Ο ΖΑΜΠΕΛΙΟΣ καὶ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΙΤΟΥ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ὁ Ζαμπέλιος καὶ ἡ Δημοκρατία τοῦ Ἁγίου Τίτου

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Προκαταρκτικὴ Σημείωση: Τὸ κατωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ τὴν Πέμπτη, 5 Ἰουλίου 2018 (σελ. 9). Ἀποτελεῖ ἀπάντηση στὰ ὅσα ὑποστήριξε ὁ μαρξιστὴς καθηγητὴς καὶ στέλεχος τῆς Ἀριστερᾶς κ. Γιάννης Μηλιὸς στὴν ἴδια ἐφημερίδα καὶ στὸ φύλλο τῆς Δευτέρας, 2ας Ἰουλίου 2018. Ὁ Γιάννης Μηλιὸς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν βραχύβια “Δημοκρατία τοῦ Ἁγίου Τίτου” στὴν Κρήτη (1363-1364) μὲ αὐθαίρετους λογικοὺς ἀκροβατισμοὺς (τοῦ τύπου “ράβδος εἰς γωνίαν ἄρα βρέχει”) κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ Κρῆτες δὲν εἶναι Ἕλληνες, ὅτι αὐτὸ ἀποδεικνύει πὼς δὲν ὑπάρχει συνέχεια στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ πὼς τὸ Ἔθνος εἶναι μία ἀνακάλυψη πρόσφατη, ἀποκύημα τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Φυσικὰ ἡ ἱστορία τῆς Κρήτης δὲν εἶναι τὰ δύο μόνο χρόνια της “Δημοκρατίας τοῦ Ἁγίου Τίτου” ποὺ καὶ ἀπὸ αὐτὰ καθόλου δὲν προκύπτει ὅτι,  στιγμιαῖα ἔστω, ἔπαυσαν νὰ εἶναι Ἕλληνες. Εἶναι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μίνωα ἕως τὰ πρῶτα χριστιανικὰ χρόνια, τὰ βυζαντινὰ χρόνια, οἱ ἐπαναστάσεις κατὰ τῶν Ἐνετῶν, ὅπως αὐτὴ τοῦ 1527, αὐτὲς κατὰ τῶν Τούρκων, ὅπως τοῦ 1866, οἱ συμμετοχὲς τῶν Κρητῶν στὸν Μακεδονικὸ ἀγώνα, στοὺς βαλκανικοὺς πολέμους καὶ στὴ Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία… Οἱ Κρῆτες εἶναι τόσο Ἕλληνες ὅσο οἱ Μακεδόνες, οἱ Θράκες, οἱ Κύπριοι, οἱ Ἠπειρῶτες, οἱ Ρουμελιῶτες, οἱ Θεσσαλοί, οἱ Πελοποννήσιοι, οἱ νησιῶτες τοῦ Αἰγαίου καὶ τοῦ Ἰονίου, οἱ Πόντιοι καὶ οἱ Μικρασιάτες. Ὅσο οἱ Ἕλληνες ποὺ ζοῦν ἐκτὸς τῶν συνόρων τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους. Εἰλικρινῶς δὲν καταλαβαίνω τί ἐξυπηρετεῖ ἡ χωρὶς καμία ἐπιστημονικὴ τεκμηρίωση  θεωρία, ποὺ ἀναμασᾶ ὁ κ. Μηλιός, περὶ τοῦ ὅτι ἡ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἕνα μύθευμα, σήμερα μάλιστα ποὺ ἐπιχειρεῖται ἡ νόθευση καὶ ἡ σύγχυση ὅσον ἀφορᾶ στὴ Μακεδονία μας.

