Ο ΖΑΜΠΕΛΙΟΣ καὶ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΙΤΟΥ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ὁ Ζαμπέλιος καὶ ἡ Δημοκρατία τοῦ Ἁγίου Τίτου

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Προκαταρκτικὴ Σημείωση: Τὸ κατωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ τὴν Πέμπτη, 5 Ἰουλίου 2018 (σελ. 9). Ἀποτελεῖ ἀπάντηση στὰ ὅσα ὑποστήριξε ὁ μαρξιστὴς καθηγητὴς καὶ στέλεχος τῆς Ἀριστερᾶς κ. Γιάννης Μηλιὸς στὴν ἴδια ἐφημερίδα καὶ στὸ φύλλο τῆς Δευτέρας, 2ας Ἰουλίου 2018. Ὁ Γιάννης Μηλιὸς παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν βραχύβια “Δημοκρατία τοῦ Ἁγίου Τίτου” στὴν Κρήτη (1363-1364) μὲ αὐθαίρετους λογικοὺς ἀκροβατισμοὺς (τοῦ τύπου “ράβδος εἰς γωνίαν ἄρα βρέχει”) κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι οἱ Κρῆτες δὲν εἶναι Ἕλληνες, ὅτι αὐτὸ ἀποδεικνύει πὼς δὲν ὑπάρχει συνέχεια στὸν Ἑλληνισμὸ καὶ πὼς τὸ Ἔθνος εἶναι μία ἀνακάλυψη πρόσφατη, ἀποκύημα τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Φυσικὰ ἡ ἱστορία τῆς Κρήτης δὲν εἶναι τὰ δύο μόνο χρόνια της “Δημοκρατίας τοῦ Ἁγίου Τίτου” ποὺ καὶ ἀπὸ αὐτὰ καθόλου δὲν προκύπτει ὅτι,  στιγμιαῖα ἔστω, ἔπαυσαν νὰ εἶναι Ἕλληνες. Εἶναι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μίνωα ἕως τὰ πρῶτα χριστιανικὰ χρόνια, τὰ βυζαντινὰ χρόνια, οἱ ἐπαναστάσεις κατὰ τῶν Ἐνετῶν, ὅπως αὐτὴ τοῦ 1527, αὐτὲς κατὰ τῶν Τούρκων, ὅπως τοῦ 1866, οἱ συμμετοχὲς τῶν Κρητῶν στὸν Μακεδονικὸ ἀγώνα, στοὺς βαλκανικοὺς πολέμους καὶ στὴ Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία… Οἱ Κρῆτες εἶναι τόσο Ἕλληνες ὅσο οἱ Μακεδόνες, οἱ Θράκες, οἱ Κύπριοι, οἱ Ἠπειρῶτες, οἱ Ρουμελιῶτες, οἱ Θεσσαλοί, οἱ Πελοποννήσιοι, οἱ νησιῶτες τοῦ Αἰγαίου καὶ τοῦ Ἰονίου, οἱ Πόντιοι καὶ οἱ Μικρασιάτες. Ὅσο οἱ Ἕλληνες ποὺ ζοῦν ἐκτὸς τῶν συνόρων τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους. Εἰλικρινῶς δὲν καταλαβαίνω τί ἐξυπηρετεῖ ἡ χωρὶς καμία ἐπιστημονικὴ τεκμηρίωση  θεωρία, ποὺ ἀναμασᾶ ὁ κ. Μηλιός, περὶ τοῦ ὅτι ἡ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι ἕνα μύθευμα, σήμερα μάλιστα ποὺ ἐπιχειρεῖται ἡ νόθευση καὶ ἡ σύγχυση ὅσον ἀφορᾶ στὴ Μακεδονία μας.

.         Τὸ δημοσιευθὲν ἄρθρο τοῦ κ. Γ. Μηλιοῦ στὰ ΝΕΑ (2 Ἰουλίου 2018, σέλ. 11), περὶ τῆς βραχύβιας Δημοκρατίας τοῦ Ἁγίου Τίτου στὴν Κρήτη (1363 – 1364) μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ διατυπώσουμε μίαν ἄλλη ἄποψη καὶ νὰ καταλήξουμε σὲ ἕνα διαφορετικὸ συμπέρασμα. Ὁ Σπυρίδων Ζαμπέλιος περιέγραψε ἀναλυτικὰ καὶ μὲ ἀντικειμενικότητα τὰ γεγονότα πρό, κατὰ καὶ μετὰ τὴν ἀνακήρυξη τῆς Δημοκρατίας τοῦ Ἁγίου Τίτου, στὴ μελέτη τοῦ «Ἱστορικὰ Σκηνογραφήματα» (Ἀθήνησιν, ἐκ τοῦ Τυπογραφείου Λαζ. Δ. Βιλαρᾶ, 1860). Στὴ συγκεκριμένη μελέτη του καὶ στὶς ἄλλες ποὺ ἔχει συγγράψει ὁ ἰδιοφυὴς ἱστοριοδίφης ἀποδεικνύει τὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ στοὺς ἱστορικοὺς χρόνους, ἀντίθετα ἀπὸ τὰ ὅσα ὑποστηρίζει ὁ κ. Μηλιός.
.         Πιὸ συγκεκριμένα ἀντίθετα ἀπὸ τὰ γραφόμενα τῆς ἀμερικανίδας ἱστορικοῦ Sally McKee, ποὺ παραθέτει ὁ κ Μηλιός, οἱ Κρῆτες οὐδέποτε ἔπαυσαν νὰ εἶναι Ἕλληνες. Στὸ Καταστατικὸ ψήφισμα τῆς πολιτείας τοῦ Ἁγίου Τίτου τονίζεται: «Ὑπέροχος καὶ κυρία τῆς Γαληνοτάτης Κρητικῆς Δημοκρατίας θρησκεία ἀναγορεύεται εἰς τὸ ἑξῆς ἡ ἱερωτάτη τῶν ἰθαγενῶν Γραικική». Ὅπως σημειώνει ὁ Ζαμπέλιος ἡ ἀνωτέρα τάξη τοῦ γένους μας μὲ τὴν ἑνετοκρατία ἐπηρεάσθηκε ἀπὸ τὰ ἔθιμα τῆς Δύσης καὶ ἀποδέχθηκε τὴν ἐπίπλαστη δημοκρατία τῶν ἰταλικῶν πόλεων, ὅπως τὴν περιέγραψε ὁ Μακιαβέλι. Ὅμως, προσθέτει ὁ Ζαμπέλιος, «εἰς τοὺς μυχοὺς τῆς Ἰταλομόρφου πολιτείας αὐτῆς, πνεῦμα Ἑλληνικόν, πνεῦμα ἀνατολικὸν καὶ ὀρθόδοξον ἐνεφώλευεν».
.         Τὸ ἐπιχείρημα ὅτι οἱ Κρῆτες δὲν αἰσθάνονταν Ἕλληνες, ἐπειδὴ δὲν θέλησαν τότε τὴν ἕνωση μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τοὺς δυτικοὺς κατοίκους τῆς Μεγαλονήσου προχώρησαν σὲ μία ἀνεξάρτητη Δημοκρατία δὲν στέκει, ὅταν ἐξετασθεῖ ἡ τότε κατάσταση τῆς Αὐτοκρατορίας. Τὸ κέντρο ἐξουσίας της οὐδεμία ἐνέπνεε ἐμπιστοσύνη. Ὁ Charles Diehl στὴν ἱστορία του γράφει ὅτι ἦταν μία περίοδος, κατὰ τὴν ὁποία «οἱ ἀντίπαλοι ἄνευ αἰδοῦς τινὸς οὐδὲ ἐθνικοῦ συναισθήματος, προσεκάλουν εἰς βοήθειαν αὐτῶν πάντας τοὺς ἐχθρούς τῆς αὐτοκρατορίας… παρέχοντας μάλιστα εἰς αὐτοὺς πρὸς τοῦτο γενναῖα χρηματικὰ ποσὰ καὶ εὐρείας ἐδαφικὰς παραχωρήσεις…».
.         Ἡ ἑλληνικὴ συνείδηση τῶν Κρητῶν ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὶς ἐξεγέρσεις τους κατὰ τῶν Ἑνετῶν καὶ τῶν Τούρκων, ἀπὸ τὸ 1527 ἕως τὸ 1866. Ὁ Σπυρίδων Ζαμπέλιος στοὺς «Κρητικοὺς γάμους», ποὺ ἔγραψε (Ἵδρυμα Κώστα Οὐράνη, Ἀθήνα, 1989) ἐμπνεύσθηκε ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1527, ποὺ εἶχε ὡς ἡγέτη τὸν Γεώργιο Καντανολέο. Ὅταν ἡ ἐπανάσταση καταπνίγεται στὸ αἷμα ἀπὸ τοὺς Ἑνετοὺς λέγει ὁ Καντανολέος στοὺς γιούς του: «Παιδιά μου!… Καὶ ἀθρόον ἂν ἐξωντοῦτο τὸ γένος τῶν Καντανολέων, ἄρα δὲν θὰ ἀπομείνει εἷς τις Κρής, εἷς τις Γραικός; Τὰ κόκκαλά μας – ἐστὲ βέβαιοι – θὰ ἀναδώσωσί ποτε πολλοὺς καὶ ἐπιτυχέστερους ἐκδικητάς. Θαρροῦντες λοιπὸν ἂς ἐπανέλθωμεν παρὰ τοὺς προγόνους μας, μεσίται ὑπὲρ Ἑλλάδος πρὸς τὸν σταυρωθέντα Χριστόν!».
.         Ὁ κ. Μηλιός, γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τὴ θέση του, περὶ ἀμφισβήτησης τῆς τρισχιλιετοῦς ἱστορικῆς συνέχειας τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἀναφέρεται σὲ ἀπόψεις συγκεκριμένης ἰδεολογίας διανοητῶν, ὅπως τοῦ Βρετανοῦ ἱστορικοῦ Eric Hobsbawm καὶ τοῦ Νίκου Πουλαντζᾶ. Καὶ οἱ δύο ἀπόψεις εἶναι γενικές, περὶ γενέσεως τοῦ ἔθνους ἡ πρώτη καὶ περὶ τῆς ἐθνικῆς παράδοσης ἑνὸς ἐδάφους ὑλοποιημένης στὸ κράτος – ἔθνος ἡ δεύτερη, καὶ δὲν ἔχουν καμία συνάφεια μὲ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν ἱστορία του.
.         Ὡς πρὸς τὸ ἀπόσπασμα κειμένου τοῦ Ἀνωνύμου τοῦ Ἕλληνα, περὶ τῆς Ἑλληνικῆς Νομαρχίας, ποὺ παραθέτει ὁ κ. Μηλιός, ἡ ἐπιλογή του δείχνει μονομέρεια. Ὁ συγγραφέας της ἔχει βεβαίως ἀποδεχθεῖ τὴν ἄποψη τοῦ Γίββωνα γιὰ τὸ Βυζάντιο καὶ δὲν εἶναι ὁ μόνος. Τὸν ἀκολούθησαν πλεῖστοι καθηγητὲς στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, μεταξὺ τῶν ὁποίων οἱ Ποτλής, Κουμανούδης καὶ Σαρίπολος. Ὅμως δὲν εἶναι Βολταῖρος. Ἀντιθέτως εἶναι πατριώτης καὶ ζητεῖ ἀπὸ τὸν κλῆρο νὰ μπεῖ μπροστὰ στὴν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδας: «Ναί, σεβάσμιοι πατέρες, μὴν ἀπελπισθῆτε διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς Ἑλλάδος. Μὴν σᾶς τρομάξη τὸ μέσον. Ὁ καιρὸς ἤγγικεν καὶ ἡ Ἑλλὰς ζητεῖ ἀπὸ τὸ ἱερατεῖον τὴν ἀρχὴν τῆς ἐλευθερώσεώς της. Προετοιμάσατε τὰς ψυχὰς τῶν χριστιανῶν εἰς τὸ νὰ ἀναστηθῶσι ἀπὸ τὸν βόρβορον τῆς δουλείας, διὰ νὰ δοξασθῆτε καὶ ἐν τῇ Ἑλλάδι καὶ ἐν τῷ οὐρανῷ».
.         Στὰ χρήσιμα γιὰ τοὺς Ἕλληνες συμπεράσματα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Δημοκρατίας τοῦ Ἁγίου Τίτου πρῶτον σημειώνω ὅτι μπορεῖ ἡ ἐξουσία νὰ διαφθαρεῖ καὶ νὰ ἀκολουθήσει ξένες πρὸς τὴν Παράδοση τοῦ Ἔθνους ἀντιλήψεις, μπορεῖ ὁ λαὸς νὰ σιωπᾶ ἢ καὶ ἕνα μέρος του νὰ παρασύρεται γιὰ κάποιο διάστημα ἀπὸ αὐτές, ὅμως στὸ τέλος ξαναβρίσκει τὸν δρόμο του. Καὶ δεύτερον, ὅταν ἡ ἐξουσία γίνεται ἀνεπαρκὴς καὶ προδίδει τὶς ἀρχὲς καὶ τὶς ἀξίες τοῦ Ἔθνους, τότε ὁ λαὸς τὴν ἐγκαταλείπει. –

