Ἄρθρα σημειωμένα ὡς Παιδεία
ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ Uncategorized στὶς 28 Σεπτέμβριος 2023
Τὰ αἰώνια ἰδανικὰ καὶ ἡ καταστροφή τους
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
geonpap@otenet.gr
. Μὲ ὅσα συμβαίνουν στὶς ἡμέρες μας στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνική μας ζωὴ σκέφθηκα τὸν λόγο τοῦ Ἰσοκράτη πὼς «ὄχι μὲ τὰ ψηφίσματα, ἀλλὰ μὲ τὰ ἤθη εὐδοκιμοῦν τὰ κράτη». Ποιά ἤθη, ποιά ἰδανικὰ καὶ ποιές ἀξίες ἐπιδιώκουν κάποιοι νὰ κυριαρχήσουν σήμερα στὴνἙλλάδα μας; Τὸ τίποτε καὶ ἡ καταστροφὴ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ταυτότητάς μας. Γιὰ τὴν περίπτωση θυμήθηκα λόγο τοῦ ἀείμνηστου Γεωργίου Α. Παπανδρέου – καμία σχέση μὲ τὸνἐγγονό του –, ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 1957 στὸ περιοδικὸ «Νέα Ἑστία».
. Γράφει σαφῶς ὁ ἀείμνηστος ἀρχηγὸς τῆς Ἑνώσεως Κέντρου καὶ πρωθυπουργὸς ὅτι,ὡς Ἕλληνες, ὀφείλουμε νὰ τηροῦμε τὸν πολιτισμὸ ποὺ κληρονομήσαμε καὶ ποὺ εἶναι ὁἑλληνικὸς καὶ ὁ χριστιανικός. Ὁ μὲν ἑλληνικός, ὅπως γράφει, μᾶς κληρονόμησε τὴν Ἐλευθερία, τὴ Δικαιοσύνη καὶ τὴ Δημοκρατία, ὁ δὲ χριστιανικὸς τὴν Ἀγάπη καὶ τὴ Θυσία. Καὶ ἔρχεται στὸ θέμα τῆς νέας γενιᾶς, ποὺ θέλει ὅλα νὰ τὰ γκρεμίσει, καλὴ ὥρα ὅπως σήμερα κάποιοι διαστημάνθρωποι τῆς πολιτικῆς…. Γράφει:
«Κάθε νέα γενεὰ ἔρχεται εἰς τὸν κόσμον μὲ τὸ πάθος τῆς δημιουργίας. Ἐπειδὴ εἶναι νέα, εὐλόγως φιλοδοξεῖ νὰ δημιουργήσει ἕνα νέον κόσμον, νὰ δημιουργήσει νέα ἰδανικά. Ἀλλὰεὑρίσκεται εἰς πλάνην. Τὰ ἰδανικὰ εἶναι αἰώνια. Καὶ εἶναι πάντοτε σύγχρονα καὶ ἐπίκαιρα, ἀκριβῶς διότι εἶναι αἰώνια. Ἡ εὐθύνη ἑκάστης νέας γενεᾶς δὲν εἶναι νὰ «ἐφεύρη» νέα ἰδανικά. Εἶναι νὰ πραγματοποιήση τὰ αἰώνια ἰδανικά.
Καὶ ἀπὸ τὸν βαθμὸν τῆς προσεγγίσεως ἢ τῆς ἀπομακρύνσεως ἐκ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν αἰωνίων αὐτῶν ἰδανικῶν, κρίνεται ἡ ἀξία ἑκάστης γενεᾶς. Ἐκεῖ ἑπομένως πρέπει οἱ νέοι νὰτοποθετήσουν τὴν φιλοδοξίαν των. Ὄχι εἰς τὴν ἐφεύρεσιν νέων ἰδανικῶν, ἀλλὰ εἰς τὴν πραγματοποίησιν τῶν ἑλληνικῶν καὶ χριστιανικῶν ἰδανικῶν».
. Ἕνας ἄλλος σημαντικὸς πολιτικός μας, ποὺ παράλληλα ἦταν σπουδαῖος ἄνθρωπος τῶν γραμμάτων καὶ παιδαγωγός, ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος, θέλει νὰ διεγείρει τὶς συνειδήσεις τῆς κάθε νέας γενιᾶς καὶ νὰ τὴ βγάλει ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ μηδενισμοῦ, τῆς ἀμάθειας, τῆς ἔλλειψης ἐπίγνωσης τῶν εὐθυνῶν της ἔναντι ὅσων παρῆλθαν καὶ ὅσων ἔρχονται. Γράφει στὸ βιβλίο του «Τὸ τέλος τοῦ Ζαρατούστρα»: «Ὄχι καλοί μου φίλοι, δὲνὑπάρχουν νέες ἀξίες, ποὺ γιὰ χάρη τους πρέπει νὰ γκρεμιστοῦν τὰ πάντα… Τὸ μόνο ποὺ ἔχουμε δικαίωμα νὰ ἐλπίζουμε εἶναι τοῦτο: νὰ ἔρθουν ἄνθρωποι νέοι, ποὺ θὰ ξαναζήσουν τὶς παλιὲς ἀξίες, τὶς ἴδιες ποὺ δὲν τὶς προσέχουμε καὶ πού, ἀντὶ νὰ τὶς ζοῦμε κάθε στιγμὴ σὰν θαύματα, τὶς προσπερνᾶμε ἀδιαφορώντας».
. Εἶναι σήμερα θλιβερὴ ἡ εἰκόνα τῆς Πατρίδος μας. Πάντα λέμε ὅτι φτάσαμε στὸν πάτο καὶ ἀνακαλύπτουμε ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι κρυμμένοι. Καὶ ὅλο βυθιζόμαστε ἀναζητώντας μέσα στὴ λάσπη τὴν Ἀτλαντίδα τῶν ἡδονῶν καὶ τῶν ἀπολαύσεων. Ὅμως ἡ στυγνὴπραγματικότητα εἶναι πὼς ἔτσι ὅλο καὶ λιγότερο ἐλεύθερο ἀέρα ἀναπνέουμε καὶ ὅλο πρὸς τὴν ἀνυπαρξία ὡς ἔθνος ὁδεύουμε. Εἶναι ἡ ὥρα νὰ δοῦμε πάλι τὸν πίνακα τοῦ Ἱερωνύμου Μπὸς «ὁ κῆπος τῶν ἐπίγειων ἀπολαύσεων», ὡς προειδοποίηση τῶν κινδύνων ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, ἂν αἰχμαλωτισθοῦμε ἀπὸ τὶς ἐπίγειες ἡδονές.-
«ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ…» (Δ. Νατσιός)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ στὶς 8 Ἀπρίλιος 2023
Γιατί πολυτιμότερο πράγμα ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία
δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
. Δὲν ξυπνάει ὁ Ἕλληνας, δὲν λυτρώνεται ἀπὸ τὸν λήθαργο, ἂν δὲν τοῦ θυμίσεις καὶ τοῦ δείξεις ποιὲς εἶναι οἱ ρίζες του, ἀπὸ ποῦ κρατάει ἡ φύτρα του καὶ ἂν δὲν τοῦ δώσεις νὰ γευτεῖ ἀπὸ τοὺς ἀθάνατους καρποὺς τοῦ μοναδικοῦ στὸν κόσμο γενεαλογικοῦ του δέντρου. Ρίζα αὐτοῦ τοῦ δέντρου εἶναι ἡ ζωντανή μας πίστη, ἡ Ἐκκλησία, τὴν ὁποία οἱ ποικιλώνυμοι ἐχθροί της, πάσης μορφῆς καὶ χρώματος, τὴν βλέπουν σὰν ἐμπόδιο. Τὸ βόσκημα τῶν παθῶν, ἡ ἡδονοθηρία, ἡ ἁμαρτία δὲν ἀντέχουν τὸ «ράσο», ποὺ πάντα στάθηκε ὁΚυρηναῖος τοῦ Γένους.
. «Ἂν δώσεις μία ὀδοντογλυφίδα σὲ ἕναν Νεοέλληνα, νὰ καθαρίσει τὰ δόντια του, τότε θὰἀνακαλύψει ψίχουλα ἀπὸ τὰ πρόσφορα ποὺ ἔφαγε καὶ μεγάλωσε κάποτε ἡ οἰκογένειά του», ἔλεγε παλιὸς θυμόσοφος ἐπίσκοπος.
. Καὶ κυρίως τὶς ρίζες ὀφείλει νὰ τὶς προβάλλει τὸ σχολεῖο, αὐτὴ εἶναι ἡ σημαντικότερη ἀποστολή του. Ὑγιὴς ρίζα σημαίνει ὑγιεῖς κλάδοι. Ὅταν ὅμως ἡ παιδεία μετατρέπεται σὲ ἕνα εἶδος πιστωτικῆς κάρτας, καλλιέργεια τῆς ἄμεσης, ἐδῶ καὶ τώρα, ἀπόκτησης αὐτοῦ τοῦ συνήθως εὐτελοῦς, ποὺ ποθοῦμε, φτάνει κάποτε καὶ ἡ ὥρα τῆς πληρωμῆς, ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπὸ δάκρυα μεταμέλειας γιὰ τὴν ἀφροσύνη μας. Γιὰσυμμορίες νέων ποὺ ὀργανώνονται σὲ σχολικὲς αὐλὲς ἀκοῦμε καὶ διαβάζουμε, φαινόμενο ποὺ παίρνει διαστάσεις ἀπρόβλεπτες καὶ καταστρεπτικές. Διαβάζω στὶς τελευταῖες εἰδήσεις, γιὰ ἐπεισόδιο σὲ σχολεῖο:. «Τὸν περικύκλωσαν, τὸν ἀκινητοποίησαν καὶ χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ ἀντιδράσει, τύλιξαν γύρω ἀπὸτὸ λαιμό του νῆμα πετονιᾶς, ἀποπειράθηκαν νὰ τὸ τυλίξουν σὲ ὅλο του τὸ σῶμα, προξενώντας σωματικὲς βλάβες στὴν περιοχὴ τοῦ λαιμοῦ. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πράξης γελοῦσαν σὲ βάρος του…».
. Αὺτὲς εἶναι οἱ ἀνατριχιαστικὲς λεπτομέρειες ἀπὸ τὴν ὑπόθεση νεανικῆς βίας μὲ θύμα 15χρονο μαθητὴ σὲ ἰδιωτικὸ σχολεῖο, ὅπως προκύπτουν μέσα ἀπὸ τὴν δικογραφία που σχημάτισε ἠ Υποδιεύθυνση Προστασίας Ἀνηλίκων τῆς Ἀσφάλειας Ἀττικῆς. Μια φρικτὴ ἱστορία ποὺ συνέβη μέσα σὲ σχολεῖο, μὲ τὸν 15χρονο μαθητή νὰ δέχεται τὸ βασανιστήριο ἀπὸ τὴν παρέα τῶν ἕξι συμμαθητῶν του, ἀνάμεσά τους καὶ ἕνα κορίτσι!
. Ποῦ εἶναι τὸ λάθος ἄραγε; Τίς πταίει γι’ αὐτὰ τὰ ἀνήκουστα κάποτε ἀνομήματα; Ἀπάντηση στὸν περιορισμένο χῶρο ἑνὸς ἄρθρου δὲν μπορεῖ νὰ δοθεῖ. Θὰ θίξω μόνο μία παράμετρο τοῦ προβλήματος, μιᾶς καὶ εἴμαστε στὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ μας.
. Νὰ πῶ κάτι ἐκ πείρας. Διδάσκοντας χρόνια τώρα, στοὺς μαθητές μου, τὴν περίοδο πρὸ τῶν διακοπῶν, κείμενα, ὄχι σχολικά, ποὺ ἀναφέρονται στὸ Πάσχα, παρατήρησα τὴν εὐεργετική τους ἐπίδραση στὰ παιδιά. Τὰ τραγούδια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ λογοτεχνικὰ καλούδια τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς συγκινοῦν, εὐωδιάζουν, γαληνεύουν.
“Ἀπ’ ὅ,τι κάλλη ἔχει ἄνθρωπος,
τὰ λόγια ἔχουν τὴ χάρη
νὰ κάμουσι κάθε καρδιὰ
παρηγοριὰ νὰ πάρει
κι ὅπου κατέχει νὰ μιλεῖ
μὲ γνώση καὶ μὲ τρόπο
κάνει καὶ κλαῖσι καὶ γελοῦν
τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπω”. (Ἐρωτόκριτος Ἑνότητα Α´ στίχοι 887-890).
. Ποιά λόγια ὅμως καὶ ποιὰ γράμματα παρηγοροῦν; Καὶ πάλι προσφυγὴ στὸν ἐξαίσιο ποιητικὸλόγο, ποὺ ξεδιαλύνει τὶς σκέψεις καὶ εὐφραίνει μὲ τὴν σαφήνειά του.
”Πρωὶ πρωὶ χαράματα
ἔκοψα ἀπὸ τὸν ἥλιο γράμματα
στὴν γλώσσα ποὺ διαβάζουνε
οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε”, ὁ Ἐλύτης.
