ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΙΣ ἢ ΜΝΗΜΑ;

Ἀποτέφρωσις ἤ μνῆμα;

Τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.               Οἱ πιστοὶ χριστιανοί, τὰ συνειδητὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σέβονται τὴν εὐαγγελικὴ μαρτυρία καὶ τὴ μακραίωνη παράδοσι γιὰ τήν ταφὴ τοῦ σώματος τῶν κεκοιμημένων.
.                         Τὸ σῶμα εἶναι ἱερό. Εἶναι ναὸς τοῦ «ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος» (Α´ Κορ. στ´ 19). Καὶ ἀπαγορεύεται ἡ ὁποιαδήποτε βία, και ὅταν εἶναι ζωντανὸ και ὅταν νεκρωθῆ. Βία στὸ σῶμα εἶναι καί ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ ὁποιοδήποτε φθοροποιὸ πάθος. Βία στὸ νεκρὸ σῶμα συμβαίνει ὅταν δὲν τὸ παραδίδουμε ἁπλῶς στὴ γῆ, «ἐξ ἧς ἐλήφθη», ἀλλὰ τὸ καῖμε!
.                         Ἡ Ἁγία Γραφὴ μιλάει μόνο γιὰ ταφή καὶ γιὰ μνήματα. Ἐξαρτᾶται βέβαια ἀπό τὸν τρόπο, πού νεκρώθηκε ἕνα σῶμα. Διότι ὑπάρχουν περιπτώσεις, ὅπου σώματα χάθηκαν στῆς θάλασσας τὰ βάθη, κάηκαν ἀπὸ πυρκαγιές, σκεπάστηκαν κάτω ἀπὸ τά ἐρείπια ἑνὸς σεισμοῦ ἢ κατρακύλησαν σὲ χαράδρες καὶ κατασπαράχθηκαν ἀπὸ ἀγρίμια.
.                         Ἡ Ἀνάστασις πάντως, ἡ πολύτεκνη μητέρα τῆς ἀθανασίας, δὲν θὰ δυσκολευθῆ νὰ βρῆ τὰ σώματα τὴ στιγμὴ τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν νεκρῶν. Σὲ ὅλα τὰ σώματα θὰ σκύψη καὶ θὰ φωνάξη ὁ Χριστός: «Ἐγέρθητε!». Ὅλα τά σώματα θὰ ἀναστηθοῦν. Καὶ ὅλα τὰ σώματα θὰ ἑνωθοῦν, τὸ καθένα μὲ τὴ δική του ψυχή, γιὰ νὰ πορευθῆ σὲ μία ἀπὸ τὶς δύο αἰωνιότητες, σέ ὅποια διάλεξε, ἢ στὴν ἀνάστασι ζωῆς ἢ στὴν ἀνάστασι κρίσεως (κατακρίσεως).
.                         Δὲν ἀπολυτοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία τὸν τρόπο τῆς ταφῆς τῶν σωμάτων. Ἀλλὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἀποδεχθῆ τὸν ἀλάθητο λόγο τοῦ Κυρίου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, πού λέγει: «Πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ καὶ οἱ ἀκούσοντες ζήσονται» (Ἰωάν. ε´ 28).
.                         Γιά τὸ θέμα τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, κύριο λόγο ἔχουν ἡ θέσις, ἡ πρόθεσις καὶ ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν θέσις του εἶναι ἡ ἀθεΐα, σέβεται ἡ Ἐκκλησία τὴ θέσι του καὶ δὲν δέχεται νὰ ψάλη τὴν ἐξόδιο (ἀναστάσιμη) ἀκολουθία. Δὲν ἀρνεῖται τὴν τελευταία της ἀγάπη, ἀλλ᾽ εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ σεβασθῆ τὴ βούλησι κάθε θνητοῦ. Ἂν μάλιστα ἡ ἐπιθυμία ἑνὸς ἀνθρώπου πρός τό ἀποτεφρωτήριο (νὰ καῆ τὸ σῶμα του), εἶναι συνέπεια τῆς ἄθεης κοσμοθεωρίας του, τότε κανένας δὲν πρέπει νὰ πιέζη τὴν Ἐκκλησία νὰ τελῆ «κηδεία» ἢ «τρισάγιο».
.                         Ἄλλο συγγενεῖς καὶ ἄλλο ὁ ἀποθανών. Κάποια εὐλάβεια καὶ κάποια προσδοκία δείχνουν οἱ συγγενεῖς, ὅταν ζητᾶνε πρῶτα ἱεροτελεστία καὶ ὕστερα καῦσι. Ἀλλά καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τελῆ ἱεροπραξία σὲ ἄτομο, πού δεδηλωμένα ἀρνήθηκε κάθε σχέσι μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία.
.                         Καθένας ἂς πορευθῆ ὅπως διάλεξε. Ἡ κρίσις για ὅλους εἶναι τοῦ Θεοῦ, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε δὲν τὸ θέλουν, εἴτε τὸ πιστεύουν εἴτε δὲν τὸ πιστεύουν.

 

