«ΧΟΙΡΟΙ ΑΣΠΛΑΧΝΙΑΣ, ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑΣ ἢ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΡΙΣΤΟΕΙΔΕΙΣ ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΥΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΙ»;

Πανδημίας Ἀπόλογος

τοῦ Γεωργίου  Δ. Παναγοπούλου
 Ἀν. Καθηγητῆ ΑΕΑ Βελλᾶς / Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

.                     Ὅ,τι ἀκολουθεῖ εἶναι ἕνας ὀφειλόμενος λόγος περὶ τῆς πανδημικῆς κρίσης, ποὺἐπιχειρῶ νὰ καταθέσω στὴ βάση ἱστορικῶν δεδομένων, κειμενικῶν μαρτύρων καὶ τῆς θεολογικῆς ἀποτίμησής τους.

α΄ Ὁ ἀρχέγονος Χριστιανισμὸς ἔναντι τῶν ἐπιδημιῶν: Ἡ μαρτυρία τοῦ Διονυσίου Ἀλεξανδρείας

.                     Ἂς δοῦμε πῶς ἀντιμετώπισαν οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἀλεξάνδρειας τῆς Αἰγύπτου τὸν ἀκραῖο πειρασμὸ λοιμοῦ ἐνσκήψαντος στὸ λυκαυγὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ πιὸ συγκεκριμένα στὸβ΄ ἥμισυ τοῦ 3ου μ.Χ., ὅπου μᾶς μεταφέρει Ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Διονυσίου ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας (ca 247 – 265). Τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα μᾶς διασώζει ὁ ἱστορικὸς Εὐσέβιος Καισαρείας (Ἐκκλησιαστικὴἱστορία, 7, 22, Loeb Classical Library, vol. 2, London /  Harvard Mass. 1942, 184-186): «… οἱ γοῦν πλεῖστοι τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν δι’ ὑπερβάλλουσαν ἀγάπην  καὶ φιλαδελφίαν ἀφειδοῦντες ἑαυτῶν καὶ ἀλλήλων ἐχόμενοι, ἐπισκοποῦντες ἀφυλάκτως τοὺς νοσοῦντας,… θεραπεύοντες ἐν Χριστῷ, συναπηλλάττοντο ἐκείνοις ἀσμενέστατα τοῦ παρ’ ἑτέρων ἀναπιμπλάμενοι πάθους καὶ τὴν νόσον ἐφ’ ἑαυτοὺς ἕλκοντες… οἱ γοῦν ἄριστοι τῶν παρ’ ἡμ῀ν ἀδελφῶν τοῦτον τὸν τρόπον ἐξεχώρησαν τοῦ βίου… ὡς καὶ τοῦ θανάτου τοῦτο τὸ εἶδος … μηδὲν ἀποδεῖν μαρτυρίου δοκεῖν».
.                     Πρόκειται γιὰ ἕνα ἔξοχο στιγμιότυπο ἡρωϊσμοῦ πίστης καὶ θυσιαστικῆς ἀγάπης, ποὺδιέκρινε ἐκφάνσεις τοῦ ἀρχέγονου Χριστιανισμοῦ: Οἱ Χριστιανοὶ εἶδαν στὸν λοιμὸ ὄχι κάποια συνωμοσία, ἀλλὰ μία δοκιμασία ἀρετῆς καὶ αὐθυπέρβασης διὰ πίστεως καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο («γυμνάσιον καὶ δοκίμιον»). Μάλιστα οἱ τελειότεροι ἐξ αὐτῶν (δὲν εἶναι ὅλα γιὰ ὅλους!) ἀφιερώθηκαν στὴν περίθαλψη τῶν νοσούντων. Ἐκτέθηκαν ἔτσι σὲ ἀκραῖο κίνδυνο καὶ τελείωσαν τὸν ἐπίγειο βίο τους μὲ τρόπο μαρτυρικό, ἀφοῦ ἐν τέλει μολύνονταν ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς, ποὺ φρόντιζαν καὶ ἀπέθνησκαν. (Ἐκτὸς περιπτώσεων ἐξαιρετικῆς θεοσημίας, οὐδεὶς εἶναι σωματικὰ ἄτρωτος πρὸ τῆς γενικῆς Ἀναστάσεως. Ἂς θυμηθοῦμε ὅτι στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως λέμε «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν» καὶ ὄχι «γέγονεν ἀνάστασις»· πρβλ. Β΄ Τιμ. 2, 17-18).
.                     Θυμίζω ὅτι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν τελείως ἄγνωστη ἡ δημόσια ἰατροφαρμακευτικὴπερίθαλψη καὶ βεβαίως ἀνύπαρκτα τὰ ὀργανωμένα νοσηλευτήρια μὲ ἐπαγγελματίες ὑγείας μισθοδοτούμενους ἀπὸ τὸ Δημόσιο. Αὐτὸ σήμαινε ὅτι οἱ βαριὰ ἀσθενεῖς πέθαιναν παντελῶς ἀβοήθητοι. Σὲ αὐτὲς τὶς συνθῆκες θριάμβευσε ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη τῆς «ἡρωικῆς» ἐποχῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Διόλου τυχαία ἕνας σύγχρονος ἐρευνητής, ὁ R. Stark, ἐντοπίζει στὴν κινητοποίηση τῶν χριστιανῶν πρὸς ἀνακούφιση τῶν ἀσθενῶν ἕναν ἀπὸ τοὺς κυριότερους παράγοντες ποὺσυνέβαλαν τελικῶς στὴν ἑδραίωση τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ τὴν ἐξαφάνιση τοῦ ἀρχαίου παγανισμοῦ.
.                     Ἐπικαιρικὸ συμπέρασμα: Ὅσοι θέλουν νὰ βαδίσουν τὴ μαρτυρικὴ ὁδὸ τῶν πρώτων χριστιανῶν, ἀντὶ νὰ παριστάνουν τὸν ἄτρωτο ἔναντι τοῦ κορωνοϊοῦ καὶ νὰ περιφρονοῦν τὴν ἐμβολιαστικὴ κάλυψη, τὶς μάσκες καὶ τὰ ὑπόλοιπα ὑγειονομικὰ μέτρα περιορισμοῦ τοῦ λοιμοῦ, θὰμποροῦσαν κάλλιστα νὰ μιμηθοῦν τὸ παράδειγμα τῶν χριστιανῶν ποὺ περιγράφει ὁ ἅγιος Διονύσιος Ἀλεξανδρείας: Ἂς θέσουν ἐκοντὶ καὶ ἀμισθὶ ἑαυτοὺς στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἤδη ἐξοντωμένου στὰΚαυδιανὰ Δίκρανα τῶν νοσοκομείων τῆς χώρας ἰατρονοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ, καθὼς καὶ τῶν νοσηλευομένων…
.                     Ἂν πάλι αὐτὸ ἀκούγεται μὴ ρεαλιστικὸ λόγῳ γραφειοκρατικῶν προβλημάτων καὶἀπουσίας ἀναγκαίας ἐξειδίκευσης, ὑπάρχουν ἀσφαλῶς ἄλλοι τρόποι γιὰ νὰ προσφέρει κανεὶς βοήθεια στοὺς μαχητὲς τῆς πρώτης γραμμῆς καὶ φυσικὰ στοὺς νοσηλευόμενους: Νὰ αὐτοπροστατευόμαστε ὅλοι – καὶ a fortiori οἱ ἀνεμβολίαστοι- διὰ τῆς τηρήσεως τῶν μέτρων ὑγειονομικῆς ἀσφάλειας καὶχρήσης τῶν λοιπῶν μέσων ποὺ διατίθενται. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ ἐλαχιστοποιήσουμε, κατὰ τὸἐφικτό, τὸ ἐνδεχόμενο νοσηλείας μας καὶ ἔτσι θὰ δημιουργήσουμε περιθώριο ἀξιοπρεποῦς νοσηλείας γιὰ τοὺς πλέον ἀπειλούμενους συνανθρώπους μας ἀλλὰ καὶ τοὺς βασανιζόμενους ἀπὸ ἄλλα νοσήματα, οἱ ὁποῖοι βλέπουν τὰ χειρουργεῖα ἢ τὶς θεραπεῖες τους νὰ παραπέμπονται στὶς «ἑλληνικὲς καλένδες». Τί πιὸ θεάρεστο καὶ φιλάλληλο ἀπὸ τὸ νὰ συμβάλουμε στὴν ἀποσυμφόρηση τοῦ συστήματος ὑγείας; Ὅσο λιγότερη ἡ πίεση στὸ σύστημα, τόσο περισσότερες οἱ ζωὲς ποὺ θὰ σωθοῦν!
.                     Αὐτός, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, εἶναι ἕνας τρόπος νὰ μιμηθοῦμε τοὺς ἀρχαίους χριστιανούς, νὰ συνειδητοποιήσουμε, δηλαδή, ὅτι μία πανδημία δὲν ἀφορᾶ ποτὲ κανέναν μας ἀτομικὰ καὶ μόνο· μία ἐπιδημικὴ κρίση εἶναι πάντοτε προσωπικὴ καὶ συλλογικὴ ἀπειλὴ ταυτόχρονα. Καὶ ἡ ὑπόθεση τῆς ἀντιμετώπισής της ἀφορᾶ ὅλους μας, ἰδίως τὰ ζωντανὰ μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦΣώματος. Διόλου τυχαία ὁ διαπρεπὴς ἱστορικὸς τῶν ἐπιδημιῶν John M. Barry ὑπογράμμισε τὴν σημασία τῆς συνεργασίας τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ χρήση ἀκόμη καὶ μὴφαρμακευτικῶν μέσων (π.χ. μάσκες κ.α.) μπορεῖ νὰ σώσει πολλὲς ζωές.

β΄ Ἐκκλησία, ἰατρική, μετάνοια: Μαρτυρίες ἀπὸ τὴν ἁγιογραφική, κανονικὴ καὶ ὑμνογραφική μας παράδοση

