ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 17. Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ [Β´- Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ρήγας καὶ ὁ Κοραὴς] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ
Ὁ φωτιστὴς τῶν σκλάβων

Β΄ Μέρος
Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ρήγας καὶ ὁ Κοραὴς

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Βλ. σχετ.:

ΜΟΡΦΕΣ TOY 1821 – 1. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 2. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 3. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 4. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 5. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΓΩΝ ΙΩΣΗΦ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 6. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ E΄ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 7. ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΪΡΟΝ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 8. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 9. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 9. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ [Β´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 10. ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 11. ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 11. ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ [Β´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 12. ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 13. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 14. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 14. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ [B´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 15. Ο ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ KΥΠΡΙΑΝΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 16. ΕΫΝΑΡΔΟΣ: Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΜΕΤΕΡΝΙΧ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 17. Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

.                     Τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἦταν διαφορετικὸ ἀπὸ ἐκεῖνο τοῦ Ρήγα τοῦ Βελεστινλῆ καὶ χωρὶς ὁποιαδήποτε σχέση μὲ ἐκεῖνο τοῦ Ἀδαμαντίου Κοραῆ. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἐργάσθηκε ὑπὸ τὴ δαμόκλειο σπάθη τοῦ ὀθωμανοῦ τυράννου καὶ τὸ ἔργο του ἦταν ἱεραποστολικὸ καὶ δι’ αὐτοῦ πέτυχε νὰ ξυπνήσει τὶς θρησκευτικὲς καὶ ἐθνικὲς συνειδήσεις τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων. Ὁ Ρήγας ἦταν ὁ ἰδιοφυὴς ἐπαναστάτης, ποὺ ἤθελε μίαν ἐλεύθερη Πατρίδα, δημοκρατική, μὲ βάση τὶς ἀρχὲς καὶ τὴν παράδοση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἅγιο Κοσμᾶ καὶ Ρήγα ἑνώνουν τὸ ὅτι εἶναι μάρτυρες, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς δολοφονήθηκε τὸ 1779 καὶ ὁ Ρήγας τὸ 1798, καὶ ὅτι ἐπιδίωξαν τὴν κοινὴ συνεννόηση τῶν ὑποδούλων Βαλκανικῶν λαῶν, Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν κατὰ τὸ θρήσκευμα, μὲ τὴν Ἑλληνιστικὴ ἀφομοίωση καὶ μὲ κοινὸ ὄργανο συνεννοήσεως τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἑλληνικὴ δημοτικὴ γλώσσα τῶν χρόνων ἐκείνων.
.                     Ὁ Κοραὴς ἦταν ὁ ἐκ τοῦ μακρόθεν θεωρητικὸς τῆς δημιουργίας ἐλεύθερης Ἑλληνικῆς Πατρίδας, μὲ τὴν παράλογη καὶ ἀντιεπιστημονικὴ ἀπόρριψη 1000 ἐτῶν τῆς Ἱστορίας της καὶ μὲ τὴν ἰδεολογικὴ ἐμμονή του καὶ υἱοθέτηση ἀρχῶν ξένων πρὸς τὴν μακραίωνη καὶ πλούσια παράδοσή Της καὶ τὴν ἐξ ἴσου παράλογη ἐπιβολὴ στοὺς Ἕλληνες μίας τεχνητῆς γλώσσας, τῆς ἀποκληθείσης «καθαρεύουσας». Ὅμως ἰδεολογικοὶ ὀπαδοὶ τοῦ Κοραῆ ἔθεσαν τὸν ἐν λόγῳ λόγιο δίπλα στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ καὶ στὸν Ρήγα, ὅπως καὶ στούς, ὅπως ἐκεῖνοι, δολοφονηθέντας Καποδίστρια καὶ Γρηγόριο τὸν Ε΄ . Παράδειγμα εἶναι ὁ Ἀντώνης Γεωργίου, ὁ ὁποῖος στὸ ἔργο του «Πολιτικὸν Κάτοπτρον τῶν πολιτικῶν τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὸν ἐν ἔτει 1877 Ρωσσοτουρκικὸν πόλεμον» (Ἐκ τοῦ Τυπογραφείου Σωκράτους Πέρ. Ἰασεμίδου, Ἀθῆναι, 1880), ἔγραψε ἐπιγραμματικὰ τὸν στίχο: «Καὶ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ ᾽χα υἱό, καὶ Ρήγα πρώτους μου τοὺς δύο, Καποδίστρια, Πατριάρχη, Κοραή, Γρηγόρ’ ἐθνάρχη. Τοὺς πρώτους δύο μου σκότωσαν Χαλντούπιδες, ἐφόνευσαν τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ ᾽σ᾽ Μπεράτη καὶ τὸν Ρήγα σ’ Μπελιγράτη».
.               Τὸ 1907 τὸ περιοδικὸ «Τὰ Πάτρια» (20/1/1907, σσ. 2-3) ὄργανο τῆς Ἑταιρείας «Τῆς ὑπὲρ τῶν πατρίων ἀμύνης» ἔγραψε: «Ἀπὸ τοῦ Δημητρίου Χαλκοκονδύλη καὶ τοῦ Μάρκου Μουσούρου μέχρι τοῦ Κοραῆ ἄπειροι ἐγένοντο ἥρωες, οὓς Σὺ μακαρία μήτηρ ἔθρεφας, τῆς ἐλευθερίας ἀργυρόφωνοι κήρυκες, μεταξὺ δὲ αὐτῶν γιγάντιος αἴρεται Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός…».
.                     Ὁ φιλόλογος καὶ συγγραφέας Τρύφων Εὐαγγελίδης (Τρίγλεια 1863 – Ἀθήνα 1941) στὸ πόνημά του «Τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ἀπὸ τῆς Ἁλώσεως (1453) μέχρι τοῦ 1831 μετὰ προλεγομένων περὶ τῆς παιδείας παρὰ τοῖς Βυζαντινοῖς καὶ περὶ τῆς διδακτικῆς μεθόδου» (Τύποις Ι. Χατζηιωάννου, Ἀθῆναι, 1933, σσ. 74-75) βάζει μαζὶ Ἅγιο Κοσμᾶ, Ρήγα καὶ Κοραή, ἐκφράζει ὅμως τὸ παράπονο πὼς στὸ προαύλιο τοῦ Πανεπιστημίου τῶν Ἀθηνῶν ὑπάρχουν μόνο οἱ ἀνδριάντες τῶν δύο, Ρήγα καὶ Κοραή: «Τὸ ἔργον τοῦ τε Κοσμᾶ καὶ τοῦ Ρήγα…, συνέχισεν ὁ σοφώτατος τῶν νεωτέρων Ἑλλήνων Ἀδαμάντιος Κοραής, πρὸς οὓς ἡ Πατρὶς ἵδρυσεν ἐν τοῖς Προπυλαίοις τοῦ Πανεπιστημίου ἀνδριάντας, ὑπολείπεται ὅμως ἔτι ἡ αὐτὴ ἔντιμος πράξις καὶ πρὸς τὸν ἁπλοῦν ἐκεῖνον μοναχόν, τὸν Κοσμᾶν τὸν Αἰτωλόν, λέγω, ἄνευ τοῦ κηρύγματος τοῦ ὁποίου ἴσως νὰ μὴν ὑπῆρχον χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες, οἱ τὴν Μακεδονίαν, Ἤπειρον καὶ Ἀλβανίαν οἰκοῦντες».
.                     Χαρακτηριστικὸ γιὰ τὸ ἐθνικὸ ἔργο τοῦ Πατροκοσμᾶ εἶναι τὸ ἄσμα ποὺ ἀπάγγειλε ὁ Παναγιώτης Συνοδινὸς τὸ 1893 στὴν αἴθουσα τῶν «Φίλων του Λαοῦ»: «…Τὸ μεγαλύτερ’ ὄνομα, ἀλλὰ λησμονημένο καὶ στὸ λαὸ ποὺ ἔσωσεν ἀγνώριστο καὶ ξένο… Ποτὲ δὲν θὰ φύτρωνε τῶν Φιλικῶν ὁ σπόρος, ἕνας πτωχὸς καλόγηρος, ἂν τότε ὁδοιπόρος τὸ σπόρο δὲν ἐπότιζε μ’ εὐλογημένο δάκρυ… Εἶναι ντροπὴ ἕνας λαὸς οὔτε νὰ μὴν ἠξεύρη ποιὸ πρῶτο τὸν ὁδήγησε εἰς τὴ ζωὴ ἀστέρι κι ἐφώτισε μ’ ἀχτίνες τὸ πρῶτο κίνημά του…». Εἶναι ἀληθὲς ὅτι ἐμπαθεῖς ὀπαδοὶ τοῦ Διαφωτισμοῦ στὴν Ἑλλάδα, ἀγνοοῦν τὸ κορυφαῖο λυτρωτικὸ ἔργο καὶ τὶς ἐξαιρετικὲς ὑπηρεσίες ποὺ προσέφερε ὁ Πατροκοσμᾶς στὸν Ἑλληνισμό.

Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὁ Παῦλος τοῦ 18ου αἰῶνος

.                     Τὸ ἔργο καὶ τὸ τέλος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μοιάζει μὲ αὐτὸ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου. Ὁ Παῦλος γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου κοπίασε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον Ἀπόστολο. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς κοπίασε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον κληρικό. Καὶ τῶν δύο τὰ χρόνια τῆς ἱεραποστολῆς χωρίζονται σὲ περιοδεῖες. Τρεῖς περιοδεῖες ἔκαμε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰς Παλαιστίνη, Μικρὰ Ἀσία, Ἑλλάδα, σὺν τὸ ταξίδι στὴ Ρώμη, ὅπου καὶ μαρτύρησε. Ὁ ἰσαπόστολος Κοσμᾶς ἔκαμε τέσσερις ἀνὰ τὸν ἑλληνικὸ χῶρο. Καὶ οἱ δύο μίλησαν μὲ τὴν ἁπλὴ ἑλληνικὴ γλώσσα τῆς ἐποχῆς τους καὶ ἀπευθύνθηκαν πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς καμία διάκριση φυλῆς ἢ θρησκεύματος, καὶ οἱ δύο μὲ τὸ ἔργο τους ἀνέτρεψαν ὅσα εἶχαν ἐπιβληθεῖ ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς, καὶ οἱ δύο προκάλεσαν τὸ μίσος ὅσων ἐθίγοντο ἀπὸ τοὺς λόγους τους καὶ οἱ δύο μαρτύρησαν γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Παῦλος στὴ Ρώμη, ὁ Κοσμᾶς στὸ Μπεράτι ἀπὸ τοὺς Τούρκους.
.                     Ὁ Κοσμᾶς κήρυξε ὅπως ὁ Παῦλος. Στὸ κήρυγμά του ἦταν ἁπλός, καὶ ἐπικοινωνοῦσε ἄριστα μὲ τοὺς ἀκροατές του, δείχνοντάς τους ἀγάπη καὶ γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ αὐτοὺς ἐνδιαφέρον. Ἦταν τόσο προσφιλὴς στὸν ἁπλὸ λαό, ὥστε ὅταν ἔπρεπε νὰ ἀναχωρήσει ἀπὸ ἕνα μέρος, ὅλοι τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μείνει κι ἄλλο μαζί τους καὶ πολλοὶ τὸν ἀκολουθοῦσαν καὶ στὸ ἑπόμενο μέρος, ποὺ μετέβαινε. «Καὶ σήμερα ἀκόμη», γράφει ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστίνος (Καντιώτης) «ὅποιος διαβάζει τὶς διδαχές του, τὶς ὁποῖες διέσωσαν μαθητές του, νιώθει τὴν ψυχή του νὰ μεταρσιώνεται καὶ νὰ ἀγαλλιάζει».
.             Μικρὸ δεῖγμα τῶν Διδαχῶν του παρατίθεται. Στὴν Πέμπτη Διδαχὴ γράφει γιὰ τὴν ἀξία νὰ ἔχουν οἱ Ἕλληνες σχολεῖα: «Νὰ σπουδάζετε καὶ σεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ μανθάνετε γράμματα ὅσον ἠμπορεῖτε. Καὶ ἂν δὲν ἐμάθετε οἱ πατέρες, νὰ σπουδάζετε τὰ παιδιά σας, νὰ μανθάνουν τὰ ἑλληνικά, διότι καὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εἰς τὴν Ἑλληνικήν… Καλύτερον, ἀδελφέ μου, νὰ ἔχης ἑλληνικὸν σχολεῖον εἰς τὴν χώραν σου, παρὰ νὰ ἔχης βρύσες καὶ ποτάμια. Καὶ ὡσὰν μάθης τὸ παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται ἄνθρωπος. Τὸ σχολεῖο ἀνοίγει τὰς ἐκκλησίας…».
.                     Στὴν Τρίτη του Διδαχὴ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς τονίζει ὅτι τὸ Γένος ἔχει ἀνάγκη ἀξίων ἱερέων, οἱ ὁποῖοι πρέπει νὰ στοχάζονται ὅτι τὸ φελόνι τους δὲν ἔχει μανίκια, γιατί «φανερώνει πὼς δὲν πρέπει νὰ ἔχουν χέρια νὰ ἀνακατώνονται στὰ κοσμικὰ πράγματα». Καὶ προσθέτει: «Ἀλίμονο στὸν ἱερέα, ποὺ εἶναι ἀνάξιος, ἀγράμματος, μολυσμένος μὲ ἁμαρτίες, ποὺ γιὰ νὰ γίνει Δεσπότης, δίδει γρόσια καὶ βάνει μεσίτες, καὶ ποὺ ἂν καὶ διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ψεύτης».-

Σημ. Πολλὰ ἀπὸ τὰ ἀναφερόμενα στοιχεῖα προέρχονται ἀπὸ τὴν ἐξαίρετη ἐργασία τοῦ ἀείμνηστου ἐκλεκτοῦ συναδέλφου καὶ ἐξαιρέτου συγγραφέως Κώστα Σαρδελῆ «Ἀναλυτικὴ βιβλιογραφία Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ 1765 – 1973», ἐκδ. «Ἑστίας», 2η ἔκδ., Ἀθήνα, 1974

Διαφήμιση

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 17. Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ
Ὁ φωτιστὴς τῶν σκλάβων

A΄ Μέρος

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Βλ. σχετ.:

ΜΟΡΦΕΣ TOY 1821 – 1. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 2. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 3. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 4. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 5. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΓΩΝ ΙΩΣΗΦ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 6. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ E΄ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 7. ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΪΡΟΝ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 8. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 9. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 9. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ [Β´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 10. ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 11. ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 11. ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ [Β´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 12. ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 13. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 14. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 14. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ [B´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 15. Ο ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ KΥΠΡΙΑΝΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 16. ΕΫΝΑΡΔΟΣ: Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΜΕΤΕΡΝΙΧ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

