ἡ δική σου πίστη εἶναι ἡ σωστή».
. Οἱ πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ τὸ κατανοήσουμε καλὰ ὅτι «ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (Ἰω. α´ 17). Νὰ ριζώσει μέσα μας βαθιὰ ἡ Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη μας ὅτι ὁ Κύριος δὲν ἐνανθρώπησε γιὰ νὰ εἰσηγηθεῖ μιὰ νέα φιλοσοφικὴ πρόταση γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἢ ἔστω καὶ μιὰ νέα ἠθικὴ συμπεριφορά, ἢ μιὰ νέα θρησκεία μεταξὺ τῶν ἄλλων θρησκειῶν, ἀλλὰ γιὰ νὰ φέρει στὸν κόσμο σαρκωμένη τὴν Ἀλήθεια, τὸν Ἑαυτό του. Γι᾿ αὐτὸ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία Του, τὴν ταμιοῦχο τῆς ἀπολυτρωτικῆς καὶ ἁγιαστικῆς θείας Χάριτος. Γι᾿ αὐτὸ μᾶς ἀποκάλυψε τὸν Ἑαυτό του ὡς τὴ μοναδικὴ ἀλήθεια, καὶ μᾶς παρέδωσε τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ φανερώνει σὲ κάθε σελίδα του ὅτι Αὐτός, ὁ Χριστός, εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια καὶ ὁ ἀληθινὸς καὶ μοναδικὸς Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ μεγάλος Ρῶσος συγγραφέας Φ. Ντοστογιέφσκι ἔγραψε τοῦτο τὸν τολμηρὸ λόγο: «Πιστεύω ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἀλλὰ ἐὰν μὲ πείσει κανεὶς ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἐγὼ θὰ προτιμοῦσα νὰ εἶμαι μὲ τὸν Χριστὸ παρὰ μὲ τὴν ἀλήθεια».
. Τοῦτες τὶς μέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, ποὺ θὰ ξανακούσουμε τὸ περιστατικὸ αὐτὸ στὸ Πραιτώριο τοῦ Πιλάτου, ἂς ἀνανεώσουμε μέσα μας τὴ σταθερὴ καὶ ἀπόλυτη πεποίθηση ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε καὶ κανεὶς ἄλλος ποὺ μπορεῖ νὰ διεκδικήσει τὴν Ἀλήθεια. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι μόνο ὁ Χριστός, Αὐτὸς ποὺ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό του στὸν σταυρικὸ θάνατο γιὰ νὰ ἑλκύσει τοὺς πλανεμένους ἀνθρώπους κοντά Του, στὴν αἰώνια Ἀλήθεια καὶ Ζωή.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-5 «Ἐκεῖνον ποὺ ντρέπεται νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, θὰ τὸν ντρέπεται κι ὁ Χριστὸς στὸ τέλος τοῦ κόσμου».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 23 Μάρτιος 2014
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)
(Μάρκ. η´ 34-38- θ´ 1)
[E´ Μέρος]
ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 139 ἑξ.
Μέρος Α´ : ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Ὁ Κύριος, σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν θάνατο, προσφέρει τὸν σταυρό, τὸ πιὸ πικρὸ φάρμακο γιὰ τὴν θεραπεία τους».
Mέρος Β´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-2 «Ν’ ἀπαρνηθεῖς τὴν ἀπατηλὴ μὴ-ὕπαρξη, ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ στὴ θέση τῆς θεόσδοτης ὕπαρξής μας».
Μέρος Γ´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-3 «Ὅταν ὅμως χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα, συνειδητοποιεῖ πὼς χωρὶς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ ν’ ἀξίζει. Μὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Τότε δὲν μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ νὰ δώσει κάτι ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του».
Μέρος Δ´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-4 «Ἐκεῖνον ποὺ ντρέπεται νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, θὰ τὸν ντρέπεται κι ὁ Χριστὸς στὸ τέλος τοῦ κόσμου».
. Προσέξτε τώρα πῶς τελειώνει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου, ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει» (Μάρκ. θ´ 1). Ἀλήθεια σᾶς λέω, σᾶς διαβεβαιώνω, πὼς μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται ἐδῶ τώρα, δὲν θὰ γνωρίσουν θάνατο, προτοῦ δοῦν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νά ’ρχεται δυναμικά.
. Ἐκ πρώτης ὄψεως θά ’λεγε κανεὶς πὼς τὰ λόγια αὐτὰ δὲν συνδέονται μὲ τὰ προηγούμενα. Ἡ συνοχή τους ὅμως εἶναι σαφής. Αὐτὸ εἶναι ἕνα θαυμάσιο τελείωμα. Ὁ Κύριος δὲν θ’ ἀφήσει τοὺς πιστούς Του ἀπαρηγόρητους. Ἀφοῦ τοὺς καλεῖ ν’ ἀναλάβουν τὸν σταυρό τους, ν’ ἀπαρνηθοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ τὴ ζωή τους· κι ἀφοῦ τοὺς ἀπειλεῖ μὲ φοβερὲς τιμωρίες σὲ περίπτωση ποὺ ντραποῦν νὰ ὁμολογήσουν Ἐκεῖνον καὶ τοὺς λόγους Του, ὁ Κύριος τώρα κάνει νὰ ἐμφανιστεῖ στὸν οὐρανὸ ἕνα οὐράνιο τόξο μετὰ τὴν καταιγίδα. Σπεύδει νὰ μιλήσει γιὰ ἀνταπόδοση σὲ κείνους ποὺ τὸν ὑπακοῦνε καὶ τὸν ἀκολουθοῦν κουβαλώντας τὸ σταυρό τους. Ἡ ἀνταμοιβὴ θὰ δοθεῖ σὲ κάποιους πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ κόσμου καὶ τὴν τελικὴ κρίση, πρὶν ἀκόμα κι ἀπὸ τὸ τέλος τῆς ζωῆς τους στὴ γῆ. Αὐτοὶ δὲν θὰ γευτοῦν τὸν θάνατο ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
. Πόσο σοφὸς εἶναι ὁ Κύριος στὸ κήρυγμά Του! Ποτὲ δὲν μιλάει γιὰ καταδίκη χωρὶς ταυτόχρονα ν’ ἀναφέρει καὶ ἀνταμοιβή. Δὲν κατακρίνει χωρὶς νὰ ἐπαινέσει, δὲν ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ δρόμο γεμάτο ἀγκάθια χωρὶς νὰ μνημονεύσει τὴ χαρὰ ποὺ τὸν περιμένει στὸ τέλος τοῦ δρόμου. Δὲν ἀπειλεῖ χωρὶς νὰ παρηγορήσει. Δὲν ἀφήνει νὰ καλυφθεῖ ὁ οὐρανὸς ἀπὸ μαῦρα σύννεφα χωρὶς νὰ δείξει ξανὰ τὸ λαμπρὸ ἥλιο καὶ τὸ κάλλος τοῦ οὐράνιου τόξου.
. Ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν θὰ γευτοῦν θάνατο προτοῦ δοῦν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νά ’ρχεται δυναμικά; Ὁ Κύριος, ποὺ μιλοῦσε στοὺς μαθητές Του μὰ καὶ σ’ ἕνα μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων, εἶπε: «εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων». Εἶναι μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ τώρα βρίσκονται ἐδῶ, ἀνάμεσά μας. Ποιούς ἐννοεῖ, ἑπομένως;
. Πρῶτα ἐννοεῖ ἐκείνους ποὺ ἔχουν τηρήσει τὴν ἐντολή Του ν’ ἀπαρνηθοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ ν’ ἀναλάβουν τὸν σταυρό τους. Αὐτοί, ἂν καὶ ζοῦν σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, θὰ νιώσουν μέσα τους τὴν δύναμη τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ θὰ τοὺς ἐπισκιάσει, θὰ τοὺς καθαρίσει καὶ θὰ τοὺς ἁγιάσει, θὰ τοὺς ἀνοίξει τὶς πύλες τῶν μυστηρίων τοῦ οὐρανοῦ, ὅπως ἔγινε ἀργότερα στὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο καὶ στοὺς ἀποστόλους. Δὲν εἶδαν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δυναμικὰ οἱ ἀπόστολοι τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τὴ στιγμὴ ποὺ ἔλαβον δύναμιν ἐξ ὕψους; Κι ὁ Στέφανος «ὑπάρχων πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανὸν εἶδε δόξαν Θεοῦ» (Πράξ. ζ´ 55). Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης δὲν εἶδε τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ πρὶν ἀπὸ τὸν σωματικό του θάνατο; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἀνέβηκε ὣς τὸν τρίτο οὐρανὸ προτοῦ γευτεῖ θάνατο; Ἂς ἀφήσουμε ὅμως τοὺς ἀποστόλους κατὰ μέρος. Ποιός ξέρει πόσοι ἀπὸ κείνους ποὺ παρακολουθοῦσαν καὶ ἄκουγαν τὸν Κύριο ἔνιωσαν τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶδαν τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ νά ’ρχεται προτοῦ ἐγκαταλείψουν τὸν κόσμο αὐτό;
. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία αὐτή, κάποιοι εὐαγγελικοὶ σχολιαστὲς δίνουν στὰ παραπάνω λόγια του Χριστοῦ διαφορετικὴ ἑρμηνεία. Ἐκτιμοῦν ὅτι τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Σωτήρα μᾶς ἀναφέρονται στοὺς τρεῖς ἀποστόλους, τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, ποὺ λίγο καιρὸ ἀργότερα εἶδαν τὸν Κύριο νὰ μεταμορφώνεται στὸ ὅρος Θαβὼρ καὶ νὰ συνομιλεῖ μὲ τὸν Ἠλία καὶ τὸ Μωυσῆ. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀμφιβολία πὼς ἡ ἑρμηνεία αὐτὴ εἶναι σωστή, μὰ δὲν ἀποκλείει καὶ τὴν ἄλλη. Οἱ τρεῖς ἀπόστολοι σίγουρα εἶδαν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δυναμικὰ στὸ ὅρος Θαβώρ, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐμφανίστηκε μὲ τὴν οὐράνια δόξα Του, ἐνῶ ἀπὸ τὸν ἄλλο κόσμο ἐμφανίστηκαν ὁ Μωυσῆς κι ὁ Ἠλίας, ὁ ἕνας στὰ δεξιὰ κι ὁ ἄλλος ἀριστερά Του. Δὲν πρέπει ὅμως νὰ πιστεύουμε πὼς αὐτὴ ἦταν ἡ μοναδικὴ περίπτωση ποὺ ἄνθρωποι θνητοὶ εἶδαν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νά ’ρχεται δυναμικά. Τὸ περιστατικὸ τοῦ ὅρους Θαβὼρ ἦταν πραγματικὰ ἐκθαμβωτικό, μὰ δὲν ἀποκλείει τὶς ἀμέτρητες ἄλλες περιπτώσεις θνητῶν ἀνθρώπων ποὺ εἶδαν σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, ἂν καὶ μὲ διαφορετικὸ τρόπο, τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δυναμικὰ καὶ ἔνδοξα.
