Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΑΣ ΤΟΥ 1821 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ὁ ἑορτασμὸς τῆς πεντηκονταετηρίδας τοῦ 1821

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.                 Ὁ Ἑλληνισμὸς τὸ 1871 ἑόρτασε μὲ μεγαλοπρέπεια τὰ πενήντα χρόνια ἀπὸ τὴν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης. Ὁ φιλέλληνας Κάρολος Τάκερμαν, πρώην πρεσβευτὴς τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς στὴν Ἀθήνα περιέγραψε τὸν ἑορτασμὸ στὸ βιβλίο τοῦ «Οἱ Ἕλληνες τῆς σήμερον»[1]. Ὁ ἑορτασμὸς ἐγένετο ἐπισήμως τὴν 25η Ἀπριλίου 1871. Ὁ λόγος ὅτι ἡ 25η Μαρτίου τοῦ 1871 συνέπεσε μὲ τὴ Μεγάλη Πέμπτη καὶ ἀποφασίστηκε νὰ συνεορτασθεῖ μὲ τὴν ἐπίσημη ὑποδοχὴ στὴν Ἀθήνα τοῦ Σκηνώματος τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ε΄.
.                 Πράγματι, τὸ κύριο στοιχεῖο τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς πεντηκονταετηρίδας ἀπὸ τὴν ἔκρηξη τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821 ἦταν ἡ ἐπίσημη ὑποδοχὴ τοῦ Λειψάνου τοῦ Ἕλληνα, ἐκ Δημητσάνης Ἀρκαδίας, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου τοῦ Ε΄. Μετὰ ἀπὸ πρωτοβουλία τοῦ τότε Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Θεοφίλου τοῦ Βλαχοπαπαδόπουλου (Πάτρα, 1780 – Ἀθήνα, 1873) οἱ ρωσικὲς ἐκκλησιαστικὲς καὶ πολιτικὲς ἀρχὲς εὐχαρίστως παρέδωσαν τὸ Σκήνωμα τοῦ Γρηγορίου Ε΄ στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα. Πρὸς τοῦτο ἑλληνικὴ κληρικολαϊκὴ ἀντιπροσωπεία μετέβη στὴν Ὀδησσὸ καὶ τὴν 10η Ἀπριλίου, ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του, μετὰ ἀπὸ πάνδημη καὶ μεγαλοπρεπῆ τελετὴ παρέλαβε τὴ λάρνακα καὶ τὴν τοποθέτησε ἐπὶ τοῦ καταστόλιστου ἀτμοπλοίου «Βυζάντιον».
.                 Προηγήθηκε Θεία Λειτουργία, τῆς ὁποίας προέστη ὁ Ρῶσος Ἐπίσκοπος Χερσῶνος παρουσίᾳ τοῦ κλήρου τῆς περιοχῆς καὶ χιλιάδων λαοῦ καὶ μετὰ σχηματίσθηκε πομπή, μὲ κατεύθυνση τὸ λιμάνι. Ρῶσοι ἱερεῖς σήκωσαν στοὺς ὤμους τοὺς τὴ λάρνακα καὶ τοὺς ἀκολούθησαν τὰ πλήθη τῶν ρώσων χριστιανῶν. Γράφει σχετικὰ στὸ πολυσέλιδο βιβλίο του[2] γιὰ τὸν Ἅγιο Πατριάρχη ὁ Μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: « Ἡ διαδρομὴ τῆς μεγαλοπρεποῦς πομπῆς δὲν περιγράφεται. Σώματα κοζάκων καὶ πεζικοῦ προπομποὶ τῆς παρατάξεως, φανοὶ καὶ ἑξαπτέρυγα τῶν Ναῶν τῆς Ὀδησσοῦ, διπλὴ φάλαγξ μὲ πολυτελεῖς στολὲς ἱερέων, τέσσαρες μετὰ τοῦ Μητροπολίτου ἀρχιερεῖς καὶ τέλος ἡ λάρναξ, σκεπασμένη μὲ βαρύτιμα καλύμματα. Ἄπειρα πλήθη κόσμου. Καταστόλιστο τὸ “Βυζάντιο” μὲ δύο κλίμακες (γέφυρες) καὶ δύο κρηπιδώματα γιὰ τὴν λάρνακα καὶ τοὺς ὁμιλητές. Ξεχωριστὴ τελετὴ πρὸ τῆς ἀναχωρήσεως μὲ εὐχαριστηρίους λόγους καὶ ἀμοιβαῖες φιλοφρονήσεις. Τὸ πλῆθος προέπεμπε τὸ «Βυζάντιον» μὲ μυριόστομες ἐπευφημίες. Ἡ ὥρα ἦταν ἡ 8η ἑσπερινή τῆς 10ης Ἀπριλίου 1871».
.                     Στὸν Πειραιὰ τὸ λειψανοφόρο «Βυζάντιον» ἔφτασε στὶς 7.30 τὸ πρωὶ τῆς 14ης Ἀπριλίου 1871. Ὑποδοχή του στὰ ἀνοικτὰ τοῦ λιμένος ἔγινε μὲ τὸ θωρηκτὸ «Βασιλεὺς Γεώργιος», ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐπέβαιναν τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ὁ Ὑπουργὸς Ἐκκλησιαστικῶν Α. Πετμεζής. Τὰ δύο ἀτμόπλοια, φέροντα τὸν μεγάλο σημαιοστολισμό τους, ἔγιναν δεκτὰ στὴν ἀποβάθρα μὲ κανονιοβολισμοὺς καὶ ὑπὸ τοὺς ἤχους τῆς παιανίζουσας μπάντας τῆς Ρωσικῆς ναυαρχίδος, ἡ ὁποία ἀποδίδουσα τιμὴν στὸν Πατριάρχη εἶχε ἐλλιμενισθεῖ στὸν Πειραιά.
.                 Ἡ μετακομιδὴ τῶν λειψάνων ἀπὸ τὸ πλοῖο στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῶν Ἀθηνῶν ἔγινε τὴν Κυριακή, 25η Ἀπριλίου. Γράφει ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: «Τελετὴ ἀπερίγραπτη. Ἐκκλησία, Πολιτεία, Λαὸς ὑπεδέχοντο τὸν ἐθνομάρτυρα Πατριάρχη ἐπαναπατριζόμενον, σύμβολον τῶν θυσιῶν τοῦ Ἔθνους γιὰ τὴν ἐλευθερία του». Τὴν ἑορταστικὴ ἡμέρα τόνισαν ἀπὸ τὰ ξημερώματα 101 κανονιοβολισμοί. Συναγερμὸς εἰς Πειραιὰ καὶ Ἀθήνα γιὰ τὴν ἐξασφάλιση θέσεως πρὸς παρακολούθηση τῆς πομπῆς».
.                 Στὶς 7.30 τὸ πρωὶ τῆς 25/4/1871 στὸν Σιδηροδρομικὸ Σταθμὸ τῶν Ἀθηνῶν ὑποδέχθηκαν τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε΄ οἱ Ἀρχὲς τῆς χώρας, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Βασιλέα Γεώργιο καὶ τὴν Βασίλισσα Ὄλγα. Μέσα σὲ νεκρικὴ σιγὴ βροντερὴ ἀκούστηκε ἡ εὐχαριστήρια δέηση τοῦ Μητροπολίτη Ἀθηνῶν Θεοφίλου, ὁ ὁποῖος γνώριζε προσωπικὰ τὸν Πατριάρχη, ἔχοντας ὑπηρετήσει στὰ Πατριαρχεῖα. Ἡ λάρνακα τοποθετήθηκε ἐπὶ ὀκρίβαντος, τὸν ὁποῖον μετέφερε τέθριππον ἅρμα τοῦ Πυροβολικοῦ. Δημιουργήθηκε πομπὴ καὶ διὰ τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς, τῆς πλατείας Ὁμονοίας, τῆς ὁδοῦ Σταδίου, τῆς πλατείας Συντάγματος καὶ τῆς ὁδοῦ Μητροπόλεως κατέληξε στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ ὅλη πορεία κράτησε δυόμισι ὧρες καὶ ἡ συμμετοχὴ τοῦ λαοῦ ἦταν καθολική. Ἀκολούθησε Δοξολογία καὶ τὴν ἑπομένη ἡμέρα, 26 Ἀπριλίου, ἀρχιερατικὸ συλλείτουργο
.                 Στὴν Ὀδησσὸ καὶ στὴν Ἀθήνα κυβερνῆτες καὶ λαός, ἔχοντας στὴ μνήμη τους νωπὰ τὰ γεγονότα τοῦ 1821, ἀπέδωσαν τὸν ἀπαιτούμενο φόρο τιμῆς στὸν Πατριάρχη. Ὅπως εἶπε ὁ ἐκφωνήσας τὸν ἐπίκαιρο λόγο καθηγητὴς Πανεπιστημίου Νικηφόρος Καλογερᾶς, «ὡς ἀνέμου βιαία πνοὴ διεδόθη ὁ θάνατος τοῦ Πατριάρχου ἀπὸ περάτων εἰς πέρατα…καὶ κοπετὸν καὶ ὀδύνην ἐξήγειρε… Καὶ δύναταί τις νὰ εἴπῃ ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Πατριάρχου ὑπῆρξε τῆς Ἑλλάδος ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ καταστροφὴ τῆς τυραννίας, ἡ τοῦ διεσπαρμένου Ἑλληνικοῦ Ἔθνους συναρμογὴ καὶ συνένωσις».

 Ἡ ἀντίδραση τῶν Τούρκων

.                 Ὁ πρεσβευτὴς Κάρολος Τάκερμαν στὸ βιβλίο του περιγράφει τὴν ἄρνηση ποὺ ὑπῆρξε ἀπὸ τὴν Πύλη νὰ περάσει ἀπὸ τὸν Βόσπορο τὸ πλοῖο, ποὺ μετέφερε τὸ σκήνωμα τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ε΄, κάτι ποὺ εἶναι ἄγνωστο στοὺς πολλοὺς καὶ ποὺ καταδεικνύει τὴ συμπεριφορὰ καὶ τὴ νοοτροπία τῶν ἰθυνόντων τῆς γείτονος, ποὺ αὐτὰ τὰ 150 χρόνια δὲν ἔχει ἀλλάξει καὶ πολύ… Ὅπως γράφει ὁ Τάκερμαν, ὁ Σουλτάνος, ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι τὸ λείψανο τοῦ Πατριάρχη θὰ περνοῦσε ἀπὸ τὸ Βόσπορο, φοβήθηκε μήπως, ὅταν τὸ μάθαιναν οἱ Ἕλληνες τῆς Πόλης θὰ διήγειρε τὸν ἐνθουσιασμό τους καὶ θὰ προκαλοῦσαν πολιτικὲς διαδηλώσεις δυσαρέστους πρὸς αὐτόν…
.                 Ἡ ἄρνηση τοῦ Σουλτάνου νὰ διέλθει διὰ τοῦ Βοσπόρου τὸ «Βυζάντιον» ὁδήγησε τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση νὰ σκεφθεῖ νὰ ἔλθει στὴν Ἑλλάδα τὸ Σκήνωμα τοῦ Ἁγίου διὰ τοῦ Δουνάβεως καὶ μέσα ἀπὸ τὴν Αὐστρία. Οἱ αὐστριακὲς ἀρχὲς ὅμως «ἐξ ἁβροφροσύνης πρὸς τὴν Πύλη» ἀρνήθηκαν νὰ περάσει ἀπὸ τὴ χώρα τους ἡ λάρνακα τοῦ Πατριάρχη… Συνεχίζοντας ὁ Τάκερμαν γράφει μὲ δόση εἰρωνείας:
«Συνεπείᾳ καὶ τῆς ἀρνήσεως τῆς Αὐστρίας οἱ Τοῦρκοι διπλωμάται ξέσαντες τὴν κεφαλήν, ἐπρότειναν ὁμαλὴν τινὰ λύσιν τῆς δυσκολίας, αὕτη δὲ ἦτο νὰ ὑποκλέψωσι τὸν ἑλληνικὸν κεραυνὸν (Σημ. γρ. Ὁ Τάκερμαν ὑπονοεῖ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Ε΄, τὸν ὁποῖο καὶ νεκρὸ οἱ Ὀθωμανοὶ ἐφοβοῦντο…), ἐξαιτούμενοι αὐτοὶ παρὰ τῆς ρωσικῆς κυβερνήσεως τὸ λείψανον τοῦ πατριάρχου ὑποσχόμενοι ὅτι θὰ ἐνταφιάσουν αὐτὸ μετὰ τῶν ἀνηκουσῶν τιμῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει, πρὸς ἐξαγνισμὸν τῆς κατὰ τὸ 1821 ἀτίμου πράξεως, τὴν ὁποίαν ἐπέρριπτον εἰς τοὺς ἀνοικονομήτους καὶ οὐδένα νόμον ἀναγνωρίζοντας τότε Γενιτσάρους. Πλὴν ἡ εὐφυὴς αὕτη πρότασις ἐγένετο λίαν ὀψέ. Ἡ Ρωσία ἀπήντησεν ὅτι ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις, δικαιώματι προτεραιότητος δικαιοῦται νὰ λάβῃ τὰ λείψανα.
.                 Ἐπὶ τέλους αἱ συνέπειαι τῆς ἐκ μέρους τῆς Πύλης ἀρνήσεως τοῦ διάπλου ἑλληνικοῦ πλοίου, φέροντος τὰ ἐξηγιασμένα λείψανα τοῦ μάρτυρος, εἵλκυσαν φαίνεται τὴν προσοχὴν τοῦ ἐπὶ τῶν ἐξωτερικῶν ὀθωμανοῦ ὑπουργοῦ, φοβηθέντος τὴν ἀγανάκτησιν τῶν Ἑλλήνων καὶ κατ’ ἀκολουθίαν ἐπῆλθε συμβιβασμός τος, δι’ οὗ ἐπετράπη εἰς τὸ ἑλληνικὸν ἐμπορικὸν ἀτμόπλοιον νὰ ἐκτελέσῃ τὴν ἀποστολήν του, ἄνευ τῆς παραμικρᾶς ἐπιδείξεως ἢ χρονοτριβῆς κατὰ τὴν παρὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν δίοδον. Λυθέντος οὕτω τοῦ ζητήματος, πᾶσα δυσάρεστος συνέπεια προελήφθη. Τὰ ἀνωτέρω ἀρκούντως δεικνύουσιν εἰς ποίαν τρυφερότητα πολιτικῶν σχέσεων εὑρίσκονται οἱ ἐν τῇ Ἀνατολῇ… Οὕτως ἠδυνήθησαν οἱ Ἕλληνες, κατὰ τὴν ἐπέτειον τῆς πεντηκονταετηρίδος ἡμέραν νὰ ἀπονείμωσι τὰς ὀφειλομένας τιμὰς εἰς τὰ λείψανα ἑνὸς τῶν πρωτομαρτύρων τῆς ἀνεξαρτησίας των».-

[1] Καρόλου Τάκερμαν» Οἱ Ἕλληνες τῆς σήμερον», μτφρ. Ἀντ. Ζυγομαλᾶ, Ἀθήνησι, Ἐκ τοῦ τυπογραφείου τῆς Φιλοκαλίας, Αθήναι, 1877- Ἀναστ. ἀνατ. Βιβλ. Διονυσίου Νότη Καραβία, Ἀθήνα, 1995.

[2] Χριστοδούλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος «Ὁ ἐθνάρχης τῆς ὀδύνης Γρηγόριος Ε΄», ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, ἔκδοσις Α΄, 2004, σελ. 639 κ.ε..

