«ΚΡΑΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΣΑΣ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ» (Ἡ Παναγία στὸν Νεομάρτυρα Βαλέριο Γκαφένκου)

Κρατεῖτε τὴν ὁμολογία σας. Ὁ κόσμος ἀνήκει στὸν Χριστό!

Στὶς 18 Φεβρουαρίου τοῦ 1952 ἄλλος ἕνας μάρτυς παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Χριστό. Ὁ Ρουμάνος Βαλέριος Γκαφένκου. Ἐν συνεχείᾳ τῶν τριῶν προηγουμένων ἀποσπασμάτων ἡ «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ» ἀναρτᾶ σήμερα τὸ τέταρτο, ποὺ διηγεῖται τὶς τελευταῖες συγκλονιστικὲς ὧρες τοῦ μάρτυρος στὴν φυλακή καὶ τὴν ἐμφάνιση τῆς Κυρίας Θεοτόκου.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἰωάννου Ἰανολίδε,
«ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
 ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΡΟΥΜΑΝΩΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ 20οῦ ΑΙΩΝΑ»
ἐκδ. «ΟΡΘΟΔ. ΚΥΨΕΛΗ», Θεσ/νίκη 2009, σελ. 270 ἑπ.

Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

Α´Ἀπόσπασμα (καὶ σχετικὴ Εἰσαγωγὴ «Χ.Β.»): 
https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/10/03/«ὁ-ἀντίχριστος-θηριώδης-βασανιστικ/

Β´Ἀπόσπασμα (συνέχεια) https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/10/04/πνευματικὴ-ἀντίσταση-στοὺς-μηχανισ/

Γ´Ἀπόσπασμα (συνέχεια) https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/10/07/«ἤμουν-μακριά-σὲ-μέρη-μὲ-ψαλμωδίες-κ/

Δ´ Ἀπόσπασμα (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

Ἡ ὑπακοὴ

.           Τοὺς τελευταίους μῆνες τοῦ ἔτους 1951 ἔβλεπα ὅτι ὁ Βαλέριος θά πέθαινε. Ἀδυνάτιζε συνεχῶς, ἦταν διάφανος. Ὑπέφερε φοβερὰ καὶ συνεχῶς. Ἀλλὰ δὲν ξέρω μὲ ποιὸ θαῦμα δέχτηκε ἕνα δέμα ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του, μέσα στὸ ὁποῖο ὑπῆρχαν καὶ 18 γραμμάρια στρεπτομυκίνης. Εἶχε δεχτεῖ καὶ κάτι ἀσπρόρουχα, ἕνα πουλόβερ καὶ ἕνα σακάκι, ἀλλὰ τὸ σακάκι ἦταν μικρό, σὰν παιδικό. Ὁ Βαλέριος μοῦ εἶπε:
.           -Ἄραγε μὲ τὶ θυσίες μπόρεσαν οἱ πτωχὲς καὶ μοναχὲς ἀδελφὲς μου νὰ βροῦν στρεπτομυκίνη! Αὐτὲς δὲν ξέρουν ὅτι δὲν ἔχω πολὺ καιρὸ νὰ ζήσω. Ἡ πορεία μου σταματάει ἐδῶ. Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ μὲ σώσει τώρα, τουλάχιστον μὲ τὶς ἐδῶ συνθῆκες. Δὲν ἔχουμε κάποιο σημεῖο ὅτι πλησιάζει τὸ τέλος τῶν θλίψεών μας καὶ δὲν νομίζω ὅτι ἐγὼ θὰ μπορέσω νὰ σωθῶ. Γι’ αὐτὸ θά ἤθελα νὰ σώσουμε τὴ ζωὴ ἑνὸς ποὺ ἔχει τὴν πιθανότητα νὰ ζήσει. Τὸ κάνω αὐτὸ μὲ ὅλη τὴν ψυχική μου ἐλευθερία καὶ χωρὶς λύπη. Σᾶς παρακαλῶ νὰ διαλέξετε τὸν ἀσθενὴ ποὺ χρειάζεται τὰ 18 γραμμάρια στρεπτομυκίνης.
.           -Αὐτὸ δὲν γίνεται! τοῦ ἀπαντήσαμε κατηγορηματικά. Σὲ σένα στάλθηκαν καὶ ἐσὺ θὰ κάνεις αὐτὲς τὶς ἐνέσεις. Εἶναι μιὰ ὑποχρέωση, ἄσχετα ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα.

Ἀκολούθησαν πολλὲς ἡμέρες ἀντιφατικῶν συζητήσεων πάνω σ’ αὐτὸ τὸ θέμα. Τελικά, βλέποντας ὅτι δὲν ἀλλάζει τὴν ἀπόφασή του, τοῦ εἶπα:
.           -Θὰ κάνεις ὑπακοή! Εἶπες τὴ σκέψη σου, ἀλλὰ δὲν ἔχεις τὴν ἐλευθερία ν’ ἀποφασίσεις χωρὶς ἐμᾶς. Στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τῆς οἰκογένειάς σου καὶ γιὰ λόγους ὑπακοῆς σ’ ἐμᾶς, θὰ κάνεις τὶς ἐνέσεις στρεπτομυκίνης!
.           -Καὶ τὶς ἔκανε. Σύντομα πῆρε πρὸς τὸ καλύτερο. Χαιρόμασταν ὅλοι γύρω του. Εἶχε ἀρχίσει νὰ συνθέτει μερικὰ ποιήματα-διαθήκη, διότι ἤθελε νὰ ξέρουν οἱ νέοι τὰ γενόμενα στὶς φυλακὲς αὐτοῦ τοῦ αἰώνα. Μπόρεσε, λοιπόν, νὰ συνεχίζει τοὺς στίχους του.

