Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-2 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ Ἑλληνικὴ Παράδοση καὶ οἱ ἐχθροί της

Β´ Μέρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Μέρος Α´: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-1 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

.               Γιὰ τὴν ἀξία τῆς Ἑλληνικῆς Παράδοσης, ὡς θεμελιώδους παράγοντα συνέχισης τῆς ὕπαρξης τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων, ἔγραψαν οἱ περισσότεροι λόγιοί μας. Ἐκφράζουν τὴν ἀλήθεια, πὼς μὲ αὐτὴ τὴν Παράδοση οἱ Ἕλληνες διατηρήσαμε τὴν ταυτότητά μας ἐπὶ αἰῶνες σκλαβιᾶς σὲ ἑτερόδοξους καὶ ἀλλόθρησκους βάρβαρους κατακτητές μας.
.              Ὁ Γιῶργος Σεφέρης στὸ βιβλίο του «Τρεῖς μέρες στὰ Μοναστήρια τῆς Καππαδοκίας» (Ἔκδοση τοῦΓαλλικοῦ Ἰνστιτούτου Ἀθηνῶν τὸ 1953) γράφει: «Πρέπει νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ ζήσει μὲ ἄνεση ἕνα διάστημα σ’ αὐτὰ τὰ μέρη. Νὰ ἰδεῖ καὶ νὰ ξαναϊδεῖ, νὰ ἀργοπορήσει, νὰ στοχαστεῖ καὶ νὰἀναμετρήσει… Κι ἂν τύχει καὶ εἶναι Ἕλληνας, πρέπει νὰ ἔχει τὸν πόθο νὰ κοιτάξει ἀπὸ πιὸ κοντὰ τί χρωστᾶμε καὶ νομίζω ὅτι χρωστᾶμε πολλὰ στὸ σταυροδρόμι αὐτῆς τῆς Ἄκρης, ποὺ εἶναι συνάμα ἕνα ἀνυποψίαστο, γιὰ τοὺς περισσότερους, χωνευτήρι ρευμάτων Ἀνατολῆς, Βοριᾶ, Νοτιᾶ καὶΔύσης. Πρέπει νὰ ἔχει τὴν ἰδιοσυγκρασία νὰ ἰδεῖ αὐτὸ ποὺ λέμε ἑλληνικὴ παράδοση, ἐν κινήσει, ὅπου τὸ μικρὸ καὶ λησμονημένο μπορεῖ νὰ ἔχει τὴν ἴδια σημασία μὲ τὰ ἀπαρασάλευτα μνημεῖα τῆς τέχνης».
.                 Ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος στὴν παρθενική του ὁμιλία στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τὸ 1988, εἶπε μεταξὺ ἄλλων: «Νὰ εἰπῶ ὅτι ἡ ἠθική μας ἀντίσταση ἔχει καταθέσει τὰ ὅπλα καὶ ὅτι κινδυνεύουμε νὰ καταποντιστοῦμε μέσα στὴν εὐρωπαϊκὴ χοάνη, ποὺ αὔριο θὰ ἀρχίσει νὰ ἐπεκτείνεται καὶ πρὸς τὰ ἐδῶ; Νὰ εἰπῶ ὅτι ἀρχίσαμε νὰ κατεδαφίζουμε τὴ γλῶσσα μας καὶ ὅτι αὐτὸ ἰσοδυναμεῖ μὲ κατεδάφιση τοῦ ἴδιου τοῦ ἔθνους μας;… Αὐτὸς εἶναι ἕνας λόγος περισσότερος ποὺ ἐπιβάλλει νὰ συνέλθουμε ἐμεῖς, σὰν φυσικοὶ κληρονόμοι, ποὺ εἴμαστε, καὶ νὰ σκεφτοῦμε τί θὰ κάνουμε. Πῶς θὰ ἀνασυνθέσουμε τὴ φθαρμένη μας ἑλληνικὴ ταυτότητα. Ὅλοι τὸ γνωρίζουμε πὼς δὲν μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ μίαν ἀνανεωμένη ἐθνικὴ παρουσία, ἔχοντας πάψει νὰ λειτουργοῦμε πάνω στὶς ρίζες μας».
.              Ὁ Ζήσιμος Λορεντζάτος γράφει στὸ βιβλίο του «Collectanea» (Ἔκδ. Δόμος): «Χωρὶς τὴν πίστη μου καὶ χωρὶς τὴ γλῶσσα μου – τὰ δύο αὐτὰ ὑπερατομικὰ κρατήματα ἢ κερκέλια (σημ. γρ.: συνδετικοὺς κρίκους) – πέφτω… πέφτω… πέφτω… στὸ κενό, ὄχι τὸ φυσικὸ κενὸ ποὺ προβλημάτιζε τὸν Πασκὰλ καὶ τοὺς ἀκόλουθους τῆς φυσικῆς ἐπιστήμης – μήτε τὸ κενὸ τῆς φιλοσοφίας, ποὺ τὸἀπόστεργε ὁλότελα ὁ Λάϊμπνιτς, ἀλλὰ πέφτω… πέφτω… πέφτω… στὴν ἄβυσσο τὴν πνευματική, τὴν ἄπατη».
.             Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης στὸ διήγημά του «Λαμπριάτικος ψάλτης» γράφει: «Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὅ,τι δήποτε. Ἔκαμε τὸχρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται χάριν πολυτελείας τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ ὁ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νὰ κάμη δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰφθάσῃ εἰς ὕψος καὶ νὰ φανῇ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος, τὸ δοῦλον, ἀλλ’ οὐδὲν ἧττον καὶ τὸ ἐλεύθερον ἔχει καὶ θὰ ἔχῃ διὰ παντὸς ἀνάγκη τῆς θρησκείας του».-

Μέρος Γ´: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-3 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-1 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ Ἑλληνικὴ Παράδοση καὶ οἱ ἐχθροί της

Α΄ Μέρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.                 Ἡ Παράδοση τῶν Ἑλλήνων, δηλαδὴ τὰ ζωτικὰ στοιχεῖα τῆς ὕπαρξης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους (θρησκεία, γλώσσα, ἱστορία, γνώση, ἔργα, ἤθη, ἔθιμα, ἀξίες, πρότυπα, ἰδιαίτερος τρόπος ζωῆς) μεταβιβάζεται ἀπὸ Γενιὰ σὲ Γενιὰ καὶ ἔτσι ἐξασφαλίζεται ἡ ταυτότητα, ἡ συνοχὴ καὶ ἡ συνέχεια τοῦἜθνους μας, καθὼς καὶ ἡ παρουσία Του στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αὐτῆς τῆς Παράδοσης κάποιοι εἶναι δεδηλωμένοι ἐχθροὶ καὶ ἐπιζητοῦν νὰ τὴν καταστρέψουν. Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι οἱ πλεῖστοι   σημαντικοὶ ἐκπρόσωποι τοῦ Πολιτισμοῦ μας ἔχουν ἐκφραστεῖ γιὰ τὴν ἀξία της καὶ ὑπὲρ τῆς διατήρησής της. Ἀναφέρουμε παραδείγματα:
.                    Ὁ σημαντικὸς ζωγράφος τοῦ 20οῦ αἰώνα Ν. Χατζηκυριάκος – Γκίκας στὸ βιβλίο του «Ἀνίχνευση τῆςἙλληνικότητας» (Ἔκδ. «Εὐθύνη») σημειώνει πὼς οἱ σκέψεις ποὺ γράφει σὲ αὐτὸ εἶναι γιὰ τὴνἙλλάδα, ἀφοῦ γεννήθηκε Ἕλληνας. Καὶ προσθέτει: «Τὸ νὰ διαφύγει κανεὶς ἀπὸ τὰ φυλετικά του γνωρίσματα οὔτε ἐπιθυμητὸ εἶναι, οὔτε εὔκολο… Ὁ κοσμοπολιτικὸς χαρακτήρας τῆς ἐποχῆς μας, μᾶς ἐπιτρέπει, ἀλήθεια, κάτι τέτοιες ἐλαστικότητες καὶ ἀκροβασίες, ποὺ ἐν μέρει, μόνον, εἶναι θεμιτές. Ἀλλὰ αὐτός, ἀκριβῶς, ὁ ὅρος τοῦ “κοσμοπολίτη” φέρνει στὸ νοῦ μᾶλλον ἐξωτερικὰ καί, ὁπωσδήποτε, ρηχὰ γνωρίσματα… Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ καυχηθῆ ὅτι ἔχει τελείως ξεριζωθῆ. Καὶ στὴν περίπτωση ποὺ κάποιος ἄσημος τὸ κατόρθωσε, τὰ ἀποτελέσματα στὴ ζωὴ καὶ στὴν τέχνη εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀρνητικὰ καὶ στεῖρα».
.                Ὁ ἐκλεκτὸς λογοτέχνης καὶ δικηγόρος Γιῶργος Θεοτοκᾶς στὸ βιβλίο του «Πνευματικὴ Πορεία» (Ἔκδ. «Ἑστίας») καταλήγει στὸ συμπέρασμα πὼς γιὰ κάθε Ἕλληνα «τὸ καλύτερο ποὺ ἔχει νὰ κάμει εἶναι νὰ ζητήσει νὰ συνδεθεῖ ξανὰ μὲ τὴ θρησκευτικὴ παράδοσή του, ἡ ὁποία συνυφάνθηκε, πολλοὺς αἰῶνες, μὲ τὴ ζωὴ τοῦ λαοῦ του, μὲ τὸν ἐθνικό του χαρακτήρα, μὲ τὴ νοοτροπία του, τὰ ἤθη του, τὴ μνήμη τῶν πατέρων του. Ἐκεῖ, στὸ δικό του πνευματικὸ κλίμα, ὁ καθένας θὰ ἰσορροπήσει καλύτερα, θὰ βρεῖ πιὸ σταθερές, πιὸ πλήρεις λύσεις τῶν προβλημάτων ποὺ τὸν βασανίζουν… Θὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ πνευματικὸ χάος, θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ ἄγχος τοῦ μηδενός».
.            Ὁ ἐξέχων δημοσιογράφος καὶ θεατράνθρωπος Αἰμίλιος Χουρμούζιος  στὸ βιβλίο του «Ἡ περιπέτεια μίας γενεᾶς» (« Οἱ Ἐκδ. τῶν Φίλων») δηλώνει αἰσιόδοξος. Θεωρεῖ ὅτι «ὑπάρχουν ὅλες οἱ προϋποθέσεις γιὰ τὴ σύνθεση μίας νεοελληνικῆς πνευματικῆς παραδόσεως, ἀφοῦ καὶ οἱ ἐθνικὲςἀρετὲς βοηθοῦν σὲ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ τὸ βαρὺ ἀπόθεμα μίας μακρινῆς, ἔστω, πάντοτε ὅμως ζωντανῆς στὴ νεώτερη ἑλληνικὴ συνείδηση πνευματικῆς κληρονομιᾶς». Γιὰ τοὺς ξενομανεῖς ὅμως παρατηρεῖ:
«Τὸ νὰ δεχόμαστε τὶς ξένες ἀξίες ὁλέτοιμες, πακεταρισμένες ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ μὲ τὴν ἰδέα πὼς οἱἀξίες αὐτές, ἐπειδὴ προέρχονται ἀπὸ χῶρες πολιτιστικὰ περισσότερο προηγμένες ἀπὸ τὴ δική μας, εἶναι, γι’ αὐτὸ καὶ μόνο, ἠθικὰ ἀνώτερες, ἀποτελεῖ λάθος βαρὺ μὲ ἐκφυλιστικὲς συνέπειες γιὰ τὸνἐθνικὸ χαρακτήρα. Εἶναι μία ἐπικίνδυνη αὐταπάτη, ἡ ὁποία… παρακίνησε σὲ μία δουλικὴ μίμηση τῶν ξένων προτύπων καὶ εἶχε ὡς μοιραῖο ἐπακόλουθο ἕναν ἄλλοτε κωμικό, ἄλλοτε ἀπεχθῆ, ἀλλὰ πάντοτε στεῖρο μαϊμουδισμό…».-