. Ἂν τὸ ἐπιθυμοῦμε, μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ δοῦμε τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ νά ’ρχεται «ἐν δυνάμει καὶ δόξῃ» προτοῦ γευτοῦμε τὸν σωματικὸ θάνατό μας. Οἱ συνθῆκες, μὲ τὶς ὁποῖες θὰ μᾶς ἀποκαλυφτεῖ, ξεκαθαρίζονται στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ἂς ἀγωνιστοῦμε νὰ νεκρώσουμε τὴν παλιά μας ψυχή, τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας. Ἂς μάθουμε πὼς εἶναι προτιμότερο καὶ πιὸ σπουδαῖο στὸν ἄνθρωπο νὰ σώσει τὴν ψυχή του παρὰ νὰ κερδίσει τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ἔτσι θ’ ἀξιωθοῦμε μὲ τὸ ἔλεός Του νὰ δοῦμε τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μεγάλη σὲ δύναμη κι ἀσύγκριτη σὲ δόξα, ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄγγελοι μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους δοξολογοῦν μέρα καὶ νύχτα τὸν Ζῶντα Θεό, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-4 «Ἐκεῖνον ποὺ ντρέπεται νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, θὰ τὸν ντρέπεται κι ὁ Χριστὸς στὸ τέλος τοῦ κόσμου».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 22 Μάρτιος 2014
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)
(Μάρκ. η´ 34-38- θ´ 1)
[Δ´ Μέρος]
ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 139 ἑξ.
Μέρος Α´ : ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Ὁ Κύριος, σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν θάνατο, προσφέρει τὸν σταυρό, τὸ πιὸ πικρὸ φάρμακο γιὰ τὴν θεραπεία τους».
Mέρος Β´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-2 «Ν’ ἀπαρνηθεῖς τὴν ἀπατηλὴ μὴ-ὕπαρξη, ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ στὴ θέση τῆς θεόσδοτης ὕπαρξής μας».
Μέρος Γ´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-3 «Ὅταν ὅμως χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα, συνειδητοποιεῖ πὼς χωρὶς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ ν’ ἀξίζει. Μὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Τότε δὲν μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ νὰ δώσει κάτι ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του».
. Εὐλογημένοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἀγάπησαν τὸν Χριστὸ κι ἔμαθαν νὰ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομά Του μέρα καὶ νύχτα, μαζὶ μὲ τὴν ἀνάσα καὶ τὸ χτύπο τῆς καρδιᾶς τους. Πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσο θὰ γνωρίζουν ποιὸν πρέπει νὰ καλέσουν γιὰ βοήθεια. Θὰ ξέρουν ποιὸ ὄνομα νὰ ἐπικαλεστοῦν. Θὰ ξέρουν ἀπὸ ποιὸ ἄκρο ἱματίου νὰ πιαστοῦν. Ἐκεῖνοι θὰ βρίσκονται πραγματικὰ ἐκτὸς κινδύνου, θὰ καλύπτονται κάτω ἀπὸ τὶς φτεροῦγες τοῦ ἀγαπημένου τους Κυρίου.
. Ἐδῶ τώρα ἔχουμε τὸν σπουδαιότερο λόγο ποὺ πρέπει νὰ φοβοῦνται ἐκεῖνοι ποὺ σ’ αὐτὴ τὴν ζωὴ δὲν ἔχουν ἐπίγνωση τοῦ φόβου τῆς ἁμαρτίας. Εἶπε ὁ Κύριος: «Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῆ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων» (Μάρκ. η´ 38). Ἐκεῖνος ποὺ θὰ δειλιάσει, θὰ ντραπεῖ καὶ θ’ ἀρνηθεῖ ἐμένα καὶ τοὺς λόγους μου σ’ αὐτὴν τὴν ἀποστατημένη κι ἁμαρτωλὴ γενιά, αὐτὸν κι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν θὰ τὸν λυπηθεῖ καὶ θὰ τὸν ἀποκηρύξει ὅταν ἔρθει μὲ τὴν δόξα τοῦ Πατέρα Του, συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους Του. Ἀκοῦστε τα αὐτὰ ὅλοι οἱ πιστοί. Μὴν ὑπερεκτιμᾶτε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἔλεός Του θὰ τὸ δώσει καὶ στοὺς ἀμετανόητους βλάσφημους μόνο σ’ αὐτὴ τὴ ζωή. Στὴν τελικὴ Κρίση, τὴ θέση τοῦ ἐλέους θὰ τὴν καταλάβει ἡ δικαιοσύνη. Ἀκοῦστε τα αὐτὰ ὅλοι ἐσεῖς ποὺ πλησιάζετε καθημερινὰ τὸν ἀναπόφευκτο θάνατο. Ἀκοῦστε τα καὶ τηρῆστε τα στὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχή σας. Τὰ λόγια αὐτὰ δὲν τὰ εἶπε ἐχθρός σας, ἀλλὰ ὁ μεγαλύτερος φίλος σας. Τὰ ἴδια αὐτὰ χείλη ποὺ πάνω στὸν σταυρὸ συχώρεσαν τοὺς ἐχθρούς Του, διατύπωσαν κι αὐτὰ τὰ φοβερὰ ἀλλὰ δίκαια λόγια. Ἐκεῖνον ποὺ ντρέπεται νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, θὰ τὸν ντρέπεται κι ὁ Χριστὸς στὸ τέλος τοῦ κόσμου. Αὐτὸν ποὺ ντρέπεται νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ μπροστὰ στοὺς ἁμαρτωλούς, θὰ τὸν ἀγνοήσει κι ὁ Χριστὸς μπροστὰ στοὺς ἀγγέλους Του. Σὲ τί θὰ ὑπερηφανεύεσαι, ἄνθρωπε, ἂν ὁ Χριστὸς σὲ ἀγνοήσει; Ἂν ντρέπεσαι τὴ ζωή, σημαίνει πὼς ὑπερηφανεύεσαι στὸν θάνατο. Ἂν ντρέπεσαι στὴν ἀλήθεια, ὑπερηφανεύεσαι στὰ ψέματα. Ἂν ντρέπεσαι στὴν ἀγάπη, ὑπερηφανεύεσαι στὴν κακία. Ἂν ντρέπεσαι στὴ δικαιοσύνη, ὑπερηφανεύεσαι στὴν ἀδικία. Ἂν ντρέπεσαι νὰ ὑποφέρεις στὸν σταυρό, σημαίνει ὅτι ὑπερηφανεύεσαι στὴν εἰδωλολατρικὴ ἀνοσιότητα. Ἂν ντρέπεσαι τὴν ἀθανασία, ὑπερηφανεύεσαι στὴ φθορὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ τάφου.
. Μπροστὰ σὲ ποιόν ντρέπεσαι τὸν Χριστό; Σὲ κάποιον καλλίτερο ἀπὸ τὸν Χριστό; Ὄχι, καλλίτερος ἀπὸ τὸν Χριστὸ δὲν ὑπάρχει. Αὐτὸ σημαίνει πὼς θὰ ντρέπεσαι μπροστὰ σὲ κάποιον ποὺ εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὸν Χριστό. Ντρέπεσαι τὸν πατέρα σου μπροστὰ σὲ μία ἀρκούδα; Μήπως κάποια κόρη ντρέπεται γιὰ τὴ μητέρα της μπροστὰ σὲ μίαν ἀλεποῦ; Γιατί τότε ντρέπεσαι τὸν Πανάγαθο μπροστὰ στὸν κακό, τὸν Πάναγνο μπροστὰ στὸν ἁμαρτωλό, τὸν Παντοδύναμο μπροστὰ στὸν ἀνίσχυρο, τὸν Παντογνώστη μπροστὰ στὸν ἀνόητο; Γιατί ντρέπεσαι τὸν Μεγαλοδύναμο Κύριο μπροστὰ σὲ μία αἰσχρὴ κι ἁμαρτωλὴ γενεά; Μήπως ἐπειδὴ ἡ γενεὰ αὐτὴ χορεύει διαρκῶς μπροστὰ στὰ μάτια σου, ἐνῶ ὁ Κύριος εἶναι ἀόρατος; Περίμενε λίγο, λίγο ἀκόμα, κι ὁ Κύριος θὰ ἐμφανιστεῖ ἔνδοξος ἀνάμεσα στὰ νέφη τῶν ἀγγέλων, κι ἡ γενεὰ αὐτὴ θὰ ἐξαφανιστεῖ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια Του, θὰ σκορπιστεῖ ὅπως ἡ σκόνη μπροστὰ στὸν δυνατὸ ἄνεμο. Τότε θὰ ντραπεῖς πραγματικά, ὄχι γιὰ τὸν ἔνδοξο Κύριο, μὰ γιὰ σένα. Μὰ ἡ ντροπή σου τότε δὲν θά ’χει καμιὰ ἀξία. Εἶναι καλύτερα νὰ ντραπεῖς τώρα, ὅσο ἡ ντροπὴ μπορεῖ ἀκόμα νὰ βοηθήσει. Νὰ ντραπεῖς γιὰ ὅλα μπροστὰ στὸν Χριστό, ὄχι γιὰ τὸ Χριστὸ μπροστὰ σὲ ὅλα.