Ἡ ζωντανὴ παρουσία τῆς Παναγίας

.           Τὰ Χριστούγεννα ὁ Βαλέριος ἦταν ἀρκετὰ ζωογονημένος. Τὴν νύχτα ἐκείνη τῶν ἀγγελικῶν ψαλμωδιῶν συνέθετε τὰ θαυμάσια κάλαντα τῶν κρατουμένων τοῦ Τίργου Ὄκνα.
.           Στὸ διπλανὸ κρεβάτι ξεψύχησε ὁ ἀρχιμανδρίτης Γ. εἶχε ἔλθει σὲ σοβαρὴ κατάσταση ἀπὸ τὸ Κανάλι τοῦ Δούναβη καὶ ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς στύλους τῆς ἀντίστασης. Τὴν νύχτα τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ ὁ ἀρχιμανδρίτης πέρασε στὸν οὐρανό. Ἔφυγε μὲ ἀκλόνητη τὴν πίστη του. Ἐπειδὴ δὲν εἶχε καλὰ ροῦχα, διότι τὰ δικά του ἦταν βρεγμένα ἀπὸ τὸν ἱδρώτα, ὁ Βαλέριος πρόσφερε τὰ δικά του καὶ κράτησε γιὰ τὸν ἑαυτό του τὰ ροῦχα τοῦ ἱερέα.
.           -Αὐτὰ εἶναι τὰ μοναστικά μου ἄμφια! Εἶπε συγκινημένος. Μὲ αὐτὰ νὰ μὲ κηδέψετε!
.           -Ἐκείνη τὴν νύχτα τῶν Χριστουγέννων δὲν θὰ τὴν ξεχάσω ποτέ. Τριγυρνοῦσα συνεχῶς ἀπὸ τὸν ἕνα ἀσθενὴ στὸν ἄλλο, παίρνοντάς τους τὸ σφυγμὸ καὶ κοιτώντας τους. Κάθε τόσο κοίταζα καὶ τὸν Βαλέριο. Ἦταν χαρούμενος, μακάριος μέσα του, μὲ τά βλέφαρα κλειστά, μὲ τὸ κεφάλι κατεβασμένο στὸ στῆθος.
.           Μόλις τελείωσα τὴ διακονία μου, αἰσθάνθηκα ὅτι μὲ καλεῖ μὲ τὴ ματιά του. Μὲ παρακαλεῖ νὰ πάω κοντά του. Μὲ κοιτοῦσε μὲ ἕνα βάθος ποὺ ποτὲ μέχρι τὴ στιγμὴ ἐκείνη δὲν τὸν εἶχα αἰσθανθεῖ. Ἔκανε τὸ σταυρό του. Μετὰ πῆρε τὸ χέρι μου. Ἕνα βαθὺ ρίγος μὲ διεπέρασε. Ὁ Βαλέριος ἦταν πολὺ συγκεντρωμένος, κάτι παράξενο γι’ αὐτόν· διότι μὲ τὴν προχωρημένη πνευματική του κατάσταση μποροῦσε νὰ παραμείνει χαλαρὸς μέχρι καὶ στὶς πιὸ ὀδυνηρὲς φάσεις, ποὺ ἔπρεπε ὅλοι ἐμεῖς νὰ περάσουμε. Ἔνιωσα ὅτι θέλει νὰ μοῦ πεῖ κάτι.
.           -Ἰωάννη, ἐσὺ εἶσαι ὁ καλύτερός μου φίλος, μοῦ εἶπε. Ἀλλὰ τώρα δὲν ἔρχομαι σάν φίλος σὲ σένα. Ἔρχομαι νὰ σοῦ ζητήσω μιὰ συμβουλή, νὰ σοῦ κάνω ὑπακοή. Θέλεις νὰ μὲ ἀκούσεις;
.           -Σὲ ἀκούω, ἀπάντησα, ἀλλὰ δὲν ξέρω ἄν εἶμαι ἄξιος γιὰ τὴν ἐμπιστοσύνη σου σὲ μένα.
.           Ὁ Βαλέριος ἔκλεισε τὰ μάτια καὶ μοῦ εἶπε ἤρεμος:
.           Αὐτὴ τὴ νύχτα ἀγρυπνοῦσα. Περίμενα νὰ ἀκούσω τὴ μελωδία ἀπὸ τὰ κάλαντα ποὺ συνέθετα. Ἤθελα νὰ εἶναι πολὺ ὡραία. Τὴν ἔψαλλα στὸ νοῦ μου. Τὴν αἰσθάνθηκα νὰ κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς. Λοιπόν, ἤμουν ἄγρυπνος, νηφάλιος καὶ ἤρεμος ὅταν ξαφνικὰ εἶδα ὅτι ἔχω στὸ χέρι τὴ φωτογραφία τῆς Σέτας (τῆς δεσποινίδας ποὺ εἶχε ἀγαπήσει). Κατάπληκτος ἀπὸ τὸ γεγονός, σήκωσα τὰ μάτια μου καὶ στὴν ἄκρη τοῦ κρεββατιοῦ εἶδα τὴν Παναγία, ντυμένη στὰ λευκά, ὄρθια,ζωντανή, πραγματική. Ἦταν χωρὶς τὸ Βρέφος. Ἡ παρουσία της μοῦ φαινόταν ζωντανή. Ἡ Παναγία ἦταν πραγματικὰ δίπλα μου. Ἤμουν πολὺ εὐτυχής. Εἶχα ξεχάσει τὰ πάντα. Τότε Αὐτὴ μοῦ εἶπε:
.           Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἀγάπη σου! Νὰ μὴ φοβᾶσαι! Νὰ μὴν ἀμφιβάλλεις! Ἡ νίκη θὰ εἶναι τοῦ Υἱοῦ μου! Αὐτὸς ἁγίασε τώρα αὐτὸ τὸν τόπο καὶ τὸν ἑτοίμασε γιὰ ὅσα θὰ γίνουν στὸ μέλλον. Οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους αὐξάνουν καὶ ἀκόμη θὰ φοβίζουν τὸν κόσμο, ἀλλὰ θὰ ἀφανιστοῦν. Ὁ Υἱός μου περιμένει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐπιστρέψουν στὴν πίστη. Σήμερα οἱ υἱοὶ τοῦ σκότους εἶναι πιὸ ἀτρόμητοι ἀπὸ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτός. Ἔστω κι ἄν σᾶς φαίνεται ὅτι δὲν ὑπάρχει πιὰ πίστη στὴ γῆ, νὰ ξέρετε ὅτι ἡ ἀπολύτρωση θὰ ἔλθει, ἀλλὰ μὲ φωτιὰ καὶ ἐμπρησμούς. Ὁ κόσμος πρέπει ἀκόμη νὰ ὑποφέρει. Ἐδῶ, ὅμως, ὑπάρχει πολλὴ πίστη καὶ ἦρθα νά σᾶς ἐνθαρρύνω. Κρατεῖτε τὴν ὁμολογία σας. Ὁ κόσμος ἀνήκει στὸν Χριστό!
.           Μετὰ ἡ Παναγία ἐξαφανίστηκε καὶ ἐγὼ ἔμεινα πλημμυρισμένος ἀπὸ εὐτυχία. Κοίταξα τὸ χέρι μου, ἀλλὰ δὲν εἶχα τὴν φωτογραφία τῆς Σέτας.
.          Ὁ Βαλέριος μιλοῦσε ἁπλά, ἀνοιχτά, χωρὶς ὑπερηφάνεια. Ἡ ψυχή του ἦταν σὰν ἕνα βάζο ἀπὸ γνήσιο κρύσταλλο, ἕνα βάζο ποὺ ἀξιώθηκε νὰ δεχτεῖ τὸν Χριστό. Ἡ ταπεινὴ του σκέψη καὶ ἡ εἰρήνη, μὲ τὴν ὁποία μοῦ μίλησε, μοῦ ἔδωσαν τὴν πεποίθηση ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔζησε δὲν ἦταν πλάνη. Αἰσθανόμουν κι ἐγὼ ἁγιασμένος, ἀνακαινισμένος, συμμετέχοντας στὸ θαῦμα. Μὲ συστολή, ἀλλὰ καὶ μὲ πεποίθηση τοῦ εἶπα ἁπλά:
.           -Ὁ Θεὸς μᾶς προστατεύει. Ἐμεῖς μποροῦμε νὰ πέσουμε, ἀλλὰ Αὐτὸς θὰ νικᾶ. Χρειαζόμαστε πίστη καὶ τώρα μποροῦμε νὰ ἔχουμε περισσότερη. Νὰ προσευχόμαστε!
.          Εἴπαμε μαζὶ μιὰ σύντομη προσευχή. Καί, στὴν ἡσυχία τοῦ θαλάμου 4, ποὺ ἦταν χῶρος γιὰ τοὺς ἑτοιμοθάνατους, γιὰ μιὰ στιγμὴ οἱ ψυχές μας ἑνώθηκαν καὶ ἀνέβηκαν στὸν οὐρανὸ.

