ΚΟΠΟΣ, ΑΝΕΣΗ καὶ ΣΩΤΗΡΙΑ

«Κόπος ἐστὶ τὸ σωθῆναι»

.             Ὅλοι οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ ποθοῦμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας δὲν συμβαδίζει μὲ τὸν στόχο ποὺ θέλουμε νὰ ἐπιτύχουμε. Μᾶς ἀρέσει καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ νὰ ζοῦμε μὲ ἀπολαύσεις καὶ ­στὴν ἄλλη ζωὴ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴ μακαριότητα τῆς Βασιλείας τῶν οὐ­ρα­νῶν. Ποθοῦμε νὰ κληρονομήσουμε τὴ Βα­σιλεία τοῦ Θεοῦ χωρὶς καθόλου νὰ κοπιάσουμε.
.             Ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπικρίνει αὐτὸ τὸν ἀνακόλουθο τρόπο ζωῆς. Γράφει στοὺς Ὅρους κατὰ πλάτος: Ἐνῶ ἐπιθυμοῦ­με τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, δὲν φροντίζουμε νὰ κάνουμε αὐτὰ ποὺ χρειάζον­ται, γιὰ νὰ τὴν κερδίσουμε. Καὶ μάλιστα φανταζόμαστε μὲ τὴ ματαιότητα τοῦ νοῦ μας ὅτι χωρὶς νὰ κοπιάσουμε γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, θὰ ἐπιτύχουμε ἴσες τιμὲς μὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀντισταθεῖ κατὰ τῆς ἁμαρτίας μέχρι θανάτου. Ἀλλὰ ὑπάρχει κανεὶς ποὺ τὸν καιρὸ τῆς σπορᾶς παρέμενε ἀργὸς στὸ σπίτι του ἢ κοιμόταν, κι ὅταν ἦλθε ὁ θερισμός, γέμισε τὶς ἀποθῆκες του μὲ καρπό; Ὑπάρχει κανεὶς ποὺ δὲν φύτευσε, οὔτε καλλιέργησε ἀμπέλι καὶ στὸν καιρὸ τοῦ τρύγου τρύγησε σταφύλια; Ὑπάρχει κανεὶς ποὺ δὲν μπῆκε κἂν στὸ στάδιο νὰ ἀγωνιστεῖ καὶ στὸ τέλος τοῦ ἀγώνα στεφανώθηκε; Οἱ καρποὶ ἀνήκουν σ᾿ ἐκείνους ποὺ κοπιάζουν. Οἱ τιμὲς καὶ τὰ στεφάνια ἀνήκουν στοὺς νικητές (Μεγάλου Βασιλείου, Ὅροι κατὰ πλάτος, ΕΠΕ 8, 168).
.             Εἶναι ὁπωσδήποτε πλάνη νὰ νομίζου­με ὅτι θὰ κληρονομήσουμε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βαδίζοντας τὴν εὐρύχωρη ὁδό. Ἡ πλατιὰ πύλη καὶ ἡ εὐρύχωρη ὁδὸς δὲν ὁδηγοῦν στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ στὴν ἀπώλεια.
.             Αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε θεωρητικά, ἀλλὰ στὴν πράξη τὸ ἐφαρμόζουμε ἄραγε πάν­τοτε; Ἂν παρατηρήσουμε ποιὲς εἶναι οἱ καθημερινές μας ἐπιλογές, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι τὶς περισσότερες φορὲς ἐπιλέγουμε ὄχι τὸν κόπο, ἀλλὰ τὴν ἄνεση. Λόγου χάριν, μεταξὺ πολλῶν σπιτιῶν διαλέγουμε τὸ καλύτερο, μεταξὺ πολλῶν φαγητῶν τρῶμε τὸ νοστιμότερο, μεταξὺ πολ­λῶν στρωμάτων χρησιμοποι­οῦμε τὸ ἀναπαυτικότερο. Ὅμως ἡ σωτηρία δὲν κερδίζεται μὲ τὴν ἄνεση. «Κόπος ἐστὶ τὸ σωθῆναι· καὶ πῶς πλα­νᾶταί τις νομίζων κατὰ πάντα ἀ­να­παυ­όμενος σω­θῆ­ναι;», ση­μειώνει ἔ­μπει­ρος καθοδη­γὸς τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὁ ὅσιος Βαρσανούφιος (Ἐρωταπόκρισις ρλβ´). Χρειάζεται νὰ κοπιάσουμε, γιὰ νὰ σωθοῦμε. Πῶς ἐμεῖς καλλιεργοῦμε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι θὰ σωθοῦμε, ζώντας μέσα στὴν τρυφὴ καὶ στὴν ἀπόλαυση;
