ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΘΑΥΜΑ… «ἡ κατάσταση ἀνθρωπίνως δὲν εἶναι ἀναστρέψιμη πιά»

Ζητεῖται θαῦμα…

Νεκτάριος Δαπέργολας, Δρ Ἱστορίας ΑΠΘ

.             Ἐδῶ καὶ καιρὸ ὁ τόπος μας βουλιάζει ὁλοένα καὶ πιὸ βαθιὰ μὲς στὴν ἀπόγνωση. Κυβερνήσεις ἀνεβοκατεβαίνουν, φέρνοντας ὅλες τους ἀνεξαιρέτως ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ τὴν ἐκποίηση τῆς χώρας καὶ συνεχίζοντας μεθοδικὰ τὸ βασικὸ ἔργο τους, δηλαδὴ τὴν πνευματικὴ διάλυση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, μέσα ἀπὸ τὸ ἐπὶ δεκαετίες συστηματικὸ ξεχαρβάλωμα τῶν ἀξιῶν του, τῆς πίστης, τῆς γλώσσας καὶ τῆς παιδείας του. Ἑνὸς λαοῦ ποὺ περνᾶ τραγικὲς στιγμές, ὄχι μόνο λόγῶ τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ἀλλὰ πρωτίστως ἐπειδὴ χωρὶς πλέον ἱστορικὴ μνήμη, ἐθνικὰ ἀπονευρωμένος καὶ θρησκευτικὰ ἀποχρωματισμένος, ἔχει χάσει πιὰ τὰ πνευματικά του ἀντισώματα, αὐτὰ ποὺ τοῦ ἐπέτρεπαν νὰ ἐπιβιώνει καὶ νὰ ἀναγεννιέται σὲ οἰκονομικὰ ἢ πολιτικὰ πολὺ χειρότερους ἀπὸ τὸν σημερινὸ καιρούς. Κι ἔχει ἀπομείνει χαμένος μέσα στὶς αὐταπάτες τῶν «ἐκσυγχρονιστικῶν» του εἰδώλων καὶ τῆς εὐδαιμονιστικῆς του πλάνης, ἀποστερημένος ἀπὸ τὰ πιὸ ζωτικὰ στοιχεῖα τῆς ἴδιας του τῆς ταυτότητας, σὲ πλήρη ἀποστασία ἀπὸ τὸν Θεό, παραζαλισμένος κι ἀλλοπρόσαλλος, ἐθισμένος πλέον στὸ νὰ καταπίνει ἀμάσητα τόσα καὶ τόσα νεοταξίτικα «προοδευτικὰ» σκουπίδια, βουλιάζοντας καθημερινὰ στὴν ἀνοησία, τὴν ἀσυναρτησία καὶ τὴ χυδαιότητα.
.             Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, εἶναι φανερὸ πὼς ἡ κατάσταση ἀνθρωπίνως δὲν εἶναι ἀναστρέψιμη πιά. Βρισκόμαστε στὸ μακρὰν χειρότερο σημεῖο τῆς μακραίωνης Ἱστορίας μας, στὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς πνευματικῆς παρακμῆς μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι ξεκάθαρο πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει, παρὰ μόνο μὲ κάποιο μεγάλο θαῦμα. Κάποια μεγάλη ἄνωθεν παρέμβαση ποὺ θὰ ἀνακόψει τὴν ἐλεύθερη πτώση μας στὴν ἄβυσσο, ποὺ θὰ σταματήσει αὐτὴ τὴν τραγικὴ πορεία τοῦ λαοῦ μας πρὸς τὸ ἱστορικό του Τέλος. Ζητεῖται ἐπειγόντως ἕνα θαῦμα λοιπόν…
.             Αὐτὸ τὸ θαῦμα ὅμως δὲν εἶναι τόσο ἁπλὸ νὰ γίνει. Ὄχι ἀσφαλῶς γιατί δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, οὔτε ἐπειδὴ δὲν τὸ θέλει ὁ Θεός. Ἄλλος εἶναι ὁ λόγος – καὶ αὐτὸν τὸν φανερώνει μὲ ἐνάργεια τὸ περιστατικὸ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπου ἐμφανίζεται ὁ Χριστὸς νὰ ἐπισκέπτεται τὴ Ναζαρὲτ γιὰ νὰ κηρύξει. Οἱ συντοπίτες του ὅμως δὲν τὸν ἀποδέχθηκαν, τὸν ἀντιμετώπισαν μὲ ἐχθρικὴ δυσπιστία καὶ γι’ αὐτὸ δὲν μπόρεσε ἐκεῖ νὰ κάνει κανένα μεγάλο θαῦμα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θεραπεία ἐλάχιστων ἀρρώστων, καὶ ἔφυγε στενοχωρημένος: «καὶ οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσε. καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν» (Μάρκ. ϛ´ 5-6).
.             Καὶ αὐτὸ τὸ εὔγλωττο συμβὰν δὲν σημαίνει βέβαια πὼς ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε πραγματικὰ τὴ δύναμη νὰ θαυματουργήσει. Ἀποδεικνύει ὅμως ξεκάθαρα ὅτι τὸ θαῦμα, γιὰ νὰ συντελεστεῖ, ἀπαιτεῖ ὄχι μόνο τὴ θεία ἐνέργεια, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνθρώπινη συναίνεση, δηλαδὴ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου. Γιατί ἂν ὁ Θεὸς θαυματουργοῦσε χωρὶς αὐτά, θὰ παραβίαζε πολὺ ἁπλὰ τὴν ἐλευθερία του – κι ἔτσι, ἐνῶ τὸν ἔπλασε γιὰ νὰ ἔχει τὸ αὐτεξούσιον καὶ ἐθελότρεπτον, τότε οὐσιαστικὰ θὰ τὸν κατέστρεφε.
.             Σὲ αὐτὸ λοιπὸν τὸ σημεῖο βρισκόμαστε σήμερα, λίγο μόλις μετὰ τὴν ἔλευση τῆς νέας χρονιᾶς. Τὸ θαῦμα ποὺ θὰ σώσει τὸν λαό μας μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ, ἀλλὰ μόνο μὲ τὴ δική του συνέργεια. Δὲν θὰ μᾶς σώσουν ἀπὸ μόνες τους οὔτε οἱ προφητεῖες τῶν ἁγίων (ἄδηλο καὶ κρύφιο τὸ πότε καὶ τὸ πῶς ἀκριβῶς θὰ ἐκπληρωθοῦν), οὔτε ἡ ἁγιασμένη γῆ μας (μία γῆ γεμάτη κόκαλα ἁγίων καὶ ποτισμένη μὲ τὸ αἷμα χιλιάδων μαρτύρων καὶ ἡρώων, ποὺ ὅμως πλέον ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς τὴ βρωμίζουμε καὶ τὴν προδίδουμε καθημερινά), οὔτε καὶ τὸ ὅτι ὑπήρξαμε κάτι σὰν περιούσιος λαὸς ἐπὶ αἰῶνες (γιατί οἱ βουλὲς τοῦ Θεοῦ μποροῦν νὰ ἀλλάζουν καί, πέραν τῆς ἀγάπης Του, ὑπάρχει καὶ τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ὀργῆς Του – εἶναι ἄλλωστε ἤδη ἄξιον ἀπορίας ποιὰ ἀπερινόητη μεγαλοθυμία Του μᾶς κρατάει ἀκόμα καὶ δὲν μᾶς ἔχει ἤδη καταποντίσει ὁριστικὰ μὲς στ’ ἀποκαΐδια τῆς ἀθλιότητάς μας). Τὸ πιὸ βασικὸ ἀπ’ ὅλα εἶναι νὰ ἀναρωτηθοῦμε ἂν μᾶς ἀξίζει νὰ σωθοῦμε, σὲ αὐτὲς τὶς ἐσχατιὲς τῆς παρακμῆς ποὺ ἔχουμε καταντήσει, καὶ φυσικὰ ἂν θέλουμε νὰ σωθοῦμε. Ἡ ἀπάντηση καὶ στὰ δύο αὐτὰ ἐρωτήματα εἶναι μία. Καὶ λέγεται μετάνοια. Μετάνοια εἰλικρινὴς καὶ ὁλοκληρωτική. Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ δική μας συνέργεια καὶ συμμετοχή.
.             Καὶ φυσικὰ νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι μετάνοια δὲν σημαίνει οὔτε παθητικότητα, οὔτε ἀδράνεια, ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἐν τῷ κόσμῳ δραστηριότητές μας. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς θέλει παθητικούς, νὰ τὰ περιμένουμε ὅλα ἄνωθεν – καὶ αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι (γιὰ τὸ «σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει») ἰσχύει ἀπολύτως καὶ γιά μᾶς. Θὰ πολεμήσουμε λοιπὸν καὶ μέσα στὸν κόσμο, μὲ ὅποιες κοινωνικές, πολιτικὲς ἢ ἄλλες δράσεις μποροῦμε, γιατί ἁπλούστατα εἶναι τέτοια ἡ λαίλαπα ποὺ ἔρχεται, ποὺ κανεὶς δὲν ἔχει πλέον τὸ δικαίωμα νὰ παραμένει ἀδρανής. Ὅλες ὅμως οἱ πράξεις μας, γιὰ νὰ ἔχουν ἀποτέλεσμα, μπορεῖ νὰ γίνουν μόνο σὺν Θεῷ. Μόνο μὲ τὸ αὐτεπίγνωτον τῆς ἀθλιότητάς μας, μόνο μὲ τὴν ὁριστικὴ ταφὴ τοῦ ἐλεεινοῦ πτώματος μέσα μας, μόνο μὲ τὸ κλάμα τῆς εἰλικρινοῦς ἐπιστροφῆς μας, μόνο μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ἐλέους Του. Μόνο ἔτσι μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε πιά. Σὲ κάθε ἄλλη περίπτωση, οἱ καιροί μας τελειώνουν πλέον κάπου ἐδῶ. Καὶ ὅ,τι ἐπὶ αἰῶνες χτίσαμε, χάνεται σὲ λίγο ὁριστικὰ μαζί μας μὲς στὰ συντρίμμια.

.             Ἑλλάδα 2016. Τὰ μαῦρα σύννεφα πυκνώνουν συνεχῶς πάνω ἀπὸ τὴν καταρρέουσα χώρα, κάνοντας ὁλοένα καὶ πιὸ ὁρατὰ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν. Μέρες ζοφερὲς καὶ ταραγμένες ἀνοίγονται μπροστά μας, μὲ μία καὶ μόνη ἐλπίδα νὰ ἀχνοφέγγει μὲς στὸν ὀρυμαγδό. Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω…

ΠΗΓΗ: alopsis.gr (ἀπὸ antifonitis.gr)

Διαφήμιση

12 ΑΛHΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΤIΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑIΤΙΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦHΣ ΜΑΣ (Δ. Νατσιός) «Ἄντε νὰ λείψετε, χαμένοι ἄνθρωποι, [κ…έλληνες]».

12 ἀλήθειες γιὰ τὶς αἰτίες καὶ τοὺς αἰτίους τῆς καταστροφῆς μας
Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

«Κράτος ἀσυστόλων/καὶ πεσμένων κώλων/κωλοέλληνες»
Διον. Σαββόπουλος

Ἀλήθεια πρώτη: «Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς δὲν κάνουμε καμιὰ πολιτικὴ καθόλου. Ρίχνουμε μονάχα στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου καὶ γλείφουμε τὰ πόδια τῆς Τουρκίας… Ἂς καταργήσουμε τὸ ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν, δὲν ἔχει νὰ χάσει κανεὶς ἄλλος τίποτα, ἐκτὸς ἀπὸ μερικοὺς ὑπαλλήλους ποὺ θὰ χάσουν τὴ θέση τους». (Ἴων Δραγούμης, «Μαρτύρων καὶ Ἡρώων Αἷμα», 1907).

