«Η ΛΕΞΗ “ΜΙΣΟΣ” ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ»

«Μίσος»: Δὲν νομίζω ὅτι ἡ λέξη σημαίνει
αὐτὸ ποὺ νομίζεις ὅτι σημαίνει

Τοῦ Jonathon van Maren
(LifeSiteNews)

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ περιεχόμενο τοῦ κατωτέρω ἄρθρου, καθ᾽ ὅσον φωτίζει μιὰ σημαντικὴ πλευρὰ τῶν ἀλλαγῶν καὶ «μεταφράσεων» ποὺ ἐπιχειρεῖ ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, στὴν γενικότερη προσπάθεια ἐπαναπροσδιορισμοῦ ὄλων τῶν ὑφισταμένων ἐννοιῶν καὶ δομῶν τοῦ πολιτισμοῦ.
.        Κλάδο αὐτῆς τῆς γενικευμένης ἐργολαβίας ἀποτελεῖ καὶ ἡ ἑλλαδικὴ ἔμμονη τάση γιὰ τὶς «μεταφράσεις τῶν λειτουργικῶν κειμένων». Ἡ ἀντικατάσταση τῶν λέξεων τοῦ λειτουργικοῦ λεξιλογίου μὲ ἄλλες νεοελληνικὲς «κατανοητές», πολλαπλασιάζει τὸν κίνδυνο νὰ μετατοπισθεῖ τὸ περιεχόμενο, τὸ νόημα  τῶν λέξεων, ἐπειδὴ μεγιστοποιεῖται ἡ εὐκολία τοῦ ἐγχειρήματος, τὸ ὁποῖο δὲν διστάζει νὰ ἀδειάσει καὶ τὶς ΥΠΑΡΧΟΥΣΕΣ ΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ἀπὸ τὸ αὐθεντικὸ νόημά τους καὶ νὰ τὶς γεμίσει μὲ νέο, παραλλαγμένο, ἀρεστὸ στοὺς νεοταξικοὺς σχεδιασμούς.

.                     Στὸ τρίτο ἔτος μου στὸ πανεπιστήμιο, ἔπρεπε νὰ παρακολουθήσω ἕνα ὑποχρεωτικὸ μάθημα γιὰ τὴν ἱστορία τῶν αὐτοχθόνων πληθυσμῶν τοῦ Καναδᾶ. Ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια θέματα, ποὺ μᾶς ἔλεγαν ξανὰ καὶ ξανά, ἦταν ὁ ἀντίκτυπος τῶν ἱεραποστόλων ποὺ ἔφτασαν, συχνὰ μόνοι τους, γιὰ νὰ προσηλυτίσουν στὸν χριστιανισμὸ τὶς διάφορες φυλὲς τῶν ἰθαγενῶν. Ἦρθαν, δίδαξαν καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔχασαν τὴ ζωή τους μὲ τρομακτικὸ τρόπο, καθὼς ἄλλους τοὺς ἔκαιγαν, ἄλλους τοὺς ἔγδερναν καὶ ἄλλους τοὺς διαμέλιζαν. Οἱ συμφοιτητές μου δὲν ἤξεραν πῶς νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν αὐτό. Κατὰ τὴ διάρκεια ἑνὸς σεμιναρίου, ἕνας νεαρὸς λίμπεραλ δήλωσε ὅτι αὐτοὶ οἱ ἄνδρες ἦταν προφανῶς «ρατσιστές», διότι θεωροῦσαν προφανῶς ὅτι οἱ πνευματικὲς πεποιθήσεις τῶν ἰθαγενῶν ἦταν κατώτερες ἀπὸ τὶς δικές τους.
.                     Ρώτησα τὸν φοιτητὴ αὐτὸν ἂν πίστευε ὅτι οἱ ἱερεῖς πίστευαν πραγματικὰ στὴν ὕπαρξη τοῦ παράδεισου καὶ τῆς κόλασης καὶ στὴν ἀλήθεια τοῦ μηνύματός τους. Γνωρίζοντας τὸ θάρρος αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων μπροστὰ στὸ σχεδὸν ἀναπόφευκτο φρικιαστικὸ τέλος τους, ἀναγκάστηκε νὰ πεῖ “ναί”. Ἂν εἶναι ἔτσι, τὸν ρώτησα, τί θὰ ἦταν πιὸ «ρατσιστικό»: οἱ ἱερεῖς νὰ ἀποφάσιζαν ὅτι οἱ ἰθαγενεῖς τοῦ Καναδᾶ δὲν ἦταν ἀρκετὰ ἄξιοι προσηλυτισμοῦ στὸν χριστιανισμό, ἢ νὰ ἀποφάσιζαν ὅτι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἀνθρώπινα ὄντα ἀνεκτίμητης ἀξίας, καὶ ὡς ἐκ τούτου θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκούσουν τὸ χριστιανικὸ μήνυμα ἀνεξάρτητα ἂν αὐτὸ θὰ εἶχε κόστος γιὰ τοὺς ἴδιους; Ἂν οἱ ἱεραπόστολοι πραγματικὰ πίστευαν ὅτι οἱ ἰθαγενεῖς θὰ πᾶνε στὴν κόλαση, ἂν δὲν ἄκουγαν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ὅμως ἀποφάσιζαν ὅτι δὲν ἀξίζει τὸν κόπο, δὲν θὰ ἦταν αὐτὸ δεῖγμα γνήσιου ρατσισμοῦ;
.                     Ὁ φοιτητὴς δὲν μποροῦσε νὰ πεῖ τίποτα. Κοίταζε λίγο ἀποσβολωμένος.
.                     Λέω αὐτὸ τὸ περιστατικό, γιατί ἀπαντᾶ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια προβλήματα τῶν χριστιανῶν σήμερα, ὅταν συζητοῦν γιὰ τὶς πεποιθήσεις τους μὲ τοὺς συμφοιτητές τους: Δὲν μιλᾶμε πλέον τὴν ἴδια γλῶσσα. Ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νὰ χρησιμοποιοῦμε τὶς ἴδιες λέξεις, ἀλλὰ γιὰ αὐτοὺς σημαίνουν πλέον πολὺ διαφορετικὰ πράγματα.
.                     Ἡ λέξη “μίσος”, γιὰ παράδειγμα, ἔχει ἐπαναπροσδιοριστεῖ νὰ σημαίνει τὴν διαφωνία μὲ τοὺς πολιτικοὺς στόχους τῆς Σεξουαλικῆς Ἐπανάστασης. Οἱ Χριστιανοὶ κατηγοροῦνται ὅτι “μισοῦν” τοὺς ὁμοφυλόφιλους, ἐπειδὴ διαφωνοῦν μὲ τὸ «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἀλλὰ ἂν οἱ Χριστιανοὶ πιστεύουν πραγματικὰ ὅτι τὸ gay lifestyle ἀπομακρύνει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν Θεό, τότε στὴν πραγματικότητα δὲν εἶναι μίσος τὸ νὰ δεχτοῦν τὸ «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων; Ἐπειδὴ οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν τὰ παίρνουν αὐτὰ στὰ σοβαρά, περιμένουν καὶ οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἀγνοήσουν τὶς χριστιανικὲς διδασκαλίες. Οἱ γκέι ἀκτιβιστὲς ἀπαιτοῦν οἱ χριστιανοὶ νὰ ἀγνοήσουν, νὰ ἐγκαταλείψουν ἢ νὰ διαψεύσουν τὶς θεμελιώδεις χριστιανικὲς διδαχὲς καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα, ζητοῦν οἱ χριστιανοὶ νὰ σταματήσουν νὰ νοιάζονται γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν γκέι ποὺ γνωρίζουν καὶ ἀγαποῦν. Αὐτὴ ἡ σιωπὴ θὰ ἦταν μίσος.
.                     Τὸ ἴδιο πράγμα ἰσχύει καὶ γιὰ λέξεις ὅπως “θάρρος” καὶ “ἀνδρεία”. Αὐτὲς οἱ λέξεις συνηθίζονταν νὰ χρησιμοποιοῦνται γιὰ γενναίους ἄνδρες καὶ γυναῖκες ποὺ ἀντιμετώπιζαν κινδύνους καὶ πάλευαν μὲ κάθε ἀντιξοότητα προκειμένου νὰ προστατεύσουν τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγαποῦν. Τέτοιοι ἦταν ἐκεῖνοι οἱ νέοι ἄνδρες, ποὺ ἔπεσαν νὰ καλύψουν μὲ τὰ σώματά τους τὶς φίλες τους καὶ τὶς συζύγους τους σὲ μαζικὲς σφαγές, προτιμώντας νὰ πεθάνουν, ὥστε ὅσοι ἀγαποῦσαν νὰ ζήσουν. Τώρα, ὅμως, ἕνας ἄντρας ποὺ κάνει ἐγχείρηση «ἀλλαγῆς φύλου» καὶ ντύνεται μὲ γυναικεία ροῦχα ἀποκομίζει τοὺς ἐπαίνους καὶ τὸ χειροκρότημα τοῦ καθενός, ἀπολαμβάνει νὰ δίνει συνεντεύξεις καὶ νὰ παρουσιάζεται σὲ talk show καὶ νὰ ὑποστηρίζεται ἀπὸ πολιτικούς, ποὺ τὸν ἀποκαλοῦν «γενναῖο». Ὁ Ὀμπάμα βγῆκε δημόσια νὰ «ἐπαινέσει τὸ θάρρος τοῦ στὰρ τοῦ NBA Jason Collins, ὅταν αὐτὸς ἀνακοίνωσε ὅτι ἦταν γκέι, λὲς καὶ ἡ δημοσιοποίηση τῆς σεξουαλικῆς ζωῆς ἑνὸς ἀτόμου εἶναι κάτι τὸ θαρραλέο.
.                     Καὶ ἀκριβῶς, ὅπως ἔχει ἐπαναπροσδιοριστεῖ τὸ «μίσος», ἔτσι ἔχει ἐπαναπροσδιοριστεῖ καὶ ἡ «ἀγάπη». Ἡ ἀγάπη κάποτε σήμαινε νὰ θέλεις τὸ καλύτερο γιὰ τὸν ἄλλο. Ἔτσι, τὸ νὰ ἀγαπᾶς κάποιον σήμαινε νὰ τοῦ πεῖς, ἂν τὸ πίστευες, ὅτι ὁ τρόπος ζωῆς του εἶναι ἐπιβλαβής, χωρὶς νὰ ἔχει σημασία πόσο δύσκολη ἢ ὀδυνηρή, μπορεῖ νὰ εἶναι μία τέτοια κουβέντα. Τώρα, ἡ κουλτούρα μας φαίνεται νὰ πιστεύει ὅτι ἡ ἀγάπη σημαίνει νὰ συμφωνεῖς μὲ κάποιον καὶ νὰ ὑποστηρίζεις τὸν τρόπο ζωῆς του, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ τί πιστεύεις. Ἡ ἀγάπη εἶναι τώρα μόνο ἕνα συναίσθημα, δὲν εἶναι μία δράση ριζωμένη στὴν πίστη.
.                     Καθὼς ἡ συζήτηση γιὰ τὴν εὐθανασία ἔχει ξεκινήσει ἐδῶ στὸν Καναδᾶ, ἔχω σκεφτεῖ πολὺ γιὰ αὐτὴ τὴ σύγχυση καὶ τὴν δυσκολία στὴν ἐπικοινωνία. Ἡ εὐθανασία, ἄλλωστε, κυριολεκτικὰ σημαίνει «καλὸς θάνατος». Ἡ λέξη ποὺ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸ λόμπι τῆς εὐθανασίας εἶναι εὔηχη, ἀλλὰ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ἕνας θάνατος μπορεῖ νὰ ὀνομαστεῖ “καλὸς”, μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀναχωρεῖ εἶναι τακτοποιημένος μὲ τὸν Θεό. Τὸ νὰ ἐπιλέξεις τὴν αὐτοκαταστροφὴ ὡς τὴν τελική σου πράξη, στὴν πραγματικότητα εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἑνὸς καλοῦ θανάτου.
.                     Πρόσφατα ξαναδιάβαζα τὸ “Amazing Grace”, τὴν βιογραφία τοῦ William Wilberforce, ποὺ ἀγωνίστηκε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις γιὰ νὰ τερματιστεῖ τὸ δουλεμπόριο στὴν Βρετανία. Καὶ μόλις λίγες ἡμέρες πρὶν τὸ θάνατό του τὸ 1833, ἔλαβε τὴν εἴδηση ὅτι ἡ ἐπιθυμία του εἶχε αἴσιο τέλος: Ἡ Μεγάλη Βρετανία εἶχε καταργήσει τὴν δουλεία. Ἔζησε μία ζωὴ ὑπηρετώντας τὸν Δημιουργό του καὶ ἄλλαξε τὸν κόσμο πρὸς τὸ καλύτερο. Μία καλὴ ζωή, ποὺ τελειώνει μὲ ἕνα καλὸ θάνατο.

