«ΕΛΛΗΝΕΣ» ἄνευ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ «Διάταξη σκάνδαλο: Γιά νά πολιτογραφηθεῖς Ἕλληνας, δέν χρειάζεται νά προσκομίζεις στοιχεῖα πιστοποίησης γνώσης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας».

«Ἕλληνες» ἄνευ Ἑλληνικῶν!

Μανώλης Κοττάκης
ἐφημ. «ΕΣΤΙΑ», 27.02.2019

.             Τὸ κατήγγειλε μέ προβληματισμό σέ βουλευτή μεγάλου κόμματος καθηγήτρια τῆς Μέσης Ἐκπαίδευσης, ἡ ὁποία διδάσκει σέ γυμνάσιο τῆς Κυψέλης: «Ἀπό τά 25 παιδιά στήν τάξη πού διδάσκω, τά 19 εἶναι ξένα καί, μάλιστα, ὄχι μίας ἐθνικότητας, πολλῶν ἐθνικοτήτων. Πασχίζω νά κάνω μάθημα στά ἑλληνικά ἀλλά δέν τά καταφέρνω! Μερικά ἀπό αὐτά, πού προέρχονται ἀπό μουσουλμανικές χῶρες (Ἀφγανιστάν κ.λπ.), δέν ἐνδιαφέρονται κάν νά μάθουν ἑλληνικά. Πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι δέν ἀνήκω στήν Ἀκροδεξιά, ἀντιθέτως τήν ἀπεχθάνομαι. Προσπαθῶ, ὅμως, νά κάνω τήν δουλειά μου, νά διδάξω σέ ἑλληνικό σχολεῖο, ἀλλά δέν τά καταφέρνω καί ἀπελπίζομαι».
.             Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὁ ἀγαπητός ὑπουργός Ἐσωτερικῶν Ἀλέξης Χαρίτσης, ὁ ὁποῖος ἐξερράγη προσφάτως ἐναντίον τῆς «σεβάσμιας “Ἑστίας”» (ἔτσι χαρακτήρισε τήν ἐφημερίδα μας), ἀγνοεῖ αὐτή τήν πραγματικότητα. Ὅπως ἀγνοεῖ τό γεγονός ὅτι ἀνάλογες καταστάσεις παρατηροῦνται σέ νηπιαγωγεῖα καί νοσοκομεῖα, ὅπου οἱ Ἕλληνες αἰσθάνονται πολῖτες δεύτερης κατηγορίας ἔναντι τῶν ξένων. Ἡ Ἀριστερά εἶναι ἐγκλωβισμένη σέ ἕνα ξεπερασμένο δόγμα γιά τό τί εἶναι προοδευτικό καί τί ρατσιστικό, τά ἔχει τακτοποιημένα στό μυαλό της, δέν παρατηρεῖ τήν μεταβολή γύρω της, πολιτεύεται ἀμέριμνη μέ παλαιές σταθερές καί διαρκῶς αἰφνιδιάζεται.
.           Τό ζήτημα τῆς ἀπονομῆς ἰθαγένειας καί τῆς συνακόλουθης αὔξησης τῶν ἐγγεγραμμένων στούς ἐκλογικούς καταλόγους τῆς Α΄ Περιφέρειας Ἀθηνῶν, τό ὁποῖο ἀποκάλυψε ἡ «Ἑστία» πρό δύο ἑβδομάδων, ἐνόχλησε τόν κ. ὑπουργό, ὁ ὁποῖος μέ δηλώσεις καί μέ ἄρθρα τόνισε πώς δέν θεωρεῖ τίποτε πιό αὐτονόητο ἀπό τήν χορήγηση ἰθαγένειας σέ κάποιον πού μένει στήν Ἑλλάδα εἴκοσι χρόνια ἤ σέ κάποιον ἀλλοδαπό πού γεννήθηκε στήν Ἑλλάδα καί μετέχει τῆς ἡμετέρας παιδείας. Θά ἤθελα πολύ νά συμφωνήσω μέ τήν (λογικώτατη) βάση τῆς σκέψης του –ὁ ἴδιος ἔχω γράψει ἀπό τό 2005 στό βιβλίο μου «Νησῖδες τοῦ Καινούργιου» πώς πρέπει νά ἐνσωματωθοῦν μέ σωστό τρόπο οἱ μετανάστες στόν νέο ἐθνικό κορμό– ἀλλά…, διάβολε, τά ἔθνη πού σέβονται τόν ἑαυτό τους θέτουν ὁρισμένες προϋποθέσεις σέ τέτοιες περιπτώσεις.
.             Προφανῶς καί εἶναι «δικαίωμα» ἡ ἰθαγένεια μετά ἀπό πολυετῆ παραμονή σέ μία χώρα. Ναί. Οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι φαντάσματα. Ἀλλά γιά νά κερδίσεις τό δικαίωμα νά φέρεις τόν τίτλο τοῦ Ἕλληνα πολίτη, πρέπει προηγουμένως νά ἀπαντήσεις σέ ὁρισμένα ἐρωτήματα. Μπῆκες σέ αὐτή τήν ἐπικράτεια νόμιμα ἤ παράνομα; Κτύπησες τήν πόρτα της ἤ παραβίασες τά σύνορά της; Στά χρόνια πού ζεῖς σέ αὐτή τήν πατρίδα πού σοῦ δίνει γλυκό ψωμί, ἄνοιξες «λογαριασμό» μέ τίς φορολογικές Ἀρχές; Ἤ ὅλα μαῦρα; Τά χρήματά σου τά ἔχεις ἐδῶ ἤ τά στέλνεις ἐμβάσματα στήν δική σου χώρα; Μέ τόν ποινικό νόμο τά πῆγες καλά ἤ τόν παραβίασες, καί σέ ποιόν βαθμό; Τήν γλῶσσα αὐτοῦ τοῦ τόπου τήν ἔμαθες; Συνεννοεῖσαι; Σπαστά; Καλά; Ἄριστα; Λίγο ἀπό τήν Ἱστορία του ξέρεις, μήπως, τά βασικά;