Ἀλήθεια δεύτερη: «Οἱ ἡμέτεροι πολιτικοὶ ὄχι μόνο ἀγνοοῦν καὶ ἀπεχθάνονται τὴν ἱστορίαν, ἀλλὰ τρέφουσι πρὸς αὐτὴν βαθυτάτην περιφρόνησιν». (Δημ. Βερναρδάκης, 1876, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ καθ. Ἀπ. Βακαλόπουλου, «Ὁ χαρακτήρας τῶν Ἑλλήνων»).

Ἀλήθεια τρίτη: «Δύστυχη Ἑλλάδα, νά ᾽ταν οἱ ξένοι μονάχα, μὰ καὶ οἱ Ἕλληνες; Καὶ καλὰ οἱ Ἕλληνες γενικά, μὰ καὶ οἱ πιὸ κοντινοί μας, οἱ “διανοούμενοι”; Νὰ βλέπουν τὸν τόπο τους μὲ ἀγανάκτηση, σὰ μία ὁποιαδήποτε μικρὴ χώρα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς; Ἐπειδὴ τὰ Πανεπιστήμια δὲν ἔχουν σύγχρονα ἐργαστήρια, γιὰ νὰ μὴν πῶ: ἐπειδὴ τὰ οὐρητήρια δὲν διαθέτουν ἠλεκτρονικὸ μάτι; Ἔ, λοιπόν, κι ἐγὼ θὰ τὸ ἐξομολογηθῶ μὲ μίαν εἰλικρίνεια ποὺ δὲν ἀξίζει νὰ τὴν εἰρωνευτεῖ κανείς: νιώθω ἕνας ἀριστοκράτης ποὺ ἔχει –ὁ μόνος ποὺ ἔχει– τὸ προνόμιο νὰ λέει τὸν οὐρανὸ “οὐρανὸ” καὶ τὴ θάλασσα “θάλασσα”, ἀκριβῶς ὅπως ἡ Σαπφώ, ἀκριβῶς ὅπως ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδός, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια…». (Ὀδ. Ἐλύτης, «τὸ χρονικὸ μίας δεκαετίας», 1974).

Ἀλήθεια τέταρτη: «Ἡ βλακεία, ἡ ἐγωπάθεια, ἡ μωρία καὶ γενικὰ ἡ ἀναπηρία τῆς ἡγετικῆς τάξης στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα σὲ φέρνει στὴν ἀνάγκη νὰ ξεράσεις… εἶμαι βέβαιος πὼς τοῦτοι οἱ ἐλεεινοὶ δὲν ἀντιπροσωπεύουν τὴν ζωντανὴ Ἑλλάδα, ὑπάρχουν ἄγνωστοι πολλοὶ ποὺ δὲν ξέρουν, ἀλλὰ ποὺ ἀξίζουν, ποὺ σὲ φωνάζουν». (Γ. Σεφέρης, «Πολιτικὸ ἡμερολόγιο», 1945).

Ἀλήθεια πέμπτη: «Δυστυχισμένη Ἑλλάς, δυστυχισμένοι Ἕλληνες! Ἀναθεματισμένοι κυβερνῆτες… σιχάθηκα τέτοια λευτεριά… ἂν μᾶς ἔλεγε κανεὶς αὐτείνη τὴν λευτεριλα, ὁπού θὰ γευόμαστε, θὰ περικαλούσαμε τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήσει εἰς τοὺς Τούρκους, ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θὰ εἰπεῖ πατρίδα, τί θὰ εἰπεῖ θρησκεία, τί θὰ εἰπεῖ φιλοτιμία, ἀρετὴ καὶ τιμιότη. Αὐτὰ λείπουν ἀπ’ ὅλους ἐμᾶς, στρατιωτικοὺς καὶ πολιτικούς… Ὁ Θεὸς ἂς κάμη τὸ ἔλεός του νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὸν μεγάλον γκρεμνὸν ὅπου τρέχομεν νὰ τζακιστοῦμεν». (στρατηγὸς Μακρυγιάννης, «ἀπομνημονεύματα», 1835).

Ἀλήθεια ἕκτη: «Οἱ ἄνθρωποι (ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα) καταντήσανε σὰν ἄδεια κανάτια, καὶ προσπαθοῦν νὰ γεμίσουν τὸν ἑαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ἕνα σωρὸ σκουπίδια, μπάλες, ἐκθέσεις μὲ τερατουργήματα, ὁμιλίες καὶ ἀερολογίες, καλλιστεῖα, ποὺ μετριέται ἡ ἐμορφιὰ μὲ τὴ μεζούρα, καρνάβαλους ἠλίθιους, συλλόγους λογῆς-λογῆς μὲ γεύματα καὶ μὲ σοβαρὲς συζητήσεις γιὰ τὸν ἴσκιο τοῦ γαϊδάρου, κι ἕνα σωρὸ ἄλλα τέτοια». (Φ. Κόντογλου, «Μυστικὰ Ἄνθη», πρώτη ἔκδοση 1977).

Ἀλήθεια ἕβδομη: «Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση μὴ μπορώντας νὰ δώσει στὴν Τουρκία ὅλα, ὅσα ἐπιθυμεῖ, θὰ ἐπιδιώκει νὰ τὴν κατευνάσει μὲ ἑλληνικὰ ἔξοδα, πιέζοντας δηλαδὴ τὴν Ἑλλάδα νὰ δεχθεῖ τὶς τουρκικὲς ἀξιώσεις στὸ Αἰγαῖο καὶ στὴν Κύπρο». (Παν. Κονδύλης, «Θεωρία Πολέμου», 1988).

Ἀλήθεια ὄγδοη: «Πιστεύω ὅτι θὰ ζήσουμε ἄλλη μία Τουρκοκρατία. Ἡ ΕΟΚ εἶναι μία Τουρκοκρατία ἄλλης μορφῆς. Θὰ ὑπάρξουν, βέβαια, οἱ ἐξαιρέσεις, ὅπως πάντα ὑπῆρξαν. Καὶ τότε οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔφυγαν ἔξω; Ἀλλὰ ὁ Λαὸς θὰ ζεῖ ὅπως στὴν Τουρκοκρατία. Κατὰ βάθος χαίρομαι, ποὺ δὲν θὰ ζῶ, γιὰ νὰ τὰ βλέπω αὐτά». (Μάνος Χατζιδάκις, «Τὰ σχόλια τοῦ Τρίτου», 1980).

Ἀλήθεια ἔνατη: «Τοὺς λέω: ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει νὰ μὴν ἔρθουν οἱ βάρβαροι καὶ μᾶς ἀτιμάσουν! Καὶ μοῦ λένε: “καὶ τί θὰ πάθουμε;” Ἀκοῦς κουβέντα: Ἄντε νὰ λείψετε, χαμένοι ἄνθρωποι. Τέτοιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι σήμερα. Δῶστ’ τους χρήματα, αὐτοκίνητα καὶ δὲν νοιάζονται οὔτε γιὰ τὴν πίστη οὔτε γιὰ τὴν τιμὴ οὔτε γιὰ τὴν ἐλευθερία». (Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», τόμ. Α´, 1990).

Ἀλήθεια δέκατη: «Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος (ἢ Ἀμερικανὸς) δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὁτιδήποτε. Ἔκανε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νὰ κάμει δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάσει εἰς ὕψος καὶ φανεῖ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος ἔχει καὶ θὰ ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του. (Ἀλ. Παπαδιαμάντης, «Λαμπριάτικος Ψάλτης», 1900).

Ἀλήθεια ἑνδέκατη: «Τὸ καθῆκον πρὸς τὴν πατρίδα εἶναι μέγιστον. Ἡ πατρὶς κινδυνεύει καὶ ἤδη ἀνήκομεν εἰς αὐτήν. Ἡ Μακεδονία εἶναι οἱ πνεύμονες ὅλης τῆς Ἑλλάδος καὶ ἄνευ αὐτῶν ἡ λοιπὴ Ἑλλὰς δὲν δύναται νὰ ζήσει. Ἂς ἀφήσωμεν τὰς συγκινήσεις καὶ ἂς σπεύσωμεν εἰς τὴν φωνήν της ἐν ὅσῳ εἶναι καιρός». (Παῦλος Μελᾶς, 1904, ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο βιβλίο τῆς γυναίκας του Ναταλίας).

Ἀλήθεια δωδέκατη: «Ἡ Μακεδονία εἶναι τόπος ἀληθινῆς ζωῆς, ὄχι ψεύτικης ὅπως εἶναι ἡ Ἀθήνα. Οἱ Ἕλληνες, ποὺ στὴν Ἀθήνα κοπροσκυλιάζουν –καὶ κανένα κίνδυνο δὲν ἔχουν ἀπὸ κανένα- …ὅσοι ἀπ’ αὐτοὺς πῆγαν στὴν Μακεδονία ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὴν ψευτιά, ποὺ φέρνει παραλυσία καὶ νάρκη… Ἡ Μακεδονία εἶναι σχολεῖο ἐλευθερίας, σχολεῖο ποὺ φτιάχνει ἄνδρες ἐλεύθερους. Ὅλοι οἱ Ἕλληνες «νὰ συμπληρώσουν τὰς σπουδάς των» εἰς τὴν Μακεδονίαν. Ἡ Μακεδονία θὰ μᾶς σώσει. Ἂν τρέξουμε νὰ σώσουμε τὴ Μακεδονία, ἐμεῖς θὰ σωθοῦμε». (Ἴων Δραγούμης).

Ἐπίλογος: Ἐπέλεξα δώδεκα ἀλήθειες, γραμμένες ἀπὸ ἐπιφανεῖς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, οἱ ὁποῖες δείχνουν τοὺς αἴτιους καὶ τὶς αἰτίες τῆς κακοδαιμονίας μας, ποὺ ὑπενθυμίζουν τὸ χρέος τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνα.

«ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΒΥΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΒΟΥΛΙΜΙΚΟ ΠΡΩΤΟΓΟΝΙΣΜΟ»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Τὸ μόνο ρεαλιστικὸ ἰσοδύναμο
ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»,
21.06.15

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἡ βαθειά, μέχρι τὸ μεδούλι φθορὰ (πνευματικὴ καὶ ἠθική) δὲν θεραπεύεται παρὰ μόνον μὲ πανστρατιὰ Μετανοίας. Αὐτὴ εἶναι τὸ μόνο «ρεαλιστικὸ ἰσοδύναμο».