ΠΗΓΗ: «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ»

 

ΜΕ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΠΕΙΣΜΑ καὶ ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΜΑΝΙΑ ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΛΕΞΕΩΝ «στὰ τυπωμένα κείμενα στὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικά, στὸ διαδίκτυο, στὴν τηλεόραση, δίπλα μας. Νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν γλώσσα μὲ μεγαλύτερη αὐταπάρνηση κι ἀπὸ τὸ ἔδαφος».

Ἡ γενοκτονία τῶν ἑλληνικῶν λέξεων

Τοῦ Π. Λιάκου

ἐφημ. «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 12.10.14

.           Ἡ εἰρωνεία τοῦ πράγματος: στὰ λόγια, εἴθισται νὰ ὑπερασπίζονται τὴν ἐλευθερία τοῦ Λόγου ὅσοι τὸν καταστρέφουν.
.               […]

.           Εὐτυχῶς, ἀκόμα καὶ σήμερα, ἀκόμα καὶ οἱ εὐήθεις ἐκπρόσωποι τοῦ (κατὰ Ἡσίοδον) σιδηροῦ γένους γνωρίζουν ὅτι ὁ ἑλληνικὸς Λόγος εἶναι ἰσχυρότατος. Ἂν τὸ ἀντιστοιχοῦσε κάποιος μὲ ὁπλικὸ σύστημα, θὰ ἔπρεπε νὰ παραπέμψει σὲ ἐξελιγμένο καὶ σύνθετο σύστημα μαζικῆς σωτηρίας – ὄχι καταστροφῆς. Καὶ μὲ ὑπολογιστὴ ἂν τὸ παραλλήλιζε κάποιος θὰ ἔπρεπε νὰ σκεφτεῖ ἕνα μοντέλο μὲ θεαματικὲς δυνατότητες καὶ ἀξεπέραστη, μὴ ἀντιγράψιμη τεχνολογία. Αὐτὰ ὅλα λοιπόν, τὴν μαγεία τοῦ Λόγου μας, τὴ δύναμη τῶν λέξεών μας καὶ τὴν ὀμορφιὰ τῶν ἐκφράσεων, τῶν συνθέσεων, τὴν ἁρμονία τῶν ἤχων, τὴν αἰσθητικὴ τῶν ἐναλλασσόμενων γραμμάτων σὲ μία πρόταση, ὁρισμένοι τὰ ἐπιβουλεύονται. Προσπαθοῦν νὰ τὰ φέρουν στὸ ἔδαφος, νὰ τὰ ἰσοπεδώσουν.

.              Πρόσχημά τους ἡ «ἁπλοποίηση». Πρέπει νὰ «ἁπλοποιηθεῖ» ἡ γραφή μας γιὰ νὰ ἔχουν τάχα «ὅλοι» πρόσβαση. Ἀστεία πρόφαση. Ἂν ἀκολουθηθεῖ ἡ ἀτραπὸς τῆς ἰσοπέδωσης γιὰ νὰ ἔχουν «ὅλοι» πρόσβαση, καλύτερα νὰ πάρουμε μία χρονομηχανὴ καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἐπικοινωνία τῶν γρυλισμῶν καὶ τῶν ἐπιφωνημάτων. Τότε ποὺ ὅλες οἱ τεχνικὲς τοῦ φλὲρτ συνοψίζονταν σὲ ἕνα ρόπαλο καὶ τὸ σούρσιμο τοῦ σώματος τοῦ ἀσθενοῦς φύλου στὸ ἐγγύτερο σπήλαιο. Σὰν νὰ λέμε ὅτι πρέπει τὰ ψηφιακὰ μέσα ἀναπαραγωγῆς ἤχου νὰ μετατραποῦν σὲ μπομπινόφωνα ἢ γραμμόφωνα βινυλίου 78 στροφῶν. Καὶ ὁ φωτισμὸς τῶν πόλεων νὰ γίνεται μὲ φρυκτωρίες, ἐπειδὴ εἶναι ἁπλούστερο γιὰ ἕναν δῆμο νὰ ἀναθέτει σὲ ὑπάλληλό του νὰ ἀνάβει φωτιὲς παρὰ νὰ διατηρεῖ ἠλεκτρονικὸ σύστημα ἐλέγχου τοῦ δημοτικοῦ φωτισμοῦ.
.           Οἱ Αὐστριακοὶ γράφουν τὴν Βιέννη, τὴν πρωτεύουσά τους μὲ δύο «ν» καὶ ἐδῶ, οἱ κήρυκες τῆς μαζικῆς ἀποκολοκύνθωσης τὴν θέλουν μὲ ἕνα! Ἀφαίρεσαν ἀπὸ τὸ «παλληκάρι» ἕνα «λ» παρὰ τὸ γεγονὸς τῆς προέλευσής του ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ λέξη «πάλλαξ» ἢ «πάλληξ» ποὺ σημαίνει νεαρός. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις, οἱ πιὸ μαχητικοὶ ὀπαδοὶ τῆς ἀποδόμησης ἀποδίδουν τὸ παλληκάρι ὡς «παλικάρι», ἀποσυνδέοντας τὴ λέξη ἀπὸ τὸ ἔτυμόν της. Τὸ γαρύφαλλο (ἀπὸ τὸ καρυόφυλλον) κατάντησε… γαρίφαλο. Ἰδοὺ ὁ μοναδικὸς τρόπος νὰ διαλύσουν τὴν σχέση συγγένειας ἀρχαίων καὶ νέων Ἑλλήνων: ἀποκολλώντας τὶς ἴδιες τὶς λέξεις ἀπὸ τὴν πρωταρχικὴ σημασία τους, καὶ διαλύοντας τὴ δομή τους, τὸ ἐννοιολογικὸ DNA τους. (ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Παρόμοια μέθοδο μεταχειρίζονται καὶ οἱ ὁραματιστὲς τῆς ἀντικαταστάσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων μὲ μεταφρασμένα).
.              Οἱ περιπτώσεις τῶν λέξεων ποὺ καταστρέφονται ἀπὸ τὶς ὁμάδες ἀνελλήνιστων διαφόρων εἰδικοτήτων, προελεύσεων καὶ σκοπιμοτήτων εἶναι χιλιάδες. Στὰ τυπωμένα κείμενα στὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικά, στὸ διαδίκτυο, στὴν τηλεόραση, δίπλα μας διεξάγεται μὲ σύστημα, πεῖσμα καὶ ἑωσφορικὴ μανία κανονικὴ γενοκτονία λέξεων. Ὅσοι τὴν διαπράττουν πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστοῦν ἄμεσα καὶ καίρια. Ὅσοι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἔθνους μας πρέπει νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν γλώσσα μὲ μεγαλύτερη αὐταπάρνηση κι ἀπὸ τὸ ἔδαφος. Κι ἐμεῖς νὰ πάρουμε πίσω τὶς λέξεις μας. Ὁλόκληρες, ἀκέραιες, ἀπείραχτες, μία πρὸς μία.

ΕΠΙ Τῌ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ 200 ΕΤΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ (1814) «Ἐν δημιουργικῇ πιστότητι καὶ σεβασμῷ πρὸς τὴν προγενεστέραν παράδοσιν». (Ὁμιλία τοῦ Μητρ. Σηλυβρίας Μαξίμου)

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠ. ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ ΜΑΞΙΜΟΥ
κατά τήν Πατριαρχικήν καί Συνοδικήν Θείαν Λειτουργίαν
τῆς 2ας Νοεμβρίου 2014,
ΕΠΙ Τῌ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ 200 ΕΤΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ (1814)

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Εἶναι πολὺ σημαντικὴ ἡ ἐπέτειος, ἐπειδὴ ἐκτὸς τῶν ἄλλων δείχνει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὁδό: δημιουργικὴ ΠΙΣΤΟΤΗΣ καὶ σεβασμὸς πρὸς τὸ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς. Ἡ νέα μέθοδος (ἀπεικονίσεως τῶν σημαδιῶν, δηλ. τῆς σημειογραφίας) ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΞΕ, ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ἐκκλησιαστικὴ ΜΟΥΣΙΚΗ, δὲν προέβη σὲ μεταρρύθμιση τοῦ “οὐσιώδους”, ἁπλῶς ΕΞΗΓΗΣΕ καὶ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕ (σημειογραφικῶς καὶ μόνον) τὴν ὑπάρχουσα μουσικὴ παράδοση. Δὲν εἰσήγαγε ΝΕΑ ΜΟΥΣΙΚΗ, ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ, δὲν “μετέφρασε” τὴν μουσική, δὲν ἀντικατέστησε τὰ προσόμοια, τὰ χερουβικά, τὰ κεκραγάρια μὲ νέες ἐμπνεύσεις καὶ μουσικὲς προσμίξεις (“κατανοητές”!) οὔτε ἐπενέβη στὰ μουσικὰ διαστήματα, στοὺς ὀκτὼ Ἤχους καὶ στὶς μουσικὲς κλίμακες.
.                Αὐτὰ λοιπὸν ἂς τὰ ἔχει ὑπ᾽ ὄψιν της ἡ πάσης φύσεως μεταρρυθμισιολογία, εἴτε μεταφραστικὴ ἰδεοληψία, εἴτε μεταπατερικὴ μανία καὶ εἴ τι ἄλλο “ὁμογενὲς καὶ ὁμόφυλον” …! Μπορεῖ νὰ τῆς φανοῦν χρήσιμα, ἂν ἀκόμα διατηρεῖ κάποια ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα.   

.         Ἐν τῇ πανηγυρικῇ καί δοξολογικῇ ἀτμοσφαίρᾳ τῆς σήμερον τελουμένης Θείας Λειτουργίας, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, εἰσηγήσει τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, συνοδικῇ δέ ἀποφάσει, ἑορτάζει τό σημαντικόν γεγονός τῆς συμπληρώσεως 200 ἐτῶν ἀπό τῆς συνθέσεως ὑπό τῶν τριῶν διδασκάλων, Μητροπολίτου Προύσης κυροῦ Χρυσάνθου, τοῦ ἐκ Μαδύτων, Γρηγορίου τοῦ Λαμπαδαρίου καί Χουρμουζίου τοῦ Χαρτοφύλακος, τῆς νέας λεγομένης μουσικῆς μεθόδου, ἡ ὁποία συνέβαλε τά μέγιστα εἰς τήν διαμόρφωσιν καί παγίωσιν τῆς εὐχεροῦς ἐκτελέσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡμῶν μουσικῆς, ὡς καί εἰς τήν εὐρεῖαν καί ἄμεσον διάδοσιν αὐτῆς.

