ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΕΥΣΗ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ (Χαρ. Μπούσιας)

Ἀπὸ τὴν ἔξωση στὴν εἰσόδευση πάλι στὸν Παράδεισο
Πορεία Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

 

.          Ἡ ἁγία καὶ μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι περίοδος πένθους, περίοδος συγχωρητικότητος, περίοδος προσευχῆς καὶ νηστείας. Ὀνομάζεται «Μεγάλη» ὄχι γιὰ τὸ χρονικὸ διάστημα ποὺ καλύπτει, ἀλλὰ γιὰ τὴν σπουδαιότητά της. Μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν λύπη στὴν χαρά, ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ἀθανασία, ἀπὸ τὴν ἔξωσή μας ἀπὸ τὸν Παράδεισο στὴν εἰσόδευσή μας πάλι σὲ αὐτόν. Ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα καὶ καταλήγει στὴν λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως.
.          Ἡ Καθαρὰ Δευτέρα μᾶς θυμίζει τὴν ἔξωση τῶν Πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο ἐξαιτίας τῆς ἀνυπακοῆς. Εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς ἀγωνιστικῆς πορείας μας πρὸς τὸ Ἅγιο Πάσχα, πρὸς τὴν διάβασή μας ἀπὸ τὸν σαρκικὸ θάνατο στὴν αἰώνια πνευματικὴ ζωή, τὴν ἀθανασία.
.          «Ἀδάμ, ποῦ εἶ» (Γεν. γ΄ 9) ; Ἀκούσθηκε κάποτε ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μέσα στὸν Παράδεισο. Ἔψαχνε ὁ Θεὸς τοὺς Πρωτοπλάστους ποὺ εἶχαν κρυφθεῖ. Τότε ποὺ ἡ παρακοή τους στὸ θεῖο θέλημα τοὺς εἶχε ἀπομακρύνει ἀπὸ κοντά Του. Τότε ποὺ ντρέπονταν νὰ Τὸν δοῦν. Δὲν εἶχε, ὅμως, τίποτε τὸ ἄγριο ἐκείνη ἡ φωνή, τίποτε τὸ ἀπάνθρωπο καὶ τὸ αὐστηρό. Μόνο κάτι τὸ πονεμένο καὶ τὸ ἐλεγκτικό. Ἦταν ἕνα  κάλεσμα σὲ μετάνοια καὶ σὲ σωτηρία, πράξη καὶ αὐτὴ τῆς θείας Οἰκονομίας.
.          Ὁ Θεὸς ὡς παντογνώστης καὶ παντεπόπτης γνώριζε, ἀσφαλῶς, τί εἶχαν διαπράξει οἱ Πρωτόπλαστοι. Δὲν περίμενε, ὅμως, αὐτοὺς νὰ Τὸν ἀναζητήσουν. Πρῶτος Ἐκεῖνος ἔκανε τὸ μεγάλο βῆμα, ὅπως αἰώνια τώρα τὸ κάνει γιὰ ὅλους μας. Πρῶτος Ἐκεῖνος ἔσπευσε νὰ τοὺς ἀναζητήσει. Ἤθελε νὰ τοὺς δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ Τοῦ ζητήσουν συγγνώμη. Ἔτσι, ἄρχισε νὰ τριγυρνᾶ ἀνάμεσα στὶς φυλλωσιὲς τοῦ Παραδείσου καὶ νὰ φωνάζει: «Ἀδάμ, ποῦ εἶ»; Παιδί μου Ἀδάμ, ποῦ εἶσαι; Σὲ ἀναζητῶ μὲ ἀγωνία! Ἔλα, παρουσιάσου, μὴν μὲ κακοκαρδίζεις.
.          Ἔμοιαζε ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ἀδὰμ μὲ τὴν συμπεριφορὰ τῶν μικρῶν μας παιδιῶν, ποὺ μετὰ ἀπὸ κάποια ζημιὰ ἢ ἀταξία κρύβονται φοβισμένα. Ἡ ἀγάπη, ὅμως, τοῦ πατέρα, τὰ ἀναζητεῖ περιμένοντας νὰ ὁμολογήσουν μὲ κλάμματα τὸ λάθος τους καὶ Ἐκεῖνος νὰ τὰ σφίξει πάλι μέσα στὴν μεγάλη του ἀγκαλιά.
.          Ὁ παρήκοος Ἀδὰμ τότε, μὴ μπορώντας περισσότερο νὰ κρυφθεῖ παρουσιάσθηκε γυμνὸς μπροστά Του, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ζητήσει συγγνώμη Τοῦ εἶπε:
-Ἄκουσα, Κύριε, τὴν φωνή Σου καὶ κρύφθηκα, γιατὶ ἤμουν γυμνός. Πρώτη φορὰ εἶδα τὴν γύμνια μου καὶ ντρέπομαι.
-Γιατί, Ἀδάμ,  φοβήθηκες Ἐμένα ποὺ σὲ ἔπλασα; Τί τὸ τρομακτικὸ εἶδες τὴν ὄψη Μου; Στὴν ὄψη Αὐτοῦ ποὺ σὲ εὐεργέτησε μὲ τόσα ἀγαθά; Αὐτοῦ ποὺ σὲ τίμησε μὲ τόση τιμή; Ποιός σοῦ εἶπε, Ἀδάμ, ὅτι εἶσαι γυμνός; Τί σὲ ἔκανε νὰ δεῖς αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, νὰ ἀντιληφθεῖς τὴν φτώχια σου, τί ἄλλο ἀπὸ τὸν καρπὸ τῆς γνώσεως, ποὺ σοῦ εἶχα πεῖ νὰ μὴν τὸν φᾶς;
.          Τί ἄφατη ἀγάπη! Τί διευκόλυνση τῆς ἐξομολογήσεως! Τοῦ εἶπε ὁ Κύριος τὴν ἁμαρτία ποὺ διέπραξε,  γιὰ νὰ κάνει τὰ πράγματα εὔκολα στὸν Ἀδάμ. Τοῦ τὴν εἶπε πρὶν ἐκεῖνος τὴν ὁμολογήσει, γιὰ νὰ τὸν φέρει σὲ συναίσθηση καὶ σκύβοντας τὸ κεφάλι νὰ τοῦ πεῖ:
-Ναί, Κύριε, δὲν Σὲ ἄκουσα, συγχώρεσέ με!
.          Τί ὄμορφα ποὺ θὰ εἶχαν τελειώσει ὅλα! «Συγχώρεσέ με». Ἂν ἔλεγε αὐτὴ τὴν μεγάλη λέξη, τὴν ὁποία οὔτε ἀργότερα ὁ Ἰούδας τὴν εἶπε, θὰ ἄνοιγε ἡ πόρτα τοῦ θείου ἐλέους. Αὐτὴ εἶναι ἡ λέξη ποὺ ἀνοίγει τὴν κλειστὴ πόρτα τῆς καρδιᾶς στὴν Χάρη. Εἶναι ἡ λέξη ποὺ θὰ σφράγιζε τὴν πόρτα τῆς ἐξόδου τοῦ Πρωτοπλάστου ἀπὸ τὸν ποθεινότατο Παράδεισο.
.          Ὅμως, ὁ Ἀδὰμ δὲν εἶπε τὴν λέξη αὐτή. Προτίμησε νὰ ἀντιτάξει τὴν αὐθάδειαστὴν ἀγάπη.
-Ἐσὺ φταῖς, Θεέ μου! Ναί, Ἐσὺ φταῖς, γιατὶ ἡ γυναίκα ποὺ μοῦ ἔδωσες μὲ παρέσυρε καὶ μοῦ  ἔδωσε τὸν ἀπαγορευμένο καρπό.
.          Τότε ἦταν ποὺ ὁ Κύριος δέχθηκε μιὰ κλωτσιά ἀπὸ τὸ  πλάσμα Του, ἀλλὰ δὲν μίλησε. Κοίταξε μήπως βρεῖ πόρτα ἀνοικτὴ στὴν καρδιὰ τῆς Εὔας.
-Γιατί τὸ ἔκανες αὐτό, Εὔα;
.          Ἀλλὰ οὔτε ἐδῶ βρῆκε τὴν μετάνοια, τὴν συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας.
-Τί ζητᾶς ἀπὸ ἐμᾶς εὐθύνη, Κύριε, συνέχισε ὁ Ἀδάμ, ἀφοῦ φταῖς Ἐσὺ ὁ ἴδιος; Ἐσὺ δὲν δημιούργησες τὴν γυναίκα; Ἐσὺ δὲν δημιούργησες τὸν ὄφη;
.          Τὸ φαρμάκι τῆς ἀναισχυντίας καὶ τοῦ ἐγωϊσμοῦ, τῆς αὐτονομήσεως εἶχε φαρμακώσει τὶς καρδιὲς τῶν Πρωτοπλάστων. Φαρμακώθηκε ἡ καρδιὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας καὶ μίσησαν τὸν Δημιουργό τους μέχρι τοῦ σημείου νὰ τὸν μεμφθοῦν γιὰ τὰ δημιουργήματά Του. Ἔκλεισαν πιὰ οἱ φαρμακωμένες καρδιές τους στὴν Χάρη ποὺ ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ κτυπάει τὴν πόρτα τους. Ὅμως, αὐτή, ἦταν καλὰ ἀμπαρωμένη καὶ μέσα κατοικοῦσε ὁ Διάβολος.
.          Μὲ τὶς ἀπαντήσεις του ὁ ἀμετανότητος καὶ σκληρόκαρδος Ἀδὰμ ἔχασε τὴν εὐκαιρία τῆς ζητήσεως συγγνώμης, τὴν ὁποία ἤλπιζε νὰ ἀκούσει ὁ Θεός, ποὺ ἤθελε νὰ τὸν συγχωρήσει καὶ νὰ τὸν κρατήσει δίπλα Του μέσα στὸν Παράδεισο, ἂν καὶ τὴν προγνώριζε. Ὁ σκοτισμένος, ὅμως, Ἀδὰμ δὲν ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία, γιὰ νὰ πέσει μέσα στὴν ἀγκαλιὰ πάλι τοῦ Θεοῦ.  Δὲν κατανοοῦσε ὁ ταλαίπωρος τότε ὅτι μόνος του μὲ τὰ λόγια του καὶ μὲ τὰ ἴδια του χέρια ἄνοιγε τὴν πόρτα τῆς ἐξόδου του ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Δὲν ἦταν μόνο παρήκοος, ἦταν ἀμετανόητος καὶ τολμητίας ὕβρεως καὶ ἀχαριστίας πρὸς τὸν Εὐεργέτη του, ὅταν Τοῦ εἶπε:
-Ἐσύ, Θεέ μου, ποὺ λυπήθηκες τὴν μοναξιά μου καὶ ποὺ ἔδωσες σύντροφο στὴν ζωή μου, Ἐσὺ φταῖς. Ἐσὺ ποὺ ἀπὸ ἀγάπη δὲν μὲ ἄφησες μόνο, Ἐσὺ ποὺ καὶ τώρα ἀκόμη μὲ ψάχνεις, γιατὶ ἡ ἀγάπη Σου εἶναι ἀπέραντη.
.          Ποιός μπορεῖ νὰ νοιώσει τὴν πικρία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ πλάσματός Του; Τὴν ἀπογοήτευση ἀπὸ τὴν ἀνάρμοστη συμπεριφορά του; Μιά του λέξη θὰ εἶχε ἀλλάξει ὅλο το σκηνικὸ στὸν Παράδεισο ἐκεῖνο τὸ δειλινό.  Ἕνας λόγος συγγνώμης καὶ μιὰ δροσοσταλίδα ἀπὸ δάκρυ θὰ ἅπλωνε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ πάνω Του, ὅπως Αὐτὸς τὸ ἁπλώνει σὲ κάθε παιδί Του, ποὺ μὲ ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητός του σπεύδει μετανοημένος  νὰ γευθεῖ τὸ πατρικὸ χάδι καὶ νὰ χωθεῖ μέσα στὴν πλατιὰ ἀγκαλιά Του. Ἡ πικρία Του αὐτὴ μαζὶ μὲ τὴν στοργική Του ἀγάπη πρὸς τὸν καθένα μας, ἀφοῦ εἴμαστε παιδιά Του, τὸν ὁδήγησε στὸ ἑκούσιο πάθος, γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξει πάλι τὸν Παράδεισο μὲ τὴν λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του.
.          Τὸ ἐρώτημα «Ποῦ εἶσαι, παιδί μου;» ποὺ μᾶς ἀπευθύνει ὁ Κύριος εἶναι ἐρώτημα ἀγάπης, εἶναι πρόσκληση σωτηρίας. Εἶναι ἐρώτημα ποὺ περιμένει τὴν ἀπάντηση τῆς μετανοίας γιὰ ὁποιοδήποτε λάθος ζωῆς καὶ τὸ αἴτημα τῆς συγχωρήσεως. Μὲ τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ὁ Κύριος κάτι περιμένει. Περιμένει τὴν ἀνταπόκρισή μας στὸ ψάξιμό Του, μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ νοιώσουμε το λάθος μας καὶ νὰ τὸ διορθώσουμε μένοντας μέσα στὴν πατρικὴ ἀγκαλιά, μέσα στὸν μυροβόλο Παράδεισο.
.          Μὲ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητός μας ὁ καλὸς Θεός μας μᾶς καλεῖ νὰ ἀγωνισθοῦμε νόμιμα, γιὰ νὰ καθαρισθοῦμε μὲ ἀπαρχὴ τοῦ μεγάλου μας ἀγῶνος τὴν Καθαρὰ Δευτέρα. Μᾶς θέλει ἀγωνιστὲς ὁ Κύριος, ἀθλητὲς τῆς ἀρετῆς. Δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἂν θὰ βγοῦμε πρωταθλητές. Τὸν ἐνδιαφέρει νὰ ἀγωνιζόμαστε. Τὴν πρόθεσή μας θέλει ὁ Θεὸς καὶ Ἐκεῖνος μᾶς ἐνδυναμώνει, ἀφοῦ μᾶς εἶπε: «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».
.          Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ κανένα ἀθλητὴ νὰ μπαίνει στὸ στάδιο χωρὶς προετοιμασία, ἢ κανέναν μαχητὴ νὰ μπαίνει στὴν μάχη χωρὶς ὅπλα; Ὅλοι, ἀνάλογα μὲ τὶς ἱκανότητές τους προπονοῦνται γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα καὶ μετὰ εἰσέρχονται στὸ στάδιο γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦν ἢ στὴν μάχη γιὰ νὰ πολεμήσουν. Ἡ προετοιμασία, ἡ προγύμναση τοῦ ἀθλητῆ εἶναι βασικὸ γνώρισμα τῆς ἐπιτυχίας του καὶ ὁ κατάλληλος ἐξοπλισμὸς παράλληλα μὲ τὴν προγύμναση ἀπαραίτητος γιὰ τὸν καλὸ στρατιώτη. Στὸ πνευματικὸ στάδιο  προγύμναση εἶναι ἡ ἐγρήγορση, ἡ προθυμία, ἡ ἐπιθυμία τοῦ καλοῦ ἀγῶνος. Μὲ τὴν προγύμναση, ποὺ προϋποθέτει ἱδρῶτες, δυναμώνουν οἱ πνευματικοὶ μῦς τῶν ἀθλητῶν, σπάζουν τὰ ἅλατα τῶν ἀρθρώσεων καὶ δημιουργοῦν εὐέλικτα σώματα, ἱκανὰ νὰ διαγωνισθοῦν καὶ νὰ ἐπιδιώξουν τὰ τρόπαια τῆς νίκης. Ὅπως, ὅμως, σὲ κάθε ἀγώνα, ἔτσι καὶ στὸν πνευματικὰ ἀγωνιζόμενο στρατιώτη, ὅπου ὁ ἀγώνας εἶναι ταχύτερος καὶ ἀποφασιστικότερος, γιατί ἔχει διαστάσεις αἰώνιες, χρειάζονται τὰ κατάλληλα ὅπλα. Ὅπλα εὐθύβολα, ὥστε νὰ πετυχαίνουν τὸ στόχο τους, ἀλλὰ καὶ γεμάτα μὲ βόλια. Ἕνα ἄδειο ὅπλο τί ἀξία μπορεῖ νὰ ἔχει; Εὐθύβολο ὅπλο μας εἶναι ἡ ἀκράδαντη πίστη μας στὸ Σωτήρα μας Χριστὸ καὶ βόλια εἶναι οἱ προσευχές μας. Αὐτὰ τὰ ὅπλα μᾶς ὑποδεικνύει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας «ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός» (Ῥωμ. ιγ΄ 12).
.          Δὲν ὑποδεικνύει ἕνα ὅπλο ὁ Ἀπόστολος. Ὑποδεικνύει πολλά, καὶ ἀμυντικὰ καὶ ἐπιθετικά. Ἀμυντικὰ εἶναι κυρίως ἡ ἐκρίζωση τῶν παθῶν καὶ ἡ θανάτωση τῶν σκοτεινῶν ἐκείνων ἀντιπάλων, ποὺ συντελοῦν στὴν ἀποξένωσή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Τὰ ἐπιθετικά μας ὅπλα τὰ παρουσιάζει ἐντονότερα ὁ Ἀποστολος. Αὐτὰ εἶναι ἡ συγχωρητικότητα πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, ἡ ἀληθινὴ νηστεία, ὄχι δηλαδή ἡ ἀπλῆ ἀποχὴ ἀπὸ τροφές, ἀλλὰ καὶ ἡ πνευματική, ἡ ἀποχή, δηλαδή,  ἀπὸ κακὲς συνήθειες καὶ πάθη καθὼς καὶ  ἡ προσκόλλησή μας στὸν Θεό, τὸ μοναδικὸ ἐφετὸ τῆς καρδιᾶς μας, τὸν ἀδαπάνητο θησαυρό μας, ποὺ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἀδιάλειπτη, τὴν καρδιακὴ προσευχή. Χωρὶς τὰ ὅπλα αὐτὰ ἡ διεξαγωγὴ τοῦ πνευματικοῦ μας ἀγῶνος εἶναι ἀδύνατη, εἶναι ἀκατόρθωτη.
.          Δὲν θὰ ἰδεῖτε, ἐπίσης ποτὲ σὲ κανένα στάδιο κάποιον ἀθλητὴ νὰ εἰσέρχεται σὲ αὐτὸ μὲ γεμάτο στομάχι, οὔτε μὲ τὰ ἐνδύματα ποὺ κυκλοφορεῖ καθημερινὰ στόν κόσμο. Γιὰ νὰ εἰσέλθει στὸ στάδιο ὁ ἀθλητὴς ἀπεκδύεται τὰ ἐνδύματά του καὶ ἐνδύεται τὴν στολὴ τῆς ἀθλήσεως. Γιὰ τὸ πνευματικὸ στάδιο ὁ ἀθλητὴς νηστεύει, ἀποτοξινώνεται, ἀπέχει ἀπὸ φαγητὰ ποὺ τέρπουν μὲν τὴ σάρκα, ἀλλὰ φθείρουν τὸ πνεῦμα, φθείρουν τὴν ψυχή. Ἐπίσης ἀπεκδύεται τὰ ἐνδύματα τῆς φθορᾶς καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐνδύεται χιτώνα ἀγαλλιάσεως μὲ τὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα, τὴν ἀγρυπνία, τὴν ἀνάγνωση ψυχωφελοῦν βιβλίων, τὶς μετάνοιες, τὴν σκληραγωγία τοῦ σώματος καὶ φυσικὰ τὴν φιλανθρωπία, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μας θεωρεῖ τὴν ἐλεημοσύνη ὡς τὴν περικεφαλαία τῶν ἀρετῶν.
.          Ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς ἐπὶ πλέον ζητεῖ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν προσευχή, ἡ ὁποία ὄχι μόνο τὸν τονώνει, ἀλλὰ καὶ τοῦ χαρίζει τὴν εὐλογία, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ νικηφόρο τέλος. Ἀπαραίτητη ἐπίσης εἶναι ἡ ἐξεύρεση τοῦ κατάλληλου προπονητή, τοῦ κατάλληλου ἀλείπτη, ὅπως ἔλεγαν στὰ χρόνια τῶν ὀλυμπιονικῶν. Ὁ ἀλείπτης ἄλειφε μὲ λάδι τὰ σώματα τῶν ἀθλητῶν, γιὰ νὰ γλυστροῦν ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἀντιπάλων τους στὸ ἀγώνισμα τῆς πάλης. Σήμερα στὴν πάλη μας μὲ τοὺς νοητοὺς ἐχθρούς, μὲ τὸν διάβολο, χρείαζεται ὁ ἄριστος προπονητής, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν πνευματικό μας πατέρα. Αὐτὸς μᾶς καθοδηγεῖ, αὐτὸς γνωρίζει τὰ ἐλλαττώματά μας καὶ τὰ τρωτὰ σημεῖα μας, τὴν ἀχίλλειο πτέρνα μας, καὶ μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὰ βέλη τῶν πολεμίων.
.          Τὸ πέταγμα τοῦ χαρταετοῦ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα ἔχει συμβολικὴ σημασία. Μᾶς προκαλεῖ νὰ ὑψωθοῦμε καὶ ἐμεῖς πνευματικὰ στὸν νοητὸ οὐρανὸ τῶν ὑψοποιῶν ἀρετῶν μέσα ἀπὸ τὴν ταπείνωση, τὴν προσευχή, τὴν νηστεία, τὴν διαρκῆ ἐγρήγορση. Μᾶς προκαλεῖ νὰ πετάξουμε, ὅπως ὁ ἀετός, τὸ ὑπερήφανο πουλὶ ποὺ ζεῖ στὰ ψηλὰ βουνά. Μᾶς προκαλεῖ νὰ  πετάξουμε καὶ ἐμεῖς ὁμοιάζοντάς του στὰ ὑψηλὰ ἀποφεύγοντας τὸ σούρσιμο στὰ χθαμαλά! Μᾶς προκαλεῖ νὰ φθάσουμε στὶς δυσπρόσιτες κορυφὲς πετώντας καὶ ὄχι ἕρποντας. Νὰ φθάσουμε καὶ νὰ ἀγναντέψουμε ἀπὸ ψηλὰ ὅλη τὴν φύση ποὺ ἁπλώνεται μπροστά μας καὶ θαυμάζοντάς την μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς μας νὰ ἀναφωνήσουμε: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ. 103, 24).
.          Γιὰ νὰ ὑψωθεῖ, ὅμως, ὁ χαρταετὸς χρειάζεται τὰ ζύγια του, δηλαδὴ τὸ χαλινάρι του, ἀπὸ τὸ ὁποῖο κατευθύνεται μέσα ἀπὸ τὸ σπάγγο, νὰ εἶναι σταθερὰ καὶ μὲ ἴσες ἀποστάσεις. Ὅσο καλὸς καὶ μεγάλος καὶ ἂν εἶναι ὁ χαρταετός, ὅσο μεγάλη οὐρὰ καὶ ἂν ἔχει, ἂν τὰ ζύγια του δὲν προσεχθοῦν δὲν σηκώνεται καὶ ἂν σηκωθεῖ γιὰ λίγο πάλι ξαναπέφτει. Μᾶς θυμίζει τοὺς ἑαυτούς μας ποὺ δὲν ἔχουμε ζυγίσει καλὰ τὶς δυνάμεις μας καὶ  προσπαθοῦμε νὰ ξεκινήσουμε τὸν ἀγῶνα τῆς σαρακοστῆς ἐπιπόλαια. Γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε σωστὰ καὶ νὰ ἀνέβουμε πνευματικὰ χρειάζεται νὰ ζυγίσουμε τὸν ἀγώνα μας, νὰ ζυγίσουμε τὶς δυνάμεις μας χωρὶς ὑπερβολές, γιατὶ ἂν λίγο ξεφύγουμε, λίγο χαλαρώσουμε ἢ λίγο σφίξουμε περισσότερο, τότε δὲν ἰσορροποῦμε καὶ δὲν ἀνεβαίνουμε στὸ οὐράνιο στερέωμα.
.          Γιὰ μιὰ ἐπιτυχημένη ἀνύψωση ἑνὸς χαρταετοῦ, ἀλλὰ καὶ δική μας, ἰδίως τὴν περίοδο αὐτῆς τοῦ πνευματικοῦ σταδίου, χρειάζεται καλὸ προγραμματισμό, ἐπίγνωση τῆς δυνάμεως τῆς  ψυχικῆς ἀντοχῆς μας, ὁραματισμὸ καὶ ἀγόγγυστη ὑπομονή. Τὸ πέταγμα τοῦ χαρταετοῦ καὶ τοῦ δικοῦ μας στὸ οὐράνιο στερέωμα τῶν ἀρετῶν εἶναι ἕνα πανηγύρι. Ἔτσι τὸ νοιώθουμε, περιμένοντας τὸ φύσιγμα τοῦ ἀνέμου, ποὺ θὰ μᾶς δώσει τὴν δυνατότητα νὰ ἀπολαύσουμε τὸ πέταγμα αὐτό. Βλέπετε χωρὶς ἄνεμο δὲν πετάει ὁ χαρταετὸς καὶ χωρὶς ἀερμώνια αὔρα, δηλαδὴ χάρη Θεοῦ, οὔτε ἐμεῖς μποροῦμε νὰ πετάξουμε. Ἂν ὁ Θεὸς τὸ θελήσει καὶ πνεύσει ἄνεμος εὐνοϊκὸς τότε καὶ ἐμεῖς θὰ πετάξουμε.Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ἀνυψωτική μας δύναμη. Ἀπὸ ἐμᾶς περιμένει τὴν ὑπομονὴ καὶ τὸ στιβαρὸ χέρι ποὺ θὰ βαστάσει σταθερὰ τὸν σπάγγο στὸ πέταγμα τοῦ χαρταετοῦ.
.          Ἀλλοίμονο, ἐπίσης, ἂν φυσήξει πολὺ δυνατὸς ἀέρας καὶ ὁ χαρταετὸς πετάξει μὲ μεγάλη ταχύτητα στὸ οὐράνιο στερέωμα. Ἡ τριβὴ τοῦ σπάγγου στὰ χέρια μας θὰ ἀναπτύξει στὰ δάκτυλά μας τόσο μεγαλή θερμότητα, ὥστε νὰ προκαλέσει ἐγκαύματα. Καὶ τὸ γρήγορο πνευματικὸ πέταγμα, νομίζοντας ὅτι θὰ πετύχουμε τὴν πνευματικὴ τελειότητα σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα, μπορεῖ νὰ προκαλέσει ἐγκαύματα. Μήπως ἔτσι δὲν συνέβη καὶ μὲ τὸν Ἴκαρο, ποὺ τὰ τεχνητά του φτερὰ δὲν ἄντεξαν τὶς θερμαντικὲς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου καὶ ἔλιωσαν, μὲ ἀποτέλεσμα ἀντὶ νὰ ἀπολαύσει τὶς ὀμορφιὲς τοῦ οὐρανοῦ νὰ βρεθεῖ στὰ ἔγκατα τῆς θαλάσσης!
.          Στὴν ἀγωνιστική μας πορεία πρὸς τὴν ἐπιστροφή μας στὸν Παράδεισο χρειάζονται ἀπαραίτητα κλειδιὰ ποὺ ξεκλειδώνουν τὴν βαρειὰ πόρτα τοῦ Παραδείσου. Αὐτὰ τὰ κλειδιὰ μᾶς τὰ προσφέρει ἡ Ἁγία Τεσσαρακοστή, ἀρκεῖ νὰ θέλουμε νὰ ἀνοίξουμε τὰ χέρια μας καὶ νὰ τὰ πάρουμε.
.          Τὸ πρῶτο κλειδὶ εἶναι τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά μας, ἀφοῦ μόνο μὲ τὸ κλειδὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας καὶ μὲ τὴν  ἀναστήλωση τῶν προσωπικῶν μας εἰκόνων ἀνοίγουμε τὸν Παράδεισο. Ὅλοι πλασθήκαμε κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, ἀλλὰ ἀντὶ νὰ φθάσουμε στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν» τὴν ἀλλοιώσαμε μὲ τὶς αἱρετικές μας δοξασίες καὶ μὲ πτώσεις μας στὴν ἁμαρτία, ἔτσι ποὺ νὰ μὴν μᾶς γνωρίζει ὁ Δημιουργός μας, ποὺ συνεχῶς μᾶς φωνάζει: «Παιδί μου, ποῦ εἶσαι;». Μὲ τὴν χάρη Του, ὅμως, μποροῦμε νὰ ἀναστηλωθοῦμε, νὰ ἀναστηλώσουμε τὴν φθαρμένη εἰκόνα μας, νὰ νικήσουμε τὰ πάθη καὶ τὶς ἁδυναμίες, νὰ ὑπερβοῦμε τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, νὰ θεωθοῦμε, νὰ ζήσουμε, δηλαδή, τὴν ἄκτιστη χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, νὰ εἰσέλθουμε πάλι στὸν Παράδεισο.
.          Τὸ συγκλονιστικὸ δράμα τῆς πτώσεως καὶ τῆς ὑποταγῆς στὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ μᾶς ὁδήγησε στὴν ἔξωσή μας ἀπὸ  αὐτόν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἰσόβιο ἀγώνα τοῦ ἀνθρώπου νὰ μετανοήσει, νὰ θεραπευθεῖ καὶ νὰ ἐπιστρέψει, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός, στὸν πατρικὸ οἶκο, στὸν Παράδεισο, καὶ στὴν χάρη τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, ἐκφράζει μὲ τὸν πιὸ ὄμορφο καὶ τὸν πιὸ χαρακτηριστικὸ ποιητικὸ τρόπο ὁ Μέγας Κανών, ὁ ὁποῖος ψάλλεται συνεχῶς ὅλον αὐτὸ τὸν χρόνο τῆς ἀγωνιστικῆς μας πορείας.
.          Τὸ δεύτερο κλειδὶ εἶναι ἡ προσευχή μας, ἡ ἀδιάλειπτη, ἡ μονολόγιστη, «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καὶ «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς». Αὐτὴ ἡ εὐχὴ διώχνει τὸν πονηρὸ καὶ τοὺς πονηροὺς λογισμοὺς καὶ μᾶς βοηθεῖ νὰ ὑψωθοῦμε ἀπὸ τὶς πτώσεις μας. Τὸ κλειδὶ αὐτὸ μᾶς τὸ προσφέρει ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶναι πιστῶν τὸ στήριγμα καὶ δαιμόνων τὸ τραῦμα. Ἐμεῖς τὸ παίρνουμε λέγοντες: «Συντριβήτωσαν ὑπὸ τὴν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, Κύριε, πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις».
.          Τὸ τρίτο κλειδὶ εἶναι ἡ ὑψοποιὸς ταπείνωση, ὅπως μᾶς τὴν διδάσκει καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ὑπόδειγμα ταπεινώσεως μᾶς προβάλλει αὐτὸς τὸν Ὅσιο Ἰσίδωρο, «τὸν ἐν τῇ Κλίμακι». Αὐτὸς ὑπακούοντας στὸν Γέροντά του δέχθηκε τὸν κανόνα νὰ στέκεται στὴν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ καὶ σὲ κάθε εἰσερχόμενο νὰ βάζει ἐδαφιαῖες μετάνοιες λέγοντας: Συγχωρήσατέ με τὸν πόρνο καὶ ἁμαρτωλό.
.          Στὸν ἡγούμενο ἀπάντησε, ὅταν τοῦ ἔβαλε τὸν κανόνα:
-Ὅπως ὁ σίδηρος παραδίδεται στὰ χέρια τοῦ χαλκουργοῦ, γιὰ νὰ τὸν μεταποιήσει σὲ εὔχρηστα σκεύη, ἔτσι καὶ ἐγὼ παραδίδομαι στὰ χέρια σου καὶ ποίησόν με εὔχρηστον δοχεῖον τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος.
.          Μὲ τὴν ταπείνωση αὐτὴ ἀξιώθηκε νὰ δεῖ ἄγγελο Κυρίου ποὺ τοῦ προεῖπε τὸν θάνατό του σε τρεῖς ἡμέρες, καθὼς καὶ τὸν θάνατο τοῦ ἡγουμένου του, ποὺ δὲν πίστευσε στὴν εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ταπείνωση τοῦ ὑποτακτικοῦ του καὶ στὴν προφητεία τοῦ θανάτου ἀπὸ τὸν ἅγιο ἄγγελο.
.          Ἂς θυμηθοῦμε, πάλι, κάποιον ἐρημίτη ποὺ εἶχε τὸ χάρισμα ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ διώχνει τὰ πονηρὰ πνεύματα. Μιὰ φορὰ συνομιλώντας μαζί τους ζήτησε νὰ μάθει τί φοβοῦνται περισσότερο καὶ ἀναγκάζονται νὰ φύγουν, ἐνθυμούμενος τὰ λόγια τῆς Γραφῆς: «Τοῦτο τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» (Ματθ. ιζ΄ 21).
–Μήπως τὴν νηστεία; Ρώτησε κάποιο ἀπὸ αὐτά.
–Ἐμεῖς, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνο, οὔτε τρῶμε, οὔτε πίνουμε ποτέ.
–Μήπως τὴν ἀγρυπνία;
–Ἐμεῖς δὲν κοιμώμαστε καθόλου.
–Μήπως τὴν φυγὴ ἀπὸ τὸν κόσμο;
Τὸ δαιμόνιο γέλασε περιφρονητικά.
–Σπουδαῖο πράγμα τάχα. Ἐμεῖς περνᾶμε τὸν περισσότερο καιρό μας τριγυρίζοντας στὶς ἐρημιές.
–Σὲ ἐξορκίζω, νὰ ὁμολογήσεις τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖ νὰ σᾶς δαμάσει, ἐπέμενε ὁ Γέροντας Ἐρημίτης.
Τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἀναγκασμένο ἀπὸ ὑπερκόσμια δύναμη βιάστηκε νὰ ἀπαντήσει:
–Ἡ ταπείνωση ποὺ δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ ἀποκτήσουμε.
.          Ἐμεῖς ἐπιζητοῦμε ὡς ἄνθρωποι τὴν ξεκούραση, ἐπιζητοῦμε τὸν ὕπνο, ἐπιζητοῦμε τὶς διακοπές. Ὁ ἀντίδικος, ὅμως, οὔτε ξεκουράζεται, οὔτε κοιμᾶται, οὔτε κάνει διακοπές. .          Γι’ αὐτὸ ἡ ἐγρήγορση, ὅπως αὐτὴ τῶν φρονίμων παρθένων, μὲ τὸ ταπεινό μας φρόνημα μᾶς συγκρατεῖ ἀπὸ τὶς ὕπουλες ἐπιθέσεις του.
.          Τὸ τέταρτο κλειδὶ εἶναι ἡ μετάνοια γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας. Εἶναι ἡ μετάνοια τῆς ὁσίας Μαρίας, τῆς Αἰγυπτίας, ποὺ γιὰ νὰ πάρει τὸ κλειδὶ τοῦ Παραδείσου πέρασε μὲ ἄσκηση νυχθήμερη καὶ νηστεία στὴν ἔρημο δεκαεπτὰ χρόνια, ὅσα χρόνια κυλιώταν προηγουμένως στὴν ἁμαρτία
.          Μὲ αὐτὰ τὰ κλειδιὰ καὶ μὲ τὸ κλείσιμο τῶν αὐτιῶν μας στὰ λόγια τοῦ κόσμου, ποὺ ἀπὸ τὸν ἔπαινο φθάνουν στὴν κατακραυγή, ἀπὸ τὸ «ὠσαννά» στὸ «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν», καὶ θέλουν νὰ μᾶς σταυρώσουν, θὰ φθάσουμε στὴν πύλη τοῦ Παραδείσου. Μὴν φοβηθοῦμε, ὅμως, τὸν σταυρό, γιατὶ χωρὶς αὐτὸν δὲν φθάνουμε στὴν ἀνάσταση, στὴν εἴσοδό μας πάλι στὸν Παράδεισο.  Ὁ Σταυρὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία, εἶναι ἡ πυξίδα μας πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Καὶ γνωρίζουμε καλὰ ὅτι μέσα ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ ὁδηγούμαστε στὴν Ἀνάσταση, μέσα ἀπὸ τὴν σταυρικὴ ζωὴ στὴν αἰώνια ἀγαλλίαση.
.          Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας ἄνοιξε ξανὰ τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου. Ὁ Χριστὸς ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Μαζί Του θὰ συναναστηθοῦμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ πρόσκαιρου στὴν γῆ βίου μας. Ὁ Παράδεισος πάλιν ἠνέωκται  χάριν τῆς ἀγάπης καὶ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Κυρίου μας ποὺ θέλει «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι» (Α΄ Τιμ. β΄ 4).
.          Νὰ πιστεύουμε σ’ Αὐτὸν καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε διαρκῶς ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Κύριος. Τοὺς πιστοὺς ἀγωνιστὲς θὰ τοὺς σώσει, θὰ τοὺς καταστήσει υἱοὺς καὶ κληρονόμους τῆς Βασιλείας Του.  Γι’ αὐτὸ μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν: «Οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ» (Γαλ. β΄ 16), γιὰ νὰ συνεχίσει πιὸ κάτω: «Ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται» (Γαλ. γ΄ 11).
.          Δὲν σώζεται, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος μόνο μὲ τὰ ἔργα του, ὅσο καλὰ καὶ θεάρεστα καὶ ἂν εἶναι, ἀλλὰ μὲ τὴν πίστη του στὸ Σωτήρα Χριστό. Τὸ ἔλεός Του θὰ μᾶς σώσει· εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς ἀνοίξει πάλι τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου. Τὸ ἔλεός Του, τὸ ὁποῖο μᾶς καταδιώκει καὶ ἂς μὴ τὸ θέλουμε, ἂς μὴν καταβάλλουμε κάθε ἰκμάδα μας στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν σωτηρία μας. Ἔλεγε ὁ Γέροντας Γαβριήλ, ὁ Λυσιώτης, ὅτι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μας τρέχει σὰν ἐλαφρὺς ἄνεμος νὰ μᾶς ἀγκαλιάσει καὶ ἐμεῖς ἀντὶ νὰ γύρουμε πρὸς τὸ μέρος του, γιὰ νὰ δροσισθοῦμε καὶ νὰ σωθοῦμε  γυρνᾶμε πρὸς τὴν ἄλλη μεριά, γιὰ νὰ μᾶς προσπεράσει. Δηλαδὴ μόνοι μας ἀρνούμαστε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τὸ σωτήριο. Ὁ Ψαλμωδὸς Δαβὶδ λέει: «Τὸ ἔλεός Σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου» (Ψαλμ. κβ΄ 6). Ἀφοῦ, λοιπόν, μᾶς ἐπισκιάζει τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας ἡ σωτηρία μας πρέπει νὰ θεωρεῖται δεδομένη, ὁ Παράδεισος θὰ εἶναι ἀνοικτὸς γιὰ ἐμᾶς, ὅταν ὅμως καὶ ἐμεῖς τὸ θέλουμε καὶ ἀγωνιζόμασθε νόμιμα καὶ μόνιμα.
.          «Θαρσεῖτε» (Ἰωάν. ιϛ΄ 33), λοιπόν, καὶ χαίρετε, μᾶς λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, ὁ ἐπιστήθιος καὶ ἠγαπημένος, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Θεολόγος. Ὁ Παράδεισος μᾶς περιμένει! Ὁ Παράδεισος μᾶς περιμένει ὅλους τοὺς ἀγωνιστές. Ὁ Ἀναστὰς Κύριος μᾶς θέλει μαζί Του αἰωνίως, γι’ αὐτὸ καὶ φύλακα τοῦ Παραδείσου ἔβαλε τὸν Τίμιο Σταυρό Του, τὸ σημεῖο τῆς σωτηρίας μας.

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ – ΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΣΧΟΛΙΑ Β´ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Παραλειπόμενα – Εἰδήσεις – Σχόλια

Β΄ Μέρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

1. Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους

.             Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεος μὲ τὰ ὅσα ἔγραψε περὶ τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τοῦ «γάμου» τους προκαλεῖ σύγχυση στὸ πλήρωμα τῆς  Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένα ἔγραψε: «Πάνω ἀπὸ ὅλα πρέπει νὰ γίνει ἀντιληπτὸ  ὅτι δὲν ἔχουμε ἀπέναντί μας ἐχθρούς, ἀλλὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, τὰ  ὁποῖα ἔχουν τὶς δικές τους ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες διαμορφώθηκαν μὲ τὴν  ἐπίδραση φιλοσοφικῶν καὶ κοινωνικῶν ρευμάτων καὶ χρειάζονται εἰδικὴ  ἀντιμετώπιση. Δὲν μποροῦμε νὰ διδάσκουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὸ  θεραπευτήριο, ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο ὡς ἰατρὸς καὶ ὄχι ὠς  δικαστὴς καὶ ἐμεῖς νὰ ἐνεργοῦμε εἰσαγγελικά. Ἑπομένως δὲν ἔχουμε  ἀπέναντί μας ἐχθρούς, ἀλλὰ μέλη μὲ τὶς δικές τους ἀπόψεις καὶ μάλιστα  “ἐντὸς τῶν πυλῶν”, δηλαδὴ μπορεῖ νὰ εἶναι θεολόγοι καὶ κληρικοί». Καὶ  συνεχίζει: «Αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετηθῆ ἀπὸ τὰ Συνοδικὰ  ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς ἐκκοσμίκευσης…».

            Ὁ  Σεβασμιώτατος παλαιότερα σὲ ψήφισμα ποὺ εἰσήγαγε καὶ  ὁμοφώνως ἐγκρίθηκε ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως Ναυπάκτου ὑπογράμμισε τὸ προφανές: «Ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ δεχθῆ ἄλλη μορφὴ γάμου καὶ οἰκογενείας, πολλῷ δὲ μᾶλλον τὴν μορφὴ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀφοῦ ἡ  Ἐκκλησία μὲ τὴν ὅλη ἀγωγή της, θεραπεύει τὰ πάθη καὶ δὲν τὰ καλύπτει,  οὔτε τὰ ἐγκρίνει, διότι, πέραν τῶν ἄλλων, μὲ τὴ νομοθέτηση γάμου ὁμοφυλοφίλων ἀλλάζει ριζικὰ τὸ πνευματικὸ καὶ πολιτιστικὸ πρότυπο τῆς  οἰκογενείας».
Στὸ συγκεκριμένο ψήφισμα ὁ Σεβασμιώτατος τονίζει ὅτι ὅσοι ὁμοφυλόφιλοι  προχωροῦν μεταξύ τους σὲ «γάμο» παραβαίνουν τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.  Στὴν προαναφερθεῖσα  δήλωσή του ὅμως ὑποστηρίζει πρῶτον ὅτι αὐτοὶ ἢ  αὐτὲς εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μὲ δικές τους ἀπόψεις, τὶς ὁποῖες διαμόρφωσαν διὰ τῆς ἐπιδράσεως διαφόρων φιλοσοφικῶν κ.λ.π. ρευμάτων καὶ  δεύτερον ὅτι ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ἦρθε ὡς ἰατρὸς καὶ ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει  ἀπέναντί Της ἐχθρούς, ἀλλὰ μέλη Της μὲ τὶς δικές τους ἀπόψεις καὶ τέτοια  μπορεῖ νὰ εἶναι θεολόγοι καὶ κληρικοί, πρέπει νὰ μελετήσει διὰ των  ὀργάνων Της τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς … ἐκκοσμίκευσης!
.                  Δυσκολεύομαι νὰ ἀντιληφθῶ τὴ σκέψη τοῦ Σεβασμιωτάτου. Ἀρνεῖται κανείς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἰατρὸς καὶ ὄχι εἰσαγγελέας; Ἀρνεῖται κανεὶς ὄτι  βασικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀγάπη; Ἀρνεῖται κανεὶς ὄτι ὅποιος βαπτίσθηκε εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας; Ἀρνεῖται κανεὶς ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι πνευματικὸ θεραπευτήριο; Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ τί σημαίνουν; Ὄτι  τὸ ὅποιο μέλος τῆς Ἐκκλησίας  μπορεῖ νὰ ἀρνεῖται θεμελιώδεις κανόνες Της  καὶ νὰ τὶς ἐπιβάλλει στὸ πλήρωμά Της; Ὅτι ὁ ὅποιος σύγχρονος Ἄρειος ἐνεργεῖ διασπαστικὰ καὶ ὑπονομευτικὰ σὲ βάρος Της, Αὐτὴ δὲν ἐνεργεῖ,  ἀλλὰ μελετᾶ τὸ πρόβλημα τῆς …ἐκκοσμίκευσης; Κατὰ τὸν Σεβ. Ναυπάκτου θεραπευτήριο σημαίνει μόνο χάπια γιὰ τὸν πονοκέφαλο καὶ ὄχι ἐγχειρίσεις;
.                  Καὶ τί σημαίνει τὸ γραφόμενο ἀπὸ τὸν Σεβ., πὼς «δὲν ἔχουμε ἀπέναντί μας  ἐχθρούς, ἀλλὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς δικές τους ἀπόψεις»; Τί πρέπει  νὰ κάνει κάποιος, κατὰ τὸν Σεβ. Ναυπάκτου,  ποὺ ἔχει τὶς δικὲς του ἀπόψεις, γιὰ νὰ χαρακτηριστεῖ «ἐχθρὸς τῆς Ἐκκλησίας»; Δικές τους ἀποψεις  ἐξέφραζαν  καὶ οἱ Ἄρειος, Μακεδόνιος, Νεστόριος, Εὐτυχής, Σεβῆρος κ.ἄ.,  ποὺ ἦσαν μέλη τῆς Ἐκκλησίας,  ἀλλὰ ἦσαν αἱρέσεις, δηλαδὴ «πεπλανημένες  διδασκαλίες παρεκκλίνουσες ἀπὸ τῆς γνησίας χριστιανικῆς πίστεως». Τὸ  «ἐχθρὸς» εἶναι βαριὰ λέξη, ὅταν μάλιστα ὁ Κύριός μας διδάσκει νὰ ἀγαπᾶμε  τοὺς ἐχθρούς μας. Ὅμως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος στὸν μάγο Ἐλύμα  τὸν χαρακτηρίζει «ἐχθρὸ πάσης δικαιοσύνης, ποὺ δὲν παύει νὰ διαστρέφει  τοὺς ἴσιους δρόμους τοῦ Θεοῦ».
Ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, κλῆρος καὶ λαός, δὲν μπορεῖ νὰ λύσει τὸ πρόβλημα τῆς ἐκκοσμίκευσης. Τὴν ὑπερβαίνει γεωπολιτικὰ καὶ τροπικά. Ἡ πρόταση τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου εἶναι μόνο γιὰ νὰ γίνεται συζήτηση. Μπορεῖ ὅμως καὶ ὀφείλει καὶ ἡ πιὸ ὀλιγάριθμη  Ἐκκλησία νὰ ὁμολογεῖ πρὸς κάθε κατεύθυνση  Χριστὸν Ἀναστάντα καὶ νὰ ἔχει τὸ θάρρος χωρὶς ὑπολογισμοὺς νὰ  διακηρύσσει τὴ διδασκαλία Του καὶ νὰ ἐλέγχει τοὺς παραβαίνοντες τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες.
.               Τέλος τὸ γραφὲν ἀπὸ τὸν Σεβ. Ναυπάκτου, ὅτι «ἐντὸς τῶν πυλῶν μπορεῖ νὰ  εἶναι καὶ θεολόγοι καὶ κληρικοί», ποὺ νὰ ἔχουν «τὶς δικές τους ἀπόψεις» τί σημαίνει; Ὅτι «μπορεῖ» νὰ ὑπάρχουν θεολόγοι καὶ κληρικοὶ μὲ  δικές τους ἀπόψεις γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων;  Ξέρει τέτοιους ὁ Σεβ.; Ἂν τὸ ὑποθέτει καὶ δημοσιοποιεῖ τὴν ὑπόθεσή του εἶναι λάθος του σοβαρό, ἐκκλησιολογικὰ καὶ πνευματικά.  Ἂν γνωρίζει  τέτοιους κληρικοὺς καὶ θεολόγους, ὄφειλε νὰ ἔχει ἐνημερώσει τὰ ἀρμόδια ὄργανα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Πάντως ἀκόμη καὶ ὡς lapsus calami ἂν θεωρηθεῖ τὸ γραφέν  πρόκειται γιὰ «βόμβα», ποὺ ἀπαιτεῖ ἐξήγηση…
.              Δὲν γνωρίζω τὰ κίνητρα τῶν ὅσων δυσερμήνευτων ἔγραψε ὁ Σεβ. Ναυπάκτου. Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι τὰ ἔγραψε βιαστικὰ καὶ δὲν ξαναδιάβασε τὸ κείμενό του.

2. Τὸ πρῶτο σχολεῖο θηλέων στὴν Ἀθήνα τὸ 1824

.                    Μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα πληροφορία ἔγραψε σὲ καθημερινὴ ἐφημερίδα ἡ κ.  Μάρω Καρδαμίτση – Ἀδάμη, διακεκριμένη ἀρχιτέκτων καὶ ὁμότιμη καθηγήτρια  τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβείου Πολυτεχνείου. Τὸ πρῶτο σχολεῖο θηλέων ἰδρύθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1824, διακόσια χρόνια πρίν, ἐνῶ ἀκόμη ἡ Ἐπανάσταση ἦταν σὲ ἐξέλιξη καὶ ἡ μετέπειτα πρωτεύουσα σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση. Ἀξιοσημείωτο δὲν εἶναι μόνο τὸ ἴδιο τὸ γεγονός, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι αὐτὸ ἱδρύθηκε ἀπὸ τὴν Φιλόμουση Ἑταιρεία μὲ δάσκαλο τὸν Νικηφόρο Νικητόπουλο, «ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀξιόλογους καὶ φιλελεύθερους παιδαγωγοὺς τῆς ἐποχῆς του», ὅπως τὸν χαρακτηρίζει ἡ κ. Καρδαμίτση – Ἀδάμη.
.               Τὸ σχολεῖο στεγαζόταν στὸ τζαμὶ τοῦ Παρθενώνα, δηλαδὴ τὴ βυζαντινὴ  ἐκκλησία ποὺ εἶχαν μετατρέψει οἱ Ὀθωμανοὶ σὲ τζαμὶ καὶ σὲ αὐτὸ φοιτοῦσαν  «52 κοράσια καὶ ἄλλα τόσα μικρὰ ἀρσενικὰ παιδιά». Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει  καὶ ἡ ἄποψη τοῦ π. Νικηφόρου γιὰ τὸ σχολεῖο, ὅπως τὴν μεταφέρει ἡ ἐκλεκτὴ καθηγήτρια: «Ἓν σχολεῖον παρασταίνει συνεπτυγμένως ἔθνος ὁλόκληρον, διὰ τοῦτο πρέπει  νὰ εἶναι ὀργανισμένον ὀπωσοῦν κατὰ πολιτικὸν σύστημα ἑνὸς ἔθνους, ὅπου ὁ μαθητὴς νὰ συνηθίζει νὰ διοικεῖ καὶ νὰ διοικεῖται». Σώζεται μία ἐπιστολὴ  μαθητριῶν τοῦ Παρθενώνα πρὸ τοὺς ἐφόρους τῆς Φιλομούσου Ἑταιρείας μὲ  ἡμερομηνία 16 Δεκεμβρίου 1825. Σὲ αὐτὴν τὰ κορίτσια ζητοῦν νὰ τοὺς δοθεῖ ἡ ἄδεια νὰ λαμβάνουν εἰς τὸ σχολεῖο τὶς τρεῖς ἑλληνικὲς ἐφημερίδες, ποὺ ἐκδίδονταν τότε, γιὰ νὰ τὶς διαβάζουν».
.           Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐνημέρωσε ἡ κ. Ἀδάμη διερωτῶμαι ἂν  «ἐκσυγχρονισμὸς» εἶναι ἡ τωρινὴ κατάσταση στὰ σχολεῖα καὶ δὲν εἶναι ἡ πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες θέληση τῶν Ἑλληνόπουλων γιὰ ἐνημέρωση, μάθηση καὶ πρόοδο.

