Ο ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ τῆς ΖΩΗΣ (Ἅγ. Ἰουστίνος Πόποβιτς)

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἁγ. Ἰουστίνου [Πόποβιτς],
Δογματική, Ὀρθόδοξη Φιλοσοφία τῆς Ἀλήθειας,
ἐκδ. Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου,
Ἅγιον Ὄρος 2019, σελ. 237-238
Ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστιαν. Βιβλιογραφίας»

.             «Ἡ ζωὴ σὺν Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ» (Κολ. γ´ 3). Αὐτὴ στὴν πραγματικότητα πρέπει νὰ εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ χάρη της δημιουργήθηκαν οἱ ἄνθρωποι, γι᾽ αὐτὸ ἦλθε καὶ ὁ Θεάνθρωπος στὸν κόσμο μας καὶ προσέλαβε τὴν ζωή μας, γιὰ νὰ τὴν μεταφέρει στὸν θεῖο προορισμὸ καὶ στόχο της. Καὶ ὁ προορισμός της εἶναι ἡ θεο-ζωή. Τέτοια ἦταν ἡ ζωή μας στὸν παράδεισο, θεο-ζωή. Ἡ ἀμαρτία τὴν ἀπέκοψε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἕνωσε μὲ τὸν διάβολο! Ἔκτοτε, ἡ ζωή μας ἔγινε μία μορφὴ διαβολο-ζωῆς. Ὁ Θεάνθρωπος ἦλθε στὸν κόσμο μας, γιὰ νὰ τὴν ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο, τὸν διάβολο καὶ ἔτσι ἀπὸ διαβολο-ζωὴ νὰ τὴν ἐπαναφέρει σὲ θεο-ζωή. Αὐτὸ μποροῦσε νὰ τὸ κάνει μόνον ὁ Θεάνθρωπος, γιατὶ Αὐτὸς εἶναι ποὺ ἐν Ἑαυτῷ ἕνωσε τὴν ζωή μας μὲ τὸν Θεό, καθιστώντας την ἐκ νέου θεο-ζωή, ζωὴ κρυμμένη «σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ». Ἐνανθρωπιζόμενος ὁ Θεὸς Λόγος ἔγινε ἡ ζωή μας, καὶ μὲ τὴν ζωή Του μᾶς ἔδειξε τί εἶναι ἡ θεο-ζωή. Θεάνθρωπος, θεο-ζωή: ὅλη ἡ ζωὴ ἐν τῷ Θεῷ, ἐκ τοῦ Θεοῦ, χάριν τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεανθρώπινη ζωὴ τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή, κανονική, ζωή. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρώπινο σῶμα μὲ ζωὴ θεανθρώπινη. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ἡ ζωή μας γίνεται θεο-ζωή, «σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ»· ἐκεῖ, ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, βιώνουμε τὴν ἀνθρώπινη ζωή μας ὡς θεανθρώπινη, «ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ´ 20)
.             Ὁ Θεὸς Λόγος ἐμφανίσθηκε στὴν γῆ ὡς Θεάνθρωπος, ὡς Ἐκκλησία, ἀποθησαυρίζοντας μέσα στὴν τελευταία, πρωτίστως, τὸν Ἑαυτό Του, τὸ Μόνο Ἁγίασμα τῶν Ἁγιασμάτων, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ ἄφατα θεῖα πλούτη. Μέσα στὸ θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας οἱ χριστιανοί, Θείᾳ Χάριτι, βιώνουν τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἕως τὸ ἄπειρο τέλος της. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ θεόδοξος Ἀπόστολος εὐαγγελίζεται: «ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσθε ἐν δόξῃ» (Κολ. γ´ 4). Ἡ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ εἶναι, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἕως τὸ τέλος της, ζωὴ ἐν Χριστῷ. Καὶ μάλιστα ὄχι μόνον ἐν Χριστῷ, ἀλλὰ «ὁ Χριστὸς ἡ ζωὴ ἡμῶν». Αὐτὸς εἶναι ὁ τελειότερος ὁρισμὸς τῆς ζωῆς, ἰδοὺ τί εἶναι ζωή: ὁ Χριστός-ζωή.

Διαφήμιση

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ τοῦ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ [Ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς]

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ τοῦ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἁγ. Ἰουστίνου [Πόποβιτς],
Δογματική, Ὀρθόδοξη Φιλοσοφία τῆς Ἀλήθειας,
ἐκδ. Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου,
Ἅγιον Ὄρος 2019, σελ. 888-890
Ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστιαν. Βιβλιογραφίας»

[…] Ἡ Καινὴ Διαθήκη ἔγκειται ὁλόκληρη στὸ ἄρρητο μυστήριο τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Ὅλες οἱ καινοδιαθηκικὲς ἀλήθειες καὶ ὅλα τὰ καινοδιαθηκικὰ ἀγαθὰ ἔχουν τὴν ρίζα τους στὸ μυστήριο τοῦ θεανθρωπίνου σταυροῦ καὶ ἀντλοῦν ἀπ᾽ αὐτὸν τὴν σωτηριώδη καὶ ζωοποιὸ δύναμη ἀλλὰ καὶ τὴν θεία μυστηριακή τους ὑπόσταση. Ἕνα πράγμα εἶναι προφανές: πὼς ἡ παν-σωτήριος δύναμη τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ προσφέρεται στὸν ἄνθρωπο σὲ κάθε ἄβυσσό του, στὰ πάθη του, στὶς ἁμαρτίες του καὶ ἀδυναμίες του. Τὸν συμπεριλαμβάνει ὁλόκληρο, τὸν σώζει, τὸν λυτρώνει, τὸν καθαίρει, τὸν θεανθρωποποιεῖ, τὸν χριστοποιεῖ.

[…]

Ὁ θαυμαστὸς Σωτήρας ἐγκαθιστᾶ ἐν τῷ Σταυρῷ ὅλη τὴν σωτηριοφόρο καὶ ζωοποιὸ δύναμή Του καθὼς καὶ ὁλόκληρο τὸ πρόσωπό Του, ὥστε ὁ Σταυρὸς νὰ γίνει «τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου (Ματθ. κδ´ 30), σημεῖο Του σὲ γῆ καὶ οὐρανό, σημεῖο διὰ τοῦ ὁποίου Τὸν ἀναγνωρίζουν ὅλα τὰ γήινα καὶ οὐράνια ὄντα. Ἐπειδὴ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μὲ ὅλες τὶς ἀπεριόριστες θεῖες δυνάμεις Του βρίσκεται Ὅλος ἐν τῷ Σταυρῷ Του. Ὁ Τίμιος Σταυρός Του κατέστη παν-νικητήριος θριαμβευτὴς σὲ ὅλους τοὺς κόσμους, παν-νικητήριος σωτήρας ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, ἀπὸ κάθε θάνατο, ἀπὸ κάθε διάβολο. Στὸν Σταυρὸ βρίσκεται τὸ ἄρρητο μυστήριο τῆς σωτηρίας, γι᾽ αὐτὸ καὶ τὸ τῆς σταυρώσεως μυστήριο εἶναι «ἀκατάληπτον».

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς)

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἁγ. Ἰουστίνου [Πόποβιτς],
Δογματική, Ὀρθόδοξη Φιλοσοφία τῆς Ἀλήθειας,
ἐκδ. Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου,
Ἅγιον Ὄρος 2019, σελ. 173-174
Ἠλ. στοιχειοθ. «Χριστιαν. Βιβλιογραφίας»

