Ἄρθρα σημειωμένα ὡς Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης
ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΑΝΑ, μάνα πονεμένη (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 11 Φεβρουαρίου 2019
Γιά σένα, Mάνα
τοῦ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη
• Mιά μάνα πονεμένη τό πρόσωπο τοῦ Eὐαγγελίου. Mιά μάνα Xαναναία, δηλαδή, ἀλλοδαπή, μά πού ἦταν μύριες φορές ἀνώτερη ἀπό κάθε Ἰουδαία, ἀλλά καί ἀπό κάθε χριστιανή σήμερα. Mιά μάνα, πού δέν τήν λύγισε ὁ πόνος ἀπό τό δρᾶμα τῆς κόρης της. Mιά μάνα, πού κατέφυγε στόν Xριστό καί βρῆκε τή λύση. Mιά μάνα, πού δοκιμάστηκε ἡ πίστις της, καί πῆρε ἄριστα. Δοκιμάστηκε ἡ ὑπομονή της καί πῆρε ἄριστα. Δοκιμάστηκε ἡ ταπείνωσίς της καί πῆρε ἄριστα. Mιά μάνα, πού ὁ κόσμος τήν περιφρόνησε, μά ὁ Xριστός τήν καλοδέχτηκε. Mιά μάνα, πού βραβεύτηκε ἀπό τόν Xριστό μέ τό ἀνώτερο μετάλλιο, πού μόνο σέ τρεῖς τό ἔχει δώσει ὁ Kύριος. Tό χρυσό μετάλλιο τῆς πίστεως. Mιά μάνα, πού ἐγκωμιάστηκε ἀπό τόν Xριστό: «Γύναι, μάνα, μεγάλη σου ἡ πίστις».
• Ἀξίζει, ἡ μάνα αὐτή νά γίνη ἀφορμή γιά ἕνα ἐγκώμιο στή μάνα, στήν κάθε μάνα, στήν ἀληθινή μάνα, στή δική μου καί τή δική σας μάνα, στή μάνα πού βρίσκεται σήμερα ἐδῶ, καί μπορεῖ νά εἶναι ἡ μάνα μιᾶς μάνας, δηλαδή, σεβαστή γιαγιά;
• Γιά σένα, μάνα, πού εἶσαι τό γλυκύτερο πρόσωπο στόν κόσμο.
• Γιά σένα, Xαναναία μάνα, πού πίσω ἀπό τά σύνορα τοῦ Ἰσραήλ ζοῦσες, σάν νἄσουν πίσω ἀπό τόν ἥλιο. Ἡ ζωή σου ἦταν ἕνας πόνος ἀβάσταχτος γιά τήν ἀρρώστια στό κορίτσι σου.
• Γιά σένα, μάνα, ἦρθε ὁ Xριστός, γεννημένος ἀπό τήν πιό ἅγια Mάνα. Ἀπό ὅλο τόν κόσμο, νοιάστηκε γιά μιά μάνα. Nοιάζεται γιά κάθε μάνα, πού τήν καρδιά της ρομφαία, μαχαίρι κοφτερό ξεσχίζει.
• Γιά σένα, μάνα, πού κραυγάζεις καί φωνάζεις, γιατί μόνη σου σέρνεις τό θλιβερό χορό τοῦ πόνου. Ἡ προσευχή σου γίνεται κραυγή, πού κάθε ψυχή σπαράζει. Γιά σένα ἔρχεται ὁ Xριστός. Ἡ καρδιά Tου σπλαχνική γιά σένα μάνα, ἔστω κι ἄν παριστάνει στήν ἀρχή νά σέ ξεπερνᾶ ἀδιάφορα. Δέν εἶναι ἀδιάφορος. Θέλει σέ ὅλα νά σοῦ βάλη ἄριστα.
• Γιά σένα, μάνα, πού ἔχεις παιδιά καί ἀγωνιᾶς· γιά σένα εἶναι ὁ Xριστός. Nᾶτος, σέ πλησιάζει. Mή χάσης τήν εὐκαιρία. Φώναξέ Tον, ὅπως ἐκείνη φώναξε: «Ἐλέησόν με, Kύριε, υἱέ Δαβίδ». Γιά δές τό κορίτσι μου. Δυνάμεις τοῦ κακοῦ τό κρατοῦν αἰχμάλωτο. Tοῦ ἅρπαξε ὁ Σατανᾶς ὑγεία καί ἐλευθερία! Φώναξε δυνατά: «Ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Kάνε καλά τό παιδί μου!
• Γιά σένα, μάνα, πού νόμιζες πώς ὁ Θεός σέ ξέχασε. Bλέπεις Xαναναία μάνα, σάν νά συννεφιάζη.. Σάν νά μή σοῦ δίνη σημασία κι ὁ Xριστός. Γιά σένα ὅμως ψήνεται τό θαῦμα. Mήν ἀποκάμης μοναχή. Δέν μπορεῖ· τό βλέμμα Tου ὁ Xριστός σέ σένα τελικά θά ρίξη.
• Γιά σένα, μάνα, εἶναι κάποτε ἡ ἀπονιά τοῦ κόσμου. Σάν τότε. Δέν τή λυπήθηκαν τή Xαναναία μάνα. Tόσο σκληροί οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμα κι αὐτοί πού τριγυρίζουν τό Xριστό, κι αὐτοί πού τάχα ἀνήκουνε στήν Ἐκκλησία. Ἐσύ φωνάζεις στόν Xριστό νά σ᾽ ἐλεήση, κι αὐτοί ζητοῦν ἀπ᾽ τόν Xριστό νά σέ διώξη, γιατί τούς ἐνοχλοῦν οἱ κραυγές σου! Ὁ πόνος σου τούς ἐνοχλεῖ. Tό τραυματισμένο σου κορίτσι τό διώχνουν. Kόσμε σκληρέ, στόν μητρικό τόν πόνο…
• Γιά σένα, μάνα, εἶναι ὁ Xριστός. $Aγια κάνεις καί φωνάζεις: «Kύριε, βοήθει μοι».
• Γιά σένα, μάνα, εἶναι ἡ ἄσκησις τοῦ Xριστοῦ. Σέ δοκιμάζει, μάνα. Σκυλάκι σέ λέει, γιά νά δῆ τί θά πῆς. Kαί σύ ἔξυπνα Tοῦ δίνεις τήν ἀπόκρισι: Σκυλάκι σου εἶμαι, μά θά γαυγίζω στήν αὐλή σου. Δέν θέλω πολλά. Δῶσ᾽ τα ἀλλοῦ τά πολλά. Λίγα ψίχουλα ἀπ᾽ τό τραπέζι Σου μοῦ φτάνουν. Mιά ματιά σου στοργική θά μοῦ γιάνη τόν πόνο. Mιά σταγόνα ἀπ᾽ τήν φροντίδα Σου θά σώση τό παιδί μου.
• Γιά σένα, μάνα, καλή μου μάνα, πού μᾶς γέννησες καί μᾶς μεγάλωσες, χωρίς λογισμούς, χωρίς νά πῆς «πῶς θά τά ζήσω;». Γιά σένα, μάνα, εἶναι τό Eὐαγγέλιο σήμερα. Γιά τήν ἁγία μάνα!
• Γι᾽ αὐτήν, πού δέν προσέχει τά σκυλάκια, ἀλλ᾽ ἀγαπάει τά παιδάκια.
• Γι᾽ αὐτήν, πού ἀφήνει τήν ὕπαρξί της ὁλότελα στά χέρια τοῦ Θεοῦ.
• Σ᾽ αὐτήν, πού καί στίς μέρες μας κλείνει τ᾽ αὐτιά της στίς σειρῆνες τοῦ κόσμου, ἀλλά δέν κλείνει τή μητρική της ὕπαρξι στήν παιδοποιΐα.
• Σέ σένα, πού ξέρεις τό θάλαμο τῶν τοκετῶν καί ποτέ δέν παρέδωσες σπλάχνο σου στό σφαγεῖο τῶν ἐκτρώσεων.
• Σέ σένα, πού ξέρεις ν᾽ ἀγαπᾶς καί τά μάτια σου κοιτάζουν τ᾽ ἀθῶα μάτια τοῦ παιδιοῦ. Σ᾽ αὐτή τή μάνα, τή χριστιανή, πού σηκώνει τό σταυρό, σ᾽ αὐτή τή μάνα, δίνει σήμερα τό βραβεῖο ὁ Xριστός: «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις».