.                  Εἶναι κάποιοι Ἕλληνες, ποὺ ἐνῶ δὲν ζοῦσαν καί, ἑπομένως, δὲν συμμετέσχον στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἐν τούτοις θεωροῦνται μεταξὺ τῶν πρωτεργατῶν Της. Μεταξὺ αὐτῶν ἐξέχουσα θέση κατέχει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς (1714-1779). Ἕνας ποὺ ἀγνοεῖ τὸ ἔργο ποὺ ἐπιτέλεσε μπορεῖ νὰ διερωτηθεῖ, πῶς ἕνας ἱερωμένος – καὶ δὲν εἶναι ὁ μόνος κληρικός, ἀλλὰ εἶναι ἐκ τῶν ὀλίγων ποὺ ἔδρασαν ἱεραποστολικὰ σὲ ὅλη σχεδὸν τὴ σημερινὴ Ἑλλάδα τὸν 18ο αἰώνα – βοήθησε τὴν Ἐπανάσταση. Ἡ ἀπάντηση εἶναι πὼς σὲ πολὺ δύσκολα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἀπέτρεψε ἐξισλαμισμοὺς καὶ κράτησε ζωντανὴ τὴν ἰδιοπροσωπία τῶν Ἑλλήνων καὶ ἄσβεστη τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνειά τους. Αὐτὰ ἦσαν τὰ στοιχεῖα ποὺ τὸ 1821 ὁδήγησαν στὴν ἐξέγερση τῶν σκλάβων κατὰ τοῦ ὀθωμανοῦ τυράννου τους. Δικαίως λοιπὸν στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ δίδεται ἡ ὀνομασία τοῦ «φωτιστοῦ τῶν σκλάβων».
.                  Ἡ κατάσταση, τὴν ὁποία ἀντιμετώπισε μὲ ἐπιτυχία ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ἦταν ἡ ἔλλειψη μορφώσεως κλήρου καὶ λαοῦ, ὁ ἐκβαρβαρισμός τους καὶ ὁ ἐξισλαμισμὸς πολλῶν Ἑλλήνων. Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος γράφει σχετικά: «Ὁ κλῆρος ἦταν, κατὰ τὸ πλεῖστον ἀγράμματος καὶ σπάνιο πράγμα ἦταν ἡ ὕπαρξη ἱερέως… Ἀγραμματοσύνη βασίλευε παντοῦ, μάλιστα ὁ Κων. Κούμας, ποὺ ἀναδίφησε τὰ ἀρχεῖα τῆς Μητροπόλεως Λαρίσης, γράφει ὅτι ὁ Κώδικας ἦταν γεμάτος ἀπὸ βαρβαρικὴ σύνταξη μὲ ἀνορθογραφίες καὶ σὲ αὐτὲς ἀκόμη τὶς ὑπογραφὲς τῶν Μητροπολιτῶν. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς καταπτώσεως ἦταν τὸ θλιβερὸ φαινόμενο τῶν ἐξισλαμισμῶν…. Ὁ πατρο-Κοσμᾶς διέβλεψε τὸν μεγάλο κίνδυνο ποὺ ἀπειλοῦσε τὸ Γένος μας. Ἂν ὁ λαὸς συνέχιζε νὰ βρίσκεται στὸ σκοτάδι τῆς ἀμάθειας, ἂν δὲν γνώριζε ἐγκαίρως τὸ χρέος ἀπέναντι στὴν Ἱστορία τῶν πατέρων του, τὸ πιθανότερο ἦταν ὅτι χάνοντας τὴν πίστη του θὰ ἔχανε πρῶτα τὴν ψυχή του καὶ ὕστερα τὸν ἐθνισμό του». (+Χριστοδούλου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ φλογερὸς διδάσκαλος», ἐκδ. «Χρυσοπηγή», Ἀθήνα, 2011).
.                  Γιὰ τὴν ὑπηρεσία, ποὺ προσέφερε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς στὸ Ἔθνος ὁ ἐξαίρετος ἱστορικὸς Κωνσταντῖνος Σάθας ἔγραψε: «Πτωχὸς δημοκράτης δὲν ἀπέβλεψε, ὡς οἱ πολλοί, εἰς ἐφημέρου φιλοδοξίας ὄνειρα, ἀλλὰ τὸν Σταυρὸν ἐπόθει λαμβάνων ἐπὶ τῶν ὤμων νὰ εἰσχωρήση εἰς χώρας κατοικουμένας ὑπὸ ἀδελφῶν καὶ εἰς τὰς ὁποίας οὐδέποτε σπινθὴρ τοῦ φωτὸς τῆς παιδείας εἶχεν εἰσδύσει, ἡ δὲ ἀμάθεια τοὺς εἶχεν ἐξαγριώσει καὶ ἀποβαρβαρώσει». (Κων. Σάθα Σύγγραμμα «Βιογραφίαι τῶν ἐν τοῖς γράμμασι διαλαμψάντων Ἑλλήνων ἀπὸ τῆς καταλύσεως τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας μέχρι τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνεγερσίας», Ἔκδ. Τέκνων Ἀνδρ. Κορομηλᾶ, Ἐν Ἀθήναις, 1868, σ. 488).
Ὁ Χρ. Γιανναρᾶς γράφει γιὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, ὅτι ἦταν «φαινόμενο μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο». Καὶ ἐξηγεῖ: «Εἶναι ἡ ἐκπληκτικότερη ἐνσάρκωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς γνησιότητας μέσα σὲ ὁλόκληρη τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας… Ἦταν ἀποφασιστικὴ ἡ συμβολή του στὴ διάσωση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ συνείδησης σὲ κρίσιμες περιοχές, στὴν ἀποτροπὴ τοῦ ἐξισλαμισμοῦ. Τόνωσε τὴν ἐλπίδα τῶν Ἑλλήνων σὲ μία μελλοντικὴ ἀπελευθέρωση – ἀνάσταση τοῦ Γένους». (Χρ. Γιανναρᾶ «Ὀρθοδοξία καὶ Δύση στὴ νεώτερη Ἑλλάδα», ἐκδ. Δόμος, Ἀθῆναι, 2006, σ. 174-175).
.                  Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης (1749 – 1809) εἶχε ἴδια ἀντίληψη τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ. Ὑπῆρξε μαθητὴς στὴ Νάξο τοῦ κατὰ σάρκα ἀδελφοῦ του, Ἀρχιμανδρίτου Χρυσάνθου τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ ἦταν 30 ἐτῶν, ὅταν μαρτύρησε. Ἐξέδωσε τὸ «Νέο Μαρτυρολόγιο, ἤτοι Μαρτυρία τῶν Νεοφανῶν Μαρτύρων» στὰ 1797. Σὲ αὐτὸ ἀναφέρει τοὺς Νεομάρτυρες ἀπὸ τὸ 1453, ἕως τὶς ἡμέρες τῆς συγγραφῆς τοῦ πονήματός του καὶ περιλαμβάνει ὡς νεομάρτυρα τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ. Σημειώνεται ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀνακήρυξη τῆς ἁγιότητάς του ἔγινε τὸ 1961, ἀπὸ τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο, ἐπὶ πατριάρχου Ἀθηναγόρου.
.                  Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς γεννήθηκε στὸ Μέγα Δένδρο τῆς Αἰτωλίας ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Τὸ βαφτιστικό του ὄνομα ἦταν Κώνστας. Ἀπὸ μικρὸς εἶχε ἔφεση στὰ γράμματα καὶ ἀγαποῦσε πολὺ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Γένος. Τὰ πρῶτα γράμματα τὰ ἔμαθε ἀπὸ τὸν ἱεροδιάκονο Ἀνανία, τὸν καλούμενο Δερβισάνο. Μετὰ φοίτησε στὴν Ἀθωνιάδα καὶ μεταξὺ τῶν διδασκάλων του ἦσαν οἱ Εὐγένιος Βούλγαρης, Παναγιώτης Παλαμᾶς καὶ Νικόλαος Ζερτζούλης. Τὸ 1758 ἐγκαταβίωσε στὴν Ἁγιορείτικη Μονὴ Φιλοθέου, ὅπου ἐκάρη μοναχός, ἔλαβε τὸ ὄνομα Κοσμᾶς, καὶ στὴ συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Θέλοντας νὰ σπουδάσει περαιτέρω τὴν ἱερὰ καὶ τὶς ὀθνεῖες ἐπιστῆμες πῆγε στὴν Πατριαρχική της Κωνσταντινούπολης Σχολή, ὅπου καθηγητὴς ἦταν ὁ κατὰ σάρκα ἀδελφός του Χρύσανθος.
.                  Ἡ σπουδὴ τοῦ αὔξησε τὴν ἐπιθυμία του τῆς ἱεραποστολῆς. Ἀφοῦ ζήτησε τὴν εὐλογία τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου Σεραφείμ, ἄρχισε τὶς περιοδεῖες του ἀνὰ τὸν Ἑλληνισμό. Κατὰ τὴν πρώτη του περιοδεία (1759 – 1762) ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ χωριὰ τῆς Κωνσταντινούπολης διδάσκει τοὺς Ἕλληνες τῆς Θράκης, τῆς Μακεδονίας, καὶ τῆς Θεσσαλίας καὶ φτάνει ἕως τὸ Γαλαξίδι. Στὴ δεύτερη (1763 – 1773) ξεκινᾶ πάλι ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ἐπισκέπτεται ἱεραποστολικὰ τὴν Καβάλα, τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ Πήλιο, τὴ Θεσσαλία, τὴ Δυτικὴ Μακεδονία, τὴν Ἤπειρο γιὰ νὰ καταλήξει στὴν Κεφαλληνία, ὅπου ἔγινε θερμότατα δεκτός. Στὴν τρίτη (1775 – 1777) ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ σπέρνει τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου εἰς Δωδεκάνησο, Κρήτη, Κυκλάδες, Δυτικὴ Στερεά, Ἤπειρο, Κεφαλληνία, Ζάκυνθο καὶ Κέρκυρα. Στὴν τέταρτη καὶ τελευταία περιοδεία του (1777-1779) ξεκινᾶ ἀπὸ Κέρκυρα ἐργάζεται ἱεραποστολικὰ εἰς Θεσσαλονίκη, Βέροια, Κορυτσά, Ἁγίους Σαράντα, Τεπελένι, Δυρράχιο, Κολικόντασι, καὶ Μπεράτι, ὅπου ὑφίσταται ἀπὸ τοὺς Τούρκους μαρτυρικὸ θάνατο.
.                  Τί ἔπραξε μὲ τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο του περιγράφει ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς σὲ διασωθεῖσα ἐπιστολή του πρὸς τὸν κατὰ σάρκα ἀδελφό του Χρύσανθο, τὸ 1779, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ μαρτύριό του: «Τὰ κατ’ ἐμὲ φαίνονται ἀπίστευτα εἰς τοὺς πολλοὺς καὶ μήτε ἐγὼ δύναμαι νὰ τὰ καταλάβω… Ἕως τριάκοντα ἐπαρχίας περιῆλθον, δέκα σχολεῖα Ἑλληνικὰ (Σημ. Ποὺ δίδασκαν τὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ) ἐποίησα, διακόσια διὰ κοινὰ γράμματα, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καὶ τὸν λόγον μου βεβαιοῦντος διά τινων ἐπακολουθησάντων σημείων…».
.                  Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ «Νέον Μαρτυρολόγιον» μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς «ἐκατάπεισε τοὺς πλουσίους καὶ ἠγόρασαν ὑπὲρ τὰς τέσσαρας χιλιάδας κολυμβήθρας μεγάλας χαλκωματένιας πρὸς δώδεκα γρόσια τὴν κάθε μίαν καὶ τὰς ἀφιέρωσαν εἰς τὰς Ἐκκλησίας… διὰ νὰ βαπτίζωνται καθὼς πρέπει τὰ παιδία τῶν Χριστιανῶν. Ὁμοίως κατέπεισε τοὺς ἔχοντας τὸν τρόπον καὶ ἀγόραζαν βιβλία πατερικὰ καὶ Χριστιανικαῖς διδασκαλίαις, τὰ ὁποῖα ἐδίδοντο δωρεὰν εἰς ἐκείνους, ποὺ ἤξευραν γράμματα, ἢ εἰς ἐκείνους ὁπού ὑπέσχοντο νὰ μάθουν. Ἐπίσης ἐμοίρασε κομπολόγια καὶ σταυρούδια μικρὰ (ὑπὲρ τὰς πεντακοσίας χιλιάδας) εἰς τὸν κοινὸν λαόν…» (ἐκδ. «Ἀστὴρ», 3η ἔκδ., σελ. 203). Τὰ ὅσα ἔπραξε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς κάνουν τὸν καθηγητὴ Δῶρο Πολίτη τὸ 1949 νὰ γράψει πὼς «κατὰ προέκτασιν τοῦ Αἰτωλοῦ βγαίνει τὸ 21». («Οἱ κοινωνικὲς ἰδέες τοῦ Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ», Ἔκδ. Χριστιανο-Σοσιαλιστικῆς Βιβλιοθήκης, Ἀθ. 1949, σσ. 1-17).–

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ τοῦ 1821 (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ 1821