Ἐρωτήματα ποὺ γεννάει, μέσα ἀπὸ τὴν ἀγωνία, ἡ σύνεση:
.           Ἀποκλείεται νὰ ἀγνοοῦν οἱ δανειστὲς τῆς Ἑλλάδας, πὼς ἂν ἡ χώρα δὲν ἀρχίσει νὰ παράγει, ἂν συνεχίσει μόνο νὰ δανείζεται καὶ νὰ καταναλώνει ὅλο καὶ πιὸ στενεμένα, δὲν θὰ πάρουν ποτὲ πίσω οὔτε ὅλα οὔτε μέρος τῶν χρημάτων τους.
.           Ἀποκλείεται νὰ ἀγνοοῦν ὅτι, ὅσος δανεισμὸς κι ἂν προστεθεῖ, παραγωγικότητα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει στὴν Ἑλλάδα οὔτε νὰ αὐξηθοῦν τὰ κρατικὰ ἔσοδα, ἂν δὲν στηθεῖ λειτουργικὸς κρατικὸς μηχανισμός: ὀργανωτικός, ἐλεγκτικός, δικαστικός, εἰσπρακτικός.
.           Ἀποκλείεται νὰ ἀγνοοῦν οἱ δανειστές μας ὅτι, γιὰ νὰ στηθεῖ λειτουργικὸς κρατικὸς μηχανισμός, πρέπει νὰ καταλυθεῖ μὲ συνέπεια τὸ πελατειακὸ κράτος. Τὸ πελατειακὸ κράτος γιὰ νὰ καταλυθεῖ, θὰ ἀρκοῦσαν δύο καὶ μόνο νομοθετήματα: Νὰ καθιερωθεῖ στὶς ἐκλογὲς ἡ μονοεδρικὴ περιφέρεια, καὶ νὰ εἰσαχθεῖ τὸ ἀσυμβίβαστό του βουλευτικοῦ καὶ τοῦ ὑπουργικοῦ ἀξιώματος. Ἀσφαλῶς τὸ ξέρουν, ἀλλὰ δὲν τὸ ἀπαιτοῦν.
.           Ἂν ὄντως ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, προσλαμβάνει χαρακτήρα προκλητικότατου ἐμπαιγμοῦ ἡ πεισματικὴ ἐμμονὴ τῶν δανειστῶν σὲ μέτρα ποὺ αὐξάνουν προσωρινὰ τὶς κρατικὲς εἰσπράξεις, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ πραγματικὸ παραγωγικὸ ἀντίκρισμα αὐτῆς τῆς αὔξησης. Κατατρίβονται νὰ παζαρεύουν, ἂν ὁ ΦΠΑ σὲ κάποια εἴδη θὰ εἶναι μία μονάδα μεγαλύτερος ἢ μικρότερος, κόπτονται γιὰ νὰ εἰσαχθεῖ ἡ πώληση τῶν φαρμάκων στὰ πολυκαταστήματα. Καὶ ἀδιαφοροῦν παγερὰ γιὰ τὴ διαιώνιση τοῦ πελατειακοῦ κράτους, ποὺ εἶναι ἡ θεμελιώδης αἰτία τῆς διαφθορᾶς, σήψης καὶ διάλυσης τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ καὶ τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν στὴν Ἑλλάδα.
.           Εἶναι προκλητικὸ σκάνδαλο νὰ «διυλίζουν τὸν κώνωπα, οἱ δανειστές μας, καὶ νὰ καταπίνουν τὴν κάμηλον», διότι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐμφανίζονται νὰ συμπαίζουν ἀναιδέστατα μὲ τὶς κομματικὲς συντεχνίες τῆς σήψης καὶ τῆς διαφθορᾶς. Νὰ καλύπτουν τοὺς ὑπόδικους αὐτουργοὺς τοῦ ἐξωφρενικοῦ ὑπερδανεισμοῦ τῆς χώρας, νὰ συμπαίζουν μὲ ἀδίστακτους λωποδύτες τῶν εὐρωπαϊκῶν ἐπιδοτήσεων καὶ ἀναπτυξιακῶν προγραμμάτων. Ἀπαιτοῦν οἱ δανειστὲς νὰ περικοποῦν ἀκόμα περισσότερο οἱ συντάξεις τῆς λιμοκτονίας, ἀλλὰ δὲν διανοοῦνται νὰ ζητήσουν τὸ διαπλεκόμενο μὲ τὰ κομματικὰ συμφέροντα ἰσοδύναμο: Νὰ ἀπολυθοῦν τὰ σμήνη τῶν χρυσοπληρωμένων ἀργόσχολων ὑπαλλήλων τῆς Βουλῆς, νὰ περιοριστοῦν σὲ διακόσιους (200) οἱ βουλευτές, νὰ μειωθεῖ δραστικὰ τὸ ὑπαλληλικὸ προσωπικὸ κάθε βουλευτή, τὰ αὐτοκίνητα καὶ οἱ οἰκονομικὲς ἀπαλλαγὲς ποὺ τοὺς παρέχονται. Νὰ πάψει τὸ κράτος νὰ πληρώνει τὰ μυθώδη ἐνοίκια τῶν κομματικῶν γραφείων, τὰ ἰλιγγιώδη χρέη τῶν κομμάτων στὶς Τράπεζες.
.           Ἐπιμένουν μὲ ἀνεξήγητο σαδισμὸ οἱ δανειστὲς νὰ παζαρεύουν μονάδες αὔξησης τῶν ποικίλων μορφῶν κεφαλικοῦ φόρου ποὺ ἔχουν ἐπιβάλει οἱ πολιτικοὶ στοὺς πολίτες. Δὲν διανοοῦνται νὰ ζητήσουν τὸ διαπλεκόμενο μὲ κομματικὰ συμφέροντα ἰσοδύναμο ποὺ θὰ ἐξασφάλιζε ὁ τίμιος ἐπανέλεγχος δημόσιων ἐργολαβιῶν καὶ προμηθειῶν, τῶν τελευταίων (ἔστω καὶ) εἴκοσι χρόνων. Τὸ ἰσοδύναμο ἀπὸ τὴ δήμευση περιουσιῶν τῶν πρωθυπουργῶν καὶ τῶν ὑπουργῶν Ἐθνικῆς Οἰκονομίας ποὺ ὑπέγραψαν τὸν ἐγκληματικό, ἐξωφρενικὸ ὑπερδανεισμὸ τῆς χώρας.
.           Ἀλλὰ τὸ ἄκρως ὀδυνηρὸ γιὰ τὴν ἑλλαδικὴ κοινωνία γεγονὸς εἶναι ὅτι, τέτοια ρεαλιστικῆς ἀνακούφισης τοῦ λαοῦ «ἰσοδύναμα» δὲν διανοεῖται νὰ τὰ προσφέρει οὔτε καὶ ἡ τάχα «ἀριστερὴ» σημερινὴ κυβέρνηση. Οἱ δανειστές μας (καὶ οἱ ἀδίστακτες «Ἀγορὲς» ποὺ τοὺς ποδηγετοῦν) δείχνουν νὰ ἔχουν πανικοβληθεῖ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μία ἀπὸ τὶς χῶρες τῆς Ε.Ε. ἀπέκτησε «ἀριστερὴ» (κάποιοι ἰδεοληπτικοὶ τῶν Βρυξελλῶν λένε «κομμουνιστικὴ») κυβέρνηση – ἀντιδροῦν σὰν νὰ προσβλήθηκε ἀπὸ ἐπικίνδυνο ἰὸ τὸ ἔμβρυο τῆς ἑνωμένης Εὐρώπης. Ἀλήθεια, δὲν ἔχουν τὴν ψυχραιμία νὰ δοῦν ὅτι πρόκειται καὶ πάλι γιὰ μία κυβέρνηση μὲ ἀπολύτως «διαχειριστικὴ» ἀντίληψη τῆς πολιτικῆς; Γιὰ μίαν ἀπολύτως συντηρητική του κατεστημένου κυβέρνηση;
.           Δὲν ἔχουν ὅραμα γιὰ νὰ ἐμπνεύσουν τὸν λαὸ οἱ σήμερα κυβερνῶντες, καὶ κατὰ τοῦτο δὲν διαφέρουν οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὸν πράσινο-γάλαζο νεκροψυχο κυβερνητικὸ πολτὸ ποὺ προηγήθηκε. Θέλουν νὰ λέγονται «ἀριστεροί», χωρὶς νὰ σώζουν τίποτα ἀπὸ τὸν κοινωνιοκεντρισμὸ τῆς θυσιαστικῆς Ἀριστερᾶς. Μοναδικὴ φιλοδοξία τῆς «ἀριστερῆς» μας κυβέρνησης, ποὺ τὴν τρέμουν οἱ «Ἀγορές», εἶναι νὰ «διαχειριστεῖ» καὶ αὐτὴ τὸ χρέος, ἀλλὰ μὲ φανταιζίστικες παραλλαγὲς (καὶ αὐτοσχεδιάζοντας παιδαριωδῶς). Ἔχει ἀρχίσει νὰ στήνει κι αὐτὴ τὸ δικό της κομματικὸ κράτος, νὰ διορίζει τὰ «δικά της παιδιά», νὰ στελεχώνει δημόσιους ὀργανισμοὺς καὶ θεσμοὺς μὲ τοὺς γνωστοὺς εὐτελεῖς «μαϊντανοὺς» ποὺ προσφέρονται σὲ κάθε κυβέρνηση γιὰ τὶς «ἀδιαφανεῖς» δουλειές.
.           Δυστυχῶς δὲν ἐπιχειροῦνται δημοσκοπήσεις μὲ τὴ φιλοδοξία καὶ τὴν ἐπαγγελματικὴ ἱκανότητα νὰ διερευνήσουν κριτήρια καὶ προθέσεις: Πῶς καὶ γιατί ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἀπὸ πέμπτο κόμμα στὴ Βουλή, στὶς ἐκλογὲς τοῦ 2009, καὶ μὲ ποσοστὸ 4,6% τῆς προτίμησης τῶν πολιτῶν, βρέθηκε δεύτερο κόμμα στὶς ἐκλογὲς τοῦ 2012, μὲ ποσοστὸ 16,78% καὶ πρῶτο κόμμα, μέσα σὲ τρία χρόνια, μὲ 36,34%, στὶς ἐκλογὲς τοῦ περασμένου Γενάρη; Ἔτσι ραγδαία καὶ ἀνεξήγητα δύο ἑκατομμύρια διακόσιες σαράντα ἔξι χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στὸν «μπολσεβικισμό», ὅπως φαντασιώνονται πανικόβλητοι οἱ σοφοὶ τῶν Βρυξελλῶν, τῆς ΕΚΤ καὶ τοῦ ΔΝΤ; Καὶ ἀντίστοιχα: πῶς καὶ γιατί ἕνα κόμμα τοῦ κοινωνικοῦ καὶ πολιτικοῦ περιθώριου, ἡ Χρυσὴ Αὐγή», μὲ ποσοστὸ 0,29% στὶς ἐκλογὲς τοῦ 2009, βρέθηκε τρίτο στὴ Βουλὴ κόμμα τὸν Γενάρη τοῦ 2015, μὲ 18 ἕδρες; Ραγδαία καὶ ἀνεξήγητα τετρακόσιες χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στὸν «νεοναζισμό», ὅπως φαντασιώθηκε ἡ «προοδευτικὴ» στὴν Ἑλλάδα διανόηση καὶ τὸ δίδυμο Σαμαρὰ – Μπαλτάκου;
.           Ἐμεῖς, οἱ Ἑλλαδίτες, εἴμαστε πιὰ μία παρακμιακὴ κοινωνία βυθισμένη στὴν παράνοια καὶ στὸν βουλιμικὸ πρωτογονισμὸ – δὲν ἔχουμε τὸ ἐνδιαφέρον νὰ ἀσχοληθοῦμε σοβαρὰ μὲ τὸ τί ἀκριβῶς μᾶς συμβαίνει. Ἀλλὰ οἱ σοφοὶ (προηγμένοι πολιτισμικὰ) δανειστές μας, ἂν θέλουν νὰ πάρουν πίσω τὸ σύνολο ἢ ἕνα μέρος τῶν χρημάτων τους, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μελετοῦν σοβαρὰ τὸ ποῦ παραπέμπουν τὰ ἐκρηκτικὰ φαινόμενα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς»; Ἂν τὰ φαινόμενα δηλώνουν τυφλὴ λαϊκὴ (ἐκδικητικὴ) ἀντίδραση σὲ ἕνα ἀνήθικο καὶ ἀνίκανο, κυριολεκτικὰ σάπιο πολιτικὸ σύστημα, δὲν θὰ ἦταν συμφέρον τῶν δανειστῶν νὰ ποντάρουν σὲ «ἰσοδύναμα» τῶν οἰκονομικῶν τους ἀπαιτήσεων ὑπονομευτικά τῆς σήψης τοῦ πολιτικοῦ στὴν Ἑλλάδα κατεστημένου;
.           Θὰ πάρουν πίσω τὰ λεφτά τους, μόνο ἂν πετύχουν νὰ στηθεῖ στὴν Ἑλλάδα λειτουργικὸς κρατικὸς μηχανισμός: ὀργανωτικός, ἐλεγκτικός, δικαστικός, εἰσπρακτικός. Ἀφοῦ καταλυθεῖ ἀμείλικτα τὸ πελατειακὸ κράτος, ἡ συνταγματικὰ παντοδύναμη κομματοκρατία. Καὶ ἀφοῦ λειτουργήσει νέμεση: νὰ λογοδοτήσουν οἱ αὐτουργοὶ τῆς σημερινῆς καταστροφῆς.
.           Τὸ ρεαλιστικὸ ἰσοδύναμο τῆς καταβολῆς τῶν ὀφειλῶν μας εἶναι ἡ ἀνατροπὴ τῆς διαχειριστικῆς πολιτικῆς μωρίας.

ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ («Ὁ σημερινὸς Ἑλληνισμὸς στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο εἶναι τὸ τελευταῖο ἱστορικὸ ὑπόλειμμα ἑνὸς μεγάλου ἔθνους καὶ ἑνὸς μεγάλου πολιτισμοῦ στὴ δυσκολότερη στιγμὴ τῆς ἱστορίας της».)

Οἱ μαθητευμένοι μάγοι καὶ ἡ ἔλλειψη ἱστορικῆς συνείδησης

 Τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ

.               Παρακολουθοῦμε ὅλοι ὡς ὑπνωτισμένοι τὸ θέαμα μιᾶς κυβέρνησης ἀσχέτων καὶ μαθητευoμένων μάγων νὰ βυθίζει μέρα μὲ τὴ μέρα σὲ μεγαλύτερο ἀδιέξοδο τὴ χώρα σὲ ὅλα τὰ πεδία, καὶ ἕναν ἄβουλο πρωθυπουργὸ νὰ παρακολουθεῖ ἀνίκανος νὰ παρέμβει πρὸς τὴν μία ἢ τὴν ἄλλη κατεύθυνση· παρακολουθοῦμε ταυτόχρονα τὸ θέαμα μιᾶς σταδιακῆς κατεδάφισης τῶν ὁραμάτων του… ἀντιμνημονιακοῦ κινήματος. Δὲν θὰ ἐπανέλθουμε ὅμως σὲ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε τονίσει πολλὲς φορές, (ad nauseam) τὴν τελευταία περίοδο, ἀλλὰ θὰ προσπαθήσουμε νὰ διευκρινίσουμε γιὰ μία ἀκόμα φορὰ τὸ ἰδεολογικὸ καὶ πολιτικὸ ὑπόστρωμα αὐτῆς τῆς πολιτικῆς.
.               Ὅταν ἀνήκεις σὲ μία γενιὰ καὶ μία ἰδεολογικὴ καὶ πολιτικὴ σχολὴ ποὺ τὶς τελευταῖες δεκαετίες προσπάθησε νὰ κατεδαφίσει τὴν ἱστορικὴ συνείδηση τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἀρνεῖται τὴ συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους· σὲ ἕνα ρεῦμα ποὺ ἀρνεῖται νὰ ἀναγνωρίσει στὴν ὀθωμανικὴ Τουρκία ἐκεῖνον τὸν παράγοντα ποὺ ἀπὸ τὴ μάχη τοῦ Ματζικὲρτ τὸ 1071 μέχρι τὴν εἰσβολὴ στὴν Κύπρο καὶ τὶς ἀδιάκοπες προκλήσεις ἔχει ὡς διαρκῆ διακηρυγμένο καὶ μόνιμο στόχο του τὴν κατοχὴ ἢ τὴν ὑποταγὴ τοῦ «συνόρου» ποὺ ἀποτελεῖ ἡ Ἑλλάδα.
.               Ὅταν ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ δὲν ἔχεις καμία συνείδηση ὅτι ἡ σχέση μας μὲ τὴν Δύση δὲν εἶναι μία σχέση ὀργανικὴ ἀλλὰ τακτικὴ καὶ ἀναγκαστικὴ συμμαχία ἀπέναντι στὴν ἐξ Ἀνατολῶν ἀπειλὴ καὶ πλέεις μέσα σὲ πελάγη ἑνὸς ἀφελοῦς εὐρωκεντρισμοῦ καὶ δὲν ἔχεις συνείδηση πὼς ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι ὄντως, δυστυχῶς, «ἀνάδελφος», ἀλλὰ ἀντίθετα ἔχεις ἀνατραφεῖ μὲ ὅλες τὶς ἐξυπνάδες ποὺ λοιδοροῦσαν τὴν τόσο καίρια ἔκφραση τοῦ προέδρου Σαρτζετάκη.
.               Ὅταν ἀγνοεῖς τὸ γεγονὸς τῆς βαθύτατης παρακμῆς, στὴν ὁποία ἔχει εἰσέλθει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ὁ Ἑλληνισμός.
.               Ὅταν ἀγνοεῖς πὼς τὸ κεντρικὸ πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ἑλλάδα σήμερα εἶναι ἡ δημογραφική της παρακμή, ἡ ὁποία ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πληθυσμιακὴ συρρίκνωση θὰ τὴν μεταβάλει πολὺ σύντομα σὲ χώρα γερόντων (ἤδη ὁ μέσος ὅρος ἡλικίας εἶναι 43 χρόνια) μὲ ὅλες τὶς συνέπειες ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει αὐτὸ σὲ ὅλα τὰ πεδία, ἀπὸ τὴν ἄμυνα, τὴν παραγωγὴ ἕως τὸ συνταξιοδοτικὸ καὶ τὴν ἀδυναμία νὰ καλυφθοῦν οἱ «περιβόητες» συντάξεις.
.               Ὅταν κλείνεις τὰ μάτια μπροστὰ στὴ μεγάλη μετακίνηση τῶν πληθυσμῶν ποὺ λαμβάνει χώρα ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ πρὸς τὴ Δύση, μετακίνηση ἡ ὁποία εἶναι ἐντεταγμένη καὶ στὴ στρατηγική τοῦ μόνιμα ἀπειλητικοῦ γείτονα, τότε μπορεῖς νὰ ἀναφέρεσαι στὸ ζήτημα τῶν προσφύγων καὶ τῶν μεταναστῶν, μόνον ὡς ζήτημα «ἀνθρωπιστικὸ» καὶ ὄχι ὡς ζήτημα ποὺ στὸ βάθος χρόνου μετατρέπεται σὲ ζήτημα ἐθνικῆς ἐπιβίωσης.
.               Ὅταν δὲν ἔχεις συνείδηση ὅτι μία πλήρης οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ κατάρρευση τῆς χώρας κινδυνεύει νὰ σὲ ὁδηγήσει σὲ μία καθοδικὴ σπείρα χωρὶς ἐπιστροφή.
.               Ὅταν ἀρνεῖσαι νὰ δεῖς τί ἔχει συμβεῖ στὴ Βουλγαρία, ἢ τὴ Σερβία ἐδῶ καὶ σχεδὸν τριάντα χρόνια ἢ ἀκόμα χειρότερα τί συμβαίνει στὴ γειτονικὴ Συρία.
.               Ὅταν ἐν ὀλίγοις ἔχεις ἀνατραφεῖ μὲ μία ψευδοταξικὴ ἰδεολογία ποὺ ὑποτιμᾶ συστηματικὰ τὴν ἐθνικὴ διάσταση καὶ μὲ μία ἀτομοκεντρικὴ δυτικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν ὁποία σημασία ἔχει ἁπλῶς «νὰ περνᾶμε καλά», καὶ ὅλα αὐτὰ σὲ ἕνα ἔθνος ποὺ ἀριθμεῖ πλέον μόνο δέκα ἑκατομμύρια πληθυσμό, τότε σοῦ ἐπιτρέπονται τὰ πάντα.
.               Τότε μπορεῖς πολὺ εὔκολα μὲ ἀπόλυτη ἔλλειψη συναίσθησης τῆς ἱστορικῆς καὶ γεωπολιτικῆς πραγματικότητας, νὰ παίζεις τὴν κυβέρνηση καὶ τὸ θέαμα τῆς δῆθεν διακυβέρνησης.
.               Τότε σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ὁδηγεῖς μία χώρα μὲ τὰ μεγέθη καὶ τὶς δυνατότητες τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας σὲ μία πολιτικὴ ἀφασία, ὅπου καθημερινὰ καταρρέουν ὅλα τὰ οἰκονομικὰ δεδομένα ἀλλὰ καὶ οἱ ὑποδομὲς τῆς χώρας καὶ ὅπου μέσῳ ἑνὸς ἀπίστευτου μιθριδατισμοῦ ἐθιζόμαστε καὶ ἀρκούμαστε στὸ «κάθε μέρα καὶ χειρότερα».

 Συντήρηση ἢ ὅραμα;

 .               Πολλοὶ μᾶς ἔχουν ἐπικρίνει τὰ τελευταῖα χρόνια ὡς ὑπερβολικὰ συντηρητικοὺς ποὺ δὲν τολμοῦν νὰ προχωρήσουν στὶς ἀπαραίτητες «ρήξεις» ἔστω κι ἂν αὐτὸ συνεπάγεται στὴν ἐπιστροφὴ στὴ δραχμὴ ἢ ἀκόμα καὶ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Καὶ αὐτὸ συχνά, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὅταν, πρὶν καμιὰ δεκαπενταριὰ χρόνια, ἔμπαινε ἡ Ἑλλάδα στὸ εὐρὼ πανηγύριζαν ἢ σιωποῦσαν, σὲ ἀντίθεση μὲ ἐμᾶς ποὺ εἴχαμε ταχθεῖ ὅσο γίνεται πιὸ ἀποφασιστικὰ ἐνάντια σὲ μία τέτοια πολιτική.
.               Τί συμβαίνει λοιπὸν σήμερα; Ἔχουμε ἐπαναλάβει ἀναρίθμητες φορὲς πὼς ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὸ εὐρὼ δὲν εἶναι σήμερα ἐπιλογὴ δική μας, μιᾶς ἰσχυρῆς Ἑλλάδας ἱκανῆς νὰ προχωρήσει σὲ νέες οἰκονομικὲς πολιτικὲς καὶ νέες συμμαχίες, ἀλλὰ θὰ γίνει ἀναγκαστικῶς ὡς ἐκδίωξή μας.
.               Κατὰ συνέπεια δὲν μποροῦμε νὰ προσδοκοῦμε τίποτα τὸ θετικὸ ἀπὸ αὐτήν, διότι ὄχι μόνον μὲ τὶς ἀλλεπάλληλες ὑποτιμήσεις, θὰ ρίξει ἀκόμα περισσότερο τὸ ἤδη δραματικὰ πεσμένο εἰσόδημα τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ καὶ κυρίως διότι θὰ ὁδηγήσει σὲ μία γεωπολιτικὴ ἀπομόνωση τὴν χειρότερη δυνατὴ στιγμὴ στὴν περιοχή μας.
.              Εἶναι ἐντελῶς χαρακτηριστικὸ ὅτι ὅλοι οἱ «πατριῶτες» ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ εὐρώ, δὲν σκέφτονται καθόλου τί πρόκειται νὰ συμβεῖ μὲ τὴν Κύπρο, ἐὰν πάψει νὰ βρίσκεται τουλάχιστον στὴν ἴδια οἰκονομικὴ ζώνη μὲ τὴν Ἑλλάδα, καὶ ἀπομείνει ἕρμαιο στὶς διαθέσεις τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Βρετανίας.
.               Ὑπάρχει ἄραγε μία ἐναλλακτικὴ πολιτικὴ στὴν περίπτωση μιᾶς τέτοιας ἐξόδου; Μποροῦμε νὰ στηριχθοῦμε μήπως στὴ Ρωσία; Εἶναι σαφὲς ὅτι τὸ ἐρώτημα παραμένει μᾶλλον θεωρητικό. Διότι ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἀπόλυτα ἐξαρτημένη ἀπὸ τὶς εἰσαγωγὲς καὶ τὶς ἐμπορικὲς σχέσεις της μὲ τὴ Δύση, «βγάζει τὸ ψωμί της» ἀπὸ τὸν τουρισμὸ ποὺ κατὰ 80% προέρχεται ἀπὸ δυτικὲς χῶρες, ἡ δὲ Ρωσία σὲ καμία περίπτωση δὲν θὰ ἦταν διατεθειμένη νὰ ἔρθει σὲ ρήξη μὲ τὴ Γερμανία ἢ μὲ τὴν Τουρκία, μὲ τὶς ὁποῖες διατηρεῖ τεράστιες οἰκονομικὲς σχέσεις. Ἐπιπλέον, οἱ γειτονικές μας βαλκανικὲς χῶρες, ἰδιαίτερα ἡ Ρουμανία καὶ ἡ Βουλγαρία, δὲν ἀνήκουν πλέον στὸ φιλορωσικὸ στρατόπεδο ἀλλὰ εἶναι ἀντίπαλές της.
.               Καταλαβαίνουμε ἑπομένως, ὅτι ἡ ἀναγκαία βελτίωση τῶν σχέσεών μας μὲ τὴ Ρωσία καὶ ἡ στήριξή μας σὲ αὐτὴν σὲ πολλὰ θέματα ἐνεργειακό, ἀμυντικὸ κ.λπ., ἔχει προφανῆ καὶ ἀδιαμφισβήτητα ὅρια. Καὶ πρέπει νὰ ἐνταχθεῖ σὲ μία μεσομακροπρόθεσμη προοπτικὴ μιᾶς ἀνεξάρτητης καὶ πολυδιάστατης ἐξωτερικῆς πολιτικῆς.
.               Τὸ ἴδιο κατὰ μείζονα ρόλο ἰσχύει μὲ τὴν Κίνα. Ἡ Κίνα μπορεῖ νὰ εἶναι σύμμαχός μας ἀλλὰ μακρινὴ καὶ ἀδύνατο νὰ μᾶς στηρίξει ἀποφασιστικὰ στὰ ἐθνικὰ καὶ γεωπολιτικά μας προβλήματα.
.               Ἐμεῖς ἔχουμε ἱστορικὴ συνείδηση τῆς χώρας μας καὶ γιὰ τὴ χώρα μας. Γνωρίζουμε ὅτι ὁ σημερινὸς Ἑλληνισμὸς στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο εἶναι τὸ τελευταῖο ἱστορικὸ ὑπόλειμμα ἑνὸς μεγάλου ἔθνους καὶ ἑνὸς μεγάλου πολιτισμοῦ στὴ δυσκολότερη στιγμὴ τῆς ἱστορίας της. Γιατί ἂν κάποτε δὲν εἴχαμε κράτος, εἴχαμε οἰκονομικὴ ὑπεροχὴ σὲ ὅλη τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, τὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ τὰ Βαλκάνια, εἴχαμε πληθυσμὸ καὶ ἰσχυρὴ δημογραφία, οἱ γιαγιάδες μας γεννοῦσαν δέκα ἢ δεκαπέντε παιδιά, εἴχαμε πολιτισμικὴ ὑπεροχή. Σήμερα συρρικνωνόμαστε, ἔχουμε χάσει κάθε παραγωγικὴ αὐτεξουσιότητα, ἔχουμε γίνει πολιτισμικοὶ νάνοι, ἐνῶ ὁ μεγάλος μας ἀντίπαλος ἐνισχύεται σὲ ὅλα τὰ πεδία. Στὸν προηγούμενο αἰώνα διαπράξαμε δύο μεγάλα ἐθνικὰ ἐγκλήματα, μὲ δύο ἐμφυλίους χάσαμε τὴ Μικρὰ Ἀσία, τὴ Σμύρνη καὶ τὴν Πόλη ὡς κέντρα τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ μὲ τὸν δεύτερο καὶ τραγικότερο ἐμφύλιο (1944-1949) χάσαμε τὴν Κύπρο, τὴν Βόρειο Ἤπειρο καὶ τὴν οἰκονομικὴ καὶ πολιτική μας αὐτεξουσιότητα. Σήμερα εἴμαστε στὸ κατώφλι μιᾶς νέας μεγάλης ἐθνικῆς καταστροφῆς. Ἂν ἔστω καὶ σήμερα, τὴν ὑστάτη στιγμή, δὲν κατανοήσουμε ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς ἀποτελεῖ «ἀπειλούμενο εἶδος» πρὸς ἐξαφάνιση καὶ πρέπει νὰ προστατευτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, τότε κινδυνεύουμε σὲ αὐτὸν τὸν αἰώνα νὰ πάψουμε νὰ ὑπάρχουμε ὡς αὐτόνομο πολιτειακὸ ὑποκείμενο καὶ νὰ σκορπίσουμε στοὺς πέντε δρόμους σὰν τοὺς Ἀρμενίους ἢ ἀκόμα περισσότερο τοὺς Λιβανέζους, ἐνῶ ὁ ἱστορικὸς χῶρος τῆς Ἑλλάδας θὰ μεταβληθεῖ σὲ ἕναν ἁπλὸ χῶρο ταμπὸν μεταξὺ ἰσλαμικῆς Ἀνατολῆς καὶ Δύσης.
.               Γι’ αὐτοὺς τοὺς λόγους εἴμαστε ἀπολύτως «συντηρητικοί», δηλαδὴ θέλουμε νὰ διασωθεῖ ὁ ὑπαρκτὸς Ἑλληνισμὸς καὶ γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἕνας συνδυασμὸς μίας διπλῆς τακτικῆς πάνω στὴν ὁποία πολλὲς φορὲς ἔχουμε ἐπιμείνει μέχρι σήμερα. Μία τακτικὴ «ἀνταρτοπόλεμου» στὴ διαπραγμάτευση μὲ τοὺς τοκογλύφους καὶ τὴ γερμανικὴ Εὐρώπη, ὥστε νὰ ἀποφύγουμε τὸ πένθιμο σόλο, μέχρις ὅτου ἀποκτήσουμε περισσότερους συμμάχους στὸ ἐσωτερικό τῆς Εὐρώπης καὶ νὰ ἐνισχυθοῦμε, ὥστε νὰ μπορέσουμε μεσοπρόθεσμα νὰ καταργήσουμε ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ χρέους.
.               Ταυτόχρονα γιὰ νὰ ἔχει νόημα καὶ ὁ ἀνταρτοπόλεμος πρέπει νὰ ξέρουμε ποιὸς εἶναι ὁ στρατηγικός μας στόχος. Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ ἀπουσιάζει ἐντελῶς ἀπὸ τὴ σκέψη καὶ τὴν στρατηγική(!) τῆς παρούσας κυβέρνησης, ἡ ὁποία ἐξαντλεῖται ἁπλῶς στὸ νὰ ἀποφύγουμε τὰ χειρότερα καὶ «νὰ πληρώσουμε μισθοὺς καὶ συντάξεις». Ὁ ἀνταρτοπόλεμος ἔχει νόημα, ὅταν τὸν ἐντάσσεις σὲ ἕνα ὅραμα γιὰ τὴ νέα Ἑλλάδα. Ἕνα ὅραμα ποὺ ἔχουμε χαρακτηρίσει ἐκσυγχρονισμὸ τῆς παράδοσης, δηλαδὴ δημογραφικὴ ἀνάκαμψη, ἐνδογενῆ παραγωγικὴ ἀνασυγκρότηση, ἀμυντικὴ θωράκιση, κοινωνικὴ δικαιοσύνη, πολιτισμικὴ ἀναγέννηση καὶ ἀμεσοδημοκρατικοὺς θεσμούς.
.               Ἀλλὰ γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπαραίτητο αὐτὸ ποὺ λείπει ἀπὸ τὴν ἀσύντακτη κυβέρνηση καὶ τὸν ἄβουλο πρωθυπουργό, μία ἱστορικὴ συνείδηση τῆς πατρίδας καὶ τοῦ ἔθνους, μία γνώση τοῦ «ἀπὸ ποῦ ἐρχόμαστε», γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε συναίσθηση καὶ γιὰ τὸ τί μᾶς λείπει καὶ γιὰ τὸ ποῦ πηγαίνουμε!

ΠΗΓΗ: περιοδικὸ Ἄρδην – ἐφημερίδα Ρήξη

ΝΕΟΤΑΞΙΚΕΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ καὶ ΕΘΝΙΚΕΣ “ΟΥΤΟΠΙΕΣ” – Γ´ «Ὀσφραινόμαστε τὸν ἐπερχόμενο θάνατο, τὴν κοινωνικὴ διάλυση καὶ ἀλληλοσφαγή, τὸ χάος».

ΝΕΟΤΑΞΙΚΕΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ καὶ ΕΘΝΙΚΕΣ “ΟΥΤΟΠΙΕΣ” – Γ´

Γ´
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
«Πρόκληση γιὰ πολιτικοὺς μὲ ραχοκοκαλιὰ»,
ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 26.05.13

Α´: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/05/26/νεοταξικές-οἰκουμενιστικὲς-καὶ-ἐθ/

Β´: https://christianvivliografia.wordpress.com/2013/05/26/νεοταξικὲς-οἰκουμενιστικὲς-καὶ-ἐθ2/

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ἡ κατωτέρω ἐπισήμανση ὅτι «πρέπει νὰ ἀλλάξουν ριζικὰ οἱ θεσμοί» δὲν ἀρκεῖ. ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΙ ΒΑΘΕΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ. Θεσμοὺς ἔχουμε. Ἀνθρώπους μὲ ΨΥΧΗ ψάχνουμε. Ἂν δὲν τοὺς βροῦμε ἢ θὰ ἀφανισθοῦμε ἢ ἂν μᾶς «θέλει» ἀκόμα ὁ Θεός, θὰ μᾶς τοὺς βρεῖ Ἐκεῖνος, ὅπως “βρῆκε” τὸν Μωυσῆ.