• Γιά σένα, μάνα, πού κι ἄν σέ πληγώνουν, ἐσύ μέ γλύκα τούς κοιτᾶς. Γιά σένα, πού κάτι θέλεις καί ζητᾶς, νά! Σήμέρα ὁ Xριστός τή μάνα πρόσεξε, τή Xαναναία. «Ὅ,τι θέλεις». Tί θέλεις, μάνα; Mήν ἀποκάμης. Πές τοῦ Xριστοῦ τί θέλεις! Πέσ᾽ Tου μέ πίστι, μέ κραυγή. M᾽ ἐλπίδα καί μέ δάκρυ.
Kόσμε! ὅ,τι κι ἄν εἶσαι, τή μάνα νά προσέχης.
—Aὐτή γεννᾶ.
—Aὐτή γαλουχεῖ.
—Aὐτή ξαγρυπνᾶ.
—Aὐτή ἀγαπᾶ.
—Aὐτή θυσιάζεται.
—Aὐτή σώζει τόν κόσμο.
• Γιά κοίτα, μάνα, τόν Xριστό. Γιά σένα, μάνα, τό δικό μας «εὐχαριστῶ». Γιά σένα ἡ τιμή, καλή κι ἁγιασμένη μάνα!
Advertisements
ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκη)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΣ στὶς 22 Ἰανουαρίου 2019
Τὸ λεωφορεῖο τοῦ χρόνου
τοῦ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη
Τρία ἤ δύο μέρη;
-
Συνήθως διακρίνουμε τὸ χρόνο σὲ τρία μέρη: Στὸ παρελθόν, στὸ παρὸν καὶ στὸ μέλλον. Ἡ τριμερὴς αὐτὴ διάκρισις δὲν φαίνεται νὰ ἔχη ἀντικειμενικὴ ὑπόστασι. Ἂν θελήσουμε νὰ προσδιορίσουμε τὸ παρόν, θὰ διαπιστώσουμε, ὅτι δὲν ἀποτελεῖ τίποτε περισσότερο ἀπό μιὰ διαχωριστικὴ τομὴ ἀνάμεσα στὸ παρελθὸν καὶ στὸ μέλλον. Πρῶτος τό τόνισε αὐτὸ ὁ Ἀριστοτέλης: «Τό μεν παρελθὸν γέγονε, τὰ δὲ τοῦ μέλλοντος μέλλει γενέσθαι· τό δὲ νῦν οὐ μέρος».
Ροὴ χρόνου
-
Παρόν! Δὲν εἶναι μέρος τοῦ χρόνου. Ὑπάρχει τὸ πρὸ καὶ τὸ μετά. Στὴ μέση τό παρόν, ἢ μᾶλλον ὁ Παρών.
-
Ὁ Παρὼν εἶναι Ἄχρονος. Εἶναι ὁ Ἄχρονος Θεός. Ὁ χρόνος εἶναι συνυφασμένος μὲ τὸ χῶρο καὶ μὲ τὴ δημιουργία. Ἡ ἀρχὴ τοῦ δρόμου δὲν εἶναι δρόμος. Ἡ ἀρχὴ τοῦ χρόνου δὲν εἶναι χρόνος. Ἡ ἀρχὴ τῆς δημιουργίας δὲν εἶναι δημιουργία. Ἡ Ἀρχὴ τῆς Θεότητας; Εἶναι Θεότητα. Δὲν ὑπάρχει χρόνος, πού δὲν ὑπάρχει Θεός.
-
Ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀρχή. Εἶναι ἡ Ἀρχή: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανόν καὶ τὴν γῆν». «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. α’ 1). Ὅταν ὁ Θεὸς ἀπεφάσισε νὰ κατασκευάση τὸ δρόμο, διὰ τοῦ ὁποίου φανερώνεται ὅτι ὑπάρχει, μπῆκε στὴ ζωή μας καὶ ὁ χρόνος. Ὀ δρόμος εἶναι ἡ πορεία τοῦ κτιστοῦ δημιουργήματος ἀπὸ τὸν Ἄκτιστο Θεό. Τὸ λεωφορεῖο τοῦ χρόνου ξεκίνησε. Τρέχει μὲ τὴν ταχύτητα τῶν ἀστέρων. Τρέχει μὲ τὴ ροὴ τῶν ποταμῶν. Τρέχει μὲ τοὺς κτύπους τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Τρέχει… «Τὰ πάντα ρεῖ» στὸ ποτάμι τοῦ χρόνου. Ὁ Θεὸς παραμένει Ἄχρονος, τὰ δημιουργήματά Του ὅμως μπῆκαν στὴν τροχιὰ τοῦ χρόνου. Παραστατικό το ποίημα τοῦ Δροσίνη:
Πές μου ποτάμι πού τρελὰ μέσα στοὺς κάμπους τρέχεις
καὶ τόσες ὀμορφιές τῆς γῆς μὲ τὰ νερά σου βρέχεις,
γιατί μᾶς ψάλλεις θλιβερὸ σκοπὸ μὲ τὴ φωνή σου;
Ποιὸς ἄλλος ζεῖ τέτοια ζωὴ γλυκειά σὰν τὴ δική σου;
Κι ἐκεῖνο ἀποκρίθηκε: Τί εὐτυχία ἔχω,
ἀφοῦ ἡ μοῖρα μοῦ ‘γραψε αἰώνια νὰ τρέχω;
Ἂν ροδοδάφνες γέρνουνε μὲ χάρη στὰ νερά μου,
ἂν λυγαριὲς κι ἀγράμπελες ἀνθίζουν στὰ πλευρά μου,
μήπως μπορῶ νὰ τὶς χαρῶ καὶ νὰ τὶς ἀγαπήσω;
Περνῶ, τὶς βλέπω μιὰ στιγμὴ καὶ τὶς ἀφήνω πίσω…
Καὶ τὸ ποτάμι σώπασε κι ἀφήνει τὸ διαβάτη
μὲ πικραμένη τὴν καρδιά, μὲ δακρυσμένο μάτι,
γιατί μιὰ μαύρη, μιὰ σκληρὴ ἰδέα τὸν τρομάζει,
πώς κι ἡ δικιά του ἡ ζωὴ μὲ τὸ ποτάμι μοιάζει.
-
Ἠ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μὲ τὸ ποτάμι. Τρέχει καὶ κυλᾶ. Βρίσκει δυσκολίες. Βρίσκει καὶ ἀνθισμὲνα λουλούδια. Μὰ οὔτε τὰ βράχια προλαβαίνει νὰ τὰ φωτογραφίση, οὔτε τὰ λουλούδια νὰ τὰ ζωγραφίση.
«Καὶ ἡ δικιά του ἡ ζωὴ μὲ τὸ ποτάμι μοιάζει…». Τρέχει, μὰ δὲν χάνεται. Ξεχύνεται στὴν ἀπεραντωσύνη τῆς θάλασσας. Καὶ ἡ ζωὴ μᾶς τρέχει. Δὲν σταματᾶ. Δὲν πηγαίνει στὸ μηδέν. Καταλήγει στὴν πανέμορφη θάλασσα τῆς αἰωνιότητας.
Παρόν. ΠΑΡΩΝ
-
Τὸ παρὸν εἶναι παρὸν πραγματικὰ μόνο ὡς πρόσωπο. Ὁ Θεὸς διὰ μέσου τῶν δημιουργημάτων Του, φωνάζει: Παρών!
—Μὲ κρύβουν τὰ δημιουργήματά μου, ἢ μᾶλλον μὲ φανερώνουν τὰ δημιουργήματά μου. Εἶμαι ὁ «πανταχοῦ Παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν». Τὸ παρὸν εἶναι πραγματικὰ παρόν, μόνο ὡς Πρόσωπο. Ὄχι μονὸ μὲ τὴν ἔννοια πού εἴπαμε, ἀόρατος Θεός, αἰωνίως Παρών, πού φωνάζει διὰ μέσου τῶν ὁρατῶν κτισμάτων «Παρών». Λέει ὁ Παῦλος: «Τὰ γὰρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπό κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοούμενα καθορᾶται, ἡ τὲ ἀῒδιος αὐτοῦ δύναμις καὶ θειότης» (Ρωμ. α’ 20). Παρὼν ὁ Θεός! Ὡς αἰώνιος καὶ προαιώνιος ὕπαρξις. Παροῦσα και ἡ νέα πόλις, ἡ αἰώνια ζωή. Ὁ Ἀβραάμ, λέει ἡ πρὸς Ἑβραίους, «ἐξεδέχετο τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεὸς» (Ἑβρ. ια’ 1).
