ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ

Ὁ Χριστιανισμὸς εὐημερεῖ στὴν Ἀσία,
παρότι ἐπιδεινώνονται οἱ ἐναντίον του διώξεις

Κυριακὴ 10 Φεβρουαρίου 2019

Τοῦ Ἰωάννη Λεοντακιανάκου

.           Στὴν παροῦσα περίοδο, 245 ἑκατομμύρια Χριστιανῶν παγκοσμίως ὑπόκεινται σὲ καταπίεση, σὲ δίωξη, σὲ φυλάκιση καὶ σὲ κάθε εἴδους κακομεταχείριση λόγω τῆς πίστης του, σύμφωνα μὲ τὴν ἐτήσια ἔκθεση τῆς διεθνοῦς, μὴ κερδοσκοπικῆς Ὀργάνωσης “Open Doors”. Ἀπὸ αὐτούς, τὰ 140 ἑκατομμύρια πιστῶν βρίσκονται στὴν Ἀσία.
.            Ἡ ἔκθεση ὑπογραμμίζει ἰδιαίτερα τὴν αὔξηση τῆς καταπίεσης τῶν γυναικῶν στὶς χῶρες, ποὺ καταλαμβάνουν τὶς πρῶτες δέκα θέσεις στὸν κατάλογο τῶν κρατῶν-διωκτῶν καὶ χαρακτηρίζονται ἀπὸ “ἀκραῖα” ἐπίπεδα δίωξης καὶ καταπίεσης. Στὰ κράτη αὐτά, οἱ γυναῖκες , πέραν τῶν ἄλλων, ἀποτελοῦν τὰ θύματα σεξουαλικῆς βίας, βιασμοῦ καὶ ἐξαναγκασμοῦ σὲ γάμο χωρὶς τὴν συγκατάθεσή τους καὶ πρὶν τὴν ἐνηλικίωση.
.           Ἡ Κίνα εἶναι μία ἀπὸ τὶς χῶρες, στὶς ὁποῖες ἡ δίωξη τῶν Χριστιανῶν βαίνει αὐξανόμενη τὰ τελευταῖα χρόνια. Περισσότερα ἀπὸ 50 ἑκατομμύρια πιστῶν ἀναμένεται νὰ ὑποστοῦν κάποιας μορφῆς καταπίεση φέτος, καθὼς ἡ κινεζικὴ κυβέρνηση ἐνισχύει τοὺς ἐλέγχους καὶ τὰ μέτρα καταστολῆς τῆς θρησκευτικῆς λατρείας, γεγονὸς ποὺ ἀνεβάζει τὴν χώρα στὴν εἰκοστὴ ἕβδομη ἀπὸ τὴν τεσσαρακοστὴ τρίτη θέση στὸν πίνακα τῆς Ὀργάνωσης “Open Doors” τῶν πενήντα “χωρῶν-διωκτῶν” τῶν Χριστιανῶν. Ἡ δίωξη διαφαίνεται ὅτι καθοδηγεῖται ἀπὸ τρεῖς παράγοντες: 1/τὴν ἰσχυρὴ ἰδεολογικὴ ἡγεσία τοῦ προέδρου τῆς Κίνας, Ξί Τζίνπινγκ, 2/τὴν ἀνησυχία τῆς κυβέρνησης γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ 3/τὴν ἀξιοποίηση τῆς τεχνολογίας ὡς κατασταλτικοῦ ἐργαλείου.
.           Ἡ Βόρεια Κορέα καταλαμβάνει τὴν πρώτη θέση στὸν πίνακα παρακολούθησης γιὰ 18η συνεχῆ χρονιά.
.           Οἱ ἐκτιμώμενοι 300.000 χριστιανοὶ τῆς χώρας ὑφίστανται ἕνα “στραγγαλσμό”, ποὺ τοὺς ἀναγκάζει νὰ ἀσκοῦν τὴν θρησκευτική τους λατρεία μὲ μυστικότητα, διαφορετικὰ κινδυνεύουν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν βάναυση ἀντίδραση τοῦ μισαλλόδοξου καθεστῶτος.
.           Ἡ Ἰνδία, ἡ πολυπληθέστερη “δημοκρατία”, ἡ ὁποία διδάσκει στὸν κόσμο τὸν τρόπο τῆς “μὴ-βίας”, σκαρφάλωσε στὴν δέκατη θέση ἔναντι τῆς εἰκοστῆς ὄγδοης ποὺ βρισκόταν πρὸ πενταετίας καὶ βρίσκεται πλέον δίπλα σὲ χῶρες ὅπως τὸ Ἰράν.
.           Χῶρες ποὺ ἔχουν μετακινηθεῖ πάνω ἀπὸ δέκα θέσεις στὸν ἐν λόγῳ κατάλογο, κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος, περιλαμβάνουν τὴν Κίνα, τὴν Ἀλγερία, τὴν Κεντροαφρικανικὴ Δημοκρατία, τὸ Μάλι καὶ τὴν Μαυριτανία.
.           Ἡ ἄνοδος τοῦ μαχητικοῦ ἀθεϊσμοῦ, τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλὰμ καὶ τοῦ ἐθνικισμοῦ ἀποτελοῦν βασικὲς αἰτίες δίωξης τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων.
.           Στὴν Ἰνδονησία, μία χώρα ὅπου ἡ πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ εἶναι μουσουλμάνοι, ὁ θρησκευτικὸς ζηλωτισμὸς ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποτελεῖ σοβαρότατο πρόβλημα καὶ πολλοὶ μὴ-μουσουλμάνοι πολίτες παραπονοῦνται γιὰ μία συνεχιζόμενη ἰσλαμοποίηση τῆς πολιτικῆς ζωῆς, μὲ τοὺς πολιτικοὺς νὰ προσπαθοῦν νὰ κινητοποιήσουν / ἐνεργοποιήσουν τὶς ὑπερσυντηρητικὲς καὶ σκληροπυρηνικὲς μουσουλανικὲς ὁμάδες, μὲ στόχο τὴν προώθηση δικῶν τους συμφερόντων. Πέρυσι, μία οἰκογένεια βομβιστῶν αὐτοκτονίας, ποὺ συνδέονταν μὲ τὸ ἰσλαμικὸ κράτος, ἐπιτέθηκε σὲ τρεῖς ἐκκλησίες στὴ Σουραμπάγια, σκοτώνοντας 28 ἄτομα.
.           Στὴν Μιανμάρ, οἱ ἐπιθέσεις σὲ χριστιανοὺς τείνει νὰ γίνει ἕνα συνηθισμένο φαινόμενο. Ἐνδεικτικὸ τῆς ἐπικρατούσας κατάστασης εἶναι ἡ ἐπίθεση ὁμάδας 50 Βουδιστῶν ἐναντίον μίας ὁμάδας Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι, ἁπλά, γιορτάζουν τὰ Χριστούγεννα.
.           Ὡστόσο, ὁ Χριστιανισμὸς στὴν Ἀσία, παρ᾽ ὅτι βιώνει σήμερα μεγαλύτερη ἀπειλὴ ἀπ’ ὅ,τι στὸ παρελθόν, ἀποδεικνύει ὅτι παρουσιάζει μία ἰδιαίτερη ἀνθεκτικότητα σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς διώξεις καὶ καταπιέσεις ποὺ ὑφίσταται. Ἡ χριστιανικὴ κοινότητα ἀπὸ τὰ 62 ἑκατομμύρια πιστῶν ποὺ ἀριθμοῦσε στὴν Ἀνατολικὴ καὶ Νοτιοανατολικὴ Ἀσία τὸ 1970, τὸ 2015 παρουσιάζει μία αὔξηση ποὺ ξεπερνᾶ τὰ 262 ἑκατομμύρια πιστῶν καὶ ἀναμένεται νὰ προσεγγίσει τὰ 431 ἑκατομμύρια τὸ 2050.
.           Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται ἐπαληθεύεται ἀκόμη μία φορὰ ἱστορικὰ ὅτι ἡ δίωξη μίας θρησκείας μπορεῖ νὰ λειτουργήσει ὡς παράγοντας ἀνάπτυξης καὶ ἐξάπλωσής της, ἀντὶ νὰ τὴν περιορίσει καὶ τελικὰ νὰ τὴν ἐξαλείψει. Οἱ διωγμοί, μερικὲς φορές, θεωροῦνται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς δύναμης τῆς θρησκευτικῆς τους πίστης καὶ αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τὴν μεγαλύτερη προθυμία τους νὰ μοιραστοῦν τὴν πίστη τους προσηλυτίζοντας καὶ νέους πιστούς.

 

ΠΗΓΗ: liberal.gr

 

 

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΕΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ τραγωδία τῆς Συρίας καὶ τῶν ἐκεῖ χριστιανῶν

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.             Ἡ τραγωδία τῆς Συρίας δὲν λέει νὰ τελειώσει. Ἄρχισε τὸ 2011, μὲ τὴν «ἀραβικὴ ἄνοιξη», ποὺ γρήγορα μετατράπηκε σὲ ἐφιαλτικὴ ἐποχή, γεμάτη θάνατο καὶ δυστυχία. Ὅλο καὶ περισσότεροι ἐμπλέκονται στὸ Συριακὸ ζήτημα, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ὀφέλη, νὰ ἀποτρέψουν ἐπιρροές, νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ γεωπολιτικὰ συμφέροντά τους. Ἕως τώρα ἔχουν ἐμπλακεῖ οἱ ΗΠΑ, Ἀγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ἰράν, Χεζμπολὰ τοῦ Λιβάνου, Τουρκία, Ἰσραήλ, Αἴγυπτος, Σαουδικὴ Ἀραβία, Κατάρ, Ἡνωμένα Ἀραβικὰ Ἐμιράτα, οἱ Κοῦρδοι. Ἐκεῖ εἶχαν (καὶ ἔχουν;) δράση καὶ οἱ τρομοκράτες ἰσλαμιστὲς τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους». Ὅλοι οἱ ἐμπλεκόμενοι ἔχουν μεγαλύτερη ἢ μικρότερη εὐθύνη γιὰ τὶς δολοφονίες ἑκατοντάδων χιλιάδων ἀμάχων καὶ γιατί ἐξαναγκάζουν ἑκατομμύρια πολιτῶν τῆς Συρίας νὰ γίνουν πρόσφυγες.
.             Μεταξὺ τῶν τραγικῶν θυμάτων τοῦ διεξαγόμενου πολέμου στὴ Συρία οἱ χριστιανοί της. Ὑπερήφανοι ποὺ ὁ Χριστός, ὅπως λένε, μιλοῦσε τὴν δική τους γλώσσα, τὴν ἀραμαϊκή, καὶ ἔχοντας ἕναν πολιτισμὸ μὲ παράδοση χιλιάδων ἐτῶν, ἐξοντώθηκαν εἴτε ἀπὸ τοὺς τρομοκράτες τοῦ «Ἰσλαμικοῦ Κράτους», εἴτε ἀπὸ τοὺς ἰσλαμιστὲς ἀντάρτες, ποὺ εἶναι ἐναντίον τοῦ Σύριου προέδρου Ἄσαντ καὶ ὑποστηρίζονται, μεταξὺ ἄλλων, ἀπὸ τὴν Τουρκία, τὴ Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ τὸ Κατάρ.
.             Σὲ κοινὴ δήλωσή τους οἱ χριστιανοὶ ἡγέτες τῆς Συρίας, στὶς 16 Ἀπριλίου 2018, τονίζουν ὅτι ἡ χώρα τους «βρίσκεται ὑπὸ τὴν ὀδύνη ἑνὸς βίαιου καὶ ταραχώδους ἐμφυλίου πολέμου ἀπὸ τὸ 2011, ὁ ὁποῖος ἔχει στοιχίσει περίπου μισὸ ἑκατομμύριο ἀνθρώπινες ζωὲς καὶ ἔχει ὁδηγήσει δέκα ἑκατομμύρια ἀνθρώπων νὰ ἐκτοπισθοῦν ἀπὸ τὶς πατρογονικές τους ἑστίες». Σημειώνεται ὅτι ὁ πληθυσμὸς τῆς Συρίας, πρὶν ἀπὸ τὸ 2011, ἦταν 18,4 ἑκατομμύρια καὶ ἀπὸ αὐτοὺς περίπου τὸ 10% ἦσαν Χριστιανοί.
.             Στὴ δήλωση, τὴν ὁποία ὑπογράφουν οἱ Πατριάρχες Ἀντιοχείας τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας, τῆς Συριακῆς Ὀρθόδοξης (μονοφυσίτες) καὶ τῆς Ἑλληνο – Μελκιτικῆς Καθολικῆς (οὐνίτες) σημειώνουν ὅτι ἡ πρόσφατη ἐπίθεση κατὰ τῆς Συρίας μὲ πυραύλους ἔγινε ἀπὸ χῶρες (ΗΠΑ, Ἀγγλία καὶ Γαλλία), στὶς ὁποῖες οὐδέποτε ἐπιτέθηκε ἡ Συρία καὶ ἑπομένως αὐτὴ ἡ ἐπίθεση ἀποτελεῖ «καθαρὴ παραβίαση τοῦ διεθνοῦς δικαίου καὶ τοῦ Χάρτου τοῦ ΟΗΕ, διότι ἐγένετο ἀναιτίως καὶ ἀδίκως σὲ κυρίαρχο κράτος, μέλος τοῦ ΟΗΕ». Ἐπισημαίνουν ἀκόμη ὅτι οἱ ἐπιθέσεις αὐτὲς «τὸ μόνο ποὺ προκάλεσαν εἶναι νὰ ἀποθρασύνουν τοὺς τρομοκράτες καὶ νὰ προκαλέσουν περαιτέρω καθυστέρηση στὴν εἰρηνικὴ ἐπίλυση τοῦ προβλήματος τῆς χώρας τους».
.             Σήμερα οἱ Χριστιανοὶ στὸ Χαλέπι καὶ στὴν Χὸμς τῆς Συρίας ἔχουν σχεδὸν ἐκλείψει καὶ παραμένουν πολὺ λίγοι στὴ Δαμασκό. Γιὰ λόγους ἀσφαλείας σημαντικὸ μέρος τῆς δραστηριότητας τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πατριαρχείου τῆς Ἀντιοχείας ἔχει μεταφερθεῖ ἀπὸ τὴ Δαμασκὸ στὴ Βηρυτὸ τοῦ Λιβάνου, ὅπου καὶ ἡ θεολογική του σχολή, τοῦ Μπαλαμάντ. Εἶναι ἡ δεύτερη ἐξορία τοῦ Πατριαρχείου. Ἡ πρώτη ἦταν ὅταν ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴ φυσικὴ ἕδρα του, ποὺ περιῆλθε ὑπὸ τὴν ἐξουσία τῆς Τουρκίας, καὶ κατέφυγε στὴ Δαμασκό.
.             Στὸ δράμα τῶν κατοίκων τῆς Συρίας καὶ ἰδιαίτερα τῶν χριστιανῶν, δὲν συγκρούονται μόνον οἱ γεωπολιτικὲς τῶν ἐμπλεκομένων χωρῶν. Ἐμπλέκονται καὶ αὐτὲς τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων, τὰ ὁποία διασυνδέονται μὲ τὶς πολιτικὲς ἐξουσίες, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο. Τὸ Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας ὑποστηρίζει τὸν πρόεδρο Ἄσαντ. Πρῶτον γιατί ἀλλιῶς κινδυνεύει μὲ πλήρη ἀφανισμὸ καὶ δεύτερον γιατί προτιμᾶ τὴν δικτατορία τοῦ ἀλαουίτη Ἄσαντ ἀπὸ τὸν ὁλοκληρωτισμὸ τῶν σουνιτῶν ἀνταρτῶν, ποὺ ὑποστηρίζονται ἀπὸ τὴ Σαουδικὴ Ἀραβία, τὴν Τουρκία καὶ τὸ Κατάρ.
.             Τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, γιὰ λόγους εὐνοήτους, ἀκολουθεῖ ἀνοικτὰ στὰ ζητήματα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς τὴν γεωπολιτική τοῦ Προέδρου Ἐρντογάν. Προσφάτως ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐπισκέφθηκε στὴν Ἄγκυρα τὸν Τοῦρκο πρόεδρο. Ἀπὸ τὴ συνάντηση ἀνακοινώθηκαν μόνον τὰ τυπικά. Ἄγνωστο τὸ τί ἀκριβῶς διαμείφθηκε μεταξύ τους. Σημειώνεται ὅτι μετὰ τὸ Πατριαρχεῖο τῶν Ἀρμενίων στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ ὁποῖο χαιρέτησε τὴν πολυαίμακτη εἰσβολὴ τῆς Τουρκίας στὴ Συρία καὶ εἰδικότερα στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀφρὶν καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τὴν χαιρέτησε, προκαλώντας εὔλογη πικρία στὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας καὶ ἀπορίες γιὰ τὴν ἀνάμιξη τοῦ ὑπὲρ τῆς τουρκικῆς πολιτικῆς στὴ Συρία.
.             Τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας ἔχει ἐναρμονίσει τὴν τάση του πρὸς ἡγεμονία ἐπὶ τῶν Ὀρθοδόξων μὲ τὴν γεωπολιτική του Κρεμλίνου. Στὸ θέμα τῆς Συρίας ὁ Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος ἦρθε σὲ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Πάπα τῆς Ρώμης Φραγκίσκο, ὁ ὁποῖος τοῦ δήλωσε ὅτι στηρίζει τὴν ἔκκλησή του γιὰ εἰρήνη στὴ Μέση Ἀνατολή. Τὴ δήλωση – παρέμβαση τοῦ Πατριάρχου Μόσχας συνυπέγραψαν οἱ Πατριάρχες τῆς περιοχῆς, Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος, Ἀντιοχείας Ἰωάννης καὶ Ἱεροσολύμων Θεόφιλος. Ὁ κ. Κύριλλος δὲν ἀπευθύνθηκε στὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ἀφοῦ, κατὰ τὴν ἄποψή του, ἡ ὑποστήριξη τοῦ κ. Βαρθολομαίου στὴν εἰσβολὴ τῆς Τουρκίας στὴ Συρία δὲν βοηθᾶ στὴν εἰρήνευση τῆς περιοχῆς.
.             Μέχρι πρόσφατα ἡ πολιτικὴ τοῦ Φαναρίου ἔναντί του Πατριαρχείου τῆς Μόσχας καὶ τῆς Ρωσίας συμβάδιζε μὲ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῶν ΗΠΑ καὶ τῆς Τουρκίας. Ὅμως τελευταίως ἄλλαξαν τὰ δεδομένα. Πρόσφατα οἱ σχέσεις τῆς Τουρκίας μὲ τὴν Ρωσία κατέστησαν ἀπὸ ἐχθρικὲς θερμοτατες. Ὁ πρόεδρος Πούτιν τὸν περασμένο μήνα ἐπισκέφθηκε τὴν Ἄγκυρα καὶ ὑπέγραψε συμφωνίες μὲ τὸν Πρόεδρο Ἐρντογᾶν γιὰ τὴν ἐκ μέρους τῆς Τουρκίας ἀγορὰ ρωσικῶν πυραύλων ἐδάφους – ἀέρος S400 καὶ τὴν ἐκ μέρους τῆς Ρωσίας κατασκευὴ στὸ Ἀκούγιου (Περιοχὴ Μερσίνας, νότια περιοχὴ τῆς Τουρκίας, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κύπρο) μεγάλου πυρηνικοῦ σταθμοῦ παραγωγῆς ἠλεκτρικῆς ἐνεργείας. Μὲ τὸ δεδομένο αὐτὸ τὸ Φανάρι φαίνεται λογικὸ νὰ μὴν προβεῖ σὲ ἐνέργεια σὲ βάρος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, π.χ. στὸ Οὐκρανικὸ ζήτημα, διότι αὐτή, κατ’ ἐπέκταση, θὰ προκαλέσει τὴν ἀντίδραση τοῦ Προέδρου Πούτιν καὶ μπορεῖ νὰ ἔχει ἐπιπτώσεις στὶς σχέσεις του μὲ τὸν Τουρκικὸ καθεστώς.
.             Σημειώνεται ὅτι οἱ πρόεδροι τῆς Ρωσίας, τῆς Τουρκίας καὶ τοῦ Ἰρᾶν συναντήθηκαν στὴν Ἀστάνα τοῦ Καζακστᾶν καὶ συμφώνησαν, γιὰ τοὺς δικούς του λόγους ὁ καθένας, νὰ κινηθοῦν ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς διαπραγματεύσεις, ποὺ διεξάγονται στὴ Γενεύη, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ΟΗΕ, πρὸς ἐπίλυση τοῦ Συριακοῦ προβλήματος. Ἡ Ρωσία καὶ τὸ Ἰράν, ὅπως σημειώθηκε προηγουμένως, ὑποστηρίζουν τὸν πρόεδρο Ἄσαντ, ἐνῶ ἡ Τουρκία τους ἐναντίον του σουνίτες ἀντάρτες. Ἐνδεικτικὸ ὅμως τῆς ἐξέλιξης στὶς σχέσεις τῶν τριῶν εἶναι πὼς Ρωσία καὶ Ἰρὰν δείχνουν ἀνοχὴ πρὸς τὴν Τουρκία, γιὰ τὴν εἰσβολὴ καὶ κατοχὴ ἐδάφους τῆς Συρίας, ὅπως ἐπίσης καὶ στὶς ἐπιθέσεις της σὲ βάρος τῶν Κούρδων τῆς Συρίας. Ἡ Τουρκία πάλι δείχνει τελευταία νὰ μειώνει τὶς ἐνισχύσεις της πρὸς τοὺς ἀντάρτες τῆς Συρίας καὶ τὶς ἐπιθέσεις τῆς ἐναντίον τοῦ προέδρου Ἄσαντ… Ὁ πόλεμος στὴ Συρία φαίνεται χωρὶς τέλος, πρὸς δυστυχία τῶν κατοίκων της καὶ ἰδιαίτερα τῶν Χριστιανῶν.-

