Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ καὶ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

.               Ὁ Ἰωάννης περιέγραψε τὸ θηρίο νὰ ἀναδύεται ἀπὸ τὴν θάλασσα, ἀπὸ τὴν σκοτεινὴ ἄβυσσο τοῦ κακοῦ, μὲ χαρακτηριστικὰ τῆς ρωμαϊκῆς κρατικῆς μηχανῆς. Μορφοποίησε ἔτσι πολὺ συγκεκριμένα τὴν ἀπειλή, τὴν ὁποία ἀντιμετώπιζαν οἱ χριστιανοὶ τῶν ἡμερῶν του. Εἶναι ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀξίωση τῆς πολιτικῆς στοὺς ἀνθρώπους, ἡ ὁποία τέθηκε μέσῳ τῆς καισαρολατρίας καὶ ἔτσι ὑπερύψωσε τὴν πολιτικοοικονομικὴ δύναμη σὲ παντοδυναμία – σὲ μορφὴ τοῦ κακοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπειλεῖ νὰ μᾶς καταπιεῖ. Αὐτὸ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν καταρράκωση τῆς ἠθικῆς τάξεως μέσῳ ἑνὸς κυνικοῦ τρόπου τῆς ἀμφιβολίας καὶ τοῦ διαφωτισμοῦ. Σὲ αὐτὴ τὴν ἀπειλὴ ὁ χριστιανὸς τῆς μαρτυρικῆς ἐποχῆς καλεῖ τὸν Κύριο ὡς τὴν μοναδικὴ δύναμη, ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν σώσει: ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ, λύτρωσέ μας ἀπὸ τὸν Πονηρό.
.               Ἔστω κι ἂν δὲν ὑφίσταται πλέον ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἡ ἰδεολογία της, ἆραγε πόσο παρόντα εἶναι ὅλα; Ἀκόμη καὶ σήμερα, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ κυριαρχοῦν οἱ δυνάμεις τῆς ἀγορᾶς, τοῦ ἐμπορίου μὲ ὅπλα καὶ ναρκωτικά, καὶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν εἰς βάρος τοῦ κόσμου προβάλλοντας στὴν ἀνθρωπότητα ἀναγκαιότητες, στὶς ὁποῖες δὲν μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ κυριαρχοῦν οἱ ἰδεολογίες τῆς ἐπιτυχίας καὶ τῆς εὐημερίας, ποὺ μᾶς λένε: Ὁ Θεὸς εἶναι μόνο ἕνα ἐπινόημα, ἕνα κατασκεύασμα ποὺ μᾶς ἀφαιρεῖ τὸν χρόνο καὶ τὴν ἡδονὴ τῆς ζωῆς. Ὁλόκληρη ἡ Κυριακὴ Προσευχὴ καὶ ἰδιαιτέρως ἡ τελευταία παράκληση θέλουν νὰ μᾶς ποῦν: ἐὰν χάσεις τὸν Θεό, τότε ἔχασες τὸν ἑαυτό σου· εἶσαι ἕνα τυχαῖο προϊόν της ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν. Τότε ἔχει πραγματικὰ νικήσει ὁ Δράκοντας. Ὅσο δὲν μπορεῖ νὰ νὰ σὲ ἀποσπάσει ἀπὸ τὸν Θεό, τότε κανένα ἀπὸ τὰ δεινά, τὰ ὁποῖα σὲ ἀπειλοῦν, δὲν μπορεῖ νὰ σὲ βλάψει.

Διαφήμιση

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΙΛΑΤΩΝ

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΙΛΑΤΩΝ

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2215, 15.02.2020

ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστ. Βιβλιογραφίας»

