ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ καὶ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΕ ΔΥΟ ΣΟΒΑΡΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Οἱ προθέσεις Φαναρίου καὶ Βατικανοὺ σὲ δύο σοβαρὰ ζητήματα

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                Τὶς προθέσεις τοῦ Φαναρίου καὶ τοῦ Βατικανοῦ σὲ δύο σοβαρὰ ζητήματα παρουσιάζουν μὲ ἐκτενὲς κοινὸ κείμενό τους στὴν γαλλικὴ ἐφημερίδα Le Figaro, στὶς 22 Ἀπριλίου 2023 (σελὶς 17), ὁ Ἑλληνορθόδοξος Μητροπολίτης Γαλλίας Δημήτριος (Πλουμῆς) καὶ ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ναντὲρ Ματιὲ Ρουζὲ (Matthieu Rouge).
.                Τὰ δύο ζητήματα ποὺ ἔθεσαν οἱ δύο ἀξιωματοῦχοι εἶναι ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα καὶ ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἐπιχείρηση ὑλοποίησής τους εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ προκαλέσει νέα προβλήματα στὴν ἤδη πληγωμένη ἑνότητα  τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὡς εὐκαιρία ὑλοποίησης τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας καὶ ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ναντὲρ βλέπουν τὸ 2025, ποὺ εἶναι ἡ ἐπέτειος τῶν 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, κατὰ τὴν ὁποίαὁρίστηκε ὁ τρόπος καθορισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα καὶ ποὺ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ οἱΡωμαιοκαθολικοὶ θὰ ἑορτάσουν τὸ Πάσχα στὴν ἴδια ἡμερομηνία, 20 Ἀπριλίου. Τὴν ἕνωση τῶν Παπικῶν μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οἱ δύο κληρικοὶ τὴν τοποθετοῦν ἀργότερα, τὸ 2054, κατὰ τὴν 1000ετῆ ἐπέτειο ἀπὸ τοῦ Σχίσματος.
.                Στὸ κείμενο τοῦ Figaro  οἱ δύο κληρικοὶ γράφουν, μεταξὺ ἄλλων, γιὰ τὸν κοινὸἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα: «Ἕνας διάλογος ἐπὶ τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἔλαβε χώρα τὸ 2017 στὸ Χαλέπι, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν. Προτάθηκε τότε νὰἐπανέλθουν ὅλοι οἱ χριστιανοὶ στὶς ἀρχὲς τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, δηλαδὴ νὰ ἑορτάζεται τὸΠάσχα τὴν Κυριακή, ποὺ ἀκολουθεῖ τὴν πρώτη πανσέληνο μετὰ τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία, ποὺβασίζεται στὸν μεσημβρινό, ποὺ διέρχεται ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα. Ἡ πρόταση θὰ ἐπετύγχανε μία ἡμερομηνία τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ποὺ δὲν θὰ ἦταν οὔτε αὐτὴ τῶν καθολικῶν καὶ τῶν προτεσταντῶν, οὔτε τῶν ὀρθοδόξων, ἀποφεύγοντας ἔτσι τὴν εὐθυγράμμιση ἑνὸς μέρους τῶν χριστιανῶν στὸ καλαντάρι τῶν ἄλλων. Μία τέτοια ἀπόφαση θὰ προκαλοῦσε βεβαίως ἀναστάτωση στοὺς χριστιανούς, ποὺ ἔχουν ἤδη τὸ προγραμματισμένο ἡμερολόγιό τους, ἀλλὰ θὰ συνιστοῦσεἕνα ἐξαιρετικὸ σημεῖο ἑνότητας, εὐεργετικὸ κατ’ ἀλήθεια γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου ὅλου».Ὑπονοεῖται ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι προσδιορίζουν τὸ Πάσχα μὲ τὸ παλαιὸ – ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, ἐνῶ οἱκαθολικοὶ καὶ οἱ προτεστάντες μὲ τὸ διορθωμένο γρηγοριανό, τὸ ὁποῖο προτείνουν νὰ ἐφαρμοστεῖκαὶ στὸν νέο προσδιορισμὸ τοῦ Πάσχα.
.                Ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τηρεῖ μέχρι σήμερα τὸν σύμφωνα μὲ τὸν Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθορισμὸ τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας κατὰ τὸ ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο, ποὺ τότε ἴσχυε. Σημειώνεται ὅτι οἱσλαυικὲς ἐκκλησίες τηροῦν τὸ ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο καὶ στὶς ἀκίνητες ἑορτές, ὅπως λ.χ. στὰΧριστούγεννα,  καὶ ἔχουν μὲ τὶς ὑπόλοιπες, ποὺ ἀκολουθοῦν  τὸ διορθωμένο γρηγοριανὸἡμερολόγιο, ὅπως μὲ τὴν  Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος,  13 μέρες διαφορά. Ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ οἱσλαῦοι Ὀρθόδοξοι δὲν ἐπιθυμοῦν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς εἶναι καὶδιότι δὲν θέλουν νὰ συγχέονται μὲ τοὺς οὐνίτες. Ἡ Οὐνία ἀποτελεῖ προσηλυτιστικὸ ἐπινόημα τῶνἰησουιτῶν σὲ βάρος κυρίως τῶν Σλαύων Ὀρθοδόξων, ἀφοῦ οἱ οὐνίτες κληρικοὶ εἶναι ρωμαιοκαθολικοὶ μὲ ἔνδυμα ὀρθοδόξου κληρικοῦ.
.                Τὸ 1977 καὶ σὲ συνέδριο τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴ Γενεύη, μὲ σκοπὸ τὸν καθορισμὸ κοινῆς Κυριακῆς ἑορτασμοῦ τοῦ χριστιανικοῦ Πάσχα ἀπὸ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς ὁκαθηγητὴς Ἀστρονομίας καὶ ἀκαδημαϊκὸς κ. Γεώργιος Κοντόπουλος πρότεινε «ὁ ὑπολογισμὸς τῆςἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου Πάσχα νὰ διορθωθεῖ τὸ ταχύτερο δυνατό». Ὡς ἕναἀστρονομικὸ πρόβλημα ποὺ χρήζει διόρθωσης ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους θεωροῦν τὸν καθορισμὸ τῆςἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα οἱ παλαιότεροι Ἕλληνες ἀστρονόμοι Δημ. Αἰγινίτης, Δημ. Κωτσάκης. Δημ. Κατσῆς καὶ Κων. Χασάπης.
.                Πάντως ἡ τυχὸν μονομερὴς καὶ χωρὶς προηγούμενη συνεννόηση μὲ τὶς ἄλλες τοπικὲςἘκκλησίες συμφωνία τοῦ Φαναρίου γιὰ κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς καθολικοὺς καὶ τοὺς προτεστάντες θὰ προκαλέσει νέα ἀναταραχὴ στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸ ἐπισήμαναν καὶστὸ κοινὸ κείμενό τους οἱ δύο προαναφερθέντες κληρικοὶ καὶ τὸ εἶχε σαφῶς διατυπώσει ὁμακαριστὸς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Δημήτριος τὸ 1974, ὅταν πρότεινε τὸν καθορισμὸ«σταθερᾶς Κυριακῆς διηνεκῶς ἀπὸ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ ἑνὸς χριστιανικοῦ Πάσχα ὑφ’ ἁπάντων τῶν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη  Χριστιανῶν», μετὰ ὅμως «πρῶτον πανορθόδοξον καὶ δεύτερον παγχριστιανικὴν συμφωνίαν».
.                Ἂν τὸ θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μπορεῖ νὰ προκαλέσει περαιτέρω ἀναστάτωση στὴν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ θέμα τῆς ἑνώσεως μὲ τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς θὰ εἶναι τὸ καίριο πλῆγμα σὲ αὐτήν. Στὸ κοινὸ κείμενό τους οἱ δύο κληρικοὶ τονίζουν ὅτι τὸ  βῆμα τοῦ κοινοῦἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα «θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι τὸ ξεκίνημα τῶν νέων διαδρομῶν πρὸς τὴν πλήρη ἑνότητα, ποὺ δὲν εἶναι ἀνέφικτη, οὔτε κατὰ ἀνθρώπινη ἄποψη». Καὶ συνεχίζει τὸ κείμενο:
«Ὁ ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς (Σημ. γρ. Δὲν ἀναφέρεται ποιὸς) εὔχεται τὴν πλήρη ἑνότητα γιὰ τὸ 2054 – δὲν μένουν παρὰ 31 χρόνια γιὰ νὰ προετοιμασθεῖ – προκειμένου νὰ κλείσει καταλλήλως ἡ δυσάρεστη “παρένθεση” τῶν χιλίων ἐτῶν τοῦ μεγάλου σχίσματος. Ὁ ἄλλος (Σημ. γρ. Οὔτε αὐτοῦ ἀναφέρεται τὸ ὄνομα) ἀναφέρει ὅτι ἕνα καλὸ πρῶτο βῆμα θὰ ἦταν ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα ἀπὸ τὸ2025 καὶ μετά. Στὶς κοινότητές μας σὲ αὐτοὺς ποὺ ἡγοῦνται στὶς Ἐκκλησίες μας λέμε μὲ μία καρδιὰστὸ φῶς τοῦ Πάσχα: “Δὲν φοβούμεθα γιὰ αὐτὸ τὸ μεγάλο καὶ ὄμορφο βῆμα πρὸς τὰ ἐμπρὸς γιὰ νὰμαρτυρήσουμε τὴν Ἀνάσταση!”».
.                Σημειώνεται ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ναντὲρ Ματιὲ Ρουζὲ εἶναι 57 ἐτῶν, προέρχεται ἀπὸἀρχοντικὴ οἰκογένεια –ἡ μητέρα του ἦταν συνεργάτιδα τοῦ Ρομπὲρ Σουμάν–, καὶ ἔχει ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς ἀνάκαμψης τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας στὶς συνειδήσεις τῶν Γάλλων καὶ ὄχι μόνο, μετὰ τὰ τόσα ἀρνητικὰ ποὺ ἔχουν συσσωρευτεῖ σὲ βάρος τῶν κληρικῶν της. Πρὸς τοῦτοἔγραψε τὸ βιβλίο «L’ Eglise n’ a pas dit son dernier mot: petit traite d’ antidefaitisme catholique», Paris, Robert Laffont, 2014 (Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει πεῖ τὴν τελευταία της λέξη: μικρὸ ἐγχειρίδιο κατὰτῆς ἡττοπάθειας τῶν καθολικῶν). Στὴ μεθόδευση ἀνάκαμψης τῆς Ρ/Κ Ἐκκλησίας ἐντάσσονται καὶοἱ προτάσεις ποὺ συνυπογράφει μὲ τὸν Γαλλίας. Ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας Δημήτριος Πλουμὴς εἶναι καλὸς κληρικός, πού, φυσικά, ὑπακούει στὸ Φανάρι.
.                Ἡ βεβαιότητα περὶ τῆς ἄρσης τοῦ σχίσματος  τὸ 2054 ἀπὸ τοὺς δύο κληρικοὺς προκαλεῖἔντονο προβληματισμό, διότι τὸ κοινὸ κείμενο ἀσφαλῶς ἐγράφη μὲ τὴν ἔγκριση τῶν προϊσταμένων τους, τοῦ Πάπα Φραγκίσκου καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου. Καὶ ὁ μὲν Πάπας εἶναι ἀπόλυτος μονάρχης, πορεύεται μὲ τὰ δόγματα τοῦ Πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου καὶ μπορεῖ νὰμεθοδεύει καὶ νὰ πράττει κατὰ τὸ δοκοῦν. Στὴν Ὀρθοδοξία ὑπάρχει ἄλλη ἐκκλησιολογία. Μπορεῖ ὁσημερινὸς Πατριάρχης νὰ ἐπιδιώκει νὰ τὴν ἀλλάξει, ὅμως δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο. Σημειώνεται ὅτι σήμερα τὸ Φανάρι ἔχει ἀπὸ παγωμένες ἕως ἐχθρικὲς σχέσεις μὲ τὶς δέκα ἀπὸ τὶς 14 τοπικὲςὈρθόδοξες Ἐκκλησίες (Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, Μόσχας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Πολωνίας, Ἀλβανίας καὶ Τσεχίας – Σλοβακίας).-

