«EΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΩΣ ΕΝΟΧΛΗΣΗ» (Δ. Νατσιός)

«Ἔχουμε ἕνα πολιτισμὸ ποὺ θεωρεῖ τὸ παιδὶ ὡς ἐνόχληση»

 Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Χῶρες τοῦ ἥλιου καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ ἀντικρίσετε τὸν ἥλιο, χῶρες τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν μπορεῖτε νὰἀντικρίσετε τὸν ἄνθρωπο» (Γιῶργος Σεφέρης)

.                 Τὸ παλιὸ βιβλίο «Νεοελληνικῆς Γλώσσας» τῆς πρώτης Γυμνασίου περιεῖχε ἕνα θαυμάσιο ποίημα τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ μὲ τίτλο «τὰ σχολειὰ χτίστε». Τὸ θυμήθηκα, ξαναδιαβάζοντας, παλιὸ ἄρθρο ἑνὸς Ἄγγλου δημοσιογράφου, μὲ τίτλο «γεννημένα στὴν αἰχμαλωσία». Μὲ ἀπασχολεῖ, βασανιστικὰ θὰ ἔλεγα, τὸ γιατί «ἀγρίεψαν τὰ παιδιά μας».
.                Στὸ κείμενο αὐτὸ ὁ ἐρευνητὴς στηλιτεύει μὲ θλίψη τὴν συνεχῆ μείωση τῶν ἐλεύθερων καὶ ἀκίνδυνων χώρων γιὰ παιδικὸ παιχνίδι. Ὁ «ζωτικὸς παιδικὸς χῶρος», ὁ παιδικὸς «βιότοπος», ὅπως χαρακτηριστικὰ τὸν ὀνομάζει, ἐλαττώνεται, γεγονὸς ποὺ ἐπηρεάζει δυσμενῶς τὴν ψυχική, ἀλλὰ καὶ τὴν σωματικὴ ὑγεία τῶν παιδιῶν. Ἡ παχυσαρκία, γιὰ παράδειγμα, συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν μείωση τοῦ παιχνιδιοῦἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι. Τραγικὴ ὅμως ἔλλειψη «παιδικοῦ βιότοπου» παρατηρεῖται σήμερα καὶ στὰ σχολεῖα τῶν ἑλληνικῶν πόλεων. Τὰ περισσότερα σχολεῖα εἶναι χτισμένα πάνω στὰ λίγα τετραγωνικά, ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ καταπιοῦν οἱ ἀντιπαροχές. Σχολεῖα περικυκλωμένα ἀπὸ κακόμορφους, τσιμεντένιους ὄγκους, κοντὰσε πολύβοους δρόμους, σχολεῖα, κακέκτυπες ἀπομιμήσεις τῆς πνευματικὰ ἄνυδρης ἐποχῆς μας.
.                  Παραθέτω στὸ σημεῖο αὐτὸ τὴν ἔξοχη ποιητικὴ παραίνεση τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ, ποὺδιαβλέπει, ἀφουγκράζεται «τὴν βοὴ τῶν πλησιαζόντων γεγονότων» (Καβάφης) καὶ προσπαθεῖ νὰ ἐπέμβει, γιὰ νὰ ἀποτρέψει τὴν θλιβερὴ πορεία.
«Λιτὰ χτίστε τα, ἁπλόχωρα, μεγάλα
γερὰ θεμελιωμένα, ἀπὸ τῆς χώρας
ἀκάθαρτης, πολύβοης, ἀρρωστιάρας
μακριὰ μακριὰ τ’ ἀνήλιαγα σοκάκια
τὰ σκολεῖα χτίστε!

Καὶ τὰ πορτοπαράθυρα τῶν τοίχων
περίσσεια ἀνοῖχτε, νά ᾽ρχεται ὁ κὺρ Ἥλιος
διαφεντευτής, νὰ χύνεται, νὰ φεύγει
ὀνειρεμένο πίσω του ἀργοσέρνοντας τὸ φεγγάρι.

Γιομίζοντάς τα νὰ τὰ ζωντανεύουν
μαϊστράλια καὶ βοριάδες καὶ μελτέμια
μὲ τοὺς κελαηδισμοὺς καὶ μὲ τοὺς μόσχους
κι ὁ δάσκαλος, ποιητὴς καὶ τὰ βιβλία
νὰ εἶναι σὰν κρίνα…».
(«Πολιτεία καὶ Μοναξιὰ»)

.                Ἄφθαστος, ἰδανικὸς ὁ ποιητικὸς λόγος, γι’ αὐτὸ ἴσως εἶναι καὶ ἀκατόρθωτος, μάταιος. Τὰ σχολεῖα εἶναι -λένε οἱ περισπούδαστοι- χῶροι χαρᾶς καὶ μάθησης. Τὰ παιδιὰ εἶναι σὰν τὰ πουλιά, ποὺ ἀνοίγουν τὰφτερά τους στὸ πέλαγος καὶ τὶς ἀνοιχτωσιές. Ἐγκλωβισμένα τὰ μικρά, τοῦ Δημοτικοῦ, στὸ θαυμάσιο παιδικό τους δωμάτιο, καταπονημένα ἀπὸ τὶς ἀτελείωτες ἐξωσχολικὲς δραστηριότητες, ἔρχονται στὸ σχολεῖο, γιὰ νὰ τρέξουν, νὰ μιμηθοῦν τὰ ἀθλητικά τους ἰνδάλματα. (Ἂς προσέξουμε τὶς λέξεις παιδί, παιδι-ά καὶ παιχνίδι). Ἐκεῖ ὅμως συναντοῦν μικρές, ἀρρωστιάρικες, ἀνήλιαγες αὐλές, στρωμένες μὲ τσιμέντο καὶ οἱ δάσκαλοι τῆς ἐφημερίας νὰ ἐποπτεύουν ἀλαφιασμένοι «μὴν συμβεῖ τὸ κακό». Ἡ παρατηρούμενη σήμερα ἔλλειψη πειθαρχίας, ἡ ἐριστικότητα, ἡὑπερκινητικότητα τῶν παιδιῶν, ὀφείλονται κυρίως στὸν περιορισμό, στὴν φυλάκιση τοῦ παιδιοῦ στὸἑλκυστικὸ δωμάτιό του, μὲ τοὺς ὑπολογιστὲς καὶ τὰ ἄλλα τεχνολογικὰ ζαρζαβατικά. Τίποτε ὅμως δὲν τὸεὐχαριστεῖ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν φύση, ἐκεῖ ἀνθίζει, νιώθει ἐλεύθερο. Καὶ τὰ πράγματα ἐπιδεινώνονται λόγῳ καὶ τῆς περιρρέουσας ἐγκληματικότητας. Ποῦ νὰ ἀφήσουν οἱ γονεῖς τὰ παιδιά τους, στὶς μεγαλουπόλεις, νὰ ἀφήσουν λίγο τὸ χέρι τους καὶ νὰ παίξουν; Τρέμει τὸ φυλλοκάρδι τους…
Χτίζονταν παλαιότερα καινούργια σχολεῖα-σήμερα τὰ κλείνουν λόγῳ καὶ τῆς δημογραφικῆς μας πανωλεθρίας – καὶ τὰ ἐπαινετικὰ σχόλια ἀφοροῦσαν μόνο τὸ κτίριο. Αἴθουσες θεατρικῆς ἀγωγῆς, ὑπολογιστῶν, ὄμορφη ἀρχιτεκτονική, ζωηρὰ χρώματα… καλὰ καὶ ἅγια ὅλα αὐτά. (Ἂν καὶ «σχολεῖο ἴσον δάσκαλος», ὑπενθυμίζει ὁ Παλαμᾶς). Καὶ ὁ αὔλειος χῶρος; Ὁ μαθητὴς αὐτὸν πρῶτα θὰ παρατηρήσει, ἐκεῖ θὰξεδιπλώσει τὰ ἀθλητικά του ταλέντα, ἐκεῖ θὰ παίξει. Ὁ συνωστισμὸς κουράζει, ἐκνευρίζει, τὸ «τέρπειν καὶδιδάσκειν» τοῦ Πλάτωνα, ἀκυρώνεται. Ἡ μάθηση, χωρὶς χαρὰ καὶ παιχνίδι, μπορεῖ νὰ γεμίζει τὸν νοῦ μὲσκόρπιες πληροφορίες καὶ γνώσεις, ἀφήνει ὅμως τὴν ψυχὴ ἔρημη, ψυχρή… καὶ ἀργότερα πάνω στὸ ἄγονο, στὸ ἀγεώργητο αὐτὸ μέρος φυτρώνουν ἐγωισμοί, ἀδικίες, φιλαυτίες. Ἔχει εἰπωθεῖ πολὺ εὔστοχα πὼς «ἔχουμε ἕνα πολιτισμὸ ποὺ θεωρεῖ τὸ παιδὶ ὡς ἐνόχληση». Ὅταν δὲν τοῦ παρέχουμε αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ τοῦ ἁρμόζει, χῶρο γιὰ παιχνίδι, ὁ προηγούμενος ἀφορισμὸς ἐπιβεβαιώνεται. «Ἐὰν ἕνα δέντρο τὸ τσακίσει ἡκαταιγίδα, ἐὰν τὸ δέντρο μαραζώσει, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τοῦ ἥλιου, ἐὰν μείνει καχεκτικὸ ἀπὸ τὴν φτώχεια τοῦἐδάφους, ποτὲ δὲν θὰ ποῦμε πὼς αὐτὴ ἦταν ἡ πραγματική του φύση». Τὰ μεταφορικὰ αὐτὰ λόγια τῆς παιδοψυχολόγου Κ. Χόρνεϊ περιγράφουν, νομίζω, μὲ σαφήνεια τοὺς προαναφερόμενους προβληματισμούς μας.
.                Ἀλλὰ γενικὰ σήμερα ὁ κάτοικος τῆς πόλης ἀσφυκτιᾶ, πνίγεται. Γεγονὸς ποὺ καταδεικνύει τὴν δίψα του γιὰ λίγο ξάστερο οὐρανό, εἶναι οἱ γιγαντιαῖες ἀποδράσεις τὴν περίοδο τῶν ἑορτῶν στὶς μεγαλουπόλεις. Ἐγκλωβισμένος ὁ ἄνθρωπος στὴν πόλη καὶ βλέποντας μόνον τὰ ἔργα τῶν χειρῶν του, κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀλαζονεία. Ὅσο ζοῦσε κοντὰ στὴν φύση ἔβλεπε τὰ «λίαν καλὰ» ἔργα τοῦ Θεοῦ, τ’ ἀποθαύμαζε, τὰ πρόσεχε. Στὴν πόλη τὴν ἀκάθαρτη, τὴν ἀφύσικη, τὴν θορυβώδη, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Γίνεται καχύποπτος, ἀποξενώνεται, κατρακυλᾶ στὴν ἀθεΐα. Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καὶ τὴν ἐθνικὴ συνείδηση. Ἡ κατοχὴ γῆς, ἡ ἰδιοκτησία, τονώνει τὸ ἐθνικὸ αἴσθημα. Κομίζει στὸν ἰδιοκτήτη προσωπικὸ γόητρο, αἴσθημα ἀλληλεγγύης πρὸς τὴν πατρίδα, δεσμοὺς ποὺ κινοῦν αὐτὰ τὰζωτικὰ νεῦρα τῆς ἀνθρώπινης ὑποστάσεως, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς πάλαι ποτὲ ἐργατικὲς τάξεις τῶν μεγαλουπόλεων, ὅπου ἀνθεῖ ἡ δυσαρέσκεια καὶ ἡ καταπίεση. (Τὸ 1940, στὸν πόλεμο, πολέμησαν οἱ Ἕλληνες σὰν λιοντάρια, γιατί ὑπερασπίζονταν τὴν γῆ τους, τὰ καλλιεργημένα μὲ τὸν τίμιο ἱδρώτα ὑποστατικά τους. Σήμερα τί ἔχουν νὰ χάσουν;). Λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν καὶ τὴν τωρινὴ οἰκονομικὴ φρίκη καὶ τὸ ἀνύπαρκτο καὶἐχθρικὸ κράτος, κατανοοῦμε τὸ γιατί μειώνεται ἡ φιλοπατρία. Καὶ βέβαια τὸ κακὸ ἐπιδεινώθηκε διότι καὶ ἡγῆ, ἡ περιουσία, μὲ τὶς φοροεπιδρομές, εἶναι πλέον ἀσύμφορη.
.                Κλείνοντας τὶς θεολογικὲς καὶ ἐθνικὲς γενικεύσεις καὶ ἐπανερχόμενοι στὸ ἄρθρο τοῦ Ἄγγλου δημοσιογράφου, ἐπισημαίνουμε τὰ ἑξῆς: στὴν Βρετανία στοιχεῖα πρόσφατης ἔρευνας δείχνουν ὅτι ἕνα παιδὶκάτω τῶν δώδεκα ἐτῶν ἔχει χῶρο γιὰ νὰ παίξει, παιδότοπο δηλαδή, 2,3 τ.μ., ὅσο περίπου ἕνα τραπέζι. Ἂν γινόταν ἡ ἴδια ἔρευνα στὴν Ἀθήνα, στὴν Θεσσαλονίκη ἢ καὶ στὸ Κιλκὶς εἶναι σίγουρο πὼς τὸ μερίδιο, τοῦκάθε παιδιοῦ, μόλις θὰ τοῦ ἀρκοῦσε γιὰ νὰ σταθεῖ ὄρθιο. «Οἱ Ἕλληνες», ἔλεγε ὁ Ἐγγονόπουλος, «ἔχουν γύρω τους μία σπατάλη φύσεως καὶ ἥλιου, γι’ αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον νὰ περάσουν δίπλα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ νὰ τὴν περιφρονήσουν». Σήμερα ἂν ζοῦσε κι ἔβλεπε πόσο φυλακίσαμε τὸν ἥλιο καὶ τὴν πάντερπνη φύση, πόσο «φυλακίσαμε» τὰ παιδιά μας, θὰ μιλοῦσε γιὰ ἀφροσύνη.

ΜΕ ΞΥΛΟΚΕΡΑΤΑ, «ΓΟΥΡΟΥΝΟΤΡΟΦΕΣ», ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ… (Δ. Νατσιός)

