ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ τῶν Ι. ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

.            Μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθμ. 2968/08.06.2015 Ἐγκύκλιο τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (βλ. κατωτέρω ἐκτενῆ ἀποσπάσματα) ἐπιχειρεῖται ἡ ἀναχαίτιση ἑνὸς ἐπικινδύνου ἀντιεκκλησιαστικοῦ φαινομένου, ποὺ ἔχει λάβει διαστάσεις ἐπιδημίας: Τέλεση Ἱεροπραξιῶν (Γάμων καὶ Βαπτίσεων) σὲ ἰδιωτικὰ «Παρεκκλήσια» ἐντὸς «Κτημάτων» καὶ ἡ συνεπακόλουθη ἐμπορευματοποίηση τῶν ἱερῶν Μυστηρίων μὲ τὴν ἔνταξή τους σὲ «πακέτα προσφορῶν»…! Μακάρι τὸ περιεχόμενο τῆς Ἐγκυκλίου νὰ γίνει σεβαστὸ πρῶτα ἀπὸ ψηλά, ἐκεῖ ποὺ πρωταρχικὰ ἀπευθύνεται!
.          Παρεμπιπτόντως χρειάζεται νὰ ἐπισημανθεῖ ἀπὸ ἐδῶ ὅτι φαινόμενα ἐκκοσμικεύσεως δὲν εἶναι μόνον ἡ «ἐπίδειξη πλούτου», ὅπως ἀναφέρεται στὴν ἐν λόγῳ Ἐγκύκλιο, ἀλλὰ καὶ ἄλλες ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ καὶ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΕΣ συνήθειες, ὅπως τὸ καινούργιο «φροῦτο» ποὺ ὀνομάζεται «Βραδυνὴ Λειτουργία» (σημ.: ὄχι Ἀγρυπνία), δηλ. Ὄρθρος καὶ Θ. Λειτουργία ἀπὸ τὶς 8:00 τὸ βράδυ μέχρι τὶς 10:30 τὸ ἴδιο βράδυ! Αὐτὲς οἱ νέες ΑΝΤΙΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ καὶ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΕΣ πρακτικὲς τὸ μόνο ποὺ κάνουν εἶναι νὰ ἐξάπτουν τὸ συναίσθημα τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, νὰ τοὺς καθοδηγοῦν ἐμμέσως στὴν καταπάτηση τοῦ Κανόνος τῆς Νηστείας, στὴν ἄμβλυσνη τοῦ ὀρθοδόξου αἰσθητηρίου τους, στὴν ἀθέτηση τῆς παραδοσιακῆς Τάξεως καὶ στὴν ἐμπέδωση τοῦ «λαϊκοῦ οἰκουμενισμοῦ»! (Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ παπικοὶ τελοῦν «λειτουργίες» ὁποιαδήποτε ὥρα τῆς ἡμέρας). (Ἀλλὰ ἐπ᾽ αὐτοῦ θὰ ἐπανέλθει ἡ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»)

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2968
τῆς Δ. Ι. ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

[…]

Συνοδικῇ Ἀποφάσει, ληφθείσῃ ἐν τῇ Συνεδρίᾳ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς 3ης μηνὸς Ἰουνίου 2015, γνωρίζομεν Ὑμῖν τὰ ἀκόλουθα:

.             «Φαινόμενα ἐκκοσμικεύσεως καὶ ἐμπορικῆς ἐκμεταλλεύσεως κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ἐπιτείνουν τὸν εὐτελισμὸ τῆς τελέσεως Ἱερῶν Μυστηρίων, ἰδίως τοῦ Γάμου καὶ τοῦ Βαπτίσματος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ στρεβλώνεται ἡ ἔννοια τῆς συμμετοχῆς σὲ αὐτὰ καὶ νὰ ὑποβαθμίζεται στὸ ἐλάχιστο ὁ ἱερὸς χαρακτήρας τῆς ἀναγκαίας παρουσίας τους ἐντὸς εὐρύτερης κοινωνικῆς ἐκδηλώσεως, ἡ ὁποία ὀργανώνεται ἁπλῶς ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τοῦ τελουμένου Μυστηρίου καὶ συχνὰ πρὸς δημόσια ἐπίδειξη τῆς οἰκονομικῆς στάθμης καὶ τῆς ματαιοδοξίας τῶν οἰκογενειῶν τῶν νυμφευομένων ἢ βαπτιζομένων.
.             Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος, κατόπιν τῆς Ἐγκυκλίου ὑπ’ ἀριθ μ. 2850/19.1.2007 καὶ τῆς ἀπὸ 8.5.2008 ἀποφάσεως Αὐτῆς, περιιδοῦσα ταῦτα τὰ φαινόμενα καὶ ἔχουσα πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν τὸν προαγόμενο σκοπὸ περιχαρακώσεως τῆς ἱερότητος τῶν Μυστηρίων ἔκρινε ἐπάναγκες νὰ ὁρίσει ἐκ νέου ὅτι:

Α. Κέντρο τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῶν πιστῶν εἶναι ὁ Ἐνοριακὸς Ναὸς καὶ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια δέον νὰ τελεσιουργοῦνται ἐντὸς αὐτοῦ. Ἡ ἀνέγερση καὶ λειτουργία ἰδιωτικῶν Ναῶν ἐντὸς τοῦ ἐδάφους κανονικῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπιτρέπεται κατ᾽ ἐξαίρεσιν, μὲ τὴν ἄδεια καὶ εὐλογία τοῦ ἐπιχωρίου Μητροπολίτου.

Β. Ἡ τέλεση Ἱερῶν Μυστηρίων σὲ πάσης φύσεως ἰδιωτικοὺς Ναοὺς ἐπιτρέπεται κατ᾽ ἐξαίρεσιν μόνον γιὰ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἰδιοκτήτου ὡς φυσικοῦ προσώπου καὶ τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας του, καὶ τῶν μελῶν τoυ γιὰ νομικὰ πρόσωπα, πάντοτε δὲ κατόπιν ἀδείας τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ὁ ὁποῖος δὲν ὑποχρεοῦται στὴν χορήγησή της. Ἀπαγορεύεται νὰ τεθεῖ σὲ δημόσια λατρεία ἰδιωτικὸς Ναὸς καὶ δὴ καὶ πρὸς ἐξυπηρέτησιν τρίτων. Στὴν τελευταία περίπτωση ὁ ἰδιωτικὸς Ναὸς σφραγίζεται ἢ ἁπαλλoτριώνεται ἀναγκαστικῶς ὑπέρ τοῦ πλησιέστερου Ἐνοριακοῦ ἢ Προσκυνηματικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.  […]
.          Ὑπενθυμίζεται ὅτι κατὰ τὰ ἄρθρα 6 τοῦ ἀναγκαστικοῦ νόμου 2200/1940 (ΑΙ 42), 13 παρ. 1-2 τοῦ ὑπ᾽ ἀριθμ. 8/1979 (ΑΙ 1/1980) Κανονισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 2 παρ. 2 περ. Θ´ τοῦ ν. 4030/2011, ὅπως προσετέθη διὰ τοῦ ἄρθρου 53 τοῦ ν. 4178/2013 (ΑΙ 174), ἰδιωτικοὶ ὀρθόδοξοι Ναοὶ ἀνεγείρονται καὶ λειτουργοῦν κατόπιν ἀδείας τοῦ ἐπιχωρίου Μητροπολίτου καὶ ἐπιτρέπεται νὰ ἐξυπηρετοῦν τὶς ἀνάγκες τοῦ ἰδιοκτήτου ἢ τῆς οἰκογενείας του ἢ τῶν μελῶν του, γιὰ νομικὰ πρόσωπα. Κλείονται κατόπιν ἐντολῆς τοῦ ἐπιχωρίου Μητροπολίτου ἢ ἀπαλλοτριώνονται ὑπὲρ τοῦ πλησιεστέρου Ἐνοριακοῦ ἢ Προσκυνηματικοῦ Ναοῦ, ὅταν δὲν πληροῦν καὶ δὲν τηροῦν τοὺς ὅρους αὐτούς. […]