.           […] Ὅλοι ἑνωνόμαστε στὸ ἕνα σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡστόσο καθένας ἀπὸ ἐμᾶς παραμένει μιὰ ξεχωριστὴ καὶ ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα.
.     Αὐτὸ συντελεῖται διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐφ᾽ ὅσον «ἐν ἑνὶ Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καὶ πάντες ἓν [Πνεῦμα] ἐποτίσθημεν». Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἑνώνει, διὰ τῆς θείας δυνάμεώς του, ὅλους τοὺς πιστοὺς σὲ ἕνα σῶμα, στὴν Ἐκκλησία. Ἐκεῖνο εἶναι ὁ κτίτωρ καὶ οἰκοδόμος τῆς Ἐκκλησίας. Σύμφωνα μὲ τὰ θεόπνευστα λόγια τοῦ ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου «τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀρχιτεκτονεῖ Ἐκκλησίαν Θεοῦ». Μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐντασσόμαστε στὸ οἰκοδόμημα, συναρμοζόμαστε, ἐνσωματωνόμαστε στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Δι’ Αὐτοῦ, βαπτιζόμαστε σὲ ἕνα σῶμα, στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δι’ Αὐτοῦ γινόμαστε «σύσσωμοι» τοῦ Χριστοῦ. Στὴν πραγματικότητα, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἄνθρωπος γίνεται τοῦ Χριστοῦ, γίνεται χριστιανός, γίνεται μέρος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ἐνχριστώνει καὶ χριστοποιεῖ, ἐνεκκλησιάζει καὶ ἐκκλησιοποιεῖ. Αὐτὸ καταργεῖ ὅλες τὶς διαφορὲς μεταξὺ τῶν Ἑβραίων, ὡς τοῦ περιουσίου λαοῦ, καὶ τῶν ὑπολοίπων λαῶν, τῶν ἐθνικῶν, ἑνώνοντάς τους σὲ ἕνα σῶμα, σὲ ἕναν ὀργανισμό. Μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα πραγματώθηκε καὶ οἰκοδομεῖται, συνεχῶς, τὸ ἅγιο, θεανθρώπινο, καθολικὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ἕνα καὶ ἀδιαίρετο. Σὲ αὐτὸ τὸ καθολικὰ μοναδικὸ σῶμα κάθε ἄνθρωπος, Ἑβραῖος ἢ Ἕλληνας, δοῦλος ἢ ἐλεύθερος, πλούσιος ἢ φτωχός, μορφωμένος ἢ ἀμόρφωτος, γίνεται καινὸς ἄνθρωπος· ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος γιὰ αὐτὸν τὸν καινὸ ἄνθρωπο εἶναι οἱ πάντες καὶ τὰ πάντα σὲ ὅλους τοὺς κόσμους. Ὁτιδήποτε ὑπάρχει στὸ ὂν τοῦ ἀνθρώπου καὶ νιώθει πείνα γιὰ τὸ αἰώνιο καὶ τὸ θεῖο, τροφοδοτεῖται μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τρέφεται χωρὶς νὰ ξαναπεινάσει καὶ νὰ ξαναδιψάσει. Ἕνα πράγμα εἶναι ἀναμφίβολο, πὼς μόνο μὲ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα γίνεται τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή, ὅπου εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐκεῖ εἶναι καὶ ὁ Χριστός, ὅπως ἐπίσης, ὅπου εἶναι ὁ Χριστὸς ἐκεῖ εἶναι καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· μὲ ἕναν λόγο, ἐκεῖ εἶναι Ὅλη ἡ Ἁγία Τριάδα. Καὶ τὰ πάντα ἀπὸ Αὐτὴν πηγάζουν καὶ ἐν Αὐτῇ τὰ πάντα ὑπάρχουν. Ἀπόδειξη γι’ αὐτό, τὸ ἱερὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, διὰ τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος ἐντριαδώνεται, προκειμένου κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του, μὲ τὴν ἄσκηση τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, νὰ τριαδοποιηθεῖ πλήρως, πράγμα ποὺ σημαίνει νὰ ζεῖ ἐκ τοῦ Πατρός, διὰ τοῦ Υἱοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Δεχόμενος τὸ ἅγιο βάπτισμα, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐνδύεται τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ διὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Ἁγία Τριάδα. Ὁ βίος του μετὰ τὸ βάπτισμα δὲν εἶναι ἄλλο, καὶ οὔτε θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι, ἀπὸ μία διαρκῆ βίωση τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλων ὅσων ἀνήκουν σὲ Αὐτόν, μία ἀδιάλειπτη βίωση τῆς Τριάδος καὶ ὅλων ὅσα ἀνήκουν σὲ Αὐτήν.

«ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΧΡΙΣΤΟΣ» (Ἅγ. Ἰουστίνος Πόποβιτς)

Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς

Ἀποσπάσματα Ὁμιλίας εἰς τὴν Γ´ Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν

.         Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο (τῆς Σταυροπροσκυνήσεως) μᾶς ἀποκαλύπτει τὸν τρόπο γιὰ νὰ πραγματοποιήσουμε στὴν ζωή μας τὸ καλὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε. Αὐτὸς εἶναι ἡ ἀπάρνησις τοῦ ἑαυτοῦ σου, τῆς ἁμαρτίας σου, αὐτῆς τῆς ἁμαρτωλῆς ψυχῆς ποὺ δημιουργήθηκε, χτίστηκε, μορφώθηκε μέσα σου. Μὲ τὴν νηστεία στὴν πραγματικότητα ἀπωθοῦμε τὴν ἁμαρτωλότητα ποὺ εἶναι μέσα μας. Ἀντικαθιστοῦμε σταδιακὰ τὸν ἑαυτό μας μὲ τὸν Χριστό, μέχρις ὅτου φθάσουμε στὴν τελειότητα ποὺ ἔφθασε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς» (Γαλ. β´ 20). Νά, τί σημαίνει «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν»: Σημαίνει νὰ ἀπαλείψουμε ὅλες τὶς (κακές) μας ἐπιθυμίες, κάθε τί ἀνθρώπινο, ἐφάμαρτο, καὶ νὰ τὰ ἀντικαταστήσουμε μὲ τὸν Χριστό. Νὰ ἀλλάξουν, νὰ γίνουν ὅλα Χριστός!

[…]

.                Ὁ Σταυρὸς «ἡμῖν τοῖς σωζομένοις δύναμις Θεοῦ ἐστὶ» (Α´ Κορ. α´ 18). Ἡμῖν, γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Ὅταν ἀποφασίσης νὰ βιάσης τὸν ἑαυτό σου νὰ σηκώσης τὸν σταυρό σου, νά! ἐσὺ τὴν ἴδια στιγμὴ λαμβάνεις θεία δύναμι. Αὐτὴ τὴν δύναμι τὴν δίνει ὁ Κύριος γιὰ νὰ μπορέσης νὰ νικήσης κάθε ἁμαρτία μέσα σου, νὰ μπορέσης νὰ νικήσης κάθε κακό, κάθε κακὴ συνήθεια, νὰ μπορέσης νὰ παιδαγωγήσης τὴν γλώσσα σου νὰ μὴ λέγη ἄπρεπα λόγια, νὰ παιδαγωγήσης τὸ μάτι σου νὰ μὴ βλέπη ἐκεῖνα ποὺ δὲν πρέπει νὰ βλέπη. Ὅλη ἡ ζωή σου νὰ γίνη χριστοειδής. Χάριν τίνος; Χάριν τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ νὰ ἐγκατοικίσης τὸν Χριστὸ μέσα σου! Νά, αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπός μας, αὐτὸ εἶναι τὸ ὅραμά μας, αὐτὸ εἶναι ἡ ἀνάπαυσις καὶ ἡ εἰρήνη καὶ ὁ αἰώνιος παράδεισος τῆς ψυχῆς μας, κάθε ἀνθρώπινης ψυχῆς. Χωρὶς τὸν Χριστὸ ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ δὲν εἰρηνεύει…

ΠΗΓΗ: «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»
(ἀπὸ τὸ περιοδ. «Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ», τ.31, 2006)

«ΑΧ, ΙΟΥΣΤΙΝΕ, ΕΓΙΝΕΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΟΥΛΑΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΦΤΑΣΕΙ»!

Μὲ θυσία καὶ κόπο

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»
ἀρ. τ. 2105, 15.02.15

.                 Διηγοῦνται ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς. Τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Σέρβου θεολόγου καὶ προσφάτως ἀναγνωρισθέντος Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας.
.                  Πρέπει νὰ ἦταν τὸ ἔτος 1929, δηλαδὴ ὅταν ὁ Ἅγιος ἦταν σὲ ἡλικία 35 ἐτῶν. Ἦταν καλοκαίρι, καὶ ξεκίνησε ἀπὸ τὸ Βράνιε μὲ προορισμὸ τὸ Μοναστήρι τοῦ ἁγίου Προχόρου. Πήγαινε συχνὰ στὸ Μοναστήρι αὐτό, μὲ τὸ ὁποῖο καὶ εἶχε ἰδιαίτερο σύνδεσμο, γιατὶ εἶχε μεγάλη ἀγάπη στὸν ἅγιο Πρόχορο. Ἦταν ἤδη καθηγητὴς Πανεπιστημίου στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ στὸ Βελιγράδι.
.                  Ὁ δρόμος μέχρι τὸ Μοναστήρι ἦταν δύσβατος καὶ γι’ αὐτὸ ἀρκετὰ κουραστικός. Ὁ Ἅγιος, γιὰ νὰ ὑπερνικᾶ αὐτὲς τὶς δυσκολίες, χρησιμοποιοῦσε κάποιο ἁπλὸ αὐτοκίνητο, γιὰ νὰ διασχίσει τὸν βουνήσιο δρόμο ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ Μοναστήρι.
.                  Σὲ μιὰ λοιπὸν τέτοια ἐπίσκεψή του συνάντησε στὸ δρόμο του μιὰ γερόντισσα, κι ἀμέσως κατάλαβε ὅτι κι αὐτὴ κατευθυνόταν μὲ τὰ πόδια πρὸς τὸ Μοναστήρι. Τότε ὁ Ἅγιος ἔκανε νόημα στὸν ὁδηγὸ νὰ σταματήσει καὶ προσκάλεσε τὴ γριούλα νὰ ἀνέβει στὸ αὐτοκίνητο, γιατί, ὅπως τῆς ἐξήγησε, κι ἐκεῖνος πήγαινε ὅπου καὶ αὐτή.
–Σ’ εὐχαριστῶ, παιδί μου, τοῦ ἀπάν­τη­σε ἡ γριούλα, ἀλλὰ ἐγὼ εἶμαι φτωχή.
.                    Ὁ Ἅγιος τότε τῆς χαμογέλασε καὶ τὴ διαβεβαίωσε ὅτι δὲν θὰ πλήρωνε τίποτε, μιὰ καὶ τὸ αὐτοκίνητο ἦταν νοικιασμένο ἀπὸ ἐκεῖνον.
.                  Τότε ἡ γερόντισσα τοῦ εἶπε:
–Δὲν τό ’πα γι’ αὐτό, παιδί μου. Ἀλ­λὰ ἐπειδὴ ἐγὼ εἶμαι φτωχή, δὲν ἔχω ­τί­­πο­τα ἄλλο νὰ προσφέρω στὸν Ἅγιο πέ­ρα ἀπὸ τὸν κόπο μου αὐτό.
.                    Τότε ὁ Ἅγιος χτύπησε μεμιᾶς τὸ μέτωπό του ὡς ἔνδειξη κατάπληκτου θαυμασμοῦ καὶ μονολόγησε:
–Ἄχ, Ἰουστίνε, ἔγινες καθηγητὴς Θεο­λογίας, κι ὅμως! Τὴν εὐσέβεια αὐτῆς τῆς γερόντισσας ἀπέχεις πολὺ γιὰ νὰ τὴ φτά­σεις.
.                    Στράφηκε τότε καὶ πάλι στὸν ὁδηγό. Τὸν πλήρωσε, κατέβηκε ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο καὶ συνέχισε πεζὸς μαζὶ μὲ τὴ γριούλα τὸν ὑπόλοιπο δρόμο ἕως τὸ Μοναστήρι.
.                    Στὴν ἐποχὴ τῶν ἀνέσεων καὶ τῆς λογικῆς ἴσως ἀδυνατοῦμε νὰ ἐννοήσουμε βαθύτερα τὴν προσφορὰ τῆς γριούλας ἀλλὰ καὶ τὸν θαυμασμὸ τῆς ἐνέργειάς της ἀπὸ τὸν Ἅγιο.
.                    Γιατὶ μάθαμε στὴν ἄνεση καὶ στὶς εὐ­κολίες.
.                    Γιατὶ ἀπεχθανόμαστε τὸν κόπο καὶ τὴν κακοπάθεια. Ὅλα τὰ μποροῦμε πλέ­ον μὲ τὸ πάτημα ἑνὸς κουμπιοῦ. Μάθαμε νὰ δωρίζουμε ἀπὸ τὸ περίσσευμα, ὄχι ἀπὸ τὸ ὑστέρημα. Καὶ στὸ Θεὸ καὶ στοὺς ἀν­­­θρώπους. Μάθαμε ν’ ἀγαποῦμε ἀπὸ συμ­φέρον ἢ ἔστω ἀπὸ συμπάθεια καὶ ὄχι ἔμπονα καὶ θυσιαστικά. Γι’ αὐτὸ καὶ αὐ­­­θόρμητα ἀναδύεται τὸ ἐρώτημα: Γιατί πρέπει νὰ κουραστοῦμε; Ἔχει ἀνάγκη ὁ Θεὸς τὴ σωματική μας καταπόνηση; Ὄχι φυσικά. Ὁ Θεὸς δὲν ἔχει νὰ ὠφεληθεῖ σὲ τίποτε ἀπὸ τὴ δική μας ἄσκηση. Ὅμως ἡ ἄσκηση εἶναι ἡ μητέρα τοῦ ἁγιασμοῦ, καὶ ἡ κακοπάθεια ἡ γεννήτρα τῆς ἀρε­τῆς.
.                  Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ κατάκτηση τῆς ὁποιασδήποτε ἀρετῆς προϋποθέτει κόπο, ἄ­­­σκηση καὶ προσπάθεια, γιὰ νὰ ­φέρει καρ­­­πό. Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσω­ματικὴ ἑνότητα, καὶ τὸ σῶμα ­βοηθᾶ τὴν ψυχή, ὅπως ἐπίσης καὶ ἡ ψυχὴ ἐκ­­­φράζεται καὶ μὲ τὸ σῶμα.
.                    Προσευχὴ θέλεις νὰ κάνεις; Χρειά­­ζεται κόπος. Νὰ γονατίσεις, νὰ σταθεῖς ὄρ­­θιος, νὰ συγκεντρώσεις τὸ ­μυαλό σου.
.                    Στὴ Λατρεία θέλεις ἀπερίσπαστος νὰ συμμετέχεις; Κι ἐδῶ κόπος ­χρειάζεται γιὰ νὰ συγκεντρωθεῖς καὶ νὰ ­ἐκφράζεσαι προσ­ευχητικὰ ὅπως τὸ σῶμα τῶν πι­στῶν.
.                  Τὰ πάντα χρειάζονται κόπο. Καὶ ὁ κό­πος αὐτὸς ἐκφράζει τὸν πόθο τῶν ἀν­­θρώπων νὰ βροῦν τὸν Θεό. Ὅμως ὁ κό­­πος αὐτὸς εἶναι χαρὰ κι ­ἀνάπαυση. Χαρὰ καὶ ἀνάπαυση ποὺ ἐκπηγάζουν ἀπὸ τὴν πίστη ὅτι ὁ κόπος εἶναι προσ­φορὰ ποὺ γίνεται εὐπρόσδεκτη, εἴτε προσφέρεται στὸ Θεὸ εἴτε στὸ συν­άν­θρωπο.
.                  Εἶναι διάχυτο αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς προσφορᾶς τοῦ κόπου μας στὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα. «Δῶσε αἷμα, γιὰ νὰ λάβεις πνεῦμα». Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη παράδοση ἔχει τὶς νηστεῖες, τὶς μετάνοιες, τὶς γονυκλισίες, τὶς ἀγρυπνίες καὶ τόσα ἄλλα ὡς κατάθεση κόπου στὸν ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τοὺς Ἁγίους ἐκ μέρους μας πρὸς ἐκζήτησιν τῆς χάριτός Του.
.                    Προοδεύσαμε σήμερα. Κάναμε τὴ ζωή μας εὔκολη καὶ ἄνετη, ὅμως τὴν εὐ­σέ­βεια τῆς Σερβίδας γριούλας ὄχι μόνο δὲν τὴν ἔχουμε, ἀλλὰ δυστυχῶς τὴν ἀ­­πεμπολήσαμε καὶ ὡς φρόνημα!