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Ἡ θρησκευτικὴ ταυτότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

.           Ὡς συνέχεια τοῦ προηγούμενου σχολίου μας προσθέτουμε τὰ ἑξῆς: Μολονότι σεβόμαστε καὶ τιμοῦμε τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ὕψιστο ἀξίωμα τοῦ κ. Προέδρου τῆς Βουλῆς μας, ἐκφράζουμε ὅμως τὴ βαθύτατη λύπη μας, συνάμα δὲ καὶ τὴν ἀντίθεσή μας γιὰ ὅσα εἶπε τελευταῖα γιὰ τὸν λαό μας ὅτι δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Ἡ δήλωσή του αὐτή, παρόλο ποὺ δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀλήθεια, μᾶς λύπησε βαθύτατα, διότι ἕνας κορυφαῖος ἡγέτης τῆς χώρας μας ἀγνοεῖ καὶ ἀδικεῖ τὴν ἀλήθεια.
.            Ἐὰν πήγαινε ἢ ἂν ἔβλεπε ἀπὸ τὴν Τηλεόραση τὸ τί γινόταν – πρὶν καὶ μετὰ τὶς δηλώσεις του – στὰ μεγάλα προσκυνήματα τῆς Παναγίας στὴ Χώρα μας, θὰ μετάνιωνε γιὰ τὶς δηλώσεις του. Ἑκατοντάδες χιλιάδες οἱ προσκυνητὲς στὴ χάρη τῆς Παναγίας μας, στὴν Τῆνο, στὴν Πάρο, στὴν Ἁγιάσο τῆς Λέσβου, στὴ Σουμελᾶ τοῦ Βερμίου, στὴν Προυσιώτισσα τῆς Εὐρυτανίας, στὴ Φανερωμένη τῆς Νέας Μηχανιώνας κοντὰ στὴ Θεσσαλονίκη, στὴν Παναγία τοῦ Ἕβρου κοντὰ στὴν Ἀλεξανδρούπολη καὶ σ᾿ ὅλα τὰ ἱερὰ προσ­κυνήματα τῆς Παναγίας ποὺ ἁγιάζουν ἀπὸ τὴ μία ἄκρη ὣς τὴν ἄλλη τὴν Κρήτη μας.
.            «Ὁ περίφημος βυζαντινολόγος, ὁ Ἄγγλος Στῆβεν Ράνσιμαν, ἔγραψε ἕνα σπουδαῖο βιβλίο μὲ τίτλο “Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν αἰχμαλωσίᾳ”, ὅπου μεταξὺ τῶν ἄλλων γράφει καὶ τὰ ἑξῆς: “Κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν σκοτεινῶν αἰώνων (τῆς Τουρκοκρατίας) ἡ Ὀρθοδοξία διεφύλαξε τὸν Ἑλληνισμόν”. Καὶ ὅταν ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μίλησε τὸ 1838 στοὺς μαθητὲς τοῦ πρώτου Γυμνασίου Ἀθηνῶν, εἶπε στὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἑξῆς: “Ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ὕστερα ὑπὲρ πατρίδος”. Ὁ δὲ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδας Ἰωάννης Καποδίστριας, ὅταν τὸν ρωτοῦσαν ξένοι Εὐρωπαῖοι πολιτικοὶ καὶ διπλωμάτες γιὰ τὴν ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων, ἀπαντοῦσε: “Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος σύγκειται ἐκ τῶν ἀνθρώπων οἵτινες ἀπὸ τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταν­τινουπόλεως δὲν ἔπαυσαν ὁμολογοῦντες τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ τὴν γλῶσσαν τῶν Πατέρων αὐτῶν λαλοῦντες”» («Δημοκρατία» 20-8-2017).
.              Στὴν Πατρίδα μας ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ τὴ ρίζα μας. Ὅποιος ἐπιχειρεῖ νὰ τὴν ξεριζώσει, ματαιοπονεῖ. Πολλοὶ τὸ ἐπιχείρησαν μέσα στὰ 2.000 χρόνια τῆς Ἐκκλησίας μας. Γέμισαν μαρτυρικὰ ἅγια αἵματα οἱ σελίδες τῆς Ἱστορίας. Ἀλλ᾿ ἐνῶ οἱ σκληροὶ διῶκτες τῆς Ὀρθοδοξίας χάθηκαν στὸ μαῦρο σκοτάδι τῆς Ἱστορίας, ἀντιθέτως ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ καὶ θριαμβεύει καὶ κατακτᾶ σταδιακὰ τὸν κόσμο. Τὸ εἴδαμε πρόσφατα καὶ στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση. Ἡ Ὀρθοδοξία πάντα νικᾶ, διότι εἶναι μαζί της ὁ παντοδύναμος Ἱδρυτής της καὶ ἀήττητος νικητὴς τοῦ θανάτου Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἂς τό γνωρίζουν οἱ πάντες.

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΤΟΥΣ «ΑΔΕΙΑΣΕ»!