Ἄλλα πατερικὰ φύλλα

.           Δὲν ἦταν ἡ μοναδικὴ φορὰ ποὺ ὁ Βαλέριος μοῦ ἐξομολογήθηκε τέτοια ὑψηλὰ βιώματά του. Μιὰ ἄλλη μέρα, ὄχι κοντὰ στὰ Χριστούγεννα, μὲ παρακάλεσε ξανὰ νὰ τὸν ἀκούσω, Μοῦ εἶπε:
.           -Χθὲς ἀργὰ τὴ νύχτα προσευχόμουν. Ἔνιωθα παρηγορημένος ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ χαιρόμουνα ψυχικὰ γιὰ τὸ δῶρο ποὺ μοῦ εἶχε δοθεῖ. Ἤμουν ἄγρυπνος, εἶχα πλήρη συνείδηση καὶ εὐτυχία. Ξαφνικὰ ἔνιωσα κάτι ἐξαίσιο νὰ γίνεται μέσα μου, χωρὶς νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴ θέλησή μου. Ἡ ψυχὴ ἄρχισε νὰ μὲ ἐγκαταλείπει. Ὄχι μόνο δὲν φοβόμουν, ἀλλὰ ἤξερα ὅτι αὐτὸ δὲν ἦταν ὁ θάνατός μου. Ὅσο ἡ ψυχὴ ἐγκατέλειπε τὸ σῶμα, τόσο ἡ ἐσωτερική μου χαρὰ αὔξανε. Ἡ ψυχὴ ἀνέβηκε σιγὰ σιγὰ πρὸς τὸ στῆθος, τὸ λαιμό, τὸ κεφάλι. Αἰσθανόμουν εὐτυχής, καθαρός, φωτισμένος ἀπὸ ἕνα ἅγιο φῶς. Ποτὲ ὁ νοῦς μου δὲν ἦταν τόσο ἀνοιχτός. Ἤξερα ὅτι ὁ Κύριος εἶναι μαζί μου. Ἤμουν εὐτυχής, διότι ἤμουν ὑπὸ τὴν προστασία Του. Ὁ χρόνος ἔδειχνε νὰ ἔχει διασταλεῖ. Δὲν ἔνιωθα πιὰ τὸν πόνο τοῦ σώματός μου. Κοιτοῦσα τὸ σῶμα μου χωρὶς νὰ τὸ ἐπιθυμῶ καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἀποβάλλω. Ἡ ζωὴ καὶ ἡ ὕλη μοῦ φαίνονταν ὑπέροχα θαύματα. Ἡ ψυχὴ προσέγγισε γρήγορα στὸ στόμα καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ σῶμα. Ἤξερα ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὅτι μπορῶ νὰ πάω ὁπουδήποτε θέλω, χωρὶς τὸ ἐμπόδιο τῆς ὕλης. Ἦταν κάτι τὸ ὑπέροχο! Μὲ πλημμύρισε μιὰ ἀνεκδιήγητη χαρά. Ὁ πρῶτος μου λογισμὸς ἦταν νὰ πάω νὰ δῶ τὴν οἰκογένειά μου, ἀλλὰ θυμήθηκα τὶς συμβουλὲς τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀπὸ τὸ Γεροντικό, ποὺ διατάζουν «νὰ μὴν ἐπαφίεσαι στὴν ἐνέργεια τῶν πνευμάτων ἐκτὸς ἄν κάνεις ὑπακοή, γιὰ νὰ μὴ σὲ ξεγελάσει ὁ διάβολος καὶ σὲ πλανήσει». Θυμήθηκα τὸν ἐρημίτη ποὺ ἔβλεπε τὸ δαίμονα σὰν ἄγγελο φωτός. Ὁ γέρος εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ πρὸς τὸν ἡγούμενό του καὶ νόμιζε ὅτι καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Τότε ὁ φαινόμενος ἄγγελος τοῦ εἶπε νὰ καλέσει τοὺς ἀδελφοὺς στὸ πηγάδι απὸ τὴν αὐλὴ τοῦ μοναστηριοῦ γιὰ νὰ τοὺς δείξει τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Λοιπόν, τὰ μεσάνυχτα πῆγαν ὅλοι στὸ πηγάδι. Ὁ φωτεινὸς … ἄγγελος ἐμφανίστηκε καί, μπαίνοντας στὸ πηγάδι, εἶπε στὸν ἐρημίτη: «Πήδα στὸ πηγάδι κι ἐγὼ θὰ σὲ βγάλω σῶο μπροστά τους, γιὰ νὰ δοῦν ὅτι εἶσαι ἅγιος!». Ὁ γέρος πήδηξε καὶ πέθανε. Λοιπόν, ἐνθυμούμενος ἐγὼ ὅλα αὐτά, φοβήθηκα μήπως πλανηθῶ καὶ ἀποφάσισα νὰ γυρίσω στὸ σῶμα. Τώρα νά, ὑποβάλλομαι στὴν ὑπακοή. Πές μου τί νὰ κάνω καὶ ἀκριβῶς ἔτσι θὰ κάνω!
.           Ἀκούγοντάς τον, ἔφριξα. Ζήτησα τρεῖς μέρες γιὰ νὰ προσευχηθῶ. Μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς μέρες πῆγα κοντά του καὶ τοῦ εἶπα:
.           -Πιστεύω ὅτι εἶναι ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ἡ ταπείνωσή σου εἶναι ἐγγύηση τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ καλοῦ. Ἐσὺ κάνεις ὑπακοὴ σὲ μένα, ἀλλὰ δὲν ἔχω τέτοια βιώματα, δεν ἔχω ποιὸν νὰ συμβουλευτῶ, οὔτε πνευματικὰ βιβλία νὰ μελετῶ. Αἰσθάνομαι ἀνάξιος γιὰ τέτοια τιμὴ καὶ φοβοῦμαι γι’ αὐτὴ τὴν εὐθύνη. Δὲν ἀμφιβάλλω γιὰ τὰ θαύματα, ἀλλὰ δὲν νομίζω ὅτι εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴ σωτηρία μας. Δοξάζω τὸν Θεὸ γιὰ ὅλα ποὺ γίνονται μὲ μᾶς, μὲ σένα μέσῳ Αὐτοῦ! Ἡ συμβουλὴ μου εἶναι νὰ προσέχεις. Εἶναι καλὰ, ποὺ ρώτησες. Νὰ μὴν προχωρήσουμε πολύ, διότι δὲν εἴμαστε ἔμπειροι. Νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς πειρασμούς!
.           Ὁ Βαλέριος μὲ ἀφουγκράστηκε καὶ δέχτηκε ὅλα ὅσα τοῦ εἶπα, χωρὶς καμιὰ λύπη, ἀμφιβολία ἢ ἀντίδραση. Παρέμεινε ἤρεμος καὶ σύμφωνος μὲ τὴν ἀπόφασή μου. Εἶχε ταπείνωση καὶ γι’ αὐτὸ μοῦ ἐμιστεύτηκε τὴ θεϊκὴ κατάσταση ποὺ ζοῦσε.

Ἡ διαθήκη του

.           Κάθε μέρα ποὺ περνοῦσε ὁ Βαλέριος πλησίαζε πρὸς τὸν θάνατο. Στοὺς τελευταίους μῆνες τῆς ζωῆς του ἦταν ζωηρός, χαρούμενος, ἔγραφε ποιήματα καὶ μᾶς μιλοῦσε ἐνθουσιαστικά. Τὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς τὴς Ὑπαπαντῆς τοῦ ἔτους 1952 μᾶς κάλεσε, ἐμένα καὶ τὸν Γεώργιο Ζιμπόιου, καὶ μᾶς εἶπε:
.           -Ἐπιθυμῶ πολὺ νὰ λατρεύουμε τὸν Θεὸ πάντοτε καὶ μὲ κάθε τρόπο. Εἴμαστε οἱ υἱοὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲ θ’ ἀποχωρήσουμε ἀπ’ αὐτήν. Ἀρχίζει μιὰ καινούργια ἐποχὴ στὸν κόσμο, ἡ ὁποία πρέπει νὰ γεμίζει μὲ χριστιανικὸ πνεῦμα καὶ μὲ χριτιανικὲς ἰδέες καὶ δράσεις. Ὁ Χριστιανισμὸς ξαναζωντανεύει, ἀλλὰ τὰ καθήκοντα τῶν χριστιανῶν εἶναι μεγάλα. Εἶναι καιρὸς γιὰ μιὰ καινούργια ἀποστολικὴ δράση. Ἀπὸ τὸν Γολγοθὰ ὁ Κύριος λέει ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐλεύθεροι καὶ καλοῦνται στὴν ἀλήθεια μέσῳ θυσίας. Ἀλλὰ μέχρι τὴν θυσία ἔχουμε τὴν πίστη, τὴν μετάνοια, τὸν ἀγώνα, τὴν τόλμη, τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἐχθρῶν, τὴν ἀναπτέρωση τῶν ἀνθρώπων, τὴν ἀναγγελία τοῦ Εὐαγγελίου στοὺς φτωχοὺς καὶ στοὺς ἀπόκληρους τῆς ζωῆς, τὴν κήρυξη τῶν Μακαρισμῶν καὶ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα εἶναι ἀρετὲς καὶ μέθοδοι ποὺ τὶς ἀνακαλύπτουμε στὴν ζωὴ καὶ στὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου. Ἄν δὲν ἀρχίσει ἀπὸ τώρα ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ ὑπάρχει οὔτε στὰ ἔσχατα. Ἔμπρακτα, αὐτὴ ἤδη ἄχισε μὲ τὸν Χριστὸ καὶ συνεχίζεται διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὑπάρχει μιὰ ἑνότητα καὶ συνέχεια στὸν κόσμο καὶ στὴν ζωή. Ἄρα νὰ μὴν ἐγκαταλείπουμε κανένα ἐπίπεδο τῆς ὕπαρξής μας, ἀλλὰ μέσῳ ὅλων καὶ σὲ ὅλα νὰ εἴμαστε χριστιανοὶ. Οἱ ἐχθροὶ εἶναι πολλοί, ἔξω καὶ μέσα, ἀλλὰ νὰ μὴν ξεχάσουμε ὅτι ἡ μάχη μας εἶναι ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους. Ἡ ψυχικὴ δομὴ τοῦ πολιτισμένου ἀνθρώπου εἶναι χωρὶς Θεό. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει κοσμικὴ ἐξουσία. Χρειάζεται τρέλα γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ γίνει ὁ κόσμος πάλι χριστιανικός. Οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν καὶ το μέτρο καὶ τὸ σκοπό. Ἐδῶ ἐμεῖς ἔχουμε ξανανακαλύψει τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Χριστιανισμό. Πιστεύω ὅτι εἶναι πολὺ ἀναγκαῖο νὰ ὑποσχεθοῦμε ὅτι θὰ εἴμαστε οἱ ὑποτακτικοὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ ὑπηρέτες τῶν ἀνθρώπων. Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε εὐχαριστημένοι μὲ τὸ λίγο, ἀλλὰ πρέπει νὰ ποθοῦμε ὅλα ἐν Χριστῷ καὶ Αὐτὸς θὰ τελειοποιεῖ τὰ πάντα γιὰ τοὺς ὑποτακτικούς Του. Ἔχουμε μέσα μας μιὰ τόσο δυνατὴ ἐμπειρία, ὥστε εἴμαστε πλημμυρισμένοι ἀπὸ φῶς. Προσευχήθηκα πολὺ πρὶν νὰ σᾶς μιλήσω καὶ νομίζω ὅτι ὁ Θεὸς μὲ ὤθησε καὶ μὲ φώτισε… Λοιπόν, σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ πεῖτε ἄν θέλετε νὰ δεσμευθοῦμε νὰ ὑπηρετοῦμε τὸν Χριστὸ μὲ τὸν τρόπο ποὺ Αὐτὸς θὰ μᾶς ἀποκαλύψει. Ὁ τρόπος διοργάνωσης θὰ ἔλθει ἐν καιρῶ. Χωρᾶνε καὶ οἱ ἔγγαμοι καὶ οἱ ἄγαμοι. Δὲν ἔχουμε ἀπὸ ποῦ νὰ πάρουμε εὐλογία, ἀλλὰ τὴν ζητοῦμε ἀπὸ τὸ Πάνω. Ἄς προσευχηθοῦμε μαζί.
.           Ὁ Βαλέριος πρόφερε τὶς λέξεις καθαρὰ καὶ ἤρεμα, σὰν νὰ ἔβγαινε ἡ τόλμη καὶ ἡ δύναμή του μὲ τὴν ὁποία μιλοῦσε ὄχι ἀπὸ μέσα του, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὄντας προνοητικοί, λόγῳ τῆς συγκυρίας τῆς φυλακῆς, κάναμε μαζὶ μιὰ σύντομη προσευχή, διὰ τῆς ὁποίας καλέσαμε τὸν Χριστὸ στὶς καρδιές μας καὶ στὰ ἔργα ὅλης τῆς ζωῆς μας.
.           Ἤμασταν τότε τρεῖς! Ἀπ’ αὐτοὺς ἐπιβίωσα μόνο ἐγώ, διότι ὁ Βαλέριος καὶ ὁ Γεώργιος ἀνέβηκαν στοὺς οὐρανούς. Κουβαλάω αὐτὸ τὸ πελώριο καὶ ἅγιο φορτίο. Πιστεύω ὅτι ζῶ μόνο ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔχει ἕνα σχέδιο γιὰ μένα σὰν ὑπηρέτη Του. Ἐνεργῶ ὅπως ὑπαγορεύει ἡ συνείδησή μου καὶ εἶμαι ὑπόλογος γιὰ ὅσα γράφω ἐδῶ. Ἔχω ἀπόλυτη ψυχικὴ ἡσυχία, εἶμαι νηφάλιος διανοητικά, ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τρόμο καὶ πανικό, ὥστε νὰ μπορῶ νὰ ὁμολογῶ, χωρίς νὰ παραποιῶ τὴν πραγματικότητα. Προσεύχομαι θερμὰ στὸν Θεὸ νὰ μὲ βοθήσει καὶ παρακαλῶ τοὺς ἀνθρώπους νὰ σταματήσουν τὸ ξέφρενο τρέξιμο τῆς ζωῆς τους καὶ νὰ σκέφτονται πιὸ βαθειὰ τὸ νόημα τῆς ζωῆς τους. (Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»)

Τελειώνει τὸ τρέξιμο…

.           Οἱ ἡμέρες περνοῦνε εἰρηνικά. Ὁ Βαλέριος ἦταν πλημμυρισμένος ἀπὸ μιὰ μυστικη ἐσωτερικὴ χαρά. Ἡ κακουχία του εἶχε ὑποχωρήσει. Ἄνθιζε στὸ πρόσωπό του ἕνα πνεῦμα βαθειᾶς εἰρήνης. Πήγαινα σ’ αὐτὸν μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα. Οἱ ψυχές μας ὑποκλίνονταν στὸ στῆθος του καὶ δέχονταν δύναμη καὶ ἐνίσχυση.
.           Τὴν νύχτα τῆς 18ης Φεβρουαρίου ἤμουν σὲ μιὰ κατάσταση ἐγρήγορσης, χωρὶς ταραχὲς καὶ ἀνησυχίες. Ἀγρυπνοῦσα χωρὶς νὰ τὸ εἶχα προγραμματίσει ἀπὸ πρίν. Τὸ πρωί, ὅταν ὁ δεσμοφύλακας ἄνοιξε τὴν πόρτα, ἤμουν ἤδη ντυμένος. Ἔφυγα ἤρεμος. Αἰσθανόμουν μέσα μου ὅτι μὲ θέλει ὁ Βαλέριος. Ἔνιωθα μέσα μου ὅτι κάτι γίνεται. Στὶς σκάλες μὲ συνάντησε ἕνας κρατούμενος γιατρός, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε:
.           -Ἔλα, ὁ Βαλέριος δὲν ἔχει σφυγμό! Σήμερα θὰ τελειώσει!
.         Δὲν ταράχτηκα, δὲν τρόμαξα, οὔτε ἔνισωσα κανένα πόνο. Μοῦ φαινόταν ὅτι εἶναι φυσικὴ κατάσταση καὶ ἀπάντησα:
.           -Ξέρω!
.         Ὅταν ἔφτασα στὸν θάλαμο 4, ὁ Βαλέριος ἦταν ἀκόμη ἀκουμπισμένος στὴν ἄκρη τοῦ κρεβατιοῦ, μὲ τὸ κεφάλι κατεβασμένο στὸ στῆθος, μὲ τὰ μάτια κλειστά, καὶ χαμογελοῦσε εὐτυχής, παρόλο ποὺ κύματα πόνου ἀκ
όμη τοῦ αὐλάκωναν τὸ μέτωπο. Μὲ αἰσθάνθηκε, ἄνοιξε τὰ μάτια καὶ μοῦ εἶπε:
.           -Καλῶς ὅρισες. Σήμερα θὰ καθίσεις δίπλα μου. Τελειώνει τὸ τρέξιμο!
.           -Καλά, Βαλέριε, τοῦ εἶπα, θὰ εἶμαι ἐδῶ συνεχῶς.
.           -Νὰ φροντίζεις νὰ ἐκτελοῦνται ὅλα τὰ ἀπαραίτητα. Στὴν κατάσταση ποὺ βρίσκομαι, ἐγὼ μᾶλλον θὰ ξεχάσω κάτι.
.           Στὴν πραγματικότητα αὐτὸς δὲν εἶχε ξεχάσει τίποτε, ἀλλὰ μὲ πῆρε μαζί του στὰ μονοπάτια του. Γύρω στὶς 9 κάλεσε τὸν ἱερέα, ἐξομολογήθηκε καὶ κοινώνησε, λάμποντας ἀπὸ χαρά. (Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»)

Ἀποχωρισμοὶ

.           Γρήγορα ἀκούστηκε μεταξὺ τὼν κρατουμένων ὅτι ὁ Βαλέριος θὰ πεθάνει. Στὸ δωμάτιό του ὑπῆρχε ἀτμόσφαιρα περισυλλογῆς. Ὁ W., ποὺ συνήθως ἦταν πολὺ ὁμιλητικός, τώρα καθόταν ἀκίνητος στὸ κρεβάτι του καὶ μὲ τὰ μάτια γεμάτα κατάπληξη, σὰν νὰ βρισκόταν μπροστὰ σ’ ἕνα θαῦμα.
.           Οἱ φίλοι ἦρθαν ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο νὰ τὸν ἀποχαιρετίσουν. Μέχρι καὶ οἱ ἀναμορφωτὲς ἐνημερώθηκαν καὶ, ἐντυπωσιασμένοι, ἤθελαν κι αὐτοὶ νὰ τὸν δοῦν. Καὶ ὁ δεσμοφύλακας, ποὺ εἶχε ξέχωρη κακία, ἐκείνη τὴ μέρα ἐξαφανίστηκε, ὥστε τίποτε δὲν διατάρασσε τὴν ἀτμόσφαιρα εἰρήνης καὶ μυστηρίου.
.           Ὁ Βαλέριος ἐξασθενοῦσε ὅλο καὶ περισσότερο, ἀλλὰ ἡ ψυχή του ἦταν ὅλο καὶ πιὸ ζωντανὴ καὶ ἰσχυρή. Ἄλλοτε ζητοῦσε νερό, κι ἄλλοτε με παρακαλοῦσε νὰ τοῦ σιάξω τὴ γαμψὴ πλάτη του. Μίλησε πολλὲς φορές. Κάθε φορά, ὕστερα ἀπὸ τὴ σύντομη ὁμιλία του ξεκουραζόταν μὲ τὸ κεφάλι κατεβασμένο ἐπάνω στὸ στῆθος. Μερικοὶ φίλοι του ἔψαλλαν κάποιες ἀπὸ τὶς μελωδίες του. Τὶς ἄκουσε καὶ τοὺς εὐχαρίστησε μὲ εὐγνωμοσύνη.
. -Νὰ δοξάζετε τὸν Θεὸ σὲ ὅλη τὴ ζωή σας! τοὺς εἶπε. Ἀπευθύνθηκε ὕστερα σ’ ἕνα νεαρὸ σπάνιας πνευματικότητας καὶ τοῦ εἶπε:
.           -Ἐσὺ εἶσαι ἕνα λουλούδι! Δώρισε ὅλο τὸ ἄρωμα τῆς ψυχῆς σου σ’ Ἐκεῖνον ποὺ σοῦ ἔδωσε τόσο ὄμορφα χαρίσματα!
.           Σὲ κάποιον ἄλλον εἶπε:
.           -Μὴ φοβᾶσαι νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν Χριστό, καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἀτέλειές σου θὰ λάβεις ἀπάντηση, καὶ θὰ γνωρίσεις τὴν ζωὴ καὶ τὸν κόσμο ἐν Ἁγίῳ Πενεύματι. Ἦλθε κι ἕνας ποιητής. Ὁ Βαλέριος τὸν κοίταξε μὲ ἀγάπη:
.           Ἐσὺ ἔχεις χάρισμα καὶ πρέπει νὰ τὸ ἀφιερώσεις στὸν Χριστό! Χρειάζεται ἕνας χριστιανικὸς πολιτισμός. Οἱ ποιητὲς ἔχουν μεγάλα χαρίσματα καὶ μεγάλες εὐθύνες. Δοξάζετε τὸν Θεὸ γιὰ ὅλα τὰ ἔργα Του!
.           Ὁ ποιητὴς ἦταν τόσο συγκινημένος, ὥστε δὲν κατάλαβε τί τοῦ εἶχε πεῖ. Ἄλαλος βγῆκε ἔξω καὶ μὲ φώναξε, παρακαλώντας με νὰ τοῦ ἐπαναλάβω τὰ λόγια τοῦ Βαλερίου.
.           Ἦρθε κι ἕνας προτεστάντης γιατρός, ποὺ τὸν εἶχε νοσηλεύσει τὸν τελευταῖο καιρό:
.        -Κύριε γιατρέ, εἶμαι εὐγνώμων γιὰ τὴν ἀγάπη ποὺ μοῦ δείξατε, τοῦ εἶπε. Ἐμεῖς εἴχαμε συχνὲς θεολογικὲς διαφορὲς στὴ συζήτηση. Τὸ τέλος τῆς ζωῆς μου εἶναι μιὰ τελευταία ὀρθόδοξη ὁμολογία. Θὰ χαιρόμουν πολὺ νὰ ἐπιστρέψετε στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία.
.           Κάθε φορὰ ποὺ ἄρχιζε νὰ μιλάει ὁ Βαλέριος ἀνέδιδε δύναμη καὶ αὐτὸ μὲ ἐντυπωσίαζε. Ἡ Χάρη ἦταν μέσα του κι ἐγὼ μοιραζόμουν τὸ φῶς του. Ὅλα γίνονταν φυσικά, ἁπλὰ καὶ χωρὶς πρόθεση, σὰν ἕνα ἔργο τοῦ Θεοῦ.
.           Ἦρθε καὶ ὁ Ἑβραῖος πάστορας W., εὐλαβικὸς καὶ συνεσταλμένος αὐτὴ τὴ φορά.
.           -Δόξα τῷ Θεῷ ποὺ ἔφτασα ἐδῶ! εἶπε. Ὁ Θεὸς μ’ ἔφερε ἐδῶ γιὰ τὴν δική μου σωτηρία. Ἐδῶ γνώρισα πραγματικὰ τὸν Χριστό. Σ’ εὐχαριστῶ γιὰ ὅ,τι ἔκανες γιὰ μένα. Τὰ λόγια ποὺ μοῦ εἶχες πεῖ δὲν θὰ παραμείνουν ἄκαρπα, οὔτε ἡ ὀρθόδοξη ἀλήθεια ποὺ μοῦ εἶχες ἀποκαλύψει. Συγχώρησέ με γιὰ τὶς προκληθεῖσες φασαρίες. Προσεύχου γιὰ μένα, διότι χρειάζομαι τὴν προσευχή σου. Ἐπιθυμῶ νὰ μποῦμε ἀπὸ τὴν ἴδια πόρτα στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!
.           Ὁ Βαλέριος τοῦ ἀπάντησε:
.           -Χαίρομαι ποὺ συναντηθήκαμε. Καταλαβαίνω τὴν ἀγωνία σας, ἀλλὰ σὰς παρακαλῶ νὰ ἔλθετε στὸν Χριστό, ὅπως ὁ Παῦλος, χωρὶς δισταγμὸ ἤ ἐπιφύλαξη. Νὰ Τὸν παρακαλέσουμε μαὶ γιὰ τὴν μετάνοια καὶ τὸν ἐκχριστιανισμὸ τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ. Κάθε ἔθνος ἀπὸ τὸν κόσμο, καὶ ἰδιαίτερα οἱ Ἑβραῖοι, ἔχουν τὴν σωτηρία μόνο ἐν Χριστῷ. Ἡ χάρη τοῦ Κυρίου νὰ σᾶς φέρει στὴν ἀλήθεια!
.           Ὁ W. ἦταν βαθειὰ συγκινημένος. Γύρισε στὸ κρεβάτι του καὶ συνέχισε νὰ κοιτάζει ἀπὸ ἐκεῖ τὸν Βαλέριο.
.           Γύρω στὶς δέκα ἔγινε ἡ ἰατρικὴ ἐπίσκεψη. Ἦταν μιὰ μεγαλόψυχη γιατρίνα, ποὺ ἐξέτασε τὸν Βαλέριο καὶ κατάλαβε ὅτι ἔφτασε ἡ τελευταία μέρα του. Ἦταν καταφανῶς συγκινημένη. Ὁ Βαλέριος τῆς εἶπε:
.           -Σᾶς εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅλα ποὺ κάνετε γιὰ μᾶς. Μᾶλλον αὔριο, ἀκόμη ἕνας θὰ λείπει ἀπὸ τὸ θάλαμο 4. Σᾶς παρακαλοῦμε, ἄν μπορεῖτε, νὰ πάρετε τὴν ἔγκριση γιὰ νὰ ὑπάρχει σ‘ αὐτὸ τὸν χῶρο ἕνα φῶς καὶ τὴν νύχτα. (Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»)

Νὰ συνεχίζετε σ’ αὐτὸ τὸ πνεῦμα!

.           Τώρα ἦταν ὅλο καὶ πιὸ καταβεβλημένος. Ὁ τράχηλός του δὲν μποροῦσε νὰ στηρίζει τὸ κεφάλι του καὶ τὸ στήριξα ἐγὼ μὲ τὸ χέρι μου. Ζοῦσα τότε μὲ τὸ αἴσθημα ὅτι ξεσκεπάζονται τὰ μυστήρια τῆς δημιουργίας. Εἶχα τὴν αἴσθηση πὼς οἱ πατοῦσες μου εἶχαν ἀπὸ κάτω ἕνα εἶδος πανιοῦ καὶ πατοῦσα ἀνάλαφρα. Ἡ ψυχή μου εἶχε τὸ συναίσθημα τῆς πληρότητας. Ἤμουν τόσο εὐτυχὴς ἐκεῖνες τὶς ὧρες, ὥστε ποτὲ δὲ θὰ τὶς ξεχάσω. Καὶ στὴν αἰωνιότητα δὲν ἐπιθυμῶ ὑψηλότερη γαλήνη ἀπ’ αὐτήν, διότι ἤμουν τελείως εὐτυχής. Πιστεύω ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν παρὼν μέσα στὸν Βαλέριο. Μόνο ἔτσι μπορῶ νὰ ἐξηγήσω τὴν κατάσταση Χάριτος στὴν ὁποία ζοῦσε αὐτός, καθώς καὶ τὴν ἔκπληξή μου, καὶ τῶν παρόντων φίλων μου, σ’ αὐτὸ τὸ περιστατικό.
.           Μὲ τὶς τελευταῖες του δυνάμεις ὁ Βαλέριος μοῦ εἶπε:
.           -Πρῶτα ὁ νοῦς καὶ ἡ ψυχή μου προσκυνοῦν τὸν Κύριο. Εὐχαριστῶ ποὺ ἔφτασα ἐδῶ. Πάω σ’ Αὐτόν. Σᾶς παρακαλῶ πολὺ νὰ Τὸν ἀκολουθεῖτε, νὰ Τὸν δοξάζετε καὶ νὰ Τὸν ὑπηρετεῖτε. Εἶμαι εὐτυχὴς διότι πεθαίνω γιὰ τὸν Χριστό. Σ’ Αὐτὸν ὀφείλω τὸ σημερινὸ δῶρο. Ὅλα εἶναι ἕνα θαῦμα. Ἐγὼ φεύγω, ἀλλὰ ἐσεῖς ἔχετε ἕνα βαρὺ σταυρὸ καὶ μιὰ ἁγία ἀποστολή. Τὸ ἐπιτρέπει ὁ Κύριος, καὶ ἀπὸ κεῖ ποὺ θὰ εἶμαι, θὰ προσεύχομαι γιὰ σᾶς καὶ θὰ εἶμαι μαζί σας. Θὰ ἔχετε πολλὰ βάσανα. Νὰ εἶστε πέτρινοι στὴν πίστη, διότι ὁ Χριστὸς νικᾶ ὅλους τοὺς ἐχθρούς Του. Νὰ εἶστε θαρρετοὶ καὶ νὰ προσεύχεστε! Φυλάξτε ἀπαρασάλευτη τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ νὰ ἀποφεύγετε τὸν φανατισμὸ. Ἡ τρέλα τῆς πίστεως εἶναι θεϊκὴ δύναμη, καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι ἰσορροπημένη, νηφάλια καὶ βαθειὰ ἀνθρώπινη. Νὰ ἀγαπᾶτε καὶ νὰ ὑπηρετεῖτε τοὺς ἀνθρώπους. Χρειάζονται πολλὴ βοήθεια, διότι οἱ ἀετονύχηδες ἐχθροὶ θέλουν νὰ τοὺς πλανήσουν. Ὁ ἀθεϊσμὸς θὰ νικηθεῖ, ἀλλὰ προσέξτε μὲ τί θὰ ἀντικατασταθεῖ!
.           Κάθε τόσο σταματοῦσε γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ.
.           -Σᾶς εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδίας γιὰ ὅ,τι κάνατε γιὰ μένα. Σᾶς παρακαλῶ νὰ μὲ συγχωρεῖτε… Νὰ μὲ συγχωρέσει ὁ κάθε ἄνθρωπος στὸν ὁποῖο ἔχω ἁμαρτήσει σὲ κάτι. Σκέφτομαι μὲ πολλὴ ἀγάπη τὴ μητέρα καὶ τὶς ἀδελφές μου. Ἐπιθυμῶ νὰ πορεύονται πρὸς τὸν Κύριο. Παρακαλῶ νὰ τὶς φροντίζετε. Ἡ διαθήκη μου εἶναι ὁ σημερινός μου λόγος. Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ βάλουν μιὰ νέα ἀρχή, πιὸ καθαρή, πιὸ κοντὰ στὴν ἀλήθεια… Παρακαλῶ τοὺς χριστιανοὺς Πολιτευτὲς νὰ ὑπακούσουν στὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴ διδασκαλία Του. Αὐτοὶ ἔχουν πάρα πολὺ μεγάλες εὐθύνες…