.                     Ὅπως εἴδαμε, ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀντιμετωπίζει γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 2020 λοιμικὴ νόσο. Στὴν ὑπερδισχιλιόχρονη ἱστορία της γνώρισε ἀλλεπάλληλους καὶ ἀναρίθμητους λοιμούς. Ὅμως τὸ μόνον ποὺ δὲν ἔκανε εἶναι νὰ συναγείρει τὰ τέκνα της σὲ διαγωνισμὸ καλύτερου σεναρίου συνωμοσίας! Οὔτε ἔψαχνε γιὰ «ἀποδιοπομπαίους», ὁσάκις φούντωνε τὸ κακό· κάθε ἄλλο! Ἕνας ἀπὸτοὺς πολλοὺς τρόπους -ὄχι ὅμως ὁ μόνος- μὲ τοὺς ὁποίους ἀντιμετώπιζε τὴν λοιμικὴ ἀπειλῆπεριγράφηκε ἀνωτέρω μὲ βάση τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Διονυσίου Ἀλεξανδρείας.
.                     Στὸ ἴδιο πλαίσιο δὲν παραθεώρησε τὴ σπουδαιότητα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης οὔτε ἀποσκοράκισε τὰ φάρμακα. Πῶς θὰ μποροῦσε ἐξ ἄλλου νὰ πράξει κάτι τέτοιο, ἐφόσον ἡ ἴδια Γραφὴμᾶς θυμίζει: «Τίμα ἰατρὸν πρὸς τὰς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισε Κύριος· παρὰγὰρ  Ὑψίστου ἐστὶν ἴασις, καὶ παρὰ βασιλέως λήψεται δόμα. Ἐπιστήμη ἰατροῦ ἀνυψώσει κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ ἔναντι μεγιστάνων θαυμασθήσεται. Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα, καὶ ἀνὴρ φρόνιμος οὐπροσοχθιεῖ αὐτοῖς… καὶ αὐτὸς ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ» (Σοφ. Σειρ. 38, 1-6)· καὶ πάλι: «…οὗτος ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐ λογισθήσεται ἕτερος πρὸς αὐτόν. Ἐξεῦρε πάσαν ὁδὸν ἐπιστήμης καὶ ἔδωκεν αὐτὴν  Ἰακὼβ τῷ παιδὶ αὐτοῦ καὶ  Ἰσραὴλ τῷ ἠγαπημένῶ ὑπ᾽  αὐτοῦ· μετὰ τοῦτο ἐπὶ γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαροὺχ 3, 36)
.                     Γι’ αὐτὸ καὶ ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους ὁ ἱστορικὸς παράγων πού, μέσῳ φωτισμένων λειτουργῶν του, δημιούργησε μεσοῦντος τοῦ 4ου αἰώνα τὸν θεσμὸ τοῦ Νοσοκομείου, ὅπως τὸν γνωρίζουμε σήμερα (ἡ θέση αὐτὴ τεκμηριώθηκε πλήρως στὴν πολύτιμη μελέτη τοῦ Timothy Miller, The Birth of the Hospital in the Byzantine Empire, Baltimore / London, in toto).
.                     Οἴκοθεν νοεῖται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία γενικότερα δὲν ἀντιτάχθηκε στὴν ἀνάπτυξη ἐν γένει τῶν ἐπιστημῶν. Ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση δὲν ἀπολυτοποιεῖται, ἡ ὀρθόδοξη ἀνατολικὴ Παράδοση οὐδέποτε ὑπέκυψε στὸν πειρασμὸ μιᾶς ἱεροεξεταστικοῦ τύπου γνωσιομαχίας. (Γιὰ τὴ θέση τῶν ἐπιστημῶν στὴν ὀρθόδοξη βυζαντινὴαὐτοκρατορία βλ. τὸ κατατοπιστικὸ πόνημα τῶν Μ. Δανέζη / Στρ. Θεοδοσίου, Στὰ χρόνια τοῦ Βυζαντίου, Οἱ θετικοὶ ἐπιστήμονες, ἰατροί, χρονολόγοι καὶ ἀστρονόμοι, Ἀθήνα 2010).
.                     Ἐπὶ πλέον, πάντοτε ἡ Ἐκκλησία ἄδραχνε τὴν εὐκαιρία ποὺ προσέφεραν οἱ  λοιμοί, γιὰνὰ καλέσει τὰ τέκνα της σὲ συλλογικὴ καὶ ἀτομικὴ μετάνοια, ἀλλαγὴ βιοτικῆς πορείας, βαθύτερη συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καὶ τῆς ἀνάγκης γιὰ ἐπιστροφὴ στὸν μόνο «ἰατρὸν τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». Ἀκόμη καὶ μία φευγαλέα ματιὰ στὶς σχετικὲς εὐχὲς ποὺ περιλαμβάνονται στὸ Εὐχολόγιο πείθει κάθε καλόπιστο ἐνδιαφερόμενο ὅτι ἡ στάση, στὴν ὁποία καλοῦσε τὰ μέλη της ἡἘκκλησία, κάθε φορὰ ποὺ ἐνέσκηπτε λοιμός, δὲν ἦταν ἡ ἀλαζονικὴ ἐπίδειξη ἀφοβίας, δὲν ἦταν ἡ βεβαιότητα ὅτι «ἐμᾶς» τοὺς «ὑπερλίαν» ὀρθόδοξους δὲν μᾶς «πιάνει» τίποτε, ἐπειδὴ ἔχουμε τὰ θαύματα στὸν «αὐτόματο πιλότο» (τὸ τεράστιο σημερινὸ θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ ἔλλειμμά μας καταφαίνεται, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, καὶ στὴν «μαγικὴ» ἀντίληψη τοῦ θαύματος καὶ τὴν οἰηματικὴ προεξόφλησή του)· ἦταν ἀντιθέτως ἡ στάση τῆς βαθιᾶς συναίσθησης τῆς μηδαμινότητάς μας, τῆς ἀνάγκης μας γιὰ ἐπιστροφὴ στὸν Θεὸ ἐν μετανοίᾳ, ἐν τέλει ἡ στάση τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς συντριβῆς.
.                     Μὲ ἄλλα λόγια ἡ Ἐκκλησία δὲν μετέτρεπε τὸ λοιμὸ σὲ αἰτία διχασμοῦ, ἀλλὰ ἔβλεπε σὲαὐτὸν μία, κατὰ θεία εὐεργετικὴ παραχώρηση, εὐκαιρία συνολικοῦ ἀναπροσανατολισμοῦ ὅλων. Ἀκόμη καὶ οἱ ἅγιοι αἰσθάνονταν ἀλληλέγγυοι πρὸς τὸν λαὸ γιὰ τὰ ἀνομήματα ἢ τὰ ὑστερήματά του: Ὁἠσυχαστικότατος ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος (14ος αἰώνας) συνέταξε εὐχὲς γιὰ περιστάσεις λοιμῶν καὶ «θανατικοῦ». Σὲ αὐτὲς ἡ μόνη βεβαιότητα ποὺ ἐκφράζεται εἶναι ἡ βαθιὰ ἁμαρτωλότητα ὅλων καὶ ἡ πίστη ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀναμένει ἐν μετανοίᾳ καὶ ὄχι… ἐν ἀλαζονείᾳ, μισαλλοδοξίᾳ ἢ ἀσυναρτησιολογίᾳ. Μάλιστα, σὲ μία ἐξ αὐτῶν περιγράφει τὴν εἰκόνα τῆς καθημαγμένης ἀπὸ τὴν ἐπιδημία κοινωνίας μὲ τρόπο ἀμείλικτα ρεαλιστικό: «… ἐξηρήμωνται πόλεις, ἠφανίσθησαν ἀγοραί, ἱεραὶ πανηγύρεις καὶ τελεταί, καὶ θείων ὕμνων συστήματα, κατεσιγάσθησαν» (Εὐχολόγιον μέγα, Βενετία 1891, 554).
.                     Ἐδῶ ὁ ἅγιος περιγράφει ἀκόμη καὶ φαινόμενα δραστικοῦ περιορισμοῦ τῶν ἐκκλησιαστικῶν συνάξεων! Ἀντὶ ὅμως νὰ ψέξει τοὺς πιστοὺς γιὰ ἀπιστία ἢ δειλία, θεωρεῖ προδήλως καὶ αὐτὸ τὸ φαινόμενο ὡς ἀπότοκο τοῦ φυσιολογικοῦ φόβου ἀπέναντι στὸν λοιμὸ (ὁ ὁποῖος βουλιμικότερα καὶ ἀπὸ τὴν «ἀχίλλειον μῆνιν», καταβροχθίζει ἀνθρώπινες ζωὲς) καὶ δέεται στὸν Κύριο τῆς ζωῆς καὶ νικητὴ τοῦ θανάτου γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ λαοῦ.
.                     Τὴν ἴδια εἰκόνα, ἀλλὰ ἀκόμη πιὸ γλαφυρά, μᾶς δίνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σὲ ἕνα κείμενο, τὸ ὁποῖο παραδόξως δὲν ἐλήφθη ὑπ’ ὄψη ὅσο ἔπρεπε κατὰ τὴν περίοδο ποὺ διανύουμε.Πρόκειται γιὰ τὸν Παρακλητικὸ Κανόνα στὸν ἅγιο Χαράλαμπο (προστάτη τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὶς λοιμικὲς νόσους), ποὺ συνέταξε ὁ ἅγιος καὶ συμπεριέλαβε στὸν Συναξαριστή του (Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τόμος α΄, Ἀθήνησι  1868, σελ. 490 ἑπ.).
.                     Ὁ ἅγιος θεωρεῖ αὐτονόητη τὴν καταφυγὴ τῶν ἀνθρώπων στοὺς ἰατροὺς καὶ τὴν ἰατρικὴἐπιστήμη -καὶ μάλιστα σὲ μία ἐποχὴ (τέλη τοῦ 18ου αἰώνα) κατὰ τὴν ὁποία ἡ ἐπιστήμη αὐτὴ βρισκόταν ἔτη φωτὸς πίσω ἀπὸ τὶς ἐπιτεύξεις ποὺ ἀπολαμβάνουμε σήμερα: «Πᾶσαν νικῶντα θεραπείαν βλέποντες, καὶ μηχανὴν ἰατρῶν, τὸν νῦν ἐπελθόντα λοιμόν… πίστει θερμῇ προστρέχομεν τῇ ἁγίᾳ σου σκέπῃ ἱερομάρτυς Χαράλαμπες…».
.                     Ἡ ἀποτυχία τῶν ἰατρικῶν προσπαθειῶν ἐπιβεβαιώνει ἔτι μᾶλλον τὴν ἀνάγκη μετανοίας καὶ στροφῆς πρὸς τὸν δοτήρα τῆς ὑγείας Θεὸ μέσῳ τῶν πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους. Ὅμως μεγάλο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ περιγραφὴ τῆς θλιβερῆς εἰκόνας ποὺ παρουσιάζει ἡ κοινωνία ἐξ αἰτίας τοῦ λοιμοῦ: «ἰδοὺ γὰρ πάντας ὁ νῦν λοιμός, ἀοίκους πλανήτας, ἀνέδειξε καὶ ἀπόλιδας… »· ἐπίσης: «Ἠρημώθη ἡ πόλις ἡμῶν πᾶσα καὶ αἱ κῶμαι, ἐγένοντο νῦν πόλεις, καὶ ἐρημίαι, κατοικίαι ὤφθησαν τοῦ λοιμοῦ τῷ φόβῳ· ὂν ἀποδιώξαις  ταῖς σαῖς πρεσβείαις μάκαρ».
Εἶναι προφανές: ὁ ἅγιος Νικόδημος περιγράφει στὸ ὑμνογραφικὸ αὐτὸ κείμενο μεθόδους «κοινωνικῆς ἀποστασιοποίησης» (ἐκδοχὲς «καραντίνας», σχεδὸν θεσμοθετημένης, ἐξ ἄλλου, καὶ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς ἐποχῆς σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση ἐξ αἰτίας τῶν ἀλλεπάλληλων λοιμικῶν κυμάτων), ποὺ ἐνστικτωδῶς ἐφάρμοζαν οἱ πληττόμενοι πληθυσμοί. Συγκινητικὴ ὅσο καὶ διαφωτιστικὴεἶναι ἡ δέησή του πρὸς τὸν Θεό, νὰ παύσει ὁ λοιμός, γιὰ νὰ ξαναβρεθοῦν οἱ πιστοὶ ὅλοι μαζί, νὰἑνωθοῦν ξανὰ οἱ ἄνθρωποι, νὰ ἐπανεκκινήσει ἡ κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ζωή: «Ἐχωρίσθημεν, οἴμοι! ἀναστροφῆς ἅγιε, καὶ ἐπιμιξίας ἁπάσης ἀλλήλων εἴρχθημεν, πανώλους δείματι. Σὺ οὖν ἐκ μέσου ποιήσας τοῦτον ἡμᾶς ἔνωσον αὖθις πρεσβείαις σου».
.                     Προσοχή: ὁ ἅγιος δὲν μέμφεται τὸν λαὸ γιὰ τὴν φυγή του στὶς ἐρημιές, δὲν χλευάζει ὡς δειλοὺς ἢ ὀλιγόπιστους ὅσους μετέρχονται πρακτικῶν κοινωνικῆς ἀποστασιοποίησης· τοὐναντίον, κατανοεῖ, θλίβεται καὶ προσεύχεται μὲ ταπείνωση, μετάνοια, πίστη.
.                     Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, περαιτέρω, ἀσχολεῖται ἀκόμη καὶ μὲ τὴν «ἀποστασιοποίηση» μολυσμένου ἀσθενοῦς: Τρεῖς φορὲς στὰ ἔργα του (μία στὸ Πηδάλιον καὶ δύο στὸἘξομολογητάριον) προειδοποιεῖ ὅποιον μολυνθεῖ ἀπὸ μεταδοτικὴ νόσο καὶ τὴ μεταδώσει λόγῳ ἀπρόσεκτης ἢ ἀνέμελης συμπεριφορᾶς ὅτι θὰ τελεῖ ὑπὸ ἐπιτίμιο ἑκουσίου φονέα(!) σὲ περίπτωση ποὺἡ μόλυνση ἀποβεῖ μοιραία, γιὰ τὴ ζωὴ ὁποιουδήποτε συνανθρώπου του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ ἅγιος ἐπιβεβαιώνει τὴν ἀλήθεια τοῦ ὡς ἄνω ἰσχυρισμοῦ: Στὶς λοιμώδεις νόσους σπάνια ἀρρωσταίνουμε μόνοι μας!
.                     Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ μποροῦμε νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι ὅποιος φαντάζεται ὅτι εἶναι ἄτρωτος καὶ ἐπιδίδεται σὲ ἕνα ἄνευ προηγουμένου «ἄσφαιρο παλικαρισμὸ» μὲ τὸν νὰ περιφρονεῖὅλες ἢ τὶς περισσότερες ἀπὸ τὶς συστάσεις ποὺ δίνει ἡ Ἐπιστήμη γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς συλλογικῆς ἀπειλῆς, τότε θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἄρει ἀκέραιες τὶς συνέπειες τῶν πράξεων ἢπαραλείψεών του μέχρι τέλους: Σὲ περίπτωση βαριᾶς νόσησης θὰ εἶναι συνεπὴς μὲ τὸν ἑαυτό του, ἐὰν ἔχει τὸ θάρρος, νὰ παραμείνει σπίτι του, ἀντὶ νὰ τρέξει στὸ νοσοκομεῖο γιὰ νὰ καταλάβει κλίνη ποὺ μὲ βεβαιότητα θὰ στερήσει ἀπὸ ἄλλους συνανθρώπους του, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ πρόσεχαν καὶ ὑπάκουαν στὶς συμβουλὲς Ἐκκλησίας, Ἐπιστήμης καὶ Πολιτείας, ἐντούτοις νόσησαν γιὰ διαφόρους λόγους.
.                     Ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ὁ κορωνοϊὸς εἶναι εἴτε ἀνύπαρκτος εἴτε ἐλάχιστα βαρύτερος ἀπὸ ἕνα συναχάκι, ὅποιος εἶναι πεπεισμένος ὅτι οἱ μάσκες εἶναι ἄχρηστες ἢ βλαβερές, ὅποιος ἀφορίζει a priori τὰ ἐμβόλια ὡς πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ἄλλα παρόμοια, αὐτὸς πῶς θὰ ἀπαιτήσει κατόπιν ἀπὸ τοὺς ἰατροὺς καὶ τοὺς νοσηλευτὲς τῆς χώρας νὰ τοὺς προσφέρουν τὴ βοήθεια τῆς Ἐπιστήμης, τῆς ὁποίας τὶς ὁδηγίες περιφρονοῦσε προπετῶς ἕως ὅτου νόσησε; Καὶ πῶς θὰ ἀνεχθεῖ ἡ χριστιανική του συνείδηση νὰ στερήσει ἕνα κρεβάτι κοινῆς ἢ καὶ ἐντατικῆς νοσηλείας ἀπὸ συνάνθρωπό του, ποὺ νόσησε χωρὶς νὰ καμώνεται τὸν ἀπέθαντο… «σούπερμαν»;
.                     Σπεύδω στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προλάβω τυχὸν ἔνσταση ἀφορῶσα τὰ ἐμβόλια: Σέβομαι ἐξάπαντος ὅσους ἀπέχουν τοῦ ἐμβολιασμοῦ, ἐπειδὴ φοβοῦνται ἀπρόβλεπτες παρενέργειες στὸ ἐγγὺς ἢ στὸ ἀπώτερο μέλλον ἢ ἀκολουθοῦν τὶς συμβουλὲς τοῦ προσωπικοῦ ἰατροῦ τους (Ἐδῶ ἡ συζήτηση ἔχει ἤδη ἀνοίξει, τὸν πρῶτο λόγο ἔχουν οἱ εἰδικοί, ἐνῶ οἱ ἐμβολιασθέντες σὲ συνεργασία μὲ τὸν ἰατρότους ὀφείλουν μέσῳ συμπληρώσεως τῆς περίφημης «κίτρινης κάρτας», νὰ ἐφοδιάζουν τὶς ἁρμόδιες ἀρχὲς φαρμακοεπαγρύπνησης μὲ πληροφορίες γιὰ πιθανὲς παρενέργειες τοῦ ἐμβολιασμοῦ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ ἐπιστημονικὴ κοινότητα θὰ βελτιώσει τὰ θεραπευτικά της ὅπλα. Εἶναι ἐπίσης αὐτονόητο ὅτι τὸ ζήτημα τῆς «ὑποχρεωτικότητας» τοῦ ἐμβολιασμοῦ εἶναι τεράστιο καὶ ἄκρως λεπτό, ὁπότε τὰἐδῶ γραφόμενά μου αὐτονοήτως δὲν τὸ θίγουν).
.                     Ὅμως, ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα, ὅσοι ἀπόσχουν τοῦ ἐμβολιασμοῦ (δικαίωμα, τὸ ὁποῖο ἀπολύτως, ἐπαναλαμβάνω, σέβομαι), ἐκτός τοῦ ὅτι πρέπει νὰ προσέχουν ἀκόμη περισσότερο, δὲν ἔχουν ἐπὶ πλέον κανένα δικαίωμα νὰ ἐπιδίδονται σὲ ἐμβολιομαχικὲς σταυροφορίες διασπείροντας μέσῳ διαδικτύου ἢ ἄλλων διαύλων ψεύδη (ὅπως ὅτι τὰ ἐμβόλια mRNA συνιστοῦν γονιδιακὴ θεραπεία) ἢ παραθεολογικὲς ἀλογίες τοῦ τύπου, «τὰ ἐμβόλια εἶναι τὸ χάραγμα» ἢ «ἀλλοιώνουν τό… κατ’ εἰκόνα». Στὴ δημόσια συζήτηση γιὰ καίριες πτυχὲς μίας κρίσης ποὺ ἔχει στερήσει ἤδη τὴν ζωὴ σὲἑκατομμύρια συνανθρώπους μας, ἔχει τινάξει στὸν ἀέρα τὴν κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ζωὴὁλόκληρων κρατῶν καὶ συνεχίζει νὰ μαίνεται, δὲν χωροῦν ἀνακρίβειες, παραλογισμοὶ καὶἀκριτομύθιες. Ἐν τέλει, πόσους συγκινεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐδῶ καὶ ἕναν χρόνο θρηνοῦμε καθημερινὰτὸν χαμὸ 60 – 100 συνανθρώπων μας; «Οὐδαμοῦ σπλάγχνον χριστιανόν;» (Μ. Βασίλειος).
.                     Ὅθεν λίγη περισσότερη ταπείνωση δὲν βλάπτει: Μὲ ἄλλα λόγια, στὴ σχετικὴ συζήτηση ὀφείλουμε νὰ παραχωρήσουμε προτεραιότητα στοὺς εἰδικούς, δηλαδὴ στοὺς ἰατρούς, κι ἂς κρατήσουμε τὶς προσωπικές μας ἀπόψεις γιὰ τὶς ἰδιωτικές μας συζητήσεις. Ἂν παρόλα αὐτὰ εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι πρέπει νὰ δημοσιοποιήσουμε τὶς ἀπόψεις μας, αὐτὸ ἂς γίνει μὲ τεκμηριωμένη ἐπιχειρηματολογία καὶ τὴν ἀπαιτούμενη αὐτοσυγκράτηση. Οἱ ὕβρεις περισσεύουν, οἱ ἀνακρίβειες ζημιώνουν, ἡ περιφρόνηση τῆς ἐπιστήμης ἐξευτελίζει.
.                     Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν θεολογικὴ ἀποτίμηση τοῦ προβλήματος: Δὲν διαθέτουμε ὅλοι βαθιὰ καὶ στέρεη θεολογικὴ κατάρτιση, οὔτε ἐπιτρέπεται, ἐνῶ ἀγνοοῦμε τοὺς κειμενικοὺς ἢ ἄλλους μάρτυρες τῆς ὀρθόδοξης Παράδοσης, νὰ ἀποφαινόμαστε ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ, ὡσὰν ἡ Ἐκκλησία νὰγεννήθηκε χθὲς καὶ πρότριτα.