.             Ὁ θεῖος Διδάσκαλος μᾶς λέει ὅτι «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτὴν» (Ματθ. ια´ [11] 12). Ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν κερδίζεται μὲ τὴ βία στὸν ἑαυτό μας. Τὴν κερδίζουν ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἁρπάζουν γρήγορα, πρὶν τοὺς φύγει, καὶ τὴν κρατοῦν σφικτά.
.              Ἀκόμη ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκει ὅτι «διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ιδ´ [14] 22). Μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι πρῶτα θὰ περάσουμε ἀπὸ δοκιμασία θλίψεων καὶ κατόπιν θὰ εἰσέλθουμε στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
.              Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στὴν Α´ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του: «Ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶ, μήπως ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι» (θ´ 27). Ταλαιπωρῶ τὸ σῶμα μου καὶ τὸ μεταχειρίζομαι ὡς δοῦλο, γιὰ νὰ μὴν ἀποδοκιμασθῶ καὶ ἀποδειχθῶ ἀνάξιος τοῦ βραβείου τῆς ἄνω κλήσεως. Μπορεῖ οἱ ἄλλοι, στοὺς ὁποίους κηρύττω, νὰ δείξουν σπουδὴ καὶ νὰ τὸ κερδίσουν, κι ἐγὼ νὰ τὸ χάσω, ἂν δὲν ἀγωνίζομαι μὲ πόθο.
.             Ἄρα λοιπὸν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τῶν βιαστῶν. Τὴν κερδίζουν ὄχι αὐτοὶ ποὺ ἐπιλέγουν ὡς τρόπο ζωῆς τὴ χλιδή, τὴν τρυφὴ καὶ τὴν καλοπέραση, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ κυριαρχοῦν στὶς κατώτερες ἐπιθυμίες τους, στὴ λαιμαργία τους, στὴν πολυλογία τους· αὐτοὶ ποὺ ὑπομένουν τὶς στερήσεις καὶ τὴν κακοπάθεια. Διότι μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δική τους ἐπίπονη προσπάθεια ἐπιτυγχάνεται ὁ ἁγιασμὸς καὶ ἡ σωτηρία τους.
.             Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτὸ τὸν δρόμο ἀκολούθησαν. Ἐξάγνιζαν μὲ ἀσκήσεις τὸ σῶμα τους καὶ τὸ δουλαγωγοῦσαν. Ἐμεῖς πῶς θέλουμε νὰ σωθοῦμε χωρὶς νὰ κοπιάσουμε;
.             «Ἀδελφέ, μὴ χαυνωθεῖς ζώντας ζωὴ μαλθακότητος. Μὴν ἀπατηθεῖς μὲ τὸν κορεσμὸ τῆς κοιλίας, οὔτε νὰ τρῶς μὲ ἡδονὴ τροφὴ ἢ ποτὸ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀ­νάγκη τοῦ σώματος. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζήσει κανεὶς πνευματικὴ ζωὴ χωρὶς νὰ κοπιάσει, καὶ χωρὶς ἀγώνα πνευματικὸ κανεὶς δὲν στεφανώνεται. “Ἄνευ κό­που οὐκ ἔνι ζῆσαι, καὶ ἄνευ ἀγῶνος οὐ­δεὶς στεφανοῦται”. Προσπάθησε νὰ σωθεῖς ἀγωνιζόμενος, καὶ θὰ σὲ βοηθήσει ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ γνωρίσουν τὴν ἀλήθεια», ἐπιλέγει ὁ ὅσιος Βαρσανούφιος (Ἐρωταποκρίσεις σλθ´, σνθ´).