. Τά, χαροποιοῦ πένθους, ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου, Σολωμὸς καὶ Παλαμᾶς μὲ τὰ μύρα τῆς πένας τους. “Σήμερα Γιώργη μ’ Πασχαλιά, Γιωργάκη …”, ἡ ἄφθαστη δημοτικὴ ποίηση, ὁ Παπαδιαμάντης μὲ τοὺς ἀρχαίους του Ρωμιοὺς τῆς Σκιάθου, ποὺ μοσχοβολοῦν σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο, τὰ λαμπρά τῆς Λαμπρῆς κείμενα τῶν παλιῶν ἀναγνωστικῶν, γεμάτο τὸ πατρογονικὸ κελάρι καλούδια, τὰ ὁποῖα δὲν ἀρωματίζουν σήμερα τὶς σχολικὲς αἴθουσες, δὲν φτάνουν στὶς πεινασμένες γιὰ καθάρια, καλοσυνάτη τροφή, ψυχὲς τῶν παιδιῶν. Παιδιὰ ποὺ δὲν σκέφτονται μὲ λέξεις, ἀλλὰ μόνο μὲ εἰκόνες, κινούμενα σχέδια καὶ διαδικτυακὲς λασπωμένες ἐντυπώσεις. Καὶ ὅταν δὲν ἔχεις λέξεις, μοιραία, καταφεύγεις στὴν ἐξαλλοσύνη καὶ τὴν ἀπελπισία, σὲ ἐπιλογὲς καὶ πράξεις βίας, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποφευχθοῦν μόνο μὲ τὸν λόγο. “Πάρε τὴλέξη μου, δῶσε μου τὸ χέρι σου”, θὰ πεῖ ὁ Ἐμπειρίκος. Καὶ τί περνᾶ ἀπὸ χέρι σὲ χέρι; Μὰ ἡ ἀνθρωπιά…
. Σὲ τούτη ὅμως τὴν χώρα, ἔχουμε μάθει καὶ οἱ δάσκαλοι νὰ ὑπηρετοῦμε τὸ ὑπουργεῖο Παιδομαζώματος καὶ ὄχι τὴν ἐθνικὴ παιδεία, μία κρατικὴ ἐκπαίδευση ὕπουλα ἀντορθόδοξη, ἀκαρποφόρητη. Νὰ ὑπενθυμίσω τί γράφουν στὸ Ἀνθολόγιο τῆς Γ´ καὶ Δ´; (Σελ. 79). Σὲ κείμενο μὲ τὸν ἀπαράδεκτο τίτλο «Τότε ποὺ πήγαμε βόλτα τὸν Ἐπιτάφιο». Στὸν ἐπίλογο τοῦ προαναφερθέντος κειμένου, διαβάζουμε: «… Ὅταν φτάσαμε στὴν Ἐκκλησία οἱ ψάλτες σήκωσαν τὸν Ἐπιτάφιο ψηλὰ πάνω ἀπὸ τὴν πόρτα κι ὅλοι ἐμεῖς περάσαμε ἀπὸ κάτω. Νά, ὅπως τὸ περνᾶ-περνᾶ ἡ μέλισσα».
. Κατ’ ἀρχὰς ἔχουμε περιφορὰ καὶ ὄχι βόλτα τοῦ Ἐπιταφίου. Βόλτες κάνουμε μὲ τὰ ποδήλατα. Βόλτες κάνουμε στὶς διακοπές. Καὶ τί σχέση ἔχει τὸ κατὰ τὰ ἄλλα ἀθῶο παιδικὸ παιχνιδάκι “περνᾶ, περνᾶ ἡμέλισσα”, μὲ τὴν κατανυκτικότατη στιγμὴ τῆς περιφορᾶς τοῦ Ἐπιταφίου; Εἶναι ἡ ὕπουλη προσέγγιση, ὅπως προεῖπα, νὰ ἀντιμετωπίζεται στὰ σχολικὰ βιβλία, ἡ Ἐκκλησία, ὡς κρουαζιερόπολοιο ἀναψυχῆς καὶ ὄχι ὡς κιβωτὸς σωτηρίας. Ἂς μὴν ἀποροῦμε ποὺ ἔλειψε στὰ σακάτικα χρόνιά μας τὸ σέβας γιὰ τὸν ἀτίμητο θησαυρό μας. Καὶ αὐτὰ ὑπάρχουν ἐδῶ καὶ 18 χρόνια στὰ βιβλία, πράγματα πιὸ ἐπικίνδυνα ἀπὸ μνημόνια καὶλοιπὲς ὑποτέλειες. Δὲν ἀπαλλάσσεται ἡ οἰκογένεια ἀπὸ τὶς εὐθύνες γιὰ τὸ ἀγρίεμα τῶν παιδιῶν, ὅμως καὶ τὸσχολεῖο, ἀντὶ νὰ ράβει, ξηλώνει ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο.
Ὅλοι ὅμως, ὅσοι αὐτοπροσδιοριζόμαστε ὡς Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, ἐλεγχόμαστε ποὺ δὲν ἀντιδράσαμε δυναμικὰ γιὰ νὰ ἐξοβελιστοῦν ἀπὸ τὰ σχολεῖα. Εἶχα διαβάσει κάτι ὡραῖο . Στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο ὁ Κύριος πρόφερε τὴν φοβερὴ φράση “εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με”. Ὅλοι οἱ μαθητὲς “λυπούμενοι σφόδρα ἤρξαντο λέγειν αὐτῷ ἕκαστος αὐτῶν· μήτι ἐγώ εἰμι, Κύριε;”. Αἰσθάνονταν ἅπαντες ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ ρωτοῦσαν “μήπως ἐγώ”. Ἐμεῖς τί ἔχουμε νὰ ἀποκριθοῦμε στὸ παράπονο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας; Νὰκλείσω μὲ τὸ θριαμβευτικὸ παιάνα τοῦ Κόντογλου:
. «Ἀδελφοί! Κρατῆστε ζωντανὸ τὸν θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀναστήτω ὁ Θεὸς καὶδιασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν. Νὰ θεωρεῖτε τοὺς ἑαυτούς σας μακάριους, ποὺ εἶστε Ὀρθόδοξοι. Γιατί πολυτιμότερο πράγμα ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν ὑπάρχει στὸν κόσμο».
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
ΚΑΙ ΜΟΣΧΟΒΟΛΑ Η ΑΙΘΟΥΣΑ, ΜΠΑΡΟΥΤΙ ΚΑΙ ΛΙΒΑΝΙ… (Δ. Νατσιός)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ στὶς 28 Ἰανουάριος 2023
Καὶ μοσχοβολᾶ ἡ αἴθουσα, μπαρούτι καὶ λιβάνι…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
. Κάθε πρωὶ γράφω στὸν πίνακα τῆς αἴθουσας, μετὰ τὴν ἡμερομηνία, τὸ ὄνομα τοῦ ἀθλητῆ τῆς Πίστεως ἢ τῆς Πατρίδας ποὺ ἑορτάζει. Ἀναζητῶ στὰ Συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας ἢ τοῦ Γένους τὸν ἅγιο ἢ τὸν ἥρωα. Μάρτυρες, Πατέρες, ἀσκητές, ἀπόστολοι καὶ ἐθναπόστολοι, ναυμάχοι, μπουρλοτιέρηδες καὶ ἀδούλωτοι κλεφταρματολοί, ποιητὲς ἐθνικοί, Ζάλογγα καὶ Δερβενάκια, ἡ ἀπροσκύνητη καὶ ἐλεύθερη Ρωμιοσύνη, ἡ Πονεμένη… Καὶ μοσχοβολᾶ ἡ αἴθουσα, μπαρούτι καὶ λιβάνι. Νὰ ξεκινᾶ ἡ σχολικὴ μέρα μὲ ὀσμὴ εὐωδίας πνευματική. Χαίρονται τὰ παιδιὰ καὶ ἂς εἶναι «μνήμη θανάτου». Θυμήθηκα ἕνα τραγούδι:
«Θεέ μου τί παράξενοι εἶναι οἱ δικοί μας τόποι
θλιμμένα τὰ τραγούδια μας, μὰ γελαστοὶ οἱ ἀνθρῶποι».
Γελοῦν οἱ μικροὶ οἱ «ἀνθρῶποι», συγκινοῦνται γιατί σὰν τοὺς συντρόφους τοῦ Ὀδυσσέα δὲν ἔλιωσε τὸ κερὶ στὰ αὐτιά τους, οἱ σειρηνωδίες τῶν φανταχτερῶν, ἁρπακτικῶν τεράτων δὲν τοὺς μόλυναν… Διασώζονται τρία ὀνόματα Σειρήνων. Ἡ Ἀγλαόπη, ἡ ἀγλαή, ἡ λαμπρὴ στὴν ὄψη, ἡ Θελξιέπεια, ἡ γοητευτικὴ καὶ θελκτικὴ στὸν λόγο (ἔπος) καὶ ἡ Πεισινόη, ἡ πειθὼ τοῦ νοός, ἡ ὁποία ἀφόπλιζε, ξεμυάλιζε καὶ ὁδηγοῦσε στὸν ἀφανισμό. Στὰ τρία αὐτὰ ὀνόματα ἀναγνωρίζουμε τὰ «ὅπλα μὲ σιγαστήρα», ποὺ σαγηνεύουν, παρασύρουν καὶ διαφθείρουν, ὁ «ἀγγελικὸς» κόσμος καὶ ὑπόκοσμος τῶν ΜΜΕ.
. Ἐπανέρχομαι στὴν προλογικὴ σκέψη, συμμαζεύομαι στὴν αἴθουσα. Ἔχω ἕτοιμο τὸ συναξάρι τῆς ἐρχόμενης Τρίτης, θὰ μοιράσω στὰ παιδιὰ καὶ τὸ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν κείμενο. Λοιπόν, «τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνείαν ποιούμεθα»… (Προτρέπω συναδέλφους, τώρα ποὺ φαγώθηκε νὰ μᾶς ἀξιολογήσει τὸ ὑπουργεῖο «Παιδομαζώματος», νὰ διδάξουν ἐνώπιον τῶν ἀξιολογητῶν, ἕνα κείμενο ἀπὸ τὴν σπουδαία καὶ ἀπὸ τοὺς σπουδαίους τῆς πνευματικῆς παράδοσής μας. Προβλέπεται ἐξ ἄλλου μία παρέκκλιση ἀπὸ τὸ ἀναλυτικὸπρόγραμμα. Ἔχω κατὰ νοῦ τὸν Παπαδιαμάντη, ἐκεῖ στὸν «Λαμπριάτικο Ψάλτη», ποὺ «στολίζει» τοὺς γραικύλους τῆς σήμερον. Νὰ μὴν ξεχάσει ὁ λαὸς – ὅσοι ζωντανοὶ- στὶς ἐρχόμενες ἐκλογὲς νὰ ἀξιολογήσει καὶ αὐτὸς τὴν ὑπουργὸ Παιδείας καὶ τὸ ὑπουργεῖο της. Νὰ θυμηθεῖ τί προωθεῖ στὰ ἀθῶα καὶ ἄγουρα παιδιά).
. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1964, ὁ Ἠλίας Βενέζης, ὁ σπουδαῖος λογοτέχνης μας καὶ ἀκαδημαϊκός, ἐκφώνησε λόγο στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν μὲ τίτλο «τὸ πάθος τῶν Φιλικῶν».
Στὸν ἐπίλογο τῆς ὁμιλίας του ἀναφέρθηκε στὸν θάνατο τοῦ Ἀλέξανδρου Ὑψηλάντη, τοῦ ἀθάνατου ἀρχηγοῦτῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας.
. Διαβάζω:
«Ὅταν οἱ Αὐστριακοὶ ἀποφυλάκισαν τὸν πρίγκιπα ἦταν πιὰ ἀργά. Λίγες μέρες μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης πέθανε στὴν Βιέννη, στις 31 Ἰανουαρίου τοῦ 1828. Ἑτοιμοθάνατο τὸν βρῆκε ὁ συμπολεμιστής του τοῦ Ἱεροῦ Λόχου, ὁ Κοζανίτης, Γεώργιος Λασσάνης. Τοῦ ἔφερε τὴν ἐφημερίδα τοῦ τόπου, τὸν “Αὐστριακὸν Παρατηρητήν”.
– Τί νέα γράφουν; ρώτησε ἀργὰ τὸν Λασσάνη ὁ Ὑψηλάντης.
– Ὁ Καποδίστριας ἔφθασε στὴν Μάλτα. Μία φρεγάδα ἀγγλικὴ τὸν περιμένει νὰ τὸν μεταφέρει στὴν Ἑλλάδα, τοῦ ἀποκρίθηκε.
– Ἂς ἔχει δόξαν ὁ Θεός, μουρμούρισε ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης καὶ ἄρχισε νὰ ψελλίζει τὸ “Πάτερ ἡμῶν”. Ἀλλά πρὶν τελειώσει τὴν προσευχή του, εἶχε ξεψυχήσει». Τί διαβάζουμε ἐδῶ; Τὸ ὁσιακὸ τέλος ἑνὸς Ρωμιοῦ, ἑνὸς ἀληθινοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ. «Οἱ Ὑψηλάντες θυσίασαν πρῶτα ζωὴ καὶ πλούτη. Καὶθυμῶνται τὸν Θεόν, πατρίδα καὶ θρησκεία», ἐπιμαρτυρεῖ καὶ ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης.
Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, ἄλλο ἐθνικὸ πανηγύρι, ἡ μνήμη τοῦ ἐλευθερωτῆ μας.
. Τὴν Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου τοῦ 1843, κλείνει τὰ μάτια του στὴν Ἀθήνα, τὸ ζωντανὸ Εἰκοσιένα, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Ἕλληνας ἥρωας μὲ τὴν σημαντικότερη θέση στὸ εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Τὸνὰ θέλεις νὰ πλέξεις «τὸν ἐπιτάφιον στέφανον αὐτοῦ ἀνάγκη νὰ περιλάβης τὸν μέγαν Ἑλληνικὸν Ἀγώνα», ὅπως ἀναφώνησε ὁ Σοῦτσος κατὰ τὸ ξόδι του. Ζήτησε νὰ βάλουν στὸν τάφο του, κάτω ἀπὸ τὰ τσαρούχια του τὴν τουρκικὴ σημαία, νὰ ποδοπατᾶ τὴν Τουρκιὰ καὶ στὸ μνῆμα. Αὐτὸ τὸ λιοντάρι μόνο μία φορὰφοβήθηκε. Πότε; «Εἰς τὸν καιρὸ τοῦ προσκυνήματος ἐφοβήθηκα μόνο διὰ τὴν πατρίδα μου, ὄχι ἄλλη φορά, οὔτε εἰς τὰς ἀρχάς, οὔτε εἰς τὸν καιρὸ τοῦ Δράμαλη, ὅπου ἦλθε μὲ τριάντα χιλιάδες στράτευμα ἐκλεκτό, οὔτε ποτέ, μόνο εἰς τὸ προσκύνημα ἐφοβήθηκα».
Καὶ τότε βροντοφώναξε καὶ ἐμεῖς μαζί του: «Φωτιὰ καὶ τσεκούρι στοὺς προσκυνημένους».
Τὸν ἔκλαψε ὅλος ὁ λαός, τραγούδησε καὶ τὴν θανή του.
«Κολοκοτρώνης πέθανε στὸ γάμο τοῦ Κολίνου
τὸ θάνατο γνώρισε, πού ᾽θελε ν᾽ ἀποθάνη
καὶ τοῦ Γενναίου μίλησε, καὶ τοῦ Κολίνου λέγει:
Ποῦ εἶσαι, Γενναῖε στρατηγέ, Κολίνο σπουδασμένε!
