Ἄρθρα σημειωμένα ὡς Κύπρος
ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΑ ΛΑΜΠΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ (Δ. Νατσιός) «Πρωταπριλιὰ τοῦ 1955 ξεκίνησε στὴν Κύπρο τὸ τελευταῖο ’21 τοῦ Γένους».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΙΣΤΟΡΙΑ στὶς 1 Ἀπρίλιος 2023
Εὐλαβικὸ μνημόσυνο στὰ λαμπρὰ παλληκάρια τῆς ΕΟΚΑ
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
. «Τὰ σπίτια, ποὺ εἶχα, μοῦ τὰ πῆραν», ἔλεγε μὲ ἐκείνη τὴν χαρακτηριστικὴ σὰν λονδρέζικη ὁμίχλη θλίψη του ὁ ποιητὴς -ὑπονοώντας πολὺ περισσότερα ἀπὸ τοὺς τέσσερις τοίχους τῶν σπιτιῶν. Στίχος ποὺ ταιριάζει σήμερα στοὺς σύγχρονους Ἕλληνες. Στίχος ποὺ ἀνακαλεῖ ἐν πολλοῖς ὅλες τὶς χαμένες πατρίδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
. Τὰ σπίτια ὅμως ἔχουν ψυχή, εἶναι «στοιχειὰ καὶ μᾶς προσμένουν». Τέτοια «ἐθνικὰ ὀσπήτια», ὅπως ἔλεγαν τοὺς ἐρειπιῶνες τοῦ Ἀναπλιοῦ, ποὺ στοίβαζαν τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανὰ τῆς Ἐθνεγερσίας, δηλαδὴ τὰ ριζιμιὰ λιθάρια τοῦ Γένους, εἶναι καὶ οἱ ἡμέρες μνήμης. Καὶ σήμερα ποὺ μᾶς «ἐκύκλωσαν αἱ τοῦβίου μας ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον» καὶ εἶναι πλῆθος τ’ ἄσχημα καὶ τ’ ἄδεια ἀφέντες, ψάχνουμε, σὰν τὸν Διογένη, μέρα μεσημέρι, νὰ βροῦμε τὶς ἀνηφοριὲς καὶ τὰ σκαλοπάτια ποὺ πᾶν στὴν λευτεριά, ὅπως μᾶς κανοναρχεῖ ὁ Εὐαγόρας ὁ ἀνδρειωμένος.
. Ξεφυλλίζω τὸ «Λεύκωμα τῆς ΕΟΚΑ». Ἔχει μία μαυρόασπρη φωτογραφία, ποὺ ἀναπαριστᾶ τὸν Κύπριο ἐθνομάρτυρα Μιχαὴλ Καραολή, πλαισιωμένον ἀπὸ ἀποικιακοὺς δεσμοφύλακες, κατὰ τὴν ἔξοδό του ἀπὸ τὸ δικαστήριο τῆς ξεδοντιασμένης γηραιᾶς Ἀλβιόνας. Ἐκεῖ, πρὶν ἀπὸ λίγα λεπτά, ὁ Ἐγγλέζος δικαστής, παγερὰ βλοσυρός, κάτω ἀπὸ τὴν ἄσπρη του περούκα, τοῦ ἀνακοίνωνε φλεγματικὰ πὼς ὁ νόμος του τιμωρεῖτὴν φιλοπατρία μὲ θάνατο. Στὶς 10 Μαΐου τοῦ 1956 ἀπαγχονίζεται ὁ Καραολής, γιατί τὴν Ἑλλάδα ἔτσι τὴν ἐννοοῦσαν τέτοιοι ἄνθρωποι ὡς τάφο. Λόγος ἐθνικὸς γι’ αὐτοὺς εἶναι νὰ μιλᾶς μὲς ἀπὸ τὸ μνῆμα.
. Ἦταν Πρωταπριλιὰ τοῦ 1955, ὅταν ξεκίνησε στὴν Κύπρο τὸ τελευταῖο ’21 τοῦ Γένους. ΕΟΚΑ, τέσσερις λέξεις, δηλαδὴ σὰν νὰ λὲς Ζάλογγο καὶ Μανιάκι καὶ Μεσολόγγι καὶ Γραβιά. Καὶ ὀνόματα ποὺμπῆκαν στὸ Εἰκονοστάσι τοῦ Γένους, δίπλα στοὺς ἥρωες τοῦ ’40, τοῦ ’12-’13, τοῦ ’21. Ὁ Αὐξεντίου, ὁΜάτσης, ὁ Δράκος, ὁ Λένας, ὁ Παναγίδης…
. Ἂς τοὺς «ἀναστήσουμε» μέσα ἀπὸ τὰ τελευταῖα λόγια τους. Ἕνα εὐλαβικὸ μνημόσυνο στὰλαμπρὰ παλληκάρια. Νὰ ξεχάσουμε λίγο τὶς ἀνθυπομετριότητες, ποὺ μᾶς καταρρακώνουν… Νὰ θυμηθοῦμε τί σημαίνει Ἑλλάδα…
. «Ἀγαπητοί μου γονεῖς, ὅταν θὰ διαβάζετε τὸ γράμμα μου αὐτό, ἐγὼ θὰ ἔχω σβήσει γιὰ πάντα ἀπὸ τὴ ζωή. Μὴ νομίσετε ὅμως ὅτι αὐτὸ μὲ λυπεῖ. Ἀπεναντίας, ἐπειδὴ γνωρίζω γιὰ ποιὸ σκοπὸ θὰ ἐκτελεστῶ, αἰσθάνομαι τὸν ἑαυτό μου ἰσχυρὸ καὶ γαλήνιο καὶ εἶμαι ἕτοιμος νὰ τὸ ἀντιμετωπίσω μὲ ἀφάνταστη ψυχραιμία». Χαρίλαος Μιχαήλ, ἀπαγχονίστηκε στὶς κεντρικὲς φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, στὶς 9 Αὐγούστου τοῦ 1956. Τελευταῖα του λόγια: «δοξάζωμεν τὸν Θεὸν ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ πεθάνουμε χάριν τῆς ἐλευθερίας τῆς Κύπρου μας».
. «…Ἡ ὥρα τοῦ θανάτου πλησιάζει. Μὰ στὴν ψυχή μου φωλιάζει ἠρεμία… Τότε θὰ αἰσθανόμουν λύπη, ἂν ἤξερα ὅτι θὰ μποροῦσα νὰ μείνω πάντα, πάντα νέος κι ἀθάνατος, ἂν ἀπέφευγα τὴν ἐκτέλεση. Πρῶτα ἢ ὕστερα ἔπρεπε νὰ διαθέσω τὴ ζωή μου. Δὲν βλέπω πιὸ κατάλληλη περίσταση ἀπὸ τὴν τωρινή, νὰ τὸκάνω». Ἀνδρέας Ζάκος, ἐκτελέστηκε στὶς 9 Αὐγούστου τοῦ 1956.
. «Μητέρα, πρέπει νὰ εἶσαι ὑπερήφανη, γιατί εἶμαι κι ἐγὼ ἕνα παιδὶ τῆς Κύπρου ποὺ δίνει τὸ αἷμα του γιὰ τὴν ἐλευθερία… Οἱ μόνες λέξεις ποὺ μποροῦν ν’ ἀκούσουν ἀπὸ τὰ χείλη μας οἱ δυνάστες εἶναι αὐτές: “Ἐλευθερία ἢ θάνατος”. Εἶναι θέλημα Θεοῦ νὰ χωριστοῦμε καὶ πρέπει νὰ σεβαστοῦμε τὸ ἅγιο θέλημά Του. Θὰ ἐλυπόμουν, ἂν πέθαινα σὰν ἕνας κοινὸς κλέφτης. Δὲν ὑπάρχει ὅμως λόγος νὰ λυπηθῶ τώρα, ποὺπεθαίνω γιὰ χάρη ἑνὸς ὑψηλοῦ ἰδανικοῦ. Δὲν λυποῦμαι, γιατί θὰ ἐκτελεστῶ ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας». Μιχαὴλ Κουτσόφτας, ἀπαγχονίστηκε, 22 χρονῶν, στὶς 21 Σεπτεμβρίου τοῦ 1956. Ὅταν τὸ μεσημέρι τῆς 20ης Σεπτεμβρίου τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ μάνα του… ἄρχισε νὰ κλαίει ἡ γερόντισσα: «Μάνα, ἂν εἶσαι Ἑλληνίδα, μὴν κλάψης, γιατί ὁ γιός σου δὲν εἶναι γιὰ κλάματα, ὁ γιός σου τραβάει γιὰ τὴ δόξα καὶ τὴν τιμή». Καὶ ἡ μάνα: «Εἶμαι περήφανη γιὰ σένα γιέ μου. Σὲ γέννησα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ σὲ δίνω στὴν πατρίδα». Ὅταν λέμε ἡπατρίδα μου, δὲν σημαίνει ὅτι τὴν κατέχουμε ἢ μᾶς ἀνήκει, ἀλλὰ ὅτι ἀνήκουμε σ’ αὐτὴν χωρὶς ἐπιφύλαξη. Καὶ ἡ «πατρὶς» κάνει τὸ χρέος της, διὰ στόματος τοῦ πατριδοφύλακα στρατηγοῦ Μακρυγιάννη: «Πατρίς, νὰμακαρίζης ὅλους τοὺς Ἕλληνες, ὅτι θυσιάστηκαν διὰ σένα νὰ σ’ ἀναστήσουνε, νὰ ξανασηκωθῆς ἄλλην μίαν φορὰν ἐλεύτερη πατρίδα…».
. «Ἂς εὐχαριστήσουμε ὅλοι τὸν Θεὸ κι ἂς γίνει τὸ θέλημά Του… Τώρα ποὺ γνωρίζω ὅτι σὲ μία μέρα θ’ ἀντικρίσω τὴν ἀγχόνη, ἔχω διπλάσιο θάρρος παρὰ ποτέ. Ὁ Χριστὸς εἶναι πάντα συντροφιὰ στὰ κελιά μας…». Ἀντρέας Παναγίδης, 23χρονος, ἀπαγχονίστηκε στὶς 21 Σεπτεμβρίου τοῦ 1956, γιὰ τὴν ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Διαβάζεις τὰ λόγια του ἥρωα καὶ εἶναι σὰν ν’ ἀκοῦς τὸν Σολωμὸ νὰ λέει:
«Φρικτή ᾽ναι ἡ ὥρα ποὺ ὁ ἄνθρωπος
βαριὰ ψυχομαχᾶ
ἰδού, ὁ Χριστός, ποὺ γέρνοντας
σ᾽τοῦ πόνου τὸ κρεβάτι
σοῦ σιάζει τὸ προσκέφαλο
καὶ σὲ παρηγορᾶ»
(Εἰς Μοναχήν).
. Καὶ πιὸ κοντὰ ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Γέρος τῆς Λευτεριᾶς, νὰ ἀφήνει παρακαταθήκη στοὺς ἀπογόνους: «Μία φορὰ ἐβαπτίσθημεν μὲ τὸ λάδι, βαπτιζόμεθα καὶ μίαν μὲ τὸ αἷμα διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος μας». Μοσκοβολοῦν σὰν Τίμιο Ξύλο αὐτὰ τὰ λόγια, δύσκολο νὰ ἀντιληφθοῦμε σήμερα πὼς τὸ νὰπεθαίνεις σωστὰ εἶναι ὁ μόνος σωστὸς τρόπος ζωῆς.
. «…Νιώθω τὸν ἑαυτό μου ἰσχυρὸ καὶ γαλήνιο καὶ εἶμαι ἕτοιμος νὰ τὰ ἀντιμετωπίσω ὅλα μὲθάρρος καὶ ὑπομονή, γιατί ἔχω τὸν Χριστὸ μέσα μου καὶ μὲ βοηθᾶ…». Στέλιος Μαυρομάτης, ἐκτελέστηκε στὶς 21 Σεπτεμβρίου τοῦ 1956. Καὶ «σιμώνει ἡ Λευτεριὰ καὶ κλαίει» καὶ ἀκούει τὸν ἥρωα νὰ λέει: «μήπως ὁἸησοῦς δὲν εἶπε “μὴ φοβηθεῖτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα τὴν δὲ ψυχὴ μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι;”. Ἀπὸ τί λοιπὸν νὰ φοβηθοῦμε ἐφ’ ὅσον ἡ ψυχή μας θὰ ζεῖ αἰωνίως;…».
. Ὁ Κυριάκος Μάτσης σ’ ἀπάντηση στὶς ἐκκλήσεις τοῦ Ἄγγλου ἀξιωματικοῦ ποὺ τὸν προέτρεψε νὰ παραδοθεῖ, γιὰ νὰ μὴν σκοτωθεῖ ἄδικα, μιᾶς καὶ εἶχε ἤδη ἐκτελέσει τὸ καθῆκον στὴν πατρίδα του ἀκέραιο, ἀπάντησε: «Ἐγὼ θὰ βγῶ πυροβολώντας». Καὶ ἔκανε ΕΞΟΔΟ καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ δύο χειροβομβίδες τὸν διαμέλισαν, στὶς 19 Νοέμβρη τοῦ 1958. Θυσία «γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καθισμένη, στὰ γόνατα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, ποὺ εἶχε στὰ μάτια της ψηφιδωτὸ τὸν καημὸ τῆς Ρωμιοσύνης» (Σεφέρης). 1η Ἀπριλίου 1955, ἀρχίζει ὁ ἐθνικοαπελευθερωτικὸς ἀγώνας τῆς Κύπρου… ὁἀγώνας τῆς ΕΟΚΑ γιὰ τὴν Ἕνωση, δηλαδή, ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος…
«ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΜΙΚΡΟΚΟΡΗ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΓΙΝΗΣ ΜΑΝΑ» (Δ. Νατσιός) [Ἡ χαρμολύπη τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας]
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ Uncategorized στὶς 11 Μάρτιος 2023
«Κουράγιο, μικροκόρη μας, ποὺ μᾶς ἐγίνης μάνα»
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
. Πρὶν ἀπὸ 25 περίπου χρόνια, στὴν Κύπρο, σὲ κάποιο σηµεῖο τῆς «νεκρῆς ζώνης», πέφτει νεκρὸς ἀπὸ σφαῖρες ἄνανδρων Τούρκων ἕνα 26χρονο παλληκάρι, ὁ Σολωµὸς Σπύρου Σολωµός. Σκαρφάλωνε ἄοπλος στὸν ἱστό, γιὰ νὰ κατεβάσει τὸ κατοχικὸ σύµβολο τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ αἴµατος: τὴν «τουρκοκυπριακὴ σηµαία». Ἐκεῖ τὸν βρῆκε τὸ βόλι… Καὶ τὸ ἡρωικὸ ἑλληνόπουλο – ποὺ εἶχε ἴδιο καὶ τὸ ὄνοµα καὶ τὸ ἐπίθετο µἐ τὸν ποιητὴ ποὺ ἔγραψε τὸν «Ὕµνο στὴν Ἐλευθερία»! – πέρασε ἐλεύθερα στὴν ἀθανασία! Πῆγαν μετὰ ἀπὸ μέρες στὸν πατέρα τοῦ ἥρωα, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, ἐκ μέρους τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀρνιόταν πεισματικά, ὄντας φτωχὸς μὰ περήφανος. Πείστηκε, ὅταν τοῦ εἶπαν πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ προσβάλει τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιατί ἤθελαν μόνο νὰ τιμήσουν τὸν ἥρωα γιό τους. Μόλις πῆρε τὴν ἐπιταγή, τὴν κατέθεσε ἀμέσως στὸ Ταμεῖο Ἄμυνας τῆς Κύπρου. Ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατί τὸ ἔκανε, ἀπάντησε ὁ λεβεντόγερος. «Τί νόμισαν, ὅτι θὰ ἔτρωγα ἐγὼ ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου; Φαντάζεστε νὰ πήγαιναν στὸν Πιερὴ Αὐξεντίου μὲ μία ἐπιταγὴ καὶ τοῦ λέγαν: «Αὐτὰ εἶναι γιὰ τὴ θυσία τοῦγιοῦ σου; Θὰ τοὺς σκότωνε!».
