«ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΟΥΡΑΝΟ, ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΗΛΙΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» καὶ τὸν Γάμο Γάμο!

Ἀποσπάσματα ὁμιλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
στὴν ἐκδήλωση μὲ θέμα «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ‘εἰς τὴν Πόλιν’»,

τὴν ὁποία διοργάνωσε τὸ Γενικὸ Προξενεῖο τῆς Ἑλλάδος,
τὸ ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς, 9 Φεβρουαρίου 2024,
στὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο τῆς Ὁμογενείας
στὸ ἱστορικὸ κτήριο τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς Γαλατᾶ,
μὲ ἀφορμὴ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Παγκόσμιας Ἡμέρας τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας.

.                Στὴν ὁμιλία του ὁ Παναγιώτατος ἀναφέρθηκε στὴ σημασία καὶ στὴ συνεισφορὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὸν παγκόσμιο πολιτισμό, ἐπισημαίνοντας ὅτι αὐτὴ ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «ἡ μητρικὴ γλῶσσα τοῦ πνεύματος», στὴν ὁποία, πρόσθεσε, γράφτηκαν ἀπαράμιλλα ἔργα ποὺ ἄλλαξαν τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπότητας καὶ τὸν ροῦν τῆς ἱστορίας. “Μεταξὺ αὐτῶν ξεχωρίζει ἡ Καινὴ Διαθήκη, «σὰν νὰ διάλεξε ὁ Θεὸς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα γιὰ νὰ ἀναγγείλει τὸ Εὐαγγέλιό Του», ὅπως ἔχει λεχθῆ”, ἐπεσήμανε.

.              Ἡ Ἑλληνικὴ εἶναι ἡ γλῶσσα ποὺ ὑπενθυμίζει ἀενάως ὅτι ὑπάρχει ἀλήθεια καὶ βάθος τῶν πραγμάτων καὶ ὄχι μόνον ἡ τετράγωνη λογικὴ τῆς χρησιμοθηρίας. Μία γλῶσσα ποιητικὴ καὶ στοχαστικὴ ποὺ ἀντιπαθεῖ τὴν πεζότητα, ποὺ ὅταν τὴ γνωρίζης δὲν μπορεῖς παρὰ νὰ φιλοσοφῆς καὶ νὰ θεολογῆς, νὰ νοιώθης ποιητής. Εἶναι ἡ γλῶσσα ποὺ βαθαίνει τὸ μυστήριο τοῦ κόσμου, ἀποκαλύπτει τὴν ἁρμονία, ἡ ὁποία «κρύπτεσθαι φιλεῖ», ποὺ ξέρει ὅτι ἡ σοφία καὶ ἡ ἀλήθεια βρίσκονται «ἐν βυθῷ». Μία γλῶσσα ποὺ δὲν προσαρμόζεται στὴν προκρούστεια λογικὴ καὶ στὶς σολομώντειες λύσεις, ποὺ δὲν συμφιλιώνεται μὲ ἀντικειμενοποιήσεις καὶ μὲ τὴν προτεραιότητα τῶν μέσων. 
.              Ἡ γλῶσσα μας εἶναι τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὸν μεγαλύτερο πνευματικὸ παράδεισο τῆς οἰκουμένης. Ἡ Ἑλληνική, ὅπως γράφει ὁ Καθηγητὴς κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, «σμιλεύτηκε ἐπὶ 30 καὶ πλέον αἰῶνες στὴν ἔκφραση λεπτῶν ἐννοιῶν τῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς ἐπιστήμης, ἁδρῶν ἐννοιῶν τοῦ πολιτικοῦ λόγου καὶ τῶν πολιτειακῶν θεσμῶν, σύνθετων ἐννοιῶν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου καὶ τῆς πατερικῆς θεολογίας, καθὼς καὶ βαθιῶν στοχαστικῶν ἐννοιῶν τοῦ ἀρχαίου δράματος, τῆς πεζογραφίας καὶ τῆς ποίησης» (Λεξικὸ τῆς Νέας Ἑλληνικῆς Γλώσσας, Ἀθήνα 2012, Εἰσαγωγή: Ἡ ἰδιαιτερότητα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, σ. 13). Πόσο τυχαῖο εἶναι ἄραγε ὅτι ἡγλῶσσα μας ἔχει «προνομιακὴ θέση» ἀνάμεσα στὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου, ὅτι «ἡ ἔννοια τῆς συνέχειας, προκειμένου γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, δὲν εἶναι ἰδεολόγημα, ἀλλὰ ἁπτὴ γλωσσικὴ πραγματικότητα»;
.               Αὐτὴ ἡ γλῶσσα εἶναι ἐπὶ μακροὺς αἰῶνες ἡ λαλιὰ τῶν γηγενῶν κατοίκων αὐτῆς τῆς Πόλης, τῆς Πόλης τῶν Ἀρχιεπισκόπων Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ ποιητοῦ τῆς θεολογίας, καὶ τοῦ «χρυσοῦ τὴν γλῶτταν» Ἰωάννου, τοῦ«Δημοσθένους τῆς Ἐκκλησίας», τῆς Πόλης τοῦ πολυΐστορος Φωτίου τοῦ Μεγάλου, τῶν ὑμνογράφων, τῶν ποιητῶν καὶ φιλοσόφων. Ἐδῶ ἔδρασαν οἱ Λογάδες τοῦ Γένους, ἡ Κεντρικὴ Ἐκπαιδευτικὴ Ἐπιτροπὴ καὶ ὁ Ἑλληνικὸς Φιλολογικὸς Σύλλογος, ἀναδείχθηκαν πρωτοπόροι ἄνδρες καὶ γυναῖκες στὰ γράμματα καὶ τὴ λογοτεχνία, ἐδῶ, ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα, ἐκτυλισσόταν ζωηρὴ συζήτηση γιὰ τὴ δημοτικὴ καὶ τὴν καθαρεύουσα.”

Στὴ συνέχεια ὁ Πατριάρχης ὑπενθύμισε τὴν καθοριστικὴ συμβολὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴ διάσωση τῆς γλωσσικῆς ταυτότητάς μας.

.                Ἵδρυσε σχολεῖα, μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι γνώση καὶ χριστιανικὴ πίστη συγκροτοῦν τὸν πυρήνα τῆς ἰδιοπροσωπίας μας. Ἀτενίζουμε καθημερινὰ στὸ Φανάρι τὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, ποὺ συμβολίζει αὐτὴ τὴν τιτάνια προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας σὲ δύσκολους καιρούς, καὶ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ γνώση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπὸ μόνη της εἶναι εἰσαγωγὴ σὲ μία ὑψηλὴ κουλτούρα, σὲ ἕνα ἦθος ἐλευθερίας, σὲ ἕνα μοναδικὸ τρόπο ὕπαρξης καὶ συνύπαρξης, σκέψης καὶ πράξης. Καὶ σήμερα, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο συνεχίζει αὐτὴν τὴν παράδοση ὡς ὑπερασπιστὴς τῆς γλωσσικῆς μας ταυτότητας.

.               Ποτὲ ἡ ἐκμάθηση τῆς γλώσσας μας δὲν ὑπῆρξε εὔκολο ἐγχείρημα. Ἀπαιτοῦσε καὶ ἀπαιτεῖ εὐφυία, προσπάθεια καὶ κόπο. Ὅμως, ἡ προσπάθεια αὐτὴ ἀπέδιδε καρπόν ἑκατονταπλασίονα, συνέβαλλε στὴν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας, μᾶς ἔδινε τὴν ἱκανοποίηση νὰ χαιρόμαστε τὸν πολιτισμικὸ καὶ τὸν πνευματικό μας πλοῦτο, τὴν ποίηση καὶ τὰ ἄλλα λογοτεχνήματα, τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὑμνολογία, νὰ ξεφεύγουμε ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ στείρου ὠφελιμισμοῦ. Ὁ «ἐγκλωβισμὸς στὸ χρήσιμο» στὴν ἐποχή μας, κατὰ τὴν ὁποία, ὅπως λέγει ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «ἐὰν δὲν ἔχεις τίποτε νὰ κερδίσεις ἀπ’ αὐτὸ ποὺ κάνεις, σὲ κοιτάζουν ὅλοι μὲ ἀνοιχτὸ στόμα» (Ἡ Ἑλλάδα τοῦ Ἐλύτη, Ἀθήνα 2021, σ. 120), ἐπιτείνεται ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῆς τετράγωνης λογικῆς τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν καὶ τοῦτεχνοπωλίου, ποὺ κυριαρχεῖ στὸν χῶρο τῆς ἐκπαίδευσης. Θὰ λέγαμε, παραλλάσσοντας μία ἀντίστοιχη φράση, ὅτι «ἡἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας δὲν εὐδοκιμεῖ ὡς ἀξεσουὰρ μιᾶς τεχνοκρατουμενης ἐκπαίδευσης». Στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι δύσκολο νὰ βρεθῆ ἡ ζωτικῆς σημασίας λύση.”
.                “Καμμία προσπάθεια δὲν εἶναι πολυτέλεια, ὅταν ἀσχολούμαστε μὲ τὸ θέμα τῆς διατήρησης τῆς ἑλληνομάθειας καὶ ἑλληνογλωσσίας στὴν κοιτίδα τοῦ Γένους. Ἕνα εἶναι ἀπολύτως βέβαιο: Δὲν ἔχουμε ἄλλη ἐπιλογὴἀπὸ τὸ νὰ διαφυλάξουμε καὶ νὰ καλλιεργήσουμε τὴ γλωσσική μας κληρονομιά, ἡ παραμέληση τῆς ὁποίας θὰ σημάνη πολλαπλὲς συρρικνώσεις, στένεμα τοῦ πνευματικοῦ μας ὁρίζοντος. Πολλοὶ πολιτισμικοὶ ἀγῶνες κερδήθηκαν ἐδῶ, στὸκέντρο τῆς Ρωμιοσύνης, κάτω ἀπὸ ἀκραία δύσκολες συνθῆκες. Καὶ ὁ προκείμενος ἀγὼν πρέπει νὰ εἶναι νικηφόρος, γιὰ νὰ συνεχίσουμε, ὅπως θὰ μᾶς ἔλεγε πάλι ὁ Ἐλύτης, νὰ λέμε τὴ θάλασσα θάλασσα, τὸν οὐρανὸ οὐρανό, τὸν ἥλιο ἥλιο καὶ τὴν ἐλευθερία ἐλευθερία. Καλούμαστε ὅλοι σὲ κοινὴ προσπάθεια, μὲ αὐτοπεποίθηση, μὲ πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι ἀπὸ ἐκεῖνον, στὸν ὁποῖο δόθηκαν πολλά, θὰ ἀπαιτηθοῦν πολλά, κατὰ τὸβιβλικὸν «παντὶ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ’ αὐτοῦ» (Λουκ. ιβ´, 48).”

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Ἡ στάση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας
ἔναντι τῆς ἑλληνικῆς παιδείας
(ἀπόσπασμα Ὁμιλίας
τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου Ἰωάννου
γιὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν
στὴν αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Ἀριστοτελείου Παν/μίου Θεσσαλονίκης
στὶς 30.01.1998)

α) Στάση ἐκλεκτικότητας καὶ ἐπιλογῆς. Στὸ γνωστὸ ἔργο του «Πρὸς τοὺς νέους, ὅπως ἂν ἐξ ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων», ὁ Μ. Βασίλειος παροτρύνει τοὺς νέους νὰ ἐπιλέγουν ἀπὸ τὴν κλασσικὴ παιδεία ὅπως οἱ μέλισσες τὰ ἄνθη καὶ τοὺς χυμούς, ποὺ θὰ τοὺς εἶναι ὠφέλιμα, καὶ νὰ ἀπορρίπτουν ὅσα εἶναι βλαβερά. Ἡ διακριτικὴ αὐτὴ διεργασία δὲν εἶναι εὔκολη, ὑπονοεῖ πάντως ὅτι ὑπάρχουν καὶ πολλὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα, στὴν κλασσικὴ ἑλληνικὴ παιδεία, τὴν ὁποία ὁ Βασίλειος παρομοιάζει μὲ τὴ φοίτηση τοῦ Μωϋσέως στὴ σοφία τῶν Αἰγυπτίων πρὶν νὰ προσέλθει «τὴ θεωρία τοῦ ὄντος», δηλαδὴ στὴ θέα τοῦ Θεοῦ στὸ ὅρος Σινᾶ. Τὴν ἴδια στάση τηρεῖ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἡ ἀρχή του ὡς πρὸς τὴν χρήση τῆς ἑλληνικῆς παιδείας εἶναι: κράτα τὸ ρόδον, ἀπόφευγε τὸ ἀγκάθι. Παρόμοιες εἶναι καὶ οἱ ἀπόψεις τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Εἰ γὰρ καὶ μή, καθὼς προσῆκε περὶ ἀναστάσεως, φιλοσοφοῦσιν ἅπαντες (οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες), ἀλλ’ ὅμως περὶ τῆς κρίσεως καὶ τῆς κολάσεως καὶ τῶν ἐκεῖ δικαστηρίων ἅπαντες συμφωνοῦσιν, ὅτι ἔσται τις τῶν ἐνταῦθα γινομένων ἀντίδοσις ἐκεῖ».
.                  Ἡ κλασσικὴ μόρφωση δὲν ἀπορρίπτεται ἐντελῶς ἀπὸ τὸν Χρυσορρήμονα: «Τί οὖν; κατασκάψομεν τὰ διδασκαλεῖα (τῶν εἰδωλολατρῶν Ἑλλήνων), φησίν; Οὐ τοῦτο λέγω, ἀλλ᾽ ὅπως μὴ τὴν τῆς ἀρετῆς καθέλωμεν οἰκοδομὴν καὶ ζῶσαν κατορύξωμεν τὴν ψυχήν».