Μὲ ξυλοκέρατα, «γουρουνοτροφές», παιδιὰ δὲν μεγαλώνεις…

Δημήτρης  Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                           Διαβάζω τὴν εἴδηση ποὺ δημοσιεύτηκε πρόσφατα σὲ πολλὲς ἐφημερίδες: «Κοινωνικὴμάστιγα ὁ σχολικὸς ἐκφοβισμός.
.                           Σοκάρει ἠ δράση συμμοριῶν ἀνηλίκων προκαλώντας ἔντονη ἀνησυχία τῶν γονιῶν ποὺβλέπουν τὰ παιδιά τους νὰ κινδυνεύουν σὲ ἐπεισόδια ποὺ γίνονται ἐκτός τοῦ σχολικοῦ περιβάλλοντος. Μαθητὲς καὶ ἐξωσχολικοὶ μὲ στόχο τὴν “κυριαρχία” στὴν περιοχή, μετὰ τὰ μαθήματα δημιουργοῦν ἐπεισόδια μὲ ξύλα, καδρόνια καὶ λοστούς.
.                           Τὰ στοιχεῖα κάνουν λόγο γιὰ ἀνήλικους, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 13 ἕως καὶ 17 ἐτῶν, ποὺ ὀργανώνονται σὲ “συμμορίες” καὶ προβαίνουν σὲ παραβατικὲς συμπεριφορές.
.                           Νέο ἄγριο ἐπεισόδιο, σημειώθηκε χθές, μὲ συμμορίες ἀνηλίκων αὐτὴ τὴ φορὰ στὰ νότια προάστια. Δύο ὁμάδες ἀνηλίκων, σύμφωνα μὲ τὴν Ἀστυνομία ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ καὶ τὴ Γλυφάδα, “πλακώθηκαν” στὸ ξύλο μὲ καδρόνια καὶ λοστοὺς μὲ ἀποτέλεσμα, δύο ἀνήλικοι νὰ μεταφερθοῦν στὸ Ἀσκληπιεῖο Βούλας καὶ ἕξι ἄτομα νὰ συλληφθοῦν ἀντιμετωπίζοντας βαρύτατες κατηγορίες».
.                           Νὰ ρωτήσουμε τὸ ὑπουργεῖο Ἐκπαίδευσης, καὶ ὄχι Παιδείας, ποῦ ὀφείλεται ἡ κοινωνικὴ μάστιγα τῆς ἀποθηριώσεως τῶν μαθητῶν. Νὰ ἐρωτηθοῦν οἱ πολιτικοὶ ἀρχηγοί, «τί πταίει», οἱ ὑπεύθυνοι ἐκπαίδευσης τῶν κομμάτων. Τὰ δικά τους πορφυρογέννητα βλαστάρια δὲν φοιτοῦν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, στὰδημόσια σχολεῖα, ἀλλὰ στὰ κολέγια μὲ προορισμὸ τὰ ὀνομαστὰ πανεπιστήμια τῆς ἀλλοδαπῆς. Γιατὶ «ἔξω ἀπ’ τὸν χορὸ πολλὰ τραγούδια λές».  Οἱ ἴδιοι ἐξ ἄλλου –καὶ οἱ οἰκογένειές τους– εἶναι ἀπρόσιτοι. Δὲν κυκλοφοροῦν μὲ «λαϊκὰ μέσα» συγκοινωνίας, κινοῦνται μὲ ἀλεξίσφαιρα ὀχήματα, ἐν μέσῳ κουστωδίας σωματοφυλάκων, οἱ κατοικίες τους, κάπου βόρεια προάστια –ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει παραβατικότητα– φρούρια ἀπροσπέλαστα.
.                           Φταίει ἡ οἰκονομικὴ κρίση; Μὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες τάξεις τοῦ δημοτικοῦ, τὸ βλέπουμε στὰσχολεῖα, τὰ παιδιὰ «δωροδοκοῦνται» μὲ κινητό, ποὺ συνεπάγεται ἔξοδα καὶ σπατάλες περιττές. Τι λείπει ἀπὸτὰ παιδιά; Τίποτε. Ἡ χειρότερη καταδίκη. Νὰ τὰ ἔχουν ὅλα. Καὶ παιχνίδια καὶ ροῦχα καὶ ὡραιότατα παιδικὰδωμάτια καὶ χαρτζιλίκι. Στὸ σχολεῖο δεξιότητες καὶ εἰκαστικὰ καὶ θεατρικὲς ἀγωγὲς καὶ ξένες γλῶσσες, πρὶν ἀκόμη ψελλίσουν τὴν μητρική τους λαλιά, ἀντικείμενα διδακτικὰ καὶ «δράσεις», ὧν οὐκ ἐστιν ἀριθμός. Καὶφροντιστήρια καὶ μπαλέτα καὶ μουσικὲς σπουδὲς καὶ καράτε καὶ «βαρᾶτε», τὰ πάντα.
.                      Τί τοὺς λείπει; Γιατί ἀγρίεψαν, λοιπόν, τὰ «παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος»; Μιλᾶς μὲ μεγαλύτερους καὶνοσταλγοῦν μὲ πίκρα  καὶ ἀναπολοῦν τὰ παιδικά τους, μαθητικὰ χρόνια, παρακολουθώντας μὲ φρίκη τὴν τωρινὴ ἐξαλλοσύνη καὶ παράνοια. Μὲ τὴν παπαδιαμάντειο «ἔντιμον πενία» στὸ σπίτι, μὲ τοὺς αὐστηρούς, ἀλλὰ ἀκλόνητους σὲ ἀξίες καὶ ἀρετὲς γονιούς μας, «τοὺς κὺρ Γιάννηδες καὶ τὶς κυρὰ Μαρίες» ποὺ λέει καὶ ὁἘλύτης στὸ «Ἐν λευκῷ», ἀρχοντικοὶ ἄνθρωποι σὰν τὸν Ἀβραάμ, μὲ τὸν εὐλογημένο κόπο στὰ χωράφια τῶν πατεράδων μας, ὅσοι –δόξα τῷ Θεῷ– γεννηθήκαμε σὲ χωριά, μὲ τοὺς καλούς μας δασκάλους ποὺ τοὺς σέβονταν ὅλο τὸ χωριὸ ἢ ἡ συνοικία καὶ ἀνασηκώνονταν οἱ γιαγιάδες μας γιὰ νὰ τοὺς καλησπερίσουν. («Νὰ νοσταλγεῖς τὸν τόπο σου, ζώντας στὸν τόπο σου, τίποτε δὲν εἶναι πιὸ πικρό», γράφει ὁ Σεφέρης).
 .                           Ἂν  ἔτρωγες καμμιὰ φάπα στὸ σχολεῖο καὶ ἔκανες τὸ σφάλμα νὰ τὸ ὁμολογήσεις στὸ σπίτι, δὲν θὰ ἔσπευδε τὴν ἄλλη μέρα στὸ σχολειὸ ἡ θιγμένη «μαμά σου», ἡ καθηλωμένη νυχθημερὸν στὸδιαδίκτυο κυρὰ- Κατίνα τῆς γειτονιᾶς, γιὰ νὰ ζητήσει τὸν λόγο ἀπὸ τὸν δάσκαλο, ἀλλὰ δεχόσουν ράπισμα καὶ «ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα», γιατί τὸ θεωροῦσαν ἀτιμωτικὸ γιὰ τὴν οἰκογένεια, φταῖς-δὲν φταῖς, νὰ καταφύγει ὁ δάσκαλος στὸ «…ξύλον τῆς γνώσεως».  Καὶ λειτουργοῦσε ὁ κοινωνικὸς ἔλεγχος. Ἂν συναναστρεφόσουν μὲ «παραβατικούς», θὰ προειδοποιοῦσε ὁ γείτονας, ὁ συγγενής, τὴν οἰκογένεια. Καὶ ὁπατέρας θὰ σὲ «κανόνιζε»: (Ἡ πάνσοφος γλῶσσα μας!! «Κανονίζω»= βάζω κανόνα – κανόνας εἶναι ὁ χάρακας– θέτω ἴσια γραμμή, νουθετῶ, ρῆμα ποὺ ἐσωκλείει στὰ φυλλώματά του ὅλη τὴν Παράδοσή μας). «Μὴν σὲ δῶ νὰ κάνεις παρέα μ’ αὐτὴν τὴν κοπριά, γιατί θὰ σὲ κόψω τὰ ποδάρια». Ἐκεῖνοι οἱ ἀγράμματοι, ἀλλὰ βαθιὰ μορφωμένοι ἄνθρωποι, ἤξεραν ἐμπειρικῶς ὅτι οἱ παρέες καταστρέφουν τὰ παιδιά. Δὲν προβληματίζονταν ἀπὸ καταστρεπτικὰ ἐφευρήματα περὶ ρατσισμοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἀποκλεισμοῦ, τὶς πολυπολιτισμικὲς σαπουνόφουσκες καὶ λοιπὲς ἀνοησίες ποὺ δηλητηριάζουν τὴν οἰκογένεια. Τράνευαν γερὰπαιδιὰ καὶ ὄχι ἀνηλίκους, ὑποψήφια μέλη συμμοριῶν. Τοὺς ἀκούγαμε καὶ τώρα τοὺς μακαρίζουμε καὶ  φιλᾶμε μὲ σέβας τὸ χέρι τους ἢ ἀνάβουμε τὸ καντήλι στὸ μνῆμα τους. (Θυμᾶμαι, ὅταν ἤμουν μικρὸς μαθητὴς στὸ χωριό μου, στὸ Μοσχοχώρι Πιερίας, ξέμεινε ὁ δάσκαλός μας ἀπὸ τὴν τιμωρητικὴ βέργα, τὴν βίτσα ὅπως τὴν λέγαμε. Μοῦ ἀνέθεσε νὰ τοῦ φέρω ἀπὸ τὸ σπίτι. Ἤμουν ἀπὸ τοὺς λίγο ζωηρούς. Στὰ σπίτια ὑπῆρχε ἀπόθεμα. Κατὰ προτίμηση οἱ βίτσες ἦταν ἀπὸ ξύλο κρανιᾶς, σιδερόξυλο, δένδρο ποὺ εὐδοκιμεῖ στὸν τόπο μου, καψαλισμένες μάλιστα γιὰ νὰ σκληρύνουν. Περιχαρὴς καὶ καμαρωτὸς τὴν προσκόμισα καὶβεβαίως ἡ δοκιμὴ τῆς δραστικότητάς της ἔγινε στὴν ἁπλωμένη παλάμη μου. Ὡραῖα χρόνια!!).
.                           Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων καὶ «ἀστόχησα» τὸ κυρίως θέμα. Τί φταίει καὶ μιλᾶμε σήμερα, ὄχι γιὰ κοινωνικὴ μάστιγα, ἀλλὰ γιὰ προϊοῦσα ἐξαφάνιση καὶ ἱστορικὴ εὐθανασία τοῦ πάλαι ποτὲ Γένους τῶν Ἑλλήνων, τῆς Ρωμιοσύνης. Ἡ ἀπάντηση, τὴν ὁποία βέβαια δὲν ἔχουν, γιατί δὲν συμμετέχουν στὶς κακουχίες καὶ τὴν καθημερινὴ τρέλα, οἱ πολιτικοί, δόθηκε μὲ αὐτὰ ποὺ προηγήθηκαν. Οἰκογένεια καὶ σχολεῖο, τὰριζιμιὰ λιθάρια ἑνὸς ἔθνους, αὐτὰ ὀφείλουμε νὰ ἀναστήσουμε. Ἐπαναλαμβάνω. Τὸ νῦν κομματικὸ σύστημα, ὅσο τὸ στηρίζουμε, διαπράττουμε ἁμαρτία, μὲ θεολογικοὺς ὅρους ἢ χτυπᾶμε καρφιὰ στὸ φέρετρο τῆς πατρίδας, μὲ κοσμικούς. Θὰ νομοθετοῦν εἰς βάρος καὶ τῆς Παιδείας μας καὶ τῆς οἰκογένειας, συνεπικουρούμενοι ἀπὸ τὴν ἀριστερόμυαλη, ψευτοδιανόηση τῆς τιποτοκρατίας. Τὰ παιδιά μας θὰσυνεχίσουν νὰ ἀποθηριώνονται καὶ νὰ ἀγριεύουν, γιατί ἔχει ποινικοποιηθεῖ ἡ ἐμπειρία τοῦ παρελθόντος, γιατί τὸ φῶς τῆς ἑλληνικῆς παιδείας – «ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται» – εἶναι σκοτάδι γιὰ ἀνθρώπους καί… παλιανθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν «ἱερὸ καὶ ὅσιο».
.                           Εἶμαι «τριάντα καὶ» χρόνια μάχιμος δάσκαλος. Παρακολουθῶ μὲ ἀνείπωτη θλίψη καὶἀγανάκτηση τὴν κατρακύλα μας σ᾽τοῦ «κακοῦ τὴν σκάλα». Ἔχουμε κελάρι πατρογονικὸ γεμάτο καλούδια, τὴν ἐξαίσια παράδοσή μας, τὴν ἀνθρωποποιὸ Παιδεία μας, καὶ ἐμεῖς τρέφουμε καὶ ἀνατρέφουμε τὰ παιδιά μας μὲ ξυλοκέρατα, μὲ «ἄσωτες» γουρουνοτροφές. Τὰ ἴδια καὶ μὲ τὸ «ὕπουλο σχολεῖο», τὴν τηλεόραση. Ἔχουν ἀνοίξει οἱ ὑπόνομοι καὶ ξεχύθηκαν οἱ ἀναθυμιάσεις, ποὺ βαπτίζονται «ἀνάλαφρες πρωινὲς ἢμεσημεριανὲς ἢ βραδινὲς ἐκπομπές». Χαζοχαρούμενοι νεόπλουτοι, μὲ ντουζίνα τὰ διαζύγια, ἀπελέκητα παρδαλοειδῆ, ἀνισόρροπες «μεσεπόλιες» ὀδαλίσκες, «διδάσκουν» στοὺς νέους δύο πράγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀξίζει καὶ νὰ ἐξευτελιστεῖς καὶ νὰ χάσεις τὴν τιμή σου: χρῆμα καὶ ἐπωνυμία.

.                Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι…

Δημήτρης  Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΘΝΙΚΗ; (Δ. Νατσιός)

Μήπως καὶ μία ἀπεργία γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε Παιδεία ἐθνική;

 Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Σήμερα φορτώνουν τὰ παιδιὰ ἕνα σωρὸ καὶ τὰ μπερδεύουν. Τὰ μπουχτίζουν στὰ γράμματα χωρὶς πνευματικὸ ἀντιστάθμισμα. Στὰ σχολεῖα τὰ παιδιὰ πρέπει πρῶτα νὰ μαθαίνουν τὸν φόβο Θεοῦ. Μικρὰ παιδιὰ νὰ πᾶνε νὰ μάθουν ἀγγλικά, γαλλικά, γερμανικὰ-ἐνῶ Ἀρχαῖα νὰ μὴν μάθουν-μουσική, τὸ ἕνα, τὸ ἄλλο… Τί νὰ πρωτομάθουν; Ὅλο γράμματα καὶ ἀριθμοὺς καὶ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι νὰ μάθουν, γιὰ τὴν Πατρίδα τους, δὲν τὰμαθαίνουν. Οὔτε πατριωτικὰ τραγούδια οὔτε να τίποτε…
-Καὶ οἱ ἀπεργίες, Γέροντα, τί κακὸ κάνουν!
Ὁλόκληρο μήνα χωρὶς μαθήματα τὰ παιδιά, νὰ γυρίζουν στοὺς δρόμους!
-Ἐγὼ λέω τοὺς δασκάλους ποτὲ νὰ μὴν κάνουν ἀπεργία, ἐκτὸς ἂν πᾶνε καταργήσουν τὰ θρησκευτικά, τὴν προσευχὴ ἢ νὰ κατεβάσουν τὸν σταυρὸ ἀπὸ τὴν σημαία. Τότε πρέπει νὰ διαμαρτυρηθοῦν….».
(Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α΄, «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», ἔκδ. «Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου», σελ. 297).

.                         Αὐτὰ εἰπώθηκαν πρὶν ἀπὸ 50-60 χρόνια ἀπὸ τὸν ἅγιο. Σὰν τοὺς παλαιοὺς προφῆτες μᾶς προειδοποίησε γιὰ τὴν ἐπερχόμενη λαίλαπα τῆς ἀθεΐας καὶ τῆς ἀφιλοπατρίας, ποὺ ξεβράζονται στὸν χῶρο τῆς παιδείας.
.                      «Κατέβηκε», ὡς εἴθισται νὰ λέγεται, πρόσφατα, ὁ κλάδος τῶν ἐκπαιδευτικῶν σὲ ἀπεργία μὲκυρίαρχο αἴτημα τὴν κατάργηση τῆς ἀξιολόγησης. (Ἂν δὲν κάνω λάθος εἶναι μνημονιακὴ ὑποχρέωση καὶἐπιταγή, ὁπότε ἐφ’ ὅσον εἴμαστε χώρα μειωμένης κυριαρχίας καὶ ἀξιοπρέπειας καὶ ἕνα χρόνο νὰ ἀπεργήσουμε τίποτε δὲν θὰ καταφέρουμε. Ἡ ΕΕ, δηλαδὴ τὸ γερμανικὸ κοινοβούλιο, λαμβάνει τὶς ἀποφάσεις. Τὰ ἄλλα εἶναι γιὰ τοὺς ἀφελεῖς ποὺ νομίζουν ὅτι ζοῦν τὴν δεκαετία τοῦ ’80, τότε κυβερνοῦσαν οἱσυνδικαλιστὲς μὲ τὰ τρωκτικὰ τῶν κλαδικῶν). Προσωπικῶς δὲν ἔλαβα μέρος. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ἐπ’ οὐδενὶ ὅτι ὑποτιμῶ ὅσους συναδέλφους ἀπήργησαν. Σέβομαι ἰδιαιτέρως τοὺς μάχιμους δασκάλους, ποὺ ἀγωνίζονται μὲ αὐταπάρνηση μὲς στὶς αἴθουσες, γιὰ νὰ μάθουν γράμματα στὰ παιδιὰ τοῦ λαοῦ μας. Καὶ εἶναι σίγουρο πώς, ἂν τὸ ὑπουργεῖο, ποὺ εὐφημιστικῶς ὀνομάζεται Παιδείας, μᾶς ἄφηνε ἥσυχους καὶ δὲν μᾶς βομβάρδιζε ὁ ἑκάστοτε «παιδοσωτήρας» ὑπουργὸς μὲ τὶς ἐπαναλαμβανόμενες μεταρρυθμίσεις, ἀναγεννήσεις, δεξιότητες καὶ ἐπανεκκινήσεις του, θὰ ἦταν πολὺ καλύτερα τὰ ἐκπαιδευτικὰ δρώμενα καὶ τὰσχολεῖα θὰ εἶχαν λιγότερα προβλήματα.
.                      Τὶς ἀπεργίες τὶς προκηρύσσουν οἱ συνδικαλιστικὲς ἡγεσίες. Ὁ κλάδος τῶν δασκάλων ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὴν Διδασκαλικὴ Ὁμοσπονδία Ἑλλάδος (ΔΟΕ). Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο ἀποτελεῖται ἀπὸσυνδικαλιστές, ἐκπαιδευτικοὺς ποὺ ξέχασαν πότε πάτησαν τὸ πόδι τους τελευταία φορὰ σὲ αἴθουσα γιὰ νὰ διδάξουν. Εἶναι περίπου ἐπαγγελματίες, ἀνήκουν σὲ κόμματα καὶ ἀπολαμβάνουν περίοπτα προνόμια.
.                      Οὐδεὶς ἐχέφρων πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας διαφωνεῖ ὅτι ὁ συνδικαλισμὸς εἶναι ἀπὸ τὰκαρκινώματα, τὶς πυορροοῦσες πληγὲς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Εἶναι συνένοχος στὴν οἰκονομικὴ καὶκοινωνικὴ ἀποσύνθεση τῆς πατρίδας. (Ὀρθῶς ἔχει εἰπωθεῖ ὅτι οἱ κοινωνίες, τὰ κράτη πρῶτα ἀποσυντίθενται καὶ μετὰ πεθαίνουν σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ζωντανοὺς ὀργανισμοὺς ποὺ πρῶτα πεθαίνουν καὶ μετὰ ἀποσυντίθενται).

