ΑΛΗΘΕΙΑ καὶ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (π. Διον. Τάτσης)

 

Ἀλήθεια καὶ Ἐλευθερία

τοῦ πρωτ. π. Διον. Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος»,
ἀρ. τ 2091, 06.11.15

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΣΟΔΟΜΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ;

 

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ;

τοῦ πρωτ. π. Διονυσίου Τάτση
ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος»
ἀρ. φ. 2082, 04.09.15

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἐφ᾽ ὅσον ὀρθόδοξοι «θεολόγοι», ἐπ᾽ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν, “ἀνεκάλυψαν” πὼς ὁ σοδομισμὸς «δὲν εἶναι πάθος ἀλλὰ κατάσταση» [βλ. σχετ.: “ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ” ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ ΣΤΟ ΑΦΥΣΙΚΟ καὶ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ], τότε ὅλα εἶναι ἀναμενόμενα.

Η ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

 

Ἡ ἑωσφορικὴ ὑπερηφάνεια τοῦ Παπισμοῦ

Τοῦ π. Διονυσίου Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος» 
ἀρ. τ.2080, 31.07.15

ΤΟ “ΚΟΚΤΕΪΛ” ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (π. Διον. Τάτσης)

 

Τὸ ψεῦδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
τοῦ π. Διον. Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος»,
ἀρ. φ. 2078, 17.07.15

ΚΑΘΙΖΗΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ (π. Διον. Τάτσης)

 

Καθίζησις ὀρθοδόξου φρονήματος

τοῦ πρωτ. π. Διον. Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος»
ἀρ. φ. 2076, 03.07.15

