Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ καὶ ἡ ἰδεολογικὴ «ὡρίμανση» (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ Γαλλικὴ θρησκεία στὴν Ἑλλάδα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.               Πρόσφατα στὴ Γαλλία κυκλοφορήθηκε τὸ βιβλίο τοῦ Jean – François Colosimo «Ἡ γαλλικὴ θρησκεία» (“La religion française”, ed. Cerf). Σὲ αὐτὸ ὁ συγγραφέας περιγράφει γλαφυρὰ τὸν ἀπηνῆ διωγμὸ ποὺ ὑφίστανται οἱ χριστιανικὲς ἀξίες στὴ Γαλλία κατὰ τὰ 230 τελευταῖα χρόνια. Πρόκειται γιὰ τὸν πιὸ μακρόχρονο διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, μετὰ ἀπὸ αὐτοὺς στὴν ἀρχαία Ρώμη.
.               Σκοπὸς τῶν διωγμῶν εἶναι νὰ ἐπιβληθεῖ στοὺς πολίτες ἡ «Γαλλικὴ θρησκεία», διὰ τοῦ «ἀθέου κράτους». Στὰ γαλλικὰ ὀνομάζεται «L’ Etat laïque», ποὺ κατὰ τὸν ὁρισμὸ τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας σημαίνει «Τὸ κράτος ξένο πρὸς κάθε ὁμολογία ἢ θρησκευτικὴ διδασκαλία». Στὴν οὐσία τὸ οὐδετερόθρησκο κράτος στὴ Γαλλία εἶναι ἕνα ἐπιθετικὰ ἄθεο κράτος, ποὺ ἐπεξέτεινε τὴν ἰδεολογία του σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς πνευματικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς καὶ ἐπέβαλε τὸν ἄθεο παιδικὸ σταθμὸ – ἀπὸ τριῶν ἐτῶν…-, τὴν ἄθεη ἐκπαίδευση, τὶς ἄθεες τελετές, τοὺς ἄθεους νόμους (σελ. 107 τοῦ βιβλίου).
.              Οἱ κατὰ τοῦ χριστιανισμοῦ ἐνέργειες στὴ Γαλλία κρατᾶνε αἰῶνες. Ἀφετηρία τους ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση. Τὰ ὅσα διέπραξαν οἱ Γάλλοι Ἐπαναστάτες κατὰ τὸ τέλος τοῦ 18ου αἰώνα εἶχαν συνέχεια στὴ Ρωσία τὸν 20ό αἰώνα. Καὶ οἱ δύο ἐπαναστάσεις εἶχαν ἕναν ἴδιο σκοπό, νὰ ἐξαφανίσουν τὸν χριστιανισμὸ ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ νὰ τὸν καταργήσουν ὡς θρησκευτικὸ καὶ πνευματικὸ γεγονός.
.               Μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως διαπράττεται ἡ γενοκτονία στὴ συντηρητικὴ Βανδέα καὶ ὁ ναὸς τῆς Παναγίας τῶν Παρισίων μετατρέπεται σὲ Ναὸ τῆς Λογικῆς. Στὸν μεγαλοπρεπῆ Ναὸ τῆς προστάτιδας τῶν Παρισίων Ἁγίας Γενεβιέβης γκρεμίζονται οἱ σταυροὶ ἀπὸ τὴν ὀροφή του, ἀφαιροῦνται τὰ χριστιανικὰ ἀριστουργήματα ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό του καὶ αὐτὸς διαμορφώνεται σὲ Πάνθεον τῶν προσωπικοτήτων τῆς Ἐπανάστασης καὶ γενικὰ τῆς Γαλλίας. Τὸ παλάτι τῶν Παπῶν στὴν Ἀβινιὸν γίνεται στρατώνας καὶ φυλακὲς καὶ οἱ περισσότεροι ναοὶ μετατρέπονται σὲ στρατῶνες, μουσεῖα, θέατρα. Τὸ Εὐαγγέλιο ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὸ Ἐπαναστατικὸ Μανιφέστο, ὅπου ὁ Μαρὰ εἶναι ὁ νέος Χριστός…
.                Ὁ Κολoζιμό ἀπαριθμεῖ τοὺς ἀντιχριστιανικοὺς Νόμους, οἱ ὁποῖοι ἐπιβλήθηκαν μετὰ τὸ 1789. Στὶς 10 Αὐγούστου 1792 ἀπαγορεύθηκε οἱ πολίτες νὰ φέρουν Σταυρό, στὶς 12 ἀπαγορεύθηκαν οἱ θρησκευτικὲς λιτανεῖες, στὶς 17 διατάχθηκε νὰ ἀφαιρεθοῦν ὅλα τὰ χριστιανικὰ σύμβολα ἀπὸ τὰ στρατιωτικὰ κτίρια. Στὶς 24 Ὀκτωβρίου 1793 ἀντικαταστάθηκε τὸ χριστιανικὸ ἡμερολόγιο ἀπὸ τὸ ἐπαναστατικό. Ἄλλαξαν οἱ μῆνες καὶ οἱ ἡμέρες. Τῆς Κυριακῆς ἄλλαξαν τὸ ὄνομα καὶ ἔπαυσε νὰ εἶναι ἡμέρα ἀργίας. Τὴν ἴδια χρονιά, 1793, καταργήθηκε μὲ Νόμο ὁ Θεός (!!!) καὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸ «Ὑπέρτατο Ὄν». Βλέποντας τὴν κατάσταση αὐτὴ ὁ Μισελὲ εἶπε: «Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ ἀπαίσιο γιὰ τὴν Ἐπανάσταση ἀπὸ τὸ νὰ ἀγνοεῖ ὅτι φέρει μέσα της μία θρησκεία».
.              Οἱ διωγμοὶ κατὰ τῆς χριστιανικῆς θρησκείας συνεχίστηκαν στὴ Γαλλία μὲ διαλείμματα ἕως τὸ 1880. Τότε, μὲ τὴ χρησιμοποίηση τῆς μεθόδου τοῦ σαλαμιοῦ, τὸ Γαλλικὸ κράτος πέτυχε νὰ ὁδηγήσει στὴν ἰδεολογικὴ «ὡρίμανση» τὴ Γαλλικὴ κοινωνία, ὥστε νὰ δεχθεῖ τὸ 1905 τὴν κυριαρχία τῆς ἀθεΐας. Συγκεκριμένα ἀπὸ τότε ἐντάθηκαν, μὲ νομοθετήματα, οἱ ἀντιχριστιανικὲς ἐνέργειες καὶ ἔτσι, ἀπὸ τὸ 1905, περιθωριοποιήθηκε ἡ Χριστιανικὴ θρησκεία. Μὲ τὶς ἐνέργειές του αὐτές, ὅπως ὁ Κολοζιμό σημειώνει, «τὸ Γαλλικὸ κράτος καταπόντισε τὴν Ἐκκλησία, ὥστε νὰ φανεῖ φυσιολογικὸς ὁ πνιγμός της» (Σελὶς 310 τοῦ βιβλίου).
.               Καὶ ἐξηγεῖ ὁ Γάλλος – ὀρθόδοξος χριστιανὸς στὸ θρήσκευμα – συγγραφέας ὅτι πάντα μὲ νομοθετήματα: Τὸ 1880 οἱ κληρικοὶ ἀποκλείστηκαν ἀπὸ τὰ ἀκαδημαϊκὰ συμβούλια, καταργήθηκε ἡ ἰδιωτικὴ ἀνωτάτη ἐκπαίδευση καὶ καταργήθηκαν ἐπίσης οἱ στρατιωτικοὶ ἱερεῖς. Τὸ 1883 ἀποκλείστηκαν οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ μοναχοὶ ἰατροὶ ἀπὸ τὴν περίθαλψη ἀσθενῶν στὰ δημόσια νοσοκομεῖα καὶ ἀπαγορεύθηκε ἡ παρουσία τιμητικῶν στρατιωτικῶν ἀγημάτων σὲ θρησκευτικὲς λιτανεῖες. Τὸ 1884 καθιερώθηκε τὸ διαζύγιο (Σημ. Ὁ ρωμαιοκαθολικισμὸς ἀρνεῖται τὸ διαζύγιο) καὶ ἀπαγορεύθηκαν οἱ δημόσιες προσευχὲς καὶ οἱ ὑπαίθριες θρησκευτικὲς τελετές. Τὸ 1887 θεσπίσθηκε ἡ ἄθεη τελετὴ στὴν κηδεία. Τὸ 1889 οἱ ἱερεῖς ὑποχρεώθηκαν νὰ ὑπηρετοῦν ἕνα χρόνο στρατιωτικὴ θητεία. Τὸ 1900 καταργήθηκαν οἱ θρησκευτικὲς τελετὲς ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τοῦ σχολικοῦ ἔτους καὶ τῆς δικαστικῆς περιόδου. Τὸ 1901 δημεύθηκαν – κοινωνικοποιήθηκαν κατὰ τὴν ἐπίσημη κρατικὴ ὁρολογία – τὰ ἔσοδα τῶν χριστιανικῶν ἱδρυμάτων. Τὸ 1903 ἀπαγορεύθηκε νὰ ὑπηρετοῦν στὰ νοσοκομεῖα τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ μοναχὲς ἀδελφὲς νοσοκόμοι. Τὸ 1904 ὁ νόμος τῆς ἀπαγόρευσης γιὰ τὶς ἀδελφὲς μοναχὲς νοσοκόμες ἐπεκτάθηκε σὲ ὅλο τὸ στράτευμα Τὸν ἴδιο χρόνο ἀπαγορεύθηκε στοὺς στρατιῶτες νὰ φέρουν ἐπιστήθιο σταυρό. Τὸ 1905 ἡ ὑπηρεσία τῶν κληρικῶν στὸ στράτευμα ἐπιμηκύνθηκε στὰ δύο χρόνια..
.               Ἡ συγκεκριμένη μέθοδος ἰδεολογικῆς «ὡρίμανσης» ἀπὸ χρόνια χρησιμοποιεῖται στὴν Ἑλλάδα, μὲ καθοδηγητές της τοὺς λάτρεις τῆς Γαλλικῆς θρησκείας. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς προσηλυτίσθηκαν σὲ αὐτὴν σπουδάζοντας στὴ Γαλλία καὶ μὲ τὸν φανατισμὸ τῶν προσηλύτων ἐνεργοῦν ἔτσι ὥστε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Ἑλλάδα νὰ ὑποστεῖ ὅ,τι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ στὴ Γαλλία, δηλαδὴ νὰ βυθιστεῖ στὸ περιθώριο.
.                Ἐκεῖνο ποὺ ἔχουν καταφέρει οἱ ὀπαδοὶ τῆς Γαλλικῆς θρησκείας στὴ χώρα μας εἶναι ἡ πολιτικὴ ἐξουσία καὶ ἡ διανόηση νὰ τοὺς παίρνουν στὰ σοβαρά, νὰ ἀποτελοῦν σήμερα τὸ ἰδεολογικὸ κατεστημένο καὶ νὰ μιλοῦν ἀπὸ καθέδρας καὶ δογματικὰ γιὰ θέματα ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὸν ψυχισμὸ καὶ τὴν ἰδιοπροσωπία τῶν Ἑλλήνων. Ἡ Γαλλικὴ θρησκεία ἔχει ὁδηγήσει τὴν πολιτικὴ ἐξουσία καὶ τὴν κοινωνία τῆς Γαλλίας σὲ τραγικὰ ἀδιέξοδα. Σὲ τέτοια ἀδιέξοδα ἐπιδιώκουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν οἱ Ἕλληνες λάτρεις της.
.                  Σημειώνεται ὅτι τὴ Γαλλικὴ θρησκεία ΟΥΔΕΝΑ ἄλλο Κράτος τῆς Δύσης ἔχει ἀποδεχθεῖ, σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα τεκμηριωμένα γράφει ὁ Κολoζιμό. Τὸ πρόβλημα πάντως στὴν Ἑλλάδα δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ περιθωριοποιηθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία καὶ νὰ προσηλυτιστοῦν οἱ Ἕλληνες στὴ γαλλικὴ θρησκεία, γιὰ νὰ «ἐκσυγχρονιστοῦν». Οὔτε τὸ πρόβλημα εἴμαστε οἱ Ἕλληνες. Παρὰ τὸ ὅτι ἐπὶ δεκαετίες βάλλεται ἡ ἰδιοπροσωπία μας, μὲ τὴ γλῶσσα μας ποὺ πτωχαίνει, μὲ τὴν ἱστορία μας ποὺ διαστρεβλώνεται, μὲ τὰ θρησκευτικὰ ποὺ ἐξοβελίζονται, μὲ τὴν συστηματικὴ μεθόδευση ἡ ἐθνική μας συνείδηση νὰ ὑποχωρεῖ ἐνώπιον τοῦ ἐπελαύνοντος ὠφελιμισμοῦ καὶ πρακτικοῦ ὑλισμοῦ, οἱ Ἕλληνες δείχνουμε ἐξαιρετικὲς ἀντοχές.
.               Τὸ πρόβλημα εἶναι οἱ ταγοὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποσβολωμένοι ἔμειναν ὅσοι πρὸ ἡμερῶν στὴ Μονὴ Πεντέλης ἄκουσαν τὸν Ἀρχιεπίσκοπο νὰ λέγει ὅτι θεωρεῖ ἀναπόφευκτο τὸν χωρισμὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Κράτος! Πολλοὶ διερωτήθηκαν ἂν ἄκουσαν καλά. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τὸ εἶπε αὐτό, ὅταν κυβέρνηση δὲν εἶναι ὁ ΣΥΡΙΖΑ καὶ πρωθυπουργὸς ὁ Ἀλ. Τσίπρας, μὲ τὸν ὁποῖο διατηρεῖ ἄριστη σχέση, καὶ ὅταν ἡ κυβέρνηση τῆς Νέας Δημοκρατίας δὲν ἄλλαξε τὸ Ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος καὶ δὲν δέχθηκε τὸ Κράτος νὰ καταστεῖ «οὐδετερόθρησκο».
.               Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἔδειξε ὅτι ἀποδέχεται μοιρολατρικὰ αὐτὸ ποὺ δὲν εἶναι ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὴ σημερινὴ κυβέρνηση καὶ τὴ μεγάλη πλειονοψηφία τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ. Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ΟΦΕΙΛΕΙ καλόπιστα νὰ βοηθήσει τὴν Πολιτεία νὰ λάβει τὶς σωστὲς ἀποφάσεις γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων. Γιὰ νὰ συμβεῖ ὅμως αὐτό, χρειάζεται ἐκ μέρους Της ζωντάνια, ἀγωνιστικότητα, σοβαρὴ καὶ βάσιμη ἐπιχειρηματολογία, θερμὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ ποίμνιο. Εἶναι λυπηρὸ ὅτι ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία βρίσκεται σὲ ἀδράνεια. Ἡ μόνη ἐνεργὸς ἀντίδρασή Της ἦταν, ὅταν ἐτέθη τὸ θέμα τῶν μισθῶν καὶ τῶν ἀσφαλιστικῶν καὶ συνταξιοδοτικῶν δικαιωμάτων τῶν κληρικῶν Της…
.            Σημειώνεται ὅτι τὸ 2018 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος σὲ πανελλαδικῆς τηλεθέασης δηλώσεις του, παρουσίᾳ τοῦ πρώην πρωθυπουργοῦ Ἀλ. Τσίπρα, δέχθηκε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος, καὶ τὸν χαρακτηρισμὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους ὡς «οὐδετερόθρησκου». Πρόσφατα ὁ Ἀλ. Τσίπρας εἶπε σὲ συνέντευξή του ὅτι γιὰ τὸν χωρισμὸ Κράτους – Ἐκκλησίας εἶχε συμφωνήσει μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο, στὸν ὁποῖο ἀπέδωσε τὰ εὔσημα, ἀλλὰ οἱ σκληροπυρηνικοὶ τῆς Ἱεραρχίας ἀντέδρασαν καὶ ὁ χωρισμὸς δὲν προχώρησε. Πάντως ὅπως εἶπε ὁ Ἀλ. Τσίπρας, ἐκεῖνος προσπάθησε…
.              Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος φαίνεται ὅτι ἐμμένει στὴν τότε ἐκφρασθεῖσα πεποίθησή του, πὼς ἡ συμφωνία του μὲ τὸν Ἀλ. Τσίπρα ἦταν ἐπωφελὴς γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Φαίνεται ἐπίσης ὅτι τὰ ὅσα εἶπε στὴν Πεντέλη ἀποτελοῦν γιὰ αὐτὸν μία προσδοκία καὶ ὅταν πραγματοποιηθεῖ ὁ χωρισμὸς Κράτους – Ἐκκλησίας, θὰ δικαιωθεῖ… Παλαιότερα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἦταν κατὰ τοῦ χωρισμοῦ. Μία φορὰ εἶχε πεῖ νὰ διεξαχθεῖ δημοψήφισμα καὶ ἂν ὁ λαὸς τὸ θέλει, νὰ γίνει. Μίαν ἄλλη φορὰ εἶχε πεῖ νὰ ἐπιστραφεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ περιουσία καὶ τότε συζητιέται… Μία ἐξήγηση γιὰ τὴν ἀλλαγή του μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ συναναστροφή του μὲ τὸν Ἀλ. Τσίπρα….-

«ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΘΕΟ. ΕΙΜΑΙ ΑΘΕΟΣ!»