.                      Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ στελέχη τῶν συνδικάτων, ἐξ αἰτίας τῆς ἔνταξής τους σὲ κόμματα, κατέχουν ἐνίοτε καὶ ὑψηλὰ ἀξιώματα στοὺς μηχανισμοὺς τῶν πολιτικῶν παρατάξεων. Σκέπτονται καὶἐνεργοῦν, ὄχι ὡς ἐκπρόσωποι τῶν ἐργαζομένων, ἀλλὰ ὡς ἐντολοδόχοι τοῦ ἀρχηγοῦ. Εἶναι δεκάδες τὰπαραδείγματα συνδικαλιστῶν ποὺ διαρρήγνυαν τὰ ἱμάτιά τους γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἐργαζομένων, οἱὁποῖοι «ἐπιβραβεύτηκαν» καὶ μὲ ὑπουργικὲς θέσεις, προφανῶς γιατί ὑπονόμευαν τοὺς ἀγῶνες καὶ τοὺς ἐνδιέφερε μόνο ἡ προσωπικὴ ἀναρρίχηση.
.                      Ὁ συνδικαλισμός, ὅπως τὸν γνωρίσαμε, εἶναι πιὰ πτῶμα τυμπανιαῖο, ἐκφυλίστηκε σὲ ὁμοίωμα, σὲ ἀντίγραφο τῶν κομμάτων ἐξουσίας, ὑπόδουλος, ἑτερόφωτος ἐξαρτημένος. Καὶ μακάρι νὰ συσταθεῖ κάτι ἄλλο, ἀπὸ δασκάλους ποὺ οὔτε σὲ κομματικὲς παρατάξεις θὰ ἀνήκουν, ἀλλά, τὸ κυριότερο, θὰ εἶναι δάσκαλοι τῆς τάξης. (Προσωπικῶς ἔχω διαγραφεῖ ἀπὸ τὴν ΔΟΕ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Αἰτία ἦταν ἡ δήλωση τοῦ τότε προέδρου της, ὀνόματι Μπράτης -τώρα διαβάζω εἶναι Γενικὸς Γραμματέας τῆς ΑΔΕΔΥ- ὅτι συμφωνεῖ νὰ κατεβοῦν οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὶς σχολικὲς αἴθουσες).
.                      Ἔχω γράψει καὶ ἄλλοτε πόσο ὡραῖο θὰ ἦταν καὶ τί ὑγιῆ ἀντίκτυπο θὰ εἶχε στὴν ἑλληνικὴκοινωνία μία ἀπεργία τῶν δασκάλων μὲ θέμα τὸ εἶδος τῆς παρεχόμενης Παιδείας. Μία ἀπεργία γιὰ τὰἀκατάλληλα σχολικὰ βιβλία, γιὰ τὴν κατάργηση τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου στὰ διδακτήρια ἢ τὸν περιορισμὸμαθημάτων, ὅπως τὰ Θρησκευτικὰ ἢ ἡ Γεωγραφία. Μία ἀπεργία γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ πονηρευμάτων, ὅπως ἡσεξουαλικὴ ἀγωγὴ ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας, τὴν ὁποία ἐπιβάλλουν μὲ τὸ καρύκευμα τῶν λεγόμενων «δεξιοτήτων». Μία ἀπεργία, τέλος πάντων, ποὺ δὲν θὰ ἐνδιαφέρει ἀποκλειστικὰ τὸν κλάδο μας, ἀλλὰ τὸν λαό μας, τὰ παιδιά του καὶ τὸ τί γράμματα μαθαίνουν. Θὰ μᾶς προσπόριζε κύρος μία τέτοια ἀπεργία καὶ θὰκερδίζαμε σὲ ὑπόληψη καὶ ἐκτίμηση τοῦ ἁπλοῦ κόσμου. Αὐτὰ ὅμως μὲ τέτοια συνδικαλιστικὴ ἡγεσία, ἀνθρώπους ἀνίδεους ἀπὸ διδασκαλία ἢ ἐπαγγελματίες τῶν ποικιλώνυμων συνιστωσῶν, δὲν γίνονται.
.                      Παρέθεσα στὸν πρόλογο κάποιες ἀπὸ τίς, «μὲ πόνο καὶ ἀγάπη», συμβουλὲς τοῦ ἁγίου Παϊσίου γιὰ τὴν παιδεία. Οὐσιαστικὰ αὐτὸ ποὺ μᾶς κανοναρχεῖ ὁ ὅσιος εἶναι νὰ ξαναγίνει ἡ παιδεία μας, ἐθνική. Παιδεία πατριδογνωσίας. Ξέρω, κάποιοι χαμογελοῦν μὲ συγκατάβαση, ἄλλοι ἴσως εἰρωνευτοῦν σκεπτόμενοι ὅτι αὐτὰ εἶναι λόγια ἑνὸς καλογέρου, εἴμαστε στὸν 21ο αιώνα, στὴν Εὐρώπη, ὁ κόσμος πάει μπροστά, ἄλλαξε ἤ, χειρότερα, εἶναι σκοταδιστικὰ καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά.
.                      Θὰ παραπέμψω στὸ βιβλίο τοῦ Ἀλέξανδρου Δελμούζου (1880-1956), «Μελέτες καὶ πάρεργα». Ὁ Δελμοῦζος, μὲ σημερινοὺς ὅρους, θὰ χαρακτηριζόταν προοδευτικός, ἀριστερός, ἀντιφασίστας, οἱγνωστὲς ταμπέλες ποὺ κραδαίνουν οἱ ἡμιμαθεῖς γιὰ νὰ ἐξοντώσουν «διὰ τῆς γραφικότητος» τοὺς ἀντιπάλους τους, οἱ ὁποῖες ταμπέλες τοὺς ἀπαλλάσσουν καὶ ἀπὸ τὴν βάσανο τῆς σκέψης καὶ τῆς σοβαρῆς ἐπιχειρηματολογίας. Μία μόνο φράση ἀπὸ τὸ βιβλίο του ἐρανίζομαι: «Δὲν μπορεῖ ἡ Παιδεία νὰ ἀρνηθεῖ τὴν ἐθνικὴ μόρφωση καὶ νὰ γίνει ἀχρωμάτιστη παιδεία ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου». (σελ. 42). Ἐνῶ στὸ βιβλίο του«τὸ κρυφὸ σχολειό», στὸ κεφάλαιο γιὰ τὸν σκοπὸ τῆς παιδείας, μιλᾶ ἀπροκάλυπτα γιὰ «ἀγωγὴ μὲ ἐθνικὸχρῶμα». (σελ. 359). Σὲ τί διαφέρει ἡ προτροπὴ τοῦ ἁγίου Παϊσίου «νὰ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ γιὰ τὴν πατρίδα», ἀπὸ τὶς ὑποθῆκες τοῦ Δελμούζου γιὰ «ἐθνικὴ μόρφωση»; Ὣς πότε θὰ ὑπομένουμε τοὺς ἐπικίνδυνους πειραματισμοὺς τοῦ κάθε ἄγευστου ἀπὸ Ρωμιοσύνη πολιτικοῦ;  Τί κακὸ εἶναι αὐτό; Νὰ ἔχεις στὰ χέρια σου χρυσάφι, τὴν ἀνθρωποποιὸ ἑλληνικὴ παιδεία, καὶ νὰ καταφεύγεις στὰ εἰσαγόμενα χαρούπια;

ΣΧΟΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ἢ «ΔΟΜΕΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ» ΤΟΥ Ο.Η.Ε.; (Δ. Νατσιός) «Οἱ νεκροθάφτες τῆς πατρίδας ρίχνουν τὶς τελευταῖες φτιαριές. Κουραστήκαμε, σιχαθήκαμε τὶς μεταρρυθμίσεις, τὶς ἀναγεννήσεις καὶ τὶς ἐπανακινήσεις τους. Τὰ σχολεῖα δὲν εἶναι πλέον ἑλληνικά. Εἶναι “δομὲς φιλοξενίας” ἀνέστιων πνευματικὰ νέων ποὺ ἁπλῶς μιλοῦν ἑλληνικὰ καὶ αὐτὰ σπασμένα».)

Σχολεῖα ἑλληνικὰ ἢ «δομὲς φιλοξενίας» τοῦ ΟΗΕ;

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος- Κιλκὶς

.                                «Ὅλα γίνονται στὴν Ἑλλάδα, σὰν νὰ μᾶς κινεῖ ἕνα θανάσιμο μίσος γιὰ τὴ λαλιά μας. Τὸ κακὸεἶναι τόσο μεγάλο, ποὺ μόνο σὰν φαινόμενο ὁμαδικῆς ψυχοπάθειας θὰ μποροῦσε νὰ τὸ ἐξηγήσει κανείς… Στὰχρόνια μας, πρέπει νὰ μὴν τὸ ξεχνᾶμε, τὸ ζήτημα δὲν εἶναι πιὰ ἂν θὰ γράφουμε καθαρεύουσα ἢ δημοτική. Τὸτραγικὸ ζήτημα εἶναι ἂν θὰ γράφουμε ἢ ὄχι ἑλληνικὰ ἢ ἕνα ὁποιοδήποτε ἑλληνόμορφο ἐσπεράντο. Δυστυχῶς ὅλα γίνονται σὰν νὰ προτιμοῦμε τὸ ἐσπεράντο, σὰν νὰ θέλουμε νὰ ξεκάνουμε μὲ ὅλα τὰ μέσα τὴ γλώσσα μας». Αὐτὰ εἰπώθηκαν πρὶν ἀπὸ 60 χρόνια ἀπὸ τὸν τροπαιοῦχο νομπελίστα μας ποιητὴ Γεώργιο Σεφέρη, σὲ μία ἐποχὴποὺ μακαρίζεται σὲ σχέση μὲ τὴν δική μας.   Τὸ θανάσιμο μίσος στὶς μέρες μας δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὴν «λαλιά μας». Θανάσιμο μίσος καὶ διωγμὸς «κινεῖ» τὸὑπουργεῖο Παιδείας, ἀπροκάλυπτα πιά, γιὰ ὅ,τι ἑλληνικό, γιὰ ὅ,τι ἔχει ἄρωμα Ὀρθοδοξίας. Ὑπουργεῖο Παιδείας! Τὸ πιὸ ὕπουλο καὶ ἐπικίνδυνο ὑπουργεῖο στὴν πατρίδα.
.                                Κατοικητήριο «κρυφοδαγκανιάρηδων», ποὺ ὑφαίνει τὸ σάβανο τοῦ Γένους. Εἶμαι τριάντα καὶ χρόνια στὴν μάχιμη ἐκπαίδευση. Καημὸ τὸ ἔχω νὰ μᾶς ἀποσταλεῖ μία ἐγκύκλιος ἀπὸ τοὺς «ἄπιστους γραμματισμένους» τοῦ ὑπουργείου ποὺ νὰ προβάλλει, νὰ προωθεῖ, νὰ προτρέπει τοὺς δασκάλους νὰ διδάξουν κάτι ποὺ νὰ ἀφορᾶ τὴν πατρίδα, τὴν παράδοσή της, τὴν πίστη της, τὴν ἀξία τοῦὑγιοῦς οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ, τὰ πολυτίμητα τζιβαϊρικά, δηλαδή, ποὺ εἶναι καταφύγιο καὶ παραμυθία, ὅταν μᾶς βρίσκει τὸ κακὸ καὶ θολώνει ὁ νοῦς μας. Δὲν ἔχουμε μέλλον ὡς λαὸς ἱστορικὸς μὲ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὴν ἐκπαίδευση. Οἱ νεκροθάφτες τῆς πατρίδας ρίχνουν τὶς τελευταῖες φτιαριές. Κουραστήκαμε, σιχαθήκαμε τὶς μεταρρυθμίσεις, τὶς ἀναγεννήσεις καὶ τὶς ἐπανακινήσεις τους. Τὰ σχολεῖα δὲν εἶναι πλέο νἑλληνικά. Εἶναι «δομὲς φιλοξενίας» ἀνέστιων πνευματικὰ νέων ποὺ ἁπλῶς μιλοῦν ἑλληνικὰ καὶ αὐτὰ σπασμένα. Εἰσάγονται νέα ἐκπαιδευτικὰ ἀντικείμενα καὶ ἔχεις τὴν ἐντύπωση ὅτι ἀπευθύνονται σὲ σχολεῖο ποὺ στεγάζεται στὰ γραφεῖα τοῦ ΟΗΕ. Μὲ τυμπανοκρουσίες, στὶς ὁποῖες καταφεύγουν ὅλοι οἱἀναζητοῦντες ἐκλογικὴ πελατεία, ἐξαγγέλθηκε φέτος ἡ εἰσαγωγὴ τῶν «Ἐργαστηρίων Δεξιοτήτων». Προβλέπονται 3 ὧρες ἐβδομαδιαίως γιὰ τὶς Α’ καὶ Β’ τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ, 2 γιὰ τὶς Γ’ καὶ Δ’ καὶ 1 ὥρα γιὰ τὶς Ε’ καὶ Ϛ’. Μάλιστα περιορίστηκε τὸ μάθημα τῆς Γεωγραφίας στὶς δύο τελευταῖες τάξεις σὲ 1 ὥρα τὴν ἑβδομάδα γιὰ νὰ χωρέσουν οἱ… δεξιότητες. Τί τὴν θέλουμε τὴν Γεωγραφία ἐξ ἄλλου; Ὁ Τσίπρας ἔλεγε ὅτι τὸ Αἰγαῖο δὲν ἔχει σύνορα καὶ ξεπουλοῦσε τὴν Μακεδονία. Ὁ νῦν ἀναμασᾶ τὸ σαθρὸ καὶ εὐτελὲς περὶσυνέχειας τοῦ κράτους καὶ ἀφήνει ἀναπάντητες τὶς τρισάθλιες προσβολὲς ποὺ ἐκτοξεύουν νυχθημερὸν τὰμεμέτια τῆς Ἄγκυρας. Ὅσο λιγότερη Γεωγραφία μαθαίνουν τὰ παιδιά, μάθημα πατριδογνωσίας καὶ αὐτό, τόσο εὐκολότερα καὶ ἄνευ ἀντιστάσεως, παραδίδεις ἑλληνίδες χῶρες. Ἡ Γεωγραφία διδάσκει σύνορα καὶ ἡἹστορία τὰ θωρακίζει μὲ τὸ λιβάνι τῶν ἀγώνων τοῦ λαοῦ μας γιὰ ἐλευθερία.
.               Ἐπανέρχομαι στὶς «Δεξιότητες». Ποιὲς εἶναι οἱ «δράσεις» ποὺ προβλέπει νὰ διδάξουν καὶ νὰ ἀσχοληθοῦν οἱδάσκαλοι; Διαβάζω τὶς 4 ἑνότητες.

Α. Ζῶ καλύτερα -εὖ ζῆν. Μὲ ὑποενότητες. Ὑγεία. Ψυχικὴ ὑγεία. Σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση
Β. Φροντίζω τὸ περιβάλλον. Οἰκολογία. Πολιτικὴ προστασία. Παγκόσμια καὶ τοπικὴ πολιτιστικὴ κληρονομιά.
Γ. Ἐνδιαφέρομαι καὶ ἐνεργῶ-κοινωνικὴ συναίσθηση καὶ εὐθύνη. Ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἐθελοντισμός. Διαφορετικότητα.
Δ. Δημιουργῶ καὶ καινοτομῶ. Ρομποτική. Ἐπιχειρηματικότητα.