.               […] Κοινωνίες ποὺ συγκρότησαν ἀνεξάρτητο κράτος μετὰ ἀπὸ μακρὰ περίοδο δουλείας, συνθηκῶν ξένης κατοχῆς ἢ καθεστῶτος ἀποικιοκρατίας (μὲ ὀδυνηρὰ προβλήματα φτώχειας, ἀπαιδευσίας, ὀργανωτικῆς ὑπανάπτυξης) ἀφήνονται συχνὰ στὴν ψευδαίσθηση ὅτι ἀρκεῖ νὰ ἀντιγράψουν παθητικὰ κάποιο ἀπὸ τὰ μοντέλα ἐφαρμογῆς τοῦ νεωτερικοῦ «παραδείγματος», γιὰ νὰ περάσουν αὐτόματα στὶς ὑψηλὲς ἐπιδόσεις κρατικῆς ὀργάνωσης, κατὰ κεφαλὴν καλλιέργειας καὶ οἰκονομικῆς εὐρωστίας τῶν κοινωνιῶν ποὺ γέννησαν τὸ «παράδειγμα». H Ἑλλάδα εἶναι ἀπὸ τὶς τυπικὲς περιπτώσεις θυμάτων αὐτῆς τῆς ξιπασιᾶς.
.               Τὸ δυσερμήνευτο στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδας εἶναι ὅτι ἡ ξιπασιὰ διαρκεῖ (ἐπιτεινόμενη) δύο αἰῶνες τώρα. Καὶ ὁ μὲν παιδικὰ ἀθῶος Μακρυγιάννης ἦταν φυσικὸ νὰ δακρύζει βλέποντας τὸν δεκαεξάχρονο Ὄθωνα νὰ ἀποβιβάζεται στὸ Ναύπλιο – «ὅτι ἀποχτήσαμε κ’ ἐμεῖς βασιλέα». Ἀλλὰ νὰ ξιπάζεται ὁ πολὺς Βενιζέλος ἀπὸ τὴν «ἐμπιστοσύνη» τῆς Ἀντὰντ καὶ τὶς κολακεῖες τοῦ Λόϋδ Τζώρτζ, μὲ ἀποτέλεσμα τὴ μικρασιατικὴ καταστροφή· νὰ ἀποφασίζει ὁ Καραμανλῆς τὴν εἴσοδό μας στὴν EOK, μόνο ἐπειδὴ τοῦ γυάλισε καὶ μὴ λογαριάζοντας τὰ πήλινα ποδάρια τῆς οἰκονομίας ἢ τὸ δραματικὰ δυσλειτουργικὸ κράτος μας· νὰ θριαμβολογεῖ ὁ Σημίτης γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν Εὐρωζώνη («στὸ κλὰμπ τῶν ἰσχυρῶν»), μὲ ἀπάτες καὶ πλαστογραφίες, μόνο γιὰ νὰ κερδίσει προεκλογικὰ τὶς ἐντυπώσεις· νὰ ὑπογράφουν σήμερα οἱ σπιθαμιαῖοι τῶν «κομμάτων ἐξουσίας» Μνημόνια γκανγκστερικοὺ ἐκβιασμοῦ, ποὺ καταδικάζουν τὴ χώρα στὸν ἀνέλπιδο ἐφιάλτη τῆς νομοτελειακὰ ἐπιτεινόμενης ὕφεσης καὶ νὰ ἐπικαλοῦνται ξιπασμένοι τὴ μεγαθυμία τῶν τοκογλύφων τοῦ «παραδείγματος» – αὐτὴ ἡ ἀνήκεστη ξιπασιὰ εἶναι «ἀσθένεια πρὸς θάνατον».
.           Ὀσφραινόμαστε τὸν ἐπερχόμενο θάνατο, τὴν κοινωνικὴ διάλυση καὶ ἀλληλοσφαγή, τὸ χάος. «Δὲν ὑπάρχει μακρόπνοο, ὁλοκληρωμένο σχέδιο γιὰ ἀνάκαμψη… συνεκτικὸ σχέδιο παραγωγικῆς ἀνασυγκρότησης… Τὰ μακροοικονομικὰ ἐργαλεῖα ἄσκησης πολιτικῆς ἡ Ἑλλάδα τὰ ἔχει ἐκχωρήσει στὴν Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα… τώρα πιὰ δὲν μπορεῖ οὔτε ἐν μέρει νὰ ἀσκήσει αὐτόνομη ἐθνικὴ δημοσιονομικὴ πολιτική… Ζοῦμε τὰ παράπλευρα ἀποτελέσματα τῆς εὐρωπαϊκῆς μας ἔνταξης: ἀπίσχναση τῆς ἀγροτικῆς παραγωγῆς, ἀποβιομηχάνιση, ὑπερτροφικὸς καὶ δυσλειτουργικὸς δημόσιος τομέας, τεράστια ἐξάρτηση ἀπὸ εἰσαγωγές, προνοιακὲς δομὲς ποὺ κατέρρευσαν ὑπὸ τὸ βάρος τῆς δημοσιονομικῆς κρίσης» («K» 12.5.2013, σελ. 20).
.           Ὀξύμωρο, ἀλλὰ ἡ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ εἶναι καὶ δυνατότητα γιὰ τὸ πραγματικὰ καινούργιο, γιὰ ἀλλαγὴ ποὺ θὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὰ θεμέλια. Ἔχει γίνει περισσότερο ἀπὸ φανερὸ ὅτι «βελτιώσεις» καὶ συνθηματολογικὸς ριζοσπαστισμὸς εἶναι σκέτη ἀπάτη. Ἢ θὰ ἐξαλειφθεῖ τὸ ὑπάρχον πολιτικὸ σύστημα καὶ οἱ διαπλεκόμενοι μαζί του «στύλοι τῆς ἀνομίας» ἢ ὁριστικοποιεῖται ἡ ἐξάλειψη τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴ σκηνὴ τῆς Ἱστορίας. Ὁ κόμπος ἔχει φτάσει στὸ χτένι, τὸ μαχαίρι στὸ κόκαλο. Δὲν ἀρκεῖ νὰ φύγουν, νὰ κλειστοῦν στιγματισμένοι στὰ σπίτια τους αὐτοὶ ποὺ βύθισαν τὴ χώρα στὸν ἐξωφρενικὸ δανεισμό, ποὺ καταδίκασαν ἑκατομμύρια οἰκογένειες στὴν ἀπόγνωση μόνο γιὰ νὰ σώσουν τὸ γλεντοκόπι τῆς ψηφοθηρίας, τὸ πελατειακό τους κράτος. Δὲν ἀρκεῖ νὰ φύγουν τὰ πρόσωπα. Γιὰ νὰ λειτουργήσει ἡ ζωὴ πρέπει νὰ ἀλλάξουν ριζικὰ οἱ θεσμοί.
.           Ποιός μπορεῖ νὰ τολμήσει τὴν καισαρικὴ τομή, πῶς θὰ κοινωνεῖται ἡ χρεία, ὥσπου νὰ στηθοῦν ἐξ ὑπαρχῆς οἱ θεσμοί; Τὸ γνωρίζουν πιὰ καὶ οἱ πλέον βραδύνοες: τὴ χώρα δὲν τὴν κυβερνάει ἡ κυβέρνηση – γιατί ἄραγε κατέστη ἀέναη, δίκην πύθου Δαναΐδων, ἡ «ἀνακεφαλαιοποίηση» τῶν Τραπεζῶν, γιατί τὸ σαδιστικὸ κυνηγητὸ τῶν «δόσεων» μοιάζει νὰ κανοναρχεῖται ἀπὸ τοὺς κάποτε (ἅπαξ ὑπὸ τοῦ «βραχέος») ἀποκληθέντες «νταβατζῆδες» καὶ ἡ ἀγορὰ παραμένει ἐγκληματικὰ «στεγνή»; Ἡ ἀνάκαμψη ἀπὸ τὴ συντελεσμένη καταστροφὴ τῆς πολιτικῆς – κρατικῆς ὑπόστασης τῶν Ἑλλήνων δὲν εἶναι εὔκολο ἐγχείρημα.
.           Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ εἶναι καὶ πρόκληση γιὰ πολιτικὰ ἀναστήματα μὲ γερὴ ραχοκοκαλιά: Θέλει ἔκτακτο ταλέντο πολιτικό, λάμπουσα ἀνιδιοτέλεια, καὶ τόλμη θυσιαστικὴ τὸ ὅραμα – τόλμη γιὰ ζωτικὲς διακινδυνεύσεις. Θέλει τὸ «φιλὶ τῆς ζωῆς» ἡ χώρα: ἐπιστράτευση τῆς ποιότητας, τῶν ἀρίστων τοῦ κοινωνικοῦ σώματος.

ΜΗΤΡ. ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΠΑΥΛΟΣ: «ΑΓΝΟΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΡΕΞΑΜΕ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥΣ».

Ἀπόσπασμα τῆς Ἐγκυκλίου
τοῦ Μητρ. Σισανίου καὶ Σιατίστης Παύλου
ἐπὶ τῇ Ἑορτῇ τῆς Ὀρθοδοξίας

[…]   Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἀποτύχαμε καὶ χρεωκοπήσαμε πρῶτα πνευματικὰ καὶ μετὰ καὶ ὑλικὰ εἶναι γιατί ἀγνοήσαμε τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ ἀσπασθήκαμε θεωρίες ἀνθρώπων. Ἡ Κρίσn τὴν ὁποία περνᾶμε εἶναι καρπὸς τῆς ἀλαζονείας μας καὶ τῆς ἀχαριστίας μας ἀπέναντι στὸν Θεό. Περιφρονήσαμε τὸ θέλημά Του, ἀκολουθήσαμε δικούς μας δρόμους, χλευάσαμε τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, δὲν τὸν ἐμπιστευθήκαμε καὶ τώρα ζοῦμε τὴν ἀποτυχία μας, ζοῦμε τὴν καταστροφή. Τρέξαμε πίσω ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἀνίκανοι νὰ μᾶς σώσουν.

ΠΗΓΗ: siatistaagiosnikolaos.gr

«ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ» ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Ἀντίσταση στὴν ψυχικὴ καταστροφὴ

Tοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

.               Ἡ στέρηση, ἡ φτώχεια, τὸ φάσμα τῆς πείνας δύσκολα συμβιβάζονται μὲ τὴν νηφαλιότητα, τὴν ὀρθοβουλία, τὶς ψύχραιμες ἀξιολογήσεις. Ὅταν δὲν ὑπάρχει πιὰ μισθὸς ἢ ὁ μισθὸς ἐξαντλεῖται σὲ ἐλάχιστες μέρες καὶ οἱ ὑπόλοιπες τοῦ μήνα ξημερώνουν σὰν ἀπειλή, δὲν ὑπάρχει μυαλὸ γιὰ διαφορετικὰ ἐνδιαφέροντα, γιὰ ποιοτικὲς ἐνασχολήσεις. Τὸ μαρτύριο τοῦ ἄνεργου, τοῦ χαμηλόμισθου, τοῦ βάναυσα τσακισμένου συνταξιούχου εἶναι ἡ τέλεια ἀνημπόρια του νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ ὅ, τι ὀμορφαίνει τὴ ζωὴ – νὰ διαβάσει, νὰ ἀκούσει μουσική, νὰ χαρεῖ τὸν περίπατο, νὰ κουβεντιάσει ξέγνοιαστος γιὰ ὅ, τι ἀγαπάει. Ἀνημπόρια ψυχική, λογικὰ μὴ ἐλεγχόμενη, παραλυτική.
.               Ἡ στέρηση, ἡ φτώχεια, τὸ φάσμα τῆς πείνας εἶναι κάτεργο. Ἀπὸ τὰ βαθιὰ χαράματα ποὺ θὰ σὲ ξυπνήσει ὁ πανικός, τὸ μυαλὸ δὲν ἔχει ἄλλη ἔγνοια παρὰ μόνο τὸν πνιγμὸ τῶν χειροπιαστῶν ἀπειλῶν: Τοὺς ἀπλήρωτους λογαριασμούς, τὰ ἄδεια ἑρμάρια, τὸ ἄδειο ψυγεῖο, τὴν παγωνιὰ στὸ σπίτι μὲ τὸ καταργημένο καλοριφέρ. Ἂν κάποιοι ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ὑπαίτιους καὶ αὐτουργοὺς τοῦ ἐξωφρενικοῦ ὑπερδανεισμοῦ τῆς χώρας ἔφταναν στὸ ἑδώλιο τοῦ κακουργοδικείου, οἱ ἀναίτια καθηλωμένοι στὸ κάτεργο θὰ ἔνιωθαν ἀνασασμό. Ὄχι γιατί θὰ ἔπαιρναν ἐκδίκηση, ἀλλὰ γιὰ τὸ κουράγιο καὶ τὴν ἐλπίδα ποὺ θὰ τοὺς χάριζε ἡ αἴσθηση ὅτι ἀνήκουν σὲ κοινωνία, μοιράζονται τὴ συμφορὰ μὲ συνανθρώπους, μποροῦν νὰ ἐμπιστεύονται θεσμοὺς ἀπονομῆς δικαιοσύνης.