.                 Στάθηκε ἐκείνη τὴ μέρα μπροστά του. Μπροστὰ στὸν σιωπῶντα Ἰησοῦ. Μὲ τὸ ὕφος τὸ ὑπεροπτικὸ τῆς μεγάλης του ἐξουσίας. Ἔτσι νόμιζε. Αὐτὸ πίστευε. Ὅτι ἡ ἐξουσία του ἦταν μεγάλη. Καὶ γι’ αὐτὸ κομπορρημονοῦσε: Σὲ μένα δὲν μιλᾶς; Δὲν ξέρεις ὅτι ἔχω ἐξουσία νὰ Σὲ σταυρώσω ἢ νὰ Σὲ ἐλευθερώσω; «Ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; Οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε;» (Ἰω. ιθ΄ 10).
.                 Ὁ Κύριος τὸν προσγείωσε: Δοτὴ ἐξουσία ἔχεις, τοῦ εἶπε. Δὲν εἶναι δική σου. Σοῦ δόθηκε. Δὲν θὰ εἶχες καμία ἐξουσία ἐναντίον μου, ἂν δὲν σοῦ εἶχε παραχωρηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό: «Οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ’ ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν» (Ἰω. ιθ΄11).
.                 Ἐκεῖ ὁ διάλογος τελείωσε. Ἡ ἐξουσία προχώρησε στὸ ἔργο της.
.                 Ἔτσι νόμισε. Ἔτσι ἐνήργησε τότε. Ἔτσι εἶχε ἐνεργήσει 33 χρόνια πρὶν καὶ ὁ Ἡρώδης· ποὺ ὁδήγησε στὴ σφαγὴ τὰ νήπια τῆς Βηθλεέμ. Ἔτσι ἐνεργεῖ ἡ ἐξουσία καὶ στὴν διάρκεια τῶν αἰώνων. Ἔτσι… ἔτσι νομίζει καὶ ἐνεργεῖ καὶ σήμερα:
.                 Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν ἐξουσία. Ἐμεῖς κυβερνοῦμε. Ἐμεῖς νομοθετοῦμε. Μὲ τοὺς νόμους μας νομιμοποιοῦμε ἀκόμα καὶ τὸ ἔγκλημα. Ὅπως κάναμε καὶ γιὰ τὶς ἐκτρώσεις. Ἐμεῖς ἀποφασίζουμε γιὰ τὶς τύχες τῶν πολλῶν.
.                 Ἔτσι νόμιζε καὶ ὁ παράφρων τύραννος τῆς ναζιστικῆς θηριωδίας. Καὶ καυχήθηκε μέσα στὸν πυρετικὸ παροξυσμὸ τῆς μεγαλομανίας του: «Θὰ ἀλλάξω τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου γιὰ χίλια χρόνια!». Ὦ ἄφρον! Δὲν βλέπεις πόσο κοντός, πόσο ἀσήμαντος εἶσαι; Κοίταξε τὸν ἑαυτό σου στὸν καθρέφτη. Σὲ λίγα χρόνια θὰ δαγκώνεις τὸ χῶμα. Λάθος! Θὰ σὲ τρώει τὸ χῶμα!
.                   Ἔτσι πίστεψαν καὶ οἱ παρανοϊκοὶ Πιλάτοι τῆς σοβιετικῆς κολάσεως: «Ἐμεῖς ἀλλάζουμε τὸν κόσμο! Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ μέλλον! Ἐμεῖς δημιουργοῦμε τὸν νέο τύπο ἀνθρώπου… Ἐμεῖς θὰ διορθώσουμε τὰ λάθη τοῦ Διοκλητιανοῦ»!
.                 Ἀλλόφρονες! Ἔσπειραν μὲ κόκκαλα τὶς παγωμένες στέπες τῆς Σιβηρίας. Καὶ ἔπειτα ἡ σιδερόφρακτη αὐτοκρατορία τους κατέρρευσε σὰν χάρτινος πύργος σὲ μία νύχτα.
.                 Ἐμεῖς! Τὸ ἴδιο πάντα λάθος. Σὲ κάθε ἐποχή, σὲ κάθε τόπο, μὲ κάθε σύστημα.
.                 Τὸ ἴδιο καὶ στὸν τόπο μας. Τὸν τόσο μικρὸ μὲ τὴν τόσο μεγάλη ἱστορία. Καὶ δὲν καταλαβαίνουμε, δὲν καταλαβαίνουν οἱ κατὰ καιροὺς ἡγέτες μας τὴ μικρότητά τους.
.                 Δὲν καταλαβαίνουν τούτη τὴν ἁπλὴ ἀλήθεια: ὅτι πρόσκαιρη καὶ δοτὴ εἶναι ἡ ἐξουσία τῶν κυβερνώντων. Ὅτι ἄλλος εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ κατευθύνει τὴν Ἱστορία.
.                 Ἔτσι ὅπως ξεκάθαρα τὸ διακήρυξαν ἡ πρῶτοι πιστοὶ τῆς Ἐκκλησίας, τότε ποὺ οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων συνέλαβαν καὶ φυλάκισαν τοὺς Ἀποστόλους. Ὅταν τοὺς ἐλευθέρωσαν καὶ ἐπέστρεψαν ἐκεῖνοι στὴν σύναξη τῶν πιστῶν, ἔγινε θερμὴ προσευχή, τόσο θερμή, ποὺ προκάλεσε σεισμό: «ἐσαλεύθη ὁ τόπος ἐν ᾧ ἦσαν συνηγμένοι» (Πράξ. δ΄ 31).
.                   Καὶ μέσα στὴν πύρινη προσευχή τους εἶπαν: «Ἱνατὶ ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά;»· γιατί ἐξαγριώθηκαν τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ μηχανεύτηκαν σχέδια μάταια; Διότι νά, συγκεντρώθηκαν ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ «Ἡρώδης τε καὶ Πόντιος Πιλάτος σὺν ἔθνεσι καὶ λαοῖς Ἰσραήλ». Καὶ τί πέτυχαν; Ποιό ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα ὅλης αὐτῆς τῆς ἐκστρατείας τους; Δὲν ἔκαναν τίποτε περισσότερο ἀπὸ ὅσα τὸ παντοδύναμο χέρι Σου καὶ ἡ πανσοφία σου εἶχαν ὁρίσει νὰ γίνουν: «ποιῆσαι ὅσα ἡ χείρ σου καὶ ἡ βουλή σου προώρισε γενέσθαι» (βλ. Πράξ. δ΄ 25-28).
.                   Ναί, αὐτὴ εἶναι ἡ ἐξουσία τους, ἡ ἐξουσία τῶν κυβερνητῶν τοῦ κόσμου, ἡ ἐξουσία τῶν Πιλάτων. Δοτὴ ἐξουσία καὶ ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ. Ἐκεῖνοι σχεδιάζουν, μηχανεύονται, νομοθετοῦν… γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν στὸ τέλος ἐν ἀγνοίᾳ τους καὶ ἄθελά τους τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ πραγματοποιήσουν αὐτὰ ποὺ Ἐκεῖνος μέσα στὴν πανσοφία Του καὶ μὲ τὴν παντοδυναμία Του «προώρισε γενέσθαι». Ἂς προσέξουν λοιπὸν τὴ φωνή του:
.                 Ἄνθρωποι μικροὶ καὶ ἀσήμαντοι, χθεσινοὶ καὶ ἀδύναμοι, ἀκοῦστε! Γιατί παραφέρεσθε; Ἐγὼ σᾶς δίνω τὴν πρόσκαιρη ἐξουσία ποὺ ἀσκεῖτε. Ἐγώ! Ὁ Ὤν! Τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα, ὁ Πρῶτος καὶ Ἔσχατος, ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας, ἡ Ἀρχὴ καὶ τὸ Τέλος τῶν πάντων. Συνέλθετε ἑπομένως καὶ ταπεινωθεῖτε. Οἱ νόμοι σας δὲν εἶναι ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς δικούς μου. Θὰ κριθεῖτε αὐστηρὰ γιὰ τοὺς νόμους σας. Καὶ ἂν σήμερα ἀποφασίσατε νὰ «νομιμοποιήσετε» τὴ σφαγὴ τῶν ἀγέννητων νηπίων, θὰ ἔρθει ἡ μέρα ποὺ θὰ ὑποστεῖτε τὶς τρομερὲς συνέπειες γιὰ τὸ μεγάλο σας αὐτὸ ἔγκλημα. Θὰ δώσετε λόγο γιὰ τὴν ἐξουσία ποὺ σᾶς παραχώρησα.
.                 Αὐτὴ εἶναι ἡ ἁπλὴ ἀλήθεια. Καὶ εἶναι δεῖγμα καὶ ἀπόδειξη κουφότητας τὸ ὑπερφίαλο ὕφος καὶ ἡ ἀλαζονικὴ συμπεριφορὰ πολλῶν κατὰ καιροὺς κυβερνητῶν. Τόσα χρόνια, τόσους αἰῶνες, χιλιετίες…
.                   Γιατί ἆραγε ζηλεύουν τὴν τύχη τῶν Πιλάτων;

 

 

 

ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ καὶ ΕΞΟΥΣΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Δημαγωγία καὶ ἐξουσία

