ΓΙΑΤΙ ΒΑΠΤΙΣΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ; (Ἀρχιμ. Ἀθαν. Μυτιληναίου [†])

ΕΙΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου μὲ θέμα:
«ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΒΑΠΤΙΣΘΗ;»
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 6-1-1991]  (Γ 126)

.                 «Ποιός εἶναι ὁ Θεός;», ἔλεγε ὁ ἀρχαῖος κόσμος. «Τί εἶναι ὁ Θεός;», ξαναρωτοῦσε ὁ ἀρχαῖος κόσμος. Καὶ οἱ ἀπαντήσεις πολλές. Γιατί δὲν ὑπῆρχε ἀπάντησις. Ὅμως ἡ ἀγάπη καὶ ἡ φιλανθρωπία τοῦὄντως ἀληθινοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔμενε κρυμμένος ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο ἢ καλύτερα, ἡ ἁμαρτία ἐτύφλωσε τὸν ἄνθρωπο καὶ δὲν μποροῦσε νὰ δῆ, ἦλθε καὶ ἔγινε φανερός. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολική του περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε, πρὸς Τίτον: «Ἡ χρηστότης καὶ ἡ φιλανθρωπία ἐπεφάνη τοῦ σωτῆρος ἠμῶν Θεοῦ». «Ἐπεφάνη». Ἔγινε φανερή. Αὐτὸ θὰ πεῖ «ἐπιφάνεια». Θὰ πεῖ«φανέρωσις». Ἡ Θεοφάνεια. Θὰ πεῖ: «Φάνηκε ὁ Θεός».
.                 Πῶς «ἐπεφάνη»; Μὲ τὴν βάπτιση τοῦ Ἰησοῦ, εἰς τὸν Ἰορδάνη ποταμό. Μὲ πολὺ λιτὲς γραμμές, ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος μᾶς πληροφορεῖ: «Τῷ καιρῳ ἐκείνῳ, ἦλθεν ὁ  Ἰησοῦς ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐβαπτίσθη ὑπὸ  Ἰωάννου εἰς τὸν  Ἰορδάνην. Καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ᾽ αὐτόν· καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν· σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα». Ἔτσι ἔμαθε ὁ κόσμος, ἀγαπητοί, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι στὸν οὐρανό, ἀφοῦ ἀπ᾽ τὸν οὐρανὸ ἠκούσθη ἡ φωνή. Ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν γῆν. Ἀλλὰ πανταχοῦ παρών. Δὲν ἔχει ὅμως καμία σχέση μὲ τὴν κτίσιν Του ἀπὸ πλευρᾶς οὐσίας. Δὲν εἶναι δηλαδὴ ἡ κτίσις ὁ Θεός. Τότε ἀντελήφθησαν οἱ ἄνθρωποι ὅτι δὲν μποροῦσαν νὰ λατρεύουν τὴν κτίσιν ὡς Θεόν. Ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ πῆρε, προσέλαβε τὴν κτίσιν Του, δὲν ἐταυτίσθη μὲ τὴν κτίσιν Του, προσέλαβε τὴν κτίσιν Του ὑπὸ τὸ σχῆμα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καὶ ἦλθε ἀπὸ ἀγάπη πολλὴ σὲ μᾶς. Ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Ἕνας καὶ Τριαδικός.
.                 Ὁ Πατὴρ τώρα, στὰ Θεοφάνεια, δίνει τὴ μαρτυρία Του γιὰ τὸν ἀγαπητόν Του Υἱὸν καὶ τὸΠνεῦμα τὸ Ἅγιον δείχνει ἀκριβέστατα τοῦ Ποιὸς εἶναι ὁ Υἱός. Δείχνει. Δὲν γεμίζει τὸν Ἰησοῦν, ἐννοεῖται τὴν ἀνθρωπίνη φύση, μὲ Πνεῦμα Ἅγιον. Ἄπαγε. Δείχνει. Δηλαδὴ πλήρης καὶ ἐκπληκτικὴ Θεοφανεία. Ἔτσι ὁ Υἱὸς ἀποκαλύπτει τὸν Πατέρα καὶ ὁ Πατέρας συστήνει τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δείχνει τὸν Υἱὸν κατ᾽ ἐντολὴν τοῦ Πατρός.
.                 Ἔτσι ὁ κόσμος ἔμαθε τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ποὺ μποροῦσε τώρα νὰ Τὸν λατρεύει καὶ νὰ Τὸν προσκυνᾶ. Εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἀποκάλυψις στὴν ἀνθρωπίνη Ἱστορία, ποὺ ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τὸν Δημιουργό Του. Ἡ πιὸ μεγάλη ἀποκάλυψις. Βέβαια εἶναι ἀληθὲς ὅτι πολλὲς φορὲς ὁ Θεὸς ἀπεκαλύφθη, ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεός, ὅπως ἐπὶ παραδείγματι εἰς τὸν Ἀβραὰμ στὸ Σινὰ καὶ στὴ βάτο εἶναι ὁ Λόγος, ὅμως συσκιασμένα. Ἐδῶ ἔχομε μὲ σαφήνεια τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ. Καὶ μάλιστα ὅταν ὁ Εἷς τῆς Τριάδος, παίρνοντας τὴν ἀνθρωπίνη μορφή, τὸ ἀνθρώπινο σχῆμα, ἦλθε ἀνάμεσά μας κατὰ ἕναν ἀνείπωτα καταπληκτικὸ τρόπο.
.                 Πλάι ὅμως σὲ αὐτὴν τὴν μεγαλειώδη ἀποκάλυψη, γιατί ἔρχεται, ὅπως σᾶς εἶπα, ὁ δεύτερος τῆς Τριάδος, νὰ βαπτισθῆ εἰς τὸν Ἰορδάνη ποταμό, ἔχομε καὶ πλῆθος ἄλλες ἀποκαλύψεις. Ὥστε νὰἐρωτοῦμε, γιατί ἦρθε ὁ δεύτερος τῆς Τριάδος νὰ βαπτισθεῖ εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμόν; Οἱ Πατέρες, ἀγαπητοί μου, ἀναφέρουν ἀρκετοὺς λόγους ποὺ ὁ Ἰησοῦς ἐβαπτίσθη εἰς τὸν Ἰορδάνη. Βέβαια ἕνας, ὄχι, θὰ λέγαμε, κατ’ ἀξίαν πρῶτος, ἀλλὰ δὲν θὰ τοὺς πῶ κατ’ ἀξίαν πρῶτος, δεύτερος, ἁπλῶς μερικούς, δύο, τρεῖς, τέσσερις λόγους νὰ σᾶς ἀναφέρω. Ἦλθε γιὰ νὰ καθαρίσει ἐμένα τὸν ἄνθρωπο. Βαπτίζεται δὲ ὁ Χριστός, «οὐχ ὡς Αὐτὸς χρήζων καθάρσεως, ἀλλὰ τὴν ἐμὴν οἰκειούμενος κάθαρσιν». Δὲν  ἦρθε, ἐπειδὴ ὁ Ἴδιος εἶχε ἀνάγκη νὰ καθαρισθῆ, ἀλλὰ οἰκειώθηκε τὴν δική μου τὴν κάθαρσιν. Καὶ ἐπῆρε τὸ λουτρὸν τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν Ἰορδάνη ποταμό.
.                 Τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου ἦταν βάπτισμα μετανοίας. Ἔχομε τρία βαπτίσματα. Εἶναι τὸ βάπτισμα τῶν Ἰουδαίων, ποὺ ἦταν τρόπον τινά, σὰν διδασκαλία, ἐννοεῖται τῶν Ραβίνων, ὑποχρεωτικό, προκειμένου κάποιος νὰ φάει. Θυμηθεῖτε ποὺ εἶπαν στὸν Κύριον οἱ Φαρισαῖοι γιὰ τοὺς μαθητάς: «Γιατί οἱ μαθηταί σου μὲ ἄπλυτα χέρια τρῶνε τὰ στάχυα, τρίβοντάς τα μὲ τὰ χέρια τους;». Οἱ Ἑβραῖοι, σημειώνει ἐκεῖ ὁ Εὐαγγελιστής, δὲν κάθονται νὰ φᾶνε, ἐὰν δὲν πλυθοῦν ἐάν, ἐάν, ἐάν… Ἦταν ὁ βαπτισμὸς ὁ ἰουδαϊκός. Εἶναι τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου, βάπτισμα μετανοίας. Καὶ τὸ βάπτισμα τὸ χριστιανικό, ποὺ εἶναι βάπτισμα συγχωρήσεως καὶ υἱοθεσίας καὶ μετοχῆς τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.
.                 Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἐβαπτίσθη ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου, τὸ μεσαῖον βάπτισμα. Τὸ βάπτισμα τοῦἸωάννου, τὸ ὁποῖον ἦταν βάπτισμα μετανοίας. Ἀλλὰ πῶς ἐγίνετο; Ἐβυθίζετο ὁ βαπτιζόμενος, ἔμενε βυθισμένος μέσα εἰς τὸ νερὸ καὶ ἔλεγε τὶς ἁμαρτίες του. Γι᾽ αὐτὸ σημειώνει ἐδῶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος. Ἀμέσως ἀνέβηκε ἀπὸ τὸ νερό. Δὲν βγῆκε ἀπὸ τὸνερό. Ἀλλὰ ἀνέβηκε ἀπὸ τὸ νερό. Δηλαδὴ δὲν ἦταν βυθισμένος εἰς τὸ νερό, ὅπως ἦσαν οἱ ἄλλοι. Γιατί; Δὲν εἶχε ἁμαρτίες. Ἦρθε τὶς δικές μου τὶς ἁμαρτίες νὰ συγχωρήσει. Ἦρθε ἐμένα νὰ καθαρίσει, ἐμένα τὸν ἄνθρωπο. Γι᾽αὐτὸ λέγει αὐτὸ τὸ «εὐθύς», ἀμέσως ἀνέβη ἀπὸ τοῦ ὕδατος. Ὁ Ἰησοῦς βαπτίζεται, γιὰ νὰ ἀνοίξει τὸν δρόμο στὸ δικό Του τὸ βάπτισμα, δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς παρέδιδε, καὶ τὸ ὁποῖον εἶναι βάπτισμα, ὅπως σᾶς εἶπα, ἀφέσεως ἁμαρτημάτων, τόσο τοῦ προπατορικοῦ, ὅσο καὶ τῶν προσωπικῶν μας ἁμαρτημάτων.
.                 Ἀκόμη, ἐβαπτίσθη ὁ Κύριος εἰς τὸν Ἰορδάνη ποταμό –ἕνας ἀκόμη λόγος–, γιὰ νὰ συντρίψει τὶς κεφαλὲς τῶν δρακόντων, δηλαδὴ τῶν δαιμόνων, μέσα εἰς τὸ νερὸ τοῦ Ἰορδάνου. Ἴσως φαίνεται περίεργο αὐτό. Ἡ κτίσις, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἔγινε χάριν τοῦ ἀνθρώπου, παρεχωρήθη στὴν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ, ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος ἤδη ἀπὸ τὸν Παράδεισον προσεκύνησε τὸν διάβολον· διότι ἔκανε τὸ θέλημά του. Ἔκτοτε ἡ κτίσις εἶναι δαιμονοκρατουμένη.
.                 Ἔρχεται λοιπὸν ὁ Κύριος νὰ ἁγιάση τὴν κτίσιν, μέσα εἰς τὸ νερὸ τοῦ Ἰορδάνου. Εἶναι δὲἐκπληκτικόν, ὅτι τὸ νερὸ ἐδῶ εἶναι ἀντιπροσωπευτικὸ ὁλοκλήρου τῆς κτίσεως. Θέλετε νὰ σᾶς πῶκάτι; Ὅσοι μπορεῖτε νὰ τὸ συλλάβετε αὐτό. Εἶναι ἐκπληκτικὸν διότι… βέβαια ἡ θεολογία τοῦ νεροῦ εἶναι ἀπέραντη καὶ βαθυτάτη, τώρα ἐδῶ μόνον ἕναν λόγο σᾶς λέγω, ποὺ τὸ νερὸ εἶναι H₂0, ὑδρογόνο δύο, ὀξυγόνο. Τὸ ὑδρογόνο ὅμως εἶναι τὸ πρῶτο στοιχεῖο, ποὺ ὅταν τοῦ προστίθενται πρωτόνια εἰς τὸν πυρήνα του, γίνεται δεύτερο, τρίτο, τέταρτο, πέμπτο, πεντηκοστόν, ἐνενηκοστὸν τόσο…στοιχεῖον. Ὅλη ἡ κτίσις, ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος, εἶναι, ἂς τὸ ποῦμε, ἔτσι χοντρικὰ χοντρικά, ὄχι ἐπιστημονικά, ἐπανάληψις τοῦ ἀτόμου τοῦ ὑδρογόνου. Συνεπῶς τὸ ὑδρογόνο θὰ μποροῦσε νὰκαυχηθῆ ὅτι εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ ἐκπροσωπεῖ ὁλόκληρη τὴ Δημιουργία. Αὐτὸ δὲ τὸ ὑδρογόνο ἔγινε ἀπὸτὴν ἐνέργεια τοῦ φωτός! Ἐκπληκτικόν! «Εἶπεν ὁ Θεὸς καὶ ἐγένετο φῶς». Πρῶτα τὸ φῶς. Μετὰ τὸὑδρογόνο. Μετὰ ὅλη ἡ κτίσις. Ἔτσι λοιπὸν εἶναι, τρόπον τινά, βρίσκεται νὰ ἐκπροσωπῆ τὴν κτίσιν τὸ ὑδρογόνο· τὸ ὁποῖον ἄφθονο βρίσκεται μέσα στὸ νερό.
.                 Ἔτσι, ἁγιάζει ὁ Χριστὸς τὸ νερό, τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ, δηλαδὴ ἁγιάζει ὁλόκληρη τὴν κτίσιν! Καὶ ἁγιάζοντάς την, διώχνει τοὺς δαίμονες, ποὺ ἐδαιμονοκράτουν τὴν κτίσιν. Γι᾽ αὐτὸ γράφει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ ὑμνογράφος, στὸν σημερινὸ Κανόνα, ποὺ ἀκούσαμε στὸν Ὄρθρον, στὸ πρῶτο τροπάριο τῆς πρώτης ᾨδῆς: «Καὶ δρακόντων κεφαλὰς ἐμφωλευόντων, διαθλάττει, ῥείθροις Ἰορδάνου». «Καὶ τὰκεφάλια τῶν δρακόντων, τὰ σπάζει, στὰ ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου». Τύπος δὲ τῶν δαιμονικῶν κεφαλῶν ἦσαν οἱ καταποντισθέντες Αἰγύπτιοι στὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα. Οἱ Αἰγύπτιοι, μεταφορικῶς, συμβολικῶς, θεωροῦνται ὅτι εἶναι τὸ κράτος καὶ τῆς σκιᾶς τοῦ θανάτου, τὸ κράτος τοῦ Ἅδου, οἱ δαίμονες. Προσέξτε· δὲν εἶναι οἱ Αἰγύπτιοι οἱ δαίμονες. Προσέξτε, μὴν τὸ μπερδέψετε, τύπος εἶναι. Ὅταν πῆγαν νὰ περάσουν κι αὐτοὶ καὶ ἐπνίγησαν. Ἔτσι ὁ Ψαλμωδὸς λέγει στὸν 73ον Ψαλμόν: «Σὺ συνέτριψας τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων ἐπὶ τοῦ ὕδατος -Ποιῶν δρακόντων; Μεταφορικῶς. Τῶν Αἰγυπτίων, πού, τρόπον τινά, ἀντιπροσωπεύουν τοὺς δαίμονες-. Σὺ συνέθλασας –εὐθὺς παρακάτω– τὴν κεφαλὴν τοῦδράκοντος». Γιατί πρῶτα ἀκολουθεῖ πληθυντικὸς καὶ μετὰ ἑνικός; Διότι εἶναι οἱ δαίμονες καὶ ἑνικὸς εἶναι ὁ διάβολος, ὁ ἕνας, ὁ ἀρχηγός.
.                 Γι᾽αὐτό, ἀγαπητοί μου, δυνάμει τῆς βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ μας στὸν Ἰορδάνη, σὲ κάθε βάπτισι πιστοῦ λέγονται εὐχές. Ὅπως καὶ στὸν ἴδιον τὸν ὑπὸ βάπτισιν, λέγονται ἀφορισμοί, δηλαδὴ νὰφύγουν οἱ δαίμονες ποὺ τυχὸν ἐμφωλεύουν μέσα εἰς αὐτὴν τὴν ὕπαρξι, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ τοῦ ὕδατος, προκειμένου νὰ γίνη ἡ βάπτισις. Ἀκοῦστε τί λέγει μία εὐχή. Δυστυχῶς ὁ χρόνος δὲν ἐπαρκεῖ νὰ σᾶς κάνω πιὸ πολλὴ ἀνάλυση. Ἀνάγνωση θὰ σᾶς κάνω: «Σὺ καὶ τὰ Ἰορδάνια ῥεῖθρα ἡγίασας, οὐρανόθεν καταπέμψας τὸ Πανάγιόν σου Πνεῦμα, καὶ τὰς κεφαλὰς τῶν ἐκεῖσε ἐμφωλευόντων συνέτριψας δρακόντων. Αὐτὸς οὖν, φιλάνθρωπε Βασιλεῦ –θὰ τ’ ἀκούσετε καὶ στὴν ἀκολουθία τῆς Βαπτίσεως [ποὺ θὰ ἀκολουθήση τώρα ἐδῶ]– πάρεσο καὶ νῦν διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, καὶἁγίασον τὸ ὕδωρ τοῦτο…».  «Συντριβήτωσαν –λέει ὁ ἱερεὺς– ὑπὸ τὴν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ τιμίου Σταυροῦ Σου (:μὲ τὸ σημάδι τοῦ Σταυροῦ) πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις – οἱ δαίμονες-. Ὑποχωρησάτωσαν ἡμῖν (: ἂς ὑποχωρήσουν σὲ μᾶς) πάντα τὰ ἐναέρια καὶ ἀφανῆ εἴδωλα, καὶ μὴὑποκρυβήτω τῷ ὕδατι τούτῳ δαιμόνιον σκοτεινόν (:καὶ νὰ μὴν κρυφτεῖ δαιμόνιο σκοτεινὸ κάτω ἀπὸτὸ νερὸ – ἐκεῖνο τὸ «ὑπο-κρυβήτω». Δηλαδὴ στὴν κτίσιν, μὲ ἄλλα λόγια)».Ἔτσι, ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν Ἰορδάνη νὰ ἁγιάσει τὴν κτίσιν, ἀφοῦ θὰ συνέτριβε τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων καὶ τὴν κεφαλὴν τοῦμεγάλου δράκοντος, τοῦ Διαβόλου.