.             Καί ἄν, πράγματι, συντρέχουν ὅλοι αὐτοί οἱ λόγοι, πράγματι ὁ ἀλλοδαπός μπορεῖ νά ἀποκτᾶ status Ἕλληνα πολίτη. Ἀλλά καί πάλι: δικαίωμα ψήφου ἀμέσως, γιατί; Εἰδικά ὁ νέος 17άρης πού ἀποκτᾶ τήν ἰθαγένεια! Ἄν μία Δημοκρατία παραχωρεῖ τόσο εὔκολα προνόμια σέ πολῖτες πού διανύουν τά πρῶτα βήματα γιά νά ἀποκτήσουν δεσμούς μαζί της, μήπως στέλνει γενικώτερα λάθος μηνύματα; Θυμίζω ὅτι ὁ Ἀλβανός Ὀδυσσέας Τσενάι, γιά τόν ὁποῖο κάποιοι ἔδωσαν ρέστα γιά νά φέρει τήν ἑλληνική σημαία στά χέρια του, μέ τό πού πάτησε τό πόδι του στήν Ἑλλάδα, ἐγκατέλειψε τήν χώρα γιά τίς ΗΠΑ καί σέ δηλώσεις του ἀπό ἐκεῖ τακτικά βάλλει κατά τῆς πατρίδας μας. Θυμίζω ὅτι ἡ Νιγηριανή πού συνόδευσε τόν Ἀλέξη Τσίπρα στήν δεξίωση τοῦ Προεδρικοῦ Μεγάρου τό 2008 ἐγκατέλειψε τήν Ἀθήνα γιά τό Λονδῖνο. Θυμίζω ὅτι ὁ γνωστός Ἀλβανός δημοσιογράφος, τόν ὁποῖο πολλοί εἶχαν περί πολλοῦ καί ἔδωσαν μάχη γιά τήν ὑπηκοότητά του, «συνελήφθη» ἀπό τά WikiLeaks νά μπαινοβγαίνει σέ πρεσβεῖες καί νά λαμβάνει ὁδηγίες γιά τό πῶς νά στρέφεται κατά τῆς Ἑλλάδος. Τό παράδειγμα τοῦ Γιάννη Ἀντεντοκοῦνμπο εἶναι κορυφαῖο –κάνει τόν σταυρό του, τό καλοκαίρι θά πάει νά συναντήσει τήν Ἐθνική στό Μουντομπάσκετ– ἀλλά δέν ξέρω ἄν ἀρκεῖ. Μία Δημοκρατία πρέπει νά σέβεται τόν ἑαυτό της λοιπόν, ὅταν ἀσκεῖ πολιτική γιά τούς μετανάστες. Δέν μπορεῖ νά θέτει ἄνευ προϋποθέσεων τήν σφραγῖδα μέ τό ἐθνόσημό της σέ χαρτιά μεταναστῶν. Ἡ ἑλληνική ὑπηκοότης εἶναι πολύ ἀκριβό προνόμιο, γιά νά τό σκορπᾶμε μέ εὐκολία. Ἀντί ὅλων αὐτῶν τί παρατηροῦμε; Πρῶτον ὅτι, βάσει ἐπισήμων στοιχείων τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν ἀπό τό 2015 ἕως σήμερα, ἔχουν δοθεῖ 81.383 ἰθαγένειες βάσει τοῦ Νόμου 4332/2015, πυρήνας τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ κηρυχθείς ὡς ἀντισυνταγματικός ἀπό τό Συμβούλιο Ἐπικρατείας Νόμος Ραγκούση 3838/10. Δεύτερον, ὅπως μέ ἐνημερώνουν βουλευτές τῆς ΝΔ, στό ὑπό κατάρτιση νομοσχέδιο τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν φέρεται πώς ὑπάρχει μία διάταξη σκάνδαλο: Γιά νά πολιτογραφηθεῖς Ἕλληνας, δέν χρειάζεται νά προσκομίζεις στοιχεῖα πιστοποίησης γνώσης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Ὁ ἀλλοδαπός θά προσκομίζει ὅσα στοιχεῖα κρίνει ὁ ἴδιος χρήσιμα γιά τήν πολιτογράφησή του. Καί ἄν θεωρεῖ πώς δέν πρέπει νά προσκομίσει στοιχεῖα, πώς γνωρίζει στοιχειώδη ἑλληνικά, κανένα πρόβλημα.
.             Ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία ἦταν πάντα… large. Ἀνοικτά σύνορα, ἰθαγένειες-ἐξπρές, δικαίωμα ψήφου ἄνευ ὡρίμανσης, γιατί ὄχι καί πολιτογραφήσεις ἄνευ γλώσσας; Γιατί ὄχι καί Ἕλληνες ἄνευ Ἑλληνικῶν! Σάμπως, ἀντιδρᾶ κανείς; Ὅποιος τολμᾶ νά πεῖ κουβέντα γιά αὐτό, εἰσπράττει διαδικτυακό bullying. Τά δέ κόμματα ἐξουσίας δέν καταλαβαίνουν τί συμβαίνει στήν βάση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Στά σχολεῖα, στά νοσοκομεῖα, παντοῦ. Γι’ αὐτό καί συνεχίζουν νά φλερτάρουν μέ οἰκτρές μειοψηφίες. Νομίζει ὁ ΣΥΡΙΖΑ ὅτι πρόοδος εἶναι ἡ Μαρία Ρεπούση καί ὄχι τά ἑκατομμύρια τῶν προσφύγων πού ἔθιξε, ἡ παράσταση «Σμύρνη μου ἀγαπημένη» συνεχίζεται γιά πέμπτη χρονιά. Νομίζουν ἄλλοι πώς πρόοδος εἶναι μόνον ἡ Ὀξφόρδη καί οἱ ἀπόφοιτοί της. Γι’ αὐτό στήν Φλώρινα καί τήν Κοζάνη ἐπικρατεῖ συντηρητική παγωνιά. Λυπᾶμαι, μά θά εἶμαι αἱρετικός: τό Κέντρο πού ὀνειρεύονται ὅλοι νά κατακτήσουν ἔχει μετακινηθεῖ, βάσει τῶν παλαιῶν ὁρισμῶν, πρός τά δεξιά. Μέ ὅρους λογικῆς –ὅπως ἡ δασκάλα τῆς εἰσαγωγῆς– ὄχι ἰδεολογίας. Ὅποιος θέλει νά τό συναντήσει εἰλικρινά, ἄς πάει ἐκεῖ νά τό βρεῖ.