Ἐλᾶτε, πάρτε τὴν εὐχή, μὲ τριγυρίζει ὁ Χάρος.
Σώπα, πατέρα, μὴν τὸ λές, μὴ λὲς πὼς θὰ πεθάνης
κι ἔχουμ᾽ ὀχτροὺς καὶ χαίρονται καὶ φίλους καὶ λυπάνται.
Ἐλᾶτε, πάρτε τὴν εὐχή, καὶ νά ᾽στε μονοιασμένοι».
. Τώρα ποὺ νυχθημερὸν μᾶς ἀπειλοῦν τὰ ἀνισόρροπα μεμέτια τῆς Ἄγκυρας, εἶναι λαμπρὸ μάθημα πατριδογνωσίας, «ἐθνικῆς ἀνατάσεως» θὰ ἔλεγαν παλιά, νὰ διαβάζουν οἱ μαθητές, ποῦ ζήτησε νὰ μπεῖ ὁΚολοκοτρώνης ἡ σκοτεινὴ «ἡμισέληνος».
. Θὰ μποροῦσε καὶ ὁ ἡμέτερος ὑπουργὸς Ἄμυνας, νὰ ἀποστείλει στὸν Τοῦρκο συνάδελφό του καὶτὸ παρακάτω κείμενο. Ἀποδεικνύει τὴν ξακουστὴ μαχητικότητα τῶν Τούρκων, τὸν φόβο καὶ τὸν τρόμο τῆς ὑδρογείου. Ὅπως ἔχω ξαναγράψει , τὴν μόνη «γαλάζια πατρίδα» ποὺ θὰ κατακτήσουν εἶναι ὁ βυθὸς τοῦΑἰγαίου, ἐκεῖ ποὺ θὰ σαπίζουν τὰ κουφάρια τους.
. “Γιὰ τοὺς Τούρκους εἶναι ἡ πρώτη ἐμφάνιση ποὺ κάνουν στὴν Κορέα. Εἶχε προηγηθεῖ μία λαμπρὴφήμη, γιὰ τὴν ἀνδρεία, ἀκόμα καὶ τὴν ἀγριότητά τους. Οἱ πρῶτες εἰδήσεις ἀπὸ τὶς μάχες τους ἠλεκτρίζουν τὰ γραφεῖα συντάξεως τῶν ἀμερικανικῶν ἐφημερίδων. Οἱ Τοῦρκοι ἐφόρμησαν μὲ τὶς ξιφολόγχες, ἔκαναν μακελειό, συνέλαβαν ἑκατοντάδες αἰχμαλώτους… Τὸ μόνο σφάλμα τῶν ἀνδρείων αὐτῶν στρατιωτῶν εἶναι ὅτι ἔκαναν λάθος στὸν ἐχθρό: πῆραν γιὰ Κινέζους (ἐχθρούς) τοὺς Νοτιοκορεάτες (συμμάχους), ποὺτρέπονται σὲ φυγή. Ὅταν συναντοῦν τοὺς πραγματικοὺς Κινέζους, ἔρχεται ἡ δική τους σειρὰ νὰκατακρεουργηθοῦν. Τὰ λείψανα τῆς Ταξιαρχίας καταφεύγουν στὶς γραμμὲς τοῦ 38ου (ἀμερικανικοῦ) συντάγματος…
Μία τουρκικὴ ἐφοδιοπομπή, ποὺ μπῆκε ἀνυποψίαστα σ’ αὐτὸν τὸν τομέα, ἐξοντώθηκε, πέφτοντας σὲ τρεῖς ἐνέδρες, τὴ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη”.
Τὸ περιγράφει στὴ “Μεταπολεμικὴ Παγκόσμια Ἱστορία” του ὁ σπουδαῖος δημοσιογράφος καὶ σημαντικὸς ἱστορικὸς Ρεϊμὸν Καρτιέ. Καὶ στὴν Κύπρο, τὸ 1974, τὰ ἴδια ἔπαθαν, ὅταν βύθιζαν τὸ ἀντιτορπιλικό τους «Κοτζάτεπε», κάνα δύο ἄλλα δικά τους ποὺ κατέστρεψαν καὶ 11 πολεμικά τους ἀεροπλάνα, χάρις στὸν ξεχασμένο ἥρωα πλωτάρχη Ἐλευθέριο Χανδρινό.
«Ἂν ἔρθουν κανένα βράδυ οἱ τρελοὶ Τοῦρκοι», ὅπως πολλάκις ἐπαναλαμβάνει ὁ Ἐρντογάν, νὰ προσέχουν νὰμὴν γίνει, ὅπως ἔλεγαν παλιά, τῆς Κορέας…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
ΕΚ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ Η ΠΡΟΚΟΠΗ (Δ. Νατσιός)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 23 Ἰανουάριος 2023
Ἐκ τῶν γραμμάτων γεννᾶται ἡ προκοπή*
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος – Κιλκὶς
. «Τρία πράγματα ἐχάλασαν τὴν Ρωμανίαν ὅλην, ὁ φθόνος, ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ κενὴ ἐλπίδα», ἔλεγε ἕνας παροιμιακὸς λόγος τῶν χρόνων τῆς Ἅλωσης τῆς Πόλης. Ἂς προσέξουμε τὴν «κενὴ ἐλπίδα», τὰ «λόγια τὰπαχιά», τὰ «λιθάρια στὸν τουρβά», ὅπως ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης. Τὸ ζητούμενο σήμερα εἶναι ὁἀπεγκλωβισμός, ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὸ καταδιεφθαρμένο κομματικὸ κράτος, ἡ καινή, καὶ ὄχι ἡ κενή, ἐλπίδα. Ἐλπίδα, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει τὸ χρεωκοπημένο καθεστὼς τῆς κομματοκρατίας, ποὺ νοσεῖβαθύτατα ἀπὸ τὴν νόσο τῆς «ψευδοφάνειας».
. Ἔτσι ὀνομάζει ὀ Οδυσσέας Ἐλύτης τὴν ἔλλειψη γνησιότητας, μία συνεχῆ καὶ ἀδιάκοπη πλαστογραφία σὲ καθετὶ ἑλληνικό. Καὶ συνεχίζει ὁ τροπαιοῦχος νομπελίστας ποιητὴς σὲ μία ἀπὸ τὶς σπάνιες συνεντεύξεις ποὺ ἔδωσε στὸν κορυφαῖο φιλόλογο Ρένο Ἀποστολίδη (ἐφ. Ελευθερία, 15-06-1958), πὼς μόνο ἡγνήσια ἑλληνικὴ παιδεία μπορεῖ νὰ προικίσει τὶς ἡγεσίες νὰ ἐνστερνιστοῦν καὶ νὰ ἀποδώσουν τὸ ἦθος τοῦλαοῦ. Καὶ τοῦτο εἶναι σημαντικό, διότι, ὅπως τονίζει, «ὁ λαὸς στὶς ὧρες τοῦ κινδύνου καὶ στὸ πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἠττοπάθειας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ΄ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στὰ ὕψη ποὺ ἀπαιτεῖ τὸ θαῦμα»! Καὶ τὸ θαῦμα δὲν προέρχεται οὔτε ἀπὸ συμμαχίες οὔτε ἀπὸ πανάκριβους ἐξοπλισμοὺς οὔτε ἀπὸ τὶς ἐπικλήσεις τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου. (Παραπέμπω σὲ ἐξαιρετικὸ ἄρθρο τοῦ κ. Γ. Μούρτου, μὲ τίτλο «Ἐόρτιες σκέψεις-28η Ὀκτ 2021»).
. Τὸ θαῦμα πάντοτε σὲ τοῦτο τὸ ἔνδοξο ἁλωνάκι ἔρχεται ἀπὸ τὸν οὐρανό. Κάθε πρωὶ μπαίνω στὴν τάξη γιὰ παράδοση καὶ ἔχω ἐνώπιόν μου παιδιά. Πρόσωπα φωτεινά, δροσερὲς ἐλπίδες, γέλια τραγανιστά, ὅλο φῶς ἡ αἴθουσα. (Μὰ καὶ ἡ λέξη αἴθουσα, φῶς σημαίνει. Ἐκπληκτικὰ τὰπαιχνιδίσματα τῆς γλώσσας μας. Τὸ ἀρχαῖο ρῆμα αἴθω, σημαίνω καίω, φωτίζω, ἀνάβω. Ἀπὸ τὸ ρῆμα αὐτὸπαράγεται ἡ αἴθουσα). Σκέφτομαι, μὲς στὴν τάξη, ἔχοντας μπροστά μου τὴν ἀθωότητα τοῦ παραδείσου, τὰ παιδιά, ὅτι ἀπὸ ἐδῶ, τὴν τάξη, πρέπει νὰ ἀρχίσει τὸ ἀνέβασμα. Ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἡ αἴσθηση τοῦ Χρέους. Στὴν πατρίδα ἀνήκουμε, δὲν μᾶς ἀνήκει. Ἡ ἰθαγένεια εἶναι δάνειο, ποὺ ὅσο τὸ ὑπηρετεῖς καὶ τὸ ἀποπληρώνεις, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς σου, συμβάλλεις στὴν «τεκνογονία τῆς ἀρετῆς». Εἶναι «ζυγὸς χρηστὸς καὶ φορτίον ἐλαφρὸν» ἡ διακονία τῆς πατρίδας. Ἔχω πάντα κατὰ νοῦ ὅτι ζοῦμε, ἔχει εἰπωθεῖ ἀπὸ τὸν Χατζηδάκι, μία νέα Τουρκοκρατία, ὕπουλη καὶ δολερή. Ὁ ἐξευρωπαϊσμός μας ἦταν τὸ καλλιτεχνικὸ ὄνομα τῆς νέας δουλείας. Ἡ παιδεία, ἡ διδαχὴ ἡμῶν τῶν δασκάλων, νὰ λάβει τὴν μορφὴ τοῦ «Κρυφοῦ Σχολειοῦ». Δὲν εἶναι ὥρα γιὰ πολλὲς γραμματικές, φλυαρίες τῶν ἄχρηστων βιβλίων, ἀνούσιες παπαγαλίες. Ἂς πεταχτοῦν στὴν ἄκρη τὰ βιβλία καὶ ἂς μιλήσει ἡ καρδιά. Παλιὰ ὑπῆρχε ἕνα μάθημα, ποὺ τὸ ἔλεγαν «πατριδογνωσία». Αὐτὸ δὲν θέλουν σήμερα οἱ μαθητές μας; Νὰγνωρίσουν τὴν πατρίδα τους. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε καὶ βλέπουν τὰ ἄγουρα μάτια σήμερα δὲν εἶναι ὁ τόπος μας, «ἀλλὰ ἕνας ἐφιάλτης μὲ ἐλάχιστα φωτεινὰ διαλείμματα, γεμάτα μὲ μία πολὺ βαριὰ νοσταλγία. Νὰνοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζώντας στὸν τόπο σου τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό», γράφει μὲ πίκρα ἀνείπωτη ὁΣεφέρης. Τὸ μάθημα τῆς «Πατριδογνωσίας», ἡ νοσταλγία τοῦ τόπου, νὰ γίνει νόστος («νόστιμο ἧμαρ»), νὰγυρίσουμε πίσω, νὰ ἐπιστρέψουμε, «ἐλθόντες εἰς ἑαυτόν», στὸ ἔνδοξο καλυβάκι μας καὶ νὰ πιάσουμε τὸνῆμα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Στὸ Δημοτικὸ σχολεῖο μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό. Προλαβαίνουμε. Οἱ ψυχὲς τῶν μικρῶν παιδιῶν δὲν ἔχουν σακατευτεῖ ἀπὸ τὰ δηλητήρια τοῦ «λατινικοῦ δόλου». Ἀφήσαμε τόσα χρόνια τὴν παιδεία, τὴν μόρφωση τῶν Ἑλλήνων στὰ χέρια τῆς ψευτοπροοδευτικῆς λέπρας, στοὺς ποικιλώνυμους «διαφορετικοὺς» ποὺ αἰσθάνονται «δυσφορία», γιατί δὲν ἀνήκουν στὰ δύο θεόσδοτα ἀνθρώπινα φύλα καὶἔχασε ἡ νεότητα τὸ νεῦρο τῆς ψυχῆς της. Ἡ λεγόμενη κρίση εἶναι συνέπεια μίας ὁρισμένης παιδείας. Ἐφ’ ὅσον αὐτὴ ἡ Παιδεία τοῦ χαβαλέ, τῆς κατάληψης, τοῦ ἀσύλου, τῆς μετριοκρατίας, τοῦ γραικυλισμοῦεὐθύνεται γιὰ τὴν φρίκη, ὀφείλουμε νὰ τὴν πετάξουμε ἐκεῖ ποὺ ἀνήκει: στὸν ὑπόνομο τῆς ἱστορίας.
. Ξέρω, ἐκ πείρας, ὅτι τὸ νὰ διδάσκεις σήμερα, «ψυχὴ καὶ Χριστό», ἐν μέσῳ τῆς ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας, ποὺ ἀσκεῖ ὁ ἀριστερόστροφος φασισμός, εἶναι δύσκολο. Στοχοποιεῖσαι. Ἡ συνταγὴ γνωστή: «Ἐξόντωση διὰτῆς γραφικότητας». Μὰ θέλει ἀρετὴ καὶ τόλμη ἡ ἐλεύθερη διδασκαλία. «Οὐδεὶς καθεύδων ἔστησεν τρόπαιον» (Μ.Βασίλειος) Ἂς τσιρίζουν οἱ… παιδοκτόνοι. Παιδοκτόνους ὀνομάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁΧρυσόστομος τοὺς γονεῖς καὶ διδασκάλους, ποὺ ἀμελοῦν τὴν σωστὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν. «Τούτους ἐγώ… καὶ αὐτῶν τῶν παιδοκτόνων χείρους εἶναι φαίην ἄν». Καὶ ἀπὸ παιδοκτόνους χειρότεροι… (ΕΠΕ 24, 468 «πρὸς πιστὸν πατέρα»).