.                 Ὁ Χριστός, ἀκόμη, ἀγαπητοί μου, μέσα στὸν Ἰορδάνη, ἀπέκτεινεν τὴν ἔχθραν μεταξὺ Θεοῦκαὶ ἀνθρώπου. Λέγει πάλι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ ὑμνογράφος στὴν 5η ᾨδή του, στὸν εἱρμό: «Ἰησοῦς, ὁζωῆς ἀρχηγὸς λύσαι τὸ κατακρίμα ἥκει Ἀδὰμ τοῦ πρωτοπλάστου, καθαρσίων δὲ ὡς Θεὸς μὴ δεόμενος (:ὁ Ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη νὰ καθαριστεῖ), τῷ πεσόντι καθαίρεται ἐν τῷ Ἰορδάνῃ (:ἔρχεται νὰκαθαρίσει αὐτὸν ποὺ ἔπεσε, νὰ τὸν καθαρίσει στὸν Ἰορδάνη), ἐν ᾧ( :ἐν τῷ ὁποίῳ Ἰορδάνη) τὴν ἔχθραν κτείνας».  «Ἀπέκτεινε τὴν ἔχθραν»·  γι᾽ αὐτὸ λέγεται ὅτι ὁ Ἰορδάνης ποταμὸς εἶναι ὁ τάφος τῆςἔχθρας, εἶναι ὁ θάνατος τοῦ θανάτου, ὁ Ἰορδάνης θανάτωσε τὸν θάνατον. Ἐρωτᾶ κάποιος ἐκ τῶν Πατέρων: «Πῶς μὲν ὁ Παῦλος εἶπεν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀπέκτεινεν τὴν ἔχθραν ἐν τῷ Σταυρῷ; Ὁ δὲμελωδὸς λέγει ἐδῶ ὅτι ἀπέκτεινεν αὐτὴ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ». Ὁ Παῦλος λέγει «ἀπεκτάνθη», σκοτώθηκε ἡἁμαρτία, ἡ ἔχθρα ἀνάμεσα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Θεό, «στὸν Σταυρό». Ἐδῶ ὁ μελωδὸς λέγει «στὸποτάμι». Τί συμβαίνει; Βέβαια, θὰ λέγαμε, ὁ Χριστὸς ἔλυσε τὴν ἔχθραν, μὲ ὅλα τὰ μυστήρια τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας Του. Ὅπως μὲ τὴ σύλληψίν Του, τὴν γέννησή Του, τὴν βάπτισή Του, τὴν Σταύρωσή Του, τὴν Ἀνάστασή Του. Ὅλα αὐτὰ εἶναι σταθμοὶ τῆς ἐνσάρκου Οἰκονομίας Του, ποὺ ἀποτελοῦν καὶ τὰ μυστήρια, ποὺ ὅλα αὐτὰ ἀπέκτειναν τὴν ἔχθραν τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό· καὶ τὰὁποία ἀποτελοῦν, κατὰ τὸν ἅγιον Νικόλαο Καβάσιλα, τὰ «ποιητικὰ τῆς σωτηρίας μας». Ἐκεῖνα τὰὁποῖα συντελοῦν στὴ σωτηρία μας.
.                 Καὶ ὁ Παῦλος λέγει: «Τοῦτο γινώσκοντες (:αὐτὸ νὰ ξέρετε) ὅτι ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος συνεσταυρώθη –ποῦ συνεσταυρώθη; –  ἐν τῷ βαπτίσματι» -λέει ὁ Παῦλος- τῷ Χριστῷ». Συνεσταυρώθη μὲ τὸν Χριστό, μέσα εἰς τὸ βάπτισμα. Γι᾽ αὐτὸ γίνεται μέτοχος τῶν παθημάτων τοῦΧριστοῦ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν βάπτισή Του. Γι᾽αὐτὸ καὶ ὁ Χρυσόστομος λέγει: «Σταυρὸν τὸ βάπτισμα ὀνομάζει». Τὸ βάπτισμα λοιπὸν εἶναι σταυρός. Καὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου εἰκονίζεται μυστικῶς εἰς τὸ Βάπτισμα. Σταυρὸς καὶ Βάπτισμα οὐσιαστικὰ εἶναι ἕνα. Καὶ ἐκφράζουν τὴν ἴδιαν ἀλήθεια. Σταυρὸς καὶΒάπτισμα. Ἕνα εἶναι.
.                 Ἀκόμη, Αὐτὸς ὁ Κύριος, ὅταν μπῆκε εἰς τὸ ποτάμι, γίνεται ὁ μεσίτης δύο διεστώτων ὀχθῶν. Ἡ μία ὄχθη τοῦ ποταμοῦ καὶ ἡ ἄλλη ὄχθη τοῦ ποταμοῦ. Ἡ μία ἀπὸ δῶ, ἡ ἄλλη ἀπὸ κεῖ. Ὁ Θεὸς καὶ οἱἄνθρωποι. Μπαίνει στὴ μέση στὸ ποτάμι καὶ ἑνώνει τὰ διεστῶτα. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστὸς λέγεται μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Εἶναι ἐκπληκτικόν. Τὸ ποτάμι λοιπὸν τοῦ Ἰορδάνου εἶναι τύπος διαστάσεως Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς ὁ μεσίτης. Προτύπωσις, ἀγαπητοί μου, αὐτοῦ τοῦ πράγματος εἶναι ἡμηλωτὴ τοῦ Ἠλία, ἡ προβιὰ ποὺ φοροῦσε ὁ Ἠλίας, τὴν ὁποία ἔριξε εἰς τὸν Ἐλισσαῖον, ἀναλαμβανόμενος εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐκεῖνος ἐκτύπησε τὴν ὄχθην τοῦ Ἰορδάνου κι ἔγινε ξηρά. Καὶπέρασε ἀπὸ κεῖ ὁ Ἐλισσαῖος. Ἡ μηλωτὴ τοῦ Ἠλία εἶναι τύπος τῆς μεσιτείας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἑνώνει τὶς δύο ὄχθες, τὶς δύο πλευρές. Τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους.
.                 Ἀκόμη, γιατί ἐβαπτίσθη ὁ Χριστός; Γιὰ νὰ «πληρώσει» τὸν νόμον. «Πληρῶ» θὰ πεῖ «γεμίζω», δηλαδὴ «ὁλοκληρώνω, πραγματοποιῶ, δὲν ἀφήνω τίποτε ποὺ νὰ μὴν τὸ ἔχω πραγματώσει». Ὁ ἴδιος ὁΘεὸς ἔδωσε τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου· ἔπρεπε λοιπὸν καὶ ὁ Ἴδιος ὡς ἄνθρωπος, νὰ τηρήςῆ τὸν νόμον, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἦρθε νὰ βαπτισθῆ. Μᾶς σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος: «Τότε παραγίνεται ὁἸησοῦς ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐπὶ τὸν Ἰορδάνην πρὸς τὸν Ἰωάννην τοῦ βαπτισθῆναι ὑπ᾽ αὐτοῦ. ὁ δὲἸωάννης διεκώλυεν (:τὸν ἐμπόδιζε) αὐτὸν λέγων· ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με; (:Ἐγὼ ἔχω ἀνάγκη νὰ βαπτιστῶ ἀπὸ σένα, κι ἐσὺ ἔρχεσαι σὲ μένα;) ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτόν· ἅφες ἄρτι (: Ἄστο τώρα αὐτό)· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην». «Δικαιοσύνη» θὰ πῆ «ὅλος ὁ νόμος». «Πρέπει νὰ ἐκπληρώσουμε ὅλο τὸν νόμον». Καὶμὲ τὴν ἐκπλήρωσι τοῦ παλαιοῦ νόμου στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Χριστὸς μᾶς ἀπάλλαξε τοῦτελετουργικοῦ νόμου, τῆς Παλαιᾶς, δηλαδή, Διαθήκης, ἀφοῦ πλέον ἡ δικαίωσις, δηλαδὴ ἡ σωτηρία, δὲν γίνεται μὲ τὴν ἐκπλήρωσι πλέον τοῦ νόμου, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐκπλήρωσι τῆς πίστεως. Φύγαμε ἀπὸ τὴδιαθήκη τοῦ νόμου καὶ περάσαμε στὴ διαθήκη τῆς πίστεως.
.                 Θέλετε ἀκόμη; Κι ἄλλοι, κι ἄλλοι πολλοὶ λόγοι. Ἀλλὰ ἐπιτρέψατέ μου ἕναν ἀκόμη λόγο, ὅσο μᾶς παίρνει ὁ καιρός. Ἕνας σημαντικότατος. Εἶναι ὅτι ἡ φανέρωσις ὅλου του Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦγιὰ πρώτη φορά, ὅπως σᾶς εἶπα ἤδη εἰς τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ὁμιλίας, στὴν Ἱστορία τῆς κτίσεως, κατὰἕναν τρόπο ἐναργῆ, φανερό, καθαρό, ἀλλὰ μποροῦμε κάτι ἀκόμη νὰ ποῦμε, ποὺ ἀφορᾶ σέ μᾶς. Τὸτρίτο τροπάριο τῆς 8ης ᾨδῆς τοῦ ἰδίου ὑμνογράφου, τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, λέγει: «Τριάδος ἡ φανέρωσις, ἐν Ἰορδάνῃ γέγονεν (:Ἔγινε ἡ φανέρωση τῆς Τριάδος)· αὕτη γὰρ ὑπέρθεος φύσις –ἄλλη φορά, νὰἐξηγήσωμε τί θὰ πῆ «ὑπέρθεος φύσις»-, ὁ Πατὴρ ἐφώνησεν (:μίλησε). Οὗτος ὁ βαπτιζόμενος, Υἱὸς ὁἀγαπητός μου, τὸ Πνεῦμα συμπαρῆν τῷ ὁμοίῳ». Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἦτο συμπαρόν, μαζὶ παρόν, μὲ τὸν ὅμοιό Του, δηλαδὴ τὸν Υἱόν. Κ.λπ.
.                 Στὸ πρῶτο δὲ τροπάριο τῆς Α΄ ᾨδῆς λέει: «Ἀδὰμ τὸν φθαρέντα ἀναπλάττει, ρείθροις Ἰορδάνου» (:Ἀναπλάττει τὸν φθαρέντα Ἀδάμ, εἰς τὰ ποταμάκια τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ)».
.                 Ἔχομε λοιπὸν ἐδῶ τὴν φανέρωση τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ ἀναπλάση τὸν ἄνθρωπο, πράγμα ποὺ δείχνει ὅτι τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ δημιούργημα εἶναι ὁ ἄνθρωπος! Ἔρχεται ὁ ὅλος Θεὸς νὰ ἀναπλάση τὸν ἄνθρωπο. Γιατί; Γιατί ὁ ὅλος Θεὸς ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπο. Τί εἶπε; «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν». «Ποιήσωμεν». «Νὰ κάνωμε ἄνθρωπο». Καὶ ρωτάει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Θεσσαλονίκης, ὁ Παλαμᾶς: «Τίνος δὲ ἕνεκεν τοῦ ἀνθρώπου πλαττομένου τε καὶ ἀναπλαττομένου τὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος φανεροῦται μυστήριον;». «Ποιός ὁ λόγος ποὺ φανερώνεται ἡ Ἁγία Τριάς, τὸ μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δημιουργῆται καὶἀναδημιουργῆται τώρα, τότε εἰς τὸν Ἀδὰμ καὶ τώρα εἰς τὸν Ἰορδάνην;». «Διότι –ἀπαντάει ὁ ἴδιος Πατήρ– ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὄχι μόνον μύστης καὶ προσκυνητὴς τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῆς γῆς, ἀλλὰ καὶὁ ἀποκλειστικὰ μόνος δική της εἰκόνα». «Ὁ ἄνθρωπος ἀποκλειστικὰ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος». Ἀποκλειστικά. Γιατί; Διότι τὰ ζῶα δὲν διαθέτουν οὔτε λόγον, οὔτε νοῦν. Καὶ τὴ ζωὴ ποὺ ἔχουν, εἶναι ζωὴ ζωική, ὄχι ζωὴ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὕστερα οἱ ἄγγελοι, ὁ ἀγγελικὸς κόσμος, ὁμοίως καὶ τὸ ἴδιο. Ἔχουν νοῦν καὶ λόγον, ἀλλὰ δὲν ἔχουν σώματα, γιὰ νὰ ζωοποιηθοῦν ἀπὸτὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Μόνος ὁ ἄνθρωπος ἔχει ζωοποιήση ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ποὺ παίρνει τὴ ζωή του, ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἡ ζωὴ τῶν ζώων. Ἀλλὰ εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ὁνοῦς καὶ ὁ λόγος. Τρία λοιπὸν στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα δίδει, ἀνακλοῦν τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
.                 «Ἀλλ’ οὐχὶ καὶ πνεῦμα ζωοποιοῦν –λέγει γιὰ τοὺς ἀγγέλους ὁ ἅγιος Γρηγόριος– ἐπεὶ μηδὲσῶμα τὸ παρ᾽ αὐτοῦ ζωοποιούμενον». Δὲν ἔχουν σῶμα οἱ ἅγιοι ἄγγελοι. Ἔτσι λοιπόν: «Ἄνθρωπος –λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος– μόνος, μοναδικότατος μόνος κατ’ εἰκόνα τῆς Τρισυποστάτου φύσεως νοῦν ἔχει καὶ λόγον καὶ πνεῦμα τοῦ σώματος ζωοποιοῦν». Νοῦς ὁ Πατήρ, Λόγος ὁ Λόγος καὶ Πνεῦμα τὸΠνεῦμα τὸ Ἅγιον. Νὰ λοιπὸν ὁ ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς ποὺ ἔρχεται, δημιουργεῖ τὸν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα Του καὶ ἀνακλᾶ τώρα ἡ εἰκόνα τὸ πρωτότυπον, διότι πράγματι ἡ φανέρωσι τῆς Ἁγίας Τριάδος, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ τὸ ἀρχέτυπον, τὸ ὁποῖον ἀναπλάττει τὸν κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργηθέντα ἄνθρωπον. Τὸ πρῶτον καὶ τὸ μεγάλο εἶναι αὐτό. Εἶναι κι ἄλλα πολλά.
.                 Ἀγαπητοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας πρὸ τόσο μεγάλων γεγονότων, ἔκθαμβη ἀναβοᾶ: «Ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐν τῇ γῇ πάντα ὅσα ἠθέλησεν ὁ Κύριος ἐποίησεν (:ὅσα ἤθελε, ἔκανε)». Καὶ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; (:Ποιός ἄλλος θεὸς εἶναι μεγάλος, ὅπως εἶναι ὁΘεός μας;)». «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος». Ναί, ἀγαπητοί μου· κι ὁ πιστὸς διαισθανόμενος τὸ μυστήριον τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, διαρκῶς δοξάζει τὸν Ἅγιον Τριαδικὸν Θεὸν ποὺ ἐργάστηκε τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἐπάνω εἰς τὴν Γῆ.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ καὶ μὲ ἀπροσμέτρητη εὐγνωμοσύνη στὸν πνευματικό μας καθοδηγητὴ  μακαριστὸ γέροντα Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο, μεταφορὰ τῆς ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας σὲ ἠλεκτρονικὸ κείμενο καὶἐπιμέλεια: Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

