«Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ “ΕΙΔΙΚΩΝ” ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ» !

Πρωτ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
«ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ, Ο ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΓΙΟΣ»

[ἀπόσπασμα, σελ. 68-70]

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΤΗΝΟΣ»

(…) Ἀπό παλαιά δημιουργοῦνταν προβλήματα ταυτίσεως ὀρθοδόξων Πατέρων μέ αἱρετικούς. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει κυρίως γιά τόν Ἅγιο Βαρσανούφιο ἀλλά καί γιά ἄλλους ἁγίους, τούς ὁποίους κάποιοι τούς ταύτιζαν μέ ὁμωνύμους τους αἱρετικούς: «… δύο ἐστάθησαν Βαρσανούφιοι, ἕνας ὁ παρών Ἅγιος καί ὀρθοδοξότατος πατήρ, καί ἄλλος αἱρετικός, ἐκ τῆς αἱρέσεως τῶν μονοφυσιτῶν…τόν ὁποῖον..ἀναφέρει ὁ θεῖος Σωφρόνιος, ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων εἰς τόν λίβελλον…ὅπου ἔστειλε πρός τήν ἐν Kωνσταντινουπόλει συγκροτηθεῖσαν κατά τῶν μονοθελητῶν ἁγίαν καί οἰκουμενικήν ἕκτην Σύνοδον. Ὅτι δέ ὁ θεῖος οὗτος Βαρσανούφιος… ἦτον ὀρθοδοξότατος καί ἐδέχετο αὐτόν ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ὡς Ἅγιον, ἐβεβαίωσε καί ὁ Ἅγιος Πατριάρχης Ταράσιος ἐρωτηθείς περί τούτου ἀπό τόν Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην. Βεβαιοῖ δέ καί ὁ αὐτός Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐν τῇ αὐτοῦ Διαθήκῃ· βεβαιοῦσι καί πολλοί ἀξιόπιστοι μάρτυρες ἐκ τῆς Ἀνατολῆς καταγόμενοι …ἰδού ἐκθέτω ἐδῶ τά ἴδια λόγια τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου.. “Προσέτι… ἀποδέχομαι… καί πάντων τῶν θεσπεσίων Πατέρων, Διδασκάλων τε καί Ἀσκητῶν τούς βίους τε καί τά συγγράμματα. Τοῦτο δέ λέγω διά τόν φρενοβλαβῆ Πάμφιλον, τόν ἀπό Ἀνατολῆς φοιτήσαντα καί τούσδε τούς Ὁσίους διαβαλόντα· λέγω δή, Μᾶρκον, Ἡσαΐαν, Βαρσανούφιον, Δωρόθεόν τε καί Ἡσύχιον”». Ἔτσι τό κριτήριο ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ μαρτυρία τῶν μετ᾽ αὐτούς Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν τήν συνείδηση συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ. Σήμερα πιθανόν πολλοί ἐρευνητές καί πατρολόγοι ἐρευνώντας γιά τήν ταυτότητα τοῦ Ἁγίου Βαρσανουφίου καί τῶν λοιπῶν Ἁγίων, χωρίς τίς μαρτυρίες τῶν ἁγίων Ταρασίου καί Θεοδώρου Στουδίτου, εὔκολα θά τούς ταύτιζαν μέ τούς ὁμωνύμους τους αἱρετικούς ἀκολουθοῦντες τόν «φρενοβλαβῆ» Πάμφιλο. Ἔχουμε καί ἕνα ἀρκετά πρόσφατο παράδειγμα. Ὁ γνωστός θεολόγος John Meyendorff ἐπέμενε νά χαρακτηρίζει τόν ἅγιο Σάββα τόν Βατοπεδινό ὡς ἀντιησυχαστή, ὁ ὁποῖος ἠρνεῖτο νά ὑποστηρίξει τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ καί ἦταν ἐπιφυλακτικός ἀπέναντι στή θεολογία του. Τόν ταύτιζε ἐσφαλμένα μέ κάποιον ἀντιησυχαστή ὀνόματι Σάββα Λογαρᾶ, πρός τόν ὁποῖο ἀπευθύνονταν κάποιες ἐπιστολές. Ἄν καί ὁ Μέγιεντορφ εἶχε μελετήσει τόν θαυμαστό Βίο τοῦ Ὁσίου Σάββα, γραμμένο ἀπό τόν ἅγιο Φιλόθεο Kόκκινο, βίο πλήρη ἁγιοπνευματικῶν ἐμπειριῶν, τόν χαρακτήριζε ἀντι-Παλαμίτη. Ὅμως ὅλη αὐτή ἡ σοβαροφανής, «ἐπιστημονική», ἀλλά ἄδικη γιά τόν Ἅγιο Σάββα τοποθέτηση κατέπεσε καί ἐπιστημονικά ἀπό τή μαρτυρία ἑνός χειρογράφου τῆς Μεγίστης Λαύρας, τό ὁποῖο περιεῖχε τόν Λόγο τοῦ ἁγίου Φιλοθέου στόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ. Σ᾽ αὐτό ὁ καθηγητής Δ. Τσάμης ἀνακάλυψε ὅτι τό ἐπώνυμο τοῦ ἁγίου Σάββα δέν ἦταν Λογαρᾶς, ἀλλά Τζίσκος! Στ᾽ ἀλήθεια χρειαζόταν αὐτή ἡ μαρτυρία γιά νά πεισθοῦμε περί τῆς ἁγιότητος τοῦ Ὁσίου Σάββα τοῦ Βατοπεδινοῦ, ὅταν ἔχουμε τό θαυμαστό Βίο του καί τή μαρτυρία τοῦ ἁγίου Φιλοθέου; Χρειάζεται πάντοτε ὁ τελευταῖος λόγος τῶν “εἰδικῶν” ἐπιστημόνων, γιά νά πειθόμαστε κάθε φορά περί τῆς ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων μας;