ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-1 «Πάντα ὅλοι ζητοῦν νὰ δοξαστοῦν χωρὶς νὰ ὑποφέρουν».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Μάρκ. ι´ 32-45)
[Α´ Μέρος] 

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012, μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 199-202

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.               «Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ ᾿Ιάκωβος καὶ ᾿Ιωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου.» (Μάρκ. ι´ 35-37). Θέλουµε, ὅταν δοξαστεῖς, νὰ µᾶς βάλεις καὶ τούς δύο, ἕνα στὰ δεξιὰ καὶ τὸν ἄλλον στ᾽ ἀριστερά του. Αὐτὲς οἱ σκέψεις κι αὐτὲς οἱ ἐπιθυµίες βασάνιζαν τοὺς δυὸ µαθητὲς τὴν παραµονὴ τῆς µέρας ποὺ ὁ Διδάσκαλός τους ἐπρόκειτο νὰ ὑποστεῖ τὸ µεγαλύτερο µαρτύριο! Αὐτὴ εἶναι ἡ σκληρυµένη καὶ τραχιὰ ἀνθρώπινη φόση. Αὐτὴν ἤθελε ὁ Κύριος καὶ Θεραπευτὴς νὰ µαλακώσει, νὰ θεοποιήσει. Μετὰ ἀπὸ τόση ἔµφαση ποὺ ὁ Ἴδιος ἔδινε στὸ «ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι», µετὰ ἀπὸ τόσες καὶ τόσες ἐπανειληµµένες διδαχὲς ὅτι πρέπει ν’ ἀποφεύγουν τὴν κοσµικὴ δόξα καὶ τὴν πρωτοκαθεδρία, µετὰ ἀπὸ τόσο µεγάλο παραδειγµα ὑποταγῆς στὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ καὶ µετὰ τὴν πρόσφατη τροµερὴ προφητεία Toυ γιὰ τὴν τελική Toυ ταπείνωση καὶ τὸ ἄδικο πάθος Toυ, οἱ δυὸ αὐτοὶ µαθητές Toυ, καὶ µάλιστα ἀπὸ τοὺς πρωτοκορυφαίους, ἐκτέθηκαν ζητώντας ἀπὸ τὸν Κύριο τὴν προσωπική τους ἀνταµοιβὴ καὶ δόξα.
.               Ἡ σκέψη τους δὲν ἦταν συγκεντρωµένη στὸ πάθος τοῦ Κυρίoυ ποὺ τοὺς εἶχε προφητέψει, ἀλλὰ στὴν προαναγγελµένη δόξα. Ἀπὸ τὴν δόξα αὐτὴ ζητοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους τὴν µερίδα τοῦ λέοντος: νὰ καθίσουν ὁ ἕνας στὰ δεξιὰ κι ὁ ἄλλος στ᾽ ἀριστερὰ τοῦ Κυρίoυ, ὅταν θὰ ἔρθει στὴν βασιλεία Toυ! Τί σόι φίλοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν ὑποφέρουν στὴν σκέψη τοῦ ἐπικειµένου πάθους τοῦ φίλου τους; «Ὑµεῖς φίλοι µού ἐστε» (Ἰωάν. ιε´ 14), τοὺς εἶχε πεῖ ὁ Κύριος. Κι ἐκεῖνοι συµπεριφέρονταν ἐντελῶς ἀπερίσκεπτα µπροστὰ στὰ πάθη Toυ. Ζητοῦν τὸ µερίδιό τους -καὶ µάλιστα µεγάλο µερίδιο- στὴν δόξα ποὺ θὰ γίνει δική Toυ, ἀφοῦ πρῶτα θὰ ἔχει ὑποστεῖ ταπεινώσεις, θὰ ἔχει χύσει ἱδρώτα καὶ αἷµα καὶ θά ᾽χoυv τελειώσει τὰ πάθη Toυ. Δὲν ζητᾶνε νὰ συµµετάσχουν στὰ πάθη Toυ, ἀλλὰ µόνο στὴν δόξα Toυ.