Παναγιώτατε Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Λαέ τοῦ Θεοῦ,

.         Ἡ ἐκκλησιαστική μουσική εἶναι ἀναποσπάστως συνδεδεμένη μετά τῆς λατρείας τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας καί μετά τῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό κέντρον τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας. Εἶναι ἡ διά τῶν ἀνθρωπίνων χειλέων ἱκεσία καί δοξολογία πρός τόν Πανάγαθον Τριαδικόν Θεόν, δοξολογία ἀναπεμφθεῖσα, τό πρῶτον, ὑπό τῶν Ἀγγέλων, κατά τήν σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου. «Δόξα ἐν ὑψίστοις ἐν Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Ὡς ἐκκλησιαστική μουσική ὑπάρχει διά νά προάγῃ τό ἐκκλησιαστικόν σῶμα καί ἐν τῷ σημείῳ τούτῳ, ἄς μοι ἐπιτραπῇ νά ἐπισημάνω ὅτι ἐξ ἱστορικῆς παρερμηνείας ἐπεκράτησεν ὁ ὅρος βυζαντινή μουσική, ἀντί τοῦ ὀρθοῦ ἐκκλησιαστική μουσική. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν διαθέτει μίαν μουσικήν ἀνατολικοῦ-μυστικιστικοῦ τύπου, εὐφραίνουσαν μόνον τάς ἀκοάς καί ἀποτελοῦσαν μέσον πρός ἱκανοποίησιν μόνον ἀτομικῶν καί ψυχολογικῶν ἀναγκῶν. Τό μουσικόν μέλος καί ἐν γένει ἡ ἐκκλησιαστική ὑμνωδία ἔχουν ἀναγωγικόν-θεολογικόν χαρακτῆρα καί συμβάλλουν εἰς τήν ὑπό τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀφομοίωσιν τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν καί τοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἑνότητος καί ἀγάπης. Ἔχει ἐκκλησιολογικόν περιεχόμενον καί σκοπόν. (ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Τὸ δ᾽ αὐτὸ καὶ ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ!)
.         Σχολιάζων τόν α´ ψαλμόν ὁ θεόπνευστος Μ. Βασίλειος ἀναφέρει σχετικῶς ὅτι «Ἐπειδή γάρ εἶδε τό Ἅγιον Πνεῦμα τό ἅγιον δυσάγωγον πρός ἀρετήν τό γένος τῶν ἀνθρώπων, καί διά τό πρός ἠδονήν ἐπιρρεπές τοῦ ὀρθοῦ βίου καταμελοῦντας ἡμᾶς· τί ποιεῖ; Τό ἐκ τῆς μελωδίας τερπνόν τοῖς δόγμασιν ἐγκατέμιξεν, ἵνα τῷ προσηνεῖ καί λείῳ τῆς ἀκοῆς τό ἐκ τῶν λόγων ὠφέλιμον λανθανόντως ὑποδεξώμεθα. Ψαλμός φιλίας συνάγωγος, ἕνωσις διεστώτων, ἐχθραινόντων διαλλακτήριον. Ὥστε καί τό μέγιστον τῶν ἀγαθῶν τήν ἀγάπην ἡ ψαλμωδία παρέχεται…».[1]
.         Ἐν βαθείᾳ εὐγνωμοσύνῃ πρός τόν Θεόν, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησίᾳ ἐξυμνεῖ καί ἐξαίρει τήν ὡς ἄνω ἐπέτειον τῆς καθιερώσεως τῆς ἀναλυτικῆς σημειογραφίας τῆς νέας μεθόδου (1814), διότι ὡς λέγει ἡ ἐξαπολυθεῖσα Πατριαρχική Διακήρυξις τοῦ ἔτους 1815 «θεία φιλανθρωπίᾳ καί χάριτι» ἐπενοήθη ἡ μέθοδος αὕτη καί τά μέγιστα συμβάλλει εἰς τήν ὠφέλειαν τῶν Ἱερῶν Ἐκκλησιῶν.[2] Καί ὠφέλησε τά μέγιστα ἡ νέα αὕτη μέθοδος, ὡς ἐξηγεῖ σχετικῶς ἡ Πατριαρχική Ἁπανταχοῦσα τοῦ ἰδίου ἔτους:  «Ἡ μέθοδος αὐτή, τήν ὁποίαν ἐφεῦρον, καὶ ἐπενόησαν οἱ διαλαμβανόμενοι τρεῖς ἀξιέπαινοι ἄνδρες, ὑπερβαίνει τάς τῶν παλαιῶν παραδόσεων, ἤ μᾶλλον εἰπεῖν εἶναι ἡ μόνη ἀκριβής, καί φωτιστική, καί ἀρίστη ἐξηγοῦσα θεωρητικῶς ἅμα καὶ πρακτικῶς τά μέλη καὶ σχήματα τῶν φωνῶν, καί δεικνύουσα καλῶς τά σημεῖα τῶν χρόνων, καὶ ἑνὶ λόγῳ ὅσα, αἱ μέθοδοι τῶν παλαιῶν παραδόσεων δέν ἠδύναντο νά κατορθώσωσιν εἰς τόν μαθητήν ἐπί δέκα καί εἴκοσι χρόνους, αὐτή ὑπόσχεται νά κατορθώσῃ ἐν διαστήματι χρόνου ἑνός, καί νά ἀναδείξῃ τόν οἰκεῖον της μαθητήν ἱκανόν, ὥστε ἕκαστον μάθημα, κατ᾿ αὐτήν γεγραμμένον, νά δύναται μέ μικράν τινα καί ὀλίγην καθ᾿ἑαυτόν μελέτην νά τό ψάλλῃ ἀπαραλλάκτως μέ τόν ᾀσματογράφον καί ποιητήν, χωρίς νά τό διδαχθῇ ὑπ᾿ αὐτοῦ πρότερον, καὶ αὐτά ὅλα, χωρίς ὅλως νά παρεκτρέπηται ἡ μέθοδος ἀπό τό σεμνόν ἐκεῖνο καί ἐναρμόνιον μέλος, τό πρός κατάνυξιν καί συντριβήν καρδίας ἐντέχνως πεποιημένον, καί παρά τῶν πρώτων ἐκείνων ἱερῶν μελωδῶν καί διδασκάλων παραδεδομένον καί χωρίς νά παρεισάγῃ φωνῶν καὶ σχημάτων νεωτερίσματα». (Πατριαρχικὴ Ἁπανταχοῦσα Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίλλου Ϛ´).[3]
.         Καί ὁ προλογίσας τό Θεωρητικόν τοῦ Χρυσάνθου Παναγιώτης Πελοπίδης ὁ Πελοποννήσιος ἀναφέρει ὅτι «καθυπέβαλον εἰς κανόνας τήν πρίν ἀκανόνιστον μέν, ἀλλά πολυποικιλομελῆ Μουσικήν μας μέ τρόπον ἀξιοθαύμαστον».[4] Καί δικαίως ὁ Παναγιώτης Πελοπίδης ὀνομάζει τούς τρεῖς σεβασμίους διδασκάλους εὐεργέτας τοῦ ἔθνους. [5]
.         Ἐκανόνισαν, λοιπόν, τήν ἐκκλησιαστικήν μουσικήν ἄνευ ἀκροτήτων, αὐθαιρεσιῶν, ὀθνείων πρός τήν προγενεστέραν ἐκκλησιαστικήν μουσικήν παράδοσιν νεωτερισμῶν καί ἑρμηνειῶν, καί ὡς λέγει εἰδήμων Καθηγητής ἡ νέα μέθοδος ὁριοθετεῖ μίαν περίοδον εἰς τήν ἐξέλιξιν τῶν ἱεροψαλτικῶν πραγμάτων.[6]
.         Οἱ εἰδήμονες σύγχρονοι μουσικολόγοι συμφωνοῦν μέ τήν θέσιν ὅτι ἡ νέα μέθοδος δέν ἀποτελεῖ παρθενογένεσιν, ἀλλά μίαν φυσικήν ἐξέλιξιν τῆς σημειογραφίας.
.         Ἐνδεικτική εἶναι ἡ περίπτωσις τοῦ μοναχοῦ Ἀκακίου τοῦ Μεγαλοσπηλαιώτου, ὁ ὁποῖος, διαμείνας εἰς τήν Πόλιν, ἀντέγραψε μουσικά χειρόγραφα. Δέν ἠρκέσθη εἰς τήν ἐκ τῶν παλαιῶν χειρογράφων ἁπλῆν ἀντιγραφήν τῶν μελῶν, ἀλλά ἐχρησιμοποίησεν ἀναλελυμένην μουσικήν σημειογραφίαν τοῦ διδασκάλου αὐτοῦ πρωτοψάλτου Πέτρου του Βυζαντίου. Ἡ ἐργασία αὕτη τοῦ Ἀκακίου βοηθᾷ εἰς τήν κατανόησιν τῆς ἐξελίξεως τῆς μουσικῆς σημειογραφίας καί εἰς τήν διαπίστωσιν τῆς ὁμαλῆς καταγραφῆς τῶν μελῶν εἰς νεωτέρας μορφάς. Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι ἡ χρησιμοποιηθεῖσα ὑπό τοῦ Ἀκακίου σημειογραφία ὁμοιάζει κατά πολύ πρός τήν Νέαν Μέθοδον τῶν τριῶν μεγάλων Διδασκάλων.[7]
.         Ἄξιον ἐξάρσεως τυγχάνει τό γεγονός ὅτι οἱ τρεῖς οὗτοι διδάσκαλοι ὑπέβαλον τῇ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ τήν μέθοδόν των οὐχί ἀπό θέσεως ἰσχύος, ἀλλ᾽ ὡς ταπεινοί διάκονοι καί θεράποντες τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς. Ὁ Παναγιώτης Πελοπίδης μαρτυρεῖ σχετικῶς ὅτι, ὅταν οἱ τρεῖς οὗτοι διδάσκαλοι ἐφεῦρον τήν νέαν ταύτην μέθοδον, δέν κατεῖχον τά ἀξιώματα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τοῦ Πρωτοψάλτου καί τοῦ Χαρτοφύλακος ἀντιστοίχως.
.         Καί ἡ μέθοδος αὕτη δέν ἐνεκρίθη εὐκόλως καί ἄνευ ἐνδελεχοῦς μελέτης καί ἐξετάσεως ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διότι ὡς ἀναφέρει καί πάλιν ὁ Πελοπίδης «Καταπεισθεῖσα ἡ Σύνοδος ἀπό τούς ἰσχυρούς λόγους καί τάς βεβαίας ἀποδείξεις τῶν τριῶν μουσικῶν διδασκάλων, περί τοῦ κανονισμοῦ τῆς τέχνης (ἐπειδή κατ᾽ ἀρχάς ὑπωπτεύετο ὅτι τάχα οἱ διδάσκαλοι ἐζήτουν νά καινοτομήσουν τήν ἱεράν ψαλμωδίαν) ἐθέσπισεν, ἵνα, ὁ μέν Γρηγόριος ὁ Λαμπαδάριος καί Χουρμούζιος Γεωργίου παραδίδωσι τό πρακτικόν μέρος τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς· ὁ δέ Ἀρχιμανδρίτης Χρύσανθος, τό θεωρητικόν μέρος αὐτῆς».[8] Σημειωθήτω ὅτι ὁ Χρύσανθος διαβληθείς εἰς τά Πατριαρχεῖα ὡς ἐφαρμόζων νέαν μουσικήν μέθοδον ἐξωρίσθη εἰς τήν πατρίδα αὐτοῦ.
.         Μεγίστη λοιπόν ἡ προσφορά τῶν τριῶν μεγάλων διδασκάλων, ἡ δέ ἐπιτυχία τῆς μεθόδου αὐτῶν ἐμφαίνεται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐγένετο εὐμενῶς ἀποδεκτή ὑπό τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων λαῶν τῶν Βαλκανίων καί τῆς Μ. Ἀνατολῆς. Τοῦτο ὀφείλεται καί εἰς τό ἐκκλησιαστικόν κῦρος διά τοῦ ὁποίου περιέβαλε τήν νέαν ταύτην μέθοδον τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τό Σεπτόν Κέντρον τῶν Ὀρθοδόξων, τό ὁποῖον πάντοτε μεριμνᾷ διά τήν ρύθμισιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων καί ζητημάτων.
.         Ἐκτός ὅμως τῆς καθόλου προσφορᾶς τῶν τριῶν διδασκάλων πρέπει νά ἐξαρθῇ κατ᾽ ἰδίαν ἡ συμβολή τοῦ κυροῦ Χρυσάνθου, ὁ ὁποῖος ὡς λέγει, ὁ Πελοπίδης, συνέγραψε «μέ φιλοσοφικόν νοῦν, διδακτικόν ἅμα καί φιλολογικόν τῆς μουσικῆς ἐπιστήμης σύγγραμμα» καί τοιουτοτρόπως ἐπύργωσε θεωρητικῶς τό νέον μουσικόν σύστημα. Ὁ ἑορτασμός τοῦ γεγονότος ἀποτελεῖ οὐχί μόνον ἀφορμήν ἀποδόσεως τιμῆς καί τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ πρός τούς τρεῖς μεγάλους διδασκάλους, οἱ ὁποῖοι ἐμεγαλούργησαν καί ἐδημιούργησαν εἰς δυσκόλους χρόνους, ἀλλά καί ὑπενθύμισιν τοῦ χρέους καί τῆς εὐθύνης ἡμῶν ἔναντι τῆς μουσικῆς κληρονομίας αὐτῶν.
.         Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἀξιοχρέως καί ὀφειλετικῶς ἐξαίρει τό γεγονός τῆς καθιερώσεως τῆς νέας μουσικῆς μεθόδου καί δέεται ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν τριῶν μεγάλων διδασκάλων καί εὐεργετῶν τοῦ Γένους, τῶν προσενεγκόντων ὑπέρ τῆς εὐρείας διαδόσεως καί ἀναδείξεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς ἐν δημιουργικῇ πιστότητι καί σεβασμῷ πρός τήν προγενεστέραν παράδοσιν. 

.         Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτῶν!

_________________________________________

[1] Μ. Βασιλείου, Εἰς A´ Ψαλμόν, 1 P.G. 29, 212B. Βλ. ἐπίσης π. Βασιλείου Καλλιακμάνη, «Ἡ Ἐκκλησιαστική ψαλμωδία καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός». http://www.makthes.gr/news/opinions/113675/. 