.         Τὸ δημοσιευθὲν ἄρθρο τοῦ κ. Γ. Μηλιοῦ στὰ ΝΕΑ (2 Ἰουλίου 2018, σέλ. 11), περὶ τῆς βραχύβιας Δημοκρατίας τοῦ Ἁγίου Τίτου στὴν Κρήτη (1363 – 1364) μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ διατυπώσουμε μίαν ἄλλη ἄποψη καὶ νὰ καταλήξουμε σὲ ἕνα διαφορετικὸ συμπέρασμα. Ὁ Σπυρίδων Ζαμπέλιος περιέγραψε ἀναλυτικὰ καὶ μὲ ἀντικειμενικότητα τὰ γεγονότα πρό, κατὰ καὶ μετὰ τὴν ἀνακήρυξη τῆς Δημοκρατίας τοῦ Ἁγίου Τίτου, στὴ μελέτη τοῦ «Ἱστορικὰ Σκηνογραφήματα» (Ἀθήνησιν, ἐκ τοῦ Τυπογραφείου Λαζ. Δ. Βιλαρᾶ, 1860). Στὴ συγκεκριμένη μελέτη του καὶ στὶς ἄλλες ποὺ ἔχει συγγράψει ὁ ἰδιοφυὴς ἱστοριοδίφης ἀποδεικνύει τὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ στοὺς ἱστορικοὺς χρόνους, ἀντίθετα ἀπὸ τὰ ὅσα ὑποστηρίζει ὁ κ. Μηλιός.
.         Πιὸ συγκεκριμένα ἀντίθετα ἀπὸ τὰ γραφόμενα τῆς ἀμερικανίδας ἱστορικοῦ Sally McKee, ποὺ παραθέτει ὁ κ Μηλιός, οἱ Κρῆτες οὐδέποτε ἔπαυσαν νὰ εἶναι Ἕλληνες. Στὸ Καταστατικὸ ψήφισμα τῆς πολιτείας τοῦ Ἁγίου Τίτου τονίζεται: «Ὑπέροχος καὶ κυρία τῆς Γαληνοτάτης Κρητικῆς Δημοκρατίας θρησκεία ἀναγορεύεται εἰς τὸ ἑξῆς ἡ ἱερωτάτη τῶν ἰθαγενῶν Γραικική». Ὅπως σημειώνει ὁ Ζαμπέλιος ἡ ἀνωτέρα τάξη τοῦ γένους μας μὲ τὴν ἑνετοκρατία ἐπηρεάσθηκε ἀπὸ τὰ ἔθιμα τῆς Δύσης καὶ ἀποδέχθηκε τὴν ἐπίπλαστη δημοκρατία τῶν ἰταλικῶν πόλεων, ὅπως τὴν περιέγραψε ὁ Μακιαβέλι. Ὅμως, προσθέτει ὁ Ζαμπέλιος, «εἰς τοὺς μυχοὺς τῆς Ἰταλομόρφου πολιτείας αὐτῆς, πνεῦμα Ἑλληνικόν, πνεῦμα ἀνατολικὸν καὶ ὀρθόδοξον ἐνεφώλευεν».
.         Τὸ ἐπιχείρημα ὅτι οἱ Κρῆτες δὲν αἰσθάνονταν Ἕλληνες, ἐπειδὴ δὲν θέλησαν τότε τὴν ἕνωση μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τοὺς δυτικοὺς κατοίκους τῆς Μεγαλονήσου προχώρησαν σὲ μία ἀνεξάρτητη Δημοκρατία δὲν στέκει, ὅταν ἐξετασθεῖ ἡ τότε κατάσταση τῆς Αὐτοκρατορίας. Τὸ κέντρο ἐξουσίας της οὐδεμία ἐνέπνεε ἐμπιστοσύνη. Ὁ Charles Diehl στὴν ἱστορία του γράφει ὅτι ἦταν μία περίοδος, κατὰ τὴν ὁποία «οἱ ἀντίπαλοι ἄνευ αἰδοῦς τινὸς οὐδὲ ἐθνικοῦ συναισθήματος, προσεκάλουν εἰς βοήθειαν αὐτῶν πάντας τοὺς ἐχθρούς τῆς αὐτοκρατορίας… παρέχοντας μάλιστα εἰς αὐτοὺς πρὸς τοῦτο γενναῖα χρηματικὰ ποσὰ καὶ εὐρείας ἐδαφικὰς παραχωρήσεις…».