. Αὐτὴ ἡ παιδοκτονία, ἡ μὴ ἀνατροφὴ καὶ μόρφωση τῶν παιδιῶν μὲ τὰ «παλιά, δικά μας πλούτη» (Παλαμᾶς), πρέπει, ἐσχάτη ὥρά ἐστι, πρέπει νὰ σταματήσει. Ἡ γνώμη τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου ἔχει μεγαλύτερη βαρύτητα ἀπὸ τῆς κάθε ἀνθυπομετριότητας, ποὺ τάχα καὶ ὑπουργεῖ τὴν ἐκπαίδευση.
. Ὅσοι πιστοί, ὅσοι φιλότιμοι δάσκαλοι, νὰ ἀφήσουν τὰ νερουλιαστὰ σχολικὰ βιβλία γιὰ μία ὥρα τὴν ἡμέρα στὴν ἄκρη. Διδάσκουμε στὰ παιδιὰ τί χάσαμε, τί ἔχουμε, τί μᾶς πρέπει. Δὲν φοβόμαστε !! «Οὐκ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως». (Τιμ. 1,7). Νὰ πιάσουμε πάλι τὴν διήγηση ἀπὸ τὴν ἀρχή, νὰ τοὺς διδάξουμε, νὰ παραδώσουμε στὰ παιδιά μας τὰ δύο ταυτόσημα ὀνόματα: Ἑλλὰς καὶἘλευθερία. Οἱ δύο φτεροῦγες, μὲ τὶς ὁποῖες θὰ πετάξουν ψηλὰ σὰν θαλασσοπούλια, πάνω ἀπὸ τὴν γαλανόλευκη Ρωμιοσύνη, εἶναι ἡ πίστη στὸν Σωτήρα Χριστὸ καὶ ἡ φιλοπατρία. Νὰ ἀποστηθίσουν, ἢ καλύτερα, «νὰ ἐσωστηθίσουν», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, αὐτὰ τὰ δύο ἐθνικὰ «μαθήματα». Ἔτσι μόνο θὰ ἀντισταθοῦμε στὴν τουρκικὴ βία…
*«Ἐκ τῶν γραμμάτων γεννᾶται ἡ προκοπὴ καὶ λάμπουν τὰ ἐλεύθερα ἔθνη»
Ρήγας Φεραῖος
ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ (Δ. Νατσιός) [«Ξεβαπτίζονται καὶ ξεμυρίζονται τὰ παιδιά μας, γι’ αὐτὸ ἀγρίεψαν καὶ θὰ χαθοῦμε».]
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 1 Ἰανουάριος 2023
Νὰ ξαναγίνει ἡ πατρίδα μας κιβωτὸς σωτηρίας καὶ ἐλπίδας
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
. «…Οἱ πελαργοί, ὅταν οἱ γέροι γονιοί τους γυμνωθοῦν τελείως ἀπὸ τὸ πέσιμο τῶν φτερῶν, ποὺγίνεται στὰ γεράματα, τοὺς περικυκλώνουν καὶ τοὺς ζεσταίνουν μὲ τὰ φτερά τους, τοὺς ἑτοιμάζουν ἄφθονη τροφὴ καὶ τοὺς βοηθοῦν, ὅσο εἶναι δυνατόν, στὴν πτήση, σηκώνοντάς τους ἁπαλὰ μὲ τὸ φτερὸ καὶ ἀπὸ τὶς δύο μεριές. Καὶ αὐτὸ εἶναι τόσο πολὺ γνωστό, ὥστε μερικοὶ καὶ τὴν ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν νὰ τὴν ὀνομάζουν ἀντιπελάργωσιν». (ΕΠΕ 4, 318). Τοῦ Μεγάλου Βασιλείου αὐτὸ τὸ ἡλιοστάλαχτο κείμενο. Ὅταν γεράσουν οἱ πελαργοί, τὰ παιδιά τους τοὺς παίρνουν στὰ φτερά τους καὶ τοὺς σηκώνουν ψηλά… Ἀντίδωρο εὐγνωμοσύνης γιὰ τοὺς κόπους τῶν γονέων τους. Σπουδαῖο μάθημα, μεγαλοπρεπὴς εἰκόνα. «Εἰς ἀντιπελάργωσιν», τὸ ὀνομάζει ὁ ἅγιος. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνει καὶ μὲ τὴν πατρίδα μας, ποὺ ἔπεσε, ἀλλὰ δὲν ξέπεσε. Προδομένη, συκοφαντημένη, φτωχὴ καὶ γερασμένη. Περιμένει, καρτερᾶ τὰ παιδιά της, ὅσα ἀκόμη τὴν σέβονται καὶ τὴν ἀγαποῦν, νὰ τὴν πάρουν στὰ σφριγηλὰ φτερά τους εἰς ἀνταπόδοση τῶν εὐεργεσιῶν της. Εἶναι ἡ μάνα μας ἡ πατρίδα, εἶναι βράχος, καὶ
«ὅταν γερὰ ἡ μάνα
καὶ ἄλλο κὲ μπορεῖ
ἀτότεθελ’ βοήθειαν,
ἀτότεθελ’ ζωήν», ὅπως ὄμορφα τραγουδᾶ ὁ Ποντιακὸς Ἑλληνισμός, ἀπὸ τοὺς εὐλογημένους τόπους ποὺἔζησε καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος.
. Γιορτάζουμε τὴν Πρωτοχρονιά, τὸν Μέγα Βασίλειο, ποὺ τόσο ἀγαποῦσε καὶ σεβόταν ὁ λαός μας, ὅταν ἀκόμη βαστοῦσε τὸ ρωμαίικο ἦθος. Λένε κάποιοι δοκησίσοφοι τῆς σήμερον ὅτι ἡ Ἐκκλησία, οἱἱερεῖς, οἱ ἱεράρχες της δὲν πρέπει νὰ παίρνουν θέση γιὰ θέματα τῆς πολιτείας, ἀλλὰ νὰ κοιτοῦν τὰ τοῦ οἴκου τους. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅμως «τύπος καὶ ὑπογραμμὸς» εἶναι οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι δὲν δίσταζαν νὰσυγκρουστοῦν καὶ μὲ τὸν Καίσαρα, ὅταν αὐτὸς νομοθετοῦσε κατὰ τοῦ ποιμνίου της. «Τὴν βασιλέως φιλίαν μέγα μὲν ἡγοῦμαι μετ’ εὐσεβείας, ἄνευ δὲ ταύτης, ὀλεθρίαν ἀποκαλῶ», θὰ πεῖ ὁ ἅγιος Βασίλειος στὸν αἱρετικὸ αὐτοκράτορα Οὐάλη, ὅταν τὸν ἀπειλεῖ. Ἔχουμε σήμερα εὐσεβεῖς ἄρχοντες; Ὑποταχτήκαμε στὶς ἄπληστες συμμορίες καὶ «ἀγορὲς» καὶ γονατίζουμε ἀπὸ τὰ καταστρεπτικὰ δάνεια. «Νὰ μὴ δεχτεῖς ποτὲ δανειστή, ποὺ σὲ πολιορκεῖ. Νὰ μὴν ἀνεχθεῖς ποτὲ νὰ σὲ ἀναζητοῦν, γιὰ νὰ βροῦν τὰ ἴχνη σου καὶ νὰ σὲ συλλάβουν σὰν ἄλλο θήραμα (οἱ τοκογλύφοι). Τὸ δάνειο εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ ψεύδους· εἶναι ἀφορμὴ ἀχαριστίας, ἀγνωμοσύνης καὶ ἐπιορκίας. Ἄλλα λέει ἐκεῖνος, ποὺ δανείζεται καὶ ἄλλα ἐκεῖνος, ποὺδανείζει… Εἶσαι φτωχὸς τώρα, ἀλλὰ ἐλεύθερος. Ὅταν δανειστεῖς, ὄχι μόνο δὲν θὰ πλουτίσεις, ἀλλὰ θὰ χάσεις καὶ τὴν ἐλευθερία σου… Ἡ φτώχεια δὲν φέρνει καμμιὰ ντροπή. Γιατί λοιπὸν νὰ προσθέτουμε στὸν ἑαυτό μας τὴ ντροπὴ τοῦδανείου; Κανεὶς δὲν θεραπεύει τὰ τραύματά του μὲ ἄλλο τραῦμα, οὔτε θεραπεύει τὸ ἕνα κακὸ μὲ ἄλλο κακό, οὔτε ἐπανορθώνει τὴ φτώχεια μὲ τόκους. Εἶσαι πλούσιος; Μὴ δανείζεσαι. Εἶσαι φτωχός; Μὴ δανείζεσαι». (Μεγ. Βασιλείου, «ΙΔ΄ Ψαλμ. Καὶ περὶ τοκιζόντων, 2, ΕΠΕ 5, 78-80). Ἂν μορφώνονταν οἱ γενιὲς τῶν Ἑλλήνων μὲ τέτοια κείμενα, ἀλλιῶς θὰ ἦταν τὰ πράγματα. Ἀλλὰ τί νὰ πεῖς γιὰ ἕνα κράτος, ἑλληνώνυμο, ποὺ ἔχει στὴν οὐσία καταργήσει τὴν γιορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, δηλώνοντας ὅτι δὲν θέλει νὰ ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὴν παιδεία τῶν Πατέρων, τὰ γράμματα ποὺ διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε. Μόνο ἡ Παιδεία τοῦΓένους καὶ ὄχι τὰ τωρινὰ ἄθεα γράμματα, «μπορεῖ νὰ βοηθήσει τὰ παιδιὰ νὰ μείνουν ἀγράμματοι, σὰν τὸν Μακρυγιάννη, νὰ μάθουν, νὰ πάρουν τὴν χάρη τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τότε νὰ γίνουν, οἱ ἀγράμματοι, οἱκαλύτεροι πεζογράφοι μας». («Ἅγιον Ὄρος καὶ ἡ Παιδεία τοῦ Γένους μας»).
. Τὰ κράτη, τὰ ἔθνη, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς βιολογικοὺς ὀργανισμούς, πρῶτα ἀποσυντίθενται καὶμετὰ πεθαίνουν. Βλέπουμε μὲ ὀδύνη γύρω μας τὰ σημάδια -τὰ σημεῖα καὶ τέρατα- αὐτῆς τῆς ἀποσύνθεσης. Κυρίως μὲ τὴν πνευματικὴ γενοκτονία ποὺ συντελεῖται στὸ πάλαι ποτὲ ἑλληνικὸ σχολεῖο. Ξεβαπτίζονται καὶ ξεμυρίζονται τὰ παιδιά μας, γι’ αὐτὸ ἀγρίεψαν καὶ θὰ χαθοῦμε. Καιρὸς εἶναι νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ γράμματα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Στὴν πειθαρχία καὶ τὴν ὑπακοή. Ὄχι σὲ ἕνα ἄχαρο καὶ σκυθρωπὸ σχολεῖο, ἀλλὰ στὸσχολεῖο τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς μάθησης.
. Καινοτομία μεγαλειώδης, κι ἂς παρεξηγηθῶ ἀπὸ τοὺς ἀθεράπευτα προοδομανεῖς, θὰ ἦταν ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ πολυτονικοῦ συστήματος γραφῆς, ἡ ἱστορικὴ ὀρθογραφία, ἡ ἀρτιμελής. Εἶναι μία θαυμάσια ἄσκηση πειθαρχίας. Πολλοὶ μαθητὲς σήμερα γράφουν χωρὶς κὰν νὰ κοιτοῦν τὸ γραπτό. Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ λάθη, πλήρης ἀπειθαρχία. Γράφουν, γιὰ παράδειγμα, τὴν λέξη «ἀγαπῶ», πολλὲς φορὲς ἄτονη. Στὴν ἱστορική της γραφὴ ὄφειλε ὁ μαθητὴς νὰ γνωρίζει δύο κανόνες. Ὅτι παίρνει ψιλὴ λόγῳ τοῦ ἀρχικοῦ φωνήεντος καὶ περισπωμένη ὡς συνηρημένο ρῆμα. Πειθαρχοῦσε σὲ κανόνες, δὲν «ἀλήτευε» ὁ νοῦς του. Ἐπαναφορὰ τῆς ὀρθογραφίας, τῆς «ἔκθεσης ἰδεῶν». Σήμερα τὰ παιδιὰ δὲν σκέπτονται μὲ λέξεις, ἀλλὰ μὲ εἰκόνες καὶ κινούμενα σχέδια. Στὸ δημοτικὸ νὰ καταργηθοῦν οἱ νέες τεχνολογίες, μάθημα μόνο μέσῳ κειμένων. Ὄχι τὶς «συνταγὲς μαγειρικῆς» τῶν νῦν περιοδικῶν ποικίλης ὕλης, τάχα καὶ βιβλία Γλώσσας, ἀλλὰ μὲ τὰ ἀρώματα καὶ τὰ μύρα, ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ σπουδαῖοι μάστορες τοῦ ἑλληνικοῦλόγου. Ἐπιμορφωτικὰ σεμινάρια στοὺς δασκάλους, ὄχι γιὰ τὸ πῶς θὰ «διδάξουν» τὴν σεξουαλικὴ ἀγωγή, φροντιστήρια ἀποαθωοποίησης οὐσιαστικά, ἀλλὰ πῶς θὰ ἀνακτήσουν τὸ κύρος τους ἔναντι τῶν μαθητῶν, πῶς θὰ ἐμπνεύσουν καὶ πάλι, πῶς ἡ αἴθουσα θὰ ξαναγίνει χῶρος παράδοσης. «Πάω γιὰ παράδοση», ἔλεγε ὁ καθηγητὴς καὶ ἐννοοῦσε ὅτι ἔμπαινε στὴν τάξη νὰ διδάξει, γιατί ἀκριβῶς παρέδιδε τὴν κληρονομιὰ τῶν προγόνων. «Ἀρχέτυπον βίου, νόμος ἔμψυχος καὶ κανὼν ἀρετῆς», πρέπει νὰ εἶναι κατὰ τὸν Μέγα Βασίλειο ὁ δάσκαλος.
. Τὰ σκουπίδια, ποὺ μαζεύτηκαν, εἶναι πολλὰ καὶ τὸ χαλὶ μικρό, δὲν τὰ κρύβει. Ἀνίκανοι καὶ ἀνίδεοι οἱκυβερνῶντες νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ πρόβλημα, μοιράζουν ἐπιδόματα, ἀσπιρίνες σὲ βαθιὰ ἄρρωστο ὀργανισμό. Κοντόφθαλοι, χωρὶς ὅραμα, σκέπτονται μόνο τὶς ἑπόμενες ἐκλογές, τὴν διατήρηση τῶν προκλητικῶν προνομίων. Γι’ αὐτοὺς τὸ νέο ἔτος, ποὺ ξημερώνει, εἶναι ἁπλὰ ἔτος ἐκλογῶν καί… ἐπανεκλογῶν. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ ἀπογοητευτικό.