β) «Καινοτομεῖν τὰ ὀνόματα». Ὅλες οἱ λέξεις ποὺ χρησιμοποιοῦμε στὴ γλῶσσα μας εἶναι σχετικὲς καὶ ἀνίκανες νὰ ἐκφράσουν πλήρως τὸ νοούμενο. Καμιὰ γλῶσσα δὲν εἶναι «ἱερή», οὔτε ἡ Ἑλληνικὴ οὔτε ἡ Ἑβραϊκή, ἂν καὶ ὁ Μ. Βασίλειος σημειώνει ἰδιαίτερα τὸ ὅτι οἱ Ἑβδομήκοντα δὲν μετέφρασαν, ἄλλα ἁπλῶς μεταγραμμάτισαν στὰ ἑλληνικὰ λέξεις, ποὺ ἀναφέρονται στὸ Θεό, ὅπως οἱ λέξεις Σαβαώθ, Ἀδωνάϊ, Ἐλωὶ κ.λπ. Παρὰ ταῦτα τόσον ὁ Βασίλειος ὅσον καὶ ὁ θεολόγος Γρηγόριος, ὑποστήριξαν μὲ ἐπιμονὴ τὸν ὅρο “ὁμοούσιος” τοῦ Συμβόλου τῆς Νικαίας, ἂν καὶ γνώριζαν ὅτι δὲν ὑπῆρχε στὴν Ἁγία Γραφή, καὶ ὅτι ἦταν δάνειο ὄχι μόνον ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφία. Ἔτσι οἱ Πατέρες αὐτοί, ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη Ἐκκλησία, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ χρήση τοῦ “ὁμοούσιος” ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, δὲν δίσταζαν νὰ χρησιμοποιήσουν φιλοσοφικοὺς ὅρους τῆς ἐποχῆς τους, καὶ μάλιστα νὰ τοὺς ἐπενδύσουν μὲ αὐθεντία δογματική, δηλαδὴ ἀκατάλυτη, καθιστώντας τους κατὰ κάποιο τρόπο ἀναντικατάστατους. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ φιλοσοφία, ὡς τὸ κύριο διαθέσιμο στὸν πολιτισμὸ τῆς ἐποχῆς μέσον ἐπικοινωνίας, ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιηθεῖ προκειμένου νὰ ἐνσωματωθεῖ στὸ πολιτισμικὸ γίγνεσθαι ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.
.                    Ἔτσι ὁ Μ. Βασίλειος ἀποφαίνεται ὅτι εἶναι οὐσιῶδες καὶ ἀπαραίτητο γιὰ ὅσους θεολογοῦν «νὰ θεωροῦν τοὺς ὅρους ποὺ χρησιμοποιοῦνται στὴ θεολογία ὡς πρωταρχικῆς σημασίας, καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ ἐξάγουν ἀπὸ αὐτοὺς τὸ ὑποκρυπτόμενο σὲ κάθε φράση καὶ σὲ κάθε συλλαβὴ νόημα». Ἡ στάση αὐτὴ τῶν Πατέρων ἔναντι τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καὶ γλώσσης δηλώνει σαφῶς τὴν πρόθεσή τους νὰ μεταφέρουν ὁπωσδήποτε τὴ χριστιανικὴ πίστη στὸν πολιτισμὸ τῆς ἐποχῆς τους, ὅσους κίνδυνους καὶ ἂν αὐτὸ συνεπάγεται. Ἡ Πατερικὴ θεολογία ἀποτελεῖ αὐτὴ καθαυτὴν πολιτισμικὸ γεγονός. Ὄχι μόνο δὲν ἀρνεῖται νὰ χρησιμοποιήσει τὴ γλῶσσα τῆς φιλοσοφίας, ἀλλὰ – αὐτὸ εἶναι τὸ σημαντικό– ἐπιδιώκει καὶ κατορθώνει νὰ τῆς δώσει χριστιανικὸ περιεχόμενο, νὰ τὴν ἐκχριστιανίσει. Ἔτσι χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς Πατέρες οἱ ὅροι οὐσία, φύση, ἐνέργεια, ὑπόστασις, πρόσωπον κ.λ.π., γιὰ νὰ πάρουν ὅμως ἄλλο περιεχόμενο, σύμφωνο μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ φιλοσοφία δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ φθάσει στὸν Θεό, ὁ Θεὸς ὅμως μπορεῖ νὰ τὴν χρησιμοποιήσει γιὰ τοὺς σκοπούς Του.

γ) Ἡ τρίτη ἀρχή, ποὺ διέπει τὴ στάση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς κλασσικῆς ἑλληνικῆς σοφίας, εἶναι καὶ ἡ πιὸ σημαντική. Πρόκειται γιὰ τὴν ὑπαρξιακὴ ἀναθεώρηση τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνισμοῦ μὲ βάση τὴ Βιβλικὴ θεώρηση τῆς σχέσεως Θεοῦ καὶ κόσμου, ἀνθρώπου καὶ ἱστορίας. «Τὸ κύριο διακριτικὸ στοιχεῖο τῆς Πατερικῆς θεολογίας ἦταν ὁ ὑπαρξιακός της χαρακτήρας». Ἡ φράση αὐτὴ ἀνήκει στὸν ἀείμνηστο π. Γ. Florovsky, καὶ δικαιώνεται πλήρως ἀπὸ τὰ Πατερικὰ κείμενα. Ὅταν κάνουμε λόγο γιὰ «ὑπαρξιακὴ» ἀναθεώρηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, δὲν ἔχομε κατὰ νοῦν ἕνα συγκεκριμένο φιλοσοφικὸ σύστημα ἀνάλογο μὲ ἐκεῖνο, ποὺ εἶναι σήμερα γνωστὸ ὡς «ὑπαρξισμός». Ἐννοοῦμε τὸ ὅτι ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας δὲν ἀποβλέπει σὲ τίποτε ἄλλο παρὰ στὴν ἱκανοποίηση τῶν ὑπαρξιακῶν προβλημάτων τοῦ ἀνθρώπου, τὴ λύτρωση καὶ σωτηρία του ἀπὸ τὴν ἀναγκαιότητα, τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο μέσα ἀπὸ μία συγκεκριμένη στάση ζωῆς, μία ὁρισμένη σχέση του μὲ τὸν Θεό, τοὺς συνανθρώπους του καὶ τὸν κόσμο. Ἡ θεολογία καὶ τὰ δόγματα δὲν εἶναι διανοητικὰ κατασκευάσματα, ποὺ ἀποβλέπουν στὴν ἱκανοποίηση τοῦ ἀνθρωπίνου λόγου, ἀλλὰ σημεῖα, ποὺ παραπέμπουν σὲ ζητήματα ζωῆς καὶ θανάτου, ὑπάρξεως καὶ ἀνυπαρξίας. Ἔχουν σωτηριολογικὸ περιεχόμενο, ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἠθικῆς βελτιώσεως, ἀλλὰ τῆς ὀντολογικῆς καταφάσεως καὶ βεβαιώσεως παντὸς ὅ,τι ὑπάρχει καὶ ἀπειλεῖται ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία καὶ τὸ θάνατο. Σὲ τέτοια θέματα δόθηκε ἡ πνευματικὴ μάχη μεταξὺ Πατερικῆς θεολογίας καὶ ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, καὶ στὸ ἐπίπεδο αὐτὸ κρίθηκε τελικὰ ἡ διαμόρφωση τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας κάτω ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τῆς χριστιανικῆς πίστεως.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Ἀθάνατη ἑλληνικὴ γλῶσσα

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.             Στὶς 9 Φεβρουαρίου γιορτάσθηκε «γιὰ μόλις δεύτερη φορὰ ἡ “Παγκόσμια Ἡμέρα Ἑλληνικῆς Γλώσσας”, ἡ ὁποία καθιερώθηκε τὸ 2017 μὲ κοινὴ ἀπόφαση τῶν ὑπουργῶν Ἐσωτερικῶν, Ἐξωτερικῶν καὶ Παιδείας, Ἔρευνας καὶ Θρησκευμάτων.
.             Τὰ Ἑλληνικὰ εἶναι ἡ ἐπίσημη γλῶσσα τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Κύπρου, καθὼς καὶ μία ἀπὸ τὶς 23 ἐπίσημες γλῶσσες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Παράλληλα, εἶναι ἐπίσημα ἀναγνωρισμένη μειονοτικὴ γλῶσσα στὴν Ἀλβανία, τὴν Ἀρμενία, τὴν Ἰταλία, τὴν Οὑγγαρία, τὴ Ρουμανία, τὴν Οὐκρανία καὶ τὴν Τουρκία» («in.gr» 9-2-2019).
.             Ὅπως γράφει ὁ κ. Ἰωάννης Καζάζης, πρόεδρος Δ.Σ. τοῦ «Κέντρου Ἑλληνικῆς Γλώσσας» καὶ καθηγητὴς τοῦ ΑΠΘ, «τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀξίζει κανεὶς καὶ νὰ τὴ μάθει καὶ νὰ τὴν ἀγαπήσει. Γιὰ τὶς ἀρετές της, ἀλλὰ κυρίως διότι ἔχει ἐκφράσει ἕναν μεγάλο πολιτισμό, ὁ ὁποῖος στὴν ἀρχὴ τῆς μακρᾶς διάρκειάς του διαμόρφωσε καὶ κωδικοποίησε τὴν πρώτη καὶ καταστατικὴ στρώση τοῦ ἀνώτερου λεξιλογίου καὶ τοῦ ἐννοιολογίου τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ καὶ ποὺ δὲν ἔπαψε ἔκτοτε, σὲ ὅλη τὴν ἱστορικὴ συνέχειά του, νὰ ζυμώνεται μὲ τὶς μεγάλες ἱστορικὲς στιγμὲς τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῆς Δύσης. Ἀξίζει ὄντως νὰ τιμᾶται μιὰ γλῶσσα πολύτιμη ὡς παρακαταθήκη γιὰ τὴ Δύση καὶ ἀναντικατάστατη ὡς θεμέλιο γιὰ τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ» («Καθημερινὴ» 9-2-2019).
.             Πάνω στὸ ἴδιο θέμα εἶχε γράψει πρὸ καιροῦ ἡ ἐφημερίδα «Ἑστία» ὅτι πολλὰ στελέχη τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως «ἔχουν κατ᾿ ἐπανάληψη ἀπαξιώσει τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, συντασσόμενα μὲ τὴν ἄποψη ὅτι πρόκειται γιὰ “νεκρὴ” γλῶσσα.
.             Τὴν ἴδια ὥρα τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ διδάσκονται σὲ σχεδὸν 30 εὐρωπαϊκὲς χῶρες, ἀπὸ τὴν Πορτογαλία ἕως τὴν Ρωσσικὴ Ὁμοσπονδία καὶ ἀπὸ τὴν Ἀγγλία ἕως τὴν Ἰταλία. Τὰ πρωτεῖα κατέχει ἡ Ἰταλία, μὲ τὰ Ἀρχαῖα Ἑλληνικὰ νὰ διδάσκονται σὲ 783 κλασσικὰ λύκεια κατανεμημένα σὲ ὅλη τὴν χώρα, στὰ ὁποῖα φοιτοῦν περισσότεροι ἀπὸ 320 χιλιάδες μαθητές. Τὰ Ἀρχαῖα διδάσκονται καὶ στὶς πέντε τάξεις τῶν κλασσικῶν λυκείων, περίπου πέντε ὧρες ἀνὰ ἑβδομάδα. (…)
.             Πέραν τῆς χρηστικῆς ἀξίας τῆς γλώσσας, ἀδιαμφισβήτητο γεγο­νὸς ἀποτελεῖ ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γραμματεία, ἀρχαία καὶ νέα, ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἀριστουργήματα, ποὺ ἡ διδασκαλία τους βελτιώνει τὸν ἄνθρωπο κάθε χώρας ὡς πολίτη τοῦ κόσμου».
.             Πάμπολλα ἐπιχειρήματα ἐπιστημόνων διεθνοῦς κύρους εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαρι­θμήσει κάθε σοβαρὸς μελετητὴς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας γιὰ τὴν ὠφελιμότητα τῆς σπουδῆς της. Καὶ ἐνῶ σὲ παγκόσμια κλίμακα ἐπεκτείνεται συνεχῶς ἡ ἀναγνώριση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ὡς κορυφαίου παράγοντα τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, ἐδῶ στὴν κοιτίδα της ἀπὸ πολλοὺς περιφρονεῖται καὶ ἀπό μερικοὺς κακοποιεῖται. Ἐπιτέλους πότε θὰ ξυπνήσουμε ὡς λαὸς καὶ θὰ ἀπαιτήσουμε ἀπὸ τοὺς ἄρχοντές μας τόν σεβασμὸ καὶ τὴν καλλιέργεια τῆς παν­άρχαιας αὐτῆς ἐθνικῆς κληρονομιᾶς; Ἡ εὐθύνη ὅλων μας ἀπέναντι στὶς ἐρχόμενες γενιὲς εἶναι τεράστια!

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Μεγαλύτερη εἶναι ἡ εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι ὡς Διοικήσεως ἀλλὰ ὡς μελῶν μὲ συνείδηση. Καὶ ἰδιαιτέρως τῶν ἐπιπόλαιων καὶ ἐν τέλει ἀνευθύνων κληρικῶν, ποὺ ἐπηρεασμένοι ἀπὸ ἰδεολογίες ἐρωτοτροποῦν μὲ τὴν ἀντικατάσταση τῶν λειτουργικῶν κειμένων ἀπὸ μεταφρασμένα στὰ νέα ἐλληνικά.Καὶ τελοῦν ἀκολουθίες καὶ Θ. Λειτουργίες διαβάζοντας εὐχὲς στὰ νέα ἑλληνικά!