«Σ᾽ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, ΚΥΡΙΕ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΥΤΟ». (Ἅγ. Ἰουστίνος Πόποβιτς)

ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας στὴν Παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου

.               Δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία, τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ νικήση, δὲν ὑπάρχει ἁμαρτία, τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ διώξη. Ὁ Κύριος δίνει τὴν δύναμη. Μόνο κάνε τὴν ἀρχή. Μόνο ἀναβόησε, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός: «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν Σου».
.                Ὅταν ἁμαρτάνης, ἁμαρτάνης ὄχι μόνο στὸν Θεό, ἀλλὰ σ’ ὅλα τὰ οὐράνια κτίσματα, σ’ ὅλα τὰ ἐπίγεια κτίσματα. Ἁμαρτάνεις στὰ πουλιά, ἁμαρτάνης στὰ λουλούδια, τὰ δένδρα. Ἁμαρτάνεις σ’ ὅλα τὰ ζωντανὰ ὄντα. Ἡ ἁμαρτία εἶναι πραγματικὰ φοβερή, ἄνευ τῆς μετανοίας. Τόσο φοβερή, ὥστε νὰ σκοτώνη καὶ νὰ ρίχνη σ’ ἑκατὸ θανάτους. Νὰ ρίχνη στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ διαβόλου καὶ στὴν αἰώνια φρικωδεστάτη κόλαση. Χωρὶς ἀμφιβολία. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἦλθε σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Νὰ ἐξολοθρεύση τὸν φοβερὸ δράκοντα, ὁ ὁποῖος λέγεται ἁμαρτία. Ἦλθε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ μᾶς ἔδωσε ὅλα τὰ μέσα νὰ ἐξολοθρεύσομε τὴν ἁμαρτία, τὴν κάθε ἁμαρτία. Ἐδημιούργησε τὴν Ἐκκλησία Του ἐπάνω στὴ γῆ καὶ τῆς ἔδωσε ὅλες τὶς οὐράνιες δυνάμεις, γιὰ νὰ νικᾶμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ὅλες τὶς ἁμαρτίες, ὅλους τοὺς θανάτους μέσα μας καὶ γύρω μας.
.               Ὁ Κύριός μας ἔδωσε τὰ θαυμαστὰ Ἅγια Μυστήρια. Τὸ ἅγιο Βάπτισμα, τὴ Θεία Κοινωνία, τὰ ὁποῖα ἐξολοθρεύουν τὴν ἁμαρτία. Μᾶς ἔδωσε καὶ τὶς θαυμάσιες ἀρετές, πίστη, ἐλπίδα, ἀγάπη, προσευχή, νηστεία, ἀγρυπνία, πραότητα καὶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες εὐαγγελικὲς ἀρετές. Γι’ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει ἀπόγνωση στὸν Χριστιανὸ ἄνθρωπο σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο.
.               Ἂς ξυπνήση ὁ Ἀγαθὸς Θεὸς ὅλους τοὺς ἀθέους, ὅλους τοὺς ἀπίστους. Ἂς κτυπήση τὸν καθένα μὲ τὸν κεραυνὸ τοῦ Οὐρανίου Ἐλέους. Μὲ τὸν κεραυνὸ τοῦ Οὐρανίου Ἐλέους μέσα στὴ συνείδηση, μέσα στὴν ψυχή. Ἂς ξυπνήση ὁ καθένας καὶ ἂς πορευθῆ στὴν οὐράνια πατρίδα του, στὴν οὐράνια τράπεζα ἀνάμεσα στοὺς ἁγίους ἀδελφούς του, τοὺς ἀγγέλους. Ἂς ζήση ἐκεῖ μαζί τους διὰ τῆς αἰωνίας Θείας Ἀληθείας, αἰωνίας Θείας Διακαιοσύνης καὶ ὅλων τῶν αἰωνίων οὐρανίων χαρῶν.
.               Κύριε, Σ’ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο αὐτό. Σ’ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ἀγαθὴ εἴδηση αὐτή. Γιατί δημιούργησες τὸν ἄνθρωπο, νὰ μπορῆ νὰ νικήση κάθε ἁμαρτία καὶ κάθε διάβολο. Σὲ Σένα δόξα καὶ εὐχαριστία, πάντοτε νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: «ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ (Ἡ συνάντηση τῶν Ἱεροσολύμων)

Ἡ συνάντηση τῶν Ἱεροσολύμων –
Πενήντα χρόνια συνεχιζόμενου ἐμπαιγμοῦ

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ» 

.         Στὰ Ἱεροσόλυμα, στὸν τόπο ὅπου γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου ὁ Κύριος τῆς δόξης ὑπέστη τὸ φρικτὸ μαρτύριο καὶ τὸν ἄθλιο ἐμπαιγμὸ ἀπὸ τὴν ἄνομη συνεργία τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ καὶ τῆς ρωμαϊκῆς ἐξουσίας, σ᾿ αὐτὸν τὸν ἴδιο τόπο συναντήθηκαν τὴν Κυριακὴ 25 Μαΐ­ου ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Πάπας τῆς Ρώμης Φραγκίσκος.
.         Γιὰ ποιό λόγο; Γιὰ νὰ τιμήσουν τὴ συμ­πλήρωση 50 χρόνων ἀπὸ τὴν πρώτη συν­άντηση τὸ 1964 τῶν τότε ἀντίστοιχων ἡ­­­­γετῶν πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ πάπα Παύλου ϛ´.

1. Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ 1964

.         Στὶς 5 καὶ 6 Ἰανουαρίου 1964 ὁ τότε Οἰ­κουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας συν­αντήθηκε μὲ τὸν Πάπα Παῦλο ϛ´ στὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ δύο περίπου χρόνια ἀργότερα, στὶς 7 Δεκεμβρίου 1965, προχώρησαν ταυτόχρονα στὴν ἄρση τῶν Ἀναθεμάτων τοῦ Σχίσματος τοῦ 1054.
.              Τὸ 1964 ἔγινε σεισμὸς στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο. Πλεῖστοι ὅσοι ἐπιφανεῖς θεολόγοι καὶ ἅγιοι κληρικοὶ ἤλεγξαν αὐστηρότατα τὸν Ἀθηναγόρα.
.            Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μὲ προφη­τικὴ παρρησία ἔγραψε μερικὰ χρόνια ἀρ­γότερα: «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας; Αὐ­τὸς μὲ τὴν νεοπαπιστικὴν ­συμπεριφοράν του εἰς τοὺς λόγους καὶ εἰς τὰς πράξεις σκανδαλίζει ἐπὶ μίαν ἤδη δεκαετίαν τὰς ὀρθοδόξους συνειδήσεις, ἀρνούμενος τὴν μοναδικὴν καὶ πανσωστικὴν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζων τὰς Ρωμαϊκὰς καὶ ἄλλας αἱρέσεις ὡς ἰσοτίμους μὲ τὴν Ἀλήθειαν, ἀναγνωρίζων τὸν Ρωμαῖον Ἄκρον ­Ποντίφικα μὲ ὅλην τὴν δαιμονικὴν ἀντιεκκλησιαστικὴν ὑ­­­­περηφάνειάν του. Καὶ προετοιμάζει μὲ αὐτοκτο­νικὴν ταχύτητα καὶ ἐπιπολαιότητα, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Βατικανοῦ, αὐτὴν τὴν ἰδικήν του ­λεγομένην ‘‘Μεγάλην ­Πανορθόδοξον ­Σύνοδον’’… μὲ καθαρῶς σχολαστικο – προτεσταντικὴν θεματο­λογίαν… Τὸν τελευταῖον καιρὸν αὐτὸς ἔχει ­γίνει πηγὴ ἀναρχισμοῦ καὶ μηδενισμοῦ εἰς τὸν ὀρθόδοξον κόσμον. Οἱ Ἁγιορεῖται δικαίως τὸν ὀνομάζουν αἱρετικὸν καὶ ἀποστάτην εἰς τὰς ἐπιστολάς των, τὰς ­ἀπευθυνομένας πρὸς αὐτὸν ἀνοικτῶς διὰ τοῦ Τύπου».
.         Ὁ ὅσιος κληρικός, ἀρχιμανδρίτης π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, εἶχε ἀπευθύνει συγκλονιστικὴ Ἀνοιχτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Πατριάρχη, στὴν ὁποία μεταξὺ τῶν ἄλλων τοῦ ἔγραφε καὶ τὰ ἑξῆς:
.         «Παναγιώτατε,
Μυριάκις προτιμότερον νὰ ἐκριζωθῇ ὁ ἱστορικὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος καὶ νὰ μεταφυτευθῇ εἰς ἔρημόν τινα νησίδα τοῦ πελάγους, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ καταποντισθῇ εἰς τὰ βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νὰ ἐπιχειρηθῇ ἔστω καὶ ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπὸ τῆς χρυσῆς τῶν πατέρων γραμμῆς, ὁμοφώνως βοώντων: ‘‘Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Πίστεως’’».
.           Ὁ δὲ καθηγητὴς Π. Τρεμπέλας, ποὺ εἶχε μετάσχει σὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς διαλόγους ὡς ἐκπρόσωπος διαφόρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, κυρίως τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μὲ ἔγγραφό του ποὺ ἀπηύθυνε πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸ ἔτος 1971 καὶ τὸ ὁποῖο ἔχει δημοσιευθεῖ καὶ κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τῆς Ἀδελφότητός μας, τόνιζε ὅτι εἶναι ἀνάγκη «νὰ δηλωθῇ ρητῶς καὶ ἄνευ περιστροφῶν» ὅτι τὸ σχίσμα μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν παραμένει. «Τὸ νὰ κηρύττεται ὅτι τὸ σχίσμα ἤρθη (ἐννοεῖ μὲ τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἀπὸ τοὺς Ἀθηναγόρα καὶ Παῦλο ϛ´) καὶ δὲν ­ἐπακολουθεῖ εὐθὺς καὶ ἡ παροχὴ τοῦ Κοινοῦ Ποτηρίου ἀ­­ποτελεῖ προφανῆ ἀντίφασιν καὶ ἐξόφθαλμον ἐμπαιγμόν».
.         Ἡ συνάντηση ἐκείνη τοῦ 1964 ἄνοιξε τὸν δρόμο γιὰ τὸν Διάλογο μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ. Διάλογο ἀγάπης τὸν ἤ­­θελε ὁ Ἀθηναγόρας. Διάλογο θεολογικὸ τὸν καθιέρωσε ὁ μετέπειτα πατριάρχης Δημήτριος καὶ συνεχίζεται ἐπὶ 50 χρόνια μέχρι σήμερα. Ὁ τίτλος τούτου τοῦ σχολίου μας μοιάζει αὐστηρός: «Πενήντα χρόνια ἐμπαιγμοῦ». Ἐξόφθαλμο ἐμπαιγμὸ χαρακτηρίζει τὶς κινήσεις αὐτὲς καὶ ὁ καθηγητὴς Τρεμπέλας. Ἦταν ὅμως ὄντως ἐμπαιγμὸς ὁ διάλογος καὶ οἱ κατὰ καιροὺς συν­αντήσεις;

