Ο ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΑΚΟΣΙΩΝ ΕΤΩΝ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ο ΥΜΝΟΣ  ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΔΙΑΚΟΣΙΩΝ ΕΤΩΝ

 ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

 

 .                  Φέτος ὁ Ἑλληνισμὸς ἑορτάζει μία σημαντικὴ ἐπέτειο: τὰ διακόσια χρόνια  τῆς σύνθεσης τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου ἀπὸ τὸν μεγάλο ποιητή μας Διονύσιο Σολωμό.
.         Στὸν λόφο τοῦ Στράνη, στὴ Ζάκυνθο, ὁ 25 μόλις  ἐτῶν μεγαλοφυὴς Ποιητής, μέσα σὲ ἕνα μήνα, τὸν Μάιο τοῦ 1823, συνθέτει τὸν Ὕμνο μὲ τὸν ὁποῖο «δίδει ὄχι μόνο τὸν λυρικόν του ἐνθουσιασμόν, τὰ κυριώτερα στάδια τῆς Ἐπαναστάσεως κατὰτὰ δύο πρῶτα ἔτη, κατὰ ξηρὰν καὶ κατὰ θάλασσαν, τὴν ἐκπολιόρκησιν τῆς Τριπολιτσᾶς… τὴν πολιορκίαν τοῦ Μεσολογγίου…, τὴν θανάτωσιν τοῦ Πατριάρχου, τὸν κοινὸν ἀγώνα τῆς Ἑλλάδος – Ἐλευθερίας καὶ τῆς Θρησκείας, ἀλλὰ καὶ νουθετεῖτοὺς μαχομένους Ἕλληνας κατὰ τῆς ἐπαράτου Διχονοίας»,  ὅπως γράφει ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Ν. Β. Τωμαδάκης.
.                 Καὶ ὁ Κ.Θ. Δημαρᾶς (1904-1992) σὲ ραδιοφωνική του ὁμιλία, στὶς 25 Μαρτίου 1946, εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Ὁ Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν τοῦ Σολωμοῦ εἶναι – στὴν ποιητικὴ περιοχὴ – μία γενναία πράξη, ὅμοια μὲ τὶς πράξεις τῶν συναδέλφων του στ’ ἅρματα… Εἶναι ἔργο πηγαῖο, ὁρμητικό, νεανικὸ – 25 χρονῶν ἦταν τότε ὁ Σολωμός. Σὰν νὰ εἶχε ὡριμάσει ἀπὸ καιρὸ μέσα του, ξεπετᾶ τώρα ἕτοιμο μονομιᾶς, ὅπως μονομιᾶς ξεπετᾶ καὶ ἀστράφτει ἐμπρὸς στὰ μάτια του σὰν γνώριμη ἀπὸ καιρὸ ἡ μορφὴ τῆς Ἐλευθερίας:

Σὲ  γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη
Τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερὴ
Σὲ  γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη
Ποὺ μὲ βιὰ μετράει τὴ γῆ».

.                    Ὁ Διονύσιος Σολωμὸς στὸν «ΥΜΝΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ» εἶναι ὁ  πρῶτος ποὺ τονίζει τὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους ἕως τὶς ἡμέρες του, πρὶν ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς Ζαμπέλιο καὶ Παπαρρηγόπουλο. Σημειώνει ὅτι «ἐκφωνεῖ φιλελεύθερα τραγούδια σὰν τὸν Πίνδαρο». Ἐπικαλεῖται τοὺς τριακόσιους τοῦ Λεωνίδα καὶ τονίζει στὴν 78η στροφή:

 «Ὦ τρακόσιοι! Σηκωθῆτε
Καὶ ξανάλθετε σ᾽ ἐμᾶς.
Τὰ παιδιά σας θέλ’ ἰδῆτε
Πόσο μοιάζουνε μέ σᾶς».

 .                Ὁ Τωμαδάκης στὸ ἴδιο βιβλίο του γράφει, ἐπίσης, ὅτι αὐτὴ ἡ στροφὴ γιὰ τοὺς τριακόσιους τοῦ Λεωνίδα «περνᾶ πέραν ἀπὸ τὴν ποίησιν καὶ ἐγγίζει τὴν ἀλήθειαν τῆς Ἱστορίας, ἐπικυρώνει τὴν συνέχειαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι τῆς Ἐπαναστάσεως, γεγονὸς τὸ ὁποῖον ἀκόμη δὲν εἶχε τότε ἀναγνωρισθῆ ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους καὶ ἀπὸ τοὺς ἱστορικούς, οἱ ὁποῖοι ἐνόμιζον ὅτι μὲ τὴν πτῶσιν τῆς Ἑλλάδος ὑπὸ τοὺς Ρωμαίους (146 π.Χ) ὑπετάγη καὶ ἐχάθη ὁ Ἑλληνισμός».
.              Οἱ Ἕλληνες στὴ συνέχεια τῆς ἱστορικῆς πορείας τους, γράφει ὁ Σολωμός, ἀγκαλιάζουν τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὡς Λυτρωτὴ καὶ συμπαραστάτη τους. Γράφει στὴν 97η στροφή:

«Μὲ φωνὴ ποὺ καταπείθει
Προχωρώντας ὁμιλεῖς
Σήμερ’ ἄπιστοι, ἐγεννήθη,
Ναί, τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής».

.                  Θυμωμένος ἀπὸ τὴ βαρβαρότητα τῶν Τούρκων στὴν Κωνσταντινούπολη γράφει στὶς στροφὲς 113 καὶ 114:

 «Καὶ ἐκεῖ πού  ’ναι ἡ Ἁγιὰ Σοφιά,
Μέσ’ στοὺς λόφους τοὺς ἑπτά,
Ὅλα τ’ ἄψυχα κορμία,
Βραχοσύντριφτα, γυμνά, 

Σωριασμένα νὰ τὰ σπρώξη
Ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ
Κι΄ ἀπὸ κεῖ νὰ τὰ μαζώξη
Ὁ ἀδελφὸς τοῦ φεγγαριοῦ».

 .                   Ἀφοῦ ἀναφέρει τὰ «περασμένα μεγαλεῖα» καὶ τὴ μακροχρόνια σκλαβιά, σημειώνει τὴν ἐθνεγερτικὴ «πολεμόκραχτη φωνὴ τοῦ Ρήγα» στὴ στροφὴ 18 καὶ τὴθυσία τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ μὲ τὴν ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης. Γράφει στὴν 135η στροφή:

 «Ὅλοι κλαῦστε! Ἀποθαμένος
Ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιᾶς,
Κλαῦστε, κλαῦστε, κρεμασμένος
Ὡσὰν νά ’τανε φονιάς»...