Η ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ ἀποποίηση τῆς κληρονομιᾶς μας

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.             Ἡ κυβέρνηση ἀποποιεῖται τὴν πολιτισμικὴ κληρονομιά μας, χωρὶς νὰ εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ πληρώσει ΕΝΦΙΑ… Ἔχει βάλει στόχο νὰ ἀφανίσει τὴν ἑλληνικότητα τοῦ λαοῦ. Κατὰ τὸ Νίκο Χατζηκυριάκο – Γκίκα ἡ ἑλληνικότητά μας συνίσταται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὴν Παιδεία, τὴν Ἱστορία καὶ τὴ Γλώσσα. Καὶ οἱ τέσσερις αὐτοὶ ζωογόνοι παράγοντες τῆς ὕπαρξής μας, ὡς ἔθνους, βάλλονται ἀπὸ τὴν κυβέρνηση, μὲ τὴν ἀνοχὴ τοῦ μεγαλύτερου μέρους τῆς ἀντιπολίτευσης. Τὸ ζήτημα πλέον εἶναι τὸ πῶς μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἡ κρίσιμη αὐτὴ κατάσταση.
.             Ἡ θλίψη γιὰ τὴν ὑπονόμευση τῆς ὑπαρξιακῆς πορείας μας, ὡς Ἔθνους, προκαλεῖται ἀπὸ τὰ ὅσα σχεδιάζονται ἐκ μέρους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας σὲ βάρος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ τῆς διδασκαλίας τῆς ἱστορίας μας καὶ τὰ ὅσα προωθεῖ στὴν ἐκπαίδευση, μὲ τὴν κατάργηση τῶν ἀρχῶν τῆς ἀριστείας, τῆς ἀξιολόγησης καὶ τῆς πειθαρχίας σὲ κανόνες. Ἐπίσης ἀπὸ τὶς προτάσεις γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος τοῦ κυβερνῶντος Κόμματος καὶ ἰδιαίτερα τῆς νεολαίας του, μὲ τὶς ὁποῖες προωθεῖται ἡ κοινωνικὴ περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ εἰσδοχὴ τῶν Ἑλλήνων, ὡς πτωχοπροδρόμων, στὸν κοσμοπολιτισμὸ καὶ στὴν παγκοσμιοποίηση, τὴν ὁποία προωθοῦν, μεταξὺ ἄλλων, τὰ ἱδρύματα τοῦ Τζὸρτζ Σόρος (Γκιόργκι Σβὰρτζ τὸ πραγματικό του ὄνομα).
.             Μετὰ τὴν πρόθεση ἀποποίησης τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς ἀπὸ τὸ κράτος μοναδικὸς ἀποδέκτης της ἀπομένει ἡ Ἐκκλησία. Αὐτή, μόνη πλέον, ὀφείλει νὰ διατηρήσει τὴν ἰδιοπροσωπία μας καὶ εἰδικότερα τὴ συνέχεια καὶ τὴ διατήρηση τῆς γλώσσας μας, μὲ τὰ ἱστορικά, λειτουργικά, φιλοσοφικά, ποιμαντικὰ καὶ ποιητικὰ κείμενά της. Δυστυχῶς ἡ ἀγλωσσία ἔχει προσβάλει τοὺς κληρικοὺς καί, κυρίως, τοὺς λαϊκούς, ποὺ διαβάζουν ἢ ψάλλουν στοὺς Ναοὺς καί, φυσικά, ἐκείνους ποὺ συμμετέχουν στὶς Ἀκολουθίες. Τὰ πολλὰ λάθη στὴν ἀπόδοση τῶν κειμένων καὶ στὴν ἐκφορὰ τῶν λέξεων τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας ἀποδεικνύουν τὴν ἀποξένωση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴ γλώσσα τους.
.              Ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία πρέπει ἐπειγόντως νὰ φροντίσει νὰ κατανοοῦν τὰ κείμενα ὅσοι ἀναλαμβάνουν τὴν ἀπόδοσή τους, ἀλλὰ καὶ ὅσοι τὰ ἀκοῦν ἢ τὰ διαβάζουν. Ἂν δὲν συμβεῖ αὐτὸ σὲ λίγα χρόνια θὰ ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει ἔντονο τὸ δίλημμα τῆς μεταφορᾶς τῶν κειμένων στὴ μελλοντικὴ νεοελληνική, τῶν κάποιων ἑκατοντάδων γνωστῶν στοὺς πολλοὺς λέξεων…
.             Περίοδο γλωσσικῆς πενίας πέρασαν οἱ Ἕλληνες καὶ κατὰ τὰ μαρτυρικὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς στοὺς Ὀθωμανούς. Ἐπιβίωσαν, γιατί τὴν ἀμάθεια ἀναπλήρωνε ἡ βαθιὰ εὐσέβειά τους, ἡ ἀγάπη τους πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ πεποίθησή τους πὼς τὰ «ἱερὰ γράμματα» ἦσαν ζωτικὰ γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ταυτότητάς τους…
.             Τώρα εἶναι διαφορετικά. Τώρα, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, ἡ πλειονοψηφία τῆς ἑλληνικῆς ἰντελιγκέντσιας ἀρνεῖται τὴν πολιτισμικὴ κληρονομιά μας. Τώρα λοιπὸν εἶναι ἀνάγκη ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ ἀποδειχθεῖ ἀξία τῶν περιστάσεων. Αὐτὸ φυσικὰ ἀπαιτεῖ ἐκ μέρους της πνεῦμα αὐτοθυσίας, ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ ποίμνιο, ἀποστολικὴ ἱεραποστολικὴ διάθεση καὶ ἀξιοκρατικὴ ἐπιλογὴ Μητροπολιτῶν.-

ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ «ΣΗΜΑΔΕΥΟΥΝ» ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ

Οἱ γλῶσσες ἀφήνουν τὸ στίγμα τους στὸν ἐγκέφαλο

Τί ὑποστηρίζουν σὲ ἔρευνά τους Καναδοὶ ἐπιστήμονες.

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ».: Κάτι ἀνάλογο θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν περίπτωση τῆς λειτουργικῆς γλώσσας τῆς Ἐκκλησίας!

.           Τὰ μωρὰ ποὺ υἱοθετοῦνται ἀπὸ ἄλλες χῶρες, μπορεῖ νὰ μὴ θυμοῦνται τὴ γλῶσσα ποὺ ἄκουγαν τὶς πρῶτες ἡμέρες τῆς ζωῆς τους, ὡστόσο οἱ λέξεις αὐτὲς ἀφήνουν ἕνα ἀνεξίτηλο σημάδι στὸν ἐγκέφαλό τους, ὑποστηρίζουν ἐρευνητές. Σὲ μία ἔρευνα ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ Proceedings of the National Academy of Sciences, μία ὁμάδα ἐπιστημόνων ἀπὸ τὸν Καναδὰ προχώρησε στὴ χρήση μαγνητικῶν τομογραφιῶν, γιὰ νὰ δείξουν γιὰ πρώτη φορὰ πῶς ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος ἐπεξεργάζεται τὶς «χαμένες γλῶσσες» ἀκόμη καὶ ἀρκετὰ χρόνια μετὰ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ ἄτομο τὶς ἄκουσε γιὰ πρώτη φορά.
.           «Αὐτὸ ποὺ ἐντυπωσιάζει εἶναι, ὅτι αὐτὰ τὰ ἴχνη ὑπάρχουν ἐκεῖ, ἀκόμη κι ὅταν δὲν τὰ χρειαζόμαστε πιὰ», ἀνέφερε ἡ Denise Klein, μία ἐκ τῶν συγγραφέων τῆς μελέτης ἀπὸ τὸ Montreal Neurological Institute and Hospital τοῦ πανεπιστημίου McGill καὶ συνέχισε: «Ὁ ἐγκέφαλος ἀνταποκρίνεται στὶς πληροφορίες αὐτές». Σύμφωνα μὲ δημοσίευμα τοῦ Business Insider, στὴν ἔρευνα συμμετεῖχαν 48 κορίτσια ἡλικίας ἀπὸ 9 ἕως 17 ἐτῶν.
.           Κάποια εἶχαν γεννηθεῖ καὶ μεγαλώσει σὲ οἰκογένειες Γάλλων καὶ μιλοῦσαν μόνο γαλλικά. Κάποια εἶχαν γεννηθεῖ στὴν Κίνα καὶ εἶχαν υἱοθετηθεῖ ἀπὸ γαλλικὲς οἰκογένειες καὶ εἶχαν μάθει νὰ μιλοῦν μόνο γαλλικά, ἐνῶ κάποια ἄλλα γνώριζαν τόσο γαλλικὰ ὅσο καὶ κινέζικα.
.           Οἱ ἐρευνητὲς ἔβαλαν καὶ στὶς τρεῖς ὁμάδες νὰ ἀκούσουν ἤχους ἀπὸ τὴν κινεζικὴ γλώσσα, ἐνῶ τὴν ἴδια στιγμὴ κατέγραφαν τὶς «ἀντιδράσεις» τοῦ ἐγκεφάλου τους μὲ τὴ βοήθεια μαγνητικοῦ τομογράφου.
.           Τὰ παιδιὰ ἄκουσαν κάποιες λέξεις, εἰπωμένες σὲ κάπως διαφορετικοὺς ἤχους. Γιὰ ὅσους δὲν γνώριζαν κινέζικα θὰ ἦταν ἁπλὰ ἦχοι. Ὡστόσο, ὅσοι ἔχουν κάποια γνώση τῆς γλώσσας μποροῦσαν νὰ καταλάβουν ὅτι ἀνάλογα μὲ τὸν τόνο ὁ ἦχος «ma» μποροῦσε νὰ σημαίνει «μητέρα», «κάνναβη», «ἄλογο» ἢ «ἐπίπληξη», σημειώνει τὸ ἴδιο δημοσίευμα.
.           Οἱ ἐρευνητὲς ἔβαλαν στὰ παιδιὰ νὰ ἀκούσουν τρισύλλαβους ἤχους καὶ τοὺς ζήτησαν νὰ πατήσουν ἕνα κουμπί, γιὰ νὰ ὑποδηλώσουν ἂν οἱ τελικὲς τοὺς φαίνονταν οἱ ἴδιες ἢ διαφορετικές. Ὅλοι οἱ συμμετέχοντες ἀπάντησαν μὲ ὑψηλὰ ἐπίπεδα ἀκρίβειας στὸ κουίζ, ὡστόσο μόνο ὁρισμένοι ἔδειξαν ἐγκεφαλικὴ δραστηριότητα ποὺ ὑποδήλωνε ἀναγνώριση, ἢ ὅπως τὸ περιγράφουν οἱ ἐρευνητὲς «γλωσσικὴ συνάφεια» (linguistic relevance).
.           Τὰ δίγλωσσα παιδιὰ (κινέζικα-γαλλικὰ) καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ εἶχαν υἱοθετηθεῖ ἀπὸ τὴν Κίνα καὶ εἶχαν ξεχάσει ὅτι εἶχαν μάθει κινέζικα, ὅταν ἦταν πολὺ μικρά, ἐμφάνισαν ἐγκεφαλικὴ δραστηριότητα τόσο στὸ δεξί, ὅσο καὶ στὸ ἀριστερὸ ἠμισφαίριο τοῦ ἐγκεφάλου, ἐνῶ τὰ μονόγλωσσα παιδιὰ ἐμφάνισαν δραστηριότητα μόνο στὸ δεξὶ ἡμισφαίριο. Αὐτὸ ὑποδηλώνει, ὅτι ὅσα παιδιὰ εἶχαν ἀκούσει κινέζικα ὅταν ἦταν μωρά, ἦταν σὲ θέση μὲ κάποιο τρόπο νὰ ἀναγνωρίσουν ὅτι οἱ ἦχοι ποὺ ἄκουγαν ἦταν «γλῶσσα ἢ ὅτι εἶχαν οὐσιαστικὴ συνάφεια μὲ τὴν κινεζικὴ γλώσσα», παρότι δὲν καταλάβαιναν τί σήμαιναν, ἐξήγησε ἡ Klein.
.           Ὁ ἀριστερὸς κροταφικὸς φλοιὸς ἦταν τὸ κέντρο τῆς δραστηριότητας στὰ δίγλωσσα παιδιὰ καὶ σὲ αὐτὰ ποὺ εἶχαν υἱοθετηθεῖ ἀπὸ τὴν Κίνα (μέσος ὅρος ἡλικίας υἱοθεσίας: 12,8 μῆνες). «Οἱ περιοχὲς αὐτὲς ἔχουν συνδεθεῖ –σύμφωνα μὲ προηγούμενες ἔρευνες- μὲ τὴν τονικὴ ἐπεξεργασία καὶ πιστεύεται ὅτι παίζουν σημαντικὸ ρόλο στὴν ἐπεξεργασία τῶν ἤχων στὶς τονικὲς γλῶσσες», ἀναφέρουν οἱ ἐρευνητές.
.           Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι παρότι δὲν εἶχαν καμία γλωσσικὴ ἱκανότητα τὴ στιγμὴ ποὺ υἱοθετήθηκαν, μὲ κάποιο τρόπο ὁ ἐγκέφαλός τους συνέχισε νὰ ἐπεξεργάζεται τοὺς ἤχους κατὰ μέσο ὅρο 12 χρόνια μετά.
.           Μελλοντικὲς ἔρευνες θὰ ἑστιάσουν στὴν κατανόηση τοῦ ἂν ἡ ἐκμάθηση μίας γλώσσας εἶναι πιὸ εὔκολη ἢ πιὸ γρήγορη ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ διατηροῦν αὐτὰ τὰ μοτίβα «πρώιμης ἔκθεσης», σὲ σχέση μὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν ἐκτεθεῖ ποτὲ σὲ κάποια ἄλλη γλώσσα.

