19η ΜΑΪΟΥ: ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΩΝ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ 3 «Ἐξωμολογήθην, ἐγένετο λειτουργία καὶ ἐκοινώνησα»

Α´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/05/18/γλυκυτάτη-μου-κλειὼ-σήμερον-ἐτελέσθ/
Β´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/05/18/δὲν-θὰ-σᾶς-ἐπανίδω-εἰς-τὸν-κόσμον-τ/

Ἐπιστολὴ μελλοθάνατου Ματθαίου Κωφίδη, βουλευτὴς Τραπεζοῦντος

15 Σεπτεμβρίου 1921, Φυλακαὶ Τιμαρχανὲ – Ἀμασείας

Φιλτάτη Οὐρανία,
.         Χθὲς ἡμέραν τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἐπαρουσιάσθην εἰς τὸ δικαστήριον Ἰστικλάλ, καμίαν ἐλπίδα δὲν ἔχω πλέον.
.         Σήμερον θὰ δοθῆ ἡ ἀπόφασις ἡ ὁποία βεβαίως θὰ εἶναι καταδικαστική.
.         Σᾶς ἀφίνω ὑγείαν καὶ εἰς τὴν προστασίαν τοῦ Παναγάθου, περιττὰ τὰ πολλὰ λόγια.
.         Θάρρος καὶ ἐγκαρτέρησις καὶ ἐλπὶς ἐπὶ Κύριον, διὰ νὰ ἠμπορέσης τὸ κατὰ δύναμιν νὰ σηκώσης τὸ βαρὺ φορτίον σου.

Σᾶς γλυκοφιλῶ ὅλους
Ὁ Ματθαῖος σου

Υ. Γ. Εἰς τὰ φίλτατα τὴν εὐχήν μου, καλὴν πρόοδον καὶ καλὴν διαγωγὴν ὅπως ἡ ψυχή μου καὶ μακρόθεν ἀγάλλεται.

Ἐπιστολὴ Ἀντωνίου Τζινόγλου, Διευθυντοῦ τοῦ ΓραφείουΠροσφύγων ἐν Ἀμισῷ

Φυλακὲς Ἀμασείας, Δευτέρα 6 Ὀκτωβρίου 1921

Σεβαστοί μου γονεῖς, προσφιλής μου σύζυγος, τέκνα μου ἀγαπητά, λοιποὶ συγγενεῖς καὶ φίλοι.
.           Κατεδικάσθην ἀθῶος ὢν εἰς θάνατον, ἦτο θέλημα Θεοῦ, διὰ τοῦτο καὶ ἐγὼ δὲν λυποῦμαι, καὶ σεῖς μὴ λυπηθῆτε.
.         Ἔχω πίστιν, ὅτι θὰ συναντηθοῦμε εἰς τὴν ἄλλην ζωήν.
.         Σᾶς στέλλω τὸν χαιρετισμὸ καὶ τὴν ἀγάπη μου. Ἐν ὅσῳ ζεῖτε νὰ μὲ μνημονεύετε.
.         Ἀντιόπη, ὁ Θεὸς δὲν μὲ ἠξίωσε νὰ γηροκομήσω τοὺς γονεῖς μας, τὸ ἔργον τοῦτο τὸ ἀφήνω μόνον εἰς σέ.
.         Διὰ σὲ καὶ διὰ τὰ τέκνα μας εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ φροντίσει ὁ καλὸς Θεός. Νὰ μὴ λυπηθῆς καὶ ἀγανακτήσεις ἐναντίον τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.
.         Ἐὰν ἐπιζήσητε τῆς καταιγίδος αὐτῆς, νὰ πᾶτε στοὺς γονεῖς μας κοντὰ καὶ νὰ γράψεις δὲ καὶ στὸν Φώτιον καὶ τὸν Χρύσανθον τὴν παράκλησίν μου, ὅπως λάβωσιν ὑπὸ τὴν μέριμνάν των τὴν Ἰουλίαν καὶ τὴν Χρυσάνθην.
.         Τὴ βεργέτα καὶ τὸ ὡρολόγι μου παρέδωσα εἰς τὸν κ. Π. Βαλιούλην νὰ σὲ φέρει. Τὰ ροῦχα μου θὰ διαμοιρασθοῦν ἐδῶ. Πῆρα τὴν τελευταία σου ἐπιστολὴν καὶ εἶμαι ἥσυχος ἐν τῇ φυλακῇ.
.         Ἐξωμολογήθην, ἐγένετο λειτουργία καὶ ἐκοινώνησα. Θὰ ἀποθάνω ἥσυχος καὶ ἀτάραχος.
.         Ἐπιθυμῶ νὰ μὴ κλαύσητε πολύ.

Ὁ Θεὸς μαζί σας
Σᾶς φιλῶ ὅλους ἐκ ψυχῆς

Ὁ ἰδικός σας

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΤΖΙΝΟΓΛΟΥ

ΠΗΓΗ: imverias.blogspot.com

«ΤΑ ΑΣΠΟΝΔΥΛΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΔΥΣΦΟΡΙΑ, ΟΤΑΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ» (Ἀνδρείους μπορεῖ νὰ βγάζει κάθε πατρίδα. Ἁγίους μόνο ἡ Ἑλλάδα)

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ..: Αὐτὲς οἱ καντιπτοτένιες καὶ χολερικὲς φιγοῦρες θὰ βγοῦν μεθαύριο στὰ κανάλια καὶ θὰ γεμίσουν τὸν τόπο μὲ τὶς δυσοσμίες καὶ τὴν ἀκατάσχετη κενολογία τους ΥΒΡΙΖΟΝΤΑΣ τὴν μνήμη τῶν Πεσόντων ἐν τοῖς ἱεροῖς τοῦ Γένους ἡμῶν ἀγῶσι.

Ἀνδρείους μπορεῖ νὰ βγάζει κάθε πατρίδα. Ἁγίους μόνο ἡ Ἑλλάδα.
Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς 

 «Ὁ λαός μας ἔφτασε στὴν κορυφὴ τῆς Ἀθανασίας, γιατί ἔφτασε στὴν ἄκρη τῆς Θυσίας» (Βασίλης Ρώτας, ποιητὴς)

