ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Η´] «Ὁ πραγματικὸς Χριστιανός, προσπαθώντας νὰ τηρήσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, θὰ κοπιάζει καὶ θὰ γίνει μάρτυρας συνειδήσεως, προκειμένου τὰ συναισθήματα τῆς καρδιᾶς του, οἱ σκέψεις του, ὁ νοῦς του, ἡ θέλησή του κι ὅλη ἡ ὕπαρξή του νὰ χριστοποιηθεῖ».

Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βατοπαιδινοῦ
Εἰς τὸν Βίον
τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου [Η´]

Μέρος Α´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Α´] «Καὶ σήμερα ποὺ φαίνεται ὅτι ὑπάρχει δημοκρατία, οἱ πραγματικὰ εὐσεβεῖς μυστηριωδῶς μισοῦνται καὶ διώκονται»

Μέρος Β´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Β´] «Μία ἀσεβέστατη πρὸς τοὺς θεοὺς θρησκεία, ἡ λεγομένη τῶν Χριστιανῶν, μὲ τὴν παρουσία της σαλεύει τὴν εἰρήνη στὴν κραταιὰ αὐτοκρατορία μας καὶ σέβεται κάποιον Ἰησοῦ, ποὺ κατακρίθηκε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους σὲ σταυρικὸ θάνατο»

 Μέρος Γ´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Γ´] «Ἐκεῖ ποὺ οἱ αὐτοκράτορες νόμιζαν ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς θὰ χαθεῖ, χιλιάδες καὶ μυριάδες πιστοὶ ξεφύτρωναν, ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη ὁμολογία τῶν μαρτύρων καὶ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴν μαρτυρία τους».

 Μέρος Δ´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Δ´] «Ἂς ξεχάσουμε τὶς πλάνες τῶν εἰδώλων. Ὁ Θεὸς τοῦ Γεωργίου εἶναι ἀληθινὸς καὶ ζωντανὸς ἀνάμεσά μας»

Μέρος Ε´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Ε´]

Μέρος ϛ´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [ϛ´]

Μέρος Ζ´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Ζ´] «Τί παραλογισμός, τί τύφλωση, τί παράνοια εἶναι αὐτή, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖτε νὰ δεχθεῖτε τὴν ἀληθινὴ θεογνωσία;»

.           Πολλοὶ ἀπὸ τὴν Σύγκλητο ἄλλαξαν γνώμη. Ἡ γυναίκα τοῦ Διοκλητιανοῦ Ἀλεξάνδρα, ἔλεγχε τὸν σύζυγό της πλέον φανερά. Ὁ βασιλιὰς κατέπεσε ψυχικά, πῆρε τὸν Μαξιμιανὸ καὶ τὸν Μαγνέντιο, βγῆκαν ἔξω καὶ τοὺς εἶπε: «Τί θὰ κάνουμε φίλοι μου; Νά, ὅλοι, ἀκόμα καὶ ἡ βασίλισσα πιστεύουν αὐτὸν τὸν μάγο κι ἐγὼ δὲν ξέρω μὲ ποιὰ τιμωρία –μὰ τοὺς θεούς– νὰ τὸν ἐξοντώσω». Ὁ Μαγνέντιος, πιὸ ἔξυπνος ἀπὸ τὸν Μαξιμιανό, εἶπε: «Ἐὰν συνεχίσουμε μὲ τιμωρίες, θὰ εἶναι ἀνώφελο γιά μᾶς καὶ θὰ γεμίσουμε λύπη. Ἔχω πειστεῖ ὅτι ὁποιαδήποτε τιμωρία μὲ βάσανα θὰ προκαλέσει τὸν κόσμο νὰ πιστέψουν ὅλοι στὸν Σταυρωμένο. Καλύτερα νὰ ὁδηγηθεῖ ἀμέσως σὲ θάνατο». Ὁ Μαξιμιανὸς εἶπε: «Πιὸ ἀμείλικτο, αὐστηρὸ καὶ φοβερὸ ἄνδρα στὴν ζωή μου δὲν γνώρισα. Κοίταξε, ἀπάτησε ἀκόμα καὶ τὴν βασίλισσα μὲ τὶς μαγεῖες του, συντάραξε τὴν βασιλεία σου, ἄλλαξε τὴν γνώμη τῆς Συγκλήτου, βάσανα καὶ τιμωρίες ἐξωτερικὲς δὲν τὸν ἀγγίζουν· φόβος τὸν νοῦ του δὲν ταράζει, ὁ θάνατος δὲν συγκλονίζει τὴν ψυχή του, τὰ ἀγαθὰ καὶ οἱ δόξες δὲν τὸν κολακεύουν. Ἐὰν μοῦ ἀκοῦς, μὲ ξίφος κόψε τὸ κεφάλι του, ταυτόχρονα καὶ τὴν ἀναίδειά του».
.           Συμφώνησαν οἱ σύμβουλοι στὰ λεχθέντα καὶ ὁ Διοκλητιανὸς εἶπε νὰ φέρουν τὸν Μάρτυρα. «Ἰδού, γεμάτε ἀπὸ κάθε κακία, πανάθλιε, μὲ τὴν ὀλέθρια ἀναισθησία σου, ἔχασες τὶς ὑπεσχημένες ἀπὸ μένα δωρεές· μὲ τὶς μαγεῖες σου ξεπέρασες ὅλες τὶς τιμωρίες καὶ ὄχι μόνο τράβηξες πλῆθος κόσμου ἀπὸ τὴν ἐξουσία μου, ἀλλὰ κι αὐτὴν τὴν βασίλισσα πλάνεψες καὶ κατέστρεψες τοὺς θεούς μας. Ποιῶν λοιπὸν ἀμοιβῶν εἶσαι ἄξιος; Θὰ σὲ ἀνταμείψουμε μὲ θάνατο γιὰ ὅσα τόλμησες νὰ κάνεις ἐναντίον μας. Κανένας ἄλλος δὲν μᾶς ταλαιπώρησε τόσο ἐπὶ τῆς γῆς». Καὶ διέταξε: «Ὁ Γεώργιος, ὁ μύστης τοῦ Γαλιλαίου, ποὺ ἀθέτησε τοὺς θεοὺς καὶ ἀπάτησε μὲ δόλο τὴν βασίλισσα, νὰ ἀποτμηθεῖ τὸ κεφάλι μαζὶ μὲ αὐτήν».
.           Ἀμέσως οἱ στρατιῶτες τοὺς ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη. Αὐτοὶ πρόθυμα ἀκολουθοῦσαν καὶ προσεύχονταν σ’ ὅλο τὸν δρόμο. Ἡ βασίλισσα πρόσεχε στὸν οὐρανὸ καὶ τὰ χείλη της διαρκῶς κινοῦνταν φανερὰ σὲ προσευχή. Καὶ ὁ Κύριος τὴν ἄκουσε, δέχθηκε τὴν ἀγάπη, τὸν πόθο της, τὴν καταφρόνηση τῶν γηίνων, τὴν ἀποκοπὴ διὰ ξίφους τῆς κεφαλῆς της καὶ ἐνῶ κάπου κάθησε γιὰ λίγο, ὁ Χριστὸς πῆρε κοντά του –πρὶν τὴν ἀποτομὴ τῆς κεφαλής– τὴν μακαρία ψυχή της.
.           Ὅταν ἔφθασε καὶ ὁ Γεώργιος στὸν τόπο τῆς ἀποτομῆς, ζήτησε λίγο χρόνο καὶ μὲ στεναγμὸ ἀπὸ τὴν καρδιά του, προσευχήθηκε: «Ἐσύ, Κύριε ὁ Θεός μου, ποὺ ὑπάρχεις πρὸ τῶν αἰώνων καὶ στὸν ὁποῖο ἐγὼ ἀπὸ τὴν νεότητά μου κατέφυγα καὶ μοῦ ἔδωσες τὴν δύναμη νὰ ἀγωνιστῶ μέχρι τέλους στὸ μαρτύριό μου, ἄκουσέ με παρακαλῶ καὶ δέξαι μὲ εἰρήνη τὴν ψυχή μου· σῶσε με ἀπὸ τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας ποὺ κατοικοῦν στὸν ἀέρα καὶ συναρίθμησέ με σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦν τὸ ὄνομά σου. Συγχώρεσε τοὺς διῶκτες γιὰ ὅσα κακὰ διέπραξαν εἰς βάρος μας καὶ φώτισε τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδιᾶς τους, ὥστε νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθειά σου καὶ νὰ καταξιωθοῦν τῆς ἐπουράνιας ζωῆς καὶ τῆς αἰώνιας βασιλείας σου, δοξάζοντας τὴν ἀγαθότητα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν».
.           Ἔτσι προσευχήθηκε καὶ προτείνοντας μὲ εὐχαρίστηση τὸν αὐχένα, ἔκοψαν τὴν ἁγία του κεφαλή, ἡμέρα Παρασκευὴ καὶ ὥρα ἑβδόμη, τὴν 23η τοῦ Ἀπριλίου μηνός. Τὸ ἅγιο Λείψανό του ἀπὸ τὴν Νικομήδεια ἀνεκομίσθη στὴν Διόσπολη τῆς Παλαιστίνης, στὴν πατρίδα τῆς μητέρας του.
.           Ἡ ἔντονη παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ζωὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, προβληματίζει τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο σχετικὰ μὲ τὰ ὑπερφυσικὰ θαυμάσια ποὺ συνόδευαν τὸ μαρτύριό του καὶ ἰδιαίτερα γιατί σήμερα δὲν βλέπει κανεὶς τόσο ἔντονα ὑπερφυσικὰ γεγονότα.
.           Ὅποιος μελετᾶ συνεχῶς τὸ Εὐαγγέλιο προσευχόμενος καὶ γνωρίζει ἀληθινὰ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ, ἐμβαθύνοντας στὸν βίο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, θὰ θυμηθεῖ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ποὺ εἶπε ὅτι «ὅποιος πιστεύει σ’ ἐμένα, θὰ κάνει ἀκόμη μεγαλύτερα θαύματα ἀπὸ μένα». Πραγματικά, πόσες φορὲς ὁ Κύριος ἔδειξε τὴν θαυμάσια δύναμή Του! Κατ’ ἀρχὰς αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σύμπαν, ὅλη ἡ κτίση καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὰν δημιουργία ἕνα θαῦμα. Στὴν συνέχεια, ὅταν ὁ Κύριος περπατοῦσε ἀνάμεσά μας, ἐκτὸς ἀπὸ ἄλλα θαύματα, ἀνέστησε τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου, τὸν γιὸ τῆς χήρας στὴν Ναΐν, τὸν τετραήμερο Λάζαρο. Ἀνέστη στὸ τέλος καὶ ὁ Ἴδιος, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε πεῖ: «Ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. Οὐδεὶς αἴρει αὐτὴν ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγὼ τίθημι αὐτὴν ἀπ’ ἐμαυτοῦ· ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτὴν καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτὴν» (Ἰω. ι´ 17-18).
.           Ποιός ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ μιλήσει μὲ τέτοια ἐξουσία ἐναντίον τοῦ θανάτου; Μόνον ὁ Χριστὸς μποροῦσε νὰ πεῖ ὡς πραγματικὸς Θεὸς ὅτι «ἔχω ἐξουσία καὶ νὰ πεθάνω καὶ νὰ ἀναστηθῶ», δείχνοντας ἔμπρακτα σὲ μᾶς ὅτι μὲ τὴν θυσία τῆς ἀγάπης καὶ τῆς δικαιοσύνης ὡς Θεὸς –παρόλο ποὺ ἦταν καὶ ἀνθρωπος– χάρισε οὐσιαστικὰ τὴν νίκη κατὰ τῆς κακίας, κατὰ τοῦ ἰδίου τοῦ θανάτου.
.           Στὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ἐναγώνια προσευχή του στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ἔγινε ὁ ἱδρώτας Του σὰν θρόμβοι αἵματος. «Πατέρα –ἔλεγε– ἐὰν εἶναι δυνατὸν νὰ παρέλθη ἀπὸ μένα τὸ ποτήριο αὐτὸ (τοῦ ἀτιμωτικοῦ θανάτου)· πλὴν ὄχι ὅπως θέλω ἐγώ, ἀλλὰ ὅπως θέλεις Ἐσύ». Στὴν τέλεια αὐτὴ αὐταπάρνηση καλεῖ καὶ κάθε πιστό, διότι ὅλοι πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν τελειότητα.
.           «Καὶ ὤφθη Ἄγγελος Κυρίου ἐνισχύων Αὐτόν». Καὶ στὸν μιμητὴ τῆς ζωῆς Του, τὸν Ἅγιο Γεώργιο, βλέπουμε νὰ ἐμφανίζεται Ἄγγελος, νὰ τοῦ χαρίζει τὴν ὑγεία, νὰ τὸν ἐνισχύει. Στὸ Βάπτισμα, στὴν Μεταμόρφωση, τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων πρὶν τὴν Σταύρωση, ἀκούστηκε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Πατέρα· ἀλλὰ καὶ στὸν Ἅγιο Γεώργιο τὴν ὥρα ποὺ κινδύνευε, μέσα στοὺς ἀφόρητους πόνους, ἡ φωνὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, τοῦ ἔδινε κουράγιο. Καὶ πολλάκις, ὅπως συνέβαινε στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς παρουσιαζόταν καὶ συνομιλοῦσε μαζί τους· αὐτὸ συνέβη καὶ στὸν Ἅγιο Γεώργιο. Ὑπῆρξε πραγματικὰ «σκεῦος ἐκλογῆς» τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ δοξαστεῖ τὸ ὄνομα καὶ ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ.
.           Ἡ τόσο εὐγενικὴ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ ἦταν δύσκολο νὰ ἐννοηθεῖ ἀπὸ ἕναν κόσμο ἀγροῖκο, ποὺ ζοῦσε μέσα στοὺς κινδύνους καὶ τοὺς συνεχεῖς πολέμους, ἀπὸ ἕναν κόσμο χωρὶς καμμιὰ παιδεία καὶ ποὺ ταυτόχρονα εἶχε θεοποιήσει τὴν ἡδονὴ τῶν παθῶν, τὸν πόλεμο, τὴν ἴδια τὴν κτίση.
.           Μέσα ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία, ποὺ στὴν πραγματικότητα λατρευόταν ὁ διάβολος, εἶχε ἀναπτυχθεῖ πάρα πολὺ ἡ μαντεία καὶ ἡ μαγεία. Οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων ἐνεργοῦσαν μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ διάφορα φανταστικὰ γεγονότα, ποὺ ὅμως δὲν ἦταν συνειθισμένα, γι’ αὐτὸ καθηλωνόταν γενικότερα ὁ κόσμος. Προκειμένου ἕνας τέτοιος κόσμος νὰ δεχθεῖ μία τόσο ὑψηλὴ διδασκαλία, ὁ πανάγαθος Θεὸς συγκατέβαινε καὶ γι’ αὐτὸ ἐπιτελοῦσε τόσο μεγάλα θαυμάσια, ὥστε νὰ γίνεται κατανοητὴ ἡ ἀπάτη, νὰ φαίνεται ἡ πραγματικὴ δύναμή Του ἔναντι τῆς φανταστικῆς του ἐχθροῦ, νὰ διδάσκεται ἔμπρακτα ἡ ἀνεξικακία καὶ ἡ ἀγάπη.
.           Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, διαχρονικά, εἶναι πάρα πολὺ ὑψηλή. Θέτει ἀξίες καὶ ἠθικὲς ἀρχὲς δυσθεώρητες γιὰ τοὺς πολλοὺς καὶ ὁ πανάγαθος Θεὸς προκειμένου νὰ βοηθήσει τὴν ἀνθρωπότητα, ἐνίσχυσε ψυχὲς εὐγενικὲς καὶ καθαρὲς σὰν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὥστε μὲ τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ φθάσουν σὲ μεγάλη τελειότητα καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὶς ἐντολὲς τοῦ εὐαγγελίου. Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ὕψος αὐτὸ τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς ἐχθροὺς καὶ ὅλο τὸν κόσμο, ἀπὸ τὴν πονηρία τῶν ἀνθρώπων θεωρεῖται ἀνοησία –ἂν καὶ στὴν πραγματικότητα συμβαίνει τελείως τὸ ἀντίθετο, διότι εἶναι σοφία ποὺ πάνω σ’ αὐτὴν ἔγκειται ἡ τελειότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως– γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος, ἐπειδὴ δύσκολα ἄγγιζε τὸν κόσμο μόνο ἡ διδασκαλία Του, ἐνεργοῦσε τὰ τεράστια θαύματα, ὥστε νὰ συγκινεῖται τὸ πλῆθος, νὰ πιστέψουν καὶ νὰ ἀλλάξουν τελείως τὰ ἤθη.
.           Ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἡ σαρκικὴ ζωή, εἶναι μέχρι σήμερα θεότητες καὶ ὁ κόσμος εὐκολώτερα ὑποτάσσει τὴν ἀνώτερη ψυχὴ στὰ κατώτερα ἔνστικτα. Παλαιότερα ποὺ εἶχε ἐπικρατήσει ἡ ἀνοησία, ὥστε τὰ ἔνστικτα νὰ τὰ θεοποιήσει κιόλας, δὲν τολμοῦσε κανεὶς νὰ φύγει ἀπὸ τὸ κατεστημένο. Αὐτὸ ἦταν καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι τὸ ἔργο τῶν δαιμόνων στὴν γῆ μέσα ἀπὸ ψεύτικες φιλοσοφίες ἀλλὰ καὶ ἀνατολίτικες δοξασίες, ποὺ δυστυχῶς καὶ σήμερα μετὰ ἀπὸ 2000 χρόνια ἀπατοῦν πολλοὺς ἀνθρώπους. Τότε ἔπρεπε νὰ χυθεῖ αἷμα πολύ, ἀπὸ ἁγνὲς καὶ πιστὲς στὸν Θεὸ ὑπάρξεις, γιὰ νὰ τοποθετηθοῦν νέες ἀρχές, πράγμα ποὺ κράτησε πάνω ἀπὸ 300 χρόνια καὶ στοίχισε σὲ μυριάδες ἀνθρώπων τὸν πρόσκαιρο θάνατο. Σήμερα ὅμως ὅλοι αὐτοὶ τιμῶνται σὰν Ἅγιοι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, διότι πρωτοστάτησαν καὶ πέτυχαν τὸν ἀληθινὸ στόχο καὶ σκοπὸ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ποὺ εἶναι ἡ θέωση καὶ ταυτόχρονα ἁγίασαν μὲ τὴν μαρτυρία τους τὴν κτίση, ἔλαβαν δύναμη κατὰ τῶν δαιμόνων καὶ προώθησαν στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ.
.           Σήμερα, ἡ νοησιαρχία συνδεδεμένη μὲ τὴν ὑπερηφάνεια δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαλείψει τὸν σπόρο τῆς Ἀλήθειας ποὺ ὑπάρχει μέσα στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἰδιαίτερα, δὲν μπορεῖ, ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλλιεργεῖ αὐτὸν τὸν σπόρο καὶ οἱ ἀξίες ὅσο καὶ νὰ μὴν ἐφαρμόζονται, ἀναγνωρίζονται. Στὴν ἐποχή μας, τὸ μαρτύριο σπάνια εἶναι σωματικό, ἀλλὰ ὁ πραγματικὸς Χριστιανός, προσπαθώντας νὰ τηρήσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, θὰ κοπιάζει καὶ θὰ γίνει μάρτυρας συνειδήσεως, προκειμένου τὰ συναισθήματα τῆς καρδιᾶς του, οἱ σκέψεις του, ὁ νοῦς του, ἡ θέλησή του κι ὅλη ἡ ὕπαρξή του νὰ χριστοποιηθεῖ.
.           Στὴν προσπάθεια αὐτή, μαζὶ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἀνάγνωση, χρειάζεται συμπαράσταση πνευματικῶν Πατέρων ποὺ ἐβίωσαν αὐτὴ τὴν πραγματικότητα ἀπλανῶς.
.           Σήμερα αὐτοὶ σπανίζουν καὶ μυστηριωδῶς ὅσοι ἐμφανίζονται πάντως διώκονται. Ὅμως τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ δὲν σταματάει κι ὅσοι εἰλικρινὰ ποθοῦν τὸν Θεό, καὶ ἀνθρώπους θὰ βροῦν καὶ πολὺ περισσότερο Ἐκεῖνον τὸν Ἴδιο.
.           Οἱ Ἅγιοι ὅμως Μάρτυρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης δὲν ἐφάρμοζαν διαφορετικὴ διδασκαλία ἀπὸ αὐτὴν τῶν συγχρόνων ἁγίων Πατέρων. Προκειμένου νὰ ὑπομείνουν τὶς θλίψεις τοῦ μαρτυρίου, βίωναν αὐτὰ ποὺ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μέχρι σήμερα διδάσκουν. Ὁ Γέροντας Πορφύριος σὲ μία διδασκαλία του λέει: «Ἡ τέλεια ὑπακοὴ στὸν Θεό, ἔστω κι ἂν ὁρισμένα πράγματα φαίνονται δύσκολα καὶ παράλογα, ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ εἶναι ἡ ἁγία ταπείνωση. Αὐτὴ μεταμορφώνει τὸν ἄνθρωπο, τὸν καθιστᾶ θεάνθρωπο». Τί ἄλλο βίωσε ὁ Ἅγιος Γεώργιος; Μπροστὰ στὰ πιὸ δύσκολα καὶ παράλογα μαρτύρια καὶ τὶς θλίψεις, εἶχε μάθει νὰ ἀφήνει τὸν ἑαυτό του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, σὰν στὸν ἴδιο τὸν πατέρα του. Αὐτὸ δείχνει ὅτι γνώριζε νὰ προσεύχεται ἀδιάλειπτα, ὅπως ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» καὶ ταυτόχρονα προσευχόμενος ἔβρισκε τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ τὸν ἐνίσχυε σ’ ὅλες τὶς θλίψεις καὶ τὶς ἀνάγκες του καὶ ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη εὐγνωμοσύνη καὶ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό, σύμφωνα μὲ τὸ «ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε». Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς νὰ τί λέει σὲ μία διδασκαλία του: «Ὁ Κύριος νουθετεῖ μὲ τὸ ἔλεός Του τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ δέχεται μὲ εὐγνωμοσύνη τὶς θλίψεις. Ποτέ, σ’ ὅλη μου τὴν ζωή, οὔτε μία φορὰ δὲν γόγγυσα γιὰ τὶς θλίψεις, ἀλλὰ τὰ δεχόμουν ὅλα σὰν φάρμακο ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος μοῦ ἔδωσε νὰ ὑπομένω ἐλαφρὰ τὸν ἀγαθὸ ζυγό Του». Ὁ ἴδιος λέει ὅτι πολλὲς θλίψεις μᾶς περικυκλώνουν καὶ φαίνονται ἀφόρητες στοὺς ἀνθρώπους, γιατί δὲν ἀφήνουν οἱ ἄνθρωποι τὴν γνώμη τους καὶ τὴν θέλησή τους ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὅ,τι συμβαίνει νὰ τὸ ἀποδέχονται σὰν φάρμακο ἀπὸ τὴν Θεία Πρόνοιά Του.
.           Νὰ γιατί χρειάζεται ἡ συμπαράσταση πνευματικοῦ ἀνθρώπου στὸν ἀγωνιζόμενο. Ὅταν ἡ ψυχὴ βάλλεται ἀπὸ κάθε εἴδους θλίψεις, ὁ ἴδιος ὁ πάσχων ἔχει τὴν αἴσθηση –ποὺ δὲν εἶναι ἀλήθεια– ὅτι ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ τὸν Θεό. Δύο πράγματα μποροῦν νὰ τὸν ἐπαναφέρουν: Κατ’ ἀρχὰς ἡ πίστη πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ ἡ παρουσία, ἡ συμβουλὴ καὶ ἡ παρηγορία τοῦ λόγου ἑνὸς πνευματικοῦ Γέροντα ἢ ἐὰν ὁ ἀγωνιζόμενος εἶναι ἔμπειρος, ἀνακαλεῖ τὴν εἰρήνη καὶ ἐν προσευχῇ μετανοίας –κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἀγωνιζόμενος πρέπει νὰ θεωρεῖ ὅτι πάσχει γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν τοὺ– προσεύχεται μὲ πόνο καὶ βάθος ταπεινώσεως, ποὺ προκαλεῖ ἡ ἀποδοχὴ ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι αἴτιος τῆς θλίψεως, ἔστω κι ἂν δὲν φαίνεται ὅτι φταίει στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, σίγουρα ὅμως ξέρει ὅτι σὲ ἄλλα φταίει καὶ μὲ ἄλλους τρόπους μᾶς παιδεύει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Συνήθως στοὺς ἀρχαρίους πνευματικά, εἶναι πιὸ ἔντονη ἡ ἀνάγκη παρουσίας τοῦ Γέροντα, ἐνῶ στοὺς ἐμπειροτέρους πιὸ λίγο, ἀλλὰ σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους ἡ πνευματικὴ ἀναφορά, εἶναι ἀπόλυτα ἀναγκαία.