[2] Εἰς τήν Πόλιν… ἡ ψαλτική τέχνη, Ἡμερίς πραγματοποιηθεῖσα τῇ 14ῃ Ἰουνίου 2014, Ἱερά Μητρόπολις Δέρκων, 2014, σ.85,87. 

[3] Εἰς τήν Πόλιν… ἡ ψαλτική τέχνη, σ. 93-94. 

[4]Πρόλογος Παναγιώτου Πελοπίδου τοῦ Πελοποννησίου εἰς τό Θεωρητικόν τοῦ Χρυσάνθου, Τεργέστη, 1832, σελ. ς´. 

[5] Πρόλογος Παναγιώτου Πελοπίδου, σ. ς´. 

[6] Βλ. Γρηγορίου Στάθη, «Τό γεγονός – ἡ εὐεργεσία τοῦ ἔθνους: “The reform of the Notation of Religious Chants in Orthodox Liturgy», Ἑλληνικές ἔρευνες στήν Αὐστραλία: Πρακτικά τοῦ 6ου Διεθνοῦς Συνεδρίου Ἑλληνικῶν Σπουδῶν, Flinders University 2005. 

[7] Ἐμμανουήλ Γιαννοπούλου, «Εἰσήγησις εἰς τήν ϛ´ Συνάντησιν Βυζαντινολόγων Ἑλλάδος καί Κύπρου» (Ἀθῆναι, Σεπτέμβριος 2005). http://www.mmb.org.gr/page/default.asp?id=3495 

[8] Πρόλογος Παναγιώτου Πελοπίδου, σελ. ς´, ὑποσ. α´.

ΠΗΓΗ: fanarion.blogspot.gr

ΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ -2 «Οἱ βαρλααμιστὲς καὶ οἱ βαρλααμίζοντες ὄχι μόνον ἀγνοοῦν ἐμπειρικῶς αὐτὴν τὴν πνευματικὴ καὶ ἀγγελικὴ λειτουργία, ἀλλὰ τὴν ἀρνοῦνται, τὴν ὑποτιμοῦν καὶ τὴν εἰρωνεύονται. Ταυτίζουν ἀπόλυτα τὴν λατρεία μὲ τοὺς ὕμνους καὶ τὶς εὐχές, τὶς ὁποῖες θέλουν νὰ κατανοοῦν λογικά, γιατί διαφορετικὰ δὲν αἰσθάνονται ὅτι προσεύχονται».. (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱερόθεος)

Βαρλααμισμὸς [Β´]

 τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

περιοδ. «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», 
Σεπτέμβριος 2014 -Τεῦχος 218

Μέρος Α´: ΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ -1 «Οἱ βαρλααμιστὲς ἐπιτίθενται ἐναντίον αὐτῶν ποὺ δὲν συμφωνοῦν μαζί τους μὲ πολλοὺς τρόπους, μιμούμενοι “τὸ πολυέλικτον καὶ δολερὸν τοῦ ὄφεως”, χρησιμοποιώντας πολλὲς στροφὲς καὶ πλοκὲς λόγων». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱερόθεος)

γ) Σημαντικὲς βαρλααμικὲς ἀπόψεις

.             Διαβάζοντας κανεὶς τὴν θεολογικὴ κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὸν Βαρλαὰμ βλέπει καὶ μερικὰ ἐνδιαφέροντα σημεῖα, τὰ ὁποῖα δείχνουν τὴν ὁμοιότητα ποὺ ὑπάρχει μεταξὺ διαφόρων συγχρόνων θεολόγων καὶ τοῦ Βαρλαάμ.
.           Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀντικρούοντας τὸν Βαρλαὰμ τοῦ ἀποδίδει πολλοὺς χαρακτηρισμούς, ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁποίους εἶναι «αὐτόπλαστος μοναχός», μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ἔγινε μοναχὸς ὕστερα ἀπὸ νόμιμη ἄθληση σὲ κάποιον Πνευματικὸ Πατέρα, γιὰ νὰ μάθη τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία. Αὐτὸ φαίνεται σὲ ὅλες τὶς ἀπόψεις του, οἱ ὁποῖες διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Θὰ ὑποδειχθοῦν μερικὰ σημαντικὰ σημεῖα.
.           Πρῶτον, ὁ Βαρλαὰμ ὄχι μόνον δὲν γνώριζε ἐπακριβῶς τὴν μέθοδο τῆς ὀρθοδόξου ἡσυχίας, ἀλλὰ ἦταν ἀντίθετος μὲ τὴν ἱερὰ ἡσυχία, ὅπως τὴν βίωναν οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες καὶ οἱ σύγχρονοί του μοναχοί τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Γι᾽ αὐτὸ στρεφόταν ἐναντίον τῶν ἡσυχαστῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἐναντίον τοῦ ὁμολογητοῦ Νικηφόρου, ποὺ ἦταν διδάσκαλος τῆς ἱερᾶς ἡσυχίας καὶ τῆς νοερᾶς προσευχῆς.
.           Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὑπερασπιζόταν τὴν ἱερὰ ἡσυχία, τὴν ὁποία γνώρισε στὸ Ἅγιον Ὄρος, τὴν παρέλαβε ἀπὸ τοὺς Πνευματικούς του Πατέρες καὶ ἀσκητὲς καὶ τὴν ἀσκοῦσε στὴν προσωπική του ζωή. Ὅλο τὸ περιεχόμενο τοῦ ἔργου του «Τρεῖς Τριάδες» ἀναφέρεται στὸν ἱερὸ ἡσυχασμό, γι᾽ αὐτὸ καὶ τιτλοφορεῖται «Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων». Ἡ ἱερὰ ἡσυχία συνδέεται ἀναπόσπαστα μὲ τὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπὸ τὰ πάθη, τὸν φωτισμὸ τοῦ νοῦ καὶ τὴν θέωση, ὅπως ἀναλύεται διεξοδικὰ ἀπὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμά. Ἡ πλήρης ἀποδοχὴ τῆς διδασκαλίας τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ ὄχι τῶν θεωριῶν τῶν φιλοσόφων, ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ νοῦ στὴν καρδιά, ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, τὸ ὁποῖο μετέχει τῆς θείας Χάριτος, ὁ φωτισμὸς τοῦ νοῦ ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἡ γνώση τῶν ἀρχετύπων τῶν ὄντων, ἡ θέα-θεωρία τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ποὺ εἶναι ἡ δόξα τῆς θεότητος, εἶναι ἡ οὐσία τοῦ ὀρθοδόξου ἡσυχασμοῦ.
.           Ἀναφερόμενος ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὸν Νικηφόρο τὸν Μονάζοντα λέγει ὅτι μετὰ τὴν καταδίκη τῆς κακοδοξίας τῶν Ἰταλῶν (Παπικῶν) προσῆλθε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ δέχθηκε πλήρως τὴν διδασκαλία καὶ τὴν ζωή της. Προσῆλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ εἶναι τὸ μεθόριον «κόσμου καὶ τῶν ὑπερκοσμίων», «τῆς ἀρετῆς ἑστία», καὶ ὑποτάχθηκε στοὺς ἐγκρίτους Πατέρες. Ἀφοῦ γιὰ πολὺ χρόνο ἔδωσε σὲ ἐκείνους τὴν πείρα τῆς ταπεινώσεώς του, παρέλαβε ἀπὸ αὐτοὺς ὡς ἀντάλλαγμα «τῆς τῶν τεχνῶν εἰρήνης, δηλαδὴ τῆς ἡσυχίας τὴν πείραν». Ἐδῶ ἡ ἡσυχία χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο ὡς «τέχνη τῆς εἰρήνης», γιατί μὲ τὴν μέθοδο αὐτὴ εἰρηνεύει ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ταραχὴ τῶν λογισμῶν, τῆς φαντασίας καὶ τῶν παθῶν. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἡσυχία μανθάνεται ἢ μᾶλλον μυσταγωγεῖται ἀπὸ πεπειραμένους Πατέρες σὲ ἐκείνους ποὺ μαθητεύουν μακροχρονίως σὲ αὐτούς.
.           Ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, κατὰ τὸν Βαρλαάμ, δὲν εἶναι ἡ συνεχὴς ἐπανάληψη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἔκαναν οἱ ἡσυχαστές, ἀλλὰ τὸ νὰ νομίζη κανεὶς ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ πράξη καὶ νὰ περατώση κάτι ἂν δὲν θέλη ὁ Θεός. Πρόκειται, δηλαδή, γιὰ μιὰ ἀφηρημένη πίστη στὸν Θεό, τὴν ὕπαρξή Του καὶ τὴν παρουσία Του.
.           Ἔτσι, ὁ ὅσιος Νικηφόρος ἀπέκτησε τὴν ἱερὰ ἡσυχία καὶ ἔγινε «ἀρχηγὸς» ἐκείνων ποὺη ἀγωνίζονται στὸν κατὰ διάνοια κόσμο, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας, δηλαδὴ τοὺς δαίμονες. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ὁ ἴδιος συνέλεξε πολλὰ πατερικὰ χωρία τῶν νηπτικῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι καθορίζουν τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες καὶ τὴν ἔκβασή τους. Μάλιστα ἐπειδὴ πολλοὶ ἀρχάριοι δὲν μποροῦσαν νὰ συγκρατήσουν «τὴν ἀστασίαν τοῦ νοῦ» οὔτε κὰν μετρίως, προέτεινε τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖον θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ συστείλουν μετρίως «τὸ πολυπόρευτον καὶ φαντασιῶδες αὐτοῦ», δηλαδὴ τὶς ψυχοτεχνικὲς μεθόδους.
.           Οἱ διὰ μέσου τῶν αἰώνων βαρλααμιστὲς καὶ βαρλααμίζοντες δὲν ἀποδέχονται στὴν πράξη τὸν ἡσυχασμό, τὴν ἱερὰ μέθοδο τῆς ὀρθοδόξου ἡσυχίας, γιατί προφανῶς διακρίνονται ἀπὸ τὶς φιλοσοφικὲς ἀρχές, δίνουν μεγάλη σημασία στὶς λογικὲς ἀναλύσεις καὶ τοὺς διαλεκτικοὺς συλλογισμοὺς καὶ στοχασμούς. Ὄχι μόνον δὲν ἀποδέχονται τὸν ἱερὸ ἡσυχασμό, ἀλλὰ καὶ ἀρνοῦνται ὅλην αὐτὴν τὴν μέθοδο, πολλὲς φορὲς εἰρωνεύονται αὐτοὺς ποὺ τὴν ἐξασκοῦν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ διακυβεύεται ὅλη ἡ ὀρθόδοξη θεολογία. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ φιλόσοφος Βαρλαάμ, ὅπως λέγει χαρακτηριστικὰ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, χρησιμοποίησε τὴν «φαντασιώδη πολύνοιά» του ὡσὰν πῦρ ποὺ κατακαίει κάθε ἀντίθετο. Τὸ ἴδιο πράττουν καὶ οἱ φιλοσοφοῦντες θεολόγοι ἐναντίον τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, μὲ τὴν «φαντασιώδη πολύνοιά» τους, μὲ τὶς γνώσεις τους, ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς λογικῆς καὶ τῆς φαντασίας τους.

