ΤΙ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΗΤΑΝ ἆραγε Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΣΤΡΙΩΤΗΣ, O ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΟΣ «ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗΣ»; (Δ. Νατσιός) «Ὅσο μᾶς κυβερνοῦν νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι ποὺ δὲν γνωρίζουν ἢ περιφρονοῦν τὸ τί σημαίνει Ἑλλὰς καὶ Ἕλληνας».

Τί ἐθνικότητας ἦταν ὁ Γεώργιος Καστριώτης,
ὁ ἐπονομαζόμενος «Σκεντέρμπεης»;

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

.             Φίδια τριγύρω μας…γεννήματα ἐχιδνῶν. Οἱ Σκοπιανοί, κράτος προϊὸν πλεκτάνης τῶν ξένων καὶ προδοσίας τῶν ἡμετέρων γενιτσάρων, σφετερίστηκαν τὴν ἔνδοξη ἱστορία τῆς Μακεδονίας μας.  Ποιοί; Τὸ ἀσκέρι σλαβόφωνων Κομιτατζήδων, συνεργατῶν τῶν ΝΑΖΙ, Μακεδόνες; «Φρίξον ἥλιε, στέναξον ἡ γῆ!!». Οἱ Τοῦρκοι, ποὺ ὅπως προσφυῶς ἐλέχθη, ἀντὶ γιὰ ἱστορία, ἔχουν ποινικὸ μητρῶο, λαὸς γενοκτόνος καὶ καταστροφέας πολιτισμῶν. Οἱ Βούλγαροι ποὺ ἀκόμη ἀχνίζει τὸ αἷμα τῶν ἀδικοσφαγέντων στὴ Δράμα καὶ σ’ ὅλη τὴν Μακεδονία. Οἱ Βούλγαροι, ποὺ ἀκόμη περιμένει ἡ λεηλατημένη Παναγία ἡ Εἰκοσιφοίνισσα τὰ ἁρπαγέντα τιμαλφῆ της καὶ δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ ὀνειροφαντάζονται τὴν πολυπόθητη ἔξοδο στὸ Αἰγαῖο. Ἀπὸ κοντὰ καὶ οἱ Ἀλβανοί, οἱ ὁποῖοι ἐπιβεβαιώνουν ποικιλοτρόπως τὸ ὑπὸ τῶν ἀρχαίων λεχθὲν «οὐδεὶς ἀσφαλέστερος ἐχθρὸς τῶν εὐεργετηθέντων», δὲν ἔχουν ἀφήσει ἥρωα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ἐν τῇ διαχρονίᾳ της, τὸν ὁποῖο δὲν ἔχουν βαφτίσει Ἀλβανό. Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Πύρρος, οἱ αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου, ὁ Μάρκος Μπότσαρης, ἡ Μπουμπουλίνα, κατὰ καιροὺς ἀλλάζουν ἰθαγένεια  ἀπὸ τσαρλατάνους τῆς ἱστοριογραφίας τους.  Τώρα καὶ τὸν ἐλευθερωτή μας, τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ἀλβανὸς δημοσιογράφος, τὸν καταγράφει στὰ μητρῶα ἀρρένων τῶν…Τιράνων. Ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ ἔγινε «Τεοντὸρ Κολοκοτρόνι».  (Θὰ τοῦ ζητοῦσα τοῦ κακομοίρη νὰ μοῦ ἐξηγήσει τὶς ἐτυμολογίες τοῦ ὀνόματος τοῦ ἥρωα.  Τὸ «Τεοντὸρ» στὰ ἀλβανικά, τί ὁρίζει γιὰ παράδειγμα;).
.                 Ἡ καλύτερη ἄμυνα ὅμως εἶναι ἡ ἐπίθεση.  Ἐθνικὸς ἥρωας τῶν Ἀλβανῶν θεωρεῖται ὁ λεγόμενος κατ’ αὐτοὺς «Σκεντέρμπεης».  Ἡ λέξη εἶναι σύνθετη ἀπὸ τὸ Ἰσκεντέρ, ἡ ἀραβικὴ ἀπόδοση τῆς λέξεως Ἀλέξανδρος καὶ ἀπὸ τὸ μπέης (=ἄρχοντας).
.                 Ποιός ἦταν ὅμως ὁ Σκεντέρμπεης καὶ τί σχέση ἔχει μὲ τὴν μωαμεθανικὴ Ἀλβανία; Τὸ πραγματικό του ὄνομα εἶναι Γεώργιος Καστριώτης.  Γεννήθηκε τὸ 1404 στὴν Ἤπειρο -δὲν ὑπῆρχε καμιὰ Ἀλβανία τότε- ἀπὸ χριστιανοὺς γονεῖς. Τὸν Ἰωάννη Καστριώτη καὶ τὴν Σερβίδα Βαϊσάβα. Ἀπὸ ἀρχοντικὴ γενιά, ὁ πατέρας του ἀναγκάστηκε, ὅταν ἡ περιοχή του ἔπεσε στὰ χέρια τῶν Τούρκων, νὰ παραδώσει τοὺς γιούς του ὡς ὁμήρους στὴν Ἀδριανούπολη. Ἐκεῖ ἐξισλαμίστηκαν βιαίως καὶ μετέπειτα δολοφονήθηκαν, πλὴν τοῦ Γεωργίου «ὅστις διακρινόμενος διὰ τὸ ἀνδρικόν του κάλλος, τὴν εὐχέρειαν τοῦ λόγου καὶ τὴν περὶ τὰ πολεμικὰ δεξιότητα, εἵλκυσε τὴν ἐκτίμηση τοῦ σουλτάνου Μουρὰτ Β΄, ὁ ὁποῖος ἀνέθεσεν εἰς τοῦτον τὴν ἀρχηγίαν σώματος ἐκ 5000 ἱππέων, προσονομάσας τοῦτον Σκεντέρμπεην…».  (Λεξικὸ τοῦ «Ἡλίου», τόμ. 16, σελ. 1066).  Καὶ βέβαια τὸν ὀνόμασε Ἀλέξανδρο (Ἰσκεντέρ), γιατί ἦταν ἑλληνικῆς καταγωγῆς.
.                 Τὸ 1443 στὴν μάχη τῆς Νίσσας, αὐτομόλησε στὶς τάξεις τῶν Χριστιανῶν ἡγεμόνων καὶ ἀνέλαβε τὸ χριστιανικό του ὄνομα,  Γεώργιος Καστριώτης, τὸ ὁποῖο ποτὲ πιὰ δὲν ἀποχωρίστηκε.  (Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια προφανῶς ἦταν κρυπτοχριστιανός). Παντρεύτηκε μάλιστα, ὄχι Ὀθωμανή,  ἀλλὰ τὴν Ἀνδρονίκη Κομνηνή. Δὲν ἔπαυσε ἔκτοτε νὰ πολεμᾶ τοὺς Τούρκους. Μάλιστα τὸ 1457 κατανίκησε τουρκικὸ στρατό, ὑπὸ τὸν Ἰσὰ Μπέη, 50.000 ἄνδρες, τὸν ὁποῖο ἔστειλε ἐναντίον τοῦ Καστριώτη, ὁ Μεχμὲτ ὁ Β΄, γεγονὸς ποὺ προκάλεσε θαυμασμὸ καὶ κατάπληξη στὴν Εὐρώπη.  Στὸ ἔργο τοῦ μεγάλου καὶ ἀκαταπόνητου ἱστοριοδίφη Κωνσταντίνου Σάθα «Τουρκοκρατουμένη Ἑλλάς, 1453-1821», ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1869, ἔργο βασιζόμενο σὲ ἐγκυρότατες πηγές, διαβάζουμε τὰ ἑξῆς, ποὺ ἀποκαλύπτουν τί ἐθνικότητας ἦταν ὁ Γεώργιος Καστριώτης, γιὰ ποιὰ πατρίδα πολέμησε καὶ σὲ ποιὸν λαὸ ἀνῆκε.
.                   «Ὁ μέγας τῆς Ἠπείρου ἡγεμὼν Γεώργιος ὁ Καστριώτης, τοσάκις κατασυντρίψας τὰς τρομερὰς τοῦ Μωάμεθ φάλαγγας, ἔβλεπε πλέον τὴν ἡμισέληνον κυματίζουσα ἐντὸς τῶν χωρῶν του. Μάτην δ’ ἐπικαλεσθεὶς τὴν συνδρομὴν τῆς χριστιανωσύνης ἀπεφάσισεν ἵν’ αὐτοπροσώπως μεταβῇ εἰς τὴν Ρώμην καὶ προσπαθήσῃ ἵνα μαλάξῃ τὴν καρδίαν τοῦ σκληροτράχηλου πάπα, Παύλου.  Παρουσιασθεὶς ἐνώπιον τοῦ πάπα καὶ τῶν καρδιναλίων ἐξώρκισεν αὐτοὺς εἰς τὸν κατὰ τοῦ Μωάμεθ πόλεμον, καταστέψας τὸν λόγον του ὡς ἑξῆς (καταλήγοντας μὲ αὐτὰ τὰ λόγια): «Μετὰ τὴν καταστροφὴν τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, μετὰ τὴν σφαγὴν τῶν ἡγεμόνων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Τραπεζοῦντος, τῆς Σερβίας, τῆς Βοσνίας καὶ τῆς Μολδοβλαχίας, μετὰ τὴν ὑποδούλωσιν τῆς Πελοποννήσου καὶ τὴν λεηλάτησιν τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἠπείρου, ἔμεινα μόνος ἐγὼ μετὰ τοῦ ἀδυνάτου καὶ μικροῦ κράτους μου, μὲ τοὺς στρατιώτας μου ἐξηντλημένους ἐκ τόσων πολέμων, κατεστραμμένους ἐκ τοσούτων μαχῶν, ὥστε ἡ Ἤπειρος δὲν διατηρεῖ πλέον αἷμα ἵνα χύση ὑπὲρ τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ. Εἰς τὴν Μακεδονίαν ταύτην τὴν γενέτειραν τοσούτων ἡγεμόνων καὶ στρατηγῶν δὲν μένει ἄλλο εἰμὴ μόνον ἡ ἡμετέρα ἀνδρεία καὶ ψυχὴ ἀκαταδάμαστος. Δράμετε λοιπὸν πρὸς βοήθειάν μας, ἐν ὅσῳ μένει καιρός· διότι μετ’ οὐ πολὺ δὲν θέλουσιν ἴσως ὑπάρχει εἰς τὸ ἀντιπέραν  τοῦ Ἀδριατικοῦ πελάγους ἀθληταὶ τοῦ Χριστοῦ…» (ἔκδ. «Καμαρινόπουλος», σελ. 17, Ἀθήνα 1962).
.             Τί ἀπέγινε ἡ ἔκκληση τοῦ Καστριώτη πρὸς τὸν Πάπα;  Διαβάζω.  «Ἡ Ρωμαϊκὴ αὐλὴ ἀνάλγητος εἰς τοὺς ἐξορκισμοὺς τοῦ προμαχῶνος τῆς θρησκείας ὡς ἀπεκάλει τὸν Καστριώτην, μόλις προσήνεγεν αὐτῷ (=προσέφερε) βοήθειαν 100.000 δραχμῶν, ἣν ὁ Σαγρέδος ὀνομάζει ἀτιμίαν τῶν Χριστιανῶν».  (Τὸν πάπα τὸν ἐνδιαφέρει μόνο ἡ καθυπόταξη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τίποτε ἄλλο).
.               Μὲ βάση τὸ κείμενο ἔχει καμμιὰ σχέση ὁ Γ.  Καστριώτης  μὲ τὴν Ἀλβανία καὶ τοὺς τωρινοὺς μωαμεθανοὺς Ἀλβανούς; Ἦταν μέγας ἡγεμὼν τῆς Ἠπείρου, πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπερασπιστὴς δεινός τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἠπείρου.  Ἦταν Ρωμιός, Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, πολίτης τῆς ψυχορραγούσης τότε αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως ἦταν ὁ Παλαιολόγος, ὁ Γεννάδιος Σχολάριος , ὁ Ἀθ. ὁ Πάριος, ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Τζαβέλας.  Ἀνῆκε στὴν Πονεμένη Ρωμιοσύνη, στὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων. Ὅσοι στὴν Ἤπειρο ἐξισλαμίστηκαν, ἔγιναν Ἀλβανοί, Τουρκαλβανοὶ τοὺς ὁποίους ὁ σουλτάνος χρησιμοποιοῦσε γιὰ νὰ καταπνίγει στὸ αἷμα τὶς ἐπαναστάσεις τῶν Χριστιανῶν Ἑλλήνων. Μάλιστα ὁ Καστριώτης πέθανε τὸ 1486 «εὑρισκόμενος ἐν Ἀλεσσίῳ» καὶ τάφηκε «ἐν τῷ ἐκεῖ ναῷ τοῦ Ἁγίου Νικολάου».
.               Ὁ Γεώργιος Καστριώτης, ἐθνικὸς ἥρωας τῶν Ἀλβανῶν.  Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, τῶν Σκοπιανῶν.  Ἡ Θράκη καὶ ὁ Δημόκριτος τῶν Βουλγάρων.  Ὁ Ὅμηρος, ἡ Ἰωνία καὶ Θαλὴς ὁ Μιλήσιος, τῶν Τούρκων. Τρῶνε, τρῶνε, τὴν μαγιά μας, ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Μακρυγιάννης, διεκδικήσεις παρανοϊκὲς καὶ ἀνιστόρητες, γιατί; Γιατί διαβάζοντας τὴν ἱστορία τους αἰσθάνονται ντροπὴ καὶ κλέβουν φῶς ἀπὸ τὸν ἥλιο τοῦ πολιτισμοῦ μας, κλέβουν μεγαλεῖα, γιατί δὲν ἔχουν καὶ ψάχνουν γερὰ θεμέλια γιὰ νὰ σταθοῦν. Καὶ θὰ συνεχίζεται ἡ ἀτιμωτικὴ λεηλασία τῆς μυρίπνοης ἐθνικῆς μας λειψανοθήκης, ὅσο μᾶς κυβερνοῦν νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι ποὺ δὲν γνωρίζουν ἢ περιφρονοῦν τὸ τί σημαίνει Ἑλλὰς καὶ Ἕλληνας.  «Δὲν ὑπάρχει ἰδιότης τιμιωτέρα», ὅπως λέει ὁ ποιητής. Θλιβόμενοι, ὑστερούμενοι, κακουχούμενοι, ὅμως, «ἰδοὺ ζῶμεν». Πεινῶντες, διψῶντες, γυμνητεύοντες… Ναί, ὅμως Ἕλληνες… μὲ ψυχὴ καὶ Χριστό.

 

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

Διαφημίσεις

«ΤΟ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΜΟΙΡΟΛΟΪ ΓΙΑΤΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ»

Ἀμερικανὸς μουσικολόγος:
Τὸ ἠπειρώτικο μοιρολόϊ εἶναι παρηγοριὰ γιὰ τὴν ψυχὴ

06.12.2018

.             Ὁ συγγραφέας μίλησε στὸ Ὠδεῖο Ἀθηνῶν γιὰ τὸ βιβλίο του πάνω στὴν «ἀρχαιότερη ζωντανὴ δημώδη μουσικὴ τῆς Εὐρώπης» «Ἠπειρώτικο τραγούδι. Ὁδοιπορικὸ στὴν ἀρχαιότερη ζωντανὴ δημώδη μουσικὴ τῆς Εὐρώπης» εἶναι ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου τοῦ Κρίστοφερ Κὶνγκ (Christopher C. King) ποὺ κυκλοφόρησε αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις “Δῶμα”. Ὁ συγγραφέας μίλησε γιὰ τὸ βιβλίο του στὸ Ὠδεῖο Ἀθηνῶν (4/12), συζητώντας μὲ τοὺς ἐκδότες.
.             Ἀμερικανὸς μουσικολόγος, μουσικὸς παραγωγός, συγγραφέας καὶ ἐπιμελητὴς ἤχου ἱστορικῶν μουσικῶν ἔργων, ὁ Κὶνγκ ζεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια κατὰ διαστήματα στὴ Βίτσα Ζαγορίου καὶ ἔχει ἐπιδοθεῖ στὴ συστηματικὴ μελέτη καὶ καταγραφὴ τῶν ἠπειρώτικων μοιρολογιῶν.
.             Τὸ παραδοσιακὸ τραγούδι, ὅπως παρατήρησε, μεταξὺ ἄλλων, στὸ Ὠδεῖο Ἀθηνῶν ὁ Κίνγκ, εἶναι ὁ τρόπος ποὺ ἔχει ὁ βοσκὸς ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ γιὰ νὰ ἐλέγχει τὰ ζῶα του καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη γιὰ νὰ προσφέρει ἠρεμία στοὺς ἀνθρώπους. Τὸ παραδοσιακὸ τραγούδι τῆς Ἠπείρου ἔχει ὀρχηστρικὸ χαρακτήρα καὶ τὸ ἠπειρώτικο μοιρολόι ἐπιδιώκει νὰ ἀνακουφίσει τὴν καρδιὰ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἀπώλειας, ἀποτελώντας θεμελιώδη θεραπεία γιὰ τὸ πένθος – πρόκειται γιὰ μία μεταρσιωμένη μελαγχολία. Τὸ τραγούδι καὶ ἡ μουσικὴ γενικότερα στὰ χωριὰ τῆς Ἠπείρου δὲν εἶναι διασκέδαση, ἀλλὰ συμμετοχὴ σὲ μία διαδικασία κοινῆς θεραπείας, μία ἴαση ποὺ εἶναι τόσο ἀναγκαία ὅσο καὶ τὸ γάλα τῆς μάνας. […]
.               Τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε τὸν Κὶνγκ νὰ ἐπικεντρώσει τὴν προσοχή του στὰ χωριὰ τῆς Ἠπείρου καὶ ὄχι σὲ ἄλλες ἀγροτικὲς κοινότητες στὴν Ἑλλάδα ἢ στὸ ἐξωτερικό; Ἡ ἠπειρώτικη δημοτικὴ μουσική, ξεκαθάρισε ὁ ὁμιλητής, εἶναι σημαντικὴ λόγῳ τῆς παλαιότητάς της. Ἐπιπροσθέτως, ἔμεινε ἀνόθευτη ἀπὸ ὀθωμανικὲς ἐπιρροές, ἴσως λόγῳ τῆς ἀπομόνωσης, στὴν ὁποία ἔζησε ὁ τόπος ἐπὶ δεκαετίες – ἴσως καὶ λόγῳ τῆς ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς ὑπερηφάνειας τῶν κατοίκων του.
.             Προτοῦ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ ἠπειρώτικο μοιρολόι ὁ Κὶνγκ μελέτησε τὴ μουσικὴ τῶν μαύρων του ἀμερικανικοῦ Νότου ἐνῶ ξέρει πολὺ καλὰ καὶ τὴ μουσικὴ τῶν τσιγγάνων. […] Τὸ ἠπειρώτικο παραδοσιακὸ τραγούδι προϋποθέτει παρόμοιες κοινωνικὲς συνθῆκες. Κλείνοντας, ὁ Κὶνγκ εἶπε ὅτι δυσκολεύεται νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ μουσικὴ ποὺ ἔχει γραφεῖ μετὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1940. Ἴσως ἐπειδὴ ἡ μουσική, τὴν ὁποία ἔχουμε συνηθίσει νὰ ἀκοῦμε, ἔχει σκοπὸ νὰ ψυχαγωγήσει. Ἡ πρωταρχική, ὡστόσο, λειτουργία τῆς μουσικῆς, ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἄρχισαν κάποτε οἱ ἄνθρωποι νὰ τραγουδοῦν καὶ νὰ χορεύουν, ἦταν νὰ βροῦν ἕνα γιατρικὸ γιὰ τὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς, κάτι ἐξ ἴσου ἀπαραίτητο μὲ τὸν ἀέρα καὶ τὴν τροφή. Σταδιακὰ βέβαια ἡ μουσικὴ ἔπαψε νὰ ἔχει αὐτὴ τὴ λειτουργία καὶ τὰ εὔθραυστα πολιτισμικὰ οἰκοσυστήματα ἐντὸς τῶν ὁποίων ἐπιτελοῦσε τὸ ἰαματικό της ἔργο καταστράφηκαν.
.           Μὲ ἐξαίρεση μία ἀπόμερη γωνιὰ τῆς Ἑλλάδας, στὶς ἐσχατιὲς τῆς Εὐρώπης – τὴν Ἤπειρο. Ἐδῶ, σὰν ἀπὸ θαῦμα, ὅπως γράφει καὶ στὸ βιβλίο τοῦ ὁ Κίνγκ, κρατήθηκε ζωντανὸς ἕνας πανάρχαιος τρόπος ζωῆς ποὺ ἐπέτρεψε στὴ μουσικὴ νὰ διατηρήσει τὸν θεραπευτικό της ρόλο. Καὶ ἡ ἔρευνα τοῦ Ἀμερικανοῦ μελετητῆ εἶναι μία ξενάγηση σὲ αὐτὸν τὸν σκληρὸ ἀλλὰ καὶ μαγικὸ τόπο, ὅπου ἡ μουσικὴ γίνεται ἕνα μὲ τὴν ποίηση, τὸν χορὸ καὶ τὴ γιορτή. Ὁ Κὶνγκ γράφει γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Ἠπείρου καὶ τὸ μεγαλεῖο τοῦ τοπίου, γιὰ τὰ πανηγύρια, τὰ τσίπουρα καὶ τοὺς τσιγγάνους ὀργανοπαῖχτες, γιὰ τὰ συλλογικὰ βιώματα καὶ τὶς κοινὲς ἀναμνήσεις. Καὶ ἡ μουσικὴ μεταμορφώνεται στὶς σελίδες του σὲ θρῆνο, σὲ νανούρισμα καὶ σὲ παρηγοριά.
[…]

ΠΗΓΗ: protothema.gr (ἀπὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ)

 

 

ENAΣ 29ΧΡΟΝΟΣ ΚΡΑΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

Ο 29ΧΡΟΝΟΣ ΝΙΚΟΣ ΛΟΥΛΗΣ
ΚΡΑΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

 ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Οἰκογένεια, παράδοση, φιλότιμο, ἀξίες. Τέσσερις λέξεις μὲ βαρὺ περιεχόμενο ποὺ συνοψίζουν τὴν κατωτέρω εἴδηση, ποὺ μὲ τὴν σειρά της συδαυλίζει τὴν ἐλπίδα μέσα στὴν στάχτη τῆς ἀνεστιότητος καὶ τῆς ἀ-νοησίας.

.              Ἕνας 29χρονος ἄνδρας, ὁ Νίκος Λούλης, γιὸς τοῦ Κώστα Λούλη καὶ ἰδιοκτήτης τῆς ἑταιρείας “Μύλοι Λούλη Α.Ε.”, ἀναλαμβάνει μὲ δικά του ἔξοδα τὴν ἀναστήλωση τοῦ ἱστορικοῦ γεφυριοῦ τῆς Πλάκας, τὸ ὁποῖο καταστράφηκε ἀπὸ τὶς πρόσφατες πλημμύρες στὴν περιοχή. Ἡ οἰκογένεια τοῦ Νίκου Λούλη, εἶναι 7η γενιὰ μυλωνάδων μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν Ἀετορράχη Κατσανοχωρίων. Ὁ 29χρονος, ποὺ εἶναι γνωστὸς γιὰ τὴν προσφορά του στὴν Ἤπειρο, -παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του- ἤδη ἐπικοινώνησε μὲ τὸν περιφερειάρχη Ἠπείρου, Ἀλέκο Καχριμάνη καὶ τοῦ γνωστοποίησε τὴν πρόθεση τῆς οἰκογένειας, νὰ ἀναλάβει τὰ ἔξοδα. Σύμφωνα μὲ τὸ epirusgate, ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀνέφερε στὸν κ. Καχριμάνη, οἱ πρόγονοί του χρηματοδότησαν κατὰ τὸ παρελθὸν δύο φορὲς τὴν κατασκευὴ τοῦ γεφυριοῦ καὶ γι᾽ αὐτὸ καὶ γιὰ τὸν ἴδιο πέφτει βαρὺ τὸ φορτίο τῆς προσφορᾶς γιὰ τὴν ἀναστήλωσή του. Ὁ Νίκος Λούλης ἔχει ἀναλάβει τὰ ἡνία τῆς ἑταιρείας ἀπὸ τὸ 2010.

ΠΗΓΗ: lifo.gr

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΒΑΝΟΝ Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν ταυτότητα τῶν Ἀρβανιτῶν ἐποίκων μας

 ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ
τοῦ Κώστα Β. Καραστάθη:
ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΒΑΝΟΝ
 Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴν ταυτότητα τῶν Ἀρβανιτῶν ἐποίκων μας
ΑΘΩΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, 2014, σελ. 436

.              «Λίκνον τῆς Ἑλλάδος», «κοιτὶς τοῦ ἑλληνισμοῦ», «εὔανδρος» καὶ ἄλλοι τιμητικοὶ χαρακτηρισμοὶ κοσμοῦν τὴν Ἤπειρο. Θὰ μπορούσαμε καὶ «καρδιὰ  τῆς Ἑλλάδας» νὰ τὴ χαρακτηρίσουμε, ἀφοῦ αὐτὴ μέσα στοὺς τελευταίους τριάντα αἰῶνες αἱμοδοτεῖ συνεχῶς τὴν ἑλληνικὴ χερσόνησο μὲ αἷμα πάντοτε ἑλληνικό, ποὺ ἄλλοτε ὀνομάζεται πελασγικό, ἄλλοτε αἰολικό, ἄλλοτε δωρικὸ καὶ τὴν τελευταία φορά, κατὰ τοὺς 14ο καὶ 15ο αἰῶνες μ.Χ., ἠπειρωτικό! Ὁ Βρετανὸς καθηγητὴς P. Trudgill, καταγράφοντας τὶς ἐμπειρίες του κατὰ τὶς ἐπισκέψεις του σὲ χωριά, ποὺ ἵδρυσαν ἔποικοι ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, διαπιστώνει: «Οἱ ἄνθρωποι γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ἀναφέρονται ὄχι ὡς Ἀλβανοί, ἀλλὰ ὡς Ἀρβανίτες» («The people  themselves  are refered, not as Albanians, but as Arvanites»). Καὶ τοῦτο φανερώνει ὅτι  ἡ λαϊκή, ἐθνικὴ  μνήμη ἀποδεικνύεται ἰσχυρότερη καὶ ἐγκυρότερη μερίδας τοῦ γραπτοῦ ἱστορικοῦ λόγου. Γιατί, πράγματι,  ὅπως μαρτυροῦν καὶ πολλὲς σημαντικὲς ἱστορικὲς μαρτυρίες, ποὺ καταγράφονται στὴν παροῦσα ἱστορικὴ μελέτη, τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἐποίκων τῆς νότιας Ἑλλάδας καὶ ὁρισμένων νησιῶν ἀπετέλεσαν δίγλωσσοι, ἑλληνόφωνοι  καὶ ἀρβανιτόφωνοι, Ἠπειρῶτες Ἕλληνες καὶ λιγοστοὶ μόνον ἀπὸ τοὺς γείτονές τους, Ἀλβανούς.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α´
ΑΡΒΩΝ – ΑΡΒΑΝΟΝ – ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ – ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

1. Ἄρβων – Ἄρβανον
2. Ὁ ὅρος «Ἀρβανίτες»
3. Ἀρβανίτικη γλώσσα

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β´
ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΩΣ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΑΠΟ ΗΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑ

1. Ἐμφύλιοι σπαραγμοὶ στὴν αὐτοκρατορία
2. Οἱ καταπιέσεις τῶν Ἀλβανῶν
3. Ἡ κατάκτηση τῆς Ἀλβανίας καὶ τῆς Ἠπείρου ἀπὸ τὸν Δουσὰν – Διωγμοὶ τῶν Ἑλλήνων – Πόλεμοι τῶν διαδόχων του Δουσὰν
4. Κατάλυση τοῦ Ἀλβανικοῦ δεσποτάτου – Κατάκτηση τῆς Ἠπείρου ἀπὸ τοὺς Τούρκους – Καταπιέσεις γιὰ ἐξομωσία

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ´ ΟΙ ΜΑΖΙΚΟΙ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΙ

1. Ἐποικισμὸς Ἀττικῆς, Βοιωτίας καὶ νότιας Εὔβοιας
2. Ἐποικισμὸς Πελοποννήσου καὶ νησιῶν
3. Ἠπειρῶτες πρόσφυγες στὴν Εὐρώπη

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ´ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΕΠΟΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

1. Οἱ ὑστεροβυζαντινοὶ ἱστορικοὶ περὶ τῶν ἐποίκων
2. Οἱ ἱστορικοί του 19ου αἰώνα περὶ τῶν ἐποίκων

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε´ ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΕΠΟΙΚΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ

1. Παραδοχὴ τῆς ἑλληνικότητας τῶν Ἀρβανιτῶν ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς καὶ λογίους
2. Ἡ βία ἐξώθησε ἑλληνόφωνους καὶ ἀρβανιτόφωνους Ἠπειρῶτες στὴν Ἑλλάδα καὶ ἡ ἀρβανιτοφωνία κάλυψε τὴν ἑλληνικότητά τους
3. Ποτὲ Ἕλληνες ἔποικοι ἀπὸ τὴν Ἤπειρο δὲν αὐτοπροσδιορίζονταν ὡς Ἀλβανοὶ
4. Γεώργιος Πλήθων-Γεμιστός: Ὁ ἐποικισμὸς δὲν ἄλλαξε σὲ τίποτε τὴν ἑλληνικότητα τῆς Πελοποννήσου
5. Ὁ αὐτοκράτορας Μανουὴλ Β΄ Παλαιολόγος ἐνέκρινε ἀνεπιφύλακτα τοὺς ἐποικισμοὺς καὶ κάνει λόγο γιὰ νεήλυδες»Ἕλληνες κατοίκους
6. Οἱ ἀρχηγοὶ τῶν ἐποίκων Ἀρβανιτῶν –ὅλοι Ἕλληνες– δίνουν τ’ ὄνομά τους ἢ τὸ ὄνομα τοῦ ἠπειρωτικοῦ χωριοῦ τους στοὺς οἰκισμοὺς ποὺ ἱδρύουν. Παρουσία ἐπιφανῶν ἀρβανιτόφωνων οἰκογενειῶν μεταξὺ τῶν ἐποίκων
7. Ἀρβανίτες καὶ λοιποὶ Ἕλληνες: κοινὰ ἤθη, ἔθιμα, παραδόσεις, χοροὶ κ.λπ.
8. Ἡ ἑλληνικότητα μέσα ἀπὸ τὰ τραγούδια τῶν Ἑλλήνων Ἀρβανιτῶν
9. Ἔγκυρες μαρτυρίες ἱστορικῶν προσώπων περὶ τῆς ἑλληνικότητας τῶν Ἀρβανιτῶν
10. Ἀρβανίτες Ἠπείρου: «Ἕλληνες Πελοποννήσιοι καὶ Ἀρβανίτες εἶναι ἕνας καὶ μόνον λαὸς»
11. Πυρήνας ἑλληνισμοῦ τὸ Ἄρβανο καὶ πηγὴ μεταναστεύσεως Ἑλλήνων Ἀρβανιτῶν
12. Δίγλωσσοι οἱ Σουλιῶτες, ἀλλὰ χωρὶς καμιὰ συγγένεια μὲ τὰ ἀλβανικὰ φύλα
13. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ ἐκτεταμένη ἀλβανοφωνία στὰ ἑλληνικὰ χωριὰ τῆς Ἤπειρο δὲν μαρτυρεῖ ἀλβανικὴ ἐθνότητα
14. Ὁ Ρήγας Βελεστινλὴς ξεχωρίζει τοὺς Ἀρβανίτες ἀπὸ τοὺς Ἀλβανοὺς
15. Μύθος ὁ ἐξελληνισμὸς πολλῶν Ἀλβανῶν στὴν Ἑλλάδα
16. Οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ Εὐρωπαῖοι χρονικογράφοι ἀπέφευγαν τὴν ἐθνικὴ ὀνομασία τῶν Ἑλλήνων ἀκόμη και στὰ γραπτά τους καὶ τοὺς ἀποκαλοῦσαν… Ἀλβανούς!
17. Οἱ μεγάλοι ἀρχηγοί, ποὺ ὁδήγησαν τοὺς ἐποίκους στὴν Ἑλλάδα ἦσαν Ἕλληνες Ἀρβανίτες
18. Ἀρβανίτες στρατιῶτες στὴ Δύση μ᾽ ἑλληνικὰ ὀνόματα
19. Οἱ Ἀρβανίτες συνεχίζουν τὴν ἀρχαία ἑλληνική, λαϊκὴ τέχνη
20. Ἤπειρος καὶ Ἀκαρνανία δὲν ὑπέστησαν καμιὰ ἐπίδραση ἀπὸ βορρᾶ
21. Ἐξισλαμισμένοι Ἀλβανοὶ καὶ Ἕλληνες δὲν ἦρθαν ὡς ἔποικοι στὴν Ἑλλάδα
22. Ἀπόδημοι δίγλωσσοι Βορειοηπειρῶτες
23. Οἱ Κερκυραῖοι ἀποκαλοῦσαν Ἀρβανίτες τοὺς χριστιανοὺς τῆς Ἠπείρου
24. Ἡ Ἤπειρος κατὰ τὴν Τουρκοκρατία εἶχε χάσει τ᾽ ὄνομά της
25. Γερμανοὶ τοῦ 19ου αἰώνα «μετροῦν» τοὺς Ἀρβανίτες του… 15ου αἰώνα
26. Ἡ ἀρβανιτοφωνία ἀπὸ μόνη της δὲν ἀποτελεῖ ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο ἐθνικότητας
27. Τὸ σύνολο τῶν ἐποίκων ἀπὸ Θεσπρωτία ἤσαν Ἕλληνες, δίγλωσσοι ἢ μόνο ἑλληνόφωνοι
28. Ἀπὸ τὴν Ἄρτα ὣς τὸν Ἀχελῶο δὲν ἐγκαταστάθηκαν Ἀλβανοὶ
29. Νησιά, ποὺ ἐποικήθηκαν ἀπὸ Ἀρβανίτες
30. Οἱ Ἕλληνες ἔποικοι ἀπὸ τὴν Ἰλλυρία (Ἀλβανία)
31. Οἱ Ἕλληνες Βλάχοι ἔποικοι
32. Οἱ Ἀρβανίτες Κλέφτες
33. Ὁ θρυλικὸς Stradioti Μερκούριος Μπούας ἦταν καθ᾽ ὁμολογία του Ἕλληνας Ἠπειρώτης
34. Οἱ Ἀρβανίτες ὑπῆρξαν πρωτοπόροι σ᾽ ὅλους τους ἀγῶνες κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας
35. Ὁ ἰδιωματικὸς ἑλληνικὸς γλωσσικὸς πλοῦτος τῶν ἀρβανιτόφωνων χωριῶν
36. Ἀρβανίτες: Ἕλληνες σύμφωνα μὲ τὰ πορίσματα καὶ ἀνθρωπολογικῶν ἐρευνῶν

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ϛ´ ΑΛΒΑΝΟΙ ΕΠΟΙΚΟΙ

1. Λιάπηδες ἔποικοι
2. Τόσκηδες ἔποικοι

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ´ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

1. Ἕλληνες Ἀρβανίτες στρατιῶτες στὴ Δύση
2. Συμμετοχὴ τῶν Ἑλλήνων Ἀρβανιτῶν σὲ ἐξεγέρσεις κατὰ τὴν Τουρκοκρατία

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η´ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΛΟΚΡΙΔΑΣ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΘΕΣΠΡΩΤΟΥΣ

1) Γενικὰ περὶ Θεσπρωτίας
2) Θεσπρωτοὶ ἐποικίζουν τὴ Λοκρίδα
3. Ἀντιπροσωπευτικὴ εἰκόνα χωριοῦ ἐποίκων

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΙΛΛΥΡΙΑΣ

1) Ἡ Ἤπειρος
2) Ἡ νότια Ἰλλυρία (Ἀλβανία)