«Δέν πιστεύω στόν Θεό. Εἶμαι ἄθεος!»

τοῦ Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου
Προηγουμένου Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Ὁμιλία
στήν ἐκδήλωση γιά τήν εὐλογία τῆς βασιλόπιτας
τοῦ Συλλόγου «Μετεώρων Λιθόπολις»
(26.01.2020)

.                     Καθημερινά, ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι, ἀκόμη καί στήν πατρίδα μας μέ τήν μακραίωνη ὀρθόδοξη παράδοση, γίνονται ἀρνητές τῆς πίστεως καί τοῦ Θεοῦ καί δέν μετέχουν στήν ζωή καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Πολλοί νέοι μας, δυστυχῶς καί παιδιά (μαθητές Γυμνασίου καί Λυκείου), δηλώνουν ἄθεοι καί ἄπιστοι καί ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, παρασυρμένοι ἀπό τόν συρμό τῆς ἐποχῆς καί τήν διαρκῆ προβολή τῆς ἀθεΐας ἀπό καθηγητές, δασκάλους, τόν κοινωνικό περίγυρο, τά ΜΜΕ κ.λπ.
Ἡ ἀθεΐα εἶναι ἡ τάση πού τείνει νά ἐπικρατήσει στήν ἐποχή μας. Προβάλλεται κατά κόρον ὡς δικαίωμα, ὡς διεκδίκηση, ὡς χειραφέτηση, ὡς ἀπελευθέρωση ἀπό προκαταλήψεις, ὡς ἀποδέσμευση ἀπό στεγανά. Προβάλλεται καί ἐπιβάλλεται, μέ ποικίλα ἐπικοινωνιακά τεχνάσματα, ὡς κατάκτηση, ὡς πρόοδος, ὡς ἐκσυγχρονισμός καί καθίσταται τελικά κυρίαρχη ἄποψη καί ἰδεολογία.
.                     Ὁ μακαριστός Γέροντας Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης σημείωνε ὅτι: «Ἀπό καιρό ὁ προοδευτισμός ἔχει ταυτιστεῖ μέ ἕνα σφοδρό ἀντιθεϊσμό, ἀντιεκκλησιασμό, ἀντιμοναχισμό καί ἀντιχριστιανισμό. Ἐπικρατοῦν ἔτσι οἱ ψυχίατροι, οἱ ψυχολόγοι, οἱ ψυχαναλυτές, ἀκόμη καί οἱ μάγοι, οἱ μάντεις, οἱ πνευματιστές, οἱ ὡροσκόποι καί μελλοντολόγοι» . Ἔχει φτάσει μάλιστα σέ τέτοιο σημεῖο ἡ διαστροφή, ἡ ἀνισορροπία καί ἡ ἀποστασία τῶν ἡμερῶν μας, ὥστε ἡ ἀπιστία καί ἡ ἀντιθεΐα νά ἐπαινοῦνται καί νά προβάλλονται ἀπροκάλυπτα ὡς πρότυπο γιά ὅλους. Ἔχει φτάσει μία μικρή μειοψηφία νά ζητᾶ νά ἐπιβάλει τίς δικές της ἀπόψεις καί ἐπιλογές στήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν πολιτῶν.
.                    Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι οἱ δημόσιες ἀναφορές καί ἡ ὅλη δραστηριότητα τῶν ἀθεϊστῶν καί τῶν συλλόγων τους ἐπικεντρώνεται πρωτίστως στόν πόλεμο συγκεκριμένα κατά τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατά τῆς ὀρθοδόξου διαπαιδαγωγήσεως καί ἰδιαιτέρως τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα καί ὄχι ἐναντίον ἄλλων θρησκευμάτων. Στόχος τους εἶναι ἡ ἀπορθοδοξοποίηση τῆς Πατρίδος μας καί τοῦ λαοῦ μας. Δέν ἐνδιαφέρονται νά προασπίσουν τά δικαιώματα τῶν ἀθέων καί τῶν ἀπίστων, ἀλλά ἐπιθυμοῦν καί ἐπιδιώκουν μέ ἰδιαίτερο μένος καί λυσσαλέο μίσος, νά ἐξαλείψουν τήν ὀρθόδοξη πίστη, τήν πίστη καί τήν παράδοση τῶν πατέρων μας, τήν ρωμιοσύνη μας καί νά τήν ἐξοβελίσουν ἀπό τήν ζωή τῶν πιστῶν. Ἔχουμε, ἔτσι, τήν θεσμοθέτηση καί τήν ἐπιλογή ἀντιχριστιανικῶν καί ἀντιεκκλησιαστικῶν πρακτικῶν, ὅπως εἶναι ὁ πολιτικός γάμος, ἡ πολιτική κηδεία, ὁ πολιτικός ὅρκος, ἡ καύση τῶν νεκρῶν καί ὁ θρυμματισμός τῶν ἀνθρωπίνων ὀστῶν σέ ἠλεκτρικό σπαστήρα καί τόσα ἄλλα.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος σκιαγραφεῖ μέ ἐνάργεια τήν ὅλη αὐτή κατάσταση. Γράφει σχετικά σέ μία ἐγκύκλιό του: «Ἐναντίον τῆς πίστεως ἔχει ἐπιστρατευθεῖ ἡ ἐπιστήμη, ἡ τεχνολογικὴ παντοδυναμία, τὰ μέσα πληροφόρησης, οἱ μηχανισμοὶ ψηφιακοῦ ἐλέγχου τῶν λεπτομερειῶν τῆς ζωῆς μας, ἡ πολιτική, ἡ κατευθυνόμενη παιδεία, ὁ ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς κ.λπ. Ὁ φιλοσοφικὸς ὀρθολογισμὸς καὶ οἱ ἱστορικὲς καὶ ἀνθρωπολογικὲς ἐπιστῆμες ἐπιστρατεύονται στὸ νὰ γκρεμίσουν τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ νὰ κατασυκοφαντήσουν τὴν πορεία καὶ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ γενικότερα τοῦ χριστιανισμοῦ στὸ παρελθὸν καὶ σήμερα.
.                     Ὁ ὑπερτονισμὸς τῶν λεγομένων ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅσο καὶ ἂν φαίνεται ἑλκυστικὸς καὶ θεμελιωτικὸς μιᾶς νέας ἠθικῆς περὶ τοῦ ἀνθρώπου, καταργεῖ τὰ «δικαιώματα» τοῦ Θεοῦ καὶ περιθωριοποιεῖ τὴν χάρι Του. Ὁ ἀντιρατσισμὸς καὶ ἡ ἀνεκτικότητα, ἡ πολυπολιτισμικότητα καὶ ἡ πολυθρησκευτικότητα, ἐνῶ στὴν οὐσία τους περιέχουν κάτι τὸ βαθὺ χριστιανικό, ὅπως παρουσιάζονται καὶ ὅπως ὑποστηρίζονται, καίρια προσβάλλουν τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρώπου καὶ οὐσιαστικὰ ἀλλοιώνουν τὸ πρόσωπο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ πολυθρησκευτικότητα μεταμορφώνει τὴν πίστη στὸν Θεὸ σὲ κοινωνικὸ φαινόμενο. Ὅλα αὐτὰ ὁδηγοῦν σὲ μιὰ πρωτοφανῆ σύγχυση, σὲ ἀλλεπάλληλα ἀδιέξοδα, πλάνες, αἱρέσεις, παγκόσμια ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάρρευση, ἀνατροπὴ διαχρονικῶν ἠθικῶν σταθερῶν, πολυμέτωπη προσβολὴ τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας. Ἐπὶ πλέον, ἀποδυναμώνουν τὴν πίστη, ὑποβαθμίζουν τὴν Ἐκκλησία, ἀποχριστιανοποιοῦν τὸν κόσμο, ἐξαφανίζουν τὸν Θεό καὶ κάνουν τὸν λόγο καὶ τὸ ὄνομά Του ἀρχικὰ μὲν μὴ ἀναγκαῖα, στὴ συνέχεια περιφρονητέα, ὕστερα μὴ ἐπιθυμητὰ καὶ τέλος μισητὰ καὶ ἀποδιοπομπαῖα. Ἔτσι θεμελιώνεται ὁ σύγχρονος ἀθεϊσμός καὶ ὀργανώνεται ὁ σύγχρονος διωγμὸς τῆς πίστεως καὶ τοῦ χριστιανισμοῦ».
.                   Ἕνας ἀπό τούς νεώτερους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, συνοψίζοντας πολύ εὔστοχα καί ἀποκαλυπτικά τά κύρια γνωρίσματα τῆς ἐποχῆς του (1829-1908) συνέχεια τῆς ὁποίας εἶναι ἡ δική μας, ἔλεγε ὅτι «τά χαρακτηριστικά τοῦ αἰῶνα, πού διανύουμε, εἶναι αὐτολατρεία, αὐτονομία, ὑλισμός καί πνευματικός σκεπτικισμός, δηλαδή στήν οὐσία ἀθεΐα». Μέ αὐτή τήν τόσο οὐσιαστική παρατήρησή του, ὁ ἅγιος μᾶς παραθέτει ταυτόχρονα μέ σαφῆ καί περιεκτικό τρόπο τά κύρια γνωρίσματα, καθώς καί τά βαθύτερα αἴτια τῆς ἀθεΐας, ἡ ὁποία οὔτε μοντέρνα καί σύγχρονη εἶναι ὡς ἰδέα οὔτε τεκμηριώνεται ἐπιστημονικά, ὅπως παραπλανητικά ἰσχυρίζονται οἱ ὀπαδοί της.
.                     Ἡ ἀθεΐα εἰσῆλθε στήν σκέψη καί τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν στιγμή ἀκόμη τῆς πρώτης παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ αὐτονομημένη ἰσοθεΐα πού ἐπεδίωξαν οἱ πρωτόπλαστοι, παρακινημένοι ἀπό τόν διάβολο, ἦταν ἡ πρώτη ἄρνηση, ἡ πρώτη ἀπόρριψη τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο. «Καί ἔσεσθε ὡς θεοί» , τούς ψιθύρισε ὁ διάβολος καί τούς ἔβαλε τόν λογισμό τῆς αὐτοθεοποίησης, τῆς ἀνορθώσεως τοῦ ἑαυτοῦ τους στήν θέση τοῦ Θεοῦ, ἀντί γιά τόν Θεό καί χωρίς τόν Θεό. «Οἱ ἄνθρωποι σήμερα, ἔκαναν τόν ἑαυτό τους θεό, γι’ αὐτό καί κατέληξαν νά εἶναι ἄθεοι» , ἔλεγε πολύ εὔστοχα καί χαριτωμένα ὁ Ἅγιος Παΐσιος.

Φιλοσοφικός ἀθεϊσμός
.                     Στόν χῶρο τῆς ἀθεϊστικῆς φιλοσοφίας, στό δεύτερο μισό τοῦ 19ου αἰώνα, πρωτοπόρος εἶναι ὁ Γερμανός Φιλόσοφος Φρειδερίκος (Nietzsche) Νίτσε (18441900), ὁ ὁποῖος διακήρυξε τόν «θάνατου τοῦ θεοῦ». Γιά τόν Νίτσε ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται μέ τήν ἀνατροπή καί τήν κατάργηση ὅλων τῶν ἀξιῶν, τῶν ἰδεῶν καί τῶν ἰδανικῶν. Μοναδική καί ὕψιστη ἀξία γιά τό Nietzsche καθίσταται ὁ γνωστός «ὑπεράνθρωπος». Γράφει χαρακτηριστικά: «Ποῦ εἶναι ὁ Θεός; Θά σᾶς τό πῶ ἐγώ. Τόν σκοτώσαμε. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες του… ὁ Θεός εἶναι νεκρός… ὁ Θεός θά μείνει νεκρός. Τί ἄλλο εἶναι οἱ ἐκκλησίες παρά οἱ τάφοι καί τά μνήματα τοῦ Θεοῦ;» .
.                     Μισό αἰῶνα ἀργότερα ὁ Ζάν Πόλ Σάρτρ (19051980) θά διακηρύξει μέ ἀπόλυτο καί δογματικό τρόπο ὅτι γιά νά ὑπάρξει ἐλεύθερος καί γνήσιος ὁ ἄνθρωπος θά πρέπει νά μήν ὑπάρχει ὁ Θεός. Στό ἔργο του μέ τίτλο «Ὁ διάβολος καί ὁ θεός», ὁ κεντρικός ἥρωας, μετά ἀπό μιά ἐναγώνια ἀναζήτηση τῆς εὐτυχίας κοντά στό διάβολο καί κοντά στό Θεό παρουσιάζεται νά συμπεραίνει: «Ἐγώ ὑπάρχω… μόνος ἐγώ. Ἱκέτευα ὅλον αὐτό τόν καιρό γιά ἕνα σημεῖο, ἀλλά δέν πῆρα καμία ἀπάντηση. Ὁ Οὐρανός ἀγνοεῖ ἀκόμα καί τό ὄνομά μου. Διερωτόμουνα κάθε στιγμή τί μποροῦσα νά εἶμαι ἐγώ στά μάτια τοῦ Θεοῦ. Τώρα τό ξέρω: Τίποτε. Ὁ Θεός δέν μέ βλέπει. Ὁ Θεός δέν μέ ἀκούει. Ὁ Θεός δέν μέ ξέρει. Βλέπεις αὐτό τό κενό πάνω ἀπό τά κεφάλια μας; εἶναι ὁ Θεός. Αὐτό τό φάγωμα στήν πόρτα; εἶναι ὁ Θεός. Αὐτή τήν τρύπα στή γῆ; εἶναι ὁ Θεός. Ἡ σιωπή, εἶναι ὁ Θεός. Ἡ ἀπουσία, εἶναι ὁ Θεός. Ἡ μοναξιά τῶν ἀνθρώπων, αὐτό εἶναι Θεός. Ὅλον αὐτό τόν καιρό δέν ὑπῆρχα παρά ἐγώ. Ἐγώ ἀποφάσισα τό κακό. Ἐγώ μόνος μου βρῆκα τό καλό. Ἐγώ ἁμάρτησα. Ἐγώ ἔκανα τίς καλοσύνες πού ἔκανα. Ἐγώ σήμερα κατηγορῶ τόν ἑαυτό μου καί ἐγώ μόνος μου μπορῶ νά τόν συγχωρήσω. Ἐγώ ὁ ἄνθρωπος. Ἄν ὁ Θεός ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος εἶναι μηδέν. Ἀλλά δέν ὑπάρχει Θεός. Χαρά. Δάκρυα χαρᾶς. Ἀλληλούια. Δέν ὑπάρχει Θεός». Τά συμπεράσματα δικά σας!

Ἐπιστημονικός ἀθεϊσμός
.                     Ἡ τεράστια ἀνάπτυξη τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, πού κορυφώνεται μετά τόν 20ό αἰῶνα, προκάλεσε τόν λεγόμενο «ἐπιστημονικό ἀθεϊσμό». Μία σειρά ἀπό ἐπιστημονικές θεωρίες ἀναπτύχθηκαν καί μέ ἀπόλυτο τρόπο ἀποφάνθηκαν ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός καί ὅτι τά πάντα δημιουργήθηκαν τυχαῖα.
.                     «Οἱ θεωρίες περὶ τυχαιότητος στὴ γένεση τοῦ ὑλικοῦ κόσμου», σημειώνει καί πάλι ὁ Ἅγιος Μεσογαίας, «ἐπιδιώκουν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἰδέα δημιουργικῆς ἐπεμβάσεως στὴν ἀρχὴ τοῦ σύμπαντος, ἄρα νὰ μηδενίσουν τὴν θεϊκὴ παρουσία καὶ ἀνάγκη. Τύχη εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴ διάλεκτο τῆς ἀθεΐας! Οἱ βιαστικὲς ἐξαγγελίες περὶ κατασκευῆς συνθετικοῦ γονιδιώματος καὶ τεχνητῆς ζωῆς ἢ κλωνοποίησης τοῦ ἀνθρώπου ἢ βιοτεχνολογικῶν θαυμάτων (DNA editing) ἢ στὴν Φυσικὴ περὶ τῆς δῆθεν ‘‘θεωρίας τῶν πάντων’’ ἀποσκοποῦν στὸ νὰ ἀντικαταστήσουν τὸν Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἔτσι νὰ κλείσουν τὸν δρόμο καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς κοινωνίας του μὲ τὸν Θεό. Ἡ τύχη ὡς ἑρμηνευτικὸ ἐπινόημα καὶ ὁ ἄνθρωπος ὡς ἡ κεντρικὴ παρουσία στὸν κόσμο ἐξαφανίζουν τὸν Θεὸ καὶ ὡς πρόσωπο καὶ ὡς ἔννοια» .
.                     Ὅλα αὐτά, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, συνιστοῦν στήν οὐσία ἀντιστροφή τῆς δημιουργικῆς καί γνωστικῆς ἱκανότητος, πού χάρισε στόν ἄνθρωπο ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος «ἔδωκεν ἐπιστήμη τοῖς ἀνθρώποις ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ» . Ὁ ἴδιος ὁ Θεός, δηλαδή, ἔδωσε στούς ἀνθρώπους τήν ἐπιστήμη, ὥστε νά δοξάζεται μέ τά θαυμαστά αὐτοῦ ἔργα, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος ἀντιστρέφοντας καί διαστρέφοντας τήν ἱκανότητα αὐτή στρέφει τήν ἐπιστήμη ἐνάντια στόν Θεό.
Σχολιάζει σχετικά ὁ Ἱερός Χρυσόστομος:
«Δέν ὑπάρχει τό θεμέλιο καί πῶς στέκεται ἡ οἰκοδομή; Δέν ὑπάρχει ὁ ναυπηγός καί πῶς συναρμολογήθηκε τό πλοῖο; Δέν ὑπάρχει ὁ οἰκοδόμος καί πῶς ἔγινε τό σπίτι; Δέν ὑπάρχει ὁ Δημιουργός καί πῶς ἡ καλλονή τῶν κτισμάτων μαρτυρεῖ Τόν κτίστη; Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, τί δουλειά ἔχεις μέσα στά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ; Στό σπίτι τοῦ Θεοῦ μένεις καί ἀρνεῖσαι τόν Νοικοκύρη τοῦ σπιτιοῦ; Ἤ δῶσε τό ἐνοίκιο, δηλαδή τήν εὐχαριστία σου ἤ ἔβγα ἀπό τό σπίτι, γιατί καπνίζεις τό σπίτι μέ τό χνῶτο τῆς βλασφημίας σου… Δέν ὑπάρχει πιό ἀνότητος ἄνθρωπος ἀπό ἐκεῖνον, πού ἰσχυρίζεται ὅτι ὅλη ἡ δημιουργία ἔγινε χωρίς τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ» .
.                     Ὁ γνωστός Σοβιετικός ἀστροναύτης Γκαγκάριν, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού πάτησε στή σελήνη, ὅταν γύρισε ἀπό τό διάστημα, δέν ἔπαυε νά δηλώνει περιφρονητικά ὅτι «Θεός δέν υπάρχει. Πουθενά δέν τόν συνάντησα…». Σέ μία δεξίωση πού εἶχε γίνει πρός τιμήν του, συνάντησε τόν Ρῶσο Πατριάρχη Ἀλέξιο, ὁ ὁποῖος τόν ρώτησε:
« Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι δέν εἶδες τόν Θεό στόν οὐρανό;
Ναί, εἶναι ἀλήθεια, τοῦ εἶπε ὁ Γκαγκάριν. Τόσες μέρες στό διάστημα πουθενά δέν τόν συνάντησα…
Τόν γνωρίζεις; ρώτησε μέ χιοῦμορ ὁ Πατριάρχης.
Τί θέλετε νά πεῖτε; ἀπάντησε ξαφνιασμένος ὁ κοσμοναύτης.
Θέλω νά εἰπῶ, συνέχισε ὁ Πατριάρχης, πῶς εἶναι δυνατόν νά λές γιά κάποιον ὅτι δέν τόν συνάντησες, ἐάν ποτέ σου δέν τόν ἔχεις γνωρίσει. Πῶς φαντάσθηκες ὅτι θά ἔβλεπες ἔτσι τόν Θεό;
Δέν ξέρω, εἶπε μέ ἀμηχανία ὁ Γκαγκάριν. Πραγματικά δέν ξέρω μέ ποιόν τρόπο θά ἔπρεπε νά τόν γνωρίσω.
Ἔλα τότε νά σέ μάθω, καί ὅταν ξαναπᾶς θά τόν δεῖς. Νά εἶσαι βέβαιος ὅτι θά τόν δεῖς, τοῦ εἶπε μέ νόημα ὁ Ρῶσος Πατριάρχης. Γιατί ὁ Θεός δέν εἶναι ὁρατός οὔτε μέ τηλεσκόπια, οὔτε μέ διαστημόπλοια… » .
.                     Ὁ ἄνθρωπος, δηλαδή, ἀναζητᾶ τόν Θεό καί προσπαθεῖ νά Τόν ἀνακαλύψει μέ λάθος τρόπο, χρησιμοποιώντας λανθασμένα μέσα. Καταλήγει, ἔτσι, σέ ἀδιέξοδα καί ὁδηγεῖται στήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, στήν ἀθεΐα καί τήν ἀντιθεΐα. Oἱ Πατέρες, ὅμως, τῆς Ἐκκλησίας μας, κυρίως ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής (580-662), μᾶς διδάσκουν ὅτι στόν ἄνθρωπο ὑπάρχουν δύο γνωστικά κέντρα, δύο τρόποι, δηλαδή, γιά νά καταλαβαίνει ὁ ἄνθρωπος τά πράγματα, τήν κτιστή φυσική δημιουργία, δηλαδή, ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν Θεό. Τό ἕνα κέντρο εἶναι ὁ νοῦς, πού ἐνεργεῖται, ἔχει, δηλαδή, τήν ἕδρα του στήν καρδιά, στήν πνευματική καρδιά, πού εἶναι τό κέντρο τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου. Τό ἄλλο κέντρο εἶναι ὁ λόγος, ἡ λογική, πού δρᾶ καί ἐνεργεῖ διά τοῦ ἐγκεφάλου. Αὐτά τά δύο γνωστικά κέντρα ἀποκαλοῦνται, ἐπίσης, ἀπό τούς Πατέρες πνευματική γνώση (ὁ νοῦς) καί φυσική γνώση (ὁ λόγος, ἡ λογική).
.                     Ὁ νοῦς καί ἡ λογική εἶναι οἱ δύο γνωστικές δυνάμεις τῆς ψυχῆς. Ὁ νοῦς εἶναι τό κέντρο τῆς ψυχῆς καί γι’ αὐτό οἱ Πατέρες τόν ἀποκαλοῦν «τό ἡγεμονικόν τῆς ψυχῆς» ἤ τόν ὀφθαλμό τῆς ψυχῆς. Ὁ νοῦς εἶναι ἡ θεωρητική ἐνέργεια τῆς ψυχῆς. Μέ τόν νοῦ ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τόν Θεό, ἀποκτᾶ τήν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ, ἀποκτᾶ, δηλαδή, τήν πνευματική γνώση. Ὁ λόγος (ἡ λογική) εἶναι ἡ πρακτική ἐνέργεια τῆς ψυχῆς. Μέ τόν λόγο (τήν λογική) ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τήν φύση καί τήν κτιστή δημιουργία. Μέ τήν λογική, δηλαδή, δέν μποροῦμε νά γνωρίσουμε τόν Θεό, πού εἶναι ὑπέρλογος. Ἡ λογική μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀνάγκη τῆς πίστεως στόν Θεό. Ἡ ἀληθινή, ὅμως, γνώση τοῦ Θεοῦ γίνεται μέ τόν νοῦ, μέ τήν καρδιά καί ὄχι μέ τήν λογική.
Ἔλεγε ὁ Καθηγητής Γεώργιος Γαλίτης, ὅτι «οὐδείς ἄνθρωπος ἐπείσθη ποτέ νά πιστέψη στό Θεό ἀπό λογικό ἐπιχείρημα. Οὐδείς. Ὁ Θεός καί τά τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή εἶναι ἄκτιστα καί ὄχι κτιστά, ὑπέρλογα καί ὑπερνοητά ὑπόκεινται σέ ἕνα ἄλλο γνωστικό κέντρο, τόν νοῦ δηλαδή και τήν καρδιά, ὅπου μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λαμβάνουν τήν πνευματική γνώση καί ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ».
.                     Ἡ λογική, βεβαίως, εἶναι μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦ καί κορυφαῖο ὀντολογικό γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου, πού οὐδόλως τό ἀπαξιώνει ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά τό ἐμπλουτίζει μέ τήν ἄκτιστη χάρη Του καί τό θέτει στήν διακονία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Παραιτοῦμαι ἀπό τήν λογική μου δέν σημαίνει ὅτι γίνομαι παράλογος. Ἡ πίστη δέν εἶναι παράλογη, ἀλλά ὑπέρλογη. Δέν κατανοεῖται, ἀλλά βιώνεται. Πίστη δέν σημαίνει κατανόηση, ἀλλά ἐμπιστοσύνη. Δέν ἀντιβαίνει στόν ὀρθό λόγο, ἀλλά τόν ὑπερβαίνει, τόν ξεπερνᾶ. Τό ὑπέρλογο μέσα στήν Ὀρθοδοξία δέν εἶναι ἡ κατάργηση τῆς λογικῆς, ἀλλά ἡ μετακένωσή της καί ἡ ἀνύψωσή της στήν ἀποδοχή τῶν ἐμπειριῶν τῆς θείας Ἀποκαλύψεως. Τό ὑπέρλογο εἶναι ἡ ἀπόλυτη διάθεση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἡ αὐτοεγκατάλειψή μας στό θέλημα καί στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τό λογικό εἶναι τό «στένεμα» τοῦ Θεοῦ καί ἡ σμίκρυνσή Του στίς προσωπικές μας ἀνάγκες καί ἀπαιτήσεις, στό ἐγωϊστικό θέλημά μας. Τό ὑπέρλογο εἶναι νά ἀφήνω στόν Θεό ἀνοιχτό τόν δρόμο τῆς καρδιᾶς μου γιά νά ’ρθει καί νά ἀποκαλυφθεῖ καί νά ἐνεργήσει μέσα μου μέ τόν δικό Του τρόπο, πού δέν εἶναι οὔτε λογικός, οὔτε ἄλογος, οὔτε παράλογος, ἀλλά εἶναι ὑπέρλογος, εἶναι ἡ αἰώνια Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ πηγή καί ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας μας.
.                  Ἔλεγε εὐφυέστατα καί παραστατικά ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅτι ἡ λογική εἶναι ὁ ἐπεξεργαστής, ὁ ἐκτυπωτής, τό διαβιβαστικό ὄργανο τοῦ νοῦ. Κατά ἀναλογία, ὁ σκληρός δίσκος ἀντιστοιχεῖ, κατά κάποιο τρόπο, πρός τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου ἀποτυπώνεται τό κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἐμπλουτιστεῖ ὁ νοῦς μέ τήν ἄκτιστη θεία χάρη, ἔχει τήν δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος νά βλέπει τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Συγχρόνως, ὅμως, ἐμπλουτίζεται (λαμπικάρεται) ὡς πρός τίς δυνατότητές της καί ἡ λογική τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς νά ὑπερβαίνει σέ καμμία περίπτωση τόν νοῦ του. Ὁ νοῦς εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά βλέπει τήν ἄκτιστη δόξα τοῦ Θεοῦ καί νά κοινωνεῖ ἄμεσα καί προσωπικά μέ τόν ἴδιο τόν Θεό. Αὐτό, βεβαίως, γίνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος κρατᾶ καθαρό τόν νοῦ καί τήν καρδιά του. Ὅταν, ὅμως, ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι σκοτισμένος καί ἀκάθαρτος ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες, τότε ταυτίζεται μέ τήν λογική καί ἔτσι δέν μπορεῖ νά δεῖ καί νά γνωρίσει τόν Θεό. Μόνο ὁ κεκαθαρμένος ἀπό τήν ἁμαρτία νοῦς, ἡ καθαρή ἀπό τά πάθη καρδιά, μπορεῖ νά γνωρίσει καί νά ἔχει ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ.
.                   Θά θέλαμε στό σημεῖο αὐτό νά τονίσουμε ἰδιαιτέρως τήν ἀξία καί τήν σπουδαιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, πού φθονεῖ ὅσο τίποτε ἄλλο ὁ διάβολος καί μέ τόση πολλή λύσσα τό πολεμᾶ, καί στό ὁποῖο πολλοί χριστιανοί μας δυσκολεύονται νά προσέλθουν. Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι, ἄν μπορούσαμε νά κάνουμε τόν παραλληλισμό, ὅ,τι εἶναι τό delete (ντιλίτ=διαγραφή) ἤ μᾶλλον καλύτερα τό format (φορμάτ=ἐκκαθάριση) γιά τόν σκληρό δίσκο τοῦ ὑπολογιστῆ, πού διαγράφει ὅλα τά δεδομένα, τά ὁποῖα δέν μπορεῖ πλέον νά ἀνακτήσει πάλι ὁ ὑπολογιστής. Κατά ἀνάλογο τρόπο, ἡ ἐξομολόγηση διαγράφει καί ἐξαφανίζει παντελῶς, ἀπαλείφει, δηλαδή, ὀντολογικά, κάθε ἁμαρτία ἀπό τόν νοῦ, ἀπό τήν μνήμη καί ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ὅποιες κι ἄν εἶναι αὐτές οἱ ἁμαρτίες καί ὅσο μεγάλες καί πολλές καί ἄν εἶναι, μετά τήν ἐξομολόγηση, δέν θά μᾶς ξαναενοχλήσουν ποτέ σέ ὅλη μας τήν ζωή καί δέν θά τίς ξαναβροῦμε μπροστά μας οὔτε στήν ἄλλη ζωή, στό κριτήριο τοῦ Θεοῦ. Σᾶς διαβεβαιώνω μέ ἀπόλυτη σιγουριά καί ὡς πνευματικός καί ὡς ἐξομολογούμενος ὅτι εἶναι πράγματι σωτήριο τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως. Συγχωρεῖ, ἀναπαύει, γαληνεύει καί ἀναπτερώνει τήν ψυχή τοῦ πιστοῦ, θεραπεύει τόν νοῦ καί τήν καρδιά. [Καρδιακή καί ἀδελφική παράκληση: μήν ἀμελοῦμε τήν συμμετοχή μας στό σωστικό αὐτό μυστήριο].
.                    Τό κύριο μέλημά μας, λοιπόν, θά πρέπει νά εἶναι ἡ θεραπεία τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς, πού γίνεται μέ τήν ἐφαρμογή τῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἡ θεραπευτική αὐτή ἀγωγή, πού συστήνει ἡ Ἐκκλησία, περιλαμβάνει, σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες, τρία στάδια: τό πρῶτο εἶναι ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη, τό δεύτερο ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τό τρίτο ἡ θέωση, ὁ δοξασμός, νά δοῦμε, δηλαδή, τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ ὡς Ἄκτιστο Φῶς.
.                     Γι’ αὐτό καί ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ μακαριστός παπαΓιώργης ὁ Μεταλληνός ὁ μεγάλος αὐτός δάσκαλος ὅτι ὁ χριστιανισμός δέν εἶναι θρησκεία, ἀλλά ἀπεναντίας εἶναι ἡ «θεραπεία ἀπό τήν ἀρρώστια τῆς θρησκείας», καί πώς «ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα ἀνοικτό νοσοκομεῖο μέσα στήν ἱστορία (“ἰατρεῖον πνευματικόν” κατά τόν Ἱ. Χρυσόστομο), πού προσφέρει τή θεραπεία τῆς καρδίας (κάθαρση), γιά νά προχωρήσει κανείς στόν “φωτισμό” ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τελικά νά φθάσει στή “θέωση”, τόν μοναδικό προορισμό τοῦ ἀνθρώπου» .
Ὁ χριστιανισμός, λοιπόν, δέν εἶναι θρησκεία, δέν εἶναι φιλοσοφικό σύστημα, δέν εἶναι ἀξιακό σύστημα, δέν εἶναι κοινωνικό σύστημα· δέν εἶναι μιά σειρά ἀπό ἐντολές καί ἀπό κανόνες, πού ἡ τήρησή τους θά μᾶς ἐξασφαλίσει μιά θέση στόν Παράδεισο. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἕνα σύνολο ἐναρέτων καί ἠθικῶν ἀνθρώπων, πού ἐπιτελοῦν καλές πράξεις, ὥστε νά ἀνταμειφθοῦν γιά αὐτές στήν ἄλλη ζωή. Ὁ χριστιανισμός εἶναι ἀποκάλυψη, εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ζωή τῶν πιστῶν. Ὁ Θεός δέν ἀνακαλύπτεται, ἀλλά ἀποκαλύπτεται καί ὄχι μόνο στήν ἄλλη ζωή, ἀλλά καί τώρα, σέ αὐτή τή ζωή στούς ἀνθρώπους, πού ἔχουν καθαρή, ἁπλῆ καί ταπεινή καρδιά.
.                      Ἡ ἀποκάλυψη αὐτή τοῦ Θεοῦ στόν νοῦ καί τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πνευματική γνώση, πού δέν κατέχεται μόνον ἀπό τούς εὐφυεῖς, ἀπό τούς μορφωμένους, ἀπό τούς ἐπιστήμονες. Δέν ἀπαιτεῖ σύνθετη σκέψη, πολύπλοκες ἀναλύσεις καί συλλογισμούς. Ἡ πνευματική γνώση εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, πού προσφέρεται σέ ὅλους, μορφωμένους καί ἀγραμμάτους, γνωστικούς καί ἀδαεῖς, ἔξυπνους καί ἁπλοϊκούς. Μέ τό Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος, ἄλλωστε, λάβαμε ὅλοι μας τίς ἴδιες ἀκριβῶς δωρεές, τά ἴδια χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κανείς λιγότερα καί κανείς περισσότερα. Τά χαρίσματα αὐτά στίς καθαρές, ταπεινές καί ἁπλές ψυχές εἶναι ἐνεργά καί ἑλκύουν πλουσιότερη τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί ὁδηγοῦν σέ μεγαλύτερο βαθμό ἐμπειρίας καί γνώσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀκτίστου δόξης Του.

Χριστιανικός ἀθεϊσμός
.                     Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ λογικοκρατία, ὁ ὀρθολογισμός, ἡ αὐτάρκεια, ἡ αὐτοπεποίθηση, ἡ φιλαυτία, ἡ ὑπερηφανεία καί ἡ ἐμπιστοσύνη στήν ἀτομική μας λογική ἔχει ἐπηρεάσει ὄχι μόνο τούς ἀθέους, ἀλλά καί τούς ἴδιους τούς χριστιανούς. Διαπιστώνουμε, ἔτσι, ὅτι ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι χριστιανοί πού δέχονται ὡς Θεό μία ἀπρόσωπη ἀνώτερη δύναμη καί μόνο, καί δέν ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τό Θεανδρικό Πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ (τέλειος Θεός καί τέλειος Ἄνθρωπος). Ἀποδέχονται τόν Χριστό μόνο ὡς στοχαστή ἤ κοινωνικό μεταρρυθμιστή ἤ φιλόσοφο καί δέν ἐφαρμόζουν τό Εὐαγγέλιο, τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τους. Δέν ἀποδέχονται τά δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, δέν τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀμφιβάλλουν ἤ καί δέν πιστεύουν στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, στήν ὕπαρξη τῆς ἄλλης ζωῆς, στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, στήν ὕπαρξη παραδείσου καί κολάσεως. Ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου, τοῦ προαιώνιου αὐτοῦ ἐχθροῦ μας. Ἀγνοοῦν ὅτι ὁ διάβολος εἶναι πρόσωπο, μέ νοῦ καί μέ θέληση, καί ὅτι αὐτός ἀποτελεῖ τήν αἰτία καί τήν πηγή τοῦ κακοῦ, δεχόμενοι γενικά καί ἀόριστα τήν ὕπαρξη μόνον «δυνάμεων τοῦ κακοῦ». Ἀμφισβητοῦν τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀρνοῦνται τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, τό Θαῦμα τῶν θαυμάτων, γιατί δέν μποροῦν νά τά συλλάβουν μέ τήν λογική καί τό μυαλό τους κ.λπ. Μένουν στίς ἀτελεῖς καί ἁπλοϊκές θρησκευτικές γνώσεις τῆς οἰκογένειας, τοῦ δημοτικοῦ Σχολείου ἤ τοῦ Γυμνασίου καί μετά αὐτοσχεδιάζουν, κατά τό δοκοῦν, σκοτίζοντας ἔτσι καί τό μυαλό τους, τό νοῦ καί τήν καρδιά τους, δημιουργώντας μία δική τους ἀτομική πίστη καί ἀτομική θρησκευτικότητα. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ὄχι μόνον δέν ἑλκύουν τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν ἐπιτρέπουν νά ἐνεργήσουν μέσα τους καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔλαβαν δωρεάν μέ τό Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος καί κατά συνέπεια δέν μποροῦν νά ἀποκτήσουν τήν γνώση τοῦ Θεοῦ.

Συνέπειες τῆς ἀθεΐας
.                     Αὐτή ἡ ἐπιλεκτική πίστη δέν εἶναι παρά μία ἄλλη μορφή ἀθεΐας· δέν εἶναι παρά ἡ ἀπόρριψη καί ὁ ἐξοβελισμός τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ζωή μας, ἀπό τήν κοινωνία μας, ἀπό τόν κόσμο μας. Αὐτή ἡ ἰδιότυπη ἀθεΐα ὁδηγεῖ στήν ἠθική κατάπτωση καί παρακμή. «Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται» , ἔλεγε ὁ Ντοστογιέφσκυ. Καί ὁ Πασκάλ ὁμολογοῦσε μέ ἀπόλυτη σαφήνεια καί εἰλικρίνεια: «Μᾶς λείπει ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς. Τά πάθη μας μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἀθεΐα μας» .
.                     Ὁ μεγάλος ἅγιος καί θεολόγος τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, τόνιζε ὅτι ἡ αἰτία τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ εἶναι τά πάθη καί οἱ ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου. Ἔλεγε χαρακτηριστικά:
«Οἱ ἁμαρτίες μᾶς ἔκαναν ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ καί ἐξοργισθήκαμε ἐνάντια στόν Θεό. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἐχθρότητα πρός τόν Θεό. Καί ἀκόμα: ἡ ἁμαρτία εἶναι μῖσος πρός τόν Θεό. Συρόμενοι ἀπό τή φιλαμαρτία, οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν τίς ἡδονές τῶν ἁμαρτιῶν τους καί μισοῦν τόν Θεό καί τίς ἱερότητές του. Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἁμαρτία, δέν μπορεῖ ταυτόχρονα νά ἀγαπᾶ τόν Θεό, ἐπειδή ἡ ἁμαρτία ὡς πρός τήν φύση της εἶναι ἀντιθεϊκή δύναμη, θεοαντίπαλη καί θεομαχόμενη. Ὑποδουλώνοντας τόν ἑαυτό τους ἑκούσια στίς ἁμαρτίες, οἱ ἄνθρωποι ἐνστερνίζονται τή δύναμη πού διαρκῶς πολεμᾶ τόν Θεό, Τόν ἐχθρεύεται καί μισεῖ τόν Θεό. Μέ τόν χρόνο, αὐτή ἡ δύναμη παραλύει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τόσο, ὥστε ἐκείνη δέν αἰσθάνεται τόν Θεό, οὔτε κἄν ἀποδέχεται τόν Θεό καί ἀρχίζει νά ἰσχυρίζεται πώς δέν ὑπάρχει Θεός. Ἡ φιλαμαρτία πάντα, σέ τελευταία ἀνάλυση, ὁδηγεί στήν ἀθεΐα, στήν θεομαχία: ἀρνεῖται τόν Θεό καί πολεμᾶ ὅλα τά τοῦ Θεοῦ» .
.                     Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ κύρια αἰτία τῆς ἀθεΐας: ἡ ἐπιλογή τῆς ἁμαρτίας καί ἡ ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νά ζεῖ ἱκανοποιώντας τά πάθη του, χωρίς ἔλεγχο ἀπό κανέναν, οὔτε ἀπό τήν συνείδησή του οὔτε ἀπό τόν Θεό, χωρίς νά ὑπόκειται σέ κρίση καί χωρίς τήν ὑποχρέωση νά λογοδοτεῖ καί νά δίνει ἀναφορά οὔτε σέ αὐτή τήν ζωή οὔτε στήν ἄλλη ζωή. Γι’ αὐτό καί οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἐπιλέγουν ἤ τήν ἀπόλυτη ἄρνηση τοῦ Θεοῦ ἤ τήν πίστη σέ μία «ἀνώτερη δύναμη», ἄγνωστη καί ἀπρόσωπη, χωρίς παρουσία καί ρόλο στήν ζωή τους.
Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ἄλλωστε, ἔχει ὀργανώσει μέ τέτοιο τρόπο τήν ζωή καί τήν καθημερινότητά του, ὥστε αὐτή νά εἶναι ἀσφυκτικά γεμάτη μέριμνες, δραστηριότητες, ποικίλες ἐνασχολήσεις καί περισπασμούς, πού ἀπορροφοῦν τό σύνολο τοῦ χρόνου του, χωρίς νά ἀπομένει ἡ παραμικρή δυνατότητα ἐνασχολήσεως μέ τήν πνευματική του κατάσταση καί τήν πορεία τῆς σωτηρίας του.
Ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Μὲ τὴν πολλή δουλειά καὶ μέριμνα ξεχνάει κανεὶς τὸν Θεό. Ὁ ΠάπαΤύχων ἔλεγε ὅτι “ Ὁ Φαραώ ἔδινε πολλή δουλειά καὶ πολύ φαγητό στούς Ἰσραηλίτες, γιὰ νὰ ξεχάσουν τὸν Θεό”. Στὴν ἐποχή μας ὁ διάβολος ἀπορρόφησε τούς ἀνθρώπους στὴν ὕλη, στὸν περισπασμό, δουλειά πολλή, φαΐ πολύ, γιὰ νὰ ξεχνοῦν τὸν Θεό, καὶ ἔτσι νὰ μήν μποροῦν –ἤ μᾶλλον νὰ μή θέλουν– νὰ ἀξιοποιήσουν τὴν ἐλευθερία ποὺ τούς δίνεται γιὰ τὸν ἁγιασμό τῆς ψυχῆς» .
.                     Ἄς πάψουμε, λοιπόν, ἀδελφοί, νά δίνουμε προτεραιότητα στά βιοτικά εἰς βάρος τῶν πνευματικῶν καί νά προκρίνουμε τά ἐπίγεια καί καθημερινά εἰς βάρος τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν καί τῆς σωτηρίας μας. Ἄς δώσουμε στόν Χριστό περισσότερο χῶρο στήν καρδιά καί στήν ζωή μας. Ἡ ἀθεΐα, ἡ ἀντιθεΐα, ὁ ἀντιχριστιανισμός καί ἡ ἀποστασία τῶν ἡμερῶν μας δέν εἶναι παρά ἡ συνέπεια τῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπό τόν Θεό. Ἄς πάψουμε νά πασχίζουμε μόνο γιά τήν καλλιέργεια τοῦ μυαλοῦ καί τῆς λογικῆς μας καί ἄς χαρίσουμε στόν Χριστό τήν καρδιά μας καθαρή καί τόν νοῦ μας καθαρό ἀπό τά πάθη, ὥστε νά ἀποκαλυφθεῖ μέσα μας ὁ Χριστός, νά Τόν γνωρίσουμε πραγματικά, νά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά γευθοῦμε καί σ’αὐτή τή ζωή καί στήν ἄλλη ζωή τά ἀγαθά τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του.
.                     Σέ αὐτές τίς τόσο δύσκολες στιγμές γιά τήν Ἐκκλησία μας καί γιά τήν Πατρίδα μας, πού πορευόμαστε μόνοι, χωρίς φίλους καί χωρίς συμμάχους, ἐν μέσῳ ἐχθρῶν καί κινδύνων, ἐξωτερικῶν καί ἐσωτερικῶν, εὐχηθεῖτε, Σεβασμιώτατε, ὅσοι παραμένουμε πιστοί σ’ αὐτόν τόν εὐλογημένο καί ἁγιασμένο τόπο, νά ἐπιδείξουμε μέ ζῆλο καί θέρμη καρδιᾶς τήν ἔμπονη καί ἔμπρακτη μετάνοιά μας καί τήν ἀφοσίωσή μας πρός τόν Κύριο μας καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό. Νά πάψουμε νά παροργίζουμε τήν ἀγάπη Του καί τό ἔλεός Του μέ τίς προσωπικές μας ἁμαρτίες, ὥστε νά ἑλκύσουμε τήν χάρη Του, τό ἔλεός Του καί τήν ἰσχυρά συμμαχία Του. Ἡ ἰσχυρά αὐτή συμμαχία Του εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μας καί αὐτή πού θά κρατήσει τίς ψυχές μας ὄρθιες, ἀλλά καί τήν πατρίδα μας ὄρθια καί ἐλεύθερη καί θά κατατροπώσει κάθε ἐχθρό καί πολέμιο. Ἀμήν. Γένοιτο!

ΠΗΓΗ: tameteora.gr

ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΣΑΠΙΛΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Οἱ μουτζαχεντὶν τῆς ἀθεΐας καὶ ὅσοι ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιβάλουν τὸν ὁλοκληρωτισμὸ τοῦ Ροβεσπιέρου καὶ τοῦ Λένιν»!

Ὡρίμανση καὶ σαπίλα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζοντας μὲ ἱκανοποίηση τὴν ὑπερψήφιση στὴ Βουλὴ τῆς Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν δήλωσε ὅτι αὐτὴ ἀποδεικνύει τὴν «ὡρίμανση» τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στὸ Μακεδονικὸ ζήτημα. Παραγνώρισε ὅτι οὐδεμία συμμετοχὴ εἶχε ὁ λαὸς στὴν ἀπόφαση τῆς Βουλῆς, ὅτι περὶ τὸ 80% τοῦ λαοῦ εἶναι ἐναντίον τῆς συμφωνίας, ὅτι τὰ συλλαλητήρια ἦσαν ὅλα κατὰ τῆς συμφωνίας καὶ οὔτε ἕνα ὑπέρ, ὅτι ἡ ἰσχνὴ πλειονοψηφία τῆς Βουλῆς ἦταν ἐναντίον τῆς θελήσεως τοῦ λαοῦ καὶ προϊὸν ψήφων βουλευτῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ προθύμων ἄλλων Κομμάτων.
.           Ἡ λέξη «ὡρίμανση» δείχνει τὴ θρησκευτικὴ ἀντίληψη τῆς Ἀριστερᾶς. Πιστεύει ὅτι κατέχει τὴν ἰδεολογικὴ Ἀλήθεια, τὴν ὁποία ὁ λαός, σὺν τῷ χρόνῳ, «ὡριμάζει» καὶ ἀποδέχεται. Ἡ Ἀριστερὰ στὴν πραγματικότητα ἔχει πεθάνει ἰδεολογικά. Ἡ κυβέρνησή της στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἕρμαιο τοῦ διεθνοῦς τραπεζικοῦ συστήματος, τῶν παγκόσμιων ἰσχυρότατων οἰκονομικὰ καὶ πολιτικὰ λόμπις καὶ τῶν συμφερόντων τῶν μεγάλων δυνάμεων. Ἀπόδειξη τὸ Μακεδονικό.
.           Ἡ Κυβέρνηση τῆς Ἀριστερᾶς στὴν Ἑλλάδα, ἐπειδὴ ἀντιμετωπίζει τὰ κοινωνικὰ ζητήματα καθ’ ὑπαγόρευση τῶν δανειστῶν της, γιὰ νὰ δείξει ὅτι διατηρεῖ κάποια ἰδεολογία, ταυτίζεται μὲ τὶς ἐπιδιώξεις τῆς μηδενιστικῆς, ἡδονιστικῆς καὶ ὑλιστικῆς ἰντελιγκέντσιας. Αὐτὴ κυρίως ἀποτελεῖται ἀπὸ καθηγητὲς πανεπιστημίου, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸν τίτλο καὶ τὴ θέση τους, γιὰ νὰ προωθήσουν τὶς ξένες πρὸς τὴν Ἑλληνικὴ Παράδοση καὶ Ἰδιοπροσωπία ἀντιλήψεις τους. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐργάζονται μὲ μέθοδο ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Μεταπολίτευσης καὶ ἡ προσπάθειά τους βρῆκε πρόσφορο ἔδαφος καὶ ἐντάθηκε ἐπὶ κυβερνήσεων Σημίτη.
.           Ἕως τὴν Κυβέρνηση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δὲν κατάφεραν ὅλα ὅσα ἐπιδίωκαν. Ἡ ἀντίδραση ἦταν ἰσχυρή. Πρῶτα τοῦ λαοῦ καὶ τῶν βουλευτῶν κατόπιν. Ἡ κυβέρνηση Τσίπρα χωρὶς ἀναστολὲς πῆρε τὶς πρωτοβουλίες γιὰ τὴν ἀποδόμηση τῆς ταυτότητας τῶν Ἑλλήνων ἐπιχειρώντας καίρια κτυπήματα στοὺς πυλῶνες της: στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, στὴν Ἱστορία, στὴν Ὀρθοδοξία, καὶ γενικὰ στὴν ὀντολογία τοῦ ἀνθρώπου. Θεωρεῖ ὅτι ὁ λαὸς «ὡρίμασε» καὶ πλέον εἶναι ἕτοιμος νὰ δεχθεῖ αὐτὰ ποὺ τοῦ ἐπιβάλλει.
.           Οἱ ἐξουσιαστὲς καὶ οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ ἄθεου καὶ ἡδονιστικοῦ Γαλλικοῦ Διαφωτισμοῦ στὴν οὐσία μισοῦν καὶ περιφρονοῦν τὸ λαό. Θεωροῦν δογματικὰ ὅτι ἐκφράζουν τὴν Ἀλήθεια, ποὺ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἀκολουθήσει. Γιὰ νὰ «φωτισθεῖ». Πρόκειται γιὰ μίαν ἄθεη καὶ μηδενιστικὴ ὀλιγαρχία, ποὺ θέλει νὰ διαμορφώσει τὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ, κοιτάζοντάς τον ἀφ᾽ ὑψηλοῦ. Ὅμως παραγνωρίζει ὅτι τὴν ὡρίμανση ἀκολουθεῖ ἡ σαπίλα. Δὲν τὸ δέχεται, ἀλλὰ ἐκεῖ θὰ ὁδηγήσει τοὺς Ἕλληνες, ἂν τὴν ἀκολουθήσουν. Τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἀπὸ πρόσωπα ἐπιδιώκει νὰ τοὺς μετατρέψει σὲ ἄβουλα ἄτομα.
.           Ἡ προπαγάνδα τῶν ἡδονιστῶν καὶ ὅσων ἀπεργάζονται τὴν ἀποδόμηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἰσχυρή. Τὸ ἴδιο ἡ ἀποπληροφόρηση καὶ ἡ διαστροφὴ τῆς Ἀλήθειας. «Δημοκράτες» καὶ «προοδευτικοὶ» εἶναι οἱ μουτζαχεντὶν τῆς ἀθεΐας καὶ ὅσοι ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιβάλουν τὸν ὁλοκληρωτισμὸ τοῦ Ροβεσπιέρου καὶ τοῦ Λένιν, ἢ τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ Ντὲ Σὰντ καὶ τοῦ Ντιντερό. Αὐτὴ εἶναι ἡ «ἐλευθερία» στὴν ὁποία πιστεύουν. Ἡ «ἐλευθερία» ποὺ ἀποπνέει θανατίλα καὶ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, ὅπως ὁδήγησε τὸν Κυρίλοφ τοῦ Ντοστογιέφσκι.-

Η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «Ὁ πολιτισμός τῆς σύγχρονης μεταχριστιανικῆς κοινωνίας εἶναι σὲ παρακμὴ καὶ στὸ προστάδιο νὰ καταρρεύσει, ὅταν τὸ Ἰσλὰμ ἔρχεται ὁρμητικὸ νὰ τὴν κατακτήσει».

Ἡ «ἐλευθερία» τῶν ἀθέων

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.         Ἐν ὄψει τῶν συζητήσεων γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος οἱ ἄθεοι καὶ ἀντίθρησκοι ξεκίνησαν πάλι τὴν προπαγάνδα τους. Προωθοῦν τὴν ἀντίληψη πὼς γιὰ νὰ εἶναι ἡ χώρα μας μέσα «στὴ φιλελεύθερη δυτικὴ παράδοση» ὀφείλει νὰ ἀπεμπολήσει τὴν Παράδοση καὶ τὴν Ἰδιοπροσωπία της καὶ νὰ ἐξοβελίσει ἀπὸ τὴ δημόσια σφαίρα τὴν εὐεργέτιδά της Ἐκκλησία.
.         Ἡ ἀντίληψη αὐτὴ φέρνει στὸ νοῦ τοῦ Ἕλληνα φιλελεύθερου πολίτη τὸν ἐφιάλτη τῆς σταλινικῆς περιόδου καὶ τὸν κάνει νὰ σκεφθεῖ ὅτι οἱ συγκεκριμένοι ἄθεοι ἀναμασοῦν ἀντιλήψεις τοῦ 1873! Τόσο «προοδευτικὰ» σκέπτονται. Τὴ χρονιὰ αὐτὴ κυριαρχοῦσαν στὴν ἰντελιγκέντσια τῆς Εὐρώπης ὁ μηδενισμὸς τοῦ Νετσάγεφ, ὁ ἀναρχισμὸς τοῦ Μπακούνιν, ὁ μαρξισμός, ὁ ἐξελικτισμὸς τοῦ Ντάρβιν, ὁ «θεολογικὸς» ἀθεϊσμὸς τοῦ Στράους, ὁ ὠφελιμισμὸς τοῦ Μίλλ.
.         Τὴν ἴδια χρονιὰ ὁ μέγας Φεοντὸρ Ντοστογιέφσκι βρῆκε σφοδρὴ ἀντίδραση ἀπὸ τοὺς «προοδευτικοὺς» κύκλους τῆς χώρας του καὶ ἀπὸ τὴν τσαρικὴ μυστικὴ ἀστυνομία. Αἰτία τὸ μυθιστόρημά του «Οἱ δαιμονισμένοι», μανιφέστο γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία, ποὺ καταπατιέται ἀπὸ τοὺς μηδενιστὲς καὶ τοὺς ἀθέους. Ἡ ρωσικὴ κοινωνία ἦταν ἐπηρεασμένη ἀπὸ τὶς «μοντέρνες» ἰδέες. Στὸ «Ἡμερολόγιο τοῦ συγγραφέα», τοῦ 1873, ὁ Ντοστογιέφσκι τὴν περιγράφει: «Στὴν οἰκογένεια ἐπικρατοῦσε ἡ ἀμάθεια, ἡ ἀληθινὴ παιδεία εἶχε ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ τὴν ἀναιδῆ ἄρνηση, δανεισμένη ἀπὸ τοὺς ξένους, τὰ ὑλικὰ κίνητρα κυριαρχοῦσαν ἔναντι κάθε ὑψηλῆς ἰδέας καὶ τὰ παιδιὰ διαπαιδαγωγοῦντο χωρὶς ἀρχὲς καὶ πέρα ἀπὸ κάθε φυσικὴ ἀλήθεια, μὲ ἔλλειψη σεβασμοῦ ἢ ἀδιαφορία πρὸς τὴν πατρίδα…». Σὰ νὰ μιλάει γιὰ τὴ σημερινὴ Ἑλλάδα…
.         Γιὰ τοὺς σὲ κάθε ἐποχὴ προπαγανδιστὲς τῆς ἀθεΐας σημειώνει ὁ μεγάλος Ρῶσος συγγραφέας: «Δῶστε σὲ ὅλους αὐτοὺς τὴν πλήρη δυνατότητα νὰ καταστρέψουν τὴν παλιὰ κοινωνία καὶ νὰ τὴν οἰκοδομήσουν ἀπὸ τὴν ἀρχή. Τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι νὰ ὑπάρξει τόσο σκοτάδι καὶ τόσο χάος, τόση χυδαιότητα καὶ ἀπανθρωπιά, ὥστε τὸ ὅλο οἰκοδόμημα ποὺ θὰ ἐπιχειρήσουν νὰ κτίσουν θὰ καταρρεύσει πρὶν προλάβει νὰ ὁλοκληρωθεῖ». Ὁ Ντοστογιέφσκι προεῖδε τὸ 1989 καὶ τὴ συνέχειά του…
.         Τὸ κύριο ἐπιχείρημα τῶν ἀθέων, τοῦ σήμερα καὶ τοῦ 1873, εἶναι ὅτι μὲ τὴν κατάργηση τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος καθίσταται ἐλεύθερος. Ἀκολουθοῦν τὴν ἄποψη τοῦ Μπακούνιν: «Ἐὰν ὁ Θεὸς ὑπάρχει, ὁ ἄνθρωπος ἔχει δεσμεύσεις, δὲν εἶναι ἐλεύθερος, ἀλλὰ δοῦλος. Ἐὰν μπορεῖ καὶ ὀφείλει νὰ εἶναι ἐλεύθερος, αὐτὸ σημαίνει πὼς ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει». Ἄποψη ποὺ ὑποστηρίζουν στοὺς «Δαιμονισμένους» οἱ Κυρίλοφ καὶ Σταυρόγκιν. Ὁ ἄλλος τῆς παρέας, ὁ Σιγκάλεφ τοῦ ἄθεου σοσιαλισμοῦ, ὑποστηρίζει, ὅπως ὁ Μεγάλος Ἱεροεξεταστής, πὼς «χωρὶς δεσποτισμὸ δὲν βρέθηκε ἀκόμη οὔτε ἐλευθερία, οὔτε ἰσότητα. Σὲ μίαν ἀγέλη ὅμως πρέπει νὰ ἐπικρατεῖ ἰσότητα…». Καὶ ὁ Μπερντιάγεφ σημειώνει σχετικά: «Ἡ τάση πρὸς ἰσότητα… ἀναπότρεπτα ὁδηγεῖ σὲ μίαν ἀνισότητα, στὴν τυραννικὴ κυριαρχία μίας ἀσήμαντης μειονότητας στὴν ἀπόλυτη πλειονότητα».
.         Ἡ ἐλευθερία εἶναι τὸ ὕψιστο ἀγαθό, ποὺ προσφέρει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς στὸν ἄνθρωπο. Ἐλευθερία ἀκόμη καὶ νὰ τὸν ἀρνηθεῖ καὶ νὰ τὸν πολεμήσει. Μόνο στοὺς λαοὺς μὲ χριστιανικὴ παράδοση παρουσιάζεται τὸ φαινόμενο τῆς ἀθεΐας. Στοὺς λαοὺς μὲ ἄλλες θρησκευτικὲς παραδόσεις ἡ ἀθεΐα εἶναι ἀδιανόητη. Οἱ ἄθεοι προπαγανδίζουν τὴν ἰδεολογία τους στὴν Ἑλλάδα ἢ στὴν Ἰταλία, ὄχι στὴ Σαουδικὴ Ἀραβία, στὸ Ἰράν, στὴν Ἰνδία, ἢ στὴν Ἰαπωνία…
.         Μόνο ὁ Χριστὸς ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο τὸ δικαίωμα καὶ τὴν εὐθύνη ἐλεύθερα νὰ ἀκολουθήσει ἀκόμη καὶ τὸ πιὸ ἀνόητο καὶ τὸ πιὸ ἐπιζήμιο γιὰ τὴν ὕπαρξή του. Μόνο στὴ «δυτικὴ –χριστιανικῆς προέλευσης– ἀντίληψη» ζωῆς ὑπάρχει ἡ ἐλευθερία ὁ ἄνθρωπος νὰ μπορεῖ νὰ σκεφθεῖ νὰ κατασκευάσει μία κοινωνία ἀθεϊστική, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν Ντοστογιέφσκι, θὰ τὸν μεταβάλει σὲ ἕνα ἄβουλο ὄργανο.
.         Ἡ δυτικὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη τῆς ζωῆς κατατρυχόταν γιὰ αἰῶνες ἀπὸ δύο ἐπικίνδυνους πειρασμούς: Ἀπὸ τὴν κακὴ ἐλευθερία καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ καλοῦ. Ἔτσι ἡ ἐλευθερία καταστρεφόταν εἴτε ἀπὸ τὴν ὁρμὴ τοῦ κακοῦ, ποὺ κρύβει στὰ σπλάχνα της, εἴτε ἀπὸ τὸν ἀναγκασμὸ τοῦ καλοῦ. Οἱ πυρὲς τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης ἀποτελοῦν τὸ πιὸ φρικτὸ σημεῖο αὐτῆς τῆς τραγωδίας τοῦ λατινόφρονος ἀνθρώπου, ὅπως τὴν περιέγραψε ὁ Ντοστογιέφσκι μὲ τὸν Μεγάλο Ἱεροεξεταστὴ στοὺς «Ἀδελφοὺς Καραμάζοφ». Ἡ τραγωδία τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου εἶναι πὼς ἔχει τόση ἐμπιστοσύνη στὴ λογική του, τὴν ὁποία ἔχει θεοποιήσει, ποὺ ὄχι μόνο δὲν ἀσπάζεται τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ ἐπιβάλλει μὲ τὴ βία τὸ ψέμα, τὴν ἀπανθρωπιά. Γιὰ τὸν Ντοστογιέφσκι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, στὴν ἄγρια μορφὴ τῆς ἐλευθερίας του, δὲν ἀναγνωρίζει τίποτα πιὸ πάνω ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τότε οὔτε ὁ ἴδιος ὑπάρχει.
.           Ἡ ἐπιβολὴ στὴν κοινωνία τοῦ τρόπου ζωῆς τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἡ ἐπιχείρηση εὐτελισμοῦ τῆς οἰκογένειας, ἡ ἀπαξίωση τῆς ζωῆς, κυρίως στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος της, ἡ προσπάθεια κατάργησης ἀξιῶν – θεμελίων τῆς κοινωνίας, εἶναι συμπτώματα παρακμῆς καὶ ἀποσύνθεσης τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ὅταν τὰ πάντα ἐπιτρέπονται, ἐν ὀνόματι τῆς χωρὶς Θεὸ ἐλευθερίας, τότε αὐτὴ ὑποδουλώνεται στὸν ἑαυτό της καὶ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν καταστροφή. Ἡ χριστιανικῆς καταγωγῆς σύγχρονη κοινωνία «παίζει» μὲ τὴν ἐλευθερία της καὶ μὲ τὴν ὕπαρξή της. Ὁ πολιτισμός της εἶναι σὲ παρακμὴ καὶ στὸ προστάδιο νὰ καταρρεύσει, ὅταν τὸ Ἰσλὰμ ἔρχεται ὁρμητικὸ νὰ τὴν κατακτήσει. Αὐτὴ διαλέγει τὸ μέλλον της καὶ ἔχει τὴν εὐθύνη τῆς ἀπόφασής της.-

 

 

ΤΡΕΛΑ καὶ ΑΦΡΟΣΥΝΗ καὶ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!

Τρέλα καὶ ἀφροσύνη!

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.             Ποιοί εἶναι αὐτοί, ποὺ τολμοῦν νὰ σταθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μὲ ἐχθρικὲς διαθέσεις; Ποιοί εἶναι οἱ τόσο δυνατοί, ποὺ ἀποφασίζουν νὰ πολεμήσουν τὸν Παντοδύναμο; Ποιοί θεωροῦν τὸν ἑ­αυτό τους τόσο μεγάλο, ὥστε νὰ ζητοῦν νὰ καταργήσουν τὸν Ἄπειρο; Ποιοί;
.             Οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε αὐτοί. Ναί! Οἱ μικροὶ καὶ ἀδύναμοι ἄνθρωποι κάποτε πολεμοῦμε τὸν ἄπειρο καὶ παντοδύναμο Θεό. Ὑψώνουμε ἀγέρωχοι τὴ γροθιά μας καὶ Τοῦ λέμε: Δὲν ὑπάρχεις! Γεμίζουμε τὰ ὅπλα μας καὶ σημαδεύουμε τὸν οὐρανό. Ὀργανώνουμε τὴ ζωή μας καὶ δὲν Τὸν καλοῦμε κοντά μας. Ψηφίζουμε τοὺς νόμους μας καὶ δὲν λαμβάνουμε ὑπ᾽ ὄψη μας τὸν δικό Του αἰώνιο Νόμο. Παιδαγωγοῦμε τὰ παιδιά μας καὶ δὲν θέλουμε οὔτε νὰ ἀναφέρουμε τὸ ὄνομά Του. Φτιάχνουμε τὶς δικές μας λέσχες, ἑταιρεῖες καὶ κοινωνίες καὶ δὲν ἀνεχόμαστε νὰ ὑπάρχει ἡ δική Του θεανθρώπινη κοινωνία, ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία. Τὴν πολεμοῦμε, δὲν θέλουμε νὰ ἀκοῦμε τὴ φωνή της, δὲν δεχόμαστε νὰ ἐπηρεάζει τὴ ζωή μας, νὰ κρίνει τὸν κόσμο μας, νὰ ἐλέγχει τὴ συνείδησή μας.
.             Ὄχι! Ὄχι! Δὲν μοῦ χρειάζονται αὐτά. Δὲν Σὲ θέλω, Κύριε. Δὲν δέχομαι τὴν παρουσία Σου στὴ ζωή μου. Φύγε μακριά μου! Δὲν θέλω νὰ γνωρίζω τοὺς δρόμους Σου. «Ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰ­δέναι οὐ βούλομαι», ξεσπάει μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ ἀποτομία ὁ ἄφρων ἄν­θρωπος κάθε ἐποχῆς στὸν Πατέρα Θεό (Ἰὼβ ιδ´ [14] 10).
.             Ἄνθρωπε, τί εἶπες; Πῶς μπορεῖς νὰ ζήσεις χωρὶς Αὐτὸν ἐσύ, ποὺ σ’ ἔπλασε ὁ Θεὸς μὲ ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ φροντίδα; Πῶς μπορεῖς νὰ Τὸν ἀγνοεῖς ἐσύ, ποὺ φέρεις τὴν εἰκόνα Του μέσα σου; Ἐσύ, ὁ προορισμένος νὰ ὁμοιάσεις μὲ τὸν Θεό, ποῦ θὰ φθάσεις, ἂν Τὸν πολεμᾶς; Ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία Του ἐπὶ τῆς γῆς γιὰ νὰ ζεῖς ἐκεῖ μέσα τὴν ἀναγέννησή σου, νὰ βρίσκεις τὴ λύτρωση καὶ τὴ σωτηρία σου, καὶ ἐσὺ τὴν πολεμεῖς; «Λῦσον τὸν πόλεμον, ἵνα μὴ καταλύσῃ σου τὴν δύναμιν»· σταμάτα τὸν πόλεμο, γιὰ νὰ μὴ σοῦ ἐξαφανίσει ὅλη τὴ δύναμη, τονίζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Καὶ συνεχίζει: Μὴν ἀ­νοί­γεις πόλεμο μὲ τὸν οὐρανό. Ἂν πολεμᾶς κάποιον ἄνθρωπο, ἢ θὰ νικήσεις ἢ θὰ νικηθεῖς. Ἂν ὅμως πολεμᾶς τὴν Ἐκ­κλησία, εἶναι ἀδύνατο νὰ νικήσεις. Διότι ὁ Θεὸς εἶ­ναι ὁ ἰσχυρότερος ἀπ’ ὅλους. Μήπως προκαλοῦμε τὸν Θεό; Μήπως εἴμαστε ἐ­μεῖς πιὸ ἰσχυροὶ ἀπὸ Αὐτόν; Ὁ Θεὸς ἐθεμελίωσε τὴν Ἐκκλησία. Ποιός μπορεῖ νὰ ἐπιχειρήσει νὰ τὴ σαλεύσει; Δὲν γνωρίζεις τὴ δύναμή Του. Βλέπει ἀπὸ ψηλὰ τὴ γῆ καὶ τὴν κάνει νὰ τρέμει. Δίνει ἐντολὴ καὶ αὐτὰ ποὺ σείονται, στερεώνονται ἀ­με­τα­κίνητα. «Ἡ Ἐκκλησία οὐρανοῦ ἰ­σχυ­ρο­τέ­ρα» (PG 52, 429).
.             Ὁ Θεὸς «πάντων ἰσχυρότερος». «Ἡ Ἐκ­κλησία οὐρανοῦ ἰσχυροτέρα». Καὶ ὁ ἄνθρωπος ἁρπάζει τὶς πέτρες καὶ πετροβολᾶ τὸν οὐρανό. Τεντώνει τὸ τόξο του καὶ σημαδεύει τὸν οὐρανό. Καὶ δὲν καταλαβαίνει ὅτι μὲ ὅσο μεγαλύτερη μανία ἐκ­σφενδονίζει τὰ βέλη του, μὲ τόσο μεγαλύτερη ὁρμὴ αὐτὰ θὰ πέσουν καὶ θὰ καρφωθοῦν στὸ κεφάλι του.
.             Δὲν τὸ βλέπουμε; Βγάζει ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴ ζωή του καὶ αὐτὴ χάνει τὸ νόημά της. Πορεύεται χωρὶς τὸν Θεὸ στὸν κόσμο αὐτό, καὶ δὲν βρίσκει σκοπό. Θέλει νὰ κτίσει κάτι μεγάλο, καὶ αὐτὸ μόλις λίγο ὑψωθεῖ ἀπὸ τὴ γῆ, σωριάζεται σὲ ἐρείπια.
.             Ἀρνοῦνται πολλοὶ καὶ στὸ ἔθνος μας τὸν Θεό. Δὲν θέλουν νὰ σηκώσουν τὸ χέ­ρι τους νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους. Δὲν θέλουν νὰ προσκυνοῦν τὶς ἅγιες εἰ­κόνες. Περιφρονοῦν τὶς ἱερὲς καὶ ἅγιες Πα­­ραδόσεις του. Ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴ μητέρα καὶ τροφό τους, τὴν ἁγία Ἐκ­κλησία τοῦ Χριστοῦ. Νομοθετοῦν ἀντίθετα μὲ τὸν αἰώνιο Νόμο Του. Ἀρνοῦνται τὴν ἱερότητα τοῦ Γάμου. Ἀπορρίπτουν τὴ χριστιανικὴ διαπαιδαγώγηση τῶν νέων. Δὲν θέλουν νὰ προσεύχονται τὰ παιδιὰ στὰ σχολεῖα μας, νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ διδάσκονται ἀνόθευτη τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας.
.             Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Περιφρόνηση, ἐκ­μετάλλευση, καταδυνάστευση καὶ πολεμικὴ ἀπὸ τοὺς μεγάλους τῆς γῆς. Φτώχεια καὶ ἀνεργία, κατάρρευση τῆς οἰκογένειας, ἀνηθικότητα, ἐγκληματικότητα καὶ ναρκω­τικά, ψυχικὰ ἀδιέξοδα, ἀπογοήτευση καὶ μιζέρια.
.             Καὶ ὅταν ὁ κόσμος στὴν πλειονότητά του ἀρνεῖται τὸν Θεό, γίνεται ὁ κόσμος στὸν ὁποῖο ζοῦμε σήμερα. Δηλαδὴ ὁ κόσμος τῆς τρομοκρατίας, τοῦ ἐγκλήματος, τῆς ἀδικίας καὶ ἐκμεταλλεύσεως, ὁ κό­­­σμος τῆς ἀθλιότητος καὶ κακίας, ὁ κόσμος τῶν διαρκῶν πολέμων καὶ τῆς ἀπανθρωπίας.
.             Ὁ ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ χειρότερος ἐχθρὸς τοῦ ἑαυτοῦ του. Κάθε πολεμικὴ κα­τὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι πολεμικὴ κατὰ τοῦ ἀν­θρώπου. Οὔτε ὁ ἄνθρωπος, οὔτε τὰ ἔθ­νη, οὔτε ὁ κόσμος ὅλος μποροῦν νὰ σταθοῦν χωρὶς τὸν Θεό. Ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ γίνεται τελικὰ καταστροφὴ τοῦ κόσμου.
.             Ἡ ἀθεΐα εἶναι ἡ χειρότερη ἀπανθρωπία, τρέλα καὶ ἀφροσύνη. Αὐτὴν δυστυχῶς διαλέγουν πολλοὶ σήμερα καὶ στὴν πατρίδα μας, τὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα.
.             Πρὶν ξεσπάσει ἡ ὀργὴ τοῦ οὐρανοῦ γιὰ τὴν ἀποστασία μας, ὅσο ὁ πανάγαθος Θεὸς μακροθυμεῖ, ἂς σκεφθοῦμε συνετά, νὰ μετανοήσουμε εἰλικρινὰ καὶ μὲ βαθιὰ συντριβὴ νὰ γονατίσουμε ἐνώπιόν Του. Γιὰ νὰ ζητήσουμε ταπεινὰ τὸ ἔλεός Του καὶ νὰ δεχθοῦμε πλούσια τὴ Χάρι Του στὴ ζωή μας.

ΠΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ…!

Πορευόμαστε χωρὶς Θεό!…

.              Εἶναι κοινὴ ὁμολογία ὅτι ἡ πατρίδα μας στοὺς γενικὰ κρίσιμους αὐτοὺς και­­ροὺς παραπαίει ἀποδυναμωμένη καὶ προχωρεῖ ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Βαδίζει τρικλίζοντας ἀπὸ τὴ μιὰ περιπέτεια στὴν ἄλλη. Ἡ οἰκονομία μας συνεχῶς καταρρέει. Γίναμε ὁ ζήτουλας τῆς Εὐρώπης, τῆς Ρωσίας, τῆς Κίνας. Προσερχόμαστε στὶς κάλπες γιὰ τρίτη φορὰ μέσα σὲ ἐννέα μῆνες σ’ ἕ­­­­να τοπίο ἀποσταθεροποιήσεως, ­προσμένοντας νὰ προέλθει ἀπ’ αὐτὲς ἕνα στα­θερὸ Κοινοβούλιο. Τὰ γεγονότα ὅ­­­μως φωνάζουν ὅτι ἔλειψε ἡ ὑπευθυνότητα ἐκείνων ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ κοινά, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπικρατεῖ ἀβεβαιότητα ἂν θὰ ὑπάρξει στὸ νέο Κοινοβούλιο κλίμα ἁρμονίας καὶ ὑπευθυνότητος ἢ κομματικῶν συγκρούσεων.
.           Καὶ ἐνῶ ζοῦμε μέσα σ’ αὐτὴ τὴ σύγχυση, δὲν ἀκούγεται ἀπὸ πουθενὰ ἡ λέ­ξη «Θεός»! Τὸν ἀγνοοῦμε παν­τελῶς! Τοῦ ἔχουμε πεῖ μὲ ὅλες τὶς συμ­περιφορές μας καὶ σ’ ὅλους τοὺς τόνους τὸν φοβερὸ λόγο: «Ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι· τί ἱκανός, ὅτι δουλεύσομεν αὐτῷ; καὶ τίς ὠ­­φέλεια, ὅτι ἀπαντήσομεν αὐτῷ;» (Ἰὼβ κα´ [21] 14-15)· [βλ. σχετ.: ΘΕΕ, ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΟΥ! «Ἀπόστα ἀφ᾽ ἡμῶν»] φύγε μακριὰ ἀπὸ ἐμέ· δὲν θέλω νὰ μάθω τοὺς δρόμους τῆς δικαιοσύνης καὶ ἀρετῆς, στοὺς ὁποίους παραγγέλλεις νὰ βαδίζουν οἱ ἄνθρωποι. Κατὰ τί εἶναι ἱκανὸς ὁ Θεὸς γιὰ νὰ δουλεύσουμε σ’ Αὐτόν; Καὶ ποιὰ ἡ ὠφέλεια γιὰ μᾶς, ὥστε νὰ σπεύσου­με νὰ Τὸν συναντήσουμε καὶ νὰ Τὸν παρα­­καλέσουμε; Κινούμαστε, ­ἀποφασίζουμε, ἐ­ν­εργοῦμε χωρὶς Θεό· καὶ ὅμως μέσα στὴ δική Του πνευματικὴ παρουσία ζοῦμε καὶ κινούμαστε καὶ ­ὑπάρχουμε (Πράξ. ιζ´ [17] 28). Λησμονήσαμε δὲ ἐντελῶς τὸν λόγο Του: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ­ποιεῖν οὐ­δέν» (Ἰω. ιε´ [15] 5). Ἡ ἑξάρτησή μας ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι πάντοτε ἀπολύτως ἀναγκαία, μάλιστα δὲ σήμερα ὅσο ποτὲ ἄλλοτε.
.           Ἐμεῖς ὅμως κάναμε καὶ κάτι ἄλλο πιὸ ἐ­­παναστατικό. Μέσα στὴν ἀφροσύνη μας ­ μιὰ ὁ­­­μάδα ποὺ ὀνομάζεται Ἕνωση Ἀθέων, συναντήθηκε μέσα στὸν Αὔγουστο μὲ τὸν ἀπερχόμενο ἀναπληρωτὴ ὑπουργὸ Παιδείας καὶ τοῦ ὑπέβαλαν ὑπόμνημα γιὰ τὴν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στὸ Δημοτικὸ καὶ τὸ Γυμνάσιο καὶ τὴν ἐξαφάνιση ὁποιασδήποτε ἐπαφῆς τῶν σχολείων μὲ κάθε μορφὴ θρησκείας. Καὶ αὐτὸς τοὺς «ἐξέφρασε τὴν πρόθεσή του νὰ ἐπιλυθοῦν τὰ ὅποια ζητήματα τὸ συντομότερο δυνατόν» («Ρομφαία» 12-8-2015). Διαμαρτυρήθηκε ὅμως ἔντονα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος στὸν πρωθυπουργὸ καὶ ὁ ὑπουργὸς ἔσπευσε νὰ συναντήσει ἐκπροσώπους τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, στοὺς ὁποίους μασώντας τὰ λόγια του διευκρίνισε ὅτι «παρερμηνεύθηκαν οἱ δηλώσεις του καὶ ὅτι τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν παραμένει κανονικὰ στὰ σχολεῖα, ὅπως καὶ ἡ πρωινὴ προσευχή» («Βῆμα» 23-8-2015).
.           Ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἀνήκουστα, ποὺ συμβαίνουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, πῶς περιμένουμε νὰ ὀρθοποδήσουμε;

ΠΗΓΗ: osotir.org

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΑΓΕ “ΑΘΕΟΙ”;

Ὑπάρχουν ἄθεοι ἄνθρωποι;

.              Tὸ ἀκοῦμε συχνά: Δὲν πιστεύω στὸν Θεό. Δὲν ὑπάρχει. Εἶμαι ἄθεος.
Πολλοὶ συνάνθρωποί μας, συμ­πατριῶτες μας, ποὺ ζοῦν στὴν ἐκ παραδόσεως Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πατρίδα μας, ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν πίστη, δὲν κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, δὲν ἐκκλησιάζονται, δὲν προσέρχονται στὰ ἱερὰ Μυστήρια, δὲν προσκυνοῦν τὸ Εὐαγγέ­­λιο. Δὲν πιστεύουν. «Εἴμαστε ἄθεοι», λένε.
.              Ἀλλὰ εἶναι δυνατόν; Ὑπάρχουν πρά­γματι ἄθεοι ἄνθρωποι;
.            Τὸ πρῶτο βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ Γένεση, περιγράφει στοὺς πρώτους στίχους τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου. Μὲ λόγους λιτοὺς καὶ ἁπλοὺς ὁ θεόπτης Μωυσῆς παρουσιάζει ἐνώπιόν μας τὶς δια­δοχικὲς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, ποὺ μὲ τὴν πανσοφία, τὴν παντοδυναμία καὶ παν­αγαθότητά Του ὁλοκλήρωσε τὸ ­θαυμαστὸ σύνολο τῆς ὁρατῆς ­κτίσεως. Στὸ τέλος ἐκθέτει τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔρχεται ὡς ὁ βασιλιὰς νὰ κατοικήσει στὸ ἑτοιμασμένο γι’ αὐτὸν περικαλλὲς ἀνάκτορο τῆς ­κτίσεως. Τὸν ἄνθρωπο ὁ Θεὸς δὲν τὸν δημιούργησε μὲ μόνο τὸ δημιουργικό Του πρόσταγμα, ὅπως ὅλα τὰ ἄλλα ὄντα, ἀλλὰ τὸν ἔπλασε. Δηλαδὴ τὸν ἔφερε στὴν ὕπαρξη μὲ ­ξεχωριστὴ ἐ­­πέμβα­ση καὶ εἰδικὴ ­δημιουργικὴ ­ἐνέργεια. Καὶ τοῦ ­ἐνεφύσησε πνοὴ ζωῆς. Τὸν ἔ­­πλασε «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» δι­κή Του (βλ. Γεν. α´ 26, β´ 7).
.              Τί σημαίνουν αὐτά; Ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶ­ναι θεόπλαστος.
.              Ἐπιπλέον εἶναι θεόμορφος, ἀφοῦ εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ». Δηλαδὴ εἶναι λογικὸς καὶ ἐλεύθερος, ὅπως εἶναι ὁ Θεός. Εἶναι προικισμένος καὶ μὲ δημιουργικὸ χάρισμα καὶ ἔχει τὴν ἐντολὴ νὰ ἄρχει, νὰ κυριαρχεῖ ἐπὶ τῆς κτίσεως. Εἶναι «βασιλεὺς τῶν ἐπὶ γῆς, βασιλευόμενος ἄ­­­νωθεν», ἕνας ἄρχοντας μέσα στὴ δημιουργία, κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (P.G. 36, 324).
.              Ἐπειδὴ εἶναι πλασμένος καὶ «καθ’ ὁ­­­μοίωσιν Θεοῦ», ἔχει ὕψιστο σκοπὸ τῆς ζωῆς του νὰ ὁμοιάσει μὲ τὸν Θεό, νὰ ­ἀποκτήσει τὶς ἀρετὲς τοῦ Θεοῦ, ὅσο βέβαια αὐτὸ εἶ­ναι δυνατὸν στὸν μικρὸ καὶ ­πεπερασμένο ἄνθρωπο· καὶ τελικὰ νὰ ζήσει ­ἄφθαρτος καὶ ἀθάνατος, αἰώνιος, ἔνδοξος καὶ λα­μπρὸς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνει δη­λα­δὴ θεὸς καὶ αὐτός, ἕνας θεὸς κατὰ χάριν.
.              Ὁ ἄνθρωπος «Θεοῦ τε κτίσμα» τυγ­χάνει, «καὶ θεὸς εἶναι κεκελευσμένος», ὅ­­­πως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος (βλ. ­Γρηγο­ρίου Θεολόγου, Ἐπιτάφιος εἰς τὸν Μέγαν Βασίλειον, ΕΠΕ 6, 210). Εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ γίνει καὶ αὐτὸς θεός. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τῆς καταγωγῆς καὶ τὸ θαυμαστὸ ὕψος τοῦ προορισμοῦ του. Ἀπὸ τὸν Θεὸ πλασμένος γιὰ νὰ γίνει θεός! Ὅπως λέει πάλι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μὲ τὸν περιεκτικὸ καὶ ἀποφθεγματικό του λόγο, ὁ ἄνθρωπος εἶναι «θεόθεν εἰς Θε­ὸν ἐρχόμενος», ἀπὸ τὸν Θεὸ ξεκινᾶ καὶ στὸν Θεὸ καταλήγει (P.G. 37, 1354). Ἡ πορεία του στὸν κόσμο αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει τὸν Θεό.
.              Θεόπλαστος, θεόμορφος, προορισμένος νὰ γίνει θεὸς κατὰ χάριν ὁ ἄνθρωπος! Ἀπὸ τὸν Θεὸ πλασμένος, κατὰ Θε­ὸν πλασμένος καὶ γιὰ τὸν Θεὸ πλασμέ­νος. Ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀποτυπωμένη στὴν ἴδια τὴν κατασκευή του. Ὁ Θεὸς εἶ­ναι παρὼν στὴν ψυχή του. Ὁ Θεὸς εἶναι στὴν προοπτική του.
.              Πῶς μποροῦμε νὰ ξεφύγουμε τὸν Θεό; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ Τὸν ­ἀγνοήσουμε; Ὁ Θεὸς εἶναι μέσα μας. Ὁ Θεὸς εἶναι καὶ γύρω μας. «Ἐν αὐτῷ γὰρ ζῶμεν καὶ κι­­νού­μεθα καὶ ἐσμέν», διακήρυξε πρὸς τοὺς σοφοὺς τῶν ἀρχαίων Ἀθηνῶν ὁ ἀ­­­­­πό­στολος Παῦλος (Πράξ. ιζ´ 28). Μέσα σ’ Αὐτὸν σὰν σὲ πνευματικὴ ­ἀτμόσφαιρα ζοῦμε καὶ ­κινούμαστε καὶ ὑπάρχουμε. «Ὥσπερ ἀδύνατον ἀγνοῆσαι τὸν ἀέρα πανταχοῦ ­κεχυμένον καὶ οὐ μακρὰν ἀφ’ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα, μᾶλλον δὲ καὶ ἐν ἡμῖν ὄντα· οὕτω δὴ καὶ τὸν τῶν ὅλων δημιουργόν», λέει ὁ ἅγιος ­Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (P.G. 60, 271). Ὅπως εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀγνοήσεις τὸν ἀέρα, ποὺ βρίσκεται παντοῦ σκορπισμένος, καὶ δὲν εἶναι μακριὰ ἀπ’ τὸν καθένα μας, ­μᾶλλον δὲ βρίσκεται καὶ μέσα μας, ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Δημιουργὸ τῶν ὅλων.
.              Ὅταν ἀρνούμαστε τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, εἶναι σὰν νὰ ἀρνούμαστε ὅτι ὑ­­πάρχει ἡ ἀτμόσφαιρα, ἐνῶ ζοῦμε μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα καὶ ἀπὸ τὴν ἀτμόσφαιρα. Δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ζήσουμε οὔτε γιὰ λίγα δευτερόλεπτα τοῦ χρόνου ἔξω ἀπὸ αὐτήν.
.              Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο δὲν μπορεῖ νὰ ὑ­­­πάρχει ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεό. Τὸ ἀπαγορεύει ἡ ἴδια ἡ κατασκευή του. Ὅ­ποιος ἀρνεῖται τὸν Θεὸ εἶναι ἀναγκασμέ­νος νὰ καταστρέψει τὸν ­ἑαυτό του.    Ὅ­­­ποιος ἐπιχειρεῖ νὰ ­θανατώσει τὸν Θεό, θανατώνει τελικὰ τὸν ἑαυτό του. Δὲν ὑ­­­­­πάρχει μεγαλύτερη ἀπανθρωπία ἀπὸ τὴν ἀ­­θεΐα. Δὲν ὑπάρχει ­μεγαλύτερη ἀ­­φροσύνη ἀπὸ τὴν ἀπιστία.
.              Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ λένε ὅτι εἶ­ναι ἄθεοι ἢ ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι ­ἄθεοι ἢ ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι τέτοιοι. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἄθεοι εἶναι ζήτημα ἂν ὑπάρχουν.
.              Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνος ποὺ λέει ὅτι εἶναι ἄ­­­­θεος, μπορεῖ νὰ ἀρνεῖται τὰ ἱερὰ ­Μυ­­­στήρια τῆς Ἐκκλησίας, στὴ δύσκολη ὥρα ὅμως ζητάει τὶς Εὐχές της. Δὲν πιστεύει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀναγνωρίζει ὅμως ὅτι ἡ διδασκαλία του μπορεῖ νὰ σώσει τὸν κόσμο. Ἀποφεύγει νὰ κάνει τὸν Σταυρό του, στὶς ὧρες τῆς τρικυμίας ὅμως τρέχει στὰ ἱερὰ Προσκυνήματα, καταφεύγει στοὺς Ἁγίους, ζητάει τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἡ δίψα γιὰ τὴ ζωή, ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἀλήθεια, ἡ πάλη γιὰ τὴν ἐλευθερία, ὁ πόθος γιὰ τὴν αἰωνιότητα, εἶναι τελικὰ δίψα καὶ ἀγώνας καὶ πάλη καὶ πόθος γιὰ τὸν Θεό. Ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν στὴν κάθε ἀνθρώπινη ψυχή.
.              Ὅσοι ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε συνειδη­τὰ τὴν πίστη μας, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν νὰ τὴν ὁ­­­μολογοῦμε μὲ θάρρος, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ νὰ βοηθοῦμε τοὺς ἀδελφούς μας, ποὺ τὴν ἀγνοοῦν, νὰ ἀνακαλύπτουν μέσα τους τὴν ἀληθινή τους ταυτότητα, τὴ θεϊκὴ κατασκευή τους.

ΠΗΓΗ: osotir.org

 

ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΑΘΕΟΣ!

Ἀθεράπευτα ἄθεος!

τοῦ ἱεροκήρυκος ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.                 Ὁ ἄθεος εἶναι ἐλεύθερος; Θά ἦταν τόσο ἐλεύθερος, ὅσο θά ἦταν ἐλεύθερο τό ἄστρο, πού κάνει μόνο του διαστημικό ταξίδι χωρίς νά πειθαρχῆ στό νόμο τῆς παγκοσμίου ἔλξεως καί σέ τόσους ἄλλους φυσικούς νόμους!
.                 Ἄν τά ἄψυχα λειτουργοῦν ἐπί τῇ βάσει φυσικῶν νόμων, τούς ὁποίους οὔτε κατασκεύασαν οὔτε κατανοοῦν, πολύ περισσότερο οἱ ἄνθρωποι, τά λογικά ὄντα, λειτουργοῦν ἐπί τῇ βάσει φυσικῶν καί ἠθικῶν νόμων.

• Πολλοί ἀπό τούς λειτουργικούς νόμους ὑπερβαίνουν τή λογική καί τήν ἀνθρώπινη ἐπιστήμη. Εἴμαστε ὅμως βέβαιοι, ὅτι ἰσχύουν, διότι βλέπουμε τά ἀν­υπέρβλητα καί ἀνεξήγητα ἐπιτεύγματά τους. Εἶναι ἀπερινόητοι. Καί κατά τοῦτο βρίσκονται στόν ἄβατο (γιά τή λογική) χῶρο, πού καλεῖται μυστήριο.

• Μέ τή «λογική» τοῦ ἀθέου δέν γίνεται νά ἐξηγηθοῦν πράξεις ἀγάπης, θυ­σίας, προσφορᾶς, ἡρωισμοῦ, μαρτυρίου. Πολύ περισσότερο δέν μπορεῖ νά ἐξηγη­θῆ ή διαχρονικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ μοναδικότητα τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ πάντοτε ὑπερέχουσα ἐπικαιρότητα τοῦ Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

• Τό νά διακηρύττη κανείς, ὅτι εἶναι ἄθεος, εἶναι μέν ἐξ ὑποκειμένου δικαίωμά του, ἐξ ἀντικειμένου ὅμως δέν σημαίνει ὅτι ὁπωσδήποτε εἶναι άθεος. Ἡ ἀθεΐα δέν εἶναι απιστία, ἀλλ’ οὕτε καί ἐλευθερία. Εἶναι ἐξάρτησις, εἶναι ἀφροσύνη, εἶναι νοητική καί ψυχική ἀσθένεια. Καί κατά τοῦτο σωστά ἀποκαλῆ «ἀθεράπευτο ἄθεο» τόν ἑαυτό του ὁ νέος ὑπουργός τῶν Οἰκονομικῶν κ. Βα­ρουφάκης.

Μερικές ἀπό τίς διακηρύξεις αὐτοπαρουσιάσεως, ὅπως σέ σχετική ἱστο­σελίδα μπορεῖ κανείς νά δῆ, εἶναι οἱ ἑξῆς:

• Εἶμαι ἀθεράπευτα ἄθεος.

• Εἶμαι φιλελεύθερος κομμουνιστής.

• Εἶμαι τραγικά κακός.

• Εἶμαι ἐλευθερόφρων κομμουνιστής.

• Εἶμαι ὁ νέος ὑπουργός Οἰκονομικῶν.

• Μέ ἕναν ἄρρωστο, καί μάλιστα «ἀθεράπευτο», δέν μπορεῖ κανείς ν’ ἀντιπαρατεθῆ. Μπορεί ὅμως νά θυμίση καί σ’ αὐτόν καί σέ ἄλλους τῆς ἴδιας καταστάσεως, ὅτι τή γροθιά τῆς ἀθεΐας τήν ὕψωσαν πολλοί, καί μέ πολύ με­γαλύτερη θρασύτητα. Ὅλοι ὅμως «συνεποδίσθησαν καί ἔπεσαν». Ὁ Θεός μένει ὁ ἐνδοξαζόμενος στούς αἰῶνες.

• Ὁ ἄθεος ὑψώνει τό ἀνάστημά του, τό νανικό ἀνάστημα τοῦ ὀρθολο­γισμοῦ, ὑπεράνω τοῦ Ὑπέρ λόγον, τοῦ ὑπερβατικοῦ Θεοῦ, τοῦ Μυστηρίου τῆς θεϊκῆς δυνάμεως καί ἀγάπης. Κρίμα! Ἀδικεῖ τόν ἑαυτό του.

.                 Ὑπέρ τόν κ. Βαρουφάκη, ὡς ἄθεος (καί ὑπέρθεος!) θέλησε νά ἀνυψώση κάποτε τόν ἑαυτό του ὁ βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ. Τό δικό του «ἐγώ» καί τό δικό του ἄγαλμα διέταξε νά προσκυνήσουν ὅλοι! Καί στά τρία Παιδιά, στούς Τρεῖς Παῖδες, πού ἔμειναν ἀλύγιστοι, μίλησε ἡ ὑπερφίαλη ἀθεΐα του μέ τά ἐξῆς λόγια:

—Ἄν δέν μέ προσκυνήσετε, τούτη τή στιγμή θά σᾶς ρίξω στό καμίνι τῆς φωτιᾶς. Καί τότε «τίς ἐστι θεός, ὅς ἐξελεῖται ὑμᾶς ἐκ τῶν χειρῶν μου;». Ποιός θεός; Ὑπάρχει θεός, πού θά σᾶς γλυτώση ἀπό τά χέρια μου;… (Δαν. γ´ 13-18).

• Καί ὁ μέν Ναβουχοδονόσορ βεβαιώνει μετά ἀπό λίγο, ὅτι ὑπάρχει Θεός, πού ἔσωσε τούς Τρεῖς Παῖδες, καί ἀναφωνεῖ: «Εὐλογητός ὁ Θεός τοῦ Σεδράχ, Μισάχ καί Ἀβδεναγώ» (Δαν. γ´ 28). Ὁ κ. Βαρουφάκης ἆραγε καί οἱ ἄθεοι «σύν­τροφοί» του, θά βεβαιωθούν ὅτι ὑπάρχει ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Θεός, πού ἔγινε ἄνθρωπος γιά τή σωτηρία ὅλων;

.                 Ἐμεῖς εὐχόμαστε νά μήν εἶναι ἀνίατος ἡ νόσος τους, ἡ ἀθεΐα τους, ὄχι γιατί τούς φοβόμαστε, ἀλλά γιατί εἰλικρινά τούς ἀγαπᾶμε.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΑΘΕΟΥ

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΟΣ ΑΘΕΟΥ

Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ
Ἡ Προσευχή – Κομποσχοίνι: Πομπός ἀσυρμάτου
ἐκδ.  Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός
Ἀθήνα 2012

.           «Δημοσιεύθηκε εὐρύτατα μιά προσευχή, πού βρέθηκε στό ἀμπέχονο ἑνός Ἀμερικανοῦ στρατιώτη, πού σκοτώθηκε στόν πόλεμο, στή βόρεια Ἀφρική. Προσευχή, βαθειά συγκλονιστική γιατί, μέσα στήν οἰκειότητα τοῦ ὕφους της, φανερώνει τήν ἀνάγκη τήν ὁποία νοιώθει κάποτε καί ὁ νέος ἄνθρωπος νά εἶναι κοντά στόν Θεό.
.           “Ἄκουσε, Θεέ μου! Ἀκόμα δέν Σοῦ ἔχω μιλήσει. Ὅμως τώρα ἐπιθυμῶ νά Σοῦ πῶ: Τί κάνεις; Μοῦ εἶπαν ὅτι δέν ὑπάρχεις, καί σάν… βλάκας τό πίστεψα. Χθές βράδυ, ἀπό τό βάθος τοῦ κρατήρα μιᾶς ὀβίδας εἶδα τόν οὐρανό Σου. Ἔτσι εἶδα ὅτι μοῦ εἶχαν πεῖ ψέματα. Ἐάν εἶχα διαθέσει τόν ἀπαιτούμενο χρόνο γιά νά κοιτάξω ὅσα ἔφτιαξες, θά εἶχα διαπιστώσει ὅτι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἀρνοῦνται ν᾽ ἀντικρύσουν τήν ἀλήθεια… Εἶναι παράξενο ὅτι μοῦ χρειάσθηκε νά ἔλθω σ᾽ αὐτό τόν καταχθόνιο τόπο γιά νά βρῶ τόν καιρό νά δῶ τό πρόσωπό Σου. Σ᾽ ἀγαπῶ τρομερά, νά τί θέλω νά ξέρης. Σέ λίγο θά γίνη μιά ἀπαίσια μάχη. Ποιός ξέρει; Μπορεῖ νά φθάσω στό σπίτι Σου ἀπόψε! Δέν ὑπήρξαμε σύντροφοι μέχρι τώρα καί ἀναρωτιέμαι, Θεέ μου, ἄν θά μέ περιμένης στήν πόρτα. Μπά, νά πού κλαίω! Ἐγώ νά χύνω δάκρυα; Ἄχ, νά Σέ εἶχα γνωρίσει πιό νωρίς!… Ἐμπρός, πρέπει νά φύγω… Εἶναι παράξενο, ἀπό τή στιγμή κατά τήν ὁποία Σέ συνάντησα δέν φοβᾶμαι νά πεθάνω… Καλή ἀντάμωσι… Γειά σου!”».

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ.: theomitoros.blogspot.gr

 

ΟΧΙ ΑΘΕΗ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΕΛΛΑΔΑ

ΟΧΙ ΑΘΕΗ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΕΛΛΑΔΑ

τοῦ Μητροπ. Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου

περιοδ. «ΘΥΜΙΑΜΑ, ἀρ. 13/2014

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί χριστιανοί,

1. Θεός ὑπάρχει καί μήν ἔχετε καμμία ἀμφιβολία γι ̓ αὐτό. Ὅλα ὅσα βλέπουμε γύρω μας καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε ἀπό τόν Θεό. Ἀλλοίμονο σ ̓ ἐκεῖνον πού δέν βρῆκε τόν Θεό. Εἶναι ἀξιολύπητος. Γιατί ἡ ζωή ἔχει νόημα καί περιεχόμενο μόνο μέ τόν Θεό. Τόν ἄθεο ἡ Ἁγία Γραφή τόν λέει «ἄφρονα», ἄμυαλο δηλαδή! «Εἶπεν ὁ “ἄφρονας” στήν καρδιά του – λέει τό Ψαλτήριο – ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός» (Ψαλμ. ιγ´1). Ἀλλά, θέλω νά σχολιάσω λίγο τόν λόγο αὐτό τοῦ Ψαλτηρίου: «Ἄφρονα» λέει ἐκεῖνον πού μόνο στήν «καρδιά» του, μέσα του δηλαδή, εἶπε ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός. Ἄν ὅμως κανείς αὐτό τό λέει φανερά καί χωρίς ντροπή διακηρύττει ὅτι εἶναι ἄθεος, αὐτός πραγματικά εἶναι περισσότερο ἄμυαλος. Τό Ψαλτήριο μᾶς τό εἶπε αὐτό παραπάνω. Εὐχόμαστε στούς ἀθέους νά φωτισθοῦν, νά ταρακουνηθοῦν ἀπό κάποιο συμβάν στήν ζωή τους καί νά βροῦν τόν Θεό καί νά τόν κάνουν ἔρωτά τους. Γιατί οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μιλᾶνε γιά ἔρωτα Θεοῦ.

2. Ἀλλά εἶναι ἄλλοι, πού λένε ὅτι πιστεύουν στόν Θεό καί ἐμφανίζονται μάλιστα σέ Ἑορτές καί θρησκευτικές ἐκδηλώσεις, Ἀλλά τά ἔργα τους καί ὅλη ἡ ζωή τους ἀποδεικνύουν ὅτι δέν εἶναι σωστοί χριστιανοί. Καί αὐτοί εἶναι σάν τούς πρώτους, γιατί καί τόν Θεό δέν ζοῦν συνειδητά, ἀλλά καί θέλουν νά ἐκμεταλλευτοῦν τήν θρησκεία γιά ἀτομικό τους συμφέρον, γιά κάποια πολιτική τους προαγωγή καί ἐπιτυχία γιά παράδειγμα.

3. Ἀλλά τό θέμα μας εἶναι ἡ Ἀθεΐα καί οἱ ἄθεοι. Ὅταν ἤμασταν μικροί, οἱ δάσκαλοί μας μᾶς μίλαγαν γιά τόν Θεό, μᾶς πήγαιναν στήν Ἐκκλησία καί ἀπ᾽ αὐτή τήν ὄμορφη παιδική ἡλικία μᾶς φύτεψαν μέσα μας βαθειά τήν πίστη στόν Θεό. Ἀπό τήν ἱστορία πάλι τῆς ἔνδοξης πατρίδας μας μάθαμε ὅτι οἱ Ἀγωνιστές τοῦ  ̓21, πού μᾶς παρέδωσαν ἐλεύθερη πατρίδα, ἦταν βαθιά θρησκευτικοί ἄνδρες. Ὅταν τά πράγματα τοῦ Ἀγῶνα δέν πήγαιναν καλά, ἔκαναν προσευχή στήν Εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς καί ἔπαιρναν θάρρος. «Μοῦ χαμογέλασε ἡ Παναγία στήν Εἰκόνα της», εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης μετά ἀπό μία προσευχή του σ ̓ αὐτήν. «Ἐμπρός λοιπόν στόν Ἀγῶνα, θά νικήσουμε»! Καί οἱ φαντάροι μας στήν Ἀλβανία – σ ̓ αὐτούς καί ὁ πατέρας μου – ἔβλεπαν τήν Μαυροφόρα στά χιονισμένα βουνά νά προπορεύεται στόν Ἀγῶνα καί τά βόλια τοῦ ἐχθροῦ ἔκαναν στροφή! Ἔτσι ὡς Ἑλληνικό ἔθνος ἀνακηρύξαμε τήν Παναγία «Ὑπέρμαχο Στρατηγό»! Καί ὁ κύριος ἐθνικός μας Ὕμνος εἶναι τό «Τῇ Ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια»! Ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας εἶναι ζυμωμένη μέ τήν πίστη στόν Θεό καί δημιουργήθηκε ἔτσι μία ἱερή παράδοση, πού τήν λέμε «Ἑλληνορθόδοξη» παράδοση. Μέ αὐτή τήν παράδοση ἔχει διαποτιστεῖ ὅλο τό εἶναι μας, οἱ ἐκδηλώσεις μας, τά ποιήματά μας, τά τραγούδια μας, τά ἔθιμά μας, οἱ ἐκφράσεις μας, τά πάντα. Τό καύχημά μας εἶναι ἡ παράδοσή μας αὐτή.

4. Ἀφοῦ ἔτσι ἔχει τό θέμα γιά τήν ἀγαπημένη μας πατρίδα, μᾶς ταράσσει, ὅταν βλέπουμε καί ὅταν ἀκοῦμε νά γίνεται σ᾽ αὐτήν ὕπουλη προσπάθεια νά ἀλλοιωθεῖ καί νά ἀποβληθεῖ ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας καί νά παύσει ἡ Ἑλλάδα μας νά λέγεται καί νά εἶναι ὀρθόδοξη χώρα. Αὐτό, ὄχι!, δέν θά τό ἐπιτρέψουμε. Ἐμεῖς οἱ κληρικοί καί ἰδιαίτερα οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε ὁρκισθεῖ νά εἴμαστε φύλακες τῶν ἱερῶν παραδόσεων, ὄχι, ξαναλέγω, δέν θά ἐπιτρέψουμε τήν Ἀθεΐα στόν τόπο μας. Θά ἀγωνιστοῦμε μέ δυναμικό λόγο, λόγο ὑπέρ τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας, καί θά ἐλέγχουμε τίς μωρολογίες τῶν ἀθέων, ὅπως θά ἐλέγχουμε καί τίς πλάνες τῶν παπικῶν καί τῶν οἰκουμενιστῶν καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν. Ἄν θέλουμε – καί θέλουμε – τήν πρόοδο καί τήν εὐημερία τῆς πατρίδας μας, ἄς ξαναβροῦμε τόν δρόμο μας πρός τόν ἀληθινό μας Θεό, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἄς ἀνανεώσουμε, μέ ἐπικεφαλῆς τούς ἄρχοντές μας, τούς ἑκάστοτε Ὑπουργούς καί πρωθυπουργούς μας, ἄς ἀνανεώσουμε, λέγω, τό ἱερό συμβόλαιό μας μέ τήν Παναγία Δέσποινά μας. Συμβόλαιο ὅτι σάν ἔθνος θά νομοθετοῦμε καί θά πορευόμαστε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Υἱοῦ Της, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν Ὁποῖον θέλουμε καί ἀπαιτοῦμε νά πιστεύουν οἱ ἄρχοντές μας καί οἱ κυβερνῆτες τοῦ τόπου μας, οἱ σημερινοί καί οἱ αὐριανοί, καί τό δικό τους καλό παράδειγμα νά ἀκολουθεῖ ὁ λαός, ΑΜΗΝ. Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

ΠΗΓΗ: imgortmeg.gr