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ

Ὁ χρόνος ὑποκλίνεται

Τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.                Τὸν παρουσίασαν ἄλλοι σὰν βασιλιά, πού μοιράζει χαρές. Ἄλλοι τὸν παρουσίασαν σὰν τύραννο, ποὺ μοιράζει πόνους. Πρόκειται γιὰ τὸ χρόνο. Ἄλλοι τὸ χρόνο τὸν παρουσίασαν σὰν τὸν Κρόνο, πού τρώει τὰ παιδιά του. Ὅλοι αὐτοὶ βέβαια δὲν φιλοσοφοῦν οὕτε γιὰ τὴ σχέσι πού ἔχει ὁ χρόνος μὲ τὸ χῶρο καὶ τὴν ὕλη, οὕτε καὶ σκέπτονται, πῶς εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ ὁ χρόνος, δῶρο μικρό, πού μ᾽ αὐτὸ κερδίζεις τὸ μεγάλο δῶρο, τὴν ἀτέλειωτη ζωή. Ὅλοι αὐτοὶ μετροῦν τὸ χρόνο μὲ τὸ ρολόι, καὶ σὰν οἱ δεῖκτες του φτάνουν στὴ δωδεκάτη, τρέμουν ἀπὸ τὸ φόβο τους! Τρέμουν γιὰ τὸ τέλος τοῦ χρόνου τῆς προσωρινῆς τούτης ζωῆς.
.              Μὰ ὁ χρόνος, δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, την τελευταία νύκτα τού 2019 θέλει νὰ κάνη μερικές… μετάνοιες!
Ὑποκλίνεται κι ὁ χρόνος!
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἄχρονο Θεό, πού θέλησε νὰ τὸν ἀγκαλιάση. Ἡ θάλασσα ἀγκαλιάζει τή σταγόνα! Ὁ ἀπέραντος καὶ σὲ χρόνο Θεός, ὁ Αἰώνιος, ἀγκαλιάζει τὸν ἄνθρωπο τῆς σταγόνας τοῦ χρόνου! Ἑνώνεται μαζί του. Καὶ ἀγκαλιάζοντάς τον τοῦ μεταδίδει τὸ ἄχρονο, τὸ αἰώνιο, τὴ ζωὴ πού δὲν τελειώνει, τὴ ζωὴ πού εἶναι «τὸ περισσὸν» (Ἰωάν. ι´10).
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὴ νέα ἐν Χριστῷ ζωή, πού χωρὶς νὰ τὸ ὑποψιάζεται ἀνέβηκε στὸ τρένο του.
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὰ νιάτα, πού δὲν λένε «δὲν ἔχω χρόνο», ἀλλὰ ξεκλέβουν χρόνο γιὰ ν᾽ ἀνεβαίνουν ψηλά.
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἄρρωστο βαρειά, πού ξέρει ὅτι τοῦ φεύγει, μὰ δὲν λυγίζει, γιατί τὸ ὅραμά του δὲν εἶναι τὸ ἐφήμερο, ἀλλά τὸ αἰώνιο.
.               Ὑποκλίνεται μπροστὰ στὸν πονεμένο, πού ἐνῶ βλέπει νὰ σβήνη ὁ χρόνος τοῦ παρόντος, χαμογελᾶ πού κατακτᾶ τὴν πραγματικότητα τοῦ μέλλοντος.
.               Ὑποκλίνεται μπροστὰ στὴν πιὸ ἱερὴ σιγμή, στὸ τώρα, πού τὸ ἁρπάζει ὁ πιστὸς καὶ τὸ κάνει σωσίβιο γιὰ τὸ πέρα καὶ τὸ παραπέρα, γιὰ τὸ ἀτέλειωτο.
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἔξυπνο ἄνθρωπο, τὸ χριστιανό, πού τὴ στιγμὴ τὴν τελευταία τὴν ἔντυσε μὲ ἁγιότητα καὶ τὴν ἔκανε αἰωνιότητα.
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἐνάρετο, πού σβήνει μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ τὰ στραβοπατήματα τοῦ προηγούμενου καιροῦ καὶ στὴ συνέχεια θέλει νὰ ζήση τὸν ὑπόλοιπο χρόνο μὲ κατακτήσεις τῆς ὄντως ζωῆς.
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ σ᾽ αὐτὸν πού τὸν βλέπει ἁπλῶς σὰν εὐκαιρία νὰ ἐξαγοράση τὴν αἰωνιότητα. Βλέπει ὁ πιστός τό χρόνο σὰν εὐκαιρία γιὰ βελτίωσι, γιὰ ἀλλαγή, γιὰ τὸ σπουδαιότερο ἇλμα, πού λέγεται μετάνοια.
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος μπροστὰ στὸν ἀγωνιστή, πού δὲν φοβᾶται τὸν τερματισμό. Φεύγοντας ἀπὸ τὸ χρόνο ξεκολλάει μιὰ γιὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀγωνία του καὶ ἀτενίζει πρὸς τὴν ἄχρονη βασιλεία, ὅπως λαχταρᾶ τὸ παιδὶ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μητέρας του.
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος στὸ πτηνό, στὸν πιστό, πού τὸν ἀποχαιρετᾶ ὄχι γιατί θὰ ἔρχεται καινούργιος χρόνος. Δὲν ὑπάρχει καινούργιος χρόνος, ὑπάρχει καινὴ κτίσις, ὑπάρχει καινὴ ζωή. Ὑπάρχει ἐξαγορὰ τοῦ χρόνου, ὅπως ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει νὰ ζοῦμε «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν» (Ἐφεσ. ε´ 10).
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος σ᾽ αὐτὸν πού ἐτοιμάζεται νὰ πῆ:
«Χρόνε, τῆς ζωῆς μᾶς κυνηγέ, μᾶς χάρισες χαρὲς καὶ λύπες. Μᾶς πῆρες βρέφη καὶ παιδιά, μᾶς ἔκανες μεσήλικες καὶ γέρους. Χρόνε, ὅσο κι ἂν ὁ μικρούτσικος ἀνθρωπάκος πού ζῆ μέσα μας σέ προτιμᾶ ἀκόμα, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Αἰώνιο Χριστό. Χρόνε, τὸ παραδεχόμαστε, δὲν φταῖς ἐσὺ γιὰ τὶς κακίες καὶ τὰ ἁμαρτήματά μας. Ὅμως σοῦ ζητᾶμε συγγνώμη, γιατί σὲ μολύναμε. Χρόνε, τρέχοντας μαζί σου νομίσαμε πώς θα ᾽σαι γιὰ πάντα συντροφιά μας. Χρόνε, εἴτε σὺ τὸ θέλεις, εἴτε σ᾽ ἐμᾶς δέν ἀρέσει, τὸ ὄχημά σου φτάνει στὸ τέρμα».
Ἀκούγεται ἡ προειδοποίησις: «Τερματικὸς σταθμὸς! Παρακαλοῦνται οἱ ἐπιβάτες νὰ ἀποβιβαστοῦν». Σ᾽ ὅλους αὐτούς, πού ἔτσι σκέπτονται, ὁ χρόνος ὑποκλίνεται…
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος! Στοὺς νεκρούς, στοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, γιὰ τοὺς ὁποίους ἰσχύει τὸ τῆς Αποκαλύψεως: «Καὶ χρόνος οὐκέτι ἔσται» (ι´ 6).
.              Ὑποκλίνεται στοὺς ἐπ᾽ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου κεκοιμημένους. Ὑποκλίνεται γιατί μὲ μικρή δική τους προσφορά, ἀπολαμβάνουν τὴν αἰώνια χαρά.
.               Ὑποκλίνεται ὁ χρόνος! Σ᾽ ὅλους τοὺς χριστιανούς, που ζοῦν κάθε στιγμὴ σὰν τὴν τελευταία στιγμὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς τους. Καὶ εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέη: Τὸ δικό μου ΧΡ (χρόνος) τελειώνει. Τὸ δικό Του ΧΡ (Χριστὸς) ποτὲ δὲν τελειώνει. Δὲν σᾶς στέλνω στὸ μηδὲν ἤ στὴν ἀνυπαρξία.
Σᾶς παραδίδω στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἀθανασία. Ἀμήν.

ΠΟΛΥΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

Πολυαρχιερατικὰ συλλείτουργα

τοῦ ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

βλ. σχετ.: ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΦΙΟ ΤΗΣ «ΦΩΤΟΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»
ΟΧΕΤΟΣ ΦΩΤΟΚΙΤΣΑΡΙΑΣ καὶ ΑΥΤΕΙΔΩΛΙΣΜΟΥ!
«ΤΟΣΗ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΟΥΤΕ ΣΤΟΥΣ ΚΟΣΜΙΚΟΥΣ» (π. Διον. Τάτσης)
«ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ»
ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΟ ΣΤΡΙΜΩΞΙΔΙ!
ΤΑ ΠΡΩΤΟΤΟΚΙΑ (τῆς “Βασίλως”) ΑΝΤΙ ΠΙΝΑΚΙΟΥ (ἐπικοινωνιακῆς) ΦΑΚΗΣ!
ΠΑΝΗΓΥΡΤΖΗΔΕΣ «κατ᾽ ἐπάγγελμα»!
ΤΟ ΑΛΛΗΛΟΞΕΣΚΟΝΙΣΜΑ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑΣ «μὲ συμπαραστάτες βουλευτές, ἐφοπλιστές, ἀρχές, ἐξουσίες, λαμόγια, παπατζῆδες, ἀετονύχηδες, ὅσων τὰ κύτταρα εἶναι πλασμένα ἀπὸ συμφέρον, προσδίδει στὴν καταισχύνη τοῦ κρετινισμοῦ τὸ λοῦστρο τῆς ἐθιμικῆς γραφικότητας, καὶ ἐθίζει τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀγέλη νὰ ταυτίζει τὴν παράδοση μὲ τὸ καρναβάλι»

ΠΩΣ ΝΑ ΦΑΝῌ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Σ᾽ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ;

