Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ (Σαρ. Καργάκος)

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου
τοῦ Σαράντου Ἰ. Καργάκου
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ [Α´]
(Πῶς οἱ Τοῦρκοι ἔγραψαν τὴν ἱστορία τους.
Μιὰ ἀνάλογη ἑλληνικὴ συγγραφή)
Ἐκδ. Ι. Σιδέρη, β´ἔκδ., Ἀθήνα 2007

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.          Τὰ ὅσα γράφονται στὶς ἑπόμενες σελίδες δὲν σκοποῦν στὸ νὰ διαφωτίσουν ἁπλῶς τὸ ἑλληνικὸ ἀναγνωστικὸ κοινό. Ὁ κύριος σκοπὸς εἶναι προειδοποιητικός. Ὄχι μόνο γι’ αὐτὰ ποὺ γίνονται στὴν Τουρκία ἀλλὰ καὶ αὐτὰ ποὺ γίνονται στὴν Ἑλλάδα εἰς βάρος τῆς Ἱστορίας. Ἂς μείνουμε στὴν Ἑλλάδα. Στὰ ἐπίσημα βιβλία, μὲ τὰ ὁποῖα μορφώνεται ἡ νεολαία, ἡ ἑλληνικὴ Ἱστορία ἀφανίζεται. Στὰ σχολεῖα μας μεγάλες μορφὲς καὶ στιγμὲς σπιλώνονται. Εἰκόνες ἡρώων καὶ μαρτύρων ἐξαφανίζονται καὶ ἀντικαθίστανται μὲ αὐτὲς τοῦ Χάρυ Πότερ. Αὐτό, ὅμως, προκάλεσε μιὰ ἐπικίνδυνη ἀντίδραση: ἑκατοντάδες αὐτοσχέδιοι ἱστορικοὶ ἔχουν ἀναλάβει νὰ σώσουν τὴν ἑλληνικὴ Ἱστορία ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της. Δυστυχῶς, ἀρχικὰ καλοπροαίρετα καὶ αὐτοθυσιαστικά, τώρα ἐντελῶς κερδοσκοπικά, κάποιοι ἀκολουθοῦν τὴ γραμμὴ τοῦ Κεμὰλ καὶ τῶν ἱστορικῶν του. Μυθοπλασίες ἀνάγονται σὲ ἱστορίες, κάτι ποὺ δίνει τὴν εὐχέρεια σὲ «φιαλοεκτοξευτὲς» τῶν γηπέδων νὰ χρησιμοποιοῦν τὸν ὅρο «Ἑλληναράδες», γιὰ νὰ παρηχεῖ πρὸς τὸ «ἀληταράδες» ποὺ τοὺς ταιριάζει.
.             Εἰλικρινὰ ἀνησυχῶ γιὰ τὸν κατήφορο τῶν ἑλληνικῶν ἱστορικῶν σπουδῶν. Ἀπὸ τὴ μιὰ γράφονται βιβλία ἀκατάληπτα, καὶ βιβλία καταληπτὰ ἀλλὰ μὲ ἀνθελληνικὴ διάθεση, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη βιβλία ὑπερελληνικά, ποὺ ἀνάγουν τοὺς Ἕλληνες σὲ πολιτιστικὴ σπορὰ ὄχι μόνο τῆς γῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ σύμπαντος, ἀφοῦ ἔχουν ἔλθει ἀπὸ τὸ διάστημα, καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ ἕναν ὁριζόμενο ἐπακριβῶς πλανήτη. Ἔτσι ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία μετατρέπεται σ’ ἕνα εἶδος μοντέρνας μυθολογίας, μὲ ἄφθονα μαγικὰ καὶ ἀστρολογικὰ στοιχεῖα. Μὲ ἄλλα λόγια γίνεται μυθολογία, κατὰ τὸ παράδειγμα τῶν Τούρκων, ποὺ ἀπὸ ἕνα πλέγμα ὑστερήσεως, πολιτιστικῆς μειονεξίας ἀνήγαγαν τὸν λαὸ τῆς Τουρκίας, ὅπως θὰ φανεῖ στὰ παρακάτω, σὲ ὑπερούσιο λαό, γεννήτορα καὶ σπορέα τοῦ πολιτισμοῦ σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ πλανήτη, ἀπὸ τὴν Ἀσία ὣς τὴν προκολομβιανὴ Ἀμερικὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ἀμερική, διὰ τῆς Σιβηρίας, σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη, μέχρι τῶν Ἄλπεων, οἱ ὁποῖες φέρουν ὀνομασία τουρκική. Τὸ ξαναλέω: δὲν θὰ εἶχα καταπιαστεῖ μὲ τὴν ἐργασία αὐτή, ἂν ὡς ἱστορικός τῆς ἕδρας (ὄχι ὅμως καὶ τῆς πανεπιστημιακῆς καθέδρας) δὲν ἀνησυχοῦσα γιὰ τὴν ἐκτροπὴ αὐτὴ ποὺ σημειώνεται στὸν ἰδιωτικὸ τομέα καὶ γιὰ τὴν ἐντροπὴ ποὺ σημειώνεται στὸν σχολικὸ/πανεπιστημιακὸ τομέα ποὺ ἔχει πέσει σὲ πλήρη ἀνυποληψία. Ἡ πλήρης ὑποτίμηση τῆς ἐθνικῆς ἱστορίας ἐξέθρεψε καὶ γιγάντωσε μιὰ ἐθνικιστικὴ ἱστοριογραφία.
.         Τὸ πρῶτο μέρος τοῦ βιβλίου στηρίζεται ἀποκλειστικὰ σ’ ἕνα βιβλιαράκι ποὺ εἶχε ἐκδώσει τὸ 1935 ὁ ἄριστος γνώστης τῆς τουρκικῆς ἱστορίας, παλαιότερης καὶ νεώτερης, Νικηφόρος Μοσχοπουλος, ποὺ τὰ βιβλία του μποροῦσαν νὰ ἀπαρτίσουν τὴν πρώτη ὕλη γιὰ τὴ δημιουργία ἕδρας τουρκολογίας. Τὸ βιβλιαράκι, ὅμως, αὐτὸ γραμμένο μὲ δεξιοτεχνία, γιὰ νὰ μὴ διαταράξει τὴν ἐπικρατοῦσα ὡς ὑπνωτικὸ ἑλληνοτουρκικὴ φιλία, ἀναφερόταν μὲ λόγο πυκνὸ στὴ νέα μορφὴ ποὺ εἶχαν προσλάβει οἱ τουρκικὲς σπουδὲς στὴν Τουρκία. Μέσα στὶς 24 σελίδες ποὺ ὑπῆρχαν ὅλες οἱ ἀναγκαῖες ἀφυπνιστικὲς πληροφορίες. Ποὺ ἀγνοήθηκαν. Καὶ γι’ αὐτὸ κάποιαν ἡμέρα, ὅταν ἀκούσαμε τὶς δηλώσεις περὶ ἱστορίας τοῦ Ὀζάλ, πέσαμε ἀπὸ τὰ σύννεφα. Εὐελπιστῶ, μετὰ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, νὰ μὴν ξαναπέσουμε, ὅταν ἐν μέσαις Ἀθήναις ξανακούσουμε τὰ ἴδια. Κι ἐλπίζω νὰ μὴ χειροκροτήσουμε, ὅταν ἀκούσουμε κάποια θωπευτικὰ περὶ ἀδελφῶν λαῶν. Οἱ Τοῦρκοι, ὅταν τὸ λέγουν αὐτό, ἐννοοῦν ὡς κοινὸν πάντων προπάτορα κάποιον δικό τους πρόγονο.

