Ἡ τραγωδία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας
Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
. «Εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 26), ἔγραψε εἴκοσι αἰῶνες πρὶν ὁ ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου ὑπογραμμίζοντάς τους αὐτὴν τὴν καίρια γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀλήθεια.
. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία. Εἶναι ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία μας· ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Εἶναι δὲ ἕνα σῶμα, ἀποτελεῖ τὸ ἕνα καὶ ἀδιαίρετο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου μέλη εἴμαστε ὅλοι μας.
. Ὅμως ἡ Μία Ἐκκλησία ὑπάρχει, δρᾶ καὶ ἐνεργεῖ μέσα σὲ ἕνα διασπασμένο κόσμο. Ἄρα ὑφίσταται κατ᾿ ἀνάγκην τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς διασπάσεως, μεριζόμενη καὶ αὐτὴ σὲ πολλὲς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες.
. Ἀλλὰ ἐδῶ εἶναι τὸ πρόβλημα. Εἶναι ἀνάγκη, παρὰ τὸν διαμερισμὸ αὐτό, νὰ μὴν παύσει νὰ εἶναι μία, ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς θεώρησε ὅτι μπορεῖ νὰ λύσει τὸ πρόβλημα ὑποτάσσοντας τὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες στὴν ἐξουσία τοῦ ἑνὸς μεγίστου ἀρχιερέως, τοῦ πάπα. Ἔτσι κατέλυσε τὴν ἐλευθερία καὶ ἐγκαθίδρυσε μιὰ δικτατορία μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας.
. Ἡ Ὀρθοδοξία μας, ἀκολουθώντας τὴν ἀρχαία παράδοση ποὺ θέλει «τὰ ἐκκλησιαστικὰ τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι», ἔδωσε ἐλευθερία διοικήσεως στὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες, ἔτσι ὥστε ἡ ἐκκλησιαστικὴ διοίκηση κάθε ἔθνους νὰ μὴ διεισδύει στὰ ὅρια ἄλλου κράτους, κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ τὴν καταστήσει ὄργανο πολιτικῶν ἐπιδιώξεων. Ἐπώδυνος κανόνας, ἀφοῦ ἐξωτερικὰ φαίνεται νὰ χάνεται ἡ ἑνότητα, ἀλλὰ χρυσός, διότι διασφαλίζει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα.
. Ἐδῶ καὶ τρεῖς σχεδὸν δεκαετίες ἡ Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας σπαράσσεται ἀπὸ ἕνα σχίσμα, ἀκριβῶς διότι δὲν τηρήθηκε ὁ παραπάνω χρυσὸς κανόνας. Ἐνῶ ἔπρεπε, ἀμέσως μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς σοβιετικῆς αὐτοκρατορίας καὶ τὴν ἀνεξαρτησία τοῦ οὐκρανικοῦ κράτους, νὰ ἀποκτήσει καὶ ἐλευθερία διοικήσεως, αὐτὸ μὲ εὐθύνη τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔγινε. Τὸ ἀποτέλεσμα: ἡ τραγωδία τοῦ σχίσματος.
. Ἔστω ἀργὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐπιχείρησε θεραπεία τοῦ προβλήματος χορηγώντας αὐτοκεφαλία στὴ μέχρι τότε σχισματικὴ Ἐκκλησία τῆς μεγάλης αὐτῆς χώρας. Ὅμως ἡ ἐνέργειά του συνάντησε τὴν ἔντονη ἀντίσταση τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διευρύνεται τὸ χάσμα καὶ νὰ ἐπηρεάζει ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Ταυτόχρονα ἔχει ἀρχίσει σειρὰ ἀντιπαραθέσεων, συχνὰ μὲ χαρακτήρα πολεμικό, κάτι ποὺ ἐπιδεινώνει ἀντὶ νὰ ἐπιλύει τὴν κρίση.
. Εἶναι εὐθύνη ὅλων μας αὐτὴ τὴν ὥρα νὰ βοηθήσουμε νὰ πέσουν οἱ τόνοι καὶ νὰ ἀναζητηθεῖ ταπεινὰ λύση τοῦ προβλήματος.
. Στὸ μεταξύ, ὡς μέλη ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ σώματος, συμπάσχοντας, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου, μὲ τὰ μέλη ποὺ πάσχουν, ὀφείλουμε νὰ προσευχόμαστε, ὥστε ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης νὰ κατασιγάσει τὴν ταραγμένη θάλασσα καὶ νὰ χαρίσει τὴν πολυπόθητη γαλήνη στὴν Ὀρθοδοξία μας.
Μοῦ ἀρέσει Φόρτωση σὲ ἐξέλιξη...