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.         Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν εὐρωεκλογῶν τῆς Κυριακῆς εἶναι ἕνα βῆμα θετικὸ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὅμως δὲν εἶναι ἀρκετό. Ἂν ὁ ΣΥΡΙΖΑ δὲν ἐπανέλθει στὰ πρὸ τῆς κρίσεως ποσοστά, τὰ ὀφέλη δὲν θὰ εἶναι ἱκανοποιητικὰ γιὰ τὴ Δημοκρατία μας. Ὅσο θὰ εἶναι ἰσχυρὸ τὸ ἐν λόγῳ Κόμμα ἡ ὅποια ἐθνική, κοινωνική, πολιτισμικὴ καὶ οἰκονομικὴ πρόοδος θὰ εἶναι δύσκολη.
.         Τὸ πρόβλημα, ὅπου στὴν Εὐρώπη οἱ λαϊκιστὲς ἔχουν αἰσθητὴ παρουσία, δὲν εἶναι τόσο ἡ κατάκτηση τῆς ἐξουσίας, ἢ ἡ αὔξηση τῆς ἐκλογικῆς τους δύναμης. Εἶναι, ὅταν κατακτοῦν τὴν ἐξουσία, τὸ πῶς καὶ μὲ τί ἐθνικό, οἰκονομικὸ καὶ κοινωνικὸ κόστος τὴν ἀφήνουν καὶ πῶς στὴ συνέχεια ἀντιδροῦν ὡς ἀντιπολίτευση. Διότι πάντα ὁ λαϊκιστὴς εἶναι παράγων ἀστάθειας τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτικοῦ συστήματος.
.         Πρόβλημα ἐξ ἴσου σοβαρὸ ἀπὸ τὴ δράση τῶν δημαγωγῶν εἶναι ἡ μετατροπὴ τῶν πολιτῶν σὲ ὄχλο, δηλαδὴ σὲ ἕνα πλῆθος ἰδιωτῶν μὲ ἀνεπαρκῆ ἱκανότητα γιὰ συλλογισμούς, μὲ ἔλλειψη κριτικοῦ πνεύματος, μὲ εὐπιστία καὶ ἀφέλεια, ὅπως τοὺς περιγράφει ὁ Γουσταῦος Λὲ Μπὸν στὸ κλασσικὸ ἔργο του «Ἡ ψυχολογία τῶν ὄχλων».
.         Στὴν χώρα μας χαρακτηριστικὸ συμβάν, ποὺ ἀποδεικνύει τὴν ἔλλειψη κριτικῆς σκέψης εἶναι τὸ δημοψήφισμα τοῦ 2015. Ἡ κυβέρνηση ὁδήγησε τὸ λαὸ νὰ ψηφίσει ΟΧΙ στὰ μνημόνια, σὲ ποσοστὸ 61,31%. Ἀμέσως μετὰ προσχώρησε στὸ ΝΑΙ. Ταυτόχρονα ἔκανε ἐκλογές. Ἕνας ὑπεύθυνος πολίτης τοῦ 61.31% θὰ ἔλεγε νὰ τιμωρήσει τὸν Ἀλ. Τσίπρα ποὺ τὸν ξεγέλασε. Καὶ ὅμως τὸ ποσοστὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στὶς ἐκλογὲς παρέμεινε σχεδὸν ἴδιο μὲ αὐτὸ τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 2015, ὅταν ὑπῆρχε ἡ προσδοκία ὅτι μὲ ἕνα νόμο θὰ καταργοῦσε τὰ μνημόνια!….
.         Ἔκτοτε τὰ παχιὰ λόγια συνεχίστηκαν, παράλληλα μὲ πάρθια βέλη στὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα καὶ στὸν πολιτισμό μας. Ζήσαμε τὸ γεγονὸς πὼς γιὰ νὰ διατηρηθεῖ στὴν ἐξουσία ἡ κυβέρνηση ἐξυπηρέτησε τοὺς ἰσχυρούς τῆς Γῆς στὴ Μακεδονία, ἐπενέβη στὴ Δικαιοσύνη, στὸ Στράτευμα, στὰ ΜΜΕ, συνεργάσθηκε μὲ θεσιθῆρες ἀκραίους συντηρητικοὺς καὶ ἀποτυχημένους κεντροαριστεροὺς καὶ ἀριστερούς. Παράλληλα βιώσαμε μηδὲν ἐπενδύσεις, πλεονάσματα ποὺ μοιράζονται γιὰ ψηφοθηρία, αὔξηση τοῦ χρέους, ὑποθήκευση τῆς χώρας γιὰ δεκάδες χρόνια, τὴν ἐπιχείρηση καταστροφῆς τῆς πολιτισμικῆς ἰδιοπροσωπίας μας μὲ τὴν ὑπονόμευση τῆς Παιδείας.
.         Ὀφείλουμε νὰ ὁμολογήσουμε πὼς τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι μόνο ὁ ΣΥΡΙΖΑ. Βρῆκε καὶ τὰ ἔκανε. Πρόβλημα σοβαρὸ ἀποτελεῖ ἡ δημαγωγικὴ καὶ λαϊκιστικὴ ἕως αὐταρχικὴ δεξιά, ποὺ καπηλεύεται τὸν πατριωτισμὸ καὶ ἔδειξε ἐντυπωσιακὴ ἐκλογικὴ δύναμη, ἰδιαίτερα στὴ Μακεδονία. Πρόβλημα εἶναι καὶ ὁ κεντροαριστερὸς χῶρος, ποὺ εἶναι βυθισμένος στὰ κρίματά του. Εἴμαστε καὶ ὅσοι συμπεριφερόμαστε ὡς φανατικοὶ ὀπαδοὶ καὶ δικαιολογοῦμε τὰ πάντα στὸν ἑκάστοτε «μεγάλο ἀρχηγό».
.         Τὸ ζητούμενο λοιπὸν δὲν εἶναι μόνο νὰ φύγει ἡ κυβέρνηση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τῶν παρατρεχάμενων, κάτι ποὺ εἶναι πλέον βέβαιο. Τὸ καίριο ζήτημα εἶναι ὡς λαός, νὰ ἀλλάξουμε νοοτροπία, νὰ καταστοῦμε ὑπεύθυνοι πολίτες, νὰ παύσουμε νὰ παρασυρόμαστε ἀπὸ συνθήματα, ὑποσχέσεις, παροχὲς καὶ νὰ θέσουμε ὡς γνώμονα τῆς ζωῆς μας ὄχι τὸ προσωπικὸ καὶ προσωρινὸ ὄφελος, ἀλλὰ τὸ γενικὸ καλὸ τῆς Πατρίδας.-

«ΘΕΟΣ ΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ» ἐναντίον τῶν πανούργων ἐκείνων ἀρχόντων ποὺ μἐ πρόσχημα τοὺς νόμους, χωρὶς ἴχνος φόβου Θεοῦ, καταπιέζουν τὸν λαό.

«ΘΕΟΣ ΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ»