 

 

ΜΕ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΠΕΙΣΜΑ καὶ ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΜΑΝΙΑ ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΛΕΞΕΩΝ «στὰ τυπωμένα κείμενα στὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικά, στὸ διαδίκτυο, στὴν τηλεόραση, δίπλα μας. Νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν γλώσσα μὲ μεγαλύτερη αὐταπάρνηση κι ἀπὸ τὸ ἔδαφος».

Ἡ γενοκτονία τῶν ἑλληνικῶν λέξεων

Τοῦ Π. Λιάκου

ἐφημ. «Κυριακάτικη Δημοκρατία», 12.10.14

.           Ἡ εἰρωνεία τοῦ πράγματος: στὰ λόγια, εἴθισται νὰ ὑπερασπίζονται τὴν ἐλευθερία τοῦ Λόγου ὅσοι τὸν καταστρέφουν.
.               […]

.           Εὐτυχῶς, ἀκόμα καὶ σήμερα, ἀκόμα καὶ οἱ εὐήθεις ἐκπρόσωποι τοῦ (κατὰ Ἡσίοδον) σιδηροῦ γένους γνωρίζουν ὅτι ὁ ἑλληνικὸς Λόγος εἶναι ἰσχυρότατος. Ἂν τὸ ἀντιστοιχοῦσε κάποιος μὲ ὁπλικὸ σύστημα, θὰ ἔπρεπε νὰ παραπέμψει σὲ ἐξελιγμένο καὶ σύνθετο σύστημα μαζικῆς σωτηρίας – ὄχι καταστροφῆς. Καὶ μὲ ὑπολογιστὴ ἂν τὸ παραλλήλιζε κάποιος θὰ ἔπρεπε νὰ σκεφτεῖ ἕνα μοντέλο μὲ θεαματικὲς δυνατότητες καὶ ἀξεπέραστη, μὴ ἀντιγράψιμη τεχνολογία. Αὐτὰ ὅλα λοιπόν, τὴν μαγεία τοῦ Λόγου μας, τὴ δύναμη τῶν λέξεών μας καὶ τὴν ὀμορφιὰ τῶν ἐκφράσεων, τῶν συνθέσεων, τὴν ἁρμονία τῶν ἤχων, τὴν αἰσθητικὴ τῶν ἐναλλασσόμενων γραμμάτων σὲ μία πρόταση, ὁρισμένοι τὰ ἐπιβουλεύονται. Προσπαθοῦν νὰ τὰ φέρουν στὸ ἔδαφος, νὰ τὰ ἰσοπεδώσουν.