Γ. Στὴν ὑπὸ τοὺς ἀνωτέρω ὅρους ἀπαγόρευση τελέσεως Μυστηρίων ἐντάσσονται, ὡς ἰδιωτικoὶ Ναοὶ καὶ οἱ εὑρισκόμενοι ἐντὸς ἀκινήτων ξενοδοχειακῶν ἢ ἄλλων ἐπιχειρήσεων ὀργανώσεως ἐκδηλώσεων οἱασδήποτε μορφῆς. Εἶναι ἀδιανόητη καὶ ἀπoσυνάγωγη πρὸς τὴν φύση καὶ λειτουργία τῶν ἱερῶν Μυστηρίων ὡς αἰσθητῶν σημείων τῆς Θείας Χάριτος ἡ ἔνταξή τους, ὡς ἀμέσου ἢ ἐμμέσου σκοποῦ στὴν ἐμπορικὴ δραστηριότητα οἱουδήποτε φυσικοῦ ἢ νομικοῦ προσώπου. […]

Δ. […] iii) Ἡ τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου στοὺς μοναστηριακοὺς Ναούς, περιλαμβανομένων καὶ τῶν Ναῶν τῶν Μετοχίων, ἀπαγορεύεται αὐστηρῶς. 

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ « Ἐὰν ἡ ἐνοριακὴ “δράση” περιορίζεται στὴν παροχὴ ὑλικῶν καὶ πολιτιστικῶν ἀγαθῶν, σημαίνει ὅτι οἱ ἱερεῖς της ἔχουν χάσει τὸν πνευματικό τους προσανατολισμό».

ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΟΝ ΕΡΓΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Τοῦ πρωτ. π. Διονυσίου Τάτση

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 21.06.2013

EIΣ. ΣΧ. «ΧΡ.ΒΙΒΛ.» Στὸ κατωτέρω ἄρθρο ἐπισημαίνεται ἀνάγλυφα μιὰ σοβαρὴ παρέκκλιση, καλύτερα μιὰ ἀνεπαίσθητη ἀλλὰ κρίσιμη διολίσθηση τῆς ποιμαντικῆς καὶ τῆς ζωῆς τῆς Ἐνορίας στὴν ἐκκοσμίκευση.