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2121, 15.11.15

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

.              Μὲ ἱερὴ ἀγανάκτηση καταφέρεται ὁ προφήτης καὶ βασιλιὰς Δαβίδ ἐναντίον τῶν πανούργων ἐκείνων ἀρχόντων ποὺ μἐ πρόσχημα τοὺς νόμους, χωρὶς ἴχνος φόβου Θεοῦ, καταπίεζαν φρικτὰ τὶς ἀσθενεῖς μάζες τοῦ λαοῦ.
.             Γι᾽ αὐτὸ συγγράφει τὸν ϞΓ´ (93) Ψαλμό του καὶ στηλιτεύει τὴν ὑποκριτικὴ παρανομία τους, ὑπενθυμίζοντας ὅτι ὑπάρχει «δίκης ὀφθαλμός», ὁ ὕψιστος Θεός, ποὺ δὲν ἀνέχεται τὴν πανουργία, ἀλλὰ τὴν πατάσσει μὲ βδελυγμία.
.             Ἀπὸ τὸν πρῶτο στίχο παρουσιάζει τὸν Θεὸ νὰ ἐμφανίζεται μὲ ὁρμή, δύναμη άκατάβλητη καὶ δόξα ὑψηλὴ γιὰ νὰ ἀποδώσει δικαιοσύνη ἐκεῖ ποὺ αὐτὴ ἐπιμελῶς συμπνίγεται καὶ καταπατεῖται. «Ἐπαρρησιάσατο ὁ Θεός», γράφει, καὶ μάλιστα γράφει σὲ χρόνο ἀόριστο γιὰ νὰ δηλώσει τὸ βέβαιο τῆς θείας μεσολαβήσεως. Δὲν λέει: θὰ ἐπέμβει ὁ Θεός· ἀλλά, νά Τος ὁ Θεός, ἦρθε, ἔκανε δυναμικὰ τὴν ἐμφάνισή Του. «Θεὸς ἐκδικήσεων»! (στίχ. 1) Φοβερὸς ὁ Θεός, ἦρθε νὰ ἐκδικηθεῖ, νὰ τιμωρήσει αὐτοὺς ποὺ ἀδικοῦν, νὰ ὑπερασπίσει ἐκείνους ποὺ ἀδικοῦνται.
.         Καὶ ἀμέσως Τοῦ ἀπευθύνει τὸν λόγο ὁ Ψαλμωδός: «Ἀνάβα, Κύριε στὸ ὕψος τῆς δυνάμεως καὶ ἐξουσίας Σου. Ἀπόδωσε δικαιοσύνη καὶ πλήρωσε ὅπως τοὺς ἀξίζει τοὺς ὑπερήφανους, τοὺς ὑπερφίαλους αὐτούς!… Μέχρι πότε Κύριε», συνεχίζει, «μέχρι πότε οἱ ἁμαρτωλοί θὰ καυχῶνται γιὰ τὰ βδελυρά τους ἔργα; Μέχρι πότε θὰ ἀνοίγουν τὸ στόμα τους ἀπύλωτο καὶ θὰ ἐκστομίζουν ὕβρεις καὶ ἀλαζονεῖες; “Τὸν λαόν σου, Κύριε, ἐταπείνωσαν”, τὸν πάτησαν κάτω, τὸν ἐξευτέλισαν. Τοὺς ἀδυνάμους, χῆρες καὶ ὀρφανά, τοὺς ἐξουδετέρωσαν καὶ τοὺς νεοφύτους στὴν πίστη τοὺς διέλυσαν. Δὲν Σὲ ὑπολογίζουν, Κύριε. Δὲν τοὺς νοιάζει τίποτε…» (στίχ. 2-7).
.            Τὸ πιὸ φρικτὸ ὅμως σχετικὰ μὲ αὐτοὺς εἶναι ἕνα γνώρισμα ποὺ ἔχουν, τὸ ὁποῖο βδελύσσεται ὁ Κύριος: ὅτι καταπιέζουν μὲ τόσο βάναυσο τρόπο τὸν λαὸ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ νόμου!…
.          Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς κραυγάζει μὲ ἕνα «μή!» γεμάτο πόνο: «Μὴ συμπροσέστω σοι θρόνος ἀνομίας, ὁ πλάσσων κόπον ἐπὶ πρόσταγμα» (στίχ. 20). Ἂς μὴ ἔχει καμιὰ σχέση μὲ Σένα, Κύρε, καὶ ποτὲ νὰ μὴ βρεθεῖ κοντά Σου θρόνος ἐξουσίας, δικαστικὴ καθέδρα ἀδικίας, ἐξουσία δηλαδὴ ποὺ μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ νόμου προξενεῖ στοὺς ἀνθρώπους βάρος καὶ καταπίεση.
.         «Θρόνος»! Δηλαδὴ ἐπιβολή, δύναμη κυριαρχίας, ἐξουσία. Ἐδῶ ὅμως πρόκειται περὶ θρόνου ἀνομίας, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ τὴν δῆθεν νομιμότητα, προκειμένου νὰ πετύχει αἰσχρούς, διαβολικοὺς στὀχους. Αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ἡ μετοχὴ «ὁ πλάσσων». Τὴν πλάθει, τὴν μεταλλάσσει τὴν προσταγή, τὴν ἀπόφαση, τὸ διάταγμα, ὥστε νὰ φαίνονται δῆθεν νομιμόφρονα, σύμφωνα μὲ τὸ δίκαιο, τὸ πρέπον, τὸν νόμο, καὶ ὅμως τελικὰ ὑπηρετοῦν τὴν μηχανορραφία, τὴν πλεκτάνη εἰς βάρος ἀθώων. Εἶναι τέτοια ἡ διαταγή, ἡ ἀπόφαση, ποὺ προσθέτει ἀφόρητο βάρος καὶ καταπίεση στοὺς ἁπλούς, νομιμόφρονες ἀνθρώπους.
.               Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὸ πρόσχημα τοῦ σωστοῦ, τοῦ δίκαιου, τοῦ πρέποντος…
.               Κάτι τέτοιο βέβαια μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ μέσα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο. Κάποιοι μπορεῖ νὰ ἐπιχειρήσουν νὰ ἐπιβληθοῦν δυναστικὰ στὴν συνείδηση καὶ τὴν γνώμη τοῦ ἄλλου χρησιμοποιώντας τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἐκφοβίζοντάς τον καὶ καθιστώντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ βαρύ, φορτικό, ἀπεχθές. Αὐτὸ στὴ ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ τὸ ἔκαμναν οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλλαν φόρτο μεγάλων θρησκευτικῶν καθηκόντων στους ὤμους τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ αὐτοὶ οὔτε μὲ τὸ δαχτυλάκι τους δέχονταν νὰ τοὺς βοηθήσουν νὰ τὸ σηκώσουν, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ οἱ ἴδιοι πλούτιζαν εἰς βάρος τῶν φτωχῶν καὶ ἀδυνάμων. Γι’ αὐτὸ ἄκουσαν τὰ φοβερὰ ἐκεῖνα «οὐαὶ» τοῦ Χριστοῦ (βλ. Ματθ. κγ´ 4, 13).
.             Μιὰ ματιὰ νὰ ρίξει κανεὶς ἀπὸ παλαιὰ μέχρι σήμερα στὶς κοινωνίες, πόσους τέτοιους νόμους, ρυθμίσεις, διατάγματα δυτυχῶς θὰ παρατηρήσει! Τέτοια ποὺ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ὑπερασπίσεως τοῦ δικαίου, τῆς κοινῆς εἰρήνης καὶ ἀσφάλειας, τῆς ἐλευθερίας, στρέφονται ἐναντίον ἀνθρώπων ἀνεπίληπτων καὶ κυρίως θεοσεβούμενων. Στὰ ἀρχαῖα χρόνια τῶν διωγμῶν οἱ Χριστιανοὶ ἦταν γιὰ τοὺς κρατικοὺς φορεῖς οἱ ἐπικίνδυνοι, οἱ βλάπτοντες τὴν κοινωνική συνοχὴ καὶ εἰρήνη, τὴν δημόσια τάξη, θεωροῦνταν στοιχεῖα ταραχοποιά. Γι’αὐτὸ καὶ διώκονταν… Στὰ λίγο προηγούμενα ἀπὸ μᾶς χρόνια τῶν ἀθεϊστικῶν καθεστώτων τῶν ἀνατολικῶν χωρῶν οἱ Χριστιανοὶ κατηγοροῦνταν ώς παραβάτες τῶν νόμων καὶ ἐχθροὶ τοῦ λαοῦ, καὶ γι’ αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξολοθρευτοῦν. Καὶ στὶς ἡμέρες μας, ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐμπρὸς αὐτοὶ πάλι θὰ κατηγοροῦνται ὡς «ρατσιστὲς», «φασίστες», «ὁμοφοβικοί», αὐτοὶ ποὺ πᾶνε «κόντρα στὴν δημοκρατία, στὰ δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἐλεύθερη ἔκφραση τῆς συμπεριφορᾶς καὶ αὐτοδιάθεσης τοῦ ἀτόμου»!… Ὡραῖες λέξεις, πολὺ πετυχημένες, προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν ἕνα σατανικὸ ξέσπασμα μίσους καὶ διωγμοῦ ἐναντίον τους…
.             Αὐτὸς εἶναι ὁ «θρόνος ἀνομίας, ὁ πλάσσων κόπον ἐπὶ πρόσταγμα». Ἐξουσία δυναστική, ποὺ τάχα μὲ βάση τὸν νόμο καταπιέζει ἀφόρητα τοὺς ἀδύναμους ἀνθρώπους, ὁδηγώντας τους σὲ ἀδιέξοδο καὶ ἀναγκάζοντάς τους νὰ στενάζουν φρικτὰ κάτω ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἀπαιτήσεις της.
.             Ὅσοι πάντως στήνουν τέτοιους θρόνους ἀνομίας, βαρυφορτώνοντας τοὺς ἀδύναμους ἀνθρώπουες καὶ καθιστώντας ἀσήκωτο φορτίο τὴν τήρηση τοῦ νόμου, θὰ λάβουν τήν δίκαιη ἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Τὸ λέει ὁ Ψαλμωδὸς στὸν τελευταῖο στίχο (23): «καὶ ἀποδώσει αὐτοῖς Κύριος τὴν ἀνομίαν αὐτῶν, κατὰ τὴν πονηρίαν αὐτῶν ἀφανιεῖ αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός». Αὐτοὺς τοὺς ὑποκριτὲς καὶ βάναυσους τυράννους, θὰ τοὺς ἐξαφανίσει ὁ Θεός

 

«ΘΑ ΔΙΩΧΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΕΡΧEΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡH»

AN ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΑΣ,
ΘΑ ΔΙΩΧΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΚΑΙ ΘΑ ΕΡΧEΤΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡH 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»
Ἔκδοση Γ´ ἐπηυξημένη

