ΣΩΖΕΙ. ΔΕΝ ΜΟΛΥΝΕΙ Η Θ. ΚΟΙΝΩΝΙΑ. «Ἡ θεία Κοινωνία σκοτώνει τὸ χειρότερο μικρόβιο, τὸν ἰό τοῦ θανάτου».

Ἡ θεία Κοινωνία σώζει, δέν… μολύνει!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη

.                 Ἡ Ζωὴ δὲν προκαλεῖ τὸ θάνατο. Ὅταν κατὰ τὴ θεία Λειτουργία οἱ πιστοὶ καὶ σωστὰ προετοιμασμένοι προσέρχωνται στὴ θεία Κοινωνία, μεταλαμβάνουν «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἡ θεία Κοινωνία σκοτώνει τὸ χειρότερο μικρόβιο, τὸν ἰό τοῦ θανάτου. Μόνο ἄπιστοι μποροῦν νὰ διανοηθοῦν, ὅτι διὰ τῆς θείας Κοινωνίας εἶναι δυνατὸν νὰ μεταδοθῆ ἀσθένεια, μικρόβιο, θανατηφόρος ἰός. Εἶναι σὰν νὰ λέμε, ὅτι ὁ ἥλιος μπορεῖ νὰ μολύνη ἀνθρώπους ὑγιεῖς, διότι ἄγγιξε καὶ ἀνθρώπους ἀρρώστους! Ὁ ἥλιος ἀγγίζει καὶ ἁγίους, ἀγγίζει καὶ διεφθαρμένους· παραμένει ὁ ἴδιος, φωτίζων καὶ θερμαίνων. Ἀγγίζει τὰ λουλούδια, ἀγγίζει καὶ τὶς κοπριές· παραμένει ἀμόλυντος.

• Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐμφάνισι τοῦ ἐπικίνδυνου ἰοῦ, τοῦ κορωνοϊοῦ (covid-19), ἔσπευσαν μερικοὶ νὰ ἐπισημάνουν τὸν κίνδυνο (τάχα) μεταδόσεως τοῦ πρωτοφανοῦς ἰοῦ διὰ τῆς μεταλήψεως τῆς θείας Κοινωνίας, ἐπειδή, ὅπως λένε, ὅλοι κοινωνοῦν ἀπό τό ἴδιο ἅγιο Ποτήριο καὶ μὲ τὴν ἴδια λαβίδα (κοχλιάριο)! Μεταξὺ αὐτῶν, πού ἔσπειραν τέτοιους φόβους, συγκαταλέγεται καὶ ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἀντιπολιτεύσεως κ. Ἀλ. Τσίπρας! Ὁ μόνος φυσικά, πού δὲν πρέπει νὰ φοβᾶται μόλυνσι ἀπό τὴ θεία Κοινωνία, εἶναι ὁ ἴδιος, ἀφοῦ καμμία σχέσι καὶ κοινωνία δὲν ἔχει μὲ τὴ θεία Κοινωνία καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία.

• Στὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ὡς γενικὴ ἀπάντησις μπορεῖ νὰ δοθῆ τὸ Ψαλμικό: «Ἐκεῖ ἐφοβήθησαν φὸβον, οὗ οὐκ ἦν φόβος» (νβ´ 6). Ὡς εἰδικὴ ἀπάντησις δίδεται τὸ τοῦ Ἰωάννου: «Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α´ Ἰωαν. δ’ 18). Καὶ τελικὰ ὡς εἰδικωτάτη ἀπάντησις ὑπάρχει ἡ βεβαιότητα τοῦ Ἰατροῦ, Ἐκείνου, δηλαδή, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού προσφέρει τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του γιὰ νὰ ἔχουμε ζωή, ὄχι γιὰ νὰ πεθαίνουμε· γιὰ νὰ ἰσχύουμε, ὄχι γιὰ νὰ ἀσθενοῦμε: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον… Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ. Καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν Πατὴρ κἀγώ ζῶ διὰ τὸν Πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι’ ἐμέ» (Ἰωάν. ϛ´ 54-57).

• Θέλουν καὶ ἐπιστημονικὴ ἐπιβεβαίωσι τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἡ πρακτική τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ καὶ εἴκοσι αἰῶνες; Μολονότι ἡ θεία Κοινωνία δὲν μπαίνει σὲ μικροβιολογικὰ ἐργαστήρια, γιὰ νὰ βεβαιωθῆ τό ἀκίνδυνο τῆς μεταδόσεώς της, ὅσοι πιστοὶ ἐπιστήμονες ὁμολογοῦν τὴν ἀπόλυτη βεβαιότητα, ὅτι τὸ ἅγιο Ποτήριο εἶναι πηγὴ ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας, γιὰ ὅσους βεβαίως προσέρχονται μὲ πίστι καὶ καθαρότητα ψυχῆς.