3. Στὴ μνήμη τοῦ καθηγητοῦ Σπυρίδωνος Τρωιάνου

.               Πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ἀπεβίωσε ὁ καθηγητὴς Σπυρίδων Τρωιάνος (1933-2024),  ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον διακεκριμένους Ἕλληνες νομομαθεῖς καὶ ἱστορικοὺς τοῦ Δικαίου, ὅπως ἔγραψε στὸ Ψήφισμά της ἡ Νομικὴ Σχολὴ τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Σὲ αὐτὴν δίδαξε  ἀπὸ τὸ 1971 ἔως  τὴν ἀφυπηρέτησή του, τὸ 2000. Ἀπὸ τὸ 1985 καὶ μετὰ ἀφοσιώθηκε στὴ  Διδασκαλία τοῦ Ἑλληνικοῦ Δικαίου καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Βυζαντινοῦ Δικαίου,  τὸ ὁποῖο καθιέρωσε ὡς αὐτοτελῶς διδασκόμενο κλάδο τῆς ἱστορίας τοὺ  Ἑλληνικοῦ Δικαίου. Ἀπὸ τὶς πολλὲς σημαντικὲς καὶ ὠφέλιμες γιὰ τὴν ἐθνική μας αὐτοσυνειδησία ἐπιστημονικὲς καὶ ἐρευνητικὲς ἐργασίες του σημειώνεται ἡ σὲ συνεργασία μὲ τὸν καθηγητὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς  Φρανκφούρτης Ντίτερ Σιμὸν ὑλοποίηση μελέτης καὶ κριτικῆς ἔκδοσης   βυζαντινῶν νομικῶν πηγῶν, τόσο κοσμικῆς, ὅσο καὶ ἐκκλησιαστικῆς προέλευσης. Ἡ μελέτη αὐτὴ ἀπὸ τὸ 1986 ἀπέκτησε καὶ ἀθηναϊκὸ κλάδο, πού, ὑπὸ τὴ διεύθυνση τοῦ Σπυρίδωνος Τρωιάνου, περιλαμβάνει 19 τόμους. Τὸ  κύρος  καὶ ὁ χαρακτήρας τοῦ ἐκλιπόντος καθηγητοῦ ἔκαμε πολλοὺς φοιτητές του νὰ ἀγαπήσουν καὶ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ Βυζαντινὸ Δίκαιο.
.               Εὐλογία θεωρεῖ ὁ γράφων τὴ γνωριμία του μὲ τὸν Σπ. Τρωιάνο. Μὲ  αἰχμαλώτισε ἀμέσως μὲ τὴν ἁπλότητα, τὴν εὐγένεια, τὶς γνώσεις, τὴν αὐθεντία του καὶ τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτήρα του. Ἡ ζωὴ του ἦταν  προσφορὰ στὴν Ἐπιστήμη, στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ στὸν Ἑλληνισμό. Γιὰ τὴν προσφορά του στὴν ἱστορία τῆς ἐπιστήμης τοῦ Δικαίου ἀναγορεύτηκε  ἐπίτιμος διδάκτορας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βιέννης καὶ γιὰ τὴν προσφορά του στὴν Ἐκκλησία τιμήθηκε ἀπὸ τὰ Πατριαρχεῖα Ἀλεξανδρείας καὶ  Ἱεροσολύμων καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Δὲν εἶναι περίεργο ὅτι δὲν τιμήθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἀντίθετα εἶναι τίτλος τιμῆς. Πάντοτε στὴ ζωή του ἦταν λιτός, δὲν ἐπιδίωξε ποτὲ ἀξιώματα καὶ διακρίσεις, δὲν κολάκευσε ποτὲ καὶ δὲν θυσίασε ποτὲ στὸ προσωπικὸ συμφέρον, τὸ Δίκαιο καὶ τὴν Ἀλήθεια. Στὴν μὲ ὅλα τὰ μέσα ἐπίθεση τοῦ  Φαναρίου σὲ βάρος τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στὶς αὐταρχικές  συμπεριφορές Του καὶ στὶς παράλογες ἀπαιτήσεις Του, ὁ Σπ. Τρωιάνος ἀντέτεινε μὲ νηφαλιότητα τὶς κατοχυρωμένες ἐπιστημονικὰ γνωμοδοτήσεις του. Δὲν εἶναι εὔκολο χαρισματοῦχος καὶ δυνάμενος νὰ ἔχει πολλές  διακρίσεις καὶ μεγάλη περιουσία νομικός, ἂν πουλοῦσε τὶς γνώσεις του, νὰ  παραμείνει ζῶν μὲ τὴ σύνταξή του, ἀλλὰ ἀξιοπρεπὴς καὶ ἀκέραιος. Αἰωνία ἡ  μνήμη τοῦ Σπυρίδωνος Τρωιάνου. –

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Προσκύνημα στὰ φυλακισμένα μνήματα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.               Ποτὲ οὐδεμία ἀπόφαση γιὰ τὸ Ἐθνικὸ θέμα τῆς Κύπρου δὲν πρέπει νὰ λάβουν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν τύχη τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πρὶν ἐπισκεφθοῦν τὰ «φυλακισμένα μνήματα» στὴ Λευκωσία. Ἐκεῖ ὀφείλουν νὰ προσκυνήσουν τοὺς τάφους τῶν ἡρώων, νὰ μάθουν τὴν ἱστορία τους καὶ τὴ θυσία τους καὶ κυρίως νὰ πληροφορηθοῦν γιὰ ποιὸ ἰδανικὸ αὐτοὶ οἱ νέοι Ἕλληνες ἔδωσαν τὴ ζωή τους. Ἂν συνειδητὰ «συζητήσουν» μὲ τὸν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, μὲ τοὺς Καραολὴ καὶ Δημητρίου, μὲ τὸν Γρηγόρη Αὐξεντίου καὶ μὲ τὸν Κυριάκο Μάτση καὶ τοὺς ἄλλους Μάρτυρες τῆς Ἐλευθερίας, δὲν εἶναι δυνατὸ ποτὲ νὰ δεχθοῦν ταπεινωτικὴ λύση γι᾽ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες, γιὰ ἐμᾶς, γιὰ ἐκείνους ποὺ θὰ ἔρθουν μετὰ ἀπὸ ἐμᾶς.
.               Τὴν 1η Ἀπριλίου τοῦ 1955 ξεκίνησε ὁ ἀπελευθερωτικὸς Ἀγώνας τῆς Ἐθνικῆς Ὀργάνωσης Κυπρίων Ἀγωνιστῶν, μὲ ἡγέτη τὸν Γεώργιο Γρίβα – Διγενῆ καὶ 286 νέα παλληκάρια ἐναντίον τῶν πανίσχυρων καὶ ἀπάνθρωπων Βρετανῶν. Προφανῶς ὁ Ἀγώνας ἦταν ἄνισος. Ἡ ἀποικιοκρατικὴ Βρετανικὴ Αὐτοκρατορία τὸ 1878 ἀγόρασε (!!!) τὴν Κύπρο ἀπὸ τοὺς Τούρκους μαζὶ μὲ τοὺς κατοίκους της, τοὺς ὁποίους κατέστησε ἀνελεύθερους ὑπηκόους της καὶ ἔκτοτε χειριζόταν τὸ νησὶ ὡς ἰδιοκτησία της. Ὑπὸ τὴν εὐθύνη της καὶ σήμερα διατηρεῖ στὴ Μεγαλόνησο «περιοχὲς κυρίαρχων βάσεων, στὸ Ἀκρωτήρι καὶ στὴ Δεκέλεια».
.               Οἱ μαχητὲς τῆς ΕΟΚΑ συνέχισαν τὴν ἱστορία τῶν Ἑλλήνων. Στὴν προκήρυξη τῆς ἔναρξης τοῦ ἔνοπλου ἀγώνα γιὰ τὴν ἀποτίναξη τοῦ ἀγγλικοῦ ζυγοῦ, τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Μεγαλονήσου καὶ τῆς Ἕνωσής της μὲ τὴν Ἑλλάδα γράφεται μεταξὺ ἄλλων:
.               «Ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων, μᾶς ἀτενίζουν ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐλάμπρυναν τὴνἙλληνικὴν ἱστορίαν διὰ νὰ διατηρήσουν τὴν ἐλευθερίαν τῶν, οἱ Μαραθωνομάχοι, οἱ Σαλαμινομάχοι, οἱ τριακόσιοι τοῦ Λεωνίδα καὶ οἱ νεώτεροι τοῦ Ἀλβανικοῦ ἔπους. Μᾶς ἀτενίζουν οἱἀγωνισταὶ τοῦ ΄21 οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐδίδαξαν ὅτι ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπὸ τὸν ζυγόν δυνάστου ἀποκτᾶται πάντοτε μὲ τὸ ΑΙΜΑ. Μᾶς ἀτενίζει ἀκόμη σύμπας ὁ Ἑλληνισμός, ὁ ὁποῖος μᾶς παρακολουθεῖ μὲἀγωνία καὶ μὲ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια…».
.               Ἡ προκήρυξη θυμίζει τοὺς λόγους τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα:
«Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομε ἅρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις… ἀλλὰ ὡς μία βροχὴ ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας μας καὶ ὅλοι, καὶ ὁ κλῆρος μας καὶ οἱπροεστοὶ καὶ οἱ καπετανέοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμε εἰς αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ ἐκάμαμε τὴν Ἐπανάσταση».
.               Οἱ Ἕλληνες τῆς Κύπρου, ὅταν οἱ Ἄγγλοι ἔκαμαν ἀποικία τὴν πατρίδα τους, στὴν ἀρχὴνόμισαν ὅτι εἶχαν νὰ κάνουν μὲ πολιτισμένους ἀνθρώπους, ποὺ γνώριζαν καὶ ἐφάρμοζαν τὸ δίκαιο τῶν λαῶν, ποὺ σέβονταν τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθερία καὶ στὴν αὐτοδιάθεσή τους. Λάθος τους. Οἱ Ἄγγλοι πατοῦν ἐπὶ πτωμάτων – κυριολεκτικὰ – προκειμένου νὰ διατηρήσουν αὐτὰ ποὺ θεωροῦν συμφέροντά τους. Διαφωτιστικὰ εἶναι τὰ ὅσα γράφει ὁ Ρόμπερτ Χόλλαντ, καθηγητὴς τοῦἸνστιτούτου Κοινοπολιτειακῶν Σπουδῶν στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Λονδίνου στὸ ὀγκῶδες σύγγραμμά του «Ἡ Βρετανία καὶ ὁ Κυπριακὸς Ἀγώνας» (Στὰ ἑλληνικὰ ἔκδ. «Ποταμός», 1η ἔκδοση, 2001). Τὸ1948 καὶ ἐνῶ οἱ Ἕλληνες, μετὰ τὶς θυσίες τους κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ἀνέμεναν τὴνἱκανοποίηση τοῦ δικαίου αἰτήματός τους γιὰ τὴν ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ τὴν μητέρα Πατρίδα, τὸὙπουργεῖο Ἀεροπορίας τῆς Ἀγγλίας κατέληξε ὅτι «ἡ γεωπολιτικὴ σημασία τῆς Κύπρου ἔχει αὐξηθεῖσημαντικὰ μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου»…. Ἐπίσης τὸ Ὑπουργεῖο Ἀποικιῶν τῆς ἴδιας χώρας στὰ πρῶτα μεταπολεμικὰ χρόνια ἔθεσε ὡς βασικὴ ἀρχὴ τῆς Ἀγγλίας στὴν Κύπρο τὸ ὅτι «πρέπει νὰ περιορισθεῖ στὴ θέση μίας κατὰ κύριο λόγο Δύναμης κατοχῆς». Ποιὸ δίκαιο καὶ ποιὰπραγματικότητα… Ὅλα διαμορφώνονται κατὰ τὰ συμφέροντα τῆς ἰσχυρῆς ἀποικιοκρατικῆς δύναμης…
.               Οἱ Ἄγγλοι μὲ τὴ συμπεριφορά τους  γρήγορα ἀπογοήτευσαν τοὺς Ἕλληνες τῆς Κύπρου, ποὺ σύντομα καὶ μὲ ποικίλους τρόπους ἔδειξαν τὴ θέλησή τους νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Ἑλλάδα.Ἔμπνευση καὶ στήριγμα πάντοτε ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου. Τὸ 1878 οἱ Ἄγγλοι ἔκαμαν δική τους τὴΜεγαλόνησο καὶ τὸ 1889 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Σωφρόνιος πῆγε ἐπὶ κεφαλῆς πρεσβείας στὸΛονδίνο προκειμένου νὰ συνηγορήσει στὴ Βρετανικὴ κυβέρνηση γιὰ νὰ βελτιωθοῦν οἱ συνθῆκες ζωῆς τῶν κατοίκων της. Τὸ 1918, μετὰ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Κύριλλος Γ΄, μαζὶ μὲ ἀντιπροσωπεία Κυπρίων, μετέβησαν στὴν Ἀγγλία, ἔθεσαν στην κυβέρνησή της τὸ Ἐθνικὸ ζήτημα τῆς ἕνωσης τῆς Μεγαλονήσου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Σημειώνεται ὅτι τὸ 1914 ἡἈγγλία εἶχε προσαρτήσει τὴν Κύπρο καὶ τὸ 1925 τὴν κήρυξε «ἀποικία»…
.               Ἀπὸ τὸ 1925 καὶ μετὰ ἐντείνεται ὁ Ἀγώνας τῶν Κυπρίων γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μεγαλονήσου. Τὸ 1931 ἐκρήγνυται στὴν Κύπρο λαϊκὴ ἐπανάσταση, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν κλῆρο. ΟἱἌγγλοι ἀντέδρασαν μὲ βιαιότητα καὶ συνέλαβαν τοὺς Μητροπολίτες Κιτίου Νικόδημο καὶΚυρηνείας Μακάριο, τοὺς ὁποίους καὶ ἐξόρισαν. Ἐπίσης κατάργησαν ὅλες τὶς πολιτικὲς καὶκοινωνικὲς ἐλευθερίες καὶ ἀπαγόρευσαν ἀκόμη καὶ τὸ νὰ κτυποῦν οἱ καμπάνες… Ἀπὸ τὸ 1933 ἕως τὸ 1947 οἱ Ἄγγλοι δὲν ἐπέτρεπαν τὴν ἐκλογὴ Ἀρχιεπισκόπου, στὸν δὲ Τοποτηρητὴ τοῦ θρόνου, Μητροπολίτη Πάφου Λεόντιο, ἐπέβαλαν δύο φορὲς καὶ συνολικὰ γιὰ δύο χρόνια περιορισμὸ στὴΜητρόπολή του. Τὸ 1950 καὶ ἐπὶ Μακαρίου τοῦ Β΄ ἡ Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία προέβη σὲΔημοψήφισμα, μὲ τὸ ὁποῖο τὸ σύνολο τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου τάχθηκε ὑπὲρ τῆς Ἑνώσεως μὲτὴν Μητέρα Ἑλλάδα. Οἱ Ἄγγλοι παρέμεναν ἀνένδοτοι στὴν ἄρνησή τους. Ἡ Κύπρος ὅλη ἦταν ὡςἕνα στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αὐτὸ ἦταν πλέον στὸ πετσὶ τῶν Κυπρίων καὶ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ1955, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, ἀποφάσισαν νὰ ξεκινήσουν τὸν ἔνοπλοἀγώνα κατὰ τῆς τυραννίας.
.               Ὅλοι οἱ ἥρωες ποὺ βρίσκονται στὰ φυλακισμένα μνήματα ἐκτελέστηκαν μὲ τὸνἀτιμωτικὸ ἀπαγχονισμὸ ἢ πυρπολήθηκαν ἄνανδρα ἀπὸ ὑπέρτερες ἀποικιακὲς δυνάμεις, ποὺ ἔτσιἔδειχναν τὴ δύναμή τους… Ὅλοι ὁδηγήθηκαν στὸν θάνατο ψάλλοντας τὸν Ἐθνικό μας Ὕμνο, τὸ ΤῇὙπερμάχῳ καὶ ἄλλους Ἐκκλησιαστικοὺς Ὕμνους. Πρωτομάρτυρας τῆς ἀγχόνης ὁ Μιχαλάκης Καραολής. Δικαστής του ὁ Ἄγγλος Σὲρ Ἔρικ Χάλλιναν καὶ Εἰσαγγελέας καὶ «Δικηγόρος τοῦΣτέμματος» ὁ Τουρκοκύπριος δικηγόρος Ραούφ Ντενκτάς. Ἀπὸ τότε ἡ συνεργασία Ἀγγλίας καὶΤουρκίας σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος. Ἀπὸ τότε ἡ Ἀγγλία, ἀφοῦ διέπραξε ἐγκλήματα σὲ βάρος τῶνἙλλήνων, ἀνέμιξε τὴν Τουρκία, ἡ ὁποία  ἔκτοτε ἐκμεταλλεύεται τὴν εὔνοια τῆς Ἀγγλίας, ποὺ τὴνἔδινε καὶ τὴν δίνει πλουσιοπάροχη, γιὰ γεωπολιτικοὺς λόγους βεβαίως… Ἡ Ἀγγλία ἔχει τεράστια, ἀνυπολόγιστη εὐθύνη γιὰ τὴ σημερινὴ κατάσταση στὴ Μεγαλόνησο.

.               Εἴτε ἀπὸ ἄγνοια τῆς Ἱστορίας μας, εἴτε ἀπὸ ἀδυναμία χαρακτήρων τῶν κυβερνώντων, εἴτεἀπὸ μία ἠττοπαθῆ νοοτροπία, εἴτε ἀπὸ ἕναν ὠχαδερφισμό, σὲ κορυφαῖα ἐθνικὰ ζητήματα δείχνουμε μίαν ἀπαράδεκτη τάση ὑποχωρητικότητας. Μία ἐπίσκεψη τῶν ὑπευθύνων γιὰ τὶς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὰ φυλακισμένα μνήματα, ἴσως τοὺς ἀλλάξει τὴ σκέψη.-

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ – ΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΣΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Παραλειπόμενα – Εἰδήσεις – σχόλια τῆς ἐπικαιρότητας
A΄ Μέρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Σήμερα στὸ γραπτό μου δὲν θὰ σᾶς ἀπασχολήσω μὲ ἕνα θέμα, ἀλλὰ μὲ τὸ πρῶτο μέρος ἀπὸ παραλειπόμενα, εἰδήσεις καὶ σχόλια τῆς ἐπικαιρότητας.