.              Πρόσχημά τους ἡ «ἁπλοποίηση». Πρέπει νὰ «ἁπλοποιηθεῖ» ἡ γραφή μας γιὰ νὰ ἔχουν τάχα «ὅλοι» πρόσβαση. Ἀστεία πρόφαση. Ἂν ἀκολουθηθεῖ ἡ ἀτραπὸς τῆς ἰσοπέδωσης γιὰ νὰ ἔχουν «ὅλοι» πρόσβαση, καλύτερα νὰ πάρουμε μία χρονομηχανὴ καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ἐπικοινωνία τῶν γρυλισμῶν καὶ τῶν ἐπιφωνημάτων. Τότε ποὺ ὅλες οἱ τεχνικὲς τοῦ φλὲρτ συνοψίζονταν σὲ ἕνα ρόπαλο καὶ τὸ σούρσιμο τοῦ σώματος τοῦ ἀσθενοῦς φύλου στὸ ἐγγύτερο σπήλαιο. Σὰν νὰ λέμε ὅτι πρέπει τὰ ψηφιακὰ μέσα ἀναπαραγωγῆς ἤχου νὰ μετατραποῦν σὲ μπομπινόφωνα ἢ γραμμόφωνα βινυλίου 78 στροφῶν. Καὶ ὁ φωτισμὸς τῶν πόλεων νὰ γίνεται μὲ φρυκτωρίες, ἐπειδὴ εἶναι ἁπλούστερο γιὰ ἕναν δῆμο νὰ ἀναθέτει σὲ ὑπάλληλό του νὰ ἀνάβει φωτιὲς παρὰ νὰ διατηρεῖ ἠλεκτρονικὸ σύστημα ἐλέγχου τοῦ δημοτικοῦ φωτισμοῦ.
.           Οἱ Αὐστριακοὶ γράφουν τὴν Βιέννη, τὴν πρωτεύουσά τους μὲ δύο «ν» καὶ ἐδῶ, οἱ κήρυκες τῆς μαζικῆς ἀποκολοκύνθωσης τὴν θέλουν μὲ ἕνα! Ἀφαίρεσαν ἀπὸ τὸ «παλληκάρι» ἕνα «λ» παρὰ τὸ γεγονὸς τῆς προέλευσής του ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ λέξη «πάλλαξ» ἢ «πάλληξ» ποὺ σημαίνει νεαρός. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις, οἱ πιὸ μαχητικοὶ ὀπαδοὶ τῆς ἀποδόμησης ἀποδίδουν τὸ παλληκάρι ὡς «παλικάρι», ἀποσυνδέοντας τὴ λέξη ἀπὸ τὸ ἔτυμόν της. Τὸ γαρύφαλλο (ἀπὸ τὸ καρυόφυλλον) κατάντησε… γαρίφαλο. Ἰδοὺ ὁ μοναδικὸς τρόπος νὰ διαλύσουν τὴν σχέση συγγένειας ἀρχαίων καὶ νέων Ἑλλήνων: ἀποκολλώντας τὶς ἴδιες τὶς λέξεις ἀπὸ τὴν πρωταρχικὴ σημασία τους, καὶ διαλύοντας τὴ δομή τους, τὸ ἐννοιολογικὸ DNA τους. (ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Παρόμοια μέθοδο μεταχειρίζονται καὶ οἱ ὁραματιστὲς τῆς ἀντικαταστάσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων μὲ μεταφρασμένα).
.              Οἱ περιπτώσεις τῶν λέξεων ποὺ καταστρέφονται ἀπὸ τὶς ὁμάδες ἀνελλήνιστων διαφόρων εἰδικοτήτων, προελεύσεων καὶ σκοπιμοτήτων εἶναι χιλιάδες. Στὰ τυπωμένα κείμενα στὶς ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικά, στὸ διαδίκτυο, στὴν τηλεόραση, δίπλα μας διεξάγεται μὲ σύστημα, πεῖσμα καὶ ἑωσφορικὴ μανία κανονικὴ γενοκτονία λέξεων. Ὅσοι τὴν διαπράττουν πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστοῦν ἄμεσα καὶ καίρια. Ὅσοι ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἔθνους μας πρέπει νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν γλώσσα μὲ μεγαλύτερη αὐταπάρνηση κι ἀπὸ τὸ ἔδαφος. Κι ἐμεῖς νὰ πάρουμε πίσω τὶς λέξεις μας. Ὁλόκληρες, ἀκέραιες, ἀπείραχτες, μία πρὸς μία.

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΠΤΗΝΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΓΛΩΣΣΟ…ΦΟΝΟΙ

Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

(…) Καθρέφτης τῆς νοητικῆς ἐπάρκειας εἶναι, συνήθως, τὸ βλέμμα, ἡ φυσιογνωμικὴ ἔκφραση. Τὸ ἄγλωσσο βλέμμα, σχεδὸν βλέμμα πτηνοῦ, τὸ χαμόγελο ποὺ εἶναι μόνο σύσπαση καὶ καθόλου φωτισμὸς τοῦ προσώπου, ἀκυρώνουν ἀκόμα καὶ τὴν πιθανὴ ὀξύνοια, τὸ τάνυσμα τῶν εὐγενεστέρων προθέσεων. Καὶ ὅταν ἀπὸ αὐτὴ τὴ φυσικὴ μειονεξία ἀπαιτοῦν οἱ συντάκτες τῶν προεδρικῶν ρητορευμάτων τὴν ἡγεμονικὴ χρήση πρώτου ἑνικοῦ προσώπου («δὲν θὰ ἐπιτρέψω», «θὰ κάνω, «θὰ δείξω»), τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι, κυριολεκτικά, εὐτράπελο.
Ὅμως ἐμεῖς σήμερα, οἱ ἑλληνώνυμοι κάτοικοι τοῦ βαλκανικοῦ νότου, δίχως τὴν παραμικρὴ πιὰ ἱκανότητα ἀξιολόγησης ποιοτήτων καὶ συνείδησης εὐθυνῶν, ἀναθέτουμε στὸν πρῶτο τυχόντα (χωρὶς ὑπερβολὴ) φορέα φανταχτεροῦ ὀνόματος νὰ διαχειριστεῖ, ὄχι ἁπλῶς τὴν οἰκονομική μας ἐπιβίωση, τὴν ἐλευθερία ἢ τὴν ὑποδούλωσή μας, ἀλλὰ καὶ θησαυρίσματα παναθρώπινης σημασίας καὶ σπουδαιότητας: Ἂν θὰ ἐπιβιώσει ζωντανὴ ἡ γλώσσα (τὸ βιωματικὸ φορτίο τῶν λέξεων καὶ ἡ συντακτικὴ εὐγλωττία) τοῦ Ἡράκλειτου, τοῦ Ἀριστοτέλη, τοῦ Μελωδοῦ Ρωμανοῦ, ἂν θὰ σωθεῖ ὡς μέτρο καὶ στόχος τῆς ἀνθρώπινης συνύπαρξης ἡ ἀθηναϊκὴ δημοκρατία καὶ ἡ ἑλληνορωμαϊκὴ οἰκουμένη, ἂν ἡ θάλασσα καὶ τὸ ἀρχιπέλαγος τοῦ Αἰγαίου, ποὺ κάποτε γέννησαν τὴν κριτικὴ σκέψη καὶ τὴν ἀποκαλυπτικὴ Τέχνη, θὰ παραδοθοῦν ἢ ὄχι στὸν βιασμὸ καὶ στὴν ἀσέλγεια τοῦ ἀλητοτουρισμοῦ καὶ τῆς ἄντλησης πετρελαίων.
Ἀλλοίμονο, εἶναι ἀδύνατο νὰ ὑπάρξει Δικαστήριο Ἐγκλημάτων κατὰ τῆς Ἀνθρωπότητας γιὰ νὰ δικάσει τοὺς ἑλλαδίτες πρωθυπουργοὺς ποὺ ἀπεμπόλησαν τὸ Αἰγαῖο, ἐπέβαλαν τὴ μονοτονικὴ γραφὴ τῆς γλώσσας, τὸν οἰκιστικὸ ἐκβαρβαρισμὸ τῆς χώρας, παζαρεύουν γιὰ ψήφους τὴ Θράκη, ἔστησαν στὴ σκιὰ τοῦ Παρθενώνα τὴ νεοπλουτίστικη γυφτιὰ τοῦ κ. Τσουμί.
Καὶ σκοτώνουν κάθε μέρα τὸ τελευταῖο ἀπομεινάρι ἑλληνικότητας: τὴ γλώσσα.

ΠΗΓΗ: ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 12.12.10

ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Αὐτὴ ὅμως ἡ κατακρεούργηση, ἡ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ “γλωσσο…φονία” καὶ ὅλα τὰ ἄλλα δεινὰ λαμβάνουν χώρα μὲ τὴν εὐλογία τῶν ἄλαλων, χαυνωμένων (τέως Ἑλλήνων) πολιτῶν. Λίαν συντόμως θὰ ἀποτελεῖ πρόκληση καὶ ρατσισμὸ ἡ χρήση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Θὰ προσβάλλονται οἰ πολυαριθμότεροι  μετανάστες !

 

 

ΣΤΗΝ ΟΞΦΟΡΔΗ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΣΤΟ…ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΓΓΛΙΚΑ

.          Ἐνῷ ἡ Ὑπουργὸς Διὰ βίου, πρώην ἐθνικῆς Παιδείας, (ἐνδοξότερη ὅλων τῶν προκατόχων της) ἀπαξιώνει ὅλο καὶ περισσότερο τὴν διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὰ πλαίσια μιᾶς ἰδιότροπης “τεχνοκρατικῆς” λογικῆς, οἱ Εὑρωπαῖοι κινοῦνται ἀντίθετα, βλέποντας καὶ ἐκτιμώντας τὴν ἀξία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν. Συμφώνως πρὸς δημοσιεύματα τοῦ βρεττανικοῦ τύπου σὲ δεκατρία δημοτικά σχολεῖα τῆς Ὀξφόρδης θὰ εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ἐπειδὴ ἐκτιμᾶται ἀπὸ τοὺς ἁρμοδίους ὅτι κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο οἱ μαθητὲς θὰ βελτιώσουν τὰ Ἀγγλικά τους.

«What wonderful news that ancient Greek is to be taught at 13 Oxfordshire state primaries in September. The plan is that it will improve children’s English grammar and introduce them to Greek civilisation (…) It is an ambitious aim. Greek is even harder than Latin, and not just because it’s in a different script. It has some really tricky quirks – the optative, anyone?