“Θα πάρω μίαν ἀνηφοριὰ
θὰ πάρω σκαλοπάτια
νὰ βρῶ τὰ μονοπάτια
ποῦ πᾶν᾽ στὴ λευτεριά”.
Εἶναι στίχοι τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, τοῦ μαθητῆ τοῦ Ἑλληνικοῦ Γυμνασίου τῆς Πάφου, τὸν ὁποῖο κρέμασαν οἱ Ἄγγλοι στὶς 14 Μαρτίου τοῦ 1957. Στὸ ἄκουσμα τοῦ θανάτου, τῆς δολοφονίας τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη, ὁ σπουδαῖος Δωδεκανήσιος λογοτέχνης Φώτης Βαρέλης, ἔγραψε ἕνα ἐξαίσιο ποίημα, τὸ ὁποῖο ὁ ραδιοσταθμὸς τῆς Λευκωσίας τὸ μετέδωσε τότε ὡς δημοτικὸ κυπριακὸ τραγούδι.
. Πῆγαν οἱ Ἄγγλοι, πρὶν ἀπὸ τὴν θυσία, νὰ δελεάσουν τὴν μάνα του μ’ ἕνα τεράστιο ποσό, γιὰ νὰπιέσει τὸ γιό της νὰ προδώσει. Ἀπάντησε ἀγέρωχα ἡ Ρωμιά, Ἑλληνίδα μάνα:
«Ἐγὼ δὲν ἐγέννησα παιδὶ νὰ τὸ λαλοῦν προδότη
χαλάλι τῆς πατρίδας μου τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ μου». Καὶ δὲν γέννησε τέτοιο παιδί, γέννησε ἥρωα…. Καὶ τοῦἔγραψαν καὶ τραγούδι. Παραθέτω κάποιους στίχους:
«…Χτυπᾶ κουδούνι, μπαίνουνε στὴν τάξη του ὁ καθένας.
Μπαίνει κι ἡ Πρώτη ἡ ἄταχτη καὶ ἡ Τρίτη ποὺ διαβάζει,
Μπαίνει κι ἡ Πέμπτη ἀμίλητη, ἡ τάξη τοῦ Εὐαγόρα.
– Παρόντες ὅλοι;
– Κύριε, ὁ Εὐαγόρας λείπει.
– Παρόντες, λέει ὁ δάσκαλος, καὶ μὲ φωνὴ ποὺ τρέμει:
– Σήκω, Εὐαγόρα, νὰ μᾶς πεῖς ἑλληνικὴ ἱστορία.
– Ὁ δίπλα, ὁ πίσω, ὁ μπροστά, βουβοὶ καὶ δακρυσμένοι,
ἀναρωτιοῦνται στὴν ἀρχή, ὥσπου ἡ σιωπὴ τοὺς κάμνει
νὰ πέσουν μ’ ἀναφιλητὰ ἐτοῦτοι κι ὅλη ἡ τάξη.
– Παλληκαρίδη, ἄριστα, Βαγόρα, πάντα πρῶτος,
στοὺς πρώτους πρῶτος, ἄγγελε πατρίδας δοξασμένης,
σὺ μέχρι χθὲς τῆς μάνας σου ἐλπίδα κι ἀποκούμπι,
καὶ τοῦ σχολειοῦ μας σήμερα, Δευτέρα Παρουσία.
Τα’ πε κι ἁπλώθηκε σιωπὴ πὰ στὰ κλαμένα νιάτα,
Ποὺ μπρούμυτα γεμίζανε τῆς τάξης τὰ θρανία,
Ἔξω ἀπ’ ἐκεῖνο τ’ ἀδειανό, παντοτινὰ γεμάτο».
. Αὐτὸ τὸ ἀριστούργημα περιεχόταν στὸ παλιὸ – πρὸ τοῦ 2006 – βιβλίο Γλώσσας τῆς Ϛ΄ Δημοτικοῦ, στὸ γ΄ τεῦχος. Δὲν ἄρεσε στὰ κνώδαλα τοῦ πολυπολιτισμοῦ, στοὺς προσκυνημένους νενέκους τοῦΠαιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, τὸ ἔκριναν προφανῶς ὡς ἐθνικιστικό! Γιὰ ἥρωες θὰ μιλᾶμε τώρα; Αὐτὰ εἶναι παρωχημένα, στερεότυπα. Αἵματα, κόκκαλα καὶ θάνατοι γιὰ τὴν Πατρίδα, τρομάζουν τὰ παιδιὰ – ἔτσι μοῦ εἶπε κάποιος ἀνεπρόκοπος σχολικὸς σύμβουλος κάποτε, ὅταν ἀντίκρισε τὰ καμιὰ 15αριά κάδρα ἡρώων ποὺἔχω ἀναρτημένα πάντοτε στὴν τάξη μου!
. Ἐνῶ οἱ «συνταγὲς μαγειρικῆς» τὰ γαληνεύουν. Καὶ καταντήσαμε, νὰ διδάσκουμε στὴν Ϛ’ Δημοτικοῦ, τὸν ἡρωισμὸ μέσῳ ἑνὸς κειμένου μὲ τίτλο «ἡ … Σόνια ἡ γάτα»! Ἄχ, δυστυχισμένη πατρίδα! «Τὴν Ἑλλάδα θέλομεν κι ἂς τρώγωμεν πέτρες», ἔγραφε κάποτε στοὺς τοίχους τῶν σπιτιῶν ἡ ἀδάμαστη ἐκείνη γενιὰ τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου. Σήμερα «τρώγωμεν» τὴν Ἑλλάδα… «δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα». (Κ. Βάρναλης).
. Τὸ ἄρθρο θὰ μποροῦσε νὰ τελειώσει ἐδῶ. Ὅμως ὄχι, ἡ ἱστορία τοῦ Γένους δὲν ξαποσταίνει. Αἴφνης μὲς στὴν καταχνιὰ καὶ ἐρημιὰ τοῦ κόσμου συμβαίνει κάτι, μία φεγγοβολά, μοσχοβόλημα Μαρτίου καὶμαρτυρίου, ποὺ σὲ κάνει νὰ λὲς ζεῖ ἡ ἀθάνατη Ρωμιοσύνη. Μία κηδεία, τὸ ξόδι ἑνὸς παλληκαριοῦ, μία πολύτεκνη καὶ καλλίτεκνη οἰκογένεια, ἕνας ἱερέας καὶ μία μάνα, νὰ ἀποχαιρετοῦν τὸν γιό τους, τὸν Κυπριανὸ Παπαϊωάννου. Καὶ νὰ βλέπεις στὰ πρόσωπα τὴν ἀτράνταχτη βεβαιότητα «οὐκ ἔστιν ὧδε», τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Καὶ πάλι ἡ Κύπρος νὰ δασκαλεύει τὸ τρικυμισμένο Γένος:
«Κουράγιο, μικροκόρη μας, ποὺ μᾶς ἐγίνης μάνα
Ὕμνος καὶ Θρῆνος τῆς ζωῆς κι ἀνάστασης καμπάνα». (Ρίτσος).
. Εἴδαμε μία φωτογραφία, λουσμένη στὸ χαροποιὸν πένθος. Ἀνάστασης καμπάνα. Νὰ τὴν μεγεθύνουν οἱ δάσκαλοι, νὰ τὴν δείξουν στοὺς μαθητές τους. Κι ἂν διαμαρτυρηθοῦν τὰ σκοτάδια τῆς ἀθεΐας, νὰ τοὺς θυμήσουν τὸν Ἐπιτάφιο, τοῦ Θεανθρώπου τὸ ξόδι, ποὺ τὸ συνοδεύουν πολλὲς οἰκογένειες μὲ τὰ παιδιά τους. Τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ δὲν θρηνοῦμε γιὰ τὸν Χριστό, κλαῖμε γιὰ τὴν κατάντιά μας, τοῦγένους τῶν βροτῶν καὶ χαιρόμαστε γιὰ τὴν Ἀνάσταση ποὺ ἔρχεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ χαρμολύπη τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
. Θυμήθηκα ἕνα γράμμα ἀπὸ τότε τὰ μεγάλα χρόνια τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ. Ἀπὸ τὸ ἴδιο προζύμι εἶναι πλασμένη καὶ ἡ οἰκογένεια τοῦ Κυπριανοῦ. Ἔγραφε ὁ ἥρωας Ἀνδρέας Παναγίδης: «Σεβαστέ μου πατέρα ἦταν γραφτὸ τῆς μοίρα μας νὰ ὑποστοῦμε τὸν μοιραῖον χωρισμό. Ἂς εὐχαριστήσουμε ὅλοι τὸν Θεὸν καὶ ἂς γίνη τὸ θέλημά Του. Ἴσως ὁ Θεὸς μὲ ἀγάπησε ἀπὸ τώρα καὶ θέλει νὰμὲ πάρη κοντά Του. Ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ δώσουμε τὴν ψυχή μας στὸν Θεό, γιατί ὄχι τώρα;…». Αὐτὸ τὸγράμμα, αὐτὴ ἡ προσευχὴ ἔχει πολλὲς ὑπογραφές. Ὑπογραφὲς γραμμένες μὲ αἷμα καὶ ὄχι μὲ μελάνι. ΤοῦΜάρκου, τοῦ Παύλου, τοῦ Γρηγόρη, τοῦ Εὐαγόρα, τοῦ Τάσου, τοῦ Σολωμοῦ. Ὁ Κυπριανός, ὁ καταδρομέας, μὲ τὸν πράσινο μπερέ, ὁ φοιτητὴς τῆς Νομικῆς, τὸ ἁγνὸ παιδί, ἔβαλε, δικαιοῦται, καὶ τὴν ὑπογραφή του… Θὰμποροῦσε νὰ πάει καὶ ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἢ ὁ πρωθυπουργὸς στὴν Κύπρο γιὰ νὰ τιμήσουν τὸπαλληκάρι. (Δὲν γράφω νὰ συμπροσευχηθοῦν, γιατί αὐτὸ δὲν τὸ κατανοοῦν. Καλύτερα ὅμως, θὰ ἦταν ἡπαρουσία τους τὸ μόνο πένθος ἐν μέσῳ ἀναστάσιμης ἐλπίδος). Ὡς Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος καὶ Ἕλληνας δάσκαλος μόνο μία εὐχὴ καὶ προσευχή; Καλὸν παράδεισο, ἀδελφέ μας…
Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς
ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΚΑΘΑΡΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΕΘΝΙΚΑ στὶς 28 Ἰούλιος 2022
Ἀναζητεῖται κάθαρση στὴν κυπριακὴ τραγωδία
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
. Ἡ κάθαρση στὴν ἀρχαία τραγωδία εἶναι ἀπαραίτητη, ὄχι μόνο ὡς ἐπικράτηση τῆς ἠθικῆς καὶ τοῦ δικαίου, ποὺ ἱκανοποιεῖ τοὺς θεατὲς – πολίτες τοῦ κλεινοῦ ἄστεως. Συμβάλλει ἐπίσης στὴ διαφύλαξη τῆς Δημοκρατίας διδάσκοντας ὅτι αὐτὴ στηρίζεται στὸ Δίκαιο.
. Στὴν Κύπρο ἡ χούντα τῶν συνταγματαρχῶν ἔκαμε ἀλλεπάλληλα ἐγκλήματα ἐσχάτης προδοσίας, μὲ κορύφωση τὴν ἀπόπειρα δολοφονίας τοῦ Προέδρου τοῦ ἀνεξαρτήτου κράτους τῆς Κύπρου, Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου καὶ τὴ διάλυση τῆς ἀμύνης τῆς Μεγαλονήσου στὶς βόρειες ἀκτές της, ὥστε ὁ Ἀττίλας νὰ μὴν ἐπιχειρήσει ἀπόβαση, ποὺ θὰ ἦταν ἀνεπιτυχής, ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ ἀποβιβαστεῖ…
. Πέρασαν 48 χρόνια ἀπὸ τὰ τραγικὰ γεγονότα τοῦ 1974 στὴν Κύπρο καὶ κάθαρση δὲν ἔχει ἀκόμη ὑπάρξει. Οἱ πρωταίτιοι καὶ οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τοῦ ἐγκλήματος δὲν ἔχουν ἀκόμη λογοδοτήσει. Οἱ περισσότεροι ἔχουν ἀπέλθει καὶ τοῦ κόσμου τούτου… Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἀκόμη δὲν ἔχει πληροφορηθεῖ πῶς καὶ γιατί συνέβη ἀπὸ τοὺς ἐπίορκους ἀξιωματικούς. Ποιό ἦταν τὸ δέλεαρ ποὺ τοὺς ἔπεισε νὰ ἐγκληματήσουν σὲ βάρος τῆς Πατρίδας τους… Ἀλλὰ ὑπάρχει δέλεαρ ποὺ νὰ ἰσοσταθμίζει τὴν ἐθνικὴ προδοσία τους; Ἀποκλείεται ὁποιαδήποτε δικαιολογία περὶ ἀνοησίας καὶ ἀπειρίας τους…. Ὅλοι ἦσαν τύπου Ἄιχμαν ὑπάλληλοι, ποὺ ἐκτέλεσαν ἐντολές.
. Πρὸ ἡμερῶν ἡ Πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Βουλῆς κα Ἀννίτα Δημητρίου ἀνακοίνωσε στὰ κυπριακὰ ΜΜΕ ὅτι ὁ Πρόεδρος τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων κ. Κων. Τασούλας τὴν ἐνημέρωσε πὼς ὁ 9ος Τόμος τῶν πρακτικῶν τῆς Ἐξεταστικῆς Ἐπιτροπῆς εἶναι στὸ Ἐθνικὸ Τυπογραφεῖο καὶ πὼς ἀναμένεται ἡ ἔκδοσή του τὸν προσεχῆ Σεπτέμβριο. Ἐκτιμᾶται ὅτι οἱ πρὸς ἔκδοση Τόμοι τῶν πρακτικῶν εἶναι τριάντα καὶ περιέχουν 185 ὑποφακέλους.
. Ἡ κοινοβουλευτικὴ ἐξεταστικὴ ἐπιτροπὴ τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὸ πραξικόπημα στὴν Κύπρο καὶ τὴν ἀπόπειρα δολοφονίας τοῦ Μακαρίου συνεδρίασε ἀπὸ τὸ 1986, δηλαδὴ δώδεκα χρόνια μετὰ τὸ πραξικόπημα, ἕως τὸ 1988. Ἔκτοτε τὰ πρακτικὰ τῶν συνεδριάσεων φυλάσσονται καὶ ἐκδίδονται μὲ πολὺ βραδὺ ρυθμό. Θὰ συμπληρωθοῦν τὰ πενήντα χρόνια ἀπὸ τὸ πραξικόπημα καὶ θὰ ἔχει ἐκδοθεῖ περίπου τὸ ἕνα τρίτο τῶν πρακτικῶν αὐτῶν… Ἐξ ἄλλου οὐδεμία ποινικὴ διαδικασία κινήθηκε στὴν Ἑλλάδα. Στὴν Κύπρο καταδικάστηκε σὲ εἰκοσαετῆ κάθειρξη ὁ διορισμένος ἀπὸ τὴν χούντα, «πρόεδρος» τῶν ὀκτὼ ἡμερῶν Νίκος Σαμψών….
. Γιὰ σύγκριση οἱ ἐπίορκοι ἀξιωματικοὶ πρωταίτιοι τοῦ πραξικοπήματος τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967 δικάστηκαν μόλις ἕνα ἔτος ἀπὸ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς Δημοκρατίας (28 Ἰουλίου – 29 Αὐγούστου 1975) καὶ καταδικάστηκαν οἱ μὲν τρεῖς κύριοι συντελεστές του σὲ στρατιωτικὴκαθαίρεση καὶ θάνατο, οἱ δὲ πλεῖστοι τῶν ὑπολοίπων σὲ στρατιωτικὴ καθαίρεση καὶ ἰσόβια κάθειρξη. Ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου μετετράπη σὲ ἰσόβια.
