ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΕΥΣΗ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ (Χαρ. Μπούσιας)

Ἀπὸ τὴν ἔξωση στὴν εἰσόδευση πάλι στὸν Παράδεισο
Πορεία Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

 

.          Ἡ ἁγία καὶ μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι περίοδος πένθους, περίοδος συγχωρητικότητος, περίοδος προσευχῆς καὶ νηστείας. Ὀνομάζεται «Μεγάλη» ὄχι γιὰ τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ καλύπτει, ἀλλὰ γιὰ τὴν σπουδαιότητά της. Μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν λύπη στὴν χαρά, ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ἀθανασία, ἀπὸ τὴν ἔξωσή μας ἀπὸ τὸν Παράδεισο στὴν εἰσόδευσή μας πάλι σὲ αὐτόν. Ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα καὶ καταλήγει στὴν λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως.
.          Ἡ Καθαρὰ Δευτέρα μᾶς θυμίζει τὴν ἔξωση τῶν Πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο ἐξαιτίας τῆς ἀνυπακοῆς. Εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς ἀγωνιστικῆς πορείας μας πρὸς τὸ Ἅγιο Πάσχα, πρὸς τὴν διάβασή μας ἀπὸ τὸν σαρκικὸ θάνατο στὴν αἰώνια πνευματικὴ ζωή, τὴν ἀθανασία.
.          «Ἀδάμ, ποῦ εἶ» (Γεν. γ΄ 9) ; Ἀκούσθηκε κάποτε ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μέσα στὸν Παράδεισο. Ἔψαχνε ὁ Θεὸς τοὺς Πρωτοπλάστους ποὺ εἶχαν κρυφθεῖ. Τότε ποὺ ἡ παρακοή τους στὸ θεῖο θέλημα τοὺς εἶχε ἀπομακρύνει ἀπὸ κοντά Του. Τότε ποὺ ντρέπονταν νὰ Τὸν δοῦν. Δὲν εἶχε, ὅμως, τίποτε τὸ ἄγριο ἐκείνη ἡ φωνή, τίποτε τὸ ἀπάνθρωπο καὶ τὸ αὐστηρό. Μόνο κάτι τὸ πονεμένο καὶ τὸ ἐλεγκτικό. Ἦταν ἕνα  κάλεσμα σὲ μετάνοια καὶ σὲ σωτηρία, πράξη καὶ αὐτὴ τῆς θείας Οἰκονομίας.
.          Ὁ Θεὸς ὡς παντογνώστης καὶ παντεπόπτης γνώριζε, ἀσφαλῶς, τί εἶχαν διαπράξει οἱ Πρωτόπλαστοι. Δὲν περίμενε, ὅμως, αὐτοὺς νὰ Τὸν ἀναζητήσουν. Πρῶτος Ἐκεῖνος ἔκανε τὸ μεγάλο βῆμα, ὅπως αἰώνια τώρα τὸ κάνει γιὰ ὅλους μας. Πρῶτος Ἐκεῖνος ἔσπευσε νὰ τοὺς ἀναζητήσει. Ἤθελε νὰ τοὺς δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ Τοῦ ζητήσουν συγγνώμη. Ἔτσι, ἄρχισε νὰ τριγυρνᾶ ἀνάμεσα στὶς φυλλωσιὲς τοῦ Παραδείσου καὶ νὰ φωνάζει: «Ἀδάμ, ποῦ εἶ»; Παιδί μου Ἀδάμ, ποῦ εἶσαι; Σὲ ἀναζητῶ μὲ ἀγωνία! Ἔλα, παρουσιάσου, μὴν μὲ κακοκαρδίζεις.
.          Ἔμοιαζε ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ἀδὰμ μὲ τὴν συμπεριφορὰ τῶν μικρῶν μας παιδιῶν, ποὺ μετὰ ἀπὸ κάποια ζημιὰ ἢ ἀταξία κρύβονται φοβισμένα. Ἡ ἀγάπη, ὅμως, τοῦ πατέρα, τὰ ἀναζητεῖ περιμένοντας νὰ ὁμολογήσουν μὲ κλάμματα τὸ λάθος τους καὶ Ἐκεῖνος νὰ τὰ σφίξει πάλι μέσα στὴν μεγάλη του ἀγκαλιά.
.          Ὁ παρήκοος Ἀδὰμ τότε, μὴ μπορώντας περισσότερο νὰ κρυφθεῖ παρουσιάσθηκε γυμνὸς μπροστά Του, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ζητήσει συγγνώμη Τοῦ εἶπε:
-Ἄκουσα, Κύριε, τὴν φωνή Σου καὶ κρύφθηκα, γιατὶ ἤμουν γυμνός. Πρώτη φορὰ εἶδα τὴν γύμνια μου καὶ ντρέπομαι.
-Γιατί, Ἀδάμ,  φοβήθηκες Ἐμένα ποὺ σὲ ἔπλασα; Τί τὸ τρομακτικὸ εἶδες τὴν ὄψη Μου; Στὴν ὄψη Αὐτοῦ ποὺ σὲ εὐεργέτησε μὲ τόσα ἀγαθά; Αὐτοῦ ποὺ σὲ τίμησε μὲ τόση τιμή; Ποιός σοῦ εἶπε, Ἀδάμ, ὅτι εἶσαι γυμνός; Τί σὲ ἔκανε νὰ δεῖς αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, νὰ ἀντιληφθεῖς τὴν φτώχια σου, τί ἄλλο ἀπὸ τὸν καρπὸ τῆς γνώσεως, ποὺ σοῦ εἶχα πεῖ νὰ μὴν τὸν φᾶς;
.          Τί ἄφατη ἀγάπη! Τί διευκόλυνση τῆς ἐξομολογήσεως! Τοῦ εἶπε ὁ Κύριος τὴν ἁμαρτία ποὺ διέπραξε,  γιὰ νὰ κάνει τὰ πράγματα εὔκολα στὸν Ἀδάμ. Τοῦ τὴν εἶπε πρὶν ἐκεῖνος τὴν ὁμολογήσει, γιὰ νὰ τὸν φέρει σὲ συναίσθηση καὶ σκύβοντας τὸ κεφάλι νὰ τοῦ πεῖ:
-Ναί, Κύριε, δὲν Σὲ ἄκουσα, συγχώρεσέ με!
.          Τί ὄμορφα ποὺ θὰ εἶχαν τελειώσει ὅλα! «Συγχώρεσέ με». Ἂν ἔλεγε αὐτὴ τὴν μεγάλη λέξη, τὴν ὁποία οὔτε ἀργότερα ὁ Ἰούδας τὴν εἶπε, θὰ ἄνοιγε ἡ πόρτα τοῦ θείου ἐλέους. Αὐτὴ εἶναι ἡ λέξη ποὺ ἀνοίγει τὴν κλειστὴ πόρτα τῆς καρδιᾶς στὴν Χάρη. Εἶναι ἡ λέξη ποὺ θὰ σφράγιζε τὴν πόρτα τῆς ἐξόδου τοῦ Πρωτοπλάστου ἀπὸ τὸν ποθεινότατο Παράδεισο.
.          Ὅμως, ὁ Ἀδὰμ δὲν εἶπε τὴν λέξη αὐτή. Προτίμησε νὰ ἀντιτάξει τὴν αὐθάδειαστὴν ἀγάπη.
-Ἐσὺ φταῖς, Θεέ μου! Ναί, Ἐσὺ φταῖς, γιατὶ ἡ γυναίκα ποὺ μοῦ ἔδωσες μὲ παρέσυρε καὶ μοῦ  ἔδωσε τὸν ἀπαγορευμένο καρπό.
.          Τότε ἦταν ποὺ ὁ Κύριος δέχθηκε μιὰ κλωτσιά ἀπὸ τὸ  πλάσμα Του, ἀλλὰ δὲν μίλησε. Κοίταξε μήπως βρεῖ πόρτα ἀνοικτὴ στὴν καρδιὰ τῆς Εὔας.
-Γιατί τὸ ἔκανες αὐτό, Εὔα;
.          Ἀλλὰ οὔτε ἐδῶ βρῆκε τὴν μετάνοια, τὴν συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας.
-Τί ζητᾶς ἀπὸ ἐμᾶς εὐθύνη, Κύριε, συνέχισε ὁ Ἀδάμ, ἀφοῦ φταῖς Ἐσὺ ὁ ἴδιος; Ἐσὺ δὲν δημιούργησες τὴν γυναίκα; Ἐσὺ δὲν δημιούργησες τὸν ὄφη;
.          Τὸ φαρμάκι τῆς ἀναισχυντίας καὶ τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς αὐτονομήσεως εἶχε φαρμακώσει τὶς καρδιὲς τῶν Πρωτοπλάστων. Φαρμακώθηκε ἡ καρδιὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας καὶ μίσησαν τὸν Δημιουργό τους μέχρι τοῦ σημείου νὰ τὸν μεμφθοῦν γιὰ τὰ δημιουργήματά Του. Ἔκλεισαν πιὰ οἱ φαρμακωμένες καρδιές τους στὴν Χάρη ποὺ ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ κτυπάει τὴν πόρτα τους. Ὅμως, αὐτή, ἦταν καλὰ ἀμπαρωμένη καὶ μέσα κατοικοῦσε ὁ Διάβολος.
.          Μὲ τὶς ἀπαντήσεις του ὁ ἀμετανότητος καὶ σκληρόκαρδος Ἀδὰμ ἔχασε τὴν εὐκαιρία τῆς ζητήσεως συγγνώμης, τὴν ὁποία ἤλπιζε νὰ ἀκούσει ὁ Θεός, ποὺ ἤθελε νὰ τὸν συγχωρήσει καὶ νὰ τὸν κρατήσει δίπλα Του μέσα στὸν Παράδεισο, ἂν καὶ τὴν προγνώριζε. Ὁ σκοτισμένος, ὅμως, Ἀδὰμ δὲν ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία, γιὰ νὰ πέσει μέσα στὴν ἀγκαλιὰ πάλι τοῦ Θεοῦ.  Δὲν κατανοοῦσε ὁ ταλαίπωρος τότε ὅτι μόνος του μὲ τὰ λόγια του καὶ μὲ τὰ ἴδια του χέρια ἄνοιγε τὴν πόρτα τῆς ἐξόδου του ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Δὲν ἦταν μόνο παρήκοος, ἦταν ἀμετανόητος καὶ τολμητίας ὕβρεως καὶ ἀχαριστίας πρὸς τὸν Εὐεργέτη του, ὅταν Τοῦ εἶπε:
-Ἐσύ, Θεέ μου, ποὺ λυπήθηκες τὴν μοναξιά μου καὶ ποὺ ἔδωσες σύντροφο στὴν ζωή μου, Ἐσὺ φταῖς. Ἐσὺ ποὺ ἀπὸ ἀγάπη δὲν μὲ ἄφησες μόνο, Ἐσὺ ποὺ καὶ τώρα ἀκόμη μὲ ψάχνεις, γιατὶ ἡ ἀγάπη Σου εἶναι ἀπέραντη.
.          Ποιός μπορεῖ νὰ νοιώσει τὴν πικρία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ πλάσματός Του; Τὴν ἀπογοήτευση ἀπὸ τὴν ἀνάρμοστη συμπεριφορά του; Μιά του λέξη θὰ εἶχε ἀλλάξει ὅλο το σκηνικὸ στὸν Παράδεισο ἐκεῖνο τὸ δειλινό.  Ἕνας λόγος συγγνώμης καὶ μιὰ δροσοσταλίδα ἀπὸ δάκρυ θὰ ἅπλωνε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ πάνω Του, ὅπως Αὐτὸς τὸ ἁπλώνει σὲ κάθε παιδί Του, ποὺ μὲ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητός του σπεύδει μετανοημένος  νὰ γευθεῖ τὸ πατρικὸ χάδι καὶ νὰ χωθεῖ μέσα στὴν πλατιὰ ἀγκαλιά Του. Ἡ πικρία Του αὐτὴ μαζὶ μὲ τὴν στοργική Του ἀγάπη πρὸς τὸν καθένα μας, ἀφοῦ εἴμαστε παιδιά Του, τὸν ὁδήγησε στὸ ἑκούσιο πάθος, γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξει πάλι τὸν Παράδεισο μὲ τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του.
.          Τὸ ἐρώτημα «Ποῦ εἶσαι, παιδί μου;» ποὺ μᾶς ἀπευθύνει ὁ Κύριος εἶναι ἐρώτημα ἀγάπης, εἶναι πρόσκληση σωτηρίας. Εἶναι ἐρώτημα ποὺ περιμένει τὴν ἀπάντηση τῆς μετανοίας γιὰ ὁποιοδήποτε λάθος ζωῆς καὶ τὸ αἴτημα τῆς συγχωρήσεως. Μὲ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ὁ Κύριος κάτι περιμένει. Περιμένει τὴν ἀνταπόκρισή μας στὸ ψάξιμό Του, μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ νοιώσουμε το λάθος μας καὶ νὰ τὸ διορθώσουμε μένοντας μέσα στὴν πατρικὴ ἀγκαλιά, μέσα στὸν μυροβόλο Παράδεισο.
.          Μὲ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητός μας ὁ καλὸς Θεός μας μᾶς καλεῖ νὰ ἀγωνισθοῦμε νόμιμα, γιὰ νὰ καθαρισθοῦμε μὲ ἀπαρχὴ τοῦ μεγάλου μας ἀγῶνος τὴν Καθαρὰ Δευτέρα. Μᾶς θέλει ἀγωνιστὲς ὁ Κύριος, ἀθλητὲς τῆς ἀρετῆς. Δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἂν θὰ βγοῦμε πρωταθλητές. Τὸν ἐνδιαφέρει νὰ ἀγωνιζόμαστε. Τὴν πρόθεσή μας θέλει ὁ Θεὸς καὶ Ἐκεῖνος μᾶς ἐνδυναμώνει, ἀφοῦ μᾶς εἶπε: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».
.          Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ κανένα ἀθλητὴ νὰ μπαίνει στὸ στάδιο χωρὶς προετοιμασία, ἢ κανέναν μαχητὴ νὰ μπαίνει στὴν μάχη χωρὶς ὅπλα; Ὅλοι, ἀνάλογα μὲ τὶς ἱκανότητές τους προπονοῦνται γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα καὶ μετὰ εἰσέρχονται στὸ στάδιο γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦν ἢ στὴν μάχη γιὰ νὰ πολεμήσουν. Ἡ προετοιμασία, ἡ προγύμναση τοῦ ἀθλητῆ εἶναι βασικὸ γνώρισμα τῆς ἐπιτυχίας του καὶ ὁ κατάλληλος ἐξοπλισμὸς παράλληλα μὲ τὴν προγύμναση ἀπαραίτητος γιὰ τὸν καλὸ στρατιώτη. Στὸ πνευματικὸ στάδιο  προγύμναση εἶναι ἡ ἐγρήγορση, ἡ προθυμία, ἡ ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ ἀγῶνος. Μὲ τὴν προγύμναση, ποὺ προϋποθέτει ἱδρῶτες, δυναμώνουν οἱ πνευματικοὶ μῦς τῶν ἀθλητῶν, σπάζουν τὰ ἅλατα τῶν ἀρθρώσεων καὶ δημιουργοῦν εὐέλικτα σώματα, ἱκανὰ νὰ διαγωνισθοῦν καὶ νὰ ἐπιδιώξουν τὰ τρόπαια τῆς νίκης. Ὅπως, ὅμως, σὲ κάθε ἀγώνα, ἔτσι καὶ στὸν πνευματικὰ ἀγωνιζόμενο στρατιώτη, ὅπου ὁ ἀγώνας εἶναι ταχύτερος καὶ ἀποφασιστικότερος, γιατί ἔχει διαστάσεις αἰώνιες, χρειάζονται τὰ κατάλληλα ὅπλα. Ὅπλα εὐθύβολα, ὥστε νὰ πετυχαίνουν τὸ στόχο τους, ἀλλὰ καὶ γεμάτα μὲ βόλια. Ἕνα ἄδειο ὅπλο τί ἀξία μπορεῖ νὰ ἔχει; Εὐθύβολο ὅπλο μας εἶναι ἡ ἀκράδαντη πίστη μας στὸ Σωτήρα μας Χριστὸ καὶ βόλια εἶναι οἱ προσευχές μας. Αὐτὰ τὰ ὅπλα μᾶς ὑποδεικνύει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας «ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός» (Ῥωμ. ιγ΄ 12).
.          Δὲν ὑποδεικνύει ἕνα ὅπλο ὁ Ἀπόστολος. Ὑποδεικνύει πολλά, καὶ ἀμυντικὰ καὶ ἐπιθετικά. Ἀμυντικὰ εἶναι κυρίως ἡ ἐκρίζωση τῶν παθῶν καὶ ἡ θανάτωση τῶν σκοτεινῶν ἐκείνων ἀντιπάλων, ποὺ συντελοῦν στὴν ἀποξένωσή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Τὰ ἐπιθετικά μας ὅπλα τὰ παρουσιάζει ἐντονότερα ὁ Ἀποστολος. Αὐτὰ εἶναι ἡ συγχωρητικότητα πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, ἡ ἀληθινὴ νηστεία, ὄχι δηλαδή ἡ ἀπλῆ ἀποχὴ ἀπὸ τροφές, ἀλλὰ καὶ ἡ πνευματική, ἡ ἀποχή, δηλαδή,  ἀπὸ κακὲς συνήθειες καὶ πάθη καθὼς καὶ  ἡ προσκόλλησή μας στὸν Θεό, τὸ μοναδικὸ ἐφετὸ τῆς καρδιᾶς μας, τὸν ἀδαπάνητο θησαυρό μας, ποὺ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἀδιάλειπτη, τὴν καρδιακὴ προσευχή. Χωρὶς τὰ ὅπλα αὐτὰ ἡ διεξαγωγὴ τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνος εἶναι ἀδύνατη, εἶναι ἀκατόρθωτη.
.          Δὲν θὰ ἰδεῖτε, ἐπίσης ποτὲ σὲ κανένα στάδιο κάποιον ἀθλητὴ νὰ εἰσέρχεται σὲ αὐτὸ μὲ γεμάτο στομάχι, οὔτε μὲ τὰ ἐνδύματα ποὺ κυκλοφορεῖ καθημερινὰ στόν κόσμο. Γιὰ νὰ εἰσέλθει στὸ στάδιο ὁ ἀθλητὴς ἀπεκδύεται τὰ ἐνδύματά του καὶ ἐνδύεται τὴν στολὴ τῆς ἀθλήσεως. Γιὰ τὸ πνευματικὸ στάδιο ὁ ἀθλητὴς νηστεύει, ἀποτοξινώνεται, ἀπέχει ἀπὸ φαγητὰ ποὺ τέρπουν μὲν τὴ σάρκα, ἀλλὰ φθείρουν τὸ πνεῦμα, φθείρουν τὴν ψυχή. Ἐπίσης ἀπεκδύεται τὰ ἐνδύματα τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐνδύεται χιτώνα ἀγαλλιάσεως μὲ τὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα, τὴν ἀγρυπνία, τὴν ἀνάγνωση ψυχωφελοῦν βιβλίων, τὶς μετάνοιες, τὴν σκληραγωγία τοῦ σώματος καὶ φυσικὰ τὴν φιλανθρωπία, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μας θεωρεῖ τὴν ἐλεημοσύνη ὡς τὴν περικεφαλαία τῶν ἀρετῶν.
.          Ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς ἐπὶ πλέον ζητεῖ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν προσευχή, ἡ ὁποία ὄχι μόνο τὸν τονώνει, ἀλλὰ καὶ τοῦ χαρίζει τὴν εὐλογία, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ νικηφόρο τέλος. Ἀπαραίτητη ἐπίσης εἶναι ἡ ἐξεύρεση τοῦ κατάλληλου προπονητή, τοῦ κατάλληλου ἀλείπτη, ὅπως ἔλεγαν στὰ χρόνια τῶν ὀλυμπιονικῶν. Ὁ ἀλείπτης ἄλειφε μὲ λάδι τὰ σώματα τῶν ἀθλητῶν, γιὰ νὰ γλυστροῦν ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἀντιπάλων τους στὸ ἀγώνισμα τῆς πάλης. Σήμερα στὴν πάλη μας μὲ τοὺς νοητοὺς ἐχθρούς, μὲ τὸν διάβολο, χρείαζεται ὁ ἄριστος προπονητής, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν πνευματικό μας πατέρα. Αὐτὸς μᾶς καθοδηγεῖ, αὐτὸς γνωρίζει τὰ ἐλλαττώματά μας καὶ τὰ τρωτὰ σημεῖα μας, τὴν ἀχίλλειο πτέρνα μας, καὶ μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὰ βέλη τῶν πολεμίων.
.          Τὸ πέταγμα τοῦ χαρταετοῦ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα ἔχει συμβολικὴ σημασία. Μᾶς προκαλεῖ νὰ ὑψωθοῦμε καὶ ἐμεῖς πνευματικὰ στὸν νοητὸ οὐρανὸ τῶν ὑψοποιῶν ἀρετῶν μέσα ἀπὸ τὴν ταπείνωση, τὴν προσευχή, τὴν νηστεία, τὴν διαρκῆ ἐγρήγορση. Μᾶς προκαλεῖ νὰ πετάξουμε, ὅπως ὁ ἀετός, τὸ ὑπερήφανο πουλὶ ποὺ ζεῖ στὰ ψηλὰ βουνά. Μᾶς προκαλεῖ νὰ  πετάξουμε καὶ ἐμεῖς ὁμοιάζοντάς του στὰ ὑψηλὰ ἀποφεύγοντας τὸ σούρσιμο στὰ χθαμαλά! Μᾶς προκαλεῖ νὰ φθάσουμε στὶς δυσπρόσιτες κορυφὲς πετώντας καὶ ὄχι ἕρποντας. Νὰ φθάσουμε καὶ νὰ ἀγναντέψουμε ἀπὸ ψηλὰ ὅλη τὴν φύση ποὺ ἁπλώνεται μπροστά μας καὶ θαυμάζοντάς την μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς μας νὰ ἀναφωνήσουμε: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ. 103, 24).
.          Γιὰ νὰ ὑψωθεῖ, ὅμως, ὁ χαρταετὸς χρειάζεται τὰ ζύγια του, δηλαδὴ τὸ χαλινάρι του, ἀπὸ τὸ ὁποῖο κατευθύνεται μέσα ἀπὸ τὸ σπάγγο, νὰ εἶναι σταθερὰ καὶ μὲ ἴσες ἀποστάσεις. Ὅσο καλὸς καὶ μεγάλος καὶ ἂν εἶναι ὁ χαρταετός, ὅσο μεγάλη οὐρὰ καὶ ἂν ἔχει, ἂν τὰ ζύγια του δὲν προσεχθοῦν δὲν σηκώνεται καὶ ἂν σηκωθεῖ γιὰ λίγο πάλι ξαναπέφτει. Μᾶς θυμίζει τοὺς ἑαυτούς μας ποὺ δὲν ἔχουμε ζυγίσει καλὰ τὶς δυνάμεις μας καὶ  προσπαθοῦμε νὰ ξεκινήσουμε τὸν ἀγῶνα τῆς σαρακοστῆς ἐπιπόλαια. Γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε σωστὰ καὶ νὰ ἀνέβουμε πνευματικὰ χρειάζεται νὰ ζυγίσουμε τὸν ἀγώνα μας, νὰ ζυγίσουμε τὶς δυνάμεις μας χωρὶς ὑπερβολές, γιατὶ ἂν λίγο ξεφύγουμε, λίγο χαλαρώσουμε ἢ λίγο σφίξουμε περισσότερο, τότε δὲν ἰσορροποῦμε καὶ δὲν ἀνεβαίνουμε στὸ οὐράνιο στερέωμα.
.          Γιὰ μιὰ ἐπιτυχημένη ἀνύψωση ἑνὸς χαρταετοῦ, ἀλλὰ καὶ δική μας, ἰδίως τὴν περίοδο αὐτῆς τοῦ πνευματικοῦ σταδίου, χρειάζεται καλὸ προγραμματισμό, ἐπίγνωση τῆς δυνάμεως τῆς  ψυχικῆς ἀντοχῆς μας, ὁραματισμὸ καὶ ἀγόγγυστη ὑπομονή. Τὸ πέταγμα τοῦ χαρταετοῦ καὶ τοῦ δικοῦ μας στὸ οὐράνιο στερέωμα τῶν ἀρετῶν εἶναι ἕνα πανηγύρι. Ἔτσι τὸ νοιώθουμε, περιμένοντας τὸ φύσιγμα τοῦ ἀνέμου, ποὺ θὰ μᾶς δώσει τὴν δυνατότητα νὰ ἀπολαύσουμε τὸ πέταγμα αὐτό. Βλέπετε χωρὶς ἄνεμο δὲν πετάει ὁ χαρταετὸς καὶ χωρὶς ἀερμώνια αὔρα, δηλαδὴ χάρη Θεοῦ, οὔτε ἐμεῖς μποροῦμε νὰ πετάξουμε. Ἂν ὁ Θεὸς τὸ θελήσει καὶ πνεύσει ἄνεμος εὐνοϊκὸς τότε καὶ ἐμεῖς θὰ πετάξουμε.Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ἀνυψωτική μας δύναμη. Ἀπὸ ἐμᾶς περιμένει τὴν ὑπομονὴ καὶ τὸ στιβαρὸ χέρι ποὺ θὰ βαστάσει σταθερὰ τὸν σπάγγο στὸ πέταγμα τοῦ χαρταετοῦ.
.          Ἀλλοίμονο, ἐπίσης, ἂν φυσήξει πολὺ δυνατὸς ἀέρας καὶ ὁ χαρταετὸς πετάξει μὲ μεγάλη ταχύτητα στὸ οὐράνιο στερέωμα. Ἡ τριβὴ τοῦ σπάγγου στὰ χέρια μας θὰ ἀναπτύξει στὰ δάκτυλά μας τόσο μεγαλή θερμότητα, ὥστε νὰ προκαλέσει ἐγκαύματα. Καὶ τὸ γρήγορο πνευματικὸ πέταγμα, νομίζοντας ὅτι θὰ πετύχουμε τὴν πνευματικὴ τελειότητα σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα, μπορεῖ νὰ προκαλέσει ἐγκαύματα. Μήπως ἔτσι δὲν συνέβη καὶ μὲ τὸν Ἴκαρο, ποὺ τὰ τεχνητά του φτερὰ δὲν ἄντεξαν τὶς θερμαντικὲς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου καὶ ἔλιωσαν, μὲ ἀποτέλεσμα ἀντὶ νὰ ἀπολαύσει τὶς ὀμορφιὲς τοῦ οὐρανοῦ νὰ βρεθεῖ στὰ ἔγκατα τῆς θαλάσσης!
.          Στὴν ἀγωνιστική μας πορεία πρὸς τὴν ἐπιστροφή μας στὸν Παράδεισο χρειάζονται ἀπαραίτητα κλειδιὰ ποὺ ξεκλειδώνουν τὴν βαρειὰ πόρτα τοῦ Παραδείσου. Αὐτὰ τὰ κλειδιὰ μᾶς τὰ προσφέρει ἡ Ἁγία Τεσσαρακοστή, ἀρκεῖ νὰ θέλουμε νὰ ἀνοίξουμε τὰ χέρια μας καὶ νὰ τὰ πάρουμε.
.          Τὸ πρῶτο κλειδὶ εἶναι τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά μας, ἀφοῦ μόνο μὲ τὸ κλειδὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καὶ μὲ τὴν  ἀναστήλωση τῶν προσωπικῶν μας εἰκόνων ἀνοίγουμε τὸν Παράδεισο. Ὅλοι πλασθήκαμε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἀλλὰ ἀντὶ νὰ φθάσουμε στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν» τὴν ἀλλοιώσαμε μὲ τὶς αἱρετικές μας δοξασίες καὶ μὲ πτώσεις μας στὴν ἁμαρτία, ἔτσι ποὺ νὰ μὴν μᾶς γνωρίζει ὁ Δημιουργός μας, ποὺ συνεχῶς μᾶς φωνάζει: «Παιδί μου, ποῦ εἶσαι;». Μὲ τὴν χάρη Του, ὅμως, μποροῦμε νὰ ἀναστηλωθοῦμε, νὰ ἀναστηλώσουμε τὴν φθαρμένη εἰκόνα μας, νὰ νικήσουμε τὰ πάθη καὶ τὶς ἁδυναμίες, νὰ ὑπερβοῦμε τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, νὰ θεωθοῦμε, νὰ ζήσουμε, δηλαδή, τὴν ἄκτιστη χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, νὰ εἰσέλθουμε πάλι στὸν Παράδεισο.
.          Τὸ συγκλονιστικὸ δράμα τῆς πτώσεως καὶ τῆς ὑποταγῆς στὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ μᾶς ὁδήγησε στὴν ἔξωσή μας ἀπὸ  αὐτόν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἰσόβιο ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου νὰ μετανοήσει, νὰ θεραπευθεῖ καὶ νὰ ἐπιστρέψει, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός, στὸν πατρικὸ οἶκο, στὸν Παράδεισο, καὶ στὴν χάρη τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, ἐκφράζει μὲ τὸν πιὸ ὄμορφο καὶ τὸν πιὸ χαρακτηριστικὸ ποιητικὸ τρόπο ὁ Μέγας Κανών, ὁ ὁποῖος ψάλλεται συνεχῶς ὅλον αὐτὸ τὸν χρόνο τῆς ἀγωνιστικῆς μας πορείας.
.          Τὸ δεύτερο κλειδὶ εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἀδιάλειπτη, ἡ μονολόγιστη, «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καὶ «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς». Αὐτὴ ἡ εὐχὴ διώχνει τὸν πονηρὸ καὶ τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς καὶ μᾶς βοηθεῖ νὰ ὑψωθοῦμε ἀπὸ τὶς πτώσεις μας. Τὸ κλειδὶ αὐτὸ μᾶς τὸ προσφέρει ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶναι πιστῶν τὸ στήριγμα καὶ δαιμόνων τὸ τραῦμα. Ἐμεῖς τὸ παίρνουμε λέγοντες: «Συντριβήτωσαν ὑπὸ τὴν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, Κύριε, πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις».
.          Τὸ τρίτο κλειδὶ εἶναι ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωση, ὅπως μᾶς τὴν διδάσκει καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ὑπόδειγμα ταπεινώσεως μᾶς προβάλλει αὐτὸς τὸν Ὅσιο Ἰσίδωρο, «τὸν ἐν τῇ Κλίμακι». Αὐτὸς ὑπακούοντας στὸν Γέροντά του δέχθηκε τὸν κανόνα νὰ στέκεται στὴν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ καὶ σὲ κάθε εἰσερχόμενο νὰ βάζει ἐδαφιαῖες μετάνοιες λέγοντας: Συγχωρήσατέ με τὸν πόρνο καὶ ἁμαρτωλό.
.          Στὸν ἡγούμενο ἀπάντησε, ὅταν τοῦ ἔβαλε τὸν κανόνα:
-Ὅπως ὁ σίδηρος παραδίδεται στὰ χέρια τοῦ χαλκουργοῦ, γιὰ νὰ τὸν μεταποιήσει σὲ εὔχρηστα σκεύη, ἔτσι καὶ ἐγὼ παραδίδομαι στὰ χέρια σου καὶ ποίησόν με εὔχρηστον δοχεῖον τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος.
.          Μὲ τὴν ταπείνωση αὐτὴ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ ἄγγελο Κυρίου ποὺ τοῦ προεῖπε τὸν θάνατό του σε τρεῖς ἡμέρες, καθὼς καὶ τὸν θάνατο τοῦ ἡγουμένου του, ποὺ δὲν πίστευσε στὴν εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ταπείνωση τοῦ ὑποτακτικοῦ του καὶ στὴν προφητεία τοῦ θανάτου ἀπὸ τὸν ἅγιο ἄγγελο.
.          Ἂς θυμηθοῦμε, πάλι, κάποιον ἐρημίτη ποὺ εἶχε τὸ χάρισμα ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ διώχνει τὰ πονηρὰ πνεύματα. Μιὰ φορὰ συνομιλώντας μαζί τους ζήτησε νὰ μάθει τί φοβοῦνται περισσότερο καὶ ἀναγκάζονται νὰ φύγουν, ἐνθυμούμενος τὰ λόγια τῆς Γραφῆς: «Τοῦτο τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» (Ματθ. ιζ΄ 21).
–Μήπως τὴν νηστεία; Ρώτησε κάποιο ἀπὸ αὐτά.
–Ἐμεῖς, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνο, οὔτε τρῶμε, οὔτε πίνουμε ποτέ.
–Μήπως τὴν ἀγρυπνία;
–Ἐμεῖς δὲν κοιμώμαστε καθόλου.
–Μήπως τὴν φυγὴ ἀπὸ τὸν κόσμο;
Τὸ δαιμόνιο γέλασε περιφρονητικά.
–Σπουδαῖο πράγμα τάχα. Ἐμεῖς περνᾶμε τὸν περισσότερο καιρό μας τριγυρίζοντας στὶς ἐρημιές.
–Σὲ ἐξορκίζω, νὰ ὁμολογήσεις τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖ νὰ σᾶς δαμάσει, ἐπέμενε ὁ Γέροντας Ἐρημίτης.
Τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἀναγκασμένο ἀπὸ ὑπερκόσμια δύναμη βιάστηκε νὰ ἀπαντήσει:
–Ἡ ταπείνωση ποὺ δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ ἀποκτήσουμε.
.          Ἐμεῖς ἐπιζητοῦμε ὡς ἄνθρωποι τὴν ξεκούραση, ἐπιζητοῦμε τὸν ὕπνο, ἐπιζητοῦμε τὶς διακοπές. Ὁ ἀντίδικος, ὅμως, οὔτε ξεκουράζεται, οὔτε κοιμᾶται, οὔτε κάνει διακοπές. .          Γι’ αὐτὸ ἡ ἐγρήγορση, ὅπως αὐτὴ τῶν φρονίμων παρθένων, μὲ τὸ ταπεινό μας φρόνημα μᾶς συγκρατεῖ ἀπὸ τὶς ὕπουλες ἐπιθέσεις του.
.          Τὸ τέταρτο κλειδὶ εἶναι ἡ μετάνοια γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας. Εἶναι ἡ μετάνοια τῆς ὁσίας Μαρίας, τῆς Αἰγυπτίας, ποὺ γιὰ νὰ πάρει τὸ κλειδὶ τοῦ Παραδείσου πέρασε μὲ ἄσκηση νυχθήμερη καὶ νηστεία στὴν ἔρημο δεκαεπτὰ χρόνια, ὅσα χρόνια κυλιώταν προηγουμένως στὴν ἁμαρτία
.          Μὲ αὐτὰ τὰ κλειδιὰ καὶ μὲ τὸ κλείσιμο τῶν αὐτιῶν μας στὰ λόγια τοῦ κόσμου, ποὺ ἀπὸ τὸν ἔπαινο φθάνουν στὴν κατακραυγή, ἀπὸ τὸ «ὠσαννά» στὸ «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν», καὶ θέλουν νὰ μᾶς σταυρώσουν, θὰ φθάσουμε στὴν πύλη τοῦ Παραδείσου. Μὴν φοβηθοῦμε, ὅμως, τὸν σταυρό, γιατὶ χωρὶς αὐτὸν δὲν φθάνουμε στὴν ἀνάσταση, στὴν εἴσοδό μας πάλι στὸν Παράδεισο.  Ὁ Σταυρὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία, εἶναι ἡ πυξίδα μας πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Καὶ γνωρίζουμε καλὰ ὅτι μέσα ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ ὁδηγούμαστε στὴν Ἀνάσταση, μέσα ἀπὸ τὴν σταυρικὴ ζωὴ στὴν αἰώνια ἀγαλλίαση.
.          Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας ἄνοιξε ξανὰ τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου. Ὁ Χριστὸς ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Μαζί Του θὰ συναναστηθοῦμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ πρόσκαιρου στὴν γῆ βίου μας. Ὁ Παράδεισος πάλιν ἠνέωκται  χάριν τῆς ἀγάπης καὶ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Κυρίου μας ποὺ θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι» (Α΄ Τιμ. β΄ 4).
.          Νὰ πιστεύουμε σ’ Αὐτὸν καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε διαρκῶς ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Κύριος. Τοὺς πιστοὺς ἀγωνιστὲς θὰ τοὺς σώσει, θὰ τοὺς καταστήσει υἱοὺς καὶ κληρονόμους τῆς Βασιλείας Του.  Γι’ αὐτὸ μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν: «Οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ» (Γαλ. β΄ 16), γιὰ νὰ συνεχίσει πιὸ κάτω: «Ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται» (Γαλ. γ΄ 11).
.          Δὲν σώζεται, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος μόνο μὲ τὰ ἔργα του, ὅσο καλὰ καὶ θεάρεστα καὶ ἂν εἶναι, ἀλλὰ μὲ τὴν πίστη του στὸ Σωτήρα Χριστό. Τὸ ἔλεός Του θὰ μᾶς σώσει· εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς ἀνοίξει πάλι τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου. Τὸ ἔλεός Του, τὸ ὁποῖο μᾶς καταδιώκει καὶ ἂς μὴ τὸ θέλουμε, ἂς μὴν καταβάλλουμε κάθε ἰκμάδα μας στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἔλεγε ὁ Γέροντας Γαβριήλ, ὁ Λυσιώτης, ὅτι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μας τρέχει σὰν ἐλαφρὺς ἄνεμος νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει καὶ ἐμεῖς ἀντὶ νὰ γύρουμε πρὸς τὸ μέρος του, γιὰ νὰ δροσισθοῦμε καὶ νὰ σωθοῦμε  γυρνᾶμε πρὸς τὴν ἄλλη μεριά, γιὰ νὰ μᾶς προσπεράσει. Δηλαδὴ μόνοι μας ἀρνούμαστε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τὸ σωτήριο. Ὁ Ψαλμωδὸς Δαβὶδ λέει: «Τὸ ἔλεός Σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου» (Ψαλμ. κβ΄ 6). Ἀφοῦ, λοιπόν, μᾶς ἐπισκιάζει τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας ἡ σωτηρία μας πρέπει νὰ θεωρεῖται δεδομένη, ὁ Παράδεισος θὰ εἶναι ἀνοικτὸς γιὰ ἐμᾶς, ὅταν ὅμως καὶ ἐμεῖς τὸ θέλουμε καὶ ἀγωνιζόμασθε νόμιμα καὶ μόνιμα.
.          «Θαρσεῖτε» (Ἰωάν. ιϛ΄ 33), λοιπόν, καὶ χαίρετε, μᾶς λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, ὁ ἐπιστήθιος καὶ ἠγαπημένος, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Θεολόγος. Ὁ Παράδεισος μᾶς περιμένει! Ὁ Παράδεισος μᾶς περιμένει ὅλους τοὺς ἀγωνιστές. Ὁ Ἀναστὰς Κύριος μᾶς θέλει μαζί Του αἰωνίως, γι’ αὐτὸ καὶ φύλακα τοῦ Παραδείσου ἔβαλε τὸν Τίμιο Σταυρό Του, τὸ σημεῖο τῆς σωτηρίας μας.