. Εἶναι καιρὸς πιὰ ἡ πατρίδα ἀπὸ κρουαζερόπλοιο ψευτοευημερίας, νὰ ξαναγίνει κιβωτὸς σωτηρίας καὶ ἐλπίδας. Φτάνει πιὰ μὲ τοὺς πολύξερους, μὲ τὴν «ἐπηρμένη ὀφρύν», τοὺς ἀταπείνωτους κοσμοπολίτες τῆς μίας πεντάρας.
ΜΑΘΗΤΕΣ ἢ ΑΓΕΛΕΣ ΛΥΚΩΝ; («Χριστούγεννα ξημερώνουν, “οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται χαίρει ἡ φύσις ὅλη”, ὅμως») [Δ. Νατσιός]
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 24 Δεκεμβρίου 2022
Μαθητὲς ἢ ἀγέλες λύκων;
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
. Πρὶν ἀπὸ ἕνα μήνα ὁ πρωθυπουργὸς κ. Μητσοτάκης ἦταν καλεσμένος σὲ μεσημεριανὴ ἐκπομπή. Ἐρωτήθη γιὰ τὶς μουσικές του ἐπιλογές. Διαβάζω: «Φωτογραφίζοντας τὴν τρὰπ μουσική, ἂν καὶ δὲν τὴν κατονόμασε, σχολίασε πὼς ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν γλῶσσα, ποὺ χρησιμοποιεῖται στὸ συγκεκριμένο εἶδος μουσικῆς, ἐνῶ τόνισε πὼς πρέπει να ἐκπαιδεύσουμε τὰ παιδιὰ ἀπὸ μικρὰ γιὰ τὸ τί σημαίνει σεβασμός». Ἔψαξα νὰ βρῶ μία δήλωση τῆς κ. Κεραμέως, γιὰ νὰ μᾶς ἀραδιάσει καὶ αὐτὴ τὰ «πρέπει» της, ἀλλὰ δὲν ἐντόπισα.
. Κατ’ ἀρχὰς ὅσο καὶ ὅσοι διαβάζουν τὰ παρακάτω, ἂς ἔχουν συνεχῶς κατὰ νοῦ τὸ ἑξῆς: Δὲν διδάσκουν τὰ «πρέπει». Οὔτε ἀνατρέφεις τὰ παιδιά σου οὔτε κυβερνᾶς τὸν λαό σου μὲ τὰ «πρέπει». Τὸ«πρέπει» εἶναι ἀπρόσωπο ρῆμα. Νὰ πιάσω τὸ «πρέπει» ἀπὸ τὸ «γιώτα» καὶ νὰ τὸ γδάρω ὣς τὸ «πῖ», ἔλεγε χαρακτηριστικὰ ὁ Ἐλύτης. Διδάσκει, ἀνατρέφει, κυβερνᾶ σωστὰ καὶ ὑπεύθυνα τὸ «πρέπον», ἡ μετοχή, ἡσυμμετοχή, δηλαδή, τὸ παράδειγμα. Ὅταν ὁ γονέας ξημεροβραδιάζεται στὸ κινητὸ ἢ στὸ διαδίκτυο μὲ ποιόκύρος θὰ συμβουλεύσει τὰ παιδιά του νὰ ἀπέχουν ἀπὸ αὐτά; «Μὴ λοξὰ περιπατεῖν καρκίνῳ μήτηρ ἔλεγε… Ὁδὲ εἶπεν. Μῆτερ, σύ, ἡ διδάσκουσα, ὀρθὰ βάδιζε καὶ βλέπων σε ζηλώσω». Μὴν περπατᾶς στραβά, ἔλεγε ἡκαβουρίνα στὸ παιδί της… Καὶ τῆς ἀπάντησε: Μητέρα, περπάτα ἐσὺ ἴσια καὶ βλέποντάς σε θὰ μάθω», γράφει στὸν ἐξόχως διδακτικό του μύθο, ὁ Αἴσωπος. Μὲ τί μοῦτρα οἱ πολιτικοὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν λαὸ θυσίες, βυθίζοντάς τον στὴν οἰκονομικὴ φρίκη, ὅταν οἱ ἴδιοι ἀμείβονται μὲ ἀνήκουστες ἀπολαβές, ἀπολαμβάνουν προκλητικὰ προνόμια καί, πολλάκις, σὰν τὰ ἄπληστα ἁρπακτικὰ κατρακυλοῦν στὴν ἀνομία, ἐξευτελίζοντας τὴν πατρίδα. (Νὰ ἀφαιρεῖται ἡ ἑλληνικὴ ἰθαγένεια σὲ ὅσους τὴν κηλιδώνουν καὶ εἶναι ἀνάξιοι νὰ φέρουν τὸὄνομα Ἕλληνας καὶ Ἑλληνίδα).
. Χριστούγεννα ξημερώνουν, «οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται χαίρει ἡ φύσις ὅλη», ὅμως -εἴμαστε γονεῖς, εἴμαστε δάσκαλοι- ἀκοῦς τὴν εἴδηση καὶ θλίβεσαι, ὀργίζεσαι, χάνεις τὰ λόγια σου. Διαβάζω: Ὀκτὼ μαθητὲς τῆς Α´ Λυκείου βίαζαν κατ᾽ ἐξακολούθηση συμμαθητή τους σὲ ἐγκαταλελειμμένο σπίτι κοντὰ στὸ σχολεῖο, διακινοῦσαν τὸ ὑλικὸ στὸ σχολεῖο, τὸν χτυποῦσαν καὶ τὸν ἀπειλοῦσαν, γιὰ νὰ μὴ μιλήσει. Εἶπαν στὸν εἰσαγγελέα πὼς «τὸ κάναμε γιὰ πλάκα, τὰ βλέπαμε στὶς ταινίες καὶ κάναμε τὰ ἴδια». Ἐπίσης ὅλοι στὴν παρέα τῶν ἀνηλίκων ἄκουγαν τρὰπ μουσική. Σύμφωνα μὲ ὅσα μετέδωσε τὸ Mega, ἔγραφαν στίχους βασισμένους στὸ βιασμὸ καὶ λέγεται ὅτι αὐτὴ τὴν κτηνώδη πράξη τους ἤθελαν νὰ τὴν κάνουν τραγούδι καὶ βίντεο. Τὸ πλέον ἐξοργιστικὸ εἶναι ὅτι, σύμφωνα μὲ πληροφορίες, οἱ δράστες σκόπευαν νὰ γράψουν ἕνα τραγούδι σὲρυθμὸ τρὰπ μὲ τὸν βιασμὸ τοῦ 15χρονου συμμαθητῆ τους. Μάλιστα, σκόπευαν νὰ γυρίσουν καὶ βίντεο κλίπ, ἐνῶ εἶχαν ἤδη ξεκινήσει νὰ γράφουν στίχους.
. Τὶς προάλλες περνοῦσα ἔξω ἀπὸ σχολεῖο, δευτεροβάθμιας. Σχεδὸν νύχτα. Κάποιοι μαθητὲς ἄκουγαν τρὰπ μουσική, στὴν διαπασῶν. Στάθηκα καὶ ἄκουγα τοὺς στίχους. Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ τοὺς παραθέσω, ἀλλὰ ντρέπομαι λόγῳ τῶν ἡμερῶν καὶ σέβομαι τοὺς ἀναγνῶστες. Μία συνεχὴς παρότρυνση ἀπὸαὐτὰ τὰ νεόπλουτα καθάρματα, γιὰ κάθε εἴδους κτηνωδίες καὶ ἀνομίες. Ναρκωτικὰ ποὺ ὠθοῦν σὲ εἰδεχθῆσεξουαλικὰ ἐγκλήματα, ἐκπόρνευση κοριτσιῶν, φόνοι, βιασμοί, ἀκριβὰ αὐτοκίνητα μὲ ἀσύλληπτες, κυριολεκτικά, ταχύτητες, βλασφημίες, χυδαιολογίες. Κανονικὰ φροντιστήρια γιὰ μία ζωή, ποὺ ὁδηγεῖ στὸἔγκλημα, γιὰ εὔκολο πλουτισμό, στὴν φυλακὴ καὶ στὸν θάνατο. Γι’ αὐτὸ βλέπουμε στοὺς δρόμους ὄχι συντροφιὲς νέων παιδιῶν, ἀλλὰ ἀγέλες λύκων, ἕτοιμες νὰ κατασπαράξουν ἀδύναμα θηράματα.
. Οἱ τράπερ, τὰ διεφθαρμένα, ἀμόρφωτα καὶ ἀνισόρροπα αὐτὰ ὑποκείμενα ἔχουν ἀντικαταστήσει γονεῖς καὶ δασκάλους. Τὸ γράφω καὶ τὸ φωνάζω. Σ’ αὐτοὺς ὀφείλεται ἡ πνευματικὴ ἐξαθλίωση τῶν παιδιῶν, εἶναι οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τῶν ἀνείπωτων ἐγκλημάτων. Τὸ ὁμολόγησαν οἱ 8 βιαστές, ἐγκληματίες μαθητές. «Σκόπευαν νὰ γράψουν ἕνα τραγούδι σὲ ρυθμὸ τρὰπ μὲ τὸν βιασμὸ τοῦ 15χρονου συμμαθητῆ τους».
. Ἐρωτῶ: Γιατί δὲν ἐπεμβαίνουν οἱ εἰσαγγελεῖς γιὰ νὰ ἀνοίξει τὸ ἀπόστημα, τὸ καρκίνωμα, ποὺσαπίζει τὰ παιδιά; Γιατί τὸ κράτος-σκαντζόχοιρος (ὅπου καὶ νὰ τὸ ἀκουμπήσεις πονᾶς καὶ πληγώνεσαι), ἀδρανεῖ; Εἶναι δήλωση αὐτὴ τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας, πατέρας ὁ ἴδιος, «πὼς ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν γλώσσα ποὺ χρησιμοποιεῖται στὸ συγκεκριμένο εἶδος μουσικῆς»; Τί θὰ πεῖ ἐνόχληση ἢ «πρέπει νὰ διδάξουμε τὸν σεβασμὸ στὰ παιδιά»; Πῶς θὰ τὸν διδάξουμε τὸν σεβασμό; Μὲ εὐχολόγια καὶ κούφια καρύδια; Γιατί δὲν καταδίκασε ἀπροκάλυπτα τὴν δυσωδία, ποὺ λέγεται «μουσικὴ» τράπερ, δίνοντας ἐντολὴ νὰ ξηλωθεῖ ἡἀχαλίνωτη καὶ πρόστυχη κακοήθεια; Νομίζει ἄραγε ἡ ὑπουργὸς Παιδείας ὅτι θὰ ἀντιμετωπιστεῖ τὸκαταστρεπτικὸ γιὰ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας πρόβλημα, μὲ τὶς λεγόμενες «Δεξιότητες», τὴν σεξουαλικὴδιαπαιδαγώγηση ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο; Μήπως αὐτὸς ὁ βομβαρδισμὸς μὲ τὴν πανσεξουαλικότητα καὶ τὶς ποικιλώνυμες ἀποκλίσεις ἢ «διαφορετικότες» κατὰ τὴν συμπεριληπτική τους γλώσσα, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἐπιδεινώνει ἀντὶ νὰ περιορίζει τὴν τραγωδία; Παιδεία θέλουμε τῆς ἐλευθερίας, “δεξιότητες” γιὰ τὴν ποινικοποιημένη πιὰ ἀρετὴ τῆς ἁγνότητας -οὔτε σὰν λέξη δὲν τὴν συναντᾶς στὰ σχολικὰ βιβλία- τὴν ἀνθρωποποιὸ ἀγωγή, τὶς ἀξίες τῆς Ρωμιοσύνης. (Ἡ λέξη ἀξία παράγεται ἀπὸ τὸ «ἄξω», μέλλοντα τοῦρήματος «ἄγω», ποὺ σημαίνει ὁδηγῶ. Ἄρα ἡ ἀγωγὴ ὀφείλει νὰ ὁδηγεῖ στὶς καθ’ ἡμᾶς ἀγέραστες ἀξίες).
. Ἐρωτῶ τοὺς γονεῖς, ποὺ μᾶς ἔρχονται πολλὲς φορὲς στὰ σχολεῖα κουνώντας μας τὸ δάχτυλο, ἀπειλώντας μας τοὺς δασκάλους, γιατί δυσαρεστήσαμε τὸ βλαστάρι τους, γιατί δὲν βαθμολογήσαμε μὲἄριστα τίς… μεγαλοφυίες τους, τί κάνουν; Εἶχα σημειώσει σὲ παλαιότερο ἄρθρο μου: «Τὸ ζήτημα δὲν εἶναι σὲ τί κόσμο θ’ ἀφήσουμε τὰ παιδιά μας, ἀλλὰ τί παιδιὰ θὰ ἀφήσουμε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο».
. Ἡ οἰκογένεια, ἔγραφα καὶ κλείνω, εἶναι ἡ ἔσχατη γραμμὴ ἄμυνας γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ σύγχρονη Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή. Ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, «Ἀνίσως ἦτο δυνατὸν νὰἀνεβοῦμε εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ νὰ φωνάξουμε μίαν φωνὴν μεγάλην», γονεῖς ξυπνῆστε, μαγαρίζουν τὰ παιδιά σας. Ὅποια οἰκογένεια ὀρθώνει τείχη ἀδιαπέραστα καὶ προφυλάσσει τὰ παιδιά της ἀπὸ τὴν «λέπρα», ποὺτρώει τὰ σωθικὰ τῆς κοινωνίας, θὰ καμαρώνει μεθαύριο γιὰ τοὺς καλούς της καρπούς.
. «Ὥρα ἠμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι». Καλὰ κι εὐλογημένα Χριστούγεννα. Ὁ γεννηθεὶς Σωτὴρ τοῦ κόσμου νὰ μᾶς φωτίζει καὶ νὰ μᾶς σκέπει…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑ καὶ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ “ΝΙΟΥ ΓΙΟΡΚ” (Δ. Νατσιός)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ στὶς 18 Δεκεμβρίου 2022
Μέγας Βασίλειος: ἀπὸ τὴν Καισαρεία καὶ ὄχι ἀπὸ τὸ «Νιοὺ Γιόρκ»
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
Ὅσοι δάσκαλοι «ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε τὴν Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά». (Κόντογλου).
. Ἔχω τὴν εἰκόνα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὴν αἴθουσα. Ἀπὸ τότε ποὺ διορίστηκα, τὴν ἀγόρασα, τὴν κουβαλῶ καὶ τὴν ἀναρτῶ σὲ κάθε τάξη. Ὅταν ξεκινᾶ ἡ σχολικὴ χρονιά, τὸ πρῶτο μάθημα εἶναι γι’ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους τῶν Ρωμιῶν. Γιὰ νὰ κατανοήσουν τὰ παιδιὰτὴν ἱερότητα καὶ τὴν σοβαρότητα τοῦ ἔργου ποὺ μᾶς περιμένει, τοὺς λέω ὅτι ἐνῶ οἱ ἄλλοι κλάδοι τῶν ἐργαζομένων ἔχουν ἕναν συνήθως ἅγιο προστάτη, ἐμεῖς, δάσκαλοι καὶ μαθητές, ἔχουμε τρεῖς. Καὶ μάλιστα τοὺς πιὸ μορφωμένους ὅλων τῶν ἐποχῶν, πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν. Κι ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ τὸ πρῶτο πρόσωπο, δὲν περιαυτολογῶ, «ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν εἰμί», στοὺς τοίχους τῆς αἴθουσας ἀναρτῶ καὶ καμμιὰδεκαριὰ κάδρα ἡρώων του Εἰκοσιένα, τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ τὸ δῶρο ἑνὸς φίλου ζωγράφου, τὴν ζωγραφιὰτοῦ Ἀλέξανδρου Διάκου, τοῦ πρώτου πεσόντος ἀξιωματικοῦ κατὰ τὴν ἐποποιία τοῦ 1940. Ἡ αἴθουσα δὲν εἶναι προέκταση τοῦ παιδικοῦ δωματίου οὔτε κακέκτυπο τοῦ διαδικτύου. Εἶναι χῶρος μάθησης καὶ κυρίως σύνδεσης μὲ τὸ παρελθόν, ἔνταξης στὸν πολιτισμὸ ποὺ δημιούργησαν ὅσοι προηγήθηκαν. Ὅταν τὸ σχολεῖο καλλιεργεῖ μίσος ἢ γελοιοποιεῖ τὸ παρελθόν, τὴν μνήμη, αὐτοακυρώνεται. Τὸ πιὸ ἰσχυρὸ ἀμυντήριο ποὺδιαθέτουμε εἶναι ἡ μνήμη μας. Τὸ πιὸ δυνατὸ ὅπλο. Αὐτὸ μᾶς κράτησε στοὺς αἰῶνες, ὅταν τηγανιζόμασταν ἀπὸ ποικίλους ἐπίβουλους καὶ ἐχθρούς. Εἶναι τὸ «ἐμεῖς» τοῦ πατριδοφύλακα στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. Ἀποστολὴ τοῦ σχολείου εἶναι νὰ ὑπερασπίζεται τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἀλήθεια. Ἀλήθεια σημαίνει, ἀπὸ τὸ «α» τὸ στερητικὸ καὶ τὴν «λήθη», αὐτὸ ποὺ δὲν ξεχνιέται, τὸ ἀκίβδηλο, τὸ ἀγέραστο.
. Ὅταν πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα, διδάσκω στὰ παιδιά, ὄχι τὶς μαγαρισιὲς τῶν βιβλίων τύπου «Φρικαντέλλα ἡ μάγισσα ποὺ μισοῦσε τὰ κάλαντα», στὴν Ε´ Δημοτικοῦ, ἀλλὰ τὰ καλούδια τῶν τρανῶν λογοτεχνῶν μας.
. (Κατὰ τὸ κείμενο, ἡ κακιὰ μάγισσα, ὅταν πῆγαν «κάτι σκουπιδόπαιδα» – ἔτσι ἀκριβῶς τὰἀποκαλεῖ- νὰ τῆς ποῦν τὰ κάλαντα, ὀργίστηκε καὶ μὲ τὸ μαγικὸ ραβδί της, τὰ μεταμόρφωσε σὲ βατραχάκια, γατοῦλες, κατσίκια, παπάκια καὶ λοιπὰ ζωντανά. Τέλος πάντων, μὲ τὰ πολλὰ ἠρέμησε ἡ μέγαιρα καὶ ἄκουσε τὰ κάλαντα. Ἐρωτῶ: Ἡ νεοελληνικὴ λογοτεχνία κοσμεῖται ἀπὸ ἀπαράμιλλης ὀμορφιᾶς κείμενα γιὰ τὰΧριστούγεννα, γραμμένα ἀπὸ ἐπιφανεῖς τοῦ λόγου καὶ τοῦ πνεύματος -Καρκαβίτσας, Μωραϊτίδης, Κόντογλου, Παπαδιαμάντης -αὐτὸ τὸ κουρελούργημα βρῆκαν νὰ βάλουν; Τα Χριστούγεννα εἶναι γιορτὴὈρθόδοξη, γιορτὴ ἀρωματισμένη ἀπὸ τὴν παράδοση τοῦ Γένους μας, τί δουλειὰ ἔχουν σκύβαλα γιὰκακόψυχες μάγισσες στὰ σχολεῖα; Ποῦ νὰ καταλάβουν οἱ βέβηλοι ὅτι ἡ παράδοσή μας εἶναι ἡ βασιλικὴ ὁδός,γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε στὴν σακάτικη ἐποχή μας; Ἡ παράδοσή μας καὶ τὸ ἐξ αὐτῆς ἀπορρέον ρωμαίικο ἦθος, μᾶς ἔδωσαν ἥρωες τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδας σὰν τὸν Πατροκοσμὰ καὶ τὸν Μακρυγιάννη, ποὺ ἄκουγαν καὶ διάβαζαν «Χριστοῦ τὴ θεία γέννηση νὰ πῶ στ’ ἀρχοντικό σας», καὶ ὄχι γιὰ μάγισσες ποὺ μισοῦν τὰκάλαντα).
. Ὅταν γίνεται λόγος γιὰ τὸν Ἅγιο Βασίλειο, τοὺς δείχνω τὴν εἰκόνα καὶ τοὺς ἐξηγῶ ποιὸς ἦταν ὁοὐρανοφάντωρ ἅγιος. Οὔτε παχύσαρκος οὔτε μέλος τῶν ἑπτὰ νάνων οὔτε κουβαλοῦσε ταγάρι μὲ κινητὰ καὶλάπτοπ ἢ κοκακόλες. Δὲν φοροῦσε τὰ ροῦχα τῆς κοκκινοσκουφίτσας οὔτε ἔβγαζε ἄναρθρες κραυγὲς σὰν πίθηκος. Αὐτὲς οἱ κρανιοκενεῖς ἀνοησίες εἶναι γιὰ τοὺς Δυτικούς, ποὺ περιορίζουν καὶ ταυτίζουν τὰΧριστούγεννα, μὲ τὰ δῶρα τοῦ σαντακλάους κι ἔχουν ἐξορίσει ἀπὸ τὴν ζωή τους τὸ ταπεινὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Ὅταν δὲν σοῦ λείπει τίποτε, πῶς νὰ καταλάβεις αὐτὸν ποὺ δὲν εἶχε τίποτε, «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ». Καὶ ἐκπλήσσονται εὐχάριστα τὰ παιδιά, γιατί βλέπουν ἕναν ἅγιο ἐντελῶς διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ εἰκόνα. Ποὺ ἔκτισε τὴν πιὸ πρωτότυπη πόλη ὅλων τῶν ἐποχῶν, ποὺ τὴν ὀνόμασαν Βασιλειάδα, γιατί φιλοξενοῦσε καὶ περιποιόταν ὅλα τὰ «πάθια καὶ τοὺς καημοὺς τοῦ κόσμου», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁΠαπαδιαμάντης. Ὁ ἅγιος ποὺ ἔλεγε κάτι καταπληκτικό. «Ὥστε τοσούτους ἀδικεῖς ὄσοις παρέχειν ἐδύνασο». Καὶ ἦταν ἀρχοντόπουλο. Τίποτε δὲν κράτησε ἀπὸ τὴν περιουσία του. Μόνο τὸ ράσο του… Καὶ σπούδασε ὅλες τὶς ἐπιστῆμες τοῦ καιροῦ του, πανεπιστήμονας, ὁ πιὸ μορφωμένος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς του. Καὶ ἦταν Ἕλληνας, δικός μας, καὶ καμαρώνουμε. Καὶ στὸ τέλος ἐρωτῶ: Τί δουλειὰ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Ρωμιοὶ μὲ τὰχαζοχαρούμενα μηνύματα ποὺ μᾶς σερβίρει ἡ ἀρρωστημένη ἀφθονία τῆς Δύσεως, ποὺ βλέπει τὰπορτοφόλια τῶν γονέων σας καὶ ὄχι τὶς καρδιές σας; Τί θέλετε νὰ σᾶς λέω τὴν ἀλήθεια ἢ ψέματα; Σοφότερα, πολλὲς φορές, τὰ παιδιὰ ἀπὸ τοὺς μεγάλους, ἐπιλέγουν τὴν ἀλήθεια.
. Ἀκούω ἀπὸ συναδέλφους ὅτι κάποιοι γονεῖς διαμαρτύρονται, ὅταν διδάσκουν γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ δικός μας, ποὺ ἔρχεται, ὄχι ἀπὸ τὸ «Νιοὺ Γιόρκ», ἀλλὰ ἀπὸ τὴν Καισαρεία. Μὲ «τὰγράμματα ποὺ διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε» καὶ ὄχι τὸ ξωτικὸ τῆς «κοκακόλας».
. Κατ’ ἀρχὰς παρατυποῦν οἱ γονεῖς λόγῳ Συντάγματος καὶ τοῦ ἐν ἰσχὺι ἀκόμη ἄρθρου 16, 2 ποὺπροβλέπει «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης», τῆς Ὀρθόδοξης καὶ ὄχι τῆς φράγκικης.
. Ἀκόμη ὑπάρχει τὸ ταλαιπωρημένο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Στὸ πλαίσιο τοῦ μαθήματος ὀφείλεις νὰ παρουσιάσεις στοὺς μαθητές σου τὸν ἀληθινὸ βίο τοῦ ἀσκητικοῦ καὶ φιλανθρώπου ἁγίου. Ἄλλο τὸ σπίτι καὶ ἄλλο ἡ αἴθουσα. Ἄλλο ὁ γονέας καὶ ἄλλο ὁ δάσκαλος. Ἂς τὸ καταλάβουν αὐτὸ οἱ γονεῖς. Τὸ σπίτι εἶναι τὸ παλάτι μας -«καλὴν ἡμέραν ἄρχοντες»- μὲ τὰ παιδιὰ ἀρχοντόπουλα. Μία ἀνθοδέσμη ἀγάπης καὶχαρᾶς.
. Τὸ σχολεῖο εἶναι τὸ παλάτι τῆς γνώσεως, τῆς μαθητείας, τῆς ὑπακοῆς, τοῦ σεβασμοῦ γιὰ τὴν πνευματικὴ κληρονομιά μας. Είναι θεσμὸς συντήρησης καὶ μετάδοσης στοὺς νεώτερους τοῦ πολιτισμοῦτῶν προγόνων. Τὴν ἀλήθεια δηλαδὴ συντηρεῖ. Ἂν αὔριο-μεθαύριο καταργήσουν οἱ ποικιλώνυμοι «δικαιωματιστὲς» τὶς εὐχὲς «καλὰ Χριστούγεννα» ἢ «καλὴ Ἀνάσταση», γιατί θίγονται ἀλλόθρησκες μειοψηφίες, θὰ ὑπακούσουμε; Ὄχι. Στὸ σπίτι οἱ γονεῖς εἶναι ἐλεύθεροι νὰ μεταδίδουν στὰ παιδιά τους ὅ,τι πιστεύουν. Στὸ σχολεῖο, κατὰ τὴν συνταγματικὴ ἐπιταγή, μὲ σεβασμὸ στὴν διαφορετικὴ ἀντίληψη, τὴν Πίστη τῶν ἁγίων Πατέρων μας.
. Τὸ ἔργο τοῦ δασκάλου σήμερα, ἐν μέσῳ τῆς περιρρέουσας παράνοιας, εἶναι ἱερό. Καὶ μία ἀθώα ψυχὴ νὰ σώσουμε, κερδίζουμε πολλὰ ἐλαφρυντικά. Δὲν εἴμαστε λίγοι. Ὑπάρχουν πολλοὶ ἀφανεῖς, ἀληθινοὶσυνάδελφοι, ποὺ ἀγωνίζονται. Εἶναι πολὺ σπουδαῖο, ὅταν θὰ βλαστήσει ὁ καλὸς σπόρος ποὺ ρίχνουμε, νὰἔχουμε τὴν συμμαρτυρία τῶν μαθητῶν μας, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ Ἕλληνες δάσκαλοι, ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ μας.
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ, Ο ΧΟΤΖΑΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ (Δ. Νατσιός)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΕΘΝΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 24 Νοέμβριος 2022
Ὁ γάϊδαρος, ὁ Χότζας καὶ ὁ γείτονας
«Βοσκοί, στὴ μάντρα τῆς Πολιτείας, οἱ λύκοι! Οἱ λύκοι!
Στὰ ὅπλα ἀκρίτες!» (Παλαμᾶς)
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
. Ἐρανίζομαι μία διδακτικὴ μυθιστορία ἀπὸ τὸν «ἐθνικὸ ἥρωα» τῶν Ἀγαρηνῶν, τὸν Νασρεντὶν Χότζα.
. «Ἕνας γείτονας τοῦ Χότζα πῆγε καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τοῦ δανείσει τὸν γάϊδαρό του, ἐπειδὴ ὁ δικός του ἦταν ἀνήμπορος καὶ ἄρρωστος.
–Ὁ γάϊδαρός μου δὲν εἶναι ἐδῶ, ἀποκρίθηκε ὁ Χότζας, παρ᾽ ὅλο ποὺ εἶχε πολλὲς ὑποχρεώσεις καὶ ὀφειλὲς στὸν γείτονά του.
. Ὅμως γιὰ κακή του τύχη, τὴν στιγμὴ ἐκείνη ἀκούστηκε τὸ γκάρισμα τοῦ συμπαθοῦς τετραπόδου ἀπὸ τὸν σταῦλο.
–Χότζα, φώναξε ἀγανακτισμένος ὁ γείτονας, δὲν ντρέπεσαι νὰ μοῦ λὲς ψέματα; Ὁ γάϊδαρός σου εἶναι ἐδῶ, τὸν ἀκούω.
–Κι ἐσὺ δὲν ντρέπεσαι νὰ πιστεύεις πιὸ πολὺ τὸν γάϊδαρο, παρὰ ἐμένα, κοτζὰμ Χότζα;».
. Κάθε μύθος ἔχει καὶ τὸ ἐπιμύθιό του, τὸ δίδαγμά του. Γείτονας εἶναι ὁ λαός. Χότζας ἡκυβέρνηση, ἡ κραταιά, τῶν ἀρίστων. Παρένθεση: Ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῶν «ἀριστερῶν» πέσαμε καὶ ξεπέσαμε στὴν κυβέρνηση τῶν «ἀρίστων». Ἴδια, κοινὴ ἡ καταγωγὴ τῶν λέξεων. Εἶναι μάλιστα ὁ ὑπερθετικὸς βαθμὸς τοῦ «καλὸς» καὶ τοῦ «ἀγαθός». Τώρα πῶς γίνεται νὰ μᾶς κυβερνᾶ τὰ τελευταῖα χρόνια ὁ ὑπερθετικὸς βαθμὸς τῆς καλοσύνης καὶ τῆς ἀγαθοσύνης, ο… α(ἰθ)έρας τοῦ τόπου, καὶ νὰ μετεωριζόμαστε στὸ φρύδι τοῦ γκρεμοῦ καὶ τῆς καταστροφῆς, αὐτὸ ὑπερβαίνει, ἑρμηνευτικῶς, τὶς διανοητικές μας ἱκανότητες.
. Γιὰ νὰ ἐπανέλθουμε. Γάϊδαρος εἶναι ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. Βοᾶ, κραυγάζει, ἀποκαλύπτει τὸψεῦδος, τὴν ὑποτίμηση τῆς λογικῆς μας.
. Κομπορρημονεῖ «ὁ κυβερνητικὸς χότζας» ὅτι ἔχουμε χαμηλὸ πληθωρισμὸ σὲ σχέση μὲ ἄλλες εὐρωπαϊκές, μεγάλες οἰκονομίες. Εἴμαστε ὅμως πρῶτοι, ἀριστεύουμε στὴν ἀκρίβεια. Ἡ ἀκριβότερη, γιὰ παράδειγμα, βενζίνη τῆς Εὐρώπης. Ὄπως ἔλεγε καὶ ὁ μακαρίτης Χάρυ Κλυν, τὰ καταστήματα τροφίμων, θυμίζουν ναούς. Μπαίνουν οἱ ἄνθρωποι, οἱ καταναλωτές, ὅπως ἀρέσκεται νὰ μᾶς ἀποκαλεῖ, τὸ «κεντρικὸδελτίο εἰδήσεων», στὰ κρεοπωλεῖα, στὰ σοῦπερ μάρκετ, καὶ κάνουν τὸν σταυρό τους βλέποντας τὶς τιμὲς τῶν προϊόντων. Ἀντιλέγει ἡ κυβέρνηση πὼς μοιράζονται ἀφειδῶς ἐπιδόματα. Ὅταν ἤθελε ὁ σφαγέας νὰ ὁδηγήσει τὰ γουρούνια στὸ σφαγεῖο, κρατοῦσε ἕναν «τουρβὰ» μὲ βελανίδια. Βάδιζε μπροστά, ρίχνοντας βελανίδια. Οἱ καημένοι οἱ χοῖροι τὸν ἀκολουθοῦσαν, ἀπολαμβάνοντας τὸ πρόσκαιρο γεῦμα. Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουν κατέληγαν στὸ λεπίδι τοῦ σφάχτη. Τὴν ἴδια τακτικὴ υἱοθετεῖ καὶ ἡ νεοδημοκρατικὴ ἀριστεία. Μέχρι τὶς ἐκλογὲς θὰ μοιράζει ἀφθονοπαρόχως βελανίδια…
. Βαυκαλιζόταν τὶς προάλλες, 18 Νοεμβρίου, ἡ κ. Κεραμέως, πηδαλιοῦχος τῆς κατ’ εὐφημισμὸν λεγόμενης Παιδείας- τὸ «Ὑπουργεῖο Κρατικοῦ Παιδομαζώματος»– γιὰ τὶς ἀπαράμιλλες ἐπιδόσεις στὸν τομέα εὐθύνης της. «Τὰ ψηφιακὰ ἐργαλεῖα, τὸ ὁλοήμερο μέχρι στὶς 5:30, ἡ σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση, τὰ πειραματικὰ σχολεῖα. Ὑλοποιήθηκαν ὅλοι οἱ στόχοι τῶν προεκλογικῶν δεσμεύσεων». Ὅλη, δηλαδή, ἡ τέφρα τοῦ πολιτικαντισμοῦ…
. Γιὰ τὴν ὕπουλη πανδημία τῶν νέων, ποὺ λέγεται ψηφιακὴ ἐξάρτηση, γιὰ τὴν παραβατικότητα, γιὰ τὶς συμμορίες ἀνηλίκων, γιὰ τὰ φροντιστήρια ἐκχυδαϊσμοῦ καὶ προτροπῆς μέσῳ τῶν τρισάθλιων στίχων τῶν τράπερ, γιὰ τὰ ἐπικίνδυνα, βλάσφημα καὶ ἀνθελληνικὰ σχολικὰ βιβλία, γιὰ τὰ πανεπιστήμια, ποὺ τὰμετατρέπουν, οἱ «ἐθνικοὶ μπογιατζῆδες», (ἡ φράση ὑπάρχει σὲ βιβλίο Γλώσσας τῆς Β´ Γυμνασίου καὶχαρακτηρίζει τοὺς μαθητὲς ποὺ ἑτοιμάζουν καὶ στολίζουν μία αἴθουσα γιὰ ἐθνικὴ ἑορτή), σὲ ἀχούρια , ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ «ἀχυρὼν» ἡ λέξη, οὔτε λέξη ἡ ὑπουργός. Ὁ γάϊδαρος γκαρίζει τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ δὲν δαγκώνει, εἶναι ἄκακος.
. Ἐπαίρεται ὁ «Χότζας τῆς Ἐξωτερικῆς Πολιτικῆς», καυχᾶται γιὰ τὴν σκληρὴ καὶ ἀταλάντευτη στάση μας κατὰ τῶν «τουρκικῶν προκλήσεων», ἔτσι χαζοχαρούμενα ὀνομάζουν τὴν πολεμικὴ στάση τοῦἘρντογάν. Βγαίνουν οἱ ὑπερφίαλοι ὄνοι τῆς Ἄγκυρας καὶ χρεμετίζουν ἀσυστόλως. Θὰ ἔρθουμε βράδυ, θὰ σᾶς καταποντίσουμε στὴν «γαλάζια πατρίδα», θὰ ἐπαναληφθεῖ ἡ Σμύρνη τοῦ ’22, θὰ σᾶς πνίξουμε στὸ αἷμα, μᾶς ἀνήκει τὸ μισὸ Αἰγαῖο, δὲν ἔχετε δικαίωμα νὰ κάνετε γεωτρήσεις οὔτε στὴν Καρδίτσα. Καὶ τί σκληροτράχαλα ἀπαντᾶ ὁ ἡμέτερος γίγας τῆς διπλωματίας; Οἱ διεθνεῖς συνθῆκες μᾶς προστατεύουν, ὁΟΗΕ, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἡ Γαλλία, ἡ Αἴγυπτος θὰ πολεμήσουν γιὰ μᾶς. Ἡ Ἀμερικὴ τοῦ Μπάιντεν, ὁ ὁποῖος κάνει χειραψίες μὲ τοὺς τοίχους, φωνάζει «ἀέρα»…
. Μά, ὁ λαὸς θέλει ἀπαντήσεις, ὄχι γιὰ νὰ τοὺς ἀνισόρροπους Τούρκους, ἀλλὰ γιὰ νὰἀναθαρρήσει ὁ ἴδιος. «Ἐρχόμαστε ἀπὸ μακριά», λέει ὁ ποιητής. Οἱ δηλώσεις τῶν ἰθυνόντων νὰ γίνονται πρὸς τοὺς Ἕλληνες πολίτες καὶ ὄχι γιὰ τοὺς ὁλοζωῆς τοῦ ἔθνους μας αἱμοσταγεῖς ἐχθρούς. «Ὁ Τοῦρκος γεφύρι νὰ γίνει, μὴν διαβεῖς ἀπὸ πάνω του», καταθέτει ἡ εὐθύβολη λαϊκὴ θυμοσοφία. Ὁ πρόλογος ἑνὸς γράμματος τοῦ Ὀδυσσέα Ἀνδρούτσου, στὴν ἀρχὴ τῆς «ἁγιασμένης Ἐπανάστασης», εἶναι μία ὡραία ὑπενθύμιση γιὰ τὸχρέος τῆς Πονεμένης Ρωμιοσύνης. Μία μυρίπνοη ἀπάντηση:
. «Ἀγαπητοὶ Γαλαξιδιῶτες. Ἤτανε βέβαια ἀπὸ τὸ Θεὸ γραμμένο νὰ δράξουμε τὰ ἅρματα μία μέρα καὶ νὰ χυθοῦμε κατεπάνω στοὺς τυράννους μας, ποὺ τόσα χρόνια μᾶς τυραννεύουν. Τί τὴν θέλουμε, βρὲ ἀδέρφια, τούτη τὴ πολυπικραμένη ζωή, νὰ ζοῦμε ἀπὸ κάτω στὴ σκλαβιὰ καὶ τὸ σπαθὶ τῶν Τούρκων ν᾽ ἀκονιέται εἰς τὰ κεφάλια μας; Δὲν τηρᾶτε ποὺ τίποτα δὲν μᾶς ἀπόμεινε; Οἱ ἐκκλησιές μας γενήκανε τζαμιὰ καὶ ἀχούρια τῶν Τούρκων. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ πὼς τάχα ἔχει τίποτε ἰδικό του, γιατί τὸ ταχὺ βρίσκεται φτωχὸς σὰν διακονιάρης στὴ στράτα. Οἱ φαμίλιες μας καὶ τὰ παιδιά μας εἶναι στὰ χέρια καὶ στὴδιάκριση τῶν Τούρκων. Τίποτα ἀδέρφια δὲν μᾶς ἔμεινε. Δὲν εἶναι πρέπον νὰ σταυρώσουμε τὰ χέρια καὶ νὰτηρᾶμε τὸν οὐρανό». Μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια, πεθαίνεις, μὲ τὸν σταυρὸ στὸ χέρι καὶ μὲ ἀγῶνες ἐθνικούς, ἀνασταίνεσαι.
. Ὅταν γίναμε κράτος, ὅταν ἡ Οἰκονομία τοῦ Θεοῦ τὸ ἐπέτρεψε – ἡ οἰκονομία τῶν σημερινῶν «Χαλασοχώρηδων» πάει νὰ ἀκυρώσει τὸ ᾽21 – οἱ ἐλευθερωτὲς Πατέρες μας ἀποφάνθηκαν, στὴν Γ´ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Τροιζήνας: «Κάλλιον νὰ μὴν ὑπάρχει Ἕλλην εἰς τὸν κόσμον, παρὰ νὰ ἀτιμάζει τὸ κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ καὶ ὁμοίωσιν, ὑπάρχων ἀνδράποδο τοῦ ἀναισθήτου Τούρκου, ἐνῶ ἐπλάσθη ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐλεύθερος». Αὐτὸ νὰ μὴν τὸ λησμονοῦμε, «βρὲ ἀδέλφια»: Ἀναίσθητος ὁ Τοῦρκος, ἐλεύθερος ὁ Ἕλλην…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΑΠΟΧΑΛΙΝΩΣΗΣ; (Δ. Νατσιός)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 1 Νοέμβριος 2022
Ποιοί εἶναι οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τῆς ἀποχαλίνωσης;
Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς
. Ὅταν κάποτε οἱ ἀδηφάγες κάμερες τῆς τηλεόρασης στράφηκαν στὸ πρόσωπο ἑνὸς νεαροῦἐγκληματία, ποὺ ἔβγαινε σιδηροδέσμιος ἀπὸ ἀνακριτικὰ γραφεῖα, κάποιος δημοσιογράφος τὸν ρώτησε:
– «Ἐσὺ ἔκανες τὸ ἔγκλημα;»
– «Ὄχι, ἐσεῖς», ἀποκρίθηκε ὁ νεαρός.
. Ἡ ἀπάντηση συνοψίζει τὸ πρόβλημα καὶ ἔχει πολλοὺς ἀποδέκτες, κυρίως τρεῖς. ΜΜΕ (ἐξαθλίωσης), σχολεῖο, οἰκογένεια. Αὐτὸ τὸ ἀδυσώπητο «ἐσεῖς» στρέφεται πρωτίστως στὴν πανίσχυρη τηλεοπτικὴ ἐξουσία. Ὑπολογίστηκε ὅτι κατὰ μέσο ὅρο ἕνα παιδί, μέχρι νὰ τελειώσει τὸ Λύκειο, ἔχει ἀφιερώσει στὴν «λατρεία» τῆς μικρῆς ὀθόνης καὶ τοῦ διαδικτύου 28.000 ὧρες, ποὺ σημαίνει 1100 μέρες ἤ, χονδρικά, 3 περίπου χρόνια τηλεοπτικῆς αἰχμαλωσίας.
. Ἀκόμη στὴν Ἀμερικὴ σύμφωνα μὲ ἔρευνες, ἕνα παιδὶ «μετέχει», παρακολουθεῖ, ἐτησίως περίπου 3.000 καὶ πάνω φόνους στὴν τηλεόραση ἤ, χειρότερα, μέσῳ τῶν ἠλεκτρονικῶν παιχνιδιῶν, «διαπράττει» τὸ ἴδιο ἑκατοντάδες φόνους.
