ΟΥΚ ΕΑΛΩ Η ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Οὐκ ἑάλω ἡ Βασιλεύουσα ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .              Ἡ κοσμοσυρροὴ ποὺ παρατηρήθηκε στὰ ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα Θεομητορικὰπροσκυνήματα δείχνει τὸ πόσο ἡ Παναγία εἶναι  ριζωμένη στὶς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων. Εἶναι ἐπίσης σημαντικὴ ἐθνικὰ  καὶ ὠφέλιμη ψυχικὰ ἡ συνήθεια τέτοια ἡμέρα νὰ συγκεντρωνόμαστε στὶς ἰδιαίτερες πατρίδες μας καὶ νὰ ξανανιώνουμε κάτω ἀπὸ τὴν προστασία Της. Τὸ ἀντάμωμά μας ἀποδεικνύει ὅτι ὡς λαὸς διατηροῦμε τὴ συνέχεια καὶ τὴ συνοχή μας καὶ ἀκολουθοῦμε εὐλαβικὰ τὴν Πίστη καὶ τὰ ἰδανικὰ τῶν προγόνων μας, Μαρτύρων, Ἡρώων καὶ Διδασκάλων, παρὰ τὶς ἀντιξοότητες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καὶ τὶς ποικίλες ἐπιθέσεις ποὺ δεχόμαστε.
.              Γι’ αὐτὴ τὴ συνέχεια καὶ τὴ σύνδεση τοῦ λαοῦ μας μὲ τὴν Παράδοσή του ὁΝικηφόρος Βρεττάκος στὸ σπουδαῖο συνθετικὸ ποιητικὸ καὶ θεατρικό του ἔργο «Λειτουργία κάτω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη», παρουσιάζει ἔξοχα τὰ βιώματά του ἀπὸ τὴν  ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ τὸ ἑλληνικὸπνεῦμα.
.              Τὸ ἔργο ἀρχίζει μὲ τὴν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης. Ὁ κόσμος φωνάζει «Ἑάλω! Ἑάλω! Ἑάλω!» καὶ οἱ τρεῖς Ἀναγνῶστες παρατηροῦν: «Ἄλλο δὲν ἠμπορέσαμε, μᾶς πρόλαβε ἡ φωτιά, σώσαμε τὰ Βαγγέλια τοῦ Ἔθνους μοναχά…». Καὶ ὁ Ἀγγελιοφόρος τρέχοντας κραυγάζει: «Οὐκ ἑάλω ἡ Βασιλεύουσα ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων!» καὶ προσθέτει: «Ἐξαρθρώνονται οἱ πέτρες καὶ τὸσίδερο καταλύεται· ἐρημώνουνε οἱ κορφὲς ἀπ’ τὰ κάστρα ποὺ ἀφανίζονται, ἀλλὰ τὸ χτισμένο φῶς δὲν ξεχτίζεται…». Καὶ ὁ Γέροντας ἐξηγεῖ:
«Ἀπολιόρκητη ὅταν πολιορκείσαι· καὶ ὅταν συλλαβαίνεσαι ἀσύλληπτη· κι ὅταν κουστωδίες σὲ πᾶνε καὶ σὲ φέρνουνε στὰ πραιτώρια· κι ὅταν δένεσαι πάνω σὲ πασσάλους καὶ μαστιγώνεσαι· κι ὅταν δένεσαι πίσω ἀπὸ ἄλογα κι ἅρματα καὶ σέρνεσαι βάφοντας κόκκινη τὴν ὁδὸ πρὸς τὸν Ἅδη… Κι ὅταν ἐνταφιάζεσαι, δὲν μένεις ἐκεῖ, παρὰ μόνο γιὰ μία ἢ γιὰ δυό, τὸ πολὺ γιὰ τέσσερις νύχτες· ὁπότε “ὄρθρου βαθέος” γιομίζεις τὸ φῶς μὲ πίδακες τῆς Ἀνάστασης!».
.              Προχωρώντας τὸ ἔργο ὁ ποιητὴς ἐξηγεῖ τὸ πῶς ὁ Ἑλληνισμὸς διασώθηκε. ὉἈναγνώστης τοῦ ἔργου διαπιστώνει ὅτι ἐκεῖ ποὺ ὅλα ἔδειχναν ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἔρημος «μὲ ὀλίγο χορτάρι»  ἀκούγονταν ψίθυροι καὶ κομμένα σφυρίγματα καὶ ὁ Γέροντας τοῦ ἐξηγεῖ: «Ἤτανε τὰ “Κρυφὰ Σχολειά”, ὅπου μέσα τους, “χιονισμένο, βρεγμένο” συνάζονταν ὅλο τὸ Ἔθνος. Καὶ τὸκιτρινισμένο ράσο τοῦ παπᾶ, τὸ ὑφασμένο πρὶν ἀπὸ τὴν Ἅλωση, μύριζε σμύρνα ἀπὸ κείνη ποὺ οἱ μάγοι ὁδοιποροῦντες ἐπῆγαν καὶ φιλέψανε τὸν Ἰησοῦ».
.              Ὁ Βρεττάκος μὲ τὸ ἐμπνευσμένο ποιητικό του ὕφος προχωρεῖ τὴν ἱστορία στὸν Σαμουήλ. στὸν Μακρυγιάννη, στὸ Ζάλογγο, στὸν Ρήγα, στὰ Ψαρά, στὸν Σολωμό, στὸν Δικαῖο, στὸν Ἠσαΐα, στὰ Ψαρά, στὴ Χίο, στὸ Ἀρκάδι.  Καὶ ὁ Χορὸς τοῦ ἔργου συμπληρώνει
.              «Καὶ Κοσμάδες Αἰτωλοὶ ἀνεβαίνουν καὶ μιλοῦν ἀπ’ τὸ βῆμα τῶν ὀρέων ἀνεμίζοντας τὰ ράσα τοὺς σύννεφα μέσα στὰ σύννεφα· ἐνῶ πάνω ἀπ’ ὅλες τὶς κορφὲς ἀκούγονται κρόταλα: “Ἴτε καὶ Ἴτε καὶ Ἴτε!..” Γιατί ὅσοι πέσαν ἐδῶ ζοῦν ἀκόμη, καὶ κάθε ποὺ ἀκοῦν τὴν παμπάλαιη σάλπιγγα νὰ σημαίνει ἐγερτήριο, σηκώνονται· ξαναβγαίνουν στὸ φῶς καὶ βαδίζουνε σὲ παράταξη: “Ἴτε, καὶ Ἴτε καὶ Ἴτε!..”».
.              Ἡ τραγωδία τῆς Ἑλλάδας, κατὰ τὸν Βρεττάκο, εἶναι πὼς σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχειἕνας Ἰούδας ὁ δόλιος, «ποὺ ἔχει τὴν κρύπτη του πλάι στὶς Κερκόπορτες». Καὶ ἐνῶ νικοῦσε ἡΠατρίδα μας στὴ μάχη, ἀντὶ ἄλλης δάφνης «λάβαινε τοὺς προστάτες ποὺ δὲν νοιάζονταν ἄλλο, ἐξὸν νὰ σκεπάσουν τὶς ζῶσες Της κρίνες μὲ ἀγκάθια καὶ ἀγριόχορτα. Νὰ σφραγίσουν τὸ στόμα Της, νὰμὴν ἔβγει τὸ φῶς, τί δὲν ἦταν πρὸς κέρδος τους».
.              Ἀλλὰ πέραν τῶν κάθε ἐποχῆς προδοτῶν καὶ προστατῶν τὸ πρόβλημα σὲ αὐτὸν τὸν τόπο εἶναι ὅτι ὅσοι ἔπαιρναν τὴν ἐξουσία «ἄνοιγαν εὔκολα τὶς πόρτες στοὺς προστάτες καὶζητοῦσαν τὴν καλοπιστία τῶν ταπεινῶν καὶ τὴν ἔβρισκαν». Καὶ ἐξηγεῖ ὁ Γέροντας:
.              «Τοὺς παραπλάναγαν τὴν ψυχὴ μὲ πανουργίες, τοὺς θόλωναν τὸ μυαλό, ὥσπου βλέπαν ἀλλαντάλλω τὰ μάτια τους. Καὶ τοὺς ρίχναν στὸν ἀλληλοσκοτωμό. Τί ἀδελφὸς μὲ ἀδελφὸμετὰ δὲν γνωρίζονταν». Αὐτοὶ ὅλοι ποὺ δὲν ἤξεραν τίποτε γιὰ τὴν ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων, δὲνἤξεραν τίποτε ἀπὸ τὴν ἱστορία. Ὁμογνωμόνως οἱ ἐξουσιαστὲς τὰ πετοῦν ὅλα αὐτὰ στὸν Καιάδα, ἐνὀνόματι τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» καὶ τοῦ «προοδευτισμοῦ»…
.                Μετὰ ἀπὸ τόσες περιπέτειες, μετὰ ἀπὸ τὰ τόσα βάσανα, μετὰ ἀπὸ τέτοια συμπεριφορὰ τῶνἰσχυρῶν, ντόπιων καὶ ξένων, ὀρθῶς ὁ Γέροντας τοῦ Βρεττάκου ἀπορεῖ: «Πῶς ἀπόμεινε μήτρα, πῶςἀπόμεινε μάτι, πῶς ἀπόμεινε πόδι, πῶς ἀπόμεινε χέρι, νὰ σηκώνει τοῦ Ἔθνους τὴ σημαία ἀνάμεσα στὶς ἄλλες σημαῖες τῶν Ἑνωμένων Ἐθνῶν;». Ὁ χορὸς ἀπαντᾶ ὅτι ἦταν καὶ εἶναι ἡ προστασία τοῦἙνός, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου καὶ ὁ κόσμος – λαὸς ἐπικροτεῖ μὲ τὸ«Ἀλληλούια» τρεῖς φορές.
.              Ὁ ποιητὴς φτάνει στὸν ἐπίλογο, ποὺ εἶναι καὶ ἐπίλογος τῆς ζωῆς του. Γράφει: «Ἐγώ, ὁ σὲ λίγο ἀπερχόμενος, ὁ βαθιὰ εὐτυχής, ὁ τιμημένος νὰ εἶμαι ἀπὸ τὸ χῶμα σου… καὶ ποὺ ὁ λόγος σου ὁ ἄφατος μοῦ δίδαξε τὸ ἅπαντο… καὶ εἶναι ἐδῶ ὅπου πίνοντας τὸ νερό σου τὸ ἔκαμα αἰώνια πόσιμο», λόγος ποὺ θυμίζει τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν καὶ αἰώνιο», ποὺ προσέφερε ὁ Ἰησοῦς στὴΣαμαρείτιδα. Στὸ τέλος καὶ μὲ τὸ φιλὶ τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ εὔχεται στὴν Ἑλλάδα «Ζωὴ ἐσαεί, Φῶςἐσαεὶ καὶ Λόγο ἐσαεί», πιστεύοντας ὅτι ποτὲ δὲν θὰ ἁλωθεῖ ἡ «Βασιλεύουσα ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων», ὅ,τι κι ἂν ἀπεργάζονται δικοὶ καὶ ξένοι.-    

Η ΑΓΕΡΑΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1940 ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΝΟΪΚΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ 2021. (Δ. Νατσιός)

Ἡ ἀγέραστη Ἑλλάδα τοῦ 1940
καὶ ἡ παρανοϊκὴ χώρα τοῦ 2021. 