.           Λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Ξέρετε καλὰ ποιός μᾶς κυβερνάει, ποιόν ἔχουμε ἀφέντη τώρα, ποιός ἔχει ἀπόλυτη ἐξουσία. Διότι δὲν ἦταν μόνο δικτάτωρ ὁ Νέρων. Ἦταν κάτι χειρότερο ἀπὸ δικτάτωρ. Οἱ σημερινοὶ δικτάτορες θὰ ἦταν παιχνιδάκια καὶ ἀθῳότητες μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνον.
.           Γιατί ἆραγε ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν τὸν ὀνομάζει; Λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὅτι δὲν ὀνομάζει τὸ Νέρωνα, γιατὶ δὲν ἤθελε ν᾿ ἀνακατευτῇ σὲ πολιτικὲς διαμάχες. Ἔπεσε ὁ Νέρων, καὶ παρουσιάστηκαν ἄλλοι Νέρωνες. Ἔπεσε ὁ Χίτλερ· δὲν παρουσιάστηκε ἄλλος Χίτλερ; Ἔπεσε ὁ Μουσσολίνι· δὲν παρουσιάστηκε ἄλλος Μουσσολίνι; Ἔπεσε ὁ Στάλιν· δὲν παρουσιάστηκε ἄλλος Στάλιν;
.           Τὸ κακὸ εἶνε ἀπὸ μέσα. Καὶ εἶνε ὡραιότατος ἐκεῖνος ὁ μῦθος τῶν ἀρχαίων προγόνων μας, ποὺ μιλάει γιὰ τὴ Λερναία Ὕδρα. Μῦθος εἶνε, ἀλλ᾿ ἐκφράζει μιὰ ἀλήθεια. Λέει, ὅτι κάτω στὴν Πελοπόννησο ἦταν ἕνα φοβερὸ θεριό, ποὺ εἶχε ἐννιὰ κεφάλια. Κόβανε τὸ ἕνα κεφάλι, κ᾿ ἔβγαινε ἄλλο. Κουράζονταν νὰ κόβουν κεφάλια. Ὅσο αὐτοὶ κόβανε, βγαίνανε συνεχῶς ἄλλα. Μέχρις ὅτου παρουσιάστηκε ὁ Ἡρακλῆς· ὁ ὁποῖος, γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἐξοντώσῃ τὸ θηρίο, πῆρε βοηθὸ ἕνα φίλο του, τὸν Ἰόλαο. Καὶ ἐνῷ ὁ Ἡρακλῆς ἔκοβε τὰ κεφάλια, ὁ φίλος του τὰ ἐκαυτηρίαζε.
.           Αὐτὸ κάνει καὶ ἡ ἀνθρωπότητα σήμερα. Κόβουν ἕνα τύραννο ἢ μιὰ διεφθαρμένη ἐξουσία, καὶ βγαίνουν ἄλλες. Καὶ χρειάζεται ἕνας Ἡρακλῆς κ᾿ ἕνας Ἰόλαος, γιὰ νὰ ἐξοντώσουν αὐτὴ τὴ Λερναία Ὕδρα.

Τὸ κακὸ βρίσκεται μέσα στὸν ἄνθρωπο

.           Τὸ κακὸ ὅμως δὲν εἶνε τόσο ἐξωτερικὸ ὅσο ἐσωτερικό. Σφάλλουν ὅλες αὐτὲς οἱ θεωρεῖες ποὺ λένε, ὅτι τὸ κακὸ εἶνε τὸ χρῆμα, εἶνε τὰ συστήματα, εἶνε ἄλλα ἐξωτερικὰ πράγματα. Ἀσφαλῶς εἶνε κι αὐτὰ μεγάλα κακά, δὲν τὸ ἀρνούμεθα. Ἀλλὰ τὸ μεγαλύτερο κακὸ εἶνε μέσα μας. Καὶ ἂν δὲν ἀγωνιστοῦμε, γιὰ νὰ βγῇ τὸ κακὸ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, θὰ κόβουμε συνεχῶς κεφάλια καὶ θ᾿ ἀλαλάζουμε ἀπὸ χαρὰ ὅτι ἔπεσε ἐπὶ παραδείγματι ὁ Μουσσολίνι καὶ ὁ Χίτλερ, ἀλλὰ κοντὰ σ᾿ αὐτοὺς θὰ βγαίνουν ἄλλοι χειρότεροι. Καὶ θὰ μοιάζουμε μὲ τὴν ἁπλοϊκὴ παροιμία, ποὺ ἔλεγε ἕνας βλάχος. Νὰ τὴν ἀκούσετε κ᾿ ἐσεῖς, γιατὶ μερικὲς παροιμίες τοῦ λαοῦ μας ἐκφράζουν βαθειὲς ἀλήθειες. Ἕνας γάιδαρος, λέει, παροπονιόταν γιὰ τὸ σαμάρι ποὺ εἶχε. Τὸν συμβούλευσε κάποιος, νὰ τὸ πετάξῃ ἀπὸ πάνω του. Ὄχι, λέει ἐκεῖνος, δὲν τὸ πετῶ. Μὲ κόβει βέβαια τὸ σαμάρι· ἀλλὰ ἅμα τὸ πετάξω, δὲν ἀποκλείεται νὰ μοῦ βάλουν ἄλλο χειρότερο…
.           Αὐτὸ παθαίνει κι ὁ ἄνθρωπος. Πετάει ἕνα σαμάρι, μιὰ ἐξουσία, ἀπὸ πάνω του· καὶ τοῦ βάζουν ἄλλη χειρότερη.
.           Σαμάρι εἶνε ἡ ἐξουσία. Γι᾿ αὐτὸ τὸ μῖσος ἐναντίον της εἶνε παγκόσμιο. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε ἐλεύθερος, καὶ ὁποιαδήποτε ἐξουσία εἶνε μιὰ τυραννία.
Λέει ὁ Παῦλος, ἐγὼ δὲν ἀσχολοῦμαι μὲ τὸ ποιός εἶνε «ὁ κατέχων»· ἂν εἶνε ὁ Νέρων στὴν ἐξουσία ἢ ἄλλος. Ἔχω ἄλλη δουλειά. Ποιά δουλειά; Νὰ ἐξαπλώσω τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.

ΠΗΓΗ: augoustinos-kantiotis.gr

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-4 «Πρῶτος δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ τὰ µάτια τῶν ἀνθρώπων τὸν βλέπουν ἀνεβασμένο ψηλά, ἀλλ᾽ αὐτὸς ποὺ οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων νιώθουν ὅτι εἶναι καλός».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Μάρκ. ι´ 32-45)
[Δ´ Μέρος] 

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,
β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012, μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 211-215

Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Α´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/20/αγιου-νικολαου-βελιμιροβιτσ-ομιλια-σ/

Β´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/20/ὁμιλία-στὴν-πέμπτη-κυριακὴ-τῶν-νηστ-2/

Γ´ Μέρος: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/04/21/ὁμιλία-στὴν-πέμπτη-κυριακὴ-τῶν-νηστ-3/