Παραλειπόμενα τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 25ης Μαρτίου στὴν Ἀθήνα

.              Τὸ πῶς ἑορτάσθηκε ἡ διπλὴ ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου στὴν Ἀθήνα καὶ σὲ ὅπου γ[hς Ἑλληνισμὸ καλύφθηκε τυπικὰ ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης (ΜΜΕ) καὶ τὰ Μέσα Κοινωνικῆς Δικτύωσης (ΜΚΔ).  Ὅμως συνέβησαν καὶ ἄλλα γεγονότα ποὺ ἔχουν σχέση καὶ μὲ τὸ ζήτημα ποὺ ἔθιξα σὲ προηγούμενο ἄρθρο μου, δηλαδὴ μὲ τὶς ψυχρὲς σχέσεις τῶν ἐπικεφαλῆς τῆς Πολιτείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, λόγῳ τοῦ ψηφισθέντος γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, τὰ ὁποῖα δὲν εἶδαν τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας. Ἀμέσως ἐξηγοῦμαι.
.              Στὴν Μητρόπολη τῶν Ἀθηνῶν ἐψάλη ἡ καθιερωμένη Δοξολογία. Παρέστη ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ἀλλὰ ὄχι ὁ πρωθυπουργός, ὁ ὁποῖος μετέβη νὰ ἑορτάσει τὴν ἐπέτειο στὸν …Καναδά. Γιὰ τὸ γεγονὸς ἐνδιαφέρον παρουσιάζει τὸ ρεπορτὰζ γιὰ τὸ ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Γράφεται σὲ αὐτὸ ὅτι πλὴν τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, παρέστησαν (γράφονται ὅπως τοὺς ἀναφέρει τὸ ρεπορτάζ): Οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἱεροσολύμων, οἱ ἐκπρόσωποι ἄλλων δογμάτων καὶ Ἐκκλησιῶν, βουλευτές, ὁ Περιφερειάρχης Ἀττικῆς καὶ ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων, ἐκπρόσωποι τῶν Σωμάτων Ἀσφαλείας, τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, τοῦ Ἑλληνικοῦ Σταυροῦ». Δὲν ἀναφέρεται ὅτι παρέστη κάποιος ἐκπρόσωπος τῆς Κυβέρνησης καὶ ποιός.
.              Σημειώνεται ὅτι στὴν Ἀθήνα τὴν 25η Μαρτίου γίνεται ὁ κεντρικὸς ἑορτασμὸς καὶ συνήθως πλὴν τοῦ ἢ τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας  παρίστανται ὅλοι οἱ ἐπίσημοι, δηλαδὴ ὁ Πρωθυπουργός, ὁ Πρόεδρος τῆς Βουλῆς, Ὑπουργοί, οἱ Ἀρχηγοὶ τῶν στὴν Βουλὴ Κομμάτων, τὸ Διπλωματικὸ Σῶμα. Οὐδεὶς ἀπὸ αὐτοὺς παρέστη;… Ἀλλὰ καὶ στὶς φωτογραφίες ποὺ συνόδευσαν τὸ ρεπορτάζ, ἐνῶ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων φαίνονται καθαρά, δὲν φαίνονται καθόλου ποιοὶ ἦσαν οἱ παριστάμενοι στὴ Δοξολογία μὲ πολιτικὰ ροῦχα.
.              Κάτι ἀκόμη: Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος συνήθως στὴ Δοξολογία συνοδεύεται ἀπὸ τιτουλάριους Μητροπολίτες ἢ βοηθοὺς Ἐπισκόπους. Στὴν φετινὴ Δοξολογία μαζί του ἦσαν μόνο οἱ ἱερεῖς – ἐφημέριοι τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ. Ἐπίσης ἐπειδὴ ὁ Μητροπολιτικὸς Ναὸς εἶναι ἀφιερωμένος στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου ἔγινε πανηγυρικὸς Ἐσπερινὸς καὶ στὴ σχετικὴ φωτογραφία φαίνεται ὅτι συμμετέσχε ὁ Ἀρχιμανδρίτης π. Σεραφεὶμ Δημητρίου, ὁ ὁποῖος εἶναι προϊστάμενος σὲ ναὸ τῆς Ἡλιούπολης καὶ μίλησε μὲ αὐστηρότητα ἐναντίον τῶν βουλευτῶν ποὺ ψήφισαν ὑπὲρ τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, προκαλώντας τὴν μῆνι τους.
.              Σὲ ἄλλες Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος καὶ κατὰ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν 25η Μαρτίου ὅσοι βουλευτὲς καταψήφισαν τὸ Νομοσχέδιο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων ἢ ἀπουσίασαν καὶ δὲν τὸ ψήφισαν ἔγιναν θερμὰ δεκτοὶ ἀπὸ τὸ ἐκκλησίασμα. Ἀντίθετα ὅσοι τὸ ὑπερψήφισαν καὶ προσῆλθαν στοὺς Ναοὺς ἔγιναν παγερὰ δεκτοὶ καὶ τὰ «ἄκουσαν» ἐμμέσως ἢ ἀμέσως ἀπὸ τοὺς Μητροπολίτες.

Παραλειπόμενα ἀπὸ συνάντηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρο

.              Εἶναι λίγο παλαιό, ἀλλὰ τὸ γράφω γιὰ νὰ ὑπάρχει. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος στὶς 25 Ἰανουαρίου 2024 συναντήθηκε στὸ Μέγαρο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρο. Γιὰ τὴ συνάντηση ἐκδόθηκε Δελτίο Τύπου ἀπὸ τὴν Ἀρχιεπισκοπή, τὸ ὁποῖο δημοσιεύθηκε στὸ ἐπίσημο περιοδικὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «Ἐκκλησία» (Ἔτος 101ο, Τεῦχος 1, Ἰανουάριος 2024, σελ. 63-64). Σὲ αὐτὸ καὶ γιὰ τὴν βάπτιση παιδιῶν ποὺ θὰ μεγαλώνουν σὲ περιβάλλον ὁμοφυλόφιλων ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶπε τὰ ἀκόλουθα: «Πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε ξανὰ στὴν Παράδοση. Ἂν ἡ βάπτιση γίνεται στὴ μικρὴ ἡλικία τῶν παιδιῶν, εἶναι διότι μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶχε δημιουργηθεῖ ἡ αἴσθηση ὅτι τὸ παιδὶ μεγαλώνει σὲ ἕνα περιβάλλον χριστιανικῶν ἀρχῶν. Ἑπομένως δὲν χρειαζόταν κατήχηση, γιατί γινόταν ἐντὸς τοῦ περιβάλλοντός του. Τώρα ποὺ ἀλλάζουν τὰ πράγματα, δὲν εἴμαστε κατὰ τῶν παιδιῶν. Τὰ παιδιὰ τὰ ἀγαπᾶμε καὶ νοιαζόμαστε περισσότερο ἀπ’ ὅλους τοὺς ἄλλους. Ἡ Ἐκκλησία θὰ περιμένει αὐτὰ τὰ παιδιὰ νὰ φτάσουν σὲ μία ἡλικία καὶ ὅταν μεγαλώσουν καὶ ἐπιθυμοῦν νὰ βαπτισθοῦν, θὰ βαπτισθοῦν». Πολὺ σωστὴ ἡ ἄποψη τοῦ κ. Ἱερωνύμου ἐκκλησιολογικά. Ἡ Βάπτιση εἶναι Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι κοσμικὸ γεγονός. Καὶ σὲ αὐτὸ δὲν ἰσχύει ἡ θέση, τὰ χρήματα ἢ ἡ ἐγωιστικὴ ἐπιθυμία κάποιου, ἀλλὰ ἡ κατανόηση καὶ ἡ συναίσθηση τοῦ ἱεροῦ γεγονότος.
.              Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος αὐτὰ τὰ εἶπε μπροστὰ στὸν κ. Ἐλπιδοφόρο, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια  ἐρωτήθηκε γιὰ τὸ ἴδιο θέμα καὶ ἀπάντησε, ὅπως γράφεται καὶ στὸ προαναφερθὲν Δελτίο Τύπου: «Δὲν ἔχω νὰ προσθέσω τίποτα, τὰ εἶπε ὅλα ὁ Μακαριώτατος». Δηλαδὴ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς συμφώνησε μὲ τὴν ἄποψη τοῦ κ. Ἱερωνύμου! Ὅμως πρὸ ὀλίγου καιροῦ ὁ ἴδιος εἶχε προβεῖ στὴν βάπτιση παιδιῶν τεκνοθετημένων ἀπὸ πλουσίους Ἑλληνοαμερικανοὺς ὁμοφυλοφίλους στὴν Βουλιαγμένη τῆς Ἀττικῆς, ποὺ ἐκκλησιαστικὰ ἀνήκει στὴ Μητρόπολη Γλυφάδας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, χωρὶς νὰ ἐνημερώσει τί ἀκριβῶς θὰ ἔπραττε. Τότε ἠγέρθη θόρυβος, ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης Ἀντώνιος ἀπευθύνθηκε παραπονούμενος γιὰ τὸ γεγονὸς στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, Ἐκείνη υἱοθέτησε τὴ θέση τοῦ Μητροπολίτου Γλυφάδας καὶ ἀπευθύνθηκε στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς προϊσταμένη Ἀρχὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς. Ἔκτοτε σιγὴ ἰχθύος. Τὸ θέμα στὸ Φανάρι κατέληξε προφανῶς στὸν καλάθι τῶν ἀχρήστων, ἢ σὲ κάποιο φάκελο… Αὐτὰ ἕως τὶς 25 Ἰανουαρίου 2024, ποὺ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς δέχθηκε τὴν ἄποψη τοῦ κ. Ἱερωνύμου, ὅτι τὰ τεκνοθετημένα παιδιὰ ὁμοφυλοφίλων δὲν πρέπει νὰ νηπιοβαπτίζονται…
.              Τὸ θέμα ὅμως δὲν σταματᾶ στὶς 25 Ἰανουαρίου 2024. Σχεδὸν ἀμέσως μετὰ τὴν δήλωση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου μὲ ἄρθρο του σὲ ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ γενικῶς ὑποστηρίζει τὶς ἀπόψεις τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος ἔγραψε ὅτι τὰ ὅσα εἶπε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶναι προσωπική του ἄποψη καὶ ὄχι ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας! Ἀπὸ πλευρᾶς Ἀρχιεπισκόπου δὲν ὑπῆρξε δημόσια ἀπάντηση στὸν κ. Χρυσόστομο. Ἀναμενόταν ὅτι ὁ κ. Ἱερώνυμος τὸ θέμα τῆς βάπτισης νηπίων τεκνοθετημένων ἀπὸ ΛΟΑΤΚΙ θὰ τὸ ἔθετε στὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο  κατὰ τὶς συνεδριάσεις Τῆς τοῦ Φεβρουαρίου ἢ τοῦ  Μαρτίου. Ἀπὸ τὰ κυκλοφορήσαντα Δελτία Τύπου δὲν φάνηκε ὅτι συζητήθηκε τὸ θέμα. Ἔτσι ἐρωτηθέντες Μητροπολίτες ἀπάντησαν στὸν γράφοντα ὅτι ἀναμένοντας τὴν ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ ἢ τῆς Ἱεραρχίας γιὰ τὸ θέμα τῆς βάπτισης νηπίων τεκνοθετημένων ἀπὸ ΛΟΑΤΚΙ  καθένας τους θὰ πράξη μὲ βάση τὴν ἀρχιερατική του εὐθύνη…

Εἴδηση καὶ σχόλιο ἀπὸ τὴν πανηγυρικὴ ὁμιλία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Γεωργίου γιὰ τὴν 25η Μαρτίου

.              Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Γεώργιος κατὰ τὴν φετινὴ Ἐθνικὴ Ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου καὶ κατὰ τὴν Δοξολογία στὴ Λευκωσία ἐξεφώνησε βαρυσήμαντο πανηγυρικὸ λόγο. Ἀναφέρθηκε πρῶτα στὴ θυσία τῶν προγόνων μας γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος μας καὶ εἰδικότερα γιὰ τοὺς Κυπρίους προγόνους μας ποὺ πλήρωσαν πολὺ ἀκριβὰ τὴ συμμετοχή τους στὸν ἐθνικὸ ἀγώνα. Εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Τὴν 9η Ἰουλίου 1821 ἀπὸ τὴν πλατεία Σεραγίου στὴ Λευκωσία, ἀνάμεσα στὶς ἀγχόνες καὶ τὶς λαιμητόμους ποὺ εἶχαν στηθεῖ, πέρασε γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, ὄχι δυστυχῶς τελευταία, ἡ ἀδάμαστη ἑλληνικὴ ψυχὴ τῆς Κύπρου, ντυμένη τὸν πορφυροῦν χιτώνα τοῦ μαρτυρίου καὶ φορώντας τὸν ἀκάνθινο στέφανο, γιὰ νὰ διαλαλήσει ὅτι οἱ ρίζες τοῦ δένδρου τῆς Ἐλευθερίας εἶναι βαθιὲς καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀφανίσει. Καὶ νὰ διαμηνύσει παντοῦ ὅτι στὴν Κύπρο ἡ ἑλληνικὴ ψυχὴ δὲν ἔσβησε, οὔτε ποτὲ θὰ σβήσει».
.              Στὴ συνέχεια ὁ Μακαριώτατος ἦρθε στὸ σήμερα καὶ κτύπησε ἠχηρὰ τὸν συναγερμὸ στὴν Ἑλληνικὴ κυβέρνηση. Τόνισε μεταξὺ ἄλλων:
.              « Ὁ ἐπετειακὸς ἑορτασμὸς τῆς ἐξέγερσης τοῦ ἔθνους, θὰ πρέπει νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει καὶ τὶς ἄμεσες ὑποχρεώσεις μας, μέσα στὴ δίνη τῶν καιρῶν καὶ στὶς συνεχεῖς παγίδες τῶν ἄσπονδων ἐχθρῶν καὶ φίλων μας. Νὰ μᾶς ξυπνήσει ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς ραθυμίας καὶ τὸν ἐθνικὸ ἐφησυχασμό… Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ πρέπει νὰ ἀνασυντάξουμε τὶς δυνάμεις μας καὶ νὰ δώσουμε τὴ μεγίστη δυνατὴ προσοχὴ σὲ ὅλους τοὺς παράγοντες ποὺ θὰ ἀποτρέψουν τοὺς τουρκικοὺς σχεδιασμοὺς καὶ θὰ ἐξασφαλίσουν τὴ συνέχιση τῆς ἐθνικῆς παρουσίας μας στὴν Κύπρο.
Πρώτιστος τέτοιος παράγοντας εἶναι ἡ κοινὴ συστράτευαη ὁλόκληρου τοῦ ἔθνους. Τοῦτο εἶναι αὐτονόητο γιὰ μᾶς. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς προκαλεῖ ἄφατη θλίψη κάθε ἀποστασιοποίηση τοῦ ἐθνικοῦ κέντρου ἀπὸ τὸ ἐθνικὸ θέμα τῆς Κύπρου. Δὲν εἴμαστε ξένοι καὶ πάροικοι, οὔτε καὶ νεοφερμένοι στὴ γῆ τούτη τῶν πατέρων μας οἱ Ἕλληνες. Μετροῦμε τόσες χιλιετίες ζωῆς ἐδῶ ὅσο καὶ οἱ Ἀθηναῖοι στὴν Ἀθήνα καὶ οἱ Λακεδαιμόνιοι στὴν Πελοπόννησο.Ἕνα τμῆμα τοῦ Ἔθνους κινδυνεύει τὸν ἔσχατο τῶν κινδύνων. Δὲν μπορεῖ ἡ Ἑλλάδα νὰ παρασύρεται ἀπὸ προσωπεῖα “καλῆς γειτονίας” καὶ ἀπαιτήσεις διαχωρισμοῦ τοῦ Κυπριακοῦ ἀπὸ τὰ ἄλλα ἑλληνοτουρκικὰ θέματα. Ἡ Κύπρος εἶναι τὸ τελευταῖο προπύργιο τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἄν, μὴ γένοιτο, πέσει ἡ Κύπρος, δὲν θὰ κατοχυρωθοῦν τὰ ἄλλα ἑλληνικὰ μέρη. Αἰγαῖο, νησιά, Θράκη, Μακεδονία θὰ πάρουν σειρά. Ἡ ἀναβίωση τοῦ δόγματος τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ χώρου Κύπρου Ἑλλάδος εἶναι ὑψίστης σημασίας γιὰ τὴν Ἐθνικὴ ἐπιβίωσή μας».
.              Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἔχει ἀπόλυτο δίκιο στὰ ὅσα ἐπισήμανε. Ἀλίμονο ἂν οἱ Ἑλλαδίτες δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὰ καίρια ζητήματα ἐπιβίωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἂν νομίζουμε ὅτι ἀδιαφορώντας ἢ ὑποκύπτοντας στὶς θελήσεις τῶν Τούρκων γιὰ τὴν Κύπρο ἔτσι ἐμεῖς θὰ τὴν γλυτώσουμε, κάνουμε θανάσιμο λάθος. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ἡ ἱστορία ἀπὸ τὸ 1821 καὶ μετά.-

ΤΟ ΑΚΑΤΑΛΥΤΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ «Εἶναι εὐκολώτερον νά σβηστῇ ὁ ἥλιος παρά νά ἐξαφανισθῇ ἡ Ἐκκλησία (Μητροπολ. Μάνης Χρυσόστομος)

ΤΟ ΑΚΑΤΑΛΥΤΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

τοῦ Μητροπολ. Μάνης Χρυσοστόμου Γ´

.                       Εἶναι γεγονός ὅτι μία πικρία ἐπικρατεῖ σέ πολλούς ἀνθρώπους. Καί τό πρόβλημα κάθε φορά καί σέ κάθε πνευματική κρίση εἶναι τό ζήτημα, πώς μποροῦμε νά διαπλεύσουμε τό ταραγμένο πέλαγος τῶν καιρῶν. Πώς τόν παραπικρασμό θά τόν μεταβάλλουμε σέ ἀγαλλίαση. Πώς ἀντί νά γευόμαστε στυφά σταφύλια, θἄχουμε τήν γλυκύτητα αὐτῶν.

* * *

.                       Πράγματι, πολλοί χριστιανοί θλίβονται, χάνουν τό θάρρος τους, βυθίζονται σέ μιά ἡττοπάθεια, ἀπογοητεύονται καί ἀπελπίζονται. Βλέπουν τό κακό νά θριαμβεύει, ἡ ἁμαρτία νά προβάλλεται καί νά νομιμοποιεῖται. Αἰσθάνονται, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τίθεται στό περιθώριο, δέν τήν ὑπολογίζουν, δέν τήν θέλουν νά ἐκφέρει γνώμη ἀλλά καί πολύ περισσότερο διαπιστώνουν τήν ἀπαξίωση καί ἀτίμωση αὐτῆς. Ἔτσι μία ταραχή καί μία ἀνησυχία ἔρχεται στό προσκήνιο σέ πολλές ψυχές.

* * *

.                       Παρ’ ὅλα ὅμως αὐτά, ὀφείλουμε νά γνωρίζουμε, ὅτι ἡ γαλήνη τῆς ψυχῆς βασιλεύει στά ἀκύμαντα βάθη τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀλήθειας της. Ἡ Ἐκκλησία ξέρει. Εἶναι δοκιμασμένη. Εἶναι περασμένη ἀπό τό θάνατο. Καί διηνεκῶς ζεῖ. Γι’ αὐτό καί ἔχει ἄλλο ἦθος καί ἄλλο κῦρος. Κανείς δέν μπορεῖ νά τήν καταρρακώσει, νά τήν γκρεμίσει καί νά τήν ἀκυρώσει. Καί τοῦτο, γιατί φανερώνει πάντα τήν ζωή πού ἀναδύεται ἀπό τόν τάφο. Ἔχει μέσα της τήν Ἀνάσταση καί ἀποτελεῖ σημεῖο ἐλπίδας «πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς». Ἴσως φαίνεται νά ἔχει ἐξωτερικά μία ἧττα, μία ἀδυναμία. Ὅμως δέν εἶναι αὐτό πού φαίνεται. Εἶναι αὐτό πού δέν φαίνεται, γιατί κρύβει τήν καλή ἀλλοίωση τῆς ψυχῆς. Ἐκεῖ, στόν πνευματικό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, στά Ἱερά της Μυστήρια, στή λατρεία της, στήν δυναμική της, βρίσκεται ἡ πνευματική κατάπαυση. Ἐκεῖ, στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἀκοῦς τά λόγια: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28). Εἶναι, στό τέλος ἴσως, μετά ἀπό χρόνια, τό πνευματικό καταφύγιο γιά ὅλους, μά ἰδιαίτερα γιά τούς ἁμαρτωλούς καί τούς ἄδικους καί συκοφάντες καί ὑβριστές καί πονηρούς καί ἐναντίους. Τήν Ἐκκλησία πού σήμερα δέν ὑπολογίζεις, πού τήν χλευάζεις καί τήν περιφρονεῖς καί δέν τῆς δίδεις σημασία, αὔριο θά τήν χρειαστεῖς, θά τήν ἀναζητήσεις, θά τήν παρακαλέσεις. Αὐτό ἔχει δείξει, ἡ πνευματική ἱστορία αἰώνων, ἡ ἱστορία τοῦ πόνου, ἡ ἱστορία θλιβερῶν δοκιμασιῶν, ἡ ἱστορία ψυχῶν. Καί τοῦτο, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία ἔχει λόγο παρακλήσεως. Εἶναι ὁ «ἐπίγειος οὐρανός» πού κάθε ψυχή ἀναζητεῖ. Ἔτσι ἔρχεται πάντοτε κοντά ἡ Ἐκκλησία καί δέν ἀφήνει κανένα πονεμένο ἤ ἄλλους «πνευματικῶς λυμώττοντας». Γεμίζει τήν ψυχή μέ παραμυθία, εἰρήνη, χάρι, φῶς, ἀγάπη, ζωή. Τό μόνο πού θέλει, εἶναι ἡ πραγμάτωση τοῦ θείου θελήματος, «ἐν σπουδῇ πάσῃ καί διαπύρῳ θέρμῃ καί ἐν μετανοίᾳ».

* * *

.                       Καί πρέπει ἀσφαλῶς νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀνθρώπινο ἰδεολόγημα ἤ κατασκεύασμα. Ἡ ἀρχή καί ἡ προέλευσή της εἶναι θεία καί ἡ ρίζα τῆς Ἐκκλησίας βρίσκεται στό Θεό. Εἶναι μυστήριον. Δέν εἶναι ἀπό τόν κόσμο αὐτό. «Οὐκ ἐστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. 18,36). Ὁ Θεός τήν ἔφτιαξε. «Ἔπηξεν ὁ Κύριος καί οὐκ ἄνθρωπος» (Ἑβρ. 8,2) θά γράψει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. Ἔχει συνεπῶς αἰώνια ὕπαρξη. Ὅμως, αὐτό εἶναι τό συγκλονιστικό, ὃ,τι θέλησε ὁ Θεός καί ἀποκαλύφθηκε στούς ἀνθρώπους γιά τήν σωτηρία τους. Ἀποκαλύφθηκε ὡς «σῶμα Χριστοῦ», ἀφοῦ ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο, ἐνηνθρώπησε καί ἔτσι ἔχει θεανθρώπινο χαρακτῆρα. Ἡ Ἐκκλησία κατόπιν τούτου ἔχει διπλή ὕπαρξη, τοὐτέστιν οὐράνια καί ἐπίγεια καί σκοπός της εἶναι ἡ ἀναγωγή τῶν πιστῶν μελῶν της στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
.                       Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεοκοινωνία. Ὀφείλουμε νά τό ὑπογραμμίσουμε καί πάλιν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρώπινο καθίδρυμα. Ὁ Εὐαγγελισμός καί ἡ Γέννηση εἶναι τά τεκμήρια τῆς ἐνανθρώπησης. Ἡ Βάπτιση καί ἡ Μεταμόρφωση, οἱ ἀποδείξεις τῆς θεότητας. Ἡ Σταύρωση καί ἡ Ἀνάσταση, ἡ λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἁμαρτία μέ τήν θυσία τοῦ Θεανθρώπου. Ἡ Ἀνάληψη καί ἡ Πεντηκοστή σύμβολα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα αὐτά ἔχουν βαθύτατο νόημα πού ἐπεκτείνεται σέ κάθε ψυχή.

* * *

.                       Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, ἐπειδή ἀκριβῶς προέρχεται ἀπό τό Θεό, εἶναι ἀκατάλυτος. Παραμένει ἀήττητος καί ἀσάλευτος. Ἀφοῦ ἔχει «Κεφαλή» τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τόν Χριστό, δέν εἶναι δυνατόν νά διαλυθεῖ. Ζωοποιός δέ ἀρχή καί δύναμη εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο βρίσκεται σ’ αὐτή. Ἡ Ἐκκλησία πράγματι εἶναι ἀκατανίκητη, Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική. Καί βέβαια θεία, ἀόρατη δύναμη εἶναι ἐκείνη πού βαστάζει τήν Ἐκκλησία, δηλαδή «θεία χάρις ταύτην γεωργεῖ, τήν Ἐκκλησία».
.                       Ἀλλά ποῦ, ἄραγε, καταγράφεται αὐτό τό χαρακτηριστικό, τό ἀκατάλυτον τῆς Ἐκκλησίας; Πρῶτον, στή Π. Διαθήκη ὅπου διαβάζουμε τά λόγια, ὅτι ἡ Ἐκκλησία προβάλλεται μέ βασιλεία, ἡ ὁποία «οὐ διαφθαρήσεται» (Δανιήλ 7,14), ἀλλά «λεπτυνεῖ καί λικμήσει πάσας τάς βασιλείας καί αὐτή ἀναστήσεται εἰς τούς αἰῶνας» (Δανιήλ 2,44). Δηλ. ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλησία θά συντρίψει, θά θρυμματίσει καί θά λιχνίσει ὅλες τίς βασιλεῖες τοῦ κόσμου τούτου καί θά ὑπάρχει στούς ἀτελεύτητους αἰῶνες. Προφητεύεται ἐδῶ τό ἀκατάλυτόν της.
.                       Ἔπειτα στήν Κ. Διαθήκη ὑπάρχει ἡ μεγάλη διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ, ὅτι «πύλαι ἄδου οὐ κατισχύουσι» (Ματθ. 16,18) τῆς Ἐκκλησίας Του, διότι Αὐτός παραμένει στήν Ἐκκλησία «πάσας τάς ἡμέρας μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 28,20). Κακοί ἄνθρωποι καί ἀσεβεῖς καί ἀρνητές «οὐ δυνήσονται καταλῦσαι αὐτήν» (Πράξ. 5,39), γιατί εἶναι τεθεμελιωμένη ἐπί τοῦ ἀραγοῦς καί αἰωνίου «θεμελίου, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α’ Κορ. 3,11). Καί μάλιστα στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» βρίσκουμε τήν ἐπισήμανση ἀπό τόν νομοδιδάσκαλο Γαμαλιήλ ὅτι χρειάζεται πολύ προσοχή στά θεῖα πράγματα, γιατί ἐμφωλεύει ὁ κίνδυνος οἱ πολέμιοι τῆς πίστεως νά καταστοῦν πραγματικά θεομάχοι (ὅπ. παρ.).
.                       Ἔπειτα οἱ θεοφόροι ἅγιοι Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν λόγο καί τήν γραφίδα τους μιλοῦν γιά τό ἀκατάλυτον τῆς Ἐκκλησίας. Πρῶτος, ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας, τοῦ 2ου αἰῶνα, γράφει ὅτι «ὁ Κύριος πνέει τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀφθαρσίαν» (PG 5,657). Ὁ Μ. Ἀθανάσιος γράφει: «Ἔσται οὖν, ἡ Ἐκκλησία Χριστοῦ καταστράπτουσα καί φωτίζουσα τήν ὑπ’ οὐρανόν καί μένουσα διηνεκῶς ὡς ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη» (PG 27,392). Ὅμως ἐκεῖνος ὁ ἱερός πατήρ, ὁ ὁποῖος κατ’ ἐξοχήν ὑπογράμμισε καί ἐπανειλημμένως τήν ὕπαρξη καί σημασία τοῦ ἀκατάλυτου τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ χρυσορρήμων Ἰωάννης. Γράφει: «…Τίποτε δέν εἶναι δυνατώτερον ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἄνθρωπε… ἐάν ἔχῃς πόλεμον μέ ἕνα ἄνθρωπον, ἤ ἐνίκησες ἤ ἐνικήθης. Ἀλλ’ ἐάν ἔχῃς πόλεμον μέ τήν Ἐκκλησίαν, εἶναι ἀδύνατον νά νικήσῃς. Ὁ Θεός ἐστερέωσε, ποῖος ἐπιχειρεῖ νά κλονίσῃ; Δέν γνωρίζεις τήν δύναμίν του; Ρίπτει ἕν βλέμμα ἐπάνω εἰς τήν γῆν καί τήν κάνει νά τρέμῃ˙ δίδει μίαν ἐντολήν, καί ἐκεῖνα, πού σείονται, στερεώνονται. Ἐάν τήν πόλιν, πού σείεται ἀπό τόν σεισμόν, ἐκράτησεν ὀρθίαν, πολύ περισσότερον δύναται νά κρατήσῃ ὀρθίαν τήν Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἰσχυροτέρα τοῦ οὐρανοῦ… Ἐάν δέν πιστεύῃς εἰς τόν λόγον, νά πιστεύῃς εἰς τά πράγματα. Πόσοι τύραννοι ἠθέλησαν νά νικήσουν τήν Ἐκκλησίαν; Πόσα τηγάνια ἐχρησιμοποιήθησαν πρός τοῦτο; Πόσα καμίνια; Δόντια ἀγρίων θηρίων, ἀκονισμένα ξίφη; Καί παρ’ ὅλα αὐτά δέν ἐνίκησαν. Ποῦ εἶναι ὅσοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν; Δέν γίνεται πλέον λόγος περί αὐτῶν καί ἔχουν λησμονηθῆ. Ποῦ εἶναι δέ ἡ Ἐκκλησία; Λάμπει περισσότερον ἀπό τόν ἥλιον» (PG 52,428). Καί σ’ ἄλλη ὁμιλία του λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Ἄς ἀκούουν οἱ εἰδωλολάτραι, ἄς ἀκούουν οἱ Ἰουδαῖοι τά κατορθώματά μας καί τήν πρωτοκαθεδρίαν (τά πρωτεῖα) τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό πόσους ἐπολεμήθη ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά ποτέ δέν ἐνικήθη; Πόσοι τύραννοι; Πόσοι στρατηγοί; Πόσοι βασιλεῖς;  Ὁ Αὔγουστος, ὁ Τιβέριος, ὁ Γάϊος, ὁ Κλαύδιος, ὁ Νέρων, ἄνθρωποι τιμώμενοι διά τήν μόρφωσίν των, δυνατοί τόσον πολύ (τήν) ἐπολέμησαν, ἐνῶ εὑρίσκετο ἀκόμη εἰς τήν νεανικήν της ἡλικίαν, ἀλλά δέν τήν ἐξερρίζωσαν… Εἶναι εὐκολώτερον νά σβηστῇ ὁ ἥλιος παρά νά ἐξαφανισθῇ ἡ Ἐκκλησία» (PG 56,121). Καί ὁ τῆς Δογματικῆς θεολογίας πατήρ, ὁ Ἱερός Δαμασκηνός, θά γράψει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀήττητος καί ἀπόρθητος καί ἀκλόνητος, ὡς ἔχουσα ἄχραντον νυμφίον καί φύλακα ἑαυτῆς Αὐτόν τόν Χριστόν (PG 96,556).

* * *

.                       Ἀσφαλῶς καί θά ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει ἡ κίβδηλη, ἐπίπλαστη, εἰκονική καί πρόσκαιρη δόξα. Θά ὑπάρχει ἡ ἀλαζονεία σέ πολλούς τομεῖς, ἡ βλασφημία τοῦ Θεοῦ, ἡ πονηρία τῶν καρδιῶν καί ἡ ἐπιτέλεση κακῶν πράξεων. Θά κυριαρχεῖ ἡ μισανθρωπία καί ἡ ζηλοφθονία. Ἀλλεπάλληλες θά εἶναι οἱ δικαστικές διαμάχες. Θά ἔρχονται στό προσκήνιο σκληροκάρδιοι καί κακοί ἄνθρωποι. Ἄνθρωποι σκοτισμένοι τόν νοῦν, πού ἐξαρθρώνουν τή βούληση καί διασπείρουν ἀγκάθια καί ζιζάνια στό χωράφι τῆς κοινωνίας. Αὐτές ὅμως ὅλες οἱ καταστάσεις δέν θά πρέπει νά μᾶς πτοοῦν καί ἀπογοητεύουν. Ὁ ἀγρός ἔχει καί τά ζιζάνια. Τό λέγει ἡ Παραβολή στό Εὐαγγέλιο (Ματθ. 13,24-30 καί 36-43). Ἀλλά καί ὁ ἀψευδής λόγος τοῦ Κυρίου διακηρύττει καί διαβεβαιώνει: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε˙ ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰω. 16,33).
.                       Ὀφείλουμε, λοιπόν, νά γνωρίζουμε ὅτι «Θεός ἐστιν ὁ ἐνεργῶν τά πάντα ἐν πᾶσιν˙ ἑκάστῳ δέ δίδοται ἡ φανέρωσις τοῦ Πνεύματος πρός τό συμφέρον» (Α’ Κορ. 12,6-7). Καί ἡ Ἀποκάλυψις θά μᾶς πεῖ τόν φοβερόν καταληκτήριο λόγο: «Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι καί ὁ ρυπαρός ρυπαρευθήτω ἔτι καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδού ἔρχομαι ταχύ καί ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ» (Ἀποκ. 22,11-12).

* * *

.                       Δέν μένει παρά ὡς λέγει Ἠσαΐας ὁ προφήτης: «Ζητήσατε τόν Κύριον καί ἐν τῷ εὑρίσκειν αὐτόν ἐπικαλέσασθε» (Ἠσ. 55,6). Δηλαδή ἀναζητῆστε τόν Θεό καί ἐπικαλεστεῖτε τό ἔλεός Του. Καί ἀκόμη, «ἀπολιπέτω ὁ ἀσεβής τάς ὁδούς αὐτοῦ καί ἀνήρ ἄνομος τάς βουλάς αὐτοῦ καί ἐπιστραφήτω ἐπί Κύριον καί ἐλεηθήσεται, ὅτι ἐπί πολύ ἀφήσει τάς ἁμαρτίας ὑμῶν» (Ἠσ. 55,7). Δηλαδή, ἄς ἀφήσει πλέον ὁ ἀσεβής ἄνθρωπος τίς ἁμαρτωλές συμπεριφορές του καί ὁ παράνομος τά σχέδιά του καί ἄς ἐπιστρέψουν μετανοοῦντες στόν Κύριο. Θά βροῦν ἔτσι τό ἔλεός Του καί τήν συγχώρηση.
.                       Ὑπάρχει πάντοτε ἡ δεύτερη σκέψη, ἡ ἐπανόρθωση, ἡ μετάνοια. Καί αὐτή ἡ τελευταία πράξη δέν εἶναι ἧττα, εἶναι νίκη. Ἡ Ἐκκλησία ἀσφαλῶς καί περιμένει. Ἔχει μαζί της τήν πείρα αἰώνων. Ἴσως, τότε, πού θἆναι μονάχος του, ὁ ἀσεβής καί ἄδικος ἄνθρωπος, τότε, πρό τοῦ ἐπίγειου τέλους του, αὐτός μόνος καί ἡ ψυχή του, νά μπορέσει νά ψελλίσει μία λέξη: «Μετανοῶ»! Καί ὁ Θεός ἀκούει. Καί αὐτό εἶναι λύτρωση.

«ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΟΥΡΑΝΟ, ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΗΛΙΟ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» καὶ τὸν Γάμο Γάμο!

Ἀποσπάσματα ὁμιλίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
στὴν ἐκδήλωση μὲ θέμα «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ‘εἰς τὴν Πόλιν’»,

τὴν ὁποία διοργάνωσε τὸ Γενικὸ Προξενεῖο τῆς Ἑλλάδος,
τὸ ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς, 9 Φεβρουαρίου 2024,
στὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο τῆς Ὁμογενείας
στὸ ἱστορικὸ κτήριο τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς Γαλατᾶ,
μὲ ἀφορμὴ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Παγκόσμιας Ἡμέρας τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας.

.                Στὴν ὁμιλία του ὁ Παναγιώτατος ἀναφέρθηκε στὴ σημασία καὶ στὴ συνεισφορὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὸν παγκόσμιο πολιτισμό, ἐπισημαίνοντας ὅτι αὐτὴ ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «ἡ μητρικὴ γλῶσσα τοῦ πνεύματος», στὴν ὁποία, πρόσθεσε, γράφτηκαν ἀπαράμιλλα ἔργα ποὺ ἄλλαξαν τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπότητας καὶ τὸν ροῦν τῆς ἱστορίας. “Μεταξὺ αὐτῶν ξεχωρίζει ἡ Καινὴ Διαθήκη, «σὰν νὰ διάλεξε ὁ Θεὸς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα γιὰ νὰ ἀναγγείλει τὸ Εὐαγγέλιό Του», ὅπως ἔχει λεχθῆ”, ἐπεσήμανε.

.              Ἡ Ἑλληνικὴ εἶναι ἡ γλῶσσα ποὺ ὑπενθυμίζει ἀενάως ὅτι ὑπάρχει ἀλήθεια καὶ βάθος τῶν πραγμάτων καὶ ὄχι μόνον ἡ τετράγωνη λογικὴ τῆς χρησιμοθηρίας. Μία γλῶσσα ποιητικὴ καὶ στοχαστικὴ ποὺ ἀντιπαθεῖ τὴν πεζότητα, ποὺ ὅταν τὴ γνωρίζης δὲν μπορεῖς παρὰ νὰ φιλοσοφῆς καὶ νὰ θεολογῆς, νὰ νοιώθης ποιητής. Εἶναι ἡ γλῶσσα ποὺ βαθαίνει τὸ μυστήριο τοῦ κόσμου, ἀποκαλύπτει τὴν ἁρμονία, ἡ ὁποία «κρύπτεσθαι φιλεῖ», ποὺ ξέρει ὅτι ἡ σοφία καὶ ἡ ἀλήθεια βρίσκονται «ἐν βυθῷ». Μία γλῶσσα ποὺ δὲν προσαρμόζεται στὴν προκρούστεια λογικὴ καὶ στὶς σολομώντειες λύσεις, ποὺ δὲν συμφιλιώνεται μὲ ἀντικειμενοποιήσεις καὶ μὲ τὴν προτεραιότητα τῶν μέσων. 
.              Ἡ γλῶσσα μας εἶναι τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὸν μεγαλύτερο πνευματικὸ παράδεισο τῆς οἰκουμένης. Ἡ Ἑλληνική, ὅπως γράφει ὁ Καθηγητὴς κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, «σμιλεύτηκε ἐπὶ 30 καὶ πλέον αἰῶνες στὴν ἔκφραση λεπτῶν ἐννοιῶν τῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς ἐπιστήμης, ἁδρῶν ἐννοιῶν τοῦ πολιτικοῦ λόγου καὶ τῶν πολιτειακῶν θεσμῶν, σύνθετων ἐννοιῶν τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου καὶ τῆς πατερικῆς θεολογίας, καθὼς καὶ βαθιῶν στοχαστικῶν ἐννοιῶν τοῦ ἀρχαίου δράματος, τῆς πεζογραφίας καὶ τῆς ποίησης» (Λεξικὸ τῆς Νέας Ἑλληνικῆς Γλώσσας, Ἀθήνα 2012, Εἰσαγωγή: Ἡ ἰδιαιτερότητα τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας, σ. 13). Πόσο τυχαῖο εἶναι ἄραγε ὅτι ἡγλῶσσα μας ἔχει «προνομιακὴ θέση» ἀνάμεσα στὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου, ὅτι «ἡ ἔννοια τῆς συνέχειας, προκειμένου γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, δὲν εἶναι ἰδεολόγημα, ἀλλὰ ἁπτὴ γλωσσικὴ πραγματικότητα»;
.               Αὐτὴ ἡ γλῶσσα εἶναι ἐπὶ μακροὺς αἰῶνες ἡ λαλιὰ τῶν γηγενῶν κατοίκων αὐτῆς τῆς Πόλης, τῆς Πόλης τῶν Ἀρχιεπισκόπων Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ ποιητοῦ τῆς θεολογίας, καὶ τοῦ «χρυσοῦ τὴν γλῶτταν» Ἰωάννου, τοῦ«Δημοσθένους τῆς Ἐκκλησίας», τῆς Πόλης τοῦ πολυΐστορος Φωτίου τοῦ Μεγάλου, τῶν ὑμνογράφων, τῶν ποιητῶν καὶ φιλοσόφων. Ἐδῶ ἔδρασαν οἱ Λογάδες τοῦ Γένους, ἡ Κεντρικὴ Ἐκπαιδευτικὴ Ἐπιτροπὴ καὶ ὁ Ἑλληνικὸς Φιλολογικὸς Σύλλογος, ἀναδείχθηκαν πρωτοπόροι ἄνδρες καὶ γυναῖκες στὰ γράμματα καὶ τὴ λογοτεχνία, ἐδῶ, ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰώνα, ἐκτυλισσόταν ζωηρὴ συζήτηση γιὰ τὴ δημοτικὴ καὶ τὴν καθαρεύουσα.”

Στὴ συνέχεια ὁ Πατριάρχης ὑπενθύμισε τὴν καθοριστικὴ συμβολὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴ διάσωση τῆς γλωσσικῆς ταυτότητάς μας.

.                Ἵδρυσε σχολεῖα, μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι γνώση καὶ χριστιανικὴ πίστη συγκροτοῦν τὸν πυρήνα τῆς ἰδιοπροσωπίας μας. Ἀτενίζουμε καθημερινὰ στὸ Φανάρι τὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, ποὺ συμβολίζει αὐτὴ τὴν τιτάνια προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας σὲ δύσκολους καιρούς, καὶ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ γνώση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπὸ μόνη της εἶναι εἰσαγωγὴ σὲ μία ὑψηλὴ κουλτούρα, σὲ ἕνα ἦθος ἐλευθερίας, σὲ ἕνα μοναδικὸ τρόπο ὕπαρξης καὶ συνύπαρξης, σκέψης καὶ πράξης. Καὶ σήμερα, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο συνεχίζει αὐτὴν τὴν παράδοση ὡς ὑπερασπιστὴς τῆς γλωσσικῆς μας ταυτότητας.

.               Ποτὲ ἡ ἐκμάθηση τῆς γλώσσας μας δὲν ὑπῆρξε εὔκολο ἐγχείρημα. Ἀπαιτοῦσε καὶ ἀπαιτεῖ εὐφυία, προσπάθεια καὶ κόπο. Ὅμως, ἡ προσπάθεια αὐτὴ ἀπέδιδε καρπόν ἑκατονταπλασίονα, συνέβαλλε στὴν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας, μᾶς ἔδινε τὴν ἱκανοποίηση νὰ χαιρόμαστε τὸν πολιτισμικὸ καὶ τὸν πνευματικό μας πλοῦτο, τὴν ποίηση καὶ τὰ ἄλλα λογοτεχνήματα, τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὑμνολογία, νὰ ξεφεύγουμε ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ στείρου ὠφελιμισμοῦ. Ὁ «ἐγκλωβισμὸς στὸ χρήσιμο» στὴν ἐποχή μας, κατὰ τὴν ὁποία, ὅπως λέγει ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «ἐὰν δὲν ἔχεις τίποτε νὰ κερδίσεις ἀπ’ αὐτὸ ποὺ κάνεις, σὲ κοιτάζουν ὅλοι μὲ ἀνοιχτὸ στόμα» (Ἡ Ἑλλάδα τοῦ Ἐλύτη, Ἀθήνα 2021, σ. 120), ἐπιτείνεται ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῆς τετράγωνης λογικῆς τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν καὶ τοῦτεχνοπωλίου, ποὺ κυριαρχεῖ στὸν χῶρο τῆς ἐκπαίδευσης. Θὰ λέγαμε, παραλλάσσοντας μία ἀντίστοιχη φράση, ὅτι «ἡἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας δὲν εὐδοκιμεῖ ὡς ἀξεσουὰρ μιᾶς τεχνοκρατουμενης ἐκπαίδευσης». Στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι δύσκολο νὰ βρεθῆ ἡ ζωτικῆς σημασίας λύση.”
.                “Καμμία προσπάθεια δὲν εἶναι πολυτέλεια, ὅταν ἀσχολούμαστε μὲ τὸ θέμα τῆς διατήρησης τῆς ἑλληνομάθειας καὶ ἑλληνογλωσσίας στὴν κοιτίδα τοῦ Γένους. Ἕνα εἶναι ἀπολύτως βέβαιο: Δὲν ἔχουμε ἄλλη ἐπιλογὴἀπὸ τὸ νὰ διαφυλάξουμε καὶ νὰ καλλιεργήσουμε τὴ γλωσσική μας κληρονομιά, ἡ παραμέληση τῆς ὁποίας θὰ σημάνη πολλαπλὲς συρρικνώσεις, στένεμα τοῦ πνευματικοῦ μας ὁρίζοντος. Πολλοὶ πολιτισμικοὶ ἀγῶνες κερδήθηκαν ἐδῶ, στὸκέντρο τῆς Ρωμιοσύνης, κάτω ἀπὸ ἀκραία δύσκολες συνθῆκες. Καὶ ὁ προκείμενος ἀγὼν πρέπει νὰ εἶναι νικηφόρος, γιὰ νὰ συνεχίσουμε, ὅπως θὰ μᾶς ἔλεγε πάλι ὁ Ἐλύτης, νὰ λέμε τὴ θάλασσα θάλασσα, τὸν οὐρανὸ οὐρανό, τὸν ἥλιο ἥλιο καὶ τὴν ἐλευθερία ἐλευθερία. Καλούμαστε ὅλοι σὲ κοινὴ προσπάθεια, μὲ αὐτοπεποίθηση, μὲ πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι ἀπὸ ἐκεῖνον, στὸν ὁποῖο δόθηκαν πολλά, θὰ ἀπαιτηθοῦν πολλά, κατὰ τὸβιβλικὸν «παντὶ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ’ αὐτοῦ» (Λουκ. ιβ´, 48).”

ΠΗΓΗ: ec-patr.org

Ο ΟΣΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ὁ ΣΤΕΙΡΙΩΤΗΣ

Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ὁ Στειριώτης [7 Φεβρουαρίου] (896-953)

ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Ἀθ. Οἰκονόμου, δάσκαλο

“Έπλησε Λουκᾶς θαυμάτων τὴν Ἑλλάδα,
Ὃς οὐδὲ νεκρὸς παύεται τῶν θαυμάτων.”

ΚΑΤΑΓΩΓΗ – ΓΕΝΝΗΣΗ: Ἡ καταγωγὴ τῆς οἰκογενείας τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ, τοῦ ἱδρυτῆ τῆς ὁμωνύμου ἱερᾶς μονῆς τῆς Βοιωτίας, ἦταν ἀπὸ τὴν Αἴγινα. Γιὰ τὸ φόβο ὅμως τῶν Σαρακηνῶν [τὴν ἐποχὴ ἐκείνη μὲ κέντρο τὴν Κρήτη οἱ Μωαμεθανοὶ αὐτοὶ πειρατὲς ἐπέδραμαν σὲ πλῆθος παραλίων πολιτειῶν] οἱ πρόγονοί του ἐγκαταστάθηκαν στὰ παράλια της Φωκίδας, κοντὰ στοὺς πρόποδες τοῦ ὅρους τοῦ Ἰωάννου ἢ Ἰωαννίτζη ἢ ὅπως τὸ λένε σήμερα οἱ κάτοικοι τῆς Δεσφίνας, Γιαννιμάκι. Γιὰ τὸν ἴδιο ὅμως λόγο ἔφυγαν καὶ ἀπ’ ἐκεῖ καὶ πῆγαν στὸ Καστόριον, τὸ σημερινὸ Καστρί, δίπλα στοὺς ἀρχαίους Δελφούς. Ἐκεῖ γεννήθηκε ὁ Λουκᾶς, τὸν Ἰούλιο τοῦ 896 μ.Χ. Ἦταν τὸ τρίτο ἀπὸ τὰ ἑπτὰ παιδιὰ τοῦ Στεφάνου καὶ τῆς Εὐφροσύνης. Ἀπὸ μικρὸς ἔδειχνε μεγάλη κλίση γιὰ τὸν ἀσκητικὸ βίο καὶ περνοῦσε τὶς ὧρες του μὲ συνεχῆ προσευχή.

ΣΤΟΝ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΒΙΟ: Τὸ 910, σὲ ἡλικία μόλις 14 ἐτῶν, ἀκολούθησε δύο μοναχοὺς στὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ, καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Παναγίας τῆς Ἀθηνιώτισσας, ποὺ τότε ἦταν πάνω στὴν Ἀκρόπολη ἤ, κὰτ΄ἄλλους, στὸ μοναστήρι τῆς Μεγάλης Παναγίας, τὸ σημερινὸ Μοναστηράκι, ὁ Λουκᾶς ἔγινε μοναχός. Ἴσως ὁ Λουκᾶς νὰ ἔμεινε γιὰ λίγο σ’ ἕνα ἀσκηταριὸ στὴν πλαγιὰ τοῦ Ὑμηττοῦ, ὅπου σήμερα εἶναι ἡ μονὴ τοῦ Ἀστερίου [ἄλλωστε, κατὰ μία ἐκδοχή, τὸ “Ἀσκητήριο Λουκᾶ ἀπὸ τοῦ Στειρίου”, ἴσως νὰ ἔγινε μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου “Ἀστερίου”. Μὲ τὶς πολλὲς ὅμως παρακλήσεις τῆς μητέρας του ξαναγύρισε στὸ Καστόριο. Μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες πῆγε νὰ ἀσκητέψει στὸ Γιαννιμάκι, ὅπου ἔμεινε ἑπτὰ χρόνια, κοντὰ σ’ ἕνα μικρὸ ἐκκλησάκι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἀπὸ δύο μοναχοὺς ποὺ πέρασαν ἀπ’ ἐκεῖ πηγαίνοντας στὴ Ρώμη, πῆρε τὸ μέγα ἀγγελικὸ σχῆμα, ἔγινε δηλαδὴ μεγαλόσχημος.

ΣΤΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ: Γιὰ νὰ ἀποφύγει τὶς βαρβαρικὲς ἐπιδρομὲς πῆγε στὸ Ζεμενὸ τῆς Κορινθίας, ὅπου ἔμεινε κοντὰ σὲ ἕναν στυλίτη ἀσκητὴ γιὰ 10 χρόνια. Τὸ 927 σὲ ἡλικία 31 ἐτῶν γύρισε καὶ πάλι στὸ Γιαννιμάκι, ὅπου ἔμεινε 12 χρόνια. Ἀπ᾽ ἐκεῖ πῆγε στὸ Καλάμι, ἕνα μέρος μὲ νερό, ἀνατολικά τῆς Ἀντίκυρας [σήμερα ἀπὸ τοὺς κατοίκους τοῦ γειτονικοῦ Κυριακίου λέγεται Ζάλτσα]. Μετὰ ὅμως ἀπὸ 3 χρόνια, γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὶς ἐπιδρομές, κατέφυγε στὸν Ἀμπελώνα, ἕνα ἔρημo μικρὸ ξερονήσι, ὅπου ἔμεινε 3 χρόνια. Ἐκεῖ πῆγαν οἱ τότε κάτοικοι τοῦ Στειρίου καὶ τὸν ἔπεισαν νὰ ἔρθει κοντὰ στὸ χωριό τους.

ΣΤΟ ΣΤΕΙΡΙ: Τὸ 946, ὅταν ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ἦταν περίπου 49 ἐτῶν, ἐγκαταστάθηκε στὴν καταπράσινη καὶ μαγευτικὴ θέση, ὅπου σήμερα εἶναι τὸ μοναστήρι του. Ἔκτισε τὸ κελί του, ἕνα ἐκκλησάκι γιὰ νὰ προσεύχεται καὶ ἔφτιαξε ἕναν κῆπο, ὅπου καλλιεργοῦσε τὰ χορταρικά του. Ἡ φήμη του τράβηξε ἐκεῖ καὶ ἄλλους ἀσκητές, ὅπως τοὺς Γρηγόριο, Παγκράτιο καὶ Θεοδόσιο. Μαζί τους καὶ μὲ τὴν οἰκονομικὴ βοήθεια πολλῶν θαυμαστῶν του, στρατηγῶν καὶ ἀξιωματούχων τοῦ Κράτους, ἄρχισε τὴν οἰκοδόμηση τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Βαρβάρας. Δὲν πρόλαβε ὅμως νὰ τὴν τελειώσει. Στὸ Στείρι τὸν ἐπισκέπτονταν χιλιάδες πιστοὶ ποὺ ζητοῦσαν συμπαράσταση στὶς δυσκολίες τους καὶ θεία φώτιση στὴ ζωή τους. Ἀνάμεσά τους καὶ ὁ στρατηγὸς τοῦ Θέματος τῆς Ἑλλάδος Κρηνίτης Ἀροτρᾶς.

ΣΤΙΣ ΟΥΡΑΝΙΟΥΣ ΜΟΝΑΣ: Τὸ Νοέμβριο τοῦ 952 προέβλεψε τὸν ἐπικείμενο θάνατό του, ποὺ πράγματι συνέβη στὶς 7 Φεβρουαρίου τοῦ 953. Ἔζησε λιγότερο ἀπὸ 57 ἔτη. Ὁ μαθητής του Γρηγόριος τὸν ἔθαψε μέσα στὸ κελί του. Μετὰ τὸ θάνατό του, ἡ φήμη ὅτι τὸ λείψανά του ἦταν θαυματουργὰ ἔκανε πλῆθος πιστῶν νὰ συρρέουν στὸ μοναστήρι γιὰ νὰ θεραπευθοῦν, καὶ τὰ ἀρχικὰ κτίσματα ἔδωσαν τὴ θέση τους σὲ μνημειωδέστερα κτίρια.

ΘΑΥΜΑΤΑ – ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ – ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ: Ὕστερα ἀπὸ 2 χρόνια, τὸ 955 μ.Χ., οἱ συνασκητὲς καὶ μαθητὲς του γιόρτασαν γιὰ πρώτη φορὰ τὴ μνήμη τῆς κοίμησής του. Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αὐστηρὴ ἀσκητικὴ ζωὴ ποὺ ἔκανε, τὴν ταπεινοφροσύνη του, τὴν ἀγάπη του γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τὴν ἀπέραντη φιλανθρωπία του, τὴν ἀκλόνητη πίστη του στὸ Χριστό, εἶχε μεγάλη θαυματουργικὴ καὶ θεραπευτικὴ δύναμη. Ἄπειρα εἶναι τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε στὴ ζωή του, ἐνῶ, μετὰ τὸ θάνατό του, χιλιάδες ἀσθενεῖς ἔρχονταν προσκυνητὲς στὸν τάφο του, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀνέβλυζε μύρο, καὶ ἔβρισκαν τὴ θεραπεία τους. Ἀλλὰ ὁ Ὅσιος Λουκᾶς εἶχε καὶ προφητικὴ ἱκανότητα. Εἶχε προβλέψει τὴν ἐπιδρομὴ τῶν Βουλγάρων, τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κρήτης ἀπὸ τὴν κατοχὴ τῶν Ἀράβων [Σαρακηνῶν], τὸ θάνατό του, κ.ἄ. Ἡ ἀπελευθέρωση μάλιστα τῆς Κρήτης, τὴν ὁποία εἶχε προβλέψει τὸ 942 καὶ ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε 19 χρόνια ἀργότερα, τὸ 961, ἀπὸ τὸ Νικηφόρο Φωκά, συνετέλεσε στὸ νὰ αὐξηθεῖ ὁ σεβασμὸς πρὸς τὴ μνήμη του ἰδιαίτερα στὴ βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη¹. Πλούσιες δωρεὲς στέλνονταν στὴ Μονὴ τακτικά. Στὰ θεῖα χαρίσματα τοῦ ἀσκητῆ Ὁσίου ὀφειλόταν καὶ ἡ στενή του σχέση μὲ τοὺς στρατηγοὺς τοῦ Θέματος τῆς Ἑλλάδος, μὲ ἕδρα τὴν ἀκμάζουσα τότε Θήβα. Οἱ στρατηγοὶ Πόθος, γιὸς τοῦ Λέοντος Ἀργυροῦ, καὶ Πρωτοσπαθάριος Κρηνίτης ὁ Ἀροτρᾶς τίμησαν τὸν Ὅσιο. Ὁ Κρηνίτης μάλιστα ἄρχισε νὰ κτίζει μὲ ἔξοδά του ἐκκλησία, ὅσο ζοῦσε ὁ Ὅσιος, τὸ 946, στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Βαρβάρας. Ἔτσι, ὄχι μόνο τελείωσε ἡ ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ἡ ὁποία σήμερα εἶναι ἀφιερωμένη στὴ Θεοτόκο, ἀλλὰ ὕστερα ἀπὸ λίγα χρόνια, τὸ 1011 μ.Χ., κτίστηκε καὶ ὁ δεύτερος, ὁ μεγάλος ναός, τὸ Καθολικό, ἀπὸ τὸν τότε ἡγούμενο Φιλόθεο. Ἡ οἰκοδομὴ τοῦ Καθολικοῦ, ἀποδίδεται, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, σὲ τρεῖς αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου: Τὸν Ρωμανὸ Β (959-963), τὸν Βασίλειο τὸν Βουλγαροκτόνο (976-1028) καὶ τὸν Κωνσταντῖνο Θ τo Μονομάχο (1042-1056). Ἡ ἐκκλησία αὐτὴ ἀφιερώθηκε στὸν Ὅσιο Λουκᾶ καὶ μέσα σ’ αὐτὴν τοποθετήθηκε ἡ λειψανοθήκη του.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ: Τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ σήμερα βρίσκεται στὸ μοναστήρι, ὅπου ἔφτασε τὸ 1986 ἀπὸ τὴν Βενετία, ἐνῶ χιλιάδες ἐπισκέπτες ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὄχι μόνο, προσέρχονται στὴ Μονὴ γιὰ νὰ τὸ προσκυνήσουν². Ἡ παράδοση τοῦ μοναστηριοῦ βεβαίωνε ὅτι τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ὁσίου εἶχαν ἁρπαγεῖ κατὰ τὸν 13ο αἰ. ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους καὶ εἶχαν μεταφερθεῖ στὸ Βατικανό. Ἡ εἴδηση τῆς ἀνεύρεσής τους ἦρθε ἀπὸ τὴ Βενετία, στὴν ὁποία κατέληξαν, κατὰ τὴν ἐκδοχὴ τῶν Λατίνων, ὡς ἑξῆς: ὅταν οἱ Τοῦρκοι κατέλαβαν τὴ Βοιωτία στὰ 1460, μία ὁμάδα μοναχῶν διέφυγε μὲ τὸ σκήνωμα τοῦ Ὁσίου στὴ Λευκάδα. Μετὰ τὴν κατάκτηση καὶ τῆς Λευκάδας τὰ λείψανα τοῦ Ὁσίου μεταφέρθηκαν στὴ Βοσνία. Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1463 ἡ Βοσνία κατακτήθηκε καὶ αὐτὴ ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ οἱ Φραγκισκανοὶ μοναχοὶ ἔφεραν τὰ ἱερὰ λείψανα στὴ Βενετία. Ἤδη ὅμως εἶχε δημιουργηθεῖ σύγχυση καὶ θεωρήθηκε ὅτι τὰ λείψανα τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ ἀνήκουν στὸν Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ, ποὺ εἶχε ἐνταφιαστεῖ καὶ αὐτὸς στὴν πόλη τῶν Θηβῶν. Ἐπακολούθησαν συζητήσεις καὶ Σύνοδος Καρδιναλίων στὶς 16 Δεκεμβρίου τοῦ 1464, ὅπου ἀποδείχθηκε ὅτι τὰ λείψανα ποὺ εἶχαν μεταφερθεῖ στὴν Ἰταλία ἀνήκουν σὲ μοναχό τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, τὸν Λουκᾶ, τὸν ἐπονομαζόμενο «Στειριώτη».

1. Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς εἶχε προφητεύσει τὸ 941 ὅτι «Ρωμανὸς Κρήτην χειροῦται», θὰ ἐλευθερώσει δηλαδὴ τὴν Κρήτη ἀπὸ τοὺς Σαρακηνούς. Ὅταν ρωτήθηκε ἂν ἐπρόκειτο γιὰ τὸν αὐτοκράτορα Ρωμανὸ Α´, ποὺ βασίλευε τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ἀπάντησε «οὐχ οὗτος ἀλλ’ ἕτερος». Ἔτσι ἡ ἀνέγερση τοῦΚαθολικοῦ συνδυάστηκε μὲ τὴν προφητεία αὐτή, γιατί ἦταν ἑπόμενο ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Ρωμανὸς Β΄ νὰ θέλησε νὰ ἀνεγείρει ἕναν μεγαλοπρεπῆ ναὸ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη στὸν Ὅσιο γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κρήτης (961), ὅπως εἶχε προφητεύσει εἴκοσι χρόνια νωρίτερα. Ὅμως ὁ Ρωμανὸς Β´ ἀπεβίωσε τὸ 963, δύο χρόνια μετὰ τὴν ἀνακατάληψη τῆς Κρήτης. Ἑπομένως τὸ χρονικὸ διάστημα τῶν δύο ἐτῶν ποὺ μεσολάβησε κρίνεται ἀνεπαρκὲς γιὰ τὴν ἀποπεράτωση τοῦ μεγαλεπήβολου αὐτοῦἔργου.
2. Πάντως τὸ πρόβλημα τῆς γνησιότητας τοῦ Λειψάνου τοῦ Ὁσίου Λουκᾶ παραμένει, ἐφ’ ὅσον τὸλείψανο ποὺ ἐπιστράφηκε φέρει Κάρα, ἐνῶ στὴ Μονὴ Φιλοθέου Ἁγίου Ὄρους φυλάσσεται κάρα ποὺἀποδίδεται στὸν ἴδιο Ἅγιο.

ΟΙ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΟΥ «ΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΥ» ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΕΘΝΙΚΕΣ καὶ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ [Τυμβωρυχία στὴ μνήμη τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Τυμβωρυχία στὴ μνήμη τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.                     Μετὰ τὰ ὅσα ἀπαράδεκτα γράφουν, μιλᾶνε καὶ πράττουνε οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ Νομοσχεδίου περὶ τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλόφιλων ἔφτασαν στὴν κατάντια, χωρὶς ντροπή, νὰ διαπράξουν τυμβωρυχία στὴ μνήμη τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ. Στὴν εἰσηγητικὴ ἔκθεση τοῦ Νομοσχεδίου ὑποστηρίζεται ὅτι ἡ φράση «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν» τοῦ ἀείμνηστου ἰδρυτοῦ καὶ ἡγέτη τῆς Νέας Δημοκρατίας καὶ διατελέσαντος ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν Πρωθυπουργοῦ καὶ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας ἐξέφραζε τὴν ἀντίληψή τους, ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς δῆθεν προοδευτικοὺς κύκλους τῆς γηραιᾶς ἠπείρου μας στὶς συνήθειές  τους…
.                  Ἡ ὕβρις κατὰ τοῦ Κων. Καραμανλῆ ἐγράφη μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ἀδύνατο νὰἀπαντήσει καὶ νὰ βάλει στὴ θέση τους τὰ πράγματα καὶ τοὺς διαδόχους του. Ὅμως ὑπάρχουν οἱλόγοι του, ποὺ ἀποτελοῦν σκαμπίλι ἠχηρὸ σὲ ὅλους ὅσοι τοὺς καπηλεύονται. Στὴν ὁμιλία του στὸἌαχεν, ὅταν, στὶς 4 Μαΐου 1978, τοῦ ἀπονεμήθηκε ἡ ἀνώτατη διάκριση τοῦ βραβείου τοῦΚαρλομάγνου παρουσίᾳ πολλῶν Εὐρωπαίων ἀξιωματούχων, ἀφοῦ παρατήρησε ὅτι ἡ Ἑλλάδα οὔτε εἶναι δορυφόρος τῆς ΕΣΣΔ, οὔτε θὰ μποροῦσε νὰ ἀνήκει στὶς τότε ὀνομαζόμενες ἀδέσμευτες χῶρες, εἶπε τὰ ἑξῆς σὲ ὅσους φοβόντουσαν ὅτι οἱ λαοὶ τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης θὰ χάσουν τὴν ταυτότητά τους:
.                     «Ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ ἔθνη ποὺ θὰ συμπήξουν τὴν Κοινότητα θὰ χάσουν τὴν προσωπικότητά τους, ὅτι ὅλοι ἐμεῖς οἱ Εὐρωπαῖοι θὰ χάσουμε τὸν ἐθνικό μας πολιτισμὸ καὶ θὰγίνουμε μία μάζα χωρὶς φυσιογνωμία καὶ χαρακτήρα.
.                  Εἶναι θλιβερὸ φαινόμενο νὰ βλέπουμε ἀνθρώπους ποὺ νὰ μὴν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό τους καὶ στὴ ράτσα τους. Κανένας λαὸς μὲ ἱστορικὴ συνείδηση, φορέας ἑνὸς πολύχρονου πολιτισμοῦ, δὲν ἀπορροφᾶται ἀπὸ ἄλλους, ὅσο πολυπληθέστεροι καὶ πλουσιότεροι καὶ ἂν εἶναι…
.                    Λησμονοῦν (Σημ. γρ. οἱ σκεπτικιστὲς) τὸν εὐρωπαϊκὸ πολιτισμό, ποὺ εἶναι σύνθεσις τοῦἑλληνικοῦ, τοῦ ρωμαϊκοῦ καὶ τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος. Μία σύνθεσις, στὴν ὁποία τὸ ἑλληνικὸπνεῦμα εἰσέφερε τὴν ἰδέα τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ὀμορφιᾶς. Τὸ ρωμαϊκὸ πνεῦμα τὴνἰδέα τοῦ Κράτους καὶ τοῦ δικαίου καὶ ὁ Χριστιανισμὸς τὴν Πίστη καὶ τὴν Ἀγάπη. Ἐπάνω σὲ αὐτὸν τὸν κοινὸ πολιτισμὸ θὰ οἰκοδομήσουμε τὴν εὐρωπαϊκὴ Συμπολιτεία».
.             Τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχουν αὐτοὶ οἱ βαρυσήμαντοι λόγοι τοῦ Κων. Καραμανλὴ μὲ τὰ ὅσα σκέπτονται καὶ πράττουν οἱ διάδοχοί του; Τί σχέση ἔχουν οἱ ἀρχὲς τῆς Ν.Δ. καὶ τοῦ Κων. Καραμανλῆ μὲ τὴ σημερινὴ Νέα Δημοκρατία;
.          Ὅπως σωστὰ γράφει ὁ Mathieu Bock-Cote στὸν “Figaro” (4/2/2024, σελ. 21) οἱσημερινοὶ «προοδευτικοὶ» κύκλοι δὲν ἀνήκουν στὴν Εὐρώπη, οὔτε στὸν πολιτισμό της, αὐτὸν ποὺ ὁραματίστηκαν  οἱ Κων. Καραμανλής,  Ἀντενάουερ, Σουμάν, ἀνήκουν στὴν ἰδεολογία ποὺ ὀνομάζεται «εὐρωπαϊσμὸς» καὶ ποὺ εἶναι ἕνα παρακλάδι τῆς παγκοσμιοποίησης. Εἶναι ἕνα εἶδος νεοσοσιαλισμοῦ, ποὺ λειτουργεῖ μὲ τὸν πολλαπλασιασμὸ συχνὰ δυσνόητων ἀρχῶν καὶ κανόνων, ποὺ τὶς περισσότερες φορὲς προέρχονται ἀπὸ τεχνοκρατικοὺς κύκλους καὶ εἶναι παράλογοι. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀντικαθιστοῦν δημοκρατικὲς καὶ ἐθνικὲς ἐξουσίες, ποὺ οἱ ἴδιοι τὶς κρίνουν «ξεπερασμένες» ἀπὸ τὴν ἱστορία… Τὸ θέμα πλέον εἶναι ἂν οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ – φυσικὰ καὶ οἱἝλληνες – θὰ ἀντιδράσουμε καὶ πόσο σὲ αὐτὴ τὴν παρακμιακὴ κατάσταση.-

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΨΕΥΔΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Τὰ μεγάλα ψεύδη τοῦ Πρωθυπουργοῦ

Τοῦ Περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ» τ.2303/15.02.24

.                     Πρὸ ἑβδομάδων, στὶς 10 τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου, ὁ Πρωθυπουργὸς ἔδωσε συνέντευξη στὴν ΕΡΤ, στὴν ὁποία μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρθηκε καὶ στὸ θέμα τοῦ πολιτικοῦ γάμου τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν. Ἐπιχειρηματολόγησε ἀρκετὰ καὶ μὲ ἐπιμονὴ γιὰ τὴν ὑποτιθέμενη ἀναγκαιότητα ἑνὸς νομοθετήματος, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀναγνωρίζεται πολιτικὸς γάμος γιὰ τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια καὶ θὰ δίνεται σ᾿ αὐτὰ ἡ δυνατότητα υἱοθεσίας παιδιῶν. Ἐπισήμανε ὅμως ὅτι δὲν θὰ ἐπιτρέπεται ἡ ἀπόκτηση τέκνου μέσῳ παρένθετης μητέρας.
.                     Σὲ μία δὲ στιγμὴ ἔντονα συγκινησιακὴ ρώτησε καὶ τὸ ἑξῆς: «Κοιτάω στὰ μάτια ὅλους αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι μπορεῖ νὰ ἔχουν κάποια ἐπιφύλαξη γιὰ τὸ θέμα αὐτό: ἐξυπηρετοῦμε τὰ δικαιώματα τῶν παιδιῶν, τὰ ὁποῖα ἤδη ὑπάρχουν, μὲ τὸ νὰ μὴ ρυθμίσουμε τὰ λίγα παιδιά, τὰ λίγα ζευγάρια ποὺ τελικὰ τοὺς ἀφορᾶ τὸ ζήτημα, ἀλλὰ τοὺς ἀφορᾶ πολύ; Ξέρετε, ἕνα παιδὶ γεννημένο στὸ ἐξωτερικὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει Ἕλληνας, Ἕλληνας πολίτης, γιατὶ πολὺ ἁπλὰ δὲν ἀναγνωρίζουμε ἐμεῖς στὴν Ἑλλάδα τὸν γάμο».
.                     Τὸ πολὺ μεγάλο ψεῦδος τοῦ Πρωθυπουργοῦ εἶναι ὅτι τεχνηέντως καὶ ὑποκριτικὰ στρέφει τὸ θέμα στὰ ἀπὸ υἱοθεσία ἢ παρένθετη μητέρα ἢ ἄλλως πως ἀποκτημένα ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια παιδιά, ἐνῶ τὸ κύριο ἐπιδιωκόμενο εἶναι ὁ γάμος τους. Πέτυχε μὲ τὸ ψεῦδος του ὅλα τὰ μέσα ἐνημερώσεως νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὸ θέμα τῶν ὅποιων παιδιῶν, ἀντὶ μὲ τὸ πρόβλημα τοῦ ἀλλόκοτου γάμου ποὺ διαστρέφει τὴν ἐδῶ καὶ χιλιετίες ἔννοιά του.
.                     Ψεύδεται καὶ ὑποκρίνεται ὁ Πρωθυπουργός, διότι τὸ ζήτημα τῶν μὲ ὅποιο τρόπο ἀποκτηθέντων παιδιῶν τακτοποιεῖται πολὺ εὔκολα μὲ σχετικὴ προσθήκη στὸ Σύμφωνο Συμβίωσης.
.                     Ἐξέφρασε ἀγωνία ὁ Πρωθυπουργὸς γιὰ τὸ τί θὰ γίνουν αὐτὰ τὰ παιδιὰ σὲ περίπτωση θανάτου τοῦ ἑνὸς ἐκ τῶν δύο ὁμοφυλόφιλων. Καὶ ὅμως δὲν ἀγνοεῖ ὅτι ὑπάρχει ἤδη σχετικὴ νομολογία γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔχουν ἑτερόφυλα ζευγάρια ἀπὸ προηγούμενο γάμο.
.                     Μὲ τὸν προωθούμενο διὰ πονηρῶν μεθόδων πρὸς ψήφιση νόμο του ἰσχυρίζεται ὅτι νομοθετεῖ ἴσα δικαιώματα γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους. Τραγικὸ λάθος! Τοὺς δίνει περισσότερα ἀπ᾿ ὅ,τι στὰ ἑτερόφυλα ζευγάρια, τὰ ὁποῖα ἀποκτοῦν παιδιὰ μὲ πόνους καὶ ἀγωνίες. Τοὺς δίνει αὐτὸ ποὺ δὲν δικαιοῦνται νὰ ἔχουν, διότι δὲν παράγει καρποὺς ἡ διεστραμμένη σχέση τους.
.                     Καταστρέφει ἔτσι τὰ θεμέλια τῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ ἔθνους. Θλιβερό, ἀξιοθρήνητο κατάντημα!

ΠΗΓΗ: osotir.org

«ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΣΗ “ΚΑΤΗΧΗΣΗ”, ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ» (Μητροπ. Καρπενησίου Γεώργιος)