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                        Στὸν πανηγυρικὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε ὁ Στρατὴς Μυριβήλης ἀναφέρει καὶ ἕνα ὡραῖοἐπεισόδιο. Ὁ σπουδαῖος λογοτέχνης μας εἶχε ἐξασφαλίσει ἄδεια ἀπὸ τὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο γιὰ νὰ ἀνεβεῖ τὶςπαγωμένες ἀετοράχες τῆς Πίνδου καὶ νὰ παρευρεθεῖ θεατὴς στὸν πανεθνικὸ συναγερμὸ τοῦ Σαράντα. Εἶδε πολλὰ καὶ θαυμαστά. Διαβάζω: «Ἕνας φαντάρος ἔπιασε αἰχμάλωτο ἕναν Ἰταλὸ λοχία, τὴν ὥρα ποὺ ὁ λόχος του δέχτηκε στὰ σκοτεινὰ τὴν αἰφνιδιαστικὴ ἐπίθεση. Ὁ Ἰταλὸς ἑτοιμαζόταν νὰ τὸν μαχαιρώσει στὰ μουλωχτὰ μὲ τὴν ξιφολόγχη του. Ἔπιασε τὸ χέρι του, τὸ δάγκωσε καὶ τὸν ἀφόπλισε.
-“Πῶς σοῦ ἦρθε καὶ δὲν τὸν σκότωσες μὲς στὴν νύχτα;”, τὸν ρώτησα.
-“Νὰ σᾶς πῶ”, μου εἶπε. “Ἐκείνη τὴν ὥρα, ἔτσι ποὺ μὲ ξάφνιασε, ἑτοιμαζόμουν νὰ τοῦ τὴν φέρω. Οἱ σύντροφοί του, ποὺ μᾶς εἶχαν κάνει τὸν αἰφνιδιασμό, τό ᾽βαλαν στὰ πόδια καὶ τὸν ἄφησαν. Ὅπου τόνε κοίταξα στὴ φέξη τῆς φωτιστικῆς ρουκέτας. Ἦταν ὄμορφο παλληκάρι. Λυπήθηκα νὰ τὸν χαλάσω”. Καὶ γέλασε σὰν παιδὶ γιὰ τὴν ἀδυναμία του. Φαντάζομαι πὼς μόνο ἕνας Ἕλληνας πολεμιστής, ἀνάμεσα σὲ ὅλους τοὺς πολεμιστὲς τοῦ κόσμου, μποροῦσε νὰ κάνει κάτι τέτοιο. Καὶ ἡ φράση, ποὺ μεταχειρίστηκε, ἦταν τόσο ὡραία. Εἶπε: “λυπήθηκα νὰ τὸν χαλάσω”. Ὑπάρχουν εὐτυχισμένες στιγμές, ποὺ ἕνα ἄτομο, ξαφνικὰ συγκεντρώνει καὶ ἐκφράζει τὴν εὐγένεια ἑνὸς λαοῦ, μίας ὁλάκερης φυλῆς». (Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, «Πανηγυρικοὶ λόγοι ἀκαδημαϊκῶν», σελ. 319).
.                        Αὐτὰ τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, τὴν 28η Οκτωβρίου τοῦ 1940, ποὺ «κοιμηθήκαμε ἄνθρωποι καὶ ξυπνήσαμε ἔθνος». Ὅταν ἤμασταν ἀληθινοὶ Ἕλληνες καὶ ὄχι ἀσκέρι ἀδέσποτο.
.                        Διαβάζω γιὰ τὶς σημερινὲς προκοπὲς τῆς «ἄλκιμης» νεολαίας μας. 23 Ὀκτωβρίου 2021. «Λίγο μετὰ τὰ μεσάνυχτα ὁμάδα 100 περίπου κουκουλοφόρων βγῆκε ἀπὸ τὸ ΑΠΘ καὶ ἐπιτέθηκε μὲ βόμβες μολότοφ σὲ διμοιρία τῶν ΜΑΤ. Ἡ ἀστυνομία ἀπώθησε τοὺς νεαρούς, οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν στὸ ΑΠΘ, γιὰ νὰἐπιτεθοῦν ἐκ νέου λίγα λεπτὰ ἀργότερα… Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἐντός τοῦ πανεπιστημιακοῦ χώρου βρισκόταν σὲ ἐξέλιξη πάρτυ οἰκονομικῆς ἐνίσχυσης φυλακισμένων καὶ διωκομένων ἀντεξουσιαστῶν». (Ἀπὸ τὸν ἱστότοπο «Ἐφημερίδα»).
.                        Μάλιστα. Στὸ πρῶτο κείμενο ἀναπνέεις. Ἀνάσες λευτεριᾶς, ἡρωισμοῦ καὶ εὐγένειας. Στὸδεύτερο πιάνεις τὴν μύτη σου ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις. Δυσωδία, παρακμὴ καὶ μίσος. Ἡ ἀγέραστη Ἑλλάδα τοῦ’40 καὶ ἡ ἑτοιμοθάνατη Ἑλλάδα τοῦ 2021.
.                        Στὸ προλογικὸ κείμενο, ἕνα νέο παιδί, στρατιώτης στὸ μέτωπο, ἀπὸ κάποιο χωριὸ τῆς πατρίδας, μὲ λίγα ἢ καθόλου γράμματα, ποὺ πρὶν ἀνέβει στὰ διάσελα τῆς ἱστορίας, πάλευε μὲ τὴ γῆ τῶν προγόνων του, τὴν καλλιεργοῦσε. Δὲν ἦταν χῶμα ἁπλό, ἦταν ἀγκαλιὰ γι’ αὐτόν. Ἔπαιρνε τὸν ἱδρώτα του καὶτοῦ ἔδινε καρπούς. Ἔπαιρνε τὴν ζωή του καὶ τοῦ ἔδινε μνήμη, εὐλάβεια, σέβας στὰ χώματα ποὺ ἦταν θαμμένοι οἱ γεννήτορες. Ἦταν ἡ πατρίδα του ἔννοια καὶ ἀξία σεπτή, ἁγία. Καὶ ἅγια ἔπραξε καὶ δὲν χάλασε τὸν αἰχμάλωτο ἐχθρό. Ἔρρεε ἡ ἱστορία τοῦ Γένους στὶς ἀρτηρίες του.
.                        Κάποτε τὰ παλληκάρια τοῦ ἀετοῦ τῆς Ρούμελης, τοῦ Καραϊσκάκη, συνέλαβαν ἕνα δειλό, ἕναν κιοτή, σαπιοκοιλιὰ ποὺ ἔλεγε ὁ στρατηγός. Τὸν ἔφεραν μπροστά του. Ἡ ποινὴ γι’ αὐτὸν ἦταν ὁ θάνατος. Τὸν ρώτησαν τί νὰ τὸν κάνουν, ἁρπάζοντας τὰ γιαταγάνια. «Ἂν τὸν σκοτώσετε, θὰ πράξετε δίκαια», τοὺς λέει. «Ἂν τοῦ χαρίσετε τὴν ζωή, θὰ πράξετε ἅγια». Καὶ τοῦ χάρισαν τὴν ζωή, γιατί καὶ αὐτὸς εἶχε τὸ «φύσημα τοῦΘεοῦ» μέσα του ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Μακρυγιάννης.
.                        Ἔξω ἀπὸ τὸ πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ἑλληνόπουλα κι αὐτά. Μὲ μόρφωση καὶ ξένες γλῶσσες. Μπουκωμένα ἀπὸ μεταπτυχιακὰ καὶ διδακτορικὰ χαρτιά. Μεγαλωμένα μὲ χειρότερη τιμωρία, ποὺ καταδικάσαμε τὰ παιδιά μας: νὰ μὴν τοὺς λείπει τίποτε. Μὲ τὰ θαυμάσια παιδικὰ δωμάτια, σκαρφαλωμένα σὲ κάποιον ὄροφο πολυκατοικίας. Μοσχοαναθρεμμένες μοναχοκόρες καὶ μοναχογιοὶ οἱ περισσότεροι. Μὲτὴν, καταπῶς λένε τὰ τελευταῖα χρόνια, «κλασσικὴ Ἑλληνίδα μαμά», δούλα του καὶ ὑπηρέτρια.
.                        Παρένθεση. Ὄχι, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ κλασσικὴ Ἑλληνίδα μητέρα. Αὐτὴ εἶναι τὸ κακέκτυπό της. Διαβάζω στὴν τότε, τοῦ 1940, ἐφ. «Πρωία», μία ἐπιστολὴ μίας μάνας, χήρας ἀπὸ τὸ Μέγαρα, ποὺ μόλις εἶχε λάβει τὸν πολεμικὸ σταυρὸ ἀνδρείας τοῦ σκοτωμένου γιοῦ της. «Ὁ Δημητρός μου, ὁ μοναχογιός μου, ὁ προστάτης τῶν τριῶν κοριτσιῶν μου, ἔπεσε ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Χαλάλι τῆς πατρίδας ὁ Δημητρός μου. Ἂς ἤτανε νὰ πέθαινα κι ἐγὼ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω ἡ Ἑλλάς». (Ἀπὸ τὸν τόμο «ὁ τύπος στὸν ἀγώνα»). Αὐτὴ εἶναι Ἑλληνίδα μάνα καὶ ὄχι κάποια  «κλασσικὴ» μαμὰ τοῦ σήμερα, πού, μὲ τὸ κινητὸ στὸ χέρι, ἀνατρέφει τὸν αὐριανὸ «ἀνδρεῖο» κουκουλοφόρο γιό της.
.                        Ἔβγαιναν οἱ λόχοι τῶν… κουκουλοφλώρων ἀπὸ τὰ ἀπόρθητα καὶ ἄσυλα ὁρμητήριά τους στὸΑΠΘ. Καὶ ποιοὺς στόχευαν μὲ τὶς βόμβες τους; Τὴν ἀστυνομία. Πῶς λέγεται αὐτό, χωρὶς νὰ τὰμπογιατίζουμε μὲ ἀριστερόμυαλες ἀνοησίες καὶ ἰδεοληψίες; Ἐμφύλιες διαμάχες. Ποιός τρίβει τὰ χέρια του; Ὁ λύκος ἀπέναντι. Ποιό λάκκο σκάβουμε; Τὸν δικό μας. Ποιός φταίει; Ἂς γράψει ὁ καθένας μας τὴν ἀπάντηση. Μόνο νὰ σκεφτοῦμε πολὺ πρὸς τὰ ποῦ θὰ στρέψουμε τὸν δείκτη τοῦ χεριοῦ μας.  (Ἡ παράνοια εἶναι χωρὶς ὅρια. Ἑνώθηκαν ὀρδὲς κουκουλοφόρων μὲ ρομάδες, ἀπειλώντας γιὰ ἀντίποινα. Ὅταν ἔπεφτε νεκρὸ ἕνα παιδάκι στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου του, στὴν Ἀθήνα, ἀπὸ ἀεροντουφεκιὲς τῶν ρομάδων, ποῦ ἦταν οἱκουκουλοφόροι νὰ διαμαρτυρηθοῦν; Καὶ τὸ ἔγκλημα παραμένει ἀνεξιχνίαστο. Τί νὰ πεῖ κανείς;).
.                        Πίσω πάλι στὰ «μεγάλα χρόνια», στὴν Ἑλλάδα ποὺ ἤξερε νὰ ἀντιστέκεται, στὴν τρανὴ πατρίδα ποὺ εἶχε τὰ μάτια της στραμμένα στὸν οὐρανό. Ὁ συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στὸ βιβλίο του «Τὸ περιβόλι τῶν θεῶν», (σελ. 135), περιγράφει τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πρωθυπουργοῦ Μεταξᾶ στὸ στρατιωτικὸ νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμὸς» καὶ τὴν στιχομυθία μὲ πληγωμένο στρατιώτη:
«–Ποῦ πληγώθηκες ἐσύ, παιδί μου;
–Στὸ Ἰβάν!
–Ἔ, τὸ Ἰβὰν τὸ τιμωρήσαμε! Ἔπεσε χθὲς τὸ βράδυ.
–Ναί, ἔπεσε κ. Πρόεδρε. Θὰ μποροῦσε ὅμως νὰ εἶχε πέσει ἐδῶ καὶ πέντε μέρες. Ὅταν βρήκαμε τὴν πρώτη ἀντίσταση, ἔπρεπε νὰ μᾶς θυσιάσει ὁ συνταγματάρχης μας. Θὰ τὸ παίρναμε ἀπὸ τότε».
.                     Ἂς τιμήσουμε μεθαύριο κατὰ τὴν ἐπέτειο τοῦ ΟΧΙ, κάποιους  «κλασσικοὺς Ἕλληνες» ποὺἤξεραν νὰ ποῦν γιατί, ἐδῶ καὶ εἰκοσιπέντε αἰῶνες, ὁ Αἰσχύλος, θέλησε νὰ τοῦ γράψουν στὸν τάφο τουἐπιτύμβιο, ὄχι πὼς στάθηκε ὁ ποιητὴς τῆς «Ὀρέστειας», ἀλλὰ ὅτι πολέμησε στὸν Μαραθώνα.

