ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΑΦΟΡΜΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ

 

Δυό ὁρατές ἀφορμές γιά πνευματική σύγχυση
Τοῦ πρωτ. π. Ἰωάννου Φωτοπούλου

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ μόλις ἐκδοθὲν βιβλίο του:
«ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ – Ο ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΓΙΟΣ»
(ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ»)

[βλ. σχετ.: https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/12/15/ἀββᾶς-ἰσαὰκ-ὁ-σύρος/]

Ἡ πλήρης καί παντελής ἀπουσία τῆς ἀκτίστου Χάριτος στό Δυτικό κόσμο καί τή θεολογία του καί ὁ συνακόλουθος ὀρθολογισμός τῶν ποικίλων θεολόγων καί ἐρευνητῶν δημιούργησε ἕνα χάος, μιά σύγχυση, ἕνα σκοτάδι στή σκέψη καί τήν πίστη ὅλων τῶν χριστιανῶν τῆς Δύσεως. Ὅλοι οἱ ἐνδιαφερόμενοι σοβαρά γιά τήν πίστη καί τή χριστιανική ζωή μπολιάστηκαν μέ διαρκεῖς ἀμφιβολίες γιά τήν Kαινή Διαθήκη, τήν ἀλήθεια καί τή γνησιότητα τῶν βιβλίων της, γιά τή συνέχεια, τήν καθαρότητα καί τήν ὀρθότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, γιά τήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιά τή γνησιότητα τῶν πατερικῶν κειμένων, τήν ὀρθή πίστη τῶν Πατέρων ἀκόμη καί γιά τήν …ὕπαρξη κάποιων ἀπό αὐτούς! Δυστυχῶς αὐτή ἡ φοβερή σύγχυση μεταφέρθηκε καί στόν ὀρθόδοξο χῶρο ἀπό κάποιους θεολόγους-καθηγητές τῶν Πανεπιστημίων καί ἄλλους θεολογοῦντες διανοουμένους, πού ἐμβάλλουν αὐτές τίς «ἐπιστημονικές» ἀμφιβολίες στίς καρδιές τῶν φοιτητῶν καί ὄχι μόνον. Βιβλία ἀμφιβόλου ὀρθοδοξίας σκορπίστηκαν παντοῦ. Kύκλοι θεολογούντων, περιοδικά, ἐκπομπές, συνέδρια, ἐπιτροπές δηλητηριάζουν μέ μικρές, προσεκτικές δόσεις τήν ὀρθόδοξη συνείδηση. Ἐνσπείρουν δισταγμό ὡς πρός τήν πλήρη καί ἀπόλυτη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν Ὅρων καί τῶν Kανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων. Δείγματα αὐτῆς τῆς ἀσεβοῦς «ἐπιστημονικῆς» προσεγγίσεως εἶναι ἡ ἄποψη ὅτι τά ἀρεοπαγιτικά συγγράμματα εἶναι νόθα καί νεοπλατωνικά, ὅτι τά κείμενα τοῦ ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου εἶναι μεσσαλιανά, καί γενικά ἡ ἀπόδοση ὀρθοδόξων συγγραμμάτων στή γραφίδα αἱρετικῶν, ἐνῷ ἔχει γίνει τῆς μόδας ἡ ἀνάμειξη τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος μέ ποικίλες αἱρετικές, ἑτερόδοξες καί ἑτερόθρησκες «πνευματικότητες».
Τέτοιου εἴδους προσεγγίσεις φαίνεται νά εὐνοεῖ καί τό βιβλίο τοῦ Pώσου ἀρχιεπισκόπου Βολοκολάμσκ Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ: «Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος, ὁ πνευματικός του κόσμος», Ἐκδόσεις Ἀκρίτας, 2005. Ἀπ᾽ αὐτό τό βιβλίο ὁ ἀναγνώστης «μαθαίνει» νά ἀμφιβάλλει γιά τό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ, γιά τή γνησιότητα τῶν κειμένων του, γιά …ὅλα! Σχεδόν παράλληλα μέ τό βιβλίο τοῦ ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος ἐκδίδεται ἀπό τήν Ἱ. Μονή Προφήτου Ἡλιού Θήρας ἡ σειρά «Ἰσαάκ τοῦ Σύρου Ἀσκητικά», ἡ ὁποία περιλαμβάνει κείμενα μεταφρασμένα ἀπό τά συριακά, πού φέρονται ὡς ἔργα τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ. Αὐτά σέ συνδυασμό μέ τό βιβλίο τοῦ Ἀλφέγιεφ δημιουργοῦν μεγάλη πνευματική σύγχυση διά τῆς ὁποίας γίνεται ἡ ψυχή ἕρμαιο τοῦ διαβόλου. Ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ:

Ἔθος γὰρ ἔχει ἡ σύγχυσις ἀφαιρεῖν τὴν γεῦσιν τῆς συνέσεως καὶ τῆς κατανοήσεως καὶ σκυλεῦσαι τὰ νοήματα τὰ ἐν αὐτοῖς, καθάπερ βδέλλα ἡ συμπίνουσα τὴν ζωὴν τῶν σωμάτων… Kαὶ γὰρ ὄχημα διαβόλου… πρέπει ὀνομάζεσθαι τὴν σύγχυσιν. Διότι ὁ Σατανᾶς κατὰ τὴν ὁμοίωσιν τοῦ ἡνιόχου ἔθος ἔχει ἀεὶ ἐπιβαίνειν τῷ νῷ, καὶ λαμβάνειν τὸ ἄθροισμα μετ᾽ αὐτοῦ τῶν παθῶν καὶ εἰσέρχεσθαι εἰς τὴν ταλαίπωρον ψυχήν, καὶ καταποντίζειν αὐτὴν ἐν συγχύσει.

Ἡ σύγχυση ἔχει σάν συνήθειά της νά ἀφαιρεῖ τή γεύση τῆς συνέσεως καί τῆς κατανοήσεως καί νά λεηλατεῖ τά νοήματα πού ὑπάρχουν σέ κάθε πνευματική ἀνάγνωση, ὅπως ἡ βδέλλα, πού ἀπομυζᾶ τή ζωή ἀπό τά σώματα… Kαί πρέπει ὄχημα τοῦ διαβόλου νά ὀνομάζεται ἡ σύγχυση, γιατί ὁ Σατανᾶς σάν ἡνίοχος συνηθίζει νά ἐπιβαίνει στό νοῦ, νά παίρνει μαζί του τό ἄθροισμα τῶν παθῶν, νά μπαίνει μέσα στήν ταλαίπωρη ψυχή καί νά τήν καταποντίζει μέσα στή σύγχυση.

Μέ τήν ταπεινή αὐτή ἐργασία μας προσπαθοῦμε νά διαλύσουμε τή δαιμονική σύγχυση, τή φοβερή ἀχλύ πού δημιουργήθηκε στό νοῦ τῶν ἀναγνωστῶν ἀπό τά βιβλία αὐτά καί ἀπό τή σχετική φιλολογία πού ἀφορᾶ στό πρόσωπο τοῦ «θεοφόρου φιλοσόφου» ἀββᾶ Ἰσαάκ· νά θεραπεύσουμε τά δήγματα τῆς βλασφημίας πού δηλητηρίασαν τίς ψυχές πολλῶν ὀρθοδόξων κατά τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος ἀποκαλεῖται νεστοριανός ἀκόμα –φεῦ– καί ἀπό ἐπισκόπους καί ἁγιορεῖτες ἱερομονάχους· νά ἐπανορθώσουμε τήν ἀδικία πού κάμουν στόν Ἅγιο οἱ ἐπιπόλαιοι καί χθόνιοι οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι κάμουν τά πάντα γιά νά τόν οἰκειοποιηθοῦν καί νά τόν παρουσιάσουν σάν ἀδογματικό, σάν κάποιο sui generis Ἅγιο ὑπεράνω δογματικῶν φραγμῶν καί «ἐκκλησιῶν»· νά διασφαλίσουμε τό ἁγιοπνευματικό μήνυμα τοῦ Ἁγίου πρός κάθε κατεύθυνση, τήν κλήση του πρός κάθε ἄνθρωπο νά ζήσει ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ Μιᾷ, Kαθολικῇ, Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, γιά νά ἀπολαύσει τά αἰώνια ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.