ΠΗΓΗ: vatopaidi.wordpress.com

Διαφήμιση

ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Ζ´] «Τί παραλογισμός, τί τύφλωση, τί παράνοια εἶναι αὐτή, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖτε νὰ δεχθεῖτε τὴν ἀληθινὴ θεογνωσία;»

Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βατοπαιδινοῦ
Εἰς τὸν Βίον
τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου [Ζ´]

Μέρος Α´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Α´] «Καὶ σήμερα ποὺ φαίνεται ὅτι ὑπάρχει δημοκρατία, οἱ πραγματικὰ εὐσεβεῖς μυστηριωδῶς μισοῦνται καὶ διώκονται»

Μέρος Β´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Β´] «Μία ἀσεβέστατη πρὸς τοὺς θεοὺς θρησκεία, ἡ λεγομένη τῶν Χριστιανῶν, μὲ τὴν παρουσία της σαλεύει τὴν εἰρήνη στὴν κραταιὰ αὐτοκρατορία μας καὶ σέβεται κάποιον Ἰησοῦ, ποὺ κατακρίθηκε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους σὲ σταυρικὸ θάνατο»

 Μέρος Γ´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Γ´] «Ἐκεῖ ποὺ οἱ αὐτοκράτορες νόμιζαν ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς θὰ χαθεῖ, χιλιάδες καὶ μυριάδες πιστοὶ ξεφύτρωναν, ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη ὁμολογία τῶν μαρτύρων καὶ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴν μαρτυρία τους».

 Μέρος Δ´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Δ´] «Ἂς ξεχάσουμε τὶς πλάνες τῶν εἰδώλων. Ὁ Θεὸς τοῦ Γεωργίου εἶναι ἀληθινὸς καὶ ζωντανὸς ἀνάμεσά μας»

Μέρος Ε´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Ε´]

Μέρος ϛ´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [ϛ´]

.             Ἔμαθε καὶ πάλι ὁ βασιλιὰς ὅτι ὁ Γεώργιος στὴν φυλακὴ εἶναι τελείως ὑγιὴς καὶ χαρούμενος καὶ ἔμεινε ἄναυδος γεμάτος ταραχὴ καὶ σύγχυση. Αἰσθανόταν ὅτι τὰ γεγονότα ἦταν ἡ συμφορά του καὶ δὲν γνώριζε μὲ ποιὸ τρόπο ἢ τιμωρία θὰ μποροῦσε ἐπιτέλους νὰ τὸν ἐξοντώσει, ἐφ᾽ ὅσον τὰ συμβάντα ξεπερνοῦσαν τὰ ἀνθρώπινα. Ἀγωνία, φόβος καὶ θυμὸς τὸν κατέλαβαν. Ἔνιωθε τὴν παρουσία τοῦ Μάρτυρα νὰ γίνεται δήμιος της ζωῆς του. Βρίζοντας, ἔδωσε διαταγὴ νὰ τὸν φέρουν καὶ πάλι μπροστά του.
.             Ἡ διαταγὴ ἐκτελέστηκε καὶ ὁ Γεώργιος ὁδηγεῖται δέσμιος μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα, ἀλλὰ γιὰ ὅποιον πρόσεχε τὴν ψυχική του κατάσταση καταλάβαινε ὅτι ὑπῆρχε κάτι ἀκατανόητο σὲ σχέση μὲ τὰ γεγονότα. Πήγαινε πάλι σὲ κριτήριο, σὲ ὕβρεις, σὲ τιμωρίες καὶ θάνατο, ἀλλὰ ὅμως καμμιὰ ταραχὴ ἢ ἀνησυχία διακρινόταν στὰ μάτια του. Χαμογελοῦσε σὰν νὰ γνώριζε τί θὰ συμβεῖ. Φαινόταν νὰ πηγαίνει σὲ γιορτὴ καὶ χαρὰ παρὰ σὲ κριτήριο ποὺ θὰ ἔβγαζε σίγουρα ἀπόφαση θανάτου. Καὶ ἀκολούθησε ὁ ἑξῆς διάλογος:
.            Ὁ βασιλιάς: «Μέχρι πότε θὰ ὑπερηφανεύεσαι γιὰ τὶς ραδιουργίες σου καὶ δὲν ἀλλάζεις γνώμη»;
.             Καὶ ὁ Ἅγιος: «Ἕως ὅτου ὑπάρχει ἡ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ψυχὴ στὸ σῶμα μου, δὲν θὰ σταματήσω νὰ ἐλέγχω τὴν ἀσέβειά σου. Μὴν ἀναβάλλεις, κάνε γρήγορα, γιατί δὲν θὰ ἔχεις μικρὸ ἀγώνα. Ἀγωνίζεσαι μὲ μένα ποὺ ἀγαπῶ τὸν Θεὸ καὶ ὁ ἀγώνας αὐτὸς εἶναι κατὰ τοῦ κεφαλιοῦ σου καὶ τῶν κατάπτυστων θεῶν σου».
.             Αὐτὰ τὰ λόγια, προκάλεσαν ἔκρηξη θυμοῦ στὸν τύραννο καὶ ἀπάντησε: «Λοιπὸν εἶναι ἀνάγκη νὰ βγάλω τὴν ψυχή σου ἀπὸ τὸ σῶμα σου γρήγορα, γιὰ νὰ ἀπαλλαγῶ μεμιᾶς ἀπὸ τὸν ἀγώνα ἐναντίον σου καὶ νὰ ἔχω ἐπιτέλους καὶ γαλήνια ζωή»; Καὶ ἡ διαταγὴ ἦταν νὰ διχοτομηθεῖ μὲ πριόνι.
.             Οἱ δήμιοι μὲ λύσσα ἔφεραν σανίδες καὶ μὲ δύναμη τὸν πίεσαν γιὰ νὰ τοῦ κόψουν τὸ κεφάλι, ἀλλὰ ὁ ἡγεμόνας Δαδιανὸς σηκώθηκε ἀπὸ τὴν καθέδρα καὶ εἶπε: «Παρακαλῶ, ἀθάνατε καὶ μέγιστε βασιλεῦ, δὲν πρέπει νὰ πεθάνει τόσο σύντομα ὁ δυσσεβῆς αὐτὸς ἐδῶ. Καλύτερα νὰ τὸν λύσουν καὶ νὰ τὸν πετάξουν σὲ καζάνι μὲ λιωμένο μολύβι· νὰ συνεχίζει ὅμως ἀπὸ κάτω νὰ καίει ἡ φλόγα μέχρι νὰ λιώσουν κι αὐτὰ τὰ κόκκαλά του». Δέχθηκε ὁ βασιλιὰς τὸ αἴτημά του καὶ ἀφοῦ τὸν ἔλυσαν, ἑτοίμασαν τὴν τιμωρία.
.             Ὅταν τὸ μολύβι ἔβραζε σὰν ὑγρό, τὸν ἔδεσαν οἱ δήμιοι μὲ χειροπέδες καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τὸν πετάξουν στὸ καζάνι μὲ τὸ μολύβι. Ἐμποδίζονταν ὅμως ἀπὸ τὴν δυνατὴ φλόγα. Ὁ Μάρτυρας μόλις τοὺς εἶδε νὰ ἀποροῦν καὶ νὰ δυσκολεύονται εἶπε: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Ἐσὺ ποὺ δημιούργησες τὸν σύμπαντα κόσμο καὶ φύλαξες ἀκατάφλεκτους στὸ καμίνι τοὺς ὁσίους Παῖδες, κι ἔμενα ἂν καὶ ἀνάξιο φύλαξέ με ἀβλαβῆ».
.             Οἱ χειροπέδες ἔπεσαν, ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ πήδησε μόνος μέσα στὸ καζάνι μὲ θάρρος, ὅπως πέφτει κανεὶς σὲ νερὸ κατὰ τὴν ὥρα τοῦ καύσωνα. Γιὰ τὴν πίστη του αὐτή, ἄνεση παρὰ τιμωρία ἔγινε γι’ αὐτὸν τὸ μαρτύριο, γιατί ὁ Κύριος ἔδειχνε ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ Του στὰ μέλη αὐτοῦ τοῦ μεγάλου ἀθλητῆ τῆς εὐσεβείας. Ὁ Γεώργιος δοξολογοῦσε μέσα στὶς φλόγες τὸν Κύριο. Ὅσοι ὅμως ἦταν κοντὰ στὴν φωτιά, ἔπαθαν σοβαρὰ ἐγκαύματα ἀπὸ τὸ μολύβι ποὺ τινάχθηκε. Καὶ πάλι ἔκσταση καὶ φόβος στοὺς γύρω, ἐνῶ ταυτόχρονα δυνατὴ βροχὴ ἔσβηνε τὴν φωτιὰ καὶ ἔκανε τοὺς πάντες νὰ φύγουν.
.             Μόνος ἔμεινε καὶ πάλι ἐλεύθερος γυρνώντας στοὺς δρόμους καὶ στὶς πλατεῖες τῆς πόλεως. Περισσότερο μὲ τὴν παρουσία του καὶ λιγότερο μὲ τὰ λόγια του, ἔπειθε τοὺς πάντες –παρόλους τοὺς διωγμούς– νὰ γίνονται Χριστιανοί. Τὰ θαύματα ποὺ γίνονταν ἀνάμεσα στὸ πλῆθος ποὺ τὸν προσήγγιζε ἦσαν πολλὰ καὶ ἐκπληρωνόταν σ’ αὐτὸν τὸ ρητὸ τῆς Σοφίας: «Ἡ Σοφία στὶς διεξόδους τῶν δρόμων ὑμνεῖται καὶ στὶς πλατεῖες ὁ σοφὸς μὲ παρρησία συμπεριφέρεται».
.             Ἔτσι, τὸ μαρτύριο τοῦ Διοκλητιανοῦ συνεχιζόταν καὶ διέταξε καὶ πάλι νὰ τὸν συλλάβουν. Αὐτὸς ὁ «ἀθάνατος» καὶ «ἀήττητος», ὅπως τοῦ ἄρεσε νὰ τὸν ἀποκαλοῦν, πολεμοῦσε νὰ θανατώσει κάποιον ποὺ πέρασε τόσες πολλὲς φορὲς μέσα ἀπὸ τὸν θάνατο, χωρὶς νὰ πάθει τίποτε καὶ ταυτόχρονα τὸ ὅτι πολεμάει μὲ κάποια ξένη ὑπερφυσικὴ δύναμη ποὺ συμμαχοῦσε μὲ τὸν Γεώργιο, τὸν εἶχε καταβάλει τελείως. Οἱ καθημερινὲς ὑποθέσεις τῆς δημόσιας διοίκησης ἦταν πολλὲς καὶ ἡ θλίψη ὅτι νικιέται συνεχῶς ἀπὸ ἕνα νεαρὸ τελείως ἄοπλο, αὐτὸς ὁ «ἀήττητος», σούβλιζαν ἐσωτερικὰ τὴν ὕπαρξή του.
.             Ὅταν ὁ Γεώργιος βρέθηκε καὶ πάλι δεμένος μπροστά του, τὸ βλέμμα τοῦ Διοκλητιανοῦ ἦταν τελείως ἀνήσυχο, ταραγμένο καὶ σκοτεινό, ἀβυσσαλέο ἀπὸ ὀργή, ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ κορέσει τὸ μίσος ποὺ κατοικοῦσε στὴν ψυχή του. «Ὅπως φαίνεται –τοῦ εἶπε– ἐπειδὴ ἀσχολοῦμαι πολὺ μὲ τὶς δημόσιες ὑποθέσεις, ἐσὺ νόμισες, ὅτι ἐπιμελούμενος ἄλλα πράγματα, δὲν ἔχω τὴν δυνατότητα νὰ σὲ ἐξαφανίσω ἀπὸ τὴν γῆ. Περιέρχεσαι λοιπὸν καὶ μᾶς διασύρεις καὶ πείθεις τοὺς ἀφελεῖς νὰ ἀφήσουν τὴν πίστη τῶν ἀθανάτων θεῶν καὶ νὰ πιστέψουν σ’ ἕναν Σταυρωμένο· ἐγὼ ὅμως θὰ περιποιηθῶ ἀμέσως τὴν αὐθάδειά σου». Διέταξε νὰ τὸν ρίξουν κάτω, νὰ τοποθετήσουν κάρβουνα στὸ κεφάλι του, μετὰ νὰ τὸν κρεμάσουν σὲ ξύλο καὶ νὰ ξύνουν μὲ σιδερένια νύχια τὸ σῶμα του. Καὶ ἐνῶ ἤδη φαίνονταν τὰ σπλάγχνα καὶ τὰ κόκκαλα τοῦ σώματός του, διέταξε μὲ δαδιὰ ἀναμμένα νὰ κάψουν τὸ σῶμα του. Κι ἐνῶ τὰ βασανιστήρια κρατοῦσαν γιὰ πολλὴ ὥρα, ὁ νοῦς τοῦ Μάρτυρα βρισκόταν μὲ προσευχὴ μέσα στὴν καρδιά του καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο τὸν ἀνακούφιζε, ὥστε οὔτε ἀναστεναγμὸς δὲν ἀκουγόταν. Σὲ κάποια στιγμὴ θεωρήθηκε καὶ πάλι ἀπὸ ὅλους νεκρός. Δόθηκε διαταγὴ νὰ βάλουν ὅ,τι ἀπέμεινε σὲ ἕνα κοφίνι καὶ νὰ τὸν πετάξουν στὸ βουνὸ ποὺ λεγόταν «Ἥλικας», ὥστε νὰ μὴ βροῦν τίποτε ἀπὸ τὸ λείψανό του οἱ Χριστιανοί.
.             Αὐτὸ ἔγινε· καὶ καθὼς οἱ στρατιῶτες γυρνοῦσαν ἀπὸ τὸ ὄρος, ἔγινε σεισμὸς καὶ βροχή. Πλύθηκαν καὶ θεραπεύθηκαν οἱ πληγὲς τοῦ Μάρτυρα κι ἀκούστηκε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ποὺ ἔλεγε: «Νὰ εἶσαι ἀνδρεῖος, Γεώργιε, Ἐγὼ εἶμαι μαζί σου». Σὰν ἀπὸ ὕπνο ξύπνησε ὑγιέστατος καὶ μὲ ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματός του ἄρτια· εὐχαρίστησε θερμὰ τὸν Χριστὸ καὶ μὲ θάρρος καὶ σπουδὴ κατέβηκε στὴν πόλη κι ἔφθασε στὰ ἀνάκτορα. Οἱ στρατιῶτες, ποὺ τὸν εἶχαν μεταφέρει, τὸν γνώρισαν. Ἔκθαμβοι διηγοῦνταν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο τὰ γεγονότα καὶ πίστευαν ὅλο καὶ περισσότεροι. Ὁ Διοκλητιανός, γιὰ νὰ σταματήσει τὰ γεγονότα, διέταξε ἀμέσως νὰ θανατωθοῦν ἔξω στὸ βουνό, ὅσοι κατ’ ἐκείνη τὴν ὥρα πίστεψαν, πράγμα ποὺ ἔγινε καὶ ἀναδείχθηκαν μάρτυρες.
.             Ὁ Γεώργιος καὶ πάλι συλλαμβάνεται. Ὁ Μαγνέντιος εἶπε στὸν βασιλιά: «Εἶναι πολὺ πείσμονες οἱ Χριστιανοί. Προσπάθησε καλύτερα, μὲ ἠπιότητα, κολακεῖες καὶ δῶρα νὰ τὸν πάρεις μὲ τὸ μέρος σου». Ὁ Γεώργιος μυστικὰ προσευχόταν. Ὁ βασιλιὰς ἄλλαξε τακτική: «Μὰ τὸν βασιλιὰ ἥλιο, τοῦ εἶπε, καὶ ὅλους τοὺς θεούς, ἐὰν πεισθεῖς σὲ μένα καὶ θυσιάσεις στοὺς θεούς, θὰ σὲ δοξάσω ὑπέρμετρα σ’ ὅλη τὴν γῆ, θὰ σὲ κάνω συμβασιλέα, γιατί σ’ ἔχω ἐκτιμήσει βαθύτατα καὶ δὲν θέλω νὰ χαθεῖς».
.             «Ἐὰν εἶχα σκοπὸ νὰ ὑποχωρήσω σ’ αὐτὲς τὶς μάταιες ὑποσχέσεις σου, δὲν θὰ ἔδινα τὸν ἑαυτό μου σὲ μύριους θανάτους. Τώρα μετὰ ἀπὸ τόσα βάσανα καὶ τιμωρίες ποὺ ἔπαθα μπροστὰ σ’ ὅλη τὴν Σύγκλητο, νομίζεις ἀνόητα ὅτι θ’ ἀφήσω τὴν πίστη μου; Καὶ γιατί ἔχω ὑποστεῖ τέτοια ἀτιμία, ἂν εἶχα σκοπὸ νὰ πεισθῶ στὶς κολακεῖες σου;».
.             «Ἐπειδὴ τώρα σοῦ συμπεριφέρομαι σὰν πατέρας, ὅπως βλέπεις, ἂς εἶσαι χαριστικὸς πρὸς ἐμένα, σὰν στὸν πατέρα σου, καὶ ξέχασέ τα ὅλα. Ὁρκίζομαι στοὺς θεοὺς ὅτι μὲ μεγάλα ἀξιώματα, δόξα καὶ πλούτη θὰ σὲ τιμήσω· μόνο θυσίασε στοὺς θεούς».
.             «Ἐπειδὴ βασιλεῦ, βλέπω τὴν τόσο καλή σου γιὰ μένα διάθεση, θὰ κάνω κι ἐγὼ ὅτι ἐπιθυμεῖς. Θὰ ἦταν ἀγνωμοσύνη νὰ ἀθετήσω τέτοια φιλία· ἂς πᾶμε γρήγορα στοὺς θεούς».
.             Ὁ βασιλιὰς τινάχθηκε ἀγαλλόμενος, ἀγκάλιασε τὸν Γεώργιο καὶ μὲ πασίχαρη φωνὴ εἶπε δυνατά: «Ἂς εὐφρανθοῦν οἱ θεοί· ἀγαλλιᾶσθε ἄνθρωποι· δέξου Ἀπόλλον αὐτὸν ποὺ σὲ παρόργισε τόσο πολύ, τώρα δὲ μετανόησε γνήσια καὶ ἐπιστρέφει σὲ σένα». Αὐτὰ εἶπε καὶ ἔδωσε διαταγὲς νὰ μαζευτεῖ στὸ ἱερὸ ὅλη ἡ Σύγκλητος, τὰ πιὸ τιμημένα στρατεύματα καὶ οἱ κήρυκες νὰ γυρίζουν στοὺς δρόμους φωνάζοντας σ’ ὅλη τὴν πόλη ὅτι: «Ὁ τοῦ Γαλιλαίου πρώην πιστὸς Γεώργιος, πηγαίνει στὸν μεγάλο Ἀπόλλωνα νὰ θυσιάσει».
.             Οἱ Χριστιανοὶ γεύθηκαν ἀπερίγραπτη θλίψη καὶ πένθος, οἱ εἰδωλολάτρες γέμισαν ἀπὸ χαρά. Βγῆκαν παράφορα στοὺς δρόμους καὶ φώναζαν: «Ὁ Ἀπόλλων νίκησε! Βασίλευε στοὺς αἰῶνες αὐτοκράτορ, Διοκλητιανέ! Ζήτω ἡ αὐτοκρατορία τῶν Ρωμαίων! Μεγάλοι οἱ θεοὶ τοῦ βασιλιᾶ!».
.             Μπῆκαν μέσα στὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα. Ἔγινε σχεδὸν νεκρικὴ σιγὴ καὶ ὁ Γεώργιος προχώρησε μόνος μπροστά, ἀπέναντι ἀπὸ τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀπόλλωνα. Τὰ πλήθη παρατηροῦσαν μὲ κομμένη τὴν ἀναπνοὴ καὶ ὁ Γεώργιος εἶπε στὸ ἄγαλμα κοιτώντας σταθερὰ πρὸς αὐτό: «Ἐσὺ εἶσαι Θεὸς καὶ ἐσένα πρέπει νὰ σέβονται οἱ ἄνθρωποι»; Καὶ ἀμέσως τὸ δαιμόνιο ποὺ κρυβόταν πίσω ἀπὸ τὸ ἄγαλμα, καιγόμενο ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶπε: «Δὲν εἶμαι ἐγὼ Θεὸς καὶ κανένας δικός μου. Ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ Υἱός Του εἶναι ὁ Χριστός, διὰ τοῦ ὁποίου ἔγιναν τὰ πάντα. Ἐμεῖς ἤμαστε πρὶν ἄγγελοί του καὶ τώρα σὰν ἀποστάτες γίναμε δαίμονες καὶ κοροϊδεύουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ μᾶς λατρεύουν σὰν θεούς». Τὰ πλήθη ἔμειναν ἔκθαμβα καὶ ὁ Μάρτυρας εἶπε: «Καὶ ἐφ᾽ ὅσον δὲν εἶστε θεοί, γιατί σφετερίζεστε τιμὴ ποὺ δὲν σᾶς ἀνήκει καὶ κοροϊδεύετε τοὺς ἀνθρώπους νὰ σᾶς θεωροῦν θεούς; Καὶ πῶς τολμᾶτε τώρα νὰ μένετε ἐδῶ, ἐφ᾽ ὅσον μπροστά σας στέκομαι ἐγώ, ποὺ ἔχω ὀνομαστεῖ δοῦλος Θεοῦ καὶ μέσα μου κατοικεῖ ὁ Χριστός, ὁ τῶν ὅλων Θεός»;
.             Ταραχὴ μεγάλη καὶ φοβισμένες δαιμονικὲς φωνὲς ἀκούστηκαν καὶ σὰν καπνὸς ἔφευγαν ἀπὸ τὸν ναό. Μετὰ ὁ Γεώργιος σταύρωσε τὰ ἀγάλματα, ποὺ ἔπεσαν πάραυτα καὶ συντρίφθηκαν. Ὁ βασιλιὰς ἔμεινε ἐμβρόντητος. Οἱ ἱερεῖς ὅμως τῶν εἰδώλων ἅρπαξαν σὰν λύκοι τὸν Μάρτυρα: «Σκότωσέ τον, βασιλιά, σκότωσε τὸν μάγο· καθόλου μὴν τὸν λυπᾶσαι, γιατί μὲ τὶς μαγεῖες του ἐξαπάτησε τόσο κόσμο καὶ τώρα σύντριψε καὶ τοὺς θεούς». Καὶ ὁ βασιλιὰς ἀπὸ τὴν ντροπὴ καὶ τὰ γεγονότα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς φωνὲς τῶν ἱερέων, ἔγινε ἔξαλλος: «Βρωμερὸ κεφάλι καὶ ἀπὸ κάθε ραδιουργία γεμάτο –εἶπε– δὲν συμφώνησες νὰ θυσιάσεις στὸν μεγάλο θεὸ Ἀπόλλωνα»; Καὶ ὁ Ἅγιος εἶπε: «Τέτοιους θεούς, ποὺ μὲ ἕνα λόγο συντρίβονται στὸ ἔδαφος, δὲν ντρέπεσαι νὰ τοὺς ὀνομάζεις θεούς; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι θυσίασα τοὺς θεούς σου στὸν ἐπουράνιο Θεό μου; Γιατί δὲν πείθεσαι τουλάχιστον στὸν θεό σας, ποὺ μαρτύρησε ὅτι εἶναι δαίμονες, ἀποστάτες ποὺ σᾶς ἐξαπατοῦν, γιὰ νὰ γίνεις φίλος Θεοῦ; Τί παραλογισμός, τί τύφλωση, τί παράνοια εἶναι αὐτή, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖτε νὰ δεχθεῖτε τὴν ἀληθινὴ θεογνωσία; Ἂν σοῦ ἔχουν μείνει ἀκόμα τίποτε ξόανα, δεῖξέ μου πόσα καὶ ποῦ εἶναι καὶ μὴν ἔχεις φροντίδα· θὰ τὸ φροντίσω ἐγώ».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Η´] «Ὁ πραγματικὸς Χριστιανός, προσπαθώντας νὰ τηρήσει τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, θὰ κοπιάζει καὶ θὰ γίνει μάρτυρας συνειδήσεως, προκειμένου τὰ συναισθήματα τῆς καρδιᾶς του, οἱ σκέψεις του, ὁ νοῦς του, ἡ θέλησή του κι ὅλη ἡ ὕπαρξή του νὰ χριστοποιηθεῖ».

ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [ϛ´]

Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βατοπαιδινοῦ
Εἰς τὸν Βίον
τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου [ϛ´]

Μέρος Α´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Α´] «Καὶ σήμερα ποὺ φαίνεται ὅτι ὑπάρχει δημοκρατία, οἱ πραγματικὰ εὐσεβεῖς μυστηριωδῶς μισοῦνται καὶ διώκονται»

Μέρος Β´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Β´] «Μία ἀσεβέστατη πρὸς τοὺς θεοὺς θρησκεία, ἡ λεγομένη τῶν Χριστιανῶν, μὲ τὴν παρουσία της σαλεύει τὴν εἰρήνη στὴν κραταιὰ αὐτοκρατορία μας καὶ σέβεται κάποιον Ἰησοῦ, ποὺ κατακρίθηκε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους σὲ σταυρικὸ θάνατο»

 Μέρος Γ´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Γ´] «Ἐκεῖ ποὺ οἱ αὐτοκράτορες νόμιζαν ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς θὰ χαθεῖ, χιλιάδες καὶ μυριάδες πιστοὶ ξεφύτρωναν, ἀπὸ τὴν ἔμπρακτη ὁμολογία τῶν μαρτύρων καὶ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴν μαρτυρία τους».

 Μέρος Δ´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Δ´] «Ἂς ξεχάσουμε τὶς πλάνες τῶν εἰδώλων. Ὁ Θεὸς τοῦ Γεωργίου εἶναι ἀληθινὸς καὶ ζωντανὸς ἀνάμεσά μας»

Μέρος Ε´: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Ε´]

.                 Ὁ Γλυκέριος δάκρυσε καὶ ἀμέσως ζήτησε μὲ προσευχὴ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἐπικαλούμενος τὶς προσευχὲς τοῦ Γεώργιου κι ἄκουσε φωνὴ ποὺ τοῦ ἔλεγε: «Ἔλα, Γλυκέριε, κοντά μου μὲ χαρά· μοῦ εἶσαι ἀγαπητὸς καὶ χρήσιμος». Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο μαρτύρησε.
.                 Τὰ θαυμαστὰ γεγονότα συνέχιζαν νὰ συμβαίνουν στὴν φυλακὴ συνεχῶς, ὥστε νὰ πληθαίνουν οἱ πιστοί. Ὁ Διοκλητιανός, ποὺ πίστευε ὅτι μὲ τὸν διωγμὸ θὰ ἐξαφανίσει τοὺς πιστοὺς καὶ τὴν Ἐκκλησία, βλέποντας ἀντίθετα ἀποτελέσματα μὲ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ Γεωργίου, ἔπεσε σὲ μελαγχολία καὶ γεμάτος μανία διέταξε νὰ πυρωθεῖ ἕνα χάλκινο κρεβάτι καὶ νὰ ἁπλώσουν δέσμιο τὸν Γεώργιο πάνω σ’ αὐτό. Κι ἐνῶ ἤδη ἄρχισαν νὰ δαπανῶνται οἱ σάρκες του, ὁ Γεώργιος ἔχοντας τὴν πείρα τῆς ἀπερίγραπτης προστασίας τοῦ Κυρίου, ζητοῦσε μὲ προσευχὴ τὴν ἀνίκητή του Χριστοῦ συμμαχία, ποὺ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν θλίψεών του ἔσπευσε καὶ γέμισε τὴν καρδιά του μὲ παρηγοριά, τὴν φωτιὰ τὴν ἔκανε δροσιά, τὶς ἁλυσίδες τὶς ἔσπασε καὶ τὸν Γεώργιο τὸν παρέστησε τελείως ὑγιῆ.
.             Τέτοια ἀπερίγραπτα σὲ μεγαλοσύνη γεγονότα, διαβάζουμε στοὺς βίους τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπως τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Πέτρου καὶ τοῦ Παύλου κ.ἄ. Θαυμάζει ὅμως κανεὶς τὴν πόρωση καὶ τὸν σκοτισμὸ τοῦ ἡγεμόνα. Καὶ μποροῦμε νὰ θυμηθοῦμε τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου στὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν ὁ πλούσιος μέσα ἀπὸ τὶς τιμωρίες παρακαλοῦσε νὰ στείλει ὁ Θεὸς τὸν Λάζαρο στοὺς ζωντανοὺς συγγενεῖς του, ὁ Πατριάρχης Ἀβραὰμ τοῦ εἶπε: «Ἔχουν τὸν Μωυσῆ καὶ τοὺς Προφῆτες· ἂν δὲν ἀκούσουν σ’ αὐτούς, οὔτε καὶ νεκρὸ ἂν δοῦν ἀναστημένο θὰ πιστέψουν».
.             Ὁ Διοκλητιανὸς θεώρησε μαγεία τὸ γεγονὸς καὶ ὁ Μαξιμιανὸς ζήτησε νὰ ποτίσουν τὸν Γεώργιο, λιωμένο σὲ μεγάλη θερμοκρασία μολύβι «γιὰ νὰ δοῦμε –εἶπε– ἂν μπορεῖ νὰ νικήσει τὴν ἐσωτερικὴ φλόγα, ὅπως νίκησε τὴν ἔξω». Ὅμως καὶ πάλι τίποτε δὲν συνέβη στὸν Γεώργιο καὶ ἡ ἀπορία μὲ τὸν θυμό, κατέκαιγαν τοὺς ἡγεμόνες.
.             Τοῦ ἔδεσαν μία πέτρα στὸν λαιμό, τὸν κρέμασαν ἀνάποδα σὲ ξύλο, ἄναψαν φωτιὰ καὶ τὸν κάπνιζαν μέχρι τὸ βράδυ ποὺ τὸν ἔκλεισαν πάλι στὴν φυλακή.
.             Τὴν ἑπομένη, τὸν ἔρριξαν σὲ ἕνα φοβερὸ χαλκούργημα, ὅπου κυριολεκτικὰ κατακόπηκε τὸ σῶμα του ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν σπαθιῶν καὶ μαχαιριῶν ποὺ ὑπῆρχαν ἐκεῖ. Σ’ αὐτὴ τὴν φρικτὴ κατάσταση ἔθεσαν σὲ λεκάνη πλέον τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν ἔκλεισαν πάλι στὴν φυλακή. Τὴν νύκτα ὅμως αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ σαρκωθεὶς Χριστός, μέσα σὲ φῶς οὐράνιας δόξας, στάθηκε δίπλα του καὶ τοῦ εἶπε: «Ἔχε θάρρος Γεώργιε! Δὲν ἔφθασε ὁ καιρὸς τῆς μεταστάσεώς σου. Πρέπει νὰ ἀνταγωνιστεῖς ἀκόμη τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς, μέχρι νὰ καταβάλεις τὴν ἀσέβειά τους. Καὶ πολλὰ πλήθη πιστῶν θὰ μοῦ προσφέρεις· καὶ μετὰ θὰ σὲ πάρω κοντά μου· θὰ σὲ ἐνδύσω μὲ τὴν στολὴ τῆς ἀφθαρσίας καὶ θὰ κατακοσμήσω τὸ κεφάλι σου μὲ ὁλόφωτο δοξασμένο στεφάνι τῆς δικῆς μου βασιλείας».
.             Ἡ παράδοξη αὐτὴ παρουσία τοῦ Κυρίου, τοῦ χάρισε αὐτομάτως πλήρη ὑγεία, τοῦ ἔδωσε εὐεξία καὶ χαρὰ ὑπερβάλλουσα, εἶδε φανερὰ μπροστά του μέσα στὸ γλυκύτατο φῶς σὰν ἀστραπή, τὸν Κύριο καὶ ἄκουσε τὰ γεμάτα γλυκύτητα λόγια Του, ἔγινε κοινωνὸς τῆς δόξας ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε, προσέπεσε στὰ πόδια Του εὐχαριστώντας μὲ δάκρυα τὴν τόση πολλὴ πατρικὴ προστασία Του. Ὁ Κύριος ὅμως γεμάτος ἀγάπη τὸν ἀνασήκωσε, τὸν εὐλόγησε μὲ τὸ δεξί Του χέρι καὶ τοῦ εἶπε: «Ἔχε ἀνδρεία Γεώργιε· νίκησε μέχρι τέλους τὴν μανία τῶν βασιλέων». Αὐτὰ εἶπε καὶ ἐξαφανίστηκε. Ὁ μάρτυς ὅμως μέσα στὴν φυλακή, ἦταν ὅλος μέσα στὸ φῶς καὶ στὴν χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίαση ποὺ τοῦ ἄφησε ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἦταν ἀνέκφραστη.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ: ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ [Ζ´] «Τί παραλογισμός, τί τύφλωση, τί παράνοια εἶναι αὐτή, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖτε νὰ δεχθεῖτε τὴν ἀληθινὴ θεογνωσία;»

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ, Ἕνα «ἡδύπνοο ἄνθος» τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ
Ἕνα «ἡδύπνοο ἄνθος» τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ

Ἀριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Ἐκπαιδευτικὸς

.           Ἀνάμεσα στὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου ποὺ ἀφιέρωσαν ὅλη τὴν ἐπίγεια ζωή τους στὸν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ποὺ λάμπουν ὡς φαεινοὶ ἀστέρες μέσα στὸ πνευματικὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι καὶ ἡ τιμώμενη στὶς 29 Ὀκτωβρίου ἔνδοξος καὶ καλλιπάρθενος Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία, ἡ ὁποία ἀναδείχθηκε τὸ «Μαρτύρων τὸ ἥδυσμα», τῶν «ἀσκουμένων ἡ καλλονὴ» καὶ τῶν «παρθένων τὸ ἀγλάϊσμα καὶ τὸ σεμνολόγημα», ὅπως χαρακτηριστικὰ ὑμνεῖται καὶ γεραίρεται μέσα ἀπὸ τὸ ἀπολυτίκιό της.
.           Ἡ πολύαθλος καὶ πανεύφημος ὁσιοπαρθενομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία γεννήθηκε καὶ ἔζησε στὴ Ρώμη τὸν 3ο μ.Χ. αἰώνα. Ἀφοῦ ἀπαρνήθηκε τὶς ἐγκόσμιες ἀπολαύσεις καὶ τὰ πρόσκαιρα καὶ φθαρτὰ ἀγαθὰ τῆς παρούσης ζωῆς, σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἐκάρη μοναχὴ ἀπὸ μία ἐνάρετη καὶ μορφωμένη γερόντισσα, ὀνόματι Σοφία, ἡ ὁποία τὴ δίδαξε καὶ τὴν ἐνουθέτησε μὲ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια καὶ ἀγάπη στοὺς κανόνες τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἡ Ἀναστασία, ἡ ἐνάρετη αὐτὴ νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνίσθηκε τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως καὶ διαρκῶς προόδευε πνευματικὰ ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τῆς γερόντισσας Σοφίας, ἡ ὁποία δόξαζε τὸν Κύριο βλέποντας τὴν πνευματική της κόρη νὰ διάγει τὸν βίο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία, ἀλλὰ καὶ νὰ προκόβει στὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν. Ὅμως ὁ διάβολος φθόνησε τὸν διαρκῆ ἀσκητικό της ἀγώνα καὶ προσπάθησε νὰ τὴν ἀποπροσανατολίσει καὶ νὰ τὴν ἀποκόψει ἀπὸ τὸν ἔνθεο ἔρωτα καὶ τὴ μοναχικὴ πολιτεία. Παρόλο ὅμως ποὺ ἀντιμετώπισε σαρκικὲς δοκιμασίες καὶ ποικίλους πειρασμούς, ἔμεινε σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη στοὺς πνευματικούς της ἀγῶνες καὶ ἐπιδόθηκε μὲ ἀκόμη πιὸ ἔνθερμο ζῆλο στὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία. Γι’ αὐτὸ καὶ ὑμνήθηκε ὡς «ἡδύπνοο ἄνθος» καὶ «κειμήλιο παρθενίας».
.           Ὅμως ὁ διάβολος δὲν σταμάτησε νὰ τὴν πολεμᾶ. Ἔτσι βρῆκε ἕναν ἄλλο τρόπο γιὰ νὰ τὴν ἀναγκάσει νὰ ἐγκαταλείψει τὸν Οὐράνιο Νυμφίο. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ἦταν ὁ ἀσεβὴς Διοκλητιανός, ὁ ὁποῖος ὑπέβαλε τοὺς χριστιανοὺς σὲ σκληρὰ καὶ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια. Ἔτσι οἱ εἰδωλολάτρες ὑπηρέτες ἔσπευσαν καὶ ἀνήγγειλαν στὸν ἡγεμόνα Πρόβο, ὅτι ἡ Ἀναστασία δὲν προσκυνᾶ τοὺς πατρώους εἰδωλολατρικοὺς θεούς, ἀλλὰ κηρύττει τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς ἀληθινὸ Θεὸ καὶ Δημιουργό του σύμπαντος. Τότε ὁ Πρόβος ἐξαγριώθηκε καὶ ἀμέσως ἔδωσε τὴ διαταγὴ νὰ τὴ συλλάβουν καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσουν ἐνώπιόν του. Οἱ εἰδωλολάτρες ὑπηρέτες ἔσπασαν τότε τὴν πύλη τῆς μονῆς, ὅπου ἀσκεῖτο στὴ μοναχικὴ πολιτεία ἡ Ἀναστασία καὶ ἀφοῦ εἰσῆλθαν μέσα, ἄρχισαν νὰ τὴν ἀναζητοῦν. Μόλις ἡ γερόντισσα Σοφία ἀντίκρισε τὴ βάναυση συμπεριφορὰ τῶν ὑπηρετῶν τοῦ ἡγεμόνα, τοὺς παρακάλεσε νὰ περιμένουν λίγη ὥρα. Ἀμέσως πῆρε τὴν Ἀναστασία καὶ τὴν ὁδήγησε μπροστὰ στὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο. Ἐκεῖ τὴν ἐμψύχωσε καὶ τὴν καθοδήγησε πνευματικὰ γιὰ τελευταία φορά, γνωρίζοντας ὅτι ἔφτασε ἡ ὥρα νὰ βαδίσει τὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδὸ τοῦ ἐνδόξου μαρτυρίου. Μάλιστα τῆς εἶπε ὅτι ἔφτασε ἡ κατάλληλη στιγμὴ γιὰ νὰ τὴν προσφέρει στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς ἄφθαρτη νύμφη Του, ἀφοῦ οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι θὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸν Οὐράνιο Νυμφίο, ὅπου θὰ συναγάλλεται καὶ θὰ συνευφραίνεται μαζί Του μέσα στὴν αἰώνια καὶ ἀνεκλάλητη χαρὰ τοῦ πνευματικοῦ στερεώματος τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ τελευταῖες πνευματικὲς νουθεσίες τῆς γερόντισσας Σοφίας ὑπῆρξαν ἰδιαίτερα πολύτιμες. Μεταξὺ τῶν ἄλλων τῆς τόνισε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος σταυρώθηκε γιὰ τὴ δική μας σωτηρία καὶ ὅτι ὁ θάνατος γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι χαρά, εὐφροσύνη καὶ φῶς,ἀλλὰ καὶ μετάβαση ἀπὸ τὰ φθαρτὰ καὶ πρόσκαιρα στὰ αἰώνια καὶ χαρμόσυνα. Κατὰ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο καὶ ἡ Ἀναστασία, ἡ ἐνάρετη αὐτὴ νύμφη τοῦ Χριστοῦ, καλεῖται νὰ ὑπομείνει μὲ ἀνδρεία τὰ φρικτὰ βασανιστήρια γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος θὰ εἶναι ὁ συνοδοιπόρος καὶ συμπαραστάτης της καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ μαρτυρίου της, γιὰ νὰ λάμψει στὸ τέλος μέσα στὴ δόξα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ λάβει τὸν ἀμάραντο στέφανο τῆς αἰωνίου ζωῆς, τῆς ἀρρήτου ἡδονῆς καὶ τῆς ἀφράστου ἀγαλλιάσεως.
.           Ἀφοῦ ἄκουσε μὲ προσοχὴ ἡ Ἀναστασία τὶς τελευταῖες πνευματικὲς ὑποδείξεις τῆς Σοφίας, τὴν παρακάλεσε νὰ προσευχηθεῖ στὸν Θεὸ γιὰ νὰ τὴν ἐνισχύσει στὸν ἀγώνα της γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ μὴν δειλιάσει μπροστὰ στὶς ἀπειλὲς καὶ τὰ βασανιστήρια τῶν τυράννων.Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ διαφύλαττε μὲ ἀκρίβεια καὶ προσήλωση ὅλες τὶς νουθεσίες τῆς πνευματικῆς της μητέρας. Ὅταν ὅμως ὁλοκλήρωσε τὴ συνομιλία της μὲ τὴ Σοφία, οἱ στρατιῶτες ἅρπαξαν τὴν Ἀναστασία καὶ τὴν ὁδήγησαν ἁλυσοδεμένη στὸ δικαστήριο. Μόλις τὴν ἀντίκρισε ὁ ἡγεμόνας Πρόβος, ζήτησε νὰ μάθει τὸ ὄνομά της. Τότε ἐκείνη ἀπάντησε ὅτι λέγεται Ἀναστασία, γιατί τὴν ἀνέστησε ὁ Κύριος γιὰ νὰ ντροπιάσει τὸν ἡγεμόνα καὶ τοὺς θεοὺς ποὺ πιστεύει. Ἡ ἀπάντησή της ἐξόργισε τὸν Πρόβο, ὁ ὁποῖος ὅμως προσπάθησε νὰ τὴ συνετίσει καὶ νὰ τὴν κολακεύσει. Μάλιστα τὴν παρότρυνε νὰ θυσιάσει στοὺς προγονικοὺς θεούς, προκειμένου νὰ τὴν παντρέψει μ’ ἕναν πλούσιο ἄρχοντα καὶ νὰ τὴν πλουτίσει μὲ χρυσὸ καὶ ἀσήμι, πολυτελῆ ἐνδύματα καὶ πολλοὺς ὑπηρέτες. Τὴν ἀπείλησε ὅμως ὅτι ἐὰν δὲν ἀκολουθήσει τὶς συμβουλές του, οἱ ὁποῖες θὰ τῆς παρέχουν μία πλούσια καὶ ἄνετη ζωή, θὰ δοκιμάσει τὴ βαναυσότητά του. Τότε ἡ Ἀναστασία θυμήθηκε τὶς πνευματικὲς παραινέσεις τῆς γερόντισσας Σοφίας καὶ μὲ παρρησία ἀπάντησε στὸν ἡγεμόνα ὅτι γιὰ ἐκείνη ὁ πλοῦτος καὶ ἡ ζωὴ εἶναι ὁ Νυμφίος Χριστός. Μάλιστα γιὰ τὸ ὄνομα καὶ τὴν ἀγάπη Του εἶναι ἕτοιμη καὶ πρόθυμη καὶ νὰ θυσιαστεῖ ἀκόμη, ἀφοῦ ὁ θάνατος γιὰ χάρη Του εἶναι πολυτιμότερος καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωή. Ἡ γενναιότητα, μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετώπισε τὸν ἡγεμόνα, ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὴ θαρραλέα της δήλωση ὅτι δὲν πρόκειται νὰ προσκυνήσει ποτὲ ξύλινους καὶ πέτρινους θεοὺς καὶ αὐτὸ ποὺ σκοπεύει ὁ ἡγεμόνας νὰ κάνει, ἂς τὸ πράξει γρήγορα.
.           Ἡ σθεναρὴ ὁμολογία τῆς Ἀναστασίας ἐξαγρίωσε σὲ τέτοιο βαθμὸ τὸν ἡγεμόνα, ὥστε διέταξε ἀμέσως νὰ τὴ δείρουν ἀνελέητα στὸ πρόσωπο, κατόπιν δὲ νὰ τὴ γδύσουν ὁλοκληρωτικὰ καὶ νὰ τὴν ἐκθέσουν γυμνὴ μπροστὰ στὰ μάτια ὅλων, γεγονὸς ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε στὸν πλήρη ἐξευτελισμό της. Μάλιστα ὁ ἡγεμόνας τὴν ἀπείλησε καὶ πάλι, καὶ τὴν προειδοποίησε ὅτι ἐὰν δὲν ὑπακούσει στὶς προσταγές του, τότε θὰ τεμαχίσει τὸ σῶμα της καὶ θὰ τὸ ρίξει στὰ ἄγρια θηρία ὡς τροφή. Στὸ ἄκουσμα αὐτῶν τῶν λόγων ἡ ἐνάρετη νύμφη τοῦ Χριστοῦ ἀπάντησε μὲ παρρησία ὅτι τὴ γύμνωση δὲν τὴ θεωρεῖ ντροπὴ καὶ προσβολὴ τῆς ὑπερηφάνειάς της, ἀλλὰ ἀπεναντίας περίλαμπρο καὶ εὐπρεπέστατο στολισμό, ἀφοῦ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐγκαταλείπει τὸν παλαιὸ ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο καὶ ἐνδύεται τὸν νέο καὶ παναγνό. Τοῦ τόνισε ἐπίσης ὅτι εἶναι ἕτοιμη νὰ δεχθεῖ μὲ ἀγαλλίαση τὸν θάνατο καὶ ἐὰν ἀκόμη τῆς κατακερματίσει τὰ μέλη τοῦ σώματος καὶ τῆς ξεριζώσει τὰ δόντια, τὰ νύχια καὶ τὴ γλώσσα, θὰ ὠφεληθεῖ τὰ μέγιστα, ἀφοῦ τὸν ἑαυτό της καὶ ὅλο της τὸ σῶμα τὰ προσφέρει στὸν Κύριο, ὁ Ὁποῖος καὶ θὰ τὴ δοξάσει. Τότε ὁ ἡγεμόνας, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι ἔμειναν ἄναυδοι ἀπὸ τὴ σθεναρὴ ὁμολογία τῆς ὁσιάθλου καὶ καλλιπαρθένου μάρτυρος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
.           Ὅμως τὸ ἐξαιρετικὸ θάρρος ποὺ ἐπέδειξε ἡ Ἀναστασία ἐνώπιον τοῦ εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα, τοῦ προκάλεσε τέτοιο θυμό, ὥστε ἀποφάσισε νὰ τὴν ὑποβάλει σὲ νέα βασανιστήρια. Ἔτσι ἔδωσε τὴ διαταγὴ νὰ καρφώσουν στὴ γῆ τέσσερις πασσάλους, πάνω στοὺς ὁποίους τέντωσαν τὴν πανάμωμο παρθένο τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἔδεσαν μάλιστα καὶ μπρούμυτα. Κατόπιν τὸ πάναγνο σῶμα της ἄρχισε νὰ καίγεται, ἀφοῦ ἀπὸ κάτω ἄναψαν φωτιὰ μὲ λάδι, πίσσα καὶ θειάφι, ἐνῶ ἀπὸ πάνω τὴ χτυποῦσαν ἀνελέητα μὲ ξύλα στὴν πλάτη. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ φρικτὸ βασανιστήριο τὸ σῶμα τῆς καταξεσχίσθηκε, ἐνῶ τὸ αἷμα ἔτρεχε ἀκατάπαυστα. Ἡ νεανίδα τοῦ Χριστοῦ παρέμεινε ὅμως σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη στὴν πίστη της καὶ δὲν δειλίασε οὔτε μία στιγμὴ μπροστὰ σ’ αὐτὰ τὰ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια. Βλέποντας ὅμως ὁ ἡγεμόνας τὸ ἄκαμπτο ἀγωνιστικὸ φρόνημα καὶ τὴν ἀνδρεία ποὺ ἐπέδειξε ἡ ἀήττητος μάρτυς, πρόσταξε νὰ τὴ δέσουν σ’ ἕναν τροχό. Μόλις ἄρχισε νὰ γυρίζει ὁ τροχός, ἄρχισαν νὰ σπάζουν τὰ κόκκαλα, γεγονὸς ποὺ δημιούργησε ἕνα ἐλεεινὸ θέαμα. Σ’ αὐτὴ τὴν κρίσιμη καὶ ἐπώδυνη στιγμὴ τοῦ μαρτυρίου, ἡ πολύαθλος καὶ θαρραλέα μάρτυς ἐπικαλέσθηκε τὴ βοήθεια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ τὴ στηρίξει στὴν πίστη καὶ στὸν ἀγώνα τῆς μαρτυρικῆς της ἀθλήσεως, ἀλλὰ καὶ νὰ τὴ λυτρώσει ἀπὸ τὰ χέρια τῶν τυράννων. Καὶ τότε ὁ Κύριος εἰσάκουσε τὴν προσευχὴ τῆς πάναγνης κόρης καὶ ἔγινε τὸ θαῦμα. Ἡ Ἀναστασία ἀπελευθερώθηκε ἀπὸ τὸν τροχὸ καὶ μέσα ἀπὸ τὸ φρικτὸ βασανιστήριο βγῆκε ὑγιὴς καὶ ἀρτιμελής, χωρὶς νὰ ἔχει στὸ σῶμα της κάποια πληγὴ ἢ κάποιο ἔγκαυμα.
.           Ἀλλὰ ὁ εἰδωλολάτρης καὶ μανιακὸς ἡγεμόνας δὲν κατενόησε τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ συνέχισε τὰ βασανιστήρια μὲ περισσότερη μανία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔδωσε τὴ διαταγὴ νὰ τὴν κρεμάσουν σὲ ξύλο καὶ νὰ τὴν καταξεσχίσουν μὲ σιδερένια νύχια. Ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ πανένδοξος μάρτυς προσευχήθηκε στὸν Κύριο καὶ οἱ μανιακοὶ δήμιοί της σταμάτησαν νὰ τὴ βασανίζουν ἀνελέητα. Τὸ παράδοξο αὐτὸ γεγονὸς προκάλεσε τὴν ἀπορία, ἀλλὰ καὶ τὴν ὀργὴ τοῦ παρανοϊκοῦ ἡγεμόνα, ὁ ὁποῖος ἀποφάσισε νὰ συνεχίσει ἀμετανόητος τὰ φρικτὰ βασανιστήρια. Ἔτσι διέταξε νὰ τῆς κόψουν τοὺς μαστούς. Ὅμως καὶ αὐτὸ τὸ ἐπώδυνο καὶ φοβερὸ βασανιστήριο τὸ ὑπέμεινε ἀγόγγυστα μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν ψυχή της στραμμένα στὸν Οὐράνιο Νυμφίο. Βλέποντας ὁ αἱμοχαρὴς τύραννος τὴν ὑπερβολικὴ καρτερία καὶ τὸ ἀξιοθαύμαστο σθένος της, ἀποφάσισε νὰ τῆς ξεριζώσει τὰ δόντια καὶ τὰ νύχια. Ἀλλὰ καὶ πάλι ἡ πανακήρατος νύμφη τοῦ Χριστοῦ εὐχαριστοῦσε μὲ ὅλη της τὴν ψυχὴ τὸν Κύριο, ἀφοῦ ἀξιώθηκε νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸ παντιμο ὄνομά Του, ἐνῶ ταυτόχρονα καταφερόταν ἐναντίον τῶν εἰδωλολατρικῶν θεῶν, οἱ ὁποῖοι ὁδηγοῦν στὴν πλάνη καὶ τὴν ἀπώλεια ψυχῆς.
.           Ὅταν ὅμως ὁ εἰδωλολάτρης ἡγεμόνας ἄκουσε τὶς κατηγορίες στοὺς προγονικοὺς θεούς, ἐξοργίστηκε τόσο πολύ, ὥστε διέταξε νὰ τῆς ξεριζώσουν τὴ γλώσσα ἀπὸ τὸν φάρυγγα. Μόλις ἡ καλλιπάρθενος μάρτυς ἄκουσε αὐτὴ τὴ διαταγή, ζήτησε νὰ τὴν ἀφήσουν νὰ προσευχηθεῖ στὸν Κύριο, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀντέξει τὸ φρικτὸ μαρτύριο μέχρι τέλους καὶ ἔτσι νὰ ἀξιωθεῖ τοῦ στεφάνου τῆς αἰωνίου δόξας. Παρακάλεσε ἐπίσης τὸν «Πατέρα τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸν πάσης παρακλήσεως» ὅσοι ἀσθενεῖς ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομά της γιὰ τὴν ἴασή τους, νὰ τοὺς θεραπεύει ὡς πανάριστος ἰατρὸς κάθε ἀσθένειας. Ἐνδεικτικὸ εἶναι μάλιστα τὸ γεγονὸς ὅτι ἀκούσθηκε θεϊκὴ φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ποὺ ἐπιβεβαίωνε τὴν πραγματοποίηση τοῦ θελήματός της. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν οὐράνια μαρτυρία ζήτησε νὰ ἐκτελεσθεῖ τὸ πρόσταγμα τῆς ἐκρίζωσης τῆς γλώσσας της. Ἀμέσως γέμισε αἵματα καὶ ἐξαντλημένη ἀπὸ τὰ ἀλλεπάλληλα βασανιστήρια, ζήτησε λίγο νερό. Σ’ αὐτὴ τὴν κρίσιμη στιγμὴ βρέθηκε ἕνας εὐσεβὴς χριστιανός, ὀνόματι Κύριλλος, ὁ ὁποῖος καὶ τῆς ἔδωσε νερό. Μόλις ὅμως πληροφορήθηκε ὁ ἡγεμόνας αὐτὸ τὸ γεγονός, διέταξε νὰ ἀποκεφαλισθοῦν τόσο ὁ χριστιανὸς Κύριλλος ὅσο καὶ ἡ πολύαθλος μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστασία. Τὸ σῶμα της ἔμεινε ἄθικτο στὸν τόπο τῆς μαρτυρικῆς ἀθλήσεως, χωρὶς νὰ τὸ ἀγγίξει ἄνθρωπος, ζῶο ἢ πτηνό, κατόπιν θείας βουλῆς. Ἀλλὰ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ φρόντισε νὰ παρουσιασθεῖ Ἄγγελος Κυρίου στὴ Σοφία, τὴν πνευματικὴ μητέρα τῆς Ἁγίας, στὴν ὁποία ἀνακοίνωσε τὸ ἔνδοξο μαρτυρικὸ τέλος τῆς πνευματικῆς της κόρης. Ἐπιπλέον τὴν καθοδήγησε καὶ στὸν τόπο, ὅπου κείτονταν τὸ πάναγνο σῶμα της. Ὅταν ἔφτασε ἐκεῖ, ἀγκαλίασε καὶ φίλησε τὸ σῶμα τῆς ὀσιάθλου μάρτυρος τοῦ Χριστοῦ, εὐχαριστώντας τὴν ποὺ ἀκολούθησε καὶ διαφύλαξε ὅλες τὶς πνευματικές της παραινέσεις, τὴν παρακάλεσε δὲ νὰ μεσιτεύσει στὸν Κύριο, ὥστε νὰ ἀξιωθεῖ καὶ ἐκείνη νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καὶ ἐνῶ σκεπτόταν τί θὰ κάνει μὲ τὸ σῶμα τῆς Ἁγίας, ἐμφανίσθηκαν δύο ἀξιοσέβαστοι ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι πῆραν τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ τὸ μετέφεραν μὲ τὴ Σοφία στὴ Ρώμη, ὅπου καὶ τὸ ἐνταφίασαν μὲ τὶς πρέπουσες ἐκκλησιαστικὲς τιμές.

.           Δύο ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα τεμάχια τοῦ ἱεροῦ καὶ χαριτοβρύτου λειψάνου τῆς Ἁγίας ἐνδόξου ὁσιοπαρθενομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας φυλάσσονται στὴν Ἱερὰ Μονὴ Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου ἡ πολύαθλος καὶ θαυματουργὸς Ἁγία τιμᾶται μὲ ὁμώνυμο παρεκκλήσιο καὶ γεραίρεται ὡς προστάτιδα καὶ ἰατρὸς τῆς Μονῆς. Ἐνδεικτικὸ εἶναι μάλιστα τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἀδιάλειπτος εὐεργετικὴ παρουσία τῆς Ἁγίας στὴν Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὁδήγησε στὸ νὰ ἑορτάζεται πανηγυρικὰ ἡ μνήμη της στὰ μετόχια τῆς Μονῆς στὸ Βαθὺ Αὐλίδος καὶ στὸ Λιβάδι Κολινδροῦ Πιερίας, ὅπου ὑπάρχουν ναοὶ ἀφιερωμένοι στὴ μνήμη της.

.             Παρεκκλήσια ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας ὑπάρχουν ἐπίσης στὶς Ἱερὲς Μονὲς Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαμίου Ἀργολίδος, Κοιμήσεως Θεοτόκου Πανοράματος Θεσσαλονίκης, Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Ἁγίου Γεωργίου Νηλείας Πηλίου καὶ Ἁγίου Γεωργίου Μύλων Φθιώτιδος, καθὼς καὶ στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου Ν. Εὐκαρπίας Θεσσαλονίκης. Ἀξιομνημόνευτος εἶναι καὶ ὁ χρονολογούμενος ἀπὸ τὸν 12ο αἰώνα Ἱερὸς Κοιμητηριακὸς Ναὸς τῆς Ἁγίας στὸ χωριὸ Γεννάδι τῆς νότιας Ρόδου, ὁ ὁποῖος κοσμεῖται μὲ θαυμάσιες τοιχογραφίες ποὺ ἀπεικονίζουν τὸ ἔνδοξο μαρτύριό της. Ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία τιμᾶται ἐπίσης μὲ ὁμώνυμους ναοὺς στὸ Κοντοπούλι Λήμνου, στοὺς Τσουκαλάδες καὶ τὸ Καλαμίτσι Λευκάδος, στοὺς Λιαπάδες Κερκύρας, στὸ Κλιμάκι Ὕδρας καὶ στὴν περιοχὴ Ἅγιος Λάζαρος τῆς Μυκόνου. Πρόσφατα ἀνεγέρθηκε ναΰδριο πρὸς τιμήν της καὶ στὴν περιοχὴ τοῦ χωριοῦ Ἅγιος Βλάσιος τῆς ἐπαρχίας Λεβαδείας τοῦ νομοῦ Βοιωτίας. Τὸ νέο αὐτὸ ἐξωκκλήσιο ἀποτελεῖ ἰδιοκτησία τοῦ ἱερέως π. Θεοδώρου Γρηγοράκη, ἐφημερίου του Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Γηροκομείου Ἀθηνῶν, ὅπου φυλάσσεται τμῆμα τῆς δεξιᾶς χειρὸς τῆς Ἁγίας. Στὴν Κρήτη ἐπίσης καὶ σὲ ἀπόσταση πέντε χιλιομέτρων ἀπὸ τὴν πόλη τοῦ Ρεθύμνου, κοντὰ στὸν οἰκισμὸ Τσεσμέ, βρίσκεται ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας, ὅπου στὶς 20 Φεβρουαρίου 2010 τελέσθηκαν τὰ θυρανοίξια τοῦ ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας καθολικοῦ τῆς Μονῆς.
.           Ἀλλὰ ἡ πολυάθλος καὶ θαυματουργὸς Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία εἶναι ἡ προστάτιδα καὶ τῶν Ἀρσακείων Σχολείων, ἀφοῦ σ’ αὐτὴν τὴν καλλιπάρθενο μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀφιερωμένος ὁ περικαλλὴς Ἱερὸς Ναὸς τῶν Ἀρσακείων Σχολείων στὸ Ψυχικό. Ὁ Ναὸς αὐτὸς ἀντικατέστησε τὸν ἐπ’ ὀνόματι τῆς Ἁγίας πρῶτο Ναὸ τοῦ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Πανεπιστημίου Ἀρσακείου Μεγάρου στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος ἀφιερώθηκε στὴν Ἁγία ἀπὸ τὸν μεγάλο Εὐεργέτη Ἀπόστολο Ἀρσάκη εἰς μνήμην τῆς συζύγου του, Ἀναστασίας. Ὁ εὑρισκόμενος στὸν αὔλειο χῶρο τῶν Ἀρσακείων Σχολείων Ψυχικοῦ Ἱερὸς Ναὸς τῆς Ἁγίας ἀνεγέρθηκε τὸ 1935 ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ προέδρου τῆς Φιλεκπαιδευτικῆς Ἑταιρείας Ἰωάννου Κουντουριώτη σὲ σχέδια τοῦ ἀρχιτέκτονα Α. Κριεζῆ καὶ ἱστορήθηκε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη Ψυχάκη κατὰ τὰ ἔτη 1965-1968.
.               Πολυάριθμα εἶναι τὰ θαύματα ποὺ ἔχει ἐπιτελέσει καὶ ἐξακολουθεῖ καὶ μέχρι σήμερα νὰ ἐπιτελεῖ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία, ἀφοῦ πολλοὶ ἀσθενεῖς θεραπεύτηκαν χάρη στὴ θαυματουργὸ μεσιτεία της. Ἄλλωστε οἱ θαυματουργικές της ἰάσεις, οἱ πάμπολλες ἀρετὲς καὶ τὸ φρικτὸ μαρτύριό της ὑμνοῦνται καὶ γεραίρονται μέσα ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία, τὸν Παρακλητικὸ Κανόνα, τοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ τὰ Ἐγκώμια ποὺ ἔχουν συνταχθεῖ πρὸς τιμήν της.
.           Εἴθε ἡ παρηγορηθεῖσα καὶ ἐνδυναμωθεῖσα ὑπὸ τοῦ «Πατρὸς τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεοῦ πάσης παρακλήσεως» ἔνδοξος ὁσιοπαρθενομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία νὰ πρεσβεύει ἀδιάλειπτα στὸν Κύριο καὶ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία, νὰ καταστεῖ δὲ γιὰ ὅλους μας σύμβολο στὴν πίστη, πρότυπο στὴν ὑπομονή, παραμυθία στὶς θλίψεις, βάλσαμο στοὺς πόνους καὶ ὁδοδείκτης στὴν πνευματικὴ πορεία στοὺς δύσκολους καὶ χαλεποὺς καιρούς μας.

Βιβλιογραφία 

• Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία, Βίος –Παράκλησις –Ἐγκώμια –Θαύματα, Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἔκδοσις Ε´ 2010.

• Πανηγυρικὴ Ἀκολουθία τῆς Ἁγίας ὀσιοπαρθενομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας, Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἔκδοσις Α´ 2008.

ΠΗΓΗ: syndesmosklchi.blogspot.gr

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΓΙΟΙ

Καὶ σήμερα Ἅγιοι!

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2091, 15.06.2014

.                 Μὲ χαρὰ οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δεχθήκαμε τὴν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου γιὰ τὴν κατάταξη δύο νέων Ἁγίων στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδοξίας μας: τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου καὶ τοῦ ὁσίου Μελετίου τοῦ ἐν Ὑψενῇ τῆς Ρόδου.
.                 Δυὸ ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν στὴ γῆ μας, ἀνάμεσά μας, ἐργάσθηκαν, δοκιμάσθηκαν, πόνεσαν, ἀλλὰ ἀγάπησαν τὸν Θεὸ πάνω ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ ὅλα, ἀγωνίσθηκαν καὶ πέτυχαν αὐτὸ ποὺ τόσο ποθοῦσαν, τὴν ἁγιότητα. Δυὸ «ἐπίγειοι ἄγγελοι καὶ οὐράνιοι ἄνθρωποι»· ἔτσι τοὺς αἰσθάνονταν ὅσοι τοὺς γνώρισαν καὶ συναναστράφηκαν μαζί τους. Δοξάζουμε τὸν ἅγιο Θεὸ καὶ γι’ αὐτὸ τὸ δῶρο Του στοὺς δύσκολους καιρούς μας. Ζητοῦμε τὶς πρεσβεῖες τῶν νέων Ἁγίων μας, ἀλλὰ δεχόμαστε καὶ τὰ μηνύματα ποὺ μᾶς δίνει ἡ ἀνακήρυξη τῆς ἁγιότητάς τους.
.                 Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἀκούγεται παράδοξο. Σήμερα Ἅγιοι; Σὲ μιὰ τέτοια ἐποχὴ ἀποστασίας ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Σὲ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία «ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία» (Ρωμ. ε´ 20) καὶ ὁ κόσμος ὅλος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α´ Ἰω. ε´ 19); Ναί, σ’ αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ὑπάρχουν Ἅγιοι καὶ ἀποδεικνύουν πὼς Ἅγιοι δὲν ὑπῆρχαν μόνο σὲ κάποιες παλιὲς ἐποχές. Ὑπάρχουν καὶ τώρα καὶ πάντοτε, γιὰ νὰ δηλώνουν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας. Ἡ παρουσία τους στὴν ἐποχή μας εἶναι μιὰ ἀπόδειξη πὼς ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, δὲν μᾶς ξέχασε, δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε. «Ζῇ Κύριος», μᾶς φωνάζουν οἱ Ἅγιοι. Κι εἶναι παντοδύναμος καὶ πανάγαθος· φιλάνθρωπος Θεὸς καὶ Πατέρας. Μὲ τὸ παντοκρατορικὸ βλέμμα Του παρακολουθεῖ τὴ ζωή μας μὲ ἀγάπη καὶ στοργή, στέκεται δίπλα μας καὶ παρεμβαίνει στὴ ζωή μας, ὅταν τὸ ζητοῦμε μὲ πίστη.
.                 Τὸ σπουδαιότερο μήνυμα ποὺ μᾶς δίνει ἡ παρουσία τῶν Ἁγίων εἶναι τοῦτο: Μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς μας, τὸν προορισμό μας, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν ἁγιότητα. Ὀφείλουμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν ἤλθαμε στὸν κόσμο αὐτὸ γιὰ νὰ γίνουμε καλοὶ ἄνθρωποι οὔτε ἁπλῶς καλοὶ χριστιανοί, ἀλλὰ ἅγιοι. Αὐτὸ μᾶς ζητάει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς λέγοντας: «Ἅγιοι γίνεσθε» (Α´ Πέτρ. α´ 16). «Τὸ νὰ ἁγιασθῶμεν ὁλοτελεῖς καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ κατὰ τὸ σῶμα, αὐτὴ εἶναι ἡ κλῆσις μας», τονίζει ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς (Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, 1993, σελ. 83).
.                 Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ἔμπειροι ὁδοιπόροι ποὺ ἀκολούθησαν τὰ ἴχνη τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς καλοῦν νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε. Μᾶς φωνάζουν πὼς ἡ ἁγιότητα εἶναι δυνατή, εἶναι κατορθωτὴ καὶ στὶς μέρες μας. Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἀνεφάρμοστο. Ἀπόδειξη γι’ αὐτὸ εἶναι ἡ ζωὴ τῶν Ἁγίων μας, ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει καὶ πάλι ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς: «Οἱ βίοι τῶν ἁγίων δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ αἱ εὐαγγελικαὶ ἀλήθειαι μεταφερθεῖσαι εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ζωήν μας διὰ τῆς χάριτος καὶ τῶν ἀσκήσεων. Δὲν ὑπάρχει εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, ἡ ὁποία νὰ μὴ ἠμπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ εἰς ζωήν» (βλ. Ἰ. Πόποβιτς, ὅ.π.).
.                 Μᾶς δίνουν λοιπὸν οἱ νέοι Ἅγιοι τὴν εὐκαιρία νὰ θερμάνουμε τὸν ζῆλο μας, νὰ ἀναμοχλεύσουμε τὴν ἀγάπη μας καὶ νὰ προχωρήσουμε στὴν πορεία μας μὲ στόχο τὴν ἁγιότητα. Εἶναι ἡ σειρά μας τώρα. Ὁ καθένας μας ἀπὸ τὸν χῶρο του, τὴ θέση του ὀφείλει νὰ βαδίζει πρὸς τὴν ἁγιότητα. Νὰ βαδίζει μὲ τὸ βλέμμα καὶ τὴν ἀγάπη του στραμμένα στὸ Θεό μας, μὲ τὴ βοήθεια τῶν Ἁγίων μας μέσα στὴν Ἐκκλησία μας. Διότι τὸ ἐργαστήριο τῆς ἁγιότητας εἶναι μόνο ἡ Ἐκκλησία μας· ἡ ἁγία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μόνο μέσα σ’ αὐτὴ βρίσκονται, μόνο μέσα σ’ αὐτὴ γίνονται οἱ ἄνθρωποι ἅγιοι. Ἄλλωστε αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ ἀποστολή της μέσα στὸν κόσμο, τὸ κύριο ἔργο της: Νὰ προσφέρει τὴ σωτηρία στοὺς ἀνθρώπους, νὰ τοὺς ἁγιάζει μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήριά της.
.                 Στὴν πολυποίκιλη κρίση τῆς ἐποχῆς μας βάλσαμο παρηγοριᾶς μᾶς δίνουν οἱ Ἅγιοι. Ναί, καὶ σήμερα ὑπάρχουν Ἅγιοι ἀνάμεσά μας. Ἂς ἀφήνουμε τὸ παράδειγμά τους νὰ ἐπιδρᾶ στὴ ζωή μας, καὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες τους νὰ συνεχίζουμε τὸν ἀγώνα μας μὲ ἕνα καὶ μόνο στόχο: νὰ γίνουμε συμπολίτες τους καὶ «οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. β´ 19).