. Γιατί εἶπε ὁ Χριστὸς ἐμὲ καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους; Ὅποιος ντρέπεται Ἐμένα, σημαίνει ὅποιος ἀμφιβάλλει γιὰ τὴ θεότητά Μου, γιὰ τὴ θεία Μου ἐνσάρκωση ἀπὸ τὴν ἁγία Παρθένο, γιὰ τὰ σταυρικά Μου πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασή Μου, γιὰ τὴν πτωχεία Μου σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη μου πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς. Ὅποιος ντρέπεται γιὰ τοὺς λόγους Μου, σημαίνει ὅποιος ἀμφιβάλλει γιὰ τὸ εὐαγγέλιο ἢ ἀρνιέται τὴ διδασκαλία Μου, ὅποιος διαστρέφει τοὺς λόγους Μου καὶ μὲ τὴν αἵρεση προκαλεῖ σύγχυση ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, ὅποιος φέρεται ἀλαζονικὰ στὴν ἀποκάλυψη καὶ τὴ διδασκαλία Μου καὶ τὴν ἀντικαθιστᾶ μὲ ἄλλες, δικές του διδαχὲς ἢ ὅποιος κρύβεται σκόπιμα καὶ δὲν ὁμολογεῖ τὰ λόγιά Μου μπροστὰ στοὺς ἰσχυροὺς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Αὐτὸς θὰ νιώσει καὶ τὴ δική Μου ντροπή, καὶ τὸν δικό του φόβο.
. Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία ζωντανὴ διαθήκη στὸν κόσμο, ὅπως εἶναι καὶ τὰ πάθη Του, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του. Ὁ Κύριος δὲν διαχωρίζει τὰ λόγια Του ἀπὸ τὸν Ἑαυτό Του, δὲν δίνει μικρότερη ἀξία σ’ αὐτὰ ἀπ’ ὅ,τι στὸ Πρόσωπό Του. Ὁ λόγος Του εἶναι ἀχώριστος ἀπὸ τὸν Ἑαυτό του. Ὁ λόγος του ἔχει τὴν ἴδια δύναμη μὲ τὸ Πρόσωπό Του, γι’ αὐτὸ καὶ εἶπε στοὺς ἀποστόλους Του: «Ἤδη ὑμεῖς καθαροὶ ἔστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν» (Ἰωάν. ιε´ 3). Μὲ τὸ λόγο Του καθάριζε τὶς ψυχές, θεράπευε τοὺς ἀρρώστους, ἔδιωχνε τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ ἀνάσταινε τοὺς νεκρούς. Ὁ λόγος Του εἶναι δημιουργικός, καθαρτικὸς καὶ ζωογόνος. Γιατί τότε νὰ ἠχεῖ περίεργο αὐτὸ ποὺ ἀκοῦμε στὸ εὐαγγέλιο, «καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. α´ 1);
. Ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ τὴ γενεὰ αὐτὴ μοιχαλίδα μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια τοῦ ὅρου. Ἔτσι εἶχαν ἀποκαλέσει κι οἱ παλιοὶ προφῆτες τὴ λατρεία τῶν ψεύτικων θεῶν (βλ. Ἰεζ. κγ´ 37). Ὅποιος ἀφήνει τὴ δική του σύζυγο καὶ ἀκολουθεῖ ἄλλη γυναίκα εἶναι μοιχός. Ὅποιος ξεχνᾶ τὸν ζῶντα Θεὸ καὶ προσκυνᾶ τὸν κτιστὸ κόσμο, εἶναι κι αὐτὸς μοιχός. Ὅποιος ἐγκαταλείπει τὴν πίστη του στὸν Κύριο καὶ πιστεύει σὲ ἀνθρώπους κι ὅποιος ἀπαρνιέται τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν μεταφέρει σὲ ἀνθρώπους καὶ σὲ ἀντικείμενα, διαπράττει μοιχεία. Μὲ λίγα λόγια, ὅλες οἱ ἁμαρτίες ποὺ χωρίζουν τὴν ψυχή σου ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν προσκολλοῦν σὲ κάτι ἢ σὲ κάποιον μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, μποροῦν νὰ χαρακτηριστοῦν μὲ τὸ γενικὸ ὄρο τῆς μοιχείας, γιατί ὅλες φέρουν τὰ σημάδια τοῦ μοιχοῦ ἄντρα ἢ τῆς μοιχαλίδας γυναίκας. Ὅποιος ἑπομένως ντρέπεται γιὰ τὸν Χριστό, τὸν Κύριο, τὸν Νυμφίο τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, μπροστὰ σὲ μία τέτοια μοιχαλίδα γενεά, μοιάζει πραγματικὰ μὲ τὴ νύφη ποὺ ντρέπεται μπροστὰ σὲ ἀκόλαστους ἀνθρώπους γιὰ τὸ μνηστήρα της. Ὁ Κύριος δὲ μιλάει μόνο γιὰ ἁμαρτωλὴ γενεά, ἀλλὰ γιὰ γενεὰ μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλή. Γιατί; Γιὰ νὰ κάνει εἰδικὴ ἀναφορὰ καὶ καταγγελία τῆς μοιχείας. Μὲ τὴ λέξη «μοιχεία» ὑπονοοῦνται ἐδῶ οἱ σοβαρότερες, οἱ πιὸ ἀπεχθεῖς καὶ θανάσιμες ἁμαρτίες, ποὺ συχνὰ ξεστρατίζουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν αὐταπάρνηση, ἀπὸ τὸν σταυρό του καὶ τὴν ἀναγέννησή του.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-3 «Ὅταν ὅμως χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα, συνειδητοποιεῖ πὼς χωρὶς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ ν’ ἀξίζει. Μὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Τότε δὲν μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ νὰ δώσει κάτι ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 22 Μάρτιος 2014
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)
(Μάρκ. η´ 34-38- θ’ 1)
[Γ´ Μέρος]
ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 139 ἑξ.
Μέρος Α´ : ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Ὁ Κύριος, σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν θάνατο, προσφέρει τὸν σταυρό, τὸ πιὸ πικρὸ φάρμακο γιὰ τὴν θεραπεία τους».
Mέρος Β´: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-2 «Ν’ ἀπαρνηθεῖς τὴν ἀπατηλὴ μὴ-ὕπαρξη, ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ στὴ θέση τῆς θεόσδοτης ὕπαρξής μας».
. Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ ὁ Κύριός μας καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε εἶναι τόσο σπουδαῖος ὅσο κι ὁ πρῶτος κι ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ θεληματικὴ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τὴν ἀνάληψη τοῦ σταυροῦ. Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔκαναν ἐπίδειξη κάποιας αὐταπάρνησης γιὰ ν’ ἀποκτήσουν μεγαλύτερη φήμη σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν σωρεύσει ἀμέτρητες δοκιμασίες καὶ βάσανα μόνοι τους, μόνο γιὰ νὰ κερδίσουν τὸ θαυμασμὸ καὶ τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων. Πολλοί, κυρίως ἀνάμεσα στοὺς εἰδωλολάτρες, τὸ ἔχουν κάνει αὐτὸ κι ἄλλοι τὸ κάνουν μέχρι σήμερα, γιὰ ν’ ἀποκτήσουν μεγαλύτερες μαγικὲς δυνάμεις κι ἔτσι νὰ ἐπιβληθοῦν στοὺς ἄλλους, νὰ βλάψουν ἢ νὰ ὠφελήσουν αὐτοὺς ποὺ θέλουν. Κι ὄλ’ αὐτὰ ἀπὸ μία μάταιη πλεονεξία κι ἐπιθυμία γιὰ κυριαρχία.
. Τέτοια αὐταπάρνηση δὲν εἶναι ἀληθινή, εἶναι φιλαυτία. Τέτοιος σταυρὸς δὲν ὁδηγεῖ στὴν ἀνάσταση καὶ τὴ σωτηρία ἀλλὰ σὲ πλήρη ὄλεθρο. Εἶναι σὰν νὰ παραδίδεται κάποιος στὰ χέρια τοῦ σατανᾶ. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἀναλαμβάνει τὸν σταυρό του κι ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν ἔπαρση καὶ τὴν ἀλαζονεία, ἀπὸ τὴ φιλαυτία κι ἀπὸ κάθε ἐπιθυμία γιὰ ἐγκόσμια δόξα καὶ κέρδος. Ὅπως ὁ ἄρρωστος ἄνθρωπος παίρνει πικρὰ φάρμακα, ὄχι γιὰ νὰ δείξει στοὺς ἄλλους πὼς μπορεῖ νὰ τὰ καταπιεῖ, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας του, ἔτσι κι ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς ἀπαρνιέται τὸν ἑαυτό του, δηλαδὴ ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν ἄρρωστη ὕπαρξή του, ἀναλαμβάνει τὸν σταυρό του σὰν πικρὸ καὶ σωστικὸ φάρμακο κι ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, τὸν θεραπευτὴ καὶ σωτήρα του. Κι αὐτὸ ὄχι γιὰ ν’ ἀποσπάσει τὸν ἔπαινο καὶ τὴ δόξα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ γιὰ νὰ σώσει τὴν ψυχή του ἀπὸ τὸν παραλογισμὸ τῆς ζωῆς αὐτῆς κι ἀπὸ τὸ σκουλήκι καὶ τὸ πῦρ τῆς μέλλουσας ζωῆς.
. «Ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτὴν» (Μάρκ. η´ 35). Ὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴν ἐπίγεια ζωή του, αὐτὸς θὰ χάσει τὴν αἰώνια καὶ μακαρία ζωή. Ὅποιος ὅμως ἀψηφήσει καὶ θυσιάσει τὴ ζωή του αὐτὴ γιὰ μένα καὶ τὸ εὐαγγέλιο, αὐτὸς θὰ σώσει τὴ μέλλουσα ζωὴ καὶ μακαριότητά του.
. Αὐτὰ εἶναι σκληρὰ λόγια, ἀδυσώπητα. Αὐτὴ εἶναι μία φωτιὰ ποὺ γυρεύει νὰ κατακάψει τὸν παλιὸ ἄνθρωπο ὢς τὶς ρίζες του, ν’ ἀφανίσει τὶς ἴδιες τὶς ρίζες. Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε ἁπλὰ γιὰ ν’ ἀναμορφώσει τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀνακατασκευάσει, νὰ φέρει καινούργια ζωή. Νὰ ρίξει τὸ παλιὸ σίδερο στὴ φωτιὰ καὶ νὰ τὸ σφυρηλατήσει ἀπὸ τὴν ἀρχή. Δὲν εἶναι ἀναμορφωτής, ἀλλὰ ὁ Δημιουργός. Δὲν εἶναι ἐπιδιορθωτής, ἀλλὰ ὑφαντής. Ὅποιος θέλει νὰ διατηρήσει ἕνα παλιὸ καὶ σκουληκοφαγωμένο δέντρο, θὰ τὸ χάσει. Μπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ τὸ περιποιηθεῖ ἐξωτερικά, νὰ τὸ ποτίσει, νὰ τὸ περιφράξει καὶ νὰ τοῦ ρίξει λίπασμα, τὸ σκουλήκι ὅμως θὰ τὸ τρώει ἐσωτερικά. Τὸ δέντρο θὰ σαπίσει σιγὰ σιγὰ καὶ θὰ πέσει.
