ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Τέσσερα συμπτώματα παρακμῆς τῆς Δύσης

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.         Τέσσερα συμπτώματα θανατηφόρας παρακμῆς τῆς Δύσης –φυσικὰ περιλαμβάνεται καὶἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση– διαπιστώνει ὁ ἀμερικανὸς δημοσιογράφος τῶν “Νιοῦ Γιορκ Τάϊμς” Ross Douthat στὸ βιβλίο του «Καλῶς ὁρίσατε στὴν παρακμή», τὸ ὁποῖο κυκλοφορήθηκε πρόσφατα καὶστὴ Γαλλία (Ἔκδ. Presses de la Cite). Τὰ κατὰ τὸν Ντόουδατ συμπτώματα αὐτῆς τῆς παρακμῆς εἶναι πρῶτον ἡ οἰκονομικὴ στασιμότητα, δεύτερον ἡ δημογραφικὴ ἀκαρπία, τρίτον ἡἀρτηριοσκλήρωση τῶν θεσμῶν καὶ τέταρτον ἡ πολιτισμικὴ πενία καὶ ἡ εὐτελὴς ἐπανάληψη καὶἀπομίμηση παλαιοτέρων δημιουργημάτων.
.         Ὁ Ντόουδατ δίνει τὸν ἀκόλουθο ὁρισμὸ γιὰ τὴν παρακμὴ τῆς κοινωνίας στὴ Δύση: Πρόκειται γιὰ μία κοινωνία πλούσια καὶ μαλθακή, ἀλλὰ ἐξαντλημένη, ἐξασθενημένη, ἐκτεθειμένη σὲ πυρκαγιὲς βίας καὶ μηδενισμοῦ, μία κοινωνία «θύμα τῆς δικῆς της ἐπιτυχίας». Τά, κατὰ τὴνἄποψή του, χαρακτηριστικὰ τῆς οἰκονομικῆς στασιμότητας εἶναι ὅτι ἡ δυτικὴ κοινωνία γερνάει καὶἑπομένως καθίσταται λιγότερο παραγωγική. Αὐτὸ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ αὐξάνεται τὸ χρέος, γιὰνὰ διατηρηθεῖ τὸ ἴδιο ἐπίπεδο ζωῆς καὶ οἱ ἐργαζόμενοι νὰ ἀπασχολοῦνται περισσότερες ὧρες. Ἀποτέλεσμα τῆς προκαλουμένης καταστασης εἶναι ἡ ἔλλειψη χρόνου τῶν γονέων νὰἀπασχολοῦνται μὲ τὰ παιδιά τους, ὅσων γονέων θέλησαν νὰ ἀποκτήσουν οἰκογένεια. Γιατί ἡστηριζόμενη στὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα δυτικὴ κοινωνία, μὲ τὸν τρόπο της, ἐξωθεῖ πολλοὺς νέους καὶ νέες στὸ νὰ  ἀποφεύγουν τὶς εὐθύνες καὶ νὰ μὴ δημιουργοῦν οἰκογένεια, ποὺ θὰ σήμαινε γιὰ τὸΔημόσιο καὶ τὶς ἐπιχειρήσεις ἐπιδόματα, ἄδειες καὶ ἄλλες παροχές… Ἐπίσης προσανατολίζει τοὺς νέους κυρίως στὸ νὰ ἀπορροφῶνται σὲ μὴ παραγωγικὰ χόμπις, ὅπως ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια, ποὺὅμως εἶναι πολὺ ἀποδοτικὰ στὰ ἔσοδα ὅσων τὰ ἐπιβάλλουν.…
.         Τὸ δεύτερο σύμπτωμα παρακμῆς τῶν συγχρόνων δυτικῶν κοινωνιῶν εἶναι ἡ ἀκαρπία,ἡ στειρότητα. Ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου εὔλογα διερωτᾶται γιατί αὐτὲς οἱ κοινωνίες, ποὺ κατὰτεκμήριο εἶναι πλούσιες, ἀρνοῦνται νὰ ἀναπαραχθοῦν καὶ νὰ διατηρηθοῦν. Μάλιστα τὸ σβήσιμό τους ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ χάρτη τὸ πράττουν ἐν γνώσει τους, ἀφοῦ ἀπὸ χρόνια ἔχουν καθιερώσει τὴνομιμοποίηση τῶν ἐκτρώσεων, ἔχουν κατασκευάσει πολλὰ μέσα ἀντισύλληψης, τὶς ἐξαιρετικὲςἱκανότητες τῶν γυναικῶν τὶς ἔστρεψαν ἐκτὸς οἰκογένειας, ζοῦν σὲ ἐπίπεδο καθημερινότητας χωρὶς σκέψη γιὰ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους καὶ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ ὄντα, στὰ ὁποῖα κυριαρχεῖ ὁπρακτικὸς μηδενισμός. Ἐπίσης ἡ ἔλλειψη ἐργατικῶν χεριῶν καὶ κατώτερου ὑπαλληλικοῦπροσωπικοῦ ὑποχρεώνει τὶς δυτικὲς κοινωνίες νὰ δέχονται τὴ μετανάστευση ἀνθρώπων ἄλλων πολιτισμῶν, ποὺ σὺν τῷ χρόνῳ θὰ καλύψουν τὰ πληθυσμιακὰ κενὰ καὶ κάποτε μπορεῖ νὰἀποτελέσουν πλειοψηφία… Ἐπίσης τὸ πρόβλημα τῆς μοναξιᾶς ἀντιμετωπίζεται στὴ Δύση μὲ ψυχοτρόπα φάρμακα, ἐνῶ γιὰ τὰ γεράματα προωθεῖται, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ ἐκτέλεση τῶνἀνήμπορων συνανθρώπων μας μὲ τὴ μέθοδο τῆς εὐθανασίας…
.         Τὸ τρίτο σύμπτωμα παρακμῆς εἶναι ἡ ἀρτηριοσκλήρωση τῶν θεσμῶν. Ἡ Δημοκρατία πάσχει λόγῳ τῆς ἐλλείψεως συνεννόησης μεταξὺ τῶν πολιτικῶν ἡγετῶν καὶ τῆς καταργήσεως ἑνὸς διαλόγου μὲ ἐπιχειρήματα. Ἀντίθετα κυριαρχοῦν οἱ παράλληλοι μονόλογοι καὶ ἡ ἐξελιγμένη προπαγάνδα. Ὁ Ἀμερικανὸς δημοσιογράφος ἐπισημαίνει πὼς ἡ Εὐρώπη θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει πλεονέκτημα ἔναντι τῶν ΗΠΑ στὸ ἐπίπεδο τῆς διακυβέρνησης, ἀφοῦ ξεκίνησε ἀποτελούμενη καὶἀπὸ ἔθνη μικρά, εὐέλικτα καὶ δημοκρατικά, ἀλλά, σὺν τῷ χρόνῳ, κατέληξε στὸ νὰ μειωθεῖ ἡ ἰσχύς τους καὶ αὐτὴ ὅλη νὰ περάσει στὴν ὑπερεξουσία τῶν Βρυξελλῶν.
.         Τὸ τέταρτο παρακμιακὸ σύμπτωμα εἶναι ἡ ἔλλειψη πολιτισμικῆς δημιουργίας καὶ ἡἐπανάληψη παλαιῶν ἐμπνεύσεων, ποὺ οἱ περισσότερες παρουσιάζονται παραποιημένες καὶἐκχυδαϊσμένες. Οἱ τέχνες ὑποχωροῦν, οἱ ἕδρες κλασσικῶν ἐπιστημῶν μειώνονται, οἱ ἐπιχορηγήσεις σὲ ὠδεῖα καὶ χορωδίες  περιορίζονται, οἱ πωλήσεις βιβλίων πέφτουν συνεχῶς… Καὶ βρισκόμαστε πολιτισμικὰ στὴν κατάσταση ὅπως φανερώθηκε στὸν πρόσφατο διαγωνισμὸ τραγουδιοῦ τῆς Eurovision, ὅπου ἡ χυδαιότητα καὶ ἡ πρόκληση μὲ ἀρρωστημένες καταστάσεις, ὅπως ὁ σατανισμὸς καὶ ἡ πορνογραφία, πλημμύρισαν ὡς ἀπὸ βυτίο λυμάτων τὶς συσκευὲς τηλεοράσεων τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν…
.         Ἡ πορεία σήμερα τῆς Δύσης μοιάζει μὲ αὐτὴ τῆς Ρώμης, ὑποστηρίζει ὁ Ντόουδατ. «Πλέον τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ νικήσει τὴ Ρώμη, ἀλλὰ καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ τὴν σώσει», γράφει τὴν ἄποψη τοῦ Τσέστερτον καὶ προσθέτει: «Ἂν δὲν μποροῦμε νὰ πᾶμε νὰ ζήσουμε στὸν Ἄρη, μποροῦμε πάντα νὰ κοιτᾶμε πρὸς τὸν οὐρανό. Ἡ πτώση τῆς Ρώμης ὁδήγησε στὸν θρίαμβο τοῦΧριστιανισμοῦ. Ἡ ἐπιστροφὴ στὸ ὑπερβατικὸ εἶναι ὁ μόνος τρόπος νὰ ἐξέλθει ἡ Δύση ἀπὸ τὴν παρακμή», καταλήγει ὁ ἀμερικανὸς δημοσιογράφος.
.         Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τὸ 2004 εἶχε προβλέψει καὶ ἐπισημάνει αὐτὴ τὴν παρακμὴ τῆς Εὐρώπης καὶ γενικότερα τῆς Δύσης. Στὴν ὁμιλία του στὸ Πανεπιστήμιο τοῦἸασίου τῆς Ρουμανίας εἶχε τονίσει:
«Χωρὶς χριστιανισμὸ ὁ πνευματικὸς βίος θὰ πάψει νὰ ἔχει προορισμὸ καὶ θὰ ταυτισθεῖ μὲ τὴδιασκέδαση, μὲ τὴν ἀπόλαυση καὶ ξεκούραση… Σὲ ποιὰ κατάσταση θὰ χρειασθεῖ νὰ ἔρθουμε γιὰ νὰδοῦμε ὅτι αὐτὸ ποὺ θά ᾽πρεπε νὰ εἶναι ἡ μεγάλη προσφορὰ καὶ ἀγαλλίαση πνεύματος, ἔχει ξεπέσει σὲ εὐχαρίστηση; Ποῦ θὰ χρειασθεῖ νὰ καταντήσουμε γιὰ νὰ τὸ δοῦμε πιὰ ὅτι χωρὶς τὴν ἀφοσίωση καὶ τὴν ἱερότητα ἡ ἡδονὴ εἶναι ὀδύνη καὶ ἡ ἀπόλαυση εἶναι μάχαιρα;
.         Χωρὶς χριστιανισμὸ ὁ ἄνθρωπος θὰ μετατραπεῖ σὲ παραγωγὸ καὶ ἐν ταυτῷ θύμα τῆς κατανάλωσης… Χωρὶς χριστιανισμὸ ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη δὲν εἶναι πολιτισμός, ἀλλὰ μία διευρυμένη ἀγορά…. Ἐκεῖνο ποὺ ζητοῦμε ὡς Ἐκκλησία καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο ἀγωνιοῦμε καὶπροσευχόμαστε, εἶναι νὰ μὴν καταργήσουμε τὸ πρόσωπο τῆς Εὐρώπης. Νὰ μὴ ρημάξουμε τὴν Εὐρώπη πετώντας ὡς ἄσχετο πρὸς τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση τὸν πολιτισμό της, τὶς γλῶσσες της, τὶς παραδόσεις της».
.             Ἡ 29η Μαΐου μᾶς διδάσκει διπλά. Ἀπὸ τὴ μιὰ τὸ πῶς ὁ Ἑλληνισμὸς ἔφτασε στὴν κατάντια τῆς ὑποταγῆς του ὑπὸ ἀλλόθρησκο καὶ βάρβαρο κατακτητὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ πῶς ἀπὸ τὸ μηδὲν πέτυχε νὰ διατηρήσει τὴν ταυτότητά του καὶ νὰ ἀποκτήσει τὴν ἀνεξαρτησία του. Αὐτὸ τὸ θαῦμαἀνήκει ἐξ ὁλοκλήρου στὴν Ἐκκλησία. Γράφει ὁ ἱστορικὸς Νίκος Σβορῶνος: «Ἀξιόλογες εἶναι οἱπροσπάθειες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ἐκπαίδευση, ἡ ὁποία στοὺς πρώτους αἰῶνες τῆς τουρκοκρατίας βρίσκεται ἀποκλειστικὰ στὰ χέρια της: ἀπὸ τὴ στοιχειώδη ἐκπαίδευση, μὲμοναδικοὺς δασκάλους τοὺς μοναχοὺς καὶ τὸν κατώτερο κλῆρο (στὰ σχολεῖα ποὺ λειτουργοῦσαν στὶς ἐκκλησίες καὶ στὰ μοναστήρια) ὡς τὴν κάποιαν ἀνώτερη παιδεία τῶν σχολείων τῶν διαφόρων Μητροπόλεων καὶ τῆς Πατριαρχικῆς Ἀκαδημίας… Οἱ ἀγῶνες Της γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τὴν καθαρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὰ μέτρα γιὰ τὸ σταμάτημα τῶν ἐξισλαμισμῶν, ἀποτελοῦν θεμελιακὴ συμβολὴ γιὰ τὴ διατήρηση τῆς ἐθνικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων» (Νίκ. Σβορώνου «Τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος – Γένεση καὶ Διαμόρφωση τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ», Ἔκδ. ΠΟΛΙΣ, σελ. 84).
.         Αὐτὴν τὴν ἐθνικὴ συνείδηση κάποιοι ἐπιχειροῦν νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. Δὲν θὰ τὸ πετύχουν, ὅπως δὲν τὸ πέτυχαν στὸ διάβα τῶν αἰώνων τόσοι καὶ τόσοι κατακτητές, τόσοι «προστάτες» μας, ὅπως καὶ ἀρκετοὶ γραικύλοι ἡγέτες μας…-