.            Τὸ δεύτερο μέρος τοῦ βιβλίου, ἐντελῶς διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο, ἀφορᾶ σ’ ἕνα ἐπίσης φυλλάδιο 42 σελίδων, ποὺ ἐκδόθηκε στὸν Πύργο τῆς Ἠλείας τὸ 1933 (Τυπογραφεῖο: Γούμενου-Κορκολῆ) καὶ εἶχε τίτλο «Ἡ Προϊστορικὴ Ἑλλάδα». Συγγραφέας του ἦταν ὁ Γεώργιος Σ. Φαρμάκης (Θεστιεύς). Ὁ ἐν λόγῳ Θεστιεύς, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὰ ὄντως ἐκπληκτικὰ εὑρήματα τῶν ἀνασκαφῶν στὴ Μέση Ἀνατολή, κυρίως στὴ Μεσοποταμία, Αἴγυπτο, Συρία, Ἰορδανία καὶ στὴ Φοινίκη (Λίβανο), κατέληξε στὸ βέβαιο γι’ αὐτὸν συμπέρασμα πὼς ὅλα ὅσα δημιουργήθηκαν ἐδῶ, ὡς πληθυσμιακὰ μεγέθη, ὡς ὀνοματικὰ καὶ γλωσσικὰ σύνολα, ὡς πολιτιστικὲς ἐκφράσεις, ἦλθαν ἀπὸ ἐκεῖ. Ἀπὸ τὶς χῶρες τῆς Ἀνατολῆς. Κι ἂν στὸ ἑπόμενο διάστημα δὲν εἶχαν ἐνταθεῖ οἱ ἀρχαιολογικὲς ἔρευνες στὸ Αἰγαῖο, στὴν Κρήτη, στὴν Πελοπόννησο, στὴν Ἀττικοβοιωτία, πολλὰ ἀπ’ ὅλα αὐτὰ θὰ ἦσαν πιστευτά. Διότι τὸ παραμύθι εἶναι πιὸ πιστευτὸ ἀπὸ τὴν ἱστορία. Κυρίως, ἡ ἀνακάλυψη πινακίδων μὲ γραμμικὰ σύμβολα (Γραφὴ Α΄ καὶ Γραφὴ Β΄) καὶ μὲ ἱερογλυφικά, καὶ ἡ ἀνάγνωση τῆς Γραμμικῆς Β΄ ἀπὸ τοὺς Βέντρις-Τσάντγουικ, ποὺ ἔφεραν τὶς ἀπαρχὲς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας βαθύτερα ἀπὸ τὸν 15ο π.Χ., ἔδωσαν τὴ χαριστικὴ βολὴ στὶς θεωρίες τοῦ «Ἀνατολισμοῦ» (μέσα σ’ αὐτὲς ὑπῆρξε καὶ μία του Παμ-βυλωνιασμοῦ), ἀπὸ τὴν ὁποία ἐξεπήγασε ἡ θεωρία τοῦ παλαιότερου Παντουρανισμοῦ καὶ τοῦ νεώτερου Παντουρκισμοῦ.

ΣYNEXIZETAI