. Ἐκεῖνος ποὺ κόβει ἕνα σκουληκοφαγωμένο δέντρο καὶ τὸ ρίχνει στὴ φωτιὰ μαζὶ μὲ τὰ σκουλήκια καὶ μετὰ φροντίζει τὰ μικρὰ κλαδάκια ποὺ ξεφυτρώνουν ἀπὸ τὴ ρίζα καὶ τὰ προστατεύει ἀπὸ τὰ σκουλήκια, αὐτὸς θὰ σώσει τὸ καινούργιο δέντρο. Αὐτὸς ποὺ προσπαθεῖ νὰ διατηρήσει τὴν παλιὰ ψυχή, ποὺ εἶναι φαγωμένη καὶ φθαρμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, θὰ τὴ χάσει, γιατί ὁ Θεὸς δὲν ἐπιτρέπει σὲ τέτοια ψυχὴ νὰ παρουσιαστεῖ μπροστά Του. Κι ὅ,τι δὲν παρουσιάζεται ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ, εἶναι σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ χάνει τὴν παλιὰ ψυχή του, θὰ κερδίσει τὴ νέα ψυχή, τὴν γεγεννημένην ἐκ τοῦ πνεύματος καὶ νυμφευμένη μὲ τὸν Χριστό.
. Ἡ ψυχὴ στὴν οὐσία εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴν ζωή. Διαβάζουμε στὸ εὐαγγέλιο: «Ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι καὶ ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν». Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἡ λέξη ψυχὴ σημαίνει τὴν ζωή. Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ σώσει τὴ θνητὴ ζωή του μὲ κάθε θυσία, αὐτὸς θὰ χάσει καὶ τὶς δύο ζωές, καὶ τὴ θνητὴ καὶ τὴν ἀθάνατη. Τὴ θνητή ἐπειδή, ὅσο κι ἂν κατορθώσει νὰ ἐπιμηκύνει τὴ ζωή του στὴ γῆ, τελικὰ θὰ τὴ χάσει μὲ τὸν θάνατο. Ἀλλὰ θὰ χάσει καὶ τὴν αἰώνια ζωή, ἀφοῦ δὲν ἔκανε τίποτα γι’ αὐτήν, δὲν ὑπέφερε τίποτα. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγωνίζεται νὰ κερδίσει τὴν ἀθάνατη ζωὴ μὲ τὸν Χριστό, αὐτὸς θὰ τὴν λάβει καὶ θὰ τὴν διατηρήσει στὴν αἰωνιότητα, μ’ ὅλο ποὺ θὰ χάσει τὴν πρόσκαιρη, τὴν θνητὴ ζωή.
. Ὁ ἄνθρωπος ἴσως χάσει τὴν πρόσκαιρη θνητὴ ζωή του γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ εὐαγγέλιο ἄν, σὲ περίπτωση ἀνάγκης, θυσιαστεῖ καὶ πεθάνει ὡς μάρτυρας γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ ἅγιο εὐαγγέλιό Του· ἢ ἂν περιφρονήσει τὴν παροῦσα ζωὴ ὡς ἁμαρτωλὴ κι ἀσήμαντη καὶ προσφέρει τὸν ἑαυτό του μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ καὶ τὴ δύναμη στὸν Χριστό, ἂν μπεῖ στὴν ὑπηρεσία Του, παραδίδοντας τὰ πάντα σ’ Ἐκεῖνον καὶ προσδοκώντας τὰ πάντα ἀπ’ Αὐτόν. Εἶναι πιθανὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ χάσει τὴν ψυχή του, τὴ ζωή του, μὲ τὴν αὐτοκτονία ἢ μὲ τὴ θυσία του γι’ ἄσκοπα πράγματα, γιὰ παράδειγμα πάνω σὲ μία φιλονικία ἢ διαφωνία. Σ’ αὐτὸν δὲν ἰσχύει ἡ ὑπόσχεση ὅτι θὰ σώσει τὴν ψυχὴ (ζωή) του, γιατί διευκρινίζεται: «ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου». Ὁ Χριστὸς καὶ τὸ εὐαγγέλιο εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερα ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Εἶναι ὁ μεγαλύτερος πλοῦτος τόσο στὸν χρόνο ὅσο καὶ στὴν αἰωνιότητα. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ θὰ δίσταζε νὰ θυσιάσει τὰ πάντα γιὰ τὰ παντοτεινὰ αὐτὰ ἀγαθά.
. Γιατί ὁ Χριστὸς προσθέτει «καὶ τοῦ εὐαγγελίου»; Δὲν εἶναι ἀρκετὸ αὐτὸ τὸ ἕνεκεν ἐμοῦ; Ὄχι, δὲν εἶναι. Ὁ Κύριος εἶπε «ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου» γιὰ νὰ διευρύνει τοὺς λόγους ποὺ ἔχει νὰ θυσιαστεῖ κανεὶς καὶ νὰ ζήσει ἐν Θεῷ. Γιὰ ν’ αὐξήσει τὸν ἀριθμὸ τῶν σεσωσμένων. Σώζεται ἐκεῖνος ποὺ χάνει τὴ ζωή του γιὰ τὸν ζῶντα καὶ ἀθάνατο Χριστό. Ἐκεῖνος ἐπίσης σώζεται, ποὺ χάνει τὴ ζωή του γιὰ τὰ ἔργα τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, γιὰ τὴν ἁγία διδασκαλία Του. Τέλος σώζεται ἐκεῖνος ποὺ χάνει τὴ ζωή του γιὰ μία μόνο ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, γιὰ ἕναν ἁπλὸ λόγο Του. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Νομοθέτης τῆς ζωῆς. Ὅποιος θυσιάζεται γιὰ τὸ Νομοθέτη, θυσιάζεται καὶ γιὰ τὸ νόμο Του. Καὶ ἀντίστροφα, ἐκεῖνος ποὺ θυσιάζεται γιὰ τοὺς νόμους Του, θυσιάζεται καὶ γιὰ Ἐκεῖνον. Ταυτίζοντας τὸν Ἑαυτό Του μὲ τὰ ἔργα καὶ τὴ διδασκαλία Του, ὁ Κύριος διευρύνει τὴ δυνατότητα τῆς σωτηρίας σὲ πολλούς.
. «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. η´ 36 – 37). Τί θὰ ὠφεληθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἂν κερδίσει ὅλον τὸν κόσμο, ἀλλὰ χάσει τὴν ψυχή του; Ἢ τί ἀντάλλαγμα μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν ψυχή του;
. Τὰ λόγια αὐτὰ ρίχνουν περισσότερο φῶς στὰ προηγούμενα. Ἀπὸ αὐτὰ προκύπτει ὅτι ὁ Κύριος θεωρεῖ πὼς ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ἀπὸ αὐτὰ προκύπτει ἐπίσης τί εἴδους ψυχὴ πρέπει νὰ χάσει ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ψυχή του: νὰ χάσει τὴν καταρρακωμένη ψυχή, ἐκείνην ποὺ εἶναι βουτηγμένη στὸν κόσμο, ποὺ τὴν ἔχει γονατίσει ὁ κόσμος, ποὺ εἶναι δουλωμένη στὸν κόσμο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τέτοια λεγόμενη «ψυχή», τότε θὰ σώσει τὴν πραγματικὴ ψυχή του. Ἂν ἀπορρίψει τὴν ἀπατηλὴ ζωή, θὰ κερδίσει τὴν ἀληθινή.
. Ποιά ἡ ὠφέλεια ἂν κερδίσει κανεὶς τὸν κόσμο ὁλόκληρο, ὅταν ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι προορισμένος γιὰ καταστροφή, καὶ νὰ βλάψει τὴν ψυχή του, ποὺ εἶναι προορισμένη γιὰ τὴν αἰωνιότητα; Ὁ κόσμος πλησιάζει πρὸς τὸ τέλος του. Στὸ τέλος θ’ ἀποβληθεῖ σὰν ἕνα σκωροφαγωμένο ροῦχο. Οἱ ἀληθινὲς ψυχές, αὐτὲς ποὺ ἀγαποῦν τὸν Χριστό, θὰ πετάξουν τότε στὴ βασιλεία τῆς αἰώνιας νεότητας. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ σημάνει τὴν ἔναρξη μίας νέας ζωῆς γιὰ τὴν ψυχή. Τί ἀξίζει τότε γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὁλόκληρος ὁ κόσμος, ὅταν σύντομα θὰ χωριστεῖ ἀπ’ αὐτόν, ὅταν ὁ κόσμος ὁλόκληρος στὸ ὄχι καὶ τόσο μακρινὸ μέλλον θὰ ἀποσυντεθεῖ καὶ θὰ ἐξαφανιστεῖ σὰν ὄνειρο ποὺ πέρασε; Σὲ τί θὰ τοῦ χρησιμεύσει ἕνα ἀβοήθητο κουφάρι; Τί ἀντάλλαγμα ἀξίζει νὰ δώσει γιὰ τὴν ψυχή του;
. Προσέξτε! Ἀκόμα κι ἂν ὁλόκληρος ὁ κόσμος ἀνῆκε στὸν ἄνθρωπο, ὁ Κύριος δὲν θὰ τὸν δεχόταν ὡς ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς του. Μὰ ὁ κόσμος δὲν ἀνήκει στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ στὸν Θεό. Ὁ Θεὸς τὸν ἔφτιαξε καὶ τὸν παρέδωσε στὸν ἄνθρωπο γιὰ χρήση, γιὰ χάρη ἑνὸς μεγαλύτερου ἀγαθοῦ, μεγαλύτερου καὶ πολυτιμότερου ἀπὸ τὸν κόσμο. Τὸ μεγαλύτερο δῶρο ποὺ ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ κατ’ εἰκόνα Του ψυχή. Καὶ τὸ μέγιστο αὐτὸ δῶρο θὰ τὸ ζητήσει πίσω, ὅταν ὁ ἴδιος εὐδοκήσει. Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιστρέψει τίποτα στὸ, Θεὸ στὴ, θέση τῆς ψυχῆς του. Ἡ ψυχὴ εἶναι ὁ βασιλιάς, ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι δοῦλοι. Ὁ Θεὸς δὲ, θὰ δεχτεῖ ἕνα δοῦλο στὴ, θέση τοῦ βασιλιᾶ, οὔτε κάτι θνητὸ στὴ, θέση τοῦ ἀθάνατου.