Διαφήμιση

ΟΣΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΚΟΙΝΩΝΗΣΑΝ ΤΟ Μ. ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΑΡΑΓΕ ΗΤΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΝΗΣΤΙΚΟΙ ἀπὸ τὸ βράδυ τῆς Μ. Παρασκευῆς;

Ἐκτενὲς ἀπόσπασμα ἄρθρου – συνοπτικῆς λειτουργιολογικῆς μελέτης
γιὰ τὸ ἀνακῦψαν θέμα τῆς Ἀναστάσιμης Θ. Λειτουργίας τὸ Πάσχα 2021

Παραλειπόμενα Μεγαλοσαββατιάτικου ἑορτασμοῦ
τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου!
π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

Πάτρα, 12.5.2021

.                           Τὸ φετινό Πάσχα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θὰ μείνει ἀναμφίβολα στὴν ἱστορία. Εἶναι πραγματικὰ σταθμὸς γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ μας ζωή. Στὸ μέλλον σὲ αὐτὸ τὸ Πάσχα 2021 θὰ κάνουν ἀναφορὰ ὅσοι ὡς ἀληθινὰ παιδιὰ καὶ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ πονοῦν γιὰ τὴν ἔκπτωση ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ λειτουργικὴ τάξη, τὴν κανονικὴ παράδοση, τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος ποὺ ἐπισυνέβη.

[…]
Τί καὶ ἂν ἑορτάστηκε ἡ Ἀνάσταση τὸ Μ. Σάββατο καὶ ὄχι τὴν Κυριακή;
Τί καὶ ἂν σχεδὸν ὅλοι ὅσοι κοινώνησαν εἶχαν φάει τὸ Μ. Σάββατο;
Τί καὶ ἂν κάποιοι εἶχαν κοινωνήσει καὶ τὸ πρωὶ τοῦ Μ. Σαββάτου;
Τί καὶ ἂν καὶ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἱερεῖς δὲν ἦσαν ὅλο τὸ Μ. Σάββατο νηστικοὶ γιὰ νὰ λειτουργήσουν;
Τί καὶ ἂν καὶ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἱερεῖς εἶχαν λειτουργήσει καὶ κοινωνήσει πάλι τὸ πρωὶ τοῦ Μ. Σαββάτου;
Τί καὶ ἂν ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναστάσεως συμπίπτει μὲ τὸν κανονικὸ ἑορτασμὸ τοῦ Νομικοῦ Πάσχα;
Τί καὶ ἂν καταλύθηκε ἡ πρώτη καὶ μοναδικὴ σὲ αὐστηρότητα νηστεία τοῦ Μ. Σαββάτου;
Τί καὶ ἂν εἴχαμε συνοδικῇ ἐγκυκλίῳ κακοποίηση καὶ κατάργηση τοῦ Ἀναστάσιμου Ὄρθρου

[…]

Σὲ συνέχεια τοῦ ἀνωτέρω κειμένου μου (romfea.gr/katigories/10-apopseis/43268-peri-tis-synodikis-egkykliou-gia-tin-metathesi-tis-anastasis, «Καὶ ἀναστάντα τῇ δευτέρα ἡμέρα κατὰ τὰς κυβερνητικὰς ἐντολάς»! anastasiosk.blogspot.com/2021/04/blog-post_734.html) προσθέτω συμπληρωματικά.

.                   Κάποιοι πρόβαλλαν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα νὰ τελεστοῦν δύο Θ. Λειτουργίες τὸ Μ. Σάββατο, διότι, α) ἡ ἡμέρα ἀλλάζει τὸ ἀπόγευμα στὸν Ἑσπερινό, δηλαδὴ μετὰ τὸν Ἑσπερινὸ τοῦ Μ. Σαββάτου ἔχουμε ἄλλη ἡμέρα, Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, καὶ β) βάσει τοῦ Τυπικοῦ ἐξαιροῦνται ἀπὸ τὸν κανόνα ἀπαγόρευσης τέλεσης δύο Θ. Λειτουργιῶν τὴν ἴδια ἡμέρα οἱ τρεῖς Δεσποτικὲς ἑορτές: παραμονὴ Χριστουγέννων καὶ Θεοφανίων, καὶ Μ. Σάββατο, λόγῳ τῆς ἰδιαίτερης σπουδαιότητας τῶν ἑορτῶν[1].
.                   Ἡ προσεκτική, ὅμως ἀνάγνωση τῶν τυπικῶν διατάξεων ὁδηγεῖ σὲ ἐντελῶς ἀντίθετα συμπεράσματα καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἀπαγορεύεται κατηγορηματικῶς ἡ τέλεση δύο Θ. Λειτουργιῶν ἀκόμα καὶ αὐτὲς τὶς ἡμέρες (ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ).

Ἂς δοῦμε τί προβλέπει τὸ Τυπικό:

1.Ὅταν ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανίων τυγχάνει ἡμέρα Τρίτη ἕως Σάββατο, τὴν παραμονὴ τῶν ἑορτῶν (Δευτέρα ἕως Παρασκευὴ) τελεῖται ὁ πανηγυρικὸς Ἑσπερινὸς τῆς ἑορτῆς μετά Θ. Λειτουργίας Μ. Βασιλείου καὶ ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τελεῖται Θ. Λ. Ἰω. Χρυσοστόμου.

2.Ὅμως ὅταν ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανίων τυχαίνει ἡμέρες Κυριακὴ ἢ Δευτέρα, τὴν παραμονὴ τῶν ἑορτῶν (Σάββατο ἢ Κυριακὴ) τελεῖται μόνο ὁ πανηγυρικὸς Ἑσπερινὸς τῆς ἑορτῆς χωρὶς Θ. Λειτουργία, καὶ ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς ἡ Θ. Λειτουργία Μ. Βασιλείου.
.                   Γιὰ ποιό λόγο τὸ τυπικὸ ἀπαγορεύει ρητῶς νὰ τελεστεῖ τὸ ἀπόγευμα Ἑσπερινὸς μαζὶ μὲ Θ. Λειτουργία καὶ ἐπιτάσσει μόνο πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ ὅταν ἡ παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων καὶ Θεοφανίων πέφτει Σάββατο ἢ Κυριακή;
.                   Διότι ἁπλούστατα γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ τάξη: 1. Εἶναι ἀδιανόητη ἡ τέλεση δύο Θ. Λειτουργιῶν τὴν ἴδια μέρα (ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ), καὶ 2. Ἀπαγορεύεται ἡ τέλεση Θ. Λειτουργίας ὅταν ὁ ἱερουργῶν ἱερέας δὲν εἶναι ἀπολύτως νηστικὸς ὅλη τὴν ἡμέρα μέχρι νὰ λειτουργήσει, καθὼς καὶ οἱ πιστοὶ δὲν μποροῦν νὰ κοινωνήσουν ἂν ἔχουν φάει πρὶν (κανόνες Στ-29, Καρθ-41 (-48), Καρθ-47 (-50), Νικηφ-9)!

.                   Γιὰ νὰ κατανοήσουμε καλύτερα τὴ λειτουργικὴ πράξη πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι:

1.Οἱ κατ’ ἐξοχὴν βαπτισματικές ἡμέρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ἦταν τὸ Πάσχα καὶ ἡ 6^η   Ἰανουαρίου (ἑορτὴ τῆς Θ. Ἐπιφανείας (Χριστούγεννα καὶ Θεοφάνια μαζὶ – ἀργότερα διαχωρίστηκαν τὰ Χριστούγεννα στὶς 25 Δεκεμβρίου). Οἱ πανηγυρικὲς αὐτὲς ἑορτὲς τῆς Ἀναστάσεως καὶ Θ. Ἐπιφανείας (Γέννηση καὶ Βάπτιση Κυρίου) ἦταν οἱ καταλληλότερες γιὰ τὴν ὑποδοχὴ διὰ τοῦ Βαπτίσματος τῶν νέων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἀπόγευμα, λοιπόν, τῆς παραμονῆς τῶν μεγάλων αὐτῶν ἑορτῶν κατὰ τὴν ὥρα τοῦ Ἑσπερινοῦ ὅπου ἔχουμε τὴν προετοιμασία-ἒναρξη τῆς πανηγύρεως τῆς ἑορτῆς, τελοῦνταν οἱ ὁμαδικὲς βαπτίσεις τῶν Κατηχουμένων[2], καί, ἀσφαλῶς, μετὰ τὴ βάπτιση ἀκολουθοῦσε ἡ πανηγυρικὴ Θ. Λειτουργία. Στὴ συνέχεια, πιστοὶ καὶ νεοφώτιστοι παρέμεναν σὲ ὅλη τὴν παννυχίδα μέχρι τὰ ξημερώματα τῆς κυριωνύμου ἡμέρας ὁπότε ἐτελεῖτο ἡ Θ. Λειτουργία καὶ μετὰ ἀπονήστευαν (Στ-89, Διονυσ-1). Συνεπῶς ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Μ. Βασιλείου ποὺ τελεῖται τὴν παραμονὴ μαζὶ μὲ τὸν Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς ἔχει νὰ κάνει κυρίως μὲ τὴ Βάπτιση καὶ ὄχι μὲ τὴ σπουδαιότητα τῆς ἑορτῆς. Ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ ὁμαδικὲς Βαπτίσεις, δὲν θὰ ἐτελεῖτο ἡ Θ. Λειτουργία μαζὶ μὲ τὸν Ἑσπερινὸ τὴν παραμονὴ (ὅπως δὲν τελεῖται τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τὴ Δευτέρα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος).