Ἐρωτῶ: Διαβάζουμε κάτι ποὺ νὰ ἔχει ἑλληνικὴ ἰθαγένεια; Μία «δράση», ὅπως ἀρέσκονται νὰ τὶς ὀνομάζουν, γιὰ τὴν γλῶσσα, τὴν ἱστορία μας, τὴν πίστη τῶν Πατέρων μας, τὴν ἱερότητα τῆς οἰκογένειας; Σὲ ποιά χώρα ζοῦμε; Στὴν Δανία ἢ στὸ Λουξεμβοῦργο; Ποιός θὰ ὑπερασπιστεῖ αὔριο τὴν πατρίδα, ἂν οἱ Τοῦρκοι καὶ τὰπειθήνια ἐνεργούμενά τους, τὰ τσιράκια τῶν Βαλκανίων, ποὺ καταπλακώνουν τὰ βόρεια σύνορά μας, ἀνοίξουν τὴν πόρτα τοῦ τρελοκομείου καὶ μᾶς ἐπιτεθοῦν; Οἱ διαφορετικότητες, οἱ οἰκολόγοι ἢ οἱ σεξουαλικῶς διαπαιδαγωγούμενοι;
.                              Παρέθεσα στὸν πρόλογο τὰ λόγια τοῦ Σεφέρη γιὰ τὴν γλῶσσα μας. Εἰσάγεται ἀπὸ τὸνηπιαγωγεῖο φέτος ἡ ἐκμάθηση τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας. Γιατί; Σήμερα τὰ ἀγγλικὰ διδάσκονται πολὺπερισσότερες ὧρες, ἂν προσθέσουμε καὶ τὰ φροντιστήρια, ἀπ’ ὅ,τι τὰ ἑλληνικά. Τὰ νήπια σχεδὸν συλλαβίζουν τὴν μητρική τους γλῶσσα, μὲ τὴν σχολικὴ ζωὴ διευρύνουν καὶ ἐμπλουτίζουν τὸ λεξιλόγιό τους, γιατί τὰσυγχύζουμε μὲ τὴν διδασκαλία τῆς ἀγγλικῆς; Δὲν ἀρκεῖ ποὺ τὴν συναντοῦν παντοῦ; Στὴν ἐνημέρωση καὶ στὴν ψυχαγωγία, στὶς πινακίδες καταστημάτων, στὰ ροῦχα τους, κυριαρχεῖ ἡ ἀγγλικὴ γλῶσσα, ὁ ἀθέατος ἀφελληνισμός. (Τί μουσικὴ ἀκοῦν σήμερα τὰ παιδιά; Κακόηχες μιμήσεις ἀμερικανικῶν ξελαρυγγισμάτων, ποὺβρίθουν ὑβρεοχυδαιολογιῶν, σερβιρισμένα ἀπὸ ἐξόφθαλμα ἀτάλαντους «ὑποχθόνιους» καὶ «καταχθόνιους» τσιριδοκραυγαστές).
.                              Κάποτε, γιὰ νὰ δοῦμε τί μᾶς κανοναρχοῦν οἱ σπουδαῖοι τοῦ Γένους, ὁ Καποδίστριας, ἔλαβε ὑψηλὸ χρηματικὸ ποσὸ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες τῆς Μαριούπολης. Ἀρνήθηκε νὰ τὸ δεχτεῖ καὶ γιὰ νὰ μὴν τοὺς προσβάλλει, τοὺς εἶπε: «…δέχομαι τὸ δῶρο σας, ἀλλὰ μὲ τὸν ὄρο νὰ καταθέσετε αὐτὰ τὰ χρήματα σὲ τράπεζα καὶ μὲ τοὺς τόκους νὰ προσλάβετε Ἕλληνα διδάσκαλο, γιὰ νὰ σᾶς διδάσκει τὴν μητρική σας γλῶσσα. Γιατί ἀποτελεῖ ἐντροπή, ὄντας Ἕλληνες στὴ καταγωγή, στὸ φρόνημα καὶ στὴ θρησκεία, νὰ ἀγνοεῖτε τὴν εὐγενέστερη καὶ πλουσιώτερη γλῶσσα τοῦ κόσμου, ποὺ τὴν διδάσκονται τόσοι ἄλλοι ἀλλοεθνεῖς». (περ. «Πειραϊκὴ Ἐκκλησία», τ. 31ο, σελ. 49). Ἐντροπὴ καὶ τῷ καιρῷ ἐτούτῳ, ὄντας Ἕλληνες(;), νὰ μὴν διδάσκουμε στὰ παιδιά μας τὴν εὐγενέστερη γλῶσσα τοῦ κόσμου. Γιατί νὰ μὴν βάλουμε τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, σὲ παιγνιώδη μορφή, τοὺς μύθους τοῦ Αἰσώπου καὶ τὴν πανωραία ἐτυμολογία μας στὴν Ε’ καὶ Ϛ’ Δημοτικοῦ; Νὰ λὲς στοὺς μαθητές, γιὰ παράδειγμα, ὅτι ἡ λέξη «συγχωρῶ» εἶναι ἀπὸ τὴν πρόθεση «σύν», ποὺ προϋποθέτει τὴν παρουσία καὶ ἄλλου δίπλα σου καὶ τὸ ρῆμα «χωρῶ», ἄρα συγχωρῶ, ἴσον ἔχω χῶρο καὶ γιὰ σένα, στάσου κοντά μου, πλησίον μου; Γιατί νὰ μὴν γνωρίσουν οἱ μαθητὲς ὅτι στὰ ἐτυμολογικά της φυλλώματα, ἡ γλῶσσα μας κρύβει τὸ ἦθος, τὴν καλλιέργεια καὶ τὴν εὐγένεια τοῦ πάλαι ποτὲ φωτοδότη λαοῦ μας;
.                          «Μπιζερισμένοι ὅλοι ἀπὸ τὴν ἀκαταστασία», ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ Μακρυγιάννης, σκεφτόμαστε σὲ τί Ἑλλάδα θὰ ἀφήσουμε τὰ παιδιά μας. Τὸ σωστὸ ἐρώτημα εἶναι τί παιδιὰ θὰ ἀφήσουμε στὴν πατρίδα μας. Δεξιότητες θὰ ἀποκτήσουν, Ἕλληνες ὅμως θὰ εἶναι;

«ΣΤΑ ΣΚΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ» ΣΒΗΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ (Δ. Νατσιός)

«Στὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας» σβήνει ἡ Ἑλλάδα

Δημήτριος Νατσιός
δάσκαλος -Κιλκὶς

.                              Νὰ ξεκινήσω μὲ κάτι ποὺ ἔγραψε ὁ Φώτης Κόντογλου, ποὺ ὅσο ζοῦσε οὔτε κατουρημένες ποδιὲς φιλοῦσε οὔτε τὴν διεφθαρμένη ἐξουσία προσκυνοῦσε: «Οἱ ψυχὲς τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπὸ τὰἄγρια ἔνστικτα, ποὺ τὰ ἀνεβάσανε στὴν ἐπιφάνεια ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοὶ ἀνθρωποφάγοι, ποὺ ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖ ἕνας τρελὸς λύκος λεγόμενος Νίτσε, μία μούμια σὰν παλιόγρια λεγόμενος Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακὸς Φρόυντ, κι ἕνα πλῆθος ἀπὸ τέτοια ὄρνια καὶ κοράκια καὶ νυχτερίδες. Ὅσοι τοὺς θαυμάζανε, ἂς καμαρώσουνε σήμερα τὰ φαρμακερὰ μανιτάρια ποὺ φυτρώσανε μέσα στὶς καρδιὲς καὶ στὶς ψυχὲς τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητας».
.                              Αὐτὰ τὰ φαρμακερὰ μανιτάρια φύτρωσαν καὶ τράνεψαν μὲς στὰ σχολεῖα, ποὺ ἀντὶ νὰ εἶναι «φροντιστήρια ἐθνικῆς, χριστιανικῆς καὶ ἠθικῆς ἀγωγῆς», ὅπως τὰ ὀνειρευόταν ὁ πρῶτος καὶ τελευταῖος κυβερνήτης τοῦ ἔθνους, ὁ Ἰω. Καποδίστριας, κατάντησαν μάνδρες ἀφιλοπατρίας, ἀθεΐας καὶ ἠθικοῦξεπεσμοῦ. Ἔλεγε ὁ Πατροκοσμᾶς «θὰ βγοῦν πράγματα ἀπὸ τὸ σχολεῖο ποὺ ὁ νοῦς σας δὲν φαντάζεται»  οἱπρόγονοί μας ἐννοοῦσαν τὰ θαυμαστά, τὰ γερὰ καὶ καλὰ γράμματα ποὺ δίδασκε τὰ ἑλληνικὸ σχολειὸ πρὶν τὸρημάξουν τὰ φράγκικα σκοτάδια. Τώρα καταλάβαμε ὅτι γιὰ ἄλλα προφήτευε ὁ ἅγιος. Ποιός θὰ φανταζόταν ὅτι θὰ καταργηθοῦν στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο:

Α. Ἡ πρωινὴ προσευχή. Δὲν ἀκούει πιὰ ἀπὸ τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος ὁ Οὐράνιος Βασιλεὺς τὶς προσευχές τους. Ἔρχεται καὶ ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ διωχτεῖ καὶ ἡ εἰκόνα Του ἀπὸ τὶς αἴθουσες.

Β. Ἡ ἀπαγγελία τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου, τὸ ἀναστάσιμο τροπάρι τοῦ Γένους μας, μὲ τὴν ταυτόχρονη ἔπαρση τῆς σημαίας μας στὰ διδακτήρια. Ποῦ εἶναι οἱ δάσκαλοι, νὰ ἀντιδράσουν; Τί μᾶς κανοναρχεῖ ὁ ἅγιος Παΐσιος; «Ἐγὼ λέω στοὺς δασκάλους ποτὲ νὰ μὴν κάνουν ἀπεργία, ἐκτὸς κι ἂν πᾶνε νὰ καταργήσουν τὰθρησκευτικά, τὴν προσευχὴ ἢ νὰ κατεβάσουν τὸν σταυρὸ ἀπὸ τὴν σημαία. Τότε νὰ διαμαρτυρηθοῦν».

Γ. Ὁ ἐκκλησιασμὸς τῶν παιδιῶν γίνεται προαιρετικά. Εἶναι τὸ πονήρευμα, ἡ προαιρετικότητα, πρὶν τὴν ὁριστική του κατάργηση. Ζοῦμε  στὸ βασίλειο τοῦ φόβου καὶ τῆς κατατρομοκράτησης τοῦ λαοῦ. Πολὺδύσκολα θὰ δοῦμε παιδιὰ σὲ ναοὺς νὰ ἐκκλησιάζονται καὶ νὰ κοινωνοῦν.

Δ. Καταργοῦνται σιωπηρῶς οἱ μαθητικὲς παρελάσεις, φανέρωση τῆς ἑνότητας τοῦ λαοῦ καὶ ἀπόδοσης τιμῆς στοὺς ἀγῶνες τῶν ἡρωικῶν μας προγόνων γιὰ ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπεια. Κάθε Ὀκτώβρη καὶ Μάρτη, οἱνέοι, τὸ ποτάμι τῆς ζωῆς, μὲ τὴν σημαία ἐπικεφαλῆς, μνημόνευαν τὸ «ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά».

Ε. Τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν περιορίστηκε σὲ μία ὥρα τὴν ἑβδομάδα, μὲ βιβλία ἀπαράδεκτα, σαφῶς συντεταγμένα μὲ τὶς θρησκειολογικὲς ἐπιταγές, ποὺ στοιβάζουν καὶ τὴν ἡλιόλουστη ὀρθοδοξία μας μὲ τὰθρησκεύματα τοῦ κόσμου. Τὰ ἄθεα γράμματα μᾶς κατακλύζουν.

Ϛ. Τα καθοριστικὰ γιὰ τὴν ἐθνική μας ταυτότητα μαθήματα τῆς Γλώσσας καὶ τῆς Ἱστορίας, μαθήματα ποὺσυνδέουν τοὺς νέους μὲ τὸ παρελθὸν καὶ καλλιεργοῦν τὴν φιλοπατρία καὶ τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια, κατάντησαν φροντιστήρια ἀφιλοπατρίας καὶ γλωσσικοῦ ὑποσιτισμοῦ. Καὶ τὸ πρόβλημα χειροτερεύει μὲ τὴν καθιέρωση τῆς ξένης γλώσσας ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο. Πρὶν ἀκόμη τὰ παιδιὰ προσλάβουν καὶ ἀρωματιστοῦν μὲτοὺς χυμοὺς τῆς μητρικῆς τους γλώσσας, τὰ βραχυκυκλώνουμε μὲ τὴν ἐκμάθηση τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας.

Ζ. Μὲ τὸν ἀνηλεῆ βομβαρδισμό, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, τῶν παιδιῶν μὲ τὶς νέες τεχνολογίες, πράγμα ποὺἐπιδεινώθηκε τὴν περίοδο τοῦ ἀναγκαστικοῦ ἐγκλεισμοῦ λόγῳ καραντίνας, τὰ παιδιὰ ἐθίστηκαν στὴν τηλεόραση ἢ καλύτερα τηλεκόλαση, καὶ στὸ διαδίκτυο, ἡ εὐλογημένη μελέτη, ἡ μόνη καὶ ἀναντικατάστατη μέθοδος μόρφωσης, μπῆκε στὸ περιθώριο.

.                       Καὶ τώρα ἡ σύγχρονη Ἡρωδιάδα καὶ πάλι μαίνεται, ἐπανέρχεται μὲ τὴν λεγόμενη σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση. Ἀρνούμαστε τὴν διδασκαλία της γιὰ συγκεκριμένους λόγους:

Πρῶτον: Εἴμαστε Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες, ἡ παράδοσή μας δὲν περιέχει τέτοιες μαγαρισιές. Μάθαμε νὰ ἀκοῦμε τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές μας. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος τί ἔλεγε; Πῶς πρέπει οἱ γονεῖς νὰ προστατεύσουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ τοὺς τρεῖς καταστροφικοὺς ἔρωτες. Τὴν φιλοχρηματία, τὴν φιλοδοξία καὶ τὴν φιληδονία. Ἐμπιστευόμαστε μόνο τὴν «σεξουαλικὴ ἀγωγὴ» τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺβγάζει ἁγίους, ἥρωες καὶ ἔντιμους ἀνθρώπους.

Δεύτερον: Ὁ Εὐάγγελος Παπανοῦτσος, ὁ παλαιὸς παιδαγωγός, μιλώντας κάποτε γι’ αὐτὸ τὸ θέμα εἶχε πεῖ: «Δὲν εἶναι εὔκολο πράγμα νὰ μιλήσεις στὰ παιδιὰ γιὰ τὸ σέξ, χωρὶς τὸν κίνδυνο νὰ τὰ φοβίσεις, νὰ τὰγεμίσεις μὲ ἀηδία ἢ τὸ χειρότερο νὰ τὰ ὁδηγήσεις σὲ ἐκτραχηλισμούς». Μπορεῖ μία τόσο λεπτὴ καὶ σοβαρὴδιαπαιδαγώγηση νὰ φύγει ἀπὸ τὰ χέρια τῶν κατ’ ἐξοχὴν ἁρμοδίων, τῶν γονέων, καὶ νὰ περάσει στὰ χέρια  ἄσχετων ἢ ἀκόμη καὶ ἀνισόρροπων ἀνθρώπων;

Τρίτον: Κανεὶς δάσκαλος δὲν ἔχει τὶς γνώσεις καὶ τὴν ἐμπειρία ποὺ ἀπαιτεῖ ἕνα τόσο κρίσιμο θέμα. Πῶς θὰτὸ διδάξει; Εἶναι ἕτοιμοι οἱ γονεῖς νὰ ἐμπιστευτοῦν σὲ ἀναρμόδιους καὶ ἀκατάρτιστους, σ’ αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς ἀγωγῆς, ἐκπαιδευτικούς, ὅταν ὁ φυσικός του χῶρος εἶναι τὸ σπίτι; Ὁ μακαριστὸς π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος, ὅταν τὸ 2009 εἶχε τεθεῖ καὶ πάλι τὸ θέμα τῆς Σεξουαλικῆς Διαπαιδαγώγησης, εἶχε διαφωνήσει ἔντονα, λέγοντας: «Ποιός θὰ διδάξει στὰ παιδιὰ τὴν Σεξουαλικὴ Ἀγωγή; Συγγνώμη, ὅταν μπαίνει ὁ φυσικὸς στὴν τάξη ἔχει σπουδάσει φυσική. Ὁ χημικός, χημεία. Ποιός σπούδασε σὲξ καὶ εἶναι εἰδικός; Ποῦἔγινε εἰδικός; Καὶ ποιός δάσκαλος ἢ καθηγητὴς θὰ τὴν διδάξει αὐτὴν τὴν εἰδικότητα; Εἶναι παράλογο, γιατί ὁκαθένας θὰ κατεβάζει τὰ δικά του σεξουαλικὰ βίτσια στὰ παιδιά μας. Θὰ ξέρει χριστιανικὰ τίποτε ἢ θὰ λέει ὅ,τι θέλει; Θὰ λέει στὰ παιδιά μας ἂν δὲν κάνεις σὲξ εἶσαι ἄρρωστος. Τὰ γνωστά, δηλαδή…».

Τέταρτον: Ἔχουμε ὡς λαὸς τὸ προνόμιο νὰ εἴμαστε πίσω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε «πολιτισμένο κόσμο». Ἔτσι μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ ἐπωφεληθοῦμε ἀπὸ τὴ λάθη του. Δυστυχῶς ὅμως ὡς μειονεκτικοὶΒαλκάνιοι χάσκουμε ἔκθαμβοι στὶς «ἐπιδόσεις» τῆς Δύσης, τὶς μιμούμαστε ἀλόγιστα.

.                              Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ μανιασμένες θύελλες καὶ φίδια κολοβά μᾶς περιτριγυρίζουν, «μὲ ζῆλο στὰ σκολειὰ τῆς προδοσίας/ τοῦ σάπιου αἰώνα σέπεται ἡ γενιά». (Βάρναλης).