.            «Ὁ δὲ  Ἰησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν·  οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾽ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος». (Μάρκ. ι´ 42-44).
.             Ἐδῶ ἔχουµε µιὰ καινούργια κατάσταση πραγµάτων. Ἐδῶ ἔχουµε µιὰ καινούργια κοινωνικὴ συνταγή, ἄγνωστη κι ἀνήκουστη στὸν πρὸ Χριστοῦ εἰδωλολατρικὸ κόσµο. Στοὺς εἰδωλολάτρες οἱ ἄρχοντες ἔδειχναν τὴν κυριαρχία τους µὲ τὴν δύναµη, µὲ τὴν βία. Οἱ κυβερνῶντες κυβερνοῦσαν µὲ τὴν αὐθεντία τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς δύναµης, τῆς κληρονοµιᾶς ἢ τοῦ πλούτου. Κυβερνοῦσαν κι ἐξουσίαζαν. Οἱ ἄλλοι ὑποτάσσονταν ἀπὸ φόβο καὶ τοὺς ὑπηρετοῦσαν µὲ τρόµο. Αὐτοὶ τὸν ἑαυτό τους λογάριαζαν πρῶτο, ἀνώτερο καὶ καλλίτερο, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ βρίσκονταν στὴν ἐξουσία λόγῳ κοινωνικῆς θέσεως, δυνάμεως καὶ τιμῆς. Ἡ κοινωνικὴ θέση, ἡ δύναμη κι ὁ πλοῦτος ἦταν ὁ τρόπος ποὺ μετροῦσαν τὴν ὑπεροχὴ τῶν ἀνθρώπων.
.             Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἀπορρίπτει τὴν µέθοδο αὐτὴ καὶ θεσµοθετεῖ τὴν διακονία ὡς µέτρο ὑπεροχῆς σ᾽ ἐκείνους ποὺ τὸν πιστεύουν. Πρῶτος δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ τὰ µάτια τῶν ἀνθρώπων τὸν βλέπουν ἀνεβασµένο ψηλά, ἀλλ᾽ αὐτὸς ποὺ οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων νιώθουν ὅτι εἶναι καλός. Σὲ µιὰ χριστιανικὴ κοινωνία τὸ στέµµα δὲν προσφέρει τὴν πρώτη θέση αὐτοδίκαια, τὰ πλούτη κι ἡ δύναµη δὲν ἀπονέµουν ἀνωτερότητα. Ἡ κλήση κι ἡ κοινωνικὴ θέση εἶναι κενὰ σχήµατα, ἂν δὲν συµπληρώνονται µὲ τὴν ὑπηρεσία τῶν ἄλλων στὸ ὄνοµα τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα τ᾽ ἄλλα ἐξωτερικὰ σηµάδια καὶ σύµβολα ὑπεροχῆς εἶναι ἕνα ἁπλὸ καλειδοσκόπιο, ἂν ἡ ὑπεροχὴ δὲν ἔχει ἀποκτηθεῖ καὶ δικαιωθεῖ µὲ τὴν ὑπηρεσία τῶν ἄλλων. Ἐκεῖνος ποῦ παραµένει στὴν κορυφὴ µἒ τὴ βία, βρίσκεται ἐκεῖ µὲ µεγάλη ἀνασφάλεια. Κι ὅταν πέσει, θὰ λάβει σίγουρα τὴν κατώτερη θέση. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγοράζει τὴν ἀνωτερότητά του, θὰ λάβει τὴν ἀνταπόδοσή του ἀπὸ τὰ χείλη καὶ τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ θὰ περιφρονηθεῖ ἀπὸ τὶς καρδιές τους. Ἐκεῖνος ποὺ στέκεται πάνω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους µὲ τὴν βία, εἶναι σὰν νὰ στέκεται πάνω σὲ ἡφαίστειο φθόνου καὶ µίσους, ὡσότου τὸ ἡφαίστειο ἐκραγεῖ καὶ χαθεῖ µὲς στὴν λάβα.
.             «Οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑµῖν», εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου. Τέτοια κοινωνικὴ πρακτικὴ προέρχεται ἀπὸ τὸν πονηρό, ὄχι ἀπὸ τὸν ἀγαθό. Ἔτσι ζοῦν τὰ τέκνα τοῦ σκότους, ὄχι τὰ τέκνα τοῦ φωτός. Κι ἐσεῖς εἶστε τέκνα τοῦ φωτός.  Ἀναµεσά σας ἀφῆστε νὰ βασιλεύει ἡ ὑπεροχὴ τῆς ἀγάπης, ἡ ἀνωτερότητα τῆς ἀγάπης ἂς κυριαρχήσει τῆς ἐξουσίας. Ἐκεῖνος ἀπὸ σᾶς ποὺ προσφέρει τὴν µεγαλύτερη ὑπηρεσία στοὺς ἀδελφούς του ἀπὸ ἀγάπη, θὰ εἶναι πρῶτος στὰ µάτια τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπεροχή του θ᾽ ἀντέξει τόσο στὴν πρόσκαιρη ζωὴ ὅσο καὶ στὴν µέλλουσα. Ὁ θάνατος δὲν ἔχει ἐξουσία στὴν ἀγάπη, οὔτε σ᾽ ὅ,τι ἔχει δηµιουργήσει ἡ ἀγάπη. Ἐκεῖνος ποὺ ἀποκτᾶ ὑπεροχὴ σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσµο λόγῳ τῆς ἀγάπης του, θὰ τὴν κρατήσει καὶ στὴν µέλλουσα ζωή. Δὲν θὰ τοῦ ἀφαιρεθεῖ, ἀλλὰ αὐξάνεται καὶ βεβαιώνεται αἰώνια.
.             Ὅποιος γνωρίζει πόσο κακὸ ἔχει συσσωρευτεῖ καὶ συσσωρεύεται στὸν κόσµο µἐ τὸν ἀγώνα γιὰ τὴν ἀπόκτηση ὑπεροχῆς, θὰ καταλάβει πὼς ἡ διδαχὴ αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ εἶναι πρόξενος εἰρήνης. Μ᾽ αὐτὴν ξεκίνησε ἡ µεγαλύτερη καὶ πιὸ εὐλογηµένη ἐπανάσταση στὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων – ἀπὸ τότε ποὺ ἐµφανίστηκε στὸν κόσµο ἡ κοινωνία αὐτή. Ἀναλογίσου τί θὰ σήµαινε γιὰ τὸν κόσµο ἂν ἡ ἰσότητα κι ἡ κοινωνικὴ θέση ἐξαρτιῶνταν ἀπὸ τὴν παροχὴ ὑπηρεσίας καὶ τὴν ἀγάπη, ἀντὶ τῆς βίας, τοῦ πλούτου, τῆς πολυτέλειας ἢ τῆς ὑποτιθέµενης γνώσης. Ἀλήθεια, πόσοι ἀπ᾽ αὐτοὺς ποὺ νοµίζουν ὅτι εἶναι πρῶτοι, θὰ βρίσκονταν στὴν τελευταία θέση! Πόσοι ἀπ᾽ αὐτοὺς ποὺ θὰ πίστευαν πὼς ἦταν τελευταῖοι, θὰ βρίσκονταν πρῶτοι! Ἀλήθεια, πόση χαρὰ θὰ γέµιζε τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, πόση εὐταξία, εἰρήνη κι ἁρµονία θὰ βασίλευε! Θὰ συναγωνίζονταν ὅλοι ποιὸς θὰ ὑπηρετήσει τὸν ἄλλον, ὄχι ποιὸς θὰ τὸν κυβερνήσει. Ὅλοι θὰ βιάζονταν νὰ δώσουν καὶ νὰ βοηθήσουν, παρὰ νὰ πάρουν καὶ νὰ ἐµποδίσουν. Κάθε καρδιὰ θὰ γέµιζε µὲ χαρὰ καὶ φῶς, ὄχι μὲ κακία καὶ σκότος. Τότε ὁ διάβολος θά ᾽παιρνε ἕνα φανάρι καὶ θά ᾽ψαχνε ὅλον τὸν κόσμο γιὰ νὰ βρεῖ ἕναν ἄπιστο, ἀλλὰ δὲν θά ᾽βρισκε κανέναν.[…]

ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΞΙΟΥΣ ΚΑΙ ΦΑΥΛΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ;

TOY EN ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ
Γιατί ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει οἱ “ἐλέῳ Θεοῦ” ἄρχοντές μας, νὰ εἶναι συχνὰ ΑΝΑΞΙΟΙ;

.       Γιατί ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει οἱ “ἐλέῳ Θεοῦ” ἄρχοντές μας, νὰ εἶναι συχνὰ ΑΝΑΞΙΟΙ; Καὶ ἂν εἶναι “ἐλέῳ Θεοῦ”, καὶ “τεταγμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ” κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή, πῶς γίνεται νὰ εἶναι συχνὰ ἀνάξιοι; Ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, μᾶς ἐξηγεῖ.

