ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΝΑΤΡΕΦΕΙ, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΑ… (Δ. Νατσιός)

Τὸ παράδειγμα ἀνατρέφει, διδάσκει καὶ κυβερνᾶ…

 Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                 «Εἴμαστε λαὸς μὲ παλικαρίσια ψυχὴ» ἔλεγε ὁ Σεφέρης. Καὶ δὲν πέρασαν πολλὰ χρόνια ἀπὸ τότε. Καὶ τὴν ψυχή μας, τὴν ἀκατάλυτη, τὴν ρωμαίικη, δὲν θὰ τὴν βροῦμε στὶς ἐλεημοσύνες τῆς δῆθεν Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἀλλὰὅταν καταλάβει ὁ λαὸς «τί ἔχασε, τί εἶχε, τί τῆς πρέπει». Ὄχι ὅτι τὸ παρελθὸν ἦταν παραδείσια ζωή. Δὲν τὸἐξωραΐζουμε. Καὶ οἱ παλιοί, «οἱ ἀρχαῖοι ἄνθρωποι» τοῦ Κόντογλου, εἶχαν τὰ πάθια καὶ τοὺς καημούς τους, ἀλλὰὑπῆρχε ἀρχοντιά, μία πνευματικότητα γνήσια καὶ ἀκίβδηλη, πίστη καὶ ἐλπίδα δὲν τοὺς ἔλειπαν. Μ’ αὐτὲς γαλήνευε ἡψυχή τους. Μ’ αὐτοὺς τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους πρέπει νὰ ξαναμιλήσουμε. Νὰ ἀκούσουμε τὶς ὀρμήνειές τους, τὶς συμβουλές τους, νὰ δοῦμε τὴν ζωή τους, νὰ γνωρίσουμε τὴν Ἑλλάδα, τὴν πραγματική, τὴν ἀληθινὴ πατρίδα μας, αὐτὴποὺ γέννησε Ὁμήρους, Χρυσοστόμους καὶ Παλαιολόγους καὶ Κολοκοτρωναίους καὶ Κανάρηδες, ἀνθρώπους ποὺμοσκοβολᾶνε σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο καὶ ὄχι τὸ τωρινό, μουχλιασμένο ἀποφόρι τῶν Φράγκων καὶ τῶν ἡμέτερων μασκαράδων. «Ἀπὸ στεριὰ κι ἀπὸ θάλασσα βγαίνει φωνὴ καὶ βόγγος: θέλουμε νὰ ζήσουμε ἑλληνικά! Ἑλλάδα χωρὶς ζωὴ ἑλληνική, εἶναι Ἑλλάδα πεθαμένη». Λόγια του Κόντογλου. Ἂς τοὺς γνωρίσουμε μέσα ἀπὸ τὰ ἀθάνατα λόγια καὶτὶς σπουδαῖες πράξεις τους. Ἂς παραδειγματιστοῦμε ἀπὸ τὴν λεβεντιά τους. Γιὰ νὰ ζήσει ἡ Ἑλλάδα…
.                  Μόνον μὲ τὸ παράδειγμα, μπορεῖς νὰ μεγαλώσεις παιδιά, νὰ διδάξεις μαθητὲς καὶ νὰ κυβερνήσεις ἐν τέλει λαούς. Νὰ πιάσω τὸ τελευταῖο. Θυμᾶται κανεὶς πρωθυπουργὸ ἢ ὑπουργὸ τῆς Ἑλλάδας, ὁ ὁποῖος, ὅταν τελείωσε ἡκαριέρα του καὶ συνταξιοδοτήθηκε νὰ τὸν σταματοῦν οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι στὸν δρόμο καὶ νὰ τοὺς ἐκφράζουν τὴν εὐγνωμοσύνη τους γιὰ τὴν προσφορά του στὸ ἔθνος; Νὰ βγῆκε ἀπὸ τὴν πολιτικὴ φτωχότερος; «Δεῖ τὸν ἀγαθὸν ἄρχοντα παυόμενον τῆς ἀρχῆς μὴ πλουσιώτερον ἀλλὰ ἐνδοξότερον γεγονέναι» γράφει ὁ Στοβαῖος. Ποιός ἐξῆλθε τοῦπολιτικοῦ βίου ἐνδοξότερος καὶ ὄχι πλουσιότερος; Ὑπάρχει ἔστω κι ἕνας γιὰ νὰ σημειώσουμε μὲ κεφαλαῖα γράμματα τὴν λαμπρὴ ἐξαίρεση; Στὴν παράδοσή μας τὸ πρόσωπο κάνει τὴν διαφορά. Καλὰ τὰ ὁράματα καὶ τὰ προγράμματα, ἀλλά, ἐπαναλαμβάνω, ὅλα ἀκυρώνονται ἂν δὲν ὑπάρχει τὸ πρόσωπο, ὁ ἄνθρωπος τῆς θυσίας καὶ τοῦ φιλότιμου.
 .                  «Σχολεῖο ἴσον δάσκαλος», ἔλεγε ὁ σοφὸς ἐθνικός μας ποιητὴς Κωστὴς Παλαμᾶς. Δῶσε μου πέντε δασκάλους μὲ ζῆλο, πίστη καὶ «ἔρωτα» πρὸς τὴν ἐθνικὴ γλώσσα καὶ σὲ κατακόμβες νὰ διδάσκουν, θὰ βγάλουν γεροὺς μαθητές. Τί σημαίνει ἐνορία; Ἕνας ἱερεὺς ζήλῳ πεπυρωμένος, φιλακόλουθος καὶ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης, εἰρηνοποιὸς καὶ θὰ μαζευτεῖ γύρω του, ὅπως οἱ μέλισσες στὰ λουλούδια, τὸ ἐκκλησίασμα. Τί σημαίνει κυβέρνηση; Βρές μου ἕναν Καποδίστρια καὶ ἡ Ἑλλάδα σώθηκε. Τι ἦταν ὁ Καποδίστριας; Ὁ Μακρυγιάννης γράφει, γιὰ νὰ δείξει τὸν τρόπο ζωῆς του: «Ὁ Κυβερνήτης ἔτρωγε ἐπὶ τέσσερις ἡμέρες μία κότα». Γιὰ τὸν ἑαυτό του δὲν δέχθηκε οὔτε τὰαὐτονόητα. Ἀρνήθηκε τὸ ἐπιμίσθιο ποὺ τοῦ ἀναλογοῦσε ὡς ἀρχηγὸς κράτους καὶ τὸ ὁποῖο ἐγκρίθηκε δύο φορὲς ἀπὸτὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴ Γερουσία.
.                  Ὅταν τὸ 1815 ὁ Τσάρος τοῦ ἀνακοίνωσε τὴν πρόθεσή του νὰ τὸν διορίσει Ὑπουργὸ τῶν Ἐξωτερικῶν, ἀρχικὰ δὲν δέχτηκε, λέγοντας στὸν Τσάρο: «Μεγαλειότατε, ἐντίμως σᾶς δηλώνω ὅτι ὁσάκις εὑρεθῶ πρὸ τοῦ τραγικοῦδιλήμματος νὰ ὑποστηρίξω τὰ συμφέροντα τῆς σκλαβωμένης πατρίδος μου ἢ τὰ συμφέροντα τῆς ἀχανοῦς αὐτοκρατορίας σας, δὲν θὰ διστάσω οὔτε στιγμή: Θὰ τεθῶ μὲ τὸ μέρος τῆς πατρίδος μου … Εἶμαι Ἕλλην καὶ θὰ μείνω Ἕλλην γιὰ πάντα».
Ἡ αὐτοκράτειρα μητέρα τοῦ Τσάρου Νικολάου, Μαρία Θεοδώρεβνα, τὸν πίεζε νὰ μὴν ἀποδεχθεῖ τὴν ἐκλογή του ὡς Κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδος λεγοντάς του: «Στὴν Ἑλλάδα θὰ διακινδυνεύσετε τὴ ζωή σας».
.                  Ὁ Καποδίστριας ὅμως ἀπάντησε: «Ἐὰν δὲν δεχθῶ τὴν ἐκλογή μου καὶ ἡ Ἑλλὰς γονατίσει, τί θὰ ποῦν γιὰμένα; Νὰ ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὴν σώσει καὶ προτίμησε μία λαμπρὴ θέση στὴ Ρωσία ἀπὸ τὴ σωτηρία τῆς πατρίδας του καὶ τὴν ἄφησε νὰ χαθεῖ. Ἀφιέρωσα τὴ νεότητά μου στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἀείμνηστου μεγαλόψυχου γιοῦ σας. Ἔτσι μπορῶ σήμερα νὰ προσφέρω στὴν Ἑλλάδα τὴ θυσία τῶν γηρατειῶν μου!..». Λόγια ἁγιασμένα!! Θὰμποροῦσε νὰ τὰ ψελλίσει κάποιος ἀπὸ τοὺς τωρινούς, ποὺ ἡ προσφορά τους οὔτε τὰ ἡρωικὰ «γαϊδούρια τῆς Ζαράκοβας» δὲν φτάνει; Ἐξηγῶ:
.                  Ὁ Βασιλιὰς Ὄθωνας τῆς Ἑλλάδος κάλεσε μία μέρα στὸ παλάτι του τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη καὶ τοῦεἶπε:
— Ἡ Κυβέρνησή μου ἀποφάσισε νὰ ἀμείψει τοὺς ἀγωνιστές. Ἐδῶ ἔχω τὶς ἀναφορές, μὲ τὶς ὁποῖες ζητοῦν τὰδικαιώματά τους. Ἐσὺ τί θὰ ζητήσεις στρατηγέ;
— Ἐγώ, ἀπάντησε ὁ Κολοκοτρώνης, δὲν θὰ ζητήσω τίποτε, γιατί οὔτε ἔχασα οὔτε ξόδεψα γιὰ τὸ Ἔθνος. Ὁ Βασιλιὰς Ὄθωνας, συνηθισμένος ἀπὸ τὶς παράλογες ἀπαιτήσεις πολλῶν ἀγωνιστῶν τοῦ γλυκοῦ νεροῦ, σὰν τοὺς 300 τοὺς δικούς μας, ξαφνιάστηκε ἀπὸ τὴν ἀπάντηση τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ.
— Πῶς γίνεται αὐτό, ρώτησε ὁ Βασιλιάς. Καὶ ὁ Κολοκοτρώνης τοῦ ἀπήντησε καὶ τοῦ ἐξήγησε: μονάχα τὴ μισή. Καὶ δὲ μοῦ λές, μεγαλειότατε, ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ ζητᾶνε χρήματα καὶ δικαιώματα; ὉὌθωνας τοῦ εἶπε μερικὰ ὀνόματα, ποὺ ὁ Κολοκοτρώνης ἤξερε πολὺ καλὰ τὶς ὑπηρεσίες ποὺ προσφέρανε καὶ τί μανούσια (=πονηροὶ ἄνθρωποι), ἦσαν στὸν ἀγώνα.
— Χμμ! Ἔκανε. Ἂν αὐτοὶ ποὺ εἶπες, βασιλιά μου, πάρουν αὐτὰ ποῦ ζητᾶνε, τότε τί πρέπει νὰ πάρουν τὰ γαϊδούρια τῆς Ζαράκοβας; (περιοχή Ἀρκαδίας).
— Ποιά εἶναι τὰ Γαϊδούρια τῆς Ζαράκοβας; ρώτησε ὁ Ὄθωνας μὲ περιέργεια.
Καὶ ἀπάντησε θαρραλέα ὁ λεβέντης στρατηγὸς Θοδωράκης Κολοκοτρώνης.
— Βασιλιά μου, τὰ γαϊδούρια τῆς Ζαράκοβας, εἶναι ἐκεῖνα ποὺ μᾶς κουβαλοῦσαν τὸ νερὸ καὶ τὸ ψωμί, ποὺ εἴχαμε τόσο ἀνάγκη κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδας μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀπάντησε ὁΓέρος τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος μας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Γι’ αὐτὸ εἶναι πολὺ ψηλὰ στὸ εἰκονοστάσι τοῦΓένους…

