«ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ τὸ 183»!

Ὁ μα­θη­τής-ἀ­ριθμός 183!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.        «Κά­ποι­ος μα­θη­τής, ἔ­κα­νε κά­ποια ἀ­τα­ξία, ὑ­πο­βλή­θη­κε σέ κά­ποι­ες ἐξε­τά­σεις, ἀπάντη­σε κά­τι, τόν ρώτησαν μή­πως ἦ­ταν μέ κά­ποι­ον, ἀ­πάν­τη­σε ὅτι κά­που ἔ­χει νά πάη, ρωτήθη­καν οἱ γο­νεῖς ἄν ξέ­ρουν τί­πο­τε και ἀπάντη­σαν ὅτι κά­τι ξέ­ρουν, καί τε­λι­κά οἱ κά­ποι­οι δά­σκα­λοι τόν ἔ­στει­λαν ξα­νά στήν τά­ξι καί νά μή ξανακάνη κά­τι πα­ρό­μοιο».
.        Κά­πως ἔτ­σι θά συν­τάσ­σε­ται πλέ­ον ἡ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε σχο­λι­κή σχέ­σις μα­θη­τοῦ μέ κάποιο δά­σκα­λο! Τό κά­θε πε­ρι­στα­τι­κό θά συ­νο­ψί­ζε­ται στό: «Κά­τι, κά­πο­τε, κά­ποι­ος, κά­που»! Καί ἡ ταυ­τό­τη­τα τοῦ μα­θη­τοῦ θά ὑπο­βα­θμί­ζε­ται στό «κά­πο­τε, κά­ποι­ος, κά­τι, κά­που»…

• Σχε­τι­κή εἶναι ἡ ἐ­πι­στο­λή τοῦ πι­στοῦ ἰα­τροῦ τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης κ. Ἀν­τω­νί­ου Παπα­γι­άν­νη. Σημει­ώ­νει: «Θυ­μή­θη­κα πε­ρι­στα­τι­κό μέ πα­ρό­μοια “κά­ποι­ος”, “κά­πο­τε”, δι­α­βά­ζον­τας τήν ἀ­πό­φα­ση τῆς Ἀρ­χῆς Προστα­σί­ας Δε­δο­μέ­νων Προ­σω­πι­κοῦ Χαρακτῆρα («Κα­θη­με­ρι­νή» 4/9/2019) γιά μή ἀ­να­γρα­φή τοῦ θρησκεύμα­τος καί τῆς ἰθαγέ­νει­ας τῶν μα­θη­τῶν στά πι­στο­ποι­η­τι­κά σπου­δῶν τῆς δευ­τε­ρο­βά­θμι­ας εκπαίδευ­σης».

.        Ὅ­σο κι ἄν θέ­λει κα­νείς νά μήν εἶναι κα­χύ­πο­πτος, δέν μπο­ρεῖ πα­ρά νά συμπερά­νει, ὅτι ἡ πολ­το­ποί­η­ση τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς κοι­νω­νί­ας προ­ω­θεῖ­ται «κα­νο­νι­κά καί μέ τόν νό­μο».
.        Ἀλ­λά γι­α­τί νά πε­ρι­ο­ρι­στοῦ­με σ᾽ αὐ­τά; Μπο­ροῦ­με ν’ ἀφαιρέσου­με καί ὅλα τά ὑπόλοι­πα στοι­χεῖα ταυ­τό­τη­τος καί νά πι­στο­ποι­οῦ­με μό­νο ὅτι «ὁ ἀ­ρι­θμός 1.234 ἀποφοίτη­σε ἀ­πό τή δευ­τε­ρο­βά­θμια ἐκ­παί­δευ­ση! Καί μπο­ρεῖ νά προ­στε­θεῖ πλέον στή μά­ζα μι­ᾶς ἄχρω­μης καί ἄ­γευ­στης χώ­ρας».
.        Οἱ ἄν­θρω­ποι ἀπό πρό­σω­πα κα­ταν­τοῦν νού­με­ρα. Σή­με­ρα ἀφαι­ρεῖ­ται τό ἕ­να στοιχεῖο τῆς ταυ­τό­τη­τάς τους, τό θρή­σκευ­μα, αὔ­ριο τό ἄλ­λο στοι­χεῖο, ἡ ἰθα­γέ­νεια, με­τά ἀ­πό λί­γο τά στοι­χεῖα τῶν γο­νέ­ων… Καί τί θά μεί­νη; Ὅ,τι χρησιμοποιοῦ­σαν οἱ Γερ­μα­νοί να­ζί στά στρατόπεδα συγκέντρωσης! Πολτοποιη­μέ­να φορ­τία τά θύ­μα­τα τους στά τραῖνα, τά ὡ­δηγοῦ­σαν στούς «φούρ­νους» μέ τή σει­ρά τοῦ ἀρι­θμοῦ τους…
.        Ἄν­θρω­πος, κο­ρυ­φαία ἀ­ξία, κα­ταγρα­φό­ταν ὡς νού­με­ρο, ὡς κούτ­σου­ρο μέ ἀ­ρι­θμό, προ­ω­ρι­σμέ­νο γιά τή φω­τιά!
.        Ἡ «Ἀρ­χή Προ­στα­σί­ας Δε­δο­μέ­νων Προ­σω­πι­κοῦ Χα­ρα­κτή­ρα», μέ τήν ἀπόφα­σί της, εἶναι σάν νά λέη στό δά­σκα­λο:
-Ὅ­ταν ἀπευθύνεσαι σέ συγκεκριμένο μα­θη­τή, θά τοῦ λές: «Νά μι­λή­ση τό 183»!!!
.        Μά αὐ­τό δέν εἶναι «προ­στα­σία δε­δο­μέ­νων». Αὐ­τό εἶ­ναι κα­τάρ­γη­σις προσω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων! Τό παι­δί, καί κά­θε παι­δί, εἶναι σύ­νο­λο ἱε­ρῶν καταβολῶν. Εἶναι τό συγκεκρι­μέ­νο πρό­σω­πο, μέ τό συγ­κε­κρι­μέ­νο ὄ­νο­μα, μέ τή συγ­κε­κρι­μέ­νη πα­τρί­δα, μέ τούς συγ­κε­κρι­μέ­νους γο­νεῖς, μέ τά συγ­κε­κρι­μέ­να χαρακτηριστικά.
.        Τό παι­δί, ἰδί­ως, πού κυ­ο­φο­ρεῖται, δέν εἶναι εἶδος πρός ἐγ­κλη­μα­τι­κή κατανά­λω­σι! Εἶναι εἰκό­να τοῦ Θε­οῦ, γιά τό ὁ­ποῖο ὁ ἀό­ρα­τος Θε­ός πῆ­ρε συγκεκρι­μέ­νο Πρό­σω­πο, μέ συγ­κε­κρι­μέ­να στοιχεῖα θε­αν­θρω­πίνης ταυτό­τη­τας.

