ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ τῶν ΤΕΚΝΩΝ ΤΗΣ ΣΟΔΟΜΙΤΙΚΗΣ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ» (Ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἐκ τῶν προτέρων γνωρίζει ὅτι τό νήπιο θά μεγαλώση σέ μιά οἰκογένεια, ἡ ὁποία ἀρνεῖται καί μάλιστα προσβάλλει τόν ἱερό θεσμό τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογένειας, καί ὁ ἀνάδοχος, κατά διαφόρους βαθμούς θά εἶναι τῆς ἴδιας νοοτροπίας, τότε πῶς θά ἐμπιστευθῆ ἕνα νέο καί μικρᾶς ἡλικίας μέλος της σέ αὐτήν τήν οἰκογένεια; Πῶς θά δώσουν ὁμολογία πίστεως; Πῶς θά τό κατηχήσουν ὀρθοδόξως;)

Βάπτιση τέκνων ἀπό «πολιτικό γάμο ὁμοφυλοφίλων»
Τοῦ Μητροπολ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγ. Βλασίου Ἱεροθέου
(ἀπόσπασμα ἐκτενοῦς μελέτης)

.                 Στήν περίπτωση τῶν ὁμοφυλοφίλων πού συνάπτουν «πολιτικό γάμο» τά δεδομένα εἶναι τελείως διαφορετικά ἀπό τόν «πολιτικό γάμο τῶν ἑτεροφύλων», καί μάλιστα εἶναι πλέον αὐστηρά, διότι εἰσάγεται «πολιτικός γάμος» ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου, πού ἀνατρέπει τό πρότυπο τῆς ἐκ δύο φύλων οἰκογενείας.
.                 Θεωρῶ ὅτι τό θέμα αὐτό θά ἐξετασθῆ κυρίως στό ὅτι δέν πρόκειται γιά «ζευγάρια» ἑτεροφύλων, ἀλλά γιά ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου, πού καί ἐάν μετανοήσουν δέν μποροῦν νά τελέσουν ἐκκλησιαστικό γάμο καί νά ἐκκλησιοποιήσουν τήν «σχέση» τους. Ἐπίσης, ὅταν πρόκειται περί δύο ἀνδρῶν δέν πρόκειται νά συλλάβουν δικό τους τέκνο, τό ὁποῖο θά τό υἱοθετήσουν εἴτε ἀπό διαθέσιμα βρέφη εἶτε ἀπό «παρένθετη κύηση», «παρένθετη μητρότητα».
.                 Ἐπί πλέον οἱ συνάπτοντες τέτοιον «ὁμοφυλόφιλο γάμο» προσβάλλουν, ἐκτός ἀπό τόν ἱερό θεσμό τοῦ γάμου, καί τόν ἱερό θεσμό τῆς οἰκογενείας, διότι συγκροτοῦν μίαν ἄλλην οἰκογένεια, ἡ ὁποία εἶναι ἀντιεκκλησιαστική καί καταδικάστηκε ἀπό τήν Ἱεραρχία ὁμοφώνως, ἀλλά καταδικάζεται καί ἀπό ὅλη τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική παράδοση. Αὐτό εἶναι ἕνα πολύ σοβαρό θέμα.
.                 Ἔτσι, στήν περίπτωση πού θά ἤθελαν οἱ ὁμοφυλόφιλοι νά βαπτίσουν τά καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ἀποκτηθέντα τέκνα τους, θά προσέλθουν στό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ὡς «ζεῦγος», θά φωτογραφηθοῦν κατά τήν διάρκεια τοῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος δίπλα στόν Ἱερέα καί θά ὑπογράψουν ὡς γονέας 1 καί γονέας 2. Ἀκόμη, ὁ ἀνάδοχος ὁ ὁποῖος θά παρουσιασθῆ ἤ θά εἶναι τῆς αὐτῆς νοοτροπίας μέ τούς «ὁμοφυλόφιλους γονεῖς» ἤ θά συνευδοκῆ μέ τίς ἐπιλογές τους.
.                 Μέ αύτές τίς συνθῆκες, ἄν ἕνας Κληρικός τελέσει βάπτιση τέκνου «ὁμοφυλοφίλων», «ἐν τοῖς πράγμασιν» συνευδοκεῖ μέ τίς ἐνέργειές τους καί καταργεῖ ἤ ὑπονομεύει τήν ὁμόφωνη ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 23ης Ἰανουαρίου 2024. Καί βεβαίως μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐκκοσμικεύονται τά πάντα, ἤτοι καί ἡ Θεολογία καί ἡ ἐκκλησιαστική ζωή.
.                 Σύν τοῖς ἄλλοις οἱ ὁμοφυλόφιλοι γονεῖς θά προσαγάγουν τά τυχόν βαπτισθέντα τέκνα τους στήν θεία Εὐχαριστία γιά τήν μετάληψη τοῦ Σώματος καί Αἴματος τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ συνδέεται τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος-Χρίσματος μέ τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἐνδεχομένως θά θελήσουν καί αὐτοί νά κοινωνήσουν, προκαλώντας δημοσίως καί προσβάλλοντας ὅλο τό ἐκκλησιαστικό πολίτευμα ὅτι δῆθεν ἀποδεχόμαστε οἰκογένεια «ὁμολοφυλοφίλων»!
.                 Ἄν αὐτό δέν συνιστᾶ ἐκκοσμίκευση τῶν Μυστηρίων, τῆς οἰκογένειας, τοῦ γάμου καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, τότε τί εἶναι τελικά ἡ ἐκκοσμίκευση;

[…]

.                   Πρέπει, ὅμως, νά ἐξετασθῆ καί τό θέμα τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ γενικότερα. Ἡ ἱστορία τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νηπτιοβαπτισμοῦ στήν Ἐκκλησία δείχνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποδέχθηκε τόν νηπιοβαπτισμό, διότι εἶχε τήν βεβαιότητα ὅτι τά βαπτισθέντα τέκνα θά κατηχηθοῦν ἀπό τόν ἀνάδοχον καί ἀπό τούς γονεῖς καί τήν οἰκογένεια στήν ὁποία θά μεγαλώσουν, οἱ ὁποῖοι θά ζοῦν μέσα στήν Ἐκκλησία μέ ὅλη τήν παράδοσή της.
.                     Ὅμως, ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἐκ τῶν προτέρων γνωρίζει ὅτι τό νήπιο θά μεγαλώση σέ μιά οἰκογένεια ἡ ὁποία ἀρνεῖται καί μάλιστα προσβάλλει τόν ἱερό θεσμό τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογένειας, καί ὁ ἀνάδοχος, κατά διάφορους βαθμούς θά εἶναι τῆς ἴδιας νοοτροπίας, τότε πῶς θά ἐμπιστευθῆ ἕνα νέο καί μικρᾶς ἡλικίας μέλος της σέ αὐτήν τήν οἰκογένεια; Πῶς θά δώσουν ὁμολογία πίστεως; Πῶς θά τό κατηχήσουν ὀρθοδόξως; Τί πρότυπα θά τοῦ προσφέρουν;

[…]

Κατήχηση, Βάπτισμα, σωτηρία, κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας

.             Πρέπει νά γίνη κατανοητό τί εἶναι τό Βάπτισμα, ποιά σχέση ὑπάρχει μεταξύ Βαπτίσματος, κατήχησης καί σωτηρίας. Τά ἐρωτήματα εἶναι: Τό Βάπτισμα γίνεται ἀπροϋποθέτως; Καί τελικά ὅσοι βαπτίζονται σώζονται; Καί ποιά εἶναι ἡ ἀξία τοῦΒαπτίσματος ἀπό μιά μηχανική καί ἴσως «μαγική» αἴσθηση σωτηρίας;
.               Τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, ὅπως καί ὅλα τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, δέν γίνεται ἀπροϋπόθετα, ἀλλά ἀπαιτοῦνται κατάλληλες προϋποθέσεις, διότι χωρίς αὐτές μπορεῖ νά ἐκληφθῆ ὡς μιά κοσμική τελετή καί ὡς κάτι τό «μαγικό». Ἀκόμη, σημαίνει ὅτι προηγεῖται κατήχηση, τήν ὁποία κατά τόν νηπιοβαπτισμό ἀναλαμβάνει ὁ (ἡ) ἀνάδοχος (η) καί οἱ γονεῖς καί ἀκολουθεῖ ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. 
.                    Ὁ Χριστός εἶπε στούς Μαθητές Του μετά τήν Ἀνάστασή Του: «Πορευθέντες οὖνμαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καίτοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη΄, 19-20).
.                 Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἑρμηνεύοντας αὐτό τό χωρίο, γράφει ὅτι ὁ Χριστόςἔδωσε ἐντολή στούς Μαθητές Του νά μή βαπτίζουν μόνον, ἀλλά καί νά διδάσκουν νάτηροῦν ὅλα ὅσα τούς δίδαξε. Δηλαδή, ἡ ἐντολή νά μαθητεύσουν τά ἔθνη προσδιορίζεταιἀπό δύο τροπικές μετοχές, τό «βαπτίζοντες» καί τό «διδάσκοντες τηρεῖν πάντα» ὅσα δίδαξε. Καί καταλήγει ὁ ἅγιος: «Ὥστε οὐκ ἀρκεῖ τό βάπτισμα μόνον μαθητήν ποιῆσαι τοῦεὐαγγελίου τόν ἄνθρωπον, ἀλλά δεῖ καί τῆς τῶν θείων ἐντολῶν τηρήσεως καί τούτων πασῶν» (Γρηγ. Παλαμᾶ, ἔργα 10, ΕΠΕ, σελ. 476).
.                   Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, συγκεντρώνοντας ὅλη τήν πρό αὐτοῦ πατερικήπαράδοση γράφει ὅτι «ἡ μέν οὖν τῶν ἁμαρτιῶν ἄφεσις πᾶσιν ὁμοίως διά τοῦ βαπτίσματοςδίδοται, ἡ δέ χάρις τοῦ Πνεύματος κατά τήν ἀναλογίαν τῆς πίστεως καί τῆςπροκαθάρσεως». Δηλαδή, ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν παρέχεται μέ τό Βάπτισμα, ἀλλά ἡ Χάρητοῦ Ἁγίου Πνεύματος παρέχεται ἀναλόγως μέ τήν πίστη καί τήν προκάθαρση. Συνεχίζει ὅτιμέ τό Βάπτισμα λαμβάνουμε «τήν ἀπαρχήν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ἀρχή ἑτέρου βίουγίνεται ἡμῖν ἡ παλιγγενεσία καί σφραγίς καί φυλακτήριον καί φωτισμός», λαμβάνουμε τήνἀρχή τοῦ ἑτέρου βίου, τῆς ἀναγέννησης. Μάλιστα, ἐπισημαίνει: «Ὁ ἐν δόλῳ προσιών τῷβαπτίσματι κατακριθήσεται μᾶλλον ἤ ὠφεληθήσεται» (Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη, 1976, σελ. 346-350). […]

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

Η ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΩΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ («πραγματικὸ πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι τὸ πῶς νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι ἀληθινὰ υἱοὶ καὶ θυγατέρες τοῦ αἰωνίου Πατρός») [Ἅγ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ]

Ἡ μητρότητα ὡς διακονία τῆς γυναίκας

Ἀρχιμ. [Ἁγίου] Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
«Τὸ Μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς»,
ἔκδ. Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου – Ἔσσεξ Ἀγγλίας, 2010,
σελ. 182-189

[…]  Συνεπῶς, ὅπου καὶ ἂν στρέψουμε τὴν προσοχή μας, παντοῦ βλέπουμε ὑπερβολικὰ πολύπλοκα προβλήματα, καὶ δὲν πλησιάσαμε ἀκόμη στὴν ἐπίλυσή τους.
.                    Ἔκανα τὶς λίγες αὐτὲς παρατηρήσεις, γιὰ νὰ δῶ τὰ πράγματα ἔτσι ὅπως τὰ βλέπει ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων. Νομίζω ὅμως ὅτι ἐμεῖς ὡς χριστιανοὶ βλέπουμε ἀκόμη καὶ ἐκεῖνα ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν προσέχουν. Θεωροῦμε ὅτι τὸ σπουδαιότερο θέμα γενικὰ γιὰ κάθε ἄνθρωπο εἶναι τὸ ἐρώτημα: Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ποιός εἶναι ὁ προορισμός του; Γιατί καὶ γιὰ ποιόν λόγο ἐμφανίστηκε στὸν κόσμο; Ποιός σκοπὸς ὑπάρχει μπροστά του; Ποιό εἶναι τὸ νόημα τῆς ὑπάρξεώς του; Ἂν δὲν ἀπαντήσουμε στὰ ἐρωτήματα αὐτά, δὲν θὰ μπορέσουμε ποτὲ νὰ λύσουμε τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε· οὔτε σὲ ἕνα ἐπίπεδο. Εἶναι ἀδύνατον γιὰ παράδειγμα νὰ ἐπιτύχουμε ἀληθινὰ δίκαια δομὴ τῆς κοινωνίας χωρὶς τὴ γνώση αὐτή. Δὲν μποροῦμε νὰ λύσουμε τὸ πρόβλημα τῆς κρατικῆς ὀργανώσεως, ἂν δὲν ἔχουμε ἀπάντηση στὸ κύριο αὐτὸ ἐρώτημα. Ὅλη ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος γράφεται μὲ ἄσκοπη περιδίνηση, παράλογους πολέμους, ἄδικη καταπίεση τοῦ ἰσχυροῦ ἐπάνω στὸν ἀσθενῆ, ὅπως βλέπουμε στὸν ζωικὸ κόσμο. Συνεπῶς, Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ τὴν παίρνουμε ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή: «Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ… ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς» (Γέν. 1, 27). Καὶ λίγο πιὸ κάτω διαβάζουμε: «Ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γέν. 2,7).
.                Ἂν λοιπὸν ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναίκα ὡς ἑνιαία ἀνθρωπότητα, τότε εἶναι φυσικὸ ὅτι τὸ θέμα τῆς σχέσεως μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἦταν καὶ θὰ εἶναι πάντοτε ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα ζωτικὰ θέματα. Ἂν στρέψουμε τὴν προσοχή μας στὰ φυσικὰ χαρίσματα τῆς γυναίκας καὶ τὰ συγκρίνουμε μὲ τὰ ἀντίστοιχά τους στὸν ἄνδρα, θὰ δοῦμε ἀπὸ τὴν μακρόχρονη πείρα ὅτι τὰ χαρίσματα αὐτὰ εἶναι ποικίλα· κάποτε συμπίπτουν, ἐνῶ κάποτε γίνονται συμπληρωματικὰ τὸ ἕνα τοῦ ἄλλου.