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.          Στὶς 24 Αὐγούστου συμπληρώθηκαν 240 χρόνια ἀπὸ τὴν δολοφονία τοῦ μεγάλου δασκάλου τοῦ Γένους Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Εἶναι ὁ κληρικός, ποὺ προσέφερε στὸν Ἑλληνισμὸ τὶς περισσότερες ὑπηρεσίες ἀπὸ κάθε ἄλλον, κληρικὸ ἢ λαϊκό. Ἀκαταπόνητος, διέσχισε, πολλὲς φορὲς πεζός, διάφορες περιοχὲς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.
.          Σὲ εἴκοσι χρόνια ἱεραποστολῆς ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἵδρυσε 200 σχολεῖα, δίδαξε τὰ ἑλληνικὰ γράμματα, ἐνουθέτησε, ἐξημέρωσε τὰ προσωπικὰ καὶ κοινωνικὰ ἤθη, ἐνίσχυσε τὴν ἰδιοπροσωπία τῶν Ἑλλήνων, δυνάμωσε τὸ φρόνημά τους, τοὺς κράτησε ἑδραίους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ στὴν ἀγάπη τους πρὸς τὴν Πατρίδα. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν ἕνας μοναδικὸς συνδυασμὸς σοφοῦ διδάχου, ἐκκλησιαστικοῦ ταγοῦ καὶ ἀτρόμητου ἱεραποστόλου, ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα. Σὲ ἀντίθεση μὲ ἄλλους διδάχους δὲν δίδαξε ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τῶν δυτικοευρωπαϊκῶν κρατῶν. Ἐργαζόταν πάντα ὑπὸ τὴν δαμόκλεια σπάθη τοῦ βαρβάρου κατακτητῆ καὶ δίπλα στὸν ραγιά. Τὸ δάκρυ δὲν σκουπίζεται ἀπὸ μακριά, οὔτε ἡ παρηγοριὰ ἔρχεται μὲ ἐπιστολές…
.              Αὐτὴν τὴν μεγάλη ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνικὴ προσωπικότητα παραβλέπουν ἢ ὑποτιμᾶνε ὀπαδοὶ τοῦ γαλλικοῦ διαφωτισμοῦ. Ὁ Κ.Θ. Δημαρᾶς στὸ 14.000 περίπου σειρῶν βιβλίο του «Νεοελληνικὸς Διαφωτισμὸς» ἀφιερώνει πέντε σειρὲς στὸν Πατροκοσμά! Ὁ Πασχ. Κιτρομηλίδης στὸ ἰδίου θέματος βιβλίο του καὶ στὶς 17.000 περίπου ἀράδες του ἀφιερώνει εἴκοσι πέντε καὶ ὄχι γιὰ καλό. Ἀπὸ ὅλα ὅσα μοναδικὰ ἐπιτέλεσε γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, ὁ Πασχ. Κιτρομηλίδης βρῆκε νὰ γράψει: «Μία ἰδιότυπη ἐκδήλωση τῆς ρωσικῆς προπαγάνδας ὑπῆρξε ἡ δράση τοῦ χαρισματικοῦ ἱεροκήρυκα καὶ εὐαγγελιστὴ (Σημ. Sic) Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ…». Ὁ Πασχ. Κιτρομηλίδης «στηρίζει» τὴν ἀνέρειστη μομφή του στὸ ὅτι ὁ Πατροκοσμᾶς γιὰ νὰ ξεκινήσει τὴν ἱεραποστολή του πῆρε, (Σημ. Ὅπως ἐπιβάλλει ἡ κανονικὴ τάξη τῆς Ἐκκλησίας), τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου Σεραφεὶμ Β΄, τὸ 1759.
.          Ὁ Πατριάρχης θεωρήθηκε ρωσόφιλος, ἐπειδὴ ἂν καὶ ἐξόριστος, ἐπιχείρησε νὰ ἀξιοποιήσει τὸν ρωσοτουρκικὸ πόλεμο (1768 – 1774) πρὸς ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλλάδος… Σημειώνεται ὅτι ὁ Σεραφεὶμ παρέμεινε Πατριάρχης τέσσερα μόνο χρόνια (1757 – 1761). Τὸ 1761 ὁ Σουλτάνος Μουσταφὰ Γ΄ τὸν ἐκθρόνισε καὶ τὸν ἐξόρισε στὸ Ἅγιον Ὄρος…
.          Γενικὰ εἶναι ἀπαράδεκτη ἡ στάση τῶν ἀρθρογραφούντων ὀπαδῶν τοῦ γαλλικοῦ διαφωτισμοῦ ἔναντι τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας γιὰ τὸ 1821. Εἶναι ἐξοργιστικὴ ἡ, ἐκ λόγων ἰδεολογικῶν, αὐξομείωση τῆς βαρύτητας ποὺ ἀποδίδουν στὶς προσωπικότητες ποὺ δημιούργησαν τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση καὶ οἱ ἀνισοβαρεῖς κρίσεις τους, ὡς πρὸς τὸ ποῦ ὀφείλεται ἡ ἐξέγερση τοῦ Ἔθνους. Ἤδη ἔχουν ἀρχίσει νὰ ρίχνουν τὰ πάρθια βέλη τους κατὰ τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας καὶ νὰ ἐπιχειροῦν νὰ ἐπιβάλουν μία fake history.
.               Ὡς λόμπι κοινωνικό, «ἐπιστημονικὸ» καὶ ἐπικοινωνιακὸ ἡ ἐμπαθὴς ἰντελιγκέντσια εἶναι κλειστὸ καὶ ὀλιγάριθμο, ἀλλὰ ἰσχυρότατο ἔναντι τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἐνστικτωδῶς ἀντιλαμβάνεται τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια. Ὅσοι δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸ λόμπι δὲν βρίσκουν εὔκολα μέσο νὰ ἐκφραστοῦν. Ὑπάρχει ἔναντί τους ἄτυπη ἀλλὰ αὐστηρὴ λογοκρισία.
.              Ὅλα αὐτὰ τὰ δεδομένα εἶναι ποὺ προκαλοῦν ἐρωτηματικὰ ὡς πρὸς τὴν προσέγγιση ποὺ θὰ ὑπάρξει στὸ θεμελιακὸ γιὰ τὴν ἐλεύθερη ὑπόστασή μας γεγονὸς τῆς Ἱστορίας μας.-

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ὁ ΑΙΤΩΛΟΣ καὶ ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί οἱ Νεομάρτυρες

Κήρυγμα τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου
στήν Πανηγυρική Θεία Λειτουργία
κατά τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στό Θέρμο,
ἐνώπιον τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας

.               Τό ἱστορικό Θέρμο, καί γενικότερα ἡ Αἰτωλοακαρνανία, καυχᾶται γιά τό ὅτι εἶναι ὁ τόπος ὅπου γεννήθηκε, μεγάλωσε καί ἔδρασε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Ἐδῶ εἶδε τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του, εἶδε τήν δημιουργία τοῦ Θεοῦ, ἐγνώρισε τήν πατροπαράδοτη εὐσέβεια καί ἀπό τά μέρη αὐτά ἄρχισε τίς ἱερα-ποστολικές περιοδεῖες του. Ἀπό τότε τόν διεκδικοῦν πολλοί τόποι, καί καυχῶνται οἱ ἄνθρωποι ἀπό ὅπου πέρασε, ὅπου ὑπάρχουν ἀποδείξεις ἤ πλη-ροφορίες ὅτι ἐδίδαξε, ὅπου ἀνοικοδομήθηκαν Ναοί ἐπ’ ὀνόματί του, ὅπου μαρτύρησε.
.               Ἔτσι, σήμερα ἔγινε ἕνας οἰκουμενικός ἄνθρωπος, ἕνας Ἰσαπόστολος, πού ἔκανε μιά μεγάλη ἐπανάσταση στήν ἐποχή του, ἕνας ἄνθρωπος μέ ζῆλο Θεοῦ, σέ δύσκολες συνθῆκες. Διότι ἡ ἐπανάσταση δέν μπορεῖ νά ἑρμηνεύεται καί νά προσδιορίζεται μόνον μέ ὅπλα καί βόμβες, ἀλλά μέ ἰδέες, κυρίως, ὅμως, μέ τόν λόγο πού προέρχεται ἀπό μιά ἐσωτερική ἀναγέννηση καί πληρότητα τῶν ἀνθρώπων.
.               Κατά τόν γνωστό λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ «λόγῳ παλαίει πᾶς λόγος, βίῳ δέ τίς;». Κάθε λόγος, κάθε ἰδέα ἔχουν καί τόν ἀντίλογό τους, ἀλλά κανείς δέν μπορεῖ νά παλαίση μέ ἕναν ἄνθρωπο πού ἔχει μιά πνευματική πίστη, κυρίως τήν «ἐνυπόστατον πίστιν», πού εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτό τό γνωρίζουμε ἀπό τούς Ἀποστόλους καί τούς Μάρτυρας, πού μέ τήν ζωή τους καί τόν καθαρό καί εὐθύ λόγο μετέτρεψαν τήν σιδηρόφρακτη ἐθνική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία σέ Χριστιανική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία. Αὐτό τό βλέπουμε καί στόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, ὁ ὁποῖος ὑπονόμευσε θετικά καί ἀποτελεσματικά τήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία, μέ τήν ἰδιότητα τοῦ Ἰσαποστόλου καί τοῦ Νεομάρτυρος.
.               Αὐτό θά τό δοῦμε, ὅταν ἐξετάσουμε τήν μεγάλη προσφορά τῶν Νεομαρτύρων, στούς ὁποίους συγκαταλέγεται ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, γιά τήν διαφύλαξη τῆς Ἑλληνορθόδοξης παραδόσεως στό ὑπόδουλο Ἑλληνικό Ἔθνος, ἀλλά καί τήν προσφορά τους στήν ἀπελευθέρωσή του τό 1821.

1.Ἡ ἀξία τῶν Νεομαρτύρων

.               Πράγματι, ἡ διαφύλαξη τῆς Ἐθνικῆς συνείδησης στούς ὑπόδουλους Ρωμηούς καί ἡ ἄσβεστη φλόγα τῆς ἐλευθερίας ὀφειλόταν σέ πολλούς παράγοντες, ἤτοι στήν λειτουργία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μέ τήν θεία Λειτουργία, τά λειτουργικά κείμενα, τά μυστήρια, τίς ἀκολουθίες καί τήν ὅλη δομή της, κυρίως μέ τήν δράση τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Συνόδων τους. Ἔπειτα, ὀφείλεται στήν κατά τόπους προσφορά τῶν Δημογεροντιῶν, τήν λειτουργία τῶν Σχολείων καί τῶν Σχολῶν, ὅπου ἦταν δυνατόν νά λειτουργήσουν, ἤ νά παραλειτουργήσουν, μέ τήν παιδεία πού προσέφεραν. Ἀκόμη, προσφερόταν ἀπό τούς λόγιους Ρωμηούς πού μετανάστευαν ἐκτός τοῦ ὑπόδουλου χώρου, οἱ ὁποῖοι μαζί μέ τούς ἐμπόρους, πού εἶχαν πάντοτε στραμένη τήν προσοχή τους στό ὑπόδουλο Γένος, προσέφεραν μέ τόν τρόπο τους γιά τήν διατήρηση τῆς ἄσβεστης μνήμης τοῦ Γένους τῶν Ρωμαίων.
.               Μεταξύ αὐτῶν σπουδαία προσφορά στήν παραμονή στήν ὀρθόδοξη πίστη, τήν ἀναζήτηση τῆς ἐλευθερίας καί τελικά τά ἐπαναστατικά κινήματα, μέ ἀποκορύφωμα τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821, προέρχεται ἀπό τούς Νεο¬μάρ¬τυρες, μεταξύ τῶν ὁποίων σημαίνουσα θέση κατέχει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός.
.               Νεομάρτυρες λέγονται οἱ Χριστιανοί ἐκεῖνοι, ἤ ἀκόμη καί μερικοί ἐκχριστιανισθέντες Μουσουλμάνοι, ὅπως ὁ Νεομάρτυς Ἀχμέτ, πού ὁμολογοῦσαν τόν Χριστό ὡς ἀληθινό Θεό καί γι’ αὐτό οἱ Ὀθωμανοί τούς καταδίκαζαν σέ θάνατο. Ἐκεῖνο πού ἔχει σημασία μέ τούς Νεομάρτυρες, πού τούς ξεχωρίζει ἀπό τούς Ἐθνομάρτυρες, εἶναι ὅτι ἔδιναν τήν ὁμολογία ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἀληθινός Θεός καί ὄχι ὁ Ἀλάχ τῶν Μουσουλμάνων, ἔκαναν, δηλαδή, τήν σαφῆ διάκριση μεταξύ τοῦ Θεοῦ πού διακηρύσσει ἡ Ἐκκλησία καί τοῦ θεοῦ τῶν Μουσουλμάνων. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν διακρίνονταν ἀπό ἕναν θρησκευτικό συγκρητισμό, τήν σχετικοκρατία ἤ τόν σχετικισμό, οὔτε διακρίνονταν ἀπό τήν ἀρχή τῆς θρησκευτικῆς περιεκτικότητας, ἀλλά διακατέχονταν ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀποκλειστικότητας, ὅτι δηλαδή ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός Θεός.
.               Ἐπί πλέον, οἱ Νεομάρτυρες ὑπέμειναν μέ ἁγιοπνευματική ὑπομονή τό μαρτύριο, χωρίς νά ἀγανακτοῦν ἤ νά ὑβρίζουν, ἀλλά τό ἔκαναν μέ χαρά καί προσεύχονταν γιά τούς βασανιστές τους. Ἀκόμη δέ, ἀμέσως μετά τό μαρτύριο ἀκολουθοῦσαν θαυματουργικές ἐνέργειες, ἰάσεις ἀσθενειῶν, ἀπαλλαγή βασανιστικῶν προβλημάτων, καί πολλά ἄλλα, γι’ αὐτό καί ἀμέσως ἄρχισε ἡ τιμή τους μέ καθιέρωση ἑορτῶν, ἀνοικοδόμηση ἱερῶν Ναῶν ἤ παρεκκλησίων, τιμητική προσκύνηση τῶν ἱερῶν λειψάνων τους.
.               Αὐτές εἶναι οἱ βασικές διαφορές μεταξύ τῶν Νεομαρτύρων καί τῶν Ἐθνομαρτύρων. Ἔτσι, ἡ τιμή τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ ἄρχισε ἀμέσως ἀπό τό μαρτύριό του, ὅπως φαίνεται στήν Πρωτεύουσα τῆς Ἠπείρου, τά Ἰωάννινα.
.               Ἔτσι, τό μαρτύριο τῶν Νεομαρτύρων καί οἱ τιμητικές ἐκδηλώσεις ὑπῆρξαν ἑστίες τόσο ἐκκλησιαστικές, ὅσο καί ἐθνικές. Γύρω ἀπό τόν τάφο τῶν Νεομαρτύρων ἀναπτυσσόταν μιά ἐκκλησιαστική ζωή μέ ὅλα τά συνεπα-κόλουθα, ἤτοι διάκριση μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καί θρη¬σκευτικῆς ἰδεολογίας, καί διατήρηση τῆς φλόγας τῆς ἐλευθερίας, πνευματικῆς καί ἐθνικῆς.
.               Δέν ὑπάρχει πόλη στήν ὁποία δέν ἀναπτύσσονταν τέτοιες πνευματικές ἑστίες πού συνετέλεσαν τελικά στήν ἔκρηξη τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821. Ὁ ἅγιος Γεώργιος στά Ἰωάννινα, ὁ ἅγιος Θεόδωρος στήν Μυτιλήνη, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Ὑδραῖος στήν Ρόδο, οἱ ἅγιοι Δημήτριος καί Παῦλος στήν Τρίπολη καί πολλοί ἄλλοι, καί τελικά ὁ ἅγιος Κοσμᾶς σέ ὅλο τό ὑπόδουλο γένος ἦταν ἐκεῖνοι πού διαμόρφωσαν τό κλῖμα τῆς Ἐπαναστάσεως τῶν Ρωμηῶν. Δέν πρέπει κανείς νά ὑποτιμᾶ αὐτήν τήν πνευματική ὑποδομή τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα.