-
Καὶ μὲ ἄλλη ἔννοια τὸ παρὸν ὑπάρχει ὡς Πρόσωπο. Φωνάζει ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια: «Παρών»! Εἶναι τὸ σαρκωμένο Πρόσωπο τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ Λόγου. Μὲ τὴ σάρκωσι τοῦ Χριστοῦ ὁ Ἄχρονος μπαίνει στὸ χρόνο. Ἔγινε ἄνθρωπος ἀληθινός. Καὶ μποροῦμε γιὰ τὴν ἀνθρώπινή Του πορεία στὴ γῆ νὰ λέμε καὶ γι’ Αὐτόν, ὅτι ἦταν κάποτε ὀκταήμερος, σαράντα ἡμερῶν, δώδεκα ἐτῶν, τριάντα ἐτῶν. Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι περιορίζεται στὸ χρόνο.
-
Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Αἰώνιος καὶ ὡς Θεάνθρωπος. Εἶναι τὸ Αἰώνιο Παρόν. Γιὰ τὴ ζωή Του καὶ γιὰ τὴν προσφορά Του ἡ Γραφὴ δὲν χρησιμοποιεῖ χρονόμετρο. Δὲν λέει π.χ.: «Μαζί μου θὰ ἔχετε ἕνα λαμπρὸ μέλλον!». Ἡ Γραφὴ χρησιμοποιεῖ τὸ αἰωνιόμετρο: Τὸ ἄμετρο! Ὄχι, τὸ μέτρο. Τὸ ἄμετρο τῆς αἰωνιότητας. Πόσες φορὲς ἡ Καινὴ Διαθήκη μιλάει γιὰ χρόνο καὶ πόσες φορὲς γιὰ αἰωνιότητα; Γιὰ τὸ δεύτερο πολὺ περισσότερες φορές: «Οὔτως ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν Υἱόν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχη ζωὴ αἰώνιον» (Ἰωαν. γ’).
Παρὸν μὲ δύο μάτια
-
Τὸ παρὸν εἶναι φευγαλέα στιγμή. Καὶ ὅμως εἶναι τὸ μόνο, πού εἶναι δικό μας. Τὸ παρελθὸν δὲν εἶναι δικό μας, ἀφοῦ τό χάσαμε. Τὸ μέλλον δὲν εἶναι δικό μας ἀφοῦ δὲν βρίσκεται στὴ διάθεσί μας. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει: «Τοιοῦτος ὁ χρόνος, οὗ τὸ μὲν παρελθὸν ἠφανίσθη, τὸ δὲ μέλλον οὔπω πάρεστι, τὸ δὲ παρὸν πρὶν ἢ γνωσθῆναι διαδιδράσκει τὴν αἴσθησιν». Φευγαλέα στιγμὴ τὸ παρόν. Σταθερὸς ὅμως γιὰ πάντα ὁ Παρών, ὁ Χριστός. Εἶναι ὁ Παρών, πού βρίσκεται ἀνάμεσα στὸ πρὸ καὶ στὸ μετά. Χωρίζει στὰ δύο τὴν ἱστορία χρονικά. Ἔτσι μιλᾶμε γιὰ πρὸ Χριστοῦ ἱστορία καὶ μετὰ Χριστὸν ἱστορία. Χωρίζει στὰ δύο καὶ τὴ ζωή μας: Στὴν πρὸ Χριστοῦ, τὴ βουτηγμένη στὴν ἁμαρτία, καὶ στὴ μετὰ Χριστό, τὴν δοσμένη στὴ μετάνοια.
-
Τὸ παρὸν ἔχει δύο μάτια: Τὸ ἕνα λέγεται μνήμη, τὸ ἄλλο λέγεται προσδοκία. Βλέπουμε τὸ παρελθὸν μὲ τὴ μνήμη. Θυμόμαστε τά ὅσα διαπράξαμε. Ἡ ἱστορία μας, ἱστορία λαθῶν καὶ παθῶν. Βλέπουμε τὸ μέλλον μὲ προσδοκία. Προσδοκία ὄχι γιατί περιμένουμε καὶ λαχταρᾶμε περισσότερα κοσμικὰ ἀγαθὰ καὶ δόξες καὶ τιμές. Προσδοκᾶμε, ὅτι ἐπιτέλους θὰ μετανοήσουμε εἰλικρινά, θὰ σταματήσουμε νὰ προσβάλλουμε τὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, θὰ ζήσουμε κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, θὰ ἀλλάξουμε ζωή.
Παρόν: εὐκαιρία
Κατὰ τοῦτο, λοιπόν, τὸ παρὸν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἶναι «χρόνος» μὲ τὴν ἁγιογραφικὴ ἔννοια τοῦ «καιρός». Καιρὸς σημαίνει εὐκαιρία. Οἱ ἀρχαῖοι στὴ μυθολογία εἰκόνιζαν τὴν Εὐκαιρία μὲ μία κόρη, πού ἔτρεχε καὶ τὰ μακρυὰ μαλλιὰ της ἀνέμιζαν. Ὅποιος προλάβαινε καὶ ἔπιανε τὰ μαλλιά της, δὲν ἔχανε τὴν εὐκαιρία… Πιάσου καὶ σὺ ἀπὸ τὴν εὐκαιρία.
Εὐκαιρία εἶναι τὸ «Νῦν», τὸ παρόν, ὁ παρὸν χρόνος. Εὐκαιρία ἐκπτώσεων, νὰ σβήσουν τὰ ἁμαρτήματά μας. Εὐκαιρία γιὰ τὴ σωστὴ ἐκμετάλλευσι καὶ χρῆσι τοῦ ὑπολοίπου χρόνου τῆς ζωῆς μας. Εὐκαιρία γιὰ τὴν ἐξαγορὰ τῆς αἰωνιότητας. Οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὸ παρὸν ἐξαρτᾶται τὸ αἰώνιο μέλλον. «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. στ΄ 2).
-
Τὸ «Νῦν» καθαρίζει καὶ καθορίζει τὶς δύο διαστάσεις τῆς ζωῆς μας. Μποροῦμε μὲ τὸ Νῦν, μέ το τώρα, δηλαδή, νὰ καθαρίσουμε τὸ παρελθόν. Πῶς; Μὲ τὴ δύναμι καὶ τὴν εὐκαιρία, πού λέγεται μετάνοια. Τὸ κήρυγμα τοῦ Κυρίου συνοψίζεται σέ λίγες λέξεις: «Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. δ΄ 10). Ἂν τὸ νῦν, τὸ τώρα, γίνη αὔριο, τότε τὸ αὔριο γίνεται μεθαύριο, τὸ μεθαύριο γίνεται ποτὲ καὶ μὲ τὸ αὔριο τῆς ἀναβολῆς χάνουμε τὸ αἰώνιο αὔριο τῆς προσμονῆς.
-
Τὸ νῦν ἐπίσης ἔχει σχέσι καὶ μὲ τὸ μέλλον. Καθορίζει τὴν πορεία τῆς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς. Τὰ ὄνειρά μᾶς εἶναι τὰ δικά Του θελήματα. Οἱ στόχοι μας εἶναι οἱ δικοί Του πόθοι. «Θέλω ὅπου εἶμαι Ἐγώ, καὶ οἱ δικοί μου ἄνθρωποι νὰ εἶναι μαζί μου» (Ἰωαν. ιζ’ 4).
-
Τὸ πῶς μιὰ στιγμὴ δυνατῆς μετανοίας καθαρίζει τὸ παρελθὸν καὶ καθορίζει τὸ μέλλον, τὸ βλέπουμε στὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου. Μέσα σὲ μιὰ στιγμή! Εἶναι ἡ στιγμὴ πού ζυγίζει αἰωνιότητα. Μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ τοῦ ‘ρθε ὁ πόθος νὰ καθαρίση τὸ ἐλεεινὸ παρελθόν. Εἶναι ἡ μνήμη τῆς μετανοίας. «Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλυμμι» (Λουκ. ιε΄ 17). — Χάνομαι! Θὰ χαθῶ; — Ὄχι, μοῦ μένει τὸ τώρα. Τώρα «ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν Πατέρα μου». Ὁ Πατέρας δὲν πέθανε. Ὁ Πατέρας ζῆ. Κι ὁ Πατέρας ἔδωσε τὸν μονάκριβο Γυιό του γιὰ μένα. Τώρα ἐμένα περιμένει!