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ- Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

«Ἀποστολὴ ἐξετελέσθη
– Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει» (;)

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.             Μὲ αὐτὸν τὸν βαρύγδουπο τίτλο τὸ μεγάλης κυκλοφορίας γερμανικὸ περιοδικὸ «Der Spiegel» ἔλαβε θέση μὲ ἐκτενὲς ρεπορτὰζ ἀπέναντι στὴ γενικὴ κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν πατρίδα μας. Τὸ ρεπορτὰζ δημοσιεύθηκε τὸν Αὔγουστο τοῦ 2018 μὲ ἀφορμὴ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ τρίτου προγράμματος οἰκονομικῆς βοήθειας πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀποτίμηση τῆς συν­εχιζόμενης οἰκονομικῆς κρίσεως στὴ χώρα μας μὲ τὶς συνθῆκες ποὺ διαγρά­φονται στὸ παρόν, καθὼς καὶ οἱ προβλέψεις γιὰ τὸ ἄμεσο μέλλον εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ περιοδικὸ ἐξόχως δυσοίωνες: «273,7 δὶς εὐρὼ ἔδωσαν στὴν Ἑλλάδα ἡ ΕΚΤ, ἡ Κομισιὸν καὶ τὸ ΔΝΤ. (…) Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα δράματα στὴν εὐρωπαϊκὴ ἱστορία φτάνει προσωρινὰ σὲ ἕνα τέλος: ἡ ἑλληνικὴ κρίση χρέους. (…) Μὲ ἕνα σκληρό μεταρρυθμιστικὸ πρόγραμμα περικόπηκαν μισθοὶ καὶ συντάξεις καὶ αὐξήθηκαν οἱ φόροι. Τουλάχιστον μέχρι τὸ 2060 οἱ Ἕλληνες θὰ πρέπει νὰ ἐξοφλοῦν τὰ χρέη τους. Παραδόξως παραβλέφθηκε τὸ σημαντικότερο: Χρέη μπορεῖ νὰ ἀποπληρώσει μιὰ χώρα ποὺ ἀναπτύσσεται. Ἡ Ἑλλάδα ὅμως συρρικνώνεται. 550.000 ἄνθρωποι ἔχουν μεταναστεύσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς κρίσης», σημειώνει ἐμφαντικὰ τὸ περιοδικό, ἐνῶ ἀναφέρεται καὶ στοὺς ἀρνητικοὺς δεῖκτες τῆς δημογραφικῆς ἐξελίξεως στὴ χώρα μὲ τὴν ἀνησυχητικὴ τὰ τελευταῖα χρόνια μείωση τῶν γεννήσεων. «Πρέπει νὰ σταματήσει ἡ μετανάστευση τῶν νέων, οἱ μετανάστες θὰ πρέπει νὰ ἐπιστρέψουν καὶ οἱ συνθῆκες ζωῆς νὰ σταθεροποιηθοῦν, ὥστε οἱ οἰκογένειες νὰ θέλουν καὶ πάλι νὰ ἀποκτήσουν παιδιά. (…) Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν θὰ συμβεῖ χωρὶς σταθερὴ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη, ἀλλὰ κάτι τέτοιο δὲν διαφαίνεται», καθὼς μάλιστα «ἡ ἑλληνικὴ ἀγορὰ ἐργασίας εἶναι ἀπὸ τὶς πιὸ ἀπορρυθμισμένες στὴν ΕΕ καὶ ἡ ἀνεργία ἔχει ἐλάχιστα μειωθεῖ». Τὸ περιοδικὸ καταλήγει στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Ἑλλάδα, μὲ τοὺς σημερινοὺς ρυθμοὺς στὴ δημογραφικὴ καὶ οἰκονομική της ἀνάπτυξη, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποπληρώσει μέχρι τὸ 2060 τὰ χρέη της στοὺς δανειστές της. Ὁπότε; «Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει».
.             Πεθαίνει λοιπὸν ἡ Ἑλλάδα!… Τὸ γερμανικὸ περιοδικὸ ἀποδίδει μὲ σκληρούς, ἀλλὰ δυστυχῶς ἀληθινοὺς χαρακτηρισμοὺς τὸ μέλλον ποὺ ἀνθρωπίνως διαγράφεται γιὰ τὴν πατρίδα μας. Οἱ ἴδιοι οἱ ἀριθμοὶ εἶναι ἐνδεικτικοὶ γιὰ τὸ ποῦ πορευόμαστε. Καὶ βέβαια τὴν κατάρρευσή μας ὡς ἔθνους δὲν πρέπει νὰ τὴν ἀποδώσουμε πρωτίστως ἀλλοῦ παρὰ στὴ γενικευμένη ἀποστασία μας ἀπὸ τὸν Θεό. «Ἐλασσονοῦσι φυλὰς ἁμαρτίαι» (Παρ. ιδ΄ [14] 34). Ὅμως, εἰδικὰ γιὰ τὴν ἀγαπημένη μας πατρίδα, ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο ποὺ κανένας οἰκονομικὸς ἢ ἄλλος ἀναλυτὴς δὲν μπορεῖ νὰ διαβλέψει: Μέσα στὴ γενικὴ διαφθορὰ λαοῦ καὶ ἀρχόντων ὑπάρχει τὸ λεῖμμα· ὅσοι ἀκόμα ἔχουν μείνει νὰ ὑψώνουν «ὁσίους χεῖρας» πρὸς τὸν Θεὸ καί, ἀνεπηρέαστοι οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἀνάχυση τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας, γίνονται τὰ ἀλεξικέραυνα τῆς δικαίας Του ὀργῆς πρὸς τὸ χιλιοευεργετημένο ἔθνος μας. Καὶ κάτι ἐπιπλέον, ἀκόμη πιὸ δυνατό: ἡ ὕπαρξη τόσων ἁγίων, μαρτύρων, ἡρώων στὰ χώματα τοῦτα: τὰ ἅγια αἵματα, τὰ τίμια Λείψανα, οἱ ἱερὲς θυσίες τους. «Καὶ ἔθνος», γράφει ὁ μεγάλος Παπαδιαμάντης, «τοσοῦτον ἔχον περικείμενον νέφος μαρτύρων, τοσούτους πρέσβεις πρὸς Θεὸν ἐκ τοῦ αἵματός του καὶ ἐκ τῶν σπλάγχνων του, δὲν μέλλει ποτὲ νὰ ἐγκαταλειφθῇ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων του». Μόνο νὰ μετανοήσουμε!

 

ΠΕΝΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πένθος γιὰ τὴν Ἑλλάδα

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
ἀρ. τ. 2172, 01.03.2018

Ἠλ. στοιχ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

.              Ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τὸν Θεό, ὅταν βρίσκει τὸν ἑαυτό του. Ὅπως ὁ ἄσωτος, ὁ ὁποῖος «εἰς ἑαυτὸν ἐλθών», βρῆκε τὸν δρόμο πρὸς τὸν Πατέρα. «Εἰς ἑαυτὸν ἐλθών». Ἦρθε στὸν ἑαυτό του, διότι μέχρι τότε ἦταν ἐκτὸς ἑαυτοῦ. Σὲ κατάσταση τρέλας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπανεστάτησε καὶ ἔτρεξε «εἰς χώραν μακράν. Καὶ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως».
.                Αὐτὴ εἶναι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου. Τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου. Ἐπαναστατεῖ, ἐγκαταλείπει τὸν πατέρα καὶ ἀσωτεύει «εἰς χώραν μακράν». Ἔκφρων. Ἐκτὸς ἑαυτοῦ. Δυστυχισμένος.
.             Ὁ πόνος ἄπειρος.
.             Τὸ ἔπαθε ὁ ἄσωτος. Τὸ ἔπαθαν τόσοι καὶ τόσοι ἄσωτοι διὰ μέσου τῶν αἰώνων. Τὸ παθαίνουμε κι ἐμεῖς. Χάνουμε τὸν δρόμο μας. Χάνουμε τὸ λογικό μας Χάνουμε τὸν ἑαυτό μας. Ποῦ βρισκόμαστε; Χαμένοι σὲ δρόμους ἀδιέξοδους. Ξεχασμένοι στὶς φανταχτερὲς βιτρίνες τοῦ ἀποστατημένου κόσμου.
.             Ξεχασμένοι… Μᾶς παρασύρουν οἱ μέριμνες. Μᾶς πνίγουν οἱ γαργαλιστικὲς ἡδονές. Οἱ ἀνέσεις τῆς ζωῆς μᾶς ἀποκοιμίζουν. Κι ἐκεῖ χάνουμε τὸν ἑαυτό μας Χανόμαστε. Καὶ παρασύρουμε καὶ τὴν Ἑλλάδα μας στοὺς δρόμους τοῦ χαμοῦ.
.                     Κι εἶναι νὰ τὴ λυπᾶσαι σήμερα, σὰν τὴν θωρεῖς ξελογιασμένη μὲ τὴν ἄφυλη Εὐρώπη καὶ τὴν ἔκφυλη Ἀμερική. Ποιά; Τὴν Ἑλλάδα! Τὴν ἥλιο τοῦ κόσμου, τὸ ὑπέρλαμπρο ἄστρο τῆς Ὀρθοδοξίας!
.            Ἀλλὰ ποιά εἶναι ἡ Ἑλλάδα; Τί εἶναι ἡ Ἑλλάδα; Μιὰ ἀφηρημένη ἔννοια; Ἕνας γεωγραφικὸς μόνον χῶρος; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἑλλάδα εἶναι οἱ Ἕλληνες. Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Ἑλλάδα.
.              Συνεπῶς ἐμεῖς χάνουμε τὸν δρόμο καὶ τὸν χάνει κι ἐκείνη. Ἐμεῖς χανόμαστε, καὶ χάνεται. Ἐμεῖς ἀσωτεύουμε, καὶ τρώει ἐκείνη τὰ ξυλοκέρατα τῆς ἀσωτείας μας. Ἐμεῖς πορευόμαστε «εἰς χώραν μακράν», καὶ καταντάει ἐκείνη νὰ βόσκει χοίρους στοὺς ἀγροὺς τῆς ἐκμαυλισμένης Παιδείας, τῆς κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας καὶ τῆς προδοτικῆς πολιτικῆς ζωῆς.
.                 Καρπὸς τῆς δικῆς μας ἀποστασίας εἶναι ὅλες αὐτὲς καὶ οἱ παρόμοιες ἐκδηλώσεις.
.                Κατὰ συνέπειαν, ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἀναλάβουμε καὶ τὸ βάρος τῆς εὐθύνης γιὰ τὴν διόρθωση. Μὴν ἐξαντλούμαστε στὸ νὰ ἐπικρίνουμε τοὺς ἡγέτες τοῦ τόπου. Μὴν περιοριζόμαστε στὸ νὰ ἀποδίδουμε τὶς εὐθύνες μόνο στοὺς ἄλλους. Ἀντίθετα ὅλοι, ὁ καθένας μας, νὰ πάρουμε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Νὰ μετανοήσουμε. Νὰ πενθήσουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας, δηλαδὴ γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Νὰ βροῦμε τὸν χαμένο ἑαυτό μας, γιὰ νὰ βρεῖ κι ἐκείνη τὸν δρόμο της. Νὰ θρηνήσουμε γιὰ τὸ κατάντημά μας.
.         Εἰκοσιεπτὰ αἰῶνες πρίν, ὁ προφήτης Ἱερεμίας, τὴν ὥρα ποὺ οἱ συμπατριῶτες του ἔπαιρναν τὸν δρόμο τῆς αἰχμαλωσίας πρὸς τὴν Βαβυλῶνα, ἀνέλαβε θρῆνο πονετικὸ γιὰ τὴν Ἱερουσαλήμ. Θρήνησε τὸ κατάντημά της, θρήνησε τὴν ἐρήμωσή της, θρήνησε τὴν ἀποστασία της, ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ἡ καταστροφή της. Ἔκλαψε πικρά.
.                    «Πῶς ἐκάθισε μόνη ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη λαῶν;…». «Ἐγενήθη ὡς χήρα…». Ποιά; Αὐτὴ ποὺ πρὶν ἦταν πολυάνθρωπη. Πενθοῦν οἱ δρόμοι της, ποὺ πλέον δὲν τοὺς περπατοῦν προσκυνητὲς τῶν ἑορτῶν της. «῾Αμαρτίαν ἥμαρτεν ᾿Ιερουσαλήμ, διὰ τοῦτο εἰς σάλον ἐγένετο» (Θρῆνοι α´ 1, 4, 8). Ἁμάρτησε, ξεπέρασε καὶ τὰ Σόδομα ἡ ἁμαρτία της. «᾿Εξέλιπον ἐν δάκρυσιν οἱ ὀφθαλμοί μου»· ἔσβησαν πνιγμένα στὰ δάκρυα τὰ μάτια μου, «ἐταράχθη ἡ καρδία μου» (β´ 11). Πόσο κλάμα ὁ συμπονετικὸς Προφήτης! Κι ὄχι μόνο τότε.
.                  Καιρὸ πρὶν συμβεῖ ἡ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ, βλέποντας μὲ τὸ προφητικό του βλέμμα τὴν ἐπερχόμενη συντριβή της, ζητοῦσε κάποιον νὰ γεμίσει μὲ νερὸ τὸ κεφάλι του καὶ νὰ κάνει πηγὲς δακρύων τὰ μάτια του, γιὰ νὰ κλάψει μέρα καὶ νύχτα τὸν λαό του: «Τίς δώσει ὕδωρ κεφαλῇ μου καὶ ὀφθαλμοῖς μου πηγὴν δακρύων, καὶ κλαύσομαι τὸν λαόν μου τοῦτον ἡμέρας καὶ νυκτός;» (Ἱερ. θ´ 1). Νὰ κλάψει ἤθελε… Δάκρυα ζητοῦσε νὰ τοῦ δοθοῦν…
.                Ἔτσι θρηνοῦσαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καὶ εἵλκυαν τὸ ἔλεός Του, γιὰ νὰ μὴν εἶναι ὁλοκληρωτικὴ ἡ ἐπαπειλουμένη καταστροφή, καὶ νὰ ἀποβεῖ τελικῶς σὲ ὠφέλεια λαοῦ.
.                Ἂς πονέσει λοιπὸν τούτη τὴν Μεγάλη Σαρακοστὴ ἡ καρδιά μας. Νὰ μετανοήσουμε γιὰ τὶς πτώσεις μας, νὰ λυπηθοῦμε γιὰ τὴν πατρίδα μας, νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν παραπλανημένο λαό μας.
.                Νὰ πενθήσουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα μας. Γιὰ νὰ δοῦμε σύντομα Ἀνάσταση!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει!

τοῦ ᾽Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.                    Φωνὲς ἀπογνώσεως! Καὶ ποιός ἀκούει; Φεύγει ἡ γῆ κάτω ἀπό τά πόδια μας καὶ μεῖς πανηγυρίζουμε! Δολοφονοῦμε τὴν Ἑλλάδα, καὶ οἱ Ἕλληνες πού ἀπέμειναν, τρελλὰ διασκεδάζουν. Τὸ ἑλληνικὸ αἷμα χύνεται ποτάμι (ἐκτρώσεις), καὶ πολλοὶ ἀρχιερεῖς χοροστατοῦν σὲ ἐπιδεικτικὲς πολυαρχιερατικὲς «φιέστες».

• Νοήσατε περὶ τίνος πρόκειται; Γιὰ τὸ δημογραφικό, τὸ τραγικώτερο τῶν θεμάτων. Καὶ τὸ δημογραφικὸ ὀφείλεται στὴν ὑπογεννητικότητα. Καὶ ἡ ὑπογεννητικότητα ὀφείλεται στὴν ἀπιστία.

• Ἄς λιτανεύουμε κάθε μέρα εἰκόνες! Ἄς περιφέρουμε πανηγυρικὰ ἅγια λείψανα! Τίποτε δὲν μεταθέτει τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὴν ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας καὶ τὶς ἐκτρώσεις. Ἐλάχιστοι τηροῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐκλεκτοί, ἀλλὰ «λήμμα», λείψανα ἑνός ἁγίου παρελθόντος…

• Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει. Τὸ φωνάζουν ἀρκετοί. Μά δὲν εἰσακούονται. Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει! Τὸ φώναξε πρόσφατα καὶ ἕνας Ἕλληνας εὐρωβουλευτὴς (ἀνεξάρτητος), ὁ καθηγητὴς κ. Κωνστ. Χρυσόγονος. Σὲ συνέντευξί του ἐπεσήμανε: «Κατατριβόμαστε μὲ ἀσήμαντα θέματα (οἱ πολιτικοί), ἐνῶ εἶναι ἀναπόφευκτο, σὲ σαράντα χρόνια ἀπό τώρα, ἂν παραμείνουν στοὺς ἴδιους ρυθμοὺς οἱ ἐξελίξεις στὸ δημογραφικὸ καὶ στὴ μετανάστευσι τῶν ντόπιων, νὰ μὴν ὑπάρχει οὔτε ἴχνος Ἑλλήνων μέσα στὰ σημερινὰ ὅρια τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους»!

• Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει, ψυχορραγεῖ μέσ’ στὴν εὐμάρεια. Θάβεται στὸ λάκκο τῆς ὀλιγοπιστίας καὶ τῆς ἀπιστίας. Ἐξαφανίζεται τὸ ἱστορικό της μέλλον. Καὶ τὸ ρόλο τοῦ νεκροθάφτη τὸν παίζουν πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ λειτουργοί!

• Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει. Ἔζησε στὰ χρόνια της δουλείας, γιατί οἱ Ἕλληνες γεννοῦσαν παιδιά. Ἔζησε σὲ χρόνια φτώχειας καὶ ἐχθρικῆς κατοχῆς, γιατί οἱ Ἕλληνες πίστευαν στὸ σύνθημα: «Ἔχει ὁ Θεός!», καὶ ἄφηναν τὸν ἑαυτό τους στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Καὶ τώρα πεθαίνει… Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει. Δὲν θέλουμε χρυσὰ κανδήλια. Δὲν θέλουμε χρυσὲς εἰκόνες. Δὲν θέλουμε χρυσὰ σκεύη. Δὲν θέλουμε ἄλλους πανηγυρισμούς. Δὲν θέλουμε ἄλλες χρυσοποίκιλτες θρησκευτικὲς γιορτές. Θέλουμε ἅγιες οἰκογένειες, μὲ ἀγάπη στὰ παιδιὰ καὶ μὲ σωστὴ ἀγωγή.

• Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει. Πρὶν ἀπο 80 περίπου χρόνια σχεδόν ὅλοι ἦσαν ὑπερπολύτεκνοι στὸν τόπο μας (ἐκτὸς ἀπό τα ἄτεκνα ζευγάρια). Εἶχαν οἱ Ἕλληνες τουλάχιστον τὴ φυσικὴ ἠθική! Τώρα; Μὲ τόση θρησκευτικὴ «κουλτούρα», οἱ Ἕλληνες εἶπαν στὸν Θεό: «Ὄχι! Δὲν θὰ γίνεται τὸ δικὸ Σου! Τὸ δικό μας θέλημα θὰ γίνεται!».

• Προτοῦ χτυπήση ἡ τελευταία πένθιμη καμπάνα γιὰ τὸ νεκροθάψιμο τῆς Ἑλλάδας, ἄς κτυπήσουμε συναγερμὸ μετανοίας. «Ἔτι τρεῖς ἡμέραι καὶ ἡ Νινευΐ καταστραφήσεται»! Κήρυγμα Ἰωνᾶ χρειάζεται, γιὰ νὰ μὴ καταστραφοῦμε.

• Ἂν μετανοήσουμε οἱ Ἕλληνες, ἂν ἀφήσουμε τὴν ψεύτικη θρησκευτικότητα καὶ θελήσουμε νὰ σηκώσουμε ὁ καθένας τὸ σταυρὸ τοῦ καθήκοντος, τῆς πίστεως καὶ τῆς θυσίας, τότε τὸ θαῦμα θὰ γίνη. Τότε ἡ Ἑλλάδα δὲν θὰ πεθάνη. Ἡ Ἑλλάδα τότε θὰ ζήση. Καὶ πρέπει νὰ ζήση ἕνας τόπος τόσων ἡρώων καὶ ἁγίων.

ΖΗΤΩ! Η EΛΛΑΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ ΦΑΒΕΛΑ, ὅπου θὰ κυριαρχεῖ ὁ ἰσλαμικὸς νόμος καὶ ἡ νεοταξικὴ «κουλτούρα» τῶν τρανσέξουαλ.

