ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ (Χαρ. Μπούσιας)

Σεβασμὸς στὸ Θεό, σεβασμὸς στὴ φύση!

Γράφει γιὰ τὴν «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»
ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.       Ἄνθρωπος καὶ φύση βρίσκονται σὲ μιὰ ἄμεση ἀλληλεξάρτηση. Ἀπὸ τὸ σεβασμὸ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸ φυσικὸ περιβάλλον ἐξαρτᾶται ἡ ὁμαλὴ καὶ ἁρμονικὴ λειτουργία τῆς κτίσεως. Ἡ δυσαρμονία στὸ φυσικὸ κόσμο, ποὺ σήμερα παρατηρεῖται, ὀφείλεται στὸ ὅτι ἀνατράπηκαν οἱ νόμοι ποὺ ὁ Θεὸς ἔθεσε γιὰ τὴ λειτουργία τῆς κτίσεως. Ἡ ἔλλειψη σεβασμοῦ στὴ φύση ἔφερε τὰ προβλήματα διαταραχῆς τοῦ οἰκοσυστήματος, τῆς καταστροφῆς τοῦ στρατοσφαιρικοῦ ὀζονικοῦ στρώματος, τῆς ἐπιβαρύνσεως τῶν θαλασσίων ὑδάτων καὶ τῶν ἀκτῶν μὲ ἀπορρίμματα μὴ βιοδιασπάσιμα, τῆς ἄλογης ἐκμεταλλεύσεως τοῦ φυτικοῦ καὶ ζωϊκοῦ βασιλείου. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία διμερὴς ὕπαρξη, βιολογικὴ καὶ πνευματικὴ ταυτόχρονα. Ἡ διπλῆ αὐτὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου τονίζεται στοὺς ἁγίους πατέρες καὶ ἐνδεικτικὰ στὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ποὺ σημειώνει: “ Διπλοῦς ἔστιν ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἐκτός, τὸ σῶμα, καὶ ὁ ἐντὸς ἡμῶν ἄνθρωπος, ἡ ψυχὴ δηλονότι” [1]. Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο μὲ χῶμα ἀπὸ τὴ γῆ καὶ φύσηξε στὸ πρόσωπό του καὶ τοῦ μετέδωσε τὸ πνεῦμα. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος ἔγινε μιὰ ζωντανὴ ὑλικοπνευματικὴ ὕπαρξη. Αὐτὴ ἡ διπλῆ ὀντότητα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ἐπιτρέπει νὰ βασιλεύη ἐπὶ τοῦ φυσικοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸν ἐξουσιάζη, ὅπως καὶ αὐτὸς ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό [2]. Εἶναι ἑπομένως ὁ κύριος καὶ ὁ ἐξουσιαστὴς τοῦ κόσμου καὶ τῆς δημιουργίας, γι’ αὐτὸ καὶ πλάστηκε τελευταῖος τῶν δημιουργημάτων, γιὰ νὰ τονισθῆ ἡ ἀνωτερότητά του καὶ τὸ ὅτι τὰ πάντα ἐποιήθησαν καλῶς λίαν, γιὰ νὰ ἐξυπηρετοῦν τὶς ἀνάγκες του.
.       Ἡ ἐξουσία βέβαια τοῦ ἀνθρώπου πάνω στὴν ὑλικὴ δημιουργία δὲν εἶναι ἀπόλυτη καὶ ἀπεριόριστη. Μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὅλες οἱ ἐξουσίες ἔχουν συγκεκριμένα ὅρια. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σέβεται τὴ φύση καὶ ἐνεργεῖ χωρὶς αὐθαίρετη βία γίνεται πραγματικὰ δημιουργὸς καὶ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι καταστροφεύς [3]. Ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ περιβάλλον δὲν εἶναι στατική, ἀλλὰ δυναμική. Μὲ τὴν πνευματική του ἀνωτερότητα καὶ τὴν εὐαισθησία καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νὰ προστατεύση τὸ φυσικὸ περιβάλλον. Καλεῖται νὰ διαφυλάξη τὴν ἁρμονία ποὺ ὑπάρχει στὴ φύση ἐνθυμούμενος ὅτι ἔχει ὄχι μόνο δικαιώματα, ἀλλὰ καὶ ὑποχρεώσεις, κατὰ τὴ φράση τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως : “ Ἐργάζεσθαι καὶ φυλάττειν” [4]. Αὐτὸ δηλώνει χρήση καὶ ἐκμετάλλευση τῆς κτίσεως, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ προστασία της. Ὁ ἄνθρωπος μὲ ἄλλα λόγια πλάσθηκε νὰ κυριαρχῆ καὶ νὰ προστατεύη τὴν κτίση, νὰ ἀγαπᾶ τὴ δημιουργία καὶ νὰ συμβιώνη ἁρμονικὰ μαζί της καὶ μὲ τοὺς συνανθρώπους του.