 .           Δεύτερον σημεῖον εἶναι ὅτι ὁ Βαρλαὰμ δὲν συντονίζεται μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση στὸ θέμα τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς.
.           Ἡ ἱερὰ ἡσυχία συνδέεται ἀναπόσπαστα μὲ τὴν νοερὰ προσευχή, διότι μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀσκεῖται ἡ ἱερὰ ἡσυχία, καθαρίζονται οἱ αἰσθήσεις, κυρίως ἡ καρδιά, δηλαδὴ τὸ παθητικὸ μέρος τῆς ψυχῆς, ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τοὺς ἐμπαθεῖς λογισμούς, ἀπελευθερώνεται ὁ νοῦς ἀπὸ τὴν ὑποδούλωσή του στὶς αἰσθήσεις, τὴν λογική, τὰ πάθη καὶ τὸ περιβάλλον, καὶ στὴν συνέχεια προσεύχεται καθαρῶς καὶ ἀθολώτως στὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ νοερὰ προσευχὴ καὶ ἔτσι γίνεται ἡ ἀδιάλειπτη προσευχὴ περὶ τῆς ὁποίας κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α´ Θεσ. ε´, 17).
.           Ὁ Βαρλαὰμ δὲν μποροῦσε νὰ ἀρνηθῆ τὴν προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γιὰ ἀδιάλειπτη προσευχή, ἀλλὰ τὴν ἑρμήνευε ἐντελῶς ἐπιφανειακά, ἐξωτερικά, στοχαστικά. Ἰσχυριζόταν ὅτι τὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» δὲν δηλώνει τὸ «ἐνεργεῖν τὴν προσευχήν, ἀλλὰ τὸ τὴν ἕξιν ἔχειν αὐτῆς». Δηλαδή, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, κατὰ τὸν Βαρλαάμ, δὲν εἶναι ἡ συνεχὴς ἐπανάληψη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἔκαναν οἱ ἡσυχαστές, ἀλλὰ τὸ νὰ νομίζη κανεὶς ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ πράξη καὶ νὰ περατώση κάτι ἂν δὲν θέλη ὁ Θεός. Πρόκειται, δηλαδή, γιὰ μιὰ ἀφηρημένη πίστη στὸν Θεό, τὴν ὕπαρξή Του καὶ τὴν παρουσία Του.
.           Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἀντικρούει μιὰ τέτοια ἑρμηνεία γιὰ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, ἀφοῦ μάλιστα, ὅπως γράφει, ὁ Βαρλαὰμ εἶναι ἕνας φιλόσοφος «ἀδιαλείπτως καὶ μηδέποτε προσευχόμενος». Ὁ Βαρλαὰμ δὲν γνώριζε οὔτε τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ οὔτε τὴν «ἐκ διαλειμμάτων», δηλαδὴ τὴν διακεκομμένη, τὴν κατὰ καιροὺς προσευχή. Μιᾶς τέτοιας ὅμως προσευχῆς, ὅπως τὴν ἑρμηνεύει ὁ Βαρλαάμ, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο, δὲν εἶναι ἀμέτοχος οὔτε καὶ αὐτὸς ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος γνωρίζει ὅτι δὲν εἶχε ἐξουσία οὔτε στοὺς χοίρους, ἂν δὲν τοῦ τὸ ἐπέτρεπε ὁ Θεός.
.           Στὴν συνέχεια ὁ ἡσυχαστὴς Ἅγιος κάνει μιὰ περίφημη ἀνάλυση γιὰ τὸ τί εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή. Ἔχω ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι στὸ σημεῖο αὐτό, ὅπως καὶ σὲ ἄλλα παρόμοια σημεῖα, ὁ Ἅγιος ἐκφράζει ἔντονα τὴν δική του προσωπικὴ πείρα. Ἄλλωστε, αὐτὴ εἶναι μιὰ βασικὴ διαφορὰ μεταξὺ αὐτοῦ καὶ τοῦ Βαρλαάμ. Καὶ οἱ δύο χρησιμοποιοῦσαν πατερικὰ χωρία, ἀλλὰ ὁ μὲν Βαρλαὰμ τὰ ἑρμήνευε φιλοσοφικὰ-στοχαστικὰ καὶ οὐσιαστικὰ τὰ παρερμήνευε, ἐνῶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τὰ ἑρμήνευε μέσα ἀπὸ τὴν δική του προσωπικὴ πείρα. Τὸ χωρίο αὐτὸ περὶ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς εἶναι σημαντικότατο, ἀλλὰ ἀναγκαστικὰ θὰ παραθέσω μόνο τὸ οὐσιῶδες περιεχόμενό του.
.           Ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὅτι μιλώντας γιὰ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, στὴν πραγματικότητα ἐννοοῦμε ὅτι πρόκειται περὶ ἑνὸς «μυστικοῦ καὶ ἀπορρήτου πνευματικοῦ δώρου» τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο καταξιώνονται νὰ λάβουν ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς κατέλαβε ὁ θεῖος ἔρως νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Κύριο τοῦ παντός, οἱ ὁποῖοι μένουν χωρὶς τροφὴ καὶ πνοὴ κατὰ τὴν προσευχή, ἐπιστρέφουν τὸν νοῦ στὸν ἑαυτό τους καὶ ἑνώνονται μὲ τὸν Θεό. Ἔπειτα, αὐτὸ τὸ πνευματικὸ δῶρο τῆς προσευχῆς, ποὺ δίνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο, ἄλλοτε ἑλκύει «τὸν κατηξιωμένον νοῦν» πρὸς τὴν ἄρρητη ἕνωση καὶ ἀπὸ αὐτὸ πηγάζει ἡ ἱερὰ εὐφροσύνη, καὶ ἄλλοτε ἐνῶ ὁ νοῦς ἀνυψώνεται πρὸς τὸν Θεό, ὑπηχεῖ μέσα σὲ αὐτὸν ὠδήν, ὡσὰν μουσική. Δηλαδή, στὸν νοῦ ποὺ βρίσκεται στὴν καρδιὰ καὶ ὑψώνεται πρὸς τὸν Θεὸ γίνεται μιὰ λατρεία νοερά. Καὶ ὅσοι ἔγιναν μέτοχοι αὐτῆς τῆς ἀεικινήτου καὶ ἀκαμάτου Χάριτος, ἔχουν ἀδιάλειπτη ἐρριζωμένη στὴν ψυχὴ τὴν προσευχή, ἐνῶ ἀσκοῦν τὰ ἀναγκαῖα καθημερινὰ ἔργα, γίνεται δὲ αὐτὴ ἡ προσευχὴ ἀκόμη καὶ ὅταν κοιμοῦνται. Καὶ γιὰ τεκμηρίωση αὐτῆς τῆς ἑρμηνείας περὶ ἀδιαλείπτου προσευχῆς ὁ ἅγιος Γρηγόριος προσκομίζει τὶς σχετικὲς ἁγιογραφικὲς καὶ πατερικὲς μαρτυρίες.
.           Ἔτσι, ἡ ἀδιάλειπτη νοερὰ προσευχὴ δὲν εἶναι μιὰ αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔλεγε ὁ Βαρλαάμ, ἀλλὰ μιὰ διαρκὴς ἐνέργεια τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν καθαρὴ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἐκφράζεται μὲ προσευχές, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ» (Ἑφ. ε´, 18-19).
.           Αὐτὴν τὴν νοερὰ προευχὴ ὁ ἅγιος Γρηγόριος τὴν ἀποκαλεῖ «λογικήν, μᾶλλον δὲ πνευματικὴν ἠμῶν λατρείαν», ποὺ γίνεται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὴν τιμοῦν καὶ εἶναι ἀφοσιωμένοι σὲ αὐτὴν «μεθ᾽ ἡσυχίας ἀπεριμερίμνως διὰ βίου» καὶ βοηθοῦν τοὺς ἀρχαρίους νὰ συμμετέχουν στὴν «ἀγγελικὴν καὶ ὑπερκόσμιον λειτουργίαν». Ἑπομένως, ἡ νοερὰ προσευχή, ποὺ γίνεται μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς ἱερᾶς ἡσυχίας εἶναι «πνευματικὴ λατρεία», ποὺ συνδέεται ἀναπόσπαστα μὲ «τὴν ἀγγελικὴν καὶ ὑπερκόσμιον λειτουργίαν».
.           Οἱ βαρλααμιστὲς καὶ οἱ βαρλααμίζοντες ὄχι μόνον ἀγνοοῦν ἐμπειρικῶς αὐτὴν τὴν πνευματικὴ καὶ ἀγγελικὴ λειτουργία, ἀλλὰ τὴν ἀρνοῦνται, τὴν ὑποτιμοῦν καὶ τὴν εἰρωνεύονται. Ταυτίζουν ἀπόλυτα τὴν λατρεία μὲ τοὺς ὕμνους καὶ τὶς εὐχές, τὶς ὁποῖες θέλουν νὰ κατανοοῦν λογικά, γιατί διαφορετικὰ δὲν αἰσθάνονται ὅτι προσεύχονται. Μὲ ἄλλα λόγια στηρίζονται μόνον στὴν λογικὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἀπολυτοποιοῦν. Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται εἶναι ὅτι ἂν ἔτσι σκέπτονται καὶ ἔτσι ἐπιθυμοῦν νὰ προσεύχωνται, τότε πῶς θὰ μάθουν τὴν ὑπερκόσμια λειτουργία καὶ πῶς θὰ εἰσέλθουν σὲ αὐτὴν μετὰ τὸν θάνατό τους, ἀφοῦ τὴν ἀγνοοῦν καὶ τὴν πολεμοῦν;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: ΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ -3 «Ἡ πορεία τῶν βαρλααμιστῶν καὶ τῶν βαρλααμιζόντων: πρῶτα ἀλλοιώνονται ὡς πρὸς τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ἔπειτα συμφύρονται λατρευτικῶς μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ στὴν συνέχεια ἐπέρχεται ἡ τελικὴ προσχώρηση στὴν δική τους παράταξη». (Μητρ. Ναυπάκτου Ἱερόθεος)

«ΤΑ ΜΟΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΠΟΥ ΘΥΜΟΤΑΝ, ΗΤΑΝ ΤΟ “ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ”» (Ἡ ἀπώλεια τῆς γλώσσης ἰσοδυναμεῖ μὲ γενοκτονία)

[…] Ἡ κα Θεία Χάλο (βλ. σχετ.: Η «ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ» ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΣ ΓΙΑΓΙΑΣ-“ΘΡΥΛΟΥ” (Σάνο Χάλο: “Οὔτε Κἂν τὸὌνομά Μου”) ὑπενθύμισε τὴν ἱστορία τῆς μητέρας της, ποὺ δεκάχρονο κορίτσι μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένεια τῆς ἐκτοπίστηκε ἀπὸ τὸ χωριό της Ἅγιος Ἀντώνιος τῆς Κερασούντας καὶ βρέθηκε στὶς πορεῖες θανάτου. Ἡ κα Θεία Χάλο εἶπε: «ὅταν ἤμουνα παιδὶ ἄκουγα ὅτι εἴμαστε “Ρούμ”, ὅμως δὲν ἤξερα τίποτα γιὰ τὴν καταγωγή μου. Μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς κοινότητας, κυρίως ὅμως μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς γλώσσας, ποὺ εἶναι ἄμεσες ἀπόρροιες τῆς γενοκτονίας, δὲν ξέρεις ποῦ ἀνήκεις. Ἔτσι, ἔπρεπε νὰ ἐπινοήσουμε ἐκ νέου τὸ παρελθόν μας». (Σχόλιο «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.: «Ἡ ἀπώλεια τῆς γλώσσα εἶναι ἀπόρροια τῆς Γενοκτονίας», ἀλλὰ καὶ ἀντιστρόφως ἡ μεθοδευμένη ἀπώλεια τῆς γλώσσας ΣΥΝΙΣΤΑ καὶ ΠΡΟΚΑΛΕΙ μιὰ ΝΕΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ. Εὖγε στοὺς Ἐργολάβους τῆς Ἀλλοτριώσεως. Αὐτοὺς ποὺ κατὰ συρροὴν ψεύδονται, ἐξαπατοῦν καὶ τοὺς ὁποίους ὁ λωβοτομημένος Λαὸς θὰ πάει νὰ ψηφίσει σὲ λίγες μέρες.)
.          Στὴν συνέχεια μνημόνευσε τὰ λόγια της μητέρας της, ἡ ὁποία, ὅταν ἀφηγεῖτο τὴν μαρτυρικὴ πορεία της πρὸς τὸ ἄγνωστο ἔνιωθε ὅτι εἶχε μαζί της τὸν Θεό. Ἡ κα Θεία Χάλο στὴν ἀρχὴ ἀπέδιδε διάφορα γεγονότα ποὺ συνέβησαν στὴν μητέρα της, στὶς συμπτώσεις. Ὅμως ὅσο μάθαινε περισσότερα, πείσθηκε καὶ ἡ ἴδια ὅτι εἶχε δίκιο ἡ μητέρα της, πὼς ἦταν προορισμένη νὰ ζήσει γιὰ νὰ εἶναι ὁ μάρτυρας τῆς γενοκτονίας.
.           Εἶπε ὅτι, ὅταν ὑποσχέθηκε στὴ μητέρα της νὰ τὴν πάει στὸ σπίτι της στὸ χωριό, δὲν πίστευε καὶ ἡ ἴδια ὅτι συνέβαινε αὐτό. Τὸ ταξίδι τους στὸν Πόντο καὶ ἡ ἀναζήτηση τῆς χαμένης ἑστίας ἦταν ἕνα οὐράνιο σημεῖο κατὰ τὴν κα Χάλο.
.         Ἕνα ἄλλο στοιχεῖο τοῦ μεγαλείου ψυχῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν γιαγιὰ τοῦ Πόντου ἀναδείχθηκε ἀπὸ τὰ λόγια τῆς Θεία Χάλο. Ὅπως εἶπε ἡ μητέρα τους δὲν τοὺς μεγάλωσε μὲ μίσος. Ἂν συνέβαινε κάτι τέτοιο θὰ εἶχε κηλιδωθεῖ ἡ μνήμη μὲ αὐτὸ τὸ συναίσθημα. Παρ’ ὅτι ἦταν παιδί, ὅταν ἔζησε τὴν τραγωδία τοῦ ἐκτοπισμοῦ, ἤξερε νὰ διακρίνει μεταξὺ λαοῦ καὶ κυβερνώντων, πρόσθεσε ἡ κα Χάλο.
.           Τελειώνοντας εἶπε, εἴμαστε περήφανες ποὺ ἀνήκουμε καὶ ἐπίσημα στὴν κοινότητα ποὺ ἀνήκουμε καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσπαστήκαμε βίαια. Ὁλοκλήρωσε τὴν συγκινητικὴ ὁμιλία της μὲ τὰ λόγια «…Εἶμαι Πόντια, εἶμαι Ἑλληνίδα».
.           Ὅπως εἶχε ἀναφέρει ἡ κα Χάλο ἡ μητέρα της τὰ μόνα ἑλληνικὰ ποὺ θυμόταν ἦταν ἡ προσευχή: «Πάτερ ἡμῶν…». Γι’ αὐτὸ ἐπικράτησε συγκίνηση στὴν αἴθουσα ὅταν ἡ Σάνο Χάλο ζήτησε νὰ πεῖ τὴν προσευχὴ πρὶν τὴν ἔναρξη τοῦ γεύματος. Νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ Σάνο καὶ ἡ Θεία Χάλο δὲν ὁμιλοῦν ἑλληνικά. (Σχόλιο «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.: Μέσα στὶς λίγες λέξεις τοῦ “Πάτερ ἡμῶν” διαφυλάχθηκε ἡ ἑλληνικὴ αὐτοσυνειδησία. Εὖγε λοιπὸν καὶ στοὺς θιασῶτες τῆς ἀντικαταστάσεως τῶν (ἑλληνικῶν) λειτουργικῶν κειμένων μὲ  μεταφρασμένα. Εὖγε τους , διότι ἔτσι, ἐκτὸς τῶν ἄλλων «καλῶν», στηρίζουν τοὺς Μεγαλοεργολάβους τῆς Ἀλλοτριώσεως.)

