. Ἕνα ἀπὸ τὰ σύγχρονα φαινόμενα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας εἶναι καὶ ἡ θεωρουμένη ὡς ἀπαραίτητη φοίτηση σὲ κάποιο γυμναστήριο. Εἶναι μία συνήθεια τῆς μέσης ἀστικῆς οἰκογενείας, κάποιο ἀπὸ τὰ μέλη της, τὰ νεώτερα κυρίως, συχνὰ καὶ ἕνας, ἢ καὶ οἱ δύο γονεῖς, νὰ πηγαίνουν γυμναστήριο. Εἶναι θέμα ἀσκήσεως, ἀλλὰ καὶ ὑγείας. Αὐτὸς προφανῶς εἶναι ὁ κυριότερος λόγος. Δηλαδὴ κάποιος γιατρὸς τοὺς σύστησε τὴν ἄσκηση καὶ τὴν γυμναστική. Δευτερευόντως, ὑποσυνείδητα ἴσως καὶ ἀδιάγνωστα, μπορεῖ νὰ λειτουργεῖ καὶ μία ἄλλη αἰτία συμπληρωματική, κοινωνικῆς καταξιώσεως καὶ προσωπικῆς ἐπιβεβαιώσεως.
-Νά, πάω Γυμναστήριο! Ἔχω γυμναστήριο τώρα! Μόλις γύρισα ἀπὸ τὸ γυμναστήριο… Δὲν πῆγα αὐτὴ τὴ βδομάδα γυμναστήριο καὶ νιώθω χάλια… Κάναμε κάτι ἀσκήσεις σήμερα στὸ γυμναστήριο…
. Αὐτὰ ἀκούγονται κυρίως ἀπὸ τὶς γυναῖκες ποὺ φοιτοῦν ἐκεῖ, ὅταν παίρνουν φωτιὰ τὰ τηλέφωνα. Ἀνάλογα, πιὸ λιτὰ βέβαια, ἀκούει κάποιος κι ἀπὸ τοὺς ἄντρες ποὺ πᾶνε καὶ γυμνάζονται…
. Ἀρχικὰ θὰ λέγαμε ὅτι δὲν ὑπάρχει κάτι τὸ κακὸ στὴ γυμναστική. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν κατακρίνει τὴ γυμναστική, μάλιστα καὶ τὴν ἐγκρίνει θεωρώντας τὴν «εἰς ὀλίγον ὠφέλιμον», σὲ σχέση καὶ σύγκριση μὲ τὴν εὐσέβεια ποὺ εἶναι «πρὸς πάντα ὠφέλιμος, ἐπαγγελίαν ἔχουσαν ζωῆς τῆς νῦν καὶ τῆς μελλούσης»(Α΄ Τιμ. δ΄ 8). Τὸ θεόπλαστο ἀνθρώπινο σῶμα δὲν εἶναι καταδικαστέο, δὲν θεωρεῖται φυλακὴ τῆς ψυχῆς, οὔτε ἐπιτρέπεται νὰ τὸ ἔχουμε σὲ μία κατάσταση νωχέλειας καὶ ἀδράνειας. Εἶναι ὁ ναὸς τῆς ψυχῆς καὶ ναὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ ὀφείλουμε νὰ τοῦ χορηγοῦμε ὅ,τι εἶναι καλό, γιὰ νὰ εὐδοκιμεῖ καὶ νὰ ὑπηρετεῖ θεάρεστα τὴν ψυχή. «Δὲν εἴμαστε σωματοκτόνοι, ἀλλὰ παθοκτόνοι», ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ ἀββὰς Παμβὼ στὸν μαθητή του, ὅταν τὸν εἶδε νὰ πλένει τὰ πόδια του μὲ ζεστὸ νερὸ καὶ σκανδαλίστηκε. Τὸ ἀνθρώπινο σῶμα πρέπει νὰ εἶναι ὑγιές, ἁρμονικὰ συνεργαζόμενο μὲ νοῦ καὶ καρδία, καθαρὸ καὶ δυνατό, ὥστε νὰ ὑπηρετεῖ μαζὶ μὲ τὴν ψυχὴ τὸ θεῖο θέλημα.
. Ἀπὸ τὸ σημεῖο ὅμως αὐτὸ μέχρι τὸ ἄλλο, δηλ. νὰ εἰδωλοποιήσουμε τὸ σῶμα καὶ νὰ ἀπολυτοποιήσουμε τὴν γυμναστική, νὰ ξοδεύουμε χρόνο καὶ χρήματα σὲ ἀσκήσεις καὶ χορούς, ἰδιόρρυθμους καὶ ποικιλόμορφους, ξένους καὶ προκλητικούς, εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ ἀπόσταση.
. Παλιὰ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν τὶς χειρωνακτικές τους ἐργασίες καὶ τὶς ὅποιες ἄλλες δουλειές, ποὺ ἀπαιτοῦσαν σωματικὸ κόπο. Σήμερα μὲ ἕνα κουμπὶ ὅλα γίνονται. Παρόλο λοιπὸν ποὺ θὰ μπορούσαμε κάτι νὰ κάνουμε στὸ σπίτι, νὰ κουραστοῦμε λίγο καὶ συγχρόνως νὰ γυμναστοῦμε, δὲν κάνουμε τίποτε. Προτιμοῦμε νὰ γυμναζόμαστε ξοδεύοντας, νὰ παίρνουμε παραδουλεῦτρες καὶ ἐργάτες καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς δουλειὲς καὶ δυστυχῶς γυναῖκες καὶ ἄνδρες καταντήσαμε «ὅπλα πολυτελείας», χωρὶς τὴν ἱκανότητα τῆς πολεμικῆς χρήσης καὶ ἀξίας. Πολλοὶ ζοῦνε σήμερα μὲ τὸ ἄγχος τῆς διαταράξεως τῆς ζυγιστικῆς ἀκριβείας τοῦ βάρους τοῦ σώματός τους, ἄλλοι βεβαίως δὲν ἐνδιαφέρονται καθόλου, ἄλλο ἄκρο κι αὐτό, φτάνουν σὲ καταστάσεις ψύχωσης, νεύρωσης καὶ νευρικῆς ἀνορεξίας, ἔχουν ἀναγάγει τὸ γυμναστήριο σὲ ναὸ καὶ ἐκκλησία καὶ ἀπὸ τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα ἀπέχουν παρασάγγες.
. Ὕστερα, στὰ σύγχρονα γυμναστήρια ἔχουν παρεισφρύσει καὶ ἄλλες τεχνικὲς καὶ γυμναστικὲς δραστηριότητες, οἱ ὁποῖες μετέχουν κάποιας θρησκευτικότητας ἀνατολικῆς κυρίως προελεύσεως. Ἐπὶ παραδείγματι ἡ Γιόγκα. Ἴσως καὶ ὁ διαλογισμός. Κρίμα ποὺ ὑπάρχει τόση σύγχυση γύρω ἀπὸ αὐτὰ τὰ θέματα. Καὶ τὰ δύο αὐτὰ φαινόμενα δὲν εἶναι γυμναστική, εἶναι θρησκευτικὲς πρακτικὲς τοῦ ἰνδουϊσμοῦ ποὺ ἀφοροῦν τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς μίας ἄλλης θρησκείας. Οὔτε γιὰ χαλάρωση εἶναι οὔτε γιὰ ἐνέργεια οὔτε γιὰ προπόνηση. Εἶναι τελετὲς ποὺ ἑνώνουν μὲ τὸ θεῖο κατὰ τὴν ἰνδουϊστικὴ καὶ βουδδιστικὴ ἄποψη καὶ θρησκευτικὴ παραδοχή. Δὲν πρέπει οἱ χριστιανοὶ νὰ συμμετέχουμε σὲ τέτοιου εἴδους προγράμματα. Εἶναι ἀπαράδεκτα γιὰ ἕναν βαπτισμένο ὀρθόδοξο.
. Συχνὰ γυμναστήρια ἔχουν μέσα καὶ κέντρα ἀδυνατίσματος ἢ δίνουν συμβουλὲς συνοδευόμενες μὲ ἐναλλακτικὲς μεθόδους – ἄγνωστες μέχρι πρότινος – σωματικῆς εὐεξίας, ὅπως χειροθεραπείας, ἀρωματοθεραπείας, κρυσταλλοθεραπείας, χρωματοθεραπείας καὶ τὰ τοιαῦτα. Τί εἶναι ὅλα αὐτά; Προϊόντα ἀνατολικά! Γιὰ τὴν ἀπόκτηση δῆθεν τῆς εἰρήνης καὶ τῆς γαλήνης! Μηδὲν ἀπὸ μηδὲν μηδέν! «Ὁ Χριστὸς εἶναι ποὺ δίνει τὴν χαρὰ καὶ τὴν εἰρήνη». Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐνεργειακὰ σκευάσματα καὶ προϊόντα μὲ ἐπίδραση δαιμονικὴ πάνω τους κατόπιν κάποιας διαδικασίας, ποὺ δὲν εἶναι προσευχὴ ἢ ἀκολουθία ὀρθόδοξη.
. Τί πάθαμε καὶ κρεμᾶμε πάνω μας βραχιόλια, περιδέραια καὶ τοποθετοῦμε ἀντικείμενα ἀμφιβόλου ποιότητος καὶ θρησκευτικῆς ὀρθοδόξου καθαρότητος; Ἅγιο μύρο εἶναι αὐτὰ ἢ ἁγιασμὸς καὶ βασιλικὸς καὶ ὅ,τι ἄλλο ἅγιο καὶ καλὸ δίνει ἡ Ἐκκλησία μας; Μπαίνουμε μέσα ἀπὸ τὰ γυμναστήρια σ᾽ ἕνα σκοτεινὸ λαβύρινθο ἀγνώστων διαδικασιῶν καὶ μυήσεων, ποὺ δὲν συνάδουν μὲ τὶς ὑποσχέσεις ποὺ δώσαμε στὸ βάπτισμά μας.
. Ἕνας ἄλλος προβληματισμός, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σχετικὰ μὲ τὰ σύγχρονα γυμναστήρια, εἶναι καὶ ἡ διατροφή, ποὺ ἀπαιτοῦν ἢ τὰ συμπληρώματα διατροφῆς. Γιὰ τὰ δεύτερα ἔχουμε ἀκούσει κατὰ καιροὺς ἀπὸ εἰδικοὺς ὅτι ἔρχονται χάπια ἐπικίνδυνα ἀπὸ εἰσαγωγὲς παράξενες, χωρὶς ἔγκριση ἢ ταυτοποίηση, ἀπὸ ἀδήλωτες καὶ ἄγνωστες ἑταιρεῖες καὶ βιομηχανίες. Αὐτὸ βεβαίως εἶναι ὑπόθεση τοῦ κράτους καὶ τῶν ὑπηρεσιῶν ὑγείας. Ἀλλὰ ἡ σχετικὴ γυμναστικὴ ἐνασχόληση καὶ ἐπένδυση χρόνου ζητεῖ καὶ διατροφή, ποὺ σπάνια λαμβάνει ὑπ᾽ ὄψιν της τὴν νηστεία τῆς Ἐκκλησίας. Προέχει ἡ ἄθληση, λένε.
. Στὸν βωμὸ τοῦ καλλίγραμμου, γυμνασμένου, προκλητικὰ ἐμφανίσιμου σώματος θυσιάζεται ὁ ἐκκλησιαστικὸς θεσμὸς τῆς νηστείας. Βρίσκει δηλαδὴ δικαιολογία ὁ γυμναζόμενος, τοῦ τὸ λέγει καὶ ὁ δάσκαλος, ὁ εἰδικός, καὶ ἔτσι αἰσθάνεται ἑαυτὸν καὶ ἑαυτὴν ὑποχρεωμένους νὰ ὑπακούσουν στοὺς νόμους τοῦ συνοικιακοῦ γυμναστηρίου καὶ ὄχι στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὁποίας τυγχάνουν μέλη.
. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὶς ποδοσφαιρικὲς ὁμάδες καὶ τὶς ὅποιες ἄλλες, μὲ τὶς ὁποῖες ὅλοι σχεδὸν οἱ μαθητὲς σὲ πελάγη φαντασίας πλέοντας καὶ ὀνειρευόμενοι θερινῷ τῷ τρόπῳ δίνουν τὰ πάντα, γιὰ νὰ μὴ διαγραφοῦν ἀπὸ ὁμάδες τῆς πέμπτης ἐθνικῆς κατηγορίας καὶ πολλῶν ἄλλων ἐπαρχιακῶν ὑποδιαιρέσεων ὁραματιζόμενοι ἑαυτοὺς παῖκτες διεθνοῦς κλάσεως. Στὴν ἄκρη λοιπὸν καὶ ἡ νηστεία καὶ οἱ ὅποιες τῆς Ἐκκλησίας μας γιορτὲς καὶ προσκλήσεις.
. Δὲν εἶναι μικρὸ κακὸ καὶ ἡ μικτοποίηση τῆς γυμναστικῆς πρακτικῆς στὰ γυμναστήρια. Πολλὰ γίνονται ποὺ λέγονται καὶ φανερώνονται καὶ ἄλλα ποὺ τὰ τρώει τὸ σκοτάδι καὶ ἡ σιωπή. Τὸ ἀποκαλυπτόμενο σῶμα προκαλεῖ. Παιδικὲς ἁγνότητες καὶ ἀθῶες φιλίες ζήτημα εἶναι ἂν ἔχουν μείνει μόνο μέχρι τὴν ϛ΄ Δημοτικοῦ. Ἡ ὅλη ὑπόθεση ὄζει. Πολλοὶ καὶ πολλὲς μπλέκουν καὶ μάλιστα γιὰ καλά. Χάλασαν σπίτια τὰ γυμναστήρια καὶ ἀξιοπρεπεῖς οἰκογένειες βρέθηκαν μέσα στὴν δίνη τοῦ διαζυγίου. Ἁμαρτίες καὶ σχέσεις καὶ παράνομα πράγματα…τὰ ὁποῖα «αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν». Κανένας δὲν εἶναι ἀσφαλής. Τὸ ἄχυρο καὶ ἡ φωτιὰ δὲν πᾶνε μαζί. Λίγο ἐὰν ἔχει διαβάσει κάποιος ἀπὸ τὰ πνευματικὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας, μπορεῖ νὰ καταλάβει τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές. Λίγη αὐτοκριτικὴ καὶ εἰλικρίνεια δὲν βλάπτει. Πολλοὶ ἐκ τῶν νεοειδωλολατρῶν κατηγοροῦν τὸν Θεοδόσιο τὸν Μέγα ποὺ κατήργησε τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες. Καλὰ τοὺς ἔκανε! Διότι στὴν ἐποχή του εἶχαν καταντήσει γυμνικοί, ὁμοφυλοφιλικοὶ καὶ συμμετεῖχαν μόνο ἀλλοδαποὶ ἀθλητές. Εἶχαν σβήσει πρὸ πολλοῦ.