But that’s precisely why it’s so good for young minds.» (http://blogs.telegraph.co.uk/culture/harrymount/100045528/ancient-greek-makes-a-welcome-return-to-state-schools/)

Φυσικὰ δὲν περιμένει κανένας νὰ συγκινηθοῦν οἱ ἡμέτεροι ἁρμόδιοι τῆς Πολιτείας. Αὐτοὶ ἔχουν τὸ πρόγραμμά τους. Καὶ τοὺς λόγους τους ! Εἶναι ἕνα Πρόγραμμα ποὺ ἐξελίσσεται ἀδιατάρακτα καὶ μεθοδικὰ ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια. Τὸ μόνο ποὺ ἀλλάζει εἶναι τὰ πρὀσωπα ποὺ ἐμφανίζονται κάθε φορὰ στὸ προσκήνιο.

Ἐνῷ στὴν Ὀξφόρδη εἰσάγεται, ἔστω σὲ μικρὸ ποσοστό ἡ ὑποχρεωτικὴ διδασκαλία τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, στὸ …Ἀμαρούσιο, ὅπου καὶ τὸ Διὰ Βίου Ὑπουργεῖο, προωθεῖται ἡ σταδιακὴ ὑποβάθμιση τῶν Νέων Ἑλληνικῶν μὲ  τὴν παράλληλη ἀναβάθμιση τῆς διδασκαλίας τῶν ἀγγλικῶν.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ …ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΑ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Τὰ ἑλληνικὰ εἶναι τραγούδι

«Πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι δὲν ἤμουν πάντοτε ὑπὲρ τῶν τόνων. Τοὺς θεωροῦσα διακοσμητικὰ στολίδια, κατάλοιπα ἄλλων ἐποχῶν, ποὺ δὲν χρειάζονται πιά. Καὶ καθὼς δὲν ἤμουν ποτὲ καλὸς στὴν ὀρθογραφία, τὸ μονοτονικὸ μὲ διευκόλυνε. Βέβαια, ἡ γλώσσα χωρὶς τόνους φάνταζε στὰ μάτια μου σὰν σεληνιακὸ τοπίο, ἀλλὰ νόμιζα ὅτι αὐτὸ ἦταν μιὰ προσωπική μου ἐντύπωση, θέμα συνήθειας. Ὥσπου συνέβη τὸ ἑξῆς: Εἶχα βρεθεῖ γιὰ ἕνα διάστημα ν’ ἀκούω συστηματικά, καινούργια ἀνέκδοτα τραγούδια, ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων, γιὰ λογαριασμὸ τῆς δισκογραφικῆς ἑταιρείας”Λύρα”, προκειμένου αὐτὴ νὰ τὰ ἠχογραφήσει ἢ νὰ τὰ ἐπιστρέψει στοὺς συνθέτες. Εἶναι δύσκολο ν’ ἀπορρίπτεις καὶ ἀκόμα δυσκολοτερο νὰ ἐξηγεῖς τὸ γιατί. Ὅταν βέβαια τὸ τραγούδι εἶναι τετριμμένο ἢ ἄτεχνο,ἡ ἐξήγηση εἶναι εὔκολη.

Μοῦ συνέβη ὅμως νὰ δῶ τραγούδια ὅπου οἱ στίχοι δὲν ἦταν ἄσχημοι καὶ ἡ μουσικὴ δὲν ἦταν τυχαία, ἐπιπλέον ταίριαζε θεματικὰ καὶ μὲ τοὺς στίχους. Κι ὅμως, τὸ τραγούδι συνολικὰ δὲν “κύλαγε”, ὅπως λέμε, ὁπότε τὸ ἐπιστρέφαμε στὸν ἐνδιαφερόμενο μὲ διάφορες ἀσάφειες καὶ ὑπεκφυγές. Τὸ πράγμα μὲ ἀπησχόλησε. Ἔφερνα στὸ μυαλό μου μεγάλες ὡραῖες ἐπιτυχίες, παλιὰ τραγούδια (…) καὶ τὰ συνέκρινα μ’ αὐτὰ ποὺ ἀπέρριπτα, ὥσπου μετὰ ἀπὸ μῆνες διεπίστωσα κάτι πολὺ ἁπλό: Ὅταν μιὰ μουσικὴ μετατρέπει συστηματικὰ τὶς μακρὲς συλλαβὲς σὲ βραχεῖες ἢ ὅταν ἀνεβάζει τὴν φωνὴ ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἁπλῶς μιὰ περισπωμένη, ἐνῶ τὴν κατεβάζει συστηματικὰ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ψιλὴ ὀξεία, ὅταν δηλαδὴ ἡ μουσικὴ κινεῖται ἀντίθετα -προσέξτε, ἀντίθετα ὄχι στὸ ρυθμὸ τοῦ ποιήματος, ἀλλὰ ἀντίθετα στὶς ἀναλογίες τονισμοῦ καὶ ἀντίθετα στὴν ὀρθογραφία του- τότε ὅσο ἔξυπνη καὶ νά ‘ναι, κάνει τὸ τραγούδι δυσκίνητο καὶ ἀσθματικό.