.         Ἡ ἑλληνικὴ συνείδηση τῶν Κρητῶν ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὶς ἐξεγέρσεις τους κατὰ τῶν Ἑνετῶν καὶ τῶν Τούρκων, ἀπὸ τὸ 1527 ἕως τὸ 1866. Ὁ Σπυρίδων Ζαμπέλιος στοὺς «Κρητικοὺς γάμους», ποὺ ἔγραψε (Ἵδρυμα Κώστα Οὐράνη, Ἀθήνα, 1989) ἐμπνεύσθηκε ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1527, ποὺ εἶχε ὡς ἡγέτη τὸν Γεώργιο Καντανολέο. Ὅταν ἡ ἐπανάσταση καταπνίγεται στὸ αἷμα ἀπὸ τοὺς Ἑνετοὺς λέγει ὁ Καντανολέος στοὺς γιούς του: «Παιδιά μου!… Καὶ ἀθρόον ἂν ἐξωντοῦτο τὸ γένος τῶν Καντανολέων, ἄρα δὲν θὰ ἀπομείνει εἷς τις Κρής, εἷς τις Γραικός; Τὰ κόκκαλά μας – ἐστὲ βέβαιοι – θὰ ἀναδώσωσί ποτε πολλοὺς καὶ ἐπιτυχέστερους ἐκδικητάς. Θαρροῦντες λοιπὸν ἂς ἐπανέλθωμεν παρὰ τοὺς προγόνους μας, μεσίται ὑπὲρ Ἑλλάδος πρὸς τὸν σταυρωθέντα Χριστόν!».
.         Ὁ κ. Μηλιός, γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τὴ θέση του, περὶ ἀμφισβήτησης τῆς τρισχιλιετοῦς ἱστορικῆς συνέχειας τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἀναφέρεται σὲ ἀπόψεις συγκεκριμένης ἰδεολογίας διανοητῶν, ὅπως τοῦ Βρετανοῦ ἱστορικοῦ Eric Hobsbawm καὶ τοῦ Νίκου Πουλαντζᾶ. Καὶ οἱ δύο ἀπόψεις εἶναι γενικές, περὶ γενέσεως τοῦ ἔθνους ἡ πρώτη καὶ περὶ τῆς ἐθνικῆς παράδοσης ἑνὸς ἐδάφους ὑλοποιημένης στὸ κράτος – ἔθνος ἡ δεύτερη, καὶ δὲν ἔχουν καμία συνάφεια μὲ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν ἱστορία του.
.         Ὡς πρὸς τὸ ἀπόσπασμα κειμένου τοῦ Ἀνωνύμου τοῦ Ἕλληνα, περὶ τῆς Ἑλληνικῆς Νομαρχίας, ποὺ παραθέτει ὁ κ. Μηλιός, ἡ ἐπιλογή του δείχνει μονομέρεια. Ὁ συγγραφέας της ἔχει βεβαίως ἀποδεχθεῖ τὴν ἄποψη τοῦ Γίββωνα γιὰ τὸ Βυζάντιο καὶ δὲν εἶναι ὁ μόνος. Τὸν ἀκολούθησαν πλεῖστοι καθηγητὲς στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, μεταξὺ τῶν ὁποίων οἱ Ποτλής, Κουμανούδης καὶ Σαρίπολος. Ὅμως δὲν εἶναι Βολταῖρος. Ἀντιθέτως εἶναι πατριώτης καὶ ζητεῖ ἀπὸ τὸν κλῆρο νὰ μπεῖ μπροστὰ στὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδας: «Ναί, σεβάσμιοι πατέρες, μὴν ἀπελπισθῆτε διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς Ἑλλάδος. Μὴν σᾶς τρομάξη τὸ μέσον. Ὁ καιρὸς ἤγγικεν καὶ ἡ Ἑλλὰς ζητεῖ ἀπὸ τὸ ἱερατεῖον τὴν ἀρχὴν τῆς ἐλευθερώσεώς της. Προετοιμάσατε τὰς ψυχὰς τῶν χριστιανῶν εἰς τὸ νὰ ἀναστηθῶσι ἀπὸ τὸν βόρβορον τῆς δουλείας, διὰ νὰ δοξασθῆτε καὶ ἐν τῇ Ἑλλάδι καὶ ἐν τῷ οὐρανῷ».
.         Στὰ χρήσιμα γιὰ τοὺς Ἕλληνες συμπεράσματα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Δημοκρατίας τοῦ Ἁγίου Τίτου πρῶτον σημειώνω ὅτι μπορεῖ ἡ ἐξουσία νὰ διαφθαρεῖ καὶ νὰ ἀκολουθήσει ξένες πρὸς τὴν Παράδοση τοῦ Ἔθνους ἀντιλήψεις, μπορεῖ ὁ λαὸς νὰ σιωπᾶ ἢ καὶ ἕνα μέρος του νὰ παρασύρεται γιὰ κάποιο διάστημα ἀπὸ αὐτές, ὅμως στὸ τέλος ξαναβρίσκει τὸν δρόμο του. Καὶ δεύτερον, ὅταν ἡ ἐξουσία γίνεται ἀνεπαρκὴς καὶ προδίδει τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τοῦ Ἔθνους, τότε ὁ λαὸς τὴν ἐγκαταλείπει. –