2. Ἀσφαλῶς, ἡ Βάπτιση καὶ ἡ Θ. Λειτουργία-Θ. Κοινωνία προϋπέθετε αὐστηρὴ νηστεία [«προνηστευσάτω ὁ βαπτίζων καὶ ὁ βαπτιζόμενος»[3] καὶ κανόνες Στ-29, Καρθ-41 (-48), Καρθ-47 (-50), Νικηφ-9]. Ἡ παραμονὴ λοιπὸν τῆς Θ. Ἐπιφανείας (5 Ἰανουαρίου) καὶ ἡ παραμονὴ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου (Μ. Σάββατο) εἶναι μέρες αὐστηρότατης νηστείας, λόγῳ τῆς Βαπτίσεως[4] καὶ συνακόλουθα τῆς τελέσεως Θ. Λειτουργίας τό ἀπόγευμα μέ τόν Ἑσπερινό. Ἐπιπλέον, τὸ Μ. Σάββατο ἡ αὐστηρότατη νηστεία ὡς ἔχουσα  Κυριακὴ θεμελίωση λόγῳ τῆς Τριημέρου Ταφῆς τοῦ Κυρίου («ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύσουσιν», Ματθ. 9, 14-15) ἐκτείνεται καὶ μετὰ τὸν Ἑσπερινό-Θ. Λειτουργία καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας τοῦ Μ. Σαββάτου μέχρι τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἀναστάσιμης Θ. Λειτουργίας τὰ ξημερώματα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ὁπότε καί ἀπονηστεύουμε (Στ-89, Διονυσ-1).

3.Ὅμως, ὅταν Χριστούγεννα-Θεοφάνια πέφτουν Κυριακὴ ἢ Δευτέρα, τὴν παραμονὴ τῶν ἑορτῶν, δηλαδὴ τὸ Σάββατο ἢ τὴν Κυριακή, δὲν μπορεῖ νὰ τελεστεῖ ὁ Ἑσπερινὸς μαζὶ μὲ Θ. Λειτουργία καὶ τελεῖται μόνο Ἑσπερινὸς διότι:

α.Ἀπαγορεύεται αὐστηρὰ ἡ νηστεία τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ (κανόνες Ἀποστ-64, Στ-55), συνεπῶς δὲν μποροῦν οἱ ἱερεῖς νὰ ἱερουργήσουν καὶ νὰ κοινωνήσουν καὶ οἱ πιστοὶ νὰ κοινωνήσουν, ἄρα δὲν ἐπιτρεπόταν τέλεση Θ. Λ. καὶ

β.Ἐπειδὴ κάθε Σάββατο καὶ Κυριακὴ πρωὶ ὅλο τὸ χρόνο προβλέπεται τέλεση πλήρους Θ. Λειτουργίας (κανόνες: Στ-52[5], Λαοδ-49[6], Λαοδ-51[7]) δὲν θὰ ἦταν δυνατὸν τὸ ἀπόγευμα μαζὶ ἢ μετὰ τὸν Ἑσπερινὸ νὰ τελεστεῖ καὶ πάλι γιὰ δεύτερη φορὰ μέσα στὴν ἴδια μέρα Θ. Λειτουργία καὶ νὰ κοινωνήσουν οἱ πιστοὶ δύο φορὲς τὴν ἴδια μέρα! Κάτι τέτοιο ἀπαγορεύεται αὐστηρὰ σὲ ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ μᾶς παράδοση!
.                   Τὸ Μ. Σάββατο ὅμως δὲν ὑπάρχει τέτοιο πρόβλημα διότι τὸ Μ. Σάββατο τὸ πρωὶ τελεῖται μόνο ὁ Ὄρθρος τοῦ Μ. Σαββάτου (δηλ. ὁ Ἐπιτάφιος – στὶς ἐνορίες τελεῖται Μ. Παρασκευὴ βράδυ) καὶ ποτὲ Θ. Λειτουργία. Ἡ Θ. Λειτουργία (τοῦ Μ. Βασιλείου) ἐτελεῖτο κανονικὰ τὸ ἀπόγευμα, στὸν Ἑσπερινὸ τοῦ Μ. Σαββάτου (Α΄Ἀνάσταση), ὁπότε οἱ πιστοὶ νηστικοὶ ὅλη τὴν ἡμέρα κοινωνοῦσαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ ἀργότερα τὸ βραδάκι τοῦ Μ. Σαββάτου ἄρχιζε ἡ Παννυχίδα, μετὰ τὸ μεσονύκτιο ψαλλόταν τὸ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!» καὶ ἀκολουθοῦσε ἡ Θ. Λειτουργία τὰ ξημερώματα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα (περὶ τὴν ἀλεκτροφωνία, σύμφωνα μὲ τὸν Διον-1)!
.                   Γιὰ περισσότερα στοιχεῖα καὶ πιὸ ἀναλυτικὰ στὸ κείμενο «Καὶ ἀναστάντα τῇ δευτέρᾳ ἡμέρᾳ κατὰ τὰς κυβερνητικὰς ἐντολὰς» (27.4.21)[8]. Ἐπικαλοῦμαι μόνο τὴν ἄποψη τοῦ μεγάλου κανονολόγου τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγ. Νικοδήμου, ὁ ὁποῖος γνώριζε πολὺ καλὰ ‒καὶ πολὺ καλύτερα ἀπὸ ὅλους μας‒  καὶ τὴ λειτουργικὴ τάξη καί ζωὴ καὶ τὸ πολιτικὸ καὶ τὸ βυζαντινὸ τρόπο μετρήσεως τῆς ἡμέρας, καὶ συγκεφαλαίωσε τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση στὸ κρίσιμο ζήτημα τοῦ καθορισμοῦ τῆς ἀρχῆς τῆς ἡμέρας σημειώνοντας ἐπιγραμματικὰ: «ἡ ἡμέρα ἀρχινᾷ… ἀπὸ τῆς ζ΄ ὥρας τῆς νυκτὸς (ὥρα 1:00 πμ)  καὶ τελειώνει ἕως τῆς στ΄ ὥρας τῆς ἀκολούθου νυκτὸς  καὶ ὅ,τι πρᾶγμα γένη ἀναμεταξὺ εἰς τὰς εἰκοσιτέσσαρας ὥρας τοῦ ἡμερονυκτίου τούτου, φαίνεται καὶ λέγεται ὅτι ἐν ἡμέρα (ἴσως μιὰ) ἐγένετο»[9]. Τὰ ἀντίθετα εἶναι διανοητικὰ ἐπινοήσεις ἀλλότριες τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης καὶ ἐμπειρίας…
.                   Συμπερασματικὰ:

1.Ἡ μακραίωνη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ μὲ κανένα τρόπο νὰ ἀνεχθεῖ τήν τέλεση δύο Θ. Λειτουργιῶν τὴν ἴδια μέρα (ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ). Ποτὲ δὲν διανοήθηκαν οἱ Ἅγιοι ὅτι μὲ τὸν Ἑσπερινὸ ἀλλάζει ἡ ἡμέρα καὶ ἔτσι ἐπιτρέπεται ἡ τέλεση θ. Λειτουργίας τὸ πρωὶ καὶ στὴ συνέχεια τὸ βραδάκι ἄλλη Θ. Λειτουργία μετὰ τὸν Ἑσπερινό! 

2.Μὲ κανένα τρόπο δὲν ἐπιτρέπεται ἡ τέλεση Θ. Λειτουργίας ἀπὸ ἱερεῖς ποὺ ἔχουν φάει οὔτε ἐπιτρέπεται νὰ κοινωνήσουν οἱ πιστοὶ ποὺ εἶναι φαγωμένοι καὶ δὲν εἶναι ἀπολύτως νηστικοί. Μοναδικὴ δυνατότητα ἄσκησης οἰκονομίας ἔχουμε ὅταν κάποιος εἶναι ἑτοιμοθάνατος, τότε μπορεῖ νὰ κοινωνήσει καὶ ἂς μὴν εἶναι νηστικὸς (Νικηφ-9[10]).
.                   Ἦταν τόσο αὐστηρὴ ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ δὲν παρεῖχε τέτοια κατ’ οἰκονομία ἐξαίρεση οὔτε στὶς μεγάλες ἑορτὲς τῆς Θ. Ἐπιφανείας (Χριστούγεννα καὶ Φῶτα). Προτιμᾶ νὰ ἀλλάξει τὸ Τυπικὸ τῆς τέλεσης πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ Θ. Λειτουργίας τήν παραμονή καὶ νὰ μὴν τελέσει Θ. Λειτουργία παρὰ μόνο Ἑσπερινὸ προκειμένου νὰ μὴν παραβεῖ τὶς θεμελιώδεις αὐτὲς λειτουργικὲς καὶ κανονικὲς ἀρχὲς ποὺ ἔχουν διαποτίσει ὅλη τὴν ἐκκλησιαστικὴ μας παράδοση. 

Πρωτοπρεσβύτερος
Ἀναστάσιος  Κ.  Γκοτσόπουλος
Ἐφημέριος  Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν
agotsopo@gmail.com, τηλ. 6945-377621

—————————————

[1] Ἱ. Μ. Ἐδέσσης, «Γιὰ τὸν χρόνο ἑορτασμοῦ τῆς Ἀναστάσεως» (26.4.21), στὸ histographos.blogspot.com/2021/04 /blog-post_26.html.

[2] Κατάλοιπα αὐτῆς τῆς λειτουργικῆς πρακτικῆς τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας διατηροῦνται μέχρι σήμερα στὴ λειτουργικὴ μας πράξη (πολλὰ παλαιοδιαθηκικά ἀναγνώσματα, ἀποστολικό-εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα).

[3] Διδαχὴ Ἁγ. Ἀποστόλων 7, 4, ΒΕΠΕΣ 2, 217: «Πρὸ δὲ τοῦ βαπτίσματος προνηστευσάτω ὁ βαπτίζων καὶ ὁ βαπτιζόμενος καὶ εἴ τινὲς ἄλλοι δύνανται· κελεύσεις δὲ νηστεῦσαι τὸν βαπτιζόμενον πρὸ μιᾶς ἢ δύο», βλ. Π. Σκαλτσῆ, «Ἡ προβαπτισματική νηστεία» στὸ Λειτουργικὲς Μελέτες Ι, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2010, σσ. 87-88.

[4] Βλ. Νικόδημος (Βαλληνδρᾶς), Μητροπολίτης Πατρῶν, «Περὶ τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ καὶ τῆς χρήσεως αὐτοῦ», στὸ pentapostagma.gr/arheio/19066_peri-toy-megaloy-agiasmoy-kai-tis-hriseos-aytoy.