.               Ἂς μιλήσουμε γλώσσα ἀλήθειας: Ἦταν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι ἐμπαιγμὸς καὶ μάλιστα μεγάλος. Τὸ ἐξηγοῦμε:

2. Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

.         Ὁ Διάλογος τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀθηναγόρα ἦταν εὐτελισμὸς κάθε ἔννοιας διαλόγου. Ὁ ἴδιος ὁ ἐκλιπὼν Πατριάρχης τὸν εἶχε ὁρίσει ὡς ἑξῆς: «Πρῶτα νὰ ἑνωθοῦμε καὶ ἔπειτα νὰ συζητήσουμε τὶς δογματικές μας διαφορές». Καὶ συνέστησε: «Τὰ δόγματα ἂς τὰ κλείσῃ κάθε Ἐκκλησία εἰς τὰ θησαυροφυλάκιά της καὶ μὲ τὸ κάλυμμα αὐτὸ νὰ ἐκδώσωμεν τὸ κοινὸν νόμισμα τῆς ἀγάπης».
.         Ὁ Διάλογος τῆς ἀγάπης ἦταν παρωδία καὶ ἀπέτυχε παταγωδῶς. Μὲ τὸν θάνατο δὲ τοῦ ἐμπνευστῆ του Ἀθηναγόρα ἐτάφη μαζί του στὰ ἔγκατα τῆς γῆς.

3. Ο ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

.         Αὐτὸς ἄρχισε τὸ 1980 καὶ διακρίνεται σὲ δύο φάσεις. Ἡ πρώτη κράτησε ἀπὸ τὸ 1980 μέχρι τὸ 2000, ὁπότε διεκόπη ἐξαιτίας τοῦ ζητήματος τῆς λεγόμενης Οὐνίας καὶ τῆς μανιακῆς ἐπιθέσεώς της κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως καὶ τῶν δορυφόρων χωρῶν της. Ἡ δεύτερη ξεκίνησε τὸ ἔτος 2006 καὶ συνεχίζεται ἀκόμη.
α) Ἡ πρώτη φάση ἦταν ἐμπαιγμός, διότι συνεζητοῦντο τὰ θέματα ποὺ μᾶς ἑνώνουν καὶ ὄχι αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν· αὐτὰ στὰ ὁποῖα συμφωνοῦμε καὶ ὄχι οἱ διαφορές μας. Ἡ συνέχιση ἐπὶ δεκαετίες αὐτῆς τῆς τακτικῆς τί ἄλλο ἦταν παρὰ «ἐξόφθαλμος ἐμπαιγμός»;
.         Καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη λόγο ὑπῆρξε τέτοιος. Διότι, ἐνῶ ἀρχικὰ τὸ θέμα τῆς Οὐνίας ἀποτελοῦσε βαρύνουσας σημασίας θέμα πρὸς συζήτηση στὸν Διάλογο, μετὰ τὴ Ζ΄ Συνέλευση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993 παραμερίσθηκε ἐντελῶς χωρὶς καμία αἰτιολόγηση.
.         Ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία ἀνάγκασε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐστραλίας Στυλιανό, ἐπὶ 20ετία Συμπρό­εδρο στὸν «Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο» Ὀρ­θοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, νὰ παραιτηθεῖ ἀγανακτισμένος, γιὰ νὰ μὴν ἔχει πλέον, ὅπως δήλωσε, «οὐδεμία σχέση μὲ ἕνα τέτοιο ‘‘ἀνούσιο παίγνιο’’». Ὁ ἴδιος πάλι δήλωσε ὅτι τὸν ἐξοργίζει ὁ ἰσχυρισμὸς τοῦ νῦν Προέδρου (τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου) ὅτι «ἡ Οὐνία δὲν ἀνήκει στὰ θέματα τοῦ Διαλόγου». «Ἡ Οὐνία ὅμως εἶναι ἕνας ἐμπαιγμός, μία καθαρὴ ἀπάτη, ἕνα μασκάρεμα ἀνθρώπων», ἐπισήμανε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος.
.         Τὸ ὅτι λοιπὸν ἦταν ἐμπαιγμὸς ἡ πρώτη φάση τοῦ Διαλόγου δὲν τὸ λέμε μόνο ἐμεῖς, τὸ δήλωσε τότε ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐπιτρο­πῆς Διαλόγου: ‘‘ἀνούσιο παίγνιο’’ τὸν ὀνόμασε!
β) Ἐμπαιγμὸς ὅμως εἶναι καὶ ἡ τωρινὴ φάση τοῦ Διαλόγου, κατὰ τὴν ὁποία ἐτέθησαν καὶ ἔχουν ἀρχίσει νὰ συζητοῦνται τὰ μεγάλα ζητήματα ποὺ μᾶς χωρίζουν, μὲ πρῶτο τὸ παπικὸ πρωτεῖο καὶ ἀλάθητο.
Τί γίνεται τώρα ἐδῶ; Ὁ Διάλογος ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ ἀδιέξοδο. Στὸ ζήτημα τοῦ πρωτείου ὁ Παπισμὸς εἶναι ἀνυποχώρητος, παρὰ τὸν ἀνεπίτρεπτο ὀρθοδόξως θεολογικὸ ἑλιγμὸ ποὺ ἐπιχείρησε τὸ 2007 στὴ Ραβέννα ὁ νῦν Πρόεδρος Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, προσπαθώντας νὰ ἀναστήσει, σὲ βελτιωμένη μάλιστα μορφή, τὸ πτῶμα τῆς λεγόμενης Εὐχαριστιακῆς Ἐκκλησιολογίας τοῦ Ἀφανάσιεφ.
.         Δὲν ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ ­θεολόγοι τὴν ὀρθότητα τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων; Ἀσφαλῶς καὶ ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ ­θεολόγοι, κορυφαῖες διάνοιες ὅλοι τους, τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὴν καταλαβαίνουν, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὴ δεχθοῦν. Δὲν εἶναι ζήτημα θελήσεως· εἶναι θέμα ἀδυναμίας. Ἀκόμα κι ἂν θελήσουν, δὲν μποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Πρωτεῖο. Αὐτὸ ποὺ τοὺς ζητᾶμε οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατο! Τοὺς ζητᾶμε οὐσιαστικὰ νὰ αὐτοκτονήσουν, νὰ αὐτοκαταστραφοῦν. Ἡ παπικὴ αὐτο­κρατορία χωρὶς τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα θὰ καταρρεύσει μέσα σὲ μιὰ μόνο νύχτα καὶ θὰ διαλυθεῖ.
Πρὸς τί λοιπὸν γίνεται λόγος γιὰ Διάλογο ἐν γνώσει τοῦ ἀδιεξόδου στὸ ὁποῖο ἔχει ὁδηγηθεῖ; Ὑπερβάλλουμε; Ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενι­κὸς Πατριάρχης ὁμολόγησε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011 κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὸ Ἅγιον Ὄρος ὅτι «ἐν τῷ συνόλῳ ὁ διάλογος ἐνδέχεται νὰ φαίνηται ἀποτυχημένος…». Ὁ δὲ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Ἀθανάσιος τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2008 ἔκανε λόγο «γιὰ ἀρχαιολογία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, γιὰ Οἰκουμενικὸ χειμῶνα, Οἰκουμενικὸ κάματο, θεολογία τῆς μαστίχας, τέλος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» κ.τ.λ. (Δελτίο Ἐπίσκεψις, ἀρ. 691, 30-9-2008, σελ. 11-17). Ἡ θεολογία τῆς μαστίχας τί εἶναι; Δὲν εἶναι ἐμπαιγμός;

4. ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

.         Ἐμπαιγμὸ ὅμως ἀποτελοῦν καὶ οἱ διάφορες ἐκδηλώσεις, ὅπως αὐτὴ στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ὅποιες ἄλλες, τόσο συχνὲς πιὰ στοὺς καιρούς μας. Γίνονται γιὰ νὰ ἐμπαίζεται τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα καὶ ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Διότι δίνουν τὴν ἐντύπωση στοὺς πολλοὺς ὅτι ἔχει ἐπιτευχθεῖ ἢ σύντομα θὰ ἐπέλθει συμφωνία μὲ τοὺς Παπικούς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ προωθεῖται σὲ ἐξοργιστικὸ βαθμὸ μιὰ ἕνωση ἐν τῇ πράξει καὶ νὰ ἐνισχύεται ἑκατέρωθεν ἡ συμμετοχὴ τῶν πιστῶν στὰ μυστήρια καὶ τὶς λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις τῆς ἄλλης πλευρᾶς.
«Λάθη τραγικὰ ποὺ δημιουρ­γοῦν πολὺ θόρυβο, πολλὴ ζημία, χωρὶς νὰ ἔχουμε ἀπολύτως κανένα κέρδος. Ἔτσι δίνουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι σπεύδουμε νὰ κάνουμε μία Intercommunio, μία μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τοὺς ἑτεροδόξους… κάνουμε μόνο ζημιὰ καὶ ἀντιθέτως δὲν βοηθοῦμε καθόλου τὸν διάλογο», δήλωσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας!
Καὶ μήπως αὐτὴ τὴν ἔννοια ἔχει ἡ δήλωση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου γιὰ νόμιμη ποικιλία στὴν Κοινή τους Διακήρυξη στὰ Ἱεροσόλυμα;
Εἶπαν: «Ἡ ἀδελφικὴ ἡμῶν συνάντησις σήμερον εἶναι ἓν νέον καὶ ἀναγκαῖον βῆμα εἰς τὴν πορείαν πρὸς τὴν ἑνότητα, πρὸς τὴν ὁποίαν μόνον τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δύναται νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ, ἐκείνην τῆς κοινωνίας ἐν νομίμῳ ποικιλίᾳ».
Τί σημαίνει νόμιμη ποικιλία; Νὰ κρατήσει ἡ κάθε πλευρὰ τὶς ἀντιλήψεις της; Νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Παπισμό, ἀκόμη καὶ χωρὶς ­συμφωνία στὰ καίρια θεολογικὰ ζητήματα, χωρὶς νὰ ἀρ­νηθεῖ τὶς πλάνες του;

5. Η ΕΥΘΥΝΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

.         Ἀπαιτεῖται μεγάλη προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση ἀπὸ ὅλους μας. Στὰ θέματα τῆς πίστεως, κατὰ τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, «οὐκ ἐκχωρεῖ συγκατάβασις», δὲν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται ὁποιαδήποτε ὑποχωρητικὴ τακτοποίηση.
.         Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι φανερὸ πλέον τὸ χρέος μας. Στὴν περίοδο αὐτή, ποὺ τὸ οἰκουμενιστικὸ πνεῦμα ἔχει ξεσπάσει σὰν θύελλα, νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία μας. Μὴν ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὶς ἐντυπωσιακὲς ἐκδηλώσεις. Ἐνόσῳ οἱ ἑτερόδοξοι δὲν ἀπαρνοῦνται τὶς πλάνες τους, καμία ἀπολύτως ἕνωση ἢ συνεργασία δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε μαζί τους.
.         Ἡ προτροπὴ τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τοὺς προδότες τῆς πίστεως, ὅπως φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὰ φίδια, εἶναι περισσότερο ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε ἐπίκαιρη: «Φευκτέον αὐτοὺς ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως»!

 

«ΠΡΟΣ ΕΥΛΑΒΕΙΣ, ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΦΕΛΕΙΣ, ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ»

«ΠΡΟΣ ΕΥΛΑΒΕΙΣ, ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΦΕΛΕΙΣ,
ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ»

 τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.           Μερικοὶ ἐπώνυμοι, ἀλλὰ ἀφελεῖς χριστιανοί, δελεάστηκαν ἀπὸ τὴν πρόταση κάποιων κομμάτων καὶ βάζουν ὑποψηφιότητα γιὰ τὶς Εὐρωεκλογές, γιὰ μία θέση στὸ Εὐρωκοινοβούλιο. Πῆγαν μάλιστα καὶ πῆραν εὐχὲς ἀπὸ Μητροπολίτες καὶ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο.
.           Σὲ ἐρωτήσεις τῶν δημοσιογράφων, τί πᾶτε νὰ κάνετε ἐκεῖ, ἀπαντοῦν ὅτι πᾶνε νὰ ἐπηρεάσουν τὰ πολιτικά, θεσμικά, κοινωνικὰ καὶ θρησκευτικὰ πράγματα τῆς Εὐρώπης πρὸς τὸ χριστιανικότερο… Πρωτίστως μεταφέρω ἐπὶ λέξει ἀπὸ πολὺ ἐπίκαιρο σχόλιο ἄλλης ἱστοσελίδας, ἐλάχιστα τροποποιημένο, τὰ ἑξῆς:

«ΚΟΜΠΑΡΣΟΙ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ἢ ΓΝΗΣΙΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ;;;

Ὁρισμένοι κληρικοὶ τελείως ἀπερίσκεπτα “πατᾶνε τὴ μπανανόφλουδα” καὶ ὑποδέχονται καὶ φωτογραφίζονται προεκλογικὰ μὲ τοὺς πολιτικοὺς ποὺ εὐθύνονται γιὰ τὴν σημερινὴ κατρακύλα, συμμετέχοντας ἔτσι στὸ προεκλογικό τους παιχνίδι καὶ στὸ ξεπούλημα τῆς πατρίδας μας:
Ξέχασαν πολὺ γρήγορα φαίνεται τὰ ἀνθελληνικὰ σχολικὰ βιβλία, τὴν κατάργηση τῆς ἐξομολόγησης καὶ τὴν ἀπαγόρευση εἰσόδου ἱερέων στὰ σχολεῖα, τὴν μετατροπὴ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν σὲ προαιρετικὸ καὶ θρησκειολογικό, τὶς προεκλογικὲς ὑποσχέσεις γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες (τόσος ἀγώνας ἀπὸ τὸν Μακαριστὸ Χριστόδουλο, δείχνει νὰ πῆγε χαμένος), τὴν προδοσία σὲ ΟΛΑ ἀνεξαιρέτως τὰ ἐθνικὰ θέματα (Σκοπιανό, Αἰγαῖο, ΑΟΖ, Β.Ἤπειρος, Θράκη) καὶ τὴν ὑπογραφὴ μνημονίων ποὺ μᾶς δεσμεύουν γιὰ δεκαετίες καὶ ξεπουλᾶνε τὴν πατρίδα μας
Ὅμως πάντα ὑπῆρχαν ὅμως καὶ συνεχίζουν νὰ ὑπάρχουν καὶ σήμερα φωνὲς ἁγνῶν κληρικῶν ποὺ δὲν φοβοῦνται νὰ μιλήσουν τὴ γλώσσα τῆς ἀλήθειας.

.           Κατὰ τὰ ἄλλα οἱ ἐν λόγῳ ὑποψήφιοι κυριολεκτικὰ ζοῦνε στὸν κόσμο τοῦ καλοῦ παγωτοῦ»!