• Σὲ συνέντευξί της ἡ εἰδικὴ ἐπιστήμων κ. Ἑλένη Γιαμαρέλλου ἦταν σαφὴς καὶ κατηγορηματική. Ἡ κ. Γιαμαρέλλου εἶναι καθηγήτρια λοιμωξιολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Στὶς 6 Μαρτίου 2020 σὲ συνέντευξί της στὸν Real FM, εἶπε μεταξύ τῶν ἄλλων:

«Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι ἕνα μυστήριο. Ὅταν πηγαίνεις νὰ λάβεις τὴ θεία Κοινωνία, δὲν τὴν παίρνεις ἀπό συνήθεια. Τὴν λαμβάνεις γιατί εἶναι Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ἤ τὸ πιστεύεις καὶ κοινωνεῖς κανονικά, ἢ δὲν τὸ πιστεύεις. Δὲν ὑπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κ.λπ… Εἶμαι τελείως ἐναντίον αὐτῶν. Ἂν τὸ πιστεύουμε, δὲν προκαλοῦμε τὴν τύχη μας. Ἂν πιστεύω, ὅτι αὐτὸ μπορεῖ νὰ μὲ μολύνει, τότε δὲν πιστεύω στὸ μεγαλύτερο μυστήριο. Τὰ ἄτομα πού θέλουν νὰ κοινωνήσουν, δὲν πρέπει νὰ φοβοῦνται, ὅτι ἀπό τὴ θεία Κοινωνία μπορεῖ νὰ μεταδοθεῖ ποτὲ μικρόβιο… Θὰ κοινωνήσω μὲ πίστη στὸν Θεό, ὅτι δὲν κολλάω, ὅταν συμμετέχω σὲ ἕνα τέτοιο μεγάλο μυστήριο. Σᾶς λέω αὐτό, πού θὰ κάνω ἐγώ γιὰ τὸν ἑαυτό μου καὶ τὸ πιστεύω γιὰ ὅλους…».

• Ἐννοεῖται, ὅτι ἡ οὐράνια τροφή, ἡ θεία Κοινωνία μεταδίδεται ἀπό τό ἴδιο Ποτήριο καὶ μὲ τὸ ἴδιο «κουταλάκι» ἄφοβα. Ἄφοβα ὡς πρὸς αὐτὴν καθ᾽ ἑαυτήν τὴ θεϊκὴ τροφή. Ὄχι ὅμως ἄφοβα καὶ ὡς πρὸς τοὺς μεταλαμβάνοντες τὴ θεϊκὴ τροφή. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ἁρπάζη τό ψωμὶ ἀπό τό τραπέζι μὲ καταλασπωμένα χέρια καὶ νὰ περιμένη νὰ μὴ μολυνθῆ. Φυσικὰ δὲν φταίει ἡ τροφή. Φταῖνε τὰ ἄπλυτα χέρια.

• Δὲν ὑποστηρίζει κανείς, ὅτι στὴ θεία Κοινωνία μπορεῖ νὰ προσέρχεται κάποιος τελείως ἀπροετοίμαστος, χωρὶς νὰ ἔχη καθαρίση, ὅσο γίνεται καλύτερα, τὴν ψυχή του, καὶ νὰ μὴν ὑποστῆ συνέπειες. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στὸ περίφημο κεφάλαιο γιὰ τὴ θεία Κοινωνία (ια΄ τῆς Α΄ Κορινθίους), δὲν τονίζει μόνο τὴν πίστι στὸ μυστήριο, ἀλλά μιλάει καὶ γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς. Ὅσο κι ἂν πιστεύης, ὅτι στὸ ἅγιο Ποτήριο εἶναι αὐτὸ τοῦτο τὸ Σῶμα καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι ἀφόβως μπορεῖς νὰ προσέλθης ἂν δὲν ἔχης κατάλληλα προετοιμασθῆ. Ἡ πίστις ἀποκλείει μεταδοτικότητα ἀσθενειῶν ἀπό τὴ θεία Κοινωνία. Ἡ ἀσέβεια ὅμως καὶ ἡ ἀκαθαρσία, μὲ τὴν ὁποία πολλοὶ προσέρχονται, γεννάει τὸ φόβο.

• Γι᾽ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὡς βασικὴ προϋπόθεσι νὰ κοινωνᾶμε θέτει τὴ σωστὴ «δοκιμασία» (προετοιμασία): «Δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηριοῦ πινέτω» (στ. 28). Ὅποιος προσέρχεται στὴ θεία Κοινωνία «εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε», παντελῶς ἀπροετοίμαστος, μὲ τὴ συνείδησι βαρειὰ ἀπό μεγάλα καὶ ἀσήκωτα ἁμαρτήματα, αὐτὸς δὲν συγχωρεῖται, ἀλλά κρίνεται καὶ κατακρίνεται. Γι᾽ αὐτὸν ἡ θεία Κοινωνία δὲν εἶναι «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», ἀλλ᾽ εἶναι «εἰς κρῖμα καὶ εἰς κατάκριμα». «Ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου» (στ. 29).

• Φυσικά τό καθαρὸ νερό, πού ἔχει μηδὲν μικρόβια δροσίζει καὶ ξεδιψᾶ τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλ᾽ αὐτὸν πού τὸ πίνει μὲ βρώμικο καὶ μολυσμένο «τενεκεδάκι», τὸν θανατώνει. Δὲν φταίει τὸ νερό. Φταίει τὸ «τενεκεδάκι». Πεντακάθαρη, θεοκάθαρη ἡ θεία Κοινωνία. Ὅποιος μετέχει καὶ κοινωνεῖ ὕστερα ἀπό μετάνοια καὶ ἐξομολόγησι, μὲ καθαρή, ὅσο γίνεται, συνείδησι, αὐτὸς «ζωοῦται καὶ θεοῦται». Αὐτὸς δὲν πεθαίνει ποτέ. Ἀλλά…!. Ναί, ἔχουμε καὶ τὸ «ἀλλά»! Ὅποιος λαμβάνει τὴ θεία Κοινωνία μὲ μολυσμένη καὶ βρώμικη τὴν ὕπαρξί του, αὐτὸς εἰσπράττει… θάνατο! Τὸ λέει σαφῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοὶ» (στ. 30).