Στὰ πετυχημένα τραγούδια δὲν συμβαίνει αὐτό. Βέβαια, ὅταν γράφει κανεὶς πάνω σ’ ἕνα ρυθμὸ ἢ σ’ ἕνα μουσικὸ δρόμο, πρέπει νὰ ἀκολουθήσει τὰ καλούπια τους, ὁπότε θὰ ὑπάρχουν σημεῖα ὅπου αὐτὴ ἡ πείρα ποὺ περιέγραψα, δὲν τηρεῖται. Αὐτὸ ὅμως θὰ συμβεῖ μόνον ὅταν δὲν γίνεται ἀλλιῶς. Καὶ πάντα ἡ βιασμένη λέξη θὰ τοποθετεῖται ἔτσι ὥστε νὰ προηγοῦνται καὶ νὰ ἕπονται ἐπιτυχεῖς στιγμές, ὥστε νὰ μειώνεται ἡ ἐντύπωση τῆς ἀτασθαλίας, ἡ ὁποία ἔτσι συνδυασμένη ὠφελεῖ, διότι τὸ τραγούδι ἀλλιῶς θὰ ἦταν μηχανικό. Κάτι τέτοιο δὲν τὸ εἶχα προσέξει. Καὶ ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ αἰσθάνθηκα ὅτι οἱ τόνοι καὶ τὰ πνεύματα ἴσως νὰ μὴν ἦταν διακοσμήσεις, ἴσως νὰ εἶχαν λόγο. (…)

Μέσα στὸ στούντιο εἶχα καὶ δύο ἐκπλήξεις. Νὰ ἡ πρώτη: Προσπαθώντας νὰ ἀκούσω τὴν διαφορὰ ὀξείας καὶ περισπωμένης, διάβασα τὴν φράση: “Λυγᾶ πάντα ἡ γυναίκα”. Τὸ “πάντα” ἀκούγεται ψηλότερα ἀπὸ τὸ “λυγᾶ” ποὺ παίρνει περισπωμένη. “Λυγᾶ πάντα ἡ γυναίκα’ ἀκούγεται ὅμως περιέργως ψηλότερα κι ἀπὸ τὸ “γυναίκα”, ποὺ ὅμως παίρνει ὀξεία.

Γιατί ἄραγε; Τηλεφώνησα σ’ ἕναν φίλο καὶ ἔμαθα ὅτι ἡ “γυναίκα” ὀφείλει νὰ παίρνει περισπωμένη, διότι εἶναι τῆς τρίτης κλίσεως, ἡ ὁποία ὅμως καταργήθηκε, γι’ αὐτὸ πῆρε ὀξεία ἡ “γυναίκα”. Νὰ λοιπόν, ποὺ ἀπὸ ἄλλο σημεῖο ὁρμώμενος, ἀναγκάστηκα νὰ συμφωνήσω ὅτι κακῶς καταργήθηκε ἡ τρίτη κλίση ἀφοῦ στὴν φωνή μας ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει “Λυγᾶ πάντα ἡ γυναίκα” λοιπὸν καὶ παίρνει καὶ περισπωμένη. Ἡ δεύτερη ἔκπληξη: Ἔδωσα σ’ ἕναν ἀνύποπτο νέο, ποὺ παρευρισκόταν στὸ στούντιο, νὰ διαβάσει λίγες φράσεις. Ἐκεῖ μέσα εἶχα βάλει σκοπίμως τὴν ἴδια λέξη ὡς ἐπίθετο καὶ ὡς ἐπίρρημα, διότι εἶχα πάντα τὴν περιέργεια νὰ διαπιστώσω ἂν προφέρουμε διαφορετικὰ τὸ ὠμέγα ἀπὸ τὸ ὄμικρον. Ἀκοῦστε τὶς φράσεις:

«Εἶν᾽ ἀκριβὸς αὐτὸς ὁ ἀναπτήρας. Ἂς μὴν εἶν’ ὡραῖος, ἔχει τὴν ἀξία του. Ναί, ἀκριβῶς αὐτὸ ἤθελα νὰ πῶ».

Ἀκουστικῶς δὲν παρατήρησα διαφορά. Ἔκοψα τὶς δύο λέξεις καὶ τὶς κόλλησα τὴν μία κατόπιν τῆς ἄλλης. Ἀκοῦστε το!

“Ἀκριβός… ἀκριβῶς”.
Ἐλάχιστη διαφορὰ στὸ αὐτὶ· ὁ ἠχολήπτης μόνον ἐπέμενε ὅτι τὸ δεύτερο εἶναι κάπως πιὸ φαρδύ. Ἂς τὸ ξανακούσουμε:

“Ἀκριβός… ἀκριβῶς”.