[5] «Ἐν πάσαις ταῖς τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς τῶν νηστειῶν ἡμέραις, παρεκτὸς Σαββάτου, καὶ Κυριακῆς, καὶ τῆς ἁγίας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἡμέρας, γινέσθω ἡ τῶν προηγιασμένων ἱερὰ λειτουργία».   Σύμφωνα δὲ μὲ τὸν Ἃγ. Συμεών Θεσσαλονίκης: «Ἐπεί γὰρ ἀναγκαιοτάτη  πρὸ παντὸς ἡ φρικτοτάτη καὶ ἱερὰ τελετή, καὶ τοῦ κόσμου παντὸς σωτήριον, οὐκ ἒδοξεν δίκαιον εἶναι καθόλου πεπαῦσθαι ταύτην οὐδὲ κατ’  αὐτὴν τὴν μεγάλην ὀνομαζομένην καὶ οὖσαν Τεσσαρακοστήν. Διὸ καὶ ἐν αὐτῇ κατὰ Σάββατον μὲν οἱ Πατέρες διετυπώσαντο καὶ Κυριακήν, τὴν ἱερὰν ἐπιτελεῖν ἡμᾶς θυσίαν, ἐκπληροῦντες τὸ τοῦ Κυρίου παράγγελμα… Ἐν ταῖς πέντε δὲ ἡμέραις λειτουργεῖν προηγιασμένα, καὶ οὐδ’ ἐν ἄλλῃ τινὶ ἡμέρᾳ τὴν ἀναίμακτον καὶ ζωόθυτον  θυσίαν τελεῖσθαι οὐ νενομοθετήκασι» (PG 155, 904B).

[6] Λαοδ-49: Ὅτι οὐ δεῖ ἐν τῇ Τεσσαρακοστῇ ἄρτον προσφέρειν, εἰ μὴ ἐν Σαββάτῳ καὶ Κυριακῇ μόνον», βλ. σχόλια Ζωναρᾶ καὶ Βαλσαμῶνος στὸν Στ-52, στὸ Γ. Ράλλη-Μ.Ποτλή, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν κανόνων, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 2002, τ. Β΄, σ. 427-428.

[7] Λαοδ-51: «Ὅτι οὐ δεῖ ἐν τῇ Τεσσαρακοστῇ μαρτύρων γενέθλια ἐπιτελεῖν, ἀλλὰ τῶν ἁγίων μαρτύρων μνήμας ποιεῖν ἐν τοῖς Σαββάτοις καὶ ταῖς Κυριακαῖς».

[8]anastasiosk.blogspot.com/2021/04/blog-post_734.html, «Καὶ ἀναστάντα τῇ δευτέρα ἡμέρα κατὰ τὰς κυβερνητικὰς ἐντολάς»! | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (wordpress.com)

[9] Σχόλιο στὸν Στ-89, Πηδάλιον, ἐκδ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 297-298.

[10] Νικηφ-9: «Δεῖ μεταδιδόναι τῆς θείας Κοινωνίας τῷ ἀσθενούντι ἀποθανεῖν κινδυνεύοντι, καὶ μετὰ τὸ γεύσασθαι βρώσεως».

Ο ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ὁ Ἐσταυρωμένος Χριστὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία Του

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

 .                     Διερχόμαστε τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ποὺ κορυφώνεται στὴν Κυριακάτικη Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ σωτηριῶδες μήνυμα ποὺ Αὐτὴ εὐαγγελίζεται διὰ τῆς Ἐκκλησίας Του. Οἱ Ἕλληνες ζοῦμε ἔντονα τὴν Ἀνάσταση, τὴν πανηγυρίζουμε. Μπορεῖ νὰ μὴν εἰσερχόμαστε ἰδιαίτερα στὴ Θεολογία τοῦ Μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τῶν ὅσων ὑπέστη στὴνἐπίγεια ζωή Του καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του, ἀλλὰ νιώθουμε ὅτι  αὐτὸ τὸ Μυστήριο, εἶναι συνυφασμένο μὲ τὴ ζωή μας, εἶναι ριζωμένο στὴν ψυχή μας.
.                     Τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες οἱ Ἕλληνες βρίσκουμε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐκδηλώσουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστό, τὴν ἐθνική, τὴν κοινωνικὴ καὶ τὴν ἐκκλησιαστική μας συνέχεια καὶ συνοχή. Ἰδιαιτέρως ἡ συμμετοχή μας στὶς Ἀκολουθίες, στὶς Θεῖες Λειτουργίες καὶ στὴ Θεία Μετάληψη τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα βοηθάει στὴν ἀνάπαυλα ἀπὸ τὴν τύρβη τῆς καθημερινότητας καὶστὴ βίωση τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Ἡ προσκύνηση τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ,ἡ συμμετοχὴ στὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου καὶ ἡ ἐκδήλωση τῆς χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως εἶναι ἡπιστοποίηση τῆς Πίστης τῶν Ἑλλήνων.
.                     Αὐτὰ τὰ ριζωμένα βιώματα τοῦ λαοῦ μας, ποὺ ἐπιβιώσανε μέσα μας ὅλους τοὺς προηγούμενους αἰῶνες ὑπάρχουν σήμερα γεγονότα ποὺ δείχνουν ὅτι σχετικοποιοῦνται καὶ ἐκλαμβάνονται ὡς ἁπλὲς κοινωνικὲς δραστηριότητες, ποὺ ἐπιδέχονται μεταφορές, περικοπές, ἀλλοιώσεις. Αἰτία δὲν εἶναι ἡ πανδημία, εἶναι ἡ ἀντιμετώπιση αὐτῶν τῶν βιωμάτων μας μέσα στὴν πανδημία. Ἡ ὑπερισχύουσα ἀντίληψη εἶναι ἡ ἐξίσωση τῶν βιωμάτων, ποὺ συνιστοῦν τὴνἰδιοπροσωπία μας, μὲ τὶς ὠφελιμιστικὲς ἀντιλήψεις περὶ τῆς οἰκονομικῆς καὶ ἐπιχειρηματικῆς δραστηριότητας.
.                      Γιὰ τὴ σωστὴ ἐφαρμογὴ τῶν ὑγειονομικῶν μέτρων στὴ λειτουργία τῶν Ναῶν κατὰτὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀπαιτεῖται γνώση καὶ ἀποδοχὴ τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητας καὶ τῶνἐθνικῶν μας παραδόσεων. Χρειάζεται ὅσοι παίρνουν τὶς ἀποφάσεις νὰ μὴν ἔχουν συμπλέγματα ἰδεολογικῆς κατωτερότητας ἔναντι ὅσων δῆθεν ἀποτελοῦν τὴν ἐκσυγχρονιστικὴ ἰντελιγκέντσια τῆς χώρας μας. Χρειάζεται ἐπίσης νὰ ἔχουν διάθεση νὰ ἐξηγοῦν τὰ μέτρα στὸ λαό, ὅπως γίνεται μὲ τὸν ἐμβολιασμό, νὰ μὴν ἐπιδεικνύουν ἀλαζονεία καὶ νὰ μὴν δίδουν τὴν ἐντύπωση ὅτι γνωρίζουν θέματα, ποὺ προφανῶς ἀγνοοῦν.
.                     Γιὰ τὴ στάση τῶν πολιτικῶν μας εὐθύνη μεγάλη ἔχει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία. Δείχνει ὅτι προτιμᾶ νὰ ἐκτελεῖ τὶς ἐντολές τους, γιατί θέλει τὴν ἡσυχία της, παρὰ νὰ ἐξηγεῖ καὶ νὰ πείθει τοὺς καλόπιστους τουλάχιστον πολιτικοὺς ὑπὲρ τῶν δικαίων τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ὅταν αὐτὰπαραβιάζονται. Εἶναι λυπηρὸ ὅτι ὁ λαὸς ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική του ἡγεσία παραμένει ἐπὶ 13 χρόνια χωρὶς ποιμαντικὴ μέριμνα. Γιὰ τὸ τί «ἀποφασίζει» ἡ ΔΙΣ τὸ πληροφορεῖται μέσῳ τῶν ΜΜΕ, ἀφοῦ ἔχει ἐπιβάλει σιγὴ σὲ ὅλους τοὺς κληρικοὺς τῆς Ἐπικράτειας… Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος ἐπικοινωνεῖ διὰ ἐγκυκλίων   μόνο μὲ τοὺς Μητροπολίτες καὶ γιὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀποτελεῖθλιβερὸ γεγονὸς ὅτι ἀνέλαβε νὰ ἔχει ΜΟΝΗ της τὴν εὐθύνη γιὰ τὰ ὅσα θὰ συμβοῦν τὸ Μεγάλο Σάββατο ἐκτὸς τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας καὶ τῆς λαϊκῆς μας παράδοσης, ἀφοῦ ἡ ΚοινὴὙπουργικὴ Ἀπόφαση δὲν ἀναφέρεται καθόλου σὲ αὐτό… –

«ΔΕΥΤΕ ΠΟΜΑ ΠΙΩΜΕΝ ΚΑΙΝΟΝ»

«ΗΡΧΙΣΕ ΜΕΓΑΛῌ καὶ ΒΡΟΝΤΩΔΕΙ τῇ ΦΩΝῌ ΝΑ ΨΑΛΛῌ τὸ “ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ”»

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
«ΣΤΗΝ ΑΓΙ-ΑΝΑΣΤΑΣΑ»
Ἀποσπάσματα
«ΑΠΑΝΤΑ», τόμ. Δεύτερος
Κριτικὴ ἔκδοση: Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
ἐκδ. « ΔΟΜΟΣ», Ἀθήνα 1982
σελ. 343-362