.      Οἱ Μεγάλες Ἡμέρες τοῦ Γένους μας. Ἡ ἐθνικὴ ἐπέτειος τοῦ ’40. Περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγώντας τα, ὄχι μόνο νὰ κλαῖς, ἀλλά, κυρίως, νὰ καμαρώνεις. Λίγο νὰ σηκωθοῦμε, μᾶς ἔπνιξαν οἱ ἀναθυμιάσεις… τὸ Μνημόνιο, ἡ Τρόικα, ὁ Βενιζέλος, ἡ Βάσω, ἡ Ἄννα, πτώματα ἄταφα, χαμένα πράγματα, καντιποτένιοι ἄνθρωποι. Στρεφόμαστε, γυρίζουμε πρὸς τὴν ἱστορία, ὄχι σὰν φυγάδες ἀπὸ τὸ παρόν, μὰ γιὰ νὰ ἀντικρίσουμε νηφαλιότερα τὸ ἐπερχόμενο μέλλον καὶ νὰ παρηγορηθοῦμε λίγο. Ἰδίως τώρα ποὺ θόλωσε ὁ νοῦς μας καὶ μᾶς βρῆκε τὸ κακό, τὸ «πισωγύρισμα» στὴν ἱστορία, (ἡ καημένη ἡ γλώσσα μας, τί τράβηξε ἀπὸ τοὺς γλωσσοκόπανους τῆς δῆθεν «δημοτικιᾶς»), ἡ μελέτη, λοιπόν, τῆς ἱστορίας φρονηματίζει, «διὰ τὸ μηδεμίαν ἐτοιμοτέραν εἶναι τοῖς ἀνθρώποις διόρθωσιν τῆς τῶν προγεγενημένων πράξεων ἐπιστήμης» κατὰ τὸν Πολύβιο. Οἱ πράξεις, τὰ κατορθώματα τῶν περασμένων, διορθώνουν τοὺς ἀπογόνους καὶ ὄχι τὰ «ἀσκιὰ γιομάτ’ ἀγέρα», τὰ λόγια τὰ κούφια.
.      Τὸ βλέπω μὲς στὴν τάξη. Ἐνθουσιάζονται τὰ παιδιὰ καὶ ἀποτυπώνεται στὴν μνήμη τους ἀνεξίτηλα ἡ διήγηση μιᾶς ἱστορίας, στὴν ὁποία δεσπόζει ἕνα ὡραῖο καὶ σπουδαῖο πρόσωπο. Συναρπάζονται μὲ αὐθόρμητες, ζωντανές, ἀψιμυθίωτες ἀφηγήσεις. Πανηγύρι στὴν τάξη γίνεται, ὅταν φέρνεις μπροστά τους ἱστορίες χαρούμενες, «πεποικιλμένες» μὲ ἡρωισμὸ καὶ θυσία.
.      Φέτος ἔχω χαρὰ μεγάλη, γιατί δὲν ἔφτασαν ἀκόμη στὴν μικρή, ἀκριτική μας πόλη τὰ βιβλία ποὺ ἡ ἀβελτηρία (τὸ σωστὸ ἀβελτερία ἐκ τοῦ ἀ+βέλτερος) καὶ ἡ εὐήθεια τοῦ ΥΠΠΔΒΜ (ὑπουργοῦ «ποδοβολητὸ») στέρησε ἀπὸ τοὺς Ἑλληνόπαιδες.
.      Δύο μῆνες τώρα διδάσκω φωτοτυπώνοντας κείμενα ἔξοχα τῶν κορυφαίων τῆς λογοτεχνίας μας, πάλαι τε καὶ ἐπ’ ἐσχάτων. Ἀπὸ τὸν Αἴσωπο καὶ τὸν ἅγιο Χρυσόστομο ἕως τὸν Ἐλύτη. (Ὁμιλῶ γιὰ τὰ γλωσσικὰ ἐγχειρίδια). Καὶ πῶς ἀλλιῶς; Νὰ εἶσαι τώρα δασκάλα γ´ δημοτικοῦ, νὰ ἀνοίγεις τὸ βιβλίο γλώσσας τῆς τάξης (α´ τεῦχος, σελίδα 79) καὶ νὰ διαβάζεις, ἐνώπιον τῶν μαθητῶν σου, τὸ ἀφιερωματικὸ κείμενο γιὰ τὸ ἔπος τοῦ ’40. Ἀντὶ ὅμως γιὰ μαρτυρίες Ἑλλήνων στρατιωτῶν, τῶν ἡρώων ποὺ κρατοῦσαν ὄρθιοι τὰ διάσελα τῆς Ἱστορίας, «κεῖται» ἕνα κακόμοιρο, καταθλιπτικὸ κείμενο μιᾶς δεκάχρονης ἑβραιοπούλας ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, τῆς Ροζίνας. Γράφει στὸ ἡμερολόγιό της: «Τὴν Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940 δὲν πήγαμε σχολεῖο. Εἶχε κηρυχτεῖ ὁ Ἑλληνοϊταλικὸς πόλεμος. Ἀναστατωμένα ἤμασταν ἐμεῖς τὰ παιδιά. Οἱ Ἰταλοὶ βομβάρδισαν τὴν Θεσσαλονίκη. Στὸ μαγαζὶ τοῦ πατέρα μου γίνηκαν πολλὲς καταστροφές». Αὐτό, τίποτε ἄλλο. Ἡ γ´ τάξη δημοτικοῦ, χιλιάδες Ἑλληνόπουλα, τέτοιες ἠττοπαθεῖς γελοιότητες  διδάσκονται γιὰ τὸ ἠρωϊκὸ ’40. Καὶ στὴν Ε´ ποὺ διδάσκω φέτος (α´ τεῦχος, σελ. 74) τὸ ἐπίκαιρο κείμενο τιτλοφορεῖται ὡς ἑξῆς : «Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τὸν πόλεμο» καὶ ὑπότιτλο «καὶ ἐμεῖς πήγαμε στὸ ὑπόγειο». Τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940, ὅταν δόνησε τὴν πατρίδα μας ἡ εἴδηση τῆς ἐπιστράτευσης, ὑπῆρχε ἔστω κι ἕνας Ἕλληνας ποὺ κρύφτηκε ὀρνιθοειδῶς στὸ ὑπόγειό του;  Ἦταν πανηγύρι ἐκείνη ἡ μέρα, μέθυσε ὁ λαός μας μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα, ποῦ τὸ βρῆκαν τὰ δείλαια ἀνθρωπάκια τοῦ διαβίου τὸ ὑπόγειο; Ἐπιλογὲς ἀντάξιες μίας Δραγώνα, μίας Ρεπούση καὶ τῆς «ὑψηλοτάτης» διαβιοϋπουργοῦ (χρυσοστόλιστο τίποτε μεγαλαυχίας …. καὶ τίποτε ἄλλο).
.      Εἶναι γεγονὸς-παρενθέτω μία σκέψη- πὼς τὰ ἀσπόνδυλα προοδευτικὰ μαλάκια, ὡς θὰ ἔλεγε ὁ Ζουράρις, νιώθουν δυσφορία, μιὰν «ἐσωτερικὴ» ἐνόχληση καὶ ἀδιαθεσία, ὅταν ἀναφέρονται στὰ πανηγύρια τοῦ Γένους καὶ τῆς Πίστης. Πουλημένες ψυχές, χωρὶς ἰθαγένεια τόπου, Γραικύλοι ἀληθινοί, δὲν πιάνουν τὸ νόημα τῆς γιορτῆς, μετροῦν τὶς χαμένες ἐργατοῶρες ἢ τὴν «καθυστέρηση στὴν ἀναπτυξιακὴ πορεία τῆς χώρας». Θυμᾶμαι ἐκεῖνο τὸ σπιθαμιαίου (πνευματικοῦ) ἀναστήματος «πολιτικὸ ζῶον», (ἀριστοτελικὸς ὁ ὅρος), ὁ Σημίτης, νὰ πολιορκεῖται ἀπὸ δημοσιογραφικὰ μικρόφωνα, ἔξω ἀπὸ μία ἐκκλησία, ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων. (Τί μαρτύριο γιὰ κάτι τέτοιους ὁ ἐκκλησιασμός!). Τί δήλωσε ὁ… ἀθεόφοβος. «Τὰ Θεοφάνεια σηματοδοτοῦν τὴν πρόοδο τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας». Ἔτσι ἀκριβῶς. Γι’ αὐτὸ καταντήσαμε ζήτουλες τῆς Οἰκουμένης…
.      Ἂς ἀφήσουμε ὅμως τὰ ὑποκείμενα καὶἂς πιάσουμε τὰ κείμενα. Ἐπεισόδια ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς γιορτινὲς ἡμέρες τοῦ πολέμου. Νὰ ξεθολώσει ὁ νοῦς μας λίγο, νὰ ξαποστάσουμε ἀκουμπώντας στὶς ἀετοράχες τῆς Πίνδου καὶ στὰ ψηλώματα τῆς Βορείου Ἠπείρου.
.      Τὸ 1960 ὁμιλητής, κατὰ τὴν ἐορτάσιμο ἡμέρα, στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν εἶναι ὁ Στρατὴς Μυριβήλης.

Ἀντιγράφω: «Εἶχε ὀργανωθεῖ, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀγῶνος, ὑπηρεσία μεταγγίσεως αἵματος ἀπ’ τὸν Ἐρυθρὸ Σταυρὸ τῆς Ἑλλάδος. Εἶχα ἕνα φίλο γιατρὸ σ’ αὐτὴ τὴν ὑπηρεσία καὶ πήγαινα κάπου-κάπου νὰ τὸν δῶ καὶ νὰ τὰ ποῦμε. Ὁ κόσμος ἔκαμε κάθε μέρα οὐρὰ γιὰ νὰ δώσει τὸ αἷμα του γιὰ τοὺς τραυματίες μας. Ἦταν ἐκεῖ νέοι, κοπέλες, γυναῖκες, μαθητές, παιδιὰ ποὺ περίμεναν τὴ σειρά τους. Μία μέρα, λοιπόν, ὁ ἐπὶ τῆς αἱμοδοσίας φίλος μου γιατρὸς εἶδε μέσα στὴ σειρὰ τῶν αἱμοδοτῶν, ποὺ περίμεναν, νὰ στέκεται καὶ ἕνα γεροντάκι.
–      Ἐσύ, παππούλη, τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος, τί θέλεις ἐδῶ;
Ὁ γέρος ἀπάντησε δειλά:
– Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νὰ δώσω αἷμα.
Ὁ γιατρὸς τὸν κοίταξε μὲ ἀπορία καὶ συγκίνηση. Ὁ γέρος παρεξήγησε τὸ δισταγμό του. Ἡ φωνή του ἔγινε πιὸ ζωηρή.
– Μὴ μὲ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τὸ αἷμα μου εἶναι καθαρό, καὶ ἀκόμα ποτές μου δὲν ἀρρώστησα. Εἶχα τρεῖς γιούς. Σκοτώθηκαν καὶ οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς πατρίδας. Ὅμως μοῦ εἶπαν πὼς οἱ δύο, πῆγαν ἀπὸ αἱμορραγία. Λοιπόν, εἶπα στὴ γυναίκα μου, θὰ ᾽ναι κι ἄλλοι πατεράδες, ποὺ μπορεῖ νὰ χάσουν τὰ παλληκάρια τους, γιατί δὲν θὰ ἔχουν οἱ γιατροί μας αἷμα νὰ τοὺς δώσουν. Νὰ πάω νὰ δώσω κι ἐγὼ τὸ δικό μου. Ἄιντε, πήγαινε γέρο μου, μοῦ εἶπε κι ἂς εἶναι γιὰ τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν μας. Κι ἐγὼ σηκώθηκα καὶ ἦρθα».

.      Αὐτὰ δὲν εἶναι ἱστορίες. Εἶναι Συναξάρια. Ἐδῶ δὲν ἔχουμε ἕνα συμβὰν ἡρωισμοῦ. Ἀνέβηκαν ψηλότερα ὁ γέρος καὶ ἡ χαροκαμένη γερόντισσα, ἡ γυναίκα του. Τρία παιδιὰ χαλαλίζουν γιὰ τὴν πατρίδα. Ἀγόγγυστα, χωρὶς νὰ τὰ βάζει μὲ τὸν Θεό, μὲ τὸ κράτος, μὲ τὸν πόλεμο ὁ λεβεντόγερος προσέρχεται νὰ δώσει, νὰ ἀδειάσει τὸ βασανισμένο, τὸ πικραμένο του κορμὶ κι ἀπὸ τὸ λιγοστό, δικό του αἷμα. Τὸ κοινότοπον «μέχρι τελευταίας ρανίδος τοῦ αἵματος» ἐδῶ τὸ κατανοοῦμε.
.      Ἔφτασε πολὺ ψηλὰ στὴν κλίμακα ὁ γεροέλληνας. Στὴν κορυφή της. Στὸ «οὐ λογίζεται τὸ κακόν». Στὸ «πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει». Δὲν ἔχουμε ἐδῶ τὸν κανόνα τῆς ἀρετῆς ποὺ μᾶς παρέδωσε ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα. Δὲν εἶναι μόνο ἡ ἀρετὴ τῆς ἀνδρείας. Εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ «αὔτη ἀπόγνωσιν ἀναιρεῖ» (Κλίμαξ, Ἰωάννου Σιναΐτου). «Ἀνδρείους μπορεῖ νὰ βγάζει κάθε πατρίδα. Ἁγίους ὅμως μόνο ἡ Ἑλλάδα».

Δημήτρης Νατσιὸς
Δάσκαλος Κιλκὶς

Η ΝΕΟΕΠΟΧΗΤΙΚΗ ΜΑΓΑΡΙΣΙΑ ΜΠΑΖΩΝΕΙ ΤΙΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

Τὸ δημοτικό μας τραγούδι στὰ σχολικὰ βιβλία
Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιὸς

 

«Ὁ κόσμος μ’ ἀπελπίζουνε /
μὴ μ’ ἀπελπίζεις Θέ μου/
καὶ μὴ μ’ ἀφήνεις νὰ χαθῶ /
μεγαλοδύναμέ μου»
(σκυριανὸ δημοτικὸ τραγούδι)

.          «Συνήντησα ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ κώμην, ἀριθμοῦσαν μόλις εἴκοσι οἰκογενείας καὶ στερουμένη διδασκάλου καὶ ἱερέως. Καὶ ὅμως δὲν ἔλιπον ἐξ αὐτῆς τὰ δημοτικὰ τραγούδια, ἀναπληροῦντα παρὰ τῷ λαῷ τὴν ἔλλειψιν τοῦ σχολείου καὶ τῆς ἐκκλησίας». («Τὸ ἐθνικό μας τραγούδι», Β. Περσείδη). Τὸ ἐπίπονο καὶ ἐξαιρετικὸ αὐτὸ βιβλίο – δίτομο – γράφτηκε ἀπὸ τὸ 1962 ἕως τὸ 1974. Ὁ ἀείμνηστος Σίμων Καρρᾶς τὸ χαρακτήρισε, προλογίζοντάς το, «ἔργον ἐθνικόν». Στὸν πρόλογό του ἐντόπισα τὸ προαναφερόμενο «πετράδι», ποὺ οὔτε λίγο οὔτε πολύ, θεωρεῖ τὸ δημοτικὸ τραγούδι ἐφάμιλλο τῆς ἐκκλησίας καὶ τοῦ σχολείου, στὸ θέμα τῆς συντήρησης τῆς ἐθνικῆς συνείδησης. Σκοπός μου δὲν εἶναι νὰ γράψω γιὰ τὸ μεγαλεῖο, τὴν ὀμορφιὰ τὴν πολυτίμητη, ποὺ περικλείει ἡ δημοτική μας ποίηση. Ὅλα τὰ πνευματικὰ ἀναστήματα τῆς πατρίδας μας ἀπὸ τὸ δημοτικὸ τραγούδι, τὸ πνευματικὸ ριζοθέμελο τοῦ Γένους, ξεδίψασαν. Τὸ δημοτικὸ τραγούδι εἶναι τὸ πιὸ γνήσιο γέννημα τοῦ λαοῦ μας, λουλούδι θρεμμένο μὲ τὸ αἷμα καὶ ποτισμένο μὲ τὰ δάκρυά του. Ἄνθιζε τὸ ἐθνικό μας τραγούδι, ὅταν ὁ λαός μας ζοῦσε τὶς Μεγάλες Παρασκευές του, ἄνθιζε πάνω σὲ τάφους. «Ξυπνᾶτε ἀπὸ τὰ μνήματα, ἀδικοσκοτωμένοι/ νὰ ἰδῆτε τὴν Πατρίδα σας τὴν ἐλευθερωμένη./ Ξυπνᾶτε κι ἀναστήσαμε, δὲν εἶστε πιὰ ραγιάδες/ Ξυπνᾶτε κι ἦρθε Πασχαλιά, χαθῆκαν οἱ ἀγάδες». Τὸ 1912 μπαίνει ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς ἐλευθερωτὴς στὰ Σέρβια. Βρῆκε σφαγμένους ἀπὸ τοὺς Τούρκους 115 προκρίτους τῆς πόλης. Ὅταν πῆγαν γιὰ τὸ μνημόσυνό τους, ὁ ἱερέας ἄρχισε τὸ τρισάγιο. «Στάσου παπά!» ἀκούγεται μία βροντερὴ φωνή. Κάποιος παριστάμενος γέροντας ἀπήγγειλε τὸ αὐτοσχέδιο τραγούδι. Ὁ παπὰς σίγησε. 3.500 στρατιῶτες καὶ πολίτες, γονάτισαν καὶ ἀναλύθηκαν εἰς δάκρυα. Γι’ αὐτὸ νικήσαμε καὶ τὸ ’21 καὶ τὸ 1912-13 καὶ τὸ ’40.
.        Κι ὅμως αὐτὴν τὴν ἀείζωη, τὴν ἑλληνοσώτειρα πηγή, ποὺ στάθηκε ἐκκλησιὰ καὶ σχολεῖο μαζί, στὰ χρόνια κυρίως τῆς αἰχμαλωσίας μας στοὺς ἀντίχριστους Ἀγαρηνούς, οἱ καντιποτένιοι τῆς «διὰ βίου ἀμάθειας», φρόντισαν νὰ τὴν ἐξαλείψουν ἀπὸ τὰ σχολικὰ βιβλία. Ἐκπαραθυρώθηκε τὸ δημοτικὸ τραγούδι, ἡ ἀπαράμιλλη ποίηση τῆς Πονεμένης Ρωμηοσύνης, ἡ «ἐκτρέφουσα καὶ συντηροῦσα τὸ ἐθνικὸν φρόνημα», «τὸ τελεσφορώτατον ὄργανον τῆς ἐθνικῆς ἀγωγῆς» κατὰ τὸν ἀείμνηστο λαογράφο Ν. Πολίτη («Δημοτικὰ τραγούδια», ἔκδ. «Γράμματα», σελ. 7), καὶ στὴν θέση τους μπῆκαν κάτι ξενόφερτα ἀποκαΐδια. Καὶ ὄχι μόνο περιφρονεῖται τὸ ἐθνικό μας τραγούδι, ἀλλὰ γελοιοποιεῖται κιόλας. Τὸ δημοτικὸ τραγούδι εἶναι κιβωτός, ἡ ὁποία συντηρεῖ καὶ τὸ «ἐθνικὸν φρόνημα» καὶ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας, πράγματα ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν νεοεποχήτικη μαγαρισιὰ ποὺ ἐπικάθησε στὸν σβέρκο μας καὶ λυμαίνεται τὴν Παιδεία. Πῶς ἀλλιῶς νὰ ἐξηγηθεῖ ἡ δραστηριότητα – μνημεῖο ἠλιθιότητας – ποὺ ὑπάρχει στὸ Ἀνθολόγιο Δ΄ Δημοτικοῦ, σελ. 22, μέσῳ τῆς ὁποίας καλοῦνται οἱ μαθητές μας, νὰ συνθέσουν ἕνα νανούρισμα γιὰ χταπόδια; Ἐνῶ στὸ παλιὸ Ἀνθολόγιο (πρὶν ἀπὸ τὸ 2006) διάβαζε ὁ μαθητὴς τὸ ἐξαίσιο νανούρισμα καὶ προσευχὴ συνάμα: «Ἔλα, Χριστὲ καὶ Παναγιά, καὶ πάρ’ το στοὺς μπαξέδες/ καὶ γέμισε τοὺς κόρφους του λουλούδια, μενεξέδες».
.         Πιὸ ἀναλυτικά, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ ἱεροσυλία. Στὸ Δημοτικὸ ἔχουμε τρία Ἀνθολόγια, τὰ ὁποῖα συνοδεύουν τὸ μάθημα τῆς Γλώσσας. Ἕνα γιὰ τὶς Α΄ καὶ Β΄ τάξεις, τὸ δεύτερο γιὰ τὶς Γ΄ καὶ Δ΄ καὶ τὸ τρίτο γιὰ τὶς δύο τελευταῖες τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ. Μέχρι τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2006 ποὺ – κακῇ τῇ ὥρᾳ – ἀλλάχτηκαν τὰ βιβλία, τὰ Ἀνθολόγια, ὑπηρετοῦσαν τὸ σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο γράφτηκαν: ἦταν ἀρωματισμένα ἀπὸ τὰ μυρίπνοα ἄνθη τῆς πνευματικῆς μας κληρονομιᾶς. Εὐωδίαζαν τὰ βιβλία, εὐωδίαζαν καὶ οἱ μαθητές. Τὸ παλιό, γιὰ παράδειγμα, Ἀνθολόγιο τῆς A΄ Δημοτικοῦ ξεκινοῦσε μὲ μία θαυμάσια παιδικὴ προσευχή, ποὺ μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὰ χρόνια Ὀθωμανοκρατίας: «Πέφτω, κάνω τὸ σταυρό μου/ κι ἄγγελο ἔχω στὸ πλευρό μου./ Δοῦλος τοῦ Θεοῦ λογιοῦμαι/ καὶ κανένα δὲν φοβοῦμαι». Τὸ νέο ξεκινᾶ μ’ ἕνα χαζοχαρούμενο, ὁ Θεὸς νὰ τὸ πεῖ, ποιηματάκι: «Τὰ δελφίνια στὸ χαρτὶ/ τοῦ νεροῦ χαρταετοί./ Ὅλο πήδους καὶ ναζάκια/ χρυσοφτέρουγα ναυτάκια/ παίζουν καὶ ἀσφυκτιοῦν/ ἔξω στὴ ζωὴ νὰ βγοῦν/ μὲ φωνὲς καὶ μὲ τραγούδια/ μὲ σημαῖες καὶ λουλούδια». Καὶ ὅποιος κατάλαβε, κατάλαβε…. Στὰ παλιὰ Ἀνθολόγια μέτρησα 35 δημοτικὰ τραγούδια. Στὰ νέα μετὰ βίας 5-6. Στὰ παλιὰ δὲν ἀνθολογοῦνταν κανένας ξένος συγγραφέας καὶ πολὺ σωστά. Στὸ Δημοτικὸ τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ γνωρίσουν, νὰ γευτοῦν, νὰ καμαρώσουν τὸν πνευματικό μας πλοῦτο. «Ἀνέβηκα στοὺς ὤμους τῶν πατέρων μου, γιὰ νὰ δῶ μακρύτερα τὸ μέλλον», λέει κάποιος σοφός. Στὰ νέα Ἀνθολόγια περιέχονται 32 κείμενα ξένων συγγραφέων. Δηλαδή, βγῆκαν τὰ δημοτικά μας τραγούδια καὶ ἀντικαταστάθηκαν μὲ φράγκικα φληναφλήματα. Παραθέτω λίγα παραδείγματα ἀπὸ τὰ παλιὰ καὶ νέα Ἀνθολόγια, γιὰ νὰ καταλάβουμε, τὸ γιατί στὰ σχολειὰ οἱ μαθητές μας «δὲν γιομίζουν προκοπὴ κι ἀρετή, ἀλλὰ γίνονται ἄξιοι τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς παραλυσίας». (Μακρυγιάννης).
.         Στὸ παλιὸ Ἀνθολόγιο διάβαζαν οἱ μαθητὲς τὸ συγκινητικότατο ἐκεῖνο ποιηματάκι, ποὺ τράνεψε ὅλες τὶς γενιὲς τῶν Ἑλλήνων: «Φεγγαράκι μου λαμπρό». Ἤθελε, δὲν ἤθελε (λόγῳ ἀνιάτου προοδευτικότητας) ὁ δάσκαλος μιλοῦσε γιὰ τὸ «Κρυφὸ Σχολειό». Στὴ θέση του «στρώθηκε» ἕνα ἄθλιο κείμενο κάποιου Τ. Ροντάρι μὲ τίτλο: «Ποιὸς διευθύνει τὸ σπίτι. (σελ. 16). Ἡ μαμὰ ἢ ὁ μπαμπάς». Στὸ τέλος καταλήγει: «Δὲν διευθύνει κανείς….». Ἔξοχη οἰκογενειακὴ ἀγωγή, σαφὲς τὸ μήνυμα: μὴν ἀκοῦτε τοὺς γονεῖς σας, εἶναι ἀντιδημοκρατικό. Στὸ παλιὸ Ἀνθολόγιο Γ΄ καὶ Δ΄ Δημοτικοῦ διάβαζε ὁ μαθητὴς γιὰ τὴν ἀθάνατη κλεφτουριά: «Ὁ Ὄλυμπος κι ὁ Κίσσαβος τὰ δύο βουνὰ μαλώνουν./ Γυρίζει ὁ γερο – Ὄλυμπος καὶ λέει τοῦ Κισσάβου./ -Μὴ μὲ μαλώνεις Κίσαβε, κονιαροπατημένε./ Ἐγὼ ᾽μαι ὁ γερο – Ὄλυμπος, στὸν κόσμο ξακουσμένος./ Ἔχω ἑξήντα δυό κορφὲς καὶ τριάντα δύο βρυσοῦλες,/ κάθε κορφὴ καὶ φλάμπουρο, κάθε βρύση καὶ κλέφτης». Καὶ πιὸ κάτω, στὴ σελίδα 259: «Χορεύουν τὰ κλεφτόπουλα, γλεντᾶνε τὰ καημένα…». Ὁ ἡρωισμός, ἡ αὐτοθυσία, ἡ φιλοπατρία ἔλαμπαν μπρὸς στὰ μάτια τῶν μαθητῶν, ξεκρεμοῦσες ἀπὸ τὸ Εἰκονοστάσι τοῦ Γένους, τοὺς ξακουστοὺς καπεταναίους, μάθαιναν τὰ παιδιά, τὰ Ἑλληνάκια, τὸ γιατί «καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ/ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή». Τὰ κλέφτικα ὅμως τραγούδια εἶναι πολὺ βαριά, ἀχώνευτα γιὰ τοὺς ἐθνομάχους καὶ τὰ τσιράκια τῆς Νέας Τάξης. Ἐξοβελίστηκαν καὶ στὴ θέση τους μπῆκε γιὰ παράδειγμα, ποίημα τοῦ Τ. Ροντάρι (καὶ πάλι) μὲ τίτλο «Ὁ μαῦρος ἥλιος». (σελ. 130). Διαβάζω καὶ ἀνατριχιάζω: «Ἡ κόρη μου ζωγράφισε/ ὁλόμαυρο ἕναν ἥλιο/ Μέσα στὸ μυαλό της κρύβει κάτι/ κι εἶναι λυπημένη/ καὶ τὰ βλέπει ὅλα μαῦρα ἡ καημένη/ μὰ ἂν τὸ πρόβλημά της εἶναι ὀφθαλμολογικὸ/ πήγαινε στὸν εἰδικὸ/ νὰ τῆς βάλει γιατρικό». Προσοχὴ στὴν ἀξιολύπητη γλώσσα: «πήγαινε…νὰ τῆς βάλει». Σύνταξη ἀνάπηρη… «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις ἀπὸ ξένες γλῶσσες» (Σεφέρης).
.        Στὸ παλιὸ ἐξαιρετικὸ Ἀνθολόγιο τῆς Ε΄ καὶ Ϛ΄ Δημοτικοῦ, ὁ μαθητὴς «ἀντίκριζε» τὸν «Διγενῆ Ἀκρίτα» ποὺ «Τρίτη ἐγεννήθη καὶ Τρίτη θὲ νὰ πεθάνει» μαζὶ μὲ τοὺς φίλους του «κι ὅλους τοὺς ἀντρειωμένους». Καὶ παρακάτω στὴν σελίδα 71, σεργιανοῦσε τὴν Ἀρετή, πάνω στ’ ἄλογο «τοῦ νεκροῦ ἀδελφοῦ» του Κωνσταντῆ καὶ διάβαζε τὸν ὡραιότερο στίχο τοῦ δημοτικοῦ μας τραγουδιοῦ, ὅπως τὸν χαρακτηρίζει ὁ Παλαμᾶς: «τέτοια πανώρια λυγερὴ νὰ σέρνει ὁ πεθαμένος». Ἢ στὴν σελίδα 101, τὸ ἄλλο, κλέος καὶ ὡράϊσμα τῆς δημοτικῆς μας ποίησης. «Τῆς Ἄρτας τὸ γιοφύρι». Δὲν τὰ σεβάστηκαν οἱ διαβίου χαλαστές. Ἔφυγε ὁ Διγενὴς Ἀκρίτας καὶ μπῆκαν ἔντυπες, ἄψυχες καὶ ἄχρηστες τιποτολογίες. Στὸ νέο Ἀνθολόγιο, σελίδα 85, ὁ μαθητὴς μορφώνεται μὲ τὸ κείμενο ἑνὸς Ἄγγλου ὀνόματι Ρόαλντ Ντάλ, μὲ τίτλο: «Ἡ καρδιὰ ἑνὸς ποντικοῦ». Διαβάζουμε στὸ εἰσαγωγικὸ κείμενο: «Τὶς μάγισσες σήμερα δὲν τὶς ξεχωρίζεις. Εἶναι συνηθισμένες γυναῖκες, γι’ αὐτὸ καὶ μποροῦν νὰ κυκλοφοροῦν ἀπαρατήρητες ἀνάμεσά μας. Σκοπός τους νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ παιδιά. Ἔτσι, λοιπόν, μεταμόρφωσαν σὲ ποντίκι τὸ μικρὸ πρωταγωνιστὴ τοῦ μυθιστορήματος, ποὺ ἀπὸ λάθος παρακολούθησε ἕνα συνέδριό τους…». Καὶ ἀφοῦ περιγράφει ὁ συγγραφέας τὴν ζωὴ τοῦ πρωταγωνιστῆ, ποὺ ἔγινε ποντίκι, μὲ τὴν γιαγιά του, ποὺ εἶναι ἄνθρωπος, στὸ τέλος τίθενται οἱ ἑξῆς ἀ(κατα)νόητες ἐρωτήσεις- δραστηριότητες.
«1. Τί χαρακτηρίζει τὴ σχέση τῆς γιαγιᾶς καὶ τοῦ ποντικοῦ ἐγγονοῦ της;
2. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι μία μάγισσα σᾶς μεταμορφώνει σὲ μικρὸ ζῶο ἢ σὲ κάποιο ἄλλο πλάσμα. Μπορεῖτε νὰ περιγράψετε τὴν καινούργια ζωή σας καὶ νὰ μιλήσετε γιὰ τὴ συμπεριφορά σας καὶ τὶς νέες σχέσεις ποὺ θὰ συνάψετε;
3. Προσπαθῆστε νὰ γράψετε ἕνα παραμύθι μὲ μάγους καὶ μάγισσες».

.       Τί νὰ πεῖ κανεὶς γι’ αὐτὲς τὶς κρανιοκενοῦς ἐμπνεύσεως ἀθλιότητες; Γιατί νὰ μὴν μπεῖ τὸ Συναξάρι ἑνὸς ἁγίου, ἑνὸς ἥρωα ὁ βίος, ποὺ προσφέρουν ἰδανικὰ καὶ ἀξίες ποὺ τόσο μᾶς λείπουν σήμερα καὶ σακατεύονται τὰ παιδιὰ μὲ δαιμονολογίες; Τί δουλειὰ ἔχει ὁ ἐρεβώδης Ἄγγλος συγγραφέας καὶ οἱ μαγεῖες του μὲ τὰ ὀρθόδοξα παιδιά μας; Τὰ «ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας» ἐγκαταστάθηκαν στὰ σχολικὰ βιβλία καὶ ἐμεῖς – δάσκαλοι καὶ γονεῖς- καθόμαστε ἄπραγοι, δειλοὶ καὶ ἄβουλοι. (Στὸ βιβλίο «Νεοελληνικὴ Γλώσσα», Α΄ Γυμνασίου, σελ. 114, παρεισέφρησε κείμενο μὲ τίτλο: «Χάρι Πότερ γιὰ ὅλες τὶς ἡλικίες». Ἐδῶ ἐπαινοῦνται οἱ παλαβομάρες τῆς γνωστῆς λοξῆς Ἀγγλίδας Τ. Ρόουλιγκ, διότι «ξανάφεραν τὰ παιδιὰ στὸ διάβασμα καὶ τὰ ἀπομάκρυναν ἀπὸ τὴν ὀθόνη τοῦ βίντεο – γκέϊμ». Ἀπὸ τὴ Σκύλλα στὴ Χάρυβδη, δηλαδή. Τὰ ἀποκρυφιστικὰ σκουπίδια τύπου Χ. Πότερ «ξανάφεραν τὰ παιδιὰ στὸ διάβασμα». Θέ μου τί βλέπουμε στὶς μέρες μας, ὡς θὰ ἔλεγε ὁ πατριδοφύλακας στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Ἀντὶ «ψυχὴ καὶ Χριστό», μαγεῖες καὶ ἀστρολογίες. Στὴν «Νεοελληνικὴ Γλώσσα» Γ΄ Γυμνασίου, «τετράδιο ἐργασιῶν», σελ. 73, ὑπάρχει κείμενο τοῦ Κ. Λεφάκη, τοῦ γνωστοῦ τηλεαστρολόγου- μπουρδολόγου, ὅπου οἱ μαθητὲς διαβάζουν: «Ὁ Ἄρης θὰ ἐμπνεύσει πολὺ κόσμο πάνω σὲ νέους σκοπούς. Οἱ σκοποὶ αὐτοὶ ἴσως νὰ εἶναι ἐρωτικοί…. Αὐτὸν τὸν μήνα οἱ συμπτώσεις θὰ ἐνισχύσουν τὶς ἐρωτικὲς σχέσεις…». (Τὸν «Ὕμνον εἰς τὴν Ἐλευθερίαν» τοῦ Δ. Σολωμοῦ, στὰ βιβλία τοῦ Γυμνασίου καὶ Λυκείου, δὲν θὰ τὸν βρεῖς. Ὁ Λεφάκης ὅμως, καθότι «σημαντικότερος» διδάσκεται…)
.      Θὰ κλείσω τὴν θλιβερὴ περιδιάβαση στὸ νέο Ἀνθολόγιο τῆς Ε´ – Ϛ΄ Δημοτικοῦ μ’ ἕνα ἀκόμη κείμενο, ποὺ ἀντικατέστησε τὸ «ὄμορφα τραγούδια τοῦ λαοῦ μας» (Κόντογλου). Στὴ σελ. 133, κείμενο μὲ τίτλο «οἱ κάλοι τῆς Κλάρας», κάποιου Ντιμίτερ Ἰνκιόφ, ποὺ γεννήθηκε στὴ Βουλγαρία, ζεῖ στὴ Γερμανία καὶ ἔχει ἀμερικανικὴ ὑπηκοότητα (Φραγκολεβαντίνος ὀλκῆς ὁ ἄνθρωπος. Ἔχει τὸ αἷμα τριῶν ἐθνῶν καὶ τὴν ψυχὴ κανενός). Κείμενο καταθλιπτικό, κακόγουστο, ἐπιβλαβές. Πέθανε μία γερόντισσα στὴν πολυκατοικία καὶ θέλουν νὰ πᾶνε στὴ κηδεία μία γειτονικὴ οἰκογένεια μὲ τὰ δύο παιδιά της. Τὸ κείμενο κινεῖται σὲ ἀπαράδεκτο, σαχλὸ ὕφος, ἀνάρμοστο γιὰ τὴν σοβαρότητα τοῦ μυστηρίου τοῦ θανάτου. Διαβάζουμε σὲ γελοῖο τόνο γιὰ φέρετρα, γιὰ ἱερεῖς ποὺ μουρμουρίζουν, γιὰ ἡλικιωμένες γυναῖκες ποὺ καθαρίζουν τὶς κόκκινες μύτες τους. Ρωτάει ἡ Κλάρα, ἕνα ἀπὸ τὰ δύο παιδιά, «ἂν οἱ διάβολοι θὰ ψήσουν στὴν Κόλαση τὴ γερόντισσα». Στὸ τέλος ἡ Κλάρα κλαίει γοερά. Καὶ ὅταν προσπαθοῦν νὰ τὴν παρηγορήσουν ἀπαντᾶ: «Δὲν κλαίω γι’ αὐτήν. Κλαίω, γιατί μὲ στενεύουν ἀνυπόφορα τὰ ἀπαίσια καινούργια παπούτσια μου. Τὰ πόδια μου γέμισαν κάλους. Καὶ τούτη δῶ ἡ κηδεία δὲν ἔχει τελειωμό».
.       Τί θὰ συμβεῖ στὴν τάξη, ἂν διαβαστεῖ αὐτὸ τὸ κείμενο; Τὰ παιδιὰ θὰ χαχανίζουν ἀναίτια γιὰ τὸν θάνατο μίας γερόντισσας. Πουθενὰ ὁ σεβασμός, ἀνύπαρκτη ἡ εὐλάβεια, ὅλα ἰσοπεδωμένα, ἀδιάντροπα, ἐξευτελισμὸς ἀνθρώπων ἀκόμη καὶ ἐπὶ αὐτῆς τῆς φοβερῆς κλίνης τοῦ θανάτου. Βιβλία – σάβανα τοῦ Γένους μας, ποὺ ἐθίζουν τοὺς μαθητές μας, ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, στὴν ἀφιλοπατρία, στὴν ἀθεΐα, στὴν ἀσέβεια πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας. Βιβλία ποὺ κατακρεουργοῦν τὴν γλώσσα μας, τὸ ἕτερον μαζὶ μὲ τὴν ἀμώμητο πίστη μας, φυλακτήριο τοῦ Γένους μας – «ὅπου γλῶσσα πατρὶς» θὰ πεῖ ὁ τροπαιοῦχος νομπελίστας ποιητὴς Ὄδ. Ἐλύτης – καὶ ἀποκόπτουν τὴ νέα γενιὰ ἀπὸ τὴν βρυσομάνα ποὺ λέγεται Παράδοση. «Πάρτε μαζί σας νερό. Τὸ μέλλον θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία», λέει ὁ ποιητής. Ἀντὶ νὰ ξεδιψοῦν οἱ μαθητές μας μὲ τὰ ζωηφόρα νάματα τῆς Παράδοσής μας, τοὺς μπουκώνουμε καὶ τοὺς μπαζώνουμε τὴν συνείδηση μὲ ξυλοκέρατα τῆς Δύσης. Ἀπὸ τὸ 1984 οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες ἔκρουαν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου: «Ἀπὸ πολλὰ χρόνια τώρα γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια διαρκῶς αὐξανόμενη νὰ πολεμηθεῖ ἡ πίστη. Νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ὁ Χριστός. Νὰ διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νὰ εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα ποὺ τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νὰ παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους μας». Εἶναι γνωστὸ πὼς κάθε προσπάθεια ἀλλοίωσης τοῦ ἐθνικοῦ μας προσώπου ἐκδηλώνεται ὡς ἐπιχείρηση χωρισμοῦ τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴν παράδοση καὶ τὴν πίστη μας. Καταρρέουμε, ὅταν ἡ ἀλήθεια τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ζωῆς μας νοθεύεται. Αὐτὸ βιώνουμε σήμερα στὴν παιδεία. Τὰ σχολεῖα ἀντὶ νὰ εἶναι θεματοφύλακες τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τῆς Ρωμηοσύνης κατάντησαν συντελεστὲς καταρράκωσής τους. Ἡ λύση εἶναι μία, μᾶς τὴν δίδαξαν οἱ ἡρωικοὶ πρόγονοί μας, οἱ ἀδούλωτοι Ρωμηοί: «Κρυφὸ Σχολειό».
.       Καλούμαστε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, τῷ καιρῶ ἐτούτῳ, νὰ ἀπαντήσουμε στὴν ἐρώτηση τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους: «Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ μέλλω πίνειν»; Ἀπὸ τὴν ἀπάντηση ποὺ δίνει ὁ καθένας μας, ἐξαρτᾶται τὸ μέλλον τοῦ Γένους μας.

Νατσιὸς Δημήτρης
δάσκαλος- Κιλκὶς

ΠΗΓΗ: Antibaro.gr (06.02.2011)

[τὸ κείμενο δημοσιεύεται στὸ τελευταῖο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «ΕΡΩ», ποὺ ἐκδίδει ἡ «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ»]

 

«ΕΩΣ ΘΑΝΑΤΟΥ … ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ»

• «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Μιὰ ἐξαιρετικὰ ἐπίκαιρη καὶ περιεκτικὴ ἐπφυλλίδα. Χωρὶς περιστροφὲς καὶ εὔπεπτες ρητορεῖες συναφειακοῦ προσανατολισμοῦ καὶ κενῆς ἀπάτης.

«ΕΩΣ ΘΑΝΑΤΟΥ … ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ»

.         Εὔστοχος ὁ χαρακτηρισµός. Τί ἦσαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἥρωες καὶ οἱ µάρτυρες τοῦ Χριστιανισµοῦ; Ἄνθρωποι ποὺ πίστεψαν στὴν ἀλήθεια καὶ γιὰ χάρη τῆς ἀλήθειας θυσίασαν τὴν ζωή τους. Ριψοκινδύνευαν τὰ πάντα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθοῦν τὴν ἀλήθεια. Καµιὰ ὑποχώρηση ἀπὸ τὸ ἔδαφος τῆς ἀλήθειας. Λάτρεις τῆς ἀλήθειας. Στὴν γενναία ψυχή τους ἀντηχοῦσε ἡ διακήρυξη τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Οὐ δυνάµεθά τι κατὰ τῆς ἀληθείας, ἀλλ᾽ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας» (Β´ Koρινθ. ιγ´ 8). Δὲν µπορουµε νὰ κάνουµε τίποτα ἐναντίον τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀλήθεια. Καµιὰ θυσία δὲν µᾶς λυγίζει. Σύνθηµά µας ἔχουµε τὸ «ἕως θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας» (Σοφ. Σειρὰχ δ´ 28).
.         Αὐτοὶ ἦσαν οἱ µάρτυρες, οἱ ἥρωες τῆς πίστεως. Βάδιζαν στὰ ἴχνη τοῦ Ἀρχηγοῦ τους, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος στὴν πιὸ κρίσιµη ὥρα τοῦ µαρτυρίου Του, µπροστὰ στὸν Πιλάτο, διακήρυξε: «Ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννηµαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσµον, ἵνα µαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰωαν. ιη´ 37). Ἦλθα στὸν κόσµο γιὰ νὰ κηρύξω τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ µαρτυρήσω γιὰ τὴν ἀλήθεια. Ἀδιάσπαστα συνδεδεµένη ἡ ἀλήθεια µἐ τὴν θυσία. Ἡ ἀλήθεια ἀπαιτεῖ θυσίες καὶ ἡ θυσία θεµελιώνεται στὴν ἀλήθεια. Δὲν µπορεῖ νὰ ὑπάρξη ἀλήθεια, ποὺ ὁµολογεῖται καὶ διακηρύσσεται σὲ κάθε στιγµή, χωρὶς θυσία. Καὶ ἡ ἀπουσία τῆς θυσίας, ὅπως καὶ τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὴν ὑλιστικοκρατουµένη ἐποχή µας, θὰ ἔπρεπε νὰ µᾶς ἀνησυχῆ. Ἀλλὰ ἡ θυσία ἀπαιτεῖ γενναῖες καρδιές, ποὺ ἐµπνέονται καὶ µαθητεύουν στὸ πιὸ µεγάλο σχολεῖο τοῦ ἡρωισµοῦ, κάτω ἀπὸ τὴν σκιὰ τοῦ Σταυροῦ. Στὴν µορφὴ τοῦ σταυρωµένου Λυτρωτῆ ἀτενίζουν τὸ ἀπαράµιλλο πρότυπό τους.
.         Ἔτσι εἶναι. Ἡ θυσία ὄχι µόνο ὑπηρετεῖ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ τροφοδοτεῖται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Δὲν ὑπῆρξαν ἀληθινὰ µεγάλες µορφὲς χωρὶς τὸ πνεῦµα τῆς θυσίας καὶ αὐταπαρνήσεως. Ἡ λυδία λίθος τῆς γνησιότητος ἑνὸς ἔργου καὶ τῆς ἀξίας ἑνὸς ἡγέτου εἶναι ἡ θυσία. Ὅποιος δὲν εἶναι πρόθυµος σὲ θυσίες, δὲν κάνει γιὰ ἡγέτης καὶ δὲν µπορεῖ νὰ ὑπηρετήση τὴν ἀλήθεια. Καὶ ὁ Χριστιανισµὸς µᾶς παρουσίασε τὴν θυσία στὴν ἰδανική της µορφή, στὴν θυσία τοῦ ἐγώ. Χωρὶς αὐτὴ τὴν θυσία κάθε ἄλλη δὲν εἶναι θυσία. Ἀκριβῶς γιατί εὐκολότερα κανεὶς θυσιάζει τὴν ζωή του παρὰ τὸ ἐγώ του.
.          Αὐτὸ τὸ µεγαλεῖο τῆς θυσίας στὴν ἰδανική του µορφὴ µας τὸ παρουσίασε ὁ Χριστιανισµός. Καὶ ἦταν πραγµατικὰ µία θυσία ὄµορφη, ἁγνή, καθαρή, µοναδική. Παιδιὰ καὶ νέοι καὶ τρυφερὲς παρθένες καὶ γέροντες δὲν δίστασαν, ξεπερνώντας τὴν φυσικὴ ἀδυναµία, νὰ προσφέρουν µἐ ἐνθουσιασµὸ τὴν πιὸ ὡραία θυσία ποὺ γνώρισε ποτὲ ὁ κόσµος. Ἡ θυσία αὐτὴ δὲν ἦταν ἀναγκαστική. Δὲν προσφερόταν, γιατὶ δὲν µποροῦσαν νὰ τὴν ἀποφύγουν. Ἦταν ἐθελούσια. Γινόταν µὲ χαρά. Ἀνέβλυζε ἀπὸ τὸ νεκρωµένο ἐγὼ καὶ τὴν ἀγάπη στὴν ἀλήθεια ποὺ ὑπηρετοῦσαν. Γι᾽ αὐτὸ καὶ στὸ µατωµένο πρόσωπο ἄνθιζε οὐράνιο τὸ χαµόγελο, τὴν ἴδια στιγµὴ ποὺ τὸ πληγωµένο σῶµα τὸ διαπερνοῦσε ἡ ροµφαία τοῦ πόνου.
.          Ἀλλὰ καὶ ὅταν σταµάτησαν οἱ αἱµατηροὶ διωγµοὶ καὶ τὰ δόντια τῶν θηρίων τὰ ἀντικατέστησαν ἡ εἰρωνεία, ὁ χλευασµός, ἡ ἀπώλεια θέσεων, ἀξιωµάτων, προνοµίων καὶ τότε οἱ ἀληθινοὶ πιστοὶ δὲν ἤξεραν ἄλλη γλῶσσα καὶ δὲν ἀκολουθοῦσαν ἄλλη τακτικὴ ἀπὸ τὴν θυσία. [ΣΗΜ. «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Αὐτὴ ἡ γλῶσσα, δηλ. τῆς θυσίας ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, εἶναι ΕΝΤΕΛΩΣ …ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΝ ! ! !] Ἀνυποχώρητοι σὲ ἐκβιασµοὺς καὶ ἀπειλές, ἤρεµοι, στέκονταν ὄρθιοι στὴν χριστιανική τους ἔπαλξη, στὴν ἀλήθεια ποὺ ἀγαποῦσαν µἐ πάθος. Καµιὰ παραχώρηση στὴν σκοπιµότητα καὶ στὸ ψέµα. Πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ. Τίποτε ἄλλο.
.         Ἀλλὰ τὸ σάλπισµα τοῦ ἡρωισµοῦ καὶ τῆς θυσίας, τὸ χαρακτηριστικὸ γνώρισµα τοῦ Χριστιανισµοῦ, ἀποτελεῖ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη τῶν καιρῶν µας. Καὶ σήµερα ἀπαιτεῖται πρωτοχριστιανικὸς ἡρωϊσµὸς γιὰ νὰ µὴ συµβιβασθῆ κανεὶς καὶ ὑποκύψη στὸν ἑλκυστικὸ πειρασµὸ τοῦ βολέµατος. Εἶναι πράγµατι φοβερό! Κάποτε οἱ Χριστιανοὶ ἀψηφοῦσαν τὰ λιοντάρια. Ἦσαν οἱ ἴδιοι «λέοντες πῦρ πνέοντες». Σήµερα; …

ΠΗΓΗ: περιοδ. «ΖΩΗ», τ. 4228, 27.01.2011
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

 

ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΝ Ο Χ Ι ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (Γ´ ΜΕΡΟΣ)

ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΝ    Ο Χ Ι    ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (Γ´ ΜΕΡΟΣ)

H 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940
ΚΑΙ Ο ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.
Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

Γ. ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝΤΑ ΔΕΙΝΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΕΙΣ ΠΙΝΔΟΝ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑΝ

(A´ ΜΕΡΟΣ) https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/10/22/τὸ-διαχρονικὸν-ὄχι-τῶν-ἑλλήνων/

(Β´ ΜΕΡΟΣ) https://christianvivliografia.wordpress.com/2010/10/24/τὸ-διαχρονικὸν-ὄχι-τῶν-ἑλλήνων-β´-μ/

Μὲ τὴν ἐπακολουθήσασαν κατάληψιν τῆς Ἑλλάδος ἡ Ἑλλὰς ὑπεχρεώθη νὰ «τρέφῃ» 250.000 Ἰταλοὺς στρατιώτας, 360.000 Γερμανοὺς καὶ 60.000 τῆς Βουλγἀρους, δηλαδὴ συνολικῶς 670.000 στρατιώτας. Καὶ οἱ μὲν Ἰταλοὶ καὶ Βούλγαροι, ὡς κατοχικὸς στρατός, ὑφήρπαζον τὰ ἀγαθὰ χωρὶς νὰ πληρώνουν, οἱ Γερμανοὶ ἐπέβαλλον εἰς τὴν Ἑλλάδα νὰ δανείσῃ τοὺς ἐθνοσοσιαλιστὰς τῆς ἀρειανῆς φυλῆς μὲ κατοχικὸν δάνειον 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων καὶ μὲ τὸ δάνειον αὐτὸ «ἠγόραζον» οἱ στρατιῶται τρόφιμα καὶ διάφορα ἀγαθὰ καὶ τὰ ἔστελλον εἰς τὴν Γερμανίαν. Συνεπείᾳ τούτων, οἱ Ἕλληνες δὲν εὕρισκον νὰ ἀγοράζουν τρόφιμα καὶ τοὺς «ἐθέριζε» ἡ πεῖνα. Εἰς τὰς πόλεις κάθε 50 ἤ 100 μέτρα ἐσωριάζοντο οἱ ἄνθρωποι λόγῳ τῆς πείνας καὶ τὰ «κάρα» τοῦ Δήμου διερχόμενα ἀπεκόμιζον τὰ πτώματα καὶ τὰ ἔθαπτον. Αὐτὸ τὸ περιβόητον δάνειον ποὺ ἐπεδικάσθη εἰς τὴν Ἑλλάδα νὰ τῆς τὸ ἐπιστρέψῃ ἡ Γερμανία (7 δισ. δολλάρια) ἀκόμη δὲν τὸ ἔλαβεν, λόγῳ ἐνδοτικῆς πολιτικῆς τῶν Ἑλλήνων κυβερνώντων καὶ εἶναι πρὸς τιμὴν τοῦ ἀντιστασιακοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Γλέζου καὶ τῶν περὶ αὐτόν, ποὺ συνεχίζουν νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὴν καταβολήν-ἐπιστροφὴν τοῦ κατοχικοῦ δανείου…

Δ. Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΩΤΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΑΛΛΑ ΟΥΡΑΓΟΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΠΟΛΑΒΑΣ-ΚΑΤΑΝΟΜΑΣ

Η ΕΛΛΑΣ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΙΝ ΤΟΥ «ΑΞΟΝΟΣ»

Μὲ τὴν συμβολὴν τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰς τεραστίας ἀνεκτιμήτους θυσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος σύσσωμος καὶ ὁμόθυμα, ὡσὰν μία «γροθιὰ» ἡνωμένος, ἀντεστάθη ἡρωικῶς ἐναντίον τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ ἐθνοσοσιαλισμοῦ καὶ μὲ τὰ ἡρωικὰ κατορθώματά του ἐνεψύχωσεν ὅλους τοὺς λαοὺς νὰ ἀντισταθοῦν ἐναντίον τοῦ «ἄξονος», ἐσήμανεν ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῆς ἐξουθενώσεως τοῦ «ἄξονος». Ἐν τούτοις οἱ ἀγνώμονες «σύμμαχοι καὶ φίλοι» τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνον δὲν τὴν συμπεριέλαβον εἰς τὴν ὁμάδα τῶν ἀποφασιζόντων καὶ διατασσόντων, παραχωροῦντες εἰς τὴν Ἑλλάδα ἔστω τὴν Ἀλβανίαν, ὅπου ἡ Ἑλλὰς κατετρόπωσε τὸν φασισμόν, ἀλλὰ οὔτε κἄν ἀκόμη καὶ αὐτὰς τὰς ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἑλληνικὰς περιοχὰς δὲν τῆς τὰς διέθεσαν, ὡς π.χ. τὴν Βόρειον Ἤπειρον, τὴν Βόρειον Μακεδονίαν, ὅπου εἶναι σήμερον τὰ Σκόπια, τὴν Μακεδονία τοῦ Πιρίν-Βουλγαρία, τὴν Ἄνατολικὴν Θράκην καὶ τὴν Κύπρον μας. Ὄχι μόνον δὲν συμπεριεφέρθησαν οἱ σύμμαχοί μας φιλικά, ἔντιμα καὶ δίκαια, ἀλλὰ ἀπεναντίας ἐχθρικώτατα (ἔχθιστα), ὄχι μόνον τασσόμενοι πάντοτε ἐναντίον τῶν ἑλληνικῶν θέσεων καὶ ἀπόψεων εἰς τὰ διάφορα προβλήματα μὲ τοὺς γείτονάς μας, ἀλλὰ μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἐφαρμόζουν οἱ φίλοι μας («φίδια κολοβά») Ἄγγλοι φασιστικὰς μεθόδους διὰ νὰ καταπνίξουν εἰς τὸ αἷμα τοὺς ἐξεγερθέντας ἑλληνοκυπρίους, ποὺ ἐζητοῦσαν τὴν ἐλευθερίαν των καὶ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῆς μητρὸς Ἑλλάδος, ὑποδαυλίζοντες καὶ ἐνισχύοντες ἀμέσως ἤ ἐμμέσως τοὺς Τούρκους νὰ ἐναντιώνωνται πάντοτε πρὸς τὰς δικαίας θέσεις καὶ ἀπόψεις τῆς Ἑλλάδος καὶ τασσόμενοι ἀμέσως ἤ ἐμμέσως ὑπὲρ τῶν ἐλεεινῶν συμπεριφορῶν τῶν γειτόνων μας, ὡς π.χ. Ἀλβανίας, Σκοπίων, Τουρκίας κ.λπ…
Τοιουτοτρόπως ἔχει ἀπόλυτον ἐφαρμογὴν ἡ λαϊκὴ παροιμία: «ἐὰν ἔχῃς τέτοιους φίλους, τὶ νὰ τοὺς κάνῃς τοὺς ἐχθρούς;»…
Ἤ ἡ ἑτέρα λαϊκὴ παροιμία: «-Ποιὸς σοῦ ἐξώρυξε τὸ μάτι; –Ὁ ἀδελφός μου! –Δι᾿ αὐτὸ εἶναι τόσο βαθειά!»…

Ὁ χρόνος ὅμως καὶ ὁ χῶρος οὐδόλως μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ἀναφέρωμε πληθώραν ἄλλων ἀνησυχητικῶν παραδειγμάτων καὶ περιοριζόμεθα νὰ φιλοξενήσωμεν-ἀναδημοσιεύσωμεν μὲ μεγάλην χαράν τὸ σημαντικὸν ἄρθρον τοῦ ἐπιτίμου Προέδρου τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασιλείου Κόκκινου ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» τῆς 24ης Ὀκτωβρίου 2008 ἀφορῶν εἰς τὴν ἀχαριστίαν τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς.

Ε. Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

Ὅταν οἱ περισσότεροι λαοὶ τῆς Εὐρώπης ὑπέκυπταν στὰ μηχανοκίνητα χιτλερικὰ στρατεύματα διαδοχικῶς καὶ ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν ( ἡ Γαλλία σὲ 43 ἡμέρες, ἡ Πολωνία σὲ 30, τὸ Βέλγιον σὲ 18, ἡ Ὁλλανδία σὲ 4, ἡ Γιουγκοσλαβία σὲ 3, ἡ δὲ Τσεχοσλοβακία καὶ ἡ Δανία σὲ 1 ἡμέρα), ἡ Ἑλλάδα τῶν 7,5 ἑκατομμυρίων κατοίκων ἀντιστάθηκε στὸν Ἄξονα ἐπὶ 219 ἡμέρες. Ἀπέκρουσε τὶς ἐπίλεκτες μεραρχίες τοῦ Μουσσολίνι στὰ Ἀλβανικὰ βουνὰ καὶ ἀπέσπασε τὸν θαυμασμὸ ὅλων τῶν ἡγετῶν τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ αὐτοῦ τοῦ Χίτλερ. Ὁ τελευταῖος, ὁμιλῶν πρὸς τὸν γερμανικὸν λαὸ στὸ Ράιχσταγκ τὴν 4-5-1941, εἶπε:
«Χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας, ὀφείλω νὰ ἀναγνωρίσω, ὅτι μόνον οἱ Ἕλληνες ἐξ ὅλων τῶν ἀντιπάλων, ἐπολέμησαν μὲ γενναιότητα καὶ αὐτοθυσία. Καὶ αὐτοὶ οἱ ἐχθροί τους δὲν μποροῦν νὰ τοὺς ἀρνηθοῦν τὴν ἐκτίμησί τους».

Ἡ ἐκ τῶν ἐμπίστων τοῦ Χίτλερ Λένι Ρίφενσταλ, διάσημη σκηνοθέτις καὶ ἠθοποιὸς τῆς ἐποχῆς του, στὴν αὐτοβιογραφία της γράφει πὼς ὁ Χίτλερ τὴν 30η Μαρτίου 1944 τῆς εἶπε:
«Ἂν οἱ Ἰταλοὶ δὲν εἶχαν ἐπιτεθῆ κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν ἐχρειάζοντο τὴν βοήθειά μας, ὁ πόλεμος θὰ εἶχε λάβει διαφορετικὴ τροπή, θὰ εἴχαμε προλάβει νὰ κατακτήσουμε τὸ Λένινγκραντ καὶ τὴ Μόσχα, πρὶν ἐνσκήψῃ τὸ ρωσικὸ ψῦχος»!

Γίνεται αὐθεντικώτερη ἀναγνώρισι τῆς συμβολῆς τῆς Ἑλλάδος στὴν ἔκβασι τοῦ πολέμου; Γιὰ τὴν συμβολή της αὐτὴ εἶπαν:

• Στάλιν: «Λυποῦμαι διότι γηράσκω καὶ δὲν θὰ ζήσω πολὺ γιὰ νὰ εὐγνωμονῶ ἕνα λαό, τοῦ ὁποίου ἡ ἀντίστασι ἔκρινε τὴν ἔκβασι τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
• Τσώρτσιλλ: «Οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες». Ὑποσχέθηκε δὲ στὴν Ἑλλάδα συμμετοχὴ στὰ κέρδη τῆς νίκης, εἰπών «θὰ μοιρασθοῦμε τὴν κοινὴ νίκη»!
• Ντὲ Γκώλλ: «Εἶναι ἀδύνατο νὰ δώσω τὸ πρέπον εὖρος τῆς εὐγνωμοσύνης ποὺ αἰσθάνομαι γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἀντίστασι τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλλάδος».
• Ροῦσβελτ: «Ἡ ἀσύλληπτη ἀντίστασι τῆς Ἑλλήνων, ἀποτελεῖ ἕνα κοσμοϊστορικὸ ὁρόσημο, ποὺ δὲν θὰ πρέπῃ ποτὲ νὰ ξεχνοῦν οἱ ἡγέτες καὶ οἱ λαοὶ τοῦ πλανήτη μας»!
Τὸ ἐλησμόνησεν ὅμως -ἀλλοίμονο- ὁ σημερινὸς διάδοχος τοῦ ἀειμνήστου Ροῦσβελτ, πρόεδρος τῆς ΗΠΑ κ. Μπούς. Τὰ μέλη τῆς Κυβερνήσεως του προσπαθοῦν νὰ προωθήσουν τὰ πλέον σχιζοφρενικὰ σχέδια σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος. Χάριν τῶν ἀπογόνων ἐκείνων ποὺ ὑπεδέχθησαν τοὺς Ναζιστὲς ὡς ἀπελευθερωτὲς (ὑπάρχουν σχετικὰ ντοκυμανταίρ), στὴ συνέχεια δὲ ἔγιναν ὄργανα τῆς πλέον στυγνῆς δικτατορίας των αἰώνων, τῆς Σταλινικῆς. Ὑπὸ τὴν ἀδράνεια κάποιων Ἑλλήνων πολιτικῶν, κατωτέρων τῶν περιστάσεων. Γιατί οὐδέποτε ἀπετόλμησαν νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὴν συμμετοχὴν τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς στοὺς ἀγῶνες τῆς ἀνθρωπότητος ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας, ὅπως καὶ τὴν πνευματικὴ προσφορά της. Ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα ἀπὸ τὰ 352 Πανεπιστήμια τῆς ΗΠΑ χωρὶς Ἕλληνα καθηγητή.
Κανένας ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας αὐτούς, δὲν διδάχθηκε ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ μεγάλου Κρητός, ποὺ ἀντιμετώπιζε τοὺς ἡγέτες τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν μὲ ἀπαράμιλλο θάρρος, ἀξιοπρέπεια καὶ πεῖσμα. Ἀντίθετα, δὲν διακρίνεται γιὰ τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ἡ συμπεριφορὰ πολλῶν σημερινῶν πολιτικῶν ἔναντι τῆς ἰσχυρῶν τοῦ Πλανήτη.
Οἱ Σκοπιανοὶ διαδίδουν ἀνερυθρίαστα, μὲ ὅλα τὰ μέσα, τὸ σκανδαλῶδες ψεῦδος τῆς καταγωγῆς τους ἀπὸ τὸ Μέγα Ἀλέξανδρο, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς ἐπεκτατικὲς βλέψεις τους σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος, μὲ ὄχημα τὸ κλοπιμαῖο ὄνομά τους. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν προβάλλουμε τὰ ἱστορικὰ δίκαιά μας. Οὔτε ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγνοοῦντες τὴν Ἱστορία ξένους, μὲ τὴ λογικὴ ὅτι « δὲν ἀσχολούμεθα μὲ γνωστὰ ἱστορικὰ γεγονότα»! Ὁποία ἀφέλεια. Ὅταν ἀγνοοῦν τὴν Ἱστορία ἀκόμη καὶ Ἕλληνες, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι γνῶστες αὐτῆς, ἔχουμε τὴν ψευδαίσθησι ὅτι θὰ τὴν γνωρίζουν οἱ ἐκπρόσωποι ἀπομακρυσμένων χωρῶν τῆς γῆς;
Ἡ ἠθικὴ ἀσυνέπεια τῆς σημερινῆς ἀμερικανικῆς ἡγεσίας, ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ μεθοδεύῃ τὴν ἀναγνώρισι ἀνύπαρκτης «μακεδονικῆς ἐθνικότητας καὶ γλώσσας» στοὺς Σλάβους τῆς Σκοπίων, κατὰ πλήρη διαστροφὴ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀναμφισβητήτων ἱστορικῶν δεδομένων. Αὐτὸ προέκυψε ἀπὸ πρόσφατη δημοσίευσι ἐγγράφου τῆς Ἀμερικανίδος Πρέσβειρας τῶν Σκοπίων πρὸς τὸ Σταίητ Ντηπάρτμεντ. Ἡ εἰσήγησίς της ἀπετέλεσε τὴν βάσι τῶν τελευταίων προτάσεων τοῦ ἀνεκδιηγήτου μεσολαβητῆ κ. Νίμιτς, ὀργάνου τῆς φιλοσκοπιανῶν Ἀμερικανῶν. Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα, μποροῦμε ἄραγε νὰ διεισδύουμε στὰ ἀρχεῖα τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ καὶ τῆς Πρεσβείας τῆς ΗΠΑ εἰς τὰ Σκόπια; Ἀμφίβολο! Ἡ μόνη πιθανὴ ἐκδοχὴ εἶναι ὅτι τὸ σχετικὸ ἔγγραφο διωχετεύθηκε σκοπίμως, γιὰ νὰ καταπτοηθῇ ἡ ἑλληνικὴ πολιτικὴ ἡγεσία.
Ἀλλά, ὅσο καὶ ἂν προσπαθοῦν ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος νὰ ἐκφυλίσουν τὸν λαό της καὶ τὴν ἐθνική του σύμπνοια, δὲν θὰ τὸ ἐπιτύχουν. Καὶ ἂς διαθέτουν ἄπειρα χρήματα ὑπόπτων «Ἱδρυμάτων», τὴν προπαγάνδα τῶν ὁποίων ὑλοποιοῦν σύγχρονοι «Ἐφιάλτες», ὑπὸ τὸ ψιμύθιον τοῦ προοδευτικοῦ πνεύματος ἢ δι’ ἀπατηλῶν φιλειρηνικῶν συνθημάτων. Ἀνελέητοι κατακτητὲς προσπάθησαν ἐπὶ 400 χρόνια νὰ ἐξοντώσουν ἢ ἐξανδραποδίσουν τὴ φυλή μας, μὲ διωγμούς, γενοκτονίες καὶ παιδομαζώματα. Ἀλλὰ δὲν τὸ κατώρθωσαν. Γιατί ἡ φυλὴ αὐτὴ ἔχει καὶ τοὺς «μαυρόλυκους», ποὺ διαφέρουν ἀπὸ τοὺς λαοὺς ποὺ ἐξέλιπαν.

ΠΗΓΗ: περιοδ. «ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ», τ. 37, σελ. 60 ἑπ. (ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ & ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ, ΑΘΗΝΑΙ)