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.               Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ μεγάλος δράκοντας ποὺ ἐπὶ δεκαετίες τώρα ἀπειλεῖ τὴν Ὀρθοδοξία, χωρὶς νὰ προκαλεῖ ὅμως τὴν ἀνάλογη ἀνησυχία στοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς λαϊκούς. Συνήθως στὴ χώρα μας οἱ δραστηριότητες τῶν οἰκουμενιστῶν φτάνουν ὡς εἰδήσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ δελτίου, μιὰ καὶ ἐκτὸς τῆς χώρας λαβαίνουν χώρα, χωρὶς νὰ προκαλοῦν πολύ. Δὲν ἔχουν τὸ θάρρος ἀκόμη οἱ μεγαλόσχημοι κληρικοὶ τοῦ οἰκουμενισμοῦ νὰ συγχρωτιστοῦν καὶ νὰ συμπροσευχηθοῦν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἐντὸς τῆς Ἑλλάδος, γιατί γνωρίζουν ὅτι οἱ ἀντιδράσεις θὰ εἶναι δυναμικές. Αὐτὸς εἶναι ὁ βασικὸς λόγος ποὺ ἡ ἀνησυχία τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἶναι μειωμένη.
.               Δὲν πρέπει ὅμως νὰ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὸ τί συμβαίνει σὲ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου καὶ τί σχέδια ἀπεργάζονται οἱ ἀδίστακτοι οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι φιλοδοξοῦν νὰ τοὺς γράψει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ὡς μεγάλους πρωταγωνιστὲς τοῦ ὁράματος τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως καὶ ἐπιμένουν νὰ ἀδιαφοροῦν τὸ τί γράφει ἡ ἱστορία γιὰ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ φιλενωτικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διαπράξει ἐγκληματικὲς πράξεις εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν μελετήσει κανεὶς τὶς σελίδες της, συμπεραίνει ἀσφαλῶς ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ σκέφτονται καὶ ἀποφασίζουν ἀντιχριστιανικῶς! Δυστυχῶς, ἔτσι συμβαίνει πάντα μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐπιμένουν φανατικῶς καὶ χωρὶς φόβο Θεοῦ, γιὰ νὰ πετύχουν ἰδιοτελεῖς καὶ ἐγκόσμιους σκοποὺς καὶ ὄχι βέβαια γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς μίας Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.
.               Οἱ οἰκουμενιστες εἶναι ἐπικίνδυνοι καὶ πρέπει πάντα νὰ παρακολουθοῦμε τὶς δραστηριότητές τους. Ὅμως οἱ ἐγχώριοι μητροπολίτες δὲν εὐκαιροῦν γιὰ κάτι τέτοιο. Ἔχουν ἄλλες ἀπασχολήσεις. Δραστηριοποιοῦνται γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, διοργανώνουν πολυδάπανες καὶ προκλητικὲς φιέστες γιὰ τὴν προβολή τους, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὸ φοβερὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας, νὰ ἀποσπάσουν τὸ χειροκρότημα, χωρὶς νὰ ἔχουν πετύχει κάτι σπουδαῖο στὴν μητρόπολή τoυς. Δυστυχῶς τὸ φρόνημά τους εἶναι ἀμιγῶς κοσμικὸ καὶ γίνεται ἡ αἰτία νὰ μένουν ἀδιάφοροι καὶ ράθυμοι ἀπέναντι στοὺς οἰκουμενιστὲς ἢ νὰ σύρονται «λόγῳ ὑπακοῆς» ἀπὸ τοὺς ἐνοίκους τοῦ Φαναρίου. Εἶναι μάταιο νὰ περιμένει κανεὶς εὐαισθησία σὲ θέματα πίστης, ἀλλὰ καὶ ἠθικῆς, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ βιώνουν τὴν ἀρχιερωσύνη τους μὲ τρόπο ἀριστοκρατικό, φιλόδοξο, φιλήδονο καὶ φιλάργυρο. Ἂς μὴ θεωρηθοῦν τὰ λόγια μου αὐτὰ ὑπερβολικὰ καὶ συκοφαντικά. Ἐπιβεβαιώνονται σχεδὸν καθημερινὰ μὲ τὰ ἀρχιερατικὰ συλλείτουργα στὶς πανηγύρεις ἱερῶν ναῶν καὶ στὰ ὀνομαστήρια τῶν μητροπολιτῶν. Εἶναι καιρὸς οἱ ἁπλοὶ κληρικοὶ καὶ μοναχοί, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοί, νὰ ἀναπληρώσουν τὸ κενὸ ποὺ δημιουργοῦν οἱ ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται εἰς τόπον Χριστοῦ, ὄχι ὅμως πάντοτε καὶ εἰς τύπον! Χρειάζεται εὐαισθητοποίηση στὰ θέματα τῆς πίστης καὶ ἱερὸς ζῆλος, ποὺ δὲν θὰ ἀφήνουν τοὺς οἰκουμενιστὲς νὰ ἔχουν ἀποτελέσματα στὶς προσπάθειές τους.
.               Ὁ λόγιος ἁγιορείτης μοναχὸς Θεοκλητὸς Διονυσιάτης τὸ 1964, σχολιάζοντας τὴν τότε ἐπικρατοῦσα ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση, ποὺ δὲν διαφέρει σχεδὸν καθόλου ἀπὸ τὴ σημερινή, ἔλεγε: «Ἀφήνομεν κραυγὴν πόνου διὰ τὸ κατάντημά μας. Εἰς τόσην καθίζησιν ὀρθόδοξου φρονήματος ἐφτάσαμε, εἰς τόσην ἀφιλοτιμίαν, ὥστε σπανίως νὰ ἀκούεται μία φωνὴ διαμαρτυρίας, μία φωνή, ἕνα σφύριγμα ὀρθοδόξου ποιμένος, ἐν ὄψει ἐπιδρομῆς τῶν κατολίκων; Γνωρίζουν οἱ ἡμέτεροι, ὅτι οἱ Λατίνοι πανηγυρίζουν τὸν ἐπερχόμενον ἐκλατινισμόν μας;» (Ὀρθόδοξα μελετήματα, 1974, σελ. 63).
.               Ἡ ἀγωνία τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Θεοκλήτου ἂς γίνει καὶ δική μας ἀγωνία, γιατί πολλὰ δεινὰ θὰ μᾶς φέρουν οἱ οἰκουμενιστές, ἐὰν δὲν περιοριστοῦν μὲ τὶς δυναμικές μας ἀντιδράσεις.

Η ΒΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ (π. Διον. Τάτσης)

Η ΒΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

τοῦ πρωτ. π. Διον. Τάτση
ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τῦπος»,
ἀρ. τ. 2074, 19.06.15

ΔΟΓΜΑ καὶ ΖΩΗ

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης,

ΔΟΓΜΑ καὶ ΖΩΗ
ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 05.06.2015

EΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: «Μήν ἔχετε ὑπερβολική ἐμπιστοσύνη στήν ἀνώτερη μόρφωση πού ἀποκτήσατε στόν κόσμο. Ὁ πολιτισμός, ὁ ὁποῖος ζοῦμε, εἶναι ἡ κουλτούρα τῆς πτώσεως». Γέρων Σωφρόνιος (Σαχάρωφ)

ΟΤΑΝ Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΛΥΚΟΣ

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης,

Εἰς τὸν ἀπόηχον τοῦ χειροκροτήματος
ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 29.05.2015

.           Ἡ ἐκλογὴ καὶ στὴ συνέχεια ἡ ἐνθρόνιση ἑνὸς Μητροπολίτη συνήθως προκαλοῦν χειροκροτήµατα καὶ δηµιουργοῦν καλὲς ἐντυπώσεις στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ νεοεκλεγεὶς Μητροπολίτης συγκινεῖται καὶ ἐνθουσιάζεται, χωρὶς νὰ πολυσκέφτεται τὰ πολλὰ καὶ δύσκολα προβλήµατα, ποὺ θὰ κληθεῖ νὰ ἀντιµετωπίσει. Ὅσο θὰ φτάνει ὁ ἀπόηχος τοῦ χειροκροτήµατος στὰ αὐτιά του, θὰ ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι ἀπέκτησε Μιὰ σπουδαία καὶ ἰσόβια ἐξουσία καὶ θὰ µπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι ὁ ἴδιος θὰ κρίνει ὀρθό. δηλ., θὰ νιώθει ἀπόλυτα ἐλεύθερος καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο, γιατί ἕνας κληρικὸς καὶ πολὺ περισσότερο ἕνας Μητροπολίτης, ποτὲ δὲν εἶναι ἐλεύθερος, παρὰ µόνο ὅταν εἶναι ἐνάρετος καὶ ὑπηρετεῖ πιστὰ τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ. Σὲ ὅλες τὶς ἄλλες περιπτώσεις ὑπηρετεῖ τὸν ἐγωισµό του καὶ τὰ πάθη του.
.       Καὶ τὸ βλέπουµε αὐτὸ συχνά. Πολλοὶ νέοι Μητροπολίτες, νεαρῆς συνήθως ἡλικίας, παίρνουν διάφορες πρωτοβουλίες, ποὺ ἀποκαλύπτουν τὴν πνευµατική τους ἀνωριµότητα. Εἶναι δραστήριοι πρὸς ἐντυπωσιασµὸν καὶ ὄχι πρὸς οἰκοδοµὴν τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι γιὰ νὰ ἐπαναλαµβάνεται τὸ χειροκρότηµα, ἔστω καὶ µὲ τρόπο νωχελικό. Ἐπιθυµοῦν τὸν ἔπαινο, καλλιεργοῦν τὴν καλὴ φήµη, ἀπαιτοῦν τὸ σεβασµὸ ἀπὸ ὅλους καὶ τροφοδοτοῦν συνεχῶς τὴν ἀκόρεστη φιλοδοξία τους. Οἱ συγκεκριµένοι αὐτοὶ ἀρχιερεῖς ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι πλούσιοι στὶς ἀρετὲς καὶ ὅτι ἡ ἐµπειρία τους στὸ ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκείνη ποὺ τοὺς καθοδηγεῖ καὶ τοὺς ἐµπνέει.
.           Αὐτὸ συµβαίνει καὶ µὲ ἐκείνους ποὺ ποτὲ δὲν ἐργάστηκαν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλ᾽ ἁπλῶς φόρεσαν τὸ ράσο καὶ ἀπολαµβάνουν ὅλα ὅσα τοὺς ἐξασφαλίζει. Καὶ γιὰ νὰ ἔχουν ἀδιατάρακτη τὴν κοσµική τους µακαριότητα εἶναι πρόθυµοι νὰ ἱκανοποιοῦν τὶς ἐπιθυµίες τῶν ἀκαλλιέργητων πνευµατικὰ ἀνθρώπων. Ρίχνουν ἄφθονο νερὸ στὸ κρασί τους καὶ εἶναι συµβιβασµένοι µὲ τὸν κόσµο. Ἰδιαίτερη σηµασία δίνουν στὰ ἀρχιερατικὰ συλλείτουργα. Καλοῦν ἐν Χριστῷ ἀδελφοὺς γιὰ περισσότερη λάµψη, χωρὶς ὄµως νὰ προσέχουν ποιοὺς καλοῦν! Εἶναι προκλητικό, γιὰ παράδειγµα, νὰ συλλειτουργοῦν µὲ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὸ παρελθὸν ὑπῆρξαν πρωταγωνιστὲς ποικίλων σκανδάλων καὶ ἔχουν µείνει ἀτιµώρητοι – γιὰ νὰ µὴ πῶ ὅτι φιλαδέλφως ἔχουν ἐπαινεθεῖ! – περιφρονώντας τὴν πνευµατικὴ εὐαισθησία τοῦ πιστοῦ λαοῦ.
.             Ἀλλὰ καὶ µὲ τοὺς ἱερεῖς τους ἔχουν μιὰ ἀπαράδεκτη σχέση. Τοὺς προτρέπουν νὰ εἶναι ἀνοιχτοὶ στὸν κόσµο, νὰ εἶναι δίπλα του, νὰ συµµετέχουν στὶς πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις καὶ φυσικὰ πρῶτοι νὰ σέρνουν τὸν χορὸ στὰ πανηγύρια! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὅµως δὲν θὰ µπορέσουν νὰ τοὺς βάλουν σὲ μιὰ σειρὰ καὶ νὰ τοὺς κάνουν ἀξιοσέβαστους στὸ ποιµνιό τους. Ἐκεῖνο ὄµως ποὺ σίγουρα πετυχαίνουν εἶναι ὁ καθηµερινὸς σκανδαλισµὸς τοῦ πιστοῦ λαοῦ.
.           Δὲν µπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανεὶς τί µπορεῖ νὰ συµβεῖ, ὅταν ὁ ποιµένας εἶναι λύκος! Ὅταν τὸ ποίµνιο δέχεται ἐπιθέσεις καὶ δαγκώµατα ἀπὸ τὸν ποιµένα, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι φωτεινὸς φάρος καὶ παράδειγµα πρὸς µίµηση.

 

ΠΗΓΗ: ipaideia

 

 

AΝΕΚΠΛHΡΩΤΑ OΡAΜΑΤΑ (π. Διον. Τάτσης)

Ἀνεκπλήρωτα ὁράματα

Τοῦ πρωτ. π. Διονυσίου Τάτση

.             Ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ἐπιστρέφει στόν γενέθλιο τόπο του, ἀλλά καί στά μέρη ὅπου ἐργάστηκε. Θέλει νά γυρίσει πίσω στό παρελθόν του, ἔστω γιά λίγες μέρες ἤ καί ὧρες ἀκόμα. Θέλει νά ἀναπολήσει καλύτερες ἐποχές, ἀλλά ὄχι σπάνια καί χειρότερες. Ἡ σημερινή ὅμως εἰκόνα, μετά ἀπό πολυετῆ ἀποδημία, δέν εἶναι ἴδια μέ ἐκείνη πού θυμᾶται.
.             Δέν βρίσκει αὐτό πού θέλει, τό γνωστό καί μερικῶς ἐξιδανικευμένο. Οἱ δραστηριότητες τῶν νεωτέρων ἔχουν ἀλλάξει τά πράγματα, ἔχουν ἐκσυχρονίσει τίς οἰκοδομές καί ἔχουν ἐξωραΐσει τούς κοινούς χώρους, ὅπως εἶναι οἱ πλατεῖες μέ τά πλατάνια καί οἱ δρόμοι. Ἐκεῖνα πού διατηροῦν σέ μεγάλο βαθμό τό χρῶμα τους εἶναι οἱ κεντρικοί ναοί καί τά ἐξωκκλήσια.
.             Οἱ ἀναμνήσεις ἔχουν τίς ρίζες τους στό παρελθόν καί συχνά ἀναφέρονται σέ ὁράματα πού ποτέ δέν πραγματοποιήθηκαν. Ἡ μνήμη αὐτῶν τῶν ὁραμάτων εἶναι μία εὐχάριστη ἀπασχόληση τοῦ νοῦ καί τροφοδοτεῖ, ἔστω καί σέ προχωρημένη ἡλικία, τήν ἐπιθυμία νά πραγματοποιηθοῦν, παρόλο πού ἡ σάρξ εἶναι ἀσθενής. Αὐτό τό διαπιστώνει κανείς, ὅταν συνομιλεῖ μέ συνομήλικους καί παρουσιάζονται διάφορες ἀπόψεις. Βέβαια, εἶναι σπάνιες οἱ περιπτώσεις ὅπου οἱ ὄψιμες αὐτές ἐπιθυμίες ἱκανοποιοῦνται καί γίνονται πράξη. Τίς περισσότερες φορές εἶναι ἁπλῶς θέματα εὔκολων καί εὐχάριστων συζητήσεων, πού ἐπαναλαμβάνονται σχεδόν κάθε μέρα. Ἔτσι κυλάει ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μέ ἀναμνήσεις καί ὁράματα, ἀλλά χωρίς πράξεις.
.             Τό γεγονός αὐτό δείχνει ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στή ζωή τους δέν ἔχουν φιλοδοξία νά κάνουν κάτι καλό καί ὠφέλιμο γιά τήν κοινωνία, στήν ὁποία ζοῦν. Δέν θέλουν νά βγοῦν ἔξω ἀπό τήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ τους. Βλέπουν μόνο τά δικά τους πράγματα, ἐπιδιώκουν τά συμφέροντά τους καί θεωροῦν τούς ἐλάχιστους πού ἔχουν εὐγενέστερες ἐπιλογές φιλόδοξους καί ὑπερήφανους.
.             Διερωτῶμαι πολλές φορές, ἄν κάποτε θά ἀλλάξουν τά πράγματα καί ἄν οἱ ἄνθρωποι θά βγοῦν ἀπό τό σπίτι τους καί τόν ἑαυτόν τους, γιά νά ἐπιλέξουν ἄλλες δραστηριότητες, κοινωφελεῖς καί εὐγενικές. Κάνω πολλές σκέψεις πάνω στό θέμα αὐτό, ἀλλά τελικά εἶμαι ἀπογοητευμένος. Ἔχω καταλήξει ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι ἀδύνατο. Ἐλάχιστοι θά εἶναι πάντα ἐκεῖνοι, πού θά κάνουν πράξη τά ὁράματά τους.
.             Δίχως ἀποφασιστικότητα καί γενναιοδωρία τίποτα δέν μπορεῖ νά γίνει. Οἱ ἀναποφάσιστοι καί οἱ φιλοχρήματοι εἶναι ἀκατάλληλοι γιά κοινωφελῆ ἔργα. Μπορεῖ νά λένε πολλά γιά νά πείσουν μερικούς ἀνυποψίαστους, ἀλλά δέν ἐμπνέουν καμιά ἐμπιστοσύνη σέ ὅλους ἐκείνους πού τούς γνωρίζουν καί πολλές φορές ἔχουν δεῖ τήν ἀσυνέπεια λόγων καί πράξεων. Καί ὅταν ἀκόμα κάνουν κάτι καλό, δέν τούς πιστεύουν, γιατί εἶναι «στάχτη στά μάτια» τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων. Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ξοδεύουν ἐλάχιστα γιά νά φᾶνε πολλά. Δέν ἐγκαταλείπουν ποτέ τήν προσπάθεια νά ἐκμεταλλευτοῦν πρόσωπα καί συγκυρίες, πάντα πρός ἴδιον ὄφελος.

ΠΗΓΗ: dtatsis.blogspot.gr
ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 13.02.2015

Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Ἡ παραδοσιακὴ ἐμφάνισις τῶν κληρικῶν

Τοῦ πρωτ. π. Διονυσίου Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 09.01.15

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ὡς ἐπ᾽ ἐσχάτων μὲ τὶς χειροτονίες “ἀμίσθων” κληρικῶν [λόγῳ Μνημονίου] ἦλθε καὶ ἡ εὐκαιρία νὰ προβάλει ἀγέρωχη μὲ τὴν σιωπηλὴ ἀνοχὴ ἢ καὶ ὑποστήριξη ἱεραρχῶν ἡ θεωρία τῶν «δύο ταχυτήτων»: Οἱ “ἔμμισθοι” κληρικοὶ φοροῦν τὴν ἱερατική ἐνδυμασία, οἱ “ἄμισθοι” «ἐξαιροῦνται».

.             Πολλοὶ νεώτεροι κληρικοὶ ἔχουν τὴν τάση νὰ ἐμφανίζονται στὴν κοινωνία περιποιημένοι καὶ σύγχρονοι, περιφρονώντας τὴν παραδοσιακὴ ἐμφάνιση ποὺ εἶναι τὰ ράσα, τὸ καλυμμαύχι, τὰ μαλλιὰ καὶ τὰ γένια. Νομίζουν ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ εἶναι πιὸ κοντὰ στὸν κόσμο καὶ τὸ ὅποιο ποιμαντικό τους ἔργο διευκολύνεται καὶ γίνεται ἀποτελεσματικότερο.
.             Πρόκειται περὶ πλάνης. Οἱ ἰσχυρισμοὶ τῶν προοδευτικῶν κληρικῶν δὲν εὐσταθοῦν. Τὸ κοσμικὸ φρόνημα τοὺς ἐμποδίζει νὰ προχωρήσουν στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ ποιμνίου τους. Μπορεῖ νὰ κάνουν θόρυβο καὶ νὰ ἀκοῦν ἐπαίνους ἀπὸ μερικοὺς κοσμικοὺς καὶ ἄσχετους, ὅμως δὲν βοηθοῦν καθόλου τὸ ποίμνιό τους πνευματικά. Θὰ ἔλεγα, χωρὶς ὑπερβολή, ὅτι μᾶλλον τὸ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἀλήθεια, πῶς νὰ ἐμπιστευθεῖς τέτοιους κληρικούς, ποὺ ποτὲ δὲν γεύτηκαν τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ ποτὲ δὲν ἀπαρνήθηκαν τὴ νοοτροπία καὶ τὶς ἀδυναμίες τῶν κοσμικῶν;
.             Ὁ πολύπειρος καὶ θερμὸς ὑποστηρικτὴς τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστίνος Καντιώτης περιέγραφε μὲ ἐπιτυχία τὴν ἐμφάνιση τῶν νεωτέρων κληρικῶν, ἀποκαλύπτοντας συγχρόνως τὴν πνευματική τους κενότητα καὶ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ποὺ τοὺς διαβρώνει καὶ τοὺς ἐξαφανίζει κάθε ἴχνος ἱερατικοῦ ζήλου. Ἔγραφε λοιπὸν ὁ π. Αὐγουστίνος σὲ ἀναφορά του πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο: «Ἐσχάτως μεταξὺ τῶν κληρικῶν καὶ δὴ τῶν νεωτέρων παρατηρεῖται τάσις, ὅπως οὗτοι ἐμφανίζωνται ἐπὶ τὸ κοσμικώτερον. Οὕτω κληρικοὶ θεῶνται εἰς κουρεῖα. Κόπτουν τὴν κόμην καὶ περικόπτουν τὴν γενειάδα, περιλούονται μὲ ἀρώματα, καὶ φρεσκοξυρισμένοι εἰς τὸν τράχηλον ἐξέρχονται ἐκ τῶν κουρείων εὐωδιάζοντες ἐκ τῶν ἀρωμάτων. Ἀποβάλλουν ἐπίσης τὸ ἐξώρασον καὶ μὲ τὸ ἀντερί, ἐκ πολυτελοῦς ὑφάσματος, ζωηροῦ καὶ ἀνοικτοῦ ἔστιν ὅτε χρώματος, μὲ κολλάρον, μὲ ὡρολόγιον χρυσοῦν εἰς τὴν χεῖρα, μὲ χρυσῆν ἅλυσιν ἐκ τοῦ λαιμοῦ κρεμασμένην, μὲ ὑποδήματα τοῦ τελευταίου συρμοῦ, καὶ μὲ τσιγάρον εἰς τὸ στόμα καὶ ἀναπτήρα εἰς τὸ χέρι, κάμνουν τὴν ἐμφάνισίν των δημοσίᾳ. Παντοῦ. Καὶ εἰς θέατρα καὶ εἰς κινηματογράφους καὶ εἰς γήπεδα ποδοσφαιρικῶν συναντήσεων, διατὶ ὄχι καὶ εἰς ταβέρνας καὶ ἐξοχικὰ κέντρα, εἰς τὰ ὁποῖα συχνάζει τὸ κοσμικώτερον μέρος τῆς κοινωνίας. Ὡς δὲ ἔχομεν διαπιστώσει, οἱ μὲ τοιαύτην ἐξωτερικὴν ἐμφάνισιν κληρικοὶ εἶναι, κατὰ κανόνα, φορεῖς καί… νέων ἰδεῶν, ἐκμονδερνισμοῦ καὶ ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἐκκλησίας» («Ἐκκλησιαστικὸς στρουθοκαμηλισμός», 1973, σελ. 159-160).