 SANO-ΕΥΘΥΜΙΑ HALO: “ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΜΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ”

Τοῦ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ

.           “Οἱ Τοῦρκοι μοῦ ὀφείλουν μία πολὺ μεγάλη, πραγματικὰ μεγάλη συγγνώμη. Οὔτε κἂν μία μικρὴ συγγνώμη, ἀλλὰ μία μεγάλη συγγνώμη, ποὺ πῆραν μακριά μου ὅλους ὅσους ἀγαποῦσα. Ὅ,τι εἶχα. Εἴχαμε τὴ γῆ μας, τὰ ζῶα μας, τὶς ἀγελάδες μας, τὶς κότες μας, εἴχαμε τὶς δουλειές μας, καὶ ὅμως μᾶς ἔκαναν νὰ πεθάνουμε στὸ δρόμο. Αὐτὸ ποὺ ἔκαναν ἦταν θηριῶδες, νὰ καταστρέψουν οἰκογένειες καὶ περιουσίες. Δὲν θὰ μποροῦσα ποτέ μου νὰ ξεχάσω. Θέλω νὰ θυμᾶμαι τὴν οἰκογένειά μου. Ἀλλιῶς θὰ ἦταν σὰ νὰ ξεχνοῦσα τοὺς ἀνθρώπους μου. Δὲν θὰ τὸ κάνω ποτὲ αὐτό.” Αὐτὰ εἶχε δηλώσει τὸ 2001 ἡ Sano Halo σὲ μία συνέντευξή της στὸ περιοδικὸ “Πανσέληνος”.
.           Ἡ 100χρονη σήμερα Sano -Εὐθυμία ἦταν τὸ ἑλληνικό της ὄνομα- εἶναι ἡ μόνη ποὺ ἐπέζησε ἀπὸ τὴν οἰκογένειά της ποὺ ἐκτοπίστηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο τῆς Κερασούντας στὸ ἐσωτερικό τῆς Ἀνατολίας. Δεκάχρονο κορίτσι βρέθηκε ὁλομόναχο στὸ Χαλέπι τῆς Συρίας, ὅπου τὴν περιέθαλψε μία οἰκογένεια Ἀσσυρίων. Παντρεύτηκε ἕναν Ἀσσύριο, μὲ τὸν ὁποῖο μετανάστευσε στὴν Ἀμερικὴ τὸ 1925.
.         Ἡ τραγική της ἱστορία ἔγινε γνωστὴ μὲ τὸ βιβλίο “Not even my name” καὶ ὑπότιτλο “From a death march in Turkey to a new home in America. A young girl’s true story of genocide and survival.” (“Οὔτε κἂν τὸ ὄνομά μου. Ἀπὸ τὴν πορεία θανάτου στὴν Τουρκία σὲ ἕνα νέο σπίτι στὴν Ἀμερική. Ἡ ἀληθινὴ ἱστορία τῆς Γενοκτονίας καὶ τῆς ἐπιβίωσης ἑνὸς μικροῦ κοριτσιοῦ.) Τὸ βιβλίο γράφτηκε ἀπὸ τὴν κόρη της Thea Halo, ἐκδόθηκε τὸ 2000 ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἐκδοτικὸ οἶκο τῶν ΗΠΑ καὶ ἔγινε σύντομα μπέστ σέλερ. Ἡ δημοσιογράφος Ὄλγα Τσαντήλα ἔγραψε τὰ ἑξῆς γιὰ τὸ βιβλίο καὶ τὴ συγγραφέα: “Ἡ ἱστορία τῆς 90χρονης σήμερα Sano Halo θὰ παρέμενε ἄγνωστη, ἂν δὲν ἀποφάσιζε ἡ ζωγράφος Thea νὰ τὴν γράψει καὶ νὰ ἐπιτύχει τὴν ἔκδοσή του ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸ κολοσὸ τῶν ΗΠΑ “Picador” τῆς St. Martin‘s Press. Τὸ βιβλίο ἔγινε μπεστ σέλερ, πῆρε ἐξαιρετικὲς κριτικές, ἐπιστολὲς συμπεράστασης καὶ ὁρισμένες διαμαρτυρίες. Ἡ συγγραφέας καὶ ἡ μητέρα της ἀγκαλιάστηκαν μὲ θέρμη ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἄρχισαν νὰ δίνουν ὁμιλίες καὶ διαλέξεις, ἐνῶ ὁ κυβερνήτης τῆς Νέας Ὑόρκης βράβευσε τὴ Sano Halo γιὰ τὸ κουράγιο της καὶ τὸ ὅραμά της.”

.           Ἡ ἔκδοση τοῦ συγκεκριμένου βιβλίου ἔχει ἐξαιρετικὴ σημασία. Καταρχάς λόγῳ τῆς λογοτεχνικῆς πληρότητας. Ἐπιπλέον, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἀμερικὴ μία ἔκδοση, ποὺ δὲν προέρχεται ἀπὸ τοὺς κύκλους τῆς ἑλληνοαμερικανικῆς κοινότητας, μίλησε ἀνοιχτὰ γιὰ τὴν πολιτικὴ γενοκτονιῶν ποὺ ἀκολούθησαν οἱ τουρκικὲς κυβερνήσεις. Παρότι ἀναφέρεται κυρίως στὴ γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ, ἐν τούτοις ἔχει ἐκτεταμένες ἀναφορὲς γιὰ τὴ γενοκτονία τοῦ συνόλου τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀνατολίας.

.             Ἡ ἑλληνικὴ ἔκδοση κυκλοφόρησε τὸ 2000 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Γκοβόστη. Ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου εἶναι “Οὔτε τὸ ὄνομά μου” καὶ ὑπότιτλο: “Γενοκτονία καὶ ἐπιβίωση. Μία ἀληθινὴ ἱστορία τοῦ Πόντου”. Μεταφράστρια ἡ Μαρίνα Φράγκου […]

ΠΗΓΗ: kars1918.wordpress.com

ΠΩΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ «Ἀδρανοποιεῖ, πείθει γιὰ τὴν “ἐποχὴ καὶ τὴν ἀνάγκη” καὶ στὸ τέλος καταστρέφει».

Πῶς λειτουργεῖ ἡ προπαγάνδα

τῆς ἐφημ. «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», 14.07.13

.          Ἡ ἐπανάληψη δὲν εἶναι μόνο ἡ μήτηρ τῆς μαθήσεως. Εἶναι καὶ ἡ βασικὴ μέθοδος τῆς ἐμπέδωσης προπαγανδιστικῶν μηνυμάτων. Ἕνα ἀπὸ τὰ πράγματα ποὺ ἀρέσκεται νὰ ἐπαναλαμβάνει τὸ καθεστὼς ποὺ χρεωκόπησε καὶ καταπρόδωσε τὴ χώρα εἶναι ἡ «προσαρμογὴ στὴν ἐποχὴ καὶ τὴν ἀνάγκη». Αὐτὸ τὸ σύνθημα «πέφτει στὴν ἀγορὰ» ὅποτε σχεδιάζεται ἡ ἀφαίρεση δικαιωμάτων ἀπὸ μεγάλη μερίδα τοῦ λαοῦ.
.          Τὰ συνθήματα δὲν εἶναι μαθηματικὰ ἢ κάποια θετικὴ ἐπιστήμη ποὺ πάντοτε ἀπαιτεῖ ἀποδείξεις γιὰ ὁτιδήποτε λέγεται καὶ γράφεται. Τὰ συνθήματα διατυπώνονται ἐμφατικὰ καὶ ἐπαναλαμβάνονται ὥσπου ὁ δέκτης νὰ ἀποκτήσει τὴν αἴσθηση ὅτι ἀκούει κάτι ἔγκυρο -ἀκόμη καὶ ὅταν αὐτὸ θίγει τὰ συμφέροντά του.
.          Στὴ συνέχεια, μόλις ὁ δέκτης ταυτιστεῖ μὲ τὸ μήνυμα καὶ παραχωρήσει κάτι ἀπὸ τὰ κεκτημένα του, τότε χρησιμοποιεῖται ξανὰ τὸ ἴδιο σύνθημα γιὰ νὰ παραχωρήσει ἀκόμη περισσότερα. Ὁ στόχος τῆς ἀπόπειρας ἐπιβολῆς, λὲς καὶ ὑπνωτίζεται ἀπὸ τὶς διαρκεῖς ἐπαναλήψεις, συνεχίζει τὶς παραχωρήσεις. Μπορεῖ νὰ δυσφορήσει στὴν ἀρχή, ἀλλὰ ἡ διάρκεια ἐξουθενώνει τὶς ἀντιστάσεις του. Ἡ ἀντίδραση μετατρέπεται σὲ ἄνευ ὅρων παράδοση.
.          Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα, στὸ ὁποῖο ἐλάχιστοι ἔχουν δώσει τὴν πρέπουσα σημασία, εἶναι ἡ σθεναρὴ στάση τῶν Ἑλλήνων ἠθοποιῶν, ὅταν μπῆκαν στὴ ζωή μας τὰ λατινοαμερικανικὰ σίριαλ. Στὴν ἀρχὴ ἐξεμάνησαν. Παρόλο ποὺ ὁ χῶρος τῆς τηλεόρασης σημείωνε ραγδαίους ρυθμοὺς ἀνάπτυξης, ἐκεῖνοι ἔδειχναν μὲ κάθε τρόπο τὴν ἀντίθεσή τους στὴν «εἰσαγωγὴ» ξένων τηλεοπτικῶν σειρῶν. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι οἱ Ἕλληνες ἠθοποιοὶ εἶχαν ἀντικείμενο ἐργασίας, ἀκόμη καὶ στὰ βραζιλιάνικα σίριαλ! Ἐπειδὴ προβάλλονταν μεταγλωττισμένα, δεκάδες ἠθοποιοὶ «δάνειζαν» τὴ φωνή τους στοὺς ξένους πρωταγωνιστές.
.          Τὸ ἐπιχείρημα τῶν ἰδιοκτητῶν τηλεοπτικῶν σταθμῶν γιὰ νὰ ψαλιδίσουν τὴν ἑλληνικὴ συμμετοχὴ στὸ παραγόμενο προϊόν τους ἦταν τὸ προαναφερθέν: «ἀνάγκη καὶ προσαρμογὴ στὴν ἐποχή». Ἀνάγκη, βέβαια, δὲν ὑπῆρχε. Ἡ τηλεόραση διένυε περίοδο παχέων ἀγελάδων καὶ τὰ κέρδη ἀπὸ τὴ διαφήμιση αὐξάνονταν μήνα μὲ τὸν μήνα.
.          Οἱ Ἕλληνες ἠθοποιοὶ συμβιβάστηκαν μὲ αὐτὸ ποὺ θεώρησαν ἔλασσον. Δὲν συνέχισαν τὴ μάχη ἐνάντια στὴν ἐπέλαση τῶν εἰσαγομένων πολιτιστικῶν προϊόντων. Τώρα ἡ ἀνεργία σὲ αὐτὸν τὸν κλάδο προσεγγίζει τὸ 90%! Ὅπως ἦταν φυσικό, ἀντιστάσεως μὴ οὔσης, ἡ κατάσταση ἐπιδεινώθηκε.
.          Τώρα προβάλλονται τουρκικὰ σίριαλ στὴν τηλεόραση. Δὲν εἶναι κἂν μεταγλωττισμένα. Ἡ προπαγάνδα τῆς Ἄγκυρας τὰ θέλει ὑποτιτλισμένα γιὰ νὰ ἐξοικειώνεται ὁ τηλεθεατὴς-στόχος μὲ τὴ γλώσσα τοῦ ἐχθροῦ. Τὸ ΕΣΡ καὶ οἱ Ἀρχὲς τῆς χώρας ὑποκρίνονται ὅτι δὲν καταλαβαίνουν ὅτι αὐτὸς ὁ βομβαρδισμὸς μὲ τὰ τουρκικὰ ὑποπροϊόντα συνιστᾶ κατάφωρη παραβίαση τῶν κανονισμῶν λειτουργίας τῶν ἰδιωτικῶν τηλεοπτικῶν σταθμῶν.
.          Αὐτὴ εἶναι ἡ διαβρωτικὴ δράση τῆς προπαγάνδας. Ἀδρανοποιεῖ, πείθει γιὰ τὴν «ἐποχὴ καὶ τὴν ἀνάγκη» καὶ στὸ τέλος καταστρέφει.