. Ὑποθέσεις γίνονται πολλές, ἡ φαντασία ὀργιάζει καὶ ἡ συνωμοσιολογία ἀνθεῖ περὶ τοῦλόγου του μὴ ταχέος ἀνοίγματος τοῦ Φακέλου τῆς Κύπρου καὶ τῆς συνεχοῦς ἀναβολῆς τῆς δίκης γιὰ τὴν Κυπριακὴ τραγωδία ἀπὸ ὅλες τὶς ἕως σήμερα ἑλληνικὲς κυβερνήσεις. Στὸν Ἕλληνα πάντως μένει ἡ πικρία πὼς γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ ἐπικρατεῖ τὸ συμφέρον τοῦ ἰσχυροῦ, ποὺ ἐπιβάλλει σιωπὴ στὸ δίκαιο τοῦ ἀδυνάτου…-
Η ΚΥΠΡΟΣ, ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ καὶ Η ΤΟΥΡΚΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΕΘΝΙΚΑ στὶς 16 Ἰούνιος 2021
Ἡ Κύπρος, οἱ σύμμαχοι καὶ ἡ Τουρκία
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
. Τὸ Κυπριακὸ εἶναι πάντα στὴν ἐπικαιρότητα, ὅπως διαπιστώνεται καὶ ἀπὸ τὰ τρέχοντα γεγονότα. Σαφεῖς οἱ ἐπιδιώξεις τῆς Τουρκίας. Θέλει νὰ πνίξει τὴν Κυπριακὴ Δημοκρατία καὶ νὰ τουρκοποιήσει τὴ Μεγαλόνησο. Θέλει νὰ νομιμοποιήσει τὸ καταδικασμένο διεθνῶς ἔγκλημα τοῦ Ἀττίλα. Γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχει, κινεῖται μεθοδικὰ καὶ συστηματικά. Χρησιμοποιεῖ τὸν πληθυσμιακὸ ὄγκο της, τὴν στρατιωτική της ἰσχύ, τὸ θράσος της, τὸν παραδοσιακὸ ὀθωμανικὸ τρόπο τοῦ παζαριοῦ καὶ τῆς πειθοῦς τῶν ἰσχυρῶν τῆς Γῆς μὲ τὴν ἱκανοποίηση συμφερόντων τους, μὲ τὴ λογικὴ «θὰ σοῦ δώσω, ἀλλὰ θὰ μοῦ δώσεις». Χρησιμοποιεῖ ἐπίσης τὴ Ρωσία ὡς φόβητρο γιὰ τὴ Δύση, ὅτι μπορεῖνὰ τὴν χάσει ἀπὸ σύμμαχό της…
. Λόγῳ τοῦ σοβινισμοῦ καὶ τοῦ ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ τοῦ Προέδρου Ἐρντογὰν ἡΤουρκία ἀπὸ τὸ 2020 ἔχει ἐντείνει τὶς προκλήσεις ὄχι μόνο σὲ βάρος τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ σὲ βάρος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ τῶν χωρῶν μελῶν τοῦ ΝΑΤΟ, τοῦ ὁποίου εἶναι μέλος… Ἡ ἀγορὰ τῶν ρωσικῶν πυραύλων S – 400, οἱ ἐπεμβάσεις της στὴ Λιβύη, στὴ Συρία, στὸ Ναγκόρνο Καραμπὰχ στὸ πλευρὸ τοῦ Ἀζερμπαϊτζὰν καὶ σὲ βάρος τῆς Ἀρμενίας, ὁ συστηματικὸς πόλεμος σὲ βάρος τῶν Κούρδων, οἱ αὐθαίρετες ἔρευνες στὶς ΑΟΖ τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἑλλάδος εἶναι αἰτίες, ποὺ προκάλεσαν εὔλογες ἀντιδράσεις. Ὅμως Ὀθωμανικὴ συνήθεια εἶναι καὶ οἱ χωρὶς ἀναστολὲς φαινομενικὴ ἀλλαγὴ πολιτικῆς καὶ τὸ φόρεμα προσωπείου μίας εἰρηνόφιλης χώρας, ποὺ θέλει τὴν εἰρηνικὴ συμβίωση μὲ τοὺς γείτονές της καὶ εἶναι πιστὴ σύμμαχος τῆς Δύσης…
. Τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι, ὅπως ἤδη γράψαμε, ἡ Τουρκία ἀπειλεῖ τὴν ὕπαρξη τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ἀπειλεῖ ἐπίσης μὲ πόλεμο τὴν Ἑλλάδα, ὅταν κάνει χρήση τῶν δικαιωμάτων της γιὰ τὰ ὅρια τῶν χωρικῶν της ὑδάτων, ἀμφισβητεῖ τὴν κυριαρχία της σὲ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου καὶ ὑποσκάπτει τὴν ἑνότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους στὴ Θράκη. Ἡ Τουρκία ἐννοεῖ ὅτι θὰ ἠρεμήσει καὶ θὰ ἔχει εἰρήνη μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο, ὅταν γονατίσουν καὶ ἀποδεχθοῦν τὶς ἀξιώσεις της…Πάντα κυριαρχεῖ μέσα της ἡ νοοτροπία τοῦ ἀγὰ καὶ τοῦ ραγιᾶ… Δὲν θέλει νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἐδῶ καὶ 200 χρόνια ἄλλαξαν τὰ πράγματα.
. Ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία εἶναι κράτος, κυρίαρχο καὶ ἀνεξάρτητο, μέλος τοῦ ΟΗΕ καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Πρῶτα λοιπὸν ἡ Τουρκία πρέπει νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ὀντότητα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ὅπως ὅλα τὰ κράτη μέλη τοῦ ΟΗΕ. Πρέπει νὰ δεχθεῖ οἱ Τουρκοκύπριοι νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Κυπριακὴ Δημοκρατία, κατὰ τὸ πρότυπο τῆς ἐντάξεως τῆς κομμουνιστικῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας στὴν Ὁμοσπονδιακὴ Γερμανία. Οἱ περιπτώσεις ὅμοιες. Ἡ ἀνατολικὴ Γερμανία δημιουργήθηκε μὲ τὴ βία τῶν σοβιετικῶν τάνκς καὶ τὰ κατεχόμενα μὲ τὰ τάνκς τῆς Τουρκίας. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ καταργηθεῖ μία ὑπάρχουσα κρατικὴ ὀντότητα, ὅπως εἶναι ἀδιανόητο νὰ μὴν εἶναι ἑνιαῖο κράτος στὸ ὁποῖο νὰ εἶναι κατοχυρωμένα τὰ δικαιώματα ὅλων τῶν πολιτῶν, κατὰ τὸ πρότυπο τῶν χωρῶν μελῶν τῆς ΕΕ. Ἂς τὰ ἔχουν ὑπόψη τους αὐτὰ ὅσοι ἀπεργάζονται ἄδικες λύσεις στὸ Κυπριακό.-
E.O.K.A 01.04.1955
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΕΘΝΙΚΑ στὶς 1 Ἀπρίλιος 2020
Ἐθνικὴ Ὀργάνωσις Κυπρίων Ἀγωνιστῶν 1.4.1955
Τοῦ Κωνσταντίνου Ἀθ. Οἰκονόμου,
δασκάλου στὸ 16ο Δ. Σχ. – συγγραφέα
ΓΕΝΙΚΑ: Ἡ Ἐθνικὴ Ὀργάνωσις Κυπρίων Ἀγωνιστῶν (ΕΟΚΑ) ἦταν ὀργάνωση Ἑλλήνων τῆς Κύπρου ποὺ ἔδρασε τὴν περίοδο 1955-9 γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ μαρτυρικοῦ νησιοῦ ἀπὸ τὸ βρετανικὸ ζυγὸ καὶ τὴν Ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα. Στρατιωτικὸς ἀρχηγὸς ἦταν ὁ Στρατηγὸς Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Πολιτικὸς ἀρχηγὸς τῆς ἦταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος. Η ΕΟΚΑ ὑποστηρίχθηκε ἀπὸ τὸ σύνολο τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ κόσμου τῆς Ἑλλάδας, πλὴν ΚΚΕ.
. Ἡ ἔναρξη τοῦ ἀγώνα, τὴν 1η Ἀπριλίου σηματοδοτήθηκε μὲ ἐπίθεση σὲ κυβερνητικὰ κτίρια, ἀστυνομικοὺς σταθμούς, τὸν ραδιοσταθμὸ καὶ στὸ βρετανικὸ στρατόπεδο Ἀμμοχώστου. Ἡ δραστηριότητα συνεχίστηκε μὲ ἐπιθέσεις σὲ στρατιωτικὲς ἐγκαταστάσεις, ἐνέδρες σὲ βρετανικὰ ὀχήματα καὶ ἐκτελέσεις Βρετανῶν, καὶ Κυπρίων συνεργατῶν τῶν Βρετανῶν. Ἡ δραστηριότητα τῆς ΕΟΚΑ ἔληξε τὴν 24η/12/1959 μὲ τὴ συμφωνία τῆς Ζυρίχης. Τελικὰ ἡ ἀνεξαρτησία ἀλλὰ ὄχι ἡ Ἕνωση, κηρύχθηκε στὶς 15/8/1960. Ἡ ἀρχὴ εἶχε γίνει ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἦταν ἀρκετὸ γιὰ τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς ΕΟΚΑ. Ἡ ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα ἦταν ὁ ἀπώτερος στόχος. Ἂν καὶ ἡ ἀνεξαρτησία ἔφερε προσωρινὰ εἰρήνη στὸ νησί, ἐν τούτοις τὸ νέο Σύνταγμα ἀπαγόρευε τὴν ἕνωση τῆς Κύπρου μὲ ἄλλο κράτος καὶ κάθε πιθανὴ διχοτόμηση. Καθιστοῦσε ἐγγυήτριες δυνάμεις τὴν Ἑλλάδα, τὴν Τουρκία καὶ τὴ Βρετανία. Ἡ Βρετανία κατάφερε, μέσῳ τῆς συμφωνίας, νὰ διατηρήσει στρατιωτικὲς βάσεις στὸ νησὶ μειώνοντας τὸν βαθμὸ ἀνεξαρτησίας. Ἀξίζει νὰ σημειώσουμε ὅτι αὐτὲς οἱ περιοχὲς μετατράπηκαν ἀργότερα μὲ βρετανικὴ ἀπόφαση σὲ κτήση τοῦ βρετανικοῦ στέμματος καὶ ὄχι ἁπλῶς βάση (κάτι σὰν τὸ Γιβραλτάρ)!
Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Ἡ συνεισφορὰ τῆς Ἐκκλησίας στὴν προσπάθεια ἦταν καθοριστική. Ἡ ὀργάνωση ΟΧΕΝ ἦταν ὁ προθάλαμος εἰσόδου στὴν ΕΟΚΑ καὶ πολλοὶ ἀγωνιστὲς ξεκίνησαν ἀπὸ ἐκεῖ. Τὴ μεταλαμπάδευση τῆς ἐξέγερσης στοὺς νέους, εἶχε ἀναλάβει ἡ ΑΝΕ («Ἄλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ»). Μὲ “παράνομες” προκηρύξεις καθὼς καὶ τὸ ἔντυπο «Ἐγερτήριον Σάλπισμα» βοήθησε στὴ διάδοση τοῦ ἰδεολογικοῦ ὑποβάθρου τῆς ἐξέγερσης. Στὶς 15/1/1950, ἡ Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία Κύπρου πραγματοποίησε Δημοψήφισμα, στὸ ὁποῖο ὁ Ἑλληνικὸς Κυπριακὸς λαὸς ψήφισε τὴν Ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα, σὲ ποσοστὸ 95,7%. Οἱ Ἄγγλοι, ὅμως, τήρησαν ἀρνητικὴ στάση. Στὶς 28/7/1954, ὁ Ὑφυπουργὸς Ἀποικιῶν, Χένρυ Χόπκινσον, ἀνέφερε: “ἡ Κύπρος ἔχει στρατηγικὴ ἀξία, καὶ γι’ αὐτὸ οὐδέποτε θὰ τύχει αὐτοδιάθεσης”. Ἡ Ἑλλάδα, τὸ 1954, ζήτησε ἀπὸ τὸν ΟΗΕ τὴν «Ἐφαρμογὴν τῆς ἀρχῆς τῶν ἴσων δικαιωμάτων καὶ τῆς αὐτοδιάθεσης τῶν λαῶν, στὴν περίπτωσιν τοῦ λαοῦ τῆς Κύπρου». Στὶς 17/12/1954, ἡ Γ.Σ. τοῦ Ο.Η.Ε. ἀπέρριψε τὴν αἴτηση. Στὶς 9/3/1956, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος συνελήφθηκε στὸ ἀεροδρόμιο Λευκωσίας, ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ μετέβαινε στὴν Ἀθήνα, γιὰ συνομιλίες μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση. Τὴν ἴδια μέρα συνελήφθηκαν καὶ οἱ: Μητροπολίτης Κερύνειας, Παπασταῦρος Παπαγαθαγγέλου καὶ Πολύκαρπος Ἰωαννίδης. Ὅλοι ἐξορίστηκαν στὶς Σεϋχέλλες.
ΗΡΩΩΝ ΠΑΝΘΕΟΝ: Στὶς 10 Μαΐου 1956, οἱ: Μιχαλάκης Καραολὴς καὶ Ἀνδρέας Δημητρίου ἀπαγχονίστηκαν στὶς φυλακὲς Λευκωσίας, γιὰ τὴ δράση τους, ὡς μέλη τῆς Ε.Ο.Κ.Α. Ἐνταφιάστηκαν στὶς κεντρικὲς φυλακές. Ἐκεῖ, ἀργότερα, θὰ ταφοῦν ἄλλα ἕντεκα μέλη τῆς Ε.Ο.Κ.Α. Στὶς 9/8/1956 ἀπαγχονίζονται οἱ: Ἀνδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαὴλ καὶ Ἰάκωβος Πατάτσος. Ἄλλοι τρεῖς ἀγωνιστὲς ἀπαγχονίζονται στὶς 21/9, οἱ: Μιχαὴλ Κουτσόφτας, Ἀνδρέας Παναγίδης καὶ Στέλιος Μαυρομάτης. Ἀκολούθησε ἡ θυσία τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου (3/3/1957), στὴ μονὴ Μαχαιρά, ὅταν οἱ Ἄγγλοι ἔριξαν βενζίνη κι ἐμπρηστικὲς βόμβες στὸ κρησφυγετό του, ὁπότε ὁ ἥρωας ἔγινε ὁλοκαύτωμα. Ξημερώματα τῆς 14ης Μαρτίου 1957 ἀπαγχονίστηκε ὁ 19χρονος μαθητὴς Εὐαγόρας Παλληκαρίδης. Στὶς 5/7/58, οἱ Ἄγγλοι συνέλαβαν ἕνα παιδί, στὸ Αὐγόρου, καὶ πυροβόλησαν ἐναντίον ἀμάχων τοῦ χωριοῦ. Φονεύθηκαν οἱ: Παναγιώτης Ζαχαρία καὶ Λουκία Παπαγεωργίου, ἔγκυος μητέρα ἕξι παιδιῶν. Στὶς 2/9/1958, στὸ Λιοπέτρι, Ἄγγλοι στρατιῶτες περικύκλωσαν τέσσερις ἀγωνιστὲς τῆς Ε.Ο.Κ.Α. Οἱ: Ἀνδρέας Κάρυος, Φώτης Πίττας, Ἠλίας Παπακυριακοὺ καὶ Χρῆστος Σαμαράς, ἔπεσαν νεκροί. Στὶς 19 Νοεμβρίου 1958, οἱ Ἄγγλοι σκότωσαν καὶ τὸν Κυριάκο Μάτση, στὸ Κάτω Δίκωμο.
ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΠΟΥΣ: Ὁ ἀγώνας ἐξερράγη στὶς 0.30″ τὸ πρωὶ τῆς 1ης Ἀπριλίου 1955. Ἡ Κύπρος μετατράπηκε σὲ ἡφαίστειο, τρομάζοντας τοὺς ἀποικιοκράτες. Τὰ γαλανόλευκα λάβαρα ὑψώθηκαν παντοῦ. Ὁλόκληρο τὸ νησὶ ἔγινε μία ἀπέραντη γαλανόλευκη σημαία. Κι ἡ ἀτμόσφαιρα ἠλεκτρίστηκε ἀπὸ πολεμικὰ τροπάρια τοῦ Γένους καὶ ἐμβατήρια ξεσηκωμοῦ. Τὸ ἔθνος ξύπνησε, θυμήθηκε τὴν Ἁγία Λαύρα, τὸ ἐθνικὸ ὄνειρο θερίεψε παίρνοντα σάρκα καὶ ὀστᾶ. Ἐκείνη τὴν πρώτη νύχτα χτύπησε ἡ ὁμάδα τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου στὴ Δεκέλεια, μὲ ἀποστολὴ νὰ προκαλέσουν διακοπὴ τοῦ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος σ’ ὅλο τὸ νησί. Ὁ Μάρκος Δράκος μὲ τὴν ὁμάδα “Ἀστραπὴ” ἀνατίναξαν τὸ Ραδιοφωνικὸ σταθμό. Πρῶτος νεκρὸς ὁ Μόδεστος Παντελῆ. Ὁ ἥρωας πέθανε ἀπὸ ἠλεκτροπληξία ἐπιχειρώντας καταστροφὴ ἠλεκτροφόρων καλωδίων. Τὴν 1η Ἀπριλίου 1955, ἡ Κύπρος ξύπνησε ἀναστατωμένη πρὶν χαράξει ἡ αὐγή. Ἡ ἀναστάτωση σύντομα ἔδωσε τὴ θέση της στὸν ἐνθουσιασμό. Τὸ πανηγύρι ἄρχιζε. Κι ὁ Διγενὴς κυκλοφοροῦσε τὴν προκήρυξή του: “Μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, μὲ πίστιν εἰς τὸν τίμιον ἀγώνα μας, μὲ τὴν συμπαράστασιν ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ μὲ τὴν βοήθειαν τῶν Κυπρίων, ἀναλαμβάνομεν τὸν ἀγώνα διὰ τὴν ἀποτίναξιν τοῦ Ἀγγλικοῦ ζυγοῦ, μὲ σύνθημα τὸ ὁποῖον μᾶς κατέλιπαν οἱ πρόγονοί μας ὡς ἱερὰν παρακαταθήκην: “‘Ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς”. Εἶναι καιρὸς νὰ δείξωμεν, ὅτι ἐὰν ἡ διεθνὴς διπλωματία εἶναι ἄδικος καὶ ἄνανδρος, ἡ Κυπριακὴ ψυχὴ εἶναι γενναία. Ἐὰν οἱ δυνάσται μας δὲν θέλουν νὰ ἀποδώσουν τὴν λευτεριά μας, μποροῦμε νὰ τὴν διεκδικήσωμεν μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια καὶ μὲ τὸ αἷμα μας (…)”
. Ἀρχικὰ ἡ ΕΟΚΑ ἱδρύθηκε μὲ σκοπὸ τὴ διενέργεια μικρῆς ἐκτάσεως στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων, κυρίως δολιοφθορᾶς σὲ ἀγγλικοὺς στόχους στὴν Κύπρο, γιὰ δημιουργία θορύβου ποὺ θὰ ὑποβοηθοῦσε τὶς πολιτικὲς ἐνέργειες τοῦ Μακαρίου γιὰ τὴ λύση τοῦ Κυπριακοῦ ζητήματος. Στὴ συνέχεια, μετὰ τὸ ναυάγιο τῶν διαπραγματεύσεων τοῦ Μακαρίου μὲ τὸν κυβερνήτη Χάρτιγκ (ἀρχὲς 1956), τῆς ἐξορίας τοῦ πρώτου ἀπὸ τὸν δεύτερο (9/3/1956) καὶ τῶν μεγάλης κλίμακας ἐπιχειρήσεων τοῦ Χάρτιγκ κατὰ τῆς ΕΟΚΑ, ἡ ὀργάνωση ἀναμετρήθηκε ἀνοιχτὰ μὲ τοὺς Βρετανούς. Νέος κυβερνήτης ἀνέλαβε ὁ Χιοῦ Φούτ, ποὺ ζητᾶ νὰ συναντηθεῖ μὲ τὸν Γρίβα. Τὸ Κυπριακὸ ζήτημα συζητεῖται σὲ πολλὰ παρασκηνιακὰ ἐπίπεδα. Συγχρόνως ἐκδηλώθηκε μεγάλης κλίμακας ὀργανωμένη ἐπίθεση τῶν Τουρκοκυπρίων κατὰ τῶν Ἑλληνοκυπρίων καὶ τῶν περιουσιῶν τους σὲ ἄμεση συνέργεια μὲ τοὺς Βρετανούς. Ἡ ΕΟΚΑ τότε ξανάρχισε τὴ δράση της, ἐνῶ ἐπαναλαμβάνονταν μεγάλης κλίμακας ἐπιχειρήσεις τῶν Βρετανῶν κατὰ τῆς ΕΟΚΑ. Λίγες ἑβδομάδες ἀργότερα, συνεχίζονται οἱ ἐπιθέσεις τῶν Τουρκοκυπρίων, τοὺς ὁποίους τώρα κτυπᾶ ἡ ΕΟΚΑ. Οἱ Ἄγγλοι μὲ τὴν πολιτικὴ τους δημιουργοῦν στὴν Κύπρο συνθῆκες διακοινοτικῆς διαμάχης. Τελικὰ ὁ ἀγώνας ἔμεινε ἡμιτελής: ἡ Κύπρος ἀνεξάρτητη, ὅμως διχοτομημένη καὶ ἀδικαίωτη στὸν ἀγώνα γιὰ Ἕνωση.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Οἱ θυσίες τοῦ κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ δὲν εὐοδώθηκαν. Τὸ νησί, ἐξ αἰτίας συμφερόντων τῶν μεγάλων δυνάμεων καὶ λαθῶν τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων, ἔμεινε ἐκτὸς ἑλληνικοῦ κράτους. Τὰ διδάγματα, ὅμως, οἱ ἀγῶνες καὶ οἱ θυσίες τῶν νέων της Ε.Ο.Κ.Α. ἀποτελοῦν παρακαταθῆκες πάνω ἀπὸ τὸ ἐφήμερο καὶ τὸ ἰδιοτελές. Ὁ ἴδιος ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Κύπρου συνεχίζει καὶ σήμερα νὰ διαπνέεται ἀπὸ τὴν ἴδια ἡρωικὴ παρακαταθήκη κι ὅποτε χρειάστηκε ἔμεινε σταθερὰ πιστὸς στὴ μνήμη τῶν ἀγωνιστῶν τῆς ΕΟΚΑ, ἀπορρίπτοντας σχέδια τύπου Ἀνάν, δείχνοντας ἀπίστευτη γενναιότητα ἀπέναντι στὸ βόρειο κατακτητὴ γείτονά της, τολμώντας νὰ ἀντιταχθεῖ ἀκόμη καὶ σὲ τρόικες, παραδειγματίζοντας τὴ Μητέρα Πατρίδα.
ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ: ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΤΡΟΠΗ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΕΘΝΙΚΑ στὶς 25 Φεβρουάριος 2020
Ἑλλάδα καὶ Κύπρος: Γνώση καὶ ἀποτροπὴ
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
. Στὰ τελευταῖα ἑξήντα χρόνια οἱ Ἕλληνες, Ἑλλαδίτες καὶ Κύπριοι, εἴμαστε μάρτυρες ὑποχωρήσεων ἔναντι τῶν γειτόνων μας. Καὶ τὸ θέμα εἶναι ὅτι ἐπειδὴ εἴμαστε μονίμως σὲ ἄμυνα καὶ ὑπὸ πίεση πάντα, ἔρχεται κάποια στιγμὴ ποὺ οἱ Ἕλληνες «πραγματιστές», πολιτικοὶ καὶ διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης, προτείνουν νέες ὑποχωρήσεις… Τὸ ζοῦμε μὲ τὰ Σκόπια, μὲ τὴν ὑφαλοκρηπίδα, μὲ τὴν Ἀποκλειστικὴ Οἰκονομικὴ Ζώνη (ΑΟΖ), μὲ τὸ Καστελόριζο, μὲ τὴν Κύπρο. Οἱ γείτονες, μᾶς θεωροῦν ἐνδοτικοὺς καὶ γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ἐπιθετικοί. Οἱ Τοῦρκοι κερδίζουν μὲ τὸν χρόνο σημεῖα καὶ ὅλο καὶ ζητοῦν κάτι πάρα πάνω, καὶ οἱ Σκοπιανοί, χωρὶς καμία ἐκ μέρους μας ἀντίδραση, ἀθετοῦν τὶς δεσμεύσεις τους, ποὺ συμφώνησαν μὲ τὴν κατάπτυστη Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Γιὰ τὴν ἐπιτυχῆ ἀντιμετώπιση καὶ τῶν δύο ἀπαιτοῦνται πατριωτικὴ συνείδηση, γνώση τῆς Ἱστορίας καὶ ἐνεργητικὴ ἀποτροπὴ τῶν σχεδίων τους.
. Στὴν Κύπρο ἀπὸ τὸ 1956 οἱ Τοῦρκοι ὑλοποιοῦν χωρὶς παρεκκλίσεις τὸ σχέδιο ποὺ καταρτισαν γιὰ «ἀνακατάκτηση» ὅλης τῆς Μεγαλονήσου. Πέντε ἀπὸ τὰ ἕξι στάδια τοῦ σχεδίου Νιχὰτ Ἐρὶμ τὰ ἔχουν, δυστυχῶς γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, ὑλοποιήσει. Τὸ σχέδιο ἐφαρμόζεται διαχρονικὰ καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πρόσωπο ποὺ ἔχει τὴν ἐξουσία.
. Πρῶτος στόχος ἦταν σὲ συνεργασία μὲ τοὺς Ἄγγλους, ἄλλους κατακτητὲς τῆς Κύπρου, νὰ ἀποτρέψουν τὴν Ἕνωση τῆς Μεγαλονήσου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Τὸν πέτυχαν. Δεύτερο στόχο ἔθεσαν νὰ ἀποκτήσουν νόμιμα δικαιώματα ἐπὶ τῆς Κύπρου, τὰ ὁποῖα δὲν πέτυχαν μὲ τὴ Συνθήκη τῆς Λωζάνης. Τὸν πέτυχαν μὲ τὴ Συνθήκη Λονδίνου – Ζυρίχης. Τρίτος στόχος ἦταν ἡ συγκέντρωση σὲ θυλάκους τῶν τουρκοκυπρίων, ποὺ ἦσαν διεσπαρμένοι στὴν Κύπρο. Μὲ τὴν τουρκοανταρσία τοῦ 1963-64 πέτυχαν νὰ τοὺς μαζέψουν μὲ τὴ βία σὲ θυλάκους, ὅπου δὲν ἐπέτρεπαν ἔλεγχο ἀπὸ τὸ Κυπριακὸ κράτος.
. Ἑπόμενος, τέταρτος στόχος, εἶναι ἡ ἀνατροπὴ τῆς ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς τῶν Ἑλλήνων. Τὸ 1960 οἱ Ἕλληνες ἀποτελοῦσαν τὸ 82% τοῦ πληθυσμοῦ καὶ οἱ Τοῦρκοι τὸ 18%. Τὸν πέτυχαν μὲ τὴν εἰσβολὴ τὸ 1974 καὶ τὸν ἔκτοτε συστηματικὸ ἐποικισμὸ τῶν κατεχομένων ἐδαφῶν τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Πέμπτος στόχος ἡ ἀνατροπὴ τῆς στρατιωτικῆς ὑπεροχῆς τῶν Ἑλλήνων. Τὸν πέτυχαν μὲ τὴν παράνομη εἰσβολὴ καὶ τὴν αὐθαίρετη ἐγκατάσταση στὰ κατεχόμενα ἐδάφη 45.000 στρατιωτῶν, μὲ τὴν ὑποστήριξη πληθώρας ἁρμάτων μάχης καὶ μονάδων ἀεροπορίας καὶ ναυτικοῦ.
. Ἕνας στόχος τους δὲν ἔχει ἐπιτευχθεῖ. Δὲν ἔχουν κατακτήσει τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία εἶναι μέλος τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ τὸ νόμιμο καὶ ἀναγνωρισμένο κράτος ἀπὸ τὸν ΟΗΕ καὶ ὅλους τους διεθνεῖς Ὀργανισμούς. Οἱ Τοῦρκοι ἐπιδιώκουν νὰ καταργηθεῖ ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία μέσῳ συμφωνίας τύπου σχεδίου Ἀνὰν καὶ στὴ θέση της νὰ δημιουργηθεῖ ἕνα κρατικὸ μόρφωμα, ποὺ στὴν οὐσία θὰ εἶναι ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς Τουρκίας. Ἂν συμβεῖ αὐτό, ὁ ἑπόμενος καὶ τελικὸς στόχος θὰ εἶναι νὰ νομιμοποιηθοῦν οἱ ἔποικοι, νὰ ἀποκτήσουν τὴν πλειονοψηφία στὸν πληθυσμὸ καί, τελικά, οἱ Ἕλληνες τῆς Κύπρου, ἀφοῦ γίνουν μειονότητα, νὰ ἐκδιωχθοῦν ἀπὸ τὴ Μεγαλόνησο, ὅπως οἱ Ἕλληνες τῆς Ἴμβρου καὶ τῆς Τενέδου.-
Η ΡΩΣΙΑ, Η ΤΟΥΡΚΙΑ καὶ Η ΚΥΠΡΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Ἀπρόβλεπτες συνέπειες στὶς σχέσεις τῶν δύο χωρῶν».
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΕΘΝΙΚΑ, ΚΟΣΜΟΣ στὶς 19 Φεβρουάριος 2020
Ἡ Ρωσία, ἡ Τουρκία καὶ ἡ Κύπρος
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
. Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἔχουν ἐκφραστεῖ ἀνησυχίες στὴν Ἑλλάδα κυρίως, ἀλλὰ καὶ στὴν Κύπρο μήπως τὸ Οὐκρανικὸ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα ἐπηρεάσει τὴν πάγια θέση τῆς Ρωσίας στὸ Κυπριακό. Συγκεκριμένα μήπως ἐπηρεάσει τὴ θετικὴ γιὰ τὴν Κυπριακὴ Δημοκρατία στάση τοῦ Ρώσου Προέδρου Πούτιν καὶ τῆς κυβέρνησής του ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου νὰ ἀναγνωρίσει ὡς «Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία» τοὺς ὑποστηριζόμενους ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία τῆς Οὐκρανίας σχισματικοὺς κληρικοὺς τῆς χώρας αὐτῆς.
. Οἱ ἀνησυχίες ἐνισχύθηκαν μὲ τὶς δημοσιογραφικὲς φῆμες, ὅτι ἡ Ρωσία θὰ ἀναγνωρίσει τὸ μὴ ἀναγνωρισμένο ἀπὸ ὁποιαδήποτε χώρα στὸν κόσμο καθεστώς, ποὺ ἔχει ἐπιβάλει ἡ Τουρκία στὰ κατεχόμενα ἀπὸ αὐτὴν ἐδάφη τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Οἱ φῆμες μεταδόθηκαν καὶ στὴν Κύπρο. Ὁ Ρῶσος πρέσβυς στὴ Λευκωσία διαβεβαίωσε τὴν Κυπριακὴ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία ὅτι οἱ φῆμες αὐτὲς εἶναι ἀνυπόστατες καὶ ὅτι οὐδεμία ἀλλαγὴ ὑπάρχει στὴ θέση τῆς Ρωσίας ὡς πρὸς τὸ Κυπριακό. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου δὲν ἔχει πάρει ἀπόφαση νὰ ἀναγνωρίσει τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας καὶ ἡ ἄρνησή της αὐτὴ ὀφείλεται μὲν στὸ ὅτι θεωρήθηκε ὅτι ἡ ἀναγνώριση ἀντιβαίνει στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ὅμως ἐνισχύεται καὶ ἀπὸ τὴν ὑπεύθυνη στάση της στὸ ἐθνικὸ ζήτημα τῆς Μεγαλονήσου.