Ἀπόσπασμα ἄρθρου
τῆς ἐφημ. «Δημοκρατία», 11.10.17

ὑπὸ τὸν τίτλο: «Βαριὰ τραυματισμένη βγῆκε ἡ κυβέρνηση»

[…]
.                 Μὲ τή… μειοψηφικὴ ἐπικράτηση τοῦ ἄρθρου γιὰ τὴν ἀλλαγὴ φύλου ἀπὸ τὰ 15, τὸ ὁποῖο ψήφισαν 148 βουλευτές, ὁ ΣΥΡΙΖΑ καὶ ὁ κ. Τσίπρας προσωπικὰ δὲν δίχασαν τὴν κοινωνία (ὅπως ἴσως ἐπεδίωκαν ὁρισμένοι «μυαλοπῶλες» ἀναλυτὲς καὶ «ἐπικοινωνιολόγοι»). Ἀντίθετα, τὴν ἔνωσαν καὶ ἀφύπνισαν δυνάμεις, τὶς ὁποῖες θὰ βροῦν μπροστά τους ὅλοι ὅσοι ἐναντιώνονται στὸν χριστιανισμὸ καὶ στὴν ἑλληνικότητα. Στὴ φύση ἐπικρατεῖ τὸ φυσιολογικὸ καὶ ὁ κανόνας παραμένει κανόνας, παρὰ τὶς λίγες ἐξαιρέσεις.
.                 Γι’ αὐτὸ οἱ Ἕλληνες, στὴ συντριπτικὴ πλειονότητά τους, δὲν συμφώνησαν μὲ αὐτὴν τὴν πρωτοβουλία. Δὲν ἐπιθυμοῦν ἡ πατρίδα μας νὰ καταντήσει τριτοκοσμικὴ φαβέλα, ὅπου θὰ ὑπάρχουν θύλακες Ἑλλήνων μέσα σ’ ἕναν πολυπολιτισμικὸ πολτό, ὅπου ἀλλοῦ θὰ κυριαρχεῖ ὁ ἰσλαμικὸς νόμος καὶ ἀλλοῦ ἡ νεοταξικὴ «κουλτούρα» τῶν τρανσέξουαλ καὶ τῶν παρελάσεων ὁμοφυλόφιλης περηφάνιας. Ἡ Ἑλλάδα μας δὲν εἶναι κουρελοὺ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὴν πονοῦν, τὴ σέβονται καὶ τὴν ἀγαποῦν δὲν θὰ τὴν ἀφήσουν νὰ γίνει ἔτσι.
.                 Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὑπάρχει καὶ τὸ ἑξῆς ἀξιοσημείωτο ποὺ χρήζει ἑρμηνείας: Ἀπὸ τὴν πληθώρα τῶν θεμάτων ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ νὰ ἐπιλύσει μία κυβέρνηση, ἡ ὁποία ἐνδιαφέρεται ἀληθινὰ γιὰ τὸν λαὸ καὶ τὴν πατρίδα, ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἐπέλεξε νὰ ὑποστεῖ σημαντικὲς ἀβαρίες καὶ νὰ θέσει ἐν ἀμφιβόλῳ τὴν κοινοβουλευτικὴ πλειοψηφία του γιὰ τὸ θέμα τῆς ἀλλαγῆς φύλου. Αὐτὸ δείχνει τὴν πλήρη ἀποξένωση τῶν ἰδεοληπτικῶν ἀριστερῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ τὴν παγερὴ ἀδιαφορία τῶν ἐξουσιαστῶν γιὰ τὶς ἀνάγκες, τὶς ἀγωνίες καὶ τὰ ὄνειρα τῶν πολιτῶν.
.                 Κοντολογίς, ἡ κατάσταση ὁδεύει σὲ μία ἀναμενόμενη κατάληξη, τὴν ὁποία ἔχουν ὅλα τὰ κόμματα καὶ οἱ μηχανισμοὶ ἐξουσίας ποὺ δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴν πραγματικότητα καὶ ξεμακραίνουν ἀπὸ τὴ λαϊκὴ βούληση· σὲ θεαματικὴ κατάρρευση!

 

 

“ΤΗΝ ΕΛΛAΔΑ ΑΠO ΤΟ ΑΥΤI ΘΑ ΤΗΝ ΑΡΠAΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗN ΣΩΣΟΥΜΕ, ΘEΛΕΙ ΔΕ ΘEΛΕΙ” (Δ. Νατσιός)

“Τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ αὐτὶ θὰ τὴν ἁρπάξουμε καὶ θὰ τὴν σώσουμε,
θέλει δὲ θέλει”

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

.                   Δημοσίευσα τὸ 2009 ἕνα κείμενο μὲ τὴν προτροπὴ νὰ φτιάξουμε “κρυφὰ σχολειά”, φροντιστήρια πατριδογνωσίας οὐσιαστικά, γιατί ἤδη εἰσήλθαμε σὲ νύχτα σκοτεινὴ καὶ ἀσέληνο στὴν Παιδεία. Τὸ ξαναδημοσιεύω μήπως καὶ τώρα ἀκούσει κανείς, γιατί δὲν μᾶς μένει καιρός. Ἂν συνεχιστεῖ τὸ παρὸν παιδομάζωμα, σὲ λίγα χρόνια δὲν θὰ μιλᾶμε γιὰ κρίση ταυτότητας, ἀλλὰ γιὰ ὁριστικὴ ἀπώλειά της. Ἔχω κατὰ νοῦ τρία μαθήματα γι᾽ αὐτὰ τὰ σχολεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ λειτουργοῦν τὰ ἀπογεύματα, ἀφιλοκερδῶς γιὰ ὅσους συμμερίζονται τὴν ἀγωνία γιὰ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας. Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, διδάσκοντας κυρίως ἐτυμολογίες λέξεων, πράγμα ποὺ ἐνθουσιάζει τὰ παιδιά, Ἱστορία, μὲ βαρύτητα στὰ πρόσωπα ποὺ μεγαλούργησαν καὶ Θρησκευτικά, δηλαδὴ Εὐαγγελικὲς Περικοπὲς καὶ βίους ἁγίων.