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ – ΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΣΧΟΛΙΑ Β´ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Παραλειπόμενα – Εἰδήσεις – Σχόλια

Β΄ Μέρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

1. Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους

.             Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεος μὲ τὰ ὅσα ἔγραψε περὶ τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τοῦ «γάμου» τους προκαλεῖ σύγχυση στὸ πλήρωμα τῆς  Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένα ἔγραψε: «Πάνω ἀπὸ ὅλα πρέπει νὰ γίνει ἀντιληπτὸ  ὅτι δὲν ἔχουμε ἀπέναντί μας ἐχθρούς, ἀλλὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, τὰ  ὁποῖα ἔχουν τὶς δικές τους ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες διαμορφώθηκαν μὲ τὴν  ἐπίδραση φιλοσοφικῶν καὶ κοινωνικῶν ρευμάτων καὶ χρειάζονται εἰδικὴ  ἀντιμετώπιση. Δὲν μποροῦμε νὰ διδάσκουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὸ  θεραπευτήριο, ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο ὡς ἰατρὸς καὶ ὄχι ὠς  δικαστὴς καὶ ἐμεῖς νὰ ἐνεργοῦμε εἰσαγγελικά. Ἑπομένως δὲν ἔχουμε  ἀπέναντί μας ἐχθρούς, ἀλλὰ μέλη μὲ τὶς δικές τους ἀπόψεις καὶ μάλιστα  “ἐντὸς τῶν πυλῶν”, δηλαδὴ μπορεῖ νὰ εἶναι θεολόγοι καὶ κληρικοί». Καὶ  συνεχίζει: «Αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετηθῆ ἀπὸ τὰ Συνοδικὰ  ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς ἐκκοσμίκευσης…».

