OI ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας (Μητροπ. Ναυπάκτου Ἱερόθεος)

Οἱ ἐκκλησιολογικές μετα-πτώσεις τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας

τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

.              Ὁ οἰκουμενισμός συνδέεται μέ τόν σχετικισμό ἤ σχετικοκρατία, ὅτι, δηλαδή, ὅλα εἶναι σχετικά καί ἔτσι δημιουργεῖται σύγχυση στά θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα. Ἄλλο, βέβαια, εἶναι ἡ οἰκουμενικότητα καί ἄλλο εἶναι ὁ οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος διακρίνεται γιά σύγχυση μεταξύ ἀληθείας καί πλάνης, μεταξύ ἀληθείας καί αἱρέσεως.
.            Παρατηρῶ, ὅμως, ὅτι οἱ ἀντιοικουμενιστές στήν Ἑλλάδα κρίνουν καί ἐπικρίνουν ἔντονα τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἰδίως τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ἐνῶ ἀμνηστεύουν παράλληλα τίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, κυρίως τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας. Νομίζω ὅτι αὐτό δέν εἶναι δίκαιο, οὔτε ἀντικειμενικό.
.             Γι’ αὐτό στήν συνέχεια θά θίξω τήν κατά καιρούς στάση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μόσχας, κυρίως ἔναντι τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Οὐσιαστικά, θά παρουσιάσω τίς μετα-πτώσεις της σέ ἐκκλησιολογικά θέματα, πού γίνεται ἀνάλογα μέ τίς ἑκάστοτε ἔξωθεν ἐπιδράσεις.
Πρέπει ἀπό τήν ἀρχή νά διευκρινίσω ὅτι ὅσα θά γραφοῦν στήν συνέχεια δέν ἀφοροῦν τόν ὀρθόδοξο ρωσικό λαό καί τούς ἁγίους πού ἔζησαν καί ζοῦν στήν Ρωσία, ἀλλά τήν κατά καιρούς ἡγεσία πού ἐπηρεάσθηκε ἀπό ἄλλους παράγοντες.

OI ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας

ΚΑΙΡΙΟ ΠΛΗΓΜΑ τοῦ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Καίριο πλῆγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Τοῦ περιοδ. «Ὁ Σωτήρ»

.               Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, μετὰ τὴν ἐκ­λογὴ τοῦ νέου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρου στὶς 11 Μαΐου, τοῦ ἔδωσε μεταξὺ τῶν ἄλλων τὴν ἑξῆς συμβουλή: «Νὰ καλλιεργήσῃς ἀγαθὰς ἀδελφικὰς σχέσεις μετὰ τῶν ἑτεροδόξων ἀδελφῶν μας – ἄλ­λωστε ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν εἶσαι μέσα εἰς τὴν οἰκουμενικὴν κίνησιν –, ἀλλὰ καὶ μετὰ τῶν ἑτεροθρήσκων, τῶν μουσουλμάνων καὶ τῶν Ἑβραίων, μετὰ τῶν ὁποίων τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εὑρίσκεται ἀπὸ ἐτῶν ἐν ἀκαδημαϊκῷ διαλόγῳ».
.               Ἀσφαλῶς ἡ Ὀρθοδοξία πρὸς ὅλους ὀφείλει νὰ καλλιεργεῖ ἀγαθὲς σχέσεις, ὅμως ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ὁδηγήσει τὴν Ὀρθοδοξία σὲ ὀλισθηρὸ κατήφορο ἐξ αἰτίας τῆς ἐκτροπῆς τῶν ποικίλων διαλόγων, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ποὺ ὄφειλαν νὰ εἶναι, μεταβλήθηκαν σὲ κίνηση ψευδενώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἐπικίνδυνης προσεγγίσεως μὲ τοὺς ἀλλοθρήσκους.
.               Δύο μέρες ἀργότερα μιὰ δήλωση ἐπιφανοῦς ἐκπροσώπου τοῦ Βατικανοῦ ὁδηγοῦσε σὲ ἀνώμαλη προσγείωση ὅλους ὅσους ναρκισσεύονται ὅτι θὰ καταστοῦν οἰκοδόμοι παγχριστιανικῆς ἢ – τὸ χειρότερο – πανθρησκειακῆς ἑνότητας τοῦ κόσμου.
.               Ἦταν ὁ ἐπίσκοπος Brian Farrell, γραμμα­τέας τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν Προ­ώθηση τῆς Ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν, ὁ ὁποῖος, μιλώντας στὴν Καθολικὴ Εἰδησε­ογραφικὴ Ὑπηρεσία στὶς ἀρχὲς Μαΐου στὸ περιθώριο μιᾶς διάσκεψης τῆς Ρώμης σχετικὰ μὲ τὴν ἀνεξαρτησία ἢ τὴν «αὐτοκεφαλία» τῶν διαφόρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησι­ῶν, ἐξήγησε ὅτι ἐξ αἰτίας τοῦ Οὐκρανικοῦ προ­βλήματος οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ρωσικῆς Ἐκ­κλησίας, ποὺ εἶναι τὸ μεγαλύτερο Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ σῶμα, ἀποχώρησαν ἀπὸ τὰ κοινὰ ἔργα μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, συμπεριλαμβανομένου τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία.
.               «Ὁ οἰκουμενικὸς διάλογος εἶναι ἕνα ταξίδι. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο τοῦ ταξιδιοῦ ἔχουμε ἕνα νέο πρόβλημα», εἶπε.
.               Στὸ ἐρώτημα ἂν ὁ οἰκουμενικὸς διάλογος μὲ τοὺς Ὀρθόδοξους θὰ μποροῦσε νὰ συν­εχισθεῖ χωρὶς τὴ συμμετοχὴ τῆς Ρωσικῆς Ἐκ­κλησίας, ὁ παπικὸς ἀξιωματοῦχος δὲν καλ­λιέργησε ψευδαισθήσεις: «Ρωτῆστε τὸν ἑαυτό σας πόσο ἀποτελεσματικὴ θὰ εἶναι ἡ ἀποδοχὴ ἑνὸς τέτοιου διαλόγου, ἂν δὲν μετέχει σ᾿ αὐτὸν μία μεγάλη Ἐκκλησία», δήλωσε στὸ CNS. Κατέληξε δὲ λέγοντας ὅτι «σὲ λίγα χρόνια ἴσως μπορέσουμε νὰ προχωρήσουμε».
.               Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ὁ οἰκουμενιστικὸς οἶστρος ἔχει δεχθεῖ καίριο πλῆγμα. Εἶναι τὸ «κέρδος» τοῦ διχασμοῦ ποὺ προκάλεσε ἡ τραγωδία τῆς Οὐκρανίας. Καὶ ἐπαληθεύθηκε ἔτσι γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ λόγος: «οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ». Ὁ Θεὸς ἀποδοκιμάζει ἐμπράκτως τὴν οἰκουμενιστικὴ Βαβὲλ τῆς ἐποχῆς μας.
.               Ὅμως οἱ διαπιστώσεις τοῦ Brian Farrell δὲν εἶναι καιρὸς νὰ προβληματίσουν τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ μετέχουν σ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴ διαδικασία, ὥστε νὰ ἀνακρούσουν πρύμναν πρὶν ἡ ἀποδοκιμασία τοῦ Θεοῦ ἐκδηλωθεῖ μὲ ὀδυνηρότερο τρόπο γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας;

 

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΦΙΛΕΝΩΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Προβληματισμὸς ἀπὸ φιλενωτικὲς ἐνέργειες