.       Ἡ ἁρμονία καὶ τὸ κάλλος τῆς φύσεως βρίσκονται σὲ μιὰ κατάσταση δυναμική. Ἡ δημιουργία δὲν ἀποτελεῖ γενονὸς τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ συνεχίζει νὰ συντελῆται καὶ σήμερα καὶ θὰ συνεχισθῆ καὶ αὔριο μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὁ Θεός, ὁ Δημιουργὸς καὶ Κτίστης τοῦ σύμπαντος, συνέχει καὶ διακρατεῖ στὴν ὕπαρξη τὰ ὄντα. Θὰ ἔχανε τὴν ὕπαρξή του τὸ σύμπαν, ἄν ὁ Θεὸς δὲν συνέχιζε νὰ ἀσκῆ τὴ συνεκτική Του θέληση κάθε στιγμή. Τίποτα δὲ θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρχη ἄν δὲν τὸ ἤθελε ὁ Θεός. Αὐτὸς προνοεῖ γιὰ ὅλα. Αὐτὸς βρίσκεται στὴν καρδιὰ κάθε πράγματος καὶ διατηρεῖ τὰ πάντα στὴ ζωή [5].Ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἰδιαίτερα ἡ Παλαιὰ Διαθήκη προβάλλει τὴν τελειότητα στὴ δημιουργία, γιὰ νὰ τονίση τὴ σοφία καὶ τὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Ἡ κτίση ἀκατάπαυστα διηγεῖται τὴ δόξα τοῦ αἰώνιου Πλαστουργοῦ. “ Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν Αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα” διατρανώνει ὁ ἱερὸς ψαλμωδός [6].
.       Ὅταν ὁ Θεὸς τελείωσε τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου “εἶδε πάντα ὅσα ἐποίησε καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν” [7]. Αὐτὴ τὴν ὀμορφιὰ τῆς κτίσεως ὁ ἄνθρωπος τὴ δέχθηκε ὡς θεία δωρεά, ὡς εὐλογία. Ἡ εὐλογημένη μας πατρίδα μὲ τὶς ἄπειρες φυσικές της καλλονές, τὰ ψηλὰ βουνὰ καὶ τὶς βαθειὲς χαράδρες, τὶς δαντελωτὲς ἀκτὲς καὶ τὰ καταγάλανα νερά της καθὼς καὶ τὰ ἀναρίθμητα νησιά μας, ἁγιάσθηκε ἀπὸ πλῆθος ὁσίων ἀσκητῶν, ποὺ κατασκήνωσαν στὰ περατά της καὶ μὲ τὴ βοήθειά τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ κάθε τόπου ἀνέβηκαν πνευματικὰ σὲ σφαῖρες ἀρρήτου μεγαλείου καὶ ἑνώθηκαν μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστό. Δυστυχῶς ὅμως ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος αὐτὴ τὴν ὀμορφιὰ τὴν ἐκμεταλλεύτηκε καὶ τὴν καταδυνάστευσε, γιὰ νὰ ἱκανοποιήση τὰ πάθη του καὶ τὶς ἐπιθυμίες του. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐκμεταλεύσεως καὶ καταδυναστεύσεως εἶναι ἡ διαταραχὴ τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ φύση καὶ ἡ δημιουργία τεραστίου οἰκολογικοῦ προβλήματος, τῆς μάστιγος τοῦ αἰῶνός μας. Ὅλοι βέβαια συμφωνοῦμε ὅτι ἡ κρίση αὐτὴ εἶναι πρωτίστως πνευματικὴ καὶ ἠθική. Ἡ φυσικὴ μόλυνση, ἀλλοίωση καὶ καταστροφὴ τοῦ περιβάλλοντος ἀντανακλᾶ τὴν ἐσωτερικὴ μόλυνση καὶ πνευματικὴ ἀλλοίωση τοῦ ἀνθρώπου. Γεύεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τὴν πίκρα τοῦ ἐγωϊσμοῦ του, τῆς πλεονεξίας του, τῆς ἀπληστίας του, τῆς σπατάλης του, τῆς φιληδονίας του. Ἐκβιάζει τὴ φύση καὶ αὐτὴ τὸν πληρώνει μὲ τὸ τίμημα τοῦ ἄγχους, τῶν ἀσθενειῶν, τῶν παθῶν, τοῦ θανάτου. Καιρὸς εἶναι νὰ ἔλθουμε σὲ συναίσθηση, σὲ ἐπίγνωση, νὰ τρυφήσουμε πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως καὶ ἐν μετανοίᾳ νὰ πέμπουμε καθ’ ἑκάστην δοξολογικὸ ὕμνο στὸν Τριαδικὸ Θεό μας τὸν “πάσης κτίσεως Δημιουργό, τὸν τοὺς καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενον” [8]. Ἔτσι ὄχι μόνο θὰ ζήσουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας μὲ χαρὰ καὶ εἰρήνη, ἀλλὰ καὶ στὶς ἑπόμενες γενεὲς θὰ δώσουμε παράδειγμα ζωῆς, γιὰ νὰ ξεπεράσουμε τὸ “κατ’ εἰκόνα” καὶ νὰ ἀνεβοῦμε τὴν κλίμακα ποὺ ὁδηγεῖ στὸ “καθ’ ὁμοίωσιν”, στὴν ἀτελεύτητη εὐφροσύνη τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

[1]. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία ΚΕ´ PG 151,325 D.