.              Συχνὰ βλέπουμε ἔντονη δραστηριότητα σὲ κάποιες ἐνορίες μεγάλων πόλεων καὶ αἰσθανόμαστε χαρὰ γιὰ τὸ ζῆλο τῶν ἐφημερίων. Οἱ ἐνορίτες τοὺς ἐπαινοῦν καὶ μιλοῦν γιὰ τὴν αὐταπάρνησή τους. Τὰ πνευματικὰ ὅμως ἀποτελέσματα δὲν εἶναι ἀνάλογα. Καταβάλλεται πολὺς κόπος, ἀλλὰ ἡ συγκομιδὴ εἶναι λίγη. Εὔκολα διαπιστώνει κάποιος ἔμπειρος περὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ὅτι κάτι λείπει στοὺς δραστήριους αὐτοὺς κληρικούς. Οἱ ἐνοριακὲς ἐκδηλώσεις κυρίως ἱκανοποιοῦν τὴ φιλοδοξία τους, γι᾽ αὐτὸ καὶ καταλήγουν στὸ δικό τους ἔπαινο. Εἶναι πάντα κοινωνικοῦ περιεχομένου, γιατὶ μόνο ἔτσι μποροῦν νὰ ἀποσπάσουν τὸ χειροκρότημα. Αὐτὸ τοὺς ἐνδιαφέρει πρωτίστως. Ποτὲ δὲν κάνουν λόγο γιὰ πνευματικὸ ἀγώνα κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπόκτηση ἀρετῶν. Τὸ ἐνοριακό τους ἔργο εἶναι μιὰ κοσμικὴ δραστηριότητα, τὴν ὁποία βλέπουμε καὶ σὲ πολλοὺς φορεῖς, δηλαδὴ δήμους, συλλόγους καὶ ὀργανώσεις.
.              Στὴν Ἐκκλησία ὅμως μιλᾶμε γιὰ ποιμαντικὸ ἔργο, τὸ ὁποῖο ἔχει πνευματικὸ περιεχόμενο καὶ στοχεύει στὸ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή, δηλαδὴ στὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καὶ στὴν ἐν ταπεινώσει ἀφοσίωση στὰ ὅσα ὁ Κύριος ζητεῖ ἀπὸ τοὺς πιστούς.
.              Ὁ Γέροντας Παΐσιος μᾶς θυμίζει τὴν ἀναγκαία προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου, ποὺ ἀναπτύσσει ἕνας κληρικός. Εἶναι χαρακτηριστικὰ τὰ λόγια του: «Ἐὰν θέλεις νὰ βοηθήσεις τὴν Ἐκκλησία, εἶναι καλύτερα νὰ κοιτάξεις νὰ διορθώσεις τὸν ἑαυτό σου, παρὰ νὰ κοιτᾶς νὰ διορθώσεις τοὺς ἄλλους. Ἂν διορθώσεις τὸν ἑαυτό σου, ἀμέσως διορθώνεται ἕνα κομματάκι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν φυσικὰ αὐτὸ τὸ ἔκαναν ὅλοι, ἡ Ἐκκλησία θὰ ἦταν διορθωμένη. Ἀλλὰ σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται μὲ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Γιατὶ τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τὸν ἑαυτό σου ἔχει κόπο, ἐνῶ τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τοὺς ἄλλους εἶναι εὔκολο».
.              Ἀξιοπρόσεκτα καὶ διαφωτιστικὰ εἶναι κι ἐκεῖνα, ποὺ ἔλεγε σὲ γνωστό του ἱερέα ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης καὶ ἀναφέρονται στὸ κύριο ἔργο τοῦ κληρικοῦ, τὸ ὁποῖο ἔχει ἰδιαίτερη ἀνάγκη ὁ πιστὸς λαὸς καὶ δὲν προσφέρεται πουθενὰ ἀλλοῦ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία: «Ὅταν λειτουργεῖς, νά ᾽χεις ὑπ᾽ ὄψη σου ὅτι εἶσαι μεσίτης. Παραλαμβάνεις ἀπὸ τὸν κόσμο πόνο, δάκρυα, ἀσθένειες, παρακλήσεις καὶ τὰ ἀνεβάζεις ἐπάνω στὸ θρόνο τῆς θεότητας. Καὶ μεταφέρεις κατόπιν στὸν κόσμο παρηγοριά, θεραπεία, ὅ,τι ἔχει ἀνάγκη ὁ καθένας. Μεγάλο ἀξίωμα σ᾽ ἔχει ἀξιώσει, παιδί μου, ὁ Θεός. Νὰ τὸ καλλιεργήσεις. Τὸ αὐτὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι στὸ στόμα τοῦ ἱερέα».
.              Ἡ Ἐκκλησία προσφέρει πρωτίστως πνευματικὰ ἀγαθά. Δὲν εἶναι μία φιλανθρωπικὴ ὀργάνωση, ὅπως τόσες ἄλλες, ἀλλὰ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας. Μὲ τὸ λόγο της καὶ τὰ ἱερὰ μυστήρια ὁδηγεῖ τοὺς πιστοὺς στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ τέρμα ἔχει τὸν αἰώνιο παράδεισο. Ἐὰν ἡ δράση της περιορίζεται στὴν παροχὴ ὑλικῶν καὶ πολιτιστικῶν ἀγαθῶν, σημαίνει ὅτι οἱ ἱερεῖς της ἔχουν χάσει τὸν πνευματικό τους προσανατολισμό. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ ἀνησυχητικό. Χρειάζεται γνώση καὶ ταπείνωση, γιὰ νὰ μὴ ὑποβαθμίζεται ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας.

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ.: thriskeftika.blogspot.gr

«ΝΑ ΞΑΝΑΧΑΡΙΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΟΡΙΕΣ, ΝΑ ΣΑΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΝ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ»

Ἐπανασύσταση σχέσεων κοινωνίας

Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

.            Μοῦ ζητήθηκαν, μὲ διαυγῆ καλοπιστία, ἐξηγήσεις: τί μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτὸ ποὺ ἔγραφα σὲ προηγούμενη ἐπιφυλλίδα. Πῶς ἂν τὸ πρῶτο ζητούμενο σήμερα εἶναι νὰ ξαναπιστέψει ὁ Ἕλληνας στὸν ἑαυτόν του, δηλαδὴ στὴ δυναμικὴ τῆς ἑλληνικῆς συλλογικότητας, τότε χρειαζόμαστε πρωτίστως ὄχι ἰδιοφυῆ πρωθυπουργό, ἀλλὰ αὐθεντικὸ ἀρχιεπίσκοπο. Ἔγραφα συγκεκριμένα: «Ἂν τὸ πρῶτο εἶναι νὰ ξαναβρεῖ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ἐφαλτήριο γιὰ καινούργιο πατριωτικὸ ἅλμα, τότε χρειαζόμαστε ἐκκλησιαστικὸ μπροστάρη ἀνιχνευτή. Νὰ μᾶς δείξει τὴ μετάβαση ἀπὸ τὰ ἰδεολογήματα στὴν ἐρωτικὴ ἐμπειρία, ἀπὸ τὰ ἐκσυγχρονιστικὰ “δῆθεν” στὴν πίστη – ἐμπιστοσύνη. Δὲν ἔχουμε πολιτικούς, ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε μπροστάρηδες στὴν πίστη, ἡγέτες ἐκκλησιαστικοῦ ρεαλισμοῦ, ὄχι θρησκειοποιημένων ἰδεολογημάτων. Μὲ θρησκευτικὲς παπαρδέλες καὶ ὠφελιμιστικὸ ἀκτιβισμὸ δὲν ἀνασταίνονται νεκρὲς κοινωνίες».
.            Τί σημαίνουν αὐτὰ στὴν πράξη: Σημαίνουν ὅτι ὁ Ἕλληνας εἶναι Ἕλληνας (ὅταν ὑπάρχει τὸ εἶδος), ἐπειδὴ στοὺς ἱστορικοὺς ἐθισμούς του καὶ ἑπομένως στὴ νοο-τροπία του δὲν προέχει ἡ σύμβαση (τὸ «κοινωνικὸ συμβόλαιο»), προέχει ἡ ἐμπιστοσύνη, ἡ πίστη. Καὶ ἡ πίστη – ἐμπιστοσύνη προϋποθέτει προσωπικὲς σχέσεις, κοινωνία σχέσεων. Δηλαδὴ προϋποθέτει τὴν «πόλιν» ἢ τὴ μικρὴ κοινότητα, τὸν «ἔπαινο τοῦ δήμου, τὰ δύσκολα καὶ τ’ ἀνεκτίμητα εὖγε». Ὄχι τὸ ἀπρόσωπο κράτος καὶ τὸν φόβο τοῦ χωροφύλακα ἢ τοῦ μπαμπούλα «Θεοῦ».
.            Ἡ Ἑλλάδα σήμερα εἶναι νεκρή, δίχως ἀντανακλαστικὰ ἑτερότητας, διότι εἶναι μόνο κράτος μὲ θεσμικὰ καταργημένη τὴν κοινότητα. Ὁ Ἕλληνας δὲν ἔχει πιὰ καμιὰ ἀπολύτως αἴσθηση τοῦ «ἀνήκειν», τοῦ «μετέχειν», αἴσθηση κοινωνίας. Πιθηκίζοντας πρότυπα ἄσχετα μὲ τὶς ἀνάγκες του, ἔφτιαξε κράτος συγκεντρωτικό, μὲ μεγαλουπόλεις ἀκοινώνητου βίου, ἐκπίπτοντας σὲ τριτοκοσμικὴ καθυστέρηση, ὑπανάπτυξη καὶ φαυλότητα. Πρόσφατα, μὲ δύο διαδοχικὰ ἐν ψυχρῷ ἐγκλήματα, τὸν «Καποδίστρια» καὶ τὸν «Καλλικράτη», ἐξαλείφθηκε καὶ θεσμικὰ – ἐπίσημα ἡ μικροῦ μεγέθους κοινότητα, χάρη στὴν ὁποία ἐπέζησε ἱστορικὰ ὁ Ἑλληνισμὸς τρεῖς χιλιάδες χρόνια.
.            Τὸ τελευταῖο ἴχνος κοινότητας, λαϊκοῦ σώματος μὲ σχέσεις πίστης – ἐμπιστοσύνης καὶ μὲ ἄξονα συνοχῆς τὸ «ἱερό», εἶναι ἀκόμα στὴν Ἑλλάδα ἡ ἐνορία. Ἀλλοτριωμένη, παραμορφωμένη, μὲ χαμένο κατὰ κανόνα τὸν ἐκκλησιαστικὸ χαρακτήρα της καὶ μεταποιημένη σὲ τέμενος, κάτι σὰν ὑποκατάστημα τοῦ IKA «διὰ τὴν ἱκανοποίησην τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν τοῦ λαοῦ», ὅμως σώζεται ἀκόμα ὡς λαϊκὴ σύναξη καὶ δυνάμει σῶμα. Ἡ τραγωδία εἶναι ὅτι δὲν ὑπῆρξε ὡς τώρα ἀρχιεπίσκοπος στὸ ἑλλαδικὸ κράτος μὲ ἐπίγνωση τῆς ἀγεφύρωτης ἀντίθεσης Ἐκκλησίας καὶ θρησκείας – ἀτομοκεντρικὴ ἡ θρησκεία, αὐθυπερβατικὴ (κοινωνούμενη, ἐρωτικὴ) ἡ ὕπαρξη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀνθρώπου. Στὸ πλαίσιο τοῦ μεταπρατικὰ ἐκδυτικισμένου ἑλλαδικοῦ κράτους, τὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονὸς ἔχει ριζικὰ ἀλλοτριωθεῖ σὲ ἀτομοκεντρικὴ θρησκευτικότητα. Ἡ πίστη ἐκλαμβάνεται σὰν ἀτομικὴ ἀγκίστρωση σὲ πεποιθήσεις καὶ ἰδεολογήματα, σὲ παραδοχὲς ἄσχετες μὲ τὴν ἐμπειρική τους ἐπαλήθευση, «ὀρθοδοξία» σημαίνει ἐγωκεντρικὴ θωράκιση μὲ ἀξιωματικὰ «ὀρθὲς» βεβαιότητες. Ἔτσι τὸ κήρυγμα ἐκφυλίζεται σὲ ἰδεολογικὴ προπαγάνδα ἢ σὲ ἠθικιστικὸ ὠφελιμισμό, παπαρδέλες ψυχολογικοῦ εὐσεβισμοῦ καὶ βασανιστικοῦ νομικισμοῦ.
.            Αὐτὴ τὴν ὥρα ποὺ ὁ Ἑλληνισμὸς καταρρέει σὰν ὀργανωμένη συλλογικότητα, μόνο ἕνας ἐκκλησιαστικὸς μπροστάρης, ἕνας ἀρχιεπίσκοπος, θὰ μποροῦσε ἴσως καὶ νὰ ἀνατρέψει τοὺς ὅρους τῆς κατάρρευσης. Ἂν μιλοῦσε ἐκείνη τὴν «ἄλλη» γλώσσα, τὴν ἀκαταμάχητη, ποὺ εἶναι ἡ σιωπὴ τῆς ἀποκαλυπτικῆς πράξης. Πράξη ἐκκλησιαστικὴ δὲν εἶναι τὰ συσσίτια σὲ συνεργασία μὲ τὰ σοῦπερ μάρκετ, αὐτὸ εἶναι σύμπραξη μὲ τὴ λογικὴ τῆς κατάρρευσης, τὴν λογικὴ τοῦ ἀτελέσφορου IKA, τὸν Μολὼχ τῆς χρησιμοθηρίας ποὺ ὁδήγησε στὴν κατάρρευση.
.          Ἀκαταμάχητη εἶναι ἡ γλώσσα τῆς πίστης – ἐμπιστοσύνης ποὺ γεννιέται μόνο ἀπὸ τὸ ἄθλημα τῆς μετοχῆς σὲ σχέσεις κοινωνίας τῆς ζωῆς, σὲ ἐκκλησιαστικὴ ἐνορία. Καὶ ἕνας ἐκκλησιαστικὸς μπροστάρης θὰ μποροῦσε σιωπηρά, χωρὶς ἰδεολογικὲς ρητορεῖες, νὰ ξαναχαρίσει στὴν Ἑλλάδα ἐνορίες: Μεθοδικά, μὲ καθημερινὴ προσωπικὴ παρουσία, νὰ σαρώσει ἀπὸ τὶς ἐκκλησιὲς τὴν ἀλλοτρίωση, δηλαδὴ ὅτι ὑπηρετεῖ τὸν ἀτομικὸ ἐντυπωσιασμό, τὴν ψυχολογικὴ ὑποβολή, τὴν ἀκοινώνητη «ἔξαρση»: τερατώδεις μεγαφωνίες, θρησκευτικὲς χαλκομανίες ποὺ ἔχουν ὑποκαταστήσει τὶς ἐκκλησιαστιακὲς Εἰκόνες, κανταδόρικες τετραφωνίες, νεοπλουτίστικους ἀφόρητου κὶτς πολυέλαιους καὶ μανουάλια, φωτισμοὺς «νέον», φτηνιάρικο καρεκλομάνι ἀντὶ γιὰ τὸ σοφὸ στασίδι.
.            Μόνο ἂν ὑπάρξουν πυρῆνες ἐξόδου ἀπὸ τὴν λογικὴ τῆς κατάρρευσης, ἔμπρακτης ἐξόδου, μπορεῖ νὰ σαρκωθεῖ ἐλπίδα. Ὅσο μιλᾶμε τὴν γλώσσα τῆς ἰδεολογίας, τῶν στατιστικῶν ἀναλύσεων καὶ τῆς ἀτέλειωτης ποικιλότητας τῶν ἀπόψεων γιὰ ἀνάκαμψη, τὴ γλώσσα τοῦ ἀκτιβισμοῦ συσσιτίων καὶ ἀλτρουιστικῶν «πρωτοβουλιῶν», παίζουμε στὸ γήπεδο τῆς παρακμιακῆς κατρακύλας. Ἡ «ἄλλη» γλώσσα, ποὺ μπορεῖ νὰ γεννήσει κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ ἀνιδιοτέλεια, τὴ χαρὰ τοῦ «μετέχειν» καὶ «ἀνήκειν», εἶναι ἡ γλώσσα τῆς Εἰκόνας ποὺ ἱδρύει σχέση, τῆς δραματουργίας ποὺ μυεῖ στὸ ἄρρητο, εἶναι τὸ ἄναμμα τοῦ κεριοῦ – ἄφωνη προσευχή, τὸ μέλος ποὺ συγκροτεῖ ἑνότητα ἀλληλοστηριχτική.
.          Στὸ πλαίσιο ἑνὸς ξεσηκωμοῦ γιὰ παλινόρθωση τῆς ἐνορίας – κοινότητας θὰ ἐνταχθεῖ ὁπωσδήποτε καὶ μιᾶς ἄλλης γλώσσας κατήχηση: Ὄχι πιὰ ἠθικιστικὴ ὠφελιμολογία καὶ νοησιαρχικὰ ἰδεολογήματα, ἀλλὰ μαθήματα σὲ κάθε ναὸ ἐξοικείωσης μὲ τὴν ἰλιγγιώδη ποίηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς λατρείας, μαθήματα γλώσσας ποὺ νὰ ἀναχαιτίσουν τὴν μεθοδευμένη ἀποκοπὴ τοῦ Ἕλληνα ἀπὸ τὴν γλωσσική του συνέχεια, ἀπὸ τὶς πηγὲς τῆς πολιτισμικῆς του αὐτοσυνειδησίας.
.            Ἕνας ἀρχιεπίσκοπος ἐκκλησιαστικὸς μπροστάρης – ὄχι «θρησκευτικὸς ἡγέτης», ἀγιατολὰχ ἢ παπίσκος. Ποὺ θὰ γνοιαστεῖ ἐπιτέλους τοὺς ὀρφανεμένους ἀπὸ ἐπίσκοπο πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας, θὰ τοὺς ἀποκαταστήσει σὲ συνεργάτες, θὰ πάψει νὰ τοὺς λογαριάζει «ἱερεῖς» τῆς «ἐπικρατοῦσας θρησκείας» καὶ νὰ ἀρμέγει βάναυσα τὰ παπαδικά τους «τυχερά».
.            Ἀνάκαμψη τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας θὰ προέλθει μόνο μὲ ἐπανασύσταση τῶν προϋποθέσεων ζωτικῆς κοινωνικῆς συνοχῆς, ἐμπειρικῆς ψηλάφησης «νοήματος» τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς συνύπαρξης.

ΠΗΓΗ: kathimerini.gr