Παραθέτω τὸ κείμενο:
.                   «Κάποτε, μία μέρα ποὺ συζητοῦσαν δύο ἁπλοὶ ἄνθρωποι – δύο ψαράδες ἦταν – γιὰ τὴν πίεση ποὺ ἀσκοῦν οἱ μεγάλες δεξιὲς καὶ οἱ ἀριστερὲς Δυνάμεις (σ.σ. καὶ νῦν οἱ λεγόμενες πάλαι ποτὲ Μεγάλες Δυνάμεις) πάνω στὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου γιὰ τὰ συμφέροντά τους, ὁ ἕνας ξεστόμισε μία φράση ποὺ μὲ ξάφνιασε. Εἶπε ὀργισμένος: ἂν μᾶς πιάσει καμμιὰ μέρα τὸ ἑλληνικό μας…». (Στρατὴς Μυριβήλης, περ. «Γνώσεις», τ. 14, 1959).
.                   Τὸ θέμα εἶναι τί ἐννοοῦσε ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος, λέγοντας «νὰ μᾶς πιάσει τὸ ἑλληνικό μας»; Κάτι παρόμοιο εἰπώθηκε καὶ ἀπὸ τὸν Ἰω. Ζαμπέλιο στὸν Καποδίστρια. «Τὸ φρονεῖν καὶ πράττειν Ἑλληνικὰ» εἶναι ἡ βασιλικὴ ὁδὸς γιὰ ἀληθινὴ πρόοδο τοῦ ἔθνους. Ἴσως ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ κακοδαιμονία μας. Καταντήσαμε περίγελως τῆς οἰκουμένης καὶ μπαίγνιο τοῦ κάθε τυχάρπαστου χαρτογιακᾶ τῶν Βρυξελλῶν, γιατί δὲν «σκλαβωθήκαμε εἰς τὰ γράμματα» (Κολοκοτρώνης). Ἀλλά σὲ ποιά γράμματα; Στὰ γράμματα τὰ ἑλληνικά, ὅπως τὰ ὁραματίστηκε ὁ Καποδίστριας: «ἂν ἡ παροῦσα γενεὰ δὲν ἐνδυναμωθεῖ ἀπὸ ἀνθρώπους μορφωμένους ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ, μάλιστα δὲ πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως καὶ τῶν ἠθῶν μας, θὰ εἶναι δυσοίωνο τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ διακυβέρνησίς της ἀδύνατη». (Ἰω. Τσάγκα, «Ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ἀγωγὴ στὸ ἐκπαιδευτικὸ ἔργο τοῦ Ἰω. Καποδίστρια», ἔκδ. «Κυριακίδη», σελ. 174). Ἂς προσέξουμε τρία πράγματα ἀπὸ τὰ χρυσὰ λόγια τοῦ Κυβερνήτη. (Μόνο αὐτὸς δικαιοῦται τὸν ἔξοχο αὐτὸν τίτλο. Ψηφίστηκε ἀπὸ Ἐθνικὴ Συνέλευση, οἱ διάδοχοί του πρωθυπουργοὶ ἀναρριχήθηκαν εἴτε μέσῳ κομμάτων εἴτε μέσῳ… πτωμάτων). Γιὰ νὰ εὐσθενεῖ τὸ κράτος, γιὰ νὰ εἶναι εὐοίωνο τὸ μέλλον τῆς πατρίδας, χρειάζονται: ἄνθρωποι μορφωμένοι ἐν καλῇ διδασκαλίᾳ, σύμφωνοι καὶ σύμφωνη μὲ τὰ ἤθη καὶ τὴν παράδοσή μας, «μάλιστα δὲ» πρὸς τὸν κανόνα τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως. (Τὸ «μάλιστα» εἶναι ὑπερθετικὸς βαθμὸς τοῦ ἐπιρρήματος «μάλα» ποὺ σημαίνει πολύ). Ἄρα, ἂν δὲν κανοναρχεῖ τὴν Παιδεία, σὲ ὑπερθετικὸ βαθμό, ἡ ἁγία μας Ὀρθοδοξία, «οὐδὲν ποιοῦμεν». (Ὁ λόγος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι «τὰ μάλα» σαφής: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», στὸ κατὰ Ἰωάννην ΙΕ´, 5).
«Τρία πράγματα ἐχάλασαν τὴν Ρωμανίαν ὅλην, ὁ φθόνος, ἡ φιλαργυρία καὶ ἡ κενὴ ἐλπίδα», ἔλεγε ἕνα ἀσμάτιο τὴν ἐποχὴ τῆς ἅλωσης τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Τρία πράγματα ἐχάλασαν καὶ τὴν Ἑλλάδα ὅλην, ἡ ἀμορφωσιά, ἡ περιφρόνηση τῆς παράδοσης καὶ τὸ «ἄγκιστρον τῆς ἀθεΐας» θὰ πρέπει νὰ λέει τὸ κύκνειο ἄσμα τῆς τωρινῆς ἅλωσης. Καὶ τὸ ὅτι σήμερα ἐξοβελίστηκε τὸ ἐπίθετο «ἐθνικὴ» ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας εἶναι ἡ συνεπέστερη καὶ ἡ εἰλικρινέστερη πράξη τῶν κυβερνώντων. Μία Παιδεία ποὺ δὲν φρονεῖ καὶ πράττει ἑλληνικά, ὅπως εἶναι αὐτὴ ποὺ βιώνουμε τὶς τελευταῖες 3-4 δεκαετίες, δὲν μπορεῖ νὰ ὀνομάζεται ἐθνική. «Τὸ ἔθνος πρέπει νὰ μάθει νὰ θεωρεῖ ἐθνικὸν ὅ,τι εἶναι ἀληθές», γράφει τὸ σολωμικὸ ἐπίγραμμα. Ὅταν ἐμένα τὸν δάσκαλο τὸ κράτος μὲ ἀναγκάζει νὰ διδάξω «νανούρισμα γιὰ χταπόδια» (γλώσσα Δ´ Δημοτικοῦ) ἢ «ὁδηγίες χρήσης καφετιέρας» (γλώσσα ϛ´ Δημοτικοῦ), «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις ἀπὸ ξένες γλῶσσες» (Σεφέρης) ἀπατῶ τοὺς μαθητὲς καὶ ἀπατῶμαι. Αὐτὸ εἶναι ἀμορφωσιὰ καὶ κακή, κάκιστη διδασκαλία. Ὅταν στὴν ϛ´ δημοτικοῦ πάλι, θέλω νὰ διδάξω τὸν ἡρωισμό, τὴν αὐτοθυσία καὶ ἐμφανίζω ἐνώπιον τῶν μαθητῶν μου κείμενο σὰν αὐτὸ ποὺ τιτλοφορεῖται «Μὲ λένε Σόνια», ψεύδομαι καὶ ἀκυρώνομαι ὡς δάσκαλος. Ἐξηγῶ, ἐν περιλήψει, τὸ «ἑλληνοπρεπὲς» κείμενο. «Ἕνα σπίτι πῆρε φωτιά. Ἡ Σόνια τρέχει, ἁρπάζει τὸ λάστιχο γιὰ νὰ τὴ σβήσει, φωνάζει. Τελικὰ κάποιος κοιμώμενος ξυπνᾶ, εἰδοποιεῖ τὴν Πυροσβεστική. Ἡ φωτιὰ ἔσβησε γρήγορα. Ὅλοι μακαρίζουν καὶ ἐπαινοῦν τὴν Σόνια». (Τὸ κείμενο καταλαμβάνει τρεῖς σελίδες!!). Στὸ τέλος οἱ μαθητὲς μαθαίνουν ὅτι ἡ Σόνια, ἡ ἡρωίδα αὐτῆς τῆς σπουδαίας πραγματικὰ πράξης, εἶναι μία… γάτα.
.                   Στὰ παλαιότερα βιβλία μποροῦσες νὰ μιλήσεις γιὰ τὸν ἡρωισμὸ μέσω ἑνὸς ἐξαίσιου ποιήματος γιὰ τὸν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη. Καὶ ἀκόμη πιὸ παλιὰ ἕνα κείμενο μὲ τίτλο τὸ «φίλημα», τὸ ὁποῖο ἀναφερόταν στὴν αὐτοθυσία τοῦ Παπαφλέσσα στὸ Μανιάκι. Ἀπὸ τὸν Παπαφλέσσα καὶ τὸν Παλληκαρίδη «ἀρθήκαμε» στὸν ἡρωισμὸ μίας γάτας. Αὐτὸ εἶναι ἡ κατάργηση τῆς παράδοσης καὶ τῶν ἠθῶν μας, ἡ ὁποία, ἂν συνδυαστεῖ μὲ τὸν «δεμβαριεστισμὸ» (δὲν βαριέσαι) καὶ τὸν παφλάζοντα ἀριστερισμὸ – ἐθνομηδενισμὸ πολλῶν ἐκπαιδευτῶν (δὲν εἶναι λάθος ἡ λέξη) ἐξηγοῦμε τὴν πρωτοφανῆ διάλυση τοῦ κράτους καὶ ἀνθρώπων. Ἡ Παιδεία μᾶς ἔχασε τὴν ψυχή της, τὴν παράδοσή της, ἔχασε τὸ ἱμάτιον τῆς σωφροσύνης. Καὶ ὅπως τὸ δαιμονισμένο πλῆθος τῶν Γαδαρηνῶν, ἐκδίωξε καὶ τὸν Χριστό. Παιδεία χωρὶς «ψυχὴ καὶ Χριστὸ» (ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς) ἀφήνει τὰ παιδιὰ ἀμόρφωτα, ἀγράμματα, «παιδιὰ ὡσὰν τὰ γουρουνόπουλα» (ὁ ἴδιος ἅγιος). («Καὶ ὤρμησεν ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη», στὸ κατὰ Λουκᾶν Ἡ΄, 33). Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι τώρα ποὺ ἡ κρίση θὰ μᾶς «τηγανίσει» καὶ θὰ μᾶς «καύσει» μείναμε ἄοπλοι, χωρὶς «τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως» καὶ τὴν πανοπλίαν τῆς παράδοσής μας. (Παράδοση εἶναι ἡ ζωντανὴ φωνὴ τῶν κεκοιμημένων σύμφωνα μὲ ἕναν ἔξοχο ὁρισμό. Ἡ παράδοση δὲν εἶναι ἀναχρονισμὸς ὅπως διατείνονται οἱ ἀμαθεῖς. Ἡ παράδοση, σύμφωνα μὲ τὴν ἐτυμολογία τῆς λέξης, εἶναι ὅ,τι θὰ παραδώσουμε – ἀπὸ τὸ ρῆμα παραδίδωμι- καὶ ὄχι ὅ,τι παραλαμβάνουμε. Ἀλλιῶς θὰ λεγόταν παραλαβή).
.                 Τί μποροῦμε νὰ κάνουμε, ὑπάρχει ἐλπίδα; Ὑπάρχει, ἀλλά, πρῶτον «θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στὴν Τῆνο, ποὺ νά ᾽ρθεῖ μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Παναγίας καὶ νὰ καθαρίσει τὸν τόπο ἀπ’ ὅλων τῶν λογιῶν τῆς Τουρκιᾶς καὶ τῆς γηραιᾶς Εὐρώπης τ’ ἀπομεινάρια» (Ἐλύτης) καί, δεύτερον, «ἀπ’ ἔξω μαυροφόρ’ ἀπελπισιὰ/ πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι», Κρυφὸ Σχολειό. Ἕνα σὲ κάθε ἐνορία, δάσκαλοι, Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὑπάρχουν, «γιὰ νὰ θεριώσουν τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα, μὲ λόγια μαγικά». Οἱ ἐκκλησιὲς νὰ μὴν ἀνοίγουν μόνο κάθε Κυριακὴ καὶ γιορτή. Νὰ τὶς κάνουμε Κρυφὰ Σχολειά, νὰ διδάσκουμε τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ ὄχι τὰ ἄθεα τῆς σήμερον, ποὺ μᾶς ἔφτασαν στὸ χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ. Νὰ μείνει μαγιὰ γιὰ τὸ αὐριανὸ φύραμα. Παπάδες καὶ δάσκαλοι (οἱ ἡρωικὲς «δασκαλίτσες» τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα) ἔσωσαν κάποτε τὴν Μακεδονία. «Ὥρα ἤδη ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι». Τὴν πατρίδα τὸ ’21 δὲν τὴν ἐλευθέρωσε ἡ Εὐρώπη καὶ κανένα Δ.Ν.Τ.. Τὴν ἀνέστησε ἡ μαγιά, τὰ πνευματικοπαίδια τοῦ Πατροκοσμᾶ, τῶν Δασκάλων τοῦ Γένους , τῶν Νεομαρτύρων.
.                   «Τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ αὐτὶ θὰ τὴν ἁρπάξουμε καὶ θὰ τὴ σώσουμε, θέλει δὲ θέλει», ἔλεγε ὁ Ν. Πλαστήρας. Οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας μας, “ὅσοι ζωντανοί”, εἶναι οἱ πρῶτοι ποὺ πρέπει νὰ ἁρπάξουν τὴν δύσμοιρη πατρίδα ἀπὸ τὸ αὐτί…

«Η ΕΛΛΑΔΑ καὶ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ»

Ἑλλάδα καὶ Ὀρθοδοξία δὲν πωλοῦνται

 

Σεπτέμβριος, 30, 2016

.                 «Πρέπει νὰ ἀγαπᾶμε τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Εἶναι μερικοὶ ποὺ δὲν ἀγαπᾶνε τὴν πατρίδα καὶ θέλουν νὰ κάνουν ἀφελληνισμὸ καὶ κάποιοι ποὺ δὲν ἀγαπᾶνε τὴν Ἐκκλησία καὶ θέλουν ἀποχριστιανισμό», τόνισε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος πρὸς μαθητὲς ἀπὸ τὴν Ὀρεστιάδα ποὺ φιλοξενοῦνται στὶς ἐγκαταστάσεις τῶν κατασκηνώσεων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν στὸν Αὐλώνα καὶ οἱ ὁποῖοι τὸν ἐπισκέφθηκαν σήμερα τὸ πρωὶ στὴν Ἀρχιεπισκοπή.
.                 «Ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία δὲν πωλοῦνται. Εἶναι δικά μας. Μᾶς ἀνήκουν καὶ θὰ τὰ κρατήσουμε», τόνισε ὁ ἀρχιεπίσκοπος γιὰ νὰ προσθέσει πὼς «ὅ,τι παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς πατέρες μας εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸ παραδώσουμε στὶς ἑπόμενες γενιές, εἴτε εἶναι ἀπὸ τὴν πατρίδα εἴτε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Νὰ ξέρετε, ἀπὸ τὴν Ἱστορία, ὅτι ὅσοι τὰ ἔβαλαν μὲ τοὺς δύο αὐτοὺς θεσμοὺς ἔχασαν».
.               Σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ λόγου του, ἐπισήμανε ὅτι εἶναι κρίσιμα τὰ χρόνια καὶ ὅτι μᾶς ζηλεύουν.
.              Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴν Ὀρεστιάδα τὸν περασμένο Ἀπρίλιο εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸ 2ο Γυμνάσιο καὶ εἶχε προσκαλέσει τοὺς μαθητὲς νὰ ἐπισκεφθοῦν τὴν Ἀθήνα. Ὅπερ καὶ ἐγένετο. Ἀπὸ χθές, περίπου ἑκατὸ μαθητὲς τῆς β´ καὶ γ´ τάξεως τοῦ 2ου Γυμνασίου Ὀρεστιάδος φιλοξενοῦνται στὶς ἐγκαταστάσεις τῶν κατασκηνώσεων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν στὸν Αὐλώνα, ὅπου θὰ παραμείνουν μέχρι τὴν Κυριακή. Στὸ πλαίσιο τῆς ἐκπαιδευτικῆς ἐκδρομῆς θὰ ἐπισκεφθοῦν καὶ θὰ ξεναγηθοῦν σὲ ἀρχαιολογικοὺς χώρους, ἀλλὰ καὶ σὲ ἱστορικὲς ἱερὲς μονές. Σήμερα τὸ πρωὶ ἐπισκέφθηκαν τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο προκειμένου νὰ τοῦ ἐκφράσουν τὴν εὐγνωμοσύνη τους γιὰ τὴν φιλοξενία καὶ νὰ λάβουν τὴν εὐχή του. Τὴ φιλοξενία, τὴ σίτιση καὶ τὶς ἐπισκέψεις στοὺς ἀρχαιολογικοὺς χώρους καὶ στὶς ἱερὲς μονὲς τῶν μαθητῶν ἔχει ἀναλάβει τὸ Κέντρο Παιδείας Πολιτισμοῦ καὶ Ἐθελοντισμοὺ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν.