γ΄ Μία ἱστορία ἀπὸ τὴ Ρωσία: πανδημία καὶ ἔγκλημα

.                     Ὅμως αὐτὴ δὲν εἶναι ὁλόκληρη ἡ εἰκόνα. Ἔχουμε μαρτυρίες γιὰ μέτρα κατὰ τῆς διασπορᾶς τῶν λοιμικῶν ἀπειλῶν ποὺ ἔλαβαν ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες, ἀλλά, φεῦ, καὶ γιὰ ἀδιανόητα γιὰτὴν χριστιανικὴ συνείδηση ἔκτροπα ποὺ προκλήθηκαν συνεπείᾳ τούτου.
.                     Ἀγαπητὸς συνάδελφος ἐπέστησε ἐσχάτως τὴν προσοχή μου στὴν περίπτωση τοῦΜητροπολίτη Μόσχας Ἀμβροσίου (Ζέρτις-Καμιένσι). Τὸ 1771 ξέσπασε στὴ Μόσχα λοιμός, ὁ ὁποῖος προῆλθε ἀπὸ τὴν Τουρκία, μὲ τὴν ὁποία τὸ τσαρικὸ κράτος βρισκόταν τότε σὲ πόλεμο. Καθημερινὰστὴν Μόσχα πέθαιναν περὶ τοὺς 600-800 ἀνθρώπους μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἁπλωθεῖ πανικός. ὉΜητροπολίτης Ἀμβρόσιος, ἕνας κατὰ τὰ ἄλλα δύστροπος καὶ σκληρὸς χαρακτήρας, ἔλαβε δραστικὰ  ὑγειονομικὰ μέτρα, ποὺ περιόρισαν ἀκόμη καὶ τὴν κανονικὴ τέλεση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων· ἐπιπλέον ἔθεσε ὑπὸ ἔλεγχο τὴν προσέλευση τοῦ λαοῦ γιὰ προσκύνημα τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Θεαρέστου. Ὁ Martin Jordan (Θρησκευτικὴ καὶ  Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, τόμος 2, Ἀθῆναι 1963, 277-278) καταγράφει μία ἐκδοχὴ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁ λαὸς «εἶχε παροξυνθῆ» ἐξ αἰτίας τῶν μέτρων αὐτῶν καὶ τῆς πρόθεσης τοῦ ἱεράρχη νὰ ἀποκρύψει τὴν ἱερὴ Εἰκόνα, προκειμένου νὰ ἀποφευχθεῖσυνωστισμὸς προσευχομένων ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ σεβάσματος τῆς Θεομήτορος. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι τὸ πλῆθος εἶχε μετατραπεῖ σὲ ὄχλο, ποὺ ὄχι μόνον ἀντιδροῦσε κατὰ τῶν ὑγειονομικῶν μέτρων ἀλλὰἀπέρριπτε καὶ τοὺς γιατρούς. Ἡ κατάληξη ἦταν τραγική, ἐφ᾽ ὅσον μετ’ οὐ πολὺ ἐπῆλθε ἡ δολοφονία τοῦ Ἀμβροσίου.
.                     Ὅμως ἡ ἱστορία εἶναι πιὸ σύνθετη. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ρῶσος ἱστορικὸς Ἀντὸν Καρτασὸφ (Μελέτες ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τῆς Ρωσίας (ρωσικά), Μὶνσκ 2007, 518), ὁΜητροπολίτης Ἀμβρόσιος δὲν ἐξαφάνισε τὴν ἱ. Εἰκόνα ἀλλὰ διέταξε νὰ μεταφερθεῖ στὸν ἱερὸ Ναὸ Κύρου καὶ Ἰωάννου, προκειμένου νὰ ἐλέγχει τὴ ροὴ τοῦ χρήματος ἀπὸ τὸ μαζικὸ προσκύνημα. Ἡἐνέργεια αὐτὴ ἔπληξε καίρια τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα τῶν «περιφερόμενων» κληρικῶν, ποὺἐπιχωρίαζαν τότε στὴ Μόσχα, καὶ ποὺ εἶχαν συνηθίσει νὰ νέμονται τὰ σχετικὰ ποσά. Ἡ προκληθεῖσα λοιπὸν δολοφονία τοῦ ἱεράρχη δὲν θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄσχετη μὲ τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα ποὺἐπλήγησαν, μολονότι, εἶναι ἀληθές, ὅτι τὸ πλῆθος εἶχε λόγους νὰ εἶναι ἐνοχλημένο μὲ τὴν ὑπερβολικὴ σκληρότητα τοῦ δολοφονημένου ἱεράρχη.
.                     Σὲ κάθε περίπτωση ἡ μοσχοβίτικη ἐπιδημία τοῦ 1771, ἡ ὀχλοκρατικὴ στάση καὶ ἡἐπελθοῦσα δολοφονία ἱεράρχη συνοψίζουν παραδειγματικὰ ὅ, τι ἀκριβῶς πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε: φανατισμό, πόλωση, ἀδέξιο αὐταρχισμό…

δ΄ Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπέναντι στὸ πρῶτο ἐμβολιαστικὸ ἐγχείρημα (18ος αἰώνας)

.                     Ὅμως οὔτε ὁ ἐμβολιασμὸς ἀποτελεῖ καινὴ πρόκληση γιὰ τὴ χριστιανικὴ συνείδηση. Ἡ  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἦλθε ἀντιμέτωπη μὲ τὴν πρακτικὴ αὐτή, ὅταν πρωτοεφαρμόστηκε ἀπὸ Ἕλληνες ἐπιστήμονες στὴν ρωμαίικη Ἀνατολὴ στὶς ἀρχὲς τοῦ 18ου αἰώνα!
.                     Τὰ σχετικὰ εἶναι γνωστὰ ἤδη ἀπὸ εἰδικὴ ἀνακοίνωση στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν κατὰ τὴν δεκαετία τοῦ ’50 καί, παρότι  δημοσιεύτηκαν ἐκ νέου προσφάτως μὲ ἐπιπρόσθετες πληροφορίες ἀπὸτὸν ἰατρὸ καὶ διαπρεπῆ ἱστορικό τῆς νεοελληνικῆς σκέψης Δ. Καραμπερόπουλο («Ἐμβολιασμός: ἩΠρώτη Ἐπιστημονικὴ Ἐφαρμογή του ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Ἰατροὺς Ἐμμ. Τιμόνη καὶ Ἰακ. Πυλαρινὸ [ἀρχὲς 18ου αἰώνα]», διαδικτυακὴ ἀνάκτηση),  παραδόξως, ὅσο τουλάχιστον γνωρίζω, οὐδόλως γονιμοποίησαν τὸν πρόσφατο δημόσιο διάλογο. Ἀντὶ νὰ μελετοῦμε, μαινόμαστε· ἀντὶ νὰ ἐρευνοῦμε, προτρέχουμε· προτοῦ σκεφτοῦμε, μιλᾶμε καὶ δὴ ἀπρεπῶς, καὶ προπετῶς.
.                     Ὁ λόγος εἶναι γιὰ τοὺς πρωτοπόρους τοῦ ἐμβολιασμοῦ ἐναντίον τοῦ μεγαλύτερου φονέα τῆς ἀνθρωπότητας, τῆς εὐλογιᾶς. Ὁ Χιώτης Ἐμμανουὴλ Τιμόνης (1669-1720) καὶ ὁΚεφαλλονίτης Ἰάκωβος Πυλαρινὸς (1659-1718) ἀνέπτυξαν τὴν  μέθοδο τοῦ «εὐλογιασμοῦ» 84 περίπου χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμβολίου τῆς εὐλογιᾶς (δαμαλισμοῦ) ἀπὸ τὸν ΒρετανὸἜντουαρντ Τζένερ. Οἱ δύο Ἕλληνες ἰατροὶ ὀρθῶς, ὅπως ἐπισημάνθηκε, πρέπει νὰ θεωρηθοῦν ὡς οἱπρωτεργάτες τοῦ ἐμβολιασμοῦ στὸν δυτικὸ κόσμο, μολονότι, ὅπως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦσαν, ἐμπνεύστηκαν στὴν σχετικὴ ἰατρικὴ πράξη ἀπὸ τὴν λαϊκὴ ἰατρικὴ τῆς κεντρικῆς Ἑλλάδας (περιοχὴ τῆς Θεσσαλίας), ὅπου γυναῖκες λάμβαναν ὑγρὸ ἀπὸ φλύκταινες εὐλογιᾶς ζώου καὶ τὸ «ἐμφύτευαν μετὰἀπὸ σκαριφισμοὺς στὸ δέρμα ὑγιῶν παιδιῶν». Οἱ Τιμόνης καὶ Πυλαρινὸς βελτίωσαν τὴ μέθοδο, τὴν ἐφάρμοσαν μὲ ἐπιτυχία καὶ δημοσίευσαν τὰ ἀποτελέσματα τῆς μελέτης τους σὲ ἐπιστημονικὴἐπετηρίδα (Philosophical transactions) τῆς Γηραιᾶς Ἀλβιόνας!
.                     Τὸ κερασάκι στὴν τούρτα εἶναι ὅτι, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ Καραμπερόπουλος, ἡὈρθόδοξη Ἐκκλησία ὄχι μόνον δὲν ἐναντιώθηκε, ἀλλὰ ἀντιμετώπισε θετικὰ τὴν πρώτη στὸ δυτικὸἠμισφαίριο ἐφαρμογὴ ἐμβολιαστικῆς μεθόδου ἑλληνικῆς προέλευσης (στὴν ἄπω Ἀνατολὴ ἐμβόλιο κατὰ τὶς εὐλογιᾶς εἶχε ἀναπτυχθεῖ ἤδη ἀπὸ τὸν 10ο αἰώνα στὴν αὐτοκρατορία τῆς Κίνας).

δ΄ Ἐπικαιρικὸ σχόλιο: Διαφωνία μὲ ἐπισκόπους ἢ δολοφονίες χαρακτήρα;

.                     Κλείνω μὲ ἕνα σχόλιο μὲ ἀφορμὴ ἕνα ἐκκλησιαστικῶς ἀνεπίτρεπτο φαινόμενο τῶν ἡμερῶν μας. Εἶναι ἐξάπαντος ἀσύγγνωστη ἡ ἀνυπακοὴ ἀπέναντι στὰ συνοδικὰ ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας μας ἢ οἱ ἐπιθέσεις ὕβρεων καὶ χλεύης ἐναντίον ἐπισκόπων, στὶς ὁποῖες ἐσχάτως ἐπιδίδονται μὲἱεροεξεταστικὸ πάθος λαϊκοὶ καὶ κληρικοί.
.                     Ἐξηγοῦμαι καὶ πάλι γιὰ νὰ μὴν παρεξηγοῦμαι: Ἀσφαλῶς καὶ ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει δικαίωμα ὡς ἐλεύθερος πολίτης ἀλλὰ καὶ ζωντανὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας νὰ διαφωνήσει μὲ μία ἢπερισσότερες ἀπόψεις ἐπισκόπων ἢ ἀκόμα καὶ μὲ ἀποφάσεις τοπικῶν συνόδων (οὐκ ὀλίγες φορὲς καὶ αὐτοὶ σφάλλουν ἄλλωστε). Ἀκόμη περισσότερο, δικαιούμαστε καλόπιστα νὰ ἐκφράσουμε κριτική. Ὅμως ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, παρόλα αὐτά, ὀφείλουμε ἐν πάσῃ περιπτώσει σεβασμὸ στὴν οἰκεία ἐκκλησιαστική μας ἀρχή, ἐφ᾽ ὅσον -ἐννοεῖται- δὲν ὑπάρχει περίπτωση παραχάραξης τῆς πίστεως (ὁπότε τότε καὶ μόνον τότε, σύμφωνα μὲ τὸν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ τὴν ἑρμηνεία του ἀπὸ τοὺς Βαλσαμῶνα καὶ ἅγιο Νικόδημο Ἁγιορείτη, αἴρεται ἡ ὑποχρέωση ὑπακοῆς μας ἔναντι ἱεράρχη, ὁ ὁποῖος δημοσία κηρύττει καταδικασμένη αἵρεση). Ἐξ ἄλλου, ἐὰν καὶ ἐφ᾽ ὅσον ὁἐπίσκοπος ἔχει κάπου σφάλει ἢ μία σύνοδος ἀπεφάνθη μὴ ὀρθῶς (θυμίζω συνοδικὲς ἀποφάνσεις ποὺ καταδίκασαν περὶ τὰ τέλη τοῦ 18ου αἰώνα τοὺς …Κολλυβάδες), ἡ διαδικασία διόρθωσης ποὺπροβλέπεται εἶναι αὐτὴ τῆς θεσμικὰ κατοχυρωμένης ἱεραρχικῆς καὶ συνοδικῆς ὁδοῦ καὶ ὄχι οἱ ὕβρεις, οἱ στάσεις καὶ τὰ σχίσματα.
.                     Ἑπομένως εἶναι ἐκκλησιαστικῶς ἀδιανόητη καὶ βαρύτατα ἐφάμαρτη ἡ δημόσια ἐξύβριση, ὁ χλευασμὸς ἢ ἡ εἰρωνεία κατὰ ἐπισκόπων μὲ τοὺς ὁποίους τυγχάνει ἁπλῶς νὰ διαφωνοῦμεἐπὶ θεμάτων ὑγειονομικοῦ χαρακτήρα. Καὶ πάλι ὁ Μ. Βασίλειος τὸ εἶχε ὑποδείξει μὲ ψυχολογικὴὀξυδέρκεια: Ἀρκεῖ νὰ διαφωνεῖ κανεὶς μαζί σου γιὰ νὰ γίνεις ἐχθρός του («καὶ ἔχθρας ἀρκοῦσα πρόφασις τὸ μὴ συμβῆναι ταῖς δόξαις», Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 30). Νὰ τὸ πῶ ἀλλιῶς: Ἡ πανδημία καὶ τὰ μέσα ἀντιμετώπισής της δὲν εἶναι ζήτημα πίστεως, εἶναι ζήτημα στὸ ὁποῖο δοκιμάζεται ἡ πίστη καὶ τὸ ἦθος μας!

.                     Ἀλήθεια, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μὲ «τζιχαντιστικὸ» μένος, ἀγοραία εἰρωνεία, ἢ ἀσύστολες ὕβρεις ἔχουν, κυρίως μέσῳ διαδικτύου, καταφερθεῖ ἐναντίον ἐπισκόπων, ἐπειδὴ αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι,ἀκολουθώντας τὴν πλειοψηφία τῶν μελῶν τῆς ἰατρικῆς κοινότητας, συνιστοῦν τὸν ἐμβολιασμὸ ἢ τὴχρήση μάσκας, δὲν ἔχουν διαβάσει τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ (Ἐξ. 22, 28), «ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου οὐκἐρεῖς κακῶς», ἡ ὁποία μάλιστα ἐνσωματώθηκε καὶ στὶς κανονικὲς διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας μας (βλ. 55ο κανόνα Ἁγίων Ἀποστόλων).
Δὲν ἀνέγνωσαν ποτὲ στὶς Πράξεις τὸν Ἀποστόλων τὸ περιστατικό, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θυμᾶται καὶ σέβεται ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν θεία ἐντολή: Δὲν θὰ κακολογήσεις (θρησκευτικὸ) ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου; Τὸ περιστατικὸ εἶναι ἐξόχως ἀποκαλυπτικὸ καὶ θὰ μποροῦσε νὰ προφυλάξει ἀπὸβαρύτατο ἁμάρτημα ὅλους μας: Ὁ Παῦλος ἔχει ἐπιστρέψει στὴν Ἱερουσαλὴμ μετὰ τὶς ἀποστολικὲς περιοδεῖες του καὶ ἔχει βρεθεῖ στὸ στόχαστρο τῆς δολοφονικῆς μανίας τῶν συμπατριωτῶν του. Ἱστάμενος ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου μιλᾶ ἀπότομα στὸν Ἀρχιερέα Ἀνανία, ποὺ προΐσταται τῆς ἀνακρίσεως καὶ ἔχει μόλις διατάξει τὸ ξυλοκόπημα τοῦ Παύλου. Ὅταν οἱ παριστάμενοι τοῦὑποδεικνύουν ὅτι εἶναι ἀνεπίτρεπτο νὰ μιλᾶ ἔτσι στὸν Ἀρχιερέα, ὁ Παῦλος, ἂν καὶ ἀδίκως διωκόμενος, ξυλοκοπούμενος καὶ ἐν κινδύνῳ ζωῆς εὑρισκόμενος, ἀλλάζει πάραυτα τόνο, δηλαδὴ ἀπολογεῖται (ὁἱερὸς Χρυσόστομος ἑρμηνεύει) καὶ ἐξηγεῖ ὅτι δὲν εἶχε ἀντιληφθεῖ ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ τὸν Ἀρχιερέα! Προσθέτει μάλιστα ὅτι «γέγραπται γάρ· ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου οὐκ ἐρεῖς κακῶς» (Πράξ. 2, 2-5).
.                     Ἂν ὁ Παῦλος, τὸ «σκεῦος τῆς θείας ἐκλογῆς», ἐφαρμόζει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι ἀκόμη καὶ στοὺς ἐπίδοξους δολοφόνους του(!), τί ἀπολογία θὰ ἔχουμε ἐμεῖς, ὅταν ὑβρίζουμε ἢ εἰρωνευόμαστε Μητροπολίτες γιὰ ἀπόψεις τους, μὲ τὶς ὁποῖες ἁπλῶς διαφωνοῦμε; Τόσο δύσκολο εἶναι σὲ ἀνθρώπους, ὑποτίθεται, γαλουχημένους μὲ τὰ νάματα τῆς ταπεινώσεως καὶ τῆς ὑπακοῆς νὰδιατυπώσουν μὲ εὐπρέπεια καὶ σεβασμὸ τὴν διαφορετική τους ἄποψη ἔναντι ἀρχιερέων, κάποιοι ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλωστε ἔχουν λευκανθεῖ στοὺς οἴακες τῆς νοητῆς νηὸς θέτοντας ἀνεξίτηλη τὴσφραγίδα τῆς ἐμπνευσμένης ποιμαντορίας τους στὸν ὀρθόδοξο κόσμο;
.                     Ἂς μὴν ἐπιτρέπουμε στὴν ἡμιμάθεια ἀγκαλιασμένη μὲ τὴν ἐγωπάθεια νὰ μᾶς μεταμορφώνει, ὡς ἄλλη Κίρκη, σὲ χοίρους ἀσπλαχνίας, ἀλαζονείας καὶ ἀσέβειας. Ὁ κίνδυνος εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερος στὴ διαδικτυακὴ ἐποχή. Ἡ ἀσύλληπτη διάχυση τῆς πληροφορίας στὸ παγκόσμιο χωριὸ εἶναι ἡ πρωταρχικὴ αἰτία αὐτοῦ ποὺ ὁ Tom Nichols σὲ πρόσφατη μονογραφία του ἀποκάλεσε «ἐξέγερση ἐναντίον τῆς κατεστημένης γνώσης», δηλ. τῆς αὐθεντίας. Οἱ ἄνθρωποι ἀποβαίνουν ἐπιθετικὰ ἀρνητικοί, «ὅταν εἰδικοὶ μὲ πραγματικὴ γνώση καὶ μακρὰ ἐμπειρία ἀμφισβητήσουν» τὶς «βεβαιότητές» τους· ἔτι περαιτέρω, ἀρνοῦνται νὰ μάθουν ἢ νὰ διδαχθοῦν ἀπορρίπτοντας μὲ ὀργὴτὴν ἐπαγγελματικὴ εἰδημοσύνη. (Ό, τι ἀκριβῶς δηλαδὴ μᾶς συμβούλευε ὁ Σωκράτης νὰἀποφεύγουμε…). Ἡ εὔκολη πρόσβαση στὸν διαδικτυακὸ ὠκεανὸ πληροφοριῶν σὲ συνδυασμὸ μὲ μία ἀκραία ἐκδοχὴ «μεταδημοκρατικοῦ δικαιωματισμοῦ» ἑδραιώνει σὲ ἕνα μεγάλο μέρος τοῦπληθυσμοῦ αὐτὴ τὴ στάση ζωῆς. Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ γίνει «εἰδικὸς» στὴ θέση τοῦ Εἰδικοῦ! Εἶναιἕνας εἶδος ἐπανάστασης: Ἡ ἐξέγερση τῆς ψιμυθιωμένης ἡμιμάθειας ἐναντίον τῆς γνώσης, ποὺἀποκτήθηκε μὲ κόπο, μακρὰ σπουδὴ καὶ τεράστια ἀνάλωση ὑλικῶν, ψυχικῶν καὶ πνευματικῶν δυνάμεων. «Ἀπόψεις» ποὺ διατυπώνονται γιὰ ἄκρως ἐξειδικευμένα θέματα ἀπὸ ἄκρως ἀνειδίκευτους εἶναι ἔκφανση τοῦ «μεταδημοκρατικοῦ Παραδείγματος», πού, κατὰ τὴν ἀντίληψή μου, θὰ δεσπόσει τοῦ καιροῦ μας.
.                   Μπορεῖ, ἐν τούτοις, ἡ στάση αὐτὴ νὰ προσιδιάζει στὸν μαζάνθρωπο τοῦ παγκοσμιοποιημένου πολτοῦ· εἶναι ὡστόσο ἀπολύτως ξένη πρὸς στὸ χριστοειδὲς ἦθος τοῦ ὀρθόδοξου Χριστιανοῦ καὶ ἐν τέλει πρὸς κάθε ἀληθινὰ εὐγενῆ, καλλιεργημένο καὶ εὐαίσθητο ἄνθρωπο.

Διαφήμιση

ΑΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ ΓΕΝΕΑ (Κυρ. Ι´ Ματθ., 12.08.12) «Ὅποιος δὲν πιστεύει στὸν Θεὸ καὶ δὲν ἔχει μιὰ ἀναφορὰ στὸν Θεό, καὶ ἑπομένως στηρίζεται στὸν ἑαυτό του καὶ στὰ πάθη του, εἶναι ἑπόμενο νὰ ἔχη διεστραμμένο ἦθος.».

Κυριακὴ Ι´ Ματθαίου (12 Αὐγούστου 2012)

Ἄπιστη καὶ διεστραμμένη γενιὰ

Τοῦ Μητροπ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου
περιοδ. «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΙΣ», Ἰούλ. 2012

.             Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στὴν θεραπεία τοῦ σεληνιαζομένου νέου ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὸν Χριστό. Στὸν λόγο τοῦ πατέρα τοῦ νέου αὐτοῦ, ὅτι δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν θεραπεύσουν οἱ Μαθητές Του, ὁ Χριστὸς ἀπάντησε: «ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!» (Ματθ. ιζ´ 17). Μὲ τὸν λόγο αὐτὸν ὁ Χριστὸς συνδέει τὴν ἀπιστία μὲ τὴν διαστροφὴ καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν πίστη μὲ τὴν ὀρθότητα τοῦ ἤθους καὶ τῆς ζωῆς.
.             Πράγματι, συνδέεται πολὺ στενὰ ἡ πίστη μὲ τὴν ὅλη ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν κανεὶς πιστεύη στὸν Θεό, προσαρμόζεται σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση καὶ τὸ ἦθος του καὶ ἡ ἐν γένει κοινωνική του συμπεριφορὰ εἶναι σὲ ὀρθὴ κατεύθυνση. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πιστεύη κανεὶς στὸν Θεό, νὰ δέχεται τὴν διδασκαλία Του, νὰ Τὸν θεωρῆ δημιουργό του, ποῦ τὸν ἀγαπᾶ, νὰ πιστεύη ὅτι ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ τὸν σώση, νὰ διαβάζη τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ νὰ μὴ διαποτίζεται ἡ ζωή του ἀπὸ τὸν εὐαγγελικὸ λόγο. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ αἰσθάνεται κανεὶς τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ὅμως αὐτὸς νὰ μὴν ἀνταποκρίνεται σὲ αὐτὴν τὴν ἀγάπη καὶ νὰ μὴν ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Πάντοτε, αὐτὸ ποὺ κυριαρχεῖ στὸν διανοητικὸ καὶ καρδιακὸ χῶρο τοῦ ἀνθρώπου ἐκφράζεται καὶ ἐξωτερικά. Ἄν, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος λέγη ὅτι πιστεύει στὸν Θεό, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἐπηρεάζει τὴν διαγωγή του καὶ τὴν ἐξωτερικὴ συμπεριφορά του, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ πίστη του εἶναι ἀναιμική, εἶναι ἀνίσχυρη.
.             Στὴν Δογματικὴ τῆς Ἐκκλησίας γίνεται λόγος γιὰ τὴν σχέση μεταξὺ τοῦ δόγματος καὶ τῆς ἠθικῆς ἢ καλύτερα μεταξὺ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐκφράσθηκε στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους ἀπὸ τοὺς Πατέρες, καὶ τοῦ ἤθους, τῆς ἀσκητικῆς. Τὸ δόγμα εἶναι ἡ θεωρία καὶ ἡ ἀσκητικὴ εἶναι ἡ πράξη. Οὔτε ἡ θεωρία χωρὶς τὴν πράξη μπορεῖ νὰ εἶναι ἀποτελεσματικὴ οὔτε καὶ ἡ πράξη χωρὶς τὴν θεωρία μπορεῖ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς διδάσκει ὅτι ἡ πίστη χωρὶς τὰ ἔργα εἶναι φαντασία καὶ τὰ ἔργα χωρὶς τὴν πίστη εἶναι εἰδωλολατρία. Αὐτὸ λέγεται καὶ ἀπὸ τὸν Ἀδελφόθεο Ἰάκωβο, ὅταν διδάσκη ὅτι «ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν» (Ἰακ. β´, 20).
.             Ἐὰν αὐτὸ συμβαίνη μεταξὺ πίστεως καὶ ἔργων, ὁπωσδήποτε συμβαίνει καὶ μεταξὺ ἀπιστίας καὶ διαστροφῆς. Ὅποιος δὲν πιστεύει στὸν Θεὸ καὶ δὲν ἔχει μιὰ ἀναφορὰ στὸν Θεό, καὶ ἑπομένως στηρίζεται στὸν ἑαυτό του καὶ στὰ πάθη του, εἶναι ἑπόμενο νὰ ἔχη διεστραμμένο ἦθος. Ὅταν τὸ διανοητικὸ μέρος τῆς ψυχῆς του δὲν λειτουργῆ σωστά, τότε καὶ τὸ παθητικὸ μέρος τῆς ψυχῆς, ἤτοι τὸ ἐπιθυμητικὸ καὶ θυμικό, ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ γι’ αὐτὸ γίνονται μεγάλα ἐγκλήματα. Ἡ ἀπιστία συνδέεται μὲ τὴν διαστροφὴ τοῦ ἤθους. Βέβαια, μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν μερικοὶ ἀνθρωπιστές, ποὺ εἶναι ἄθεοι, ἀλλὰ ἔχουν μερικὲς βασικὲς ἀρχὲς στὴν ζωή τους, ὅμως καὶ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἡ συμπεριφορά τους δὲν διακρίνεται ἀπὸ τὴν λεπτότητα ποὺ καθορίζει ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε, εἶναι γνωστὸν ὅτι ἕνα ρεῦμα τῆς δυτικῆς φιλοσοφίας τῶν τελευταίων αἰώνων ἔχει φθάσει στὸ σημεῖο νὰ πῆ ὅτι «ὁ Θεὸς ἀπέθανε» καὶ ἑπομένως «ὅλα ἐπιτρέπονται», ἤτοι δὲν ὑπάρχει διάκριση μεταξὺ ἠθικοῦ καλοῦ καὶ κακοῦ.
.             Βέβαια, ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἴδαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, «ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!», δὲν ἀναφερόταν στὴν ἀπιστία-ἀθεΐα, ἀλλὰ στὴν ἔλλειψη τῆς πίστεως ἐκ θεωρίας, ἡ ὁποία πίστη εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴν πίστη ἐξ ἀκοῆς. Ἑπομένως, ἄλλο εἶναι ἡ πίστη ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε γιὰ τὸν Θεὸ καὶ ἄλλο εἶναι ἡ πίστη ἀπὸ τὴν ὅραση τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὅταν φθάση κανεὶς στὴν θεωρία τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τότε θεοῦται, μεταμορφώνονται ὅλες οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ὅποτε ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἐπηρεασθῆ ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς ἐνέργειες. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος λέγεται θεούμενος.
.             Πάντως, ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας, γιὰ ὅλους μας. Κάνουμε λόγο γιὰ κρίση στὴν ἐποχή μας καὶ τὴν περιορίζουμε στὰ οἰκονομικά, στὰ πολιτιστικά, στὰ κοινωνικὰ καὶ στὰ οἰκογενειακὰ θέματα. Ὅμως, ἡ κρίση εἶναι πνευματικὴ καὶ θεολογική. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ἔχουν ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, δὲν προσεύχονται, δὲν ἐκκλησιάζονται, δὲν διαβάζουν τὴν Ἁγία Γραφή, τὰ Πατερικὰ βιβλία καὶ τοὺς βίους τῶν ἁγίων, ὁπότε ἔχουν ἀγριέψει. Δὲν στηρίζονται στὸν Θεό, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό τους καὶ τὰ πάθη τους. Ἀκόμη, καὶ ὅταν θεολογοῦν, ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική, πατερικὴ παράδοση, τὸ κάνουν μέσα ἀπὸ τὰ πάθη τους καὶ προσφέρουν τὴν «θεολογία τῶν παθῶν» τους. Ἡ κρίση προέρχεται ἀπὸ τὴν διαστροφὴ τοῦ ἤθους καὶ αὐτὴ ἔχει αἰτία τὴν ἀπιστία ἢ τὴν ἀθεΐα καὶ τὴν ὑποκριτικὴ πίστη. Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του προσφέρει πίστη καὶ μεταμορφώνει τὸ ἦθος.

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

ΓΙ᾽ ΑΥΤΑ ΠΟΛΕΜΗΣΑΜΕ; «Εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν Ἕλληνες ποὺ βάζουν τὸ κεφάλι τους κάτω ἀπὸ πετραχήλι, ποὺ πιστεύουν καὶ πανηγυρίζουν γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι θὰ ψηφίσουν τοὺς γονατισμένους τοῦ Μνημονίου ἢ χειρότερα, αὐτοὺς ποὺ ἐπαναλαμβάνουν τὰ λόγια τῶν σταυρωτῶν στοὺς στρατιῶτες “εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ νυκτὸς ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτὸν ἡμῶν κοιμωμένων”» (Δ. Νατσιός)

Γι᾽ αὐτὰ πολεμήσαμε;

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος- Κιλκίς 

«Καὶ τρώγονται σὰν τὰ σκυλιά…»
Μακρυγιάννης

.            «Κάναμε τὴν αὐτοκριτική μας». Φιλοξενοῦσε, τὶς προάλλες, κάποιο ραδιόφωνο, τὴν κ. Διαμαντοπούλου, τὸ καρυκευμένο καὶ ψιμυθιωμένο «τίποτε». Στὴν ἐρώτηση τοῦ δημοσιογράφου γιὰ τὶς εὐθύνες τοῦ πασοκικοῦ καρκινώματος, τὸ μόνο ποὺ βρῆκε νὰ ψελλίσει ἦταν ἡ χιλιομασημένη φράση: «Κάναμε τὴν αὐτοκριτική μας». Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι διώξαμε κλωτσηδὸν τὸν προδότη ΓΑΠ καὶ τὸν ἀντικαταστήσαμε μὲ τὸν θλιβερὸ δημαγωγό, Βενιζέλο. Αὐτή, περίπου, ἦταν ἡ… αὐτοκριτική τους. Τὸ ὅτι ἀκόμη φθάνουν βιβλία στὰ σχολεῖα αὐτὸ εἶναι ὑπεράνω τῆς αὐτοκριτικῆς. Τέλος πάντων. Γράφω γιὰ τὴν λεγάμενη καὶ «καπνίζουν τὰ μάτια μου», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης.
.            Σήμερα, ἂν ζοῦσε  ὁ στρατηγός, θὰ ἔβαζε ἕνα ἐρωτηματικό, ὀργῆς, καταφρόνιας καὶ ἐπιτιμήσεως, σ’ ἐκείνη τὴν περίφημη φράση του: «Γι’ αὐτὰ πολεμήσαμε». «Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες ἀκαδημίες δὲν ἀξίζουν τὴν κουβέντα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου», γράφει ὁ Σεφέρης στὴν ἔξοχη ὁμιλία του «Ἕνας Ἕλληνας-ὁ Μακρυγιάννης». («Δοκιμὲς» α´ τ., σελ. 241).
.            Τώρα, ποὺ θόλωσε ὁ νοῦς μας καὶ τὰ φρένα μας τελοῦν ἐν συγχύσει, ἂς μνημονεύσουμε, γιὰ νὰ ἀνασάνουμε λιγάκι, τὸν ἀγωνιστή. Ἐξ ἄλλου, στὴν καθ’ ἡμᾶς ρωμαίικη παράδοση, «ὅλοι μαζί, πεθαμένοι καὶ ζωντανοὶ εἴμαστε ἀλληλέγγυοι καὶ συνυπεύθυνοι» κατὰ τὸν ποιητή.
.            «Εἶχα δύο ἀγάλματα περίφημα, μία γυναίκα κι ἕνα βασιλόπουλο, ἀτόφια-φαίνονταν οἱ φλέβες, τόση ἐντέλεια εἶχαν. Ὅταν χάλασαν τὸν Πόρο, τά ᾽χαν πάρει κάτι στρατιῶτες, καὶ στ’ Ἄργος θὰ τὰ πουλοῦσαν κάτι Εὐρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν… Πῆρα τοὺς στρατιῶτες, τοὺς μίλησα: “Αὐτά, καὶ δέκα χιλιάδες τάλαρα νὰ σᾶς δώσουνε, νὰ μὴν τὸ καταδεχτεῖτε νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν πατρίδα μας. ΓΙ’ ΑΥΤΑ ΠΟΛΕΜΗΣΑΜΕ”». Γι’ αὐτὰ πολέμησαν οἱ ἥρωες; γιὰ νὰ βλέπουν τὴν πατρίδα μας «παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν», ἄθυρμα στὰ χέρια τῶν Γερμανῶν;
.            (Γιὰ νὰ καταλάβουμε ποιοὶ μᾶς δακτυλοδεικτοῦν καὶ μᾶς συκοφαντοῦν παραθέτω ἕνα κείμενο, ποὺ περιέχεται στὸ βιβλίο «Πνευματικὸς Ἀγώνας» Λόγοι Γ´, τοῦ ὁσιακῆς μνήμης Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἀποκαλύπτει τὸ ποιὸν τῶν Γερμανῶν, πού, κατὰ τὸ ἱστορικό τους συνήθειο, ποδοπατοῦν καὶ «ματώνουν» ξανὰ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Ἔλεγε ὁ Γέροντας «κάτι» προσκυνητῶν ποὺ τὸν ἐπισκέφτηκαν στὴν ταπεινὴ Παναγούδα: «Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε! Νὰ σᾶς πῶς ἕνα ἄλλο: Πρὶν ἀπὸ χρόνια εἶχαν πάει Γερμανοὶ στὴν Κρήτη, γιὰ νὰ κάνουν ἕνα μνημόσυνο γιὰ τοὺς Γερμανοὺς ποὺ εἶχαν σκοτωθεῖ στὴν Κατοχή. Τὴν ὥρα ποὺ ἔκαναν τὸ μνημόσυνο περνοῦσε ἕνας Κρητικὸς μὲ τὸν γάϊδαρό του φορτωμένο μὲ τὶς πραμάτειές του. Ὁ γάϊδαρος, ὅταν εἶδε τοὺς ἀνθρώπους ἐκεῖ μαζεμένους, ἄρχισε νὰ γκαρίζει. Ἕνας ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς νόμιζε ὅτι ὁ γάϊδαρος ἦταν ὁ ἀδελφός του ποὺ εἶχε σκοτωθεῖ στὸν πόλεμο καὶ μετεμψυχώθηκε! Τὸν γνώρισε καὶ τὸν χαιρέτισε μὲ τὸ γκάρισμα! Καὶ ὁ Γερμανὸς στάθηκε προσοχή, καὶ τάκ, τὸν χαιρέτισε στρατιωτικά… Κλάματα!… Πάει ἀμέσως στὸν Κρητικὸ καὶ τοῦ λέει: “Πόσα θέλεις, γιὰ νὰ τὸν ἀγοράσω;”. “Βρέ, φύγε ἀπὸ ᾽δῶ”, τοῦ λέει ὁ Κρητικός. Ὁ Γερμανὸς τοῦ μετροῦσε τὰ μάρκα: τόσα, τόσα. «Φύγε, ἄσε με», ἔλεγε ἐκεῖνος. Τελικὰ τοῦ λέει κάποιος: “Βρὲ χαμένε, τὸν πληρώνει τὸν γάϊδαρο γιὰ μερσεντές, δῶσ’ τον”. Ξεφόρτωσε τὰ πράγματά του ὁ Κρητικός, τὸν ξεσαμάρωσε, τὸν ἐλευθέρωσε, καὶ τὸν πῆρε ὁ Γερμανὸς μὲ βουρκωμένα μάτια καὶ τὸν πῆγε στὴν Γερμανία!
-Σοβαρά, Γέροντα;
-Γεγονός! Ἂν δὲν τὸ εἶχα ἀκούσει ἀπὸ σοβαρὸ ἄνθρωπο, δὲν θὰ τὸ πίστευα καὶ ἐγώ».Τὰ ἔκγονα τέτοιων ἀνθρώπων κυβερνοῦν τὴν Εὐρώπη καὶ ἐμεῖς περιμένουμε προκοπή).
.         Γι’ αὐτὰ πολέμησαν τὰ ἀθάνατα «λιοντάρια» τοῦ ’21, τοῦ ’12-’13 καὶ τοῦ ’40; γιὰ νὰ ὁρίζουν τὶς τύχες τοῦ Γένους οἱ καντιποτένιοι ἀπατεῶνες τῆς πολιτικῆς, γιὰ νὰ ροκανίζουν, ἔμπλεοι οἴησης καὶ μεγαλομανίας, αὐτοὶ καὶ οἱ νόμιμες ἢ παράνομες ὀδαλίσκες τους, τὰ χρήματα τοῦ λαοῦ μας; Γιὰ νὰ ἀνεγείρουν ἀπόρθητα φρούρια-βίλες στὰ ρόδινα ἀκρογιάλια τῆς πατρίδας μας;
.         Γι’ αὐτὰ πολέμησαν οἱ πάμφτωχοι πρόγονοί μας; γιὰ νὰ μαγαριστεῖ τὸ ἦθος τοῦ λαοῦ μας; Ποῦ πῆγαν τὸ χιλιοτραγουδισμένο φιλότιμο, ἡ αὐθορμησία, ἡ εὐγενικὴ παλληκαριά, τὸ αἴσθημα ἀλληλεγγύης, τὸ καθαρὸ μέτωπο, ἡ εὐαίσθητη συνάρση στὴν ἀγωνία τοῦ πλησίον, ὅλα ἔκφραση ζωῆς καὶ στάση ψυχῆς ποὺ δυνάμωσαν τὴν ἀντοχὴ καὶ τὴν καρτεροψυχία τοῦ λαοῦ στὶς τραγικὲς φυλετικὲς περιπέτειες; Οἱ νομιμοφανεῖς συμμορίες ποὺ λυμαίνονται σώματα καὶ ψυχές, τὰ κόμματα, καλλιέργησαν τὰ ἐλαττώματα τοῦ λαοῦ καὶ ὄχι τὶς ἀρετές του, ὅπου ὁ ὑστερῶν σὲ κακοποιὸ εὑρεσιτεχνία ἔνιωθε ὅτι κοροϊδοπιάνεται καὶ αὐτοαδικεῖται –μ’ ἕναν λόγο τὸ κλίμα σκυβαλοκρατίας καὶ σαλταδορισμοῦ, ποὺ ἡ λαϊκὴ θυμοσοφία συνόψισε εὐθύβολα στὸ ἀπόφθεγμα: «τὰ λίγα βγαίνουν μὲ κόλπο, τὰ πολλὰ βγαίνουν μὲ κόπο».
.         Γι’ αὐτὰ πολέμησαν οἱ ἐλευθερωτές μας; γιὰ νὰ ἐπικρατοῦν οἱ ἐκκλησιομάχοι ἢ οἱ χριστοκάπηλοι, ποὺ ὅλα τὰ φοβερὰ «οὐαὶ» τοῦ Κυρίου εἶναι δικά τους; «Τὸν Χριστὸ φοβόμαστε (=σεβόμαστε) καὶ αὐτείνη ἡ θρησκεία μᾶς ἐλευθέρωσε καὶ βγήκαμε εἰς τὴν κοινωνία τοῦ κόσμου», βροντοφωνάζουν ὁ Μακρυγιάννης καὶ ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Παῦλος Μελᾶς καὶ ὁ Βελισαρίου καὶ ὁ ὑπολοχαγὸς Διάκος καὶ ὁ Αὐξεντίου. Γιὰ μιὰ τέτοια Ἑλλάδα πολέμησαν, Ὀρθόδοξη, ποὺ νὰ καμαρώνει καὶ νὰ προστατεύει, τὸν πολύτιμο μαργαρίτη της, τὴν μαρτυρικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἐξεμέουν τὰ δηλητήριά τους, ἐναντίον της, οἱ ἄθεες προοδευτικὲς ἀνθρωποκάμπιες, ποὺ ὀνειροφαντάζονται τώρα καὶ κυβερνήσεις. Εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν Ἕλληνες ποὺ βάζουν τὸ κεφάλι τους κάτω ἀπὸ πετραχήλι, ποὺ πιστεύουν καὶ πανηγυρίζουν γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι θὰ ψηφίσουν τοὺς γονατισμένους τοῦ Μνημονίου ἢ χειρότερα, αὐτοὺς ποὺ ἐπαναλαμβάνουν τὰ λόγια τῶν σταυρωτῶν στοὺς στρατιῶτες «εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ νυκτὸς ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτὸν ἡμῶν κοιμωμένων»;
.         Γι’ αὐτὰ πολέμησαν οἱ ἡρωικοὶ ραγιάδες; γιὰ νὰ χτίζονται τζαμιὰ στὴν πρωτεύουσά μας, ὅταν γιὰ νὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὰ ταγκαλάκια τοῦ Μωάμεθ, χύθηκαν ποταμοὶ αἵματος; Γιὰ νὰ βλέπουμε τὴν φανατικὴ ἡμισέληνο «νὰ κυματίζει» δίπλα στὸν σταυρό της, τυλιγμένη μὲ «κόκαλα ἱερά», γαλανόλευκης; Γι’ αὐτὰ πολέμησαν οἱ ἅγιοι Πατροκοσμάδες καὶ οἱ Δάσκαλοι τοῦ Γένους; Γιὰ νὰ καταντήσουν τὰ σχολεῖα μάνδρες ἀφιλοπατρίας, ἀθεΐας καὶ γλωσσικῆς ἀφασίας; Νὰ «φκειάσουμε σχολειὰ νὰ γιομίζουν οἱ μαθητὲς προκοπὴ κι ἀρετή», ὁραματιζόταν ὁ Μακρυγιάννης. «Τὰ σχολεῖα δὲν εἶναι ἁπλῶς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, ἀλλὰ κυρίως φροντιστήρια ἠθικῆς, χριστιανικῆς καὶ ἐθνικῆς ἀγωγῆς», κανοναρχοῦσε ὁ πρῶτος καὶ τελευταῖος ὀρθόδοξος κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδας, Ἰωάννης Καποδίστριας. Καὶ τέτοια σχολεῖα δὲν ἔχουμε, γιατί ἔτσι προέκρινε ἡ ξεπουλημένη, ἀνθελληνικὴ καὶ ἀμόρφωτη ἀριστερὴ ψευτοδιανόηση, συνεπικουρούμενη ἀπὸ τὴν γονατισμένη δεξιά. Ὄχι, δὲν πολέμησαν οἱ πρόγονοι γιὰ μία τέτοια Ἑλλάδα. Αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ πατρίδα τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἡρώων, εἶναι ἕνας ἐφιάλτης ποὺ ζοῦμε καθημερινά.
.         Δυστυχῶς καὶ στὶς μεθαυριανὲς ἐκλογὲς τίποτε δὲν θὰ γίνει. Φόβος, εὐκολοπιστία, ἀβεβαιότητα καὶ τρόμος φωλιάζουν στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ λαὸς εὐκολόπιστος, πάντοτε προδομένος. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ καὶ οἱ νεότευκτες παραφυάδες τους θὰ σχηματίσουν κυβέρνηση. Οἱ λεονταρισμοὶ ποὺ ἀκούγονται τώρα ἀπὸ κάποιους, γιὰ μὴ σύμπραξη, εἶναι τὰ συνήθη ψέματα τῆς προεκλογικῆς ἐκστρατείας. Οἱ Τρόικες ἀποφασίζουν καὶ ὄχι ἡ ἀνάπηρη καὶ ἀνίκανη «ἡγετικὴ» τάξη τῆς Ἑλλάδας. Τὸ πικρὸ ποτήρι δὲν τὸ ἤπιαμε ὅλο…

ΦΥΤΩΡΙΟ ΑΘΕΪΑΣ; «Κατὰ τὸν ἡγούμενον τῆς πόλεως πάντες οἱ κατοικοῦντες αὐτήν».

ΦΥΤΩΡΙΟ ΑΘΕΪΑΣ;
Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
ἀρ. τ. 2044, 01.05.2012

.         Πρὶν ἀπὸ 170 χρόνια ὁ ἀγωνιστὴς στρατηγὸς Μακρυγιάννης, ζώντας τὸ δράμα τῆς μετὰ τὴν μεγάλη ἐπανάσταση τοῦ 1821 Ἑλλάδας ἔγραφε: «Κάθε ἄνθρωπος πρέπει νὰ λυπᾶται καὶ νὰ κλαίγῃ, ὅτι τρελλαθήκαμεν μικροὶ καὶ μεγάλοι… Θέ, τί λέπομεν εἰς τὶς ἡμέρες μας!». Εἶχε δίκιο. Καὶ τί δὲν ἔβλεπε! Τοὺς πολιτικοὺς νὰ ἀλληλοτρώγονται, τοὺς μισσιοναρίους νὰ εἰσορμοῦν στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Nεοέλληλα λόγιο, φιλόσοφο, διαφωτιστὴ κληρικὸ Θεόφιλο Καΐρη (1784-1853) νὰ ἀναπτύσσει, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τοὺς Γάλλους δεϊστές, τὴν «Θεοσέβεια», μιὰ προσωπικὴ θρησκεία. Μιὰ μονοθεϊστικὴ διδασκαλία μὲ δικές της τελετὲς λατρείας καὶ ἀναφορὲς στὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου. Ἔβλεπε τὸν κληρικὸ Θεόκλητο Φαρμακίδη νὰ ὑπερασπίζεται τὸν Καΐρη, ὁ ὁποῖος τελικὰ καθαιρέθηκε καὶ ἐξορίστηκε τὸ 1839, γιὰ νὰ τὸν ἐπαναφέρει ὅμως ὁ Κωλέττης τὸ 1843. Γιὰ τὸν Κωλέττη ὁ Μακρυγιάννης γράφει ὅτι μαζὶ μὲ τὴν «συντροφιά» του «ἔκαμεν μεγάλα λάθη ἐναντίον τῆς πατρίδος του καὶ τῆς θρησκείας του». Τόσο, ὥστε «τὸ ἔθνος ἀφανίστη ὅλως διόλου καὶ ἡ θρησκεία ἐκκλησία εἰς τὴν πρωτεύουσαν δὲν εἶναι καὶ μᾶς γελᾶνε ὅλος ὁ κόσμος». Ἐγώ, κηρύσσει ὁ γενναῖος στρατηγός, «ὅταν μοῦ πειράζουν πατρίδα καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ’νεργήσω, κι ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν».
.           Ἀπὸ τότε σχεδὸν ἡ ἴδια δυστυχῶς γραμμὴ ἀκολουθεῖται, ἄλλοτε φανερά, ἄλλοτε συγκεκαλυμμένα ἀπὸ τοὺς λεγομένους ἡγέτες μας ὄχι μόνο ὡς πρὸς τὴν πολιτική, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὰ ζητήματα τῆς Πίστεώς μας.
.           Οἱ προπαγάνδες τῶν ποικιλωνύμων προτεσταντικῶν αἱρέσεων δροῦν ἐλεύθερα καὶ ἀνεξέλεγκτα στὴν Ἑλλάδα. Οἱ Χιλιαστὲς ἀρνοῦνται νὰ ὑπερασπίσουν τὴν πατρίδα σὲ ὥρα κινδύνου. Οἱ ἀνατολικὲς θρησκεῖες ἔχουν κέντρα σὲ διαφόρους τόπους τῆς πατρίδας μας. Τὸ Ἰσλὰμ πλημμύρισε τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀπαιτεῖ νὰ τοῦ κτίσουμε μὲ χρήματα δικά μας, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ δανεικά, τέμενος στὴν πρωτεύουσα! Ἡ ἀθεΐα διδάσκεται γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καὶ ἀπὸ πολιτικούς μας, ποὺ θεωροῦν τιμή τους τὸ ὅτι δὲν πιστεύουν. Γι’ αὐτὸ καὶ ψηφίζουν νόμους ἀντιεκκλησιαστικούς. Ἡ δὲ παιδεία μας ἔπαυσε νὰ προσφέρει τὴν Ὀρθόδοξη ἀγωγὴ στὰ παιδιά μας, ποὺ διδάσκονται ὅ,τι ἀντίθεο καὶ ἀντιεκκλησιαστικό!… Παράλληλα τὰ ὀρθόδοξα θρησκευτικὰ περιοδικὰ ὑφίστανται ἐξοντωτικὸ πόλεμο, ἀφοῦ μὲ κυβερνητικὰ διατάγματα ἔχουν αὐξηθεῖ ὑπέρογκα τὰ ταχυδρομικὰ τέλη.
.           Στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἐντάξουμε καὶ τὴν πρωτόγνωρη νομοθεσία γιὰ τὴν χειροτονία ἱερέων μὲ ἀναλογία 1 πρὸς 5. Δηλαδὴ ἕνας ἔμμισθος ἱερέας θὰ χειροτονεῖται μετὰ ἀπὸ τὴν συνταξιοδότηση πέντε ἱερέων. Ἔτσι χωριὰ ὁλόκληρα θὰ μένουν χωρὶς ἱερέα, οἱ Ὀρθόδοξοι κάτοικοι θὰ στεροῦνται τὴν θεία Λειτουργία καὶ τὴν τέλεση τῶν σωστικῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ λαός μας θὰ μένει ἀκαλλιέργητος πνευματικὰ καὶ θὰ ἀγριέψει…
.           Στὸν πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐντάσσονται καὶ τὰ ἄθλια νομοθετήματα ποὺ ἄνοιξαν ἤδη τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐλεύθερη συμβίωση καὶ πρόκειται ν’ ἀνοίξουν τὸ δρόμο γιὰ τὸν «γάμο» τῶν ὁμοφυλοφίλων. Μὲ ἄλλα λόγια οἱ ἄρχοντες τῆς Ἑλλάδος μὲ τέτοιες νομοθεσίες ἔγιναν, κατὰ τὴν φράση τοῦ μεγάλου προφήτου Ἡσαΐου, «ἄρχοντες Σοδόμων», καὶ ὁ λαός μας κινδυνεύει νὰ γίνει «λαὸς Γομόρρας» (Ἡσ. α΄ 10). Δηλαδὴ ὁ λαὸς δὲν θὰ ἁμαρτάνει πλέον ἐκ συναρπαγῆς ἢ ἀπὸ ἀδυναμία, ἀλλὰ ὠθεῖται στὸ νὰ ἁμαρτάνει συστηματικὰ μὲ τὴν ἄδεια τῶν νόμων τῶν ἀρχόντων του. Γι’ αὐτὸ γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τῶν χρόνων τοῦ Ἡσαΐου ἔγραφε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Μελέτην ἐποιοῦντο τὴν ἁμαρτίαν, καὶ πανταχοῦ μετ’ ἐπιτάσεως»· ἔκαναν τὴν ἁμαρτία φροντίδα καὶ μέριμνά τους παντοῦ καὶ μὲ πάθος. Καὶ νόμιζαν ὅτι θὰ ἐξευμένιζαν τὸν Θεὸ μὲ τὶς θυσίες τους καὶ τὶς προσευχές τους, παραμένοντας ταυτόχρονα στὸν ἁμαρτωλὸ τρόπο ζωῆς τους! Ὅμως, συμπληρώνει ὁ ἱερὸς Πατήρ, «εὐχῆς ὄφελος οὐδέν, καὶ μακρᾶς γενομένης, ὅταν ἐπιμείνῃ τοῖς ἁμαρτήμασιν ὁ εὐχόμενος»· ἀπὸ τὶς προσευχὲς δὲν προέρχεται καμιὰ ὠφέλεια, ἔστω κι ἂν εἶναι μακρές, ὅταν αὐτὸς ποὺ προσεύχεται ἐπιμένει νὰ ζεῖ ζωὴ ἁμαρτωλή (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἡσαΐαν, ΕΠΕ 8, 224).
.           Δυστυχῶς δὲ παραδείγματα τέτοιου βίου ἔχουν δώσει τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ ὁρισμένοι ἄρχοντές μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παρασύρεται καὶ ὁ λαός, διότι, κατὰ τὸν σοφὸ Σειράχ, «κατὰ τὸν ἡγούμενον τῆς πόλεως πάντες οἱ κατοικοῦντες αὐτήν» (Σ. Σειρ. ι΄ 2).
.           Αὐτὰ δὲν γράφονται γιατὶ ἔχουμε πάθος κατὰ τῶν κυβερνητῶν μας. Ἐπαναλαμβάνουμε κι ἐμεῖς τὸν λόγο τοῦ Μακρυγιάννη μὲ τὸν ὁποῖο κατακλείει τὰ «Ἀπομνημονεύματά» του, διότι ἔχει ἐφαρμογὴ ὄχι λίγες φορὲς καὶ γιὰ τὸ Κοινοβούλιό μας. Γράφει: «μὴ στοχάζεστε ὅτι ἔχω πάθος εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ψάξετε τὶς ἐφημερίδες, τηρᾶτε καὶ τὰ πραχτικὰ τῶν Βουλῶν, μ’ ὅλον ὁπού ’ναι τέτοιες Βουλὲς ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν κλεψιὰ καὶ ἰδιοτέλεια καὶ πολεμοῦνε τὴν δικαιοσύνη καὶ μ’ ὅλον αὐτὸ θὰ ἰδῆτε ἂν ἀληθινὰ εἶναι αὐτὰ ποὺ σημειώνω». Μὲ τὴν δική μας σήμερα ὁρολογία θὰ λέγαμε ὅτι οἱ Βουλές μας ὄχι λίγες φορὲς κουκουλώνουν τὰ σκάνδαλα πολιτικῶν καὶ ἰσχυρῶν…
.           Πῶς λοιπὸν μὲ ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα ποὺ ὅλοι γνωρίζουμε, ἀλλὰ δὲν γράφονται, νὰ μὴ γίνει ἡ Ἑλλάδα φυτώριο ἀθεΐας;
.      Ἀλλ’ εἶναι καιρὸς νὰ στρατευθοῦμε ὅλοι ὅσοι ἀγαποῦμε τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ πονοῦμε τὴν Ἑλλάδα. Ἂν δὲν θέλουμε νὰ αὐτοκαταστραφοῦμε καὶ νὰ ἐθνομηδενισθοῦμε, πρέπει νὰ στρατευθοῦμε, ὥστε νὰ ἀναχαιτισθεῖ τὸ κακό. Νὰ ἐπιστρέψουμε ἐν μετανοίᾳ στὴν Ἐκκλησία. Νὰ ζήσουμε τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος. Καὶ αὐτὸ νὰ διδάξουμε στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μας.

ΩΣΤΕ «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΝΑ ΜΟΥΤΖΩΝΕΙΣ»;

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Πράγματι δὲν «εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ μουτζώνεις», ἀλλὰ μήπως εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ καῖς τὴν Σημαία;
Μήπως εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ λὲς ὅτι δὲν μὲ ἐνδιαφέρει ἡ ἀπώλεια ἐθνικῆς κυριαρχίας;
Μήπως εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ καλλιεργεῖς χασίς στὶς γλάστρες;
Μήπως εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ μουτζώνεις τοὺς ΜΙΚΡΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ  μὲ τὰ ΒΡΩΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΘΛΙΑ βιβλία, ποὺ ξεβράζει στὰ σχολεῖα ἡ νοσηρότητα καὶ ψυχοπάθεια ἐνίων;
Μήπως εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ μουτζώνεις τοὺς πολίτες  μὲ τὴν ΑΠΥΘΜΕΝΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, ἐπὶ μία τριακονταετία νὰ τοὺς ἀποχαυνώνεις μὲ τὰ παραισθησιογόνα τῆς Ἀλλοτριώσεως καὶ τὰ Διακοποδάνεια, νὰ ΒΥΘΙΖΕΙΣ ΕΝ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ καὶ μετὰ νὰ ἔρχεσαι καὶ νὰ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ “ΘΥΣΙΕΣ” ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΧΩΡΑ ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κραιπάλη τῶν ἀδίστακτων πολιτικῶν συντεχνιῶν τῆς ἴδιας τριακονταετίας;
Μήπως εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ μουτζώνεις τὴν Γλῶσσα τῆς Ἑλλάδας μὲ τὴν ΑΝΤΙΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ, ΑΝΑΣΚΟΛΟΠΙΣΤΙΚΗ -καλύτερα- μεταχείρισή της ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ ὑπουργείου διὰ βίου Ἀμαθείας γιὰ τὴν ἴδια συναπτὴ τριακονταετία;
Μήπως εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ μουτζώνεις τὴν ἴδια τὴν Ἱστορία τῆς Ἑλλάδας μὲ σειρὰ ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΩΣ καὶ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ;
Πράγματι δὲν «εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ μουτζώνεις», ἀλλὰ πότε οἱ ΑΡΧΟΝΤΕΣ καὶ εἰδικότερα οἱ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν μετάδοση ΗΘΟΥΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ; Ποιός βρέθηκε ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑΕΤΙΑ νὰ διδάξει ἦθος; Κι ἂν βρέθηκε κανένας βλάκας ἐκπαιδευτικός, μήπως ἔσπευσαν οἱ Ἐργολάβοι νὰ τὸν κατασπαράξουν ὡς συντηρητικό;
Πράγματι δὲν «εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ μουτζώνεις», ἀλλὰ τελικῶς, κυρία Ὑπουργέ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ ΗΘΟΣ; Τί εἶναι αὐτό; Ποῦ βρίσκεται; Ἢ μήπως τώρα ἀνακαλύφθηκε στὰ «χρονοντούλαπα τῆς …ἱστορίας», τώρα ποὺ ἐνόχλησε καὶ ἔτσουξε ἡ μούτζα;

.          Τὴν τιμωρία τῶν μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι στὴν παρέλαση τῶν Ἰωαννίνων ποὺ ἔβρισαν καὶ μούτζωσαν πρὸς τὴν ἐξέδρα τῶν ἐπισήμων, ζητᾶ ἡ ὑπουργὸς Παιδείας Ἄννα Διαμαντοπούλου ἐπισημαίνοντας ὅτι πρέπει νὰ λάβουν θέση οἱ καθηγητές τους ἀπὸ τοὺς ὁποίους περιμένει νὰ ἀποφασίσουν σχετικά.
.          Ἡ κυρία Διαμαντοπούλου, μιλώντας σήμερα τὸ πρωὶ στὸ MEGA, ἐπισήμανε ὅτι δὲν «εἶναι τὸ ἦθος τῆς Ἑλλάδας νὰ μουτζώνεις τὸν δήμαρχο, τὸν πρέσβη καὶ ἄλλους ἐπίσημους» καὶ συμπλήρωσε ὅτι περιμένει ἀπὸ τὰ κόμματα καὶ τοὺς φορεῖς τῆς ἐκπαίδευσης νὰ λάβουν θέση καὶ νὰ καταδικάσουν τὸ περιστατικό.
.            Ἡ ὑπουργός, μάλιστα, ἔχει δώσει ἤδη ἐντολὴ πρὸς τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς γιὰ τὴν ἔρευνα τοῦ περιστατικοῦ καὶ τὴν τιμωρία τῶν μαθητῶν.
.              Τέλος, ἡ ὑπουργὸς Παιδείας χαρακτήρισε ἀναμενόμενες τὶς ἀντιδράσεις γιὰ τὸ νέο νόμο στὰ Πανεπιστήμια. Μήπως ἡ Ὑπουργὸς θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναρωτηθεῖ γιατί τὰ παιδιὰ προέβησαν σὲ αὐτὴ τὴν πράξη ἀντὶ νὰ ζητᾶ τὶς “κεφαλές τοὺς ἐπὶ πίνακι” σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ ταραξίες; Ἂν θυμόμαστε καλὰ παλαιότερα (μέχρι πρὶν 2 χρόνια) οὐδεὶς μούτζωνε.

ΠΗΓΗ: defencenet.gr

Η ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΑΣΜΑ

Η ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΑΣΜΑ
Ἀπάντησις εἰς νέον θεολόγον–κληρικόν καί συγγραφέα
Τοῦ Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου

.          ΔΥΣΤΥΧΩΣ ὑπάρχει ἕνας ἰσχυρὸς πόλεμος, ἐσωτερικός, καὶ τελευταῖα ἀπροκάλυπτος, μὲ τάσεις οἰκουμενιστικές, μοντέρνες καὶ ἀλλότριες καὶ μάλιστα ἀπὸ κινήσεις Ἀρχιερέων. Μιλοῦν γιὰ μετάφραση τῆς ἀπειρόκαλλης θείας Λειτουργίας, γιὰ δύο Ἐκκλησίες, γιὰ εἴσοδο τῶν γυναικῶν στὸ ἱερὸ βῆμα, γιὰ νεοπατερική, μεταπατερικὴ καὶ συναφειακὴ θεολογία, γιὰ κοσμικὲς συναυλίες ἐντὸς τῶν ἱερῶν ναῶν καὶ λοιπά. Τοὺς μιμοῦνται καὶ ἀκολουθοῦν ἱερεῖς, ποὺ παρασύρουν τὸν λαὸ σ᾽ ἕνα δρόμο ἁπλουστεύσεως, εὐκολίας καὶ ἰσοπεδώσεως. Ὅποιος ἀντιδρᾶ ἀμέσως χαρακτηρίζεται φανατικός, ταλιμπάν, ἀπηρχαιωμένος, μονολιθικὸς καὶ ἀρτηριοσκληρωτικός. Γίνεται προσπάθεια νὰ φθαρεῖ, νὰ γελοιοποιηθεῖ, νὰ θεωρηθεῖ φαιδρός. Ἡ ἀκρίβεια, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ παράδοση θὰ ἐλέγχει πάντα τοὺς παραχαράκτες.
.     Ἕνα νέο, λίαν σοβαρό, ἐπικίνδυνο, ἐπιπόλαιο, ἄστοχο καὶ ἀσεβὲς ἀτόπημα ἀποτελεῖ ἡ ἔκδοση ἑνὸς βιβλίου μὲ τὸν βαρύγδουπο τίτλο “οἱ προϋποθέσεις τῆς ἱερωσύνης μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν Πατέρων…. Κανονικὸ Δίκαιο καὶ Οἰκονομία στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας” κάποιου νεαροῦ θεολόγου Ἰωάννου Ἀ. Ἀρσενιάδη, ποὺ πρόσφατα πληροφοροῦμαι χειροτονήθηκε καὶ κληρικός. Μοῦ εἶπαν ὁρισμένοι νὰ μὴ ἀσχοληθῶ καθόλου, γιατὶ δὲν ἀξίζει τὸν κόπο, θὰ χάσω ἄδικα χρόνο στὴ μελέτη του, θὰ τοῦ δώσω ἀξία, ὅτι πρόκειται γιὰ συμπίλημα ἀπὸ συνεχεῖς ἀντιγραφές, παρὰ τὶς παραπομπὲς καὶ τὴ φαινομενικὴ γνώση τῶν Πατέρων. Κάποιοι χαρακτηρισμοὶ τοῦ δευτέρου μέρους τοῦ βιβλίου μὲ ἀνάγκασαν νὰ σύρω τὶς γραμμὲς αὐτὲς μὲ πόνο, λύπη, ἔκπληξη καὶ πίκρα. Σκέπτομαι ποιοί τὸν παρότρυναν σὲ κάτι τέτοιο, ποιοί πνευματικοὶ τὸν συμβούλεψαν, ποιοί καθηγητὲς τοῦ ἔδωσαν ὕλη, ποιοί δέχτηκαν νὰ τὸ τυπώσουν καί, τὸ πιὸ σοβαρό, ποιοί νὰ τὸν χειροτονήσουν.
.     ΟΛΟ ΤΟ πρῶτο μέρος δὲν βοηθᾶ καθόλου τὸν φιλόδοξο νέο νὰ βγάλει τ᾽ ἀνίερα καὶ ἀσεβῆ συμπεράσματα τοῦ δευτέρου μέρους τοῦ ἐπικίνδυνου βιβλίου του. Τὸ πρῶτο μέρος λέει τ᾽ ἀκριβῶς ἀντίθετα ἀπὸ τὰ τοῦ δευτέρου. Ὑπάρχει σύγχυση ἢ κακὴ πρόθεση; Προσπαθεῖ νὰ δικαιολογήσει τ᾽ ἀδικαιολόγητα καὶ νὰ τεκμηριώσει πατερικὰ προβλήματα προσωπικὰ ἢ φίλων του;
.     ΜΑΣ ΛΕΓΕΙ λοιπὸν ὁ νέος αὐτὸς θεολόγος ὅτι τὰ κείμενα τῶν Πατέρων καὶ οἱ ἱεροὶ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας γράφτηκαν μόνο γιὰ ἐκεῖ καὶ γιὰ τότε καὶ ὄχι γιὰ ἐδῶ καὶ τώρα. Τονίζει ὅτι ἀστοχοῦμε, ἂν δὲν τὰ ἐντάσσουμε μέσα στὸ ἱστορικό τους πλαίσιο. Μᾶς διδάσκει ὅτι πορνεία στὴν Κ. Διαθήκη σημαίνει εἰδωλολατρία, ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό, ἀνηθικότητα χωρὶς ἀγάπη (λὲς καὶ ὑπάρχει καὶ ἀνηθικότητα μὲ ἀγάπη), ὅταν εἶναι ἡ πράξη μὲ χρήματα καὶ ἐγωϊσμό. Ὅταν εἶναι ταπεινὴ καὶ δίχως χρήματα ἆραγε δὲν εἶναι πορνεία; Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες μᾶς λέγει ὁ νέος θεολόγος θέλουν “πιὸ ἐλεύθερη ἑρμηνευτικὴ μέθοδο” καὶ “ἡ ἐνδεδειγμένη μέθοδος ἑρμηνείας εἶναι ἱστορική”, δηλαδὴ ὅτι ἐγράφησαν γιὰ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ ὄχι γιὰ τὴ δική μας. Ἡ παράβαση τῶν Κανόνων σημαίνει γιὰ τὸν φιλόδοξο συγγραφέα παραπλάνηση καὶ ἀστοχία καὶ ὄχι ἁμαρτία. Μᾶς ὑποδεικνύει ὅτι λαθεύουμε νὰ ἰσχυριζόμαστε ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι ἀμετάτρεπτοι.
.     ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ τοὺς ἀκραιφνεῖς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ὅτι λησμονοῦν τὸν ἀρχαῖο θεσμὸ τῆς οἰκονομίας. Ἡ οἰκονομία ὅμως δὲν ἀντικαθιστᾶ τὴν ἀκρίβεια καὶ ἡ ἀκρίβεια δὲν ἀποτελεῖ ἐξαίρεση. Οἰκονομία δὲν ὑπάρχει σὲ θέματα ὄχι μόνο δογματικὰ ἀλλὰ καὶ σὲ σοβαρὰ ἠθικά. Ἡ γνωστὴ ρήση εἶναι ἀληθινή: Ἅγιος γίνεσαι, ἀλλὰ παπὰς δὲν γίνεσαι! Δὲν εἶναι αὐτὸ ζηλωτισμός, ἀλλὰ πίστη τῆς Ἐκκλησίας παλαιότατη καὶ ὄχι τοῦ 19ου αἰῶνος, ὅπως βεβαίως ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ ὑποκρισία καὶ ἡ πλεονεξία. Οἱ παραπομπὲς στὸν π. Φιλόθεο Φάρο δείχνουν ὅτι συμφωνεῖ μαζί του, ὁ ὁποῖος φθάνει νὰ λέει: “ὁ ἔρως ὅμως δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ σωματικὴ λειτουργία, οὔτε ἕνα θανάσιμο ἁμάρτημα, ἀλλὰ ἡ θεόσδοτη παρόρμηση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἐπιδιώξει τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν ἄλλο, ποὺ εἶναι βασικὴ προϋπόθεση τῆς ζωῆς”. Γίνεται ἐσκεμμένα παρερμηνεία τῶν Γραφῶν, γιὰ νὰ ἐξαχθοῦν συμπεράσματα τῆς ἀρεσκείας, τῆς προτιμήσεως κι ἐξυπηρετήσεώς τους. Ὁ π. Φιλόθεος μάλιστα λέγει πὼς πολλοὶ νέοι ὁδηγοῦνται σὲ ψυχοπάθεια λόγω τῆς αὐστηρότητος κάποιων παραδοσιακῶν ἱερέων σὲ θέματα ἠθικῆς. Πιστεύουμε πὼς τὸ ἀντίθετο συμβαίνει ἀπὸ τ᾽ ἀχαλίνωτα πάθη καὶ τὸν πανσεξουαλισμό.
.      Ὁ μεγάλος νεαρὸς θεολόγος ἀποφθέγγεται μετὰ πάσης βεβαιότητας: “Κανένας μὰ κανένας ἄνθρωπος ὅμως πάνω στὴν γῆ εἴτε εἶναι κληρικός, εἴτε εἶναι μοναχός, εἴτε εἶναι λαϊκὸς εἴτε ἀκόμα, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἅγιος δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι εἶναι ἐρωτικὰ ἀνέπαφος καὶ ἂς ἔχει καὶ τὸ χάρισμα τῆς παρθενίας καὶ αὐτὸ τὸ λέμε μὲ τόση σιγουριά, διότι μελετώντας τὰ κείμενα τῶν Πατέρων βλέπουμε μεγάλους Ἁγίους Ἱεράρχας τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ διατυπώνουν καὶ νὰ λέγουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους ὅτι δὲν εἶναι ἐρωτικὰ ἀνέπαφοι, ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος, ποὺ λέγει ὅτι “ἂν καὶ δὲν παντρεύτηκα δὲν εἶμαι παρθένος”! Ἐδῶ ἀποδεικνύεται ἡ ἀγραμματοσύνη τοῦ σπουδαίου θεολόγου. Ἡ ἔκφραση τοῦ οὐρανοφάντορος Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ τέλειου μεταξὺ τῶν τελείων, θέλει νὰ δείξει τὸ ὕψος τῆς παρθενίας καὶ τὸ μέγεθος τῆς ταπεινώσεώς του. Ἐκεῖ ὅμως ποὺ ἐξέρχεται τῶν ὁρίων εἶναι ὅταν ἀσεβῶς γράφει –καὶ νὰ μὲ συγχωρεῖτε γιὰ τὴ μεταφορά– “ὁ δὲ Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος δὲν διστάζει νὰ ὁμολογήσει ὅτι ἦταν καὶ σοδομίτης “γνώμῃ καὶ προαιρέσει”. Αὐτὸ μᾶς δείχνει ὅτι οἱ Πατέρες δὲν διαχώριζαν τὶς ἁμαρτίες σὲ βαριὲς καὶ ἐλαφριές, ἀλλὰ πάντοτε ἔδιναν βάση στὴν μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν προσφορὰ τῆς ὑπάρξεώς τους στὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ”. Ἡ μετάνοια δὲν σοῦ δίνει δικαίωμα γιὰ τὴν ἱερωσύνη. Τὸ νὰ κατονομάζει ἔτσι τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο εἶναι αὐθαιρεσία, παρερμηνεία, πλήρης ἀκατανοησία τοῦ πατερικοῦ λόγου. Ὅταν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει “εἶμαι ὁ πρῶτος τῶν ἁμαρτωλῶν”, σημαίνει ὅτι ἦταν φονιάς, ληστὴς καὶ πόρνος; Ὅταν ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει “δέξαι οὖν καμέ, φιλάνθρωπε Χριστέ, ὡς τὴν πόρνην, ὡς τὸν Ληστήν, ὡς τὸν Τελώνην καὶ ὡς τὸν Ἄσωτον καὶ ἆρόν μου τὸ βαρὺ φορτίον τῶν ἁμαρτιῶν”, σημαίνει ὅτι εἶναι ληστὴς καὶ πόρνος; Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος στὶς εὐχὲς τῆς θείας Μεταλήψεως λέγει: “Ὡς τὸν Ἄσωτον ἐδέξω, καὶ τὴν Πόρνην προσελθοῦσαν, οὕτω δέξαι μὲ τὸν πόρνον καὶ τὸν ἄσωτον οἰκτίρμον” σημαίνει ὅτι ἦταν πόρνος καὶ ἄσωτος; Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς προσερχόμενος στὴ θεία Κοινωνία λέγει: “Φώτισόν μου τὰ τῆς ψυχῆς αἰσθητήρια, καταφλέγων μου τὰ τῆς ἁμαρτίας ἐγκλήματα”, σημαίνει ὅτι εἶναι ἐγκληματίας; Νὰ μὴ χάσουμε στὸ τέλος τὴ σοβαρότητά μας, τὰ λογικὰ μας καὶ τὰ λίγα γράμματα, ποὺ γνωρίζουμε.
.     Φυσικὰ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες δὲν ἦταν ἠθικιστές. Ἦταν ὅμως ἠθικοί, εἶχαν ἀκέραιο ἦθος καὶ μὲ τὰ ἔργα τους μάστιζαν τοὺς τελῶνες καὶ τοὺς φαρισαίους, ὅπως καὶ ὁ Χριστός, ποὺ εἶπε καὶ μόνο νὰ δεῖς πονηρὰ μοίχευσες στὴν καρδιά σου. Ἔφαγε ὁ Χριστὸς μὲ τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀλλὰ δὲν χάϊδεψε τὰ πάθη τους, δὲν τὰ ἐπαίνεσε, δὲν τὰ παρέβλεψε, τοὺς ἀγάπησε, γιὰ νὰ συγκινηθοῦν καὶ νὰ μετανοήσουν. Ἡ στάση αὐτὴ δὲν σημαίνει ὅτι κανεὶς μπορεῖ ν᾽ ἁμαρτάνει ἀσύστολα καὶ νὰ θέλει νὰ γίνει ἱερεύς, λέγοντας ὅτι μετανόησε καὶ ὁ Χριστὸς ὅλα τὰ συγχωρεῖ. Αὐτὴ ἡ ἀγαπολογία εἶναι ἐπισφαλὴς καὶ παραπλανητική.
.     Οἱ Ἐπίσκοποι χειροτονοῦνται γιὰ νὰ τηροῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι γιὰ νὰ τοὺς παραβλέπουν, νὰ τοὺς χρησιμοποιοῦν μόνο πρὸς ὑπεράσπιση τῶν δικαιωμάτων τους καὶ νὰ τοὺς παρερμηνεύουν, νομίζοντας ὅτι ἔτσι βοηθοῦν. Ἡ ἀθέτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἔχει δυσμενεῖς συνέπειες. Σεβάσμιος Ἁγιορείτης Γέροντας ἔλεγε πὼς “ὅλα τὰ προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀπὸ κωλυματούχους κληρικούς”! Οἱ ὀδυνηρὲς ἀλήθειες δὲν εἶναι ἐνοχλητικὲς κι ἐξοργιστικὲς γιὰ τοὺς ἀνώριμους, ὅπως γράφει ὁ ἔμπειρος καὶ ὥριμος νεανίσκος συγγραφέας, ἐμᾶς, ἀλλὰ γιὰ ὅσους καταπατοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς ἁγίας μητέρας μας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὁ Θεὸς νὰ ἐλεήσει τὸν νεοχειροτόνητο Ἀρχιμανδρίτη Ἰωάννη Ἀρσενιάδη. Ἐγκάρδια εὔχομαι ν᾽ ἀνανήψει γιὰ τὶς ἀσεβεῖς, ἀνακριβεῖς, ἐπιπόλαιες καὶ ἐξωπραγματικὲς ρήσεις του. Ἡ ἱερωσύνη δὲν εἶναι τέχνασμα, πείραμα, παιχνίδι καὶ δοκιμή, ἀλλὰ θυσία, προσφορά, τελείωση καὶ μαρτυρία ζῶντος Θεοῦ, ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ σκηνώσει στὸ ἀκάθαρτο.

ΠΗΓΗ: Ὀρθόδοξος Τύπος, 07.01.2011
Διαδίκτυο: http://thriskeftika.blogspot.com/2011/01/blog-post_7567.html

ΣΧΟΛΙΟ «Χ.Β.»: Πράγματι π. Μωυσῆ διεξάγεται ὕπουλος πόλεμος ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν. Ὁ ἔξωθεν εἶναι ὁρατὸς διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ, ἀλλὰ ὀ ἔσωθεν εἶναι δυσδιάκριτος.
Κύκλοι φορέων νεοκομπλεξικῶν καὶ ἐπιστημονοφανῶν ἰδεῶν ἐπιχειροῦν συστηματικὰ νὰ ἐκπολιορκήσουν τὰ Θέσμια καὶ τοὺς Κανόνες καὶ τὸ Ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Θέλουν νὰ δημιουργήσουν προγεφυρώματα ΣΥΝΑΦΕΙΑΣ μὲ τὸν ΚΟΣΜΟ καὶ τὸ ΦΡΟΝΗΜΑ του σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, κι ὄχι γιὰ τὴν πρόσληψη τοῦ κόσμου καὶ τὴν θεραπεία του καὶ τὴν σωτηρία του. Ἀνακατεύουν καὶ ταράζουν τὶς συνειδήσεις. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἰσχυρότερη ἀπὸ τὰ κλάσματα ποὺ διεκδικοῦν ἀλαζονικὰ μεταπατερικὴ, ὑπερπατερική, συναφειακὴ καὶ ὑπερεκκλησιαστικὴ αὐθεντία.

 

ΕΥΦΡΟΣΥΝΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ… ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ

ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ
Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Οἱ καιροὶ εἶναι δύσκολοι. Οἱ ἄνθρωποι μαστίζονται ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση. Οἱ μισθοὶ καὶ οἱ συντάξεις περικόπτονται. Οἱ ἐργαζόμενοι στὸν ἰδιωτικὸ τομέα ζοῦν μὲ τὴν ἀγωνία ὅτι αὔριο μπορεῖ νὰ ἀπολυθοῦν. Χιλιάδες ἄνθρωποι ἔχουν χάσει τὴν ἐργασία τους καὶ ἐντάχτηκαν στὸ ταμεῖο ἀνεργίας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι θὰ παίρνουν, καὶ μόνο γιὰ ἕνα σύντομο χρονικὸ διάστημα, τὸ ἕνα τρίτο τῶν ἀποδοχῶν, ποὺ εἶχαν, ὅταν ἐργάζονταν! Οἱ ὑποχρεώσεις τους εἶναι πολλὲς καὶ οἱ δόσεις τῶν δανείων τοὺς πιέζουν. Δὲν μποροῦν νὰ καλύψουν καὶ τὰ αὐξημένα ἔξοδα τῶν παιδιῶν ποὺ σπουδάζουν.Οἱ ἄνθρωποι βυθίζονται στὴν κατάθλιψη. Ἡ φτώχεια ἦρθε καὶ κάθισε στὰ σπίτια τους καὶ δὲν πρόκειται νὰ φύγει γρήγορα καὶ εὔκολα. Τὸ μοναδικὸ θέμα, ποὺ τοὺς ἀπασχολεῖ καὶ καθημερινὰ σχολιάζουν, εἶναι ἡ οἰκονομικὴ κρίση. Ἡ κατάσταση γίνεται τραγικότερη, καθὼς τὰ μέσα ἐνημερώσεως προκαλοῦν πανικὸ παντοῦ. Δημιουργεῖται ἡ αἴσθηση ὅτι στὴ χώρα μας ὅλα χάνονται καὶ ἡ χρεωκοπία εἶναι δεδομένη. Σὲ αὐτὴ τὴν κρίσιμη ὥρα μερικοὶ Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας μας ἐξοργίζουν τὸ λαὸ μὲ τὶς ἐκδηλώσεις, ποὺ διοργανώνουν γιὰ τὰ ὀνομαστήριά τους. Συγκεντρώνονται ἀρχιερεῖς ἀπὸ ὅλες τὶς περιοχὲς γιὰ νὰ τιμήσουν τὸν ἑορτάζοντα Μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει καὶ ὅλα τὰ ἔξοδα τῆς ἀβραμιαίας φιλοξενίας τους στὰ πολυτελέστερα ξενοδοχεῖα τοῦ τόπου. ὁ κόσμος βρίσκεται σὲ ἀπόγνωση καὶ αὐτοὶ χαίρονται καὶ εὐφραίνονται! Πόσο μακριὰ εἶναι ἀπὸ τὸν λαό! Πόσο μακριὰ εἶναι καὶ ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ τὸν τιμώμενο Ἅγιο, τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου ὁ ἑορτάζων Μητροπολίτης φέρει! Εἶναι ποιμένες χωρὶς εὐαισθησίες. Ποιμένες δίχως ταπεινὸ φρόνημα. Ποιμένες ἀριστοκράτες, κοσμικοὶ ἄρχοντες καὶ ἐπηρμένοι δεσπότες!Ἡ κατηγορία αὐτῶν τῶν Μητροπολιτῶν ἀνήκει στὴν νεώτερη γενιά, ἀπὸ τὴν ὁποία ἄλλα περίμενε ὁ λαός. Δυστυχῶς παραπλανήθηκε. Δὲν βρῆκε τὸν στοργικὸ πνευματικὸ πατέρα, ὅπου θὰ μποροῦσε νὰ ἀποθέσει τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν του καὶ νὰ στηριχθεῖ. Πρέπει, ἐπιτέλους, νὰ σταματήσουν τὰ πανηγύρια αὐτά, γιατὶ ὁ λαὸς σκανδαλίζεται. Εἶναι προκλητικὸ δεκάδες λαμπροφορεμένοι Μητροπολίτες νὰ παρελαύνουν ἢ νὰ ποζάρουν μπροστὰ στὶς κάμερες καὶ τοὺς φωτογράφους, νὰ ἀλληλοεγκωμιάζονται καὶ νὰ εὔχονται πολλὰ ἔτη ζωῆς, ξεπερνώντας σὲ ὑποκρισία καὶ τοὺς φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἑορτάζων Μητροπολίτης μπορεῖ νὰ λειτουργεῖ μὲ τοὺς ἱερεῖς του, ταπεινὰ καὶ χωρὶς λαμπρὰ ἄμφια καὶ νὰ δέχεται τὶς εὐχὲς τοῦ θρησκεύοντος λαοῦ τὴν ὥρα ποὺ θὰ μοιράζει τὸ ἀντίδωρο. Δὲν χρειάζονται ἄλλοι Μητροπολίτες. Διαφορετικὰ ὁ τιμώμενος Ἅγιος ἀποσύρεται ἀπὸ τὸ ναό, γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξει τὴν κοσμικὴ ἀτμόσφαιρα, ποὺ δημιουργοῦν οἱ πανηγυριστές. Τυχαίνει συχνὰ οἱ Μητροπολίτες νὰ φέρουν ὀνόματα μεγάλων ὁσίων καὶ ἀσκητῶν, χωρὶς ὡστόσο νὰ μιμοῦνται τὸν βίο τους. Γι ̓ αὐτὸ καὶ μὲ περισσὸ θάρρος τοὺς «τιμοῦν» κοσμικῶς. Ἐὰν εἶχαν ὅμως συναίσθηση ποιοὺς Ἁγίους πρέπει νὰ μιμοῦνται, θὰ θεωροῦσαν τὰ λαμπρὰ καὶ κοσμικὰ ὀνομαστήριά τους ἀταίριαστα καὶ μὴ θεάρεστα. Δὲν φταῖνε ὅμως μόνο οἱ ἑορτάζοντες Μητροπολίτες. Μερίδιο  εὐθύνης ἔχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ συνεορτάζουν, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ σκανδαλισμὸ τοῦ λαοῦ. Συμβαίνει ἀκόμα καὶ κάτι ἄλλο, ἐπίσης προκλητικὸ καὶ σκανδαλῶδες. Στὴν ὁμάδα τῶν ἀρχιερέων, ποὺ πλαισιώνει τὸν ἑορτάζοντα Μητροπολίτη νὰ συμμετέχουν καὶ μερικοί, ποὺ ἔχουν καλὸ ὄνομα, γεγονὸς ποὺ μειώνει τὶς ἐντυπώσεις τοῦ λαοῦ γιὰ τὸ πρόσωπό τους. Σημειώνω ἕνα συγκεκριμένο περιστατικό.  Ἕνας ἀρχιερέας, σφοδρὸς ἀντιοικουμενιστὴς καὶ ἀντιπαπικός, συνευφραινόταν μὲ ἑορτάζοντα ἀδελφό του, ὁ ὁποῖος εἶναι γνωστός φιλοπαπικὸς καὶ οἰκουμενιστής! Ἡ φωτογραφία ἦταν ἀποκαρδιωτική. Καὶ τὸ συμπέρασμα ποὺ ἐγὼ ἔβγαλα εἶναι τὸ ἑξῆς: Οἱ ὅποιοι ἀγῶνες τοῦ πρώτου γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχουν σχετικὴ ἀξία. Ἴσως νὰ εἶναι καὶ ἀγῶνες προβολῆς καὶ ἐντυπωσιασμοῦ γιὰ μελλοντικὴ χρήση. Πρέπει νὰ εἴμαστε ἐπιφυλακτικοὶ στὰ ὅσα δηλώνουν μερικοὶ φιλόδοξοι Μητροπολίτες. Νὰ μὴ βιαζόμαστε νὰ τοὺς ἀνακηρύξουμε ἀρχηγοὺς σὲ πνευματικοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς πίστεώς μας. Τὰ γεγονότα συχνὰ μᾶς ἀπογοητεύουν. Εὔχομαι τοῦτο τὸ ἄρθρο νὰ ἱκανοποιήσει πολλοὺς ἀδελφούς, ποὺ διαρκῶς σκανδαλίζονται ἀπὸ τὶς κοσμικὲς ἐκδηλώσεις γιὰ τὰ ὀνομαστήρια τῶν Μητροπολιτῶν καὶ θέλουν νὰ σταματήσουν. Προσωπικὰ δὲν πιστεύω ὅτι θὰ γίνει κάτι τέτοιο, γιατὶ τὸ κοσμικὸ καὶ φιλήδονο φρόνημα εἶναι βαθιὰ ριζωμένο στὶς καρδιὲς τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας μας.

ΠΗΓΗ: ἐφημ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», φ.1848, 08.10.2010