.           Ἦταν ἡ ὥρα μετὰ τὶς 12. Ἔξω χιόνιζε μὲ μεγάλες βελούδινες νιφάδες, ποὺ ἔπαιζαν στὸν ἀέρα. Οἱ ἀσθενεῖς ἔφαγαν τὸ γεῦμα τους. Ὁ Βαλέριος ζοῦσε καὶ ἔφτυνε ταυτόχρονα. Ἀνάσαινε μὲ δυσκολία. Μιλοῦσε σπάνια. Ἐγὼ ἤμουν ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ συγκινημένος.
.           -Ἰωάννη, μοῦ εἶπε, νὰ συνεχίζετε νὰ ζεῖτε σ’ αὐτὸ τὸ πνεῦμα! Ἐδῶ ἐνήργησε ὁ Θεός!
.           Ἀκολούθησε ἕνα μεγάλο διάλειμμα. Ἔδειχνε νὰ σβήνει γιὰ λίγο τὸ πρόσωπό του καὶ μετὰ ἔγινε πάλι ἤρεμος, ὡραῖος, εὐτυχής. Πρόλαβε νὰ πεῖ μόνο:
.           -Τελείωσε!
.           Σήκωσε τὰ γαλανά του μάτια πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ εἶδε, σὰν σὲ ἀποκάλυψη, βαθειὰ καὶ καταπληκτικὰ θαύματα. Τὰ πάντα εἶχαν ντυθεῖ ἕνα εἶδος τέλειας πραγματικότητας, τῆς ὁποίας τὸ θέαμα σ’ ἔκανε εὐτυχή. Ἔκλαιγα μὲ λυγμούς.
.       Ξεψύχησε γύρω στὴ μία τὸ μεσημέρι, στὶς 18 Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 1952. Οἱ καμπάνες τῆς κοντινῆς Σκήτης ἄρχισαν νὰ ἀναγγέλουν τὸ πένθος μας. Τὰ δάκρυά μου ἔπαψαν. (Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»)

Χωρὶς σταυρό, χωρὶς ὄνομα…

.           Ὁ Βαλέριος ἦταν ὡραῖος, πιὸ ὡραῖος ἀπὸ ἄλλοτε. Ἔσβησα τὸ μικρὸ κερὶ ποὺ ἦταν ἀναμμένο στὰ τελευταῖα λεπτὰ τῆς ζωῆς του. Ξέχασα να πῶ ὅτι ἐκείνη τὴ μέρα φώναξε τὸν ἱερέα, γύρω στὶς ἐννέα, καὶ κοινώνησε λάμποντας ἀπὸ χαρά. Τὸν ἔντυσα. Στὸ στόμα του ἔβαλα ἕνα μικρὸ ἀσημένιο σταυρό, ποὺ εἶχε καταφέρει νὰ τὸν διαφυλάξει ἀπὸ ὅλες τὶς ἔρευνες.
.           -Νὰ μοῦ τὸν βάλετε στὸ στόμα, γιὰ νὰ ἀναγνωριστῶ! Μοῦ εἶπε.
.           Ἦρθε τὸ φορεῖο. Ὅλοι οἱ κρατούμενοι ἦταν στὴν αὐλή, σὲ ἀναμονή. Ὅταν περάσαμε μὲ τὸ φορεῖο τὴν ἐξώθυρα, σταματήσαμε, κι αὐτοὶ ὅλοι ἔβγαλαν τὰ καπέλα τους καὶ προσκύνησαν. Τὸν πῆραν δύο κρατούμενοι ποὺ εἶχαν τὴν εὐθύνη τῶν κηδειῶν.
.         Δύο μέρες τὸν ἄφησαν στὴν μεγάλη αὐλή, ἐνῶ ἔξω χιόνιζε συνέχεια, καὶ τὸν κήδεψαν τὴ νύχτα. Ἕνα ἀπὸ τὰ πράγματά του τὸ πῆραν οἱ δεσμοφύλακες, ἀλλὰ πολλὰ φυλάχτηκαν σὰν ἀναμνηστικὰ ἀπὸ τοὺς φίλους του. Στὸν τάφο του δὲν τοποθετήθηκε κανένας σταυρός, οὔτε γράφτηκε τὸ ὄνομά του πουθενά. Ὁ Βαλέριος παρέμεινε ζωντανὸς καὶ παρὼν ἀνάμεσά μας. Πολλοὶ τὸν ὀνειρεύτηκαν τὶς ἑπόμενες μέρες. Τὸ ἄγγελμα περὶ τοῦ θανάτου του διαδόθηκε σ’ ὅλες τὶς φυλακὲς καὶ πολλοὶ τὸν μνημονεύουν μὲ εὐλάβεια.

Στοιχειοθεσία: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»