Κουτσούμπας: Ὁ παππούς μου ἦταν ἱερέας
καὶ μέλος τοῦ ΕΑΜ
«Δὲν μπορεῖ νὰ μιλᾶ ἀνιστόρητα ὁ ὑπουργὸς Παιδείας»

.           «Ἡ κυβέρνηση στήνει νέες κάλπικες διαχωριστικὲς γραμμές», κατήγγειλε ὁ γ.γ. τοῦ ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, μὲ ἀφορμὴ τὸ ζήτημα ποὺ ἀνέκυψε μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας, Νίκου Φίλη. Ὁ κ. Κουτσούμπας μίλησε γιὰ ἀνιστόρητες προσεγγίσεις, ἀναφορικὰ μὲ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στὴν διάρκεια τῆς κατοχῆς, προσεγγίσεις ποὺ ρόλο ἔχουν νὰ ρίξουν στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου.
.             «Ἡ ἀναγκαιότητα καὶ ἡ ὡριμότητα νὰ καταργηθοῦν οἱ ἀναχρονισμοὶ … εἶναι πάγια θέση τοῦ ΚΚΕ. Ὅμως αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογήσει προσεγγίσεις καὶ ἁπλουστεύσεις τύπου Φίλη», ὑπογράμμισε ὁ Δημήτρης Κουτσούμπας. «Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγεῖ τὸν ὑπουργὸ Παιδείας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὑπουργὸ Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, νὰ μιλᾶ καὶ ἀνιστόρητα, καὶ ἁπλουστευτικά, ἐνοχοποιώντας γιὰ παράδειγμα, τὸ σύνολο τῆς Ἐκκλησίας στὸ σύνολο τοῦ κλήρου», εἶπε ὁ γ.γ. τοῦ ΚΚΕ καὶ σημείωσε ὅτι «στὴν κατοχὴ συνέβη μὲ τὴν Ἐκκλησία, ὅ,τι συνέβη καὶ μὲ τὸν ὑπόλοιπο πολιτικὸ ἀστικὸ κόσμο. Δηλαδή, ἕνα κομμάτι συμβιβάστηκε, ἕνα κομμάτι συνεργάστηκε μὲ τοὺς κατακτητὲς καὶ ἕνα κομμάτι μπῆκε στὴν ἀντίσταση ἐνεργὰ καὶ μάλιστα καὶ στὴ ἔνοπλη ἐθνικὴ ἀντίσταση μὲ τὸν ΕΑΜ, τὸν ΕΛΑΣ, μὲ τὴν Ἐθνικὴ Ἀλληλεγγύη καὶ μαζὶ ἐδῶ ἦταν κυρίως ὁ κατώτερος κλῆρος καὶ μέλη τῆς ἱεραρχίας, ἀκόμη καὶ μητροπολίτες. Ὁ παππούς μου γιὰ παράδειγμα, ὁ ἱερέας ὁ παπα-Δημήτρης ὁ Κουτσούμπας, τοῦ ὁποίου ἔχω καὶ τὸ ὄνομα -ὁ πατέρας τοῦ πατέρα μου- ἐκτελέστηκε τὸ 1944 ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς κατακτητές, γιὰ τὴ συμμετοχή του, ὡς ὑπεύθυνος τῆς Ἐθνικῆς Ἀλληλεγγύης στὴν ἐπαρχία Δομοκοῦ, στὰ χωριὰ ποὺ ἦταν ἐκεῖ καὶ ὡς μέλος τοῦ ΕΑΜ», εἶπε ὁ γ.γ. τοῦ ΚΚΕ καὶ προέτρεψε τὰ κυβερνητικὰ ἕδρανα: «Ἂς εἴμαστε λοιπὸν πιὸ προσεκτικοί, κύριοι ὑπουργοὶ τῆς “κυβέρνησης τῆς ἀριστερᾶς”. Καὶ δὲν μπορεῖ ἡ κατάργηση αὐτῶν τῶν ἀναχρονισμῶν νὰ προτάσσεται καὶ γιὰ προπαγάνδα καὶ γιὰ στάχτη στὰ μάτια μπροστὰ σὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀναχρονισμοὺς ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν καὶ κυριαρχοῦν στὴν ἐκπαίδευση».

ΠΗΓΗ: newsbeast.gr

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 1453, ΕΛΛΑΔΑ 2014 «Ἀπὸ τὴν μία εἴχαμε ἕνα δεδηλωμένο ἄθεο μὲ νεοταξικὲς ἰδέες, ἀπὸ τὴν ἄλλη εἴχαμε ἕνα τρομερὸ θεομπαίχτη, στέλεχος τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 1453, ΕΛΛΑΔΑ 2014

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὅσοι Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι ἔχουν ἀπομείνει ἀντιλαμβάνονται ὅτι τὸ ἔθνος εἶναι κατώτερο μέγεθος ἀπὸ τὸ «ἔθνος ἅγιον» (Α´ Πέτρ. β´ 9). Συνεπῶς ἡ προτεραιότητα θὰ δοθεῖ στὸ μεῖζον. Οἱ νοήμονες ἐννοοῦν ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ κλειδὶ γιὰ τὶς κάθε εἴδους «προκλήσεις» τῆς ἱστορίας (ἀκόμα καὶ τὶς ἐκλογικές). Τὸ ἐπίγειο ἔθνος δείχνει πὼς ἴσως θέλει νὰ χάσει πλέον τὸν πόλεμο γιὰ τὴν ἱστορική του ἐπιβίωση. Δὲν  μπορεῖ νὰ τὸ βοηθήσει πιὰ κανένας. Μόνον ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ ἐν δόξῃ ἀναληφθεὶς εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἐν δεξιᾷ καθίσας τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, μπορεῖ νὰ βοηθήσει, ἐφ᾽ ὅσον οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀπαρτίζουν τὸ ἔθνος γίνουν «ἔθνος ἅγιον». Ἀλήθεια πόσοι  ἀπὸ τὸ «ἔθνος» γνωρίζουν τί γιορτὴ εἶναι σήμερα; (τῆς Ἀναλήψεως)

.                Ἡ Κωνσταντινούπολη ἔπεσε τὸ 1453 ἀπὸ διπλὴ προδοσία. Ἀπὸ τὴν μία τὴν πολέμησαν οἱ Ἕλληνες ἐξωμότες ποὺ εἶχαν προσχωρήσει στὸ Ἰσλὰμ καὶ στελέχωσαν τὸν στρατὸ τοῦ Μωάμεθ τοῦ Πορθητῆ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη εἴχαμε τὴν προδοσία τῆς δυτικόφιλης παράταξης ποὺ ὑπέσκαπτε τὸ μέλλον τῆς αὐτοκρατορίας, καθὼς ἤθελε νὰ τὴν παραδώσει στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα. Προηγουμένως οἱ παπικοὶ εἶχαν καταφέρει τὸ πρῶτο μεγάλο χτύπημα γιὰ τὴν κατάλυση τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας μὲ τὶς Σταυροφορίες καὶ τὴν ἄγρια λεηλασία τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅταν τὴν κατέλαβαν τὸ 1204.
.                Σήμερα βρισκόμαστε σὲ μία παρόμοια μὲ ἄλλα βέβαια δεδομένα κατάσταση. Ἕνα προδοτικὸ πολιτικὸ κατεστημένο ἔχει παραδώσει τὴν χώρα στὴν κυριαρχία τῆς Δύσης καὶ ἔχει καταρρακώσει τὸν ἑλληνικὸ λαὸ στέλνοντας χιλιάδες στὴν αὐτοκτονία, διαλύοντας τὸν κοινωνικὸ ἱστὸ καὶ καταστρέφοντας τὴν ἐθνικὴ οἰκονομία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ ἐξ ἀνατολῶν κίνδυνος συνεχῶς μεγαλώνει καὶ ἡ τουρκικὴ προκλητικότητα ἀναβαθμίζεται συνεχῶς στὸν ἀέρα, στὴν θάλασσα, ἀλλὰ καὶ στὴν στεριά, καθὼς ὁλόκληρες περιοχὲς τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ὅπως ἡ δυτικὴ Θράκη ἀλλὰ καὶ τὰ Δωδεκάνησα καὶ ἰδίως τὸ Καστελόριζο, βρίσκονται πλέον ὑπὸ καθαρὴ ἀμφισβήτηση τῆς ἑλληνικῆς τους κυριαρχίας.
.                Εἶναι χαρακτηριστικὸ πὼς ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἔχει οὐσιαστικὰ συμπλεύσει μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἡγεσία γιὰ νὰ διαλύσουν καὶ νὰ λεηλατήσουν ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὰ τελευταῖα κατορθώματα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας εἶναι πλέον μία φανερὴ θρησκευτικὴ ἀποστασία, παραβίαση ὅλων τῶν κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μὲ ἀποκορύφωμα τὴν τελευταία σκανδαλώδη συμπροσευχὴ τοῦ Πατριάρχη μὲ τὸν αἱρετικὸ νεοταξικὸ Πάπα τῆς Ρώμης, ποὺ ἐξυπηρετεῖ μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὰ μασονικὰ συμφέροντα μιᾶς ληστρικῆς καὶ διεστραμμένης Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης.
.                Οἱ τελευταῖες ἐκλογὲς δυστυχῶς ἔδειξαν πὼς συνεχίζεται ὁ  συνεχιζόμενος θανατηφόρος κατήφορος αὐτῆς τῆς χώρας. Ἀπὸ τὴν μία εἴχαμε ἕνα δεδηλωμένο ἄθεο μὲ νεοταξικὲς ἰδέες ποὺ ἀντιδρᾶ ἀκόμα καὶ στὴν σκέψη ὅτι θὰ πρέπει, ἂν αὔριο κληθεῖ νὰ κυβερνήσει, νὰ ὁρκιστεῖ στὸ σύνταγμα τῆς ὁμοούσιας Ἁγίας Τριάδας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη εἴχαμε ἕνα τρομερὸ θεομπαίχτη, παλιὸ στέλεχος τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ ποὺ δὲν δίστασε νὰ «πουλήσει» θρησκεία καὶ Ὀρθοδοξία γιὰ νὰ πλανέψει τοὺς ψήφους τοῦ «ἀγαθοῦ» ποιμνίου μὲ σκοπὸ νὰ διαιωνίσει τὴν ληστρική του ἐξουσία ὑπηρετώντας τὰ συμφέροντα τῶν ξένων μασονικῶν εὐρωπαϊκῶν ἀφεντάδων του. Πέραν ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δύο πρωταγωνιστές, εἴχαμε ἕνα κυκεώνα πολλῶν πολιτικῶν κομμάτων ποὺ τὸ μόνο ποὺ ἐξέφραζαν ἦταν οἱ ἐγωιστικὲς φἰλοδοξίες τῶν διαφόρων ἀρχηγῶν τους σύμφωνα μὲ τὸ δόγμα, κάθε Ἕλληνας καὶ ἕνα κόμμα. Ἔντεχνα δηλαδή «διαίρει καὶ βασίλευε»!
.                Μέσα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ζοφερὴ κατάσταση ἀναρωτιέται, ὅποιος ἀκόμα κατάφερε νὰ ἔχει σώας τὰς φρένας καὶ συνείδηση τῆς πραγματικότητας, πῶς θὰ μπορέσει νὰ σωθεῖ μία χώρα ξεπουλημένη, ἕνας λαὸς προδομένος καὶ μία κοινωνία πλανεμένη στὶς σειρῆνες τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, (μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ σλόγκαν, Ὢχ ἀδερφέ τί μὲ νοιάζει ἐμένα!). Ἡ πολιτικὴ(οί), ἀπέτυχε(αν) καὶ πρόδωσε(αν). Ἡ ἱεραρχία προσχώρησε στὴν ἀποστασία. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα μεγάλο ποίμνιο ποὺ ἔχει τρομερή, ἀλλὰ σὲ ὕπνωση δύναμη καὶ αὐτὸ τὸ εἶχαν καταλάβει ὅσοι ἐξόντωσαν τὸν μακαριστὸ Χριστόδουλο. Εἶχαν τρομοκρατηθεῖ ἀπὸ τὴν κινητικότητά του καὶ τὴν δύναμή του νὰ ξεσηκώνει τὸν λαό.
.                Εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τὴν ἱστορία μας, (ποὺ τώρα θὰ πρέπει νὰ τὴν ξεχάσουμε), πὼς πολλοὶ ἱεράρχες στάθηκαν στὶς ἐπάλξεις καὶ ἔδωσαν ζωὴ στὸν ἑλληνισμό. Σήμερα ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς σεβασμιότητάς τους; Ποιοί θὰ σηκωθοῦν καὶ θὰ σταθοῦν  στὸ ὕψος τους νὰ σταματήσει ἡ νέα πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης; γιατί αὐτὴ τὴν φορὰ ἡ ἅλωση θὰ εἶναι ὁριστική, καθὼς δὲν θὰ εἶναι μόνο ὑλική, ἀλλὰ τὸ  χειρότερο, θὰ εἶναι καὶ πνευματικὴ ἅλωση τῶν σωμάτων καὶ τῶν καρδιῶν ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων! Ἂν ὑπάρχουν, καιρὸς νὰ μᾶς δείξουν πὼς εἶναι ἀληθινοὶ ποιμενάρχες καὶ ὄχι ὑποκριτὲς ρασοφόροι ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ἐφιάλτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΠΗΓΗ: olympia