. Ἡ φράση δείχνει καὶ τὴν οἰκογένεια. Παραθέτω κάτι ἀπὸ τὸν ἅγιο Χρυσόστομο, ἐπικαιρότατο. Στηλιτεύει ὁ ἅγιος τὴν ἀδικαιολόγητη ἀνοχὴ τῶν γονέων στὰ παραπτώματα τῶν παιδιῶν. «Πολλοὶ γονεῖς», γράφει, «ἐπειδὴ δὲν θέλουν νὰ μαλώσουν ἢ νὰ λυπήσουν τὰ παιδιά τους, γιὰ τὴν ἄτακτη ἢ ἀπρεπῆσυμπεριφορά τους, τὰ εἶδαν ἀργότερα πολλὲς φορὲς νὰ συλλαμβάνονται, ἐπειδὴ ὑπέπεσαν σὲ μεγάλα ἐγκλήματα».
. Δυστυχῶς σήμερα οἱ πιὸ πολλὲς οἰκογένειες ἔχουν σὰν κέντρο τῆς ζωῆς τους τὶς ἐπιθυμίες καὶτὰ κέφια τοῦ παιδιοῦ. Ἱκανοποιοῦν κάθε του ἐπιθυμία. Γίνεται τὸ παιδὶ ἕνας κακομαθημένος, ἀχαλίνωτος τυραννίσκος, γιατί δὲν τὸ παιδαγωγοῦν οἱ γονεῖς του. Ἀλλὰ παιδεία θὰ εἰπεῖ γλῶσσα. Καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι πρῶτα δουλειὰ τῆς μάνας. Οἱ μαστοί της εἶναι τρεῖς. Οἱ δύο γιὰ τὸ γάλα καὶ ὁ τρίτος τὸ στόμα της, ἡλαλιά της, ἡ γνήσια καὶ ἄδολη πηγὴ τῆς γλώσσας. Ποιά μάνα σήμερα μεταβιβάζει μὲ τὸ στόμα της, στὸ παιδί της, τὴν μακραίωνη παράδοση τοῦ λαοῦ μας; Ποιά τὸ νανουρίζει; (Τὰ τρισάθλια βιβλία Γλώσσας, ὅπως ἔχω γράψει, ζητοῦν ἀπὸ τὰ παιδιὰ νὰ γράψουν ἕνα νανούρισμα γιὰ χταπόδια, στὸ Ἀνθολόγιο Γ´-Δ´ Δημοτικοῦ).
. Πρὶν ἀνοίξουμε τὰ πορτοπαράθυρα τῶν σπιτιῶν μας καὶ εἰσβάλλουν οἱ ἀναθυμιάσεις τοῦεὐρωπαϊκοῦ, «δυτικοῦ μοντέλου ἀγωγῆς», οἱ μάνες κατηχοῦσαν τὰ παιδιά τους στὸ σπίτι. Τοὺς πρόσφεραν μαθήματα πατριδογνωσίας καὶ ἀγωγὴ ἁγιότητας. Σὲ κείμενό της ἡ πολὺ σπουδαία, μακαριστὴ πιά, Γαλάτεια Σουρέλη, ἔγραφε. (Συμβουλεύω νὰ ἀγοράζουν οἱ γονεῖς τὰ βιβλία της, εἶναι τὸ καλύτερο δῶρο γιὰ τὰ παιδιά τους, ν’ ἀφήσουν τὰ «κινητὰ» δηλητήρια).
. «…Ἀγωγὴ ἁγιότητας γινόταν καὶ μὲ τὸν λαϊκὸ κατηχητικὸ λόγο, ποὺ μάθαιναν οἱ μανάδες στὰπαιδιά τους: Ἕνας εἶναι ὁ Κύριος, δεύτερη εἶναι ἡ Παναγιά, τρίτος εἶναι ὁ Πρόδρομος, τέσσερα τὰΕὐαγγέλια, πέντε οἱ Παρθένες, ἕξι τὰ ἑξαπτέρυγα, ἑπτὰ εἶναι τὰ μυστήρια, ὀκτὼ τὸ ὀκτωήχι, ἐννιὰ εἶναι τὰτάγματα, δέκα εἶναι οἱ ἐντολές, ἕντεκα τὰ ἑωθινά, δώδεκα οἱ Ἀπόστολοι. Ὅλα αὐτὰ τὰ μάθαιναν οἱ μανάδες στὰ παιδιά τους ψέλνοντάς τα. Καὶ τὸ παιδομάνι –τότε οἱ ἄνθρωποι κάνανε πολλὰ παιδιὰ– κατέβαζε αὐτὴν τὴν πρόσθεση καὶ τὴν ἔκανε ἀφαίρεση: Δώδεκα οἱ Ἀπόστολοι, ἕντεκα τὰ ἑωθινά, δέκα εἶναι οἱ ἐντολές…. ἕνας εἶναι ὁ Κύριος! Ἀγωγή, ἀκόμα, γινόταν καὶ μὲ τὸ νανούρισμα: Στὸ πάπλωμά σου κέντησα ἀετοὺς νὰ σὲστολίζουν/σοῦ κέντησα μία Παναγιά, στ’ ἀχνὸ προσκέφαλό σου/κι ἀκόμα τὴν Ἁγιὰ-Σοφιὰ νά’ χεις στὸμαγουλό σου. Ἀγωγὴ γινόταν καὶ μὲ τὴν εὐχή: Ἡ Παναγιὰ μαζί σου, ποὺ περιέχει ὁλόκληρη τὴν ὀρθόδοξη παράδοση! Ποιό παιδὶ φεύγει σήμερα γιὰ τὸ σχολεῖο του καὶ κάποιος βρίσκεται πίσω του νὰ τὸ σταυρώσει καὶ νὰ τοῦ πεῖ: νά ᾽χεις τὴν εὐχή μου, ἡ Παναγιὰ μαζί σου; Ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν εὐχή μας ἔχουμε στερήσει τὰπαιδιά μας». («Ἁγιότητα, ἕνα λησμονημένο ὅραμα», συλλογικὸ ἔργο, σελ. 218, ἔκδ. «Ἀκρίτας»).
. Ἡ φράση «ἐσεῖς τὸ κάνατε τὸ ἔγκλημα» δείχνει καὶ τὸ τωρινὸ σχολεῖο- παιδομάζωμα. Λέει ἕνας σπουδαῖος ποιητικὸς λόγος: «Πάρε τὶς λέξεις μου, δῶσ’ μου τὸ χέρι σου». Τὰ παιδιὰ δὲν ἔχουν λέξεις, δὲν μποροῦν νὰ ἐκφραστοῦν, γιατί δὲν διδάσκονται τὴν γλῶσσα καὶ στὰ σχολεῖα. Καὶ γλῶσσα σημαίνει λογοτεχνία, ποίηση, πράγματα προγραμμένα ἀπὸ τὰ ἐν χρήσει σχολικὰ τάχα καὶ βιβλία Γλώσσας.
. Μία ἀπὸ τὶς σοβαρότερες καὶ σημαντικότερες συνέπειες αὐτοῦ τοῦ γλωσσικοῦ ὑποσιτισμοῦεἶναι ὅτι προτρέπονται, καταφεύγουν οἱ νέοι σὲ πράξεις βίας, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποφευχθοῦν μὲ τὸν λόγο. Πολλὰ παιδιὰ φτάνουν στὴν ἐξαλλοσύνη καὶ τὴν ἀπελπισία, γιατί δὲν μποροῦν νὰ συν-ἐννοηθοῦν.
. Νὰ πῶ κάτι καὶ ἀπὸ τὴν ἐμπειρία μου στὴν τάξη. Δίδαξα πρὶν ἀπὸ ἐνάμιση μῆνες στοὺς μαθητὲς –ϛ’ Δημοτικοῦ– τὸν γνωστό, διδακτικότατο μύθο τοῦ Αἰσώπου, «παῖς κλέπτης καὶ μήτηρ». Ρώτησα τὶς προάλλες τὰ παιδιά. Θυμόταν τὰ πάντα, σχεδὸν ὅλο τὸ κείμενο. (Βεβαίως τὸ διδάσκω καὶ στὴν ἀρχαία ἑλληνική). Ὅταν δὲν διδάσκεις, τὶς τιμαλφεῖς ἀξίες, στὴν ἀρτιμελῆ γλώσσα τοῦ Γένους μας, τότε οἱ καρδιὲς σκληραίνουν καί, κάποιες φορές, τὰ χέρια ὁπλίζονται.
. Νὰ παραθέσω καὶ τὸν προαναφερόμενο μύθο τοῦ Αἰσώπου, ποὺ περιγράφει στὶς ὀλέθριες συνέπειες τῆς ἀτιμωρησίας. Τὰ παιδιά, ἐπειδὴ εἶναι ἔξυπνα καὶ δὲν πάσχουν ἀπὸ τὴ λοιμικὴ νόσο τοῦ«ξερόλα», τὸν κατάλαβαν καὶ συμφώνησαν. Ἂν πᾶς στοὺς «μεγάλους», ἰδίως τοὺς ἀνίατα προοδευμένους, θὰ χαρακτηρίσουν καὶ τὸν Αἴσωπο ὀπισθοδρομικὸ καὶ ἄσχετο, διότι δὲν εἶχε γνώση τῶν σύγχρονων ρευμάτων τῆς… Παιδαγωγικῆς. (Συζητώντας μὲ νεαρὰ δασκάλα γιὰ τὴν ἀξία τῶν μύθων μοῦ ἀντέτεινε τὸἀκαταμάχητο ἐπιχείρημα «μὰ ζοῦμε στὸν 21ο αἰώνα…». Μάλιστα. Δηλαδή, κατὰ τὴν κρανιοκενῆ αὐτὴκοινοτοπία, τοὺς προηγούμενους αἰῶνες ὁ λαός μας ζοῦσε στὴν βαρβαρότητα. Οἱ μανάδες καὶ οἱ γιαγιάδες μας, φτωχὲς ἀλλὰ μὲ ἀρχοντιὰ καὶ φιλότιμο, ποὺ κεντοῦσαν ἀριστουργήματα ἢ ἔφτιαχναν γλυκὰ κουταλιοῦ«χάδια τῆς κοιλιᾶς», ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Παπαδιαμάντης, ἦταν ἀπολίτιστες κι ἐμεῖς τὰ ἀπολειφάδια τῆς ἱστορίας ξεχειλίζουμε ἀπὸ πολιτισμό; Ἕνα ἁπλὸ κουλουράκι γιὰ τὰ παιδιά τους στὸ σχολεῖο δὲν ξέρουν οἱμεταμοντέρνες νὰ φτιάξουν καὶ τὸν καφέ τους ἕτοιμο τὸν παίρνουν, γι’ αὐτὸ γεμίσαμε «ταχυκαφεπωλεῖα». Μία βόλτα στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας –πιάνεις τὴν μύτη σου ἀπὸ τὴν εὐτέλεια καὶ τὴν ἀδιαντροπιά– ἄλλο φανερώνει. Ὁ παλιμβαρβαρισμὸς εἶναι ὁρατός).
. Ὁ μύθος. (Καὶ «μύθος ἐστὶ λόγος ψευδὴς εἰκονίζων τὴν ἀλήθειαν», ὁ μύθος περιγράφει μία ἀληθινὴ κατάσταση).
« Ἦταν μία φορὰ ἕνα σχολιαρόπαιδο ποὺ ἔκλεψε τὴν πλάκα τοῦ συμμαθητῆ του στὸ σχολεῖο καὶ τὴν ἔφερε στὴ μάνα του. Ἐκείνη, ὄχι μόνο δὲν τὸν μάλωσε, ἀλλὰ τοῦ εἶπε καὶ μπράβο. Τὴν ἑπόμενη φορά, λοιπόν, ὁκλέφτης ἅρπαξε καὶ τῆς πῆγε ἕνα πανωφόρι. Τὸ καλοδέχτηκε καὶ αὐτὸ ἡ μάνα μὲ ἀκόμη μεγαλύτερους ἐπαίνους. Ἔτσι, καθὼς τὸ παιδὶ μεγάλωνε, ἄρχισε πλέον νὰ καταπιάνεται μὲ πιὸ χοντρὲς κλοπές. Ὅμως μία μέρα τὸν ἔπιασαν ἐπ’ αὐτοφώρῳ. Ἀμέσως τότε τοῦ δέσανε τὰ χέρια πισθάγκωνα καὶ τὸν πήγαιναν κατευθείαν γιὰ κρεμάλα. Ὅσο γιὰ τὴ μάνα, αὐτὴ ἀκολουθοῦσε ἀπὸ πίσω του καὶ βαροῦσε τὰ στήθια της θρηνώντας. Σὲ κάποια στιγμή, λοιπόν, ὁ νεαρός τῆς φώναξε πὼς ἤθελε νὰ τῆς ψιθυρίσει κάτι στὸ αὐτί. Μόλις τὸν πλησίασε ἐκείνη, αὐτὸς γράπωσε μὲ τὰ δόντια του τὸ αὐτί της, τὸ δάγκωσε μὲ ὅλη του τὴ δύναμη καὶ τῆς τὸ ξερίζωσε. Ἡ γυναίκα, φυσικά, ξέσπασε σὲ δριμὺ κατηγορητήριο: -Ξεδιάντροπε! Σὰν νὰ μὴ σοῦἔφταναν τὰ ἐγκλήματα ποὺ ἔχεις διαπράξει! Τὴ μάνα σου τόλμησες νὰ σακατέψεις; Ὅμως ὁ γιός της ἔκραξε: -Γιατί δὲν μὲ μάλωσες τότε ποὺ ἔκανα τὴν πρώτη μου κλεψιὰ καὶ σοῦ ἔφερα ἐκείνη τὴν πλάκα; Ἅμα τὸ εἶχες κάνει, δὲν θὰ εἶχα καταντήσει ἔτσι, νὰ μὲ σέρνουν γιὰ ἐκτέλεση.
. Τὸ δίδαγμα τοῦ μύθου: Ἅμα δὲν τιμωρήσεις τὸ κακὸ ἀπὸ τὴν ἀρχή, μετὰ δὲν συμμαζεύεται». « Ὁλόγος δηλοῖ ὅτι τὸ κατ’ ἀρχὰς κολαζόμενον ἐπὶ μεῖζον αὔξεται». Ποιός διαφωνεῖ;
ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ Uncategorized στὶς 14 Σεπτέμβριος 2022
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 