ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ «Ἕνα δίλημμα μὲ φοβερὲς συνέπειες, μπροστὰ στὸν κίνδυνο τῆς αἰωνιότητας».

Οἱ πνευματικὰ ἀδιάφοροι ἀδικοῦν τὸν ἑαυτό τους

Ἀπόσπασμα  ἀπὸ τὸ βιβλίο:

«ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΙΣΤΟΥ ΣΟΦΟΥ»
Μεθοδικὸ ἀπάνθισμα ἀπὸ τὶς Σκέψεις τοῦ Πασκάλ
Μετάφραση -Ἐπιμέλεια:
Φανούριος Γ.  Παπαδημητράκης
ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2015

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

βλ. σχετ.: «ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΙΣΤΟΥ ΣΟΦΟΥ» (Νέα ἔκδοση)

.              Πρὶν νὰ εἰσέλθω στὶς ἀποδείξεις τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, βρίσκω ἀναγκαῖο νὰ κάνω φανερό, πόσο ἄδικοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, πάνω σ’ ἕνα ζήτημα ποὺ τοὺς εἶναι τόσο σπουδαῖο καὶ τοὺς ἀφορᾶ τόσο πολύ.
.             Ἀπ’ ὅλες τὶς πλάνες τους, αὐτὴ ἀσφαλῶς εἶναι ἐκείνη ποὺ περισσότερο τοὺς παρασύρει σὲ ἀφροσύνη καὶ τύφλωση, καὶ ἐξ αἰτίας της εἶναι εὐκολότατο νὰ τοὺς προκαλέσουν σύγχυση οἱ τυχαῖες ἀπόψεις τῆς κοινῆς γνώμης καὶ οἱ φυσικές (τους) κλίσεις. Γιατὶ εἶναι ἀναμφίβολο, πὼς ὁ χρόνος τῆς ζωῆς αὐτῆς εἶναι μόνο μιὰ στιγμή, ἐνῶ ἡ κατάσταση τοῦ θανάτου, αἰώνια – ὅποια κι ἂν μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ φύση της· ἔτσι ὅλες οἱ πράξεις καὶ οἱ σκέψεις μας πρέπει νὰ πάρουν τόσο διαφορετικοὺς δρόμους, ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση αὐτῆς τῆς αἰωνιότητας, ὥστε εἶναι ἀδύνατο νὰ προχωρήσουμε σὲ κάποια ἐνέργεια λογικὰ καὶ σωστά, παρὰ μόνο ἂν τὴν τακτοποιήσουμε ὡς πρὸς αὐτὴ τὴν ἄποψη, ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἔσχατος σκοπός μας.
.              Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ φανερὸ ἀπὸ τοῦτο, κι ἑπομένως –σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς λογικῆς– ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι τελείως παράλογη, ἂν δὲν ἀλλάξουν πορεία. Ἂς κρίνει, λοιπόν, κανεὶς ἐκείνους ποὺ ζοῦν χωρὶς νὰ νοιάζονται γιὰ τὸν ἔσχατο αὐτὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς καὶ οἱ ὁποῖοι ἀφήνονται –ἀπερίσκεπτα καὶ ἀνέμελα– νὰ τοὺς ὁδηγοῦν οἱ ὁρμὲς καὶ οἱ ἐπιθυμίες τους. Αὐτοὶ δὲν ἐνδιαφέρονται παρὰ νὰ εἶναι εὐτυχισμένοι τὴν παροῦσα στιγμὴ μόνο, ὡσὰν νὰ μποροῦσαν νὰ ἐκμηδενίσουν τὴν αἰωνιότητα ἀπομακρύνοντας τὴ σκέψη τους ἀπ’ αὐτή.
.             Ὅμως ἡ αἰωνιότητα ὑπάρχει, καθὼς καὶ ὁ θάνατος ποὺ πρέπει νὰ τὴν ἀνοίξει. Αὐτὸς τοὺς ἀπειλεῖ κάθε ὥρα καὶ ἀναπόφευκτα σὲ λίγο θὰ τοὺς βάλει στὴ φρικτὴ ἀναγκαιότητα νὰ εἶναι αἰώνια εἴτε ἐκμηδενισμένοι εἴτε δυστυχισμένοι, χωρὶς νὰ ξέρουν ποιὰ ἀπὸ τὶς δύο αἰωνιότητες τοὺς ἔχει γιὰ πάντα ἑτοιμαστεῖ.
.             Νά, ἕνα δίλημμα μὲ φοβερὲς συνέπειες. Βρίσκονται μπροστὰ στὸν κίνδυνο τῆς αἰωνιότητας τῆς δυστυχίας· καὶ ἐπιπλέον –ὡσὰν τὸ ζήτημα νὰ μὴν ἄξιζε τὸν κόπο– ἀμελοῦν νὰ ἐξετάσουν ἂν πρόκειται γιὰ κάποια ἀπ’ ἐκεῖνες τὶς θεωρίες ποὺ ὁ λαὸς δέχεται μὲ ὑπερβολικὴ εὐπιστία ἢ ἀπ’ ἐκεῖνες ποὺ –ἂν καὶ καμιὰ φορὰ δυσνόητες– ἔχουν μιὰ πολὺ στέρεη, ἂν καὶ κρυμμένη, βάση. Ἔτσι, δὲν ξέρουν ἂν ὑπάρχει ἀλήθεια ἢ πλάνη στὸ ζήτημα, οὔτε ἂν οἱ ἀποδείξεις εἶναι ἰσχυρὲς ἢ ἀδύναμες. Τὶς ἔχουν μπροστὰ στὰ μάτια τους· ἀρνοῦνται νὰ τὶς κοιτάξουν, καὶ μ’ αὐτὴ τὴν ἄγνοια ἐπιλέγουν νὰ κάνουν ὅλα ὅσα χρειάζονται γιὰ νὰ πέσουν μέσα σὲ τούτη τὴ δυστυχία· κι ἂν ὑπάρχει, προτιμοῦν νὰ περιμένουν νὰ τὴ δοκιμάσουν μὲ τὸν θάνατο· κι ὅμως εἶναι πολὺ ἱκανοποιημένοι σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση, τὴν προπαγανδίζουν καὶ καυχῶνται γι’ αὐτή. Μπορεῖ κανεὶς νὰ σκεφτεῖ σοβαρὰ πόσο κρίσιμη εἶναι αὐτὴ ἡ ὑπόθεση, χωρὶς νὰ αἰσθανθεῖ φρίκη γιὰ μιὰ συμπεριφορὰ τόσο ἀλλόκοτη;
.             Αὐτὸς ὁ ἐφησυχασμὸς στὴν ἄγνοια εἶναι ἕνα τερατῶδες πρᾶγμα, καὶ πρέπει νὰ τοὺς δώσουμε νὰ καταλάβουν πόσο ἀλλόκοτο καὶ βλακῶδες εἶναι νὰ περνοῦν ἔτσι τὴν ζωή τους. Θὰ πρέπει νὰ τὸ κάνουμε αὐτὸ σαφές, ὥστε κυριολεκτικὰ νὰ τὰ χάσουν, ὅταν δοῦν τὴν τρέλα τους. Γιατὶ τόσο ἀνόητα σκέπτονται οἱ ἄνθρωποι, ὅταν προτιμοῦν νὰ ζήσουν μέσα στὴν ἄγνοια γιὰ τὸ τὶ πραγματικὰ εἶναι καὶ δὲν ἐπιζητοῦν νὰ διαφωτιστοῦν σχετικά. «Δὲν ξέρω», λένε…

«ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΙΣΤΟΥ ΣΟΦΟΥ» (Νέα ἔκδοση)

«ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΙΣΤΟΥ ΣΟΦΟΥ»
Μεθοδικὸ ἀπάνθισμα ἀπὸ τὶς Σκέψεις τοῦ Πασκάλ

Μετάφραση -Ἐπιμέλεια: Φανούριος Γ.  Παπαδημητράκης

ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2015

βλ. σχετ.:  ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ «Ἕνα δίλημμα μὲ φοβερὲς συνέπειες, μπροστὰ στὸν κίνδυνο τῆς αἰωνιότητας».

.              Ἔχοντας ὁ Pascal βρεῖ ἀπόλυτη ψυχική ἱκανοποίηση στή συνεπῆ χριστιανική ζωή, θέλησε νά βοηθήσει καί ἄλλους νά βροῦν τήν εὐτυχία καί τή χαρά τους μέσα σ’ αὐτή. Ἰδιαίτερα στό μυαλό του εἶχε αὐτούς πού εἰλικρινά ἀναζητοῦν, ἀλλά δέν ἔχουν κανένα νά τούς καθοδηγήσει.
.                 Γιά τό λόγο αὐτό συνέλαβε τήν ἰδέα νά γράψει ἕνα βιβλίο ἀπολογητικό τῆς χριστιανικῆς θρησκείας και ἄρχισε νά συγκεντρώνει σχετικό ὑλικό. Ὑλικό ἦταν οἱ σκέψεις πού ἔρχονταν στό μυαλό του γιά τά θέματα πού σκόπευε νά διαπραγματευτεῖ. Κάθε τέτοια σκέψη, τήν ἔγραφε πρόχειρα σέ φύλλα χαρτιοῦ, μέ σκοπό νά τίς συνθέσει σ’ ἕνα ἑνιαῖο λογικό σύνολο.
.                 Ὁ πρόωρος θάνατός του (πέθανε σέ ἡλικία 39 ἐτῶν), δέν τοῦ ἐπέτρεψε νά γράψει τήν ‘Ἀπολογία’, πού τόσο ἐπιθυμοῦσε. Οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι του μετά τόν θάνατό του ὀρθῶς ἔκριναν ὅτι ἀκόμη καί σκόρπιες οἱ σκέψεις εἶχαν μεγάλη ἀξία, γιατί περιεῖχαν βαθιά καί σοφά νοήματα γραμμένα μέ δύναμη καί χάρη. Γιά τό λόγο αὐτό σύντομα τίς ἐξέδωσαν σέ βιβλίο μέ τόν τίτλο «Σκέψεις», τό ὁποῖο εἶχε μεγάλη ἀπήχηση στούς συγχρόνους τους ἀλλά καί στούς ἑπόμενους αἰῶνες μέχρι σήμερα.
.                 Πολλές ἀπ’ αὐτές τίς γεμάτες δύναμη καί χάρη σκέψεις, θέλει νά κάνει προσιτές καί εὔληπτες ἡ παροῦσα συλλογή.

ἀπόσπασμα

Τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου (σελ. 78)

404.            Τὸ κυνήγι τῆς δόξας εἶναι ἡ πιὸ εὐτελὴς ἐνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλ’ αὐτὴ ἀποτελεῖ καὶ τὸ πιὸ μεγάλο δεῖγμα τῆς ἀνωτερότητάς του: γιατί, ὅση ὑλικὴ περιουσία κι ἂν κατέχει πάνω στὴ γῆ, ὅση ὑγεία καὶ ἐξαίρετες ἀνέσεις κι ἂν ἔχει, ἂν δὲν τὸν περιβάλλει ἡ ἐκτίμηση τῶν ἀνθρώπων, δὲν ἱκανοποιεῖται.
.              Ἀξιολογεῖ σὰν τόσο σπουδαία τὴν κρίση τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε ὅσα ἀγαθὰ κι ἂν κατέχει πάνω στὴ γῆ, ἂν δὲν κατακτήσει πλεονεκτικὴ θέση καὶ στὴ γνώμη τῶν ἀνθρώπων, εὐχαρίστηση δὲν βρί­σκει. Εἶναι ἡ πιὸ ὡραία θέση τοῦ κόσμου· τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἀπομακρύνει ἀπ’ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία· εἶναι ἡ πιὸ ἀνεξάλειπτη ἰδιότητα τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου.
.            Κι ἐκεῖνοι ἀκόμα ποὺ περισσότερο ὑποτιμοῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἐξισώνουν μὲ τὰ ζῶα, θέλουν νὰ τοὺς θαυμάζουν οἱ ἄλλοι καὶ νὰ τοὺς πιστεύουν, καὶ ἀντιφάσκουν πρὸς τὸν ἑαυτό τους μ’ αὐτὸ τὸ αἴσθημά τους· γιατὶ ἡ φύση τους, ποὺ ξεπερνᾶ σὲ δύναμη τὰ πάντα, τοὺς πείθει πιὸ δυνατὰ γιὰ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ ὅσο ὁ νοῦς γιὰ τὴν εὐτελῆ του κατάσταση.