. Τί ἀντάλλαγμα μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἁμαρτωλὸς γιὰ τὴν ψυχή του; Ἐφ᾽ ὅσον ὁ ἄνθρωπος ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ σωματικὰ στὸν κόσμο γοητεύεται ἀπ’ αὐτόν, πιστεύει πὼς ὁ κόσμος εἶναι πολύτιμος. Ὅταν ὅμως χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα, συνειδητοποιεῖ πὼς χωρὶς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ ν’ ἀξίζει. Μὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Τότε δὲν μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ νὰ δώσει κάτι ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του. Πόσο δυσχερὴς εἶναι ἡ θέση τῆς ἁμαρτωλῆς ψυχῆς, ὅταν ἀνακαλύπτει πὼς ὅλα ὅσα τὴν ἔδεναν μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν κόσμο ἔχουν τώρα διαρραγεῖ, πὼς τώρα εἶναι γυμνὴ καὶ ἄμοιρη στὸν πνευματικὸ κόσμο! Σὲ ποιόν μπορεῖ νὰ κραυγάσει γιὰ βοήθεια; Ποιό ὄνομα μπορεῖ νὰ ἐπικαλεστεῖ; Ἀπὸ ποιό ἄκρο ἱματίου μπορεῖ νὰ πιαστεῖ καθὼς πέφτει μέσα στὴν ἀτέλειωτη καὶ αἰώνια ἄβυσσο;
Πηγὴ ἠλ. κειμ.: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-2 «Ν’ ἀπαρνηθεῖς τὴν ἀπατηλὴ μὴ-ὕπαρξη, ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ στὴ θέση τῆς θεόσδοτης ὕπαρξής μας».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 22 Μάρτιος 2014
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)
(Μάρκ. η´ 34-38- θ’ 1)
[Β´ Μέρος]
ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 139 ἑξ.
Μέρος Α´ : ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Ὁ Κύριος, σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν θάνατο, προσφέρει τὸν σταυρό, τὸ πιὸ πικρὸ φάρμακο γιὰ τὴν θεραπεία τους».
. Στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὁ Κύριος, σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸ θάνατο, προσφέρει τὸν σταυρό, τὸ πιὸ πικρὸ φάρμακο γιὰ τὴν θεραπεία τους.
. Εἶπε ὁ Κύριος: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η´ 34). Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, πρέπει ν’ ἀπαρνηθεῖ τὸν παλιὸ καὶ ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του, νὰ πάρει πάνω του τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων καὶ τῶν δοκιμασιῶν καὶ τότε ἂς μὲ ἀκολουθήσει.
. Ὁ Κύριος δὲν ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὸ σταυρὸ πρὶν ἀπ’ Αὐτόν. Τοὺς καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, ἀφοῦ Ἐκεῖνος πρῶτος κουβάλησε τὸν σταυρό. Προτοῦ κάνει τὴν κλήση αὐτὴ τοὺς εἶχε προειδοποιήσει γιὰ τὰ πάθη Του: «… δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου πολλὰ παθεῖν … καὶ ἀποκτανθῆναι, καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἀναστῆναι» (Μάρκ. η´ 31). Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ εἶπε πὼς εἶναι «ἡ ὁδός». Ἔγινε ὁ πρῶτος στὰ πάθη κι ὁ πρῶτος στὴ δόξα. Ἦρθε γιὰ ν’ ἀποδείξει πὼς ὅλ’ αὐτὰ ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ἀδύνατα, εἶναι δυνατά. Καὶ τὰ ἔκανε δυνατά. Ὁ Κύριος δὲν πιέζει τοὺς ἀνθρώπους, δὲν τοὺς ἀσκεῖ βία. Ὁ Κύριος συνιστᾶ καὶ προσφέρει. «Ὅστις θέλει…». Οἱ ἄνθρωποι ἔπεσαν στὴν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησή τους. Καὶ μόνο μὲ τὴν ἐλεύθερη βούλησή τους πρέπει νὰ θεραπευτοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Δὲν κρύβει τὸ γεγονὸς πὼς τὸ φάρμακο εἶναι πικρό, πολὺ πικρό. Ἐκεῖνος ὅμως, μὲ τὸ νὰ πάρει πρῶτος τὸ πικρὸ φάρμακο, τὸ ἔκανε πιὸ εὔκολο στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ πῆρε τὸ φάρμακο μ’ ὅλο ποὺ ὁ ἴδιος ἦταν ὑγιής, γιὰ νὰ μᾶς ἀποδείξει τὴ θαυμαστὴ πράξη Του. Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ, ἀπαρνήθηκε τὸν ἑαυτό του ὅταν ἁμάρτησε, ἀλλὰ ἀπαρνήθηκε τὸν ἀληθινό, τὸν πραγματικό του ἑαυτό. Ὅταν ὁ Κύριος ζητᾶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ν’ ἀπαρνηθοῦν τὸν ἑαυτό τους, ἐννοεῖ τὸν ψεύτικο, τὸν πλανεμένο ἑαυτό. Ἂς τὸ κάνουμε πιὸ ἁπλό.
. Ὁ Ἀδὰμ ἀπαρνήθηκε τὴν Ἀλήθεια καὶ προσκολλήθηκε σ’ ἕνα ψέμα. Τώρα ὁ Κύριος ζητᾶ ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδὰμ ν’ ἀπαρνηθοῦν τὸ ψέμα καὶ νὰ προσκολληθοῦν ξανὰ στὴν Ἀλήθεια, ἀπὸ τὴν ὁποία εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ. Τὸ ν’ ἀπαρνηθεῖς τὸν ἑαυτό σου ἑπομένως σημαίνει ν’ ἀπαρνηθεῖς τὴν ἀπατηλὴ μὴ–ὕπαρξη, ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ στὴ θέση τῆς θεόσδοτης ὕπαρξής μας. Πρέπει ν’ ἀπαρνηθοῦμε τὴν παγκοσμιότητα ποὺ ἔχει ἀντικαταστήσει τὴν πνευματικότητά μας, τὰ πάθη ποὺ ἔχουν ἀντικαταστήσει τὰ καλά μας ἔργα, τὸν ταπεινὸ φόβο ποὺ ἔχει σκοτίσει μέσα μας τὴ θεϊκὴ υἱοθεσία, τὸ γογγυσμό μας ἐναντίον τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔχει ἀφανίσει μέσα μας τὸ πνεῦμα τῆς ὑπακοῆς σ’ Ἐκεῖνον. Πρέπει ν’ ἀπαρνηθοῦμε τὴν εἰδωλολατρικὴ λατρεία τῆς φύσης καὶ τοῦ σώματός μας. Μὲ λίγα λόγια, πρέπει ν’ ἀπαρνηθοῦμε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ παραπέμπουν στὸ «ἐγώ» μας, καὶ ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶναι ὁ πονηρὸς κι ἡ ἁμαρτία, ἡ φθορά, ἡ ἀπάτη κι ὁ θάνατος.
. Ἂχ καὶ νὰ μπορούσαμε ν’ ἀπαρνηθοῦμε τὶς πονηρές μας συνήθειες ποὺ ἔχουν γίνει μέσα μας δεύτερη φύση. Ν’ ἀπαρνηθοῦμε αὐτὴ τὴ «δεύτερη φύση», γιατί δὲν εἶναι ἡ δική μας φύση ὅπως τὴ δημιούργησε ὁ Θεός, ἀλλὰ μία σωρευμένη καὶ σκληρυμένη φαντασία κι αὐταπάτη μέσα μας – ἕνα ὑποκριτικὸ ψέμα ποὺ βαδίζει μὲ τ’ ὄνομά μας, καὶ μεῖς μαζί του. Τί σημαίνει ν’ ἀναλάβουμε τὸν σταυρό μας; Σημαίνει τὴν ἀπὸ μέρους μας ἐλεύθερη ἀποδοχὴ κάθε μέσου θεραπείας ποὺ μᾶς προσφέρει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἔστω κι ἂν εἶναι πικρό. Σοῦ ἔτυχαν μεγάλες καταστροφές; Κάνε ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔκανε κι ὁ Νῶε. Χρειάζεται νὰ κάνεις θυσία; Παραδώσου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἴδια πίστη ποὺ εἶχε ὁ Ἀβραάμ, ὅταν πορευόταν γιὰ νὰ θυσιάσει τὸν γιό του. Καταστράφηκε ἡ περιουσία σου; Πέθαναν ξαφνικὰ τὰ παιδιά σου; Νὰ τὰ ὑπομένεις ὅλα μὲ καρτερία, μὲ τὴν καρδιά σου προσκολλημένη στὸν Θεό, ὅπως ἔκανε ὁ Ἰώβ. Σ’ ἐγκαταλείπουν οἱ φίλοι σου καὶ βρίσκεσαι ξαφνικὰ περικυκλωμένος ἀπὸ ἐχθρούς; Νὰ τὰ ὑπομείνεις ὅλα χωρὶς γογγυσμό, ὅπως ἔκαναν κι οἱ ἀπόστολοι, μὲ πίστη στὸν Θεὸ πὼς ἡ βοήθειά Του εἶναι ἄμεση. Καταδικάστηκες νὰ πεθάνεις γιὰ τὸν Χριστό; Δόξασε τὸν Θεὸ ποὺ ἀξιώθηκες τέτοια τιμή, ὅπως χιλιάδες χριστιανοὶ μάρτυρες.
. Τίποτα δὲν θὰ σοῦ ζητηθεῖ ποὺ δὲν ἔχει ξαναγίνει. Ἐσὺ μᾶλλον θ’ ἀκολουθήσεις τὸ παράδειγμα τῶν πολλῶν – ἀποστόλων, ἁγίων, ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων – ποὺ ἔμειναν πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε καὶ κάτι ἀκόμα ὅμως, ὅταν ἐπιζητοῦμε τὴ σταύρωσή μας: πὼς ὁ Κύριος ζητᾶ τὴν σταύρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, ἐκείνου μὲ τὶς πονηρὲς συνήθειες, ποὺ ὑπηρετεῖ τὴν ἁμαρτία. Μὲ τὴν σταύρωση αὐτὴ ὁ παλιός, ὁ ζωώδης ἄνθρωπος μέσα μας νεκρώνεται. Κι ὁ νέος ἄνθρωπος, ποὺ εἶναι φτιαγμένος κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ἀθάνατος, ἀναγεννιέται. Λέει ὁ ἀπόστολος: «Ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη… τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ» (Ρωμ. ϛ´ 6).