Ὁ Ἄσωτος ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχη τὴ μνήμη τοῦ παρελθόντος, ντυμένη ὅμως μὲ τὸ οὐράνιο ροῦχο τῆς μετάνοιας καὶ πλυμένη μὲ τὰ δάκρυα τῆς ἐπιστροφῆς. Ὀ Πατέρας, ὅταν βλέπη μετάνοια καὶ ἐξομολόγησι εἰλικρινή, χάνει τὴ μνήμη τοῦ δικοῦ μας παρελθόντος.
-
Μιὰ στιγμὴ καθορίζει καὶ τὸ μέλλον, τὴν αἰωνιότητα.
Στὴν Ἐκκλησία ἡ μνήμη τοῦ παρελθόντος γίνεται μνήμη ἐν Χριστῷ. Καὶ ἡ ἐλπίδα τοῦ μέλλοντος γίνεται ἐλπίδα ἐν Χριστῷ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ ὡς μέλους τῆς Ἐκκλησίας τρέφεται μὲ τὴ μνήμη καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ.
Πολλὰ χρόνια ἢ ἕνα λεπτό;
-
Τὸ παρόν! Ἕνα λεπτό! Τί ἀξία ἔχει ἕνα λεπτό; Ἕνα λεπτὸ τοῦ ἀπέμενε γιὰ τὴν τελευταία του πνοή. Εἶναι ὁ ληστής. Καὶ πρόλαβε. Καὶ μὲ ἕνα λεπτὸ τοῦ χρόνου, λεπτὸ μετανοίας, ἀγόρασε τὸν παράδεισο. Μὲ ἕνα λεπτὸ μεταπήδησε ἀπὸ τὴν κόλασι στὸν παράδεισο.
-
Μὲ ἕνα λεπτὸ ἐξασφαλίζεις τὴν αἰωνιότητα. Χειρίσου καλά τό λεπτὸ τοῦ παρόντος. Ἕνα λεπτὸ πρὸ τοῦ θανάτου σὲ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή. Ἕνα λεπτὸ μετὰ τὸ θάνατο σὲ καθηλώνει στὴν αἰώνια κόλασι, γιά πάντα, ἀμετάθετα.
-
Δὲν ξέρω ἂν ἔχης πολλὰ λεπτὰ χρηματικά. Ξέρω ὅμως, ὅτι ἔχεις ἀκόμα πολλὰ λεπτὰ χρόνου. Ἀρκετὰ πῆγε χαμένος «ὁ παρεληλυθώς χρόνος» (Α’ Πέτρ. δ΄ 3). Ἔλεγε κάποτε σπουδαῖος ἱεροκήρυκας τὴ μέρα τῆς Πρωτοχρονιᾶς:
—Βλέπουμε μπροστὰ μας τόσους φίλους, καὶ τοὺς λέμε «Χρόνια πολλά». Ἂν βλέπαμε μπροστὰ μας τοὺς φίλους καὶ τοὺς συγγενεῖς, πού δὲν μποροῦν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλασι, ἂν μπορούσαμε νὰ τοὺς δοῦμε, ἢ μᾶλλον, ἂν μποροῦσαν νὰ μᾶς ἀπαντήσουν στὸ ἐρώτημα: « Τί δῶρο θέλετε νὰ σᾶς κάνουμε σήμερα Πρωτοχρονιά», νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι ἀπὸ τὸ στόμα ὅλων, θὰ ἀκούγαμε ἕνα κραυγαλέο, σπαρακτικὸ αἴτημα: «Ἕνα λεπτό! Μόνο ἕνα λεπτὸ νὰ ξανάρθουμε στὴ ζωή! Ἕνα λεπτό! Μᾶς φτάνει: Νὰ φωνάξουμε: Ἁμαρτήσαμε!… Ἔλεος, Κύριε, ἔλεος. Σπλαχνίσου μας…». Αὐτό τό λεπτό, πού ὅλοι οἱ κολασμένοι ζητοῦν, μὰ δὲν τὸ ἔχουν, αὐτὸ τὸ λεπτό τό ἔχουμε ἐμεῖς.
-
Τρέξε! Νὰ τὸ ἐξαργυρώσης στὴν τράπεζα τοῦ θείου ἐλέους!
Τελικά τό «Νῦν», ἡ ἀκαθόριστη στιγμὴ τοῦ παρόντος, πού δὲν εἶναι ὡρολογιακὸς χρόνος, θὰ παραταθῆ στὸ ἄπειρο. Θά γίνη τό αἰώνιο σήμερα. Ἀπό μιὰ στιγμὴ ἐξαρτᾶται τὸ αἰώνιο μέλλον μας.
Πλοῖο, λεωφορεῖο, γέφυρα
Ὁ χρόνος συνυφαίνεται μέ τή ζωὴ καὶ τὴν κατευθύνει στὸν θάνατο. Ὅπως οἱ ἐπιβάτες τοῦ πλοίου ὁδηγοῦνται στὸ λιμάνι, ἔστω καὶ ἂν κοιμοῦνται καὶ δὲν ἀντλαμβάνονται τίποτε, ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου ὁδηγοῦνται φυσιολογικὰ στὸ τέλος τῆς ζωῆς τους. Λέει ὁ Μέγας Βασίλειος: «Κοιμᾶσαι καὶ ὁ χρόνος σὲ παρατρέχει. Εἶσαι ξυπνητὸς καὶ ἔχεις φροντίδες, ἀλλὰ ἡ ζωὴ δαπανᾶται, ἔστω κι ἂν αὐτὸ δὲν γίνεται ἀντιληπτό. Ὅλοι τρέχουμε κάποιον δρόμο, σπεύδοντας ὁ καθένας πρὸς τὸ τέλος… Ὅλα περνοῦν καὶ μένουν πίσω σου… Τέτοια εἶναι ἡ ζωή. Οὔτε οἱ χαρὲς τῆς εἶναι μόνιμες, οὔτε οἱ λύπες διαρκεῖς. Καὶ ὁ δρόμος δὲν εἶναι δικός σου, οὔτε τὰ παρόντα δικά σου».
-
Μπῆκε στὸ χρόνο ὁ Ἄχρονος, γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλὰξη ἀπό τὴν τρομοκρατία τοῦ χρόνου. Μᾶς τρομάζει τὸ κύλισμα, τὸ τρέξιμο τοῦ χρόνου, γιατί νομίζουμε ὅτι τὸ ὄχημα του μᾶς πηγαίνει στὸ θάνατο. Ἦλθε ὅμως ὁ Χριστὸς καὶ ἄλλαξε τὸ ὄχημα τοῦ χρόνου. Δὲν εἶναι ὁ χρόνος ἡ νεκροφόρα, πού μᾶς πηγαίνει σιγὰ-σιγὰ, πένθιμα στόν τάφο. Ὄχι. Ὁ χρόνος ἔχει καινούργιο ὄχημα. Ἡ μάρκα του εἶναι τελευταίου τύπου. Λέγεται ἀνάστασις. Ὁ χρόνος μετὰ Χριστὸ καὶ μὲ τὸ Χριστὸ τρέχει μὲ τὸ ὄχημα, πού λέγεται ζωηφόρος. Τρέχει καὶ κανεὶς δὲν τὸν σταματᾶ. Ἁπλῶς σὲ κάποια στιγμή, μὰ θὰ εἶναι μόνο ἁπλῶς μιὰ στιγμή, θὰ περάση τὰ σύνορα. Ὁ Ἄγγελος αὐτομάτως θὰ ἐλέγξη ἂν τὸ διαβατήριό μας ἔχη τὶς δυὸ σφραγίδες, τὴν ἀκλόνητη πίστι καὶ τὴν ἀρετὴ μὲ τὰ καλά της ἔργα. Καὶ θὰ παραδώση ὁ χρόνος τὴ δική του πρόσκαιρη ζωὴ στὸ διαστημόπλοιο τῆς ἀτέλειωτης ζωῆς τῆς αἰωνιότητας. Λέει ὁ Μ. Βασίλειος: «Ὁ χρόνος εἶναι ἡ περίοδος προετοιμασίας τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴν αἰώνια μακαριότητα» (στό Ψαλμ. 114,5).
-
Κάθε φορά χάνουμε ἀπό τὴ ζωὴ μας τόσο, ὅσο ἀκριβῶς ζήσαμε. Καὶ δὲν ἔχουμε τὴν αἴσθησι, ὅτι δαπανᾶται ἡ ζωή μας, μολονότι μετροῦμε πάντοτε μὲ βάσι τή ζωή πού πέρασε καὶ χάθηκε. Δηλαδὴ κάνουμε ἕνα λάθος στὸ μέτρημα τῶν χρόνων τῆς ζωῆς μας. Ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι κάποιος εἶναι 80 χρονῶν καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει προορίσει νὰ ζήση 85 χρόνια. Πόσα εἶναι τὰ χρόνια της ζωῆς του; —Πέντε! Ὄχι ὀγδόντα! Πέντε τοῦ ἀπομένουν. Τὰ ὀγδόντα ἔφυγαν.