. Ἡ τελευταίως ἐνίσχυση τῶν ἀνησυχιῶν γιὰ τὴ στάση τῆς Ρωσίας στὸ Κυπριακὸ στηρίζεται στὸν συνδυασμὸ τῆς ὀξείας ἀντίθεσης τοῦ Προέδρου Πούτιν πρὸς τὴν ἐνέργεια τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου νὰ ἀνακηρύξει τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία μὲ τὶς καλὲς σχέσεις ποὺ τελευταίως αὐτὸς ἀναπτύσσει μὲ τὸν Πρόεδρο Ἐρντογάν.
. Οἱ σχέσεις Ρωσίας – Τουρκίας δὲν εἶναι ὅμως ὅσο νομίζεται καλές. Ὁ Τοῦρκος ἀναλυτὴς καὶ δημοσιογράφος Γκαλὶπ Νταλάϊ ἔγραψε στὴν ἱστοσελίδα middleeasteye.net ὅτι αὐτὲς «στὴν τρέχουσα μορφή τους εἶναι προϊὸν πολιτικοῦ ρεαλισμοῦ καὶ τῆς κοινῆς τους δυσαρέσκειας ἔναντι τῆς Δύσης». Τὰ τελευταῖα χρόνια ὑπογράφηκαν μεταξύ τους συμφωνίες πολλῶν δισεκατομμυρίων Εὐρὼ στοὺς τομεῖς τῆς ἐνέργειας καὶ τῶν ἐξοπλισμῶν. Ὅμως σὲ γεωπολιτικὲς στρατηγικές, ὅπως στὴν Οὐκρανία καὶ στὴ Συρία, ἔχουν συγκρουόμενες ἀπόψεις.
. Στὶς 3 Φεβρουαρίου τρ.ἔ. ὁ Ἐρντογὰν ἐπισκέφθηκε τὴν Οὐκρανία καὶ τὰ ὅσα εἶπε καὶ συμφώνησε ἐκεῖ προκάλεσαν τὴν ὀργὴ τῆς Ρωσίας. Τοποθετήθηκε κατὰ τῆς ἐκ μέρους της προσάρτησης τῆς Κριμαίας καὶ χαιρέτησε τὴν τιμητικὴ προεδρικὴ φρουρά, ποὺ τοῦ ἀπέδωσε τιμές, φωνάζοντας «Δόξα στὴν Οὐκρανία» (Slava Ukraine). Πρόκειται γιὰ πολεμικὴ ἰαχή, ποὺ θεωρεῖται ὅτι ἐκφράζει ἀντιρωσικὰ συναισθήματα. Ἐπίσης ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος δεσμεύθηκε νὰ ἀποστείλει στὴν Οὐκρανία πολεμικὸ ὑλικό, ὕψους 34 ἑκατ. $, τὸ ὁποῖο οἱ Ρῶσοι θεωροῦν ὅτι θὰ χρησιμοποιηθεῖ ἐναντίον τους.
. Στὴν Συρία ἡ Τουρκία ἐπιχειρεῖ νὰ διευρύνει τὴν ὑπέρ της οὐδέτερη ζώνη ἐντὸς τοῦ ἐδάφους τῆς Συρίας καὶ νὰ ἐμποδίσει τὴν κυβέρνηση Ἄσαντ νὰ ἀποκτήσει τὸν ἔλεγχο τῆς περιοχῆς τοῦ Ἰντλὶμπ (ΒΔ Συρία). Ἀντίθετα ἡ Ρωσία ὑποστηρίζει τὸν Ἄσαντ καὶ τὶς στρατιωτικὲς ἐπιχειρήσεις τῆς Συρίας στὸ Ἰντλίμπ. Σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκλειστεῖ κλιμάκωση τῆς στρατιωτικῆς ἀντιπαράθεσης Ρωσίας – Τουρκίας, μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες στὶς σχέσεις τῶν δύο χωρῶν.-
Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ [17.01.2020]
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ Uncategorized στὶς 14 Ἰανουάριος 2020
ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ καὶ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΩΝ-2 (Μητροπ. Πάφου Γεώργιος) «Ὅταν ὁ Ἑλληνισμὸς ὑπέκυπτε σὲ ξένους κατακτητές, τοῦτο δὲν ὀφειλόταν μόνο, ἢ κυρίως, στὶς ὑπέρτερες δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ. Ὀφειλόταν πρωτίστως στὴν προηγούμενη ἀπομάκρυνση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὶς διαχρονικὲς ἑλληνικὲς ἀξίες, ποὺ ἐνεργοῦσαν ὡς θώρακας προστασίας καὶ σωτηρίας»
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΕΘΝΙΚΑ στὶς 29 Νοέμβριος 2019
ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΩΝ
-Β´-
Τοῦ Μητροπολίτου Πάφου Γεωργίου
Ὁμιλία στὸν Σύλλογο Χημικῶν
«Οἱ φίλοι του Ἁγίου Μενίγνου»
Ἀθήνα 24.11.2019
Mέρος Α´: ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΩΝ-1 (Μητροπ. Πάφου Γεώργιος)
. Πρῶτος στόχος τους, ποὺ τὸν πέτυχαν, ἦταν ἡ παρεμπόδιση τῆς ἀπόδοσης τῆς Κύπρου στὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἀπελευθερωτικός μας ἀγώνας γινόταν γιὰ τὴν ἕνωση. Μπόρεσαν, μέσῳ τῆς Ἀγγλικῆς δολιότητας, νὰ μὴν μᾶς παραχωρηθεῖ τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης καὶ ἀπέτρεψαν τὴν ἕνωση. Δεύτερο στόχο ἔθεσαν τὴν ἀπόκτηση νόμιμων δικαιωμάτων ἐπὶ τῆς Κύπρου, τὰ ὁποῖα εἶχαν ἀπεμπολήσει μὲ τὴ συνθήκη τῆς Λωζάνης. Τὸ πέτυχαν κι αὐτὸ μὲ τὶς συνθῆκες τῆς ἐγκαθίδρυσης τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, πάλι μὲ τὴ δολιότητα τῶν Ἄγγλων. Τοὺς δόθηκαν ἐγγυητικὰ δικαιώματα, καὶ δικαίωμα διατήρησης μικροῦ στρατιωτικοῦ ἀποσπάσματος στὴν Κύπρο. Τρίτος στόχος ἦταν ἡ συγκέντρωση σὲ θυλάκους, τῶν Τουρκοκυπρίων ποὺ ἦταν διεσπερμένοι σὲ ὅλη τὴν Κύπρο. Μὲ τὴν τουρκοανταρσία τοῦ 1963-64 τοὺς μάζεψαν, μὲ τὴ βία, σὲ μικροὺς θυλάκους, ὅπου δὲν ἐπέτρεπαν ἔλεγχο ἀπὸ τὸ κράτος. Ἔπρεπε νὰ μὴ δείχνουν πειθαρχία σὲ καμιὰ κυβέρνηση, εἴτε αὐτὴ ἦταν τότε ἡ ἀποικιοκρατική, εἴτε ὁποιαδήποτε ἄλλη θὰ ἐγκαθιδρυόταν μελλοντικά, καὶ νὰ ἀποκτήσουν δομὴ κράτους. Ἑπόμενος στόχος ἦταν ἡ “θεραπεία” τῆς ἀριθμητικῆς μειονεξίας τους. Ἦταν τὸ 18% κι ἤμασταν οἱ Ἕλληνες τὸ 82%. Ἔπρεπε, ἔτσι ἔλεγε τὸ σχέδιο Νιχὰτ Ἐρίμ, νὰ κουβαλήσουν κόσμο, ὥστε νὰ μὴ φοβοῦνται κάποιο δημοψήφισμα, ἂν τοὺς ἐπιβληθεῖ, ἢ νὰ τὸ ἐπιδιώξουν, ὅταν θὰ μπορέσουν. Μετὰ τὴν εἰσβολὴ τοῦ 1974 μεταφέρουν συνεχῶς ἐποίκους ἀπὸ τὴν Ἀνατολή. Ὑπάρχει ὁ φόβος σήμερα νὰ εἶναι περισσότεροι ἀπὸ μᾶς. Εἶναι, βέβαια, παράνομοι -ὁ ἐποικισμὸς συνιστᾶ ἔγκλημα πολέμου- ἀλλὰ αὐτοὶ ἐλπίζουν καὶ μεθοδεύουν νομιμοποίησή τους. Ὁ πέμπτος στόχος τους ἦταν ἡ ἐπίτευξη στρατιωτικῆς ὑπεροχῆς στὴν περιοχή. Μὲ 45 χιλιάδες στρατὸ κατοχῆς, 400 ἅρματα μάχης, μὲ τὰ πλοῖα τους νὰ ἁλωνίζουν στὴν ΑΟΖ μας, καὶ τὰ ἀεροπλάνα τους νὰ παραβιάζουν τὸν ἐναέριο χῶρο καὶ τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἑλλάδος, δὲν ὑπάρχει κανένας ποὺ νὰ ἀμφισβητεῖ τὴν ἐπίτευξη καὶ αὐτοῦ τοῦ στόχου τους. Μένει, εὐτυχῶς, ἀνεκπλήρωτος καὶ δύσκολο νὰ ἐκπληρωθεῖ, χωρὶς τὴ συγκατάθεσή μας, ὁ ἕκτος τους στόχος ποὺ εἶναι νὰ ἀποκτήσουν καὶ τὸν πολιτικὸ ἔλεγχο τῆς Κύπρου. Ὅσο ὑπάρχει ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία, τὸ νόμιμο καὶ ἀναγνωρισμένο ἀπὸ τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη Κράτος, τὸ ὁποῖο διαχειριζόμαστε ἐμεῖς, δὲν μπορεῖ νὰ ὑλοποιηθεῖ ὁ στόχος τους αὐτός.
. Ξεκάθαροι, λοιπόν, οἱ προγραμματισμοὶ τῶν Τούρκων καὶ σταθεροί. Δὲν ὑπάρχει ἐρασιτεχνισμὸς στὴ διαχείριση τῶν ἐθνικῶν θεμάτων τους. Μπορεῖ οἱ συγκυρίες νὰ τοὺς ἐπιβάλλουν κάποιους ἑλιγμούς, μπορεῖ νὰ ἀποκρύβουν ἀπὸ τὸν διεθνῆ παράγοντα τὶς στοχεύσεις τους, ὅμως ὁ τελικὸς στόχος μένει ἀμετακίνητος: Ἀνάκτηση τῆς Κύπρου, δηλ. κατάληψη καὶ τουρκοποίηση ὁλόκληρης τῆς Κύπρου. Ἐνδεικτικὸ παράδειγμα εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἀναφέρει στὸ βιβλίο του «Ἡ Ἑλλάδα σὲ κίνδυνο», ὁ Περικλῆς Νεάρχου, πρέσβης τῆς Κύπρου στὸ Παρίσι ἐπὶ προεδρίας Τάσου Παπαδόπουλου.
. Γράφει, λοιπόν, ὁ Περικλῆς Νεάρχου πὼς λίγους μῆνες μετὰ τὴν Τουρκικὴ εἰσβολή, τὴν ἄνοιξη τοῦ 1975, ἀντιπροσωπεία ἐπιφανῶν Τουρκοκυπρίων ἐπεσκέφθη τὸν πρωθυπουργὸ τῆς εἰσβολῆς Ἐτζεβίτ, καὶ τοῦ ζήτησε νὰ ἀνακηρύξει ἐπισήμως τὴ διχοτόμηση, ὅπως ἦταν ὁ Τουρκικὸς στόχος μέχρι τότε. Ὁ Ἐτζεβὶτ τοὺς ἀπάντησε ὅτι μετὰ τὴν εἰσβολή, ποὺ εἶχε κάνει πράξη τὴ διχοτόμηση, δὲν συνέφερε πλέον στὴν Τουρκικὴ πλευρὰ ἡ διχοτόμηση. Τοὺς εἶπε ὅτι μία λύση χωριστοῦ κράτους καὶ συνομοσπονδίας, ὑπὸ τὴν ἐγγύηση τῆς Τουρκίας, θὰ ἐξασφάλιζε καλύτερα τὰ Τουρκικὰ συμφέροντα, ἐφ᾽ ὅσον ἡ Τουρκικὴ πλευρὰ θὰ εἶχε «ἴσο» λόγο πάνω σὲ ὁλόκληρη τὴν Κύπρο καὶ ταυτόχρονα θὰ ἐπιτυγχανόταν γεωπολιτικὴ ἔξωση τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο. Συμπλήρωνε ἐπὶ πλέον: «Μία τέτοια λύση ἀφήνει ἀνοικτὴ τὴν προοπτικὴ γιὰ τὸν ἔλεγχο στὸ μέλλον ὁλόκληρης τῆς Κύπρου ἀπὸ τὴν Τουρκία» (Π. Νεάρχου, «Ἡ Ἑλλάδα σὲ κίνδυνο»,σελ.170).
. Ὁ ἀείμνηστος Νεοκλῆς Σαρρῆς, στὸ βιβλίο του «Ἡ ἄλλη πλευρὰ» σημειώνει: «… Ἡ στοχοθεσία τῆς Τουρκίας προχωρεῖ πολὺ πέραν τῆς διχοτόμησης. Περιλαμβάνει τὸ σύνολο τῆς Κύπρου…» Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ δήλωση τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας στὴν «Ἐλευθεροτυπία» Ἀθηνῶν στὶς 11 Σεπτεμβρίου 1976, ὅτι ἡ διχοτόμηση εἶναι γι’ αὐτοὺς καθαρὴ παραφροσύνη, γιατί θέτει σὲ κίνδυνο τὴν ἀσφάλεια τῆς Κεντρικῆς καὶ Ἀνατολικῆς Μ. Ἀσίας.
. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι γνωστὸ πὼς καὶ ὁ πρώην πρωθυπουργὸς τῆς Τουρκίας, ὁ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου ξεκάθαρα εἶπε, καὶ τὸ ἀναλύει στὸ βιβλίο του, πὼς καὶ ἕνας Τοῦρκος νὰ μὴν ὑπῆρχε στὴν Κύπρο, τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Τουρκίας γιὰ τὴ νῆσο θὰ ἦταν δεδομένο.
. Γιατί ἐξ ἄλλου, οἱ πολυχρόνιες συνομιλίες, παρὰ τὶς τόσες ὑποχωρήσεις μας, δὲν ὁδήγησαν σὲ λύση; Δεχθήκαμε, σχεδόν, ὅλες τὶς ἀπαιτήσεις τῶν Τούρκων, ὅσο παράλογες καὶ ἀντιδημοκρατικὲς κι ἂν ἦταν, μὲ σκοπὸ νὰ φτάσουμε σὲ μίαν ὑποφερτὴ λύση, σ’ ἕνα συμβιβασμό, ἀλλὰ μάταια. Κάθε φορὰ ποὺ ἀποδεχόμασταν μίαν ἀξίωση τῶν Τούρκων, ἐκεῖνοι πρόβαλλαν μίαν ἄλλη πιὸ προχωρημένη.
. Μέσα στὰ πλαίσια τῶν σχεδιασμῶν της καὶ τοῦ μόνιμου στόχου της, ἡ Τουρκία ἄλλαξε βίαια ὅλα τὰ ἑλληνικὰ τοπωνύμια, ὄχι μόνο στὶς κατεχόμενες ἀλλὰ καὶ στὶς ἐλεύθερες περιοχές, περίπου 400.000, καὶ τὰ ἀντικατέστησε μὲ τουρκικά, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν εἰσβολὴ καὶ ἐθνοκάθαρση, γιὰ νὰ ἐξαλειφθεῖ κάθε ἴχνος ἑλληνικῆς παρουσίας στὸ νησὶ (Ἀνδρέα Μακρίδη «Ὁ Ἐκτουρκισμὸς τῶν Ἑλληνικῶν Τοπωνυμίων στὴν Κύπρο», 2010).