• Ἄφοβα κοινωνοῦν ὅσοι πιστοί. Ἄφοβα κοινωνοῦν ὅσοι ἔχουν… φόβο ἱερὸ καὶ εὐλάβεια. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ λειτουργὸς δὲν καλεῖ τὸν ὁποιοδήποτε. Καλεῖ ὅσους ἔχουν πίστι ἀκράδαντη στὸ μυστήριο, φόβο καὶ ἀγαθὴ συνείδησι, καὶ ἀγάπη, ἀφοῦ προχωροῦν νὰ δεχθοῦν τὸν Χριστὸ τῆς Ἀγάπης. «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε».

Ο ΔΙΑΚΟΝΟΣ τῶν ΦΥΛΑΚΩΝ

Ὁ διάκονος τῶν φυλακῶν
† Ἀρχιμ. Γερβάσιος Ραπτόπουλος
(1931-2020)

τοῦ Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκη

.              Στὶς 6 Μαρτίου (ξημερώματα) ἀπῆλθε γιὰ τοὺς οὐρανοὺς ὁ γνωστὸς ὡς «διάκονος τῶν φυλακισμένων» π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος. Ὑπῆρξε ἕνας ἀπό τούς εὐλογημένους κλώνους τοῦ πολύκαρπου ἀποστολικοῦ δένδρου, πού λέγεται Αὐγουστῖνος Καντιώτης.
Ἄν ὑπῆρχε μία χρυσὴ ἐποχὴ τῆς Ἱεραποστολικῆς διακονίας τοῦ θερμουργοῦ ἱεροκήρυκος π. Αὐγουστίνου, αὐτὴ εἶναι ἡ θητεία του στὰ Γρεβενὰ (1945-1947). Δύο μόνο χρόνια ὑπηρεσίας ἀπέδωσε δέκα καὶ πλέον θεολόγους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, πού ὅλοι ἐργάστηκαν μὲ ζῆλο, ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τοῦ μεγάλου ἐκείνου πατρός. Ἤδη oἱ περισσότεροι βρίσκονται στὴν οὐράνια πατρίδα, ὅπου τοὺς ὑποδέχτηκε ὁ πνευματικός τους πατέρας.
.                Ὁ π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος καταγόταν ἀπό τὸν Αἰμιλιανό Γρεβενῶν, γεννημένος τὸ 1931. Τὸ χωριό του πῆρε τὸ ὄνομα αὐτό, γιατί πλησίον ἐκεῖ δολοφονήθηκε τὸ 1904 ὁ ἐθνομάρτυρας Μητροπολίτης Γρεβενῶν Αἰμιλιανός.
.              Ἀγάπησε ὁ π. Γερβάσιος φλογερά τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἀφιερώθηκε ὁλόψυχα στὸ ἔργο τῆς κατηχήσεως καὶ τοῦ κηρύγματος.
.                Ἀγάπησε τὸ ἔργο τοῦ ἱεροκήρυκος. Μὲ τὸ ζωντανὸ καὶ κατανοητό του λόγο ἀφύπνισε συνειδήσεις στὶς Μητροπόλεις Ζιχνῶν, Σιδηροκάστρου, Σερρῶν καὶ Κασσανδρείας, τῶν ὁποίων χρημάτισε τακτικὸς ἱεροκῆρυξ.
.                Ἀγάπησε τὴν Ἱεραποστολὴ καὶ ὑπῆρξε ἱδρυτὴς καὶ πνευματικὸς πατέρας τῆς Ἀδελφότητας «Ὁσία Ξένη».
.                Ἀγάπησε ἰδιαζόντως τοὺς φυλακισμένους. Τὸν ἐπηρέασε καταλυτικὰ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με» (Ματθ. κε’ 36). Κάθε φυλακισμένο, ἀνεξάρτητα φυλῆς καὶ χρώματος, τὸν ἔβλεπε ὡς «τὸν ἐλάχιστον ἀδελφόν» τοῦ Χριστοῦ.