            Ὁ  Σεβασμιώτατος παλαιότερα σὲ ψήφισμα ποὺ εἰσήγαγε καὶ  ὁμοφώνως ἐγκρίθηκε ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως Ναυπάκτου ὑπογράμμισε τὸ προφανές: «Ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ δεχθῆ ἄλλη μορφὴ γάμου καὶ οἰκογενείας, πολλῷ δὲ μᾶλλον τὴν μορφὴ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀφοῦ ἡ  Ἐκκλησία μὲ τὴν ὅλη ἀγωγή της, θεραπεύει τὰ πάθη καὶ δὲν τὰ καλύπτει,  οὔτε τὰ ἐγκρίνει, διότι, πέραν τῶν ἄλλων, μὲ τὴ νομοθέτηση γάμου ὁμοφυλοφίλων ἀλλάζει ριζικὰ τὸ πνευματικὸ καὶ πολιτιστικὸ πρότυπο τῆς  οἰκογενείας».
Στὸ συγκεκριμένο ψήφισμα ὁ Σεβασμιώτατος τονίζει ὅτι ὅσοι ὁμοφυλόφιλοι  προχωροῦν μεταξύ τους σὲ «γάμο» παραβαίνουν τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.  Στὴν προαναφερθεῖσα  δήλωσή του ὅμως ὑποστηρίζει πρῶτον ὅτι αὐτοὶ ἢ  αὐτὲς εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μὲ δικές τους ἀπόψεις, τὶς ὁποῖες διαμόρφωσαν διὰ τῆς ἐπιδράσεως διαφόρων φιλοσοφικῶν κ.λ.π. ρευμάτων καὶ  δεύτερον ὅτι ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ἦρθε ὡς ἰατρὸς καὶ ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει  ἀπέναντί Της ἐχθρούς, ἀλλὰ μέλη Της μὲ τὶς δικές τους ἀπόψεις καὶ τέτοια  μπορεῖ νὰ εἶναι θεολόγοι καὶ κληρικοί, πρέπει νὰ μελετήσει διὰ των  ὀργάνων Της τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς … ἐκκοσμίκευσης!
.                  Δυσκολεύομαι νὰ ἀντιληφθῶ τὴ σκέψη τοῦ Σεβασμιωτάτου. Ἀρνεῖται κανείς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἰατρὸς καὶ ὄχι εἰσαγγελέας; Ἀρνεῖται κανεὶς ὄτι  βασικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀγάπη; Ἀρνεῖται κανεὶς ὄτι ὅποιος βαπτίσθηκε εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας; Ἀρνεῖται κανεὶς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὸ θεραπευτήριο; Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ τί σημαίνουν; Ὄτι  τὸ ὅποιο μέλος τῆς Ἐκκλησίας  μπορεῖ νὰ ἀρνεῖται θεμελιώδεις κανόνες Της  καὶ νὰ τὶς ἐπιβάλλει στὸ πλήρωμά Της; Ὅτι ὁ ὅποιος σύγχρονος Ἄρειος ἐνεργεῖ διασπαστικὰ καὶ ὑπονομευτικὰ σὲ βάρος Της, Αὐτὴ δὲν ἐνεργεῖ,  ἀλλὰ μελετᾶ τὸ πρόβλημα τῆς …ἐκκοσμίκευσης; Κατὰ τὸν Σεβ. Ναυπάκτου θεραπευτήριο σημαίνει μόνο χάπια γιὰ τὸν πονοκέφαλο καὶ ὄχι ἐγχειρίσεις;
.                  Καὶ τί σημαίνει τὸ γραφόμενο ἀπὸ τὸν Σεβ., πὼς «δὲν ἔχουμε ἀπέναντί μας  ἐχθρούς, ἀλλὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς δικές τους ἀπόψεις»; Τί πρέπει  νὰ κάνει κάποιος, κατὰ τὸν Σεβ. Ναυπάκτου,  ποὺ ἔχει τὶς δικὲς του ἀπόψεις, γιὰ νὰ χαρακτηριστεῖ «ἐχθρὸς τῆς Ἐκκλησίας»; Δικές τους ἀποψεις  ἐξέφραζαν  καὶ οἱ Ἄρειος, Μακεδόνιος, Νεστόριος, Εὐτυχής, Σεβῆρος κ.ἄ.,  ποὺ ἦσαν μέλη τῆς Ἐκκλησίας,  ἀλλὰ ἦσαν αἱρέσεις, δηλαδὴ «πεπλανημένες  διδασκαλίες παρεκκλίνουσες ἀπὸ τῆς γνησίας χριστιανικῆς πίστεως». Τὸ  «ἐχθρὸς» εἶναι βαριὰ λέξη, ὅταν μάλιστα ὁ Κύριός μας διδάσκει νὰ ἀγαπᾶμε  τοὺς ἐχθρούς μας. Ὅμως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος στὸν μάγο Ἐλύμα  τὸν χαρακτηρίζει «ἐχθρὸ πάσης δικαιοσύνης, ποὺ δὲν παύει νὰ διαστρέφει  τοὺς ἴσιους δρόμους τοῦ Θεοῦ».
Ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, κλῆρος καὶ λαός, δὲν μπορεῖ νὰ λύσει τὸ πρόβλημα τῆς ἐκκοσμίκευσης. Τὴν ὑπερβαίνει γεωπολιτικὰ καὶ τροπικά. Ἡ πρόταση τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου εἶναι μόνο γιὰ νὰ γίνεται συζήτηση. Μπορεῖ ὅμως καὶ ὀφείλει καὶ ἡ πιὸ ὀλιγάριθμη  Ἐκκλησία νὰ ὁμολογεῖ πρὸς κάθε κατεύθυνση  Χριστὸν Ἀναστάντα καὶ νὰ ἔχει τὸ θάρρος χωρὶς ὑπολογισμοὺς νὰ  διακηρύσσει τὴ διδασκαλία Του καὶ νὰ ἐλέγχει τοὺς παραβαίνοντες τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες.
.               Τέλος τὸ γραφὲν ἀπὸ τὸν Σεβ. Ναυπάκτου, ὅτι «ἐντὸς τῶν πυλῶν μπορεῖ νὰ  εἶναι καὶ θεολόγοι καὶ κληρικοί», ποὺ νὰ ἔχουν «τὶς δικές τους ἀπόψεις» τί σημαίνει; Ὅτι «μπορεῖ» νὰ ὑπάρχουν θεολόγοι καὶ κληρικοὶ μὲ  δικές τους ἀπόψεις γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων;  Ξέρει τέτοιους ὁ Σεβ.; Ἂν τὸ ὑποθέτει καὶ δημοσιοποιεῖ τὴν ὑπόθεσή του εἶναι λάθος του σοβαρό, ἐκκλησιολογικὰ καὶ πνευματικά.  Ἂν γνωρίζει  τέτοιους κληρικοὺς καὶ θεολόγους, ὄφειλε νὰ ἔχει ἐνημερώσει τὰ ἀρμόδια ὄργανα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Πάντως ἀκόμη καὶ ὡς lapsus calami ἂν θεωρηθεῖ τὸ γραφέν  πρόκειται γιὰ «βόμβα», ποὺ ἀπαιτεῖ ἐξήγηση…
.              Δὲν γνωρίζω τὰ κίνητρα τῶν ὅσων δυσερμήνευτων ἔγραψε ὁ Σεβ. Ναυπάκτου. Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι τὰ ἔγραψε βιαστικὰ καὶ δὲν ξαναδιάβασε τὸ κείμενό του.

2. Τὸ πρῶτο σχολεῖο θηλέων στὴν Ἀθήνα τὸ 1824

.                    Μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα πληροφορία ἔγραψε σὲ καθημερινὴ ἐφημερίδα ἡ κ.  Μάρω Καρδαμίτση – Ἀδάμη, διακεκριμένη ἀρχιτέκτων καὶ ὁμότιμη καθηγήτρια  τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβείου Πολυτεχνείου. Τὸ πρῶτο σχολεῖο θηλέων ἰδρύθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1824, διακόσια χρόνια πρίν, ἐνῶ ἀκόμη ἡ Ἐπανάσταση ἦταν σὲ ἐξέλιξη καὶ ἡ μετέπειτα πρωτεύουσα σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση. Ἀξιοσημείωτο δὲν εἶναι μόνο τὸ ἴδιο τὸ γεγονός, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι αὐτὸ ἱδρύθηκε ἀπὸ τὴν Φιλόμουση Ἑταιρεία μὲ δάσκαλο τὸν Νικηφόρο Νικητόπουλο, «ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀξιόλογους καὶ φιλελεύθερους παιδαγωγοὺς τῆς ἐποχῆς του», ὅπως τὸν χαρακτηρίζει ἡ κ. Καρδαμίτση – Ἀδάμη.
.               Τὸ σχολεῖο στεγαζόταν στὸ τζαμὶ τοῦ Παρθενώνα, δηλαδὴ τὴ βυζαντινὴ  ἐκκλησία ποὺ εἶχαν μετατρέψει οἱ Ὀθωμανοὶ σὲ τζαμὶ καὶ σὲ αὐτὸ φοιτοῦσαν  «52 κοράσια καὶ ἄλλα τόσα μικρὰ ἀρσενικὰ παιδιά». Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει  καὶ ἡ ἄποψη τοῦ π. Νικηφόρου γιὰ τὸ σχολεῖο, ὅπως τὴν μεταφέρει ἡ ἐκλεκτὴ καθηγήτρια: «Ἓν σχολεῖον παρασταίνει συνεπτυγμένως ἔθνος ὁλόκληρον, διὰ τοῦτο πρέπει  νὰ εἶναι ὀργανισμένον ὀπωσοῦν κατὰ πολιτικὸν σύστημα ἑνὸς ἔθνους, ὅπου ὁ μαθητὴς νὰ συνηθίζει νὰ διοικεῖ καὶ νὰ διοικεῖται». Σώζεται μία ἐπιστολὴ  μαθητριῶν τοῦ Παρθενώνα πρὸ τοὺς ἐφόρους τῆς Φιλομούσου Ἑταιρείας μὲ  ἡμερομηνία 16 Δεκεμβρίου 1825. Σὲ αὐτὴν τὰ κορίτσια ζητοῦν νὰ τοὺς δοθεῖ ἡ ἄδεια νὰ λαμβάνουν εἰς τὸ σχολεῖο τὶς τρεῖς ἑλληνικὲς ἐφημερίδες, ποὺ ἐκδίδονταν τότε, γιὰ νὰ τὶς διαβάζουν».
.           Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐνημέρωσε ἡ κ. Ἀδάμη διερωτῶμαι ἂν  «ἐκσυγχρονισμὸς» εἶναι ἡ τωρινὴ κατάσταση στὰ σχολεῖα καὶ δὲν εἶναι ἡ πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες θέληση τῶν Ἑλληνόπουλων γιὰ ἐνημέρωση, μάθηση καὶ πρόοδο.

3. Στὴ μνήμη τοῦ καθηγητοῦ Σπυρίδωνος Τρωιάνου

.               Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ἀπεβίωσε ὁ καθηγητὴς Σπυρίδων Τρωιάνος (1933-2024),  ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον διακεκριμένους Ἕλληνες νομομαθεῖς καὶ ἱστορικοὺς τοῦ Δικαίου, ὅπως ἔγραψε στὸ Ψήφισμά της ἡ Νομικὴ Σχολὴ τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Σὲ αὐτὴν δίδαξε  ἀπὸ τὸ 1971 ἔως  τὴν ἀφυπηρέτησή του, τὸ 2000. Ἀπὸ τὸ 1985 καὶ μετὰ ἀφοσιώθηκε στὴ  Διδασκαλία τοῦ Ἑλληνικοῦ Δικαίου καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Βυζαντινοῦ Δικαίου,  τὸ ὁποῖο καθιέρωσε ὡς αὐτοτελῶς διδασκόμενο κλάδο τῆς ἱστορίας τοὺ  Ἑλληνικοῦ Δικαίου. Ἀπὸ τὶς πολλὲς σημαντικὲς καὶ ὠφέλιμες γιὰ τὴν ἐθνική μας αὐτοσυνειδησία ἐπιστημονικὲς καὶ ἐρευνητικὲς ἐργασίες του σημειώνεται ἡ σὲ συνεργασία μὲ τὸν καθηγητὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς  Φρανκφούρτης Ντίτερ Σιμὸν ὑλοποίηση μελέτης καὶ κριτικῆς ἔκδοσης   βυζαντινῶν νομικῶν πηγῶν, τόσο κοσμικῆς, ὅσο καὶ ἐκκλησιαστικῆς προέλευσης. Ἡ μελέτη αὐτὴ ἀπὸ τὸ 1986 ἀπέκτησε καὶ ἀθηναϊκὸ κλάδο, πού, ὑπὸ τὴ διεύθυνση τοῦ Σπυρίδωνος Τρωιάνου, περιλαμβάνει 19 τόμους. Τὸ  κύρος  καὶ ὁ χαρακτήρας τοῦ ἐκλιπόντος καθηγητοῦ ἔκαμε πολλοὺς φοιτητές του νὰ ἀγαπήσουν καὶ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ Βυζαντινὸ Δίκαιο.
.               Εὐλογία θεωρεῖ ὁ γράφων τὴ γνωριμία του μὲ τὸν Σπ. Τρωιάνο. Μὲ  αἰχμαλώτισε ἀμέσως μὲ τὴν ἁπλότητα, τὴν εὐγένεια, τὶς γνώσεις, τὴν αὐθεντία του καὶ τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτήρα του. Ἡ ζωὴ του ἦταν  προσφορὰ στὴν Ἐπιστήμη, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ στὸν Ἑλληνισμό. Γιὰ τὴν προσφορά του στὴν ἱστορία τῆς ἐπιστήμης τοῦ Δικαίου ἀναγορεύτηκε  ἐπίτιμος διδάκτορας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βιέννης καὶ γιὰ τὴν προσφορά του στὴν Ἐκκλησία τιμήθηκε ἀπὸ τὰ Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας καὶ  Ἱεροσολύμων καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Δὲν εἶναι περίεργο ὅτι δὲν τιμήθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἀντίθετα εἶναι τίτλος τιμῆς. Πάντοτε στὴ ζωή του ἦταν λιτός, δὲν ἐπιδίωξε ποτὲ ἀξιώματα καὶ διακρίσεις, δὲν κολάκευσε ποτὲ καὶ δὲν θυσίασε ποτὲ στὸ προσωπικὸ συμφέρον, τὸ Δίκαιο καὶ τὴν Ἀλήθεια. Στὴν μὲ ὅλα τὰ μέσα ἐπίθεση τοῦ  Φαναρίου σὲ βάρος τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στὶς αὐταρχικές  συμπεριφορές Του καὶ στὶς παράλογες ἀπαιτήσεις Του, ὁ Σπ. Τρωιάνος ἀντέτεινε μὲ νηφαλιότητα τὶς κατοχυρωμένες ἐπιστημονικὰ γνωμοδοτήσεις του. Δὲν εἶναι εὔκολο χαρισματοῦχος καὶ δυνάμενος νὰ ἔχει πολλές  διακρίσεις καὶ μεγάλη περιουσία νομικός, ἂν πουλοῦσε τὶς γνώσεις του, νὰ  παραμείνει ζῶν μὲ τὴ σύνταξή του, ἀλλὰ ἀξιοπρεπὴς καὶ ἀκέραιος. Αἰωνία ἡ  μνήμη τοῦ Σπυρίδωνος Τρωιάνου. –