-
Ὁ ἄνθρωπος δρᾶ καὶ κινεῖται μέσα στὸν κόσμο, σὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ ζῆ αἰώνια. Τὸ παρὸν τὸ χρησιμοποιοῦμε συνήθως ὡς γέφυρα μελλοντικῶν σχεδίων. Ἀλλ’ ἀποδεικνύεται σάπια ἡ γέφυρα αὐτή. Στὴν πραγματικότητα τὸ παρὸν εἶναι ἡ γέφυρα πού μᾶς συνδέει μὲ τὴν αἰωνιότητα. Καὶ ἡ γέφυρα αὐτὴ λέγεται «Γρηγορεῖτε». Ὁ χρόνος, ποῦ ζοῦμε, ἐνῶ παρουσιάζεται ὡς μετρητής τῆς ζωῆς μας, εἶναι ταυτοχρόνως καὶ μετρητής τοῦ ἀφανισμοῦ μας.
-
Ὁ χειρότερος ἐχθρὸς τοῦ χρόνου εἶναι τὸ «ἔχω καιρό». Κάτω ἀπό τά μάρμαρα τῶν τάφων εἶναι θαμμένα ὅλα τὰ σχέδια καὶ τὰ ὄνειρα! Ὅλα τά ἔθαψε ὁ παραλογισμὸς τοῦ «ἔχω καιρό». Μέσα στὴν καρδιὰ ὅμως τῶν ἁγίων εἶναι κρυμμένοι ὅλοι οἱ πόθοι γιὰ αἰώνια ζωή.
-
Οἱ ἅγιοι, οἱ πιστοὶ χριστιανοί, βρῆκαν τὸ λεωφορεῖο τῆς ζωῆς, πού ἀφετηρία ἔχει τὸ χρόνο καὶ τὲρμα ἔχει τὴν αἰωνιότητα. Σ’ αὐτὸ τὸ λεωφορεῖο μπῆκε καὶ ὁ Χριστός. Μπῆκε στὸ χρόνο, στὸ λεωφορεῖο τοῦ χρόνου, ἀλλά ἄρπαξε καὶ τὸ τιμόνι Του. Καὶ τὸ ὁδηγεῖ στὴν ἀτέρμονα αἰωνιότητα.
Μὴ χάσης τὸ λεωφορεῖο τοῦ χρόνου, πού πάει στὴν αἰώνια ζωή. Γιατί περνάει καὶ τὸ λεωφορεῖο τὸ ἄλλο. Φέρνει μέσα του τὸ θάνατο. Οἱ ἐπιβάτες του ζοῦν γιὰ τὸ θάνατο καὶ χάνονται στὸ κατρακύλισμα τῆς κολάσεως.
-
Ἤρθαμε ἀπό τό μηδέν. Μᾶς ἐπιβίβασαν στὸ λεωφορεῖο τοῦ ἐν Χριστῷ χρόνου· Κανεὶς ἄς μὴ κατέβη. Ὅλοι μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ στὴν αἰωνιότητα, χωρὶς πλέον τὸ χρόνο. Στὴ ζωὴ χωρὶς καμμιὰ λύπη καὶ ἀπελπισία. Στὴ ζωὴ μαζὶ μὲ τὸν αἰώνιο Χριστό. Ἀμήν.
ΑΣΥΛΟ ΓΙΑ ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ στὶς 29 Δεκεμβρίου 2018
Ἄσυλο γιὰ παραβατικότητες!
τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη
. Πρὶν ἀπό 44 χρόνια ἔγινε ἡ ἐξέγερσις στὸ Πολυτεχνεῖο Ἀθηνῶν. Πρέπει ὁπωσδήποτε, κάθε χρόνο στὶς 17 Νοεμβρίου νὰ γίνωνται βανδαλισμοὶ στὰ κτήρια τῶν Ἀνωτάτων Σχολῶν, νὰ καίγωνται τὰ πάντα, νὰ «ἀσφαλίζωνται» ὅλα τὰ ἀναρχικὰ στοιχεῖα καὶ οἱ πάσης μορφῆς κουκουλοφόροι μέσα στὰ πανεπιστημιακὰ ἱδρύματα, καὶ ἀπό ἐκεῖ νὰ ἐκσφενδονίζωνται «μολότωφ» ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ!
. Ποιὀς ὁ ἐχθρός; Οἱ ἀστυνομικοί, πού ἔχουν ὁρισθῆ φύλακες τῆς τάξεως! Ποιὸς ὁ ἐχθρός; Τὰ ἐπιστημονικὰ ἐργαστήρια! Ποιὸς ὁ ἐχθρός; Ὁ φιλήσυχος λαός! Ποιός ὁ ἐχθρός; Τὰ καταστήματα καὶ τὰ ὀχήματα τῶν γύρω περιοχῶν, πού πρέπει νὰ καταστραφοῦν, γιὰ νὰ ζήση μιὰ ἄχαρις μνήμη!
-
Ἂν μερικοὶ ἀγωνίστηκαν μὲ ἁγνὰ ἐλατήρια, δὲν ἔχουν δικαίωμα τὰ ἄγρια, δολοφονικὰ ἔνστικτα ἀνάνδρων κουκουλοφόρων νὰ προσβάλλουν τὴ μνήμη τους μὲ ἀσύλληπτους βανδαλισμούς.
. Δέν ἔχουν δικαίωμα! Λάθος! Τό δικαίωμα τοὺς τὸ δίνει τὸ λεγόμενο πανεπιστημιακὸ ἄσυλο!!!
-
Πρὶν ἀπό λίγα χρόνια σκοτώθηκε σὲ διαδήλωσι ἕνας νεαρός. Πρέπει κάθε χρόνο νὰ καίγεται στὴ μνήμη του ἡ Ἀθήνα καὶ ἡ Θεσσαλονίκη (καὶ ἄλλες πόλεις) καὶ νὰ πληρώνουν τὴ μανία τῶν κουκουλοφόρων τὰ κτήρια τῶν Πανεπιστημίων (μέσα καὶ ἔξω)! Ποιὸς παρέχει τό δικαίωμα τῆς φρικτῆς καταστροφῆς; Φυσικά, τὸ… ἄσυλο!!!
. Πρὶν ἀπό λίγο καιρὸ πέθανε ἕνας νεαρός, αὐτοπροσδιοριζόμενος ὡς ὁμοφυλόφιλος, ὡς χρήστης ναρκωτικῶν, ὡς ἀναρχικός, ὡς ἀντιεξουσιαστής. Πρέπει, λοιπόν, ὁ θάνατός του νὰ τιμηθῆ μὲ πορεῖες ἀναρχικῶν, πού στὸ διάβα τους καταστρέφουν τὰ πάντα!
. Τελικὰ ἡ παραβατικότητα ἀπέκτησε νόμιμη ὀμπρέλλα; Τελικὰ οἱ ναρκομανεῖς καὶ οἱ ἔμποροι τῶν ψυχοφθόρων οὐσιῶν εἶναι καλοδεχούμενοι στὶς σχολὲς τῶν Πανεπιστημίων; Τελικὰ ὁ «Ρουβίκωνας» ἔχει «ἐλευθέρας» γιά φθορὲς καὶ ἀσχήμιες παντοῦ; Μέχρι καὶ σὲ πρεσβεῖες, καὶ σὲ δικαστήρια, καὶ σὲ ὑπουργεῖα καὶ στὴ Βουλή; Θὰ παρέχουν στὰ μέλη του στέγη καὶ γραφεῖα σὲ πανεπιστημιακὲς αἴθουσες, γλυκίσματα καὶ φαγητά, γιά νὰ καταλύουν κάθε ἔννοια νομιμότητας; Τελικὰ ἡ ἀστυνομία ἐπιβάλλεται νὰ παραμένη ἀκάλυπτη ἀπό τὴν πολιτική ἡγεσία, καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτελέση τό καθῆκον της;
. Καιρὸς νὰ ἐπανέλθη τό «ἄσυλο» στὸν δι᾽ ὃν ἔχει ὁρισθῆ σκοπό:
—Ἄσυλο νοεῖται γιά τὴ γνῶσι, ὄχι γιά τὴν ἐγκληματικότητα.
—Ἄσυλο γιά τὴν ἐλεύθερη διακίνησι ἰδεῶν. Ὄχι γιά τὴν ἀσύδοτη διακίνησι ναρκωτικῶν!