[2]. Μαξίμου ὁμολογητοῦ, Πρὸς Θαλάσσιον, PG 90, 269-276.

[3]. Καλλίστου Γουέαρ, Ἡ ἀξία τῆς ὑλικῆς δημιουργίας, στὸ “Ἄνθρωπος καὶ περιβάλλον”, σελὶς 31, Συνάντηση Πάφου, 1994.

[4]. Γεν. 2, 15.

[5]. Καλλίστου Γουέαρ, Ὁ Ὀρθόδοξος Δρόμος, σελὶς 53, Ἐκδ. “Ἑπτάλοφος”, Ἀθῆναι 1984.

[6]. Ψαλμ. 18, 2

[7]. Γεν. 1, 31.

[8]. Ἀπολυτίκιον τῆς Ἰνδίκτου.

ΓΕΝΝΗΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ… (Δ. Νατσιός) «Ἐγκλωβισμένος στὴν πόλη τὴν ἀκάθαρτη, τὴν ἀφύσικη, τὴν θορυβώδη, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Γίνεται καχύποπτος, ἀποξενώνεται, κατρακυλᾶ στὴν ἀθεΐα».

Γεννημένα στὴν αἰχμαλωσία…

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιὸς
Δάσκαλος-Κιλκὶς

.               Τὸ παλιὸ βιβλίο «Νεοελληνικῆς Γλώσσας» τῆς πρώτης Γυμνασίου περιεῖχε ἕνα θαυμάσιο ποίημα τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ μὲ τίτλο «τὰ σχολειὰ χτίστε». Τὸ θυμήθηκα, διαβάζοντας, σὲ μία κυριακάτικη ἔκδοση, ἄρθρο ἑνὸς Ἄγγλου δημοσιογράφου, μὲ τίτλο «γεννημένα στὴν αἰχμαλωσία». Στὸ κείμενο αὐτὸ ὁ ἐρευνητὴς στηλιτεύει μὲ θλίψη τὴν συνεχῆ μείωση τῶν ἐλεύθερων καὶ ἀκίνδυνων χώρων γιὰ παιδικὸ παιχνίδι. Ὁ «ζωτικὸς παιδικὸς χῶρος», ὁ παιδικὸς «βιότοπος», ὅπως χαρακτηριστικὰ τὸν ὀνομάζει, ἐλαττώνεται, γεγονὸς ποὺἐπηρεάζει δυσμενῶς τὴν ψυχική, ἀλλὰ καὶ τὴν σωματικὴ ὑγεία τῶν παιδιῶν. Ἡ παχυσαρκία, γιὰ παράδειγμα, συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν μείωση τοῦ παιχνιδιοῦἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι. Τραγικὴ ὅμως ἔλλειψη «παιδικοῦ βιότοπου» παρατηρεῖται σήμερα καὶ στὰ σχολεῖα τῶν ἑλληνικῶν πόλεων. Τὰ περισσότερα σχολεῖα εἶναι χτισμένα πάνω στὰ λίγα τετραγωνικά, ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ καταπιοῦν οἱ ἀντιπαροχές. Σχολεῖα περικυκλωμένα ἀπὸ κακόμορφους, τσιμεντένιους ὄγκους, κοντὰ σὲ πολύβοους δρόμους, σχολεῖα, κακέκτυπες ἀπομιμήσεις τῆς πνευματικὰ ἄνυδρης ἐποχῆς μας.

.                  Παραθέτω στὸ σημεῖο αὐτὸ τὴν ἔξοχη ποιητικὴ παραίνεση τοῦ ἐθνικοῦ μας ποιητῆ, ποὺ διαβλέπει, ἀφουγκράζεται «τὴν βοὴ τῶν πλησιαζόντων γεγονότων» (Καβάφης) καὶ προσπαθεῖ νὰ ἐπέμβει, γιὰ νὰ ἀποτρέψει τὴν θλιβερὴ πορεία.

«Λιτὰ χτίστε τα, ἁπλόχωρα, μεγάλα
γερὰ θεμελιωμένα, ἀπὸ τῆς χώρας
ἀκάθαρτης, πολύβοης, ἀρρωστιάρας
μακριὰ μακριὰ τ’ ἀνήλιαγα σοκάκια
τὰ σκολεῖα χτίστε!

 Καὶ τὰ πορτοπαράθυρα τῶν τοίχων
περίσσεια ἀνοῖχτε, νά ᾽ρχεται ὁ κὺρ Ἥλιος
διαφεντευτής, νὰ χύνεται, νὰ φεύγει
ὀνειρεμένο πίσω του ἀργοσέρνοντας τὸ φεγγάρι. 

Γιομίζοντάς τα νὰ τὰ ζωντανεύουν
μαϊστράλια καὶ βοριάδες καὶ μελτέμια
μὲ τοὺς κελαηδισμοὺς καὶ μὲ τοὺς μόσχους
κι ὁ δάσκαλος, ποιητὴς καὶ τὰ βιβλία
νὰ εἶναι σὰν κρίνα…».
(«Πολιτεία καὶ Μοναξιὰ»)

.         Ἄφθαστος, ἰδανικὸς ὁ ποιητικὸς λόγος, γι’ αὐτὸἴσως εἶναι καὶἀκατόρθωτος, μάταιος. Τὰ σχολεῖα εἶναι -λένε οἱ περισπούδαστοι- χῶροι χαρᾶς καὶ μάθησης. Τὰ παιδιὰ εἶναι σὰν τὰ πουλιά, ποὺἀνοίγουν τὰ φτερά τους στὸ πέλαγος καὶ τὶς ἀνοιχτωσιές. Ἐγκλωβισμένα τὰ μικρά, τοῦ Δημοτικοῦ, στὸ θαυμάσιο παιδικό τους δωμάτιο, καταπονημένα ἀπὸ τὶς ἀτελείωτες ἐξωσχολικὲς δραστηριότητες, ἔρχονται στὸ σχολεῖο, γιὰ νὰ τρέξουν, νὰ μιμηθοῦν τὰἀθλητικά τους ἰνδάλματα. (Ἂς προσέξουμε τὶς λέξεις παιδί, παιδι-ά καὶ παιχνίδι). Ἐκεῖὅμως συναντοῦν μικρές, ἀρρωστιάρικες, ἀνήλιαγες αὐλές, στρωμένες μὲ τσιμέντο καὶ οἱ δάσκαλοι τῆς ἐφημερίας νὰἐποπτεύουν ἀλαφιασμένοι «μὴν συμβεῖ τὸ κακό». (Ἡ παρατηρούμενη σήμερα ἔλλειψη πειθαρχίας, ἡἐριστικότητα, ἡ ὑπερκινητικότητα τῶν παιδιῶν, ὀφείλονται κυρίως στὸν περιορισμό, στὴν φυλάκιση τοῦ παιδιοῦ στὸἑλκυστικὸ δωμάτιό του, μὲ τοὺς ὑπολογιστὲς καὶ τὰ ἄλλα τεχνολογικὰ ζαρζαβατικά. Τίποτε ὅμως δὲν τὸ εὐχαριστεῖ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν φύση, ἐκεῖἀνθίζει, νιώθει ἐλεύθερο. Καὶ τὰ πράγματα ἐπιδεινώνονται λόγῳ καὶ τῆς περιρρέουσας ἐγκληματικότητας. Ποῦ νὰἀφήσουν οἱ γονεῖς τὰ παιδιά τους, στὶς μεγαλουπόλεις, νὰ ἀφήσουν λίγο τὸ χέρι τους καὶ νὰ παίξουν; Τρέμει τὸ φυλλοκάρδι τους…).
.               Χτίζονταν παλαιότερα καινούργια σχολεῖα -σήμερα τὰ κλείνουν- καὶ τὰἐπαινετικὰ σχόλια ἀφοροῦσαν μόνο τὸ κτίριο. Αἴθουσες θεατρικῆς ἀγωγῆς, ὑπολογιστῶν, ὄμορφη ἀρχιτεκτονική, ζωηρὰ χρώματα… καλὰ καὶ ἅγια ὅλα αὐτά. (Ἂν καὶ «σχολεῖο ἴσον δάσκαλος», ὑπενθυμίζει ὁ Παλαμᾶς). Καὶὁ αὔλειος χῶρος: Ὁ μαθητὴς αὐτὸν πρῶτα θὰ παρατηρήσει, ἐκεῖ θὰ ξεδιπλώσει τὰ ἀθλητικά του ταλέντα, ἐκεῖ θὰ παίξει. Ὁ συνωστισμὸς κουράζει, ἐκνευρίζει, τὸ «τέρπειν καὶ διδάσκειν» τοῦ Πλάτωνα, ἀκυρώνεται. Ἡ μάθηση χωρὶς χαρὰ καὶ παιχνίδι μπορεῖ νὰ γεμίζει τὸν νοῦ μὲ γνώσεις, ἀφήνει ὅμως τὴν ψυχὴ ἔρημη, ψυχρή… καὶἀργότερα πάνω στὸ ἄγονο, στὸ ἀγεώργητο αὐτὸ μέρος φυτρώνουν ἐγωισμοί, ἀδικίες, φιλαυτίες. Ἔχει εἰπωθεῖ πολὺ εὔστοχα πὼς «ἔχουμε ἕνα πολιτισμὸ ποὺ θεωρεῖ τὸ παιδὶ ὡς ἐνόχληση». Ὅταν δὲν τοῦ παρέχουμε αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ τοῦ ἁρμόζει, χῶρο γιὰ παιχνίδι, ὁ προηγούμενος ἀφορισμὸς ἐπιβεβαιώνεται. «Ἐὰν ἕνα δέντρο τὸ τσακίσει ἡ καταιγίδα, ἐὰν τὸ δέντρο μαραζώσει, ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τοῦ ἥλιου, ἐὰν μείνει καχεκτικὸ ἀπὸ τὴν φτώχεια τοῦ ἐδάφους, ποτὲ δὲν θὰ ποῦμε πὼς αὐτὴ ἦταν ἡ πραγματική του φύση». Τὰ μεταφορικὰ αὐτὰ λόγια τοῦ παιδοψυχολόγου Κ. Χόρνεϊ περιγράφουν, νομίζω, μὲ σαφήνεια τοὺς προαναφερόμενους προβληματισμούς μας.
.               Ἀλλὰ γενικὰ σήμερα ὁ κάτοικος τῆς πόλης ἀσφυκτιᾶ, πνίγεται. Γεγονὸς ποὺ καταδεικνύει τὴν δίψα του γιὰ λίγο ξάστερο οὐρανό, εἶναι οἱ γιγαντιαῖες ἀποδράσεις τὴν περίοδο τῶν ἑορτῶν στὶς μεγαλουπόλεις. Ἐγκλωβισμένος ὁ ἄνθρωπος στὴν πόλη καὶ βλέποντας μόνον τὰ ἔργα τῶν χειρῶν του, κυριαρχεῖται ἀπὸἀλαζονεία. Ὅσο ζοῦσε κοντὰ στὴν φύση, ἔβλεπε τὰ «λίαν καλὰ» ἔργα τοῦ Θεοῦ, τ’ ἀποθαύμαζε, τὰ πρόσεχε. Στὴν πόλη τὴν ἀκάθαρτη, τὴν ἀφύσικη, τὴν θορυβώδη, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Γίνεται καχύποπτος, ἀποξενώνεται, κατρακυλᾶ στὴν ἀθεΐα. Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν ἐθνικὴ συνείδηση. Ἡ κατοχὴ γῆς, ἡ ἰδιοκτησία, τονώνει τὸ ἐθνικὸ αἴσθημα. Κομίζει στὸν ἰδιοκτήτη προσωπικὸ γόητρο, αἴσθημα ἀλληλεγγύης πρὸς τὴν πατρίδα -τὸ 1940, στὸν πόλεμο, πολέμησαν οἱ Ἕλληνες σὰν λιοντάρια, γιατί ὑπερασπίζονταν τὴν γῆ τους. Σήμερα τί ἔχουν νὰ χάσουν;- δεσμοὺς ποὺ κινοῦν αὐτὰ τὰ ζωτικὰ νεῦρα τῆς ἀνθρώπινης ὑποστάσεως, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς πάλαι ποτὲ ἐργατικὲς τάξεις τῶν μεγαλουπόλεων, ὅπου ἀνθεῖ ἡ δυσαρέσκεια καὶ ἡ καταπίεση. Λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν καὶ τὴν τωρινὴ οἰκονομικὴ φρίκη καὶ τὸἀνύπαρκτο καὶ ἐχθρικὸ κράτος, κατανοοῦμε τὸ γιατί μειώνεται ἡ φιλοπατρία. Καὶ βέβαια τὸ κακὸἐπιδεινώθηκε, διότι καὶ ἡ γῆ, ἡ περιουσία, μὲ τὶς φοροεπιδρομές, εἶναι πλέον ἀσύμφορη.