[…]
.              Ὁ ρόλος τῆς γυναίκας στὴν Ἐκκλησία εἶναι μεγάλος, καὶ ὅλοι μας πρέπει νὰ σκεφτοῦμε τὸ φαινόμενο αὐτό. Στὴν χριστιανική μας διδασκαλία γιὰ τὸν ἄνθρωπο, μιλώντας θεολογικά, ἡ γυναίκα παρουσιάζεται στὸ ἴδιο ἀκριβῶς μέτρο ὡς ἄνθρωπος, ὅπως καὶ ὁ ἄνδρας. Οἱ δυνατότητες τῆς διακονίας της μέσα στὴν ἱστορία εἶναι ἀπεριόριστες. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Θεὸς Λόγος σαρκώθηκε ἀπὸ Γυναίκα καταδεικνύει ὅτι ἡ γυναίκα δὲν εἶναι καθόλου μειωμένη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
.              Ἐδῶ ὅμως θέλω νὰ ἐκφράσω τὸ βασικότερο νόημα τῆς ὁμιλίας μου. Ὅλα, ὅσα εἶπα μέχρι τὴ στιγμὴ αὐτή, ἦταν μόνο εἰσαγωγικά, γιὰ νὰ σταθοῦμε ὅλοι σὲ σαφῆ πορεία σκέψεως. Ἂν μιλᾶμε γιὰ τὴ μεγάλη σπουδαιότητα τῆς γυναίκας, τότε καὶ οἱ ἴδιες οἱ γυναῖκες ὀφείλουν νὰ δικαιώσουν τὴ σπουδαιότητά τους αὐτή, νὰ δικαιώσουν τὸν ἑαυτό τους σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητος. Τὸ οὐσιωδέστερο ὅμως γι’ αὐτὲς ἔργο, τὸ σπουδαιότερο λειτούργημά τους, εἶναι ἡ Μητρότητα: «Καὶ ἐκάλεσεν Ἀδὰμ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Ζωή, ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων» (Γέν. 3, 20). Γιὰ νὰ ἀνυψώσουν τὴν ἀνθρωπότητα οἱ γυναῖκες, πρέπει νὰ φέρνουν στὸν κόσμο παιδιὰ μὲ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουν ὅμως δύο εἴδη γεννήσεως· τὸ ἕνα κατὰ σάρκα, τὸ ἄλλο κατὰ πνεῦμα. Ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν Νικόδημο: «Τὸ γεγεννημένον ἐκ τῆς σαρκὸς σάρξ ἐστι, καὶ τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Πνεύματος πνεῦμά ἐστι. Μὴ θαυμάςῃς ὅτι εἶπόν σοι, δεῖ ὑμᾶς γεννηθῆναι Ἄνωθεν» (Ἰωάν. 3, 6-7).
.                      Ἐπειδὴ οἱ γυναῖκες τῆς ἐποχῆς μας ἔχασαν τὴν ὑψηλὴ αὐτὴ συνείδηση, ἄρχισαν νὰ γεννοῦν προπαντὸς κατὰ σάρκα. Τὰ παιδιά μας ἔγιναν ἀνίκανα γιὰ τὴν πίστη. Συχνὰ ἀδυνατοῦν νὰ πιστέψουν ὅτι εἶναι εἰκόνα τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία στὶς ἡμέρες μας ἔγκειται στὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι βυθίστηκαν στὴν ἀπόγνωση καὶ δὲν πιστεύουν πιὰ στὴν Ἀνάσταση. Ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἐκλαμβάνεται ἀπὸ αὐτοὺς ὡς τελειωτικὸς θάνατος, ὡς ἐκμηδένιση, ἐνῶ πρέπει νὰ θεωρεῖται ὡς στιγμὴ ἀλλαγῆς τῆς μορφῆς τῆς ὑπάρξεώς μας· ὡς ἡμέρα γεννήσεώς μας στὴν ἀνώτερη ζωή, σὲ ὁλόκληρο πλέον τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς ποὺ ἀνήκει στὸν Θεό. Ἀλήθεια, τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν» (Ἰωάν. 3, 36). «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι… ὁ πιστεύων τῷ Πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ἰωάν. 5, 24). «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν Ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 8, 51). Παρόμοιες λοιπὸν ἐκφράσεις μποροῦμε νὰ ἀναφέρουμε πολλές.
.             Συχνὰ ἀκούω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους: Πῶς ἢ γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά; Γιατί ἡ πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἔχασε τὴν ἱκανότητα νὰ πιστεύει; Δὲν εἶναι ἄραγε ἡ νέα ἀπιστία συνέπεια τῆς εὐρύτερης μορφώσεως, ὅταν αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Γραφὴ γίνεται μύθος, ἀπραγματοποίητο ὄνειρο;
.               Ἡ Πίστη, ἡ ἱκανότητα γιὰ τὴν πίστη, δὲν ἐξαρτᾶται πρωτίστως ἀπὸ τὸν βαθμὸ μορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Πράγματι παρατηροῦμε ὅτι στὴν ἐποχή μας, κατὰ τὴν ὁποία διαδίδεται ἡ μόρφωση, ἡ πίστη ἐλαττώνεται, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε οὐσιαστικὰ νὰ συμβαίνει τὸ ἀντίθετο· ὅσο δηλαδὴ πλατύτερες γίνονται οἱ γνώσεις τοῦ ἀνθρώπου, τόσο περισσότερες ἀφορμὲς ἔχει γιὰ νὰ ἀναγνωρίζει τὴ μεγάλη σοφία τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Σὲ τί λοιπὸν συνίσταται ἡ ρίζα τῆς ἀπιστίας;
.                   Πρὶν ἀπ’ ὅλα ὀφείλουμε νὰ ποῦμε ὅτι τὸ θέμα αὐτὸ εἶναι πρωτίστως ἔργο τῶν γονέων, τῶν πατέρων καὶ τῶν μητέρων. Ἂν οἱ γονεῖς φέρονται πρὸς τὴν πράξη τῆς γεννήσεως τοῦ νέου ἀνθρώπου μὲ σοβαρότητα, μὲ τὴ συνείδηση ὅτι τὸ γεννώμενο βρέφος μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὰ «υἱὸς ἀνθρώπου» κατ’ εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, δηλαδὴ τοῦ Χριστοῦ, τότε προετοιμάζονται γιὰ τὴν πράξη αὐτὴ ὄχι ὅπως συνήθως γίνεται αὐτό. Νὰ ἕνα ὑπέροχο παράδειγμα· ὁ Ζαχαρίας καὶ ἡ Ἐλισάβετ προσεύχονταν γιὰ πολὺ καιρὸ νὰ τοὺς χαρισθεῖ τέκνο… Καὶ τί συνέβη λοιπόν; «Ὤφθη δὲ αὐτῷ (τῷ Ζαχαρίᾳ) ἄγγελος Κυρίου ἑστὼς ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος. Καὶ ἐταράχθη Ζαχαρίας ἰδών, καὶ φόβος ἐπέπεσεν ἐπ’ αὐτόν. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ἄγγελος· μὴ φοβοῦ, Ζαχαρία· διότι εἰσηκούσθη ἡ δέησίς σου, καὶ ἡ γυνή σου Ἐλισάβετ γεννήσει υἱόν σοι, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰωάννην καὶ ἔσται χαρά σοι καὶ ἀγγαλίασις, καὶ πολλοὶ ἐπὶ τῇ γεννήσει αὐτοῦ χαρήσονται. Ἔσται γὰρ μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου… καὶ Πνεύματος Ἁγίου πλησθήσεται ἔτι ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πολλοὺς τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐπιστρέψει ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτῶν» (Λουκ. 1,11-16).
.             Βλέπουμε μάλιστα στὴ συνέχεια ὅτι ὁ Ἰωάννης, εὑρισκόμενος ἀκόμη στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας του, ἀναγνώρισε τὴν ἐπίσκεψη τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ, σκίρτησε ἀπὸ χαρὰ καὶ ἡ χαρά του μεταδόθηκε στὴ μητέρα του. Τότε ἐκείνη γέμισε μὲ προφητικὸ Πνεῦμα (βλ. Λουκ.1, 40-41). Ἄλλο παράδειγμα εἶναι ἡ προφήτιδα Ἄννα (βλ. Λουκ. 2, 36).
.                Ἔτσι καὶ τώρα· ἂν οἱ πατέρες καὶ οἱ μητέρες θὰ γεννοῦν παιδιὰ συναισθανόμενοι τὴν ἄκρα σπουδαιότητα τοῦ ἔργου αὐτοῦ, τότε τὰ παιδιά τους θὰ γεμίζουν ἀπὸ Πνεῦμα Ἅγιο, ἤδη ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας· καὶ ἡ πίστη στὸν Θεό, τὸν Δημιουργὸ τῶν ἁπάντων, ὡς πρὸς τὸν Πατέρα τους, θὰ γίνει γι’ αὐτὰ φυσική, καὶ καμία ἐπιστήμη δὲν θὰ μπορέσει νὰ κλονίσει τὴν πίστη αὐτή, γιατί «τὸ γεννώμενον ἐκ Πνεύματος πνεῦμα ἔστιν». Ἡ ὕπαρξη λοιπὸν τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐγγύτητά του σὲ μᾶς εἶναι γιὰ μία τέτοια ψυχὴ ὀφθαλμοφανὲς γεγονός. Καὶ ἡ ἀπιστία τῶν πολυμαθῶν ἢ τῶν ἀμαθῶν στὰ μάτια τῶν τέκνων αὐτῶν τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι ἁπλῶς ἀπόδειξη ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι δὲν γεννήθηκαν ἀκόμη Ἄνωθεν, καὶ ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας τοῦ γεγονότος αὐτοῦ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, διότι εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου σάρκα, γεννημένοι ἀπὸ σάρκα.
.                      Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἀποτελεῖ πραγματικὸ πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τὸν προορισμό της, εἶναι τὸ πῶς νὰ πείσει τοὺς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι ἀληθινὰ τέκνα καὶ θυγατέρες τοῦ αἰωνίου Πατρός· πῶς νὰ δείξει στὸν κόσμο τὴν δυνατότητα μιᾶς ἄλλης ζωῆς, ὅμοιας πρὸς τὴν ζωὴ τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ, ἢ τὴν ζωὴ τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἁγίων. Ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ φέρει στὸν κόσμο ὄχι μόνο τὴν πίστη στὴν ἀνάσταση, ἀλλὰ καὶ τὴν βεβαιότητα γι’ αὐτήν. Τότε περιττεύει ἡ ἀπαίτηση γιὰ ὁποιεσδήποτε ἄλλες ἠθικιστικὲς διδασκαλίες.

«ΘΑ ΕΛΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ, ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΟΥΝ…» (Δ. Νατσιός)

«Θὰ ἔλθει καιρός, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ τρελαθοῦν…»

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.                   Στὰ «ἀγγελικὰ» χρόνια τοῦ Σταλινισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε μετατρέψει τὴν σοβιετικὴ χώρα σὲἀπέραντο ἐργοτάξιο κνουτοκρατούμενων μυρμηγκιῶν ἢ σὲ στρατόπεδα ἐξοντώσεως ἀνεπιθύμητων, χιλιάδες φυλακισμένοι εἶχαν ἐπισκεπτήριο μία φορὰ τὸν χρόνο, γιὰ δεκαπέντε λεπτά. Οἱ γυναῖκες τους – ὅπως μᾶς τὸ διηγεῖται ὁ Σολζενίτσιν στὸ «Ἀρχιπέλαγος Γκουλὰγκ – ποὺ συχνὰ ζοῦσαν χιλιάδες μίλια μακριά, μάζευαν καπίκι-καπίκι τὰ ναῦλα τους, ὅλο τὸ χρόνο, γιὰ νὰ ταξιδέψουν τὴν ὁρισμένη ἡμερομηνία, ποὺ μποροῦσαν νὰ ἀντικρίσουν τὸ πρόσωπο τοῦ συζύγου τους, μόλις γιὰ 15 λεπτά, καὶμάλιστα πίσω ἀπὸ ἕνα τραχύ, προστατευτικὸ πλέγμα. Κι ἐνῶ «ζοῦσαν» γι’ αὐτὴν τὴν στιγμὴ καὶ ἑτοίμαζαν τὰ λόγια, ποὺ θὰ τοὺς ἔλεγαν μὲς στὰ 15 αὐτὰλεπτά, τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς δὲν ἄνοιγαν καθόλου τὸ στόμα, μόνο κοιτάζονταν μὲ πόνο ὅλη τὴν ὥρα, ὥσπου νὰ τὶς ἀπομακρύνουν οἱ δεσμοφύλακες. Κι αὐτὸ γινόταν γιὰ 10, 15 καὶ 25 χρόνια.
.                   Τί κρατοῦσε τόσο σφιχτὰ δεμένες τὶς καρδιὲς ἐκεῖνες; Μὰ το βαθὺ καὶ δυνατὸ μυστήριο τῆς οἰκογένειας, τὸ εὐλογημένο καταφύγιο. Τὰ 15 λεπτὰ ἀρκοῦσαν, γιὰ νὰ βιώσουν καὶ νὰἐπιβεβαιώσουν οἱ δύστυχες ἐκεῖνες γυναῖκες, τὴν θεόζευκτο ἕνωση.
.                   Εἶναι γνωστὸ πώς, ὅσο βασίλευαν στὶς χῶρες ἐκεῖνες τὰ σκοτάδια τοῦ μαρξισμοῦ, οἱ θεσμοὶ ποὺ δέχτηκαν τὰ πιὸ βαριὰ πλήγματα ἦταν ἡ οἰκογένεια καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία περιβάλλει τὸν γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια μὲ τὴν ὀμορφιά, τὴν χάρη καὶ τὴν ἱερότητα τοῦ μυστηρίου.
.                   Θυμίζω ὅτι ἥρωας τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, καὶ παράδειγμα πρὸς μίμηση, εἶχε ἀναδειχθεῖὁ Πάβελ Μορόζιν, ὁ φανατισμένος ἔφηβος, ποὺ κατήγγειλε στὶς ἀρχὲς τοὺς γονεῖς του, ὡς κουλάκους (=εὔποροι χωρικοί), προκαλώντας τὴν δολοφονία τους καὶ τοῦ ὁποίου τὸ ἄγαλμα κατεδαφίστηκε, ὅταν σαρώθηκε ὁ «ὑπαρκτὸς» σκοταδισμός.
.                   Ὁ Μορόζιν εἶχα ὑψωθεῖ σὲ πρότυπο ἐπαναστατικῆς ἀρετῆς καὶ κομματικῆς ἀφοσιώσεως, ὄντας στὴν πραγματικότητα ἡ πιὸ κυνικὴ ἐνσάρκωση τοῦ ὁλοκληρωτικοῦ πνεύματος, αὐτοῦ ποὺἀπέκοβε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ κάθε κοινωνικό, πνευματικὸ καὶ προσωπικὸ δεσμό, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰἀπορροφηθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ τὸ Κόμμα, νὰ μεταβληθεῖ σὲ πειθήνιο ἐνεργούμενό του.
.                   Ὅταν κατέπεσε τὸ καθεστὼς τοῦ τρόμου, ὅλα αὐτὰ σωριάστηκαν. Ὅμως, ὅ,τι ἄρχισε ἐκεῖ, τελειώνει στὴν σάπια Δύση, τῆς ὁποίας καταντήσαμε σκωληκοειδὴς ἀπόφυση καὶ κακέκτυπο. Τὸ βλέπουμε ὅλοι. Βάλθηκαν ὅλα τὰ κατακάθια τῆς ψευτοπροόδου νὰ μαγαρίσουν καὶ νὰ διαλύσουν τὴν οἰκογένεια. Σύμφωνα συμβίωσης, υἱοθεσίες παιδιῶν ἀπὸ ὁμοφυλόφιλους, παράνοιες τοῦ τύπου δύο ἄνδρες καὶ μία γυναίκα νὰ ὀνομάζονται «οἰκογένεια», ποινικοποίηση οὐσιαστικὰ τῆς πολυτεκνίας, πράξεις ποὺ μαραζώνουν τὸ ὁλόδροσο δέντρο τῆς οἰκογένειας. (Κάποτε οἱ γονεῖς εἶχαν τὴν τάση νὰἀποκτοῦν πολλὰ παιδιά, τώρα τὰ παιδιὰ ἔχουν τὴν τάση νὰ ἀποκτοῦν πολλοὺς γονεῖς).
.                   Καὶ ὅπως ἔχω ξαναγράψει, τὰ δηλητήρια ἐνσταλάζονται ἀπὸ τὸ σχολεῖο ἀκόμη. Δὲν θὰβρεῖς στὸ Δημοτικὸ καὶ τὸ Γυμνάσιο οὔτε ἕνα κείμενο στὰ «περιοδικὰ ποικίλης ὕλης», τὰ ζοφερὰβιβλία Γλώσσας, στὸ ὁποῖο νὰ ἐξυμνεῖται καὶ νὰ προβάλλεται ἡ ὑγιὴς οἰκογένεια. Διαζύγια, ἀπιστίες γονέων, ἐνδοοικογενειακὴ βία, σκύβαλα καὶ περιτρίμματα, ποὺ μαυρίζουν τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν καὶγκρεμίζουν τὰ ἔσχατα ὀχυρὰ τῆς Ρωμιοσύνης.
.                    Ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας, ἐκτὸς ἀπὸ προστασία καὶ θαλπωρή, ἱκανοποιεῖ καὶ τὴν ἀνάγκη ποὺ αἰσθάνεται τὸ ἄτομο νὰ εἶναι μέλος μίας κοινότητας οἰκείας, ἀμεσότερης καὶ προσωπικῆς. Λειτουργεῖ ὡς συνεκτικὸς ἱστὸς καὶ καταφύγιο, κάτι παρόμοιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἔννοια τῆς πατρίδας. («Δὲν ζεῖ χωρὶς πατρίδα, ἡ ἀνθρώπινη ψυχή», λέει ὁ Παλαμᾶς).
.                   Τὶς τελευταῖες ὅμως δεκαετίες ἐν ὀνόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμοῦ καὶἀβασάνιστου ἐξευρωπαϊσμοῦ, καταστρέψαμε ἀδίστακτα τὶς ἐθνικές μας ρίζες, ἐγκαταλείψαμε τὴν ἔξοχη παράδοσή μας, ποὺ δὲν ἦταν στοιχεῖο αἰσθητικὸ καὶ διακοσμητικό, ὅπως συνήθως τὸ θεωροῦν οἱ «θολοκουλτουριάρηδες», ἀλλὰ τὸ ὑπαρξιακὸ ὑφάδι ζωῆς τοῦ λαοῦ μας, τὸ εὐλογημένο καταφύγιο, ἀποδυναμώσαμε καὶ διαλύουμε πιὰ τὴν οἰκογένεια καὶ ἰδοὺ τὰ ἐπίχειρα τῆς ἀφροσύνης.
.                   Διαζύγια καί, κυρίως τὰ νέα παιδιά, ἀνέστια καὶ πνευματικῶς λιμοκτονοῦντα, μιᾶς καὶ δὲν βρίσκουν «καταφυγὴ καὶ σκέπη κραταιὰ» στὴν οἰκογένεια, ἀποδημοῦν «εἰς χώραν μακράν», βρίσκουν ἄλλες «οἰκογένειες» ἐπικίνδυνες καὶ ἀκραῖες ποὺ τοὺς προσφέρουν, ἐκτὸς ἀπὸ προστασία, καὶκουκοῦλες, οὐσίες, μολότωφ, βία, μίσος, φανατισμὸ καὶ καταστροφή.
.                   Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι ὁ Φώτης Κόντογλου, ὅταν ἔγραφε πρὶν ἀπὸ 50 χρόνια, στὰ «ΜυστικὰἌνθη»: «Ἡ νεότητα μαραζώνει, γιατί δὲν ἔχει, ἡ δυστυχισμένη, μήτε σκοπὸ στὴ ζωή της, μήτε ἐνθουσιασμὸ γιὰ κάποιες ἰδέες, μήτε ὄρεξη γιὰ τίποτα. Ἄκεφη καὶ ἀνόρεχτη. Εἶναι σὰν ὑπνοβάτης. Συζητᾶ ὁλοένα γιὰ ἀσήμαντα πράγματα ποὺ τοὺς δίνει μεγάλη σημασία καὶ εἶναι νὰ κλαίγει κανεὶς ἀκούγοντας τὶς κουβέντες της, τὰ πειράγματά της, καὶ βλέποντας τὶς ἀνόητες σκηνοθεσίες, ποὺ μ’ αὐτὲς προσπαθεῖ νὰ δώσει κάποια σημασία στὴ ζωή. Οἱ ψυχὲς τῶν νέων εἶναι ρημαγμένες ἀπὸ τὰἄγρια ἔνστικτα, ποὺ τὰ ἀνεβάσανε στὴν ἐπιφάνεια ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ τάρταρα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κάποιοι ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, κάποιοι πνευματικοὶ ἀνθρωποφάγοι, ποὺ ἀνάμεσά τους πρωτοστατεῖἕνας τρελλὸς λύκος λεγόμενος Νίτσε, μία μούμια σὰν παλιόγρια λεγόμενη Βολταῖρος, κάποιος ζοχαδιακὸς Φρόυντ, κι ἕνα πλῆθος ἀπὸ τέτοια ὄρνια καὶ κοράκια καὶ νυχτερίδες. Ὅσοι τοὺς θαυμάζανε, ἂς καμαρώσουνε σήμερα τὰ φαρμακερὰ μανιτάρια ποὺ φυτρώσανε μέσα στὶς καρδιὲς καὶ στὶς ψυχὲς τῆς γαγγραινιασμένης ἀνθρωπότητας».
.                   Καὶ ἡ τρισάθλια κυβέρνηση, ἀντὶ νὰ στηρίζει τὴν οἰκογένεια καὶ δὴ τὴν πολύτεκνη, νὰδιατηρήσει τὰ οὕτως ἢ ἄλλως πενιχρὰ εὐεργετήματα τοῦ γάμου καὶ τῆς παιδοποιίας, ψηφίζει ἢ ἀνέχεται νόμους, ὅπως ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου γιὰ τὰ «κόκκινα δάνεια», 760.000 σπίτια ἐνδιαφέρει, ποὺ κτίστηκαν μὲ αἷμα καὶ τίμιο κόπο στὴν πλειονότητά τους, ἀπόφαση ποὺ ἂν ἐφαρμοστεῖ, σὺν τοῖς ἄλλοις, θὰ διώξει στὰ ξένα καὶ χιλιάδες ἄλλες ἑλληνικὲς οἰκογένειες. Καὶ τὸ κράτος-σκαντζόχοιρος, θὰ σπεύσει βεβαίως νὰ τὶς ἀντικαταστήσει μὲ παράνομους λαθρομετανάστες. Ἐξ ἄλλου ὁ πρωθυπουργὸς πολλάκις καμαρώνει ποὺ μεταβαλλόμαστε σὲπολυπολιτισμικὴ χώρα. Ζοῦμε σὲ τρελὲς ἐποχές, ἔφτασε ὁ καιρὸς ποὺ οἱ ἅγιοι μᾶς εἶχαν προειδοποιήσει:
.                   «Ἔρχεται καιρός»,  ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, «ἵνα οἱ ἄνθρωποι μανῶσιν· ἐπὰν δὲ ἴδωσι τινὰ μὴ μαινόμενον, ἐπαναστατήσονται αὐτῷ, λέγοντες: σὺ μαίνει, διὰ τὸ μὴ εἶναι ὅμοιον αὐτοῖς». Θὰ ἔλθει καιρός, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ τρελαθοῦν, θὰ παραφρονήσουν. Ἐὰν δοῦν κάποιον λογικό, θὰ ἐπαναστατήσουν ἐναντίον του, λέγοντες: ἐσὺ εἶσαι τρελός, γιατί δὲν θὰ εἶναι ὅμοιός τους…

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ οἰκογένεια καὶ τὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                     Ἡ πρόταση Νόμου τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης γιὰ «μεταρρυθμίσεις ἀναφορικὰ μὲ τὶς σχέσεις γονέων – τέκνων» ψηφίστηκε τὴν περασμένη ἑβδομάδα στὴ Βουλή. Πρόκειται γιὰ μεταρρυθμίσεις ποὺ δὲν ἀφοροῦν τὴν οἰκογένεια, ἀφοῦ αὐτὴ ἔχει διαλυθεῖ, ἀλλὰ τὸν διακανονισμὸτῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν διαζευγμένων γονέων καὶ αὐτὲς γιὰ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὰ παιδιὰ ποὺ ἀπέκτησαν, ὅταν ἀποτελοῦσαν οἰκογένεια.
.                      Στὴ νεωτερικὴ δυτικὴ κοινωνία, ποὺ ζοῦμε, ἡ ἀξία τῆς οἰκογένειας ὑποσκάπτεταιἀπὸ τὴν κυριαρχοῦσα ἀντίληψη τοῦ ἐγωιστικοῦ, ὠφελιμιστικοῦ καὶ ἡδονιστικοῦ τρόπου ζωῆς. Οἱἀρχὲς ποὺ τὴν συνιστοῦν, ὅπως ἀγάπη, ἀφοσίωση, αὐτοθυσία, ταπείνωση, συγγνώμη, γενναιότητα, φρόνηση ἔχουν ὑποβαθμισθεῖ. Ὁ νεωτερικὸς ἄνθρωπος, ἀφοῦ μὲ τὸν χωρισμὸ  ἔχει προκαλέσει τραύματα στὰ παιδιά, ποὺ ἀπέκτησε καὶ ποὺ ἦρθαν στὴ ζωὴ χωρὶς δική τους εὐθύνη, μπαίνει σὲ μία ἀτέρμονη μάταιη διαδικασία νὰ ἀναζητήσει λύση, ποὺ πιστεύει πὼς θὰ  ἁπαλύνει τὶς πληγὲς ποὺτοὺς προκάλεσε. Μάταιη γιατί δὲν μπορεῖ νὰ δώσει λύση στὶς τραυματισμένες ψυχὲς τῶν παιδιῶν ὁὀρθὸς λόγος, ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὶς ἐπεμβάσεις τῆς Δικαιοσύνης. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι δυνατὸ νὰὑποκασταθεῖ «ἀπὸ δικαστὲς ἐξειδικευμένους, μὲ τὴ συνδρομὴ παιδοψυχιάτρου, ἢ ψυχολόγου, ἢκοινωνικοῦ λειτουργοῦ…». Τὰ προβλήματα ποὺ ἔχουν μεταξύ τους οἱ πρώην σύζυγοι μπορεῖ νὰ βρίσκουν κάποια  λύση στὰ δικαστήρια –πράγμα καὶ αὐτὸ πολὺ ἀμφίβολο–, ὅμως πολλοὶ καὶπολλὲς συνεχίζουν τὴ ζωή τους δημιουργώντας νέες οἰκογένειες… Τὸ γεγονὸς ὅμως εἶναι ὅτι οἱ πληγὲς ποὺ ἔχουν ἐπιφέρει στὰ παιδιά τους εἶναι ἀνεξίτηλες.
.                      Οἱ χῶρες τῆς Δύσης στὰ Συντάγματά τους χαρακτηρίζουν ἀνυπέρβλητη τὴν ἀξία τῆς ζωῆς. Ὅμως οἱ ἴδιες ἀπαξιώνουν τὴν οἰκογένεια, τὴν πρωταρχικὴ καὶ μοναδικὴ πηγή της. Τὰσυμβόλαια διαβίωσης, ἡ ἐλεύθερη σχέση «συντρόφων», οἱ «γάμοι» ὁμοφύλων, πολὺ χειρότερα ἡ, ἐν ὀνόματι τῆς νεωτερικῆς ἰσότητας (…) ἀπόκτηση (;) τέκνων, στὰ ὁποῖα ἐπεβλήθη τὸ μεγάλωμα μὲδύο ὁμόφυλους γονεῖς, ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ὑποκατάστατα οἰκογένειας, εἶναι στρεβλώσεις τοῦθεσμοῦ. Εἶναι λυπηρὸ ὅτι στὴ σημερινὴ Ἑλλαδικὴ κοινωνία τὰ πρότυπα ποὺ δίνουν πολλοὶἐπώνυμοι πολιτικοί, κοινωνικοὶ καὶ καλλιτεχνικοὶ παράγοντες δροῦν ἀρνητικὰ στὴν ψυχολογία τῶν νέων νὰ σχηματίσουν οἰκογένεια. Ἡ ἐλεύθερη συμβίωση, ὁ ὠφελιμισμός, ἡ δειλία στὴν ἀνάληψη τῆς εὐθύνης δημιουργίας οἰκογένειας καὶ ἡ ἄμβλυνση τῆς πνευματικῆς ἀξίας τοῦ γάμου, ποὺπροβάλλονται ὡς «προοδευτικὴ κοινωνικὴ ἐξέλιξη», εἶναι οἱ αἰτίες τῆς αἰσθητῆς μείωσης τοῦἀριθμοῦ τῶν γάμων καὶ τῆς πολὺ μεγαλύτερης αὔξησης τῶν διαζυγίων.
.                      Ἡ Κυβέρνηση ἀντιμετωπίζει τὰ ὑπάρχοντα προβλήματα στὶς σχέσεις μεταξὺ πρώην συζύγων. Ὅμως πρέπει νὰ δεῖ σοβαρὰ τὸ θέμα τῆς στήριξης τῆς οἰκογένειας. Αὐτὸ δὲν εἶναι θέμα πολιτικό, δικονομικό, «ἐκσυγχρονιστικό». Εἶναι ἠθικῆς καὶ ἐθνικῆς ἐπιβίωσης. Στὴν Ἑλλάδα δεχόμαστε τὴν ἐπέλαση τῆς νεωτερικότητας, ὅμως ἔχομε τὴν ἰδιοπροσωπία μας, ποὺ ἀντιστέκεται, ὅσο τὴν διατηροῦμε. Ἀπὸ τὸ σχολεῖο λοιπὸν μία πειστικὴ ἐκστρατεία γιὰ τὴν ἀξία τῆς οἰκογένειας, ὥστε νὰ ἔχει περιεχόμενο καὶ ἡ γιορτὴ τῆς μητέρας.  Παλαιότερα τὰ σχολικὰ βιβλία μιλοῦσαν γιὰτὴν ἀξία τῆς οἰκογένειας. Παλαιότερα ἡ Πολιτεία ἐνίσχυε τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας καὶ μὲ οἰκονομικὰ μέτρα, ποὺ διευκόλυναν τὰ νέα ζευγάρια στὴ δημιουργία οἰκογένειας καὶ στὴν ἀπόκτηση καὶ τρίτου παιδιοῦ. Πρέπει αὐτὰ νὰ ἐπανέλθουν.
.                     Ὁ γάμος ἔχει χάσει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν ἱερότητά του. Στὴν ἀρχὴ ὁ πολιτικὸς γάμος, μετὰ τὸ σύμφωνο συμβίωσης. Πολλοὶ καὶ πολλὲς μετὰ τὸν πολιτικὸ γάμο καὶ ἀφοῦ ἔχουν ἀποκτήσει παιδὶ κάνουν καὶ θρησκευτικὸ γάμο, σὲ συνδυασμὸ μάλιστα μὲ τὴν βάπτισή του. Δύο Ἱερὰ Μυστήρια σὲ πακέτο τοῦ ἑνός… Τὸ ὠφελιμιστικὸ στοιχεῖο ὑπερτερεῖ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ. Οἱ εὐχὲς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γάμου στὰ ἤδη – γιὰ τὴν Πολιτεία ὄχι γιὰ τὴν Ἐκκλησία – παντρεμένα ζευγάρια εἶναι ἴδιες μὲ αὐτὲς ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἀφοροῦσαν τοὺς ἄγαμους νέους καὶ νέες.
.                     Οἱ κληρικοὶ τοῦ Λεκανοπεδίου ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν διαζυγίων ποὺὑπογράφουν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἐλαφρότητα, μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετωπίζουν τὸ γεγονὸς πολλοὶ νέοι καὶ νέες. Ὑπάρχουν βεβαίως καὶ περιπτώσεις ἀνθρώπων ποὺ λύουν τὸν γάμο τους αἰσθανόμενοι συντριβή. Σὲ κεντρικὸ ἐπίπεδο ἡ Ἱεραρχία ἔχει ἁπλῶς διοργανώσει κάποιες διαλέξεις γιὰ τὸσοβαρὸ θέμα τῆς οἰκογένειας καὶ ἡ ὑπ’ Αὐτὴν ἁρμόδια Ἐπιτροπὴ «Γάμου, οἰκογένειας, προστασίας παιδιοῦ καὶ δημογραφικοῦ προβλήματος» ὑπάρχει μόνο στὰ χαρτιά…. Στὶς Μητροπόλεις τηροῦνται στατιστικὰ στοιχεῖα γιὰ τοὺς τελούμενους γάμους καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ διαλύονται. Αὐτὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελέσουν πεδίο μελέτης σὲ κεντρικὸ καὶ σὲ περιφερειακὸ ἐπίπεδο, ὥστε νὰ ἐπιχειρηθεῖ μία σοβαρὴ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος. Εἶναι λυπηρὸ ὅτι ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἔχει ἀφήσει παντελῶς τὴν ποιμαντικὴ καὶ ἀσχολεῖται μὲ κτίρια καὶ οἰκόπεδα. Καλὸν εἶναι νὰ ἀσχολούμεθα μὲτὰ κτίρια στὸν Ἁλίαρτο καὶ νὰ δίδονται γιὰ αὐτὰ 500.000 Εὐρώ, ἀλλὰ αὐτὰ δὲν σώζουν τὴ συνέχεια τοῦ Ἔθνους μας.-   

«ΟΧΙ» ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

«ΟΧΙ» ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2215, 15.02.2020

ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»

.                   Κατὰ τὴν διάρκεια συζητήσεως στὸ Συμβούλιο Διαφυλετικῶν Σχέσεων τῆς Ρωσίας –πρόκειται περὶ συμβουλευτικοῦ ὀργάνου τοῦ Κρεμλίνου– ὁ Πρόεδρος τῆς χώρας Βλαντιμὶρ Πούτιν, ἀναφερόμενος στὴν ρωσικὴ ἐθνικὴ ταυτότητα, ξεκαθάρισε εὐγενικὰ ἀλλὰ σθεναρὰ ὅτι ἡ παραδοσιακὴ μορφὴ οἰκογένειας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ ἄλλα «προοδευτικὰ» σχήματα ποὺ ἐφαρμόζονται στὴν Δύση.
.                 Συγκεκριμένα ὁ Ρῶσος πρόεδρος ἀναφέρθηκε στὴν ἀντικατάσταση σὲ ἐπίσημα κρατικὰ ἔγγραφα τῶν ὅρων «Πατέρας» καὶ «Μητέρα» μὲ τοὺς ὅρους «Γονέας 1» καὶ «Γονέας 2» ποὺ ἰσχύει ἤδη σὲ ὁρισμένα κράτη τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, καθὼς καὶ ἓν μέρει στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς. Ἀναφορικὰ μὲ τὸ φαινόμενο αὐτὸ παρατήρησε: «Λένε ὅτι ἡ λέξη μητέρα δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικατασταθεῖ. Φαίνεται ὅτι ἴσως μπορεῖ. Τὴν ἀντικατέστησαν σὲ ὁρισμένες χῶρες μὲ τοὺς ὅρους “Γονέας 1” καὶ “Γονέας 2”. Ἐλπίζω ὅτι αὐτὸ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ συμβεῖ ἐδῶ».
.                   Εἶναι ἀξιέπαινο τὸ θάρρος τοῦ Ρώσου προέδρου, μὲ τὸ ὁποῖο τολμᾶ νὰ ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση μὲ τοὺς πανίσχυρος μηχανισμοὺς ποὺ κινοῦν σὲ παγκόσμια κλίμακα τὴν ἐξάπλωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Πρόκειται γιὰ μηχανισμοὺς ποὺ διαθέτουν τεράστια οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ ἰσχύ, ὥστε νὰ ἐξαναγκάζουν τὶς χῶρες νὰ ὑποκύπτουν στὶς ἀπαιτήσεις τους σχετικὰ μὲ τὸ θέμα αὐτό. Πρόκειται κυριολεκτικὰ γιὰ δαιμονικὴ λαίλαπα ποὺ ἔχει ἐνσκήψει στὸν κόσμο.
.                   Ἂς μένουμε διαρκῶς σὲ πνευματικὴ ἐγρήγορση. Τὰ προϊόντα αὐτὰ τῆς παγκόσμιας ἠθικῆς ἀποσυνθέσεως δὲν ἀργοῦν νὰ κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους καὶ στὴ δική μας χώρα. Τὸ παρατηροῦμε αὐτὸ ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια. Ἀλλὰ ποιός πολίτης αὐτοῦ του τόπου μὲ τὴν τόσο ἔντονη ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἰδιοπροσωπία δὲν συμφωνεῖ ὅτι ἡ ἀντικατάσταση τῶν ἐννοιῶν «Πατέρας» καὶ «Μητέρα» μὲ τὰ «Γονέας 1 καὶ 2» ἰσοδυναμεῖ μὲ γκρέμισμα στὶς συνειδήσεις μάλιστα τῶν παιδιῶν ἑνὸς ἱερότατου αἰσθήματος καὶ ἑνὸς βασικότατου παράγοντα γιὰ τὴν ὁμαλὴ καὶ ἰσόρροπη ψυχοσωματική τους ἀνάπτυξη; Ἂν οἱ ἀδίστακτοι αὐτουργοὶ τῆς «Νέας Τάξης Πραγμάτων» προσπαθοῦν νὰ περάσουν καὶ ἐδῶ τὰ ἐρεβώδη σχέδιά τους, ἂς βροῦν σὲ ἀπάντησή τους μία ἀρραγῆ ἐθνικὴ ταυτότητα, ποὺ δὲν θὰ σταθεῖ δυνατὸν νὰ ραγίσει πρὸ οὐδεμιᾶς, οὔτε ἀπειλῆς οὔτε ὑποσχέσεως. Ὡς πρὸς αὐτὸ ἂς μᾶς δείξει τὸν δρόμο ἡ Ρωσία.

«Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΙΑ. Καὶ τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι ἡ πιὸ ὡραία δυσκολία τῶν ἀνθρώπων».

Δὲν κάνουμε παιδιά, γιατί κάνουμε ἑαυτοὺς

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

ΠΗΓΗ: liberal.gr

Τετάρτη 06 Μαρτίου 2019

.         Θὰ στενοχωρήσω τοὺς πολιτικοὺς ἀρχηγοὺς καὶ τοὺς βουλευτές, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι στὴν Ἑλλάδα δὲν σταμάτησαν νὰ κάνουν τόσα παιδιὰ ὅσα ἔκαναν ἐξ αἰτίας τῆς κρίσης καὶ τῆς οἰκονομικῆς δυσπραγίας. Εἶναι κι αὐτὸς ἕνας λόγος ἀλλὰ δὲν εἶναι ὁ κύριος. Ἑπομένως, οἱ πολιτικοὶ καλὰ κάνουν καὶ σκέφτονται οἰκονομικὲς ἐνισχύσεις, ἀλλὰ αὐτὲς δὲν θὰ λύσουν τὸ πρόβλημα τῆς ὑπογεννητικότητας.
.         Ὅπως μπορεῖ νὰ διαπιστώσει καθένας, οἱ πιὸ φτωχοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κάνουν καὶ τὰ περισσότερα παιδιά. Ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα. Παντοῦ. Ὄχι μόνο σήμερα. Καὶ παλιότερα. Ἡ ὑπογεννητικότητα χτυπάει τὴν πόρτα τῆς εὐημερούσας δυτικῆς Εὐρώπης ἐδῶ καὶ τρεῖς δεκαετίες, μὲ ἐξαίρεση τὴ Γαλλία, ὅπου οἱ οἰκογένειες μὲ περισσότερα ἀπὸ δύο παιδιὰ ἐξακολουθοῦν καὶ εἶναι πολλές. Παρὰ τὰ καὶ ἐκεῖ οἰκονομικὰ προβλήματα. Στὴ Γαλλία, ὅπως καὶ στὴν Ἀμερική, εἶναι θέμα κουλτούρας.
.         Στὴν Ἑλλάδα, ὅπως θὰ ξέρουν οἱ ἀναγνῶστες, οἱ πατεράδες μας καὶ οἱ παπποῦδες μας ἔκαναν πιὸ πολλὰ παιδιὰ παρόλο ποὺ εἶχαν πολὺ λιγότερα χρήματα. Καὶ πολὺ σκληρότερα βγαλμένα χρήματα. Συχνά, ἀβέβαια χρήματα. Σήμερα εἶχαν, αὔριο δὲν εἶχαν.
.         Τὰ παιδιὰ ἦταν παλιότερα, ἐργατικὰ χέρια. Περιουσία. Γιὰ πολλούς. Γιὰ πολλοὺς ἦταν ἀποτέλεσμα ἀνεξέλεγκτων ὁρμῶν. Ἡ πρόληψη ἦταν σχεδὸν ἀνύπαρκτη. Γιὰ πολλοὺς ἀστοὺς ἦταν οἰκογενειακὸ ἢ κοινωνικὸ καθῆκον. Καὶ γιὰ πολλοὺς ἦταν κάτι παραπάνω: Ἐπιθυμία. Γιὰ σχεδὸν ὅλους πάντως, ἦταν μία εὐθύνη. Τὴν ὁποία ἐπωμίζονταν.
.         Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1960 καὶ μετά, ὅσο ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἄλλαζε μορφή, ἄρχισε νὰ περιορίζεται καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν παιδιῶν ἀνὰ ζευγάρι. Δὲν ἦταν τὰ λεφτὰ ὁ λόγος. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἦταν τὰ λεφτά, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀνάποδη!
.         Ἡ γυναίκα ἄρχισε νὰ χειραφετεῖται καὶ νὰ μὴν εἶναι ἕρμαιο τῶν ἀντρικῶν ὁρμῶν. Εἶχε ἐπιλογὴ γιὰ τὸν ἂν θὰ τεκνοποιοῦσε ἢ ὄχι καὶ πότε. Ἡ κοινωνικὴ καὶ νομικὴ τιμωρία γιὰ τὶς ἀμβλώσεις ἔπαψε νὰ ὑπάρχει σταδιακά. Τὸ κυριότερο: Ἡ γυναίκα μπῆκε στὴ μισθωτὴ καὶ τὴν ἐργατικὴ παραγωγή, ποὺ ἀπαιτοῦσαν πολύωρη ἀπουσία ἀπὸ τὸ σπίτι. Δὲν ἦταν πιὰ στὰ χωράφια μὲ ὅλη τὴν οἰκογένεια. Κυρίως: Ἡ γυναίκα ἀπέκτησε καριέρα. Καὶ τὴ δυνατότητα νὰ ἐπιλέξει ἀπὸ πολὺ περισσότερους ἄντρες.
.         Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὁ ἄντρας ἔπαψε νὰ εἶναι ὁ ἀφέντης ποὺ ἀποφάσιζε. Ταυτόχρονα, μὲ τὴν κάμψη τοῦ συντηρητισμοῦ, ἀπέκτησε πρόσβαση σὲ πολὺ περισσότερες γυναῖκες ἀπὸ πρίν, πολὺ πιὸ εὔκολα. Δὲν ἦταν πιὰ ὑποχρεωμένος νὰ παντρευτεῖ στὰ 20 τὴ μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες ποὺ γνώριζε.
.           Ταυτόχρονα μὲ ὅλα αὐτὰ ἦρθε ἡ ἀφθονία τῶν ἀγαθῶν καὶ ἡ οἰκονομικὴ εὐημερία. Ἡ εὐημερία φέρνει μαζί της τὴν ἀπέχθεια στὴ στρίμωξη. Καὶ ἡ οἰκογένεια μὲ τὰ παιδιὰ εἶναι στρίμωξη. Ἡ εὐκολία στὴν καθημερινὴ ζωὴ μαθαίνει τὸν ἄνθρωπο στὴν εὐκολία γενικότερα. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι εὐθύνη καὶ σκληρὸς διαρκὴς ἀγώνας. Ἀγώνας νὰ συμβιώνεις ἁρμονικὰ μὲ τὸ ταίρι σου καὶ ἀγώνας νὰ συμβιώνεις ἁρμονικὰ μὲ τὰ παιδιά σου. Πολὺ δύσκολα πράγματα. Ὁ τέλειος σύντροφος δὲν ὑπάρχει. Ὅπως δὲν ὑπάρχει καὶ ὁ τέλειος γονιός.
.         Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1980 καὶ μετά, μὲ αὐξητικὴ τάση ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1990, ὅλο καὶ λιγότερα ζευγάρια ἔκαναν πάνω ἀπὸ ἕνα παιδί. Ἐπικαλοῦνταν σχεδὸν ὅλοι τὰ ἔξοδα ἢ τὶς ἐλλείψεις τοῦ κράτους σὲ δομές, ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀλλοῦ:
.         Οἱ Νεοέλληνες καλόμαθαν στὰ εὔκολα. Καλόμαθαν νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ ἀγαθὰ τῆς οἰκονομίας γιὰ τὴν ἀτομική τους καλοπέραση. Καλόμαθαν νὰ ἀλλάζουν συντρόφους, ὅταν ὁ προηγούμενος δὲν τοὺς ἦταν πιὰ ἀρεστός. Ὑπῆρχε προσφορὰ καὶ ζήτηση. Καλόμαθαν νὰ ἐνηλικιώνονται ὅλο καὶ πιὸ ἀργά, ὑπὸ τὴν προστασία τῆς οἰκογένειάς τους. Τὸ 1960 ἤσουν ἐνήλικος στὰ 21. Τὸ 1990, στὰ 30. Σήμερα, στὰ 35!
.         Ἀπὸ τὸ 2000 μέχρι καὶ σήμερα ἕνα μεγάλο ποσοστὸ 30χρονων μένει μὲ τοὺς γονεῖς του. Λίγοι ἀπὸ ὁλοκληρωτικὴ ἀνάγκη. Οἱ πιὸ πολλοὶ γιατί ἔτσι βολεύει. Καὶ μεῖς ὅταν φύγαμε ἀπὸ τὰ σπίτια μας, ἴσα ποὺ ζούσαμε. Δουλεύαμε γιὰ ψίχουλα. Ἀλλά, ἡ ἐπιθυμία γιὰ ἐλευθερία καὶ ἡ χαώδης ἀπόσταση ἀντιλήψεων ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας δὲν μᾶς κρατοῦσαν στὰ πατρικά.
.         Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία εἶναι σὲ λάθος δρόμο. Παράγει ὅλο καὶ πιὸ πολλοὺς εὐθυνόφοβους ἀπογόνους ἀπὸ ὅσους μπορεῖ νὰ θρέψει. Δὲν φταῖνε οἱ ἀπόγονοι. Οἱ γόνοι φταῖνε. Καὶ δὲν φταίει ἡ οἰκονομικὴ κρίση. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση εἶναι κοινωνικὴ κρίση. Ποὺ ὁδηγεῖ σὲ οἰκονομικὴ κρίση.
.         Τὸ ἑλληνικὸ κράτος σ᾽ αὐτὴ τὴν κρίση εἶναι ἀπόν. Δὲν ἔχει καμιὰ δομὴ ποὺ νὰ στηρίζει τὰ ἐργαζόμενα ζευγάρια ποὺ ἔχουν παιδιά. Ὁ παπποὺς καὶ ἡ γιαγιὰ δὲν εἶναι πάντα ὑπαρκτοί. Δὲν ἔχει δομὲς ποὺ νὰ στηρίζουν τὶς ὅλο καὶ αὐξανόμενες μονογονεϊκὲς οἰκογένειες. Ἄλλη πληγὴ τῆς κοινωνία τῆς ἀφθονίας σὲ ἐν δυνάμει συντρόφους. Φύγε σύ, ἔλα σύ. Ἐπιπόλαιες ἐπιλογὲς ἀπὸ ἐπιπόλαιους ἐνήλικες ποὺ δὲν εἶναι ἀκόμα ἐνήλικες.
.         Τὸ κράτος δὲν ἐκπαιδεύει στὰ σχολεῖα πολίτες γιὰ ἐνηλικίωση. Ἀντιθέτως, ἀναπαράγει τὶς γονεϊκὲς στρεβλώσεις τῆς ὑπερπροστασίας καὶ τῆς εὐθυνοφοβίας. Καὶ τὰ τελευταῖα δύο χρόνια ἀντὶ νὰ αὐξάνει μειώνει βρεφονηπιακοὺς σταθμοὺς καὶ ὁλοήμερες δομὲς γιὰ παιδιά.
.         Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι πάρα πολλὰ νεαρὰ ζευγάρια ἢ ἄτομα ἔχουν μεγάλα οἰκονομικὰ προβλήματα. Καὶ τὸ παιδὶ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἔξοδα. Κανεὶς δὲν τοὺς ἔχει πεῖ ὅτι τὸ παιδὶ ἔχει ἀνάγκη πρῶτα ἀπὸ ὅλα ἀπὸ ἀγάπη καὶ νοιάξιμο. Αὐτὰ γεννᾶνε ἕνα παιδί. Καὶ πολὺ λιγότερα ἔξοδα ἀπὸ ὅσα φαντάζεται μία κοινωνία ποὺ στραβοκοιτάζει ἕνα φτηνὸ καρότσι ἢ ἕνα φτηνὸ παλτουδάκι.
.         Ἡ εὐκολία εἶναι τὸ σύνθημα πάνω στὸ ὁποῖο χτίστηκε ἡ νέα μεταπολεμικὴ κοινωνία. Ἡ εὐκολία παράγει εὐκολίες. Καὶ παράγει νέες ἀπαιτήσεις γιὰ εὐκολίες. Ἡ οἰκογένεια δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι δυσκολία. Γιατί ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι δυσκολία. Καὶ τὰ παιδιὰ δὲν εἶναι εὐκολία. Εἶναι ἡ πιὸ ὡραία δυσκολία τῶν ἀνθρώπων.
.         Οἱ πολιτικοὶ τῆς χώρας, ἀντὶ νὰ μοιράζουν λεφτὰ – ποὺ κι αὐτὰ χρειάζονται- γιὰ παιδιά, θὰ ἔκαναν καλύτερα ἂν εἶχαν ἕνα ὅραμα μίας κοινωνίας ποὺ παράγει ὑπεύθυνους πολίτες. Μὲ ἀγάπη στὴν οἰκογένεια. Μὲ δομὲς ποὺ νὰ εὐνοοῦν τὶς οἰκογένειες. Καὶ μὲ ἐργασιακὲς συνθῆκες ποὺ νὰ ὑπηρετοῦν τὴν οἰκογένεια. Ὄχι μόνο τὴν τσέπη.
.         Τὰ παιδιὰ εἶναι πλοῦτος. Ψυχικός. Ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἔχει χάσει τὴν ἐπαφή της μ᾽ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, ποὺ κάποτε, ὅταν ἦταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΤΩΧΗ ἤξερε. Τώρα βασιλεύει ὁ ἑαυτός.

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Δὲν ἔχουμε μιὰ ἐπιπόλαιη ἢ λανθασμένη ἢ ἀνεπιτυχῆ πολιτκή. Ἔχουμε μιὰ ΜΕΘΟΔΕΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ δεκαετιῶν ΝΑ ΙΣΟΠΕΔΩΘΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Κάθε ἄλλη σκέψη εἶναι ἀφελής.

 

 

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ

Ἡ οἰκογένεια δολοφονεῖται

Toῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.             Ἡ διαδικασία ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντά­γματος περιέλαβε καὶ κάτι ἀκόμη ποὺ ἀ­φορᾶ στὴν οἰκογένεια, τὸ ὁποῖο ὅμως μέσα στὸν γενικότερο θόρυβο πέρασε σχεδὸν ἀπαρατήρητο.
.             Πρόκειται γιὰ τὴν ἐπιχειρούμενη ἀλλαγὴ στὸ ἄρθρο 21. Πραγματικὰ ἡ προτεινόμενη ἀλλαγὴ σ᾿ αὐτὸ προκαλεῖ ἀληθινὴ φρίκη. Τί ἔλεγε ἡ παράγραφος 1 τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ, γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ὁποίας ψήφισαν 157 βουλευτές; Ἰδού: «Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καὶ ἡ παιδικὴ ἡλικία τελοῦν ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κράτους».
.             Καὶ ποιά ἀλλαγὴ προτείνουν οἱ ἐπίδοξοι ἀναθεωρητές; Ζητοῦν ἀναθεώρηση «πρὸς τὴν κατεύθυνση ἀναγνώρισης κρατικῆς ἐγγύησης ἑνὸς ἀξιοπρεποῦς ἐπιπέδου διαβίωσης γιὰ ὅλους μέσα ἀπὸ καθολικὲς κοινωνικὲς ὑπηρεσίες καὶ εἰσοδηματικὲς ἐνισχύσεις».
.             Μάλιστα! Ἀρνοῦνται τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας «ὡς θεμελίου τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους», ἀγνοοῦν τὸν γάμο, τὴ μητρότητα καὶ τὴ γέννηση παιδιῶν, καὶ ἀντὶ γι᾿ αὐτὰ προτείνουν αὐτὸ τὸ ἀόριστο ἰδεολόγημα.
.             Τώρα λοιπὸν προκύπτει ἀβίαστο τὸ ἐρώτημα: Γιὰ ποιό λόγο ἐπιχειρεῖται μιὰ τέτοια ἀλλαγή; Ἡ ἀπάντηση δυστυχῶς φωνάζει ὅτι ἡ ἀλλαγὴ γίνεται, προκειμένου νὰ μποροῦν νὰ στεγασθοῦν σ᾿ αὐτὸ τὸ ἄρθρο ὅλες οἱ διεστραμμένες μορφὲς συμβιώσεως, τὶς ὁποῖες τὰ τελευταῖα χρόνια νομοθέτησε ἡ Βουλὴ μὲ ἐνέργειες καὶ πάλι τῶν ἴδιων σκοτεινῶν κύκλων. Δὲν εἶναι αὐτὸ μιὰ φοβερὴ μαχαιριὰ στὴν καρδιὰ τῆς Ἑλλάδος;
.             Ναί! Πρόκειται γιὰ τὸ πιὸ ὕπουλο δολοφονικὸ χτύπημα ποὺ ἔχει δεχθεῖ ποτὲ ἡ οἰ­κογένεια. Καὶ πότε; Σὲ μιὰ περίοδο ποὺ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα βρίσκεται στὴν ὀξύτερη φάση του ἀπὸ τὴ σύσταση τοῦ κράτους, καὶ ἡ Ἑλλάδα μεταβάλλεται σὲ ἀπέραντο γηροκομεῖο.
.             Θὰ ἔπρεπε οἱ ἑκατὸν πενήντα ἑπτά, ὄχι νὰ καταργήσουν αὐτὸ τὸ ἄρθρο, ἀλλὰ νὰ τὸ γράψουν μὲ κεφαλαῖα γράμματα καὶ νὰ αὐξήσουν μὲ κάθε τρόπο τὰ μέτρα ἐνισχύσεως τῆς οἰκογένειας. Τώρα οὐσιαστικὰ καταργοῦν τὸν ἱερὸ αὐτὸ θεσμὸ «ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους» καὶ προάγουν τὴ διαστροφή.
.             Τί πάθατε, κύριοι ἑκατὸν πενήντα ἑπτά; Συνέλθετε!
.             Δὲν καταλαβαίνετε τί τρομερὴ εὐθύνη ἐπωμίζεσθε;

 

ΘΕΣΕΙΣ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τῆς ΕΛΛΑΔΟΣ γιὰ τὴν ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ

Θέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
γιὰ τὴν Συνταγματικὴ ἀναθεώρηση

12.2.2019

Πρὸς τοὺς κ.κ. Προέδρους
τῶν Κοινοβουλευτικῶν Κομμάτων
καὶ τοὺς ἀνεξάρτητους Βουλευτὲς

Ἀξιότιμοι,

.             Συνοδικῇ Ἀποφάσει, ληφθείσῃ ἐν τῇ Συνεδρίᾳ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 7ης μηνὸς Φεβρουαρίου ἐ.ε., σᾶς γνωρίζουμε ὅτι ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, ἐν τῇ ρηθείσῃ Συνεδρίᾳ Αὐτῆς, ἀπεφάσισε τὴν διὰ τοῦ παρόντος ἀποστολὴ τῶν κατωτέρω θέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν σχέσει πρὸς τὴν ἐκκρεμῆ διαδικασία ἀναθεωρήσεως τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος ἐπὶ τῶν ζητημάτων ἐνδιαφέροντός Της καὶ παρακαλοῦμε νὰ συνεκτιμηθοῦν κατὰ τὶς συζητήσεις καὶ ψηφοφορίες στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων.

.             Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θεωρεῖ ὅτι:

1.Ἡ προμετωπίδα τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἐπικαλεῖται τὴν Ἁγία Τριάδα, ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο ἱστορικῆς συνδέσεως τοῦ παρόντος Συντάγματος μὲ τὴν ἐπαναστατικὴ προέλευση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Ἡ προμετωπίδα αὐτὴ ὑπῆρχε σὲ ὅλα τὰ ἐπαναστατικὰ Συντάγματα καὶ ἡ διατήρησή της τεκμηριώνει τὴν διαρκῆ πεποίθηση τοῦ συντακτικοῦ νομοθέτη, ὅτι ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἀσκοῦσε πρωτογενῆ συντακτικὴ ἐξουσία καὶ πρὶν τὴν 3η Φεβρουαρίου 1830 (Πρωτόκολλο Λονδίνου), ὁπότε ἔλαβε χώρα ἡ διεθνὴς ἀναγνώριση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα δημιούργημα τῶν συμφωνιῶν τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, ἀλλὰ ἐρείδεται στὴ βάση ἑνὸς Ἔθνους μὲ συγκεκριμένη πολιτιστικὴ καὶ θρησκευτικὴ ταυτότητα. Δὲν εἶναι τυχαῖο, ὅτι ὁ πατριωτικὸς αὐτὸς συμβολισμὸς τῆς προμετωπίδας καὶ ἡ ἀναγωγή της στὴν Ἁγία Τριάδα ξεκίνησε μὲ τὶς Ἐθνοσυνελεύσεις τῆς ἐποχῆς τῆς Ἐπανάστασης ὡς πολιτικὴ ἐπιλογὴ τῶν χριστιανῶν ἱδρυτῶν τοῦ νέου Κράτους. Ἡ παραμονὴ τῆς προμετωπίδας τῶν ἐπαναστατικῶν Συνταγμάτων στὸ ἰσχῦον Σύνταγμα, ἀποδεικνύει ὡς σταθερὴ τὴν ἄποψη τῆς Πολιτείας μας ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, μέσα ἀπὸ ἀγώνα γιὰ ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία ἀπέναντι στὴν ἀλλόθρησκη ἐξουσία, δημιούργησε τὸ νέο κράτος.

2. Τὸ ἄρθρο 3 ἀποτελεῖ θεμέλιο νομικῆς ὀργανώσεως τῶν σχέσεων τόσο τοῦ Κράτους καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅσο καὶ τῆς τελευταίας μὲ τὴν Μεγάλη του Χριστοῦ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀποτελεῖ ἀμετάβλητο στοιχεῖο πάγιας συνταγματικῆς παραδόσεως, ἔτυχε ἐπιμελοῦς ἑρμηνευτικῆς ἐπεξεργασίας ἀπὸ τὰ δικαστήρια καὶ δὴ τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, χωρὶς ποτὲ νὰ προκαλέσει προβλήματα στὴν πράξη, ἐνῶ, ὅταν ἀπαιτήθηκε, συνερμηνεύθηκε ἀπὸ τὰ δικαστήρια μὲ τὸ ἄρθρο 13 Συντ. περὶ θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Ὁ ὅρος «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» ἔχει περιεχόμενο ἱστορικὸ καὶ πολιτισμικό, πληθυσμιακὸ καὶ διαπιστωτικό τῆς ἱστορικῆς, ἀλλὰ καὶ ἐνεργοῦ σχέσης τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ἀπὸ τὸ ἄρθρο 3 παρ. 1 τοῦ Συντάγματος δὲν προκύπτει κανένας περιορισμὸς τῶν δικαιωμάτων πλήρους θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν μὴ ὀρθόδοξων θρησκευτικῶν κοινοτήτων ἢ κατοίκων τῆς Ἐπικράτειας. Σὲ κάθε περίπτωση ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στηρίζει κάθε ἰδιαίτερη συνταγματικὴ ἀναφορὰ καὶ προστασία πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καὶ τὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις τῆς Δωδεκανήσου.

3. Ἡ προτεινόμενη τροποποίηση τοῦ ἄρθρου 3 Συντ. εἰσάγει στὸ ἀνωτέρω σύστημα ρυθμίσεως παράγοντα νοηματικὰ ἀόριστο, ὁ ὁποῖος εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ προκαλέσει ἑρμηνευτικὰ προβλήματα καὶ παραδοχὲς ἐπικίνδυνες στὶς σχέσεις τῶν δύο ἐγχωρίων θεσμῶν (Κράτους – Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) καὶ περαιτέρω καὶ στὶς σχέσεις αὐτῶν μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.
.             Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς ρήτρας περὶ θρησκευτικὰ οὐδέτερου κράτους, εἰδικὰ στὴν πρώτη παράγραφο τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἀναγνωρίζει τὸν ρόλο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ἀποσκοπεῖ νὰ ἀνταγωνισθεῖ, καὶ στὴν πράξη νὰ ἀκυρώσει, τὴν ὑφιστάμενη στὸ ἴδιο ἄρθρο ἀναγνώριση τῆς πλειοψηφούσας ὀρθόδοξης χριστιανικῆς κοινότητας τῆς χώρας. Ἡ εἰσαγωγὴ στὸ Σύνταγμα τῆς ρήτρας ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι «θρησκευτικὰ οὐδέτερο κράτος» εἶναι πολιτικά, νομικὰ καὶ ἐν γένει ἐπιστημονικὰ ἀόριστη. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει καμία συζήτηση, ἐὰν δὲν διευκρινίζεται ποιὸ μοντέλο θρησκευτικῆς οὐδετερότητας ὑπονοεῖται, διότι ὑπάρχουν διεθνῶς τόσα μοντέλα θρησκευτικῆς οὐδετερότητας, ὅσα καὶ τὰ κράτη, ποὺ δηλώνουν θρησκευτικῶς οὐδέτερα, εἴτε μέσῳ τῆς καθιερώσεώς τους ρητῶς στὰ οἰκεῖα Συντάγματα, εἴτε μέσῳ τῆς σχετικῆς νομοθεσίας καὶ τῆς ἱστορικῆς τους παραδόσεως. Εἶναι προβληματικὴ καὶ ἐπικίνδυνη ἡ εἰσαγωγὴ μίας ρήτρας συνθηματικῆς συντομίας, ἡ ὁποία διεθνῶς ἔχει πολύσημο περιεχόμενο. Θὰ πρέπει νὰ διευκρινίζεται, ἐὰν πρόκειται γιὰ μία δυσμενῆ οὐδετερότητα (θρησκευτικὰ ἀδιάφορο κράτος) ἢ γιὰ μία εὐμενῆ οὐδετερότητα (μὴ παρεμβατικὸ κράτος, τὸ ὁποῖο ἐνισχύει τὰ θρησκεύματα καὶ ἀναγνωρίζει ἰδιαίτερο καθεστὼς γιὰ τὴ διευκόλυνση τῆς ἀποστολῆς τους). Δὲν εἶναι τυχαῖο ἐξ ἄλλου ὅτι κράτη, θρησκευτικῶς οὐδέτερα, ἔχουν ἐπιλέξει στὰ Συντάγματά τους περιφραστικὴ περιγραφὴ τοῦ εἴδους τῆς οὐδετερότητας, ποὺ υἱοθετοῦν (π.χ. «δὲν ὑπάρχει ἐπίσημη θρησκεία», «τὸ κράτος δὲν παρεμβαίνει στὶς θρησκευτικὲς κοινότητες» κ.λπ.), ὥστε νὰ εἶναι σαφὲς τὸ περιεχόμενο τῆς οὐδετερότητας, ποὺ ἐννοοῦν καὶ δὲν μεταχειρίζονται αὐτὸν τὸν ὄρο, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἐπιστηρίξει ἀκόμα καὶ νομοθετικὲς πολιτικὲς ἐχθρικὲς πρὸς τὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο. Φυσικὰ ὁ ἀναθεωρητικὸς ζῆλος περὶ τὶς συνταγματικὲς σχέσεις Κράτους καὶ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, στὸ μέτρο ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ παρουσιάσει ὡς μείζονες θεσμικὲς ἀλλαγὲς καὶ ὡς νέες ἀξιακὲς κατακτήσεις, νομικὲς ἀρχὲς ποὺ εἶναι ἀπὸ καιροῦ δεδομένες στὴν νομολογία τῶν ἑλληνικῶν δικαστηρίων, ἀποβλέπει ἁπλῶς στὴν παραγωγὴ ἐντυπώσεων ὅτι ὁ δημόσιος χῶρος στὴν Ἑλλάδα δῆθεν «θεοκρατεῖται» καὶ ἐπέρχεται θεσμικὸς ἐκσυγχρονισμὸς τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ὡστόσο ὁ κοσμικὸς χαρακτήρας τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους ἐπαρκῶς προκύπτει ἀπὸ τρεῖς ἰσχυρὲς ρῆτρες (ἄρθρα 1 παρ. 2-3, 87 παρ. 2, 13 παρ. 4 Συντ.).

4. Ἡ τυχὸν ἐπιβολὴ ἀποκλειστικὰ πολιτικοῦ ὅρκου σὲ ὅλους τοὺς κρατικοὺς ἀξιωματούχους καὶ δημόσιους λειτουργοὺς καὶ ὑπαλλήλους, ἀντὶ τῆς δυνατότητας ἐπιλογῆς μεταξὺ πολιτικῆς ἢ θρησκευτικῆς ὁρκοδοσίας, συνιστᾶ μία μορφὴ ἀπόλυτης ἀπαγόρευσης ἐκδήλωσης θρησκευτικῶν πεποιθήσεων, ἀλλὰ ταυτόχρονα, συνδυαζόμενη μὲ τὴν ρήτρα περὶ θρησκευτικῆς οὐδετερότητας, ἀποκαλύπτει ὅτι τὸ νόημα τῆς τελευταίας ρήτρας ἀποσκοπεῖ στὴ θεμελίωση τοῦ θρησκευτικὰ ἀδιάφορου κράτους.

5. Ἡ συνταγματικὴ ἀναφορὰ καὶ προστασία τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας ὡς «θεμελίου συντήρησης καὶ προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους» πρέπει νὰ διατηρηθεῖ. Τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Ἐκκλησίας πηγάζει ἀπὸ τὴν ὅλη διδασκαλία της, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν Εὐαγγελίων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ ρόλο τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας στὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἔθνους. Ἡ σχετικὴ διάταξη περὶ ἀναγνώρισης τῆς οἰκογένειας, ὡς βασικοῦ κυττάρου τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, δὲν πρέπει νὰ ἀπαλειφθεῖ ἢ νὰ δώσει τὴν θέση τῆς μέσα στὸ κείμενο τοῦ Συντάγματος σὲ ἄλλες μορφὲς συμβίωσης, οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν καμία παράδοση στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀλλὰ οὔτε ἐξασφαλίζουν καὶ τὴν προοπτικὴ ἱστορικῆς ἐπιβίωσης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἢ ἐθνικῆς καὶ κοινωνικῆς συνοχῆς τῆς χώρας.

6. Τέλος παρατίθενται καὶ οἱ κατωτέρω συνοπτικὲς παρατηρήσεις, ὥστε νὰ καταστεῖ σαφὲς ποιὰ ζητήματα σχέσεων Κράτους καὶ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δὲν ἀφοροῦν οἱ ὑφιστάμενες συνταγματικὲς διατάξεις:

α. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ κρατικὴ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου καὶ ἐπιχορήγηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκπαίδευσης δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἄρθρο 3 πάρ. 1 ἐδαφ. α´ Συντ. (δηλαδὴ τὴν ρήτρα περὶ ἐπικρατούσας θρησκείας).

β. Ἡ νομικὴ μορφὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν φορέων Της ὡς «νομικῶν προσώπων δημοσίου δικαίου» δὲν προκύπτει ἀπὸ τὸ ἄρθρο 3 Συντ. Εἶναι ζήτημα τοῦ νομοθέτη ὁ καθορισμὸς τῆς νομικῆς προσωπικότητας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν φορέων Της.

γ. Ἐπιπλέον, μετὰ τὸ 2010 δὲν ὑπάρχει στὴν νομοθεσία κανένα φορολογικὸ προνόμιο εἰδικὰ προβλεπόμενο γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι οὐδεμία σχέση ἔχει τὸ ἄρθρο 3 Συντ. μὲ τὴν φορολογία τῶν φορέων τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὅτι οὐδεμία προνομιακὴ φορολογικὴ μεταχείρισή Της ἐπιβάλλει.

δ. Τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δὲν ὑφίσταται στὴν ἐκπαίδευση λόγῳ τοῦ ἄρθρου 3 Συντ. Τὸ μάθημα ὑφίσταται λόγῳ τοῦ ἄρθρου 16 παρ. 2 Σύντ., ποὺ ἐπιβάλλει τὴν θρησκευτικὴ ἀγωγὴ τῶν νέων. Ἀκόμα καὶ ἐὰν δὲν ὑπῆρχε τὸ ἄρθρο 3 Συντ., ποὺ τεκμαίρει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ πάλι θὰ εἶχε πλειοψηφία ὕλης ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ τὸ ἀνωτέρω ἀντικειμενικὸ γεγονὸς συντρέχει εἴτε τὸ τεκμαίρει τὸ ἄρθρο 3 Συντ., εἴτε ὄχι. Τὸ μάθημα πρέπει νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς μορφωτικὲς ἀνάγκες τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία κατὰ πλειοψηφία ἀνήκει στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοεῖ τὴν ἱστορικὴ πορεία καὶ κοινωνικὴ πραγματικότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Αὐτὰ ὅμως δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἄρθρο 3 Συντ.

ε. Τὸ ἄρθρο 3 Συντ. ἐγγυᾶται ὅτι τὸ Κράτος ἀναγνωρίζει ὡς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς φορέα τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας τῶν Ἑλλήνων ἐκείνη τὴν Ἐκκλησία ποὺ διοικεῖται μὲ βάση τὰ Πατριαρχικὰ ἔγγραφα (Τόμος 1850, Πράξη 1928) καὶ ἔχει «κοινωνία» μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν μποροῦν νὰ διεκδικήσουν τὴν θρησκευτικὴ ἐκπροσώπηση τῶν ἐν Ἑλλάδι ὀρθόδοξων χριστιανῶν ἔναντι τοῦ Κράτους ἄλλες θρησκευτικὲς κοινότητες καὶ ὁμάδες, ποὺ δὲν πληροῦν τὰ παραπάνω κριτήρια. Τὸ ἄρθρο 3 Συντ. ἀποτελεῖ ἕνα χρήσιμο κανόνα ἀναγνώρισης ἀπὸ τὸ Κράτος ποιὰ Ἐκκλησία εἶναι αὐτή, ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὴν πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων.

.            Συνεπῶς, ὑπὸ τὴν ἰσχὺ τοῦ ἄρθρου 3 Συντ. καὶ τῶν ὁρισμῶν, ποὺ αὐτὸ εἰσάγει (= ὁρίζει ποιὰ Ἐκκλησία εἶναι ὁ φορέας τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας τῆς χώρας), οἱ σχέσεις Κράτους καὶ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μποροῦν νὰ τροποποιοῦνται μὲ κοινοὺς νόμους, χωρὶς τὴν ἀνάγκη ἀναθεωρήσεως τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει ζητήσει νομοθετικὲς ἀλλαγές, ἤτοι πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς μεγαλύτερης αὐτονομίας Της ἀπὸ τὸ Κράτος, ποὺ ἐκκρεμοῦν καὶ δὲν προϋποθέτουν καμία συνταγματικὴ ἀναθεώρηση.
.           Ἐπὶ δὲ τούτοις, εὐελπιστοῦντες ὅτι θέλετε κατανοήσει τὴν σημασία τῶν ὡς ἄνω ἐκτεθέντων καὶ ὅτι θὰ λάβετε ὑπ’ ὄψιν τὶς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπικαλούμεθα ἐφ’ ὑμᾶς πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ διατελοῦμε μετ᾽ εὐχῶν καὶ τιμῆς.

 

Ὁ Ἀρχιγραμματεὺς
† Ὁ Μεθώνης Κλήμης

ΠΗΓΗ: ecclesia.gr

ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (Δ. Νατσιός)

Ἀποστολή: καταστρέψτε τὴν οἰκογένεια

γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

.           Τὸ παρὸν κείμενο δημοσιεύτηκε πρὶν ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια. Τώρα ποὺ οἱ μαγαρισιὲς καὶ ἡ ἀσέλγεια  γίνονται  νόμος-  «Δὲν μποροῦμε γιὰ λόγους ἰσότητας καὶ συνταγματικότητας νὰ ἐξαιρέσουμε τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια ἀπὸ τὴν ἀναδοχή», δηλώνει ἕνα πτῶμα ὑπουργικὸ  – καὶ παρακολουθοῦμε τὴν μετατροπὴ τῆς πατρίδας μας, σὲ Σόδομα καὶ Γόμορα, τὸν πλήρη ἐξευτελισμὸ τοῦ θεοΐδρυτου θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας, καλὸ εἶναι νὰ θυμηθοῦμε τί γράφουν τὰ σχολικὰ βιβλία γι’ αὐτήν. Ὅπως τόσα χρόνια συμβαίνει μὲ τὴν γενοκτόνο μας Τουρκιά, ποὺ τὰ κοπροκάναλα, μᾶς τὴν παρουσιάζουν τάχα καὶ «νοικοκύρη λαό», τὸν ἴδιο λαὸ ποὺ ἔσφαζε χιλιάδες Κύπριους πρὶν ἀπὸ 40 χρόνια, κατὰ παρόμοιο τρόπο, καὶ τὸ τρισάθλιο ὑπουργεῖο Παιδείας, μαγαρίζει, μὲ τὰ βλάσφημα καὶ καρκινογόνα «πνευματικῶς» βιβλία καὶ προγράμματά του, τὰ παιδιά σας ΕΛΛΗΝΕΣ. Ἂς ἀκούσουμε τί μᾶς κανοναρχεῖ τὸ ἀθάνατο ’21 καὶ ἂς πράξει ὁ καθεὶς κατὰ τὴν συνείδησή του.

«Ὅταν μοῦ πειράξουν τὴν πατρίδα καὶ τὴ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ’ νεργήσω κι’ ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάνουν»
Στρατηγὸς Μακρυγιάννης

.             Κάποτε πλησίασε τὸν τροπαιοῦχο νομπελίστα μας ποιητὴ Γιῶργο Σεφέρη, ἕνας ξένος διαπρεπὴς συνομιλητής, «πειράζων αὐτὸν καὶ λέγων»: «Μὰ πιστεύετε σοβαρὰ ὅτι εἶστε πραγματικὰ ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα καὶ τοῦ Θεμιστοκλῆ;». Ἀπαντᾶ ὁ Σεφέρης: «Ὄχι, εἴμαστε ἀπόγονοι μονάχα τῆς μάνας μας, ποὺ μᾶς μίλησε Ἑλληνικά, ποὺ προσευχήθηκε ἑλληνικά, ποὺ μᾶς νανούρισε μὲ παραμύθια γιὰ τὸν Ὀδυσσέα, τὸν Ἡρακλῆ, τὸν Λεωνίδα καὶ τὸν Παπαφλέσσα, καὶ ἔνιωσε τὴν ψυχή της νὰ βουρκώνει τὴν Μεγάλη Παρασκευή, μπροστὰ στὸ ξόδι τοῦ νεκροῦ Θεανθρώπου». (Τὸ ἀπόσπασμα περιέχεται στὸ βιβλίο τῆς Μερόπης Σπυροπούλου, «Οἰκογένεια ὥρα μηδέν», ἔκδ. «Ἀρχονταρίκι», σελ. 131).
.           Δὲν ξέρουμε ἂν κατάλαβε ὁ… «πειραστὴς» ξένος τὴν ἀπάντηση τοῦ ποιητῆ, ὁ ὁποῖος ἐξυμνεῖ τὴν μάνα τὴ Ρωμηὰ καὶ τὴν οἰκογένεια, πρὶν αὐτὴ ἀνοίξει τὰ πορτοπαράθυρά της καὶ εἰσβάλουν στὸ εὐλογημένο καταφύγιο τοῦ Γένους, ὁ μαγαρισμένος ἀγέρας τοῦ δῆθεν ἐξευρωπαϊσμοῦ μας. Καὶ ἡ κρίση «τηγανίζει» καὶ ταλανίζει κυρίως τὴν οἰκογένεια.
.           Δὲν σκοπεύω νὰ γράψω γιὰ τὴν σπουδαιότητα καὶ ἱερότητα τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ. Αὐτὸ ἀκόμα καὶ οἱ ἀνίατα προοδευτικοὶ τὸ κατανοοῦν. Τὸ βλέπω στὸ σχολεῖο. Γιὰ τὰ δικά τους βλαστάρια γίνονται κέρβεροι. Ἀπαιτοῦν καὶ πειθαρχία καὶ καλὴ παιδεία, ἐπιλέγουν τὰ καλύτερα καὶ ἀκριβότερα κολέγια. Τὶς προοδευτικὲς σαχλαμάρες καὶ ψευτοδημοκρατικότητες τὶς ἀφήνουν γιὰ τὰ παιδιά τοῦ, δηκτικῶς λεγόμενου, κοσμάκη. Καὶ οἱ ἀφελεῖς ζητωκραυγαστὲς τοὺς πιστεύουν καὶ τοὺς ψηφίζουν.
.           Στὸ βιβλίο «οἰκογένεια σὲ κρίση» (συλλογικὸς τόμος) διαβάζω σ’ ἕνα κείμενο τῆς Ντίνας Πετροπούλου. «Ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1970, τὸ διαζύγιο εἶναι ἕνα κοινωνικὸ φαινόμενο μὲ αὐξητικὴ τάση σὲ ὅλο τὸν δυτικὸ κόσμο. Στὶς ΗΠΑ γιὰ τὴν τριετία 1977-79 ἕνας στοὺς δύο γάμους κατέληγε σὲ διαζύγιο, ποσοστὸ ποὺ ἀνακοινώθηκε καὶ στὴ χώρα μας 30 χρόνια μετά».(«Ἂν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική», λέει ἕνα ἐπιτυχημένο ρητό). Στὸ ἴδιο κείμενο περιέχεται καὶ τὸ ὄνειρο ἑνὸς πεντάχρονου παιδιοῦ. Τὸ ρώτησαν τί θὰ γίνει, ὅταν μεγαλώσει. Ἀπάντηση: «Ξέρεις ἐγὼ ὅταν μεγαλώσω θὰ γίνω ἐπιστήμονας… μεγάλος ἐπιστήμονας… καὶ θὰ φτιάξω μία κόλλα, τὴν πιὸ δυνατὴ κόλλα τοῦ κόσμου… γιὰ νὰ κολλήσω τὴν μαμὰ καὶ τὸν μπαμπά». Τὸ μικρὸ παιδὶ ψάχνει τὴν «κόλλα». Σὲ τοῦτο τὸν τόπο ξέρουμε, ἤξεραν οἱ παλιότεροι – αὐτὸ λέγεται Παράδοση – πὼς ἡ μόνη «κόλλα», ἀτσάλινη καὶ συμπαγής, ποὺ ἕνωνε διὰ βίου τὸ ζευγάρι εἶναι ὁ Χριστός.
.           «Ἔνθα ἀνὴρ καὶ γυνὴ καὶ παιδία καὶ τοῖς τῆς ἀρετῆς συνδεδεμένοι δεσμοῖς, ἐκεῖ μέσος ὁ Χριστός», γράφει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος. («Εἰς Γέν.», λόγος Ζ´, 5, ΕΠΕ 8,140). Ὅταν φεύγει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸ «μέσον» καὶ στὴν θέση του μπαίνει ἡ καριέρα, ἡ καλοπέραση, ἡ ἡδονοθηρία καὶ ἡ ἀδιαφορία τότε ὁ ὄμορφος καὶ «χρηστὸς ζυγὸς» τοῦ γάμου καταλήγει σὲ διαζύγιο. (Καὶ ἂς μὲ συγχωρέσουν κάποιοι -δὲν μέμφομαι καὶ δὲν κρίνω κανέναν, γιὰ τὰ παιδιὰ γράφω- σπάνια βλέπουμε στὰ σχολεῖα, παιδιὰ διαλυμένων οἰκογενειῶν, στὶς ὁποῖες ὑπάρχει ἀναφορὰ στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἐκκλησία μας.
.           Σπάνια βλέπουμε διαζύγια σὲ πολύτεκνες οἰκογένειες, γιατί τὰ παιδιὰ μεγαλώνουν μὲ τὸ «ἐμεῖς» καὶ ὄχι μὲ τὸ καταστροφικὸ «ἐγὼ» τοῦ μοσχοαναθρεμμένου μοναχογιοῦ ἢ τῆς μοναχοκόρης. Σκέφτομαι, ἂν θέλουν τὰ νέα ζευγάρια νὰ τιμωρήσουν τὸ ἐλεεινὸ κρατίδιο τοῦ μνημονίου, ἂς κάνουν πολλὰ παιδιά. Οἱ στατιστικὲς λένε ὅτι τὰ περισσότερα παιδιὰ γεννήθηκαν τὴν περίοδο τῆς Κατοχῆς, ἐν μέσῳ φρικτῆς καὶ ἀνείπωτης σκλαβιᾶς. Μὲ 5-6 παιδιὰ καὶ φόρους δὲν πληρώνεις καὶ ἐργασία βρίσκεις καὶ ὁ Θεὸς βοηθάει. Κατανοῶ τὶς ἀντιδράσεις. Πῶς θὰ τὰ μεγαλώσουμε, τί θὰ ἀπογίνουν, εἴμαστε ἄνεργοι, μέλλον ζοφερό. Σὲ λίγα ὅμως χρόνια θὰ διδάσκουμε καὶ θὰ παίρνουν τὰ προνοιακὰ ἐπιδόματα οἱ οἰκογένειες καὶ τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ Μπαγκλαντὲς καὶ τὸ Πακιστάν. Ἢ μήπως περιμένουμε νὰ λύσει τὴν βραδυφλεγῆ βόμβα τῆς λαθρομετανάστευσης ὁ κ. Χρυσοχοΐδης; Ὅπως τὸ ἔλυσε στὴν προηγούμενη θητεία-κοροϊδία του).
.           Κι ἂν σήμερα «μὲς στὴν ἐρημιὰ τοῦ κόσμου» ἔχουμε περισσότερο ἀνάγκη τὴν οἰκογένεια, ἔρχονται τὰ τρισάθλια κουρελουργήματα «περιοδικὰ ποικίλης ὕλης» -βιβλία γλώσσας- καὶ εὐτελίζουν πλήρως τὸν ἱερὸ θεσμό. Τὴν ἐποχὴ τοῦ ἄκρατου ἀτομισμοῦ καί… κανιβαλισμοῦ τὸ «Νέο Σχολεῖο» τους, ἐπιδιώκει νὰ προσβάλλει καὶ νὰ μειώσει τὴν σημασία ποὺ εἶχε -καὶ ἔχει ἀκόμα- ὡς κοινωνικὴ ἀξία καὶ πρότυπο στὴν πατρίδα μας ἡ οἰκογένεια (μὲ τοὺς δύο γονεῖς νὰ ζοῦν μαζὶ καὶ νὰ φροντίζουν τὰ παιδιά τους). Πουθενὰ στὰ βιβλία αὐτὰ δὲν θὰ βρεῖς αὐτὸ τὸ ἐξαιρετικὸ ποὺ γράφει στὸ βιβλίο του «χάνω τὸ παιδί μου», ὁ ἀειθαλὴς δάσκαλός μας Κωνσταντῖνος Γανωτής, ὅτι «ἡ οἰκογένεια εἶναι μία ἀγκαλιὰ προσώπων ποὺ ἀγαπιοῦνται καὶ ἀγαπιοῦνται γι’αὐτὸ ποὺ εἶναι καὶ εἶναι εἰκόνες Θεοῦ, γεννημένοι γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». (σελ. 76). Σ’ ὅλο τὸ Δημοτικὸ ἐλάχιστες ἀναφορὲς γίνονται στὴν οἰκογένεια καὶ στὸν ἀνθρωποποιὸ ρόλο της. Στὴν ϛ´ τάξη, (γλώσσα, β´ τεῦχος) ὑπάρχει ἑνότητα μὲ τίτλο «συγγενικὲς σχέσεις». Στὸ κείμενο «ὧρες μὲ τὴν μητέρα μου», διαβάζουμε: Ἡ μαμά μου… μὲ τὸν μπαμπά μου παντρεύτηκαν ἀπὸ ἔρωτα στὸ ἄψε-σβῆσε καὶ οἱ εὐχὲς ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ παπάς, ὅταν τοὺς πάντρεψε, πραγματοποιήθηκαν. Ἀπόκτησαν καρπὸν κοιλίας, δηλαδὴ ἐμένα καὶ τὸν ἀδελφό μου». Ρηχὴ εἰρωνεία, ἀπαράδεκτη γιὰ σχολικὸ βιβλίο (σελ. 84). Στὸ κείμενο «πρέπει νὰ φανῶ γενναῖος», τὸ μοναχοπαίδι μίας οἰκογενείας, καλεῖται νὰ ἐπιδείξει τὴν ἑξῆς γενναιότητα: νὰ πάει διακοπὲς μόνο του, γιὰ νὰ περάσουν οἱ γονεῖς του, προφανῶς, καλύτερες διακοπές, χωρὶς τὶς δεσμεύσεις ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ μικροῦ τους παιδιοῦ (σελ. 89).
.           Στὸ ἑπόμενο κείμενο μὲ τίτλο «μία οἰκογένεια ἀνάμεσα στὶς ἄλλες», ἀφοῦ περιγράφει ἕνα παιδί, τρίτης δημοτικοῦ, τὰ «εἴδη» τῶν οἰκογενειῶν (πυρηνική, μονογονεϊκή, «ξαναπαντρεμένων») στὸ τέλος τὸ παιδὶ ἀποφαίνεται: «Ὅταν μεγαλώσω καὶ κάνω δική μου οἰκογένεια, δὲν ξέρω ἀκόμα πῶς θὰ μοιάζει…». (Τὸ κείμενο εἶναι ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «ἐρευνητές», τῆς ἐφ. «Καθημερινή»). Ὁλόκληρη ἑνότητα, χωρὶς ἕνα κείμενο προβολῆς μίας φυσιολογικῆς οἰκογένειας. Πλήρης καταρράκωση τοῦ θεσμοῦ καὶ σαφὲς «δίδαγμα» στὰ παιδιά: δὲν ὑπάρχει οἰκογένεια, «νὰ εἶσαι ὁ ἐαυτός σου», μὴν ἐλπίζεις σὲ παρωχημένα πράγματα. Στὸ Γυμνάσιο τὰ πράγματα εἶναι πολὺ χειρότερα. Ἐδῶ κυριαρχοῦν κείμενα καταθλιπτικά, ἀκατάλληλα γιὰ παιδιά, διασύρονται οἱ γονεῖς, ἀπαξιώνεται πλήρως ἡ παραδοσιακή, «ὁμαλὴ» οἰκογένεια. Στὰ «κείμενα νεοελληνικῆς λογοτεχνίας», Α´ γυμνασίου, στὸ διήγημα τοῦ Λ. Τολστόι, μὲ τίτλο «Ὁ παπποὺς καὶ τὸ ἐγγονάκι», ὁ γιὸς καὶ ἡ νύφη φέρονται βάναυσα καὶ ἀπάνθρωπα στὸν ἀνήμπορο γερο-πατέρα, ἕως ὅτου μαθαίνουν ἀπὸ τὸν μικρὸ ἐγγονὸ νὰ τοῦ φέρονται σωστά. Στὴν σελ. 45 στὸ κείμενο «Νινὲτ» τῆς Ζὼρζ Σαρῆ περιγράφεται, κατὰ τὴν εἰσηγητικὴ σημείωση τῆς συγγραφικῆς ὁμάδας, «ἡ ἀδυναμία ἐπαφῆς τῶν γονιῶν μὲ τὰ παιδιά τους καὶ μὲ τὶς ἐνοχὲς ποὺ συχνὰ αἰσθάνονται αὐτοί», ὅπως καὶ «ἡ κρίση ταυτότητας, τὴν ἀγωνία, δηλαδή, τοῦ παιδιοῦ γιὰ τὴν καταγωγή του, τοὺς γονεῖς, τὶς ρίζες του».
.           Στὴν σελ. 49, στὸ ἀπόσπασμα μὲ τὸν τίτλο «Τὰ πράγματα στρώνουν περισσότερο», ἀπὸ τὸ μυθιστόρημα «Ἡ ἐποχὴ τοῦ ὑακίνθου», τῆς Τούλας Τρίγκας, ἡ ἡρωίδα, ἕνα νεαρὸ κορίτσι, καταγράφει τὶς ἐμπειρίες της ἀπὸ τὸ διαζύγιο τῶν γονέων καὶ τὸ δεύτερο γάμο τῆς μητέρας της, βλέπει θετικὰ τὸ γεγονὸς αὐτό, ἐκφράζει μάλιστα τὶς θετικὲς ἐντυπώσεις της καὶ στὸν (φυσικὸ) πατέρα της (τηλεφωνικῶς).
Στὰ «Κείμενα» τῆς Β´ γυμνασίου, στὸ κείμενο «Ἀπὸ τὸ ἡμερολόγιο τῆς Ἄννας Φρὰνκ» (σελ. 48), ὁ μαθητὴς θὰ διαβάσει: «περισσότερο ἀπ’ τοὺς ἄλλους, ἡ μητέρα, μὲ τὸ χαρακτήρα της καὶ τὰ ἐλαττώματά της, μοῦ πλακώνει τὴν καρδιά. Δὲν ξέρω πιὰ τί στάση νὰ κρατήσω· δὲ θέλω νὰ τῆς πῶ βάναυσα πὼς εἶναι παράλογη, σαρκαστικὴ καὶ σκληρή».
.           Κείμενα ἀπαισιόδοξα, παιδαγωγικὰ ναυάγια, ποὺ ἐλάχιστα συνάδουν μὲ τὴν δροσιά, καὶ τὴν χαρὰ ποὺ πρέπει νὰ προσφέρουμε στὴν «ἄνοιξη» τῆς ζωῆς, στὴν νιότη τοῦ γυμνασίου. Στὴν σελ. 52 «φιλοξενεῖται» κείμενο μὲ τίτλο «Οἱ Κυριακὲς στὴν θάλασσα», πρωταγωνιστοῦν τρία κορίτσια, ποὺ οἱ γονεῖς τους εἶναι διαζευγμένοι. Ἕνα ἀπὸ τὰ κορίτσια ἐκθέτει τὶς αἰτίες τοῦ διαζυγίου. Μιλᾶ γιὰ τὸν πατέρα της: «Φαίνεται ὅτι στὸ παλιό μας σπίτι τὸν καιρὸ ποὺ ζούσανε μὲ τὴν μητέρα οἱ δουλειές του τὸ ἴδιο τὸν ἀπασχολούσανε. Ἦταν ἴσως ἡ κύρια αἰτία ποὺ χωρίσανε. Αὐτό, καὶ τὸ ὅτι μποροῦσα νὰ καταλάβω πῶς ἕνας ἄνθρωπος κάνει ἀπιστίες. Τώρα τὸ κατάλαβα». Μάλιστα. Καὶ ἐμεῖς καταλαβαίνουμε γιατί ἐπιλέγονται τέτοια κείμενα γιὰ 13χρονα καὶ 14χρονα παιδιά. Στὴ σελ. 42 ἄλλο ἀπαισιόδοξο κείμενο μὲ τίτλο «Ἡ μάνα», ἐντελῶς ἀκατάλληλο γιὰ παιδιά, στὸ ὁποῖο ὁ πατέρας θύμωνε καὶ ξυλοφόρτωνε ἄγρια τὰ παιδιά, ὅταν τὸν ξυπνοῦσαν πρὶν ἀπὸ τὴν ὥρα του» καὶ ἡ σύζυγος-μητέρα, ποὺ ἔκανε τὰ πάντα, ἀνεχόταν τὴν συμπεριφορὰ τοῦ ἄντρα της καὶ «ἦταν ἱκανοποιημένη γιατί τῆς ἔφτανε νὰ γνωρίζει συχνὰ ὅλο τὸν πόθο τοῦ ἄντρα, νὰ πιάνει παιδὶ μ’ αὐτόν, νὰ γεννάει…».
.           Θὰ μποροῦσα νὰ συνεχίσω, ὅπως γιὰ παράδειγμα μὲ ἐκεῖνο τὸ «ἐξαιρετικό», ποὺ περιέχεται στὴν «Νεοελληνικὴ Γλώσσα», τῆς γ´ γυμνασίου, ὅπου ὁ δύσμοιρος φιλόλογος καλεῖται νὰ διδάξει τὸ γνωστὸ τραγούδι τῶν Κατσιμιχαίων «Don’t worry be happy», τὸ ὁποῖο εἶναι κατάλληλο γιὰ οἰνόφλυγες, μεταμεσονύκτιους θαμῶνες διασκεδαστηρίου καὶ ὄχι γιὰ τάξη σχολικοῦ διδακτηρίου. Παραθέτω τὴν πρώτη στροφή:
«Ἅμα ξυπνήσεις καὶ ἔχεις βγάλει οὐρά,
ἂν κοιταχτεῖς καὶ ἔχεις βγάλει βυζιὰ
don’t worry be happy.
Ἅμα ἡ κόρη σου σὲ λέει μπαμπὰ ἐνῶ ὁ γιός σου
σὲ φωνάζει μαμὰ
don’t worry be happy…».
.           Αὐτὰ τὰ «ὡραῖα» βγαίνουν σήμερα ἀπὸ τὰ σχολεῖα. Πνίγονται, ἀσφυκτιοῦν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις. Ἀντὶ γιὰ τὸ «μάννα» τῆς ἐξαίσιας παράδοσής μας, τὰ ποτίζουμε χολή, τὰ τρέφουμε μὲ ἀκαθαρσίες. Μία Πνευματικὴ Γενοκτονία, τὴν ὁποία ἐπιτρέπουμε, γιατί ἀπὸ Ἔθνος μὲ ἦθος θυσιαστικὸ καὶ ἀντιστασιακό, καταντήσαμε, ἀξιολύπητο, δειλὸ σκορποχώρι. Ἐσχάτη ὥρα ἐστί, νὰ βροῦμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ καθαρίσουμε τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὶς ἀνθρωποκάμπιες ποὺ τὴν μαραζώνουν.

 

Δημήτρης Νατσιός 

δάσκαλος-Κιλκὶς

ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ «Η ΕΛΛΑΣ»

Ἔρημος ἡ Ἑλλάδα!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Mποροῦμε νὰ πανηγυρίζουμε, ὅταν γύρω μας ἕνας κόσμος πεθαίνει; Μποροῦμε νὰ πανηγυρίζουμε, ὅταν ἡ Ἑλλάδα πεθαίνη; Καὶ δὲν μιλᾶμε γιὰ σχῆμα λόγου ἢ γιὰ ὑπερβολὴ ἢ γιὰ παραβολικὴ παράστασι. Μιλᾶμε γιὰ πραγματικότητα. Τεράστιος τίτλος τῆς «Καθημερινῆς» (18 Σεπτεμβρίου 2016) προειδοποιεῖ: «Ἔρημος χώρα θὰ εἶναι τὸ 2050 ἡ Ἑλλάδα». Καὶ στὸν ὑπότιτλο: «Ὁ πληθυσμός της θὰ ἔχει μειωθεῖ μέχρι καὶ 2,5 ἑκατομμύρια»!

• Ἀπό τό 2011 οἱ θάνατοι εἶναι περισσότεροι ἀπό τὶς γεννήσεις.

• Τὸ 2015 ὁ πληθυσμὸς τῆς Ἑλλάδος ἦταν 10,8 ἑκατομμύρια, δηλαδή, μικρότερος κατὰ 300.000 ἀπό τό 2011.

• Τὸ 1951 εἴχαμε 155.422 γεννήσεις καὶ μόνο 57.508 θανάτους. Σήμερα;…

Ἡ γονιμότητα στὴν Ἑλλάδα ἔχει φθίνουσα πορεία. Οἱ γυναῖκες, πού γεννήθηκαν ἀνάμεσα στὸ 1950 καὶ στὸ 1954 ἔφεραν στὸν κόσμο 2 μόνο παιδιά. Αὐτές πού γεννήθηκαν ἀπό 1960-1974 ἔφεραν 1,60 παιδιά, δηλαδή, περίπου ἀνά 15 γυναῖκες 2 παιδιά! Τὴν περίοδο 2010-2015 ἡ γονιμότητα στὴν Ἑλλάδα ἔπεσε στὸ 1,34, δηλαδή, περίπου ἀνά τρεῖς γυναῖκες 4 παιδιά!

• Ἡ γονιμότητα ὅλο καὶ κατεβαίνει, διότι πολλὰ ἀνδρόγυνα ἀναβάλλουν τὴ γέννησι πρώτου παιδιοῦ!

• Τὸ θέμα δὲν εἶναι τόσο πολιτικό. Τί περιμένεις ἀπό μιὰ κυβέρνησι, πού περιφρονεῖ τοὺς πολυτέκνους καὶ θέλει στὴ θέσι τῆς οἰκογένειας μὲ πατέρα, μητέρα καὶ παιδιά, νὰ βάλη ἕνα αἰσχρό, ἀνώμαλο ζευγάρι ὁμοφυλοφίλων;

• Τὸ θέμα δὲν εἶναι τόσο οἰκονομικό, διότι μὲ ἀπίστευτη φτώχεια τὴ δεκαετία τοῦ 1950 ἡ Ἑλλάδα ἀνέβαζε τοὺς δεῖκτες πολυτεκνίας.

• Τὸ θέμα δὲν εἶναι τόσο ἐθνικό.

• Τὸ θέμα εἶναι κυρίως ἐκκλησιαστικό.

• Ἡ Ἐκκλησία μέχρι πρὶν ἀπό 80 περίπου χρόνια εἶχε ἑνιαία γραμμὴ στὸ θέμα τῆς τεκνογονίας. Ἡ ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας καταδικαζόταν ἀπό ὅλους τοὺς πνευματικοὺς – ἐξομολόγους.

• Ἡ Ἐκκλησία εἶχε πολλὰ οἰκογενειακὰ εἰκονοστάσια. Κάθε σπίτι εἶχε πολλὲς ἔμψυχες εἰκόνες. Τώρα ἔχει πολλὲς χάρτινες καὶ ξύλινες ἔγχρωμες ἄψυχες εἰκόνες, ἀλλά δὲν ἔχει παιδιά.

• Ἡ Ἐκκλησία ἔχει σιγήσει στὸ θέμα τῆς τεκνογονίας. Βρῆκε εὔκολο τρόπο νὰ κάνη πανηγύρια καὶ λιτανεῖες μὲ ὑποδοχὲς ἀντιγράφων εἰκόνων καὶ ποικίλων λειψάνων, καὶ δὲν ἐνισχύει τοὺς πιστοὺς νὰ τηρήσουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὸ σωτηριῶδες ζήτημα τῆς τεκνογονίας.

• Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως πᾶμε, θὰ θάβη νεκρούς, ἀλλά δὲν θὰ βαπτίζη παιδιά!

• Ἡ Ἐκκλησία, ἂν ἀγαπᾶ τὴν Ἑλλάδα, ὀφείλει νὰ κηρύξη μετάνοια πρὸς μετάγγισι. Νέο αἶμα νὰ μεταγγισθῆ στὸ σῶμα τῆς Ἑλλάδας, γιὰ νὰ ζήση.

• Ἡ Ἐκκλησία, ἂν ἀγαπᾶ τὰ παιδιά της, ὀφείλει νὰ τὰ στηρίξη στὴν πίστι. Διαφορετικὰ θὰ ἔχη πολύτεκνες οἰκογένειες λιγώτερες ἀπό ὅσους ναοὺς ἔχει! Ἐνῶ κάποτε οἱ πολύτεκνες οἰκογένειες ἀποτελοῦσαν τὴν πλειονοψηφία στὴ χριστιανικὴ κοινότητα.

• Ἡ Ἐκκλησία, ἐμεῖς ὅλοι, ὀφείλουμε νὰ πείσουμε τοὺς χριστιανούς, ὅτι σώζονται ὄχι μὲ μαγικὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπιτέλεσι τοῦ καθήκοντος.

• Ἡ Ἑλλάδα χάνεται, καὶ μεῖς «γλεντᾶμε» μὲ θρησκευτικὰ «ἐφέ»!