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Μήπως ἔτσι δὲν δουλεύει καὶ ἡ «ἐκκλησιαστικὴ προπαγάνδα» ποὺ προπαγανδίζει τὴν ἀνάγκη τῆς μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων;

ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΣΤΙΣ “ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΕΣ” (τῶν λειτουργικῶν κειμένων) ΑΣΤΕΙΟΤΗΤΕΣ

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἔλαβε ἐπισήμως τέλος ἡ ἀνάρμοστη καὶ ἀντιεκκλησιαστικὴ πρακτικὴ ποὺ εἶχε στανικῶς καὶ ἀντισυνοδικῶς ἐπιβάλει ὁ μακαριστὸς Μητρ. Νικοπόλεως Μελέτιος. Κάποιοι σίγουρα θὰ ἔχουν θλιβεῖ γι᾽ αὐτὴ τὴν ἐξέλιξη. Ἤδη πρὸ διμήνου πάντως εἶχε προβλεφθεῖ ὀξυδερκῶς καὶ μελαγχολικῶς(!): «“δυστυχῶς” ἡ λειτουργικὴ ἀναγέννηση πνέει τὰ λοίσθια… Ἡ ἐκλογὴ στὴν μητρόπολη Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης θὰ ἐπιβεβαιώσει ἂν θὰ μπεῖ καὶ ἡ ὁριστικὴ ταφόπλακα».

.        Ὁ νέος Μητροπολίτης Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης κ. Χρυσόστομος ἀπευθυνόμενος στὸ σύνολο τῶν κληρικῶν τῆς ἐπαρχίας του, ἀναφέρθηκε στὸ μεῖζον θέμα τῆς μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων στὴν νεοελληνική. «Δὲν ζητῶ τίποτε παραπάνω ἀπὸ ἐσᾶς, παρὰ μόνο ὅσα προβλέπουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας», εἶπε χαρακτηριστικὰ ὁ Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος. Ζήτησε δὲ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς νὰ μὴν ἀποδίδουν πλέον στὴν νεοελληνικὴ γλώσσα τὰ λειτουργικὰ κείμενα. «Ὅπως ἐγὼ ὑπακούω στὶς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, θὰ παρακαλοῦσα καὶ ἐσεῖς νὰ ἐπιδείξετε ὑπακοὴ  στὸ συγκεκριμένο ζήτημα, ὥστε νὰ μὴν μὲ φέρετε σὲ δύσκολη θέση», τόνισε. Καὶ προσέθεσε: «Ἄλλωστε καὶ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριάρχεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅλα τὰ μυστήρια καὶ οἱ εὐχὲς ἀποδίδονται στὸ πρωτότυπο κείμενο».

ΠΗΓΗ: romfea.gr

ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ Τ. ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΕΡΡΩΝ: ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ “ΓΛΩΣΣΑ” ΜΕ ΠΟΛΛΑΠΛΟΥΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥΣ!

ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ

Ἕνας βυζαντινὸς ναὸς ξαναγεννιέται

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἀξίζει νὰ ἐπισημανθεῖ στὸ γεγονὸς τῶν Ἐγκαινἰων τοῦ Καθολικοῦ τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Τ. Προδρόμου Σερρῶν ἡ παράμετρος τῶν …«Μεταφράσεων» (τῶν Λειτουργικῶν κειμένων). Γιὰ “κακὴ τύχη” τῆς μεταφραστικῆς ἀντιλήψεως ὁ ἐγκαινιασθεὶς Ναὸς ὄχι μόνον ἔχει “βυζαντινὴ” ἐξωτερικὴ ἀρχιτεκτονικὴ ὄψη ἀλλὰ ἔχει ἐπὶ πλέον καὶ ἕνα ἄλλο ἐσωτερικὸ “ἀντιμεταφραστικὸ” [καὶ ὀπισθοδρομικό…!] στοιχεῖο: τὴν χρήση ἡφαιστειογενοῦς κονιάματος ἀντὶ τοῦ ὁπλισμένου σκυροδέματος, τὸ ὁποῖο ἔχει καταπιεῖ τὰ πάντα συνιστώντας τὴν “ΓΛΩΣΣΑ” τῆς σύγχρονης ΔΟΜΙΚΗΣ. Ἐν προκειμένῳ δηλαδὴ ἔχουμε μιὰ καθαρόαιμη ἐπιστροφὴ στὴν παραδοσιακὴ γλῶσσα [τοῦ παρελθόντος] μὲ πολλαπλοὺς συμβολισμούς.
.            Ἐξ ἄλλου ἡ ἐπιστροφὴ τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων (ὑπὸ τὸ βάρος τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως) στὴν σταθερὴ ἀξία, τὴν “ξύλινη…γλῶσσα” τῆς θερμάνσεως, δηλ. τὰ καυσόξυλα, προσεπικυρώνει ὑπὸ μίαν ἔννοια τὴν ἀνωτέρω ἐπισήμανση.

.             Πιστὸ ἀντίγραφο παλαιοῦ καθολικοῦ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ναὸς ποὺ ἐγκαινιάστηκε ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο μοιάζει νὰ ταξίδεψε ἀνέπαφος μέσα στὸν χρόνο.
.              Κτισμένο μὲ πέτρα καὶ ἀσβέστη, χωρὶς τὴ χρήση σκυροδέματος καὶ ὁπλισμοῦ, καὶ μὲ παλιὲς ράγες τοῦ ΟΣΕ νὰ τὸ θωρακίζουν ἀντισεισμικά, τὸ Καθολικὸ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὸ Ἀκριτοχώρι Σερρῶν, ποὺ ἐγκαινίασε χθὲς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀποτελεῖ ἕνα σύγχρονο ἀρχιτεκτονικὸ κομψοτέχνημα, βασισμένο στὰ πρότυπα τῆς βυζαντινῆς ἁγιορείτικης ναοδομίας.
.              Ὁ ἴδιος ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος τὸ εἶχε θεμελιώσει τὸ 1999, ἐπέστρεψε ἐκεῖ 13 χρόνια ἀργότερα γιὰ νὰ τὸ ἐγκαινιάσει καὶ ἐξέφρασε τὸν θαυμασμό του γιὰ τὸ δημιούργημα. Τὸ χαρακτήρισε «ἀρχιτεκτονικὸ κόσμημα» ποὺ «ἐπανασυνδέει τὸ παρὸν τῆς εὐλογημένης μακεδονικῆς γῆς μὲ τὸ λαμπρὸ βυζαντινὸ παρελθόν της» καὶ συνεχάρη ὅσους ἐργάστηκαν γιὰ τὴν ἀνέγερσή του.
.              Ὁ Ναὸς ἀποτελεῖ ἀκριβὲς ἀντίγραφο τοῦ παλαιοῦ καθολικοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὴν Μονὴ Ξενοφῶντος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ποὺ κτίστηκε τὸν 10ο μ.Χ. αἰώνα. Ἡ γυναικεία Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, ποὺ ἀτενίζει τὴ λίμνη Κερκίνη ἀπὸ τὶς πλαγιὲς τοῦ ὄρους Μπέλες, ἔχει ἰσχυροὺς δεσμοὺς μὲ τὴν ἁγιορείτικη Μονὴ Ξενοφῶντος, μὲ τὸν ἡγούμενο τῆς τελευταίας, γέροντα Ἀλέξιο, νὰ ἀποτελεῖ τὸν πνευματικὸ καθοδηγητή της.
.              Ἐπὶ χρόνια ὁ ὑπάρχων ναός της ἀδυνατοῦσε νὰ ἀνταποκριθεῖ στὸν αὐξημένο ἀριθμὸ τῶν προσκυνητῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποφασιστεῖ ἡ κατασκευὴ νέου ναοῦ, μέσα στὰ αὐστηρὰ πλαίσια ὡστόσο τῆς βυζαντινῆς ἀρχιτεκτονικῆς. Τὸν σχεδιασμό του ἀνέλαβε ὁ ἱερομόναχος τῆς Μονῆς Ξενοφῶντος πατέρας Σεραφείμ, σὲ συνεργασία μὲ τὸν πολιτικὸ μηχανικὸ Γιάννη Μεϊζανετζόγλου. Ὁ ναὸς δὲν ἔχει θεμέλια καὶ ὑπόγεια, οὔτε σκαλοπάτια εἰσόδου, ἐνῶ ὅλα τὰ ὑλικὰ γιὰ τὴν ἀνέγερσή του ἐλήφθησαν ἀπὸ τὴν γύρω περιοχή.
.              Οἱ τσιμεντένιες δοκοὶ στὴ βάση του ἀποτελοῦν τὸ μοναδικὸ σημεῖο ὅπου χρησιμοποιήθηκε ὁπλισμένο σκυρόδεμα, ἐνῶ μὲ ἕνα στρῶμα τσιμέντου καλύφθηκαν καὶ οἱ ἐγκιβωτισμένοι κάθετοι μεταλλικοὶ στύλοι, ὥστε νὰ μὴ διαβρώνονται ἀπὸ τὸν ἀσβέστη τοῦ κονιάματος.
.              Τὸ στοιχεῖο ποὺ κυριαρχεῖ στὴν τοιχοποιία εἶναι ἡ πέτρα, μὲ τεράστιους ὀγκόλιθους (βάρους ὣς καὶ 2,5 τόνων) στὴ βάση καὶ μικρότερους ψηλότερα νὰ δίνουν τὴν αἴσθηση ὅτι ἡ κατασκευὴ «ἐλαφραίνει». Τὸ κονίαμα ποὺ χρησιμοποιήθηκε δὲν ἔπρεπε σὲ καμία περίπτωση νὰ περιέχει τσιμέντο. Ἔπειτα ἀπὸ δοκιμὲς ἐπελέγη ἕνα μεῖγμα ἀπὸ ἕνα ἡφαιστειογενὲς ὑλικό, ὑδράσβεστο καὶ ἀδρανῆ ὑλικὰ ὅπως ἡ ἄμμος καὶ τὸ χαλίκι. Κορμοὶ δέντρων βουτηγμένοι στὴν πίσσα τοποθετήθηκαν ὡς δοκοὶ στήριξης, ἐνῶ γιὰ τὴν ἀντισεισμικὴ θωράκιση τοῦ ναοῦ χρησιμοποιήθηκαν παλιὲς σιδηροδρομικὲς ράγες ποὺ ἐξασφαλίστηκαν ἀπὸ τὸν ΟΣΕ. Πλεγμένες σὲ διπλὴ σειρά, βιδώθηκαν κατὰ μῆκος τῶν τοίχων σὲ διάφορα ὕψη, καὶ «ἀγκάλιασαν» τὸν ναὸ ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές.