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ… (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἀρχίζει τὸ σχολεῖο…

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                     Μὲ τὴν καρδιὰ σφιγμένη ἀπὸ μαθητές, μαθήτριες καὶ γονεῖς ξεκίνησε τὸ σχολικὸ ἔτος. Ὁ ὕπουλος καὶ ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν ὑγεία ἰὸς καραδοκεῖ. Ἡ θερμὴ εὐχὴ ὅλων μας εἶναι νὰ μὴν ἐπαναληφθεῖ ἡ θλιβερὴ κατάσταση τῆς περασμένης χρονιᾶς. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ὑπάρχουν τὰ ἐνδημικὰ προβλήματα τῆς ἐκπαίδευσης στὴ χώρα μας.
.                     Τὸ πρῶτο εἶναι τὸ ζητούμενο νὰ βρεθεῖ ἡ σωστὴ σχέση μεταξύ τῆς ἠθικῆς καὶπνευματικῆς καλλιέργειας τῶν μαθητῶν καὶ τῆς ἀπόκτησης πρακτικῶν γνώσεων, ὠφέλιμων στὴν μελλοντικὴ ἐπαγγελματική τους ζωή. Ἡ Πολιτεία δὲν ἔχει μόνο τὴν εὐθύνη νὰ ἀναδείξει πετυχημένους ἐπαγγελματίες, ἔχει κυρίως τὴν εὐθύνη νὰ  διαπλάσσει ἠθικούς, ἔντιμους καὶ δημοκρατικοὺς πολίτες, ποὺ νὰ ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ταυτότητάς τους καὶ ἀγάπη στὴν Πατρίδα τους.
.                     Τὸ δεύτερο εἶναι ἡ ποιότητα τῆς διδασκαλίας. Ὁ διδάσκων μὲ τὴν ἀπόκτηση ἑνὸς πτυχίου δὲν σημαίνει ὅτι κατέστη ἱκανὸς νὰ μεταδώσει ἀποδοτικὰ τὶς γνώσεις, ποὺ χρειάζονται οἱ μαθητὲς καὶ οἱ μαθήτριες. Ἐπίσης ἡ Πολιτεία ὡς πρὸς τὴν ποιότητα τῆς διδασκαλίας δὲν πρέπει νὰ ὑπολογίζει μόνο τοὺς συνδικαλιστὲς καὶ τὴν πίεση ποὺ ἀσκοῦν, ἀλλὰ καὶ τὴν πικρία καὶ ταλαιπωρία τῶν πολυπληθέστερων μαθητῶν, μαθητριῶν, γονέων καὶ κηδεμόνων.
.                     Τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος ἀπὸ τὸ Σύνταγμα ἔχει τὴν εὐθύνη τῆς ἀγωγῆς τῶν νέων. Τὸ Κράτος τὸ δικό μας, ὅπως καὶ τὰ περισσότερα στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, δὲν εἶναι οὐδέτερο, ἔχει ταυτότητα, εἶναι Ἑλληνικό. Κουβαλάει μίαν Παράδοση, ὅσο καὶ ἂν ὁρισμένοι Τὴν ἀπορρίπτουν. Μὲβάση αὐτὴν τὴν Παράδοση διατηρηθήκαμε ὡς Ἔθνος, χάρη σὲ Αὐτὴν ξεκινήσαμε τὸν Ἀγώνα τὸ1821 καὶ πετύχαμε νὰ ἀπελευθερωθοῦμε, νὰ ἀναπτυχθοῦμε καὶ νὰ ἀναδείξουμε μεγάλες, ἀκόμη καὶπαγκόσμιας ἀκτινοβολίας προσωπικότητες σὲ ὅλους τους τομεῖς τῆς Ἐπιστήμης, τῶν Γραμμάτων καὶ τῶν  Τεχνῶν. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ ὁ πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἀποθανὼν Μίκης Θεοδωράκης.
.                     Ἂν τὸ Κράτος καταστεῖ οὐδέτερο, ὅπως τὸ ἐπιδίωξε ὁ Ἀλ. Τσίπρας, αὐτὸ θὰσημάνει ὅτι διακόπτεται ἡ Παράδοση τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἔχει ἡλικία 3000 ἐτῶν, ἀφοῦ καὶ οἱ εἰδωλολάτρες πρόγονοί μας θρησκεύονταν. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀθέους καὶ ἀντιεκκλησιαστικοὺς ἀρθρογράφους ἐπιδιώκουν ἡ Ἑλλάδα νὰ ἀποκτήσει τὸ ἄθεο καὶ ἀντιθρησκευτικὸ καθεστὼς τῆς Γαλλίας. Οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν ἰδεολογικό τους φανατισμὸ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν τί περνάει ἐπὶ 116 χρόνια ἡ ἐν λόγῳ χώρα γενικὰ στὴν κοινωνία καὶ εἰδικότερα στὴν ἐκπαίδευση. Ἀπὸ τὸ 1905, ὅταν οἱ ἀριστεροὶ καὶ ἄθεοι  πολιτικοὶ Brian, Dejeante καὶ Sarraut πέρασαν τὸν Νόμο, μὲ τὸν ὁποῖο καθιέρωσαν τὸ ἄθρησκο καὶ ἀντιχριστιανικὸ καθεστὼς στὴ Γαλλία, ἕως σήμερα ἡ χώρα ταλανίζεται ἀπὸ προσπάθειες νὰ ρυθμίσει τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο.
.                     Γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ ζητήματος μόνο στὸν 21ο αἰώνα δημιουργήθηκαν ἀλλεπάλληλες Ἐπιτροπές: Τὸ 2003 ἡ Ἐπιτροπὴ Stasi, τὸ 2005 ἡ Ἐπιτροπὴ Rossinot, τὸ 2006 ἡἘπιτροπὴ Machelon, τὸ 2013 παρουσιάζεται ἡ Χάρτα τοῦ οὐδέτερου κράτους, ποὺ συμπληρώνεται τὸ 2018. Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2021, τὸ Γαλλικὸ Ὑπουργεῖο Ἐκπαίδευσης ἐξέδωσε ὁδηγίες γιὰ τὸπῶς γονεῖς καὶ μαθητὲς ὀφείλουν νὰ σέβονται τὸ οὐδέτερο κράτος στὸ σχολεῖο… Ἡ Γαλλία ἐπί,ἐπαναλαμβάνω, 116 χρόνια δὲν μπορεῖ νὰ βρεῖ λύση στὸ πρόβλημα τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ οὐδετερόθρησκου κράτους στὸ σχολεῖο καὶ στὴν κοινωνία τῶν πολιτῶν.  Γάλλοι διανοούμενοι τὸ1931 ὀρθῶς παρομοίασαν τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ προσπάθεια τῆς χώρας τους μὲ τὸ θεώρημα τοῦ Γκέντελ, δηλαδὴ ὅτι εἶναι ἄλυτη… Τὸ πρόβλημα τῆς σχέσης θρησκειῶν καὶ κράτους καὶ ἐθνικῆς ταυτότητας στὴ Γαλλία ἔχει καταστεῖ ἀκόμη πιὸ περίπλοκο μὲ τὴν παρουσία τῶν μουσουλμάνων, ποὺ προβλέπεται ὅτι τὸ 2050 θὰ εἶναι ἕνα πέμπτο τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ. Οἱ μουσουλμάνοι δέχονται ἰσχυρότατη ὑποστήριξη ἀπὸ ἰσλαμικὲς χῶρες καὶ ἡ προσέλευση στὰ τζαμιὰ τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει αὐξηθεῖ κατὰ 62% σὲ σχέση μὲ  παλαιότερα. Σύμφωνα μὲ πρόσφατες δημοσκοπήσεις τὸ59% τῶν Γάλλων ἔχουν τὴ σκέψη ὅτι «τὸ Ἰσλὰμ εἶναι μία ἀπειλὴ γιὰ τὴν ταυτότητα τῆς Γαλλίας»… (“Le Monde”, 12-13/9/2021, p. 34).
.                     Ὁ ἀριστερὸς διανοούμενος Regis Debray, σύντροφος τοῦ Τσὲ Γκεβάρα, ἀσχολήθηκε ἐπὶ χρόνια ἀπὸ ὑπεύθυνες θέσεις μὲ τὸ πρόβλημα τῆς ἐφαρμογῆς τοῦοὐδετερόθρησκου κράτους στὴν ἐκπαίδευση καὶ   κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι, ἐνῶ νόμιζε ὅτι μὲτὴν ὑποχρεωτικὴ προώθηση τοῦ Διαφωτισμοῦ θὰ ἐξαλειφόταν ἡ θρησκεία, ἀπέτυχε, γιατί ὅπως στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση ἔτσι καὶ στὴ Γαλλία ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ Πίστη εἶναι ἀνίκητη. Ἡ Γαλλία στὴν ἐπιδίωξή της νὰ ἐξοντώσει τὴ θρησκεία κατάντησε ἕνας σύγχρονος Τάνταλος. Στὴν τραγελαφικὴ κατάστασή της  ἐπιζητοῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν φανατικοὶ ἄθεοι παράγοντες. Ξεχνοῦν ὅτι ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶναι Γαλλία.-

«ΜΕ ΤΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ; ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ, ΚΥΡΙΑ». (Δ. Νατσιός)

«Μὲ τί νὰ ἀρχίσουμε τὴν νέα σχολικὴ χρονιά;
Μὲ τὴν τουαλέτα, κυρία».

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

 .                            Νέα σχολικὴ χρονιά. Μὲ μάσκες, μὲ ὑγειονομικὸ ἔλεγχο ἄδειας εἰσόδου σὲ δασκάλους καὶ μαθητές, μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ «Ἁγιασμοῦ» σὲ λίγους μαθητὲς ποὺ θὰ παραστοῦν στὸν προαύλιο χῶρο. «Ἄκρα τοῦ τάφου σιωπὴ» καὶ φόβος. (Ἡ πρωινὴ προσευχή, ὅπως καὶ ἡ ἔπαρση τῆς σημαίας μας μὲ ταυτόχρονη ἀπαγγελία τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου εἶναι πιὰ παρελθόν. Ἐπιτέλους, θὰ μονολογήσει ἡ ἐθνομηδενιστικὴ κακοήθεια, γλιτώσαμε ἀπὸ τὰ σκοταδιστικὰ κατάλοιπα. Τὸ σχολεῖο, ὅσο περνᾶ ὁ καιρός, τοὺς μοιάζει. Οὔτε ἱερότητα ἀναδίδει οὔτε «συλλαβίζουν» οἱ μαθητὲς τὰ πολυτίμητα μαθήματα τοῦ Γένους. Οὔτε ἑλληνικὰ  γράμματα, οὔτε τοῦ Θεοῦ τὰ πράματα, μόνο θεάματα καὶ παιδεία γιά… κλάματα). Πρώτη μέρα στὸ σχολεῖο καὶ θυμήθηκα παλαιότερό μου κείμενο. (Τοῦ 2010). Τὸ μεταφέρω τροποποιημένο.
.                            «Ἡ πρώτη μέρα στὸ σχολεῖο» τιτλοφορεῖται κι ἕνα κείμενο ποὺ περιέχεται στὸ «Ἀνθολόγιο Λογοτεχνικῶν Κειμένων Α΄ καὶ Β΄ Δημοτικοῦ», σελ. 30-31. Στὸ κείμενο αὐτὸ «προσφέρονται», ἀνεπιγνώστως προφανῶς ἀπὸ τοὺς συγγραφεῖς, ὅλα τὰ τρέχοντα ἰδεολογήματα καὶ τὰ κενοεπῆ στοιχεῖα ποὺ χαρακτηρίζουν τὸ «νέο σχολεῖο».
.                            Ἕνας μικρὸς μαθητής, πρωτάκι, διηγεῖται τὶς ἐντυπώσεις του ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα στὸ σχολεῖο. Μετὰ τὶς γνωστὲς ἀγωνίες, τὸν φόβο τοῦ ἀγνώστου, τὴ σπαραξικάρδιες «ἀπαγκιστρώσεις» ἐκ τῆς μητρικῆς ἀγκάλης καὶ τὰ συναφῆ τῆς παρθενικῆς «ἀκαδημαϊκῆς» σταδιοδρομίας, διαβάζουμε στὸν ἐπίλογο: «Ἡ δασκάλα μας ἦταν ἡ κυρία Μεταξᾶ. Ἤθελε νὰ τὴ φωνάζουμε Γεωργία καὶκυρίως ὄχι δασκάλα. Ὁ Κυριάκος ποὺ καθόταν δίπλα μου, εἶπε: – Δασκάλα, μπορῶ… Σταμάτησε. Ἡ δασκάλα μᾶς χαμογέλασε. Μετὰεἴπαμε ὅλοι τὰ ὀνόματά μας. Φανή, Γιάννης, Ἰουλία, Ἀναστασία…. Μὲ τί θέλετε νὰ ἀρχίσουμε; ρώτησε ἡ κυρία μας.
Ὁ Κωστὴς σήκωσε τὸ χέρι.
– Μὲ τὴν τουαλέτα κυρία».
.                    Τί ἀχνοφέγγει πίσω ἀπὸ τὶς χαζοχαρούμενες αὐτὲς ἀράδες, ὁπωσδήποτε ἀ(κατα)νόητες γιὰ νεοεισερχόμενο στὸ σχολεῖο μαθητή, ἀπαξιωτικὲς καὶ προσβλητικὲς γιὰ τὸν δάσκαλο; Ἐδῶ ἔχουμε μία «προοδευτικιὰ» δασκάλα, ποὺ ἀποποιεῖται τὴν ἀποστολή της. Ἐφ’ ὅσον ἀπορρίπτει τὸν σεβασμό. ποὺ περιέχει ἡ προσφώνηση «κυρία», προκρίνει τὴν «κακὴ» οἰκειότητα, ἡὁποία συνηθως παρερμηνεύεται ἀπὸ τοὺς μαθητὲς καὶ καταντᾶ ἡ μητέρα τῆς καταφρονήσεως καὶ τῆς ἀπειθαρχίας. Πολλοὶἐκπαιδευτικοὶ πράττουν τὸ ἴδιο, ἔχοντας θολὰ ἐντυπωμένη στὸ νοῦ τους τὴν θεωρία τῆς ἀντιαυταρχικῆς ἢ ἀντιαυθεντικῆς ἀγωγῆς. Καλλιεργοῦν μὲ τοὺς μαθητὲέ τους δῆθεν φιλικὴ σχέση. Ὄμως ὅταν ὁ ἐκπαιδευτικὸς παρουσιάζεται ὑπερβολικὰ ἐπιεικής, σημαίνει ἢ ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ διαδραματίσει σωστὰ τὸν ἡγετικὸ ρόλο του ἢ ὅτι δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ παιδιά. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἡ ἐπιείκεια ἀποτελεῖ τὴν χειρότερη μορφὴ ἀδιαφορίας. (Κάτι παρόμοιο ἰσχύει καὶ μὲ τοὺς γονεῖς, ποὺ προσπαθώντας νὰ κερδίσουν τὴν ἐκτίμηση τῶν παιδιῶν τους, διαβάζοντας καὶ κάποια «βίπερ», περὶ «δημοκρατικῆς» οἰκογενειακῆς ἀγωγῆς, ποὺ κυκλοφοροῦν καὶ σὲ μπακάλικα, λένε στὰ παιδιά τους: «Μὴν μὲ βλέπεις σὰν πατέρα. Ἐγὼ θέλω νὰ εἶμαι φίλος σου». Σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση καὶ ὁ γονέας εἶναι ἕνα ἀνώριμο παιδὶ ποὺ παραιτεῖται ἀπὸ τὴν πατρικὴ ἢ τὴν μητρική του εὐθύνη καὶ δημιουργεῖ στὸ παιδὶ αἴσθημα ἀνασφάλειας, ποὺ θὰφτάσει ὣς τὸν πανικό. Τὰ παιδιὰ θὰ βροῦν εὐκαιρίες στὴν ζωή τους ν’ ἀποκτήσουν φίλους, εἶναι ὅμως ἀμφίβολο ἂν θὰ βροῦν κάποιον ἄλλο πατέρα ἢ ἄλλη μητέρα). Ἡ δασκάλα τοῦ κειμένου, ποὺ ἤθελε νὰ τὴν προσφωνοῦν οἱ μαθητές της – καὶ μάλιστα τῆς πρώτης τάξης – Γεωργία (ἤ, γιατί ὄχι, Γωγὼ ἢ Τζόρτζια), αὐτοακυρώνεται καὶ ταυτόχρονα, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, «διδάσκει» στὰ παιδιὰ ὅτι δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ εὐλογημένη ἀπόσταση μεταξὺ δασκάλου καὶ μαθητῆ, τὸ μυστικὸ ὑφάδι ποὺ συνέχει αὐτὴ τὴ σχέση, ποὺ ὀνομάζεται σέβας. Μὲτὰ καλοπιάσματα καὶ τὶς κολακεῖες δὲν βγάζεις γεροὺς μαθητές. Δάσκαλος, σημαίνει ἐλευθερία καὶ σοφία, μαθητής, σημαίνει ἄσκηση, σεβασμὸς καὶ ὑπακοή. Ἡ σχέση δασκάλου καὶ μαθητῆ εἶναι κατάκτηση, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν προσέχουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ.
.                   «Δεῖ δ’ αὐτοὺς μηδὲ τοῖς ἐγκωμίοις ἐπαίρειν καὶ φυσᾶν· χαυνοῦνται γὰρ ταῖς ὑπερβολαῖς τῶν ἐπαίνων καὶ θρύπτονται», δηλαδή, πρέπει νὰ μὴν παινεύουμε ὑπερβολικὰ καὶ φουσκώνουμε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ ἐγκώμια, γιατί μὲ τὶς ὑπερβολὲς τῶν ἐπαίνων γίνονται ματαιόδοξα καὶ κακομαθημένα». (Πλούταρχος, «περὶ παίδων ἀγωγῆς», ἔκδ. «Κάκτος», σελ. 69).
.                         Καὶ ὁ ἅγιος γέροντας Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ἑπόμενος τοῖς θείοις πατράσι, ἔλεγε κάτι σημαντικό: «Στὰ παιδιὰ ὁἔπαινος κάνει κακό. Τί λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ; «Λαός μου οἱ μακαρίζοντες ὑμᾶς πλανῶσιν ὑμᾶς καὶ τὴν τρῖβον τῶν ποδῶν ὑμῶν ταράσσουσιν». Ὅποιος μᾶς ἐπαινεῖ, μᾶς πλανάει καὶ μᾶς χαλάει τοὺς δρόμους τῆς ζωῆς μας. Πόσο σοφὰ εἶναι τὰ λόγια του Θεοῦ! Ὁἔπαινος δὲν προετοιμάζει τὰ παιδιὰ γιὰ καμιὰ δυσκολία στὴ ζωή. Καὶ βγαίνουν ἀπροσάρμοστα καὶ τὰ χάνουν καὶ τελικὰ ἀποτυγχάνουν. Τώρα ὁ κόσμος χάλασε. Στὸ μικρὸ παιδάκι λένε ὅλο ἐπαινετικὰ λόγια. Μὴν τὸ μαλώσουμε, μὴν τοῦ ἐναντιωθοῦμε, μὴν τὸ πιέσουμε τὸπαιδί. Μαθαίνει, ὅμως, ἔτσι καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιδράσει σωστὰ καὶ στὴν πιὸ μικρὴ δυσκολία. Μόλις κάποιος τοῦ ἐναντιωθεῖ, τσακίζεται, δὲν ἔχει σθένος.
.                            Οἱ γονεῖς εὐθύνονται πρῶτοι γιὰ τὴν ἀποτυχία τῶν παιδιῶν στὴ ζωὴ καὶ οἱ δάσκαλοι καὶ καθηγητὲς μετά. Τὰ ἐπαινοῦν διαρκῶς. Τοὺς λένε ἐγωιστικὰ λόγια. Δὲν τὰ φέρνουν στὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Τ’ ἀποξενώνουν ἀπ’ τὴν Ἐκκλησία. Ὅταν μεγαλώσουν λίγο τὰ παιδιὰ καὶ πᾶνε στὸ σχολεῖο μ’ αὐτὸ τὸν ἐγωισμό, φεύγουν ἀπ’ τὴ θρησκεία καὶ τὴν περιφρονοῦν, χάνουν τὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ Θεό, πρὸς τοὺς γονεῖς, πρὸς ὅλους. Γίνονται ἀτίθασα καὶ σκληρὰ καὶ ἄπονα, χωρὶς νὰ σέβονται οὔτε τὴ θρησκεία, οὔτε τὸν Θεό. Βγάλαμε στὴ ζωὴ ἐγωιστὲς καὶ ὄχι χριστιανούς».(Γέροντος Πορφυρίου, «Βίος καὶ Λόγοι»», ἔκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγῆς, σελ. 427).
.                            Τὸ κείμενο τοῦ σχολικοῦ βιβλίου τελειώνει μὲ τὴν ὀμορφότατη καὶ παιδαγωγικότατη «ἐπιθυμία» τοῦ μαθητῆ νὰἀρχίσει ἡ σχολικὴ χρονιά, ἡ διδαχή, μὲ τὴν… τουαλέτα. Σαφὲς τὸ μήνυμα, ἐλήφθη. Εὖγε στοὺς ἰθύνοντες, τὰ σαΐνια τοῦ ἁμαρτωλοῦΠαιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου. Παιδεία, ἀγωγή, σμίλευση ψυχῶν, προσιδιάζουσα… στὶς τουαλέτες. Αὐτὸ τὸ μνημειῶδες κείμενο βρῆκαν, γιὰ νὰ ὑποδεχτοῦν τοὺς νιόφερτους μαθητὲς στὸ γοητευτικὸ ταξίδι τῆς γνώσης. Ἀντὶ γιὰ ὀσμὴ πνευματικῆς εὐωδίας, ἕνα κείμενο ἀπὸτὰ μυρίπνοα ἄνθη τῆς παράδοσής μας, ἡ δυσωδία τοῦ βόθρου. Κατὰ τὰ ἄλλα οἱ σεξουαλικὲς ἀγωγὲς ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο μᾶς μάραναν…

ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ; ΤΑ «ΟΠΛΑ» ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ (Δ. Νατσιός)

Νέα σχολικὴ χρονιά;
Τὰ “ὅπλα”, στὶς ἐπάλξεις καὶ ἀγῶνες γιὰ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία…

 Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                      Ἡ πιὸ ἄχαρη σχολικὴ χρονιὰ πλησιάζει. Εἶναι ἡ πρώτη φορά, μετὰ ἀπὸ τρεῖς δεκαετίες διδασκαλίας, ποὺ νιώθω, καὶ πολλοὶ συνάδελφοι τὸ συμμερίζονται, ἀγωνία, ἀκεφιά, «ἀκηδία» θὰ τὴν ὀνόμαζα, χρησιμοποιώντας μία λέξη τῆς νηπτικῆς θεολογίας. ( Ἡ λέξη ἀκηδία παράγεται ἀπὸ τὸ ἄλφα τὸστερητικὸ καὶ τὸ ρῆμα κήδω-κήδομαι, ποὺ σημαίνει φροντίζω, μεριμνῶ. Ἀπὸ δῶ καὶ ὁ κηδεμὼν καὶ ἡ κηδεία. Ἀκηδία σημαίνει ἀμέλεια, ἀφροντισιά. Κατὰ τὴν «Κλίμακα» τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναϊτου, «ἀκηδία ἐστὶ πάρεσις ψυχῆς καὶ νοὸς ἔκλυσις, ὀλιγωρία ἀσκήσεως, μίσος τοῦ ἐπαγγέλματος…». Δηλαδή, παράλυση τῆς ψυχῆς καὶ ἀτονία τοῦ νοῦ, ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἄσκηση καὶ μίσος γιὰ τὶς ὑποσχέσεις ποὺ ἔδωσες…).
.                      Ἀπὸ τὴν μία τὸ πυρίκαυστο καλοκαίρι. Οἱ φωτιὲς ποὺ «μαύρισαν» καὶ τὸν τόπο καὶ τὶς ψυχές μας. Μόνο αὐτὸ ἔλειπε ἐν μέσῳ τῆς φοβερῆς οἰκονομικῆς κρίσης. Καὶ ἡ καταστροφὴ χτυπάει καὶ πονᾶ τὸν ἁπλὸ λαό, ποὺ τὸ μέλλον του ἔγινε τέφρα καὶ ἀποκαΐδια…
.                      Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ βοὴ τῶν πλησιαζόντων γεγονότων. Τὰ σκοτάδια τοῦ Ἰσλάμ, ξεχύνονται καὶπάλι πρὸς τὴν Δύση. Εἶναι τρομερό. Ὅ,τι  κακὸ συμβεῖ στὴν Ἀσία, στὶς χῶρες τοῦ Μωαμεθανισμοῦ, θὰ ξεβραστοῦν οἱ χειρότερες συνέπειές του στὴν πατρίδα μας. Ἀλληλοσκοτώνονται οἱ Ἀφγανοί, λιανίζουν οἱ Ταλιμπὰν τοὺς ἀντιφρονοῦντες; Τρέμει ἡ Ἑλλάς. Διαλύουν οἱ Ἀμερικανοὶ τὸ Ἰρὰκ ἢ τὴν Συρία; Πανικὸς στὴν χώρα μας; (Πληρώνουμε τὴν «ἐξαγωγὴ δημοκρατίας» τῶν ΗΠΑ καὶ τῶν προθύμων παρακεντέδων τους. Αὐτοὶ ἐξάγουν δημοκρατία καὶ ἐρείπια καὶ ἐμεῖς εἰσάγουμε λαθρομετανάστες καὶ ἰσλαμικὰ γκέτο. Στὴν παροῦσα συγκυρία προθυμοποιήθηκαν οἱ Ἀλβανοὶ καὶ οἱ Σκοπιανοὶ νὰ φιλοξενήσουν Ἀφγανούς. Οἱκαημένοι… ἂς  ρωτοῦσαν τοὺς Ἕλληνες πολιτικούς!! Διαπρέπουν στὸν τομέα αὐτό. Τόσες δεκαετίες ὑποτέλεια, προστασία καὶ ἐξάρτηση, ἐντολοδόχοι τῶν «Δυνάμεων» – μὲ τὸ ἀζημίωτο- ἀλλὰ ἡ πατρίδα «πικραμένη, ἐντροπαλή», στὸ τελευταῖο σκαλί. Δὲν ἔμαθαν ὅτι τὰ ἀφεντικὰ τοὺς γλοιώδεις δούλους πρῶτα μαστιγώνουν καὶ ταπεινώνουν. Μὲ κάτι τέτοια ἐμετικὰ προσκυνήματα στοὺς Ἀμερικανούς, παίρνουμε θάρρος καὶ γελάει τὸ ἀχείλι μας, ἂν καὶ μὲ τοὺς Ἀλβανοὺς ὑπάρχει φόβος γιὰ τὴν ἑλληνικὴ μειονότητα).
.                      Καὶ αὐτὸ τὸ κακό, ἡ λαθρομετανάστευση, θὰ συνεχιστεῖ. Ξηρασίες, ἀνομβρίες, πεῖνες καὶἀσθένειες, πόλεμοι, συμβάντα ποὺ ὠθοῦν σὲ μετακινήσεις λαῶν, θὰ πολιορκοῦν πρωτίστως τὴν χώρα μας. Ἄλλοι κατηγοροῦν τὴν γεωγραφία ἢ τὴν ἱστορία, ἄλλοι τὴν Τουρκία ἢ τὴν λεγόμενη εὐφημιστικῶς ΕΕ. Τίς πταίει; «Οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος ἔπλασαν τὰ ἐρείπια», ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Παπαδιαμάντης. Θὰ τὸπῶ πολὺ ἁπλά. Ἂν ἤμουν ἀφγανὸς ἢ πακιστανὸς θὰ προσπαθοῦσα νὰ φτάσω στὴν πιὸ ἀνοιχτή, μακροθυμοῦσα καὶ γενναιόδωρη χώρα τῆς Εὐρώπης. Στὴν χώρα ποὺ προσφέρει, δωρεάν, φῶς, νερό, τηλέφωνο, κλιματιστικό, ἐπιδόματα καὶ μία στρατιὰ χρήσιμων ἠλιθίων –ποὺ αὐτοπροσδιορίζονται προοδευτικοί– οἱ ὁποῖοι προστατεύουν τοὺς μωαμεθανοὺς ἐποίκους ἀπὸ τὸν ρατσισμὸ τῶν κακόψυχων, «ἑλληναράδων» γηγενῶν. Καὶ θὰ περνοῦσα τὰ σύνορα, σίγουρα κάποια στιγμή… Τὸ ὅτι ἀκυρώθηκε ἡἐπανάσταση τοῦ Εἰκοσιένα, αὐτὸ οὐδόλως ἐνδιαφέρει, γιατί μία ὁλόκληρη γενιὰ Ἑλλήνων, ἀνατράφηκε μπουκωμένη ἀπὸ τὰ δηλητήρια τῆς ἀφιλοπατρίας καὶ τοῦ ἀντιχριστιανισμοῦ. Καὶ εἶναι τόσοι πολλοὶ οἱ ἀφασιακοὶ Βαλκάνιοι ποὺ κατοικοῦν στὴν Ἑλλάδα, ὥστε ἐκπροσωποῦνται καὶ ἀπὸ κόμματα ἐξουσίας. Φεῦ!!
.                      Ἂς ἐπανέλθω στὴν νέα σχολικὴ χρονιά. Τί μᾶς περιμένει, ἂν περάσουμε βεβαίως τὰ μπλόκα;
.                      Πάλι μάσκες καὶ κρυμμένα πρόσωπα, ὅ,τι χειρότερο γιὰ σχολικὴ αἴθουσα, ποὺ μοιάζει μὲχειρουργικὸ θάλαμο. Καὶ νὰ ἐπικρέμεται καὶ ἡ καραντίνα. Ἴσως δὲν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ πόση ζημιὰ ἔγινε τὰδύο προηγούμενα χρόνια μὲ τὴν καθήλωση μικρῶν παιδιῶν μπροστὰ ἀπὸ τὸν ὑπολογιστή. Ὁ ἐθισμός, ὕπουλα καὶ ἀθόρυβα, εἰσχώρησε στὶς ψυχὲς τῶν ἄγουρων παιδιῶν. Ἡ «ψηφιακὸς ἐαυτός» τους εἶναι πολὺ πιὸεὐχάριστος ἀπὸ τὸν «πραγματικὸ ἑαυτό». Τὸ διαδίκτυο λειτουργεῖ ὅπως ἀκριβῶς τὰ ναρκωτικά. Ὁ ἀνώριμος χρήστης αἰσθάνεται κυρίαρχος τοῦ κόσμου, γι’ αὐτὸ καὶ σύμφωνα μὲ ἔρευνες οἱ ἠθικὲς ἀναστολὲς ὅσων τὸ  χρησιμοποιοῦν ἀμβλύνονται. (Ρώτησα κάποιους μαθητές μου τὸ ἑξῆς ἁπλό: Αὐτὰ ποὺ βλέπετε στὸδιαδίκτυο, θὰ μπορούσατε νὰ τὰ δεῖτε μὲ τοὺς γονεῖς σας παρέα; Ἀπάντηση; Ἀμηχανία καὶ ἔνοχα βλέμματα). Ἡ δὲ μελέτη, τὸ ἀναντικατάστατο θεμέλιο τῆς γερῆς παιδείας, εἶναι πιὰ τὸ καθημερινὸ βάσανο τῶν οἰκογενειῶν. Ψάχνουν οἱ γονεῖς χίλιους τρόπους μήπως καὶ φιλοτιμήσουν τὰ παιδιά τους καὶ στρωθοῦν στὸδιάβασμα. Μόνο μία εἶναι ἡ ἀπάντηση: «Παράδειγμα τοῖς τέκνοις παρέχειν». (ἅγιος Χρυσόστομος).
.                      Ἀπὸ φέτος, μετὰ βαΐων καὶ κλάδων, ἐγκαινιάζεται ἡ ἀξιολόγηση. Πολὺς θόρυβος γιὰ τὸτίποτε. Τυπικὴ διαδικασία θὰ καταντήσει. Ἀξιολόγηση αὐστηρὴ -πέλεκυς πρέπει νὰ πέσει- ἀπαιτεῖται στὶς πανεπιστημιακὲς σχολές, ἰδίως σ’ αὐτὲς ποὺ σπουδάζουν οἱ ἐκπαιδευτικοί. Νὰ ξεριζωθοῦν ὅλα τὰ ἐθνομηδενιστικά, νεοσταλινικὰ ἀπολειφάδια, ποὺ μαγαρίζουν, ποὺ μολύνουν μὲ τὰ ἀνθελληνικά τους δηλητήρια, ἐδῶ καὶ δεκαετίες τοὺς αὐριανοὺς δασκάλους καὶ καθηγητές. Μόνο ἔτσι θὰ ἀνασάνει ἡ παιδεία. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ ἱδρυθοῦν ἰδιωτικὰ πανεπιστήμια, ὅπου θὰ κληθοῦν νὰ διδάξουν ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ἰθαγένεια ἑλληνικὴ καὶ πραγματικὴ ἐπιστημονικὴ κατάρτιση καὶ ὄχι κομματικὰ διαπιστευτήρια, ποὺ ἰσοπεδώνουν διδακτορικὰ καὶ περγαμηνὲς ἀξιοζήλευτες στὴν ἀλλοδαπή.
.                      Ἄλλη… ἰλιγγιώδης καινοτομία, ἔτσι ἐξαγγέλθηκε, εἶναι τὸ πολλαπλὸ βιβλίο. Κάποιος ποὺ δὲν γνωρίζει, θὰ ὑποθέσει ὅτι μπορῶ ἐγὼ ὁ δάσκαλος, νὰ διδάξω φέτος, γιὰ παράδειγμα, κείμενα ἀπὸ παλαιότερα ἀνθολόγια ἢ νὰ προσφύγω στοὺς ἄριστους τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὣς σήμερα. Καλὸ καὶ ἅγιο αὐτό. (Προσωπικῶς τὸ πράττω ἐδῶ καὶ χρόνια). Ὅμως τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἔτσι. Θὰὑπάρχει τὸ Μητρῶο Διδακτικῶν Βιβλίων, τὰ ἐγκεκριμένα δηλαδὴ ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο βιβλία καὶ ἀπὸ αὐτὰ θὰ διδάσκεις. Καὶ ἔσται ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης… Ξέρουμε τί βιβλία θὰ ἐγκρίνει τὸ νεοταξικὸ ὑπουργεῖο. Θὰ δοῦν πολλὰ τὰ μάτια μας…
.                      Καὶ βέβαια ἀπὸ φέτος, αὐτὸ κι ἂν προκαλεῖ καύχηση καὶ ὑπερηφάνεια στὸν λαό μας, εἰσάγεται καὶ ἡ σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγηση, ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας. Τὸ διαβάζεις καὶ μονολογεῖς; Αὐτὸ ἦταν. Λύθηκε τὸ πρόβλημα τῆς παιδείας. Θὰ ἰσορροπήσουν οἱ οἰκογένειες. Ὁ ἄνεργος πατέρας ἢἀναγκεμένη μητέρα, θὰ βρεῖ παρηγοριὰ καὶ ἐλπίδα ὅταν τὰ βλαστάρια τους, 5 ἢ 6 ἐτῶν,  θὰ τοὺς ἱστοροῦν τὴν σεξουαλικὴ διαδικασία. Πῶς καὶ δὲν τὸ σκέφτηκαν ἐδῶ καὶ αἰῶνες οἱ μεγάλοι δάσκαλοι καὶ ἐπιστήμονες; Ἰδοὺ ἡ ἀπορία… Νέα σχολικὴ χρονιά; Τὰ “ὅπλα”, στὶς ἐπάλξεις καὶ ἀγῶνες γιὰ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία…

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ “ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΗΡΩΙΝΗ” (Δ. Νατσιός)

Γονεῖς προστατέψτε τὰ παιδιά σας
ἀπὸ τὴν «ἠλεκτρονικὴ ἡρωίνη»

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Οὐδὲν καινὸν ὅλα κενὰ» (Μ. Χάκκας)

.                     Ὡς γνωστὸν κάθε νέος ὑπουργὸς Παιδείας μᾶς ἀπειλεῖ, ἔχει δυστυχῶς καὶ ἕνα «νέο ὅραμα» γιὰ τὴν Παιδεία. Καὶ ὑποστυλώνει τὸ «ὅραμά» του μὲ μία ἐμβληματικὴ λέξη, μία λέξη – σύνθημα, ποὺ σὰν ἀφηρημένο ἀναφορικὸ ὑποκατάστατο σημαίνει δυνητικὰ τὰ πάντα, χωρὶς στὴν πραγματικότητα νὰ περιέχει τίποτε. Ἂς δοῦμε κάποιες λέξεις – καραμέλες, ποὺ ἀναθρώσκουν ἀνάλαφρες σὰν φυσαλίδες ἀέρος, «κελύφη ἔρημα ἐννοίας», ὅπως θὰ ἔλεγε κι ὁ Ροΐδης. Πλὴν τῆς χιλιομασημένης «μεταρρύθμισης» σ’ αὐτὸν τὸν τομέα διαπρέπουν λέξεις ποὺ ἔχουν πρῶτο συνθετικὸ τὴν πρόθεση «ἀνά». Ἀνανέωση, ἀνασυγκρότηση, ἀναγέννηση, ἀνακαίνιση, ἀναδόμηση, ὅλες γενικὲς καὶ ἀόριστες, γι’ αὐτὸ καὶ μεγάλης ἐμβέλειας, ὅπως διδάσκει ἡ κοινωνικὴ ψυχολογία
.                     Τώρα μὲ τὴν γρίπη καὶ τὸν ἀναγκαστικὸ ἐγκλεισμό μας, παρουσιάστηκε ἡ λαμπρὴ εὐκαιρία γιὰ ἐξάπλωση τῶν νέων τεχνολογιῶν καὶ  πάνδημο «συγχρωτισμὸ» μὲ αὐτές. Καὶ ἀπὸ μικρὰ παιδιά. Συμμετοχὴ ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων. Ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο ἅπαντες καλωδιωμένοι. Ἡ παραδοσιακὴ διδασκαλία, μὲς στὴν αἴθουσα, ξεθωριάζει. Ἂς ὑποδεχτοῦμε «τὸ σχολεῖο τοῦ μέλλοντος», τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι κτίριο μὲ αὐλὴ καὶ παιδιά. Αὐτὸ εἶναι εἰκόνα τοῦ παρελθόντος, εἰκόνα ἐλευθερίας, χαρᾶς καὶ ξεχείλισμα ζωῆς. Τὸ σχολεῖο τοῦ μέλλοντος εἶναι εἰκονικὸ καὶ ἀπάνθρωπο.
.                     Στὴν «Νεοελληνικὴ Γλώσσα» Α´ Γυμνασίου στὸ «Τετράδιο Ἐργασιῶν», βιβλίο ποὺ ἐκπονήθηκε πρὶν ἀπὸ 20 χρόνια περίπου διαβάζω τὴν ζοφερὴ εἰκόνα τοῦ «σχολείου τοῦ μέλλοντος» ὅπως τιτλοφορεῖται καὶ τὸ κείμενο:
«Οὐσιαστικὰ τὸ σχολεῖο τοῦ μέλλοντος θὰ εἶναι μία μορφωτικὴ ὑπηρεσία, ὅπου τὸ κάθε παιδὶ θὰ μαθαίνει μόνο του ἀπὸ τὸν ὑπολογιστή, ὑποβοηθούμενο ἀπὸ ἕναν ὑποβαθμισμένο “βοηθὸ μάθησης”- τὸν δάσκαλο- ἐπιφορτισμένο κυρίως μὲ τεχνικῆς φύσεως προβλήματα. Τὰ παιδιά, ποὺ ἔχουν ὑπολογιστὴ στὸ σπίτι, θὰ μποροῦν νὰ παρακολουθοῦν καὶ ἀποκεῖ (σ.σ. μὲ μία λέξη: «ἀποκεῖ»), χωρὶς νὰ εἶναι ἀπαραίτητη ἡ καθημερινὴ παρουσία στὸ σχολεῖο, ἀφοῦ ἔτσι καὶ ἀλλιῶς οἱ ἠλεκτρονικὲς βάσεις δεδομένων του θὰ εἶναι online σὲ 24ωρη βάση…». (Σελ. 71).
.                     Μάλιστα. Ὁλοταχῶς λοιπὸν  γιὰ τὸν ψηφιοποιημένο μετάνθρωπο. Ἤδη ἄρχισαν νὰ ψηφίζονται οἱ σχετικὲς τροπολογίες. Ἀπὸ τὴν Πρωτοβάθμια Ἐκπαίδευση ἡ ἐφαρμογή. Καὶ δὲν μιλῶ γιὰ τὸ «ἐκπαιδευτικὸ ἀπόρρητο», ὅπως προσφυῶς ὀνομάστηκε. Ἀναφέρομαι στὴν ἐγκληματικὴ διαδικασία ποὺ θὰ ὁδηγήσει πολλὰ παιδιὰ στὴν ἐξάρτηση, στὴν «ἠλεκτρονικὴ μορφίνη», στὸν διαδικτυακὸ ἐθισμό.
.                     Τὸ ἐρώτημα ποὺ πρέπει νὰ ἀπαντηθεῖ εἶναι τὸ ἑξῆς: εἶναι ὠφέλιμες οἱ νέες τεχνολογίες σὲ μικρά, νηπιαγωγείου καὶ δημοτικοῦ, παιδιά; Ἀκόμη καὶ σὲ ἔκτακτες περιπτώσεις εἶναι χρήσιμο παιδαγωγικῶς  νὰ διδάσκονται μέσῳ διαδικτύου; Ὑπάρχουν μελέτες γι’ αὐτό, ποὺ νὰ ἀποδεικνύουν τὴν χρησιμότητά τους; Ὄχι.
Προσφεύγω στὸ βιβλίο «Ἡ ἀνονοκλήρωτη ἐπανάσταση» τοῦ Μ. Δερτούζου (μακαρίτη πιά), ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καθηγητὴς στὸ ΜΙΤ, ἐπιστήμονας παγκόσμιας ἐμβέλειας καὶ αὐθεντία στοὺς ὑπολογιστές. Γράφει: «Σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ἀγέλες πολιτικῶν, ὁδηγούμενες ἀπὸ αὐτοὺς τῶν Η.Π.Α., ἐπαναλαμβάνουν τὸ ἀκατάληπτο δόγμα τοῦ συρμοῦ ὅτι ἑκατομμύρια παιδιῶν σὲ χιλιάδες σχολεῖα πρέπει νὰ εἶναι διασυνδεδεμένα. Μπορεῖτε νὰ αἰσθανθεῖτε τὴ ζέση τους; Δὲν  εἶναι τόσο  ὑπεύθυνο καὶ μοντέρνο νὰ θέσουμε τὴ νέα τεχνολογία στὴν ὑπηρεσία τοῦ εὐγενικότερου κοινωνικοῦ στόχου τῆς ἐκπαίδευσης τῶν παιδιῶν μας; Ὄχι ἀκριβῶς. Μετὰ ἀπὸ 35 χρόνια πειραματισμῶν μὲ τοὺς ὑπολογιστὲς σὲ διάφορους τομεῖς τῆς ἐκπαίδευσης, δὲν ἔχει βρεθεῖ ἀκόμη ἀπάντηση στὸ κεντρικὸ ἐρώτημα: “Οἱ ὑπολογιστὲς εἶναι πράγματι ἀποτελεσματικοὶ στὴν ἐκπαίδευση;”. Τὰ στοιχεῖα ἀπὸ πολυάριθμες μελέτες πάνω στὸ ἂν οἱ ὑπολογιστὲς βελτιώνουν τὴν οὐσιαστικὴ μαθησιακὴ διαδικασία εἶναι συντριπτικὰ ἐκκρεμῆ… Ἂς ἀσχοληθοῦμε ἁπλῶς μὲ μία στατιστικὴ ἀπὸ τὸν σωρὸ τῶν στοιχείων. Οἱ Ἀμερικανοὶ μαθητὲς γυμνασίου καὶ λυκείου κατατάσσονται σταθερὰ ἀπὸ δωδέκατοι μέχρι δέκατοι ὄγδοοι, διεθνῶς, στὶς ἱκανότητες ποὺ ἐμφανίζουν στὰ μαθηματικὰ καὶ τὴ φυσική, ἐνῶ οἱ Ἀσιάτες μαθητὲς ἔρχονται πρῶτοι. Καὶ ὅμως οἱ Ἀμερικανοὶ μαθητὲς ἔχουν πολὺ μεγαλύτερη πρόσβαση σὲ ὑπολογιστὲς ἀπ’ ὅ,τι οἱ ἀντίστοιχοι Ἀσιάτες. Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνουν οἱ Ἀσιάτες ἐκπαιδευτικοὶ χωρὶς τὴν τεχνολογία, ποὺ καλὸ θὰ ἦταν νὰ μιμηθοῦν οἱ Ἀμερικανοὶ ἐκπαιδευτικοί; Ἕνας λόγος ποὺ οἱ ἀπόψεις συνεχίζουν νὰ εἶναι διχασμένες ἔχει ἄμεση σχέση μὲ αὐτὸ ποὺ κάνουν καλύτερα οἱ ἄνθρωποι – δάσκαλοι. Δηλαδὴ νὰ ἀνάβουν τὴ φλόγα στὴν ψυχὴ τοῦ μαθητῆ, νὰ τὸν στηρίζουν, νὰ ἀποτελοῦν πρότυπο. Κανένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ δὲν μεταφέρεται εὔκολα μέσῳ τῆς πληροφορικῆς». (Ἔκδ. «Λιβάνη», σελ. 243-244).
.                 Τί λέει στὸ τέλος ὁ σοφὸς καθηγητής;  «Σχολεῖο  ἴσον δάσκαλος» καὶ  τὸ ἀειθαλὲς τοῦ Δημοκριτου «παιδεία ἐστὶ οὐ τὴν ὑδρία πληρῶσαι ἀλλὰ ἀνάψαι αὐτήν», ἡ παιδεία εἶναι φλόγα ψυχῆς καὶ ὄχι γέμισμα ἄδειου δοχείου. Ἂν στήσουμε 5χρονα καὶ 6χρονα παιδιὰ μπροστὰ σὲ ὑπολογιστή, θὰ μιλᾶμε γιὰ πλήρη ἀποχαύνωση, γιὰ ἀδιανόητη καταστροφὴ τῆς παιδικῆς ἡλικίας. Παρῆλθαν 30 χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ γράφτηκε τὸ βιβλίο καὶ ἤδη στὴν Ἀμερικὴ- «ἂν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερικὴ»-  ὑπάρχει τρομερὴ ἀνησυχία γιὰ τὸν διαδικτυακὸ ἐθισμό, τὴν «ἠλεκτρονικὴ μορφίνη», ὅπως ὀνομάζεται.
.                 Παρένθεση: τὸ διαδίκτυο μὲ τὴν τεράστια ἀποθήκευση πληροφοριῶν δημιουργεῖ στὸν χρήστη του, ἰδίως στὶς νεότερες ἡλικίες, τὴν ὀλέθρια ψευδαίσθηση ὅτι ὁ ἴδιος κατέχει αὐτὲς τὶς γνώσεις. Τὸ θεωρεῖ ἐξάρτημα τῆς μνήμης του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μελέτη θεωρεῖται χάσιμο χρόνου πιά. Ἔχω τὸ κινητὸ στὴν τσέπη μου, ξέρω τὰ πάντα. Ἀμέσως καὶ ἄμεσα τὴν πληροφορία, πράγμα καταστρεπτικότατο γιὰ τὴν γλῶσσα καὶ τὴν σκέψη.
.                     Στὸ βιβλίο ὁ «Θαυμαστὸς Καινούργιος Κόσμος» τοῦ Ἄλντους Χάξλεϋ, στὸν πρόλογο, διαβάζουμε μία προφητικὴ σύγκριση μεταξύ τοῦ ἔργου τοῦ Χάξλεϋ καὶ τοῦ περίφημου «1984» τοῦ Ὄργουελ. (σημ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: «Ἡ ἀλήθεια θὰ πνιγεῖ μέσα σ᾽ ἕνα ὠκεανὸ πληροφοριῶν καὶ συγχύσεως» ΥΠΕΡ-ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ: «ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ»-1, ΥΠΕΡ-ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ: «ΧΑΣΜΟΥΡΗΤΟ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ»-2
.                     «…Ὁ Ὄργουελ προειδοποιοῦσε ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ ἐπιβληθεῖ ἕνας ἔξωθεν αὐταρχισμός. Ἀντιθέτως γιὰ τὸν Χάξλεϋ, δὲν χρειάζεται Μεγάλος Ἀδερφὸς γιὰ νὰ στερηθεῖ ὁ ἄνθρωπος τὴν αὐτονομία, τὴν ὡριμότητα καὶ τὴν ἱστορική του μνήμη. Ἐκεῖνος πίστευε ὅτι σιγὰ σιγὰ οἱ ἄνθρωποι θὰ καταλήξουν νὰ ἀγαποῦν τὴν καταπίεσή τους, νὰ λατρεύουν τὴν τεχνολογία καὶ νὰ ἀποδομήσουν τὴν ἱκανότητά τους γιὰ σκέψη. Τὸν Ὄργουελ τὸν φόβιζαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ ἀπαγόρευαν τὰ βιβλία. Τὸν Χάξλεϋ τὸν φόβιζε τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν θὰ ὑπῆρχε λόγος νὰ ἀπαγορευτεῖ ἕνα βιβλίο, γιατί δὲν θὰ βρισκόταν ἄνθρωπος πρόθυμος νὰ διαβάσει. Ὁ Ὄργουελ φοβόταν ἐκείνους ποὺ θὰ μᾶς στεροῦσαν τὴν πληροφόρηση. Ὁ Χάξλεϋ φοβόταν ἐκείνους ποὺ θὰ μᾶς ὑπερπληροφοροῦσαν τόσο ὥστε νὰ καταντήσουμε πλάσματα παθητικὰ καὶ ἐγωιστικά. Ὁ Ὄργουελ φοβόταν ὅτι ἡ ἀλήθεια θὰ πνιγόταν σὲ ἕναν ὠκεανὸ σύγχυσης… Μὲ λίγα λόγια, ὁ Ὄργουελ φοβόταν ὅτι θὰ μᾶς καταστρέψουν αὐτὰ ποὺ μισοῦμε. Ὁ Χάξλεϋ ὅτι θὰ μᾶς καταστρέψουν αὐτὰ ποὺ ἀγαπᾶμε». (…Οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω», ἔχουν εἰπωθεῖ πρὸ αἰώνων αὐτά, στὴν πρὸς Ρωμαίους ζ´ 19). Ἂς πάρουμε γιὰ παράδειγμα τὴν τηλεόραση. Μᾶς ἕλκει. Εἴμαστε ἐθισμένοι, εἰσπνέουμε χαιρέκακα τὶς ἀναθυμιάσεις της, νομίζοντας πὼς μένουμε ἀπρόσβλητοι. Ἀπὸ μικρὲς δόσεις ὅμως ἀρχίζει ὁ καταστροφικὸς ἐθισμὸς καὶ ἡ ψυχοκτόνος ἐξάρτηση. Πὲς σὲ ἕνα νέο παιδί, ἀπείλησέ το ὅτι θὰ  τοῦ στερήσεις τὸ κινητὸ καὶ ὅλα τὰ συμπαρομαρτοῦντα. Αἰσθάνεται ὅτι περίπου χάνει τὸν κόσμο του, τὴν οἰκογένειά του, τὴν προσωπικότητά του. Οἱ ἀντιδράσεις του λίγο ἀπέχουν ἀπὸ τὰ συμπτώματα ἑνὸς ἡρωινομανοῦς. Πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ὑποσχέθηκα σὲ μαθητές μου, ϛ´ δημοτικοῦ, ἐκδρομή, διδακτικὴ ἐπίσκεψη στὴν Βεργίνα, μὲ μία προϋπόθεση: νὰ ἀφήσουν τὰ κινητὰ καὶ τὸ διαδίκτυο γιὰ 20 ἡμέρες. Ἐλάχιστα παιδιὰ δέχτηκαν. Πράγματα γιὰ τὰ ὁποῖα κάποτε «πετοῦσαν ἀπὸ χαρά», μία ἐκδρομή, τώρα πιὰ δὲν ἐνθουσιάζουν. Ἕνα ἔξυπνο κινητὸ τελευταίας κοπῆς εἶναι τὸ ἀγαπημένο τους καὶ ποθητὸ ἀπόκτημα. Μᾶλλον θὰ μᾶς καταστρέψουν – μὲ τὴν συναίνεσή μας, γιὰ τὸ καλὸ τῶν παιδιῶν μας, ὅπως διατείνονται οἱ εἰδικοὶ καὶ οἱ ὑπουργοὶ – αὐτὰ ποὺ ἀγαπᾶμε….