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Προσκύνημα στὰ φυλακισμένα μνήματα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.               Ποτὲ οὐδεμία ἀπόφαση γιὰ τὸ Ἐθνικὸ θέμα τῆς Κύπρου δὲν πρέπει νὰ λάβουν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν τύχη τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πρὶν ἐπισκεφθοῦν τὰ «φυλακισμένα μνήματα» στὴ Λευκωσία. Ἐκεῖ ὀφείλουν νὰ προσκυνήσουν τοὺς τάφους τῶν ἡρώων, νὰ μάθουν τὴν ἱστορία τους καὶ τὴ θυσία τους καὶ κυρίως νὰ πληροφορηθοῦν γιὰ ποιὸ ἰδανικὸ αὐτοὶ οἱ νέοι Ἕλληνες ἔδωσαν τὴ ζωή τους. Ἂν συνειδητὰ «συζητήσουν» μὲ τὸν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, μὲ τοὺς Καραολὴ καὶ Δημητρίου, μὲ τὸν Γρηγόρη Αὐξεντίου καὶ μὲ τὸν Κυριάκο Μάτση καὶ τοὺς ἄλλους Μάρτυρες τῆς Ἐλευθερίας, δὲν εἶναι δυνατὸ ποτὲ νὰ δεχθοῦν ταπεινωτικὴ λύση γι᾽ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες, γιὰ ἐμᾶς, γιὰ ἐκείνους ποὺ θὰ ἔρθουν μετὰ ἀπὸ ἐμᾶς.
.               Τὴν 1η Ἀπριλίου τοῦ 1955 ξεκίνησε ὁ ἀπελευθερωτικὸς Ἀγώνας τῆς Ἐθνικῆς Ὀργάνωσης Κυπρίων Ἀγωνιστῶν, μὲ ἡγέτη τὸν Γεώργιο Γρίβα – Διγενῆ καὶ 286 νέα παλληκάρια ἐναντίον τῶν πανίσχυρων καὶ ἀπάνθρωπων Βρετανῶν. Προφανῶς ὁ Ἀγώνας ἦταν ἄνισος. Ἡ ἀποικιοκρατικὴ Βρετανικὴ Αὐτοκρατορία τὸ 1878 ἀγόρασε (!!!) τὴν Κύπρο ἀπὸ τοὺς Τούρκους μαζὶ μὲ τοὺς κατοίκους της, τοὺς ὁποίους κατέστησε ἀνελεύθερους ὑπηκόους της καὶ ἔκτοτε χειριζόταν τὸ νησὶ ὡς ἰδιοκτησία της. Ὑπὸ τὴν εὐθύνη της καὶ σήμερα διατηρεῖ στὴ Μεγαλόνησο «περιοχὲς κυρίαρχων βάσεων, στὸ Ἀκρωτήρι καὶ στὴ Δεκέλεια».
.               Οἱ μαχητὲς τῆς ΕΟΚΑ συνέχισαν τὴν ἱστορία τῶν Ἑλλήνων. Στὴν προκήρυξη τῆς ἔναρξης τοῦ ἔνοπλου ἀγώνα γιὰ τὴν ἀποτίναξη τοῦ ἀγγλικοῦ ζυγοῦ, τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Μεγαλονήσου καὶ τῆς Ἕνωσής της μὲ τὴν Ἑλλάδα γράφεται μεταξὺ ἄλλων:
.               «Ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων, μᾶς ἀτενίζουν ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐλάμπρυναν τὴνἙλληνικὴν ἱστορίαν διὰ νὰ διατηρήσουν τὴν ἐλευθερίαν τῶν, οἱ Μαραθωνομάχοι, οἱ Σαλαμινομάχοι, οἱ τριακόσιοι τοῦ Λεωνίδα καὶ οἱ νεώτεροι τοῦ Ἀλβανικοῦ ἔπους. Μᾶς ἀτενίζουν οἱἀγωνισταὶ τοῦ ΄21 οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐδίδαξαν ὅτι ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπὸ τὸν ζυγόν δυνάστου ἀποκτᾶται πάντοτε μὲ τὸ ΑΙΜΑ. Μᾶς ἀτενίζει ἀκόμη σύμπας ὁ Ἑλληνισμός, ὁ ὁποῖος μᾶς παρακολουθεῖ μὲἀγωνία καὶ μὲ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια…».
.               Ἡ προκήρυξη θυμίζει τοὺς λόγους τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα:
«Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἅρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις… ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱπροεστοὶ καὶ οἱ καπετανέοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση».
.               Οἱ Ἕλληνες τῆς Κύπρου, ὅταν οἱ Ἄγγλοι ἔκαμαν ἀποικία τὴν πατρίδα τους, στὴν ἀρχὴνόμισαν ὅτι εἶχαν νὰ κάνουν μὲ πολιτισμένους ἀνθρώπους, ποὺ γνώριζαν καὶ ἐφάρμοζαν τὸ δίκαιο τῶν λαῶν, ποὺ σέβονταν τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθερία καὶ στὴν αὐτοδιάθεσή τους. Λάθος τους. Οἱ Ἄγγλοι πατοῦν ἐπὶ πτωμάτων – κυριολεκτικὰ – προκειμένου νὰ διατηρήσουν αὐτὰ ποὺ θεωροῦν συμφέροντά τους. Διαφωτιστικὰ εἶναι τὰ ὅσα γράφει ὁ Ρόμπερτ Χόλλαντ, καθηγητὴς τοῦἸνστιτούτου Κοινοπολιτειακῶν Σπουδῶν στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Λονδίνου στὸ ὀγκῶδες σύγγραμμά του «Ἡ Βρετανία καὶ ὁ Κυπριακὸς Ἀγώνας» (Στὰ ἑλληνικὰ ἔκδ. «Ποταμός», 1η ἔκδοση, 2001). Τὸ1948 καὶ ἐνῶ οἱ Ἕλληνες, μετὰ τὶς θυσίες τους κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ἀνέμεναν τὴνἱκανοποίηση τοῦ δικαίου αἰτήματός τους γιὰ τὴν ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ τὴν μητέρα Πατρίδα, τὸὙπουργεῖο Ἀεροπορίας τῆς Ἀγγλίας κατέληξε ὅτι «ἡ γεωπολιτικὴ σημασία τῆς Κύπρου ἔχει αὐξηθεῖσημαντικὰ μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου»…. Ἐπίσης τὸ Ὑπουργεῖο Ἀποικιῶν τῆς ἴδιας χώρας στὰ πρῶτα μεταπολεμικὰ χρόνια ἔθεσε ὡς βασικὴ ἀρχὴ τῆς Ἀγγλίας στὴν Κύπρο τὸ ὅτι «πρέπει νὰ περιορισθεῖ στὴ θέση μίας κατὰ κύριο λόγο Δύναμης κατοχῆς». Ποιὸ δίκαιο καὶ ποιὰπραγματικότητα… Ὅλα διαμορφώνονται κατὰ τὰ συμφέροντα τῆς ἰσχυρῆς ἀποικιοκρατικῆς δύναμης…
.               Οἱ Ἄγγλοι μὲ τὴ συμπεριφορά τους  γρήγορα ἀπογοήτευσαν τοὺς Ἕλληνες τῆς Κύπρου, ποὺ σύντομα καὶ μὲ ποικίλους τρόπους ἔδειξαν τὴ θέλησή τους νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Ἑλλάδα.Ἔμπνευση καὶ στήριγμα πάντοτε ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου. Τὸ 1878 οἱ Ἄγγλοι ἔκαμαν δική τους τὴΜεγαλόνησο καὶ τὸ 1889 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Σωφρόνιος πῆγε ἐπὶ κεφαλῆς πρεσβείας στὸΛονδίνο προκειμένου νὰ συνηγορήσει στὴ Βρετανικὴ κυβέρνηση γιὰ νὰ βελτιωθοῦν οἱ συνθῆκες ζωῆς τῶν κατοίκων της. Τὸ 1918, μετὰ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Κύριλλος Γ΄, μαζὶ μὲ ἀντιπροσωπεία Κυπρίων, μετέβησαν στὴν Ἀγγλία, ἔθεσαν στην κυβέρνησή της τὸ Ἐθνικὸ ζήτημα τῆς ἕνωσης τῆς Μεγαλονήσου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Σημειώνεται ὅτι τὸ 1914 ἡἈγγλία εἶχε προσαρτήσει τὴν Κύπρο καὶ τὸ 1925 τὴν κήρυξε «ἀποικία»…
.               Ἀπὸ τὸ 1925 καὶ μετὰ ἐντείνεται ὁ Ἀγώνας τῶν Κυπρίων γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μεγαλονήσου. Τὸ 1931 ἐκρήγνυται στὴν Κύπρο λαϊκὴ ἐπανάσταση, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν κλῆρο. ΟἱἌγγλοι ἀντέδρασαν μὲ βιαιότητα καὶ συνέλαβαν τοὺς Μητροπολίτες Κιτίου Νικόδημο καὶΚυρηνείας Μακάριο, τοὺς ὁποίους καὶ ἐξόρισαν. Ἐπίσης κατάργησαν ὅλες τὶς πολιτικὲς καὶκοινωνικὲς ἐλευθερίες καὶ ἀπαγόρευσαν ἀκόμη καὶ τὸ νὰ κτυποῦν οἱ καμπάνες… Ἀπὸ τὸ 1933 ἕως τὸ 1947 οἱ Ἄγγλοι δὲν ἐπέτρεπαν τὴν ἐκλογὴ Ἀρχιεπισκόπου, στὸν δὲ Τοποτηρητὴ τοῦ θρόνου, Μητροπολίτη Πάφου Λεόντιο, ἐπέβαλαν δύο φορὲς καὶ συνολικὰ γιὰ δύο χρόνια περιορισμὸ στὴΜητρόπολή του. Τὸ 1950 καὶ ἐπὶ Μακαρίου τοῦ Β΄ ἡ Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία προέβη σὲΔημοψήφισμα, μὲ τὸ ὁποῖο τὸ σύνολο τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου τάχθηκε ὑπὲρ τῆς Ἑνώσεως μὲτὴν Μητέρα Ἑλλάδα. Οἱ Ἄγγλοι παρέμεναν ἀνένδοτοι στὴν ἄρνησή τους. Ἡ Κύπρος ὅλη ἦταν ὡςἕνα στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αὐτὸ ἦταν πλέον στὸ πετσὶ τῶν Κυπρίων καὶ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ1955, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, ἀποφάσισαν νὰ ξεκινήσουν τὸν ἔνοπλοἀγώνα κατὰ τῆς τυραννίας.
.               Ὅλοι οἱ ἥρωες ποὺ βρίσκονται στὰ φυλακισμένα μνήματα ἐκτελέστηκαν μὲ τὸνἀτιμωτικὸ ἀπαγχονισμὸ ἢ πυρπολήθηκαν ἄνανδρα ἀπὸ ὑπέρτερες ἀποικιακὲς δυνάμεις, ποὺ ἔτσιἔδειχναν τὴ δύναμή τους… Ὅλοι ὁδηγήθηκαν στὸν θάνατο ψάλλοντας τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο, τὸ ΤῇὙπερμάχῳ καὶ ἄλλους Ἐκκλησιαστικοὺς Ὕμνους. Πρωτομάρτυρας τῆς ἀγχόνης ὁ Μιχαλάκης Καραολής. Δικαστής του ὁ Ἄγγλος Σὲρ Ἔρικ Χάλλιναν καὶ Εἰσαγγελέας καὶ «Δικηγόρος τοῦΣτέμματος» ὁ Τουρκοκύπριος δικηγόρος Ραούφ Ντενκτάς. Ἀπὸ τότε ἡ συνεργασία Ἀγγλίας καὶΤουρκίας σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος. Ἀπὸ τότε ἡ Ἀγγλία, ἀφοῦ διέπραξε ἐγκλήματα σὲ βάρος τῶνἙλλήνων, ἀνέμιξε τὴν Τουρκία, ἡ ὁποία  ἔκτοτε ἐκμεταλλεύεται τὴν εὔνοια τῆς Ἀγγλίας, ποὺ τὴνἔδινε καὶ τὴν δίνει πλουσιοπάροχη, γιὰ γεωπολιτικοὺς λόγους βεβαίως… Ἡ Ἀγγλία ἔχει τεράστια, ἀνυπολόγιστη εὐθύνη γιὰ τὴ σημερινὴ κατάσταση στὴ Μεγαλόνησο.

.               Εἴτε ἀπὸ ἄγνοια τῆς Ἱστορίας μας, εἴτε ἀπὸ ἀδυναμία χαρακτήρων τῶν κυβερνώντων, εἴτεἀπὸ μία ἠττοπαθῆ νοοτροπία, εἴτε ἀπὸ ἕναν ὠχαδερφισμό, σὲ κορυφαῖα ἐθνικὰ ζητήματα δείχνουμε μίαν ἀπαράδεκτη τάση ὑποχωρητικότητας. Μία ἐπίσκεψη τῶν ὑπευθύνων γιὰ τὶς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὰ φυλακισμένα μνήματα, ἴσως τοὺς ἀλλάξει τὴ σκέψη.-

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ – ΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΣΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Παραλειπόμενα – Εἰδήσεις – σχόλια τῆς ἐπικαιρότητας
A΄ Μέρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Σήμερα στὸ γραπτό μου δὲν θὰ σᾶς ἀπασχολήσω μὲ ἕνα θέμα, ἀλλὰ μὲ τὸ πρῶτο μέρος ἀπὸ παραλειπόμενα, εἰδήσεις καὶ σχόλια τῆς ἐπικαιρότητας.

Παραλειπόμενα τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 25ης Μαρτίου στὴν Ἀθήνα

.              Τὸ πῶς ἑορτάσθηκε ἡ διπλὴ ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου στὴν Ἀθήνα καὶ σὲ ὅπου γ[hς Ἑλληνισμὸ καλύφθηκε τυπικὰ ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης (ΜΜΕ) καὶ τὰ Μέσα Κοινωνικῆς Δικτύωσης (ΜΚΔ).  Ὅμως συνέβησαν καὶ ἄλλα γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση καὶ μὲ τὸ ζήτημα ποὺ ἔθιξα σὲ προηγούμενο ἄρθρο μου, δηλαδὴ μὲ τὶς ψυχρὲς σχέσεις τῶν ἐπικεφαλῆς τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, λόγῳ τοῦ ψηφισθέντος γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, τὰ ὁποῖα δὲν εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας. Ἀμέσως ἐξηγοῦμαι.
.              Στὴν Μητρόπολη τῶν Ἀθηνῶν ἐψάλη ἡ καθιερωμένη Δοξολογία. Παρέστη ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ἀλλὰ ὄχι ὁ πρωθυπουργός, ὁ ὁποῖος μετέβη νὰ ἑορτάσει τὴν ἐπέτειο στὸν …Καναδά. Γιὰ τὸ γεγονὸς ἐνδιαφέρον παρουσιάζει τὸ ρεπορτὰζ γιὰ τὸ ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Γράφεται σὲ αὐτὸ ὅτι πλὴν τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, παρέστησαν (γράφονται ὅπως τοὺς ἀναφέρει τὸ ρεπορτάζ): Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἱεροσολύμων, οἱ ἐκπρόσωποι ἄλλων δογμάτων καὶ Ἐκκλησιῶν, βουλευτές, ὁ Περιφερειάρχης Ἀττικῆς καὶ ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων, ἐκπρόσωποι τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας, τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, τοῦ Ἑλληνικοῦ Σταυροῦ». Δὲν ἀναφέρεται ὅτι παρέστη κάποιος ἐκπρόσωπος τῆς Κυβέρνησης καὶ ποιός.
.              Σημειώνεται ὅτι στὴν Ἀθήνα τὴν 25η Μαρτίου γίνεται ὁ κεντρικὸς ἑορτασμὸς καὶ συνήθως πλὴν τοῦ ἢ τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας  παρίστανται ὅλοι οἱ ἐπίσημοι, δηλαδὴ ὁ Πρωθυπουργός, ὁ Πρόεδρος τῆς Βουλῆς, Ὑπουργοί, οἱ Ἀρχηγοὶ τῶν στὴν Βουλὴ Κομμάτων, τὸ Διπλωματικὸ Σῶμα. Οὐδεὶς ἀπὸ αὐτοὺς παρέστη;… Ἀλλὰ καὶ στὶς φωτογραφίες ποὺ συνόδευσαν τὸ ρεπορτάζ, ἐνῶ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων φαίνονται καθαρά, δὲν φαίνονται καθόλου ποιοὶ ἦσαν οἱ παριστάμενοι στὴ Δοξολογία μὲ πολιτικὰ ροῦχα.
.              Κάτι ἀκόμη: Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος συνήθως στὴ Δοξολογία συνοδεύεται ἀπὸ τιτουλάριους Μητροπολίτες ἢ βοηθοὺς Ἐπισκόπους. Στὴν φετινὴ Δοξολογία μαζί του ἦσαν μόνο οἱ ἱερεῖς – ἐφημέριοι τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ. Ἐπίσης ἐπειδὴ ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς εἶναι ἀφιερωμένος στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου ἔγινε πανηγυρικὸς Ἐσπερινὸς καὶ στὴ σχετικὴ φωτογραφία φαίνεται ὅτι συμμετέσχε ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Σεραφεὶμ Δημητρίου, ὁ ὁποῖος εἶναι προϊστάμενος σὲ ναὸ τῆς Ἡλιούπολης καὶ μίλησε μὲ αὐστηρότητα ἐναντίον τῶν βουλευτῶν ποὺ ψήφισαν ὑπὲρ τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, προκαλώντας τὴν μῆνι τους.
.              Σὲ ἄλλες Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος καὶ κατὰ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν 25η Μαρτίου ὅσοι βουλευτὲς καταψήφισαν τὸ Νομοσχέδιο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων ἢ ἀπουσίασαν καὶ δὲν τὸ ψήφισαν ἔγιναν θερμὰ δεκτοὶ ἀπὸ τὸ ἐκκλησίασμα. Ἀντίθετα ὅσοι τὸ ὑπερψήφισαν καὶ προσῆλθαν στοὺς Ναοὺς ἔγιναν παγερὰ δεκτοὶ καὶ τὰ «ἄκουσαν» ἐμμέσως ἢ ἀμέσως ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες.

Παραλειπόμενα ἀπὸ συνάντηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρο

.              Εἶναι λίγο παλαιό, ἀλλὰ τὸ γράφω γιὰ νὰ ὑπάρχει. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος στὶς 25 Ἰανουαρίου 2024 συναντήθηκε στὸ Μέγαρο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρο. Γιὰ τὴ συνάντηση ἐκδόθηκε Δελτίο Τύπου ἀπὸ τὴν Ἀρχιεπισκοπή, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸ ἐπίσημο περιοδικὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Ἐκκλησία» (Ἔτος 101ο, Τεῦχος 1, Ἰανουάριος 2024, σελ. 63-64). Σὲ αὐτὸ καὶ γιὰ τὴν βάπτιση παιδιῶν ποὺ θὰ μεγαλώνουν σὲ περιβάλλον ὁμοφυλόφιλων ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶπε τὰ ἀκόλουθα: «Πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε ξανὰ στὴν Παράδοση. Ἂν ἡ βάπτιση γίνεται στὴ μικρὴ ἡλικία τῶν παιδιῶν, εἶναι διότι μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶχε δημιουργηθεῖ ἡ αἴσθηση ὅτι τὸ παιδὶ μεγαλώνει σὲ ἕνα περιβάλλον χριστιανικῶν ἀρχῶν. Ἑπομένως δὲν χρειαζόταν κατήχηση, γιατί γινόταν ἐντὸς τοῦ περιβάλλοντός του. Τώρα ποὺ ἀλλάζουν τὰ πράγματα, δὲν εἴμαστε κατὰ τῶν παιδιῶν. Τὰ παιδιὰ τὰ ἀγαπᾶμε καὶ νοιαζόμαστε περισσότερο ἀπ’ ὅλους τοὺς ἄλλους. Ἡ Ἐκκλησία θὰ περιμένει αὐτὰ τὰ παιδιὰ νὰ φτάσουν σὲ μία ἡλικία καὶ ὅταν μεγαλώσουν καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ βαπτισθοῦν, θὰ βαπτισθοῦν». Πολὺ σωστὴ ἡ ἄποψη τοῦ κ. Ἱερωνύμου ἐκκλησιολογικά. Ἡ Βάπτιση εἶναι Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι κοσμικὸ γεγονός. Καὶ σὲ αὐτὸ δὲν ἰσχύει ἡ θέση, τὰ χρήματα ἢ ἡ ἐγωιστικὴ ἐπιθυμία κάποιου, ἀλλὰ ἡ κατανόηση καὶ ἡ συναίσθηση τοῦ ἱεροῦ γεγονότος.
.              Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος αὐτὰ τὰ εἶπε μπροστὰ στὸν κ. Ἐλπιδοφόρο, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια  ἐρωτήθηκε γιὰ τὸ ἴδιο θέμα καὶ ἀπάντησε, ὅπως γράφεται καὶ στὸ προαναφερθὲν Δελτίο Τύπου: «Δὲν ἔχω νὰ προσθέσω τίποτα, τὰ εἶπε ὅλα ὁ Μακαριώτατος». Δηλαδὴ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς συμφώνησε μὲ τὴν ἄποψη τοῦ κ. Ἱερωνύμου! Ὅμως πρὸ ὀλίγου καιροῦ ὁ ἴδιος εἶχε προβεῖ στὴν βάπτιση παιδιῶν τεκνοθετημένων ἀπὸ πλουσίους Ἑλληνοαμερικανοὺς ὁμοφυλοφίλους στὴν Βουλιαγμένη τῆς Ἀττικῆς, ποὺ ἐκκλησιαστικὰ ἀνήκει στὴ Μητρόπολη Γλυφάδας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, χωρὶς νὰ ἐνημερώσει τί ἀκριβῶς θὰ ἔπραττε. Τότε ἠγέρθη θόρυβος, ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης Ἀντώνιος ἀπευθύνθηκε παραπονούμενος γιὰ τὸ γεγονὸς στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, Ἐκείνη υἱοθέτησε τὴ θέση τοῦ Μητροπολίτου Γλυφάδας καὶ ἀπευθύνθηκε στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς προϊσταμένη Ἀρχὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς. Ἔκτοτε σιγὴ ἰχθύος. Τὸ θέμα στὸ Φανάρι κατέληξε προφανῶς στὸν καλάθι τῶν ἀχρήστων, ἢ σὲ κάποιο φάκελο… Αὐτὰ ἕως τὶς 25 Ἰανουαρίου 2024, ποὺ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς δέχθηκε τὴν ἄποψη τοῦ κ. Ἱερωνύμου, ὅτι τὰ τεκνοθετημένα παιδιὰ ὁμοφυλοφίλων δὲν πρέπει νὰ νηπιοβαπτίζονται…
.              Τὸ θέμα ὅμως δὲν σταματᾶ στὶς 25 Ἰανουαρίου 2024. Σχεδὸν ἀμέσως μετὰ τὴν δήλωση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου μὲ ἄρθρο του σὲ ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ γενικῶς ὑποστηρίζει τὶς ἀπόψεις τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ἔγραψε ὅτι τὰ ὅσα εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶναι προσωπική του ἄποψη καὶ ὄχι ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας! Ἀπὸ πλευρᾶς Ἀρχιεπισκόπου δὲν ὑπῆρξε δημόσια ἀπάντηση στὸν κ. Χρυσόστομο. Ἀναμενόταν ὅτι ὁ κ. Ἱερώνυμος τὸ θέμα τῆς βάπτισης νηπίων τεκνοθετημένων ἀπὸ ΛΟΑΤΚΙ θὰ τὸ ἔθετε στὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο  κατὰ τὶς συνεδριάσεις Τῆς τοῦ Φεβρουαρίου ἢ τοῦ  Μαρτίου. Ἀπὸ τὰ κυκλοφορήσαντα Δελτία Τύπου δὲν φάνηκε ὅτι συζητήθηκε τὸ θέμα. Ἔτσι ἐρωτηθέντες Μητροπολίτες ἀπάντησαν στὸν γράφοντα ὅτι ἀναμένοντας τὴν ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ ἢ τῆς Ἱεραρχίας γιὰ τὸ θέμα τῆς βάπτισης νηπίων τεκνοθετημένων ἀπὸ ΛΟΑΤΚΙ  καθένας τους θὰ πράξη μὲ βάση τὴν ἀρχιερατική του εὐθύνη…

Εἴδηση καὶ σχόλιο ἀπὸ τὴν πανηγυρικὴ ὁμιλία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Γεωργίου γιὰ τὴν 25η Μαρτίου

.              Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Γεώργιος κατὰ τὴν φετινὴ Ἐθνικὴ Ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου καὶ κατὰ τὴν Δοξολογία στὴ Λευκωσία ἐξεφώνησε βαρυσήμαντο πανηγυρικὸ λόγο. Ἀναφέρθηκε πρῶτα στὴ θυσία τῶν προγόνων μας γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος μας καὶ εἰδικότερα γιὰ τοὺς Κυπρίους προγόνους μας ποὺ πλήρωσαν πολὺ ἀκριβὰ τὴ συμμετοχή τους στὸν ἐθνικὸ ἀγώνα. Εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Τὴν 9η Ἰουλίου 1821 ἀπὸ τὴν πλατεία Σεραγίου στὴ Λευκωσία, ἀνάμεσα στὶς ἀγχόνες καὶ τὶς λαιμητόμους ποὺ εἶχαν στηθεῖ, πέρασε γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, ὄχι δυστυχῶς τελευταία, ἡ ἀδάμαστη ἑλληνικὴ ψυχὴ τῆς Κύπρου, ντυμένη τὸν πορφυροῦν χιτώνα τοῦ μαρτυρίου καὶ φορώντας τὸν ἀκάνθινο στέφανο, γιὰ νὰ διαλαλήσει ὅτι οἱ ρίζες τοῦ δένδρου τῆς Ἐλευθερίας εἶναι βαθιὲς καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀφανίσει. Καὶ νὰ διαμηνύσει παντοῦ ὅτι στὴν Κύπρο ἡ ἑλληνικὴ ψυχὴ δὲν ἔσβησε, οὔτε ποτὲ θὰ σβήσει».
.              Στὴ συνέχεια ὁ Μακαριώτατος ἦρθε στὸ σήμερα καὶ κτύπησε ἠχηρὰ τὸν συναγερμὸ στὴν Ἑλληνικὴ κυβέρνηση. Τόνισε μεταξὺ ἄλλων:
.              « Ὁ ἐπετειακὸς ἑορτασμὸς τῆς ἐξέγερσης τοῦ ἔθνους, θὰ πρέπει νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει καὶ τὶς ἄμεσες ὑποχρεώσεις μας, μέσα στὴ δίνη τῶν καιρῶν καὶ στὶς συνεχεῖς παγίδες τῶν ἄσπονδων ἐχθρῶν καὶ φίλων μας. Νὰ μᾶς ξυπνήσει ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς ραθυμίας καὶ τὸν ἐθνικὸ ἐφησυχασμό… Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ πρέπει νὰ ἀνασυντάξουμε τὶς δυνάμεις μας καὶ νὰ δώσουμε τὴ μεγίστη δυνατὴ προσοχὴ σὲ ὅλους τοὺς παράγοντες ποὺ θὰ ἀποτρέψουν τοὺς τουρκικοὺς σχεδιασμοὺς καὶ θὰ ἐξασφαλίσουν τὴ συνέχιση τῆς ἐθνικῆς παρουσίας μας στὴν Κύπρο.
Πρώτιστος τέτοιος παράγοντας εἶναι ἡ κοινὴ συστράτευαη ὁλόκληρου τοῦ ἔθνους. Τοῦτο εἶναι αὐτονόητο γιὰ μᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς προκαλεῖ ἄφατη θλίψη κάθε ἀποστασιοποίηση τοῦ ἐθνικοῦ κέντρου ἀπὸ τὸ ἐθνικὸ θέμα τῆς Κύπρου. Δὲν εἴμαστε ξένοι καὶ πάροικοι, οὔτε καὶ νεοφερμένοι στὴ γῆ τούτη τῶν πατέρων μας οἱ Ἕλληνες. Μετροῦμε τόσες χιλιετίες ζωῆς ἐδῶ ὅσο καὶ οἱ Ἀθηναῖοι στὴν Ἀθήνα καὶ οἱ Λακεδαιμόνιοι στὴν Πελοπόννησο.Ἕνα τμῆμα τοῦ Ἔθνους κινδυνεύει τὸν ἔσχατο τῶν κινδύνων. Δὲν μπορεῖ ἡ Ἑλλάδα νὰ παρασύρεται ἀπὸ προσωπεῖα “καλῆς γειτονίας” καὶ ἀπαιτήσεις διαχωρισμοῦ τοῦ Κυπριακοῦ ἀπὸ τὰ ἄλλα ἑλληνοτουρκικὰ θέματα. Ἡ Κύπρος εἶναι τὸ τελευταῖο προπύργιο τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἄν, μὴ γένοιτο, πέσει ἡ Κύπρος, δὲν θὰ κατοχυρωθοῦν τὰ ἄλλα ἑλληνικὰ μέρη. Αἰγαῖο, νησιά, Θράκη, Μακεδονία θὰ πάρουν σειρά. Ἡ ἀναβίωση τοῦ δόγματος τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ χώρου Κύπρου Ἑλλάδος εἶναι ὑψίστης σημασίας γιὰ τὴν Ἐθνικὴ ἐπιβίωσή μας».
.              Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἔχει ἀπόλυτο δίκιο στὰ ὅσα ἐπισήμανε. Ἀλίμονο ἂν οἱ Ἑλλαδίτες δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὰ καίρια ζητήματα ἐπιβίωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἂν νομίζουμε ὅτι ἀδιαφορώντας ἢ ὑποκύπτοντας στὶς θελήσεις τῶν Τούρκων γιὰ τὴν Κύπρο ἔτσι ἐμεῖς θὰ τὴν γλυτώσουμε, κάνουμε θανάσιμο λάθος. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ἡ ἱστορία ἀπὸ τὸ 1821 καὶ μετά.-

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΔΕΙΞΕ ΨΥΧΡΟΤΗΤΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἔδειξε ψυχρότητα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.                    Ψυχρὲς εἶναι πλέον οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν Μητροπολιτῶν – μελῶν τῆς Ἱεραρχίας τῆςἘκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, τοῦ πρωθυπουργοῦ, τῶν μελῶν τῆς Κυβέρνησης καὶ τῶν μελῶν τοῦ Κοινοβουλίου, ποὺ ἐψήφισαν τὸν Νόμο γιὰ τὸν «γάμο» τῶνὁμοφυλοφίλων. Ἀπόδειξη τὰ ὅσα συνέβησαν κατὰ τὴν Κυριακ` τῆς Ὀρθοδοξίας.
.                     Ἡ Ἱεραρχία ἑόρτασε τὴ μεγάλη αὐτὴ ἑορτὴ ὡς νὰ πενθοῦσε.  Χωρὶς τὴν παρουσία τῆς πολιτειακῆς καὶ πολιτικῆς ἡγεσίας, χωρὶς κάλυψη τηλεοπτικὴ καὶ γενικὰ δημοσιογραφική, στὸμικρὸ στὸ μέγεθος, ἀλλὰ ἱστορικὸ καθολικό τῆς Μονῆς Πετράκη. Ἀπὸ τὴν δημιουργία τοῦἙλληνικοῦ κράτους καὶ ἀπὸ τότε ποὺ ὁ βασιλιὰς Γεώργιος Α΄ ἀσπάσθηκε τὴν Ὀρθοδοξία – ὁ Ὄθωνας, ὡς βασιλιὰς τῶν Ἑλλήνων  εἶχε παραμείνει Ρωμαιοκαθολικὸς – ὁ ἐπικεφαλῆς τοῦ κράτους καὶ ὅλη ἡ πολιτικὴ καὶ στρατιωτικὴ ἡγεσία μαζὶ μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἱεραρχία τὴν πρώτη Κυριακὴ τῆς Σαρακοστῆς πανηγύριζαν τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἀποδείκνυαν τὴν ἑνότητα τοῦ λαοῦ,ὅπως τὴν κληρονομήσαμε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Ρωμέϊκης Αὐτοκρατορίας. Φέτος ἡ Ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους δὲν ἦταν παροῦσα, δὲν ἐκφώνησε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως κατὰ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀρνήθηκαν τὴν ἐκ μέρους της πρόσκληση νὰ παρευρεθοῦν στὸ  παρατιθέμενο καθιερωμένο  γεῦμα.
.                    Σημειώνεται ὅτι  στὸ Βυζάντιο ἡ ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων ἔγινε μὲ κρατικὴ πρωτοβουλία, ποὺ φυσικὰ βρῆκε σύμφωνο τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ κρατικὴ πρωτοβουλία συνέβη καὶ ἡ εἰκονομαχία, ποὺ συνετάραξε ἐπὶ ἕναν καὶ πλέον αἰώνα τὴν Ἐκκλησία καὶ εἶχε θύματα χιλιάδες πιστῶν χριστιανῶν. Τὸ Ἰσλὰμ ἦταν αὐτὸ ποὺ ἄσκησε στοὺς κατοίκους τῆς Αὐτοκρατορίας ὄχι μόνο γεωπολιτική, ἀλλὰ καὶ πολιτισμικὴ πίεση. Καὶ ἂν θυμόμαστε τὶς ἐπιθέσεις τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Κρήτης, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς Πελοποννήσου καὶ ἀλλοῦ, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λησμονοῦμε τὴ μεγάλη του ἐπίθεση κατὰ τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος, διὰ τῶν αἱρέσεων τοῦ μονοφυσιτισμοῦ καὶ τῆς εἰκονομαχίας.
.                    Ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ μωαμεθανισμὸς δὲν δέχεται ἐξεικόνιση θεοῦ. Θέλοντας νὰ ἐπιβάλει τὴν ἀντίληψη αὐτὴ στοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς τῆς Συρίας, ποὺ εἶχε ὑποδουλώσει, ὁ χαλίφης Γιαζὶντ Β΄ «δόγμα ἐψηφίσατο κατὰ τῶν ἁγίων καὶ σεπτῶν εἰκόνων», τὸ 721. Ἀπὸ ἐκεῖ ἡ κακοδοξία εἰσέδυσε καὶ στὸ βυζαντινὸ κράτος: πέντε χρόνια ἀργότερα ὁ Λέων Γ΄ ὁ Ἴσαυρος διέταξε νὰ κλείσουν τὰ μοναστήρια, νὰ διωχθοῦν οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ λαϊκοὶ ποὺ προσκυνοῦσαν εἰκόνες, γιὰ τὶς ὁποῖες ἔδωσε ἐντολὴ νὰ καταστραφοῦν.
.                    Ἐπὶ τῆς Εἰρήνης καὶ τοῦ υἱοῦ της Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογέννητου συνεκλήθη τὸ 787 ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία, μεταξὺ ἄλλων, τακτοποίησε θετικὰ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὸ θέμα τῆς προσκυνήσεως τῶν εἰκόνων. Ὅμως τὸ θέμα δὲν ἔληξε. Στὴ συνέχεια ὑπῆρξαν πάλι εἰκονομάχοι Αὐτοκράτορες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Θεόφιλος, ποὺ προέβησαν σὲ ἀκραῖες βιαιότητες σὲ βάρος τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Τὸ 842 ὁ Θεόφιλος ἀπεβίωσε, ὁ υἱός του Μιχαὴλ ἦταν τεσσάρων ἐτῶν καὶ τὴν βασιλεία ἀνέλαβε ἡ σύζυγος τοῦ Θεοφίλου Θεοδώρα. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν της ἔληξε ὁριστικὰ τὸ θέμα τῆς εἰκονομαχίας. Στὶς 19 Φεβρουαρίου 843 μία μεγαλόπρεπη θρησκευτικὴ τελετὴ σύναξε τὸν κλῆρο, τὸν λαὸ καὶ τοὺς πολιτικοὺς ἄρχοντες. Ἡ Αὐτοκράτειρα Θεοδώρα μετέβη στὴν Βλαχέρνα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ἁγία Σοφία, ὅπου καὶ ἀναπέμφθηκε εὐχαριστήρια δέηση στὸν Παντοδύναμο. Ὕστερα, τὸ βράδυ, στὸ Ἱερὸ Παλάτιο ἡ βασίλισσα προσέφερε δεῖπνο στοὺς ἱερωμένους καὶ ἑόρτασε μαζί τους τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας.
.                    Ἀπὸ τότε καὶ σὲ ἀνάμνηση τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ γεγονότος  καὶ τῆς αὐτοκράτειρας Θεοδώρας κάθε χρόνο τὴν πρώτη Κυριακή τῆς Σαρακοστῆς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (κοσμικοὶ ἄρχοντες, κλῆρος καὶ λαὸς) ἑορτάζει ἐπίσημα καὶ μὲ εὐλαβικὴ εὐγνωμοσύνη τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων. Αὐτὸ ἐξήγησε καὶ ὁ ἀείμνηστος Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας σὲ δημοσιογράφο ποὺ τὸν ἐρώτησε πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας ἀριστερὸς πολιτικὸς νὰ ἀπαγγέλλει τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀφοῦ ξεκαθάρισε ὅτι ἐνσυνείδητα τὸ  κάνει προσέθεσε: «Δὲν θὰ ἤμουν ποτὲ  ἐγὼ ἐκεῖνος ποὺ θὰ σταματοῦσε τὴ συνέχεια ἑνὸς ἱστορικοῦ γεγονότος, καθοριστικοῦ γιὰ τὴν πορεία τοῦ λαοῦ μας».
.                    Πράγματι, μὲ τὴν ἀποκατάσταση τῆς προσκύνησης τῶν εἰκόνων ὁ Ἑλληνισμός, συνέχισε νὰ βιώνει τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη του πρὸς τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους, καλλιέργησε περαιτέρω τὶς καλὲς τέχνες καὶ συνέχισε νὰ ἀναπτύσσει τὸν πολιτισμό του, ποὺ πῆγε νὰ πνιγεῖ ἀπὸ τὴν εἰκονομαχία. Γράφει σχετικὰ  ὁ Σπυρίδων Ζαμπέλιος: «Ἔκτοτε μετὰ ζήλου θρησκευτικοῦ συνάγονται καὶ τακτοποιοῦνται τὰ διασωθέντα λείψανα τῆς πολυθεϊκῆς καὶ Χριστιανικῆς ἀρχαιότητος, τὰ ζώπυρα τῆς ἱστορίας, φιλοσοφίας καὶ γραμματολογίας τῶν προγόνων».
.                    Ἡ ἀποκατάσταση τῆς προσκύνησης τῶν εἰκόνων καὶ τῶν λειψάνων εἶναι βεβαίως ἕνας θρίαμβος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ ταυτόχρονα εἶναι  καὶ μία ἱστορικὴ πολιτισμικὴ νίκη τοῦἙλληνισμοῦ ἐπὶ τοῦ Ἰσλάμ. Καὶ αὐτὸ πέτυχαν οἱ Ἕλληνες χάρη στὴν τότε συνεργασία τῶν πολιτικῶν καὶ θρησκευτικῶν ἡγετῶν τους. Αὐτὴ ἡ ἐπέτειος τῆς τότε πετυχημένης συνεργασίας Πολιτείας καὶ Ἱεραρχίας γιὰ τὸ καλό τοῦ λαοῦ  δὲν ἑορτάσθηκε φέτος, πράγμα ἰδιαίτερα λυπηρό, ποὺ πάντως συνέβη μὲ εὐθύνη τῆς σημερινῆς κυβέρνησης.

.                    Θλίψη προκαλεῖ ἡ δημοσίως ἐκφρασθεῖσα ἄποψη τοῦ ὁμότιμου καθηγητῆ τοῦἘκκλησιαστικοῦ Δικαίου κ. Ἰωάννη Κονιδάρη, ὅτι, κατ’ ἐκεῖνον, «γίνεται σαφὲς ὅτι ὁ ἑορτασμὸς τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὴν Πολιτεία καὶ μάλιστα τὴν τρίτη δεκαετία τοῦ 21ου αἰώνα». Σημειώνεται ὅτι ὁ κ. Κονιδάρης ὡς Ἄρχων Μέγας Δικαιοφύλαξ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου πρέπει νὰ γνωρίζει ὅτι ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἑορτάζεται μεγαλοπρεπῶς στὸ Φανάρι καὶ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἐκφωνεῖ ὁ ἐκπρόσωπος τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ὑπογραμμισθεῖ ἡ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ συναλληλία Πολιτείας καὶἘκκλησίας, ἔστω καὶ ὑπὸ τοὺς γνωστοὺς δυσμενεῖς ὅρους ποὺ ζεῖ τὸ Πατριαρχεῖο. Καὶ τί σημαίνει τὸ γραφὲν «τρίτη δεκαετία τοῦ 21ου αἰώνα;». Τώρα ἀλλάζουμε τὴν Ἱστορία; Παύουμε μὲ μία κίνηση τὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ; Γινήκαμε ὀπαδοὶ τοῦ γουοκισμοῦ, ἂν καὶ κάτοχοι σπουδαίου ἐκκλησιαστικοῦ τίτλου ὡς ὀφφικιάλιοι τοῦ Πατριαρχείου;
.                    Ἔντονος καὶ ὁ προβληματισμὸς ἀπὸ τὴν ἄποψη τοῦ κ. Κονιδάρη. Ἂν ἕνας ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, Μέγας Ἄρχων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, θεωρητικὰ γνώστης τῆς ἱστορίας καὶ πρακτικὰ διάδοχος στὴν πάλαι ποτὲ ἕδρα σπουδαίων καθηγητῶν, ὅπως τῶν Ράλλη, Τρωιάνου καὶ ἄλλων, γράφει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο γιὰ τόσο σοβαρὰ ζητήματα, τί νὰ περιμένει κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνώτατους πολιτειακοὺς καὶ πολιτικοὺς παράγοντες πού, κατὰ τεκμήριο, δὲν ἔχουν τόση γνώση τῆς Ἱστορίας καὶ τῆς Παράδοσής μας…-

«ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ» [Ὁ Δεληβορριάς γιὰ τὸν Ἀγώνα Ἀνεξαρτησίας»] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ὁ Δεληβορριάς γιὰ τὸν Ἀγώνα Ἀνεξαρτησίας

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                 Ὁ ἱστορικὸς καὶ ἐπὶ 41 χρόνια (1973-2014) ἐμπνευσμένος διευθυντὴς τοῦ Μουσείου Μπενάκη Ἄγγελος Δεληβορριᾶς (1937-2018) δίδει ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση σὲ ὅσους κατὰ τὶς περὶ Ἔθνους διακηρύξεις τοὺς ἀποτιμοῦν τὸ νόημα τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας ὡς ἐννοιολογικῆς κατασκευῆς τῆς μετὰ τὴ συγκρότηση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους περιόδου. Μεταξὺ αὐτῶν ἀναφέρει τοὺς Κωνσταντῖνο Τσουκαλά, Ἀντώνη Λιάκο, Πασχάλη Κιτρομηλίδη καὶ Γιάννη Χαμηλάκη (Βλ. σχ. Ἀγγέλου Δεληβορριᾶ «Ὁ Ἑλληνικὸς Πολιτισμὸς τῆς προεπαναστατικῆς περιόδου ὡς βασικὸς συντελεστὴς τοῦ Ἀγώνα τῆς Ἀνεξαρτησίας»*, Ἔκδ. Βιβλιοθήκης τοῦ Μουσείου Μπενάκη, Ἀθήνα 2021, σελ. 11).
.                 Μὲ πλούσια βιβλιογραφία, μὲ προσωπικὴ ἔρευνα καὶ μὲ πολλὰ ντοκουμέντα καὶ κειμήλια,πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποίαυπαρχουν στὸ Μουσεῖο Μπενάκη, ὁ Ἄγγελος Δεληβορριᾶς τονίζει ὅτι τοῦ εἶναι ἀδιανόητο νὰ υἱοθετήσει «τοὺς συντονισμένα ἀποδομητικοὺς στόχους ἑνὸς ὄψιμου ἐπιστημονικοῦ μεταμοντερνισμοῦ» καὶ προσθέτει: «Τὸ ἱστορικὸ περίγραμμα, σὲ γενικὲς γραμμές, εἶναι γνωστό: κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Φραγκοκρατίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας, ὁ τραυματισμένος ἑλληνικὸς κόσμος κατόρθωσε νὰ διατηρήσει ζωντανὴ τὴ συναίσθηση τῆς πολιτιστικῆς του ταυτότητας, περισώζοντας τὴ συστατική του ὑπόσταση μὲ τὴν ἐκπλήσσουσα δυναμικὴ ἀντοχὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, καθὼς καὶ μὲ τὴ στήριξη τῆς Ὀρθόδοξης θρησκείας, παρὰ τὶς ριζικὲς ἀνατροπὲς ποὺ εἶχε ὑποστεῖ τότε ἡ πολιτικὴ γεωγραφία, τοὺς ἀνηλεεῖς διωγμούς, τὶς βίαιες μετατοπίσεις σημαντικῶν τμημάτων πληθυσμοῦ, τὶς ἐρημώσεις ἐκτεταμένων περιοχῶν, τὶς βαρύτατες φορολογικὲς ἐπιβαρύνσεις, τὸν ἐπικρεμάμενο κίνδυνο τοῦ ἐξισλαμισμοῦ».
.                  Ὁ Ἄγγελος Δεληβορριᾶς τονίζει ὅτι σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ νεοελληνικὴ γραμματεία καὶ τὶς στραμμένες πρὸς τὴ Δύση σημαντικότερες ἀπὸ τὶς ἐκφάνσεις της, ἡ θρησκευτικὴ τέχνη ἐπιδιώκει νὰ ἀναβιώσει τὴν αἴγλη τῆς Ὀρθόδοξης αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου. Ἀκολουθεῖ τὴ βυζαντινὴ παράδοση, μὲ πιὸ καθησυχασμένες ἀναλογίες, σύμφωνα μὲ τὸν χρόνο τῆς ἀνέγερσης τῶν οἰκοδομημάτων της, καθὼς καὶ μὲ τὴν παρουσία τους σὲ φραγκοκρατούμενα – ἐνετοκρατούμενα ἢ τουρκοκρατούμενα ἐδάφη.  Ὡς παραδείγματα ἀναφέρει τὸν Ναὸ τῆς Παναγίας στὸν Πρίνο τοῦ Μυλοποτάμου τῆς Κρήτης – τοῦ ὕστερου 15ου αἰώνα, τὸν Ἅγιο Μάμα στὴ Μόρφου τῆς Κύπρου – στὶς ἀρχὲς τοῦ 16ου αἰώνα καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Νέας Μονῆς Φιλοσόφου στὴ Δημητσάνα – τοῦ 17ου αἰώνα.
.                  Ἔχοντας μελετήσει σὲ βάθος τὶς δημιουργίες  τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων ὑπὸ σκληροὺς καὶ ἀπάνθρωπους δυνάστες, ὁ Ἄγγελος Δεληβορριᾶς ἀποδεικνύει μὲ αὐτὲς ὄχι μόνο τὴ συνέχεια τοῦ ἔθνους μας, ἀλλὰ καὶ τὸν σπινθήρα τῆς δημιουργίας ποὺ εἶχε καὶ τὸ ὁδήγησε στὸν Ἀγώνα τῆς Ἀνεξαρτησίας. Εἰκονογραφίες, τοιχογραφίες, χρυσοκεντητικὴ σὲ ἄμφια, λάβαρα καὶ ἐπιτάφιους, θαυμάσια ὑφαντὰ καὶ κεραμικά, ἐκπληκτικὰ τεχνουργήματα ἀργυροχρυσοχοΐας, περίτεχνα ξυλόγλυπτα καὶ μαρμάρινα τέμπλα κοσμοῦν τοὺς ταπεινούς, ἀλλὰ ἀρχιτεκτονικὰ σπουδαίους ναοὺς καὶ τὰ μοναστήρια. Ὡς ἐλάχιστο παράδειγμα ἀναφέρει ὅσα κόσμησαν τὸ 1798 τοὺς Ἁγίους Ταξιάρχες στὴ Μάνη καὶ ὅσα κάλυψαν τὸ καμπαναριὸ τῆς Παναγίας Τουρλιανῆς στὴν Ἀνωμερὰ τῆς Μυκόνου, τὸ 1806.
Μέσα σὲ τέτοιους ἱεροὺς χώρους, ὑπογραμμίζει ὁ Ἄγγελος Δεληβορριᾶς, «συμπληρώνεται μυσταγωγικὰ ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ ὑπόδουλου Ἑλληνισμοῦ, μὲ τοὺς ἤχους μίας ἰδιόσημης πολύτροπης μουσικῆς, ἡ ὁποία, χωρὶς νὰ ἐγκαταλείπει τὶς παλαιότερες φόρμες, ἀνανεώνει τὴν παράδοση τῶν βυζαντινῶν κανόνων, συμβαδίζοντας μὲ τὴ γενικότερη ἀναγέννηση ποὺ προετοίμαζε τὸν Ἀγώνα τῆς Ἀνεξαρτησίας». Γιὰ τοὺς ἀμύητους στὰ καθέκαστα τῆς νεοελληνικῆς μουσικῆς, γράφει ὁ Δεληβορριᾶς, «οἱ κλίμακες τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μέλους ἠχοῦν παραδόξως συγγενικὰ μὲ τοῦ δημοτικοῦ τραγουδιοῦ καὶ μὲ τὴ μουσικὴ τῶν δημοτικῶν χορῶν, ποὺ ὅμως δείχνουν περίτρανα τὶς ἐπιμέρους ὄψεις μίας ἀδιάσπαστης κοινωνικὰ ἑνότητας». Οἱ ἐπὶ αἰῶνες σκληρότατες προσπάθειες τῶν Ἑλλήνων νὰ ἐπιβιώσουν καὶ νὰ ἀναπτυχθοῦν, οἰκονομικὰ καὶ πολιτισμικὰ ἀποδεικνύουν τὸν βαθμὸ τῆς  αὐτοσυνειδησίας τους ὡς πρωτεύοντος  συντελεστοῦ τοῦ Ἀγώνα γιὰ τὴν ἀνεξαρτησία τους, τονίζει ὁ Ἄγγελος Δεληβορριᾶς.-

Σχόλιο στὰ λεχθέντα ἀπὸ τὸν Μάικλ Χέρτζφελντ

 .                 Στὴν ἐτήσια διάλεξη γιὰ τὸν Ἄγγελο Δεληβορριὰ στὸ Μουσεῖο Μπενάκη ὁμιλητής, στὶς 19 Μαρτίου 2024, ἦταν ὁ Μάικλ Χέρτζφελντ, Ἑβραιογερμανὸς στὴν καταγωγὴ καὶ Ἕλληνας ὑπήκοος πρόσφατα, ὁμότιμος καθηγητὴς κοινωνικῶν σπουδῶν στὸ πανεπιστήμιο τοῦ Χάρβαρντ, στὶς ΗΠΑ. Διαβάζοντας τὴ συνέντευξή του σὲ καθημερινὴ ἑλληνικὴ ἐφημερίδα ἀναρωτιέται κανεὶς ἂν ὁ συγκεκριμένος ὁμιλητὴς μπορεῖ  νὰ ἀποδώσει τὴν σκέψη καὶ τὶς ἀντιλήψεις τοῦ ἀπόντος τιμώμενου λογίου, ὅταν ἔχει ἀντίθετες ἀπόψεις ἀπὸ αὐτὸν γιὰ τὴν ταυτότητα καὶ τὴν ἰδιοπροσωπία τῶν Ἑλλήνων.
Ὁ Χέρτζφελντ ἐκφράζει τὴ σύγχρονη ἄποψη, ποὺ διασπείρεται στὴ Δύση. Εἶπε: «Ἡ ἔμμονη ἰδέα ὅτι πρέπει νὰ μείνουμε ἀκριβῶς αὐτοὶ ποὺ ἤμασταν πάντα – τὸ βασικὸ ὑπόβαθρο καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ – εἶναι μία αὐταπάτη. Ὁπωσδήποτε ὁ πολιτισμὸς ἀλλάζει. Μὲ τὸ ἴδιο πνεῦμα λέω ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε πλέον γιὰ ἐθνικὲς κουλτοῦρες. Κάθε πολιτισμὸς εἶναι “διαδικασιακός”: ἐξελίσσεται. Ἡ ταυτότητα ὅπως καὶ ἡ κληρονομιὰ εἶναι ἔννοιες ρευστές… Ὡς ἀνθρωπολόγος πιστεύω πὼς οἱ Ἕλληνες τελευταία ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἀποκτοῦν μία πιὸ χαλαρὴ σχέση μὲ τὴν ἀρχαιότητα, διότι ἡ ταυτότητά τους δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτήν, ἂν καὶ παίζει ρόλο στὴ διαμόρφωσή της».

 Ἡ ἄποψη τοῦ Δεληβορριᾶ; Αὐτὴ εἶναι πὼς κατὰ τὰ ὅσα οἱ Ἕλληνες πέρασαν ἐπὶ αἰῶνες ὑπὸ ἑτερόδοξους καὶ ἀλλόθρησκους κατακτητὲς προσαρμόστηκαν στὰ ρεύματα τῆς Τέχνης, τῆς Ἐπιστήμης, τῆς Φιλοσοφίας καὶ προετοίμασαν τὴν Ἀνεξαρτησία τους, κρατώντας ὅμως πάντα σταθερὰ καὶ ἀμετάτρεπτα τὴν αὐτοσυνειδησία τους, δηλαδὴ τὴν  Ὀρθοδοξία, τὴ γλώσσα καὶ τὴ φιλοπατρία τους. Γράφει: «Ἡ ἀνοδικὴ πορεία τοῦ ξενοκρατούμενου Ἑλληνισμοῦ στοὺς ἐπιμέρους τομεῖς τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητας, τῆς ἔφεσης γιὰ μόρφωση καὶ τῆς καλλιτεχνικῆς ἔκφρασης ὁρίζεται μὲ συντεταγμένες τὴ συνοχή, κυρίως ὅμως τὴν ἀντοχὴ στὴ διάρκεια τοῦ χρόνου καὶ στὶς ἀρνητικὲς συγκυρίες τῶν περιστάσεων… καὶ ἔτσι ὑποδαυλίζει τὴν ἐπαναστατικὴ ἑτοιμότητα».
Ὡς πρὸς τὴν Ἀρχαιότητα καὶ τὴ σχέση τῶν Ἑλλήνων μὲ αὐτὴν ὁ Δεληβορριᾶς γράφει πάλι: «Τὸ ἑλληνικὸ κράτος δὲν ὀφείλει τὴ σημερινή του ὕπαρξη στὸ κλέος τῆς Ἀρχαιότητας, ἀλλὰ στὴ θαυμαστὴ ἀντοχὴ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ξενοκρατίας, στὸ ὑψηλὸ φρόνημα καὶ τὸν ἐπίσης ὑψηλὸ δείκτη  αὐτοσυνειδησίας, ἡ ὁποία ἑρμηνεύει τὸ τίμημα τοῦ αἵματος ποὺ καταβλήθηκε σὲ κάθε γωνιὰ τῆς ἑλληνικῆς γής, στὴν ἀγωνιστικότητα ποὺ γαλούχησε διαδοχικὰ τὶς ἑκάστοτε νέες γενιές, πλουτίζοντας τὰ ἀποθέματα τῆς αὐτογνωσίας μὲ νέο περιεχόμενο: «Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά…» ἔγραφε ὁ ἐθνικὸς ποιητὴς μὲ ἀφορμὴ τῶν Ἀγώνα τῆς Ἀνεξαρτησίας, γιὰ νὰ σηματοδοτήσει ἐπιγραμματικὰ ὡς διαρκῆ ἐπιδίωξη τὴν Ἐλευθερία». Ἡ ἐπὶ αἰῶνες ἀντοχὴ τῶν Ἑλλήνων στὴν διατήρηση τῆς ταυτότητάς τους καὶ ἡ πετυχημένη Ἐπανάστασή τους τὸ 1821 δημιουργοῦν βάσιμες ἐλπίδες ὅτι καὶ τώρα θὰ ἀντεπεξέλθουν μὲ ἐπιτυχία στὴν πολιτισμικὴ ἐπίθεση ποὺ δέχονται νὰ ἀλλοτριωθεῖ ἡ ἐθνική τους συνείδηση.-

*Τὸ βιβλίο ἔχει ὡς βάση τὴν ὁμιλία ποὺ ἐκφώνησε ὁ Ἄγγελος Δεληβορριᾶς κατὰ τὴν πανηγυρικὴ συνεδρία τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν τῆς 21ης Μαρτίου 2017 γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς ἐπετείου τῆς 25ης  Μαρτίου 1821.

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ

Ἡ ἰδεολογία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.                 Ὁ πρωθυπουργὸς Κυριάκος Μητσοτάκης ἐξέφρασε τὴ χαρὰ καὶ τὴν περηφάνειά του, ποὺ πέτυχε νὰ ψηφιστεῖ ὁ Νόμος γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Τὰ περὶ δικαιωμάτων τῶν συγκεκριμένων πολιτῶν στὸν «γάμο» εἶναι ἀνάξια σχολιασμοῦ. Δικαιώματα ὑπάρχουν σὲ φυσικὲς καταστάσεις, ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς αὐτῶν εἶναι ἐπιβολή. Οὐδὲν δικαίωμα θίγεται γιὰ κάτι ποὺδὲν ὑπάρχει φυσικὸς τρόπος νὰ ἐπιτελεσθεῖ. Ὅσον ἀφορᾶ στὸ ὅτι μὲ τὸν «γάμο» τῶνὁμοφυλοφίλων γίναμε «προοδευτικοί», σημειώνεται ὅτι ἕντεκα χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ποὺ δὲν ἔχουν ἀναγνωρίσει αὐτὸ τὸ γεγονός, δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ὅτι δὲν εἶναι προοδευτικές, οὔτε οἱ ἀρχὲς τῶν χωρῶν αὐτῶν καί, μέχρι πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, τῆς Ἑλλάδος προσκρούουν σὲ κάποιο ἄρθρο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.

.                 Μετὰ τὸ «πανηγύρι», ποὺ στήθηκε μὲ τὴ συμμετοχὴ τοῦ Κυρ. Μητσοτάκη, γιὰ τὴν ψήφιση τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, προκαλεῖται τὸ ἐρώτημα ποια  εἶναι ἡ ἰδεολογία τοῦ Ἕλληνα πρωθυπουργοῦ;   Στὴ Γαλλία ὁ καθηγητὴς Amaury Giraud ἐξέδωσε τὸ βιβλίο «Σκεφτόμαστε τὸν συντηρητισμὸ στὴν Ἀριστερὰ» (Penser le conservatisme a Gauche). Σὲ αὐτὸκαταδεικνύει πὼς ἀριστεροὶ διανοούμενοι, ὅπως οἱ Προυντόν, Ὄργουελ, Παζολίνι, Ντεμπρὲ εἶναιἀντίθετοι στὴν «προοδευτικὴ νεωτερικότητα». Παράλληλα τονίζει ὅτι στὴν ἐποχή μας ἔχει ἐμφανιστεῖ ἡ ἀριστερὰ τῆς δεξιᾶς, ἤ, πιὸ σωστά, ἡ «συντηρητικὴ ἀριστερά». Μπορεῖ νὰ φαίνεται σχῆμα ὀξύμωρο, ἀντιφατικό, παράδοξο, ὅμως συμβαίνει σήμερα στὴν Ἑλλάδα.
.                 Τὸ «προοδευτικὸ» Νομοσχέδιο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλόφιλων δὲν ψηφίστηκε ἀπὸτοὺς 158 βουλευτὲς τοῦ συντηρητικοῦ Κόμματος, ποὺ ἔχει τὴν πλειονοψηφία στὴ Βουλή. Ψηφίστηκε ἀπὸ 107  βουλευτὲς τῆς Νέας Δημοκρατίας, σὺν τὶς ψήφους τῆς «προοδευτικῆς» Ἀριστερᾶς. Ἂν ἡ Ἀντιπολίτευση ἐνεργοῦσε σύμφωνα μὲ τὸν ρόλο της, τὸ Νομοσχέδιο δὲν θὰ περνοῦσε, θὰ εἶχε καταψηφιστεῖ. Γιὰ τὴν ἱστορία στοὺς 107 βουλευτὲς τῆς ΝΔ (ἀπὸ τοὺς 158 ποὺ διαθέτει στὴ Βουλή), προστέθηκαν οἱ 33 βουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ (ἀπὸ τοὺς 36), οἱ 21 βουλευτὲς τοῦ ΠΑΣΟΚ (ἀπὸ τοὺς 32), οἱ 9 τῆς Νέας Ἀριστερᾶς (ἀπὸ τοὺς 11) καὶ οἱ 6 τῆς Πλεύσης Ἐλευθερίας, σύνολο 176.
.                 Ὁ ἀείμνηστος  διακεκριμένος  ἀριστερὸς διανοούμενος Κορνήλιος Καστοριάδης σὲ ὁμιλία του στὸ Λεωνίδιο τῆς Ἀρκαδίας εἶχε πεῖ πὼς στὴ σύγχρονη κοινοβουλευτικὴ Δημοκρατία, ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ ἐλευθερία τῶν πολιτῶν, κατὰ τὰ πρότυπα τῆς ἀρχαίας Ἀθηναϊκῆς Δημοκρατίας, δὲν κρατᾶνε οὔτε ὅσες ὧρες ἀνὰ τετραετία διαρκεῖ ἡ ψηφοφορία ἐκλογῆς τῶν βουλευτῶν! Καὶ αὐτὸ γιατί, ὅπως σημείωσε, «οἱ ἐπιλογὲς ποὺ κάνει αὐτὴ τὴ μέρα ὁ ψηφοφόρος ἔχουν ἤδη καθοριστεῖ (καὶ πολὺ περισσότερο στὴ σημερινὴ ἐποχὴ) ἀπὸ τὰ προηγούμενα χρόνια: ἀπὸ τὸν ἐκλογικὸ νόμο ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντα κόμματα, τοὺς ὑποψηφίους κλπ.» Ὅλες τὶς ὑπόλοιπες μέρες τῆς τετραετίας οἱ βουλευτὲς τυπικά βουλεύονται (σκέπτονται, ἐξετάζουν, κρίνουν καὶ ἀποφασίζουν) μὲ βάση τὴν ἐντολὴ ποὺ ἔλαβαν ἀπό τοὺς καὶ τὶς ψηφοφόρους τους. Ἐρώτημα: οἱ 107 βουλευτὲς τῆς ΝΔ βουλεύτηκαν κατὰ τὴν θέληση καὶ ἐντολὴ τῶν ψηφοφόρων τους; Ὄχι βέβαια. Ἀκόμη καὶ ὅλες οἱ  θετικὲς πρὸς τὴν Κυβέρνηση δημοσκοπήσεις δὲν μπόρεσαν νὰ ἀποκρύψουν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡσυντριπτικὴ πλειονοψηφία τῶν ψηφοφόρων τῆς ΝΔ εἶναι ἐναντίον τοῦ «γάμου» καὶ τῆς τεκνοθεσίας ἀπὸ ζεῦγος ὁμοφυλοφίλων. Στὴν πράξη οἱ ψηφοφόροι τῆς ΝΔ ἀγνοήθηκαν καὶ ἐπικράτησε ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ Κόμματος καὶ πρωθυπουργοῦ.
.                 Ἄλλο ἐρώτημα: Ποιός ἀπὸ τὰ ἑκατομμύρια τῶν ψηφοφόρων τῆς ΝΔ πίστεψε προεκλογικὰ ὅτι εἶναι δυνατὸν ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Κόμματος ὡς πρωθυπουργὸς νὰ συνεργαζόταν μὲτὴν Ἀριστερὰ γιὰ τὴν ψήφιση τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὅταν ὁ ἴδιος ἔχει χαρακτηρίσει τὴ διακυβέρνηση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τοῦ ΠΑΣΟΚ μὲ τὰ πιὸ μελανὰ χρώματα; Κάτι μισόλογα ἐλέγοντο, κάτι ὑπαινιγμοί, ἀλλὰ οἱ πολίτες καθησυχάζοντο μὲ ὑπονοούμενα ὅτι μπορεῖ νὰ ἔρθει τὸ Νομοσχέδιο γιὰ τὸν «γάμο» πρὸς τὸ τέλος τῆς τετραετίας, ὅτι πάντως «ἀκόμη δὲν εἶναι ὥριμος ὁ λαὸς νὰ τὸν δεχθεῖ» καὶ ὅτι καὶ ἐὰν ἔρθει στὴ Βουλὴ δὲν θὰ ψηφιστεῖ, γιατί θὰ ἀντιδράσουν οἱ βουλευτὲς τῆς ΝΔ… Ἐλάχιστοι μπορεῖ νὰ πρόβλεψαν τὸ ἀπίθανο, ὅτι ὁ Κυρ. Μητσοτάκης θὰ συμφωνήσει μὲ τὴν Ἀριστερὰ γιὰ νὰ περάσει τὸ ἐν λόγῳ Νομοσχέδιο…
 .                 Μετὰ τὰ ὅσα ἐξετέθησαν τίθεται τὸ ἐρώτημα ποιά εἶναι ἡ ἰδεολογία τοῦ Κυρ. Μητσοτάκη. Ὁ τρόπος ποὺ ψηφίστηκε τὸ Νομοσχέδιο, ὁ τρόπος ποὺ ὁ ἴδιος πανηγύρισε καὶ τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ χρησιμοποίησε δείχνουν ὅτι σὲ ζητήματα «προοδευτισμοῦ» συμπίπτει ἰδεολογικὰ μὲ τὴν «προοδευτικὴ» Ἀριστερὰ καὶ εἶναι σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν μεγάλο φιλελεύθερο, συντηρητικό, πατριωτικὸ ἰδεολογικὸ χῶρο ποὺ ἐψήφισε Νέα Δημοκρατία. Καὶ κάτι ἀκόμη, ποὺ δείχνει τὴν ἰδεολογία καὶ τὸν χαρακτήρα τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη. Τὰ ἔβαλε μὲ τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν ὁποία καὶ ὁ Τσίπρας ἀκόμη κάποια στιγμὴ πῆγε πίσω. Ὑπενθυμίζεται  στὸν Κυριάκο Μητσοτάκη αὐτὸ ποὺ εἶπε στὸν Κωλέττη ὁ Μακρυγιάννης καὶ ἀναφέρει στὰ Ἀπομνημονεύματά του:
«Πάγω εἰς τὸν κουμπάρο μου τὸν Κωλέττη, τὸν παίρνω σὲ μίαν κάμαρη καὶ τοῦ λέγω: “…Ἐτιμήθης, δοξάστης ἀπὸ τὴν πατρίδα σου. Γιόμωσες σταυρούς, χρήματα. – Δὲν μᾶς ἀφήνεις πλέον ἥσυχους νὰ ζήσουμεν ἐδῶ εἰς τὴν ματοκυλισμένη μας πατρίδα μὲ τὴν θρησκεία μας, ἀλλὰ μᾶς τζαλαπατᾶς καὶ μᾶς διαιρεῖς;” Ἀφοῦ τοῦ εἶπα πολλά τοῦ λέγω: “Γνωρίζομεν τὶς ἐνέργειες τὶςς μυστικὲς τῶν ξένων ὁπού ἐργάζονται διὰ τὴν θρησκεία μας – θρησκείαν δὲν ἀλλάζομεν ἐμεῖς, οὔτε τὴν πουλοῦμεν!”».–

«ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ»! Ἡ κερκόπορτα καὶ τὸ κρασοπωλεῖο.

Ἡ Κερκόπορτα

Περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», 04.03.24

.                   Ἡ Κερκόπορτα ἄνοιξε! Τὴν ἄνοιξε καὶ τὴν ἄφησε ἀνοιχτὴ ὁ ἴδιος ὁ Πρωθυπουργός. Κατὰ τὴν ἀντίληψή του, σὲ σχέση μὲ τὶς μεγάλες πύλες τοῦ κάστρου, ἡ Κερκόπορτα εἶναι μικρή, ἀσήμαντη. Κάνει πολὺ μεγάλο λάθος. Καὶ τὸ πόσο μεγάλο εἶναι τὸ λάθος του φάνηκε ἀμέσως ἀπὸ τὴν ἀνάρτηση ποὺ ἔκανε στὸν λογαριασμό του ὁ χαρακτηριστικότερος ἐκπρόσωπος τῆς ΛΟΑΤΚΙ ὁμάδας, ὁ κ. Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Ἔγραψε ὁ κ. Βαλλιανάτος ἀμέσως μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ προδοτικοῦ νομοσχεδίου δύο μόνο λέξεις πανηγυρίζοντας τὴ νίκη τῶν ΛΟΑΤΚΙ: «Ἡ Πόλις ἑάλω»!
.                  Ἂν δὲν τὸ εἶδε, κάποιος ἂς τὸ δείξει στὸν ἀνὰ τὴν οἰκουμένη περιφερόμενο Πρωθυπουργό μας, μήπως καταλάβει τί ἔκανε. Καὶ κάποιος ἂς ρωτήσει τὴν κυρία Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας πῶς κρίνει αὐτή, ὡς δικαστής, ποὺ μάλιστα εἶχε ἀνέλθει στὸ κορυφαῖο δικαστικὸ ἀξίωμα, τὴ διαπίστωση ὅτι ἡ Ἑλλάδα «ἑάλω», καὶ ὅτι ὑπῆρξε ἡ πρώτη καὶ μέχρι στιγμῆς μόνη Ὀρθόδοξη χώρα ποὺ ἀντινομοθέτησε στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν παράδοσή της καὶ πρόδωσε τὸν τρισ­χιλιόχρονο πολιτισμό της.
.                  Κι ἂς ἀπαντήσει ἡ κυρία Πρόεδρος, γιατί θεώρησε δίκαιο καὶ ταιριαστὸ νὰ πανηγυρίσει μαζὶ μὲ ὁμάδα τῶν ΛΟΑΤΚΙ σὲ κρασοπωλεῖο τὴν ἅλωση τῆς χώρας ἀπὸ τοὺς νέους κατακτητές της; Ἔτσι ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐκλογή της στὸ ὕπατο ἀξίωμα τῆς πατρίδας; Ἢ μήπως ἐξαργυρώνει μὲ τὸν πλήρη συμβιβασμό της τὴν ἐπανεκλογή της σ᾿ αὐτὴ τὴ θέση;
Πολὺ μικρὴ γιὰ κάτι τόσο μεγάλο.
.                  Πάντως ὅσοι δὲν κρατοῦν πεισματικὰ τὰ μάτια τους κλειστά, βλέπουν ἤδη καθαρὰ αὐτὸ ποὺ ἔρχεται. Κάτι δηλαδὴ ποὺ συζητεῖται ἀπὸ καιρὸ καὶ σὲ κάποια μέρη ἔχει ἤδη ἐφαρμοσθεῖ, τὸ ὁποῖο ὅμως φάνηκε καθαρότερα, λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἐδῶ ψήφιση τοῦ ἄνομου νόμου, καὶ στὴ μεγαλύτερη δημοκρατία τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Ὅπου ὁ ὑπουργός της τῶν Ἐξωτερικῶν Ἄντονι Μπλίνκεν ζήτησε ἀπὸ τοὺς ὑπαλλήλους τοῦ Ὑπουργείου του νὰ ἀποφεύγουν τοὺς ἔμφυλους ὅρους, ὅπως «μητέρα», «πατέρας», «ἀνθρώπινο δυναμικὸ» κ.τ.λ.
.                  Ἐκφράσεις ὅπως «ἀνθρώπινο δυναμικό», «ἐσεῖς», «κυρίες καὶ κύριοι», «μητέρα πατέρας», «γιὸς κόρη» καὶ «ὁ σύζυγος, ἡ σύζυγος», θὰ πρέπει νὰ ἀποφεύγονται, σύμφωνα μὲ τὸν ἐπικεφαλῆς τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ, καὶ νὰ ἀντικαθίστανται μὲ λέξεις ὅπως, «ἐργατικὸ δυναμικό», «ὅλοι», «λαός», «ὅλοι σας», «γονέας», «παιδί», «σύζυγος» ἢ «σύντροφος»… («in.gr» 21-2-2024).
.                  Ὅσο λίγο νοῦ κι ἂν διαθέτει κανείς, ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὁ κόσμος ὁδηγεῖται σὲ κα­τάσταση παραφροσύνης. Καὶ πλέον αὐτὴ δὲν φαίνεται νὰ εἶναι πολὺ μακριά μας. Σύντομα θὰ φθάσει καὶ θὰ ἐπιβληθεῖ καὶ στὴν πατρίδα μας.
.                  Ἡ Κερκόπορτα εἶναι πλέον ἀνοιχτή.
.                  Ἐκτὸς καὶ μᾶς λυπηθεῖ ὁ Θεός. Ἀλλὰ τὸ ἀξίζουμε;

Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ Νέα Δημοκρατία καὶ ἡ Ἐκκλησία

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.        Ἡ γερμανικὴ ἐφημερίδα Φραγκφούρτερ Ἀλγκεμάϊνε Τσάϊτουνγκ (ΦΑΤ) στὸ φύλλο τῆς 20ῆς Φεβρουαρίου 2024 ἔγραψε καὶ ἀναμετέδωσε ἡ Ντόϊτσε Βέλε πὼς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴνἙλλάδα «ὑπέστη πικρὴ ἧττα» καὶ πὼς ἐπὶ συντηρητικῆς κυβέρνησης Μητσοτάκη χάνει τὴ δύναμή της… Αὐτὰ μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ Νόμου γιὰ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων. Φυσικὰ ἡ γερμανικὴ ἐφημερίδα δὲν γνωρίζει ὅτι γιὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο  Νύσσης καὶ γιὰ κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐσώτατο μυστήριο, στὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος καλεῖται (Ἐκκλησία =Ἐκ- καλῶ) νὰ μετάσχει στὴν ὕπαρξη καὶ στὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό.
.        Ἡ ΦΑΤ θεωρεῖ τὴν Ἐκκλησία ἕνα θεσμό, ἕνα Κόμμα, ποὺ ἔχει ἰδεολογία, ἱεραρχία, ὀπαδούς. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ τὸ ἄτοπο τῶν γραφομένων της. Ἂν ἴσχυε ἡ ἀντίληψη τῆς γερμανικῆς ἐφημερίδας, ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς ἡττᾶται…  Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς φάνηκε ὅτι ἡττήθηκε ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους, ἀλλὰ ἀναστήθηκε. Οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Νέρωνα, τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ τῶν ἄλλων Ρωμαίων αὐτοκρατόρων, ἕως τὸν Μωάμεθ τὸν πορθητή, τοὺς Ἐνετούς, τοὺς Φράγκους, τὸν Ροβεσπιέρο, τὸν Χίτλερ, τὸν Στάλιν διώχθηκαν ἀπηνῶς καὶ φαινομενικὰ ἡττήθηκαν… Ἡττήθηκαν καὶ κατὰ τὴν Εἰκονομαχία ἀπὸ Βυζαντινοὺς αὐτοκράτορες, ποὺ διατείνονταν ὅτι ἦσαν Χριστιανοί… Ὅμως γιὰ 2000 χρόνια οἱ διῶκτες Της οὐδὲν ἐπιτυγχάνουν μὲ τοὺς σκληροὺς διωγμοὺς καὶ τὶς «ἐπιτυχίες» τους. Ἀντίθετα, ὅλοι τους ἐξαφανίζονται καὶ γράφονται μὲ μελανὰ γράμματα στὴν Ἱστορία. Ἀντίθετα  ἡ Ἐκκλησία πάντα ὑπάρχει, φωτίζει καὶ σώζει…
.         Ἡ Ἐκκλησία στὸν κόσμο αὐτὸ ἀποτελεῖται ἀπὸ κλῆρο καὶ λαό,  «βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον, λαὸς εἰς περιποίησιν…» (Α΄ Πέτρ. β΄9). Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, τὸν πρωθυπουργὸ καὶ τοὺς περισσότερους ἀπὸ ὅσους ψήφισαν τὸν Νόμο, ποὺ καθιερώνει τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Μάλιστα κατὰ τὴν Ἑλληνικὴ παράδοση οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες τιμῶνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μὲ προνόμια, λέγονται ἰδιαίτερες εὐχὲς γι’ αὐτούς, κατέχουν ἰδιαίτερη θέση στοὺς Ναούς. Στὸν πρωθυπουργὸ δόθηκε ἡ ἰδιαίτερη τιμὴ νὰ κρατήσει τὴν θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Τήνου, ποὺ συνδέεται μὲ τὴν ἀνεξαρτησία τῶν Ἑλλήνων. Ὁ ἢ ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἀπαγγέλλει τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως…
.         Σὲ τρεῖς μῆνες ἔρχονται οἱ Εὐρωεκλογὲς καὶ ἀργότερα οἱ βουλευτικὲς ἐκλογές. Αὐτοὶ οἱ βουλευτὲς τῆς ΝΔ, ποὺ ὑπερψήφισαν τὸ Νόμο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων ἄραγε θὰ ἔχουν τὴν ἐντιμότητα νὰ μὴν ἐνοχλοῦν πλέον τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς ἱερεῖς ζητώντας τὴν ὑποστήριξή τους; Θὰ ἔχουν τὴν ἐντιμότητα νὰ μὴν ζητοῦν τὴν ὑποστήριξη καὶ συγκεντρώσεις σὲ σπίτια ὅσων παραμένουν «ὀπισθοδρομικοὶ» Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί; Θὰ ἔχουν τὴν αἰδὼ νὰ ἀπέχουν ἀπὸ θρησκευτικὲς πανηγύρεις καὶ ἐπετείους, ποὺ συνήθως τότε «ἐπιδεικνύουν τὴν εὐσέβειά τους»; Ὁ πρωθυπουργὸς καὶ τὸ Κόμμα τῆς Νέας Δημοκρατίας θὰ ἔχει τὴν εὐαισθησία νὰ τροποποιήσει τὴν ἰδρυτική του διακήρυξη καὶ τὸ Καταστατικό του, ὁμολογώντας ὅτι πλέον ἔχει διαφοροποιηθεῖ ἡἰδεολογία του καὶ ὅτι πλέον αὐτὴ εἶναι «προοδευτικὴ» καὶ ἀντιχριστιανική;
.         Κάποιος ἀπὸ τοὺς πολλοὺς προπαγανδιστὲς –μόνον οἱ προπαγανδιστὲς εἶναι πολλοί, ὁ λαὸς στὴν συντριπτική του πλειονοψηφία εἶναι ἐναντίον– ὑπὲρ τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων ἔγραψε ὅτι οἱ Ἕλληνες θὰ τὸν καταπιοῦν καὶ αὐτὸν ὅπως ὅλα ὅσα ἔχουν ἐπιβληθεῖ ἕως σήμερα. Ἀλλὰ ἡ ἐπιβολὴ εἶναι ἕνα τὸ κρατούμενο. Οἱ ἐπιπτώσεις ὅμως στὴν κοινωνία εἶναι τὸ σημαντικὸ καὶ αὐτὸ οἱπροπαγανδιστὲς ὄχι μόνο δὲν τὸ ὑπολογίζουν, ἀλλὰ τὸ θεωροῦν «πρόοδο». «Πρόοδος» γι’ αὐτοὺς εἶναι ἡ ὑπονόμευση τῆς οἰκογένειας, ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνοποιίας, ἡ συρρίκνωση τοῦ ἀριθμοῦ καὶ ἡ ἀπαξίωση τῶν ἀρχῶν καὶ ἰδανικῶν τῶν Ἑλλήνων. Ἐδῶ ἔρχεται καὶ τὸ πῶς ἀντιμετωπίζουν οἱἝλληνες τὴν κατάσταση. Θὰ φανεῖ σὲ τρεῖς μῆνες, στὶς Εὐρωεκλογές.-

 

«ΑΝΗΡΕΣΑΝ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΟΥΣ». Δὲν ψήφισαν ἁπλὰ τὸν νόμο· τὸν ὑποστήριξαν μὲ πάθος, τὸν ἐπέβαλαν μὲ πεῖσμα, τὸν γιόρτασαν προκλητικά». (Μητροπολ. Μεσογαίας Νικόλαος)

«Ἐν ὄψει τοῦ Τριωδίου καὶ σχόλιο στὸν πρόσφατο νόμο
περὶ γάμου μεταξὺ ἀτόμων του ἰδίου φύλου»

Πρὸς
Τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς καθ᾿ ἡμᾶς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως

Προσφιλῆ τέκνα ἐν Κυρίῳ καὶ ἀγαπητοὶ ἀδελφοί μας,

.                 Ὁ Μητροπολίτης σας καὶ ὅλοι οἱ ἐφημέριοι καὶ κληρικοὶ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας σᾶς εὐχόμαστε καλὸ καὶ εὐλογημένο Τριώδιο, τὸ ὁποῖο χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ὡς «Πύλη τῆς Μετανοίας», ἐνῶ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἀποκαλεῖται «Ὁδὸς Μετανοίας». Σήμερα ξεκινοῦμε μία πορεία μετανοίας καὶ πνευματικῶν ἀγώνων. Ἡ μετάνοια κατέχει κεντρικὴ θέση στὴ ζωή μας ὡς πιστῶν, ἰδιαίτερα ὅμως βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρο αὐτῆς τῆς περιόδου, μάλιστα φέτος ποὺ τὸ ξεκίνημά της συνδυάζεται μὲ τὰ γνωστὰ πρωτοφανῆ γεγονότα ποὺ ἔχουν προξενήσει ἐντάσεις, μεγάλη ἀπογοήτευση, πικρία καὶ βαθειὰ θλίψη στὶς καρδιές μας. Ἡ ἀφροσύνη, ὁ παραλογισμός, ἡ ἁμαρτία, ἡ ἠθικὴ ἐκτροπὴ στὸ ἀποκορύφωμά τους. Ὅλα αὐτὰ καὶ μὲ τὸν νόμο. Στὴν πατρίδα μας. Ποιός θὰ τὸ φανταζότανε αὐτό;
.                 Μὲ μεγάλη ἀπορία, ὄχι ὅμως καὶ μὲ ἰδιαίτερη ἔκπληξη, γίναμε μάρτυρες προσφάτως μιᾶς ἀκατανόητης προσπάθειας μεθοδευμένης ψήφισης ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κοινοβούλιο, μάλιστα μὲ τὴ σύμπραξη τελικῶς πέντε κομμάτων, τοῦ γάμου ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου καὶ τῆς συναφοῦς μὲ αὐτὸν δυνατότητος ἀποκτήσεως τέκνων, κάτι ποὺ προσβάλλει καίρια καὶ τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν ἀξία καὶ ἀξιοπρέπεια, τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρώπου.
.                  Ἔτσι φτάσαμε στὴ νομοθετικὴ ἐξίσωση τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας μὲ νέες μορφὲς συμβίωσης, ποὺ ἀντιβαίνουν παντελῶς στοὺς φυσικοὺς ὅρους καὶ τοὺς ψυχοκοινωνικοὺς νόμους καὶ ἀσεβοῦν στὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, μὲ ἕωλα ἐπιχειρήματα ἠθικοῦ ἐπικαλύμματος ὑποστήριξης τῶν δικαιωμάτων τῶν προϊόντων αὐτῶν, δηλαδὴ τῶν δύστυχων παιδιῶν.
.                 Εἶναι δύσκολο νὰ καταλάβει κανεὶς τὸν λόγο ποὺ ὁδήγησε σὲ αὐτὴν τὴν ἀπόφαση τῆς Κυβερνήσεως, τὴ λογικὴ ποὺ δικαιολόγησε τὴν πιεστικότητα μὲ τὴν ὁποία ἄσκησε τὴν πολιτική της καὶ τὴ σπουδὴ καὶ ἐμμονή της παρὰ τὶς ἔντονες ἀντιδράσεις καὶ στελεχῶν της καὶ ποικίλων φορέων, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ποιός ὁ λόγος γιὰ ἕναν τέτοιο νόμο; ποιά ἡ ἀνάγκη; πόσους ἀφορᾶ ἄμεσα; πόσες τελικὰ εἶναι αὐτὲς οἱ περιπτώσεις ποὺ χρήζουν νομοθετικὴ θεραπεία; Γιατί αὐτὲς οἱ μεθοδεύσεις; Γιατί νὰ προκληθεῖ τόσος διχασμὸς καὶ ἀναστάτωση στὴν κοινωνία; Πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνα νομοσχέδιο ποὺ ἀφορᾶ τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν ἠθική, ποὺ ἀνατρέπει ἱστορικὲς ἀξιακὲς σταθερές, μάλιστα μέσα σὲ περίοδο τρομακτικῆς δημογραφικῆς κρίσης, νὰ ψηφίζεται μὲ προκλητὴ βουλευτικὴ ἀποχὴ τοῦ κυβερνῶντος κόμματος καὶ προκλητικὲς συνειδησιακὲς πιέσεις;
.                 Τὸ νομοσχέδιο ὅμως δυστυχῶς ψηφίσθηκε! Ἀπέναντί μας ἔχουμε πλέον ἕναν ἀπαράδεκτο νόμο καὶ μιὰ τραγικὴ πραγματικότητα ποὺ περιγράφεται ἀπὸ μιὰ ἀλληλουχία ἐπερχομένων προβλημάτων.
.                 Πρῶτο πρόβλημα τὰ δύστυχα παιδιὰ ποὺ θὰ υἱοθετοῦνται κατὰ παραγγελίαν καὶ θὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ μεγαλώσουν μέσα σὲ περιβάλλον ἐντελῶς ἀντίθετο μὲ τοὺς φυσικοὺς νόμους, τὶς εὐαγγελικὲς ἐπιταγὲς καὶ τὶς ἠθικὲς προϋποθέσεις. Τὸ πρόβλημά τους δὲν εἶναι ὅτι δὲν θὰ ἔχουν πατέρα ἢ μητέρα, ἀλλὰ ὅτι θὰ ἔχουν ἀντὶ γιὰ μητέρα πατέρα ἢ ἀντί γιὰ πατέρα μητέρα. Ἡ σύχγυση εἶναι προφανής. Ἡ ὁμοφυλοφιλικὴ ψευτο-οικογένεια προξενεῖ καὶ στέρηση καὶ σύγχυση στὶς παιδικὲς ψυχές. Τὸ πρόβλημα αὐτῶν τῶν παιδιῶν εἶναι μεγαλύτερο ποὺ γεννήθηκαν ἀπὸ ὅταν καὶ ἂν ὀρφανεύσουν.
.                 Δεύτερο πρόβλημα, ὅλα τὰ παιδιά μας ποὺ ἐφ’ ἑξῆς, ἀπὸ τὴν τρυφερή τους κιόλας ἡλικία θὰ ἐκτίθενται καὶ θὰ ἐθίζονται σὲ εἰκόνες ἀφύσικης πραγματικότητας. Θὰ μπερδεύονται ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θὰ βλέπουν καὶ θὰ ἀκοῦν καθημερινά. Σὲ λίγο κανεὶς δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει στὸ μυαλό τους τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμα καὶ τὸ ἠθικὸ ἀπὸ τὸ ἀνήθικο. Μιὰ κοινωνία πρωτοφανοῦς σύγχυσης ταυτότητας ξεπροβάλλει ἐφιαλτικά.
.                 Ὑπάρχει καὶ ἕνα τρίτο∙ ὁ γάμος, ὅπως ψηφίστηκε, ὑποβαθμίζει τὴν οἰκογένεια καὶ καταρρακώνει τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὀμορφιὰ καὶ ἱερότητά του. Σκοπὸς τοῦ γάμου εἶναι νὰ ἑνώσει τοὺς δύο, τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα. Ὁ γάμος τῶν ὁμφυλόφιλων ζευγαριῶν διχάζει ἀμφοτέρους. Ὅταν οἱ ἐπιθυμίες τῆς ψυχῆς δὲν ἐναρμονίζονται μὲ τὸ σῶμα, τὴ βιολογία καὶ τὴ φύση, ὁ ἄνθρωπος εἶναι διχασμένος. Ὅταν δύο διχασμένοι συμβιώνουν καὶ ἀναπαράγονται, τότε πολλαπλασιάζεται ὁ διχασμός τους. Ὅταν νομιμοποιεῖται καὶ θεσμοθετεῖται ἀδιάντροπα μιὰ καταστροφικὴ ἁμαρτία γιὰ ὅσους τὴν διαπράττουν, μεταδίδεται καλπάζοντας καὶ διασπείρεται ἀνεξέλεγκτα ἀνάμεσα καὶ στοὺς ἀνυποψίαστους. Ἐκεῖ ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο οἱ νέες ἀντιλήψεις. Ἐκεῖ καταντοῦν τὴν κοινωνία. Σὲ αὐτὸν τὸν γκρεμὸ μᾶς ἔσπρωξαν οἱ κυβερνητικοὶ προστάτες μας.
.                 Ὅλοι μιλοῦν γιὰ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγὴ καὶ τὴν ἀπειλὴ τῆς οἰκολογικῆς καταστροφῆς, στὴν ὁποία ὁδηγηθήκαμε βιάζοντας ἀλόγιστα τὴ φύση. Ἡ φύση ὅμως βιάζεται καὶ ὅταν εἰσάγονται στὴ ζωή μας διαφυλικὲς πρακτικὲς ποὺ ἀγνοεῖ ἡ φυσιολογικὴ τάξη, ὅταν μιλᾶμε γιὰ πολλὰ φύλαπέραν τῶν δύο, αὐτῶν τοῦ ἄνδρα καὶ τῆς γυναίκας, ὅταν ἡ γυναῖκα καταντάει μηχανὴ παραγωγῆςκαὶ προσβάλλεται ἡ μητρότητα, ὅταν ἡ θηλυκότητα θυσιάζεται στὸν βωμὸ τῆς σεξουαλικότητας, ὅταν ἀλλοιώνεται ἡ ἀνθρώπινη ταυτότητα.
.                  Ἡ ἀπειλὴ κατὰ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας ἀποτελεῖ κίνδυνο μεγαλύτερο ἀκόμη καὶ ἀπὸτὴν κλιματικὴ ἀλλαγή. Τὸ ἕνα κατaστρέφει τὸ περιβάλλον, τὸ ἄλλο βιάζει καὶ καταβροχθίζει τὸνἄνθρωπο, τὸν εὐτελίζει, τοῦ συντρίβει τὴν ἀξία, τὸν τελειώνει. Δυστυχῶς!
.                  Ἡ ἁμαρτία τῆς παρὰ φύσιν ἀσέβειας εἶναι μεγάλη. Δὲν εἶναι ὅμως μόνον ἁμαρτίακάποιων λίγων ἀνθρώπων, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἁμαρτία μιᾶς ὁλόκληρης κοινωνίας. Οὔτε πάλι εἶναι ἁμαρτία τοῦ σήμερα, ἀλλὰ ἁμαρτία ποὺ κυοφορεῖται ἐδῶ καὶ χρόνια. Καὶ τὸ χειρότερο, αὐτὸ συνέβηστὴ χώρα μας, μιὰ χώρα μὲ Ὀρθόδοξη ζωὴ καὶ θαυμαστὴ ἱστορία, γεμάτη ἀπὸ ἁγίους καὶ σημεῖαθεϊκῆς παρουσίας, μὲ ἀξιοζήλευτη οἰκογενειακὴ παράδοση, μιὰ χώρα πραγματικὰ εὐλογημένη. Πῶςνὰ τὸ ἀντέξει κανεὶς αὐτό; Πῶς νὰ τὸ συγχωρήσει;
.               Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι ἄνθρωποι δικοί μας, ποὺ τοὺς ἐμπιστεύθηκε μὲ τὴν ψῆφο τους ὁλαός μας, ποὺ βαπτίσθηκαν στὴν κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτοὶ περιφρόνησαν τὴ φωνήτης, ἀνήρεσαν τὸ βάπτισμα μὲ τὴν ψῆφο τους, αὐτοὶ ποὺ ἐμφανίζονται στὶς ἐκκλησιές μας, ποὺ τιμήθηκαν ἀπὸ τὸν πιστὸ λαὸ καὶ εὐεργετήθηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας πολλαπλῶς καὶ κατ’ ἐπανάληψιν, λέρωσαν τὰ χέρια τους μὲ τὴν ψῆφο τῆς ἀνευθυνότητας τους, λάσπωσαν τὸ κῦρος τους. Καὶ ὄχι μόνον. Τελικά, δὲν ψήφισαν ἁπλὰ τὸν νόμο∙ τὸν ὑποστήριξαν μὲ πάθος, τὸν ἐπέβαλανμὲ πεῖσμα, τὸν γιόρτασαν προκλητικά. Μόλυναν τὴν τιμή τους, ἀσέβησαν οἰκτρὰ στὴν ἀποστολήτους.
.               Ἀντὶ νὰ σηκώσουν στοὺς ὤμους τους τὸ δράμα τοῦ λαοῦ καὶ τὴν εὐθύνη τῆς ἱστορίας, αὐτοὶ μὲ ἐπικεφαλῆς τὴν πρώτη πολίτη τῆς χώρας μας πανηγύριζαν ἀσεβῶς καὶ προκλητικῶς σὲ δυσώνυμα κέντρα γιὰ τὴ δῆθεν νίκη τους. Αὐτὸ ἀποτελεῖ μεγαλύτερη ἁμαρτία καὶ ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαποὺ ὅλως ἀσυνέτως ψήφισαν. Τὸ πρόβλημα πλέον δὲν εἶναι κάποια ἄτομα ποὺ μὲ τὴ συνδρομὴ τῆςπολιτείας ταλαιπωροῦνται διότι δὲν τὰ βρῆκαν μὲ τὴ φύση τους, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ ὁδηγοῦν τὸ μέλλονμας στὴν καταστροφὴ καὶ τὰ παιδιὰ στὴ σύγχυση καὶ δὲν μπόρεσαν νὰ τὰ βροῦν μὲ τὴν ἠθικὴ καὶ τὴλογική, μὲ τὴν εὐθύνη καὶ τὴ συνείδησή τους.
.               Καὶ κάτι ἀκόμη∙ Ἂν ἐξαιρέσει κανεὶς αὐτοὺς ποὺ βγῆκαν μὲ τὸ λάβαρο τοῦ αἴσχους καὶπανηγύριζαν γιὰ τὴν ὑπερψήφιση τοῦ νόμου, δὲν εἶναι λίγοι καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀναγκάσθηκαν νὰψηφίσουν, ἀφοῦ ὑπέστησαν πολιτικὸ βιασμὸ καὶ ἀνελέητο ἐκβιασμό. Οἱ πρῶτοι ἐγκληματοῦν, οἱδεύτεροι εἶναι θύματα. Μπορεῖ ἴσως γι’ αὐτὸν τὸν λόγο νὰ ἔχουν ἐλαφρυντικά, διερωτώμεθα ὅμωςἂν ἀξίζουν πλέον νὰ σηκώνουν τὸ βάρος τοῦ ὑπεύθυνου ἐκπροσώπου τοῦ λαοῦ στὴ Βουλὴ καὶ κατὰπόσον ἡ ἀγνόηση τῆς κραυγῆς τῆς Ἐκκλησίας διαταράσσει τὴ σχέση τους μαζί της.

 Ἀγαπητά μας τέκνα καὶ ἀδελφοί,

.                Τὸ κακό, ἡ ἀπόλυτη ἐκτροπή, ἡ ἁμαρτία  ἤδη ἐπικρατοῦν στὶς κοινωνίες μας καὶ πλέον ροκανίζουν ἀκόμη καὶ τὸ ὑπαρκτικὸ μέλλον μας. Αὐτὸ ποὺ ἔγινε πρὶν δέκα μέρες εἶναι ὅ,τι χειρότερο στὴ σύγχρονη ἱστορία. Καὶ οἱ συνέπειές του ἀνυπολόγιστες. Ἡ κοινωνία μας ἀλλάζει. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ταυτότητά της. Εἶναι σὰν νὰ βιώνουμε πάλι τὴν πτώση, σὰν νὰ θρηνοῦμε ὅπως ὁ Ἀδὰμ ἔξωθεν τοῦ Παραδείσου. «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου».
.                Νὰ γνωρίζετε ὅμως ὅτι ὅλοι ἐμεῖς ποὺ φέρουμε τὸ βάρος τῆς πνευματικῆς πατρότητος, δὲν θὰ σιωπήσουμε, οὔτε θὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν ἀγῶνα, οὔτε θὰ ἀρνηθοῦμε τὴν εὐθύνη μας. Θὰ συνεχίζουμε νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ δείχνουμε τὸν φωτεινὸ δρόμο. Ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ἀναδείξει καὶ νὰ διασώσει τὴν ἀνθρώπινη ἀξία. Χρέος τῆς πολιτείας εἶναι νὰ προστατεύσει τὴν ἀξιοπρέπεια. Ὅταν κλονίζεται ἡ ἀξία, τότε παραλύει ἡ ἀξιοπρέπεια, δὲν ὑπάρχει. Γι’ αὐτὸ καὶ πρὸς τοὺς πολιτικοὺς διαχειριστὲς τῆς ζωῆς μας θὰ συνεχίσουμε νὰ ὑψώνουμε φωνή: Μὴ τσακίζετε τὸν ἄνθρωπο∙ σεβαστεῖτε τὴν ἀξία του, εἶναι ἀπροσμέτρητη. Τιμῆστε τὴν οἰκογένεια∙ εἶναι θεσμὸς ἀνεκτίμητος. Ἀγκαλιάστε θεραπευτικὰ ὅσους ἔχουν πρόβλημα∙ αὐτὸ χρειάζονται. Μὴ τοὺς τσαλακώνετε παίζοντας νομοθετικὰ μὲ τὰ παθολογικὰ δικαιώματά τους. Προστατεῦστε τὴν κοινωνία ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες της.
.                Ἀλλὰ καὶ ὅλοι ἐμεῖς, ἀγαπητά μας τέκνα καὶ ἀδελφοί, ἂς κρατήσουμε τὸν αὐτοσεβασμό μας, τὴ χαρά μας ποὺ γεννηθήκαμε ἄνθρωποι. Δὲν εἴμαστε σεξουαλικὰ ὑποκείμενα· εἴμαστε ἄνδρες καὶ γυναῖκες, εὐλογημένοι μὲ τὴν τιμὴ καὶ περικοσμημένοι μὲ τὴ δόξα τοῦ φύλου, δηλαδή οἱ ἄνδρες μὲ πραγματικὴ ἀνδροπρέπεια καὶ οἱ γυναῖκες μὲ γνήσια θηλυκότητα καὶ χάρη. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς χάρισε τὴν πνοή Του σὲ «ἄρσεν καὶ θῆλυ». Σὲ τέτοιους τὴν ἐμπιστεύθηκε, σὲ τέτοιους χάραξε τὴν εἰκόνα Του. Ὄχι σὲ κάτι ἄλλο. Αὐτὸ διδάσκει ἡ σοφὴ Ἐκκλησία μας. Ἂς ἀνανεώσουμε ὅλοι μας τὸν σύνδεσμο μαζί της, ἂς τὸν ἐξυγιάνουμε καὶ ἂς τὸν κάνουμε στενότερο καὶ δυνατότερο. Μόνον ἔτσι θὰ ἀντέξουμε τὴν καταιγίδα τῶν ἀλλεπάλληλων ἐκτροπῶν καὶ τὸν βομβαρδισμὸ τοῦ ἀνήθικου παραλογισμοῦ τῆς ἀπροκάλυπτης ἀσέβειας. Οἱ κρίσεις δοκιμάζουν μὲν τὴν πίστη, ἀλλὰ καὶ γεννοῦν ἁγίους.
.                Τὸ Τριώδιο ἀρχίζει. Εὐκαιρία νὰ ἀφυπνισθοῦμε ὅλοι. Καιρὸς νὰ «ἀνορθώσουμε τὰ παραλελυμένα γόνατα» καὶ νὰ ξαναχαράξουμε ὀρθὴ τροχιὰ στὴ ζωή μας. Ἀνάγκη γενικευμένης μετανοίας. Ὡς Ἐκκλησία ἐν σώματι νὰ μετανοήσουμε. Ἡ μετάνοια δὲν εἶναι γιὰ κάποιους ἄλλους∙ εἶναι γιὰ μᾶς, γιὰ ὅλους μας. Ὅπως ἡ Χαναναία ζήτησε ἡ ἴδια γιὰ τὸν ἑαυτό της τὸ ἔλεος ἀπὸ τὸν Κύριο, προκειμένου νὰ θεραπευθεῖ ἡ δαιμονισμένη κόρη της, ἔτσι κι ἐμεῖς καλούμεθα νὰ κλίνουμε γόνυ μετανοίας, ἄσχετα μὲ τὸ τὶ θὰ κάνουν οἱ ἔνοχοι τοῦ ἐγκλήματος, γιὰ νὰ κρατηθεῖ ἡ κοινωνία μας στὰ πόδια της. Ἀλλά, γιατὶ ὄχι, γιὰ νὰ τὸ καταλάβουν καὶ οἱ ἴδιοι καὶ νὰ ἐπιστρέψουν. Καλούμεθα νὰ μετανοήσουμε γιὰ τὴ συλλογικὴ ἁμαρτία ὅπως οἱ τρεῖς παῖδες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐκεῖνοι στὴν «κάμινον τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην» δοξολογοῦντες, κι ἐμεῖς στὸ καμίνι τῆς σύγχρονης γενικευμένης ἀποστασίας γρηγοροῦντες.
.                Ἂς τιμήσουμε μαζὶ μὲ τὸ δῶρο τῆς ἀνθρώπινης φύσης μας, τὶς οἰκογένειές μας, ἂς κρατήσουμε ζωντανὴ τὴν πίστη μας, ἂς ἐντείνουμε τὶς προσπάθειές μας στὸν ἀγῶνα τοῦ ἁγιασμοῦ μας καὶ ἂς ὑψώσουμε ἱκετηρίους χεῖρας πρὸς τὸν δωρεοδότη ἐλεήμονα Κύριο: «Φεῖσαι ἡμῶν, Κύριε, μὴ μνησθῇς τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ἀλλὰ σῶσον ἡμᾶς διὰ τὸ ὄνομά σου τὸ ἅγιον».

     Προσφιλῆ τέκνα καὶ ἀδελφοί μας,
«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε (Α΄ Κορ. ιϛ΄ 13),
καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ εἰρήνης ἔσται μεθ᾽ ὑμῶν» (Β΄ Κορ. ιγ΄ 11)

ΠΗΓΗ:imml.gr

Μετ’εὐχῶν καὶ πολλῆς τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Καὶ ἅπαντες οἱ ἐφημέριοι τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως