ΤΟ «ΕΝ ΨΥΧΡῼ ΕΓΚΛΗΜΑ» ΠΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΕ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

Σαράντα χρόνια μονοτονικὸ
Χρῆστος Γιανναρᾶς

ἐφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 23.01.2022

.                       Συμπληρώνονται φέτος (2022) σαράντα χρόνια ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τῆς μονοτονικῆς γραφῆς στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα. Δὲν ἦταν κρατικὴ ἡ ἐπιβολή[1], δὲν τὴν ἀποφάσισε ἡ κοινοβουλευτικὴ πλειοψηφία. Γιὰ ἕνα τέτοιο θέμα, ποὺ ἔκρινε τὴ συνέχεια ἢ τὴν ἄρνηση συνέχειας χιλιάδων χρόνων ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὴ ρήξη τὴν ἀποφάσισαν τριάντα περίπου κυβερνητικοὶ βουλευτὲς (τὸ ἕνα δέκατο τῆς Ὁλομέλειας), μετὰ τὰ μεσάνυχτα, καὶ μὲ τὴν ἀντιπολίτευση νὰ ἔχει ἀποχωρήσει ἀπὸ τὴ Βουλὴ σὲφυγομαχία ἀσύγγνωστη.
.                       Ἀπὸ τότε, καμιὰ κυβέρνηση, ὁποιασδήποτε κομματικῆς σύνθεσης καὶπλειοψηφίας, δὲν θέλησε (ἢ δὲν τόλμησε) νὰ ἀποκαταστήσει τὶς συνέπειες τοῦ ἱστορικοῦ ἐκείνου ἐγκλήματος – στίγματος ντροπῆς γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν ἱστορία του. Ἂν μετρήσει κανεὶς τὶς συνέπειες ποὺ εἶχε τὸ αὐθαίρετο πραξικόπημα, γιὰ τὴν ἱστορικὴ συνέχεια καὶ τὴ συνείδηση διαχρονικῆς ἑνότητας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, σίγουρα θὰ ἀπορήσει ποὺ τὸ μονοτονικὸ στὴν Ἑλλάδα δὲν προκάλεσε ὀδυνηρὸ ἐμφύλιο. Ὡσὰν κάποια Ἀνώτατη Ἀρχή, ὑπερκομματική, νὰ ἐπέβαλε σιωπηρὰ τὴν ἔσχατης δουλοπρέπειας χρησιμοθηρικὴ ὁμοφροσύνη στοὺς Ἑλληνώνυμους.
.                       Οὔτε, βέβαια, διανοήθηκε κανείς, στὰ τελευταῖα σαράντα χρόνια[2], νὰ ξαναθέσει τὸ θέμα, ὡς πρόβλημα πολιτικό, θεμελιῶδες, συλλογικῆς ταυτότητας, ἄξονα τῶν θεσμῶν παιδείας καὶ ἄμυνας καὶ ἀνάπτυξης. Ὁ τριτοκοσμικὸς χαρακτήρας τῆς σύγχρονης ἑλλαδικῆς κοινωνίας, μὲ στόχους σχεδὸν ἀποκλειστικὰ οἰκονομικοὺς- καταναλωτικούς, ἀποδείχθηκε συνισταμένη ὄχι μόνο τῶν ἐπικαιρικῶν προτεραιοτήτων, ἀλλὰ καὶ τῶν «ὁραματισμῶν» τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀκόμα καὶ στὸ ἄλλοτε κοινωνικὸ κύτταρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐνορίας καὶ ἐπισκοπῆς (ἤ, μᾶλλον, κυρίως ἐκεῖ) ἀποδείχθηκε ἀπολύτως πρωτεύουσα ἡ ἐπιδίωξη τῆς ἀτομοκεντρικῆς ὠφελιμότητας: Ἡ ἀτομικὴ κατανόηση καὶ πειθάρχηση σὲ νόμους καὶ ἐντολές, ἡ μίμηση ἀτομικῶν προτύπων ἀξιόμισθης ἀρετῆς, ἀμειβόμενης ἀγαθοεργίας, εὐτελίζουν τὴ θρησκευτικότητα.
.                       Προηγήθηκε ὁ ἐκπροτεσταντισμὸς τῆς Ἐκκλησίας στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀκολούθησε ἡ εὐτέλεια τοῦ ἀδηφάγου καταναλωτισμοῦ. Εὐσεβισμὸς καὶ καταναλωτισμὸς εἶναι τὰ δύο πανομοιότυπα ἔκγονα τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ, τῆς ὠφελιμοθηρίας. Σὲ ἐπίπεδο θεσμῶν ἐκφράστηκαν μὲ τὴν ὑποκατάσταση τῆς ἐνορίας – γειτονιᾶς – κοινότητας ἀπὸ τὶς κομματικὲς ὀργανώσεις (ΚΟΒΑ) ἢ τοὺς «Κύκλους Μελέτης Ἁγίας Γραφῆς» ἢ «παρεοῦλες τῆς πρέφας» ἢ ὅ,τι ἀνάλογο.
.                       Ὑπάρχουν φαινομενικὰ ἀσήμαντες λεπτομέρειες, ποὺ ἀλλάζουν τὴν πορεία τῆς Ἱστορίας: Στοὺς αἰῶνες τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως ὑποκείμενο φορολογικῆς ὑποχρέωσης δὲν ἦταν τὸ ἄτομο, ἀλλὰἡ κοινότητα. Τὰ ἄτομα «κοινωνοῦσαν» τὴ φορολογικὴ ὑποχρέωση ἀνάλογα μὲ τὴ«σοδειὰ» τοῦ καθενὸς κάθε χρόνο. Αὐτὴ τὴν πρακτική, νὰ «κοινωνεῖται» ὁ φόρος, τὴ σεβάστηκαν – συντήρησαν καὶ οἱ Τοῦρκοι στοὺς τέσσερις αἰῶνες κυριαρχίας τους. Τὴν ἀτομικὴ φορολογικὴ ὑποχρέωση τὴν ἐπέβαλε ὡς «ἐκσυγχρονισμό», ἡ Βαυαρικὴ στυγνὴ τυραννία. Στὶς μέρες μας, ἡ τηλεόραση κατάργησε καὶ τὸ καφενεῖο, μοναδικὴ δυνατότητα λειτουργικῆς συλλογικότητας ἀπόμεινε ἡ κομματικὴ ἔνταξη, ἐλάχιστα τὸκαφενεῖο ἢ τὰ ἀντίστοιχα «στέκια» τῶν ποδοσφαιρόφιλων.
Στὴ θέση τῆς κοινωνίας ἡ ὠμὴ χρησιμοθηρία.
.                       Τὸ ὄνομα Λευτέρης Βερυβάκης σημάδεψε στὴν Ἱστορία μίαν ἀνήκεστη πολιτισμικὴ καταστροφή. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁποιοσδήποτε ἄλλος ὁποιουδήποτε κόμματος στὸ ὑπούργημα τῆς Παιδείας – γιὰ τὴ διαχείριση τοῦ πολιτισμοῦ «ὅλοι ἴδιοι εἶναι». Τὴν ἱστορικὴ εὐθύνη τὴν ἔχει ὁ τότε πρωθυπουργὸς καὶ οἱ ἄγνωστοι ἐπιτελεῖς του, σίγουρα ἀνυποψίαστοι. Ἡ ἀποκοπὴ τῆς ἑλληνικῆς γραφῆς ἀπὸ τὴν ὀργανική, ζωντανή της συνέχεια τριῶν χιλιάδων (τουλάχιστον) χρόνων, συντελέστηκε χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἀντίρρηση, ἀντίσταση, σθεναρὴ διαμαρτυρία [3].
.                       Τὸ ὄνομα «Λευτέρης Βερυβάκης» ταυτίζεται τόσο συμπτωματικὰ μὲ τὸ ἀνήκεστο ἔγκλημα, ὅσο συμπτωματικὴ εἶναι πάντοτε στὸ Ἑλλαδιστὰν ἡ ἀνάθεση τῶν ὑπουργείων σὲ κάθε κυβερνητικὸ «σχῆμα». Θὰ παραπέμπει τὸ ὄνομα «Βερυβάκης» ὄχι σὲ μία ἀτομικὴ ἀνεπάρκεια ἢ καὶ κακοήθεια ἢ ἀπερισκεψία, ἀλλὰ στὸ «ἐν ψυχρῷ» ἔγκλημα ἑνὸς πρωθυπουργοῦ ποὺ ἐγκληματοῦσε μόνο γιὰ νὰ κερδίσει ἐντυπώσεις.
.                       Μὲ τὴ μονοτονικὴ γραφὴ τελειώνει ἱστορικὰ ὁ Ἑλληνισμὸς – ὅποιος δὲν συνειδητοποιεῖ τὸ μέγεθος τῆς καταστροφῆς, ἐπιτρέπει ἁπλῶς νὰ ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὴ γνωστική του καλλιέργεια καὶ ἐπάρκεια. Ἀσφαλῶς, εἶναι τὸ σύνολο πολιτισμικό μας «παράδειγμα» ποὺ προτάσσει τὴ χρηστικὴ εὐκολία τῆς συμβατικῆς σημαντικῆς ἀδιαφορώντας παγερὰ γιὰ τὴ γνώση ποὺ κερδίζεται μόνο μὲ τὸ αὐθυπερβατικὸ ἄθλημα τῆς σχέσης, τὴν ἐμπειρικὴ καθολικότητα τῆς σχέσης – τὴ γλῶσσα ὡς ἄθλημα αὐθυπερβατικῆς γνώσης.
.                       Μέχρι σήμερα, 20 ὑπουργοὶ Παιδείας ὑποτάχθηκαν νομοτελειακὰ στὴ γλωσσικὴ σχιζοείδεια ποὺ ἐπέβαλε στὸν Ἑλληνισμὸ ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου. Καθόλου τυχαία, ἕνδεκα ὁλόκληρους αἰῶνες, στὴν ἐξελληνισμένη αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης – Κωνσταντινουπόλεως, τὰ παιδιὰ μάθαιναν ἀνάγνωση καὶ γραφὴ μὲ ἀλφαβητάρι τὸν Ὅμηρο, ἂν καὶ ἡ καθημερινή τους χρηστικὴ γλῶσσα ἦταν ἡ «δημώδης» τῆς ἐποχῆς.
.                       Εἶναι πιὰ πολὺ ἀργὰ γιὰ νὰ ἀρχίσουμε νὰ συζητᾶμε γιὰ τὴ «σωτηρία» τῆς γλώσσας μας, δηλαδὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

————————————————–

ΣΧΟΛΙΑ (Δ.Σ.)

[1] Γι᾽ αὐτὴ τὴν ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ἐπιβολὴ πάνω στὸν πυρήνα τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ταυτότητάς μας οἱ ὄψιμοι ὑπερασπιστὲς τῶν συνταγματικῶν δικαιωμάτων καὶ «ἀλακάρτ» μαχητὲς κατὰ τοῦ ὑγιειονομικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ δὲν ἔχουν βρεῖ μία λέξη. Ἁπλῶς ἔχουν δεδομένο τὸν συμβιβασμό. 

[2] Ἐξαίρεση ἀποτέλεσε ἡ πρωτοβουλία τοῦ Ἀρχιεπ. Χριστοδούλου μὲ σχετικὴ Ἡμερίδα τὸν Μάϊο τοῦ 2006 [Ἡμερίδα τῆς Ἱ. Συνόδου μὲ θέμα: Μονοτονικό, ἐμπειρία 24 ετῶν]

[3] Πρόσωπα καὶ θεσμοὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἐξ ἀρχῆς ἐγκολπώθηκαν ἀβασάνιστα, ἐπιπόλαια καὶ πολὺ ΠΡΟΘΥΜΑ τὸ μονοτονικὸ σύστημα γραφῆς, μὲ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ (ὅπως γίνεται πάντοτε στὰ ἐγκλήματα) τὴν καλύτερη ἐπικοινωνία μὲ τοὺς νεώτερους! Σὲ τέτοιο δὲ βαθμὸ ἡ ἀναισχυντία, ποὺ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐκκλησιαστικῆς ἐμπνεύσεως καὶ ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ δημοσιεύουν τὰ λιγοστὰ (πλέον) παραγόμενα πολυτονικὰ κείμενα (π.χ. ἀπὸ Μητροπόλεις), ἀφοῦ προηγουμένως ΕΞΑΛΕΙΨΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ. Πρόκειται γιὰ ἀνεκδιήγητο μίσος καὶ μανία αὐτοχειριασμοῦ.

Η ΟΞΥΔΕΡΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΓΛΙΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΚΑΒΡΙΑ ΜΟΙΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ἡ ἀπαιδευσία μας μοιραία

Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ,
ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 26.07.2020

.                         Πόσο ἀστεῖοι γινόμαστε οἱ σημερινοὶ Ἑλληνώνυμοι, ὅταν «πρέπει» νὰ ὑπερασπίσουμε τὴν ἑλληνικότητα τοῦ παρελθόντος ποὺ ἀδιάντροπα ἀγνοοῦμε (τὴν ἀρχαιοκλασικὴ) ἢ ποὺ βαθειὰ περιφρονοῦμε καὶ αὐθόρμητα ἀπεχθανόμαστε (τὴ λεγόμενη «βυζαντινή»)! Εἶναι νὰ γελάει κάθε ἀπροκατάληπτος, κάποιας παιδείας συνάνθρωπος (ἢ νὰ θλίβεται, ἀνάλογα μὲ τὸ εἶδος τοῦ «φιλελληνισμοῦ» του) ἀκούγοντας τοὺς πολιτικούς μας ἄρχοντες καὶ τοὺς κομματικοὺς ἀρχηγούς μας νὰ διαμαρτύρονται ποὺ ὁ Ἐρντογὰν ξανακάνει τὴν Ἁγιά-Σοφιὰ τζαμί.
.                         Ἡ μαχητικὰ μηδενιστική, λάτρις τοῦ Διαφωτισμοῦ, παγκυρίαρχη στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα διανόηση, ὑπαγορεύει στὰ κόμματα (τῆς τάχα Ἀριστερᾶς καὶ τῆς «προοδευτικῆς» Δεξιᾶς) νὰ ἀπαιτοῦν ἀπὸ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς προστασία τοῦ «μνημείου» καὶ τῶν «ἔργων Τέχνης» ποὺ συγκεφαλαιώνονται στὴν ὀνομασία «Ἁγια-Σοφιά». Ἀγνοοῦν οἱ θλιβεροὶ αὐτὸ ποὺ ἤξερε καλὰ ὁ Πορθητὴς καὶ τὸ ἔχει συνειδητοποιήσει εὐστοχότατα ὁ Ἐρντογάν: Ὅτι ἡ Ἁγιά-Σοφιά δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας «θρησκευτικὸς ναός», ἔστω ἔκτακτου κάλλους καὶ μὲ τεράστιας καλλιτεχνικῆς ἀξίας θησαυρίσματα. Εἶναι τὸ σύμβολο (ταυτότητα) τῆς «αὐτοκρατορίας», δηλαδὴ μίας διεθνικῆς «τάξης πραγμάτων», ποὺ συγκεφαλαιώνει τρόπο βίου ἢ πολιτισμό. Γιὰ πολλοὺς αἰῶνες σάρκωνε ἡ Ἁγιά-Σοφιά τὸ «πάντρεμα» Ρώμης – Ἀθήνας, ἐκκλησίας τοῦ δήμου καὶ λατινικῆς εὐταξίας (ordo rerum), Ἡράκλειτου – Ἀριστοτέλη καὶ «ἐκκλησιάζουσας βασιλείας». Μὲ τὸν Πορθητὴ ἡ στόχευση μεταφέρθηκε στὸ ἐπίπεδο τοῦ ἁπλοϊκοῦ πόθου «κοσμοκρατορίας» καὶ μὲ τὸν Ἐρντογὰν μοιάζει νὰ γοητεύει τὸ ὅραμα: μήπως ἀντιπαλέψει ἡ παιδαριώδης «μεταφυσική» τοῦ Ἰσλάμ, σὲ διεθνῆ κλίμακα, τὴ λοιμικὴ τοῦ ἱστορικὸ-ὑλιστικοῦ κρετινισμοῦ, «ἀριστερῶν» ἢ «δεξιῶν» προσχημάτων, κερδίζοντας μίαν εὔκολη ὑπεροχή.
.                         Τὴν παραπάνω τηλεγραφικὰ συμπυκνωμένη ὀπτικὴ οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες καὶ οἱ κομματικοὶ ἀρχηγοί μας οὔτε τὴν ὑποψιάζονται οὔτε καὶ τοὺς ἐνδιαφέρει – ἡ διαπίστωση δὲν εἶναι ὑπεροπτικὴ μομφή, εἶναι πίκρα καὶ ὀδύνη. Ἂς βρισκόταν ἕνας ἔγκυρος δημοσιογράφος, νὰ θέσει στοὺς πρώην Ἀρχηγοὺς τοῦ Κράτους (ἐπιλογὲς ὅλοι τοῦ πρωθυπουργοκεντρικοῦ μας ὁλοκληρωτισμοῦ), στοὺς πρώην πρωθυπουργούς, πρώην ἀρχηγοὺς ΓΕΕΘΑ, ἕνα καὶ μόνο ἐρώτημα: «Γιατί ὁ Παρθενώνας εἶναι σημαντικότερος ἀπὸ τὸν Πύργο τοῦ Ἀϊφελ καὶ ἡ Ἁγιά-Σοφιά σημαντικότερη ἀπὸ τὴ γέφυρα τοῦ Μπρούκλιν;». Θὰ προέκυπταν διατυπώσεις κονσερβαρισμένης κενολογίας, ποὺ ἴσως ἀφύπνιζαν κάποια συνείδηση συλλογικῆς ντροπῆς. Σίγουρη πρόβλεψη.
.                     Δυστυχῶς ἔχει χαθεῖ πιὰ καὶ ἡ δυνατότητα δημόσιου διαλόγου – ἡ σύνθεση τῆς Ἐπιτροπῆς Ἑορτασμοῦ τῶν Διακοσίων χρόνων ἀπὸ τὸ ’21, τὸ βεβαιώνει. Θὰ ἦταν μία καλὴ ἀφορμή, πέρα ἀπὸ τὰ βλακώδη πανηγυριώτικα καὶ τὶς συναισθηματικὲς παιδαριωδίες, νὰ δοῦμε κατάματα καὶ νὰ συγκρίνουμε τὴν περίπτωσή μας μὲ αὐτὴ τῶν Τούρκων.
.                         Καὶ οἱ δύο λαοὶ φιλοδοξήσαμε νὰ μετάσχουμε στὴ Δυτικὴ Νεωτερικότητα. Ἐμεῖς, ἀπόγονοι καὶ συντελεστὲς – συνεχιστὲς τῆς Ἑλληνο-ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ μετὰ σκλάβοι τῶν Τούρκων, ἀλλὰ μὲ ἐναργέστατη συνείδηση τῆς αὐτοκρατορικῆς ἀρχοντιᾶς καὶ τοῦ ἀρχαίου κλέους. Οἱ Τοῦρκοι, λαὸς τῆς στέπας καὶ τοῦ πολέμου, τῆς σφαγῆς καὶ τῆς κυριαρχίας, μπῆκαν στὸν «πολιτισμὸ» μέσῳ μίας θρησκείας θεμελιωμένης στὴ βία καὶ στὸν καταναγκασμό. Διακρίθηκαν σὲ Τέχνες λεπτουργημένης διακοσμητικῆς, πάντοτε μειονεκτικοὶ ἀπέναντι στοὺς Ἕλληνες, ποὺ γεννοῦσε τὶς Τέχνες τους πάντοτε ἡ προτεραιότητα τῶν μεταφυσικῶν τους ἀναζητήσεων.
.                         Ὕστερα ἀπὸ τετρακόσια χρόνια ὀθωμανικῆς ἀπομίμησης τῆς αὐτοκρατορίας καὶ δυναμικῆς παρουσίας τῶν Ἑλλήνων στὶς Ἀγορὲς τῆς Εὐρώπης, τῆς Αἰγύπτου, τῆς ναυσιπλοΐας στὴ Μεσόγειο κι ὣς τὴ Μαύρη Θάλασσα, ἀναγκάζονται, οἱ Ἕλληνες πρῶτοι, μὲ τὴ στυγνὴ Βαυαροκρατία, καὶ μετὰ οἱ Τοῦρκοι, μὲ τὸν δυνάστη Κεμάλ, νὰ ὑποταχθοῦν στὸ σχῆμα ὀργανωμένης συλλογικότητας ποὺ εἶχε γεννήσει ἡ Εὐρώπη: τὸ ἔθνος-κράτος. Ἡ καταστατικὴ λογικὴ τοῦ «ἐθνικοῦ κράτους» ἦταν ἡ φιλοσοφία τοῦ «Διαφωτισμοῦ», δηλαδὴ ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν κοινωνιῶν ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ ρωμαιοκαθολικοῦ αὐταρχισμοῦ καὶ τοῦ προτεσταντικοῦ νομικισμοῦ.
.                         Ὁ Κεμὰλ προσπάθησε νὰ μετασκευάσει τὴν Τουρκία σὲ ἄθρησκο (laique) κράτος. Πέτυχε ἔτσι νὰ τὴν καταστήσει «κλειδὶ» γιὰ τὶς διεθνεῖς «ἰσορροπίες τρόμου». Ὁ Ἐρντογάν, ὀξυδερκέστερος, διέγνωσε ὅτι ἡ κεμαλικὴ ἐπιλογὴ ὁδηγοῦσε νομοτελειακὰ τὴν Τουρκία νὰ ὑποστεῖ τὴ μακάβρια μοίρα τῶν Ἑλλήνων: Ἀπὸ «αὐτοκρατορία» ποὺ σάρκωνε τὸν ἰλιγγιώδη πολιτισμὸ τοῦ Παρθενώνα καὶ (σὲ ὀργανικὴ συνέχεια) τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς, νὰ μετασχηματιστεῖ σὲ γελοιῶδες κρατίδιο, μετὰ-ἀποικιακῆς ὁλοκληρωτικῆς ἐξάρτησης ἀπὸ τὴ Δύση, μονίμως ὑπόδουλο οἰκονομικά, θεσμικὰ καὶ πολιτισμικά. Ὁ μιμητισμὸς καὶ ἡ ὑποτέλεια ἐγγυῶνται ἐξωνημένους «ἄρχοντες», σάπια διοίκηση, ἐξαθλιωμένη, ἀνάπηρη παιδεία, πρωτογονισμὸ διχασμῶν καὶ πολλή, μὰ πολλὴ γελοιότητα.

.                Ψάξ’ τὸ τὸ θέμα, φίλε ἀναγνώστη.

 

 

ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

Αὐτοχειρία ἐκπαιδευτικὴ

τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

ἐφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 09.02.20

.                     Ὑπάρχει ὁ ἐπαγγελματικὸς δημόσιος λόγος, ἡ δημοσιογραφία. Ἔχει ἀφετηρία τὴν κοινὴ σὲ μία συμβίωση ἀνάγκη τῆς πληροφόρησης καὶ ἀνταλλαγῆς ἀπόψεων. Εἶναι ὅπως ἡ κοινὴ ἀνάγκη τῆς ἐκπαίδευσης καὶ καλλιέργειας, ἡ ἀνάγκη ἀπονομῆς δικαιοσύνης, λειτουργίας τῆς ἀγορᾶς, τῶν ταχυδρομείων, τῆς ὕδρευσης – καὶ ὅσες ἀκόμα κοινὲς ἀνάγκες.
Ὀνομάζουμε κοινωνικὴ παρακμὴ τὴν ἄμβλυνση ἢ καὶ ἀπώλεια τῆς ἐπίγνωσης ὅτι συγκροτοῦμε ὀργανωμένες συλλογικότητες γιὰ νὰ κοινωνοῦμε κοινὲς ἀνάγκες. Καὶ ὀνομάζουμε ἀκμὴ τὴν κοινωνία τῶν ἀναγκῶν, ὅταν τὴ βιώνουμε, ἐμπειρικὰ καὶ αὐτονόητα, ὡς εὐταξία. Δηλαδή, ὅταν μᾶς δίνει χαρὰ πρώτιστη ἡ σχέση μὲ δευτερεύουσα τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἀνάγκης. Αὐτὴ τὴν προτεραιότητα τῆς σχέσης τὴν ἔφεραν στὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία οἱ Ἕλληνες ὡς θεσμικὸ αἴτημα.
.                     Σήμερα μοιάζει νὰ ἔχουμε ξεχάσει τὸ προνόμιο ποὺ κάποτε ἀξιωθήκαμε. Δὲν τὸ καταλαβαίνουμε καν τὸ προνόμιο, ὅταν μᾶς τὸ ἐξηγοῦν. Κρατᾶμε τὶς λέξεις: πόλις, πολιτική, πολιτισμός, ποὺ τώρα πιὰ σημαίνουν τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀπὸ τὴν ἀρχική τους σημασία, παραπέμπουν σὲ θεσμικὰ μορφώματα ἐπινοημένα καὶ φτιαγμένα γιὰ νὰ ἐξασφαλίζουν τὴν ἀτομοκεντρικὴ αὐτονομία, τὴ θωράκιση συμφερόντων. Ἀπὸ καταβολῆς τοῦ ἑλληνώνυμου βαλκανικοῦ κρατιδίου, στρεβλώθηκε τὸ νόημα τῶν ὀνομάτων «δίχως αἰδὼ ἢ λύπην»: Μιλᾶμε γιὰ δημοκρατία, ἐνῶ ἡ πλειονότητα πουλάει τὴν ψῆφο της γιὰ νὰ κερδίσει, δημόσια ἀμειβόμενη, ἰσόβια ραστώνη καὶ ἀπραγία. Ὑπῆρξε πρωθυπουργὸς ποὺ καταξίωσε τὸν χρηματισμὸ σὰν «δικαίωμα» τοῦ δημόσιου λειτουργοῦ «νὰ κάνει ἕνα δῶρο στὸν ἑαυτό του» καὶ παρότρυνε τὸν ὑπουργὸ τοῦ τῶν Οἰκονομικῶν νὰ «τὰ δώσει ὅλα»: νὰ ἀδειάσει τὸ κοινωνικὸ χρῆμα στὰ πορτοφόλια τῆς κομματικῆς πελατείας.
.                     Ὁ ἐπαγγελματικὸς δημόσιος λόγος, ἡ δημοσιογραφία, καταγγέλλει, κατὰ καιρούς, τὰ κοινωνικὰ ἐγκλήματα τῶν ἐπαγγελματιῶν τῆς ἐξουσίας. Ἡ καταγγελία εἶναι μόνο πυροτέχνημα, ἀφοῦ οἱ ἐξουσιαστὲς ἔχουν προλάβει νὰ κατοχυρώσουν νομοθετικὰ τὴν ἀτιμωρησία τοὺς προσφέροντας, σπανιότατα, καὶ ἕναν ἀποδιοπομπαῖο τράγο (Τσοχατζόπουλο ἢ Παπαντωνίου) γιὰ νὰ ξεγελιῶνται οἱ μάζες. Καὶ εἶναι μεθοδευμένες οἱ καταγγελίες, ὥστε ἡ ἐμβέλεια τῶν συνεπειῶν τους νὰ ἐξαντλεῖται ἀποκλειστικὰ στὸ πεδίο ἐφήμερων ἐντυπώσεων.
.               Ἐπιπλέον, ἡ δημοσιογραφία σήμερα, γιὰ λόγους ἐπαγγελματικὰ καθιερωμένης δεοντολογίας, περιορίζει τὶς πολιτικὲς τῆς ἐπικρίσεως σὲ προγραμματικὰ προκαθορισμένους ἀντιπάλους – ἀποκλείεται μία φιλοκυβερνητικὴ ἐφημερίδα νὰ μεμφθεῖ ὑπουργὸ τῆς κυβέρνησης ἢ νὰ διαμαρτυρηθεῖ γιὰ τὴν ὑπουργοποίησή του, ἔστω κι ἂν πρόκειται γιὰ καταφανῶς ἀνεπιτήδειο ἢ καὶ διανοητικὰ καθυστερημένον. Σὲ αὐτὴν τὴν αὐτιστικὴ μονοτροπία προηγήθηκαν δουλοπρεπέστατα οἱ ἐφημερίδες τοῦ «ἀριστεροῦ» χώρου, αὐτοδιαφημιζόμενες σὰν «προοδευτικές».
.                     Ἡ ἀνήκεστη πιὰ βλάβη ἀποτυπώνεται ἐμφατικά, ἀλλὰ καὶ πανουργότατα, στὴ γλῶσσα: Μὲ ἀπίστευτη ὑπομονὴ καὶ παραπειστικὴ δολιότητα, ὅσοι καπηλεύονται ἀδιάντροπα τὶς κοινωνικὲς εὐαισθησίες τῆς Ἀριστερᾶς ἔχουν ἐπιβάλει, στὴν ἐκπαιδευτικὰ ὑποβαθμισμένη Ἑλλάδα, νὰ ὀνομάζονται «προοδευτικοὶ» οἱ θιασῶτες τοῦ σταλινικοῦ ἐφιάλτη καὶ τῆς ζαχαριαδικῆς φρικωδίας. Ἡ ἐμμονὴ σὲ προτεραιότητες συλλογικῆς καλλιέργειας, γλωσσικῆς κατάρτισης, πολιτισμικῆς αὐτοσυνειδησίας, κατασυκοφαντεῖται εὐθέως σὰν συντηρητικὴ τῆς στειρότητας, ἐθνικιστικὸς ἐπαρχιωτισμός, ὁπωσδήποτε ἢ σχεδὸν φασισμός.
.               Ἡ ἑλλαδικὴ κοινωνία ἔχει παγιδευτεῖ, τὰ τελευταῖα σαράντα χρόνια, σὲ οὐτοπίες: Οἱ λέξεις δὲν παραπέμπουν σὲ ρεαλιστικὰ δεδομένα, παραπέμπουν σὲ ἐντυπώσεις. Ἡ κυκλοφορία τῶν ἐφημερίδων καὶ ἡ ἐπίδραση τῶν ἐφημερίδων εἶναι κοινωνικὰ ἀσήμαντη, ἐπειδὴ στὸ παιχνίδι τῶν ἐντυπώσεων οἱ ἐφημερίδες (ὁ γραπτὸς λόγος, ἡ ἀνάγνωση, ἡ κριτικὴ λειτουργία τοῦ νοῦ) εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀνταγωνιστοῦν τὸ θέαμα, τὴν εἰκόνα. Δὲν μοιάζει νὰ ὑπάρχουν ἐφημερίδες ποὺ ἔχουν συνειδητοποιήσει τὸ ἀνέφικτο τῆς ἐπιβίωσής τους. Κατὰ κανόνα, συνεχίζουν νὰ ἀνταγωνίζονται τὴ λογική τῆς εἰκόνας, τὸ κυνηγητὸ τῶν ἐντυπώσεων, τὴ διαφημιστικὴ μικρόνοια, μήπως καὶ ἐπιβιώσουν.
.                     Ἐπιβιώνει ὡστόσο στὶς ἐφημερίδες, περιθωριακά, ὁ δοκιμιακὸς λόγος. Ὄχι ἡ ἐξηλιθιωτικὴ προτεραιότητα «εὐρημάτων» ἐντυπωσιασμοῦ, ἀλλὰ ἴχνη ἐμμονῆς στὴ λογικὴ ἀνάλυση καὶ στὴ σύνθεση «νοήματος» – ἡ γλῶσσα νὰ ὑπηρετεῖ τὴν κοινωνία τῆς ἐμπειρίας. Μοιάζει ἡ ἐμμονὴ νὰ εἶναι ματαιοπονία – τὰ ἠλεκτρονικὰ σχόλια ἀναγνωστῶν σὲ ἐφημερίδες πείθουν καὶ τὸν πιὸ αἰσιόδοξο ὅτι ἡ ὑποκατάσταση τῆς πληροφορίας ἀπὸ τὴν ἐντύπωση δὲν εἶναι περιπτωτικὸ νόσημα, εἶναι λοιμική.
.                     Ὑπάρχουν κοινωνίες ποὺ ἀντιστέκονται, ἐφημερίδες ποὺ διστάζουν νὰ ἐκμαυλιστοῦν ἀπὸ τὸ πρωτεῖο τῶν ἐντυπώσεων. Μία τέτοια ἀντίσταση στὴν Ἑλλάδα θὰ ἦταν προϋπόθεση ἱστορικῆς ἐπιβίωσης καὶ συλλογικῆς ἀξιοπρέπειας. Θὰ τὴν παραλλήλιζε κανεὶς μὲ κάτι σὰν «κρυφὸ σχολειό»: ἄμυνα τῆς ἀνθρωπιᾶς τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὅλα τὰ σκιάζει ἡ φοβέρα τῶν «Ἀγορῶν» καὶ τὰ πλακώνει ἡ σκλαβιὰ σὲ δανειστὲς καὶ «ἐπενδυτές».
.                     Εἶναι ἡ ἀκρότατη ὀδύνη, ὁ ἀσφυκτικότερος πνιγμός: Ἡ γλῶσσα ποὺ μᾶς τὴν ἔδωσαν ἑλληνική, νὰ κακοποιεῖται ἀτιμωτικὰ καὶ νὰ γελοιοποιεῖται σὲ κάθε πτυχὴ τοῦ δημόσιου βίου, ὁ λειτουργικὸς ἀναλφαβητισμὸς νὰ μαστίζει τὸν μισὸ πληθυσμὸ τῆς χώρας, τὸ σχολειὸ συνεχῶς νὰ ἐξευτελίζεται καὶ τὸ φροντιστήριο θριαμβικὰ νὰ ἡγεμονεύει, καὶ ὅμως πρώτη ἔγνοια τοῦ ὑπουργείου Παιδείας νὰ παραμένει ἡ ἐνίσχυση τοῦ ρόλου τῶν συνδικαλιστῶν στὴ λειτουργικὴ στελέχωση τῆς Ἐκπαίδευσης («Κ» 2.2.2020), ὅπως καὶ τὸ κομματικὸ ἀλισβερίσι γιὰ τὴν ἡγεσία τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς, τοῦ ΔΟΑΤΑΠ, τῆς νεόφυτης Ἐθνικῆς Ἀρχῆς Ἀνώτατης Ἐκπαίδευσης! Μὰ τὴν ἀλήθεια, αὐτοκτονοῦμε παίζοντας καραγκιόζη.

 

 

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ τοῦ 1821: ΓΙΟΡΤΗ ἢ ΞΟΔΙ; «Στὶς 25 Μαρτίου τοῦ 2021, κάποιος, ὁποιοσδήποτε, ἂς ὀργανώσει ἕνα μικρό, ἀθόρυβο μνημόσυνο, γιὰ ὅσους θέλουν νὰ θρηνήσουν τὴν Ἑλλάδα ποὺ χάθηκε».

Ἡ ἀσχετοσύνη σὲ πανηγύρι
Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
ἐφημ. «Καθημερινὴ» 01.12.2019
ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ. Βιβλιογραφία»

.             Ἔγκαιρα κατατέθηκε ἀπὸ τὴν κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη ἡ πρόταση: Νὰ γιορτάσουµε, στὸ µἐθεπόµενο ἔτος, οἱ θεσµοὶ καὶ οἱ πολίτες, τὰ διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. (Σημ. «Χρ. Βιβλ.»: Ἡ κυβέρνηση τελευταία καὶ καταϊδρωμένη. Ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ Ἀρχιεπ. Χριστοδούλου ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ἔχει προγραμματίσει καὶ διεξαγάγει σειρὰ Ἐπιστημονικῶν Συνεδρίων καὶ Ἐκδηλώσεων γιὰ τὴν συμπλήρωση διακοσίων ἐτῶν ἀπὸ τὸ 1821, ἀκριβῶς γιὰ τὴν τεκμηρίωση τοῦ ἑορτασμοῦ.)
.           Ἡ πρόταση δὲν διευκρινίζει τί ἀκριβῶς θὰ γιορτάσουµε: τὴν ἐπιτυχία τῶν στόχων τῆς Ἐπανάστασης ἢ ἁπλῶς τὸν ροµαντισµὸ τοῦ ξεσηκωµοῦ; Θὰ εἶναι µία ἐθιµοτυπικὴ φιέστα ὁ ἐορτασµὸς ἢ θὰ ἀφορᾶ τὴ ζωή µας, τῶν Ἑλλήνων, σήµερα καὶ στὸ µέλλον; Θυσίασαν τὴ ζωή τους χιλιάδες συµπατριῶτες µας γιὰ τὴν «ἐθνεγερσία», ἦταν -ὅλοι ὅσοι πῆραν τὰ ὅπλα- ἀποφασισµένοι νὰ πεθάνουν γιὰ κάτι, ποὺ χωρὶς αὐτὸ ἡ ζωὴ δὲν ἔχει νόηµα. Τὸ πέτυχε αὐτὸ τὸ «κάτι» ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821;
.           Ξέρουµε µὲ βεβαιότητα ὅτι οἱ λέξεις, στὴν ἴδια τὴν «καθοµιλουµένη» ἑλληνική µας γλῶσσα, εἶχαν τότε ἄλλο νόηµα καὶ ἔχουν ἄλλο σήµερα. Παράδειγµα ἡ λέξη «ἐλευθερία», ἢ ἡ λέξη «πατρίδα». Σήµερα λέµε «ἐλευθερία» καὶ ἐννοοῦµε θωράκιση ἀτοµικῶν δικαιωµάτων, νοµοθετηµένο «ἄσυλο» ποὺ ἀµνηστεύει ἀκόµα καὶ «κατὰ συρροήν», κάθε βράδυ, ἀπόπειρες δολοφονιῶν ἐκ προθέσεως. Λέµε «πατρίδα» (ἂν τολµήσει κανεὶς τὴ λέξη) καὶ ἐννοοῦµε τὸ ἀντίπαλο τοῦ πολίτη, µισητὸ «κράτος». Ἡ «ἐλευθερία» παραπέµπει στὴν αὐτονόητη ἀντίσταση σὲ ἐξουσίες, ἐκλεγμένες µέν, ἀλλὰ ἰδιοτελέστατες, καὶ ἡ «πατρίδα» σὲ κράτος συνώνυµο µὲ τὴ φαυλότητα, τὴ διαπλοκὴ χυδαίων συµφερόντων.
.           Νὰ γιορτάσουµε λοιπὸν τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουµε, οὔτε κὰν λεκτικά, τοὺς στόχους της; Πραγµατικά, ἐγγίζει τὰ ὅρια τοῦ ἐµπαιγµοῦ. Θὰ ἔχουµε κληθεῖ µἐ τὸν «ἑορτασµὸ» σὲ γιορτὴ ἢ σὲ ξόδι, νὰ γιορτάσουµε ἢ νὰ θρηνήσουµε; Θὰ µιλᾶµε γιὰ ἀγώνα, τότε, ἀνεξαρτησίας, ζώντας σήµερα τὴν πιὸ ὁλοκληρωτικὴ καὶ ἀτιµωτικὴ ἐξάρτηση, στὴν ὁποία µπορεῖ νὰ ἐξαναγκαστεῖ ἕνας λαός. Εἶναι σκέτη παράνοια.
.           Θὰ τιµᾶµε, µἐ γιορτὲς καὶ πανηγύρεις, ἐκείνους ποὺ τότε ἀρνήθηκαν ὑποταγὴ καὶ ὑποτέλεια στοὺς Τούρκους, ποιοί; Ἐµεῖς σήµερα, οἱ ἡδονικὰ ὑπόδουλοι στοὺς ἐξευτελιστικοὺς ὅρους δανεισµοῦ ἀπὸ τὸ ΔΝΤ καὶ στὴ βάναυση σκαιότητα τοῦ ὅποιου κ. Σόιµπλε;
.           Εἴµαστε πιὰ ἄλλος λαός, καµιὰ σχέση µὲ τοὺς ἐπαναστάτες τοῦ 1821. Ἐκεῖνοι, σίγουρα, εἶχαν ἐλαττώµατα, πάθη, µίση, στενοκεφαλιές, ἦταν ἀγράµµατοι. Ἀλλὰ εἶχαν ταυτότητα, τὴν αὐτοσυνειδησία µίας καταγωγικῆς ἀρχοντιᾶς. Ἐµεῖς σήµερα εἴµαστε µόνο ἐκτοπλάσµατα τοῦ µιµητισµοῦ, ἕνας ἀπρόσωπος καταναλωτικὸς πολτός, καρικατούρα δῆθεν Εὐρωπαίων, δῆθεν διεθνιστῶν ἢ δῆθεν ἐθνικιστῶν – ἕνας λαὸς ποὺ δὲν ἐνοχλεῖται, ὅταν τὸν φτύνει προκλητικὰ ὁ Ἐρντογάν, ὅταν τὸν ἐµπαίζει συγκαταβατικὰ ὁ Ζάεφ, ὅταν τὸν ταπεινώνουν ἀπροσχηµάτιστα ἀκοµα καὶ οἱ Ἀλβανοί.
.              Μᾶς ἔχουν φορέσει, τὰ ἀφεντικά µας, τὴ συνείδηση τοῦ «μικροῦ» καὶ «ἀδύναµου».
.             Ἀντίθετα, οἱ ἐπαναστατημένοι τοῦ ’21 ἔσωζαν τὴ συνείδηση τοῦ κοσμοπολίτη, «ἀνάσαινε ὁ Ἕλληνας τὸν ἀέρα μίας περίπου αὐτοκρατορίας». Ὄργωνε τὴ Μεσόγειο καραβοκύρης, κυριαρχοῦσε ἔμπορος στὶς ἀγορὲς τῆς Εὐρώπης, διακριτὸς καὶ σεβαστὸς στὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα τῆς ἐποχῆς. Καί, γιὰ νὰ συνεχίσω τὸν Ἐλύτη: «οἱ δυνατότητες τοῦ Ἕλληνα νὰ κινηθεῖ, χωρὶς διαβατήριο γλώσσας, καλύπτανε μεγάλα μέρη τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Αὐστρίας, ὁλόκληρη τὴν Αἴγυπτο, τὴ νότια Βουλγαρία, τὴ Ρουμανία, τὴ Ρωσία τοῦ Καυκάσου καί, φυσικά, τὴν Κωνσταντινούπολη μὲ τὴν ἐνδοχώρα της, ὣς κάτω, κατὰ μῆκος τοῦ Αἰγαίου, τὴ λεγόμενη στὶς μέρες μας νοτιοδυτικὴ Τουρκία».
.             Ὁ ἴδιος αὐτὸς κοσμοπολίτης Ἕλληνας, ἄρχοντας στὸ φρόνημα καὶ ὁ πιὸ φτωχός, μὲ τὴν κρατικοποίηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ μεταμορφώθηκε σὲ βαλκάνιο ἐπαρχιώτη, λοῦμπεν στοιχεῖο τοῦ δυτικοῦ «παραδείγματος». Νὰ πλένει πιάτα στὰ ἑστιατόρια τῆς Ἀμερικῆς, νὰ γδέρνει ψάρια στὰ μικροφαγάδικα τῆς Αὐστραλίας, εὐτελισμένος «γκάσταρμπάϊτερ» ἀργότερα στὴ Γερμανία. Ἀλλὰ καὶ στὴν ἔσχατη κατάπτωση, μετὰ τὴν κρατικοποίηση, καϋμὸς καὶ νοσταλγία τοῦ Ἕλληνα ἦταν ἡ πατρίδα: Καὶ «πατρίδα» σήμαινε τὴ γλῶσσα του, τὸ χωριό του, τὴ ζωντανὴ πνύκα τοῦ καφενείου, τὴν ἐκκλησιά, ὀμφαλὸ τοῦ «ἱεροῦ» στὴ ζωή του, τὴ Γιορτή, τὸ σταυροκόπημα. Ψάξτε ἂν ὑπάρχει χωριὸ στὴν Ἑλλάδα, ποὺ νὰ μὴν χρωστάει τὴν πλατεία του, τὸ σχολειό του, τὴν ἐκκλησιά του, τὴν ὕδρευσή του σὲ ἀπόδημους ντόπιους «δωρητὲς» καὶ «εὐεργέτες». Τοὺς ἴδιους ποὺ ἔχτισαν καὶ στὴν Ἀθήνα ὅ,τι κομψότερο καὶ ἑλληνικὸ σὲ ἀρχιτεκτονική.
.             Τὸ πρόσωπο ποὺ ἐπελέγη ἀπὸ τὴν κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη γιὰ νὰ προεδρεύσει στὴν ὀργάνωση τοῦ ἑορτασμοῦ γιὰ τὰ διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση, εἶναι μία κατ᾽ ἐξοχὴν εὔστοχη ἐπιλογή. Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει εὐστοχότερη. Συμβολικὴ φιγούρα: σαρκώνει ἀποκαλυπτικὰ ὅλους τοὺς λόγους ποὺ διαφοροποιοῦν καὶ ἀπομακρύνουν τελεσίδικα τὴν ἑλλαδικὴ κοινωνία ἀπὸ τὸ θαῦμα τοῦ 1821. Συλλογισθεῖτε το, εἶναι ἡ συνεπέστερη ἔκφανση τοῦ «προοδευτικοῦ» μηδενισμοῦ, τοῦ διπολικοῦ (μαρξιστικοῦ καὶ καπιταλιστικοῦ) Ἱστορικοῦ Ὑλισμοῦ, ποὺ κυβερνάει πιά, μόνιμα καὶ σταθερά, τὴ χώρα.
.           Μὲ τὸν μαρξιστικὸ ἱστορικὸ-ὑλιστικὸ μηδενισμό, οἱ προθέσεις εἶναι ξεκάθαρες: Θέλουν τὴν Ἑλλάδα κράτος διεθνικό, ἐπιθετικὰ ἄθρησκο, τὸν λαὸ ἄγλωσσο γιὰ νά ’ναι καὶ ἄσκεφτος, μόνο ὀπαδός, ὄχι πολίτης, χειραγωγούμενος λοῦμπεν συρφετός. Τὰ ἴδια, γιὰ τοὺς δικούς του στόχους, θέλει καὶ ὁ μηδενισμός, ὡς ἰδεολογία καὶ πρακτικὴ τῆς διεθνικῆς ἀσυδοσίας τῶν «Ἀγορῶν». Αὐτὸς δουλεύει ἀκόμα πιὸ ὕπουλα, ὑποκαθιστᾶ τὴν ἐμπειρία μὲ τὶς ἐντυπώσεις, τὸ πραγματικὸ μὲ τὸ φαντασιῶδες. Ἡ ἰδεοληψία γίνεται «πεποίθηση», τὸ χρῆμα μέτρο κάθε «ἐπιτυχίας», ἡ εὐτυχία μόνο ἡδονικὴ ἀνατριχίλα.
.             Τουλάχιστο, στὶς 25 Μαρτίου τοῦ 2021, κάποιος, ὁποιοσδήποτε, ἂς ὀργανώσει ἕνα μικρό, ἀθόρυβο μνημόσυνο, γιὰ ὅσους θέλουν νὰ θρηνήσουν τὴν Ἑλλάδα ποὺ χάθηκε.

 

 

ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ – ΔΕΛΕΑΣΜΟΣ – ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ

Μέθη αὐτοχειρίας

Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
ἐφημ. «Καθημερινή», 06.07.2019

.               Στὴν προεκλογικὴ περίοδο ποὺ τερματίζεται σήμερα, τὸ κυρίως ἀποκαρδιωτικὸ φαινόμενο ἦταν ἡ ὁλοκληρωτικὴ μετάθεση τῆς πολιτικῆς στὸ πεδίο τῶν ἐντυπώσεων. Οὔτε ἀντιπαράθεση προγραμμάτων, οὔτε ἀντιμαχία ἐπιχειρημάτων, οὔτε ἀντιπαραβολὴ ἡγετικῶν προσωπικοτήτων στὰ κομματικὰ ἐπιτελεῖα. Μοναδικὴ ἀρένα ἀνταγωνισμοῦ, τὰ «εὑρήματα» καὶ τεχνάσματα τῶν διαφημιστῶν. Οἱ πολιτικοὶ δέσμιοι τῶν μαστόρων τῆς εὐφραντικῆς παραπλάνησης, τοῦ δελεασμοῦ καὶ τῆς ἐξαπάτησης.
               Νὰ ὑποτάσσεις τὴ διαχείριση τῆς ζωῆς ἐννέα ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων στὴ λογικὴ τῆς μεθοδευμένης ἐξαπάτησής τους, νὰ τὴν καθιστᾶς συνάρτηση μίας μάχης ἐντυπώσεων, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀμοραλισμός, εἶναι «ὕβρις». Ἡγεσίες κομμάτων καὶ ὑποψήφιοι διαχειριστὲς τῶν συμφερόντων τοῦ λαοῦ νὰ υἱοθετοῦν «ὑβριστικὴ» ἀδιαφορία γιὰ τὸ παρελθὸν τοῦ κόμματος ποὺ ἐκπροσωποῦν καὶ λανσάρουν. Ὡσὰν τὸ κόμμα τους νὰ μὴν ὑπέγραψε ποτὲ «μνημόνια» αὐτεξευτελισμοῦ, νὰ μὴν πρόδωσε τὴν ἐτυμηγορία τῶν πολιτῶν ἢ νὰ μὴν κακούργησε τὸν ἐξωφρενικὸ δανεισμὸ τοῦ κράτους, τὴν ὑποτέλεια, τὸν διεθνῆ διασυρμό, τὴ φτώχεια τὴν προγραμματισμένη γιὰ δεκάδες χρόνια.
.               Προεκλογικά, οἱ κομματικὲς ἡγεσίες καὶ οἱ ἐκλεκτοὶ τῶν ψηφοδελτίων τους συμπεριφέρονταν καὶ ρητόρευαν μὲ τὸν «τουπὲ» τοῦ ἄσπιλου καὶ ἀμόλυντου πολιτευτῆ. Καμία σκιὰ ἐνοχῆς καὶ ντροπῆς, τουλάχιστον γιὰ τὰ ἰλιγγιώδη ποσὰ ποὺ ἄρμεξε τὸ κόμμα τους ἀπὸ τὶς Τράπεζες, κανένας δισταγμὸς νὰ καμαρώνουν γιὰ ὀνόματα ἀρχηγῶν, ποὺ τὸ «ἀνάστημά» τους ἔχει μετρηθεῖ καὶ κριθεῖ – θὰ συντρόφευαν τώρα Τσοχατζόπουλο καὶ Παπαντωνίου, ἂν δὲν εἶχαν αὐτο-ἀμνηστευθεῖ μὲ καταγέλαστα νομοθετήματα «περὶ εὐθύνης»!
.               «Ὕβρις», στὴν κυριολεξία. Γιατί ὅμως ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία νὰ πάσχει τόσην ἀμνησία, τέτοιαν ἀπώλεια ἀξιοπρέπειας καὶ αὐτοσεβασμοῦ; Ἀκριβῶς ἐπειδὴ κάθε ἕρμα παιδείας ἔχει (σκόπιμα, μεθοδικὰ καὶ ἐγκληματικὰ) ἀποσαθρωθεῖ, πολλὰ χρόνια τώρα. Ἡ περίπου πιὰ ἑλληνόφωνη συλλογικότητα (ὄχι κοινωνία) ἔχει μεταθέσει τὴ γνώση-ἀντίληψη ἀπὸ τὴν ἐμπειρικὴ πιστοποίηση καὶ τὴν ὀρθὴ κατανόηση στὴν παθητικὴ κατάποση τηλεοπτικῶν ἐντυπώσεων.
.                Ἡ παραίτηση ἀπὸ τὴ μνήμη, τὴ σκέψη καὶ τὴν κρίση, στὴν προεκλογικὴ εἰδικὰ περίοδο, ἔμοιαζε νόσημα ἐπιδημικό: Σὰν νὰ ἔχει ἐκλείψει ὁ κοινὸς νοῦς, τὰ στοιχειώδη ἀντανακλαστικὰ αὐτοάμυνας. Ἐξωφρενική, σκέτη παράνοια ἡ κοινωνικὴ ἀνοχὴ γιὰ τὸν κομματάρχη πού, μὲ τὴ λεοντὴ τῆς «ριζοσπαστικῆς» Ἀριστερᾶς, χωρὶς μετονομασίες, μεταπήδησε στοὺς πειθήνιους λακέδες τῶν «Ἀγορῶν» ἀτιμάζοντας τὴ λαϊκὴ δημοψηφισματικὴ ἐτυμηγορία.
.               Ἀλλὰ ἐξ ἴσου νόσημα συλλογικῆς ἀμνησίας προδίδει καὶ ἡ παραμονὴ στὸ προσκήνιο τοῦ θλιβερὰ ὀλίγιστου πρώην πρωθυπουργοῦ, ποὺ σημάδεψε κωμικοτραγικὰ τὴν Ἱστορία παραδίνοντας τὴ χώρα καὶ τὸν λαό της σὲ πολυώδυνο ἐξανδραποδισμὸ – μὲ «γραφικότητα»: ἀπὸ τὸ Καστελόριζο, μέσα σὲ κομψὴ βαρκούλα! Ποιά λογικὴ καὶ ποιά εὐπρέπεια ἔχει ἀπομείνει σὲ αὐτὸ τὸν περιώνυμο λαό, ποὺ ἐπιτρέπει νὰ τοῦ ἀπευθύνονται, μὲ διαγγέλματα ἢ μὲ ἀρθρογραφία, πρώην πρωθυπουργοί, φυσικοὶ αὐτουργοὶ τοῦ ἐγκληματικοῦ καὶ παρανοϊκοῦ ὑπερδανεισμοῦ τῆς χώρας;
.               Ἡ ἀπόλυτη προτεραιότητα τοῦ ἐντυπωσιασμοῦ γεννάει ἕναν καινούργιο ἀνθρωπολογικὸ τύπο «πολιτικοῦ», μία διαφορετικὴ «ἡγέτιδα τάξη»: Στὰ ἐκλογικὰ ψηφοδέλτια, μετρῆστε τὸν ἀριθμὸ τῶν τηλεοπτικῶν ἀστέρων (δημοσιογράφων, τηλεπαρουσιαστριών, ἐκφωνητῶν, σταθερῶν «μαϊντανῶν» σὲ τηλεοπτικὲς συζητήσεις) – εἶναι καταιγιστικὸς ὁ ἀριθμητικὸς πλεονασμός τους. Κάποτε στὴ Βουλὴ μᾶλλον ὑπερτεροῦσαν οἱ νομικοί, γνῶστες (κατὰ τεκμήριο) τῶν ἀρχῶν Δικαίου στὸν δημόσιο βίο. Σήμερα τὰ κόμματα ἀναζητοῦν καὶ ἔμπειρους τζογαδόρους τοῦ διεθνοῦς χρηματιστηριακοῦ παιγνίου (τοὐπίκλην «οἰκονομολόγους»). Ἀλλὰ τὸ προβάδισμα ἔχουν οἱ φυσιογνωμίες, ποὺ μὲ τὴν παρουσία τους στὴ μικρὴ ὀθόνη, φαντάζουν στὴ μάζα οἰκεῖοι, φιλαράκια τῆς καθημερινῆς ἀναστροφῆς στὸ «καθιστικὸ» ἢ στὴν κουζίνα μας.
.               Ἀναμφισβήτητα, «νέα» ἡγέτιδα τάξη, καινούργιο πολιτικὸ προσωπικὸ τῆς χώρας, εἶναι οἱ ἀστέρες (ἢ καὶ κομπάρσοι) τοῦ τηλεοπτικοῦ θεάματος: Περισσότερο ἠθοποιοὶ καὶ λιγότερο ἢ καθόλου δημοσιογράφοι, ἐκτοπίζουν προοδευτικὰ καὶ ὑποκαθιστοῦν τοὺς πολιτικούς. Θηλυκὲς τηλεπερσόνες, ἐπιλεγμένες κάποτε γιὰ τὸ sex-appeal τους καὶ καθόλου γιὰ τὰ διανοητικά τους χαρίσματα. Ἢ ἀρσενικές, μὲ προσὸν τὸν «ἀέρα» (αὐθάδεια) τοῦ ἡμιεγγράμματου, τὴ μαγκιὰ τῆς «στυλάτης» ἀνδροπρέπειας, τὴν τόλμη τῆς ἀναίδειας. Αὐτὰ τὰ προσόντα κερδίζουν τηλεθέαση, «κι ἂς πάει καὶ τὸ παλιάμπελο»!
.               Ποιό ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ ἔχει τὶς προϋποθέσεις νὰ συνειδητοποιήσει τὴν πραγματικότητα; Μία Ἑλλάδα, μακάβριο ἀπολειφάδι κοινωνίας, χωρὶς χωριά, χωρὶς γειτονιά, χωρὶς ἐνορία, μὲ βάναυσα στρεβλωμένη ἱστορικὴ συνείδηση, ἐξευτελιστικὰ ἄγλωσση, αἰσθητικὰ ἐκβαρβαρισμένη, πνιγμένη στὸ σκουπίδι καὶ στὸ ψυχανώμαλο γκράφιτι. Οἱ οἰκισμοί, ἀσφυκτικὴ μονοκρατορία σταθμευμένων ὀχημάτων, ἡ τροφοδοσία ἀπὸ «ντελίβερι», ἡ ἐκκλησία παιδαριωδῶς θρησκειοποιημένη, τὸ σχολειὸ βαριεστημένα χρηστικό, ἡ ἀναξιοπρέπεια πιὸ βασανιστικὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἀνεργία, ἡ ἀδικία πιὸ σαδιστικὴ καὶ ἀπὸ τὴν πείνα.
.               Αὔριο τὸ βράδυ ἡ καφρίλα θὰ ξεχυθεῖ στοὺς δρόμους πανηγυρίζοντας τὴν αὐτοχειρία μας.

 

ΠΗΓΗ: kathimerini.gr

«ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ νὰ κυβερνοῦν τὴν πατρίδα μας συμπολίτες μας ποὺ ἀρνοῦνται, παρακάμπτουν ἢ ἀπροκάλυπτα χλευάζουν κάθε μεταφυσικὴ πίστη-ἐμπιστοσύνη-προσδοκία ἐλευθερίας: “Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΤΕΙΤΑΙ ΘΑΝΑΤῼ»

Στὰ οὐσιώδη ἀναλφάβητοι

τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ,
ἐφημ. «Καθημερινή», 28.04.2019

.                   Πρὶν δεκαπέντε μέρες, οἱ Γάλλοι εἶδαν μὲ φρίκη νὰ καίγεται, μπροστὰ στὰ μάτια τους, ὁ μεγαλειώδης καὶ ἐμβληματικὸς καθεδρικὸς τῆς Παναγίας τῶν Παρισίων. Φρικιοῦσαν, ἀλλὰ ἦταν καὶ φανερὰ δυσχερέστατο νὰ ἐξηγήσουν τὴν ἀξία καὶ τὴ σημασία ποὺ εἶχε, γιὰ τὸν κάθε Γάλλο καὶ γιὰ τὴ Γαλλία, αὐτὸς ὁ ναός.
.                   Ἔμοιαζε ἡ ἀμηχανία τους μὲ αὐτὴ τῶν Ἑλλήνων, ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὸν Παρθενώνα: Καυχόμαστε γι’ αὐτόν, ἀλλά, ἂν ἑξαιρέσουμε μετρημένους στὰ δάχτυλα συμπατριῶτες μας, δὲν ξέρουμε νὰ δικαιολογήσουμε τὸν παγκόσμιο θαυμασμὸ γι’ αὐτὸ τὸ ἐρείπιο.
.                   «Χάσαμε κάτι ἀπὸ τὴν ὕπαρξή μας, ἀπὸ τὸ πεπρωμένο μας», εἶπε παρακάμπτοντας τὴν αἰτιολόγηση ὁ πρόεδρος Μακρόν. Ξέρουμε ὅτι οἱ Γάλλοι εἶναι μία κοινωνία ποὺ κάποτε (σὲ συγκεκριμένες συγκυρίες) ἐπέλεξε νὰ αὐτοχαρακτηριστεῖ ἐπισήμως «ἀθεϊστική». Ἡ Παναγία τῶν Παρισίων (ἡ Notre Dame, ποὺ θὰ πεῖ «ἡ κυρά μας – ἡ ἀφέντρα μας») εἶναι ὁ καθεδρικὸς ναὸς τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας στὴν πόλη – πῶς καὶ γιατί ἀνήκει στὸ «εἶναι» τῶν Γάλλων, στὴ συλλογική τους ὕπαρξη τὴ συγκροτημένη σὲ κράτος «ἀθεϊστικό»;
.                   «Ἡ Notre Dame εἶναι ἡ ἱστορία μας, εἶναι ἡ λογοτεχνία μας, εἶναι τὸ φαντασιακό μας», πρόσθεσε ὁ Μακρόν. Θὰ ἔμοιαζε συνεπέστερο καὶ ἀκριβέστερο νὰ πεῖ: εἶναι ἡ πολιτισμικὴ μήτρα ποὺ μᾶς γέννησε καὶ ποὺ τὴν ἀρνηθήκαμε, ὄχι ἀδικαιολόγητα. Χτίσαμε ἄλλον πολιτισμό, ἄλλον τρόπο βίου, ἄλλη νοο-τροπία, φορέσαμε γυαλιὰ ποὺ δὲν ἀναγνωρίζουν σὲ τί μᾶς ἀφορᾶ τὸ ἀρχιτεκτόνημα τῆς Notre Dame: Βλέπουμε φιοριτούρα, ἐκεῖ ποὺ οἱ τεχνίτες τῆς πέτρας ἀποτύπωναν δοξολογία, θαυμάζουμε αἰσθητικὴ καὶ μεγαλοπρέπεια προσπερνώντας τὸν ἔρωτα ποὺ γέννησε τὸ κάλλος. Θὰ ξαναχτίσουμε τὴ Notre Dame μὲ τὴν τεχνολογία μας, ποὺ ἐπιτρέπει ἐντυπωσιακὲς ἀπομιμήσεις, ἀφοῦ ὅλος ὁ πολιτισμός μας σήμερα θεμελιώνεται στὶς ἐντυπώσεις, ὄχι στὸν ρεαλισμὸ τῶν σχέσεων. Θὰ τὴν ξαναχτίσουμε, γιατί τὸ «μνημεῖο» ἐξακολουθεῖ νὰ ἐντυπωσιάζει δεκατρία ἑκατομμύρια ἐπισκέπτες, κάθε χρόνο, μὲ εἰσιτήριο.
.                   Δὲν ἔχουμε μαστόρους, τὴν ψυχὴ τῆς Τέχνης, ἀλλὰ ἔχουμε λεφτὰ καὶ μηχανὲς ποὺ κατασκευάζουν, ἀπεριόριστα, ρεπλίκες.
.                   Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει μὲ τὸν Παρθενώνα καὶ τὰ γλυπτά του: Κόπτονται καὶ ἐκλιπαροῦν οἱ πρόεδροι τῆς κωμικῆς μας Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, ὑπουργοὶ «πολιτισμοῦ», ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον, στὸ θλιβερό μας Ἑλλαδιστάν, ἱκετεύουν οἶκτο ἀπὸ τοὺς λωποδύτες: Νὰ μᾶς ἐπιστρέψουν τὰ κλεμμένα γλυπτὰ τοῦ Παρθενώνα, γιὰ νὰ εἰσπράττει εἰσιτήρια, ὄχι τὸ Βρετανικῆς λωποδυσίας Μουσεῖο, ἀλλὰ ἡ ἑλβετικῆς ὠφελιμοθηρίας τερατόμορφη «αἰσθητική» τοῦ δικοῦ μας μουσείου. Δὲν ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε οὔτε κἂν εὐτελεῖς ρεπλίκες δημοκρατίας, ἀπηχήματα «πόλεως» (αὐτοδιαχειριζόμενων κοινοτήτων), κοινωνικοῦ ἀθλήματος θεσμοὺς – τίποτα. Εἰσιτήρια θέλουμε, «παρά», γιὰ νὰ διαιωνίζουμε τὴν πολιτικὴ διαφθορά μας.
.                   Παναγία τῶν Παρισίων, Παρθενώνας καὶ τρίτο κορύφωμα ἐπίκαιρης ὑποκρισίας: ὁ κρατικὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. Ἔχουμε ἐπιτρέψει μὲ τὴν ψῆφο μας νὰ κυβερνοῦν τὴν πατρίδα μας (νὰ διαχειρίζονται ἐξουσιαστικὰ τὴ γλώσσα, τὴν ἱστορικὴ συνείδηση, τὶς συλλογικὲς στοχεύσεις) συμπολίτες μας ποὺ ἀρνοῦνται, παρακάμπτουν ἢ ἀπροκάλυπτα χλευάζουν κάθε μεταφυσικὴ πίστη-ἐμπιστοσύνη-προσδοκία ἐλευθερίας ἀπὸ τὴν ἀναγκαιότητα. Ἄνθρωποι ἀναλφάβητοι στὰ οὐσιώδη τοῦ πολιτισμοῦ, δὲν ὑποψιάστηκαν ποτὲ ποιὰ μεταφυσικὴ γέννησε τὸν Παρθενώνα, τὴν Τραγωδία, τὴ Δημοκρατία, καὶ ποιὰ μεταφυσικὴ γέννησε τὴν Ἁγιά-Σοφιά, τὴν εὐχαριστιακὴ δραματουργία, τὴν αὐτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.
.                   Ὁλόκληρο τὸ πολιτικό μας φάσμα, ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη, συναινεῖ ἀνενδοίαστα στὴν ἀργία τῶν ἡμερῶν τοῦ Πάσχα, πλαισιώνει θεατρινίστικα καὶ κωμικὰ φανφαρόνικες περιφορὲς τοῦ ἐπιταφίου ἢ τὴ φιέστα τῶν βαρελότων τῆς Ἀνάστασης. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ ψελλίσει οὔτε κὰν ἐρώτημα γιὰ αἰτία καὶ σκοπὸ τῆς ὕπαρξης καὶ τῶν ὑπαρκτῶν, δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει στὴν Τέχνη ἴχνη αὐτῆς τῆς πάλης – λογαριάζει τὴν Τέχνη μόνο σὰν αἰσθητικὴ (καταναλωτικὴ) ἀπόλαυση ἢ ἔμμεσα διδακτικὴ χρησιμοθηρία.
.                   Καὶ αὐτὴ ἡ καταθλιπτικὴ «μεταφυσικὴ ἀγραμματοσύνη» δὲν εἶναι ἐπακολούθημα μόνον τοῦ πρωτογονισμοῦ ποὺ συνεπάγεται ἡ μανιακὴ δίψα γιὰ ἐξουσία. Εἶναι γνώρισμα τῆς συνολικῆς κοινωνικῆς παρακμῆς μας, τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ, τοῦ ἀμοραλισμοῦ, τῆς ἀκοινωνησίας ποὺ αὐτονόητα κυριαρχεῖ σὲ κάθε παραμικρὴ πτυχὴ τῆς ἐλεεινῆς ἀνοργανωσιᾶς μας.
.                   Ἀκόμα καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός, ἐνορία καὶ ἐπισκοπή, ἀφορᾶ καὶ ἀποβλέπει, ὄχι στὸ πεδίο τῆς ὕπαρξης, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ στὸ πεδίο τῆς συμπεριφορᾶς.
.                   Ἀπολυτοποιημένη καὶ πνιγερή, ἡ κυριαρχία τοῦ κηρύγματος, δηλαδὴ τῆς ἠθικολογίας καὶ τοῦ διδακτισμοῦ. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα δὲν εἶναι κοινωνούμενη μετοχὴ σὲ «σῶμα» σχέσεων ἀγαπητικῆς ἀμοιβαιότητας. Εἶναι ἡ ὀργανωμένη, μὲ διδακτικὴ ποδηγεσία, ἰδεολογικὴ ὁμογνωμία καὶ χρήσιμη ὀρθοπραξία. Ὅλα εἶναι κήρυγμα, καταιγισμὸς προπαγάνδας καὶ παραινέσεων – προφορικὸ ἔντυπο, ραδιοτηλεοπτικὸ κήρυγμα. Ἡ πρόσβαση στὴν ἀλήθεια μόνο διανοητικὴ καὶ συναισθηματική, δηλαδὴ ἀτομοκεντρική, ἡ «σωτηρία» στεγανὰ νομικὴ-δικανική, ἀπόλυτα ἐγωκεντρική.
.                   Κρυμμένο κάτω ἀπὸ τὴ στάχτη τοῦ διδακτισμοῦ, τὸ πασχάλιο ἄγγελμα: «Ὁ θάνατος πατεῖται θανάτῳ»: Ἡ ἀποκρυπτογράφηση δὲν ὑποτάσσεται στὴ λογικὴ τοῦ κηρύγματος.

 

ΠΗΓΗ: kathimerini.gr

«ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΡΔΙΩΝ». “Γιὰ τὸ ἀλκοολίκι τους καὶ μόνο ξεπούλησαν μὲ ἄθλια τεχνάσματα πατρῶα γῆ καὶ προγονικὴ ἱστορία”.

 «ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΡΔΙΩΝ»

«ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Στὸ μεγαλύτερο μέρος του βαθύτατα ἐφθαρμένος ἀπὸ τὴν ἐπιτυχῆ Ἐργολαβία Ἀλλοτριώσεως ὁ ἑλληνικὸς λαὸς καταπίνει ἀλόγιστα τὰ παραισθησιογόνα τῆς πολιτικῆς προπαγάνδας καὶ τῶν «ἐντυπώσεων». Χαρακτηριστικὸ δεῖγμα τῆς ἀθλιότητας εἶναι ἡ χθεσινὴ (01.02.2019) ἀποστράτευση ἀνωτάτου ἀξιωματικοῦ τοῦ Πυροσβεστικοῦ Σώματος, ἐπειδὴ μέσα στὰ πλαίσια τῆς ὑπηρεσιακῆς του εὐθύνης ἀνέφερε στὴν «φυσικὴ καὶ πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ σώματος γιὰ τὴν ὕπαρξη νεκρῶν καὶ λήξης τῆς φονικῆς πυρκαγιᾶς στὸ Μάτι, πρὶν ὁ πρωθυπουργὸς Ἀλέξης Τσίπρας μέσα ἀπὸ τὸ κέντρο ἐπιχειρήσεων ἐμφανίσει τὸ περιστατικὸ ὅτι δῆθεν βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη καὶ εἶναι διαχειρίσιμο, χωρὶς νὰ ἔχει ἐνημερώσει γιὰ νεκρούς» (skai.gr). Ἡ διαφθορὰ τῆς ἐξουσίας γνωρίζει ὅτι ὁ λαὸς καταπίνει ἀμάσητη τὴν ψεύτικη εἰκόνα ποὺ μεταδίδουν τὰ βοθροκάναλα. Καὶ σὲ αὐτὴν ἐπενδύει. Γνωρίζει καλὰ ὅτι ὁ λαὸς «σκέπτεται» καὶ «κρίνει» βάσει ἐντυπώσεων. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὶς κατασκευάζει καὶ ἀλίμονο σὲ ὅποιον τολμήσει νὰ τὶς χαλάσει.
.              Βεβαίως ἡ τακτικὴ αὐτὴ δὲν εἶναι ἀνακάλυψη τῆς ἐποχῆς μας. Ἀντιθέτως εἶναι πολὺ παλιὰ τέχνη. Τὴν βλέπουμε π.χ. στὴν συνωμοτικὴ μεθόδευση τοῦ πραξικοπηματία Ἀβεσσαλὼμ ἐναντίον τοῦ πατέρα του βασιλιᾶ Δαβίδ. Ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἀξιοποίησε πρῶτα τὸ φυσικό του παρουσιαστικό, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσει τὸν λαό. Μετὰ ἄρχισε καὶ καλόπιανε ἕναν-ἕναν τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πήγαιναν νὰ δοῦν τὸν βασιλιά, γιὰ νὰ τοῦ ἐκθέσουν τὶς ὑποθέσεις τους καὶ νὰ ζητήσουν τὸ δίκιο τους. Στεκόταν λοιπὸν στὶς πύλες καὶ προτοῦ μποῦν στὶς βασιλικὲς αἴθουσες, τοὺς ἔλεγε: «Ναί, βεβαίως, ἔχεις δίκιο καὶ εὔκολα μπορεῖ νὰ ἱκανοποιηθεῖ τὸ αἴτημά σου. Ποιός ὅμως θὰ σοῦ δώσει τὸ δίκιο σου; Ἐγὼ ἂν ἤμουν δικαστής, θὰ σὲ δικαίωνα». Συγχρόνως τοὺς ἀσπαζόταν καὶ τοὺς ἀγκάλιαζε. Μετερχόταν δηλαδὴ τεχνάσματα πονηρὰ καὶ δόλια ὡς ἀληθινὸς δημαγωγός. Καὶ ἔτσι κέρδιζε τὶς ἐντυπώσεις. Μαγνήτιζε καὶ κατακτοῦσε τὴν συμπάθεια τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, «ἰδιοποιεῖτο τὰς καρδίας»! Ἔκανε δηλαδὴ κτῆμα του τὴν εὔνοια, τὴν συμπάθεια, τὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος χωρὶς πολλὴ σκέψη τοῦ χάριζε τὴν ἐμπιστοσύνη του. Καὶ μὲ αὐτὸ τὸν δόλιο τρόπο ἑτοίμαζε τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἐπανάστασή του καὶ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ πατέρα του.
.              Ἰδοὺ πόσο ὡραῖα τὸ περιγράφει τὸ βιβλίο Β´ Βασιλειῶν, κεφ. ιε´ στίχοι 1-10: «Καὶ ἐγένετο μετὰ ταῦτα καὶ ἐποίησεν ἑαυτῷ ᾿Αβεσσαλὼμ ἅρματα καὶ ἵππους καὶ πεντήκοντα ἄνδρας παρατρέχειν ἔμπροσθεν αὐτοῦ. καὶ ὤρθρισεν ᾿Αβεσσαλὼμ καὶ ἔστη ἀνὰ χεῖρας τῆς ὁδοῦ τῆς πύλης καὶ ἐγένετο πᾶς ἀνήρ, ᾧ ἐγένετο κρίσις, ἦλθε πρὸς τὸν βασιλέα εἰς κρίσιν, καὶ ἐβόησε πρὸς αὐτὸν Ἀβεσσαλὼμ καὶ ἔλεγεν αὐτῷ· ἐκ ποίας πόλεως σὺ εἶ; καὶ εἶπεν· ἐκ μιᾶς φυλῶν ᾿Ισραὴλ ὁ δοῦλός σου. καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἀβεσσαλὼμ· ἰδοὺ οἱ λόγοι σου ἀγαθοὶ καὶ εὔκολοι, καὶ ὁ ἀκούων οὐκ ἔστι σοι παρὰ τοῦ βασιλέως. καὶ εἶπεν Ἀβεσσαλὼμ· τίς με καταστήσει κριτὴν ἐν τῇ γῇ, καὶ ἐπ᾽ ἐμὲ ἐλεύσεται πᾶς ἀνήρ, ᾧ ἐὰν ᾖ ἀντιλογία καὶ κρίσις, καὶ δικαιώσω αὐτόν; καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐγγίζειν ἄνδρα τοῦ προσκυνῆσαι αὐτῷ καὶ ἐξέτεινε τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ἐπελαμβάνετο αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. καὶ ἐποίησεν Ἀβεσσαλὼμ κατὰ τὸ ρῆμα τοῦτο παντὶ ᾿Ισραὴλ τοῖς παραγινομένοις εἰς κρίσιν πρὸς τὸν βασιλέα, καὶ ἰδιοποιεῖτο Ἀβεσσαλὼμ τὴν καρδίαν ἀνδρῶν ᾿Ισραήλ. καὶ ἐγένετο ἀπὸ τέλους τεσσαράκοντα ἐτῶν καὶ εἶπεν Ἀβεσσαλὼμ πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ· πορεύσομαι δὴ καὶ ἀποτίσω τὰς εὐχάς μου, ἃς ηὐξάμην τῷ Κυρίῳ ἐν Χεβρών· ὅτι εὐχὴν ηὔξατο ὁ δοῦλός σου ἐν τῷ οἰκεῖν με ἐν Γεδσοὺρ ἐν Συρίᾳ λέγων· ἐὰν ἐπιστρέφων ἐπιστρέψῃ με Κύριος εἰς ῾Ιερουσαλήμ, καὶ λατρεύσω τῷ Κυρίῳ. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ βασιλεύς· βάδιζε εἰς εἰρήνην· καὶ ἀναστὰς ἐπορεύθη εἰς Χεβρών. καὶ ἀπέστειλεν Ἀβεσσαλὼμ κατασκόπους ἐν πάσαις φυλαῖς ᾿Ισραὴλ λέγων· ἐν τῷ ἀκοῦσαι ὑμᾶς τὴν φωνὴν τῆς κερατίνης καὶ ἐρεῖτε· βεβασίλευκε βασιλεὺς Ἀβεσσαλὼμ ἐν Χεβρών.»
.            Αὐτὰ τὰ δόλια καὶ προδοτικὰ μηχανεύματα παρουσιάζονται μὲ ἰδιαίτερα εὔγλωττο τρόπο στὴν κατωτέρω ἐπιφυλλίδα:

Ὁλοταχῶς πρὸς τὴ συμφορὰ

Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 20.01.2019

.             Ἡ τραγωδία μας τῶν Ἑλλήνων σήμερα εἶναι ὅτι ἀντιλαμβανόμαστε τὰ ὅσα συμβαίνουν ὄχι μὲ τὴ λογική μας, τὴν κριτικὴ λειτουργία τοῦ νοῦ μας, ἀλλὰ μὲ τὴν παθητικὴ κατανάλωση ἐντυπώσεων. Αὐτὴ ἡ ἁπλὴ φρασούλα, ποὺ μπορεῖ νὰ τὴν ἐκλάβει κανεὶς σὰν «σχῆμα λόγου» ἢ ἔκφραση ρητορική, συνοψίζει μία συλλογικὴ συμφορά.
.             Ὅσοι ἀναλαμβάνουν, χρυσοπληρωμένοι, νὰ μετασκευάσουν αὐτὰ ποὺ πραγματικὰ συμβαίνουν σὲ τεχνουργημένες «ἐντυπώσεις», μὲ ἀντεστραμμένη τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικότητας, εἶναι σπουδαγμένοι παραχαράκτες, περιζήτητοι στὴν «ἀγορὰ» –χάρη σὲ αὐτοὺς οἱ παραγωγικὲς καὶ ἀνταλλακτικὲς σχέσεις ἔχουν μετασχηματιστεῖ σὲ ἀρένα πολυμήχανης πανουργίας καὶ ἀπατεωνίας.
.             Ἔχουν τὴν ἱκανότητα (καὶ τὶς τεχνικὲς) νὰ παρουσιάζουν τὸ «ἀρνητικό» τῆς φωτογραφίας σὰν νὰ εἶναι τὸ θετικό: τὸ ἄσπρο μαῦρο, τὸ μαῦρο ἄσπρο. Ἐξουσιάζουν οἱ ἀπατεῶνες τὶς τηλεοπτικὲς ὀθόνες παραμυθιάζοντας μὲ τερατώδη καμουφλαρισμένα ψεύδη, ἑκατομμύρια πολιτῶν, ἔγκαιρα εὐνουχισμένων ἀπὸ τὴ σχολική τους «παιδεία». Οἱ τηλεοπτικὲς ἐντυπώσεις «μεταβολίζονται» ἄσκεπτα, ἄκριτα, παθητικά, σὲ «πολιτικὲς πεποιθήσεις». Ἔτσι, ἡ πιὸ χοντροκομμένη ἀναλήθεια παγιώνεται στὶς συνειδήσεις σὰν ραφινάτη ἀλήθεια. Ἀκοῦνε οἱ Ἕλληνες τὸν κυρίως αὐτουργὸ τῆς πρόσφατης ἱεροσυλίας (ἀσέλγειας στὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας), πρωθυπουργὸ Τσίπρα, ἢ τοὺς νηπιακὰ μωρόπιστους, προσήλυτους στὴν ἱεροσυλία, βουλευτὲς (τῶν ΑΝΕΛ ἢ τοῦ «ποτάμιου» ἀλαλούμ), τοὺς ἀκοῦνε νὰ ἀγλαΐζουν, μὲ διθυραμβικὲς κενολογίες, τὴν καθοδηγούμενη αὐτοχειρία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ εἶναι σὰν νὰ διαβάζουν τὴν Ἱστορία τους μὲ ἀντεστραμμένους τοὺς ρόλους τῶν ἡρώων της:
.             Εἶναι σὰν νὰ ἀκούει ὁ πολίτης τὸν Κολοκοτρώνη «νὰ τὰ βρίσκει» μὲ τὸν Δράμαλη ἢ τὸν Ἰμπραΐμ κερδίζοντας τὸν δόλιο ἔπαινο τῆς Ἱερῆς Συμμαχίας καὶ τὴν «καλὴ γειτονία» μὲ τοὺς ἀδίστακτους Ὀθωμανούς. Σὰν νὰ ἀκούει τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ νὰ λέει εὐπροσήγορο «ναὶ» στὸν Μουσολίνι καὶ ἡ Ἑλλάδα νὰ αὐτοπροσφέρεται στὸν «Ἄξονα», γιὰ νὰ εἶναι ἀρεστὴ στοὺς ἐπικαιρικὰ ἰσχυροὺς κερδίζοντας αὔξηση τοῦ κατὰ κεφαλὴν εἰσοδήματος. Ἢ σὰν νὰ ἀκούει ὁ Ἕλληνας σήμερα, ἀκόμα πιὸ πίσω, τὸν μακρινὸ Λεωνίδα νὰ χλευάζει κάθε ἐνδεχόμενο ἀντίστασης στὶς Θερμοπύλες, ἀφοῦ τὸ ΝΑΤΟ καὶ τὸ Βερολίνο «ἐπιτέλους θὰ διαβοῦνε».
.             Δὲν εἶναι ρομαντικὴ εἰκονολογία ὅλα αὐτὰ – ἡ συλλογικὴ ἀξιοπρέπεια δὲν προσφέρεται γιὰ ψυχολογικὴ κατανάλωση. Ζοῦμε γιὰ πολλοστὴ φορά, τὰ ψηλαφητὰ συμπτώματα ἀρρώστιας μολυσματικῆς, σωστῆς λοιμικῆς, ποὺ τὴ λέμε ἀρχομανία, ἐξουσιολαγνεία. Προσοντοῦχοι συνάνθρωποι, ἀλλὰ καὶ ἀδικημένες ἀπὸ τὴ φύση μετριότητες, κερδίζουν στὴ λοταρία τῆς ἐμπορευματοποιημένης «δημοκρατίας» τὸ λαχεῖο τῶν ἐντυπώσεων καὶ καταλαμβάνουν πόστο ἐξουσίας. Γεύονται τὴν ἡδονὴ καὶ τὴ μέθη τῆς δημοσιότητας, τῶν τιμῶν, τοῦ πλούτου. Καὶ ὑπερ-φρονοῦν ἢ παρα-φρονοῦν: ἀρρωσταίνουν βαρειά. Δέσμιοι ἐξάρτησης ἀπὸ τὰ παραισθησιογόνα τῆς ἀνεξέλεγκτης ἰσχύος, δὲν συστέλλονται, ὅταν αὐτοδιασύρονται μὲ ἐξευτελιστικὲς παλινωδίες, βδελυρὲς ἀσυνέπειες, σαρδανάπαλες ἀλλαξοπιστίες.
.              Τιτλοφοροῦνται «ριζοσπαστικοὶ» Ἀριστεριστές, ἀλλὰ δὲν διστάζουν οὔτε στιγμὴ «νὰ γλείψουν ἐκεῖ ποὺ ἔφτυναν»: Νὰ ξεπουλήσουν ἰδεολογίες, δόγματα καὶ ἐπαναστατικὲς παντιέρες, νὰ ἀλλάξουν πολιτικὴ ταυτότητα μέσα σὲ μία νύχτα, νὰ ἀγνοήσουν λαϊκὸ δημοψήφισμα ποὺ οἱ ἴδιοι προκάλεσαν, νὰ μεταμορφωθοῦν, μὲ ἰλιγγιώδη ἀδιαντροπιά, σὲ χαμερπεῖς λακέδες τῶν «Ἀγορῶν» καὶ τοῦ ΝΑΤΟ, σὲ «φιλαράκια» τῆς Μέρκελ. Καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ αὐτεξευτελισμός, μόνο γιὰ τὴν ἡδονὴ τῆς ἐξουσίας.
.             Θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν τὸν οἶκτο μας, τὴ συμπόνια ποὺ γεννάει ἕνα τέτοιο κατάντημα συνανθρώπων μας. Ἀλλά, ὅταν γιὰ τὸ ἀλκοολίκι τους καὶ μόνο ξεπουλᾶνε μὲ ἄθλια τεχνάσματα πατρῶα γῆ καὶ προγονικὴ ἱστορία, ὅταν ἀτιμάζουν ἕνα πανανθρώπινο θησαύρισμα πολιτισμοῦ, ἡ ὅποια ἀνοχή μας γίνεται συνενοχή. Εἶναι λογικὰ ξεκάθαρο, κραυγαλέα πρόδηλο: Ἂν «ἀναγνωρίζουμε» τὴν ὕπαρξη «μακεδονικῆς» ἐθνότητας καὶ γλώσσας, ἀναγνωρίζουμε αὐτονόητα τὴ Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα τῶν «Μακεδόνων» καὶ τὰ σύνορα τοῦ σλαβο-ἀλβανικοῦ κρατικοῦ συμπιλήματος, στὴ Μελούνα. Ἀναγνωρίζουμε αὐτονόητο κρατικὸ σύμβολο τὸ ἄγαλμα τοῦ Μεγαλέξανδρου στὴν κεντρικὴ πλατεία τῶν Σκοπίων καὶ τὸ ἀστέρι τῆς Βεργίνας στὴ σημαία τους.
.             Στὰ πλαίσια τοῦ παγκοσμιοποιημένου σήμερα πολιτισμοῦ τῶν «προκὰτ» ἐντυπώσεων, ἡ Ἱστορία γράφεται ὄχι ἀπὸ συνεχιστὲς τοῦ Θουκυδίδη, ἀλλὰ ἀπὸ «ὀργανικοὺς διανοούμενους» μισθωμένους μανδαρίνους τῶν «Ἀγορῶν» καὶ τοῦ ΝΑΤΟ. Οἱ Ἑλλαδικοί, ἀνίατα ἐθελότυφλοι, παθιαζόμαστε μανιασμένοι, γιὰ νὰ ἐπανεκλεγεῖ ὁ ἐπιδεικτικὰ ἐξαγορασμένος Τσίπρας ἢ ὁ κραυγαλέα ἀνεπαρκὴς Κυριάκος. Φώφη, Σταῦρος, Χρυσαυγίτες καὶ ἀνίατοι σταλινικοὶ συμπληρώνουν τὸ σκηνικὸ τῆς νεκροπομπῆς.
.             Περίπου ἀνάλογο ἦταν τὸ σκηνικὸ καὶ ὅταν παραδίδαμε τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη στοὺς Τούρκους (μᾶλλον χωρὶς νὰ μᾶς ζητηθεῖ), τὴ Βόρεια Ἤπειρο στοὺς Ἀλβανούς, τὴν Ἀνατολικὴ Ρωμυλία στοὺς Βουλγάρους, τὴ Βόρεια Κύπρο στοὺς Τούρκους. Πάντοτε ἔντεχνα πολωμένοι σὲ «ἐνδοτικοὺς» καὶ «συνεπεῖς πατριῶτες», πάντοτε παθιασμένοι ἀπὸ τὴ φανατισμένη πίστη μας σὲ «προκὰτ» ἐντυπώσεις.
.             Ἡ διακυβέρνησή μας ἀπὸ συμπολίτες μας μὲ ἀρρωστημένο ψυχισμὸ ἦταν συχνὰ προφανής. Σήμερα ἐξόφθαλμη.

 

 

Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ, Η ΠΑΙΔΕΙΑ, Η ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΙΑ ΣΤΗΝ “ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ” «Ἐν ἀναμονῇ τῶν μορφωμάτων ποὺ θὰ προκύψουν ἀπὸ τὴν κρατικὴ διάλυση»

Ἑλληνισμὸς μὲ συνείδηση Σιγκαπούρης

Χρ. Γιανναρᾶς,
ἐφημ. «Καθημερινή», 27.08.2017

.               Ἀποροῦσε ὁ ἔφηβος: «Γιατί νὰ ταυτίζουμε τὴν τιμὴ τῆς σημαιοφορίας μὲ τὶς ἐπιδόσεις στὰ μαθήματα καὶ τὴν ἀριστεία; H ἀριστεία ἐπιβραβεύεται μὲ τὴν ὑψηλὴ βαθμολογία, γιατί νὰ προστίθεται καὶ ἡ διάκριση τῆς σημαιοφορίας;».
.               Τὸ ἐρώτημα τοῦ ἐφήβου καίριο, ἀποκλείεται νὰ τὸ θέσουν οἱ κομματικοὶ πραιτωριανοὶ τοῦ ὑπουργείου Παιδείας. O ἔφηβος θέλει νὰ ξεχωρίσει τὸν ρεαλισμὸ τῆς γνησιότητας ἀπὸ τὴ συμβατικότητα τῆς ἐθιμοτυπίας. Οἱ πραιτωριανοὶ λειτουργοῦν μόνο μὲ κίνητρα ἐντυπωσιοθηρίας. Ὅποιο κόμμα κι ἂν κυβερνάει. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐνστάσεις τῆς ἀντιπολίτευσης στὴν ἀπόφαση τοῦ ὑπουργείου γιὰ κλήρωση τῆς σημαιοφορίας ἦταν μόνο συμβατικές.
.               Ἡ ἀπάντηση, ποὺ θὰ ἔδινε στὸν ἔφηβο ἕνας εὐφυὴς καὶ καταρτισμένος παιδαγωγός, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ μεταγραφεῖ σὲ ἐπιφυλλιδογραφικὸ λόγο (παγιδευμένον ἐξ ὁρισμοῦ στὴν ἰδεολογικὴ ἐκφραστική). Ἡ περίπου μεταγραφὴ τῆς ἀπάντησης θὰ τόνιζε ὅτι: Ἡ βαθμολογία ἀξιολογεῖ καὶ ἐπιβραβεύει τὴν ἀτομικὴ ἐπίδοση τοῦ μαθητῆ, ἱκανοποιεῖ καὶ ἀνταμείβει τὸ ἄτομο. Ἡ σημαιοφορία, ὡς προνόμιο τοῦ ἀρίστου, ἐντάσσει τὴν ἀτομικὴ ἐπίδοση στὴν κοινωνία τῶν σχέσεων ποὺ συγκροτοῦν τὴν «τάξη» καὶ τὸ «σχολεῖο». Τὴν ἐξαρτᾶ ἀπὸ τὴν ἅμιλλα, τὴν καλλιέργεια (ποιότητα) κοινωνικοῦ ἤθους ποὺ προϋποθέτει ἡ ἀπόδοση τιμῆς ἀπὸ ὅλους στὸν ἕνα: τὸν ἑκάστοτε πρῶτο.
.               Ἡ πρωτιὰ δὲν εἶναι προνόμιο ταξικὸ οὔτε ἐξαγοράζεται μὲ χρηματισμὸ ἢ «φροντιστήριο». Προσφέρεται σὲ ὅλους, ὅταν λειτουργεῖ ἡ ἅμιλλα, καὶ τὴν ἅμιλλα τὴν καθιστοῦν δυνατὴ ἡ αὐστηρὴ ἀξιολόγηση, τὸ ἀξιόπιστο ἐξεταστικὸ σύστημα, ἡ ἀμερόληπτη βαθμολογία. ΠAΣOK καὶ N.Δ. κακούργησαν μὲ ἔγκλημα ἀπανθρωπίας, σαράντα ὁλόκληρα χρόνια, ξεριζώνοντας κάθε λογικὴ «κοινωνικοποίησης» τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο. Ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο ὣς καὶ τὸ διδακτορικό, ἡ παιδεία στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο χρηστική, πρωτόγονα ἀτομοκεντρικὴ – γι’ αὐτὸ καὶ εἴμαστε ἡ μόνη χώρα διεθνῶς μὲ παραδεκτὸ καὶ αὐτονόητο τὸ καρκίνωμα τῆς παραπαιδείας (φροντιστήριο).
.               Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, ἑξήντα χρόνια τώρα, δὲν στέλνει τὰ παιδιά της στὸ σχολεῖο γιὰ νὰ μυηθοῦν στὴ χαρὰ τῆς κοινωνίας, στὴ δυναμικὴ τῆς συνεργασίας, στὸ ἄθλημα τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τὸ ἐγὼ καὶ τῆς δημιουργικῆς μετοχῆς στὸ ἐμεῖς. Στέλνει ὁ Ἑλλαδίτης τὸ παιδί του στὸ σχολεῖο μόνο γιὰ νὰ τοῦ ἐξασφαλίσει «ἐφόδια» ἀτομικῆς κατοχύρωσης, «ὄπλα» ἀτομικῆς ἐπιβολῆς, νὰ προσλάβει τὴ γνώση σὰν ἐργαλεῖο (ἕνα «χαρτὶ») ποὺ θὰ τοῦ χρησιμεύσει γιὰ βιοπορισμό. Ἑξήντα χρόνια τώρα, μεθοδικά, προγραμματικά, θεσμικά, τὸ σχολειὸ (καὶ τὸ πανεπιστήμιο) στὴν Ἑλλάδα ἀποκλείει ἔστω καὶ τὴν πρόθεση νὰ ἑτοιμάζει πολίτες, νὰ καλλιεργεῖ κοινωνικὲς προτεραιότητες, συνείδηση «δημοσίου συμφέροντος». Ἑτοιμάζει ὀπαδούς, διεκδικητὲς ἀτομικῶν καὶ μόνο δικαιωμάτων, ἐκβιαστές, ποὺ ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ κιόλας ξέρουν τὴ λογικὴ τῶν «καταλήψεων», τῆς πρόκλησης κοινωνικοῦ κόστους. Τὸ σχολειὸ ἑτοιμάζει βανδάλους, τροφοδοτεῖ τὸ κοινωνικὸ περιθώριο, τὴν ψυχοπαθολογία τῆς ἐκδικητικῆς ἀλογίας.
.               Εἴμαστε μᾶλλον ἡ μοναδικὴ χώρα διεθνῶς ποὺ ἔχει παραδώσει τὰ πανεπιστήμιά της νὰ τὰ νέμονται οἱ ἀδίστακτες κομματικὲς συντεχνίες: Ἱδρύονται πανεπιστήμια, γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ ἡ ἐπιχώρια ἐκλογικὴ πελατεία. Στελεχώνονται, γιὰ νὰ βολευτεῖ καὶ ἀνταμειφθεῖ ἡ στρατευμένη στὸ κόμμα δευτεράντζα τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς διανόησης. Λειτουργοῦν τὰ πανεπιστήμια, ὅταν τὸ ἐπιτρέπουν οἱ κομματικὲς νεολαῖες, κάτω ἀπὸ τὴν τρομοκρατία τῆς αὐθαιρεσίας τους καὶ μόνο σὰν ἀνταγωνιστικὸ πεδίο ἄγρευσης ψηφοφόρων.
.               Στὸν τομέα τῆς Παιδείας ὁ πολιτικὸς ἐκχυδαϊσμός μας καὶ ἡ καπηλεία τῆς δημοκρατίας φτάνουν στὰ ὅρια τῆς ἀνυπόφορης κακουργίας. Φενακιζόμαστε ὅτι εἶναι θέμα «ἐλευθερίας» νὰ μπορεῖ κάθε κομματικὴ κυβέρνηση νὰ ἐφαρμόσει τὴ δική της «πολιτικὴ» στὴν Παιδεία. Ὡσὰν νὰ μὴ βλέπουμε, ἑξήντα χρόνια τώρα, ὅτι οἱ «πολιτικὲς» διαφοροποιοῦνται μόνο μὲ τερτίπια ἐντυπωσιασμοῦ. Ρωτήθηκε ποτὲ ὁ λαὸς ἂν συμφωνεῖ μὲ τὴ μία καὶ ἑνιαία πολιτική, πράσινη, γαλάζια, ψευτοκόκκινη, ποὺ ἔχει κυριολεκτικὰ στρεβλώσει, διαλύσει, ἀχρηστέψει τὴ γλῶσσα; Συμφωνεῖ μὲ τὸ «πρακτοριλίκι» τῆς «ἀπροκατάληπτης» ἱστοριογραφίας ποὺ ἀπεργάζεται μεθοδικὰ ἕναν Ἑλληνισμὸ μὲ συνείδηση Σιγκαπούρης;
.               Κατὰ κοινὴ ὁμολογία ἡ Ἄννα Διαμαντοπούλου ἦταν ἡ μόνη ποὺ τόλμησε νὰ ἐπιδιώξει τὴν ἀποκατάσταση στοιχειώδους λογικῆς συνέπειας στὴ λειτουργία τῆς ἐκπαίδευσης. Ὅσα πρόλαβε νὰ κατορθώσει ἦρθε ἀμέσως μετὰ ἡ «ἐθνικόφρων» παρωδία (Σαμαρᾶς) μὲ ὑπουργὸ τὸν Κων. Ἀρβανιτόπουλο ἐντεταλμένον νὰ ξηλώσει κάθε ἴχνος ἐλπίδας ποὺ ἔσπειρε ἡ Διαμαντοπούλου. Στὸ κενὸ καὶ τὸ δικό της ἐγχείρημα, ἴσως γιατί, παρὰ τὰ τόσα θετικά του, ἦταν ἐπίσης παγιδευμένο στὴ χρηστικὴ ἐκδοχὴ τῆς Παιδείας, δηλαδὴ στὸ ἀπόλυτο τίποτα.
.               Εἶναι περισσότερο ἀπὸ φανερό: ἡ λέξη Ἑλλάδα παραπέμπει πιὰ μόνο σὲ ἕνα τυπικὸ κρατικὸ μόρφωμα, ὄχι σὲ πραγματικότητα κοινωνίας, συλλογικότητας ποὺ κοινωνεῖ ἀνάγκες, στόχους, ἐλπίδες. Ἡ γλῶσσα ἔχει ἐσκεμμένα καταστραφεῖ, λογικὴ συν-ἐννόησης δὲν ὑπάρχει, οἱ χρηστικὲς προτεραιότητες καὶ ὁ ἀτομοκεντρισμὸς ἔχουν ἀποθηριώσει τὰ ἤθη καὶ τὴ νοο-τροπία, ἡ ἱστορικὴ συνείδηση ἀπαλείφθηκε γιὰ χάρη τῆς ξιπασιᾶς τοῦ «ἐξευρωπαϊσμοῦ», τῆς λιγούρας τοῦ «δανειολήπτη».
.               Ὅταν οἱ ἐπαγγελματίες τῆς ἐξουσίας, ἡ δημοσιογραφία καὶ ἡ (κατὰ τὴ φιλοδοξία της) διανόηση δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν τὴ διαφορὰ τῆς βαθμολογικῆς ἐπιβράβευσης ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ δυναμική της ἅμιλλας, διαφορὰ τῆς χρηστικῆς «παιδείας» ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς μετοχῆς καὶ κοινωνίας, τὸ παιχνίδι εἶναι πιὰ χαμένο. Ὅσοι μποροῦν φεύγουν, οἱ ὑπόλοιποι περιμένουμε ποιὰ μορφώματα θὰ προκύψουν ἀπὸ τὴν κρατικὴ διάλυση.

 

 

ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΣ: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΥΛΙΣΤΙΚΟ ΛΗΘΑΡΓΟ καὶ στὰ ἀδιαφανῆ κέντρα τοῦ διεθνοῦς χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος

Εὐρωσκεπτικισμός: ἡ αὐτοκριτικὴ ἐγρήγορση

Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
ἐφημ. «Καθημερινή», 30.10.16

.         Ἄποψη, καὶ κατατίθεται γιὰ νὰ κριθεῖ. H χώρα μᾶς ἐπιτροπεύεται ταπεινωτικὰ (ἀλλὰ δικαιολογημένα), μποροῦμε ὡστόσο νὰ ἐκφραζόμαστε, ἀκόμα, χωρὶς λογοκρισία.
.         Ἡ ἄποψη λέει: Τὸ πιὸ αἰσιόδοξο σύμπτωμα στὴν Εὐρώπη σήμερα εἶναι ὁ εὐρωσκεπτικισμός. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ στὴν προσωπική του καθενός μας ζωή: τὸ γονιμότερο καὶ πιὸ ἐλπιδοφόρο σύμπτωμα (τόσο στὴν ἀποτυχία ὅσο καὶ στὴν ἐπιτυχία) εἶναι ἡ αὐτοκριτικὴ ἐγρήγορση.
.         Ἔχει τόσο κατασυκοφαντηθεῖ ὁ «εὐρωσκεπτικισμός», ὥστε κάθε ὑπεράσπισή του νὰ διακινδυνεύει τὴν ἀβασάνιστη a priori ἀπόρριψή της ἢ τὸν χλευασμό. Μᾶς ἔχουν μεθοδικὰ βομβαρδίσει μὲ τὴ μικρονοϊκὴ ρετσινιὰ ὅτι εὐρωσκεπτικισμὸς σημαίνει ἐθνικιστικὸς ἐπαρχιωτισμός, ἀκροδεξιὰ ξενοφοβία, φασιστοειδὴς πατριδοκαπηλία. H εὐτέλεια τῶν κακόβουλων χαρακτηρισμῶν φανερώνει πόσο ἐπικίνδυνος εἶναι ὁ εὐρωσκεπτικισμὸς γιὰ κάποιους πανίσχυρους συνασπισμοὺς συμφερόντων.
.         Ὁ συνεπέστερος καὶ διαυγέστερος ὁρισμὸς τοῦ «εὐρωσκεπτικισμοῦ» συνοψίστηκε, ἀπὸ τὴ δεκαετία κιόλας τοῦ ’70, στὸν τίτλο κύριου ἄρθρου τῆς γαλλικῆς ἐφημερίδας «Le Monde»: «Ναὶ στὴν ἑνωμένη Εὐρώπη, ὄχι στὴν εὐρωμαρμελάδα». Ποὺ σημαίνει: Θέλουμε τὴ συνεργασία καὶ σύμπραξη τῶν εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν καὶ κρατῶν, θέλουμε τὴ θεσμικὴ κατασφάλιση εἰρηνικῆς συνύπαρξης, σχεδιασμένο συντονισμὸ παραγωγῆς καὶ διακίνησης ἀγαθῶν, θέλουμε κοινὰ ἐρευνητικὰ καὶ ἐπιχειρησιακὰ προγράμματα γιὰ τὴν ἰσορροπημένη (συγκλίνουσα) ἀνάπτυξη καὶ ἄνοδο τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου. Ὅμως, αὐτὰ ὅλα, ποτὲ σὲ βάρος τῶν ἰδιαιτεροτήτων κάθε εὐρωπαϊκῆς κοινωνίας, ποτὲ μὲ θυσία ἢ ἀλλοίωση τῶν θεσμικῶν μορφωμάτων κάθε ἐθνικῆς ἰδιοπροσωπίας, ποτὲ ἰσοπεδώνοντας ἱστορικὲς συνειδήσεις, νοοτροπίες, συλλογικοὺς χαρακτῆρες.
.         Ὑπῆρχε στὴν Εὐρώπη ἐκτίμηση, συχνὰ καὶ θαυμασμός, γιὰ τὸ κατόρθωμα τῶν «τέκνων» τῆς Εὐρώπης (πληθυσμικῶν ὁμάδων ἀπὸ ὅλα τὰ εὐρωπαϊκὰ κράτη) ποὺ μετανάστευσαν στὸν «Νέο Κόσμο» (Ἀμερικὴ) καὶ ἔστησαν ἐκεῖ μία καινούργια κρατικὴ ὑπόσταση (HΠA) γεννώντας, ἡ πανσπερμία τῶν ἐποίκων, μίαν ἐκπληκτικὴ καὶ πρωτόγνωρη στὴν Ἱστορία πολυφυλετικὴ «ἐθνικὴ» συνοχή. Δὲν ἐξαφανίστηκαν οὔτε ἐξομοιώθηκαν προγραμματικὰ οἱ καταγωγικὲς διαφορὲς τῶν ἐποίκων, ὑποτάχθηκαν ἁπλῶς στὴν ἑνοείδεια τοῦ στόχου τῆς ἀποδημίας, ποὺ ἦταν τὸ χρῆμα. Τόσο οἱ πρῶτοι, ἀπίστευτης τόλμης μετανάστες, ὅσο καὶ τὰ διαδοχικὰ κύματα ποὺ ἀκολούθησαν, ἐπὶ τρεῖς περίπου αἰῶνες, ἔφτασαν ἐκεῖ μὲ λαχτάρα γιὰ πλοῦτο, ἀτομικὴ οἰκονομικὴ ἐπιτυχία, συνθῆκες ἀπόλυτης ἐλευθερίας στὶς παραγωγικὲς καὶ ἀνταλλακτικὲς σχέσεις τους.
.         Τὴν εὐόδωση τοῦ τολμήματος ὑπηρέτησαν δύο κυρίως παράγοντες: Ἡ προτεσταντικὴ Ἠθικὴ (ὁ ἄτεγκτος πουριτανισμὸς τῶν πρώτων ἐποίκων, ποὺ ὅρισε καὶ τὶς προδιαγραφὲς τῆς πανσπερμικῆς συνύπαρξης) καὶ ἡ ἀγγλικὴ γλῶσσα, ποὺ προσφέρεται γιὰ ἀπεριόριστες νοηματικὲς ἁπλουστεύσεις καὶ κακοποιήσεις τῆς προφορικῆς ἐκφορᾶς της. Ἡ σύζευξη τῆς νηπιώδους μεταφυσικῆς ὠφελιμοθηρίας μὲ τὸν ρεαλισμὸ τοῦ πάθους γιὰ οἰκονομικὴ ἐπιτυχία ἀποτυπώθηκε ἐπιγραμματικὰ σὲ κάθε χαρτονόμισμα δολαρίου: «In God we trust»!
.         Τὸ κοινωνικὸ-πολιτικὸ μόρφωμα τῶν HΠA εἶναι ὁ πιὸ ἐντυπωσιακὸς ὣς τώρα θρίαμβος τοῦ Ἱστορικοῦ Ὑλισμοῦ, ἡ πληρέστερη μᾶλλον δικαίωση τοῦ Μὰρξ – ἔστω καὶ ἂν τὸ ὄνομά του προκαλεῖ ἀλλεργικὴ ἀπέχθεια καὶ ἀποτροπιασμὸ στοὺς δημιουργοὺς τοῦ «ἀμερικανικοῦ θαύματος». Πουθενὰ ἀλλοῦ (οὔτε κὰν στὴ Σοβιετία) ἡ οἰκονομία δὲν λειτούργησε τόσο ἀπόλυτα ὡς «βάση» (Basis) νοήματος καὶ στόχων τοῦ ἀνθρώπινου βίου, ἐνῶ ἡ θρησκεία, ἡ Τέχνη, ἡ καλλιέργεια ἁπλῶς ὡς «ἐποικοδόμημα» (Uberbau).
.         Ὁ «εὐρωσκεπτικισμὸς» λέει: H Εὐρώπη εἶναι ἀδύνατο νὰ προσαρμοστεῖ στοὺς ὅρους καὶ στὶς προδιαγραφὲς τοῦ ἀμερικανικοῦ μοντέλου, παρ’ ὅλο ποὺ αὐτὴ τὸ γέννησε. Ἀδύνατο, γιατί ἡ Εὐρώπη, ἂν καὶ δικό της γέννημα εἶναι ὁ Ἱστορικὸς Ὑλισμός, ἀντλεῖ τὴν ταυτότητά της (νόημα καὶ στόχους τῆς ἀνθρωπιᾶς τοῦ ἀνθρώπου) ὄχι ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὴν οἰκονομία, ὄχι ἀπὸ τὸ αὐτονομημένο σὰν αὐταξία χρῆμα. Τὸ μέγα προνόμιο τῆς Εὐρώπης, τὸ δικό της «θαῦμα», εἶναι ὅτι κάθε εὐρωπαϊκὴ κοινωνία ἔχει τὴ δική της πολιτισμικὴ ἰδιομορφία, μία ξεχωριστὴ καὶ ἀνόμοια ἱστορία, γλῶσσα, λαϊκὴ παράδοση. Ἔχει τοὺς δικούς της κάθε γλῶσσα μεγάλους ποιητὲς καὶ φιλοσόφους, εἶναι ἄλλη ἡ φλαμανδικὴ ζωγραφικὴ καὶ ἄλλη ἡ ἱσπανικὴ ἢ ἡ ἰταλική, ἄλλο πράγμα οἱ Γερμανοὶ καὶ Αὐστριακοὶ μουσουργοὶ καὶ ἄλλο οἱ Ἀγγλοσάξονες, ἄλλη ἡ σκανδιναβικὴ ἀρχιτεκτονικὴ καὶ ἄλλη ἡ μεσογειακὴ – μύρια ὅσα τὰ ἀνάλογα.
.         Οἱ πρῶτοι χαρισματικοὶ ὁραματιστὲς τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐνοποίησης, Σουμάν, Μονέ, Ἀντενάουερ, Σπάακ, Ντὲ Γκάσπερι, ὣς τὸν τελευταῖο τῶν μεγάλων Ζὰκ Ντελόρ, σίγουρα ἔβλεπαν στὴν οἰκονομικὴ συνεργασία καὶ συνανάπτυξη μία καίρια προϋπόθεση εἰρήνης, σταθερότητας, προόδου τῶν εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν – ἀλλὰ δὲν μοιάζει νὰ ἀπολυτοποίησαν ποτὲ τὸν ἱστορικὸ-ὑλιστικὸ παράγοντα. Ἡ ριζικὴ μετάλλαξη τῆς E.E. συντελέστηκε μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετίας, ὅταν ἡ ἱερὴ λέξη «ἐλευθερία» ἐγκλωβίστηκε ἀποκλειστικὰ στὸν μονόδρομο τῆς ἀσυδοσίας τῶν κερδοσκόπων, σὲ παγκόσμια κλίμακα.
.         Εἶναι ὀδύνη νὰ διαπιστώνει κανεὶς τὴν κακοποίηση καὶ παραφθορὰ τοῦ ὁράματος. Τὶς τύχες καὶ τὸ μέλλον τῶν εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν, τὸν ἱστορικὸ δυναμισμὸ τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Εὐρώπης, νὰ τὰ διαχειρίζεται μία ὑπαλληλία μὲ μᾶλλον ἀδιευκρίνιστη προέλευση, πάντως ὄχι μὲ λαϊκὴ ἐντολή, σὲ ρόλο διεκπεραιωτὴ ἐντολῶν ἀπὸ τὰ ἀδιαφανῆ κέντρα τοῦ διεθνοῦς χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος. Μετριότητες τραπεζικῆς καριέρας ἐκβιάζουν, ἀπειλοῦν, τιμωροῦν σαδιστικὰ κυβερνήσεις λαῶν ἐκλεγμένες μὲ δημοκρατικὲς διαδικασίες, ἐπιτροπεύουν τὴ λειτουργία «ἀνεξάρτητων» κρατῶν – ἀποφασίζουν ποιὲς κοινωνίες θὰ ἐπιβιώσουν, ποιὲς θὰ λιμοκτονοῦν.
.         Ἡ «ποινὴ» ποὺ οἱ νικητὲς τοῦ B΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἐπέβαλαν στὴ Γερμανία, γιὰ νὰ τιθασσεύσουν τὴν μόνιμη ἐπιθετικότητα τῶν κατακτητικῶν της ὀρέξεων, ἦταν ἡ ἀπαγόρευση ἐπανεξοπλισμοῦ της. Καὶ ἡ ποινὴ ἀποδείχθηκε μπούμερανγκ: Ἀπαλλαγμένη ἡ Γερμανία ἀπὸ τὸ οἰκονομικὸ πελώριο βάρος τῶν ἐξοπλισμῶν, ἀναδείχθηκε βιομηχανικὴ ὑπερδύναμη ὑποτάσσοντας τὶς οἰκονομίες ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν – πειθαρχεῖ στὰ θελήματά της ἐκλεγμένες ἀπὸ τοὺς λαούς τους κυβερνήσεις, σὰν μαέστρος σὲ ὀρχήστρα ἀπὸ ἀναπηρικὸ καροτσάκι. Ἔτσι φτάσαμε νὰ σημαίνει ἡ εὐρωπαϊκὴ ἑνοποίηση τὸν στανικὸ μετασχηματισμὸ τῆς Εὐρώπης σὲ ἄβουλο πιόνι στὰ παιχνίδια τῶν ἀπρόσωπων «ἀγορῶν» καὶ τῶν ἀπάνθρωπων συμφερόντων ποὺ τὶς κινοῦν.
.         Ὁ «εὐρωσκεπτικισμὸς» εἶναι ἡ ἀμφιβολία γιὰ τὴν εὐρωπαϊκότητα τῆς πολιτικῆς ποὺ ἀσκεῖ ἡ E.E., ἡ ἀντίσταση στὸν ἱστορικο-υλιστικὸ λήθαργο ποὺ ἐξουδετερώνει τὴν εὐρωπαϊκὴ πολιτισμικὴ δυναμική. Μακάρι νὰ γίνει κίνημα.

Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΜΠΑΓΙΑΤΙΛΑ ΤΩΝ ΕΜΜΟΝΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡ-ΦΙΛΗ

Σπουδὴ πολιτισμοῦ

Tοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 02.10.2016

.           Μὲ ἀφορμὴ δηλώσεις καὶ ἀντιδηλώσεις ὑπουργοῦ Παιδείας καὶ ἀρχιεπισκόπου γιὰ τὴ θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση τῶν μαθητῶν στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα, θὰ μοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ ἀνασύρω ἐλάχιστο δεῖγμα γλώσσας καὶ προβληματισμοῦ, πρὶν ἀπὸ δεκαεννέα χρόνια, γιὰ τὸ ἴδιο θέμα: Ποιὸς προβληματισμὸς καὶ μὲ ποιὰ γλώσσα κατατέθηκε τότε, σὲ ποιὸ ἐπίπεδο ἀντιμάχονται σήμερα οἱ ἐπαγγελματικὰ ἐνδιαφερόμενοι.
Στὴν «Καθημερινή» της Κυριακῆς 29.6.1997, ἡ ἐπιφυλλίδα ἔγραφε:
«Ἡ διδασκαλία τοῦ ὀνομαζόμενου μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν περιλαμβάνεται στὴν ὑποχρεωτικὴ γιὰ τὰ Ἑλληνόπουλα ἐκπαίδευση. Ἂν αὐτὸ τὸ μάθημα ἔχει χαρακτήρα θρησκευτικῆς κατήχησης (ἐνῶ διδάσκεται ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ μὲ ἀναλυτικὰ προγράμματα ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ ὀργανικὴ σχέση μὲ τὴν ἐνοριακὴ καὶ ἐπισκοπικὴ συγκρότηση-λειτουργία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας) εἶναι εὐκολότατο νὰ ἀλλοτριωθεῖ σὲ νοησιαρχικὴ διδαχὴ ἀφηρημένων ἰδεολογημάτων, διδαχὴ ποὺ ἐπιπλέον παραβιάζει τὴν ἐλευθερία τοῦ θρησκευτικὰ ἀδιάφορου ἢ ἀγνωστικιστῆ μαθητῆ. Ἡ πολιτεία δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ μία τέτοια παραβίαση τῆς ἐλευθερίας τοῦ μαθητῆ καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀδιανόητο νὰ συναινεῖ στὴν ἀλλοτρίωση τῆς ἐμπειρίας της σὲ ἰδεολόγημα.
.               Τόπος (ὁ αὐτονόητος χῶρος) τῆς ἐκκλησιαστικῆς κατήχησης εἶναι μόνο ὁ ναός: τὸ ἀρχιτεκτόνημα ποὺ δηλώνει-φανερώνει αὐτὸ ποὺ στεγάζει – τὴ μεταβολὴ μίας σύναξης ἀνθρώπων σὲ “ἐκκλησία”, δηλαδὴ σὲ κοινὸ τρόπο ἀγαπητικῆς κοινωνίας τῆς ζωῆς. Ὅμως τὸ πολιτικὸ πρόβλημα, τὸ πρόβλημα ποὺ ἔχει ἡ πολιτεία ἀπέναντι στοὺς πολίτες της, δὲν λύνεται μὲ τὴν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολειά. Ἂν ἡ πολιτεία ἐνδιαφέρεται νὰ χτίζει-συγκροτεῖ, μὲ τὴν ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευση, τὸν ἄξονα τῆς πολιτισμικῆς (ἄρα καὶ κοινωνικῆς) συνοχῆς τῶν Ἑλλήνων, θὰ ἀπαιτήσει ἀπὸ κάθε μαθητὴ ἑλληνικοῦ σχολείου (ὅποιο θρήσκευμα κι ἂν ἔχει ἢ ὅποιες ἰδεολογικὲς πεποιθήσεις) κάποιες βασικὲς γνώσεις γιὰ τὸν πολιτισμὸ ποὺ ἀποτέλεσε ἐπὶ αἰῶνες τὴ δυναμική τῆς μετοχῆς τῶν Ἑλλήνων στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι, καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ συνιστᾶ, ἀκόμα σήμερα, ἐνεργὸ πρόταση μὲ πανανθρώπινη ἐμβέλεια.
.             Ὅπως λοιπὸν εἶναι ἀδιανόητο νὰ τελειώνει ἕνα παιδὶ στὴν Ἑλλάδα τὴν “ἐγκύκλια” ἐκπαίδευσή του καὶ νὰ μὴν ξέρει ποιὰ μεταφυσικὴ γέννησε τὸν Παρθενώνα καὶ τὴν ἀθηναϊκὴ δημοκρατία, ἔτσι εἶναι ἀδιανόητο καὶ νὰ ἀγνοεῖ ποιὰ μεταφυσικὴ γέννησε τὴν Ἁγιά-Σοφιά, τὴ βυζαντινὴ εἰκόνα, τὴν ποίηση καὶ τὴ λατρευτικὴ δραματουργία τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ προκαλοῦν, ἀκόμα σήμερα, πάγκοινο θαυμασμό. Δὲν θὰ ἀπαιτήσει ἡ πολιτεία ἀπὸ τὸν μαθητὴ νὰ ἀσπαστεῖ βιωματικὰ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ μεταφυσικὴ ἢ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία. Θὰ τοῦ ἀπαιτήσει ὅμως τὶς ἐπαρκεῖς γνώσεις γιὰ τὴν κατανόηση τῶν ἐπιτευγμάτων καὶ προτάσεων τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων».
.                 Στὰ δεκαεννέα χρόνια ποὺ μεσολάβησαν ἀπὸ τὴν κατάθεση αὐτῆς τῆς πρότασης, τὸ θέμα τῆς διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα ἔχει τεθεῖ ἐπανειλημμένα: Εἴτε σὲ συνέδρια καὶ «διαλόγους» εἴτε ὡς ἀντικείμενο κομματικῆς ἀντιμαχίας καὶ ἀπολιθωμένων ἰδεολογικῶν προκαταλήψεων. Ἡ πρόταση γιὰ τὴν ἀποσύνδεση τοῦ μαθήματος ἀπὸ τὴ σκοπιμότητα τῆς κατήχησης καὶ ἡ σύνδεσή του μὲ τὶς θεμελιώδεις προϋποθέσεις σπουδῆς τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων, ἀγνοήθηκε πλήρως.
.                 Ἡ εὐθύνη βαραίνει, ὁλοφάνερα, τὰ διοικητικὰ ὄργανα τῆς ἑλλαδικῆς ἐκκλησίας (κατ’ εὐφημισμὸν συνοδικά): Δὲν ξέρουν νὰ ξεχωρίσουν τὴν κατήχηση ἀπὸ τὴν προπαγάνδα, δηλαδὴ τὴν κοινωνούμενη πίστη-ἐμπιστοσύνη ἀπὸ τὶς ἀτομοκεντρικὲς πεποιθήσεις. Καταλαβαίνουν τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν σὰν εὔκολη (καὶ μὲ τὸ ἀζημίωτο) ἰδεολογικὴ «διαφώτιση» καὶ προπαγανδιστικὴ προβολὴ τῆς ἰδεολογίας ποὺ μὲ ἐξουσιαστικὰ προνόμια οἱ ἴδιοι, χρυσοφοροῦντες, ἐκπροσωποῦν.
.                 Ἂν τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ «κατήχηση» τῶν παιδιῶν, γιατί δὲν τὴν μεταφέρουν στὸν φυσικό της χῶρο: στὸν ναό, ὅπου συγκροτεῖται καὶ φανερώνεται ἡ Ἐκκλησία ὡς καινὸς τρόπος εὐχαριστιακῆς κοινωνίας τῆς ζωῆς;
.                 Ξέρουν ὅμως ὅτι τὸ «κατηχητικὸ» τοῦ ναοῦ τὸ ἀπωθοῦν τὰ παιδιά, διαιωνίζει ἰδεολογήματα νέκρας, ἀνάλογης μὲ τὴ μαρξιστικὴ μπαγιατίλα τῶν ἐμμονῶν τοῦ θλιβεροῦ κ. Φίλη. «Οἱ δοκοῦντες ἄρχειν» τῆς ἑλλαδικῆς ἐκκλησίας δὲν ὑποψιάζονται τὴν ἰσχὺ ποὺ θὰ εἶχε νὰ ὁμολογήσουν μὲ συντριβὴ καὶ μετάνοια πώς ὅ,τι λανσάρουν, ἑκατὸ χρόνια τώρα, σὰν δῆθεν «κατήχηση», εἶναι τὸ «κάλπικον δάνειον» τῶν Sundays Schools, τῆς προτεσταντικῆς ἠθικολογίας καὶ τῆς ρασιοναλιστικῆς «ἀπολογητικῆς». Φύτεψαν τὸ «δάνειον» στὴ χώρα μας οἱ «μισσιονάριοι» τοῦ 19ου αἰώνα καὶ συντηροῦν τὴ φύτρα τεχνητὰ ὡς σήμερα οἱ ἑλλαδικοὶ ἐπίσκοποι.
.                 Ὁ μέσος ἀπροκατάληπτος Ἕλληνας μᾶλλον βεβαιώνει ὅτι τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολειά μας, χρόνια τώρα, εἶναι μία βαθμολογούμενη νέκρα, μία «πληροφόρηση» ἄσχετη μὲ τὴ δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ψηλαφητὴ ἀλήθεια καὶ ψηλαφητὴ χαρὰ ζωῆς – νέκρα πανομοιότυπη μὲ αὐτὴν ποὺ ἀναδίνει ἡ ξύλινη γλώσσα τῶν περισσότερων ἐπισκόπων ἢ τὸ κήρυγμα κάθε Κυριακὴ πρωὶ ἀπὸ τὴν κρατικὴ τηλεόραση.
.                 Ὅμως, αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει ὁ κ. Φίλης, ὁ κ. Τσίπρας, ἀλλὰ οὔτε καὶ ὁ κ. Μητσοτάκης ἢ οἱ λοιποὶ ἀναλφάβητοι στὴν ἑλληνικὴ αὐτογνωσία, εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ἡ πραγματική, ὄχι ἡ «διοικοῦσα», δὲν φοβᾶται τὶς ἁμαρτίες της. Σαρκώνει τὴν ἀποτυχία τὴν ἀνθρώπινη καὶ ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀποτυχίας εἶναι ἐλευθερία ἀπὸ ναρκισσιστικὲς ψευδαισθήσεις, ἐρωτικὴ αὐτεγκατάλειψη στὴν ἀγάπη ἑνὸς Θεοῦ, «ἐραστῆ μανικότατου» τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν «ἁμαρτήσεις» μέσα σὲ ἕνα κόμμα, θὰ σοῦ κόψουν τὰ πόδια. Ἂν ἁμαρτήσεις στὴν Ἐκκλησία, μὲ συνείδηση τῆς ἀγάπης ποὺ ἀγκαλιάζει τὴν πτώση σου, βρίσκεσαι μαζὶ μὲ τοὺς πρωτοπόρους τῆς ἐρωτικῆς αὐτεγκατάλειψης: τοὺς τελῶνες, τὶς πόρνες, τοὺς ἄσωτους, τοὺς ληστές.
.                 Ψιλὰ γράμματα, ἀπρόσιτα σὲ μία κοινωνία παρακμῆς ποὺ μετράει τὴ ζωὴ μὲ τὴν ὠφελιμότητα. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς μὲ τὸν κ. Φίλη στάση ἀπέναντι στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καὶ τὴν ἴδια ἄγνοια γιὰ τὸ κατακέφαλο σκάνδαλο ἐλευθερίας ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶχαν προφανέστατα ὅλοι οἱ ὑπουργοὶ Παιδείας, ἀπὸ τὸ 1974 ὣς σήμερα, χωρὶς ἐξαίρεση. Μόνο ποὺ οἱ περισσότεροι ἤξεραν νὰ κρύβονται γιὰ νὰ ὑποκλέψουν ψήφους θρησκολήπτων. Ὁ κ. Φίλης εἶναι ξεκάθαρα ἁπλοϊκός, παζαρεύει «θρησκειολογία», τὴν «πληροφόρηση» τῶν μαθητῶν γιὰ ὅλες τὶς θρησκεῖες! – λογαριάζει βλαμμένα τὰ παιδιά.
.                 Οἱ «προοδευτικοί» τῆς ἰδεοληψίας, ποὺ μᾶς κυβερνᾶνε δεκαετίες τώρα, εἶναι ὅλοι κολλημένοι στὸ δικό τους «προτεσταντικὸ κατηχητικό» τοῦ 19ου αἰώνα: στὸ δόγμα «ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιο τοῦ λαοῦ». Δὲν ὑποψιάζονται οἱ ἀναλφάβητοι τοῦ ἑλληνικοῦ τρόπου ὅτι πρώτη ἡ Ἐκκλησία συμφωνεῖ μὲ τὴ ρήση τοῦ Μὰρξ καὶ ἐπαυξάνει. Οἱ λέξεις «ἐκκλησία» καὶ «θρησκεία», στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ ἐμπειρία, κομίζουν ἔννοιες ἀσύμβατες, ἀσύμπτωτες, ἀλληλοαποκλειόμενες. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς εἶναι στοὺς ἀντίποδες, κυριολεκτικά, τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ τῆς θρησκείας.
.                 Ψιλὰ γράμματα γιὰ ἐπαγγελματίες τῆς ἐξουσίας.