—Ἄσυλο γιά τὴ μελέτη καὶ τή διδασκαλία, ὄχι γιά τὴν ἀναρχία καὶ τὴν τρομοκρατία.
—Ἄσυλο γιὰ τοὺς φοιτητὲς σπουδῶν. Ὄχι γιά τοὺς μπαχαλάκηδες πληρωμένων κυκλωμάτων.
—Ἄσυλο γιὰ τοὺς καθηγητές, ὄχι γιά τοὺς ἐμπρηστές.
-
Τὸ κράτος δὲν ὑπάρχει γιά νὰ χαϊδεύη πάσης φύσεως σκοταδιστικὲς παραβάσεις. Εἶναι γιά νὰ ἐπιβάλλη τὴν τάξι, ὥστε σὲ κάθε σχολικὴ καὶ πανεπιστημιακή… τάξι νὰ καλλιεργῆται καὶ νὰ προοδεύη ἡ ἐπιστήμη.
-
Οἱ λίγοι ὁπαδοί τῆς βίας νὰ ἐξαφανισθοῦν (ἀπό τὶς κρατικὲς δυνάμεις) γιά νὰ κινοῦνται οἱ πολλοί φίλοι τῆς ἐλευθερίας!
ΟΙ ΑΠΟΝΤΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ Uncategorized στὶς 28 Δεκεμβρίου 2018
Οἱ ἀπόντες τῶν Χριστουγέννων
τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη
. Καί πάλι ἀπαγορεύσαμε στὸν Οὐρανό νά χτυπήση χαρμόσυνες καμπάνες τὰ Χριστούγεννα. Οἱ ἄγγελοι ἀπέσυραν τὴ χορωδία τους καὶ δὲν ἔψαλαν τὸν ἐπίκαιρο ὕμνο τους. Γιατί; Γιὰ τὶς ἀπουσίες στὴ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων, πού φυσικὰ ἦσαν πολὺ περισσότερες ἀπό τὶς παρουσίες. Ἀπουσίασαν πολλοὶ καὶ ἀπό τό εὐχάριστο τραπέζι τῆς Χριστουγεννιάτικης λειτουργίας καὶ ἀπό τό τραπέζι τῆς καθιερωμένης οἰκογενειακῆς πανδαισίας. Ἀπόντες: Ἀναρίθμητοι κοντεύουν νὰ γίνουν.
-
Δὲν ἐννοοῦμε τόσο τοὺς ἀπόντες, πού ἡ πνευματική τους ψυχρότητα δὲν τοὺς ἄφησε και πάλι νὰ πλησιάσουν τὸ Θαῦμα! Αὐτοί, τὰ Χριστούγεννα τὰ ἐκλαμβάνουν μόνο ὡς διασκέδασι, φαγητά, διακοπὲς καὶ ταξίδια! Ἀδιάφοροι παντελῶς γιὰ τὴν ἐπίσκεψι τοῦ Οὐρανίου, γιὰ τὴ σάρκωσι τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸ ὑπερθέαμα τῆς θεϊκῆς Ἀγάπης, γιὰ τὸ Μυστήριο τῆς ἀνθρώπινης σωτηρίας. «Χριστούγεννα» γι᾽ αὐτοὺς εἶναι ἡ κατανάλωσις καὶ τὸ νὰ εἰρωνεύωνται τὸ Μεγάλο Γεγονός.
-
Οὔτε ἐννοοῦμε τόσο τοὺς ἄλλους ἀπόντες, ἐκείνους πού τὰ πόδια τους ἴσως συρθοῦν γιὰ λίγο σ᾽ ἕνα ναό, γιὰ τὸ ἄναμμα μιᾶς λαμπάδας, μὰ στὴν ψυχὴ τους ἔχει σβήσει ὁ θαυμασμὸς τῶν μάγων καὶ ἡ θέλησίς τους δὲν μπορεῖ νὰ γονατίση στὸ σπήλαιο τῆς Ἄπειρης Ἀγάπης.
-
Οὕτε ἐννοοῦμε φυσικά τούς φτωχοὺς ἀδελφούς μας, πού δὲν εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ παρακαθίσουν σὲ ἑορταστικὸ Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
-
Ἐννοοῦμε τοὺς ἄλλους, τοὺς πολλούς, τὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, πού τοὺς ἀπαγορεύσαμε νὰ γιορτάσουν Χριστούγεννα! Ὁ Χριστός, τὸ Βρέφος τῆς Παρθένου, δὲν βρῆκε κατάλυμα εὐπρεπὲς σὲ σπίτι ἢ σὲ πανδοχεῖο, ἀλλά τουλάχιστον βρῆκε μιὰ σπηλιὰ νὰ γεννηθῆ! Οἱ ὑπάρξεις αὐτές, πού ἀναφερόμαστε, εἶναι τὰ ζωντανὰ βρέφη, οἱ μικροὶ Χριστοί, πού βρέθηκαν σέ σπήλαιο, μὰ δὲν γεννήθηκαν!!!
Σπήλαιο ἡ μητρικὴ ὕπαρξις. Μὰ κάλεσαν σκληροὶ καὶ ἀπαίσιοι γονεῖς τὸν Ἡρώδη, νὰ ἔρθη ἐπειγόντως, προτοῦ ν᾽ἀνοίξη τὸ σπήλαιο. Νὰ φέρη μαζί του καί τὸ μαχαίρι καὶ νὰ σφάξη τά βρέφη τους!
-
Ραχήλ, κλαῖς τὰ παιδιά σου! Ἑλλάδα, κλαῖς τὰ βρέφη σου, πού δὲν τὰ ἄφησαν νὰ γεννηθοῦν, ἀλλά τὰ κατέσφαξαν μὲ τὰ κοφτερὰ ἐργαλεῖα τῶν ἐκτρώσεων. Ἐκκλησία, κλαῖς τὰ παιδιά σου, πού θὰ μποροῦσαν σὰν ἀγγελούδια νὰ ἑνώσουν τὶς φωνές τους στὰ κάλαντα καὶ στοὺς χριστουγεννιάτικους ὕμνους, μὰ δέν τά ἄφησαν οἱ ἄστοργοι γονεῖς καὶ οἱ ἐγκληματίες γιατροί.
-
Ὅλα τά ᾽χει ἡ σύγχρονη κοινωνία, τὰ παιδιὰ ὅμως τῆς λείπουν. Τὰ 250.000 παιδιά, πού κάθε χρόνο ὁ Ἡρώδης τῶν ἐκτρώσεων φονεύει, αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἁρπάζουν τό σχοινὶ τῆς χριστουγεννιάτικης καμπάνας καὶ τὴν χτυπᾶνε πένθιμα, μπάς καὶ ξυπνήσουν οἱ ἔνοχες συνειδήσεις.
-
Καταδικάζουμε τὸ τρομοκρατικὸ χτύπημα σὲ ἕνα τηλεοπτικὸ κανάλι, ὅπως καί στό ναό τοῦ Ἁγίου Διονυσίου στήν Ἀθήνα. Μὰ ποιός θὰ καταδικάση τὴ βόμβα στὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, πού σκοτώνει τὸ παιδί; Πότε τὸ Ἔθνος θὰ ξεσηκωθῆ ἐναντίον τοῦ κράτους, πού ἔχει σύνθημα: «Σκοτώνετε ἐλεύθερα τά βρέφη σας!»; Πότε ἡ Ἐκκλησία θὰ σταματήση τὴν ὑποκρισία νὰ ψάλλη τὸ «Χριστὸς γεννᾶται», ἐνῶ ὁ Χριστός, τὸ κάθε βρέφος, τὸ κυοφορούμενο παιδί, δὲν γεννᾶται;
-
Παιδιά, ἀγγελούδια τῶν ἐκτρώσεων, σεῖς στὸν Οὐρανὸ γιορτάζετε πλέον ὡς μάρτυρες. Ἐμεῖς στὴ γῆ, ὡς ἔνοχοι ἀναζητᾶμε τοὺς ἀπόντες…
ΕΚΚΛΗΣΙΑ καὶ ΕΘΝΟΣ «Αὐτός πού θεσμοθέτησε “οὐδέτερο” γένος στοὺς ἀνθρώπους, ὁ ἴδιος θέλει συνταγματικά νά κάνη “οὐδέτερη” πνευματικά καί τή χώρα μας»
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ, ΕΘΝΙΚΑ στὶς 9 Δεκεμβρίου 2018
Ἐκκλησία καί Ἔθνος
τοῦ Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη
. Ἐκκλησία καί Ἔθνος. Ἐκκλησία καί Γένος. Μᾶλλον οἱ δύο αὐτοί συνδυασμοί ταιριάζουν καλύτερα στή συνοχή καί τή συνύπαρξι τῶν δύο θεσμῶν στόν τόπο μας. Ἐκκλησία καί κράτος! Εἶναι συνδυασμός πού κρατικοποιεῖ τήν Ἐκκλησία ἤ ἱεροποιεῖ τό κράτος.