2.Τό «Νέο μαρτυρολόγιο»

.               Σέ ἐπίρρωση τῶν ἀνωτέρω θέλω νά ἀναφερθῶ στό ὅτι ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, πού ἔζησε κατά τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, μεταξύ τῶν ἄλλων βιβλίων, συνέγραψε καί τό βιβλίο μέ τίτλο: «Νέον Μαρτυρολόγιον», στό ὁποῖο συγκέντρωσε τόν βίο, καί κυρίως τό μαρτύριο τῶν Νεομαρτύρων, πού μαρτύρησαν μέχρι τήν ἐποχή του.
.              Τό σπουδαιότατο αὐτό βιβλίο τελικά ἀποδείχθηκε ἕνα ἐπαναστατικό βιβλίο κατά τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας. Συνήθως, δίνεται σημασία ἀπό πολλούς στόν «Θούριο τοῦ Ρήγα» ἤ στήν «Ἑλληνική Νομαρχία» καί ἀγνοεῖται ἡ μεγάλη προσφορά τοῦ ἀντιστασιακοῦ αὐτοῦ βιβλίου τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τό ὁποῖο μάλιστα προῆλθε μέσα ἀπό τά σπλάγχνα τῆς Ρωμηοσύνης καί ὄχι ἔξω ἀπό αὐτήν.
.              Τό βιβλίο αὐτό εἶναι ἕνα σάλπισμα πνευματικῆς ἐλευθερίας, καί αὐτό γιατί καταγράφοντας ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τό μαρτύριο τῶν Νεομαρτύρων βρίσκει τήν εὐκαιρία, χωρίς νά φοβᾶται τούς κατακτητές, νά προτρέψη τούς Ρωμηούς νά ὑπομένουν τούς πειρασμούς, νά παραμένουν σταθεροί στήν Χριστιανική Ἐκκλησία, νά μετανοήσουν ὅσοι εἶχαν ἀρνηθῆ τόν Χριστό καί ἀλλαξοπίστησαν, καί τούς προτρέπει ἀκόμη νά μαρτυρήσουν γιά τόν Χριστό. Μεταξύ τῶν ἄλλων τούς ἀπευθύνει τίς ἑξῆς προτροπές, πού τίς θέτει στό στόμα τῶν Νεομαρτύρων: «Λάβετε παράδειγμα ὑπομονῆς τῶν θλίψεων ὅπου δοκιμάζετε καί ἀπό ἡμᾶς τούς συναδελφούς σας… Καί ἐσεῖς ἄν ὑπομένετε μετά εὐχαριστίας, διά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τούς δαρμούς, τάς φυλακάς, τάς ἁλύσεις, τάς ἀγγαρείας, τάς ζημίας, τά ἀνυπόφορα δοσίματα, καί ἄλλα βάσανα ὁπού σᾶς κάνουν οἱ κρατοῦντες, βέβαια ὡς Μάρτυρες τῇ προαιρέσει λογίζεσθε κοντά εἰς τόν Θεόν».
.               Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης δέν ἠρκεῖτο νά τονίζη τήν ὑπομονή, ἀλλά τούς προτρέπει νά μή ἀλλαξοπιστίσουν, καίτοι εὑρίσκονται ἐν μέσῳ λύκων. Λέγει: «Φυλαχθῆτε… νά μή σᾶς κλέψουν τόν θησαυρόν τῆς Ἁγίας σας πίστεως… Ἐνθυμηθῆτε πῶς ὁ δεσπότης μας Χριστός ὁπού σᾶς ἔβαλεν ὡσάν τά πρόβατα ἀνάμεσα εἰς τά ἀνήμερα θηρία, σᾶς ἔδωκε τοιαύτην παραγγελίαν, νά εἶσθε φρόνιμοι ὡς τό φίδι». Τούς προέτρεπε νά μή προτιμήσουν «τό σκότος ἀπό τό φῶς˙ τό ψεῦδος ἀπό τήν ἀλήθειαν˙ τό χαλκοῦν καί κάλπικον νόμισμα ἀπό τό καθαρόν καί δοκιμασμένον μάλαγμα». Καί φθάνει νά πῆ τόν φοβερό λόγο: «Μή σᾶς φοβίζουν, ἀδελφοί, τά ἄγρια πρόσωπα τῶν τυράννων, οὔτε τό πλῆθος αὐτῶν, οὔτε ἡ φωναῖς τους, οὔτε ἡ φοβέραις τους. Μή σᾶς φοβίσουν ἡ πληγαῖς, ἡ σπάθαις, ἡ ἀλυσίδαις, ἡ φυλακαῖς. Μή σᾶς φοβίσουν ἡ φούρκαις, τά τζεγγέλια, ἡ πυρκαϊαῖς».
.               Εἶναι ὄντως φοβερές αὐτές οἱ ἀντιστασιακές προτροπές στόν ρωμαίϊκο λαό ἀπό τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, κατά τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας, μέ ἀφορμή τήν διήγηση τοῦ μαρτυρίου τῶν Νεομαρτύρων.
.               Ὁ τύπος τοῦ ἐπαναστατημένου Ἕλληνα, ἦταν ὁ τύπος τῶν ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, ὅπως διαμορφώθηκαν ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς θυσίας τῶν Νεομαρτύρων. Γι’ αὐτό ἡ ἐπικεφαλίδα πού ἔβαλαν οἱ ἐπαναστατημένοι Ἕλληνες στό πρῶτο ἀπελευθερωτικό Σύνταγμα τῆς Ἐπιδαύρου τοῦ 1822 καί διακήρυξη τῆς Ἀνεξαρτησίας ἦταν: «Ἐν ὀνόματι τῆς Ἁγίας καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος». Καί ἀμέσως μετά ὑπάρχει ἡ ἐξήγηση: «Τό ἑλληνικόν ἔθνος, τό ὑπό τήν φρικώδη Ὀθωμανικήν δυναστείαν, μή δυνάμενον νά φέρῃ τόν βαρύτατον καί ἀπαραδειγμάτιστον ζυγόν τῆς τυραννίας, καί ἀποσεῖσαν αὐτόν μεγάλαις θυσίαις, κηρύσσει σήμερον διά τῶν νομίμων Παραστατῶν του, εἰς Ἐθνικήν Συνέλευσιν, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, τήν πολιτικήν αὐτοῦ ὕπαρξιν καί ἀνεξαρτησίαν». Ἄς προσέξουμε ὅτι ἡ δήλωση αὐτή ἔγινε «ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων», δηλαδή τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πού ἐπικαλοῦντο στήν ἀρχή, καί τούς ἀνθρώπους πού πιστεύουν σέ Αὐτόν. Ὁπότε φαίνεται σαφῶς ὅτι τό προοίμιο τοῦ Συντάγματος στόν Τριαδικό Θεό, ὅπως ἔχει εὐφυῶς τονισθῆ, δέν παράγει «ἔννομες συνέπειες θρησκευτικοῦ χαρακτήρα», οὔτε ἔχει ἁπλῶς μιά «ἱστορική ἀξία», ἀλλά «ἀπόρρητα διακηρύσσει ὅτι τό ἑλληνικό κράτος δέν εἶναι ἕνα ἔξωθεν ὁρμώμενο, συμβατικό ὑβρίδιο τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, προϊόν τοῦ ἀπό 3.2.1830 Πρωτοκόλλου τοῦ Λονδίνου, ἀλλά εἶναι ἀπότοκο μιᾶς ριζοσπαστικῆς διαδικασίας μέ ἐπαναστατική βάση καί λαϊκή ἀφετηρία» (Θεόδωρος Παπαγεωργίου). Ἐνδεχομένως, ἀπάλειψη αὐτοῦ τοῦ προοιμίου τοῦ Συντάγματος θά φανερώση ἐν τοῖς πράγμασι ἀπάρνηση τῶν οὐσιαστικῶν προϋποθέσεων τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος μας.
.               Ἔτσι, αὐτή ἡ συνείδηση τῶν Ρωμηῶν διαμορφώθηκε ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος ἄρχιζε τίς ὁμιλίες του ἀπό τό τί εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα, καί πῶς αὐτή ἡ διδασκαλία ἐπηρεάζει ὅλη τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐξοχώτατε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,
Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς,
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

.               Ἡ πίστη στόν Τριαδικό Θεό πού εἶχαν οἱ Νεομάρτυρες καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἦταν ἐκείνη πού κράτησε καί τόν ἑλληνισμό. Ἀντίθετα, στήν Μεγάλη Ἑλλάδα, τήν Κάτω Ἰταλία, τήν Σικελία, ὅπου ἀνθοῦσε ὁ ἑλληνισμός, χάθηκε τελείως καί ἡ ἑλληνική παράδοση, ἄν καί διδάχθηκε ἡ ἑλληνική φιλοσοφία τῶν Προσωκρατικῶν φιλοσόφων καί τοῦ Πλάτωνος, καί κυριαρχοῦσε ἡ ἑλληνική γλώσσα, ὅταν χάθηκε ἡ ὀρθόδοξη πίστη.
.               Στόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, Ἰσαπόστολο καί Ἱερομάρτυρα, ὅπως καί στούς ἄλλους Νεομάρτυρες ὀφείλουμε πολλά, κυρίως τήν διατήρηση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, τήν ἀγωνιστικότητα, καί τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδας μας. Ἄς ζητήσουμε τίς προσευχές τους γιά ὅλους μας, πού ζοῦμε σέ μιά χώρα στήν ὁποία δεχόμαστε πολλές θρησκευτικές καί ἀλλότριες πολιτιστικές ἐπιδράσεις, μέ τόν λεγόμενο μοντερνισμό, τόν μεταμοντερνισμό, τόν μεταχριστιανισμό, τήν μεταορθοδοξία, τόν σχετικισμό. Οἱ ἅγιοι νά πρεσβεύουν γιά νά ἀντισταθοῦμε σέ κάθε τί πού ἀλλοιώνει αὐτόν τόν ἀτίμητο θησαυρό τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας, δηλαδή καταστρέφει τό «μεδοῦλι» τοῦ Γένους μας.

ΠΗΓΗ: parembasis.gr

 

 

Ο ΑΓ. ΚΟΣΜΑΣ ὁ ΑΙΤΩΛΟΣ καὶ ΤΑ «ΜΑΝΤΟΛΟΓΗΜΑΤΑ» ποὺ διαλύουν σπίτια

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Ἀποστ. Β. Νικολαΐδη,
καθηγ. Πανεπ. Ἁθηνῶν
«ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ» –
Κοινωνικὲς Προεκτάσεις τοῦ θεολογικοῦ προβληματισμοῦ,
[κεφ. ΙV. θεολογικὲς προσεγγίσεις τῶν Διδαχῶν τοῦ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ]
ἐκδ. «Γρηγόρη», Ἀθῆναι 2002, σελ.68

.             Ἡ ἀγωνία γιὰ τὴν διαφύλαξη τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητος τῶν ἀκροατῶν συνέχει κάθε λόγο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ. Ὁ ἅγιος δὲν αἰσθάνεται ὡς ἕνας ἁπλὸς ἱεροκήρυκας, ἀλλὰ ὡς ὁ καλὸς ποιμένας ποὺ προσπαθεῖ νὰ διασφαλίσει τὸ ποίμνιό του ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τὸ ἐπιβουλεύονται. Μεταξὺ αὐτῶν ἐξέχουσα θέση φαίνεται νὰ ἔχουν ὅσοι διακινοῦν “μαγικὰ βότανα” ἢ χρησιμοποιοῦν “τεχνάσματα διαβολικά”, γιὰ νὰ παραπλανοῦν τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἀντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ τῶν χριστιανῶν, λέγοντας πὼς αὐτὰ τὰ διαβολικὰ “μαντολογήματα καὶ ἐξορκίσματα καὶ ἐμποδέματα καὶ γητεύματα” εἶναι σὲ θέση ὄχι μόνο νὰ διαλύσουν τὰ σπιτικά τους ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὸν ἀναθεματισμὸ καὶ βεβαίως στὴν κόλαση.

ΔΕN ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΤΙΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ

ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΤΙΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ

τῆς «Χριστιανικῆς Ἑστίας Λαμίας»