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

ΦΕΓΓΑΡAΚΙ ΜΟΥ ΛΑΜΠΡO… (Δ. Νατσιός)

Φεγγαράκι μου λαμπρό…

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός

«Ἔλεγον οἱ Γέροντες: παιδεύσατε τὰ παιδία, ἀδελφοί, ἵνα μὴ παιδεύσωσιν ὑμᾶς, αὐτὰ» (Εὐεργετινὸς)

.               Ἦταν προαιρετικὸ καὶ ἔγινε ὑποχρεωτικό. Ἡ τσάντα στὸ σχολεῖο. Καὶ μάλιστα γιὰ δύο, κάθε μήνα, Σαββατοκύριακα. Ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι!! Ποιός ὁ λόγος; Ἡ τσάντα, εἶπαν, ἐφ’ ὅσον εἶναι περιουσία τοῦ γονέα, μπορεῖ ὁ μαθητὴς νὰ τὴν παίρνει στὸ σπίτι. Τὰ βιβλία ὅμως θὰ παραμείνουν στὸ σχολεῖο. Ἐρωτῶ: Ἐφ’ ὅσον τὰ βιβλία διανέμονται δωρεὰν στοὺς μαθητές, δὲν παραχωρεῖ, τρόπον τινά, τὸ κράτος καὶ τὴν κυριότητά τους; Τὰ βιβλία στὸ τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους δὲν ἐπιστρέφονται. Τὸ ὑπουργεῖο ἀδιαφορεῖ -προσωπικὰ καὶ ὁ γράφων λόγῳ περιεχομένου- γιὰ τὴν τύχη τους. Τὸ Σαββατοκύριακο τί θὰ κάνουν τὰ παιδιά; Γράφουν κάτι γιὰ σύσφιγξη σχέσεων μὲ τοὺς γονεῖς τους. Μάλιστα. Εἶναι ἐμπόδιο τὰ σχολικὰ βιβλία γι’ αὐτό; Εἶναι. Βγάλε ἄκρη…
.               Μὰ ἴσα-ἴσα τὸ Σαββατοκύριακο ποὺ ἔχουν χρόνο καὶ οἱ γονεῖς, κάθονται δίπλα στὰ παιδιά τους, βοηθοῦν, ἐξηγοῦν, δείχνουν αὐτὸ τὸ εὐλογημένο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν σχολική τους πρόοδο. (Θὰ μᾶς πνίξει ὁ φαρισαϊσμός τους. Ὁ κυρ-πρωθυπουργὸς ἐνώπιον τοῦ κυρ-Μακρόν, μὲ ὕφος μυρμηγκολέοντα, πάντα προοδευτικοῦ, ἐξέμεσε τὴν ἀποστροφή του γι’ αὐτὸν τὸν ἀκροδεξιό, μικρονοϊκὸ λαό, ποὺ βγαίνει σὲ συλλαλητήρια γιὰ θέματα ποὺ ὅλοι οἱ πολιτισμένοι, ἐκλεπτυσμένοι ἀπὸ τὴν νεοταξικὴ προπαγάνδα, λαοὶ τῆς Εὐρώπης, ἔχουν ξεπεράσει. Αὐτὸν τὸν εὐκολόπιστο καὶ προδομένο λαό, τὸν ὁποῖο πυροβολεῖ μὲ χημικὰ καὶ δακρυγόνα, παιδιὰ καὶ γονεῖς ποὺ μὲ γαλανόλευκα ἄνθη δρόσισαν τὸ μουχλιασμένο κέντρο τῶν Ἀθηνῶν. Ἀπὸ πότε νοιάζονται γιὰ τέτοιες μικροαστικὲς συνήθειες καὶ ὀπισθοδρομικότητες, οἱ πολέμιοι καὶ καταστροφεῖς τοῦ ἱεροῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ;)
.         Αὐτό, ἡ γονικὴ ἔγνοια γιὰ τὴν μάθηση τῶν παιδιῶν, γινόταν πάντοτε, ἐδῶ καὶ αἰῶνες. Διαβάζω στὴν περίφημη πραγματεία τοῦ Πλουτάρχου «περὶ παίδων ἀγωγῆς»: «Εἶναι σωστό, ἐξ ἄλλου, νὰ ἐπιπλήξουμε μερικοὺς πατέρες (σ.σ. ἐννοεῖ γονεῖς), οἱ ὁποῖοι ἐμπιστεύονται τὰ παιδιά τους σὲ παιδαγωγοὺς καὶ δασκάλους, χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ παρακολουθοῦν αὐτοπρoσώπως καθόλου οὔτε νὰ πληροφοροῦνται γιὰ τὴν πορεία τῆς μάθησής τους, διαπράττοντας ἔτσι μεγάλο σφάλμα. Πρέπει, ἀντίθετα, οἱ ἴδιοι νὰ ἐξετάζουν τὴν πορεία τῶν παιδιῶν τους κάθε λίγες μέρες καὶ νὰ μὴν ἐναποθέτουν τὶς ἐλπίδες τους στὴν διάθεση ἀνθρώπων ποὺ πληρώνονται…». Καὶ παραθέτει ὁ Πλούταρχος μία νόστιμη καὶ χαριτωμένη παροιμία, «ὡς οὐδὲν οὕτω πιαίνει τὸν ἵππον ὡς βασιλέως ὀφθαλμός», δηλαδή, «τίποτα δὲν παχαίνει τὸ ἄλογο περισσότερο ὅσο τὸ μάτι τοῦ βασιλιᾶ». (ἐκδ. «Κάκτος», σελ. 71).
.         Σοφὰ λόγια. Προφανῶς τὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι νὰ παραμένουν συνεχῶς τὰ βιβλία στὸ σχολεῖο. Καὶ τί θὰ κάνουν τὰ παιδιὰ στὸ σπίτι; Θὰ βλέπουν τηλεόραση; To λίκνο διαφθορᾶς καὶ ἀναθυμιάσεων; Θὰ στήνονται μπροστὰ ἀπὸ τὶς ποικιλώνυμες ὀθόνες, ἐθιζόμενα στὶς νέες τεχνολογίες, ἀνήμπορα καὶ ἀποξενωμένα, νὰ καταπίνουν δηλητήρια; Νὰ προσθέσω κάτι ἀπὸ τὴν ἐμπειρία μου, μὲς στὶς αἴθουσες διδασκαλίας τοῦ δημοτικοῦ σχολείου. Τὰ τελευταᾶα χρόνια, ὅταν ἕνας μαθητής μου σηκώνει τὸ χέρι, γιὰ νὰ μεταφέρει κάποια ἐξωσχολικὴ γνώση, ἀρχίζει τὸν λόγο του μὲ τὴν ἑξῆς κοινότoπη φράση: «Κύριε, εἶδα στὴν τηλεόραση ἢ στὸ διαδίκτυο…». Κάποτε ἀκούγαμε τό «μοῦ εἶπε ἡ μαμά, ὁ μπαμπὰς ἢ ἡ γιαγιὰ καὶ ὁ παππούς».
.         Στὸ βιβλίο «Τηλεόραση: ἕνας ξένος στὸ σπίτι», τῆς Μαρὶ Γουίν, διαβάζουμε τὰ ἑξῆς σημαντικά: «Οἱ πολλὲς ὧρες ποὺ τὰ παιδιὰ μὲ τὴν ἀδιαμόρφωτη ἢ προβληματικὴ προσωπικότητα περνοῦν στὴν τηλεόραση ἢ στὸ διαδίκτυο, ἀπορροφημένα ἀπὸ μία ἐμπειρία ποὺ σχεδὸν καταργεῖ τὰ ὅρια τοῦ πραγματικοῦ καὶ τοῦ μὴ πραγματικοῦ, εἶναι σίγουρο ὅτι ἐνθαρρύνουν τὰ παιδιὰ νὰ ἐπιδίδονται σὲ ἀντικοινωνικὲς πράξεις νέου τύπου ποὺ μόνο φρίκη προκαλοῦν. Ἔτσι, ἀκόμη καὶ ἡ πλήρης κατάργηση τῆς βίας ἀπὸ τὴν μικρὴ ὀθόνη, δὲν μειώνει στὰ παιδιά, μὲ τὸν εὔθραυστο συναισθηματικὸ κόσμο, τὰ ἀντικοινωνικὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν συνεχῆ παρακολούθηση τῆς τηλεόρασης. Εὔκολα αὐτὰ τὰ παιδιά, ὄχι μόνο μιμοῦνται καὶ ἀντιγράφουν τὴν βία (καὶ λοιπὲς δυσωδίες ποὺ προβάλλει τὸ γυαλιστερὸ σκουπίδι), ἀλλὰ ὁδηγοῦνται στὸ νὰ μεταχειρίζονται τοὺς ἀληθινοὺς ἀνθρώπους ποὺ συναντοῦν, σὰν νὰ ἦταν στὴν τηλεοπτικὴ ὀθόνη». (ἐκδ. «Ἀκρίτας», σελ. 76).
.         Ἕνα εὐφυὲς ρητὸ λέει: «Ἂν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος, ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική». Στὰ Λύκεια αὐτῆς τῆς χώρας, στὶς εἰσόδους τους, τοποθετοῦνται ἀνιχνευτὲς μετάλλων, γιὰ νὰ μὴν εἰσέρχονται ὑποψήφιοι μαθητὲς-μακελλάρηδες. Τὰ κινητὰ ὑποτίθεται ἀπαγορεύονται, ἀλλά, ἐν Ἑλλάδι, πρῶτα «φορτώνεται» ὁ μαθητὴς τὸ κινητό του καὶ μετά, ἂν θυμηθεῖ, τὴν τσάντα του.
.          Νὰ σημειώσω καὶ κάτι ἄλλο. Τούτη τὴν ἐποχὴ στὰ σχολεῖα κυριαρχεῖ ὁ φόβος. Οἱ ἐκπαιδευτικοί, κυριολεκτικά, τρέμουν καὶ τὴν σκιά τους. Ἔρχονται γονεῖς ἀνισόρροποι στὰ σχολεῖα, ἀπειλοῦν, προπηλακίζουν, ἀπαιτοῦν. Μαθητές, ἀκόμη καὶ τοῦ δημοτικοῦ, κουνοῦν τὸ δάχτυλο στοὺς δασκάλους, λέγοντας «ἂν μὲ ἀκουμπήσεις θὰ σὲ πάω στὸν εἰσαγγελέα». Πλήρης διασυρμὸς καὶ διάλυση τοῦ σχολικοῦ θεσμοῦ. Συζητῶ μὲ καθηγητὴ Λυκείου καὶ ἀπαριθμεῖ τὰ δεινά τῆς αἴθουσας. «Μέσα στὴν τάξη, τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος, κάθε παιδὶ συμπεριφέρεται ὅπως νομίζει. Ἄλλος κάθεται μὲ τὰ πόδια ἁπλωμένα στὸ διπλανὸ θρανίο, ἄλλος κοιμᾶται ἢ προκλητικὰ κάνει ὅτι κοιμᾶται. Ἄλλος μιλάει ἢ χασκογελάει μὲ τὸν διπλανό του καὶ ἄλλοι τραγουδοῦν χτυπώντας ρυθμικὰ τὰ θρανία. Ἄλλος, κρυφὰ ὑποτίθεται, ἐπιδεικνύει τὸ κινητό του καὶ ἀναλύει… δεδομένα. Ἄλλος, χωρὶς ἄδεια, βγαίνει ἀπὸ τὴν τάξη. Ὅταν τὸν ρωτήσεις ποῦ πάει, μπορεῖ νὰ λάβεις τὴν πιὸ προκλητικὴ ἀπάντηση: ὅτι πηγαίνει ἔξω νὰ πάρει ἀέρα ἢ ὅτι πείνασε καὶ θέλει νὰ φάει…». Ἂν ἀγριέψεις, ἐλέγξεις καὶ ἐπιτιμήσεις τὸ ἀνάγωγο… γαϊδούρι, κινδυνεύεις. Τὴν ἄλλη μέρα ἐνδέχεται νὰ σοῦ ἔρθει κάποια ψιμυθιωμένη, σοβατισμένη ἀπὸ τὴν κορφὴ ὣς τὰ νύχια, ἔξαλλη… σουπερμητέρα ἢ μοσχόμαγκας πατέρας, καὶ νὰ ζητοῦν τὴν κεφαλήν σου ἐπὶ πίνακι. Τὸ ὅτι ὁ πορφυρογέννητος μοναχογιὸς ἢ ἡ μοσχοαναθρεμμένη μοναχοκόρη μίλησαν μὲ ἀπρέπεια στὸν δάσκαλο, οὐδόλως τοὺς ἐνοχλεῖ. Νὰ μιλήσει ἔτσι στὸ παιδί τους, ἀνήκουστο!! Πληγώνεται ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ …ἀνοησία τους. Καὶ ἔχεις ἕνα ὑπουργεῖο, πνιγμένο στὶς ἰδεοληπτικές του ἐμμονές, νὰ ἀποποινικοποιεῖ κάθε εἴδους τιμωρία, τὴν ὁποία ταυτίζει μὲ φασιστικὰ κατάλοιπα. Τρέμει καὶ τὶς καιροφυλακτοῦσες νεολαῖες τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, μήπως χαρακτηριστεῖ ὀπισθοδρομικό. Λογοδοτεῖ σὲ μία δράκα ἀναρχικῶν καὶ τὸ σχολεῖο διαλύεται. (Ἡ… φρουρὰ τοῦ κυβερνῶντος κόμματος. Ἕνα εἶδος Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, ἡ ὁποία στέλνει στὴν πυρὰ τοὺς «Γαλιλαίους» ποὺ πιστεύουν ὅτι δὲν εἶναι ὁ ἀριστερὸς μικρόκοσμός τους τὸ κέντρο τοῦ σύμπαντος, ἀλλὰ ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Χριστός).
.           Καμιὰ προκοπὴ δὲν μᾶς περιμένει ὅσο ἔχεις τὸν δάσκαλο φοβισμένο καὶ αὐτολογοκρινόμενο. Κανεὶς πιὰ ἐκπαιδευτικὸς δὲν τολμᾶ νὰ διατυπώσει γνώμη, κρίση καὶ φρόνημα ποὺ ὑπερβαίνουν τὸ «διδακτικὸ» πλαίσιο καὶ τὴν κυρίαρχη, τρέχουσα ἰδεολογία. Ποιός, γιὰ παράδειγμα, θὰ λέει ὅτι «ἡ Μακεδονία εἶναι μία καὶ ἑλληνική», ὅταν οἱ προδότες ὑπέγραψαν περὶ Βόρειας Μακεδονίας; Τί θὰ συμβεῖ, ὅταν ἀλλάξουν καὶ τὰ βιβλία; (Προσωπικὰ θὰ τὸ φωνάζω καὶ «ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν»). Θὰ πηγαίνει ὁ μαθητὴς στὸ σπίτι, θὰ διηγεῖται τὰ λεγόμενα τοῦ δασκάλου καὶ ὁ προοδομανὴς γονέας θὰ τὸν καταγγέλλει γιὰ τὰ περαιτέρω… Ποῦ συνέβαιναν αὐτά; Μὰ στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση καὶ τὴν περίοδο τῆς Χούντας. Ποιός ξέρει ἴσως μποῦν καὶ κάμερες στὶς αἴθουσες διδασκαλίας γιὰ νὰ ἀστυνομεύεται ἡ σκέψη καὶ ἡ ἐλεύθερη ἔκφραση. Δὲν ἀπέχουμε πολὺ ἀπὸ τὴν πρόβλεψη τοῦ Ὄργουελ γιὰ τὸν «Μεγάλο Ἀδελφό» τῆς Νέας Ἐποχῆς.
.         Καὶ τότε θὰ φανεῖ ποιοὶ δάσκαλοι ἔχουν μέσα τους καρδιὰ καὶ ποιοὶ ἄχυρα. Πρὸς τὸ παρὸν ἡ ἀπάντηση γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι μία: «φεγγαράκι μου λαμπρό». Καὶ ὁ νοῶν νοείτω…

 

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς