«ΤΗΣ ΝΕΡΑΤΖΙΩΤΙΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» (π. Ἀθαν. Χαμακιώτης) [Α´]

«ΤΗΣ ΝΕΡΑΤΖΙΩΤΙΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ»
τοῦ Ἀθανασίου Κοτταδάκη
(Ἀπὸ τὸ «Συναξάρι τοῦ 20οῦ αἰώνα»,
ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 1989)

Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

.      Ἡ μνήμη μὲ γυρίζει πίσω, καλοκαίρι 1953, σὲ μία Κυριακάτικη λειτουργία στὴν Παναγία Ὁδηγήτρια τοῦ Μαρουσιοῦ, τὴ γνωστὴ ὡς Νερατζιώτισσα. Ἀχνοφέρνω στὸ νοῦ μου τὴ σεπτὴ λευιτικὴ μορφὴ τοῦ γέροντα μὲ τὶς λεπτὲς ροδόχρωμες παρειὲς στεφανωμένες ἀπὸ τὸ κατάλευκό της κεφαλῆς καὶ τῆς πυκνῆς γενειάδας. Λιτὸς στὶς τελετουργικὲς κινήσεις του, μετρημένος, ὅλος «ἐν προσευχῇ», τί παράξενο, κοινωνοῦσε τοὺς πιστοὺς γονατιστούς. Ἀποτυπώθηκε τότε μέσα μου ἡ κίνηση αὐτή, τὴ θεώρησα σημάδι βαθύτατης εὐλάβειας. Ἀργότερα διάβασα ὅτι ἦταν συστατικό τῆς ρωσσικῆς εὐσέβειας. «Οἱ πιστοὶ συγκεντρώνονται, ὅπως οἱ ἅγιες γυναῖκες ἐμπρὸς στὸν τάφο. Ἡ θύρα ἀνοίγεται διάπλατα, σιωπηλά, συμβολισμὸς τοῦ ἀγγέλου Γαβριήλ, ποὺ κυλᾶ τὸν λίθο τοῦ μνημείου. O ἱερεὺς κρατώντας τὸ ποτήριο στὰ χέρια του παρουσιάζεται ἐμπρὸς στοὺς γονατισμένους πιστούς. Εἶναι ἡ ἔλευση τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ, ποὺ ἔρχεται νὰ προσφέρει τὴν ἀθάνατη ζωή…» (Π. Εὐδοκίμωφ, «Ὀρθοδοξία», σ. 351). Τότε μοῦ εἶπαν ὅτι αὐτὸς εἶναι «ὁ πατὴρ Ἀθανάσιος, ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος». Αὐτὸ πραγματικὰ φαινόταν, κάτι ἀδιόρατο, θαρρεῖς, τὸ μηνοῦσε! Αὐτὴ τὴν αἴσθηση ἔχω ἀπὸ τότε, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ρυθμικὸς κρότος τῆς σιδερένιας τροχιᾶς τοῦ Ἠλεκτρικοῦ μὲ προσπερνᾶ ἀδιάκριτα ἀπὸ τὴ χαμένη πιὰ γαλήνη τῆς Νερατζιώτισσας.

* * *

.      Ἡ Τουρλάδα εἶναι ἕνα ὀρεινὸ χωριουδάκι κατὰ τὰ μέρη τῶν Καλαβρύτων. Τὰ κάτασπρα φτωχικά του χάνονται μέσα σὲ μία βλάστηση ἀληθινὰ ὀργιώδη καὶ τὰ πυκνώματα μὲ τὶς βελανιδιὲς στὸ μικρὸ λόφο μοιάζουν νὰ τὸ στεφανώνουν μεγαλόπρεπα. Εἶναι ἕνα χωριουδάκι γραφικό, μὰ καὶ πολὺ μικρό, τόσο μικρὸ –διακόσιες ψυχὲς ὅλες κι ὄλες– ποὺ δὲν τὸ δείχνει ὁ χάρτης.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