.                Ἀγάπησε ἰδίως τούς οἰκονομικῶς πενεστέρους φυλακισμένους, πού γιὰ χρέη βρίσκονταν πίσω ἀπό τά σίδερα τῆς φυλακῆς. Δὲν ἔκανε ἀπρόσωπη, ψυχρὴ ἐλεημοσύνη, στέλνοντας ἐπιταγές. Πορευόταν ὁ ἴδιος στὶς φυλακές. Τὸν συνώδευαν πάντοτε ἑκατοντάδες συνεργάτες του. Δὲν ἤθελε νὰ δίνη μόνο χρήματα. Κυρίως ἤθελε νὰ μεταδίδη Χριστόν. Δὲν ἤθελε νὰ κάνη μία τυπικὴ ἐπίσκεψι. Ἤθελε καὶ προσπαθοῦσε νὰ ἔχη προσωπικὴ ἐπικοινωνία μὲ κάθε ἕνα κρατούμενο.
.                Ἀγάπησε τὶς φυλακές, γιατί ἀγάπησε τοὺς φυλακισμένους. Ἐπί 41 χρόνια περιώδευσε ὅλες τὶς φυλακὲς τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά καὶ πολλὲς τοῦ Ἐξωτερικοῦ. Ἔφτασε μέχρι τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴ Μαδαγασκάρη.
.                Ἀγάπησε τὴν ἐλεημοσύνη, ὁλικὴ καὶ πνευματική. Ὅσα χρήματα τοῦ ἐμπιστεύονταν, τὰ μοίραζε ὅλα στοὺς φτωχοὺς κρατουμένους. Τὸ ποσὸ τῆς ἀποστολικῆς προσφορᾶς ὅλης τῆς ὁμάδας του ἀνέρχεται στὰ 5.000.000 εὐρώ. Καὶ οἱ κρατούμενοι, πού ἀπο­φυλακίστηκαν μέ τὰ χρήματα αὐτὰ ἀνέρχονται σὲ 16.500. Θεωροῦσε τὸν ἑαυτὸ του χρεωμένο (Ρωμ. ιγ’ 3).
.                Ἀγάπησε τὶς ψυχὲς τῶν φυλακισμένων, πού οἱ ποικίλες περιστάσεις τῆς ζωῆς τοὺς ἔσπρωξαν στὰ δεσμὰ (Ἑβρ. ιγ΄ 3). Ἂν ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τὸ ληστὴ τοῦ σταυροῦ, ὁ π. Γερβάσιος ἀγάπησε τὸν ἀρχιληστή Κώστα Πάσσαρη. Τὸν ἐπισκεπτόταν δύο φορὲς τὸ χρόνο στὴ φυλακὴ ὑψίστης ἀσφαλείας στὴν Τρανσυλβανία τῆς Ρουμανίας.Ὅπως βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ π. Γερβάσιος, ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου μεταμόρφωσε τὸν βαρυποινίτη. Μετανόησε, ἐξωμολογήθηκε καὶ ἔγινε ἐραστὴς τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
.                Ἀγάπησε ὁ π. Γερβάσιος! Δὲν ἀγάπησε θρόνους. Ἀγάπησε τοὺς πόνους τῶν ἄλλων. Καὶ ἔλεγε: «Ἠ ζωὴ μας εἶναι σύντομη. Ἄςβιαστοῦμε νὰ κάνουμε τὸ καλὸ στὸν κόσμο. Παρατηρῶ δίψα τῶν κρατουμένων νὰ ἀκούσουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ». Ὄνειρό του ἦταν νὰ πεθάνη στὸ καθῆκον, εἴτε μέσα στὴ φυλακή, βοηθώντας τοὺς κρατουμένους, εἴτε στὸ δρόμο πρὸς αὐτούς.
.                Ἀδελφὲ π. Γερβάσιε! Ἔσπειρες τὸ λόγο τοῦ κηρύγματος, καὶ προφορικὰ στοὺς ἄμβωνες, στὶς αἴθουσες καὶ στὰ προαύλια τῶν φυλακῶν, ἀλλὰ καὶ γραπτὰ μὲ τὰ ἐποικοδομητικά σου βιβλία. Τώρα θερίζεις τοὺς καρποὺς τοῦ κόπους σου. Τώρα, ἐλεύθερος ἀπό τα δεσμὰ τοῦ χρόνου καὶ τοῦ χώρου, ζῆς τὴ χαρὰ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
.                Σὲ τίμησε καὶ ἡ γῆ. Μὰ περισσότερο σὲ τιμᾶ τώρα καὶ στοὺς ἀπέραντους αἰῶνες ὁ στεφανοδότης Κύριος.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ

Ὁμολογία τραγουδιστῆ

Τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.             Ὁ τραγουδιστὴς Νίκος Βέρτης, βρέθηκε καλεσμένος στὶς 6 Ἰανουαρίου 2020 στὴν ἐκπομπὴ τοῦ Νίκου Χατζηνικολάου «Ἐνώπιος ἐνωπίῳ». Μίλησε γιά ὅλους καὶ γιά ὅλα.
.             Μίλησε καὶ γιά τὸν Θεό, μὲ πίστι καὶ θάρρος. Ἀναφέρθηκε στὴν πίστι του στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Εἶπε, μεταξύ τῶν ἄλλων:
.             «Τὸν ἀγαπῶ πολὺ τὸν Χριστό. Τὸν ἔχω μέσα στὴ ζωή μου. Διανύουμε μιὰ ἐποχή, πού ἡ νεολαία φοβᾶται νὰ πῆ “πιστεύω στὸν Χριστό”. Δὲν θεωρῶ, ὅτι εἶναι ὡραῖο νὰ ἀκούω “πιστεύω σὲ μιὰ ἀνώτερη δύναμη”. Μὲ ἐνοχλεῖ αὐτό, γιατί ναί, ὅλοι πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο, ἀλλὰ φοβοῦνται νὰ τὸ ἐκφράσουν.
.             Ἐγώ γιατί πιστεύω στὸν Χριστό; Ὄχι γιά τὰ θαύματα πού ἔχει κάνει. Πιστεύω στὸν Χριστό, γιατί ἔχει αὐτὸ πού ἐμένα μὲ ἀντιπροσωπεύει στὴ ζωή μου. Ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. Ἡ ἀγάπη.
.             Μὲ τὴν ἀγάπη λύνεις τὰ πάντα στὴ ζωή. Αὐτὸ εἶναι κατ’ ἐμέ ὁ Χριστός, ἀγάπη, αὐτό μοῦ διδάχθηκε.
.             Ἔχω πεῖ πολλὲς φορὲς σὲ φίλους μου ἱερεῖς, ὅτι, ἂν πετοῦσαν τὰ χρυσὰ ἀπὸ πάνω τους, καὶ τὴ λιμουζίνα, καὶ ἦταν πιὸ ταπεινοί, ὅπως ἦταν ὁ γέροντας Παΐσιος, θὰ εἶχαν προσελκύσει περισσότερο κόσμο καὶ τὴ νεολαία κοντά τους.
.             Ἡ ταπεινότητα εἶναι αὐτή, πού θὰ φέρη τὴ νεολαία στὴν Ἐκκλησία, καὶ ὄχι ἡ ὑπερβολή. Τὸ ξέρω ὅτι θὰ κριθῶ γι’ αὐτὰ πού λέω, δὲν μὲ πειράζει ὅμως. Ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τὸν λίθον βαλέτω. Εἶμαι ἁμαρτωλός, δὲν εἶμαι καλὸς χριστιανός. Πιστεύω στὸν Χριστό, ἀλλὰ δὲν εἶμαι καλὸς χριστιανός. Ἔχω καὶ ἐγὼ τὶς ἁμαρτίες μου, κάνω καὶ ἐγὼ λάθη, ἀλλὰ προσπαθῶ κάθε μέρα νὰ βελτιώνωμαι.
.             Πρὶν κρίνουμε τὴν Ἐκκλησία, ἂς σκεφθοῦμε ὅτι εἶναι μία κοινότητα. Οἱ παπάδες εἶναι μία κοινότητα. Θὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ περίεργοι καὶ οἱ πιὸ νευρικοὶ καὶ ἄλλοι… Λάθος τους καὶ θὰ κριθοῦν ὅλοι μιὰ μέρα γι’ αὐτὸ πού κάνουν. Ἐμεῖς δὲν πρέπει νὰ κρίνουμε αὐτούς. Πρέπει, ἂν θέλουμε νὰ πιστεύουμε τὸν Ἰησοῦ Χριστό, νὰ εἴμαστε κοντὰ στὸν Χριστὸ μὲ ἀγάπη καὶ νὰ κρίνουμε τὸν ἑαυτό μας. Νὰ βελτιωνόμαστε ἐμεῖς».

ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΦΟΝΟΣ

Ναί, εἶναι φόνος!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.              Δέν εἶναι ἁπλῶς φόνος. Εἶναι ὁ ἐγκληματικώτερος φόνος, ὁ ἀπαισιώτερος φόνος, ὁ πιὸ κτηνώδης φόνος.
.             Φυσικὰ καταλάβατε, ὅτι πρόκειται γιὰ τὴ θανάτωσι τοῦ παιδιοῦ τῆς κυήσεως, πού τελεῖται μὲ τὴ διαδικασία τῆς ἀμβλώσεως (ἐκτρώσεως).
.            Τόλμησε ἡ Ἰ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ν’ ἀποκαλέση, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, φόνο τὴν ἔκτρωσι καὶ ξεσηκώθηκαν ὅλοι σχεδὸν οἱ δημοσιογράφοι νὰ κατηγορήσουν τὴν ἠγεσία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν χαρακτηρισμὸ αὐτόν!
.              Δηλαδή, τί θέλετε, κύριοι, νὰ μᾶς πῆτε, ὅτι εἶναι «χάδι στοργῆς» ἡ ἐπέμβασις τοῦ ἐκτρωσιολόγου, πού μὲ τὰ ἐργαλεῖα του κατασφάζει τὸν ζωντανὸ ἄνθρωπο, τὸ μικρὸ παιδί, τὸ ζωντανὸ ἔμβρυο; Τόση διαστροφὴ ἔχετε ὑποστεῖ; Οὔτε οἱ δήμιοι, ποὺ κατέσφαζαν τοὺς χριστιανούς, δὲν ἀμφισβητοῦσαν ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔκαναν ἦταν φόνος! Ἐσεῖς εἶστε καὶ δημίων ἀγριώτεροι!

• Ναί, εἶναι φόνος ἡ ἔκτρωσις. Διότι ἀφαιρεῖ βίαια ζωὴ ἀνθρώπου. Ὅταν ὁ ἐκτρωσιολόγος κόβει τὸ χεράκι καὶ τὸ ποδαράκι τοῦ ἐμβρύου, ὅταν σπάη τὸ κεφαλάκι του, ὅταν τὸ πολτοποιῆ, ἐσεῖς λέτε ὅτι δὲν πρόκειται γιά φόνο;

• Ναί, εἶναι φόνος ἡ ἔκτρωσις. Διότι τὸ θῦμα κατανοεῖ ὅτι ὁ ἐχθρός του ἐπέρχεται και συσπειρώνεται στὴν ἄκρη τοῦ σάκκου τῆς κυοφορίας! Ζητάει ἀπεγνωσμένα προστασία.