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ-2 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΣΎΓΧΡΟΝΗ ΠΑΙΔΕΙΑ καὶ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ [Ἡμερίδα: Ἀθήνα, Κυριακή, 9 Φεβρουαρίου 2020, 5.00 μ.μ., Ξενοδ. Κάραβελ]

.                Τὰ Ὀρθόδοξα Χριστιανικὰ Σωματεῖα Ἀθηνῶν ἀγρυπνώντας γιὰ τὸ κρίσιμο ζήτημα τῆς διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν μας στὰ Ἑλληνικὰ Σχολεῖα, ὀργανώνουν Ἡμερίδα μὲ θέμα τὴ διαχρονικὴ ἀλλοίωση τῆς Παιδείας μας.
.              Ἐπὶ δεκαετίες ὁλόκληρες πολεμεῖται στὴ Χώρα μας ὁ Ἑλληνορθόδοξος χαρακτήρας τῆς Παιδείας μας. Ἡ Ἑλληνικὴ Γλώσσα, τὰ Θρησκευτικά, ἡ Ἱστορία ἔχουν ὑποστεῖ μεγάλες ἀλλοιώσεις. Ἐπίσης, γίνεται προσπάθεια νὰ ἐπιβληθεῖ ἡ «Σεξουαλικὴ Ἀγωγὴ» ἀπὸ τὴν προσχολικὴ καὶ τὴν πρώτη σχολική, ἀκόμη,  ἡλικία, γεγονὸς ποὺ θὰ ἐπιφέρει τὴν ἠθικὴ ἀλλοίωση τῶν παιδιῶν μας. Ἔτσι ἡ Οἰκογένεια ἀπομένει ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα, γιὰ τὸν Ἑλληνορθόδοξο χαρακτήρα τῆς διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν μας.
.              Γιὰ τὴν εὐαισθητοποίηση ὅλων μας, σχετικὰ μὲ αὐτὰ τὰ εὐαίσθητα θέματα, θὰ πραγματοποιηθεῖ Ἡμερίδα μὲ τίτλο: «Σύγχρονη Παιδεία καὶ Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση», τὴν Κυριακὴ 9 Φεβρουαρίου 2020 καὶ ὥρα 5.00 Μ.μ. στὸ Ξενοδοχεῖο Caravel (Λ. Βασιλέως Ἀλεξάνδρου 2, Ἀθήνα, στάση ΜΕΤΡΟ «Εὐαγγελισμός»).
.                Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ἡμερίδας θὰ ὑπάρξει παράλληλη δημιουργικὴ ἀπασχόληση μικρῶν παιδιῶν ἀπὸ παιδαγωγοὺς σὲ διπλανὴ αἴθουσα, γιὰ ὅσους γονεῖς ἐπιθυμοῦν νὰ παρακολουθήσουν τὴν ἐκδήλωση.

Τὴν Ἡμερίδα διοργανώνουν τὰ κάτωθι Ὀρθόδοξα Χριστιανικὰ Σωματεῖα (ἀλφαβητικά):

• Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη (Ε.ΡΩ.)

• Ἕνωση Ἐπιστημόνων Γυναικῶν

• Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

• Μητέρες Ἐπιστήμονες Πολύτεκνες

• Μουσικὴ Συντροφιὰ

• Πανελλήνια Ἕνωση Γυναικὼν

• Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.)

• Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων τῶν Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.)

• Πανελλήνιος Ἕνωσις Γονέων «Ἡ Χριστιανικὴ Ἀγωγὴ» (ΓΕΧΑ)

• Πανελλήνιος Ὀρθόδοξος Ἕνωση (Π.Ο.Ε.)

• Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.)

• Σύλλογος «Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης»

• Σύλλογος Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»

• Σύνδεσμος Ὀρθοδόξων Γυναικῶν Εὐρώπης

• Συντονιστικὴ Φοιτητικὴ Ἕνωση Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα (Σ.Φ.Ε.Β.Α.)

• Χριστιανικὴ Ἕνωση Ἐπιστημόνων (Χ.Ε.Ε.)

• Χριστιανικὴ Φοιτητικὴ Δράση (Χ.Φ.Δ.)

• Χριστιανικὴ Φοιτητικὴ Ἕνωση (Χ.Φ.Ε.)

• Χριστιανικὴ Ἕνωση Ἐκπαιδευτικῶν Λειτουργῶν (Χ.Ε.Ε.Λ.)

Τὴν προσπάθεια ὑποστηρίζει:
ἡ Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος (Α.Σ.Π.Ε.)

ΟΧΙ ΑΘΕΗ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΕΛΛΑΔΑ

ΟΧΙ ΑΘΕΗ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΕΛΛΑΔΑ

τοῦ Μητροπ. Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου

περιοδ. «ΘΥΜΙΑΜΑ, ἀρ. 13/2014

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί χριστιανοί,

1. Θεός ὑπάρχει καί μήν ἔχετε καμμία ἀμφιβολία γι ̓ αὐτό. Ὅλα ὅσα βλέπουμε γύρω μας καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε ἀπό τόν Θεό. Ἀλλοίμονο σ ̓ ἐκεῖνον πού δέν βρῆκε τόν Θεό. Εἶναι ἀξιολύπητος. Γιατί ἡ ζωή ἔχει νόημα καί περιεχόμενο μόνο μέ τόν Θεό. Τόν ἄθεο ἡ Ἁγία Γραφή τόν λέει «ἄφρονα», ἄμυαλο δηλαδή! «Εἶπεν ὁ “ἄφρονας” στήν καρδιά του – λέει τό Ψαλτήριο – ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός» (Ψαλμ. ιγ´1). Ἀλλά, θέλω νά σχολιάσω λίγο τόν λόγο αὐτό τοῦ Ψαλτηρίου: «Ἄφρονα» λέει ἐκεῖνον πού μόνο στήν «καρδιά» του, μέσα του δηλαδή, εἶπε ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός. Ἄν ὅμως κανείς αὐτό τό λέει φανερά καί χωρίς ντροπή διακηρύττει ὅτι εἶναι ἄθεος, αὐτός πραγματικά εἶναι περισσότερο ἄμυαλος. Τό Ψαλτήριο μᾶς τό εἶπε αὐτό παραπάνω. Εὐχόμαστε στούς ἀθέους νά φωτισθοῦν, νά ταρακουνηθοῦν ἀπό κάποιο συμβάν στήν ζωή τους καί νά βροῦν τόν Θεό καί νά τόν κάνουν ἔρωτά τους. Γιατί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μιλᾶνε γιά ἔρωτα Θεοῦ.

2. Ἀλλά εἶναι ἄλλοι, πού λένε ὅτι πιστεύουν στόν Θεό καί ἐμφανίζονται μάλιστα σέ Ἑορτές καί θρησκευτικές ἐκδηλώσεις, Ἀλλά τά ἔργα τους καί ὅλη ἡ ζωή τους ἀποδεικνύουν ὅτι δέν εἶναι σωστοί χριστιανοί. Καί αὐτοί εἶναι σάν τούς πρώτους, γιατί καί τόν Θεό δέν ζοῦν συνειδητά, ἀλλά καί θέλουν νά ἐκμεταλλευτοῦν τήν θρησκεία γιά ἀτομικό τους συμφέρον, γιά κάποια πολιτική τους προαγωγή καί ἐπιτυχία γιά παράδειγμα.

3. Ἀλλά τό θέμα μας εἶναι ἡ Ἀθεΐα καί οἱ ἄθεοι. Ὅταν ἤμασταν μικροί, οἱ δάσκαλοί μας μᾶς μίλαγαν γιά τόν Θεό, μᾶς πήγαιναν στήν Ἐκκλησία καί ἀπ᾽ αὐτή τήν ὄμορφη παιδική ἡλικία μᾶς φύτεψαν μέσα μας βαθειά τήν πίστη στόν Θεό. Ἀπό τήν ἱστορία πάλι τῆς ἔνδοξης πατρίδας μας μάθαμε ὅτι οἱ Ἀγωνιστές τοῦ  ̓21, πού μᾶς παρέδωσαν ἐλεύθερη πατρίδα, ἦταν βαθιά θρησκευτικοί ἄνδρες. Ὅταν τά πράγματα τοῦ Ἀγῶνα δέν πήγαιναν καλά, ἔκαναν προσευχή στήν Εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς καί ἔπαιρναν θάρρος. «Μοῦ χαμογέλασε ἡ Παναγία στήν Εἰκόνα της», εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης μετά ἀπό μία προσευχή του σ ̓ αὐτήν. «Ἐμπρός λοιπόν στόν Ἀγῶνα, θά νικήσουμε»! Καί οἱ φαντάροι μας στήν Ἀλβανία – σ ̓ αὐτούς καί ὁ πατέρας μου – ἔβλεπαν τήν Μαυροφόρα στά χιονισμένα βουνά νά προπορεύεται στόν Ἀγῶνα καί τά βόλια τοῦ ἐχθροῦ ἔκαναν στροφή! Ἔτσι ὡς Ἑλληνικό ἔθνος ἀνακηρύξαμε τήν Παναγία «Ὑπέρμαχο Στρατηγό»! Καί ὁ κύριος ἐθνικός μας Ὕμνος εἶναι τό «Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια»! Ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας εἶναι ζυμωμένη μέ τήν πίστη στόν Θεό καί δημιουργήθηκε ἔτσι μία ἱερή παράδοση, πού τήν λέμε «Ἑλληνορθόδοξη» παράδοση. Μέ αὐτή τήν παράδοση ἔχει διαποτιστεῖ ὅλο τό εἶναι μας, οἱ ἐκδηλώσεις μας, τά ποιήματά μας, τά τραγούδια μας, τά ἔθιμά μας, οἱ ἐκφράσεις μας, τά πάντα. Τό καύχημά μας εἶναι ἡ παράδοσή μας αὐτή.

4. Ἀφοῦ ἔτσι ἔχει τό θέμα γιά τήν ἀγαπημένη μας πατρίδα, μᾶς ταράσσει, ὅταν βλέπουμε καί ὅταν ἀκοῦμε νά γίνεται σ᾽ αὐτήν ὕπουλη προσπάθεια νά ἀλλοιωθεῖ καί νά ἀποβληθεῖ ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας καί νά παύσει ἡ Ἑλλάδα μας νά λέγεται καί νά εἶναι ὀρθόδοξη χώρα. Αὐτό, ὄχι!, δέν θά τό ἐπιτρέψουμε. Ἐμεῖς οἱ κληρικοί καί ἰδιαίτερα οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε ὁρκισθεῖ νά εἴμαστε φύλακες τῶν ἱερῶν παραδόσεων, ὄχι, ξαναλέγω, δέν θά ἐπιτρέψουμε τήν Ἀθεΐα στόν τόπο μας. Θά ἀγωνιστοῦμε μέ δυναμικό λόγο, λόγο ὑπέρ τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας, καί θά ἐλέγχουμε τίς μωρολογίες τῶν ἀθέων, ὅπως θά ἐλέγχουμε καί τίς πλάνες τῶν παπικῶν καί τῶν οἰκουμενιστῶν καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν. Ἄν θέλουμε – καί θέλουμε – τήν πρόοδο καί τήν εὐημερία τῆς πατρίδας μας, ἄς ξαναβροῦμε τόν δρόμο μας πρός τόν ἀληθινό μας Θεό, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἄς ἀνανεώσουμε, μέ ἐπικεφαλῆς τούς ἄρχοντές μας, τούς ἑκάστοτε Ὑπουργούς καί πρωθυπουργούς μας, ἄς ἀνανεώσουμε, λέγω, τό ἱερό συμβόλαιό μας μέ τήν Παναγία Δέσποινά μας. Συμβόλαιο ὅτι σάν ἔθνος θά νομοθετοῦμε καί θά πορευόμαστε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Υἱοῦ Της, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν Ὁποῖον θέλουμε καί ἀπαιτοῦμε νά πιστεύουν οἱ ἄρχοντές μας καί οἱ κυβερνῆτες τοῦ τόπου μας, οἱ σημερινοί καί οἱ αὐριανοί, καί τό δικό τους καλό παράδειγμα νά ἀκολουθεῖ ὁ λαός, ΑΜΗΝ. Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

ΠΗΓΗ: imgortmeg.gr

«ΚΥΡΙΑ, Ο ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ»! (Κ. Χολέβας)

Τὸ κέντημα μὲ θέμα τοὺς ἥρωες τοῦ 1821!

 Κωνσταντῖνος Χολέβας

 ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 10.12.2013

.                  Τακτικὴ ἀναγνώστρια τῆς στήλης μου ἐξέφρασε τὴν θλίψη της γιὰ τὴν παραχάραξη τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας ἀπὸ ψευδοπροοδευτικοὺς καὶ γιὰ τὴν ἐλλιπῆ γνώση τῆς Ἱστορίας ἀπὸ τοὺς νέους μας. Καὶ σχολίασε: «Ἐμεῖς μάθαμε ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ νὰ τιμοῦμε τοὺς ἥρωες τῶν ἐθνικῶν ἀγώνων. Ὅταν ἤμασταν μαθήτριες, κεντούσαμε τοὺς ἥρωες τοῦ 1821». Καὶ ἔχει δίκιο. Μέσα σὲ λίγες δεκαετίες ἔγινε μεγάλη ζημιὰ ἀπὸ τοὺς δῆθεν ὀπαδοὺς τῆς προόδου. Οἱ ὁποῖοι ἀφήνουν τὰ παιδιά μας χωρὶς πρότυπα καὶ ἰδανικά, καλλιεργοῦν κατὰ καιροὺς ψεύτικους παραδείσους -ἄλλοτε μὲ μαρξιστικὸ μανδύα καὶ ἄλλοτε στὸ ὄνομα τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως, γκρεμίζουν ὅ,τι ἔχτισαν οἱ πρόγονοί μας μὲ αἷμα καὶ ἱδρώτα.
.                  Δὲν θεωρῶ ὅτι τὸ σχολεῖο τοῦ παρελθόντος εἶχε μόνον θετικά. Ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι μπορούσαμε νὰ κρατήσουμε πολλὰ ἀπὸ αὐτά. Στὴν προσπάθεια τῆς κοινωνίας μας νὰ ἐκσυγχρονιστεῖ πετάξαμε καὶ τὸ μωρὸ μαζὶ μὲ τὸ νερό. Μαζὶ μὲ λίγα περιττὰ στοιχεῖα ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀλλάξουν, φτάσαμε νὰ ἔχουμε χάσει κάθε τί καλό. Δὲν μεμψιμοιρῶ οὔτε εἶμαι ἀπαισιόδοξος. Ἁπλῶς θεωρῶ ὅτι μὲ τὴν οἰκονομική, πολιτιστικὴ καὶ ἠθικὴ κρίση ποὺ διερχόμαστε εἶναι εὐκαιρία νὰ ξαναθυμηθοῦμε τὴ ρήση τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου: «Σὲ ἄλλες κοινωνίες ἰσχύει τὸ πρόσω ὁλοταχῶς. Στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία πρέπει νὰ ἐπικρατήσει τὸ ὄπισθεν ὁλοταχῶς: Νὰ ξαναβροῦμε τὶς παραδοσιακές μας ἀξίες, νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας, νὰ νιώσουμε τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ διαχρονικὴ συνέχεια τῆς γλώσσας μας, νὰ διατηρήσουμε τὴν Πίστη τῶν Πατέρων μας, νὰ καλλιεργήσουμε γιὰ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον τὴν ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας».
.                  Ἀπὸ μία θορυβώδη μειοψηφία θεωρήθηκε «πρόοδος» ὁ χλευασμὸς τῆς πίστεως, τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κλήρου. Κι ὅμως αὐτὲς οἱ ἀντιχριστιανικὲς καὶ ἀντιεκκλησιαστικὲς προπαγάνδες κατέληξαν σὲ ἄλλες χῶρες νὰ εἶναι τὸ ὑπόβαθρο ὁλοκληρωτισμῶν καὶ ἐγκλημάτων. Ὁ ναζισμὸς τοῦ Χίτλερ ἐρωτοτροποῦσε μὲ τὴν εἰδωλολατρία καὶ τοὺς ἀρχαίους Τεύτονες θεοὺς καὶ εἰρωνεύτηκε τὴ χριστιανικὴ ἀγάπη. Τὰ κομμουνιστικὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως γέμισαν ἀπὸ ἑκατομμύρια χριστιανούς, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Πρόοδος δὲν εἶναι νὰ πολεμᾶς τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ νὰ τὴν ἀξιοποιεῖς γιὰ κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη καὶ γιὰ προβολὴ παιδαγωγικῶν προτύπων.
.                  Ἡ μειοψηφία αὐτὴ θεώρησε δῆθεν πρόοδο τὴν καταπολέμηση κάθε ἔννοιας ἔθνους καὶ πατρίδας στὸ ὄνομα ἀποτυχημένων διεθνισμῶν καὶ πολυπολιτισμῶν. Τὴν ὥρα ποὺ πολλοὶ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες καὶ κορυφαῖοι κοινωνιολόγοι παραδέχονται ὅτι τὸ πολυπολιτισμικὸ πρότυπο ἀπέτυχε παταγωδῶς, ἡ ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση ταλανίζεται ἀπὸ λανθασμένα πρότυπα καὶ ἰδεολογήματα. Ξεχνοῦν οἱ ἀρνητὲς τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας ὅτι στὸ ὄνομα τῆς πατρίδας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔγιναν οἱ ἀγῶνες γιὰ πραγματικὴ πρόοδο. Ἀπὸ τοὺς Σαλαμινομάχους, ποὺ μᾶς ἔσωσαν ἀπὸ τὴν ἀσιατικὴ πλημμυρίδα, ἕως τὸ 1821 καὶ τὸ 1940 τὸ ἔθνος καὶ ὁ ὑγιὴς πατριωτισμὸς ἦταν στὴν ψυχὴ καὶ στὸ στόμα τῶν Ἑλλήνων.
.                  Πολεμήθηκε λυσσαλέα ἡ διαχρονικὴ συνέχεια τῆς ἱστορίας καὶ τῆς γλώσσας μας. Οἱ ἥρωες καὶ οἱ μάρτυρες καταργοῦνται ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία γιὰ νὰ μὴν ἐνοχληθεῖ… ἡ Τουρκία. Δασκάλα στὴν Πάτρα μοῦ εἶπε προσφάτως ὅτι ὅταν πῆγε τοὺς μαθητές της γιὰ ἐκκλησιασμό, βλέποντας τὸν ἱερέα ἀναφώνησαν: «Κυρία, ὁ Σουλεϊμάν»! Ἡ τηλεοπτικὴ τουρκολαγνεία ὑπονομεύει κάθε ἴχνος ἀξιοπρέπειας.
.                  Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα θεωρεῖται ξένη ἀπὸ τὰ νεότερα ἑλληνικὰ καὶ διώκεται ἀπὸ τοὺς ἐκσυγχρονιστές. Ἡ ἀνορθογραφία βασιλεύει στὰ σχολικὰ τετράδια. Προχθὲς ἔξω ἀπὸ δημοτικὸ σχολεῖο τῶν Ἀθηνῶν εἶδα διαμαρτυρία μαθητριῶν τῆς Ϛ´ Δημοτικοῦ ὡς ἑξῆς: «ΠΑΡΕΤΙΘΗΚΕ ὁ δάσκαλός μας». Ἔτσι ἀκριβῶς!
.                  Χρειαζόμαστε καὶ σήμερα τὰ κεντήματα μὲ τοὺς ἥρωες. Ἀξίζει νὰ ξαναβροῦμε τὶς πατροπαράδοτες ἀξίες αἰώνων καὶ νὰ τὶς μεταδώσουμε στὰ παιδιά μας. Φίλες ἀναγνώστριες, καὶ ἂν τὸ σχολεῖο σήμερα δὲν διδάσκει κεντήματα μὲ ἥρωες, διδάξτε τα ἐσεῖς στὰ παιδιά σας. Θὰ σᾶς εὐγνωμονοῦν!

ΜΕ ΕΛΛΗΝΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ! «Ὅσοι ζητοῦν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα νὰ διαγράψει τὴν παράδοσή της θέλουν μία Ἑλλάδα χωρὶς αὔριο». (Κ. Χολέβας)

Μὲ ἑλληνο-ὀρθόδοξη παιδεία στὴν Εὐρώπη! 

Κωνσταντῖνος Χολέβας

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 10.09.2013

.                Ἐνοχλημένος ὁ πρωθυπουργὸς Ἀντώνης Σαμαρᾶς ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις ἀριστερῶν βουλευτῶν ἐναντίον τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, ἀφιέρωσε μία σχετικὴ παράγραφο κατὰ τὴν ὁμιλία του στὴ Διεθνῆ Ἔκθεση Θεσσαλονίκης (7/9/2013). Τόνισε ὅτι ὁρισμένοι, δῆθεν εὐρωπαϊστές, βάλλουν κατὰ τῆς Ἱστορίας ποὺ διδάσκεται στὰ σχολεῖα καὶ θέλουν νὰ τὴν ξαναγράψουν. Θύμισε ὅτι οἱ ἴδιοι κύκλοι ἀμφισβητοῦν τὴ θρησκευτική μας παράδοση. Διακήρυξε ὅτι, γιὰ νὰ εἶσαι καλὸς Εὐρωπαῖος, δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ ἐγκαταλείψεις τὴν ἐθνικὴ καὶ τὴ θρησκευτικὴ κληρονομιά σου. Καὶ δείχνοντας τὴν ἀπόφασή του νὰ ἐμποδίσει τὴν ἀλλοίωση τῆς παιδείας μας, ἐστράφη πρὸς τὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο λέγοντας: «Παναγιώτατε, αὐτὰ τελείωσαν». Πρόσθεσε δὲ ὅτι οἱ εὐρωπαϊκοὶ λαοὶ σέβονται τὴν ἐθνική τους ταυτότητα, ἐνῶ, ὅποτε ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὶς ρίζες τους, δὲν ὠφελήθηκαν.
.                Πράγματι οἱ ὀπαδοὶ τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ, τοῦ ἀφελληνισμοῦ καὶ τῆς ἀποχριστιανοποιήσεως χρησιμοποιοῦν πολὺ συχνὰ τὴν Εὐρώπη ὡς πρόσχημα γιὰ τὸ γκρέμισμα τῶν ἱερῶν καὶ τῶν ὁσίων τοῦ ἔθνους μας. Ἀλλὰ τὶς περισσότερες φορὲς ἔχουν ἄδικο. Ἡ Εὐρώπη οὐδέποτε ζήτησε νὰ σβήσουμε τὸ θρήσκευμα ἀπὸ τὰ δημόσια ἔγγραφα, οὔτε νὰ ξαναγράψουμε τὴν Ἱστορία μὲ φιλοτουρκικὸ πνεῦμα, οὔτε βεβαίως ζήτησε νὰ μετατρέψουμε τὰ Θρησκευτικὰ σὲ ἕνα ἀνούσιο πολυπολιτισμικὸ συνονθύλευμα θρησκειολογικῶν πληροφοριῶν. Στὴν Εὐρώπη ἐπικρατεῖ τὸ ὁμολογιακὸ καὶ ὄχι τὸ θρησκειολογικὸ μάθημα Θρησκευτικῶν. Στὰ σχολεῖα ποὺ ἡ ἴδια ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἱδρύει καὶ χρηματοδοτεῖ γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν ὑπαλλήλων της τὰ Ἑλληνόπουλα διδάσκονται ἀπὸ τὴν Α´ δημοτικοῦ τὰ ὀρθόδοξα Θρησκευτικὰ καὶ μὲ ὕλη πλουσιότερη ἀπὸ αὐτὴ τῶν δημοσίων σχολείων μας.
.                Μιλώντας γιὰ τὴν Εὐρώπη, κρίνω σκόπιμο νὰ μεταφέρω τὶς ἀπόψεις ἑνὸς σπουδαίου Ἕλληνα μελετητῆ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος. Ὁ ἀείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, φιλόσοφος καὶ πολιτικός τοῦ προηγούμενου αἰῶνος, ὑπογράμμιζε ὅτι ἡ ἀποκοπή μας ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς ρίζες μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ ἀκρότητες, βία καὶ ὁλοκληρωτισμούς. Ἔγραφε σχετικά: «Ἡ πιὸ προγραμματισμένη καὶ τραγικότερη ἄρνηση τῆς ἀνεκτικότητας σημειώθηκε στὶς ὧρες ἐκεῖνες τῆς Ἱστορίας τοῦ κόσμου ποὺ ἔκαναν τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀγνοήσει ἢ καὶ νὰ ἀρνηθεῖ, νὰ χλευάσει καὶ νὰ κατατρέξει τὴ θρησκεία… ἀντικαθιστώντας την εἴτε μὲ τὴν ὑπερφυσικὴ δική του Λογική, ὅπως στὴ μεγάλη Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, εἴτε μὲ τὴν ὑπερφυσικὴ δική του Διαλεκτική, ὅπως στὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα, εἴτε μὲ τὸ ὑπερφυσικὸ ἐγκόσμιο Ἐγὼ ἑνὸς λαοῦ, ὅπως στὴ Γερμανία τοῦ Χίτλερ».
.                Ἡ συζήτηση περὶ παιδείας καὶ Εὐρώπης μᾶς μεταφέρει στὴ γειτονική μας Ἰταλία. Ὅταν πρὸ ὀλίγων ἐτῶν μία μητέρα ζήτησε νὰ κατέβει ὁ Ἐσταυρωμένος ἀπὸ τὶς σχολικὲς αἴθουσες, διότι ἐνοχλοῦνται τὰ ἄθεα παιδιά της, τότε σύσσωμες ἡ κοινωνία, ἡ διανόηση καὶ ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Ἰταλίας διαμαρτυρήθηκαν καὶ ἀπαίτησαν τὴν παραμονὴ τοῦ χριστιανικοῦ συμβόλου στὶς σχολικὲς τάξεις. Ἀκόμη καὶ ἡ κομμουνίστρια βουλευτὴς Νατάλια Γκίνσμπουργκ συνυπέγραψε μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ὁ Ἐσταυρωμένος ἐκφράζει τὴν ταυτότητα τοῦ ἰταλικοῦ λαοῦ. Μνημειώδης εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ ἰταλικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας γιὰ τὸ ἴδιο θέμα (13/2/2006). Ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων:
.                «Σὲ ἕναν χῶρο μὴ θρησκευτικὸ ὅπως εἶναι τὸ σχολεῖο, ποὺ ἔχει στόχο τὴν ἐκπαίδευση τῶν νέων, ὁ Ἐσταυρωμένος μπορεῖ πάλι γιὰ τοὺς πιστοὺς νὰ παραμένει σύμβολο θρησκευτικῶν ἀξιῶν, ἀλλὰ γιὰ τοὺς μὴ πιστοὺς ἡ ἀνάρτησή του δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ σύμβολο θρησκευτικῶν διακρίσεων. Σὲ ἕναν βαθμὸ ἀντιπροσωπεύει μὲ τρόπο συνθετικὸ καὶ εὐκόλως ἀντιληπτὸ καὶ διδακτικό, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο σύμβολο, ὁρισμένες ἀξίες τῆς κοινωνίας, οἱ ὁποῖες ἐμπνέουν τὴ συνταγματική μας τάξη, ποὺ ἀποτελεῖ θεμέλιο τῆς κοινωνικῆς συμβιώσεως. Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια ὁ Ἐσταυρωμένος ἀποτελεῖ ἀκόμη καὶ στὸ πλαίσιο τοῦ ἐκκοσμικευμένου μὴ θρησκευτικοῦ κράτους σύμβολο κατ᾽ ἐξοχὴν παιδαγωγικό, ἀσχέτως τῆς θρησκευτικῆς πίστης τῶν μαθητῶν».
.                Ὅσοι ζητοῦν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα νὰ διαγράψει τὴν παράδοσή της θέλουν μία Ἑλλάδα χωρὶς αὔριο.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΞΕΠΕΡΝΟΥΝ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ (Κ. Χολέβας) «Μᾶς εἶχαν ξεγραμμένους, ἀλλὰ ἐπιβιώσαμε.»

Οἱ Ἕλληνες ἔχουν τρόπο νὰ ξεπερνοῦν τὶς κρίσεις

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας

ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 27.08.2013

.                Μία καλοκαιρινὴ ἐκδρομὴ μὲ φίλους σὲ κάποιο ὀρεινὸ χωριὸ τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος μὲ γέμισε αἰσιοδοξία, παρὰ τὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ περνᾶμε. Ὁ σύλλογος τῶν ἁπανταχοῦ καταγομένων ἀπὸ τὸ χωριὸ ὀργάνωσε συνάντηση καὶ δεῖπνο στὸν γενέθλιο τόπο καὶ θεία Λειτουργία μὲ ἀρτοκλασία στὸν ναὸ τοῦ χωριοῦ. Τὰ χαμόγελα τῶν παιδιῶν ποὺ ἀνάσαιναν καθαρὸ ἀέρα, οἱ διηγήσεις τῶν παππούδων, οἱ νέες γνωριμίες ποὺ ἔκανα, οἱ νέοι καὶ οἱ μεσήλικες, τὰ μεστὰ λόγια τοῦ ἱερέως, ἡ σύντομη προσφώνηση τοῦ προέδρου, ὅλα αὐτά, μαζὶ μὲ τὴ μνήμη τῶν τεθνεώτων συγγενῶν, ἔδιναν ἀβίαστα τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα μὲ ποιὲς δυνάμεις ξεπερνᾶ τὶς δυσκολίες ὁ Ἑλληνισμός: Ἐκκλησία, κοινότητα, ἀλληλεγγύη, σεβασμὸς στὴν Ἱστορία καὶ τὸν τόπο καταγωγῆς. Ἐπιτυχημένη συνταγὴ αἰώνων. Πνευματικὰ ἐφόδια ποὺ κάνουν τὸν Ἕλληνα δυνατὸ καὶ ἀνθεκτικὸ ἀκόμη καὶ στὴν πιὸ σκοτεινὴ περίοδο. Καὶ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι περάσαμε πολὺ πιὸ δύσκολες καταστάσεις ἀπὸ τὴ σημερινή.
.                Ἡ Ἑλένη Ἀρβελὲρ ἀποκάλυψε σὲ τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ ἄλλο ἕνα μυστικὸ ἐθνικῆς ἐπιβίωσης. Στὴ Δημόσια Τηλεόραση διηγεῖτο στὴν Ἕλενα Ἀκρίτα τὶς περιπέτειές της ἐπὶ Κατοχῆς. «Τότε διαβάζαμε» εἶπε. «Θυμᾶμαι ὅτι στὴν Κατοχὴ πρωτοδιάβασα τὸν “Ἥλιο τὸν πρῶτο” τοῦ Ἐλύτη. Πηγαίναμε καὶ στὸ θέατρο καὶ σὲ συναυλίες». Καὶ στὰ πιὸ μαῦρα χρόνια, ὁ Ἕλληνας ἐπιβιώνει μὲ τὴν ἀγάπη του στὰ γράμματα, στὴν παιδεία, τὴν τέχνη.
.                Μερικοὶ διανοητὲς ἐμφανίζονται σήμερα ἀπαισιόδοξοι. Μιλοῦν γιὰ τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδας ποὺ ἐπέρχεται. Δὲν θὰ συμφωνήσω μαζί τους. Μποροῦμε νὰ ξαναγίνουμε δημιουργικοὶ καὶ στὴν οἰκονομία καὶ στὸ πνεῦμα καὶ σὲ ἄλλους τομεῖς. Ἀρκεῖ νὰ ξεδιψάσουμε ἀπὸ τὰ καθάρια νερὰ τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας, νὰ θυμηθοῦμε τὰ μυστικά μας ὅπλα ποὺ μᾶς βοήθησαν νὰ ἐπιβιώσουμε ὅταν ἤμασταν ὑπόδουλοι. Μία αἰσιόδοξη καὶ λίαν διδακτικὴ ἄποψη καταθέτει ὁ σπουδαῖος φιλόλογος τοῦ 19ου αἰῶνος Ἰωάννης Καλοστύπης στὸ περισπούδαστο σύγγραμμά του «Μακεδονία», τὸ ὁποῖο κυκλοφόρησε τὸ 1886 καὶ ἀνατυπώθηκε τὸ 1993 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις ΙΣΤΟΡΗΤΗΣ. Μεταφέρω σὲ ἁπλὴ δημοτικὴ -γιὰ νὰ βοηθήσω τοὺς ἀναγνῶστες- τὶς ἐπισημάνσεις του ἀπὸ τὶς σελίδες 113-114: «Finis Graeciae (σ.σ.: τὸ τέλος τῆς Ἑλλάδος) εἶπαν οἱ σοφοί, οἱ ὁποῖοι ἀκόμη καὶ χθές, λίγα ἔτη πρὶν ἀπὸ ἀπὸ τὴ μεγάλη ἐπανάσταση καὶ ἔπειτα ἀπὸ αὐτὴν θρηνοῦσαν τὸν θάνατο τῆς Ἑλλάδος, θαύμαζαν τὴ νεκρική της γαλήνη καὶ τὴ μυστηριώδη ὀμορφιὰ τοῦ νεκροῦ της σώματος ἤ, ἀρνούμενοι τὶς ζωντανὲς μαρτυρίες τῆς ἑλληνικῆς ἀναγεννήσεως, ποὺ ἦσαν μπροστὰ στὰ μάτια τους, ἀσχολοῦνταν συστηματικὰ μὲ τὴν εἰδυλλιακὴ ἐξύμνηση τῆς φυσικῆς ὀμορφιᾶς τῆς χώρας, ἀλλὰ ὑπὸ μορφὴν ἀφορισμοῦ ὑποστήριζαν τὸν ἐκσλαβισμὸ τῆς Ἑλλάδος, ὅπως ὁ Φαλμεράγιερ. Κι ὅμως, μάταιοι ἦσαν οἱ θρῆνοι τῶν φιλελλήνων καὶ τὰ ὑποκριτικὰ κλάματα τῶν μισελλήνων. Ἡ Ἑλλὰς ἀναγεννήθηκε ἀπὸ τὴν τέφρα της, ὅπως ὁ φοίνικας, τὸ δὲ ἐκπολιτιστικό της πνεῦμα παρέμεινε διαρκῶς ζωντανό. Σὰν νὰ ἐνστάλαξε ἡ θεία πρόνοια στὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα τὸ νέκταρ τῆς ἀειθαλοῦς νεότητας, σὰν νὰ τοῦ ἐνεφύσησε ὁ Θεὸς πνοὴ ἀγέραστη καὶ ἀθάνατη. Ταξιδέψτε στὴν Ἑλλάδα, στὶς ὑπόδουλες ἑλληνικὲς χῶρες, ἰδιαιτέρως δὲ στὴν ἔνδοξη Μακεδονία, στὶς ἀνὰ τὸν κόσμο ἑλληνικὲς παροικίες, γιὰ νὰ δεῖτε, οἱ δύσπιστοι, πῶς ἀκμάζουν ἡ ἑλληνικὴ παιδεία καὶ ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς καὶ ποιὰ ἀκατάβλητη καὶ ἀσυναγώνιστη ἐθνικὴ δύναμη διαθέτουν».
.                Ἡ ἀναβίωση τοῦ κοινοτικοῦ πνεύματος ποὺ ἐπιχειροῦν οἱ καλοκαιρινὲς συναντήσεις στὰ χωριά μας καὶ ἡ πνευματικὴ ἰκμάδα ἐπὶ Κατοχῆς, ποὺ διηγεῖται ἡ Ἀρβελέρ, ἔχουν τὶς ρίζες τους στὴν Τουρκοκρατία, στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ ἀείμνηστος Καλοστύπης. Μᾶς εἶχαν ξεγραμμένους, ἀλλὰ ἐπιβιώσαμε. Μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη, τὴν ἀγάπη στὰ γράμματα, μὲ τῶν Ἑλλήνων τὶς κοινότητες, μὲ τὸ ἐμπόριο, μὲ τὴ Μεγάλη Ἰδέα. Ἂς ἀναβαπτισθοῦμε στὶς ρίζες μας γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὴν ἐλπίδα ὡς ἔθνος.

«ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΦΘΟΓΓΙΖΕΙ ΤΑ ΚΑΙΡΙΑ» («Οἱ ὀρθόδοξες κοινότητες τῶν Κυκλάδων τίθενται ἐπὶ ποδὸς πολέμου».1653 καὶ 2013!)

«Εἰσαγωγὴ στὴν Ἱστορία τῆς Δυτικῆς Θεολογίας»

τοῦ καθηγητοῦ Γεωργίου Παναγόπουλου

.             Ἔτος 1653: Ἡ Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία βυθίζεται στὴν δίνη μιᾶς βαθιᾶς καὶ ἐπώδυνης γιὰ τὸν πολυεθνοτικὸ πληθυσμό της κρίσης. Ὑπὸ τὴν σκιώδη βασιλεία τοῦ μόλις 11ετοῦς Σουλτάνου Μεχμὲτ Δ´, ἕνας ἰδιαιτέρως αἱμοσταγὴς Μ. Βεζίρης, ὁ Ἀχμὲτ Πασάς, ἀναλαμβάνει νὰ συγκρατήση τὸ κράτος ἀπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ κατάρρευση: ναυτικὸς ἀποκλεισμὸς τῶν Δαρδανελλίων ἀπὸ τοὺς Βενετούς, δημόσια οἰκονομικὰ καθημαγμένα ἀπὸ τὴν διαφθορὰ καὶ τὴν κακοδιοίκηση πυροδοτοῦν ἕναν θηριώδη πληθωρισμό, ποὺ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν σιτοδεία στὶς πόλεις γίνεται αἰτία ἐξάπλωσης ἑνὸς καταστροφικοῦ λιμοῦ. Ἐκείνη τὴν χρονιὰ ἡ δεύτερη Κυριακή τῆς Μ. Σαρακοστῆς, ποὺ ἑορτάστηκε τὴν 9η Μαρτίου, βρίσκει τοὺς Ὀρθόδοξους Ρωμηοὺς τῶν Κυκλάδων ἀνάστατους: διαμαρτύρονται σὲ δημόσιες συγκεντρώσεις καὶ ἀναθεματίζουν τοὺς Φράγκους μισιονάριους, καθὼς καὶ ἕναν Ἰησουΐτη ὀνόματι Φρ. Ρουσιέ. Τί εἶχε συμβῆ; Στὴν γειτονικὴ Σαντορίνη ὁ ἐν λόγῳ Ἰησουΐτης διακήρυσσε δημόσια ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (ὁ κορυφαῖος ὑπέρμαχος τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης τὸν 14ο αἰ.) εἶναι «ψευδοάγιος», ἐνῶ παράλληλα προπαγάνδιζε τὶς ἰδέες αὐτὲς διακινώντας ἕνα βιβλίο ἀνάμεσα στὰ λαϊκότερα στρώματα τοῦ πληθυσμοῦ. Οἱ ὀρθόδοξες κοινότητες τῶν Κυκλάδων τίθενται ἐπὶ ποδὸς πολέμου, ἐνῶ ἀκόμα καὶ τὰ παιδιὰ περνώντας μὲ λιτανεία ἔξω ἀπὸ τὸ ρωμαιοκαθολικὸ μοναστήρι τῆς Νάξου ἐκτοξεύουν ἀναθεματισμοὺς κατὰ τῶν Λατίνων μὴν μπορώντας νὰ συγκρατήσουν τὴν ὀργή τους.
.             Διερωτᾶται κανείς: τί εἶναι αὐτὸ ποὺ σηκώνει στὸ πόδι ἕναν ὁλόκληρο λαὸ γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς μνήμης ἑνὸς ἁγίου; Τί εἶναι, ἐν τέλει, αὐτὸ ποῦ ὠθεῖ ἕναν ὁλόκληρο λαὸ νὰ ἀγωνιστῆ γιὰ «πράγματα μὴ παραδεδεγμένης χρησιμότητας», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Παπαδιαμάντης, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ διαβιοῖ πενόμενος ὑπὸ τὴν κυριαρχία ἑνὸς ἀλλόδοξου καὶ πολιτισμικὰ κατώτερου δυνάστη; Γιατί τὸ γένος μας, παρὰ καὶ εἰς πεῖσμα τῆς ἀτέρμονης σειρᾶς τῶν ἱστορικῶν δυστυχημάτων, ἀλλὰ καὶ λαθῶν του, εὕρισκε τὴν δύναμη νὰ στέκεται ὄρθιο καὶ τὴν δυνατότητα νὰ διακρίνη καί, κατὰ τὸ αἰσχύλειο παράγγελμα, νὰ φθογγίζη «τὰ καίρια»; Γιατί οἱ Ἕλληνες τοῦ Ἀρχιπελάγους, ποὺ τὸν Μάρτη τοῦ 1653, ἐν μέσῳ γενικῆς κοινωνικῆς, οἰκονομικῆς καὶ πολιτικῆς παράλυσης, ἐξανίστανται καὶ διαμαρτύρονται ὄχι γιὰ μισθούς, ἐπιδόματα καὶ δικαιώματα, ἀλλὰ ἐπειδὴ θίχθηκε στὸν πυρήνα της ἡ πίστη του, εἶναι ἕνας λαὸς ποὺ φθογγίζει τὰ καίρια: λαϊκὸ σῶμα ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ διαθέτη ἀντισώματα πνευματικοῦ ἡρωϊσμοῦ καὶ διάκρισης, διάκρισης τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὸ ψεῦδος, τοῦ οὐσιώδους ἀπὸ τὸ ἐπουσιῶδες ἤ, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, τοῦ «ἑνός ἐστι χρεία».
.             Ἀκόμα καὶ ἀθέλητα σκέφτεται κανεὶς ὅτι ἡ ἀντιπαραβολὴ τοῦ τότε μὲ τὸ σήμερα μόνον σὲ μελαγχολία μπορεῖ νὰ μᾶς ἐμβάλη. Ἀλήθεια, πόσοι ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες μας σήμερα εἶναι σὲ θέση, ὄχι νὰ ξιφουλκήσουν γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας, ἀλλὰ νὰ ἀπαντήσουν ἁπλῶς στὸ ἐρώτημα ποιός ἦταν ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς καὶ τί σημαίνει τὸ ἔργο του γιὰ τὴν πνευματικὴ ὑπόσταση αὐτῶν πού, ὅπου γῆς, πιστεύουν εἰς Χριστὸν ὀρθοδόξως; Πόσα ἀπὸ τὰ παιδιά μας ἄραγε δὲν συγχέουν τὸν Γρηγόριο Παλαμὰ μὲ τὸν συνεπώνυμό του ἐθνικὸ ποιητή μας Κωστῆ Παλαμά; Δὲν μᾶς τρομάζει ἡ αὐτονόητη ἀπάντηση στὸ ρητορικὸ αὐτὸ ἐρώτημα; Ἢ μᾶς ἀρκεῖ ποὺ ἀκόμα καὶ τὰ σχολιαρόπαιδα γνωρίζουν λεπτομερῶς τὰ τεκταινόμενα στὰ ἐνδότερα τοῦ ὀθωμανικοῦ παλατίου τοῦ μεγαλοπρεποῦς σουλτάνου;
.             Πόσοι ἀλήθεια γνωρίζουν τί εἶναι ὁ ἡσυχασμός, ἡ φιλοκαλικὴ παράδοση τῶν νηπτικῶν Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποιά πάλη μὲ τὸ ἰλιγγιῶδες ἐρώτημα γιὰ τὸ νόημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καὶ τοῦ κόσμου ἀντιπροσωπεύουν αὐτὰ τὰ μεγέθη; Ἀκόμα καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ἰντελιγκέντσιας, οἱ λεγόμενοι πνευματικοί μας ταγοί, εἶναι ἆραγε ἔστω καὶ ὑποψιασμένοι γιὰ τὸ πενταπόσταγμα ἁγιοπνευματικῆς πείρας καὶ ζωῆς ποὺ ἐνσωματώνεται σὲ αὐτὸ ποὺ θὰ ἀποκαλοῦσα – προσφεύγοντας καταχρηστικὰ σὲ ἕναν πολυχρησιμοποιημένο ὅρο – πολιτισμὸ τῆς θεώσεως;
.             Ἑτοιμαζόμενος γιὰ τὴν σημερινὴ παρουσίαση τοῦ βιβλίου: Εἰσαγωγὴ στὴν Ἱστορία τῆς Δυτικῆς Θεολογίας, ἄκουσα, ὄχι ἅπαξ, ὅτι ἡ παρουσίαση ἑνὸς θεολογικοῦ πονήματος στὶς μέρες τοῦτες περιττεύει: Στὴν ἐποχὴ τοῦ ἀσφυκτικοῦ δημοσιονομικοῦ νάρθηκα, στὸν ὁποῖο ἐνθηκεύεται ἑκὼν ἄκων ὁ λαός μας, ἡ θεολογία μοιάζει πολυτέλεια περιττὴ καὶ ἄρα ἐξοβελιστέα. Στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα τῆς ὁλικῆς φθίσης καὶ παρακμῆς, στὴν Ἑλλάδα τῆς τριτοκοσμικῆς δουλοκτησίας τύπου Μανωλάδας ἢ τῶν γκανγκστερικῶν ἐπιθέσεων, ὅπως αὐτὲς τῶν ὁποίων ἐσχάτως ἔγινε θέατρο ἡ πόλη μας, δὲν ὑπάρχει οὔτε χρόνος οὔτε διάθεση γιὰ θεολογία: «τεθήκαμεν ψεῦδος τὴν ἐλπίδα ἡμῶν καὶ τῷ ψεύδει σκεπασθησόμεθα»; (σ. 28, 15).
.             Αὐτὸ τὸ ψεῦδος, αὐτὴν τὴν ἀπάτη εἶναι ὥρα νὰ ἀποτινάξουμε. Καὶ ἂν σὲ κάποιους ἡ θεολογία φαντάζη ἄκαιρη ἐνασχόληση, γιὰ κάποιους ἄλλους ὁ λόγος τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας παράδοσης γιὰ τὸν Τριαδικὸ Θεό, τὸν κόσμο καὶ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀνάγκη στοιχειώδης καὶ πρωταρχική, εἶναι ὅρος ἐπιβίωσης, ὅμοια ὅπως γιὰ τοὺς Πατέρες μας ὁ λόγος καὶ ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας ἦταν ὁ «σηματωρός», γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸν Ἐλύτη, ποὺ ζητοῦσε ἡ ψυχή τους στὰ σταυροδρόμια τῆς πολυώδυνης ἱστορίας μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ κριτικὸς ἀναστοχασμὸς ἐπὶ τῆς πνευματικῆς ἰδιοπροσωπίας μας συνιστᾶ κατ’ ἐξοχὴν πράξη ἀντίστασης σὲ μιὰ κοινωνία ποὺ ξέμαθε τὴν Ἱστορία της πρὸς χάρη τῆς νέας καθαρογραμμένης ἀφήγησης τοῦ πολιτικὰ ὀρθοῦ, πού, θαρρεῖς, ἔχασε τὴν πίστη καὶ τὴν ψυχή της γιὰ μερικὰ ψιχία εὐρωκοινοτικῶν εἰσροῶν, ἢ τὴ δανειοστεγαστικὴ θαλπωρὴ τῆς νεοπλουτίστικης μεζονέτας… Πόσο δίκιο εἶχε ἡ Σαπφώ: «Πλοῦτος ἄνευ ἀρετῆς οὐκ ἀσινὴς πάροικος».
.             Τὸ βιβλίο ποὺ παρουσιάζεται σήμερα (βλ. σχετ.: Α´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/05/09/σχολαστικὴ-καὶ-μεταπατερικὴ-θεολογ/, Β´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/05/14/σχολαστικὴ-καὶ-μεταπατερικὴ-θεολογ2/ἀντιπροσωπεύει μιᾶς πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ ἀναστοχασμὸ καὶ κριτικὴ αὐτοεξέταση μέσα ἀπὸ μιὰ ἀντιπαράθεση μὲ τὴν δυτικὴ θρησκευτικὴ σκέψη καὶ πνευματικότητα, ἡ ὁποία δὲν μένει στὰ ἐπιφαινόμενα, δὲν ἐνδιατρίβει μὲ ὁμολογιακὴ μικρόνοια στὰ ἐπιπολάζοντα, ἀλλὰ ἐξικνεῖται μέχρι τὴν ἀνίχνευση τοῦ ἱστορικοφιλοσοφικοῦ καὶ πολιτισμικοῦ ὑποβάθρου ποὺ ἀντιδιαστέλλει τὴν δυτικὴ Χριστιανοσύνη ἀπὸ τὴν ζῶσα παράδοση τῆς Μίας Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Εἶναι, φρονῶ, προφανὲς ὅτι κάθε ἐγχείρημα ἑρμηνείας τοῦ «ἀλλοτρίου» συνιστᾶ ἕναν τρόπο ἐπανακαθορισμοῦ καὶ ἐπιβεβαίωσης τοῦ ἰδίου, ὄχι ὁπωσδήποτε μὲ τὴν ἔννοια τῆς αὐτοσυγκρότησης τῆς οἰκείας ταυτότητας μέσα ἀπὸ τὴν δημιουργία ἑνὸς «ἀντιπάλου δέους». Μᾶλλον πρόκειται γιὰ ἕναν «ἀνακαινισμὸ» μὲ ὅρους κατοπτρικῆς πρόσληψης τοῦ «ἰδίου» μέσα ἀπὸ τὸ «ἕτερον».

.             Ἑπομένως, τὸ ἐν λόγῳ πόνημα ἐνσωματώνει πρωτίστως μιὰ δοκιμὴ καὶ ἐν ταὐτῷ ἕνα κάλεσμα αὐτογνωσίας. Φιλοδοξεῖ νὰ λειτουργήση ὡς ἕνα ἐρέθισμα ἀναψηλάφησης τῆς πνευματικῆς μας ἰδιοπροσωπίας στὰ ὅρια δυὸ κόσμων, τῆς ἡγεμονευόμενης πιὰ ἀπὸ τὴν Γερμανία Εὐρώπης καὶ τοῦ ἀνανεωμένου στὴν βάση τῆς τουρκοϊσλαμικῆς σύνθεσης νεοοθωμανικοῦ ἡγεμονισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐκ νέου συναντῶνται στὴν ἑλλαδικὴ ἐσχατιὰ τῆς Εὐρασιατικῆς ἠπείρου, ἀναβιώνοντας τὶς συνθῆκες τῆς ἱστορικῆς περικύκλωσης ἐκ δυσμῶν καὶ ἐξ ἀνατολῶν, ποὺ ἀπὸ τὸν 11ο αἰώνα ἔχει ἐξαναγκάσει τὸν ἱστορικὸ λαό μας σὲ ἕναν διμέτωπο ἀγώνα ἐπιβίωσης.
.             Τὶς πνευματικὲς συντεταγμένες αὐτοῦ τοῦ διμέτωπου ἀγώνα ἐπιβίωσης, ἀλλὰ καὶ δημιουργίας, ἐξετάζω σὲ δυὸ ἐρευνητικὲς φάσεις. Τὸ βιβλίο ποὺ παρουσιάζεται σήμερα ἐνσωματώνει τὴν ἐρευνητικὴ φάση ποὺ ἀφορᾶ τὴν ἐκ δυσμῶν πρόκληση ὑπὸ τὴν μορφὴ τῆς ἀλλοτρίωσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς πίστης καὶ ζωῆς, τῆς ραχοκοκαλιᾶς τῆς Ρωμηοσύνης. Σὲ μιὰ ἑπόμενη συγγραφικὴ ἀπόπειρα, ποὺ εὐελπιστῶ ὅτι θὰ δῆ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας μέχρι τὸ τέλος τοῦ τρέχοντος ἔτους, φιλοδοξῶ νὰ ψηλαφήσω τὴν πνευματικὴ διάσταση τῆς ἐξ ἀνατολῶν πρόκλησης: Πρόκειται γιὰ μιὰ σειρὰ μελετημάτων μὲ θέμα τὴν ἑλληνικὴ θεολογικὴ σκέψη καὶ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ στὴν Τουρκοκρατία. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν φρονῶ ὅτι θὰ παρουσιάσω σὲ ἕνα συγγραφικὸ δίπτυχο, βεβαίως ἁδρομερῶς, τὸ πνευματικὸ ἀποτύπωμα τῆς σοβοῦσας ἐδῶ καὶ 1000 περίπου χρόνια στρατηγικῆς περικύκλωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
.             Παράλληλα τὸ σήμερα παρουσιαζόμενο βιβλίο, μολονότι ἔρχεται νὰ ἐκθέση τὴν σκέψη θεολόγων τῆς δυτικῆς παράδοσης ποὺ ἔχουν ἐλάχιστα ἀπασχολήσει τὴν σύγχρονη ἑλληνικὴ ἐπιστήμη, δὲν φιλοδοξεῖ νὰ πρωτοτυπήση, ἀλλὰ νὰ ξαναπιάση τὸν μίτο ψηλάφησης τῶν ὅρων συγκρότησης τῆς πνευματικῆς μας αὐτοσυνειδησίας ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ τὸν ἄφησαν γίγαντες τῆς ὀρθόδοξης θεολογικῆς σκέψης, ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους, κατὰ τὴν ἀντίληψή μου, ἰδιαιτέρως ξεχωρίζει ὁ μακαριστὸς π. Ἰω. Σ. Ρωμανίδης. Πνεῦμα μαθητείας χαρακτηρίζει τὸ βιβλίο αὐτὸ καὶ ὅσον ἀφορᾶ τὴν ὀφειλή μου σὲ μιὰ σειρὰ ἄξιων συνεχιστῶν τοῦ Ρωμανίδη ἢ συνοδοιπόρων του, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ ὄχι πάντα διὰ τῆς ἰδίας ὁδοῦ καὶ μεθόδου, συνέβαλαν στὴν ἐπανανακάλυψη τῆς ὀρθόδοξης πατερικῆς σκέψης καὶ τὸ μπόλιασμα τῆς ἀνικμης ἀκαδημαϊκῆς μας θεολογίας μὲ τὴν ἐμπειρικὴ διάσταση τῆς ἀσκητικῆς καὶ μυστηριακῆς ζωῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος: Ὁ ἅγιος Ι. Πόποβιτς, Ντ. Στανιλοάε, Γ. Μαντζαρίδης, Ν. Ματσούκας εἶναι μερικοὶ ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῆς νεοπατερικῆς σύνθεσης, στοὺς ὁποίους ἀναγνωρίζω ἀναφανδὸν τὶς πολλαπλὲς ὀφειλές μου. Μέριμνά μου ὑπῆρξε τέλος νὰ συνδέσω τὶς θεολογικὲς ζυμώσεις τῆς ἑλλαδικῆς ὀρθόδοξης θεολογίας μὲ τὶς θεολογικὲς ἐξελίξεις στὴν Ρωσία. Γι’ αὐτὸ καὶ προσπάθησα νὰ συνθεωρήσω, ὅσο τὸ ἐπέτρεπαν τὰ ὅρια καὶ ἡ κεντρικὴ θεματολογία τοῦ βιβλίου, κάποιες ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις τῆς ρωσικῆς ὀρθόδοξης θεολογίας στὴν δυτικὴ πρόκληση.
.             Ξεχωριστῆς μνείας, ὅμως, χρήζει ἐν προκειμένῳ ἡ περίπτωση τοῦ κεντρικοῦ ὁμιλητή της σημερινῆς ἐκδήλωσης, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἰεροθέου, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἐδῶ παρουσία τοῦ σήμερα τιμᾶ ὅλους μας, κατ’ ἐξοχὴν δὲ τὸν ὑποφαινόμενο. Καὶ τοῦτο γιατί στὸ πρόσωπό του συνδυάζονται ἡ μαρτυρικὴ εὐθύνη τῆς ἀρχιερατείας μὲ μιά, δίχως ὑπερβολή, ἡφαιστειακὴ θεολογικὴ καὶ συγγραφικὴ φλέβα, ποὺ μᾶς χάρισε μέχρι τώρα ἄνω τῶν 60 βιβλίων καὶ δυσεξαρίθμητα ἄρθρα, μὲ τὰ ὁποῖα γαλουχήθηκε μιὰ ὁλόκληρη γενιά, ὄχι μόνον θεολόγων καὶ κληρικῶν, ἀλλὰ καὶ φιλόθεων λαϊκῶν κάθε ἐπαγγελματικῆς καὶ κοινωνικῆς κατηγορίας.
.             Στὰ ἴχνη τῶν ὡς ἄνω προαναφερθέντων γιγάντων στοιχῶν καὶ ἐγὼ μὲ πνεῦμα μαθητείας, ἐκφράζω τὴν εὐχὴ ἡ εἰσαγωγικὴ αὐτὴ δοκιμὴ νὰ διαβαστῆ καὶ ἐκτὸς τῶν στενῶν ὁρίων τῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινότητας ἀπὸ ἕνα εὐρύτερο κοινὸ ἀναγνωστῶν, ἐνδιαφερομένων γιὰ τὴν πνευματικὴ προϊστορία τῆς σύγχρονης Εὐρώπης, ἀλλὰ καὶ τὴν πάλη τῶν πνευματικῶν Πατέρων τοῦ Γένους μας ἐνάντια στὴν παραχάραξη τῆς παραδοσιακῆς ἐκκλησιαστικῆς πνευματικότητας ἀπὸ τὶς ὀθνεῖες ἐπιδράσεις.
.             Ρώτησαν κάποτε, στὴν Ἀθήνα τοῦ 4ου π. Χ. αἰώνα, τὸν κυνικὸ φιλόσοφο Διογένη γιατί προσέρχεται στὸ θέατρο, ἀφοῦ ἔχει λήξει ἡ παράσταση καὶ ὁ κόσμος ἀπέρχεται, καὶ ὁ φιλόσοφος ἀπάντησε, «γιὰ νὰ δείξω ποιός εἶναι ὁ ἀληθὴς σκοπὸς τῆς φιλοσοφίας, δηλ. τὸ ἀναποδογύρισμα τῆς λογικῆς τοῦ κόσμου». Τοσοῦτο μᾶλλον αὐτὸ ἰσχύει γιὰ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους: Ἡ θεολογία εἶναι ὁ λόγος τοῦ Σταυροῦ, ποὺ στὸν κόσμο φαντάζει μωρία, γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς προκαλεῖ σὲ μιὰ ἀντιστροφὴ τῶν ὅρων κατανόησης τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς μας ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ ἐν Χριστῷ δοξασμοῦ τῆς ἀδαμιαίας φύσης μας: «Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες».

 ΠΗΓΗ: parembasis.gr

TA ΕΛΛΗΝΟΤΡΟΠΑ ΗΘΗ ΚΑΙ Η ΔΥΤΙΚΟΤΡΟΠΗ ΚΡΙΣΗ («Πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη, ἀπὸ τὰ βιώματα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης, ἀπὸ τὴν ἐθνική μας αὐτοπεποίθηση, ἀπὸ τὴν ἑλληνοκεντρικὴ καὶ Χριστιανικὴ παιδεία μας».) [Κων. Χολέβας]

Τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη καὶ ἡ Δυτικότροπη κρίση

 Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

.                 Βλέπω στὴν Κνωσσὸ καὶ στὸ Ἀκρωτήρι Σαντορίνης κτίσματα τῆς Β´ χιλιετίας πρὸ Χριστοῦ ποὺ ἔχουν θαυμαστὸ ἀποχετευτικὸ σύστημα. Στὸν τόπο αὐτὸ τὸν ἑλληνικὸ εὐπρέπεια καὶ ὀργανωτικότητα ἦσαν ἀρετὲς σύμφυτες μὲ τοὺς ἑκάστοτε κατοίκους. Ἀντιθέτως οἱ δυτικοὶ λαοί, οἱ ὁποῖοι μᾶς παριστάνουν τοὺς ὀργανωμένους καὶ μᾶς εἰρωνεύονται σὰν δῆθεν ἀνοργάνωτους, τί ἔχουν νὰ ἐπιδείξουν; Πᾶτε στὶς Βερσαλλίες καὶ δεῖτε ἀνάκτορα Γάλλων Βασιλέων τοῦ 17ου αἰῶνος. 35 αἰῶνες μετὰ τὸν θαυμαστὸ κτηριακὸ πολιτισμὸ τῆς Κνωσσοῦ καὶ τῆς Θήρας βλέπουμε τὰ χρυσοποίκιλτα ἀνάκτορα τῶν Λουδοβίκων νὰ στεροῦνται καὶ τὴν παραμικρὴ ὑποδομὴ καθαριότητος καὶ ἀποχετεύσεως. Ἀκόμη καὶ οἱ Γάλλοι ξεναγοὶ εἰρωνεύονται τὶς μεθόδους ποὺ  εὕρισκαν οἱ δῆθεν εὐγενεῖς γιὰ νὰ λύνουν τὰ πρακτικὰ προβλήματα. Ἡ σύγκριση μιλᾶ ἀπὸ μόνη της.
.                 Ἀναλογίζομαι τὴν Κλασσικὴ Περίοδο τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος. Πόσα ἀνακάλυψαν, τί σημαντικὲς ἔννοιες σκέφθηκαν, τί ὑλοποίησαν οἱ Ἕλληνες πρόγονοί μας. Ἂς μὲ κατηγορήσουν γιὰ προγονοπληξία, ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι παγκόσμια, οἰκουμενικὰ ἐπιτεύγματα. Φιλοσοφία, Ποίηση, Μουσική, Ἐπιστήμη, Ἀθλητισμός, Θέατρο, Πολιτική, Στρατηγικὴ καὶ τόσοι ἄλλοι τομεῖς ἀναπτύχθηκαν καὶ καλλιεργήθηκαν, μὲ ἰδέες καὶ ἀποτελέσματα ἐντυπωσιακά. Ἡ διεθνὴς ὁρολογία, τουλάχιστον στὴν Δύση, ἀντιγράφει τὶς ἑλληνικὲς λέξεις. Καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα σηματικότερη θεωρῶ τὴν σύνδεση Δημοκρατίας καὶ πατριωτισμοῦ. Μητρός τε καὶ πατρός τε … τιμιώτερον ἡ πατρίς, λέει ὁ Σωκράτης. Ἡ Ἐλευθερία βασίζεται στὴν εὐψυχία, τὴν γενναιότητα, λέει ὁ Περικλῆς καὶ τὰ καταγράφει ὁ Θουκυδίδης. Γιὰ τὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσια τῆς πατρίδος καὶ τῆς θρησκείας ἀγωνίζονται οἱ Σαλαμινομάχοι καὶ διασώζει τὸν παιάνα τους ὁ Αἰσχύλος. (ΣΧ. Σ.Ζ.Λ.: Αὐτὴ ἡ παραδοχὴ ἐν τούτοις εἶναι δύσπεπτη σὲ μιὰ συγκεκριμένη χονδροειδῆ, μονολιθικὴ «ὀρθόδοξη» ἀντίληψη ποὺ ἀπορρίπτει συλλήβδην τὸν [ἀρχαῖο] Ἑλληνισμό ἐξ αἰτίας τῆς εἰδωλολατρίας. Κρίμα!) Ὅλη ἡ Εὐρώπη ἀκουμπᾶ σ’ αὐτὰ τὰ ἰδανικά. Ὅταν τὰ λησμονεῖ, ὅπως συμβαίνει στὴν ἐποχή μας, καταντᾶ μία χοάνη ὑλιστικῶν συμφερόντων καὶ μία μικρή, ἄβουλη κουκίδα στὸν χάρτη τῶν παγκοσμίων συσχετισμῶν.
.                 Ἔρχεται τώρα ὁ νοῦς μου στὴν Ἑλληνορθόδοξη Αὐτοκρατορία μας, τὴν Ρωμανία. Στὸν ἔνδοξο βυζαντινισμό μας, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Καβάφης. Στὴν πρωτεύουσα τοῦ βυζαντινοῦ κράτους, τὴν Κωνσταντινούπολη τῶν θρύλων, γύρω στὸ 1100 οἱ Κομνηνοὶ εἶχαν ὀργανώσει ἄριστο Νοσοκομεῖο στὴν Μονὴ τοῦ Παντοκράτορος. Ὁ Ἀμερικανὸς Μίλλερ ποὺ  μελέτησε τὸ Τυπικόν, τὸ καταστατικὸ θὰ λέγαμε σήμερα, ἐντυπωσιάζεται ἀπὸ τὴν δωρεὰν παροχὴ περιθάλψεως στοὺς φτωχούς. Καὶ μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὑπῆρχαν καὶ γυναῖκες “ἰάτραιναι”, γιατρίνες. Δηλαδή, ἡ Ὀρθόδοξη Κωνσταντινούπολη τοῦ 1100 μ.Χ. ἐπέτρεπε στὶς γυναῖκες νὰ φοιτοῦν στὰ Πανεπιστήμια τῆς ἐποχῆς. Ἀντιθέτως, στὴ δυτικὴ Εὐρώπη τοῦ 1790 περίπου, τὸ κορυφαῖο κείμενο τοῦ Διαφωτισμοῦ, τὸ Σύνταγμα δηλαδὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, καθιερώνει τὴ δημόσια παιδεία μόνον τῶν ἀγοριῶν. Παρὰ τὴν διαφορὰ τῶν 700 ἐτῶν, τὸ παρεξηγημένο Ὀρθόδοξο Βυζάντιο ἀποδεικνύεται πιὸ προοδευτικὸ ἀπὸ τὴν «φιλελεύθερη» Δύση. Καμμία παιδεία γιὰ τὰ κορίτσια στὸ Παρίσι τοῦ 1800, πλήρης ἀνωτάτη παιδεία στὴν Κωνσταντινούπολη τοῦ 1100. Νά, ἔτσι παίρνω δυνάμεις ἀπὸ τὸ ἱστορικὸ παρελθόν μας!
.                 Γονατίζω μπροστὰ στὰ μαρτύρια τῶν ὑποδούλων Ρωμηῶν ποὺ ὑπέφεραν ἐπὶ αἰῶνες καὶ Φραγκοκρατία καὶ Τουρκοκρατία. Κι ὅμως ἐπεβίωσαν, διότι κρατήθηκαν γερὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν γλῶσσα, τὴν ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴν ἀλληλεγγύη, τὸ κοινοτικὸ πνεῦμα, τὴν οἰκογένεια. Γράφει στὶς ἀρχὲς τοῦ 17ου αἰῶνος ὁ μαρτυρικὸς Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις, ὅτι «ἂν εἶχε βασιλεύσει ὁ Τοῦρκος εἰς τὴν Φραγκίαν ἐπὶ δέκα χρόνους, Χριστιανοὺς ἐκεῖ δὲν θὰ εὕρισκες». Καὶ συγκρίνει μὲ τὰ μαρτύρια τοῦ τουρκοκρατουμένου Ἑλληνισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀντέχει καὶ παραμένει πιστὸς στὸν Χριστό. Καὶ προσθέτω ἐγώ, ἀναδεικνύει Νεομάρτυρες καὶ Ἐθνομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ἄνοιξαν τὸν δρόμο γιὰ τὴν Λευτεριά, ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα. Δὲν εἶναι ἀλαζονεία, εἶναι ἀλήθεια. Καὶ στὶς ἔνδοξες στιγμὲς καὶ στὶς δύσκολες περιστάσεις σ’αὐτὸν τὸν τόπο, ὁ λαὸς ποὺ κατοικοῦσε καὶ κατοικεῖ δείχνει μεγάλη ἱκανότητα ἐπιβιώσεως καὶ παραγωγῆς πολιτισμοῦ. Πολὺ μεγαλύτερη συγκρινόμενος μὲ ἄλλους λαοὺς καὶ δὴ τοὺς ἑταίρους καὶ δανειστές μας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης.
.                 Καὶ ἔρχομαι σὲ πιὸ πρόσφατες ἐποχές. Θυμοῦμαι ὅσα διάβασα γιὰ τὴν χρεωκοπία τῆς οἰκονομίας ἐπὶ Χαριλάου Τρικούπη τὸ 1893 καὶ τὸν Διεθνῆ Οἰκονομικὸ Ἔλεγχο τοῦ 1898, τὴν τρόικα δηλαδὴ τῆς ἐποχῆς. Καὶ θαυμάζω τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη τῶν παππούδων μας, οἱ ὁποῖοι μπόρεσαν καὶ μετέτρεψαν τὴν κρίση σὲ εὐκαιρία. Ἀπὸ τὴν πτώχευση μέσα σὲ λίγα χρόνια ἦλθε ἡ Ἐθνικὴ Ἀναγέννηση. Ἡ ἀπελευθέρωση ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων ὑποδούλων ποὺ ζοῦσαν στὴν Ἤπειρο, τὴν Μακεδονία, τὰ νησιὰ τοῦ Βορείου Αἰγαίου, τὴν Κρήτη. Οἱ Βαλκανικοὶ Πόλεμοι τοῦ 1912-13 ἦλθαν λίγα χρόνια μετὰ ἀπὸ μία πτώχευση οἰκονομικὴ καὶ ἀπὸ μία ἧττα στρατιωτική, ἐκείνη τοῦ 1897. Ἐπέτυχαν οἱ πρόγονοί μας νὰ ὀρθοποδήσουν, διότι βασίσθηκαν καὶ πάλι στὴν πίστη τους στὸν Θεό, στὸ ὅραμα τῆς Μεγάλης Ἰδέας, στὴν πίστη στὸν ἑαυτό τους. Εἶχαν βαθειὰ συνείδηση ὅτι χρωστοῦσαν στοὺς Ἀρχαίους, στοὺς Βυζαντινοὺς καὶ στοὺς κλεφταρματολοὺς νὰ δώσουν μία τιμητικὴ συνέχεια στὴν διαχρονικὴ πορεία τοῦ Ἔθνους.
.                 Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ παίρνω θάρρος καὶ πιστεύω ὅτι μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ μελέτη τῆς Ἱστορίας μας μποροῦμε νὰ βγοῦμε ἀπὸ κάθε δυσκολία, ἄρα καὶ ἀπὸ τὴν σημερινὴ οἰκονομικὴ καὶ πνευματικὴ κρίση. Ἀρκεῖ νὰ μὴν πέσουμε στὴν παγίδα νὰ τὰ βλέπουμε ὅλα ὡς οἰκονομικὰ προβλήματα. Ἡ ρίζα τῆς κρίσης εἶναι πνευματική. Μπορεῖ ἄλλοι λαοὶ στὴν Εὐρώπη καὶ στὶς ΗΠΑ νὰ δίνουν ἔμφαση στὰ οἰκονομικὰ αἴτια καὶ νὰ ἀναζητοῦν ὑλικῆς μορφῆς θεραπεῖες. Ἐμεῖς πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη, ἀπὸ τὰ βιώματα τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσης, ἀπὸ τὴν ἐθνική μας αὐτοπεποίθηση, ἀπὸ τὴν ἑλληνοκεντρικὴ καὶ Χριστιανικὴ παιδεία μας. Ἀποκοπήκαμε, μὲ εὐθύνη ὁρισμένων ταγῶν μας καὶ τῶν δῆθεν «φωτισμένων» καὶ «προοδευτικῶν», ἀπὸ τὴν πηγὴ ποὺ  πάντα μᾶς δρόσιζε καὶ μᾶς ἔτρεφε. Γίναμε μιμητικὰ ὄντα, ἐνῶ ἔχουμε τὴν δύναμη καὶ τὸν πνευματικὸ πλοῦτο γιὰ νὰ παραγάγουμε πολιτισμό, νὰ μεταδώσουμε καὶ στοὺς ἄλλους λαοὺς Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα, δημοκρατία καὶ ἀνθρωπιά.
.                 Παίρνω θάρρος καὶ ἀπὸ τὴν ἱκανότητα ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἐπιβιώσεως τῶν Ἑλληνοκυπρίων ἀδελφῶν μας. Ἄντεξαν σὲ δεκάδες κατακτήσεις καὶ καταπιέσεις. Ἐπὶ αἰῶνες διατηροῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὴν διαχρονικὴ ἐθνικὴ συνείδηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μόλις πῆγαν κάποιοι κακοὶ ταγοί τους νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὶς ζείδωρες ρίζες, ἀμέσως ἦλθε ἡ κρίση. Ποικιλόμορφη καὶ βασανιστική. Ἀλλὰ ἡ μαγιὰ πάντα μένει καὶ ἡ ἐλπίδα δὲν θὰ σβήσει ἀπὸ τὸ νησὶ τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἡρώων. Ὅταν οἱ ἡγέτες ἀκολουθοῦσαν τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη ἡ Κύπρος ἔβγαζε Κυπριανοὺς (Ἐθνομάρτυς Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ 1821) καὶ Παλληκαρίδηδες (ἀπαγχονισθεὶς τὸ 1957 ἀγωνιστὴς-μαθητής). Εὐκαιρία τώρα νὰ ἀπαλλαγοῦμε καὶ ἐκεῖνοι καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὶς σειρῆνες τοῦ εὐδαιμονισμοῦ καὶ τοῦ ὑλισμοῦ καὶ νὰ ξαναβροῦμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἑνωμένοι τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη μας. Γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ ἐλπίδα τὴν δυτικότροπη κρίση ποὺ  μᾶς ἦλθε, ὡς συνέπεια ἑνὸς ξενόφερτου τρόπου ζωῆς καὶ σκέψης.
.                 Πιστεύω στὸν λαό μας καὶ στὶς δυνάμεις μας. Ἔχω ἐμπιστοσύνη στὶς ἑλληνορθόδοξες ρίζες μας. Δῶστε στὰ παιδιά μας Ὀρθοδοξία, ἑλληνικότητα, παιδεία καὶ ἱστορικὴ συνείδηση, γιὰ νὰ τὰ βοηθήσετε νὰ μὴν κάνουν τὰ ἴδια λάθη ποὺ  μᾶς ὁδήγησαν σὲ κρίσεις καὶ διχασμούς. Γαλουχῆστε τα μὲ τὰ Ἑλληνότροπα ἤθη, ὅπως τὰ διδάσκει ἡ μακραίωνη Ἱστορία μας.