.           Κλείνοντας τὶς θεολογικὲς καὶ ἐθνικὲς γενικεύσεις καὶ ἐπανερχόμενοι στὸἄρθρο τοῦ Ἄγγλου δημοσιογράφου, ἐπισημαίνουμε τὰἑξῆς: στὴν Βρετανία στοιχεῖα πρόσφατης ἔρευνας δείχνουν ὅτι ἕνα παιδὶ κάτω τῶν δώδεκα ἐτῶν ἔχει χῶρο γιὰ νὰ παίξει, παιδότοπο δηλαδή, 2,3 τ.μ., ὅσο περίπου ἕνα τραπέζι. Ἂν γινόταν ἡ ἴδια ἔρευνα στὴν Ἀθήνα, στὴν Θεσσαλονίκη ἢ καὶ στὸ Κιλκὶς εἶναι σίγουρο πὼς τὸ μερίδιο, τοῦ κάθε παιδιοῦ, μόλις θὰ τοῦ ἀρκοῦσε γιὰ νὰ σταθεῖὄρθιο. «Οἱ Ἕλληνες», ἔλεγε ὁ Ἐγγονόπουλος, «ἔχουν γύρω τους μία σπατάλη φύσεως καὶ ἥλιου, γι’ αὐτὸ εἶναι ἀδύνατον νὰ περάσουν δίπλα ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ νὰ τὴν περιφρονήσουν». Σήμερα, ἂν ζοῦσε κι ἔβλεπε πόσο φυλακίσαμε τὸν ἥλιο καὶ τὴν πάντερπνη φύση, πόσο «φυλακίσαμε» τὰ παιδιά μας, θὰ μιλοῦσε γιὰ ἀφροσύνη.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ «ΑΛΟΓΑ» ΚΑΙ «ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΕΣ» ΥΙΟΘΕΣΙΕΣ