. Ὁ σταυρὸς εἶναι βαρὺς γιὰ τὸν παλαιό, τὸν σαρκικὸ ἄνθρωπο. Εἶναι βαρὺς γιὰ τὸν ἄνθρωπο «σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλ. ε´ 24). Γιὰ τὸν πνευματικὸ ἄνθρωπο ὅμως δὲν εἶναι βαρύς. Ὁ σταυρὸς εἶναι «τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία… τοῖς δὲ σωζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ» (Α´ Κορ. α´ 18). Ἐμεῖς καυχιόμαστε στὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, στὸν σταυρὸ ποὺ φέρουμε γιὰ χάρη Του. Ὁ Κύριος δὲν ζητᾶ ν’ ἀναλάβουμε τὸν δικό Του σταυρό, μὰ τὸν δικό μας. Ὁ δικός Του σταυρὸς εἶναι ὁ βαρύτερος. Ἐκεῖνος δὲν σταυρώθηκε γιὰ τὶς δικές Του ἁμαρτίες ἀλλὰ γιὰ τὶς δικές μας, γι’ αὐτὸ κι ὁ σταυρός Του εἶναι ὁ βαρύτερος. Ἐμεῖς σταυρωνόμαστε γιὰ τὶς δικές μας ἁμαρτίες, γι’ αὐτὸ κι ὁ δικός μας σταυρὸς εἶναι ἐλαφρύτερος. Ὅταν τὰ βάσανά μας βρίσκονται στὸ ἀποκορύφωμά τους, δὲν πρέπει νὰ λέμε πὼς εἶναι πολὺ μεγάλα, πέρα ἀπὸ κάθε ὅριο. Ζεῖ Κύριος καὶ γνωρίζει τὸ μέτρο τῶν πειρασμῶν μας, δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει νὰ ὑποφέρουμε περισσότερο ἀπ’ ὅσο μποροῦμε. Τὸ μέτρο τῶν πειρασμῶν μας εἶναι ὑπολογισμένο τουλάχιστο ὅσο τὸ μέτρο τῆς μέρας καὶ τῆς νύχτας, ἢ ὅσο τὰ ὅρια τῶν ἄστρων στὴν πορεία τους. Ἐντάθηκαν οἱ πειρασμοί μας; Ἔγινε βαρύτερος ὁ σταυρός μας; Ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγαλύτερη, ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος: «Ὅτι καθὼς περισσεύει τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς, οὕτω διὰ Χριστοῦ περισσεύει καὶ ἡ παράκλησις ἡμῶν» (Β´ Κορ. α´ 5).
. Ἡ παράκλησή μας ὅμως, πάνω ἀπ’ ὅλα εἶναι μεγάλη, ἐπειδὴ μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. «Ἀκολουθείτω μοι», λέει. Γιατί ὁ Κύριος κάνει τὴν κλήση αὐτὴ σ’ ἐκείνους ποὺ ἀναλαμβάνουν τὸν σταυρό τους; Πρῶτα γιὰ νὰ μὴν πέσουν καὶ τσακιστοῦν κάτω ἀπὸ τὸ βάρος του. Ἡ ἀνθρώπινη ράτσα εἶναι τόσο ὀδυνηρὰ ἀδύναμη, ποὺ κι ὁ ἐλαφρύτερος σταυρὸς φαίνεται βαρὺς στὸ δυνατότερο ἄνθρωπο, ἂν τὸν φέρει χωρὶς τὴ βοήθεια τοῦ οὐρανοῦ. Βλέπουμε πῶς ἀπελπίζονται οἱ ἄπιστοι στὸ ἐλαφρύτερο χτύπημα. Πῶς ἐναντιώνονται στὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ μὲ τὸ ποὺ θὰ τοὺς κεντήσει μία καρφίτσα. Πῶς παραπατοῦν δεξιὰ κι ἀριστερὰ ἀβοήθητοι, ἀναζητώντας κάποια στήριξη καὶ ἀρωγὴ στὸ κενὸ αὐτοῦ τοῦ κόσμου· κι ὅταν ὁ κόσμος αὐτὸς δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς προσφέρει στήριξη καὶ βοήθεια, τότε ἰσχυρίζονται πὼς ὁ κόσμος ὁλόκληρος δὲν εἶναι παρὰ ἕνα κενὸ ἀπόγνωσης. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε. Μόνο ἂν ἀκολουθοῦμε πίσω Του, θὰ μποροῦμε νὰ κουβαλᾶμε τὸν σταυρό μας. Σ’ Ἐκεῖνον θὰ βροῦμε δύναμη, θάρρος καὶ παρηγοριά. Θὰ γίνει σ’ ἐμᾶς φῶς στὸ σκοτεινὸ δρόμο μας, ὑγεία στὴν ἀρρώστια, σύντροφος στὴ μοναξιά, χαρὰ στοὺς πειρασμοὺς καὶ πλοῦτος στὴν ἔνδεια. Τὸ ἀνεξάντλητο φῶς τοῦ Χριστοῦ μᾶς χρειάζεται γιὰ νὰ σβήσει τὸν πόνο μας καὶ νὰ κρατήσει ζωντανὴ τὴν ἐλπίδα μας στὸ χάραμα τῆς μέρας.
Πηγὴ ἠλ. κειμ.: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Ὁ Κύριος, σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν θάνατο, προσφέρει τὸν σταυρό, τὸ πιὸ πικρὸ φάρμακο γιὰ τὴν θεραπεία τους».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 21 Μάρτιος 2014
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)
(Μάρκ. η´ 34-38- θ’ 1)
[Α´ Μέρος]
ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 139 ἑξ.
Πηγὴ ἠλ. κειμ.: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»
. Μεγάλη ἡ δύναμη τῆς ἀλήθειας! Δὲν ὑπάρχει τίποτα ἱκανὸ στὸν κόσμο ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τῆς ἀφαιρέσει τὴν δύναμη αὐτή.
. Ἡ θεραπευτικὴ δύναμη τῆς ἀλήθειας εἶναι πολὺ μεγάλη! Δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο ἀρρώστια ἢ νόσημα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ θεραπευτεῖ ἀπὸ τὴν ἀλήθεια.
. Οἱ ἄρρωστοι ποὺ ὑποφέρουν κι εἶναι ἀδύναμοι, ἀναζητοῦν γιατρὸ γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν ἀνάλογη θεραπεία. Κανένας τους δὲν ψάχνει γιὰ κάποιο γιατρὸ ποὺ θὰ τοὺς χορηγήσει φάρμακο γλυκὸ καὶ γευστικό. Ὅλοι τους θ’ ἀναζητήσουν κάποιον ποὺ θὰ τοὺς δώσει φάρμακο ἀποτελεσματικό, εἴτε γλυκὸ θά ’ναι αὐτὸ εἴτε πικρὸ εἴτε κι ἐντελῶς ἄγευστο. Ὅσο πιὸ πικρὸ εἶναι τὸ φάρμακο ποὺ σύστησε ὁ γιατρὸς κι ὅσο πιὸ περίπλοκη εἶναι ἡ ἐξέλιξη τῆς θεραπείας, τόσο μεγαλύτερη ἐμπιστοσύνη ἀποκτᾶ ὁ γιατρὸς στὰ μάτια τοῦ ἀρρώστου.
. Γιατί οἱ ἄνθρωποι ἀπορρίπτουν τὸ πικρὸ φάρμακο, μόνο ὅταν τὸ προσφέρει τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ; Γιατί ἀναζητοῦν μόνο γλυκίσματα ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ; Ἐπειδὴ δὲν ἀντιλαμβάνονται πόσο σοβαρὴ εἶναι ἡ ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας τους, ἐπειδὴ νομίζουν πὼς μποροῦν νὰ θεραπευτοῦν μόνο μὲ γλυκίσματα.
. Ἄχ, νὰ μποροῦσαν ν’ ἀναρωτηθοῦν οἱ ἄνθρωποι γιατί ὅλα τὰ φάρμακα γιὰ τὶς σωματικὲς ἀρρώστιες εἶναι τόσο πικρά! Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα θὰ τοὺς ἀπαντοῦσε: γιὰ νὰ πάρουν μία ἰδέα τῆς πίκρας πού ’χουν τὰ πνευματικὰ φάρμακα. Ὅπως ἡ σωματικὴ ἀρρώστια δίνει κάποια ἰδέα γιὰ τὴν πνευματική, ἔτσι καὶ τὰ φάρμακα γιὰ τὶς σωματικὲς ἀρρώστιες λειτουργοῦν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, σὲ σχέση μ’ ἐκεῖνα γιὰ τὶς πνευματικές.
. Οἱ πνευματικὲς ἀρρώστιες, οἱ σοβαρὲς καὶ τυχαῖες, δὲν εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρὲς ἀπὸ τὶς σωματικές; Πῶς τότε τὰ φάρμακα γιὰ τὶς πνευματικὲς αὐτὲς ἀρρώστιες δὲν μποροῦν νὰ εἶναι πιὸ πικρὰ ἀπὸ τ’ ἀντίστοιχα φάρμακα γιὰ τὶς σωματικὲς ἀρρώστιες;
. Οἱ ἄνθρωποι φροντίζουν πολὺ τὸ σῶμα τους. Κι ὅταν αὐτὸ ἀρρωσταίνει, δὲν λυποῦνται οὔτε προσπάθειες οὔτε χρόνο ἢ χρῆμα γιὰ ν’ ἀποκαταστήσουν τὴν ὑγεία του. Σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση κανένας γιατρὸς δὲν φαίνεται πολὺ ἀκριβός, καμιὰ ἰαματικὴ πηγὴ δὲν βρίσκεται μακριὰ καὶ κανένα φάρμακο δὲν μοιάζει πικρό. Κι αὐτὸ εἶναι ἰδιαίτερα πιὸ ἔντονο, ὅταν βεβαιωνόμαστε πὼς ὁ σωματικὸς θάνατος πλησιάζει.