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Μία ἐν κρυπτῷ ἐνέργεια «κοινωνίας» μὲ τοὺς οὐνίτες τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προβληματίζει ἔντονα. Μὲ ἐπίσημη προσωπικὴ ἐπιστολή του εὐχαρίστησε τὸν ἐπικεφαλῆς τῶν οὐνιτῶν τῆς Οὐκρανίας Σβιάτοσλαβ (Σέβτσουκ) «γιὰ τὴν ὑποστήριξή του πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν διοργάνωση τῆς Συνόδου στὴν Κρήτη»! Ἡ ἐπιστολὴ δὲν δόθηκε στὴ δημοσιότητα ἀπὸ τὸ Φανάρι. Ἀποκαλύφθηκε ἀπὸ τοὺς οὐνίτες τῆς Οὐκρανίας καὶ δόθηκε στὰ διεθνῆ ΜΜΕ ἀπὸ τὴν κρατικὴ Ὑπηρεσία Θρησκευτικῶν Εἰδήσεων τῆς Οὐκρανίας (RISU). Πρέπει νὰ εἶναι ἡ πρώτη φορά, ποὺ ἐπισήμως ἀπὸ Ὀρθόδοξο Πρωθιεράρχη ἀναγνωρίζεται ἡ ὀντότητα τῆς οὐνίας.
.           Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἕως καὶ σήμερα δὲν ἀναγνωρίζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀντότητα τῶν οὐνιτῶν. Ἐπίσης ἕως τώρα στοὺς διαλόγους δὲν γίνονται δεκτοὶ οἱ οὐνίτες, μὲ τὸ ἰσχυρὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἡ παρουσία τους δὲν συμβάλλει στὴν ἐπιτυχία τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς ρωμαιοκαθολικούς… Πρόκειται γιὰ πολὺ σοβαρὸ κανονικὸ ὀλίσθημα τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Εὐγένειες καὶ ἐγκάρδιες εὐχαριστίες στὸν ἐπικεφαλῆς τοῦ «δουρείου ἵππου» τοῦ Βατικανοῦ στὴν Οὐκρανία καὶ σὲ ἄλλες χῶρες καὶ γενικὰ σχέσεις μὲ τοὺς οὐνίτες – διῶκτες τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἐπιτρέπονται. Ἡ ἐπιστολὴ ὑποστήριξης τοῦ κ. Σβιάτοσλαβ στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης θά ᾽πρεπε νὰ σταλεῖ πίσω ἀπὸ τὸν κ. Βαρθολομαῖο, ὡς ἀπαράδεκτη. Τουλάχιστον νὰ θεωρηθεῖ ὡς μηδέποτε ληφθεῖσα. Αὐτὴ θὰ ἦταν μία σύμφωνη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ἀξιοπρεπὴς στάση Ὀρθοδόξου πρωθιεράρχου…
.           Δυστυχῶς τὸ Φανάρι, ἐρήμην τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἐνεργεῖ βήματα πρὸς τὴν ἕνωση –διάβαζε ὑποταγή– μὲ τοὺς παπικούς. Εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς φαναριώτικης ἄποψης γιὰ τὴν «ἕνωση» τὸ κείμενο τοῦ Βορειοαμερικανικοῦ Ὀρθοδόξου – Καθολικοῦ Συμβουλίου, μὲ τίτλο «Βήματα πρὸς τὴν κατεύθυνση μίας ἐπανενωμένης Ἐκκλησίας: Σχέδιο γιὰ μία Ὀρθόδοξη – Καθολικὴ θεώρηση περὶ τοῦ μέλλοντος». Τὸ Συμβούλιο συνεδρίασε στὸ Georgetown University, Washington DC, στὶς 2 Ὀκτωβρίου 2010, καὶ τὸ κείμενο δημοσιεύεται στὴν ἱστοσελίδα τοῦ USCCB (Συμβούλιο τῶν Καθολικῶν Ἐπισκόπων τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν). Στὸ κείμενο καὶ στὸ 7α σημεῖο ἀναφέρεται ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης, μετὰ τὴν «ἕνωση», θὰ εἶναι «ἀπὸ ἀρχαῖο ἔθιμο» ὁ «πρῶτος» τῶν ἐπισκόπων ὅλου τοῦ κόσμου καὶ τῶν περιφερειακῶν πατριαρχῶν καὶ τὰ «πρεσβεῖα τιμῆς» του δὲν θὰ εἶναι τιμητικὸ προβάδισμα, ἀλλὰ πραγματικὴ ἐξουσία, διὰ τῆς ὁποίας θὰ μπορεῖ νὰ λαμβάνει ἀποφάσεις καθοριστικὲς γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Προφανῶς ὅλα αὐτὰ σύμφωνα μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Βατικανῆς Συνόδου, τὸ 1870, μετὰ τὴν ὁποία τὰ περὶ «ἀλαθήτου» τοῦ Πάπα ἀποτελοῦν δόγμα τῶν Λατίνων…
.           Καὶ ἐδῶ τὸ Βατικανὸ ρίπτει στοὺς Ὀρθοδόξους τὸ δέλεαρ, ποὺ ἔριψε παλαιότερα καὶ ἔπιασε στοὺς μονοφυσίτες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Λέγει ὅτι ἂν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἀναγνωρίσουν τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐξάρτησή τους ἀπὸ τὸ Βατικανό, θὰ μποροῦν νὰ ἀναφέρονται σ’ αὐτὸν ὅπως σήμερα στοὺς Πατριάρχες καὶ στοὺς Προκαθημένους τῶν τοπικῶν τους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν… Ἡ Ἱστορία ἀποδεικνύει πὼς μὲ τὴ ριζωμένη ἐπὶ αἰῶνες στὸ Βατικανὸ αἱρετικὴ κοσμικὴ συνείδηση, ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἀποδεχθοῦν τὴν ὑποταγή τους στὸν Πάπα, τότε θὰ τοὺς ἐπιβάλει τὴ θέλησή του καὶ θὰ τοὺς μετατρέψει ἀπὸ ὑπεύθυνους γιὰ τὸ ποίμνιό τους καὶ γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία Ἐπισκόπους, σὲ βικαρίους του, σὲ ἄβουλα καὶ πειθήνια δηλαδὴ ὄργανά του.
.           Αὐτὰ βεβαίως δὲν θὰ συμβοῦν, γιατί χάρη στὸν πιστὸ κλῆρο καὶ λαὸ δὲν θὰ ἐπιτύχουν οἱ μεθοδεύσεις τοῦ Βατικανοῦ, ὅπως δὲν ἐπέτυχαν ὅλες οἱ προηγούμενες, ποὺ ἄρχισαν τὸν 13ο αἰώνα, μὲ τὴ Σύνοδο τῆς Λυὸν τὸ 1274, καὶ συνεχίστηκαν ἔκτοτε μὲ ἀδιάλειπτο καὶ ἔντονα ἐπιθετικὸ τρόπο ὅλους αὐτοὺς τοὺς αἰῶνες, ἕως καὶ σήμερα, μὲ τὴ συνδρομή, δυστυχῶς, Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Αὐτοκρατόρων, Πατριαρχῶν καὶ ἄλλων ὑψηλοβάθμων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν.
.           Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἐπισκόπους τῶν ΗΠΑ τὸ παπικὸ μοναστήρι τοῦ Bose ἔχει ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς προώθησης τῆς «κοινωνίας» μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους. Φέτος καὶ ἀπὸ τὶς 7 ἕως καὶ τὶς 10 Σεπτεμβρίου διοργανώνει συνέδριο μὲ θέμα «Μαρτύριο καὶ κοινωνία». Πρόκειται γιὰ τὸ 24ο Συνέδριο τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς γιὰ τὴν «Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα». Ὅπως παρουσιάζεται στὸ φετινὸ πρόγραμμα, τὸ συνέδριο διεξάγεται «σὲ συνεργασία μὲ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες». Στὸ συνέδριο φέτος συμμετέχει ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννης. Θὰ μιλήσει μὲ θέμα «Μαρτύρων αἷμα, σπόρος κοινωνίας». Θὰ ἀκολουθήσει ἡ ὁμιλία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Τελμησσοῦ Ἰώβ, μὲ θέμα «Ἡ μαρτυρία καὶ ἡ διακονία κοινωνίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» καὶ ἄλλων Ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν.
.           Τὸ κέρδος γιὰ τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς ἀπὸ τὰ συνέδρια τοῦ Bose εἶναι ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν οἱ οἰκουμενιστὲς Ὀρθόδοξοι νὰ αἰσθάνονται οἰκεία, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ οἱ μὴ οἰκουμενιστὲς νὰ γνωρίσουν μία «μὲ κατανόηση καὶ χωρὶς αὐταρχισμὸ καὶ ἀπολυτότητα» ὄψη ἀνθρώπων τοῦ Βατικανοῦ… Φυσικὰ κανένα κέρδος δὲν ἔχει ἡ Ὀρθοδοξία. Οὐδεὶς ρωμαιοκαθολικὸς ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἔχει ἐμφανῶς ἐπηρεαστεῖ, ἀκόμη καὶ ἀπὸ σημαντικὲς εἰσηγήσεις σημαντικῶν ὀρθοδόξων θεολόγων. Ἀντίθετα, ὁ οἰκουμενισμὸς προωθήθηκε στοὺς ὀρθοδόξους…
.           Σημειώνεται ὅτι κλειδὶ γιὰ τὴν ἕνωση – ὑποταγὴ τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἡ «κοινωνία» μὲ τοὺς παπικούς, ποὺ εἶναι τὸ θέμα τοῦ συνεδρίου. Ἡ πορεία αὐτῆς τῆς κοινωνίας φτάνει ἕως καὶ τὸ κοινὸ ποτήριο τῆς Θείας Κοινωνίας… Ἡ στρατηγικὴ ἐπιδίωξη τοῦ Βατικανοῦ εἶναι παράλληλα μὲ τὴν προώθηση τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα, νὰ πείσει τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς ὅτι τίποτε δὲν τοὺς χωρίζει ἀπὸ τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ ἑπομένως εἶναι σὲ πορεία πλήρους κοινωνίας… Αὐτὴ ἡ μεθοδευμένη πορεία εἶναι προφανὴς στὰ μηνύματα πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη τῶν Παπῶν Βενεδίκτου καὶ Φραγκίσκου. Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ Φαναρίου ὁ πρῶτος σημειώνει «τὴν αὐξανόμενη κοινωνία καὶ τὴν πνευματικὴ προσέγγιση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν» (26/11/2008) καὶ ὁ δεύτερος τὴν μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν «βαθειὰ κοινωνία πίστεως καὶ χάριτος» (30/11/2015)…
.           Ὁ Κύριος νὰ μᾶς λυπηθεῖ, νὰ μᾶς ἐλεήσει καὶ νὰ μᾶς προφυλάξει ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῆς κακοδοξίας…–

ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ. ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΘΑ ΕΠΙΛΥΘΟΥΝ!