.         Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι τὸ πανηγύρι τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Συνήθως μιλᾶμε γιὰ πανηγύρια, ὅταν ἑορτάζουν Ναοὶ ἢ ἄν συμπίπτουν ἐπέτειοι ἢ «κατέβασμα» κάποιας εἰκόνας! Στὴν περίπτωσι ἑορτάζοντος Ναοῦ τὸ πλέον ὠφέλιμο καὶ ἐποικοδομητικὸ εἶναι νὰ τελεσθῆ μία κατανυκτικὴ Λειτουργία καὶ νὰ ἀκουσθῆ ἕνα ζωντανὸ χριστοκεντρικὸ κήρυγμα. Γιατί; Διότι τὴν ἡμέρα αὐτή προσέρχονται χριστιανοὶ πολὺ περισσότεροι ἀπ᾽ ὅσους προσέρχονται τὴν Κυριακὴ ἢ κάποια ἄλλη ἑορτή. Εἶναι μιά εὐκαιρία γιὰ καλὴ «ἐκμετάλλευσι». Κακὴ ἐκμετάλλευσις εἶναι τὰ πολλὰ κεριὰ πού θὰ καταναλώση ὁ Ναός, ἡ «ἁγιαστούρα», πού δυστυχῶς ἐξακολουθεῖ νὰ στέκη στὴν πόρτα πολλῶν Ναῶν, τὰ μικρομάγαζα, πού στήνονται ὡς «τσαντήρια» πέριξ τοῦ Ναοῦ, πού πουλᾶνε ἀκόμα καὶ αἰσχρὰ περιοδικά! Καλὴ «ἐκμετάλλευσις» εἶναι τὸ «εὐκαίρως» (Β´ Τιμ. δ´ 2). Δηλαδή, στὴ συναγμένη κατὰ τὴν γιορτή ἐκκλησία νὰ μεταθῆ τόσο ἑλκυστικὰ ἡ θεία Λειτουργία καὶ τόσο ἀφυπνιστικὰ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ ὠφεληθοῦν οἱ ψυχές, «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανεν» (Α´ Κορ. η´ 11).
.         Στὸν ἑσπερινὸ καὶ τὴ θεία Λειτουργία ἑορτάζοντος Ναοῦ ἀπαραίτητη εἶναι ἡ παρουσία τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου. Ἂν εἶναι πολλοὶ οἱ ἑορτάζοντες Ναοὶ στὴν ἐπαρχία του, ἀποστέλλει ἐκπρόσωπό του, κληρικό, πού μπορεῖ μὲ τὴν ἱεροπρέπεια καὶ τὸ θεολογικό του λόγο νὰ οἰκοδόμηση τοὺς προσερχόμενους. Στὴν κεντρικὴ πάντως πανήγυρι ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ἀπαραίτητος. Μόνο ὁ ἐπίσκοπος, χωρὶς ἄλλους ἐπισκόπους! Καὶ αὐτὸ γιατί; Διότι εἶναι ἀπό τὶς μοναδικὲς εὐκαιρίες, πού ὡς ποιμένας θὰ ἔλθη σὲ ἄμεση ἐπαφὴ μὲ μεγάλο μέρος τοῦ ποιμνίου του. Ὑπῆρξε ἐπίσκοπος, ἐνάρετος καὶ λόγιος, πού δὲν καλοῦσε κανένα ἄλλο ἐπίσκοπο στὴν ἑορτὴ τοῦ πολιούχου τῆς πόλεως ἢ στὴν ὀνομαστική του ἑορτή. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπιβεβλημένο. Ὁ καλὸς ποιμένας δὲν ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ πρόβατά του, προκειμένου νὰ ρίξη ὅλο τὸ βάρος τῆς προσοχῆς του στὸ πῶς θὰ ὑποδεχθῆ ἄλλους «τσοπάνηδες», στὸ πῶς θὰ τοὺς βρῆ κατάλυμα, στὸ πῶς θὰ τοὺς «ταΐση», στὸ πῶς θὰ τοὺς περιποιηθῆ. Τὸ ποίμνιό του τὸν ἐνδιαφέρει, ὄχι οἱ ἄλλοι ποιμένες. Οἱ ἄλλοι ἄς μὴ φεύγουν ἀπό το κοπάδι τους.
.         Τὸ βλέπουμε αὐτὸ σήμερα; Ὄχι. Ἔγινε κατεστημένο τὸ λεγόμενο «πολυαρχιερατικὸ συλλείτουργο». Ὄχι ἕνας ἢ δύο, ἀλλά δέκα καὶ εἴκοσι καὶ 30, κάποτε καὶ 40 δεσποτάδες βλέπουμε νὰ συλλειτουργοῦν. Μὲ ὅλο τὸ σεβασμὸ στὴν ἀρχιερωσύνη τους, ἄς μᾶς ἐπιτρέψουν μερικὰ ἁπλᾶ, ἀλλά βασικὰ ἐρωτήματα:
.         Τί προσφέρει ἡ παρουσία τόσων πολλῶν ἐπισκόπων στὴν πανήγυρι ἑνὸς Ναοῦ, ἢ στὰ ἐγκαίνια ἑνὸς Ναοῦ, ἢ στὴν ὀνομαστικὴ ἑορτὴ τοῦ ἐπιχωρίου ἐπισκόπου, ἢ στὴ χειροτονία ἑνὸς νέου ἐπισκόπου; Ἀπό πλευρᾶς θεολογικῆς τίποτε! Ἀπό πλευρᾶς λειτουργικῆς σχεδὸν τίποτε. Οὔτε μία ἐκφώνησι δὲν προλαβαίνουν νὰ ποῦν οἱ περισσότεροι. Ἀπό πλευρᾶς «λαμπρότητας»; Ναί, προσφέρει τήν εὐκαιρία νὰ βγοῦν πολλὲς φωτογραφίες! Ἀπό πλευρᾶς κοσμικότητας; Ναί! Ἀπό πλευρᾶς ἐπιδειξιομανίας; Ἴσως ναί! Ἀπό πλευρᾶς κουφότητας; Παρὰ λίγο, ναί!
.         Τί ζημιώνει τὸ πολυαρχιερατικὸ συλλείτουργο; Ἀποπροσανατολίζει τὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο. Ἀντὶ νὰ τιμᾶ τὸν Ἅγιο τοῦ Οὐρανοῦ, ἀναγκάζεται νὰ τιμήση τοὺς «ἁγίους ἀρχιερεῖς» τῆς γῆς! Ἀντὶ ν᾽ ἀσχολῆται μὲ τὴν ἀληθινὴ εὐπρέπεια τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, ἀσχολεῖται μὲ τὴ φιλοξενία πολλῶν δεσποτάδων. Ἀντὶ νὰ προβάλλη τὸν ἑορταζόμενο Ἅγιο ὡς παράδειγμα πρός μίμησι, προσφωνεῖ καὶ προβάλλει τοὺς ἀρχιερεῖς! Ἀντὶ νὰ ἔχη ἀγωνία γιὰ τὶς ψυχές, πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός, ἔχει ἀγωνία, ἂν θὰ περιποιηθῆ δεόντως τοὺς φιλοξενουμένους ἐπισκόπους!
.         Τί σκανδαλίζει τὸ λαό; Βλέποντας ὁ λαὸς τὸ πολυαρχιερατικὸ συλλείτουργο σκανδαλίζεται ἀπό τὴν πολυποίκιλη ἀρχιερατικὴ ἐνδυμασία. Ὑπάρχουν βέβαια καὶ οἱ «χαζούληδες», πού μετρᾶνε… μίτρες καὶ τὶς συγκρίνουν ἀπό πλευρᾶς σχήματος, ὕψους, χρώματος, «πετραδιῶν»! Οἱ περισσότεροι ὅμως, ἁπλοῖ καὶ σοβαροὶ ὄντες, δὲν κλονίζονται μὲν ἀπό ὅσα μεγαλόπρεπα βλέπουν, ἀλλά ἔχοντας στὸ νοῦ τοὺς τὸν «Ἐρχόμενο», πού θέλουν νὰ ὑποδεχθοῦν, διερωτῶνται: Ἆραγε θὰ ἐρχόταν μέσα στὸ Ναὸ μὲ τέτοια αὐτοκρατορικὴ ἐνδυμασία ὁ ὄντως Μέγας Ἀρχιερέας; Ὁ Χριστὸς φυσικὰ καί εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιερέας. Λειτουργεῖ στὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Σταυροῦ. Στολὴ Του εἶναι τὸ πανάγιο Αἱμά Του!
.         Σκανδαλίζουν ἀκόμα τὸ λαὸ τὰ συνεχῆ ταξίδια πολλῶν δεσποτάδων, γιὰ νὰ δίνουν τὸ «παρὼν» σ᾽ὅλα τὰ πανηγύρια, σ᾽ ὅλες τὶς ὀνομαστικὲς γιορτὲς ἀδελφῶν ἐπισκόπων, σ᾽ ὅλες τὶς τοπικὲς ἐπετείους. Σκανδαλίζεται ὁ λαός. Διερωτᾶται: Γιατί πολλοὶ ἀνώτατοι λειτουργοί τῆς Ἐκκλησίας δὲν κάθονται στὴν «ἐργασία» τους; Ποιὸς ὑπάλληλος ἔχει δικαίωμα ν᾽ ἀπουσιάζη κάθε τόσο ἀπό τὴν ἐργασία του; Τὸ ἔργο τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ἡ παραμονὴ του κοντὰ στὸ ποίμνιό του. Δὲν εἶναι ἔργο τοῦ λειτουργοῦ τό ἔργο γυρολόγου ἀπό πανηγύρι σὲ πανηγύρι, ἀπό ἐπέτειο σὲ ἐπέτειο.
.         Τί στοιχίζει ἕνα πολυαρχιερατικὸ συλλείτουργο; Ἔξοδα γιὰ διαμονὴ σὲ πολυτελῆ ξενοδοχεῖα! Ἔξοδα γιὰ πανευφρόσυνα γεύματα! Ἔξοδα γιὰ πανάκριβα δῶρα! Ἔξοδα γιὰ σταυροὺς καὶ ἐγκόλπια! Ἔξοδα γιὰ ἀναμνηστικοὺς τόμους! Καὶ πρὸ παντὸς στοιχίζει στὴν ψυχὴ ἡ εὐτέλεια στὶς γλοιώδεις συνήθως προσφωνήσεις καὶ ἀντιφωνήσεις.
.         Οἱ Ἅγιοι δὲν γνώριζαν πολυαρχιερατικά συλλείτουργα. Ἐξαίρεσις ἡ περίπτωσις κάποιας Συνόδου. Ἀκόμα καὶ γιὰ τὴ χειροτονία ἐπισκόπου δὲν ἐκαλοῦντο πολλοί, παρὰ 3 ἢ 4 ἐπίσκοποι συλλειτουργοῦντες. Τώρα βλέπεις ἀκόμα καὶ σαράντα (40) ἐπισκόπους σὲ μιὰ χειροτονία! Ἀναφέρουμε τὴν περίπτωσι τῶν εὐλαβῶν ἐπισκόπων, πού ἐξελέγησαν ἐπὶ ἀρχιεπισκοπείας Ἱερωνύμου τοῦ Α´ (Κοτσώνη). Στὴ χειροτονία π.χ. τοῦ μακαριστοῦ πλέον Μητροπολίτου Φλωρίνης πατρὸς Αὐγουστίνου (Καντιώτη) συγχοροστατοῦσαν τέσσερις Μητροπολίτες.
.         Τὸ πολυαρχιερατικὸ συλλείτουργο σὲ τίποτε δὲν ὠφελεῖ, οὔτε κάτι ἁγιοπνευματικο προσθέτει στὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἄλλο ἀπό το νὰ κάνουν μία ἰδιότυπη παρέλασι, βγαίνοντας κατὰ πρεσβεία ἀρχιερωσύνης ἀπό το ἱερὸ Βῆμα γιὰ τὶς καθωρισμένες θέσεις τους καὶ ἀπό μία εὐλογία τοῦ ἐκκλησιάσματος, πού καθένας δίνει μὲ τὰ δυό του χέρια, οἱ περισσότεροι δὲν ἔχουν ἄλλη συμμετοχὴ στὴν ὅλη τελετουργικὴ διαδικασία.
.         Φυσικὰ δὲν εἶναι ὅλοι οἱ σεβαστοὶ Μητροπολίτες «πολυαρχιερατικοί». Ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι, πού πράγματι εἶναι ἀφοσιωμένοι στὸν τόπο τους, στὴν ἐπαρχία τους, στὸ ποίμνιό τους, στὸ ἐποικοδομητικὸ καὶ καθοδηγητικὸ καὶ ἁγιαστικό τους ἔργο. Ὑπάρχουν σεμνοὶ ἐπίσκοποι, πού ἀγρυπνοῦν στὴν ποίμνη τους, «ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἐβρ. ιγ´ 17).