.                 Δὲν ἔχουμε καταλάβει ἀκόμη τί προσέφερε στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸ Ἔθνος ὁ Πατροκοσμᾶς…
.                 Δὲν θὰ ἤμασταν οὔτε Ἕλληνες οὔτε Ὀρθόδοξοι χωρὶς τὸν ἅγιο Κοσμᾶ.
.                 Αὐτὸς ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὴν Παιδεία τοῦ Ἔθνους. Ποτὲ Ὑπουργεῖο Παιδείας δὲν ἔκανε ὅσα ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς καὶ μάλιστα σὲ περίοδο Τουρκοκρατίας. Ἔχτισε σχολεῖα καὶ ὀργάνωσε πάνω σὲ Ἑλληνοορθόδοξες βάσεις τὴν ἐκπαίδευση καὶ μόρφωση τῶν Ἑλληνοπαίδων μὲ κοινὴ συμμετοχὴ καὶ φροντίδα Γονέων καὶ Κηδεμόνων, Ἐκκλησίας καὶ Κοινότητος.
.                 Μὲ τὰ κηρύγματά του, τὶς Κατηχήσεις του, τὶς κολυμβῆθρες καὶ τὶς βαπτίσεις, τὶς περιοδεῖες του, τὴν μετάθεση τοῦ παζαριοῦ τῶν Ἑβραίων ἀπὸ Κυριακὴ στὸ Σάββατο καὶ τὴν ἀνάδειξη τῆς Κυριακῆς ἀργίας καὶ τῆς πίστης τῶν Ὀρθοδόξων, πρόλαβε τὴν ἐπέκταση τοῦ ἐξισλαμισμοῦ.
.                 Ἕνωσε μάλιστα σχολεῖο καὶ Ἐκκλησία καὶ καθόρισε τὸν σκοπὸ τῶν ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ ὀρθόδοξους μαθητές.
.                 Τώρα καταλαβαίνουμε τὴν προσφορὰ τοῦ Μεγάλου Διδασκάλου τῶν Σκλάβων, ἰδίως σήμερα, ποὺ ἀποδομεῖται ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία καὶ ὅλη ἡ Εὐρώπη κατακλύζεται ἀπὸ κύματα μουσουλμάνων καὶ βιώνει τὸν ἀποχριστιανισμό της καὶ τὸν ἐξισλαμισμό της.
.                 Εἶναι τελείως ἀσύμβατο μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Πατροκοσμᾶ ἕνα σχολεῖο χωρὶς προσευχή, διδαχὴ τῆς ὀρθόδοξης πίστης, ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ ἱστορία, ἐκκλησιασμὸ καὶ χριστιανικὴ πνοὴ καὶ κατεύθυνση. Καὶ μιλᾶμε γιὰ ἑλληνορθόδοξο σχολεῖο. Γιὰ μαθητὲς βαπτισμένους καὶ ἐντεταγμένους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
.                 Τὸ χαρακτηριστικότερο ὅλων εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἔκανε διάλογο καὶ διαβούλευση μὲ τὶς τοπικὲς κοινωνίες τῶν χριστιανῶν καὶ αὐτὲς τελικὰ ἀναλάμβαναν τὴ Σχολικὴ Ἐφορία καὶ ἀποτελοῦσαν τὴ σχολικὴ ἐπιτροπή.
.                 Τὸ θλιβερὸ στὶς εἰσηγήσεις τοῦ σημερινοῦ Ὑπουργείου Παιδείας εἶναι ὅτι ἀποφασίζει ἢ εἰσηγεῖται ἐρήμην τῶν γονέων, ἀκόμη καὶ τῶν ἀλλοδαπῶν γονέων. Πολλοὶ γονεῖς ἀπὸ τοὺς πρόσφυγες καὶ μετανάστες, γιὰ δικούς τους λόγους, πιθανὸν ὄχι ὅλοι, ἀφήνουν, σιωπηλὰ ἴσως, τὰ παιδιά τους νὰ παρακολουθοῦν ὀρθόδοξα θρησκευτικά.
.                 Τελευταῖα, μόλις ἐλέχθη ὑποτονικὰ ἀπὸ ἐπίσημα χείλη ὅτι οἱ ἀλλαγὲς στὸ σχολικὸ σύστημα θά ᾽ναι τῆς ἔγκρισης τῆς ἐκπαιδευτικῆς κοινότητος καὶ τοῦ συλλόγου γονέων καὶ κηδεμόνων.
.                 Ἡ ὅλη ὅμως φιλοσοφία τῶν ἐκσυγχρονιστῶν βασίζεται σὲ μία ἀπόφαση ἐκ τῶν προτέρων παγιωμένη ὅτι τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο πρέπει νὰ γίνει σὰν τὸ γαλλικό, οὐδετερόθρησκο, ἄχρωμο, ἄοσμο καὶ ἄγευστο. Μὲ ποιό δικαίωμα ὅμως; Ρωτήθηκαν οἱ γονεῖς;
.                 Ἀσφαλῶς οἱ ζηλωτὲς τῆς ἀθεΐας καὶ τοῦ μαρξισμοῦ ὡς ἄγευστοι τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ τοῦ ὀρθοδόξου βιώματος, δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἐπικοινωνία καὶ σχέση μὲ τὸν Θεό. Αὐτοὶ πιθανὸν νὰ ὀργανώνουν αὐτὴ τὴ σχέση τους πρὸς τὸ θεῖον μὲ ἀντίδραση πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἐπικρατοῦσα θρησκεία.
.                 Ναί, ἀλλά, δὲν μποροῦν νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὰ βαπτισμένα παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν νομοθετοῦν στὸ κενὸ καὶ σὲ δηλωμένες ἄθεες οἰκογένειες. Ἐδῶ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι. Κάποιοι λίγοι ἄθεοι, βαπτισμένοι κι αὐτοί, νὰ ἀποφασίζουν γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν Ἑλληνοορθοδόξων Οἰκογενειῶν!!!
.                 Αὐτὸ ποὺ γίνεται εἶναι ἐξωφρενικό, δηλαδὴ τρελό. Τουλάχιστον ἂς διασώσουν τὴν εὐαισθησία στὴ δημοκρατία καὶ τὸ σεβασμὸ στὴν ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια ποὺ εἶναι καὶ ἡ πλειοψηφία.
.                 Νὰ ἐρωτηθοῦν λοιπὸν οἱ γονεῖς.
.                 Τουλάχιστον ἂς δείξουν τὸν ἴδιο σεβασμὸ πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Κοινωνία, ποὺ δείχνουν στὶς Μουφτεῖες, στὴν Ἑβραϊκὴ Κοινότητα καὶ στοὺς Καθολικούς τῆς Ἑλλάδος.
.                 Σημειωτέον ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σεβάστηκε πάντοτε τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου καὶ οἱ Μεγάλοι Διδάσκαλοι τοῦ Γένους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ ἁγιώτερος ὑπῆρξε ὁ Πατροκοσμᾶς, ὄχι μόνο προσέφεραν πνεῦμα, χρῆμα καὶ αἷμα στὸ δοῦλο Γένος τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ ἔφεραν καὶ τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες στὴ χώρα μας μὲ ἀνοιχτοσύνη πνεύματος καὶ διάκριση σπάνια συναντώμενη σὲ ἄλλες ὁμολογίες.
.                 Βρῆκαν τώρα αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εὐκαιρία νὰ κάνουν τί; Νὰ ἀλλάξουν τὰ πνευματικὰ φῶτα τῶν ἑλληνοπαίδων καὶ νὰ μείνουν τὰ παιδιὰ στὸ σκοτάδι… Πιθανὸν νὰ πετύχουν κάτι… Ὅ,τι πέτυχαν καὶ στὴν ἀθεϊστικὴ Ρωσία: ἀντὶ τῆς ὑγιοῦς πίστεως: ὑπαρξιακὸ κενό, προσωπολατρεία καὶ θεοποίηση τοῦ κόμματος, προλήψεις καὶ δεισιδαιμονίες, μαγεία καὶ ἀποκρυφισμό, παραθρησκεία καὶ αἱρέσεις…
Στὴν οὐσία ἔβλαψαν τὸν ἄνθρωπο.
Τὸ ποτάμι ὅμως τῆς πίστεως δὲν χάθηκε…
Ἐμφανίστηκε πάλι καὶ ξεχείλισε…
Ματαιοπονοῦν λοιπὸν οἱ δυστυχεῖς…
Ξεχνοῦν τὸ διαχρονικὸ ἀπόφθεγμα, ποὺ ἀποδεικνύει τὸ ἔμφυτο καὶ ἀνεξάλειπτο τῆς πίστεως, τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Πλουτάρχου:
ΚΕΙΜΕΝΟ:
«Εὕροις δ’ ἂν ἐπιὼν πόλεις ἀτειχίστους, ἀγραμμάτους, ἀβασιλεύτους, ἀοίκους, ἀχρημάτους, νομίσματος μὴ δεομένας, ἀπείρους θεάτρων καὶ γυμνασίων, ἀνιέρου δὲ πόλεως καὶ ἀθέου, μὴ χρωμένης εὐχαῖς μηδ’ ὅρκοις μηδὲ μαντείαις μηδὲ θυσίαις ἐπ’ ἀγαθοῖς μηδ’ ἀποτροπαῖς κακῶν οὐδεὶς ἔστιν οὐδ’ ἔσται γεγονὼς θεατής. Ἀλλὰ πόλις ἄν μοι δοκεῖ μᾶλλον ἐδάφους χωρὶς ἡ πολιτεία τῆς περὶ θεῶν δόξης ὑφαιρεθείσης παντάπασι σύστασιν λαβεῖν ἢ λαβοῦσα τηρῆσαι. Τοῦτο μέντοι τὸ συνεκτικὸν ἁπάσης κοινωνίας καὶ νομοθεσίας ἔρεισμα καὶ βάθρον οὐ κύκλῳ περιιόντες οὐδὲ κρύφα καὶ δι’ αἰνιγμάτων, ἀλλὰ τὴν πρώτην τῶν κυριωτάτων δοξῶν προσβαλόντες εὐθὺς ἀνατρέπουσιν».
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ – ΠΡΟΣ ΚΩΛΩΤΗΝ 1125Ε
(ΑΠΟΔΟΣΗ στὴν Νέα Ἑλληνική) «Στὶς περιπλανήσεις σου μπορεῖ νὰ συναντήσεις πόλεις ἀτείχιστες, χωρὶς γραφή, χωρὶς βασιλιάδες, χωρὶς σπίτια, χωρὶς ἰδιοκτησίες, ποὺ δὲν χρειάζονται νόμισμα, ποὺ δὲν γνωρίζουν θέατρα καὶ γυμναστήρια. Πόλη ὅμως χωρὶς ἱερὰ καὶ θεούς, ποὺ δὲν καταφεύγει σὲ προσευχές, ὅρκους, μαντεῖες, θυσίες γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀγαθῶν οὔτε γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῶν κακῶν, δὲν ὑπῆρξε ποτὲ κανεὶς ποὺ νὰ εἶδε οὔτε θὰ ὑπάρξει ποτέ. Ἀντίθετα, μοῦ φαίνεται πὼς περισσότερο μπορεῖ μία πόλη χωρὶς ἔδαφος νὰ λάβει σύσταση καί, ἀφοῦ τὴ λάβει, νὰ τὴ διατηρήσει παρὰ πολίτευμα, ἂν ὑποσκαφθεῖ ἡ ἀντίληψη γιὰ τοὺς θεούς. Τοῦτο λοιπὸν τὸ βάθρο καὶ ἔρεισμα, ποὺ συνέχει κάθε κοινωνία καὶ νομοθεσία, ἀνατρέπουν (οἱ Ἐπικούρειοι), ὄχι κάνοντας κύκλους οὔτε κρυφὰ καὶ μὲ αἰνίγματα, ἀλλὰ ρίχνοντας καταπάνω του τὴν πρώτη ἀπὸ τὶς πιὸ κύριες δόξες τους».
.                 Αὐτὸ τὸ κομμάτι τὸ ἀφιερώνουμε μὲ πολὺ πόνο ψυχῆς στοὺς διαχειριζομένους τὶς τύχες τοῦ Ἔθνους μας αὐτὸ τὸν καιρό, μήπως καὶ ἀποφύγουν κάποιες πρόσθετες ἀναποτελεσματικὲς ἐνέργειες καὶ καταλάβουν ἐπιτέλους τὸ λαθεμένο δρόμο ποὺ ἀκολουθοῦν.
.                 Ἐπίσης νὰ μὴ ξεχάσουν ποτέ, κι αὐτοὶ κι ἐμεῖς, ὅτι κάποιος κρεμάστηκε στὴ Β. Ἤπειρο γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία.
Κι αὐτὸς εἶναι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ πρῶτος καὶ μοναδικὸς καὶ ἀναντικατάστατος οὐσιαστικὸς ἐκπαιδευτικὸς Μεταρρυθμιστὴς τοῦ Γένους μας, ποὺ ἀγνοοῦν τὰ βιβλία τους καὶ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ στόχοι τους.
Νά ᾽χουμε τὴν εὐχή Του.

ΟΙ ΚΑΙΡΟI ΑΠΑΙΤΟYΝ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜAΔΕΣ (Δ. Νατσιός)

Οἱ καιροὶ ἀπαιτοῦν Πατροκοσμάδες

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

«Ἐὰν ὅμως ὁ λόγος καὶ ἡ ὑπόθεσις εἶναι περὶ Πίστεως καὶ τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε καὶ ὁ πλέον εἰρηνικὸς καὶ ἥσυχος πρέπει νὰ πολεμῆ ὑπὲρ αὐτῶν πλὴν ὄχι μὲ ταραχὴν τῆς καρδίας, ἀλλὰ μὲ ἕνα θυμὸν ἀνδρεῖον καὶ σταθερόν, κατ’ ἐκεῖνο τὸ τοῦ Ἰωὴλ “ἐκεῖ ὁ πραΰς ἔστω μαχητής”». (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «Ἀόρατος Πόλεμος»).

.                 Τὰ χρόνια ποὺ ἔγραφε ὁ Ἅγιος Νικόδημος τὰ παραπάνω, τὸ Γένος βρισκόταν ἐν αἰχμαλωσίᾳ, στὸ σκοτάδι τῆς Τουρκοκρατίας. Δὲν ὑπῆρχε πατρίδα, κράτος. Ἂν ζοῦσε σήμερα θὰ προσέθετε καὶ «περὶ πατρίδος». Ἔχουμε ὅμως τὸν σύγχρονο Ἅγιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη ποὺ μᾶς κανοναρχεῖ “ἑπόμενος τοῖς θείοις πατράσι”: «Στὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος δὲν χωρᾶνε ὑποχωρήσεις, πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς ἀμετακίνητος, σταθερός». (Λόγοι Ε´, «Πάθη καὶ Ἀρετές», σελ. 277). Πιάνουμε τὶς μύτες μας τοῦτες τὶς ἡμέρες ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἀναδίδει ὁ γνωστὸς ὀχετός, ὁ ἑσμὸς τῶν ἄθεων προοδομανῶν.
.                 Νὰ καταργηθοῦν οἱ παρελάσεις, ἡ προσευχή, τὰ θρησκευτικά, ἡ ὀρθόδοξη ἀγωγὴ στὰ σχολεῖα. «Παρὰ φύσιν», χαρακτήρισε ὁ κὺρ-Φίλης τὴν διδασκαλία τῶν ἀρχαίων στὸ γυμνάσιο. (Ὅταν ὀνομάζεις «παρὰ φύσιν» τὴν ἀρχαία ἑλληνική, πέραν τῶν ἄλλων ὑπονοεῖς ὅτι καὶ ἡ γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «παρὰ φύσιν», διότι αὐτὸ γράφτηκε σ’ αὐτὴν τὴν γλώσσα. Θὰ ἀπαντηθεῖ αὐτὴ ἡ προσβολὴ «μὲ θυμὸν ἀνδρεῖον καὶ σταθερὸν» ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία ἢ θὰ περιοριστεῖ καὶ πάλι σὲ ἀνώδυνους καὶ κομψότατους ἐλέγχους τοῦ τύπου «κούρασε καὶ κουράστηκε ὁ ὑπουργός»;).
.                 Βεβαίως τίποτε «παρὰ φύσιν» δὲν ὑπάρχει στὴν ἐξαίσια γλώσσα μας. Γλῶσσες «παρὰ φύσιν» δὲν ὑπάρχουν, ἄνθρωποι «παρὰ φύσιν» ὑπάρχουν καὶ ἀπὸ αὐτοὺς κινδυνεύουμε, ὅπως ἔχω ξαναγράψει. Ὅμως, διορθώνω, ὑπάρχουν στὴν ἐκπαίδευση ὄντως διεστραμμένα πράγματα, τὰ ὁποῖα παρεισέφρησαν στὰ σχολικὰ βιβλία τάχα καὶ Γλώσσας.
.                 Κείμενα ποὺ ἀπευθύνονται σὲ παιδιὰ δημοτικοῦ καὶ γυμνασίου καὶ περιέχουν ὄντως «παρὰ φύσιν», ἐπικίνδυνα καὶ καταστρεπτικὰ γιὰ τὴν ἡλικία τους μηνύματα. Δὲν ἀκούσαμε τὸν κ. Λιάκο νὰ τὰ καταγγέλλει! Ἡ πρωινὴ προσευχή, ἂς γνωρίζει ὁ ἀπύθμενου θράσους ἐκκλησιομάχος, δὲν εἶναι μία τυπικὴ διαδικασία. Κάνοντας τὰ παιδιὰ τὸ πρωὶ τὸν σταυρό τους, παρατεταγμένα κατὰ τμήματα, ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους στὸν Χριστὸ πρωτίστως καὶ συνειδητοποιοῦν ὅτι ἀνήκουν σὲ μία ὁμόγλωσση, ὁμότροπη καὶ ὁμόπιστη κοινότητα, σ’ ἕνα ἔθνος ποὺ ἀπελευθερώθηκε ἀκριβῶς γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαλαλεῖ τὶς πολυτίμητες ἀξίες του. Πόσοι καὶ πόσοι περίοικοι τοῦ σχολείου μας, ἡλικιωμένοι, ποὺ μένουν στὰ σπίτια τους τὰ πρωινά, ἀκοῦν μὲ συγκίνηση, ἀπὸ τὰ μεγάφωνα τοῦ σχολείου, τὴν δροσερὴ παιδικὴ φωνή, νὰ ἀπαγγέλλει τὸ «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…», ἢ τὸ «Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».
.                 Θυμίζω, λοιπόν, κάποια «παρὰ φύσιν» κείμενα, γιὰ τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἀντιδράσουν κυρίως οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν. Νὰ σημειώσω, ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ τσιράκια τῆς Νέας Τάξης ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἔχουν ἁλώσει τὶς πανεπιστημιακὲς σχολές, κυρίως τὰ τμήματα ἐκπαίδευσης καὶ συγγράφουν ἐπιδοτούμενα τὰ σχολικὰ βιβλία. Πρώην θαμῶνες τοῦ πασοκικοῦ σταύλου, ὀσμίστηκαν τὴν μετατόπιση τῶν ὀπαδῶν τοῦ… κινήματος καὶ κίνησαν γιὰ τὸν νέο πόλο ἐξουσίας.
.                 Ζητωκραυγαστὲς πιὰ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐπιβραβεύτηκαν γιὰ τοὺς ἀνθελληνικούς τους «ἀγῶνες, «αἰχμαλωτίζοντας» καὶ τὸ ὑπουργεῖο ἀντεθνικῆς παιδείας. Ἀπὸ ἐκεῖ ξερνοῦν ἀνενόχλητοι τὶς ἐθνοκτόνες ἰδεοληψίες τους. «Τὸ ἔθνος ἡμῶν ὑφίσταται πολιτικήν τινα ζύμωσιν, καθ’ ἣν τὰ ἀκαθαρτότερα στοιχεῖα ἀνέρχονται καὶ ἐπιπλέουσιν, ἐν εἴδει ἑξαφρίσματος (=ἀφροῦ), ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας» ἔγραφε τὸ 1877 ὁ δηκτικὸς Ἐμ. Ροΐδης.
.                 Ἐπανερχόμαστε ὅμως στὰ «παρὰ φύσιν» τῶν βιβλίων. Ὑπενθυμίζω:

«Ὁ καθηγητὴς τῆς φιλολογίας ἔριχνε κάθε μέρα τὸ μπαλάκι. Ὅλη ἡ τάξη τὸ ἔπιανε σὰν ἕνα γαργαλιστικὸ μήνυμα. Τὸ πετοῦσε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον. Χαρᾶς εὐαγγέλια.
“Ὁσάκις…”, ἄρχιζε τὴ φράση του ὁ φιλόλογος.
“Ναί. Ναί. Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!”, φώναζαν ὅλες μαζὶ οἱ μαθήτριες γελώντας.
Κι ὁ καθηγητὴς τρελαινόταν.
“Ὁσάκις…”, ἐπαναλάμβανε τονίζοντας τὴ λέξη σὰν νὰ ἔλεγε «σκάστε».
“Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης! ἀκουγόταν πάλι ἀπὸ κάτω καὶ τὸ γέλιο ἔδινε καὶ ἔπαιρνε.
Ὁ καθηγητὴς δὲν μποροῦσε νὰ ξεχωρίσει ποιὲς ἀπὸ τὶς μαθήτριες ἦταν οἱ δράστες. Ἡ λέξη-μπαλάκι κυλοῦσε ἀκαριαία σὲ κλάσμα δευτερολέπτου μέσα ἀπὸ τὰ χείλια τους ποὺ ἦταν κρυμμένα στὸ κάτω μέρος τοῦ σκυμμένου τοὺς κεφαλιοῦ. Νόμιζε πὼς ἁπλῶς ἐπαναλάμβαναν τὴ λέξη. Πῶς τὶς ἐρέθιζε αὐτὴ ἡ λέξη. Δὲν ἦταν ὅμως ἔτσι. Ἄλλο πράγμα τὸ «Ὁσάκις» κι ἄλλος ἄνθρωπος «Ὁ Σάκης».
Ὁ Σάκης ἦταν ἠλεκτρολόγος μὲ μαγαζί. Μεγαλύτερός τους, 25 ἐτῶν. Τὰ εἶχε φτιάξει μὲ τὴν Ἀλέκα. Μία ἀπὸ τὶς μαθήτριες τῆς τάξης. Ψηλὴ κι ἀδύνατη, μὲ κοντὰ ξανθὰ μαλλιὰ καὶ μεγάλα καστανὰ μάτια, μακρὺ λαιμὸ καὶ μακριὰ χέρια καὶ πόδια, κάπως ξερακιανή, ἀλλὰ ζόρικη. Στὰ 15-16, ὅπως ὅλες τους. Ἡ πρώτη ποὺ ἔβγαινε ραντεβοὺ μῆνες τώρα. Ὁ Σάκης τὴν περίμενε τὸ μεσημέρι στὴν ἄλλη γωνία κι οἱ ἄλλες μαθήτριες ἔτρεχαν ἀπὸ πίσω της νὰ τὸν δοῦνε. Τὰ σχόλια ἔδιναν κι ἔπαιρναν. Ἦταν ὁ πρῶτος ἔρωτας τῆς τάξης.
Ὁ καθηγητὴς φώναξε τὴν πρώτη μαθήτρια, τὴ Μαρία, στὸ γραφεῖο του καὶ τὴ ρώτησε.
«Τί συμβαίνει μὲ τὸ “Ὁσάκις”; Γιατί αὐτὴ ἡ ἀντίδραση;»
«Δὲν ξέρω, κύριε. Στὸ δικό μου θρανίο δὲν ξέρουμε τίποτα. Τὸ πῆραν ἔτσι φαίνεται καὶ τὸ διασκεδάζουν», τοῦ ἀπάντησε.
Ρώτησε κι ἄλλες μαθήτριες. Μερικὲς δὲν κρατήθηκαν καὶ γελοῦσαν. Ὁ καθηγητὴς προσπάθησε νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό του τὴ λέξη “Ὁσάκις”.
Αὐτὴ ὅμως ἀντιστεκόταν. Τοῦ ἔβγαινε αὐθόρμητα, ἔστω καὶ μὲ κάποια καθυστέρηση. Τότε, ὅμως, γινόταν πανζουρλισμός. Σὰν νὰ τὴν εἶχε στερηθεῖ ἡ τάξη καὶ ξεσποῦσε “Ὁ Σάκης! Ὁ Σάκης!”, φώναζαν ἀκόμα πιὸ δυνατὰ καὶ γελοῦσαν μὲ τὴν καρδιά τους. Γιατί ἦταν ὑπόθεση καρδιᾶς καὶ ὄχι γραμματικῆς». (Νεοελληνικὴ Γλώσσα, Α´ Γυμνασίου, τετρ. ἐργασιῶν, σελ. 16).

.           Ἄλλο χαρακτηριστικὸ μάθημα εἶναι τό:

«Τὸ θέλγητρο τῆς Ἀνδαλουσίας» (Κείμενα Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας Α´ Γυμνασίου). Γράφει: «Ἡ Ἀνδαλουσία εἶναι μία γυναίκα τοῦ λαοῦ, κρουστὴ καὶ μελαψή, μὲ κόκκινα χείλια καὶ φλογερὸ βλέμμα, ποὺ ἀγαπάει τὴ ζωή, τὸ χορὸ καὶ τὸ τραγούδι, μία γυναίκα ὅλη χυμοὺς καὶ ζωτικότητα… δίνει ἐρωτικὲς συνεντεύξεις μέσα στὶς ἐκκλησιὲς» (σελ.114). «Ἀνδαλουσία! Ἀνδαλουσία… Ἀνθισμένος τόπος… ποὺ ρυθμίζουν τοὺς ἡδονικοὺς χοροὺς τῶν τσιγγάνων… θρησκευτικὲς λιτανεῖες ποὺ περιφέρουν γλυκερὲς Παναγίες ντυμένες σὰν κοῦκλες καὶ γεμάτες δαντέλες καὶ μαργαριτάρια, ἀκολουθούμενες ἀπὸ μετανοοῦντες ποὺ κρύβουν τὸ πρόσωπό τους μέσα σὲ κουκοῦλες μοναχῶν καὶ πού, ὅταν περνᾶν κάτω ἀπὸ τὰ παράθυρα τῆς ἀγαπημένης τους γυναίκας, χτυποῦν τὸ κορμί τους μὲ βίτσες…» (σελ. 115).

.               Στὸ ἴδιο βιβλίο, σελ. 124, διαβάζουμε ἕναν «ἐξαιρετικὸ» ὁρισμὸ τῆς πατρίδας μας:

«…ἦταν ἡ Ἑλλάδα μία γυναίκα τόσο προκλητικὴ σεξουαλικὰ ποὺ ἔπρεπε νὰ τὴν ἐρωτευτῶ σωματικὰ κι ἀπελπισμένα…», κάποιου Ἄγγλου συγγραφέα.

.         Μάθημα «Νεοελληνικὴ Γλώσσα» (σελ. 148). Ἐδῶ ἐμφιλοχώρησε ἕνα τραγούδι, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ τὸ ἀκούσει κάποιος τὶς μεταμεσονύκτιες ὧρες σὲ κάποιο ξενυχτάδικο γιὰ χασομέρηδες, ἀλλὰ σὲ σχολικὴ τάξη οὐδεὶς σοβαρὸς παιδαγωγὸς θὰ τὸ παρουσίαζε καὶ μάλιστα σὲ βιβλίο. Κείμενο:

«Ἅμα ξυπνήσεις καὶ ἔχει βγάλει οὐρὰ/ἂν κοιταχτεῖς καὶ ἔχεις βγάλει βυζιά…/Don’t worry be happy/Ἅμα ἡ κόρη σου σὲ λέει μπαμπά, ἐνῶ ὁ γυιός σου/ σὲ φωνάζει μαμά…/Don’t worry be happy» καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά.

.             Ἐρώτηση: Καθηγητὴς ποὺ θὰ διαβάσει τὸν στίχο «ἂν κοιταχτεῖς καὶ ἔχεις…. δὲν κινδυνεύει μὲ ὁριστικὴ ἀπώλεια τῆς σοβαρότητάς του; Ἀπὸ πότε ἡ χυδαιότητα καὶ ἡ αἰσχρολογία ἀνήκουν στὰ γνωστικὰ πεδία τοῦ σχολείου;
.             Δρέπουμε τοὺς καρποὺς μιᾶς Παιδείας, μιᾶς ἀγωγῆς ποὺ προβάλλει, «διδάσκει» τὴν διαφθορά, τὴν λαγνεία. Ἂς τὰ σεκφτοῦν αὐτὰ οἱ γονεῖς, ἂς τὰ διαβάσει αὐτὰ κάποιος Εἰσαγγελέας.
.           Καὶ ἕνα τελευταῖο σκύβαλο. Στὸ Τετράδιο Ἐργασιῶν Γ´ Γυμνασίου, σελ. 73, σὲ κείμενο μὲ τίτλο «Παρὰ πλανητικά», οἱ μαθητὲς μυοῦνται καὶ στὴν ἀστρονομία, τὰ ζώδια καὶ τὰ ὡροσκόπια ἀπὸ τὸν «μέγα παιδαγωγὸ» Κώστα Λεφάκη, τὸν γνωστὸ τηλεαστρολόγο. Διαβάζω: «Ὁ Ἄρης θὰ ἐμπνεύσει πολὺ κόσμο πάνω σὲ νέους σκοπούς. Οἱ σκοποὶ αὐτοὶ ἴσως νὰ εἶναι ἐρωτικοί… Αὐτὸν τὸν μήνα οἱ συμπτώσεις θὰ ἐνισχύσουν τὶς ἐρωτικὲς σχέσεις…». Λεφάκη βρίσκεις σ’ αὐτὰ τὰ βιβλία! Ποῦ εἶναι ὅμως τὰ μεγάλα πνευματικὰ ἀναστήματα τοῦ τόπου;
.           Τὸ θέμα εἶναι τί κάνουμε; Ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης στὸ βιβλίο του «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο» (σελ.307), ἔλεγε: «Τὸ ἔργο τοῦ δασκάλου εἶναι ἱερό. Ἔχει μεγάλη εὐθύνη καί, ἂν προσέξη, μπορεῖ νὰ πάρη μεγάλο μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ φροντίζη νὰ διδάσκη στὰ παιδιὰ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ βροῦν τρόπο οἱ ἐκπαιδευτικοὶ νὰ περνᾶνε κάποια μηνύματα στὰ παιδιὰ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ γιὰ τὴν Πατρίδα. Ἂς σπείρουν αὐτοὶ τὸν σπόρο, καὶ ἂς μὴν τὸν δοῦν νὰ βλαστάνη. Τίποτε δὲν πάει χαμένο, κάποια στιγμὴ θὰ πιάση τόπο».

.               Ὑπάρχει ἐλπίδα ἀλλά, πρῶτον «θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στὴν Τῆνο, ποὺ νὰ ᾽ρθεῖ μὲ τὴν εὐχὴ τῆς Παναγίας νὰ καθαρίσει τὸν τόπο ἀπ’ ὅλων τῶν λογιῶ τῆς Τουρκιᾶς καὶ τῆς γηραιᾶς Εὐρώπης τὰ ἀπομεινάρια». (Ἐλύτης).
.           Καὶ δεύτερον «ἀπ’ ἔξω μαυροφόρ’ ἀπελπισιὰ καὶ χειροπιαστὸ σκοτάδι»: Κρυφὸ Σχολειό. Ἕνα σὲ κάθε ἐνορία, στὰ ὁποῖα θὰ διδάσκουν δάσκαλοι μὲ ψυχὴ καὶ Χριστό. Ἡ Ἐκκλησία πάντα στάθηκε ἑλληνοσώτειρα. Οἱ ἄμβωνες νὰ σταματήσουν τὶς ἱερὲς μουρμοῦρες. Ἡ Πατρίδα χάνεται, τὸ ποίμνιο ποδοπατεῖται. Οἱ καιροὶ ἀπαιτοῦν Πατροκοσμάδες καὶ ἐπισκόπους Γερμανοὺς ποὺ σηκώνουν λάβαρα. Τὴν Πατρίδα τὸ ’21 δὲν τὴν ἐλευθέρωσε ἡ Εὐρώπη καὶ  οἱ…θεσμοί της. Τὴν ἀνέστησε ἡ μαγιά, τὰ πνευματικοπαίδια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τῶν Δασκάλων τοῦ Γένους, τῶν Νεομαρτύρων.

ΑΛΑΛΗΤΟΙ ΛΥΓΜΟΙ καὶ ΣΤΕΝΑΓΜΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Φωνὴ πόνου καὶ ἀγάπης Ἁγιορειτῶν Πατέρων