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Κάτι σὰν προκαρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις…»

Καλὰ Χριστούγεννα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.             Ἡ 2019η ἐπέτειος τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζεται ἀπὸ κάποιους συμπατριῶτες μας ὡς νὰ ζοῦν κατ’ ἐκείνη τὴ νύχτα τῆς Βηθλεὲμ παρέα μὲ τὸν Ἡρώδη. Ἀγνοοῦν τὸ κοσμοϊστορικὸ γεγονὸς καὶ τὸ ἀντιμετωπίζουν προκλητικῶς ἀδιάφορα ἕως ἐχθρικά. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ παρουσία Του χαλάει τὴν ὑποτιθέμενη ἰσχύ τους, τὴ βολή τους, τὸ ἰδεολογικὸ καὶ κοινωνικὸ κατεστημένο, στὸ ὁποῖο ἀνήκουν.
.             Τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς ἀποδεικνύουν οἱ εὐχετήριες κάρτες ποὺ στέλνουν, πολιτικοί, ἑταιρεῖες, σωματεῖα, φίλοι καὶ φίλες. Οἱ περισσότερες δὲν εὔχονται γιὰ τὰ Χριστούγεννα, ἀλλὰ ἀορίστως «Καλὲς γιορτές», κατὰ τὸ «Season greetings». Πολλὲς ἔχουν ὡς θέμα ἀντὶ τοῦ Χριστοῦ ἕναν εὐτραφῆ χαμογελαστὸ γέροντα, προϊὸν προωθήσεως προϊόντων πολυεθνικῆς ἑταιρείας. Ἡ ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων κατάντησε ἕνα κοσμικὸ φολκλορικὸ γεγονός: Ρεβεγιόν, φῶτα, τουαλέτες, ξενύχτι, χαρτοπαίγνιο. Κάτι σὰν προκαρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις.
.             Ἡ κατάργηση τῶν εὐχῶν γιὰ τὰ Χριστούγεννα ἐντάσσεται σὲ δύο ρεύματα
.           Τὸ πρῶτο εἶναι αὐτὸ τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς νέας ἐποχῆς. Ὅσοι τὸ ὑποστηρίζουν ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ 25η Δεκεμβρίου εἶναι μία παγκόσμια ἡμέρα, ὅπως οἱ ἄλλες παγκόσμιες ἡμέρες, ποὺ ὁ ΟΗΕ ἔχει καθιερώσει καὶ ποὺ τὴν γιορτάζουν χριστιανοὶ καὶ μουσουλμάνοι, ἄθεοι καὶ βουδιστές, ἰνδουιστὲς καὶ σιντοϊστές… Οἱ ἴδιοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ἡμέρα αὐτὴ ἦταν παγανιστικὴ ἑορτὴ ποὺ τὴν υἱοθέτησαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ τώρα εἶναι ὁ καιρός, ποὺ οἱ νεοπαγανιστὲς παίρνουν τὴ ρεβάνς… Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, στὸ τρέχον τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Le monde des Religions» ὑπάρχει ἀφιέρωμα μὲ τίτλο: «Χριστούγεννα – Πῶς μία παγανιστικὴ ἑορτὴ ἔγινε χριστιανική. Καὶ ἀντιστρόφως»…
.             Τὸ δεύτερο ρεῦμα εἶναι τῶν ὀπαδῶν τοῦ καταναλωτικοῦ ὑλισμοῦ. Αὐτῶν, ποὺ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὴν καλοπέραση, κατὰ τὴν ἀντίληψη τοῦ ἄφρονος πλουσίου τῆς παραβολῆς.
.             Στὶς μέρες μας ἐπιζοῦν κάποια δυτικῆς προέλευσης χριστιανικὰ σύμβολα, ποὺ ἀντιμετωπίζονται ὡς μουσειακὰ ἀντικείμενα, ἀποστεωμένα ἀπὸ κάθε πνευματικότητα. Συνεχίζουν νὰ ὑπάρχουν λόγῳ τῆς δύναμης τῆς Παράδοσης, ποὺ πάντως καὶ αὐτή, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ἐξασθενεῖ καὶ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν τυποποιημένη συνήθεια. Θυμίζουμε μερικά: Τὸ ἔλατο, οἱ μπάλες πάνω σὲ αὐτό, τὸ γκί, οἱ γιρλάντες, ὁ φωτισμός. Συνεχίζονται καὶ οἱ ἀνταλλαγὲς δώρων, ποὺ παλιότερα στὴν Ἑλλάδα γίνονταν τὴν Πρωτοχρονιά.
.             Ὅμως ὑπάρχουν καὶ οἱ Ἕλληνες ποὺ γιορτάζουν συνειδητὰ τὰ Χριστούγεννα, ἀκολουθώντας τοὺς Μάγους καὶ τοὺς ποιμένες, ποὺ ἀντιλαμβάνονται τὴ σημασία τοῦ γεγονότος, ποὺ ἐκτιμοῦν τὸ θαῦμα τῆς Ἱστορίας: Αὐτὸ τὸ Βρέφος δημιούργησε τὸν Χριστιανικὸ Πολιτισμὸ στὴ λογοτεχνία, στὴ ζωγραφική, στὴν ἀρχιτεκτονική, στὴ μουσική, στὴν πνευματική, πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή. Ὅ,τι ἐκφράζει σήμερα τὶς χριστιανικὲς κοινωνίες τὸ ὀφείλουμε στὸν γεννημένο σὰν αὔριο Θεάνθρωπο. Ἀκόμα καὶ ἡ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀθεΐα ἐκφράζονται ὡς ἄρνηση τῆς χριστιανικῆς κουλτούρας. Γιατί Ἐκεῖνος δίδαξε τὴν πραγματικὴ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ καὶ τὴν ἀντίστοιχη εὐθύνη. Πλὴν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, οὐδεὶς ἄλλος ἔδωσε αὐτὴν τὴν ἐλευθερία στὸν ἄνθρωπο. Ἐμεῖς, ἀναγνωρίζοντας τὴν προσφορά Του στὴ ζωή μας, εὐχόμαστε σὲ ὅλες καὶ σὲ ὅλους ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.-

 

 

«ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ἀπὸ τὸν Θεὸ πρὸς δόξαν Θεοῦ» (Ἁγ. Ἰωάννης Κρονστάνδης)

Ἡ στάσις τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
ἔναντι τῶν μὴ ὀρθοδόξων ὁμολογιῶν

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἄρθρο τοῦ A. Vladimirov
στὸ περ. “Τσερκόβναγια Ζίζν”, τ. 1-2, 1994
«Ὑπερασπισταὶ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως»
ἐκδ. “Ὀρθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη

.              Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, Ρῶσος ἱερεύς, Πνευματικὸς καὶ θερμουργὸς κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου. Ἤκμασε στὰ τέλη τοῦ δεκάτου ἐνάτου αἰῶνος καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ εἰκοστοῦ. Προορατικὸς καὶ θαυματουργός. Ἠναλώθη στὴν καθημερινὴ διακονία τοῦ πάσχοντος λαοῦ. Χριστομίμητος ἡ ἀγάπη του. Αὐτὴ ἡ ἁγία ἀγάπη τὸν ἀναγκάζει νὰ πῆ τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ποὺ σώζει καὶ γιὰ τὴν αἵρεση καὶ ἑτεροδοξία ποὺ δὲν ἐξασφαλίζουν τὴν σωτηρία.
.             Σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. «μόνο ὅποιος μετέχει τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ κατανοεῖ τὴν ἀληθινὴ φύσι τῆς Ἐκκλησίας». Ποιός ἄλλος, λοιπόν, κατενόησε καλύτερα τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κρονστάνδης, τοῦ ὁποίου τὴν ἁγιότητα χαρακτήριζε ἡ εὐλαβεστάτη, συχνὴ καὶ μάλιστα καθημερινὴ τέλεσις τῆς Θείας Λειτουργίας; Ἀπὸ αὐτὴν ἐνεπνέετο γιὰ τὴν μεγάλη ποιμαντική του διακονία. Αὐτὴ ἦταν ἡ πηγὴ τῆς ὑψηλῆς, ἐμπειρικῆς του θεολογίας. Μεταδίδοντας καθημερινῶς τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ στὸν λαό, μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔβλεπε τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀγωνιζόταν σ’ ὅλη του τὴν ζωὴ ἐναντίων τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, οἱ ὁποῖοι σοβαρώτατα ἁμάρτησαν παραβαίνοντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» (Ἰω. ιζ´ 21).
.             Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δὲν ἐδημιούργησε συστήματα Ὀρθοδόξου δογματικῆς, ὅπως καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος ἐπίσης δὲν συστηματοποίησε τὴν διδασκαλία του. Ὡστόσο, οἱ σύγχρονοί του εὕρισκαν σ’ αὐτὸν μία ὑψηλότατη καὶ ἀλάθητη λύση τῶν θεμάτων τῆς πίστεως.
.             Ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη εἶναι νὰ εἰσέλθωμε στὸ πλήρωμα τῆς Χριστιανικῆς τελειότητος, τῆς θεώσεως, πρὸς τὴν ὁποία ὁδηγούμεθα μὲ τὸν ἀγώνα πρὸς τοὺς «ἀοράτους ἐχθρούς», μὲ τὴν μετάνοια, μὲ τὴν ἀπόκτησι τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπὸ τὴν ἐμπειρία ὁλοκλήρου τῆς ἀσκητικῆς του ζωῆς, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἀπεκόμισε τὴν σκέψι ὅτι διὰ τῶν ἀνθρωπίνων δυνάμεων εἶναι ἀδύνατο νὰ φθάσωμε τοῦτο τὸ πλήρωμα: «Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀνήκωμε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας Κεφαλὴ εἶναι ὁ Παντοδύναμος Βασιλεύς, ὁ Νικητὴς τοῦ Ἅδου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ Βασιλεία Του εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία νοεῖται ὡς κοινωνία τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μετετέθησαν στὸν οὐρανό, καὶ ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται ἐπὶ τῆς γῆς μαχόμενοι πρὸς τὰς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας καὶ κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικά τῆς πονηρίας… Ὁ μὴ Ὀρθόδοξος, ἀκόμη καὶ μία μεγάλη μὴ ὀρθόδοξη κοινότης, δὲν μπορεῖ νὰ στρατευθῆ στὸν πόλεμο αὐτόν, χωρὶς τὸν Χριστὸ ὡς Κεφαλή του δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε μὲ τέτοιους πανούργους, ὀξυδερκεῖς ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι συνεχῶς ἄγρυπνοι καὶ ἔχουν μάθει τέλεια τὴν ἐπιστήμη τοῦ πολέμου τους.
.             Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἔχει δυνατὴ ὑποστήριξι στὸν ἀγώνα αὐτόν: πρῶτα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀθλητάς Του, οἱ ὁποῖοι ἐνίκησαν τοὺς ἐχθροὺς μὲ τὴν δύναμι τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἐπὶ γῆς Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἀπὸ τοὺς ποιμένας καὶ διδασκάλους της καὶ ἀπὸ τὴν κοινὴ προσευχὴ καὶ τὰ μυστήρια. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στὴν ὁποία ἐλέει Θεοῦ ἀνήκουμε κι ἐμεῖς, εἶναι ἕνας τέτοιος βοηθὸς στὸν ἀγώνα τοῦ Χριστιανοῦ ἐναντίον τῶν ἀοράτων καὶ ὁρατῶν ἐχθρῶν»
.             Ἡ σκέψις τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης, ὅσον ἀφορᾶ στὴν Ἐκκλησία, εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα σωτηριολογική. Τὸ νὰ ἀνήκει κανεὶς στὴν Ἐκκλησία εἶναι γι’ αὐτὸν ἡ πηγὴ τῆς σωτηρίας: «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ μοναδικὸ Σῶμα, τοῦ ὁποίου Κεφαλὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἐνῶ ψυχὴ εἶναι τὸ ἴδιο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ζωογονεῖ, φωτίζει, καθαρίζει καὶ ἐνδυναμώνει ὅλα τὰ μέλη αὐτοῦ τοῦ μεγάλου σώματος ποὺ ἀγωνίζονται ἐπὶ τῆς γῆς».
.            «Τότε τί ἀναγκάζει μερικοὺς νὰ φεύγουν ἀπὸ τὸν μοναδικὸ αὐτὸν οἶκο τοῦ Θεοῦ», στὸν ὁποῖο – ἐπειδὴ κεφαλὴ εἶναι ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία – ὑπάρχει «μία τέτοια ἄβυσσος σοφίας, ὥστε θὰ ἐπαρκοῦσε μὲ ἀφθονία σὲ ὅλους τοὺς σοφοὺς τοῦ κόσμου γιὰ μελέτη, θαυμασμὸ καὶ δοξολογία. Ἀλλὰ ὁ Κύριος ἀπέκρυψε αὐτὴν ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν καὶ ἀπεκάλυψεν αὐτὴν νηπίοις κατὰ τὸ φρόνημα».
.             Τὸ πρόβλημα μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀξιολύπητους σοφοὺς εἶναι ὅτι προσπαθοῦν νὰ συμβιβάσουν τὴν ἀλήθεια μὲ τὴν ὑπερήφανη λογικὴ ποὺ δὲν ἔχει καθαρθῆ ἀπὸ τὰ πάθη, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διαστρεβλώνουν τὴν ἀλήθεια καὶ τελικὰ νὰ ἐκπίπτουν ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστι.
.             Ἡ μοναδικότης καὶ τὸ ἀλάνθαστον τῆς Πίστεως εἶναι τελείως οὐσιώδη, ἄλλωστε ἡ Πίστις μας, ἡ νικήσασα τὸν κόσμον (Α´ Ἰω. ε´ 4), δὲν εἶναι τὸ σύνολον ὑποκειμενικῶν ψυχολογικῶν ἐμπειριῶν, ἀλλὰ ἡ ἀποκάλυψις ὑπὸ τῆς Παναγίας Τριάδος τῆς ὁδοῦ πρὸς τὴν σωτηρία.
.             Ἡ ἑνότης τῶν Χριστιανῶν στὴν Ἐκκλησία δὲν γεννᾶται ἐκ θελήματος σαρκὸς (Ἰω. α´ 13). Εἶναι ἡ πραγματοποίησις τῆς προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸ Πατέρα σχετικὰ μὲ τοὺς μαθητάς, ἵνα ὦσιν ἓν, ὅπως ἀκριβῶς ἡ Παναγία Τριὰς εἶναι ἕν. (Ἰω. ιζ´ 11, 21 – 22). Εἶναι ὁ καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖον ἐξεχύθη ἐπὶ τῶν Ἀποστόλων κατὰ τὴν Πεντηκοστή. Κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, στὸν χορὸ τῶν ὁποίων ἵσταται τώρα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, ἡ ἑνότης τῆς Πίστεως καὶ ἡ μοναδικότης τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τόσο σπουδαία, ὥστε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἡ μοναδικότης νὰ εἶναι ἡ πρώτη ἰδιότης τῆς Ἐκκλησίας. Κάθε ἕνας ποὺ θέτει τέρμα στὶς σχέσεις του μὲ τὴν Μία Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ βασίζεται οὔτε στὴν ἀποστολικὴ διαδοχή, οὔτε στὴν ἁγιότητα, οὔτε στὴν καθολικότητα, διότι «ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον μία, ἀλλὰ καὶ ἡ μοναδικὴ» κατὰ τὸν ἅγιο Κυπριανὸ Καρθαγένης. «Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία παραμένει μία καὶ ἀδιαίρετος καὶ ἡ μόνη ποὺ σώζει. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία». «Οὐδεμία ἄλλη Χριστιανικὴ Ὁμολογία ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία», γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης, «μπορεῖ νὰ φέρει ἕνα Χριστιανὸ στὴν τελειότητα τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς ἢ ἁγιότητος καὶ νὰ ὁλοκληρώση τὴν κάθαρσι ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ νὰ ὁδηγήση στὴν ἀφθαρσία, διότι οἱ ἄλλες ὁμολογίες κατέχουν τὴν ἀλήθεια ἐν ἀδικίᾳ (Ρώμ. α’, 18), ἀνέμιξαν τὴν δεισιδαιμονία καὶ τὸ ψεῦδος μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν κατέχουν ἐκεῖνα τὰ θεόσδοτα μέσα γιὰ τὴν κάθαρσι, τὸν ἁγιασμό, τὴν ἀναγέννησι καὶ ἀνανέωσι, τὰ ὁποῖα κατέχει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία».
.             Κάθε προσβολὴ ἐναντίον τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε «αὐτοὶ ποὺ αὐθαιρέτως χωρίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία χάνουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς Ἁγίους, διότι ὡς νεκρὰ μέλη μὲ τὴν ἀντίθετη τοποθέτησί τους ἐπισύρουν πάνω τους τὴν αἰώνια ἀπώλεια». «Θλίβομαι βαθειά», γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης, «ποὺ ἡ ἁγία ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ διερράγη στὴν Δύσι καὶ ἀπὸ τὴν Δύσι, ἀπὸ τὸν περιβόητο Ρωμαιοκαθολικισμὸ καὶ μαζὶ μ’ αὐτὸν ἀπὸ τὸν Λουθηρανισμὸ καὶ τὴν Μεταρρύθμισι, καθὼς ἐπίσης σὲ μᾶς ἀπὸ σχίσματα καὶ κομματισμούς».
.             Κάθε πτῶσις, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀρχίζει ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια: περιφρονεῖ κάποιος μία ἐντολὴ καὶ τότε ἁμαρτάνει στὴν πρᾶξι. Ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τὸ ἀποσκίρτημα τῆς Δύσεως: «Πρὶν ἀπ’ αὐτό, ὁ πάπας καὶ οἱ παπικοὶ ἔγιναν ὑπερήφανοι καὶ ἐξύψωσαν τοὺς ἑαυτούς των τόσο, ὥστε ἐσκέφθηκαν νὰ κρίνουν τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, τὴν ἴδια τὴν Ἐνυπόστατο Σοφία τοῦ Θεοῦ», τὸν οὐράνιο Διδάσκαλο, χωρὶς τὸν Ὁποῖον «οὐδὲ τὸν Πατέρα τις ἐπιγινώσκει, εἰ μὴ ὁ Υἱὸς». Ἡ ὑπερηφάνειά τους ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ διαστρέψουν μερικοὺς ἀπὸ τοὺς λόγους, ἐντολὲς καὶ θεσπίσματά Του. Ὁ Χριστὸς λέγει ὅτι τὸ Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἐνῶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ οἱ Λουθηρανοὶ μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγλικανοὺς λέγουν ὅτι ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό.
.             Ἔχοντας ἀποκοπῆ ἀπὸ τὴν Παράδοσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχοντας χάσει τὸ ἐσωτερικὸ κριτήριο τῆς ἀληθείας καὶ τὴν συνοδικὴ ἀρχὴ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, οἱ Λατίνοι, ἐπειδὴ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ κάποιο εἶδος ἐξουσίας, ἤγειραν μία νέα ἐξουσία γιὰ νὰ διδάσκεται ἡ Πίστις: τὸν «ἀλάθητο» Πάπα τῆς Ρώμης, τὸν «ἀντιπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ».
«Ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμί… ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη´ 20). Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶναι πάντοτε παρὼν στὴν Ἐκκλησία Του. Τί χρειάζεται τότε ἕνας ἀντιπρόσωπος – πάπας;», γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης καταγγέλοντας τὴν αἵρεσι τοῦ παπισμοῦ.
.             Ὡς μία κεφαλαιώδης αἵρεσις, ὁ Λατινισμὸς προσπαθεῖ νὰ ἐντάξη κάτω ἀπὸ τὸ θεολογικό του σύστημα κείμενα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, κατανοούμενα φυσικὰ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Παράδοσι τὴν ὁποία στερεῖται: «Τὸ κεντρικὸ σημεῖο τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῶν ρωμαιοκαθολικῶν ψευδῶν στὰ δόγματα, στὴν διοίκησι καὶ στὴν ἠθικὴ διδασκαλία εἶναι τὸ πρωτεῖον τοῦ πάπα, ἡ φανταστικὴ καὶ ἐσφαλμένη κατανόησις τοῦ λόγου τοῦ Σωτῆρος: Σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς (Ματθ. ιϛ´ 18). Ἀνεγνωρίσθη ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἁγίους Πατέρας τῶν πρώτων καὶ μεταγενεστέρων αἰώνων, ὡς ἐπίσης καὶ ἀπὸ τοὺς πολὺ πρώτους ὀρθόδοξους πάπας, ὅτι πρέπει κανεὶς νὰ ἐννοῆ ὡς πέτρα θεμελιώσεως τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ – ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστὸς» (Α´ Κορινθ. ι´ 4).
.             «Ὁ πάπας καὶ οἱ παπικοί, – κάλαμος ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενος – ἔχοντας ὑποδουλώσει ὅλον τὸν Καθολικισμὸ στὴν αἵρεσι, τὸν κατέστησαν ἀδιόρθωτο, διότι ὁ πάπας παρ’ ὅλες τὶς αἱρέσεις του ἀναγνωρίζεται ὡς ἀλάθητος ἀπὸ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἔτσι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διορθωθῆ ἀπὸ κάποιον ποὺ σκέπτεται ἀντίθετα».
.             Ἡ Μεταρρύθμισις, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπὸ τὸν Λατινισμό, ἦταν μία ἀντίδρασις ἐναντίον τῶν διαστροφῶν τοῦ Λατινισμοῦ. Ἀντὶ νὰ ἐπανέλθη στὴν συνοδικὴ βάσι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ ἀντίθεσι στὸν παπισμὸ ἀπέρριψε τὴν ἱεραρχία, δίδοντας στὸν κάθε πιστὸ τὸ δικαίωμα νὰ σκέπτεται «ἀλάνθαστα» περὶ τῆς Πίστεως. Ὁ νομικισμὸς τῆς Ρώμης καὶ τὰ ξένα πρὸς τὸν πατερικὸ ἀσκητισμὸ συστήματα πνευματικῆς ζωῆς, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν πλάνη, παρεχώρησαν τὴν θέσι τους στὸν ἠθικὸ σχετικισμὸ καὶ τὴν ἀκολασία. «Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, μὲ τὸ νὰ ἀναγνωρίζουν τὸν πάπα ὡς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἔχασαν τὴν πραγματικὴ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας – τὸν Χριστὸ – καὶ παρέμειναν χωρὶς Κεφαλή…». «Οἱ Λουθηρανοὶ ἀπεκόπησαν καὶ παρέμειναν χωρὶς τὴν Κεφαλή, οἱ Ἀγγλικανοὶ ἐπίσης. Δὲν ἔχουν τὴν Ἐκκλησία… καὶ ὁ Βελίαλ τοὺς πολεμᾶ μὲ τὴν δύναμι καὶ τὶς μηχανορραφίες του καὶ τοὺς κρατᾶ στὴν πλάνη του καὶ τὴν ἀπώλεια. Ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων χάνονται στὴν ἀθεΐα καὶ τὴν φαυλότητα».
.             «Ὁ Λουθηρανισμός, καλυπτόμενος ὑπὸ τὸ ὄνομα τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως, εἶναι στὴν πραγματικότητα ἄρνησις τῆς Πίστεως. Ἀπορρίπτοντας τὶς νηστεῖες καὶ τὸ μοναχισμὸ ἢ τὴν ἐν παρθενίᾳ ζωὴ τὴν ἀφιερωμένη ἀποκλειστικὰ στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, παραδίδεται στὴν φιληδονία. Εἶναι παράδοσις στὴν ψευδώνυμο ἀνθρωπίνη λογικὴ μὲ τὶς φιλοσοφικές της ἀσυναρτησίες καὶ τὴν θεοποίησή της, ἄρνησις τῆς θείας αὐθεντίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, αὐθαίρετη συνάθροισις ὑπὸ τὸ ὄνομα τῆς κεκαθαρμένης, μεταρρυθμισμένης Ἐκκλησίας».
.             Ὁ ἅγιος Ἰωάννης θρηνοῦσε ἐν πνεύματι «τὶς μεγάλες κοινότητες ποὺ ἀστόχησαν στὴν Πίστι». Δὲν ἔβλεπε νὰ λύνεται ἡ τραγικὴ αὐτὴ κατάστασις μὲ συμβιβασμούς, μὲ τὴν ἀναζήτησι κοινῶν στοιχείων στὴν Πίστι τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας. Κατενόησε ὅτι μία τεχνητὴ ἕνωσις, μὲ θεμέλια γήινα, εἶναι ἕνας πύργος τῆς Βαβέλ. «Εἶναι πράγματι δυνατὸν νὰ ἑνώση κανεὶς κάτι ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἑνωθῆ, τὸ ψεῦδος μὲ τὴν ἀλήθεια;», ἀναρρωτιόταν.
.             «Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ προσκολληθοῦμε σταθερὰ στὴν μία ἀληθινὴ Πίστι καὶ Ἐκκλησία». «Ποιὸς ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους δὲν θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ ἑνωθῆ μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ τοὺς Λουθηρανοὺς καὶ νὰ εἶναι ἕνα μὲ αὐτοὺς ἐν Χριστῷ, μία Ἐκκλησία, μία κοινότητα πιστῶν! Ἂς πετάξουν τὸ ψεῦδος, ἂς δεχθοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ ἂς ἑνωθοῦν μαζί μας εἰς ἑνότητα πνεύματος, φθάνουν οἱ διαφωνίες καὶ ἐπιχειρηματολογίες των. Ὁ ἐρχομὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐγγύς, ἐπὶ θύραις», ἔγραφε ὁ ἅγιος Ἰωάννης, «ἀλλὰ ποιός ἀπὸ τὰ μέλη αὐτῶν ποὺ ὀνομάζονται ἐκκλησίες, κυρίως οἱ ἡγέτες…θὰ συμφωνήση νὰ ἀποκηρύξη τὰ λάθη του; Κανείς. Καὶ ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ συμφωνήσωμε μὲ τὴν αἱρετική τους διδασκαλία χωρὶς νὰ ζημιωθῆ ἡ σωτηρία τῶν ἰδίων τῶν ψυχῶν μας…».
.             Ἀπαράδεκτη ἐπίσης γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη ἦταν ἡ σχετικοποίησις τῆς Πίστεως, (τοῦ δόγματος), ἡ παραδοχὴ κάθε ἑρμηνείας τοῦ Χριστιανισμοῦ (πόσο μᾶλλον μίας μὴ χριστιανικῆς θρησκείας) ὡς σωστικῆς. «Οἱ διάφορες Ὁμολογίες διατηροῦν γνῶμες καὶ διδασκαλίες συνήθως ἀντίθετες πρὸς τὴν θεία ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων…Ἡ σχετικοποίησις τῆς Πίστεως (τοῦ δόγματος) ὁδηγεῖ σὲ ἀπιστία ἡ σὲ ψυχρότητα πίστεως, σὲ ἀμέλεια ὅσον ἀφορᾶ στὴν τήρησι τῶν ἀρχῶν τῆς Πίστεως, σὲ ψυχρότητα μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν».
.             Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ἔθετε τὴν μοναδική του ἐλπίδα στὴν παμφωτιστικὴ δύναμι τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ἔλεγε ὅτι «πρέπει κανεὶς νὰ προσεύχεται μὲ πολὺ ἐπιμέλεια… στὸν Πηδαλιοῦχο τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, τὸν Χριστό, ὥστε Αὐτὸς νὰ ἐμφυσήση πνεῦμα ἀγάπης στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν Χριστιανῶν καὶ νὰ τοὺς φωτίση μὲ τὸ Φῶς Του, γιὰ νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀπορρίψουν ὅλες τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα πρὸς ἀμοιβαία ἑνότητα». Ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἔντονα προσευχόταν στὸν Θεὸ μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, προσθέτοντας ἤρεμα τὸ ἑξῆς στὴν ἀνάγνωσι τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Ἕνωσε σ’ αὐτὴν τὴν πίστι ὅλες τὶς μεγάλες κοινότητες ποὺ καλοῦνται Χριστιανικές, ἀλλὰ κατ’ οὐσίαν εἶναι ἀποστάται: τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, τοὺς Λουθηρανούς, Ἀγγλικανοὺς καὶ ἄλλους, οἱ ὁποῖοι ἀπεκόπησαν ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τὸ Σῶμα Σου καὶ τῆς ὁποίας Σὺ εἶσαι Κεφαλὴ καὶ Σωτήρ. Κατάρριψε τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν ἀντίθεσι τῶν διδασκάλων τους καὶ αὐτῶν ποὺ τοὺς ἀκολουθοῦν, δῶσε τους νὰ καταλάβουν μὲ τὴν καρδιά τους τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν σωστικότητα τῆς Ἐκκλησίας Σου καὶ νὰ ἑνωθοῦν ἀδόλως μ’ αὐτήν. Μὲ τὴ δύναμι τῆς Χάριτος τοῦ Πνεύματός Σου, ἕνωσε στὴν ἁγία Σου Ἐκκλησία καὶ αὐτοὺς ποὺ εἶναι ἀσθενεῖς ἀπὸ ἀμάθεια καὶ ἀπὸ τὴν πλάνη τοῦ σχίσματος. Ἀνάκοψε τὴν ἰσχυρογνωμοσύνη τους καὶ τὴν ἀντίθεσί τους στὴν ἀλήθειά Σου, γιὰ νὰ μὴ χαθοῦν ἀθλίως μὲ τὴν ἀντίθεσί τους, ὅπως ὁ Κορέ, ὁ Δαθὰν καὶ ὁ Ἀβειρών, οἱ ὁποῖοι ἀντετίθεντο στοὺς δούλους Σου Μωϋσῆ καὶ Ἀαρών (Ψαλμ. ΡΕ´ 16 -18). Τράβηξε πρὸς αὐτὴ τὴν Πίστι ὅλα τὰ ἔθνη ποὺ κατοικοῦν τὴν γῆ…». Ὁ Κύριος ἄκουγε τὶς προσευχές του, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης.
.             Ἐν κατακλεῖδι θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω τὴν σκέψι ὅτι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἀπηύθυνε αὐτοὺς τοὺς ἀπειλητικοὺς λόγους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὡστόσο λόγοι ἀγάπης, ὄχι μόνο στοὺς αἱρετικοὺς καὶ σχισματικούς, διότι τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; (Ἡσ. νγ´ 1), ἀλλὰ καὶ στοὺς ὁμοδόξους ἀδελφούς του καλώντας τους «νὰ προσκολληθοῦν στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μὲ εἰλικρινῆ καρδιά.
.             Κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶναι αὐτός, ἱεράρχης, ἱερεὺς ἢ λαϊκός, ὀφείλει νὰ ἐνθυμῆται τοὺς λόγους ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κρονστάνδης: «Ἐλάβαμε τὸ τάλαντον τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν Θεὸ πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ γιὰ τὴν σωτηρία μας. Πῶς χρησιμοποιοῦμε καὶ αὐξάνουμε αὐτὸ τὸ τάλαντο; Εὐχαριστοῦμε τὸν Κύριο; Ποιά εἶναι ἡ φύσις τῆς μετανοίας μας; Τί καλὰ ἔργα κάνομε; Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστι ἕως ἑνὸς (Ψαλμ. ΙΓ´ 3)».
.             Δὲν ταιριάζουν ἆραγε καὶ σὲ μᾶς αὐτὰ τὰ λόγια της Γραφῆς;

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμένου: impantokratoros.gr

 

 

ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ «ΟΧΙ» ΣΤΙΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΤΥΠΟΥ ΓΙΟΓΚΑ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2177, 15.05.2018

ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»

.           Πολυδιαφημιζόμενες στὴν ἐποχή μας. Μέθοδοι ποὺ ὑπόσχονται τὴν ψυχοσωματικὴ ἐνοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, τὴν παροχὴ βοήθειας προκειμένου αὐτὸς νὰ βρεῖ τὴν ἐσωτερική του ἁρμονία καὶ ἰσορροπία. Τεχνικὲς ποὺ ἀσκοῦν τὸν ἄνθρωπο στὸν ἔλεγχο τῶν διανοητικῶν του δυνάμεων, ὥστε νὰ ἀνακαλύπτει – ἔτσι διατείνονται – τὶς τεράστιες πνευματικὲς δυνατότητες, ποὺ κρύβει μέσα του καὶ νὰ μπορεῖ νὰ τὶς διαχειρίζεται γιὰ τὴν ψυχική του ὑγεία, καὶ παράλληλα ἀσκήσεις γυμναστικὲς γιὰ τὴ σωματικὴ εὐεξία ἢ τὴ χαλάρωση ἀπὸ τὸ στρές, τὴν διαχείριση τοῦ ἄγχους κ.ο.κ.
.           Ἀντίστοιχα σεμινάρια μὲ τίτλους ὅπως «Βρὲς τὸν ἑαυτό σου», «Ἀνακάλυψε τὶς δυνάμεις ποὺ κρύβεις μέσα σου», «Ἀσκήσεις διαλογισμοῦ», «Σεμινάρια ἐσωτερικῆς ἁρμονίας»… κατακλύζουν σήμερα τὶς ἀνεπτυγμένες πόλεις τοῦ δυτικοῦ λεγομένου κόσμου, ἐνῶ σὲ πολλὰ πλέον γυμναστήρια διδάσκονται τεχνικὲς χαλάρωσης τύπου γιόγκα. Τελευταία οἱ τεχνικὲς αὐτές, ὡς μέθοδοι γυμναστικῶν ἀσκήσεων, φιλοδοξοῦν νὰ περάσουν καὶ στὰ σχολεῖα, στὴν πρωτοβάθμια καὶ δευτεροβάθμια ἐκπαίδευση, καὶ ἤδη τὸ ἔχουν σποραδικῶς πετύχει ἔχει καὶ συνεχίζουν τὴν ἐξάπλωσή τους.
.           Ἀνατολικῆς προελεύσεως ὅλες αὐτὲς οἱ μέθοδοι καὶ τεχνικές, μὲ βάση τους τὴν φιλοσοφία τοῦ βουδισμοῦ καὶ ἰνδουισμοῦ, βρίσκονται σαφῶς στὸν ἀντίποδα τῆς δικῆς μας Ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Παρ᾽ ὅλα αὐτὰ ἔχουν βρεῖ ὄχι μικρὴ ἀπήχηση στὸν κόσμο, τὸν κουρασμένο ὁπωσδήποτε ἀπὸ τοὺς ρυθμοὺς τῆς τεχνολογικῆς ἀνάπτυξης καὶ τοῦ ὑλιστικοῦ τρόπου ζωῆς· τρόπου ποὺ ἀπομυζᾶ κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο κάθε ἴχνος ἰκμάδας ψυχικῆς καὶ τὸν καθιστᾶ ἕνα κινούμενο ὑποκείμενο, ρομπότ, ἄβουλο ἐνεργούμενο στὰ γρανάζια μίας ἀπρόσωπης μηχανῆς καὶ ἑνὸς σκληροῦ, ἀπάνθρωπου οἰκονομικοῦ συστήματος.
.           «Τί κακὸ λοιπὸν νὰ χαλαρώσουμε λίγο ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ρυθμούς;», ἀκοῦς τὴν ἐρώτηση καὶ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἀρνοῦνται τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν πνευματικὴ ζωή. «Στὸ κάτω-κάτω καὶ ἡ πρόταση τῆς Ἐκκλησίας στὸ ἴδιο ἀποσκοπεῖ: στὸ νὰ βρεῖ κανεὶς τὴν ψυχική του εἰρήνη καὶ πνευματικὴ ὑγεία», συμπληρώνουν.
.           Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐπικρατεῖ ὄχι μικρὴ σύγχυση γύρω ἀπὸ τὸ θέμα, καὶ συμβαίνει ὅσοι τίθενται ἀρνητικὰ ἀπέναντι σ’ αὐτὲς τὶς μεθόδους καὶ τεχνικὲς συχνὰ νὰ μὴ γνωρίζουν ποιὰ ἡ διαφορά τους ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, γι᾽ αὐτὸ ἐρχόμαστε νὰ ἐκθέσουμε τὶς παρακάτω γραμμές:
.           Ἐξ ἀρχῆς ξεκαθαρίζουμε ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ μέθοδοι καὶ τεχνικὲς βρίσκονται σὲ ἐντελῶς ἀντίθετη βάση ἀπὸ αὐτὴν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ βάση τους λοιπόν, πάνω στὴν ὁποία στηρίζουν κάθε προσπάθεια γιὰ εὕρεση τῆς ψυχικῆς ἁρμονίας καὶ ἰσορροπίας, εἶναι ἡ φιλαυτία, ὁ ἐγωισμός, τὸ αὐτονομημένο «ἐγὼ» τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ αὐτὸ καὶ συχνὰ οἱ ὅροι ποὺ χρησιμοποιοῦνται σὲ αὐτὲς τὶς μεθόδους ἔχουν ὡς πρῶτο συνθετικό τους τὸ «αὐτο-»: «αὐτολύτρωση», «αὐτοπραγμάτωση», «αὐτοδιαχείριση», «αὐτενέργεια» κ.ο.κ. Ὅ,τι δηλαδὴ ὑπῆρξε ἡ σύσταση τῆς πρώτης ἁμαρτίας ποὺ διεπράχθη στὴν ἀνθρωπότητα, μὲ τὴν αὐτονόμηση τοῦ πρωτοπλάστου ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν βούλησή του νὰ φτάσει στὴν θέωση χωρὶς τὸν Θεό. Καὶ καθὼς αὐτὴ ἡ ἁμαρτία διεπράχθη μὲ σατανικὴ ὑποκίνηση καὶ μὲ ὑποβολὴ ἀκριβῶς τέτοιου λογισμοῦ, αὐτο-θέωσης, γίνεται φανερὸ συμπερασματικὰ ὅτι ὅλες οἱ τεχνικὲς τύπου γιόγκα ἔχουν βάση καὶ πυρήνα καθαρὰ σατανικό.
.           Στὸν ἀντίποδα αὐτοῦ τοῦ φρονήματος ἀκουμπᾶ ὅλη ἡ πνευματικὴ ζωὴ καὶ πρόοδος τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη ἀντίληψη. Ὁ πιστὸς μέσα στὴν Ἐκκλησία δὲν διεξάγει ἕναν ἀγώνα ποὺ στηρίζεται στὶς δυνάμεις του, ἀλλὰ κάπου ἔξω ἀπὸ τὸν ἴδιο: στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ πιστὸς εἶναι πιστός, ἐπειδὴ πιστεύει ὄχι στὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ στὸν Θεό, καὶ σὲ Ἐκεῖνον καὶ στὴν παντοδύναμη Χάρι Του ἐναποθέτει κάθε ἐλπίδα του καὶ προσπάθεια γιὰ πρόοδο, λύτρωση καὶ σωτηρία. Τὰ λόγια του Κυρίου «χωρὶς ἐμοῦ οὗ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰω. ιε´ [15] 5), ἠχοῦν συνεχῶς μέσα του καὶ ἀποτελοῦν τὴν κατευθυντήρια γραμμὴ τοῦ πνευματικοῦ του ἀγώνα. Ἐδῶ ἡ βάση εἶναι ἡ ταπείνωση, στὰ βουδιστικὰ-ἰνδουιστικὰ συστήματα ἡ ὑπερηφάνεια. Χάος ἀναμεταξύ!…
.           Αὐτὸ ἔχει καὶ τὶς ἀνάλογες προεκτάσεις στὴν καθημερινὴ ζωή:
.           Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀκολουθεῖ τὶς ἀνατολικοῦ τύπου μέθοδος αὐτοπραγμάτωσης καθίσταται προοδευτικὰ ὅλο καὶ πιὸ ἐγωκεντρικός, ναρκισσιστικός, βυθισμένος μέσα στὶς σκέψεις του, στοὺς διαλογισμούς του. Μία σοβαρότητα κλειστοῦ τύπου τὸν διακρίνει, κάποτε μὲ ἀφαίρεση ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ περιβάλλον καὶ ὁπωσδήποτε ἀποκλειστικὴ ἐνασχόληση μὲ τὸ ὑποκείμενό του, τὸν ἑαυτό του. Νὰ πνίγεται κάποιος μέσα στὴ θάλασσα καὶ ὁ ἄλλος νὰ κάνει γιόγκα στὴν παραλία, δὲν θὰ ἐνδιαφερθεῖ νὰ τρέξει, νὰ βοηθήσει τὸν κινδυνεύοντα. Μὴ χαλάσει ἡ ἐσωτερικὴ ἁρμονία, ὁ διαλογισμός… Φρίκη!
.           Καὶ μία ἁπλὴ σύγκριση μὲ τὴ συμπεριφορὰ τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν συνάνθρωπο εἶναι ἱκανὴ νὰ δείξει τὴν ἀβυσσώδη διαφορά. Σ᾽ ἐμᾶς δὲν νοεῖται σωτηρία ἀτομική, χωρὶς τὴ συμμετοχὴ τοῦ πλησίον, τοῦ ἀδελφοῦ. Ἀδελφοῦ! Μέσα στὴν Ἐκκλησία ὁ παράδεισος νοεῖται μόνο «σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις» (Ἐφ. γ´ 18) κι ὄχι ἀτομικά. Ἡ σωτηρία μας περνᾶ μέσῳ τοῦ συνανθρώπου, μὲ τὸν ὁποῖο συναποτελοῦμε τὸ ἑνιαῖο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μὲ Κεφαλὴ τὸν Χριστό. Τί ὀμορφιά!
.           Στὴν Ἁγία μας Ὀρθοδοξία καὶ ὀρθοπραξία ὅλα κινοῦνται μέσα στὸ φῶς, στὴν ἀγάπη, στὴν θυσία γιὰ τὸν ἄλλον. Ὅλα εἶναι χαρούμενα καὶ ἁπλά. Παιδικά! Στοὺς χώρους τῶν ἀνατολικῶν συστημάτων ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα: πολυπλοκότητα, ἀτομισμός, βύθιση στὸ ἐγώ, ὑποσυνείδητα χάη, φρικώδεις ἄβυσσοι…
.           Ἰδιαίτερο ἐπίσης χαρακτηριστικὸ ὅλων αὐτῶν τῶν συστημάτων εἶναι τὸ ἀπρόσωπο. Τελικὸς σκοπὸς ὅλων τῶν αὐτοδιαχειρίσεων τοῦ ἀνθρώπου στὶς τεχνικὲς αὐτὲς εἶναι μία τραγικὴ ἀδράνεια, μία βύθιση σὲ κάποια ἀπρόσωπη, συμπαντικὴ οὐσία, ὅπου ἡ προσωπικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου ἀπορροφᾶται τελικὰ καὶ ἐκμηδενίζεται στὸ σύμπαν. Μηδέν, τίποτε. Αὐτὸ ἀπομένει. Γι᾽ αὐτὸ καὶ μιλοῦν γιὰ «θετικὴ ἐνέργεια». Πῶς προσδιορίζεται αὐτή; Ἀοριστίες. Νεφελώδη, συγκεχυμένα, ἀπρόσωπα πράγματα.
.           Γιὰ ἐμᾶς δὲν ὑπάρχει θετικὴ ἐνέργεια. Ὑπάρχει ἡ θεϊκὴ ἐνέργεια, ἡ προσωπικὴ ἄκτιστος Χάρις καὶ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ σηκώνει, ἀνυψώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸ νὰ βρεῖ ἀληθινὰ τὸν ἑαυτό του. Ἐπειδὴ βρῆκε τὸν προσωπικὸ Θεό, γιὰ αὐτὸ καὶ ἀνεῦρε τὸ πραγματικό του ἐγώ, αὐτὸ ποὺ εἶναι γεμάτο ἀπὸ Χριστό.
.           Μέσα στὴν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς, καὶ γι᾽ αὐτὸ χαίρεται μὲ ἀνεκλάλητη χαρά, καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς του δοξάζει τὸν Κύριό του μέσα στὸ αἰώνιο φῶς τῆς ἀλήθειάς Του…

«TA ΔΩΔEKA BHMATA ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΕΩΣ» ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ καὶ ΖΩΗΣ!

Η ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ,
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΗΣ

ΠΡΟΣ ΤΙΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΡΦΥΡΑ
Ἁγίου Ὄρους 34 & Καστοριᾶς 40
Τ.Κ. 10447
Ἀθήνα

Ἐν Βούλᾳ τῇ 23ῃ Νοεμβρίου 2017

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

.           Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε! Μὲ ἔκπληξη ἐλάβαμε στὸ ἠλεκτρονικό μας ταχυδρομεῖο ἐνημέρωση περὶ νεο-ἐκδοθέντος βιβλίου σας ὑπὸ τὸν τίτλο «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ – Ἀκολουθώντας τὰ 12 στάδια ἀπεξάρτησης τῶν Ἀνώνυμων Ἀλκοολικῶν». Θὰ θέλαμε νὰ σᾶς ἐνημερώσουμε ὅτι πρὸ δέκα περίπου ἐτῶν εἴχαμε ἐκπονήσει σχετικὴ ἀντιαιρετικὴ μελέτη, ἡ ὁποία εὑρίσκεται ἀνηρτημένη στὴν ἰστοσελίδα μας στὴ διεύθυνση: ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΙ ΑΝΩΝΥΜΟΙ: ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ἢ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ; imglyfadas.gr/portal/gr/details.asp?cdPro=5E8B421C-53E1-4ED1-B717-D46C736A9266
.         Προφανῶς δὲν γνωρίζατε ὅτι τὸ πρόγραμμα τῶν Δώδεκα Βημάτων, ὅπως ἐφαρμόζεται στοὺς «Ἀλκοολικοὺς Ἀνώνυμους», ἀλλὰ καὶ στὶς ποικίλες ὁμάδες τῶν «Ἀνωνύμων», κινεῖται ἐκτὸς ὁρίων Ὀρθόδοξου πίστεως καὶ ζωῆς, διότι ἡ ἴδια ἡ γένεσή του προῆλθε ἀπὸ τὸν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, ἡ δὲ ἐφαρμογή του συνιστᾶ ἀποδοχὴ ἀντορθοδόξων ἐννοιῶν καὶ πρακτικῶν, ὅπως ἀναλύονται στὴν προαναφερθεῖσα μελέτη καὶ ὅπως διακρίνονται καὶ μέσα στὸ ἴδιο τὸ νεο-ἐκδοθὲν βιβλίο.
.         Ἐνδεικτικὰ μόνον παραθέτουμε κάποια ἀπὸ τὰ πολλὰ προβλήματα ποὺ διαπιστώσαμε στὸ βιβλίο:
– Ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου ἐπιχειρεῖ νὰ συγκρίνει ἀνόμοια πράγματα, ὅπως: τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησία μὲ τὰ Βήματα (σελ. 227), τὰ Δώδεκα Βήματα μὲ τὴν Κλίμακα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου (σελ. 145-146), τὸν πνευματικὸ πατέρα μὲ τὸν καθοδηγητὴ τῶν ΑΑ (σελ. 154).
– «Ἡ καθοδήγηση κάποιου ἱερέα δὲν εἶναι οὐσιώδους σημασίας» (σελ.152), ἀλλὰ τοῦ ὑποστηρικτῆ τῶν βημάτων εἶναι, πάντα κατὰ τὰ γραφόμενα.
– Κανεὶς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐνστερνιστεῖ τὸ Τρίτο Βῆμα ποὺ ἀναφέρεται στὸν Θεὸ «ὅπως Τὸν αἰσθανόμαστε», καὶ οὔτε καὶ τὴ βλάσφημη θέση ὅτι «Γιὰ νὰ εἶναι ἐπιτυχημένη, ἡ θεραπεία πρέπει νὰ βασίζεται σὲ πνευματικότητα… στὴν ὁποία ὁ Θεὸς παραμένει ἀνώνυμος»! ( σελ. 31-32).
– Ἀπαράδεκτη ὀρθοδόξως εἶναι καὶ ἡ διδασκαλία «στὸ Τρίτο Βῆμα παραδίδει τὸ ἐγώ του… σ᾽ ἐκείνη τὴν ἀνώνυμη δύναμη, ντυμένη μὲ ὅ,τι ὁ ἴδιος πιστεύει ὅτι ταιριάζει, μὲ ὁποιουσδήποτε ὅρους, εἴτε θεολογικῶς ἀκριβῆ εἴτε ἐντελῶς αἱρετική»! (σελ.196).
.          Σχετικὰ μὲ τὸν συγγραφέα τοῦ βιβλίου, θὰ πρέπει νὰ γνωρίζετε ὅτι ὑπάρχουν σοβαρὰ προβλήματα[1]. Ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ ὅτι εἶχε πρόβλημα ἀλκοολισμοῦ ἀκόμα καὶ κάποια ἔτη μετὰ τὴ χειροτονία του[2]. Ὁ πνευματικός του ἔχει καθαιρεθεῖ λόγῳ ὁμοφυλοφιλίας[3]. Ὑπάρχουν σοβαρὲς καταγγελίες ἐναντίον τοῦ συγγραφέως περὶ ἀντορθοδόξων διδασκαλιῶν[4], καὶ γιὰ μία σειρὰ ἄλλα παραπτώματα. Παραθέτουμε ἀπὸ ἐπώνυμη καταγγελία γιὰ τὸν συγγραφέα, ὅταν ἦταν ἡγούμενος στὴ μονὴ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ San Fransisco. Σύμφωνα μὲ αὐτήν, ὁ πατὴρ Μελέτιος ἀποκάλυπτε τὶς ἁμαρτίες τῶν ἐξομολογούμενων μοναχῶν, χρησιμοποιοῦσε ὑπνοθεραπεία, μέσῳ τῆς ὁποίας ὑπαγόρευε στοὺς μοναχοὺς νὰ κάνουν πράξεις ὁμοφυλοφιλίας, τὶς ὁποῖες ἔδινε καὶ ὡς ὑπακοὴ στοὺς μοναχούς. Ἐπίσης, ὁ προαναφερθεὶς δήλωσε ὅτι «συχνὰ δυσκολεύεται νὰ προσευχηθεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ διαλογισμοῦ καὶ ἀντὶ νὰ ἀγωνισθεῖ νὰ προσευχηθεῖ, ἁπλὰ μένει σὲ κατάσταση ἐπίγνωσης καὶ διαλογισμοῦ»[5]. Ὁ καταγγέλλων καταθέτει, μεταξὺ ἄλλων, ὅτι ὁ πατὴρ Μελέτιος τὸν ἀπέτρεψε ἀπὸ τὸ νὰ διαβάζει τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, διότι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἦταν Ἀντι-Σημίτης (sic) κ.τ.λ. καὶ ὅτι ἔκανε ρασοφόρο στὸ μοναστήρι μία γυναίκα, ἡ ὁποία εἶχε ὑποστεῖ ἀλλαγὴ φύλου[6]. Ἕξι μοναχοὶ ἀποχώρησαν ἀπὸ τὸ μοναστήρι, ἐνῶ ὁ ἡγούμενος π. Μελέτιος παραιτήθη καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἀμερική.
.          Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, μὲ τὴν ἔκδοση τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου ἐκτίθεσθε ἀνεπανόρθωτα στὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα. Πατρικά σᾶς παρακαλοῦμε νὰ ἀναλάβετε τὴν εὐθύνη σας ἀπέναντι στὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ νὰ προχωρήσετε σὲ ἄμεση ἀνάκληση τῶν κυκλοφορησάντων βιβλίων, πρὸς ἀποφυγὴ συγχύσεως καὶ βλάβης στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1]. youtube.com/watch?v=jwpXnqXr9dg

[2]. youtube.com/watch?v=Th8rXD3nHAU

[3].pokrov.org/persons/archimandrite-michael-rymer/ και  pokrov.org/Documents/Articles/1145/Decision.pdf

[4]. pokrov.org/update-monastery-of-saint-john/

[5]. monomakhos.com/the-fires-of-manton/

[6]. monomakhos.com/the-fires-of-manton/

 

 

ΠΗΓΗ: axrhstou.blogspot.gr

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΣΙΜΟ ΠΡΟΪΟΝ [Νέο] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι ἐμπορεύσιμο προϊὸν

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Ἡ ζωὴ εἶναι ὑπέρτατο ἀγαθό τοῦ ἀνθρώπου καὶ ταυτόχρονα ἕνα μυστήριο, μπρὸς στὸ ὁποῖο ὀφείλεται τιμὴ καὶ σεβασμός. Τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ «φιλελευθεροποίηση» τῆς ἀγορᾶς ἐπεκτείνεται στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Στὸ ὄνομα τῆς ἰδεολογίας τοῦ «προοδευτισμοῦ», στὸν ὁποῖο συγκλίνουν οἱ νεοφιλελεύθεροι μὲ τοὺς νεοκομμουνιστές, ἐμπορευματοποιεῖται ἡ ζωή, καταργοῦνται αἰώνιες ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες καὶ παραβιάζονται φυσικοὶ νόμοι. Οἱ νοοτροπίες καὶ οἱ κανόνες τῆς ἀγορᾶς ἐπιδιώκεται νὰ ρυθμίζουν καὶ τὸ πῶς ἕνα παιδὶ θὰ γεννηθεῖ καὶ τὸ πῶς καὶ μὲ ποιοὺς ἐνήλικους θὰ ζήσει καὶ θὰ παιδαγωγηθεῖ.
.         Οἱ συγκεκριμένες ἰδεολογίες τῆς παγκοσμιοποίησης καταργοῦν τὰ καθήκοντα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις ἔναντι τῶν ἀγέννητων καὶ νεογέννητων ἀνθρώπων καὶ εὐνοοῦν τὴν νοοτροπία τῶν ὁμοφυλόφιλων. Αὐτοὶ ἐπιβάλλουν, ὡς δικαίωμά τους, τὸ νὰ ἀποκτήσουν παιδὶ μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο, ποὺ τοὺς προσφέρεται τεχνολογικὰ καὶ δικονομικά. Ἀντίθετα οὐδεὶς ὑπερασπίζεται τὸ φυσικὸ καὶ ζωτικὸ δικαίωμα τοῦ ἀπροστάτευτου παιδιοῦ, νὰ μεγαλώσει μὲ τοὺς φυσικοὺς γονεῖς του, μὲ πατέρα καὶ μητέρα καὶ τὸ ἐπίσης φυσικό του δικαίωμα νὰ γνωρίζει «ἀπὸ ποῦ κρατάει ἡ σκούφια του».
.         Ὅταν ἔρευνες καὶ ποσὰ ἑκατομμυρίων διατίθενται, γιὰ νὰ πληροφορηθεῖ ἡ ἀνθρωπότητα ἂν κατάγεται ἢ ὄχι ἀπὸ τὸν πίθηκο (καὶ ὁ πίθηκος ἀπὸ ποιόν;…), εἶναι παράλογο καὶ ἀνήθικο νὰ ἀποκλείεται τὸ παιδὶ –προϊὸν τῶν μεθόδων τῆς ἰατρικῶς ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς καὶ τῶν συνεπακόλουθών της– νὰ γνωρίσει τὸν ἄμεσο καὶ ὄχι τὸν ὑποθετικὸ –ἐξ υἱοθεσίας– πρόγονό του. Ἡ παγκοσμιοποίηση ἐπιδιώκει νὰ κάνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως τὰ μπλοὺ τζίν, ἀγνώστου προελεύσεως. Ὅλοι νὰ ἀποτελοῦν μέρος τοῦ ἀνθρωποειδοῦς χυλοῦ.
.       Τὰ ὅσα γράφονται ξεκίνησαν ἀπὸ τὴν εἴδηση, ὅτι τὸ Ἀνώτατο Ἀναθεωρητικὸ Δικαστήριο τῆς Γαλλίας, τὴν περασμένη ἑβδομάδα, ἀποφάσισε ὅτι ζεῦγος ὁμόφυλων ἀνδρῶν μπορεῖ νὰ υἱοθετήσει παιδί, ποὺ θὰ γεννηθεῖ στὸ ἐσωτερικὸ ἢ στὸ ἐξωτερικὸ τῆς χώρας ἀπὸ παρένθετη μητέρα, δηλαδὴ ἀπὸ γυναίκα, ποὺ φιλοξενεῖ στὴ μήτρα της ἔμβρυο μέσῳ τῆς ἰατρικῶς ὑποβοηθούμενης ἀναπαραγωγῆς (ΙΥΑ). Τὸ ἔμβρυο μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνώνυμου πατέρα καὶ ἀνώνυμης μητέρας καὶ θὰ μεγαλώνει ἔχοντας τρεῖς πατέρες (δύο γνωστούς, ποὺ τὸ υἱοθέτησαν, καὶ τὸν ἄγνωστο φυσικό του πατέρα) καὶ μία «μητέρα», ποὺ θὰ εἶναι ἄγνωστο ἂν τὸ ἔμβρυο ποὺ φιλοξένησε στὴ μήτρα τῆς προέρχεται ἀπὸ δικό της ὠάριο καὶ γνωστοῦ της σπερματοζωάριο, ἢ εἶναι καὶ τὰ δύο ἄγνωστα, προερχόμενα ἀπὸ τὴν σχετικὴ τράπεζα ποὺ προέβη στὴν ΙΥΑ.
.         Ὅλα ὅσα ὑποστηρίζουν αὐτοὶ ποὺ ἐπιδιώκουν νὰ προωθήσουν παγκοσμίως τὸ νέο μοντέλο «οἰκογένειας» ξεκινοῦν ἀπὸ σαθρὴ καὶ ἀναπόδεικτη λογικὴ καὶ φυσικὴ βάση. Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα, ἐν ὀνόματι τῆς ἰσότητας καὶ τῆς ἰσότιμης μεταχείρισης, ποὺ δέχονται σταδιακὰ τὰ κράτη, καὶ μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, ποὺ πρῶτος ὁ Οὖγγρος σταλινικὸς κομμουνιστὴς ἡγέτης Ματίας Ράκοσι περιέγραψε, στὴν ἀρχὴ νομιμοποιεῖται τὸ σύμφωνο συμβίωσης μεταξὺ ὁμοφύλων, στὴ συνέχεια ὁ «γάμος» τους…
.       Μετὰ τὴν ἀναγνώριση ὡς νόμιμης καὶ φυσιολογικῆς τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς «οἰκογένειας» ἔρχεται ἡ ἀπόκτηση καὶ ἡ ἀνατροφὴ παιδιῶν ἀπὸ τὰ ὁμόφυλα ζευγάρια, μετὰ προωθεῖται στὸ σχολεῖο νὰ διδάσκεται ἡ συμπεριφορὰ τῶν ὁμοφυλόφιλων… Καὶ ἀφοῦ τὸ «τρίτο φύλο» ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸ κράτος ὅτι ἀποτελεῖ φυσιολογικὴ κατάσταση στὶς διάφορες μορφές του, στὸ ληξιαρχεῖο τοῦ Καναδᾶ καὶ στὴ δήλωση τῆς γεννήσεως, στὸ φύλο τοῦ νεογέννητου προστέθηκε καὶ τρίτη στήλη, στὴν ὁποία ὁ κηδεμόνας μπορεῖ νὰ σημειώσει πέραν τοῦ Μ (Μale – Ἀρσενικὸ) καὶ F (Female – Θηλυκὸ) τὸ U (Unknown – «ἄγνωστο»), μὲ τὴν ἔννοια ὅτι τὸ φύλο δὲν εἶναι συγκεκριμένο καὶ ἀπόλυτο, ὑπὸ τὴ φυσιολογικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἔννοια, ἀλλὰ ὅταν θὰ γίνει ἐνήλικο ἄτομο, τότε θὰ ἐπιλέξει τὸ φύλο του… Καὶ ὑπάρχει καὶ ἄλλη συνέχεια. Ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸ κράτος μὲ Νόμο ἡ ὑποχρέωση στοὺς Δημάρχους νὰ τελοῦν «γάμο» ὁμοφύλων, ἔστω καὶ ἂν αὐτοὶ ἔχουν πρόβλημα συνειδήσεως. Τελευταίως ἡ Σουηδικὴ κυβέρνηση ψήφισε Νόμο, μὲ τὸν ὁποῖο ἀπολύεται ἀπὸ τὴ θέση του ὁ πάστορας τῆς ἐπικρατοῦσας Λουθηρανικῆς «Ἐκκλησίας», ποὺ δὲν θὰ θελήσει, γιὰ λόγους συνειδήσεως, νὰ τελέσει θρησκευτικὸ σὲ ὁμόφυλους.
.      Καὶ κάτι, τελευταῖο, ποὺ μᾶς ἀφορᾶ. Σὲ ἐξέλιξη εἶναι ὁ θεολογικὸς διάλογος μὲ τοὺς Λουθηρανούς. Ἡ λογικὴ τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν «προοδευτικῶν» ὀπαδῶν του εἶναι πὼς οἱ διάλογοι ὁδηγοῦν τοὺς ἑτεροδόξους στὴν κατανόηση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως… Τὴν περασμένη ἑβδομάδα γράφτηκε στὴ μεγάλης κυκλοφορίας γαλλικὴ ἐφημερίδα «Λὲ Μὸντ» (Le Monde, 9-10 Juillet 2017, p. 8) ὁλοσέλιδο ἄρθρο τῆς πάστορα (ἢ παστόρισσας) Μαρίας Ἴσμπεργκ, 45 ἐτῶν. Σ’ αὐτὸ γράφει πὼς ὅταν ἀνακοίνωσε στοὺς ἐνορίτες της ὅτι τὴν προηγούμενη ἡμέρα εἶχε πάει στὸν κινηματογράφο «μὲ τὴ γυναίκα της», αὐτοὶ (οἱ ἐνορίτες) «ἦσαν εὐτυχισμένοι γιὰ τὸ γεγονὸς καὶ γι’ αὐτές». Στὸ συγκεκριμένο ἄρθρο ἡ Μαρία Ἴσμπεργκ σημειώνει ὅτι οἱ συνθῆκες στὴ Σουηδία μποροῦν νὰ γίνουν ἀκόμη καλύτερες γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους. Καὶ ἀναφέρει τὸ ἑξῆς παράδειγμα: «Ὅταν γεννήθηκαν τὰ παιδιά μας, δὲν ἀναγνωρίστηκα ὡς μητέρα τους, ἐπειδὴ ἡ γυναίκα μου ἔκαμε τὴν Ὑποβοηθούμενη Ἰατρικὴ Ἀναπαραγωγὴ στὴ Δανία, ὅπου ἐπιλέξαμε νὰ πᾶμε, διότι ἡ σειρὰ ἀναμονῆς στὴ Σουηδία εἶναι πολὺ μεγάλη. Ἔτσι ὑποχρεώθηκα νὰ τὰ υἱοθετήσω, κάτι ποὺ εἶναι μία μακρὰ διαδικασία, πολὺ ἰδιότροπη». Θὰ τὰ ἤθελε φυσιολογικὰ παιδιά της, ἀγνώστου πατρός… Ἔτσι πάλι θὰ ἦσαν εὐτυχισμένοι οἱ ἐνορίτες της… Τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ ἐπὶ δεκαετίες θεολογικοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους εἶναι ἡ κυρία Ἴσμπεργκ, ἡ ὁμοφυλόφιλη Λουθηρανὴ παστόρισσα….-    

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ καὶ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Χρυσοστ. Σελαχβάρτζι
«ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»
-Ἀπὸ τὸ ἰσλαμικὸ Ἰρὰν στὴν Ὀρθοδοξία
Ἱ. Μ. Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2016
σελ. 92-94

ἠλ. στοιχ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

.                 Δύο χρόνια πέρασαν καὶ δὲν συνάντησα κανένα Πεντηκοστιανὸ ποὺ νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ κατανοήσει τὸ εἶδος καὶ τὴν ἔνταση τοῦ ψυχικοῦ μαρτυρίου ποὺ περνοῦσα. Δὲν συνάντησα κανένα σὲ ὅλο τὸν πεντηκοστιανό μου περίγυρο, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ καταλάβει, ὅσο καὶ ἂν προσπάθησε, τὴν γλῶσσα ἑνὸς πονεμένου ἀνθρώπου. Ὁ πόνος ποὺ καλλιεργεῖ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ πόνος ποὺ ἐξυψώνει καὶ ὡριμάζει τὴν καρδιά, ὁ πόνος ποὺ ἐκλεπτύνει τὸ πνεῦμα στὸ καμίνι τῆς καθημερινότητας τῶν δοκιμασιῶν, ἀπουσίαζε ἐντελῶς ἀπὸ τὸ λεξιλόγιο τῆς πεντηκοστιανῆς ἐκκλησίας. Γι’ αὐτοὺς ἡ ζωὴ ἦταν «μὲς τὰ ρόδα», σύμφωνα μὲ τὴ νορβηγικὴ ἔκφραση. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπέφεραν, μόνο εὐημεροῦσαν, καὶ μάλιστα μὲ τρόπο κοσμικό. Ἡ ζωὴ τῆς χάριτος ἦταν εὐτυχισμένη, εὔκολη καὶ ἐπιτυχημένη. Τὸ μαρτύριο ἦταν παρὰ φύση, ἔργο τοῦ διαβόλου, καὶ μποροῦσε νὰ ἐξαφανισθεῖ μόνο μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ. Ἐπικαλέστηκα πολλὲς φορὲς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ὅμως τὸ μαρτύριό μου μεγάλωνε… Μόνο ἐγώ, ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς τοὺς εὐνοημένους ἀπὸ τὴν τύχη χριστιανούς, ἤμουν μία ψυχὴ συντετριμμένη ἀπὸ ἕνα χρόνιο ὑπαρξιακὸ πόνο.
.                 Ἡ πάντοτε θετικὴ καὶ αἰσιόδοξη ὀπτική τῆς θεολογίας τῶν Πεντηκοστιανῶν βρισκόταν σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν δραματικὴ θέαση τῆς σιιτικῆς θεολογίας τοῦ Ἰσλάμ, μὲ τὴν ὁποία εἶχα μεγαλώσει. Τώρα ποὺ εἶχα αὐτὴν τὴν ἐμπειρία, θεωροῦσα ὅτι τὸ σιιτικὸ Ἰσλὰμ εἶναι ἀνώτερο καὶ πιὸ αὐθεντικὸ ἀπὸ τὸν πεντηκοστιανὸ Χριστιανισμό· ὅτι ἡ τραγικότητα τῆς θεολογίας τοῦ σιιτικοῦ Ἰσλὰμ εἶναι πιὸ κοντὰ στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ ὅ,τι ἡ μακαριότητα τοῦ «χαρισματικοῦ» χριστιανισμοῦ τῆς Δύσης.
.               Ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου εἶναι τραγική. Οἱ ἄνθρωποι ὑποφέρουν. Κάποιοι διώκονται, ἄλλοι φυλακίζονται καὶ βασανίζονται, ἄλλοι τραυματίζονται σὲ πολέμους καὶ βιαιοπραγίες, πολλοὶ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀκραία φτώχεια καὶ παλεύουν μὲ ἀδυσώπητες φυσικὲς καταστροφές… Αὐτὴ εἶναι ἡ τραγικὴ πραγματικότητα στὴν ὁποία ζοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ τρίτου κόσμου. Ἀλλὰ καὶ στὴν ὑλικὰ εὐημεροῦσα Δύση, οἱ περισσότεροι ὑποφέρουν ψυχολογικά. Πολλὲς οἰκογένειες διαλύονται. Οἱ ἄνθρωποι συνεχῶς ἀλλάζουν τοὺς συντρόφους τῆς ζωῆς τους σὲ ἀναζήτηση τοῦ ἰδανικοῦ ἔρωτα, τῆς ἁρμονικῆς σχέσης καὶ τῆς ἀνθρώπινης ζεστασιᾶς. Κάποιοι δὲν καταφέρνουν ποτὲ νὰ βροῦν ἕνα σύντροφο, γιὰ νὰ μοιραστοῦν τὴ ζωή τους. Τὰ παιδιὰ συχνὰ μεγαλώνουν μόνο μὲ τὸν ἕνα γονέα καὶ στεροῦνται τὴν ἀγάπη τοῦ ἄλλου. Οἱ ἄνθρωποι πιέζονται στὴν ἐργασία, καθώς, μὲ τὴν ραγδαία ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, ἀπαιτοῦνται ὅλο καὶ ὑψηλότερες δεξιότητες ἀπὸ τοὺς ἐργαζομένους. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στὴ Δύση, ὅπως καὶ στὸν ὑπόλοιπο κόσμο, φέρουν δυσβάστακτα φορτία στοὺς ἀσθενεῖς ὤμους τους.
.               Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν πραγματικότητα, οἱ πεντηκοστιανοὶ εἶναι ἀποξενωμένοι ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς ἀνθρώπους καὶ ἡ μακαριότητά τους ἀποτελεῖ προσβολὴ γιὰ ὅσους ὑποφέρουν.
.           Παραδόξως, λοιπόν, ἡ πεντηκοστιανὴ ἐκκλησία μὲ εἶχε ἐπιστρέψει στὸ ἰσλαμικό μου παρελθόν. Ὑπῆρχαν πολλὰ κείμενα στὸ εὐαγγέλιο ποὺ δὲν καταλάβαινα. Στὴν πραγματικότητα, τὸ βάθος καὶ τὸ μυστήριο τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, ποὺ τόσο μὲ εἶχε γοητεύσει, ἀπουσίαζε ἐντελῶς ἀπὸ τὴν πνευματικότητα τὶς πεντηκοστιανῆς ἐκκλησίας.

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΙΓΚΑΤΟΥ (ἀνακριβεῖς ἀπαντήσεις σέ ἀποδεδειγμένες τοποθετήσεις)

Μιά ἱστορία ἀληθινῆς παραπληροφόρησης
ἤ
ἀνακριβεῖς ἀπαντήσεις σέ ἀποδεδειγμένες τοποθετήσεις

Πρωτοπρ.  Ἰωάννης Φωτόπουλος

.             Στά πλαίσια τῆς ἐκδηλώσεως πού ὀργάνωσε ὁ θεολογικός Σύνδεσμος ΚΑΙΡΟΣ  στή Στοά τοῦ Βιβλίου στίς 3 Ἀπριλίου 2017 μέ γενικό θέμα «Ὁ διάλογος καί ἡ κριτική γιά τό νέο πρόγραμμα στά θρησκευτικά» μίλησε ὁ σχολικός σύμβουλος Ἄγγελος Βαλλανιάτος μέ θέμα «Ἡ παραπληροφόρηση ὡς ἐργαλεῖο ἐκφοβισμοῦ».  Πρίν ἀναφερθοῦμε στό περιεχόμενο τῆς εἰσηγήσεως τοῦ κ. Βαλλιανάτου καλό εἶναι νά γνωρίζουμε ὅτι παραπληροφόρηση εἶναι «ἡ σκόπιμα κακή πληροφόρηση, πού χαρακτηρίζεται ἀπό τή μετάδοση ἀνακριβῶν, μονόπλευρα διογκωμένων ἤ ἐπινοημένων (ψευδῶν) πληροφοριῶν ἤ καί τήν ἀπόκρυψη ἄλλων»(Μπαμπινιώτης).
.             Ὁ κ. Βαλλιανάτος μίλησε γιά «μιά ἱστορία παραπληροφόρησης».  Ἀναφέρθηκε σέ διάφορα δημοσιεύματα στόν ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό Τύπο πού ἀφοροῦσαν τήν προσωπική του ἐμπλοκή κατά τήν κατάρτιση τοῦ νέου παλαιοτέρου καί ἀναθεωρημένου προγράμματος διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν. Μέ ἔντονο καί δραματικό τρόπο παρουσίασε μέ τή βοήθεια διαφανειῶν τόν ἑαυτό του ὡς ἀδικούμενο καί συκοφαντούμενο.  Ἄν καί πολλά ἀπό τά δημοσιεύματα εἶναι γραμμένα μέ ἀκραῖο τρόπο πουθενά σ᾽ αὐτά δέν μπόρεσα νά διακρίνω «μετάδοση ἀνακριβῶν, μονόπλευρα διογκωμένων ἤ ἐπινοημένων (ψευδῶν ) πληροφοριῶν».
.                 Νομίζω, ἄν δέν ἀδικῶ  τόν κ. Βαλλιανάτο, ὅτι προσπάθησε νά ἐπικεντρώσει τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἀκροατηρίου του στήν φανταστική του κατασυκοφάντηση χωρίς νά ἀπαντᾶ στήν οὐσία τῆς κριτικῆς πού ἀσκεῖται στά νέα προγράμματα. Πολύ δύσκολα  στήν εἰσήγησή του κατάφερε νά θίξει κάποιες ἄνευ αξίας …παρωνυχίδες, ἐνῷ κατέφυγε σέ κάποιες ἀναληθεῖς τοποθετήσεις μέ τίς ὁποῖες ἔδωσε ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις   στούς ἀκροατές τους. Ἀλλά, ὅπως εἶπε ὁ κ. Βαλλιανάτος, «ἄς βάλουμε τά πράγματα στή θέση τους».
.             Ἐκεῖνο πού ἐνοχλεῖ περισσότερο τόν κ. Βαλλιανάτο εἶναι ἡ ἔρευνα πού ἔκανε ἡ ΠΕΘ σχετικά μέ τό πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά καί προπάντων  ἡ ὅλη ἐργασία τῆς θεολόγου καί ὑπευθύνου τοῦ γραφείου αἱρέσεων τῆς ΠΕΘ κ. Βασσάλου σχετικά μέ τήν ὀργάνωση Arigatou. Σέ ἡμερίδα πού ὀργάνωσε ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν  μέ ἁπλά λόγια ἡ κ. Βασσάλου ἀπέδειξε, μετά ἀπό λεπτομερῆ ἔρευνα, ὅτι τό νέο ἑλληνικό πρόγραμμα γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ἐπί τῆς οὐσίας ἀντιγραφή τοῦ Προγράμματος τοῦ Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειῶν γιά Παιδιά (GNRC) πού ἔχει ἐκπονήσει ἡ νεοβουδδιστική ὀργάνωση Arigatou.  Τό πρόγραμμα αὐτό ὀνομάζεται Learning to live together (LTLT).  Καί ἀσφαλῶς μέ τό πρόγραμμα αὐτό δημιουργεῖται φοβερή σύγχυση στούς ἕλληνες μαθητές ὡς πρός τήν ὀρθόδοξη ταυτότητά τους.
.             Ἐπειδή ὡς ΕΣΤΙΑ  ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ  εἴχαμε τήν τιμή νά συνεργαστοῦμε μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων σέ κοινή ἡμιημερίδα καί νά ἀκούσουμε τήν εἰσήγηση τῆς κ. Ἑλένης Βασσάλου μέ θέμα «Το Πρόγραμμα του “Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειών για Παιδιά” (GNRC ) της ARIGATOU ως πρότυπο των ελληνικών Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά»  θά θέλαμε νά ἐκφράσουμε τίς σκέψεις μας πάνω στά λεχθέντα ὑπό τοῦ κ. Βαλλιανάτου.
.             Ἄς δοῦμε λοιπόν λίγο πιό ἀναλυτικά τί ἰσχυρίστηκε ἡ κ. Ἑλ. Βασσάλου καί τί ἀπάντησε ὁ κ. Βαλλιανάτος.

α) Ἡ Arigatou εἶναι νεο-βουδιστική ὀργάνωση

.             Αὐτό ἰσχυρίστηκε ἡ κ. Βασσάλου καί ὁ κ. Βαλλιανάτος ἀπάντησε:  « Ἡ Arigatou εἶναι μή κυβερνητικός μή κερδοσκοπικός ὀργανισμός πού καλεῖ τούς ἀνθρώπους κάθε θρησκείας νά συνεργαστοῦν γιά νά ἀντιμετωπίσουν τά προβλήματα τῆς φτώχειας, τῆς πείνας….. δέν εἶναι θρησκεία, δέν εἶναι βουδιστικό ἤ νεοβουδιστικό (δική μου ὑπογράμμιση)…φτιάχνει παιδαγωγικό μοντέλο».
.             Δυστυχῶς γιά τόν κ. Βαλλιανάτο στό προπαγανδιστικό φυλλάδιο Shining ever brighter τῆς ὀργανώσεως στή σελίδα 14 διαβάζουμε ὅτι ἱδρυτής τῆς Arigatou εἶναι ὁ Τakeyasou Μiyamoto «ἀρχηγός τῆς ἰαπωνικῆς βουδδιστικῆς ὀργανώσεως Μyochikai», ὁ ὁποῖος γράφει ὅτι ἡ ἱδρύτριά της Mitsu Miyamoto «ἔκανε μεγάλες προσπάθειες γιά νά διαδώσει τή διδασκαλία τοῦ Βουδδισμοῦ γιά νά χτίσει ἕνα κόσμο ὅπου ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά μποροῦν νά ζοῦν μιά εὐτυχισμένη ζωή βασισμένη στίς ἀρχές τῆς εἰρήνης, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἰσότητας»[i].  Ὁ ἴδιος ὁ Takeyasu Miyamoto γράφει ὅτι «μέχρι σήμερα καταβάλλω κάθε προσπάθεια γιά νά ὑποστηρίζω τήν ἀλήθεια τῶν διδαχῶν» τῆς Mitsy Miyamoto καί τοῦ ἀποβιώσαντος συζύγου της. Τέλος ὁ Keishi Miyamoto, στέλεχος τῆς Arigatou  διηγεῖται ἕνα μύθο πού χρησιμοποιοῦσε ὁ Βούδας στά κηρύγματά του γιά νά πεῖ στή συνέχεια ὅτι «αὐτή ἡ ἱστορία ἀποκαλύπτει σέ μᾶς τό πνεῦμα τοῦ βουδδισμοῦ».
.             Πέραν τούτου, ἀποδεδειγμένα, στά συμβούλια τῆς Arigatou συμμετέχουν ἄλλες 14(!) βουδιστικές ἰνδουϊστικές καί πνευματιστικές ὀργανώσεις. Γι΄ αὐτές οὔτε λόγος ἀπό τόν κ. Βαλλιανάτο. Δεδομένου λοιπόν τοῦ βουδιστικοῦ-παραθρησκευτικοῦ χαρακτήρα τῆς Arigatou, ἡ «ἐκπαιδευτική» δράση της δέν πρέπει νά μᾶς ἐξαπατᾶ. Λίγη γνώση τῶν μεθόδων τῶν ἀποκρυφιστικῶν ὀργανώσεων φανερώνει ὅτι αὐτές χρησιμοποιοῦν πολλά προσωπεῖα. Ἐμφανίζονται ὡς ὁμάδες πού ἀσχολοῦνται μέ τήν παγκόσμια εἰρήνη, τήν οἰκολογία, τή θεραπευτική, τή γυμναστική, τήν ψυχολογία, τή διατροφή, τήν ἐκπαίδευση στελεχῶν κλπ, κλπ. Ἐτσι εἰσχωροῦν στήν κοινωνία καί πολλαπλασιάζουν τούς ὀπαδούς τους ἐξυπηρετώντας καί ἄλλους σκοπούς, ὅπως ἐδῶ τήν ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ φρονήματος[ii].
.            Εἶπε ἀκόμη ἡ κ. Βασσάλου ὅτι

β) Τό νέο ἑλληνικό πρόγραμμα ἀντιγράφει τό πρόγραμμα Learning to live together ( LTLT) τῆς ὀργανώσεως Arigatou.

.             Ὁ κ. Βαλλιανάτος ἰσχυρίστηκε ὅτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἀντιγραφή διότι τό ἑλληνικό πρόγραμμα εἶναι πρόγραμμα σπουδῶν, ἐνῷ τό LTLT εἶναι μιά μέθοδος. Μάλιστα, ἀλλά τί μέθοδος; Μέθοδος διαθρησκειακῆς ἐκπαιδεύσεως.  Βέβαια ὁ κ. Βαλλιανάτος «ἔπαιξε» μέ τίς λέξεις.  Μίλησε γιά κακή μετάφραση ἀπό τά ἀγγλικά. Τό συμβούλιο τῆς Arigatou στό ὁποῖο συμμετέχει ὀνομάζεται Interfaith council on Ethics Education δηλ. Διαθρησκειακό Συμβούλιο γιά τήν ἠθική ἐκπαίδευση, ἐνῷ, λέει ὁ κ. Βαλλιανάτος, ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων τό μετέφρασε ὡς Συμβούλιο γιά τή Διαθρησκειακή Ἐκπαίδευση!  Σέ λόγια νά βρισκόμαστε. Ἕνα διαθρησκειακό Συμβούλιο μέ τά κείμενα, τά συνέδρια τίς ἀνακοινώσεις του τί θά παραγάγει; ὄχι βέβαια ὀρθόδοξη ἤ  ἰσλαμική ἤ ἄλλη ἐκπαίδευση ἀλλά διαθρησκειακή ἠθική ἐκπαίδευση. Ἐξ ἄλλου  ὁ Keishi Miyamoto δηλώνει ὅτι ἡ Arigatou συνεχίζει νά ἀγωνίζεται γιά τήν ὑπέρβαση τῶν ἐθνικῶν καί θρησκευτικῶν ὁρίων.
.             Τό Διαθρησκειακό συμβούλιο λοιπόν ἐκπόνησε τό πρόγραμμα Learning to live together πού στοχεύει  νά περάσει στά σχολεῖα μας ἡ διαθρησκειακή ἐκπαίδευση. Μέ ἁπλᾶ λόγια στοχεύει τάχα νά ἐνημερώσει τά παιδιά, στήν οὐσία νά τά κάνει νά χάσουν τήν ἔστω καί ἀμυδρή ὀρθόδοξη ταυτότητά τους καί νά τά ὁδηγήσει σέ «ἀναζήτηση» μέσα στόν ζόφο τῶν ποικίλων θρησκευμάτων, αἱρέσεων καί τῆς παραθρησκείας.  Νά τό πῶ κάπως ἀλλιῶς. Τό LTLT ἐπιδιώκει μιά ὤσμωση, μιά διαπερατότητα μέ τό ὀρθόδοξο μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ἕνα συμφυρμό Ὀρθοδοξίας καί παραθρησκείας. Ὅτι αὐτός εἶναι ὁ στόχος τοῦ προγράμματος φαίνεται ἀπό τήν ἀνάρτηση πού ἔκανε ἕνα blog τῆς Arigatou στό διαδίκτυο γιά τό Σεμινάριο πού ὀργάνωσε τό  LTLT στό διορθόδοξο Κέντρο τῆς Μονῆς Πεντέλης τόν Σεπτέμβριο 2013: «Τό Σεπτέμβριο ὀργανώσαμε στήν Ἀθήνα τό πρῶτο Ἐργαστήριο Βασικῆς Ἐκπαιδεύσεως τοῦ Προγράμματος LTLT. Ὁ κύριος σκοπός τοῦ Ἐργαστηρίου ἦταν νά εἰσάγουμε τό πρόγραμμα στά σχολεῖα μέσῳ τῆς ἐπιμορφώσεως τῶν διδασκόντων τῆς πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαιδεύσεως καί νά ἐφαρμοσθεῖ σάν μέρος τῶν μαθημάτων τῶν Θρησκευτικῶν, τῆς Πολιτικῆς ἀγωγῆς καί τῆς Φυσικῆς καί τῶν γενικῶν μαθημάτων στά διαφορετικά τους ἐκπαιδευτικά περιβάλλοντα»[iii].
.             Αὐτό ἀκριβῶς κάνει καί τό ἑλληνικό πρόγραμμα πού συνέταξε ὁ κ. Βαλλιανάτος.  Ἀντιγράφει μέσα στό ἑλληνικό πρόγραμμα ἀκριβῶς τήν οὐσία τοῦ προγράμματος Learning to live together.  Ἀντιγράφει ὄχι μόνο τίς μεθόδους καί τίς τεχνικές ἀλλά καί τό περιεχόμενο. Ἔτσι λοιπόν, εἶπε ἡ κ. Ἑ. Βασσάλου

γ)  συνεξετάζονται ὁ Χριστός, ἡ περί Αὐτοῦ ὀρθόδοξος διδασκαλία, ἡ ὀρθόδοξη λατρεία κλπ. μαζί μέ τούς ἀρχηγούς τῶν θρησκειῶν, τά ἔθιμα, τίς γιορτές καί τά σύμβολά τους.

.             Παρά τίς διαψεύσεις τοῦ κ. Βαλλιανάτου τόσο στίς σελίδες τοῦ ἑλληνικοῦ ὅσο καί στίς σελίδες τοῦ LTLT  πού παραπέμπει ἡ κ. Βασσάλου συνεξετάζεται ὁ Χριστός μέ τούς ἀρχηγούς τῶν ψευδοθρησκειῶν.
.             Ὄντως στή σελ. 113 τοῦ LTLT παρατίθεται ἐρωτηματολόγιο σχετικά μέ τίς θρησκεῖες. Ὅλα ἀνάκατα!  Ἰδού ὁρισμένες ἐρωτήσεις

1. Who was Mohammed?   Ποιός ἦταν ὁ Μωάμεθ;

2. Who was Buddha?  Ποιός ἦταν ὁ  Βούδδας;

3. What does the word ‘Christ’ mean?Τί σημαίνει ἡ λέξη Χριστός;

4. Who was Jesus?  Ποιός ἦταν ὁ Ἰησοῦς;

5. What is reincarnation?  Τί εἶναι ἡ μετενσάρκωση;

6. How many disciples did Jesus have?  Πόσους μαθητές εἶχε ὁ Ἰησοῦς;

7.  When was the Prophet Mohammed born?  Πότε γεννήθηκε ὁ Προφήτης Μωάμεθ;What are the Vedas?  Τί εἶναι οἱ  Βέδες;

8. What is the Muslim holy book called?Ποιό εἶναι τό ἱερό βιβλίο τοῦ μουσουλμάνου;

9. What is the name of the place where Jewish people pray? Πῶς ὀνομάζεται ὁ τόπος πού προσεύχονται οἱ Ἰουδαῖοι;

10. What is a guru?  Τί εἶναι ἕνας γκουρού;

11. What language did Jesus speak?  Ποιά γλώσσα μιλοῦσε ὁ Ἰησοῦς;

12. What is meditation?  Τί εἶναι ὁ διαλογισμός;

13. What is Hanukkah and how is it practice.  Τί εἶναι ἡ Χανούκκα καί πῶς τελεῖται;

14. Who is Shiva in Hinduism?  Ποιός εἶναι ὁ Σίβα στόν Ἰνδουϊσμό;

.             Ἀντίστοιχα στό ἑλληνικό πρόγραμμα σπουδῶν μετά ἀπό κάποιες παραβολές τοῦ Χριστοῦ στίς σελίδες 68-69 διαβάζουμε, «Αποφθέγματα διδασκάλων από τις θρησκείες του κόσμου:
Βούδας: «Λοιπόν, σ’ εσάς απευθύνομαι, μοναχοί μου: η φθορά είναι ο νόμος των πραγμάτων. Μην εγκαταλείπετε τον άοκνο αγώνα σας»
Λάο Τσε: «Μην προτιμάς τους σπουδαίους και ο λαός δεν θα μαλώνει. Μην εκτιμάς τα πολύτιμα αντικείμενα και ο λαός δεν θα κλέβει. Μην έχεις πόθους άπληστους και η καρδιά του λαού δεν θα συγχύζεται»
Μωάμεθ: «Ω λαοί, ακούστε τους λόγους μου και εντυπώστε τους μέσα σας… Σας αφήνω έναν νόμο που θα σας διαφυλάξει για πάντα από το λάθος με την προϋπόθεση ότι θα τον τηρείτε με πιστότητα. Έναν νόμο σαφή και ωφέλιμο, το βιβλίο του Θεού και το παράδειγμα του προφήτη του.
.             Καλοῦνται ἐπίσης οἱ μαθητές ἤδη ἀπό τήν Τρίτη Δημοτικοῦ νά κάνουν διαλογισμό καί νά ἐξοικειωθοῦν μέ σύμβολα θρησκειῶν.
.             Ἄν καί ὁ κ. Βαλλιανάτος τό διαψεύδει, στό πρόγραμμα LTLT  σελ. 30 διαβάζουμε: Διαλογισμός – ο διαλογισμός μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να ηρεμήσουν, βελτιώνει την αυτοσυγκέντρωσή τους, και καλλιεργεί την σωματική και διανοητική τους εὐεξία.
Καί στόν Ὁδηγό Ἐκπαιδευτικοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ προγράμματος σ. 158 διαβάζουμε: «Μουσική και διαλογισμός (Ακούν μουσική με κλειστά μάτια. Στοχάζονται. Ανακοινώνουν και συζητούν)».
.             Προλαβαίνοντας βέβαια  κάποιες, ἔστω ἐνδόμυχες ἀντιδράσεις, ἀπό τό ἀκροατήριο, εἶπε καί ἕνα… ἀστεῖο : «Δέν ὑπάρχει στό πρόγραμμα σπουδῶν διαλογισμός μέ θρησκευτική χροιά»!  Λές καί ὑπάρχει ἄλλου εἴδους διαλογισμός!  Ὁ διαλογισμός πραγματώνεται πάντοτε μέ συγκεκριμένο τρόπο μέ ἄμεσο στόχο τή χαλάρωση τῆς συνειδήσεως καί  ἀπώτερο στόχο τήν ἀπώλεια τῆς εἰς Χριστόν πίστεως.
Τό LTLT σ. 106 προβλέπει τήν κατασκευή Μάνταλα, δηλ. βουδδιστικῶν καί ἰνδουϊστικῶν συμβόλων, ἐνῷ στό ἑλληνικό πρόγραμμα (σ. 38-39) διαβάζουμε:
«Οι μαθητές συλλέγουν σύμβολα από άλλες θρησκείες:
ο τροχός της ζωής, Μάνταλα (Ινδουισμός), γιν και γιανγκ
(Ταοϊσμός) κ.ά. Κάθε μαθητής επιλέγει ένα και το χρωματίζει»
.             Ὅλα ὅσα ἀναφέραμε ἀποτελοῦν μικρό μόνο μέρος ἀπό τό ὑλικό τῆς ἔρευνας πού ἔκανε ἡ νέα Δεββώρα, ἡ κ. Βασσάλου. Καί οἱ ἕξι Θεολόγοι τοῦ Θεολογικοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ μέ τίτλους βαρύγδουπους πού μαζεύτηκαν στή Στοά Βιβλίου νά ἀπαντήσουν στήν εἰς βάθος, νηφάλια κριτική της, ἀσχολήθηκαν τελικά  μέ ἀσήμαντα ζητήματα. Στήν οὐσία φιμώθηκαν.
.             Ὁ κ. Ἄγγελος Βαλλιανάτος, ἀμήχανος, προσπάθησε νά ἀμυνθεῖ ἀπειλώντας μέ ἀγωγές καί μηνύσεις – κλασσική μέθοδος ὅσων θέλουν νά φιμώσουν τούς ἀντιπάλους τους- καί παρουσιάζοντας τούς ἀσκήσαντες κριτική, προπάντων τήν κ. Βασσάλου, ὡς ἀνθρώπους τερατόμορφους.  Εἶπε ὅτι ὅσα ἐγράφησαν «προσβάλλουν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, χρησιμοποιοῦν ρητορική μίσους, σπιλώνουν ἀνθρώπους, φοβίζουν γονεῖς, φανατίζουν» κλπ.
.              Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ κ. Βαλλιανάτος μέ τίς ἀναληθεῖς διαβεβαιώσεις του, μέ τήν ἀπόκρυψη πληροφοριῶν, τήν ἀποσιώπηση καί τή σοφιστική μεταποίηση ἀποδεδειγμένων γεγονότων παρήγαγε γιά τούς ἀκροατές του μιά ἀληθινή ἱστορία παραπληροφορήσεως σχετικά μέ τήν ὀργάνωση Arigatou καί τό νέο πρόγραμμα διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν.
.             Τελειώνοντας τήν παρέμβασή μας ὡς ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ θά θέλαμε νά ποῦμε τά ἀκόλουθα: Ἐπειδή ὑπάρχει συνοδική ἀπόφαση, Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, πού χαρακτηρίζει τήν ὀργάνωση Arigatou «ἀσυμβίβαστη μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη» (Ἐγκύκλιο σημείωμα τῆς 27^ης Ὀκτωβρίου 2016) νομίζουμε ὅτι θά ἦταν πολύ καλό γιά τόν ἴδιο τόν κ. Ἄγγελο Βαλλιανάτο νά διακόψει τούς δεσμούς του μέ τήν ὀργάνωση αὐτή. Θά ἦταν εὐχῆς ἔργον νά ἀξιοποιήσει τά ἀναμφισβήτητα ταλέντα του προσφέροντάς τα ἀκέραια στή διακονία τῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι μέσα στόν ὀρυμαγδό πού ἔχει ξεσηκώσει ἡ Νέα Ἐποχή μέ τόν πανσεξουαλισμό, τήν κατάρριψη κάθε ἀξίας καί τήν ἀμφισβήτηση τῶν πάντων,  ἤδη βρίσκονται σέ σύγχυση ὅσον ἀφορᾶ στήν ταυτότητά τους ἐν συνόλῳ.
.              Τά παιδάκια μας δέν χρειάζονται «θρησκευτικό γραμματισμό». Ἔχουν μόνο ἀνάγκη ἀπό λόγο παρακλήσεως, λόγο αὐθεντικό καί σωτήριο γιά τόν γλυκύτατο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό πού εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή.

Γιά τήν ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
Πρωτοπρ.  Ἰωάννης Φωτόπουλος
ἱδρυτικό μέλος τῆς Ε.Π.Μ.

[i] Μέ πολλή… μετριοφροσύνη ἡ γκουρού διεκήρυττε : «Εἶμαι μόνο ἕνα ἀνθρώπινο πλάσμα, μιά γυναῖκα, ἀλλά ἀποφασίζω νά γίνω ἡ βάση καί ἡ ραχοκοκκαλιά ὅλου τοῦ κόσμου»!

[ii] Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀειμνήστου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡμῶν τῶν ἰδίων πατρός Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, ὁ ὁποῖος ἄνοιξε λαμπρό δρόμο στήν Ἀπολογητική μας κατά τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων.

[iii] Workshop on the Learning to Live Together Programme in Athens-September 2013   : In September we organised in Athens the first Basic Training Workshop on the Learning to Live Together Programme.  The main goal of this workshop was to introduce the program in schools through the training of teachers of primary, secondary and gymnasium levels to be implemented as part of religious, physical, civic and general education courses in their different educational settings.

 

 

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» καὶ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Στ. Παπαλεξανδρόπουλου, καθηγ. Πανεπ. Ἀθηνῶν
«ΔΟΚΙΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ»,
ἐκδ. «Ἑλληνικὰ Γράμματα», Ἀθῆναι 1997
κεφ. V: «ΟΙ ΝΕΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ»
2. Ἀπὸ τὴν πνευματικότητα στὸν κοσμοθεϊσμό,
σελ. 157 κ.ἑξ.

ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

.             Ἆραγε σὲ τί συνίσταται ἡ «πνευματικότητα», ὁ ὁποία τόσο ἔλειπε ἀπὸ τὸν δυτικὸ κόσμο, προσφέρθηκε σ᾽ αὐτὴν ἀπὸ τὴν Ἀνατoλή, καί ἀναζητήθηκε μετὰ στὶς «κλασικὲς παραδόσεις»; Ὁ Ewart Cousins μᾶς δίνει ἕναν ὁρισμό: «Ἡ πνευματικότητα ἀναφέρεται στὴν ἐμπειρικὴ διάσταση τῆς θρησκείας, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν τυπικὴ πίστη, τὶς ἐξωτερικὲς πρακτικὲς καὶ τοὺς θεσμούς. Ἀναφέρεται στὸ ἐσωτερικὸ βάθος τοῦ προσώπου, ποὺ εἶναι ἀνοιχτὸ πρὸς τὸ ὑπερβατικὸ στὶς παραδόσεις ἐκεῖνες ποὺ δέχονται τὴν ὕπαρξη τοῦ θείου, ἀσχολεῖται μὲ τὴ σχέση ἀνάμεσα στὸ πρόσωπο καὶ στὸ θεῖο, μὲ τὴν ἐμπειρία τοῦ θείου καὶ μὲ τὸ ταξίδι τοῦ προσώπου πρὸς μιὰ πιὸ στενὴ σχέση μὲ τὸ θεῖο». Ὁ ὁρισμὸς αὐτὸς εἶναι τυπικὸς – θὰ μποροῦσε δηλαδὴ νὰ στοιχειοθετηθεῖ ἢ καὶ νὰ βρεθεῖ, μὲ τὰ ἴδια πάνω κάτω λόγια σὲ ὅ,τι σχεδὸν γράφεται σήμερα γι᾽ αὐτὸ τὸ θέμα. Μπορεῖ λοιπὸν νὰ μᾶς βοηθήσει, ἀφοῦ ἐντοπίσουμε τὶς ἰδέες ποὺ περιέχει, σὲ ἕνα προσδιορισμὸ τῶν παραμέτρων αὐτοῦ ποὺ σήμερα ἐννοεῖται ὡς πνευματικότητα.
.             Ὁ ὁρισμὸς ξεκινάει μὲ μιὰ ἀντιδιαστολὴ ἀνάμεσα σὲ δύο στοιχεῖα ἢ συνιστῶσες τῆς «θρησκείας»: σ᾽ ἐκεῖνο ποὺ ὀνομάζει «ἐμπειρικὴ διάστάση» καὶ σ᾽ ἕνα σύνολο ἄλλων στοιχείων, στὰ ὁποῖα συγκαταλέγονται ἡ «τυπικὴ πίστη», οἱ «ἐξωτερικὲς πρακτικὲς» καὶ οἱ «θεσμοί». Εὐδιάκριτο εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ δύο δὲν ἔχουν τὴν ἴδια σημασία: κεντρικὸ στοιχεῖο τῆς θρησκείας ἀποτελεῖ ἡ «ἐμπειρικὴ διάστασή» της, ἐνῶ τά ἄλλα ἀποτελοῦν στοιχεῖα δευτερεύουσας σημασίας –ἂς προσεχθεῖ ὅτι δὲν ὁρίζεται μὲ ποιὰ ἀκριβῶς ἔννοια ἢ γιατί. Τὸ γεγονὸς ὅτι καί ἀλλοῦ χρησιμοποιεῖ φράσεις ὅπως «ὁ πνευματικὸς πυρήνας τῆς θρησκείας», ἐνισχύει τὸ πρῶτο συμπέρασμα ποὺ μπορεῖ νὰ ἐξαχθεῖ καί ποὺ ἀναφέρεται στὴν κεντρικὴ ἰδέα τοῦ ὁρισµοῦ: Πνευµατικότητα καὶ θρησκεία ταυτίζονται– ἤ, ὁ συγγραφέας ἀντιλαμβάνεται καὶ ὁρίζει τὴν θρησκεία ὡς πνευματικότητα, ἡ ὁποία, μὲ τὴ σειρά της συνίσταται στὴν «ἐμπειρική», ὅπως τὸ διατυπώνει, «διάσταση».
.             Σὲ τί συνίσταται ἡ «ἐμπειρικὴ διάσταση»; Ὅ,τι ἀκολουθεῖ, στὸν ὁρισμό, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀποτελεῖ ἐπεξήγηση αὐτῆς τῆς φράσης. Ἡ «ἐμπειρικὴ διάσταση» ἀποτελεῖ μιὰ διάσταση τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ βρίσκεται μέσα του καί στὸ βάθος του, ὅπως μᾶς λέει ἡ φράση «ἐσωτερικὸ βάθος» – ποὺ ἀντιδιαστέλλονται ἔτσι ἀπὸ μία προϋποτιθέμενη ἐξωτερικὴ καί ἐπιφανειακὴ διάσταση. Τὸ ἐσωτερικὸ αὐτὸ βάθος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι «ἀνοιχτό» πρὸς τὸ «ὑπερβατικὸ»– ἄρα συνεχίζεται πρὸς αὐτὸ ἢ ἀποτελεῖ ἕνα συνεχὲς μὲ αὐτό. Σὲ μιὰ ποικιλία τοῦ «ὑπερβατικοῦ» ποὺ εἶναι τὸ «θεῖο», ἡ «ἐμπειρικὴ διάσταση» ἀναφέρεται στὴ «σχέση τοῦ προσώπου μὲ τὸ θεῖο», στὴν «ἐμπειρία τοῦ θείου» (ἐννοεῖται ἐκ μέρους καὶ πάλι τοῦ «προσώπου») καί στὸ «ταξίδι τοῦ προσώπου πρὸς μιὰ πιὸ στενὴ σχέση μὲ τὸ θεῖο».
.             Δὲν ἐπαναλάβαμε σχεδὸν ὅλον τὸν ὁρισμὸ χωρὶς λόγο. Ἡ τριπλὴ ἀναφορὰ τοῦ προσώπου ὡς τοῦ ὑποκειμένου τῶν διαφόρων δραστηριοτήτων, μὲ τὶς ὁποῖες ἐπεξηγεῖ τὴν «ἐμπειρικὴ διασταση», καθὼς καί τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πρόσωπο εἶναι ἐπίσης τὸ ὑποκείμενο τοῦ «ἀνοίγματος» πρὸς τὸ ὑπερβατικό, δείχνει μὲ σαφήνεια ὅτι τό ὑποκείμενο τῆς πνευματικότητας εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Τό «ὑπερβατικὸ» εἶναι τό ἀντικείμενό της, ὁ στόχος της. Ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸ «ὑπερβατικό», μέσῳ τοῦ «ἐσώτερου βάθους» του, συνιστᾶ τὴν πνευματικότητα. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸν «πυρήνα», μ᾽ ἄλλα λόγια τὴν οὐσία τῆς θρησκείας, αὐτὴ συνιστᾶ τὴ θρησκεία ἢ ὀρθότερα, τὴ σύγχρονη ἀντιληψή της.
.             Θὰ ἀποφύγουμε νὰ ἀσχοληθοῦμε ἐδῶ μὲ τὴν ἐξόφθαλμη ὁμοιότητα τῆς ἀντίληψης αὐτης μὲ κάποιες παραδοσιακὲς –ἀπὸ τὶς ὁποῖες γνωστότερη εἶναι ἡ οὐπανισαδικὴ περὶ Ἄτμαν καὶ Μπράμαν. Θὰ συμπεράνουμε μόνο ὅτι, ἐφ᾽ ὅσον ἱστορικά, ἀναφορικὰ τουλάχιστον μὲ τὴ σύγχρονη ἐποχή, οἱ θρησκεῖες ποὺ πρῶτες πρόσφεραν τὴν «πνευματικότητα» στὴ Δύση ὑπῆρξαν οἱ ἀνατολικές, αὐτὲς ὑπῆρξαν καὶ ἡ πρώτη πηγὴ αὐτῆς τῆς ἀντίληψης στὴν ἴδια ἐποχή. Ὅπως βέβαια καί ἡ πρώτη πυροδότηση τῆς ἔρευνας καὶ τῆς ἐπανανακάλυψης τῆς ἴδιας ἀντίληψης καί σὲ πολλὲς ἄλλες θρησκευτικὲς παραδόσεις, πράγμα ποὺ ἔχει καταστήσει σήμερα τὶς ἀνατολικὲς θρησκεῖες μία, πλέον, ἀπὸ τὶς τέτοιες «πηγές».
.             Θὰ διατυπώσουμε τὴν πρόταση ὅτι ὁ ἐξαιρετικὰ μεγάλος βαθμὸς διάδοσης ποὺ γνωρίζει αὐτὴ ἡ ἀντίληψη, τὸν ὁποῖο δὲν μποροῦμε δυστυχῶς ἐδῶ νὰ τεκμηριώσουμε προσάγοντας μαρτυρίες ἀπὸ περισσότερους ἐκπροσώπους της, τὴν καθιστᾶ ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη. Αὐτὸ δηλαδὴ ἀντιλαμβάνονται οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ὡς θρησκεία, καὶ μάλιστα αὐτονόητα. Ἀποτελεῖ ἀκριβῶς τὸ περιεχόμενο τῆς «νέας θρησκευτικῆς συνείδησης», τὸν εὐρύτερο, κοινὸ καμβὰ ὅλων τῶν νέων θρησκειῶν, οἱ ὁποῖες διαφοροποιοῦνται, ὅπως θὰ δοῦμε, μεταξύ τους, μόνο ὡς πρὸς τὸ τί τοποθετοῦν στὴ θέση τοῦ «ὑπερβατικοῦ».
.             Γιὰ τὶς περιοχὲς ἐκεῖνες τοῦ πλανήτη, γιὰ τὶς ὁποῖες ἡ «παλιὰ θρησκευτικὴ συνείδηση» ταυτιζόταν μὲ τὴ χριστιανική, πρόκειται πραγματικὰ γιὰ μιὰ ριζικὴ ἀντικατάσταση, γιὰ τὴν ἐπικράτηση μίας ἐντελῶς διαφορετικῆς ἀντίληψης γιὰ τὴ θρησκεία. Ψυχὴ τῆς χριστιανικῆς πίστης ἀποτελεῖ µιὰ σειρὰ πράξεων τοῦ Θεοῦ ποὺ ὁδηγοῦν τὸν κόσμο σ᾽ ἕνα λυτρωτικὸ τέλος. Ἡ κυριότερη ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ἡ ἕνωση τοῦ Θεοῦ µὲ τόν ἄνθρωπο, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ ἑνωθεῖ κατόπιν ὁ ἄνθρωπος καί, σὲ μιὰ τελικὴ φάση, ὅλος ὁ κόσμος μὲ τὸν Θεό. Ἡ πορεία τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, μὲ τὶς διάφορες φάσεις ποὺ σημειώνει μέσα στὸν ἱστορικὸ χρόνο, συνιστᾶ τὴν οὐσία αὐτῆς τῆς «θρησκευτικῆς συνείδησης». Τὸ ἔργο ἀνήκει στὸν Θεό, στὸν ἄνθρωπο ἀνήκει ἡ συνέργια. Ὁ Θεὸς εἶναι τὸ ὑποκείµενο, ὁ ἄνθρωπος τὸ ἀντικείµενο τοῦ ἔργου Του. Αὐτὴ κυρίως εἶναι ἡ διαφορά, ποὺ διακρίνει τὶς δύο «συνειδήσεις», γιὰ νὰ μὴ μακρηγορήσουμε ἀναφέροντας καί ἄλλες, δευτερεύουσες ἢ ἀπορρέουσες ἀπὸ αὐτή.
.             Ἡ «παλιὰ» αὐτὴ «θρησκευτικὴ συνείδηση» ἔχει καταντήσει πλέον σπάνια. Ἐξηγούμενη, ἀντιμετωπίζεται ὡς δυσνόητη. Κηρυττόμενη, συναντᾶ τὴν ἀκατανοησία καί προβαλλόμενη ὡς τὸ περιεχόμενο τῆς χριστιανικῆς πίστης συναντᾶ τὴν ἔκπληξη. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι μεγάλος ἀριθμὸς τοῦ χριστιανικοῦ καί μὴ πληθυσμοῦ βλέπει τὴν πίστη αὐτὴ μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς «νέας θρησκευτικῆς συνείδησης», τὴν ὁποία ἔχει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, υἱοθετήσει.
.             Γιὰ τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἢ κάπως ὑβριδιακοὺς χώρους, τὸ πράγμα ἐξηγεῖται μὲ ὅσα εἴπαμε πρίν. Ὅτι δηλαδὴ ἐκεῖνο πού, μετὰ τὴν λήψη τοῦ ἐρεθίσματος ἀπὸ τὶς ἀνατολικὲς θρησκεῖες, ἀναζητήθηκε, μεταξὺ τῶν ἄλλων «κλασικῶν παραδόσεων» καί στὸν Χριστιανισμό, ἦταν ἡ «πνευματικότητα»: ἡ ἄμεση, στὸ παρὸν λαμβάνουσα χώρα, καί μὲ πρωταγωνιστὴ τὸν ἄνθρωπο, ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἐνδιαφερόμενοι ἔψαχναν στὶς παραπάνω «παραδόσεις» γιὰ κάτι ὅμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ τοὺς προσφέρθηκε ἀπὸ τὶς ἀνατολικές: εἶχαν ἤδη υἱοθετήσει ὡς μόνη ἔγκυρη τή «νέα θρησκευτικὴ συνείδηση» καί. στὶς παραδόσεις τους ἀναζητοῦσαν μέσα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ τὴν ὑπηρετήσουν.
.             Τὸ ἀνάλογο τέτοιο μέσο ἦταν βέβαια στὰ χριστιανικὰ πλαίσια ὁ χριστιανικὸς μυστικισμός, τὸν ὁποῖο εἶδαν, σύμφωνα μὲ τὴν προϋποτιθέμενη πιὰ ἀντίληψη τῆς ταύτισης πνευματικότητας καί. θρησκείας, ἄρα καὶ κάθε θρησκείας, ὡς τὴν οὐσία καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἔτσι, ὅ,τι ἦταν πρὶν ἐντεταγµένο στὸν Χριστιανισμό, ὡς μιὰ ἀπὸ τὶς μορφὲς συνέργιας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ σωστικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, ταυτίσθηκε μὲ τὸν Χριστιανισμό.
.             Πρόκειται γιὰ μιὰ ριζικὴ ἀλλοίωση, κατὰ τήν ὁποία ὁ χριστιανικὸς μυστικισμὸς ἀποσπάστηκε ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν σωστικῶν πράξεων τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀναφέραμε πρίν, καί ἀναβιβάστηκε στὴ θέση τῆς οὐσίας ἢ τοῦ κέντρου, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστιανισμὸς παραθεωρήθηκε ἢ ὑποβιβάστηκε στὴ θέση μίας ἁπλῆς λεπτομέρειας, ἢ μιᾶς ἐποχικὰ καί γεωγραφικὰ ἐξαρτώμενης ἔκφρασης κ.λπ.
.             Ἀκόμα καί μέσα στὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία συνέβη ὅμως κάτι παρόμοιο. Ἂν καὶ τὰ πράγματα δὲν ἔφτασαν ποτὲ ἴσως σ᾽ αὐτὰ τὰ ἄκρα, καὶ ἄσχετα, σ᾽ ἕνα μεγάλο βαθμὸ τουλάχιστον, ἀπὸ τὶς διεργασίες ποὺ προκάλεσαν οἱ ἀνατολικὲς θρησκεῖες, ὁ µυστικισµός ὑπερτονίσθηκε εἰς βάρος τῆς ἐσχατολογίας. Ἡ πρώην πρόγευση ἢ ἀρραβὼν μιᾶς πληρότητας, ποὺ θὰ ἔρχοταν στὸ μέλλοντα αἰώνα, αὐτονομήθηκε ἀπὸ αὐτὴν τὴν προοπτική. Ἡ ἄσκηση ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὸ πρώην φυσικό της πλαίσιο, τὴν ἐσχατολογία, καὶ οἱ ἐπιτεύξεις της ἔπαψαν νὰ εἶναι σημεῖα τῆς ἐρχόμενης Βασιλείας. Δίχως ἐσχατολογικὴ ἀναφορὰ κατάντησε μέσο προσπέλασης τοῦ Θεοῦ στὰ ὅρια µιᾶς προσωπικῆς πλέον καὶ ὄχι τῆς παγκόσµιας ἱστορίας.
.             Τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ σ᾽αὐτὴν τὴν κλίμακα κατάντησε σκιῶδες καί ἄδηλο περιβαλλοντικὸ στοιχεῖο. Ὁ χριστιανισμὸς ἔγινε πλέον ἕνας τρόπος, κάποτε ἀκόμα καί μιὰ μέθοδος προσέγγισης καὶ οἰκείωσης τοῦ Θεοῦ. Πράγμα ποὺ φυσικὰ προσφέρθηκε ὡς βάση γιὰ τὴν ὑποστήριξη τῆς ὁμοιότητάς του μὲ ἄλλες ἤ, στὸ βαθμὸ ποὺ ἡ θρησκεία γενικὰ ταυτίζεται μὲ ὅ,τι περιγράψαμε πρὶν ὡς «νέα θρησκευτικἡ συνείδηση», μὲ ὅ,τι οὐσιαστικὰ συνιστᾶ ὅλες τὶς θρησκεῖες. Ἐξ οὗ καὶ τὰ φαινόμενα, ποὺ περιγράψαμε, ὅτι συναντᾶ ἡ προβολὴ τῆς «παλιᾶς θρησκευτικῆς συνείδησης». Αὐτὰ πιστοποιοῦν τὸν θρίαμβο τῆς «νέας», ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ θρίαμβο τῆς ἐπιθυμίας τοῦ ἀνθρώπου, ἔστω κι ἐκείνης ποὺ ἔχει ὡς ἀντικείμενο τὸν Θεό, ἔναντι τοῦ σχεδίου τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.
.             Ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικότερους λόγους τοῦ θριάμβου τῆς «νέας θρησκευτικῆς συνείδησης» ἔναντι τῆς «παλιᾶς» εἶναι κάτι ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ περιγράψουμε ὡς τὴ «λογικότητα» ποὺ αὐτὴ διαθέτει. Ἐνῶ ἡ παλιὰ ἀπευθύνεται στὴν πίστη, ἐκτὸς τῆς ὁποίας μοιάζει μὲ παραμύθι – γι᾽ αὐτὸ καὶ κατατάσσεται ἀπὸ διάφορους στὴ μυθικὴ σκέψη– ἡ «νέα» προβάλλει μιὰ «ἀλήθεια» ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸ λόγο, ἐφ᾽ ὅσον αὐτὴ εἶναι πιστοποιήσιμη ἀπὸ τὴν ἐμπειρία.
.             Καὶ εἶναι πιστοποιήσιμη ἀπὸ τὴν ἐμπειρία, διότι ἡ «ἀλήθεια» αὐτὴ δὲν συνίσταται σὲ γεγονότα ἢ πράξεις, ἅπαξ στὴν ἱστορία συμβάντα καί μὴ ἐπαναλαμβανόμενα, ἔχοντα τὴ σημασία ποὺ τοὺς ἀποδίδεται μόνο ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, καί τοποθετημένα στὴν προοπτικὴ ἑνὸς τελικοῦ γεγονότος, ποὺ ἀκόμα δὲν ἔχει συμβεῖ, ἀναφέρεται, ἀντίθετα, σὲ ὑπάρχουσες πραγματικότητες. Ὄχι σ᾽ ἕνα θεῖο ἔργο, ἀλλὰ σὲ µιὰ θεία «φύση».
.             Ἡ θεία αὐτὴ φύση, ὅπως φανερώνουν, μεταξὺ ἄλλων, καὶ οἱ ὅροι ποὺ χρησιμοποιοῦνται πρὸς ἀναφορὰ σ᾽ αὐτήν, ὅπως «ὑπερβατικό», «διάσταση» κ.ἄ. εἶναι μιὰ ὑπάρχουσα ἀντικειμενικὴ πραγματικότητα. Τὸ «ὑπερβατικό», δηλαδὴ δὲν βλέπεται μόνο ὡς τὸ συντακτικὸ ἀντικείμενο σὲ μιά πρόταση ἢ σ᾽ ἕνα γενικὸ τρόπο σκέψης, ποὺ ἔχει ὡς ἀντίστοιχο ὑποκείμενο τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ ὡς ἀντικείμενο μὲ τὴν ἔννοια ἑνὸς μέρους ἢ μιᾶς ὄψης τοῦ συνόλου τῆς πραγματικότητας. Πρόκειται γιὰ ἕναν ἐξαντικειµενισµό τοῦ «ὑπερβατικοῦ» πού, μαζὶ μὲ τὴν τοποθέτηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ θέση τοῦ ὑποκειμένου τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος τῆς πνευματικότητας, ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ κυριότερα χαρακτηριστικὰ τῆς «νέας θρησκευτικῆς συνείδησης».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Η «ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΟΝ» (ΓΙΟΓΚΑ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ…!

Δὲν εἶναι γυμναστικὴ

τοῦ περιοδ. «ο ΣΩΤΗΡ»

.             Ἔγινε μόδα μὲ ἀρκετὰ μεγάλη δυναμικὴ τὰ τελευταῖα χρόνια. Ξεκίνησε δειλά – δειλά, ἀρχικὰ σὲ ἐξειδικευμένα στούν­τιο, καὶ ἀργότερα στὰ μεγάλα γυμναστήρια, ὄχι μόνο ὡς μιὰ νέα παροχὴ ὑπηρεσιῶν ποὺ θὰ τὰ ξεχώριζε ἀπὸ τὰ ἄλλα, ἀλλὰ περισσότερο ὡς μιὰ προσπάθεια νὰ περάσει στὸ εὐρὺ κοινὸ ἀποσυνδεδεμένη ἀπὸ ὁτιδήποτε τὴν ταύτιζε μὲ θρησκευτικὴ ἄσκηση καὶ πρακτική. Ἔτυχε ἰδιαίτερα ἔντεχνης προβολῆς ἀπὸ κάποιους κύκλους, ἀρχικὰ στὴν «ἀνώτερη» κοινωνικὴ τάξη, μὲ σκοπὸ βέβαια νὰ γίνει κατόπιν ἀποδεκτὴ καὶ ἐφαρμόσιμη ἀπὸ τὶς πλατύτερες καὶ πιὸ λαϊκὲς μάζες καὶ εἰδικότερα τοὺς νέους.
.              Γι᾿ αὐτὸ καὶ προβλήθηκε ὅσο μποροῦ­σε πιὸ ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ μεταφυσική της, τὴν ἰνδουϊστικὴ φιλοσο­φία της καὶ τὴ θρησκευτική της ρίζα. Στὸ δυτικὸ κόσμο διαφημίστηκε ὡς ἕνα νέο εἶδος γυμναστικῆς. Μιὰ νέα λοιπὸν γυμναστικὴ ποὺ βοηθᾶ στὴν εὐλυγισία τοῦ σώματος, τὴν καλὴ κυκλοφορία τοῦ αἵματος, τὴν ἐξισορρόπηση τοῦ μεταβολισμοῦ, τὴν καλὴ λειτουργία τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ, ἐνδοκρινικοῦ, καρδιαγγειακοῦ συστήματος καὶ πολλῶν ἄλλων. Ὑποστηρίζουν καὶ προβάλλουν ἀκόμη τὶς εὐεργετικὲς ἐπιδράσεις της καὶ στὸ νευρικὸ σύστημα. Ἔχει, λένε, ἀντικαταθλιπτικὴ δράση, βοηθᾶ στὴ χαλάρωση, τὴν αὐτογνωσία καὶ σὲ ἄλλα παρόμοια.
.           Ὁ λόγος γιὰ τὴ γιόγκα. Αὐτὴν ποὺ προβάλλεται ὡς ἰδανικὴ μορφὴ σωματικῆς ἀσκήσεως, ποὺ διδάσκεται μέσα ἀπὸ δια­­λέξεις, μαθήματα, σεμινάρια καὶ τελευταῖα ἀποτελεῖ τὴ βασικὴ παροχὴ στὸ μενοὺ κάθε γυμναστηρίου, ἀκόμη καὶ τῶν πιὸ μι­κρῶν καὶ ἐπαρχιακῶν. Ἔγινε μόδα, νέα τάση, εἰδικὰ μεταξὺ τῶν νέων, καὶ ἴσως πε­ρισσότερο τῶν γυναικῶν. Τελευταῖα μά­­­λιστα διδάσκεται καὶ ἐφαρμόζεται πιλοτικὰ καὶ μέσῳ ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων, τόσο στὴ δημόσια ἐκπαίδευση ὅσο καὶ ὡς ἰδιαίτερη παροχὴ σὲ ἰδιωτικὰ σχολεῖα. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἄλλωστε ἢ γιὰ τὴν ἀκόμη μεγαλύτερη προβολή της ὁ ΟΗΕ καθιέρωσε εἰδικὴ καὶ συγκεκριμένη ἡμερομηνία ὡς «παγκόσμια ἡμέρα γιόγκα».
.            Μπροστὰ σ᾿ αὐτὴν τὴν ἐκρηκτικὴ προ­­βολὴ καὶ ἐπιβολή της ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὶν ἕνα χρόνο περίπου (16-6-2015) ἐξέδωσε σύντομη ἀνακοίνωση πρὸς ἐνημέρωση καὶ προειδοποίηση τῶν πιστῶν. Ἡ γιόγκα, λέει ἡ ἀνακοίνωση, «ἀποτελεῖ θεμελιῶδες κεφάλαιο τῆς θρησκείας τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, ἔχει ποικιλομορφία σχολῶν, κλάδων, ἐφαρμογῶν καὶ τάσεων καὶ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ εἶδος γυμναστικῆς. Ὡς ἐκ τούτου», συνεχίζει ἡ ἀνακοίνωση, «ἡ γιόγκα τυγχάνει ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη μας καὶ δὲν ἔχει καμμία θέση στὴ ζωὴ τῶν Χριστιανῶν».
.             Αὐτὴ τὴν ἀνακοίνωση ἔσπευσαν νὰ τὴν ἀποδοκιμάσουν καὶ νὰ τὴ χλευάσουν πλῆ­­­θος δημοσιογράφων, παραγωγῶν καὶ σχολιαστῶν σὲ ραδιοφωνικοὺς καὶ τηλεοπτικοὺς σταθμούς! Ἀλλὰ γιατί; Δὲν ὀφείλει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νὰ ἐνημερώσει καὶ προστατέψει τὸ ποίμνιό της ἀπὸ τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμὸ καὶ ἀπὸ τὴν παγίδα τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν; τώρα μάλιστα ποὺ ἡ γιόγκα ντύθηκε τὸν μανδύα τῆς δῆθεν γυμναστικῆς καὶ προβάλλεται ἀσύνδετη ἀπὸ τὸν Ἰνδουϊσμό; Γιόγκα σημαίνει ἕνωση. Ἡ γιόγκα εἶναι ἰνδουϊστικὸ φιλοσοφικό – θρησκευτικὸ σύστημα ποὺ ἔχει σκοπὸ τὴν τάχα ἕνωση μὲ τὸ ὑπέρτατο Ὄν, ἀποσκοπεῖ, λέει, στὴ γνώση τοῦ ἀπολύτου Ἑνός.
.              Δὲν ἐπαρκεῖ βέβαια ὁ χῶρος ἑνὸς ἄρθρου γιὰ τὴν πλήρη ἐνημέρωση καὶ ἀνάπτυξη ἑνὸς τέτοιου θέματος. Ἀρκεῖ ὅμως νὰ σκεφτοῦμε ὅτι ἡ γιόγκα ἐξοικειώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν ἀνατολικὴ μεταφυσική. Ἀκόμη καὶ ὡς δῆθεν ἄσχετη γυμναστικὴ ἐξάσκηση νὰ τὴν προσεγγίσει κανείς, ἀρκεῖ γιὰ νὰ λειτουργήσει ὡς εἰσαγωγικὴ μετάβαση καὶ ἐξοικείωση μὲ τὸν διαλογισμὸ καὶ τὴ χρήση τῶν «μάν­τρα», ὀνομάτων δηλαδὴ εἰδωλολατρικῶν θεοτήτων τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ. Καὶ τελικὰ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει ὅλοι νὰ ἐννοήσουμε εἶναι ὅτι εἴτε φανερὰ εἴτε συνεσκιασμένα προτείνει ἕναν τρόπο ζωῆς, συμπεριφορᾶς, ἀντιμετωπίσεως τῶν διαφόρων προβλημάτων καὶ ἐν τέλει μεταφυσικῆς, ἐντελῶς διαφορετικό, ξένο καὶ ἀπόμακρο ἀπὸ αὐτὸν τῆς ὀρθόδοξης προσευχῆς καὶ λατρείας. Προτρέπει, κατευθύνει καὶ καθοδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἀντιμετώπιση τῶν ποικίλων προβλημάτων τους χωρὶς τὴν καταφυγή τους στὸ Θεό, τὴν ἐπίκληση τῆς βοήθειάς Του καὶ τῆς Χάριτός Του καὶ ξένο πρὸς τὴν τήρηση καὶ ἐφαρμογὴ τῶν θείων ἐντολῶν Του.
.              Ἂς προσέξουν λοιπὸν γονεῖς καὶ παιδιά, νέοι καὶ νέες ποὺ ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴ σύγχρονη μόδα ποὺ ἀνθεῖ σὲ κάθε γυμναστήριο ἐγγράφονται ἀπροβλημάτιστα καὶ μὲ ἐνθουσιασμὸ στὰ διάφορα γκροὺπ τῆς γιόγκα. Καὶ ἂς ἀκούσουν τὴ φωνὴ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας: Ἡ γιόγκα δὲν ἀποτελεῖ εἶδος γυμναστικῆς, ὅπως ἐσφαλμένα νομίζουν καὶ παρασύρονται πολλοί.