.             Οἱ νεωτεριστὲς κληρικοὶ εἶναι ὑπερήφανοι, ἀλλὰ καὶ ἀμαθεῖς παπαγάλοι. Ἔχουν μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ ἐπαναλαμβάνουν φράσεις καὶ λέξεις τοῦ συρμοῦ. Μὲ παιδαριώδη ἐπιχειρήματα προσπαθοῦν νὰ ὑποτιμήσουν τοὺς παραδοσιακοὺς συναδέλφους τους καὶ νὰ τοὺς ἐμφανίσουν ὡς καθυστερημένους καὶ ὀπισθοδρομικούς. Χωρὶς καμιὰ ἀναστολὴ περιφρονοῦν τὴ νηστεία, τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, τὶς ἐκκλησιαστικὲς παραδόσεις. Εἶναι, θὰ ἔλεγα, νέοι Λούθηροι. Ἔχουν ἐπίσης καὶ πολλὲς κρυφὲς ἀδυναμίες, στὶς ὁποῖες δὲν θέλω νὰ ἀναφερθῶ.
.             Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ πρέπει νὰ μάθουν καὶ νὰ ἀποδεχτοῦν αὐτοὶ οἱ κληρικοὶ εἶναι ὅτι «ἡ ἐμφάνισις τοῦ Ὀρθοδόξου κληρικοῦ ἔχει βαθείας ρίζας εἰς τὸν ψυχικὸν κόσμον τοῦ λαοῦ, πᾶσα μεταβολὴ προσκρούει εἰς τὰ αἰσθήματα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καὶ προκαλεῖ σκανδαλισμὸν συνειδήσεων» (ὅπ. παρ., σελ. 163).
.             Ὁ λαός μας ἐκτιμᾶ ἰδιαίτερα τοὺς παραδοσιακοὺς καὶ εὐσεβεῖς κληρικούς, ἐνῶ ἀπέναντι στοὺς νεωτεριστὲς καὶ κοσμικοὺς διατηρεῖ τὶς ἐπιφυλάξεις του. Πρέπει οἱ μητροπολίτες νὰ προσέξουν τὸ θέμα τῆς ἐμφάνισης τῶν κληρικῶν τους καὶ νὰ τοὺς ἐμπνεύσουν τὸ σεβασμὸ στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, γιατί δὲν πρόκειται γιὰ παρωνυχίδα, ἀλλὰ γιὰ ἀναγκαία προϋπόθεση προκειμένου νὰ ἔχει ἐπιτυχία τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ λαϊκὴ παροιμία ὅτι «τὰ ράσα δὲν κάνουν τὸν παπὰ» εἶναι ὀρθή, γιατί ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ παπὰς πρέπει νὰ εἶναι πνευματικὸς ἀγωνιστὴς καὶ πρῶτος αὐτὸς νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολές. Αὐτὸ εἶναι τὸ βαθύτερο νόημά της καὶ δὲν πρέπει νὰ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τοὺς μὴ ἀγωνιζόμενους νεωτεριστὲς κληρικούς, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν κοσμική τους νοοτροπία. Καὶ νὰ μὴ ξεχνοῦν ὅτι τὰ ράσα, ποὺ δὲν κάνουν τὸν παπά, ἀσκοῦν εὐεργετικὴ ἐπίδραση στὸν παπὰ τὸν ἀνυψώνουν στὰ μάτια τοῦ λαοῦ καὶ τὸν προφυλάσσουν ἀπὸ παγίδες καὶ πειρασμούς.