ΠΑΙΖΕΙ μὲ τὴν ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ!

Παίζει μὲ τὴν αἰώνια ζωή!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.           Ὁ δημοσιογράφος Στέφανος Κασιμάτης («Καθημερινὴ» 8 Νοεμβρ. 2019, σελ. 2), μὲ ἀφορμὴ τὸ πρῶτο ἀποτεφρωτήριο, δὲν ἐκφράζει μόνο τὴν ἰκανοποίησί του, ἀλλά καὶ ἐμπαίζει κατὰ γελοῖο τρόπο τὴν πίστι στὴν αἰώνια ζωή: «Τέλος -γράφει- τῆς ζωῆς. Οὔτε ἀγγελούδια, οὔτε οὐράνιες χορωδίες, οὕτε ἀτέλειωτες βόλτες στοὺς κήπους τοῦ Παραδείσου, χωρὶς νὰ ἔχεις τίποτε νὰ κάνεις, κυρίως οὔτε αἰώνια ζωή! Γιατί, σκεφθεῖτε· ποιός μπορεῖ νὰ θέλει αἰώνια ζωὴ καὶ νὰ εἶναι στὰ καλά του; Ἡ ζωὴ καὶ κάθε τί πού τὴν ὀμορφαίνει θὰ ἔχανε κάθε ἀξία ἐάν γινόταν αἰωνιότητα. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ὁ Παράδεισος θὰ ἦταν ἀφόρητο βαρετὸ μέρος, ἄν εἶναι ὅπως τὸν ὑπόσχονται, δηλαδὴ ἁγνός, χωρὶς μουσικὲς ἐξαίσιες, χωρὶς φαγητά, χωρὶς κορίτσια…»!
.           Δηλαδή, ὅλοι ἐμεῖς, πού πιστεύουμε στὴν αἰώνια ἐν Χριστῷ ζωή, «δὲν εἴμαστε στὰ καλά μας»! Πρέπει νὰ συμφωνήσουμε μὲ τὸν κ. Κασιμάτη, γιὰ νὰ εἴμαστε ἰσορροπημένοι ἄνθρωποι, δηλαδή, νὰ πιστεύουμε στὸν ἀθεϊσμό του, νὰ μὴ δεχώμαστε Θεὸ παντοδύναμο, νὰ μὴν ποθοῦμε τὴ ζωή, νὰ μὴν πιστεύουμε στὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού τόσο πολὺ ἀγάπησε τὸν κόσμο, ὥστε ἔστειλε τὸ μονογενῆ Του Υἱό, γιὰ νὰ μὴ χάνεται ὅποιος πιστεύει σ᾽ Αὐτόν, ἀλλά νὰ ἔχη «ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ´ 16). Καὶ βέβαια ἕνας κασιμάτειος παράδεισος, μὲ φαγητὰ καὶ σαρκικὲς ἡδονὲς δὲν εἶναι Παράδεισος!…
.           Σύντομη παρέμβασι στὰ ὅσα ἔγραψε ὁ ἄθεος δημοσιογράφος, ἔκανε («Καθημερινή», 16 Νοεμβρ. 2019) ὁ ἰατρὸς ἀπό τὴ Θεσσαλονίκη κ. Ἀντώνιος Παπαγιάννης. Παραθέτουμε τὴν ἐπιστολή του:
.           «Ὁ κ. Στ. Κασιμάτης σπεύδει νὰ ὑποδεχθεῖ τὸ πρῶτο ἐν Ἑλλάδι ἀποτεφρωτήριο μὲ ἐγκώμια γιὰ τὴν… ἀρχιτεκτονική του κομψότητα, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ δὲν παραλείπει νὰ ἀναπτύξη τὴ «μεταφυσικὴ» του τοποθέτηση γιὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς: στάχτη, καπνός, καὶ τίποτε περισσότερο.
.           Εἶναι κρίμα πού ἕνας κατὰ τεκμήριο εὐφυὴς ἀρθρογράφος εὐτελίζει τόσο τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλά αὐτὴ εἶναι ἡ προσωπική του ἄποψη. Ὡστόσο ὀφείλει στοιχειωδῶς νὰ σέβεται τὶς πεποιθήσεις τῶν περισσοτέρων συμπατριωτῶν του, πού συνάδουν μὲ τὴν πίστη καὶ τὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιὰ τὴ μετὰ θάνατον ζωή, καὶ νὰ μὴν κάνει χαριτωμένα ἀστειάκια μὲ ἄκρως σοβαρὰ θέματα, ὅπως ὁ θάνατος.
.           Θὰ χρησιμοποιοῦσε ἄραγε ποτὲ πρὸς ἑβραϊκὸ κοινὸ τὴ λέξη «Ἄουσβιτς» μὲ τόση ἐλαφρότητα; Καὶ ἐπὶ τέλους, ἃς σταματήσει νὰ διαιωνίζει τὸ παραμύθι ὅτι κύρια πηγὴ προσόδων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ κηδεῖες! Ἄν ἐπιτρέπεται τὸ λογοπαίγνιο (pun στὴν προσφιλῆ του ἀγγλικὴ γλώσσα), εἶναι πολὺ φτηνὸ ἐπιχείρημα.
Ἀντώνιος Παπαγιάννης»