ΠΗΓΗ: medicalnews.gr

ΕΠΙ Τῌ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ 200 ΕΤΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ (1814) «Ἐν δημιουργικῇ πιστότητι καὶ σεβασμῷ πρὸς τὴν προγενεστέραν παράδοσιν». (Ὁμιλία τοῦ Μητρ. Σηλυβρίας Μαξίμου)

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠ. ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ ΜΑΞΙΜΟΥ
κατά τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Θείαν Λειτουργίαν
τῆς 2ας Νοεμβρίου 2014,
ΕΠΙ Τῌ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ 200 ΕΤΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ (1814)

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Εἶναι πολὺ σημαντικὴ ἡ ἐπέτειος, ἐπειδὴ ἐκτὸς τῶν ἄλλων δείχνει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὁδό: δημιουργικὴ ΠΙΣΤΟΤΗΣ καὶ σεβασμὸς πρὸς τὸ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς. Ἡ νέα μέθοδος (ἀπεικονίσεως τῶν σημαδιῶν, δηλ. τῆς σημειογραφίας) ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΞΕ, ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ἐκκλησιαστικὴ ΜΟΥΣΙΚΗ, δὲν προέβη σὲ μεταρρύθμιση τοῦ “οὐσιώδους”, ἁπλῶς ΕΞΗΓΗΣΕ καὶ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕ (σημειογραφικῶς καὶ μόνον) τὴν ὑπάρχουσα μουσικὴ παράδοση. Δὲν εἰσήγαγε ΝΕΑ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ, δὲν “μετέφρασε” τὴν μουσική, δὲν ἀντικατέστησε τὰ προσόμοια, τὰ χερουβικά, τὰ κεκραγάρια μὲ νέες ἐμπνεύσεις καὶ μουσικὲς προσμίξεις (“κατανοητές”!) οὔτε ἐπενέβη στὰ μουσικὰ διαστήματα, στοὺς ὀκτὼ Ἤχους καὶ στὶς μουσικὲς κλίμακες.
.                Αὐτὰ λοιπὸν ἂς τὰ ἔχει ὑπ᾽ ὄψιν της ἡ πάσης φύσεως μεταρρυθμισιολογία, εἴτε μεταφραστικὴ ἰδεοληψία, εἴτε μεταπατερικὴ μανία καὶ εἴ τι ἄλλο “ὁμογενὲς καὶ ὁμόφυλον” …! Μπορεῖ νὰ τῆς φανοῦν χρήσιμα, ἂν ἀκόμα διατηρεῖ κάποια ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα.   

.         Ἐν τῇ πανηγυρικῇ καί δοξολογικῇ ἀτμοσφαίρᾳ τῆς σήμερον τελουμένης Θείας Λειτουργίας, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, εἰσηγήσει τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, συνοδικῇ δέ ἀποφάσει, ἑορτάζει τό σημαντικόν γεγονός τῆς συμπληρώσεως 200 ἐτῶν ἀπό τῆς συνθέσεως ὑπό τῶν τριῶν διδασκάλων, Μητροπολίτου Προύσης κυροῦ Χρυσάνθου, τοῦ ἐκ Μαδύτων, Γρηγορίου τοῦ Λαμπαδαρίου καί Χουρμουζίου τοῦ Χαρτοφύλακος, τῆς νέας λεγομένης μουσικῆς μεθόδου, ἡ ὁποία συνέβαλε τά μέγιστα εἰς τήν διαμόρφωσιν καί παγίωσιν τῆς εὐχεροῦς ἐκτελέσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν μουσικῆς, ὡς καί εἰς τήν εὐρεῖαν καί ἄμεσον διάδοσιν αὐτῆς.

Παναγιώτατε Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Λαέ τοῦ Θεοῦ,

.         Ἡ ἐκκλησιαστική μουσική εἶναι ἀναποσπάστως συνδεδεμένη μετά τῆς λατρείας τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας καί μετά τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό κέντρον τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας. Εἶναι ἡ διά τῶν ἀνθρωπίνων χειλέων ἱκεσία καί δοξολογία πρός τόν Πανάγαθον Τριαδικόν Θεόν, δοξολογία ἀναπεμφθεῖσα, τό πρῶτον, ὑπό τῶν Ἀγγέλων, κατά τήν σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου. «Δόξα ἐν ὑψίστοις ἐν Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Ὡς ἐκκλησιαστική μουσική ὑπάρχει διά νά προάγῃ τό ἐκκλησιαστικόν σῶμα καί ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ, ἄς μοι ἐπιτραπῇ νά ἐπισημάνω ὅτι ἐξ ἱστορικῆς παρερμηνείας ἐπεκράτησεν ὁ ὅρος βυζαντινή μουσική, ἀντί τοῦ ὀρθοῦ ἐκκλησιαστική μουσική. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν διαθέτει μίαν μουσικήν ἀνατολικοῦ-μυστικιστικοῦ τύπου, εὐφραίνουσαν μόνον τάς ἀκοάς καί ἀποτελοῦσαν μέσον πρός ἱκανοποίησιν μόνον ἀτομικῶν καί ψυχολογικῶν ἀναγκῶν. Τό μουσικόν μέλος καί ἐν γένει ἡ ἐκκλησιαστική ὑμνωδία ἔχουν ἀναγωγικόν-θεολογικόν χαρακτῆρα καί συμβάλλουν εἰς τήν ὑπό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀφομοίωσιν τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν καί τοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἑνότητος καί ἀγάπης. Ἔχει ἐκκλησιολογικόν περιεχόμενον καί σκοπόν. (ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Τὸ δ᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ!)
.         Σχολιάζων τόν α´ ψαλμόν ὁ θεόπνευστος Μ. Βασίλειος ἀναφέρει σχετικῶς ὅτι «Ἐπειδή γάρ εἶδε τό Ἅγιον Πνεῦμα τό ἅγιον δυσάγωγον πρός ἀρετήν τό γένος τῶν ἀνθρώπων, καί διά τό πρός ἠδονήν ἐπιρρεπές τοῦ ὀρθοῦ βίου καταμελοῦντας ἡμᾶς· τί ποιεῖ; Τό ἐκ τῆς μελωδίας τερπνόν τοῖς δόγμασιν ἐγκατέμιξεν, ἵνα τῷ προσηνεῖ καί λείῳ τῆς ἀκοῆς τό ἐκ τῶν λόγων ὠφέλιμον λανθανόντως ὑποδεξώμεθα. Ψαλμός φιλίας συνάγωγος, ἕνωσις διεστώτων, ἐχθραινόντων διαλλακτήριον. Ὥστε καί τό μέγιστον τῶν ἀγαθῶν τήν ἀγάπην ἡ ψαλμωδία παρέχεται…».[1]
.         Ἐν βαθείᾳ εὐγνωμοσύνῃ πρός τόν Θεόν, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησίᾳ ἐξυμνεῖ καί ἐξαίρει τήν ὡς ἄνω ἐπέτειον τῆς καθιερώσεως τῆς ἀναλυτικῆς σημειογραφίας τῆς νέας μεθόδου (1814), διότι ὡς λέγει ἡ ἐξαπολυθεῖσα Πατριαρχική Διακήρυξις τοῦ ἔτους 1815 «θεία φιλανθρωπίᾳ καί χάριτι» ἐπενοήθη ἡ μέθοδος αὕτη καί τά μέγιστα συμβάλλει εἰς τήν ὠφέλειαν τῶν Ἱερῶν Ἐκκλησιῶν.[2] Καί ὠφέλησε τά μέγιστα ἡ νέα αὕτη μέθοδος, ὡς ἐξηγεῖ σχετικῶς ἡ Πατριαρχική Ἁπανταχοῦσα τοῦ ἰδίου ἔτους:  «Ἡ μέθοδος αὐτή, τήν ὁποίαν ἐφεῦρον, καὶ ἐπενόησαν οἱ διαλαμβανόμενοι τρεῖς ἀξιέπαινοι ἄνδρες, ὑπερβαίνει τάς τῶν παλαιῶν παραδόσεων, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν εἶναι ἡ μόνη ἀκριβής, καί φωτιστική, καί ἀρίστη ἐξηγοῦσα θεωρητικῶς ἅμα καὶ πρακτικῶς τά μέλη καὶ σχήματα τῶν φωνῶν, καί δεικνύουσα καλῶς τά σημεῖα τῶν χρόνων, καὶ ἑνὶ λόγῳ ὅσα, αἱ μέθοδοι τῶν παλαιῶν παραδόσεων δέν ἠδύναντο νά κατορθώσωσιν εἰς τόν μαθητήν ἐπί δέκα καί εἴκοσι χρόνους, αὐτή ὑπόσχεται νά κατορθώσῃ ἐν διαστήματι χρόνου ἑνός, καί νά ἀναδείξῃ τόν οἰκεῖον της μαθητήν ἱκανόν, ὥστε ἕκαστον μάθημα, κατ᾿ αὐτήν γεγραμμένον, νά δύναται μέ μικράν τινα καί ὀλίγην καθ᾿ἑαυτόν μελέτην νά τό ψάλλῃ ἀπαραλλάκτως μέ τόν ᾀσματογράφον καί ποιητήν, χωρίς νά τό διδαχθῇ ὑπ᾿ αὐτοῦ πρότερον, καὶ αὐτά ὅλα, χωρίς ὅλως νά παρεκτρέπηται ἡ μέθοδος ἀπό τό σεμνόν ἐκεῖνο καί ἐναρμόνιον μέλος, τό πρός κατάνυξιν καί συντριβήν καρδίας ἐντέχνως πεποιημένον, καί παρά τῶν πρώτων ἐκείνων ἱερῶν μελωδῶν καί διδασκάλων παραδεδομένον καί χωρίς νά παρεισάγῃ φωνῶν καὶ σχημάτων νεωτερίσματα». (Πατριαρχικὴ Ἁπανταχοῦσα Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου Ϛ´).[3]
.         Καί ὁ προλογίσας τό Θεωρητικόν τοῦ Χρυσάνθου Παναγιώτης Πελοπίδης ὁ Πελοποννήσιος ἀναφέρει ὅτι «καθυπέβαλον εἰς κανόνας τήν πρίν ἀκανόνιστον μέν, ἀλλά πολυποικιλομελῆ Μουσικήν μας μέ τρόπον ἀξιοθαύμαστον».[4] Καί δικαίως ὁ Παναγιώτης Πελοπίδης ὀνομάζει τούς τρεῖς σεβασμίους διδασκάλους εὐεργέτας τοῦ ἔθνους. [5]
.         Ἐκανόνισαν, λοιπόν, τήν ἐκκλησιαστικήν μουσικήν ἄνευ ἀκροτήτων, αὐθαιρεσιῶν, ὀθνείων πρός τήν προγενεστέραν ἐκκλησιαστικήν μουσικήν παράδοσιν νεωτερισμῶν καί ἑρμηνειῶν, καί ὡς λέγει εἰδήμων Καθηγητής ἡ νέα μέθοδος ὁριοθετεῖ μίαν περίοδον εἰς τήν ἐξέλιξιν τῶν ἱεροψαλτικῶν πραγμάτων.[6]
.         Οἱ εἰδήμονες σύγχρονοι μουσικολόγοι συμφωνοῦν μέ τήν θέσιν ὅτι ἡ νέα μέθοδος δέν ἀποτελεῖ παρθενογένεσιν, ἀλλά μίαν φυσικήν ἐξέλιξιν τῆς σημειογραφίας.
.         Ἐνδεικτική εἶναι ἡ περίπτωσις τοῦ μοναχοῦ Ἀκακίου τοῦ Μεγαλοσπηλαιώτου, ὁ ὁποῖος, διαμείνας εἰς τήν Πόλιν, ἀντέγραψε μουσικά χειρόγραφα. Δέν ἠρκέσθη εἰς τήν ἐκ τῶν παλαιῶν χειρογράφων ἁπλῆν ἀντιγραφήν τῶν μελῶν, ἀλλά ἐχρησιμοποίησεν ἀναλελυμένην μουσικήν σημειογραφίαν τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ πρωτοψάλτου Πέτρου του Βυζαντίου. Ἡ ἐργασία αὕτη τοῦ Ἀκακίου βοηθᾷ εἰς τήν κατανόησιν τῆς ἐξελίξεως τῆς μουσικῆς σημειογραφίας καί εἰς τήν διαπίστωσιν τῆς ὁμαλῆς καταγραφῆς τῶν μελῶν εἰς νεωτέρας μορφάς. Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι ἡ χρησιμοποιηθεῖσα ὑπό τοῦ Ἀκακίου σημειογραφία ὁμοιάζει κατά πολύ πρός τήν Νέαν Μέθοδον τῶν τριῶν μεγάλων Διδασκάλων.[7]
.         Ἄξιον ἐξάρσεως τυγχάνει τό γεγονός ὅτι οἱ τρεῖς οὗτοι διδάσκαλοι ὑπέβαλον τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ τήν μέθοδόν των οὐχί ἀπό θέσεως ἰσχύος, ἀλλ᾽ ὡς ταπεινοί διάκονοι καί θεράποντες τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς. Ὁ Παναγιώτης Πελοπίδης μαρτυρεῖ σχετικῶς ὅτι, ὅταν οἱ τρεῖς οὗτοι διδάσκαλοι ἐφεῦρον τήν νέαν ταύτην μέθοδον, δέν κατεῖχον τά ἀξιώματα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τοῦ Πρωτοψάλτου καί τοῦ Χαρτοφύλακος ἀντιστοίχως.
.         Καί ἡ μέθοδος αὕτη δέν ἐνεκρίθη εὐκόλως καί ἄνευ ἐνδελεχοῦς μελέτης καί ἐξετάσεως ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διότι ὡς ἀναφέρει καί πάλιν ὁ Πελοπίδης «Καταπεισθεῖσα ἡ Σύνοδος ἀπό τούς ἰσχυρούς λόγους καί τάς βεβαίας ἀποδείξεις τῶν τριῶν μουσικῶν διδασκάλων, περί τοῦ κανονισμοῦ τῆς τέχνης (ἐπειδή κατ᾽ ἀρχάς ὑπωπτεύετο ὅτι τάχα οἱ διδάσκαλοι ἐζήτουν νά καινοτομήσουν τήν ἱεράν ψαλμωδίαν) ἐθέσπισεν, ἵνα, ὁ μέν Γρηγόριος ὁ Λαμπαδάριος καί Χουρμούζιος Γεωργίου παραδίδωσι τό πρακτικόν μέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς· ὁ δέ Ἀρχιμανδρίτης Χρύσανθος, τό θεωρητικόν μέρος αὐτῆς».[8] Σημειωθήτω ὅτι ὁ Χρύσανθος διαβληθείς εἰς τά Πατριαρχεῖα ὡς ἐφαρμόζων νέαν μουσικήν μέθοδον ἐξωρίσθη εἰς τήν πατρίδα αὐτοῦ.
.         Μεγίστη λοιπόν ἡ προσφορά τῶν τριῶν μεγάλων διδασκάλων, ἡ δέ ἐπιτυχία τῆς μεθόδου αὐτῶν ἐμφαίνεται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐγένετο εὐμενῶς ἀποδεκτή ὑπό τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων λαῶν τῶν Βαλκανίων καί τῆς Μ. Ἀνατολῆς. Τοῦτο ὀφείλεται καί εἰς τό ἐκκλησιαστικόν κῦρος διά τοῦ ὁποίου περιέβαλε τήν νέαν ταύτην μέθοδον τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τό Σεπτόν Κέντρον τῶν Ὀρθοδόξων, τό ὁποῖον πάντοτε μεριμνᾷ διά τήν ρύθμισιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων καί ζητημάτων.
.         Ἐκτός ὅμως τῆς καθόλου προσφορᾶς τῶν τριῶν διδασκάλων πρέπει νά ἐξαρθῇ κατ᾽ ἰδίαν ἡ συμβολή τοῦ κυροῦ Χρυσάνθου, ὁ ὁποῖος ὡς λέγει, ὁ Πελοπίδης, συνέγραψε «μέ φιλοσοφικόν νοῦν, διδακτικόν ἅμα καί φιλολογικόν τῆς μουσικῆς ἐπιστήμης σύγγραμμα» καί τοιουτοτρόπως ἐπύργωσε θεωρητικῶς τό νέον μουσικόν σύστημα. Ὁ ἑορτασμός τοῦ γεγονότος ἀποτελεῖ οὐχί μόνον ἀφορμήν ἀποδόσεως τιμῆς καί τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ πρός τούς τρεῖς μεγάλους διδασκάλους, οἱ ὁποῖοι ἐμεγαλούργησαν καί ἐδημιούργησαν εἰς δυσκόλους χρόνους, ἀλλά καί ὑπενθύμισιν τοῦ χρέους καί τῆς εὐθύνης ἡμῶν ἔναντι τῆς μουσικῆς κληρονομίας αὐτῶν.
.         Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἀξιοχρέως καί ὀφειλετικῶς ἐξαίρει τό γεγονός τῆς καθιερώσεως τῆς νέας μουσικῆς μεθόδου καί δέεται ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν τριῶν μεγάλων διδασκάλων καί εὐεργετῶν τοῦ Γένους, τῶν προσενεγκόντων ὑπέρ τῆς εὐρείας διαδόσεως καί ἀναδείξεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς ἐν δημιουργικῇ πιστότητι καί σεβασμῷ πρός τήν προγενεστέραν παράδοσιν. 

.         Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτῶν!

_________________________________________

[1] Μ. Βασιλείου, Εἰς A´ Ψαλμόν, 1 P.G. 29, 212B. Βλ. ἐπίσης π. Βασιλείου Καλλιακμάνη, «Ἡ Ἐκκλησιαστική ψαλμωδία καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός». http://www.makthes.gr/news/opinions/113675/. 

[2] Εἰς τήν Πόλιν… ἡ ψαλτική τέχνη, Ἡμερίς πραγματοποιηθεῖσα τῇ 14ῃ Ἰουνίου 2014, Ἱερά Μητρόπολις Δέρκων, 2014, σ.85,87. 

[3] Εἰς τήν Πόλιν… ἡ ψαλτική τέχνη, σ. 93-94. 

[4]Πρόλογος Παναγιώτου Πελοπίδου τοῦ Πελοποννησίου εἰς τό Θεωρητικόν τοῦ Χρυσάνθου, Τεργέστη, 1832, σελ. ς´. 

[5] Πρόλογος Παναγιώτου Πελοπίδου, σ. ς´. 

[6] Βλ. Γρηγορίου Στάθη, «Τό γεγονός – ἡ εὐεργεσία τοῦ ἔθνους: “The reform of the Notation of Religious Chants in Orthodox Liturgy», Ἑλληνικές ἔρευνες στήν Αὐστραλία: Πρακτικά τοῦ 6ου Διεθνοῦς Συνεδρίου Ἑλληνικῶν Σπουδῶν, Flinders University 2005. 

[7] Ἐμμανουήλ Γιαννοπούλου, «Εἰσήγησις εἰς τήν ϛ´ Συνάντησιν Βυζαντινολόγων Ἑλλάδος καί Κύπρου» (Ἀθῆναι, Σεπτέμβριος 2005). http://www.mmb.org.gr/page/default.asp?id=3495 

[8] Πρόλογος Παναγιώτου Πελοπίδου, σελ. ς´, ὑποσ. α´.

ΠΗΓΗ: fanarion.blogspot.gr

Η ΑΝΔΡΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ στὴν ΕΚΚΛΗΣΙΑ σὲ μιὰ ΕΠΟΧΗ ΑΦΥΛΗ, ΕΚΦΥΛΗ καὶ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΗ («Πρέπει νὰ κινηθοῦμε πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια ἑνὸς ἀρχαίου πολιτισμοῦ καὶ νὰ ἐκσυγχρονίσουμε τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ»)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ [Γ´] ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ :
τοῦ Frank Schaeffer
«ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ 
ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ»

ἐκδ. «Μακρυγιάννης», Κοζάνη 2000, 
σελ. 268 ἑπ.

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Α´ Μέρος: Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΠΟΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΑΥΘΕΝΤΙΑΣ («Θεμελιώθηκε ἀπὸ τὸν Χριστὸ διὰ τῶν Ἀποστόλων καὶ παρέμεινε ἕνας ζωντανός, ἱστορικὸς σύνδεσμος μὲ τοὺς Ἀποστόλους μέσῳ τῆς χειροτονίας»)
 Β´ Μέρος: Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ καὶ Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΑΞΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ποὺ δόθηκε στὴν ἀληθινὰ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία.

.         Ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, δεύτερος ἐπίσκοπος Λυῶνος καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τὸ 180 μ. Χ. ἔγραψε: «Ἡ Ἐκκλησία, ἂν καὶ ξαπλώθηκε παντοῦ, σ᾽ ὁλόκληρο τὸν κόσμο μέχρι καὶ τὰ ἄκρα τῆς γῆς, ἔχει παραλάβει ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ ἀπὸ τοὺς μαθητές τους τὴν Πίστη στὸν ἕνα Θεό… Ἡ Ἐκκλησία, ἀφοῦ παρέλαβε αὐτὸ τὸ κήρυγμα καὶ αὐτὴ τὴν Πίστη, ἂν καὶ εἶναι διεσπαρμένη σ᾽ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ἀκόμη τὴ φυλάγει ὡσὰν ἡ Ἐκκλησία νὰ καταλαμβάνει ἕνα μόνο σπίτι. . . Αὐτὴ μὲ ὁμοφωνία διακηρύττει τὴν ἀλήθεια, τὴν διδάσκει καὶ τὴν παραδίδει ὡσὰν νὰ εἶχε ἕνα μόνον στόμα. Διότι, ἐνῶ οἱ γλῶσσες τοῦ κόσμου εἶναι ποικίλες, παρ᾽ ὅλα αὐτὰ ἡ αὐθεντία τῆς Παραδόσεως εἶναι μία καὶ ἡ αὐτή…
.                   Οὔτε κάποιος ἀπὸ τοὺς κυβερνῆτες τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ δύναμή του ἢ τὴν εὐγλωττία του, θὰ διδάξη διαφορετικά, διότι κανεὶς δὲν εἶναι ἐπάνω ἀπὸ τὸν Διδάσκαλο. Οὔτε ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἀδύνατος στὸ λόγο θὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν Παράδοση»¹⁶. Εἶναι ἀνόητο νὰ πιστεύουμε ὅτι οἱ ἄμεσοι κληρονόμοι τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀποστόλων, ὅπως ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος καὶ ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, παρανόησαν τὴ Χριστιανικὴ Πίστη καὶ τὴ θεόπνευστη κανονικὴ τάξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακυβέρνησης, ποὺ εἶχαν διδαχθεῖ. Εἶναι ὑπερβολικὰ ἀλαζονικὸ νὰ πιστεύουμε ὅτι ἐμεῖς, κάπου δύο χιλιάδες χρόνια ἀργότερα, ἔχουμε κάποια καλύτερη ἀντίληψη τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη ἀπὸ ἐκείνη ποὺ εἶχαν οἱ πραγματικοὶ ἀκροαταὶ τῶν Ἀποστόλων καὶ ἡ δεύτερη γενεὰ τῶν χριστιανῶν ἐπισκόπων, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους θυσιάστηκαν γιὰ τὴν πίστη τους. Αὐτὸ μᾶς ζητοῦν νὰ πιστέψουμε σὲ ἀντίθεση μὲ ὅλες τὶς ἱστορικὲς μαρτυρίες, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ προτεσταντικός, ἀτομικιστικός, σχισματικὸς Χριστιανισμὸς τοῦ τύπου, κάνε ὅπως ἔρθουν τὰ πράγματα, εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ¹⁷.
.               Σήμερα ὑπάρχουν κάποιοι, οἱ ὁποῖοι ἐξευτελίζουν τὴν εἰδικὴ ἐξουσία, ποὺ δόθηκε στὸν Ἰάκωβο, τὸν πρῶτο ἐπίσκοπο τῶν Ἱεροσολύμων καὶ στὸν Πέτρο, καθὼς καὶ στοὺς ἄλλους Ἀποστόλους καὶ ἐπισκόπους, ποὺ οἱ ἴδιοι χειροτόνησαν, ὑποστηρίζοντας ὅτι αὐτὸ τὸ χάρισμα δόθηκε σὲ ὅλους τοὺς πιστούς. Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη ὑπῆρξε ἡ βάση γιὰ τὴν ἀναρχία τῶν Ἀναβαπτιστῶν καὶ τὴν ἰδιωτικοποίηση τῆς Πίστεως ἀπὸ τοὺς Κουάκερους. Ἡ ἴδια ἐπίσης ἀντίληψη ἀποδεικνύει τοὺς εἰδικοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ (Ἰω. κ´ 21-23)* χωρὶς καμία σημασία, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρω τὴν πρακτικὴ κατανόηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακυβέρνησης ἀπὸ τὴν πρώτη γενεὰ τῶν χριστιανῶν καὶ ὅλων ἐκείνων ποὺ τοὺς ἀκολούθησαν, μέχρι τὴν ἐπαναστατικὴ προτεσταντικὴ περίοδο κατὰ τὸ πρόσφατο παρελθόν. Αὐτὴ ἡ ἴδια ἀντίληψη ἀποδεικνύει τὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρὸς τὶς διάφορες Ἐκκλησίες χωρὶς καμμία ἀξία. Σ᾽ αὐτὲς τὶς ἐπιστολὲς βλέπουμε ὅτι ὁ Παῦλος, ὁ Πέτρος καὶ οἱ ἄλλοι περίμεναν νὰ ὑποταχθοῦν. Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε μία Κανονικὴ δομὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ὑπακοὴ στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία, ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξη τῶν ἐπιστολῶν ἔχει πολὺ μικρὴ σημασία.

Η ΑΝΔΡΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ

.           Ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ λένε ὅτι ἡ ἐπιλογὴ τῶν ἀνδρῶν γιὰ τὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἕνα ἁπλὸ πολιτιστικὸ φαινόμενο, μία ἁπλὴ ἀντανάκλαση τῆς πατριαρχικῆς κοινωνίας, στὴν ὁποία ζοῦσε ὁ Χριστός. Οἱ ἴδιοι ὑποστηρίζουν ὅτι πρέπει νὰ κινηθοῦμε πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια ἑνὸς ἀρχαίου πολιτισμοῦ καὶ νὰ ἐκσυγχρονίσουμε τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ ταιριάζει στὴ σύγχρονη αἴσθηση γιὰ μία θρησκεία. Αὐτὸς ὁ ἰσχυρισμὸς λογικὰ ἐγείρει ἕνα ἐνδιαφέρον ἐρώτημα, ἐὰν ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Δημιουργὸς τῶν ἀνθρώπων, ὁ ὁποῖος ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς (Γεν. Α´ 27), τότε γιατί ὁ Θεὸς δὲν προεῖδε τὴν ἀνάγκη νὰ καθοδηγήσει τὴν Ἐκκλησία νὰ λάβει ὡς ὑπόδειγμα τὴν πολιτικὴ τοῦ γένους καὶ τὴ μεταβαλλόμενη μόδα γιὰ τὴ διάκριση τῶν φύλων σὲ κάθε ἐποχή; Ὁ ἡγετικὸς ρόλος τῆς γυναίκας δὲν ἦταν ἄγνωστος στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ἔκανε ἀναφορὰ στὴν βασίλισσα Νότου, ποὺ ἦρθε νὰ ἀκούσει τὴ σοφία τοῦ Σολομώντα. Ἐπὶ πλέον ἡ Π. Διαθήκη εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἡρωίδες γυναῖκες, ἀκριβῶς ὅπως ἡ ἱστορικὴ Ἐκκλησία εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἅγιες μητέρες καὶ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες θεωροῦνται πνευματικὰ ἰσότιμες μὲ τοὺς ἅγιους πατέρες καὶ γενικὰ τοὺς ἄρρενες ἁγίους.
.           Ὅπως σημειώνει ὁ Sheldon Vanauken «ἐὰν οἱ γυναῖκες μποροῦν πράγματι νὰ ἱερωθοῦν, ἕνα ἀπὸ τὰ δύο πρέπει νὰ εἶναι ἀληθινό, ἢ ὁ Θεὸς Πατέρας ἔκανε λάθος καὶ τώρα ἄλλαξε γνώμη ἢ ὁ Ἰησοῦς, ποὺ εἶναι Θεὸς καὶ ἐνανθρώπησε, δὲν ἔκανε τὸ θέλημα τοῦ Πατρός. Τὸ πρῶτο εἶναι παράλογο, τὸ δεύτερο ἀρνεῖται τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν ὁ Θεὸς ποὺ ἐνανθρώπησε. Κάθε συζήτησι γιὰ τὴν Ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν, ποὺ βασίζεται στὴν καθοδήγηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα σὲ νέες ἀλήθειες, ὑποχρεοῦται νὰ ἐξηγήσει ἕνα ἀρχαῖο λάθος, αὐτὸ ποὺ σχετίζεται μὲ τὶς ἑξήντα ἀδικημένες γενεὲς τῶν γυναικῶν. Πιστεύω ὅτι αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει χωρὶς τὴν ἄρνηση τῆς Ἐνανθρώπησης»¹⁹.
.           Ἐὰν ὁ Ἰησοῦς ἦταν «ἐξαρτημένος» ἀπὸ τὸν πολιτισμό, μέσα στὸν ὁποῖο ζοῦσε, τότε πῶς θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι Θεός; Καὶ ἐὰν αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ Θεός, ποὺ ἔγινε σάρκα μὲ τὴν ἐλεύθερη ἐκλογὴ μίας γυναίκας, τῆς εὐλογημένης Μαρίας, τῆς Θεοτόκου, τότε τί σημασία ἔχει τὸ τί κάνει ἡ Ἐκκλησία του; Αὐτὴ τότε μετατρέπεται ἁπλῶς σὲ μία ἄλλη λατρευτικὴ Ὁμολογία, τῆς ὁποίας ἡ πίστη ἀναφέρεται σὲ κάποιες χωρὶς νόημα Γραφὲς σὲ μία Ὁμολογία ψεγαδιασμένη ἀπὸ τὴ διάκριση τῶν φύλων καὶ τὸν φόβο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἐπὶ πλέον πῶς συμβαίνει αὐτοί, ποὺ ἀπαιτοῦν τὸν ἐκσυγχρονισμὸ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἀπομυθοποίηση τῆς ἀποστολικῆς συνέχειας, μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῶν ἐκτρώσεων ἢ μὲ τὴν καταγγελία τῆς ἀνδρικῆς ἱερωσύνης, νὰ ἰσχυρίζονται ὅτι ἀποτελοῦν μέρος τῆς ἱστορικῆς της συνέχειας, ὅταν μάλιστα τὸ ἀμετάβλητο τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας ἀποτελοῦσε θεμελιώδη διακήρυξη τῆς Ἐκκλησίας καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας της;²⁰
.               Ἐὰν ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὅπως διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, καὶ εἶναι αὐτὸς ποὺ θεμελίωσε τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, γιὰ νὰ παραμείνει εἰς αἰῶνα αἰῶνος, πῶς μποροῦν οἱ σχισματικοὶ Προτεστάντες, οἱ ἐκμοντερνισμένοι Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ ἀκόμη κάποιοι ἐλάχιστοι προτεσταντοποιημένοι Ὀρθόδοξοι, νὰ μὴν ἀναγνωρίζουν τὴ σπουδαιότητα τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη καὶ τὴν ἱεραρχικὴ αὐθεντία, ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ πειθαρχία καὶ τὴν καθαρότητα τῆς διδασκαλίας;²¹
.                 Στὴν Ἐκκλησία ὅλων τῶν αἰώνων ἡ ἀνταπάντηση πρὸς τοὺς ἐπικριτὲς ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι «ἔτσι γινόταν πάντοτε» εἶναι κατηγορηματικὴ καὶ ἔγκυρη. Ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι οἱ βασικὲς καὶ θεμελιώδεις ἀλήθειες παραμένουν ἀμετάβλητες καὶ δὲν ἐπιδέχονται περαιτέρω βελτίωση. Αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαίτερα γιὰ τὸ θέμα τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν.
.             Μία ἀπὸ τὶς βασικὲς ἀντιρρήσεις τῶν Ὀρθοδόξων στὴν χειροτονία τῶν γυναικῶν εἶναι ἡ ἴδια μὲ ἐκείνη τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν εἰκονοκλαστῶν. Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο «ἐν σαρκί». Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ἡ Ἐνανθρώπηση δὲν εἶναι μία «ἰδέα» ἢ ἕνα «σύμβολο», εἶναι ἱστορικὸ γεγονός. Καθετὶ στὴ ζωὴ καὶ στὴ λατρεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας σχεδιάσθηκε νὰ ὑπογραμμίζει τὴν ἱστορικότητα τῆς Ἐνανθρώπησης. Νὰ γιατί ἔχουμε εἰκόνες: ὁ Χριστὸς ἦλθε «ἐν σαρκί», καὶ ἡ εἰκόνα Του, ὅπως καὶ οἱ εἰκόνες τῶν ἁγίων, τῶν μαρτύρων, τῶν ἀποστόλων, καθὼς καὶ τῆς Μητέρας Του, μαρτυροῦν τὴν ἱστορικότητα τοῦ ἐρχομοῦ του. Ἐμεῖς ἐπίσης ἔχουμε ζωντανὲς εἰκόνες. Στὴν Λειτουργία οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἐπίσκοποι στέκονται ὡς ἀντιπρόσωποι τοῦ Χριστοῦ μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο. Οἱ Ἱερεῖς καὶ οἱ Ἐπίσκοποι δὲν εἶναι εἰκόνες μίας ἀφηρημένης ἰδέας, εἶναι εἰκόνες ἑνὸς ἱστορικοῦ προσώπου, τὸ ὁποῖο ἦλθε στὴ γῆ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
.           Ὁ Θεός, ὅπως πιστεύει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὸν χρόνο καὶ τὸν τόπο. Ὅμως ἡ πίστη αὐτὴ δὲν μεταβάλλει τὸ ἱστορικὸ γεγονός. Σύμφωνα μ᾽ αὐτό, ὅταν ὁ Θεὸς φανέρωσε τὸν ἑαυτό του «ἐν σαρκί», ἦλθε ἄνδρας καὶ ὄχι ὡς «ἄνδρας-γυναίκα» ἢ σύμβολο τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐμεῖς δὲν ἁγιογραφοῦμε τὸν Χριστὸ μὲ γυναικεῖες εἰκόνες, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἦταν ἄνδρας. Δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε ἱέρειες, γιὰ νὰ ἀντιπροσωπεύουν τὸν ἱστορικὸ Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε ἕνα ἀνδρικὸ ἀντιπρόσωπο τῆς εὐλογημένης Θεοτόκου, τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ. Συνεχίζουμε νὰ ἰσχυριζόμαστε ὅτι αὐτὴ ὑπῆρξε ἕνα ἱστορικὸ πρόσωπο, μία πραγματικὴ γυναίκα, ποὺ ἐκλέχθηκε νὰ γεννήσει τὸ Θεό.
.             Πολὺ φυσιολογικὰ ὁ Προτεσταντισμός, καθὼς καὶ ὁ σύγχρονος φιλελεύθερος Ρωμαιοκαθολικισμός, ἀπέκτησαν τὴν τάση νὰ συμπεριφέρονται εἰκονοκλαστικά, διότι ὁ ἐκμοντερνισμένος καὶ ἐκκοσμικευμένος «Χριστιανισμὸς» δὲν ἐμμένει πλέον στὴν ἱστορικότητα τῶν γεγονότων τῆς Καινῆς Διαθήκης. Στὴν πραγματικότητα ἐπεδίωξαν μὲ σθένος νὰ μετατρέψουν τὸ περιεχόμενο τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τῶν Γραφῶν σὲ τίποτε περισσότερο ἀπὸ ἕναν κενὸ θρησκευτικὸ συμβολισμό. Αὐτὸ εἶναι ὅλο καὶ ὅλο ἡ «φιλελεύθερη» θεολογία. Ἀλλὰ ἡ Ὀρθοδοξία ἀπορρίπτει τὶς εἰκονοκλαστικὲς θέσεις τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τὴν ἁπλοποίηση τῆς θρησκείας μὲ μία θεωρούμενη «ἀνωτέρου ἐπιπέδου» κριτικὴ διεργασία. Ἐφ᾽ ὅσον οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἀποδέχονται τὰ μυστήρια τῆς Πίστεως, ἐμεῖς ἐπίσης ἀποδεχόμαστε τὸν ἱστορικὸ Ἰησοῦ καὶ τὴν Ἐνανθρώπησή του. Ἐφ᾽ ὅσον οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ πιστεύουν ὅτι ἐν Χριστῷ «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ» καὶ ὅτι ἡ σωτηρία ὑπάρχει γιὰ ὅλους ἐξ ἴσου, ἐμεῖς μὲ βάση ὅλα αὐτὰ πιστεύουμε ὅτι σωστὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἵδρυσε τὴν κανονικὴ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ γιατί ἡ Ἐκκλησία ἀπορρίπτει τὴν εἰκονομαχία, μὲ ὁποιονδήποτε μανδύα κι ἂν ἔρχεται, εἴτε μὲ τὴ βεβήλωση τῶν εἰκόνων εἴτε μὲ τὴν ἀρνητικὴ κριτικὴ τῶν Γραφῶν εἴτε ἀκόμη μὲ τὴν «ἀνδρογυναικοποίηση» τῶν ζωντανῶν εἰκόνων τῶν ἱερέων καὶ τῶν ἐπισκόπων, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος λέγει ὅτι στέκονται «εἰς τόπον Χριστοῦ» μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο. Χειροτονώντας γυναῖκες οἱ «φιλελεύθεροι» Προτεστάντες στὴν πραγματικότητα ὑποστηρίζουν «ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθεν “ἐν σαρκί”, ὅτι τὸ ἀνδρικό του γένος δὲν ἔχει καμία σημασία καὶ ὅτι εἶναι ἕνα ἁπλὸ σύμβολο, ποὺ συμβολίζει κάτι μεγαλύτερο».
.             Ὅμως γιὰ τὸν Ὀρθόδοξο χριστιανὸ τὸ ἀνδρικὸ γένος τοῦ Χριστοῦ ἔχει βαρύνουσα σημασία, ἀκριβῶς ὅπως ἔχει βαρύνουσα σημασία τὸ θηλυκὸ γένος τῆς Παναγίας. Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι τίποτε, ἐὰν δὲν εἶναι μία ἱστορικὴ Πίστη. Ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστὸς ἐμφανίστηκε στὸν κόσμο μας κατὰ μαγικὸ τρόπο. Πιστεύουμε ὅτι ἀναπτύχθηκε ὡς ἀρσενικὸ ἔμβρυο σὲ ἀνθρώπινη γυναικεία μήτρα, ὅτι ὁ Θεὸς γεννήθηκε στὴν πραγματικότητα μὲ σάρκα μέσα στὸν χρόνο καὶ στὸν τόπο καὶ ὅτι τίποτε ἀπ᾽ ὅλα, ὅσα ἔκαμε, ἀκόμη καὶ τὸ γένος ποὺ ἔλαβε, [ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: καὶ ἡ ΓΛΩΣΣΑ στὴν ὁποία γράφτηκαν τὰ Εὐαγγέλια] δὲν ἔγινε κατὰ λάθος, τυχαία καὶ χωρὶς νόημα.
.         Ἡ καταστροφὴ τῶν εἰκόνων, ὁ εὐτελισμὸς τῆς ἱερωσύνης καὶ ἡ ὑποβάθμιση τῶν μυστηρίων σὲ ἁπλὰ σύμβολα καταργεῖ τὴ χριστιανικὴ μαρτυρία γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς Ἐνανθρώπησης. Οἱ ἄνθρωποι φαίνεται κατὰ μυστηριώδη καὶ ἐνστικτώδη τρόπο νὰ γνωρίζουν ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια εἴτε ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ θέματα αὐτὰ εἴτε ὄχι. Πῶς ἀλλιῶς μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε τὴ φθορὰ ποὺ προκλήθηκε μὲ τὴν ἀπώλεια πλήθους μελῶν ἀπὸ Ὁμολογίες, ποὺ χειροτόνησαν γυναῖκες; Οἱ ἄνθρωποι γνωρίζουν ὅτι κάτι ἱερὸ μολύνεται, ὅταν ἡ πολιτικὴ τοῦ «γένους» πλημμυρίζει τὴ θρησκεία. Ἐπίσης γνωρίζουν ὅτι μία ἐκμοντερνισμένη «θρησκεία», ποὺ προσπαθεῖ νὰ «συμβαδίζει μὲ τὶς ἐποχές», ἔχει χάσει τὸ ὑψηλὸ ἠθικὸ ἐπίπεδο. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐκφράζουν τὴ γνώμη τους μὲ τὴν ἀπουσία τους.

16. Ἁγίου Εἰρηναίου, Κατὰ Αἱρέσεων 1,10,1-2.