Βαρθολομαῖος:
Στὰ ἑπόμενα χρόνια θὰ ὑπάρξει σημαντικὴ πρόοδος
στὸν διάλογο τῶν Ἐκκλησιῶν

τῆς ἐφημ. «ΕΘΝΟΣ», [20/7, 22:06]

.               Τὴν πεποίθηση, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θὰ συνεχίσει τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, κυρίως μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, καὶ ὅτι στὰ ἑπόμενα χρόνια θὰ ὑπάρξει σημαντικὴ πρόοδος», ἐκφράζει σὲ συνέντευξη ποὺ παραχώρησε στὴν ἰταλικὴ ἐφημερίδα La Repubblica ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος.
.               Σὲ ἐρώτηση ἀναφορικὰ μὲ τὴν πρόοδο, ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἐπιτελεσθεῖ στὸν Οἰκουμενικὸ Διάλογο μέχρι τοὺς ἑορτασμοὺς τῆς ἐπετείου τῶν δεκαεπτὰ αἰώνων ἀπὸ τὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἔχουν ὁρισθεῖ γιὰ τὸ 2025, συμπληρωματικὰ ἐπισημαίνει: «Δὲν θὰ ἦταν σοφὸ νὰ θέσουμε χρονικὰ ὅρια στὸν διάλογό μας, δὲν μποροῦμε νὰ ἐργαζόμαστε μὲ κοσμικὰ κριτήρια καὶ κανόνες. Πιστεύουμε ὅτι ὀφείλουμε νὰ συνομιλοῦμε μὲ εἰλικρίνεια, αἴσθημα ἀγάπης, νὰ προσευχόμαστε πολὺ καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν Ἐκεῖνος τὸ θελήσει [Σημ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: ΑΝ Ἐκεῖνος τὸ θελήσει. Ἂς μὴ προεξοφλεῖται ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἀλαζονία ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ. Ἂς Τοῦ παραχωρηθεῖ τὸ δικαίωμα νὰ ἔχει κι Ἐκεῖνος …μιὰ γνώμη ἐπὶ τοῦ θέματος…!!], θὰ προχωρήσουμε στὴν ἐπίλυση τῶν διαφορῶν μας καὶ στὴν ποθητὴ ἑνότητα» [ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Γιὰ καλύτερα ἀποτελέσματα μποροῦμε νὰ φέρουμε τὶς διαφορές «μας» νὰ ἐπιλυθοῦν στὸ Δ. Δικαστήριο τῆς …Χάγης!!] .
.             Ἐκφράζει, μάλιστα, τὴν πίστη του ὅτι πέρα ἀπὸ τὸν συνεχιζόμενο διμερῆ διάλογο μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, ὑπάρχει περιθώριο γιὰ κοινὲς δράσεις καὶ πρωτοβουλίες (Σημ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.» Αὐτὴ εἶναι ἡ γνωστὴ καὶ ἐμπνευσμένη μεθόδευση τοῦ “Οἰκουμενισμοῦ ἐν τοῖς πράγμασι”), ὅπως ἦταν ἡ ἐπίσκεψη στὴν Λέσβο «μὲ τὸν ἀδελφὸ πάπα Φραγκίσκο», ὡς ἐλάχιστο δεῖγμα συμπαράστασης πρὸς τοὺς πρόσφυγες.
.                 Ἐπιπροσθέτως, ἀναφέρεται στὴ σημασία τῆς Πανορθόδοξης Συνόδου ποὺ ἔλαβε χώρα στὴν Κρήτη γιὰ τὴν ὁποία τονίζει πὼς «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος, μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ ἐπεξεργάστηκε καὶ ἐνέκρινε, κατάφερε νὰ ἀνταποκριθεῖ ἐπιτυχῶς στὶς ἀνάγκες τοῦ συγχρόνου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, ἀναλύοντας καὶ διευθετώντας καθημερινὰ ποιμαντικὰ προβλήματα, ὅπως οἱ μικτοὶ γάμοι, καθὼς καὶ οἱ σχέσεις μετὰ τοῦ λοιποῦ Χριστιανικοῦ κόσμου καὶ ἡ σημασία τῶν διαλόγων σὲ διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ ἐπίπεδο».
.               Ἐπιπλέον, ὑπογραμμίζει ὅτι «ἡ παρουσία παρατηρητῶν ἐκ μέρους τῶν ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν Χριστιανικῶν ὀργανισμῶν ἀποτελεῖ ἕνα ἁπτὸ παράδειγμα τῆς σπουδαιότητας, τὴν ὁποία ἀποδίδει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν συνεργασία μὲ τοὺς λοιποὺς χριστιανοὺς» καὶ γιὰ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο «τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία, ἔχουσα τὴν εὐθύνη τοῦ συντονισμοῦ τῶν σχέσεων καὶ τῶν διαλόγων σὲ διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ ἐπίπεδο, συνεχίζει μὲ ἀμείωτο ἐνδιαφέρον τὴν πορεία αὐτὴ γιὰ τὴν μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου».

ΠΗΓΗ: ethnos.gr

 

ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ ΚΑΙ ΑΣΑΦΕΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ “ΑΓΝΟΥ” ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Οἰκουμενιστικὴ διγλωσσία

 τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

   .            Εἶναι ἄξια ἰδιαίτερης προσοχῆς μία ἀπὸ τὶς τελευταῖες παρεμβάσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου, ὁ ὁποῖος καὶ μὲ προηγούμενα κείμενά του διετύπωσε καίριες καὶ οὐσιαστικὲς παρατηρήσεις πάνω στὴ θεματολογία καὶ τὴ μεθοδολογία τῆς Συνόδου.
.            Τὸ κείμενο, γιὰ τὸ ὁποῖο τώρα κάνουμε λόγο, εἶναι τὸ «‘‘Ὁμολογιακὴ’’ διγλωσσία, ἀσάφεια καὶ σύγχυση», ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν περιοδικὴ ἔκδοση «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου.
.           Μὲ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου νηφάλιο θεολογικὸ λόγο ὁ Σεβασμιώτατος ἀνατρέχει σὲ κείμενο τοῦ 1975 τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων μὲ τὸν τίτλο «Ἡ ὁµολογία Θυατείρων», ποὺ εἶχε γραφεῖ ἀπὸ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας Ἀθηναγόρα Κοκκινάκη.
.                  Ἡ «Ὁµολογία» αὐτή, σημειώνει ὁ Σεβασμιώτατος, ἀπὸ τὴ μία δέχεται ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως ὑποστηρίζει ὅτι «ὅλοι οἱ Χριστιανοί, Ὀρθόδοξοι, ‘‘Ρωµαιοκαθολικοί’’, ‘‘Ἀγγλικανοί’’, ‘‘Κοπτοαρµένιοι καὶ Αἰθίοπες’’, ‘‘Λουθηρανοὶ καὶ οἱ ἄλλοι Προτεστάνται Χριστιανοί’’, παρὰ τὶς διαφορὲς µεταξύ τους, ἔχουν κατὰ διαφόρους βαθµοὺς Μυστήρια καὶ εἶναι µέλη τῆς Ἐκκλησίας». «Εἶναι ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ καὶ ἀνήκουν εἰς τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν», «εἶναι µέλη τοῦ Σώµατος τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι Ἕνας καὶ παραµένει ἀδιαίρετος ὡς Θεάνθρωπος».
.                «Δὲν ἔχει σηµασία», τονίζει ὁ Σεβασμιώτατος, «ὅτι αὐτὸ τὸ ‘‘ὁµολογιακὸν’’ κείµενο κυκλοφόρησε πρὶν σαράντα (40) χρόνια, γιατὶ ἀπὸ τότε µέχρι σήµερα ἀφ’ ἑνὸς µὲν ἐπιβεβαιώθηκαν στὴν πράξη ὅλες αὐτὲς οἱ ἀπόψεις, ἀφ’ ἑτέρου δὲ προχώρησαν τὰ πράγµατα σὲ χειρότερο βαθµό (…). Ἡ θεία Εὐχαριστία θεωρεῖται χῶρος ‘‘µυστηριακῆς φιλοξενίας’’ καὶ τῶν ἑτεροδόξων, ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖται ὅτι ‘‘ἔχει πόρτες, ἀλλὰ ὄχι τοίχους’’, καὶ ἡ ‘‘ἕνωση’’ θὰ γίνη µὲ τὴν διατήρηση τῶν ‘‘χαρακτηριστικῶν’’ κάθε θεολογίας».
.             Καὶ καταλήγει ὁ Σεβασμιώτατος: «Αὐτὴ εἶναι ἡ νοοτροπία ποὺ ἐπικρατεῖ σήµερα στὸν διορθόδοξο καὶ διαχριστιανικὸ κόσµο καὶ θὰ ἦταν ὀδυνηρὸ ἂν µιὰ τέτοια νοοτροπία ὑποστηριχθῆ ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου».
.              Διγλωσσία, ἀσάφεια καὶ σύγχυση. Αὐτὴ εἶναι ἡ σύγχρονη οἰκουμενιστικὴ τακτική, ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ συμβιβάσει τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὴν αἵρεση, τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι.
.             Οἱ καίριες ἐπισημάνσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀφ᾽ ἑνὸς ἀποκαλύπτουν τὸ μέγεθος τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀτοπημάτων, ἐνῶ ταυτόχρονα καθιστοῦν ὁλοφάνερη τὴν ἀνάγκη νὰ διατυπώνονται μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὰ δογματικὰ κείμενα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