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ καὶ ΑΓΑΠΗ

Μεταναστευτικὸ καὶ ἀγάπη

τοῦ ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη 

.           Μετανάστες εἶναι; Πρόσφυγες εἶναι; Κατατρεγμένοι εἶναι; Λαθραῖοι εἶναι; Σταλμένοι δολίως ἀπό τούς γείτονές μας ὡς εἰσβολεῖς εἶναι; Ὅ,τι κι ἂν εἶναι, ἔχουν κατακλύσει μερικὰ νησιά μας. Στὴ Λέσβο, τὴ Χίο, τὴ Σάμο, τὴ Λέρο καὶ ἀλλοῦ, τείνουν νὰ ξεπεράσουν τοὺς γηγενεῖς κατοίκους!

• Αὐτή εἶναι ἡ μία ὄψις. Ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη ὄψις. Στὶς χιλιάδες, ποὺ βρέθηκαν ὡς ἀλλοδαποὶ στὴν Ἑλλάδα, ὑπάρχουν καὶ θύματα. Στὴν παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου δὲν ὑπῆρχαν μόνο οἱ ληστές.

.           Ὑπῆρχε καὶ ὁ ἀθῶος, ὁ ἀνυποψίαστος ὁδοιπόρος. Πληγωμένος καὶ πονεμένος. Λοιπόν, θὰ προσπεράσουμε κι ἐμεῖς ἀδιάφοροι, ὅπως ἔκαναν οἱ δύο ἀντιπρόσωποι τῆς θρησκείας, ὁ ἱερέας καὶ ὁ λευΐτης;
.           Δὲν εἴπαμε νὰ ταΐσουμε ληστὲς καὶ τρομοκράτες, γιὰ νὰ θεριέψουν ἀκόμα περισσότερο καὶ νὰ κακοποιοῦν πιὸ σκληρά τους συμπολίτες μας. Ἡ παραβατικότητα θέλει πάταξι, ὄχι χάιδεμα! Ἡ πάταξις τῆς ἐγκληματικότητας καὶ ἡ ἀπαγόρευσις εἰσόδου στὴ χώρα λαθρομεταναστῶν καὶ ὀργάνων ἀνθελληνικῶν ἐπιθέσεων, εἶναι θέματα, πού ὀφείλει νὰ τὰ ἐφαρμόση ἡ Πολιτεία. Ἡ Ἐκκλησία πάντως ὀφείλει νὰ ἔχη ἀνοικτὴ τὴν ἀγκαλιά της γιὰ τὰ ἀθῶα γυναικόπαιδα, γιὰ τοὺς ξερριζωμένους καὶ διωγμένους.
.           Ἡ ἀγάπη δὲν βλέπει χρώματα καὶ φυλή, φύλο καὶ θρησκεία. «… ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ… ἐποίησέ τε ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπὶ πᾶν τὸ πρόσωπον τῆς γῆς…» (Πράξ. ιζ´ 24. 26). Οἱ πιστοὶ ὀφείλουν ν᾽ ἀνοίγουν τὰ σπίτια τους καὶ νὰ μοιράζονται τὰ ὑπάρχοντά τους μὲ τὰ θύματα, ἔστω κι ἂν εἶναι ἀλλοδαποί!
.           Οἱ ἀλλοδαποί, πού κατακλύζουν τὴ χώρα μας, θεωροῦνται πρόβλημα. Καὶ εἶναι. Ἂς σκεφθοῦμε ὅμως, μήπως εἶναι καὶ πρόκλησις καὶ πρόσκλησις. Πρόκλησις γιὰ ἀγάπη καὶ πρόσκλησις γιὰ ἱεραποστολή.
.           Καὶ κάτι ἄλλο: Μήπως πολλοὶ ἀπό αὐτοὺς ἀποτελοῦν παράδειγμα πρὸς μίμησι;
.           Ἐμεῖς; Ὄχι μόνο τούς ἀλλοδαποὺς δὲν θέλουμε, ἀλλ᾽ οὔτε καί τὰ δικά μας παιδιὰ δὲν ἐπιθυμοῦμε! Καὶ μόνο; Τὰ θεωροῦμε ἀνεπιθύμητα! Τὰ σκοτώνουμε μὲ τὴ φρικτὴ μέθοδο βρεφοκτονίας, ποῦ λέγεται ἄμβλωσις (ἔκτρωσις)! Λὲς καὶ εἶναι τὰ κυοφορούμενα ἑλληνόπουλα λαθρεπιβάτες τῆς ζωῆς! Τοὺς κάνουμε βίαιη ἔξωσι! Ἄς τὸ ποῦμε καθαρά: Φοβόμαστε τοὺς μετανάστες καὶ τοὺς πρόσφυγες, γιατί γεννοῦν καὶ ἐδῶ πού ἦρθαν πολλὰ παιδιά. Φοβόμαστε, ὅτι ὁ ὑπερπληθυσμός τους θὰ ἐξαφανίση τὸν ὑποπληθυσμὸ τοῦ τόπου μας.
.         Καιρὸς νὰ μετανοήσουμε ὡς ἔθνος. Γιατί μὲ τὴν ὀλιγοπαιδεία μας, παραδίνουμε τὴν πατρίδα μας σὲ ἀλλότριους. Δείξαμε σκληρότητα στὰ δικά μας παιδιὰ καὶ τὰ πολτοποιήσαμε (μὲ τὴν ἔκτρωσι σφάζονται 250.000 ἑλληνόπουλα κάθε χρόνο!). Μᾶς στέλνει ὁ Θεὸς ἄλλα παιδάκια, γιὰ νὰ τοὺς δείξουμε στοργή, μήπως καὶ ἐξοφλήσουμε τὰ ἐγκλήματα ἐναντίον τῶν δικῶν μας παιδιῶν. Κλείσαμε τὰ σπίτια μας (μὲ τὴν ἀποφυγὴ τῆς τεκνογονίας) καὶ εἴπαμε «ὄχι στὴν εἴσοδο ἄλλων παιδιῶν». Ἄς ἀνοίξουμε τώρα τὰ σπίτια μας σὲ παιδάκια πού ἔρχονται ἀπό ἄλλες πατρίδες, μήπως καὶ ἀποφύγουμε τὴν ἀποστροφὴ τοῦ Θεοῦ! Δὲν ἀνοίγουμε ἐμεῖς τὴν ἀγκάλη τῆς φιλοξενίας; Δὲν θὰ ἀνοίξη ὁ Θεὸς σὲ μᾶς τὴν πόρτα τῆς βασιλείας Του.
.           Χριστούγεννα! Ὁ Θεὸς γίνεται μετανάστης στή γῆ.
.           Χριστούγεννα! Ὁ Θεὸς γίνεται κυνηγημένος πρόσφυγας.
.           Χριστούγεννα! Κάθε ἀθῶος μετανάστης καὶ πρόσφυγας ἄς βρῆ ζεστὴ τὴν ἀγάπη μας.