Α] Σχόλια:

.           Ἂν ὅμως ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Διοίκηση εἶχε ἀπὸ πρὶν μία πιὸ δυναμικὴ τοποθέτηση καὶ πιὸ ἐλεγκτικὴ γλώσσα ἀπέναντι στὴν ἐπίθεση στὸ λαό μας μὲ τὴ μνημονιακὴ πολιτική, κανένας δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ πάει «νὰ πάρει εὐχὴ» καὶ ἐκκλησιαστικὴ δῆθεν σφραγίδα, γιὰ νὰ νομιμοποιηθεῖ νὰ ἐκπροσωπήσει ἕνα τέτοιο ὀλέθριο κόμμα, δεδομένης καὶ ὑπάρχουσας μιᾶς αὐστηρῆς ἐκκλησιαστικῆς κριτικῆς. Δὲν λένε ὅμως τίποτε αὐτοὶ οἱ ὑποψήφιοι, ποιόν πᾶνε νὰ ἐκπροσωπήσουν ἐκεῖ στὴν Εὐρωβουλή; Ποιός τοὺς ἐπέλεξε καὶ τοὺς ἀποστέλλει; Ἀσφαλῶς ὁ λαὸς ἔχει τὸν τελικὸ λόγο, ἀλλὰ μὲ ποιά ταμπέλλα ζητεῖς τὴν ψῆφο τοῦ «πάντοτε εὐκολόπιστου καὶ πάντοτε προδομένου λαοῦ»; Γιὰ νὰ συνεχισθεῖ μία ἀναποτελεσματικὴ μὴ ἀναστρέψιμη οἰκονομικὴ πολιτική;
.           Ἀλήθεια, τί τοὺς ἄγγιξε περισσότερο γιὰ νὰ δεχθοῦν τὴν «τιμητικὴ» πρόσκληση; Προφανῶς δὲν τοὺς ἄγγιξε ἡ κρίση καὶ προφανέστατα δὲν εἶδαν ἀπὸ κοντὰ τὴ φτωχοποίηση ἑνὸς ὁλόκληρου λαοῦ ἢ δὲν ἄκουσαν γιὰ τὶς αὐτοκτονίες, ἀνεργία ἀπολύσεις, λουκέτα… Μήπως τοὺς ἄγγιξε ἢ τοὺς θάμπωσε κάτι ἄλλο;
.               Ἐπίσης δὲν τοὺς ἔκανε ἐντύπωση ἡ ἀνακολουθία κυρίως τῶν κυβερνητικῶν σχημάτων, τῶν ὁποίων οἱ ἰθύνοντες ἔχουν κατὰ κόρον πεῖ, ὅτι θὰ συνεργάζονταν ἀκόμη καὶ μὲ τὸ διάβολο, γιὰ κάποιο σοβαρὸ σκοπό; Πῶς μαζεύτηκαν, παρὰ τὶς ἀρχικές τους περὶ τοῦ ἀντιθέτου διαβεβαιώσεις, σ᾽ αὐτὰ τὰ κόμματα -καὶ στὴ συγκυβέρνηση- ὅλα τὰ πλέον ἑτερόκλητα καὶ μέχρι πρὶν ἀντίπαλα πρόσωπα καὶ στελέχη, καὶ μάλιστα κατέλαβαν καὶ θώκους; Αὐτὸ δὲν τοὺς ξυνίζει κάπως;
.           Κι ἂν ὅλα τὰ παραπάνω δὲν τοὺς προβληματίζουν, ὑπάρχει καὶ κάτι ἄλλο: πῶς αὐτοὶ χριστιανοὶ πᾶνε καὶ συμμετέχουν καὶ βάζουν τὴ χριστιανική τους ταυτότητα κάτω ἀπὸ κόμματα ποὺ κατάργησαν τὴν Κυριακὴ ἀργία καὶ ψήφισαν στὴν εὐρωβουλὴ τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ δὲν ἐπιτρέπουν τὶς χειροτονίες ἱερέων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μένουν τὰ χωριά μας ἀποίμαντα καὶ ἱερατικὲς κλήσεις ἀνεκπλήρωτες;

Β] Παρατηρήσεις:

.           Ἀλήθεια, τί εἴπανε, θὰ πᾶνε νὰ κάνουν στὴν Εὐρώπη; Νὰ τὴν κάνουν χριστιανικότερη; Ἂς γελάσουμε… Στὸ Σύνταγμά της ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση δὲν δέχτηκε γιὰ τὸν ἑαυτό της τὸν ὅρο «χριστιανικὲς ρίζες καὶ ἀρχές», παρὰ μόνο θρησκευτικές, γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσει τοὺς μουσουλμάνους, ποὺ τὴν κατηγοροῦν γιὰ «κλειστὸ χριστιανικὸ κλάμπ».
.           Ἡ ΕΕ, μέρα μὲ τὴ μέρα, ὅλο καὶ πιὸ πολύ, ἐξισλαμίζεται καὶ σὲ πολλὲς περιοχές της σὲ λίγο θὰ ἐπικρατεῖ πλέον ὁ μουσουλμανικὸς νόμος Σαρία. Μάλιστα ἀπαγορεύεται νὰ φορᾶνε σταυρὸ ἐμφανῶς οἱ χριστιανοὶ ἢ νὰ γιορτάζουν Χριστούγεννα ἢ νὰ κάνουν δημόσια τὸ Σταυρό τους ἐξ αἰτίας τῶν ἀλλοθρήσκων. Αὐτὰ εἶναι ψηφισμένα καὶ δεδομένα.
.           Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση ἔχει παραβεῖ πολλές, ἂν ὄχι ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Κατήργησε τὴν Κυριακή, ἐνέκρινε τὴν ὁμοφυλοφιλία, κράτη της ἔχουν ψηφίσει μὲ τὰ κοινοβούλιά τους τὴν κτηνοβασία καὶ τὴν παιδεραστία, ἄλλαξαν τὸν χαρακτήρα τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας, εἰσήγαγαν τὴ γυναίκα στὰ ἱερατεῖα τους. Ἡ ΕΕ ἐμπνέεται ἀπὸ τὸν Πάπα καὶ τὸν Λούθηρο στὴν πλειοψηφία της. Ἀσπάζεται τὸν Δαρβινισμὸ καὶ τὸν Φροϋδισμό, ἐμμέσως καὶ τὸν Νιτσεϊσμό. Ἀκολουθεῖ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὸν Συγκρητισμό. Ἀσφαλῶς δέχεται καὶ τὸ «σωματίδιο» τοῦ Θεοῦ, δῆθεν ὅτι τὸ βρῆκε, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ δέχεται μὲ τὰ λόμπυς τῶν ἀθεϊστῶν της καὶ τὸν «θάνατο» τοῦ Θεοῦ.
.           Ἡ ΕΕ ἡ σημερινὴ δὲν ἡ Εὐρώπη τῶν λαῶν, ἀλλὰ ἡ Εὐρώπη τῶν ἀγορῶν, τοῦ κεφαλαίου, τῶν πολυεθνικῶν, τῶν σιωνιστῶν, τῆς Ν. Ἐποχῆς καὶ τοῦ ΝΑΤΟ, τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν βομβαρδισμῶν.

Γ] Γνῶμες Ἁγίων:

Λέγει ὁ ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς:

.           «Ποῦ εἶναι ὁ Χριστὸς τῆς Εὐρώπης; Ποῦ θὰ γεννηθεῖ ὀ Χριστός; Μήπως στὴν ἀτσαλένια κονίστρα ποὺ γεννήθηκε τὸ γερμανικὸ βρέφος, ὁ εὐρωπαϊκὸς πόλεμος; Χριστιανισμοὶ ἐδῶ, χριστιανισμοὶ ἐκεῖ, στὴν ἔρημο καὶ στὶς πόλεις, στὰ κανόνια καὶ στοὺς φόνους, μὰ ὁ Χριστὸς πουθενά!»

Λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Βελιμίροβιτς:

.           «Ἐὰν θὰ εἶχε μείνει ἡ Εὐρώπη χριστιανική, θὰ ἐκαυχᾶτο διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ὄχι γιὰ τὸν πολιτισμόν της. Καὶ οἱ μεγάλοι λαοὶ τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀφρικῆς, ἀβάπτιστοι μέν, ἀλλὰ μὲ ἔφεσιν καὶ τάσιν πνευματικήν, θὰ ἠδύναντο νὰ κατανοήσουν τοῦτο καὶ νὰ τὸ ἐκτιμήσουν. Διότι καὶ οἱ λαοὶ αὐτοὶ καυχῶνται ἕκαστος διὰ τὴν πίστιν του, διὰ τὴν θεότητά του, διὰ τὰ θρησκευτικὰ βιβλία του… Μόνον οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης δὲν καυχῶνται διὰ τὸν Χριστὸν καὶ διὰ τὸ Εὐαγγέλιόν Του, ἀλλὰ διὰ τὰς ἐπικινδύνους μηχανάς των καὶ τὰ εὐτελῆ προϊόντα τῶν χειρῶν των, δηλαδὴ διὰ τὸν πολιτισμὸν καὶ τὴν κουλτούραν των. Ἐκτὸς τοῦ Χριστιανισμοῦ ἡ Εὐρώπη δὲν ἔχει τίποτε διὰ νὰ καυχηθῆ. Χωρὶς τὸν Χριστὸν ἡ Εὐρώπη εἶναι ὁ πτωχότερος ἐπαίτης καὶ ὁ πλέον ἀναίσχυντος ἐκμεταλλευτὴς τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ σημερινὴ Εὐρώπη δὲν εἶναι πλέον οὔτε παπικὴ οὔτε λουθηρανική. Εἶναι ὑπεράνω καὶ ἐκτὸς τούτων. Εἶναι ὁλοτελῶς ἐπίγειος, χωρὶς ἔστω καὶ τὸν πόθον νὰ ἀνεβαίνη εἰς τὸν οὐρανόν, εἴτε μὲ τὸ διαβατήριον τοῦ ἀλαθήτου πάπα εἴτε πάλιν διὰ τῆς κλίμακος τῆς προτεσταντικῆς σοφίας. Ἀρνεῖται ἐντελῶς τὸ ταξίδιον ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Ἐπιθυμεῖ νὰ παραμείνη ἐδῶ. Ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι ὁ τάφος της ὅπου καὶ τὸ λίκνον της. Δὲν γνωρίζει περὶ ἄλλου κόσμου. Δὲν αἰσθάνεται τὴν οὐράνιον εὐωδίαν. Δὲν βλέπει εἰς τὸν ὕπνον της τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἁγίους. Διὰ τὴν Θεοτόκον δὲν θέλει νὰ ἀκούση. Ἡ ἀκολασία τὴν στερεώνει εἰς τὸ μίσος κατὰ τῆς παρθενίας. Κάποιοι ἀσιατικοὶ καὶ ἀφρικανικοὶ λαοὶ ὀνομάζουν τὴν Εὐρώπην «Λευκὴν Δαιμονίαν. «Λευκήν», ἕνεκα τοῦ χρώματος τοῦ δέρματος, «Δαιμονίαν» δέ, ἕνεκα τῆς μελανότητος τῆς ψυχῆς της…»

«Η ΨΕΥΤΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΟΝΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΚΟΥΣ» (Ἅγ. Ἰουστίνος Πόποβιτς)

Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
«Ἀνθρωπιστικὴ καὶ Θεανθρωπίνη Παιδεία»,
ἐν «Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός»
ἐκδ. «Ὀρθ. Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 193· 199
Ἠλ. στοιχειοθεσία «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»

Εἰσ. Σημ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Τὰ κατωτέρω ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ἔχουν γραφεῖ ἤδη πρὸ πεντηκονταετίας. Σήμερα κατανοοῦνται πλήρως. Παντοῦ ἀνθρωπίσκοι. Παραγωγὴ «κλασμάτων ἀνθρώπων»!

.               Τὴν Παιδείαν ἄνευ ἁγιότητος, δηλαδὴ τὴν παιδείαν ἄνευ τοῦ ἁγιασμοῦ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἄνευ τῆς τελειοποιήσεως καὶ ὁλοκληρώσεως τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ Θεανθρώπου, τὴν ἄθεον παιδείαν ἐπενόησεν ἡ Εὑρώπη εἰς τὴν ἀνθρωπιστικὴν εἰδωλολατρίαν της. Εἶναι ἀδιάφορον ἐὰν ἡ εἰδωλολατρία αὐτὴ ἐκδηλοῦται εἰς τὴν θεοποίησιν τοῦ πάπα ἢ εἰς τὴν θεοποίησιν τῆς κουλτούρας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς πολιτικῆς, τῆς μόδας. Παντοῦ ἡ κυρία ἐπιδίωξις εἶναι νὰ ὀργανωθῇ καὶ ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ κοινωνία καὶ ὁ κόσμος ἄνευ τοῦ Θεοῦ, ἄνευ τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο ἰσχύει καὶ διὰ τὴν παιδείαν. Καὶ ἐκεῖ ἠ κυρία ἐπιδίωξις εἶναι νὰ φωτισθῆ ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ ἀνθρωπότης χωρὶς Χριστὸν τὸν Θεόν.
.                  […] Δὲν βλέπετε ὅτι ἡ εὐρωπαϊκὴ ἀνθρωπιστικὴ παιδεία ἔχει δημιουργήσει μόνον ἀνθρωπίσκους καὶ μὲ αὐτοὺς ἔχει κατοικήσει τὴν Εὐρώπην;[…] Παντοῦ εὑρίσκεις ὑπανάπτυκτον ἄνθρωπον, κλάσματα καὶ ἀποκόμματα ἀνθρώπου· οὐδαμοῦ θὰ εὕρῃς σῷον καὶ ὁλόκληρον ἄνθρωπον!

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΆΠΑ: «ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΕΪΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» καὶ ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

 Πάπας Φραγκίσκος: «Καὶ οἱ ἀθεϊστὲς ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου»
Πρωτοφανὴς δήλωση τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας

.          Οἱ ἀθεϊστὲς δὲν εἶναι κακοὶ ἄνθρωποι, δήλωσε ὁ πάπας Φραγκίσκος κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πρωινῆς προσευχῆς του τὴν Πέμπτη [23.05.13] σὲ παρεκκλήσι τοῦ Βατικανοῦ. Καὶ προσέθεσε ὅτι ἀκόμη καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεὸ εἶναι καλοὶ ἄνθρωποι ἀρκεῖ νὰ κάνουν τὸ καλό.
.            Ἡ δήλωση τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία μετέδωσε καὶ ὁ ραδιοσταθμὸς τοῦ Βατικανοῦ, εἶναι κάτι τὸ ἐντελῶς πρωτοφανὲς καὶ ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸ “κρέντο” τοῦ προκατόχου του Βενέδικτου ΙϚ´, ὁ ὁποῖος ἐπανειλημμένα καταδίκασε τὸν ἀθεϊσμό, μάλιστα πολλὲς φορὲς στὸ κήρυγμά του ἔδειχνε τὴν ἀποστροφή του γιὰ τοὺς μὴ καθολικούς, τοὺς θεωροῦσε δεύτερης κατηγορίας χριστιανούς.
.            Σὲ ἕναν εἰκονικὸ διάλογο, τὸν ὁποῖο ὁ πάπας Φραγκίσκος ἔκανε μὲ τὸ ἐκκλησίασμά του, ἀναρωτήθηκε ἂν θὰ ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου ἕνας ἀθεϊστής. «Καὶ βέβαια, ὅλοι μας τὴν ἔχουμε. Ἀρκεῖ νὰ κάνουμε τὸ καθῆκον μας, τὸ καλό», ἀπάντησε.
.          «Κάντε τὸ καλὸ καὶ θὰ τὰ βροῦμε», εἶπε στοὺς ἔκπληκτους ἐκκλησιαζομένους.

ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ»: «Λένε: ὑπάρχουν καὶ ἄθεοι καλοὶ ἄνθρωποι. Ναί, οἱ ἄθεοι μποροῦν νὰ εἶναι προσωρινὰ καλοί, ἐπιφανειακὰ καλοί, φαρισαϊκὰ καλοί. Ἀλλὰ ὁ ἄθεος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀληθινὰ καλός, διαρκῶς καλός, βαθειὰ καλός, ἀθάνατα καλός, ἐπειδὴ γι᾽ αὐτὸ χρειάζεται νὰ εἶσαι σὲ πνευματικὴ σχέση, σὲ πνευματικὴ συγγένεια μὲ τὸν πραγματικὰ Μοναδικὸ Ἀγαθὸ καὶ Αἰώνια Ἀγαθό: μὲ τὸν Θεὸ καὶ Κύριο Χριστό. Εἶναι ἀληθινὸς δι᾽ ὅλων τῶν αἰώνων ὁ θεῖος λόγος τοῦ Σωτῆρος: “χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν” (Ἰωάν. ιε´ 5)» , Ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Ἑρμηνεία στὶς Ἐπιστολὲς τοῦ Ἁγ.Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἐκδ. Ἐν Πλῷ, Ἀθῆναι 2006, σελ. 172)
.         Συνεπῶς, ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ, συνεχίστε μὲ τὴν ἴδια καλὴ θέληση νὰ συνομιλεῖτε ἀπαραμείωτα, νὰ διαλέγεσθε «ἐν ἀγάπῃ», «ἐν εἰλικρινείᾳ» μὲ τὴν ἀδελφὴ “ἐκκλησία” μέχρι πάντες καταντήσωμεν εἰς τὴν ἑνότητα τῆς ὡραίας αὐτῆς χριστιανικῆς πίστεως…!

ΠΗΓΗ: tovima.gr