ΤΟ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ.2135, 15.06.2016

.              Στὶς ξεκάθαρες καταδικαστικὲς θέσεις συγχρόνων ἀνδρῶν ἐγνωσμένης πνευματικότητος καὶ ἁγιότητος γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, γέροντος Γαβριὴλ Διονυσιάτου, γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη κ.ἄ.) ἔρχεται νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ κατάθεση τοῦ ἀοιδίμου γέροντος Ἐφραὶμ Κατουνακιώτου, ἀνδρὸς ἀλήστου ὁσιακῆς μνήμης καὶ ἁγιοπνευματικοῦ φρονήματος, γιὰ τὸν ὁποῖο μάλιστα εἶναι γνωστὸ πὼς διέθετε καὶ τὸ χάρισμα τῆς διοράσεως.
.               Ἡ σχετικὴ μαρτυρία προέρχεται ἀπὸ τὸν καθηγητὴ τῆς Δογματικῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη καὶ πρόκειται γιὰ προσωπική του ἐμπειρία ἀπὸ τὸν γέροντα, ὅπως ὁ ἴδιος τὴν κατέθεσε σὲ συνέντευξή του γύρω ἀπὸ τὸ φλέγον θέμα τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» ποὺ συνέρχεται στὴν Κρήτη ἀπὸ τὶς 17 τρέχοντος μηνός.
.              Ὁ ἐν λόγῳ καθηγητὴς συνάντησε τὸν γέροντα Ἐφραὶμ στὸ ἀσκητήριό του στὰ Κατουνάκια, ὅταν ἀκόμη ἦταν νεαρὸς καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολή. Προβληματισμένος γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ εὐνοϊκοῦ πρὸς αὐτὸν κλίματος τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης, ἔθεσε τὸ ἐρώτημα στὸν ὅσιο γέροντα. Κι ἐ­κεῖνος τοῦ ἔδωσε τὴν παρακάτω ἀπάντηση, ὅπως ἀκριβῶς τὴν ἀναφέρει ὁ κύριος καθηγητής:
.              «Αὐτὴν τὴν ἐρώτηση, παιδί μου, μοῦ τὴν ἔχει κάνει κι ἕνας ἀκόμη νωρίτερα ἀπὸ σένα. Ἐγώ, ἐδωπέρα ἐπάνω, βρίσκομαι σαράντα χρόνια στὰ βράχια (…) ἀλλὰ μ ̓αὐτὸ τὸ θέμα δὲν ἔχω ἀσχοληθεῖ. Γι᾿ αὐτό, ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ τοῦ ἀπαντήσω, ἀφοῦ δέχθηκα ἐρώτημα καὶ δὲν εἶχα καμία γνώμη πάνω στὸ θέμα, πῆγα στὸ κελλί μου καὶ προσευχήθηκα καὶ ρώτησα τὸν Χριστὸ νὰ μὲ πληροφορήσει τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Πῆρα τὴν ἀπάντησή Του, ἡ ὁποία εἶναι ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει πνεῦμα πονηρίας καὶ κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα».
.              Στὴν ἐρώτηση τοῦ καθηγητοῦ πῶς ἀκρι­­βῶς πιστοποιήθηκε αὐτό, ὁ π. Ἐφραὶμ ἀ­πάν­τησε πὼς «μετὰ τὴν προσευχὴ γέμισε τὸ κελλί μου ἀπὸ ἀφόρητη δυσωδία, ἡ ὁποία μοῦ ἔφερνε ἀσφυξία στὴν ψυχή, δὲν μποροῦσα νὰ ἀναπνεύσω πνευματικά (…).
.              Καὶ ὁ ἀοίδιμος γέρων κατέληξε: «Ἔχω ἀ­πόλυτη βεβαιότητα ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν ἔχει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, ἀλλὰ τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτο».
.              Κι ἄλλη λοιπὸν ξεκάθαρη καταδίκη τῆς κινήσεως τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τόσο μάλιστα ἔντονο χαρισματικὸ τρόπο – βίωμα, ἐκφρασμένο ἀπὸ τὸ στόμα ὁσίου γέροντος. Ἀλήθεια, πόσες ἄλλες μαρτυρίες θέλουμε γιὰ νὰ πιστέψουμε στὴ θεομάχο στάση τῆς σύγχρονης παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μέχρι πότε αὐτὲς οἱ ἁγιοπνευματικὲς καταθέσεις θὰ «πίπτουν εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων»;
.               Ἀπευθύνουμε ὕστατη ἔκκληση, ἔντονη καὶ ἔμπονη, πρὸς τοὺς ἁγίους Ἀρχιερεῖς ποὺ συμμετέχουν στὸ σῶμα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, καὶ τοὺς ἱκετεύουμε νὰ μὴν παραβλέψουν τὶς συνεχιζόμενες καὶ διογκούμενες φωνὲς ἀγωνίας ἀπὸ τὴ βάση τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Ἀγωνίας γιὰ τὴ διαβλεπόμενη τάση ἐγκαθιδρύσεως – μὲ πανορθόδοξη μάλιστα ἐπικύρωση – τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γεγονὸς ποὺ θὰ ὁδηγήσει τὴ νοητὴ κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας σὲ κλύδωνα μέγιστο καὶ συμ­πληγάδες δεινοῦ σκανδαλισμοῦ τοῦ πληρώματός της, μὲ συνέπειες ἀπρόβλεπτες καὶ ὀδυνηρές.

 

«ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΤΗΝ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ, ΤΟΝ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΑΣΑΦΕΙΑ, ΤΗΝ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ, ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΣΧΕΣΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ» (Μητροπ. Μεσογαίας Νικόλαος) «Περιμένουμε ἀπὸ τὴν Σύνοδο αὐτὴ νὰ μᾶς μιλήσει πειστικὰ γιὰ τὴ μοναδικότητα, τὴν ἁγιότητα, τὴν καθολικότητα καὶ ἀποστολικότητα τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ μία διάλεκτο αὐθεντικοῦ λόγου, μετανοίας καὶ ἔμπρακτης ἁγιότητος πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους, σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ὄχι μὲ ὑπερφίαλες θριαμβολογίες ἢ μὲ γλυκόλογα κούφιων κοσμικῶν ἰσορροπιῶν».

Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων 15 Μαΐου 2016

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 117Η
Πρὸς τοὺς εὐλαβεῖς ἐφημερίους
καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸ τῆς Μητροπόλεως Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