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὅπως λέγει ἕνας Ἁγιορείτης Γέρων, ἀγαπητὲ κ. Χειλαδάκη, γιὰ νὰ μιλήσει σήμερα κάποιος, πόσῳ μᾶλλον ἕνας Ἐκκλησιαστικὸς Ἄνδρας, πρέπει νὰ ἔχει καθαρὸ τὸ μέτωπο!

Η XIΛΙΩΝ ΕΤΩΝ ΕΝΔΟΞΟΣ “ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ” ΙΣΤΟΡΙΑ ΥΠΗΡΞΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν Πρόλογο τοῦ βιβλίου

Νικολάου Τωμαδάκη,
Καθηγ. Βυζαντινῆς Φιλολογίας Πανεπ. Ἀθηνῶν

[Δούκα-Κριτοβούλου-Σφραντζῆ-Χαλκοκονδύλη]
Περὶ Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453),
ἐν Ἀθήναις 1953

.                 Πεντακόσια (ἑξήντα) ἔτη συμπληροῦνται ἀπὸ τοῦ τραγικοῦ ἐκείνου Μαΐου κατὰ τὸν ὁποῖον Μωάμεθ ὁ Β´ ἐξεπόρθησε βίᾳ τὴν βασιλίδα τῶν πόλεων, τὴν πρωτεύσουσαν τοῦ Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, τὸ προπύργιον τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Ἑλληνισμοῦ τὴν μεγάλη κοιτίδα, τὴν Κωνσταντινούπολιν […] Τὸ κτύπημα ὑπῆρξε καίριον καὶ πρὶν παρέλθῃ δεκαετία καὶ τὰ ἄλλα ἑλληνικὰ κρατίδια τῆς Ἀνατολῆς ἐξηφανίζοντο. Καὶ ἐκλήθη τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος νὰ δουλεύσῃ ἐπὶ αἰῶνας εἰς τὸν νέον κύριον καὶ ἐπὶ τετρακόσια περίπου ἔτη ἐστερεῖτο πολιτικοῦ κέντρου καὶ βασιλείας, πέριξ τῶν ὁποίων νὰ συσπειρωθοῦν αἱ ἐθνικαί μας δυνάμεις.[…]
.                   Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος εἶχεν ὑποστῆ μίαν φυσικὴν κάμψιν καὶ ἡ καταστροφὴ τῆς τάξεως, ἡ ὁποία ἐξεπροσώπει τὴν ἀδυναμίαν της, ἡ δοκιμασία ἐν τῷ πυρὶ τῆς δουλείας τῆς ὑγιαινούσης μερίδος ἐπέπρωτο νὰ βοηθήσουν εἰς τὴν ἀνάδειξιν τῶν ἐλευθερωτῶν, οἱ ὁποῖοι προπαρεσκεύασαν τὸ 1821 καὶ ἐδημιούργησαν δι᾽ αὐτοῦ τὸ Νεοελληνικὸν Κράτος.
.                  Ὅπως καὶ νὰ ἔχῃ τὸ πρᾶγμα, χιλίων ἐτῶν ἱστορία ἔνδοξος, δημιουργικὴ φωτὸς πολιτισμοῦ, τἐχνης, γραμμάτων, ἐνισχύτρια τῆς πίστεως, ἔδυε μὲ τὴν τραγικὴν θυσίαν Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου. Καὶ ἡ ἱστορία αὐτὴ ὑπῆρξε βεβαίως τοῦ δυτικοῦ πνεύματος ἄσκησις, ἀλλ᾽εἴπέρ τι ἄλλο ἑλληνικὴ ὑπηρεσία πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΡΟΣΤΥΧΙΑ

Μὲ σκληρὴ γλῶσσα μίλησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος σχολιάζοντας τὶς ἐξελίξεις μετὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ Eurogroup, ἔκανε λόγο «γιὰ προστυχιὰ τῶν Εὐρωπαίων».

ΠΗΓΗ: ethnos.gr 

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχει ἐμπειρία τουλάχιστον δώδεκα αἰώνων αὐτῆς τῆς (ἐπιεικῶς ὀνομαζομένης) “προστυχιᾶς”. Συνεπῶς δὲν αἰφνιδιάζεται. Ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἐμπειρική του γνώση.
.           Εἶχε δίκιο ὁ Κύριος Πρόεδρος ποὺ ἔλεγε ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι «ἔθνος ἀνάδελφον». Κι ὄχι μόνο. Ἀλλὰ καὶ ἄμυαλο καὶ ἐπιλῆσμον καὶ κυρίως ΑΧΑΡΙΣΤΟ στὴν θεϊκὴ “εὔνοια”.

 

«ΕΝΑΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΠΟΥ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ» (Νικηφ. Βρεττάκος)

«Τὸ ἔθνος μας κι ὅταν εἶναι κράτος
κι ὅταν ὑπάρχει, χωρὶς νὰ εἶναι κράτος,
εἶναι ἕνας Ὀδυσσέας ποὺ πορεύεται.
Σὲ ποιό σκόπελο, ἀπ᾽ ὅσους ἔχει περάσει,
νὰ βρίσκεται ἆραγε πάλι σήμερα ὁ Ὀδυσσέας;»

(Νικηφ. Βρεττάκος)

Ο ΝΕΟΣ ΘΕΡΣΙΤΗΣ («Ὁ ἑλληνικός λαός ἀνήκει στή συνομοταξία τῶν λαῶν πού ἀγαποῦν τόσο πολύ τήν κακοτυχία τους, ὥστε τρέχουν νά τήν συναντήσουν!». Καὶ «Εὐρωπαῖος εἶναι ἕνας πολιτισμένος καννίβαλος πού ἀγαπᾶ τόν πλησίον του μέ… σάλτσα») Σαρ. Καργάκος