. Ἄχ, καὶ νὰ φρόντιζαν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ τόσο πολὺ γιὰ τὴν ψυχική τους ὑγεία! Ἄχ, καὶ νά ’ταν τόσο ἐπιμελεῖς στὴν ἀναζήτηση θεραπείας καὶ θεραπευτῆ γιὰ τὴν ψυχή τους!
. Εἶναι δύσκολο κι ὀδυνηρὸ νὰ περπατᾶς ξυπόλητος ἀνάμεσα στ’ ἀγκάθια. Ὅταν ὅμως ὁ ξυπόλητος ἄνθρωπος πεθαίνει τῆς δίψας κι ἡ πηγὴ μὲ τὸ νερὸ εἶναι μετὰ τ’ ἀγκάθια, δὲν θ’ ἀποφασίσει γρήγορα νὰ βαδίσει πάνω σ’ αὐτά, μ’ ὅλο ποὺ τὰ πόδια του θὰ πληγωθοῦν, γιὰ νὰ πλησιάσει στὸ νερό; Ἢ μήπως θὰ προτιμήσει νὰ καθήσει πάνω στὸ χλωρὸ γρασίδι ποὺ εἶναι πρὶν ἀπὸ τ’ ἀγκάθια καὶ νὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν δίψα;
. Κάποιοι ἄνθρωποι, ποὺ εἶναι ἄρρωστοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, λένε: «Δὲν μποροῦμε νὰ πάρουμε τόσο πικρὸ φάρμακο». Κι ἔτσι ὁ γιατρὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὸ ἀνθρώπινο γένος, πῆρε πρῶτος τὸ φάρμακο, τὸ πικρότερο φάρμακο, μ’ ὅλο ποὺ ἦταν ὑγιής. Καὶ τό ’κανε αὐτὸ μόνο γιὰ νὰ δείξει στοὺς ἀρρώστους πὼς αὐτὸ δὲν εἶναι ἀδύνατο. Ἀλήθεια, πόσο πιὸ δύσκολο εἶναι στὸν ὑγιῆ ἄνθρωπο νὰ πάρει καὶ νὰ καταπιεῖ τὸ φάρμακο ποὺ εἶναι γιὰ τοὺς ἀρρώστους! Ἐκεῖνος ὅμως τὸ πῆρε, ὥστε οἱ θνητοὶ ἄρρωστοι νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν ἀπόφαση νὰ τὸ πάρουν κι αὐτοί.
. «Δὲν μποροῦμε νὰ περπατήσουμε ξυπόλητοι πάνω στ’ ἀγκάθια, λένε οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι ἄρρωστοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ὅσο καὶ νὰ διψᾶμε κι ὅσο καθαρὸ καὶ νά ’ναι τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά». Κι ἔτσι ὁ Κύριος, ποὺ ἀγαπᾶ τὸ ἀνθρώπινο γένος, βάδισε ὁ ἴδιος ξυπόλητος πάνω στ’ ἀγκάθια. Καὶ τώρα καλεῖ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοὺς διψασμένους στὴν πηγὴ μὲ τὸ δροσερὸ νερό. «Εἶναι δυνατό, μᾶς λέει. Βάδισα μόνος μου πάνω στὰ πιὸ αἰχμηρὰ ἀγκάθια καὶ πατώντας τα τὰ ἄμβλυνα, τὰ μαλάκωσα. Ἐλᾶτε, λοιπόν».
. «Ἂν τὸ φάρμακο εἶναι ὁ σταυρός, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ πάρουμε. Κι ἂν ὁ σταυρὸς εἶναι ὁ δρόμος, δὲν μποροῦμε νὰ τὸν βαδίσουμε». Αὐτὸ λένε ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ ἡ ἁμαρτία τοὺς ἔκανε ἀρρώστους. Κι ἔτσι ὁ Κύριος, ποὺ ἀγαπᾶ τὸ ἀνθρώπινο γένος, σήκωσε πάνω Του τὸ βαρύτερο σταυρό, γιὰ νὰ μᾶς δείξει πὼς κι αὐτὸ εἶναι δυνατό.
* * *
. Στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὁ Κύριος, σ’ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν θάνατο, προσφέρει τὸν σταυρό, τὸ πιὸ πικρὸ φάρμακο γιὰ τὴν θεραπεία τους.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-2 «Ν’ ἀπαρνηθεῖς τὴν ἀπατηλὴ μὴ-ὕπαρξη, ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ στὴ θέση τῆς θεόσδοτης ὕπαρξής μας».
ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΣ (π. Δ. Τάτσης)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 20 Μάρτιος 2014
Ἀλήθεια καὶ ψεῦδος
Τοῦ πρωτ. π. Διονυσίου Τάτση
. Εἶναι ἀρετὴ νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ μιλάει γιὰ τὴν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων καὶ ἰδιαιτέρως τῆς πίστεως, χωρὶς νὰ καλύπτει πτυχές της. Νὰ μιλάει γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἀδιαφορώντας γιὰ τυχὸν ἀντιδράσεις καὶ νὰ ἀρνεῖται τὸ ψεῦδος προκειμένου νὰ οἰκονομήσει διάφορες καταστάσεις καὶ νὰ ἀποφύγει ὀξύτητες.
. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ποὺ κατέχουν κάποια θέση, συχνὰ ἐπιλέγουν τὸ συμβιβασμὸ μεταξὺ ἀλήθειας καὶ ψεύδους, δημιουργώντας σοβαρὰ προβλήματα. Τὸ φαινόμενο δὲν εἶναι σπάνιο καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ἡ προσπάθεια νὰ ἀμβλύνονται οἱ ἀντιθέσεις καὶ νὰ ἀποφεύγονται οἱ ἀντιδράσεις, ὁδηγεῖ τοὺς κληρικούς, ἰδίως τοὺς μεγαλόσχημους, σὲ ἀπαράδεκτους συμβιβασμούς. Ὅμως μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δὲν λύνονται τὰ προβλήματα καὶ οἱ δυσάρεστες καταστάσεις συνεχίζουν νὰ ὑπάρχουν, ἀκόμα καὶ σὲ πνευματικὰ θέματα.
. Ὁ ὑπέρμαχος τῆς ἀλήθειας μένει ἀνεπηρέαστος ἀπὸ πιέσεις, ἀπειλές, ἀλλὰ καὶ δῶρα ποὺ τοῦ προσφέρουν οἱ πονηροὶ ἄνθρωποι τοῦ ψεύδους. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ μεγάλα θέματα καὶ γιὰ τὰ μικρά. Γνωρίζει ὅτι ὁ λόγος του εἶναι καθαρός, ἁπλός, σαφὴς καὶ δὲν χωράει κανένας συμβιβασμὸς καὶ κανένας περιορισμὸς τῆς ἀλήθειας.
. Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας διακρίνονταν γιὰ τὴν ὀρθὴ στάση τους ἀπέναντι στὴν ἀλήθεια, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὑπέφεραν πολλὰ δεινά. Τὸ ἀμέτρητο πλῆθος τῶν Μαρτύρων ἀντιστάθηκε στὸ ψεῦδος τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ μὲ παρρησία ὁμολογοῦσε τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως στὸν Χριστό. Δὲν ὑπῆρχε συμβιβασμὸς μὲ τὸ ψεῦδος οὔτε καμμία καιροσκοπικὴ ὑποχώρηση.
. Στὴν ἐποχή μας, δυστυχῶς, ἐπαινεῖται ὁ συμβιβασμὸς καὶ ἡ μεσότητα σὲ πολλὰ θέματα. Οἱ κοσμικοὶ ζητοῦν καὶ ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς νὰ εἶναι συμβιβαστικοὶ καὶ νὰ χρησιμοποιοῦν τὴ μισὴ ἀλήθεια ἤ καὶ τὸ ψεῦδος. Ἡ μισὴ ὅμως ἀλήθεια εἶναι ἕνα ὁλοκληρωμένο ψεῦδος. Χάνει τὸ φῶς της καὶ γίνεται σκότος. Ὅταν ἡ ἀλήθεια ἀνοίγει παράθυρο πρὸς τὸ ψεῦδος, παύει νὰ εἶναι ἀλήθεια. Θὰ ἔλεγα ὅτι εἶναι ἕνα ὑποκριτικὸ ψεῦδος, τὸ ὁποῖο δὲν ὠφελεῖ, ἀλλὰ ἀντίθετα ὁδηγεῖ πολλοὺς στὴν πλάνη.
. Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ἀπευθυνόμενος στὸν Γεννάδιο Σχολάριο, ποὺ εἶχε μετατοπιστεῖ ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη καὶ τὸ πατροπαράδοτο φρόνημα καὶ συμφωνοῦσε μὲ τοὺς κακοὺς οἰκονόμους τῆς μεσότητας καὶ τοῦ συμβιβασμοῦ, τοῦ διευκρίνιζε τὰ ἑξῆς: «Ποτέ, ἄνθρωπε, δὲν διορθώθηκαν τὰ ἐκκλησιαστικὰ μὲ τὶς μέσες λύσεις. Μέσον τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ ψεύδους δὲν ὑπάρχει. Ἀλλά, ὅπως ἀκριβῶς αὐτὸς ποὺ βγαίνει ἔξω ἀπὸ τὸ φῶς ἀναγκαστικὰ εἶναι στὸ σκοτάδι, ἔτσι καὶ αὐτὸς ποὺ λίγο ἔστω καὶ ἄν παρεξέκλινε ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, εἶναι μέσα στὸ ψεῦδος ὁπωσδήποτε. Ἄν καὶ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχει μεσότητα ἀνάμεσα στὸ φῶς καὶ στὸ σκοτάδι, τὸ λυκαυγὲς καλούμενο ἤ λυκόφως, ὅμως μεσότητα ἀληθείας καὶ ψεύδους δὲν μπορεῖ νὰ ἐπινοήσει κανείς, ὅ,τι καὶ ἄν κάνει». Τὰ πρόσωπα τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τῆς μισῆς ἀλήθειας ποτὲ δὲν εἶναι ἀξιόπιστα, γιατι ὑπηρετοῦν ἐφήμερες σκοπιμότητες, ποὺ δὲν εἶναι θεοφιλεῖς.
ΠΗΓΗ: dtatsis.blogspot.gr
ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 21.03.2014
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ [Ἑλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία-6] (π. Γ. Μεταλληνός)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ Uncategorized στὶς 17 Ἰούνιος 2013
Ἀπόσπασμα [ϛ´] ἀπὸ τὸ βιβλίο
«ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ καὶ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»
Πρωτ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ
σελ. 16 ἑπ.
Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»
Α´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/19/ἡ-ἱστορική-συνάντηση-ἑλληνισμοῦ-κα/
Β´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/25/ἡ-ἕνωση-τοῦ-ἑλληνισμοῦ-μέ-τόν-xριστι/
Γ´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/05/12/ἡ-ἕνωση-τοῦ-ἑλληνισμοῦ-μέ-τόν-xριστι3/
Δ´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/06/07/4-ὁ-xριστιανός-ἕλληνας/
Ε´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/06/09/ἡ-ὀρθοδοξία-ὡς-ἔνσαρκη-παναλήθεια/
2. Συνάντηση Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνισμοῦ.
. Πραγματική τομή στήν παγκόσμια ἱστορία ὑπῆρξε ἡ συνάντηση τοῦ Xριστιανισμοῦ, ὡς νέας δυνάμεως, πού ἔμελλε νά μεταστοιχειώσει πνευματικά καί πολιτιστικά, ἀλλά καί πολιτικά ἀκόμη, τόν κόσμο, καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς τρόπου ζωῆς καί σκέψεως. Ἡ μεταφορά τοῦ Xριστιανισμοῦ ἀπό τό ἰουδαϊκό στό “ἑλληνικό” ἤ “ἐθνικό” περιβάλλον καί ἡ κατ\ αὐτόν τόν τρόπο οἰκουμενικοποίηση τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος συνετέλεσε στήν ἐκ θεμελίων ἀναδόμηση καί μεταμόρφωση ἑνός πολιτισμοῦ, πού ὑπῆρξε ἡ κορύφωση τῆς πανανθρωπίνης προόδου, πού εἶχε συντελεσθεῖ ἀπό τήν πτώση μέχρι τήν Σάρκωση. Ὁ ἀπέραντος ἑλληνι(στι)κός κόσμος μέσα στή γλωσσική καί πολιτιστική ἑνότητά του (καρπό τοῦ ἔργου τοῦ M. Ἀλεξάνδρου) καί τήν πολιτική του συνοχή (ἀποτέλεσμα τῆς ἐπεκτάσεως τῆς Pώμης), διέθετε τό πρωταρχικό στοιχεῖο τῆς ἑλληνικότητας, πού εἶναι ἡ “ζήτησις τῆς ἀληθείας”. Ἡ ἀναζήτηση αὐτή, οὐσιαστικό γνώρισμα τῆς ἑλληνικῆς συνειδήσεως, ἐκτείνεται σ᾽ ὅλους τούς χώρους τῆς γνώσεως (θρησκεία – φιλοσοφία – ἐπιστήμη – τέχνη) καί σ᾽ ὅλο τό φάσμα τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Eἶναι ἡ καθολική ζήτηση τῆς ἀληθείας γιά τήν καθολική τελείωση συνόλου τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καί ἀνάλογη δόμηση τοῦ κοινωνικοῦ χώρου, ὡς εὐνομουμένης πολιτείας. Ἀπό τά βάθη τῆς συνειδήσεως, ὡς ἐσωτερικότητα καί αὐτοενδοσκόπηση (“γνῶθι σαὐτόν”), προχωρεῖ ἡ ἑλληνική ζήτηση στήν πρώτη αἰτία τοῦ κόσμου (ὀντολογία) καί ἐκδιπλώνεται ὡς συνεχής ἀγώνας γιά γνώση τῶν ὄντων καί τοῦ Ὄντος (γνωσιολογία). Ἀναζητώντας ἔτσι τήν καθολική ἀλήθεια ὁ Ἕλλην ἄνθρωπος ψηλαφοῦσε τήν θεία παρουσία στόν κόσμο, ἐρευνώντας τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο καί προσανατολίζοντας θεοκεντρικά τήν πορεία του πρός τίς κορυφές τῆς τελειότητας (ὅσιο-ἀληθές-ὡραῖο-δίκαιο) καί ἀνεπίγνωστα πρός τήν πηγή κάθε τελειότητας, τόν τρισυπόστατο Θεό.
. Aὐτό τόν θεμελιώδη χαρακτήρα τῆς Ἑλληνικότητας θά ἐξάρει ἰδιαίτερα ὁ Ἀθηναῖος (;) Kλήμης Ἀλεξανδρεύς: «Φαμέν τοίνυν ἐνθένδε […] τήν φιλοσοφίαν ζήτησιν ἔχειν περί ἀληθείας καί τῆς τῶν ὄντων φύσεως, ἀλήθεια δέ αὕτη, περί ἧς ὁ Kύριος αὐτός εἶπεν “ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια” …». Ἡ ἑλληνική δηλαδή ἀναζήτηση, θεοκεντρική στήν αὐτοέκφρασή της, ὄχι μόνο στόν χῶρο τῆς διανοήσεως, ἀλλά καί στήν καθημερινή πρακτική τῶν λαϊκῶν στρωμάτων, ἦταν κατ᾽ οὐσίαν Xριστοκεντρική. Eἶναι δέ σημαντικό, ὅτι ὁ Kλήμης ἐδῶ δέν πρωτοτυπεῖ στήν διακρίβωσή του, διότι ἡ ζήτηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καταξιώθηκε καί ἁγιοπνευματικά στό κήρυγμα τοῦ φωτιστοῦ τῶν Ἑλλήνων Παύλου, ὅταν γράφει στούς Ἕλληνες Kορινθίους τῆς ἐποχῆς του: «Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν», ἀντιπαραβάλλοντας τήν ἑλληνική ζήτηση τῆς σοφίας-ἀληθείας στήν ἰουδαϊκή “οἱονεί” ἐπαιτείαν («Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσιν» (A´ Kορ. α´ 22). Ἡ ἑλληνική ἀναζήτηση –ἔστω καί ἀποπροσανατολισμένη λόγῳτῆς πτώσεως– συνιστᾶ γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο στοιχεῖο τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας, τήν ἑλληνικότητα καθ\ ἑαυτήν. Ἡ ἐμπειρία ἄλλωστε τοῦ Ἀποστόλου εἶχε ἀποδείξει, ὅτι ἡ ζήτηση αὐτή συνοδεύεται καί ἀπό τή διάθεση ἀποδοχῆς τῆς ἀληθείας, ὅπου εὑρεθεῖ, τοὐλάχιστον στόν Ἑλληνισμό ἐκεῖνο, πού διασώζει τήν αὐθεντικότητά του. Γιατί ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος θά διαπιστώσει, ὅτι ὑπάρχει καί ὁ ἀλλοτριωμένος Ἑλληνισμός, πού ἀπορρίπτει τήν ἀλήθεια – σοφία καί μένει στήν ἀναλήθεια καί ἀλογία, ἀποδεικνύοντας ὅτι ἡ ζήτησή του εἶναι ἁπλή ἐπικάλυψη τῆς ἀλλοτριώσεώς του.
. Mήπως αὐτό δέν συνέβη σέ μιά κοσμοϊστορική στιγμή τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν ἴδια τήν Mητρόπολή του; Ὁ Ἀπόστολος τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου ἔφερε καί κήρυξε στήν φιλόσοφο Ἀθήνα τήν ἀναζητούμενη ἀλήθεια ὡς «Xριστόν ἐσταυρωμένον» καί ἀναστάντα. (Πράξ. ιζ´ 23.31). Aὐτό σημαίνει, ὅτι ὁ Παῦλος ἔφερε στόν Ἑλληνισμό τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ στή ζήτησή του (Πράξ. ιζ´ 2 3.31). Ἡ παρουσία δέ τοῦ Παύλου στήν Πνύκα ἦταν τό κριτήριο τῆς γνησιότητας, ἀλλά καί ἀλλοτριώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ. «Ἐπί τῆς καθέδρας» τῶν μεγάλων Φιλοσόφων, ὡς ἄλλοι Φαρισαῖοι, βρέθηκαν νά κάθονται ψευδεῖς ἀναζητηταί, ἐνῶ οἱ διασώζοντες τό ἑλληνικό φιλάληθες – φιλόσοφο πνεῦμα σχημάτισαν τή μικρή ἐκείνη ὁμάδα τῶν λιγότερο ἤ καί καθόλου ἐπισήμων, οἱ ὁποῖοι «κολληθέντες αὐτῷ (sc. τῷ Παύλῳ) ἐπίστευσαν» (Πράξ. ιζ´ 34). Ἡ κρίσιμη γιά τήν ἀνθρωπότητα συνάντηση τοῦ Ἀρείου Πάγου ἀποβαίνει ἡ λυδία λίθος γιά τήν ἐπακρίβωση τῶν αὐθεντικῶν φορέων τῆς ἑλληνικότητας. Ὁ Ἑλληνισμός, πού ἀναγνωρίζει καί δέχεται τόν Xριστό, εἶναι ὁ Ἑλληνισμός πού ἀναζητεῖ ἀληθινά τόν Xριστό καί γι᾽ αὐτό Tόν συναντᾶ ἐντασσόμενος στήν Ἐκκλησία του. Oἱ Φιλόσοφοι, πού εἰκονίζονται συχνά στούς Nάρθηκες τῶν Nαῶν μας, εἶναι ἕνας τρόπος καταξιώσεως τῆς γνήσιας ἑλληνικῆς ἀναζητήσεως, ἀφοῦ φέρονται «ὡς προειπόντες τήν ἐνσάρκωσιν τοῦ Xριστοῦ». Ἀποδεικνύεται ἔτσι, ὅτι ὁ Ἑλληνικός κόσμος τῆς ἐποχῆς τοῦ Παύλου «ἦταν κατά κάποια ἔννοια ὥριμος ἤ προπαρασκευασμένος» γιά τήν στροφή αὐτή. Kατά τήν εὔστοχη διατύπωση τοῦ ἀειμνήστου συναδέλφου μας Bασιλείου Mουστάκη, «ἡ Ἑλλάς προετοιμαζομένη καί ἀναζητοῦσα τήν Xάριν, εἶναι ἤδη ἔργον τῆς Xάριτος». Ὁ Xριστιανισμός ὡς Ὀρθοδοξία θά ἐξαγιάσει τήν ζήτηση τοῦ Ἑλληνικοῦ κόσμου, ἀνανοηματοδοτώντας τό τελικό νόημα τῆς ὑπάρξεώς του καί μεταστοιχειώνοντας τήν ὕπαρξή του.
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (Ἅγ. Ἰουστίνος Πόποβιτς)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 9 Ἀπρίλιος 2013
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 