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων
καὶ ἡ ἔννοια τῆς ἁγιότητας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

 Ἡ διαφορὰ ἁγίου καὶ καλοῦ ἀνθρώπου

τοῦ Μιχαήλ Γ. Χούλη

.         Ἡ Ἐκκλησία δὲν ὀνομάζει ἁγίους τοὺς καλοὺς ἀνθρώπους ποὺ βοηθᾶνε τοὺς συνανθρώπους τους καὶ συμμετέχουν στὴν θεραπεία τοῦ πανανθρώπινου πόνου. Μία τέτοια ζωὴ προσφορᾶς δὲν εἶναι χριστιανικὸ μόνο προνόμιο. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἅγιος εἶναι ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπειδὴ ἔζησε μὲ σοβαρότητα τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ ὡς Θεό, ὄχι μόνο μετανοοῦσε, ἐξομολογεῖτο, κοινωνοῦσε συχνὰ καὶ συμμετεῖχε στὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ὑπέστη βαθμηδὸν μία ὀντολογικὴ ἀλλοίωση ἀπὸ τὴν ἄκτιστο χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν παρέμεινε στὸ στάδιο τῆς ἠθικῆς ζωῆς, ἀλλὰ ὁδηγήθηκε στὴ μέθεξη τοῦ Θεοῦ καὶ στὴ θέωση. Ἀπὸ τὸ ξεχείλισμα τῆς ἀγάπης του γιὰ τὸν Χριστὸ βέβαια προσέφερε καὶ στοὺς ἀδελφούς του, ποὺ ἀγαποῦσε ὡς ἑαυτόν. Ἑπομένως τοὺς ἁγίους ξεχωρίζει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ ἡ συνεχὴς ἐσωτερικὴ προσευχὴ πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ὄχι μόνο οἱ ἠθικὲς καὶ καλὲς σχέσεις πρὸς τοὺς ἄλλους, ποὺ δὲν προέρχονται πάντα, καὶ σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις, ἀπὸ ἀγαθὴ συνείδηση.
.         Κανεὶς δὲν γίνεται ἅγιος ἀπὸ μόνος του, παρὰ μόνο συμμετέχοντας στὴν ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ. Οὐσιαστικὰ ἅγιος εἶναι μόνο ὁ Θεός. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός», ψάλλουμε σὲ κάθε Κυριακάτικη λειτουργία. Οἱ πιστοὶ ἁγιάζουν, ὅταν ἑνώνονται μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ λάμπουν ὡς εἰκόνες Του. Μὴν ξεχνᾶμε τί παραγγέλνει ὁ Θεὸς ἤδη ἀπὸ τὴν Π.Δ.: «Νὰ γίνεσθε ἅγιοι, διότι ἐγὼ εἶμαι ἅγιος». Ὁ Χριστὸς δηλώνει καθαρὰ ὅτι εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου καὶ μετέχοντας στὸ ἄκτιστο αὐτὸ φῶς Του ἁγιαζόμαστε καὶ ἐμεῖς κατὰ χάρη, ὅπως λέμε, καὶ ὄχι κατ’ οὐσίαν. Δὲν μετέχουμε τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ ξεκινώντας ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωὴ συνεχῶς θὰ ἁγιαζόμαστε μεταβαίνοντες ἀπὸ δόξα σὲ δόξα.
.         Αὐτὸ ζητάει ὁ Θεὸς ἀπὸ μᾶς, νὰ γίνουμε δηλαδὴ κατοικητήριο τῆς Θεότητας, διὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, ποὺ κατοικεῖ μέσα μας, καὶ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. Ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ αὐξηθοῦμε «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. δ´13). Ὅσοι λοιπὸν μιμήθηκαν τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅσοι τηροῦν τὶς ἐντολές του, ἐκεῖνοι λαμβάνουν τὴν κλήση καὶ τὴν πολλαπλασιάζουν σὰν τὰ τάλαντα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἔτσι οἱ ἅγιοι ὅλων τῶν ἐποχῶν εἶναι ὄχι οἱ κλητοὶ μόνο, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐκλεκτοί. Διότι πολλοὶ εἶναι ὅσοι ἐκλήθησαν, ἀλλὰ λίγοι ἀνταποκρίνονται σ’ αὐτὸ τὸ κάλεσμα, ποιοῦντες ἔργα ἄξια μετανοίας.
.         Μέσῳ λοιπὸν τῶν ἁγίων βλέπουμε τί θέλει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς, ἀφοῦ ἁγίασαν γιατί ἀκριβῶς τήρησαν τὸ θέλημά Του. Ἀνάλογα βέβαια μὲ τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐνίσχυση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ στὸν καθένα, διότι ὅλοι δὲν ἔχουν τὴν δύναμη ἐκ Θεοῦ νὰ τρῶνε π.χ. ἐλάχιστα ὅπως οἱ ἀσκητὲς ἢ νὰ μὴν βγαίνουν ποτὲ ἔξω ἀπὸ τὸ κελί τους, ὅπως βλέπαμε σὲ παλιοὺς ἀσκητές. Ὅλοι ὅμως οἱ πιστοὶ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ προσεύχονται καὶ νὰ ταπεινώνονται καὶ αὐτὸ εἶναι βασικὸ ὡς ἀρχὴ τῆς ἁγιότητας. Οἱ ἅγιοι λοιπὸν δὲν ἔχουν δική τους ἁγιότητα, ἀλλὰ συμμετέχουν στὴν ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ πρὸς τὸν Χριστὸ συνεχῶς προσανατολίζουν, ἀφοῦ ὁ Παράκλητος ἐνοικεῖ στὴν ψυχοσωματική τους ὑπόσταση. Εἶναι ζωντανὲς καὶ ἔμψυχες πινακίδες προσανατολισμοῦ πρὸς τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, τὸν Τριαδικὸ Θεό. Αὐτὸ ἀναφέρεται καὶ στὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, διότι λέγει ὅτι «ὅσοι ἔλαβον αὐτὸν ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (α´12), ποὺ σημαίνει ὅτι ἅγιος εἶναι κανεὶς ὡς υἱοθετημένος υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἀπὸ κάποια ὑποτιθέμενη παραψυχολογικὴ δύναμη δική του.
.         Οἱ χριστιανοί, ἀκόμη, ἁγιάζουν καὶ καθίστανται δοχεῖα τῆς θείας χάριτος, ἀνάλογα μὲ τὴν κατὰ δύναμη ἄξια προσέλευσή τους στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν συμμετοχή τους στοὺς ἑορταστικοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους, ποὺ εἶναι κυρίως δεσποτικοὶ [γιὰ τὸν Χριστὸ] καὶ θεομητορικοὶ [γιὰ τὴν Παναγία]. Ἡ πνευματικότητά μας εἶναι καὶ παραμένει λειτουργικὴ καὶ Χριστοκεντρική. Καὶ κορυφαία θέση στὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καὶ ζωή, τὴ δεύτερη ἀμέσως μετὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, ἔχει φυσικὰ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ μητέρα τῆς Ζωῆς, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ Παναγία καὶ οἱ ἅγιοι εἶναι μέρος τῆς ἀνθρωπότητας. Τοὺς αἰσθανόμαστε καὶ προσευχόμαστε σ’ αὐτοὺς ὡς φίλους καὶ συνοδοιπόρους πρὸς τὸ ποθητὸ Τέρμα τοῦ παραδείσου. Καὶ ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὴν ζωή τους, τὴν διδασκαλία τους, τὰ μαρτύριά τους ὡς κάλεσμα μιμήσεως τῆς θεάρεστης ζωῆς τους, μέσα ἀπὸ τὶς καθημερινὲς λαϊκὲς ἑορταστικὲς συνάξεις, τὰ πανηγύρια, τὶς Κυριακάτικες λειτουργίες, τὶς προσευχὲς καὶ τὰ συναξάρια τῶν ἁγίων.
.         Οἱ ἅγιοι ὁδηγοῦν μὲ τὸ παράδειγμά τους καὶ ἄλλους ἀνθρώπους στὴν σωτηρία. Αὐτὴ εἶναι ἡ δουλειὰ τῶν ἁγίων, θὰ λέγαμε. Πρῶτα-πρῶτα ὁ Θεὸς λέει γι’ αὐτοὺς ὅτι «τοὺς δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α´Βασιλ. Β´ 30). Δηλαδὴ αὐτοὺς ποὺ μὲ δόξασαν στὴν γῆ, θὰ τοὺς δοξάσω ὄχι μόνο στὴν γῆ, ἀλλὰ καὶ στὸν παράδεισο. Πῶς δοξάζουμε τὸν Θεό; Μὲ τὴν πίστη μας, τὴν ἐλπίδα μας, τὴν ὑπακοή μας στὶς ἐντολές του, τηρώντας τὸν Δεκάλογο ἐσωτερικὰ καὶ ὄχι βαρυγκωμώντας, δείχνοντας ἔμπρακτη ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους, θυσιάζοντας πολλὲς ἀνέσεις μας χάριν τῶν ἀναγκεμένων καὶ προσπαθώντας νὰ μὴν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸ θέλημά Του. Αὐτὰ θέλει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μᾶς τὰ δείχνει ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους μάλιστα βασανίστηκαν καὶ σφαγιάστηκαν, γιὰ νὰ μὴν ἀρνηθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ μᾶς προτρέπουν, ἂν χρειαστεῖ, νὰ προτιμήσουμε τὸ μαρτύριο παρὰ νὰ ἀρνηθοῦμε τὸ ὄνομά Του.
.         Οἱ φίλοι τοῦ Χριστοῦ ὁμολογοῦσαν συνεχῶς ὅτι ἤσαν καὶ εἶναι χριστιανοὶ –ἀφοῦ καὶ σήμερα ὑπάρχουν ἅγιοι- καὶ αὐτὸ καλούμαστε νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς χωρὶς νὰ ντρεπόμαστε, σὲ μία κοινωνία ποὺ ὑποχωρεῖ στὰ τῆς πίστεως. Ἂν λοιπὸν ζήσουμε ἔτσι, ὅπως ἐκεῖνοι, «ὁ μισθός μας θὰ εἶναι πολὺς στὸν οὐρανό», ἐπισημαίνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ (ε´12). Μάλιστα ὅσοι ἀφήσουν ὅλα τὰ ἐγκόσμια καὶ ἀφιερωθοῦν στὸν Χριστό, ὅπως οἱ ἀσκητές, οἱ ἱεραπόστολοι, οἱ μοναχοὶ κ.λπ., ἀπὸ ἔρωτα πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ὄχι φυσικὰ γιὰ λόγους δόξας, συμφέροντος, χρημάτων κ.λπ., αὐτοὶ θὰ ἔχουν ἑκατονταπλάσιο μισθὸ καὶ δόξα στοὺς Οὐρανοὺς σὲ σχέση μὲ μᾶς τοὺς ὑπόλοιπους, ποὺ ζοῦμε «ἡσύχιον βίον» καὶ πολὺ πιὸ εὔκολο (Ματθ. ιθ´ 27 κ.ε.). Αὐτοὶ εἶναι οἱ «εὐνουχίζοντες (πνευματικὰ) ἑαυτοὺς» χάριν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος.

 Οἱ ἅγιοι ὄχι μόνο ὁδηγοῦν πρὸς τὸν Χριστό, ἀλλὰ πρεσβεύουν καὶ μεσιτεύουν γιὰ μᾶς στὸν Χριστό.

 .       Κάποιοι ἑτερόδοξοι ἀρνοῦνται βέβαια τὴν μεσιτεία τῶν ἁγίων, ἀλλὰ ἔχουν παρερμηνεύσει τὶς Γραφές. Εἶναι δυνατὸν νὰ παρακαλοῦσαν τὸν Θεὸ οἱ ἅγιοι, ὅσο ζοῦσαν στὴν γῆ, ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῶν συνανθρώπων τους, καὶ ὅταν ἡ ψυχή τους, μετὰ τὸν θάνατό τους, βρέθηκε καὶ βρίσκεται κοντὰ στὸν Θεό, νὰ μὴ ἐνδιαφέρονται καὶ νὰ μὴν παρακαλᾶνε γιὰ μᾶς; Αὐτὸ δὲν εἶναι φυσικὰ λογικό. Ἔπειτα, μεσίτες, ὅταν λέμε, ἐννοοῦμε ὅτι συμμετέχουν στὴν μεσιτεία τοῦ μόνου μεσίτου, ποὺ εἶναι φυσικὰ ὁ Χριστός. Ὅτι δὲν εἶναι αὐτόνομα καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ Ἐκεῖνον μεσίτες. Διότι πόλεις σώζονται μέσῳ δεήσεων τῶν ἁγίων (Ἱερ. Ε´1 Ἰεζ. ΚΒ´ 30) -ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ Ἀβραὰμ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρρων (Γέν. ΙΗ´ 23-33) καὶ ὁ Μωϋσῆς γιὰ τὸν ἰσραηλιτικὸ λαὸ (Ἔξοδ. ΛΒ´ 9-14)- οἱ προσευχὲς τοὺς ἀνεβαίνουν ὡς θυμίαμα στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ (Ἀποκ. ε´ 8/ϛ´ 9-11) καὶ χαίρονται γιὰ κάθε ἐπιστροφὴ πλανεμένου προβάτου (Λουκ. ε´7-10). Ὁ προφήτης Ἠλίας, ἂν καὶ βρισκόταν στὸν οὐρανό, ἀπάντησε θὰ λέγαμε στὴν αἴτηση τοῦ μαθητῆ του, Ἐλισαίου, καὶ διὰ τοῦ Θεοῦ ἀνοίχθηκαν στὰ δύο τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη (Δ´ Βασιλ. Β´14). Ὁ ἴδιος προφήτης προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καὶ δὲν ἔβρεξε γιὰ τρία χρόνια καὶ πάλι προσευχήθηκε καὶ ἔπεσε ἡ βροχὴ καὶ ἡ γῆ ξαναβλάστησε (Ἰακ. ε´ 17-18). Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀρχιερέας Ὀνίας καὶ ὁ Ἱερεμίας, ὅπως διασώζει τὸ ὅραμα τοῦ Ἰούδα τοῦ Μακκαβαίου, ἂν καὶ κοιμηθέντες ἐν Κυρίῳ, προσευχόντουσαν γιὰ ὅλους τοὺς Ἰουδαίους καὶ γιὰ τὴν ἁγία πόλη Ἱερουσαλὴμ (Β´ Μακκ. ιε´ 12-14). Ἄλλωστε «ἡ παράκληση τοῦ δικαίου ἔχει μεγάλη δύναμη καὶ ἀποτελεσματικότητα» (Ἰακ. ε´16). Καὶ οἱ ἅγιοι θεωροῦνται οἱ καλύτεροι φίλοι μας στὸν οὐρανό, ὅπως ἀκριβῶς ἦσαν καὶ στὴ γῆ. Καὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὀνομάζονται πρεσβευτὲς καὶ μεσίτες. Διότι εἰσακούουν τὶς προσευχές μας καὶ εὔχονται γιὰ μᾶς καὶ παρακαλοῦν νὰ ἐκδηλώσει τὸ ἔλεός Του ὁ Θεὸς στὸν κόσμο του, ἀφοῦ μετὰ τὴν ἐκδημία τους ἄλλωστε ἀπὸ τὴν ἐδῶ ζωὴ βρίσκονται σὲ καλύτερη θέση καὶ ἔχουν πληρέστερη παρουσία καὶ παρρησία κοντὰ στὸν Χριστό.

Βλέπουμε σὲ εἰκόνες ἁγίων κάποιο φωτοστέφανο νὰ περικυκλώνει τὴν κεφαλή τους. Τί συμβολίζει αὐτὸ τὸ φῶς τῶν ἁγίων;

 .         Οἱ ἅγιοι ὅπως εἴπαμε ἀπολαμβάνουν τὴν δόξα καὶ τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ. Τὸ φῶς αὐτὸ εἶναι ἄκτιστο, δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου αὐτοῦ, εἶναι ἀδημιούργητο καὶ αἰώνιο, ὅπως καὶ ὁ Θεός. Οἱ ἅγιοι λοιπόν, ὡς συμμετέχοντες στὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶναι κατὰ διαστήματα λουσμένοι μὲ τὸ ἄκτιστο αὐτὸ φῶς, ποὺ εἶναι ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἡ οὐσία Του, ἂν καὶ προέρχεται ἀπὸ τὴν οὐσία Του καὶ αὐτὴν ἐνεργοειδῶς φανερώνει. Τὴν δόξα αὐτὴ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ συμβολίζει καὶ ὁ φωτοστέφανος τῶν ἁγίων στὶς εἰκονικὲς ἀναπαραστάσεις τους. Τὴν δόξα αὐτὴ ἀποκαλύπτει ὁ προφήτης Δανιὴλ νὰ διοχετεύεται ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ (Ζ´ 9), τὸ φῶς αὐτὸ βλέπουμε νὰ περιβάλλει τὸν Μωϋσῆ στὴν φλεγόμενη καὶ μὴ καιόμενη βάτο (Ἔξοδ. Γ´ 2), ἀλλὰ καὶ νὰ καταυγάζει τὸ πρόσωπό του κατεβαίνοντας ἀπὸ τὸ ὅρος Σινὰ (Ἔξοδ. 34, 29-30). Μέσω τοῦ ἰδίου αὐτοῦ φωτὸς ὁ προφήτης Ἠλίας ἀνυψώνεται στὸν οὐρανὸ διὰ πυρίνων ἀλόγων (Σοφ. Σειρὰχ ΜΗ´ 9), ἀλλὰ καὶ τὴν οὐράνια αὐτὴ δόξα Τοῦ ἀφήνει ὁ Χριστὸς νὰ φανεῖ στοὺς μαθητὲς Τοῦ κατὰ τὴν Μεταμόρφωσή Του (Λουκ. θ´ 29/ Ματθ. ιζ´ 2), γιὰ νὰ γνωρίσουν ὅλοι ὅτι σταυρώθηκε στὴ συνέχεια, ἂν καὶ παντοδύναμος Θεός, ἐπειδὴ καὶ μόνο τὸ θέλησε ἐκεῖνος.
.           Μὲ παρόμοια περιστατικὰ τῆς φανερώσεως τῆς φωτοειδοῦς δόξας τοῦ Θεοῦ εἶναι φυσικὰ γεμάτη ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως δεικνύει τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρὼφ καὶ τοῦ μαθητῆ του Μοτοβίλωφ, ποὺ ἀπὸ παραχώρηση Θεοῦ ταυτόχρονα βίωσαν τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς καρδιές τους καὶ ἔλαμψαν ὡς μικροὶ ἥλιοι, βιώνοντες ἄρρητες ἐμπειρίες ἐκστάσεων οὐρανίων.

Πολλοὶ κύκλοι ἑτεροδόξων κατηγοροῦν τοὺς Ὀρθοδόξους πὼς θεοποιοῦν τοὺς ἁγίους. Ὅτι τοὺς λατρεύουν σὰν Θεούς. Τί ἀπαντᾶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

.         Ὁρισμένοι ποὺ διαδίδουν παρόμοιες ἀπόψεις εἶναι ἐντελῶς ἀνίδεοι τοῦ τί σημαίνει Ὀρθόδοξη πίστη. Κανεὶς Ὀρθόδοξος δὲν προσεύχεται σὲ ἁγίους καὶ δὲν ἐπιζητεῖ τὶς μεσιτεῖες τους θεοποιώντας τους. Οὔτε φιλώντας τὶς εἰκόνες ἔχουμε τὴν αἴσθηση πὼς ἀσπαζόμαστε φυσικὰ τὸν ἴδιο τὸν ἅγιο ἢ τὸν Θεό. Ἐμεῖς λέμε ὅτι τιμητικὰ προσκυνοῦμε καὶ σεβόμαστε τοὺς ἁγίους καὶ λατρευτικὰ μόνο τὸν Θεό. Ἄλλωστε βαπτιζόμαστε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ (ὄχι στὸ ὄνομα κάποιου ἁγίου) καὶ ὁλόκληρη ἡ λατρεία μας (προσευχές, ὕμνοι, θεία κοινωνία, ἀκολουθίες, εὐχές, ἀπολυτίκια ἁγίων κ.λπ.) εἶναι ἀφιερωμένη στὸν Θεό, ἄσχετα ἂν ὁ κάθε ναὸς εἶναι ἀφιερωμένος σὲ κάποιον ἅγιο ἢ ἁγία. Ἀκόμη, οἱ ἴδιοι οἱ ἅγιοι, μάρτυρες, ἀσκητές, ὁμολογητὲς κ.λπ. τὸν Θεὸ ἐλάτρευσαν, σ’ αὐτὸν προσευχόντουσαν καὶ γι’ αὐτὸν θυσίασαν τὶς ζωές τους. Μὲ ποιά λογικὴ λοιπὸν ἰσχυρίζονται κάποιοι ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι λατρεύουν μόνο τοὺς ἁγίους, ἀντὶ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ;
.         Τὸ ἴδιο ἰσχύει, ὅπως εἴπαμε, καὶ γιὰ τὶς εἰκόνες. Ἡ τιμὴ ποὺ ἐκφράζουν οἱ πιστοὶ κατευθύνεται στὰ πρωτότυπα πρόσωπα ποὺ εἰκονίζουν, στὸν οὐράνιο κόσμο τῶν ἁγίων καὶ τῶν πνευμάτων, καὶ ὄχι, ἐννοεῖται, στὰ ὑλικὰ κατασκευῆς τῆς εἰκόνας (βλ. «Ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ τιμητικὴ προσκύνηση τῶν ἁγίων», Γεωργίου Π. Σωτηρίου, ἔκδ. Ι. Μ. Ἁγίας Παρασκευῆς Δομήρου Σερρῶν, σελ. 67-73). Τιμώντας δηλαδὴ τοὺς ἁγίους, ἢ τὶς ἁγίες γυναῖκες ἢ τὰ λείψανά τους, ἐξαίρουμε τὴν αὐταπάρνηση, τὸν ἡρωισμό, τὴν ἀφοσίωσή τους στὸν Θεό, τὸν ἐνάρετο βίο τους, τὴν ἀγάπη τους πρὸς τοὺς συνανθρώπους τους. Γίνονται ἔτσι οἱ ἅγιοι ἕνα παράδειγμα γιὰ ὅλους μας, ἀφοῦ καὶ ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν μᾶς προτρέπει: «Νὰ ἐπιδιώκετε τὴν εἰρήνη μὲ ὅλους. ἐπιδιώκετε καὶ τὴν ἁγιότητα, χωρὶς τὴν ὁποία κανεὶς δὲν θὰ ἀντικρίσει τὸν Κύριο» (Ἑβρ. ιβ´ 14). Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη νὰ τιμᾶται καὶ νὰ δοξάζεται λ.χ. ὁ εὐσεβὴς βασιλιὰς Ἐζεκίας μετὰ τὸν θάνατόν του ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἰουδαίους καὶ Ἱεροσολυμίτες (Β´ Παρ. ΛΒ´ 33) καὶ νὰ μὴ δοξάζονται καὶ τιμῶνται μετὰ θάνατον οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας;
.       Ἄλλωστε ὁ Θεὸς ἀρνεῖται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη τὴν τιμὴ καὶ λατρεία τῶν εἰδώλων, δηλαδὴ θεοποιημένων ἀντικειμένων, ζώων ἢ ἀνθρώπων καὶ ὄχι τὴν καθημερινή, θρησκευτικὴ καὶ λατρευτικὴ χρήση διαφόρων πραγμάτων καὶ εἰκόνων πρὸς δόξαν τοῦ ὀνόματός Του. Διότι καὶ ὁ Μωυσῆς διετάχθη ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ κατασκευάσει δύο Χερουβεὶμ στὰ δύο ἄκρα τοῦ ἱλαστηρίου τῆς Διαθήκης (Ἔξοδ. ΚΕ´18-20), καὶ ὁ βασιλιὰς Σολομώντας σκάλισε ἀγγέλους Χερουβίμ, φοίνικες, βόδια, λέοντες καὶ ἄνθη στὸ Ναὸ ποὺ οἰκοδόμησε, μὲ τὰ ὁποῖα ἀνάγλυφα σχήματα ὅμως καὶ σχέδια ὁ Θεὸς εὐαρεστήθηκε (Α´ Βασιλ. Θ´ 3), διότι δὲν τοποθετήθηκαν στοὺς τοίχους γιὰ νὰ λατρεύονται ἀλλὰ γιὰ τὸν καλλωπισμὸ τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἔνδειξη σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης πρὸς Αὐτόν.

Ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ πῶς ἁγιάζουν οἱ χριστιανοὶ καὶ γιὰ τὰ ἅγια λείψανα

 .       Τὰ ἅγια λείψανα εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ ἀφθαρτοποιεῖ τὴν κτίση πρὸς δόξαν Του καὶ γιὰ τὴν σωτηρία ὅλων. Τὰ λείψανα πολλῶν ἁγίων (καὶ ὄχι ὅλων) μένουν ἄφθαρτα γιατί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τοὺς εἶχε ἰδιαίτερα ἐπισκεφθεῖ ὅσο ζοῦσαν ἐν τῷ κόσμῳ, ἔχουν καταστεῖ σκεύη ἐκλογῆς του καὶ ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἔχει κατασκηνώσει στὴν καρδιά τους. Εἶναι μία ἀπόδειξη ἀκόμη ὅτι θὰ ἀναστηθεῖ καὶ τὸ σῶμα μας στὴν Δευτέρα Παρουσία, διότι ὅπως λέμε καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Προσδοκῶ ἀνάσταση νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Ἄνθρωπος γιὰ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανική μας πίστη δὲν εἶναι μόνο ἡ ψυχή, ἀλλὰ ψυχὴ καὶ σῶμα ἑνωμένα σὲ ἕνα ἀδιάσπαστο σύνολο, ἀφοῦ καὶ αὐτὸς ὁ θάνατος εἶναι προσωρινὸς καὶ δὲν θὰ κρατήσει διαζευγμένα τὰ σώματα ἀπὸ τὶς ψυχές τους ἐσαεί.
.        Ὁ ἅγιος, τοῦ ὁποίου τὸ σκήνωμα διατηρεῖται ἀκέραιο, ἔχει φτάσει στὴν φιλόθεη κατάσταση ἐκείνη ποὺ ὀνομάζουμε θέωση. Τὰ στάδια τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς εἶναι τρία, χωρὶς φυσικὰ νὰ ὑπάρχουν μεταξύ τους στεγανά. Εἶναι τὸ στάδιο τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ τοῦ νοὸς καὶ τῆς θέωσης. Στὸ στάδιο τῆς καθάρσεως ὁ χριστιανὸς παλεύει μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν δική του ἄσκηση φτάνει στὸ σημεῖο νὰ μὴ ἐνδίδει στὶς ὀρέξεις τῆς σαρκός, στὴ σειρήνα τῆς ἡδονῆς καὶ στὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἐνῶ μένει ταπεινὸς καὶ ἐπιδίδεται στὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη. Στὸ στάδιο τοῦ φωτισμοῦ τοῦ νοός, ὁ νοῦς τοῦ πιστοῦ, δηλαδὴ ὁ ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς του, ἀνοίγει στὴν παντοδύναμη χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ χριστιανὸς ἀποκτᾶ θεῖες ἐμπειρίες τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὴν διόραση, τὴν προόραση, τὴν μακρινὴ ἀκοὴ κ.ἄ. Δυνάμεις, ποὺ ὅμως δὲν εἶναι δικές του, ἀλλὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἔχει κατασκηνώσει μέσα του. Στὴν κατάσταση αὐτὴ ὁ ἅγιος δὲν βιώνει πλέον λύπη, ὀδύνη καὶ στεναγμούς, ἀλλὰ τὴν ἀναφαίρετη καὶ μοναδικὴ χαρὰ τοῦ οὐρανίου πολιτεύματος ποὺ ζεῖ ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή. Λιώνει μάλιστα ἀπὸ ἀγάπη ὁ μεταμορφωμένος πιὰ ἄνθρωπος γιὰ ὅλη τὴν κτίση καὶ γιὰ τὰ ἄλογα ζῶα, ἀλλὰ περισσότερο γιὰ τὸν συνάνθρωπό του καὶ μὲ τὶς θερμὲς προσευχές του ἀπευθύνεται στὸν μόνο δυνάμενο νὰ βοηθήσει οὐσιαστικὰ παντεπόπτη Κύριο.
.         Στὸ ἀνώτατο στάδιο τῆς θεώσεως ὁ χριστιανὸς λούζεται ἀπὸ τὶς ἀκτίνες τοῦ θείου καὶ ἀκτίστου φωτὸς καὶ γιὰ ὅσο διάστημα διαρκοῦν αὐτὲς οἱ ἐμπειρίες κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, ὁ πιστὸς δὲν νοιώθει πόνο, πείνα, δίψα ἢ ἄλλη βιολογικὴ ἀνάγκη, ἀφοῦ δὲν τρέφεται πλέον ἀπὸ τὴν βιολογία του, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο καὶ μεγαλύτερο στάδιο πίστεως καὶ ἔμπρακτης χριστιανικῆς ζωῆς, ἀπὸ αὐτὴν ἤδη τὴν ζωή, «δημιουργεῖ» τὰ ἄφθαρτα λείψανα τῶν ἁγίων -ἂν καὶ ἡ ἀφθαρσία τῶν λειψάνων δὲν παύει νὰ εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ σὲ ὁρισμένους ἁγίους (καὶ ἡ σωτηρία ἄλλωστε) καὶ δὲν εἶναι κατάσταση ποὺ φτάνει κανεὶς μὲ τὶς δικές τους δυνάμεις. Δίδεται βέβαια σὲ ἐκείνους ποὺ ἔζησαν μὲ πάθος τὴν ἐλπίδα καὶ πίστη τους στὸν Θεὸ καὶ δὲν συνθηκολόγησαν μὲ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα ἢ δὲν ἐνέδωσαν ἕως τέλους στὶς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ.
.         Ὁ σκοπὸς ἑπομένως τῆς ζωῆς ὅλων μας εἶναι νὰ γίνουμε ἅγια λείψανα, δεδομένου ὅτι ὁ θάνατος θὰ μᾶς εὕρει ὅλους καὶ κανεὶς δὲν θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη αὐτή, παρεκκλίνουσα ἀπὸ τὸ ἀρχικὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, μοίρα. Τὰ ἅγια λείψανα λοιπὸν σηματοδοτοῦν τὴν «αἰώνιο ζωὴ καὶ τὸ μέγα ἔλεος» καὶ προσανατολίζουν πρὸς τὴν ἀκοίμητο δόξα ποὺ περιμένει ὅλους μας, ἀφοῦ καθαρίσουμε τὶς αἰσθήσεις μας καὶ βαδίσουμε πραγματικὰ στὰ χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι πνευματικοὶ φάροι, ποὺ κρατοῦν σὲ ἐγρήγορση διαχρονικὴ τὶς πρὸς τάσιν ἐκκοσμικεύσεως γενεὲς τῶν χριστιανῶν, ὥστε νὰ μὴ ξεφύγουν ἀπὸ τὸν μόνο ἄξιο δρόμο τῆς ζωῆς καὶ παρασυρθοῦν ἀπὸ τὰ κύματα ποὺ σηκώνει τὸ παμφάγο στόμα τοῦ ἅδη. Εἶναι ὁδοδεῖκτες ποὺ διαλαλοῦν ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς εἶναι ἡ προσωπική μας Πεντηκοστὴ καὶ ἡ ἐμπειρία τῆς Φλεγόμενης Βάτου τοῦ Μωυσῆ, ποὺ ἀποκτᾶται δωρεὰν διὰ τοῦ φαρμάκου τῆς ἀθανασίας, τῆς Θείας δηλαδὴ Κοινωνίας καὶ τῆς διαρκοῦς μετανοίας.

Οἱ μαρτυρίες ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση ὅτι ὁ σκοπὸς τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων εἶναι νὰ ἁγιάσουν καὶ ἀφθαρτοποιηθοῦν, καθὼς καὶ οἱ ψυχές τους

 .         Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι τὰ σώματά μας εἶναι ναὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος ποὺ κατοικεῖ μέσα μας καὶ ὅτι πρέπει νὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὰ σώματά μας καὶ μὲ τὶς ψυχές μας, ποὺ καὶ τὰ δύο ἀνήκουν στὸν Θεὸ (Α´ Κορ. ϛ´15-20). Συνεχίζει μάλιστα σὲ ἄλλο σημεῖο γιὰ νὰ πεῖ ὅτι τὸ εὐτελὲς σῶμα μας θὰ μετασχηματίσει ὁ Θεὸς καὶ θὰ τὸ μεταποιήσει σὲ σῶμα σύμμορφο μὲ τὸ σῶμα τῆς δόξας Του (Φιλ. γ´21). Εὐωδία τῶν λειψάνων, θαυματουργία αὐτῶν, καθὼς καὶ ἀντικειμένων τῶν ἁγίων καὶ τιμὴ πρὸς αὐτὰ ἀναφέρονται σὲ πολλὰ σημεῖα τῆς Καινῆς Διαθήκης (Β´ Κορ. β´ 15/ Ματθ. θ´ 20/ Μάρκ. ϛ´ 13/Πράξ. κθ´12), ἀλλὰ καὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στὸ Β´ Βασιλειῶν ΙΓ´ 20-21 περιγράφεται ἡ περίπτωση πεθαμένου ποὺ τὸν ἔριξαν στὸν τάφο τοῦ προφήτη Ἐλισαίου καὶ μόλις ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὰ ὀστᾶ τοῦ προφήτη, θαυματουργικὰ ὁ νεκρὸς ζωντάνεψε καὶ ἔζησε. Παρόμοια πίστη ἀναφέρεται καὶ στὸ Γ´ Βασιλ., ὅπου γέροντας προφήτης παρεκάλεσε τὰ παιδιά του νὰ τὸν θάψουν ὅταν πεθάνει στὸν ἴδιο τάφο ποὺ εἶχε θαφτεῖ κάποιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὥστε τὰ ὀστᾶ τοῦ ἁγίου ἀνθρώπου νὰ ὁδηγήσουν μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν προφήτη στὴν σωτηρία (ΙΓ´ 25-31) (βλ. π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου, «Ἡ Ὀρθοδοξία μας», Ἀθήνα 1994, σελ. 463-465).
.         Ἡ τιμὴ πρὸς τὰ ἅγια λείψανα ἐπικρατοῦσε σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὰ πρῶτα χριστιανικὰ χρόνια. Ἀπὸ τὸ Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου μαθαίνουμε ὅτι οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ συναθροίζονταν στοὺς τάφους τῶν μαρτύρων, τελοῦσαν πάνω στὰ λείψανά τους τὴ θεία λειτουργία καὶ τιμοῦσαν ἰδιαίτερα τὴ μνήμη τους. Μὲ τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Κυπριανοῦ γινόντουσαν πολλὰ θαύματα, ὅπως διασώζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἐνῶ τὸ τίμιο καὶ χαριτόβρυτο λείψανο τῆς ἁγίας Ἰουλίττας, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἁγιάζει τὴν πόλη, τοὺς ἐπισκέπτες καὶ τοὺς ἀρρώστους. Τέλος, καὶ ὁ μελίρρυτος ποταμὸς τῆς σοφίας, ἱερὸς Χρυσόστομος, κηρύττει ὅτι οἱ ναοί, οἱ λειψανοθῆκες τῶν ἁγίων καὶ πολὺ περισσότερο τὰ ἴδια τὰ ὀστᾶ τους, ὁδηγοῦν στὴν ψυχοσωματικὴ ὑγεία, στὴν ἀπομάκρυνση τῶν δαιμονίων καὶ τὴν ἐλευθερία ἀπὸ τὴν καταδυνάστευσή τους (βλ. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου, «Ἐγχειρίδιο αἱρέσεων…», ἔκδ. Ι.Μ. Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης, σελ. 63-66).
.         Τὰ λείψανα ἑπομένως τῶν ἁγίων ποὺ διατηροῦνται ἀνέπαφα εἶναι ἕνα συνεχὲς θαῦμα. Διότι εἶναι ἀπολύτως λογικὸ νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι ὅπως ἡ μηλωτὴ τοῦ προφήτη Ἠλία ποὺ διαχώρισε τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη, τὰ μαντήλια τῆς κεφαλῆς ἢ τοῦ λαιμοῦ τοῦ ἀποστόλου Παύλου (Πράξ. ιθ´ 12) καὶ ἡ σκιὰ τοῦ ἀποστόλου Πέτρου (Πράξ. ε´15) ἔκαναν «σημεῖα καὶ τέρατα» ὅσο ἐκεῖνοι ζοῦσαν, ἔτσι καὶ τὰ ἴδια τὰ ἄφθαρτα σώματα τῶν ἁγίων, ποὺ παραμένουν στὴν ὑπηρεσία τῶν ἀνθρώπων, ἐπιτελοῦν οὐκ ὀλίγα θαύματα. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀφοῦ ἐπισημαίνει ὅτι στὴν ἐποχὴ τοῦ τὰ θαύματα ἰάσεων ἔχουν λιγοστέψει ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, διότι ἔχει ἁπλωθεῖ πλέον ὁ Χριστιανισμὸς στὸν κόσμο καὶ τὸ ἀνώτερο θαῦμα εἶναι ἡ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, μᾶς λέγει ἀκόμη ὅτι στὰ λείψανα τῶν ἁγίων παρευρίσκεται ὄχι κάποια ψυχικὴ δύναμη, ἀλλὰ ἐκείνη ἡ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ προσανατολίζει συνεχῶς πρὸς τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων μὲ τὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελοῦν (εἰς τὸν ἱερομάρτυρα Βαβύλα, ΕΠΕ 37). Ἑπομένως τὰ σώματα τῶν ἁγίων θαυματουργοῦν λόγῳ τῆς σύνδεσης τῶν χριστιανῶν -ὅσο ζοῦσαν πάνω στὴν γῆ- μὲ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ χάρη εἶναι ἀποταμιευμένη στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν ὁποία αὐτὴ χάρη ἐμποτίζεται καὶ τὸ σῶμα τοῦ πιστοῦ, ἐφ᾽ ὅσον ζεῖ ἔμπρακτα τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη του, ἀσκεῖται, κοινωνεῖ, ταπεινώνεται καὶ ἀγαθοεργεῖ.

 Τέλος,

.           Ὁ Θεὸς εἶναι πάντα νέος, εἶναι ὅ,τι πιὸ ὄμορφο ὑπάρχει καὶ ἡ ἀγάπη του δὲν ἔχει ὅρια. Καὶ μᾶς καλεῖ στὸν δρόμο τῆς ἁγιότητας, γιατί Ἐκεῖνος εἶναι ὄντως ἅγιος καὶ μόνο αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς θὰ ἐπικρατήσει στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι φόβητρο ἢ ἀστυνόμος τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ ἀναζητάει παντοῦ τὸν ἔνοχο γιὰ νὰ τὸν καταδικάσει, ὅπως σκεφτόντουσαν κάποτε στὴ Δύση. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀντίθετα ἐκεῖνος ποὺ ἀπὸ μόνος του, καὶ μὲ σκέψεις, λόγια ἢ ἔργα, ἀπομονώνεται καὶ χάνει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Δηλαδὴ μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τοῦ ἀποτυχαίνει, ἀστοχεῖ νὰ βαδίσει τὴν ὁδὸ τῆς ἀλήθειας καὶ ἀποξενώνεται ἀπ’ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς συνανθρώπους του. Ὁ Κὰρλ Ράινερ, ἕνας σπουδαῖος Γερμανὸς θεολόγος, περίπου ἔλεγε: ‘Δόξα τῷ Θεῷ, ποὺ ἕνα 60% τῶν ἀπόψεων περὶ Θεοῦ, στὶς ὁποῖες ὁρισμένοι πιστεύουν σήμερα, δὲν ἰσχύουν πραγματικὰ γιὰ τὸν Θεό’. Πῶς θὰ βροῦμε ἑπομένως πραγματικὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν γνήσια εἰκόνα του; Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὁ ἴδιος Θεὸς ἀποκαλύπτεται προσωπικὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία Του, διὰ τῆς πίστεως, τῆς μυστηριακῆς ζωῆς καὶ τῆς ἄδολης ἀγάπης. Ἀποκαλύπτεται στὶς καθαρὲς καρδιές, ποὺ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἄσκηση ἔχουν γίνει χῶρος διαμονῆς Του.

ΠΗΓΗ: faneromenihol.gr

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΦΙΛΑΓΙΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-1 «Στήν ἀνακομιδή τοῦ 1965, παιδί κι ἐμεῖς παρακολουθούσαμε μέ συγκίνηση τά γενόμενα, μή γνωρίζοντας τότε ὅτι μετά δύο δεκαετίες θά μονάζαμε στή μονή του καί θά καθιστάμεθα βιογράφος του».

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΦΙΛΑΓΙΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΜΟΝΑΧΟΥ-1

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ ἐκδημήσαντος πολυγραφοτάτου καὶ φιλαγίου
μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου
«Ἡ Ἁγιότητα εἶναι εἶναι κατορθωτὴ σήμερα;»
(σειρὰ «Ἀθωνικὰ Ἄνθη-14)
σελ. 38-41, ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2010

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

.               Στήν ἐποχή μας, πού εὔκολα τήν κατηγοροῦμε, ἔχουμε ἕνα πλῆθος ἁγίων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀπ᾽ ὅλο τόν Ὀρθόδοξο κόσμο, σέ ὅλο τόν εἰκοστό αἰώνα, πού ἀποτελοῦν φωτεινά παραδείγματα, εἶναι ὁ ἐπεκτεινόμενος ἀνά τούς αἰῶνες Χριστός, κατά τόν ὅσιο Γέροντα Ἰουστῖνο Πόποβιτς. Μᾶς δια­βεβαίωσαν ὅτι τό εὐαγγέλιο εἶναι πραγματοποιήσιμο καί ἐφαρμόσιμο καί στήν ἐποχή μας. Αὐτοί οἱ νέοι ἅγιοι ἐμπνέουν, παρακινοῦν, παραδειγματίζουν, προκαλοῦν καί πρεσβεύουν: Παρθένιος τῆς μονῆς Κουδουμᾶ († 1905) καί ὁ ἀδελφός του Εὐμένιος (+ 1920), Μεθοδία τῆς Κιμώλου († 1908), Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης († 1908), Νικόλαος φωτιστής τῆς Ἰαπωνίας († 1912), Εὐδόκιμος Ἰβηρίτης († 1913), Μάξιμος Πολωνίας (1914), Ἀριστοκλῆς Ἀθωνίτης († 1918), Νεκτάριος Πενταπόλεως ὁ Θαυματουργός († 1920), Ἱερομάρτυρες τήλων Εὐθύμιος († 1921), Σμύρνης Χρυσόστομος († 1922), Κυδωνιῶν Γρηγόριος († 1922), Μοσχονησίων Ἀμβρόσιος († 1922), Γαβριήλ καί Ἀρκάδιος Ἰβηρίτες († 1923), Ἀρσένιος Καππαδόκης († 1924), Νεκτάριος Ὄπτινα († 1928), Νικόλαος Πλανᾶς τῶν Ἀθηνῶν († 1932), Ἀλέξιος Ρῶσος († 1934), Σιλουανός Ἀθωνίτης († 1938), Ἱερομάρτυρες Πολωνοί Ἰγνάτιος († 1942), Παῦλος († 1943), Σέργιος († 1943), Πέτρος († 1944), Λέων († 1944), Νικόλαος († 1944), Βασίλειος († 1945), Σάββας τῆς Καλύμνου († 1948), Νικόλαος Zίτσης καί Ἀχρίδος († 1956), Γεώργιος Καρσλίδης († 1959), Ἄνθιμος τῆς Χίου († 1960), Λουκᾶς Κριμαίας († 1961), Κούξα Ὀδησσοῦ († 1964), Ἰωάννης Μαξίμοβιτς († 1966), Φιλούμενος Ἱεροσολύμων († 1979) κι ἕνα μεγάλο πλῆθος νεομαρτύρων στή Ρωσία, Ἀλβανία, Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία καί Τουρκία.
.             Τόν εἰκοστό αἰώνα ἔχουμε καί μία μεγάλη, μακρά καί σπουδαία σειρά λίαν ἐναρέτων Γερόντων καί Γεροντισσῶν. Μόνο στό Ἅγιον Ὄρος τόν αἰώνα αὐτό ἔχουμε 450 Γέροντες, γιά τούς ὁποίους ἑτοιμάζουμε ἀπό καιρό μία συγκεντρωτική ἐργασία. Τέτοιες μορφές ὑπῆρξαν σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα καί ὅλο τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἐμεῖς θ᾽ ἀναφερθοῦμε στή συνέχεια δι᾽ ὀλίγων σέ μία ἱερή μορφή, τήν ὁποία ἀπό ἐτῶν βιογραφήσαμε, τόν Γέροντα Ἱερώνυμο Σιμωνοπετρίτη († 1957).
.         Ὁ Σιμωνοπετρίτης ἡγούμενος Ἱερώνυμος συνήθιζε νά κοιμᾶται στό σκαμνί ἤ στήν καρέκλα καί γιά λίγο. «Στόν μοναχό εἶναι ἀρκετό καί τ᾽ ὅτι βρίσκεται κάτω ἀπό σκεπή», ἔλεγε. Περισσότερο πετρέλαιο εἶχε κάψει στή λάμπα του γιά τίς ἀναγνώσεις καί μελέτες του, παρά νερό εἶχε πιεῖ σέ ὅλη του τή ζωή, ἔλεγαν. Ὅταν οἱ ἀδελφοί του τόν κατηγοροῦσαν γιά καταχραστή, ἐνῶ γνώριζε καλά τούς καταχραστές, ἡ ἀνεξικακία του δέν τοῦ ἐπέτρεψε νά τούς μαρτυρήσει καί ἁπλά στούς ἀνακρίνοντες εἶπε: Μήπως ὁ ἅγιος Σίμων γνωρίζει… Μήπως ἐκεῖνος χρειάσθηκε τά χρήματα καί τά πῆρε… Ὑπέμεινε ἀδιαμαρτύρητα ἐξορία. Ἔκανε βουρδουνάρης στή μονή Κουτλουμουσίου. Ἔμεινε γιά λίγο σέ μιά καρβουναποθήκη στά Καυσοκαλύβια. Διῆλθε ἀπό τό μετόχι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους στή Θεσσαλονίκη καί κατέληξε στό μετόχι τῆς Ἀναλήψεως τῶν Ἀθηνῶν. Δέν ἔπαυσε ποτέ νά προσεύχεται θερμά γιά τούς κατηγόρους του καί τούς συκοφάντες του. Τέλος τῶν συνεχῶν ἀγώνων τῆς ἀποδείξεως τῆς ἀγάπης του στόν Θεό, οὐράνια χαρίσματα: Διάκριση, διόραση, προόραση. Ἀξιώθηκε νά λειτουργεῖ μέ ἀγγέλους. Νά μή πατᾶ στή γῆ, ὅταν λειτουργοῦσε. Τά πνευματικά του τέκνα μιλοῦν μέ ἱερή συγκίνηση γιά θαύματα τῆς πύρινης προσευχῆς του. Ὁ θάνατος τόν βρῆκε προσευχόμενο κι εὐχαριστώντας τόν Θεό γιά τό μεγάλο δῶρο τῶν πυκνῶν ἀσθενειῶν του.
.          Γιά ὅσους ἀγαποῦν τούς ἀριθμούς, δίνουμε μερικούς: 17 ἐτῶν ἔρχεται ἀπό τό Ρεΐζ-Δερέ Μ. Ἀσίας στήν οὐρανογείτονα Σιμωνόπετρα. Μετά 4 1/2 ἐτῶν δοκιμή κείρεται μεγαλόσχημος μοναχός ἀπό τόν σπουδαῖο Ἀλατσατιανό ἡγούμενο Νεόφυτο. Ἐπί 43 ἔτη δέν κοιμήθηκε σέ κρεβάτι. 69 ἔτη φοροῦσε τό τίμιο τοῦ μοναχοῦ ἔνδυμα, χρησιμοποιώντας το πάντοτε ὡς ὑπηρετική ποδιά τῶν ἀδελφῶν του. Τό μοναχικό ράσο φόρεσε σέ περισσότερες ἀπό 300 ἀφιερωμένες ψυχές. Τά πνευματικά του τέκνα ἀριθμοῦνται σέ ἀρκετές δεκάδες ἑκατοντάδες. Οἱ παραμυθητικές ἐπιστολές του ὑπολογίζονται σέ 10.000 περίπου. Μνημόνευε καθημερινά στήν προσκομιδή περί τά 2.500 ὀνόματα ζώντων καί κεκοιμημένων. Στό συρτάρι του βρῆκαν μετά τήν ὁσιακή κοίμησή του, 7 δραχμές, πού δέν θἆχε προλάβει νά προσφέρει στούς φίλους του φτωχούς, στίς πόρτες τῶν ὁποίων τίς νύχτες κρυφά ἄφηνε τήν ἐλεημοσύνη του. Ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 86 ἐτῶν. Ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ στίς 7.1.1957. Χιλιάδες κόσμος βρέθηκε στήν κηδεία του διηγούμενος μετά δακρύων πολλά θαυμαστά γεγονότα τοῦ βίου του. Ἐτάφη πίσω ἀπό τό ἅγιο βῆμα τοῦ ἱεροῦ τῆς Ἀναλήψεως, μετοχίου τῆς ἀθωνικῆς μονῆς Σίμωνος Πέτρας, στόν Βύρωνα Ἀθηνῶν. Ὑπῆρξε οἰκονόμος τοῦ μετοχίου ἀπό τό 1931. Ὠφέλησε χιλιάδες ψυχές. Μέ αὐτή τήν ὑπέροχη «ἀριθμητική» πῶς νά μήν εὐωδιάσουν τά χρυσαφένια ὀστά του, στήν ἀνακομιδή τοῦ 1965, ὅπου παιδί κι ἐμεῖς παρακολουθούσαμε μέ συγκίνηση τά γενόμενα, μή γνωρίζοντας τότε ὅτι μετά δύο δεκαετίες θά μονάζαμε στή μονή του καί θά καθιστάμεθα βιογράφος του. Ἡ μακαριστή μητέρα μου τόν εἶχε πνευματικό.

ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΝΤΩΝ (ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΦΙΛΑΓΙΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-2)

ΝΕΟΣ ΑΓΙΟΣ Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΔΑΒΙΔ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ «Ἡ καλή ἀπαρχή τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ».

Ἁγιοκατάταξη τοῦ τελευταίου Αὐτοκράτορα τῆς Τραπεζοῦντος
Δαβίδ τοῦ Μεγάλου Κομνηνοῦ

Μετὰ ἀπὸ σχετικὴ εἰσήγηση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δράμας κ. Παύλου πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐν συνεχείᾳ στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπίσημη Ἁγιοκατάταξη στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδὀξου Ἐκκλησίας τοῦ τελευταίου Αὐτοκράτορος τῆς Τραπεζοῦντος Δαβὶδ τοῦ Μεγάλου Κομνηνοῦ.

 

Ἡ σχετικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Μητροπολίτου Δράμας Παύλου :

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

.              Εἰς ἐμέ τόν ἐν ἐπισκόποις ἐλάχιστον ἔλαχεν ἡ τιμή καί ὁ κλῆρος ὅπως ἐκζητήσω παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν ἱεροκανονικήν διενέργειαν τῶν δεόντων πρός ἐπίσημον κατάταξιν εἰς τό ἁγιολόγιον τῆς κατ’ Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ τελευταίου αὐτοκράτορος τῆς Τραπεζοῦντος Δαβίδ τοῦ Μεγάλου Κομνηνοῦ, τῶν τριῶν αὐτοῦ τέκνων Βασιλείου, Γεωργίου, Μανουήλ καί τοῦ ἀνεψιοῦ αὐτοῦ καί διαδόχου τοῦ θρόνου Ἀλεξίου, τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρικῶς τελειωθέντων κατά τήν 1ην Νοεμβρίου τοῦ 1463.

.              Ἡ κατάταξις εἰς τάς ἐπισήμους ἁγιολογικάς δέλτους τῆς Ἐκκλησίας τῶν ἀνωτέρω Μαρτύρων, τό ἔτος 2013, κατά τό ὁποῖον συνεπληρώθησαν 550 ἔτη ἀπό τῆς μαρτυρικῆς τελειώσεως αὐτῶν (1463-2013), ἀπετέλει ὑποχρέωσιν ἱεράν ἁπάσης τῆς Ἐκκλησίας ἀλλ’ ἰδιαιτέρως ἡμῶν τῶν ἐκ Πόντου καταγομένων καθώς ἐν τῇ συνειδήσει ἡμῶν ὡς καί τῶν ἐχόντων γνῶσιν τῆς ἱστορίας τῆς μαρτυρικῆς ἡμῶν πατρίδος, οὗτοι εἰσίν ἡ καλή ἀπαρχή τῶν ἐν Πόντῳ νεομαρτύρων.

.              Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, υἱοθετήσασα τήν ταπεινήν εἰσήγησίν μου, ἀνέπεμψε τόν ἀρτίως καταρτισθέντα φάκελλον εἰς τόν πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Θρόνον.

.

          Ὅθεν, ὁ προσκυνητός ἡμῶν Δεσπότης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος τόν ἀποσταλέντα Αὐτῷ φάκελλον, ἀρκούντως μελετήσας, ὡς καί οἱ περί Αὐτόν Σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς καί ἱεροσυνοδικῶς μετ’ αὐτοῦ συσκεψάμενοι, τῇ ἐπικλήσει τοῦ Παναγίου καί τελεταρχικοῦ Θείου Πνεύματος, ἱεροκανονικῶς ἀπεφήναντο καί διά Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Πράξεως ἐκδοθείσης τῇ δεκάτῃ Ἰουλίου τοῦ σωτηρίου ἔτους δισχιλιοστοῦ δεκάτου τρίτου κατέταξαν εἰς τήν χορείαν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων τῆς κατ’ Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τούς καλλινίκους τούτους Νεομάρτυρας, ὁρίσαντες, ὅπως ἡ ἱερά αὐτῶν μνήμη γεραίρεται ἐτησίως κατά τήν 1ην τοῦ μηνός Νοεμβρίου, ἡμέραν τῆς μαρτυρικῆς αὐτῶν τελειώσεως.

.              Ἐκπληρώσαντες τό ἱερόν τοῦτο ὄφλημα πρός τόν τελευταῖον τῆς κλεινῆς Τραπεζοῦντος ἄνακτα, Ἅγιον Δαβίδ τόν Μέγαν Κομνηνόν καί τήν συνοδείαν αὐτοῦ, μετ’ εὐλόγου χαρᾶς γνωστοποιοῦμεν τά τῇ ἐπινεύσει τοῦ Παναγίου Πνεύματος τελεσιουργηθέντα εἰς τούς φιλομάρτυρας καί εἰς τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς διαβιοῦντας Ποντίους, ἐπικαλούμενοι τάς πρεσβείας αὐτῶν πρός τόν Δεσπότην Χριστόν δι’ ἅπαντας τούς εὐσεβεῖς χριστιανούς, τούς τιμῶντας τήν ἱεράν μνήμην αὐτῶν ὡς καί διά τόν γενέθλιον τόπον τῶν πατέρων ἡμῶν, τόν «ἀνάσπαλτον» Πόντον.

 

ΔΑΒΙΔ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΤΟΥ

.              15 Αὐγούστου 1461. Ὁ Μωάμεθ ὁ πορθητής μετά ἀπό σκληρή πολιορκία καταλαμβάνει τήν πρωτεύουσα τῶν Μεγάλων Κομνηνῶν, τήν Τραπεζούντα. Ἡ ὕστατη ἰσχυρή ἔπαλξη τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν Ἀνατολή ἔπαψε νά φωτίζει. Ἡ αὐτοκρατορία ἐσβέσθη καί ἡ κληρονομία ἡμῶν μετεστράφη ἀλλοτρίοις. Ὁ Ἑλληνισμός τοῦ Πόντου ἔζησε δύσκολες καί κρίσιμες στιγμές. Πολλές φορές αἰσθάνθηκε τήν ἀνάσα τοῦ θανάτου.
.              Καί αὐτός ὅμως ὁ θάνατος στό προπύργιο αὐτό τοῦ ἑλληνισμοῦ, πού ὀνομάζεται Πόντος, δέν ἀντίκρυσε τίποτε ἄλλο παρά ψυχές ὄρθιες καί ἀκατάβλητη ἀπόφαση. Ὁ τελευταῖος αὐτοκράτορας Δαβίδ, ὁ Μέγας Κομνηνός, ὅμηρος στά χέρια τοῦ πορθητῆ μαζί μέ τά τρία του παιδιά καί τόν ἀνεψιό του καί διάδοχο Ἀλέξιο τόν Ε΄ ἐκτοπίζεται στήν Ἀδριανούπολη. Ἡ σωτηρία τῆς Τραπεζούντας εἶναι ἀσφαλῶς ἀδύνατη.
.              Εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ ἀγριότητα τῆς ἅλωσης ὑπῆρξε μικρότερη λόγω τῆς συνθηκολογήσεως.
.              Συνήθεια ὑπάρχει γιά κάθε καταστροφή νά ρίχνονται οἱ εὐθύνες μόνο στούς ἡγήτορες.
.              Τά πραγματικά ὅμως αἴτια ἐνυπάρχουν σέ σύνθετες καταστάσεις καί ἡ νηφάλια διάγνωση παραθεωρεῖται.
.              Αὐτός πού ἔχει τήν ἀτυχία νά κυβερνᾶ τίς τελευταῖες αὐτές ὧρες καί νά ὑφίσταται τούς κλονισμούς τῆς καταστροφῆς, αὐτός εἶναι καί ὁ ἐκ τοῦ προχείρου ὑπεύθυνος, ὁ ἄνανδρος, ὁ προδότης. Τέτοιο διπλό θῦμα ὑπῆρξε καί ὁ αὐτοκράτορας Δαβίδ.
.              Ἐδῶ πρέπει νά τονίσουμε ὅτι πάρα πολλοί ἦσαν ἐκεῖνοι πού θεωροῦσαν τήν ἀντίσταση μάταιη καί ἐπίεζαν γιά τή λύση τῆς συνθηκολογήσεως ἐλπίζοντας ὅτι θά ἐμετριάζετο τό κακό καί ἡ ὀργή τοῦ πορθητοῦ. Ἐμᾶς ὅμως μᾶς ἐνδιαφέρει τό τέλος τοῦ αὐτοκράτορα.

.              Τό ἀνώνυμο συναξάριο τοῦ γένους μέ λιτές γραμμές ἀναφέρεται στό μαρτυρικό του τέλος. «Κατά τήν 26ην τοῦ μηνός Μαρτίου τῆς ΙΑ΄ Ἰνδικτιῶνος τοῦ 1463 ἔτους, ἡμέρα Σαββάτῳ, πικροτάτῃ ὥρᾳ γ΄ ἐκρατήθη ὁ Ἅγιος ἡμῶν Αὐθέντης καί Βασιλεύς Τραπεζοῦντος κύριος Δαβίδ ὁ Μέγας Κομνηνός ἐν Ἀνδριανουπόλει καθειρχθείς σύν ἁλύσεσι ἐν τῷ Πύργῳ ».¹

.                    «Ἐν δέ τῇ πρώτῃ Νοεμβρίου, ἡμέρᾳ Κυριακῇ καί ὥρᾳ τετάρτῃ τῆς νυκτός ἐτελειώθη τῷ ξίφει ὁ αὐτός σύν ἅμα τοῖς τρισίν αὐτοῦ υἱοῖς καί τῷ ἀνεψιῷ, τῷ 1463 ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ ἐν Κωνσταντινουπόλει».²

.                  Οἱ παραπάνω συναξαριακές σημειώσεις βρίσκονται σέ μεμβράνινο χειρόγραφο εὐαγγελιστάριο τῆς Μονῆς τῆς Θεοτόκου στή νῆσο Χάλκη. Τώρα τό χειρόγραφο μέ τίς ἐνθυμίσεις βρίσκεται στό σκευοφυλάκειο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ὅταν ὁ Δαβίδ παρουσιάσθηκε στόν Μωάμεθ αὐτός τοῦ πρότεινε ἕνα ἀπό τά δυό, ἤ νά μείνει ζωντανός ἐφόσον ἀπαρνηθεῖ τήν πίστη του ἤ νά θανατωθοῦν αὐτός καί ὅλη ἡ οἰκογένειά του. Ἀπό τήν τρομερή αὐτή πρόταση ὁ Δαβίδ διάλεξε τή δεύτερη λύση λέγοντας μέ παρρησία στόν Μωάμεθ ὅτι : «Κανένα μαρτύριο δέν πρόκειται νά μέ φέρει στό σημεῖο ν’ ἀπαρνηθῶ τήν πίστη τῶν πατέρων μου».³ Ἔτσι πέρασε ὁ Δαβίδ στήν αἰωνιότητα ἀνταλλάσσοντας τή βασιλική ἁλουργίδα μέ τό φωτοστέφανο τοῦ μάρτυρα.
.              Ὅλοι ὅσοι ἀσχολήθηκαν μέ τό τραγικό τέλος τῆς Τραπεζουντιακῆς αὐτοκρατορίας κατατάσσουν τόν Δαβίδ στή χορεία τῶν μαρτύρων, ἐκφράζοντας τήν κοινή συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος.
.              Ὁ Σάββας Ἰωαννίδης στό ἔργο του «Ἱστορία καί στατιστική Τραπεζοῦντος» γράφει : «Καί ὁ Ἑλληνισμός, πρός τιμή του, ἔχει νά ἐπιδείξει δυό αὐτοκράτορες, ἕναν νά πεθαίνει μέ γενναιότητα πολεμώντας γιά τήν πατρίδα, τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, καί ἕναν νά μαρτυρεῖ γιά τήν πίστη του. Δηλαδή τόν τελευταῖο αὐτοκράτορα τῆς Τραπεζούντας Δαβίδ, τόν Μεγάλο Κομνηνό.