Ἀσήμαντη διαφορά. Συνδέσαμε τότε τὸν παλμογράφο. Νά τὸ διάγραμμα τοῦ ἐπιθέτου ἀκριβός, ὅπως προέκυψε, καὶ νὰ τὸ πολὺ πλουσιότερο τοῦ ἐπιρρήματος. Δὲν εἶναι καταπληκτικό; Ὅταν τὸ εἶδα, τὰ μηχανήματα τοῦ στούντιο μοῦ φάνηκαν σὰν ὄργανα τοῦ παραμυθιοῦ. Ὁ παλμογράφος μοῦ φάνηκε σὰν μιὰ σκαπάνη πού, κάτω ἀπὸ τὸ ἔδαφος τῆς καθημερινῆς ὁμιλίας, ἀνακαλύπτει αὐτὸ ποὺ δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ ὑπάρχει, ἔστω μέσα σὲ χειμερία νάρκη, αὐτὸ ποὺ συνειδητοποίησαν καὶ προσπάθησαν νὰ μνημειώσουν οἱ Ἀλεξανδρινοὶ δύο χιλιάδες χρόνια πρίν. Τίποτε δὲν χάθηκε. Ὅλα ὑπάρχουν. Ἀρκεῖ νὰ προσέξουμε αὐτὸ τὸ τραγούδι τῆς καθημερινῆς ὁμιλίας ποὺ πηγαινοέρχεται συνεχῶς ἀνάμεσά μας. Ἀκοῦστε πῶς ἠχοῦν οἱ τονισμοί. Ἀκοῦστε τὰ μακρά. Ἀκοῦστε τὴν λαϊκὴ τραγουδίστρια πῶς ἀποδίδει τὸ ὠμέγα ἢ τὴν ψιλὴ ὀξεία (…).

Τέλος, ἀκοῦστε τὴν θεία φωνὴ τοῦ Ἀνδρέα Ἐμπειρίκου, τὴν παράξενη ἀπαγγελία ποὺ κυνηγᾶ τὴν λάμψη τῆς ὀξείας, τὸν πλοῦτο τῆς διφθόγγου, τοὺς τόνους καὶ τὴν ὀρθογραφία, σὰν μουσικὰ σύμβολα μιᾶς φωνῆς ποὺ προϋπάρχει ἀδιάκοπα καὶ ὁδηγεῖ τὸ ποίημα. (…)

Δὲν περιφρόνησα καμμιὰ ἄποψη καὶ δὲν κολάκευσα καμιά. Προσπάθησα νὰ πῶ τρεῖς φορὲς τρεῖς ἀλήθειες.

Πρῶτον: Τὰ ἑλληνικὰ εἶναι τραγούδι. Κανεὶς δὲν σκέφτηκε ποτὲ νὰ ἁπλοποιήσει ἕνα τραγούδι ἢ νὰ τὸ δεῖ πρακτικά. Γιατί νὰ δοῦμε λοιπὸν τὰ ἑλληνικά, πρακτικά;

Δεύτερον: Ὅποιος σταθεῖ ἀλαζονικὰ ἀπέναντι στὰ ρεφρὲν ποὺ τὸν ψυχαγώγησαν διὰ βίου, στρέφεται ἐναντίον της προσωπικῆς του ἱστορίας καὶ πίστης. Τὰ ἴδια μπορεῖ νὰ πάθει ἕνας λαὸς μὲ τὴν γλῶσσα. Ἰδίως ἂν ἡ γλῶσσα του εἶναι τὰ ἑλληνικά.

Τρίτον: Τὰ ἑλληνικὰ ὡς τραγούδι εἶναι ἀνυπόφορα δύσκολα. Κανεὶς δὲν τὰ βγάζει πέρα μὲ τὰ ἑλληνικά. Ἀπέναντι στὰ ἑλληνικὰ θὰ εἴμαστε πάντα φάλτσοι καὶ ἀγράμματοι. Ἀλλὰ τί νὰ γίνει; Σημασία ἔχει ἡ συνείδηση ὅτι τὰ μιλᾶμε, ὄχι γιὰ νὰ γίνουμε δεξιοτέχνες, ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνουμε ἄνθρωποι. Εὐχαριστῶ.»

Σχόλιον: Τὰ ἑλληνικὰ πλέον μόνο πρακτικὰ μποροῦμε νὰ τὰ δοῦμε, διότι ἡ ἀλλοτρίωσή μας ἔχει ἀγγίξει καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ κράσπεδα. Μᾶλλον τὰ ἔχει σαρώσει.

Ἐκεῖνα τὰ κατάμαυρα μεσάνυχτα, ποὺ ἐπεβλήθη πονηρὰ τὸ μονοτονικό, σφραγίστηκε ἀμετάκλητα ἡ νεοελληνικὴ ἱστορία. Καὶ ἀντὶ σήμερα νὰ ἀναρωτιόμαστε ἀπορημένοι γιὰ ὅσα μᾶς συμβαίνουν, καλύτερα θὰ κάναμε νὰ ἀναστοχασθοῦμε ταπεινὰ μήπως, ὅταν ἔπρεπε, ἀδιαφορήσαμε, ὀλιγωρήσαμε καὶ ἐν τέλει συνευδοκήσαμε ἀνεύθυνα καὶ ἀπερίσκεπτα, ἐν ὀνόματι τῆς Πρακτικῆς Λογικῆς, μὲ ὀλέθρια ἀποτελέσματα. Ἀποτελέσματα ποὺ μᾶς ἐκδικοῦνται σήμερα  ΠΡΑΚΤΙΚΑ καὶ… ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΑ, ἄμεσα στὸ πετσί μας καὶ στὸ μέλλον τῆς πατρίδας καὶ τῶν παιδιῶν μας. Στὸ ἄμεσο μέλλον μόνο ΠΡΑΚΤΙΚΑ καὶ ΚΟΡΑΚΙΣΤΙΚΑ θὰ μιλᾶμε. Συγγνώμην· καὶ «diamondenglish» !

π. Ἀθ. Σ. Λ.