Σχετικά
Αὐτὴ ἡ καταχώριση ἀναργήθηκε στὶς 11 Ἀπρίλιος 2019, 5:12 μ.μ. καὶ ἀρχειοθετήθηκε ὡς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ. Μπορεῖτε νὰ παρακολουθήσετε τὶς ἀπαντήσεις μέσῳ τοῦ RSS 2.0.
Μπορεῖτε νὰ ἀφήσετε μιὰν ἀπάντηση ἢ μιὰ εἰδοποίηση σύνδεσης ἀπ' τὸν δικό σας ἱστοχῶρο.
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 
#1 ἀπὸ τὸν/τὴν ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ στὶς 11 Μάϊος 2019 - 9:11 μ.μ.
“Ἔστω ἀργὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐπιχείρησε θεραπεία τοῦ προβλήματος χορηγώντας αὐτοκεφαλία στὴ μέχρι τότε σχισματικὴ Ἐκκλησία τῆς μεγάλης αὐτῆς χώρας”, γράφει το καλό περιοδικό.
Μόνο που δεν μας λέγει τίνι τρόπω χορηγήθηκε η Αυτοκεφαλία και σε ποιους. Μήπως σε σχισματικούς, καθηρημένους και αυτοχειροτόνητους;
Πολύ ορθά έθεσε το όλο ζήτημα ο μητροπολίτης Κυθήρων: Ταπεινῶς καί ἐμπόνως φρονῶ ὅτι τό ἀνακῦψαν πελώριον κανονικόν πρόβλημα τῆς οὕτω πως γενομένης ἀποκαταστάσεως καί ἀναγνωρίσεως ὡς «Αὐτοκεφάλου Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας» τῶν ὑφισταμένων δύο σχισματικῶν μερίδων, συνιστωσῶν τήν συντριπτικήν μειονότητα τοῦ Χριστεπωνύμου Πληρώματος (Ἱεροῦ Κλήρου καί Λαοῦ) τῆς Οὐκρανίας, ἀρθείσης προηγουμένως ἀντικανονικῶς τῆς κανονικότητος τοῦ παρά πασῶν τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀνεγνωρισμένου ὡς κανονικοῦ Μητροπολίτου Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας κ.Ὀνουφρίου, ὑπερβαίνει πᾶν προηγούμενον ἐν τῇ Ἐκκλησιαστικῇ Ἱστορίᾳ (βαθύτερον καί πολυπλοκώτερον καί αὐτοῦ τοῦ Μελιτιανοῦ σχίσματος, τό ὁποῖον πάντως ἐπελύθη κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν ὑπό τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου) καί τυγχάνει δαιδαλῶδες καί εὐρυδιάστατον.
Ἡ ἀποκατάστασις συλλήβδην ὡς κανονικῶν Ἐπισκόπων καί Κληρικῶν καθῃρημένων, ἀναθεματισμένων καί σχισματικῶν, ἀλλά καί τῶν ὑπ’ αὐτῶν, (ὄντων καθῃρημένων, ἀναθεματισμένων καί σχισματικῶν), κεχειροτονημένων, προδήλως δέ καί ἀναμφιβόλως ἐστερημένων τῆς Θείας Χάριτος καί τοῦ δικαιώματος τοῦ Ἱερουργεῖν καί Ἱεροπράττειν, εἶναι τι τό ἀδιανόητον καί πάντῃ ἀσύμβατον πρός τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας καί τό Κανονικόν Δίκαιον τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.Ὁ προσφάτως ἀνυψωθείς εἰς «Προκαθήμενον τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας» κ.Ἐπιφάνιος «ἐχειροτονήθη» καί εἰς τούς τρεῖς βαθμούς τῆς Ἱερωσύνης (Διακόνου, Πρεσβυτέρου καί Ἐπισκόπου) ὑπό τοῦ πρώην Κιέβου κ.Φιλαρέτου, ὄντος καθῃρημένου, ἀναθεματισμένου καί σχισματικοῦ, διό καί τυγχάνει κατά τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν μακραίωνα Ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν ἄμοιρος παντός ἱερατικοῦ βαθμοῦ, μή μεταλαβών τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος ὑπό καθῃρημένου καί ἀκοινωνήτου Ἀρχιερέως καί μή δυναμένου αὐτοῦ τοῦ τετελεσμένου γεγονότος νά θεραπευθῇ ἐξ ὑστέρου, οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων”.
Τι έχει να πει το αγαπητό περιοδικό για την καταρράκωση της κανονικής τάξης από την΄πλευρά του Φαναρίου;
Όσο για τον κανόνα του μεγάλου Φωτίου δεν νομίζει ο συντάκτης του άρθρου ότι βρίσκει κατ εξοχήν εφαρμογή στις μητροπόλεις των κάκιστα ονομαζομένων “Νέων Χωρών”;