.           Σʼ ὅλες τὶς Σκῆτες καὶ τὰ Κελλιὰ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀπὸ τὰ Καυσοκαλύβια καὶ τὰ Κατουνάκια καὶ τὰ Καρούλια μέχρι τὴν Καψάλα καὶ τὴ Βίγλα καὶ τὴ Μικρὰ Ἁγία Ἄννα καὶ μέχρι τὰ Μετόχια τῶν Μεγάλων Μονῶν καὶ τὰ ἁγιασμένα Κελλιὰ τῶν Μοναχῶν στὶς Ἱερὲς Μονὲς τῆς μετανοίας τους, ἀντηχοῦν τὸν τελευταῖο καιρὸ ἀλάλητοι λυγμοὶ καὶ στεναγμοὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τῆς Πατρίδας μας.
.           Οἱ στεναγμοὶ αὐτοὶ ἀποτυπώθηκαν σὲ μιὰ μακροσκελῆ ἐπιστολὴ ποὺ ἀπευθύνεται στὴν Κυβέρνηση, στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ὑπογράφεται ἀπὸ 200 καὶ πλέον Μοναχούς.
Ἀναφέρουμε μερικὰ ἀποσπάσματα:
.           «Ὡς Ἁγιορεῖτες Μοναχοί, ἐκφράζουμε τὴν ἀνέκφραστη θλῖψι μας διʼ ὅσα διενεργοῦνται στὴν πατρίδα μας κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες… Ἐκφράζουμε, δηλώνουμε καὶ διατρανώνουμε τὴ διαμαρτυρία μας καὶ τὴ ριζικὴ ἀντίθεσί μας πρὸς κάθε ἀντιχριστιανικό, ἀνθελληνικὸ καὶ ἀνήθικο νόμο τῆς πολιτείας τῶν ἑκάστοτε κυβερνήσεων ὅλων τῶν… ἀποχρώσεων. Μὲ σατανικὴ πονηρία καὶ ὑποκρισία παραπλανᾶτε τὸν ὀρθόδοξο χριστιανικὸ λαό…
.           Κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἔχουν ψηφισθῆ ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Βουλὴ ἀρκετοὶ νόμοι οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀντιχριστιανικοί… ὅπως: Ἀποποινικοποίησι τῆς μοιχείας, Ἐκτρώσεις κλπ. Ὡς ἐπιστέγασμα καὶ ἀποκορύφωμα ψηφίσατε τὸν κατάπτυστον νόμον γιὰ τὴν ἐλεύθερη συμβίωσι τῶν ἀρσενοκοιτῶν, σοδομιτῶν, ἀνωμάλων, ὅπως τοὺς χαρακτηρίζει ἡ Ἁγία Γραφή, ἐνῶ ἐσεῖς ἔχετε ἐπιβάλει στὴν κοινωνία νὰ τοὺς ὀνομάζῃ “ὁμοφυλόφιλους”. Μὲ τὸν νόμον αὐτὸν διενεργεῖτε τὴν πλήρη διαστροφὴ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν ὑψίστην ὕβριν κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ… Ὅπως προφητικὰ εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: “Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα στὸν τόπο μας”…». Καὶ προσθέτουν ἀπευθυνόμενοι πρὸς τὴ Βουλή: «Προετοιμάζετε ὁλοκληρωτικὸ κτύπημα πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν κάρτα τοῦ πολίτη».
.           Ἀπευθυνόμενοι στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας γράφουν μεταξὺ ἄλλων: «Ἅγιοι ἀρχιερεῖς καὶ ποιμένες, μὲ τὸν προσήκοντα σεβασμὸν πρὸς τὰ θεοτίμητα πρόσωπά σας, παρακαλοῦμεν κινητοποιήσατε τὸν πιστὸν λαὸν ὥστε νὰ ἀναγκασθοῦν (οἱ βουλευταί) νὰ ἀκυρώσουν καὶ νὰ ἀποσύρουν ὅλους τοὺς ἀνωτέρω νόμους μὲ ἀποκορύφωμα τὸν τελευταῖον (περὶ σοδομιτῶν)…».
.           Ἐξ ἄλλου γιὰ τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους γράφουν: «Παρακαλοῦμε ἐπίσης καὶ τὴν ἰδικήν μας Ἱερὰν Κοινότητα διὰ ἐπισήμου ἀνακοινώσεως νὰ ἀπαγορεύσῃ… σὲ ὅλους ὅσους ὑπερηφανεύονται δημοσίως δι̕ αὐτὴν τὴν ἀσχημοσύνην τους, καὶ ἰδιαιτέρως στὸν συνειδητὰ προστάτη τῶν σοδομιτῶν Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Μπουτάρη, τὴν εἴσοδό τους στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας…».
.           «Ὁ… Κύριός μας θὰ θριαμβεύσῃ τελικά…».
.           Μιὰ ἐπιστολὴ ἀπὸ καρδιὲς δοσμένες στὸν Χριστό. Μιὰ ἐπιστολὴ γραμμένη ἀπὸ ψυχὲς ποὺ ἀναπνέουν μέρα-νύχτα τὸν Χριστό. Μιὰ ἐπιστολὴ γεμάτη πόνο καὶ ἐλπίδα!

ΠΗΓΗ: osotir.org

ΑΝΑIΔΕΙΑ καὶ ΑΤΙΜΩΡΗΣIΑ: ΟΙ ΓAΓΓΡΑΙΝΕΣ ΤΗΣ (πρώην) ΕΛΛΑΔΑΣ-2 (Δ. Νατσιός) «Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα στὸν τόπο μας. Χρόνια πολλά, λοιπόν, καὶ τοῦ χρόνου …. χωρὶς (Σ)κοι(υ)λιά…»

Ἀναίδεια καὶ ἀτιμωρησία:
Οἱ γάγγραινες τῆς Πατρίδας

Β´

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

Μέρος Α´: ΑΝΑIΔΕΙΑ καὶ ΑΤΙΜΩΡΗΣIΑ: ΟΙ ΓAΓΓΡΑΙΝΕΣ ΤΗΣ (πρώην) ΕΛΛΑΔΑΣ-1 (Δ. Νατσιός) «Οἱ κολοκυθολογοῦντες “προοδευτικοὶ” οἰκογενειακοὶ σύμβουλοι καὶ οἱ ἀξιοθρηνητοι μαΐστορες τῆς ἀνοησίας»

.                   Ἂν γυρίσουμε, ὅμως, πίσω καὶ «συνομιλήσουμε» μὲ τοὺς προγόνους μας, θὰ διαπιστώσουμε τὴν πρωτόθρονη ἀξία, ποὺ ἔδιναν στὴν αἰδώ. Στὸν περίφημο μύθο ποὺ ἀναφέρει ὁ Πλάτων στὸν «Πρωταγόρα», διαβάζουμε ὅτι, ὅταν ὁ Δίας ἔφτιαξε τὸν κόσμο, προίκισε τὰ ζῶα μὲ διάφορα χαρακτηριστικὰ (φτερά, δύναμη, ταχύτητα). Ὅμως τὸν ἄνθρωπο τὸν ἄφησε ἀνεφοδίαστο (κυρίως χωρὶς τὴν πολιτικὴ τέχνη, τὴν ἱκανότητα συμβίωσης). Οἱ ἄνθρωποι ἔτσι ἐξοντώνονταν ἀπὸ τὰ θηρία. Τότε ὁ Ζεύς, ἐπειδὴ φοβήθηκε γιὰ τὸ γένος μας, μὴ ξεκληριστεῖ, στέλνει τὸν Ἑρμῆ νὰ φέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν Αἰδῶ καὶ τὴν Δίκη (τὴν ντροπὴ καὶ τὴν δικαιοσύνη). Ἔτσι θὰ διακανονιζόταν ἡ ἁρμονία τῶν σχέσεων στὶς πολιτεῖες. Τὸν ρώτησε ὁ Ἑρμῆς, μὲ ποιό τρόπο νὰ τὶς κατανείμει. Σὲ λίγους, ὅπως οἱ ἄλλες τέχνες, ἢ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους; «Σὲ ὅλους νὰ τὶς μοιράσεις», λέει ὁ Δίας, «καὶ ὅλοι ἂς μετέχουν σ’ αὐτὰ τὰ δύο… Καὶ βάλε νόμο, ἀπὸ ἐμένα διαταγμένο, ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ μετέχει στὴν Αἰδὼ καὶ στὴν Δίκη νὰ τὸν σκοτώνουν ὡς ἀρρώστια τῆς πόλης». («Καὶ νόμον θὲς παρ’ ἐμοῦ, τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν ὡς νόσον τῆς πόλεως» – Πρωταγόρας ΧΙΙ).
.                 Σήμερα, δὲν μιλᾶμε γιὰ νόσο, ἀλλὰ γιὰ ἐπιδημία τῆς ἀναίδειας καὶ τῆς ἀδικίας. Σοφοὶ καὶ φιλόκαλοι, ἂν καὶ εἰδωλολάτρες, οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν ἀναγνωρίσει τὴν ἀξία τῆς αἰδοῦς, τῆς ντροπῆς γιὰ τὸν πλησίον.
.             Ὁ Ἡρόδοτος γράφει: «Ἅμα δὲ κιθῶνι ἐκδυομένῳ συνεκδύεται καὶ τὴν αἰδὼ γυνή» (Ἡροδότου Ἱστορίαι [Ι 8]), δηλαδή, ὅταν ἡ γυναίκα ἀποβάλλει τὸν χιτώνα, τὸ ροῦχο, ἀποβάλλει συγχρόνως καὶ τὴν ντροπή. (Πολλὲς φορὲς λέω σὲ μάνες κοριτσιῶν, ἕκτης Δημοτικοῦ, νὰ στέλνουν τὰ παιδιά τους ντυμένα ὡς μαθήτριες, σεμνά, καὶ ὄχι σὰν τὶς ἡμίγυμνες ὀδαλίσκες τῶν βοθροκαναλιῶν. Πολλὲς ἀκοῦν, λίγες ἀρνοῦνται, γιατί καὶ οἱ ἴδιες μιμοῦνται τὶς ἀξιολύπητες τηλεχανούμισσες! Ἰσχύει πάντα τὸ «ὁ ποιήσας καὶ διδάξας», τὸ «παράδειγμα τοῖς τέκνοις παρέχειν», τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου). Ἕνα ἀκόμη παράδειγμα ἀπὸ τὸ προγονικὸ κλέος: Μέχρι τὸν Ε´, τὸν «Χρυσὸ Αἰώνα», ἡ θεὰ Ἀφροδίτη παριστάνεται καὶ σμιλεύεται ντυμένη, γι’ αὐτὸ τὴν ὀνόμαζαν Οὐρανία. Ὅταν ἀρχίζει ἡ παρακμή, παρουσιάζεται ἐντελῶς γυμνὴ καὶ ὀνομάζεται πιὰ Πάνδημος. (Βλέπουμε κάποιες φυλὲς τοῦ Ἀμαζονίου, σχεδὸν γυμνές, καὶ χασκογελᾶμε μ’ αὐτοὺς τοὺς «βάρβαρους ἢ ἀπολίτιστους». Τὸ κάνουν ἀπὸ ἄγνοια. Μία βόλτα στὶς πόλεις μας, τὸ καλοκαίρι, δείχνει ποῦ ὑπάρχει ὁ… παλιμβαρβαρισμός! Τὸ καλύτερο στολίδι γιὰ τοὺς νέους εἶναι τὸ κοκκίνισμα τοῦ προσώπου ἀπὸ τὴν ντροπή. Αὐτὸ τὸ χρῶμα, δυστυχῶς, ἔχει χαθεῖ στὶς μέρες μας ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν Ἑλλήνων!).
.               Νὰ ἀναφέρουμε καὶ ὅσα ἐπίκαιρα γράφει καὶ ὁ Ἡσίοδος στὸ «Ἔργα καὶ ἡμέραι». Περιγράφει τὴν θλιβερὴ εἰκόνα τοῦ κόσμου ποὺ παύει νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν Αἰδώ, μία εἰκόνα ποὺ λίγο ἀπέχει ἀπὸ τὴν σημερινή. «Μεμαίξεται ἐσθλὰ κακοῖσιν (δηλαδὴ τὰ καλὰ καὶ τὰ κακὰ θὰ εἶναι ἀδιακρίτως ἀναμεμιγμένα μεταξύ τους, θὰ ὑπάρχει σύγχυση). Θὰ γεννιοῦνται βρέφη μὲ ἄσπρα μαλλιὰ (δηλαδὴ θὰ ἀνατραπεῖ τερατωδῶς ἡ τάξη τῆς φύσεως). Τότε ὁ πατέρας δὲν θὰ ὁμοιάζει μὲ τὰ παιδιὰ οὔτε τὰ παιδιὰ μὲ τὸν πατέρα (παιδιὰ υἱοθετημένα ἀπὸ θηλυπρεπεῖς). Ὁ φιλοξενούμενος θὰ παύσει νὰ εἶναι πρόσωπο πολύτιμο γιὰ τὸν φιλοξενοῦντα, ὁμοίως ὁ φίλος γιὰ τὸν φίλο καὶ ὁ ἀδελφὸς γιὰ τὸν ἀδελφό. (Οἱ οἰκογενειακὲς σχέσεις θὰ πληγοῦν ἀνεπανόρθωτα). Στοὺς γέροντες γονεῖς κανένα πλέον σέβας δὲν θὰ προσφέρουν τὰ παιδιά τους καὶ θὰ τοὺς ὑβρίζουν ἀναιδῶς. (Γέμισαν τὰ γηροκομεῖα ἀπὸ ἀνεπιθύμητους γέροντες γονεῖς)».
.               Θὰ παραθέσουμε καὶ κάτι ποὺ λέει ὁ Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Στὸ βιβλίο «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο» ὑπάρχει ὁλόκληρο κεφάλαιο μὲ τίτλο «Ἐσωτερικὴ ἀταξία καὶ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση», ὅπου ὁ Ἅγιος Γέροντας, μὲ τὸ γνωστὸ πηγαῖο χιοῦμορ του, καυτηριάζει κακῶς κείμενα καὶ ξέφρενες συμπεριφορές. Διαβάζω κάτι «νόστιμο» (σελ. 281-282): «Σήμερα οἱ ἄνδρες ἔχουν μιμηθῆ τόσο πολὺ τὶς γυναῖκες ποὺ πολλὲς φορὲς δὲν διακρίνονται. Τὴν παλιὰ ἐποχὴ στὰ πεντακόσια μέτρα μποροῦσες νὰ διακρίνης ἂν εἶναι ἄνδρας ἢ γυναίκα. Τώρα οὔτε ἀπὸ κοντὰ δὲν μπορεῖς μερικὲς φορὲς νὰ ξεχωρίσης τί εἶναι δὲν καταλαβαίνεις, γυναίκα εἶναι; ἄνδρας εἶναι; Γι’ αὐτὸ ἀναφέρει ἡ προφητεία, ὅτι θὰ ἔρθη ἐποχὴ ποὺ δὲν θὰ διακρίνωνται οἱ ἄνθρωποι ἂν εἶναι ἄνδρας ἢ γυναίκα. Ὁ Γερο-Ἀρσένιος ὁ Σπηλαιώτης εἶπε σὲ ἕναν νεαρὸ ποῦ εἶχε κάτι μαλλιὰ μέχρι κάτω: “Καλά, ἐσὺ τί εἶσαι; Ἀγόρι ἢ κορίτσι;”. Δὲν διακρινόταν. Παλιὰ τοὺς κούρευαν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Τώρα ἔρχονται ὅπως νά ᾽ναι… Ἐγὼ τοὺς κουρεύω μὲ τὸ ψαλλίδι, ποὺ κόβω τὸ μαλλί, ὅταν πλέκω κομποσχοίνι. Πόσους ἔχω κουρέψει! Πίσω ἀπὸ τὸ Ἱερὸ τοὺς κουρεύω. Ὅταν ἔρχονται τέτοιοι, τοὺς λέω: Ὑποσχέθηκα σὲ κάποιους φαλακροὺς νὰ τοὺς κολλήσω μαλλιά… Κάντε ἀγάπη νὰ τὰ κόψουμε! Τί νὰ κάνουμε τώρα; Τό ᾽χω ὑποσχεθῆ!».
.               Στὸ σπουδαῖο βιβλίο τῆς μοναχῆς Εὐθυμίας, ἡγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Μεγαδένδρου Θέρμου, μὲ τίτλο «Οἱ προφητεῖες τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ μέσα στὴν Ἱστορία», σελ. 434, περιέχεται ἡ ἑξῆς προφητεία τοῦ Πατροκοσμᾶ: «Θὰ δοῦμε καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορα στὸν τόπο μας». Τὶς προάλλες, ὅταν ψηφιζόταν ἀπὸ τὸ ἄνομο συνέδριο, τὸ σύμφωνο ἀσελγείας, κάποια …Γόμαρα (Μακρυγιάννης), στὴν Βουλὴ καὶ στὴν μητρόπολη Ἀθηνῶν, διαφήμιζαν τὴν βδελυρὴ μανία τους. Τὰ βοθροκάναλα ὁμαδὸν πανηγύριζαν. Μητσοτάκης, Μεϊμαράκης συμφωνοῦν μὲ τὸ σύμφωνο. Ὁ κ. Ἀλέξης ζήτησε συγγνώμη γιὰ τὴν καθυστέρηση. Ὁ Ἅγιος προφήτευσε ὅτι ὄχι μόνο θὰ δοῦμε, ἀλλὰ καὶ θὰ ζήσουμε τὰ Σόδομα. Θυμήθηκα κάτι. Στὴν Κρήτη, τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, ὅταν ἦταν παρόντες οἱ Τοῦρκοι, οἱ Ἕλληνες εὔχονταν μεταξύ τους στὶς γιορτές, γιὰ νὰ μὴν προκαλοῦν τὰ αἱμοβόρα θηρία: «Χρόνια πολλὰ καὶ τοῦ χρόνου χωρὶς κοιλιά». Οἱ Τοῦρκοι ἄκουγαν χωρὶς κοιλιά, ἀλλὰ οἱ Κρητικοὶ ἐννοοῦσαν «χωρὶς σκυλιά». Χρόνια πολλά, λοιπόν, καὶ τοῦ χρόνου …. χωρὶς κοιλιά…

ΤΑ ΣΧΟΛΕIΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜA ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝH ΕΚΠΑIΔΕΥΣΗ (Δ. Νατσιός)

Τὰ σχολεῖα τοῦ Πατροκοσμᾶ καὶ ἡ σημερινὴ ἐκπαίδευση

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

.             Σ’ ἕνα βιβλίο τοῦ Φάνη Μιχαλόπουλου γιὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ, ἀπὸ τὰ πρῶτα ποὺ γράφτηκαν γιὰ τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία του, τὸ 1940, διαβάζουμε στὸν ἐπίλογο: «Ρώτησαν κάποιον 100χρονίτη, εὐσεβῆ γέρο Ἠπειρώτη, ποὺ ξεψυχοῦσε στὸ Γηροκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων, τὸ 1872 τί χαράχτηκε βαθύτερα στὴν ψυχή του ἀπ’ ὅσο ἔζησε. Ἀπάντησε ὁ πολιὸς γέροντας: «Ὅταν μικρὸς ἄκουσα τὴ διδαχὴ τοῦ πάτερ Κοσμᾶ καὶ φίλησα τὸ χέρι του».
.           Μὲ τὸ στόμα του, νομίζω, μιλοῦσε ὅλη ἡ Ρωμηοσύνη, ἐκφραζόταν ἡ εὐγνωμοσύνη τοῦ Γένους στὸν μεγάλο ἐθναπόστολο.
.             Ἂς μὴν τὸ ξεχνοῦμε αὐτό, τὰ λιοντάρια τοῦ ’21 ἦταν, μὲ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, πνευματικοπαίδια τοῦ Ἁγίου. Ὁ Κατσαντώνης μαρτύρησε ἔχοντας τὸ ὄνομά του στὰ χείλη του. Ὁ καλόγερος Σαμουήλ, ὁ μπουρλοτιέρης τοῦ Σουλίου ὑπῆρξε μαθητής του. Ἀλλὰ καὶ Νεομάρτυρες, τὸ καινὸν καύχημα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, μαθήτευσαν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Δασκάλου τοῦ Γένους, ὅπως ὁ ἐκ Σαμαρίνης νεομάρτυς Δημήτριος, τὸν ὁποῖο οἱ Τοῦρκοι ἔκτισαν ζωντανό. Ὁ ἅγιος στάθηκε «ὁ χτίστης τῆς Ρωμηοσύνης», ὅπως πολὺ ὡραῖα ὀνομάζεται σ’ ἕνα ποίημα τοῦ 1960, γραμμένο ἀπὸ τὸν Γεώργιο Ἀθάνα. Τὸ διαβάζω:

 «Στὸ Μέγα Δένδρο ξεκινᾶ
στὸ Καλοντάει ἁγιάζει
χτίζει σχολειά, χτίζει ἐκκλησιὲς
χτίζει τὴν Ρωμηοσύνη.
Πάτερ Κοσμᾶ, σά νά ᾽ταν χθὲς
τὸ κήρυγμά σου ἀχάζει
στὴν Ρούμελη, στὴν Ἤπειρο
στὴν ἀπεραντοσύνη».

 .           Χτίζει, λέει ὁ ποιητής, πρῶτα σχολειὰ καὶ κατόπιν χτίζει καὶ ἐκκλησιές, γιατί; Διότι «καλύτερον, ἀδελφέ μου, νὰ ἔχης ἑλληνικὸν σχολεῖον εἰς τὴν χώραν σου, παρὰ νὰ ἔχης βρύσες καὶ ποτάμια, καὶ ὡσὰν μάθης τὸ παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται ἄνθρωπος. Τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὰς ἐκκλησίας, τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὰ μοναστήρια». Ναί, ἐκεῖνα τὰ σχολειὰ τοῦ Ἁγίου ἄνοιγαν ἐκκλησιές, τὰ τωρινὰ κλείνουν τὶς ἐκκλησιὲς καὶ γκρεμίζουν μοναστήρια. Τὰ σχολεῖα τοῦ Ἁγίου δὲν ἦταν ἁπλῶς «τόποι προσκτήσεως γνώσεων, ἀλλὰ κυρίως φροντιστήρια ἠθικῆς, χριστιανικῆς καὶ ἠθικῆς ἀγωγῆς», ὅπως γράφει σὲ μία ἐπιστολή του ὁ Ἰω. Καποδίστριας, ὁ πρῶτος καὶ τελευταῖος κυβερνήτης τῆς Πατρίδας μας. Τὸν διαδέχτηκαν πρωθυπουργοί, ἐλάχιστοι κατέλιπαν καλὸ ὄνομα, οἱ περισσότεροι ὑπῆρξαν φιλήκοοι τῶν ξένων καὶ «ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης», μᾶς λέει καὶ πάλι ὁ ἀδικοχαμένος Κυβερνήτης.
.           Βλέποντας αὐτὰ ποὺ γίνονται σήμερα στὸν τόπο μας, τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ μᾶς πνίγουν, μοῦ ἔρχεται στὸ νοῦ ἡ παροιμία ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ Πατροκοσμᾶς: «Ἐκεῖ ποὺ κρεμοῦν τώρα οἱ καπεταναῖοι τὰ καριοφίλια, θὰ ρθῆ καιρὸς ποὺ θὰ κρεμοῦν οἱ γύφτοι τὰ νταούλια».
.               Λίγο πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν γενέτειρά μου, στὴν Ἄνω Μηλιὰ Πιερίας, ὑπάρχει ναὸς τοῦ Ἁγίου. Σὲ μία διχάλα ἑνὸς δέντρου εἶναι καρφωμένος ἕνας σιδερένιος σταυρὸς ἀπὸ τὸν Πατροκοσμᾶ: Ἐκεῖ δίπλα χτίστηκε ἡ ἐκκλησιά. Καμάρωναν οἱ παπποῦδες: Πέρασε κι ἀπ’ τὰ μέρη μας ὁ Ἅγιος-Κοσμᾶς. Κι ἀπ’ ὅπου δίδασκε ὁ Πατροκοσμᾶς, ὅπου ἔστηνε τὸ ταπεινὸ σκαμνί του, ποὺ ἦταν ὁ τάφος του, ὅπως ἔλεγε, τὸ ἀντίχριστο Ἰσλὰμ ἐκεῖ δὲν στέριωνε.
.             Σὲ ἐποχὴ ποὺ οἱ κατακτητὲς μᾶς ἀφανίζουν, ποὺ οἱ ἀλώπεκες τοῦ σκότους, οἱ παπικοί, ὀργιάζουν, οἱ Ἑβραῖοι βυσσοδομοῦν καὶ οἱ ραγιάδες ὑποκύπτουν καὶ κατὰ ἐπαρχίες ἀλλαξοπιστοῦν, ὁ Ἅγιος παίρνει στοὺς ἰσχνοὺς ὤμους του τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ χτίζει σχολειὰ γὰ νὰ μαθαίνουν τὰ σκλαβόπουλα «τί εἶναι Θεός, τί εἶναι Ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τί εἶναι καταραμένοι οἱ δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία καὶ ἀρετή».
.             Στὰ σημερινὰ σχολειὰ τῶν ἄθεων γραμμάτων, δὲν μαθαίνουν οἱ μαθητὲς μας τί εἶναι οἱ καταραμένοι οἱ δαίμονες καὶ ἡ ἁμαρτία, ἀλλὰ καλοῦνται νὰ μιμηθοῦν τοὺς δαίμονες. (Θυμίζω στὸ βιβλίο Θεατρικῆς Ἀγωγῆς Ε´-ϛ´ Δημοτικοῦ, τὴν παρότρυνση τοῦ βιβλίου, σελ. 81, «εἶσαι δαιμόνιο», νὰ ὑποδυθοῦν, δηλαδή, οἱ μαθητὲς τὸ δαιμόνιο). «Τὸ κακό», ἔλεγε ὁ ἅγιος σὲ μία προφητεία του, «θὰ σᾶς ἔρθει ἀπὸ τοὺς διαβασμένους». Δὲν εἶπε μορφωμένους. Ὁ λαός μας τοὺς μορφωμένους τοὺς ὀνομάζει γνωστικούς, ἐνῶ τοὺς διαβασμένους πολύξερους. Πολύξεροι εἶναι οἱ ἡμιμαθεῖς, ποὺ μεταρρυθμίζουν, ἀναγεννοῦν, ἀναπτερώνουν τὴν Παιδεία, γιὰ νὰ καταλήξουμε σήμερα, ἀντὶ νὰ ἔχουμε σχολεῖα ρωμαίικα, μὲ «ψυχὴ καὶ Χριστό», νὰ καταντήσουν μάνδρες ἐκκλησιομαχίας, ἀφιλοπατρίας καὶ γλωσσικῆς ἀφασίας.
.           Δίδασκα προχτὲς στοὺς μαθητές μου, παιδιὰ ἕκτης δημοτικοῦ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς. Δὲν προβλέπεται ἀπὸ τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα, ὅμως –καὶ τὸ λέω χωρὶς ἴχνος ἔπαρσης, ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν εἰμὶ– δὲν σκύβω τὸ κεφάλι στὸ ψευτορωμαίικο, γιατί «ὅταν μοῦ πειράζουν πατρίδα καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ᾽νεργήσω καὶ ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν», ὅπως μᾶς ἐντέλλεται ὁ πατριδοφύλακας στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Μοῦ λέει ἕνας μαθητής μου. «Γιατί, κύριε, τὴν ὥρα ποὺ μᾶς διαβάζετε τὸ Εὐαγγέλιο ἐπικρατεῖ ἀπολύτη ἡσυχία; Στ’ ἄλλα μαθήματα ἀγριεύουμε, εἴμαστε ἀνήσυχοι». Τί νὰ τοῦ πῶ τοῦ παιδιοῦ; Θυμήθηκα τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου: «Δὲν βλέπετε ὅτι ἀγρίευσε τὸ γένος μας ἀπὸ τὴν ἀμάθεια καὶ ἐγίναμεν ὡς τὰ θηρία»;
.           Καὶ πῶς νὰ μὴν ἀγριέψουν τὰ παιδιά, νὰ μὴν γίνουν ὡσὰν τὰ γουρουνόπουλα, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος στοὺς γονεῖς τους, ποὺ τ’ ἄφηναν χωρὶς «τὰ γράμματα ποὺ διαβάζουνε/οἱ ἀγράμματοι καὶ ἁγιάζουνε» (Ἐλύτης). Τὰ γράμματα αὐτὰ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, καὶ ὁ λόγος, ὁ σπόρος αὐτὸς δὲν φτάνει εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν μας γιατί τὸν πνίγουν τὰ ἀγκάθια. Καὶ τὰ δηλητηριώδη ἀγκάθια τῆς ἀφιλοπατρίας καὶ τῆς ἐκκλησιομαχίας, φωλιάζουν στὰ σχολικὰ βιβλία γλώσσας, τὰ παλιὰ ἀναγνωστικά. Καὶ τὰ λέγαμε ἀναγνωστικά, διότι μέσῳ τῶν βιβλίων διάβαζε ὁ μαθητὴς τὸν πολιτισμό μας, περιεῖχαν γνώσεις Ἱστορίας, λαογραφίας, θεολογίας, γεωγραφίας, μ’ ἕνα λόγο, βιβλία, νὰ πῶ μία λέξη ποὺ ποινικοποιήθηκε, πατριδογνωσίας. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ νέα-περιοδικὰ ποικίλης ὕλης, ποὺ ἀπροκάλυπτα τὰ ὀνομάζω, ποὺ γελοιοποιοῦν τὸν δάσκαλο καὶ ὑπονομεύουν τὴν ἴδια τὴν ὑπόσταση τοῦ σχολείου.
.           Ἀγρίεψαν, τὰ παιδιά μας, γιατί τὰ καταδικάσαμε μὲ τὴν μεγαλύτερη τιμωρία ποὺ ὑπάρχει, τουλάχιστον μέχρι τὴν λεγόμενη κρίση: Νὰ τὰ ἔχουν ὅλα, νὰ μὴν τοὺς λείπει τίποτε, χωρὶς ποτὲ νὰ ὀρθώνουμε καὶ τὸ εὐλογημένο ΟΧΙ. Τὰ εἶχαν ὅλα μπούκωσαν ἀπὸ τὶς προσφορὲς καὶ τοὺς στερήσαμε τὸ ἀνθρωποποιὸ λίπασμα τῆς ἀνατροφῆς: Τὴν ἀγάπη, τὴν ἐν Χριστῷ νουθεσία, διότι «ὅσῳ πλεονάζεις τῷ πλούτῳ τουσούτῳ ἐλλείπεις τῇ ἀγάπῃ» (Μ. Βασίλειος).
.             «Ὅταν τὰ μῆλα εἶναι ξινά, δὲν φταῖνε τὰ μῆλα, οἱ μηλιὲς» μᾶς κανοναρχεῖ καὶ ὁ Ἅγιός μας. Καὶ μηλιὲς εἶναι οἱ γονεῖς καὶ οἱ δάσκαλοι. Σήμερα τὰ παιδιά μας ἀντιμετωπίζουν σοβαρὸ πρόβλημα μὲ τὴν γλώσσα, ἀδυνατοῦν νὰ ἐκφραστοῦν! Γιατί; «γιατί ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι πρῶτα δουλειὰ τῆς Μάνας. Οἱ μαστοί της εἶναι τρεῖς. Οἱ δύο γιὰ τὸ γάλα καὶ ὁ τρίτος τὸ στόμα της, ἡ λαλιά της. Μὲ τὴν περιφρόνηση, ὅμως, τῆς παράδοσής μας, τὴν ἐκφράγκευσή μας ὁ τρίτος αὐτὸς μαστός, ἀποξεράθηκε.
.           Ἐνῶ εἶναι γεμάτο τὸ κελλάρι τοῦ πατρογονικοῦ μας σπιτιοῦ μὲ καλούδια καὶ μὲ τὰ τιμαλφῆ τοῦ Γένους καὶ τῆς ἡλιόλουστης Ὀρθοδοξίας μας, ἀντὶ νὰ εὐφραίνονται τὰ παιδιά, ποὺ εἶναι Ἕλληνες καὶ Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, ἐμεῖς τὰ καταδικάσαμε σὲ λιμοκτονία, τὰ ταΐζουμε μὲ τὰ ξυλοκέρατα, τὶς γουρουνοτροφὲς τῶν Φράγκων.