ΤΑ «ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» ΥΠΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ! «Ὁ ἐπιθετικὸς ἀντιχριστιανισμός, ποὺ συνήθως καλύπτεται ἀπὸ τὸν μανδύα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, ἔχει θριαμβεύσει»

Καλὰ Χριστούγεννα!

Σχ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ἀκόμα κι ἂν δὲν τοὺς ἀρέσει!

ἐφημ. «Δημοκρατία», 23.12.2017

.            Ἡ εὐχὴ στὸν τίτλο, ἡ ἁπλὴ ἀλλὰ γεμάτη ἀγάπη, χαρά, καὶ αἰσιοδοξία φράση «Καλὰ Χριστούγεννα» βρίσκεται ὑπὸ ἐπίσημη ἢ ἀνεπίσημη ἀπαγόρευση στὶς περισσότερες χῶρες τῆς χριστιανικῆς Δύσης. Ὁ ἐπιθετικὸς ἀντιχριστιανισμός, ποὺ συνήθως καλύπτεται ἀπὸ τὸν μανδύα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, ἔχει θριαμβεύσει σὲ τέτοιο βαθμὸ στὴ δημόσια σφαίρα τῶν οἰκονομικὰ ἀνεπτυγμένων χωρῶν, ὥστε νὰ θεσμοθετοῦνται ἀκόμα καὶ ποινικὲς διώξεις ἢ διοικητικὲς κυρώσεις γιὰ τοὺς τοπικοὺς ἄρχοντες ποὺ θὰ ἐκδηλώσουν ἀνοιχτὰ τὴ χριστιανικὴ πίστη τους.
.            Τὰ χριστουγεννιάτικα δέντρα, οἱ φάτνες, οἱ εὐθεῖες ἀναφορὲς στὰ Χριστούγεννα ἀντὶ γιὰ τὸ ἄχρωμο, ἄνοστο καὶ ἄγευστο «καλὲς γιορτὲς» ἔχουν βρεθεῖ στὸ στόχαστρο τῶν σκοτεινῶν κύκλων ποὺ μισθοδοτοῦν τοὺς δικαιωματιστὲς καὶ τοὺς πολιτικοὺς ποὺ ἐκτελοῦν τὶς ἐντολές τους. Ἡ Εὐρώπη καὶ μεγάλο μέρος τῆς Ἀμερικῆς κατάντησαν ἄσυλα ἐγκλεισμοῦ τῶν χριστιανῶν ποὺ φιμώνονται, καταπιέζονται καὶ οὐσιαστικὰ διώκονται γιὰ τὴν πίστη τους.
.             Ὅλες οἱ συνήθειες, οἱ παραδόσεις, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα παραδίδονται στὸ πῦρ τῆς Νέας Τάξης, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι «δὲν πρέπει νὰ θιγοῦν» ὅσοι δὲν εἶναι χριστιανοί. Λὲς καὶ τὸ νὰ ἀκούσεις ἀπὸ δημόσια πρόσωπα εὐχὲς καὶ νὰ δεῖς ἔμπρακτες ἐκδηλώσεις τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεών τους προσβάλλει ὁποιονδήποτε πολιτισμένο ἄνθρωπο.
.            Ὁ βασικὸς λόγος τῆς ἀποποίησης τῆς χριστιανικῆς παράδοσης εἶναι τὸ καλόπιασμα στὸ Ἰσλάμ. Ὁ ἐποικισμὸς τῶν χωρῶν τῆς Δύσης ἀπὸ μουσουλμανικοὺς πληθυσμοὺς δὲν εἶναι «σύμπτωση», μία παραξενιὰ τῆς τύχης, ἕνας ἱστορικὸς αὐτοματισμός. Πρόκειται γιὰ μία ἀπόφαση ποὺ ἐλήφθη σὲ ἀνώτατο ἐπίπεδο ἀπὸ ἰσχυρούς, ἀφανεῖς οἰκονομικοὺς καὶ πολιτικοὺς παράγοντες. Αὐτοὶ θὰ προωθήσουν τὰ σχέδιά τους μὲ κάθε τρόπο καὶ θὰ χρησιμοποιήσουν ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ κόλπα καὶ τὶς σοφιστεῖες γιὰ νὰ τὰ καταφέρουν. Οἱ πλειοψηφίες χάνουν διαρκῶς ἔδαφος, καταπιέζουν τὸν ἑαυτό τους, παραδίδουν τὰ δικά τους δικαιώματα γιὰ νὰ μὴ φανοῦν «ἀγενεῖς, σοβινιστές, ρατσιστές».
.            Φυσικά, κάτι τέτοιο δὲν πρέπει καὶ δὲν πρόκειται νὰ περάσει. Οἱ φυσιολογικοί, καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι, ὅποιο δόγμα κι ἂν πρεσβεύουν, ὅποιες κι ἂν εἶναι οἱ πεποιθήσεις τους, δὲν ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν παράδοση τῶν χωρῶν στὶς ὁποῖες βρίσκονται, οὔτε ἔχουν ἀπαίτηση νὰ ἀλλάξουν οἱ πολλοὶ τὶς συνήθειές τους γιὰ νὰ μὴ θιχτοῦν οἱ ἴδιοι.
.         Οἱ χριστιανοί, ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, δὲν διώκουν ἀλλὰ διώκονται. Δὲν κάνουν σφαγὲς ἀλλοθρήσκων ἀλλὰ τὶς ὑφίστανται. Τὸ Ἰσλαμικὸ Κράτος καὶ οἱ συνδεδεμένες μὲ αὐτὸ ὀργανώσεις καὶ πρόσωπα στράφηκαν κυρίως ἐναντίον τῶν χριστιανῶν κι ἦταν δεκάδες χιλιάδες τὰ θύματά τους – μάρτυρες γιὰ τοὺς ὁποίους ἐλάχιστες ἀναφορὲς ἔγιναν ἀπὸ τὰ ἐξωνημένα διεθνῆ ΜΜΕ.
.           Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες δὲν ξεχνᾶμε τὶς ρίζες μας. Δὲν ἔχουμε πρόθεση νὰ ἀποκοποῦμε ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς ρίζες μας. Τὸ ἀντίθετο ἰσχύει. Σκοπεύουμε νὰ τὶς δυναμώσουμε. Καλὰ Χριστούγεννα σὲ ὅλους!

ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ (Χαρ. Μπούσιας)

Ὀφέλη τῆς κοινωνίας ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους Χριστιανούς

γράφει γιὰ τὴν «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»
ὁ Καθηγητὴς Χαράλαμπος Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.              Ὁ πιστὸς ποὺ σηκώνει μὲ χαρὰ τὸ Σταυρό του ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς εὐνομούμενης πολιτείας, τῆς πολιτείας ποὺ κτίζει τὴν πρόοδό της πάνω στὴ Χριστιανικὴ ἠθική, τὴν κενωτικὴ ἀγάπη, τὴν ἐνεργὴ ἐλπίδα, τὴ φιλαδελφία καὶ τὴν ἀλληλοκατανόηση. Ὁ σταυροφόρος χριστιανὸς ἀποτελεῖ τὸ ἀνάχωμα τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως τῆς κοινωνίας μας. Ἡ ἠθικὴ κατάπτωση τῶν ἀνθρώπων, ποὺ δὲν σηκώνουν τὸν σταυρό τους μὲ προθυμία καὶ ὑπομονή, ἔφερε τὴ σημερινὴ οἰκονομικὴ κρίση, ποὺ δὲν παύει νὰ εἶναι «παδαγωγὸς εἰς Χριστόν» (Γαλ. γ´ 24), γιατὶ μᾶς φέρνει κοντά Του, γιατὶ μᾶς ἐξαναγκάζει νὰ ἐλαττώσουμε τὶς ὑπέρμετρες ἐπιθυμίες μας καὶ νὰ αὐξήσουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας σ’ Αὐτόν. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση μᾶς διδάσκει νὰ ἐγκαταλείψουμε τὴν ἐξωστρέφεια καὶ νὰ ἐπιμείνουμε στὴν πλήρη γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας, αὐτοῦ τοῦ ἄγνωστου ποὺ μᾶς δανείζει τὴν ἀναπνοὴ γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴ ζωή, μᾶς δανείζει τὴν καρδιά, τὸ αἷμα, τὰ μάτια, ὅλες τὶς αἰσθήσεις, μόνο ὅμως γιὰ νὰ ζοῦμε ὑλικὰ καὶ ὄχι πνευματικά, ἀφοῦ τὸ Θεὸ τὸν ἔχουμε βάλει στὸ περιθώριο. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση μᾶς ἐξαναγκάζει νὰ δοῦμε τὴ ζωὴ στὶς πραγματικές της διαστάσεις, καὶ ἐπιστρέφοντας στὶς ἠθικὲς ρίζες μας νὰ τὴν ἀναδιοργανώσουμε στὸ πρότυπο τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης καὶ νὰ ἐπιτύχουμε τοῦ ἐλέους τοῦ πολυεύσπλαγχνου Θεοῦ μας, ποὺ ζητᾶ νὰ βρεῖ εὐκαιρία, γιὰ νὰ μᾶς σώσει, ἀφοῦ «κατακαυχᾶται ἔλεος κρίσεως» (Ἰάκ. β´ 13) καὶ θέλει ὁ Θεός μας «πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α´ Τιμ. β´ 4 ). Ὁ σταυροφόρος Χριστιανὸς ἀποτελεῖ τὸ καύχημα τῆς κοινωνίας καὶ δείχνει τὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀλλάζει τὸ πρόσωπό της μὲ συμπάθεια, ἀφοῦ στηρίζεται στὴν ἐνεργὴ ἀγάπη, αὐτὴ ἀπὸ τὴν ὁποία ἐμφορεῖτο καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἐσταυρωμένος Ἰησοῦς. Ἔτσι ὁ σταυροφόρος Χριστιανὸς γίνεται «εὐχάριστος τοῖς πᾶσι» (Κολασ. γ´ 15), εἶναι φιλόθεος καὶ φιλάνθρωπος, ἐμπνέει τοὺς γύρω του μὲ τὸ σταυροαναστάσιμο ἦθος του, δημιουργεῖ ἕναν ἐπίγειο παράδεισο στὸ περιβάλλον του μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ παράδειγμά του, προβάλλει τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά του μὲ παρρησία καὶ ἀγωνίζεται «κόντρα στὸ ρεῦμα» κατὰ τῆς ἐνορχηστρωμένης πολεμικῆς τῆς ἀποδομήσεως τῶν Ἑλληνορθοδόξων θεμελίων τοῦ ἔθνους μας.
.   Μὲ τὸ Σταυρό, λοιπόν, στὸ χέρι ἂς πορευθοῦμε ὅλοι μας στὸ δρόμο τῆς ζωῆς καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ δρόμος μας ὅσο δύσβατος καὶ γεμάτος ἀγκάθια καὶ ἐὰν εἶναι, εἶναι ὡραῖος, ἀφοῦ στὶς δυσκολίες καὶ στὶς πτώσεις μας Κυρηναῖος μας εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ὁδηγεῖ ἀπὸ τὶς θλίψεις στὶς χαρές, ἀπὸ τὶς περιπέτειες στὴν ἀναψυχή, ἀπὸ τὸ φρικτὸ Γολγοθᾶ στὴ λαμπροφόρο ἀνάσταση, στὴν ἀτελεύτητη μακαριότητα, τὴν ὁποία εἴθε ὅλοι νὰ ἀπολαύσουμε.

 

 

ΟΙ ΣΑΤΑΝΙΚΕΣ ΕΠΙΝΟΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ν. Ματσούκα,
«Ὀρθοδοξία καὶ αἵρεση
στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς τοῦ δ´, ε´ καὶ ϛ´ αἰώνα»,
ἔκδ. β´, ἐκδ. Π. Πουρναρᾶ, Θεσ/νίκη 1992,
σελ. 141-143

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»

.                 Οἱ ἀδιάλλακτοι διῶκτες τῶν χριστιανῶν ἐπιχειροῦσαν νὰ πτοήσουν καὶ νὰ ἐκμηδενίσουν τοὺς χριστιανοὺς ὄχι μόνο μὲ τὰ μαρτύρια, ἀλλὰ καὶ μὲ τέτοιες πράξεις ποὺ θὰ ἀποδυνάμωναν τὸ περιεχόμενο τῆς χριστιανικῆς πίστης, γκρεμίζοντας τὰ εἴδωλά της, ὅπως τὰ ἀντιλαμβάνονταν φυσικὰ οἱ ἴδιοι οἱ διῶκτες. Μὲ ἄλλα λόγια, ὅπως συμβαίνει μὲ τὶς σατανικὲς ἐπινοήσεις τῶν σύγχρονων βασανιστηρίων τοῦ φωτισμένου κατὰ τὰ ἄλλα 20^οῦ αἰώνα, ἔδιναν μεγάλη βαρύτητα στὴν ἀποσύνθεση τῆς ψυχικῆς δύναμης καὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ φρονήματος τῶν ἀνθρώπων. Γι᾽ αὐτὸ λεηλατοῦσαν τοὺς χριστιανικοὺς τάφους καὶ ἔριχναν τὰ σκηνώματα τῶν μαρτύρων στὴ θάλασσα, ὥστε νὰ μὴν ἔχουν οἱ Χριστιανοὶ ἐνώπιόν τους θεοὺς καὶ νὰ τοὺς προσκυνοῦν. Ἡ ἑρμηνεία τῶν διωκτῶν γινόταν κατὰ προβολὴ δικῶν τους βέβαια εἰδωλολατρικῶν πεποιθήσεων. Κάτι ἀνάλογο ἤθελαν νὰ κάνουν καὶ μὲ τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. Ἐξαφανίζοντας μὲ τὴν καύση τοὺς Μάρτυρες πίστευαν πὼς θὰ νέκρωναν τὴν ἐλπίδα τῶν Χριστιανῶν στὴν ἀνάσταση. Ἔτσι ἡ «παλιγγενεσία», μία ἰσχυρὴ ἐλπίδα τῶν Χριστιανῶν, θὰ καταντοῦσε ἀνέφικτο πλάσμα. Ἡ ἐλπίδα ἄλλωστε στὴν ἀνάσταση, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ πεντόσταγμα τῆς βιβλικῆς καὶ θεολογικῆς διδασκαλίας γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τὴν ἀφθαρσία τοῦ ἀνθρώπου, πυρπολοῦσε ἔνα ἀκράτητο ἐνθουσιασμὸ στοὺς μάρτυρες. Μιὰ τέτοια λοιπὸν καταιγίδα ἐνθουσιασμοῦ καὶ ἱερῆς ἀφοσίωσης δὲν μποροῦσε, κατὰ τοὺς εἰδωλολάτρες, νὰ ἀναχαιτιστεῖ μὲ μόνη τὴν σωματικὴ ὀδύνη· χρειαζόταν, κατὰ τοὺς διῶκτες, μία ἀποτελεσματικὴ ψυχικὴ ἀποδιοργάνωση καὶ ἀποδυνάμωση. Ἔτσι, ἔχοντας στὸ νοῦ τους εἰδωλολατρικὲς παραστάσεις, ἐπιχειροῦσαν νὰ σβήσουν παρόμοιες κατὰ τὴ γνώμη τους στὸ νοῦ τῶν χριστιανῶν. Ἡ καύση τῶν σωμάτων, ὁ ἑξαφανισμός τους θὰ ὁδηγοῦσαν στὴν ἀπονέκρωση μίας τόσο δημιουργικῆς ἐλπίδας, μιὰ καὶ θὰ ἔχαναν οἱ χριστιανοὶ τὸ συγκεκριμένο πράγμα, ὅπου στήριζαν τὴν πίστη τους. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ θὰ διαψευδόταν καὶ ἡ ὑπόσχεση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἐγκλωβισμὸς αὐτὸς στὴν εἰδωλικὴ κυριαρχία δείχνει τὴν εὐρύτατα ἐξαπλωμένη τὴν ἐποχὴ ἐκείνη νοοτροπία ὅτι ἡ θεότητα κάθε μορφῆς εἶναι κατ᾽ ἀνάγκην ἐνυλωμένη σὲ μία περιορισμένη αἰσθητὴ πραγματικότητα. Τὸ γεγονὸς τοῦτο ἦταν φυσικὸ νὰ ἐπηρεάζει στὴν ζωὴ καὶ τὴν σκέψη καὶ χριστιανούς, μιὰ καὶ ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῶν εἰδωλολατρικῶν ἀντιλήψεων κυριαρχοῦσε παντοῦ. Στὸ σημεῖο τοῦτο ἡ θεολογία εἶχε πράγματι νὰ ἀντιμετωπίσει ἕνα σοβαρὸ κίνδυνο.
.           Ὡστόσο ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἦταν ζωντανεμένες στὸ κήρυγμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ἐμπειρία τῆς λατρευτικῆς κοινότητος τῶν χριστιανῶν, ἀκολουθοῦσε στερεὰ τὶς προϋποθέσεις τοῦ βιβλικοῦ κόσμου. Περιορισμὸς σὲ μία συγκεκριμένη αἰσθητὴ περιοχὴ καὶ ἑπομένως κυριαρχία εἰδωλικῶν προτύπων ἦταν ἀδιανόητη μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, μιὰ καὶ ἡ παράδοση ἐπιμένει σταθερά. Πουθενὰ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει κάτι ἀπόλυτο ἔξω ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς θείας πραγματικότητας. Ὁλόκληρη ἡ κτίση λοιπὸν ἑξαρτιέται ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεό, ὁ ὁποῖος πάντοτε εἶναι παρὼν στὴν φύση καὶ στὴν ἱστορία. Καὶ ἐξάρτηση τούτη ὅτι εἶναι ζήτημα ζωῆς ἢ θανάτου. Αὐτὴ ἡ παράδοση λοιπὸν ποὺ συνεχίζεται στὴν ὅλη πορεία τῆς ἱστορίας, πῶς μπορεῖ νὰ ταιριάζει μὲ τὴν εἰδωλικὴ κυριαρχία ἑνὸς αἰσθητοῦ πράγματος, μιᾶς ἰδέας ἢ ἑνὸς προσώπου; Ἐφ᾽ ὅσον ζοῦσε κανεὶς σὲ αὐτὴν τὴν ἀλήθεια, δὲν ἦταν νοητὸ νὰ καταφύγει στὴν προσκύνηση ὁποιωνδήποτε εἰδώλων. Οἱ διῶκτες ἔκαναν ἐξάπαντος κακὸς ὑπολογισμός, παρασυρόμενοι ἀπὸ δικές τους παραστάσεις.

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΥΡΟ ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ» (Ὁμιλία Εἰς τὴν Κυριακὴν μετὰ τὴν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ)

Εἰς τὴν Κυριακὴν μετὰ τὴν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
† Ἀρχιμ. Γεωργίου
Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους
«ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΕ ΑΚΙΝΗΤΕΣ ΔΕΣΠΟΤΙΚΕΣ
ΚΑΙ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ»
(τῶν ἐτῶν 1981-1991) – Α´
Ἔκδοσις Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, 2015
σελ. 44-49

.             Ἀκούσαμε καὶ πάλι σήμερα, ἀδελφοί μου, στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο τὸν λόγο τοῦ Κυρίου· «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιϛ´ 24). Αὐτὴ εἶναι ἡ Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Προχθὲς εἴχαμε τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία σήμερα πάλι γιὰ τὸν Σταυρὸ μιλάει. Τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, ποὺ πρέπει νὰ γίνη καὶ δικός μας σταυρός. Διότι ἂν καὶ ἐμεῖς δὲν σηκώσουμε τὸν σταυρὸ τὸν δικό μας, ἂν δὲν συμμετέχουμε στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, τί Χριστιανοὶ εἴμαστε; Διότι Χριστιανὸς εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μιμεῖται τὸν Χριστό, ἐξ οὗ καὶ Χριστιανός. Καὶ μιμεῖται τὸν Χριστὸ σὲ ὅλη του τὴν ζωή, ἀκόμα καὶ στὸν σταυρικό Του θάνατο. Καὶ συσταυροῦται μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ συναναστηθῆ μαζί Του καὶ νὰ περιπατήση «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρωμ. ϛ´ 4), καθὼς λέγει ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος.
.             Χριστιανὸς χωρὶς σταυρὸ καὶ ἀγώνα δὲν νοεῖται. Χριστιανὸς ποὺ ἀκολουθεῖ ἕνα εὔκολο δρόμο δὲν νοεῖται. Ἐνόμισαν καὶ νομίζουν μερικοί, ὅτι Χριστιανὸς εἶναι νὰ τηρῆ κανεὶς μερικὲς ἠθικὲς ἐντολὲς καὶ νὰ καλοπερνάει στὴν ζωή του, νὰ ἔχη ἀνέσεις, νὰ ἔχη μία εὐημερία ἀνθρώπινη καὶ νὰ ἔχη μία ζωὴ ἀνθρωπίνως ἐξασφαλισμένη. Ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστιανός. Χριστιανὸς εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος κάθε ἡμέρα ἀγωνίζεται. Ἀγωνίζεται γιὰ νὰ ἀγαπήση τὸν Θεό. Ἀγωνίζεται γιὰ νὰ ἀγαπήση τὸν ἀδελφό του. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἐγωϊσμὸς εἶναι ποὺ ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀγαπήση τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀγαπήση τὸν ἀδελφό του, ἀγωνίζεται γιὰ νὰ ξερριζώση ἀπὸ μέσα του τὸν ἐγωισμό. Ἀγωνίζεται γιὰ νὰ ξερριζώση τὰ πάθη, τὰ ὁποῖα σκοτίζουν τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ αἰχμαλωτίζουν τὴν καρδιά του. Ἀγωνίζεται νὰ εὐαρεστήση τὸν Θεό. Γνωρίζει τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ θέλει αὐτὲς τὶς ἐντολὲς νὰ τὶς τηρήση στὴν ζωή του μὲ ἀκρίβεια. Ὄχι γιὰ νὰ δικαιωθῆ ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ ἐγωϊστικά, ἀλλὰ γιὰ νὰ εὐαρεστήση τὸν Κύριο ἀπὸ ἀγάπη. Καὶ ὁ ἀγώνας, ποὺ κάνει ὁ Χριστιανός, γι’ αὐτὸ γίνεται. Ὄχι γιὰ νὰ πῆ στὸν Θεό: “ἐγὼ εἶμαι ἐντάξει· δικαιοῦμαι τὴν σωτηρία” –γιατί τότε θὰ ἦταν ἕνας Φαρισαῖος– ἀλλὰ γιὰ νὰ πῆ στὸν Θεό: “Κύριε, παρ’ ὅλη τὴν ἀδυναμία μου καὶ τὴν ἁμαρτωλότητά μου, ἐγὼ σὲ ἀγαπῶ. Καὶ σὰν ἔκφρασι τῆς ἀγάπης μου, προσπαθῶ νὰ κάνω τὶς ἐντολές Σου καὶ τὸ ἅγιό Σου θέλημα. Καὶ ἀπὸ Ἐσένα ἐξαρτᾶται, ἂν θὰ μοῦ δώσης τὴν σωτηρία καὶ ἂν θὰ μοῦ δώσης τὴν Χάρι Σου”.
.             Θὰ ἤθελα, ἀδελφοί μου, νὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ τὸ προσέξουμε τὸ θέμα αὐτό, τὸ θέμα τοῦ ἀγῶνος τοῦ πνευματικοῦ. Διότι εἶναι μέσα στὴν παράδοσι τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ μας, ὅτι δὲν νοεῖται Χριστιανὸς ποὺ νὰ μὴ ἀγωνίζεται. Καὶ γι’ αὐτὸ ἡ Ὀρθοδοξία μας, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, ἔχει ὅλη αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἀσκητικὴ ὁδό, τὴν ἄσκησι, ἡ ὁποία δὲν εἶναι μόνον γιὰ τοὺς Μοναχοὺς ἄλλα εἶναι καὶ γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς στὸν κόσμο. Μὲ τὴν ἄσκησι τὴν καθημερινὴ ὁ Χριστιανὸς ἀγωνίζεται νὰ κόψη τὰ πάθη του, νὰ περιστείλη τὰ πάθη του καὶ νὰ εὐαρεστήση τὸν Θεό.
.             Παλαιότερα ἐπειδὴ οἱ Χριστιανοί μας ἦσαν πιὸ κοντὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ζοῦσαν περισσότερο ἐκκλησιαστικὴ ζωή, ἀγαποῦσαν τὴν ἄσκησι, ἀγαποῦσαν τὶς νηστεῖες, τὶς ὀρθοστασίες στὴν Ἐκκλησία, τὶς μακρὲς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, τὶς προσευχές, τὶς ἀγρυπνίες. Σήμερα ὅμως ποὺ μᾶς ἔχει ἐπηρεάσει καὶ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, ποὺ εἶναι ἕνα πνεῦμα νὰ καλοπερνοῦμε, νὰ θεραπεύουμε τὰ πάθη μας καὶ τὴν σάρκα μας καὶ τὴν φιλαυτία μας, καὶ ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἔχουμε ἀρχίσει καὶ χάνουμε αὐτὸ τὸ ἀσκητικὸ πνεῦμα. Δὲν μᾶς ἀρέσουν πιὰ αὐτὲς οἱ ὡραῖες νηστεῖες, οἱ σαρακοστές, οἱ ἀγρυπνίες, οἱ προσευχές, ἡ ἐγκράτεια. Ἀλλὰ βλέπετε σήμερα –μὲ πολὺ πόνο βέβαια τὸ βλέπουμε– καὶ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀκόμα ἄνθρωποι Χριστιανοὶ νὰ καταλύουν καὶ νὰ μὴ τοὺς πειράζη ὁ λογισμός, ὅτι θὰ ἔπρεπε τέτοιες μεγάλες καὶ πάνσεπτες ἑορτὲς τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου καὶ αὐτοὶ νὰ συμμετέχουν στὸ Πάθος τοῦ Κυρίου καὶ νὰ κάνουν μία νηστεία καὶ μία ἐγκράτεια.
.             Τώρα λοιπόν, ἐσεῖς ποὺ ἤρθατε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ εἴδατε ὅτι μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀγώνας πνευματικὸς ἐδῶ –βέβαια καὶ ἐσεῖς εἶσθε καλοὶ Χριστιανοὶ καὶ ἀγωνίζεσθε– ἀλλὰ τώρα ἀκόμα περισσότερο καὶ ἐσεῖς νὰ φιλοτιμηθῆτε κάθε ἡμέρα νὰ κάνετε ἕνα ἀγώνα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν σας. Νὰ ἀφιερώνετε λίγο περισσότερο χρόνο στὴν προσευχή. Γιατί μπορεῖ κανεὶς νὰ εἶναι Χριστιανός, ἅμα δὲν ξεκινήση τὴν ἡμέρα του μὲ προσευχή; Ἂς θυσιάσουμε λίγο ἀπὸ τὸν ὕπνο· νὰ σηκωθοῦμε λίγο νωρίτερα νὰ κάνουμε τὴν προσευχή μας, δέκα λεπτὰ – ἕνα τέταρτο – μισὴ ὥρα, καὶ μετὰ νὰ ξεκινήσουμε γιὰ τὴν ἐργασία μας. Ὄχι μὲ ἕνα σταυρό. Κάνουμε τὸν σταυρό μας καὶ ξεκινᾶμε. Αὐτὸ δὲν εἶναι θυσία γιὰ τὸν Θεό. Βέβαια καλὸ εἶναι νὰ κάνης καὶ τὸν σταυρό σου καὶ νὰ ξεκινήσης, παρὰ νὰ μὴ κάνης τίποτα, ἀλλὰ ὁ Θεὸς θέλει κάτι περισσότερο ἀπὸ ἐμᾶς. Θέλει νὰ προσευχηθοῦμε, θέλει νὰ κοπιάσουμε λίγο στὴν προσευχή. Τὸ βραδάκι ποὺ γυρίζουμε ἀπὸ τὴν ἐργασία μας λίγο κουρασμένοι, πάλι νὰ ἀφιερώσουμε λίγη ὥρα στὴν προσευχή, ἔστω καὶ ἂν νυστάζουμε, ἔστω καὶ ἂν εἴμαστε κουρασμένοι. Νὰ κοπιάσουμε λίγο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καὶ μὲ τὸν κόπο νὰ δείξουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Θεό. Νὰ νηστεύουμε Τετάρτες καὶ Παρασκευές. Δὲν εἶναι τίποτα δύσκολο πράγμα νὰ τρῶμε λαδερὸ φαγητὸ –εἶναι καὶ ὑγιεινὸ πράγμα. Ἀλλὰ ἐμεῖς νὰ μὴ τὸ κάνουμε, ἐπειδὴ εἶναι ὑγιεινό· νὰ τὸ κάνουμε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Νὰ θυσιάσουμε κάτι ἀπὸ τὴν καλοπέρασι τῆς κοιλιᾶς χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Καὶ μακάρι νὰ νηστεύαμε καὶ νὰ τρώγαμε καὶ νερόβραστα, ὅπως εἶναι καὶ λένε οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ ἐσεῖς βέβαια, ἐπειδὴ εἶσθε μέσα στὸν κόσμο καὶ ἀναπνέετε καὶ τὰ καυσαέρια καὶ τόσα μικρόβια, ἅμα ἔχετε ἐξάντλησι, ἂς τρῶτε καὶ λίγο λάδι Τετάρτη καὶ Παρασκευή. Οἱ δυνάμενοι ἂς τρῶνε καὶ ἀλάδωτο. Εὐλογία θὰ ἔχουν ἀπὸ τὸν Θεό.
.             Καὶ νὰ διδάσκουμε καὶ τὰ παιδιά μας ἔτσι, διότι ἐπειδὴ ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι δὲν ἐγκρατευόμεθα καὶ δὲν νηστεύουμε καὶ δὲν κοπιάζουμε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δὲν διδάσκουμε καὶ τὰ παιδιά μας σωστά. Καὶ τὰ παιδιά μας γίνονται ἄνθρωποι φίλαυτοι, γίνονται ἐγωϊσταί, καὶ δὲν θέλουν τὸν Θεό, ἀλλὰ τὴν κοιλιά τους θέλουν καὶ τὶς ἀπολαύσεις τὶς σαρκικές. Καὶ μετά, ἀφοῦ περιφρονοῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, δὲν θὰ περιφρονήσουν μετὰ καὶ τοὺς γονεῖς τους στὴν ζωή τους; Ὅταν ὅμως τὸ παιδὶ μάθη ἀπὸ μικρό, βλέποντας τὸν πατέρα του καὶ τὴν μητέρα του νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ ἐγκρατεύεται καὶ νὰ προσεύχεται, δὲν θὰ μάθη καὶ αὐτὸ νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ ἐγκρατεύεται καὶ νὰ προσεύχεται γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Δὲν θὰ μάθη νὰ δοξάζη τὸν Θεὸ μὲ τὴν ζωή του, ἀλλὰ νὰ τιμᾶ καὶ τοὺς γονεῖς του, ὅπως εἶναι καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;
.             Εὔχομαι ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ Κύριος νὰ βοηθήση ὅλους μας νὰ κάνουμε αὐτὸν τὸν ἀγώνα, καὶ ἡ Χάρις τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ νὰ εἶναι πάντοτε βοηθὸς στὴν ζωή μας.

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ.: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

 

 

«ΘΕΟΣ ΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ» ἐναντίον τῶν πανούργων ἐκείνων ἀρχόντων ποὺ μἐ πρόσχημα τοὺς νόμους, χωρὶς ἴχνος φόβου Θεοῦ, καταπιέζουν τὸν λαό.

«ΘΕΟΣ ΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ»

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2121, 15.11.15

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

.              Μὲ ἱερὴ ἀγανάκτηση καταφέρεται ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβίδ ἐναντίον τῶν πανούργων ἐκείνων ἀρχόντων ποὺ μἐ πρόσχημα τοὺς νόμους, χωρὶς ἴχνος φόβου Θεοῦ, καταπίεζαν φρικτὰ τὶς ἀσθενεῖς μάζες τοῦ λαοῦ.
.             Γι᾽ αὐτὸ συγγράφει τὸν ϞΓ´ (93) Ψαλμό του καὶ στηλιτεύει τὴν ὑποκριτικὴ παρανομία τους, ὑπενθυμίζοντας ὅτι ὑπάρχει «δίκης ὀφθαλμός», ὁ ὕψιστος Θεός, ποὺ δὲν ἀνέχεται τὴν πανουργία, ἀλλὰ τὴν πατάσσει μὲ βδελυγμία.
.             Ἀπὸ τὸν πρῶτο στίχο παρουσιάζει τὸν Θεὸ νὰ ἐμφανίζεται μὲ ὁρμή, δύναμη άκατάβλητη καὶ δόξα ὑψηλὴ γιὰ νὰ ἀποδώσει δικαιοσύνη ἐκεῖ ποὺ αὐτὴ ἐπιμελῶς συμπνίγεται καὶ καταπατεῖται. «Ἐπαρρησιάσατο ὁ Θεός», γράφει, καὶ μάλιστα γράφει σὲ χρόνο ἀόριστο γιὰ νὰ δηλώσει τὸ βέβαιο τῆς θείας μεσολαβήσεως. Δὲν λέει: θὰ ἐπέμβει ὁ Θεός· ἀλλά, νά Τος ὁ Θεός, ἦρθε, ἔκανε δυναμικὰ τὴν ἐμφάνισή Του. «Θεὸς ἐκδικήσεων»! (στίχ. 1) Φοβερὸς ὁ Θεός, ἦρθε νὰ ἐκδικηθεῖ, νὰ τιμωρήσει αὐτοὺς ποὺ ἀδικοῦν, νὰ ὑπερασπίσει ἐκείνους ποὺ ἀδικοῦνται.
.         Καὶ ἀμέσως Τοῦ ἀπευθύνει τὸν λόγο ὁ Ψαλμωδός: «Ἀνάβα, Κύριε στὸ ὕψος τῆς δυνάμεως καὶ ἐξουσίας Σου. Ἀπόδωσε δικαιοσύνη καὶ πλήρωσε ὅπως τοὺς ἀξίζει τοὺς ὑπερήφανους, τοὺς ὑπερφίαλους αὐτούς!… Μέχρι πότε Κύριε», συνεχίζει, «μέχρι πότε οἱ ἁμαρτωλοί θὰ καυχῶνται γιὰ τὰ βδελυρά τους ἔργα; Μέχρι πότε θὰ ἀνοίγουν τὸ στόμα τους ἀπύλωτο καὶ θὰ ἐκστομίζουν ὕβρεις καὶ ἀλαζονεῖες; “Τὸν λαόν σου, Κύριε, ἐταπείνωσαν”, τὸν πάτησαν κάτω, τὸν ἐξευτέλισαν. Τοὺς ἀδυνάμους, χῆρες καὶ ὀρφανά, τοὺς ἐξουδετέρωσαν καὶ τοὺς νεοφύτους στὴν πίστη τοὺς διέλυσαν. Δὲν Σὲ ὑπολογίζουν, Κύριε. Δὲν τοὺς νοιάζει τίποτε…» (στίχ. 2-7).
.            Τὸ πιὸ φρικτὸ ὅμως σχετικὰ μὲ αὐτοὺς εἶναι ἕνα γνώρισμα ποὺ ἔχουν, τὸ ὁποῖο βδελύσσεται ὁ Κύριος: ὅτι καταπιέζουν μὲ τόσο βάναυσο τρόπο τὸν λαὸ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ νόμου!…
.          Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς κραυγάζει μὲ ἕνα «μή!» γεμάτο πόνο: «Μὴ συμπροσέστω σοι θρόνος ἀνομίας, ὁ πλάσσων κόπον ἐπὶ πρόσταγμα» (στίχ. 20). Ἂς μὴ ἔχει καμιὰ σχέση μὲ Σένα, Κύρε, καὶ ποτὲ νὰ μὴ βρεθεῖ κοντά Σου θρόνος ἐξουσίας, δικαστικὴ καθέδρα ἀδικίας, ἐξουσία δηλαδὴ ποὺ μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ νόμου προξενεῖ στοὺς ἀνθρώπους βάρος καὶ καταπίεση.
.         «Θρόνος»! Δηλαδὴ ἐπιβολή, δύναμη κυριαρχίας, ἐξουσία. Ἐδῶ ὅμως πρόκειται περὶ θρόνου ἀνομίας, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ τὴν δῆθεν νομιμότητα, προκειμένου νὰ πετύχει αἰσχρούς, διαβολικοὺς στὀχους. Αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ἡ μετοχὴ «ὁ πλάσσων». Τὴν πλάθει, τὴν μεταλλάσσει τὴν προσταγή, τὴν ἀπόφαση, τὸ διάταγμα, ὥστε νὰ φαίνονται δῆθεν νομιμόφρονα, σύμφωνα μὲ τὸ δίκαιο, τὸ πρέπον, τὸν νόμο, καὶ ὅμως τελικὰ ὑπηρετοῦν τὴν μηχανορραφία, τὴν πλεκτάνη εἰς βάρος ἀθώων. Εἶναι τέτοια ἡ διαταγή, ἡ ἀπόφαση, ποὺ προσθέτει ἀφόρητο βάρος καὶ καταπίεση στοὺς ἁπλούς, νομιμόφρονες ἀνθρώπους.
.               Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ σωστοῦ, τοῦ δίκαιου, τοῦ πρέποντος…
.               Κάτι τέτοιο βέβαια μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ μέσα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο. Κάποιοι μπορεῖ νὰ ἐπιχειρήσουν νὰ ἐπιβληθοῦν δυναστικὰ στὴν συνείδηση καὶ τὴν γνώμη τοῦ ἄλλου χρησιμοποιώντας τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐκφοβίζοντάς τον καὶ καθιστώντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ βαρύ, φορτικό, ἀπεχθές. Αὐτὸ στὴ ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ τὸ ἔκαμναν οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλλαν φόρτο μεγάλων θρησκευτικῶν καθηκόντων στους ὤμους τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ αὐτοὶ οὔτε μὲ τὸ δαχτυλάκι τους δέχονταν νὰ τοὺς βοηθήσουν νὰ τὸ σηκώσουν, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ οἱ ἴδιοι πλούτιζαν εἰς βάρος τῶν φτωχῶν καὶ ἀδυνάμων. Γι’ αὐτὸ ἄκουσαν τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα «οὐαὶ» τοῦ Χριστοῦ (βλ. Ματθ. κγ´ 4, 13).
.             Μιὰ ματιὰ νὰ ρίξει κανεὶς ἀπὸ παλαιὰ μέχρι σήμερα στὶς κοινωνίες, πόσους τέτοιους νόμους, ρυθμίσεις, διατάγματα δυτυχῶς θὰ παρατηρήσει! Τέτοια ποὺ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ὑπερασπίσεως τοῦ δικαίου, τῆς κοινῆς εἰρήνης καὶ ἀσφάλειας, τῆς ἐλευθερίας, στρέφονται ἐναντίον ἀνθρώπων ἀνεπίληπτων καὶ κυρίως θεοσεβούμενων. Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τῶν διωγμῶν οἱ Χριστιανοὶ ἦταν γιὰ τοὺς κρατικοὺς φορεῖς οἱ ἐπικίνδυνοι, οἱ βλάπτοντες τὴν κοινωνική συνοχὴ καὶ εἰρήνη, τὴν δημόσια τάξη, θεωροῦνταν στοιχεῖα ταραχοποιά. Γι’αὐτὸ καὶ διώκονταν… Στὰ λίγο προηγούμενα ἀπὸ μᾶς χρόνια τῶν ἀθεϊστικῶν καθεστώτων τῶν ἀνατολικῶν χωρῶν οἱ Χριστιανοὶ κατηγοροῦνταν ώς παραβάτες τῶν νόμων καὶ ἐχθροὶ τοῦ λαοῦ, καὶ γι’ αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξολοθρευτοῦν. Καὶ στὶς ἡμέρες μας, ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐμπρὸς αὐτοὶ πάλι θὰ κατηγοροῦνται ὡς «ρατσιστὲς», «φασίστες», «ὁμοφοβικοί», αὐτοὶ ποὺ πᾶνε «κόντρα στὴν δημοκρατία, στὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἐλεύθερη ἔκφραση τῆς συμπεριφορᾶς καὶ αὐτοδιάθεσης τοῦ ἀτόμου»!… Ὡραῖες λέξεις, πολὺ πετυχημένες, προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν ἕνα σατανικὸ ξέσπασμα μίσους καὶ διωγμοῦ ἐναντίον τους…
.             Αὐτὸς εἶναι ὁ «θρόνος ἀνομίας, ὁ πλάσσων κόπον ἐπὶ πρόσταγμα». Ἐξουσία δυναστική, ποὺ τάχα μὲ βάση τὸν νόμο καταπιέζει ἀφόρητα τοὺς ἀδύναμους ἀνθρώπους, ὁδηγώντας τους σὲ ἀδιέξοδο καὶ ἀναγκάζοντάς τους νὰ στενάζουν φρικτὰ κάτω ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἀπαιτήσεις της.
.             Ὅσοι πάντως στήνουν τέτοιους θρόνους ἀνομίας, βαρυφορτώνοντας τοὺς ἀδύναμους ἀνθρώπουες καὶ καθιστώντας ἀσήκωτο φορτίο τὴν τήρηση τοῦ νόμου, θὰ λάβουν τήν δίκαιη ἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Τὸ λέει ὁ Ψαλμωδὸς στὸν τελευταῖο στίχο (23): «καὶ ἀποδώσει αὐτοῖς Κύριος τὴν ἀνομίαν αὐτῶν, κατὰ τὴν πονηρίαν αὐτῶν ἀφανιεῖ αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός». Αὐτοὺς τοὺς ὑποκριτὲς καὶ βάναυσους τυράννους, θὰ τοὺς ἐξαφανίσει ὁ Θεός

 

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΨΥΧΩΝ «Ἐὰν σᾶς σκοτώσουμε ἐσᾶς τοὺς Χριστιανούς, θὰ πᾶτε στὸν Οὐρανό. Ἀλλὰ δὲν θέλουμε νὰ στεφανωθεῖτε σὰν μάρτυρες. Πρέπει πρῶτα νὰ καταραστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ μετὰ νὰ πᾶτε στὴν κόλαση».

Ἡ Γενοκτονία τῶν Ψυχῶν

Βλ. σχετ.: «ΚΡΑΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΣΑΣ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ» (Ἡ Παναγία στὸν Νεομάρτυρα Βαλέριο Γκαφένκου)

«O ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ, ΘΗΡΙΩΔΗΣ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΩΝ»

«ΗΜΟΥΝ ΜΑΚΡΙΑ, ΣΕ ΜΕΡΗ ΜΕ ΨΑΛΜΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΕΥΩΔΙΕΣ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

«Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑ Η ΙΔΙΑ Η ΖΩΗ»

«Ὁ κομμουνισμὸς εἶναι μία ὁμαδικὴ δαιμονοληψία» – Richard Wurmbrand, «Ὁ Ἄγνωστος Κὰρλ Μὰρξ»

.             «Ἡ κομμουνιστικὴ Ρουμανία ἦταν σὰν μία τεράστια πολιτικὴ φυλακή, ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν ὑπῆρχε διαφυγή, ἕνα γιγάντιο σωφρονιστικὸ κατάστημα στὸ ὁποῖο εἴκοσι τρία ἑκατομμύρια ἀθῶοι ἄνθρωποι ὑπέστησαν μία ἐγκληματικὴ καὶ παράλογη τιμωρία ποὺ τοὺς ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τὸ μοιραῖο περιστατικὸ τῆς ἱστορίας». – Sorin Iliesiu, Ρουμάνος σκηνοθέτης καὶ πολιτικός.
.             «Ὁ κομμουνισμὸς φαινόταν νὰ ἔχει ἐγκατασταθεῖ ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα. Ἡ κατάρρευσή του φαινόταν δυνατὴ μόνο θεωρητικά, σὲ ἕνα πολὺ μακρινὸ μέλλον. Παρ’ ὅλα αὐτά, τολμήσαμε νὰ ὀνειρευτοῦμε, τουλάχιστον γιὰ τὸ μέλλον τῶν γενιῶν ποὺ θὰ ἔρθουν. Μόνο τὰ ὄνειρά μας διέφευγαν ἀπὸ τὴν πανταχοῦ παροῦσα λογοκρισία, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν οὔτε νὰ τὰ ἐλέγξουν, οὔτε νὰ τὰ καταγγείλουν, οὔτε κὰν τὰ ὑποβάλουν σὲ αὐτολογοκρισία. Ἀλλὰ σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ὄνειρα, οἱ ἐλπίδες μας ἦταν συνειδητὲς καὶ φανερὲς καὶ ἔτσι ἀναπόφευκτα ὑπέκειντο σὲ αὐτολογοκρισία. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ δὲν εἴχαμε πολλὲς ἐλπίδες». – Sorin Iliesiu.
.             «Στὸ τέλος, ὁ κομμουνισμὸς ἔπεσε στὴ δική του παγίδα, αὐταπατώμενος ὅτι τὸ ὁλοκληρωτικὸ ψέμα μπορεῖ νὰ λειτουργήσει ἀκόμα καὶ ἐνάντια στὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ – γιατί ὄχι – ἀκόμα καὶ ἐνάντια στὸν ἴδιο τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος, προφανῶς, ἔπρεπε νὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ κάτι ἄλλο καὶ κάποιον ἄλλο. Τί καὶ ποιός θὰ μποροῦσε νὰ ἀντικαταστήσει τὸν Θεό; Τὴν ἴδια ὥρα ποὺ τὸν ἀναιροῦσαν, οἱ κομμουνιστὲς δικτάτορες προσπαθοῦσαν νὰ πάρουν τὴ θέση του». Sorin Iliesiu

Ἡ προμελετημένη ἐξόντωση τῶν πολιτικῶν κρατουμένων στὴ Ρουμανία (1945-1989)

.             Ὁ ἀριθμὸς τῶν πολιτικῶν κρατουμένων στὴ κομμουνιστικὴ Ρουμανία τὰ ἔτη 1945-1989, ἐκτιμᾶται μεταξὺ 500.000 (τὸ ἐλάχιστο ὅριο) καὶ 2.000.000 (τὸ μέγιστο ὅριο). Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ καθεστῶτος Τσαουσέσκου, ὁ ἀριθμὸς τῶν πολιτικῶν κρατουμένων ὡς ἐκ τούτου ἦταν ἑκατοντάδες ἢ χιλιάδες, δεδομένου ὅτι οἱ πραγματικοὶ ἀριθμοὶ σκοπίμως καμουφλάρονταν, καθὼς πολλοὶ κρατούμενοι λογίζονταν ὡς κοινοὶ ἐγκληματίες ἢ ἀσθενεῖς σὲ ψυχιατρικὰ νοσοκομεῖα, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ὑποβλήθηκαν σὲ θεραπεία μὲ ἠλεκτροσὸκ καὶ ψυχοτρόπα φάρμακα.
.             Στὴ Ρουμανία ὑπῆρχαν πάνω ἀπὸ 230 χῶροι πολιτικῆς κράτησης, ἕνας ἀριθμὸς ποὺ περιλάμβανε χώρους «ἀνακρίσεων» καὶ περιοχὲς διαλογῆς, χώρους ἐγκλεισμοῦ (φυλακές), καθὼς καὶ στρατόπεδα καταναγκαστικῆς ἐργασίας. Ἐὰν συμπεριληφθοῦν καὶ τὰ κεντρικὰ γραφεῖα τῆς Σεκιουριτάτε (τῆς μυστικῆς ἀστυνομίας), ὅπου οἱ κρατούμενοι μεταφέρονταν μετὰ τὴ σύλληψη καὶ ὑποβάλλονταν σὲ ἀνάκριση, τότε ὁ ἀριθμὸς αὐξάνεται κατὰ περισσότερο ἀπὸ 100. Ὑπῆρχαν τουλάχιστον δεκαπέντε ψυχιατρικὰ νοσοκομεῖα ποὺ χρησιμοποιοῦντο γιὰ πολιτικοὺς σκοπούς, ὅπου οἱ κρατούμενοι ὑποβάλλονταν σὲ θεραπεία «ἐπανεκπαίδευσης». Τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουν ἀνακαλυφθεῖ περισσότεροι ἀπὸ ἐνενήντα τόποι ἐκτέλεσης, μέρη ὅπου ἔγιναν μάχες μεταξύ τῆς Σεκιουριτάτε καὶ ἀνταρτῶν καὶ μαζικοὶ τάφοι.
.             Τὸ σωφρονιστικὸ καθεστὼς γιὰ τοὺς πολιτικοὺς κρατούμενους ἦταν μία ἀργὴ διαδικασία ἐξόντωσης, κυρίως μέσῳ τῆς πείνας, τοῦ κρύου, τῶν διαφόρων μορφῶν βασανιστηρίων, τῆς παντελοῦς ἔλλειψης ὑγειονομικῆς περίθαλψης, τῆς ἔλλειψης ὑγιεινῆς κ.λπ. Πρὶν φτάσουν στὶς φυλακές, οἱ πολιτικοὶ κρατούμενοι ὑφίσταντο τακτικὰ βασανιστήρια μὲ τὴν χρήση μεθόδων ἀκραίας σκληρότητας κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀνάκρισης ἀπὸ τὴν Σεκιουριτάτε. Πολλοὶ ἔχαναν τὴ ζωή τους κατὰ τὴ διάρκεια τέτοιων ἀνακρίσεων. Στὴ φυλακή, τὰ βασανιστήρια συνεχίζονταν καὶ μὲ ἄλλες μορφές. Κρατούμενοι ποὺ θεωροῦνταν ἀπείθαρχοι ἀπομονώνονταν σὲ ἀπόλυτο σκοτάδι, ἁλυσοδεμένοι στὸ κέντρο τοῦ κελιοῦ τους. Φυλακίζονταν γυμνοὶ καὶ ξυπόλυτοι. Τὰ δελτία τροφίμων μειώνονταν κατὰ τὸ ἥμισυ. Ἀναγκάζονταν νὰ στέκονται ὄρθιοι μέσα στὸ σκοτάδι, στὸ κρύο καὶ τὴν πείνα, ἡμέρα καὶ νύχτα.
.             Μεταξὺ 1949 καὶ 1951, ἡ καταστροφὴ τῆς ἐλὶτ τῆς ρουμανικῆς κοινωνίας εἶχε σχεδὸν ὁλοκληρωθεῖ: διανοούμενοι, διπλωμάτες, ἱερεῖς, ἀξιωματοῦχοι, δικαστές, ἀστυνομικοί, καὶ πολιτικοί τοῦ «ἀστικοῦ καθεστῶτος τῶν γαιοκτημόνων» ἦταν στὴ φυλακή. Οἱ πιὸ ἐργατικοὶ ἀγρότες εἶχαν ἀπελαθεῖ σὲ στρατόπεδα καταναγκαστικῆς ἐργασίας. Συλλογικὰ καὶ ἀτομικά, εἶχαν ὅλοι τὴν ἔνδειξη “ἐχθροί τοῦ λαοῦ”. Τώρα αὐτὸ ποὺ ἔμενε νὰ ἐξολοθρευτεῖ ἦταν ἡ ἀπρόβλεπτη κοινωνικὴ δύναμη τῆς νεολαίας. Γιὰ αὐτὸ τὸ τελευταῖο, ἐφευρέθηκε τὸ “πείραμα τοῦ Πιτέστι” (ποὺ ὀνομάστηκε “ἐπανεκπαίδευση” ἀπὸ τὴν Σεκιουριτάτε). Οἱ πιὸ βάρβαρες μέθοδοι ψυχολογικῶν βασανιστηρίων ἐφαρμόστηκαν σὲ “ἀπείθαρχους” νέους κρατούμενους, μὲ σκοπὸ νὰ ταπεινώσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, νὰ κακοποιήσουν σωματικὰ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ νὰ βασανίσουν ψυχικὰ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, μὲ τὰ θύματα νὰ μετατρέπονται σὲ δήμιους. Κρατούμενοι βασανίστηκαν ἀπὸ τοὺς δικούς τους φίλους, ἀπὸ τοὺς συντρόφους τους στὸν πόνο. Ὁ σκοπός: ἡ «ἐπανεκπαίδευση» μέσα ἀπὸ τὴ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ καταστροφή, ὁ μετασχηματισμὸς τῶν νέων σὲ ἄθεους, σὲ καταδότες τῶν φίλων τους.

Παραδείγματα ψυχολογικῶν βασανιστηρίων:

α) Τὴ νύχτα τοῦ Πάσχα, οἱ φυλακισμένοι ποὺ ἀρνοῦνταν νὰ κάνουν μία συνολικὴ αὐτὸ-καταγγελία (νὰ ποῦν  ὅλα αὐτὰ ποὺ ὑποτίθεται ὅτι δὲν εἶχαν δηλωθεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἀνακρίσεων τῆς Σεκιουριτάτε) ἀναγκάζονταν νὰ πάρουν μία “Θεία Κοινωνία” ἀπὸ περιττώματα. β) ὅσους ἦταν ὕποπτοι ὅτι ἀπέκρυψαν πληροφορίες σχετικὰ μὲ τοὺς συμμετέχοντες σὲ ἀντικομμουνιστικὲς δράσεις, οἱ βασανιστὲς τοὺς ἔχωναν τὰ κεφάλια σὲ δοχεῖα γεμάτα οὖρα. γ) Οἱ φυλακισμένοι ἀναγκάζονταν νὰ φτύνουν στὸ στόμα τοῦ  ἀντικομμουνιστῆ ἡγέτη τους, προκειμένου νὰ τὸν ἀναγκάσουν νὰ τοὺς ἐκδικηθεῖ καὶ νὰ προβεῖ στὴν ἀποκάλυψή τους. δ) Τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, ἕνας κρατούμενος ἀναγκάζονταν νὰ ἀφοδεύσει σὲ μία “πάπια”, ποὺ συμβόλιζε τὴν Φάτνη τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ οἱ ἄλλοι πολιτικοὶ κρατούμενοι ἀναγκάζονταν νὰ γονατίσουν καὶ νὰ κάνουν τὸν σταυρό τους μπροστά της.
«Ἡ παραληρηματικὴ φαντασία τοῦ Turcanu [ὁ Eugen Turcanu (1925 – 1954), ἦταν ὁ ἀρχιβασανιστής, ἕνα τέρας πραγματικὸ] ἐξαπολύθηκε πάνω σὲ ὅλους, ὅταν εἶχε νὰ κάνει μὲ «μαθητὲς» ποὺ πίστευαν στὸν Θεὸ ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ μὴν ἀπαρνηθοῦν τὴν πίστη τους. Ἔτσι, ὁρισμένοι ἀπὸ αὐτοὺς ἔπρεπε νὰ «βαφτίζονται» κάθε πρωί: τὰ κεφάλια τους βυθίζονταν σὲ ἕνα κουβὰ μὲ οὖρα καὶ περιττώματα, ἐνῶ οἱ παρευρισκόμενοι ἔψελναν τὴν ἱεροτελεστία τοῦ βαπτίσματος. Αὐτὸ συνεχιζόταν μέχρι τὰ περιεχόμενα τοῦ κάδου νὰ ἀρχίζουν νὰ φουσκώνουν. Ὅταν ὁ δύστροπος κρατούμενος βρισκόταν στὸ σημεῖο τοῦ πνιγμοῦ, τὸν τραβοῦσαν ἐπάνω, τοῦ ἔδιναν μία σύντομη ἀνάπαυλα γιὰ νὰ ἀναπνεύσει καὶ στὴ συνέχεια τὸν βύθιζαν καὶ πάλι. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ “βαφτίζονταν”, στὸν ὁποῖο ἐφαρμόστηκε κατὰ συστηματικὸ αὐτὸ τὸ βασανιστήριο, ἀπέκτησε ἕνα αὐτόματο ἀντανακλαστικὸ ποὺ κράτησε γιὰ περίπου δύο μῆνες: Κάθε πρωὶ πήγαινε νὰ βυθίσει τὸ κεφάλι του στὸν κάδο, γιὰ νὰ διασκεδάσει τοὺς ἐπαν-εκπαιδευτές». – Virgil Ierunca, Ρουμάνος κριτικὸς λογοτεχνίας, δημοσιογράφος καὶ ποιητής..
.               Τελικά, ἡ πλειοψηφία αὐτῶν ποὺ «ἐπανεκπαιδευομένων» κατέληγε μὲ τὴν παραδοχὴ ὅτι ἀξίζουν κάθε εἴδους ἐξαθλίωση καὶ ὅτι θὰ μποροῦσαν ἐν μέρει νὰ ἀποκατασταθοῦν μόνο ἂν οἱ ἴδιοι γίνονταν βασανιστὲς τῶν νέων κρατουμένων. Ἂν ὑπῆρχε ὁ παραμικρὸς δισταγμός, ὑποβάλλονταν σὲ βασανιστήρια γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ.
.             Αὐτὴ ἡ διαβολικὴ λειτουργία τῆς ἀποπροσωποποίησης καὶ τῆς ἠθικῆς δολοφονίας ἄρχισε τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1949 στὶς φυλακὲς τοῦ Πιτέστι καὶ συνεχίστηκε, σὲ χαμηλότερη ἔνταση, στὴ φυλακὴ Gherla καὶ στὴ φυλακὴ Targu-Ocna. Τὸ πείραμα τοῦ Pitesti θεωρεῖται ὡς μοναδικὸ μέσα στὴν πληθώρα τῶν μεθόδων, γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου.

Ἡ φυλακὴ Gherla καὶ ὁ Paul Goma

.             Ἡ Gherla εἶναι πόλη τῆς Τρανσυλβανίας. Ἐκεῖ βρίσκεται ἡ ὁμώνυμη φυλακή. Τὴν δεκαετία τοῦ 1960 εἶχε μέχρι καὶ 15.000 κρατούμενους. Ἡ βασικὴ δομὴ τῆς φυλακῆς Gherla προῆλθε ἀπὸ τὸ φρούριο τῆς πόλης Gherla ἢ στὰ οὐγγρικὰ “Szamos-uj-var” ποὺ χτίστηκε γύρω στὸ 1540 ἀπὸ τὸν George Martinuzzi, ἀρχιεπίσκοπο, καρδινάλιο καὶ αὐτοκρατορικὸ ταμία τῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Ἀψβούργων .
.             Γιὰ τὸ τί γινόταν στὴ φυλακὴ Gherla ἔγραψε βιβλίο ὁ Ρουμάνος συγγραφέας, κομμουνιστής, ἀλλὰ καὶ γνωστὸς γιὰ τὶς δραστηριότητές του ὡς ἀντιφρονῶν τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος, Paul Goma.
.             Ὁ Παῦλος Γκόμα, ἔγινε τὸ 1977 πολιτικὸς πρόσφυγας καὶ σήμερα κατοικεῖ σήμερα στὴ Γαλλία. Στὸ Γκόμα τὰ τελευταία χρόνια δόθηκε ἡ κατηγορία τοῦ «ἀντισημίτη», διότι μετὰ τὸ 2000, ἐξέφρασε ἀπόψεις γιὰ τὸ Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τὸ Ὁλοκαύτωμα στὴ Ρουμανία καὶ τοὺς Ἑβραίους, ποὺ θεωρήθηκαν «ἀντισημιτικές». Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ γυναίκα τοῦ Γκόμα εἶναι ἑβραϊκῆς καταγωγῆς!
.             Ὁ Γκόμα γεννήθηκε τὸ 1935 στὸ χωριὸ Mana, ποὺ σήμερα εἶναι μέρος τῆς Δημοκρατίας τῆς Μολδαβίας. Οἱ γονεῖς του, Εὐφήμιος (1909-1967) καὶ Μαρία (1909-1974), ἦταν δάσκαλοι.
.             Μετὰ τὴν σοβιετικὴ κατοχὴ τῆς Βεσσαραβίας τὸ 1940, οἱ κομμουνιστὲς συνέλαβαν τὸν πατέρα τοῦ Γκόμα καὶ τὸν ἔστειλαν ἐξορία στὴ Σιβηρία. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1943, ὁ πατέρας του βρέθηκε μὲ τὴν οἰκογένειά του, ὡς αἰχμάλωτος πολέμου, στὸ «στρατόπεδο Νο 1 γιὰ τοὺς Σοβιετικοὺς αἰχμαλώτους», στὴ Slobozia, τῆς ἐπαρχίας Ialomita στὴ Ρουμανία.
.             Τὸν Μάιο τοῦ 1952, ὁ Γκόμα, ἐνῶ ἦταν μαθητής, τέθηκε ὑπὸ κράτηση γιὰ ὀκτὼ ἡμέρες ἀπὸ τὴ Σεκιουριτάτε, ἐπειδὴ μιλοῦσε στὴν τάξη γιὰ τοὺς Ρουμάνους ἀντι-κομμουνιστὲς ἀντάρτες καὶ ἐπειδὴ διατηροῦσε ἕνα κωδικοποιημένο προσωπικὸ ἡμερολόγιο. Τὸν Σεπτέμβριο-Ὀκτώβριο τοῦ ἴδιου ἔτους τὸν ἀπέκλεισαν ἀπὸ ὅλα τὰ σχολεῖα στὴ Ρουμανία.
.             Τὸ 1954 ἔγινε δεκτὸς στὴ Φιλοσοφικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βουκουρεστίου καὶ τὸ Νοέμβριο τοῦ 1956, ἔγινε μέρος τοῦ φοιτητικοῦ κινήματος τοῦ Βουκουρεστίου. Κατὰ τὴ διάρκεια ἑνὸς σεμιναρίου, διάβασε μέρη ἑνὸς μυθιστορήματος ποὺ εἶχε γραφτεῖ γιὰ ἕναν φοιτητὴ ὁ ὁποῖος ἐφτίαξε ἕνα κίνημα παρόμοιο μὲ ἐκεῖνο τῆς Οὐγγαρίας κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡρωικῆς Οὐγγρικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1956. Καταδικάστηκε σὲ δύο χρόνια φυλακὴ μὲ τὴν κατηγορία ὅτι προσπαθοῦσε νὰ ὀργανώσει μία ἀπεργία στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Βουκουρεστίου. Ἀφοῦ ἐξέτισε τὴν ποινὴ στὶς φυλακὲς Jilava καὶ Gherla στὴ συνέχεια τέθηκε σὲ κατ’ οἶκον περιορισμὸ στὸ χωριὸ Latesti μέχρι τὸ 1963.
.             Ὡς πρώην πολιτικὸς κρατούμενος, δὲν τοῦ ἐπετράπη νὰ συνεχίσει τὶς σπουδές του καὶ ἀναγκάστηκε νὰ δουλέψει σὲ χειρωνακτικὲς ἐργασίες μέχρι τὸ 1965, ποὺ εἰσήχθη ξανὰ ὡς πρωτοετὴς φοιτητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Βουκουρεστίου. Τὸ φθινόπωρο τοῦ 1967, κάτω ἀπὸ τὴν πίεση τῆς Σεκιουριτάτε, ἀναγκάστηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὶς σπουδές του. Τὸ 1968, παντρεύτηκε τὴν Ana Maria Navodaru. Ὁ γιός τους Φίλιππος- Ἱερώνυμος γεννήθηκε τὸ 1975. Στὰ τέλη τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1968, ὁ Γκόμα ἔγινε μέλος τοῦ ρουμανικοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος, σὲ μία πράξη ἀλληλεγγύης μὲ τὴ θέση ποὺ πῆρε ἡ Ρουμανία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς εἰσβολῆς στὴν Τσεχοσλοβακία τῶν δυνάμεων τοῦ Συμφώνου τῆς Βαρσοβίας (ἡ Ρουμανία τότε, δὲν ἔλαβε μέρος καταδικάζοντας τὴν εἰσβολή). Ἀρκετοὺς μῆνες ἀργότερα, ὁ Γκόμα ἐπιχείρησε νὰ ἐκδώσει τὸ μυθιστόρημα ‘Ostinato’ (μὲ βάση τὶς ἐμπειρίες του μὲ τὴ μυστικὴ ἀστυνομία), ἀλλὰ δὲν τοῦ ἐπετράπη ἀπὸ τοὺς λογοκριτές, ἀφοῦ ἕνας λογοκριτὴς «ἀναγνώρισε» ἕνα χαρακτήρα τοῦ βιβλίου ποὺ θύμιζε τὴν Ἕλενα Τσαουσέσκου. Ὡστόσο, τὸ μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε σὲ μετάφραση στὴ Δυτικὴ Γερμανία τὸ 1971, μὲ ἀποτέλεσμα, ὁ Γκόμα νὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὸ Κομμουνιστικὸ Κόμμα, ἂν καὶ ὁ ἴδιος ἀρνήθηκε νὰ παραιτηθεῖ.
.           Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1972, πῆρε τὴν ἄδεια νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴ Γαλλία, ὅπου ἔγραψε τὸ “Gherla”, ἕνα μυθιστόρημα μὲ βάση τὶς ἐμπειρίες του στὴ φυλακὴ Gherla. Τὸ βιβλίο αὐτό, ἐννοεῖται, ὅτι δὲν δημοσιεύτηκε στὴ Ρουμανία.
.           Ἀργότερα ἔγραψε μία ἐπιστολή, στὴν ὁποία ἔκανε ἔκκληση γιὰ σεβασμὸ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων στὴ Ρουμανία. Τὴν ἑπόμενη μέρα, ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι του δημιουργήθηκε ἕνας ἀστυνομικὸς κλοιός, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὑπογράψουν τὴν ἐπιστολή του. Οἱ ἀρχὲς προσπάθησαν νὰ πείσουν τὸν Γκόμα νὰ μεταναστεύσει, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἀρνήθηκε.
.           Στὶς 17 Φεβρουαρίου τοῦ 1977, ὁ Τσαουσέσκου ἔκανε μία ὁμιλία, στὴν ὁποία ἐπιτέθηκε στοὺς «προδότες τῆς χώρας», ἀναφερόμενος στὸν Γκόμα.
.           Μία ἑβδομάδα ἀργότερα, ἕνας πρώην μποξέρ, μπῆκε στὸ σπίτι τοῦ Goma καὶ τὸν ἔσπασε στὸ ξύλο. Οἱ ἐπιθέσεις ἐπαναλήφθηκαν τὴν ἑπόμενη ἡμέρα. Αὐτὸς ποὺ συνελήφθη ἦταν ὁ… Goma καὶ ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὴν Ἕνωση Συγγραφέων τῆς Ρουμανίας.
.           Στὶς 20, Νοεμβρίου τοῦ 1977, ὁ Γκόμα καὶ ἡ οἰκογένειά του ἔφυγαν ἀπὸ τὴ Ρουμανία καὶ πῆγαν ἐξορία στὴ Γαλλία.
.           Τὸ λογοτεχνικὸ ἔργο τοῦ Γκόμα ἀποτελεῖ μία “πειστικὴ καὶ τρομακτικὰ συναρπαστικὴ ἔκθεση μίας ὁλοκληρωτικῆς ἀπανθρωπιᾶς” ἀπὸ τὴν ὁποία, ἀκόμη καὶ ἡ ἐξορία δὲν ἀποτελοῦσε ἐγγύηση γιὰ ἀσφαλὲς καταφύγιο.
.           Γιὰ τὸν Γκόμα καὶ τὴν φρίκη ποὺ γνώρισε στὶς κομμουνιστικὲς φυλακές, γράφει στὸ ἀποκαλυπτικὸ βιβλίο του «Ὁ Ἄγνωστος Μὰρξ» (ἀγγλικὸς τίτλος: “Was Karl Marx A Satanist”? ἢ “Marx and Satan”), ὁ ἑβραϊκῆς καταγωγῆς Ρουμάνος προτεστάντης πάστορας Richard Wurmbrand (ἱδρυτὴς ἀργότερα τῆς ὀργάνωσης “Voice of the Martyrs”) ὁ ὁποῖος ἐπίσης, ὑπέφερε γιὰ τὴν πίστη του στὶς κομμουνιστικὲς φυλακὲς. (Πιὸ γνωστό του βιβλίο “Βασανισμένοι Γιὰ Τὸν Χριστό”):
.                 Τὸ νὰ συλλάβουν οἱ κομμουνιστὲς ἱερεῖς καὶ πάστορες σὰν «ἀντιεπαναστατικοὺς» μπορῶ νὰ τὸ καταλάβω. Γιατί ὅμως νὰ τοὺς ὑποχρεώνουν νὰ κάνουν τὴ Θεία Κοινωνία μὲ περιττώματα καὶ οὖρα στὶς Ρουμανικὲς φυλακὲς τοῦ Piteshti; Γιατί οἱ Χριστιανοὶ βασανίζονταν γιὰ νὰ μεταλάβουν αὐτὲς τὶς ἀκαθαρσίες σὰν Θεία Μετάληψη; (I. Cirja « Ἐπιστροφὴ ἀπ’ τὴν Κόλαση», καὶ D. Bacu «Piteshti»). Γιατί ὁ Ρουμάνος Ὀρθόδοξος ἱερέας Roman Braga, φυλακισμένος ἀπ’ τοὺς κομμουνιστὲς ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ὑπέφερε τὸ ξερίζωμα τῶν δοντιῶν του ἕνα – ἕνα μὲ σιδερένιο ἐργαλεῖο γιὰ νὰ ὑποχρεωθεῖ νὰ βλασφημήσει; Οἱ κομμουνιστὲς ἐξήγησαν σ’ αὐτόν, ὅπως καὶ σ’ ἄλλους: «Ἐὰν σᾶς σκοτώσουμε ἐσᾶς τοὺς Χριστιανούς, θὰ πᾶτε στὸν Οὐρανό. Ἀλλὰ δὲν θέλουμε νὰ στεφανωθεῖτε σὰν μάρτυρες. Πρέπει πρῶτα νὰ καταραστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ μετὰ νὰ πᾶτε στὴν κόλαση».
.           Ὁ  Ρουμάνος κομμουνιστὴς συγγραφέας Paul Goma, φυλακισμένος ἀπ’ τοὺς ἴδιους τοὺς συντρόφους του, περιγράφει στὸ βιβλίο τοῦ «Gerla» (Gallimard, Γαλλία) μερικὰ βασανιστήρια ποὺ ἐπινόησαν οἱ κομμουνιστὲς γιὰ τοὺς χριστιανούς. Ἀνάγκαζαν ἕνα πολὺ θρῆσκο φυλακισμένο νὰ «βαφτίζεται» καθημερινὰ βάζοντας τὸ κεφάλι του σ’ ἕνα βαρέλι ὅπου οἱ φυλακισμένοι ἔκαναν τὶς ἀνάγκες τους, καὶ στὸ μεταξὺ ὑποχρέωναν τοὺς ἄλλους φυλακισμένους νὰ ψάλλουν τὴν ἀκολουθία τοῦ βαφτίσματος. Στὶς διάφορες γιορτές, καὶ ἰδιαίτερα τὴ Σαρακοστή, ὀργάνωναν βλάσφημες λειτουργίες. Ἕνας φυλακισμένος ντυνόταν μ’ ἕνα φόρεμα πασαλειμμένο μὲ περιττώματα, ἔχοντας στὸ λαιμό του ἀντὶ γιὰ τὸ σταυρὸ ἕνα φαλλό, φτιαγμένο ἀπὸ ἕνα μίγμα ἀπὸ ψωμὶ καὶ ἐντομοκτόνο. Ὅλοι οἱ φυλακισμένοι ἔπρεπε νὰ τὸν φιλήσουν καὶ νὰ ποῦν τὸ ἱερὸ τροπάριο τῶν Ὀρθόδοξων «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν».
.           Τέτοια πράγματα γινόντουσαν τουλάχιστο δύο χρόνια μὲ πλήρη ἐπίγνωση τῶν κορυφαίων ἀρχηγῶν τοῦ κόμματος.

Καὶ σημειώνει:

.           Οἱ μαρξιστὲς ὑποτίθεται ὅτι εἶναι ἄθεοι ποὺ δὲν πιστεύουν σὲ παράδεισο καὶ κόλαση. Σ’ ἐκεῖνες ὅμως τὶς ἐξαιρετικὲς περιστάσεις ὁ Μαρξισμὸς ἔβγαλε τὴν ἀθεϊστικὴ μάσκα του, ἀποκαλύπτοντας τὸ ἀληθινό του πρόσωπο, ποὺ εἶναι ὁ Σατανισμός. Οἱ κομμουνιστικοὶ διωγμοὶ ἐνάντια στὴν θρησκεία μποροῦν νὰ ἔχουν μία ἀνθρώπινη ἐξήγηση. Ἡ μανία καὶ ἡ λύσσα αὐτῶν τῶν διωγμῶν πέρα ἀπὸ κάθε λογικὸ ὅριο εἶναι σατανική.

 

 

ΠΗΓΗ: redskywarning.blogspot.gr

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος) «. Ἄμυνα εἶναι ἡ προσευχή, ἄμυνα εἶναι νὰ μὴν βλέπουμε στὴν τηλεόραση ἐκπομπὲς καὶ σίριαλ ποὺ δὲν ταιριάζουν στὸ ἦθος μας, στὴν Παράδοσή μας. Ἄμυνα εἶναι νὰ μὴν ὑποκύπτουμε στὸν καταναλωτισμό, στὰ ὅσα μᾶς ἐπιβάλλει ἡ προπαγάνδα. Ἄμυνα εἶναι, παρὰ τὶς δυσκολίες, νὰ συνεχίζουμε νὰ ζοῦμε ὡς ἄνθρωποι, καὶ ὄχι ὡς ρομπότ».

Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ στὴν ἐποχὴ τῆς παγκοσμιοποίησης

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.               Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ σὲ κάθε ἐποχὴ εἶναι δύσκολη καὶ γεμάτη θλίψεις. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. ιϛ´ 33). Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στοὺς Ρωμαίους καὶ σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς νὰ ὑπομένουν τὶς θλίψεις (Ρωμ. ιβ´ 12). Θλίψεις λοιπόν, διωγμοὺς καὶ δοκιμασίες γνώρισαν οἱ Χριστιανοὶ σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ὅμως ἡ ἐποχή μας, ἐποχὴ τῆς παγκοσμιοποίησης, ἔχει τὶς ἰδιαιτερότητές της, σὲ σχέση μὲ τὶς προηγούμενες.
.          Τὴ σύγχρονη κοινωνία ὁ Ὀρθόδοξος Ἀμερικανὸς καθηγητὴς Φιλοσοφίας τῆς Ἰατρικῆς Τρίστραμ Ἔνγκελχαρντ τὴν χαρακτηρίζει «μεταχριστιανικὴ καὶ νεοπαγανιστικὴ» (Η. Tristram Engelhardt, Jr «Τὰ θεμέλια τῆς Βιοηθικῆς – Μία Χριστιανικὴ θεώρηση», ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα, 2007, σελ. 470). Καὶ προσθέτει:
.             «Οἱ Χριστιανοὶ θὰ χρειαστεῖ νὰ μάθουν νὰ ζοῦν χριστιανικὰ σ᾽ ἕνα κόσμο ποὺ γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἐχθρικὸς πρὸς τὸν δικό τους τρόπο ζωῆς. Δὲν εἶναι μόνον ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς ἀποκαθηλώνεται καὶ ἀμφισβητοῦνται οἱ παραδοσιακὲς κοινωνικὲς δομές… Ἡ Ὀρθοδοξία βρίσκεται περικυκλωμένη ἀπὸ μία κουλτούρα, ἡ ὁποία, ἀκόμη κι ὅταν εἶναι κατ’ ἐπίφασιν χριστιανική, εἶναι παγανιστική… Ἡ σύγχρονη νεο-εἰδωλολατρία εἶναι κατὰ τρόπο συγκεκριμένο καὶ συνειδητὸ μεταχριστιανική. Θέλει νὰ παραμερίσει τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι οἱ Χριστιανοὶ βρίσκονται σὲ μία κοινωνία ποὺ τείνει νὰ ἐντάξει τοὺς ἴδιους καὶ τὰ παιδιά τους σὲ ἕνα κοσμοπολίτικο ἦθος, ποὺ ἐπηρεάζει ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς. Ὅταν ἀντιστέκονται, θεωροῦνται “δυσανεκτικοί”, ἀκραῖοι καὶ ἀντίθετοι μὲ τὸν πυρήνα ἀξιῶν ποὺ διαμορφώνουν τὴν κυρίαρχη κουλτούρα».
.         Στὴν Ἑλλάδα φορέας τοῦ πνεύματος τῆς παγκοσμιοποίησης εἶναι ὁ «σημιτισμός», ἡ ἰδεολογία ποὺ εἰσήγαγε ὁ πρ. πρωθυπουργὸς Κώστας Σημίτης. Τὴν ὀνομάζει «ἐκσυγχρονισμὸ» καὶ τὴν καταγράφει στὸ βιβλίο του «Πολιτικὴ γιὰ μία δημιουργικὴ Ἑλλάδα» (ἐκδ. Πόλις, Ἀθήνα, 2005). Ἐπεδίωξε νὰ τὸν περάσει καὶ σὲ σημαντικὸ βαθμὸ τὸ πέτυχε σὲ πολλοὺς τομεῖς, καὶ ἰδιαίτερα στοὺς πιὸ εὐαίσθητους, ὅπως εἶναι ἡ Παιδεία, ἡ σχέση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν κοινωνία, τὰ ζητήματα τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς βιοηθικῆς. Γράφει στὸ ἀναφερθὲν βιβλίο του: «Τὸ ζήτημα γιὰ νὰ ἡττηθοῦν οἱ συντηρητικὲς νοοτροπίες εἶναι ἡ δυνατότητα τῶν προοδευτικῶν δυνάμεων νὰ διατυπώσουν τὰ προβλήματα τῆς παγκοσμιοποίησης μὲ οἰκουμενικοὺς ὅρους καὶ ὄχι στενὰ ἑλληνικούς. Νὰ περιγράψουν δηλαδὴ τὶς ἀγωνίες τῆς νέας ἐποχῆς μὲ κώδικες ποὺ ἀναφέρονται σὲ οἰκουμενικὲς ἀξίες. Νὰ δείξουν τὸ δρόμο τῆς ἀντιμετώπισης τῶν προβλημάτων στὴν πολυεπίπεδη σημερινὴ πραγματικότητα» (σελ. 551). Μὲ ἄλλα λόγια κατάργηση κάθε ἑλληνικῆς ἀξίας καὶ προώθηση τῶν ἐπιβαλλομένων ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Γῆς ὡς «οἰκουμενικῶν ἀξιῶν», ὅπως εἶναι λ.χ. ὁ κοσμοπολιτισμός, ὁ γάμος τῶν ὁμοφύλων, ἡ κατάργηση τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας, ἡ θανάτωση ἐμβρύων καὶ ἀνήμπορων γερόντων… Καὶ βεβαίως τίθεται τὸ ἐρώτημα ἂν ὁ κ. Σημίτης θεωρεῖ ὅτι ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν εἶναι οἰκουμενική, ὅπως ἐπίσης ὅτι εἶναι περιττὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ἡ διαχρονικὴ ἑλληνικὴ γραμματεία.
.           Ἐπὶ τῆς ἀπορρόφησης τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας στὴν παγκοσμιοποίηση, τὴν ὁποία δὲν τὴν θεωρεῖ μόνο ὡς μία πραγματικότητα, ἀλλὰ τὴν ἐξιδανικεύει, ὁ κ. Σημίτης σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ ἰδίου βιβλίου τοῦ γράφει: «Ἡ σημερινὴ ἐποχὴ τῆς παγκοσμιοποίησης ἐπιβάλλει νὰ σκεφτόμαστε τὸν πολιτισμὸ μὲ κριτήρια τὶς πανανθρώπινες ἀνάγκες, δηλαδὴ οἰκουμενικά. Καὶ αὐτὴ ἡ διάσταση τῆς παγκοσμιοποίησης, ἡ διάσταση τῆς οἰκουμενικότητας, μία διάσταση ποὺ πάντοτε ἔκανε σημαία του ὁ οὑμανισμὸς καὶ ἡ δημοκρατικὴ Ἀριστερά, εἶναι θετική, ἀπελευθερωτική, προοδευτικὴ» (Σελ. 623. Σημ. Οἱ ὑπογραμμίσεις τοῦ ὑπογράφοντος τὸ ἄρθρο). Ἡ νοοτροπία αὐτὴ τοῦ κοσμοπολιτισμοῦ ἔχει ἐπίδραση σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς πνευματικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τῶν Ἑλλήνων. Ἀποτέλεσμα, ὅταν μιλάει κάποιος γιὰ Πατρίδα, Ὀρθοδοξία, Οἰκογένεια, γιὰ διαχρονικὲς δηλαδὴ Ἀξίες, νὰ θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός.
.       Στὴν ἀρχὴ ἡ παγκοσμιοποίηση παρουσιάστηκε ὅτι διευκολύνει τὴν ἐλεύθερη ἀνταλλαγὴ ἀγαθῶν καὶ ὑπηρεσιῶν σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀποδεικνύεται ὅμως στὴν πράξη ὅτι εἶναι μία ἰδεολογία, ποὺ ἐκφράζει τὸν ἰδεολογικὸ ἰμπεριαλισμὸ τῶν Δυτικῶν ἰσχυρῶν κρατῶν τῆς Γῆς.
.             Μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ ἐπικρατεῖ ἀπολύτως ἡ οἰκονομία τῆς ἀγορᾶς. Στὸ οἰκονομικὸ πεδίο οἱ λεγόμενες «σοσιαλιστικές», «προοδευτικές», «ἀριστερὲς» ἢ «ἐκσυγχρονιστικὲς» κυβερνήσεις δὲν διαφέρουν σὲ τίποτε πλέον ἀπὸ τὶς χαρακτηριζόμενες «συντηρητικές», «φιλελεύθερες», ἢ «κεντροδεξιὲς κυβερνήσεις». Εἶναι οἱ παγκόσμιοι οἰκονομικοὶ παράγοντες καὶ οἱ ἄτεγκτες καὶ μὲ νοοτροπία γερακιοῦ ἀγορὲς ποὺ ἐπιβάλλουν τὴ διαχείριση τῶν οἰκονομικῶν στὴν κάθε κυβέρνηση. Ἡ διαφορὰ τῶν «προοδευτικῶν» κυβερνήσεων ἀπὸ τὶς «συντηρητικὲς» εἶναι μόνο στὸ ὅτι βλέπουν τὴ ζωή, τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία μὲ ἡδονιστικὸ καὶ ὠφελιμιστικὸ τρόπο καὶ στὸ ὅτι ἀκολουθοῦν πολιτικὴ ποὺ περιθωριοποιεῖ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἐπιβάλλει τὴν ἀθεΐα. Ὅμως καὶ αὐτὴ ἡ διαφορὰ τείνει νὰ ἐκλείψει, ἀφοῦ καὶ οἱ «συντηρητικοὶ» πολιτικοὶ προσχωροῦν πλέον στὶς περὶ Ἐκκλησίας, Ἠθικῆς καὶ Βιοηθικῆς ἀντιλήψεις τῶν «προοδευτικῶν». Στὴν Ἑλλάδα λ.χ. προωθεῖται ἀπὸ τὴ «συντηρητικὴ» κυβέρνηση ἡ ἐπέκταση τοῦ συμφώνου συμβίωσης στοὺς ὁμοφυλόφιλους καὶ ὁ νόμος γιὰ τὴν γενετικὴ τεχνολογία ἐξυπηρετεῖ ἀνεξέλεγκτα τὴν ἐμπορευματοποίηση τῆς ἀρχῆς τῆς ζωῆς ….
.       Τὸ κίνημα τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» στὰ ἐθνικά, ἠθικά, κοινωνικὰ καὶ βιοηθικὰ ζητήματα, ὡς χειραγωγὸς πρὸς τὴν ἰδεολογία τῆς παγκοσμιοποίησης, φυσικὰ δὲν εἶναι ἑλληνικὸ φαινόμενο. Ἡ πίεση ἀσκεῖται σὲ ὅλες τὶς λεγόμενες χριστιανικὲς χῶρες τῆς Δύσης νὰ ἀλλάξουν τοὺς Νόμους τους, ποὺ ἀφοροῦν στὴν οἰκογένεια, στὴ σχέση τῶν δύο φύλων, στὴ γέννηση καὶ στὸν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ καταργηθοῦν τὰ φυσικὰ καὶ ἠθικὰ δεδομένα, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς ἐπιπτώσεις ποὺ ἔχει αὐτὴ ἡ κατάργηση. Ὁ «ἐκσυγχρονισμὸς» μόνο γκρεμίζει, δὲν ἔχει καμία θετικὴ πρόταση. Στὴν παραζάλη τοῦ ἑωσφορικοῦ ἐγωισμοῦ οἱ ἐπιπτώσεις παραγνωρίζονται καὶ οἱ προτάσεις ξεχνιοῦνται… Οἱ ἀντιδράσεις βεβαίως στὴν δημιουργούμενη κατάσταση δὲν λείπουν. Λ.χ. ἀντίδραση στὰ μεγάλα ἀπρόσωπα πολιτικὰ σύνολα εἶναι τὰ ἐθνικιστικὰ κινήματα καὶ οἱ ἀποσχιστικὲς τάσεις ἐθνοτήτων καὶ ἀντίδραση στὴν βίαιη περιθωριοποίηση τοῦ Χριστιανισμοῦ στὶς Δυτικὲς κοινωνίες, ἡ αὔξηση τῆς δυναμικῆς παρουσίας τοῦ Ἰσλὰμ σ’ αὐτὲς καὶ ἡ διείσδυση ἀπάνθρωπων σεκτῶν. Ἐπίσης σὲ κράτη, ὅπως ἡ Γαλλία, ἡ Ἱσπανία καὶ ἡ Ἰταλία, ἔχουν δημιουργηθεῖ ἰσχυροὶ κοινωνικοὶ πυρῆνες, ποὺ ἀντιδροῦν στὴν ἐπιχείρηση κατάργησης τῆς παραδοσιακῆς οἰκογένειας καὶ στὶς δολοφονίες τῶν ἐμβρύων. Δυστυχῶς στὴν Ἑλλάδα οἱ πυρῆνες ἀντίδρασης εἶναι λίγοι καὶ χωρὶς στεντόρια φωνὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀντιδρᾶ μὲ μόνο ἀποστολὴ Ἐγκυκλίων…

.           Ἡ δικιά μας ἡ ζωὴ σ’ αὐτὴ τὴν ἀπάνθρωπη ἰδεολογικὴ καταιγίδα ποὺ ζοῦμε πῶς μπορεῖ νὰ διαμορφωθεῖ;
.           Πρῶτον νὰ ἔχουμε ἀκλόνητη καὶ ζέουσα Πίστη. Χωρὶς Πίστη στὸν νικητὴ τοῦ θανάτου Θεάνθρωπο Ἰησοῦ εἴμαστε ἕνα φτερὸ στὸν θυελλώδη ἄνεμο.
.         Δεύτερον νὰ ἔχουμε ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ στὸν συνάνθρωπο. Ἀγάπη ποὺ «πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει». (Α´ Κορ. ιγ´ 7).
.           Τρίτον νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι γιὰ τὴν μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριό μας ἐνώπιον «ἡγεμόνων καὶ βασιλέων» (Μάρκ. ιγ´ 9). Εἶναι συγκλονιστικὸ τὸ παράδειγμα τῶν νέων Χριστιανῶν μαρτύρων στὴ Συρία καὶ στὸ Ἰράκ. Ὅταν βρέθηκαν ἀπὸ τοὺς ἰσλαμιστὲς μπρὸς στὸ δίλημμα νὰ ἀλλαξοπιστήσουν ἢ νὰ πεθάνουν προτίμησαν τὸν θάνατο ἀπὸ τὸ νὰ ἀσπαστοῦν τὸ Ἰσλάμ. Μαρτυρία εἶναι κάθε πράξη ποὺ κηρύσσει Χριστό, Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστημένο.
.             Τέταρτο εἶναι ἡ ἄμυνα καὶ ἡ προάσπιση τῆς Πίστης μας, τῶν Ἀρχῶν μας, τῆς Παράδοσής μας, τῆς Πατρίδας μας. Σαφὲς παράδειγμα αὐτῆς τῆς ἄμυνας ἔναντι τῆς ἐπίθεσης τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» ἦταν τὰ δύο συλλαλητήρια τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὶς ταυτότητες, ποὺ ἂν καὶ πολεμήθηκαν ἀπὸ τὴν ἐκσυγχρονιστικὴ ἐξουσία καὶ ὑπονομεύθηκαν ἐκ τῶν ἔσω – γιατί καὶ ἡ Ἐκκλησία ἔχει διαβρωθεῖ ἀπὸ τὸν ἐκσυγχρονισμό– ἦταν μία πράξη ἀντίστασης στὴν ἀλλοτρίωση τῆς συνείδησής μας, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν.
.           Ἄμυνα εἶναι ἡ προσευχή, ἄμυνα εἶναι νὰ μὴν βλέπουμε στὴν τηλεόραση ἐκπομπὲς καὶ σίριαλ ποὺ δὲν ταιριάζουν στὸ ἦθος μας, στὴν Παράδοσή μας. Ἄμυνα εἶναι νὰ μὴν ὑποκύπτουμε στὸν καταναλωτισμό, στὰ ὅσα μᾶς ἐπιβάλλει ἡ προπαγάνδα. Ἄμυνα εἶναι, παρὰ τὶς δυσκολίες, νὰ συνεχίζουμε νὰ ζοῦμε ὡς ἄνθρωποι, καὶ ὄχι ὡς ρομπότ.
.             Πέμπτο καὶ τελευταῖο εἶναι νὰ μὴν ὑπάρχει ἡμέρα ποὺ νὰ μὴν διδάσκουμε τὸν συνάνθρωπό μας, νὰ μὴν μεταλαμπαδεύουμε στοὺς νεότερους τὰ ὅσα παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς γονεῖς καὶ παπποῦδες καὶ γιαγιάδες μας. Καὶ δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς δάσκαλος γιὰ νὰ πεῖ δύο λόγια ποὺ θὰ μείνουν στὰ παιδιὰ καὶ στὰ ἐγγόνια του. Κυρίως τὸ παράδειγμά του μετράει καὶ μιλάει στὶς ψυχές τους.

