Ὁσία Σοφία ἡ Νέα (+1974)
Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης
. Ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἔπειτα ἀπὸ ἐπιτυχῆ τριήμερη ἐπίσκεψη στὴν Κοζάνη καὶ τὰ περίχωρά της, κατόπιν προσκλήσεως τοῦ δραστήριου οἰκείου ἱεράρχου καὶ ἑορτάζοντος κ. Παύλου, ὅπου κυρίως ἐγκαινίασε τὸ ἀνακαινισθὲν ὡραιότατο παλαιὸ ἐπισκοπεῖο, μετέβη στὴν ἱερὰ μητρόπολη Καστορίας.
. Ὁ φιλάγιος μητροπολίτης Σεραφεὶμ προσκάλεσε τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη γιὰ νὰ προστεῖ τῶν λατρευτικῶν καὶ ἄλλων ἐκδηλώσεων, γιὰ τὴν πρόσφατη ἁγιοκατάταξη τῆς Ὁσίας Σοφίας τῆς Νέας, ἡ ὁποία ἔζησε πολλὰ ἔτη στὴ μονὴ τῆς Παναγίας Κλεισούρας, μόνη, φτωχή, ἔρημη, μὴ ἀφήνοντας τὸ καντήλι τῆς Παναγίας νὰ σβήσει.
. Γεννήθηκε σ’ ἕνα ὀρεινὸ χωριὸ τῆς Τραπεζούντας τοῦ ἁγιοτρόφου Πόντου τὸ 1883. Μετὰ τὴν ἀπώλεια τῶν δικῶν της ἀνθρώπων, τὸ 1919 ἦλθε στὴ Θεσσαλονίκη, τὴν Πτολεμαΐδα, τὴ Φλώρινα, τὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου καὶ κατέληξε στὴν μονὴ τῆς Κλεισούρας. Νέα εἶχε παντρευτεῖ, ὁ σύζυγός της ἀπέθανε νέος καὶ ἡ μονάκριβη θυγατέρα της πολὺ μικρή. Τὴν ὀμορφιά της ἔκρυβε φορώντας παλιόρουχα καὶ μουτζουρώνοντας τὸ πρόσωπό της. Ὅλη της ἡ ζωὴ ἦταν μία συνεχόμενη προσευχή. Τὰ λόγια της λίγα, συχνὰ ἀλληγορικά, ἁπλά, σοβαρά, σεμνά, χαριτωμένα καὶ παρηγορητικά. Ἀπὸ τὸ 1927, ποὺ εἰσῆλθε στὴ μονή, ἀνῆλθε τὸν προσωπικό της ἑκούσιο σταυρό, προσδοκώντας ἀνάσταση. Τοὺς προσκυνητές, μὲ διάφορους τρόπους προέτρεπε στὴν σώζουσα μετάνοια ζώντας τὴν δική της μετάνοια. Δὲν ἄφηνε κανένα νὰ φύγει ἀπὸ τὸ μοναστήρι δίχως κάτι νὰ τοῦ προσφέρει, πνευματικὸ ἢ ὑλικό, ἢ καὶ τὰ δύο. Αὐστηρὴ στὸν ἑαυτό της, ἐπιεικὴς μὲ τοὺς ἄλλους. Σύγχρονη μεγάλη ἀσκήτρια, ζοῦσε μὲ τὰ ἐντελῶς ἀπαραίτητα καὶ μερικὲς φορὲς καὶ δίχως αὐτά. Θύμιζε ἀρχαῖες ἐρημήτριες.
. Ζοῦσε μὲ τὴν παρέα τῶν φιλικῶν της ζώων καὶ τῶν στρουθίων τ’ οὐρανοῦ. Ἡ μακαρία ζωή της κυλοῦσε μέσα σὲ ὁράματα καὶ θαύματα, γιὰ τὴν μεγάλη ταπείνωσή της. Ἔκρυβε τὴν ἀρετή της μὲ διάφορους τρόπους, γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς τὴν χαρίτωσε θεσπέσια. Ἔφθασε νὰ κάνει τὴν διὰ Χριστὸν σαλή, τὴν πιὸ ἐπίπονη καὶ δύσκολη μορφὴ ἁγιότητος.
. Πληροφορήθηκε ἀπὸ τὴν προστάτισσά της Παναγία τὸ ἐπικείμενο ἐπίγειο τέλος της. Ἔλεγε σὲ ὅλους ὅτι θὰ ἀναχωρήσει, τῆς ἦλθε θεϊκὸ μήνυμα. Ἥσυχα, ἀθόρυβα, ὡς ἕτοιμη ἀπὸ καιρό, παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή της στὰ χέρια τοῦ Παναγάθου Θεοῦ στὶς 6 Μαΐου τοῦ 1974. Ἐνταφιάστηκε ἀπέριττα ἐκεῖ. Κατὰ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν τιμίων λειψάνων της μία λεπτὴ εὐωδία ἔβγαινε, ποὺ γέμιζε συγκίνηση ὅσους τὰ προσκυνοῦσαν. Μία πονεμένη, φτωχή, ἀδύνατη καὶ ἀδύναμη, ἄπλυτη καὶ ρακένδυτη νὰ εὐωδιάζει πλούσια.
. Μία ἀκόμη σύγχρονη ἁγία, ποὺ τὸ συναξάρι της κατανύσσει. Ποιὸς θὰ περίμενε μίας τέτοιας τιμῆς. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ τὴ γνώρισαν καὶ μιλοῦν συγκλονισμένοι γι’ αὐτήν. Ἦταν μία ἡρωικὴ γυναίκα μὲ ἀπὸ νωρὶς μόνιμο προσανατολισμὸ στὸν Θεό. Ἕνα ἀκόμη φῶς στὴν ἄφωτη πατρίδα μας, ποὺ τὰ ἔχει μεγάλη ἀνάγκη. Ἡ μεγαλύτερη προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὅτι συνεχίζει νὰ γεννᾶ ἁγίους, ποὺ μένουν στὴν ἄκρη, ποὺ ἀγαποῦν νὰ δίνουν καὶ ὄχι νὰ παίρνουν, ποὺ μίσησαν τὸ κακὸ καὶ λάτρεψαν τὸ ἀγαθό.
ΠΗΓΗ: makthes.gr
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 