.             Ἀσφαλῶς θὰ ἔχετε πληροφορηθεῖ ὅτι τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ γιὰ ἕνα περίπου δεκαήμερο πρόκειται νὰ συνέλθει στὴν Κρήτη ἡ, ὅπως ὀνομάζεται, Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ εἶναι Πανορθόδοξος, μὲ ἄλλα λόγια συμμετέχουν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες μὲ ἀντιπροσωπεῖες τους ἐξ ἀρχιερέων, ἔχοντας ἐπικεφαλῆς τοὺς προέδρους τους, δηλαδὴ τοὺς Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους τους. Μερικοὶ τῆς δίνουν χαρακτῆρα Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἂν καὶ γιὰ κάποιους λόγους, ἰδίως τελευταῖα, ἀποφεύγουν νὰ τὴν ὀνομάσουν ἔτσι. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἴσως τέτοιου μεγέθους στὴ δεύτερη χιλιετία, δηλαδὴ ἡ μόνη μετὰ τὴν ἀπόσχιση τῆς Ρώμης ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῶν ὑπολοίπων Ἐκκλησιῶν, ἤτοι ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἀντιλαμβάνεται λοιπὸν κανεὶς τὴ βαρύτητά της καὶ τὶς ἐλπίδες καὶ προσδοκίες ποὺ ἡ σύγκλησή της γεννᾶ. Ὡς ἐκ τούτου, θεωρῶ μέγιστη ποιμαντικὴ εὐθύνη μου νὰ ἀπευθυνθῶ σὲ σᾶς, γιὰ νὰ σᾶς ἐνημερώσω γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὴ σημασία της, διότι ὁ λαὸς κατὰ τὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση δὲν εἶναι ἁπλὸς θεατὴς τῶν τεκταινομένων, ἀλλὰ συμμετέχει μὲ τὴν προσευχή, τὸν λόγο του ἢ καὶ τὴν ὑγιῆ ἀντίδρασή του στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
.             Μία τέτοια Σύνοδος συνέρχεται στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μὲ σκοπὸ κυρίως πνευματικό, προκειμένου νὰ ἑνώσει τὸ σῶμα τῶν πιστῶν, νὰ τοὺς στηρίξει, νὰ δείξει τὸν δρόμο τῆς ἀληθείας, νὰ θεραπεύσει τὴ σύγχυση καὶ ταυτόχρονα νὰ δώσει τὴ μαρτυρία της στὸν σύγχρονο κόσμο μέσα στὸ πλαίσιο τῆς ἀποστολῆς της, δηλαδὴ νὰ φανερώσει τὴ μία ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ «εἰς πάντα τὰ ἔθνη» κατὰ τὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου (Ματθ. κη΄ 29). Αὐτὸ ὀφείλει νὰ τὸ κάνει στηριζόμενη στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὀρθὰ ἑρμηνευόμενο, στὴν Ἱερὰ Παράδοση τῶν προηγούμενων Συνόδων, στὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ φυσικὰ σὲ ἀναφορὰ μὲ τὰ προβλήματα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς.
.             Κατόπιν τούτου, ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι τὸ μήνυμα καὶ ὁ λόγος μιᾶς τέτοιας Συνόδου πρέπει νὰ εἶναι ξεκάθαρα, πολὺ δυνατά, προφητικά, θεόπνευστα. Προσβλέπουμε σὲ αὐτὴν σὰν νὰ ἀνοίγει τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ ὕστερα ἀπὸ χίλια χρόνια συνοδικῆς σιωπῆς, μάλιστα σὲ μιὰ ἐποχὴ «σκολιὰ καὶ διεστραμμένη» (Δευτ. λβ´ 5), γεμάτη σύγχυση, συμβιβασμούς, ἀδιέξοδα, πλάνες, αἱρέσεις, ἄρνηση, ἀθεϊστικὴ μανία, ἀνατροπὲς διαχρονικῶν ἠθικῶν σταθερῶν, πολυμέτωπη προσβολὴ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας, σὲ μία ἐποχὴ παγκόσμιας ἀνασφάλειας, τεχνολογικῆς παντοδυναμίας, ψηφιακῆς αὐτοφυλάκισης, συντονισμένων ὕβρεων κατὰ τοῦ Θεοῦ, μαζικῆς καταστροφῆς ἀρχαιότατων πολιτισμῶν, βίαιας μετακίνησης λαῶν ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς ρίζες τους, ἀποκαλυπτικοῦ διωγμοῦ τῶν χριστιανῶν.
.             Ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι «φωνὴ ὑδάτων πολλῶν» (Ψαλμ. κη´ 3), «φωνὴ καταρρακτῶν» (Ψαλμ. μα´ 8), νὰ συγκλονίσει τὸν κόσμο, νὰ ἀναστήσει νεκρωμένες ζωές. Ἂν γιὰ κάτι τέτοιο δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι, τότε καλύτερα νὰ περιμένουμε, τότε καλύτερα, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή νὰ ἀναβληθεῖ ἡ Σύνοδος γιὰ ἀργότερα. Τὸ νὰ φωτογραφηθοῦν στὴν Κρήτη τετρακόσιοι ἐπίσκοποι μαζί, μὲ συμβατικὰ χαμόγελα, ἔχοντας προηγουμένως ἀνακατέψει τὸ τίποτα, ἢ ἔχοντας ὑπογράψει κείμενα χωρὶς αἷμα ἀλήθειας καὶ ὕδωρ ζωῆς, χωρὶς τὴ μάχαιρα τοῦ πνευματικοῦ λόγου, μὲ ἀκατανόητες θεολογικὲς διατυπώσεις στοχαστικοῦ ὑποβάθρου, μὲ διάθεση συγκάλυψης τῆς ἀλήθειας καὶ ὡραιοποίησης τῆς πραγματικότητας, ὅλα αὐτὰ ὄχι μόνον θὰ ἀκυρώσουν τὴν οὐσία τῆς Συνόδου, ἀλλὰ καίρια θὰ πλήξουν τὸ κῦρος τῆς Ὀρθόδοξης μαρτυρίας σήμερα καὶ γιὰ πάντα.
.             Ἡ Σύνοδος πρέπει νὰ γίνει, μόνο ἂν ἔχει νὰ πεῖ καὶ νὰ δείξει κάτι τόσο δυνατό, ποὺ θὰ ἀναστήσει τὶς ἐλπίδες ὅλων μας, ποὺ θὰ φωτίσει τὸ σκοτάδι μας, ποὺ θὰ ἀκυρώσει τὶς ὑποψίες τῶν πολιτικῶν καὶ ἐγωιστικῶν σκοπιμοτήτων τῆς ἐποχῆς μας, ἀκόμη καὶ ἐκκλησιαστικῶν. Διψᾶμε γιὰ ἀλήθεια, ὅλη ἡ οἰκουμένη, γιὰ ἐλπίδα, γιὰ φῶς, γιὰ δύναμη, γιὰ ζωή, γιὰ αὐθεντικότητα. Αὐτὰ λείπουν στὶς μέρες μας. Εἴμαστε κορεσμένοι ἀπὸ ψέμα, συμβιβασμό, μετριότητα, ὑποψιάζουσες σκοπιμότητες, πεθαμένες θρησκεῖες, ἄνευρη πίστη, θρησκευτικὲς ὑπερβολὲς χωρὶς περιεχόμενο, ρηχὴ καὶ ἀνόητη ἐπίδειξη, ὑποκριτικοὺς ἐναγκαλισμούς. Δὲν ἀντέχουμε ἄλλο τὴν ἐκκοσμίκευση, τὸν συγκρητισμό, τὴν ἀσάφεια, τὴ διγλωσσία, τὴ δημοσιοσχεσίτικη θεολογία, τὸν ἐκφυλισμὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ μυστήριο ἀποκάλυψης τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ φανέρωσης τοῦ θελήματός Του σὲ θρησκειακὸ κατασκεύασμα ἐγκόσμιου προσανατολισμοῦ. Ἐλπίζουμε καὶ προσευχόμαστε ἡ Σύνοδος νὰ δώσει καὶ μαρτυρία ἑνότητος, ποὺ ἀσφαλῶς δὲν εἶναι λίγο, ἀλλὰ ὅμως καὶ λόγο προφητικό. Πράγματι τὸ ὅτι θὰ συναντηθοῦν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καὶ θὰ διακηρύξουμε ὅτι παρὰ τὶς ποικίλες γλῶσσες καὶ νοοτροπίες, παρὰ τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, παρὰ τὶς μεταξύ μας παρεξηγήσεις καὶ ἀντιθέσεις, ἴσως διαφορὲς ἢ καὶ συγκρούσεις, μοιραζόμαστε ὅμως τὴν μία καὶ αὐτὴν πίστη στὴν Τριαδικὴ θεότητα καὶ στὸν Θεάνθρωπο Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ αὐτὴν τὴν κοινὴ πίστη διακηρύσσουμε καὶ ὁμολογοῦμε, αὐτὸ εἶναι πολὺ μεγάλο καὶ ἅγιο καὶ καθιστᾶ ἀπὸ μόνο του τὴν Σύνοδο Μεγάλη καὶ Ἁγία. Χρειάζεται ὅμως καὶ ὁ λόγος της νὰ εἶναι θεόπνευστος. Πρέπει νὰ κάνει, ὅπως καὶ οἱ προηγούμενες Σύνοδοι, τομὴ στὴν ἱστορία, νὰ προσδώσει τιμὴ καὶ ἀξία στὴν ἐποχή μας ὅσο τίποτε ἄλλο, νὰ βάλει ἀνεξίτηλη σφραγίδα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ σήμερα! Ἀλλιῶς δὲν ἀξίζει. Μᾶς ἀρκεῖ ἡ σιωπή Του. Δὲν θέλουμε νὰ ἀκούσουμε τὸν ἀνθρώπινο λόγο τῶν συγχρόνων ἐπισκόπων οὔτε νὰ μάθουμε πῶς σκέπτονται οἱ πιὸ ἔξυπνοι καὶ μορφωμένοι ἀπὸ αὐτούς. Θέλουμε νὰ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ χείλη τῶν ἐπισκόπων μας καὶ πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν κραυγὴ τῆς Συνόδου μας. Ἂν οἱ σημερινοὶ χριστιανοὶ δὲν παρηγορηθοῦμε, δὲν στηριχθοῦμε καὶ δὲν φωτισθοῦμε, ἂν οἱ ἐπερχόμενες ἐποχὲς δὲν προστρέχουν σὲ αὐτὴν τὴν Σύνοδο ὡς πηγὴ ἀδιάψευστης ἀλήθειας, τότε ποιός ὁ λόγος τῆς συγκλήσεώς της; Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι οὔτε τετριμμένος οὔτε μισὸς οὔτε λίγος.