 

Διαφημίσεις

«Η ΑΓΑΠΗ ΣΩΖΕΙ»

Ἔσωσε 70 ἀνθρώπους!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.               Στὴν τραγωδία πού συνέβη τὸν Ἰούλιο τοῦ 2018 στὸ Μάτι Ἀττικῆς, εἴχαμε 102 θανάτους ἀπό τὴν πύρινη κόλασι. Πολλά τά αἴτια, καὶ κυρίως ἡ ἔλλειψις συντονισμοῦ τῶν ἁρμοδίων παραγόντων. Ἡ φωτιά, κυνηγημένη ἡ ἴδια ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς ἀνέμους, κυνηγοῦσε τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὰ αὐτοκίνητα, ποὺ ἔτρεχαν στριμωγμένοι και πανικόβλητοι στὰ στενὰ τοῦ ἐκεῖ συνοικισμοῦ. Ὅσοι εὕρισκαν διέξοδο, ἔτρεχαν πρὸς τὴ θάλασσα. Ἀλλὰ κι ἐκεῖ κινδύνευσαν καὶ πολλοὶ ἔχασαν τελικῶς τὴ ζωή τους.
.            Τὰ θύματα στὸ Μάτι (οἱ νεκροὶ) δὲν θὰ ἦσαν 102. Θὰ ἦσαν 172, ἄν δὲν ἐμφανιζόταν ἕνας ἄνθρωπος!
.           Τὸ ὄνομά του; Κωνσταντῖνος Ἀρβανίτης. Ἐρασιτέχνης ψαρᾶς. Μόλις εἶδε τὸν τρομακτικὸ κίνδυνο, κινήθηκε ἀστραπιαῖα. Μπῆκε στὸ καΐκι του, μαζὶ μὲ τὸ γυιό του καὶ ἕναν Αἰγύπτιο ποὺ εἶχε ὡς πλήρωμα, καὶ ρίχτηκαν στὴ θάλασσα. Ἄρχισε νὰ περισυλλέγη ὡς ναυαγούς, ἀνθρώπους ποὺ ἀπεγνωσμένοι πήδαγαν στὴ θάλασσα γιὰ νὰ σωθοῦν, ἀλλά εἴτε ἀπό ἐξάντληση, εἴτε ἐπειδή δὲν ἤξεραν κολύμπι κινδύνευαν νὰ πνιγοῦν. Μὲ προσοχὴ γέμιζε τὸ καΐκι του καί μετέφερε τοὺς ναυαγοὺς σὲ ἀσφαλῆ παραλία. Καὶ ὕστερα ξαναεπέστρεφε νὰ περισυλλέξη κι ἄλλους. Τὸ σωτήριο δρομολόγιο τὸ ἔκανε πολλὲς φορές. Οἱ διασωθέντες ἀπό τὸν ψαρᾶ Ἀρβανίτη μετρήθηκαν καὶ ἀνῆλθαν σέ 70.
.             Ἡ θυσία του δὲν πῆρε ἀρχικά μεγάλη δημοσιότητα. Ἕνας ἄνθρωπος ἔκανε ὅσα δὲν ἔκαναν τόσοι ἔνστολοι τῆς λεγομένης πολιτικῆς προστασίας!
.          Πότε γνωστοποιήθηκε ἡ αὐτοθυσία τοῦ κὺρ-Κώστα τοῦ ψαρᾶ; Στὴν κηδεία του… Πέθανε φέτος, παραμονὲς τῆς Παναγίας. Στὴν κηδεία παρευρέθηκαν οἱ διασωθέντες, ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιά, μὲ πλῆθος συγγενῶν καὶ κόσμου, ποῦ πῆγαν νὰ τιμήσουν ἕναν ἥρωα.
.              Ὁ Κωνσταντῖνος Ἀρβανίτης περισυνέλεξε μὲ τὸ καΐκι του 70 συνανθρώπους του. Τοὺς ἔσωσε ἀπό τὴ μεγάλη πυρκαγιά, πού ἔκαιγε ἀκόμα καὶ τὴ… θάλασσα! Καὶ τώρα ἡ ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ τὸν περισυνέλεξε ἀπό τὴ θάλασσα τοῦ βίου καὶ τὸν ὡδήγησε στὸ λιμάνι τοῦ Οὐρανοῦ.
.         Ἡ κηδεία του ἔγινε δημοσίᾳ δαπάνῃ. Μικρὴ αὐτὴ ἡ ἀμοιβή. Μεγάλη ὅμως ἡ ἀμοιβή, πού λέγεται εὐγνωμοσύνη τοῦ κόσμου, πού μέσα σ’ ἐκεῖνον τὸν ἀπίστευτο χαλασμό, ἀλλά καὶ τὴν κρατικὴ ἀνοργανωσιά, ὁ Θεὸς τούς ἔστειλε ἕναν ἄνθρωπο σωτήρα, γιὰ νὰ γράψη μιὰ ἀκόμη χρυσὴ σελίδα, πού λέει: «Ἡ ἀγάπη σώζει»!