17. Ἡ πιὸ ἀκραία ἔκφραση αὐτῆς τῆς ἀντίληψης βρίσκεται στὴ διδασκαλία τῶν Ἀναβαπτιστῶν, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς τους, δὲν ὑπῆρξε ἀληθινὴ Ἐκκλησία γιὰ 1700 χρόνια πρὶν ἀπὸ αὐτούς, ἀπὸ τότε ποὺ πέθανε ἡ πρώτη γενεὰ τῶν χριστιανῶν. Ἀκόμη καὶ σήμερα πολλὲς Εὐαγγελικὲς Ὁμολογίες ἀγνοοῦν τελείως τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἤ, στὴν καλύτερη περίπτωση, μνημονεύουν μόνο τὸν Λούθηρο, τὸν Οὐίκλιφ ἢ ἴσως καὶ τὸν Αὐγουστίνο. Ἡ ἐντύπωση ποὺ δίνεται εἶναι ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς ἐμφανίστηκε κατὰ μαγικὸ τρόπο γύρω στὸ 1510 καὶ ἔφθασε στὴν πλήρη ἄνθησή του τὸν δέκατο ἔνατο αἰώνα μὲ τὶς ἀνανεώσεις τοῦ Finney, τοῦ Moody κ.ἀ.
Τὴν πιὸ προπαγανδιστικὴ ἀντὶ-ἱστορικὴ πλαστογραφία ἀπὸ νεώτερο Προτεστάντη συγγραφέα σχετικὰ μὲ τὴν ἱστορικὴ Ἐκκλησία, ἀποτελεῖ τὸ βιβλίο τοῦ James Η. Rutz, The Open Church, Αὐτὸ τὸ βιβλίο προβάλλει χαρακτηριστικὰ τὸν προτεσταντικὸ μύθο μίας «ἁπλῆς», χωρὶς ἱεραρχία «πρώιμης Ἐκκλησίας».

18.   Βλ. τὸ κεφάλαιο 3 καὶ τὶς ὑποσημειώσεις του. «εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται».

19. Sheldon Vanauken, Under the Mercy (Ignatius Press, 1988), ὅπως παρατίθεται στὸ ἄρθρο, Since God Doesnt Make Mistakes: Womens Ordination Denies the Incarnation, AGAIN Magazine, April, 1993.

20.     Τὸ νὰ ταυτίζουμε τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία μὲ τὴν καθολικὴ (ὄχι τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ) Ἐκκλησία σημαίνει νὰ πιστεύουμε σ’ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο οἱ πατέρες μᾶς κληροδότησαν μὲ τὴν Παράδοση. . . Ἐπιτρέψτε μας, λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος, νὰ ἀσφαλίσουμε τὸ πρῶτο καὶ μεγάλο φάρμακο τῆς σωτηρίας μας. Ἀναφέρομαι στὴν ὑπέροχη κληρονομιὰ τῆς Πίστεως. Ἐπιτρέψτε τὴν καρδιὰ καὶ τὸ στόμα μας νὰ ὁμολογήσουν αὐτήν, ὅπως μᾶς δίδαξαν οἱ πατέρες, (ἁγίου Μαξίμου, Ἐπιστολὴ 12, PG 91, 465). Ἐμεῖς δὲν ἀνακαλύπτουμε νέα σχήματα διότι αὐτὸ εἶναι κάτι ἀλαζονικὸ νὰ τὸ κάνουμε Εἶναι τὸ ἔργο καὶ ἡ ἐφεύρεση ἑνὸς αἱρετικοῦ καὶ ταραγμένου νοῦ (ἁγίου Μαξίμου, Πρὸς Μαρίνον πρεσβύτερον 19 PG 91, 224-25) Jaroslav Pelican, The Spirit of Eastern Christendom, σ. 20.

21.   Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ πολὺ γνωστὸς Ὀρθόδοξος συγγραφέας καὶ κοσμήτορας τοῦ Θεολογικοὶ Σεμιναρίου Ἅγιος Βλαδίμηρος στὴ Ν. Ὑόρκη, Thomas Hopko, ἡ ἡγεσία στὴν Ἐκκλησία, ἰδιαίτερα σὲ σχέση μὲ τὴν ἱερωσύνη, ἐκφράζεται περισσότερο μὲ ἀναφορὰ στὴν οἰκογένεια παρὰ μὲ ἀναφορὰ στὴν κοινωνία. Ἡ ἐρώτησή μου εἶναι: Ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε πατρότητα; Ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε σύζυγος;
.            Καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας μέχρι σήμερα μποροῦμε νὰ βροῦμε πανίσχυρους ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ζοῦν τὴν πνευματικὴ ζωή. Συναντοῦμε ἀκμάζουσα μοναστικὴ ζωή. Ἀνακαλύπτουμε ἀπίστευτα θεολογικὰ ἐπιχειρήματα καὶ διαφωτιστικὲς ἐξηγήσεις σὲ εὐρὺ φάσμα θεμάτων. Ὅταν λάβουμε ὑπ᾽ ὄψη μας τὰ δεδομένα, πῶς δηλαδὴ ἐκφράστηκε μὲ εὐκρίνεια ἡ σχηματοποίηση τῆς Πίστεως, πῶς ἔζησαν πραγματικὰ οἱ ἄνθρωποι, πῶς ἀληθινὰ ἐπικοινωνοῦσαν οἱ ἄνδρες μὲ τὶς γυναῖκες -καὶ ἐννοῶ τοὺς ἁγίους, δὲν ὁμιλῶ γιὰ τὸ τί συνέβαινε στὴν κοινωνία, διότι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῶν ἁγίων- τότε πρέπει νὰ θέσουμε τὸ ἐρώτημα: Γιατί συμβαίνει οἱ γυναῖκες νὰ θεωροῦνται ἐπίσημα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἅγιες, μοναχές, ἱεραπόστολοι, προφήτιδες, διδασκάλισσες, ἀσκήτριες, θεραπεύτριες, εὐαγγελίστριες, ἀλλὰ ποτὲ διὰ μέσου ὅλης τῆς ἱστορίας νὰ μὴν ὑπάρχει μία γυναίκα, ποὺ χειροτονήθηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ πρεσβυτέρου ἢ τοῦ ἐπισκόπου σὲ κάποια συγκεκριμένη κοινότητα; Ὅμως, ἡ ἐρώτηση-κλειδὶ εἶναι ἡ ἑξῆς: Εἶναι πράγματι ἡ ἱερωσύνη αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς ἐννοοῦμε; Δὲν εἶναι μία εἰδικὴ λειτουργία γιὰ τὴν οἰκοδομὴ τοῦ Σώματος σχετικὰ μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τὴν ὁποία μόνον ὁρισμένα μέλη τοῦ Σώματος εἶναι κατάλληλα νὰ ἐπιτελέσουν μὲ ἐπάρκεια, ἐπειδὴ συμβαίνει νὰ ἔχουν καθορισμένα χαρίσματα; Καὶ ἐὰν πράγματι εἶναι ὁ ρόλος τοῦ πατέρα, ἢ ἡ μυστηριακὴ κλήση ἐκεῖνο ποὺ κάνει κάποιον νὰ εἶναι πατέρας στὴν κοινότητα, τότε δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἕνας ἄνδρας, αὐτὸς ὁ ὁποῖος θὰ γίνει πατέρας; Μπορεῖ μία γυναίκα νὰ εἶναι ὁ πατέρας; Μπορεῖ κάθε ἄνθρωπος νὰ εἶναι ἕνας πατέρας;
.               Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ πρεσβυτέρου-ἐπισκόπου ἀποκλείονται ὅλες οἱ γυναῖκες καὶ οἱ περισσότεροι ἄνδρες, εἶχε στὴν Ἀρχιεπισκοπή του στὴν Κωνσταντινούπολη ἀρκετὲς ἑκατοντάδες γυναῖκες διακόνισσες, ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ὁποίων ἦταν ἡ ἁγία Ὀλυμπιάδα- αὐτὴ ἦταν ἡ καλύτερη βοηθὸς καὶ συνεργάτρια του. Ποτὲ ὅμως, δὲν διανοήθηκε νὰ τὴν χειροτονήσει στὸ βαθμὸ τοῦ πρεσβυτέρου ἢ τοῦ ἐπισκόπου. Καὶ δὲν νομίζω ὅτι αὐτὴ αἰσθανόταν ὅτι ὑποτιμήθηκε, ἐπειδὴ δὲν χειροτονήθηκε. . .
.            Δὲν νομίζω ὅτι τὸ ζήτημα αὐτὸ εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἐρώτημα γιὰ ἐπιδέξιο χειρισμὸ ἢ θέμα γιὰ τὸ ποιὸς τελικὰ θὰ διακονήσει τὴν Εὐχαριστία ἢ θὰ κηρύξει τὸν θεῖο λόγο. Πιστεύω ὅτι εἶναι πολὺ οὐσιαστικότερο θέμα. Πιστεύω ὅτι ἐδῶ διακυβεύεται αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτὴν ἡ Πίστη μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο. Καὶ νομίζω ὅτι ἀπὸ τὸ τί ἔχει συμβεῖ μέχρι σήμερα ἀποδεικνύεται τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές. Ὁπουδήποτε ἐφαρμόσθηκε ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν συναντοῦμε ἐπίσης καὶ συμβιβασμούς, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν ἀποκλειστικὴ ὡς πρὸς τὸ γένος γλώσσα στὴ Λειτουργία, μὲ τὴν οἰκογενειακὴ ζωή, τὶς σεξουαλικὲς σχέσεις καὶ μὲ τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ πῶς αὐτὸ πρέπει νὰ ἑρμηνευθεῖ καὶ νὰ σχετισθεῖ ποιμαντικὰ καὶ πνευματικά. Ὅλα αὐτὰ προστίθενται ἀμέσως στὸ σκηνικό.
.           Νομίζω ὅτι ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ θέματα κλειδιά, γύρω ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὑπάρχει ὁλόκληρος ἀστερισμὸς θεμάτων. Νομίζω ὅτι ἐδῶ διακυβεύεται αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτὴν ἡ Πίστη, π. Thomas Hopko, Womens Ordination: An Orthodox Response, AGAIN Magazine, April 1993.

 

«ΤΑ ΜΟΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΠΟΥ ΘΥΜΟΤΑΝ, ΗΤΑΝ ΤΟ “ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ”» (Ἡ ἀπώλεια τῆς γλώσσης ἰσοδυναμεῖ μὲ γενοκτονία)

[…] Ἡ κα Θεία Χάλο (βλ. σχετ.: Η «ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ» ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΣ ΓΙΑΓΙΑΣ-“ΘΡΥΛΟΥ” (Σάνο Χάλο: “Οὔτε Κἂν τὸὌνομά Μου”) ὑπενθύμισε τὴν ἱστορία τῆς μητέρας της, ποὺ δεκάχρονο κορίτσι μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένεια τῆς ἐκτοπίστηκε ἀπὸ τὸ χωριό της Ἅγιος Ἀντώνιος τῆς Κερασούντας καὶ βρέθηκε στὶς πορεῖες θανάτου. Ἡ κα Θεία Χάλο εἶπε: «ὅταν ἤμουνα παιδὶ ἄκουγα ὅτι εἴμαστε “Ρούμ”, ὅμως δὲν ἤξερα τίποτα γιὰ τὴν καταγωγή μου. Μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς κοινότητας, κυρίως ὅμως μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς γλώσσας, ποὺ εἶναι ἄμεσες ἀπόρροιες τῆς γενοκτονίας, δὲν ξέρεις ποῦ ἀνήκεις. Ἔτσι, ἔπρεπε νὰ ἐπινοήσουμε ἐκ νέου τὸ παρελθόν μας». (Σχόλιο «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.: «Ἡ ἀπώλεια τῆς γλώσσα εἶναι ἀπόρροια τῆς Γενοκτονίας», ἀλλὰ καὶ ἀντιστρόφως ἡ μεθοδευμένη ἀπώλεια τῆς γλώσσας ΣΥΝΙΣΤΑ καὶ ΠΡΟΚΑΛΕΙ μιὰ ΝΕΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Εὖγε στοὺς Ἐργολάβους τῆς Ἀλλοτριώσεως. Αὐτοὺς ποὺ κατὰ συρροὴν ψεύδονται, ἐξαπατοῦν καὶ τοὺς ὁποίους ὁ λωβοτομημένος Λαὸς θὰ πάει νὰ ψηφίσει σὲ λίγες μέρες.)
.          Στὴν συνέχεια μνημόνευσε τὰ λόγια της μητέρας της, ἡ ὁποία, ὅταν ἀφηγεῖτο τὴν μαρτυρικὴ πορεία της πρὸς τὸ ἄγνωστο ἔνιωθε ὅτι εἶχε μαζί της τὸν Θεό. Ἡ κα Θεία Χάλο στὴν ἀρχὴ ἀπέδιδε διάφορα γεγονότα ποὺ συνέβησαν στὴν μητέρα της, στὶς συμπτώσεις. Ὅμως ὅσο μάθαινε περισσότερα, πείσθηκε καὶ ἡ ἴδια ὅτι εἶχε δίκιο ἡ μητέρα της, πὼς ἦταν προορισμένη νὰ ζήσει γιὰ νὰ εἶναι ὁ μάρτυρας τῆς γενοκτονίας.
.           Εἶπε ὅτι, ὅταν ὑποσχέθηκε στὴ μητέρα της νὰ τὴν πάει στὸ σπίτι της στὸ χωριό, δὲν πίστευε καὶ ἡ ἴδια ὅτι συνέβαινε αὐτό. Τὸ ταξίδι τους στὸν Πόντο καὶ ἡ ἀναζήτηση τῆς χαμένης ἑστίας ἦταν ἕνα οὐράνιο σημεῖο κατὰ τὴν κα Χάλο.
.         Ἕνα ἄλλο στοιχεῖο τοῦ μεγαλείου ψυχῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν γιαγιὰ τοῦ Πόντου ἀναδείχθηκε ἀπὸ τὰ λόγια τῆς Θεία Χάλο. Ὅπως εἶπε ἡ μητέρα τους δὲν τοὺς μεγάλωσε μὲ μίσος. Ἂν συνέβαινε κάτι τέτοιο θὰ εἶχε κηλιδωθεῖ ἡ μνήμη μὲ αὐτὸ τὸ συναίσθημα. Παρ’ ὅτι ἦταν παιδί, ὅταν ἔζησε τὴν τραγωδία τοῦ ἐκτοπισμοῦ, ἤξερε νὰ διακρίνει μεταξὺ λαοῦ καὶ κυβερνώντων, πρόσθεσε ἡ κα Χάλο.
.           Τελειώνοντας εἶπε, εἴμαστε περήφανες ποὺ ἀνήκουμε καὶ ἐπίσημα στὴν κοινότητα ποὺ ἀνήκουμε καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσπαστήκαμε βίαια. Ὁλοκλήρωσε τὴν συγκινητικὴ ὁμιλία της μὲ τὰ λόγια «…Εἶμαι Πόντια, εἶμαι Ἑλληνίδα».
.           Ὅπως εἶχε ἀναφέρει ἡ κα Χάλο ἡ μητέρα της τὰ μόνα ἑλληνικὰ ποὺ θυμόταν ἦταν ἡ προσευχή: «Πάτερ ἡμῶν…». Γι’ αὐτὸ ἐπικράτησε συγκίνηση στὴν αἴθουσα ὅταν ἡ Σάνο Χάλο ζήτησε νὰ πεῖ τὴν προσευχὴ πρὶν τὴν ἔναρξη τοῦ γεύματος. Νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ Σάνο καὶ ἡ Θεία Χάλο δὲν ὁμιλοῦν ἑλληνικά. (Σχόλιο «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.: Μέσα στὶς λίγες λέξεις τοῦ “Πάτερ ἡμῶν” διαφυλάχθηκε ἡ ἑλληνικὴ αὐτοσυνειδησία. Εὖγε λοιπὸν καὶ στοὺς θιασῶτες τῆς ἀντικαταστάσεως τῶν (ἑλληνικῶν) λειτουργικῶν κειμένων μὲ  μεταφρασμένα. Εὖγε τους , διότι ἔτσι, ἐκτὸς τῶν ἄλλων «καλῶν», στηρίζουν τοὺς Μεγαλοεργολάβους τῆς Ἀλλοτριώσεως.)

 SANO-ΕΥΘΥΜΙΑ HALO: “ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΜΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ”

Τοῦ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ

.           “Οἱ Τοῦρκοι μοῦ ὀφείλουν μία πολὺ μεγάλη, πραγματικὰ μεγάλη συγγνώμη. Οὔτε κἂν μία μικρὴ συγγνώμη, ἀλλὰ μία μεγάλη συγγνώμη, ποὺ πῆραν μακριά μου ὅλους ὅσους ἀγαποῦσα. Ὅ,τι εἶχα. Εἴχαμε τὴ γῆ μας, τὰ ζῶα μας, τὶς ἀγελάδες μας, τὶς κότες μας, εἴχαμε τὶς δουλειές μας, καὶ ὅμως μᾶς ἔκαναν νὰ πεθάνουμε στὸ δρόμο. Αὐτὸ ποὺ ἔκαναν ἦταν θηριῶδες, νὰ καταστρέψουν οἰκογένειες καὶ περιουσίες. Δὲν θὰ μποροῦσα ποτέ μου νὰ ξεχάσω. Θέλω νὰ θυμᾶμαι τὴν οἰκογένειά μου. Ἀλλιῶς θὰ ἦταν σὰ νὰ ξεχνοῦσα τοὺς ἀνθρώπους μου. Δὲν θὰ τὸ κάνω ποτὲ αὐτό.” Αὐτὰ εἶχε δηλώσει τὸ 2001 ἡ Sano Halo σὲ μία συνέντευξή της στὸ περιοδικὸ “Πανσέληνος”.
.           Ἡ 100χρονη σήμερα Sano -Εὐθυμία ἦταν τὸ ἑλληνικό της ὄνομα- εἶναι ἡ μόνη ποὺ ἐπέζησε ἀπὸ τὴν οἰκογένειά της ποὺ ἐκτοπίστηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο τῆς Κερασούντας στὸ ἐσωτερικό τῆς Ἀνατολίας. Δεκάχρονο κορίτσι βρέθηκε ὁλομόναχο στὸ Χαλέπι τῆς Συρίας, ὅπου τὴν περιέθαλψε μία οἰκογένεια Ἀσσυρίων. Παντρεύτηκε ἕναν Ἀσσύριο, μὲ τὸν ὁποῖο μετανάστευσε στὴν Ἀμερικὴ τὸ 1925.
.         Ἡ τραγική της ἱστορία ἔγινε γνωστὴ μὲ τὸ βιβλίο “Not even my name” καὶ ὑπότιτλο “From a death march in Turkey to a new home in America. A young girl’s true story of genocide and survival.” (“Οὔτε κἂν τὸ ὄνομά μου. Ἀπὸ τὴν πορεία θανάτου στὴν Τουρκία σὲ ἕνα νέο σπίτι στὴν Ἀμερική. Ἡ ἀληθινὴ ἱστορία τῆς Γενοκτονίας καὶ τῆς ἐπιβίωσης ἑνὸς μικροῦ κοριτσιοῦ.) Τὸ βιβλίο γράφτηκε ἀπὸ τὴν κόρη της Thea Halo, ἐκδόθηκε τὸ 2000 ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἐκδοτικὸ οἶκο τῶν ΗΠΑ καὶ ἔγινε σύντομα μπέστ σέλερ. Ἡ δημοσιογράφος Ὄλγα Τσαντήλα ἔγραψε τὰ ἑξῆς γιὰ τὸ βιβλίο καὶ τὴ συγγραφέα: “Ἡ ἱστορία τῆς 90χρονης σήμερα Sano Halo θὰ παρέμενε ἄγνωστη, ἂν δὲν ἀποφάσιζε ἡ ζωγράφος Thea νὰ τὴν γράψει καὶ νὰ ἐπιτύχει τὴν ἔκδοσή του ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸ κολοσὸ τῶν ΗΠΑ “Picador” τῆς St. Martin‘s Press. Τὸ βιβλίο ἔγινε μπεστ σέλερ, πῆρε ἐξαιρετικὲς κριτικές, ἐπιστολὲς συμπεράστασης καὶ ὁρισμένες διαμαρτυρίες. Ἡ συγγραφέας καὶ ἡ μητέρα της ἀγκαλιάστηκαν μὲ θέρμη ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἄρχισαν νὰ δίνουν ὁμιλίες καὶ διαλέξεις, ἐνῶ ὁ κυβερνήτης τῆς Νέας Ὑόρκης βράβευσε τὴ Sano Halo γιὰ τὸ κουράγιο της καὶ τὸ ὅραμά της.”

.           Ἡ ἔκδοση τοῦ συγκεκριμένου βιβλίου ἔχει ἐξαιρετικὴ σημασία. Καταρχάς λόγῳ τῆς λογοτεχνικῆς πληρότητας. Ἐπιπλέον, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἀμερικὴ μία ἔκδοση, ποὺ δὲν προέρχεται ἀπὸ τοὺς κύκλους τῆς ἑλληνοαμερικανικῆς κοινότητας, μίλησε ἀνοιχτὰ γιὰ τὴν πολιτικὴ γενοκτονιῶν ποὺ ἀκολούθησαν οἱ τουρκικὲς κυβερνήσεις. Παρότι ἀναφέρεται κυρίως στὴ γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ, ἐν τούτοις ἔχει ἐκτεταμένες ἀναφορὲς γιὰ τὴ γενοκτονία τοῦ συνόλου τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀνατολίας.

.             Ἡ ἑλληνικὴ ἔκδοση κυκλοφόρησε τὸ 2000 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Γκοβόστη. Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου εἶναι “Οὔτε τὸ ὄνομά μου” καὶ ὑπότιτλο: “Γενοκτονία καὶ ἐπιβίωση. Μία ἀληθινὴ ἱστορία τοῦ Πόντου”. Μεταφράστρια ἡ Μαρίνα Φράγκου […]

ΠΗΓΗ: kars1918.wordpress.com

ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΑΠ. ΠΕΤΡΟΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ καὶ τὰ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ; («Ταβιθά, ἀνάστηθι»)

1. Ὁ Πέτρος διέταξε ἀμέσως νὰ βγοῦν ἔξω ὅλοι, ὅπως εἶχε κάμει καὶ ὁ Ἰησοῦς μὲ τὴν ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου (Μάρκ. ε´ 38.40)

2. Ταβιθά, ἀνάστηθι. «Ἡ θαυματουργικὴ φράση τοῦ Πέτρου ἀντιστοιχεῖ μὲ ἐκείνη τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ σύμπτωση δὲν εἶναι τυχαία. Οἱ μαθητὲς χρησιμοποιοῦν ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ τοῦ Κυρίου, ἀφοῦ Αὐτὸς εἶναι στὴν οὐσία ὁ τελεστὴς τοῦ θαύματος.» (Ἰω. Παναγόπουλος [+], καθηγ. Πανεπ. Ἀθηνῶν)

βλ. περισσότερα:
 https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/05/15/ταβιθὰ-ἀνάστηθι-μιὰ-ἀποστολικὴ-π/

ΑΡΧΙΕΠ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ: «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΖΕΙ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: «Ἂν ἀπὸ τὴν παιδική μας ἡλικία ἀκούγαμε τὴν Λειτουργία στὴν γλῶσσα ποὺ μιλᾶμε, καὶ εἶχε αὐτὸ γίνει βίωμά μας, συνήθειά μας (δευτέρα φύση), δὲν θὰ θέλαμε μὲ τίποτε νὰ τὴν ἀκοῦμε στὴν ἀρχαία ἑλληνική! Θὰ μᾶς φαινόταν ξένη· ἄσχετη μὲ τὴν ψυχολογία μας. “Μᾶς γυρίζουν στὸν Μεσαίωνα”, θὰ φωνάζαμε».
.            Αὐτὰ τὰ πολὺ εὔστοχα, ἀξιοπρεπῆ καὶ τιμητικὰ μαζὶ μὲ ἄλλα ὀξυνούστατα (καὶ ὀλίγον φροϋδικὰ) γράφονται σὲ νέο βιβλίο σχετικὸ μὲ τὸν μακαριστὸ Μητρ. Πρεβέζης Μελέτιο, σὲ μιὰ προσπάθεια νὰ “ἁγιοποιηθεῖ” ἡ ἀταίριαστη καὶ ἀπρόσμενη -ὡς πρὸς τὸ ὅλο του ἀσκητικὸ ἦθος καὶ τὴν θεολογική του συγκρότηση- ἐμμονή του στὴν ἀντικατάσταση τῶν λειτουργικῶν κειμένων μὲ «μεταφρασμένα». Παραλείπεται βεβαίως νὰ ἐξηγηθεῖ στὸ βιβλίο γιατὶ δὲν υἱοθετεῖται ἀπ᾽ εὐθείας καὶ χωρὶς πολλὲς περιστροφὲς ἡ ἀγγλικὴ γλῶσσα στὴν Λειτουργία, ἠ ὁποία (ἀγγλικὴ) εἶναι τόσο οἰκεία εἰδικῶς στοὺς νεωτέρους. Μὲ μιὰ τέτοια ἐπιλογὴ θὰ ξεμπερδέψουμε μιὰ καὶ καλὴ μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς μεσαιωνικὲς συζητήσεις περὶ λειτουργικῆς γλώσσης καὶ θὰ ἀνοιχθοῦμε στὸ μέλλον!
.           Τὴν ἴδια ὥρα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν τονίζει γιὰ πολλοστὴ φορὰ τὴν ἀξία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης στὴν διαχρονία της καὶ στὴν λειτουργική της καταξίωση.  Φαίνεται ὅτι ἐκφράζει …μεσαιωνικὲς ἀντιλήψεις!

.           Σὲ ἐκδήλωση γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα ποὺ πραγματοποιήθηκε στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν παρευρέθηκε χθὲς τὸ ἀπόγευμα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος. […] Στὴν ὁμιλία του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τόνισε ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολυτιμότερα ἀγαθὰ ποὺ ἔχουμε ὡς Ἕλληνες: «Τὸ δέντρο τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας εἶναι σὰν τὴν μακρόβια ἐλιά, εἶπε. «Κρατᾶ ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ τὸν Πλάτωνα ἔχοντας προοπτικὴ νὰ παράγει χυμοὺς γιὰ πολλοὺς ἀκόμη αἰῶνες». «Ἔζησε καὶ ζεῖ ἀρχοντικὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν λειτουργική της ζωή, ἄγει πρὸς τὸ μέλλον, συνάγει τὸ ἔθνος, κατάγει τοὺς ἀμφισβητίες της καὶ προάγει τὸν λόγο καὶ τὴν σοφία», προσέθεσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀναφερόμενος στὴν ἀξία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας.

.          Σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του ἀναφέρθηκε στὴν σπουδαιότητα τῆς γλώσσας μας σὲ διεθνὲς ἐπίπεδο λέγοντας: «Ἡ γλώσσα μας δανείζει στὴν διεθνῆ ἐπιστήμη γλωσσικοὺς ρόλους… Κρατάει γιὰ τὸν ἑαυτό της τὸ προνόμιο νὰ εἶναι μητέρα ἐννοιῶν καὶ τέχνημα δομῶν» ὑπογράμμισε.

ΠΗΓΗ: romfea.gr