ΠΗΓΗ: news247

Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΔΥΟ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ ἀποδόμηση τῆς Ἑλλάδας
– Δύο ἐνδεικτικὰ γεγονότα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Ἐφημ. «ΕΣΤΙΑ»,
Πέμπτη, 7 Ἀπριλίου 2016

.             Δύο γεγονότα, ποὺ δὲν εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας, δείχνουν ὅτι, σὺν τῷ χρόνω, προχωρεῖ μεθοδικὰ ἡ ἀποδόμηση τῆς Ἑλλάδας. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἀπὸ τὴν 1η Ἀπριλίου κατάργηση τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, δηλαδὴ τοῦ «Πάτερ ἡμῶν…», στὶς 7 τὸ πρωὶ καὶ στὴν ἔναρξη τοῦ προγράμματος τοῦ Τρίτου προγράμματος τῆς ΕΡΑ. Ἕως τὶς 31 Μαρτίου ἕνα παιδὶ ἔλεγε πολὺ ὄμορφα τὴν προσευχὴ καὶ ἀκολουθοῦσαν ἀπὸ χορωδία οἱ τέσσερις πρῶτοι στίχοι τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου. Τώρα ἔμεινε μόνο ἡ χορωδία καὶ ὁ Ἐθνικὸς Ὕμνος. Προφανῶς ἡ προσευχὴ δὲν ταιριάζει στοὺς σημερινοὺς ὑπεύθυνους τῆς ΕΡΑ… Ὁ ἀείμνηστος Γιῶργος Τσαγκάρης, ὡς διευθυντὴς τοῦ Τρίτου Προγράμματος (1994-2002) εἶχε καθιερώσει τὸ «Πάτερ ἡμῶν…» καὶ τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀκουγόταν ἕως τὶς 31 Μαρτίου στὴν ἔναρξη τοῦ προγράμματος. Σὲ συζήτηση ποὺ εἶχα μαζί του γιὰ τὴ συγκεκριμένη του ἐπιλογὴ μοῦ εἶχε ἐξηγήσει ὅτι τὸ Τρίτο πρόγραμμα διδάσκει πολιτισμὸ καὶ αὐτὸς στὴν Ἑλλάδα εἶναι συνυφασμένος μὲ τὸ Ἔθνος καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ὁ Τσαγκάρης ἔβλεπε τὰ 3 – 4 λεπτά, ποὺ ἡ προσευχὴ καὶ ὁ ὕμνος διαρκοῦσαν στὸ 24ωρο πρόγραμμα τοῦ Τρίτου, τὸ συμβολικὸ μήνυμα τοῦ πολιτισμοῦ μας, μήνυμα ποὺ εἶναι διαχρονικὸ καὶ ὑπεράνω Κομμάτων, σὰν τὴ Σημαία μας.
.             Τὸ ἄλλο σοβαρὸ περιστατικό, ποὺ δείχνει τὴν ἐπιχείρηση ἀποδόμησης τῆς Ἑλλάδας, ποὺ γνωρίζομε, συνέβη στὰ Διοικητικὰ Δικαστήρια τῶν Ἀθηνῶν, μπορεῖ καὶ ἀλλοῦ. Ὅπως μᾶς καταγγέλθηκε, στὶς ἐπετείους τῶν Ἐθνικῶν Ἑορτῶν μίαν ὥρα πρὶν ἀπὸ τὴν ἀποχώρηση τῶν ὑπαλλήλων, λόγῳ λήξης τοῦ ὡραρίου ἐργασίας τους, ἦταν καθιερωμένο δικαστὲς καὶ ὑπάλληλοι νὰ συγκεντρώνονται στὴν αἴθουσα πολλαπλῶν χρήσεων, ποὺ διαθέτει τὸ Δικαστήριο, κάποιος νὰ ἐκφωνεῖ ἕνα ἱστορικὸ – θρησκευτικὸ κείμενο σχετικὸ μὲ τὴν ἑορτὴ καὶ μετὰ ἔψαλλαν ὅλοι μαζὶ τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο καὶ ἀποχωροῦσαν. Στὴν περυσινὴ ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου καὶ μὲ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ἡ καθιερωμένη ἑορτὴ δὲν πραγματοποιήθηκε. Σὲ τηλεφώνημα ποὺ ἔγινε στὴν Γενικὴ Ἐπίτροπο τῆς Ἐπικρατείας τῶν τακτικῶν Διοικητικῶν Δικαστηρίων ἐκείνη δικαιολόγησε τὴν κατάσταση λέγοντας ὅτι οἱ δικαστὲς ἦσαν πολὺ ἀπασχολημένοι καὶ δὲν εἶχαν χρόνο νὰ ἑτοιμάσουν τὴ σχετικὴ ὁμιλία… Τῆς ἐλέχθη ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἀναλάβει τὴν ὁμιλία ἕνας διοικητικὸς ὑπάλληλος, ἀλλὰ ἐκείνη δὲν ἀπάντησε. Πρὸ ἡμερῶν ἡ ἐπέτειος τῆς 25ης Μαρτίου πέρασε χωρὶς καμία μνεία τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος, σὰν μία κοινὴ ἡμέρα…
.             Καὶ τὰ δύο γεγονότα δείχνουν ὅτι ἡ σημερινὴ ἐξουσία ἐπιβάλλει τὴν ἀποδόμηση τῆς ἐθνικῆς μας παράδοσης καὶ ἐφαρμόζει τὴν τακτικὴ ὅ,τι τὸ ἐθνικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ νὰ περιορίζεται στὴν ἰδιωτικὴ σφαίρα, μέσα στοὺς τέσσερις τοίχους τῶν ναῶν ἢ τῶν οἰκημάτων. Ἂν στὰ γεγονότα αὐτὰ προσθέσουμε ὅτι ὁ μηχανικός, πρ. καθηγητὴς τοῦ ΕΜΠ ὀπαδὸς τῆς «ἀποδόμησης» τοῦ Ντεριντά, ποὺ ἐκτιμᾶ τὴν ψυχανάλυση τοῦ Φρόϊντ, καὶ συμπαθεῖ τὸν Μάο κ. Ἀρ. Μπαλτὰς ὁρίζει τὰ τοῦ πολιτισμοῦ μας, ὅτι Ὑπουργὸς Παιδείας εἶναι ὁ κ. Φίλης, ὅτι πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐθνικοῦ Διαλόγου γιὰ τὴν Παιδεία εἶναι ὁ καθηγητὴς καὶ ἄλλοτε συνεργάτης τοῦ Κ. Σημίτη Ἀντώνης Λιάκος, ἔχουμε μίαν εἰκόνα τῆς πορείας τῆς Παιδείας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ στὶς ἡμέρες ἐξουσίας τῆς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Καὶ οἱ μὲν ἄνθρωποι τῆς Ἀριστερᾶς ἐφαρμόζουν τὴν ἰδεολογία τους. Οἱ ἄνθρωποι τῶν ΑΝΕΛ δὲν αἰσθάνονται ντροπὴ γιὰ τὰ συμβαίνοντα; Ἐν ὀνόματι τῆς ἐξουσίας ξέχασαν τὶς ἀρχές τους, τὶς ὑποσχέσεις τους, τὶς «κόκκινες γραμμές τους»; Δὲν αἰσθάνονται ὡς χριστιανοί, ποὺ ἀλλαξοπίστησαν, ὡς στρατιῶτες ποὺ λιποτάκτησαν;…
.             Ἡ σημερινὴ κατάσταση θυμίζει τὰ λόγια του Μακρυγιάννη, ὅπως τά ᾽γραψε στὰ «Ἀπομνημονεύματά» του: « …Ἀπὸ τοὺς τοιούτους λαϊκούς, στρατιωτικοὺς καὶ πολιτικούς, ἀφοῦ χύσαμεν ποταμοὺς αἵματα, κιντυνεύομεν νὰ χάσωμεν καὶ τὴν πατρίδα μας καὶ τὴν θρησκεία μας».-

«ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΕΛΛΑΣ, ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ! ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ. [Μακρυγιάννης]» (Δημ. Νατσιός) «Τὸ κράτος αὐτό, τὸ ψευτορωμαίικο, καταρρέει».

«Δυστυχισμένη Ἑλλάς, δυστυχισμένοι Ἕλληνες!
Ἀναθεματισμένοι κυβερνῆτες»
(Μακρυγιάννης)

 

«Πάψετε πιὰ νὰ ἐκπέμπετε τὸ σῆμα τοῦ κινδύνου
τοὺς γόους τῆς ὑστερικῆς σειρήνας σταματῆστε
κι ἀφῆστε τὸ πηδάλιο σ᾽τῆς τρικυμίας τὰ χέρια:
τὸ πιὸ φρικτὸ ναυάγιο θὰ ἦταν νὰ σωθοῦμε»