Ἀπομαγνητοφώνηση ὁμιλίας διὰ χειρὸς τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ἀθανασίου Κ.

ΠΗΓΗ: augoustinos-kantiotis.gr

«ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ (οὗτος ἡμᾶς σώσει)»

Αὐτὸς θὰ μᾶς σώσει!

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.              Στὰ τέλη τοῦ 8ου π.Χ. αἰώνα οἱ Ἰουδαῖοι ἐπανεστάτησαν κατὰ τῶν Ἀσσυρίων, οἱ ὁποῖοι τοὺς εἶχαν φόρου ὑποτελεῖς. Γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦν στὸ ἐγχείρημά τους καὶ προστατευθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπίθεση τῶν Ἀσσυρίων, ζήτησαν τὴ συμμαχία τῶν Αἰγυπτίων, ποὺ εἶχαν πολὺ ἰσχυρὸ ἱππικὸ καὶ ἅρματα πολλά. Βασιλιὰς τῶν Ἰουδαίων ἦταν τότε ὁ Ἐζεκίας.
.                Αὐτὴ ὅμως ἡ ἐνέργειά τους προκάλεσε τὴν ἀντίδραση τοῦ μεγάλου Προφήτη, τοῦ Ἡσαΐα. Αὐτός, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ, θεώρησε τὴν καταφυγὴ στὴ βοήθεια τῶν Αἰγυπτίων ὡς προσβολὴ κατὰ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος κατὰ τὸ παρελθὸν εἶχε βοηθήσει καὶ σώσει ἀπὸ πολλὲς δεινὲς περιστάσεις τὸν λαό Του.. «Οὐαὶ οἱ καταβαίνοντες εἰς Αἴγυπτον ἐπὶ βοήθειαν, οἱ ἐφ’ ἵπποις πεποιθότες καὶ ἐφ’ ἅρμασι» (Ἡσ. λα΄ 1). Ἀλίμονο σ’ ἐκείνους ποὺ κατεβαίνουν στὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ ζητήσουν βοήθεια, οἱ ὁποῖοι στηρίζουν τὴν πεποίθησή τους στοὺς ἵππους καὶ στὰ πολεμικὰ ἅρματα. Ἀλίμονό τους, διότι «οὐκ ἦσαν πεποιθότες ἐπὶ τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τὸν Κύριον οὐκ ἐζήτησαν». Δὲν στήριξαν τὴν πεποίθησή τους στὸν ἅγιο Θεὸ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ δὲν ζήτησαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοὺς βοηθήσει καὶ προστατεύσει.
.                 Στὴ συνέχεια ὁ θεόπνευστος Προφήτης παρουσιάζει δύο εἰκόνες ποὺ τοῦ ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς καὶ οἱ ὁποῖες φανερώνουν τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο προστατεύει τὸν λαό Του:
.              Ἡ πρώτη εἰκόνα δείχνει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τρομερὸς καὶ ἀκαταγώνιστος, ὅ­ταν προστατεύει τὸν λαό Του. Ὅπως βρυχᾶται δυνατὰ τὸ λιοντάρι ἢ ὁ σκύμνος γιὰ τὸ θήραμα ποὺ συνέλαβε, καὶ φωνάζει ὥστε νὰ ἀντηχοῦν τὰ βουνὰ ἀπὸ τοὺς βρυχηθμούς του καὶ νὰ πανικοβάλλονται καὶ πτοοῦνται ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ ἀπελευθερώσουν τὸ θήραμα, «οὕτως καταβήσεται Κύριος σαβαώθ», ἔτσι θὰ σπεύσει ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, γιὰ νὰ πολεμήσει κατὰ τῶν ἐχθρῶν τοῦ λαοῦ Του.
.                Ἡ δεύτερη εἰκόνα εἶναι ἤρεμη καὶ τρυ­φε­ρή: Ὅπως τὰ πτηνὰ πετοῦν γύρω ἀπὸ τὶς φωλιές τους γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τοὺς νεοσσούς τους, «οὕτως ὑ­περασπιεῖ Κύριος σαβαὼθ ὑπὲρ Ἱερουσαλήμ». Ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων θὰ ἁπλώσει σὰν ἄλλα φτερὰ τὴν προστα­σία Του πάνω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. «Ὑ­περασπιεῖ καὶ ἐξελεῖται καὶ περιποιή­σεται καὶ σώσει». Τέσσερα ρήματα, τέσσερις διαβεβαιώσεις: «Ὑπερασπιεῖ», θὰ ὑπερασπίσει, γιὰ νὰ φαίνεται ἡ πατρικὴ φιλοστοργία Του, ὅπως λέ­νε οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευτές. «Ἐξελεῖται», θὰ ἐ­λευθερώσει ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, γιὰ νὰ φανερώσει τὴν πολλὴ φιλανθρωπία Του. «Περιποιήσεται», θὰ προστατεύ­σει, γιὰ νὰ δείξει τὴν κηδεμονία, τὴν ἀνύστακτη φροντίδα Του. Καὶ «σώσει», γιὰ νὰ ἀποδεικνύεται ἀκαταγώνιστη ἡ δύναμή Του.. Μὲ φιλοστοργία, μὲ φιλανθρωπία, μὲ διαρκὴ φροντίδα καὶ δύναμη ὑπερ­ασπίζεται, ἐλευθερώνει, προστατεύει καὶ σώζει τὴν Ἱερουσαλήμ, σώζει δὲ καὶ τὴ νοητὴ Σιών, τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία ὁ παντοδύναμος καὶ πανάγαθος Θεός.. Πόσο ἐπίκαιρη ἀκούγεται, ὕστερα ἀπ’ αὐτὰ ἡ προτροπὴ τοῦ Προφήτη: «Ἐπιστράφητε, οἱ τὴν βαθεῖαν βουλὴν βουλευόμενοι καὶ ἄνομον». Ἐπιστρέψτε πρὸς τὸν Κύριο μὲ μετάνοια ἐσεῖς, ποὺ σκέπτεστε καὶ συζητεῖτε τὶς βαθιές, ὅπως νομίζετε, σκέψεις καὶ ἀποφάσεις, ποὺ ὅμως εἶναι καὶ παράνομες, διότι ἀγνοοῦν τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεὸ καὶ στηρίζονται ἀποκλειστικὰ στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις (βλ. λα΄ 1-6).
. Μῆνες τώρα ταλαιπωρεῖται ἡ πατρί­δα μας καὶ ὅλος ὁ κόσμος ἀπὸ τὴν πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ. Ἐπιστημονικὲς μελέτες τῶν εἰδικῶν ἰατρῶν, συσκέψεις τῶν ὑπευθύνων πολιτικῶν, στατιστικές, προγράμματα, σχέδια, προ­­ο­πτικές, συστηματικὲς προσπάθειες νὰ βρεθεῖ τὸ κατάλληλο ἐμβόλιο γιὰ τὴν πρόληψη τοῦ κακοῦ καὶ τὸ φάρμακο γιὰ τὴν ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπισή του. Ὁπωσδήποτε φιλότιμες προσπάθειες· ἀλλὰ ἀνθρώπινες προσπάθειες· μικρὲς καὶ χωρὶς βέβαιο ἀποτέλεσμα. Ἐπίσης ἐνημερώσεις, δηλώσεις καὶ ἀλλεπάλληλα διαγγέλματα. Πουθενὰ λόγος περὶ Θεοῦ. Ποτὲ δὲν ἀκούσθηκε ἡ μικρὴ πρόταση: «μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ». Ὁ Θεὸς ἀγνοήθηκε πλήρως. Αὐτὸς ποὺ «ἰᾶται πάσας τὰς νόσους», Αὐτὸς ποὺ συνέτριψε καὶ τὸ κράτος τοῦ θανάτου, δὲν γιορτάσθηκε στὴ μεγαλύτερη γιορτὴ τοῦ χρόνου, τὸ Πάσχα. Ὅλοι ὑποχρεωτικὰ κλεισμένοι στὰ σπίτια τους. Κανεὶς στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ! Ἡ Ἐκκλησία Του, τὸ μοναδικὸ ἰατρεῖο ψυχῶν καὶ σωμάτων, μὲ πάμπολλα περιστατικὰ θαυμαστῶν ἰάσεων μέσα στὴ μακρὰ ἱστορία της, ὄχι μόνο δὲν ἔγινε καταφύγιο ὅλων, ὄχι μόνο δὲν τῆς ἐπετράπη νὰ προσφέρει τὰ ἱερὰ Μυστήριά της «εἰς ἴασιν ψυχῆς καὶ σώματος», ἀλλὰ ἀντιμετωπίσθηκε ὡς χῶρος ἐπικίνδυνος, ποὺ θὰ ἔδινε ἔκταση στὸν μολυσμό! Ἔτσι ἔκλεισαν γιὰ μῆνες οἱ ναοί, καὶ ὑποτιμήθηκαν μὲ περισσὴ ἀπιστία καὶ πρωτοφανὴ ἀσέβεια τὰ θειότατα Μυστήρια.
.                Ἡ φωνὴ τοῦ μεγάλου Προφήτου ἔρ­χεται ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων, φθάνει ἐλεγκτικὴ καὶ ἀφυπνιστικὴ μέχρι ἐμᾶς καὶ ἀκούγεται ἰδιαίτερα ἐπίκαιρη σήμερα: «Οὐαὶ οἱ καταβαίνοντες εἰς Αἴγυπτον ἐπὶ βοήθειαν, οἱ ἐφ’ ἵπποις πεποιθότες καὶ ἐφ’ ἅρμασι… καὶ οὐκ ἦσαν πεποιθότες ἐπὶ τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τὸν Κύριον οὐκ ἐζήτησαν».
.                 Σὲ παλαιότερες ἐποχές, σὲ περιπτώ­σεις μεγάλων δοκιμασιῶν, ἀκόμη καὶ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες προέτρεπαν τὸν λαὸ νὰ καταφεύγει στὸν Θεό, στὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους καὶ τὸν καλοῦσαν στὴν ἐκκλησία. Στὴν ἐποχή μας ὑπῆρξαν καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες ποὺ ἀπέτρεψαν τὸν λαὸ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία!. Ἡ φωνὴ τοῦ προφήτου Ἡσαΐου ἂς ἀκουσθεῖ στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας καὶ στὰ πέρατα τοῦ κόσμου: «Ὁ Θεός μου μέγας ἐστίν, οὐ παρελεύσεταί με Κύριος· κριτὴς ἡμῶν Κύριος, ἄρχων ἡμῶν Κύριος, βασιλεὺς ἡμῶν Κύριος, οὗτος ἡμᾶς σώσει». Ὁ Θεός μου εἶναι μέγας· δὲν θὰ μὲ παραβλέψει, οὔτε θὰ μὲ παρατρέξει ἀδιάφορος ὁ Κύριος. Ὁ Κύριος εἶναι Κριτής μας, ὁ Κύριος εἶναι ἄρχων καὶ νομοθέτης μας, ὁ Κύριος εἶναι Βασιλιάς μας· Αὐτὸς θὰ μᾶς σώσει (λγ΄ 22)!

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ὅτι ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ (Μητροπ. Γόρτυνος Ἰερεμίας)

Ἀποδείξεις ὅτι ὑπάρχει Θεός

ΙΕΡΗ ΔΙΔΑΧΗ 2

Τοῦ Μητροπολ. Γόρτυνος Ἰερεμίου

1. Στά κηρύγματά μας, ἀδελφοί χριστιανοί, σᾶς παρουσιάζω μέ ἁπλότητα τό φημισμένο ἔργο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, «ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». Στό προηγούμενο κήρυγμά μας λέγαμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀκατάληπτος. Δέν μᾶς ἄφησε ὅμως σέ πλήρη ἄγνοια ὁ Θεός, ἀλλά μᾶς ἐφανέρωσε τήν δόξα Του, στήν φύση πρῶτα, ἀλλά πληρέστερα μᾶς τήν ἐφανέρωσε στά ἱερά βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη. Καί μέ βάση τήν ἀποκάλυψη αὐτή τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἐμάθαμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι τρία πρόσωπα, ἀλλά μία οὐσία. Εἶναι ὁ πατέρας, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Καί ὅτι ὁ Πατέρας γεννᾶ τόν Υἱό καί ἐκπορεύει τό Ἅγιο Πνεῦμα.
.               Ἐπίσης, ἀδελφοί, λέγουμε σήμερα ὅτι ἀπό τά ἱερά Εὐαγγέλια γνωρίζουμε κα ί πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός, ἀπό βαθειά ἀγάπη σέ ̓μᾶς γιά τήν σωτηρία μας, συνελήφθηκε μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, χωρίς ἀνδρικό σπέρμα, στήν Κοιλία τῆς Θεοτόκου Μαρίας. Καί γεννήθηκε ἀπ ̓ Αὐτήν ἀφθόρως καί ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, ὅπως ἦταν καί παρέμεινε καί τέλειος Θεός, «θεάνθρωπος» μέ μία λέξη. Οἱ δύο φύσεις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ θεία καί ἡ ἀνθρώπινη, ἑνώθηκαν, χωρίς καμία σύγχυση, στό ἕνα πρόσωπο καί στήν μία ὑπόστασή του, στήν ὑπόσταση καί τό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά σ ̓ αὐτό τό θέμα, στήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά ξαναμιλήσουμε σέ ἄλλο μας κήρυγμα τῆς σειρᾶς αὐτῆς. Ἔχετε ὅμως ὑπ ̓ ὄψιν, ἀδελφοί χριστιανοί, ὅτι αὐτές τίς ἀλήθειες τῆς πίστης μας, πού σᾶς εἶπα καί ἄλλες περισσότερες πού θά λέγουμε κάθε φορά, δέν μποροῦμε νά τίς κατανοήσουμε μέ τήν λογική. Δέν μποροῦμε, δηλαδή, νά νοήσουμε πῶς εἶναι ἡ θεία οὐσία, πῶς Θεός γεννήθηκε ἀπό Θεό ἤ ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος ἀπό παρθενική σάρκα καί πλαστουργήθηκε ἀπ ̓ αὐτήν μέ διαφορετικό νόμο ἀπό τήν δική μας γέννηση ἤ πῶς βάδισε στά νερά τῆς θάλασσας χωρίς νά βρέξει τά πόδια του κ.ἄ. κ.ἄ.
.               Τά ὁμολογοῦμε ὅμως ὅλα μέ πίστη, γιατί ἔτσι μᾶς παραδόθηκαν ἀπό τά θεῖα λόγια τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης.

2. Μέ τήν ἀποκάλυψη, λοιπόν, πού μᾶς δόθηκε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἀλλά αὐτό τό δέχονται ὅλοι, καί οἱ εἸδωλολάτρες ἀκόμη. Γιατί, μᾶς εἶπε στό προηγούμενο κήρυγμα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὅτι ἡ γνώση τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ ἔχει φυτευθεῖ στήν φυσική μας κατασκευή. Ἀλλά ἡ κακία τοῦ Πονηροῦ, τοῦ Διαβόλου, καταδυνάστευσε τόσο πολύ τήν ἀνθρώπινη φύση, ὥστε μερικοί εἶπαν τό πιό ἀνόητο καί τό πιό κακό ἀπό ὅλα τά κακά, ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός. Γι ̓ αὐτούς ὁ ἱεροφάντης Δαυίδ λέγει, «εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1). Αὐτοί εἶναι οἱ ἄπιστοι καί οἱ ἄθεοι. Ἀλλά ἀπό τήν μιά μεριά οἱ μαθητές καί ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, αὐτοί οἱ ψαράδες, τούς ψάρεψαν μέ τήν διδασκαλία τους καί τά θαύματά τους καί ἔφεραν τούς ἄθεους στήν θεογνωσία. Παρόμοια δέ ἀπό τήν ἄλλη καί οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, ποιμένες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί αὐτοί, μέ τήν διδασκαλία τους καί τά θαύματά τους, φώτισαν τούς πλανεμένους καί σκοτισμένους ἀπίστους καί ἀθέους καί τούς ἔκαναν νά ἔλθουν στό φῶς τῆς ἀλήθειας. Ἐμεῖς ὅμως, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, δέν πήραμε μέν τό χάρισμα τῶν θαυμάτων καί τῆς διδασκαλίας, γιατί ἔχουμε καταστήσει ἀνάξιους τούς ἑαυτούς μας μέ τήν κλίση πρός τίς κοσμικές ἡδονές, ἀλλά μποροῦμε νά ποῦμε λίγα γιά τό θέμα αὐτό τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ παίρνοντας ἀπό αὐτά πού μᾶς ἔχουν παραδοθεῖ ἀπό τούς φωτισμένους διδασκάλους τῆς Χάριτος, τούς ἁγίους Πατέρες. Ἀλλά καί πάλι, λέγει ὁ Δαμασκηνός, πρέπει νά κάνουμε προσευχή στήν Ἁγία Τριάδα, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιά νά ἀποδίδουμε σωστά τήν διδασκαλία πού παραλάβαμε.

3. Καί ἀρχίζει λέγοντας: Ὅλα τά ὄντα εἶναι ἤ κτιστά ἤ ἄκτιστα. Ἄν εἶναι κτιστά, ὁπωσδήποτε εἶναι καί τρεπτά. Καί πρέπει νά εἶναι τρεπτά, γιατί ἄρχισαν ἀπό τροπή. Δηλαδή ἦταν μή ὄντα καί ἔπειτα ἔγιναν ὄντα. Ἄρα τράπηκαν. Ἔτσι λοιπόν ἀφοῦ εἶναι τρεπτά, εἶναι ὑποδουλωμένα στήν φθορά καί τήν ἀλλοίωση κατά τήν προαίρεσή τους (τά νοητά κτιστά ὄντα). Ἄν ὅμως εἶναι ἄκτιστα, ὁπωσδήποτε πρέπει νά εἶναι καί ἄτρεπτα. Γιατί, ὅπως ἡ ὕπαρξή τους εἶναι ἐνάντια πρός τήν κτιστή πραγματικότητα, καί ὁ λόγος τοῦ πῶς αὐτά ὑπάρχουν εἶναι καί αὐτός ἐνάντιος.
.               Λοιπόν: Σύμφωνα μέ τά παραπάνω, ὅλα τά ὄντα πού αἰσθανόμαστε, ἐπειδή εἶναι κτιστά, ὅλα αὐτά τρέπονται καί ἀλλοιώνονται καί μεταβάλλονται μέ πολλούς τρόπους. Στά κτιστά αὐτά ὑπάγονται καί οἱ ἄγγελοι. Οἱ ἄγγελοι, ὅπως καί οἱ ψυχές μας καί οἱ δαίμονες, ἀνήκουν στά «νοητά» κτιστά. Καί ἐπειδή εἶναι κτιστά, γι ̓ αὐτό μεταβάλλονται σύμφωνα μέ τήν προαίρεσή τους. Σύμφωνα δηλαδή μέ τήν προκοπή τους στό καλό καί τήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπ ̓ αὐτό. Τά τρεπτά ὄντα, λοιπόν, εἶναι ὁπωσδήποτε κτιστά. Καί τά κτιστά ὄντα ὁπωσδήποτε δημιουργήθηκαν ἀπό κάποιον. Αὐτός δέ ὁ κάποιος, ὁ δημιουργός, πρέπει νά εἶναι ἄκτιστος. Γιατί, ἄν ποῦμε ὅτι καί αὐτός ὁ δημιουργός κτίστηκε, ἀπό κάποιον ἄλλο, πρέπει νά εἶναι αὐτός ὁ ἄλλος ὁ ἄκτιστος. Ἄκτιστος, λοιπόν, εἶναι ὁ δημιουργός καί ἀφοῦ εἶναι ἄκτιστος εἶναι καί ἄτρεπτος. Αὐτό ὅμως – λέγει ὁ Δαμασκηνός – τί ἄλλο θά μποροῦσε νά εἶναι, παρά μόνο ὁ Θεός;
.               Αὐτά ὅλα, πού εἴπαμε παραπάνω, εἶναι τό πρῶτο ἐπιχείρημα τοῦ ἁγίου Δαμασκηνοῦ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἀλλά προχωρεῖ καί σέ ἄλλο ἐπιχείρημα: Καί αὐτή ἡ συνοχή τῆς κτίσεως, λέγει, καί ἡ συντήρηση καί ἡ κυβέρνηση μᾶς διδάσκει ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ὑπάρχει αὐτός, πού ἔχει συγκροτήσει τό πᾶν, καί τό συνέχει καί τό συγκρατεῖ καί πάντοτε προνοεῖ γἸ αὐτό. Γιατί πῶς οἱ ἐνάντιες δυνάμεις, λόγου χάριν, ἡ φωτιά καί τό νερό, ὁ ἀέρας καί ἡ γῆ, παραμένουν ἀδιάλυτες καί ἐργάζονται συνταιριασμένες, πῶς θά γινόταν ἔτσι, ἄν δέν τά συνταίριαζε μία παντοδύναμη δύναμη, πού τά κρατᾶ συνέχεια ἀδιάλυτα;
.               Καί συνεχίζει λέγοντας ὁ Δαμασκηνός: Ποιός εἶναι αὐτός πού ἔβαλε σέ τάξη τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια, αὐτά πού βρίσκονται στόν ἀέρα καί στό νερό; Καί πολύ περισσότερο λέγουμε, ποιός εἶναι αὐτός πού ἔφερε σέ ὕπαρξη αὐτά πού ὑπῆρχαν καί πρίν ἀπό τά ὑπάρχοντα στόν ἀέρα καί τό νερό; Ὅπως, λόγου χάριν, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ καί ὁ ἀέρας καί ἡ φωτιά καί τό νερό; Ποιός τά ἀνέμιξε σέ κίνηση καί ἔχουν μία ἀσταμάτητη καί ἀσυγκράτητη φορά; Αὐτός εἶναι ὁ δημιουργός τους, πού ἔβαλε σέ ὅλα καί αὐτήν τήν αἰτιώδη τάξη, μέ τήν ὁποία τό καθένα πορεύεται κανονικά. Θά ποῦμε ὅτι ὅλα αὐτά ἔγιναν αὐτόματα, κατά τύχη; Ἄς ποῦμε ὅτι ὅλα ἔγιναν κατά τύχη. Τήν τάξη σ᾽αὐτά ποιός τήν ἔβαλε; Ἄς ποῦμε, ἄν θέλετε, ὅτι καί αὐτή εἶναι κατά τύχη. Ἀπό ποιόν ὅμως διατηρεῖται καί φυλάγεται αὐτή ἡ τάξη τόσους πολλούς αἸῶνες καί εἶναι ἡ ἴδια ὅπως στήν ἀρχή; Δέν πρέπει τώρα νά ποῦμε γιά κάποιον ἄλλο, πέρα ἀπό τήν τύχη καί τό αὐτόματο; Αὐτός εἶναι ὁ Θεός!

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

ΠΗΓΗ: imgortmeg.gr

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ (Μητροπ. Γόρτυνος Ἰερεμίας)

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ
τοῦ Μητροπολ. Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἰερεμία

1. Ἀδελφοί χριστιανοί, ἄν θέλετε νά προοδεύσετε πνευματικά –καί βέβαια θέλετε –, σᾶς συνιστῶ νά ἀγαπήσετε τήν προσευχή καί νά διαβάζετε τούς βίους καί τήν διδασκαλία τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Σ ̓ αὐτά θά δεῖτε τό μεγαλεῖο τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας, ἀλλά καί πῶς τήν ζοῦμε στήν καθημερινή μας ζωή. Ἕνας μεγάλος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος ὅμως μᾶς ἦταν ἄγνωστος, γιατί δέν μᾶς μιλοῦσαν γι ̓ αὐτόν οἱ ἱεροκήρυκες στά κηρύγματα καί στά κατηχητικά, εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Λίγα λόγια θά σᾶς πῶ ἐγώ σ ̓ αὐτό τό φυλλαδιάκι γι ̓αὐτόν τό μεγάλο πατέρα, καί σεῖς, σάν φιλομαθεῖς πού εἶστε, ζητῆστε νά μάθετε περισσότερα.

2. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀγαπητοί μου, καταγόταν ἀπό εὐσεβέστατους γονεῖς, πού ζοῦσαν σάν νά ἦταν μοναχοί. Ἀπό αὐτούς τούς γονεῖς ἔλαβε ἀπό μικρή ἡλικία βαθειά εὐλάβεια πρός τόν Θεό. Ἀλλά μορφώθηκε δυνατά καί μέ τήν ἀνθρώπινη σοφία. Προτίμησεὅμως νά ἀφιερωθεῖ στον Θεό καί ἔγινε μοναχός. Ὁ Θεός τόν προετοίμαζε νά μπεῖ πολύ βαθειά στά πνευματικά νοήματα τῆς πίστης μας καί τῆς ἁγιότητας. Τόν προετοίμαζε νά γίνει θεόπτης. Κατέφυγε στό Ἅγιον Ὄρος καί ἐκεῖ, μέ τήν καθοδηγία ἐμπείρων καί ἁγίων Γερόντων, ἄρχισε τόν ἀγώνα γιά νά καθαριστεῖ ἡ ψυχή του ἀπό τάπάθη. Ἡ προσευχή, πού τήν ἔλεγε συχνά, ἦταν τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ φώτισόν μου τό σκότος». Ἰδιαίτερα δέ γιά τήν κάθαρση τῆς ψυχῆς του παρακαλοῦσε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, στήν Ὁποία εἶχε ἰδιαίτερη ἀγάπη καί εὐλάβεια ἀπό τήν παιδική του ἡλικία. Τό ἀκόμη δέ ὡραῖο γιά τόν νεαρό μοναχό Γρηγόριο ἦταν ὅτι μαζί μέ τήν προσευχή καί τήν ἄσκηση μελετοῦσε πολύ τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων.Ἔτσι ἤθελε νά ζεῖ καί ἡ μικρή μοναχική του συνοδία, πού ἀπέκτησε ἀργότερα. Μάλιστα ὁ ἅγιος Γρηγόριος θεωροῦσε ὡς ζημιά γιά τήν πνευματική τους πρόοδο τήν ἀπασχόλησή τους γιά τήν ἑτοιμασία τοῦ λιτοῦ φαγητοῦ τους καί παρακάλεσε γι ̓ αὐτό τήν Παναγία νά ἀναλάβει Αὐτή τήν διατροφή τους. Ἔτσι πραγματικά καί ἔγινε. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἔστελνε Αὐτή κάθε μέρα κάποιο πιστό χριστιανό, γιά νά φέρει φαγητό στήν ἱερή συνοδία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου.Μέ τέτοια ἅγια ζωή ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἐκάθαρε τήν ψυχή του ἀπότά ἁμαρτωλά πάθη καί ἔγινε δοχεῖο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἀνέβηκε πολύ στήν ἁγιότητα. Ὅλα ὅσα ἔκανε ἦταν θεϊκά. Ἰδιαίτερα ἦταν θεολογικός ὁ λόγος του. Ἔμοιζε μέ μία γυάλα, πού ξεχείλιζε καθαρόκαί θαυμαστό γάλα, ὅπως εἶδε ὁ ἴδιος σέ μία του ὀπτασία. Ἦταν ἡ θεία του διδασκαλία, πού ἔλαβε μήνυμα ἀπό ἄγγελο νά τήν μεταδίδει στούς πιστούς.

3. Ὁ Θεός, ἀγαπητοί, μέ τά χαρίσματα πού δώρισε στόν ἅγιο Γρηγόριο τόν ἑτοίμασε γιά νά πολεμήσει μία μεγάλη αἵρεση, πού ἐμφανίστηκε ἐκείνη τήν ἐποχή, τήν αἵρεση τοῦ βαρλααμισμοῦ. Λίγα μόνο λόγια θά σᾶς πῶ γιά τήν αἵρεση αὐτή. Ὁ Βαρλαάμ ἦρθε στό χῶρο μας ἀπό τήν Δύση καί ἔφερε μαζί του ἕνα ἄλλο Θεό. Τόν Θεό τόν πίστευε ὄχι ὡς γλυκό Πατέρα, πολύ κοντά στόν πόνο μας καί τήν ἀδυναμία μας, ἀλλά τόν πίστευε ὡς ΟΥΣΙΑ μόνο. Δηλαδή, πίστευε ἕνα Θεό φοβερό καί φρικτό, πού κάθεται ἐκεῖ ψηλά καί βροντάει καί ἀστράφτει. Ἕνα Θεό, πού δέν μπορεῖ νά ἔχει καμιά σχέση μέ τά ἀνθρώπινα, γιατί πραγματικά δέν μπορεῖ ἡ Οὐσία τοῦ Θεοῦ νά κοινωνήσει μέ τόν γήϊνο ἄνθρωπο. Καί ὅμως, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νοιώθουμε τόν Θεό πολύ κοντά μας. Τόν νοιώθουμε δίπλα μας καί μέσα μας. Καί μάλιστα λέμε ὅτι ὁ σκοπός μας εἶναι νά ἑνωθοῦμε μέ τόν Θεό καί τήν ἕνωση αὐτή τήν λέμε ΘΕΩΣΗ. Ἔχουμε δέ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτή τήν διδασκαλία, γιατί πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεός μας δέν εἶναι μόνο ΟΥΣΙΑ, ἀλλά καί ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ. Καί διά τῶν θείων Του Ἐνεργειῶν ὁ Θεός ἔρχεται σέ ἐπικοινωνία μέ τόν κόσμο. Μέ τίς θεῖες Του Ἐνέργειες ὁ Θεός ἔκανε τόν κόσμο καί μέ τίς θεῖες Του Ἐνέργειες ἐμεῖς γευόμαστε τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ καί θεωνόμαστε. Καί βέβαια, ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος, τό ἴδιο καί οἱ θεῖες Ἐνέργειές Του εἶναι ἄκτιστες. Δέν κατασκευάζονται δηλαδή ἀπό μᾶς, ἀλλά προέρχονται ἀπό τόν ἄκτιστο Θεό. Ὁ Βαρλαάμ, πού δέν δεχόταν Ἐνέργειες στόν Θεό, δέν δεχόταν ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει ἅγιος καί νά θεωθεῖ. Ἄρα ἀρνεῖτο τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο πλαστήκαμε. Πλαστήκαμε, ἀγαπητοί μου, γιά νά βοῦμε τόν Θεό καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του. Νά γίνουμε ἅγιοι, θεούμενοι, καί ὄχι ἁπλῶς καλοί ἄνθρωποι. Καί εἶναι δυνατόν νά τό πετύχουμε αὐτό, γιατί ὁ Θεός ἔχει ἄκτιστες Ἐνέργειες καί ὄχι Οὐσία μόνο, ὅπως ἔλεγε ὁ Βαρλαάμ.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ἐπίσκοπος Ἰερεμίας

 

ΠΗΓΗ: imgortmeg.gr

«ΘΕΟΣ ΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ» ἐναντίον τῶν πανούργων ἐκείνων ἀρχόντων ποὺ μἐ πρόσχημα τοὺς νόμους, χωρὶς ἴχνος φόβου Θεοῦ, καταπιέζουν τὸν λαό.

«ΘΕΟΣ ΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ»

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2121, 15.11.15

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

.              Μὲ ἱερὴ ἀγανάκτηση καταφέρεται ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβίδ ἐναντίον τῶν πανούργων ἐκείνων ἀρχόντων ποὺ μἐ πρόσχημα τοὺς νόμους, χωρὶς ἴχνος φόβου Θεοῦ, καταπίεζαν φρικτὰ τὶς ἀσθενεῖς μάζες τοῦ λαοῦ.
.             Γι᾽ αὐτὸ συγγράφει τὸν ϞΓ´ (93) Ψαλμό του καὶ στηλιτεύει τὴν ὑποκριτικὴ παρανομία τους, ὑπενθυμίζοντας ὅτι ὑπάρχει «δίκης ὀφθαλμός», ὁ ὕψιστος Θεός, ποὺ δὲν ἀνέχεται τὴν πανουργία, ἀλλὰ τὴν πατάσσει μὲ βδελυγμία.
.             Ἀπὸ τὸν πρῶτο στίχο παρουσιάζει τὸν Θεὸ νὰ ἐμφανίζεται μὲ ὁρμή, δύναμη άκατάβλητη καὶ δόξα ὑψηλὴ γιὰ νὰ ἀποδώσει δικαιοσύνη ἐκεῖ ποὺ αὐτὴ ἐπιμελῶς συμπνίγεται καὶ καταπατεῖται. «Ἐπαρρησιάσατο ὁ Θεός», γράφει, καὶ μάλιστα γράφει σὲ χρόνο ἀόριστο γιὰ νὰ δηλώσει τὸ βέβαιο τῆς θείας μεσολαβήσεως. Δὲν λέει: θὰ ἐπέμβει ὁ Θεός· ἀλλά, νά Τος ὁ Θεός, ἦρθε, ἔκανε δυναμικὰ τὴν ἐμφάνισή Του. «Θεὸς ἐκδικήσεων»! (στίχ. 1) Φοβερὸς ὁ Θεός, ἦρθε νὰ ἐκδικηθεῖ, νὰ τιμωρήσει αὐτοὺς ποὺ ἀδικοῦν, νὰ ὑπερασπίσει ἐκείνους ποὺ ἀδικοῦνται.
.         Καὶ ἀμέσως Τοῦ ἀπευθύνει τὸν λόγο ὁ Ψαλμωδός: «Ἀνάβα, Κύριε στὸ ὕψος τῆς δυνάμεως καὶ ἐξουσίας Σου. Ἀπόδωσε δικαιοσύνη καὶ πλήρωσε ὅπως τοὺς ἀξίζει τοὺς ὑπερήφανους, τοὺς ὑπερφίαλους αὐτούς!… Μέχρι πότε Κύριε», συνεχίζει, «μέχρι πότε οἱ ἁμαρτωλοί θὰ καυχῶνται γιὰ τὰ βδελυρά τους ἔργα; Μέχρι πότε θὰ ἀνοίγουν τὸ στόμα τους ἀπύλωτο καὶ θὰ ἐκστομίζουν ὕβρεις καὶ ἀλαζονεῖες; “Τὸν λαόν σου, Κύριε, ἐταπείνωσαν”, τὸν πάτησαν κάτω, τὸν ἐξευτέλισαν. Τοὺς ἀδυνάμους, χῆρες καὶ ὀρφανά, τοὺς ἐξουδετέρωσαν καὶ τοὺς νεοφύτους στὴν πίστη τοὺς διέλυσαν. Δὲν Σὲ ὑπολογίζουν, Κύριε. Δὲν τοὺς νοιάζει τίποτε…» (στίχ. 2-7).
.            Τὸ πιὸ φρικτὸ ὅμως σχετικὰ μὲ αὐτοὺς εἶναι ἕνα γνώρισμα ποὺ ἔχουν, τὸ ὁποῖο βδελύσσεται ὁ Κύριος: ὅτι καταπιέζουν μὲ τόσο βάναυσο τρόπο τὸν λαὸ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ νόμου!…
.          Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς κραυγάζει μὲ ἕνα «μή!» γεμάτο πόνο: «Μὴ συμπροσέστω σοι θρόνος ἀνομίας, ὁ πλάσσων κόπον ἐπὶ πρόσταγμα» (στίχ. 20). Ἂς μὴ ἔχει καμιὰ σχέση μὲ Σένα, Κύρε, καὶ ποτὲ νὰ μὴ βρεθεῖ κοντά Σου θρόνος ἐξουσίας, δικαστικὴ καθέδρα ἀδικίας, ἐξουσία δηλαδὴ ποὺ μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ νόμου προξενεῖ στοὺς ἀνθρώπους βάρος καὶ καταπίεση.
.         «Θρόνος»! Δηλαδὴ ἐπιβολή, δύναμη κυριαρχίας, ἐξουσία. Ἐδῶ ὅμως πρόκειται περὶ θρόνου ἀνομίας, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ τὴν δῆθεν νομιμότητα, προκειμένου νὰ πετύχει αἰσχρούς, διαβολικοὺς στὀχους. Αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ἡ μετοχὴ «ὁ πλάσσων». Τὴν πλάθει, τὴν μεταλλάσσει τὴν προσταγή, τὴν ἀπόφαση, τὸ διάταγμα, ὥστε νὰ φαίνονται δῆθεν νομιμόφρονα, σύμφωνα μὲ τὸ δίκαιο, τὸ πρέπον, τὸν νόμο, καὶ ὅμως τελικὰ ὑπηρετοῦν τὴν μηχανορραφία, τὴν πλεκτάνη εἰς βάρος ἀθώων. Εἶναι τέτοια ἡ διαταγή, ἡ ἀπόφαση, ποὺ προσθέτει ἀφόρητο βάρος καὶ καταπίεση στοὺς ἁπλούς, νομιμόφρονες ἀνθρώπους.
.               Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ σωστοῦ, τοῦ δίκαιου, τοῦ πρέποντος…
.               Κάτι τέτοιο βέβαια μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ μέσα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο. Κάποιοι μπορεῖ νὰ ἐπιχειρήσουν νὰ ἐπιβληθοῦν δυναστικὰ στὴν συνείδηση καὶ τὴν γνώμη τοῦ ἄλλου χρησιμοποιώντας τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐκφοβίζοντάς τον καὶ καθιστώντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ βαρύ, φορτικό, ἀπεχθές. Αὐτὸ στὴ ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ τὸ ἔκαμναν οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλλαν φόρτο μεγάλων θρησκευτικῶν καθηκόντων στους ὤμους τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ αὐτοὶ οὔτε μὲ τὸ δαχτυλάκι τους δέχονταν νὰ τοὺς βοηθήσουν νὰ τὸ σηκώσουν, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ οἱ ἴδιοι πλούτιζαν εἰς βάρος τῶν φτωχῶν καὶ ἀδυνάμων. Γι’ αὐτὸ ἄκουσαν τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα «οὐαὶ» τοῦ Χριστοῦ (βλ. Ματθ. κγ´ 4, 13).
.             Μιὰ ματιὰ νὰ ρίξει κανεὶς ἀπὸ παλαιὰ μέχρι σήμερα στὶς κοινωνίες, πόσους τέτοιους νόμους, ρυθμίσεις, διατάγματα δυτυχῶς θὰ παρατηρήσει! Τέτοια ποὺ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ὑπερασπίσεως τοῦ δικαίου, τῆς κοινῆς εἰρήνης καὶ ἀσφάλειας, τῆς ἐλευθερίας, στρέφονται ἐναντίον ἀνθρώπων ἀνεπίληπτων καὶ κυρίως θεοσεβούμενων. Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τῶν διωγμῶν οἱ Χριστιανοὶ ἦταν γιὰ τοὺς κρατικοὺς φορεῖς οἱ ἐπικίνδυνοι, οἱ βλάπτοντες τὴν κοινωνική συνοχὴ καὶ εἰρήνη, τὴν δημόσια τάξη, θεωροῦνταν στοιχεῖα ταραχοποιά. Γι’αὐτὸ καὶ διώκονταν… Στὰ λίγο προηγούμενα ἀπὸ μᾶς χρόνια τῶν ἀθεϊστικῶν καθεστώτων τῶν ἀνατολικῶν χωρῶν οἱ Χριστιανοὶ κατηγοροῦνταν ώς παραβάτες τῶν νόμων καὶ ἐχθροὶ τοῦ λαοῦ, καὶ γι’ αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξολοθρευτοῦν. Καὶ στὶς ἡμέρες μας, ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐμπρὸς αὐτοὶ πάλι θὰ κατηγοροῦνται ὡς «ρατσιστὲς», «φασίστες», «ὁμοφοβικοί», αὐτοὶ ποὺ πᾶνε «κόντρα στὴν δημοκρατία, στὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἐλεύθερη ἔκφραση τῆς συμπεριφορᾶς καὶ αὐτοδιάθεσης τοῦ ἀτόμου»!… Ὡραῖες λέξεις, πολὺ πετυχημένες, προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν ἕνα σατανικὸ ξέσπασμα μίσους καὶ διωγμοῦ ἐναντίον τους…
.             Αὐτὸς εἶναι ὁ «θρόνος ἀνομίας, ὁ πλάσσων κόπον ἐπὶ πρόσταγμα». Ἐξουσία δυναστική, ποὺ τάχα μὲ βάση τὸν νόμο καταπιέζει ἀφόρητα τοὺς ἀδύναμους ἀνθρώπους, ὁδηγώντας τους σὲ ἀδιέξοδο καὶ ἀναγκάζοντάς τους νὰ στενάζουν φρικτὰ κάτω ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἀπαιτήσεις της.
.             Ὅσοι πάντως στήνουν τέτοιους θρόνους ἀνομίας, βαρυφορτώνοντας τοὺς ἀδύναμους ἀνθρώπουες καὶ καθιστώντας ἀσήκωτο φορτίο τὴν τήρηση τοῦ νόμου, θὰ λάβουν τήν δίκαιη ἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Τὸ λέει ὁ Ψαλμωδὸς στὸν τελευταῖο στίχο (23): «καὶ ἀποδώσει αὐτοῖς Κύριος τὴν ἀνομίαν αὐτῶν, κατὰ τὴν πονηρίαν αὐτῶν ἀφανιεῖ αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός». Αὐτοὺς τοὺς ὑποκριτὲς καὶ βάναυσους τυράννους, θὰ τοὺς ἐξαφανίσει ὁ Θεός

 

«ΜΕ ΚΑΘΕ ΑΡΡΩΣΤΙΑ Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΙΑΤΡΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ» (Ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς) – Κάθε νοσοκομεῖο δείχνει μὲ τὸ δάχτυλο τὸν Θεό. Κανένα τόσο πολὺ ὅσο τὸ νοσοκομεῖο γιὰ τοὺς ψυχασθενεῖς.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἑπιστολὴ πρὸς μία γυναίκα γιὰ τὴν τρέλα.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«Δὲν φτάνει μόνον ἡ πίστη…» – (Ἱεραποστολικὲς ἐπιστολὲς Β´)
ἐκδ. «Ἐν πλῷ», 2008.

.           Γράφεις, πὼς ὑπέφερες πολλὰ ἀπὸ τὸν ἄνδρα σου. Σὲ μάλωνε, σ’ ἔδιωχνε ἀπὸ τὸ σπίτι, σὲ ἔδερνε ἀκόμα. Ὅμως μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ τὴν ἐλπίδα στὸν Θεὸ εἶχες τὴ δύναμη νὰ τὰ ἀντέξεις ὅλα. Ποτὲ σὲ κανέναν δὲν παραπονιόσουν καὶ δὲν ἔλεγες ἐκτὸς σπιτιοῦ τὸ τί συνέβαινε στὸ σπίτι. Τὰ πάθη σοῦ μαλάκωσαν τὴν ψυχή, ξερίζωσαν κάθε περηφάνεια καὶ ἀκόμα ἰσχυρότερα σὲ ἔδεσαν μὲ τὸν ζῶντα Θεό. Μιὰ ἐποχὴ νόμιζες ὅτι θὰ τρελαθεῖς. Ὅμως δὲν τρελάθηκες ἐσὺ – τρελάθηκε ὁ ἄνδρας σου. Τώρα εἶσαι ἀνήσυχη γιὰ τὴν ψυχή του, καὶ ρωτᾶς: ὑπάρχει καθόλου σωτηρία γιὰ τοὺς τρελούς;
.             Ἐφ᾽ ὅσον πιστεύεις στὸν Θεὸ καὶ στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, πίστευε ἕως τὸ τέλος καὶ ἐξ ὁλοκλήρου. Ἀφοῦ κατὰ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, «οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; Καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν» (Ματθ. ι´ 29), τότε πῶς θὰ μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νὰ πέσει στὰ βάσανα καὶ τὴν ἀρρώστια καὶ τὸν θάνατο, χωρὶς τὴ θέλησή Του; Ἀλλὰ ἡ κύρια θέληση τοῦ Θεοῦ σὲ σχέση μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἐκφράζεται στὸ «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι» (Α´ Τιμ. β´ 4). Τοῦτο σημαίνει, ὅτι καὶ ἡ τρέλα ἐπετράπη ἐπάνω στὸν βασανιστὴ ἄνδρα σου, γιὰ τὴν σωτηρία του. Ἐὰν ὁ ἐλεήμων Δημιουργὸς δὲν  ἤθελε τὴ σωτηρία του, δὲν θὰ τὸν χτυποῦσε μ’ αὐτὴ τὴ φοβερὴ ἀρρώστια, ἀλλὰ θὰ τὸν χτυποῦσε μὲ τὸν θάνατο στὴ μέση της ἁμαρτίας του. Μὲ κάθε ἀρρώστια καὶ βάσανο ὁ οὐράνιος Ἰατρὸς θεραπεύει τὶς ἀνθρώπινες ψυχές. Γι’ αὐτό, δὲν πρέπει νὰ λυπούμαστε τόσο ἐκείνους ποὺ ἀρρωσταίνουν βαριὰ καὶ πεθαίνουν, ὅσο ἐκείνους, τοὺς σωματικὰ ὑγιεῖς, ποὺ τοὺς ἁρπάζει ὁ θάνατος μέσα στὴν ἁμαρτία τους. Ἔχει λεχθεῖ πὼς σὲ ὅ,τι σὲ βρεῖ, σ’ ἐκεῖνο θὰ σὲ κρίνει: «…εἷς παραληφθήσεται καὶ ὁ ἕτερος ἀφεθήσεται» (Λουκ. ιζ´ 34)· ὅποιος βρεθεῖ μέσα στὴν ἁμαρτία θὰ ὑποστεῖ δίκη, ὅποιος βρεθεῖ μέσα στὴ μετάνοια θὰ πάρει συγχώρεση καὶ βραβεῖο. Βέβαια θὰ μοῦ πεῖς ὅτι αὐτὸς τώρα δὲν μπορεῖ οὔτε νὰ μετανοήσει οὔτε νὰ προσευχηθεῖ στὸν Θεό! Γι’ αὐτὸ ἐσὺ θὰ προσεύχεσαι γιὰ ἐκεῖνον, καὶ θὰ προσφέρεις τὶς θυσίες. Αὐτὸς στὴν τωρινὴ κατάσταση μπορεῖ μόνο νὰ ταλαιπωρεῖται, πρὸς σωτηρία τοῦ ἑαυτοῦ του, καὶ γιὰ τὸν φόβο τῶν ἄλλων. Κάθε νοσοκομεῖο δείχνει μὲ τὸ δάχτυλο τὸν Θεό. Κανένα τόσο πολὺ ὅσο τὸ νοσοκομεῖο γιὰ τοὺς ψυχασθενεῖς. Τοποθέτησε τὴν ἐλπίδα σου στὸν Κύριο καὶ νὰ εἶσαι ἤρεμη.

ΠΗΓΗ: orp.gr

ΘΕΕ, ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΟΥ! «Ἀπόστα ἀφ᾽ ἡμῶν»

Πόλεμος μὲ τὸν οὐρανὸ

.              Ἀτέλειωτοι οἱ πόλεμοι πάνω στὴ γῆ. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ­ἱστορίας μας μέχρι σήμερα ­ἀμέτρητες φορὲς ποτίσθηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν ­ἀν­θρώπων ἡ γῆ μας! Χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἄν­θρωποι ἔχασαν τὴ ζωή τους στὰ πεδία τῶν μαχῶν. Τεράστια ἔξοδα ­ἔγιναν γιὰ πολεμικοὺς ἐξοπλισμούς, γιὰ νὰ ἀλ­ληλοσκοτώνονται οἱ ἄνθρωποι, νὰ ἀλληλοεξοντώνονται τὰ ἔθνη, νὰ τυλίγεται στὸ σκοτάδι ἡ γῆ, νὰ βυθίζεται στὸν πόνο, στὴ θλίψη, στὸ δάκρυ ὅλος ὁ πλανήτης.
.               Ὑπάρχει ὅμως ἕνας πόλεμος διαφο­ρετικὸς ἀπ’ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ­πολέμους. Ἀσύγκριτα πιὸ φοβερός, καταστρε­πτι­κὸς καὶ ὀλέθριος. Δὲν εἶναι ­πόλεμος μιᾶς πόλεως ἐναντίον ἄλλης, ἑνὸς ἔθνους ἐναντίον ἄλλου ἔθνους. Τὰ ὅπλα ποὺ χρησιμοποιοῦνται δὲν ἔχουν ἐπίγειους στόχους, δὲν πολεμοῦν ἄνθρωποι μὲ ἀνθρώπους στὸν πόλεμο αὐτό.
.               Πολεμεῖ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό!
.                Ναί! Ὁ μικρὸς καὶ ἀδύναμος ἄνθρωπος ὑψώνει τὸ ἀνάστημά του ἐνώπιον τοῦ ἀπείρου καὶ παντοδυνάμου Θεοῦ! Ὁ μικρὸς καὶ ἀσήμαντος κάτοικος τῆς γῆς σημαδεύει μὲ τὰ ὅπλα του τὸν οὐρανό!
.               Ἡ συνειδητὴ καὶ ἐσκεμμένη ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνας πόλεμος μὲ τὸν οὐρανό. Ἡ ἀθέτηση τοῦ νόμου τοῦ Θε­οῦ εἶναι ἐπανάσταση ἐναντίον Του.
.               Ὅταν ἄλλα λέει ὁ πατέρας καὶ ἄλλα κά­νει τὸ παιδί, ὅταν τὸ παιδὶ ἀντιστρατεύ­εται τὸ θέλημα τοῦ πατέρα, τότε δημιουργεῖται ἀπόσταση, ὑπάρχει ἀντιπαράθεση, προκαλεῖται ἔχθρα. Ἡ ἀτμόσφαιρα στὶς σχέσεις τους γίνεται δυσάρεστη, ἀφόρητη, πολεμική.
.                «Ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι», λέει μὲ ἀποτομία καὶ σκληρότητα ὁ ἄνθρωπος στὸν Πατέρα Θεό (Ἰὼβ κα´ [21] 14). Δὲν θέλω νὰ σὲ ξέρω.
.                Φύγε μακριά μου. Ἔξω ἀπὸ τὴν καρδιά μου. Ἔξω ἀπὸ τὴ ζωή μου, ἀπὸ τὸ σπίτι μου, ἀπὸ τὴν οἰκογένειά μου, ἀ­­πὸ τὴν πατρίδα μου. Ἔξω ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο. Ἐμεῖς θέλουμε ἕναν κόσμο χωρὶς Ἐσένα, ἕναν κόσμο χωρὶς Θεό. Ἐ­­­μεῖς θέλουμε νὰ ζήσουμε χωρὶς Ἐσένα, νὰ χαροῦμε τὴ ζωή μας χωρὶς Ἐσένα. Ἐμεῖς θὰ πετύχουμε καὶ θὰ βροῦμε τὴν εὐτυχία μας χωρὶς νὰ ἀκούσουμε τὴ συμβουλή Σου, χωρὶς νὰ καταφύγουμε στὴ Χάρη Σου. Ἐμεῖς θὰ στηριχθοῦμε στὴν οἰκονομία μας, στὴν τεχνική μας, στὴ δύναμή μας.
.                 Ἐσὺ νὰ μένεις ἐκεῖ ψηλά, στὸν οὐρανό. Ὅταν ἀσχολεῖσαι μαζί μας, μᾶς δυσκολεύεις, μᾶς ἀπειλεῖς, μᾶς ταλαιπωρεῖς. Μᾶς ὁρίζεις νόμους. Μᾶς π­εριορί­ζεις. Δὲν Σὲ θέλουμε. «Ἀπόστα». Νὰ μείνεις σὲ ἀπόσταση. Νὰ περιορισθεῖς στὸν οὐρανό. Καὶ ἐκεῖ νὰ κατοικεῖς. Ἀπὸ ἐκεῖ ψηλὰ νὰ μᾶς κοιτᾶς.
.              Ἀλλὰ ὄχι! Ἀκόμη καὶ τὸ βλέμμα Σου μᾶς ἐνοχλεῖ. Μᾶς ἐλέγχει καὶ μᾶς ταλαιπωρεῖ. Γι’ αὐτὸ οὔτε ἐκεῖ Σὲ ­θέλουμε. Μᾶς εἶναι ἀφόρητη καὶ μόνη ἡ ὕπαρξή Σου. Δὲν θέλουμε νὰ ὑπάρχεις. Οὔτε στοὺς οὐρανούς.
.                 Αὐτὸς εἶναι ὁ πόλεμος μὲ τὸν ­οὐρανό. «Θὰ ἐπιτεθοῦμε κατὰ τοῦ Θεοῦ. Θὰ τὸν κατεβάσουμε ἀπὸ τὸν ἀνώτατο τῶν οὐ­ρανῶν. Ὅπου καὶ ἂν καταφύγει, θὰ τὸν συλλάβουμε ἡττημένο», ἔγραφε σὲ διακήρυξή του τὸ 1924 ὁ Ζηνόβιεφ, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς μπολσεβικικῆς ἐπαναστάσεως, ποὺ ὁ Στάλιν τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ἐξόντωσε τὸ 1937. Μὲ τέτοια θρασύτητα μιλοῦσαν αὐτοὶ ποὺ ἕναν αἰώνα περίπου πρὶν ὕψωναν περήφανα τὶς σημαῖες τοῦ ἀθεϊσμοῦ στὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη καὶ ἔστηναν ἐπίσημα τὰ ἀθεϊστικὰ καθεστῶτα τους. Ἑκατὸ χρόνια μετὰ λατρεύουν τὸν Θεὸ ποὺ πολέμησαν. Καταλαβαίνουν τὰ λάθη τους καὶ μετανοοῦν. Κλαῖνε ἀμέτρητα θύματα τοῦ ἀθεϊσμοῦ τους. Ἔχουν νὰ θυμοῦν­ται μόνο βάσανα, διωγμούς, ἀφάνταστες ταλαιπωρίες καὶ θλίψεις ποὺ ἦλθαν ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας τους.
.                Ἐμεῖς ἐδῶ, στὴν ὀρθόδοξη πατρίδα μας, δείχνουμε νὰ μὴν καταλαβαίνουμε τίποτε ἀπὸ αὐτά. Δὲν θέλουμε νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὰ λάθη τῶν ἄλλων, θέλουμε νὰ κάνουμε τὰ ἴδια λάθη, γιὰ νὰ πάρουμε τὰ ἴδια μαθήματα. Καὶ πολεμοῦμε τὸν Θεό. Κατεβάζουμε τὴν εἰκόνα Του ἀπὸ τὰ δημόσια κτήρια καὶ ἀπὸ τὰ σχολεῖα μας. Δὲν θέλουμε νὰ διδάσκουμε τὴν ἀλήθεια Του στὰ παιδιά μας. Δὲν ἐ­­πιτρέπουμε νὰ μπαίνουν οἱ πνευματικοὶ στὰ σχολεῖα. Δὲν κάνουμε πιὰ τὸν σταυρό μας. Ἀρνούμαστε νὰ δεχθοῦμε τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας καὶ ψηφίζουμε ἄλλους, δικούς μας, ἀντίθεους νόμους, ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὴν καταστροφή. Καὶ ἐνῶ βλέπουμε τὴν καταστροφὴ νὰ ἔρχεται μὲ ταχύτητα κατεπάνω μας, ἐπιμένουμε. Καὶ νομιμοποιοῦμε αὐτὰ ποὺ ὄχι μόνο ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἀπαγορεύει, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα καὶ οἱ νόμοι τῆς φύσεως δὲν συμφωνοῦν.
.                Φθάνουμε ἔτσι νὰ γινόμαστε ἀγνώριστοι, χειρότεροι ἀπὸ τὰ ζῶα. Γιατὶ γίναμε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ἀνοίξαμε πόλεμο μὲ τὸν οὐρανό. Ὅσο ἀγνοοῦμε τὸν Θεό, τόσο χάνουμε τὸν ἑαυτό μας. Ὅσο πολεμοῦμε τὸν οὐρανό, τόσο πιὸ πολὺ βυθιζόμαστε στὸ χῶμα τῆς γῆς.
.                Ἄνθρωπε, «μὴ εἴσαγε πόλεμον εἰς τὸν οὐρανόν… ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος», λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (PG 52, 429).
.                 Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ­προειδοποιεῖ: «Ἐ­ὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ θέλη­­τε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, ­μάχαιρα ὑ­­­μᾶς κατέδεται» (Ἡσ. α´ 19-20). Ἂν ἀπο­φασίσετε νὰ δεχθεῖτε τοὺς νόμους μου, θὰ εὐτυχήσετε καὶ θὰ ­ἀπολαύσετε τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς. Ἂν ὅμως ­ἀποφασίσετε διαφορετικά, τότε τὸ μαχαίρι θὰ σᾶς φά­ει, σᾶς περιμένει ἡ καταστροφή.
.                 «Τίς σοφὸς καὶ συνήσει ταῦτα; ἢ συ­νε­τὸς καὶ ἐπιγνώσεται αὐτά;» (Ὡσ. ιδ´ [14] 10).