.               Γιατί ὄµως, σὲ ποιά βάση κατηγοροῦµε τοὺς δυὸ αὐτοὺς ἀδελφούς; Ὅλ᾽ αὐτὰ ἔγιναν γιὰ ν᾽ ἀποκαλύψουν τὴν βαθιὰ φθορὰ τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Αὐτὸ ποὺ ἔκαναν ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος, νὰ ζητήσουν νὰ συµµετάσχουν δηλαδὴ στὴν δόξα χωρὶς νὰ ὑποφέρουν, χωρὶς νὰ πάθoυν, τὸ κάνουν κι ὅλοι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάµ. Πάντα ὅλοι ζητοῦν νὰ δοξαστοῦν χωρὶς νὰ ὑποφέρουν. Ὅσες φορὲς µίλησε ὁ Κύριος γιὰ τὴν µέλλουσα δόξα Toυ, µίλησε καὶ γιὰ τὰ πάθη ποὺ θὰ προηγηθοῦν. Οἱ ἀπόστολοι ὅµως, ὅπως κι ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι, ἤθελαν νὰ ὑπερπηδήσουν τὰ πάθη καὶ νὰ φτάσουν κατ᾽ εὐθείαν στὴν δόξα. Σ᾽ ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχoυν µυηθεῖ στὰ µυστήρια τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ, ἡ σύνδεση τοῦ πάθους µὲ τὴν ζωή, τοῦ πόνου µὲ τὴν δόξα, δὲν εἶναι ξεκάθαρη. Κι αὐτὸ κρατάει µέχρι σήµερα. Αὐτοὶ θὰ ἤθελαν κατὰ κάποιο τρόπο νὰ χωρίσουν τὴν ζωὴ καὶ τὴν δόξα ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὸν πόνο, νὰ εὐλογήσουν τὰ πρῶτα καὶ νὰ τὰ κάνουν δικά τους, ἀλλὰ νὰ καταραστοῦν καὶ ν᾽ ἀπορρίψουν τὰ δεύτερα.
.               Αὐτὸ προσπάθησαν νὰ κάνουν σ᾽ αὐτὴν τὴν περίπτωση ὁ Ἰωάννης κι ὁ Ἰάκωβος. Κι ἔτσι, µὲ τὸν τρόπο τους, ἀποκάλυψαν πὼς ἡ ἀδυναµία αὐτὴ δὲν ἦταν µόνο δική τους, µὰ καὶ ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Κι ὁ Κύριος ἤθελε νὰ µὴ µείνει κρυφὴ καµιὰ ἀδυναµία τῶν µαθητῶν Toυ, γιὰ νὰ βοηθηθοῦν ἔτσι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ἦρθε σὰν θεραπευτής, σὰν πηγὴ κάθε θεραπείας. Ἡ ἀδυναµία τοῦ ἀνθρώπου φανερώνεται µέσῳ τῶν ἀποστόλων, ὅπως ἀπ᾽ αὐτοὺς ἀποκαλύπτεται κι ἡ θεραπεία, καθὼς κι ἡ δύναµη τοῦ Χριστοῦ. Στὴν περίπτωση αὐτὴ ὁ Κύριος παρουσίασε γιὰ µιὰ ἀκόµα φορὰ στοὺς ἀποστόλους εἰκόνες τῶν παθῶν καὶ τῆς δόξας Toυ. Γιὰ τοὺς γιοὺς τοῦ Ζεβεδαίου αὐτὸς ἦταν ἕνας πειρασµός, στὸν ὁποῖο ὑπέκυψαν. Διάλεξαν τὴν δόξα κι ἀπέρριψαν τὰ πάθη. Ὁ Κύριος ἤθελε ν᾽ ἀπαλείψει κάθε κηλίδα ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν µαθητῶν Toυ πρὶν ἀπὸ τὴν σταύρωση. Τὰ λόγια Toυ γιὰ τὰ πάθη καὶ τὴν δόξα Toυ ἄσκησαν µεγάλη πίεση στοὺς δυὸ αὐτοὺς µαθητές. Κι ἀπὸ τὴν πίεση αὐτὴ ἀναγκάστηκαν νὰ βγοῦν βίαια ἀπὸ τὴν ψυχή τους καὶ τὰ τελευταῖα ὑπολείµµατα ὑπερηφανείας. Ὁ Κύριος ἔκανε αὐτὴ τὴν πνευµατικὴ χειρουργικὴ ἐπεµβαση στὶς ψυχὲς τῶν ἀγαπηµένων Toυ µαθητῶν τόσο γιὰ τὴν δική τους θεραπεία ὅσο καὶ γιὰ τὴν δική µας.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ : https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/20/ὁμιλία-στὴν-πέμπτη-κυριακὴ-τῶν-νηστ-2/