. Μέσα στὰ ἴδια πλαίσια ἐπιδιώχθηκε καὶ ἡ ἰσλαμοποίηση τῶν κατεχομένων. Ἀπὸ τὸ 1974 μέχρι τὸ 2019, 74 ἐκκλησίες μας μετατράπηκαν σὲ τζαμιά, κτίστηκαν 85 νέα ἰσλαμικὰ τεμένη καὶ προστέθηκαν ὀθωμανικοῦ-τουρκικοῦ τύπου μιναρέδες σὲ 51 μικρὰ τουρκοκυπριακὰ τζαμιὰ (Πέτρου Σαββίδη «Ἡ ἰσλαμοποίηση τῆς κατεχόμενης Κύπρου», 2019).
. Μία προσεγμένη ἀνάλυση τῶν κινήσεων τῆς Τουρκίας καταδεικνύει ὅτι μὲ τρεῖς κυρίως τρόπους ἐπιδιώκει τὴν κατάληψη καὶ τουρκοποίηση τῆς Κύπρου:
α) Πρῶτα μὲ τὴν ἀποδοχή, ἐκ μέρους μας, μίας λύσης ποὺ νὰ προνοεῖ κατάργηση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καὶ δημιουργία ἐξ ὑπαρχῆς ἑνὸς νέου κράτους. Ὅσο ὑπάρχει ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία, συνυπάρχουν καὶ τὰ ψηφίσματα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν καὶ οἱ ἀποφάσεις τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ποὺ τὴ θωρακίζουν καὶ δὲν μπορεῖ ἡ Τουρκία νὰ νομιμοποιήσει τὴν κατοχή. Ὁ μόνος τρόπος νὰ ἀπαλλαγεῖ ἡ Τουρκία ἀπὸ τὰ ψηφίσματα καὶ τὶς ἀποφάσεις αὐτὲς εἶναι ἡ διάλυση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Τὸ νέο κράτος ποὺ θὰ προκύψει θὰ εἶναι ἀθωράκιστο. Γιὰ νὰ προσφύγει στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη ἢ στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση θὰ θέλει τὴ συγκατάθεση τοῦ Τουρκοκυπριακοῦ «συνιστῶντος κρατιδίου», ποὺ δὲν θὰ τὴν ἔχει. Μὴ ἔχοντας τότε ποῦ νὰ προσφύγουμε, ἀφοῦ μὲ τὴ διάλυση τοῦ νέου κράτους θὰ εἴμαστε κοινότητα καὶ ὄχι κράτος, θὰ γίνουμε ὅμηροι τῆς Τουρκίας. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ παρασυρθοῦμε μὲ κανέναν τρόπο σὲ μίαν τέτοια λύση.
β) Ὁ δεύτερος τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο οἱ Τοῦρκοι ἐπιχειροῦν ὑλοποίηση τοῦ στόχου τους, εἶναι ὁ ἐποικισμός. Οἱ μαρτυρίες τῶν ἴδιων τῶν Τουρκοκυπρίων -ὅσων ἀπ’αὐτοὺς ἀπέμειναν- εἶναι ὅτι σήμερα, πέραν τοῦ στρατοῦ κατοχῆς, ὑπάρχει στὸ κατεχόμενο μέρος τῆς Κύπρου καὶ ἕνας πολὺ μεγάλος ἀριθμὸς ἐποίκων. Πιθανὸν νὰ εἶναι περισσότεροι ἀπὸ μᾶς σὲ πληθυσμό. Τὸ 2007, ὁ τότε ἐκπρόσωπος τοῦ Γ.Γ. τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν Μάϊκλ Μῶλλερ εἶχε πεῖ σὲ κάποιον ἐπιχειρηματία τῆς Πάφου, στὴν παρουσία μου, ὅτι ὁ πληθυσμὸς στὰ κατεχόμενα ἦταν πέραν τῶν 500.000. Καὶ αὐτὸ τὸ συμπέραναν τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη, ὅπως μᾶς εἶπε, κυρίως ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ κινητῶν τηλεφώνων. Ἔκτοτε ὁ ἐποικισμὸς συνεχίστηκε μὲ ἐντατικοὺς ρυθμούς. Ὁ ἐποικισμὸς ἀποτελεῖ, βέβαια, ἔγκλημα πολέμου καὶ καταδικάζεται ἀπ’ ὅλα τὰ κράτη. Ἐπιχειροῦν ὅμως οἱ Τοῦρκοι νομιμοποίησή του, μὲ διάφορους τρόπους. Προβάλλουν ἤδη τὶς δικαιολογίες ὅτι κάποιοι γεννήθηκαν στὴν Κύπρο, κάποιοι παντρεύτηκαν, κλπ. Ἂν συνεχίσουμε νὰ μὴν ἀντιδροῦμε δυναμικά, ὡς πρὸς τὸ θέμα αὐτό, κάποια στιγμὴ θὰ ἔχουμε τὴν τύχη τῆς Ἀλεξανδρέττας. Ἀφοῦ φέρουν μὲ τὸ μέρος τους τοὺς ἰσχυρούς τῆς γῆς, ἔχοντας τὴν πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ, οἱ Τοῦρκοι θὰ ἐπιδιώξουν ἑνιαῖο κράτος καὶ δημοψήφισμα. Ὁ καθηγητὴς Βασίλης Κατσαρός, Ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὡς ἱστορικός, μᾶς λέει ὅτι τὸ 1908 στὴν Ἀλεξανδρέττα, ἐπαρχία τότε τῆς Συρίας, ποὺ ἦταν ἀποικία τῆς Γαλλίας, ζοῦσαν 8000 Τοῦρκοι καὶ 2.500.000 Σύροι (Ἄραβες). Οἱ Ἀγγλογάλλοι, θέλοντας νὰ ἔχουν τὴν Τουρκία μὲ τὸ μέρος τους σὲ ἕναν ἐνδεχόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο, ἀνέθεσαν σ’ αὐτὴ μίαν ἐποπτεία στὴν περιοχή. Σὲ 30 χρόνια, τὸ 1939, ἡ Τουρκία ἄλλαξε τὸν δημογραφικὸ χαρακτήρα τῆς περιοχῆς. Ἔφερε Τούρκους, ἔδιωξε τοὺς ντόπιους, ζήτησε καὶ πέτυχε δημοψήφισμα καὶ κατέστησε τὴν Ἀλεξανδρέττα ἐπαρχία τῆς Τουρκίας. Ἂν δὲν ἀντισταθοῦμε ἀποτελεσματικὰ στὰ ἐποικιστικὰ σχέδια τῆς Τουρκίας θὰ ἔχουμε καὶ ἐμεῖς τὴν τύχη τῆς Ἀλεξανδρέττας.
. Ἐπαναλαμβάνονται καὶ σήμερα τὰ ἴδια πράγματα στὴ Συρία. Ἡ πρόσφατη εἰσβολὴ τῆς Τουρκίας στὴ Συρία, ὅπως παρουσιάστηκε σὲ πρόσφατο ἄρθρο στὴν «Κυριακάτικη Δημοκρατία», ἔχει ὡς στόχο τὴ δημιουργία ζώνης στρατιωτικῆς κατοχῆς, στὴν ὁποία νὰ ἀντικατασταθεῖ ὁ κουρδικὸς πληθυσμὸς μὲ ἐθνοκάθαρση καὶ νὰ δημιουργηθοῦν διοικητικές, ἐκπαιδευτικὲς καὶ θρησκευτικὲς δομὲς (ὅπως ἔπραξε καὶ στὸ κατεχόμενο τμῆμα τῆς Κύπρου), προκειμένου νὰ ἀκολουθήσουν τὰ στάδια τῆς αὐτονόμησης καὶ τῆς ἐνσωμάτωσης στὴν Τουρκία ( Ἄρθρο τοῦ Σάββα Καλεντερίδη, 4 Νοεμβρίου 2019).
γ) Καὶ τέλος, θὰ ἐπιδιώξουν τὸν στόχο τους, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ ἐκφοβισμοῦ. Θὰ πράξουν ὅ,τι ἔπραξαν στὴν Ἴμβρο καὶ στὴν Τένεδο, ἀναγκάζοντάς μας νὰ φύγουμε στὸ ἐξωτερικό, γιὰ ἐξασφάλιση ἀσφάλειας γιὰ τὰ παιδιά μας. Ἡ παραμονὴ τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἴμβρου καὶ τῆς Τενέδου στὰ νησιά τους ἐξασφαλιζόταν μὲ τὴ συνθήκη τῆς Λωζάνης. Θὰ εἶχαν εὐρεῖες ἐλευθερίες, σχολεῖα, αὐτοδιοίκηση κλπ. Οἱ Τοῦρκοι τότε μετέφεραν τὶς φυλακὲς ὑψίστης ἀσφαλείας τους στὴν Ἴμβρο. Τὴ μία νύκτα ἄφησαν νὰ διαφύγει ἕνας βαρυποινίτης ποὺ σκότωσε κάποιον Ἕλληνα, τὴν ἄλλη ἄφησαν ἄλλον ποὺ βίασε μίαν Ἑλληνίδα, μὲ ἀποτέλεσμα σιγὰ-σιγὰ ὁ Ἑλληνικὸς πληθυσμὸς νὰ φύγει. Ἔτσι θὰ ἐπιδιώξει καὶ στὴν Κύπρο ἡ Τουρκία. Προκαλώντας προβλήματα στὴ γραμμὴ ἀντιπαράταξης, ἢ μὲ τοὺς Τούρκους καὶ τοὺς λαθρομετανάστες ποὺ διατηροῦν ὡς ἐγκάθετους στὶς ἐλεύθερες περιοχές, θὰ δημιουργήσουν κλίμα ἀνασφάλειας καὶ πανικοῦ στὶς τάξεις τοῦ λαοῦ, μὲ μόνο τρόπο ἀντίδρασης τὴν φυγή.
. Τὸ πόσο ἐμεῖς ὑπνώττουμε, ἢ ἐθελοτυφλοῦμε, ἐνῶ τὰ σχέδια τῆς Τουρκίας εἶναι ξεκάθαρα, ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς ξένους, φαίνεται ἀπὸ τὸ ἑξῆς περιστατικό, ποὺ ὅσες φορὲς κι ἂν τὸ ἀφηγηθῶ, ἀνατριχιάζω στὴν ἀφήγησή του: Ὁ προηγούμενος Πατριάρχης Ἀντιοχείας, ὁ Μ. Ἰγνάτιος, λόγῳ τῶν πολλῶν δυσκολιῶν ποὺ ἀντιμετώπιζε τὸ ποίμνιό του στὴ Συρία, πρὶν ἀκόμα ξεσπάσει ἐκεῖ ἡ σημερινὴ κρίση, σκεφτόταν ὅτι κάποτε θὰ ἀναγκαζόταν νὰ φύγει ἀπὸ τὴ Δαμασκό, ἕδρα τοῦ Πατριαρχείου κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια. Ἔλεγε, λοιπόν, πρὶν ἀπὸ 20 περίπου χρόνια, στὸν τότε Μητροπολίτη Πάφου, τὸν σημερινὸ Ἀρχιεπίσκοπο, ὅτι σκέψη του, παλαιότερα, ἦταν νὰ μεταφέρει τὴν ἕδρα του στὴν Κύπρο. Τώρα, ὅμως, ἔλεγε, φοβοῦμαι ὅτι θὰ σᾶς διώξουν πρὶν ἀπὸ μᾶς. Ἐκεῖνος ἔβλεπε ἀπὸ τότε, πρὶν 20 χρόνια, καὶ τοὺς σχεδιασμοὺς καὶ τὴν πολιτικὴ τῶν Τούρκων. Ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νὰ ὑπνώττουμε.
. Ἡ Κύπρος βρίσκεται, χωρὶς ἀμφιβολία, αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὴν κρισιμότερη φάση τῆς ἐθνικῆς της ζωῆς. Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Κύπρου βρίσκεται, σήμερα, σὲ τροχιὰν ἀφανισμοῦ ἀπὸ τὸν τόπο στὸν ὁποῖο ζεῖ ἐδῶ καὶ 35 αἰῶνες.
. Γνωστοὶ καὶ θανάσιμοι οἱ σχεδιασμοὶ τῶν Τούρκων. Θὰ ὁδηγηθοῦμε, ὅμως, στὴν ἀπόγνωση; Θὰ σταθοῦμε σὲ ρυθμοὺς «εὐσυμπάθητου θρήνου…στενάζοντες ὀδυνηρῶς ἐκ βάθους ψυχῆς..» νὰ κλαῖμε ἁπλῶς τὴ μοίρα μας; Θὰ παρακολουθήσουμε παθητικὰ τὴν ἔκβαση τῶν πραγμάτων; Ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ ἀντισταθοῦμε στὴν ὑλοποίηση τῶν Τουρκικῶν στόχων καὶ νὰ τοὺς ματαιώσουμε. Ὀφείλουμε νὰ ἀναχαιτίσουμε τὴν ψυχολογικὴ κατάρρευση τοῦ λαοῦ, νὰ ἀνορθώσουμε τὸ ἠθικό του, νὰ τοῦ ἐμπνεύσουμε πίστη στὶς δυνάμεις του.
. Εἶναι γεγονὸς πὼς τὰ συγκριτικὰ ὑλικὰ μεγέθη, μὲ ἀντίπαλο τὴν Τουρκία, εἶναι συντριπτικὰ σὲ βάρος μας, ὅπως, ἐξ ἄλλου, ἦταν πάντα στὴν ἱστορικὴ διαδρομὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Εἶναι, ὅμως, ἐπιλογὴ ἡ παράδοση, γιατί ὁ ἀντίπαλος εἶναι ἰσχυρός; Στὴν Ἱστορία μας, ἀποδείχτηκε πολλὲς φορές, ὅτι τὸ ψυχικὸ σθένος καταβάλλει τὸν ἀριθμό.
. Χωρὶς νὰ παραγνωρίζουμε τὴν ἐπιβαλλόμενη σύνεση στὶς κινήσεις καὶ στὶς προσπάθειές μας, ἄλλο τόσο θὰ πρέπει νὰ ἀγνοήσουμε τὶς φωνὲς τῶν λεγόμενων ρεαλιστῶν γιὰ «ἀμετακίνητα τετελεσμένα», καὶ οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὡς «ἐθνικὴ αὐτοκτονία» κάθε ἀντίσταση στὰ σχέδια τοῦ κατακτητῆ. Οὔτε ὁ Παλαιολόγος, οὔτε ὁ Ἐθνομάρτυς Κυπριανός, οὔτε ὁ Λεωνίδας, οὔτε ὁ Αὐξεντίου, ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν πατρίδα, ἐν γνώσει τους ὅτι θὰ πέθαιναν, ἀνέμεναν νὰ κριθοῦν οἱ πράξεις τους ἀπὸ Ἐφιάλτες, ἀπὸ Περσόφιλους, Ἀγγλόφιλους, ἢ Τουρκόφρονες. Ἡ ἐθνικὴ ἀντίσταση δὲν ὑπῆρξε ποτὲ καὶ δὲν εἶναι ἐθνικὴ αὐτοκτονία. Ἀντίθετα θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ πρώτη προτεραιότητα τῆς ζωῆς μας.
. Πῶς θὰ πρέπει, λοιπόν, νὰ δράσουμε ;
. Θὰ πρέπει πρῶτα οἱ ἡγεσίες Κύπρου καὶ Ἑλλάδας νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι τὸ κυπριακὸ εἶναι πρόβλημα πανεθνικό.