• Ναί, εἶναι φόνος ἡ ἔκτρωσις, καὶ μάλιστα ὁ πιὸ ἀπάνθρωπος. Διότι τὸ θῦμα εἶναι ἀνυπεράσπιστο. Κι ὁ πιὸ εἰδεχθὴς ἐγκληματίας ἔχει δικαίωμα ὑπερασπίσεως, συνηγόρου. Καὶ σεῖς ἀπαγορεύετε καὶ σὲ μᾶς νὰ ὑπερασπιζώμαστε τὸ ΑΘΩΟ βρέφος!

• Ναί, εἶναι φόνος ἡ ἔκτρωσις! Καὶ μάλιστα ἐκ προμελέτης φόνος. Καὶ δὴ μὲ πολλοὺς φυσικοὺς καὶ ἠθικοὺς αὐτουργούς.

• Ναί, εἶναι φόνος ἡ ἔκτρωσις. Καὶ συντελεῖται χωρὶς φόβο. Πωρωμένες ὑπάρξεις ὅσοι συνεργοῦν στὴν ἔκτρωσι. Καὶ περνάει στὸ κοινωνικὸ σύνολο χωρὶς πόνο. Δὲν πονᾶμε γιά τὸ κατ’ ἐξακολούθησιν ἔγκλημα, γιά τὸ δημογραφικὸ ἔγκλημα, γιὰ τὸ βρεφοκτόνο ἔγκλημα.

Κύριε, λυπήσου μας γιά τὴν ἀπύθμενη σκληρότητά μας.

ΣΤΙΓΜΑ τοῦ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

Στίγμα τοῦ «πολιτισμοῦ» μας!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.                      Ἐλευθερία δὲν εἶναι νὰ κάνης ὅ,τι θέλεις. Ἐλεύθερος εἶσαι ὅταν κάνης ὅ,τι θέλει ὁ Θεός, ὁ Δημιουργὸς καὶ ὁδηγὸς τοῦ Σύμπαντος. Ἐλευθερία δὲν εἶναι νὰ λές: «Εἶμαι ἐλεύθερος νὰ σκοτώνω»!
—Μά, θὰ πῆτε, αὐτὸ δὲν τὸ λέει κανείς…

• Κανείς; Καὶ ὅμως! Ποιός κατέβασε πρόσφατα τὴν ἀφίσα ἀπό τούς σταθμούς τοῦ Μετρό; Αὐτοί, πού ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας, τάχα τῶν γυναικῶν, σκοτώνουν τὰ ἀθωώτερα πλάσματα, τά ἀγέννητα παιδιά, μὲ τὴ διαδικασία τῶν ἐκτρώσεων!

• Ὑπάρχει πιὸ ἐλεύθερο σύνθημα ἀπὸ τὸ «Θέλω νὰ ζήσω»; Ἤ ἀπό το «Ἀφῆστε μὲ νὰ ζήσω»; Ποιὸς τὸ ζητάει αὐτό; Τὰ κυοφορούμενα βρέφη! Τί ζητοῦν; Νὰ ζήσουν! Καὶ τὸ κράτος, πού δῆθεν εἶναι φιλελεύθερο καὶ τάχα εἶναι ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας, ἔχει θέσει σὲ ἐφαρμογή νόμο, πού λέει:

—Ὄχι! Ἐγὼ δὲν θέλω νὰ ζήσετε! Ἐγὼ θέλω καὶ ἐπιτρέπω νὰ σᾶς σκοτώνουν!

Ποιοί; Οἱ φόνισσες μητέρες σας! Οἱ φονιάδες πατεράδες σας! Οἱ δολοφόνοι ἐκτρωσιολόγοι γιατροί, πού ὅταν σᾶς σκοτώνουν, ἀπό μένα θὰ πληρώνονται!…
.               Ὅταν μιὰ ἀθώα καὶ ἐπιστημονικὴ ἀφίσα θύμιζε, ὅτι τὰ κυοφορούμενα βρὲφη εἶναι κανονικοί ἄνθρωποι, μὲ καρδούλα, μὲ κεφαλάκι, μὲ ποδαράκια, ἀμέσως θίχτηκε ἡ ἀνελευθερία μερικῶν γυναικῶν καὶ μερικῶν ἄθεων πολιτικῶν.

—Νά κατεβῆ ἡ ἀφίσα ὑπὲρ τῆς ζωῆς!

.                  Καὶ ἡ ἀφίσα κατέβηκε. Ἀλλ’ αὐτὸ θὰ μένη γιὰ πάντα στίγμα ἀνελευθερίας, στίγμα ἐγκληματικῆς μανίας κατὰ τῶν πιὸ ἀνυπεράσπιστων ὑπάρξεων, στίγμα τοῦ σύγχρονου «πολιτισμοῦ».

ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΤΡΟΜΑΞΕ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

Ἡ ἀφίσα κατατρόμαξε ἐνόχους!

τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Τί σῆμα ἐξέπεμψε ἡ ἀφίσα, πού ἀναρτήθηκε σὲ συρμοὺς τοῦ Μετρὸ καὶ προκάλεσε τὴ βίαιη ἄντιδρασι τῆς κρατικῆς ἐξουσίας;

1. Ἐκδόθηκε ἀπό το κίνημα «Θέλω νὰ ζήσω» ἢ «Ἀφῆστε μὲ νὰ ζήσω». Εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ, πού δὲν μπορεῖ ἀκόμα νὰ μιλήση. Εἶναι ἡ ὑπεράσπισις τοῦ ἀθώου κατηγορουμένου, πού ἀναπολόγητος καταδικάζεται στὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν, στὸν πιὸ σκληρὸ θάνατο. Εἶναι ἡ συνηγορία σὲ ἑκατοντάδες χιλιάδες ζωντανὰ βρέφη, ποὺ ἀνυπεράσπιστα ὁδηγοῦνται στὴν ἄγρια σφαγὴ τῶν ἐκτρώσεων.

2. Τί παρουσιάζει ἡ ἀφίσα; Ἕνα βρέφος, στὸ σάκκο τῆς κυήσεως, μὲ ἤδη ἀνεπτυγμένη τὴ σωματικὴ του διάπλασι, πού δέχεται ἄσπλαχνα τὴ φονικὴ ἐπίθεσι ἀπὸ τὸν ἐκτρωσιολόγο γιατρό.

3. Δίνει ἐπιστημονικὰ στοιχεῖα γιὰ ἐνημέρωσι σχετικὰ μὲ τὴν ανάπτυξι τοῦ ἐμβρύου, ὅπως:

– «Ἀπό τὴ 18^η ἡμέρα κτυπᾶ ἡ καρδιὰ του»

– «Ἀπό τὴν 42^η ἡμέρα ἀνιχνεύονται ἐγκεφαλικὰ κύτταρα»

– «Ἀπό τὴν 8^η ἑβδομάδα ὅλα τὰ ὄργανὰ του ἔχουν δημιουργηθεῖ»

– «Ἀπό τὴ 10^η ἑβδομάδα νοιώθει πόνο».

4. Προτρέπει ὅλους τοὺς εὐαίσθητους ἀνθρώπους: «Διαλέξτε τὴ ζωή!…».

5. Ὑπογράφεται: «Κίνημα ὑπὲρ τῆς ζωῆς».

• Θίγει κανέναν μιὰ τέτοια ἀφίσα; Γιατί «ἐταράχθησαν» οἱ «βασιλεῖς τῆς γῆς», ὅπως τότε, ὁ Ἡρώδης; Ἂν εἶχαν ἀντίρρησι στὸ σύνθημα «Θέλω νὰ ζήσω», ἃς ἀνέβαζε ὁ ἁρμόδιος ὑπουργὸς (Κ. Καραμανλὴς) τὴν ἀντίθετη ἄποψι: «Θέλω νὰ σκοτώνω, καὶ μάλιστα παιδιά»! Ἂν διαθέτουν ἄλλα ἐπιστημονικὰ στοιχεῖα, ἐλεύθεροι ήσαν νὰ τὰ ἐκθέσουν πολιτισμένα, μιὰ πού αὐτοί, ὡς κρατικὴ ἐξουσία, δὲν θὰ πλήρωναν γιὰ μιὰ δική τους σχετικὴ ἀφίσα. Ἂν δὲν τοὺς ἄρεσε ἡ ἀφίσα μὲ τὸ βρέφος πού κυοφορεῖται, ἃς τύπωναν ἄλλη ἀφίσα μ’ ἕνα σκυλί!

Στ’ ἀλήθεια, ἂν σ’ ἕνα σκυλάκι πετοῦσαν φόλα γιὰ νὰ ψοφήση καὶ τὸ σκυλάκι ἐμφανιζόταν σὲ ἀφίσα νὰ λέη «θέλω νὰ ζήσω», θὰ τὴν κατέβαζαν τὴν ἀφίσα του; Ἀστειεύεσθε; Γι’ αὐτοὺς πού κυβερνοῦν αὐτὸ τὸν τόπο, τὸ σκυλάκι ἔχει δικαίωμα, τὸ παιδάκι δὲν ἔχει! Τὸ σκυλάκι πρέπει νὰ ζήση, τὸ παιδάκι πρέπει νὰ πεθάνη!

• Ἐξήγγειλε ὁ κ. Πρωθυπουργὸς ἐπὶδομα 2.000 εὐρώ γιὰ κάθε παιδὶ πού γεννιέται. Ἐπαινετό. Ἀλλὰ τὸ κράτος μὲ τὸ ἕνα χέρι δίνει βοήθημα στὸ παιδὶ πού γεννιέται, ἐνῶ μὲ τὸ ἄλλο χέρι δίνει τὸ κοφτερὸ μαχαίρι στὸν ἐκτρωσιολόγο νὰ σφάξη τὸ ἀγέννητο παιδί!

Γιατί αὐτὴ ἡ ἀντινομία; Γιατί αὐτὸ τὸ τραγελαφικό; Ἂν μποροῦσε τὸ νεογέννητο βρέφος νὰ μιλήση, θὰ φώναζε: «Γιατί ἐμᾶς μᾶς θέλετε και τ’ ἀδελφάκια μας, πού εἶναι λίγους μόλις μῆνες μικρότερα, τὰ σφάζετε; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί ἐμᾶς μᾶς ἀγαπᾶτε καὶ τ’ ἀδελφάκια μας τὰ πολτοποιεῖτε; Γιατί; Γιατί; Γιατί;…»!

ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΙΣ ἢ ΜΝΗΜΑ;

Ἀποτέφρωσις ἤ μνῆμα;

Τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

.               Οἱ πιστοὶ χριστιανοί, τὰ συνειδητὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σέβονται τὴν εὐαγγελικὴ μαρτυρία καὶ τὴ μακραίωνη παράδοσι γιὰ τήν ταφὴ τοῦ σώματος τῶν κεκοιμημένων.
.                         Τὸ σῶμα εἶναι ἱερό. Εἶναι ναὸς τοῦ «ἐν ἡμῖν Ἁγίου Πνεύματος» (Α´ Κορ. στ´ 19). Καὶ ἀπαγορεύεται ἡ ὁποιαδήποτε βία, και ὅταν εἶναι ζωντανὸ και ὅταν νεκρωθῆ. Βία στὸ σῶμα εἶναι καί ἡ ἁμαρτία καὶ τὸ ὁποιοδήποτε φθοροποιὸ πάθος. Βία στὸ νεκρὸ σῶμα συμβαίνει ὅταν δὲν τὸ παραδίδουμε ἁπλῶς στὴ γῆ, «ἐξ ἧς ἐλήφθη», ἀλλὰ τὸ καῖμε!
.                         Ἡ Ἁγία Γραφὴ μιλάει μόνο γιὰ ταφή καὶ γιὰ μνήματα. Ἐξαρτᾶται βέβαια ἀπό τὸν τρόπο, πού νεκρώθηκε ἕνα σῶμα. Διότι ὑπάρχουν περιπτώσεις, ὅπου σώματα χάθηκαν στῆς θάλασσας τὰ βάθη, κάηκαν ἀπὸ πυρκαγιές, σκεπάστηκαν κάτω ἀπὸ τά ἐρείπια ἑνὸς σεισμοῦ ἢ κατρακύλησαν σὲ χαράδρες καὶ κατασπαράχθηκαν ἀπὸ ἀγρίμια.
.                         Ἡ Ἀνάστασις πάντως, ἡ πολύτεκνη μητέρα τῆς ἀθανασίας, δὲν θὰ δυσκολευθῆ νὰ βρῆ τὰ σώματα τὴ στιγμὴ τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν νεκρῶν. Σὲ ὅλα τὰ σώματα θὰ σκύψη καὶ θὰ φωνάξη ὁ Χριστός: «Ἐγέρθητε!». Ὅλα τά σώματα θὰ ἀναστηθοῦν. Καὶ ὅλα τὰ σώματα θὰ ἑνωθοῦν, τὸ καθένα μὲ τὴ δική του ψυχή, γιὰ νὰ πορευθῆ σὲ μία ἀπὸ τὶς δύο αἰωνιότητες, σέ ὅποια διάλεξε, ἢ στὴν ἀνάστασι ζωῆς ἢ στὴν ἀνάστασι κρίσεως (κατακρίσεως).
.                         Δὲν ἀπολυτοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία τὸν τρόπο τῆς ταφῆς τῶν σωμάτων. Ἀλλὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἀποδεχθῆ τὸν ἀλάθητο λόγο τοῦ Κυρίου τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, πού λέγει: «Πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ καὶ οἱ ἀκούσοντες ζήσονται» (Ἰωάν. ε´ 28).
.                         Γιά τὸ θέμα τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, κύριο λόγο ἔχουν ἡ θέσις, ἡ πρόθεσις καὶ ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν θέσις του εἶναι ἡ ἀθεΐα, σέβεται ἡ Ἐκκλησία τὴ θέσι του καὶ δὲν δέχεται νὰ ψάλη τὴν ἐξόδιο (ἀναστάσιμη) ἀκολουθία. Δὲν ἀρνεῖται τὴν τελευταία της ἀγάπη, ἀλλ᾽ εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ σεβασθῆ τὴ βούλησι κάθε θνητοῦ. Ἂν μάλιστα ἡ ἐπιθυμία ἑνὸς ἀνθρώπου πρός τό ἀποτεφρωτήριο (νὰ καῆ τὸ σῶμα του), εἶναι συνέπεια τῆς ἄθεης κοσμοθεωρίας του, τότε κανένας δὲν πρέπει νὰ πιέζη τὴν Ἐκκλησία νὰ τελῆ «κηδεία» ἢ «τρισάγιο».
.                         Ἄλλο συγγενεῖς καὶ ἄλλο ὁ ἀποθανών. Κάποια εὐλάβεια καὶ κάποια προσδοκία δείχνουν οἱ συγγενεῖς, ὅταν ζητᾶνε πρῶτα ἱεροτελεστία καὶ ὕστερα καῦσι. Ἀλλά καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τελῆ ἱεροπραξία σὲ ἄτομο, πού δεδηλωμένα ἀρνήθηκε κάθε σχέσι μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία.
.                         Καθένας ἂς πορευθῆ ὅπως διάλεξε. Ἡ κρίσις για ὅλους εἶναι τοῦ Θεοῦ, εἴτε τὸ θέλουν εἴτε δὲν τὸ θέλουν, εἴτε τὸ πιστεύουν εἴτε δὲν τὸ πιστεύουν.