Ὁ νέος Θερσίτης

Τοῦ Σαράντου Καργάκου

ἐφημ. «ΕΣΤΙΑ», 09.03.2012

.         Δέν γνωρίζω ἄν ὁ πρώην πρωθυπουργός μας κατά τό μουσικο-χορευτικό ρεσιτάλ πού ἔδωσε πρό ἐτῶν μέ τόν Τοῦρκο ὁμόλογό του, τόν μακαρίτη Τζέμ, ἐχόρευσε καί τό συχνά ἀδόμενο στίς μπουζουκοκατανυκτικές παννυχίδες «Γεννήθηκες γιά τήν καταστροφή…». Ἀλλά κι ἄν τότε δέν ἐψάλη τό ἐν λόγῳ ἡρωικόν καί πένθιμον ἄσμα, τοῦ τό ἔψαλε προσφάτως μία ἐφημερίδα τῶν Βρυξελλῶν. Ὅπως ἔγραψε στό κύριο ἄρθρο της ἡ «Ἑστία» (27 Ἰανουαρίου 2012), τό ἄρθρο τῆς New Europe ἄρχιζε μέ τό ἀκόλουθο καταπελτικό: «Μέσα σέ λιγώτερο ἀπό δύο χρόνια, ὁ πρώην πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος Γιῶργος Παπανδρέου κατέστρεψε μία χώρα. Θά ἀπαιτηθοῦν δεκαετίες γιά νά ἐπιστρέψουν οἱ Ἕλληνες ἐκεῖ πού ἦσαν…».
.         Μή σώσουν καί φθάσουν! Καί καλά νά πάθουν γιά τά μυαλά πού κουμαντάρουν. Ὁ Γιῶργος Παπανδρέου ἦταν ἡ πιό ἄξια τιμωρία γιά τήν αἰώνια πολιτική μας βλακεία. Ἐπί δεκαετίες τραγουδούσαμε τή φτώχεια μας: «Ντέρτι καί μαράζι κι ἀναπαραδιά». Κι ἀπό τήν προπολεμική περίοδο διδασκόμεθα ἀσματικά: «Ἀπ᾽ τά φτωχά μου ὄνειρα ἕνα σωστό δέ βγαίνει, ὅλα τά σκόρπισες ἐσύ, φτώχεια κατηραμένη…».
.       Καί ξαφνικά, μετά τό 1980, ὡσάν νά ἀνακαλύψαμε τό σπήλαιο τοῦ Ἀλῆ Μπαμπᾶ, γεμίσαμε λεφτά, σέ σημεῖο πού ἡ Ἑλλάς νά ξεπερνᾶ σέ ταβέρνες καί νυκτερινά κέντρα ὅλες τίς εὐρωπαϊκές χῶρες συνολικά. Ἀπό Ἀνδρέα Παπανδρέου κι ἐντεῦθεν ἄρχισε ἡ πολιτική τῆς σπατάλης, ἡ «κουλτούρα τῆς χλιδῆς», ἡ πρακτική τῆς «ἁρπαχτῆς», κατά τόν προσφυέστατο λόγο τοῦ Κ. Σημίτη. Εἶχα ὀνομάσει ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς μεγάλης του δόξας τόν Ἀνδρέα Παπανδρέου «παμμέγιστο μικρό πολιτικό». Ἦταν ἡ ἐποχή πού ἐψάλλετο τό δοξαστικό: «Τσοβόλα, δῶσ᾽ τα ὅλα…»!
.          Ὅταν ἄκουσα κατά τήν προεκλογική περίοδο τόν πρωτογενῆ του νά διασαλπίζει τό νανουριστικό «ὑπάρχουν λεφτά», σκέφθηκα ὅτι ὁ ὑιός ὑπῆρξε ὑπέρτερος τοῦ πατρός. Καί ὄντως ἀποδείχθηκε τρισμέγιστος μικρός πολιτικός. Ἀντί νά πεῖ τό μαχητικό «ὑπάρχει δουλειά» (μόνον πού αὐτή τήν κάνουν οἱ ξένοι), ἀντί νά πεῖ «ὅλοι στή δουλειά, σέ ὅποια δουλειά» (π.χ. μάζεμα τῶν πορτοκαλιῶν καί τῆς ἐλιᾶς), ἄρχισε μέ τό περιλάλητο «ὑπάρχουν λεφτά» νά βαυκαλίζει τή νεολαία μέ νέα παραμύθια τῆς Χαλιμᾶς (ἤ τοῦ Χαλιμᾶ), ὅπως γράφει καί ὁ ἐλλόγιμος ἀδελφός του.
.         Στό πρῶτο κρίσιμο τρίμηνο τῆς πρωθυπουργίας του, μᾶς πουλοῦσε «χιόνι στό σουβλί καί ἀέρα στό πηρούνι». Καί μάλιστα σέ μεγάλα μεγέθη. Διότι ὅποιος μοιράζει ἀέρα, δέν κάνει οἰκονομία στά κομμάτια. Ἐν τῷ μεταξύ, περιφερόμενος, ὡς γυρολόγος, τήν ὑφήλιο, ἔστελνε τήν Ἑλλάδα στά… κομμάτια! Γιά νά καλύψη τήν ἀνυπαρξία προσωπικῆς πολιτικῆς, ἔγινε ὁ μεγαλύτερος τῆς χώρας μας δυσφημιστής. Μέχρι καί γιά «Τιτανικό» ὁμίλησε. Εὐτυχῶς, πού τό μορφωτικό του πεδίο δέν φθάνει ὥς τόν Ὅμηρο, γιατί θά ἔλεγε πώς ἡ χώρα μας κατάντησε (φυσικά, ἐξ αἰτίας τοῦ Καραμανλῆ) Ἴρου πενέστερη! Καί γιά νά ἐπανέλθω στόν Ὅμηρο, ὁ Γ. Παπανδρέου ἀποδείχθηκε ὁ νεώτερος Θερσίτης τῆς Ἑλλάδος. Μόνο πού δέν βρίσκεται ὁ κατάλληλος Ὀδυσσέας γιά νά τόν σωφρονήσει.
.        Κι ἀντί νά μετανοήσει καί νά κλειστεῖ στή βαθειά σκιά μιᾶς ἔντιμης σιωπῆς, τολμᾶ νά ἐπικρίνει, τολμᾶ νά κατηγορεῖ. Δέν μέ ξενίζει αὐτό. Ὡς ἱστορικός, γνωρίζω ὅτι πολλοί πού κανονικά θά ἔπρεπε νά ντρέπονται γιά ὅσα ἔπραξαν, ἀναισχύντως ὑποστηρίζουν ὅτι ἔπραξαν τό καθῆκον τους! Ἀλλ᾽ ἡ ἀληθινή ἱστορία, ὅπως συχνά ἔχει λεχθεῖ, εἶναι γραμμένη ἀπό τή σιωπή τῶν νεκρῶν. Καί πραγματικός ἱστορικός εἶναι αὐτός πού παίρνει τή σιωπή αὐτή, τήν κάνει φωνή γιά νά μιλάει στόν ὕπνο τῶν κοιμισμένων. Ἀκόμη καί ὅταν εἶναι ὄρθιοι. Ἴσως κάποιοι ξυπνήσουν ἀπό τή φωνή πού μᾶς ἔρχεται ἀπό τό παρελθόν. Ἴσως ξυπνήσει καί ὁ ἑλληνικός λαός πού ἀνήκει στή συνομοταξία τῶν λαῶν πού ἀγαποῦν τόσο πολύ τήν κακοτυχία τους, ὥστε τρέχουν νά τήν συναντήσουν!
.       Τώρα ἔχουμε στηρίξει τίς ἐλπίδες μας στά εὐρωπαϊκά δάνεια. Ἡ νέα Μεγάλη Ἰδέα μας εἶναι ἡ ἑπόμενη δόση τοῦ δανείου. Ἄς μήν ξεχνᾶμε, ὅμως, ὅτι στά στάδια τῆς ἀνθρώπινης ἐξελίξεως ὑπάρχουν ἐνδείξεις καννιβαλισμοῦ. Οἱ ἀμφιβάλλοντες ἄς διαβάσουν τό τί γράφει ὁ Στράβων γιά τούς κατοίκους κάποιων εὐρωπαϊκῶν περιοχῶν. Ἄς μήν τίς ἀναφέρουμε ἐδῶ. Τί εἶναι λοιπόν ὁ σημερινός Εὐρωπαῖος; Ἐξετάζοντας τό ζήτημα ἀπό ζωοφυσική σκοπιά, ἔχουμε καταλήξει στό συμπέρασμα ὅτι Εὐρωπαῖος εἶναι ἕνας πολιτισμένος καννίβαλος πού ἀγαπᾶ τόν πλησίον του μέ… σάλτσα! Ἄλλοι τυχόν πολιτισμένοι δέν ἔχουν φθάσει ἀκόμη στό ἐπίπεδο αὐτό. Τῆς σάλτσας ἐννοῶ.
.          Σέ αὐτό τό «Μεγάλο φαγοπότι» ὁδήγησε τόν ἐλαφρόνοο, τόν ὀλιγόπονο καί ὀλιγοσθενῆ (λόγω κακῆς παιδείας) ἑλληνικό λαό ὁ Γ. Παπανδρέου. Ἕνα λαό παχύφωνο, χαμηλῆς ψυχικῆς ἰσχύος καί ἀσθενοῦς κράσεως, λόγῳ πλαστῆς εὐημερίας, τόν ὁδήγησε σάν ἀδέξιος Ὀδυσσέας στό σπήλαιο τοῦ Κύκλωπα. Ἴσως μένει μέ τήν ἐντύπωση ὅτι αὐτόν ὁ Κύκλωπας θά τόν φάει τελευταῖο. Τό εἶχε ὑποσχεθεῖ. Ἀλλ᾽ οἱ νέοι Κύκλωπες δέν θά ἀφήσουν κοκκαλάκι. Ἐκτός κι ἄν…
.        Πάντα στήν ταραχώδη ἱστορία μας ὑπῆρχε αὐτό τό θαυματουργό «ἐκτός κι ἄν…». Τήν ὥρα τήν πιό τραγική  τοῦ Ἀγώνα, ὅπου τό Μεσολόγγι εἶχε πέσει καί ὁ Ἰμπραήμ ἁλώνιζε τό Μοριά, τήν Ἐπανάσταση ἔσωσε μέ τήν προσωπική του λεβεντιά ὁ Γυιός τῆς Καλογριᾶς. Πιστεύω –παρά τά μοιρολόγια τῶν καναλιῶν πού ξεπέρασαν σέ καημό καί τό μοιρολόι τῆς παπαδιαμαντικῆς φώκιας– ὅτι ξανά, ἄν ὑπάρξει τό κατάλληλο «πάλεμα», θά βγεῖ «καινούργια γέννα». Ἄσπιλη, ἄμεμπτη, ἀμόλυντη, πού δέν θά φοβᾶται τή δουλειά. Ἡ χώρα μας ἔχει ὅλα τά «φόντα» νά γίνει ἡ Ἑλβετία τῆς Μεσογείου. Ὁ Ἑλβετός, ὅμως, δέν πουλάει «μαγκιά»· πουλάει ἔξυπνη, σκληρή δουλειά.