. Εἰδικά, ἡ Ἑλληνικὴ ἡγεσία ὀφείλει νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ Κυπριακὸ ὡς ζωτικὸ ἐθνικὸ θέμα, ὄχι ἁπλῶς μὲ τὴν ἔννοια τῆς συμπαράστασης ἢ συμπαράταξης πρὸς τοὺς «ἀδελφοὺς Κυπρίους», ὅπως συνηθίζει νὰ λέει, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἔννοια ὅτι τὸ Κυπριακὸ ἀφορᾶ εὐθέως τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἑλληνικοῦ χώρου. Τὸ Κυπριακὸ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὸ θέμα τῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου. Ἡ ἀσφάλεια τῆς Κύπρου εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὴν ἀσφάλεια τῆς Ἑλλάδας καὶ ἀντίστροφα.
. Οἱ τουρκικὲς ἀπειλές, τόσο στὴν Κύπρο ὅσο καὶ στὸ Αἰγαῖο, ἔχουν παλιὰ ἱστορία καὶ δὲν εἶναι ἕνα πρόσφατο ξέσπασμα ἑνὸς νοσηροῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ τοῦ Ἐρντογάν. Ὁ Γκιουνές, ποὺ ἦταν ὁ Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας κατὰ τὴν εἰσβολή, δήλωσε ἀπερίφραστα: «Ἡ Κύπρος εἶναι τόσο πολύτιμη, ὅπως τὸ δεξὶ χέρι μίας χώρας ποὺ νοιάζεται γιὰ τὴν ἄμυνά της ἢ γιὰ τοὺς ἐπεκτατικούς της στόχους, ἂν ἔχει…». Ἀναφορικὰ μὲ τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, ἡ Τουρκία ἔχει θέσει στόχο της τὴν ἀναθεώρηση τοῦ καθεστῶτος τους, ἀπὸ τὸ 1973. Ἡ Τουρκία οὔτε ἀποκρύπτει οὔτε συγκαλύπττει τὴν ἐπιδίωξή της αὐτή. Ὁ πρώην Πρωθυπουργὸς καὶ Πρόεδρος Τουργοὺτ Ὀζάλ, ποὺ ἐθεωρεῖτο μάλιστα μετριοπαθής, δήλωνε τὸ 1986 ὅτι «ἡ παροῦσα κατάσταση, ἡ ὁποία ὑπάρχει μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας, δὲν εἶναι ἱκανοποιητική. Ἐὰν ἡ Τουρκία ἤξερε ποῦ θὰ τὴν ὁδηγοῦσε ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάνης δὲν θὰ τὴν εἶχε ὑπογράψει ποτέ… Ἐμεῖς δὲν ξεχνοῦμε ὅτι χάσαμε μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας τὰ νησιά, τὰ πάτρια τουρκικὰ ἐδάφη». Ἀρκετὰ ἀποκαλυπτικὸς εἶναι καὶ ὁ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου στὸ βιβλίο του «Τὸ Στρατηγικὸ Βάθος, ἡ διεθνὴς θέση τῆς Τουρκίας»: «Μία Τουρκία ποὺ ἔχει ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὸ Αἰγαῖο κι ἔχει περικυκλωθεῖ στὰ νότια ἀπὸ τὴ Ρωμαίικη Διοίκηση τῆς νότιας Κύπρου σημαίνει ὅτι τὰ περιθώριά της νὰ κάνει ἕνα ἄνοιγμα στὸν κόσμο ἔχουν περιοριστεῖ σημαντικὰ» (σελ 267).
. Θὰ πρέπει νὰ συναισθανθοῦμε καὶ νὰ πιστέψουμε στὶς δυνάμεις μας. Εἴμαστε, Ἑλλάδα καὶ Κύπρος, δύο κράτη μέλη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Συντονιζόμενοι μποροῦμε νὰ πετύχουμε πολλά. Ἔχουμε ἕνα τεράστιο τμῆμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ σκορπισμένο σ’ ὅλη τὴν ὑφήλιο, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ὀργανωθεῖ καὶ νὰ προωθήσει τὰ ἐθνικά μας δίκαια. Ἡ γεωγραφική μας θέση δὲν εἶναι κατώτερη, ἀπὸ γεωστρατηγικῆς πλευρᾶς, ἀπὸ τὴ θέση τῆς Τουρκίας. Μποροῦμε νὰ τὴ χρησιμοποιήσουμε στὸ ἔπακρο γιὰ προστασία τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων. Κι ἀκοῦμε μὲ λύπη, πὼς ἀνανεώθηκαν οἱ συμφωνίες μὲ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς γιὰ τὶς βάσεις στὴν Κρήτη κι ἀλλοῦ, χωρὶς σθεναρὲς ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση γιὰ τὴν ἄμυνα καὶ τὴν προστασία ἐθνικῶν συμφερόντων τῆς χώρας. Μακάρι νὰ ἔγιναν καὶ νὰ μὴν τὶς ξέρουμε.
. Ὁ Θουκυδίδης ἐπισημαίνει ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὅτι οἱ πόλεμοι δὲν ἐξελίσσονται πάντα, ὅπως ἦταν ἡ πρόβλεψη τῶν ἐμπνευστῶν τους. Ἀπρόοπτοι καὶ ἀστάθμητοι παράγοντες ἀναδεικνύουν ἀδυναμίες γιὰ τοὺς μεγάλους καὶ εὐκαιρίες γιὰ τοὺς μικρούς. Κι εἶναι παρήγορο καὶ ἐνθαρρυντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια, παρουσιάζονται τέτοιες εὐκαιρίες, ἐπιδιώκονται συμφωνίες καὶ συνάπτονται συμμαχίες μεταξὺ Ἑλλάδας, Κύπρου καὶ ἄλλων χωρῶν τῆς περιοχῆς (Ἰσραήλ, Αἰγύπτου, Λιβάνου κλπ). Εἶναι καλὲς καὶ ἐπωφελεῖς οἱ συμμαχίες αὐτές. Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ ἐπιδιωχθεῖ εἶναι κυρίως οἱ κοινοὶ προγραμματισμοὶ Κύπρου καὶ Ἑλλάδας. Μὲ τὶς ἄλλες χῶρες ὑπάρχει ὁ κίνδυνος, μὲ τὴν ἀλλαγὴ κυβέρνησης, νὰ ἀλλάξει καὶ ὁ τρόπος ἀντιμετώπισής μας. Εἶναι πολὺς καιρὸς ποὺ τὸ Ἰσραὴλ συνεργαζόταν πλήρως μὲ τὴν Τουρκία; Ὅταν στὴν Αἴγυπτο κυβερνοῦσε ὁ Μόρσι καὶ οἱ Ἀδελφοὶ Μουσουλμάνοι, εἴχαμε ἢ μπορούσαμε νὰ ἔχουμε, ὁποιαδήποτε συμμαχία; Ἂν αὔριο ὁ Σίσσι τῆς Αἰγύπτου ἀνατραπεῖ; Ὅμως μὲ τὴν Ἑλλάδα τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά. Εἴμαστε Ἕλληνες, ἔχουμε τὴν ἴδια φύτρα, δὲν μποροῦν νὰ μᾶς χωρίσουν ἰδεολογίες, ἢ ἄλλες διαφορές. Θὰ πρέπει, λοιπόν, νὰ ἐπιδιώξουμε ἕνα νέο ἑνιαῖο ἀμυντικὸ δόγμα μὲ τὴν Ἑλλάδα. Δὲν εἴμαστε μακριά, ὅπως κάποτε ἀκούσαμε ἀπὸ πρωθυπουργικὰ χείλη.
. Μὰ καὶ στὸ διπλωματικὸ πεδίο μποροῦμε νὰ πετύχουμε πολλά, συνεργαζόμενοι. Θυμούμαστε πάντα, μὲ εὐγνωμοσύνη, τὴν ἀποφασιστικὴ κίνηση τῆς Ἑλλάδας γιὰ εἰσδοχὴ τῆς Κύπρου στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Ἀξίωσε καὶ πέτυχε, ἐπισείοντας καὶ τὸ δικαίωμα τοῦ veto, τὴν εἰσδοχὴ ὡς συνόλου καὶ ὄχι τῆς καθεμιᾶς ξεχωριστά, καὶ τῶν δέκα τότε ὑποψηφίων χωρῶν. Χωρὶς αὐτὴ τὴν κίνηση ἴσως νὰ μὴν εἰσερχόμασταν στὴν Εὐρώπη, μὲ τὸ θέμα τῆς κατοχῆς ἄλυτο.
. Ὕστερα θὰ πρέπει νὰ κατανοήσουμε ὅτι χωρὶς σταθερὴ γραμμὴ καὶ μὲ τὸ νὰ κάνουμε σημαῖες τὶς ἀπαιτήσεις τῶν Τούρκων, ποὺ ἀπορρίψαμε προηγουμένως, ἐπιδεικνύοντας, τάχα, καλὴ θέληση, δὲν ἐξυπηρετοῦμε τὸ ἐθνικὸ συμφέρον, οὔτε καὶ κατευνάζουμε τὸν κατακτητή. Πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια ζητούσαμε διεθνῆ διάσκεψη γιὰ τὸ Κυπριακὸ καὶ ἡ Τουρκία ἀντέτεινε πενταμερῆ (τρεῖς οἱ «ἐγγυήτριες» δυνάμεις ἡ Ἑλληνοκυπριακὴ καὶ ἡ Τουρκοκυπριακὴ κοινότητα). Ἐπιμέναμε ὅτι τουλάχιστον θά’ πρεπε νὰ ἀντιπροσωπεύεται καὶ ἡ Κυπριακὴ Δημοκρατία ὡς κράτος καθὼς καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Δὲν τὰ καταφέραμε καὶ συρθήκαμε στὴν πενταμερῆ ποὺ ἀπέτυχε. Τώρα μὲ τὴ στασιμότητα στὸ Κυπριακὸ φτάσαμε στὸ σημεῖο, νὰ ζητοῦμε ἐμεῖς ἐπιμόνως πενταμερῆ καὶ νὰ ἀρνεῖται ἡ Τουρκία. Πῆρε ὅ,τι ἤθελε, μετακίνησε τώρα τὸν ἐνδιάμεσο στόχο της. Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ τὴ Δ.Δ.Ο. Τὴ ζητοῦσαν ἐπίμονα οἱ Τοῦρκοι, ξέροντας ὅτι ὁδηγεῖ στὴν Τουρκοποίηση. Τώρα ποὺ μετακίνησαν τὸν στόχο τους ἀλλοῦ, τὴν κάναμε ἐμεῖς σημαία τοῦ ἀγώνα μας. Καὶ πάλιν ὅμως δὲν ἱκανοποιεῖται ὁ κατακτητής.
. Ἡ ἐντύπωση, ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅτι οἱ συνομιλίες, οἱ ὁποιεσδήποτε συνομιλίες, κι ὅταν αὐτὲς ἁπλῶς γίνονται χωρὶς καμιὰν προοπτικὴ ἐπιτυχίας, ἀποτελοῦν ὀμπρέλα προστασίας ἀπὸ χειρότερες καταστάσεις, εἶναι πέρα γιὰ πέρα λανθασμένη. Δὲν συνομιλούσαμε, μήπως, ὅταν ξεκίνησε ἡ δεύτερη φάση τῆς εἰσβολῆς; Ἢ ὅταν ἀνακηρύχθηκε τὸ ψευδοκράτος; Ἢ ὅταν κατασκεύαζαν τὸν ἀγωγὸ ποὺ μεταφέρει νερὸ ἀπὸ τὴν Τουρκία; Ἢ ὅταν προωθοῦνταν στὰ Στροβίλια, στὴν περιοχὴ Ἀμμοχώστου; Κι ἀκόμα· σταμάτησαν καμιὰ φορὰ οἱ παραβιάσεις στὸν ἐναέριο χῶρο μας ἢ στὴν ΑΟΖ μας μὲ τὶς συνομιλίες; Δὲν θέλω νὰ πῶ πὼς δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐπιχειρηθεῖ διάσπαση τοῦ ἀδιεξόδου. Δὲν εἶναι ὅμως πανάκεια οἱ συνομιλίες. Οὔτε καὶ θὰ πρέπει νὰ ἐπιδιωχθεῖ ἡ ἐπανέναρξή τους μὲ κάθε θυσία καὶ μὲ νέες ὑποχωρήσεις. Κι ἀνησυχῶ φοβερὰ γιὰ τὴν αὐριανὴ συνάντηση τοῦ Προέδρου μὲ τὸν κατοχικὸ ἡγέτη καὶ τὸν Γκουντέρες. Θὰ ἀντέξει στὶς πιέσεις ὁ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας; Δηλώναμε πρὶν λίγους μῆνες ὅτι ἂν ἡ Τουρκία δὲν ἀποσυρθεῖ ἀπὸ τὴν ΑΟΖ μας, δὲν θὰ ξεκινούσαμε συνομιλίες. Τελευταία αὐτὴ ἡ προϋπόθεση ἀποσιωπήθηκε. Συρόμαστε ἐκεῖ ποὺ θέλει ἡ Τουρκία, χωρὶς σταθερὸ στόχο καὶ σταθερὲς ἐπιδιώξεις. Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ξεχνοῦμε τόσο εὔκολα τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐργάζεται ἡ Τουρκία καὶ πῶς προωθεῖ τὰ σχέδιά της, οὔτε καὶ νὰ μᾶς διαφεύγει ὁ τελικὸς στόχος της.
. Ὁ ἀείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος μοῦ εἶχε πεῖ, μὲ πικρία, κάποτε, πὼς ὅταν ἀνέλαβε τὴν Προεδρία τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἐπεσκέφθη τὴν Ἀθήνα καὶ ζήτησε νὰ δεῖ τὰ ἀρχεῖα τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν γιὰ τὸ Κυπριακό. Πληροφορήθηκε μὲ ἔκπληξη καὶ ἀπογοήτευση ὅτι τέτοια ἀρχεῖα δὲν ὑπῆρχαν. Ἡ διαχείριση τοῦ Κυπριακοῦ ἀπὸ τὸν ἑκάστοτε Ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν ἦταν ἐρασιτεχνική. Φαντάζεστε τὴ μειονεκτικὴ θέση μας ἀπέναντι στοὺς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι, ὅπως εἴδαμε, ἔχουν μία σταθερὴ διαχρονικὴ πολιτικὴ στὸ Κυπριακὸ καὶ τὰ ἄλλα ἐθνικά τους θέματα, τὴν ὁποία ὑλοποιοῦν, ὁποιαδήποτε Κυβέρνηση κι ἂν εἶναι στὴν ἀρχή. Σ’ ἐμᾶς συμβαίνουν ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα: Ὁ Γεώργιος Παπανδρέου ἀπέστειλε τὴ μεραρχία στὴν Κύπρο τὴν ὁποία ἀπέσυρε ἡ Χούντα. Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου ὑπέγραψε καὶ προώθησε μὲ τὴν Κυπριακὴ Κυβέρνηση τὸ δόγμα τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ χώρου, ὁ Σημίτης τὸ κατήργησε ἐνῶ ὁ Γιῶργος Παπανδρέου, ὁ νεώτερος, δὲν θὰ κατάλαβε ὅτι εἴμαστε κι ἐμεῖς Ἕλληνες.
. Δὲν ὑπονοῶ ὅτι στὴν Κύπρο εἴμαστε σὲ καλύτερη θέση. Ἐμεῖς φτάσαμε σὲ σημεῖο νὰ ἔχουμε καταγγείλει τὸν Πρόεδρό μας στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη ὅτι ἐπηρέασε ἀνεπίτρεπτα τὴν κρίση τοῦ λαοῦ κατὰ τὸ δημοψήφισμα τοῦ 2004. Μία ἀνηλεὴς προπαγάνδα, ποὺ ἐκπορεύτηκε καὶ χρηματοδοτήθηκε καὶ ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, εἶχε πείσει, πρὶν λίγα χρόνια, τὸν λαὸ ὅτι χρειαζόταν «πρόεδρος λύσης», ὅτι δηλ. ἐμεῖς δὲν θέλαμε μέχρι τότε λύση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκλεγεῖ, ὅπως θὰ θυμάστε, κάποιος ποὺ καταβαράθρωσε καὶ τὸ ἐθνικὸ θέμα καὶ τὴν οἰκονομία.