Ἐρώτησις: Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου ἔχουν ταχθῆ ἀπὸ τὸν Θεό[2]. Πρέπει λοιπὸν νὰ δεχθοῦμε ὅτι κάθε ἄρχοντας ἡ βασιλεὺς ἢ Ἐπίσκοπος προχειρίζεται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό;
Ἀπόκρισις: Ὁ Θεὸς λέει στὸν Νόμο: «Θὰ σᾶς δώσω ἄρχοντας σύμφωνα μὲ τὶς καρδιές σας»[3]. Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι οἱ μὲν ἄρχοντες καὶ οἱ βασιλεῖς ποὺ εἶναι ἄξιοι αὐτῆς τῆς τιμῆς προχειρίζονται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Οἱ ἄλλοι πάλι, ποὺ εἶναι ἀνάξιοι, προχειρίζονται κατὰ παραχώρησιν ἢ καὶ βούλησιν τοῦ Θεοῦ σὲ ἀνάξιο λαὸ ἐξ αἰτίας αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀναξιότητός των. Καὶ ἄκουσε σχετικὰ μερικὲς διηγήσεις.
.      Ὅταν εἶχε γίνει βασιλεὺς ὁ Φωκᾶς, ὁ τύραννος[4], καὶ ἄρχισε ἐκεῖνες τὶς αἱματοχυσίες μὲ τὸν Βόνοσο[5], τὸν δήμιο, ὑπῆρχε κάποιος μοναχὸς στὴν Κωνσταντινούπολι, ἅγιος ἄνθρωπος, ποὺ ἔχοντας πολλὴ παρρησία πρὸς τὸν Θεό, σὰν νὰ δικαζόταν μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔλεγε μὲ ἁπλότητα: «Κύριε, γιατί ἔκανες τέτοιον βασιλέα;» Καὶ τότε, ἀφοῦ τὸ ἔλεγε αὐτὸ γιὰ ἀρκετὲς ἡμέρες, τοῦ ἦλθε φωνὴ ἐκ Θεοῦ ποὺ ἔλεγε: «Διότι δὲν βρῆκα ἄλλον χειρότερο».
.     Ὑπῆρχε καὶ κάποια ἄλλη πόλις στὴν περιοχὴ τῆς Θηβαΐδος, ποὺ ἦταν γεμάτη παρανομία, τῆς ὁποίας οἱ πολίτες διέπρατταν πολλὰ μιαρὰ καὶ ἄτοπα πράγματα. Σ᾽ αὐτὴν λοιπὸν κάποιος ἄνθρωπος τοῦ ἱπποδρόμου διεφθαρμένος στὸ ἔπακρον ἀπέκτησε ξαφνικὰ κάποια ψευδοκατάνυξι καὶ πῆγε καὶ ἐκάρη μοναχὸς καὶ ντύθηκε τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Ἀλλ’ ὅμως καθόλου δὲν σταμάτησε τὶς πονηρὲς πράξεις του. Συνέβη λοιπὸν νὰ πεθάνη ὁ Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως αὐτῆς. Τότε παρουσιάσθηκε σὲ κάποιον ἅγιο ἄνθρωπο ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέει: «Πήγαινε καὶ προετοίμασε τὴν πόλι, γιὰ νὰ χειροτονήσουν Ἐπίσκοπο τὸν πρώην ἄνθρωπο τοῦ Ἱπποδρόμου». Πῆγε λοιπὸν αὐτὸς καὶ ἔκανε ὅ,τι τοῦ παρηγγέλθη. Ἀφοῦ λοιπὸν χειροτονήθηκε ὁ προαναφερθεὶς πρώην ἢ μᾶλλον ἔτι φαυλόβιος, ἄρχισε μὲ τὸν νοῦ του νὰ φαντάζεται ὅτι κάτι εἶναι καὶ νὰ ὑψηλοφρονῆ. Τότε τοῦ παρουσιάσθηκε ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέει: «Γιατί ὑψηλοφρονεῖς, ἄθλιε; Σοῦ λέω ἀλήθεια ὅτι δὲν ἔγινες Ἐπίσκοπος, ἐπειδὴ ἤσουν ἄξιος γιὰ ἱερωσύνη, ἀλλὰ γιατί αὐτῆς τῆς πόλεως τέτοιος Ἐπίσκοπος τῆς ἄξιζε».
.      Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ἂν ποτὲ δῆς κάποιον ἀνάξιο καὶ πονηρὸ βασιλέα ἢ ἄρχοντα ἢ Ἐπίσκοπο, μὴν ἀπορήσης, μήτε νὰ κατηγορήσης τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ μᾶλλον μάθε ἀπ’ αὐτὸ καὶ πίστευε ὅτι παραδιδόμεθα σὲ τέτοιους τυράννους ἐξ αἰτίας τῶν ἀνομιῶν μας, κι ὅμως πάλι δὲν ἀφήνουμε τὰ κακά μας ἔργα.

1. Ἐρωτήσεις καὶ ἀποκρίσεις περὶ διαφόρων κεφαλαίων ἐκ διαφόρων προσώπων, Ἐρώτησις ιϛ´, PG 89, 476Β – 477Α.
2. Ρωμ. ιγ´ 1.
3. παράβ. Ἱερεμ. γ´ 15.
4. Φλάβιος Φωκᾶς: αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου (602-610), περιβόητος γιὰ τὴν σκληρότητα καὶ ἀκολασία του.
5. Βόνοσος ἢ Βόνωσος: λογοθέτης (ὑπουργὸς) ἐπὶ Φλαβίου Φωκᾶ

Πηγή: Περιοδικὸ «Ἁγιορείτικη Μαρτυρία» τ 7, Μάρτ. – Μάιος 1990, σελ. 98-99
Διαδίκτυο: http://hristospanagia3.blogspot.com/

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ (Ἅγ. Ἀναστάσιος Σιναΐτης)

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ
Ἀπόκρισις περὶ ἀναξίων ἀρχόντων.

Ἐρώτησις: Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει ὅτι οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου ἔχουν ταχθῆ ἀπὸ τὸν Θεό. Πρέπει λοιπὸν νὰ δεχθοῦμε ὅτι κάθε ἄρχοντας ἢ βασιλεὺς ἢ ἐπίσκοπος προχειρίζεται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό;

Ἀπόκρισις: Ὁ Θεὸς λέει στὸν Νόμο: «Θὰ σᾶς δώσω ἄρχοντας σύμφωνα μὲ τὶς καρδιές σας». Εἶναι λοιπὸν φανερὸ ὅτι οἱ μὲν ἄρχοντες καὶ οἱ βασιλεῖς ποὺ εἶναι ἄξιοι αὐτῆς τῆς τιμῆς προχειρίζονται στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Οἱ  ἄλλοι πάλι, ποὺ εἶναι ἀνάξιοι, προχειρίζονται κατὰ παραχώρησιν ἢ καὶ βούλησιν τοῦ Θεοῦ σὲ ἀνάξιο λαὸ ἐξ αἰτίας αὐτῆς ἀκριβῶς τῆς ἀναξιότητός των. Καὶ ἄκουσε σχετικὰ μερικὲς διηγήσεις.

Ὅταν εἶχε γίνει βασιλεὺς ὁ Φωκᾶς ὁ τύραννος καὶ ἄρχισε ἐκεῖνες τὶς αἱματοχυσίες μὲ τὸν Βονόσο τὸν δήμιο, ὑπῆρχε κάποιος μοναχὸς στὴν Κωνσταντινούπολι, ἅγιος ἄνθρωπος, ποὺ ἔχοντας πολλὴ παρρησία πρὸς τὸν Θεό, σὰν νὰ δικαζόταν μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἔλεγε μὲ ἁπλότητα: «Κύριε; γιατί ἔκανες τέτοιον βασιλέα;» Καὶ τότε, ἀφοῦ τὸ ἔλεγε αὐτὸ γιὰ ἀρκετὲς ἡμέρες, τοῦ ἦλθε φωνὴ ἐκ Θεοῦ ποῦ ἔλεγε: «Διότι δὲν βρῆκα ἄλλον χειρότερο».

Ὑπῆρχε καὶ κάποια ἄλλη πόλις στὴν περιοχὴ τῆς Θηβαΐδος, ποὺ ἦταν γεμάτη παρανομία, τῆς ὁποίας οἱ πολίτες διέπρατταν πολλὰ μιαρὰ καὶ ἄτοπα πράγματα. Σ᾽ αὐτὴν λοιπὸν κάποιος ἄνθρωπος τοῦ ἱπποδρόμου διεφθαρμένος στὸ ἔπακρον ἀπέκτησε ξαφνικὰ κάποια ψευδοκατάνυξι καὶ πῆγε καὶ ἐκάρη μοναχὸς καὶ ντύθηκε τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Ἀλλ᾽ ὅμως καθόλου δὲν σταμάτησε τὶς πονηρὲς πράξεις του. Συνέβη λοιπὸν νὰ πεθάνη ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλεως αὐτῆς. Τότε παρουσιάσθηκε σὲ κάποιον ἅγιο ἄνθρωπο ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέει: «Πήγαινε καὶ προετοίμασε τὴν πόλι, γιὰ νὰ χειροτονήσουν ἐπίσκοπο τὸν πρώην ἄνθρωπο τοῦ Ἱππoδρόμoυ». Πῆγε λοιπὸν αὐτὸς καὶ ἔκανε ὅ,τι τοῦ παρηγγέλθη. Ἀφοῦ λοιπὸν χειροτονήθηκε ὁ προαναφερθεὶς πρώην ἢ μᾶλλον ἔτι φαυλόβιος, ἄρχισε μὲ τὸν νοῦ του νὰ φαντάζεται ὅτι κάτι εἶναι καὶ νὰ ὑψηλoφρoνῆ. Τότε τοῦ παρουσιάσθηκε ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέει: «Γιατί ὑλoφρoνεῖς, ἄθλιε; Σοῦ λέω ἀλήθεια ὅτι δὲν ἔγινες ἐπίσκοπος, ἐπειδὴ ἤσουν ἄξιος γιὰ ἱερωσύνη, ἀλλὰ γιατί αὐτῆς τῆς πόλεως τέτοιος ἐπίσκοπος τῆς ἄξιζε». .

Γι᾽ αὐτὸ λοιπόν, ἂν ποτὲ δῆς κάποιον ἀνάξιο καὶ πονηρὸ βασιλέα ἢ ἄρχοντα ἢ ἐπίσκοπο, μὴν ἀπορήσης, μήτε νὰ κατηγορήσης τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ μᾶλλον μάθε ἀπ᾽ αὐτὸ καὶ πίστευε ὅτι παραδιδόμεθα σὲ τέτοιους τυράννους ἐξ αἰτίας τῶν ἀνομιῶν μας, κι ὅμως πάλι δὲν ἀφήνουμε τὰ κακά μας ἔργα.

ΠΗΓΗ: περ. «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ»

 

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΝΘΗ

Πολλοὶ Χριστιανοὶ ἰδιαίτερα τὶς ἡμέρες αὐτὲς ἐξ ἀφορμῆς τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ τῆς λήψεως συγκεκριμένων μέτρων ποὺ προαναγγέλλει ἡ κυβέρνηση (κάρτες κ.α.) δικαιολογημένα διερωτῶνται, ἀνησυχοῦν καὶ περιμένουν τὴν ἐπίσημη τοποθέτηση καὶ ἐνημέρωση ἐκ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Καὶ πρέπει νὰ ἀποφανθῆ ἐγκύρως καὶ ἐγκαίρως γιὰ νὰ μὴ δημιουργῆται σύγχυση, ἀπὸ ποικίλα δημοσιεύματα, στὸν ὀρθόδοξο λαό μας. Ἤδη βρῆκαν τὴν εὐκαιρία διάφοροι εὐφάνταστοι μελλοντολόγοι νὰ ἀποφαίνωνται γιὰ τὰ «σημεῖα τῶν καιρῶν», τὴν «συντέλεια τοῦ αἰῶνος», τὸν ἐρχομὸ τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ἄλλες ἐφιαλτικὲς προειδοποιήσεις. Καὶ δυστυχῶς βρίσκουν ἀπήχηση σὲ ὁρισμένους ἀδιαφώτιστους Χριστιανούς.
Φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ μᾶς ἀπασχολῆ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Ἀντιχρίστου, χωρὶς νὰ μᾶς ἀπασχολῆ τουλάχιστον τὸ ἴδιο ἡ παρουσία ἢ ἡ ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ζωή μας. Γιατί αὐτὸ ποὺ σηματοδοτεῖ οὐσιαστικὰ τὴν κυριαρχία τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι ἡ ἀπουσία ἢ μᾶλλον ἡ ἐξορία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν σύγχρονη ἀτομική, οἰκογενειακή, κοινωνική, πολιτικὴ καὶ δημόσια ζωή. Ἀναζητᾶμε τὸ σημεῖο καὶ τὰ σημεῖα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου καὶ δὲν βλέπουμε τὴν ἀπουσία τοῦ κατ᾽ ἐξοχὴν σημείου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ τιμίου Σταύρου. Τὴν ἀπουσία, δηλαδή, τοῦ πνεύματος τῆς θυσίας ἀπὸ τὶς σύγχρονες κοινωνίες τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τοῦ σαρκολατρισμοῦ.
Ὁπωσδήποτε ὡς πιστοὶ Χριστιανοὶ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ εἴμαστε ἠττοπαθεῖς. Εἴμαστε ἰσχυροί, δυνατοί. «Μείζων ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ»(Α´ Ἰω. δ´ 4). Γι᾽ αὐτὸ καὶ «νενικήκαμεν τὸν πονηρὸν» (Α´ Ἰω. β´ 13). Ὄχι μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις, ἀλλὰ μὲ τὴν δύναμη Ἐκείνου ποὺ «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ϛ´ 2). Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν μήνυμα τῆς Ἀποκαλύψεως.

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ Ο ΘΕΟΣ

Καὶ ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ πρέπει νὰ κάνουμε ἕνα ξεκαθάρισμα μὲ βάση τὴν χριστιανικὴ τοποθέτηση ἀπέναντι στὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Ἀσφαλῶς ὁ κάθε νομοταγὴς πολίτης πρέπει νὰ σέβεται τὴν ἐξουσία, ἐφ᾽ ὅσον αὐτὴ δὲν βρίσκεται σὲ διάσταση μὲ τὴν φωτισμένη συνείδησή του καὶ σὲ σύγκρουση μὲ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐξουσία πρέπει νὰ σέβεται τὸν ἄνθρωπο, τὴν ἐλευθερία του καὶ νὰ μὴ παραβιάζη τὴν συνείδησή του. Ξεκάθαρη ἡ διακήρυξη τοῦ Κυρίου μας: «Ἀπόδοτε τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Ματθ. κβ´ 21). Ὅ,τι ἀνήκει στὸν Καίσαρα θὰ ἀποδίδεται στὸν Καίσαρα. Καὶ ὅ,τι ἀνήκει στὸν Θεὸ θὰ προσφέρεται στὸν Θεό. Πάνω ὅμως ἀπὸ τὸν Καίσαρα εἶναι ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ ὅταν ὁ Καῖσαρ διεκδικεῖ πράγματα ποὺ ἀνήκουν στὸν Θεό, τότε παραβιάζει χώρους ποὺ δὲν τοῦ ἀνήκουν. Ἔτσι ὁ Χριστὸς βάζει τὴν ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως καὶ τὴν πίστη στὸν Θεὸ παραπάνω ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Ἰσχύει ἐδῶ τὸ «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις».
Ἡ μεγάλη ἐπανάσταση γιὰ τὸν σεβασμὸ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν δικαιωμάτων του θὰ κηρυχθῆ ἀπὸ τοὺς μάρτυρες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἑκατομμύρια ἡρωικοὶ πιστοὶ θὰ δεχθοῦν πρόθυμα τὰ πιὸ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ τὸν θάνατο, γιὰ νὰ μὴ ἀρνηθοῦν τὴν συνείδησή τους καὶ προδώσουν τὴν πίστη τους. Καὶ μὲ τὸ φωτεινό τους παράδειγμα θὰ διακηρύξουν στοὺς αἰῶνες, ὅτι καμιὰ ἐξουσία καὶ καμιὰ τυραννία δὲν μπορεῖ νὰ παραβιάζη ἀπαραβίαστους χώρους. «Οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἔγραφε ὁ Jacques Fontaine, ὑπῆρξαν οἱ μάρτυρες τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως ποὺ τὴν ἐπικύρωσαν μὲ τὸν θάνατό τους μπροστὰ στὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐξουσία. Ὑπῆρξαν τὸ κάλεσμα σὲ ὅλους, γιὰ νὰ μὴ διστάση κανεὶς νὰ ἀγωνισθῆ σὲ κάθε καταπίεση ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία, τὴν πιστότητα στὶς ἀρχές, τὸ ἀπαράγραπτο δικαίωμα τῆς προσωπικῆς συνειδήσεως».

ΠΗΓΗ:  περιοδ. «ΖΩΗ», τ. 4224, 02.12.2010