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 ΠΗΓΗ: syndpeiraia.blogspot.gr

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ «Νὰ γίνουν φιλέλληνες οἱ ἴδιοι οἱ Ἕλληνες» (μον. Μωυσῆς Ἁγιορ.)

Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλλάδα

Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης

ἐφημ. «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»15/16.03.13

.               Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ντρεπόμαστε ποὺ γεννηθήκαμε Ἕλληνες. Ἄλλοι θὰ πρέπει νὰ ντρέπονται. Παρὰ τὰ λάθη συνανθρώπων μας δὲν παύουμε νὰ ἔχουμε μία πανάρχαιη ἱστορία, ἕναν ἄφθαστο πολιτισμό, μιὰ ἁγιοτρόφο ὀρθοδοξία.
.              Ὁ φιλοσοφικὸς στοχασμός, ἡ ὡραία γλώσσα, ἡ τέχνη, ἡ ποίηση ἔφθασαν στὰ ὕψη. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐλευθερία, ὁ σεβασμὸς τοῦ ἄλλου, τὸ φιλάρετο καὶ φιλόκαλο χαρακτήριζαν τοὺς Ἕλληνες. Ἡ ἑδραίωση δημοκρατικῶν θεσμῶν, τὸ ἅγιο φιλότιμο, ἡ θεολογία τοῦ προσώπου, ἡ πανευφρόσυνη ὀρθοδοξία. Ἀσφαλῶς καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ κομπορρημονοῦμε στὶς δάφνες τοῦ ἱεροῦ παρελθόντος, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ συνεχίζουμε τὴν ἡρωοτρόφο καὶ ἁγιοτρόφο παράδοση.
.              Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία καὶ ἡ ὀρθόδοξη πίστη ἔδωσαν τὴν ἀγαστὴ ἑλληνορθοδοξία. Ὁ Σωκράτης ἔλεγε πὼς τιμιότερο ἀπὸ τοὺς γονεῖς εἶναι ἡ πατρίδα. Ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης στὰ ἀξιοθαύμαστα «Ἀπομνημονεύματά» του ἔλεγε πὼς γλυκύτερο πράγμα ἀπὸ τὴν πατρίδα καὶ τὴν θρησκεία δὲν ὑπάρχει. Ἀγάπη στὴν πατρίδα καὶ τὴν πίστη συμπορεύονται. Ποτὲ ἡ πίστη δὲν ὑπερέχει τῆς πατρίδας. Ἡ ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἑλληνικὴ ἀλλὰ οἰκουμενική. Ἡ ἀγάπη στὴν πατρίδα δὲν γίνεται γιὰ τὸν χριστιανὸ σοβινισμός, ἐθνικισμός, ρατσισμός, φανατισμὸς καὶ μισαλλοδοξία. Ἡ ζωντανὴ ἱερὰ παράδοση τοῦ ἔθνους ὁδηγεῖ σὲ συνέχιση ἱερῶν καὶ ὡραίων ἀγώνων.
.              Ἡ παράδοση αὐτὴ εἶναι τίμια, ἐμπνευσμένη, ἀντιατομιστική, δημιουργεῖ ἑνότητα, ἦθος καὶ μόνιασμα. Ἡ Ὀρθοδοξία παρεξηγήθηκε πολὺ καὶ κακομεταχειρίστηκε. Ἡ Ὀρθοδοξία στὴν καθαρή της μορφὴ ὑπῆρξε πάντοτε παράγοντας ἰσχυρῆς ἑνότητος, εἰρήνης, ἀγάπης καὶ συμφιλιώσεως. Ἡ Ὀρθοδοξία δημιουργεῖ ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες, ἠθικὰ ἀναστήματα, ὥριμους ἀνθρώπους. Δίνει βαθὺ νόημα ζωῆς, ὑπομονή, καρτερικότητα καὶ ἐλπίδα. Τὸ ὀρθόδοξο ἦθος εἶναι ὑγιές, ἰσόρροπο, διακριτικὸ καὶ νηφάλιο. Δὲν ἀντιμάχεται βίαια, ἀπειλητικὰ καὶ ἐχθρικά. Ἡ Ἑλληνορθοδοξία εἶναι πηγὴ ἀνεφοδιασμοῦ ἀνανεώσεως καὶ μεταμορφώσεως. Ὁδηγεῖ σὲ ἑτοιμότητα, ἐγρήγορση καὶ ἡρωισμό.
.              Ἑλλάδα καὶ ὀρθοδοξία εἶναι πολύτιμες δυνάμεις. Ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν πολὺ καὶ ψυχρὸ ὀρθολογισμὸ τὴν ἀνιαρὴ ἀνία. Ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει τὴ γενναιότητα τῆς σκέψης καὶ τῆς ζωῆς τοῦ Σωκράτη, τοῦ Πλάτωνα καὶ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ἡ Ὀρθοδοξία προβάλλει τὴ σοφία τῶν ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν καὶ τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἑλλάδα καὶ Ὀρθοδοξία σήμερα δέχονται ἰσχυρὸ πόλεμο νὰ περιορισθοῦν, νὰ ἀπομονωθοῦν, νὰ σωπάσουν. Δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ δειλὴ σιωπὴ καὶ φυγή. Θὰ πρέπει νὰ γίνουμε πιὸ συνειδητοὶ πιστοί. Νὰ αὐξηθοῦν οἱ φιλέλληνες. Νὰ γίνουν φιλέλληνες οἱ ἴδιοι οἱ Ἕλληνες. Στὴ σημερινὴ κρίση εἶναι ἀπαραίτητες οἱ παροῦσες σκέψεις καὶ ὄχι σ’ ἐπιστροφὴ στὸ μυθικὸ δωδεκάθεο. Ἂς ἀγαπήσουμε ἐγκάρδια τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἑλλάδα.

 Καλὴ Σαρακοστή!