 ΠΗΓΗ: osotir.org

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ (Χαρ. Μπούσιας)

Σεβασμὸς στὸ Θεό, σεβασμὸς στὴ φύση!

Γράφει γιὰ τὴν «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»
ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.       Ἄνθρωπος καὶ φύση βρίσκονται σὲ μιὰ ἄμεση ἀλληλεξάρτηση. Ἀπὸ τὸ σεβασμὸ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸ φυσικὸ περιβάλλον ἐξαρτᾶται ἡ ὁμαλὴ καὶ ἁρμονικὴ λειτουργία τῆς κτίσεως. Ἡ δυσαρμονία στὸ φυσικὸ κόσμο, ποὺ σήμερα παρατηρεῖται, ὀφείλεται στὸ ὅτι ἀνατράπηκαν οἱ νόμοι ποὺ ὁ Θεὸς ἔθεσε γιὰ τὴ λειτουργία τῆς κτίσεως. Ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ στὴ φύση ἔφερε τὰ προβλήματα διαταραχῆς τοῦ οἰκοσυστήματος, τῆς καταστροφῆς τοῦ στρατοσφαιρικοῦ ὀζονικοῦ στρώματος, τῆς ἐπιβαρύνσεως τῶν θαλασσίων ὑδάτων καὶ τῶν ἀκτῶν μὲ ἀπορρίμματα μὴ βιοδιασπάσιμα, τῆς ἄλογης ἐκμεταλλεύσεως τοῦ φυτικοῦ καὶ ζωϊκοῦ βασιλείου. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία διμερὴς ὕπαρξη, βιολογικὴ καὶ πνευματικὴ ταυτόχρονα. Ἡ διπλῆ αὐτὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου τονίζεται στοὺς ἁγίους πατέρες καὶ ἐνδεικτικὰ στὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ποὺ σημειώνει: “ Διπλοῦς ἔστιν ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἐκτός, τὸ σῶμα, καὶ ὁ ἐντὸς ἡμῶν ἄνθρωπος, ἡ ψυχὴ δηλονότι” [1]. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ χῶμα ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φύσηξε στὸ πρόσωπό του καὶ τοῦ μετέδωσε τὸ πνεῦμα. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μιὰ ζωντανὴ ὑλικοπνευματικὴ ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διπλῆ ὀντότητα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ἐπιτρέπει νὰ βασιλεύη ἐπὶ τοῦ φυσικοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸν ἐξουσιάζη, ὅπως καὶ αὐτὸς ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό [2]. Εἶναι ἑπομένως ὁ κύριος καὶ ὁ ἐξουσιαστὴς τοῦ κόσμου καὶ τῆς δημιουργίας, γι’ αὐτὸ καὶ πλάστηκε τελευταῖος τῶν δημιουργημάτων, γιὰ νὰ τονισθῆ ἡ ἀνωτερότητά του καὶ τὸ ὅτι τὰ πάντα ἐποιήθησαν καλῶς λίαν, γιὰ νὰ ἐξυπηρετοῦν τὶς ἀνάγκες του.
.       Ἡ ἐξουσία βέβαια τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴν ὑλικὴ δημιουργία δὲν εἶναι ἀπόλυτη καὶ ἀπεριόριστη. Μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὅλες οἱ ἐξουσίες ἔχουν συγκεκριμένα ὅρια. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σέβεται τὴ φύση καὶ ἐνεργεῖ χωρὶς αὐθαίρετη βία γίνεται πραγματικὰ δημιουργὸς καὶ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι καταστροφεύς [3]. Ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ περιβάλλον δὲν εἶναι στατική, ἀλλὰ δυναμική. Μὲ τὴν πνευματική του ἀνωτερότητα καὶ τὴν εὐαισθησία καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νὰ προστατεύση τὸ φυσικὸ περιβάλλον. Καλεῖται νὰ διαφυλάξη τὴν ἁρμονία ποὺ ὑπάρχει στὴ φύση ἐνθυμούμενος ὅτι ἔχει ὄχι μόνο δικαιώματα, ἀλλὰ καὶ ὑποχρεώσεις, κατὰ τὴ φράση τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως : “ Ἐργάζεσθαι καὶ φυλάττειν” [4]. Αὐτὸ δηλώνει χρήση καὶ ἐκμετάλλευση τῆς κτίσεως, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ προστασία της. Ὁ ἄνθρωπος μὲ ἄλλα λόγια πλάσθηκε νὰ κυριαρχῆ καὶ νὰ προστατεύη τὴν κτίση, νὰ ἀγαπᾶ τὴ δημιουργία καὶ νὰ συμβιώνη ἁρμονικὰ μαζί της καὶ μὲ τοὺς συνανθρώπους του.
.       Ἡ ἁρμονία καὶ τὸ κάλλος τῆς φύσεως βρίσκονται σὲ μιὰ κατάσταση δυναμική. Ἡ δημιουργία δὲν ἀποτελεῖ γενονὸς τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ συνεχίζει νὰ συντελῆται καὶ σήμερα καὶ θὰ συνεχισθῆ καὶ αὔριο μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὁ Θεός, ὁ Δημιουργὸς καὶ Κτίστης τοῦ σύμπαντος, συνέχει καὶ διακρατεῖ στὴν ὕπαρξη τὰ ὄντα. Θὰ ἔχανε τὴν ὕπαρξή του τὸ σύμπαν, ἄν ὁ Θεὸς δὲν συνέχιζε νὰ ἀσκῆ τὴ συνεκτική Του θέληση κάθε στιγμή. Τίποτα δὲ θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχη ἄν δὲν τὸ ἤθελε ὁ Θεός. Αὐτὸς προνοεῖ γιὰ ὅλα. Αὐτὸς βρίσκεται στὴν καρδιὰ κάθε πράγματος καὶ διατηρεῖ τὰ πάντα στὴ ζωή [5].Ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἰδιαίτερα ἡ Παλαιὰ Διαθήκη προβάλλει τὴν τελειότητα στὴ δημιουργία, γιὰ νὰ τονίση τὴ σοφία καὶ τὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Ἡ κτίση ἀκατάπαυστα διηγεῖται τὴ δόξα τοῦ αἰώνιου Πλαστουργοῦ. “ Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν Αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα” διατρανώνει ὁ ἱερὸς ψαλμωδός [6].
.       Ὅταν ὁ Θεὸς τελείωσε τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου “εἶδε πάντα ὅσα ἐποίησε καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν” [7]. Αὐτὴ τὴν ὀμορφιὰ τῆς κτίσεως ὁ ἄνθρωπος τὴ δέχθηκε ὡς θεία δωρεά, ὡς εὐλογία. Ἡ εὐλογημένη μας πατρίδα μὲ τὶς ἄπειρες φυσικές της καλλονές, τὰ ψηλὰ βουνὰ καὶ τὶς βαθειὲς χαράδρες, τὶς δαντελωτὲς ἀκτὲς καὶ τὰ καταγάλανα νερά της καθὼς καὶ τὰ ἀναρίθμητα νησιά μας, ἁγιάσθηκε ἀπὸ πλῆθος ὁσίων ἀσκητῶν, ποὺ κατασκήνωσαν στὰ περατά της καὶ μὲ τὴ βοήθειά τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ κάθε τόπου ἀνέβηκαν πνευματικὰ σὲ σφαῖρες ἀρρήτου μεγαλείου καὶ ἑνώθηκαν μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστό. Δυστυχῶς ὅμως ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος αὐτὴ τὴν ὀμορφιὰ τὴν ἐκμεταλλεύτηκε καὶ τὴν καταδυνάστευσε, γιὰ νὰ ἱκανοποιήση τὰ πάθη του καὶ τὶς ἐπιθυμίες του. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐκμεταλεύσεως καὶ καταδυναστεύσεως εἶναι ἡ διαταραχὴ τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ φύση καὶ ἡ δημιουργία τεραστίου οἰκολογικοῦ προβλήματος, τῆς μάστιγος τοῦ αἰῶνός μας. Ὅλοι βέβαια συμφωνοῦμε ὅτι ἡ κρίση αὐτὴ εἶναι πρωτίστως πνευματικὴ καὶ ἠθική. Ἡ φυσικὴ μόλυνση, ἀλλοίωση καὶ καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος ἀντανακλᾶ τὴν ἐσωτερικὴ μόλυνση καὶ πνευματικὴ ἀλλοίωση τοῦ ἀνθρώπου. Γεύεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τὴν πίκρα τοῦ ἐγωϊσμοῦ του, τῆς πλεονεξίας του, τῆς ἀπληστίας του, τῆς σπατάλης του, τῆς φιληδονίας του. Ἐκβιάζει τὴ φύση καὶ αὐτὴ τὸν πληρώνει μὲ τὸ τίμημα τοῦ ἄγχους, τῶν ἀσθενειῶν, τῶν παθῶν, τοῦ θανάτου. Καιρὸς εἶναι νὰ ἔλθουμε σὲ συναίσθηση, σὲ ἐπίγνωση, νὰ τρυφήσουμε πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως καὶ ἐν μετανοίᾳ νὰ πέμπουμε καθ’ ἑκάστην δοξολογικὸ ὕμνο στὸν Τριαδικὸ Θεό μας τὸν “πάσης κτίσεως Δημιουργό, τὸν τοὺς καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενον” [8]. Ἔτσι ὄχι μόνο θὰ ζήσουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας μὲ χαρὰ καὶ εἰρήνη, ἀλλὰ καὶ στὶς ἑπόμενες γενεὲς θὰ δώσουμε παράδειγμα ζωῆς, γιὰ νὰ ξεπεράσουμε τὸ “κατ’ εἰκόνα” καὶ νὰ ἀνεβοῦμε τὴν κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στὸ “καθ’ ὁμοίωσιν”, στὴν ἀτελεύτητη εὐφροσύνη τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

[1]. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία ΚΕ´ PG 151,325 D.

[2]. Μαξίμου ὁμολογητοῦ, Πρὸς Θαλάσσιον, PG 90, 269-276.

[3]. Καλλίστου Γουέαρ, Ἡ ἀξία τῆς ὑλικῆς δημιουργίας, στὸ “Ἄνθρωπος καὶ περιβάλλον”, σελὶς 31, Συνάντηση Πάφου, 1994.

[4]. Γεν. 2, 15.

[5]. Καλλίστου Γουέαρ, Ὁ Ὀρθόδοξος Δρόμος, σελὶς 53, Ἐκδ. “Ἑπτάλοφος”, Ἀθῆναι 1984.

[6]. Ψαλμ. 18, 2

[7]. Γεν. 1, 31.

[8]. Ἀπολυτίκιον τῆς Ἰνδίκτου.

«ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ»

Πρῶτα ὁ Θεός!

