«Α ΜΠΕ ΜΠΑ ΜΠΛΟΜ, ΤΟΥ ΚΕΙΘΕ ΜΠΛΟΝ»! ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ (γλωσσική) ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΣ;

Ἡ διαχρονικότητα τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης
εἶναι ἀδιαμφισβήτητη καὶ αὐταπόδεικτη!

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Μπορεῖ νὰ ἔχουμε τὰ ἱστορικὰ ἐχέγγυα γιὰ νὰ ἀντέξουμε, ἂν τὰ συνδυάσουμε βεβαίως καὶ μὲ τὰ οὐράνια…!
Ὅσο γιὰ τὴν αὐθεντικότητα τοῦ ἀρχαίου ρητοῦ ὑπάρχουν νόμιμες ἐνστάσεις. Πάντως καὶ οἱ εὐφάνταστοι αὐτοσχεδιασμοὶ (ποὺ πάντως ἀδέξια ὑπογραμμίζουν τὴν ἱστορικὴ συνέχεια καὶ τὴν γλωσσικὴ διαχρονία τοῦ ἑλληνισμοῦ) δικαιοῦνται νὰ διεκδικήσουν ἕνα μικρὸ μερίδιο στὴν ἀνακούφιση τῆς ἐθνικῆς κατηφείας!

 Μεταξὺ τῶν πολλῶν παραδειγμάτων αὐτῆς τῆς ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ἰδοὺ ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον ἐνδιαφέροντα:

 .            Μικροὶ εἴχαμε παίξει τὸ γνωστὸ παιδικὸ παιχνίδι : δύο ὁμάδες ἀντιπαρατιθέμενες, ἐναλλὰξ νὰ ἐφορμοῦν ἡ μία τῆς ἄλλης ψελλίζοντας ἀκαταλαβίστικα λόγια, ποὺ ὅλοι νομίζαμε ἀποκυήματα παιδικῆς φαντασίας καὶ κουταμάρας (μετέπειτα πῆρε τὴν μορφή: «ἔλα νὰ τὰ βγάλουμε») «Ἄ μπέ μπὰ μπλόν, τοῦ κεῖθε μπλόν, ἄ μπέ μπὰ μπλόν, τοῦ κεῖθε μπλόν, μπλὴν-μπλόν!»
.            Τί σημαίνουν αὐτά; Μὰ , τί ἄλλο, ἀκαταλαβίστικες παιδικὲς κουταμάρες, θὰ εἰπεῖ κάποιος. Ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι.
.            Ἀτυχῶς, ἡ Ἑλληνική, ἐδέχθη πλεῖστες ὅσες προσβολὲς ἀπὸ ἐξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ἄ., που δὲν κατανοοῦσαν τὴν ἑλληνικὴ -οὔτε κἂν εἶχαν τὴν φωνητικὴ ἀνατομία ποὺ θὰ τοὺς ἐπέτρεπε σωστὲς ἐκφωνήσεις φωνηέντων – ἐμιμοῦντο τὶς φράσεις, παραφράζοντάς τες συχνότατα, καὶ ἔτσι διεστραμμένα καὶ παραμορφωμένα, ἔφθασαν μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, ὥστε πλέον νὰ μὴ ἀναγνωρίζονται.
.            Κατ’αὐτὸν τὸν τρόπο, εἰσήχθησαν εἰς τὴν Ἑλληνικὴ ὅροι, λέξεις καὶ φράσεις, ὡς μέσα ἀπὸ παραμορφωτικὸ κάτοπτρο εἴδωλα, καθιστάμενα ἀγνώριστα στὸν ἁπλὸ κόσμο.
.            Ἂς ἐπανέλθουμε στὸ πιὸ πάνω. Ἡ ὅλη στιχομυθία προήρχετο ἀπὸ παιδικὸ παιχνίδι ποὺ ἔπαιζαν οἱ Ἀθηναῖοι Παῖδες (καὶ οὐ μόνον), καὶ ταυτοχρόνως ἐγυμνάζοντο στὰ μετέπειτα ἀληθινὰ πολεμικὰ παιχνίδια. Πράγμα ἀπολύτως φυσικό, ἀφοῦ πάντοτε ὁ Ἀθηναῖος Πολίτης ἐτύγχανε καὶ Ὁπλίτης!  (παίζοντας καὶ μὲ τὰ γράμματα, προκύπτουν συνδεόμενες ἔννοιες: Πολίτης – Ὁπλίτης)
.            Τί ἔλεγαν λοιπὸν οἱ ἀντιπαρατιθέμενες παιδικὲς ὁμάδες, ποὺ τόσον παραφράσθηκε ἀπὸ τοὺς μεταγενέστερους; Ἰδοὺ ἡ ἀπόδοση: «Ἀπεμπολών, τοῦ κεῖθεν ἐμβολών !!!…» (ἐπαλαμβανόμενα μὲ ρυθμό, ἐναλλὰξ ἀπὸ τὴν δῆθεν ἐπιτιθέμενη ὁμάδα) Τί σήμαιναν ταῦτα; Μὰ ἁπλὰ ἑλληνικὰ εἶναι! «Σὲ ἀπεμπολῶ, σὲ ἀπωθῶ, σὲ σπρώχνω, πέραν (ἐκεῖθεν) ἐμβολών σε (βλ. ἔμβολο) μὲ τὸ δόρυ μου, μὲ τὸ ἀκόντιό μου»!!!

 ΠΗΓΗ: opougis.blogspot.gr (ἀπὸ anixneuseis.gr)