ΠΗΓΗ: sarantoskargakos.gr

ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ; (Οἱ δομικὲς δυσπλασίες τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους)

Ποιά Ἑλλάδα καταρρέει;

Toῦ Βλάση Ἀγτζίδη, ἱστορικοῦ

.              Λίγα μόλις χρόνια μετὰ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες, ὁπότε οἱ Ἕλληνες –τουλάχιστον οἱ ἐλὶτ αὐτῆς τῆς χώρας– ἔζησαν μὲ πάθος τὸ παραμύθι τῆς Σταχτοπούτας, ἡ σκληρὴ πραγματικότητα ἔστρεψε τὴ δημόσια συζήτηση στὴν ἀκριβῶς ἀντίθετη φορά. Ἡ παγκόσμια οἰκονομικὴ κρίση, παράλληλα μὲ τὴν κρίση τοῦ ἑνιαίου νομίσματος, ὁδήγησε τὴν ἑλλαδικὴ κοινωνία σὲ μία πρωτοφανῆ κρίση καὶ δυσανεξία. Ἔφερε παράλληλα στὴν ἐπιφάνεια ὅλες τὶς δομικὲς δυσπλασίες τοῦ νεοελληνικοῦ κρατικοῦ ἐγχειρήματος. Ἔτσι ἡ Ἑλλάδα ἀναδείχθηκε σὲ ἰδιαίτερο καὶ μοναδικὸ φαινόμενο στὴν Εὐρώπη, καταλύτη μεγάλων ἀρνητικῶν ἀλλαγῶν.
.              Ποιές ὅμως εἶναι ἐκεῖνες οἱ παράμετροι ποὺ ὁδήγησαν τὴν Ἑλλάδα σὲ μία τόσο δυσμενῆ θέση; Εἶναι μόνο ἡ μεταπολιτευτικὴ διαχείριση ποὺ μετέτρεψε τὸ κράτος σὲ θεραπαινίδα τῶν κομματικῶν μηχανισμῶν; Μήπως ὑπάρχουν βαθύτερες αἰτίες, ποὺ ἀνάγονται στὸν τρόπο ποὺ συγκροτήθηκε ἡ Ἑλλάδα ὡς ἔθνος–κράτος καὶ ἁπλῶς ἐπιδεινώθηκαν ἀπὸ τὴν πρόσφατη διαχείριση;
.              Ἡ ἑλληνικὴ παλιγγενεσία, ἡ δεύτερη μεγάλη ἀντιαπολυταρχικὴ εὐρωπαϊκὴ ἐπανάσταση μετὰ τὴν Γαλλική, ὁδήγησε στὴν δημιουργία τοῦ νεαροῦ ἑλληνικοῦ κράτους τὸ 1830. Ὅμως, τὰ γεωγραφικὰ ὅρια τοῦ νεαροῦ ἐθνικοῦ κράτους ἀπεῖχαν πολὺ ἀπὸ τὰ ὄνειρα τῶν προοδευτικῶν διαφωτιστῶν ποὺ ὀνειρεύτηκαν καὶ σχεδίασαν τὴν Ἐπανάσταση.
.              Τὸ ἔθνος-κράτος ἦταν μία νέα πολιτειακὴ μορφὴ ποὺ ἐμφανίστηκε μετὰ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ ἐξέφραζε τὴν ἄνοδο τῶν ἀστικῶν στρωμάτων στὴν ἐξουσία, ἐνάντια στοὺς παλιοὺς φεουδάρχες καὶ ἀριστοκράτες. Στὴν ἑλληνική, ὅμως, περίπτωση, τὸ ἔθνος-κράτος δημιουργήθηκε σὲ μία περιοχὴ ἀπ’ ὅπου ἀπουσίαζαν πλήρως τὰ ἀστικὰ στρώματα. Δηλαδή, οἱ κοινωνικὲς ἐκεῖνες δυνάμεις ποὺ ἀντιστοιχοῦσαν στὴ νέα πολιτειακὴ μορφή. Τὰ ἐδάφη ποὺ ἀποτέλεσαν τὸ ἔδαφος τοῦ ἐλεύθερου κράτους βρίσκονταν στὴν καθυστερημένη περιφέρεια τῆς αὐτοκρατορίας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποσχίστηκαν. Τὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα, ὅπου ζοῦσε καὶ ἀναπτυσσόταν δημιουργικὰ ὁ ἑλληνισμός, βρέθηκαν ἐκτὸς τῶν συνόρων.
.        Ἐντὸς τῶν συνόρων, οἱ παραγωγικὲς δυνάμεις ἦταν ἐλάχιστα ἀνεπτυγμένες, ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιπες προϋποθέσεις ποὺ ἦταν ἀπαραίτητες γιὰ τὴ λειτουργία ἑνὸς ἔθνους-κρατους. Βασικὸ χαρακτηριστικὸ στὴν ἐξέλιξη τῆς ἑλλαδικῆς κοινωνίας θὰ εἶναι ἡ ἀπουσία σημαντικῶν ἀστικῶν στρωμάτων. Ἔτσι τὸ κράτος θὰ συγκροτηθεῖ στὴ βάση προαστικῶν, πατριαρχικῶν σχέσεων. Οἱ πραγματικὲς δομικὲς ἀδυναμίες θὰ ὁδηγήσουν σὲ μία ἰδεολογικὴ «ὑπερ–αναπλήρωση» βασισμένη στὴν ἀρχαιοελληνικὴ ἀνάκληση, στὴν ἀναβίωση ἑνὸς νεκροῦ παρελθόντος ὡς ἀντιστάθμισμα στὴν ὑπαρκτὴ πολιτισμικὴ ταυτότητα τῶν ἐξωελλαδικῶν ἑλληνικῶν κέντρων. Παράλληλα, θὰ ἑδραιωθεῖ μέσῳ τῆς αὐτοαναγνώρισης ἡ ἰδεολογία τῆς «μητρόπολης» ὡς συναίσθημα ὑπεροχῆς.
.              Εἰδικὰ μετὰ τὴν καθιέρωση τοῦ Συντάγματος τοῦ 1844, τὰ ἰσχυρὰ ἀπὸ τὴν προεπαναστατικὴ ἐποχὴ τοπικὰ συμφέροντα τῶν προεστῶν καὶ τῶν φεουδαρχῶν θὰ καταλάβουν πλήρως καὶ ὁλοκληρωτικὰ τὴν ἐξουσία στὸ βασίλειο, θὰ ἐπηρεάσουν ἀποφασιστικὰ τὴ μοναρχία, θὰ ἑδραιώσουν ἕναν πελατειακὸ κοινοβουλευτισμὸ καὶ θὰ ὁδηγήσουν στὴν ἀνάπτυξη ἑνὸς παλαιοελλαδικοῦ τοπικισμοῦ, ποὺ στὶς κρίσιμες ἐποχὲς τῆς Ἱστορίας θὰ ἔχει μοιραία συμβολὴ στὶς ἐξελίξεις. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ θὰ ὁδηγήσει σὲ ὑπερ-λειτουργία τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν δημιουργία ἰσχυρῶν δεσμῶν μεταξὺ ἐλεύθερης ἀγορᾶς καὶ κρατικῆς-κομματικῆς λειτουργίας. Ἡ πολιτισμικὴ ἐνοποίηση τοῦ πληθυσμοῦ καὶ ἡ δημιουργία μηχανισμῶν λειτουργίας ποὺ ἀντιστοιχοῦσαν στὴ νέα πολιτειακὴ μορφὴ ἀπορρόφησαν τὶς δραστηριότητες τῶν νέων ἐλίτ, κρατικοδίαιτων σὲ μεγάλο βαθμό, ποὺ ἀναπτύχθηκαν.
.              Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν κοινωνικὴ ἐξέλιξη ἐντὸς τοῦ ἑλληνικοῦ βασιλείου, ὡς ἀπόρροια τοῦ Τανζιμὰτ καὶ τοῦ Χάτι Χουμαγιοῦν –δηλαδὴ τῆς ὀθωμανικῆς περεστρόικα–, οἱ Ἕλληνες τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας θὰ ἀναπτυχθοῦν ραγδαία καθ’ ὅλο τὸ δεύτερο μισό του 19ου αἰώνα. Θὰ ἀναπτύξουν ἀξιοσημείωτα ἀστικὰ στρώματα, ποὺ μαζὶ μὲ τοὺς Ἀρμένιους καί, λιγότερο, τοὺς Ἑβραίους θὰ ἀποτελέσουν τὴν ὀθωμανικὴ ἀστικὴ τάξη, τὴν ὁποία θὰ ἐπιχειρήσουν ἐπιτυχημένα, ἀπὸ τὸ 1908, νὰ ἐξοντώσουν οἱ νεότουρκοι ἐθνικιστές. Ἔτσι, ἡ μοναδικὴ ἑλληνικὴ ἀστικὴ τάξη ποὺ διαμορφώθηκε ἱστορικὰ καὶ εἶχε χαρακτηριστικὰ ποὺ ἀντιστοιχοῦσαν στὴν εὐρωπαϊκὴ τυπολογία, βρισκόταν στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία.
.              Οἱ ἐξελίξεις στὴν Ἑλλάδα καὶ ἡ πολιτικὴ ποὺ θὰ ἐπιλεγεῖ στὶς ἀρχὲς τοῦ 20^οῦ αἰ. θὰ καθοριστοῦν ἀπὸ τὶς ἐνδοοθωμανικὲς ἐξελίξεις, τὴν ἐμφάνιση ἑνὸς μιλιταριστικοῦ ἐξτρεμιστικοῦ τουρκικοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τὴν ἥττα τῶν μεταρρυθμιστικῶν ὀθωμανικῶν δυνάμεων. Ἡ ἄνοδος στὴν ἐξουσία τῶν μεταρρυθμιστικῶν δυνάμεων ποὺ ἦταν συσπειρωμένες γύρω ἀπὸ τὸν Βενιζέλο ἐγγυόταν ἐν μέρει τὴν συμμετοχὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ στὶς κοσμογονικὲς ἀλλαγὲς ποὺ σύντομα ἐπρόκειτο νὰ ἔρθουν.
.              Ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος καὶ οἱ μεταπολεμικὲς διευθετήσεις μὲ τὴν Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία ὑπῆρξαν ἡ μοναδικὴ εὐκαιρία ἀναίρεσης τῆς ἀρχικῆς γενετικῆς ἀντινομίας. Ἡ ἐνσωμάτωση τῶν περιοχῶν ὅπου ζοῦσε καὶ δροῦσε ἡ ἀκμαία ἑλληνικὴ ἀστικὴ τάξη καὶ βρισκόταν στὸν ἄξονα Κωνσταντινούπολης–Σμύρνης, θὰ ὁδηγοῦσε στὴν ἀποκατάσταση μίας φυσιολογικῆς κοινωνικῆς δομῆς στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος-κράτος.