ΠΗΓΗ: osotir.org

Διαφήμιση

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΘΕΪΑ [Β´](π. Ἐπιφ. Θεοδωρόπουλος)

ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΘΕΪΑ [Β´]

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

«Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»

ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχ. Κεχαριτωμένης Τροιζῆνος,
2003, σελ. 24-25

Μέρος Α´ : https://christianvivliografia.wordpress.com/2011/05/12/ἐπιστήμη-εὐτυχία-καὶ-ἰσοθεΐα/

Ἄνεσις ναί, εὐτυχία ὄχι

     -Πάντως, Γέροντα, εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ τεχνολογία βελτίωσε τὶς συνθῆκες ζωῆς.

   -Ἡ ζωή μας μὲ τὴν τεχνολογία ἔγινε ἀνετώτερη, ἀλλὰ δὲν ἔγινε εὐτυχέστερη. Παλαιότερα ἦταν τὸ πηγάδι τοῦ χωριοῦ καὶ ὅλες οἱ γυναῖκες λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν δύσι τοῦ ἡλίου, πήγαιναν νὰ πάρουν νερό. Ἄλλες μὲ τὰ λαγήνια, ἄλλες μὲ τὸν κουβὰ μόνο, ἄλλες μὲ τὰ ζῶα, νὰ γεμίσουν τὰ βαρέλια. Καὶ βλέπατε στὸ δρομάκι αὐτό, ποὺ πήγαινε στὸ πηγάδι, συνέχεια νὰ γυροφέρνουν οἱ γυναῖκες. Νὰ πηγαίνουν καὶ νά  ᾽ρχωνται, νὰ κουβεντιάζουν, «τί κάνεις, τί γίνεσαι; πῶς πάει ὁ ἄντρας σου; τὰ παιδιὰ σσύ;». Ἀντάλλασσαν δύο, τρεῖς, κουβέντες. Εἶχαν ἐπικοινωνία· εἶχαν διαπροσωπικὲς σχέσεις. Σήμερα ἔκλεισε τὸ πηγάδι. Πῆγε ἡ βρύση στὸ σπίτι. Αὐτὰ τὰ λίγα λόγια, τὰ ὄποια ἔλεγε ἡ μία μὲ τὴν ἄλλη, τὰ ἔκοψε καὶ αὐτὰ σήμερα. Βέβαια ἀνετώτερη ἡ ζωή της, εὐκολώτερη, ἀλλ’ ἄραγε ἔγινε καὶ εὐτυχέστερη;
.       Μένουμε στὴν πολυκατοικία σήμερα καὶ δὲν ξέρουμε ποιὸς μένει δίπλα μας, δὲν ξέρουμε ποιὸς μένει κοντά μας. Εἴμεθα ἀπομονωμένοι. Κάποιος συγγραφεὺς ἔχει γράψει ἕνα βιβλίο: «Ἡ ἐρημία τῶν πόλεων καὶ ἡ κοινωνία τῆς ἐρήμου» [ΣΗΜ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: ὁ Ἁγιορείτης Μοναχὸς Μωυσῆς, σειρὰ Ἀθωνικὰ Ἄνθη (ἐκδ. “ΤΗΝΟΣ”)]. Ζοῦμε μέσα στὶς πόλεις καὶ εἴμεθα ἔρημοι.
.      Παλαιὰ οἱ ἄνθρωποι στὰ χωριά, μπορεῖ νὰ εἶχαν τὰ πάθη τους, τὶς ἀντιδικίες τους, ἀλλ’ εἶχαν κοινωνία μεταξύ τους. Στὸ πόνο συμμετεῖχαν ὅλοι, ὅπως καὶ στὴ χαρά. Πέθαινε ἕνας στὸ χωριό μου; Κάθε βράδυ καὶ γιὰ τρία βράδυα πήγαιναν στὸ σπίτι τῶν πενθούντων μ’ ἕνα πιάτο φαγητό. Καὶ στρωνόταν τραπέζι γιὰ ὅλους. Καὶ ἤσαν ἑβδομήντα, ὀγδόντα. ἄνθρωποι στὸ τραπέζι. Τὸ ἔλεγαν «παρηγοριές»· ἦταν μία συμμετοχὴ στὸν πόνο τοῦ ἄλλου. Σήμερα βάζουμε τὸ ἀγγελτήριο. Ὁ κεκοιμημένος μεταφέρεται ἀπ’ εὐθείας ἀπὸ τὸ ψυγεῖο ἢ τὸ Ἵδρυμα στὸ Ναό. Ἔρχεται ἡ ὥρα, πηγαίνουμε ἐκεῖ, συλλυπούμεθα καὶ μετὰ ὁ καθένας στὸ σπίτι του. Ἀπ’ ἐκεῖ καὶ πέρα ἔληξε τὸ θέμα.
.     Κάναμε εὐτυχέστερη τὴν ζωή μας μὲ τὴν ἐξέλιξι τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας; Ἀντιθέτως! Ἀπομονωθήκαμε, ἀλλοτριωθήκαμε, γίναμε ἔρημοι μέσα στὶς πόλεις.
.    Ἂν ὑπῆρχε μηχάνημα, τὸ ὁποῖο νὰ μᾶς γύριζε πίσω ἕνα αἰώνα, πιστέψατέ με, θὰ πατοῦσα χωρὶς συζήτησι τὸ σχετικὸ κουμπί. Νὰ γυρίζαμε ἕνα αἰώνα πίσω! Μὲ τὰ γαιδουράκια καὶ μὲ τὰ ἄλογα καὶ μὲ τὰ μουλάρια. Εὐτυχέστεροι ἤσαν οἱ ἄνθρωποι τότε. Ἀνέσεις δὲν εἶχαν βεβαίως· ταλαιπωρίες εἶχαν, κόπο, μόχθο, ἀλλ’ ἦσαν εὐτυχέστεροι, ὑπομονετικώτεροι, καρτερικώτεροι. Σήμερα δὲν ἀντέχουμε τίποτε. Λέγει ἕνα λόγο ἡ γυναίκα στὸν ἄνδρα, δέκα λέγει αὐτὸς στὴ γυναίκα του, ἢ καὶ τὸ ἀντίθετο. Μετὰ ἀπὸ λίγο …γιὰ τὸν δικηγόρο! Παλαιὰ καὶ οἱ ἄνδρες ὑπέμεναν σκληρὲς γυναῖκες καὶ οἱ γυναῖκες ὑπέφεραν σκληροὺς ἄνδρες, κατὰ πλειονοψηφία, βεβαίως, οἱ γυναῖκες. Καὶ παιδιὰ ὑπέφεραν σκληροὺς γονεῖς καὶ γονεῖς ὑπέφεραν σκληρὰ παιδιά. Σήμερα, τίποτε· καμμία ἀνεκτικότητα. Ἀφήνω καὶ τόσα ἄλλα.

Στοιχειοθεσία Γ. Κ. γιὰ τὴν «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»