ΕΙΣΑΓ. ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὁ Ὑπουργὸς εἶναι ἐντολοδόχος τοῦ Λαοῦ. Ἂν ὁ ὑπουργὸς βρίσκεται ἐν δυσαρμονίᾳ πρὸς τὴν λαϊκὴ βούληση, τότε ἡ Δημοκρατία ἔχει λύσεις. Ἂν ὅμως τελεῖ ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὴν λαϊκὴ βούληση, δηλ. ἂν ὁ Λαὸς θέλει νὰ βλέπει ζευγάρι ὁμοφυλοφίλων (ἐκ ΦΥΣΕΩΣ ΑΓΟΝΩΝ) νὰ «ἀνατρέφουν» ΑΛΟΓΩΣ (ὡς ἡμίονοι) δύσμοιρα παιδάκια «υἱοθετημένα» (δηλ. πουλημένα στὰ σοῦπερ μάρκετ καὶ τὰ ἄλλα σκλαβοπάζαρα) κατὰ ΠΛΗΡΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ (σ.: ἀφῆστε τὸν Θεό «ἔξω») τότε καὶ ὁ Λαὸς εἶναι ἄξιος νὰ ἔχει τέτοιο Ὑπουργό: ΑΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΓΟΝΟ.
Κι ἂς μένουν κατὰ μέρος οἱ εὐαισθησίες τῶν Ἐξεχόντων «Πρασινολόγων» [ὀρθόν: «Πράσσειν-αλόγων»] νὰ ψάχνονται μὲ τὸ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ καὶ τὴν ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ καὶ νὰ πηγαίνουν γιὰ…βροῦβες.
Κλαῖμε ὑποκριτικὰ γιὰ τὰ τσουνάμια, ἀλλὰ νὰ σοβαρευτοῦμε δὲν λέμε.

Τὸ δημοσίευμα:

.    Ἀνοιχτὸ τὸ ἐνδεχόμενο γιὰ υἱοθεσία ἀπὸ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια ἄφησε γιὰ πρώτη φορὰ ὁ ὑπουργὸς Ὑγείας κατὰ τὴν διάρκεια κοινῆς συνέντευξης Τύπου, χθές Τρίτη, μὲ τὸν ὑπουργὸ Δικαιοσύνης.
.       Σύμφωνα μὲ τὸν ὑπουργὸ Ὑγείας, ἔχει συσταθεῖ ἐπιτροπὴ στὸ ὑπουργεῖο Ὑγείας ποὺ μελετάει τὸ ἐνδεχόμενο υἱοθεσίας παιδιῶν ἀπὸ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια καὶ μονογονεϊκὲς οἰκογένειες. Ἐπίσης ἐνισχύεται μὲ ἐπιπλέον μέλη καὶ ἡ ὑφισταμένη Ἐπιτροπή, ἡ ὁποία εἶχε συσταθεῖ γιὰ τὰ θέματα υἱοθεσίας.
.     Ἡ νέα ἐπιτροπὴ θὰ καταθέσει σύντομα τὶς προτάσεις της, ὥστε νὰ ἐπιταχυνθοῦν στὸ μέλλον συνολικὰ οἱ διαδικασίες ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ τὶς υἱοθεσίες παιδιῶν ἀπὸ ζευγάρια, ἐνῶ γιὰ πρώτη φορὰ θὰ ἐξεταστεῖ νὰ ἀναγνωριστεῖ τὸ σχετικὸ δικαίωμα καὶ στοὺς ὁμοφυλόφιλους. Ὅπως εἶπε ὁ ὑπουργός, μὲ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ πλαισίου τῶν υἱοθεσιῶν, καταβάλλεται προσπάθεια νὰ «χτυπηθεῖ» καὶ τὸ ἐμπόριο βρεφῶν καὶ τὰ ζευγάρια ποὺ θέλουν νὰ υἱοθετήσουν παιδιὰ καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὸ κάνουν στὴν χώρα μας, νὰ σταματήσουν νὰ καταφεύγουν σὲ τρίτες χῶρες καὶ παράνομες ἐνέργειες.
.     Ὁ ὑπουργός τόνισε πὼς τὸ θέμα εἶναι νομοθετικὰ λυμένο καὶ πρόσθεσε ὅτι ἁπλὰ ὑπάρχουν κάποιες ἀγκυλώσεις στὴν ἁρμόδια ἐπιτροπή. Κατέληξε ὅμως λέγοντας ὅτι δὲν ἔχουν μπεῖ προϋποθέσεις καὶ ὅρια στὶς προτάσεις ποὺ θὰ κατατεθοῦν. Ὅπως προσέθεσε ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης, ἐξετάζεται καὶ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ δίνεται ἡ δυνατότητα σὲ οἰκογένειες νὰ ἀναλαμβάνουν γιὰ συγκεκριμένο χρονικὸ διάστημα ἐγκαταλελειμμένα ἢ κακοποιημένα παιδιὰ ἢ παιδιὰ ποὺ βρίσκονται στὸ ὅριο παραβατικῆς συμπεριφορᾶς γιὰ νὰ μὴν κλείνονται σὲ ἱδρύματα.

 Σχόλιο Ἱστολογίου «kostasxan.blogspot.com»:
Ἐμεῖς, μόνο μερικὲς ἀπορίες ἔχουμε γιὰ τὴν γονικὴ μέριμνα ποὺ θέλει νὰ προσφέρει τὸ ὑπουργεῖο Ὑγείας στὰ ὁμοφυλόφυλα ζευγάρια:
Κύριε ὑπουργέ, (ἐσὺ ποὺ ὅλο παραιτεῖσαι καὶ ὅλο στὴ θέση σου βρίσκεσαι) ἔχουν ἐξαντληθεῖ οἱ υἱοθεσίες σὲ ἑτερόφυλα ζευγάρια;
Μπορεῖτε, κύριε ὑπουργέ, νὰ μᾶς πεῖτε τὸν ἀριθμὸ τῶν ἑτεροφύλων ζευγαριῶν τῆς χώρας μας ποὺ θέλουν νὰ υἱοθετήσουν ἀλλὰ δὲν μποροῦν λόγῳ τοῦ ὑφισταμένου νόμου (ποὺ οὐσιαστικὰ εἶναι νόμος ἀγορᾶς ἀνθρώπων);
Μπορεῖτε, κύριε ὑπουργέ, νὰ μᾶς πεῖτε γιατί δὲν ἔχετε τὴν ἴδια μέριμνα καὶ γιὰ τὰ ἑτερόφυλα ζευγάρια ποὺ λαχταροῦν νὰ κρατήσουν στὴν ἀγκαλιά τους ἕνα παιδὶ καὶ νὰ τοῦ προσφέρουν τὴν ἀγάπη τους μέσα σὲ ἕνα φυσιολογικὸ περιβάλλον;
Μπορεῖτε, κύριε ὑπουργέ, νὰ ἀποδείξετε ὅτι δὲν εἶστε ρατσιστὴς καὶ δὲν φέρεστε κατὰ τῶν ἑτεροφύλων ζευγαριῶν;
Ἂν δὲν ἀπαντήσετε (σοβαρὰ καὶ ὄχι μὲ γελοιότητες ἢ ὑπεκφυγές, ὅπως συνηθίζετε ἐσεῖς οἱ πολιτικοὶ) σὲ αὐτὲς τὶς ἐρωτήσεις, τότε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ θὰ ἀποδείξετε πὼς τὸ μέτρο τῆς πολιτικῆς ζωῆς σας δὲν εἶναι τὸ “φύσιν”, ἀλλὰ τὸ “παρὰ φύσιν”…

Κωνσταντῖνος

ΠΗΓΗ: kostasxan.blogspot.com καὶ klision.blogspot.com

Ἀκολουθεῖ νέα σχετικὴ ἀνάρτηση:
https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/05/11/ἄλογος-νόμος-πανούκλα/

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

• Μήνυμα τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ἐπί τῇ 1ῃ Σεπτεμβρίου, ἡμέρᾳ προσευχῆς ὑπέρ τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος (2010).

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΤΙΣΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ
ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ὁ μακαριστός προκάτοχος ἡμῶν ἀοίδιμος Πατριάρχης Δημήτριος ἔχων πλήρη ἐπίγνωσιν τῆς κρισιμότητος τῆς περιβαλλοντικῆς κρίσεως, καθώς καί τῆς εὐθύνης τῆς Ἐκκλησίας διά τήν ἄμεσον καί ἀποτελεσματικήν ἀντιμετώπισίν της, ἐξέδωκε πρό δύο καί πλέον δεκαετιῶν τήν πρώτην ἐπίσημον ἐγκύκλιον διά τήν διαφύλαξιν τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ἡ ἐγκύκλιος ἐκείνη, διά τῆς ὁποίας ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καθιέρωσεν ἐπισήμως τήν α’ Σεπτεμβρίου, ἀρχήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὡς ἡμέραν προσευχῆς διά τήν προστασίαν τοῦ περιβάλλοντος, ἀπηυθύνετο πρός τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας εἰς ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς γῆς.