.             Γιὰ νὰ περάσει ἡ παγκοσμιοποίηση καλλιεργοῦνται διάφοροι μύθοι. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι πὼς αὐτὴ ὁδηγεῖ τὰ κράτη στὴν ἀνάπτυξη, στὴν εὐημερία. Ἡ χώρα μας ζεῖ αὐτὴ τὴν «εὐημερία». Ὅμως καὶ γιὰ τὶς ἄλλες χῶρες, κυρίως τὶς ὑπὸ ἀνάπτυξη, ὁ Ὀσβάλντο Ντὲ Ριβέρο, πρέσβυς τοῦ Περοὺ στὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ἐμπορίου, ἀποκαλύπτει πὼς «μετὰ ἀπὸ πενήντα χρόνια θεωριῶν καὶ πολιτικῶν ἀνάπτυξης τὸ πραγματικὸ ἐθνικὸ εἰσόδημα σὲ περισσότερες ἀπὸ 70 χῶρες εἶναι μικρότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἦταν πρὶν ἀπὸ 20 χρόνια». (Oswaldo de Rivero “Le mythe du development”, Ed. Enjeux Planete, Paris, 2003, p.223). Ἐπίσης κατὰ τὸν Λάρυ Ρέϊ, καθηγητὴ κοινωνιολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κέντ, τὸ 20% τῶν πλουσιοτέρων χωρῶν στὸν κόσμο διαθέτει τὸ 80% τοῦ παγκόσμιου πλούτου, ἐνῶ τὸ 20% τῶν πτωχότερων χωρῶν κατέχει μόνο τὸ 1%! (Larry Ray “Globalization and everyday life”, Routledge, London, 2007, p. 143).
.           Ὁ δεύτερος μύθος εἶναι αὐτὸς τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος. Οἱ ΗΠΑ, χώρα ποὺ κυρίως προωθεῖ τὴν παγκοσμιοποίηση, δὲν δέχεται νὰ περιορίσει σημαντικά τοὺς ρύπους ποὺ ἐκπέμπει στὴν ἀτμόσφαιρα.
.           Ὁ τρίτος μύθος εἶναι πὼς ἡ κατάργηση τῶν Χριστιανικῶν Ἀρχῶν καὶ Ἀξιῶν ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν Ἐλευθερία, στὴν Αὐτονομία καὶ στὴν Εὐτυχία. Ἀντίθετα, πρόκειται γιὰ ὑποδούλωση στὰ πάθη καὶ στὰ ἔνστικτα καὶ γιὰ ἀπόλυτη ἐξάρτηση ἀπὸ αὐτά, μὲ ὀδυνηρὲς συνέπειες γιὰ τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων. Θεμελιώδης Ἀρχὴ τῆς Ἀνθρώπινης Ζωῆς εἶναι πὼς ἡ παραβίαση τῶν φυσικῶν νόμων καὶ τῶν ἠθικῶν κανόνων προκαλεῖ φθορὰ καὶ κινδύνους γιὰ τὴ ζωή τους.
.         Οἱ ἄνθρωποι καὶ εἰδικότερα οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν περάσει πολλὲς μπόρες στὰ 2000 χρόνια τῆς παρουσίας τους στὴ Γῆ. Τώρα περνοῦν ἄλλη μία. Εἶναι πιὸ ὕπουλη, πιὸ δόλια ἀπὸ τὶς προηγούμενες καὶ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς λογικοκρατίας, τῆς αὐτονόμησης ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοῦ ἡδονισμοῦ στὴ Δύση, κατὰ τοὺς τελευταίους τρεῖς αἰῶνες. Ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος εἶναι αἰχμάλωτος τῶν παθῶν του, ἀλλὰ πιστεύει πὼς ἔτσι ζεῖ ἐλεύθερα… Ἰσχύει αὐτὸ ποὺ ἔγραψε ὁ Ντοστογιέφσκι στὸ Ἡμερολόγιό του: Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς εἶναι ἁμαρτωλός, γεμάτος πάθη καὶ ἀδυναμίες, ἀλλὰ τὰ ξέρει καὶ τὰ ὁμολογεῖ. Ὁ Δυτικὸς ἄνθρωπος εἶναι γεμάτος πάθη καὶ ἀδυναμίες, ἀλλὰ τὰ βαφτίζει ἀρετές, τὰ ἀνάγει σὲ κανόνες ζωῆς καὶ τὰ ἐπιβάλλει στοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ὡς «ἐκσυγχρονισμό»…
.       Λόγῳ τοῦ πάθους τοῦ ἐγωισμοῦ του ὁ Δυτικὸς ἄνθρωπος δὲν ἀνέχεται διαφοροποιήσεις ἀπὸ τὴ δική του ἀντίληψη γιὰ τὴ ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐπιδιώκει νὰ παύσει νὰ ὑπάρχει ἡ Ὀρθόδοξη ἀντίληψη, ὡς «παρωχημένη» καὶ «μεσαιωνική». Αὐτὴ εἶναι μία δυσκολία γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ὀρθοδόξους στὴν πνευματικὴ ἄμυνά τους – ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει μάθει νὰ ἀμύνεται στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἔναντι Ἀνατολῆς καὶ Δύσης… Ἐπὶ πλέον δυσκολία ὑπάρχει γιὰ τοὺς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους, ποὺ εἴμαστε λίγοι καί, κατὰ τὴν κοσμικὴ ἀντίληψη, ἀδύνατοι. Ὅμως πρέπει, ὀφείλουμε νὰ ἀμυνθοῦμε, καὶ νὰ ἔχουμε θάρρος καὶ Πίστη στὸν Χριστό, ποὺ μᾶς τονίζει «θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς διαβεβαιώνει «ὅτι πᾶν τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Θεοῦ νικᾶ τὸν κόσμον» (Α´ Ἰωάν. ε´ 4).-

 

Βιβλιογραφία  

Ἀλμπάνης Β. Εὐστράτιος «Παγκοσμιοποίηση», ἐκδ. Τροχαλία, Ἀθήνα, 1998.

Γκενὸν Ρενὲ «Ἡ κρίση τοῦ σύγχρονου κόσμου», ἐκδ. «Δωδώνη», Ἀθήνα, 1980.

Ποιὰ Παγκοσμιοποίηση; Συλλογικὸς Τόμος, ἐκδ. Ἑξάντας, Ἀθήνα, 2005.

Badre Bertrand, Chalmin Philippe, Tissot Nicolas “La mondialisation a-t-elle une ame? Morale, Spiritualités, et Vie des Affaires”, Economica, Paris, 1998.

Brzezinski Zbigniew “The Grand Chessboard – American Primacy and its geostrategic imperatives”, Basic Books, New York, 1997.

Engelhardt, Jr, H. Tristram, “The foundation of Christian Bioethics”, Swets & Zeitlinger, Ed. Lisse, 2000. Τὸ 2007 ἐκδίδεται στὰ ἑλληνικά, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἁρμός.

Ferguson Niall “The great degeneration”, Ed. Allen Lane, an imprint Penguin Books, London, 2012.

Gigantes Philippe “Ἐξουσία καὶ ἀπληστία – Μία σύντομη ἱστορία τοῦ κόσμου”, ‘eκδ. Α. Α. Λιβάνη, 2004.

Giorello Giulio “Di nessuna chiesa – La liberta del laico”, Ed. Cortina Raffaello, Milano, 2005.

Iannuzzi Raffaele “I suicidio della modernita”, Ed. Cantagalli, Siena, 2008.

Kah H. Gary “En route to global occupation”, Huntington House Publishers, New York, 1992.

Leclerc Gerard “La mondialisation culturelle”, PUF, Paris, 2000.

Malherbe Michel “Les cultures de l’ humanite”, Editions du Rocher, 2000.

Mooney Annabelle and Evans Betsy “Globalization- The key concepts”, Ed. Routledge, London and New York, 2007.

O’ Meara Patrick-Mehlinger D. Howard-Krain Matthew “Globalization and the challenges of a New Century”, Indiana University Press, Bloomington, 2000.

Ray Larry “Globalization and everyday life”, Routledge, London and New York, 2007.

Rivero de Oswaldo “Le mythe du developpement”, Enjeux Planete, Paris, 2003.

«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ» (Ὁ ἀντιχριστιανικὸς διωγμὸς βρίσκεται σὲ ἕνα θανάσιμο τρίγωνο: τὰ θύματα εἶναι πολὺ χριστιανοί, γιὰ νὰ ἐνδιαφέρουν τὶς ἀριστερὲς συνειδήσεις καὶ πολὺ ξένοι, γιὰ νὰ ἐνδιαφέρουν τὶς συνειδήσεις τῆς δεξιᾶς).

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: Η ΠΙΟ ΔΙΩΚΟΜΕΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
200.000.000 XΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ

Πορφύρης Δ./ Σταφυλᾶ Π.

.               Ἕνα βιβλίο κατηγορητήριο 800 σελίδων (Le livre noir de la condition des chretiens dans le monde) «Τὸ Μαῦρο βιβλίο τῆς κατάστασης τῶν χριστιανῶν μέσα στὸν κόσμο» γράφτηκε ἀπὸ 70 Γάλλους καὶ λοιπῶν ἐθνικοτήτων ἱστορικούς, εἰδήμονες, δημοσιογράφους, κληρικούς, ἐκπροσώπους ΜΚΟ καὶ κυκλοφόρησε στὴν Γαλλία στὶς 23 Ὀκτωβρίου ἀπὸ τὸν ἐκδοτικὸ οἶκο XO. Ἤδη ἔχει δρομολογηθεῖ ἡ μετάφρασή του σὲ πολυάριθμες χῶρες. Ἐμπεριέχει στατιστικά, μαρτυρίες, ἀναλύσεις. Πρόκειται γιὰ ἕνα συλλογικὸ ἔργο ὑπὸ τὴν διεύθυνση τῶν Jean-Michel di Falco, Timothy Radcliffe καὶ Andrea Ricardi ποὺ συντόνισε ὁ Samuel Lieven.
.               Οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἔργου ἀναφέρουν ὅτι 150 μὲ 200 ἑκατομύρια χριστιανοὶ εἶναι θύματα διακρίσεων σὲ 140 χῶρες καὶ ἡ χριστιανικὴ θρησκεία εἶναι ἡ πιὸ διωκόμενη θρησκεία στὸν κόσμο.
.               Πρὶν ἀπὸ τὸν πόλεμο τοῦ Κόλπου τὸ 1991 στὸ Ἰρὰκ ὑπῆρχαν 1,5 ἑκατ. χριστιανοί. Μετὰ τὴν ἀμερικανοβρετανικὴ ἐπέμβαση τὸ 2003 καὶ τὸ χάος ποὺ διαδέχθηκε τὴν πτώση τοῦ Sadam Hussein, καὶ τὴν ἄνοδο τῆς al-Qaida καὶ τῆς Daech δὲν ἀπέμειναν παρὰ 200.000. Ἀλλὰ καὶ γύρω ἀπὸ τὸ Ἰρὰκ ὑποφέρουν οἱ Σύριοι χριστιανοί, οἱ κόπτες ἀκόμη καὶ οἱ Παλαιστίνιοι χριστιανοί. Στὴν ὑποσαχάρια Ἀφρικὴ σὲ Νιγηρία, Σουδάν, Κογκὸ ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες χῶρες τῆς ἀφρικανικῆς ἠπείρου ἀμέτρητες ἐκκλησίες κάηκαν, ἱερεῖς καὶ μοναχοὶ χτυπήθηκαν, ἀπήχθησαν, ἐξαφανίστηκαν ἢ δολοφονήθηκαν.
.               Στὴν Ἀφρικὴ ἡ σουνιτικὴ ἰσλαμιστικὴ γουαχαμπίτικη ὀργάνωση Boko Aram κατέσφαξε ὁλόκληρα χωριὰ στὴ Νιγηρία καὶ εὐθύνεται γιὰ τὸν θάνατο 3.000 ἀνθρώπων σὲ 5 χρόνια. Στὸ Σουδὰν μετὰ ἀπὸ ἕναν καταστροφικὸ ἐμφύλιο 35 χρόνων σκοτώθηκαν 2 ἑκατομύρια χριστιανοὶ καὶ μουσουλμάνοι. Μετὰ τὴν ἀπόσχιση τοῦ χριστιανικοῦ καὶ ἀνιμιστικοῦ Νότου, ποὺ τὸ 2011 ἔγινε τὸ Σουδὰν τοῦ Νότου, ἑκατοντάδες χιλιάδες χριστιανοὶ ποὺ εἶχαν καταφύγει κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου στὸ Βορρᾶ ἐκτοπίστηκαν. Οἱ ἐκκλησίες ἔκλεισαν, οἱ χριστιανικὲς ἀντιπροσωπεῖες ἔφυγαν καὶ οὐσιαστικὰ ἀνακοινώθηκε ἡ ἐκμηδένιση καὶ τῆς παραμικρῆς παρουσίας χριστιανῶν στὴ χώρα.
.               Τὸ «Μαῦρο Βιβλίο» μεταφέρει καὶ συγκεκριμένες μαρτυρίες, ὅπως τῆς νεαρῆς σουδανῆς Meriam Ishag ποὺ τὴν ἄνοιξη τοῦ 2014 καταδικάστηκε σὲ θάνατο γιὰ ἀποστασία ἀπὸ τὸ ἰσλάμ. Εἶχε γεννηθεῖ ἀπὸ πατέρα μουσουλμάνο καὶ μητέρα χριστιανὴ τῆς Αἰθιοπίας. Ἀναφέρεται καὶ στὴ νεαρὴ ἀγρότισα ἀπὸ τὸ Πακιστάν, τὴν Asia Bibi ποὺ καταδικάστηκε σὲ θάνατο διὰ λιθοβολιμοῦ γιὰ ἐξύβριση κατὰ τοῦ Μωάμεθ. Ἡ διεθνὴς κινητοποίηση ἀποσόβησε τὸ μοιραῖο γι᾽ αὐτὲς τὶς κοπέλες.
.               Στὴν Ἰνδία ὁ ἰνδουιστικὸς ἐξτρεμισμὸς ἀντιπροσωπεύει τὴν πρωταρχικὴ ἀπειλή. Ἡ χριστιανικὴ μειονότητα ἀπαριθμεῖ τὸ 2,5% τοῦ πληθυσμοῦ ἀλλὰ διώκεται ἀπὸ τοὺς σταρτευμένους ἐξτρεμιστὲς τοῦ BJP (Bharatiya Janata Party) ποὺ ἐπιδιώκει νὰ προσηλυτίσει σὲ νοσοκομεῖα, σχολεῖα, πανεπιστήμια ὅπου εἶναι παρὼν καὶ δραστηριοποιεῖται.
.         Ἀληθινὰ προγκρὸμ ἔλαβαν χώρα στὴν ἐπαρχία Orissa τὸ 2008 προκαλώντας τὸ θάνατο 800 ἀτόμων καὶ τραυματισμὸ χιλιάδων.Ἑκατοντάδες σχολεῖα καὶ ἐκκλησίες καταστράφηκαν. Ἀπὸ τότε οἱ ἀντιχριστιανικὲς ἐνέργειες –βεβήλωση κοιμητηρίων, ἐπιβολὴ ἰνδουιστικῶν τελετουργιῶν στὰ σχολεῖα– συνεχίζονται σὲ μία χώρα ὅπου τὸ ἰνδουιστικὸ κόμμα BJP κέρδισε τὶς γενικὲς ἐκλογές.
.               Στὴν Κίνα οἱ χριστιανοὶ προτεστάντες ποὺ ὑπολογίζονται σὲ 30 ἑκατομύρια περιορίζονται στὶς κατ᾽οἶκον ἐκκλησίες ὑπὸ τὴ στενὴ κρατικὴ παρακολούθηση. Οἱ καθολικοὶ εἶναι περίπου 12 μὲ 14 ἑκατομύρια καὶ ἔχουν διασπαστεῖ σὲ 2 ἐκκλησίες. Ἡ μία ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν Πατριωτικὴ Ἕνωση τῶν Καθολικῶν τῆς Κίνας καὶ ἡ 2η ἀνήκει ἀπόλυτα στὸν πάπα καὶ ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς τῆς βρίσκονται σὲ στρατόπεδα συγκέντρωσης ἢ κὰτ΄οἶκον περιορισμό.
.              Ὁ John Allen, Ἀμερικανὸς εἰδήμονας τῶν θρησκειῶν καὶ χρονικογράφος στὸ Boston Globe, στὴν ἴδια ἔρευνα δὲν διστάζει νὰ μιλήσει γιὰ θρησκευτικὴ ἐθνοκάθαρση καὶ γιὰ παγκόσμιο πόλεμο κατὰ τῶν χριστιανῶν. Αὐτοὶ ὑποβάλονται σὲ προγκρὸμ πρωταρχικὰ γιὰ λόγους δημογραφικούς: οἱ χριστιανοὶ εἶναι περισσότεροι (2,2 δισ.) ἔναντι 1,4 δισ. τῶν μουσουλμάνων.
.               Οἱ νεοπροσήλυτοι τοῦ ἰσλὰμ ἔχουν σὰν κίνητρο γιὰ τὸ « περασμα » τὴν ἀπόρριψη τῆς παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας, τῶν τυφλῶν δυνάμεων τοῦ καπιταλισμοῦ ποὺ εἶναι ὁ καταναλωτισμὸς καὶ μία ἐντύπωση ἀμοραλισμοῦ.
.               Ὅπου οἱ χριστιανοὶ ἀποτελοῦν μειονότητα, εἶναι συνυφασμένοι μὲ τὴν Δύση καὶ ἀντιμετωπίζονται ὡς κατάλοιπα τῆς ἀποικιοκρατίας. Εἰσπράττουν ὡς θύματα τὴν ἀναπόληση τοῦ ἰσλαμικοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ ἑνὸς ἰσλὰμ ποὺ ἄλλοτε ἦταν κυρίαρχο, τὴν θλιβερὴ ἀνάμνηση τῶν σταυροφοριῶν, τὴν ἀποτυχία τῶν πολιτικῶν ἀνάπτυξης, τοὺς ἐμφυλίους καὶ τὴν ἄνοδο τῶν ἐξτρεμιστῶν, ποὺ παραπέμπουν στὴν περιθωριοποίησήτους καὶ στὸν ἐκτοπισμό.
.               Τέλος τὸ βιβλίο ἐπεικαλεῖται τὴ ρήση τοῦ Γάλλου διανοουμένου Regis Debray, ποὺ ἐξηγεῖ τὴν ἀδιαφορία τῆς διεθνοῦς κοινότητας ἀπ᾽ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἀντιχριστιανικὸς διωγμὸς βρίσκεται σὲ ἕνα θανάσιμο τρίγωνο: τὰ θύματα εἶναι πολὺ χριστιανοί, γιὰ νὰ ἐνδιαφέρουν τὶς ἀριστερὲς συνειδήσεις καὶ πολὺ ξένοι, γιὰ νὰ ἐνδιαφέρουν τὶς συνειδήσεις τῆς δεξιᾶς. (slate.fr 29/10/14)

ΠΗΓΗ: dimpenews.com