.             Καὶ βέβαια δὲν εἶναι λίγα αὐτὰ ποὺ ἔχει νὰ πεῖ καὶ ποὺ πρέπει νὰ πεῖ ἡ Σύνοδος. Μιὰ χιλιετία ἐμπνευσμένη ἀπὸ θεολογικὴ σοφία σὰν αὐτὴν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, μιὰ ἐμπειρία ἀδιάκοπης συνεχοῦς λατρείας, μάλιστα ἀναλυμένη ἀπὸ θεολόγους Ἁγίους ὅπως ὁ Νικόλαος Καβάσιλας καὶ ὁ Συμεὼν Θεσσαλονίκης, μιὰ ζωὴ γεμάτη ὁμολογία καὶ αἷμα νεομαρτύρων, ποτισμένη ἀπὸ ἱδρῶτες μεγάλων ἀσκητικῶν μορφῶν, ὅπως ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ καὶ ὁ σύγχρονος ἅγιος Παΐσιος, σφραγισμένη ἀπὸ σημεῖα καὶ θαύματα ἁγίων, μέχρι καὶ τὶς μέρες μας, ὅπως ὁ ἅγιος Νεκτάριος καὶ ὁ ἅγιος Λουκᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Κριαίμας, οἱ ἅγιοι τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, τῶν Βαλκανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς οἰκουμένης, μιὰ πορεία μέσα στὴ θάλασσα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἐντὸς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἀποτυπωθεῖ ὡς «καινὸς λόγος» στὸ μήνυμα τῆς Μεγάλης Συνόδου. Σήμερα ποὺ ὁ ἄνθρωπος κατάντησε μία βιολογικὴ μηχανὴ ἢ μία κοινωνικὴ μονάδα ἢ ἐκφυλίσθηκε σὲ ἐφήμερη ὀντότητα ἢ συσκευὴ ἐλεγχόμενης σκέψης, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ Ὀρθόδοξη μαρτυρία τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ, διατυπωμένη καὶ ἐμπειρικὰ τεκμηριωμένη μέσα στοὺς ναούς μας καὶ τὰ μοναστήρια μας, στὰ μυστήρια καὶ τὴ ζωή μας νὰ μὴν κατατεθεῖ ὡς στεντόρεια πανορθόδοξη κραυγή στὴν ἐποχή μας; Μᾶς εἶναι ἀδύνατο νὰ φανταστοῦμε ὅτι σὲ μιὰ ἐποχὴ ὕπουλου καὶ ἀπηνοῦς διωγμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, πρωτοφανοῦς πνευματικῆς ἀσφυξίας, σύγχυσης καὶ «συνοχῆς ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου» (Λουκ. κα´ 25), σὲ μιὰ ἐποχὴ μὲ ἔντονη τὴν ἀγωνία τῶν ἐσχάτων, ἡ Μεγάλη καὶ μοναδικὴ αὐτὴ Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων θὰ ἀρκεσθεῖ σὲ δελτία τύπου, ἀνακοινωθέντα καὶ φωτογραφήσεις, ὅλα γυμνὰ ἀπὸ νόημα καὶ στεγνὰ ἀπὸ περιεχόμενο.
.             Ἡ Σύνοδος ὅμως εἶναι καὶ ἡ μόνη ἀπὸ τοῦ Σχίσματος καὶ ἐντεῦθεν. Ἡ ἀπόσχιση τῆς Δύσεως ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ κορμὸ εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ἔχει γεννήσει πλάνες, ἑτεροδιδασκαλίες καὶ αἱρετικὲς δοξασίες, γιὰ τὶς ὁποῖες ἴσως ἡ εὐθύνη τῶν σημερινῶν χριστιανῶν τῆς Δύσεως νὰ μὴν εἶναι τόση ὅση συχνὰ παρουσιάζεται. Ἡ εὐθύνη ὅμως τῆς Συνόδου νὰ μᾶς προστατεύσει ἀπὸ κάθε τέτοιο κίνδυνο, ὄχι ἐλέγχοντας σκληρὰ καὶ ἀνελέητα αὐτοὺς ποὺ ἀνυποψίαστοι κληρονόμησαν τὴν πλάνη, ἀλλὰ προσδιορίζοντάς την μὲ πόνο, ἀγάπη καὶ θεολογικὴ ἀκρίβεια εἶναι τεράστια. Ὅπως καὶ ἡ εὐθύνη της νὰ προσκαλεῖ πρωτίστως καὶ ταυτόχρονα τοὺς Ὀρθοδόξους σὲ μετάνοια, προκειμένου νὰ ζήσουμε μὲ συνέπεια τὴν ἀλήθεια ἐμεῖς, ποὺ εἴχαμε τὴ μεγάλη εὔνοια τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ τὴν κληρονομήσουμε ἢ νὰ τὴν συναντήσουμε στὸν δρόμο μας, εἶναι ἀπροσμέτρητη. Γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἄλλοι, πρέπει νὰ μετανοοῦμε προηγουμένως ἐμεῖς. Ἂν δὲν ζοῦμε αὐτό, τότε πάσχει ἡ Ὀρθοδοξία ποὺ ὁμολογοῦμε. Καὶ ἂν αὐτὸ δὲν μᾶς τὸ πεῖ ἡ Σύνοδος, τότε μπορεῖ νὰ εἶναι Μεγάλη, ἀλλὰ δὲν θὰ εναι Ὀρθόδοξος.
.             Εἶναι ἆραγε ὁ οἰκουμενισμὸς αἵρεση; Θὰ μποροῦσε ὑπὸ ὅρους νὰ ἀποτελεῖ εὐλογημένη πρωτοβουλία; Εἶναι ὁ ἀντιοικουμενισμὸς πάντοτε θεάρεστη ὁμολογία; Μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι μία καὶ ὄχι καθολικὴ καὶ ἁγία, δηλαδὴ νὰ δίνει ἔμφαση στὴν Ὀρθόδοξη ὁμολογία καὶ ὄχι ἀντίστοιχη ἱεραποστολικὴ μαρτυρία; Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι καθολικὴ χωρὶς νὰ εἶναι μία, δηλαδὴ νὰ ἐπιδιώκει τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν θυσιάζοντας τὴν μοναδικότητά της, μὲ ἄλλα λόγια τὴν αὐτοσυνειδησία της ὅτι αὐτὴ ἀποτελεῖ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία; Περιμένουμε ἀπὸ τὴν Σύνοδο αὐτὴ νὰ μᾶς μιλήσει πειστικὰ γιὰ τὴ μοναδικότητα, τὴν ἁγιότητα, τὴν καθολικότητα καὶ ἀποστολικότητα τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ μία διάλεκτο αὐθεντικοῦ λόγου, μετανοίας καὶ ἔμπρακτης ἁγιότητος πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους, σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ὄχι μὲ ὑπερφίαλες θριαμβολογίες ἢ μὲ γλυκόλογα κούφιων κοσμικῶν ἰσορροπιῶν. Ἔχουμε ἀνάγκη νὰ μάθουμε ποιὸ εἶναι τὸ «πατροπαράδοτον σέβας», ὑπὲρ τοῦ ὁποίου καὶ μυριάκις οἱ πρόγονοί μας στὴν Κωνσταντινούπολη δήλωναν ὅτι εἶναι διατεθειμένοι νὰ ἀποθάνουν («Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία οὐ ψευσόμεθά σοι, πατροπαράδοτον σέβας·… ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, ἐν σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα· εἰ δὲ καλέσοι καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα», Ἰωσὴφ Βρυέννιος)
.             Ἂν ὁ οἰκουμενισμός μας δὲν εἶναι ἱεραποστολικὸς καὶ προφητικός, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξος καὶ ἐκκλησιαστικός.
.             Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σᾶς καλῶ ὅλους σὲ ταπεινὴ ἐπαγρύπνηση, σὲ θερμὴ προσευχή, σὲ ἀγῶνα καὶ μετάνοια, ὥστε νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἡ Σύνοδος αὐτὴ νὰ ἐκφράσει τὴ δική Του φωνή, ὁ λόγος της νὰ εἶναι πραγματικὰ θεόπνευστος καὶ νὰ ἀναστηθεῖ ἔτσι στὶς καρδιές μας ἡ πεποίθηση ὅτι «ζῇ Κύριος» καὶ σήμερα. Τὸ ἔχουμε ὅλοι μας, ὅλος ὁ κόσμος, τόση ἀνάγκη! Μόνον ἔτσι ἡ Σύνοδος θὰ εἶναι Ἁγία κατ’ ἀκρίβειαν καὶ ὄχι κατ’ οἰκονομίαν.
.             Ἂν ἡ Σύνοδος δὲν εἶναι Ἁγία, δὲν θὰ εἶναι οὔτε Μεγάλη, καὶ ἂν δὲν εἶναι Μεγάλη, τότε μεγάλο θὰ παραμείνει τὸ ἐρώτημα τῆς συγκλήσεώς της.