.             […] Ὁ ἱερεὺς ἔβαλεν εὐλογητὸν εἰς τὸ ὕπαιθρον, φορέσας μαῦρον ἐπιτραχήλι, καὶ ἤρχισε ν᾽ ἀναγινώσκῃ τὴν παννυχίδα καὶ τὸ Κύματι θαλάσσης, ὅλα διαβαστά. Εἶτα ἀνάψας ἐντὸς τοῦ θυμιατοῦ μοσχολίβανον, ἐθυμίασε τοὺς παρεστῶτας ὅλους, καὶ ποιήσας ἀπόλυσιν, ἔβγαλε τὸ μαῦρον ἐπιτραχήλι, ἐφόρεσεν ἄλλο ἰόχρουν μεταξωτὸν καὶ λευκὸν φαιλόνιον (ὅλα αὐτὰ τὰ ἐξήγαγεν ἀπὸ τὸ δισάκκιον τὸ περικλεῖον τὰ ἱερά του), καὶ ἀνάψας λαμπάδα, στραφεὶς πρὸς τὸν λαόν, ἤρχισε νὰ ψάλλῃ μελῳδικῶς τὸ Δεῦτε λάβετε φῶς, μεθ᾽ ὃ ἔψαλε, Τὴν Ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ.
.             Καὶ ἀφοῦ ἤναψαν τὰς λαμπάδας ὅλοι, ἀναγνοὺς τὸ Εὐαγγέλιον, καὶ δοξάσας τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ἤρχισε μεγάλῃ καὶ βροντώδει τῇ φωνῇ νὰ ψάλλῃ τὸ Χριστὸς ἀνέστη, ἀντιψάλλοντος καὶ τοῦ υἱοῦ του, παιδίου δωδεκαετοῦς, ὅστις τὸν εἶχε συνοδεύσει ὡς συλλειτουργὸς εἰς τὴν ἐκδρομήν. Ὡραία δὲ καὶ γλυκεῖα ἦτο ἡ σκηνή, ἐντὸς τοῦ ἐρειπίου ἐκείνου, τοῦ μεγαλομαρμάρου καὶ ἐπιβλητικοῦ εἰς τὴν ὄψιν, ἀγλαϊζομένου ἀπὸ τὸ τρέμον, ὑπὸ τὴν πνοὴν τῆς αὔρας τῆς νυκτερινῆς, φῶς πεντήκοντα λαμπάδων, σκηνὴ φωτεινὴ καὶ σκιερά, διαυγὴς καὶ μυστηριώδης, ἐν μέσῳ γιγαντιαίων δρυῶν ὑψουσῶν ὑπερηφάνους τοὺς εἰς διαδήματα κορυφουμένους κραταιοὺς κλῶνας, μὲ τὰ φρίσσοντα φύλλα μαρμαίροντα ὡς χρυσαῖ φολίδες, ὑπὸ τὴν λαμπηδόνα τῶν πυρσῶν, μὲ σκιὰς καὶ σκοτεινὰ κενὰ ἐν μέσῳ τῶν κλάδων, ὅπου ἐφαντάζετό τις ἐλλοχεύοντα ἀόρατα πνεύματα, ὑπάρξαντα πάλαι ποτέ, Δρυάδες εὔσωμοι καὶ Ὀρεστιάδες ραδιναί, ἐλευθέρως ἀνάσσουσαι ἀνὰ τοὺς πυκνοὺς δρυμῶνας, καὶ σήμερον μεταμορφωθεῖσαι εἰς νυκτερινὰ τελώνια, καὶ μὴ τολμῶσαι νὰ προβάλωσιν εἰς τὸ φῶς τῶν ἀναστασίμων λαμπάδων· ἀναθαρρήσασαι πρὸς καιρὸν ἐκ τῆς φυγαδεύσεως τοῦ χριστιανικοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοῦ καλλιμαρμάρου ἱδρύματος, καὶ τώρα μετὰ θάμβους βλέπουσαι τὴν ἀναζωπύρησιν τῶν πασχαλίων πυρσῶν καὶ ὀσφραινόμεναι τὴν ὀσμὴν τοῦ χριστιανικοῦ μοσχολιβάνου εἰς τὰ βάθη τοῦ δρυμῶνος.

[…]

.             Δύο τῶν αἰπόλων ἔσπευσαν νὰ φορτώσωσι τὰ ἱερά, ὡς καὶ τὰ καλάθια τῶν ποιμενίδων τὰ περικλείοντα ἑορτάσιμά τινα ἐφόδια, εἰς πέντε ἢ ἓξ ὀνάρια, ὁ ἱερεὺς ἐπέβη εἰς τὸ ἕβδομον, καὶ οἱ ἄλλοι πεζοί, οἱ μὲν κρατοῦντες τὰς λαμπάδας των ἀναμμένας, μὲ τὴν ἀριστεράν, προσπαθοῦντες, μὲ τὴν δεξιάν, νὰ σκεπάσωσι τὴν λαμπὴν ἀπὸ τῆς πνοῆς τῆς ἀπογείου αὔρας, οἱ δὲ ἀνάψαντες μικρὰ φαναράκια, χρήσιμα εἰς τοὺς αἰπόλους διὰ τοὺς νυκτερινοὺς ἐπαυλισμοὺς καὶ τοὺς ἀμολγοὺς τῶν αἰγῶν των, ἐξεκίνησαν κατερχόμενοι πρὸς βορρᾶν, εἶτα ἐστράφησαν ἀνατολικώτερον, βαίνοντες διὰ κακοτοπιᾶς ἐφ᾽ ἧς δὲν θ᾽ ἀντεῖχον ἄλλοι πόδες παρὰ τοὺς ἰδικούς των, ἐλαφρὰ πατοῦντες μὲ τὰ τσαρούχια τὰ περιβάλλοντα τοὺς εὐκινήτους πόδας των, βιάζοντες τὰ γαϊδουράκια νὰ τρέχωσι, σύροντες μᾶλλον αὐτὰ εἰς τὸν δρόμον, τοποθετούμενοι ἐξ ἀριστερῶν ὡς ἔμψυχα δίκρανα, πρὸς ὑποστήριξιν τῶν φορτωμένων ὑποζυγίων εἰς τὰ κρημνωδέστερα μέρη. Δύο ἢ τρεῖς αὐτῶν, μὲ τὰς κάπας των, ἤρχοντο τελευταῖοι, μετὰ συριγμῶν καὶ ἀκατανοήτων μονοσυλλάβων, ἄγοντες τὰ αἰπόλιά των, μὲ τὰ μικρὰ ἐρίφια διὰ χαριεστάτων σκιρτημάτων τρέχοντα παρὰ τὰς μητέρας των, βελάζοντα ἐρωτηματικῶς, εἰς ἃ αἱ αἶγες ἀπήντων ἀορίστως, μὴ ἔχουσαι πῶς νὰ ἐξηγήσωσι τὴν ἀσυνήθη νυκτοπορίαν. Ἡ σελήνη εἶχεν ἀνατείλει πρὸ τοῦ μεσονυκτίου, καὶ ὁ δίσκος της, ὑπέρυθρος ὀλίγον, πότε ἐφαίνετο ὄπισθεν τῶν κορυφῶν ὑψηλῶν δένδρων, πότε ἐκρύπτετο, κατὰ τοὺς ἑλιγμοὺς τῆς πορείας, ὄπισθεν τοῦ βουνοῦ. Καὶ οἱ θάμνοι ἐσείοντο πανταχοῦ ὅθεν διέβαινεν ἡ πομπή, καὶ τὰ ἔντομα ἐξεγείροντο παράωρα ἐκ τοῦ ὕπνου των, καί τινα μυιγάρια ἐξορμῶντα ἐπέτων φαιδρῶς περὶ τὰς ἀνημμένας λαμπάδας, ὑποβοΐζοντα, καίοντα τὰς μικκύλας πτέρυγάς των ἢ καταστρέφοντα μετὰ τελευταίου βόμβου τὴν ἐφήμερον ὕπαρξίν των εἰς τὴν πρόσψαυσιν τῆς φλογός. Καὶ τὰ νυκτοπούλια ἔφευγον φοβισμένα ἀπὸ σχοῖνον εἰς κόμαρον, ἀπὸ αἱμασιὰν εἰς δένδρον, προσθέτοντα τὸν ἐλαφρὸν θροῦν τῶν πτερύγων των εἰς τὸ ἁβρὸν ἐναρμόνιον φύσημα τῆς αὔρας τῆς ὀρθρίας. Καὶ ἡ ἀγραμπελιὰ ἡ χιονανθής, ἡ λευκάζουσα καὶ μυροβολοῦσα εἰς τοὺς φράκτας, λευχείμων μυροφόρος ἑορτάζουσα τὴν Ἀνάστασιν, καὶ ὁ κισσὸς καὶ τὸ ἁγιόκλημα, πλόκαμοι τῆς Ἀνοίξεως ἐξαπλούσης τὴν μυροβόλον κόμην της ἀνὰ τοὺς ἀγρούς, διέχυνον ζωηροτέραν ἐν τῇ νυκτὶ τὴν εὐωδίαν των εἰς τὸν ἀέρα. Καὶ ἡ ἀργυρᾶ ἀμμόκονις τῶν ἄστρων ὠλιγόστευεν ἐπάνω, καθ᾽ ὅσον ὑψοῦτο ἡ σελήνη, καὶ ἡ ἀηδὼν ἠκούετο μινυρίζουσα βαθιὰ εἰς τὸν μυχὸν τοῦ δάσους, καὶ ὁ γκιώνης μὴ δυνάμενος νὰ διαγωνισθῇ πρὸς τὴν λιγυρὰν ἀδελφήν του, ἔπαυσε πρὸς καιρὸν τὸ θρηνῶδες ᾆσμά του.

* * *

.             Εἶχαν κατέλθει ἤδη πολὺ βαθιά, κάτω εἰς τὸ ρεῦμα, καὶ ἀντικρύ των ἔβλεπον μακρὰν τὸ πέλαγος, κυανῆν ὀθόνην, ἀμυδρῶς ἐπαργυρουμένην ἀπὸ τὰς ἀκτῖνας τῆς σελήνης. Ἠκούσθη δὲ μετ᾽ ὀλίγον βαθὺς παφλασμὸς ὡς χειμάρρου καταφερομένου μετὰ δούπου ἀπὸ τῶν βράχων, κρότος συνεχής, ἰσχυρός, μονότονος. Ἦτο τὸ ρεῦμα τῆς Παναγίας τῆς Δομάν, ἀπὸ τῶν ὑδάτων τοῦ ὁποίου εἴκοσι νερόμυλοι ὑδρεύοντο τὸ πάλαι καὶ πολλαὶ ἑκατοντάδες στρέμματα κήπων μὲ κλιμακωτὰς αἱμασιὰς ἐπιαίνοντο ἀπὸ τὸ δροσερὸν νᾶμά του. Ἐκεῖ ἀντικρύ, προέκυπτεν ἐπ᾽ ἄκρας τῆς θαλάσσης τὸ παλαιὸν φρούριον, τὸ ὁποῖον ἦτό ποτε κατοικία ἀνθρώπων, πρὶν γίνῃ γλαυκῶν φωλεὰ καὶ λάρων ὁρμητήριον. Εἰς τὸ ἀκένωτον ρεῦμα τῆς Παναγίας τῆς Δομὰν ὠφείλετο ἡ εὐδοκίμησις πάσης φυτείας καὶ πάσης βλαστήσεως κατὰ τοὺς παλαιοὺς ἐκείνους χρόνους.
.             Ἦτο ἤδη ὣς δύο μετὰ τὰ μεσάνυκτα, ὅταν ὁ παπ᾽ Ἀγγελὴς καὶ οἱ αἰπόλοι του ἔφθασαν εἰς τὴν Παναγίαν τὴν Δομάν. Τὸ μικρὸν ἐξωκκλήσιον ἦτο κτισμένον ὑπὸ συστάδα πελωρίων δένδρων, περιβαλλόμενον γραφικῶς ὑπ᾽ αὐτῶν, σκεπαζόμενον φιλοστόργως ἀπὸ τοὺς κλῶνάς των. Ὁ ναΐσκος ἦτο πενιχρός, ἀλλὰ διετηρεῖτο καὶ ἦτο λειτουργήσιμος.

[…]

.             Περὶ τὸ λυκαυγές, ἔληξεν ἡ λειτουργία, καὶ ὁ οὐρανὸς πορφυρίζων ἐκεῖ πρὸς ἀνατολὰς ἔσμιγε μὲ τὴν θάλασσαν κυανῆν ἁπλουμένην κάτω, ἡ δὲ σελήνη ὠχρίασε καὶ τὰ ὀλίγα ἄστρα ἀνὰ ἓν ἔσβηναν τρέμοντα εἰς τὸν αἰθέρα. Καὶ ἡ Ἠὼς ἀνέτειλε μὲ ὅλην τὴν πορφυρᾶν αἴγλην καλλωπίζουσα μὲ γλυκὺ ἐρύθημα βουνά, κοιλάδας καὶ δάση. Ἐφάνη δὲ τότε, ἀποβαλοῦσα τὴν μυστηριώδη τῆς νυκτὸς περιβολήν, ἐν ὅλῃ τῇ καλλονῇ της, ἡ μαγευτικὴ θέσις τῆς Παναγίας Δομάν. Δεξιὰ τὸ ὑψηλόν, βραχῶδες καὶ τεμνόμενον ἀπὸ εὐθαλεῖς χαράδρας βουνόν, τὸ ἀπολῆγον εἰς τὴν κρημνώδη ἀκτὴν τοῦ Κουρούπη. Ἀριστερὰ λόφοι, κοιλάδες, καὶ δάση γραφικῶς ἐναλλάσσονται εἰς τὸ βλέμμα. Ἀντικρὺ ὁ γυμνὸς καὶ ἄγριον μεγαλεῖον ἀποπνέων βράχος τοῦ Κάστρου, μὲ τὰ δύο πρὸ αὐτοῦ πετρώδη νησίδια, καὶ πέραν πέλαγος ἀχανές, φωσφορίζον εἰς τὰς πρώτας ἀκτῖνας τοῦ ὑποφώσκοντος ἡλίου· καὶ εἰς τὸ βάθος τοῦ ὁρίζοντος, πρὸς βορρᾶν ἡ Χαλκιδικὴ μὲ τοὺς τρεῖς λαιμούς της, ὑπὲρ οὓς ἐξέχει ὡς βαθμὶς κεραυνωθείσης τιτανείου κλίμακος πρὸς ἀνάβασιν εἰς τὸν οὐρανόν, ὁ λευκόφαιος κῶνος τοῦ Ἄθω μὲ τὴν κορυφὴν εἰς τὰ σύννεφα· πρὸς δυσμὰς τὸ Πήλιον μὲ τὰς ἀναριθμήτους κοιλάδας του καὶ μὲ τὴν θεσπεσίαν του βλάστην, καὶ πέραν αὐτοῦ ἡ κορυφὴ τοῦ Κισσάβου, ὡς κεφαλὴ ἐμπηγμένη ἐπὶ κορμοῦ ξένου. Καὶ τὸ ρεῦμα τῆς Παναγίας Δομὰν δὲν κατεφέρετο πλέον ὡς πρὶν μετὰ βαθέος παφλασμοῦ εἰς τὴν βραχώδη κοιλάδα, ἀλλ᾽ ἅμα τῇ ἀνατολῇ τῆς ἡμέρας τὸ νερὸν ἔρρεε μορμυρίζον, μαλακῶς κυλιόμενον ἐπάνω εἰς τὰ βρύα καὶ εἰς τὰ ἀγριοσέλινα, διότι ἐξύπνησαν τῆς ἡμέρας οἱ πολλοὶ καὶ προσφιλεῖς κρότοι.
.             Τέλος ἐφάνη τοῦ ἡλίου ἡ πρώτη ἀκτίς, καὶ ἀνέθορεν ἀπὸ τῆς θαλάσσης μία πυρίνη παμφαὴς γραμμὴ τοῦ πανεκλάμπρου φωστῆρος. Καὶ τὴν ἰδίαν στιγμὴν ἠκούσθη πρώτη μεγάλη κ᾽ ἐπιβλητικὴ φωνή, ὁ κλαγγασμὸς τοῦ ἀετοῦ, χαιρετίσαντος τὴν ἀνατολὴν τοῦ ἡλίου ἐπάνω εἰς τὸ βουνόν, ἀπὸ τῆς ἀφθάστου καὶ ἀπατήτου ἐπὶ τῶν ἀπορρώγων βράχων καλιᾶς του. Καὶ δευτέρα χαιρετιστήριος φωνὴ ἠκούσθη ὁ κρωγμὸς τοῦ ἱέρακος ἐπάνω εἰς τὸ βουνόν, εἰς μίαν ὑψηλὴν χαράδραν τοῦ ἰλιγγιώδους βουνοῦ τοῦ Κουρούπη, ἐκεῖ ἐπάνω. Καὶ τρίτη φωνὴ κλιμακηδὸν ἐχαιρέτισε τὸ παμφαὲς ἄστρον τῆς ἡμέρας, ὁ τιτυβισμὸς τῆς πέρδικος καὶ τῆς τρυγόνος εἰς τὸ μεσοϋψὲς τῆς κοιλάδος. Καὶ τελευταία ἀμέσως ἐχαιρέτισε διὰ τοῦ μινυρισμοῦ της τὴν ἀνατολὴν τοῦ ἡλίου ἡ γλυκεῖα χελιδών, ἡ ἐπανευροῦσα κ᾽ ἐφέτος τὴν φωλεάν της ἄθικτον εἰς τὰ ἱερὰ σκηνώματα, εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου, ὡς καὶ εἰς τὰ καλύβια τῶν χωρικῶν, καὶ εἰς τὰς οἰκίας τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν τῆς πόλεως. Καὶ ἀκροτελεύτιοι δειλοὶ μινυρισμοὶ ἠκούσθησαν τῶν μικρῶν στρουθίων ἐπὶ τῶν θάμνων, ὧν τὸ ἕν, μόλις ὑποψελλίζον, ἵστατο ἀποφασιστικῶς προσκολλημένον μὲ τοὺς λεπτοὺς πόδας του ἐπὶ τοῦ κλαδίου, ἐνῷ τὸ ἄλλο, ψάλλον πρὸς αὐτὸ τὸν ἔρωτά του, ἐπέτα ὁλόγυρά του, ἵστατο πρὸς στιγμὴν ἐπὶ τοῦ κλαδίου, ὥρμα πρὸς αὐτό, τὸ ἐφίλει, τὸ παρεκάλει, κελαδοῦν, ἐκλιπαροῦν καὶ πάλιν κελαδοῦν.
.             Τότε καὶ τὰ κατσικάκια, αἰσθανθέντα τὸ θάλπος τῆς ἡμέρας, ἤρχισαν τὰ σκιρτήματά των, εὐφραινόμενα εἰς τὴν ἐπαφὴν τοῦ χόρτου, προσπαίζοντα περὶ τὰς μητέρας των, ὑποβάλλοντα τὸ μικκύλον ρύγχος εἰς τὸν μαστόν ― καὶ δὲν ἤξευρον, ὅτι ἡ λεπὶς τοῦ σφαγέως ἔστιλβε καὶ αὐτὴ πρὸς τὸν ἀνατέλλοντα ἥλιον…

* * *

Ἐκεῖ, ὑπὸ τὰ ὑψηλὰ δένδρα τῶν ὁποίων οἱ κλῶνοι, μὲ βόμβυκας καὶ μὲ θυσάνους τριχοειδῶν φύλλων κοσμούμενοι, ἐσείοντο ὑπὸ τῆς πρωινῆς αὔρας, ἄνω τοῦ ρεύματος, τοῦ κυλίοντος μετὰ ψιθύρου τὸ διαυγὲς νᾶμά του κάτω εἰς τὴν κοιλάδα, ἐκάθισαν ἡδονικῶς ὅλοι οἱ βοσκοὶ μὲ τὰς ποιμενίδας καὶ τὰς βοσκοπούλας των, στρώσαντες ἀφθόνους πτέρεις καὶ παχείας φυλλάδας, καὶ ἤρχισαν νὰ διαμελίζωσι τὰ εὐωδιάζοντα ἐπὶ τῆς σούβλας ἀρνία καὶ τὰ ἐρίφια. Ἔφαγον καὶ ηὐφράνθησαν ὅλοι […]

 

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (Ἀπόδοση τοῦ Πάσχα)

Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΣΧΑ

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Γ. Ἀεράκη

.           Ἡ Ἀνάσταση συνεχίζεται! Αὐτὸ δείχνει καὶ ἡ γιορτὴ τῆς Ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα. Τὰ ἴδια γράμματα τῆς νύχτας τῆς Ἀναστάσεως ἀκούγονται καὶ κατὰ τὴν Ἀπόδοση τοῦ Πάσχα. Τελεῖται μία μέρα πρὶν ἀπ’ τὴ γιορτὴ τῆς Ἀναλήψεως.
.           Κάθε μεγάλη γιορτὴ στὴν Ὀρθόδοξη λατρεία ἔχει τὴν «ἀπόδοσή» της. Κάθε γιορτὴ εἶναι ζωντανὸ γεγονός, ποὺ ἐπαναλαμβάνεται στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, στὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ. Ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλο λόγο γίνεται ὁ ἐπανεορτασμὸς μίας ἑορτῆς, δηλαδὴ ἡ ἀπόδοσή της: γιὰ ν’ ἀπολαύσουμε ἀκόμα μία φορὰ τὴν ὀμορφιὰ τῆς γιορτῆς.
.           Ὅταν ἕνα θέαμα εἶναι ὡραῖο, ποθοῦμε νὰ τὸ ξαναδοῦμε. Ὅταν ἕνα φαγητὸ εἶναι νόστιμο, θέλουμε νὰ τὸ ξαναγευτοῦμε. Ὁ ἑορτασμὸς κάποιου γεγονότος τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ ἢ τῆς Θεοτόκου, προξενεῖ γλυκύτητα στὴ ψυχή, ποὺ θέλει νὰ τὸ ξαναγιορτάσει. Τὴ γλυκύτητα περισσότερο ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο γεγονός τὴν αἰσθανόμαστε γιὰ τὴ γιορτὴ τοῦ Πάσχα. Γιορτὴ εὐφροσύνης. «Πανήγυρίς ἐστι πανηγύρεων». Ποτὲ ἄλλοτε δὲν σκιρτᾶ ἡ ψυχὴ τόσο πολύ, ὅσο τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως. Χαιρόμαστε γιὰ τὸ θρίαμβο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου.
.           Θρίαμβος τῆς ζωῆς κατὰ τοῦ θανάτου. Τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοῦ Ἅδη. Τῆς χαρᾶς κατὰ τῆς λύπης. Τῆς ἀλήθειας κατὰ τοῦ ψεύδους. Αὐτὴ ἡ εὐφροσύνη γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι καθολικὴ καὶ αἰώνια. Οὐρανὸς καὶ γῆ συγχορεύουν. Ὄχι μία φορά. Πάντοτε, αἰώνια. «Οὐρανοὶ μὲν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν, γῆ δὲ ἀγαλλιάσθω· ἐορταζέτω δὲ κόσμος, ὁρατός τε ἅπας καὶ ἀόρατος. Χριστὸς γὰρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος» (κανόνας Πάσχα).
.          Ἡ Ἀνάσταση συνεχίζεται. Κάθε φορὰ ποὺ τελοῦμε τὴ θεία Λειτουργία. Ἡ θεία Λειτουργία ξαναζωντανεύει μπροστὰ μας ὅλα τὰ στάδια τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. «Ὀδεύωμεν διὰ πασῶν τῶν ἡλικιῶν τοῦ Χριστοῦ», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὃ Θεολόγος.
.           Ὁ Χριστὸς γεννᾶται, στὴν «πρόθεση», ποὺ τελεῖται στὴν ἀριστερὴ κόγχη τοῦ ἱεροῦ ποὺ μοιάζει μὲ φάτνη. Ὁ Χριστὸς βγαίνει στὸν κόσμο γιὰ νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιό Του, κατὰ τὴ μικρὴ εἴσοδο, ποὺ ὁ ἱερέας βγαίνει μὲ ὑψωμένο τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ νὰ θυσιαστεῖ, κατὰ τὴ μεγάλη εἴσοδο. Ὁ Χριστὸς ὑψώνεται πάνω στὸ Σταυρὸ καὶ θυσιάζεται, κατὰ τὴν προσφορὰ καὶ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων, ποὺ γίνεται μὲ τὴν προσφώνηση: «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν…». Ὁ Χριστὸς ἀνασταίνεται, κατὰ τὴ μετάληψη τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, ποὺ πλημμυρίζει τὴν καρδιὰ ἀπὸ ἀναστάσιμη χαρά. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λειτουργός, ὅταν κοινωνεῖ, εὐθὺς ἀμέσως λέει τὸ «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…». Κάθε θεία Λειτουργία εἶναι μία ἀνάμνηση τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως. Εἶναι τὸ σταυρώσιμο καὶ ἀναστάσιμο Πάσχα. Ἰδιαίτερα ἡ Λειτουργία τῆς Κυριακῆς ἔχει ἀναστάσιμο χαρακτήρα. Εἶναι ἡ Λειτουργία τῆς «μιᾶς τῶν σαββάτων». Τὴν Κυριακὴ εἶναι ὅλα ἀναστάσιμα. Τὰ ἀπολυτίκια τῶν ὀκτὼ ἤχων, ὅλα ἀναστάσιμα. Ἀλλὰ καὶ τὰ τροπάρια τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς. Κατ᾽ ἐξοχὴν ἀναστάσιμη εἶναι ἡ περίοδος τοῦ Πάσχα, τοῦ Πεντηκοσταρίου, ποὺ ἀρχίζει τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως καὶ τελειώνει τὴ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων.
.           Ἡ Ἀνάσταση συνεχίζεται! Ἐπαναλαμβάνεται κάθε φορά ποὺ οἱ πιστοὶ ἔχουν Πάσχα. Οἱ κοσμικοὶ συνάνθρωποί μας μία φορὰ τὸ χρόνο ἔχουν Πάσχα. Καὶ οὔτε αὐτὸ ἀντιλαμβάνονται. Δὲν τὸ ἀπολαμβάνουν. Νομίζουν πὼς Πάσχα εἶναι τὸ σουβλιστὸ ἀρνί, τὰ κόκκινα αὐγά, τὸ γλέντι καὶ τὸ ξεφάντωμα! Οἱ πιστοὶ γιορτάζουν τὸ ἀληθινὸ Πάσχα, μάλιστα πολλὲς φορὲς στὴ ζωή τους. Ὅταν μὲ πίστη ζοῦν τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως. Ζοῦν τὸ νέο Πάσχα. Ὅταν κατορθώνουν καὶ κάνουν μεγάλα περάσματα. Πάσχα σημαίνει διάβαση, πέρασμα. Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε, γιὰ νὰ μᾶς περάσει ἀπ’ τὴν ἐνοχὴ τῆς ἁμαρτίας στὴ δικαίωση. Ἀπ’ τὰ ἔργα τοῦ σκότους στὴν ἁγιότητα. Ἀπ’ τὴ φθορὰ στὴν ἀφθαρσία.
.           Κάθε φορὰ ποὺ ξεπερνᾶμε τὰ γήινα, ποὺ ὑπερπηδᾶμε τὰ προβλήματα, ποὺ ὑπερνικᾶμε τὶς θλίψεις, ποὺ περνᾶμε τὸ ὁρμητικὸ ποτάμι τῆς ζωῆς ἢ τὴ φουρτούνα τῆς θάλασσας τῶν πειρασμῶν, κάνουμε θαυμαστὴ διάβαση. Πάσχα γιορτάζουμε! Ὅταν ἀξιωνόμαστε νὰ κοινωνοῦμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴ Θεία Κοινωνία κάνουμε ὄχι ἁπλῶς διάβαση, ἀλλὰ ὑπέρβαση. Ξεπερνᾶμε τὰ μέτρα μας. Ἀποκτᾶμε θεϊκὲς διαστάσεις. Ἀποσπώμαστε ἀπ’ τὴ γῆ. Ξεκολλᾶμε ἀπ’ τὴ λάσπη. Ἀνερχόμαστε πρὸς τὸν οὐρανό. Γινόμαστε κοινωνοὶ τοῦ Χριστοῦ. Κοινωνοὶ τῶν παθημάτων Του καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του. Γινόμαστε κοινωνοὶ θείας φύσεως (Β´ Πέτρ. α´ 4). Γινόμαστε χριστοφόροι, θεοφόροι.
.           Ἡ Ἀνάσταση συνεχίζεται! Ἐπαναλαμβάνεται στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων. Οἱ ἅγιοι εἶναι ἁμαρτωλοί, ποὺ ἀναστήθηκαν. Σ’ ἕνα τροπάριο παρακαλοῦμε· «Ἀναστησον ἡμᾶς πεσόντας τῇ ἁμαρτίᾳ». Ἡ ἁμαρτία εἶναι θάνατος. Ἡ μετάνοια εἶναι ἀνάσταση. Νύχτα σκοτεινὴ ἡ ἁμαρτία, μέρα λαμπρὴ ἡ ζωὴ τῆς μετανοίας. Κάθε χριστιανός, ποὺ μετανοεῖ, εἶναι ἕνας ἀναστημένος. Κάθε ἅγιος ἀποτελεῖ ζωντανὴ ἀπόδειξη τῆς δυνάμεως τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ φωτεινὴ ζωὴ τοῦ ἀποτελεῖ ἀνταύγεια τοῦ ἀναστάσιμου φωτός.
.           Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴν ὁμιλία του « Εἰς τὸ Ἅγιον Πάσχα», ἀναφερόμενος στοὺς νεοφώτιστους χριστιανούς, γιὰ κείνους, δηλαδή, ποὺ βαπτίζονταν ὁμαδικὰ κατὰ τὴ νύχτα τοῦ Μέγ. Σαββάτου, λέει: Θέλω ν’ ἀπευθύνω τὸ λόγο σ’ αὐτούς, ποὺ τὴ φωτόλουστη αὐτὴ μέρα ἀξιώθηκαν τὸ θεῖο βάπτισμα. Οἱ νεοφώτιστοι εἶναι τὰ καλὰ δενδρύλλια τῆς Ἐκκλησίας, τὰ λουλούδια τὰ πνευματικά, οἱ νέοι στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ. Πρὶν ἀπὸ χτὲς ὁ Κύριός μας βρισκόταν στὸ Σταυρό. Ἔτσι κι αὐτοί, πρὶν ἀπὸ χτὲς βρίσκονταν στὴν κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλὰ τώρα συναναστήθηκαν μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς σωματικὰ πέθανε κι ἀναστήθηκε. Αὐτοὶ ἦσαν πεθαμένοι στὸ λάκκο τῆς ἁμαρτίας. Κι ἀπ’ τὴν ἁμαρτία ἀναστήθηκαν. Ἡ γῆ τώρα τὴν ἄνοιξη τριαντάφυλλα καὶ γιασεμιὰ κι ἄλλα λουλούδια μᾶς χαρίζει. Τὸ βαπτιστήριο μὲ τ’ ἁγιασμένα νερὰ μᾶς χάρισε σήμερα ἀνθόκηπο πιὸ ὄμορφο ἀπ’ τῆς γῆς.
.           Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ τὴν τρανότερη ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως. Ἀπ’ τὸν τάφο τῆς ἁμαρτίας ἀνασταίνεται ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴ δύναμη τῆς μετανοίας.
.           Ποιό εἶναι δυσκολοτερο; Τὸ ν’ ἀναστηθεῖ ἕνας ἁμαρτωλὸς ἀπ’ τὸ μνῆμα τῆς ἀκολασίας ἢ τὸ νὰ ἀναστηθεῖ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἀπ’ τὸν τάφο τῆς φθορᾶς; Φαίνεται τὸ δεύτερο δυσκολότερο. Κι ὅμως, τὸ πρῶτο εἶναι. Γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων καμιὰ ἀντίσταση δὲν προβάλλεται. Γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ψυχῆς ὑπάρχει ἡ ἀντίστασης τῆς θελήσεως, τοῦ παλαιοῦ ἄνθρωπου.
.           Πολὺ δύσκολη ἡ πνευματικὴ ἀνάσταση. Τὸ νὰ γίνει: ὁ θυμώδης, πράος. Ὁ χαρτοπαίκτης καὶ φιλάργυρος, ἐλεήμων. Ὁ μέθυσος, ἐγκρατής. Ὁ σαρκολάτρης, σώφρων. Ὁ ἐγκληματίας, ἥσυχος. Ὁ ἄγριος, ἅγιος. Αὐτὸ τὸ τόσο δύσκολο εἶναι γεγονός. Τὸ βλέπουμε στὸ χῶρο τῆς Χάριτος, στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.
.           Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴ δύναμη τῆς μεταμορφώσεως, τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ Χριστός, ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὄχι μόνο ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐγείρων τοὺς νεκρούς. Εἶναι νεκρεγέρτης ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἀφοῦ, λοιπόν, γίνεται τὸ δύσκολο, ἡ ἀνάσταση τόσων ἁμαρτωλῶν, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει τὸ εὔκολο, ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων κατὰ τὴν κοινὴ ἀνάσταση;

 

ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ – ΠΑΠΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ; (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Συνεννόηση Πατριάρχη – Πάπα γιὰ κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα;