Καί ἔτσι καθώς δυό εἶναι τά στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς ὕπαρξης τοῦ ὅλου Ἑλληνισμοῦ, δηλαδή ἡ πίστη στήν πατρίδα καί ἡ θρησκεία, ἡ Θεία πρόνοια συνεισφέρει σ’ αὐτόν μέ τόν Κωνσταντῖνο ὡς ἔφορο καί ἥρωα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί μέ τόν Δαβίδ ὡς ἔφορο καί ἥρωα τοῦ χριστιανισμοῦ».⁴
.              «Ἀλλά καί μάρτυρες τῆς πίστης ἔγιναν πολλοί σέ πολλά μέρη, ἀκόμα καί σήμερα ἀνάμεσα στά ἀπρόσιτα χριστιανικά χωριά καί ἔχουν ὑποστεῖ μαρτυρικές διώξεις. Καί πρῶτος ἀπ’ ὅλους εἶναι δίκαιο νά μνημονευθεῖ ὁ τελευταῖος ἀπό τούς Μεγάλους Κομνηνούς, ὁ Δαβίδ, μαζί μέ τά παιδιά καί τούς συγγενεῖς του, πού προτίμησε τό μαρτυρικό θάνατο ἀντί νά ζήσει καί νά ἀπολαύσει τιμές, ὅπως ἔκαναν ἄλλοι πού εἴδαμε, οἱ ὁποῖοι ἐπιθύμησαν τά πρόσκαιρα ἀντί γιά τά αἰώνια καί τήν ἐφήμερη ἐκτίμηση ἀντί γι’ αὐτήν πού προέρχεται ἀπό τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους».⁵
.              Ὁ λόγιος ἀρχιμανδρίτης Πανάρετος Τοπαλίδης, ἡγούμενος τῆς ἱστορικῆς μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου Βαζελῶνος στό περισπούδαστο ἔργο του «Ὁ Πόντος ἀνά τούς αἰῶνας», σχολιάζει ὡς ἑξῆς τό μαρτυρικό τέλος τοῦ αὐτοκράτορα : « …. καί μετά τινας μῆνας τίθεται ὠμῶς ἀντιμέτωπος τοῦ διλήμματος, ἤ νά ἐξομόση, ἤ νά σφαγῆ μετά τῶν τέκνων του. Προείλετο τό δεύτερον καί εἶδε σφαζομένους τούς υἱούς του καί τόν ἀνεψιόν του Ἀλέξιον καί μετ’ αὐτούς ἐσφάγη καί αὐτός ἐπί λόφου καλουμένου «Πέγιογλου» ὑπό τῶν Τούρκων, καί κειμένου ἀντίπεραν τοῦ λόφου ἐφ’ οὗ μαχόμενος ἔπεσε πρό δέκα ἐτῶν ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος. Καί οὕτω συνεπληρώθη τό μαρτύριον τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τῶν δυό αὐτοκρατόρων αὐτοῦ, τοῦ μέν πεσόντος ἐν μάχῃ ἀμύνης ὑπέρ ἐλευθερίας, τοῦ δέ σφαγέντος ἐν μαρτυρίᾳ ὑπέρ τῆς ἀληθείας».⁶
.              Ὁ ἐκλεκτός Πόντιος ἐπιστήμονας Ὀδυσσέας Λαμψίδης σχολιάζει : «Τραγικός ἥρως ὁ Δαβίδ, διά τοῦ θανάτου σφραγίζει τήν ἱστορίαν τῶν Μεγάλων Κομνηνῶν. Ἡ μοῖρα δέν ἠθέλησε νά χορηγήση εἰς αὐτόν τόν θάνατον ἑνός πολεμιστοῦ, ἀλλά ὥρισεν εἰς αὐτόν τό τέλος ἑνός μάρτυρος «ξίφει τελειοῦται» ».⁷
.              Ἀπό τίς παραπάνω μαρτυρίες καί ἀπόψεις, ἀβίαστα συμπεραίνουμε ὅτι βρισκόμαστε μπροστά σ’ ἕναν μάρτυρα στεφανωμένο καί δικαιωμένο ἀπό τόν δικαιοκρίτη Θεό, ἀδικημένο ὅμως ἀπό ὁλόκληρο τόν ἑλληνισμό, ἀφοῦ δέν προβάλλεται ἡ θυσία του καί δέν τιμᾶται τό μαρτύριό του. Πολλοί εἶναι οἱ λόγοι γιά τούς ὁποίους δέν τιμήθηκε πρεπόντως ὁ μάρτυς Βασιλεύς. Ἦρθε ὅμως ἡ ὥρα ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοι καί κληρονόμοι τῆς Τραπεζουντιακῆς αὐτοκρατορίας νά ἀναδείξουμε τήν κοινή συνείδηση περί τοῦ μαρτυρίου του ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, νά ἀποδώσουμε πρός αὐτόν τά ὀφειλόμενα ὡς υἱοί φιλοπάτορες καί νά ἐπαληθεύσουμε τήν χρυσοστομικήν ρῆσιν πού λέγει : «ὥσπερ γάρ τόν ἥλιον ἀμήχανον σβεσθῆναι, οὕτω καί τήν μνήμην τῶν μαρτύρων».⁸
.              Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης πρώην Λεοντοπόλεως Σωφρόνιος Εὐστρατιάδης στό ἐπιστημονικό του ἔργο : «Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας» γράφει τά ἑξῆς γιά τό χρέος μας ἔναντι τῶν μαρτύρων πού βρίσκονται στήν ἀφάνεια χωρίς νά ἀποδίδονται σ’ αὐτούς οἱ νενομισμένες τιμές : «Διά τοῦτο ἔχομεν καθῆκον ἱερόν νά ἀναστήσωμεν τούς νεκρούς ἐπί τῆς γῆς καί ζῶντας ἐν τοῖς οὐρανοῖς, νά ἀποδώσωμεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν δόξαν αὐτῆς καί τό κάλλος, τάς μορφάς καί τά ὀνόματα τῶν ἡρώων τῆς πίστεως, οἵτινες διά τοῦ αἵματος αὐτῶν, καί διά τοῦ βίου αὐτῶν ἐστερέωσαν τά θεμέλια αὐτῆς καί εἶναι μέρος τοῦ ἀκηράτου στεφάνου αὐτῆς, ἀδάμαντες ἐκπεσόντες ἐκ τοῦ πολυτίμου στέμματος, θησαυρός ἱερός τῆς ἡμετέρας πίστεως. Ἔχομεν ἱερόν καθῆκον νά ἀναζητήσωμεν καί εὕρωμεν τούς κρυπτομένους ἀπό τά νέφη ἀστέρας καί τοποθετήσωμεν εἰς τό ἡρῶον τῆς πίστεως. Αἱ κατά ἀνατολάς Ἐκκλησίαι διά τάς περιπετείας αὐτῶν ἀπώλεσαν τόν ἴδιον αὐτῶν κώδικα καί τά δίπτυχα καί τάς περγαμηνάς αὐτῶν˙ διεσκορπίσθησαν εἰς τούς τέσσαρας ἀνέμους ὑπό τῆς λύσσης τῶν ἐχθρῶν καί ἠφανίσθησαν πολλά πολύτιμα τῆς κληρονομίας ἡμῶν μνημεῖα καί πειστήρια˙ ἐναπέμειναν ὅθεν γεραρά λείψανα καί ταῦτα ἀπόκεινται εἰς ἡμᾶς νά περισυλλέξωμεν μετ’ εὐλαβείας».⁹
.              Σύμφωνα μέ τήν παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς ἐκκλησίας τόν πρῶτο λόγο στήν ἀναγνώριση ἑνός ἁγίου ἔχει τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας. Ἡ αὐθόρμητη ἀναγνώριση ἀπό τήν συνείδηση τῶν πιστῶν εἶναι καθοριστικός παράγων. Εἰδικά γιά τήν τιμή στούς μάρτυρας ὁ πολυγραφώτατος Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης παρατηρεῖ : «τῶν μαρτύρων τά λείψανα προσκυνοῦνται ὡς ἅγια καί χωρίς θαυμάτων καί εὐωδίας, μέ τό νά γίνεται φανερόν εἰς ὅλους διά τῆς ἐμπράκτου ἀποδείξεως τοῦ μαρτυρίου, ἡ εἰς Θεόν τελεία πίστις καί τελεία ἀγάπη αὐτῶν».¹⁰
.              Καί ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος παρατηρεῖ τά ἑξῆς : « …. ἤ ποῦ ἠκούσθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ οἱ Θεῖοι Μάρτυρες νά καρτεροῦν τήν ἐπίγειον κρίσιν νά κυρώση τό μαρτύριόν τους, καί νά βεβαιώση ἐκείνους, ὅπου ἤδη ἐσφράγισαν τό τέλος τους μέ τήν ὁμολογίαν τῆς θείας πίστεως, καί τούς ὁποίους εὐθύς ἐν τῷ ἅμα ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός ἄνωθεν ἐστεφάνωσεν ; Τί ἄλλο εἶναι ἡ ἑορτή, παρά μακαρισμός καί δόξα καί τιμή, καί νά προβάλλωμεν εἰς τόν Θεόν πρέσβυν καί μεσίτην τόν ἑορταζόμενον, διά νά λαμβάνωμεν δι’ αὐτοῦ παρά Θεοῦ τῶν ψυχικῶν μας παθῶν τήν ἴασιν ; Εἶναι ἄλλο τίποτας ἡ ἑορτή παρά ταῦτα ; Ἔπειτα  …. δέν ἤκουσαν ποτέ τους, πώς εὐθύς ὁπού πέση εἰς τήν γῆν ἡ κεφαλή τοῦ Μάρτυρος, οἱ παρόντες Χριστιανοί ἀπό ψυχῆς καί καρδίας χαίροντες, καί τόν Θεόν δοξάζουσι καί τόν Μάρτυρα μακαρίζουσι».¹¹
.              Ὁ Βασιλεύς Δαβίδ θυσίασε πρόθυμα τά πάντα, Πατρίδα, γένος, ὕπαρξη, οἰκογένεια, γιά τήν ἀγάπη τοῦ ἐπουρανίου βασιλέως Χριστοῦ. Εἶναι ἡ καλή ἀπαρχή τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Γι’ αὐτό δέν πρέπει ἡ λήθη νά καλύψει μέ τό σιωπηλό της πέπλο τό μαρτυρικό θάνατο τοῦ τελευταίου αὐτοκράτορα τῆς Τραπεζοῦντος Δαβίδ γιά πολλούς σοβαρούς λόγους, πού ἔχουν σχέση μέ τήν ἐθνική μας, τήν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία μας καί τό μέλλον μας στό ἱστορικό γίγνεσθαι.
.              Πρέπει νά τιμοῦμε τήν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του ἀποδεικνύοντας σέ ὅλους ἐκείνους, πού ἴσως συνέφερε νά παραδοθεῖ στήν ἀφάνεια τό πρόσωπο αὐτό καί τό μαρτυρικό του τέλος, ὅτι τά παιδιά τῶν ξεριζωμένων, ὅσο περνοῦν τά χρόνια, ὄχι μόνο δέν ξεχνοῦν˙ ἀλλά περισσότερο μέ ἱερό δέος ἐγκύπτουν στήν προγονική ἱστορία, τή σπουδάζουν καί ἀντλοῦν διδάγματα, ἀξίες καί δύναμη καί προχωροῦν καί διαπλέουν σ’ ὅλον τόν κόσμο μέ τήν «Ἀργώ» πού δέν σταμάτησε τό ταξίδι της. Τά παιδιά τῶν ποντίων δέν ξεχνοῦν, διότι ἠχεῖ μέσα τούς ἡ φωνή τῶν Πατέρων τους, ὅπως τήν διασάλπισε ὁ ἀείμνηστος Λεωνίδας Ἰασωνίδης :  «Ξηρανθήτω ἡμῖν ὁ λάρυγξ, ἐάν ἐπιλαθόμεθά σου ὦ πάτριος ποντία γῆ».

———————————————————————————————————-

 1    Μητροπολίτου Τραπεζοῦντος Χρυσάνθου, «Ἡ ἐκκλησία Τραπεζοῦντος», Ἀθῆναι 1933, σ. 521.

 2    ὅ.π., σ. 522 (Σκευοφυλάκειο Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου,  αριθμ. 8, φύλ. 294α).

 3    WEISZ WELTGESCHICTE – GRAZ LEIPZIG 1892 VII 117.

 4    Σάββα Ἰωαννίδη,«Ἱστορία καί στατιστική τῆς Τραπεζοῦντος»,  Θεσσαλονίκη 1988, σ. 95 (Α΄ ἔκδοσις Κωνσταντινούπολις 1870).

 5    ὅ.π., σ. 124.

 6  Ἀρχιμ. Παναρέτου Τοπαλίδου, «Ὁ Πόντος ἀνά τούς αἰῶνας»,
Δράμα 1929, σ. 63-64.

 7    Ἀρχεῖον Πόντου, Ἀθῆναι 1961, τόμος 24, σ. 28.

 8    Ἰωάννου Χρυσοστόμου, εἰς τόν Ἅγιον Ἱερομάρτυρα Φωκᾶ,MIGNE, P.G. 50,699.

9    Σωφρονίου Εὐστρατιάδου, Μητροπολίτου πρ. Λεοντοπόλεως, «Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας», Ἀθῆναι 1995, σ. ιε΄.

10    Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, «Νέον Μαρτυρολόγιον»,  Ἀθῆναι 1961, σ. 24.

11    Π. Β. Πάσχου, «Ἐν ἀσκήσει καί μαρτυρίῳ», Ἀθῆναι 1996,   Ἀθανασίου Παρίου περί νεομαρτύρων), σ. 81-82.

ΠΗΓΗ: tideon.gr (ἀπὸ romfea.gr)

«ΑΓΙΟΣ»…ΕΞΠΡΕΣ Ο ΒΟΪΤΙΛΑ!

Ἅγιος ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ΙΙ;

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Νομίζουν ὅτι μὲ τέτοια ἐλεεινὰ καμώματα, ὅτι μὲ τέτοια ἐμπαικτικὴ παραποίηση τῆς ἁγιότητος [καὶ κατὰ συνέπειαν τῆς ἀνακηρύξεως τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ] καὶ τέτοιο θεατρισμό της στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων τοῦ 21ου αἰῶνος θὰ ἀναπαρθενευθοῦν ἐπικοινωνιακῶς. Ἀλλὰ ἐδῶ δὲν δίστασαν αἰῶνες τώρα, οἱ ἀθεόφοβοι, νὰ ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΣΟΥΝ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, στὶς «Ἁγιότητες ἐξπρές» θὰ σκόνταφταν;

.              Πιὸ γρήγορα ἀπὸ κάθε ἄλλον σύγχρονο θὰ ἀνακηρυχθεῖ ἅγιος ὁ Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ΙΙ, ὁ ὁποῖος ἔφυγε τὸ 2005, καθὼς τὸ Βατικανὸ μὲ μυστικὴ διαδικασία ἐπικύρωσε ἕνα μυστηριῶδες θαῦμα, τὸ ὁποῖο μέχρι σήμερα κρατεῖτο κρυφό.
.              Λέγεται ὅτι ὁ Πάπας θεράπευσε μία γυναίκα ἀπὸ τὴν Κόστα Ρίκα ποὺ ἔπασχε ἀπὸ σοβαρή εγκεφαλικη βλάβη καὶ ἦταν ἕνα βῆμα ἀπὸ τὸν τάφο. Ἡ Ἁγία Ἕδρα δὲν ἔχει ἀνακοινώσει ἐπίσημα λεπτομέρειες γιὰ τὸ θαῦμα, ἀλλὰ εἰδικοὶ ἀναφέρθηκαν στὴ θαυματουργὴ δύναμη τοῦ Πάπα, καθὼς οἱ συγγενεῖς τῆς γυναίκας, ποὺ χαροπάλευε, προσευχήθηκαν στὴν μνήμη τοῦ Πάπα καὶ ἡ γυναίκα ἐπανῆλθε στὴν ζωή, σύμφωνα μὲ τὴν Telegraph. Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἀπαίτησε ἔρευνα γιὰ τὸ περιστατικὸ καὶ οἱ γιατροὶ ἐπιβεβαίωσαν ὅτι ἡ ἐπιστήμη δὲν μποροῦσε νὰ θεραπεύσει τὴν γυναίκα, ἐνῶ τὸ γεγονὸς δὲν ἐξηγεῖται ἐπιστημονικά.
.              Ἐπιτροπὴ θεολόγων ἐνέκρινε τὸ θαῦμα, σύμφωνα μὲ ἁρμόδιο ἐκπρόσωπο ἀπὸ τὸ Βατικανό. Τώρα ἡ ὑπόθεση θὰ ἀνατεθεῖ σὲ ἐπιτροπὴ καρδιναλίων καὶ στὴν συνέχεια στὸν Πάπα Φραγκίσκο.
.              Ὁ Ἰωάννης Παῦλος ἀναμένεται νὰ ἁγιοποιηθεῖ τὸν Ὀκτώβριο περίπου, ἀκριβῶς στὴν ἐπέτειο τῆς 35ης ἐκλογῆς του. Ἂν ὅλα πᾶνε καλά, ἀναμένεται ἐπίσημη ἀνακοίνωση τὸν Ἰούλιο, ἀκριβῶς στὰ ὀκτὼ χρόνια ἀπὸ τὸν θάνατό του τὸ 2005. Ἂν καὶ οἱ ἅγιοι ἁγιοποιοῦνταν πολὺ γρήγορα στὸν Μεσαίωνα, σήμερα ἡ διαδικασία παίρνει δεκαετίες, ἀκόμη κι αἰῶνες. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ διαδικασία ποὺ ἀκολουθεῖται γιὰ τὸν Ἰωάννη Παῦλο ἔχει σπάσει τὰ ρεκὸρ τῆς μοντέρνας ἐποχῆς. Πρὶν ἀπὸ αὐτόν, ἡ πιὸ σύντομη ἁγιοποίηση διήρκεσε 27 χρόνια καὶ ἀποδόθηκε στὸν ιδρυτὴ τοῦ Opus Dei, Josemaria Escriva, τὸ 2002.
.              Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Πολωνοῦ Ποντίφικα, ὁ διάδοχός του Βενέδικτος ΙϚ´ παρέκαμψε τὴν πενταετῆ περιοδο ἀναμονῆς καὶ ἐπέτρέψε τὴν ἔρευνα στὴ ζωὴ καὶ τὶς ἀρετὲς τοῦ ἀείμνηστου Ποντίφικα νὰ ἀρχίσει σχεδὸν ἀμέσως. Ὁ Πάπας ἔπρεπε νὰ εἶχε κάνει τουλάχιστον δύο θαύματα γιὰ νὰ θεωρηθεῖ ἅγιος. Τὴν πρώτη φορὰ λέγεται ὅτι ἂν καὶ νεκρός, παρενέβη καὶ βοήθησε, ὥστε νὰ θεραπευθεῖ μία Γαλλίδα μοναχή, ποὺ ὀνομάζεται ἀδερφὴ Marie Simon-Pierre, ἡ ὁποία ἔπασχε ἀπὸ Πάρκινσον. Τοῦ ἀποδόθηκε τὸ θαῦμα τὸ 2011. Οἱ Καθολικοὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο τώρα ἀναμένουν ἡ ἐκκλησία νὰ ἐγκρίνει καὶ τὸ δεύτερο θαῦμα του. Χιλιάδες θὰ ταξιδέψουν στὸ Βατικανὸ ὥστε νὰ παρακολουθήσουν τὴν τελετὴ ἁγιοποίησης.

 ΠΗΓΗ: real.gr (ἀπὸ NEW YORK DAILY NEWS, TELEGRAPH)

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ («Χρειαζόμαστε τὴν γνώση ποὺ λέει πὼς στὸ σύμπαν ὑπάρχουν πολὺ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε».)

Ὀρθοδοξία, ἡ ἀγαπημένη

(Ἀπόσπασμα παλαιοτέρας συνεντεύξεως
τοῦ μεγάλου συγχρόνου Βρετανοῦ Ἱστορικοῦ Στ. Ράνσιμαν)

 Πῶς βλέπετε τὴν Ὀρθοδοξία;

.           Ἔχω μεγάλο σεβασμὸ γιὰ τὰ χριστιανικὰ δόγματα, καὶ κυρίως γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, διότι μόνον ἡ Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει πὼς ἡ θρησκεία εἶναι μυστήριο. Οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ κι οἱ προτεστάντες θέλουν νὰ τὰ ἐξηγήσουν ὅλα. Εἶναι ἄσκοπο νὰ πιστεύεις σὲ μία θρησκεία, θεωρώντας ὅτι αὐτὴ ἡ θρησκεία θὰ σὲ βοηθήσει νὰ τὰ καταλάβεις ὅλα. Ὁ σκοπὸς τῆς θρησκείας εἶναι ἀκριβῶς γιὰ νὰ μᾶς βοηθάει νὰ κατανοήσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι δὲ μποροῦμε νὰ τὰ ἐξηγήσουμε ὅλα. Νομίζω πὼς ἡ Ὀρθοδοξία συντηρεῖ αὐτὸ τὸ πολύτιμο αἴσθημα τοῦ μυστηρίου.

 Μά, χρειαζόμαστε τὸ μυστήριο;

.           Τὸ χρειαζόμαστε, χρειαζόμαστε αὐτὴν τὴ γνώση ποὺ λέει πὼς στὸ σύμπαν ὑπάρχουν πολὺ περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε. Χρειαζόμαστε τὴν διανοητικὴ μετριοφροσύνη, κι αὐτὴ ἀπουσιάζει, εἰδικὰ μεταξὺ τῶν Δυτικῶν Ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν. Αὐτὸ εἶναι χαρακτηριστικό τῆς σχέσεως τῶν ὀρθοδόξων μὲ τοὺς ἁγίους τους – ὁ σεβασμὸς τῆς ταπεινότητας.

 Πῶς σχολιάζετε τὸ γεγονὸς ὅτι ἀρκετοὶ ἅγιοι ἀνακατεύτηκαν στὴν πολιτικὴ ἢ ἄσκησαν πολιτική;

.           Ὅλοι ὅσοι θέλουν νὰ ἐπηρεάσουν ἄλλους ἀνθρώπους ἀσκοῦν πολιτική, καὶ εἶναι πολιτικοί. Πολιτικὴ σημαίνει νὰ προσπαθεῖς νὰ ὀργανώσεις τὴν Πόλιν μὲ ἕνα νέο τρόπο σκέψης. Οἱ ἅγιοι εἶναι πολιτικοί. Ποτὲ δὲν πίστεψα ὅτι μπορεῖς νὰ διαχωρίσεις τὴν πίστη πρὸς τοὺς Ἁγίους ἀπὸ τὴ διανόηση. Ἐπιστρέφω σὲ ὅσα εἶπα γιὰ τὶς ἐκκλησίες. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ προσπαθεῖς νὰ ἐξηγήσεις τὰ πάντα, καταστρέφεις οὐσιαστικὰ αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελεῖ τὴν ἀνθρώπινη διαίσθηση, αὐτὴ ποὺ συνδέει τὴ διανόηση μὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὴν αἴσθηση τοῦ Θεοῦ.

 Διανόηση, πολιτικὴ καὶ πίστη στὰ Θεῖα, λοιπόν, μποροῦν νὰ βαδίζουν μαζί;

.          Ἀποτελεῖ παράδειγμα ἡ πόλη σας, ἡ Θεσσαλονίκη. Ἦταν πολὺ φημισμένη γιὰ τοὺς διανοητές της, εἰδικὰ στὰ ὕστερα βυζαντινὰ χρόνια. Ἀλλὰ εἶχε καὶ βοήθεια ἀπὸ τοὺς στρατιωτικούς της πού, ὅπως ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ποὺ ἔρχονταν νὰ τὴ σώσουν στὴ σωστὴ στιγμή. Ἡ πίστη στοὺς Ἁγίους σοῦ δίνει κουράγιο νὰ ὑπερασπιστεῖς τὴν πόλη ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις, ὅπως ἔκανε κι ὁ Ἅι-Δημήτρης.

 Πῶς βλέπετε τὶς ἄλλες ἐκκλησίες;

.           Ἡ ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία ἦταν πάντα καὶ πολιτικὸ ἵδρυμα, ἐκτὸς ἀπὸ θρησκευτικό, καὶ πάντα ἐνδιαφερόταν γιὰ τὸν νόμο. Πρέπει νὰ θυμόμαστε πώς, ὅταν ἡ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία κατέρρευσε στὴν Δύση καὶ ἦρθαν τὰ βαρβαρικὰ βασίλεια, οἱ ρωμαῖοι ἄρχοντες χάθηκαν ἀλλὰ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες παρέμειναν, κι ἦταν κι οἱ μόνοι μὲ ρωμαϊκὴ μόρφωση. Ὅποτε, αὐτοὶ χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ τοὺς βάρβαρους βασιλεῖς γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὸ νόμο. Έτσι, ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία «ἀνακατεύτηκε» μὲ τὸ νόμο. Τὸν βλέπεις τὸν νόμο στὴν ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία: θέλει νὰ εἶναι ὅλα νομικὰ κατοχυρωμένα. Στὸ Βυζάντιο -καὶ εἶναι ἐνδιαφέρον πῶς μετὰ τὴν τουρκικὴ κατάκτηση τὰ ὑποστρώματα παραμένουν- ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται μόνον γιὰ τὸν Κανόνα, τὸν νόμο τῶν γραφῶν. Δὲν ἔχει τὴν ἐπιθυμία νὰ καθορίσει τὰ πάντα. Στὶς δυτικὲς Ἐκκλησίες ποὺ ἀποσχίστηκαν ἀπὸ τὴ ρωμαιοκαθολική, ἡ ἀνάγκη τοῦ νόμου, τοῦ ἀπόλυτου καθορισμοῦ, ἔχει κληρονομηθεῖ. Ἔχει πολὺ ἐνδιαφέρον νὰ μελετήσει κανεὶς -καὶ μελετῶ ἐδῶ καὶ καιρὸ- τὸν διάλογο ἀνάμεσα στὴν Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία τοῦ 17ου αἰώνα καὶ τὴν Ὀρθόδοξη. Οἱ Ἀγγλικανοὶ ἦταν ἰδιαίτερα ἀνάστατοι, διότι δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τί πίστευαν οἱ Ὀρθόδοξοι σχετικὰ μὲ τὴν μεταβολὴ τοῦ οἴνου καὶ τοῦ ἄρτου σὲ αἷμα καὶ σῶμα. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἔλεγαν «εἶναι μυστήριο, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε. Πιστεύουμε ὅτι γίνεται, ἀλλὰ τὸ πῶς δὲν τὸ γνωρίζουμε». Οἱ Ἀγγλικανοὶ -ὅπως κι οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ- ἤθελαν μία καθαρὴ ἐξήγηση. Αὐτὴ εἶναι ἡ τυπικὴ διαφορὰ τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς ἀγαπῶ τοὺς Ὀρθοδόξους.

ΠΗΓΗ: «Ἐπιστήμη»