Advertisements

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Ἡ θρησκευτικὴ ταυτότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.           Ὡς συνέχεια τοῦ προηγούμενου σχολίου μας προσθέτουμε τὰ ἑξῆς: Μολονότι σεβόμαστε καὶ τιμοῦμε τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ὕψιστο ἀξίωμα τοῦ κ. Προέδρου τῆς Βουλῆς μας, ἐκφράζουμε ὅμως τὴ βαθύτατη λύπη μας, συνάμα δὲ καὶ τὴν ἀντίθεσή μας γιὰ ὅσα εἶπε τελευταῖα γιὰ τὸν λαό μας ὅτι δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Ἡ δήλωσή του αὐτή, παρόλο ποὺ δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀλήθεια, μᾶς λύπησε βαθύτατα, διότι ἕνας κορυφαῖος ἡγέτης τῆς χώρας μας ἀγνοεῖ καὶ ἀδικεῖ τὴν ἀλήθεια.
.            Ἐὰν πήγαινε ἢ ἂν ἔβλεπε ἀπὸ τὴν Τηλεόραση τὸ τί γινόταν – πρὶν καὶ μετὰ τὶς δηλώσεις του – στὰ μεγάλα προσκυνήματα τῆς Παναγίας στὴ Χώρα μας, θὰ μετάνιωνε γιὰ τὶς δηλώσεις του. Ἑκατοντάδες χιλιάδες οἱ προσκυνητὲς στὴ χάρη τῆς Παναγίας μας, στὴν Τῆνο, στὴν Πάρο, στὴν Ἁγιάσο τῆς Λέσβου, στὴ Σουμελᾶ τοῦ Βερμίου, στὴν Προυσιώτισσα τῆς Εὐρυτανίας, στὴ Φανερωμένη τῆς Νέας Μηχανιώνας κοντὰ στὴ Θεσσαλονίκη, στὴν Παναγία τοῦ Ἕβρου κοντὰ στὴν Ἀλεξανδρούπολη καὶ σ᾿ ὅλα τὰ ἱερὰ προσ­κυνήματα τῆς Παναγίας ποὺ ἁγιάζουν ἀπὸ τὴ μία ἄκρη ὣς τὴν ἄλλη τὴν Κρήτη μας.
.            «Ὁ περίφημος βυζαντινολόγος, ὁ Ἄγγλος Στῆβεν Ράνσιμαν, ἔγραψε ἕνα σπουδαῖο βιβλίο μὲ τίτλο “Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν αἰχμαλωσίᾳ”, ὅπου μεταξὺ τῶν ἄλλων γράφει καὶ τὰ ἑξῆς: “Κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν σκοτεινῶν αἰώνων (τῆς Τουρκοκρατίας) ἡ Ὀρθοδοξία διεφύλαξε τὸν Ἑλληνισμόν”. Καὶ ὅταν ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μίλησε τὸ 1838 στοὺς μαθητὲς τοῦ πρώτου Γυμνασίου Ἀθηνῶν, εἶπε στὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἑξῆς: “Ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ὕστερα ὑπὲρ πατρίδος”. Ὁ δὲ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδας Ἰωάννης Καποδίστριας, ὅταν τὸν ρωτοῦσαν ξένοι Εὐρωπαῖοι πολιτικοὶ καὶ διπλωμάτες γιὰ τὴν ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων, ἀπαντοῦσε: “Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος σύγκειται ἐκ τῶν ἀνθρώπων οἵτινες ἀπὸ τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταν­τινουπόλεως δὲν ἔπαυσαν ὁμολογοῦντες τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ τὴν γλῶσσαν τῶν Πατέρων αὐτῶν λαλοῦντες”» («Δημοκρατία» 20-8-2017).
.              Στὴν Πατρίδα μας ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ τὴ ρίζα μας. Ὅποιος ἐπιχειρεῖ νὰ τὴν ξεριζώσει, ματαιοπονεῖ. Πολλοὶ τὸ ἐπιχείρησαν μέσα στὰ 2.000 χρόνια τῆς Ἐκκλησίας μας. Γέμισαν μαρτυρικὰ ἅγια αἵματα οἱ σελίδες τῆς Ἱστορίας. Ἀλλ᾿ ἐνῶ οἱ σκληροὶ διῶκτες τῆς Ὀρθοδοξίας χάθηκαν στὸ μαῦρο σκοτάδι τῆς Ἱστορίας, ἀντιθέτως ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ καὶ θριαμβεύει καὶ κατακτᾶ σταδιακὰ τὸν κόσμο. Τὸ εἴδαμε πρόσφατα καὶ στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση. Ἡ Ὀρθοδοξία πάντα νικᾶ, διότι εἶναι μαζί της ὁ παντοδύναμος Ἱδρυτής της καὶ ἀήττητος νικητὴς τοῦ θανάτου Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἂς τό γνωρίζουν οἱ πάντες.

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΤΟΥΣ «ΑΔΕΙΑΣΕ»!