ΑΣΥΛΟ ΙΔΕΩΝ, ΟΧΙ ΜΠΑΧΑΛΑΚΗΔΩΝ

Ἄσυλο ἰδεῶν, ὄχι μπαχαλάκηδων

τοῦ ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.             Οἱ διάλογοι πού ἀκολουθοῦν δὲν εἶναι φανταστικοί.
.             Διεξήχθησαν στὴν εἴσοδο πανεπιστημιακοῦ κτηρίου καὶ σὲ αἴθουσες διδασκαλίας του.
—Ὁ νεαρὸς ποῦ πάει; Ρωτᾶνε δυὸ ροπαλοφόροι καὶ κουκουλοφόροι μπαχαλάκηδες!
—Εἶμαι φοιτητὴς καὶ πάω νὰ παρακολουθήσω τὸ μάθημα.
—Στό σακκίδιο τί ἔχεις;
—Τά βιβλία μου.
—Δέν περνᾶς! Ἂν εἶχες «μολότωφ» ἢ ἔστω σπρέι, θὰ σ’ ἀφήναμε! Ἐδῶ ἐμεῖς κάνουμε κουμάντο… Ἄντε, στρίβε, μὴ φᾶς καὶ καμμιὰ κλωτσιά…
.             Σὲ λίγο ἕνας σοβαρὸς κύριος ἀνεβαίνει τὰ σκαλοπάτια τοῦ κτηρίου.
—Ἔ! Κύριος! Ποῦ πᾶς; Ἀπαγορεύεται…
—Ἀπαγορεύεται; Μὰ εἶμαι καθηγητής. Πάω νὰ διδάξω.
—Παιδιά, σύντροφοι… Αὐτὸς εἶναι… Ὁρμᾶτε!…
.             Σὲ λίγο αἱμόφυρτος ἀπό το ξύλο, μεταφέρεται ὁ καθηγητὴς στὸ νοσοκομεῖο!
.             Τὴν ἑπομένη οἱ «ἀναρχοαυτόνομοι», πού «διοικοῦν» τὸ κτήριο, διακρίνουν τὸ αὐτοκίνητο, πού μεταφέρει τὸν Πρύτανι.
—Ἔρχεται!.. Μὴν τὸν ἀφήσετε νὰ μπῆ στὸ γραφεῖο του. Γρήγορα, φέρτε τοῦβλα καὶ λάσπη. Νὰ κτίσουμε τὸν τοῖχο, νὰ ἀποκλείσουμε τὴν εἴσοδό του… Τί θὰ πῆ «πρύτανις»; Ἐμεῖς κυβερνᾶμε ἐδῶ!
.             Ὁ Πρύτανις τολμᾶ νὰ τοὺς πῆ ὅτι θὰ καλέση τὴν ἀστυνομία.
—Ποιά ἀστυνομία; Ἔχουμε τὸ «ἄσυλο», κ. πρύτανι! Ἐδῶ μέσα εἶναι χῶρος δικός μας. Καὶ ἐπειδὴ τόλμησες νὰ μιλήσης γιὰ ἀστυνομία, θὰ σ᾽τὰ κάνουμε γυαλιὰ-καρφιά…
.             Σὲ λίγο τὸ πρυτανικὸ γραφεῖο θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο. Θέλησε ὁ κ. πρύτανις νὰ καταφύγη σὲ κάποια αἴθουσα. Μὰ κι αὐτὴν τὴν εἶχαν καταλάβει ναρκομανεῖς καὶ ἔμποροι ναρκωτικῶν…
.               …Δὲν ἀποτελοῦν φαντασιοκοπήματα τὰ παραπάνω. Εἶναι ἡ σύγχρονη εἰκόνα πολλῶν πανεπιστημιακῶν κτηρίων, πού λειτουργοῦν μὲ τὸ λεγόμενο «ἄσυλο»! Δηλαδή, κάτι πού καθιερώθηκε γιὰ να διευκολύνη τὴν ἐλεύθερη διακίνησι τῶν Ἰδεῶν, κατάντησε ἀνεξέλεγκτος χῶρος γιὰ τὴ διακίνησι «οὐσιῶν»! Τέτοιου εἴδους ἄσυλα προασπίζονται οἱ ἰδεοληψίες τοῦ ἄναρχισμοῦ, τῆς ἄκρας ἀριστερᾶς, τῶν ἐμπόρων ναρκωτικῶν, τοῦ παρεμπορίου, τῶν κουκουλοφόρων, τῶν ποικίλων «μπαχαλάκηδων».
.       Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι ἄσυλο. Αὐτὸ εἶναι ἀλητεία αἰσχίστου εἴδους καὶ ἐγκληματικῆς μαφίας. Δὲν τολμᾶ σεμνὸς καὶ φιλότιμος φοιτητὴς νὰ παρακολούθηση τά μαθήματα. Οἱ αἴθουσες τελοῦν ὑπὸ κατάληψι, τὰ δὲ ὑπόγεια τῶν κτηρίων ἔχουν μετατραπῆ σὲ ἐργαστήρια κατασκευῆς «μολότωφ»!
.             Ποιός λογικός Ἕλληνας ἐκλαμβάνει τὴν ἔννοια τοῦ «ἀσύλου» ὡς εὐκαιρία ἐκδηλώσεως καταστροφικῆς μανίας; Σὲ ποιά ἄλλη χώρα ἰσχύει τέτοιου εἴδους πανεπιστημιακὸ ἄσυλο;
.             Μὲ ἀνακούφισι, λοιπόν, δέχτηκαν οἱ Ἕλληνες τὴν κατάργησι αὐτοῦ τοῦ εἴδους τοῦ ἀλήτικου ἀσύλου ἀπό τὴ νέα Κυβέρνησι. Ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα της νομοσχέδια, ἐπανέφερε τὴν ἔννοια τοῦ ἀληθινοῦ ἀσύλου.
.             Τὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια νά εἶναι χῶροι μαθήσεως καὶ ἐπιστημονικῆς προόδου. Ὅταν παρατηρῆται παραβατικότητα στὸ χῶρο σπουδῶν, ἄς ἐπεμβαίνη αὐτεπαγγέλτως ἡ ἀστυνομία καὶ ἄς προστατεύη τὴν ἀσφάλεια καθηγητῶν καὶ φοιτητῶν καὶ τὴν ὁμαλὴ λειτουργία
τῶν σχολῶν.
.             Τέρμα στὸ κράτος τῶν «μπαχαλάκηδων». Τέρμα στοὺς καταληψίες κουκουλοφόρους. Τέρμα στὸ «καραγκιοζιλίκι» στὰ κτήρια τῶν σχολῶν. Τέρμα στὴν εἴσοδο στὸ Πανεπιστήμιο μὴ φοιτητῶν. Κάθε φοιτητὴς να ἐπιδεικνύη τὴ φοιτητική του ταυτότητα καὶ νά παίρνη τὴ θέσι του στὴν αἴθουσα, γιὰ νὰ μορφωθῆ.
.             Ἐπὶ τέλους, θέλουμε πανεπιστήμια, ὄχι καταφύγια ἀνομίας!

 

 

ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ

Κάθε σπίτι καὶ εἰκόνα!

τοῦ ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀερἀκη

.           Ὡραῖο ἀκούγεται τὸ σύνθημα! Μὰ τὸ βαθύτερο καὶ ἱερώτερο νόημά του ἴσως νὰ μὴν τὸ ὑποψιαζώμαστε. Ἔχουμε ἀνάγκη τίς εἰκόνες; Νομίζω, ὄχι! Ἔχουμε ἀρκετές, καὶ στοὺς ναοὺς καὶ στὰ ξωκκλήσια καὶ στὰ σπίτια. Καὶ βέβαια κάθε χριστιανικὸ σπίτι ἔχει τὸ εἰκονοστάσι του. Καὶ τὸ πρέπον εἶναι στὸ κεντρικότερο μέρος τοῦ σπιτιοῦ, στὸ σαλόνι, νὰ δεσπόζει ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.
.           Κάθε σπίτι καὶ εἰκόνα! Ναὶ, ἔτσι εἶναι. Μήπως ὄμως προτιμοῦμε τὶς ἄψυχες εἰκόνες [Σημ. «Χρ. Βιβλ.»: Οἱ ἅγιες Εἰκόνες ΔΕΝ εἶναι «ἄψυχες». Ἀλλιῶς καταλύεται ὅλη ἡ θεολογία τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου], καὶ δὲν θέλουμε τὶς ἔμψυχες; Κάθε σπίτι κάποτε, ἦταν γεμάτο ἀπό τὶς πιό ὡραῖες εἰκόνες. Καὶ ἡ πιό ὡραία εἰκόνα εἶναι τό παιδί.
.           Κάποτε τὰ σπίτια δὲν εἶχαν τηλεοπτικὴ εἰκόνα, δηλαδὴ τηλεόρασι. Δὲν εἶχαν ἠλεκτρονικὴ εἰκόνα, δηλαδὴ ἰντερνέτ. Δὲν εἶχαν ψηφιακὲς εἰκόνες, ἀπό κινητά. Εἶχαν ὄμως θεϊκὲς εἰκόνες. Εἶχαν παιδιά.
.           Κάθε σπίτι καὶ εἰκόνα! Δὲν τὴν φτύνουμε τὴν εἰκόνα, δὲν τὴν μουτζώνουμε τὴν εἰκόνα, δὲν τὴ ρίχνουμε στὸν ὑπόνομο τὴν εἰκόνα. Τὴν ὡραία εἰκόνα, ποῦ λέγεται παιδί, τὴ σεβόμαστε. Δὲν κακοποιοῦμε τὸ παιδί. Τὸ ἀγαπᾶμε. Τὸ περιποιούμαστε. Τὸ φροντίζουμε.
.           Ρώτησα ἕνα ἀντρόγυνο:
—Πόσες εἰκόνες ἔχετε στὸ σπίτι;
—Πολλές! Σχεδὸν ὅλων τῶν ἁγίων, καὶ τῶν νεοφανῶν, πού τώρα τελευταῖα ἁγιοποιήθηκαν! Καλὰ δὲν κάνουμε;…
Συνέχισα:
—Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ συνέχεια τοῦ ἐρωτήματός μου…
Πόσα παιδιὰ ἔχετε;
—«Δύο», μοῦ ἀπαντοῦν. Καὶ ἔσπευσαν νὰ δικαιολογηθοῦν:
«Δὲν μποροῦμε, πάτερ μου! Δὲν θέλουμε ἄλλα παιδιά. Εἶναι ἄγχος τὰ παιδιά…».
Θὰ ἀποκαλύψω κάτι.
Οἱ δικοί μου οἱ γονεῖς, τρεῖς εἰκόνες εἶχαν στὸν τοῖχο. Μὰ γέμισαν τὴ φτωχική τους παράγκα μὲ ἔμψυχες εἰκόνες, μὲ παιδιά.
.           Κάθε σπίτι καὶ εἰκόνες. Κάθε σπίτι καὶ παιδιά, ἂν φυσικὰ χαρίση ὁ Θεὸς παιδιά.
.           Κάθε σπίτι καὶ εἰκόνες. Οἱ γονεῖς εἶναι οἱ καλλιτέχνες, οἱ ζωγράφοι, πού ζωγραφίζουν τὸ χαρακτῆρα τοῦ παιδιοῦ, καὶ παραμένει εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν κάποτε βάρβαροι ἔμπαιναν σὲ ὀρθόδοξα ἑλληνικὰ μοναστήρια, ἡ μανία τους ξέρετε ποῦ φαινόταν; Στό ὅτι μὲ τὶς ξιφολόγχες τους πήγαιναν στὶς εἰκόνες, τὶς τοιχογραφίες, τίς τρυποῦσαν καὶ ἔβγαζαν τὰ μάτια τῶν εἰκονιζομένων ἁγίων! Σήμερα γίνεται κάτι χειρότερο: Ἀνοίξαμε ἐμεῖς τὰ σπίτια στοὺς βαρβάρους! Μπῆκαν οἱ βάρβαροι, ὄχι πιά μὲ ξίφη, ἀλλά μὲ ἠλεκτρονικά σουβλιὰ καὶ βγάζουν τὰ μάτια ἀπὸ τὶς ὡραῖες εἰκόνες μας, ἀπὸ τὰ παιδιά…
.           Κάθε σπίτι καὶ εἰκόνες. Ἱερὲς εἰκόνες εἶναι τὰ παιδιά. Μὴ μᾶς κοροϊδεύουν: Ὅσες χάρτινες ἢ ξύλινες εἰκόνες κι ἂν προσκυνήσουμε, μόνο ἡ εἰκόνα τῶν παιδιῶν θὰ μᾶς σώση.
.           Ὦ Χριστέ μου! Νὰ γινόταν νὰ γέμιζαν ξανά τὰ σπίτια ἀπὸ τὶς πανέμορφες εἰκόνες τῶν παιδιῶν!

 

ΤΟ ΑΙΜΑ ΒΟΑ

Τὸ αἷμα βοᾶ

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.           Ὁ Ἄβελ ἀναφέρεται στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή ὡς ὑπόδειγμα πίστεως. Καί ἡ πίστις του μιλάει. «Καὶ ἀποθανών ἔτι λαλεῖται» (Ἑβρ. α΄ 4). Ἐγκωμιάζεται ἀπό τὴ Γραφὴ καὶ ἀπό τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ λαλεῖ! Λαλεῖ ὁ Ἄβελ. Τὸ αἷμα ἑνός ἀθώου βοᾶ τόσο δυνατά, ὥστε φτάνει στ’ αὐτιὰ τοῦ Θεοῦ. «Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Κάϊν· Τί πεποίηκας; Φωνὴ αἵματος τοῦ ἀδελφοῦ σου βοᾶ πρὸς μὲ ἐκ τῆς γῆς» (Γεν. δ’ 10). Το αἷμα τῶν ἀθώων φωνάζει. Σείει τὸν οὐρανό. Ἄν μιά «συνηθισμένη» ἀδικία ἐναντίον ἀνθρώπου «φωνάζη» ὡς τὸν οὐρανό, π.χ. ἡ στέρησις μισθοῦ σὲ ἐργαζόμενο, κράζει μέχρι τὸν οὐρανὸ (Ἰακ. ε΄ 4), φανταστῆτε πῶς βοᾶ, πῶς κράζει στ’ αὐτιὰ τοῦ Θεοῦ τὸ ἀπεστερημένο αἷμα! Τὸ αἷμα ἀθώων, πού σφάζονται κάτω στὴ γῆ!
.            Στέρησες τὴ ζωὴ παιδιοῦ; Ἔχυσες τὸ ἀθῶο του αἷμα; Ἔσφαξες, σὺ ὁ «γιατρός», τὸ ἀγγελούδι τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ ἐργαλεῖο τῆς ἐκτρώσεως; Παρέδωσες, σὺ ἡ «μάνα», τὸ βρέφος σου νὰ τὸ σφάξη ὁ ἐγκληματίας ἐκτρωσιολόγος; Συγκατατέθηκες, σὺ ὁ πατέρας, στὴ σφαγὴ τοῦ ἀθώου παιδιοῦ σου; Καὶ τώρα πλύνατε καί τὰ χέρια σας νομίζοντας πῶς τέλειωσε ἡ ὑπόθεσις;
.            Πόσο γελιέστε! Συνήγορο δὲν εἶχε τὸ θῦμα νὰ φωνάξη τὴν ὥρα πού τὸ σφάζατε… Μὰ τώρα ἡ ψυχή του φτερούγησε κι ἔτρεξε στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ βοᾶ «εἰς τὰ ὦτα Κυρίου Σαβαὼθ» (Ἰακ. ε΄ 4)!
.                Σὰν μελίσσι οἱ ψυχοῦλες μυριάδων σφαγιασθέντων ἀθώων περιστρέφωνται γύρω ἀπό τό θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ βοοῦν! Βασίλισσα στὸ μελίσσι αὐτὸ ἡ ψυχὴ τοῦ Ἄβελ. Ἀκολουθοῦν τὰ βρέφη τῆς Βηθλεέμ. Μαζὶ και ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς γῆς, πού στερήθηκαν βίαια τὴ ζωή τους ἀπό τὴν πεῖνα, ἀπό τὶς ἀρρώστιες, ἀπό τούς πολέμους. Κι ἔρχεται καί τὸ πυκνότερο σμῆνος τῶν ἀθώων ψυχῶν. Τὰ παιδιὰ τῶν ἐκτρώσεων. Φωνάζουν οἱ ψυχὲς τῶν ἀθώων θυμάτων, ὅπως τὶς βλέπει ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψι: «Εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν… Καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς;» (Ἀποκ. ϛ΄ 9-10).
.             Λαλεῖ ὁ Ἄβελ μὲ τὴ λευκὴ ζωή του. Λαλεῖ μὲ τὸ ἀθῶο αἷμα του. Λαλεῖ καὶ κράζει καὶ ὡς διαρκής ἔλεγχος κάθε ἐνόχου, πού σὰν τον Κάιν ἐπαναπαύεται, ὅτι ξέφυγε ἀπό τα μάτια τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀπο τὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη…
.              Λαλεῖ ὅμως ὁ Ἄβελ μὲ τὸ μεγάφωνο τῆς συνειδήσεως τοῦ Κάιν. «Κάιν! Στένων καὶ τρέμων ἔσῃ ἐπί τῆς γῆς» (Γεν. δ΄ 12).
.              Δὲν θὰ ἡσυχάσης, ἔνοχη συνείδησι! Θὰ εἶσαι «ἐπικατάρατος ἀπό τοῦ νῦν» (Γεν. δ΄ 11). Μακάρι τό «νῦν» νὰ μὴ γίνη «ἀεί»! Μακάρι οἱ ἔνοχοί τῆς γῆς νὰ συγκλονιστοῦμε ἀπό τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως καί νά μετανοήσουμε! Μόνο ἔτσι θὰ σιγήση μέσα μας «ἡ φωνὴ τοῦ Ἄβελ», κατά τῆς ὁποιασδήποτε ἀδικίας καὶ ἀτιμίας.

ΚΑΤΗΧΗΤΟΠΟΥΛΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

Κατηχητόπουλα μάρτυρες 

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.              Στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Συρίας ἀναβίωσε ἡ ἱστορία τῶν μαρτύρων τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Μεταξὺ τῶν βαπτισμένων πιστῶν ἦσαν τότε καὶ κατηχούμενοι, πού τὴν ὥρα τοῦ βαπτίσματός τους στὴν κατακόμβη ἔκαναν ἄγρια ἔφοδο οἱ διῶκτες καὶ τοὺς θανάτωναν. Ἔτσι ὁ λευκὸς χιτώνας τῆς βαπτίσεως βαφόταν κόκκινος ἀπό τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου. Καὶ τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας κοκκίνιζε καὶ αὐτό. Γι᾽ αὐτὸ καὶ σὲ πολλοὺς τάφους τῶν κατακομβῶν ἐβρίσκουμε τὴν ἐπιγραφή: «Ἀπέθανεν ἐν τοῖς λευκοῖς».

• Δὲν φοροῦσαν λευκά τά μικρὰ παιδιὰ στὴ Σελευκούπολι τῆς Συρίας. Ἡ καρδιά τους ὅμως ἦταν λευκή. Καὶ κάθονταν στὶς θέσεις τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου στὸν ἱ. Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου. Καὶ ρουφοῦσαν τὸ ἄδολο γάλα τῆς Πίστεως.

• Ξαφνικὰ εἰσώρμησαν τρομοκράτες, «τζιχαντιστὲς» καὶ ἄρχισαν νὰ πυροβολοῦν τὰ ἀθῶα ἀρνία τοῦ Ἰησοῦ. Ὀκτὼ κατηχητόπουλα βρῆκαν μαρτυρικὸ θάνατο. Αὐτὸ συνέβη στὶς 12 Μαΐου 2019.

• Πίσω ἀπό τά ἀθῶα παιδιὰ βρίσκονται οἱ πιστοὶ γονεῖς τους, ποὺ παρ᾽ ὅλους τοὺς κινδύνους, τοὺ ὑπάρχουν στὴν περιοχή, ὡδηγοῦσαν τά παιδιά τους στὴν κατήχησι τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ γίνουν συνειδητὰ μέλη της. Ἄκοῦσαν τὴ φωνὴ τοῦ Κυρίου: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με…». Γιὰ γονεῖς πιστούς, πού ὁδηγοῦν τὰ παιδιά τους στὸ Χριστό, ἰσχύει τὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Εἰ ἡ ρίζα ἁγία καὶ οἱ κλάδοι» (Ρωμ. ια´ 16).

• Τὰ κατηχητόπουλα τῆς Σελευκουπόλεως πῆγαν στὸ Χριστό. Λευκοντύθηκαν στὸν οὐρανὸ μὲ ἀγγελικὴ στολή.

• Άγανακτησι προκάλεσε ἡ σφαγὴ τῶν παιδιῶν τοῦ Χριστοῦ ἀπό συγχρόνους Ἡρῶδες. Καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ξεσηκωθῆ κάθε διεθνὴς ὀργανισμὸς καὶ νὰ καταδικάση τὸν ἀπηνῆ διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν. Ὅπως καὶ τὴ σφαγὴ στὴ Σρὶ Λάνκα ἀπὸ τρομοκρατικὴ ἐνέργεια φανατικῶν ἰσλαμιστῶν, μὲ θύματα διακόσιους ἐνενήντα (290) χριστιανοὺς μέσα σὲ ναὸ τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα τῶν Παπικῶν!

• Ἡ ἱστορία βεβαίως τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων θὰ λαμπρύνεται ἀπό τὴ δόξα τῶν νέων μαρτύρων, πού ἔχυσαν τὸ αἷμα τους γιὰ τὸν Χριστὸ στὴν ταραγμένη Συρία. Τὰ ὀκτὼ κατηχητόπουλα θὰ εἶναι προστάτες ἅγιοι ὅλων τῶν κατηχητικῶν σχολείων τῶν νεωτέρων χρόνων.

• Κατηχητικὰ μὲ θερμουργοὺς κατηχητὲς καὶ κατηχήτριες ἀναδεικνύονται φυτώρια πιστῶν, ἅγιων μελῶν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, στολίδια τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνάξεως, φῶτα «ἐν κόσμῳ».

• Δὲν κινδυνεύουν, πρὸς τὸ παρὸν τουλάχιστον, στὴν Ἑλλάδα οἱ ἐκκλησιαστικὲς καὶ κατηχητικὲς συνάξεις ἀπό τρομοκρατικὲς ἐνέργειες τζιχαντιστῶν. Ἄλλου ὅμως εἴδους διωγμὸ ὑφίστανται τὰ παιδιὰ καὶ οἱ νέοι της Χριστιανικῆς Κατηχήσεως. Εἶναι ἡ εἰρωνεία καὶ ἡ περιφρόνησις κυρίως τῶν συνομηλίκων τους.

Οἱ μικροὶ ἄγγελοι τῆς Συρίας ἄς πρεσβεύουν γιὰ ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου, καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τοὺς «συμμαθητές» τους τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων.

 

ΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΑΡΑΓΕ ΤΟΝ ΒΛΑΣΤΗΜΑΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ; (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

Τὸν διευθυντὴ τῆς ἐφημερίδας του ἆραγε
τὸν βλαστημάει δημόσια; 

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη 

.                  Ἡ ἀπάντησις εἶναι «ὄχι»! Καὶ πολὺ περισσότερο δὲν βλαστημάει δημόσια, προφορικῶς ἢ γραπτῶς, τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας. Ὁ λόγος γιὰ ἕνα δημοσιογράφο τῆς «Καθημερινῆς», τὸν κ. Στέφανο Κασιμάτη, πού στὴ στήλη του (2η σελ.) οὔτε λίγο οὔτε πολὺ «ἐγκωμιάζει» τὴ βλασφημία τῶν θείων, τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ ὀνόματος τῆς Παναγίας! Γιὰ τὸν δημοσιογράφο ἡ βλασφημία εἶναι «μιὰ βαθειὰ ριζωμένη σχέση στὴ συνείδηση τοῦ Ἕλληνα. Θὰ ἐξακολουθήσει νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ ἐξελίσσεται στὸν χρόνο, εἴτε καταργηθεῖ τὸ ἄρθρο τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα εἴτε παραμείνει. Τὸ ξέρουν ὣς καὶ οἱ παπάδες αὐτό!».

• Ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι πάντοτε «σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Καὶ αὐτὸ φανερώνει, ὅτι εἶναι τὸ ζωντανὸ Πρόσωπο ὅλων τῶν αἰώνων. Θὰ ἐπαναλαμβάνεται τὸ σκηνικό του Γολγοθᾶ. Ἄλλοι, οἱ πολλοί, «ἐβλασφήμουν Αὐτὸν» (Ματθ. κζ’ 39), ἄλλοι Τὸν ὑμνοῦσαν καὶ ἐξέφραζαν τὴ μετάνοιά τους, τὴ συντριβή τους, τὴν ὁμολογία τοὺς (Λουκ. κγ´ 42). Δὲν ἔχουμε ἀπαίτησι ἀπό τά σκουλήκια, ποὺ εἶναι χωμένα στὶς σκοτεινὲς τρύπες τῆς γῆς νὰ θαυμάζουν τὸν ἥλιο. Ἀλλὰ καὶ δὲν θ’ ἀφήσουμε τὰ σκουλήκια νὰ μᾶς καθορίζουν τί εἶναι ὁ ἥλιος! Θὰ ἰσχύη πάντοτε ὅ,τι Ἐκεῖνος, ὁ Ἥλιος τῆς Θεότητας καὶ τῆς Ἀγάπης, εἶπε: «Πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ φανερὰ ὦσι τὰ ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. ζ΄20).

• Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη διαφημίσεως. Λάμπει τὸ ἀναμάρτητο πρόσωπό Του. Δὲν προσβάλλεται καὶ ὅταν ὁλοφάνερα οἱ ἀσεβεῖς Τὸν ἀρνοῦνται. Θὰ ἰσχύη ὁ καθοριστικός Του λόγος: «Ὁ μὲν Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ· οὐαί δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ, δι᾽ οὗ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος» (Ματθ. κϛ´ 24).

• Δὲν εἶπε ὁ Χριστὸς νὰ φυλακίζωνται ὅσοι Τὸν βλασφημοῦν. Ἀλλὰ καὶ δὲν ἐπικύρωσε τὴν αἰσχρὴ βλασφημία ὡς σῆμα κατατεθὲν ἐχθρῶν Του καί… φίλων Του! ἡ βλασφημία ἐκστομίζεται ὄχι μόνο ἀπό ἀσεβεῖς, ἀλλά καὶ ἀπό λεγομένους «ὀρθοδόξους χριστιανούς»! Καὶ φυσικά, ἂν κάποιος βλάσφημος μετανοήση καὶ ζητήση τὸ ἔλεος καὶ τὴν ἀγάπη Του, θὰ βρεθῆ στὰ δεξιά Του, ὅπως συνέβη μὲ τὸν ἅγιο πλέον ληστή, τὸν πρώην βλάσφημο (Ματθ. κζ´ 39). Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος θ᾽ ἀνέχεται τὴν αἰσχρή, κακόβουλη καὶ μανιώδη βλασφημία τῶν θείων.

• Ὁ ὑπέρμαχος τῆς βλασφημίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας δημοσιογράφος θεωρεῖ, ὡς δεῖγμα… εὐφυΐας τοῦ Ἕλληνα τὴ φρικτὴ βλασφημία. Γράφει: «Ἕνας τρόπος γιὰ νὰ διασκεδάζω τοὺς ξένους φίλους, ἦταν νὰ τοὺς ἐξηγῶ ἐπακριβῶς τὶς συνηθέστερες βρισιὲς ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἐξυπνότερου λαοῦ τοῦ κόσμου σχετικὰ μὲ τὰ θεῖα… Ἐξακολουθῶ νὰ πιστεύω, ὅτι μιὰ γλαφυρή, ὄχι στεγνή, ἐξήγηση τῶν σεξουαλικῶν ὕβρεων (!) περὶ τὰ θεῖα εἶναι ἀπαραίτητο στοιχεῖο τῆς εἰσαγωγῆς κάθε ξένου στὸ σύμπαν τοῦ Ὑπαρκτοῦ Ἑλληνισμοῦ».

.           Καὶ ἄθεος ἂν εἶναι ὁ ἐν λόγῳ δημοσιογράφος (δὲν ἔχουμε ὑπ᾽ ὄψιν μας σχετικὴ δήλωσί του), θὰ ἦταν πρὸς τιμήν του ἕνας στοιχειώδης σεβασμὸς ὄχι τόσο τοῦ βλασφημουμένου Προσώπου, ὅσο τοῦ ἐσωτερικοῦ περιεχομένου τοῦ βλασφημοῦντος! Ἂν θεωρῆ πολιτισμὸ τὴ σεξολογία καὶ τὰ σεξουαλικὰ ἀνέκδοτα, ἂς τὰ περιορίση στὸ πρόσωπό του καὶ στοὺς… δικούς του! Δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ θεωρῆ «ἀναχρονιστικὰ ἄρθρα τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα σχετικὰ μὲ τὴν καθύβρισι τῶν θείων».

• Εἶναι τόση ἡ ἀσεβής προσπάθειά του νὰ στηρίξη τὴ συνήθεια τῆς βλασφημίας, ὥστε… παίζει μὲ τὴν κτητικὴ ἀντωνυμία «σου». Δηλαδή, ἰσχυρίζεται δικολαβίστικα, ὅτι ὅποιος βλαστημάει, δὲν βλαστημάει τὴ Θεότητα γενικῶς, άλλά τὴ «θεότητα τοῦ ἄλλου»! Ἀλλά, κ. δημοσιογράφε, μία εἶναι ἡ Θεότητα ποὺ βρίζεται, ἡ Θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Ἁπλῶς μὲ τὸ «σοῦ», πού προσθέτουν οἱ βλάσφημοι, τελοῦν ἕνα ἀκόμα ἀδίκημα: Προσβάλλουν καὶ τὴν πίστι τοῦ ἄλλου.

• Ὄχι, κύριοι βλάσφημοι, δὲν ἔχετε δικαίωμα νὰ προσβάλλετε Ἐκεῖνον, πού γιὰ τὸν ἄλλον εἶναι λατρεία, ζωὴ καὶ σωτηρία. Τολμᾶ ὁ κ. Δημοσιογράφος νὰ γράψη βλάσφημο κείμενο γιὰ τὸν προϊστάμενό του, τὸν διευθυντὴ τῆς ἐφημερίδας του; Γιά μᾶς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἄπειρες φορὲς ἀνώτερος ὄχι ἀπό το διευθυντὴ μιᾶς ἐφημερίδας ἢ ἕνα δημοσιογράφο, ἀλλά καὶ ἀπό κάθε τρανὸ τῆς γῆς!