 Γιῶργος Ν. Παπαθανασόπουλος

.         Ἡ πρόταση τοῦ Πάπα γιὰ κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν ἐντυπωσίασε τὴν διεθνῆ γνώμη καὶ ἔγινε πρωτοσέλιδη εἴδηση σὲ μεγάλες ἐφημερίδες τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀλλὰ οἱ Ὀρθόδοξοι τὴν βλέπουν μὲ πολλὲς ἐπιφυλάξεις, ὅπως καὶ κάθε ἐνέργεια τοῦ Βατικανοῦ.
.         Ἡ ἔγκυρη ἰταλικὴ ἐφημερίδα «Corriere della Sera» τὸ Σάββατο 13 Ἰουνίου ὑπενθύμισε ὅτι ὁ Πάπας κατὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴ Ρώμη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους, τὴν 26η Μαΐου 2014, συζητώντας κατὰ τὴν πτήση μὲ τοὺς δημοσιογράφους τοὺς ἐνημέρωσε ὅτι τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα τὸ συζήτησε μὲ τὸν κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε ὅτι «ἴσως στὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο νὰ γίνει κάτι». Φυσικὰ αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο, γιατί ναὶ μὲν τὸ θέμα εἶναι στὴν ἡμερησία διάταξη τῆς Πανορθοδόξου, ἀλλὰ ἡ εἰσήγηση γιὰ ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου ὑπολογισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους εἶναι ἀρνητικὴ καὶ προσκρούει στὴν ἰσχυρὴ ἀντίδραση τῶν σλαβικῶν Ἐκκλησιῶν, γιὰ τὶς ὁποῖες τὸ ξεχωριστὸ Πάσχα εἶναι καθοριστικὸ γιὰ τὴ διάκρισή τους ἀπὸ τοὺς οὐνίτες καὶ γενικότερα τοὺς λατίνους. Ὑπενθυμίζεται ὅτι ἡ Β´ Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξος Διάσκεψη τονίζει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, γιὰ τὸ θέμα: «Τὸ ὅλον θέμα, πολὺ πέραν τῆς ἐπιστημονικῆς ἀκριβείας, εἶναι θέμα ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς μιᾶς καὶ ἀδιαιρέτου Ὀρθοδοξίας, τῆς ὁποίας ἡ ἑνότης κατ’ οὐδένα τρόπο πρέπει νὰ διασαλευθῆ». Καὶ σημειώνεται ἐπίσης:
.         «Εἰς τὴν σημερινὴν διάρθρωσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνέτοιμος ἢ τουλάχιστον ἀπροπαράσκευος καὶ ἀπληροφόρητος διὰ νὰ ἀντιμετωπίση καὶ δεχθῆ μίαν ἀλλαγὴν εἰς τὸ θέμα τοῦ προσδιορισμοῦ τῆς ἡμερομηνίας τοῦ Πάσχα».
.         Ὁ Πάπας ἀποκάλυψε ἀκόμη ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας εἶχε πεῖ στὸν Πάπα Παῦλο τὸν 6ο: «Θὰ βάλουμε ὅλους τοὺς θεολόγους (Ὀρθοδόξους καὶ Ρωμαιοκαθολικοὺς) σὲ ἕνα νησί, θὰ τοὺς ἀφήσουμε νὰ συζητοῦν μεταξύ τους καὶ ἐμεῖς θὰ βαδίσουμε στὴ ζωὴ ἀντάμα!»…
.         Παράλληλα ὁ Πάπας ἀνακοίνωσε στοὺς δημοσιογράφους ὅτι ἀπέστειλε ἐπιστολὴ στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ στὸν Πατριάρχη Μόσχας, μὲ τὴν ὁποία τοὺς ζητεῖ νὰ συμφωνήσουν σὲ μία ἡμερομηνία κοινὴ γιὰ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Ἀνακοίνωσε ἐπίσης ὅτι προσκάλεσε τὸν κ. Βαρθολομαῖο νὰ μεταβεῖ στὴ Ρώμη καὶ στὶς 18 Ἰουνίου νὰ παρουσιάσει τὴν ἐγκύκλιό του γιὰ τὸ περιβάλλον. «Εἴμαστε φίλοι», ἐξήγησε, «μοῦ εἶπε ὁ Πατριάρχης ὅτι ἔχει μία ὑποχρέωση αὐτὴ τὴν ἡμέρα, ἀλλὰ θὰ μοῦ στείλει τὸν Μητροπολίτη Περγάμου Ζηζιούλα καὶ ἔτσι ἡ ἐγκύκλιος θὰ ἀναγνωσθεῖ ἀπὸ ἕναν ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ὀρθοδόξους θεολόγους»…Μία ἀκόμη δελεαστικὴ ἐνέργεια τοῦ Πάπα πρὸς τὴν πλευρὰ τοῦ Οἰκ. Πατριάρχη…
.         Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ ἑορτασμὸς τῶν ὀνομαστηρίων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὸ Φανάρι προέβαλε καταστάσεις ποὺ εἶναι μὲν γνωστές, ἀλλὰ ποὺ διατηροῦνται στὴν ἀφάνεια. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος δὲν μετέβη στὸ Φανάρι, ὅπως ἔπραττε παλαιότερα, γιὰ νὰ εὐχηθεῖ προσωπικὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖο. Λέγεται ὅτι ἐκ μέρους του ἀπεστάλη μόνο γράμμα μὲ τυπικὲς εὐχές. Μία ἀκόμη ἀπόδειξη ἐπιδείνωσης τῆς μεταξύ τους σχέσης.
.         Ἀντίθετα, στὸ Φανάρι μετέβη γιὰ τὰ ὀνομαστήρια τοῦ Πατριάρχου ὁ Μητροπολίτης Δωδώνης (πρώην Ζακύνθου) κ. Χρυσόστομος, μὲ μεγάλη μάλιστα συνοδεία – ἀντιπροσωπεία τοῦ Συνοδικοῦ Γραφείου Προσκυνηματικῶν Περιηγήσεων τῆς Ι. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ ὁποίου εἶναι πρόεδρος! Ὁ κ. Χρυσόστομος δὲν διατηρεῖ τὴν καλύτερη σχέση μὲ τὸν κ. Ἱερώνυμο καὶ μὲ τὴ μετάβασή του στὸ Φανάρι καὶ μάλιστα μὲ πολυπληθῆ συνοδεία ἀσφαλῶς τὸν ἐνόχλησε, ἀφοῦ μάλιστα τὸ Γραφεῖο τοῦ θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ ἀνήκει στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ βεβαίως τοῦ σημείωσε ὅτι ὁ ἴδιος ἐξακολουθεῖ νὰ διατηρεῖ θερμὴ σχέση μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, ὅπως καὶ οἱ δύο διατηροῦσαν ἐπὶ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Σημειώνεται ὅτι ἐπὶ ἀειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου Σεραφεὶμ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ὁ Μητροπολίτης Δωδώνης τὸν ἀκολουθοῦσαν στὴ   στάση ἀντιπαλότητας ποὺ κρατοῦσε πρὸς τὸ Φανάρι…
.             Ἕνα μήνυμα ποὺ ἔστειλε ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος μὲ τὴν εὐκαιρία τῶν ὀνομαστηρίων του ἦταν ἡ ἐξαγγελία τῆς σύγκλησης «τῆς Συνάξεως ὅλων τῶν Ἀρχιερέων, Μητροπολιτῶν, Ἀρχιεπισκόπων καὶ ἐπισκόπων τοῦ Πατριαρχείου» τὸν προσεχῆ Αὔγουστο. Πέραν τῆς πρὸς τὰ διεθνῆ ΜΜΕ ἐμφάνισης τῆς ὑπάρξεως Μητροπόλεων τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινούπολης στὴν Εὐρώπη, Ἀμερικὴ καὶ Ἀσία, ἡ Σύναξη ἔχει καὶ τὸν χαρακτήρα νὰ δείξει τὸ Φανάρι ὅτι προετοιμάζεται γιὰ τὴν Πανορθόδοξη Σύνοδο, στὴν ὁποία πάντως δὲν θὰ συμμετάσχουν παρὰ μόνο εἴκοσι τέσσερις ἀρχιερεῖς τοῦ Πατριαρχείου, τὰ ὁποία προφανῶς θὰ ἐπιλέξει ὁ κ. Βαρθολομαῖος. Ἐλπίζεται ἡ Σύναξη νὰ μὴν καταστεῖ μία ἀκόμη ἀφορμὴ τριβῆς μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, διὰ τῆς προσκλήσεως τῶν Μητροπολιτῶν τῶν «Νέων Χωρῶν».-

ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ὁ Πάπας

Ἀνοικτὸς σὲ κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ὁ Πάπας Φραγκίσκος,
ὥστε νὰ γιορτάζεται ἀπὸ κοινοῦ ἀπὸ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: …Πολλὴ δουλειὰ γιὰ τὴν «Πανορθόδοξη» τὸ 2016! Ὁ Οἰκουμενισμὸς «χτυπάει κόκκινο». Καὶ μὲ σπουδὴ μάλιστα. Στρώνεται τὸ ἔδαφος.

.             Τὴν διάθεση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας νὰ ὁρισθεῖ σταθερὴ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ γιὰ τὸ Πάσχα, ὥστε νὰ γιορτάζεται ἀπὸ κοινοῦ ἀπὸ ὅλους τοὺς χριστιανούς, ἔκανε γνωστὴ ὁ πάπας Φραγκίσκος, κατὰ τὴν ὁμιλία του στὴ Βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Λατερανοῦ, στὴν Ρώμη.
.             «Ἡ (Ρωμαιοκαθολικὴ) Ἐκκλησία εἶναι διατεθειμένη νὰ ὁρίσει μία σταθερὴ ἡμερομηνία γιὰ τὸ Πάσχα, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ γιορτάζεται τὴν ἴδια ἡμέρα ἀπὸ ὅλους τοὺς χριστιανούς. Ἀπὸ τοὺς Καθολικούς, Ὀρθόδοξους καὶ Προτεστάντες», τόνισε ὁ Φραγκίσκος.
.             Ὁ ποντίφικας προσέθεσε ὅτι «ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία εἶναι διατεθειμένη νὰ σταματήσει νὰ ἀκολουθεῖ τὴν καθορισμένη, ἕως τώρα, ἡμερομηνία, ἡ ὁποία ἀντιστοιχεῖ στὴν πρώτη πανσέληνο μετὰ τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία». [ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΟΓΡ.»: Δὲν διευκρινίζεται στὸ ρεπορτὰζ ἂν ἡ παπικὴ Ἐκκλησία εἶναι διατεθειμένη ἐπίσης νὰ σταματήσει νὰ ἀκολουθεῖ τὶς ἀπὸ ἕνδεκα αἰῶνες ἕως τώρα αἱρετικὲς δοξασίες της.]
.             Ὅπως ἀναφέρουν ἰταλοὶ σχολιαστὲς πρόκειται γιὰ σημαντικὴ κίνηση οἰκουμενικοῦ διαλόγου, μετὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἀργεντινοῦ πάπα, νὰ κάνει ἀναφορά, κατὰ τὴν τελετὴ ἐνθρόνισής του, μόνον στὸν τίτλο τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης.
.             Σύμφωνα μὲ πληροφορίες, ἐπίσης, ὁ Φραγκίσκος, τὴν ἐρχόμενη ἑβδομάδα θὰ προχωρήσει σὲ νέα κίνηση ποὺ πρόκειται νὰ ἐνισχύσει τὸ πνεῦμα διαλόγου καὶ ἀδελφοσύνης μὲ τοὺς Ὀρθόδοξους.

ΠΗΓΗ: tovima.gr