Κουτσούμπας: Ὁ παππούς μου ἦταν ἱερέας
καὶ μέλος τοῦ ΕΑΜ
«Δὲν μπορεῖ νὰ μιλᾶ ἀνιστόρητα ὁ ὑπουργὸς Παιδείας»

.           «Ἡ κυβέρνηση στήνει νέες κάλπικες διαχωριστικὲς γραμμές», κατήγγειλε ὁ γ.γ. τοῦ ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, μὲ ἀφορμὴ τὸ ζήτημα ποὺ ἀνέκυψε μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας, Νίκου Φίλη. Ὁ κ. Κουτσούμπας μίλησε γιὰ ἀνιστόρητες προσεγγίσεις, ἀναφορικὰ μὲ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στὴν διάρκεια τῆς κατοχῆς, προσεγγίσεις ποὺ ρόλο ἔχουν νὰ ρίξουν στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου.
.             «Ἡ ἀναγκαιότητα καὶ ἡ ὡριμότητα νὰ καταργηθοῦν οἱ ἀναχρονισμοὶ … εἶναι πάγια θέση τοῦ ΚΚΕ. Ὅμως αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογήσει προσεγγίσεις καὶ ἁπλουστεύσεις τύπου Φίλη», ὑπογράμμισε ὁ Δημήτρης Κουτσούμπας. «Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγεῖ τὸν ὑπουργὸ Παιδείας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὑπουργὸ Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, νὰ μιλᾶ καὶ ἀνιστόρητα, καὶ ἁπλουστευτικά, ἐνοχοποιώντας γιὰ παράδειγμα, τὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας στὸ σύνολο τοῦ κλήρου», εἶπε ὁ γ.γ. τοῦ ΚΚΕ καὶ σημείωσε ὅτι «στὴν κατοχὴ συνέβη μὲ τὴν Ἐκκλησία, ὅ,τι συνέβη καὶ μὲ τὸν ὑπόλοιπο πολιτικὸ ἀστικὸ κόσμο. Δηλαδή, ἕνα κομμάτι συμβιβάστηκε, ἕνα κομμάτι συνεργάστηκε μὲ τοὺς κατακτητὲς καὶ ἕνα κομμάτι μπῆκε στὴν ἀντίσταση ἐνεργὰ καὶ μάλιστα καὶ στὴ ἔνοπλη ἐθνικὴ ἀντίσταση μὲ τὸν ΕΑΜ, τὸν ΕΛΑΣ, μὲ τὴν Ἐθνικὴ Ἀλληλεγγύη καὶ μαζὶ ἐδῶ ἦταν κυρίως ὁ κατώτερος κλῆρος καὶ μέλη τῆς ἱεραρχίας, ἀκόμη καὶ μητροπολίτες. Ὁ παππούς μου γιὰ παράδειγμα, ὁ ἱερέας ὁ παπα-Δημήτρης ὁ Κουτσούμπας, τοῦ ὁποίου ἔχω καὶ τὸ ὄνομα -ὁ πατέρας τοῦ πατέρα μου- ἐκτελέστηκε τὸ 1944 ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς κατακτητές, γιὰ τὴ συμμετοχή του, ὡς ὑπεύθυνος τῆς Ἐθνικῆς Ἀλληλεγγύης στὴν ἐπαρχία Δομοκοῦ, στὰ χωριὰ ποὺ ἦταν ἐκεῖ καὶ ὡς μέλος τοῦ ΕΑΜ», εἶπε ὁ γ.γ. τοῦ ΚΚΕ καὶ προέτρεψε τὰ κυβερνητικὰ ἕδρανα: «Ἂς εἴμαστε λοιπὸν πιὸ προσεκτικοί, κύριοι ὑπουργοὶ τῆς “κυβέρνησης τῆς ἀριστερᾶς”. Καὶ δὲν μπορεῖ ἡ κατάργηση αὐτῶν τῶν ἀναχρονισμῶν νὰ προτάσσεται καὶ γιὰ προπαγάνδα καὶ γιὰ στάχτη στὰ μάτια μπροστὰ σὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀναχρονισμοὺς ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν καὶ κυριαρχοῦν στὴν ἐκπαίδευση».

ΠΗΓΗ: newsbeast.gr

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 1453, ΕΛΛΑΔΑ 2014 «Ἀπὸ τὴν μία εἴχαμε ἕνα δεδηλωμένο ἄθεο μὲ νεοταξικὲς ἰδέες, ἀπὸ τὴν ἄλλη εἴχαμε ἕνα τρομερὸ θεομπαίχτη, στέλεχος τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 1453, ΕΛΛΑΔΑ 2014

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὅσοι Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι ἔχουν ἀπομείνει ἀντιλαμβάνονται ὅτι τὸ ἔθνος εἶναι κατώτερο μέγεθος ἀπὸ τὸ «ἔθνος ἅγιον» (Α´ Πέτρ. β´ 9). Συνεπῶς ἡ προτεραιότητα θὰ δοθεῖ στὸ μεῖζον. Οἱ νοήμονες ἐννοοῦν ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ κλειδὶ γιὰ τὶς κάθε εἴδους «προκλήσεις» τῆς ἱστορίας (ἀκόμα καὶ τὶς ἐκλογικές). Τὸ ἐπίγειο ἔθνος δείχνει πὼς ἴσως θέλει νὰ χάσει πλέον τὸν πόλεμο γιὰ τὴν ἱστορική του ἐπιβίωση. Δὲν  μπορεῖ νὰ τὸ βοηθήσει πιὰ κανένας. Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ ἐν δόξῃ ἀναληφθεὶς εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἐν δεξιᾷ καθίσας τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, μπορεῖ νὰ βοηθήσει, ἐφ᾽ ὅσον οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀπαρτίζουν τὸ ἔθνος γίνουν «ἔθνος ἅγιον». Ἀλήθεια πόσοι  ἀπὸ τὸ «ἔθνος» γνωρίζουν τί γιορτὴ εἶναι σήμερα; (τῆς Ἀναλήψεως)

.                Ἡ Κωνσταντινούπολη ἔπεσε τὸ 1453 ἀπὸ διπλὴ προδοσία. Ἀπὸ τὴν μία τὴν πολέμησαν οἱ Ἕλληνες ἐξωμότες ποὺ εἶχαν προσχωρήσει στὸ Ἰσλὰμ καὶ στελέχωσαν τὸν στρατὸ τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητῆ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη εἴχαμε τὴν προδοσία τῆς δυτικόφιλης παράταξης ποὺ ὑπέσκαπτε τὸ μέλλον τῆς αὐτοκρατορίας, καθὼς ἤθελε νὰ τὴν παραδώσει στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα. Προηγουμένως οἱ παπικοὶ εἶχαν καταφέρει τὸ πρῶτο μεγάλο χτύπημα γιὰ τὴν κατάλυση τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας μὲ τὶς Σταυροφορίες καὶ τὴν ἄγρια λεηλασία τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅταν τὴν κατέλαβαν τὸ 1204.
.                Σήμερα βρισκόμαστε σὲ μία παρόμοια μὲ ἄλλα βέβαια δεδομένα κατάσταση. Ἕνα προδοτικὸ πολιτικὸ κατεστημένο ἔχει παραδώσει τὴν χώρα στὴν κυριαρχία τῆς Δύσης καὶ ἔχει καταρρακώσει τὸν ἑλληνικὸ λαὸ στέλνοντας χιλιάδες στὴν αὐτοκτονία, διαλύοντας τὸν κοινωνικὸ ἱστὸ καὶ καταστρέφοντας τὴν ἐθνικὴ οἰκονομία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ ἐξ ἀνατολῶν κίνδυνος συνεχῶς μεγαλώνει καὶ ἡ τουρκικὴ προκλητικότητα ἀναβαθμίζεται συνεχῶς στὸν ἀέρα, στὴν θάλασσα, ἀλλὰ καὶ στὴν στεριά, καθὼς ὁλόκληρες περιοχὲς τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ὅπως ἡ δυτικὴ Θράκη ἀλλὰ καὶ τὰ Δωδεκάνησα καὶ ἰδίως τὸ Καστελόριζο, βρίσκονται πλέον ὑπὸ καθαρὴ ἀμφισβήτηση τῆς ἑλληνικῆς τους κυριαρχίας.
.                Εἶναι χαρακτηριστικὸ πὼς ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἔχει οὐσιαστικὰ συμπλεύσει μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἡγεσία γιὰ νὰ διαλύσουν καὶ νὰ λεηλατήσουν ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὰ τελευταῖα κατορθώματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας εἶναι πλέον μία φανερὴ θρησκευτικὴ ἀποστασία, παραβίαση ὅλων τῶν κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μὲ ἀποκορύφωμα τὴν τελευταία σκανδαλώδη συμπροσευχὴ τοῦ Πατριάρχη μὲ τὸν αἱρετικὸ νεοταξικὸ Πάπα τῆς Ρώμης, ποὺ ἐξυπηρετεῖ μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὰ μασονικὰ συμφέροντα μιᾶς ληστρικῆς καὶ διεστραμμένης Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
.                Οἱ τελευταῖες ἐκλογὲς δυστυχῶς ἔδειξαν πὼς συνεχίζεται ὁ  συνεχιζόμενος θανατηφόρος κατήφορος αὐτῆς τῆς χώρας. Ἀπὸ τὴν μία εἴχαμε ἕνα δεδηλωμένο ἄθεο μὲ νεοταξικὲς ἰδέες ποὺ ἀντιδρᾶ ἀκόμα καὶ στὴν σκέψη ὅτι θὰ πρέπει, ἂν αὔριο κληθεῖ νὰ κυβερνήσει, νὰ ὁρκιστεῖ στὸ σύνταγμα τῆς ὁμοούσιας Ἁγίας Τριάδας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη εἴχαμε ἕνα τρομερὸ θεομπαίχτη, παλιὸ στέλεχος τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ ποὺ δὲν δίστασε νὰ «πουλήσει» θρησκεία καὶ Ὀρθοδοξία γιὰ νὰ πλανέψει τοὺς ψήφους τοῦ «ἀγαθοῦ» ποιμνίου μὲ σκοπὸ νὰ διαιωνίσει τὴν ληστρική του ἐξουσία ὑπηρετώντας τὰ συμφέροντα τῶν ξένων μασονικῶν εὐρωπαϊκῶν ἀφεντάδων του. Πέραν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δύο πρωταγωνιστές, εἴχαμε ἕνα κυκεώνα πολλῶν πολιτικῶν κομμάτων ποὺ τὸ μόνο ποὺ ἐξέφραζαν ἦταν οἱ ἐγωιστικὲς φἰλοδοξίες τῶν διαφόρων ἀρχηγῶν τους σύμφωνα μὲ τὸ δόγμα, κάθε Ἕλληνας καὶ ἕνα κόμμα. Ἔντεχνα δηλαδή «διαίρει καὶ βασίλευε»!
.                Μέσα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ζοφερὴ κατάσταση ἀναρωτιέται, ὅποιος ἀκόμα κατάφερε νὰ ἔχει σώας τὰς φρένας καὶ συνείδηση τῆς πραγματικότητας, πῶς θὰ μπορέσει νὰ σωθεῖ μία χώρα ξεπουλημένη, ἕνας λαὸς προδομένος καὶ μία κοινωνία πλανεμένη στὶς σειρῆνες τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, (μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ σλόγκαν, Ὢχ ἀδερφέ τί μὲ νοιάζει ἐμένα!). Ἡ πολιτικὴ(οί), ἀπέτυχε(αν) καὶ πρόδωσε(αν). Ἡ ἱεραρχία προσχώρησε στὴν ἀποστασία. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα μεγάλο ποίμνιο ποὺ ἔχει τρομερή, ἀλλὰ σὲ ὕπνωση δύναμη καὶ αὐτὸ τὸ εἶχαν καταλάβει ὅσοι ἐξόντωσαν τὸν μακαριστὸ Χριστόδουλο. Εἶχαν τρομοκρατηθεῖ ἀπὸ τὴν κινητικότητά του καὶ τὴν δύναμή του νὰ ξεσηκώνει τὸν λαό.
.                Εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἱστορία μας, (ποὺ τώρα θὰ πρέπει νὰ τὴν ξεχάσουμε), πὼς πολλοὶ ἱεράρχες στάθηκαν στὶς ἐπάλξεις καὶ ἔδωσαν ζωὴ στὸν ἑλληνισμό. Σήμερα ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς σεβασμιότητάς τους; Ποιοί θὰ σηκωθοῦν καὶ θὰ σταθοῦν  στὸ ὕψος τους νὰ σταματήσει ἡ νέα πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης; γιατί αὐτὴ τὴν φορὰ ἡ ἅλωση θὰ εἶναι ὁριστική, καθὼς δὲν θὰ εἶναι μόνο ὑλική, ἀλλὰ τὸ  χειρότερο, θὰ εἶναι καὶ πνευματικὴ ἅλωση τῶν σωμάτων καὶ τῶν καρδιῶν ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων! Ἂν ὑπάρχουν, καιρὸς νὰ μᾶς δείξουν πὼς εἶναι ἀληθινοὶ ποιμενάρχες καὶ ὄχι ὑποκριτὲς ρασοφόροι ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ἐφιάλτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΠΗΓΗ: olympia

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὅπως λέγει ἕνας Ἁγιορείτης Γέρων, ἀγαπητὲ κ. Χειλαδάκη, γιὰ νὰ μιλήσει σήμερα κάποιος, πόσῳ μᾶλλον ἕνας Ἐκκλησιαστικὸς Ἄνδρας, πρέπει νὰ ἔχει καθαρὸ τὸ μέτωπο!

Η XIΛΙΩΝ ΕΤΩΝ ΕΝΔΟΞΟΣ “ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ” ΙΣΤΟΡΙΑ ΥΠΗΡΞΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου

Νικολάου Τωμαδάκη,
Καθηγ. Βυζαντινῆς Φιλολογίας Πανεπ. Ἀθηνῶν

[Δούκα-Κριτοβούλου-Σφραντζῆ-Χαλκοκονδύλη]
Περὶ Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453),
ἐν Ἀθήναις 1953

.                 Πεντακόσια (ἑξήντα) ἔτη συμπληροῦνται ἀπὸ τοῦ τραγικοῦ ἐκείνου Μαΐου κατὰ τὸν ὁποῖον Μωάμεθ ὁ Β´ ἐξεπόρθησε βίᾳ τὴν βασιλίδα τῶν πόλεων, τὴν πρωτεύσουσαν τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, τὸ προπύργιον τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Ἑλληνισμοῦ τὴν μεγάλη κοιτίδα, τὴν Κωνσταντινούπολιν […] Τὸ κτύπημα ὑπῆρξε καίριον καὶ πρὶν παρέλθῃ δεκαετία καὶ τὰ ἄλλα ἑλληνικὰ κρατίδια τῆς Ἀνατολῆς ἐξηφανίζοντο. Καὶ ἐκλήθη τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος νὰ δουλεύσῃ ἐπὶ αἰῶνας εἰς τὸν νέον κύριον καὶ ἐπὶ τετρακόσια περίπου ἔτη ἐστερεῖτο πολιτικοῦ κέντρου καὶ βασιλείας, πέριξ τῶν ὁποίων νὰ συσπειρωθοῦν αἱ ἐθνικαί μας δυνάμεις.[…]
.                   Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος εἶχεν ὑποστῆ μίαν φυσικὴν κάμψιν καὶ ἡ καταστροφὴ τῆς τάξεως, ἡ ὁποία ἐξεπροσώπει τὴν ἀδυναμίαν της, ἡ δοκιμασία ἐν τῷ πυρὶ τῆς δουλείας τῆς ὑγιαινούσης μερίδος ἐπέπρωτο νὰ βοηθήσουν εἰς τὴν ἀνάδειξιν τῶν ἐλευθερωτῶν, οἱ ὁποῖοι προπαρεσκεύασαν τὸ 1821 καὶ ἐδημιούργησαν δι᾽ αὐτοῦ τὸ Νεοελληνικὸν Κράτος.
.                  Ὅπως καὶ νὰ ἔχῃ τὸ πρᾶγμα, χιλίων ἐτῶν ἱστορία ἔνδοξος, δημιουργικὴ φωτὸς πολιτισμοῦ, τἐχνης, γραμμάτων, ἐνισχύτρια τῆς πίστεως, ἔδυε μὲ τὴν τραγικὴν θυσίαν Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου. Καὶ ἡ ἱστορία αὐτὴ ὑπῆρξε βεβαίως τοῦ δυτικοῦ πνεύματος ἄσκησις, ἀλλ᾽εἴπέρ τι ἄλλο ἑλληνικὴ ὑπηρεσία πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΡΟΣΤΥΧΙΑ

Μὲ σκληρὴ γλῶσσα μίλησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος σχολιάζοντας τὶς ἐξελίξεις μετὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Eurogroup, ἔκανε λόγο «γιὰ προστυχιὰ τῶν Εὐρωπαίων».

ΠΗΓΗ: ethnos.gr 

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει ἐμπειρία τουλάχιστον δώδεκα αἰώνων αὐτῆς τῆς (ἐπιεικῶς ὀνομαζομένης) “προστυχιᾶς”. Συνεπῶς δὲν αἰφνιδιάζεται. Ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἐμπειρική του γνώση.
.           Εἶχε δίκιο ὁ Κύριος Πρόεδρος ποὺ ἔλεγε ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι «ἔθνος ἀνάδελφον». Κι ὄχι μόνο. Ἀλλὰ καὶ ἄμυαλο καὶ ἐπιλῆσμον καὶ κυρίως ΑΧΑΡΙΣΤΟ στὴν θεϊκὴ “εὔνοια”.

 

«ΕΝΑΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΠΟΥ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ» (Νικηφ. Βρεττάκος)

«Τὸ ἔθνος μας κι ὅταν εἶναι κράτος
κι ὅταν ὑπάρχει, χωρὶς νὰ εἶναι κράτος,
εἶναι ἕνας Ὀδυσσέας ποὺ πορεύεται.
Σὲ ποιό σκόπελο, ἀπ᾽ ὅσους ἔχει περάσει,
νὰ βρίσκεται ἆραγε πάλι σήμερα ὁ Ὀδυσσέας;»

(Νικηφ. Βρεττάκος)