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

Διαφήμιση

ΜΕΡΑ ΛΑΜΠΡΗ, ΜΕΡΑ ΟΛΟ ΦΩΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Μέρα λαμπρή, μέρα ὅλο φῶς

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                             Οἱ Ἕλληνες, γιὰ μίαν ἀκόμη χρονιά, γιορτάσαμε μὲ  λαμπρότητα τὸ Πάσχα. Τὴ γιορτὴ αὐτὴ τὴ νιώθουμε ὡς «ἑορτῶν ἑορτὴ» καὶ «πανήγυρη τῶν πανηγύρεων». Τὴν τιμᾶμε ὡς ἡμέρα Λαμπρή, τὴ μόνη μεταξὺ τῶν 365 ἢ 366 ἡμερῶν τοῦ ἔτους. Αἰσθανόμαστε ὅτι εἶναι  ἡμέρα χαρᾶς, πλημμυρισμένη  ἀπὸ τὸ πνευματικὸ Φῶς τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ Χριστοῦ.
.                              Τὸ Φῶς αὐτὸ προβάλλει τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα ἡ Ἐκκλησία. «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς» μᾶς καλεῖ ὁ ἱερέας καὶ οἱ ψάλτες ἐνισχύουν τὸν πανηγυρικὸ τόνο: «Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις καὶ ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς Ἀναστάσεως, Χριστὸν ἑξαστράπτοντα».
.                              Ἀπὸ τοὺς λογοτέχνες μας πιὸ κοντὰ στὸν πνευματικὸ καὶ θριαμβευτικὸ χαρακτήρα τῆς Λαμπρῆς εἶναι ὁ Διονύσιος Σολωμός. Αὐτὸ γιατί ὅπως γράφει ὁ φίλος του Νικόλας Μάντζαρος, ποὺ μελοποίησε τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο, «μὲ τρεῖς ἀγάπες τροφοδοτεῖ συνεχῶς τὴν ψυχή του: μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τοῦ διπλανοῦ του καὶ κάθε χριστιανικῆς ἀρετῆς». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο γράφει ὁ Μάντζαρος: «Ὅσο περισσότερο ψηλώνει στὴ δημιουργία του, τόσο πιὸ πολὺ αἰσθάνεται μυστικὰ τὰ τρία πρῶτα συστατικά τοῦ ἐνστίκτου του: ἁγνότητα, ταπεινότητα καὶ γαλήνη».
.                              Ὁ Λίνος Πολίτης στὸ περισπούδαστο ἔργο του «Γύρω στὸν Σολωμὸ» (ΜΙΕΤ, Ἀθήνα, 1995) ἀναφέρεται διὰ μακρῶν στὴ θρησκευτικότητα τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ. Στὸ τραγούδι του «Εἰς μοναχὴν» ἐκφράζει τὴν ὑπερκόσμια χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως διὰ τῶν ἀγγέλων: «Χριστὸς Ἀνέστη ἐψάλλανε μὲ τὰ χρυσά τους χείλη, Χριστὸς Ἀνέστη, ἐκάνανε κι ἀστράφτανε σὰν ἥλιοι…». Καὶ στὸ ἀπόσπασμα τοῦ «Λάμπρου» γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς Λαμπρῆς γράφει: «Χριστὸς Ἀνέστη! Νέοι, γέροι καὶ κόρες, ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἑτοιμαστεῖτε. Μέσα στὲς ἐκκλησίες τὲς δαφνοφόρες μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχθῆτε. Ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες ὀμπροστὰ στοὺς Ἁγίους καὶ φιληθεῖτε…».
.                             Ὁ ἐκ τῶν διαπρεπεστέρων θεολόγων τοῦ 20^οῦ αἰώνα Γεώργιος Φλωρόφσκι στὸ βιβλίο του «Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας» (Ἔκδ. «Ἄρτος Ζωῆς», Ἀθῆναι 1973) ἐξηγεῖ θεολογικὰ τὴ λαμπρότητα τῆς ἡμέρας: «Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ», σημειώνει, «ἦταν νίκη ὄχι μόνο ἐπάνω στὸν δικό Του θάνατο, ἀλλὰ γενικὰ πάνω στὸ θάνατο, ὅπως γράφεται καὶ στὸν Κανόνα τοῦ Πάσχα:  “Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν”. Στὴν Ἀνάστασί Του ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα συνανίσταται μὲ τὸν Χριστὸ καὶ “τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἐνδύεται ἀφθαρσίαν” (Ἀπὸ τὸν Ὄρθρο τῆς Κυριακῆς του Πάσχα)».
.                             Τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα ποὺ ἔχει ὁ κάθε τόπος γιὰ τὸ Πάσχα εἶναι ἰσχυρότατα. Μεταδίδονται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ καὶ δείχνουν τὴ συνέχειά μας. Θέλει πάντως προσοχὴ νὰ μὴν καταντήσουν στεῖρο φολκλόρ. Ὅπως ἔγραψε ὁ Παναγιώτης Δρακόπουλος: «Ὡς  ζωὴ καὶ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ δὲν ἐννοοῦμε τὴν ἐνθουσιώδη ἀναστροφὴ ποὺ τραβᾶμε στὸ τσαρούχι χορεύοντας τσάμικο. Μιλᾶμε γιὰ ζωὴ καὶ δημιουργία μέσα σὲ μίαν ἀτμόσφαιρα πυρακτωμένη καὶ γεμάτη δηλητηριώδεις ἀναθυμιάσεις  ἀπὸ τὸ καμίνι ὅπου θὰ δοκιμασθοῦν ὅλοι οἱ πολιτισμοί, οἱ παραδόσεις, οἱ κληρονομιὲς καὶ οἱ ἰδιοπροσωπίες». Χριστὸς Ἀνέστη.-

ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Οἱ διῶκτες τῶν Χριστιανῶν

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .              Γιὰ μίαν ἀκόμη χρονιὰ οἱ Χριστιανοὶ βιώνουν τὰ Πάθη τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ καὶπανηγυρίζουν τὴν Ἀνάστασή Του. Παράλληλα ἐνθυμοῦνται τὸ τί ἔχει περάσει ἡ Ἐκκλησία Του στὰ2000 χρόνια ποὺ πέρασαν καὶ τὸ τί περνᾶ καὶ σήμερα. Δύο ἡμέρες πρὸ τῆς παραδόσεώς Του καὶ τοῦΠάθους Του ὁ Χριστὸς στὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ἐνημέρωσε  τοὺς μαθητές Του καὶ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς γιὰ τὸ πῶς θὰ εἶναι ἡ ζωή τους: « Θὰ γίνονται ἢ θὰ προετοιμάζονται πόλεμοι… τὸ ἕναἔθνος θὰ ξεσηκωθεῖ ἐναντίον τοῦ ἄλλου, θὰ ἔρθουν πείνα, ἀρρώστιες καὶ σεισμοί… Τότε θὰ σᾶς παραδώσουν σὲ βασανιστήρια καὶ θὰ σᾶς σκοτώσουν καὶ ὅλοι οἱ λαοὶ θὰ σᾶς μισοῦν ἐξ αἰτίας μου…».
.              Αὐτὰ θὰ πράξουν οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως ὁ Χριστὸς προειδοποιεῖ ὅτι θὰὑπάρξουν καὶ ἐκ τῶν ἔσω κτυπήματα σὲ βάρος Της: «Θὰ ἐμφανιστοῦν πολλοὶ ψευδοπροφῆτες καὶθὰ παραπλανήσουν πολλοὺς καὶ ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν θὰ ψυχρανθεῖ».Ἀπὸ τὸν Ἀνανία καὶ τὴ Σαπφείρα τῶν Ἀποστολικῶν χρόνων ἕως καὶ σήμερα πολλοὶ μεγαλόσχημοι λεγόμενοι Χριστιανοὶ προκαλοῦν μὲ τὴν ἐκκοσμίκευσή τους καὶ μὲ τὶς συμφωνίες – συμβιβασμούς τους μὲ τοὺς κυρίαρχους τῆς Γῆς πλήττουν τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ συσχηματισμὸς (προσαρμογή) τους πρὸς τὴ νοοτροπία τοῦ κόσμου τούτου θυμίζει κατακριθεῖσες ἀπὸ τὸν Χριστὸ συμπεριφορές.
.              Οἱ διωγμοὶ τῶν Χριστιανῶν ἄρχισαν μὲ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο καὶσυνεχίζονται ἕως σήμερα. Οἱ διωγμοὶ τῶν Χριστιανῶν κατὰ τὸν 20ό αἰώνα μοιάζουν σὲ ἀγριότητα μὲ ἐκείνους τῶν ρωμαϊκῶν χρόνων. Ὁ ἐξυμνηθεὶς ἀπὸ τοὺς κομμουνιστὲς τύραννος τῆς ΕΣΣΔ Ἰωσὴφ Στάλιν ἐκτέλεσε, ἔστειλε στὰ γκουλὰγκ καὶ «θεράπευσε». στὰ ψυχιατρεῖα  ἑκατοντάδες χιλιάδες χριστιανῶν – Ἐπισκόπων, ἱερέων, μοναχῶν καὶ ἁπλῶν πιστῶν. Χιλιάδες ἐνορίες – ὑπολογίζεται περὶ τὶς 40.000 – κατάργησε, μαζὶ μὲ τὶς βιβλιοθῆκες τους. Μετέτρεψε τοὺς ναοὺς σὲκατοικίες, καταστήματα, αἴθουσες γυμναστικῆς καὶ ἐκδηλώσεων καὶ ἔκλεισε 1000 μοναστήρια ἐξοντώνοντας περὶ τὶς 80.000 μοναχοὺς καὶ μοναχές.
.              Πρὸ ἡμερῶν ἦταν ἡ 70ή ἐπέτειος τοῦ θανάτου τοῦ Στάλιν (5 Μαρτίου 1953). Ποιός τὴ θυμήθηκε;… Ὁ τύραννος ξεχάστηκε, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία μετὰ ἀπὸ ἑβδομήντα χρόνια ἀπάνθρωπων διωγμῶν ἐπανῆλθε ἐνδοξότερη… Τὸ ἴδιο ξεχάστηκαν καὶ οἱ ἄλλοι τύραννοι. Ὁ γείτονας Χότζα καὶ οἱλοιποὶ ἡττήθηκαν ἀπὸ τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ. Ἡ Ἱστορία ἀποδεικνύει πὼς εἶναι ὀδυνηρὸ στοὺς διῶκτες Του νὰ κλωτσᾶνε τὰ καρφιὰ – «σκληρὸν πρὸς κέντρα λακτίζειν».  Ὅλοι τους  ἔδειξαν τὴνἴδια ἐγωιστικὴ ἀφέλεια μὲ ἐκείνους ποὺ Τὸν Σταύρωσαν καὶ νόμισαν ὅτι τελείωσαν μαζί Του, μὲτὸν λίθο ποὺ ἔβαλαν στὸν τάφο Του…
.                      Στὴ Δύση σήμερα ἐπιχειρεῖται μεθοδικὰ περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποδυνάμωση τῆς φωνῆς Της, μὲ τὴν ἀνοχὴ ἢ καὶ τὴ συναυτουργία ὑποτιθέμενων Χριστιανῶν.  Ὅπλα της ἡ βίαιη –διὰ τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας»– ἐπιβολὴ μίας μηδενιστικῆς καὶ ἡδονιστικῆς ζωῆς. Πλανῶνται πάλι ὅσοι νομίζουν ὅτι ἔχουν τὴ δύναμη νὰ νικήσουν τὸν Χριστό. Γιατί τὸ Πάθος καὶ ἡ Ἀνάστασή Του εἶναι ἡ  Ἀλήθεια τῆς Ἱστορίας. Καλὴ Ἀνάσταση.-     

ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΠΡΟΤΥΠΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

 Πολιτικῆς ἀρετῆς πρότυπα

Τοῦ Γιώργου Παπαθανασόπουλου

.                   Στὶς 21 Μαΐου θὰ διεξαχθοῦν οἱ βουλευτικὲς ἐκλογές. Ἤδη Κόμματα καὶ πολιτευτὲςἔχουν ἀρχίσει νὰ δραστηριοποιοῦνται γιὰ νὰ ψηφιστοῦν. Ἂν καὶ τὸ κοινοβουλευτικὸ σύστημα στὴνἙλλάδα ἔχει καταστεῖ ἀρχηγικό, ἐν τούτοις πάντοτε ὁ βουλευτής, ποὺ ἔχει ἱκανότητες, ξεχωρίζει. Ἄποψη σοφῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ τὴν ἄμεση δημοκρατία τῆς ἀρχαίας Ἀθήνας ἕως τὶς ἡμέρες μας, εἶναι πὼς ἕνας λαὸς χαρακτηρίζεται δημοκρατικὸς καὶ προοδευτικός, ὅταν ἐπιλέγει τοὺς ἀρίστους στὶς  θέσεις ἐξουσίας.
.                   Ὁ Δημοσθένης στὸν Γ΄ Ὀλυνθιακό του γράφει πὼς ἡ ἀθηναϊκὴ δημοκρατία γνώρισε ἡμέρες εὐδαιμονίας, ἐπειδὴ οἱ ἐπιφανεῖς ἄνδρες της – ἀναφέρει ὡς παραδείγματα τοὺς Μιλτιάδη καὶ Ἀριστείδη – «δὲν ἀσχολοῦνταν πρὸς ἴδιο πλουτισμό, ἀλλὰ καθένας ἀπὸ αὐτοὺς θεωροῦσε πὼςὄφειλε νὰ αὐξάνει τὸν κοινὸ πλοῦτο καὶ νὰ διοικεῖ τὶς ἑλληνικὲς ὑποθέσεις μὲ ἀξιοπιστία, τὰ ἀφορῶντα τοὺς θεοὺς μὲ εὐσέβεια καὶ τὶς μεταξύ τους σχέσεις μὲ ἰσότητα».
.                   Ἀντίθετα, συνεχίζει ὁ Δημοσθένης,  ἡ ἀθηναϊκὴ δημοκρατία παρήκμασε, ὅταν οἱπολιτικοὶ ποὺ ἐπικράτησαν ἦσαν «δημοκόλακες», ἢ «δημοπίθηκοι», ὅπως τοὺς χαρακτήρισε ὁἈριστοφάνης. Αὐτοί, γιὰ νὰ εἶναι ἀρεστοὶ στὸ λαὸ καὶ νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν προσωπική τους ἐξουσία, φρόντισαν νὰ διατυπώσουν ἀπόψεις ἀρεστὲς στὸ πλῆθος, ἀκόμη καὶ ἂν μὲ αὐτὲς ἡ πόλη θὰ μποροῦσε νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν καταστροφή.
.                    Ὁ Αὐτοκράτορας τῆς Νικαίας Θεόδωρος Λάσκαρης, υἱὸς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δούκα Βατάτζη,  συνέχισε τὴν πολιτικὴ τοῦ πατέρα του ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ τὴνἰσονομία στὰ λίγα χρόνια ποὺ βασίλευσε. Στὸν ἕκτο λόγο του περὶ «τῆς Φυσικῆς Κοινωνίας» τονίζει ὅτι μόνον ὁ ἔχων τὸ «γνῶθι σαυτὸν» καὶ ἀποκτῶν ἀρετές, διὰ τῆς σχέσης του μὲ σοφοὺς καὶἐνάρετους ἀνθρώπους, καθίσταται ὠφέλιμος στὴν κοινωνία ποὺ ζεῖ. Αὐτὸ πολὺ περισσότερο ἰσχύει γιὰ τοὺς πολιτικούς…
.                   Ὁ φίλος Νίκος Σοϊλεντάκης, Πρόεδρος Ἐφετῶν Διοικητικῶν Δικαστηρίων ἐ.τ., μοῦἔγραψε πὼς ἀνάμεσα στὰ φωτεινὰ παραδείγματα Ἑλλήνων ἐντίμων καὶ ἀκεραίων πολιτικῶν  συγκαταλέγεται ὁ Γεώργιος Καφαντάρης (1873-1946). Ὑπηρέτησε τὴ  χώρα ὡς πρωθυπουργὸς τὸ1924 καὶ ἦταν ἐνεργὸς στὴν πολιτική, ὡς ὑπουργὸς καὶ βουλευτὴς  ἐπὶ σαράντα χρόνια, ἀπὸ τὸ1905 ἕως τὸ 1946. Ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1945 ἕως τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1946 ἦταν ἀντιπρόεδρος στὴν κυβέρνηση Σοφούλη. Ἀπεβίωσε στὶς 28 Σεπτεμβρίου τοῦ 1946.
.                   Τότε ἡ σύζυγός του Λίλα Παπαλεξοπούλου – Καφαντάρη, στερουμένη πόρων, μετέβη στὴν Ἑλβετία, γιὰ νὰ συγκατοικήσει μὲ συγγενῆ της ποὺ ζοῦσε ἐκεῖ. Ἀπὸ κακὴ συνεννόηση, ὅταν ἔφθασε στὸν σιδηροδρομικὸ σταθμὸ τῆς Ζυρίχης βράδυ, οὐδεὶς τὴν ἀνέμενε καὶ ἀναγκάστηκε, λόγῳ ἐλλείψεως χρημάτων, νὰ διανυκτερεύσει σὲ ἕνα παγκάκι. Τὸ πρωὶ βρέθηκε νεκρή. Ἡ σύζυγος τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ ἐστερεῖτο τῶν ἀναγκαίων, γιὰ νὰ διανυκτερεύσει στὸ ἔναντι τοῦ σταθμοῦ ξενοδοχεῖο…
.                   Τὸ συμβὰν δὲν τὸ γράφω, γιὰ νὰ δημοσιοποιηθεῖ μία συγκινητικὴ ἱστορία. Οὔτε ὡς παράδειγμα πρὸς τοὺς πολιτικούς μας, νὰ καταστοῦν πένητες. Ἡ Πολιτεία ἔχει φροντίσει νὰἐξασφαλίζουν μίαν ἀρκούντως ἄνετη ζωή. Τὸ γράφω ὡς ἀκραῖο ἴσως παράδειγμα ἠθικῆςἀκεραιότητας καὶ ἐντίμου πολιτικοῦ βίου. Ὁ Καφαντάρης ἀποτελεῖ πρότυπο γιὰ τὴν ψῆφο μας.-      

«ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΜΙΚΡΟΚΟΡΗ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΓΙΝΗΣ ΜΑΝΑ» (Δ. Νατσιός) [Ἡ χαρμολύπη τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας]

«Κουράγιο, μικροκόρη μας, ποὺ μᾶς ἐγίνης μάνα»

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.               Πρὶν ἀπὸ 25 περίπου χρόνια, στὴν Κύπρο, σὲ κάποιο σηµεῖο τῆς «νεκρῆς ζώνης», πέφτει νεκρὸς ἀπὸ σφαῖρες ἄνανδρων Τούρκων ἕνα 26χρονο παλληκάρι, ὁ Σολωµὸς Σπύρου Σολωµός. Σκαρφάλωνε ἄοπλος στὸν ἱστό, γιὰ νὰ κατεβάσει τὸ κατοχικὸ σύµβολο τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ αἴµατος: τὴν «τουρκοκυπριακὴ σηµαία». Ἐκεῖ τὸν βρῆκε τὸ βόλι… Καὶ τὸ ἡρωικὸ ἑλληνόπουλο – ποὺ εἶχε ἴδιο καὶ τὸ ὄνοµα καὶ τὸ ἐπίθετο µἐ τὸν ποιητὴ ποὺ ἔγραψε τὸν «Ὕµνο στὴν Ἐλευθερία»! – πέρασε ἐλεύθερα στὴν ἀθανασία! Πῆγαν μετὰ ἀπὸ μέρες στὸν πατέρα τοῦ ἥρωα, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἐκ μέρους τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀρνιόταν πεισματικά, ὄντας φτωχὸς μὰ περήφανος. Πείστηκε, ὅταν τοῦ εἶπαν πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ προσβάλει τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί ἤθελαν μόνο νὰ τιμήσουν τὸν ἥρωα γιό τους. Μόλις πῆρε τὴν ἐπιταγή, τὴν κατέθεσε ἀμέσως στὸ Ταμεῖο Ἄμυνας τῆς Κύπρου. Ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατί τὸ ἔκανε, ἀπάντησε ὁ λεβεντόγερος. «Τί νόμισαν, ὅτι θὰ ἔτρωγα ἐγὼ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου; Φαντάζεστε νὰ πήγαιναν στὸν Πιερὴ Αὐξεντίου μὲ μία ἐπιταγὴ καὶ τοῦ λέγαν: «Αὐτὰ εἶναι γιὰ τὴ θυσία τοῦγιοῦ σου; Θὰ τοὺς σκότωνε!».
“Θα πάρω μίαν ἀνηφοριὰ
θὰ πάρω σκαλοπάτια
νὰ βρῶ τὰ μονοπάτια
ποῦ πᾶν᾽ στὴ λευτεριά”.
Εἶναι στίχοι τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, τοῦ μαθητῆ τοῦ Ἑλληνικοῦ Γυμνασίου τῆς Πάφου, τὸν ὁποῖο κρέμασαν οἱ Ἄγγλοι στὶς 14 Μαρτίου τοῦ 1957. Στὸ ἄκουσμα τοῦ θανάτου, τῆς δολοφονίας τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, ὁ σπουδαῖος Δωδεκανήσιος λογοτέχνης Φώτης Βαρέλης, ἔγραψε ἕνα ἐξαίσιο ποίημα, τὸ ὁποῖο ὁ ραδιοσταθμὸς τῆς Λευκωσίας τὸ μετέδωσε τότε ὡς δημοτικὸ κυπριακὸ τραγούδι.
.                Πῆγαν οἱ Ἄγγλοι, πρὶν ἀπὸ τὴν θυσία, νὰ δελεάσουν τὴν μάνα του μ’ ἕνα τεράστιο ποσό, γιὰ νὰπιέσει τὸ γιό της νὰ προδώσει. Ἀπάντησε ἀγέρωχα ἡ Ρωμιά, Ἑλληνίδα μάνα:
«Ἐγὼ δὲν ἐγέννησα παιδὶ νὰ τὸ λαλοῦν προδότη
χαλάλι τῆς πατρίδας μου τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου». Καὶ δὲν γέννησε τέτοιο παιδί, γέννησε ἥρωα…. Καὶ τοῦἔγραψαν καὶ τραγούδι. Παραθέτω κάποιους στίχους:
«…Χτυπᾶ κουδούνι, μπαίνουνε στὴν τάξη του  ὁ καθένας.
Μπαίνει κι ἡ Πρώτη ἡ ἄταχτη καὶ ἡ Τρίτη ποὺ διαβάζει,
Μπαίνει κι ἡ Πέμπτη ἀμίλητη, ἡ τάξη τοῦ Εὐαγόρα.
– Παρόντες ὅλοι;
– Κύριε, ὁ Εὐαγόρας λείπει.
– Παρόντες, λέει ὁ δάσκαλος, καὶ μὲ φωνὴ ποὺ τρέμει:
– Σήκω, Εὐαγόρα, νὰ μᾶς πεῖς ἑλληνικὴ ἱστορία.
– Ὁ δίπλα, ὁ πίσω, ὁ μπροστά, βουβοὶ καὶ δακρυσμένοι,
ἀναρωτιοῦνται στὴν ἀρχή, ὥσπου ἡ σιωπὴ τοὺς κάμνει
νὰ πέσουν μ’ ἀναφιλητὰ ἐτοῦτοι κι ὅλη ἡ τάξη.
– Παλληκαρίδη, ἄριστα, Βαγόρα, πάντα πρῶτος,
στοὺς πρώτους πρῶτος, ἄγγελε πατρίδας δοξασμένης,
σὺ μέχρι χθὲς τῆς μάνας σου ἐλπίδα κι ἀποκούμπι,
καὶ τοῦ σχολειοῦ μας σήμερα, Δευτέρα Παρουσία.
Τα’ πε κι ἁπλώθηκε σιωπὴ πὰ στὰ κλαμένα νιάτα,
Ποὺ μπρούμυτα γεμίζανε τῆς τάξης τὰ θρανία,
Ἔξω ἀπ’ ἐκεῖνο τ’ ἀδειανό, παντοτινὰ γεμάτο».
.               Αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα περιεχόταν στὸ παλιὸ – πρὸ τοῦ 2006 – βιβλίο Γλώσσας τῆς Ϛ΄ Δημοτικοῦ, στὸ γ΄ τεῦχος. Δὲν ἄρεσε στὰ  κνώδαλα τοῦ πολυπολιτισμοῦ, στοὺς προσκυνημένους νενέκους τοῦΠαιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, τὸ ἔκριναν προφανῶς ὡς ἐθνικιστικό! Γιὰ ἥρωες θὰ μιλᾶμε τώρα; Αὐτὰ εἶναι παρωχημένα, στερεότυπα. Αἵματα, κόκκαλα καὶ θάνατοι γιὰ τὴν Πατρίδα, τρομάζουν τὰ παιδιὰ – ἔτσι μοῦ εἶπε κάποιος ἀνεπρόκοπος σχολικὸς σύμβουλος κάποτε, ὅταν ἀντίκρισε τὰ καμιὰ 15αριά κάδρα ἡρώων ποὺἔχω ἀναρτημένα πάντοτε στὴν τάξη μου!
.              Ἐνῶ οἱ «συνταγὲς μαγειρικῆς» τὰ γαληνεύουν. Καὶ καταντήσαμε, νὰ διδάσκουμε στὴν Ϛ’ Δημοτικοῦ, τὸν ἡρωισμὸ μέσῳ ἑνὸς κειμένου μὲ τίτλο «ἡ … Σόνια ἡ γάτα»! Ἄχ, δυστυχισμένη πατρίδα! «Τὴν Ἑλλάδα θέλομεν κι ἂς τρώγωμεν πέτρες», ἔγραφε κάποτε στοὺς τοίχους τῶν σπιτιῶν ἡ ἀδάμαστη ἐκείνη γενιὰ τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου. Σήμερα «τρώγωμεν» τὴν Ἑλλάδα… «δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα». (Κ. Βάρναλης).
.                  Τὸ ἄρθρο θὰ μποροῦσε νὰ τελειώσει ἐδῶ. Ὅμως ὄχι, ἡ ἱστορία τοῦ Γένους δὲν ξαποσταίνει. Αἴφνης μὲς στὴν καταχνιὰ καὶ ἐρημιὰ τοῦ κόσμου συμβαίνει κάτι, μία φεγγοβολά, μοσχοβόλημα Μαρτίου καὶμαρτυρίου, ποὺ σὲ κάνει νὰ λὲς ζεῖ ἡ ἀθάνατη Ρωμιοσύνη. Μία κηδεία, τὸ ξόδι ἑνὸς παλληκαριοῦ, μία πολύτεκνη καὶ καλλίτεκνη οἰκογένεια, ἕνας ἱερέας καὶ μία μάνα, νὰ ἀποχαιρετοῦν τὸν γιό τους, τὸν Κυπριανὸ Παπαϊωάννου. Καὶ νὰ βλέπεις στὰ πρόσωπα τὴν ἀτράνταχτη βεβαιότητα «οὐκ ἔστιν ὧδε», τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Καὶ πάλι ἡ Κύπρος νὰ δασκαλεύει τὸ τρικυμισμένο Γένος:
«Κουράγιο, μικροκόρη μας, ποὺ μᾶς ἐγίνης μάνα
Ὕμνος καὶ Θρῆνος τῆς ζωῆς κι ἀνάστασης καμπάνα». (Ρίτσος).
.                   Εἴδαμε μία φωτογραφία, λουσμένη στὸ χαροποιὸν πένθος. Ἀνάστασης καμπάνα. Νὰ τὴν μεγεθύνουν οἱ δάσκαλοι, νὰ τὴν δείξουν στοὺς μαθητές τους. Κι ἂν διαμαρτυρηθοῦν τὰ σκοτάδια τῆς ἀθεΐας, νὰ τοὺς θυμήσουν τὸν Ἐπιτάφιο, τοῦ Θεανθρώπου τὸ ξόδι, ποὺ τὸ συνοδεύουν πολλὲς οἰκογένειες μὲ τὰ παιδιά τους. Τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ  δὲν θρηνοῦμε γιὰ τὸν Χριστό, κλαῖμε γιὰ τὴν κατάντιά μας, τοῦγένους τῶν βροτῶν καὶ  χαιρόμαστε γιὰ τὴν Ἀνάσταση ποὺ ἔρχεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ χαρμολύπη τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
.                      Θυμήθηκα ἕνα γράμμα ἀπὸ τότε τὰ μεγάλα χρόνια τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ. Ἀπὸ τὸ ἴδιο προζύμι εἶναι πλασμένη καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ Κυπριανοῦ. Ἔγραφε ὁ ἥρωας Ἀνδρέας Παναγίδης: «Σεβαστέ μου πατέρα ἦταν γραφτὸ τῆς μοίρα μας νὰ ὑποστοῦμε τὸν μοιραῖον χωρισμό. Ἂς εὐχαριστήσουμε ὅλοι τὸν Θεὸν καὶ ἂς γίνη τὸ θέλημά Του. Ἴσως ὁ Θεὸς μὲ ἀγάπησε ἀπὸ τώρα καὶ θέλει νὰμὲ πάρη κοντά Του. Ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ δώσουμε τὴν ψυχή μας στὸν Θεό, γιατί ὄχι τώρα;…». Αὐτὸ τὸγράμμα, αὐτὴ ἡ προσευχὴ ἔχει πολλὲς ὑπογραφές. Ὑπογραφὲς γραμμένες μὲ αἷμα καὶ ὄχι μὲ μελάνι. ΤοῦΜάρκου, τοῦ Παύλου, τοῦ Γρηγόρη, τοῦ Εὐαγόρα, τοῦ Τάσου, τοῦ Σολωμοῦ. Ὁ Κυπριανός, ὁ καταδρομέας, μὲ τὸν πράσινο μπερέ, ὁ φοιτητὴς τῆς Νομικῆς, τὸ ἁγνὸ παιδί, ἔβαλε, δικαιοῦται, καὶ τὴν ὑπογραφή του… Θὰμποροῦσε νὰ πάει καὶ ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἢ ὁ πρωθυπουργὸς στὴν Κύπρο γιὰ νὰ τιμήσουν  τὸπαλληκάρι. (Δὲν γράφω νὰ συμπροσευχηθοῦν, γιατί αὐτὸ δὲν τὸ κατανοοῦν. Καλύτερα ὅμως, θὰ ἦταν ἡπαρουσία τους τὸ μόνο πένθος ἐν μέσῳ ἀναστάσιμης ἐλπίδος). Ὡς Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλληνας δάσκαλος μόνο μία εὐχὴ καὶ προσευχή; Καλὸν παράδεισο, ἀδελφέ μας…

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-1 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ Ἑλληνικὴ Παράδοση καὶ οἱ ἐχθροί της

Α΄ Μέρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.                 Ἡ Παράδοση τῶν Ἑλλήνων, δηλαδὴ τὰ ζωτικὰ στοιχεῖα τῆς ὕπαρξης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους (θρησκεία, γλώσσα, ἱστορία, γνώση, ἔργα, ἤθη, ἔθιμα, ἀξίες, πρότυπα, ἰδιαίτερος τρόπος ζωῆς) μεταβιβάζεται ἀπὸ Γενιὰ σὲ Γενιὰ καὶ ἔτσι ἐξασφαλίζεται ἡ ταυτότητα, ἡ συνοχὴ καὶ ἡ συνέχεια τοῦἜθνους μας, καθὼς καὶ ἡ παρουσία Του στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αὐτῆς τῆς Παράδοσης κάποιοι εἶναι δεδηλωμένοι ἐχθροὶ καὶ ἐπιζητοῦν νὰ τὴν καταστρέψουν. Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι οἱ πλεῖστοι   σημαντικοὶ ἐκπρόσωποι τοῦ Πολιτισμοῦ μας ἔχουν ἐκφραστεῖ γιὰ τὴν ἀξία της καὶ ὑπὲρ τῆς διατήρησής της. Ἀναφέρουμε παραδείγματα:
.                    Ὁ σημαντικὸς ζωγράφος τοῦ 20οῦ αἰώνα Ν. Χατζηκυριάκος – Γκίκας στὸ βιβλίο του «Ἀνίχνευση τῆςἙλληνικότητας» (Ἔκδ. «Εὐθύνη») σημειώνει πὼς οἱ σκέψεις ποὺ γράφει σὲ αὐτὸ εἶναι γιὰ τὴνἙλλάδα, ἀφοῦ γεννήθηκε Ἕλληνας. Καὶ προσθέτει: «Τὸ νὰ διαφύγει κανεὶς ἀπὸ τὰ φυλετικά του γνωρίσματα οὔτε ἐπιθυμητὸ εἶναι, οὔτε εὔκολο… Ὁ κοσμοπολιτικὸς χαρακτήρας τῆς ἐποχῆς μας, μᾶς ἐπιτρέπει, ἀλήθεια, κάτι τέτοιες ἐλαστικότητες καὶ ἀκροβασίες, ποὺ ἐν μέρει, μόνον, εἶναι θεμιτές. Ἀλλὰ αὐτός, ἀκριβῶς, ὁ ὅρος τοῦ “κοσμοπολίτη” φέρνει στὸ νοῦ μᾶλλον ἐξωτερικὰ καί, ὁπωσδήποτε, ρηχὰ γνωρίσματα… Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ καυχηθῆ ὅτι ἔχει τελείως ξεριζωθῆ. Καὶ στὴν περίπτωση ποὺ κάποιος ἄσημος τὸ κατόρθωσε, τὰ ἀποτελέσματα στὴ ζωὴ καὶ στὴν τέχνη εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀρνητικὰ καὶ στεῖρα».
.                Ὁ ἐκλεκτὸς λογοτέχνης καὶ δικηγόρος Γιῶργος Θεοτοκᾶς στὸ βιβλίο του «Πνευματικὴ Πορεία» (Ἔκδ. «Ἑστίας») καταλήγει στὸ συμπέρασμα πὼς γιὰ κάθε Ἕλληνα «τὸ καλύτερο ποὺ ἔχει νὰ κάμει εἶναι νὰ ζητήσει νὰ συνδεθεῖ ξανὰ μὲ τὴ θρησκευτικὴ παράδοσή του, ἡ ὁποία συνυφάνθηκε, πολλοὺς αἰῶνες, μὲ τὴ ζωὴ τοῦ λαοῦ του, μὲ τὸν ἐθνικό του χαρακτήρα, μὲ τὴ νοοτροπία του, τὰ ἤθη του, τὴ μνήμη τῶν πατέρων του. Ἐκεῖ, στὸ δικό του πνευματικὸ κλίμα, ὁ καθένας θὰ ἰσορροπήσει καλύτερα, θὰ βρεῖ πιὸ σταθερές, πιὸ πλήρεις λύσεις τῶν προβλημάτων ποὺ τὸν βασανίζουν… Θὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ πνευματικὸ χάος, θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ ἄγχος τοῦ μηδενός».
.            Ὁ ἐξέχων δημοσιογράφος καὶ θεατράνθρωπος Αἰμίλιος Χουρμούζιος  στὸ βιβλίο του «Ἡ περιπέτεια μίας γενεᾶς» (« Οἱ Ἐκδ. τῶν Φίλων») δηλώνει αἰσιόδοξος. Θεωρεῖ ὅτι «ὑπάρχουν ὅλες οἱ προϋποθέσεις γιὰ τὴ σύνθεση μίας νεοελληνικῆς πνευματικῆς παραδόσεως, ἀφοῦ καὶ οἱ ἐθνικὲςἀρετὲς βοηθοῦν σὲ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ τὸ βαρὺ ἀπόθεμα μίας μακρινῆς, ἔστω, πάντοτε ὅμως ζωντανῆς στὴ νεώτερη ἑλληνικὴ συνείδηση πνευματικῆς κληρονομιᾶς». Γιὰ τοὺς ξενομανεῖς ὅμως παρατηρεῖ:
«Τὸ νὰ δεχόμαστε τὶς ξένες ἀξίες ὁλέτοιμες, πακεταρισμένες ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ μὲ τὴν ἰδέα πὼς οἱἀξίες αὐτές, ἐπειδὴ προέρχονται ἀπὸ χῶρες πολιτιστικὰ περισσότερο προηγμένες ἀπὸ τὴ δική μας, εἶναι, γι’ αὐτὸ καὶ μόνο, ἠθικὰ ἀνώτερες, ἀποτελεῖ λάθος βαρὺ μὲ ἐκφυλιστικὲς συνέπειες γιὰ τὸνἐθνικὸ χαρακτήρα. Εἶναι μία ἐπικίνδυνη αὐταπάτη, ἡ ὁποία… παρακίνησε σὲ μία δουλικὴ μίμηση τῶν ξένων προτύπων καὶ εἶχε ὡς μοιραῖο ἐπακόλουθο ἕναν ἄλλοτε κωμικό, ἄλλοτε ἀπεχθῆ, ἀλλὰ πάντοτε στεῖρο μαϊμουδισμό…».-

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-2 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΟΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

https://youtu.be/Ygo4AmVQk6Y 

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΙΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΥΤΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ; (Δ. Νατσιός)

῝Ως πότε θὰ πιάνουμε τὶς μύτες μας
ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις;

Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

.                Ἀρκεῖ νὰ παρακολουθήσεις ἢ νὰ διαβάσεις ἕνα δελτίο εἰδήσεων στὰ ἀφηνιασμένα Μέσα Μαζικῆς Ἐκχαυνώσεως (ΜΜΕ) καὶ νὰ μαυρίσει ἡ ψυχή σου, νὰ ἀπελπιστεῖς, νὰ τρομοκρατηθεῖς. Πρώτη ὕλη τους ἡ βία, τὸ ἔγκλημα, ὁ βόρβορος τῶν πάσης φύσεως  διαστροφῶν. Ἀνοίγει ἡ καταπακτὴ καὶ εἰσπνέεις τὶς ἀναθυμιάσεις τοῦκοινωνικοῦ ὑπονόμου.
.                Πρώτη εἴδηση, τὰ ἀνισόρροπα καθάρματα, οἱ κτηνωδίες τῶν παιδοβιαστῶν. Καὶ πάντοτε οἱ χιλιοειπωμένες  καὶ ἀφόρητες κοινοτοπίες. Πέσαμε ἀπὸ τὰ σύννεφα -τὸ γνωστὸ «βρέχει ἀνθρώπους» – «ἦταν ἄνθρωπος τῆς διπλανῆς πόρτας» καὶ λοιπὲς ἀνοησίες.
.                Δεύτερη εἴδηση, καὶ πάλι παιδοβιαστής, ποὺ «ψαρεύει»  μικρὰ παιδιά, τέρατα δαιμονικά, ἀκροβολισμένα στὰ σκοτάδια τοῦ διαδικτύου, λύκοι ὠρυόμενοι, ἕτοιμοι νὰ κατασπαράξουν δροσερὲς ψυχὲς καὶ ζωές.
.                Τέταρτη, Πέμπτη… εἴδηση ἐγκλήματα, φόνοι, βιασμοί, ληστεῖες, ἀπάτες, ἀνομίες… ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα. Καὶ τὸ κοινὸ – θεατές, ἀκροατὲς ἀναγνῶστες– ὑποκύπτει μοιρολατρικὰ στὴν φορὰ τῶν πραγμάτων, στὸ «τίποτε πιὰ δὲν μὲ ἐκπλήσσει» καὶ ἀποχαυνωμένο, «παιδαγωγεῖται» στὴν εὐτέλεια, ἀπολαμβάνοντας, πολλὲς φορές, τὰδιαδραματιζόμενα καὶ ἀνυπομονώντας γιὰ τὴν συνέχεια. Ὁ σκοπός, ἀνεπαισθήτως, ἐπιτυγχάνεται. Ἀνοχή, μοιρολατρία, «νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὸν κίνδυνο», εἶναι φυσιολογικὴ ἐξέλιξη, κλειδωθεῖτε μέσα, μὲ τὴν τηλεόραση καὶ τὸ ψυγεῖο ἀγκαλιά».  (Ἕνα εὐφυὲς ρητὸ λέει: «Ἂν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική». Διαφωνεῖ κάποιος; Στὶς ΗΠΑ διαβάζαμε ἢ βλέπαμε στὶς κινηματογραφικὲς ταινίες, γιὰ ἀπροσπέλαστα «γκέτο» λόγῳ ἐγκληματικότητας, γιὰ μαζικές, κατὰ συρροήν», δολοφονίες, γιὰ ἐγκλήματα σὲ «πολυσύχναστα μέρη», σκηνὲς «φαρουέστ», ἄγριας Δύσεως. Μόνο ποὺ τώρα φτάσαμε κι ἐμεῖς σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Τὸ ρητὸ πλέον δὲν ἰσχύει).
.                Τὸ κρίσιμο ὅμως ἐρώτημα εἶναι τὸ γιατί μεταβάλλεται ἡ πατρίδα σὲ «παράδεισο» τοῦ ἐγκλήματος; Γιατί τέτοια καὶ τόσα ἐγκλήματα πού, κατὰ τὴν τρέχουσα καὶ πάλι κοινοτοπία, ἀφήνουν «ἄφωνη τὴν Κοινὴ Γνώμη»;
.                  Ἐν πρώτοις, εἰσαγωγικά, θὰ παραθέσω ἕναν μύθο. Εἶναι ὁ περίφημος μύθος ποὺ ἀναφέρει ὁ Πλάτων στὸν «Πρωταγόρα». Ἐκεῖ διαβάζουμε πώς, ὅταν ὁ Δίας ἔφτιαξε τὸν κόσμο, προίκισε τὰ ζῶα μὲ διάφορα χαρακτηριστικὰ(φτερά, νύχια, δύναμη, ταχύτητα). Ὅμως τὸν ἄνθρωπο τὸν ἄφησε ἀνεφοδίαστο (κυρίως χωρὶς τὴν πολιτικὴ τέχνη, τὴν ἱκανότητα συμβίωσης). Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἐξοντώνονταν ἀπὸ τὰ θηρία. Τότε ὁ Ζεύς, ἐπειδὴ φοβήθηκε γιὰ τὸ γένος μας μὴν ξεκληριστεῖ, στέλνει τὸν Ἑρμῆ νὰ φέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν Αἰδὼ καὶ τὴν Δίκη (τὴν ντροπὴ καὶ τὴν δικαιοσύνη). Ἔτσι θὰ διακανονιζόταν ἡ ἁρμονία τῶν σχέσεων στὶς πολιτεῖες. Τὸν ρώτησε ὁ Ἑρμῆς, μὲ ποιὸ τρόπο νὰ τὶς κατανείμει. Σὲ λίγους, ὅπως σὲ ἄλλες τέχνες, ἢ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους; «Σὲ ὅλους νὰ τὶς μοιράσεις», λέει ὁ Δίας, «καὶ ὅλοι ἂς μετέχουν σ’ αὐτὰ τὰ δύο… Καὶ βάλε νόμο, ἀπὸ ἐμένα διαταγμένο, ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ μετέχει στὴν Αἰδὼ καὶ στὴν Δίκη νὰ τὸν σκοτώνουν ὡς ἀρρώστια τῆς πόλης». («Καὶ νόμον θὲς παρ’ ἐμοῦ, τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν, κτείνειν ὡς νόσον τῆς πόλεως», Πρωταγόρας ΧΙΙ). Ὁ πλατωνικὸς μύθος εἶναι σαφής. Οι ἀναιδεῖς, οἱἀδιάντροποι καὶ οἱ ἄδικοι εἶναι νόσοι μίας κοινωνίας καὶ πρέπει νὰ «σκοτώνονται», δηλαδὴ νὰ τιμωροῦνται αὐστηρότατα καὶ ὄχι μὲ νόμους τύπου Παρασκευόπουλου καὶ τῆς σάπιας πολιτείας. (Οἱ δύο, δηλαδή, «ἠθικοὶ αὐτουργοὶ» τῶν ἐγκλημάτων).
Γιατί, λοιπόν, τὰ τόσα ἐγκλήματα;
Πρῶτον: Ἀρχὴ καὶ ρίζας τῆς ἐγκληματικότητας εἶναι ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἂς ἀφήσουμε τὰ σαλιαρίσματα περὶ δικαίου ἐπιείκειας καὶτεκμήρια ἀθωότητας καὶ τὶς ἀερόπλαστες διακηρύξεις, τὶς «χαζομάρες» περὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, σωφρονισμοῦ καὶλοιπὲς ἠχηρὲς ἀνοησίες. (Δὲν εἶμαι νομικὸς καὶ ζητῶ συγγνώμη γιὰ τὴν ὁρολογία). Αὐτὸ τὸ κατανοοῦν ὅλοι τους καὶδὲν ἔχει καμμιὰ ἀξία νὰ παραθέσω, τὸ πόσα ἐγκλήματα, φρικαλέα καὶ ἀποτρόπαια, ἔγιναν ἀπὸ «εὐεργετημένους» ἀπὸτὴν θεσμοθετημένη ἀτιμωρησία. Τί σκέφτεται ὁ ἁπλὸς κόσμος; Ἂν σάπιζαν στὴν φυλακή, ἔβγαιναν μόνο στὸ φέρετρο, οἱποικιλώνυμοι φονιάδες, τὰ κτήνη ποὺ βιάζουν, οἱ παιδοβιαστές, οἱ ναρκέμποροι, θὰ τολμοῦσαν μὲ περισσὴ εὐκολία κάποιοι νὰ ἐγκληματίσουν;  Ὁ 63χρονος, καὶ  ὁ κάθε κακόχρονος, ποὺ ἀποφυλακίστηκε καὶ κατέστρεψε παιδιά, τί ἐκμεταλλεύτηκε; Ἂν ἤξεραν, οἱ κτηνώδεις ὅτι θὰ βγοῦν ἀπὸ τὴ φυλακή, πηγαίνοντας, ὄχι στὸ σπίτι, ἀλλὰ στὸνεκροταφεῖο, ὅπου θὰ βρεῖ ἡ κτηνωδία τὴν τελευταία της κατοικία, θὰ συνέβαινε; (Καὶ γράφω γιὰ ἀνθρώπους ποὺ δὲν δείχνουν καὶ καμμιὰ μεταμέλεια γιὰ τὶς πράξεις τους. Οὔτε ἴχνος ἐνοχῆς).
Δεύτερον: Γιατί, ἡ φερόμενη ὡς κυβέρνηση, δὲν νομοθετεῖ τὴν ἰσόβια κυριολεκτικὰ κάθειρξη; Τὸ «εὐρωπαϊκὸκεκτημένο» φταίει; Κάποτε ὁ Μακρυγιάννης, ὅταν ὁ Γκούρας ἤθελε καπετανιλίκια καὶ πρωτοκαθεδρίες, τοῦ εἶπε: «Νὰτὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὅπου θὰ κάνω ἐσένα πασιά!!». Τὸ υἱοθετῶ, βάζοντας στὴν θέση τοῦ Γκούρα, τὴν Εὐρώπη.  Ἀπὸ τὴν μία ἡ Σκύλλα τῆς ἐπερχόμενης τραγωδίας λόγῳ τοῦ ἐνεργειακοῦ ἀρμαγεδώνα ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ Χάρυβδη τῆς ἐγκληματικότητας καὶ στὴν μέση ὁ παραιτημένος καὶ κατατρομοκρατημένος πολίτης, ὁ θολωμένος ἰδιώτης.
Τρίτον: Ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἡ ἀναίδεια, ξεκινοῦν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας. Θὰ πῶ κάτι πολὺ ἁπλό. Βρίζουν, βωμολοχοῦν κάποιοι μαθητές  στὸ διάλειμμα. (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο). Τοὺς ἀκούει ὁ δάσκαλος ἢ ὁκαθηγητής. Καὶ ρωτῶ τὴν ὑπουργὸ Παιδείας, ποὺ ὁ καημός της εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης καὶτῆς «διαφορετικότητας» ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας, γιὰ νὰ μαγαριστεῖ καὶ ἡ τελευταία Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, ἡοἰκογένεια. Πῶς ἀντιδρᾶ ὁ ἐκπαιδευτικός; Τί μπορεῖ νὰ κάνει; Ὡς δάσκαλος μάχιμος ἀπαντῶ. Τίποτε ἀπολύτως. Οἱπερισσότεροι κάνουν ὅτι δὲν ἀκοῦν, δὲν βλέπουν καὶ δὲν καταλαβαίνουν. Μήπως κάνω λάθος; Ὄχι. “Νὰ μπλέξουμε μὲκανένα παλαβὸ γονέα”;
.                  Νὰ κλείσω μὲ μία παραίνεση, διδάσκω σὲ παιδιὰ Ϛ´ Δημοτικοῦ καὶ τοὺς τὰ λέω. Κι ἂν κάνω λάθος, ἂς μὲδιορθώσουν.  Ἕνας σοφὸς ἔλεγε ὅτι ἄκουσε μία μάνα νὰ λέει στὴν κόρη της: «Ἄκουσε, κόρη μου, ἐγὼ σὰν μεγαλύτερη θὰ πεθάνω καὶ οἱ μέρες ποὺ ἔρχονται εἶναι πολὺ δύσκολες.  Δὲν θὰ ξέρετε ποιὸ εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιὸ τὸ κακό, θὰξεχαστεῖ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἂν λοιπὸν ἔλθει μία περίοδος τέτοια, τῆς λέει, καὶ δεῖς ὅτι δὲν ὑπάρχει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔτσι δὲν θὰ ξέρετε τί νὰ κάνετε, τότε νὰ κοιτᾶς τί κάνει ὁ κόσμος κι ἐσὺ νὰ κάνεις τὸ ἀντίθετο. Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο».

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

 

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΙΣ ΑΓΓΛΙΑ, ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ παράδοση εἰς Ἀγγλία, Ἰσραὴλ καὶ Ἑλλάδα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.            Πολλὰ ἔχει νὰ προσάψει ἡ ἀνθρωπότητα σὲ βάρος τῶν Βρετανῶν. Ἰδιαίτερα ἐμεῖς, οἱἝλληνες, ὑποφέρουμε ἀκόμη ἀπὸ τὸν ἐκ μέρους τους σφετερισμὸ τῶν δικαίων μας, τὴν ἔναντί μας ἀλαζονικὴ στάση τους καὶ τὴν σκανδαλωδῶς μεροληπτικὴ στάση τους ὑπὲρ τῆς ἰσλαμικῆς Τουρκίας.
.            Ὅμως ὁ θάνατος τῆς Βασίλισσας Ἐλισάβετ καὶ ὅσα ἀκολούθησαν ἕως καὶ κατὰ τὴν κηδεία της πρόβαλαν τὴν προσήλωση τῆς συντριπτικῆς πλειονοψηφίας τους στὴν παράδοσή τους. Ὅλο τὸ τυπικὸ τῆς κηδείας τῆς Βασίλισσας Ἐλισάβετ ἦταν χριστιανικό. Τοῦ φερέτρου προηγεῖτο Σταυρός. Οἱ εὐχὲς ὅλες ἦσαν  ἀπὸ κληρικοὺς τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀπὸ πάστορες καὶ ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων, ποὺ δραστηριοποιοῦνται στὸ Ἡνωμένο Βασίλειο. Ἡ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας Λὶζ Τρὰς διάβασε περικοπὴ ἀπὸ τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, στὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς τονίζει: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή. Οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾽ ἐμοῦ». Ὅσοι ἦσαν παρόντες στὴν τελετὴ Βρετανοὶ ἔψαλαν ὅλοι μαζὶ τοὺς σχετικοὺς μὲ τὴν κηδεία ὕμνους τῆςὉμολογίας τους.
.            Κάποιοι ἀνὰ τὸν κόσμο –καὶ στὴν Ἑλλάδα– εἰρωνεύτηκαν τοὺς πανάρχαιους τύπους στολῶν, τὸν τρόπο ἐκδήλωσης τοῦ πένθους ἐκ μέρους τῶν ἐκπροσώπων τοῦ κράτους, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ. Τὸ ἀπὸ αἰῶνες τυπικὸ καὶ τὸ «συντηρητικὸ» πρωτόκολλο. Ὅμως οἱ πολλοὶ στὴν οἰκουμένη ἀναγνωρίζουν  πὼς μὲ τὴν τήρηση αὐτῆς τῆς παράδοσής τους, αὐτῶν τῶν τύπων καὶαὐτοῦ τοῦ πρωτοκόλλου οἱ Ἄγγλοι δείχνουν τὴν ἀφοσίωσή τους στὴν παράδοσή τους, στὴ συνέχεια τοῦ ἔθνους τους, γιὰ τὸ ὁποῖο εἶναι ὑπερήφανοι,  καὶ στὴν ἑνότητά του.
.            Μεγάλο πράγμα ἡ  διατήρηση τῆς παράδοσης γιὰ κάθε Ἔθνος, ποὺ θέλει νὰ ἐπιζήσει στὶς ἀντιξοότητες ποὺ ἀντιμετωπίζει στὴν ἱστορική του πορεία. Ἡ παράδοση περιέχει πολλὰ στοιχεῖα, μὲσπουδαιότερο τὴ θρησκεία. Ὁ Βασιλιὰς Κάρολος Γ΄, ἐπὶ τῇ ἀναλήψει τῶν καθηκόντων του, ὁρκίστηκε νὰ εἶναι «ὑπερασπιστὴς τῆς Χριστιανικῆς Πίστης» καὶ νὰ προστατεύει τὴν Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας εἶναι, μὲ βάση αὐτὴν τὴν παράδοση, «ὑπέρτατος κυβερνήτης». Ἐπίσης ξεχωριστὰ ὁρκίστηκε νὰ προστατεύει τὴν (Πρεσβυτεριανὴ) Ἐκκλησία τῆς Σκοτίας. Καὶ φυσικὰοὐδεὶς ἀμφισβητεῖ ὅτι τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο εἶναι  μία σύγχρονη δημοκρατία…
.            Οἱ τύποι τηροῦνται ἐπὶ αἰῶνες καὶ σὲ βάρος τοῦ Στέμματος. Ἡ ὁμιλία τοῦ βασιλιᾶ Καρόλου Γ΄ πρὸς τὰ μέλη τῆς Βουλῆς τῶν Λόρδων καὶ τῆς Βουλῆς τῶν Κοινοτήτων δὲν ἔγινε στὸ Κοινοβούλιο, ἀλλὰ στὴν αἴθουσα τοῦ Οὐεστμίνστερ. Καὶ αὐτὸ γιατί δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἰσέρχονται στὸ Κοινοβούλιο οἱ Βασιλεῖς, ἀπὸ τὸ 1642, ὅταν ἐπιχείρησαν ὑποστηρικτὲς τοῦ Καρόλου Α΄ νὰεἰσβάλουν σὲ αὐτὸ  καὶ νὰ ἐπιτεθοῦν ἐναντίον μελῶν του. Στὸν ἐμφύλιο πόλεμο, ποὺἐπακολούθησε, ὁ Κρόμβελ ἐπικράτησε, ἐπέβαλε δικτατορία, τὸ 1649 ἐκτέλεσε τὸν βασιλιὰ μὲἀποκεφαλισμὸ καὶ κατάργησε τὴ μοναρχία, ποὺ ἀποκαταστάθηκε τὸ 1660  .
.            Γράφοντας τὶς γραμμὲς αὐτὲς τὸ μυαλό μου πέταξε στὴν κινηματογραφικὴ ταινία «Ὁ βιολιστὴς στὴ στέγη». Σὲ αὐτὴν ὁ πρωταγωνιστὴς Ἑβραῖος γαλατὰς Τέβγε στὶς δυσκολίες ποὺ περνοῦσε τὸ 1905, κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς τσαρικῆς Ρωσίας, μὲ τὸ τραγούδι «Tradition» (Παράδοση) ἐξέφρασε τὴν πίστη του, ὅτι τὸ ἔθνος του θὰ σωθεῖ μόνο μὲ τὴν στηριζόμενη στὴ θρησκεία παράδοσή του. Εἶναι ἀναμφισβήτητη ἀλήθεια πὼς τὸ ἑβραϊκὸ ἔθνος ταυτίζεται μὲ τὴν θρησκεία του καὶ οὐδεὶς  στὸ Ἰσραὴλ διανοεῖται νὰ προτείνει χωρισμὸ τοῦ κράτους ἀπὸ αὐτήν.
.            Ὁ ὅπου γῆς Ἑλληνισμὸς –εἰς Ἑλλάδα, Κύπρο, Ὁμογένεια– αἰσθάνεται  τὴν ἑνότητα Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ. Ἔχει μέσα του τὴν πεποίθηση ὅτι δὲν θὰ ὑπῆρχε Ἑλληνισμός, ἂν δὲνὑπῆρχε ἡ Ὀρθοδοξία. Γνωρίζει ὅτι  παράδοσή του στηρίζεται κυρίως στὴν πίστη του. Αὐτὴ τὸν χώριζε γιὰ αἰῶνες καὶ τὸν προστάτευε ἀπὸ τὸν Τοῦρκο δυνάστη, Αὐτὴ τὸν διατήρησε ζωντανὸ ὡςἝλληνα. Μὲ αὐτὴ διατηρεῖ τὴν ταυτότητά του ὅπου καὶ νὰ ζεῖ, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀποτελεῖ μέρος μίας ὀλιγομελοῦς κοινότητας σὲ μία πολυπληθῆ καὶ πολυπολιτισμικὴ κοινωνία. Γι’ αὐτὸ δὲν θέλει νὰαὐτοκτονήσει ὡς πρόσωπο καὶ ὡς μέρος ἑνὸς ἐνδόξου καὶ μὲ τεράστια παράδοση Ἔθνους, κόβοντας  τὶς ρίζες του.-

ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Τὴν Παιδεία καὶ τὰ μάτια μας

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.               Μὲ τὸ ἄνοιγμα τῶν σχολείων ὀνειρεύτηκα πὼς πολιτικοὶ καὶ πολίτες ἕνα Σεπτέμβριο συμφωνήσαμε ἀνακωχὴ γιὰ λίγες ἡμέρες. Σκοπός, νὰ ὑπάρξει ἕνας μεταξὺ μας γόνιμος διάλογος γιὰ τὸ τί Παιδεία ἐπιθυμοῦμε καὶ τί ἐκπαίδευση μᾶς χρειάζεται, ὥστε ὅλη ἡ σπουδάζουσα νεολαία νὰ ἔχει πετυχημένη σύγχρονη ἐκπαίδευση, νὰ ἀγαπήσει τὴν Πατρίδα μας καὶ νὰ θέσει ὡς σκοπὸζωῆς νὰ τὴν βοηθήσει νὰ ἀναπτυχθεῖ περαιτέρω καὶ νὰ προοδεύσει. Ὡς Ἕλληνες ἔχουμε ἀπὸ τοὺς προγόνους μας πολλὰ ἐφόδια γιὰ μία σωστὴ πρωτοπόρο Παιδεία  καὶ εἶναι λάθος νὰ μὴν τὰἀξιοποιοῦμε.
.               Εἶναι λυπηρὸ τὸ γεγονὸς πὼς πολιτικοὶ καὶ πολίτες, στὴ μεγάλη μας πλειονοψηφία, στὸθέμα τῆς Παιδείας δίνουμε βάρος στὰ ἄνευ οὐσίας ζητήματα καὶ ὑποτιμᾶμε τὰ οὐσιώδη. Συνήθως τὰ ἀγνοοῦμε, συνηθέστερα δὲν θελήσαμε νὰ τὰ μάθουμε καὶ συνηθέστατα οἱ περισσότεροι ἀπὸαὐτούς, ποὺ ἔχουν πρόσβαση στὰ ΜΜΕ, ἀκολουθοῦν ξένες πρὸς τὴν Παράδοσή μας ἰδεολογίες καὶ  ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιβάλλουν τὸ παράλογο ὡς λογικό, τὸ ἀνήθικο ὡς ἠθικὸ καὶ τὸ παρακμιακὸ καὶσκοταδιστικὸ ὡς προοδευτικό.
.               Ἡ ἀδιαφορία στὴν οὐσιαστικὴ  ἀντιμετώπιση τῆς Παιδείας  στὴ Πατρίδα μας ἔχει τραγικὲς συνέπειες. Ἀναφέρω συγκεκριμένα πρόσφατα γεγονότα. Σὲ δημοσκόπηση, ποὺδημοσιεύθηκε στὶς 4 Σεπτεμβρίου 2022 καὶ στὴν ἐρώτηση «ποιό νομίζετε ὅτι εἶναι τὸσημαντικότερο πρόβλημα, ποὺ ἀντιμετωπίζει σήμερα ἡ χώρα μας;» μόλις τὸ 1% τῶν ἐρωτηθέντων εἶπε ὅτι εἶναι ἡ Παιδεία! Δεύτερον, ἡ ΜΚΟ «Κλίμακα» στὶς 10 Σεπτεμβρίου 2022 δημοσίευσε στοιχεῖα, μὲ βάση τὰ ὁποῖα κάθε χρόνο στὴν Ἑλλάδα 500 ἄνθρωποι αὐτοκτονοῦν. Περὶ τὴν ἡμέραἐκείνη ἔζησα προσωπικὰ τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς αὐτοκτονίας ἑνὸς ἀνθρώπου εἴκοσι πέντε ἐτῶν, σὲκωμόπολη τῆς Ἀρκαδίας.
.               Ἡ ἴδια ΜΚΟ στὴν ἀνακοίνωσή της ἀναφέρει ὅτι ἡ 24ωρη γραμμὴ παρέμβασης γιὰ τὴν αὐτοκτονία δέχθηκε 21.018 κλήσεις στὸ 2021 καὶ ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν αὐτοκτονιῶν παρουσιάζει μία σταθερὰ αὐξητικὴ τάση. Στὸ τραγικὸ αὐτὸ γεγονός, τῆς ἀπωλείας ἑκατοντάδων ζωῶν κάθε χρόνο, δὲν ἔχουν τόσο σημασία οἱ στατιστικὲς καὶ οἱ ἀριθμοί, ὅσο οἱ αἰτίες ποὺ τὶς προκάλεσαν. Καὶ στὴν περίπτωση ἔχει βασικὴ εὐθύνη ἡ Παιδεία, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ φτάνει στὴν ἐκπαίδευσηὅλων τῶν βαθμίδων.
.               Παλαιότερα τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὰ χωριά τους πήγαιναν σχολεῖο περπατώντας σὲ κακοτράχαλα μονοπάτια μὲ σκισμένα παπούτσια καὶ στὴν τάξη συνωστίζονταν δεκάδες. Καὶ στὸ Πανεπιστήμιο πήγαιναν μὲ σοβαρὲς οἰκογενειακὲς οἰκονομικὲς θυσίες καὶ ἐργαζόμενα  πλήρωναν δίδακτρα καὶἐξέταστρα. Μάθαιναν ὅμως τὸ χρέος τους πρὸς τὴν Πατρίδα. Σήμερα τὰ σχολεῖα ἐλάχιστα διδάσκουν στὰ παιδιὰ περὶ φιλοπατρίας καὶ προσπαθοῦν νὰ παράγουν ὑπηκόους ὠφελιμιστὲς καὶκαταναλωτές. Ἀλλὰ καὶ στὴν προσπάθεια αὐτὴ ἀποτυγχάνουμε. Σύμφωνα μὲ πρόσφατα στοιχεῖα τῆς Eurostat στὴν Ἑλλάδα ἐννέα στοὺς δέκα νέους ἡλικίας ἕως 29 ἐτῶν, ποὺ σπουδάζουν, δὲν ἔχουνὁποιαδήποτε  ἐπαφὴ μὲ τὴν ἀγορὰ ἐργασίας…
.               Ὁ ὠφελιμισμὸς σήμερα εἶναι τὸ σαράκι τῆς προσφερόμενης ἀπὸ οἰκογένεια καὶ κράτος Παιδείας. Αὐτὸς κατατρώγει τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα καὶ κατασκευάζει κοσμοπολίτες, ποὺζοῦν μὲ μόνη ἐπιθυμία νὰ κατακτήσουν τὴν Κίρκη τῆς καλοζωίας.-