. Γιὰ νὰ ἔχει σοβαρὲς πιθανότητες ἐπιτυχίας ἡ προσπάθειά μας, γιὰ ἀποτροπὴ τῶν τουρκικῶν σχεδιασμῶν σὲ βάρος τῆς πατρίδας μας, ἀπαιτεῖται νὰ ἀναθεωρήσουμε τὶς ἀρχές μας, νὰ ἐπιστρέψουμε στὶς ἀξίες τῆς φυλῆς καὶ τῆς πίστης μας. Νὰ θυμηθοῦμε πὼς ὅταν ὁ Ἑλληνισμὸς ὑπέκυπτε σὲ ξένους κατακτητές, τοῦτο δὲν ὀφειλόταν μόνο, ἢ κυρίως, στὶς ὑπέρτερες δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ. Ὀφειλόταν πρωτίστως στὴν προηγούμενη ἀπομάκρυνση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὶς διαχρονικὲς ἑλληνικὲς ἀξίες, ποὺ ἐνεργοῦσαν ὡς θώρακας προστασίας καὶ σωτηρίας. Πολὺ περισσότερο τώρα ποὺ οἱ δίνες μέσα στὰ σημερινὰ ρεύματα τῆς Ἱστορίας εἶναι φοβερὰ ἐπικίνδυνες, καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι ἀδύναμος οἰκονομικὰ καὶ ἑτερόφωτος πολιτιστικά, ὀφείλουμε νὰ κρατηθοῦμε σταθερὰ ἀπὸ τὶς ἀξίες μας.
. Θὰ πρέπει, ὡς ἐκ τούτου, νὰ ἐπιδείξουμε ἰδιαίτερη προσοχὴ στὴν παρεχόμενη στοὺς νέους παιδεία μας. Ἀπὸ τὶς στάσεις ζωῆς καὶ ἀπὸ τὴν φιλοσοφία ζωῆς ποὺ θὰ μεταδώσει στοὺς μαθητὲς ἡ παιδεία καὶ ἀπὸ τὴν προσωπικότητα ποὺ θὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἀναπτύξουν, θὰ ἐξαρτηθεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ ἡ εὐαισθησία τους στὶς διάφορες κοινωνικὲς καὶ ἐθνικὲς προκλήσεις καὶ ἡ διάθεσή τους γιὰ ἀγώνα πρὸς καταξίωση τῆς ζωῆς καὶ ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας.
. Παρόλο ποὺ ἔχουμε συναίσθηση τοῦ σημερινοῦ πολυπολιτισμικοῦ χαρακτήρα τῆς Κυπριακῆς καὶ Ἑλλαδικῆς κοινωνίας, οἱ ἐκπαιδευτικοί μας στόχοι πρέπει νὰ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένοι μὲ μία μακροπρόθεσμη πολιτικὴ ἐθνικῆς καὶ φυσικῆς ἐπιβίωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν Κύπρο. Δὲν πρέπει ἡ διαπολιτισμικὴ ἀγωγὴ νὰ γίνει τὸ μέσον γιὰ κατάργηση, ἢ ὑποβάθμιση τῆς ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας μας. Θὰ σεβαστοῦμε τοὺς ἄλλους, τὰ χαρακτηριστικὰ καὶ τὸν πολιτισμό τους, ἀλλὰ δὲν θὰ ἀλλοιώσουμε τὴν Ἱστορία μας, δὲν θὰ καταργήσουμε τὰ ἐθνικά μας σύμβολα, οὔτε καὶ θὰ ὑποβαθμίσουμε τὶς ἐθνικὲς ἐπετείους μας.
. Ἡ παιδεία μας θὰ πρέπει νὰ ἀντισταθεῖ στὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν. Θὰ πρέπει στὴν Κύπρο νὰ ἐξακολουθήσει νὰ διατηρεῖ ἄσβεστη τὴ μνήμη τῶν κατεχομένων ἐδαφῶν μας καὶ νὰ τονώνει τὸ ἐθνικὸ φρόνημα.
. Ἐπισκεπτόμενος τὰ σχολεῖα γιὰ ἁγιασμοὺς ἢ καὶ ὁμιλίες, ἀλλὰ καὶ συνομιλώντας μὲ πολλοὺς λειτουργούς τῆς παιδείας, ἀντελήφθηκα ὅτι, ἐδῶ καὶ χρόνια, ἐπιδιώκεται σταθερὰ ἡ ὑποβάθμιση τῆς ταυτότητας τοῦ κυρίαρχου τμήματος τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἑλληνική, ἔναντι τῆς ταυτότητας τῶν ἄλλων μικρῶν ἐθνικῶν ὁμάδων ποὺ ὑπάρχουν στὴν Κύπρο. Εἶμαι γνώστης καὶ τοῦ τί γίνεται ἐδῶ. Ἐξ ἄλλου, ἀντιγράφουμε ὅλα τὰ κακά τοῦ Ἑλλαδικοῦ συστήματος.
. Ἡ καλλιέργεια καὶ ἡ ἀνάπτυξη τῆς οἰκείας ταυτότητας δὲν σημαίνει ἐθνικισμὸ οὔτε καὶ ἐθνικὸ ναρκισσισμό, οὔτε ἀσφαλῶς καὶ ὑποτίμηση τῶν ἄλλων. Σημαίνει καλλιέργεια τῶν ἀξιῶν τῆς παράδοσης, στέρεη γνώση τῆς Ἱστορίας καὶ γενικὰ αὐτογνωσία.
. Μέσα στὰ πλαίσια τοῦ ἀγώνα μας θὰ πρέπει νὰ ἀπαιτήσουμε, ὕστερα, ἀγωνιστικὴ διάθεση ἐκ μέρους τῶν ἡγετῶν μας, διαφάνεια στὴ ζωὴ καὶ ἠθικὴ στὸν τρόπο συμπεριφορᾶς τους. Δὲν μπορεῖς μὲ σάπια ἡγεσία καὶ διεφθαρμένες συμπεριφορὲς νὰ ὀργανώσεις ἀποτελεσματικὰ καὶ νὰ φέρεις σὲ πέρας ἕναν ἀγώνα, ἀπὸ τὴν ἔκβαση τοῦ ὁποίου κρίνονται τὰ πάντα.
. Ἐθνικὴ ἐγρήγορση, ἠθικὴ ἀφύπνιση καὶ ἐπιστροφὴ στὶς ἀξίες μας εἶναι, λοιπόν, ἀπαραίτητα γιὰ τὴ διεξαγωγὴ τοῦ ἀγώνα γιὰ ἐθνικὴ ἐπιβίωση. Αὐτὴ ἡ ἐγρήγορση θὰ πρέπει νὰ μᾶς ὁδηγήσει καὶ στὴ λήψη κάποιων στοιχειωδῶν, τουλάχιστον, προστατευτικῶν μέτρων. Ἕνα κράτος ποὺ αὐτοπεριορίζεται σὲ παθητικὴ ἄμυνα, ποὺ ἐν μέσῳ πρωτόγνωρων ἐθνικῶν κινδύνων περιορίζει τὸν χρόνο τῆς στρατιωτικῆς θητείας καὶ ἐκμηδενίζει τὶς στρατιωτικὲς-ἀμυντικὲς δαπάνες του, εἶναι ἀδύνατο νὰ πειθαναγκάσει ἕναν ἐπιθετικὸ ἀντίπαλο σὲ παραίτηση ἀπὸ τοὺς στόχους καὶ τὶς ἐπιδιώξεις του.
. Εἶναι, ἀσφαλῶς ἀναγκαῖο καὶ τὸ ἠθικὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ, ποὺ πρέπει νὰ σφυρηλατηθεῖ στὶς πνευματικές, ἠθικὲς καὶ πολιτιστικές μας ἀξίες, ἀλλὰ εἶναι ἀπαραίτητη καὶ μία ἀμυντικὴ ὑποδομὴ στὴν ὁποία θὰ στηριχτεῖ αὐτὸ τὸ φρόνημα, γιὰ νὰ καταστεῖ ἀποτελεσματικὸ καὶ νὰ μεγαλουργήσει. Καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ τὰ ρίχνουμε ὅλα στὶς κυβερνήσεις. Θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι ὅλοι γιὰ ἀποκοπὴ μισθῶν καὶ στέρηση ἀνέσεων γιὰ ἐνίσχυση τῆς ἄμυνας.
. Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, θὰ πρέπει νὰ πάρουμε τὴ μεγάλη ἀπόφαση τῆς ἀλλαγῆς πλεύσης γιὰ ἐπίλυση τοῦ προβλήματός μας. Γιὰ ὅσους δὲν ἐθελοτυφλοῦν κὰ δὲν πάσχουν ἀπὸ τὸ σύνδρομο τῆς αὐτοδικαίωσης, ἡ χάραξη μίας νέας ἐθνικῆς στρατηγικῆς γιὰ ἐπιδίωξη μίας νέας διαπραγματευτικῆς βάσης, εἶναι μονόδρομος.
. Σὲ κάθε καλόπιστο μελετητὴ τοῦ Κυπριακοῦ, εἶναι ἐμφανὲς ὅτι μία λύση Διζωνικῆς Δικοινοτικῆς Ὁμοσπονδίας (ΔΔΟ) ὁδηγεῖ στὴν κατάλυση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καὶ στὴ διαδοχή της ἀπὸ ἕνα κρατικὸ μόρφωμα, ἀνορθόδοξο, ἀντιδημοκρατικό, ρατσιστικὸ καὶ μὴ βιώσιμο. Μία τέτοια λύση πολὺ γρήγορα θὰ ὁδηγήσει στὴν Τουρκοποίηση.
. Νομίζω πὼς ἀπηχῶ καὶ τὶς ἀπόψεις τῆς πλειοψηφίας τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ ἂν πῶ ὅτι ἐκεῖνο ποὺ δὲν τολμήσαμε τὸ 1983, μὲ τὴν ἀνακήρυξη τοῦ ψευδοκράτους, καὶ τὸ 2004, μὲ τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ δημοψηφίσματος, τὴν ἀπόσειση δηλ. ὅλων τῶν μονομερῶν ὑποχωρήσεων καὶ δεσμεύσεών μας, θὰ πρέπει νὰ τὸ τολμήσουμε τώρα. Καὶ νὰ ἐπανατοποθετήσουμε τὸ πρόβλημά μας στὶς σωστές του διαστάσεις. Τὸ Κυπριακὸ εἶναι πρόβλημα εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς. Θὰ πρέπει ἡ Τουρκία νὰ ἀναγκαστεῖ νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Κύπρο, γιὰ νὰ ἀποκατασταθοῦν πλήρως τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.
. Οἱ κοινὲς προσπάθειες Ἑλλάδας καὶ Κύπρου ἀλλὰ καὶ τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τῶν Ἑλλήνων πρέπει νὰ ξεκινήσουν μὲ τὴν ἀταλάντευτη διεκδίκηση τῶν ὅσων ἀπολαμβάνουν οἱ ἄλλοι Εὐρωπαῖοι καὶ ὅλος ὁ ἐλεύθερος κόσμος, καὶ γιὰ τὸν λαό μας: Οἱ ἄλλοι Εὐρωπαῖοι δικαιοῦνται ἐλεύθερη διακίνηση σὲ ὅλες τὶς χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ἐμεῖς γιατί νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε κάτι τέτοιο στὴν πατρίδα μας; Οἱ ἄλλοι Εὐρωπαῖοι μποροῦν νὰ ἐγκαθίστανται ὅπου θέλουν στὴν Εὐρώπη. Γιατί ἐμεῖς νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ σπίτια μας; Οἱ ἄλλοι ἔχουν τὸ δικαίωμα ἀπόκτησης περιουσίας σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη. Ἐμεῖς γιατί νὰ μὴν μποροῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὶς δικές μας περιουσίες στὰ κατεχόμενα; Γιὰ τοὺς ἄλλους ἰσχύει: Ἕνας ἄνθρωπος, μία ψῆφος. Γιατί σ’ ἐμᾶς τὸ 18% νὰ ζητᾶ νὰ ἐπιβάλλεται στὸ 82%;
. Ὅσες φορὲς μιλῶ σὲ Ἑλλαδικὸ ἀκροατήριο, μετὰ τὶς εὐχαριστίες μου πρὸς τὸν Ἑλληνικὸ λαὸ γιὰ τὴ διαχρονικὴ συμπαράστασή του (εἶναι ἀπὸ τοὺς ἑκάστοτε κυβερνῶντες ποὺ ἔχουμε παράπονα), συνηθίζω νὰ ἐξηγῶ καὶ γιατί θεωροῦμε αὐτονόητη τὴ συμπαράστασή του.
. Δὲν εἴμαστε, Ἕλληνες ἀδελφοί, ἀπομακρυσμένοι συγγενεῖς ποὺ ζητοῦμε τὴ συμπάθειά σας. Εἴμαστε Ἕλληνες ὅπως κι ἐσεῖς. Ἔχουμε τὴν ἴδια φύτρα, τὴν ἴδια καταγωγή. Ἀνδρωθήκαμε μὲ τὰ ἴδια ἰδανικά, λατρέψαμε τὴν Ἑλλάδα ὡς θεά. Μετροῦμε στὸν τόπο μας τόσα χρόνια Ἑλληνικῆς παρουσίας ὅσα κι οἱ Ἀθηναῖοι στὴν Ἀττικὴ κι οἱ Σπαρτιάτες στὴν Πελοπόννησο. Οὔτε καὶ ζητοῦμε οἰκονομικὴ βοήθεια, ὅπως οἱ Ἕλληνες τῆς διασπορᾶς, γιὰ νὰ κρατήσουμε τὴ γλώσσα, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας. Αὐτὰ τὰ κρατήσαμε μὲ θυσίες καὶ ποταμοὺς αἱμάτων, μέσα στοὺς αἰῶνες, ἀντιμετωπίζοντας ποικίλους κατακτητές. Ζητοῦμε τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπιση τῶν κινδύνων γιὰ νὰ κρατηθοῦμε στὶς ρίζες μας, νὰ κρατήσουμε τὸν τόπο μας Ἑλληνικό. Γιατί, ἀλλοίμονο! Ἂν πέσει ἡ Κύπρος, θὰ ἀρχίσει τὸ ξήλωμα τῆς Ἑλλάδος. Θὰ ἔλθει ἡ σειρὰ τῆς Θράκης, τοῦ Αἰγαίου, τῆς Μακεδονίας.
. Τελειώνοντας -νομίζω πὼς καταχράστηκα ἤδη τὸν χρόνο σας- θέλω νὰ πῶ πὼς ἂν μίλησα σὰν ἕνας κοσμικὸς ὁμιλητής, χωρὶς ἀναφορὰ στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ βοήθειά του πρὸς τὸν λαό του, δὲν τὸ ἔκαμα γιατί ξεχνῶ τὸ ἱερατικὸ σχῆμα μου, οὔτε καὶ ἐκ λόγων ὀλιγοπιστίας. Εἶναι γιατί πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπο ὡς ἄβουλο ὄν. Τὸν δημιούργησε ἐλεύθερο, μὲ δυνατότητα ἐπιδίωξης καὶ πραγμάτωσης τῶν στόχων του. Ὀφείλουμε νὰ κάνουμε ὅ,τι περνᾶ ἀπὸ τὸ χέρι μας. Σ’ ὅ,τι ξεπερνᾶ τὶς δυνατότητές μας θὰ ἔλθει βοηθὸς ὁ Θεός. Θὰ πρέπει, λοιπόν, νὰ ἐπιδιώξουμε ὡς Ἑλληνισμὸς στὸ σύνολό του, τὰ δίκαιά μας. Καὶ νά ’μαστε σίγουροι ὅτι ὁ Θεὸς βοηθᾶ καὶ ἐνισχύει ἐκείνους ποὺ βοηθοῦν τὸν ἑαυτό τους.
ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΩΝ-1 (Μητροπ. Πάφου Γεώργιος)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΕΘΝΙΚΑ στὶς 28 Νοέμβριος 2019
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 