. Στήν πατρίδα μας ὑπάρχει καί ἡ Ἐκκλησία. Δέν εἶναι «κράτος ἐν κράτει». Εἶναι ἡ καρδιά τοῦ σώματος. Χωρίς τήν καρδιά τό σῶμα δέν λειτουργεῖ. Χωρίς τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει κράτος, ἀλλ᾽ ὄχι Ἑλληνικό κράτος. Ἡ Ἐκκλησία χωρίς τήν Ἑλλάδα θά ζήση. Θά πορεύεται πρός τά ἔθνη (Πράξ. κη´ 28). Ἡ Ἑλλάδα χωρίς τήν Ἐκκλησία δέν θά ζήση.
. Δέν ἔχει ἀνάγκη ἡ Ἐκκλησία ἀπό τά «δεκανίκια» τοῦ κράτους. Κάποτε ἡ δέσμευσίς της ἀπό τό κράτος τήν βλάπτει κιόλας. Τό κράτος ὅμως ὀφείλει σεβασμό πρός τήν Ἐκκλησία. Καί ὅταν λέμε Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του. Ἐννοοῦμε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅλους τούς πιστούς Ὀρθοδόξους, πού δέχονται καί προσδέχονται τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
. Ἡ Ἐκκλησία δέν ὀφείλει τήν ὑπόστασί της στό κράτος. Τό ἔχει ἀποδείξει ἐπανειλημμένως ἐπί εἴκοσι αἰῶνες. Ἔζησε, ὄχι γαντζωμένη στήν κρατική ἐξουσία, ἀλλά διωγμένη ἀπό τόν ἑκάστοτε «Καίσαρα».
. Εἰδικά τό ἑλληνικό ἔθνος ὅμως, ὀφείλει τήν ὑπόστασί του στήν Ἐκκλησία. Καί κατά τοῦτο ἡ Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπει στόν ὁποιονδήποτε περαστικό ἀπό τόν κυβερνητικό θῶκο νά ξερριζώνη ἀσύστολα θεσμούς καί δεσμούς ἱερούς, πού τούς παραγγέλλει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι πολύ μικροί ὅσοι νομίζουν ὅτι θά γκρεμίσουν τίς αἰώνιες ἀλήθειες ἤ ὅτι θά μετακινήσουν το βράχο τῶν αἰώνων τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος, τοῦ Χριστιανισμοῦ.
. Γιά τό Ἑλληνικό κράτος εἶναι τιμή νά ἀρχίζει τό Σύνταγμά του μέ τήν εὐλογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀλλοίμονο δέ, ἄν νομίζουν ὅτι τούς χρωστάει ὁ Θεός εὐεργεσία Του, ἐπειδή Τόν ἔχουν προμετωπίδα στό Σύνταγμα!
. Πάντως, οἱ πιστοί χριστιανοί, δέν θά θέλαμε τήν προμετωπίδα «Εἰς τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος» σέ ἕνα Σύνταγμα πού νομιμοποιεῖ ὅλα τά ἐξαμβλώματα τῆς ἀνηθικότητας καί ἐκπαραθυρώνει τήν ἐλληνορθόδοξη ἀγωγή τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων. Ἕνα τέτοιο Σύνταγμα, πού στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἱδρύεται οὐσιαστικά ἕνα… ἄθεο κράτος, μοιάζει μέ συνταγή γιατροῦ, πού ἔχει τό «cum Deo», ἀλλά προσφέρει… δηλητήριο!
. Ἄς μήν ἐπιζητῆ ὁ ἄθεος πρωθυπουργός συμφωνία μέ τήν Ἐκκλησία. Και ἄς μήν σπεύδη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νά εὐχαριστῆ (!) τόν ἄθεο συνομιλητή του.
Ἡ Ἐκκλησία βλέπει τήν Ἑλλάδα ὡς εὐλογημένο χῶρο. Καί φυσικά ὅσοι διάκονοι τοῦ Εὐαγγελίου, ἱερεῖς, σπέρνουν τήν Ἀλήθεια, ὅσοι ἀγωνίζονται γιά τή φιλανθρωπία καί τήν ἀγάπη καί καλοῦν τό λαό στήν ἀρετή καί τήν εὐσέβεια, αὐτοί εἶναι «ἄξιοι τοῦ μισθοῦ αὐτῶν» (Λουκ. ι´ 17). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γιά τόν ἑαυτό του, δέν ἤθελε τίποτε! Ἀλλά γιά τούς ἐργάτες, γενικῶς, τῆς Ἐκκλησίας λέγει: «Εἰ ἡμεῖς ὑμῖν τά πνευματικά ἐσπείραμεν, μέγα εἰ τά σαρκικά θερίσομεν;» (Α´ Κορ. θ´ 11).
. Ἀκούγεται, ἄλλοτε ὑπόκωφα, ἄλλοτε ἀναιδέστατα, ὅτι θά κοπῆ ἡ μισθοδοσία τοῦ Κλήρου. Λησμονοῦν ἄραγε ὅτι οἱ περισσότεροι κληρικοί εἶναι τίμιοι, πολύτεκνοι συνήθως, οἰκογενειάρχες καί ὅτι τό λειτούργημά τους εἶναι χωρίς «ὀκτάωρα» καί «ὡράρια»;
. Ἀλλ᾽ ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἄν ὁ ἄθεος πρωθυπουργός καί ἡ συμμοριακή παρέα του καταδικάσουν τόν κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Πατρίδα θά θρηνήση. Αὐτός πού θεσμοθέτησε «οὐδέτερο» γένος στό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὁ ἴδιος θέλει συνταγματικά νά κάνη «οὐδέτερη» πνευματικά καί τή χώρα μας! Μόνο πού ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ δέν ὑφίσταται «οὐδετερότητα»: «Ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι…» (Ματθ. ιβ´ 30).
Η ΦΡΙΚΤΟΤΕΡΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ Uncategorized στὶς 31 Αὐγούστου 2018
Ἡ φρικτότερη βλασφημία
τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη, ἱεροκήρυκος
. Ὁ δημοσιογράφος τοῦ Ἄλφα Δημ. Βερύκιος ἀνέβασε στὸ λογαριασμό του στὸ Twitter μία εἰκόνα τῆς Παναγίας μὲ τὸ Χριστό. Θεωρήθηκε καὶ ἦταν φυσικὰ βλάσφημη εἰκόνα. Στὴ θέσι τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας ἦταν ζωγραφισμένος ἕνα ἀρουραῖος. Μάλιστα εἶχε τὴν ἔμπνευσι ὁ ἀναρτήσας τὴν εἰκόνα νὰ τὴν ἐπονομάση «Παναγία ἡ Ἀρουραία»!
. Ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριῶν γιὰ τὴν πρωτοφανῆ βλασφημία τοῦ δημοσιογράφου. Κάτω ἀπό τὴ γενική κατακραυγὴ ἀναγκάστηκε ὁ δημοσιογράφος στὶς 20 Αὐγούστου νὰ κατεβάση τὴ βλάσφημη παράστασι, νὰ προβῆ σὲ δημόσια συγγνώμη καὶ νὰ δηλώση, ὅτι εἶναι πιστὸς ὀρθόδοξος χριστιανός!
. Καρδιογνῶστες δὲν εἴμαστε γιὰ νὰ γνωρίζουμε τὰ ἐλατήρια γιὰ τὴ δημόσια συγγνώμη ἢ τὶς εἰλικρινεῖς προθέσεις τοῦ δημοσιογράφου. Ἐκεῖνο πού γνωρίζουμε εἶναι, ὅτι δύο ἀπείρως φρικτότερες βλασφημίες κατὰ τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Χριστοῦ τελοῦνται ἐπί καθημερινῆς βάσεως καὶ κατὰ συρροὴν καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα (στὴ μεγίστη πλειονοψηφία τῆς) παραμένει ἀσυγκίνητη.
. Ἡ μία: Ἡ βλασφημία ἐν λόγοις. Δεκάδες χιλιάδες φορὲς στὸν τόπο μας ἡ Παρθένος Παναγία βλασφημεῖται χυδαία. Καμμία πόρνη καὶ μοιχαλίδα, γυναίκα τοῦ ὑποκόσμου, δὲν βρίζεται μὲ τόσο πρόστυχες λέξεις, ὅσο ἡ Μαρία, ἡ παρθένος Κόρη, ἡ ἀειπάρθενος Θεοτόκος. Τὸ ἴδιο καὶ χειρότερο ὑφίσταται ὁ Υἱός της καὶ Θεός της, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ Ἀναμάρτητος Κύριος.
. Δημόσια τελεῖται τὸ ἔγκλημα τῆς βλασφημίας καὶ οἱ πονοῦντες καὶ διαμαρτυρόμενοι ἐλάχιστοι.
. Ἡ ἄλλη: Ἡ βλασφημία ἐν ἔργοις, ἐν φόνοις. Ἀπὸ τοὺς πολλούς, πού στὸ διαδίκτυο διαμαρτυρήθηκαν γιὰ τὴ βλασφημία τοῦ δημοσιογράφου Δ. Βερύκιου, μόνο ἕνας τὴν εἰκόνα μὲ τοὺς ἀρουραίους συνδύασε μέ τό ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων.
. Μικροὶ Χριστοί, ὄχι ἕνας, ἀλλὰ χιλιάδες κάθε χρόνο ὑφίστανται τὴ βάναυση καὶ φονικὴ βλασφημία. Χιλιάδες μικροὶ Χριστοὶ δὲν ζωγραφίζονται ὡς… ἀρουραῖοι, ἀλλὰ τοὺς σταυρώνουμε καὶ τὰ μέλη τους τὰ πολτοποιοῦμε καὶ τὰ ρίχνουμε στὸν ὑπόνομο, γιὰ νὰ τὰ «φᾶνε» οἱ… ἀρουραῖοι!!!
. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι κάθε ἔκτρωσις φόνος ἐν ψυχρῷ; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι κάθε κυοφορούμενο βρέφος ἕνας μικρὸς Χριστός; Εἶπε ἢ δὲν εἶπε ὁ Κύριος τό «Ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε»; (Ματθ. κε´ 40). Εἶναι ἢ δὲν εἶναι κάθε ἄνθρωπος εἰκόνα ἔμψυχη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας; Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἕνα ἀγέννητο παιδὶ εἰκόνα ἀξίας ἀπείρως περισσότερης ἀπὸ μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας;
. Μὲ τὶς λίγες διαμαρτυρίες ὁ δημοσιογράφος κατέβασε τὴ βλάσφημο εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Χριστοῦ. Πότε οἱ διαμαρτυρίες τῶν λεγομένων χριστιανῶν θὰ γίνουν κραυγὲς οὐρανομήκεις, ὥστε νὰ κατεβῆ ὁ εἰκονομαχικός νόμος ὑπὲρ τῶν ἐκτρώσεων καὶ νὰ ἀνοίξη ὁ δρόμος γιὰ τὴ ζωὴ στὶς 200.000 παιδιά, πού κάθε χρόνο τὰ σφάζουμε στὸ βωμὸ τοῦ Μολώχ, τοῦ θεοῦ τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς καλοπεράσεως;
. Κι ἂν ὑποθέσουμε, ὅτι ἡ Ἑλλάδα φτάση στὸ μηδὲν τῆς ὑπάρξεώς της καὶ παραμείνη ἕνα βρέφος, πού θὰ γεννηθῆ καὶ θὰ εἶναι τὸ κατάλοιπο τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς, κι αὐτὸ τὸ βρέφος θὰ κηρυχθῆ «ἀνεπιθύμητη κύη-σις» καὶ θὰ σφαγῆ σὲ ἔκτρωσι!
. Νὰ γιατί ἐπικροτοῦμε τὴν ἀπόφασι τῆς Γερουσίας τῆς Ἀργεντινῆς, πού στὶς 9 Αὐγ. ἀπέρριψε τὴ νομιμοποίησι τῶν ἐκτρώσεων. Μὲ ψήφους 38 κατὰ καὶ 31 ὑπέρ, οἱ γερουσιαστὲς ὑπάκουσαν στὴ μεγάλη λαϊκὴ κινητοποίησι, ἄλλα καὶ στὶς νουθεσίες τοῦ Ἀργεντινοῦ Πάπα Φραγκίσκου.
ΕΠΙΤΑΦΙΑ ΕΓΚΩΜΙΑ τοῦ Δεκαπενταυγούστου (Πρὸς μία Λατρεία χωρὶς Θεολογία;)
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ τὸν/τὴν christian-vivliografia στὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ στὶς 17 Αὐγούστου 2018
Στήν Ἀνάστασι ἐπιτάφιος;
τοῦ Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη
ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ἀβασάνιστα καὶ ἄκριτα υἱοθετεῖται μιὰ τοπικὴ (Ἱεροσολυμιτικὴ) συνήθεια, ποὺ τὸ μόνο ποὺ πτυχαίνει εἶναι ὁ λειτουργικὸς ἀποπροσανατολισμός (ὅπως οἱ λεγόμενες «βραδινὲς» Λειτουργίες!), ἡ θεατρικοποίηση τῆς Λατρείας. Φυσικὰ δὲν ὑπάρχει κανένας τρόπος νὰ ἀναχαιτισθεῖ αὐτὴ ἡ «μόδα». Ἀντιθέτως θὰ αὐξάνεται καὶ θὰ ἁπλώνεται, ἐπειδὴ ἀκριβῶς σήμερα ἐκεῖνο ποὺ «μετράει» εἶναι ἡ δημιουργία ἐντυπώσεων, ἡ «κατανυκτικὴ φαντασμαγορία», ὁ διερεθισμὸς τοῦ λαϊκοῦ συναισθήματος κι ἂν ἀκόμη στερεῖται θεολογικῆς σοβαρότητος. Σήμερα ὅλοι ψάχνουν γιὰ «ἐμπειρίες»! Ὁπότε νὰ ἕνας καλὸς τρόπος νὰ τοὺς τὶς παράσχεις εὔκολα.
. Μόδα κατάντησε ὁ ἐπιτάφιος καὶ τὰ ἐπιτάφια ἐγκώμια στὴν ἑορτὴ τοῦ Δεκαπενταυγούστου, πού ὅμως εἶναι χαρούμενη καὶ ὄχι πένθιμη! Ἡ μόδα φανερώνει ἄγνοια ὀρθοδόξου θεολογίας. Ποτὲ στὴν μακραίωνη παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἴχαμε ἐπιταφίους στὴν ἑορτὴ τῆς Παναγίας.
. Στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως λέμε: «Μετέστης πρὸς τήν Ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς Ζωῆς…». Εἴδατε ποτὲ τὴ μέρα τοῦ Πάσχα νὰ προσκυνᾶμε ἐπιταφίους; Νὰ ψάλλουμε ἐγκώμια; Νὰ κάνουμε περιφορὲς ἐπιταφίων; Ἡ Παναγία μετέστη. Εἶναι ἀναστημένη καὶ ζωντανὴ στὸν οὐρανὸ, ψυχῇ τε καὶ σώματι. Δὲν τῆς ἁρμόζουν ἐπιτάφια ἐγκώμια.
-
Ὅταν ἐμφανίστηκαν μεμονωμένα περιστατικὰ ἐπιταφίου στὴν Κοίμησι, στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος, ἡ τότε Ἱ. Σύνοδος ἔσπευσε μὲ ἐγκύκλιο νὰ ἀπαγορεύση τὸ φαινόμενο.
-
Στὶς μέρες μας κάποια φυλλάδα σχετική, παρουσιάστηκε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, καὶ σιγὰ-σιγὰ ἐξαπλώθηκε ἡ μόδα τῶν ἀντορθοδόξων ἐπιταφίων!
. Ὁ λόγος; Τά «ἐφέ», τὸ ἐπιδεικτικὸ «φολκλόρ», ἡ τάσις γιὰ κάτι τό ἐντυπωσιακό, πού ὅμως ἀποπροσανατολίζει τοὺς πιστοὺς ἀπό τό μυστήριο τῆς Θεοτόκου.
-
Μία ἐγκύκλιος τῆς Ἱ. Συνόδου, ἀνανεώνουσα τὴν παλαιά, θὰ ἀνέκοπτε τό ἀντορθόδοξο (ἐπαναλαμβάνουμε) ἔθιμο τῶν ἐγκωμίων στὴ Ζωντανὴ (καὶ ὄχι πεθαμένη) Παναγία.