.              Ἡ ἀποτυχία τοῦ ἐγχειρήματος, ποὺ ἐπὶ τῆς οὐσίας ὑπονομεύτηκε συνειδητὰ ἀπὸ τὶς κυρίαρχες ἐλίτ, σφράγισε ἀμετάκλητα τὴ μορφὴ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.

 ΠΗΓΗ: antibaro.gr (ἀπὸ http://news.kathimerini.gr)

ΠΑΛΑΙΟΣ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ- ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Εὐθύβολος καὶ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΣ ὁ παραλληλισμὸς (ἀπὸ τὸ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ») τῶν ἀντιστοιχιῶν τοῦ παλαιοῦ  Ἰσραήλ μὲ  τὶς σημερινὲς καταστάσεις στὴν Ἑλλάδα. Μόνον ἡ εὐθεία ἀναμέτρηση μὲ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΑΣ καὶ ἡ ΤΙΜΙΑ ΚΑΙ ΑΠΡΟΫΠΟΘΕΤΗ ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΑΥΤΩΝ κατὰ τὸ μέτρο ἑκάστου (ὄχι π.χ. «μαζὶ τὰ φάγαμε» τοῦ …ποιητῆ!) μπορεῖ νὰ δώσει διέξοδο ἀπὸ τὴν Κρίση. Εἶναι ἐπείγουσα προϋπόθεση ἡ παραδοχὴ τῶν εὐθυνῶν μας, ὅτι δηλαδὴ ἀπορρίψαμε καὶ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΑΜΕ παντὶ τρόπῳ τὰ δομικὰ στοιχεῖα τῆς αὐτοσυνειδησίας μας, τὴν Πίστη, τὴν Παράδοση, τὴν φιλοπατρία κ.λπ. γιὰ χάρη τοῦ «Ἐκσυγχρονισμοῦ», τῆς «Ἀναπτύξεως», τῆς «Εὐμάρειας» καὶ τῶν ἄλλων παραισθησιογόνων ἐπαγγελιῶν τῶν Χοιροβοσκῶν μας, τῶν Ἐργολάβων τῆς Ἀλλοτριώσεως. Ἔτσι μείναμε ξυπόλυτοι στὰ κάρβουνα. Καὶ ζαλισμένοι καὶ κεχηνότες προσπαθοῦμε νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν λήθαργο, μπροστὰ στὴν βαθειὰ συμφορά. Γιὰ νὰ γλιτώσουμε χρειαζόμαστε ΕΘΝΙΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ (λίγο …χλωμό!).  Καὶ ΠΡΟΦΗΤΕΣ! 

Βλ. σχετ. ὄψεις: https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/10/21/αἰτία-σκληρότερου-θανάτου/
https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/10/10/αὐτοὶ-οἱ-πολιτικοὶ-ἐκατάστρεψαν-τ/
https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/10/18/ἔτσι-ἀρχίζουν-οἱ-καλὲς-δουλειές/