   .                 Εἶναι ἔμφυτο στὸν ἄνθρωπο καὶ ἐν πολλοῖς φανερώνει ὑγιὴ ψυχικῶς χαρακτήρα τὸ νὰ σχεδι­ά­ζει, νὰ προγραμματίζει καὶ νὰ καταστρώνει σχέδια ποὺ ἀφοροῦν στὸ μέλλον του. Σχεδὸν ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς αὐτοσυνειδησίας του, ὄντας μικρὸ παιδάκι, ἐκδηλώνει διάφορες προθέσεις σχετικὰ μὲ τὶς προτιμήσεις του καὶ τὶς μελλοντικὲς ἐπιδιώξεις του. Οἱ νέοι πολὺ συχνὰ ὀνειροπολοῦν σχετικὰ μὲ τὸ αὔριο. Οἱ γονεῖς καταστρώνουν σχέδια σχετικὰ μὲ τὴ μόρφωση, τὴν ἀποκατάσταση καὶ τὴ μελλοντικὴ πορεία τῶν παιδιῶν τους. Ἀπὸ τὸ πιὸ μικρὸ ἕ­­­­­ως τὸ πιὸ μεγάλο ταξίδι τῆς ζωῆς οἱ ἄν­θρωποι χαράζουν πορεία, προϋπολογίζουν τὸν χρόνο, ταξινομοῦν τὶς παραμικρές τους κινήσεις.
.                 Πόσες φορὲς ὅμως δὲν ­σχεδιάσαμε πράγματα, δὲν καταστρώσαμε ­σχέδια, δὲν προϋπολογίσαμε κινήσεις ποὺ τελικὰ ματαιώθηκαν καὶ ναυάγησαν; Πο­λὺ ὀρθὰ ὁ θυμόσοφος λαός μας λέει: «Λογαριάσαμε χωρὶς τὸν ξενοδόχο». Ποὺ σημαίνει ὅτι ὑπολογίσαμε τὴ διαμονή μας σὲ κάποιο ξενοδοχεῖο χωρὶς τὴ συνεννόηση καὶ τὴ συγ­κατάθεση τοῦ ξενοδόχου. Καὶ ­ξαφνικὰ διαπιστώσαμε ὅτι τὸ ξενοδοχεῖο ἦταν κλειστὸ ἢ ἦταν γεμάτο.
.                 Δὲν ἐξαρτῶνται στὴ ζωή μας ὅλα ἀπὸ ἐμᾶς. Ἀντίθετα, ὅλα ἐξαρτῶνται τελικῶς ἀπὸ τὸν Θεό. Πολὺ ὡραῖα τὸ σημειώνει ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος: «Ἐὰν ὁ Κύριος θελήσῃ, καὶ ζήσομεν καὶ ποιήσομεν τοῦτο ἢ ἐκεῖνο» (Ἰακ. δ´ 15). Ἂν ὁ Θεὸς ἐπιτρέψει πρωτίστως νὰ βρισκόμαστε στὴ ζωὴ καὶ ἂν Ἐκεῖνος θελήσει καὶ ἐπιτρέψει, θὰ κάνουμε αὐτὸ ἢ τὸ ἄλλο.
.                 Δὲν εἴμαστε ἀπόλυτοι κύριοι τῆς ζω­ῆς μας. Δὲν μποροῦμε νὰ ­στηριζόμαστε μονάχα στὴ δική μας κρίση, στὴ δική μας ἐκτίμηση καὶ στὸ δικό μας σχεδιασμό. Πολὺ περισσότερο στὶς ἱκανότητές μας καὶ στὰ χρήματά μας. «Ἄλλαι μὲν βουλαὶ ἀνθρώπων, ἄλλα δὲ Θεὸς κελεύει», ἔλεγαν πολὺ σωστὰ οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Δηλαδή, πολλὲς φορὲς ἄλλες εἶναι οἱ ἐπιθυμίες καὶ οἱ ἐπιδιώξεις τῶν ἄνθρώπων, ἐντελῶς ὅμως διαφορετικὲς εἶναι οἱ προσταγὲς τοῦ Θεοῦ. Καὶ βλέπει κανεὶς τότε οἱ ἄνθρωποι ὄχι ἁπλῶς νὰ ἀπογοητεύονται, ἀλλὰ νὰ σαστίζουν κάποτε. Νὰ μελαγχολοῦν. Νὰ τὰ χάνουν καὶ νὰ ἀπελπίζονται.
.                 Πόσο διαφορετικὰ σκέπτεται καὶ σχεδιάζει ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ! Καταστρώνει κι αὐτὸς τὰ σχέδιά του. Ποθεῖ κι αὐτὸς νὰ δημιουργήσει στὴ ζωή του. Ἐξαρτᾶ ὅμως τὰ πάντα στὴ ζωή του ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τίποτε δὲν προγραμματίζει νὰ κάνει, ἐὰν πρῶτα δὲν σκεφθεῖ καὶ δὲν πεῖ: «πρῶτα ὁ Θεός!». «Ἂν θέλει ὁ Θεός!». Ἡ ζωή του, ἡ οἰκογένειά του, ἡ ἐργασία του, τά πάντα τίθενται κάτω ἀπὸ τὴν εὐλογία καὶ τὴν καθοδήγηση τοῦ Κυρίου. Καὶ δὲν προτάσσει αὐτὰ τὰ λόγια τυπικὰ ἢ ἀπὸ συνήθεια, ἀλλὰ ἀπὸ ἐσωτερικὸ πόθο νὰ ὑποτάσσονται τὰ πάντα ὁλόψυχα στὸν Κυβερνήτη τοῦ παντός.
.                 Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος βρέθηκε στὴν Ἔφεσο καὶ οἱ ἐκεῖ χριστιανοὶ τὸν παρακάλεσαν νὰ μείνει περισσότερο κοντά τους, δὲν ἀνταποκρίθηκε στὴν παράκλησή τους. Τοὺς ἀποχαιρέτησε καὶ τοὺς εἶπε ὅτι θὰ ἔπρεπε μὲ κάθε τρόπο νὰ βρεθεῖ στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὴν ἐπικείμενη ἑορτή, καὶ τοὺς ὑποσχέθηκε: «Πάλιν ἀνακάμψω πρὸς ὑμᾶς τοῦ Θεοῦ θέλοντος» (Πράξ. ιη´ [18] 21). Θὰ ἐπιστρέψω πάλι κοντά σας, ἐὰν θέλει ὁ Θεός.
.                 Παρόμοια ἂς σκεπτόμαστε καὶ ἂς ἐνεργοῦμε στὴ ζωή μας ὅλοι. Νὰ κάνουμε τὰ σχέδιά μας. Νὰ ἐκφράζουμε ἐλεύθερα τὴν ἐπιθυμία μας. Ἀφοῦ ὅμως εἴμαστε ἕτοιμοι, τὸν πρῶτο λόγο νὰ τὸν ἔχει ὁ Θεός. Νὰ πορευόμαστε μὲ εἰρήνη ψυχῆς, ἀκόμη κι ὅταν βλέπουμε τὰ σχέδιά μας νὰ μὴν εὐοδώνονται. Μὲ ταπείνωση καὶ αὐτοπαράδοση ἂς ἀφήνουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ ἐνεργεῖ τὰ πάντα στὴ ζωή μας. Καὶ τέτοια νὰ εἶναι ἡ προσευχή μας καὶ ἡ παράκλησή μας στὸν Κύριο: «Κύριε, γενηθήτω τὸ θέλημά σου».
Πρῶτα ὁ Θεός!
.                 Αὐτὴ νὰ εἶναι καὶ ἡ καθημερινὴ ἐπιδίωξή μας: «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

ΠΗΓΗ: osotir.org

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΑΓΕ “ΑΘΕΟΙ”;

Ὑπάρχουν ἄθεοι ἄνθρωποι;

.              Tὸ ἀκοῦμε συχνά: Δὲν πιστεύω στὸν Θεό. Δὲν ὑπάρχει. Εἶμαι ἄθεος.
Πολλοὶ συνάνθρωποί μας, συμ­πατριῶτες μας, ποὺ ζοῦν στὴν ἐκ παραδόσεως Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πατρίδα μας, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν πίστη, δὲν κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, δὲν ἐκκλησιάζονται, δὲν προσέρχονται στὰ ἱερὰ Μυστήρια, δὲν προσκυνοῦν τὸ Εὐαγγέ­­λιο. Δὲν πιστεύουν. «Εἴμαστε ἄθεοι», λένε.
.              Ἀλλὰ εἶναι δυνατόν; Ὑπάρχουν πρά­γματι ἄθεοι ἄνθρωποι;
.            Τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ Γένεση, περιγράφει στοὺς πρώτους στίχους τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου. Μὲ λόγους λιτοὺς καὶ ἁπλοὺς ὁ θεόπτης Μωυσῆς παρουσιάζει ἐνώπιόν μας τὶς δια­δοχικὲς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ τὴν πανσοφία, τὴν παντοδυναμία καὶ παν­αγαθότητά Του ὁλοκλήρωσε τὸ ­θαυμαστὸ σύνολο τῆς ὁρατῆς ­κτίσεως. Στὸ τέλος ἐκθέτει τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔρχεται ὡς ὁ βασιλιὰς νὰ κατοικήσει στὸ ἑτοιμασμένο γι’ αὐτὸν περικαλλὲς ἀνάκτορο τῆς ­κτίσεως. Τὸν ἄνθρωπο ὁ Θεὸς δὲν τὸν δημιούργησε μὲ μόνο τὸ δημιουργικό Του πρόσταγμα, ὅπως ὅλα τὰ ἄλλα ὄντα, ἀλλὰ τὸν ἔπλασε. Δηλαδὴ τὸν ἔφερε στὴν ὕπαρξη μὲ ­ξεχωριστὴ ἐ­­πέμβα­ση καὶ εἰδικὴ ­δημιουργικὴ ­ἐνέργεια. Καὶ τοῦ ­ἐνεφύσησε πνοὴ ζωῆς. Τὸν ἔ­­πλασε «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» δι­κή Του (βλ. Γεν. α´ 26, β´ 7).
.              Τί σημαίνουν αὐτά; Ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶ­ναι θεόπλαστος.
.              Ἐπιπλέον εἶναι θεόμορφος, ἀφοῦ εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ». Δηλαδὴ εἶναι λογικὸς καὶ ἐλεύθερος, ὅπως εἶναι ὁ Θεός. Εἶναι προικισμένος καὶ μὲ δημιουργικὸ χάρισμα καὶ ἔχει τὴν ἐντολὴ νὰ ἄρχει, νὰ κυριαρχεῖ ἐπὶ τῆς κτίσεως. Εἶναι «βασιλεὺς τῶν ἐπὶ γῆς, βασιλευόμενος ἄ­­­νωθεν», ἕνας ἄρχοντας μέσα στὴ δημιουργία, κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (P.G. 36, 324).
.              Ἐπειδὴ εἶναι πλασμένος καὶ «καθ’ ὁ­­­μοίωσιν Θεοῦ», ἔχει ὕψιστο σκοπὸ τῆς ζωῆς του νὰ ὁμοιάσει μὲ τὸν Θεό, νὰ ­ἀποκτήσει τὶς ἀρετὲς τοῦ Θεοῦ, ὅσο βέβαια αὐτὸ εἶ­ναι δυνατὸν στὸν μικρὸ καὶ ­πεπερασμένο ἄνθρωπο· καὶ τελικὰ νὰ ζήσει ­ἄφθαρτος καὶ ἀθάνατος, αἰώνιος, ἔνδοξος καὶ λα­μπρὸς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνει δη­λα­δὴ θεὸς καὶ αὐτός, ἕνας θεὸς κατὰ χάριν.
.              Ὁ ἄνθρωπος «Θεοῦ τε κτίσμα» τυγ­χάνει, «καὶ θεὸς εἶναι κεκελευσμένος», ὅ­­­πως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος (βλ. ­Γρηγο­ρίου Θεολόγου, Ἐπιτάφιος εἰς τὸν Μέγαν Βασίλειον, ΕΠΕ 6, 210). Εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ γίνει καὶ αὐτὸς θεός. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τῆς καταγωγῆς καὶ τὸ θαυμαστὸ ὕψος τοῦ προορισμοῦ του. Ἀπὸ τὸν Θεὸ πλασμένος γιὰ νὰ γίνει θεός! Ὅπως λέει πάλι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μὲ τὸν περιεκτικὸ καὶ ἀποφθεγματικό του λόγο, ὁ ἄνθρωπος εἶναι «θεόθεν εἰς Θε­ὸν ἐρχόμενος», ἀπὸ τὸν Θεὸ ξεκινᾶ καὶ στὸν Θεὸ καταλήγει (P.G. 37, 1354). Ἡ πορεία του στὸν κόσμο αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει τὸν Θεό.
.              Θεόπλαστος, θεόμορφος, προορισμένος νὰ γίνει θεὸς κατὰ χάριν ὁ ἄνθρωπος! Ἀπὸ τὸν Θεὸ πλασμένος, κατὰ Θε­ὸν πλασμένος καὶ γιὰ τὸν Θεὸ πλασμέ­νος. Ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀποτυπωμένη στὴν ἴδια τὴν κατασκευή του. Ὁ Θεὸς εἶ­ναι παρὼν στὴν ψυχή του. Ὁ Θεὸς εἶναι στὴν προοπτική του.
.              Πῶς μποροῦμε νὰ ξεφύγουμε τὸν Θεό; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ Τὸν ­ἀγνοήσουμε; Ὁ Θεὸς εἶναι μέσα μας. Ὁ Θεὸς εἶναι καὶ γύρω μας. «Ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κι­­νού­μεθα καὶ ἐσμέν», διακήρυξε πρὸς τοὺς σοφοὺς τῶν ἀρχαίων Ἀθηνῶν ὁ ἀ­­­­­πό­στολος Παῦλος (Πράξ. ιζ´ 28). Μέσα σ’ Αὐτὸν σὰν σὲ πνευματικὴ ­ἀτμόσφαιρα ζοῦμε καὶ ­κινούμαστε καὶ ὑπάρχουμε. «Ὥσπερ ἀδύνατον ἀγνοῆσαι τὸν ἀέρα πανταχοῦ ­κεχυμένον καὶ οὐ μακρὰν ἀφ’ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα, μᾶλλον δὲ καὶ ἐν ἡμῖν ὄντα· οὕτω δὴ καὶ τὸν τῶν ὅλων δημιουργόν», λέει ὁ ἅγιος ­Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (P.G. 60, 271). Ὅπως εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀγνοήσεις τὸν ἀέρα, ποὺ βρίσκεται παντοῦ σκορπισμένος, καὶ δὲν εἶναι μακριὰ ἀπ’ τὸν καθένα μας, ­μᾶλλον δὲ βρίσκεται καὶ μέσα μας, ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Δημιουργὸ τῶν ὅλων.
.              Ὅταν ἀρνούμαστε τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, εἶναι σὰν νὰ ἀρνούμαστε ὅτι ὑ­­πάρχει ἡ ἀτμόσφαιρα, ἐνῶ ζοῦμε μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα καὶ ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα. Δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ζήσουμε οὔτε γιὰ λίγα δευτερόλεπτα τοῦ χρόνου ἔξω ἀπὸ αὐτήν.
.              Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο δὲν μπορεῖ νὰ ὑ­­­πάρχει ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεό. Τὸ ἀπαγορεύει ἡ ἴδια ἡ κατασκευή του. Ὅ­ποιος ἀρνεῖται τὸν Θεὸ εἶναι ἀναγκασμέ­νος νὰ καταστρέψει τὸν ­ἑαυτό του.    Ὅ­­­ποιος ἐπιχειρεῖ νὰ ­θανατώσει τὸν Θεό, θανατώνει τελικὰ τὸν ἑαυτό του. Δὲν ὑ­­­­­πάρχει μεγαλύτερη ἀπανθρωπία ἀπὸ τὴν ἀ­­θεΐα. Δὲν ὑπάρχει ­μεγαλύτερη ἀ­­φροσύνη ἀπὸ τὴν ἀπιστία.
.              Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ λένε ὅτι εἶ­ναι ἄθεοι ἢ ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι ­ἄθεοι ἢ ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι τέτοιοι. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἄθεοι εἶναι ζήτημα ἂν ὑπάρχουν.
.              Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνος ποὺ λέει ὅτι εἶναι ἄ­­­­θεος, μπορεῖ νὰ ἀρνεῖται τὰ ἱερὰ ­Μυ­­­στήρια τῆς Ἐκκλησίας, στὴ δύσκολη ὥρα ὅμως ζητάει τὶς Εὐχές της. Δὲν πιστεύει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀναγνωρίζει ὅμως ὅτι ἡ διδασκαλία του μπορεῖ νὰ σώσει τὸν κόσμο. Ἀποφεύγει νὰ κάνει τὸν Σταυρό του, στὶς ὧρες τῆς τρικυμίας ὅμως τρέχει στὰ ἱερὰ Προσκυνήματα, καταφεύγει στοὺς Ἁγίους, ζητάει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἡ δίψα γιὰ τὴ ζωή, ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἡ πάλη γιὰ τὴν ἐλευθερία, ὁ πόθος γιὰ τὴν αἰωνιότητα, εἶναι τελικὰ δίψα καὶ ἀγώνας καὶ πάλη καὶ πόθος γιὰ τὸν Θεό. Ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν στὴν κάθε ἀνθρώπινη ψυχή.
.              Ὅσοι ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε συνειδη­τὰ τὴν πίστη μας, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν νὰ τὴν ὁ­­­μολογοῦμε μὲ θάρρος, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ νὰ βοηθοῦμε τοὺς ἀδελφούς μας, ποὺ τὴν ἀγνοοῦν, νὰ ἀνακαλύπτουν μέσα τους τὴν ἀληθινή τους ταυτότητα, τὴ θεϊκὴ κατασκευή τους.

ΠΗΓΗ: osotir.org