 .                 Γιὰ τὸν Ρήγα καὶ τὸν Σολωμὸ ὁ Λίνος Πολίτης σημειώνει πὼς «ἂν ὁ πρῶτος ὁραματίζεται καὶ προγραμματίζει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Γένους, ὁ δεύτερος ψάλλει καὶὑμνεῖ τὴν πραγματοποίησή της. Τὸ ποίημα γραμμένο μέσα σὲ ἕνα μήνα, τὸ Μάη τοῦ1823,  ἀντανακλᾶ στὸν χαρμόσυνο καὶ ἐμπνευσμένο τόνο τοῦ τὰ σύγχρονα μεγάλα γεγονότα… Ὁ Σολωμός, εἴκοσι πέντε χρονῶν, καθιερώνεται ἐθνικὸς ποιητής». 
.                  Ὁ Σολωμός, γράφει ὁ Λίνος Πολίτης, «ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια, τόσο καὶ παίρνει ἡ πίστη του ἑλληνικότερο χρῶμα, ἀλλὰ καὶ τόσο θεμελιώνεται καὶ τὸ ἰδανικό τῆς πατρίδας στὴ θρησκευτικὴ αὐτὴ πίστη καὶ παίρνει ἀπὸ ἐκεῖ δύναμη καὶ βάθος. Τὸπράμα αὐτὸ ἐκφράζεται ποιητικὰ στὸν «Ὕμνο εἰς τὴν Ἐλευθερίαν», στὶς στροφὲς ποὺ περιγράφουν τὴν πρώτη πολιορκία τοῦ Μεσολογγιοῦ καὶ ποὺ εἶναι ἴσως τὸπραγματικὸ κορύφωμα τοῦ «Ὕμνου» (στρ. 88-121)… Ὅταν τόσο σφικτὰ δεμένες εἶναι στὴ συνείδηση τοῦ Σολωμοῦ αὐτὲς οἱ δύο ἔννοιες τῆς Πίστης καὶ τῆς Πατρίδας, φυσικὸ εἶναι τὸ ποιητικό του ἔνστικτο νὰ ὁδηγήσει μόνο του καὶ σ’ ἕνα ὅσο γίνεται πιὸ σφικτὸ ἐξωτερικὸ συνταίριασμά τους».
.                       Ὁ φίλος τοῦ Σολωμοῦ, ὁ ὁποῖος μελοποίησε τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο σπουδαῖος συνθέτης καὶ δάσκαλος Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος (1795-1872)  ἔγραψε γι’ αὐτόν: «Ἀδιάφορος πρὸς ἐξωτερικάςτινας πράξεις, αἰσθάνεται ζωηρῶς τὴν θρησκείαν, ἐπειδὴ μὲ τρεῖς ἔρωτας τρέφει τὴν ψυχήν του: τοῦ Θεοῦ, τοῦ πλησίον καὶ κάθε χριστιανικῆς ἀρετῆς». Ο Ἰωάννης Ἡλιούδης σὲ ἄρθρο του μνημονεύει τὸν καθηγητὴ Ν. Β. Τωμαδάκη, ὁ ὁποῖος στὸ λῆμμα γιὰ τὸν Διονύσιο Σολωμὸ τῆς Θρησκευτικῆς καὶ Ἠθικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας (Ἀθῆναι, 1967, στ. 276) ἐπισημαίνει ὅτι «πολλαὶ μαρτυρίαι συγχρόνων του συμφωνοῦν ὅτι ὁ Σολωμὸς ἐμελέτα τὴν Γραφήν, τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἔψαλλε τὰ κείμενα τῆς Ὀρθοδόξου Ὑμνογραφίας». Ὁ Ἰωάν. Ἡλιούδης προσθέτει ὅτι ὁ Σολωμὸς γνώριζε τὴ βυζαντινὴμουσικὴ καὶ λαμβάνει τὸ στιχουργικὸ πρότυπο τοῦ Ὕμνου ἀπὸ τὴν α΄ ὠδὴ τοῦ κανόνος εἰς τὸ Γενέσιον τῆς Θεοτόκου τοῦ Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ: «Τῷ συντρίψαντι πολέμους».

Τῷ συντρίψαντι πολέμους/ ἐν βραχίονι αὐτοῦ
Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη/ τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή.

.                   Στὴν ἴδια σελίδα ὁ Ἰωάν. Ἡλιούδης ἀντιγράφει ἀπὸ τὸν Φάνη  Μιχαλόπουλο τὰἀκόλουθα: «Μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ μουσικὴ τοῦ Μάντζαρου γράφτηκε μὲ τὴν συνεργασία τοῦ ἴδιου τοῦ Σολωμοῦ, ποὺ παρακολουθοῦσε ἀπὸ κοντὰ τὴ μελοποίηση τοῦ ἔργου του… Ὁ Σολωμὸς ἐξήρτα τὴν δύναμιν τοῦ ποιήματός του ἐκ τῆς μουσικῆς ἐκείνου καὶ ἀνελύετο εἰς δάκρυα ἐκ συγκινήσεως, διότι ὁ Μάντζαρος κατόρθωσε νὰπροσαρμόση εἰς τὸ ὕψος τῆς ποιήσεώς του καὶ τὸ ὕψος τῆς ἑαυτοῦ μουσικῆς καὶ τὰ ἐξ ἐκείνης ἐγειρόμενα αἰσθήματα…».
.           Ἕνας ἀπὸ τοὺς ποιητές μας, ποὺ θαύμαζε τὸ ταλέντο καὶ τὴ σκέψη τοῦΣολωμοῦ, ἦταν ὁ Γιῶργος Σαραντάρης (1908-1941). Σὲ σκέψη του, ποὺδημοσιεύθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸν γράφοντα, ὁ Σαραντάρης μᾶς καλεῖ «νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Σολωμὸ στὰ ζωντανά του στοιχεῖα ὅπου νὰ βροῦμε πὼς τὸπνεῦμα του κάνει ἕνα μὲ τὸ λεγόμενο ἑλληνικὸ πνεῦμα καὶ πὼς τὸ τελευταῖο δὲν εἶναι μία χίμαιρα, ἐφόσον δὲν εἶναι χίμαιρα ἡ αἰσθητικὴ ἀξία τῆς σολωμικῆς ποίησης». Ἐπίσης σὲ κριτική του γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Ἀναστασίου Δρίβα ὁ ἴδιος ὁΣαραντάρης σημειώνει: «Δὲν μπορεῖς νὰ νιώσεις τὴν πνοὴ τῆς σολωμικῆς ποίησης, ἂν δὲν νιώσεις ταυτόχρονα τί σημαίνει γιὰ τὸν Ἕλληνα τὸ Μεσολόγγι».
.                   Μετὰ τὴν ἔκδοση τοῦ Ὕμνου στὴ Γαλλία ἀπὸ τὸν φιλέλληνα λαογράφο Κλὸντ Φοριέλ, τυπώνεται καὶ στὸ Μεσολόγγι, τὸ 1825. Ὁ ἱστορικὸς καί, ἀργότερα πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος, Σπυρίδων Τρικούπης διερωτᾶται: «Ἐνῶ καθένα ἀπὸ τὰφωτισμένα Ἔθνη τῆς Εὐρώπης διαβάζει εἰς τὴν γλῶσσαν του ποίημα τοῦ ὁμογενοῦς μας κυρίου Σολωμοῦ, ἐνῶ τὰ κάλλη αὐτοῦ τοῦ ποιήματος ἔθελξαν τῶν ξένων ἀναγνωστῶν τὴν καρδίαν καὶ ἔπλεξαν φιλολογικόν στέφανον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦνέου ποιητοῦ μας, εἶναι δίκαιον μοναχὴ ἡ Ἑλλὰς νὰ μὴ γνωρίζη ὅ,τι δοξάζει τὸτέκνον της καὶ ὅσα ἐγράφησαν δι’ αὐτὴν τὴν ἰδίαν, ἐνῶ μάλιστα εἶναι ἡ τρίτη φορὰὁπού τώρα τυπώνεται;». Ὁ Σπ. Τρικούπης χωρίζει τὸ ποίημα σὲ τμήματα. Ξεκινᾶ μὲτὸ βγάλσιμο τῆς Ἐλευθερίας ἀπὸ τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερὰ καὶ ὁπλίζει τὸχέρι της μὲ κοφτερὴ μάχαιρα, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὰ τόσων αἰώνων ἑλληνικὰ αἵματα καὶ νὰ ξεπλυθεῖ ἡ ἴδια ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς δουλείας της. Μετὰ ἀναφέρεται μὲαἰσθήματα χαρᾶς καὶ ἐνθουσιασμοῦ στὶς ἕως τὸ 1823, ποὺ γράφεται ὁ Ὕμνος, νίκες τῶν Ἑλλήνων, στὴν ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς, στὴ μάχη στὰ Δερβενάκια καὶ  στὴν Κόρινθο, στὶς ἐπιτυχίες τῶν ναυτικῶν μας, στὴν Πίστη τῶν Ἑλλήνων καὶ τελειώνει προφητικὰ μὲ τὴν ἐπισήμανση τοῦ πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ διχόνοια, ποὺ τὴν ἔβλεπε νὰ ἐπέρχεται καὶ μὲ τὴν ἔκκληση πρὸς τὶς Χριστιανικὲς Μεγάλες Δυνάμεις τῆς Εὐρώπης νὰ βοηθήσουν τὴν Ἑλλάδα, ὥστε νὰ νικήσει ὁ Σταυρὸς τὴν Ἡμισέληνο.
.                Ἀναφέρουμε κάποιες ἀπὸ τὶς τελευταῖες στροφὲς τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου, πού, ὅπως ξέρετε, περιλαμβάνει 158 στροφές.

Γιὰ τὴ Διχόνοια, στροφὲς 144-147:

 Ἡ διχόνοια ποὺ βαστάει
Ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή,
Καθενὸς χαμογελάει
Πάρ΄ το, λέγοντας, καὶ σύ.

Κειὸ τὸ σκῆπτρο ποὺ σᾶς δείχνει
Ἔχει ἀλήθεια ὡραία θωριά.
Μὴν τὸ πιάστε, γιατί ρίχνει
Εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.

 Ἀπὸ στόμα ὁπού φθονάει,
Παλληκάρια, ἂς μὴν ᾽πωθῆ,
Πῶς τὸ χέρι σας κτυπάει
Τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.

 Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους
Τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
Ἐάν  μισοῦνται  ἀναμεσό  τους
Δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά.

 .              Καὶ οἱ τελευταῖες στροφὲς γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς ἡγεμόνες τῆς Εὐρώπης:

 Ὦ ἀκουσμένοι εἰς τὴν ἀνδρείαν!...
Καταστῆστε ἕνα Σταυρὸ
Καὶ φωνάξετε μὲ μία:
Βασιλεῖς, κοιτάξτ’ ἐδῶ.

 Τὸ σημεῖον ποὺ προσκυνᾶτε
Εἶναι τοῦτο, καὶ γι’ αὐτὸ
Ματωμένους μᾶς κοιτᾶτε
Στὸν ἀγώνα τὸν σκληρό.

 Ἀκατάπαυστα τὸ βρίζουν
Τὰ σκυλιὰ καὶ τὸ πατοῦν
Καὶ τὰ τέκνα του ἀφανίζουν
Καὶ τὴν πίστη ἀναγελοῦν.

 Ἐξ αἰτίας του ἐσπάρθη, ἐχάθη
Αἷμα ἀθῶο χριστιανικὸ
Ποὺ φωνάζει ἀπὸ τὰ βάθη
νυκτός: Νά ‘κδικηθῶ….

 Τί θὰ κάμετε; Θ’ ἀφῆστε
Νὰ ἀποκτήσωμεν ἐμεῖς
Λευθερίαν, ἢ θὰ τὴν λύστε
Ἐξ αἰτίας Πολιτικῆς;

 Τοῦτο ἀνίσως μελετᾶτε
Ἰδού, ἐμπρός σας τὸν Σταυρό.
Βασιλεῖς! Ἐλᾶτε, ἐλᾶτε
Καὶ κτυπῆστε κι ἐδῶ.

 .                        Ὁ Σολωμός, ὡς ποιητὴς ποὺ βλέπει μακριά, ἐπεσήμανε πολὺ εὔστοχα ὅτι ἡδιχόνοια, ποὺ μᾶς κατατρύχει ἕως καὶ σήμερα,  ἐγκυμονεῖ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ πολὺμεγάλους κινδύνους, ὡς πρὸς τὸ πολυπόθητο ἀγαθό της Ἐλευθερίας, καὶ μᾶς ἔδωσε τὶς σοφὲς συμβουλές του, τὶς ὁποῖες ἐπιβάλλεται νὰ τηροῦμε μὲ ἀπόλυτη εὐλάβεια. Προέβλεψε, βέβαια, καὶ τὴν πολιτικὴ τῶν Μεγάλων, οἱ ὁποῖες παραγνωρίζουν τὸ Δίκαιο ἐν ὀνόματι τῶν γεωπολιτικῶν συμφερόντων τους καὶ τὶς κάλεσε νὰ τιμήσουν τὴ χριστιανική τους ἰδιότητα, διότι μὲ τὴ στάση τους οὐσιαστικὰ κτυποῦν τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας καὶ τὴ χριστιανική μας  πίστη..
.                    Αὐτὴ τὴν ἐπονείδιστη πολιτική τους τὴν βιώσαμε καὶ τὴ βιώνουμε μὲ πόνο στὴ Μεγαλόνησο Κύπρο μας. Ὁ βάρβαρος Ἀττίλας κατέχει τὸ 38% τοῦ ἐδάφους της καὶ ξεριζώνει κάθε τί τὸ ἑλληνικὸ καὶ τὸ χριστιανικό. Ἀλλὰ  τὸ ζήσαμε ἔντονα καὶ στὴν Ἑλλάδα, μετὰ τὸν δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, ὅταν οἱ σύμμαχοι, παρ’ ὅλες τὶς μεγαλοστομίες τους καὶ τὶς ὑποσχέσεις τους ὅτι «θὰ μοιραστοῦμε μαζὶ τὰ ἀγαθὰτῆς νίκης μας», μᾶς ἐνέπαιξαν κατὰ ἐπαίσχυντο τρόπο.  Εἶναι, δυστυχῶς, μία πολιτικὴ ποὺ συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
.                  Καὶ ἐσωτερικά, ἡ Ἱστορία μας, ἡ Παράδοσή μας, οἱ ἀγῶνες καὶ οἱ θυσίες τῶν Προγόνων μας, τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Κύπρου Κυπριανοῦ, τόσων ἄλλων Ἱεραρχῶν καὶ σεβαστῶν κληρικῶν, τοῦ Παπαφλέσσα, τοῦΔιάκου καὶ μοναχῶν, ξεχνιοῦνται, παύουν νὰ εἶναι μία ζωντανὴ καὶ ζωηφόρα πραγματικότητα, γίνονται μία ἄψυχη σελίδα στὰ βιβλία τῆς Ἱστορίας...
.                  Ὁ  ἐθνικός μας ὕμνος εἶχε περιπέτεια, ἕως ὅτου καθιερωθεῖ καί, κατὰ μία ἐκδοχή, ἀκόμη δὲν ἔχει ἀποκτήσει τυπικὴ ἀναγνώριση… Ὁ πρῶτος βασιλιάς  τῶν Ἑλλήνων ὁ βαυαρός Ὄθωνας καθιέρωσε ὡς ἐθνικὸ ὕμνο  τὸν τῆς πατρίδας του, ποὺἦταν πανομοιότυπος μὲ τὸν ἀγγλικὸ «God save the King» (Ὁ Θεὸς σώζοι τὸν Βασιλέα).
.                     Μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Γεωργίου τοῦ Α΄, τὸ 1863,  καὶ τὴν Ἕνωση τῆς Ἑπτανήσου μὲ τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, ὁ Ὑπουργὸς τῶν Ναυτικῶν Δ. Μπουντούρης, στὶς 4 Αὐγούστου 1865, ἀπευθύνει ἔγγραφο στὸ Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν, μὲ τὸ ὁποῖο ζητεῖ νὰ καθιερωθεῖ ὡς «ἐπίσημον Ἐθνικὸν ἆσμα» ὁ Ὕμνος στὴν Ἐλευθερία τοῦΔιον. Σολωμοῦ, σὲ μουσικὴ Νικολάου Μάντζαρου. Ὁ Ὕμνος ψάλλεται ἔκτοτε ντὲφάκτο διὰ τῆς ἐπικρατήσεως τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως, χωρὶς νὰ ὑπάρχει νομικὴρύθμιση μὲ βασιλικὸ ἢ προεδρικὸ διάταγμα, ὅπως, μὲ ἐπιφύλαξη πάντως, διατείνεται ὁ Γεώργιος Λαγανᾶς στὴ σχετικὴ ἐνδιαφέρουσα μελέτη του, «ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ» τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ – Ἀπὸ τὸν στίχο στὸ μέλος», Ἔκδ. τοῦΦοίνικα, σελ. 55-57. Ἄν, βέβαια, ἐπὶ 160 χρόνια δὲν ἔχει καθιερωθεῖ τυπικὰ καὶἐπίσημα ὁ ἐθνικός μας  ὕμνος, πιθανότατα νὰ εἶναι παγκόσμια πρωτοτυπία, ὅμως ταυτόχρονα δείχνει τὴ διαχρονικὴ πίστη τοῦ λαοῦ μας στὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο καὶ σὲὅ, τι Αὐτὸς συμβολίζει καὶ ἐκφράζει...

.                 Περαίνω τὸ κείμενό μου ἀναφέροντας μία οὐσιαστικὴ σκέψη τοῦ Μίκη Θεοδωράκη γιὰ τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο:

«Πέρα ἀπὸ τὴ μέγιστη λογοτεχνική του ἀξία τὸ συναρπαστικὸ ποίημα τοῦΣολωμοῦ… εἶναι ἀπὸ κάθε ἄποψη ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ προοδευτικὰ ποιητικὰ ἔργα ποὺγράφτηκαν ποτὲ στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα. Ὡς συνθέτης δέ, θαυμάζω τὸν τρόπο, μὲτὸν ὁποῖο ὁ Μάντζαρος, ὁ ὁποῖος εἶχε δώσει μαθήματα μουσικῆς στὸν Σολωμό, ἀνακάλυψε καὶ ἔφερε  στὸ φῶς τὴν ἐσωτερικὴ μουσικὴ τοῦ ποιήματος, ὅταν τὸμελοποίησε γιὰ τετράφωνη ἀνδρικὴ χορωδία καὶ πιάνο....
.                     Μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανεὶς τὴν ἑλληνικὴ συνείδηση καὶ τὴν ἑλληνικότητα χωρὶς αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Σολωμοῦ γιὰ τὴν Ἐλευθερία νὰ εἶναι κτῆμα ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἐδῶ καὶ τόσες γενιές; Ὄχι. Ὁ Σολωμὸς καὶ ὁ Μάντζαρος ἔβαλαν τὴ μεγάλη τους σφραγίδα στὴν ἔννοια καὶ τὴ συνείδηση τῆς ἑλληνικότητας. Ἡ ποίηση καὶ ἡμουσική, χέρι χέρι, στὴν πιὸ μεγάλη τους ὥρα, ἐνέπνευσαν γενιὲς Ἑλλήνων νὰ ἀγωνιστοῦν, τοὺς ἔδειξαν καὶ τοὺς ἄνοιξαν τὸν δρόμο πρὸς τὴν Ἐλευθερία, ὅπως πάντοτε συμβαίνει….» – 

ΔΙΑΚΟΣΙΩΝ ΕΤΩΝ Ο YΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Διακοσίων ἐτῶν ὁ Ὕμνος στὴν Ἐλευθερία

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                 Τὸ 2023 ὀνομάσθηκε «Λογοτεχνικὸ Ἔτος Ἄλκης Ζέη», μὲ τὴν εὐκαιρία τῶνἑκατὸ ἐτῶν ἀπὸ τὴν γέννηση τῆς ἐν λόγῳ συγγραφέως (1923-2020). Φέτος ὁ Ἑλληνισμὸς ἑορτάζει μία σημαντικὴ ἐπέτειο, τὰ διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴ σύνθεση τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου ἀπὸ τὸν μεγάλο ποιητή μας Διονύσιο Σολωμό. Στὸ λόφο τοῦ Στράνη, στὴ Ζάκυνθο, ὁ 23ετής μόλις ἐτῶν μεγαλοφυὴς Ποιητής, μέσα σὲ ἕνα μήνα, τὸν Μάιο τοῦ 1823, συνθέτει τὸν Ὕμνο, μὲ τὸν ὁποῖο «δίδει ὄχι μόνο τὸν λυρικό του ἐνθουσιασμό, τὰ κυριώτερα στάδια τῆς Ἐπαναστάσεως κατὰ τὰ δύο πρῶτα ἔτη, κατὰ ξηρὰ καὶ κατὰ θάλασσα, τὴν ἐκπολιόρκησιν τῆς Τριπολιτσᾶς… τὴν πολιορκίαν τοῦ Μεσολογγίου…, τὴν θανάτωσιν τοῦ Πατριάρχου, τὸν κοινὸν ἀγώνα τῆς Ἑλλάδος – Ἐλευθερίας καὶ τῆς Θρησκείας, ἀλλὰ καὶ νουθετεῖ τοὺς μαχομένους Ἕλληνας κατὰ τῆς ἐπαράτου Διχονοίας»,  ὅπως γράφει ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Ν. Β. Τωμαδάκης στὸ βιβλίο «Σολωμοῦ Ἅπαντα» (Ἔκδ. Γρηγόρη).
.                 Ὁ Διονύσιος Σολωμὸς στὸν «Ὕμνο εἰς τὴν Ἐλευθερίαν» εἶναι ὁ πρῶτος ποὺτονίζει τὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους ἕως τὶς ἡμέρες του, πρὶν ἀπὸ τοὺςἱστορικοὺς Ζαμπέλιο καὶ Παπαρρηγόπουλο. Σημειώνει ὅτι «ἐκφωνεῖ φιλελεύθερα τραγούδια σὰν τὸν Πίνδαρο». Ἐπικαλεῖται τοὺς τριακόσιους τοῦ Λεωνίδα καὶ τονίζει στὸν 78ο στίχο: «Ὢτρακόσιοι! Σηκωθῆτε καὶ ξανάλθετε σ᾽ ἐμᾶς. Τὰ παιδιὰ σᾶς θέλ’ ἰδῆτε πόσο μοιάζουνε μὲ σᾶς». ὉΤωμαδάκης στὸ ἴδιο βιβλίο του γράφει σχετικά: «Αὐτὴ ἡ στροφὴ γιὰ τοὺς τριακόσιους τοῦ Λεωνίδα περνᾶ πέραν ἀπὸ τὴν ποίησιν καὶ ἐγγίζει τὴν ἀλήθειαν τῆς Ἱστορίας, ἐπικυρώνει τὴν συνέχειαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι τῆς Ἐπαναστάσεως, γεγονὸς τὸ ὁποῖον ἀκόμη δὲν εἶχε τότε ἀναγνωρισθῆ ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους καὶ ἀπὸ τοὺς ἱστορικούς, οἱ ὁποῖοι ἐνόμιζον ὅτι μὲ τὴν πτῶσιν τῆς Ἑλλάδος ὑπὸ τοὺς Ρωμαίους (146 π.Χ) ὑπετάγη καὶ ἐχάθη ὁ Ἑλληνισμός».
.                 Οἱ Ἕλληνες στὴ συνέχεια τῆς ἱστορικῆς πορείας τους, γράφει ὁ Σολωμός, ἀγκαλιάζουν τὸν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς Λυτρωτὴ καὶ συμπαραστάτη τους. Γράφει στὸν 98ο στίχο: «Μὲ φωνὴ ποὺ καταπείθει προχωρώντας ὁμιλεῖς, σήμερ’ ἄπιστοι ἐγεννήθη, ναὶ τοῦ κόσμου ὁΛυτρωτής». Θυμωμένος ἀπὸ τὴ βαρβαρότητα τῶν Τούρκων στὴν Κωνσταντινούπολη γράφει στοὺς στίχους 113 καὶ 114: «Καὶ ἐκεῖ ποῦ ᾽ναι ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ, μέσ᾽ στοὺς λόφους τοὺς ἑπτά, ὅλα τ’ ἄψυχα κορμία, βραχοσύντριφτα, γυμνά, σωριασμένα νὰ τὰ σπρώξη ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ κι᾽ ἀπὸ κεῖ νὰ τὰμαζώξη ὁ ἀδελφὸς τοῦ φεγγαριοῦ» (Σημ. γρ. Ὁ ποιητὴς ἐννοεῖ τὸν Σουλτάνο).
.                 Ἀφοῦ ἀναφέρει τὰ «περασμένα μεγαλεῖα» καὶ τὴν μακροχρόνια σκλαβιὰσημειώνει τὴν ἐθνεγερτικὴ «πολεμόκραχτη φωνὴ τοῦ Ρήγα» καὶ τὴν θυσία τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ μὲ τὴν ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης. Γράφει στὸν 135ο στίχο: «Ὅλοι κλαῦστε!Ἀποθαμένος ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιᾶς  κλαῦστε, κλαῦστε, κρεμασμένος ὡσὰν νά ᾽τανε φονιάς»… Γιὰ τὸν Ρήγα καὶ τὸν Σολωμὸ ὁ Λίνος Πολίτης σημειώνει πὼς ἂν ὁ πρῶτος ὁραματίζεται καὶπρογραμματίζει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Γένους, ὁ δεύτερος ψάλλει καὶ ὑμνεῖ τὴν πραγματοποίησή της. (Λίνου Πολίτη «Γύρω στὸ Σολωμό», 1958, σ. 116).
.                 Ἕνας ἀπὸ τοὺς ποιητές μας ποὺ θαύμαζε τὸ ταλέντο καὶ τὴ σκέψη τοῦ Σολωμοῦἦταν ὁ Γιῶργος Σαραντάρης (1908-1941). Σὲ σκέψη του, ποὺ δημοσιεύθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸτὸν γράφοντα, ὁ Σαραντάρης μᾶς καλεῖ «νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ Σολωμὸ στὰ ζωντανὰ του στοιχεῖαὅπου νὰ βροῦμε πὼς τὸ πνεῦμα του κάνει ἕνα μὲ τὸ λεγόμενο ἑλληνικὸ πνεῦμα καὶ πὼς τὸτελευταῖο δὲν εἶναι μία χίμαιρα, ἐφόσον δὲν εἶναι χίμαιρα ἡ αἰσθητικὴ ἀξία τῆς σολωμικῆς ποίησης». (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλου «Γιῶργος Σαραντάρης ὁ ἄνθρωπος, ὁ ποιητής, ὁδιανοούμενος» Ἔκδ. Ἔκπληξη, 2011, σελ. 182). Ἐπίσης σὲ κριτική του γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Ἀναστασίου Δρίβα ὁ ἴδιος ὁ Σαραντάρης σημειώνει: «Δὲν μπορεῖς νὰ νιώσεις τὴν πνοὴ τῆς σολωμικῆς ποίησης, ἂν δὲν νιώσεις ταυτόχρονα τί σημαίνει γιὰ τὸν Ἕλληνα τὸ Μεσολόγγι» (Αὐτ. σέλ. 183).
.                 Ὁ  ἐθνικός μας ὕμνος εἶχε περιπέτεια, ἕως ὅτου καθιερωθεῖ καί, κατὰ μία ἐκδοχή,ἀκόμη δὲν ἔχει ἀποκτήσει τυπικὴ ἀναγνώριση… Ὁ βαυαρὸς πρῶτος βασιλιὰς  τῶν ἙλλήνωνὌθωνας καθιέρωσε ὡς ἐθνικὸ ὕμνο τὸν τῆς πατρίδας του, ποὺ ἦταν πανομοιότυπος μὲ τὸν … ἀγγλικὸ («God save the King»).

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 4. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 4. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
Ὁ Ἐθνικός μας ποιητὴς
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Βλ. σχετ.:

ΜΟΡΦΕΣ TOY 1821 – 1. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 2. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 3. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 5. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΓΩΝ ΙΩΣΗΦ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

.                       Ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμὸς γεννήθηκε στὴ Ζάκυνθο τὸ 1798 καὶ ἀπεβίωσε στὴν Κέρκυρα στὶς 9 Φεβρουαρίου 1857. Τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο ἀποτελοῦν οἱ δύο πρῶτες στροφὲς τοῦ ποιήματός του «Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν». Ἀποτελεῖται ἀπὸ 158 στροφὲς καὶ ὁ Σολωμὸς τὸ ἔγραψε μέσα σὲ ἕνα μήνα, τὸν Μάϊο τοῦ 1823. Γράφει ὁ Νίκ. Τωμαδάκης: «Ὁ Ὕμνος ὁρίζει τὴν Ἐλευθερία, τὴν Ἑλλάδα, τὴν Θρησκεία μὲ νέα πλατύτατα ὅρια, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσιν, τὴν πίστιν τοῦ Ἔθνους καὶ τὴν Ἱστορίαν τοῦ παρελθόντος καὶ τοῦ παρόντος. Δίδει νόημα εἰς τὸν Ἀγώνα, εἰς τὰς μάχας, εἰς τὰς σφαγάς, εἰς τὰς ἐκδικήσεις… Ταυτίζει τοὺς ἀρχαίους μὲ τοὺς νέους Ἕλληνας, θέτει τὴν Θρησκείαν ὁδηγὸν καὶ προσγράφει τὴν Ἑλλάδα εἰς τὸν Χριστιανικὸν κόσμον, ὑπερασπιστὴν ἀκόμη μίαν φορὰν κατὰ τοῦ βαρβαρισμοῦ».
.                       Οἱ διαυγεῖς λόγοι τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα συνήθως παραποιοῦνται ἀπὸ τοὺς ἐθνομηδενιστές. Τὸ θέμα δὲν εἶναι νέο. Ὑπῆρχε καὶ τὸ 1902…. Γράφει τότε στὰ «Παναθήναια» ὁ Γεώργιος Καλοσγοῦρος: «Τὸ φῶς τοῦ Σολωμοῦ ἔλειψε. Ἐμπῆκαν στὴν Ἑλλάδα φιλοσοφήματα ποὺ τὸ ἔκρυψαν… Ἔτσι βλέπουμε καὶ ἀκοῦμε καθημερινῶς ἀνθρώπους ἁρπαγμένους ἀπὸ σημερινὲς θεωρίες Θετικισμοῦ, Νιχιλισμοῦ, Ὑλισμοῦ κτλ. νὰ ὑμνολογοῦν ἕναν Ποιητή, ποὺ ἡ Ἐθνική, Θρησκευτικὴ καὶ ἡ Φιλοσοφική του Πίστη ἦτον κάθε ἄλλο παρὰ ἡ δική τους, νὰ τὸν ὑμνολογοῦν χωρὶς νὰ φροντίζουν νὰ τὸν γνωρίσουν, νὰ λέγουν καὶ νὰ ξαναλέγουν τὴ λέξη Ἀληθινὸ ἢ Ἀληθές, ποὺ αὐτὸς ἐννοοῦσε τόσο ἀντίθετα ἀπὸ αὐτούς, χωρὶς ποτὲ νὰ τὸ σημειώσουν, χωρὶς κἂν νὰ ὑποψιαστοῦν αὐτὴν τὴν ἀντίθεση, αὐτὸ τὸ ἄπειρο χάσμα…».

ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ

.                       Ἡ ἀνθολόγηση τοῦ σημαντικοῦ ἔργου τοῦ μεγάλου ποιητῆ γίνεται μὲ ἐπίγνωση τοῦ γρ. ὅτι τὸ ἀδικεῖ περιορίζοντάς το σὲ 600 λέξεις.
Ἀπὸ τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο:
-Γιὰ τὴ συνέχεια τοῦ Ἔθνους: «Ὦ τρακόσιοι! Σηκωθῆτε καὶ ξανάλθετε σ᾽ ἐμᾶς, τὰ παιδιά σας θελ’ ἰδῆτε πόσο μοιάζουνε μέ σᾶς». (Στίχ. 78)
– Γιὰ τὸν σύνδεσμο τῆς θρησκείας μὲ τὴν ἐλευθερία: «Κάθε πέτρα μνῆμα ἂς γένη, καὶ ἡ Θρησκεία κι ἡ Ἐλευθεριὰ μ’ ἀργοπάτημα ἂς πηγαίνη μεταξύ τους καὶ ἂς μετρᾶ». (Στίχ. 115).
-Γιὰ τὸν ἀπαγχονισμὸ τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ε΄: «Ὅλοι κλαῦστε, ἀποθαμένος ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιᾶς. Κλαῦστε, κλαῦστε, κρεμασμένος ὡσὰν νάτανε φονιὰς» καὶ «Ἡ κατάρα ποὺ εἶχε ἀφήσει λίγο πρὶν νὰ ἀδικηθῆ εἰς ὁποῖον δὲν πολεμήση καὶ ἠμπορεῖ νὰ πολεμῆ». (Στίχ. 135 καὶ 137).
-Γιὰ τὴ διχόνοια: «Ἡ Διχόνοια ποὺ βαστάει ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή, καθενὸς χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας καὶ σύ». Καὶ «Κειο τὸ σκῆπτρο ποὺ σᾶς δείχνει ἔχει ἀλήθεια ὡραία θωριά, μὴν τὸ πιάστε, γιατί ρίχνει εἰσὲ δάκρυα θλιβερά», καὶ «Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά: Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριὰ» καὶ «Στὸ αἷμα αὐτό, ποὺ δὲν πονεῖτε γιὰ Πατρίδα γιὰ Θρησκειά, σᾶς ὁρκίζω ἀγκαλιασθῆτε σὰν ἀδέλφια γκαρδιακὰ» (Στίχ. ἀντιστ. 144, 145, 147).

Ἀπὸ τὸ ποίημα «Εἰς τὸν θάνατο τοῦ Λὸρδ Μπάϊρον»:
-Τιμὴ στὸν Ἄγγλο ποιητή:
«Λευθεριά, γιὰ λίγο πάψε νὰ χτυπᾶς μὲ τὸ σπαθί, τώρα σίμωσε καὶ κλάψε εἰς τοῦ Μπάϊρον τὸ κορμὶ» (Στίχ. 1).
-Γιὰ τὴ θυσία τῶν Σουλιωτισσῶν στὸ Ζάλογγο:
«Τὲς ἐμάζωξε εἰς τὸ μέρος τοῦ Τσαλόγγου τὸ ἀκρινὸ τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό», καὶ «Τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές, καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπῆδαν ἀθωότερες ζωὲς» καὶ «Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά, κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν ἀπὸ πάνου ἔλειπε μία» (Στίχ. Ἀντιστ. 101, 102, 103).

Ἐπίγραμμα γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Ψαρῶν:
«Στῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχη περπατώντας ἡ Δόξα μονάχη μελετᾶ τὰ λαμπρὰ παλληκάρια καὶ στὴν κόμη στεφάνι φορεῖ γεναμένο ἀπὸ λίγα χορτάρια, ποὺ εἶχαν μείνει στὴν ἔρημη γῆ».

Ἀπὸ τὸ ποίημα «Οἱ Ἐλεύθεροι πολιορκημένοι»
-Στοχασμοὶ τοῦ ποιητῆ γιὰ Πίστη καὶ Πατρίδα: «…Σκέψου βαθιὰ καὶ σταθερὰ (μία φορὰ γιὰ πάντα) τὴ φύση τῆς Ἰδέας πρὶν πραγματοποιήσης τὸ ποίημα. Εἰς αὐτὸ θὰ ἐνσαρκωθῆ τὸ οὐσιαστικότερο καὶ ὑψηλότερο περιεχόμενο τῆς ἀληθινῆς φύσης, ἡ Πατρίδα καὶ ἡ Πίστις».
-Σχεδίασμα Β΄: «Ἄκρα τοῦ τάφου σιωπὴ στὸν κάμπο βασιλεύει, λαλεῖ πουλί, παίρνει σπυρὶ κι ἡ μάνα τὸ ζηλεύει. Τὰ μάτια ἡ πείνα ἐμαύρισε, στὰ μάτια ἡ μάνα μνέει». Καὶ «Στέκει ὁ Σουλιώτης ὁ καλὸς παράμερα καὶ κλαίει: “Ἔρμο τουφέκι σκοτεινό, τί σ’ ἔχω γὼ στὸ χέρι; Ὁπού σὺ μούγινες βαρὺ κι ὁ Ἀγαρηνὸς τὸ ξέρει”» .

Ὁ Σολωμὸς περιγράφει τοὺς τουρκολάγνους:
Στὸ πεζὸ τοῦ Διον. Σολωμοῦ «Ἡ Γυναίκα τῆς Ζάκυθος», αὐτὴ ἡ μέγαιρα ὠφελιμίστρια, βρίζει τὶς ἡρωικὲς Μεσολογγίτισσες, ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐλευθερία τους. Τοὺς λέγει: «Καὶ τί σᾶς ἔλειπε καὶ τί κακὸ εἴδετε ἀπὸ τὸν Τοῦρκο; Δὲν σᾶς ἄφηνε φαητά, δούλους, περιβόλια; Καὶ δόξα σοι ὁ Θεός, εἴχετε περσότερα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχω ἐγώ. Σᾶς εἶπα ἐγὼ νὰ χτυπῆστε τὸν Τοῦρκο;…».

Ἀπάντηση στὸν Κοραὴ
Ὁ Σολωμὸς στὸ πεζό του «Διάλογος ποιητῆ, φίλου καὶ σοφολογιώτατου» δίνει μίαν ἔμμεση ἀπάντηση στὸν «καθαρευουσιάνο» Ἀδ. Κοραὴ γιὰ τὴν γλῶσσα:
«Σοφολ.: Ἡ γλῶσσα σου φαίνεται λίγη ὠφέλεια; Μὲ τὴ γλῶσσα θὰ διδάξης τὸ κάθε πράγμα. Λοιπὸν πρέπει νὰ διδάξης πρῶτα τὲς ὀρθὲς λέξες.
Ποιητής: Σοφολογιώτατε, τὲς λέξες ὁ συγγραφέας δὲν τὲς διδάσκει, μάλιστα τὲς μαθαίνει ἀπὸ τοῦ λαοῦ τὸ στόμα. Αὐτὸ τὸ ξέρουν καὶ τὰ παιδιά.
Σοφολ. (Μὲ μεγάλη φωνή): Γνωρίζεις τὰ Ἑλληνικά, Κύριε; Τὰ γνωρίζεις; Τὰ ἐσπούδαξες ἀπὸ μικρός;
Ποιητὴς (Μὲ μεγαλύτερη φωνή): Γνωρίζεις τοὺς Ἕλληνας Κύριε; Τοὺς γνωρίζεις; Τοὺς ἐσπούδαξες ἀπὸ μικρός;…».-

1.«Διονύσιος Σολωμός», Ἐπιμέλεια Ν.Β. Τωμαδάκη, Βασικὴ Βιβλιοθήκη 15, «ΑΕΤΟΣ» ΑΕ, Ἀθῆναι, σ. πε΄

2.Γεώργιος Καλοσγοῦρος «Διονύσιος Σολωμός», 1η Δημοσίευση «Παναθήναια» (1902), ΜΙΕΤ, Ἀθήνα, 2007, σ. 13.

3.Διονυσίου Σολωμοῦ «Ἅπαντα», τόμ. Α΄. Ἐπιμ. Λίνου Πολίτη, Ε΄ Ἔκδ. «Ἴκαρος», Ἀθήνα, σ. 207

4.Αὐτ. σελ. 215

5.Διον. Σολωμοῦ «Ἡ γυναίκα τῆς Ζάκυθος», Βικελαία Δημοτικὴ Βιβλιοθήκη, Ἡράκλειον, 1991, σ. 39.

6.Διονυσίου Σολωμοῦ «Τὰ πεζὰ ἔργα», Ἐκδόσεις Μέλλον, Ζάκυνθος, Β´ Ἔκδοση, 1999, σ. 56.

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 5. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΓΩΝ ΙΩΣΗΦ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

 

 

 

 

 

 

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Μαύρη καὶ ἀγεφύρωτη ἀπελπισιὰ στὶς ἡμέρες μας. Ἡ ἴδια ἀπελπισιὰ ποὺ κάνει τὸ ἕνα χέρι νὰ χτυπάει τὸ ἄλλο στὸν ὕμνο τοῦ Σολωμοῦ».

Ὁ Διονύσιος Σολωμὸς πάντα ἐπίκαιρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Στὸν ἐθνικὸ ζόφο ποὺ ζοῦμε, καταφυγὴ καὶ ἀπαντοχή μας εἶναι τὰ ὅσα ἔγραψαν καὶ εἶπαν οἱ μεγάλοι τῆς Ἱστορίας μας καὶ τῆς Λογοτεχνίας μας. Ἀνάμεσά τους πρωτεύουσα θέση κατέχει ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Διονύσιος Σολωμός. Φέτος, τὸν Φεβρουάριο, συμπληρώθηκαν 160 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀναχώρησή του ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Λίγοι θυμήθηκαν τὴν ἐπέτειο. Τὸν Σολωμὸ πρέπει ὅλοι οἱ Ἕλληνες νὰ τὸν θυμόμαστε καὶ νὰ διαβάσουμε ὅλο του τὸ ἔργο, ὄχι μόνο νὰ ξέρουμε τὶς δύο ἢ τὶς τέσσερις στροφὲς τοῦ Ἐθνικοῦ μας Ὕμνου.
.           Οἱ ἐξουσιαστὲς ἐπιχειροῦν νὰ ξεχάσουμε τὴν Ἱστορία καὶ τὴν Παράδοσή μας καὶ ἐπιδιώκουν νὰ ἀραχνιάζουν στὰ ράφια τῶν βιβλιοθηκῶν, ὡς μουσειακὸ εἶδος, οἱ Σολωμός, Παπαδιαμάντης, Μακρυγιάννης, Ἐγγονόπουλος, Σεφέρης, Ἐλύτης. Ἐμεῖς, ἀντίθετα, πρέπει νὰ τοὺς μελετᾶμε, νὰ παίρνουμε δύναμη, νὰ παραδειγματιζόμαστε καὶ νὰ διδασκόμαστε ἀπὸ αὐτούς.
.           Τὸ ἔργο τοῦ Σολωμοῦ εἶναι ὅπως ἡ ψυχή του, γεμάτο ἀπὸ Ὀρθοδοξία καὶ Πατρίδα. Αὐτὰ τὰ τζιβαέρια μας ἐπιδιώκεται νὰ καταστοῦν βορὰ στὴν παγκοσμιοποίηση. Σ’ ἕνα στοχασμό του ὁ Σολωμὸς γράφει: «Σ’ αὐτὸ (τὸ ποίημα, Ὕμνο στὴν Ἐλευθερία) θὰ ἐνσαρκωθεῖ τὸ οὐσιαστικότερο καὶ ὑψηλότερο περιεχόμενο τῆς ἀληθινῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἡ Πατρίδα καὶ ἡ Πίστις».
.           Ὁ Μάντζαρος σημειώνει πὼς ὁ Σολωμὸς τροφοδοτεῖ συνεχῶς τὴν ψυχή του μὲ τὴν ἀγάπη του στὸν Θεό. Παραδομένη ἀπὸ ἀναμφισβήτητη πηγὴ ἔχουμε καὶ μία ρήση του, ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει πόσο βαθιὰ ἦταν ἡ πίστη του: «Ἂν δὲν ὑπάρχει Θεός, τί ὑπάρχει τότε;». Γιὰ τὴν Πατρίδα εἶναι γνωστὸ τὸ ἐπίγραμμά του: «Κλεῖσε στὴν ψυχή σου τὴν Ἑλλάδα καὶ θὰ αἰσθανθεῖς νὰ λαχταρίζει μέσα σου κάθε εἴδους μεγαλεῖο».
.           Σήμερα ποὺ οἱ κεκράχτες τῆς παγκοσμιοποίησης ὠρύονται καὶ οἱ ταρτοῦφοι τοῦ ἐθνισμοῦ τοὺς ἐξυπηρετοῦν, ὁ Σολωμὸς εἶναι πάντα σύγχρονος καὶ ἐπίκαιρος. Δίνει τὸ μήνυμα καὶ τὸ παράδειγμα ὅτι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Πατρίδα εἶναι τὰ ἐχέγγυα γιὰ μία ἀγάπη ὅλου τοῦ κόσμου ἔξω ἀπὸ κάθε εἴδους ρατσισμὸ καὶ ἐκμετάλλευση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν συνάνθρωπο. Μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ὁ Λίνος Πολίτης, σὲ διάλεξή του στὸν «Παρνασσό», εἶπε: «Ὁ Σολωμὸς εἶναι μαζὶ ποιητὴς καὶ ἐθνικὸς καὶ εὐρωπαῖος καὶ ἡ λάμψη του δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχει τὴν ἐπίδρασή της σὲ μίαν ἀναγέννηση ποιητικὴ καὶ πνευματική, ποὺ εἴτε τὴ βλέπουμε κιόλας εἴτε τὴν προσμένουμε στὴν μεταπολεμικὴ Εὐρώπη». Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ ἀναγέννηση, στὰ ἴχνη τοῦ Σολωμοῦ, παραμένει ζητούμενη γιὰ τὴν Εὐρώπη.
.           Μαύρη καὶ ἀγεφύρωτη ἀπελπισιὰ στὶς ἡμέρες μας. Ἡ ἴδια ἀπελπισιὰ ποὺ κάνει τὸ ἕνα χέρι νὰ χτυπάει τὸ ἄλλο στὸν ὕμνο τοῦ Σολωμοῦ. Ὁ Ζήσιμος Λορεντζάτος, σ’αὐτὴ τὴν ἀπελπισιά, μᾶς ζητάει νὰ κατανοήσουμε πὼς ἐνῶ οἱ πρόγονοί μας κέρδισαν τὴν ἐλευθερία τοῦ ὑπόδουλου, ἐμεῖς δὲν ἔχουμε κερδίσει ἀκόμη τὴν ἐλευθερία τοῦ ἐλεύθερου. Γι’ αὐτὸ ἀπελπιζόμαστε καὶ πονᾶμε, ὡσότου νὰ μπορέσουμε νὰ ἐλευθερωθοῦμε.-

Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΔΙΟΝ. ΣΟΛΩΜΟΣ

Ὁ ἐθνικὸς ὕμνος καὶ ὁ προφητικὸς Δ. Σολωμὸς

Γράφει ὁ Κων. Χολέβας

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 26.03.13

.         Ἡ ἐθνική μας ἐπέτειος καὶ ὁ «Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν» τοῦ Διονυσίου Σολωμοῦ μὲ ὁδήγησαν σὲ ὁρισμένες σκέψεις, τὶς ὁποῖες θὰ ἤθελα νὰ μοιρασθῶ μαζί σας. Ὁ ὕμνος συνετέθη ἀπὸ τὸν μεγάλο Ζακύνθιο ποιητὴ τὸν Μάιο τοῦ 1823, ὅταν ἔφτανε ὣς τὴ Ζάκυνθο ὁ ἀπόηχος ἀπὸ τὴν πρώτη πολιορκία τοῦ Μεσολογγίου. Μελοποιήθηκε ἀπὸ τὸν Κερκυραῖο Νικόλαο Μάντζαρο καὶ τὸ 1865 καθιερώθηκε ὡς ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τῶν Ἑλλήνων, ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὴν Ἐθνεγερσία, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ διαχρονικὴ παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
.        Πολλὰ μηνύματα τοῦ ὕμνου παραμένουν ἐπίκαιρα σήμερα. Παρατηρώντας τὴν κρίση καὶ τὰ προβλήματα τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κύπρου, νομίζω ὅτι ὁ Σολωμὸς εἶχε προφητικὴ ἱκανότητα, ὅταν ἔγραφε τὶς περίφημες 158 στροφές του.
.        Ἡ συμπεριφορὰ τῶν σκληρόκαρδων ἑταίρων – δανειστῶν καὶ ἡ ἀνάγκη γιὰ βοήθεια καταγράφεται ἤδη στὶς πρῶτες στροφὲς τοῦ ὕμνου μας.

Μοναχὴ τὸν δρόμο ἐπῆρες
Ἐξανάλθες μοναχὴ
Δὲν εἶν’ εὔκολαις οἱ θύραις
Ἐὰν ἡ χρεία ταῖς κουρταλεῖ.

.        Δὲν σοῦ ἀνοίγουν εὔκολα οἱ πόρτες τῶν ἰσχυρῶν, ὅταν ἱκετεύεις γιὰ βοήθεια, λέει ὁ ποιητὴς καὶ προτείνει νὰ στηριζόμαστε πρωτίστως στὶς δικές μας δυνάμεις:

Ναί, ἀλλὰ τώρα ἀντιπαλεύει
Κάθε τέκνο σου μὲ ὁρμή…

.        Οἱ ἰσχυροὶ κλονίζονται, ὅταν ὁ Ἕλληνας ξεσηκώνεται βασισμένος σὲ προαιώνια ἰδανικά:

Ἐλαφιάσθη τῆς Ἀγγλίας
Τὸ θηρίο καὶ σέρνει εὐθὺς
Κατὰ τ’ ἄκρα τῆς Ρωσίας
Τὰ μουγκρίσματα τσ’ ὀργῆς.

.        Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὰ συμφέροντα τῶν ξένων, ὁ Σολωμὸς ὑποδεικνύει καὶ μία ἄλλη πηγὴ τῶν δεινῶν του Ἑλληνισμοῦ, τὴ διχόνοια, τὴν ἀρχομανία. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι καὶ τὸ πρῶτο γραπτὸ ἔργο τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ Ἰλιάδα, καὶ ὁ ἐθνικός μας ὕμνος κάνουν ἔντονες ἀναφορὲς στὸ μεγάλο αὐτὸ ἐλάττωμα τοῦ ἔθνους μας (θυμηθεῖτε τὴν ἔριδα Ἀγαμέμνονος καὶ Ἀχιλλέως)!

 Ἡ διχόνοια ὁπού βαστάει
Ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή,
Καθενὸς χαμογελάει
Πάρτο, λέγοντας, καὶ σύ..

.        Ὁ ποιητὴς σπεύδει νὰ δώσει τὸ ἀντίδοτο στὴ διχόνοια: Τὴν ἐθνικὴ συμφιλίωση μὲ πυλῶνες τὰ δύο ἀκατάλυτα ἰδανικὰ ποὺ κρατοῦν ὄρθιο ἐπὶ αἰῶνες τὸν Ἑλληνισμό:

Στὸ αἷμα αὐτὸ ποὺ δὲν πονεῖτε
Γιὰ πατρίδα, γιὰ θρησκειὰ
Σᾶς ὁρκίζω ἀγκαλιασθεῖτε
Σὰν ἀδέλφια γκαρδιακά.

.        Χριστιανικὴ πίστη καὶ ἁγνὸς πατριωτισμὸς εἶναι οἱ ἀξίες ποὺ ὁδήγησαν τοὺς Ἕλληνες στὴν Ἐπανάσταση. Ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση εἶναι διάχυτη καὶ στὴν ψυχὴ τῶν ἀγωνιστῶν καὶ στοὺς στίχους τοῦ ὕμνου μας:

Σοῦ ’λθε ἐμπρὸς λαμποκοπώντας
Ἡ θρησκεία μ’ ἕνα Σταυρὸ
Καὶ τὸ δάκτυλο κινώντας
Ὁπού ἀνεῖ τὸν οὐρανὸ

….

Ἀγροικάει τὴν ψαλμωδία
Ὁπού ἐδίδαξεν αὐτή,
Βλέπει τὴν φωταγωγία
Στοὺς ἁγίους ἐμπρὸς χυτή!

.          Παράλληλα μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη οἱ Ἕλληνες τοῦ 1821 πιστεύουν καὶ ἐμπνέονται ἀπὸ τὴν ἀδιάσπαστη συνέχεια τοῦ διαχρονικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Σολωμὸς τὸ πιστοποιεῖ μὲ τὴν ἐπίκληση στοὺς 300 Σπαρτιάτες τοῦ Λεωνίδα:

Ὦ, τρακόσιοι, σηκωθῆτε
Καὶ ξαναλθετε σ’ ἐμᾶς
Τὰ παιδιὰ σᾶς θέλ’ ἰδεῖτε
Πόσο μοιάζουνε μέ σας.

.        Ἀλλὰ καὶ τὸν ἀρχαῖο ποιητὴ Πίνδαρο ἐπικαλεῖται γιὰ νὰ τονίσει αὐτὴ τὴ συνέχεια:

… Φιλελεύθερα τραγούδια
Σὰν τὸν Πίνδαρο ἐκφωνῶ.

.        Ὁ Σολωμὸς ἀφήνει παρακαταθήκη νὰ τιμοῦμε τὴ θυσία καὶ τοὺς ἀγῶνες τῶν κληρικῶν μας. Γράφει στὸν ὕμνο γιὰ τὴ θυσία τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄:

Ὅλοι κλαῦστε, ἀποθαμμένος
Ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιᾶς
Κλαῦστε, κλαῦστε, κρεμασμένος
Ὡσὰν νάτανε φονιάς!

.        Καὶ φυσικὰ προβλέπει ὅτι καὶ τότε καὶ τώρα τὰ κονκλάβια τῶν ἰσχυρῶν δὲν κρίνουν μὲ βάση τὶς ἠθικὲς ἀρχές, ἀλλὰ τὰ μικροσυμφέροντα, πολιτικὰ καὶ οἰκονομικά:

Τί θὰ κάμετε, θ’ ἀφῆστε
Ν’ ἀποκτήσωμεν ἐμεῖς
Λευθερίαν ἢ θὰ τὴν λύστε
Ἐξαιτίας πολιτικῆς;

.        Προτείνω στὰ σχολεῖα μας νὰ διδάσκεται ὁλόκληρος ὁ «Ὕμνος εἰς τὴν Ἐλευθερίαν». Εἶναι πιὸ ἐπίκαιρος ἀπὸ ποτέ!