«Ἂς ξεγελοῦν καμιὰ φορὰ τὰ ἐξωτερικὰ σημάδια πὼς οἱ ξενικὲς ἐπιδρομὲς ἀλλοιώνουν τὴν ὄψη τῶν πραγμάτων. Κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐφήμερες μάσκες κρύβεται τὸ πρόσωπο μὲ τὴν ζωντάνια ποὺ θὰ τὴν ἔλεγα ἑλληνικὴ καὶ ποὺ ξεπετάγεται κάθε τόσο μὲ τὸ στίχο, μὲ τὸ ἱστόρημα, μὲ τὸ σκῶμμα, ἀκόμα καὶ μὲ τὴν ὁμοψυχία, σὲ δύσκολους καιρούς.
Ἀκοῦστε ἕνα γέροντα ποὺ ἔζησε τὰ τρία τέταρτα τοῦ αἰώνα μας τόσες θεωρίες γιὰ τὴν ἑλληνικότητα. Τούτη ἡ δυσκολονόητη καὶ κατασκευασμένη ἔννοια εἶναι μιὰ καθημερινὴ Πράξη. Εἴτε τὸ ξέρουμε, εἴτε δὲν τὸ ξέρουμε -σὰν τὸν ἥρωα τοῦ Μολιέρου ποὺ ἔκανε πρόζα ὅλη τὴν ζωή του χωρὶς να τὸ ἔχει καταλάβει- μὲ τὴν ἀνάσα μας, μὲ τὴ ζωή μας, μὲ τὴν τέχνη μας Ἕλληνες ἐσμὲν καὶ πράττουμε, καθένας μὲ τὸν τρόπο του ὄχι ἑλληνότροπα, οὔτε μὲ ἑλληνικότητα, παρὰ ἁπλὰ καὶ μόνο ἑλληνικά. Τὴ λέξη ΔΩΡΟΝ… τὴ βρήκανε σὲ τελευταῖες ἀνασκαφὲς γραμμένη ἔτσι ἀκριβῶς σὲ δαχτυλίδι προκλασσικό. Πόσοι λαοὶ μπορεῖ νὰ μιλοῦν τὴν ἴδια λέξη – καὶ εἶναι τόσες πολλὲς- ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια;»
ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, «Εὐθύνη», τ. 132, 1982.
- Ἐλάχιστο σχόλιο «Χ.Β.»: Συμπτωματικῶς ἡ λέξη ΔΩΡΟΝ εἶναι πολὺ βασικὴ καὶ στὴν ὀρθόδοξη θεολογία καὶ λατρεία. Βρίσκεται στὴν καρδιά τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Σὲ περίπτωση μεταφράσεώς της στὰ “κατανοητὰ” ἑλληνικὰ προτείνεται ἐναλλακτικῶς ἡ λέξη … «μίζα» ὡς πιὸ δυναμική
. Ἄλλωστε ἡ ἐλλογιμωτάτη λογικὴ τοῦ Θερμαϊκοῦ ἐκτιμᾶ μὲ τὴν τεχνοκρατικὴ ἀντίληψη τοῦ homo hydrocephali πὼς ἡ «γλῶσσα τῆς 55ης προμάμμης» δὲν εἶναι διόλου χρήσιμη πιά.
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 