ΤΟ «ΛΑΘΟΣ», Η «ΑΡΝΗΣΗ» ΚΑΙ Ο ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ… (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Τὸ «λάθος», ἡ «ἄρνηση» καὶ ὁ Βησσαρίων…

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .            Στὴ Χώρα τῆς Τήνου πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ρωμαιοκαθολικὸς κληρικὸς μοῦ εἶπεὅτι ἦταν λάθος τῶν  Ἑλλήνων νὰ ἀρνηθοῦν  νὰ ὑποταγοῦν στὸν Πάπα καὶ νὰ ἐκδυτικισθοῦν. Τὸν ἐρώτησα: «Δηλαδὴ νὰ γινόμασταν Βησσαρίωνες;» καὶ μὲ φυσικότητά μου ἀπάντησε: «Ναί, ἀκριβῶς. Ἄσχημα πέρασε ὁ Βησσαρίωνας καὶ ὅσοι Ἕλληνες τὸν ἀκολούθησαν;…».
.            Θυμήθηκα τὰ λόγια του παπικοῦ κληρικοῦ διαβάζοντας σὲ καθημερινὴ ἐφημερίδα ἄρθρο τοῦ Ἄγγλου καθηγητοῦ κ. Ρόντρικ Μπίτον. Σὲ αὐτὸ συνέδεσε τοὺς Ἕλληνες, ποὺ κάνουν τὸ λάθος νὰ ἀρνοῦνται νὰ ἐμβολιασθοῦν, μὲ τοὺς προγόνους τους, ποὺ θεωρεῖ ὅτι ἔκαμαν «λάθος» νὰ ἀρνηθοῦν, τὸ 1438-39 νὰ ὑποχωρήσουν στὸν Πάπα καὶ νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴν ἰδιοπροσωπία τους. Μὲ τὸν συλλογισμό του  ὁ κ. Μπίτον, ἀσφαλῶς ἀκουσίως, ἡρωοποιεῖ τοὺς ἀνεμβολίαστους Ἕλληνες καὶ ἐκδηλώνει καὶ αὐτὸς τὴν πεποίθηση ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς θὰ σωζόταν ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς ἂν ὑποτασσόταν στὸν Πάπα…
.            Ὁ Ἑλληνισμὸς εἶχε πικρὴ ἐμπειρία τῆς κατοχῆς τῶν Φράγκων, ἀπὸ τὸ 1204 καὶ μετά. Ὁ Γάλλος πολιτικὸς καὶ ἱστορικὸς Ἐντουὰρ Μπινιὸν (1771-1841) στὴ μελέτη του «Οἱ κυβερνήσεις καὶ οἱ λαοὶ ἀπὸ τὸ 1814 μέχρι σήμερον (1823)» γράφει μεταξὺ ἄλλων: «Ἡ αἰχμαλωσία τοῦἑλληνικοῦ ἔθνους δὲν ἀρχίζει ἀπὸ τὴν ἅλωσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως παρὰ τῶν Ὀθωμανῶν…. Οἱ ἀληθεῖς ὀλετῆρες τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους εἶναι οἱ σταυροφόροι καὶ ὄχι οἱ Μουσουλμάνοι».
.            Στὴν ἄποψη τοῦ παπικοῦ ἱερωμένου, τοῦ κ. Μπίτον καὶ κατ᾽ ἐπέκταση τῆς Δύσης καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ δυτικόφρονος ἐποικοδομήματος ἀπαντᾶ ὁ ἰδιοφυὴς ἱστορικός μας Σπυρίδων Ζαμπέλιος. Στὴ μελέτη του περὶ τοῦ μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ περιλαμβάνεται  στὸσύγγραμμά του «Ἄσματα Δημοτικὰ τῆς Ἑλλάδος» (Ἔκδ. 1852), γράφει ὅτι τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων βρέθηκε μπρὸς στὸ δίλημμα: Νὰ στρέψει ὄμμα συνδιαλλακτικὸ πρὸς τὴ Δύση, νὰ παραδεχθεῖ τὸν Παπισμό, νὰ συγχωνευθεῖ μετὰ τῶν ἑσπερίων ἐθνῶν, νὰ ἀπολέσει τὴν ἀρχαιόγονη φύση του, νὰἐξουθενηθεῖ στὸν ὠκεανὸν τῶν δυτικῶν ἐθνικοτήτων, νὰ ἀποταχθεῖ ἀπὸ τὴν αὐθεντία τοῦπαρελθόντος, χωρὶς πάντως τὴ βεβαιότητα ὅτι θέλει σωθεῖ ἀπὸ τὴν βαρβαρικὴ πλημμύρα, ἢ νὰ παραχωρήσει τὸν βυζαντινὸ θρόνο καὶ τὴν πολιτεία καὶ νὰ διατηρήσει τὴν ταυτότητά του «ὡς παλλάδιο ἐντός τοῦ ὁποίου ἤθελε καταφύγει καὶ κρυφτεῖ ὁ σπόρος τῆς ἐλευθερίας»;
.            Μὲ ἄλλες λέξεις, γράφει ὁ Ζαμπέλιος, τί ἔπρεπε νὰ δώσει βορὰ στὸν ἀδυσώπητο δράκοντα τῆς ἀνάγκης; Τελικὰ οἱ Ἕλληνες διατηρήσαμε τὴν ἰδιοπροσωπία μας ἀκολουθώντας τὸ«Μὴ μέταιρε (μεταθέτεις) ὅρια αἰώνια, τὰ ὁποῖα ἔθεντο οἱ πατέρες σου!». Καὶ σχολιάζει ὁ ἱστορικός μας: «Οἱ Εὐρωπαῖοι δὲν ἐννόησαν καὶ δὲν ἐξετίμησαν δεόντως τὴν ἀληθινὴ φύση τοῦ περὶἙνώσεως ζητήματος, διότι δὲν γνώρισαν καλῶς τὴ φύση καὶ τὴν ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Διότι δὲν ἐννόησαν ὅτι δόγμα θρησκευτικό, ὅπως τὸ ἑλληνικό, εἶναι ὅρος τῆς τοῦ ἔθνους ἀτελευτησίας, εἶναι αὐτὸ τοῦτο τὸ Ἔθνος».
.            Εἶναι λυπηρὸ ὅτι 170 χρόνια μετὰ τὴ συγγραφὴ τοῦ κειμένου τοῦ Ζαμπελίου ὁ Πάπας καὶ ἡ Δύση διατηροῦν τὶς ἴδιες σκέψεις γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ ὑπάρχουν Ἕλληνες, ποὺ τοὺςἀκολουθοῦν.-

 

Διαφήμιση