Μὲ πολλὴ ἀγάπη καὶ ἀναστάσιμες εὐχές,

† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΠΗΓΗ: imml.gr

“ΚΑΤΩ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ! ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ!”

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΤΑ  ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ
  ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΝ ΕΤΕΙ 1972
ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗΣ τῆς ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ τῆς Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ τῆς ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τῆς ΕΛΛΑΔΟΣ
εἰλημμένο ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστίνου
μὲ τίτλο “ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΙΣΜΟΣ”,
Ἀθῆναι 1973, ἔκδ. Ο.Ι.Α “Ο ΣΤΑΥΡΟΣ”.

.             Οὗτος ὀρθῶς ἐχαρακτηρίσθη ὡς παναίρεσις, διότι κατὰ τὴν θεωρίαν τῶν Οἰκουμενιστῶν ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἡ τελεία ἔκφρασις τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας, δὲν εἶναι ἡ “μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία”, ἀλλ᾽ εἶναι μία ἐκ τῶν πολλῶν Ὁμολογιῶν καὶ Θρησκειῶν, εἰς τὰς ὁποίας εἶναι κατατετμημένη ἡ ἀνθρωπότης. Διὰ δὲ τῆς ἑνώσεως ὅλων τῶν Ὁμολογιῶν καὶ Θρησκειῶν θὰ προέλθη κατὰ τοὺς οἰκουμενιστὰς ἡ πλήρης θρησκευτικὴ ἀλήθεια. Διὸ καὶ ὡς βάσις τῆς ἑνώσεως τίθεται ὁ λεγόμενος δογματικὸς μινιμαλισμός.
.             Ἀλλ᾽ ὡς παρατηρεῖ ὁ Ὀρθόδοξος Ρῶσος Μητροπολίτης Νικόλαος Κουτρίσκης, “ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ Η ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΗ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ MINIMUM ΩΣ ΒΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ, ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΜΙΚΡΥΝΣΙΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΜΕΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΕΝ Τῌ ΟΡΘΟΔΟΞΙᾼ ΔΕΔΟΜΕΝΗΣ ΠΛΗΡΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ. ΒΑΣΙΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΗΡΟΤΗΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΕΙΣ MINIMUM ΑΝΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΠΡΑΓΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΘΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΘΟΝ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ”.
.         Ὡς δὲ παρατηρεῖ καὶ ὁ Μητροπολίτης Σάμου Εἰρηναῖος, ὁ περισσότερον ὅλων μελετήσας καὶ κατανοήσας τὸν ἐκ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κίνδυνον, «δὲν εἶναι ὀρθὸν νὰ ἐξωθῆται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ ἄλλους ὑπολογισμούς, νὰ συμμετέχει εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Συμβούλιον καὶ νὰ εἶναι ὀργανικὸν μέλος καὶ νὰ ψηφίζη καὶ νὰ ψηφίζεται καὶ νὰ ὀνομάζη ἡ Γενικὴ Συνέλευσις τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας ὡς μέλη τῶν ἐπιτροπῶν πρὸς ἐκτέλεσιν τῶν ἀποφάσεών της, κὰθ ὂν χρόνον ἡ πρωτοβουλία διὰ τὸν ὁρισμὸν τῶν θεμάτων τῆς ἡμερησίας διατάξεως ἀνήκει μόνον εἰς τὴν διοίκησιν τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως. Ἕνας ἐκ τῶν ἡμετέρων καιθηγητῶν, ἐκτιμώμενος βαθέως ὑπ᾽ αὐτῆς, ἠθέλησε νὰ ὑποδείξη μίαν ἀναγκαίαν προσθήκην εἰς τὸ κύριον θέμα τῆς ἐν Ἔβανστον Γενικῆς Συνελεύσεως, ποὺ ἦτο “ὁ σταυρωθεὸς Χριστὸς ἡ ἐλπὶς τοῦ κόσμου”, τὴν προσθήκην καὶ “ἀναστὰς Χριστός”, καὶ ἐν τούτοις ἀπεκρούσθη ἡ τοιαύτη πρότασις» (Ἰδὲ Μητροπολίτου Σάμου Εἰρηναίου, Ἡ Ὀρθοδοξία ἔναντι τῆς Οἰκουμενικῆς Χριστιανικῆς Κινήσεως, Ἀθῆναι 1959, σελ.14, 20).
.             Διαφωτιστικὸν περὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βιβλίον ἐξέδωκε καὶ ὁ ζηλωτὴς κῆρυξ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος ὑπὸ τὸν τίτλον “Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΑ”. Καταπληκτικὰ εἶναι τὰ στοιχεῖα τὰ ὁποῖα ἐκτίθενται εἰς τὸ βιβλίον τοῦτο. Δίδουν μίαν ζωηρὰν εἰκόνα, ἥτις ἐμβάλλει εἰς φόβον καὶ εἰς τρόμον πᾶσαν Ὀρθόδοξον ψυχήν. Τὰς ἡμέρας δὲ αὐτὰς ἐκυκλοφόρησεν καὶ ἕτερον βιβλίον περὶ Οἰκουμενισμοῦ τοῦ θεολόγου κ. Α. Δελήμπαση, ὑπὸ τὸν τίτλον “Ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ”.
.           Τὸ σύνθημα τῶν Οἰκουμενιστῶν ὡς πρὸς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τὴν ὁποίαν μισοῦν θανασίμως, εἶναι τοῦτο: “ΚΑΤΩ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ! ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ!”. Φωνὴ ὁμοία πρὸς τὴν φωνὴν τῶν ἀπάτριδων, οἱ ὁποῖοι φωνάζουν: “ΚΑΤΩ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ!”. Καὶ ἡ μὲν φωνὴ τῶν ἀπάτριδων, ὀλιγότερον σημαντικὴ καὶ ἐπικίνδυνος, ταράσσει πᾶσαν πατριωτικὴν ψυχήν. ΕΝΩ Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΔΕΝ ΤΑΡΑΣΣΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ ΤΙ ΕΠΑΘΟΝ ΚΑΙ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΩΣ ΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΕΚ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.
.              Διὰ τοῦτο τὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΣΟΒΑΡΑ, ΣΟΒΑΡΩΤΑΤΗ, ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΘΗ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΝ Τῌ ΣΥΝΟΔῼ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ, ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΝΑ ΛΑΒῌ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΘΕΣΙΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΣΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΩΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΝ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΣΑ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ, ΕΙΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΓΚΑΤΑΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ, ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟΝ ΥΠΟ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ. ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΟΝ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣῌ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΙΣ ΠΑΣΑΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΙΝ, ΩΣ ΕΙΝΑΙ Π.Χ. ΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΙ. Ἤδη τὸ Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας ἀπηγόρευσε τὴν συμμετοχὴν τῶν κληρικῶν του εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν. Τοῦτο ὀφείλει νὰ πράξῃ καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΜΗΤΡΟΠ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ «ἀὴρ δηλητηριώδης, ἐξ Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς προερχόμενος, μία θεολογία, ἡ ὁποία ἀρνεῖται τὴν θείαν ἀποκάλυψιν ἢ θέτει ὑπὸ ἀμφισβήτησιν τὰ θέματα τῆς Πίστεως».

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ
ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ,
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ, ΠΑΠΙΣΜΟ,
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ

ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 1969

.                   Ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις κινδυνεύει, δὲν εἶναι σχῆμα λόγου, τὸ ὁποῖον δύναταί τις νὰ ἀναφέρη πρὸς δημιουργίαν ἐντυπώσεων. Ἴσως καὶ ὁμιλοῦντες περὶ κινδύνου τῆς Πίστεως νὰ μὴ ἔχομεν συνειδητοποιήση ὅσον πρέπει τὸν κίνδυνον τοῦτον. Εἴθε ὁ Κύριος νὰ διανοίξη τοὺς ὀφθαλμούς μας διὰ νὰ ἴδωμεν εὐκρινῶς τὸν κίνδυνον καὶ λάβωμεν τὰ ἀναγκαῖα μέτρα.
.                   Δίδομεν μίαν σύντομον εἰκόνα τοῦ κινδύνου. Ὄχι ἡ αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ δροσίζουσα τὰς ψυχάς, ἀλλ᾽ ἀὴρ δηλητηριώδης, ἐκ τῶν θεολογικῶν σχολῶν Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς προερχόμενος, ἤρχισεν ἀπό τινος νὰ πνέη καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα. Φορεῖς, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, οἱ ἐκεῖ μετεκπαιδευθέντες θεολόγοι. Οὗτοι, ρηχὰ καὶ ἐπιπόλαια πνεύματα, ὡς πολικὸν ἀστέρα τῆς θεολογικῆς τῶν σκέψεων δὲν ἔχουν τὴν πατερικὴν διδασκαλίαν. Δὲν θαυμάζουν τοὺς οἰκουμενικοὺς διδασκάλους Βασίλειον, Γρηγόριον, Χρυσόστομον, Δαμασκηνόν, Φώτιον, Μάρκον Εὐγενικόν, Γρηγόριον Παλαμᾶν. Ἀλλ᾽ ὡς μικρὰ καὶ ἀνόητα παιδία χάσκουν πρὸ τῶν πεφυσιωμένων ἀσκῶν, πρὸ τῶν μπαλονίων τῆς Δύσεως. Τέκνα αὐτοὶ τῆς Ὀρθοδοξίας θαυμάζουν διαφόρους ὀρθολογιστὰς καὶ ἀρνητικοὺς θεολόγους τύπου Harnack, Tillich καὶ Bultmann. Φρίττει τις ἀναλογιζόμενος ὁποῖον θὰ εἶναι τὸ μέλλον τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου, ἐὰν οἱ νεαροὶ θεολόγοι, οἱ δηλητηριασθέντες ἐκ τῶν μιασμάτων τῆς ἀρνητικῆς θεολογίας τῆς Δύσεως, ἐξακολουθήσουν νὰ καταλαμβάνουν θέσεις καὶ ἐνσυνειδήτως ἢ ἀσυνειδήτως νὰ διαχέουν τὸν ἰὸν τῆς ἀμφιβολίας καὶ ἀπιστίας εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Ἑλλήνων.
.                   Μία θεολογία, ἡ ὁποία ἀρνεῖται τὴν θείαν ἀποκάλυψιν ἢ θέτει ὑπὸ ἀμφισβήτησιν τὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ ἐντρέπεται νὰ ἀναφέρη τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου «ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἢ νὰ κάμνη τὸ σημεῖον τοῦ τιμίου Σταυροῦ, ΜΙΑ ΤΟΙΑΥΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΤΑΝΙΚΗ, καὶ εἶναι ἡ μεγαλυτέρα συμφορὰ διὰ τὸν τόπον μας. Μόνον μία ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ, ἐξαρτωμένη ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καὶ μόνον δύναται νὰ ἐξουδετερώση τὸν κίνδυνον τοῦτον τῆς Πίστεως.
.                   Ἀλλ᾽ οὐχ ἧττον ἡ Πίστις κινδυνεύει καὶ ἐκ τοῦ ρεύματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅστις κατὰ τὸν ἀείμνηστον Μητροπολίτην Σάμου Εἰρηναῖον εἶναι ἡ αἵρεσις τῶν ἡμερῶν μας, σείουσα ἐκ θεμελίων τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Κατὰ τὴν θεωρίαν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι ἡ ἀπόλυτος Θρησκεία. Εἶναι μία σχετικὴ θρησκεία. Ἔχει καλὰ στοιχεῖα. Ἀλλὰ μήπως -λέγει- καλὰ στοιχεῖα δὲν ἔχει καὶ ὁ Μωαμεθανισμὸς καὶ ὁ Βουδδισμὸς καὶ ὁ Κομφουκιανισμὸς καὶ εἴ τις ἄλλη παλαιοτέρα καὶ νεωτέρα Θρησκεία; Διὰ τῆς ἀναμίξεως τῶν ἀγαθῶν στοιχείων ὅλων τῶν Θρησκειῶν θὰ σχηματισθῆ, λέγουν οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ μία καὶ τελεία Θρησκεία, ἡ πανθρησκεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
.                  Ἄλλη δέ, παρεμφερὴς πρὸς τὸν Οἰκουμενισμὸν κίνησις, εἴναι  ἡ λεγομένη Οἰκουμενικὴ Κίνησις πρὸς προαγωγὴν τῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν διαφόρων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν. Κατὰ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς κινήσεως ταύτης ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ μόνη Ἐκκλησία. Δὲν εἶναι ἡ συνέχεια τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν ἴδρυσεν ὁ Χριστός. Ἀλλ᾽ εἶναι μία ἐκ τῶν πολλῶν Ἐκκλησιῶν. Πρὸς τί λοιπὸν ἡ ἀποκλειστικότης καὶ οἱ φραγμοί; Δυνάμεθα ἀφόβως, λέγουν, νὰ ἐκκλησιαζώμεθα εἰς οἱανδήποτε Ἐκκλησίαν.
.                Ἕτερος κίνδυνος διὰ τὴν Πίστιν εἶναι ὁ ἐκ τοῦ Πάπα προερχόμενος. Ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία, χωρὶς κατ᾽ οὐσίαν νὰ ἀπομακρυνθῆ οὔτε κατὰ ἓν βῆμα ἀπὸ τὰς πεπλανημένας διδασκαλίας της, ἀλλὰ κρύπτουσα κάτω ἀπὸ περίτεχνον φρασεολογίαν τὰς κακοδοξίας της, ἤνοιξε τὸν διάλογον, ἥπλωσε τὰ δίκτυά της εἰς τὸν ὠκεανὸν τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ συλλαμβάνει τοὺς ἀφελεῖς καὶ ἀμαθεῖς ὡς χάνους. Θέλει τὸν διάλογον μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Παπισμός. Ἀλλ᾽ ὁ διάλογος ἐγένετο πολλάκις κατὰ τὸ παρελθὸν καὶ πάντοτε κατέληξεν εἰς ἀρνητικὰ ἀποτελέσματα καὶ διήνοιξε βαθύτερον τὸ χάσμα. Ἀντὶ νὰ ἑνώση, ἀπεμάκρυνεν περισσότερον τὰς δύο Ἐκκλησίας ἀπ᾽ ἀλλήλων. Καθ᾽ ὃν χρόνον ὁ Ὀρθόδοξος κόσμος, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἐν αἷς καὶ ἡ μικρὰ γωνία τῆς γῆς ἐν τῇ ὁποίᾳ ζῶμεν, εὑρίσκονται ὑπὸ τὸ πέλμα τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ ἀθέου κομμουνισμοῦ, καὶ ἐλευθερία καὶ ἄνεσις δὲν ὑπάρχει διὰ θεολογικὰς συναντήσεις καὶ συζητήσεις, ἡμεῖς ἐρωτοτροποῦμεν πρὸς τὸν Πάπα, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιδιώξομεν πρῶτον τὴν ἕνωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου καὶ νὰ λύσωμεν ἐκκρεμοῦντα ἐντός τοῦ κόσμου τούτου θέματα, καὶ ἔπειτα νὰ σκεφθῶμεν περὶ διαλόγου μετὰ τῶν ἑτεροδόξων.
.                Δυστυχῶς ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἀδιαφορῶν διὰ τὴν κατάστασιν τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου, ἀδιαφορῶν ἀκόμη καὶ διὰ δόγματα τῆς Πίστεως, ἤνοιξε θύραν εἰς τοὺς ἑτεροδόξους, καὶ δὴ εἰς τοὺς Παπικούς, διὰ νὰ εἰσέρχονται οὗτοι καὶ νὰ ἐξέρχωνται ἀκωλύτως εἰς τὴν μάνδραν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ ἐπιφέρουν ἀνυπολόγιστον φθοράν. Αἱ δηλώσεις του περὶ ἐπικειμένης ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ περὶ κοινοῦ ποτηρίου, εἰς διαφόρους συναντήσεις καὶ τόπους γενόμεναι, ἔχουν συνταράξει τὴν ἀδιάφθορον συνείδησιν τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ πιστοὶ διερωτῶνται, ποῦ βαίνομεν;
.                   Διορατικὰ πνεύματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς ἀντιστάσεως τῶν ποιμένων διαρκῶς ἐλαττουμένης, διαβλέπουν ὅτι ἡ ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν θὰ συντελεσθῆ de facto. Ἑκατοντάδας ἐπιστολῶν ἔχω λάβει, ἐξ ὅλων τῶν μερῶν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνισμοῦ, διὰ τῶν ὁποίων πιστὰ τῆς Ἐκκλησίας τέκνα ἐκφράζουν τὴν ἀνησυχίαν των ἐξ ἀφορμῆς τῶν διαφόρων ἐνεργειῶν τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καὶ μὲ ἐρωτοῦν, πῶς ἡ συνείδησίς μου ὡς Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου ἐπιτρέπει νὰ μνημονεύω τοῦ ὀνόματος Ἀθηναγόρου. Τὸ Ἅγιον Ὄρος συνταράσσεται. Τὸ μνημόσυνον τοῦ Ἀθηναγόρου ἔπαυσεν ἐκεῖ. Μέγας κίνδυνος ἐπίκειται διασπάσεως τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου ἐκ τῶν ἀκαίρων, ἀντικανονικῶν καὶ ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν τοῦ Πατριάρχου. Εἰς τὰς ψυχὰς πολλῶν Ὀρθοδόξων λειτουργῶν ἔχει δημιουργηθεῖ κρίσις συνειδήσεως. Καὶ ἐν τούτοις ἡμεῖς ἑτοιμαζόμεθα νὰ ἑορτάσωμεν τὴν εἰκοσαετηρίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου!

ΤΟ “ΚΟΚΤΕΪΛ” ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (π. Διον. Τάτσης)

 

Τὸ ψεῦδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
τοῦ π. Διον. Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος»,
ἀρ. φ. 2078, 17.07.15