.             Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ποὺ πραγματοποιεῖ πολυήμερη περιοδεία στὴ Μακεδονία, ἔστειλε μήνυμα ἐλπίδας στὸν δοκιμαζόμενο ἑλληνικὸ λαό, λέγοντας πὼς «Ὁ Θεὸς νοιάζεται γιὰ ἐμᾶς», ἐνῶ εὐχήθηκε δύναμη καὶ ἐνίσχυση στὸ εὐθυνοφόρο ἔργο τῆς κυβέρνησης, μέσῳ τῶν ἐκπροσώπων της ποὺ παραβρέθηκαν στὴν Ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Παράλληλα, τράβηξε διαχωριστικὴ γραμμὴ μεταξὺ τῆς ὑλικῆς εὐημερίας καὶ τῆς εὐτυχίας τοῦ ἀνθρώπου, ξεκαθαρίζοντας πὼς οἱ δύο ἔννοιες δὲν ταυτίζονται. «Εἶναι φυσικὸ οἱ πνευματικοὶ καὶ πολιτικοὶ ταγοὶ τοῦ τόπου νὰ μοχθοῦν γιὰ τὴν εὐημερία αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου λαοῦ. Ἂς ἀναλογιστοῦμε ὅμως ἂν ἡ εὐημερία, τὴν ὁποία ἀπολαμβάνουν ἴσως οἱ λαοί, ταυτίζεται πρὸς τὴν πραγματικὴ εὐτυχία τῶν πολιτῶν. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀναμφιβόλως ἀρνητική, ὡς μαρτυροῦν στὸν σύγχρονο βίο καὶ κόσμο τὰ ὑψηλὰ ποσοστὰ -δυστυχῶς- αὐτοκτονιῶν καὶ ψυχικῶν ἀσθενειῶν», τόνισε καὶ προσέθεσε: «Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μέσα στὴν εὐημερία καὶ τὴν ἄνεσή του εἶναι μόνος καὶ δυστυχής, μὴ δυνάμενος νὰ κοινωνήσει μὲ τὸν ἀδελφό του καὶ τὸν Θεό. Καὶ ἡ ἀπόλυτη ἀπομόνωση ἀποτελεῖ τὸν ὁρισμὸ τῆς κολάσεως».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΑΔΗΣ

 ΠΗΓΗ: ethnos.gr

«ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΜΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ»

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο:

«ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ὁ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
-ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ»,
τ. Α´, σελ. 229, ἔκδ. Ϛ´ ,
ἐκδ. «Ἁγιοτόκος Καππαδοκία», Θεσσαλονίκη  2011

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Οἱ δύο κατωτέρω μαρτυρίες συνιστοῦν μιὰ “ἑνότητα” πνεύματος. Ἕνας χαρισματοῦχος Γέρων (ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν πρώτη μαρτυρία) “ἀπορρίπτει” τὶς μεταφράσεις (δεύτερη μαρτυρία) βεβαιώνοντας ΒΙΩΜΑΤΙΚΩΣ καὶ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΩΣ πὼς ἡ Δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ὑπερνικᾶ ἀκόμα καὶ τὴν διαφορὰ τῶν γλωσσῶν, μπορεῖ νὰ κατισχύσει τῶν ἐλαχίστων γλωσσικῶν ἐμποδίων στὴν λειτουργικὴ γλῶσσα, νὰ ὑπερκεράσει τὴν ἐπιπόλαιη καὶ ἐπικοινωνιακῶς διογκωμένη ἀδυναμία προσπελάσεως στὰ λειτουργικὰ-ὑμνογραφικὰ νοήματα καὶ νὰ “μιλήσει” στὸν νοῦ καὶ στὴν καρδιὰ τῶν ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΝ καὶ ἀπροκατάληπτων. Πιθανὸν ὅμως νὰ μὴ μπορεῖ νὰ “γυρίσει” τὰ ἀγύριστα μυαλὰ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς ἀντικαταστάσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων μὲ “μεταφρασμένα”.
.               Ἐξ ἄλλου καὶ μόνη ἡ ἐπίκληση τῶν μαρτυριῶν αὐτῶν (τοῦ ἁγιασμένου Γέροντος Παϊσίου ἢ ἀλλων Ἁγίων) ἐνδεχομένως συνιστᾶ γιὰ τὴν “ξύλινη” θεολογία τῶν ἀποστειρωμένων σπουδαστηρίων “ἔγκλημα καθοσιώσεως”, καθὼς δὲν διαθέτουν… «ἐπιστημονικὸ κῦρος»!

Τὸ θαῦµα τῆς Πεντηκοστῆς

.           Τὴν ἄνοιξη τοῦ ᾽89 εἶχε µπεῖ µαζί µου στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἕνας Ἕλληνας ἐρευνητὴς ἀπὸ τὴν Κοµισιόν, χηµικός, ὁ ὁποῖος ἐρχόταν γιὰ πρώτη φορά. Μόλις τὸν εἶδε ὁ Γέροντας, τοῦ λέει: «Ἔ, εὐλογηµένε, ἐσὺ εἶσαι ἐπιστήµονας; Νοµίζω, δὲν ἔχεις κοινὸ µυαλό! Κάνεις τόσα χρόνια ἕνα πείραµα καὶ ἔχεις αὐτὸ τὸ ὑγρὸ στὴν τάδε θερµοκρασία, ποὺ εἶναι ὑψηλὴ καὶ τὸ ὑγρὸ γίνεται ἀέριο. Γι᾽ αὐτὸ δὲν µπορεῖς νὰ συνεχίσης τὸ πείραµά σου!» Ἐκεῖνος ἔµεινε ἄφωνος, προσπαθώντας νὰ κατανοήση τὸ µέγεθος τῶν λόγων τοῦ παππούλη. Ὅταν κατάλαβε καὶ συνειδητοποίησε ὅτι ὁ Γέροντας, πράγµατι, τοῦ εἶχε ὑποδείξει τὴν αἰτία τοῦ λάθους του, πῆγε ἀµέσως κι ἔβαλε µετάνοια στὸν Γέροντα. Ὅπως ἀργότερα µοῦ ἐξήγησε ὁ ἴδιος, χρόνια ὁλόκληρα ἐργαζόταν σ᾽ ἕνα πείραµα καὶ δὲν µποροῦσε «νὰ βγάλη ἄκρη».
.           Κάποτε εἶχαν ἐπισκεφθεῖ τὸ Γέροντα, ὅταν ἤµουν κι ἐγὼ ἐκεῖ, µιὰ παρέα ἀλλοδαπῶν, ἕνας Ἄγγλος, ἕνας Ἰταλὸς κι ἕνας Γάλλος. Ἐγὼ προσφέρθηκα νὰ τοῦ µεταφράζω, ὁ Γέροντας ὄµως µοῦ εἶπε ὅτι δὲν χρειάζεται. Τοὺς πῆρε, λοιπόν, σὲ µιὰ γωνιὰ ἔξω στὴν αὐλή του κι ἄρχισε νὰ συνοµιλῆ µαζί τους. Μίλησε ἀρκετὴ ὥρα. Ἐπιστρέφοντας, µοῦ λέει χαµογελώντας:  «Τὰ εἴπαµε, τὰ εἴπαµε µ᾽ αὐτούς!» Πράγµατι, εἶχε συνοµιλήσει µαζί τους, µιλώντας στὰ ἑλληνικά, ἐκεῖνοι, ὄµως, καταλάβαιναν ὁ καθένας τὴν γλῶσσα του! 

“ΕΞΟΧΟ”: ΜΙΑ “ΠΡΟΗΓΜΕΝΗ” ΙΔΕΑ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΠΑΣΤΟΡΑ ΩΣ ΔΥΝΗΤΙΚΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΗ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ

“ΕΞΟΧΟ”: ΜΙΑ “ΠΡΟΗΓΜΕΝΗ” ΙΔΕΑ  ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΠΑΣΤΟΡΑ
ΩΣ ΔΥΝΗΤΙΚΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΗ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ
«Ὅλοι οἱ μαθητὲς χρησιμοποιοῦν αὐτὲς τὶς λέξεις,
ὄχι ὅμως καὶ ἡ ἐκκλησία,
κάτι ποὺ μᾶς ἐμποδίζει νὰ συνδεθοῦμε μὲ τὸν κόσμο»!!!

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἰδοὺ μιὰ ἔξοχα ρεαλιστικὴ ἰδέα ἑνὸς Γερμανοῦ πάστορα, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ ἐφοδιάσει μὲ νέα ἔμπνευση καὶ νὰ παρακινήσει πρὸς νέες κατακτήσεις τοὺς ὑποστηρικτὲς τῆς ἀντικαταστάσεως τῶν λειτουργικῶν κειμενων τῆς Ἐκκλησίας μὲ μεταφρασμένα.
.            Χρειάζεται ἐπειγόντως νὰ ΜΙΛΗΣΕΙ ἡ Ἐκκλησία ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ, τὴν γλῶσσα τους ὄχι μόνο ὡς κώδικα ἐπικοινωνίας (δηλ. λέξεις), ἀλλὰ καὶ ὡς κώδικα ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς. ΕΥΓΕ!
.                   Διαβάστε καὶ θαυμάστε σὲ ποιὲς κορυφὲς μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ἡ πλήρης ἐφαρμογὴ τῆς μεταφραστικῆς ἀντιλήψεως, μεταφραστικῆς μὲ τὰ … ὅλα της!

Εὐαγγελικὸς ἱερέας ὑπὲρ τοῦ ἐλεύθερου σὲξ
«Πρέπει νὰ ζοῦμε τὴ ζωὴ στὸ φοὺλ» δήλωσε ὁ γερμανὸς πάστορας

.             Σὲ κήρυγμα ὑπὲρ τοῦ σαρκικοῦ ἔρωτα προέβη στὶς 5 Αὐγούστου ὁ εὐαγγελικὸς πάστορας Ρὰλφ Σμὶτ στὴ γερμανικὴ πόλη Βίσμπαντεν, τονίζοντας ὅτι τὸ σὲξ δὲν εἶναι ἁμάρτημα. Γιὰ νά… πείσει μάλιστα τὸ ποίμνιό του, ὁ Σμὶτ κρέμασε τεράστιες φωτογραφίες ἀπὸ σεξουαλικὲς συνευρέσεις στὴν ἐκκλησία!
.             Στὸ κήρυγμά του, ὁ Σμὶτ τόνισε στοὺς ἐνορίτες του ὅτι δὲν πρέπει νὰ φοβοῦνται τὸ σέξ, δηλώνοντας πὼς οἱ σαρκικὲς ἐπιθυμίες προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν διάβολο. «Δὲν ὑπάρχει ζωὴ χωρὶς τὸν ἐρωτισμό, καὶ δὲν ὑπάρχει ζωὴ δίχως τὸν Θεὸ» δήλωσε χαρακτηριστικά.
.             Στὸ πλαίσιο αὐτό, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ κηρύγματος ὁ πάστορας ζήτησε ἀπὸ τοὺς ἐνορίτες νὰ ἑνώσουν τὰ χέρια τους γιὰ νὰ νιώσουν… ἐγγύτητα μεταξύ τους. Ὁ ὀργανοπαίχτης ἔπαιζε ἐκείνη τὴν στιγμὴ τὸ γνωστὸ τραγούδι τοῦ Ἔλβις Πρίσλει «Love Me Tender», ἐνῶ ἡ αἴθουσα ἦταν στρωμένη μὲ ροδοπέταλα… «Πρέπει νὰ ζοῦμε τὴν ζωὴ στὸ φοὺλ», τόνισε ὁ Σμίτ, καὶ στὸ πλαίσιο αὐτό, πῆγε ἕνα βῆμα παραπέρα ἀρχίζοντας νὰ χρησιμοποιεῖ στὸ κήρυγμά του ὄχι καὶ τόσο… κόσμιες λέξεις! «Ὅλοι οἱ μαθητὲς χρησιμοποιοῦν αὐτὲς τὶς λέξεις, ὄχι ὅμως ἡ ἐκκλησία, κάτι ποὺ μᾶς ἐμποδίζει νὰ συνδεθοῦμε μὲ τὸν κόσμο», παρατήρησε.
.             Νὰ ἀκούσουν τὸ κήρυγμα ἦρθαν περίπου 200 ἐνορίτες, οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ὁποίων ἀντέδρασαν θετικά. Πάντως, στοὺς ἐνορίτες κάτω τῶν 16 ἐτῶν δὲν ἐπετράπη ἡ εἴσοδος…

ΠΗΓΗ: skai.gr