.               Ἡ ψυχικὴ καταστροφὴ ποὺ συντελεῖται στὴν Ἑλλάδα σήμερα εἶναι ἀνήκεστη καὶ μοιάζει νὰ βάζει τέλος στὴ μακραίωνη ἱστορία τῶν Ἑλληνόφωνων τοῦ βαλκανικοῦ νότου. Ὑπερβολή; Μακάρι. Πάντως πρόκειται γιὰ διάλυση καὶ ἀποσύνθεση κάθε στοιχείου συνεκτικοῦ τῆς ἑλληνικῆς συλλογικότητας. Ἡ γλώσσα, τὸ ἄλλοτε καύχημα τῶν Ἑλλήνων, ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐξουδετερωθεῖ στὸ λίκνο τῆς ἐκπαιδευτικῆς παρακαταθήκης, στὴν ἐπίσημη δημόσια ἐκφορά της, στὴ ριζικὰ ἀλλοτριωμένη μὲ τὸ μονοτονικὸ γραφή της. Ἡ ἱστορικὴ συνείδηση, τὸ ἴδιο. Ἡ μεταφυσικὴ βιωματικὴ παράδοση, ἔνσαρκη στὸ λαϊκὸ σῶμα καὶ μήτρα παραγωγῆς πολιτισμοῦ, μεταποιημένη σήμερα σὲ παιδαριώδη ἰδεολογήματα «ἐπικρατούσας θρησκείας». Καὶ οἱ ξιπασμένες ἐλπίδες δύο αἰώνων γιὰ μεταμόρφωση τῆς «Ψωροκώσταινας» σὲ «κράτος εὐρωπαϊκὸν» ἢ «ἐκσυγχρονισμένο», ἐξευτελισμένες πιά, μὲ τὸ ἑλληνικὸ ὄνομα περίγελω τοῦ πλανήτη.

.               Στὸ κάτεργο τῆς φτώχειας, τῆς στέρησης, τοῦ φάσματος τῆς πείνας δὲν ἔχουμε σὲ τίποτα νὰ στηριχθοῦμε, πουθενὰ νὰ ἐλπίσουμε. Ἡ κρατική μας ὀργάνωση, στὴν κάθε παραμικρὴ πτυχή της, ἀπροκάλυπτος ἐμπαιγμός, ξεδιάντροπος. Παραμένουν ἀκόμα, ἀκόμα σήμερα, σὲ θώκους ὑπουργῶν, μὲ ἐξουσίες καὶ χλιδάτες προνομίες, μὲ δημόσια προβολὴ καὶ ἀγέρωχη ἰταμότητα, οἱ ἔνοχοι τῆς κακουργηματικῆς ἀνικανότητας ἢ τῆς θρασύτατης φαυλότητας, αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὁδήγησαν, ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, στὸ κάτεργο. Μιὰ ἀπίστευτα μεγάλη μερίδα τῆς ἠλεκτρονικῆς καὶ τῆς ἔντυπης δημοσιογραφίας συνεχίζει, ἀπτόητη ἀπὸ τὴν τραγωδία τῆς λαϊκῆς ἀπόγνωσης, νὰ μετράει τὸ «νόημα» τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καὶ συνύπαρξης μὲ μόνα τὰ μέτρα τοῦ χαμένου ἱστορικὸ – ὑλιστικοῦ «παραδείσου» – μαρξιστικοῦ ἢ καπιταλιστικοῦ, τὸ ἴδιο κάνει. Οἱ μὲν διαφημίζουν σὰν «σωτηρία» τὴν ἑξαθλιωτικὴ ἀπομόνωση, κατὰ τὸ πρότυπο ἄλλοτε τῆς Ἀλβανίας καὶ τῆς Κούβας, οἱ δὲ τὸ ραγιαδισμὸ τῆς ἀδιαπραγμάτευτης ὑποταγῆς στὴν ἀδίστακτη ἀνθρωποκτόνο τοκογλυφία.
.               Οἱ θαυμαστὲς τοῦ ἀχαλίνωτου καπιταλισμοῦ ταυτίζονται ἀπροκάλυπτα μὲ τοὺς θιασῶτες τῶν «ὁραμάτων» τῆς κάποτε σταλινικῆς μονοτροπίας. Τὸ (ἀφελὲς ἢ ἀμειβόμενο) θάμβος γιὰ τὴν ὑπέρτατη αὐθεντία ἰδιωτικῶν «οἴκων ἀξιολόγησης» κρατῶν καὶ κοινωνιῶν, καταδίκης λαῶν στὸ κάτεργο τῆς πείνας καὶ τοῦ ἀπελπισμοῦ, ἐξομοιώνεται ἀπολύτως μὲ τὶς παραισθησιογόνες ἰδεοληψίες τῆς Παπαρήγα καὶ τοῦ Τσίπρα. Τί διαφέρουν οἱ σημερινὲς «θεραπεῖες σὸκ» μεθοδικὰ ὀργανωμένες σὲ ἀόρατα κέντρα ἀποφάσεων τῶν «ἀγορῶν», ἀπὸ τὶς μεθοδικὲς σφαγὲς ἑκατομμυρίων κουλάκων προκειμένου νὰ ἐφαρμοστεῖ ἡ Νέα Ἀγροτικὴ Πολιτικὴ τοῦ Λένιν, ἢ τὸ Πρόγραμμα Ἐκβιομηχάνισης τοῦ Στάλιν;
.               Κάποτε οἱ Ναπολέοντες καὶ οἱ Οὐέλλινγκτον μετράγανε τὴ σημασία τῶν λαῶν μὲ τὸ πόσα κεφάλια διαθέτανε γιὰ μακέλεμα. Σήμερα ἡ Moody’ s, ἡ Standard and Poor’ s ἢ ἡ Fitch τὴ μετρᾶνε μὲ τὸ πόσα κεφάλια διαθέτουν γιὰ «κινεζοποίηση» τῆς παραγωγῆς, γιὰ φτηνὴ ἑξαθλιωτικὴ δουλειὰ στὸ κάτεργο τῆς ἀπόγνωσης. Καὶ ὅπως τότε ὑπῆρχαν γραφίδες ποὺ ἐξωράιζαν καὶ ἐξυμνοῦσαν τὸ μακέλεμα σὰν «πατριωτισμό», ἔτσι καὶ σήμερα ὑπάρχει δημοσιογραφία ποὺ διαφημίζει τοὺς ὅποιους ὅρους γενοκτονίας ἐπιβάλλει ἡ Διεθνὴς τῶν πολιτικὰ ἀνεξέλεγκτων τοκογλύφων σὰν μεγαλόψυχη προσφορὰ σωτηρίας.
.               Ἀπὸ τὸ κάτεργο δὲν μποροῦν νὰ μᾶς λυτρώσουν γενικὲς συνταγὲς σωτηρίας, «πρωτοβουλίες» ἀγαθῶν προθέσεων παγιδευμένες στὸ ἴδιο γήπεδο ὅπου παίζουν δεξιοτέχνες οἱ βασανιστές μας. Μέσα σὲ μία μόλις χρονιὰ εἴδαμε νὰ ἐκφυλίζονται νομοτελειακὰ ὁ εἰρηνικὸς ξεσηκωμὸς τῶν «ἀγανακτισμένων», ἡ «Σπίθα» τοῦ Θεοδωράκη, ὁ «Κοινωνικὸς Σύνδεσμος» καὶ πλῆθος ἀνυστερόβουλες ὁμαδοποιήσεις ἔντιμων πολιτῶν. Ἀναπότρεπτα θὰ ἐπανέλθουν, ὅπου νά ’ναι, διεκδικητὲς τῆς ψήφου μας οἱ ἴδιοι, γνωστοὶ καὶ μὴ ἐξαιρετέοι, ὑπαίτιοι τῆς σημερινῆς μας κόλασης, οἱ κραυγαλέα ἀνίκανοι καὶ φαῦλοι. Μὲ ἰλιγγιώδη ἀδιαντροπιά, ἀνακατεύοντας τὴν ἴδια ἀηδιαστικὴ τράπουλα τῶν ψηφοδελτίων τους, διανθισμένη μὲ τάχα καινούργιους ἀρχηγούς, αὐτουργοὺς τῶν ἐγκλημάτων ποὺ ὁδήγησαν στὸ ἐφιαλτικὸ ἀδιέξοδο.
.               Χρειάζονται πολλὲς γενιὲς γιὰ νὰ ξαναγεννηθεῖ Ἑλληνισμὸς στὴν καμένη ἑλλαδικὴ γῆ. Ναί, θὰ ψηφίσουμε γιὰ ἄλλη μία φορὰ ὁλότελα ἀπελπισμένοι, γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὸ σιχαμερὸ μὴ χεῖρον. Ἀλλὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ἐπιτέλους ὅτι ἡ ριζοσπαστικότερη ἀντίστασή μας εἶναι μόνο ἡ «ὑπαρξιακή»: ἀλλαγὴ προσωπικῆς στάσης ἀπέναντι στὴ μοίρα νὰ γεννηθοῦμε Ἕλληνες. Μὴ χάνουμε πολύτιμα τῆς προσωπικῆς ζωῆς μας χρόνια δίχως τὴν ἐπίγνωση, ὅτι ἡ ἑλληνικότητα εἶναι προσωπικὴ ἀνακάλυψη, εἶναι ἔρωτας, ὄχι δεδομένη καταγωγή. Ὅτι ἀξίζει νὰ τὴ ζήσεις, ὅποιος ἠλίθιος ἢ ἀπατεώνας κι ἂν σὲ κυβερνάει, μεθώντας μὲ τὴ γλώσσα της, ἀφομοιώνοντας τὴν ἀρχοντιὰ τῆς ἱστορίας της, ἔκθαμβος συνεχῶς μὲ τὸ ἀποκαλυπτικὸ κάλλος τῆς Τέχνης της, ἐρωτευμένος ἀκατάπαυστα μὲ τὴ σοφία ποὺ ἐνηλικίωσε τὴν ἀνθρώπινη ἀναζήτηση.

.               Δὲν εἶναι φυγὴ ἡ προσωπικὴ ἀνακάλυψη τῆς ἑλληνικότητας. Εἶναι δρομοδείχτης.

ΠΗΓΗ: ἐφημ. «Καθημερινή», 04.03.2012

ΜΗΤΡ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: «ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΙΑ ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ ΣΕ ΕΜΑΣ»

«ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ
ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΙΑ ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ ΣΕ ΕΜΑΣ»

 ΕΚΤΕΝΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΩΣ
ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
στὴν ἐφημ. «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (26.02.2012)

 

Σεβασμιώτατε, ἡ χώρα περνᾶ δύσκολες μέρες καὶ ὁ λαὸς πλέον ἔχει χάσει τὴν ὑπομονή του. Φοβᾶστε τὸ ἐνδεχόμενο κοινωνικῆς ἐκρήξεως;

.        Ποιός δὲν τὸ φοβᾶται; Ὅταν ὡς λαὸς ἔχουμε χάσει κάθε πνευματικὸ ἔρεισμα, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐλεγχθεῖ ἡ ἀγανάκτηση, τὸ αἴσθημα τῆς ἀδικίας, ἡ πείνα καὶ τὰ συναφῆ;

Νιώθετε ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὴν πορεία καὶ τὶς ἐξελίξεις στὴν χώρα, ἀλλὰ καὶ τὴν στάση τῆς Εὐρώπης;

.        Δὲν εἶναι καὶ τόσο εὐχάριστες οἱ ἐξελίξεις. Νομίζω ὅτι ὁδηγούμαστε σὲ ἱστορικὴ ἐθνικὴ καταστροφή. Δὲν περίμενα καὶ κάτι καλύτερο ἀπὸ τὴν Εὐρώπη. Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι δὲν φαίνονται σημεῖα ἀφύπνισης σὲ ἐμᾶς.

Μὲ θάρρος σταθήκατε στὸ πλευρὸ τοῦ λαοῦ, ὅταν ἐπιβλήθηκε τὸ χαράτσι τῆς ΔΕΗ. Τότε ὁρισμένοι σᾶς κατηγόρησαν γιὰ πολιτικὲς παρεμβάσεις. Τί τοὺς ἀπαντᾶτε;

.        Νὰ διαβάσουν προσεκτικὰ τὴν ἐγκύκλιο, νὰ σκεφθοῦν ἤρεμα καὶ μὲ εἰλικρίνεια νὰ ἀντικρίσουν τὴ σημερινὴ κατάσταση.

Κάποιοι πολιτικοὶ (μὲ πρῶτο ὅλων τὸν κ. Νίκο Σηφουνάκη) κατὰ καιροὺς σᾶς ἔχουν ἐπιτεθεῖ σκληρά. Σᾶς πικραίνει αὐτὴ ἡ συμπεριφορά;

.        Κανεὶς δὲν μὲ πικραίνει ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου. Οἱ ἄνθρωποι δικαιοῦνται νὰ διαφωνοῦν ὄχι ὅμως καὶ νὰ διαστρέφουν ἐμπαθῶς τὴν ἀλήθεια.

Ὁ λαὸς ψάχνει στήριξη στὴν Ἐκκλησία. Ἂν καὶ πραγματοποιεῖται ἕνα τεράστιο κοινωνικὸ ἔργο, ἀκούγονται φωνὲς ποὺ λένε ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ κάνει περισσότερα. Συμφωνεῖτε;

.        Ἡ Ἐκκλησία πρέπει πάντοτε νὰ κάνει τὸ μέγιστο ποὺ μπορεῖ, νὰ ἀδειάζει τὰ ταμεῖα καὶ τὶς ἀποθῆκες της, νὰ προφέρεται στὴν ὑπηρεσία τοῦ λαοῦ μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις της, διαρκῶς νὰ λειτουργεῖ στὰ ὅριά της. Ἐκεῖ συναντᾶται ὁ Θεός. Συχνὰ ὅμως ὑπάρχει ἕνας παραλογισμὸς στὶς ἀπαιτήσεις ἀπὸ τὴ μεριὰ αὐτῶν ποὺ στέκονται κριτικὰ ἀπέναντί της. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ φιλέτα καὶ ἀμύθητες περιουσίες. Εἶναι πολὺ ἄδικο νὰ προσφέρεται τόσο ἔργο, νὰ ἀγκαλιάζεται τόσος κόσμος καὶ μερικοὶ νὰ ἐπιμένουν νὰ ἀναπαράγουν κακίες.

Ἔχει εὐθύνες καὶ ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὴν παροῦσα κρίση;

.        Ἀσφαλῶς καὶ ἔχουμε ὅλοι μας. Ἂν ὡς Ἐκκλησία ἤμασταν πιὸ κοντὰ στὸ μήνυμα καὶ στὴν ἀποστολή μας, πόσο διαφορετικὰ θὰ ἦταν τὰ πράγματα; Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως πλευρά, ἡ Ἐκκλησία τί φταίει γιὰ ὅλες τὶς ἀπαράδεκτες πολιτικὲς ἐπιλογὲς ποὺ ἔγιναν τὰ τελευταῖα χρόνια; Ὁ διωγμὸς ποὺ δέχτηκε δὲν εἶναι ἄσχετος μὲ τὴν κρίση. Ἐκεῖ ποὺ ἐγὼ αἰσθάνομαι τὴν εὐθύνη μας δὲν εἶναι γιὰ τὸ τί κάναμε, ἀλλὰ γιὰ τὸ τί δὲν κάναμε.

[…]

Ἡ πρόσφατη ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρὸς τὸν πρωθυπουργὸ σᾶς ἱκανοποίησε;

.        Τὴν περίμενα καὶ πραγματικὰ μὲ ἀνάπαυσε. Εἶχε στοιχεῖα προφητικοῦ λόγου. Ἔλεγε καθαρὰ ἀλήθειες. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι νὰ λύσει τὰ καθημερινὰ προβλήματα. Αὐτὸ εἶναι χρέος τῶν πολιτικῶν μας ἐκπροσώπων. Δική της ἀποστολὴ εἶναι νὰ ὁμολογεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ δείχνει τὸν δρόμο μας πρὸς τὸν Θεό.

Ἡ χώρα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ φτώχεια, πάσχει καὶ ἀπὸ κατάθλιψη. Στὸ ἐπίπεδό της ψυχολογικῆς ἀνάτασης τοῦ λαοῦ πὼς καὶ μὲ ποιὸν τρόπο μπορεῖ νὰ βοηθήσει ἡ Ἐκκλησία;

.        Ὅταν λαχτάρα τῆς ψυχῆς μας εἶναι ὁ Θεός, μπορεῖ νὰ ὑπάρχει λύπη, ποτὲ ὅμως κατάθλιψη. Φανταστήκατε ποτὲ ἕναν μάρτυρα νὰ πέσει σὲ κατάθλιψη, ἐπειδὴ διώκεται; Αὐτὸ ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ζῶν Θεός. Ἡ προσευχὴ σὲ αὐτὸν εἶναι ἀνάσα. «Ἐπὶ τὸν Κύριον ἐλπίδα πᾶς τις κεκτημένος ὑψηλότερός ἐστι πάντων τῶν λυπούντων». Ἔτσι βοηθάει ἡ Ἐκκλησία.

Ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον ὑπάρχει;

.        Ἀσφαλῶς καὶ ὑπάρχει. Ἂν κρατηθοῦμε γαντζωμένοι στὴν πίστη καὶ τὴν παράδοσή μας, καὶ νὰ μᾶς χτυπήσουν, θὰ ἀναστηθοῦμε. Καὶ νὰ μᾶς διαλύσουν, θὰ ἀνασυγκροτηθοῦμε.

Πιστεύετε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἀνανέωσης;

.        Ἐκκλησία σημαίνει διαρκῶς ἀνανέωση. «Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινὴ κτίσης». Ἂν ὑπάρχει αὐτὸς ὁ ἀνακαινισμός, τότε ἡ Ἐκκλησία μὲ ἀσφάλεια ἰσορροπεῖ ἀνάμεσα στὴν τόλμη τοῦ σύγχρονου λόγου καὶ στὸν σεβασμὸ τῆς διαχρονικῆς ἐμπειρίας της.

[…]

Πῶς κρίνετε τὴν περιπέτεια τῆς προφυλάκισης τοῦ ἡγουμένου Ἐφραίμ;

.        Ἕνας ἁγιορείτης ἡγούμενος στὴ φυλακή! Ὄχι ἔνοχος, ἀλλὰ ἐπικίνδυνος! Γιατί εἶπε μία δικαστὴς ὅτι ἔχει ροπὴ στὴν ἐγκληματικὴ δράση. Τὸν ἔκλεισαν τὸν ἄνθρωπο ὄχι μὲ ἀνακριτικὸ πόρισμα ἀλλὰ μὲ δικαστικό… ψυχογράφημα. Ἂν εἶναι δυνατόν! Ἀπόδειξη τῆς πραγματικῆς μας κρίσης. Πῆγαν νὰ χτυπήσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ μαχαίρωσαν τὴ δικαιοσύνη.

Ἡ ὑποστήριξη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου στὸν ἡγούμενο προκάλεσε ἀναταράξεις καὶ τὴν ἀντίδραση τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου. Πῶς κρίνετε τὴν ἀντίδρασή του;

.        Δὲν θὰ ἤθελα νὰ κρίνω ἕναν συνεπίσκοπό μου, μάλιστα μέσῳ μιᾶς κοσμικῆς ἐφημερίδας. Ἂς κάνει ὁ καθένας μόνος του τὶς κρίσεις του.

[…]

Ἐκτὸς ἀπὸ ἀρχιερέας εἶστε καὶ ἐπιστήμονας. Ἡ ἐπιστήμη συγκρούεται μὲ τὴν πίστη στὸν Θεό;

.        Ἐπιστήμονας ἤμουν, δὲν εἶμαι. Τώρα εἶμαι ἕνας ἁπλὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά. Ἐμένα ἡ ἐπιστήμη μόνο καλό μοῦ ἔκανε. Εὐχαριστῶ πολὺ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ δῶρο αὐτό. Τὸν εὐχαριστῶ ὅμως περισσότερο ποὺ μοῦ χάρισε τὴν εὐλογία τῆς πίστεως, τῆς ἱερωσύνης καὶ τῆς μοναχικῆς ζωῆς.
.        Ὅσο γιὰ τὴν σύγκρουση, εἶναι σὰν νὰ μὲ ρωτᾶτε ἂν μπορεῖ νὰ συγκρουστεῖ ἕνα ἀεροπλάνο μὲ ἕναν πύραυλο. Τὸ πρῶτο κινεῖται στὴν ἀτμόσφαιρα πολὺ χαμηλά. Τὸ δεύτερο στὸ Διάστημα, ἐλεύθερο ἀπὸ τὴν βαρύτητα.

Τὸ μεγάλο πείραμα ταῦ CERN ἀναζητᾶ τὸ σωματίδιο τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιὰ ὕβρη ἢ γιὰ ἐπιστημονικὴ ἐπανάσταση;

.        Μὰ τί λέτε τώρα;; Ἂν ὑπάρχει, γιατί νὰ μὴν τὸ βροῦμε; Τὸ θέμα δὲν εἶναι νὰ βροῦμε στὸ CERN τὸ σωματίδιο τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ συναντήσουμε μέσα μας τὸν ἴδιο τὸν Θεό. Ἂν τὸ πρῶτο εἶναι ἐπιστημονικὴ ἐπανάσταση, τὸ δεύτερο εἶναι πνευματικὴ ἔκρηξη. Καλὸ τὸ πρῶτο, μεγαλειῶδες τὸ δεύτερο.