ΔΙKAΙΟΔΟΣΙΕΣ ΝΑΙ, ἀλλὰ ΜΕ ΕΝΟΤΗΤΑ (τοῦ Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκη)

-Δικαιοδοσίες ναί, ἀλλὰ μὲ ἑνότητα-

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.           Ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως στὴν Ἐκκλησία εἶναι καὶ ἑνότητα ἀγάπης καὶ ἑνότητα ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας. Ὅταν φθάνη μία τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ κηρύττη ἀκοινώνητη ἄλλη τοπικὴ Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴν διαγράφη ἀπό τά λειτουργικά της δίπτυχα, τότε ἔχουμε ἀρχὴ ὀδύνων ἐκκλησιαστικῶν, δηλαδή, ἀφορμὴ σχισμάτων καὶ ἀναταραχῶν.
.           Αὐτὴ τὴ στιγμὴ, ἡ πολυπληθὴς Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ ἡ πρωτόθρονος Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, εὑρίσκονται σὲ πρωτοφανῆ ἀντιπαράθεσι! Ἀφορμὴ ἡ χορήγησις τοῦ οὐκρανικοῦ αὐτοκέφαλου. Μὲ τὴν ἀπόφασι δὲ ποὺ ἔλαβε ἐσπευσμένα (σημ. «Χρ. Βιβλ.»: «ἐσπευσμένα» μετὰ ἀπὸ 12 μῆνες;) ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς 12 Ὀκτωβρίου 2019, στὴ θλιβερὴ ὑπάρχουσα ἀντιπαράθεσι, ὑπεισέρχεται καὶ ἡ δική μας Ἐκκλησία.
.           Ἤδη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας διεμήνυσε, ὅτι ἀφ’ ἧς στιγμῆς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν μνημονεύση σὲ θ. Λειτουργία τὸν προεστῶτα τῆς παρατάξεως στὴν Οὐκρανία, πού ἔλαβε τὴν αὐτοκεφαλία, θὰ διακόψη τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος!
.           Πολλὰ ἐπιχειρήματα θεολογικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ ἔχουν γραφῆ, ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ δοθῆ ἡ αὐτοκεφαλία στὴν Οὐκρανία, ὄχι διότι τὸ αὐτοκέφαλο δὲν τὸ χορηγεῖ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, οὔτε διότι μία Ἐκκλησία ἑνὸς ἔθνους δὲν δικαιοῦται αὐτοκεφαλία, ἀλλά διότι αὐτοὶ στοὺς ὁποίους χορηγήθηκε ἀποτελοῦν μειονοψηφία στὸ σῶμα τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ καὶ γιὰ ἄλλο λόγο: Οἱ λαβόντες τὴν αὐτοκεφαλία ἦσαν πρὶν καθηρημένοι ἀπό τό Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας, κάτι πού εἶχε ἀποδεχθῆ καὶ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος!
.           Ἂν ἡ αὐτοκεφαλία στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας δινόταν μὲ συνεννόησι τῶν δύο Πατριαρχῶν, Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ρωσίας, καὶ συγκατάθεσι καὶ τῶν λοιπῶν αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν, τότε οὐδεμία ἀφορμὴ σχίσματος θὰ ὑπῆρχε. Τώρα, ἀσχέτως πολιτικῶν παραγόντων, πού ἐνδεχομένως ἀνεμίχθησαν στὴν ὑπόθεσι, ἡ Ρωσία ὄχι μόνο θέλει νὰ διατηρήση τὴν ἐπιρροή της στὴν Οὐκρανία, ἀλλά ἀπό ἀντίδρασι θὰ ὑπεισέρχεται καὶ στὶς δικαιοδοσίες ἄλλων Ἐκκλησιῶν!
.           Ὑπάρχουν τρεῖς κίνδυνοι: Ὁ ἕνας, στὴν Οὐκρανία νὰ αὐξηθοῦν τὰ σχίσματα, ἀντὶ νὰ ἐπέλθη ἡ ἑνότητα. Ὁ ἄλλος, στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο νὰ δημιουργηθοῦν σχίσματα ἢ νὰ αὐξηθοῦν οἱ ἀποτειχίσεις. Ὁ τρίτος, ὁ ρωσικὸς ἐκκλησιαστικὸς ἰμπεριαλισμὸς νὰ εἰσβάλη παντοῦ.
.           Μερικὰ κείμενα, γραμμένα μὲ πόνο, ἀξίζει νὰ μελετηθοῦν, ἔστω καὶ ἂν δὲν ἐκφράζουν ὅμοιες ἀπόψεις, ὅπως ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου, ἢ ἡ νομοκανονικὴ μελέτη τοῦ Μητροπ. Πειραιῶς π. Σεραφείμ, ἢ ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Μητροπολίτου Ν. Σμύρνης π. Συμεὼν πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ τοὺς Μητροπολίτες τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἤ καὶ ἡ πρώτη ἐπιστολὴ τοῦ Πισιδίας π. Σωτηρίου (σπουδαίου ἱεραποστόλου).
.           Ἂν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμφωνήσουμε γιὰ τὸ οὐκρανικό, ἂς κρατήσουμε τὴν ἑνότητα. «Ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις τὴν ἀγάπην, ἥτις ἐστὶ σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθητε ἐν ἑνὶ σώματι» (Κολοσ. γ´ 14-15).

 

«ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ τὸ 183»!