Κ. Οὐράνης

.             Τὸ νεοελληνικὸ κράτος τὸ ἐλευθέρωσαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ τὸ ἔστησαν οἱ Βαυαροὶ καὶ τὸ κυβερνοῦν 10-15 οἰκογένειες, δυναστεῖες πολιτικῶν. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ ἀναδείξει τὶς ἀρετὲς τοῦ λαοῦ, τὴν ἀντοχή, τὴν καρτερία, τὸ πνεῦμα θυσίας καὶ αὐταπάρνησης, ποὺ τὸ κράτησαν ὄρθιο στὰ χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιᾶς, «φρόντισε» νὰ ἐκλύσει τὶς χειρότερες ροπές του καὶ νὰ ὑποσκάψει τὸν ἐσώτερο χαρακτήρα του, τὸ φιλότιμό του.
.             Ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦ ἐλεύθερου βίου του, οἱ δαίμονες τῆς πατρίδας, οἱ πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τὸν λαὸ σὲ κομματικὰ σουλτανάτα. «Οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ ξένοι τρώγονταν καὶ καθένας κοίταζε νὰ περισκύση ἡ δική του φατρία. Ἄλλος ἤθελε Ἀγγλικόν, ἄλλος Ρούσικον, ἄλλος Γαλλικόν… τήραγαν νὰ πάρουν κάνα λεπτό, ὅτι εἰς τὴν Ἑλλάδα ηὗραν ἁλώνι ν’ ἁλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Ἀπομνημονεύματα»). Τὸ κράτος αὐτὸ τὸ ἀνέστησε τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ του, μὲ τοὺς πολέμους τοῦ ’12-’13, γιὰ νὰ ἔρθουν νὰ τὸ βυθίσουν στὸ Διχασμὸ καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσουν στὸ μικρασιατικὸ σφαγεῖο. Τὸ κράτος αὐτὸ εἶδε τὸν ἀνθό του νὰ πολεμᾶ μὲ ἡρωισμὸ στὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Μακεδονίας αὐτοκρατορίες ὁλάκερες, γιὰ νὰ βρεθεῖ μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια ἐμφυλίου αἱματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ἐρειπωμένο «παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν». Γιατί; Γιὰ τὸ ποιὰ «φατρία θὰ περισκύση».
.             «Ἄ, ναί, πόσες ἀνόητες μάχες, ἡρωισμοὶ καὶ θυσίες καὶ ἧττες κι ἄλλες μάχες, γιὰ πράγματα ποὺ κιόλας/ ἦταν ἀπὸ ἄλλους ἀποφασισμένα», θρηνεῖ ὁ Ρίτσος στὴν «Ἑλένη». Τὸ κράτος αὐτὸ ἐδίωξε τὰ καλύτερα παιδιά του στὰ ξένα καὶ στοίβαξε τὰ ὑπόλοιπα σὲ τρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντας τὰ σὲ κομματικὰ ὑποζύγια τυχοδιωκτῶν καὶ ἀπατεώνων. Τὸ κράτος αὐτὸ μὲ ἐκφυλιστικὴ ἀπάθεια καὶ δειλία ἀνέχτηκε ἕνα σφύζον καὶ θαυμαστὸ κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, νὰ ποδοπατεῖται καὶ νὰ δηώνεται ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ Ἀττίλα. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ συνέλθει ἀπὸ τὴν καταστροφὴ ἐπανέφερε τοὺς ἴδιους ἐθνοσωτῆρες καὶ τὰ ἐκγονά τους, γιὰ νὰ συνεχίσουν ἀπτόητοι τὸ ψεύτισμα τῶν ψυχῶν καὶ τὴν διάλυση τῆς πατρίδας. Καὶ βαπτίζει τοὺς διαγουμιστὲς τῆς Κύπρου φίλους καὶ τοὺς στηρίζει ἀναίσχυντα στὴν ἐπέλασή τους πρὸς τὴν Δύση. Τὸ κράτος αὐτὸ ἀνέχθηκε μία δράκα σλαβοτουρκόγυφτων νὰ μαγαρίζει τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ νὰ τοὺς ἐκλιπαρεῖ ψοφοδεῶς γιὰ συνεννόηση. (Νὰ ἔρθουν, ὅσοι προδίδουν τὸ ὄνομά μας, τὴν Μακεδονία μας, ἐδῶ στὸ Κιλκίς, νὰ ἀνεβοῦν στὸ ἡρῶον τῆς μάχης καὶ ἐκεῖ ποὺ κάποτε, τὸ 1928, ὁ Παλαμᾶς, ἔψελνε «…στοῦ Κιλκὶς τὴν ἐκκλησιὰ τὴν πλάστρα/ πνοὲς κι ἂν πλανάστε σ’ ἄλλη ζωή, λείψανα κι ἂν κοιμάστε,/ σᾶς λειτουργῶ στὴ δόξα μου. Μακαρισμένοι νὰ εἶστε», νὰ ποῦν στὰ 8.500 λαμπρὰ παλληκάρια, στὸν Καμπάνη καὶ στὸν Παπακυριαζῆ, ὅτι ἔκαναν λάθος… Θὰ τρίξουν τὰ κόκκαλα τὰ ἱερὰ καὶ θὰ βροντοφωνάξουν: Χαμένοι ἄνθρωποι, «ὅ,τι κερδήθηκε μὲ αἷμα, δὲν μπορεῖτε νὰ τὸ ξεπουλήσετε μὲ τὸ μελάνι μίας ὑπογραφῆς»).
.             Τὸ κράτος αὐτὸ ἐπέτρεψε σὲ μία ὀλιγομελῆ ἄνομη ὁμάδα καλαναρχῶν, νὰ μετατρέψει τὴ διασκέδαση καὶ τὴν ἐνημέρωσή του, σὲ διδασκαλεῖο ἠθικῆς παραλυσίας καὶ διαφθορᾶς. Τὴν παιδεία σὲ ἀναξιοκρατικὸ ἄντρο, μπουκώνοντας τὰ παιδιὰ μὲ ἄχρηστες γνώσεις καὶ γεμίζοντάς τα «μὲ μία ἀρρωστιάρικη ἀνησυχία, γιὰ τὸ πῶς θὰ βγάλουν τὸ ψωμί τους μονάχα». Τὸ κράτος αὐτὸ καταμόλυνε ἀκόμα καὶ τὴν Δικαιοσύνη – «πράγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον» κατὰ τὸν Πλάτωνα. Οἱ ἀνεπάγγελτοι ἐπαγγελματίες πολιτικοί, ὅταν κρίνονται γιὰ ἀτασθαλίες παράγοντες τοῦ ἀντίπαλου κόμματος, ἐκθειάζουν τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Δικαιοσύνης. Ὅταν λογοδοτοῦν οἱ ἴδιοι, προπηλακίζουν τὴ Δικαιοσύνη καὶ διαπομπεύουν τοὺς λειτουργούς της ἐκτοξεύοντας ὕβρεις καὶ ὀνειδισμούς. Τὸ κράτος αὐτὸ κομματικοποίησε τὶς «ἔνστολες» δυνάμεις τοῦ τόπου, διαβρώνοντας τὴν ἐπαγγελματική τους συνείδηση. Τὸ κράτος αὐτὸ ἐμπορευματοποίησε τὸν ἔξοχο πολιτισμό μας. Ἡ ἑλληνικὴ μουσικὴ παράδοση ψυχομαχεῖ. Τὴν περιφρονοῦν οἱ ἑλληνόπαιδες, τὴν μυκτηρίζουν ὑποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τὶς «μουσικὲς δημιουργίες» τῶν διαφημιστῶν. Κατάντησε τὴν νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στοὺς ρυθμοὺς τοῦ κάθε μασκαρᾶ, ποὺ ὑποδύεται τὸν καλλιτέχνη. Τὸ ἀνίκανο κομματικὸ κράτος διέφθειρε τὴν γλώσσα μας – «ἐργαλεῖο μαγείας καὶ φορέα ἠθικῶν ἀξιῶν» (Ἐλύτης). Ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. ἀκόμη ὁ συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεῖ καὶ γράφει γιὰ τὰ ἐκτρώματα τῆς γλωσσικῆς ξενομανίας τῶν Ἑλλήνων: «Συμπεριφορὰ γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων ὀψιπλούτων ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλώσσα παρδαλή!».
.             Τὸ κομματικὸ αὐτὸ κράτος νοικιάζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», γιὰ εὐνουχισμὸ τῆς κοινωνίας καὶ ἅλωση τῶν ψυχῶν. «Γνωρίζω μερικοὺς ὁπού σχεδὸν ἐντρέπονται νὰ λέγωσιν ὅτι εἶναι Ἕλληνες!», ἔγραφε ὁ Ἀνώνυμος τῆς «Ἑλληνικῆς Νομαρχίας». Ντρέπονται γιὰ τὴν καταγωγή τους, ὅμως δὲν ντρέπονται ποὺ γίνονται σκουλήκια καὶ ὀλετῆρες τῆς Πατρίδας. Τοὺς περιγράφει ἐξαίσια ὁ Βάρναλης:
«Πέτα τὴν ἀνθρωπιά σου
κι ἀπ’ τὸν ἀφέντη πιάσου.
Κι ἅμα σὲ φτύσει αὐτὸς
νὰ κάθεσαι σκυφτός.
Καὶ θά ᾽χεις τὰ μεγαλεῖα
στὴ σάπια πολιτεία»
.             Χρόνια ὁλόκληρα κρατοῦν αἰχμάλωτα τὰ πανεπιστημιακὰ ἀμφιθέατρα δηλητηριάζοντας καὶ μαγαρίζοντας μὲ τὰ ἐθνομηδενιστικά τους παραληρήματα γενιὲς Ἑλλήνων.
.             Τὸ κράτος αὐτό, τὸ ψευτορωμαίικο, καταρρέει. Θὰ χρειαστεῖ νὰ στηθεῖ πάλι ἀπ’ τὴν ἀρχή. Ὅπως τότε, τὸ ’21, μᾶς «κληροδοτοῦν» οἱ «ἀναθεματισμένοι κυβερνῶντες» τὸ Ἰσλάμ. Εἶναι ἕτοιμοι νὰ ξεπουλήσουν καὶ τὸ ἱερὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας. Ξεφτιλίζουν καὶ μᾶς τοὺς δασκάλους. Τί θὰ πῶ στοὺς μαθητές μου, ὅτι «σᾶς ἔλεγα ψέματα τόσα χρόνια!!». Ντροπὴ νὰ ντροπιαστοῦμε!
.             Νὰ κλείσω μὲ ἕνα κείμενο ἀπὸ κάποιον ποὺ ἔζησε τὰ παιδικά του χρόνια στὸ Κιλκίς, λίγο μετὰ τὴν τριήμερη ἐποποιΐα τοῦ 1913.
.             «Ἕνα ἀπέραντο «Ἐθνικὸ Νεκροταφεῖο», ποὺ κρύβει στὰ σπλάχνα του τὰ κορμιὰ χιλιάδων παλληκαριῶν, εἶναι ὁ τόπος μας, τὸ Κιλκίς. Καὶ πάνω στὰ κορμιὰ αὐτὰ στήθηκαν τὰ θεμέλια αὐτῆς τῆς πόλης. Καὶ τὸ σιτάρι, ποὺ φτιάχνει τὸ ψωμί μας, θεριεύει καὶ μεστώνει ρουφώντας ἀπὸ τὴ γῆ αἷμα ἀντὶ γιὰ νερό.
.             Κάθε λόφος γύρω μας κι ἕνας «κρανίου τόπος». Κάθε χωράφι κι ἕνας «ἀγρὸς αἵματος» γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ τόσο ταιριάζουν στὴν περίπτωση.
.             Τὰ πρῶτα χρόνια, τ’ ἀλέτρια ποὺ ὄργωναν τὴ γῆ, ἔφερναν στὴν ἐπιφάνεια λευκὰ κόκκαλα, «κόκκαλα Ἑλλήνων ἱερά», ἀντάμα μὲ σκουριασμένες ξιφολόγχες καὶ δερμάτινες παλάσκες περασμένες σὲ ζωστῆρες ποὺ ἔζωναν, κάποτε, λυγερὰ σώματα παλληκαριῶν. Κι ὅλοι μας, λίγο-πολύ, ἔχουμε νὰ θυμόμαστε πὼς κάποτε, σκάβοντας τὶς αὐλὲς τῶν σπιτιῶν μας εἴχαμε βρεῖ σκουριασμένα ὅπλα κι ἀνθρώπινα κρανία.
.             Σὰν στοιχειωμένος ἔμοιαζε ὁ τόπος μας καὶ τὰ παιδιὰ φοβόνταν νὰ βγοῦν τὸ βράδυ ἀπὸ τὰ σπίτια τους.
.             Θυμᾶμαι τοὺς πρώτους περιπάτους ποὺ κάναμε μὲ τὸ νηπιαγωγεῖο, ἐκεῖ κοντὰ στοὺς πρόποδες τοῦ Ἅη-Γιώργη. Ἡ δασκάλα μας ἔλεγε ὅτι οἱ παπαροῦνες στὸν τόπο μας εἶναι πιὸ κόκκινες ἀπὸ ἀλλοῦ “γιατί παίρνουν τὸ χρῶμα τους ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν σκοτωμένων παλληκαριῶν”. Κι ἐμεῖς διστάζαμε νὰ τὶς κόψουμε, ἀπὸ φόβο, μήπως καὶ ματώσουμε τὰ χέρια μας». (Στ. Λίβα «Ἡ παλιά, μικρή μας πόλη, σελ. 179).