Ὅπως μέ διορατικότητα εἶχεν ἐπισημάνει τότε ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ σημασία τοῦ εὐχαριστιακοῦ καί ἀσκητικοῦ ἤθους τῆς παραδόσεώς μας ἀναδεικνύεται ὡς μεγίστη καί κρίσιμος προσωπική συνεισφορά εἰς τόν καλόν καί πανανθρώπινον ἀγῶνα τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ὡς Θείας Κτίσεως καί κοινῆς κληρονομίας. Σήμερον, μεσούσης μιᾶς ἄνευ προηγουμένου οἰκονομικῆς κρίσεως, ἡ ἀνθρωπότης δοκιμάζεται πολλαχῶς. Ἡ δοκιμασία ὅμως αὕτη δέν ἀφορᾷ μόνον εἰς τάς προσωπικάς δυσκολίας ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν, ἀλλά εἰς τήν ἀνθρωπότητα συνολικῶς ὡς κοινωνίαν, συμπεριφοράν καί ἀντίληψιν διά τόν περιβάλλοντα κόσμον καί ἱεράρχησιν ἀξιῶν καί προτεραιοτήτων.

Εἶναι σημαντικόν, ἡ παροῦσα θλιβερά οἰκονομική κρίσις νά ἀποτελέσῃ ἔναυσμα διά τήν πολυθρυλουμένην καί ἀπολύτως ἀναγκαίαν στροφήν πρός τήν περιβαλλοντικῶς βιώσιμον ἀνάπτυξιν. Πρός ἐκεῖνο τό πρότυπον δηλαδή τῆς οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς πολιτικῆς, ἡ ὁποία θέτει ὡς βάσιν τό περιβάλλον καί ὄχι τό ἀνεξέλεγκτον οἰκονομικόν κέρδος. Ἄς ἀναλογισθῶμεν ὅλοι ἐπί παραδείγματι τί δύναται νά συμβῇ εἰς κράτη, τά ὁποῖα σήμερον πλήττονται ἐντόνως ἐκ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καί πενίας, ὅπως ἡ Ἑλλάς, ἡ ὁποία διαθέτει ταὐτοχρόνως ἐξαιρετικόν φυσικόν πλοῦτον: μοναδικά οἰκοσυστήματα, σπάνια εἴδη χλωρίδος καί πανίδος καί φυσικούς πόρους, ὡραιότατα τοπία, ἄφθονον ἥλιον καί ἄνεμον. Ἐάν τά οἰκοσυστήματα ὑποβαθμισθοῦν καί ἐκλείψουν, οἱ φυσικοί πόροι ἐξαντληθοῦν καί τά τοπία καταστραφοῦν, ἐνῷ ἐκ τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς προκύψουν ἀπρόβλεπται καιρικαί συνθῆκαι, ποία θά εἶναι ἡ βάσις καί τό οἰκονομικόν μέλλον τῶν κρατῶν αὐτῶν καί συνολικῶς τοῦ πλανήτου;

Ἐκτιμῶμεν, λοιπόν, ὅτι τώρα καθίσταται ἀδήριτος ἡ ἀνάγκη διά τήν συνάρθρωσιν κοινωνικῶν συναινέσεων καί πολιτικῶν πρωτοβουλιῶν, ὥστε νά καταστῇ δυνατή ἡ στροφή πρός μίαν ὁδόν ἀειφορίας καί οἰκολογικῶς βιωσίμου ἀναπτύξεως.

Διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, ἡ προστασία τοῦ περιβάλλοντος, ὡς θείας καί «καλῆς λίαν» κτίσεως, ἀποτελεῖ μεγίστην εὐθύνην διά τόν ἄνθρωπον, ἀνεξαρτήτως τῶν ὑλικῶν ἤ οἰκονομικῶν ὠφελειῶν τάς ὁποίας δύναται νά ἀποφέρῃ. Ἡ ἄμεσος διασύνδεσις τῆς θεοσδότου ὑποχρεώσεως καί ἐντολῆς «ἐργάζεσθαι καί φυλάσσειν» μέ κάθε πτυχήν τῆς συγχρόνου ζωῆς, ἀποτελεῖ τήν μόνην ὁδόν διά τήν ἁρμονικήν συνύπαρξιν μέ ἕκαστον στοιχεῖον τῆς κτίσεως καί μέ τό σύνολον τοῦ φυσικοῦ κόσμου ἐν γένει.

Καλοῦμεν λοιπόν πάντας, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, εἰς τόν τιτάνειον ἀλλ᾿ ὅμως δίκαιον ἀγῶνα διά τόν μετριασμόν τῆς περιβαλλοντικῆς κρίσεως καί τήν ἀποτροπήν τῶν χειροτέρων ἐκ τῶν ἐπιπτώσεων αὐτῆς, μέ ἀπώτερον σκοπόν τήν ἐναρμόνισιν τοῦ προσωπικοῦ ἀλλά καί τοῦ συλλογικοῦ μας τρόπου ζωῆς καί σκέψεως μέ τάς ἀπαιτήσεις διαβιώσεως καί διατηρήσεως τόσον τῶν φυσικῶν οἰκοσυστημάτων καί ἑνός ἑκάστου ἐκ τῶν εἰδῶν χλωρίδος καί πανίδος, ὅσον καί τοῦ σύμπαντος κόσμου ὡς ἑνιαίου καί ἀδιαιρέτου συνόλου.

,βι´ Σεπτεμβρίου α´

+ ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος,
διάπυρος πρός Θεόν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

ΠΗΓΗ: http://www.ec-patr.org