Ὁ μα­θη­τής-ἀ­ριθμός 183!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.        «Κά­ποι­ος μα­θη­τής, ἔ­κα­νε κά­ποια ἀ­τα­ξία, ὑ­πο­βλή­θη­κε σέ κά­ποι­ες ἐξε­τά­σεις, ἀπάντη­σε κά­τι, τόν ρώτησαν μή­πως ἦ­ταν μέ κά­ποι­ον, ἀ­πάν­τη­σε ὅτι κά­που ἔ­χει νά πάη, ρωτήθη­καν οἱ γο­νεῖς ἄν ξέ­ρουν τί­πο­τε και ἀπάντη­σαν ὅτι κά­τι ξέ­ρουν, καί τε­λι­κά οἱ κά­ποι­οι δά­σκα­λοι τόν ἔ­στει­λαν ξα­νά στήν τά­ξι καί νά μή ξανακάνη κά­τι πα­ρό­μοιο».
.        Κά­πως ἔτ­σι θά συν­τάσ­σε­ται πλέ­ον ἡ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε σχο­λι­κή σχέ­σις μα­θη­τοῦ μέ κάποιο δά­σκα­λο! Τό κά­θε πε­ρι­στα­τι­κό θά συ­νο­ψί­ζε­ται στό: «Κά­τι, κά­πο­τε, κά­ποι­ος, κά­που»! Καί ἡ ταυ­τό­τη­τα τοῦ μα­θη­τοῦ θά ὑπο­βα­θμί­ζε­ται στό «κά­πο­τε, κά­ποι­ος, κά­τι, κά­που»…

• Σχε­τι­κή εἶναι ἡ ἐ­πι­στο­λή τοῦ πι­στοῦ ἰα­τροῦ τῆς Θεσ­σα­λο­νί­κης κ. Ἀν­τω­νί­ου Παπα­γι­άν­νη. Σημει­ώ­νει: «Θυ­μή­θη­κα πε­ρι­στα­τι­κό μέ πα­ρό­μοια “κά­ποι­ος”, “κά­πο­τε”, δι­α­βά­ζον­τας τήν ἀ­πό­φα­ση τῆς Ἀρ­χῆς Προστα­σί­ας Δε­δο­μέ­νων Προ­σω­πι­κοῦ Χαρακτῆρα («Κα­θη­με­ρι­νή» 4/9/2019) γιά μή ἀ­να­γρα­φή τοῦ θρησκεύμα­τος καί τῆς ἰθαγέ­νει­ας τῶν μα­θη­τῶν στά πι­στο­ποι­η­τι­κά σπου­δῶν τῆς δευ­τε­ρο­βά­θμι­ας εκπαίδευ­σης».

.        Ὅ­σο κι ἄν θέ­λει κα­νείς νά μήν εἶναι κα­χύ­πο­πτος, δέν μπο­ρεῖ πα­ρά νά συμπερά­νει, ὅτι ἡ πολ­το­ποί­η­ση τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς κοι­νω­νί­ας προ­ω­θεῖ­ται «κα­νο­νι­κά καί μέ τόν νό­μο».
.        Ἀλ­λά γι­α­τί νά πε­ρι­ο­ρι­στοῦ­με σ᾽ αὐ­τά; Μπο­ροῦ­με ν’ ἀφαιρέσου­με καί ὅλα τά ὑπόλοι­πα στοι­χεῖα ταυ­τό­τη­τος καί νά πι­στο­ποι­οῦ­με μό­νο ὅτι «ὁ ἀ­ρι­θμός 1.234 ἀποφοίτη­σε ἀ­πό τή δευ­τε­ρο­βά­θμια ἐκ­παί­δευ­ση! Καί μπο­ρεῖ νά προ­στε­θεῖ πλέον στή μά­ζα μι­ᾶς ἄχρω­μης καί ἄ­γευ­στης χώ­ρας».
.        Οἱ ἄν­θρω­ποι ἀπό πρό­σω­πα κα­ταν­τοῦν νού­με­ρα. Σή­με­ρα ἀφαι­ρεῖ­ται τό ἕ­να στοιχεῖο τῆς ταυ­τό­τη­τάς τους, τό θρή­σκευ­μα, αὔ­ριο τό ἄλ­λο στοι­χεῖο, ἡ ἰθα­γέ­νεια, με­τά ἀ­πό λί­γο τά στοι­χεῖα τῶν γο­νέ­ων… Καί τί θά μεί­νη; Ὅ,τι χρησιμοποιοῦ­σαν οἱ Γερ­μα­νοί να­ζί στά στρατόπεδα συγκέντρωσης! Πολτοποιη­μέ­να φορ­τία τά θύ­μα­τα τους στά τραῖνα, τά ὡ­δηγοῦ­σαν στούς «φούρ­νους» μέ τή σει­ρά τοῦ ἀρι­θμοῦ τους…
.        Ἄν­θρω­πος, κο­ρυ­φαία ἀ­ξία, κα­ταγρα­φό­ταν ὡς νού­με­ρο, ὡς κούτ­σου­ρο μέ ἀ­ρι­θμό, προ­ω­ρι­σμέ­νο γιά τή φω­τιά!
.        Ἡ «Ἀρ­χή Προ­στα­σί­ας Δε­δο­μέ­νων Προ­σω­πι­κοῦ Χα­ρα­κτή­ρα», μέ τήν ἀπόφα­σί της, εἶναι σάν νά λέη στό δά­σκα­λο:
-Ὅ­ταν ἀπευθύνεσαι σέ συγκεκριμένο μα­θη­τή, θά τοῦ λές: «Νά μι­λή­ση τό 183»!!!
.        Μά αὐ­τό δέν εἶναι «προ­στα­σία δε­δο­μέ­νων». Αὐ­τό εἶ­ναι κα­τάρ­γη­σις προσω­πι­κῶν δε­δο­μέ­νων! Τό παι­δί, καί κά­θε παι­δί, εἶναι σύ­νο­λο ἱε­ρῶν καταβολῶν. Εἶναι τό συγκεκρι­μέ­νο πρό­σω­πο, μέ τό συγ­κε­κρι­μέ­νο ὄ­νο­μα, μέ τή συγ­κε­κρι­μέ­νη πα­τρί­δα, μέ τούς συγ­κε­κρι­μέ­νους γο­νεῖς, μέ τά συγ­κε­κρι­μέ­να χαρακτηριστικά.
.        Τό παι­δί, ἰδί­ως, πού κυ­ο­φο­ρεῖται, δέν εἶναι εἶδος πρός ἐγ­κλη­μα­τι­κή κατανά­λω­σι! Εἶναι εἰκό­να τοῦ Θε­οῦ, γιά τό ὁ­ποῖο ὁ ἀό­ρα­τος Θε­ός πῆ­ρε συγκεκρι­μέ­νο Πρό­σω­πο, μέ συγ­κε­κρι­μέ­να στοιχεῖα θε­αν­θρω­πίνης ταυτό­τη­τας.