ΠΑΛΑΙΟΣ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

 .       Ὁ παλαιὸς Ἰσραὴλ ἦταν ὁ εὐλογηµένος λαὸς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸν υἱοθέτησε καὶ σ᾽ αὐτὸν ἐµφανίστηκε ἔνδοξα ὁ Θεός. Σ᾽ αὐτὸν εἶχαν δοθεῖ οἱ ἐπαγγελίες, ὁ Νόµος καὶ ἡ λατρεία (βλ. Ρωµ. θ´ 4). Ἀπήλαυε τῆς προστασίας τοῦ Θεοῦ. Μόνο αὐτὸς λάτρευε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ µέσα στὸ πέλαγος τῆς εἰδωλολατρίας τῶν ἄλλων ἐθνῶν. Ὁ Θεὸς εἶχε ἀναδείξει µἐταξὺ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ στὶς κρίσιµες στιγµὲς τῆς Ἱστορίας του ἡγέτες µεγάλους, τὸν Μωυσῆ, τὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, τὸν Δαβίδ, τὸν Σολοµώντα. Καὶ προφῆτες µεγάλους τὸν Σαµουήλ, τὸν Ἠλία, τὸν Ἐλισσαῖο, τὸν Ἠσαΐα, τὸν Ἰερεµία, τὸν Ἰεζεκιὴλ κ.ἄ. Ὅλοι αὐτοὶ νουθετοῦσαν τὸν λαό, ἡγοῦντο στοὺς νικηφόρους πολέµους κατὰ τῶν ἐχθρῶν του, τὸν ἐνέπνεαν καὶ τὸν στήριζαν. Ἀπὸ τοὺς πατέρες τοῦ Ἰσραὴλ κατάγεται ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν ἀνθρώπινή του φύση (βλ. Ρωµ. θ´ 5) (ΠΗΓΗ: περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2032, 01.11.2011. Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»).
.       Ὅταν ὅμως ὁ Ἰσραὴλ ἀποστατοῦσε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ βυθιζόταν στὴν ἀσέλγεια, τὴν ποικίλη ἁµαρτία καὶ τὴν εἰδωλολατρία, οἱ µὲν προφῆτες ὄρθωναν τὸ ἀνάστηµά τους, ὕψωναν τὴν φωνή τους καὶ ἤλεγχαν Ἄρχοντες καὶ Λαό. Ὁ δὲ Θεὸς παραχωροῦσε νὰ ταλαιπωροῦν τὸν λαὸ του τὰ γύρω ἀπὸ αὐτὸν ἔθνη, οἱ εἰδωλολάτρες Χαναναῖοι, Φιλισταῖοι, Ἀµµωνίτες, Μωαβίτες καὶ ἄλλοι ὅμοιοι µὲ αὐτοὺς λαοί. Αὐτοὶ ὁρµοῦσαν ἐναντίον τοῦ Ἰσραήλ, λεηλατοῦσαν τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά του, ἔσφαζαν ἢ αἰχµαλώτιζαν τοὺς Ἰουδαίους καὶ βύθιζαν τὸν περιούσιο λαὸ στὴν δυστυχία. Ὅλα αὐτὰ τὰ παραχωροῦσε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ συνεφέρει τὸν λαό, νὰ τὸν συνετίζει καὶ νὰ τὸν ὁδηγεῖ σὲ µετάνοια καί ἐπιστροφή. Καὶ ὅταν ὁ λαὸς µετανοοῦσε, ἐρχόταν καὶ πάλι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὁπότε τὰ πράγµατα κυλοῦσαν ἤρεµα καὶ εἰρηνικά.
.       Ἀλλὰ καὶ ὁ λαός µας εἶναι κατ᾽ ἐξοχὴν εὐεργετηµένος ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὁ θεοκίνητος Παῦλος καὶ ὁ πρωτόκλητος τοῦ χοροῦ τῶν Δώδεκα ἀπόστολος Ἀνδρέας, ἔφεραν στὴν Ἑλλάδα τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ µεῖς τὸ δεχθήκαµε δοξάζοντας τὸν Τριαδικὸ Θεό. Καὶ δανείσαµε τὴν γλῶσσα µας γιὰ νὰ γραφοῦν σ᾽ αὐτὴν ὅλα τὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλὰ καὶ νὰ µεταφρασθοῦν σ᾽ αὐτὴν ὅλα τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στὴν ἴδια γλῶσσα εἶναι γραµµένα ἐπίσης τὰ πρακτικὰ τῶν ἁγίων Οἰκουµενικῶν Συνόδων, τὰ συγγράµµατα τῶν θεοφόρων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας.
.       Ἐξ ἄλλου τὰ χώµατα τῆς Ἑλλάδος, τῆς Κύπρου καὶ τοῦ εὐρυτέρου ἑλληνικοῦ χώρου εἶναι ποτισµένα µὲ τὰ αἵµατα τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως. Σ᾽ αὐτὸ τὸν χῶρο φυλάσσονται σήµερα µυροβλύζοντα Λείψανα – µερικὰ µάλιστα ὁλόσωµα πολλῶν µαρτύρων, ὁσίων καὶ ἁγίων τῆς Ὀρθοδοξίας. (ΠΗΓΗ: περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2032, 01.11.2011. Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»)
.       Ἀφήνουµε τὰ ἱερὰ Προσκυνήµατα µὲ τὶς θαυµατουργὲς εἰκόνες τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἄλλων ἁγίων. Ἀπὸ τὸ Βυζάντιο καὶ τὴν Ἑλλάδα ξεκίνησαν οἱ ἱεραπόστολοι ποὺ µετέδωσαν τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὸν πολιτισµὸ στὴν Εὐρώπη. Σήµερα δὲ Ἕλληνες ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς µεταλαµπαδεύουν τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ἀφρικανικὴ ἤπειρο, στὴν Ἄπω Ἀνατολὴ καὶ τὴν Ἄπω Δύση. Στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει τὸ Ἁγιώνυµο Ὄρος µὲ τὴν Ὀρθόδοξη οἰκουµενικὴ ἀκτινοβολία του.
.       Ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα εἶναι εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος. Πλὴν ὅμως σήµερα οἱ Ἕλληνες παρουσιαζόµαστε ὅτι λησµονήσαµε αὐτὲς τὶς εὐεργεσίες καὶ – πρέπει νὰ τὸ ὁµολογήσουµε, ἔστω κι ἂν δὲν ἀρέσει σὲ κάποιους – γίναµε ἀποστάτες ἢ πολέµιοι τοῦ Θεοῦ. Διότι ἄρχοντες καὶ λαὸς ἔχουµε παρεκκλίνει ἀπὸ τὸν θεόσδοτο νόµο, ἢ ὀρθότερα, οἱ ἄρχοντές µας νοµοθετοῦν ἀσύστολα καὶ προκλητικὰ κατὰ τοῦ Θεοῦ! Μὲ νόµους τῆς πολιτείας κτυπήσαµε κατάστηθα τὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Γάµου, νοµιµοποιώντας τὸν πολιτικὸ γάµο. Τώρα δὲ τὸ ἐξευτελίζουµε ἐντελῶς, καθὼς ἑτοιµαζόµαστε νὰ ἀναγνωρίσουµε τοὺς «γάµους» τῶν ὁµοφυλοφίλων, ἀφοῦ προλειάναµε τὸν δρόµο µὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς ἐλεύθερης συµβιώσεως! Διώξαµε τοὺς ἱερεῖς ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ἀποκλείοντας τὰ παιδιά µας ἀπὸ τὸ λυτρωτικὸ Μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξοµολογήσεως. Σχεδὸν καταργήσαµε τὸ µάθηµα τῶν Θρησκευτικῶν. Εἴµαστε στὰ πρόθυρα ψηφίσεως νόµου περὶ ἐλεύθερης χρήσεως ναρκωτικῶν, ὁ ὁποῖος πλήττει κατάστηθα τὴν οἰκογένεια, ἀφοῦ ἡ νεολαία ἐνθαρρύνεται στὴν χρήση τους. Καὶ παρατάσσουµε διάφορες δικαιολογίες, µεταξὺ τῶν ὁποίων ἀκούγεται καὶ τὸ γελοῖο ἐπιχείρηµα, γιὰ νὰ … ἀποσυµφορήσουµε τὶς φυλακές! Χωρὶς νὰ σκεφθοῦµε ὅτι ἀποσυµφορώντας τὶς φυλακὲς θὰ προξενήσουµε συµφόρηση στὰ νεκροταφεῖα – ἴσως γι᾽ αὐτὸ σπεύσαµε νὰ νοµιµοποιήσουµε τὴν καύση τῶν νεκρῶν – καὶ θὰ αὐξήσουµε τὴν δουλειὰ τῶν γραφείων κηδειῶν! … Ἐνῶ ἔχουµε τεράστιο πρόβληµα ὑπογεννητικότητος, νοµιµοποιήσαµε τὶς ἐκτρώσεις τὶς ὁποῖες καὶ χρηµατοδοτοῦµε! Κάναµε στὸν Θεὸ τάµα νὰ κτίσουµε Ναὸ εὐγνωµοσύνης γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή µας ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ καὶ τώρα, ἐδῶ καὶ 190 χρόνια, δὲν τὸ πραγµατοποιήσαµε ἐνῶ θὰ κτίσουµε τέµενος γιὰ τοὺς Μουσουλµάνους ποὺ µᾶς βασάνιζαν καὶ µᾶς ἔσφαζαν ἐπὶ 500 χρόνια! …
.       Ἀλλὰ τί νὰ πρωτοαναφέρουµε ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἀνταρσίας µας κατὰ τοῦ εὐεργέτου µας Θεοῦ; Τί τὸ παράξενο λοιπὸν ἂν γίναµε περίγελως στοὺς γείτονές µας, «µυκτηρισµὸς καὶ χλευασµὸς τοῖς κύκλῳ ἡµῶν»; (Ψαλµ. οη´ [78] 4). Οἱ Τοῦρκοι ἐδῶ καὶ σχεδὸν 50 χρόνια µᾶς ἐµπαίζουν καὶ µᾶς ἀπειλοῦν ἀνοικτά. Τὸ ἴδιο, τὰ τελευταῖα χρόνια, καὶ οἱ Σκοπιανοὶ καὶ οἱ Ἀλβανοί. Ὅπως καὶ τὸν παλαιὸ Ἰσραὴλ τὰ γύρω ἔθνη. Καὶ τότε µὲν ὑπῆρχαν οἱ ἄγρυπνοι προφῆτες ποὺ ἤλεγχαν ἄρχοντες καὶ λαὸ καὶ καλοῦσαν σὲ µετάνοια. Σήµερα οἱ προφητικὲς φωνές, ποὺ ἀκούγονται ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἐλάχιστες. Οἱ δὲ πολιτικοί µας προεξάρχουν στὴν ἀποστασία µὲ τρόπο κατ᾽ ἐξοχὴν προκλητικό, ἀφοῦ νοµοθετοῦν κατὰ τῶν νόµων τοῦ Θεοῦ καὶ κατὰ τῆς ψυχῆς τοῦ ἰδίου τοῦ Ἔθνους. Ἐνῶ τὰ ΜΜΕ καὶ κρατικὰ ὄργανα κάνουν ὅ,τι τοὺς εἶναι δυνατὸν γιὰ νὰ λησµονηθεῖ ἡ ἱστορία, τὰ ἤθη, ἡ εὐσέβεια, ἡ γενναιότητα καὶ ἡ ἀγάπη στὴν πατρίδα µας.
.       Δὲν πρέπει λοιπὸν νὰ ἐκπλαγοῦµε, ἐὰν ὁ Θεὸς σηκώσει τὴν χάρη του καὶ ἀποστρέψει τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ἂς µὴ θεωρηθεῖ ὁ λόγος αὐτός, λόγος ἀπαισιοδοξίας ἢ κινδυνολογίας. Τὰ ἔθνη ποὺ λησµονοῦν ἢ ἐναντιώνονται κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀνοίγουν µόνα τους τὸν δρόµο τῆς καταστροφῆς τους. Αὐτὸς εἶναι νόµος διαχρονικὸς καὶ παγκόσµιος, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ µὲ µαθηµατικὴ ἀκρίβεια. Ὁ ὁποῖος ὅμως µπορεῖ νὰ ἀκυρωθεῖ, ἂν δείξουµε ἔµπρακτη µἐτάνοια καὶ οἱ ἄρχοντες καὶ ὁ λαός.
.       Μόνον τότε θὰ µπορέσουµε νὰ ἀπευθυνθοῦµε στὸν Θεὸ καὶ νὰ Τοῦ ποῦµε τὸν λόγο τοῦ Ψαλµωδοῦ: «Ἀνάστα, Κύριε, βοήθησον ἡµῖν καὶ λύτρωσαι ἠµᾶς ἕνεκεν τοῦ ὀνόµατός σου» (Ψαλμ. µγ´ [43] 27).

ΠΗΓΗ: περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», ἀρ. τ. 2032, 01.11.2011
Στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»