. Πολλὰ γυμναστήρια εἰσάγουν συχνὰ καὶ ξένους γυμναστὲς ἢ δασκάλους, ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχουν θητεύσει σὲ ἀποκρυφιστικὲς σχολές, νὰ εἶναι ἀβάπτιστοι, μυημένοι καὶ ὁρκισμένοι σὲ κάτι ξένο μὲ τὴν ὀρθοδοξία καὶ ἀσφαλῶς αὐτοὶ ὅ, τι ἔχουν θὰ δώσουν στοὺς ὀρθόδοξους μαθητές τους. Ὄχι σπάνια ἀναλαμβάνουν νὰ διδάξουν ὑποδεέστεροι τῶν ἀπαιτήσεων γνῶστες – ἐμπειροτεχνίτες, θὰ τοὺς λέγαμε – πρακτικὰ καὶ ὄχι ἐπιστημονικὰ γνωρίζοντας τὸ ἀντικείμενό τους «γυμναστές», μὲ ἀποτελέσματα δυσάρεστα καὶ γιὰ τὴν ὑγεία. Ἄλλοι εἶναι ψυχολογικὰ ἐπιβεβαρυμένοι μὲ ἀπωθημένα ἀποτυχημένων προσπαθειῶν στὸν ἀθλητισμὸ καὶ βγάζουν τὰ σώψυχά τους στὸν χῶρο τῆς δουλειᾶς. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι «μπράβοι» στῆς νύχτας τὸν ὑπόκοσμο καὶ σὲ μαγαζιὰ ἀμφιβόλου ἠθικῆς. Σ᾽ αὐτοὺς τελικὰ θὰ ἐμπιστευθεῖ μία μάνα τὰ παιδιά της, ἕνας ἄντρας τὴν γυναίκα του κλπ;
. Συναφὲς εἶναι καὶ τὸ θέμα τῶν πολεμικῶν τεχνῶν. Πολυβασανισμένο αὐτὸ τὸ θέμα. Ἂς τὸ ποῦμε μιὰ γιὰ πάντα: οἱ πολεμικὲς τέχνες εἶναι βαπτισμένες στὸ θρησκευτικὸ ἰδεῶδες τῶν θρησκειῶν τῆς ἀνατολῆς καὶ ἀπαιτοῦν μύηση, διαλογισμὸ καὶ δαιμονικὴ ἐνέργεια στὰ ἀνώτερα σκαλοπάτια τους. Προῆλθαν βασικὰ ἀπὸ μοναχούς, ποὺ ἔφερναν πραγματικὰ ἐκπληκτικὰ ἀποτελέσματα μὲ τὴ δύναμη βεβαίως τοῦ πονηροῦ πνεύματος. Ἐμεῖς τώρα φέρνουμε ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα ἕνα θρησκευτικὸ προϊὸν τῆς ἀνατολῆς καὶ θέλουμε νὰ φτάσουμε στὰ ἐπίπεδα τῶν μάγων σαολὶν κλπ. Δὲν γίνεται. Ἁπλῶς προκαλοῦμε τὸ πνεῦμα τῶν συμμετεχόντων καὶ τοὺς βάζουμε σὲ πειρασμὸ νὰ ἀκολουθήσουν τὸ μονοπάτι τοῦ Κινέζου ἢ τοῦ Κορεάτη πολεμιστῆ. Ὁ π. Παΐσιος συνιστοῦσε καμμιὰ σχέση μ᾽αὐτὰ καὶ μὲ τὶς μαῦρες ζῶνες. Τώρα ὅλα τὰ νειάτα ὀνειρεύονται μαύρη ζώνη, νὰ πηδᾶνε στὸν ἀέρα, νὰ δέρνουν κόσμο κλπ μὲ μία αὐτοπεποίθηση ἀταπείνωτη. Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι στὶς πολεμικὲς τέχνες – ὅπως καὶ στὴ γιόγκα, διαλογισμό, κεντρικὴ θέση κατέχει ὁ δάσκαλος. Ὁ δάσκαλος εἶναι σχεδὸν ἕνα κομμάτι τοῦ θεοῦ καὶ ὅ,τι λέγει εἶναι νόμος. Ἀπαιτεῖ προσκύνηση, τυφλὴ ὑπακοή, τελετουργικὴ ὑπόκλιση, θρησκευτικὴ προσφώνηση καὶ ἄλλα ξένα στὴν Ὀρθοδοξία μας.
. Ἂς ἀφήσουμε καὶ τὰ καλλιστεῖα τῶν γυναικῶν καὶ τῶν ἀνδρῶν δυστυχῶς, ὅπου ἐκεῖ παρελαύνουν οἱ ἄνθρωποι ἀνένδυτοι μήτε Θεὸν φοβούμενοι, μήτε ἀγγέλους καὶ ἀνθρώπους ἐντρεπόμενοι, γονεῖς καὶ μεγαλυτέρους μὴ σεβόμενοι, προκαλώντας τὰ αἰσθητήρια καὶ τὶς ψυχὲς τῶν «σαρκοφάγων» θεατῶν ἀσύστολα καὶ ξεδιάντροπα μὲ τὴν φανέρωση τῶν ἰδιαιτεροτήτων τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, γενόμενοι θέατρον καὶ ἀνθρώποις καὶ ἀγγέλοις, ἐπίχαρμα δαιμόνων καὶ σκάνδαλον τῶν ἀκορέστως καὶ ἀκολάστως ὁρώντων καὶ ἐρώντων.
. Δὲν ντρεπόμαστε λίγο ὡς ὀρθόδοξοι; Στὸν παράδεισο μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὅταν οἱ Ἀδὰμ καὶ Εὔα κατάλαβαν τὴν γύμνια τους ντράπηκαν καὶ κρύφτηκαν. Μετὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς τοὺς ἕντυσε μὲ δερματίνους χιτῶνες καὶ μέσῳ τοῦ Παύλου ἀπαιτεῖ στολὴ τῶν γυναικῶν μέχρι κάτω καὶ κάλυμμα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς στὴν θεία λατρεία. Ἐντάξει, εἴπαμε κάποιο μέτρο, ὄχι ὅμως καὶ νὰ φτάσουμε σ᾽ αὐτὸ τὸ ἀπερίγραπτο χάλι νὰ θεωρεῖται καλλιτεχνικὸ γεγονὸς ἡ περιφερόμενη καὶ προβαλλόμενη γυμνότητα!
. Τέλος τὰ χοροδιδασκαλεῖα! Μπαλέτα καὶ τὰ συναφῆ. Τὰ δύο τελευταῖα φαινόμενα, καθὼς καὶ τὰ τουρκικὰ κινηματογραφικὰ ἔργα τὰ ὑπηρετεῖ ἕνας συγκεκριμένος ἑλληνικὸς τηλεοπτικὸς δίαυλος. Ἀρχίσαμε τώρα καὶ προβάλλουμε καὶ προπαγανδίζουμε κάποιους ἀκραίους προκλητικοὺς χορούς, μὲ ἔντονο σεξιστικὸ χρῶμα, μὲ κινήσεις καθαρὰ ἀναξιοπρεπεῖς, ξενόφερτους καὶ ἀπαράδεκτους γιά μᾶς. Δὲν εἶναι οἱ δικοί μας παραδοσιακοὶ χοροὶ οἱ ἀξιοπρεπεῖς καὶ ἁγνοί, οἱ λεβέντικοι καὶ ἠρωϊκοί, μὲ τὰ τραγούδια μας ποὺ ἐκφράζουν τὸ ἡρωϊκὸ πνεῦμα τῆς ἑλληνοορθοδοξίας. Στοὺς σύγχρονους χοροὺς τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς νύχτας, οἱ ἄνθρωποι κουνοῦν καὶ μετακινοῦν τὸ σῶμα τους, ποὺ εἶναι ναὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ τῆς θείας Κοινωνίας κατὰ τρόπο ἀναίσχυντο. Κι ὅσο κι ἂν θέλουμε νὰ ἐπενδύσουμε μὲ ἀθωότητα τὶς σεξουαλικὲς αὐτὲς – αἱρετικὲς θὰ λέγαμε ἢ πρωτόγονες κινήσεις – δὲν παύει μέχρι σήμερα νὰ ἰσχύει – πόσο μᾶλλον σήμερα! – ὁ ἀθάνατος λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «ὅπου χορός, ἐκεῖ διάβολος». Λοιπὸν «ὁ νοῶν νοείτω, ὁ δὲ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω».
ΠΗΓΗ: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΛΑΜΙΑΣ» (http://sites.google.com/site/xrestia/)
Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία 