Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΩΣ ΠΥΞΙΔΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἄλλους

Ἡ πίστη μας στὸν Χριστὸ ὡς πυξίδα κοινωνίας
μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἄλλους μέσα στὴν Ἐκκλησία.

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο
«Κοινωνία καὶ ἑτερότητα»
(Communion and Otherness),
τοῦ Μητροπολ. Περγάμου Ἰωάννου

ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»
μετάφρ. Δ. Γοῦτσος-Θ. Παπαθανασίου,
περ. «Σύναξη», ἀρ. τ. 76 / Ὀκτ.-Δεκ. 2000, σελ. 9-10

.               Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἡ «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ», εἴτε σὲ ἐκκλησιολογικὸ εἴτε σὲ ἀνθρωπολογικὸ ἐπίπεδο, ἂν δὲν εἴμαστε ἐνσωματωμένοι στὴν πρωτότυπη καὶ μόνη αὐθεντικὴ εἰκόνα τοῦ Πατρός, δηλαδὴ τὸν ἔνσαρκο Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ἔχει τὶς ἑξῆς συνέπειες:

α) Ἡ κοινωνία μὲ τὸν ἄλλο ἀπαιτεῖ τὴν ἐμπειρία τοῦ σταυροῦ. Ἂν δὲν θυσιάσουμε τὸ θέλημά μας καὶ καὶ δὲν τὸ ὑποτάξουμε στὸ θέλημα τοῦ ἄλλου, ἐπαναλαμβάνοντας οἱ ἴδιοι ὅ,τι ἔκανε ὁ Κύριός μας στὴ Γεθσημανὴ σὲ σχέση πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Πατέρα Του, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἀντικατοπτρίσουμε σωστὰ στὴν ἱστορία τὴν κοινωνία καὶ τὴν ἑτερότητα ποὺ βλέπουμε στὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἐφ᾽ ὅσον ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ συναντήσει τὸ ἄλλο, τὴν κτίση Του, «ἐκένωσεν ἑαυτὸν» μὲ τὴν κένωση τῆς Σάρκωσης, ὁ «κενωτικὸς» τρόπος εἶναι ὁ μόνος ποὺ ἁρμόζει στὸν Χριστιανὸ στὴν κοινωνία του μὲ τὸν ἄλλο –τὸν Θεὸ ἢ τὸν «πλησίον».

β) Σ’ αὐτὴ τὴν «κενωτικὴ» προσέγγιση ἡ κοινωνία δὲν προσδιορίζεται μὲ κανέναν τρόπο ἀπὸ τὶς ἰδιότητες ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἢ νὰ μὴν ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Ἀποδεχόμενος τὸν ἁμαρτωλό, ὁ Χριστὸς ἐφάρμοσε στὴν κοινωνία τὸ Τριαδολογικὸ πρότυπο (ὅπως τὸ περιγράψαμε ἀνωτέρω)· ἡ ταυτότητα τοῦ ἄλλου δὲν πρέπει νὰ ὁρίζεται ἀπὸ τὶς ἰδιότητές του ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἁπλούστατο γεγονὸς ὅτι εἶναι ὁ ἑαυτός του. Δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διακρίσεις ἀνάμεσα σ᾽ αὐτοὺς ποὺ ἀξίζουν καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀξίζουν νὰ τοὺς ἀποδεχθοῦμε. Αὐτὸ ἀπαιτεῖ τὸ Χριστολογικὸ πρότυπο τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἄλλους.

 

 

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ “ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ” ΚΑΙ ΤΑ “ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ” ΤΩΝ ΠΡΑΙΤΩΡΙΑΝΩΝ

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Μήπως θὰ ἦταν καλύτερα ἀντὶ γιὰ τὴν «κριτικὴ στάση ἀπέναντι στὴν δική τους θρησκευτικὴ ἰδιοπροσωπία» νὰ καλλιεργηθεῖ ἡ κριτικὴ στάση ἀπέναντι στὰ ΑΝΙΑΤΑ ψυχολογικὰ συμπλέγματα τῶν πραιτωριανῶν θεολόγων καὶ ὁ σεβασμὸς στὴν πραγματικὴ ἑτερότητα, ὅπως μεταδίδει ἡ εἰδησεογραφία:  https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/02/14/ἀπανθρακώθηκαν-600-χριστιανοί/

Ἐπαλαμβανόμενος στόχος στὰ νέα Θρησκευτικὰ 
νὰ ἀναπτύξουν οἱ μαθητὲς «κριτικὴ στάση ἀπέναντι στὴν δική τους θρησκευτικὴ ἰδιοπροσωπία»

.        Τὸ νέο πρόγραμμα σπουδῶν γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ στὸ Γυμνάσιο δὲν ἀλλάζει μόνο ριζικὰ τὸν χαρακτήρα τοῦ μαθήματος μετατρέποντάς το σὲ θρησκειολογικὸ – συγκρητιστικὸ ἀλλὰ θέτει καὶ νέους στόχους. Ἡ ἐπιταγὴ τοῦ Συντάγματος, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὸ κράτος εἶναι ὑποχρεωμένο νὰ παρέχει στοὺς μαθητὲς παιδεία ποὺ θὰ καλλιεργεῖ τὴν θρησκευτικὴ συνείδησή τους, δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανική, δὲν ὑπηρετεῖται ἀπὸ τὰ Νέα Θρησκευτικά, ποὺ ἑτοίμασαν νεωτεριστὲς Θεολόγοι. Ἀντίθετα μάλιστα τὸ μάθημα, ποὺ περιέχεται στὸ νέο πρόγραμμα σπουδῶν, στοχεύει στὴν ἀνάπτυξη κριτικῆς στάσης τῶν μαθητῶν ἀπέναντι στὴν θρησκευτική τους ἰδιοπροσωπία. Μὲ ἄλλα λόγια τὰ Θρησκευτικὰ θὰ μαθαίνουν τοὺς μαθητὲς νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν δική τους Ἐκκλησία, τὴν δική τους Πίστη καὶ νὰ στέκονται κριτικὰ ἀπέναντι στοὺς Χριστιανοὺς ἀλλὰ μὲ σεβασμὸ καὶ κατανόηση ἀπέναντι σὲ κάθε ἀλλόθρησκο ἢ ἑτερόδοξο (ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ..: βλ. τὸ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΤΕΡΟ https://christianvivliografia.wordpress.com/2012/02/14/ἀπανθρακώθηκαν-600-χριστιανοί/), κάθε «ἄλλο» καὶ «ἕτερο». Τόση μάλιστα εἶναι ἡ ἀγωνία τῶν σχεδιαστῶν τοῦ νέου προγράμματος σπουδῶν γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ παραπάνω στόχου, ὥστε δὲν παραλείπουν νὰ τὸν ἀναφέρουν στοὺς στόχους ἢ τὶς προσδοκώμενες ἐπάρκειες καθεμιᾶς ἀπὸ τὶς τρεῖς τάξεις τοῦ Γυμνασίου…

Ἔτσι:

.        Στὴν σελ.73 τοῦ προγράμματος σπουδῶν καὶ στὶς προσδοκώμενες ἐπάρκειες τῶν μαθητῶν στὸ τέλος τῆς Α΄ Γυμνασίου σημειώνεται: «Ἀναπτύσσουν κριτικὴ στάση ἀπέναντι στὴν δική τους θρησκευτικὴ ἰδιοπροσωπία».

.        Στὴν σελ.84 τοῦ προγράμματος σπουδῶν καὶ στὶς προσδοκώμενες ἐπάρκειες τῶν μαθητῶν στὸ τέλος τῆς Β΄ Γυμνασίου σημειώνεται: «Ἀναπτύσσουν κριτικὴ στάση ἀπέναντι στὴν δική τους θρησκευτικὴ ἰδιοπροσωπία».

.       Τέλος στὴν σελ.97 τοῦ προγράμματος σπουδῶν καὶ στὶς προσδοκώμενες ἐπάρκειες τῶν μαθητῶν στὸ τέλος τῆς Γ΄ Γυμνασίου σημειώνεται: «Προσεγγίζουν κριτικὰ τὴν δική τους θρησκευτικὴ ἰδιοπροσωπία καὶ ἐπεξεργάζονται κριτικὰ ἄλλες θρησκευτικὲς στάσεις».

.          Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια διδασκαλίας νέων Θρησκευτικῶν οἱ μαθητὲς θὰ ἔχουν πλέον μάθει νὰ τηροῦν κριτικὴ στάση ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας εἶναι μέλη. Ἔτσι θὰ καταφέρουν νὰ μοιάσουν στοὺς κομπλεξικοὺς νεωτεριστὲς Θεολόγους ποὺ ξέρουν νὰ διαλέγονται «πολιτισμένα» μὲ κάθε ἑτερόδοξο καὶ ἀλλόθρησκο ἀλλὰ μὲ μεγάλη εὐκολία ἀπορρίπτουν ὡς ἀκραῖο ὅποιον τολμᾶ νὰ ἀμφισβητήσει τὴν προσπάθειά τους νὰ μετατρέψουν τὸ θρησκευτικὸ μάθημα σὲ θρησκειολογικό.

 ΠΗΓΗ: thriskeftika.blogspot.com